Logboek 2025
Duizenden vleermuizen op de vlucht voor Tino
Dinsdag, 4 -11-2025
Busuanga
Duizenden vleermuizen slaan op de vlucht voor de Orkaan Tino. Deze beesten hebben geen weersvoorspeller maar voelen het aankomen en slaan op de vlucht. Nu vraag ik me af waar gaan die beesten naar toe om veilig te zijn? Via Facebook wordt een avondklok ingesteld voor de stad Coron. Vanaf 18.00 mag niemand meer de straat op en alle inwoners, toeristen en bezoekers, moeten naar de huizen, accommodaties of aangewezen evacuatie centra blijven. En wat me veel zorgen baart is dat er een vloedgolf van drie meter bij Coron voorspeld wordt.
Net na twaalven valt de ping van de Gmail binnen dat Fedex de levering vrij geeft en overgaat tot levering van de genua vandaag in Manila. Vreemd dat er geen aanwijzing komt dat er betaald moet worden maar laat het maar gebeuren, ik ben al lang blij dat er iets gebeurt. Het bericht doorsturen naar Rap en die is ook lichtelijk verbaasd. Uiteindelijk komt de nota en is het zeil geleverd in Manila. Nu nog de laatste etappe regelen.
Door de voorbereidingen op de komende storm, de berichtgeving en de ontwikkelingen van de genua met de broeierige warmte zorgt ervoor dat ik slecht kan inslapen.
Rond negen uur de laatste voorbereidingen en breng de kussens naar binnen, sluit de gasfles af van het overhevelen, en vaar naar de wal voor het ontbijt waar Jacqueline op me wacht.
Waterhalen, en verder voorbereiden op de komende ontwikkelingen. Ik organiseer een communicatie netje via de marifoon kanaal 69.
Ik neem voor om elk uur foto’s te maken van de lucht om zo een ontwikkeling te zien van de extreme situatie die wellicht zich zal aandienen. Rond het middaguur is het extreem benauwd, de wind neemt lichtelijk toe, wachten op de onvermijdelijke veranderingen. Op facebook vind ik enkele meldingen van schade bij Cebu, 13000 mensen zijn geëvacueerd, verschillende wijken hebben heftige waterschade.
Verder is het verdacht rustig aan boord, de warmte speelt me parten en probeer een dutje te doen als voorbereiding op hetgeen wat gaat gebeuren. De kinderen, familie en vrienden op de hoogte brengen waar we in verkeren en krijg een hoop lieve berichten en veel goede raadgevingen terug.
Bombastisch
Maandag, 3-11-2025
Busuanga
Alles in het teken van de komende storm. Het Whatsapp verkeer schiet vol met berichten van schippers die in paniek schieten tot mensen die denken dat het wel zal meevallen. Ik lees er vluchtig overheen en trek me er weinig van aan. Mijn houvast is Windy met zijn windverwachtingen. Inderdaad een cycloon/tornado/typhoon maar schuift zuid onder ons door, de centrifugaal winden zullen ons wel treffen. Maximaal in windversnellingen 60 knoop en anders in de baai rond de 38 en 39 knoop wind. Dit soort evenementen zorgen voor adrenaline en ben al vroeg in de weer aan het dek. De todo lijst van gisteren is snel afgewikkeld en voel me gerust dat het werk gedaan is.
Bij de receptie ontstaat er weer een hoop geharrewar over het leveren van gewoon een fles gas. Ze willen foto’s hebben van mijn gasflessen want dan kun je deze in Coron laten vullen. Eindelijk leveren ze me een gebruikte fles die bijna leeg is en kan ik er eigenlijk ook niets mee. Ergernissen die niemand wil en de beste bedoelingen maar het laten lopen over drie receptionistes die het allemaal het beste voor hebben zorgen voor de misverstanden. De soap van de genua zet zich voort omdat er gewacht moet worden op de douane dat zij de boel vrijgeven. Ik probeer kalm te reageren maar overweeg inmiddels om de kerst hier te vieren.
De baai loopt vol met schepen die beschutting zoeken en de vrij liggende boeien naast me worden bezet waar ik eigenlijk niet zo blij mee ben want als er in de nacht tijdens de storm schepen op drift raken dan zou ik het probleem van een ander krijgen of andersom. Ik kan en mag er niets van zeggen. Laten gaan.
Beetje bombastisch en hoop niet op het tragische verloop maar toch aardig om het hier te plaatsen:
Gedicht van Rodenbach 1875
Buldrend speelt de zee met ’t oude vaartuig.
Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman
met den storm.
Maar splijtend te allen kante
vreeslijk kraken de oude brooze wanden.
Bleek en bevend staart alom de manschap
naar het krakend wantwerk en den zeeman.
‘Sloepen af en vrouwen eerst!’ gebiedt hij.
Wiegend wagglen sloepen in den storrem,
angstig ijlt de manschap in de sloepen.
Eenzaam staat op ’t vaartuig de oude zeeman.
‘Vol!’ zucht hij, ‘vaartwel, matrozen, redt u.’
Door den storm verdwijnen zijne sloepen.
Buldrend speelt de zee met ’t splijtend vaartuig.
Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman
de armen rond een mast. Zoo lange reisden
schip en zeeman samen door de stormen;
grijs is ’t hoofd geworden van den zeeman,
krakend en versleten ’t machtig vaartuig…
O de wind, de zee, de laatste storrem!
Schuimend, bruischend, stijgen wilde baren
onder zijne voeten. Krakend, berstend,
in de diepe kolken draait het vaartuig…
Samen duiklen schip en man, verzwolgen.
Machtig stormt de zeeweg grootsch en eenzaam.
Track Tino of Kalmaegi
Zondag, 2-11-2025
Busuanga
Met de scooter uitwaaien en ga op zoek naar de hanengevechten die elke zondag gehouden zouden worden in Botong. Jammer genoeg nergens verhitte weddenschappen en kraaiende hanen die elkaar naar het leven staan. De bromfietsen staan bij de kerkhoven vanwege Allerheiligen en de kerken zitten vol. Geen ramp want het rondrijden en ontdekken van de omgeving is al een feestje en geniet van de zondagsrust die de dorpen uitstralen. Veel winkeltjes zijn gesloten en de winkels die wel open zijn, staan vooral de mannen een drankje te gebruiken. Gashendel open en laat de helm op mijn hoofd klepperen door de snelheid.
Vanochtend mezelf beziggehouden met de elektronica zoals de gps antenne van de AIS die weigerde een signaal op te vangen. Beetje aan de stekker rommelen om de corrosie weg te vegen en zie al snel dat de Queen B midden op het scherm ligt. De kleine stuurautomaat controleren en ga een beetje zwemmen met een krabber om het zwemmen wat nuttig te maken met het schoonmaken van de romp.
Opvallend is dat er ondanks de waarschuwingen van Windy, de bewoners geen aanstalten zie maken om versterkingen aan het huis te doen of de rommel opruimen rond het huis. Bekend is dat de meeste schade bij cyclonen veroorzaakt wordt door rondvliegende troep. Bij de zeilschepen zie ik wel enige beweging want er zijn enkele verplaatsingen. De steiger is ontruimd bij Marina del Sol. WhatsApp groepen waarschuwen voor de track en wat je kunt doen om schade te voorkomen. Het blijkt de eerste keer sinds mensenheugenis te zijn dat de cycloon over dit gebied raast zodat de meeste mensen misschien ook niet weten wat ze moeten doen. Dit zou een taak van de overheid moeten zijn om de mensen te evacueren en te adviseren. Gelukkig blijkt de cycloon geen buiten-categorie te zijn en lijkt me met 52 knopen wind goed te doen. Toch gaan er een aantal mensen op de App op hol die praten over 80 knopen wind, gelukkig zie ik deze extreme winden niet op Windy of andere weersvoorspellers.
Extra lijnen aan de boei, lijnen over de zonnepanelen, losse spullen van het dek, buitenboordmotor vast op de hekstoel, dinghy vast aan de achtersteven, roer blokkeren, zonnepanelen aan de zijkant van het schip vastzetten, kotterfok opruimen. Dit zal het aktielijstje zijn voor dinsdagmiddag, morgen nog maar eens opnieuw controleren of de Track van Tino veranderd.
Om wat tot rust te komen gaan we bij de eergisteren nieuw geopende restaurant El Restaurante eten. Eten is goed maar de wachttijden en begrip bediening is ergerlijk. Hier komen we niet meer terug. In het zwembad de verhitte gemoederen afkoelen en kruipen lekker ontspannen in de kuip waar uitgebreid gebeld kan worden met thuisfront.
Het gaat spannend worden
Zaterdag, 1-11-2025
Busuanga
Het gaat spannend worden. De track van de cycloon is van ten noorden Busuanga veranderd tot precies onze ankerplek. Zoals het er nu uitziet volgens Windy trekt het oog van de storm over ons met 51 knopen wind. Dat is een 90 kilometer verplaatsing van lucht en zal uit voorzorg de komende dagen maatregelen nemen zoals kotterfok eraf, een spanband over de zonnepanelen, vol gas aan de boei trekken om zeker te weten dat deze de Queen B zal houden. Het zet de boel weer eens op de kop want er is al voor aangekondigd dat het vliegverkeer dinsdag en woensdag stil gelegd gaat worden en dat de veerboot vertraging gaat krijgen. Je voelt al aan dat de Genua nog later geleverd zal worden. De pech houdt niet op, de regen maakt ons murw, de warmte verlamd, de zon als die schijnt bakt, het cultuurverschil van de mensen is verwarrend. Vanochtend zou er gas aankomen in het resort maar op het moment dat je na lang wachten ernaar vraagt verschuilen ze zich achter de smoes dat het “public holiday” is. Dat wisten ze toch eer- en gisteren ook en ondanks dat, blijven ze beloven om zogenaamd geen teleurstelling te verkopen. De teleurstelling nu is na alle beloftes groter!
Vanochtend het luik open om de zekering op te zoeken van de windmeter en de stuurautomaat. De corrosie op de zekering houdt de spanning tegen zodat wat schoonmaakwerk en opnieuw installeren de dieptemeter, snelheid en windmeter weer werken. Nu de stuurautomaat nog want deze blijft weigeren mee te werken. Ik wil gas halen op de wal maar de buitenboordmotor doet het plots niet meer. Niet mopperen en zeuren gewoon losschroeven, de motor in de kuip, de carburateur eraf, sproeiers doorblazen, terugschroeven en de motor terug op de plank van de bijboot. Een aktie van drie kwartier en de motor loopt weer zoals die op youtube verkocht wordt.
Met de scooter op verkenning naar een beach resort maar een plotse bui regen maakt het plan weer anders en komen na een mooi tochtje uit bij resort Copacabana. Een groot poolbiljart moet de verveling van de hangende gasten op de banken verdrijven. Wij gebruiken de lunch die smakelijk is maar wel heel karig en pover. Dan maar terug naar het resort om een heerlijke frisse duik in het zwembad te nemen.
De avond aan boord is om de track van de komende storm te volgen en een correspondentie met de Blue Spirit op te zetten. Zij zijn weer eens in een squall terecht gekomen wat gelukkig goed is afgelopen en zullen duidelijk onder de baan blijven van de cycloon. Ik ben blij dat ze veilig lijken te zijn.
Druk maken helpt helemaal niet
Vrijdag, 31-10-2025
Busuanga
De zon schijnt ondanks de voorspelling dat het tot 15.00 uur zal regenen. Pluk de dag en neem zoals het is. De luiken kunnen open en een heerlijk droge wind verdrijft de hoge vochtigheid uit de boot. Het humeur verbetert en ben klaar om de wc lekvrij te maken. Heerlijke verhalen over toiletproblemen maar nu eens geen drama, gewoon urinelucht snuiven en schoonmaken. Een afgebroken bout van de toiletpot vervangen en een beetje kit bij de eendenbek en het lijkt gedaan. Rod blijkt gisteren in de baai gearriveerd te zijn en komt voor een praatje. Kopje koffie en direkt herinneringen ophalen van Miri en Kudat.
Rod blijkt hier elk jaar voor 4 maanden te blijven liggen en voelt zich helemaal thuis. Hij helpt me aan een slang om het gas van de ene fles in de andere over te hevelen en dat betekent dat binnenkort het gasprobleem aan boord is opgelost.
Met de scooter naar de stad en drinken eerst koffie met gebak. Het gebak is een maaltijd met calorieën ruim genoeg voor een weekend, maar wel lekker. Een wandeling door de straten en zien een markt bomvol met de allergoedkoopste rotzooi uit China. De Action is hierbij een kleine jongen. Bij een alternatieve supermarkt blijkt een nog groter puinzooi te zijn dan in de supermarkt die we gewend zijn. Wennen zul je er niet aan, maar eerder je moet het er mee doen. Een paar dagelijkse boodschappen en wandelen naar de Fransman voor wat blauwschimmel kaas en plakjes Gouda-kaas. Niets bijzonders maar het geeft een gevoel van wat extra’s.
Een lange weg terug met de boodschappen tussen het zadel en stuur, een biertje drinken op de haven en gaan terug naar de boot. De douane en Fedex laten niet van zich horen en als ik aandring dan antwoord Rap (manager van het hotel) dat het vandaag Public Holiday is. Ik kan er nu alleen maar om lachen want je druk maken helpt al helemaal niet
Peso gedevalueerd
Donderdag, 30-10-2025
Busuanga
Geen enkele reactie van Fedex hoe je moet betalen, wel een waarschuwing dat je voor elke dag dat je te laat bent 6,00 Euro moet betalen. Mooi verdienmodel door lekker achterover te leunen en opslagkosten in rekening te gaan brengen. Ik kan er niet meer om lachen en de regen helpt me er ook niet bij, een schrale troost is dat ik niet de enige ben die moppert want de lokalen kunnen zich niet heugen dat het zoveel geregend heeft. En we zijn er nog niet vanaf want de storm die komt zal nog wel het één en ander in petto hebben.
De lekkages aan boord zijn niet verholpen en kan de oplossing niet bedenken. Al het werk weer eens voor niets en moet het ergens anders gaan zoeken. Zou het de stootrand zijn? Waar het dek tegen de romp vastgemaakt is?
Wachten verlamt me, het brengt me van slag en ga toch maar met de bijboot, ondanks de regen, naar de wal om vis te halen in Concepcion.
Een leuk gesprek met de vishandelaar en koop een grouper en wat inktvis, bij de buurtwinkel wat groenten en kijk of Viktor in zijn bar rondhangt. Helaas ligt hij ook ergens te schuilen en ga naar de Queen B. op de weg naar de boot is men een groot varken aan het roosteren aan een ijzeren stang, de dorpsbewoners zijn continue aan draaien en nathouden met water zodat de huid niet te hard verbrand. Ik word meteen uitgenodigd voor een feestje maar laat het gaan met dank voor de gastvrijheid.
Bij de receptie zijn ze vriendelijk maar kunnen de situatie ook niet veranderen. Kalm blijven en laat het over me heen komen.
Vis schoonmaken, inktvis in ringen en kook een prima maaltijd, een mooie middag vulling tijdens de almaar vallende nattigheid. De koppen en vellen prop ik in de fuik en hang deze overboord. En nu maar wachten welke vis zich laat foppen.
De Filipijnse marine heeft een Chinese vissersboot onderschept die volgens Manila illegaal aan het vissen was bij Second Thomas Shoal. De Filipijnse Peso is gedevalueerd en staat op het laagste niveau ooit ten opzichte van de dollar. Dit zal de koopkracht van de arme bevolking flink onder druk zetten.
Tien vrouwen en negen kinderen
Woensdag, 29-10-2025
Busuanga
Een beetje dollen met de bediening. Norbert geeft ons extra attentie en de muziek in het restaurant is aangepast naar de tributes van Zuchero met Paverotti. Enkele gasten reageren erop en hij geeft aan dat het idee van mij komt. Een gezellige afsluiting van een ontspannen dag. Zojuist een bijzonder gesprek gehad met de Amerikaan Viktor die 9 kinderen heeft bij 10 vrouwen. Geen schrijffout want hij heeft een menage a trois gehad met twee islamitische vrouwen waarvoor hij islamiet is geworden. De verhalen zijn leuk en de jongste dochter vertelt met gerichte vragen hoe oud en wie allemaal tot de familie horen.
Genieten van de verhalen en bewondering hoe de man door het leven is gestapt. Hij heeft een kleine bar, een eiland met appartement en een resort. Sinds 1981 woont hij hier, helemaal ingeburgerd, 74 jaar oud en bruisend van vitaliteit, gewerkt in de bouw van olieraffinaderijen in Saudi Arabië en Qatar waar hij zijn tiende en laatste vrouw heeft ontmoet.
De temperatuur liep vanochtend al snel op en was rond 8 uur al heet zodat we ontbijten en de krant binnen lezen. Het is moeilijk op gang te komen maar begin toch met plezier te rommelen, kitspuit in de hand om de raampjes verder te controleren op eventuele open naden. De afwerk-stopjes in het berghout van het dek terugbrengen en wat zwemmen bij het schoonkrabben van de romp.
Facebook schrikt me op met wel heel vervelend nieuws, Laurens van de Tiago is overleden. Ook hij had de droom om de wereld rond te zeilen, te reizen en te genieten van de mensen in de wereld. Hij heeft het helaas niet mogen meemaken.
Het bureaucratische verhaal van het importeren van een simpel zeil is nog niet ten einde, eindelijk is de invoerbelasting en de douanebelasting vastgesteld en moet uiteindelijk een forse 25% belasting betalen. Meneer Trump heeft wel een punt als ik deze rekening zo zie.
Het vervelende is dat ik wel weet hoeveel ik moet betalen maar niet hoe. Er moeten eerst verklaringen opgesteld worden dat de ontvanger en de verzender het ermee eens zijn. Tjonge, het blijft maar duren en als het zaterdag niet op de boot geleverd wordt zie ik ons nog een extra week hier liggen. Kunnen we mooi de storm die voorspeld is in de baai afwachten, enig cynisme is me niet meer vreemd.
Om de benen te strekken gaan we maar een eindje lopen door het dorp Concepcion en wandelen tussen bemiddelde en straatarme huizen in de straatjes en paden. Vissersdorp aan de vloedlijn. Ik raak aan de praat met een man en die vertelde dat bij elke tyfoon het hele dorp geëvacueerd wordt omdat alles onderloopt. Bij een visopkoper zien de mooiste vissen liggen en zeggen hem toe om morgen vis te halen. Een dag met van alles wat.
Ten huwelijk gevraagd.
Dinsdag, 28-10-2025
Busuanga
Het positieve nieuws is dat het mooi weer is. Eindelijk opstaan zonder hemelwater, de natte spullen liggen snel te drogen, de zonnepanelen zorgen voor de koelkast en het is een mooie gelegenheid om de raampjes te demonteren want de lekkage moet van de raampjes komen. Met een plamuurmes achter de rand wringen en met de hamer voorzichtig de afdekplaat van de sponning tikken. Er blijkt inderdaad ruimte te zitten zodat de lekkage te verklaren valt. Dat geeft weer hoop en maak de onderdelen schoon van de oude kitresten en laat het drogen.
Met de bijboot de buurt verkennen maar zien weinig collega schippers aan boord van de drie catamarans die in de volgende baai liggen. Bij bezoek aan het laatste schip maken we een praatje met de sympathieke schipper waar ik niets meer hoef te zeggen want we worden overvallen door een waterval van spraak. Aardige vent en de tijd heeft weinig vat op hem gehad want met zijn 76 jaar ziet hij er fris en actief uit.
Met de lunch maak ik een soep van de kool, gember, knoflook, ui en de boontjes, soja saus en vissaus. Wat kerriepoeder en bouillonblok samen met wat noedels en je hebt een oosterse noedelsoep.
Een dutje in de kuip en vaak op de telefoon kijken of er nieuws is van de douane die verdacht stil blijft. Mooi de tijd om de raampjes er opnieuw in te kitten. Aan de wal de rekening betalen van de Marina en maak een heerlijk tochtje met de scooter langs de weg om even uit te waaien.
Bij terugkomst blijkt een stel elkaar ten huwelijk gevraagd te hebben en alles wordt in het werk gesteld om dit op een feestelijke romantische manier te vieren. Kaarsen, lichtjes, apart gedekte tafel op een soort van balkon dat uitkijkt over het water met ondergaande zon. De muziekinstallatie staat hard in het restaurant, maar aangepast voor het stel. Norbert leeft helemaal op en begint er van te zwijmelen en doet zijn best om het iedereen naar de zin te maken.
De avond wordt afgesloten met mijn favoriete muziek, een concert van Zuchero en Paverotti, krijgen wij ook iets mee van de romantiek. En als afscheid valt het bericht binnen wat de kosten van het zeil zijn zodat er eindelijk beweging zit in de levering.
Blauw ergeren
Maandag, 27-10-2025
Busuanga
Je durft niet meer naar buiten te kijken. De regendruppels vallen gestaag en het ziet ernaar uit dat er opnieuw een regenachtige dag komt. Het is zelfs zo nat dat we niet in de kuip kunnen zitten en mijn heil zoek in de kajuit voor ontbijt en boek. Lampen aan zo lang als ik het uithoud. Met een lange zucht wordt het voor mij tijd om lekkages op te zoeken, wc schoonspoelen en motoronderhoud. Er blijft altijd wel wat te doen aan boord en ben al snel enkele uurtjes zoet.
Wachten op antwoord van de douane, wachten op beter weer, wachten op …wanneer kunnen we een tochtje maken. Ik kan niet begrijpen hoe sommige collega zeilers maanden op één plek kunnen blijven liggen, misschien als ik oud word.
De Blue Spirit gooit een vuurpijl in de kuip door een whatsapp te sturen met een heuse storm voor volgende week. Het houdt maar niet op met stormen dit jaar voor de Filipijnen, volgens het meteorologisch instituut al negentien tropische cyclonen terwijl het vorig jaar de teller op 18 bleef steken. Het geeft aan dat we duidelijk de verkeerde keuze gemaakt hebben 6 maanden geleden om deze richting te varen. Gelukkig liggen we niet in het centrum van de komende storm maar de meebewegende hevige regenval zullen we wel krijgen. Het huis van Norbert (de barman) is ondergelopen en hij heeft hard moeten werken om het droog te krijgen.
De krant maakt melding van een militaire samenwerking met Frankrijk, het laat zien hoe Manila zijn strategische partnerschappen uitbreidt en dit kan van invloed zijn op de veiligheidssituatie in de Zuid Chinese Zee of zoals steeds meer de naam opduikt West Philippine Sea. De namen op de kaarten beginnen te veranderen en de kaartmaker Willem Janszoon Blaeu zal zich blauw ergeren. Veel namen van zeeën stammen uit de tijd van de Europese ontdekkingsreizen. De cartografen benoemden de Zuid-Chinese Zee, maar in Vietnam heet dezelfde zee Bien Dong (Oostzee) terwijl de Filipijnen, West Philippine Sea noemden. Door de naam te kiezen welke het beste uitkomt wil men zeggen: Dit is onze invloedssfeer.
Op het eind van de middag maak ik nog een ritje met de scooter om even los te komen van het hangen.
Siësta
Zondag, 26-10-2025
Busuanga
Bij het wakker worden heb ik een dag vol plannen maar bij het opstaan en de eerste gang naar het toilet verdampen er al enkele voorgenomen besluiten. Eerst maar ontbijten en kruip in mijn hoekje van de kuip. Crackers met smeerkaas en één met bosbessenjam en check het internet wetende dat mijn sociale volgers allemaal liggen te slapen. Niemand die me vrolijk maakt en begin langzaam op gang te komen door het dek schoon te maken. Een bijzondere groene flora zit gehecht aan het polyester. Het is de viezigheid die je treft bij wereldomzeilers die met een compleet haveloos uitziend schip terugkomen in Nederland. De spons en borstel weten er raad mee en al snel zie je de Queen B weer glimlachen in het zonnetje met de pikzwarte wolken die zich verzamelen rond de Queen B. Met de bijboot probeer ik de kluwen te ontwarren, die ontstaan is door drie maanden aan enkele landvasten vast aan de boei te liggen. Door het draaien op stroom en wind is er een vreemde niet logische knoop ontstaan die ik uiteindelijk niet loskrijg. Werkje voor later als de Queen B loskomt.
Koffie in de kuip en maak een mislukte maaltijd die best te eten valt, maar er niet uitziet.
En dan begint het te regenen. Een Filipijnse waterval en het water, dat door Jacqueline opgevangen wordt, is al snel een 50 liter die dan ook netjes opgeborgen wordt in de watertank.
Onder de druppelend lekkende bimini is al snel geen droog plekje te vinden en kondig aan om naar bed te gaan. Uurtje slapen zoals gebruikelijk is op de Filipijnen, de Siësta, afkomstig door de invloed van de Spanjaarden. Het woord Siësta komt van het Latijnse Sexta Hora wat “het zesde uur van de dag” betekent. De Romeinen telde de uren van de dag vanaf zonsopkomst, dus het zesde uur viel rond het midden van de dag. (ongeveer 12.00 – 14.00).
Er valt veel voor te zeggen want het is in het begin van de middag veel te warm om te werken en de rustpauze voorkomt oververhitting en uitputting. Normaal gesproken doe ik dit niet, maar val in een diepe slaap en kom drie en half uur later weer bij mijn positieven. De regen is gestopt maar het blijft bewolkt.
Het nieuws meldt de eruptie van een vulkaan op Batangas een 500 kilometer hiervandaan en de kranten waarschuwen voor een eventueel op handen zijnde revolutie. Het blijft op de Filipijnen op alle fronten rumoerig.
Een biertje drinken om de zorgen van alle dag naar een ander niveau te tillen.
Ladies 100% Silk
Zaterdag, 25-10-2025
Busuanga
Met de pizza-schuif plaats ik de zelfgemaakte pizza in de oven. De tortilla met tomatensaus, spek, worst en kaas smelt tot een geheel en krokante bodem. Ik houd helemaal niet van pizza’s maar kon tegen de uitnodiging geen nee zeggen. Het zou een groot festival worden met verschillende genodigden maar uiteindelijk zijn wij de enige feestvarkens. Norbert de vice-manager komt uitgebreid bij ons zitten om bij te praten over zijn familie, de omgeving en het welzijn van het hotel, de stukgelopen liefde met een Zwitserse dame. Ook leuk om te weten waar vis en krabben te krijgen zijn en hoe hij vist. Dit alles ondersteunt met foto’s vanaf zijn telefoon. Hartverwarmend.
Vanochtend opruimen en schoonmaken, alles weer eens in de hand nemen en ordenen, het werk is te overzien. De douane stuurt een vragenlijst waaruit blijkt dat ze helemaal niet weten waar een zeil op een zeilschip voor dient en sturen het volgende bericht
Product brochure or specification
To assist with the clearance process and reduce delays, please ensure the product description answers the following:
What is it?
What is it made of?
What is it used for?
What is it a component of?
Example: Ladies' 100% Silk Knitted Blouse
Je kunt erom lachen maar hieruit blijkt wel dat je overgeleverd bent aan de eerste beste bureaucratische onbenul. Om dit te verwerken heb je wel enige duurzame ademhalingstechnieken nodig. De leverancier beantwoordt de vragenlijst keurig en wachten maar weer af. Het ei zal maandag wel gelegd worden of er import-tax betaald moet worden en wanneer de levering plaats zal vinden.
Na het gesprek een duik in het zwembad als afkoeling van zijn woordenstroom en trekken ons terug in de kuip om de donkerte van de nacht te beleven met een heel klein helder sikkeltje van de maan.
Mastproblemen Blue Spirit
Vrijdag, 24-10-2025
Busuanga
Met een paar druppels naaimachine olie smeer ik de rits van mijn gulp. Alles maar dan ook alles moet onderhouden en bijgehouden worden. Gerustgesteld dat er bij grote nood snel gehandeld kan worden stap ik in het bijbootje met alle benodigde spullen voor een tripje Coron. De motor slaat niet aan en zonder enig commentaar is het losmaken, en de carburateur uit elkaar halen, om deze schoon te maken. Drie kwartier later, een felle ruk aan het koord en motortje loopt weer als een zonnetje.
Een scooter is in deze warme streken een vorm van vrijheid, contact met de omgeving en de rijwind geeft een prima koelte. Ik ben gewend wat sneller te rijden dan Jacqueline totdat ze volledig uit zicht is dan stop ik en wacht dat ze weer in de buurt is. Natuurlijk gaat dat mis want de stop duurt wel erg lang voordat ze in het zicht komt zodat ik terugrijdt en zie haar langs de kant van de weg staan zonder benzine. Omdraaien en bij een buurtwinkeltje een fles benzine kopen om de scooter weer op weg te helpen. De groentemarkt valt behoorlijk tegen en hoor later dat de meeste groenten van de andere eilanden moet komen. De markt is gesloten en moeten de benodigde basisgroenten bij de kleine buurtwinkeltjes zien te scoren.
Bij een Chinees restaurant eten we een geweldige Seafood maaltijd en karren tegen drie uur weer terug naar de boot. Bij het zwembad een biertje en lees dat het Gerechtshof in Den Haag heeft besloten om verder te gaan met de vervolging van Duterte. Ben benieuwd of wij als Nederlanders dit ook meekrijgen. Verder nieuws is dat de spanningen tussen de Filipijnen en de chinezen oplopen. De Chinese kustwacht heeft nabij het eiland Thitu in de Zuid Chinese Zee een Filipijns vaartuig geramd en waterkanonnen ingezet wat de spanningen tussen de Filipijnen en China verder doet oplopen. Verder nieuws is dat de Filippijnen hun defensie versterken om het grondgebied beter te beschermen mede vanwege de stijgende spanningen in het gebied.
Op de whatsapp meldt René overvallen te zijn door een Squall en hierbij is een achterstag terminal gebroken. Gelukkig heeft hij de mast kunnen stabiliseren. De schrik zit er behoorlijk in en de situatie is vergelijkbaar hoe ik de genua totalloss heb gevaren. Met een dynama lijn en wat spanners kan hij de reis van Puerto Princesa vervolgen naar Kota Kinabalu.
Luizweet
Donderdag, 23-10-2025
Busuanga
In een koele poel met waterval is het prima afkoelen. Wat is kouder water soms een cadeautje. Enkele dagtoeristen uit Coron vieren de verjaardag van een van hen. Met een praatje horen we dat de aardbeving in Cebu meer dan 1000 doden heeft gekost terwijl het officiële aantal 79 is. 1000 Zal te veel zijn maar 79 te weinig. Een schoolklas komt afkoelen van de geschiedenis les en het wordt een leuk schouwspel. De jongelui plonzen, joelen en springen van grote hoogte in het water. Na een uurtje badpret gaan we op zoek naar een lunchrestaurant. Een leuke zaak met prima eten maar ook hier is het niet druk en zitten we weer als enigen.
In het nieuws lees ik dat bijna 70 Filippijnen die zijn getroffen door de super-tyfoon Rai een “letter before action” hebben gestuurd naar Shell en bereid zijn een rechtszaak in het VK te starten wegens schade die zij zeggen te lijden door klimaatverandering waarvoor Shell medeverantwoordelijk zou zijn. Dit is leesvoer waar ik toch even over moet nadenken. Als er geen brandstof is dan geen visserij, geen landbouw, geen woon-werkverkeer, geen goedkope importen meer uit China. Is Shell dan verantwoordelijk voor een niet bewezen “invloed hebben op”? Het lijkt me weer een actie van gelukzoekers.
In de haven drinken we uitgebreid een kop koffie en gaan terug naar de boot om vooral rustig aan te doen. De warmte valt als een deken over je heen, het water weerspiegelt de windstilte. De poriën staan op volle kracht het luizweet weg te pompen, en ik heb wat luizweet merk ik.
Bij het controleren van de status van het zeil dat geleverd zou moeten worden in Manila staat op de website plots dat er een oponthoud is bij de douane vanwege een incomplete factuur. Het zal eens vanzelf gaan, en verschuif in gedachte al de tijd die we hier in de baai moeten blijven. Eerst maar genieten van de maaltijd in de kuip, de koffie, de stilte, de spiegelende zee, de geur van de muggenspiraal, de lampjes van de hotels die tegen de berg zijn gebouwd, de sterren hoog in de hemel. In hogere Filipijnse sferen verkeer ik hiermee.
Duivels werk
Woensdag, 22-10-2025
Busuanga
Het wisselen van twee lagertjes in de ankerlier-motor krijgt toch wat meer aandacht dan gewenst. Gisteren al een halve dag voor de demontatie bezig geweest en vervolgens gaat het in elkaar zetten niet vanzelf. Schoonmaken, passen en meten van de koolborstels en het duivelse werk van het terughangen van de motor in het ankerkluis. Gelukkig helpt Jacqueline me een handje en dat is zeer welkom. Het is vandaag niet warm maar extra warm omdat er nagenoeg geen wind is. Mijn concentratie op het werk, doet me de bescherming tegen de zon vergeten en verbrand hierdoor in het gezicht. Rond twee uur is de klus geklaard en de motor loopt bijna onhoorbaar, moet wel zeggen dat ik mijn gehoorapparaat niet in heb.
Bij de Busuanga Lodge gaan we heerlijk chillen in het zwembad met een hamburger. Ik val door de vermoeidheid in slaap en krijg last van de verbrande hoofdhuid.
In de krant lees ik dat er een onderzoek is gestart naar een groot omkopingsschandaal waar verschillende Filipijnse ministers en bouwmaatschappijen de 3,5 miljard die bestemd zijn voor de bescherming tegen overstromingen in de zak hebben gestoken. Weer een schrijnend staaltje hoe de arme mensen telkens geëvacueerd of verdreven worden van hun hutten. Het is allemaal zo goed ingestoken en het wordt weer eens door de geldwolven de nek omgedraaid.
In een film van Charlie Chaplin
Dinsdag, 21-10-2025
Busuanga.
Nog een beetje beduusd van de zware maaltijd van gisteren, starten we de dag rustig op en genieten in de kuip van een cracker met een mooi zonnetje. Wat ziet de wereld er anders uit met dit zonnetje in plaats van de zware regens, die we hebben gehad.
De startaccu was leeg bij aankomst, en heb het zonnepaneel rechtstreeks aangesloten in de hoop om de energiebron weer een nieuw leven en kans te geven.
En zowaar, vanochtend sloeg de motor als vanouds aan, ondanks dat de accu vannacht niet onder spanning had gestaan. De accu houdt zijn spanning weer vast. Het is ongewenste zaak om een totaal ontladen accu te hebben want je weet op voorhand dat er schade is ontstaan.
Een halfjaar geleden heb ik de motor van de ankerlier weer gangbaar gemaakt en zag toen dat de lagers niet meer lekker draaiden. Om ellende te voorkomen in de komende weken, wurm ik me opnieuw in de ankerbak om de elektromotor los te maken van de lier. Een flinke golf zoet water stroomt uit de motor en ben blij dat ik de motor niet heb gestart.
Opnieuw de motor schoonmaken en probeer de lagers los te maken van de rotor maar deze zitten heerlijk vastgeroest op de as. Ondanks de poelitrekker die ik heb, lukt het me niet en besluit om hulp te zoeken bij de plaatselijke werkplaatsen langs de weg.
Bij twee reparatiewerkplaatsen krijg ik nul op rekest maar word doorverwezen naar een werkplaats tegenover de kokosnoot bar. Een smederij uit 1900 zou moderner uitgerust zijn dan deze en een fanatieke jongevent op blote voeten, tussen al het rondslingerende gereedschap, begint direct een poelitrekker zelf te bouwen van een stukje hoekijzer. Slijpen, lassen, een gevonden bout zonder moer, allemaal geen probleem. De schroefdraad van de bout voor de iets te kleine moer wordt op maat gemaakt door een stuk van de draad af te slijpen en de moer met een grote baco erop draaien. Ik ben best handig en vindingrijk maar wat ik hier zie en meemaak, is geweldig.
Wat een slimme handige vent, het plezier voor zijn vak straalt ervan af. Uiteindelijk springt een collega op de scooter om twee lagers te halen die voor mij weer op de as gezet worden. Twee uur sleutelen voor 7,50 Euro, inclusief twee lagers en fooi, mijn dag kan niet meer stuk van wat ik gezien heb. Of ik in een film van Charlie Chaplin ben binnengestapt.
Met de scooter een kopje koffie in het dorp drinken en ga weer op weg naar de Marina. Dit valt niet mee want ik word telkens overvallen door hevige stortbuien en probeer onder de beschutting van de bomen, de hevigheid van de regen af te wachten. Droog blijven kan al lang niet meer.
In het zwembad kom ik lekker tot rust van een drukke dag met de bovenomschreven lager-perikelen maar ook het zorgen voor het drinkwater. Met elke dinghy tocht van schip naar wal tap ik 26 liter water. Niets is vanzelf op een zeilschip, maar de klussenlijst is overzichtelijk.
Vijf Filipijnse sterren
Maandag, 20-10-2025
Busuanga
Nog een beetje grijs buiten maar het is droog. Dat ziet er goed uit om een tochtje met de scooter te maken. Plan is om naar Ocam Ocam Beach te rijden en te zien of we daar van het strandleven kunnen genieten. Een mooie tocht met de twee zeer betrouwbare scooters, de steile hellingen worden moeiteloos genomen, mooie uitzichten en rijden door enkele schamele dorpen die in een lintbebouwing aan de weg liggen, met veel blauw tentzeil bijeen geknoopt, van stalletje naar stalletje.
De kleine buurtwinkeltjes beveiligd met traliewerk, de reparatiewerkplaatsen op de stoep met veel onderdelen en een ongeorganiseerd gereedschap beleid. Elk benodigde steek- of dopsleutel uit een kist opduikelen en na gebruik gewoon tegen de grond gooien. Garantie tot oneindig zoeken naar de benodigde onderdelen en het gereedschap. De zon begint door te komen en de temperatuur loopt lekker op. Het rijden met de scooter geeft een gevoel van vrijheid en de rijwind maakt het extra aangenaam. Oppassen dat de armen en benen niet verbranden, want je krijgt geen enkele waarschuwing.
Een lange weg naar de Beach, het laatste stuk zou een onverharde weg zijn die goed te doen is. Nu weet ik niet of dit bedoeld is voor rupsvoertuigen want de gaten en kuilen zijn niet mis. De plassen lijken zwembaden en op goed geluk rijd ik door een plas waar het water de treeplank van de scooter overspoeld.
Het Ocam Ocam beachhouse is een luxe resort met 5 Filipijnse sterren. Zwembad, luxe ligstoelen en een restaurant. De kosten om gebruik te maken van de faciliteiten schrikken me af en vind 40 euro per persoon wel te veel. Dan maar luxe zitten in het restaurant met lunch en uitzicht over het strand, de zee, de palmbomen en de bootjes die voorbijglijden.
Terug naar huis rijden en bij de buurtwinkel drie flessen water van 7 liter op de treeplank en vallen met een zucht in de koelte van het zwembad. Een mooie dag met veel plezier genieten van het fraaie landschap. In het restaurant eten we een prima pizza met vis maar deze blijkt een beetje te groot voor de maag.
Opnieuw evacuatie
Zondag, 19-10-2025
Busuanga
Hoe kan de lucht zoveel water dragen?
De onweer en regen alerts, maken de telefoons springlevend en geven berichten die bijna niet van het scherm af te halen zijn. In de nacht begint het te weerlichten en steekt de wind op, die heel veel, heel veel regen met zich meeneemt.
Drie maanden geleden was het al erg maar het blijkt hier maar door te gaan. Drie tyfoons in de afgelopen maanden met buitensporig veel regen. Natuurlijk liggen de Filippijnen in een tropisch gebied en zijn gevoelig voor tropische cyclonen/tyfoons, maar de ruwe zeeën en de wind zijn niet normaal voor de breedte van Manila. Volgens een rapport van de Associated Press was de tropische storm Ramil actief over Noord- en centraal Filipijnen. Er is één dode gemeld en meer dan 22000 mensen moesten geëvacueerd worden uit de gebieden die gevoelig voor overstroming of aardverschuiving. In de provincie Quezon zijn 5 mensen overleden omdat er een boom op de hut is gevallen. Al met al werd aangegeven dat delen van Luzon (hoofdeiland) zich nog aan het herstellen zijn van eerdere aardbevingen en stormen waardoor de situatie extra kwetsbaar is.
Voor ons bestond de dag uit schoonmaken, de natte bakskisten droog maken, nieuwe pomp voor het toilet installeren, het bijbootje leeghozen, wrijven, poetsen en opgang brengen. De regen dwarsboomde de plannen om met de scooter op stap te gaan en bewaren dat maar voor morgen.
Regen alert
Zaterdag, 18-10-2025
Busuanga
Met een heel warm welkom in de Marina del Sol, een welkomstdrankje, grote behulpzaamheid met organiseren van het opsturen van de genua, de hulp bij de huur van de scooters en de geweldige glimlach van het bedienend personeel. Ik voel me hier meer dan thuis en geniet er zelfs van.
Vanochtend met de scooter naar Coron, een rit van anderhalf uur langs de rijstvelden, de witte kraanvogels, de schamele bewoning maar de rust van het leven overvalt je hier op het platteland. De oudere kerels, sorry ik hoor er ook bij, zitten op een bankje gezapig te kijken. Een welkomst groet en kijken verder in het niets van de toekomst. Filipijnen heeft een jonge bevolking en de jongeren zoeken hun heil met name in het buitenland en de scheepvaart.
In Coron is het een heksenketel van trikes, taxi’s, scooters en ondanks de drukte voel je niet opgejaagd, het lijkt of iedereen voor je zorgt. De straatjes met de diverse winkeltjes waar bij de telefoonwinkel een simkaart gekocht wordt, de herkenning van de laatste keer zoals de worstenmakerij, de markt, de speciaalzaak van westerse voedingsmiddelen. Het is een stad die je moet leren kennen want als je erin rijdt dan komt het overwelmend over maar na een tijdje raak je er thuis. De supermarkten zijn een belevenis want de klant is geen koning, het zijn de vakkenvullers die de klanten geen doorgang geven in de veel te smalle paden. In een koffiezaak een kop koffie met een Japanse ramensoep en we kunnen er weer tegen.
De terugreis lijkt sneller te zijn dan de heenweg en halen een paar flessen water bij een supermini supermarkt waar de tralies dubbel zijn aangebracht om de kassa veilig te houden terwijl ik me nergens bedreigd voel. Is het een schijnveiligheid of valt het wel mee?
Terug aan boord een beetje luieren en indutten, plannen maken voor morgen en een borrel drinken op het terras van de Marina met uitzicht over het water met de ondergaande zon omgeven door de langzaam voorbijdrijvende schapenwolkjes. De Blue Spirit meldt slecht weer en zijn door de weersomstandigheden in een hotel gaan logeren en wij liggen doodstil aan de boei. Toch valt er een waarschuwingsbericht binnen voor hevige regenval in Noord-Palawan een eiland niet ver van hier. Een wereld vol met tegenstellingen.
Ver ankerbiertje
Vrijdag, 17-10-2025
Amsterdam – Filipijnen: Busuanga
Het was weer een hele klus om een ankerbiertje te halen op de Queen B. Drie vluchten: eerst van Amsterdm naar Dubai, van Dubai naar Manila en daarna nog een kleine hop met een nachtelijke wachttijd naar Coron. Alles verliep prima, al kon ik ondanks alle luxe om me heen de ogen niet echt dichtdoen. De tijd werd gedood met een mooi boek en af en toe een dutje, al werd je steeds wakker gemaakt voor een glaasje water.
Aangekomen in Coron stond de taxi al klaar. Opvallend is dat er op verschillende plekken nu een bijdrage van 200 pesos wordt gevraagd voor een milieubijdrage, een soort tol die je niet verwacht want er staat een post bij binnenkomst van het vliegveld maar ook op een kruispunt op weg naar de Marina.
Op de boot werkte natuurlijk niet alles meteen: de buitenboordmotor van het kleine bootje startte niet vanwege wat olie in de carburateur, en de startaccu was leeg. Maar na het schoonmaken van de carburateur wat pruttelde de buitenboordmotor weer en met een paar accukabels sloeg de hoofdmotor direct aan.
In de middag konden we uiteindelijk heerlijk genieten van een hete, gezellige eerste dag in het zwembad en op het terras. Fijn om terug te zijn op de Queen B.
Geblokkeerd
Vrijdag, 29 augustus 2025
Heusden - Heusden
Vandaag zijn een paar leden van de roeivereniging uitgenodigd voor een tochtje over de Maas. Jammer genoeg moest één van hen door ziekte afzeggen, maar de drie anderen vulden het gat met plezier op. Na de koffie start ik de motoren, we schuiven zachtjes de box uit en nemen al snel een rustige vaart om de plas over te steken en de haven uit te draaien.
Eenmaal op de Maas geef ik het roer door, dat direct behendig door een stuurvrouw wordt overgenomen. Het voelt goed om te zien hoe soepel de Vaporetto haar koers vindt.
Maar onder de Kromme Nol begint het schip plots vreemde geluiden te maken. De snelheid valt terug, hoewel zowel boeg- als hekschroef blijven reageren. Ik besluit de motoren te stoppen om te luisteren en te kijken wat er scheelt, maar het geluid blijft. Wanneer ik de eerste motor weer probeer te starten, loopt het toerental slechts even op tot 600 en slaat af. De tweede motor slaat wel aan, maar draait moeilijk, alsof deze tegengehouden wordt.
In mijn hoofd loop ik diverse scenario’s af: brandstof, filters, een elektrische storing? Een rondje in de machinekamer op zoek naar de oorzaak. Niets bijzonders maar eenmaal boven bij het dashboard zie ik dat de de beide stuurknoppen van boeg- en hekschroef ingedrukt zijn. Dat verklaart alles.
Zodra ik ze weer vrijzet, komt er rust in het schip en krijg ik de vaporetto weer onder controle. Alleen het roer blijkt, door mijn snelle actie beneden, tijdelijk geblokkeerd te zijn geraakt zodat met de boeg en hekschroef als roer de terugweg opgepakt wordt. Het gezelschap blijft onverstoorbaar gezellig en ik stel de zoektocht naar de verschillende storingen uit voor later.
Een onverwachte les op het water: soms lijkt het een groot defect, maar blijkt de oorzaak verrassend klein en dan is het vooral zaak het hoofd koel te houden.
Fietsveer
Dinsdag, 26 augustus 2025
Ammerzoden. - Heusden.
Vroeg uit het warme, comfortabele bed, maar dat heeft ook zijn charme. Rond kwart over zes ontwaakt het leven alweer: vogels die hun ontbijt achter de rug hebben schikken de veren om de vrouwtjes te imponeren. Het seizoen is eigenlijk te laat voor een tweede leg, maar door het aanhoudend mooie weer lijken ze nog steeds van slag.
Het ontbijt op het achterdek is een feest van eenvoud: koffie en een boterham, met uitzicht op het ontwakende water. Om 08:00 uur starten we de motoren en varen rustig terug richting Heusden. Onderweg passeren we Nederhemert-Noord en Nederhemert- Zuid, verbonden door een klein pontje.
Dit voet- en fietsveer kent een lange geschiedenis. Al in de 19e eeuw waren er roeibootjes die bewoners en boeren naar de overkant brachten. Later kwam er een handbediend kabelpontje, en sinds de 20e eeuw is het vervangen door een gemotoriseerd veerpont. Het verbindt tot op de dag van vandaag de twee dorpskernen die door de Maas van elkaar zijn gescheiden. Voor de bewoners is het meer dan een praktisch middel: het is een levend symbool van de verbondenheid van de streek.
Eenmaal terug in de haven van Heusden pakken we snel de spullen bijeen om de dagelijkse afspraken en verplichtingen in te vullen. Toch blijft de ontspanning van de voorbije avond, nacht en ochtend hangen, met het anker dik onder de modder als stille getuige van een mooi tochtje.
Kromme Nol
Maandag, 25 augustus 2025,
Heusden. - Ammerzoden
Na het wekelijkse partijtje golf met het vertrouwde en gezellige gezelschap rijden we naar de Vaporetto. Een vliegende start vandaag: olie peilen, koelvloeistof controleren, motoren starten. Jacqueline staat al klaar om de lijnen los te gooien. Voorzichtig varen we tussen de palen uit. Met behulp van hekschroef en boegschroef draait de Vaporetto soepel de goede richting op, naar de Dode Arm van de Maas.
We passeren de Kromme Nol, een opvallende landtong in een bocht van de rivier. De naam komt van het oud-Nederlandse woord Nol, dat heuvel of verhoging betekent. Hier boog de Maas ooit scherp af langs zo’n verhoging in het landschap, waardoor de plek al eeuwen bekendstaat als de Kromme Nol.
Bij de scheidingston sturen we rechtsaf en varen verder richting de dam die in de vijftiende eeuw door de Bosschenaren werd doorgestoken om de tolheffing van Heusden te ontlopen. Zo ontstond een doodlopend stukje Maas met een levendige geschiedenis.
We laten het anker vallen in rustig water, omringd door vogelgeluiden. De generator start, de bijboot gaat te water, de kano komt langszij, een kleine vloot groeit rond de Vaporetto. In de kano varen we een rondje: van dichtbij zien we reigers, zilverreigers, futen, eenden, ganzen, meerkoeten en zelfs roofvogels. Allemaal druk bezig met hun avondmaal. Uit de donkere diepte van de Maas komt genoeg vis om dit vogelrijkdom in stand te houden.
Zwemmen, barbecueën en genieten van het avondrood op het achterdek maken de dag compleet. Dit is wonen op een boot zoals het bedoeld is: eenvoud, vrijheid en natuur om je heen. Rond 22:00 uur zoeken we de kooi op, terwijl aan de rand van de wolken nog een zachte rode gloed nagloeit van de ondergaande zon.
Passief agressief gedrag
Zondag, 17 augustus 2025
Dintelmond
Vandaag vieren de Indonesiërs hun Onafhankelijkheidsdag, de dag van de vrijheid. In Nederland gaat die datum grotendeels ongemerkt voorbij, al hoor ik onderweg naar Dintelmond een paar aankondigingen op de radio over herdenkingen. Het roept bij mij een glimlach op: herinneringen aan de mooie tijd in Indonesië, maar ook het besef dat veel Nederlandse militairen hun leven hebben gegeven in een strijd die vanuit Nederlands oogpunt verloren was. We hebben moeten leren leven met dat verlies, en kunnen nu de Indonesiërs feliciteren met hun vrijheid.
De afgelopen dagen ben ik druk geweest met het houtwerk van de AlbinO: schuren, lakken, nog eens schuren en weer lakken. Zeven lagen vernis moeten de lijsten de komende drie jaar beschermen tegen weer en wind. Vandaag neem ik gereedschap mee van de Vaporetto, waaronder twee kitpatronen. Bij aankomst haal ik de noodpleisters van het dak, die het inwateren bij regen moesten voorkomen. Vol goede moed zet ik de kitspuit klaar maar beide patronen blijken volledig verhard en daarmee onbruikbaar. Op zondag zijn de technische winkels gesloten, dus blijft er niets anders over dan de lijsten alvast te monteren. Later moet ik ze weer loshalen om alsnog te kitten.
De overbuurman komt met zijn motorscheepje binnen. Bij het aanpakken van de landvasten raken we in een lange babbel: de Nederlandse politiek op de hak, de laatste verhalen uit de haven. Veel lijkt onveranderd, zoals de zonderlinge man met zijn hond in het kleine stalen bootje. De vechthond is inmiddels oud en versleten, maar weigert bij het passeren nog altijd een millimeter opzij te gaan, passief agressief gedrag in optima forma. Aan het einde van de steiger zie ik iemand zijn schip winterklaar maken. Het geeft me even een schok: het jaar gaat wel heel snel voorbij, en dat terwijl het vandaag prachtig zomerweer is.
In de kuip laat ik de zon op me inwerken, lees wat en geniet van het moment. Even geen moeten, geen lijsten of klussen, maar alleen het besef dat dit ook bij het leven hoort: de rust en de kleine onvolprezen geneugten.
Zeilvirus planten
Zaterdag, 16 augustus 2025
Heusden - Lelystad
Het is een flinke puzzel om de auto’s te verdelen tussen Empel, Almere Haven en Lelystad. Maar vandaag staat er iets bijzonders op het programma: de Huiskes-Mannendag. De Champion, het schip van Koen, wordt naar de verkoopmakelaar gebracht. Dat betekent varen, verhalen en lachen, maar ook afscheid nemen.
Onderweg pikken we de jongste telg van de mannen op: Lux, negen jaar oud. Opgegroeid met alles wat drijft en beweegt, maar vandaag voor het eerst écht gegrepen door het zeilvirus. Dat gevoel dat de motor zwijgt, de zeilen volstaan en het schip begint te leven.
De eerste mijlen zit de wind helaas tegen. Pas bij de groen-rode ton kunnen we het doek hijsen en het lange rak naar Lelystad inzetten. Het Markermeer blijkt een groene vlakte: dichtgegroeid met waterplanten, vooral fonteinkruid. Dat is de laatste jaren sterk toegenomen omdat het water steeds helderder is geworden (door minder meststoffen en bagger in het water). Door dat heldere water krijgt het fonteinkruid volop licht en groeit het uit tot dikke velden die de scheepvaart hinderen.
De wind trekt aan en voorzichtig steken we een rif, al blijkt dat later wat overdreven: de kracht zakt terug naar een mooie 4 Bft. Ondertussen eten de mannen langzaam maar gestaag de bigbag met proviand leeg en verdwijnen de laatste frisdranken uit het ruim. Aan boord gonst het van sterke verhalen, en de uitbundige lach is nooit ver weg.
Een laatste sluis, nog één keer gezamenlijk aan de lijnen, en dan draaien we Lelystad binnen. Aan de wal staat de fotograaf al klaar om de Champion nog eenmaal vast te leggen. Daarna is het opruimen geblazen: spullen van boord, een laatste poetsdoek langs het hout, en de boot verkoop-klaar maken.
Het was een prachtige dag, vol plezier en saamhorigheid. Toch blijft er weemoed hangen: het besef dat we afscheid nemen van de Champion, de boot van Koen.
Vegatariers worden gegeten door de carnivoren.
Dinsdag, 12 augustus 2025
Gat van het Zand
We worden wakker omringd door honderden vogels. Ieder lijkt zijn eigen missie te hebben: sommigen jagen nog driftig op ontbijt, anderen hebben hun buit al veiliggesteld en houden zich bezig met het sociale leven. Zou er in hun gekwetter ook roddel schuilgaan? Oordelen over de gulzige jagers, of over de dieren die zich beperken tot het groen van het wateroppervlak? Opvallend hoe vaak de vegetariërs in de natuur slachtoffer worden van de carnivoren, misschien geldt dat figuurlijk ook voor de mens.
Op het achterdek, met ontbijt en krant, voelt de wereld zachter. Het lijkt alsof de ellende uit het nieuws minder scherp binnenkomt op het water. Daarna is het tijd om achterstallige zaken bij te werken: administratie afronden, onbeantwoorde appjes beantwoorden, de schadeclaim voor de rubberboot in de Filipijnen regelen, en de familie uitgebreid bellen. De ochtend glijdt geruisloos voorbij, de zon klimt van oost naar zuid.
In de warmte van de middag begin ik te klussen. De generator krijgt extra aandacht; het moeizame opstarten doet me denken aan de ellenlange beschrijvingen van de Queen B generator en nu heb ik er zelfs twee aan boord. Dat belooft wat voor de toekomst.
Rond 17:00 uur laten we de rubberboot zakken en varen door de kreken van de Vissershank. Ploegend door waterplanten en ondieptes komen we uiteindelijk op breder water en tokkelen richting Werkendam.
Onderweg zwaaien en groeten we naar andere boten en bootjes alsof Sinterklaas in het land is. Deze beleefdheidsvorm hoort bij de charme van het varen al moet ik bekennen dat ik me licht geïrriteerd voel wanneer er niet wordt teruggezwaaid. Omdat het zwaaien op het water geen verplichting is, maar wel als beleefdheid wordt ervaren, voelt het negeren ervan bijna als een sociale afwijzing zeker voor iemand die het gebaar wél waardeert.
Waar het misschien vandaan komt?
In de tijd van zeil- en stoomschepen kon je dagen of weken niemand zien. Als je wél iemand tegenkwam, was dat bijzonder een groet was een teken van kameraadschap op het water.
Zwaaien of groeten gaf aan:“Ik heb je gezien en je koers is veilig”. In een tijd zonder marifoon of AIS was dit een visuele bevestiging.
Op rivieren en kanalen groetten schippers elkaar om respect te tonen en de onderlinge band te onderhouden, zeker als men elkaar vaker tegenkwam op vaste routes.
Toen naoorlogse recreatievaart groeide, namen watersporters dit gebruik over, deels uit respect voor de beroepsvaart, deels als vriendelijk gebaar onder gelijkgestemden.
Vlagtradities
Maandag, 11 augustus 2025
Heusden – Biesbosch
De afgelopen weken waren druk, en het lijkt er niet op dat het snel rustiger wordt. Toch weten we een moment te vinden om te ontsnappen en even het water op te gaan. Na het golfen en een gezellige borrel maken we de lijntjes los. De motoren lopen soepel; olie en koelvloeistof op peil. Met aangepaste toeren glijdt de Vaporetto, geholpen door de stroom, met een mooie 7,3 knoop vooruit. de koeltoren van de Amercentrale lokt ons, de schoorstenen wijzen de weg naar de ingang van het Spijkerboor.
In de Biesbosch blijkt onze geplande aanlegplaats al bezet door een Duits schip, waarvan de veel te grote vlag trots achter op het dek wappert. Vreemd hoe elk land zijn vlagtradities heeft: Nederlanders en Duitsers kiezen vaak voor groot, de Fransen voor een miezerig formaat, en de Engelsen hebben zoveel varianten dat je soms niet weet waar ze vandaan komen.
We varen door naar het Gat van het Zand en vinden daar een rustig plekje. De barbecue gaat aan, en de avondzon kleurt het water goud. Om ons heen dobberen schepen die het uitzicht deels wegnemen, maar toch voelen we het heerlijke bootjesleven van de Biesbosch over ons heen komen. Een avond vol water, geur van houtskool, en de stilte die alleen op het water écht bestaat.
WalVisser
Zondag, 10 augustus 2025.
Dintelmond
Even weg uit de routine van alledag. Het is warm en helaas bijna windstil. Het houtwerk van de AlbinO is nog niet klaar, maar een poetsbeurt kan geen kwaad. Met schrobber en sop over het dek laat ik het vuil van de afgelopen maanden in donkere stralen langs de romp weglopen. Ook de romp krijgt een veegbeurt en wordt nagespoeld met helder water.
De accu’s, volledig geladen, koppel ik los van de walstroom. Na een uurtje stevig schrobben en mentaal afreageren stap ik in de auto. Via de supermarkt rijd ik door naar de Vaporetto. Het leven op het water blijft trekken, van landrot naar zeeman en weer terug.
Wat zijn eigenlijk de echte verschillen tussen een landrot en een zeeman? Misschien alleen dat de één zijn voeten op vaste grond houdt, en de ander nooit helemaal van het zoute of zoete sop kan afblijven. En dan komt de vraag hoe denkt de zeeman over de mensen op de wal.
De zeeman spreekt vaak, cynisch bedoeld over de Zoetwatermatroos, Landrot, de Zachte Voet omdat ze nooit met blote voeten op het dek hebben gestaan, Walplakker, Drooglander, Havenhanger, Oeverkijker, Walvisser, Roeibootkapitein, Zeebangerd, Schanskijker of de Scheepskijker
Zorgen over de dingen die je niet weet.
Donderdag, 7 augustus 2025
Heusden
Vandaag komen een stukje Filipijnen mijn kant op, in de persoon van René en Suzie. Ze zijn net terug van een bezoek aan Suzie’s familie in Engeland, waar ze ook de bruiloft van een van haar vriendinnen hebben bijgewoond. De verwachtingen van het feest waren misschien wat hooggespannen, maar het weerzien met familie maakte alles de moeite waard.
René is maar heel kort in Nederland, een flitsbezoek eigenlijk, maar toch kan ik het niet laten om een klein programma voor hem te regelen. Binnenkort vliegen ze weer terug naar de Filipijnen, waar de regentijd nog volop heerst. Daar, in Marina del Sol, ligt de Queen B achter een boei te wachten. Ik vermoed dat ze heel wat buien te verduren krijgt, maar ook dat er weinig zal veranderen tot het droge seizoen weer aanbreekt.
Tijdens een borrel overhandig ik René een korte “zorgenlijst” met punten om ter plekke te controleren. Dingen die handig zijn om te weten en misschien ook een paar die je liever niet ontdekt. Want soms leef je rustiger met een beetje onwetendheid dan met alle details die alleen maar extra zorgen brengen.
Complete vakantie
Zondag, 3 augustus 2025
Heusden – Biesbosch en Heusden
Vakantietijd en stralend zomerweer – normaal gesproken een recept voor drukte op het water. Toch ligt de Amer er stil en verlaten bij, alsof ze ons in alle rust wil doorlaten. Met een kalm toerental glijdt de Vaporetto over het spiegelende water, richting een paar verweerde aanlegpalen in de Biesbosch.
Vrienden zijn aan boord en genieten van de gezelligheid, de gesprekken, het zachte brommen van de motor. Wat een prachtig gebied is de Biesbosch. Dat deze groene oase haar bestaan dankt aan een ramp, maakt het nog bijzonderder.
In de nacht van 18 op 19 november 1421 brak tijdens de Sint-Elisabethsvloed de dijk bij de Grote Waard. Een welvarend landbouwgebied verdween onder water; akkers, dorpen en kerktorens maakten plaats voor een doolhof van kreken, wilgenvloedbossen en zandplaten. Het zout van de zee en het zoet van de rivieren vonden elkaar hier in een eeuwenlange dans.
Nu is de Biesbosch een toevluchtsoord voor vogels, bevers en natuurliefhebbers. Terwijl het riet zacht ruist en het water tegen de romp kabbelt, lijkt het verleden nog altijd fluisterend aanwezig.
We takelen de rubberboot van het dek en varen met rustige slagen door de rietkragen van de Aakvlaai. Het water slingert zich tussen groene oevers, en overal zie ik plekken waar je zou willen ankeren om in stilte te blijven. Watervogels hebben hier vrij spel: gekwaak van eenden, het piepen van kuikens uit een tweede leg, het gakken van ganzen. In de verte plonzen en spetteren zwemmers bij de kleine stranden die in het zonlicht oplichten.
Twee uur later zetten we weer koers naar huis. De motor zoemt, het water glijdt onder ons door – en deze dag, hoe kort ook, voelt als een complete vakantie.
Bos houtwerk
Zaterdag, 2 augustus 2025
Dintelmond
Vandaag speelt ook de AlbinO weer een rol in mijn vaarbeleving. Ik besluit te gaan kijken hoe de eenzame Vega de afgelopen twee maanden is doorgekomen. Ze oogt wat vuil, maar ligt er nog altijd statig bij. Het houtwerk is afgebladderd, er ligt mos op het dek en een vergeten handdoek hangt er vochtig en smerig bij.
Met de schrobber ga ik over het dek en demonteer het houtwerk voor een broodnodige verfbeurt. De zeilen haal ik uit de voorpunt, rol ze op in de mast en trek de huik eroverheen ter bescherming. Terwijl ik bezig ben, droom ik alweer van een paar korte vaartochtjes. Zeilen met de Vega is een heel andere beleving dan varen met de Queen B, maar dan veel directer, intenser en dichter bij het water.
Net voor de regen valt, heb ik het houtwerk los en klaar om te schilderen, zodat het dek straks weer frisser oogt. Jammer dat het vele bezoek de afgelopen tijd minder ruimte liet voor de AlbinO, want ze verdient meer aandacht. Met een bos houtwerk onder de arm rijd ik naar Dinteloord, waar ik bij de Hubo nog lak en afbijt haal. De dag vliegt voorbij, maar de vermoeidheid van de afgelopen dagen begint zich wel te laten voelen.
Roeiers in toom houden.
Woensdag, 30 juli 2025
Heusden – Kerkdriel
Eindelijk mogen de lijnen los van de Vaporetto. Zodra ik de stroomkabel uit het stopcontact trek, krijg ik direct een melding dat de walstroom is verbroken. De elektronica houdt alles onder controle en in de gaten.
Bij het klaarmaken voor vertrek start ik de motoren, maar merk dat de meter van de dagtank op nul blijft staan. Vervelend, want zonder deze meting weet ik via het dashboard niet hoeveel brandstof er nog is. Gelukkig biedt het oude, betrouwbare peilglas op de tank zelf uitkomst: halfvol, ruim voldoende voor onze tocht richting Kerkdriel.
Al snel neemt Wanda het roer over. Ze heeft er gevoel voor. Als stuurvrouw op de roeivereniging is ze gewend om acht roeiers in toom te houden; dan valt het sturen van een schip met 660 pk reuze mee.
We varen stroomopwaarts over de Maas, richting de Dode Arm bij Kerkdriel, waar we een rustige ankerplek vinden. Op het achterdek gaat de barbecue aan voor een hapje en drankje. Volop genieten van de groene oevers en het gezelschap van andere watersporters die hetzelfde plan hebben.
Deze manier van varen is totaal anders dan het leven op zee. Toch krijgen de borrelverhalen, zoals altijd, al snel een zeewaardig karakter. Maar eerlijk is eerlijk: ik geniet hier met volle teugen van.
Groggy
Maandag, 28 juli 2025
Brunsbuttel - Heusden
De lange slierten wegafzettingen flitsen aan mijn ooghoeken voorbij. Het lijkt alsof de Duitse snelwegen een totale revisie ondergaan. Vertragingen en snelheidsbeperkingen geven me de tijd om de dag te overdenken.
De dag stond in het teken van wachten, contact houden met de familie die onderweg is met de auto, van de ene file in de andere. Een rit van 5,5 uur ontaardt in een worsteling van 9,5 uur. De hond stapt groggy uit de auto, de kinderen zijn opgetogen, en Nikkelien weet: de vakantie is nu echt begonnen.
Voor mij rest het inladen van mijn spullen en de aanvang van de terugtocht. Voor hen begint de vakantie – voor mij begint de thuiskomst in Nederland. Zonder jetlag dit keer, waarmee ik dit hele avontuur juist was begonnen.
Braafheid
Zondag, 27 juli 2025
Glückstadt – Brunsbüttel
Opstaan met uitbundige regen geeft ook zijn charme: lekker onder de tent mijn website bijwerken en wat contacten onderhouden. Met de ene een gesprek, bij de ander proberen te redden wat er nog te redden valt. Interessant hoe je met taalgebruik situaties kunt beïnvloeden, het is soms vreemd, maar ik sta volledig achter elke regel die ik schrijf.
De regen blijft gestaag vallen. Luc zucht zich door de ochtend heen en besluit zijn filters opnieuw te controleren. Ik begrijp zijn zorgen: biodiesel en dichtslibbende brandstoffilters zijn geen fijne combinatie. Gelukkig heeft hij een brandstof-separator aan boord die tijdens het varen de diesel zuivert. Het herinnert me aan die tocht met mijn broer Rikus naar Farsund (Noorwegen), toen kregen we elf keer een verstopt dieselfilter, door een hevig uitdijende flora in de tank. Mijn belofte om om 19:00 uur een biertje op het terras te drinken liep uit op 23:00 uur, toen de tap inmiddels gesloten was. Rikus' enthousiasme om ooit nog mee te varen bereikte toen een absoluut dieptepunt. Hij is nooit meer meegegaan.
Hartstochten doen een mens leven, braafheid rekt zijn bestaan.
Een zin die ik me aantrek zoals in mijn vaarleven, maar ook daarbuiten. Mijn hartstocht ligt in het varen, en braaf aan de steiger liggen is mooi, maar zeker niet alles.
De sluis gaat een half uurtje eerder open dan aangekondigd. Luc, die niet wil wachten op stroom mee of tegen, grijpt de kans en drukt de gashendel wat dieper in. Met twee knopen tegenstroom ploegen we richting Brunsbüttel.
Ik knip intussen met een knipschaar zijn getijkaartjes uit de kaart want hij doet er toch niets mee! Gashendel vol open, grote schepen die ons passeren doen hetzelfde. Hoeveel CO2-winst zou er eigenlijk te behalen zijn als de scheepvaart simpelweg zou wachten op stroom mee? Of is de economische logica van tijd en geld toch sterker dan het klimaatbewustzijn?
Voor mij is het een ontspannen dag. Na een korte onderbreking maak ik een wandeling door Glückstadt: charmante stratenpatronen en een geschiedenis die blijft boeien. De stad gaf zich uiteindelijk over aan de Pruisen, die met hun kanonnen over de stadswallen schoten en het plaatsje grotendeels in puin legden. Vanaf toen werd Glückstadt deel van het Duitse Keizerrijk.
ChatGPT gaf me trouwens een totaal verkeerd advies over welke sluis ik moest aanvaren. Gelukkig heeft Luc scherpe ogen en ziet hij een duidelijke verwijzing naar de kleine sluis, speciaal voor jachten. Een oproep aan de sluiswachter levert een verwarrend en veel te uitgebreid antwoord op in goedbedoeld Duits. Op mijn herhaalde vraag krijg ik uiteindelijk de simpele boodschap: "Warten Sie bitte, Schleuse kommt gleich für euch frei." Zie je wel, het kan ook met minder woorden.
Na de sluis steken we over naar het jachthaventje in Brunsbüttel. Daar rekenen we bij de havenmeester zowel het havengeld als het kanaalgeld af.
In het restaurant sluit ik de dag af met een Duitse klassieker, kalfslever met ui, het smaakt uitstekend.
Ondanks de regen en de stroom tegen was het een prima vaardag.
Het gaat regenen.
Zaterdag, 26 juli 2025
Cuxhaven - Glückstad
Wat we gaan doen vandaag nadat Gino van boord gaat staat nog niet vast. Vanochtend om 6 uur zit ik in de kuip te genieten van de ochtend met al enige bedrijvigheid van de bootjes. Ik voel me niet helemaal fit na het drankgebruik van gisteravond maar moet niet zeuren en probeer gewoon te functioneren. Hamburg is 100 kilometer van hier, maar een interessante optie is Glückstad.
Gino verlaat het toneel en wandelt naar de trein waar hij een prima verbinding vindt. 6 uur met het openbaar vervoer en meldt zich om 16.00 uur thuis. Luc en ik, gooien de lijnen los om 11 uur, om de Elbe op te varen met een behoorlijke stroom mee. Om 2 uur komen we in een jachthaventje als voorstation van een dok, waar wel alle schepen een plaats kunnen vinden. De Duitse mensen zijn zeer behulpzaam met lijnen aannemen en adviezen voor de doorgang van de keersluis. Een nadeel is dat we morgenochtend om 6 uur eruit moeten anders wordt het 12 uur later.
De stad is leuk, veel winkels, mooie markt met verschillende terrassen waar het heerlijk is om een drankje te nemen. Glückstad is een charmante vestingstad aan de Elbe, gesticht in de 17e eeuw door Christian IV en bekend om zijn unieke stedenbouw op basis van een zeshoek en radiale straten. Met historische paleizen, een museum, moderne kunst, indrukwekkende kerkarchitectuur en met een bruisende haringcultuur is Glückstad aantrekkelijk.
Lekker wandelen en later strompelen, door de opnieuw bloedende tenen, lopen we naar de Lidl waar we het avondeten uitkiezen. Eten aan boord en genieten nog even van het zonnetje want het zal vannacht opnieuw gaan regenen.
Teleurgesteld in de korting.
Vrijdag 25 juli 2025
Helgoland – Cuxhaven
Wat heeft Zanzibar te maken met Helgoland? Een aardig historisch weetje: ooit werd tussen Engeland en Duitsland een opvallende ruil gesloten. De Engelsen gaven Helgoland aan Duitsland, in ruil voor Zanzibar, een eiland dat ongeveer duizend keer zo groot is. Voor Duitsland betekende dit de verwerving van een strategisch duin-eiland in de Duitse Bocht, dat hen directe controle gaf over de toegang tot Hamburg en Bremen. Voor de Engelsen was de aanwinst van Zanzibar belangrijk voor hun belangen in Oost-Afrika.
De pompbaas kijkt verbaasd naar zijn eerste klant. Geen koffie deze keer, maar direct aan het werk. Luc laat de diesel in de tank stromen. En dan gebeurt er iets geks in het menselijke brein: je weet dat de diesel hier €1,10 per liter kost – zo'n 55 cent minder dan in Nederland en toch ben je bijna teleurgesteld als er minder in de tank gaat dan gehoopt. Minder voordeel! En dan mis je ook nog eens die extra 0,02 cent korting per liter.
Toch is er geen tijd voor gemopper: we willen op tijd weg. Vanaf acht uur staat de stroom mee. De tank zit vol, het weer is redelijk – bewolkt, maar geen mist – en we hebben de stroom én de golven in de kont. Dit is één van de meest comfortabele motortochten die ik ooit meemaakte. Terwijl ik achter de tafel mijn weblog schrijf, keuvelen de mannen en sturen richting Cuxhaven.
Een Duitse kustwacht kruist precies onze route, maar stelt geen vragen en laat ons zonder probleem passeren. In de verte zien we de brede monding van de Elbe, die bij vloed verandert in een bijna oneindige rivier. De tonnen zoeven voorbij, scheefgetrokken door de krachtige stroming. De snelheid over de grond loopt op tot elf knopen – vier mijl stroom mee.
Voor de haveningang vaart de Seabird nog een stukje door om vervolgens keurig tegen de stroom in het jachthaventje binnen te lopen. Het is druk met zeiljachten. Enkele zeilers wachten op gunstige wind, maar de vooruitzichten zijn matig – ze blijven waarschijnlijk nog even.
Na aankomst wandelen we naar het centrum. Op de dijk eten we een klassieke Matjesherring, doen boodschappen, en ik verdwaal onderweg naar de verkeerde Lidl. Mijn voet, een paar dagen geleden gestoten aan een vloersluiting, speelt op. Het wondje leek onschuldig, maar nu staat mijn sok vol bloed. De laatste kilometer strompel ik terug, maar de boodschappen zijn binnen, vanavond koken we zelf.
Het drankgebruik is bescheiden maar passend. De port bij de kaas blijkt mijn nekslag. Niet dat ik lallend naar bed ga, maar ik ben wel helemaal op. Een prachtige tocht, fijne mensen om me heen, het is mooi geweest voor vandaag.
Dromen
Donderdag, 24 juli 2025.
N 53° 40’00 E 006° 15’00. - Helgoland
De wind neemt toe, de golven geven witte krullen in het donker van de maanloze nacht. Venus straalt zijn weerschijn over de uitrollende golven voor ons. De motor zoemt, de stabilisatoren flipperen op en neer om het schip rustig te houden. Een koud worstenbrood met een frisse cola houden me wakker. Het wachtsysteem is ideaal en een uurtje sturen is zo voorbij, de twee uur die volgen besteed ik aan slaapjes, denken en dromen. Overigens het verschil tussen denken en dromen is maar heel klein. Soms denk ik dat ik droom en vaak droom ik dat ik denk. Het is maar net hoe je het bekijkt, ben ik een dromer?
De tocht is uit een boekje, de Noordzee schuift in de Duitse Bocht met de gestage korte golven, de wind wisselt van 3 naar een 4 Bft. Rijk rekenen met de te verwachten aankomsttijd om later een beetje teleurgesteld te zijn dat de stroom mee, niet helemaal klopt met de verwachting. De ETA wordt bijgesteld van 10.00 uur naar 14.00 uur wat geen probleem is, want varen is toch leuk.
De mist komt stiekem en bijna ongemerkt, de wereld wordt steeds grijzer en de weinige schepen verdwijnen voorzichtig uit het zicht. Het is bijna stiekem te noemen hoe dit proces zich voltrekt. Gelukkig blijft de AIS (automatic indentification system) de boel volgen met zijn radiogolven.
Vlak voor Helgoland doemt wazig in de mist de strekdam op en varen naar de haven waar we een mooie plek aan de steiger vinden. De Seabird is zonder drinkwater en gaan op zoek naar een watertap punt. Op de steiger is geen water en na wat heen en weer lopen en navragen blijkt er water aan het einde van de haven te zijn. Alleen water tanken na 17.30 uur.
Ondertussen wandelen door het dorp. Het valt op dat al die koopjesjagers en veerboot passagiers zo hongerig zijn want bij de kramen met Curry-worst en broodjes Knieper, staan veel mensen in een lange rij. Het valt niet mee om een gezellig plekje te vinden voor een biertje en dat komt dat het druk is maar ook dat de Helgolanders geen gezellig plekje weten te maken. Op een klapstoeltje, uit de wind kijken we de stoet met vertrekkende passagiers aan, opvallend veel slecht ter been voortbewegende oudere mensen. Krom voorovergebogen, stok in de hand of hun vrouw ondersteunend op weg naar de laatste boot.
Waterladen met muntjes van 50 cent en varen van de grote haven naar de gemeente haven om morgen goedkope diesel te laden voor 1.10 Euro. De barbecue gaat aan op het dek, champignons, stukje vlees en mosselen met biertje op Helgoland. Waar zou je anders moeten dromen over van alles en nog wat.
Aanvaring drijfhout?
Woensdag 23 juli 2025
Heusden - N 53° 40’00 E 006° 15’00
Het schip, gestabiliseerd door de vinnen, rolt rustig en gecontroleerd op de deining. Opeens klinkt er een doffe klap. Mijn eerste gedachte: aanvaring met drijfhout. Luc springt direct van zijn stoel, duikt de motorruimte in en ontdekt een reserveonderdeel dat een eigen leven is gaan leiden onder de schroefas. Hij raapt het op, zet het stevig vast, en we gaan verder. De route is nog lang.
’s Ochtends precies om zes uur staan de boodschappentassen met proviand al buiten op straat. Luc kent me goed en weet dat ik op tijd ben, dus hij rekent erop dat alles meteen ingeladen wordt. Vijf minuten later zitten we bepakt en bezakt in de auto, op weg naar Huizen. Daar zwaait een vriend ons uit, en Gino sluit zich bij ons aan voor de overtocht.
Rond acht uur verlaten we de haven. Aan boord zoekt ieder zijn eigen plek, en we stellen een wachtrooster in: één uur op, twee uur af. Zo voelt iedereen zich verantwoordelijk en blijven we geconcentreerd.
Het Paard van Marken schuift langzaam voorbij. We verleggen de koers naar Enkhuizen, en na de sluis zetten we koers richting Kornwerderzand. Alles verloopt soepel. Na passage van de sluis overleggen we: doen we Harlingen aan, of varen we door naar Vlieland of Terschelling?
Dicht bij Harlingen maken we de keuze: doorvaren. De weersvoorspellingen zijn gunstig.
Om 18.00 uur roep ik de Brandaris op: de Seabird verlaat het gat en zet koers naar Helgoland. Het antwoord is bondig maar duidelijk: “Begrepen.” Functioneel en efficiënt in Nederland gaat dat zo. In de Filipijnen moest ik mijn scheepsnaam spellen in maritiem alfabet, aantal opvarenden opgeven, aangeven of het om een monohull of catamaran ging, vertrekhaven, bestemming... Hier is één woord genoeg.
De zee is onrustig. Wind, golfslag en tegenstroom creëren een vreemd, onregelmatig patroon. Ik realiseer me dat dit bij zwaardere omstandigheden kan leiden tot venijnige klotsgolven. Gelukkig heeft Luc zijn schip perfect onder controle. De motor draait soepel, de stabilisatoren doen hun werk, en de koelkast wordt geplunderd voor koude drankjes en een eenvoudige maaltijd voor de nacht.
De sfeer is uitstekend: mannen onder elkaar, op een rustige zee. We lossen elkaar elk uur af: één uur wacht, twee uur rust.
Het is een maanloze nacht, bezaaid met sterren, en opvallend weinig scheepvaart. Los van die ene klap eerder op de avond, varen we ontspannen en voortvarend de nieuwe dag tegemoet.
Elke generatie doet het op zijn eigen manier.
Dinsdag, 22 juli 2025
Heusden.
Opnieuw laat ik me ondanks de jetlag verleiden om samen met zoon Luc zijn boot weg te brengen naar Cuxhaven waar de familie kan inschepen voor een vakantie in Denemarken. Het is veel te leuk om nee te zeggen, maar krijg van veel mensen de raad om nee te zeggen omdat het een aanslag op het fysiek zal worden. We zullen wel zien en om iets mee te maken moet je gewoon naar buiten. Veelvuldig telefonisch contact over boodschappen, vaarkaarten en veiligheidsmiddelen. Het lijkt me een beetje laat om dit soort zaken op zijn laatst te regelen, maar elke generatie doet het op zijn eigen manier.
De bezoekjes aan de familie zijn nog niet allemaal afgerond zodat de familie in de eerste lijn nog snel een bezoekje krijgt. Tot op het laatste moment worden zogenaamde laatste adviezen en een todo lijst afgewerkt voor wat betreft supermarkt, kaarten, filters en andere onderdelen. Ik vind het geweldig hoe kinderen zo volwassen zijn dat ze van alles voorzien, pro-aktief zijn en zorgen voor. Maar vooral van belang is dat het weer er zeer gunstig uitziet.
Wipha
Maandag, 21 juli 2025
Heusden.
Langzaam wennen wij in Nederland aan het drogere weer en schrikken van het artikel van de NOS-Nieuws wat duidelijk weergeeft wat wij op onze manier hebben meegemaakt. Onze schade zijn de kosten van een omboeking vlucht en extra hotelkosten en dat staat in geen enkele verhouding tot het leed wat er op de Filipijnen plaats heeft gevonden. Hieronder het artikel van vandaag in de krant:
Tienduizenden mensen in Filipijnen geëvacueerd na overstromingen.
Zware stortbuien hebben in de Filipijnse hoofdstad Manilla geleid tot zware overstromingen. Tienduizenden mensen zijn op de vlucht geslagen voor het water. Zeker zes mensen zijn omgekomen en nog eens zes anderen worden vermist, zeggen de autoriteiten.
Sinds vrijdag raasde tropische storm Wipha over het land. Inmiddels is de storm aangekomen in Laos.
Door de stortbuien trad de rivier Marikina buiten haar oevers. Meer dan 23.000 mensen die langs de rivier wonen zijn geëvacueerd. Ongeveer 47.000 anderen werden geëvacueerd uit Quezon, Pasig en Caloocan. Dit zijn allemaal plaatsen in de metropoolregio van de Filipijnse hoofdstad. De gemeente van Quezon heeft de noodtoestand uitgeroepen.
Op sommige plaatsen stond het water tot aan het dak. Inwoners proberen met zelfgebouwde vlotten, onder andere gemaakt van flessen en oude koelkasten, zich een weg door de stad te banen.
President Ferdinand Marcos is momenteel op staatsbezoek in de Verenigde Staten. "Hulpgoederen staan klaar en worden naar de getroffen gebieden gebracht, samen met medische teams," zei Marcos.
Op sommige plaatsen stond het water tot aan het dak. Inwoners proberen met zelfgebouwde vlotten, onder andere gemaakt van flessen en oude koelkasten, zich een weg door de stad te banen.
President Ferdinand Marcos is momenteel op staatsbezoek in de Verenigde Staten. "Hulpgoederen staan klaar en worden naar de getroffen gebieden gebracht, samen met medische teams," zei Marcos.
Regen en rust
Zondag 20 juli 2025
Doha - Heusden
Na maanden van reizen, pech, nieuwe indrukken en verre horizonten kom ik terug in het vertrouwde Nederland. De dag die begint in Doha en eindigt – verrassend snel – weer op mijn eigen boot, in de warmte van Heusden. En net als ik denk dat het tijd is om bij te komen, dient het volgende avontuur zich alweer aan.
Zonder problemen check ik in voor de laatste vlucht. We vliegen ontspannen, genieten van een heerlijke maaltijd en een prima glas wijn. Slapen lukt me maar moeilijk. Uiteindelijk dommel ik even weg, maar veel meer dan een uurtje wordt het niet. Ik lees mijn boek uit en werp af en toe een blik op het vluchtschema: het schiet mooi op.Plots zie ik door het raampje de kassen, de rechte sloten met groene weides, het stedelijke gebied, de industrie – alles keurig geordend en onderhouden. Wat een contrast met de wereld waar ik vandaan kom.
Met een stevige plof raken we de landingsbaan. De remmen grommen, het toestel vertraagt, we taxiën richting de gate. Ik voel me blij weer terug te zijn in het vertrouwde Nederland. Natuurlijk begint het te regenen, hoe kan het ook anders?
Het zou een van de drukste dagen op Schiphol zijn, maar daar merken we niets van. Het is zelfs opvallend rustig. We mogen als eersten naar de paspoortcontrole. Mijn paspoort verdwijnt in de machine, en je ziet de paal nadenken. Even wachten... nog eens wachten. Jacqueline is er allang doorheen. Ik vraag me af: ben ik in de afgelopen maanden zó veranderd dat de gezichtsherkenning me niet meer herkent? Uiteindelijk verschijnt er toch een welkom en krijg ik doorgang.
Op het perron is het stil, niemand te zien. Even denk ik: komt er überhaupt wel een trein? Maar jawel, zonder problemen reizen we ontspannen naar huis. Een rustige afsluiting van een paar maanden vol tegenslag.Tijd om even bij te komen, althans, dat is het voornemen. Maar dat wordt direct onderuitgehaald als mijn zoon vraagt of ik woensdag met hem zijn schip naar Denemarken wil brengen. Het is moeilijk om nee te zeggen, en stiekem vind ik het ook geweldig om dat samen te doen.Thuis op de boot gooien we de ramen en luiken open; het is behoorlijk warm aan boord. Maar al snel voelen we ons weer helemaal thuis.
Gejuich en applaus
Zaterdag, 19 juli 2025
Busuanga - Manilla
Vol verwachting klopt mijn hart als ik het gordijn opzij schuif en naar buiten kijk. Opnieuw regen, wat een tegenvaller. Ik had gehoopt dat het vandaag eindelijj wat droger zou zijn, maar helaas.. Toch besluiten we naar de vertrekhal te gaan om op tijd voor de geplande vertrektijd te gaan van 08.50 uur in de hoop dat de vlucht gewoon door gaat.
Netjes op een rij met een gevulde vertrekhal. De regen is iets minder dan gisteren maar het druppelt gestaag door. Opeens komt er leven in de brouwerij een paar zwaailampen van karren deie bagage buiten zet, pionnen worden op een rijtje gezet en de regenjassen worden demonstratief aangetrokken door het personeel.
De vlucht wordt uitgesteld, de onzekerheid groeit en heb al direct spijt dat ik de vlucht vanavond vastgezet heb en ook ingecheckt. De spanning groeit in de zaal, de mensen zitten bedrukt en dan opeens komt er het geluid van een vliegtuigmotor over het gebouw. Met gejuich en applaus wordt de verbinding met de wereld binnengehaald. Direkt na de landing van het eerste vliegtuig valt ook een tweede binnen op de klep. De eerste blijkt voor de bestemming Cebu te zijn en wij stappen na ee 3 uur vertraging in het tweede. Het eerste vertrekt en onze motoren worden gestart en dan begint het opnieuw fors te regenen. De motoren worden tot zwijgen gebracht en wij zitten bedrukt bijna apathisch in de krappe stoel. Het zal toch niet waar wezen!
Tussen de buien door worden de motoren gestart en kunnen het luchtruim kiezen. In de lucht blijkt direkt waarom de piloten zo bang zijn te vliegen want de lucht is instabiel en het vliegtuig schudt en kraakt van luchtzak naar luchtzak en de regen stroomt in sliertjes voorbij de ramen. De reis duurt 10 minuten langer dan de 1 uur en 10 minuten gepland om wat turbulentie te omzeilen.
Manilla en daar regent het opnieuw hevig. Een bus brengt ons van de “Domestic-” naar de Internationale luchthaven.
We lopen naar de geopende balie van Qatar Airways en zien dat er een vroegere vlucht is. Vragen staat vrij maar dat gaat natuurlijk niet en zullen moeten wachten tot vannacht voor de aansluiting naar Doha. De eerste ontvangsthal is ingericht om door te lopen naar de vertrekhal zodat de mogelijkheid om te zitten beperkt is en we wandelen, hangen een 5 uur. Eindelijk om 1900 uur kunnen we door de douane en bagagecontrole waar de restaurants en winkels bereikbaar zijn.
Om half twaalf stappen we in het vliegtuig en tijdens de zit begint het opnieuw te regenen en moeten een uur wachten voordat het weer opgeklaard is. Nu ik het opschrijf geloof ik mezelf niet meer.
Gejuich en applaus
Zaterdag, 19 juli 2025
Busuanga - Manilla
Vol verwachting klopt mijn hart als ik het gordijn opzij schuif en naar buiten kijk. Opnieuw regen, wat een tegenvaller. Ik had gehoopt dat het vandaag eindelijj wat droger zou zijn, maar helaas.. Toch besluiten we naar de vertrekhal te gaan om op tijd voor de geplande vertrektijd te gaan van 08.50 uur in de hoop dat de vlucht gewoon door gaat.
Netjes op een rij met een gevulde vertrekhal. De regen is iets minder dan gisteren maar het druppelt gestaag door. Opeens komt er leven in de brouwerij een paar zwaailampen van karren deie bagage buiten zet, pionnen worden op een rijtje gezet en de regenjassen worden demonstratief aangetrokken door het personeel.
De vlucht wordt uitgesteld, de onzekerheid groeit en heb al direct spijt dat ik de vlucht vanavond vastgezet heb en ook ingecheckt. De spanning groeit in de zaal, de mensen zitten bedrukt en dan opeens komt er het geluid van een vliegtuigmotor over het gebouw. Met gejuich en applaus wordt de verbinding met de wereld binnengehaald. Direkt na de landing van het eerste vliegtuig valt ook een tweede binnen op de klep. De eerste blijkt voor de bestemming Cebu te zijn en wij stappen na ee 3 uur vertraging in het tweede. Het eerste vertrekt en onze motoren worden gestart en dan begint het opnieuw fors te regenen. De motoren worden tot zwijgen gebracht en wij zitten bedrukt bijna apathisch in de krappe stoel. Het zal toch niet waar wezen!
Tussen de buien door worden de motoren gestart en kunnen het luchtruim kiezen. In de lucht blijkt direkt waarom de piloten zo bang zijn te vliegen want de lucht is instabiel en het vliegtuig schudt en kraakt van luchtzak naar luchtzak en de regen stroomt in sliertjes voorbij de ramen. De reis duurt 10 minuten langer dan de 1 uur en 10 minuten gepland om wat turbulentie te omzeilen.
Manilla en daar regent het opnieuw hevig. Een bus brengt ons van de “Domestic-” naar de Internationale luchthaven.
We lopen naar de geopende balie van Qatar Airways en zien dat er een vroegere vlucht is. Vragen staat vrij maar dat gaat natuurlijk niet en zullen moeten wachten tot vannacht voor de aansluiting naar Doha. De eerste ontvangsthal is ingericht om door te lopen naar de vertrekhal zodat de mogelijkheid om te zitten beperkt is en we wandelen, hangen een 5 uur. Eindelijk om 1900 uur kunnen we door de douane en bagagecontrole waar de restaurants en winkels bereikbaar zijn.
Om half twaalf stappen we in het vliegtuig en tijdens de zit begint het opnieuw te regenen en moeten een uur wachten voordat het weer opgeklaard is. Nu ik het opschrijf geloof ik mezelf niet meer.
Geen landingsbaan meer te zien
Vrijdag, 18 juli 2025
Busuanga
De annuleringen vliegen ons om de oren, het water komt met emmers uit de lucht, geen enkele landing van een vliegtuig. En dan is onze beurt, de vlucht is geannuleerd en moeten naar een lange rij met teleurgestelde reizigers afwachten wat voor een oplossing ze nog in petto hebben. Mijn bewondering voor de kalmte van het publiek maar het is wel duidelijk wat de oorzaak is. De regen laat zich van zijn beste kant zien en er is geen landingsbaan meer te zien door de gordijnen van water die over het beton jagen. Gelukkig krijgen we nog een kans om misschien zonder enige garantie vanmiddag te vertrekken en anders wordt het morgenochtend.
Dit wordt een dagje in een wachtruimte met ijzeren stoelen waar al eeuwen mensen hebben zitten wachten op hun vertrek. De ribbels in de broek worden gaatjes, gekopieerd van het stoelprofiel. Op de televisie houdt een of andere ambtenaar een pleidooi om buitenlandse vluchtelingen te weren, met als motivatie: met respect voor wat zijn voorouders hebben opgebouwd. Dat zouden wij ook niet mogen vergeten om wat meer respect te tonen voor onze voorouders en niet zoals nu de hele geschiedenis afbreken. Spuug niet in de bron waaruit je drinkt.
In wachtruimtes blijkt wachten lang te zijn en de hoop op vertrek vervliegt met wat we buiten zien. Bij de ingang van de aankomsthal is de weg veranderd in een rivier, de ramen beslaan van het vocht, de stroom valt telkens uit, er is geen wifi meer. Gelaten over je heen laten komen er zit niets anders op. En dan begint de omroeper iets totaal onverstaanbaars te roepen en zie veel mensen richting servicebalie van de Cebu Flights lopen. Gewoon met de kudde meelopen en ondertussen horen we dat onze vlucht weer is gecanceld, trouwens alle vluchten voor vandaag zijn geannuleerd. Dat wordt een duur verzuim want de vlucht voor vanavond van Manila naar Amsterdam kunnen we niet meer halen. Eerst de nieuwe vluchten organiseren en dan de taxi naar het hotel van gisteravond. Terug met de taxi door de ondergelopen straten, de beken zijn uit de oevers getreden, de riolering kan het water niet meer aan en spoelt alle kanten op, de auto houdt zich in en waadt door het water. Ik roep naar Jacqueline dat ze de voeten in de auto moet optillen anders worden ze nat. Een beetje overdreven maar toch geeft de opmerking de ernst van de situatie weer. De directrice van de Riverhouse is begaan en helpt me om opnieuw te boeken en de gesprekken verstaanbaar te houden met de operator die maar weinig clementie heeft met de weersomstandigheden en de pech die we hebben. Een fors bedrag betalen voor een omboeking. Eerlijk gezegd valt het me nog mee want ik had rekening gehouden dat het volle pond betaald zou moeten worden.
Rustig houden, want jezelf druk maken heeft in deze situatie geen zin. Denken aan het gevaar dat men zou lopen als je wel vertrekt zodat de acceptatie wat gemakkelijker wordt. In de hotelkamer een beetje lezen, dommelen en in de avond boven uitkijkend over de rivier in de stromende regen. De regen wordt gestopt door de zonneschermen maar de zon hebben we de laatste dagen al helemaal niet gezien. Onze weerberichten voor morgen zijn nog niet geruststellend, maar Judith (directrice) zegt dat het morgen beter wordt. Dat is niet zo moeilijk bedenk ik.
Schuilen voor de wind
Donderdag, 17 juli 2025
Busuanga
Onophoudelijk blijft het regenen en rukwinden zorgen voor een onrustige ankerplek. De boei is plots verdwenen en zorgt ervoor dat het kloppen tegen de romp weg is. De laatste voorbereidingen voor vertrek is de watermaker schoonspoelen. Een nieuw filter en een paar emmers met regenwater zorgen voor een frisse binnenkant. Afsluiters sluiten en de plaatsen van de lekkage schoonwrijven, en bij deze weersomstandigheden kan ik er niets meer aan doen. Op het dek de losse rommel weg en plaats een borglijn als de twee lijnen die vastzitten aan de ankerlijn zouden breken. Met de bijboot naar de wal om de auto in te leveren, was ophalen, afspraken maken over beheer van de Queen B. Terug aan boord foto’s maken voor de claim van het lek in de bijboot en voor de eerste keer oprollen. Alles is doorweekt en moeten de bijboot, kano en de kapotte genua nat opslaan in de kuip. Het geeft een vervelend gevoel dat je de boot niet kunt achterlaten zoals je zou willen. De Marina haalt ons op rond 13.00 uur en lunchen in de algemene ruimte met uitzicht op de haven. In het laatste uur zijn er twee catamarans bijgekomen om te schuilen voor de wind die nog komen zal. De Crising kan uitgroeien naar een tyfoon en het Filipijnse dagblad waarschuwt er al voor.
Halfdrie haalt de chauffeur ons voor een laatste avond in het pension Riverside, een prachtige tocht dwars over het eiland, rijdend door de plassen en de steeds smaller wordende rijbaan door de voortwoekerende jungle. Een heel leuk gesprek met veel vragen over de Filipijnen.
Het pension is leuk en mooi gelegen hoog op een berg met de rivier onder de balustrade stromend. De kamers zijn gebouwd in enkele bijgebouwtjes, en de airco heeft het geluid van een Boeing 747. In de centrale ruimte drinken we een welkomstdrankje en kijken steeds naar de weerberichten. Het zoeken naar beter weer wordt door de weersgoden niet geapprecieerd want het begint spontaan harder te regenen.
De voorspellingen zijn voor morgen niet geweldig maar er is geen sprake van annuleringen zodat we weer enige hoop krijgen.
Crising
Woensdag, 16 juli 2025
Busuanga
Veel valt er eigenlijk niet te vertellen want het regent zo hevig dat we niet eens in de kuip kunnen gaan zitten. De windvlagen zorgen voor flinke rukken aan de ankerlijn. De kikker kreunt om de twaalf ton in het gareel te houden. Als een jojo gaan we op en neer na een windvlaag, dan gaat de lijn maximaal uit en tijdens de even stilte dobberen we naar voren waar we de hardplastic boei raken met de romp. Tonnerdetontonnerton, is het woord wat het best aangeeft wat het geluid is. De windvlagen met de harde regen zorgen ervoor dat het niet gewoon regent maar dat het overal water is. De ramen kunnen het water niet meer keren, de mast zal ook wel ergens lekken zodat we met emmer en dweiltje de waterschade proberen in te dammen. Ik vraag me wel af hoe het zal gaan als we een maand weg zijn, hoe zal het schip er dan uit zien.
Jacqueline wrijft het houtwerk in met azijn om een beschermlaag te maken tegen schimmel. op het internet lees ik dat we in een tropische depressie “Crising” zitten met windsnelheden van 55 km/u bewegend 15 km/u. Die is niet snel en gelukkig niet te veel wind. 55km/u is maar 29 mijl en derhalve een flinke windkracht 7 Bft. We liggen beschermd want 50 meter van me krult het water met kleine witte kammen en op de plek waar we liggen is het relatief rustig. De hevige regenval zorgt wel voor veel ongemak zoals aardverschuivingen op Palawan en dat is ook niet vreemd met de 200 mm voor vandaag. Nederland staat op zijn kop met 12 mm maar hier is het vele malen erger. In mijn onderbroek hoos ik diverse keren de bijboot leeg waar onvoorstelbaar veel water uitgeschept moet worden.
Een verloren dag, de auto die gereserveerd was voor een verkenningstocht over het eiland wordt niet gebruikt en om de saaiheid, benauwdheid, het gevoel van ik wil eruit te doorbreken gaan we ondanks de hevige regenval in zwembroek naar de wal voor een kop koffie. In de duikreceptie kleden we ons om zodat we er droog en netjes uitzien in het restaurant waar we uiteindelijk ook helemaal alleen zitten.
Westers genot
Dinsdag, 15 juli 2025
Busuanga
Vandaag hebben we een auto gehuurd om de bemanning van de Blue Spirit, Suzi en René, naar het vliegveld te brengen. Een mooie gelegenheid voor René om ons nog even Coron te laten zien. Om het helemaal af te maken, besluiten we er zelf nog een extra dag aan vast te plakken. Morgenochtend willen we eropuit, om op eigen houtje het eiland verkennen.
De dame van het autoverhuurbedrijf verschijnt stipt op tijd. De formaliteiten zijn zo geregeld. Ik haal Suzi en René met hun bagage van boord met de dinghy, en dan zijn we onderweg. De weg is stil, de lucht zwaar, af en toe een miezerige bui die het tropische groen nog groener maakt.
In Coron parkeren we de auto bij de haven en wandelen ontspannen door de levendige straatjes. Kleine winkeltjes met van alles en nog wat, en overal trikes die zich met ware doodsverachting tussen wandelaars, fietsers en auto’s doorwurmen. We drinken koffie in een lokaal restaurant en laten ons verrassen door een heerlijke hamburger, een onverwacht Westers genot.
We lopen langs de Zwitserse worstenmaker en doen daarna nog een paar kledingzaken aan voor de dames. Er wordt veel goedgekeurd, maar uiteindelijk niets gekocht. Ondertussen wordt de lucht steeds dreigender, donkerder. We besluiten snel terug te keren naar de auto.
Onderweg zien we bij een restaurant een man met een grote bamboestok. Aan het uiteinde heeft hij een potloodje vastgebonden waarmee hij op de muur boven de ingang een gedetailleerde tekening maakt. Een fascinerend staaltje vakmanschap – ik kan mijn ogen er nauwelijks vanaf houden.
Net op tijd bereiken we de auto voordat de regen losbarst. Wat volgt is een tropische hoosbui die geen genade kent. Het regent onophoudelijk, alsof er verschillende versnellingen zijn en het telkens een tandje harder gaat. De modder stroomt over de wegen en rijden voorzichtig naar het vliegveld.
Om 15:00 zetten we Suzi en René af, afscheid nemen, een zwaai, een laatste “tot in Nederland!” en rijden terug naar Marina del Sol. Maar de vrolijke stemming is omgeslagen in een bedompte benauwde alles klam makende atmosfeer. De donkere wolken, de eindeloze regen, het driftige zwiepen van de ruitenwissers, het beslaan van de voorruit. Langzaam gaan we begrijpen wat een echte moesson is of is dit meer een tropische depressie?
In de dinghy raken we doorweekt. Aan boord wacht nog een tegenvaller: op meerdere plekken lekt het, ondanks onze eerdere hoop dat de lekkages eindelijk verholpen waren. Terwijl we dweilen en schoonmaken, komt plots het bericht binnen dat de vlucht van Suzi en René vanwege het slechte weer is geannuleerd. Ze zijn uitgeweken naar een hotel.
Dat zet ons aan het denken. Voor vrijdag hebben wij een strak schema met een aansluitende internationale vlucht. Wat als ons vertrek ook geannuleerd wordt? Onder het zemen en schrobben neemt de onrust toe. Het weer is niet alleen nat maar de terugreis is nu ook onzeker geworden.
Duct tape
Maandag, 14 juli 2025
Busuanga
De Blue Spirit is druk met de voorbereidingen voor de reis naar Engeland en wij overleggen wat we gaan doen voor de komende periode. Gezien de altijd maar durende pechsituaties is mijn moreel enigszins gedaald en besluiten we ook maar terug te gaan voor een familie en vrienden bezoek aan Nederland. Jacqueline vindt een goedkope vlucht en het is snel geregeld. De regen begint de overhand te krijgen en valt met bakken uit de lucht. De druppels roffelen op het dek en zie het water langs de gasbun naar binnen druppelen. De enige oorzaak die ik nu nog weet te bedenken is de beugel van het reddingsvlot. Tussen de buien door maak ik de beugel los en zie dat er inderdaad water via de bouten naar binnen is gesijpeld. Drogen, schuren, ontvetten en kitten. De beugel erop en voel de kit al snel opdrogen door de hoge temperaturen die hier zijn. Na een uur barst er opnieuw een hevige bui los en ben blij dat de klus precies tussen de buien gedaan is. Er komt geen water meer via de deurtjes van het kastje naar binnen.
De gerepareerde grondmat in de dinghy en op druk brengen. Deze blijft lekker hard en streep deze klus ook van de lijst. Via de e-mails vraag ik een offerte van de genua en maak de klacht naar de watersportwinkel die de dinghy heeft geleverd.
We hebben afgesproken om met de dinghy een verkenningsronde te doen maar door de aanhoudende regen wordt deze een uur uitgesteld wat goed uitpakt want om 16.00 varen we met twee dinghy’s de rivier op met een heerlijk zonnetje. Terug glijdend op de stroom binden we de bootjes aan elkaar en drinken een glaasje wijn met een praatje. In de bar maken we de borrel af en reserveren een auto om Susie en René morgen naar het vliegveld te brengen. Het is niet druk in het restaurant en de serveerster staat er alleen voor. Ze doet het uitstekend maar vraag me wel af wat voor een soort humor de mensen uit Busuanga hebben. Na enig navragen hoor ik dat er geen speciale humor over de Busuaganen zijn, zoals bij ons de Belgen, Friezen, Brabanders etc. Een droge laconieke humor, bijna onderkoelde manier van grappen maken. Sir, only one mosquito… he’s family. Grappen en verhalen over vissen (de vis was zo groot als mijn boot), geesten in de mangroves of verhalen over krokodillen die dorpsgenoten komen bezoeken. Een ironie bij de locals, een luchtige kijk op tegenslagen: Geen stroom? Dan hebben we een romantisch diner. Geen wifi? Dan moeten we eindelijk met elkaar praten.
Grapjes over toeristen zoals onder gidsen of locals, die denken dat ze in 1 dag "heel Palawan" kunnen zien, of die vragen of kokosnoten uit de supermarkt komen. Maar altijd met een glimlach, zonder scherpe rand, vriendelijk, gebaseerd op natuur, zelfspot en het het trage eilandleven. De kunst om van elke situatie iets luchtigs te maken. Bij de hevige regenval zou je hier kunnen horen: Rain? No, sir, that’s just the sky sweating. Voor toeristen die alles fotograferen: You take many photo’s, but do you remember anything? En dan een zeer toepasselijke voor mij bij alle reparaties: We don’t have parts, but we have fait and duct-tape
Luchtbombardementen
Zondag, 13 juli 2025
Busuanga, Marina del Sol.
Wat een rust op een beschermde ankerplek zonder de vele toeristen-activiteiten. Rustig opstarten met kopje koffie in de kuip en rondkijken, de activiteiten op de twee boten naast ons en de paar vissers die voorbijsnellen. Deze rust geeft me energie en begin al vroeg met het laden van de bijboot om de dingen te doen die aan wal het gemakkelijkste zijn. De kapotte genua opmeten, vuil weg gooien, water laden en inschrijven voor een lidmaatschap die verschillende voordelen biedt maar vooral ook om ergens bij te horen. Het klinkt vreemd maar het is rust gevend als je zonder zorgen je bijboot kwijt kunt, dat je een verzamelpunt hebt voor een praatje en de personeelsleden die weten dat je bij de zeilers hoort. De kortingen en faciliteiten zoals de wasserij, auto en scooter huur, dagelijkse controle op de ankerschepen halen me snel over de streep.
Ik laat de dinghy leeglopen en haal het slappe lekke grondmatje eruit en pomp deze apart op. In het water borrelt het lek van de beschadiging al snel op en zie dat de schade ontstaan is door het opvouwen met het polyester plankje door de fabriek. Foto’s maken en een klacht indienen. Terug op de boot maak ik de plek schoon, meet een plakker af en lijm deze op de plaats. 24 uur afwachten voordat je deze kunt oppompen. Een paar kannen met water om de watermaker te ontzien. Om 15.00 uur is er afgesproken om samen met de bemanning van de Blue Spirit te gaan zwemmen bij BBL (Busuanga Bay Lodge). Een uitstekend zwembad met uitzicht vanuit het bad over de baai. Een mooie omgeving met een sprookjesachtig uitzicht van een soort Efteling bebouwing aan de overkant van het water. Een hapje eten en varen terug naar de boot.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de Japanners de beschutte baaien rond Busuanga en Coron als een geheime ankerplaats voor hun marineschepen en bevoorradingsvloot. Een veilige plek, ver van de frontlinies en goede mogelijkheden om je te verbergen. De Amerikanen ontdekten de locatie door verkenningsvluchten en bombardeerde de verschillende schepen met lange afstand lucht bombardement vanaf vliegdekschepen. Meer dan 500 kilometer vliegen voordat ze konden bombarderen, binnen één dag werden 13 Japanse schepen tot zinken gebracht. Vrachtschepen, tankers en transportschepen. Deze wrakken zijn nu een toeristisch trekpleister voor de duikers van Busuanga. En dan de vraag waarom ze zo bijzonder zijn om te duiken omdat ze vaak relatief in ondiep water liggen, goed bewaard gebleven en begroeid met koralen en vol met tropische vissen
Niet uitgeplakt
Zaterdag, 12 juli 2025
Busuanga
De ochtend begint met feest want Jacqueline is jarig. De bemanning van de Blue Spirit komt over voor de koffie met gebak en cadeautjes. De kuip is versierd met oranje vlaggetjes en het feestelijke gevoel bij de jarige is van het gezicht af te lezen.
Rust in het ankergebied, een totaal andere wereld dan in El Nilo waar de knetterende vissersschepen, toeristenboten en veerschepen langs het ankergebied voeren. Hier valt een zachte rust over je heen. Enkele verlaten jachten dobberen naast me stil aan hun boei. Tijd om van de vaarmodus over te stappen naar de woonmodus. Hier hoort natuurlijk de dinghy bij. Eerst maar de oude oppompen zodat deze van het dek is en dan halen we de nieuwe hoop naar boven. Het leuke van cadeautjes aan jezelf is het met voorpret uitpakken, zelf in elkaar zetten en als eerste in gebruik nemen. Het begint met de pomp die er indrukwekkend uitziet met verschillende standen. Helaas werkt er maar één stand van zodat het niet tegenhoudt maar de eerste kleine tegenslag is er. Het wijst zichzelf en met het oppompen van de kamers, plaatsen van de grondmat met polyester versteviging en het oppompen van de kiel creëert een prachtige dinghy. Apetrots en de boel redelijk op spanning kan ik het niet laten om een proefvaart te maken. Ik bedenk me altijd dat je een Ikea pakket krijgt waar net 1 onderdeeltje mankeert zodat je een eigen oplossing gaat zoeken en het meubel ziet er direkt tweedehands uit. Of als je een legpuzzel krijgt met 10.000 stukjes en twee maanden later merk je dat er één stukje van de puzzel ontbreekt. Klagen heeft geen zin want de garantieperiode is voorbij of je bent het aankoopbonnetje kwijt. De puzzel kun je weggooien als niet compleet zijnde. Dit gevoel gaat toch over me heen komen omdat bij terugkomst op de Queen B het grondmatje toch een beetje zacht is geworden. Ik pomp er een beetje lucht bij want het kan best door een zettingsverschil komen bedenk ik me. Je hebt niet veel verbeeldingskracht nodig als een paar uur later de mat weer zacht is. Dat lijkt me niet goed.
De Blue Spirit is een andere uitdaging aangegaan want als René de verloren ankerlijn van een boei weet te vinden dat mag hij daar voor een maand gratis liggen. René is een echte Nederlander en gratis is het woord om direct over te schakelen in handelen. Met de Blue Spirit vaart hij naar de andere baai en ik met de nieuwe dinghy achter hem aan om te assisteren. Helaas geeft Andy, de regelneef van de baai, een verkeerde positie op van de verloren boei. Ondertussen rondkijkend lijkt me deze baai veel beter beschermd tegen wind en golven dan de andere baai en dat geeft een nieuwe kijk op het achter laten van de Queen B. ik besluit om de Queen B te halen en voor de nieuwe plaats te gaan. Motor starten en Jacqueline probeert het landvast door te halen. Er zit geen beweging in en moet het water in om daar tot de conclusie te komen dat er een gigantische knoop is ontstaan. Gewapend met snorkel en luchtpijp, duikend, voelen, kijken, tasten en ontwar de knoop en kan de term Nondejuu niet binnen houden en is Nondejuu onderwater van geheel ander betekenis dan boven water. Een goed gevoel als deze hindernis opgelost is varen we naar de andere baai en leg vast aan de boei van Marina del Sol.
Bij het aanmelden dat ik gekozen heb voor een boei krijg ik enkele mogelijkheden van ligplaats, lidmaatschap haven en nog wat voordelen. Het restaurant is netjes met gedekte tafel zodat ik reserveer voor vanavond voor het verjaardagdiner.
Met een goede indruk van deze plek, de veiligheid en de luxe in vergelijking met de vorige omgeving besluiten we om hier een tijdje te blijven hangen. Genoeg te beleven hier. Met het terugvaren is de grondmat helemaal leeg en weet dat het opnieuw een ergernis gaat worden voor de komende tijd. Ik dacht dat ik uitgeplakt was maar kan nu van vooraf aan beginnen.
Pearl farms
Vrijdag, 11 juli 2025
El Nilo - Busuanga
De telefoon wekt me om 00.00 uur voor een ankercontrole. Behoorlijke bries vanuit het gat tussen eiland en berg. De ankerwacht geeft aan dat we als een huis liggen. Slaapdronken terug naar bed om rond 02.00 opnieuw te gaan kijken. De wind neemt wat af en alles is rustig. Om 04.00 is er geen wind meer maar nu komt de swell binnen en liggen we als een dolle te rollen. Gewoon accepteren en de slaap maar afmaken en wachten op het vertrekuur van halfzes. De wind komt binnen als een briesje en halen anker op richting Busuanga. Het valt niet mee want de wind is er wel maar wisselt van hoek en is te weinig om echte voortgang te maken zodat ondersteuning van de motor noodzakelijk blijft. Na drie uurtjes in de pruttelmodus kan de motor uit en zeilen we met een flinke vaart noord, het grootzeil voluit met de veiligheid van de bulletalie om een onverwachte gijp te voorkomen. Het is genieten voor mij, ondanks de warrige zee, de korte hoge golven, de schuivers die we maken als een golf midscheeps het schip optilt en voor de lol naar beneden laat vallen. Het gangboord aan lijzijde wordt schoongespoeld, de gasbun loopt vol water, de Queen B kreunt en niest en schudt de zee van zich af door een flinke sprong naar voor te maken. De engte tussen twee eilanden zien er door de witte kammen van de zee en de brekende golven tegen de rotskust gevaarlijk uit maar het valt allemaal mee en de navigatie ondersteuning zorgt voor een onbezorgde passage tussen de eilanden waar we langzaam in de luwte raken en gevrijwaard worden van de swell, de witte koppen van de korte golven. De Queen B gaat over in de glijmodus en we houden nu snelheid zonder het zenuwachtige gedoe van vanochtend.
Nu krijgen we te maken met de Pearlfarms waar we de weg moeten zoeken om niet verstrikt te raken in de zogenaamde lijnen, netten, oesterbakken enzovoort. Ik erger me hieraan en zoek de hoeken op van de verzameling boeien die weliswaar in rechte lijnen liggen naar de hoekboeien die wit moeten zijn, deze zijn zo vuil dat ze bijna niet te herkennen zijn. We vinden onze weg en komen in het ankergebied van Andy waar de Blue Spirit op ons wacht. Mijn eerste reactie is dat ik helemaal niet zo beschermd lig voor de komende periode maar dat blijkt mee te vallen.
Precies om 16.00 uur is er rust aan de boei, wat een luxe en een bijzonder onthaal, want het is een echt weerzien met de Blue Spirit. René haalt ons op voor een introductie op de wal bij een bekend restaurant met een prachtig uitzicht over de eilanden en de baai. De zon zakt achter een sluier van wolken en verstopt zich voor een berg van één van de eilanden. De Blue Spirit heeft enkele maanden op deze plaats doorgebracht en zorgt voor een prima gevoel om ook voor ons hier een wat langere tijd te blijven.
Door de genua kijken
Donderdag, 10 juli 2025
El Nilo - Linacapan
Voor vandaag een tocht van 30 mijl gepland met als tussenstop een ankerplek die er redelijk beschut uit ziet op de kaart. Rond 07.00 de wekker en om half negen haal ik het anker op. Er staat zowaar wat wind en voorzie een mooi dagje zeilen want de weersvoorspelling zien er goed uit. 500 Meter van de ankerplek gaat het zeil op en kijk tevreden naar de bollende lappen zeil. Eén mijl verder schermt de grote berg naast ons de wind af en moet de motor starten. Een uurtje verder als we uit de luwte zijn gaat het zeiltje weer op en maak een prima vaart. De wind komt van achter en zorgt voor wat schommelingen aan boord wat Jacqueline niet heel erg plezierig vindt. Het is leuk om de bezochte stranden vanaf zee te bekijken, de punten van herkenning. Ronden van de noordpunt Palawan en krijgen de wind steeds meer van achter zodat ik het grootzeil inrol.
Dikke donkere wolken rollen naar ons, de genua is voor 25% ingerold, een dikke grijze streep verschijnt onder de wolken en de wind begint toe te nemen. Een eiland ligt vlak voor me waar we afstand moeten houden om het rif niet te raken. Plots breekt de hel los, als een zweepslag knalt de wind over de Queen B, de wereld wordt plots klein van de hevige regen. Het zicht is minder dan 50 meter, ik kan het eiland niet meer zien, de stuurautomaat kan de boot niet meer in zijn roer houden, oploeven, corrigeren door zelf achter het roer te gaan staan. De regen priemt in mijn huid alsof het hagel is maar het zijn de opgezweepte waterdruppels. Het roffelt op de zonnepanelen, het water om me heen is wit van de neerspattende slierten water, de kuip wordt een bende want de kussens zijn van de banken geschoven. Jacqueline schuift het luik dicht en houdt de navigatie in de gaten. De wind jakkert en giert, de lijnen op de mast klapperen en plots zie ik de lucht door de genua. Er is geen genua meer, maar een verzameling lappen die alle kanten fladderen. Deze is total-loss te beschouwen en probeer de lappendeken binnen te draaien. Dat lukt maar toch blijven er stukken zeil uit de rol flappen.
De wind is weg, de regen houdt nog even aan maar in de verte boven het grijs van de wolken zie ik de opklaringen. We worden ingehaald door het regengordijn en al snel doemt het eiland op en valt de stilte neer. De natuur kijkt niet om naar de schade die het veroorzaakt heeft. Gelukkig heeft een Island Packet een kotterfok en rol deze uit. We zeilen weer en verwonder over de prima snelheid van de combinatie van grootzeil met kotterfok. Een dikke 5 mijl en zien de ankerplek al opdagen. René had een ankerplek aangeraden maar dacht wel even slimmer te zijn door naar het noorden van Linacapan te varen zodat we morgen een prima uitgangspositie hebben voor de laatste etappe.
Jacqueline kiest met de kaart en de dieptemeter een mooie ankerplek. Anker uit en we liggen direct goed vast. Ik maak me zorgen over het drooggevallen stukje verbinding tussen land en een extra rots. Ik hoop niet dat het bij hoogwater de golven binnen komen rollen. Eindelijk een ankerbiertje verdient en zitten in de kuip de schade op te tellen en de oplossing voor de toekomst te bespreken als er opnieuw een squall over de Queen B blaast. Bakken met regen en hevige wind doen het schip gieren achter het anker. Gelukkig blijven we goed vastliggen maar de schrik is er en zeker als de golven door het hoge water over de drempel jagen. We liggen te schommelen en de Queen B gedraagt zich nerveus en ik voel me niet op mijn gemak. Vroeg naar bed om uitgerust te zijn als er echt iets gebeurd.
Kapiteins boos
Woensdag, 9 juli 2025
El Nilo
Een sms piept op en Broadwater Marine bericht me dat de boot in hun bezit is. Een foto bevestigt dat de doos ingeladen is in de auto en dat deze zo snel mogelijk afgeleverd zal worden. Dat is mooi maar dan rijst de vraag bij mij waar en hoe laat de boot vandaag afgeleverd wordt. De telefoon is opnieuw uitgeschakeld want WhatsApp geeft maar 1 vinkje bij het verzonden bericht. Ik word hier onrustig van en wacht maar weer eens af. We zijn al blij dat de boot geleverd is aan Broadwater Marine. Na een paar uur geeft meneer aan dat hij de boot na de lunch zal aanleveren en spreek met hem de plaats van aflevering af.
Na de lunch is voor mij tussen 13.00 uur en 14.00 uur zodat ik weer eens veel te vroeg aanwezig ben, bang om iets te missen. De lunch gebruiken we met zicht op de afgesproken plaats maar helaas geen Broadwater Marine. Ondertussen olie halen, geld pinnen en een fles champagne halen voor de verjaardag van Jacqueline, en nog steeds geen dinghy.
Eindelijk om 15.15 flitst er een bericht binnen dat meneer in de buurt is en vraag waar hij moet zijn. Dat had ik al geschreven maar doe het nogmaals. Ik ben kwaad maar word direkt ontwapend door de gulle lach van een amicale kerel die zich direct verontschuldigt dat het allemaal zo lang heeft geduurd. Twee schepen die op hetzelfde dok gelost moesten worden waarvan de kapiteins boos werden en een hele hoop van andere smoezen met nog meer blabla.
De grote doos die uit de kleine auto geschoven wordt, open ik en zie dat alles netjes en compleet door in de originele verpakking van Highfield aangeleverd is. Ik betaal het afgesproken restant en spuug mijn gal, maar ik ben mijn ergernis voor even kwijt. De man slikt even en beantwoordt me met een geweldige glimlach.
Jacqueline sjouwt de doos mee over het drukke dok om de blinkend nieuw boot, op de oude dinghy te stapelen. Later zullen we de boot wel opblazen en gaan nu vol in de slag om te vertrekken. Windvaan en roer van de Hydrovane monteren, de boel zeevast stouwen en motor controleren. Klaar voor vertrek en voor de laatste keer aan de wal in El Nilo. Een prima plek om te zijn maar een onrustige ankerplek door de invloeden van de buien, golven en de vele hard varende toeristen boten
Cockfighting
Dinsdag, 8 juli 2025
El Nilo.
Tijdens de wakkerworden-koffie komt een boot op ons afvaren. Twee mannen in gevechtspak en portofoon in de hand. Snel schiet ik mijn onderbroek aan want ze zouden ervan kunnen schrikken. Het blijkt de kustwacht te zijn die vraagt of alles in orde is en of er geen overlast of verdachte personen zijn. Bij calamiteiten moeten we hen waarschuwen. We geven aan dat het helemaal niet speelt en dat we alleen maar aardige mensen treffen. Nadenkend over deze extra toeristen-service is dat de regio Palawan er van alles aan doet om toeristen te trekken, veiligheid en entertainment bieden. Vertrouwen in een mooie vakantiebestemming creëren, en deze slagzin maak ik er zelf van.
De omgeving is prima maar de onzekerheid over de bijboot is ronduit vervelend. De verkoper heeft eerst 2000 pesos geclaimd voor de extraservice om de dinghy te brengen terwijl er afgesproken is dat de dinghy op het dok in El Nilo geleverd zou worden. Waarschijnlijk is hij zijn fooi aan het veiligstellen en als ik de 2000 niet betaal dan zal hij de dinghy via Manilla sturen en dan duurt het allemaal veel langer. Een knap staaltje doorzichtige chantage. Telkens stuurt hij even een berichtje dat de boot onderweg is en schakelt zijn telefoon uit. Uren later zegt hij van zijn baas op zijn donder te hebben gehad en dat hij terug moet naar de pakketboot om de dinghy op te halen. Ik haal mijn wenkbrauwen op want nu gaat er allemaal informatie door elkaar lopen die beoordeeld worden als vertraging. Ik voel een groot wantrouwen en denk zelfs dat ik slachtoffer ben van een oplichter.
Broadwater Marine is een onbetrouwbare leverancier, misschien niet als bedrijf maar dan wel veroorzaakt door zijn medewerkers. Ik ben van plan om een brief te schrijven naar de directie en zij moeten maar zien wat ze er mee doen. Al met al heb ik nog geen boot en opnieuw krijg ik een bericht dat de manager van de pakketboot beloofd heeft dat ze het pakket vandaag zullen leveren. De telefoon is weer uitgeschakeld.
Niets anders dan rustig over je heen laten komen en hopen op een goede afloop. Het maakt me onrustig en merk dat ik nergens zin in heb. Beetje nieuws lezen zoals de dreiging van de chinezen voor de Filippijnen. De Filipijnse buitenlandse dienst heeft de Chinese ambassadeur op het matje geroepen. Dit naar aanleiding van de Chinese beslissing om sancties uit te vaardigen tegen voormalig senator Francis Tolentino, wegens zijn standpunten over de Zuid-Chinese Zee en bilaterale betrekkingen. Het incident benadrukt de toenemende diplomatieke spanningen tussen de twee landen. En het tweede bericht roept ook veel vragen op. Vijftien Filipijnse politieagenten zijn gearresteerd in een ware schokgolf door het land, in verband met de verdwijning en vermoedelijke moord op minstens 34 cockfighting-fans tussen 2021 en 2022. Belangrijk bewijs komt van een getuige, wat leidde tot strafrechtelijke acties.
Als de stroom met terugvarende snorkelaars en duikers een beetje afneemt varen we naar de kant voor een wandeling door een dorpje ten noorden van El Nilo. Een sombere begraafplaats met zee zicht, dikke massieve betonnen tombes met een dakje tegen de rechtstreekse zon. De huizen staan er omheen geformeerd en zijn armoedig toch is er activiteit voor backpack toerisme. Wit zand op de stenen voor een strand gevoel , zitzakken met parasol voor een drankje en muzikanten met bongo en rasta haar om de oude tijden te laten herleven. We zitten niet voor niets naast een kerkhof.
Bij Shipwreck bar de dagelijkse borrel en bij het art-café een prima hap maar deze wordt afgesloten met een zeer malse bui. De moesson op zijn best zodat we toch maar even wachten onder een afdak om vervolgens in de afgeschreven slappe dinghy de terugreis naar de Queen B te maken. Onderweg krijgen we een moesson-nagerecht en komen druipnat aan boord
Onverstoorbaar verder met niets doen
Maandag, 7 juli 2025
El Nilo
Vol verwachting klopt ons hart en hopen op de levering van de dinghy omdat de man van Broadwater Marine heeft gezegd dat de pakketboot aangekomen is in Puerto Princesa en als de dinghy in handen is, dat hij deze vandaag nog zou leveren al zou het avond worden. Dat zijn nog eens berichten waar je vrolijk van wordt en wij beginnen in de vertrekstand te komen. Boodschappen gaan halen voor drie dagen om de afstand tussen El Nilo en Busuanga/Coron te overbruggen. Het is mooi helder weer zodat zowel de watermaker als de koelkast genoeg stroom geleverd krijgt van de zonnepanelen. We wandelen eerst naar een naaister voor de stiksels van wat regenpanelen in de kuip en vervolgens naar de supermarkt voor wat diepvries vlees en vis. De diepvries heeft het hier waarschijnlijk niet kunnen maken want alles ligt half ontdooid in de grote kasten en je krijgt er geen kijk op hoe lang deze situatie al is. Ik vertrouw het niet en haal de diepgevroren spullen maar niet hier. Ik klaag nog bij het personeel maar ik word alleen maar als lastig beschouwd en gaan onverstoorbaar verder met niets doen. Dan maar naar de Europese speciaalzaak en scoor hier wel een aantal keiharde worsten die klinken als glas als je er tegenaan tikt.
Terug naar de supermarkt voor wat kleine spullen en nemen de trike terug naar de boot waar we de boel uitladen en opbergen in het schip. Een beetje zwemmen en knutselen zoals vervangen van roestige slangklemmen en het oplossen van een gestadige druppel zoutwater die uit de dekwaspomp blijft komen.
Tegen de avond het normale rondje en kunnen op een bovenverdieping van het hotel romantisch over de stad en haven uitkijken. Genoeg te zien en zeker als je de lichaamstaal leest uit het koppel naast ons die in een mentale crisis verkeren. Met wat contact blijkt de pakketboot geen plaats aan de wal te hebben en moeten we wachten tot morgen. Daar gaan we weer bedenk ik me maar probeer mijn leven te beteren door deze stress langs me heen te laten glijden. De avond is warm en bij het naar bed gaan is het net alsof de ventilator die de lucht tegen de rug blaast, me naar de benauwdheid van de nacht duwt.
Stroomuitval
Zondag, 6 juli 2025
El Nilo
Tijdens de avondhap valt plots het licht uit. Niemand in paniek en iedereen laat het gelaten over zich heen komen. Het blijkt een steeds weer terugkerend probleem en de huidige installatie is overbelast. Een nieuwe en grotere wordt gebouwd en moet in 2025 klaar zijn. Eén iemand verteld dat ze een paar maanden geleden tijdens het drukke seizoen 8 keer stroomuitval hebben gehad in 36 uur. Elektriciteit lijkt een vanzelfsprekend iets te zijn maar is het blijkbaar niet. De motoren van de dieselinstallatie ronken volle kracht, dag en nacht, en kunnen het dus niet bijhouden.
Voor vandaag hebben we de scooter gehuurd en rijden ontspannen in het koele rijwindje op deze zonnige dag. De temperaturen lopen snel op als je even stil staat zodat we snel weer opstappen om de wereld vanaf de scooter te bekijken. Het blijft een mooi gezicht om tussen de rijstvelden te rijden. De buffels liggen te kauwen in een modderpoel want het zal ook voor hen zondag zijn. De gevaarlijk grote horens passen niet bij deze lobbessen van het rijstveld. De horens lijken de weg te wijzen voor de ploeg en de man die met een touwtje de vliegen van de flanken van de os afslaan. De boer ploegde voort maar de boer ploegt helemaal niet, het is hier de buffel. De wegen zijn verassend goed en een enkele keer kom je een kuil tegen maar dat drukt de pret niet. We rijden naar het strand voor de koelte en het zondagsgevoel, want veel lokale mensen vinden het heerlijk om te wandelen, barbecueën, spelen in het water ondanks de waarschuwingen voor de gevaarlijke en pijnlijke kwallen.
Van de stranden terug naar El Nilo en rijden door naar een ander strand aan de zuidzijde. Ik begrijp veel meer de aantrekkingskracht voor de toeristen in dit gebied. Veel goedkope en goede restaurants, bars en disco, schone en mooie stranden, er is voor jong en oud genoeg te doen.
In de vroege avond rijden we de scooter terug naar de verhuurder en wandelen terug naar de kade waar de slappe dinghy braaf op ons wacht. Zou de bijboot morgen geleverd worden, komt de Broadwater Marine zijn woord na? Of raken we van de ene smoes in de andere?
Nooit meer terug gevonden
Zaterdag, 5 juli 2025
El Nilo
De Moesson doet vannacht weer zijn best en de regen roffelt op het dek. Vervelend is dat je de luiken moet sluiten en de benauwdheid slaat dan enorm toe in de kajuit en slaapkamer. Het zweet gutst van het lijf en omdraaien voelt als tegen de stroom in, watertrappelen in bed is een beetje overdreven maar begint er wel op te lijken. Zo gauw de regen stopt draai ik nog snel het luik open in de hoop dat we het ergste voor deze nacht wel gehad hebben. In de ochtend controleert Jacqueline de mogelijke lekkages en die blijken droog te zijn zodat de kitaanval als geslaagd betiteld kan worden. Alles in drieën, driemaal is scheepsrecht, voor de derde keer en drie vliegen in één klap zijn uitdrukkingen die aangeven dat het wel in drie keer moet lukken.
De krant openslaan wat tegenwoordig niet meer kan, want mijn krant is digitaal. In de krant tref ik een bizar vehaal in de buurt van de Komodo’s. Die regio is ons bekend want hebben de komodo’s op eigen kiel bezocht. Een Nederlands stel gaat met een vierdaagse boottocht naar de Komodo eilanden en worden slachtoffer van incompetente zeelui die de boot zonder GPS of kaart op een rif varen. Dat leek nog geen probleem want het hoogwater zou hen wel vlot trekken. Dat klopte maar tijdens de oversteek van 16 uur maakte de boot plots water en viel uit elkaar. Twee Spanjaarden die genoeg kregen van het gestuntel van de bemanning ging op eigen houtje zwemmen en zijn nooit meer teruggevonden. De rest heeft het overleefd door bij elkaar te blijven en door het overwicht en leiderschap van de Nederlander is de rest veilig naar de wal kunnen zwemmen. Dit verhaal valt te lezen in de Telegraaf. Met dit soort verhalen kom je opnieuw tot het besef dat we echte zeetochten maken en dat de ervaring en gewenning gevaarlijke momenten kunnen opleveren.
Deze dag komen we tot weinig en houden de Queen B een beetje in de gaten door de vele rukwinden die de boot flink laat gieren achter het anker. Zorgen zijn niet nodigwant we liggen als een huis en het is alleen maar ongemakkelijk en schrikachtig als de wind weer eens flink accelereert. De zon blijft weg zodat we de koelkast uitschakelen om elektronen te verzamelen voor de nachtverlichting. Op het ankergebied is een ankertoplicht verplicht, wij houden ons daar strikt aan maar er zijn zeilers die het maar lastig vinden en de schepen worden alleen aan een donkere schaduw in de nacht herkend als zijnde een boot.
Eind van de de middag een biertje drinken en bellen naar huis, een hapje eten bij de Japanner en er glijdt weer een dag van wachten op….., voorbij.
Wifi-slurpen
Vrijdag, 4 juli 2025
El Nilo
De schipper van de Blue Spirit zie ik in de kuip wachten terwijl het heerlijk waait. Eindelijk wind in al die weken en de schipper wacht en wij moeten ook wachten. Wij op de levering van de dinghy en de schipper wacht op de “Schout-bij-Nacht” die nog wakker moet worden. Om negen uur net na een malse bui komt er leven aan dek en hoor ik de ankerketting het dek in ratelen. Het anker komt omhoog en Susie draait nog even langszij om goedendag te zeggen. Tot snel in Bususanga.
Na een afscheid valt er meestal een leegte en zoals nu, de stilte hangt wat zwaarder in de kuip, een lichte weemoed maar ook het gevoel van “het is goed zo”. Een stil besef dat afstand slechts tijdelijk is en dat verbondenheid niet verloren gaat. Afscheid doet je beseffen hoe waardevol vriendschap is.
Na deze mijmering toch maar even aan de slag. De vervelende lekkages aanpakken en na alle pogingen ten spijt komt er van ergens water waar je het niet van verwacht. Het lek onder de gasbun lijkt een makkelijke dat het van de verbinding gasslang en 12 volt kabel van de gasklep is maar blijkt niet de oorzaak te zijn. Rigoureus kit ik de afvoer van de patrijspoorten en zie plots het scharnier van de gasbun-klep. Als het even niet meezit dan een dot kit geldt hier ook. In de badkamer krijgt de patrijspoort ook een kitbehandeling en moet maar afwachten of dit de oorzaak is. Wachten op een bui is geen groot item want dit blijft af en aan te komen.
Een simpele maaltijd als lunch maken en de tijd nemen voor mijn boek. En dan jezelf maar eens uitlaten aan de wal. Met de slappe dinghy naar het dok, een ijsco halen en wandelen op het gemak naar de koffiebar op het einde van de straat. Lekker in de koelte een ijskoffie, wifi-slurpen en na een uurtje maken we ons op om eindelijk een ontdekkingstocht naar TAAS te maken. Een borrel aan het strand bij de Fransman en wandelen het restaurant binnen waar niemand zit. We krijgen de beste plek en eten er een heerlijk zes-gangen diner met een prima fles wijn. Een leuke ervaring en laten ons terugbrengen met de trike naar de wasserij waar de tas met schoongoed klaar staat.
Ship Wreck Bar
Donderdag, 3 juli 2025
El Nilo
De ochtend begint met ogen uitwrijven en genieten van de omringende bergen, de schepen om je heen, een blik op de ankerwacht wat me geruststelt omdat de Queen B zich netjes in bedwang is gehouden door het anker, de voortzazende lokale schepen. De paar regenbuien van afgelopen nacht hebben wat koelte gebracht en kan de dag opstarten.
Veel mensen denken dat de wereldzeilers van de ene aktie in de andere vallen maar dat valt tegen. De bijboot komt maandag en daarop moeten we wachten en dat heeft wel enige consequenties. De Blue Spirit wil graag voor een paar weken naar Engeland en Nederland zodat ze voor de zekerheid niet kunnen wachten op ons. De ankerboei in Busuanga zal de plaats zijn om veilig de boot achter te laten met toezicht van ene Andy.
Het wachten op, wordt ingevuld door een beetje te klussen op een kalme manier. Dit soort klussen zonder stress zijn een leuke afleiding en doe het graag. Denk aan de houten dopjes plaatsen op de teak-stootlijst van het dek in alle gemoedsrust. René komt koffiedrinken en Susie is ondertussen de scheidingslijn tussen diep en ondiep langs de wal aan het verkennen met snorkel. De bijboot blijft zorg en aandacht vragen. De trimarans met snorkelaars en duikers snorren je voorbij. Meer dan honderd van dit soort vaartuigen die allemaal afhankelijk zijn van toeristen. Het is zelfs buiten het seizoen en dat merken we vooral in de avond want de restaurants zijn rustig.
We zitten in de zuidwestelijke moesson Habagat en dat hebben we een beetje verkeerd gepland want het is warm, zware regenbuien vaak in de nacht, kans op tropische stormen. Met al deze kenmerken krijgen we te maken. Gelukkig schijnt vandaag de zon en kunnen zelfs watermaken zonder gebruik van de motor. Ik ben zo druk bezig met van alles nog wat dat ik op de trap uitglij en met een noodgreep me weet vast te houden aan het schuifdak. Gelukkig breng ik het er af met een schaafwondje aan de vinger verder blijft de schade beperkt tot een verschrikte reactie. De temperatuur loopt flink op zodat het schoonmaken van het onderwaterschip een relatief frisse bezigheid is. Met snorkel en gewapend met plamuurmes vastgemaakt aan stok, krab en proest ik de onderkant schoon totdat ik er genoeg van krijg. Grote wolken met verse aangroei dwarrelen van de romp naar de diepte. De vissen komen erop af en selecteren enkele welkome hapjes. Morgen weer een dag want rond 17.00 is afgesproken om met elkaar een borrel te gaan drinken op de wal. Mooie gelegenheid om de was weg te brengen en drinken bij de bar met vreemde naam: Yacht Ship Wreck Bar. Moeten we deze uitspanning wel blijven omarmen om het lot niet te tarten, overigens het biertje blijft prima smaken? Bij de Japanner eten we een uitstekende maaltijd. De warmte, verveling van wachten en de cultuurverschillen maken er een spannende avond van maar sluiten de dag af met een glimlach.
Stenen Tijdperk
Woensdag, 2 juli 2025
El Nilo
Het rijden met een scooter is voor mij een heerlijke bezigheid. De rijwind koelt het lijf, genoeg te zien en de afstanden die overbrugd kunnen worden zijn behoorlijk. Vanochtend is besloten om de scooter te huren bij de vriendelijke verhuurder die ons al een paar keer heeft aangesproken met open lach. René, Susie en ik op weg naar de watervallen. Rijden tussen de rijstvelden waar de buffels nog een ploeg voortrekken zoals in de steentijd. Afkoelen met de rijwind in de lommer van de jungle, de scooter huilt van het klimmen naar boven en zoemt bij de afdaling. Bij een klein dorpje heeft de gemeenschap een verdienmodel gemaakt om de watervallen te gidsen. 27 Gidsen die om toerbeurt een groepje toeristen krijgt toegewezen storten de opbrengsten in een gezamenlijke pot, waaruit de verdeling plaatsvindt. De jonge vrouw die met ons meeloopt, loopt de tocht van 20 minuten heen, één tot twee keer per dag. Waar we niet op gerekend hebben is dat we 5 keer door de rivier met stenen en zandbodem moeten waden om uiteindelijk bij een waterval met 4-tal versnellingen uit te komen. Prachtig panorama en het water voelt heerlijk koel en de jungle is verstikkend warm zodat de combinatie een uitdaging wordt tussen behendigheid en temperatuurswisseling.
Reisleider René weet nog wel een mooi strandje. Nou een strandje is het niet te noemen want 5 kilometer wit zand met kalm rollende zee doet Susie uitnodigen om een duik te nemen. Susie kan geen water zien of ze moet erin, René en ik blijven als twee gezapige oude kerels op een afstand naar de zee kijken. We worden ook nog verjaagd door een stoelverhuurder die 6 Euro per stoel vraagt. We gaan twee meter voor de stoel in het zand zitten en kijken naar het gespartel van Susie terwijl wij licht gepaneerd van het ultra fijne zand-strand uit de strijd komen. In het restaurant eten we een taaie skewer die prima op smaak is maar geen doorkomen aan is.
Een volgende badplaats is Lio Beach. Ook weer een mooi strand en wij maken een leuke wandeling tussen de vele restaurants en drankgelegenheden. Verder met de scooter langs het vliegveld en kijken ook nog even bij TAAS. Het zogenaamde beste restaurant van Palawan. Het ziet er prima uit en is een optie voor vanavond of morgen.
Bromfiets inleveren en loop met hoge verwachting de telefoonwinkel binnen waar ik opgevangen word met een vriendelijk lachend gezicht met de mededeling dat het moederbord gebroken is en dat de aanschaf van een nieuwe telefoon toch een betere oplossing is. Even slikken en zeg hem de boel maar weer in elkaar te zetten. Bij de ontvangst van de total-loss telefoon druk ik met een overdreven gebaar de aan-uit knop in en zeg dat hij het doet. Ik zie de man even twijfelen hoe het kan maar al snel heeft hij het door dat ik hem voor de gek houdt. Als afsluiting van de fijne dag drinken we een afsluitend biertje op het strand.
Met Jacqueline loop ik in de avond nog even door het dorp en eten bij een ongezellig restaurant een prima vismaltijd. Sea-view en geen zee in de buurt, het zal op mijn bord liggen.
Overwoekeren
Dinsdag, 1 juli 2025
El Nilo
Het groeien en ontwikkelen van de natuur kan ook voor destructie zorgen, denk maar eens van het overwoekeren van een weg door planten en bomen die uit alle gaten en kieren komen en het wegdek kapot drukken. De Queen B is weer eens aan de wandel en komen dicht bij het geankerde motorschip zodat de motor gestart moet worden. Plotseling hoor ik de uitlaat hol klinken en het koelwater komt niet enthousiast mee met de uitlaatgassen. Snel het anker van boord en kan het niet laten om een onderdrukte ergernis los te laten. Nadenken en volgorde van de mogelijke oorzaken. Het wierfilter losmaken en blijkt weinig water te geven zodat de verstopping in de slang of kraan naar buiten gevonden moet worden. Dat scheelt weer een heel geklungel met de impeller te verwisselen. De slang van de wierpot naar de kraan demonteer ik en draai de buitenkraan open waar maar heel weinig water naar binnen komt. Met een grote schroevendraaier steek ik de florerende en gestaag groeiende schelpen met een flinke slag naar buiten en nu spuit het zeewater met grote kracht naar binnen. Slang vastmaken, een nieuwe pakking voor de wierpot knippen uit een vel pakkingspapier en de schroef aandraaien om de de pot te sluiten. Motor starten en een dikke golf koelwater spuit met het verbrande gas naar buiten. Opgelost, maar besef wel dat als ik onderweg niet goed opgelet zou hebben dat de motor heet en vast kan lopen, het dashboard geeft geen enkele waarschuwing.
Met vieren boodschappen doen en winkelen is gezellig maar af en toe ben je wel iemand kwijt die als een ekster een winkel in schiet zodat deze uit het zicht verdwijnt. Stoppen op de plek waar je staat en de straat afspeuren. Meestal komt de ekster zonder iets gekocht te hebben buiten en kan zich aansluiten bij de oud nederlandse politieke partij KVP. Kijken, Voelen en Pleite.
Onterecht mopper ik want het zijn meestal leuke wandelingen door een stadje en je vind altijd wel wat. We spreken af om te beginnen met collectioneren bij het verste punt en dat is de zogenaamde Hardware Store. Handschoenen zijn natuurlijk niet in mijn maat en de jachtlak is niet voorradig. Houtklemmen zijn niet zoals ik ze wil hebben zodat we zonder iets te kopen buiten staan. De groentemarkt levert een ananas op en de vismarkt bezoeken we wel maar durf geen vis mee terug te nemen. De telefoonwinkel heeft van mijn gsm een project gemaakt want de transistoren en geïntegreerde schakeling puilen van het moederbord af. De uiterst geduldige en vriendelijke verkoper toont me nu een klein zwart blokje en dat moet volgens hem stuk zijn en de telefoon zal morgen klaar zijn. Tja, dan maar morgen, mijn whatsapp op de telefoon kan ik niet opstarten en ook mijn andere persoonlijke apps waar een koppeling met mijn Nederlandse nummer vereist is kan ik niet meer gebruiken. Koffiedrinken met een stuk koek die gedeeld wordt met Jacqueline is zo groot en machtig dat deze voor een maaltijd geldt. De supermarkt in voor ontbijt en wat extra’s en voor René een nieuwe gasfles. René en Susie nemen de Trike en wij lopen terug. We zijn zelfs eerder bij het dok en varen met de enkele boodschappen en de gezellige ervaring terug naar de boot. Aan boord wat rommelen en geef jullie hiermee een inkijkje in een dag van bijna nietsdoen en toch druk.
Tegen de avond spreken we voor een bezoekje aan het wilde nachtleven van El Nilo af. Het is buiten het seizoen en de restaurants zijn bijna allemaal zonder gasten. De wijnbar is leeg en heeft een beroerde wijn en het Indiase restaurant waar we ook alleen zitten is mijn eten prima maar van enkele andere niet. Het bederft een beetje de sfeer. Aan boord drinken we een kop koffie op het voordek. De slaap is moeilijk te vatten door de benauwdheid die me op bed overvalt.
Drie keer is scheepsrecht.
Dinsdag, 1 juli 2025
Maandag, 30 juni 2025
El Nido
De wind giert plots door de mast, de snubber (de extra lijn aan de ankerketting) kraakt op het breken af, de ketting schuift onder water over een koraalbom. De golven die opgezweept worden door de plotselinge wind laten de boot behoorlijk overhellen. Gieren achter het anker en ga toch maar even kijken op de voorplecht. Niets aan de hand maar het kraakt wel allemaal, gerustgesteld terug naar mijn bed. Wel vreemd dat het verlaten groene schip, ook op anker, langzaam onze kant op komt. Een punt van zorg.
Opstaan met de gedachte dat vandaag alles wel goed zal gaan. Echter de telefoon is te repareren maar duurt nog een dag. Overigens ik vind het bewonderingswaardig dat de lokale jonge mensen in The Middle of No-where het weten te presteren om complexe hoogwaardige elektronica te repareren. Het geld is binnen bij de watersportwinkel maar deze maandag is verward met de volgende week maandag, zodat mede veroorzaakt door de bank-problemen we een week moeten wachten. Hulde aan het snelle betalingsverkeer.
Vannacht regende het met bakken maar deze ochtend en middag doen er niet voor onder: Af en toe regent het niet, zeggen we tegen elkaar. Toch maar met de slappe dinghy waar de lucht steeds sneller uit ontsnapt naar de wal voor wat boodschappen en de benen strekken. De supermarkt is een walhalla voor mij want er staan rijen met producten die ik nog niet ken maar wel uitnodigen om te gebruiken. Te veel in het winkelmandje, terugwandelen en eten bij een 100% vegan restaurant. Een prima maaltijd maar de overheersende sojasaus weet zelfs een cactus eetbaar te maken.
We lopen ontspannen door de stad en beginnen al helemaal thuis te raken in deze drukte en ontdekken steeds meer winkeltjes. Terug aan boord een beetje repareren, bijboot opnieuw aanpakken. Het zal toch eens lukken en draai nu het ventiel uit de tube en waar ik bang voor was is dat de borgring in de tube valt. Gelukkig kan ik deze met de pollepel terug halen en fixeer deze. Schuren en vetvrij maken maar een nieuwe stortbui houdt me tegen om te gaan lijmen.
De Blue Spirit komt een wijntje halen en praten bij van elkaars belevenissen. Het groene verlaten schip op anker raakt aan de wandel en komt wel erg dichtbij. René helpt me om opnieuw te ankeren. Drie keer is scheepsrecht want na drie keer houdt het anker en we liggen op een prima plek. Nadat het bezoek alles opgedronken heeft (dit is de smoes om het eigen alcohol gebruik te maskeren), koken we een simpele pastamaaltijd en genieten van een koele avond. De regen is toch ergens goed voor. Tussen de buien door lijm ik nog snel het ventiel in de tube van de bijboot.
Witwassen
Zondag, 29 juni 2025
El Nido
Het zit allemaal niet mee vandaag. Het altijd zo fruitige en optimistisch juichende humeur krijgt een flinke deuk. De bevestiging van de betaling voor de verkoper van de bijboot blijkt ergens tussen een stapel papieren te liggen van de postkamer van de bank op het verkeerde adres. Er is een klein detail (vestigingsplaats ontvangende bank, welk door de website geadviseerd werd) verkeerd in de betaling en alle lampen slaan rood uit. De brij aan veiligheidsprocedures is geen doorkomen meer aan als de betaling even opzijgelegd wordt vanwege een kleine incompleetheid.
In Nederland zijn er 13000 bankmedewerkers bezig met klantonderzoek en transactie monitoring. De kosten van deze controles bedragen 1,4 miljard. Er zijn onvoldoende data beschikbaar om de efficiëntie van het witwassen goed vast te stellen. Wordt hier nu met een kanon op een mug geschoten? We bestellen een bijbootje en vallen van de ene procedure en verbazing in de andere en de opvolging van de vragen komt bij ons. Jacqueline voelt zich niet lekker en moet een paar uur op bed blijven zodat ik de kans krijg om wat te klussen. De bijboot repareren wat maar slecht lukt want alle lijmverbindingen vallen nu één voor één uit en is het de juiste beslissing geweest om een nieuwe te bestellen. De zonnepanelen laden slecht en zie dat één paneel schade heeft aan het glas heeft en hierdoor is het aluminium onder de plaat gaan corroderen. Overigens is het hier moesson periode en dat is weinig zon, veel regen en daardoor weinig zonuren om de accu’s te laden. Voor de kapotte moet een nieuwe komen, zal wel weer een project worden want er zal een nieuwe moeten komen: waar, wat, wie en hoe? De drie andere platen controleren en doormeten.
In de verte tussen de bergen zien we de Blue Spirit de hoek om komen, een grote dikke wolk met veel regen hangt boven hen en ik zal ze schuld maar geven dat de Blue Spirit deze moesson bui ons cadeau doet. De regen roffelt als een bezetene op het dek en neem graag de gelegenheid waar om me te douchen. Geen munten nodig en opletten wanneer de haren ingezeept zijn en dat de regen zegt: Doe het nu zelf maar.
Natuurlijk afspreken voor een drankje aan de wal en René haalt ons op. Aan de steiger ontmoeten we Frits en Linda met een gele trimaran die al heel lang rondzeilen. Linda is Australische en Frits een Nederlander.
Aan de wal drinken we een biertje en eten na wat misverstanden toch nog heerlijk bij een vreemd ingericht restaurant JeJe. TAAS blijkt het beste restaurant in de buurt te zijn met een Franse chef die met zijn succes een andere zaak geopend heeft. Dat is “JeJe”, lekker gegeten maar de inrichting mag wel eens onder handen genomen worden door een styliste. De smaak wordt niet alleen bepaald door het eten op het bord maar zeker ook door de bediening en omgeving. Bediening redelijk en de omgeving een zware onvoldoende. Een oranje tempel waar de Nederlandse voetballers zich niet eens thuis in zullen voelen, Te Veel!
Met twee flessen water onder de arm worden we teruggebracht naar de Queen B, en aan boord heerlijk genieten van de vleugen en zachte vlagen wind in de kuip.
Chinese gastvrijheid
Zaterdag, 28 juni 2025
El Nido
Een heerlijke ochtend ondanks de slappe luchtkamers van de bijboot. Eindelijk eens tijd om wat om de boot te zwemmen, schoonmaken van de romp, de stuurstand beugel vastlijmen met twee componenten lijm, de joon fixeren, de dop van de sproeier vast zetten, de motor controleren zoals olie en koelvloeistof aanvullen. Rustig rommelen zonder stress. De tijd nemen om een boekje te lezen op de e-reader. Een frans talig boek met een gruwelijk verhaal van een vrouw die door een onbekende man wordt ontvoerd en haar opsluit in een houten kooi zonder bewegingsruimte. De ratten zwermen om haar heen, zoeken hun kans om aan te vallen. Zeer slim en gebruik makende van de knaagdieren weet ze los te komen. De politie is haar aan het zoeken maar komt erachter dat ze meer dan drie moorden heeft gepleegd. Het boek gaat alle kanten op maar zit verbluffend in elkaar. Een super thriller en vergeet zelfs soms om het frans te vertalen en lees gewoon door. Als lunch fabriceer ik een Pokebowl.
In de middag gaan we samen een wandeling maken en komen in een achterwijk van El Nido waar de armoe vanuit de huizen straalt. Elke steeg heeft een collectie rommel van planken, hout stukken, kapotte onderdelen van buitenboord motor of bromfietsen. De was hangt keurig aan hangertjes voor de ramen en het balkon. De kinderen vermaken zich met basketbal op het centrale plein en we zien aan de gezichten, dat wij hier een bijzonderheid zijn. De vriendelijkheid is alom maar je voelt de twijfel, de schaamte of het waarom ben je hier?
Voor een mooi hotel staan twee jongelui de klanten met een mooie kaart naar binnen te lokken. Ik kijk op het menu en er worden veel gerechten met ondersteuning aanbevolen. Ik kijk Jacqueline aan en gaan vol goede moed naar de vijfde verdieping waar een prachtig zicht is over de haven. Eerst worden we geadviseerd om in een apart kamertje te gaan zitten maar dat lijkt ons niets. De natte stoelen worden even nog aangeprezen maar dan wordt het een grote tafel in de centrale ruimte. Aan tafel bestellen we twee biertjes maar er is maar 1 flesje bier voorradig. Wat later komt de vriendelijke dame met een lijstje van de gerechten die niet beschikbaar zijn, en de twee gerechten die er wel zijn. Dit wordt me teveel en raak zeer geïrriteerd over de gang van zaken. Gelukkig gaan we weg en kiezen voor de Griek waar we een prima diner krijgen. Terugvaren met de dinghy, nadat deze nog eens extraopgeblazen moet worden. De buitenboordmotor struikelt in het pikkedonker over een losliggende drijvende lijn, maar we komen heelhuids aan bij de Queen B.
Onmisbaar
Vrijdag, 27 juni 2025
El Nido
Je hebt van die dagen dat je beter thuis kunt blijven maar dan nog kan je heel wat overkomen. Vanochtend gewoon mijn telefoon gebruikt maar deze geeft plots geen enkel signaal. Ik, met mijn computertalenten, druk op de knop om te resetten en jawel hoor, op het scherm verschijnt het woord Samsung. Stralend van zelfingenomenheid en vol goede hoop druk ik nog enkel toetsen in, maar dat was dan ook het laatste teken van leven van de persoonlijke zakcomputer. Het inmiddels onmisbaar geworden apparaat in het dagelijkse leven als eerste levensbehoefte, want elke communicatie met familie, vrienden en kennissen gaat hiermee, maar ook je bankbetalingen, verbinding horloge, hartritme meter, ChatGpt, krant en ander soorten van nieuws.
In de stad bij de telefoon reparatie service, laat ik de telefoon achter. De serviceman concludeert dat het scherm wel kapot zal zijn. Ik vind dat vreemd want ik heb toch de groeten van Samsung op het scherm gehad, als de laatste boodschap. Een uur later is de ramp nog groter want het is niet het scherm maar een intern probleem en zie allerlei losse draden en elektronica uit het moederbord puilen. Over drie dagen terugkomen want er moet een software check uitgevoerd worden. Het voelt als een vriend die op de intensive care opgenomen wordt. Als dat maar goed komt.
Gelukkig heb ik nog een goedkope telefoon liggen waar ik de telefoonkaart in overbreng en zo toch weer contacten met de wereld opbouw. Allerlei paswoorden en procedures zijn nu mijn deel en mijn dag wordt door een ander ingedeeld.
Bij de wijn-bar drinken we een kop koffie en lopen naar de supermarkt voor een hap aan boord. De Blue Spirit gaat op eigen ontdekking van een aantal omringende eilanden terwijl wij ervoor kiezen om even tot rust te komen op deze ankerplek. Je kunt niet altijd “on the move” zijn hoor ik een collega-schipper zeggen en daar kan ik me helemaal bij aansluiten.
De lijst met stukken loopt toch weer behoorlijk op maar nu veelal op het persoonlijke vlak zoals de gehoorapparaten, telefoons, laadstations en bijboot.
Exceptionele luxe
Donderdag, 26 juni 2025
El Nido
Een rustdag inlassen voor boodschappen zodat we het dorp inlopen voor wat technische dingen en koken vanavond. In de diepvries ligt Hongaarse worst zodat de maaltijd een Europese twist krijgt, in plaats van de vaak Aziatische invulling. De bijboot wordt eindelijk gelanceerd en deze houdt zich goed ondanks de kit die niet helemaal voor PVC is bedoeld. Ik hoop nu niet telkens afhankelijk te zijn van de bijboot René. Het is wel gezellig om met elkaar naar de kant te varen maar vrijheid is ook belangrijk.
Het contact met Broadwater Marine loopt vervelend en de man komt telkens met verdraaiende eisen. Het geld is onderweg zodat dit niet meer teruggedraaid kan worden en we op deze manier afhankelijk worden van de grillen van de verkoper. Wordt vervolgd.
De schippers van gisteren vertelden me dat het duurste resort van de Wereld op Palawan ligt en dat raakt bij mij een gevoelige snaar. Gelukkig kan ik niet direct boeken want schrik toch even terug van de $135.000 voor maar drie dagen. Het Banwa Private Island ligt op Noord Oost Palawan en is relatief dichtbij onze ankerplek. Bij de opening in 2019 kostte een nachtje $100.000 maar dat hebben ze toch maar verlaagd tot een vriendenprijsje van $45.000 per nacht. Je huurt met een aantal gasten het hele eiland af voorzien van zes oceaanfront villa’s, 12 tuinkamers, privéstranden, zwembaden, spa-faciliteiten, butler service, luxe boot, duik en snorkelservice. Banwa Private Island is niet alleen het duurste resort op Palawan, maar één van de allerduurste resorts ter wereld. Het biedt een ongeëvenaarde ervaring van luxe, privacy, een eigen eiland‑sanctuarium, en exclusieve service. Voor wie extreme rust en persoonlijke aandacht zoekt in een tropisch paradijs is dit de ultieme keuze. Met andere woorden maatwerk voor de verveelde gast. Als de lezer geïnteresseerd is dan wil ik graag voor jullie boeken, ik vraag maar 10% boeking fee. Je kunt ook uitwijken naar Amanpulo Pamalican Island en nog wat andere resorts die ook de Top of the Bill zijn. Letterlijk en figuurlijk.
Uit het lood geslagen van deze prijzen loop we maar naar de winkel om wat aardappels en wat groenten te halen om de avond heerlijk te besteden met gezellige vrienden, wie doet je wat. We zijn er veel gelukkiger mee.
Gestolde lava
Woensdag 25 juni 2025
El Nido
Na al het vermoeiende varen, windstiltes doorstaan, uren van de ene voet op de andere achter het stuurwiel, eelt op de vingertoppen vanwege corrigerende koersen op de stuurautomaat, willen we toch eens wat anders. Er is ingeschreven voor een dagtocht met boot naar 5 verborgen plekken in de omgeving zoals strandjes, snorkelgebieden en verborgen strand met prachtige rotsformaties. Voor mij is het fronsen met de wenkbrauwen maar wil geen spelbreker zijn en sluit me graag aan bij de toeristen die zich moeten verzamelen bij de winkel van de kaartverkoop.
Het gezelschap bestaat uit 10 eiland “Explorers” die eerst door het water moeten waden om in de boot te komen. De snelle trimaran zorgt voor een extra service om René van de Blue Spirit af te halen, zodat de dinghy niet de hele dag aan de wal hoeft te blijven. Met een flinke vaart en luid motor gepruttel varen we naar een strandje waar gesnorkeld kan worden. Nu verwacht je dat dit strand uitgekozen is vanwege de geweldige mooie koraalsoorten en de daarbij horende visjes, maar dat valt tegen. Mooi strand, grijze koraalstompen en na een uurtje is de boot weer op weg naar een volgende bestemming. Een soort van fjord, ankeren voor de kust, overstappen in een kano en kunnen door en tussen de rotsen varen. Leuk maar erg druk want we zijn natuurlijk niet de enigen die dit gaan ontdekken. De trimaran valt een nieuw strand aan waar de maaltijd gebruikt kan worden. Een prima Filipijnse maaltijd met Chinese mie en rijst, vis, groenten en kip, fruit na met een glas prima water. Dit lijkt een vervelende opmerking maar dat is zo niet bedoeld, het gewone drinkwater heeft bijna altijd een smaakje zoals chloor of aspirine. Nu is het smaakloos en zacht. Drinkwater is een gevoelig punt en een altijddurende zorg.
De wind steekt op, donkere wolken stapelen zich op en vallen van de berg af, een dikke grijze mist met veel regen stort zich als een ware attractie op de boot. We zitten onder bescherming van enkele klapperende netten zodat we al snel kletsnat zijn. Met het reddingsvest houd ik de slagregen uit het gezicht. Onder de luwte van een berg wordt er nog een verstopt strandje gevonden en deze is wel heel erg interessant. Natuurlijke bruggen, gestolde lava die prachtige vormen achter gelaten hebben met bijzonder helder water. Terug naar de haven terwijl er behoorlijk wat golfslag is zodat de constructie van de boot aan alle kanten kraakt en beweegt. De uithouders zijn extra vastgeknoopt met visdraad zodat ik het fronsen met de wenkbrauwen niet helemaal kan laten. René ziet het ook en een oogcontact met verwijzing naar de bevestigingen zegt genoeg.
Leuke tocht, zeker voor snorkel liefhebbers, is een mooie afleiding en extra kennis van het gebied, waar we met het eigen schip niet kunnen komen. Ankeren tussen de vulkanen is onmogelijk vanwege de steile afgronden. De trimaran zet René terug op de Blue Spirit die ons komt ophalen met de dinghy. De andere gasten moeten helaas flink door het water waden om van boord te komen.
We rusten wat uit aan boord en gaan in de avond nog even het dorp in voor een drankje met hap.
Strooptochten
Dinsdag, 24 juni 2025
El Nido
Tijdens de ochtendkoffie die in de kuip gebruikt wordt komt de Queen B wel heel dichtbij de Blue Spirit en kunnen bij wijze van spreken de suiker zo aan elkaar doorgeven. De regel is, die het laatste geankerd heeft, moet anker ophalen en een ander plaatsje zoeken. Motor starten om wat afstand te maken en laat de ankerlier de ketting binnen takelen. Deze reparatie houdt zich wonderwel goed. De laatste tijd heb ik weinig geschreven over de dingen die stuk gaan maar die zijn er wel. De kapotte dinghy en de interne batterij van het gehoorapparaat zijn op zijn minst irritant te noemen. Voor de dinghy komt een oplossing in de vorm van een nieuwe, de oortjes zullen behelpen blijven en wachten op thuis.
De dames willen graag wat winkelen en natuurlijk willen de heren mee zodat we eerst maar eens een ijsco gaan halen en verder door de straten slenteren. Zoals gezegd een levendig stadje en ontstaan als vestigingsplaats omdat de Chinezen in het verleden er zoveel zwaluwnesten vonden. El Nido betekent het Nest in het Spaans. De naam werd gegeven door de grote aantallen vogelnesten van de gierzwaluw. Al voor de Spaanse komst was het gebied bewoond door de Pala’wanen en Tagbanua’s. Ze leefden van de visvangst en landbouw en zoals al gezegd de nesten voor de soep. De handel is al vanaf de 10e eeuw tussen de Chinezen, Maleisische en Arabische kooplieden.
In de 17e eeuw begonnen de Spanjaarden Palawan te koloniseren door missieposten en introduceerden het christendom. De Spanjaarden hadden moeite om het gebied goed te controleren vanwege de afgelegen ligging en de Moro-piraten uit het Zuiden. De aanduiding Moro werd door de Spanjaarden gebruikt voor de moslimbevolking van het zuidelijke deel van de Filipijnen. Niet alle Moro’s waren piraten maar sommige groepen zoals van het sultanaat van Sulu en Maguindano ondernamen eeuwenlang zeer georganiseerde rooftochten tegen de andere eilanden.
Christelijke dorpen en nederzettingen moesten het ontgelden. De gevangenen werden verkocht voor losgeld of tot slaaf gemaakt. Plunderingen van voorraden, wapens en goud. De rooftochten werden uitgevoerd met snelle vaartuigen zoals de Ladong en de Garay. Tientallen roeiers aan boord en zelfs kanonnen. De aanvallen werden minder nadat de Spanjaarden de beschikking kregen over stoomschepen en de extra bouw van forten, De Amerikaanse aanwezigheid na 1900 zorgden voor de beëindiging van deze strooptochten.
De avond wordt besteed om een poging tot betaling van de bijboot te doen bij een zeer wispelturige verbinding van het internet
Anito, inheems ritueel
Maandag, 23 juni 2025
El Nilo
Enkele flinke rukwinden hebben voor een onrustige nacht gezorgd en ben er een paar keer uit gegaan om het anker te controleren. De snubber kraakt van de krachten die de wind, op de romp en mast opbouwt. De snel toenemende wind stuwen ook de golven in de onbeschermde ankerplaats binnen. We hadden al besloten om in de loop van de dag te gaan verplaatsen maar deze nachtelijke toegift van de Habagat (Zuidwest moesson) maken het zeker.
Palawan kent geen specifieke, algemeen erkende windgod in de traditionele zin, zoals in de Griekse of Polynesische mythologie. Toch zijn er enkele culturele elementen en karakteristieken die met wind, natuurkrachten en lokale overtuigingen verbonden zijn, vaak via de religieuze en spirituele tradities. Er is geen specifieke "windgod", maar wel de geest Anito van de lucht of het weer: Inheemse rituelen zoals de pagdiwata (een ceremonie om geesten gunstig te stemmen) kunnen gericht zijn op geesten die invloed hebben op wind, regen en stormen. Blijkbaar is er toch iets verkeerd gegaan bij het beteugelen van de wind want de neus van het schip duikt diep in de golven die op de Queen B aanvallen en geketend door de ankerketting. Het wordt een onrustige nacht en ga enkele malen kijken bij de ankerwacht of de Queen B op zijn plek blijft liggen. Gelukkig is er niet zoveel aan de hand en ga ik gerust terug naar mijn bed. En dit allemaal ten gevolge van de moesson periode waar we hierin zitten.
Om tien uur haalt René ons op voor wat boodschappen en het ophalen van de was. Groenten en drie mooie vissen voor de avondmaaltijd. Kokkels of Venusschelpen vooraf. Heerlijk om over de uitgebreide groentemarkt te wandelen, de vismarkt waar de verkopers hun best doen om aandacht te vragen voor de beste en mooiste vis. Terug aan boord starten we de motor en varen rustig langs de wand van de berg die ons naar het noordelijke ankergebied leidt terug naar de ankerplek waar we al een keer zijn geweest. Een beetje uitrekenen waar het anker neer te gooien want we zijn omringd door een viertal schepen. De lengte van de verschillende ankerkettingen geven soms onvoorspelbare patronen van eigen schip en de anderen. Uiteindelijk liggen we dicht bij de Blue Spirit maar denk dat het wel zal gaan.
Na de ankerprocedure neem ik de kans waar om de bijboot te lijmen. Met een twee componenten lijm probeer ik het achterschot waar de motor aanhangt vast te plakken aan de twee grote luchtkamers ook wel Tubes genoemd. Omdat we voorzien dat er weer een eindeloos project bijboot gaat ontstaan heb ik toch maar een nieuwe besteld en hopen deze begin volgende week te krijgen.
In het dorp nog een wandeling en drinken op het terras een biertje om vervolgens aan de slag te gaan met de maaltijd. Uit eten is gezellig en leuk maar zelf koken geeft toch weer een andere dimensie. Ik ben blij dat ik de potten weer laat rammelen. Voorgerecht prima, de vis die gestoomd is heeft wel wat graat wat het minder toegankelijk maakt voor de mensen die niet van kluiven houden.
Medicinaal Snoepgoed
Zondag, 22 juni 2025
Port Barton – El Nilo
Jacqueline heeft iets verkeerds gegeten en is behoorlijk van slag, De hele nacht wakker en vaak op weg naar het toilet. Gelukkig valt ze in slaap in de vroege ochtend en laat haar wat langer liggen. Op weg naar een apotheek voor medicijnen en wandel in de benauwde warmte langs de kerk die vol zit. De deuren en ramen staan wijd open, het orgel galmt zijn akkoorden door de deur naar buiten en de goegemeente roept met luid enthousiasme de Heer toe. Met veel respect dat de kerken hier nog wel vol zitten en hoe de mensen hun geloof belijden.
Met een zak vol medicinaal snoepgoed kom ik terug in het hotel waar Jacqueline toch aangeschoven zit aan het ontbijt. Een beetje gammel, maar gelukkig op de been. Susie en René willen graag naar de massage en de rit naar de watervallen komen voor mij helaas te vervallen. Het is een ontspannen ochtend en kan eindelijk eens een boek lezen onder het snorrend geluid van een driftige ventilator.
Met zijn allen een hapje eten bij het restaurant aan het strand en stappen in de taxi voor de rit van drieënhalf uur terug naar de haven. Wenden en keren, draaien en hobbelen, knijpen in de handgrepen, met de voeten je recht-balanceren, de regen die met bakken valt en de weg modderig maakt. Gelukkig hebben we een voorzichtige chauffeur die de vervelende gewoonte heeft om telkens zijn gaspedaal in te drukken en los te laten, zodat we niet alleen de hobbels van de weg hebben, maar ook het wispelturige rijgedrag.
Met reikhalzende nek kijken we naar het water of de schepen nog netjes en braaf achter het anker liggen. Gelukkig hebben de Blue Spirit en de Queen B zich netjes weten te gedragen zodat dit het fijne weekend dat we voor geen goud hadden willen missen extra kleur geeft. Jacqueline spreekt een schipper aan met een snelle boot en de jongen wil ons graag terugbrengen voor niets. Nu gaat voor niets de zon op zodat we natuurlijk hem wat geld in de hand drukken maar hij wil het als vriendelijke geste als schippers onder elkaar afhandelen. Een uurtje even zonder elkaar en wat rust eten we in de avond aan het strand een hapje en drankje en besluiten om morgen van ankerplaats te gaan wisselen vanwege de rukwinden en de daarmee gepaarde golven die het liggen wat onrustig maakt.
Carte Blanche
Zaterdag, 21 juni 2025
San Vicente
Met verschrikte ogen kijkt Susie me aan. Dikke witte smeuïge modder (Malagnan) op de weg naar het modderfestival. Ik had gedacht om mijn schoenen droog te kunnen houden maar al snel staan we allemaal in de prut en is het uitkijken of je wel rechtop blijft staan, Susie ziet het al helemaal voor zich om plat in de modder te belanden. De jongelui geven er niets om en stuiven ons voorbij, grote spetters met modder fluimen om ons heen zodat je er al snel niets meer om geeft. Het jaarlijkse modderfestival in San Vicente is een feest van de nederigheid, hard werken en vruchtbaarheid. De basis van landbouw en welvaart van de oorspronkelijke migranten in de regio. San Vicente is opgebouwd als plaats op een modderige plek. Het feest bestaat uit groepsdansen in de modder, volleybal in een modderbad, modder races met de motorcross, bruiloften worden er gehouden. Kortom een viering waarin de inwoners hun geschiedenis, cultuur en relatie met de modderige aarde van hun thuisgemeente vieren. Voor ons is het een feest van lekker vies worden. De lokale dames voeren enkele erotische bewegingen richting de concurrerende groep, om op te vallen en aandacht te trekken van de jongens. Een divers gebeuren en we kunnen het feestje wel waarderen, zeker nadat we ons in zee afspoelen met de dikke modderspatten, die werkelijk overal op de kleding zit.
In het dorp is een markt waar tweedehands kleding van onze wereld verkocht worden. Bergen Beha’s, gewassen en ongewassen voor een prikkie, bergen met goedkope T-shirts, broeken enzovoort. De dames graven zich als mollen in de kleding om met de trouvaille van het jaar uit de strijd te komen. Ik geef Jacqueline Carte Blanche om te gaan winkelen maar deze keer laat ze verstek gaan. Vrouwen zijn onbegrijpelijk.
Bij een apotheek koop ik enkele medicijnen voor de jicht maar gelukkig is de pijn goed te dragen en heb uiteindelijk de medicijnen niet nodig. In een restaurant eten we een heerlijke lokale hap en de regen die modder lekker smeuig moet houden valt kletterend op het dak tijdens de maaltijd. De taxi staat de hele dag op ons te wachten en kunnen wat eerder naar huis als afgesproken want we hebben genoeg gezien. De anderhalf uur durende rit door de steile bergen en langs de afgronden is op zich al vermoeiend en kom geradbraakt aan bij het hotel waar we een uurtje kunnen slapen en vinden in de avond een restaurant op het strand. Live muziek, veel jongelui met een heerlijke ontspannen sfeer. Mooier kan het niet onder de rood gekleurde wolken van een ondergaande zon en het steeds feller wordende licht van de fakkels en romantische lampjes.
Blinde hond
Vrijdag, 20 juni 2025
El Nido - Port Barton
René heeft een boottaxi geregeld om 10 uur. De taxi, een grote onhandige trimaran meldt zich om half negen. Niemand is klaar en het voelt erg opdringerig, want deze taxi is besteld om 10 uur. Vervelende situatie en René komt nog vragen of wij eerder klaar zijn met de voorbereidingen. Helaas is dat niet het geval. Voor een onbeschoft hoog bedrag brengt de taxi ons naar de wal en moeten zelfs nog in het water springen om aan de wal te komen. Met druipend natte schoenen en broek treffen we de taxi bus, die gelukkig al klaar staat en brengt ons richting Port Barton.
Opvallend zijn de bochten, niet één stukje van de weg is recht en kronkelen ons naar boven en naar beneden. De bergen aan de west zijde van Palawan zijn zo hoog dat we eerst naar de oostkust rijden om daarna een doorsteek te maken naar Port Barton. Drie en een half uur in een busje, het lijkt luxe maar ik kom er halfgaar uit. De weg hobbelt dermate dat het bijna onmogelijk is om tijdens de rit een boek te lezen.
Tijdens de rit blijkt het festijn van de modder helemaal niet in Port Barton te zijn, maar een uur met een bus naar een andere plek. Dat gaan we morgen maar doen. Het geeft wel een domper op het modderfeestje maar we hebben nu wel de luxe van een goed bed en een echte airco die de interne regeling lichaamstemperatuur een beetje ontlast.
Grote waarschuwingsborden staan op het strand voor kwallen. Deze kwallen blijken nogal giftig en veroorzaken bij contact, pijnlijke brandwonden. Uiteraard gaat niemand in het water en blijft het uitkijken. Een nogo voor een verkoeling in het heerlijk helder uitziende water.
De vergezichten over de zee zijn wel adembenemend en moeten het hier mee doen. Het zand van het strand tussen je tenen, de palmen om je heen, de zacht wiegend trimarans die op hun gasten wachten, de wandelende mensen over het strand geven je een vakantie gevoel.Het hotel biedt de oplossing in de vorm van een zwembad, iets groter dan een forse badkuip maar wel een diepte van twee meter. Enkele gasten maken een hoekduik, een soort van salto mortale. Een sierlijk bommetje maar vind het toch een beetje onverantwoord.
Jacqueline googelt een vijf punten restaurant en lopen de door googlemaps aangegeven weg in een middle of nowhere. Via een afzetting, klauteren we naar een steenweg en komen op de grote weg uit. De weg naar beneden en vinden uiteindelijk het romantische restaurant, waar we als enige gasten getuige mogen zijn van de vele fakkels en lampjes in de tuin. Een blinde hond die ons wel hoort maar niet ziet, komt vaak voor bij blinde honden, gromt vervaarlijk, de katten slaan er geen acht op en komen al snel naar onze richting.
Op een lange tafel wordt een prima, maar dure maaltijd gebracht en wij zorgen voor onze eigen gezelligheid. Mijn voet speelt op met een aanval van jicht en zorgt voor pijn, maar veel erger, het laat me moeilijker lopen. Met de trike naar het hotel en daar drinken we nog een kop koffie en gaan moe naar bed in een heerlijk koele ruimte.
Genieten van enige koelte, de douche die zelfs nog warm water heeft voor het ultieme douchegevoel, een koelkast met een drankje op de kamer, wat een luxe treffen we hier aan.
Duurzame hypalon
Donderdag, 19 juni 2025
El Nido
De bijboot dreigt uit elkaar te vallen. Er is geen houden meer aan, de geplakte onderdelen laten los ten gevolge van het zonlicht in de loop van de jaren. PVC blijkt niet de beste oplossing voor een bijboot en is het veel duurdere Hypalon een betere en duurzamere oplossing, De ergernis van een lekke booten en de afhankelijkheid van René zorgen voor een opnieuw vervelend project in de lange reeks van reparaties van de Queen B, je lost het ene probleem op en er ontstaat weer een ander.
De jaren intensief gebruik in tropische omstandigheden van de Queen B eisen technisch een grote tol maar ook op het emotionele vlak. Er komt een moment dat je van de ergernissen spuugzat wordt. De beloftes van de fabrikanten dat het supermiddelen zijn blijken vaak loze beloftes, zo ook de plakkende en lijmende tape. Een tape die niet alleen lijmende maar ook vullende eigenschappen heeft maar die na een kort vaartochtje naar de wal al loslaat. Zoeken naar een oplossing in deze wereld, in een wereld van weinig. De basismaterialen zijn wel voorhanden maar specifiekere dingen moeten uit Manilla komen en of uit Thailand komen.
Het boordafval wordt netjes bij het afgifte punt gezet, wandelend langs enkele winkels en gaan terug naar de boot want volgens René is het beter om aan de andere kant van de berg te gaan liggen. Het zou daar rustiger zijn en een prima punt om langdurig te ankeren. De plannen zijn om het modder festival te gaan bezoeken.
Anker ophalen en varen op de motor langs een massieve berg met loodrechte wanden. De grijze steenmassa, waar zelfs de grassprieten geen houvast weten te vinden, begeleiden ons naar de andere kant en passeren enkele “geheime” strandjes waar de rondvaartboten graag gebruik van maken om de toeristen het gevoel te geven dat ze op plaatsen zijn geweest waar anderen niet kunnen komen.
Het valt niet mee om een plaatsje te vinden in het ankergebied en zie René van de ene mooie plek naar de andere plaats varen, zoeken om het anker op een betrouwbare plek uit te gooien. Eindelijk liggen we en vraag me af of ik wel ver genoeg lig van alle drijvende flessen met een lijn eraan. Gelukkig gaat het goed en heb een goed houvast zodat dit vertrouwen geeft om morgen voor een paar dagen op stap te gaan.
Met de dinghy de buurt verkennen en wandelen door de grote straat waar de winkels met een divers aanbod zijn. De wasserij, tankstation maar ook een hele luxe wijnshop met luxe smakelijke producten. Om te eten of drinken in de winkel maar ook om mee te nemen. Op het strand zijn een tiental luxe restaurants waar het heerlijk vertoeven is met uitzicht op de schepen en de ondergaande zon. De palmen wijzen de richting en de kokosnoten waarschuwen niet wanneer het tijd is om te vallen.
El Nilo
Woensdag 18 juni 2025
Daracotan Island - El Nido
Voor vandaag de laatste etappe naar het tussenpunt El Nido. Een levendig stadje met veel backpackers en toeristen die op zoek zijn naar stilte, rust en ontdekkingen. De omschrijving een plaats met gelukzoekers past volgen mij het best. De toeristen zoeken hun geluk in de beleving van vakantie en reizen en de toeristenindustrie zoekt naar extra geld en de vrouwen zoeken naar een rijke buitenlandse partner. Een wereld vol met gold-diggers. Ik kan ze aan beide kanten geen ongelijk geven.
Vanochtend het anker uit de klei en varen op de motor om de noord punt van Palawan. Weinig wind en zijn afhankelijk van het ijzeren zeil. Toch probeer ik het even, door de genua bij te zetten maar de wind dwarrelt aan verschillende kanten over het dek. Donkere wolken pakken zich samen bij het eerste zicht op het stadje en al snel is de stad weggepoetst door een dikke grijze laag van regen. Een onweersbui in de verte en slagregen belemmert het zicht. De Blue Spirit mindert vaart om niet tijdens deze regenbui het ankergebied binnen te varen. Wij volgen met het afnemen van de snelheid, de genua inrollen en de luiken nog eens extra te sluiten. We worden opgeroepen door de kustwacht want zij zien ons natuurlijk via de AIS. Allerlei vragen worden op me afgevuurd en of ik mijn naam even wil spellen. Snel schakelen om het internationale marifoon alfabet de naam Albertus Huiskes te spellen. Het zal niet foutloos zijn maar de man begrijpt de spelling.
In het ankergebied het anker over de rand in 5 meter diep water. Vijf meter is meer dan voldoende alleen ziet het er zo vervaarlijk uit want in het heldere water komen de grote bloemkolen en bommen van koraal wel heel dichtbij. In een wit stukje zand houdt het anker en drinken een ankerborrel vanwege de “Zware” (niet heus) tocht.
Na een uur komt René ons ophalen en hebben voor ons de eerste verkenning van het drukke stadje, de Blue Spirit heeft hier vorig jaar langer als een maand gelegen. Een drukte in de straatjes, uithangborden waar groepsreizen en ontdekkingsreizen naar mooie stranden worden aangeprezen. Op het einde van de boulevard drinken we een eerste drankje om vervolgens met een omweg terug naar de boot te wandelen. Vlak bij de dinghy aanlegsteiger eten we een hapje en zijn erg verrast en verheugd dat we hier beland zijn. Dit is leuk.
Voor de leut:
Hieronder vind je het internationale spellingsalfabet (NATO/ICAO), dat ook gebruikt wordt bij VHF-marifooncommunicatie:
Letter Woord Uitspraak (fonetisch)
A Alfa AL-FAH
B Bravo BRAH-VOH
C Charlie CHAR-LEE
D Delta DELL-TAH
E Echo ECK-OH
F Foxtrot FOKS-TROT
G Golf GOLF
H Hotel HOH-TELL
I India IN-DEE-AH
J Juliett JEW-LEE-ETT
K Kilo KEY-LOH
L Lima LEE-MAH
M Mike MIKE
N November NO-VEM-BER
O Oscar OSS-CAR
P Papa PAH-PAH
Q Quebec KEH-BECK
R Romeo ROW-ME-OH
S Sierra SEE-AIR-RAH
T Tango TANG-GO
U Uniform YOU-NEE-FORM
V Victor VIK-TAH
W Whiskey WISS-KEY
X X-ray ECKS-RAY
Y Yankee YANG-KEY
Z Zulu ZOO-LOO
Glamping
Dinsdag, 17 juni 2025
Flower Island - Daracotan Island
Opnieuw is de voorspelling windstilte en kunnen buiten verwachting toch een stukje op zeil varen. De afstanden lijken ver omdat er weinig wind is, en de tijd op de motor lang lijkt te duren. Overigens is tijd een vorm hoe je het beleeft, gelukkige momente gaan snel voorbij, ongemakkelijke momenten lijken lang te duren terwijl een uur gewoon 60 minuten is. Tijd is dus niet meetbaar, net zoals een beleving van de tijd. Gelukkig houdt de motor zich goed en voelt betrouwbaar. De windstiltes accepteren, uit de zon blijven en zelfs niet een klein stukje huid tonen aan de koperen ploert want die weet er wel raad mee. De hoge luchtvochtigheid zorgt voor het benauwde gevoel, warmte-bultjes op de huid, constant transpireren ook als je niets doet.
Daracotan Island is een ongerept eiland in de Bacuit-archipel, net ten noordoosten van Palawan, vlakbij El Nido, ideaal voor reizigers die uit de drukte willen ontsnappen. Er zijn twee soorten van resorts op het eiland, één ervan is een glamping resort. Luxe glamping‑tent met “Hive”-hutjes, “Luxe Tipi” en meer, allemaal van natuurlijke materialen. Veel accommodaties met eigen badkamer. Je merkt gewoon dat er op de Filipijnen behoorlijk gemikt wordt op Ecotoerisme en dat is natuurlijk niet verkeerd. Vooral de bewustwording dat het plastic op de stranden en in het nabije water steeds weggevist wordt is iets wat ik alleen maar kan toejuichen. De vakantie resorts mikken op de Chinezen want de keukens worden aangepast naar Fusion van Filipijns naar Chinees, Vegetarische keuken, met dagelijkse yoga sessies en massages. Voor ons als simpele schippers gooien het anker voor deze resorts in de verte en eten met een soort van Potluck de maaltijd. Potluck is dat iedereen zijn eigen maaltijd inbrengt en met elkaar deelt. Dat betekent meestal veel te veel eten.
Op het voordek drinken we een kop koffie onder een majestueuze sterrenhemel. De weinige wind brengt toch een weinig koelte, de warmte bultjes schrompelen helaas niet ineen.
Doggy Bag
Maandag, 16 juni 2025
Casian Island – Flower Island
Vanuit de vuurtoren kijken we uit over het betoverende gebied met de verschillende eilanden en het vaste land van Palawan. De hoge pieken, de eilanden zijn ontstaan door een combinatie van tektonische bewegingen, vulkanisme en tsunami’s over miljoenen jaren. Het is het meest actieve geologische gebied van de wereld. De verschillende platen in de aardkorst bewegen en botsen wat leidde tot het optillen van de landmassa’s (subductie) en het veroorzaakt aardbevingen en activeert vulcanisme. De Filipijnen liggen in de Ring of Fire. Met een steeds grotere bewondering voor de omgeving door deze informatie laat ik me de eilanden en bergen extra op me inwerken. De vuurtoren staat op Flower Island een klein privé eiland waar een prachtig resort gebouwd is. Duur maar dan heb je ook wat. De Spigao bar aan de rand van het zwembad geeft ons een mooie kijk op de Queen B en Blue Spirit vastgemaakt aan een boei.
De weersvoorspellingen voor vandaag geven 4 knoop wind aan maar bij het opstaan zie ik enkele rimpelingen op het water en klik snel de windmeter aan die al snel 9 knoop wind aan geeft. We hadden afgesproken om hier een dagje extra te blijven liggen maar ik kan het niet over mijn hard verkrijgen om niet te zeilen als je wel kunt varen. De plannen worden snel omgegooid en om 09.00 uur gaan we los. Het zeil kan omhoog en kunnen zeilen. De wind neemt toe en de schuimkopjes op het water laten zich al snel zien. De wind valt via de bakstag binnen zodat het zeil losjes gevaren kan worden en een lekkere snelheid is het resultaat. Op onze vaarroute liggen honderden boeien van de zogenaamde Pearlfarms. Een boei lange lijnen en op het eind stalen netten waar de oesters in gestapeld liggen, die om de zoveel tijd omgedraaid moeten worden. De velden liggen van het ene eiland naar het andere zodat het een soort van slalomvaren en moeten zoeken naar de vaarweg. Het kan de pret niet drukken en na de uitweg van het doolhof gevonden te hebben varen we naar de ingang van Flower Island tussen een serie boeien, die een soort van haven markering liggen, er zijn een paar boeien waar we het schip aan vast kunnen leggen.
De wind is flink toegenomen met uitschieters van 20 knoop zodat het behoorlijk onrustig is achter de ankerboei. René komt ons halen om met trage snelheid tussen de steeds hoger opbouwende korte golven naar een aanlegplaats te zoeken. Met een collier van schelpen en een welkomst cocktail worden we opgevangen wat een heel bijzonder ontvangst is. We blijken ook nog de enige gasten te zijn zodat alle hens aan dek is op het eiland om zwembad schoon te maken, keuken op te starten, paden te vegen. Het is niet goedkoop maar wat je ervoor terugkrijgt is geweldig.
Het resort beschikt over slechts zo’n 20 villa’s/bungalows, gebouwd met natuurlijke materialen, omringd door weelderig groen, voor maximale rust en privacy, spa (massages, manicure/pedicure, hot stone), gedeelde lounge en een shuttle vanaf de luchthaven. De Pearl Restaurant serveert vers gevangen en gekweekte vis en lokale gerechten in een gemeenschappelijke setting tijdens lunch en diner.
Enkele goed onderhouden wandelroutes op het eiland waaronder de vuurtoren waar ook nog enkele kamers zijn om de zon op of onder te zien gaan. We laten alle luxe en comfort over ons heen gaan en eten een geweldige maaltijd met hoeveelheden die de doggybag doet hoesten.
Uitzichten van de wind
Zondag, 15 juni 2025
Dumaron - Casian Island.
De motor wordt weer vertroetelt en maakt voortgang met het verstoken van liters diesel die ik op de tankmeter zie verdampen. Het grote evenement van deze tocht in de schitterende omgeving van eilanden in het groen met de prachtige stranden en helder water is even de zeilen uitrollen en een stukje kunnen zeilen. Bij het uitzuchten van de wind rollen we het zeil maar weer op en vervolgen de weg naar Casian Island.
Casian is een klein afgelegen eiland ten noorden van Palawan in de streek Taytay. Er zijn een paar vissersgemeenschappen die de broodwinning voor het eiland zijn want hier komen bijna geen toeristen zodat bij aankomst bijzonder naar ons gekeken wordt. Het anker gaat overboord op een redelijke afstand van de pier waar enkele groepen jongeren zitten en een paar vissersschepen klaarliggen om te vertrekken. Bij een praatje leer ik dat deze trimarans voor twee dagen op zee gaan vissen en de vangst wordt in piepschuim(polystyreen) boxen met ijs bewaard. Op elk schip zitten een aantal vissers die natuurlijk een slaapplek moeten vinden tussen de bamboe uithouders en een kok kookt met een houtvuurtje aan boord. Het stookhout zit vastgebonden naast de oven. Erg primitief en de gevangen vis wordt afgeleverd bij een soort van coöperatie die de vis diep in ijs verzameld tot een grotere partij.
Het dorp is een ontdekking, een zandpad tussen de huizen en kleine winkeltjes voor de dagelijkse levensbehoeftes. Vreemd dat er zoveel uit plastic kant en klaar maaltijden gegeten wordt zoals zakjes en potten met gedroogde noedels, aan te maken met kokend water. Toch zie ik een groot uithandbord met ATM en denk hier een geldautomaat te vinden. Geen gepantserde machine met een intieme ruimte maar wel een vriendelijke dame die met een handmachine contact probeert te maken met de schatkist van mijn kaart maar geen verbinding krijgt. Bij het afschrijven van het geld zou de dame me de biljetten overhandigen. Dit is wel heel primitief maar kan me voorstellen dat het werkt.
Een simpele jongen probeert me mee te lokken naar zijn huis en krijg grote twijfels over de eerbaarheid en weiger in het voorstel mee te gaan. Hij blijft lachen maar wijkt geen millimeter van onze zijde. Onderweg kopen we een paar kleine dingen en gaan terug naar de boot met een nieuwe parel in de ontdekkingen.
Op onze eilandjes, pareltjes van polyester luxe boten eten we een heerlijke maaltijd met borrel en genieten van de bedrijvigheid op de wal want de avond duurt daar met de spaarzame verlichting nog lang.
Bakboter gevoel
Zaterdag, 14 jun 2025
Johnsons Island - Dumaron
Opnieuw helder open weer, tropisch, zonovergoten, bakboter gevoel, de vocht poriën in de huid kunnen niet verder open, de vetlagen onderhuids filteren het zweet dat plakkerig op de huid achterblijft. Een continu dorstgevoel en een verlangen naar een airco. De zee is glad, spiegelt de zon, vissers in de verte, het varen is en blijft attent zijn terwijl het dodelijk saai is. Daarom is de vleug wind die plots met een bui mee komt een spektakel en een dankbare afleiding om je weer even het gevoel te geven dat ik met een zeilschip vaar. De schuimkopjes komen op het water, scherp aan de wind het grootzeil strak en laveren soms met behulp van de motor om hoogte te houden. De ondiepte van koraalbommen te omzeilen. En dan... valt de wind weer weg en kunnen de zeilen weer omlaag. De motor brengt ons naar Dumaron Island.
Onderweg houd ik me bezig met de lekkage reparatie bijboot, een nieuw startkoordje van de buitenboordmotor, en het mogelijk maken van hergebruik van de koffie kuipjes van het Nespresso systeem. Een hele wetenschap steekt hierachter, maar met wat priegelen en het inbrengen van een dun velletje aluminiumfolie en afvullen van de koffie lukt het me om een bakkie troost uit het apparaat te persen. Het aluminiumfolie is te dun en ben op zoek naar een wat dikkere structuur. Als je toch niets te doen hebt, geeft dit een prima afleiding.
Dumaron is groot en er blijkt een groot festival te zijn dat jaarlijks gevierd wordt. We komen er te laat achter en moeten het jammer genoeg overslaan omdat alle neuzen richting El Nido staan
Tegen het eind van de middag willen we een biertje doen op het strand, even de benen strekken op het vaste land maar door de verzameling koraal met bommetjes is het niet te doen en kunnen we niet aan het strand komen. We drinken een biertje aan boord en gaan tegen de avond een hapje eten op de Blue Spirit. Zuurkoolstamp geeft toch een beetje gevoel van de winterse koelte in Nederland.
En dan realiseer ik me hoe Nederlands ik ben. Alles gericht op mijn omgeving terwijl Duterte opgepakt is wegens misdaden tegen de menselijkheid en in Den Haag veroordeelt. Een Filipijns verhaal en toch zo dichtbij huis. De Telegraaf wijdt er een artikel aan en ben eens gaan zoeken over hoe en wat.
President van 2016‑2022, de eerste president uit Mindanao en oudste bij aantreden (71 jaar), bestuurder van de "PDP–Laban" partij. De “War on Drugs”: staan me bij als een oorlog tegen drugs die in mijn ogen een natuurlijke zaak is. Je gebruikt geen drugs en faciliteert ze niet maar dat het bij Duterte ontspoort om 30.000 mensen te vermoorden is buiten proporties. De “Davao Death Squad”: Verantwoordelijk voor moorden op vermeende criminelen gedurende zijn ambtstermijn als burgemeester. Duterte gaf zelfs toe financiering te hebben geregeld via geheime fondsen.
Andere maatregelen: Onder meer drastische “Anti-Terrorisme Act” en langdurige (2 jaar) staat van beleg in Mindanao tijdens de strijd tegen islamitische rebellen. Internationaal beleid: Keerde zich tegen de VS ten gunste van China/Rusland, brak samenwerking met westerse landen.
ICC-arrestatie: In maart 2025 werd Duterte aan een arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof (ICC) uitgeleverd. Hij wordt verdacht van misdaden tegen de menselijkheid: moord, foltering en verkrachting, gepleegd tussen 2011 en 2019. Huidige status: Hij zit momenteel in voorlopige hechtenis in Den Haag. De bevestiging van beschuldigingen is gepland voor september 2025. Verzoek om vrijlating: Duterte heeft gevraagd om tijdelijke vrijlating op humanitaire gronden wegens zijn leeftijd en gezondheidsstatus; de aanklagers doen volgens Reuters voorlopig geen bezwaar. Reacties: Mensenrechtenorganisaties begroeten zijn arrestatie als een belangrijke stap voor gerechtigheid, terwijl anderen waarschuwen dat politieke context en Filipijnse machtsverschuivingen hier een rol spelen. Populair onder sommigen: Vaak beschouwd als een “sterke leider” die effectief misdaad aanpakt, met brede steun bij kiesgroepen.
Critici wijzen op schendingen van mensenrechten, extrajudiciële executies en gewelddadige tactieken – vaak emotioneel en grof uitgedrukt.
Rodrigo Duterte is een duaal figuur: enerzijds streed hij met veel populariteit hard tegen drugscriminaliteit en misdaad; anderzijds overschreed hij vaak juridische en ethische grenzen, wat leidde tot duizenden doden. Zijn arrestatie bij het ICC markeert een unieke ontwikkeling: het is de eerste keer dat een voormalig Aziatisch staatsleider internationaal wordt berecht wegens misdaden tegen de menselijkheid. Deze zaak zal niet alleen zijn nalatenschap bepalen, maar ook invloed hebben op wereldwijde normen en internationale rechtspraak.
Doelloos?
Vrijdag, 13 juni 2025
Fondeado Island. - Johnsons eiland
De vertrekprocedure zit er als vanouds ingeramd. Aan boord heeft ieder zijn taak. Jacqueline zorgt voor ontbijt, ruimt op en zorgt voor de vastlegging van het eindpunt voor de dag. De mijne is meer technisch van aard en zorg voor controle oliepeil, koelvloeistof en de spullen op dek. Op het afgesproken tijdstip moet het anker omhoog wat gelukkig door de reparatie van enkele weken geleden een verademing is. Jacqueline zorgt voor het wegdraaien van het schip richting open water en ik zorg voor het opbergen en zeevast zetten van het ankergerei. Hoesje eromheen zodat er zo weinig mogelijk vocht bij de lier komt.
Het is mooi weer, openlucht met een brandende zon, witte wolken aan de voet van de berg en omlaag vallende regenbuien van de top van de bergen in de verte. Het geeft een gevoel dat er iets niet klopt met de bergen in onze Nederlandse ogen en toch is dit hier de realiteit. Onderweg komen we de Nerissa tegen die een tegengestelde koers vaart, ook op de motor en zie op de AIS dat het een jacht is van 12 meter onder Australische vlag. Wat later passeert een Passagiersschip met zeilmogelijkheden op een halve mijl. Het geeft wat afleiding tijdens de saaie motortochten en een landschap dat dagenlang hetzelfde blijft.
Bij een grote zandplaat ankeren we en varen in de middag nog even naar het strand voor een biertje en praten wat bij over de komende dagen en vooral wat de weersverwachtingen zijn. We snakken niet naar zon maar naar wind.
Bij mij gaat het mentaal wat minder en krijg duidelijk het gevoel van: Wat doe ik hier? Is dit nog wel bijzonder? Hoeveel leuke dingen heb ik wel op een andere plek en mis ik deze. De familie en vrienden, hoe met de komende tijdsinvulling? Het zijn allemaal vragen die langzaam opborrelen want de wereld is al op veel plekken door mij bezocht. De leeftijd gaat meespelen en de zorg voor anderen, die weliswaar onterecht is, maar het zijn wel dingen die door de hersenpan flitsen. Ik krijg het idee dat ik naar het oneindige aan het varen ben. Het voelt doelloos en voel me somber. Misschien gaat het wel over maar wil het wel even kwijt.
Tuin der lusten
Donderdag, 12 juni 2025
Cowrie Island – Fondeado Island
Cowrie Island is een grote picknick tuin voor families met de mogelijkheid voor de meegenomen maaltijden maar ook zijn er grote schalen met etenswaar te koop. Een restaurant, ijsverkopers en een afgezet strand. De trimarans brengen de gestaen af en aan , een drukte van belang. Wij pruttelen met de dinghy naar het strand en vinden een plaatsje tussen de grote boten. Entree betalen en wandelen in de tuin der lusten. Een massage tafel staat klaar en nodigt de bemanning graag uit voor een spier losmakende sessie. Dikke lagen olie, die de spieren van elkaar moeten scheiden en de afvalstoffen wegwrijven. Het is niets voor mij en ga heerlijk op het strand zitten om de af en aan varende boten te bekijken. Na een uur komt de bemanning soepeltjes en glibberig kijken of er nog iets te beleven valt. Ze blijken het goed gehad te hebben en willen een 11 mijl verderop gaan kijken om langzaam tijdens de windstiltes naar El Nido te motoren. Hopen op wind in deze streken is werkelijk een hopen op want de wind laat ons vanmiddag volledig in de steek en varen naar het Fondeado Island.
Fondeado Island, het grootste in de Honda Baai, blijkt een particulier bezit te zijn van een Filipijnse familie, die er zelf niet wonen. Enkele beheerders zijn er die ook zorg moeten dragen voor de oogsten van de 1000 palmbomen. Het zou zich prima lenen om er enkele resorts of andere projecten te bouwen, mogelijkheden genoeg staat er in de verkoopfolder van de familie.
Grote pijlen water
Woensdag, 11 juni 2025
Puerto Princesa. – Cowrie Island
Voor René, een slechte nacht, want de Appacalucha tikt in de vroege morgen de Blue Spirit aan. Het gaat gelukkig niet hard maar dit zijn wel die momenten die ervoor zorgen dat je niet meer kunt slapen omdat de zorg voor herhaling de overhand gaat krijgen. Hoe is het mogelijk want wij liggen dan wel ver van de Appacalucha maar René lag nog veel verder weg. Deze schepen hebben asociale lange lijnen die een gigantische draaicirkel hebben rondom hun anker. Om elf uur ligt het schip vervaarlijk dicht bij de Queen B op een afstand van 10 meter en dat voelt niet goed. Er is afgesproken om 12 uur anker op te gaan en start de motor aan om 10 voor twaalf om wat stroom te draaien om de gulzige ankerlier voor wat extra kracht te voorzien.
Zoals afgesproken kom ik op dek voor de ankerop procedure en het plots begint het enorm te regenen. Grote pijlen water met witte strepen regen ketsen in het water. Het water spat op tot een witte schuimlaag en het zicht wordt tot een minimum gereduceerd. De wind jakkert met 28 knopen door de mast, Ik moet door want ben al een heel eind met het binnen halen van het anker totdat de Appalacucha, opnieuw tijdens de windshift, over mijn ankerketting zwiert. Het anker ligt nu onder het schip en kan er niet bij. Met behulp van de motor een flinke ruk achterwaarts, probeer ik de Queen B weg te trekken van de voorliggende schepen. Vervelend dat ik de ankerketting door de rem van de lier trek, zodat met een ratelend geluid de ketting weer in het water terugvalt.
Opnieuw de ankerprocedure en trek gelukkig de verloren meters terug en haal het anker boven water. We zijn los en drijfnat van de regen, donderslagen met gitzwarte lucht begeleid het vertrek uit deze leuke stad.
Wat verderop in de uitloop van de baai gaat het zeiltje op. Een beetje rumoerige zee na de windschifting en donderbui schommelen we langs de verschillende riffen. Het is maar een kleine tocht en jammer genoeg valt de wind later wat weg zodat de motor aan moet om de weg naar de ankerplak te vervolgen van de Cowrie island. Een prachtig strand, zilverwit lint langs de groene bovenrand met een likkende zee die telkens een millimeter zand op het strand werpt en er met de volgende golf er weer een millimeter af te halen. Toch is de kleien aanwas door de eeuwen heen vormend geweest en nog steeds voor deze omgeving.
Aan boord van de Queen B is er een maaltijd en praten bij wat we morgen gaan doen.
Massacre
Dinsdag, 10 juni 2025
Puerto Princesa
De marifoon kraakt exact om 09.00 voor plan de campagne. Het is mooi rustig weer en besluiten om de verjaardagsvisite maar na de ankerop procedure te gaan doen. De ankerketting wordt rustig maar zeker door de lier opgeslokt en naar het vooronder verplaatst. Deze keer zit het anker goed vast maar met een forse dot motorgeweld breekt het anker uit de klei. We varen rustig naar het nieuwe ankergebied namelijk de haven met de grotere schepen in een afgebakend gebied met wat tonnen. Vissersschepen in reparatie, thuiskomers die in de avond weer vertrekken maar ook een drietal schepen aan elkaar vastgeknoopt waar een aantal technische ploegen behoorlijk wat werk hebben. De Blue Spirit ankert eerst zodat ik de afstand meet tussen het grote schip en de Blue Spirit. Anker neer en zie René dik zwaaien en begrijp eruit dat ik mijn anker moet ophalen omdat er iets niet goed is. Dit blijkt niet helemaal waar zodat ik mijn anker in de buurt leg waar René eerst lag. De Blue Spirit verkast een heel eind dichter bij de wal en denk dat we netjes liggen.
De verjaardag van de schipper Blue Spirit wordt gevierd met appelgebak en koffie in de kuip. Vanuit de kuip zie ik de afstand steeds kleiner worden tussen de Queen B en Appalacucha maar merk ook dat de afstand weer wat groter wordt. Niets aan de hand en kan wel met de situatie leven. Ben wel blij dat ik de voormalige plaats van de Blue Spirit heb ingenomen anders had ik zeker problemen opgelopen met het ver uitzwieren van de Appalacucha.
We gaan de wal op om een bezoek te brengen aan de kathedraal van Puerto Princesa. De huidige Immaculate Conception Kathedraal van Puerto Princesa zelf dateert pas uit de jaren 1960. Maar de oorspronkelijke kerk op diezelfde plek wás er al in de Spaanse koloniale tijd (sinds 1872) en die heeft zwaar geleden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
In december 1944, tijdens de Japanse bezetting van Palawan, pleegden Japanse troepen een gruwelijke oorlogsmisdaad, later bekend als het Puerto Princesa Massacre. Amerikaanse krijgsgevangenen werden toen door de Japanners levend verbrand of geëxecuteerd in wat nu Plaza Cuartel is — direct tegenover de kathedraal.
Kort daarna begon de geallieerde luchtcampagne tegen Japanse posities op Palawan. Amerikaanse vliegtuigen bombardeerden delen van Puerto Princesa, waaronder militaire doelen en ook gebouwen in de buurt van de haven. De oorspronkelijke houten of stenen kerkstructuur werd bij deze aanvallen zwaar beschadigd of vernietigd. Het precieze moment en de omvang van het bombardement op de kerk zijn minder goed vastgelegd dan bijvoorbeeld de massaslachting in Plaza Cuartel.
In de jaren 1960 werd de huidige kathedraal herbouwd op dezelfde plek, in een veel grotere en stenen vorm, in neogotische stijl. Dit zijn weer geschiedenissen die rauw op je dak vallen, enorm veel lading krijgt zulk een plek op mij. Ik loop stilletjes over het kerkplein en de mooie kleurtjes en vrolijkheid rondom het plein verbleken een beetje. Wat is oorlog wreed. Van de kathedraal naar Bruno waar volgens Susie uitstekende wijnen zijn te scoren en dat blijkt zeker het geval. Met het oog op de komende maanden slaan we wat in en brengen deze lading eerst aan boord. Nu de bestelling doen in de winkel voor de cola, spawater, bier 0% en bier. Met wat tassen vol levensmiddelen om de komende dagen door te komen laden we een trike (scootertaxi) af waar we zelf nog een plekkie moeten zien te vinden om mee te rijden. René brengt ons met zijn bijboot aan boord en zijn klaar om morgen te vertrekken.
René heeft ons uitnodigt om vanavond een verjaardag hap te gaan eten in het restaurant en eten opnieuw bijzonder. Het is op de Filipijnen, met wat zoeken, op culinair gebied een prima omgeving. Met een paar biertjes te veel in een uitgelaten stemming sluiten we de verjaardag af, maar ook een klein afscheid op de havenstand van Puerto Princesa.
Krabbend anker
Maandag, 9 juni 2025
Puerto Princesa
Gisteravond netjes en braaf op tijd naar bed maar kan de slaap niet vatten. Rond half één kijk ik op mijn horloge en hoor een keiharde wind door de mast heen blazen, de boot helt over en begint achter de ankerketting te zwieren. Nog niets in de gaten maar krijg wel een vreemd voorgevoel dat er iets niet pluis is en merk dat we aan het krabben zijn.
De Queen B ligt plots 100 meter verder vlak bij het mooie blauwe schip. Met de schijnwerper probeer ik de afstand te bepalen en zie ook dat we helemaal niet zover van de Blue Spirit liggen. Dit blijkt later een gevolg van het verschuiven onder dezelfde hoek ten opzichte van, maar dat wil niet zeggen dat we toch verplaatst zijn. Dit is schrikken en voel me niet zeker in deze donkere nacht met regen. Meer dan een uur blijf ik in de kuip om te zien of we verder opschuiven, maar dat valt gelukkig mee.
De wind neemt af, de regen stopt en rond halfdrie laat ik de situatie zoals deze is. Elk uur gaat het alarm van de telefoon en voer een controle uit. Met schijnwerper de omgeving afstralen en de afstanden schatten. Het gaat goed maar toch kom ik heel wat uren slaap tekort en voel me gespannen. Het ochtendlicht komt rond 6 uur traag opgang en om halfzeven is het anker ophalen. Er zit een grote plastic zak aan het anker en dat is zeker de reden dat het anker zich niet heeft kunnen ingraven en hierdoor geen houdkracht had. Met de pikhaak haak ik de big bag los van de ankersteel en anker opnieuw op de plek waar we eerst gelegen hebben. De Queen B ligt weer als vanouds en voel me meteen gerust omdat er bij het achteruit trekken met de motor geen enkele verandering van plek is. Wat een luxe is het om een goed werkende ankerlier te hebben en een motor die zonder problemen start. Wat een genot ondanks de vervelende situatie.
We hebben contact met de bemanning van de Blue Spirit die vanmiddag graag opgehaald willen worden. Dit geeft ons mooi de tijd om naar het ziekenhuis te gaan voor een revisie van de batterij in mijn linker gehoorapparaat. Helaas kunnen ze me daar niet helpen maar voor 1700 euro willen ze wel een nieuwe leveren. Daar moet ik maar eens goed over nadenken want mijn huidige apparaat is van februari nieuw. Toch maar opnieuw contact zien te zoeken met Nederland om te zien wat er mogelijk is.
Door een misverstand zitten de tiptop verzorgde Susie en René te wachten in de clubruimte van de haven en drinken samen een biertje om ze daarna terug te brengen aan boord.
In de avond gaan we uit eten in een uitstekend en mooi ingericht restaurant Ka Joël niet te ver van de haven. Een verrassing met uitstekende gerechten op een Filipijnse manier.
President Bongbong
Zondag, 8 juni 2025
Puerto Princesa
Met het zoeken naar onderdelen van de bijboot kom ik plots de speciale sleutel tegen die de ventielen van de bijboot aan kunnen draaien. Het blijkt een gouden greep want het ventiel van de eerste kamer zit los en deze is nu in een wip klaar.De luchtkamers houden hun lucht weer vast. Het waterlek aan de achterkant is nog niet op te lossen. De Blue Spirit heeft zich een Spa-dag met logeren cadeau gedaan en wij hebben beloofd hen weg te brengen.
Met een lekkende bijboot wordt het hele gezelschap overgezet en onze wegen scheiden zich in de straat waar we R&S alleen laten. Dat alleen laten valt niet mee want onderweg zien we elkaar nog twee keer, in de twee grote winkelcentra. Hoe klein een stad kan zijn. Bij Robinson boodschappen halen en in de stromende regen met de Trike naar het andere winkelcentrum. Een dagje winkelen en tot rust komen want de belangrijkste reparaties zijn onder controle. Prima om even wat meer tijd met elkaar te hebben en besluit de koelkast verder leeg te eten zodat we na de middag in de kuip blijven. De zonbescherming blijken prima zeiltjes te zijn om de regen uit de kuip te houden, niet dat we een hekel gekregen hebben aan de regen want deze brengt ook wat koelte. Vuurwerk spettert uiteen in de donkerte boven de stad en de skyline, die weliswaar bewolkt is met donkere dikke wolken, geeft een mooi gezicht met allerlei fonkelende sterretjes en kleurtjes terwijl ik mijn huiswerk probeer te doen om wat meer te weten te komen over de Filipijnen.
Hieronder een opsomming van de belangrijkste wetenswaardigheden:
Pre-koloniale periode (voor 1521)
De Filipijnen bestonden uit duizenden eilanden met verschillende etnische groepen en koninkrijkjes zoals Rajahnate van Cebu en het Sultanaat van Sulu. Handel werd gevoerd met China, India, Maleisië en het Midden-Oosten.
Culturen waren gebaseerd op animisme, islam (in het zuiden), en lokale gebruiken.
Spaanse kolonisatie (1521–1898)
1521: Ferdinand Magellaan bereikt de Filipijnen; hij sneuvelt in Mactan.
1565: Miguel López de Legazpi vestigt de eerste Spaanse nederzetting.
De Filipijnen worden onderdeel van het Spaanse Rijk en bestuurd vanuit Mexico-Stad.
De Spanjaarden introduceren christendom, feodaal systeem, Spaanse taal en schoolonderwijs.
Opstanden tegen het Spaanse bewind komen geregeld voor.
Amerikaanse overheersing (1898–1942)
1898: Spanje verliest de Spaans-Amerikaanse Oorlog.
Filipijnen worden verkocht aan de VS via het Verdrag van Parijs.
Inheemse onafhankelijkheidsbeweging onder Emilio Aguinaldo wordt onderdrukt (Filipijns-Amerikaanse Oorlog, 1899–1902).
Amerikanen voeren openbaar onderwijs, Engelse taal en infrastructuurprojecten in.
Japanse bezetting (1942–1945)
Tijdens WOII bezet Japan de Filipijnen.
Er is hevig verzet van guerrillabewegingen.
Grote verwoestingen en mensenrechtenschendingen vinden plaats (zoals de Bataan Death March).
De VS bevrijdt de eilanden in 1945 met zware gevechten, vooral bij Manilla en Leyte.
Onafhankelijkheid en republiek (1946–heden)
4 juli 1946: de Filipijnen worden een onafhankelijke republiek.
Periodes van democratie en dictatuur wisselen elkaar af.
1965–1986: Ferdinand Marcos regeert, later als dictator onder de krijgswet (1972–1981).
1986: de People Power Revolutie verdrijft Marcos; Cory Aquino wordt president.
Sindsdien zijn er verkiezingen, maar met aanhoudende problemen zoals corruptie, rebellie in Mindanao (islamitisch zuiden), en economische ongelijkheid.
Recente ontwikkelingen
Rodrigo Duterte (2016–2022): controversieel door zijn harde aanpak van drugscriminaliteit.
2022: Ferdinand "Bongbong" Marcos Jr., zoon van de voormalige dictator, wordt verkozen tot president, wat leidde tot verdeeldheid en herwaardering van de Marcos-geschiedenis.
Ik zal op de verschillende onderdelen in de komende tijd nog op terug komen.
In de ondergrondse
Zaterdag, 7 juni 2025
Puerto Princesa
We krijgen met zijn vieren een achterbank plaats toegewezen om 80 kilometer verder uit te mogen stappen bij de “Underground River”. De stoeltjes worden na een paar kilometers steeds harder en kan mijn draai tot comfortabele en rustige zit maar moeilijk vinden. Het landschap is groen, bergachtig, afwisselend en de dorpjes liggen in een lint langs de weg. Tussen de dorpen is maar weinig verkeer en de weg is in een bijzondere goede staat. Bij de receptie van het Unesco park mogen we de rug strekken en de ribbels uit de billen masseren. We zijn er en zien nog niet veel want het park ligt enkele honderden meters verscholen achter een paar rotsen aan de kust zodat we eerst met een trimaran weggebracht worden. De knalpot is vergeten en zie René zijn handen aan zijn oren houden om het geluid te dempen. En daar heb ik nu eens geen last van, mijn doofheid reduceert het zodat ik de regelmatige slag van de grasmaaier-motor in de boot goed kan beoordelen. Het is een nieuwe maar wel met een touwtje aantrekken, trouwens het touwtje is ook nieuw. Een Chinese motor voor 300 euro en garantie tot aan de deur. Dit soort motoren halen meestal niet de eerste servicebeurt. Ik mag niet mopperen want we worden keurig netjes op het strand afgezet en dat is met een sprong in zee want een steiger is er niet. Susie die niet al te groot is, zie ik bijna tot aan haar middel in zee verdwijnen. Een extra beleving van het Unesco Werelderfgoed zullen we maar zeggen.
De Underground River is een van de meest indrukwekkende natuurparels van de Filipijnen. De rivier bevindt zich in de St Paul Mountain Range en is beschermd als erfgoed sinds 1999 en in 2012 uitgeroepen tot een van de New 7 Wonders of Nature. De rivier is één van de verst begaanbare rivier ter wereld onder de grond of berg, met een 8,2 kilometer lengte. De rivier komt uiteindelijk uit in zee.
Binnen zijn er indrukwekkende stalactieten en stalagmieten, grote kamers zoals de enorm brede Italiaanse kamer met een koepel van 300 meter hoog. Er is zelfs een tweede verdieping ontdekt in 2010 met watervallen diep in de grot. In de omgeving van de rivier buiten is een grote biodiversiteit van planten en vogels. Een bootje met een peddelaar voert ons door de donkere catacomben en een flinke schijnwerper werpt licht in de zaak. Prachtige sinistere vormen en schaduwen maken het tot een sprookjesachtig geheel. De trimaran nummer 28 brengt ons terug en de motor stopt plotseling. Daar zullen we het hebben denk ik bij mezelf. We hebben de folder nog niet eens uit kunnen lezen of hij stopt. Maar een fles benzine in de gelederen doet wonderen en de motor pruttelt weer als nieuw.
Dit was een bijzondere belevenis en het is mooi geweest maar niet voor de rest van het bus-gezelschap want zij hebben ingeschreven voor de kabelbaan over zee en de tocht door de mangroven. We wachten twee uur onder een roffelend afdak want de regen weet van geen ophouden. De terugtocht is een kwelling op de achterbank maar komen heelhuids met een mooie belevenis weer terug in de haven waar we een biertje drinken en naar de boot varen. Aan boord kook ik een simpele hap en brengen de regenachtige avond door in de kuip.
Doet ie het wel of doet ie het niet.
Donderdag, 5 juni 2025
Puerto Princesa
De formaliteiten zijn afgewikkeld en moet aan de gang om de dringende reparaties uit te voeren. De ankerlier heeft opnieuw zorg nodig en ga met frisse tegenzin het vooronder in om de motor los te maken van de lier. Ik schrik van de slok water die de motor weer heeft verzameld. Dit gaat een keer helemaal verkeerd maar kan de constructie niet veranderen. Bij de demontage zitten de koolborstels vast en begin maar de boel schoon te maken. Na wat wringen en trekken breekt de verbindingsdraad op de koolborstel af. Daar moet een nieuwe voor komen en moet daarvoor op stap. Het beste is de chauffeur van een motorscooter om raad te vragen waar zoiets te koop is en deze brengt me naar een automaterialenhandel. Helaas na drie of vier adressen zijn er geen koolborstels en komt de chauffeur met een andere oplossing, door me naar een elektromotor revisie bedrijf te sturen.
In de binnenlanden van de stad is een werkplaats die zo in een film van de 19e eeuw zou passen. De eigenaar van de werkplaats kijkt naar het onderdeel en begint op voorhand nee te schudden maar heeft wel een veel te grote koolborstel, waar ik wel wat mee kan. Maar de chauffeur staat erop dat de eigenaar de koolborstel op maat moet maken voor me. Daar heeft hij zelf geen zin in en geeft de job door aan een bediende van rond 18 jaar. Verveeld en chaotisch begint hij eraan en ik heb zo mijn bedenkingen. Hij is elk schroefje direkt kwijt en zijn gereedschap in de massale bende op de tafel. Ik grijp in om alle onderdelen bij elkaar te houden en verzamel deze op een plastic zakje. Al snel begin ik in te zien dat het jochie gouden handjes heeft want hij slijpt de koolborstel met het blote oog zonder te meten precies op maat. Hij haalt het kapje met de koolborstelhouders verder uit elkaar en soldeert de nieuwe borstel netjes in de uitsparingen van het kapje. Hij hoeft gelukkig de boutjes en moertjes niet meer te zoeken want die heb ik mooi bij elkaar liggen. Voor 3,50 Euro een geheel gereviseerd koolborstel deksel stap ik blij in de scooter om terug aan boord de boel in elkaar te zetten nadat alle roest en vuil verwijderd is. René komt me helpen om de motor op zijn plaats te zetten. Met een gezond geluid functioneert de motor als nieuw en ben benieuwd hoe het ankerlier in de komende weken zich zal gedragen.
Het uitpakken van de bijboot en de conditie van de boot baart zorgen. De opgeplakte onderdelen laten los op de kamers en plak deze met speciale lijm vast. Het drukverlies in de kamers baart me meer zorgen maar dat zullen we morgen bekijken. De ankerlier reparatie heeft een aanslag op de fysieke conditie gedaan en ben in deze temperaturen zeer veel vocht verloren die we in de jachtclub dringend moeten aanvullen
Blauwe ogen
Woensdag, 4 juni 2025
Puerto Princesa
De wereld staat hier echt op zijn kop. René heeft een motorscooter geregeld waar we blij ingepropt worden met een onderhandeld tarief. Misschien een beetje over de top en op zijn Hollands want met zijn vieren in een scooter plus chauffeur blijkt hier enigszins onderbezet te zijn. Veel scooters laten de extra mensen op de treeplank of op de achterbumper staan. Zelfs huisdieren of vee weten een eerste klas zitplaats te krijgen. Echter bij ons valt de scooter midden op de snelweg stil en de chauffeur, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maant René te gaan duwen. Wij moeten blijven zitten en de chauffeur stuurt, zodat René de gelukkige is om de scooter in deze warmte richting de benzinepomp te duwen. Toch heeft hij weer eens geluk want het benzinestation doemt alras op en met een laatste duw over de drempel kan er een paar liter benzine in de vervaarlijk uitziende bolide getankt worden. De motor start snel weerop en Rene mag dubbelgevouwen op de buddy-seat gaan zitten om de rit te vervolgen. Deze voorvallen zorgen voor veel plezier.
Bij de immigratie voor een extra extensie van het visum, duurt ellenlang en een groot tv-scherm houdt je op de hoogte van de procedure. Je naam schiet van fase 1 naar fase 2 om na een half uur afgeroepen te worden om te betalen. Je denkt er dan te zijn maar het opschuiven naar fase 4 duurt weer een halfuur. Een reclamebord van de immigratiedienst dat ze streven naar professionaliteit en klantvriendelijk werken kan ik me moeilijk inhouden. Eindelijk hebben we de extensie van het visum en dat betekent dat we twee maanden zonder problemen hier mogen verblijven.
Een paar boodschappen in het winkelcentrum en op jacht naar een telefoonkaart voor Jacqueline. Nu ligt de weg open voor de betaling van het formulier bij Healthcare. De afdeling gezondheid ziet er wat ziekelijk uit. Dit zogenaamde ondergeschoven departement is op zijn retour. Zes mensen in een kippenhok waar René de blits maakt door een doosje bonbons achter te laten. Eén van de dames kan het niet laten om hem te vragen voor een ontbijtje. De blauwe ogen, blonde lokken en de gulle lach doen hier wonderen bij de dames.
Moe en voldaan strijken we neer op het platform van de haven en verwonder mezelf over de gestrandde zeilers die hun eigen plekje hebben aan de stamtafel en daar volgens mij al jaar en dag hangen. Daar wil ik nog niet bijhoren en kiezen een tafeltje ernaast om wel vriendelijk goedendag te zeggen maar wel graag met afstand.
Dubbelgevouwen
Dinsdag, 3 juni 2025
Malanaoi. - Puerta Princessa
Elk feestje in het leven moet jezelf maken. Ondanks dat je weet dat er vervelende dingen op het menu staan zoals de bureaucratische rondes voor de acceptatie van een land voor weer een vreemdeling. In Nederland blijkt dat een stuk simpeler want daar kun je gewoon aangeven dat je vluchteling bent en dan kom je in een bijzondere molen terecht waar weliswaar iedereen over je beslist in maandenlange procedures. Hier kost de vrijheid van handelen maar een paar dagen en zijn de kosten van allerlei formulieren wel voor ons. Drie mooie dames komen aan boord voor immigratie en health care. Het is gezellig en leuk met mooie stralende dames die het wel spannend vinden om in een bootje naar de boot gebracht te worden. René is de Postiljon L’Amour en er wordt veel gelachen. Veel documenten die ondertekend moeten worden en we kunnen ons stempel eindelijk weer eens veelvuldig gebruiken. De dames stempelen er ook lustig op los. De boot wordt gecontroleerd en de dames vinden geen vervelende beestjes, geen verboden middelen, maar wel veel verbazing hoe wij in zo kleine ruimte kunnen wonen. De tweede lichting bestaat uit twee dames die van de douane zijn, ook hier de vriendelijkheid en de lach die de entree van het land een fijn gevoel geven.
Nadat we de gele vlag hebben gestreken, die overigens door de dames veel te klein geacht is, zijn we vrij om de stad in te gaan. Nu worden we geconfronteerd met de lokale scootertaxi’s. Een bromfiets met zijspan en daaromheen een soort van carrosserie die het gevoel geven dat je in een auto zit. We zitten met 5 man (incl chauffeur) in de scooter maar er blijken veel meer mensen in dit rijdende sardienblik te passen. Een bijzondere ervaring en René heeft er wel zin in en zeker voor deze prijs. 0.45 Euro naar elke gewenste plek, per persoon, in de stad. De scooter kan maar ternauwernood de heuvel op maar ook heeft de scooter moeite om in de afdaling af te remmen. Geen enkele brommer heb ik gezien met een werkende koplamp of remlicht, ook het dashboard met snelheidsmeter of andere controle lampjes werken niet. Jacqueline zit dubbelgevouwen achter op de buddyseat van de chaufeur, Ik zit zowat in het dashboard gepropt, René en Susie samen in een veel te klein stoeltje en René op de buddyseat van de chauffeur.
Wat een kennismaking van deze stadskermis, alles gaat voor, over elkaar door en langs, niemand is boos of moppert, spookrijden is normaal, 180 graden keren op de snelweg moet gewoon kunnen. Ik ben veel gewend maar dit slaat echt alles. In een groot winkelcentrum bij Robinson halen we enkele boodschappen. We spreken af om niet te veel in te slaan en staan braaf met een blauw mandje bij de kassa waar we meer dan een uur nodig hebben om te mogen afrekenen. Ik ben boos en voel me gestressed door zulk een slechte organisatie. Snel nog voor een paaronderdelen bij de ACE en Watson voor de zoektocht naar aceton. Overal kun je aceton kopen maar natuurlijk niet hier.
Een vreemd einde van de dag terwijl deze heerlijk rustig begon met het anker ophalen en de motortocht richting de baai van Puerto Princesa. Lekker rondkijken naar de kust en krijgen onverwacht een windje mee. We maken er wel gebruik van als ondersteuning maar gebruiken het zeil niet als enig transportmiddel. In een ankergebied met een dertigtal andere zeilers laten we het anker vallen en wachten op wat er komen gaat.
We zijn er bijna.
Maandag, 2 juni 2025
Island Bessy - Malanaoi
Tergend langzaam neemt de wind toe en we worden geleidelijk naar de goede richting geduwd door de meegaande stroom. De wind neemt toe tot een 19 knoop, schuimkopjes om me heen, snelheid in combinatie met de stroom brengt de Queen B in euforie en de dikke dame weet er zelfs af en toe 7,2 knoop op de GPS te toveren. Dit is het ultieme zeilen, grootzeil volledig uit, de genua lekker bol, de wind in een hoek van 120° op de kiellijn. Jacqueline serveert een drankje en kopjes koffie, eten de hap van gisteren die overgebleven is en zien de Queen B lekker op kaart opschuiven.
De kleine stuurautomaat weet de twaalf ton zelfs op koers te houden en dat komt omdat er maar weinig swell staat zodat alle elementen met ons meezitten. De 40 mijl, gepland voor vandaag, vliegen voorbij en ik vind het een beetje jammer dat het feestje voorbij is als we met de fok, achter het eiland Malanaoi ten noorden indraaien. Anker in het water schoppen en meteen vast. Motor uit en tevreden terugkijken op een prachtige dag.
Malanaoi is een laag eiland dat tussen de kleine verhogingen vol gegroeid is met mangrove. Een soort van atol maar dan gevuld met groen waar de krokodillen een prachtige beschutting hebben om op alles te jagen wat aan ze voorbijkomt. Typische Filipijnse vissersschepen liggen aan de rand van het eiland veilig genoeg en houden het aas levendig met flinke halen met de arm. Het is alsof ze ons al van verre goedendag zwaaien en wij maar terugzwaaien. Er komt geen einde aan de vriendelijkheid in onze ogen.
René komt ons halen voor de maaltijd en Susie zorgt voor de papierwinkel zodat we de komende dagen zonder zorgen kunnen inklaren op de Filipijnen. Ook een zorg minder en ik moet zeggen dat het een hoop uitzoek werk scheelt. We zijn er klaar voor om morgen de laatste etappe te maken naar Puerto de Princessa. 500 kilometer lang de kust van eiland naar eiland om voor het eerst in te kunnen klaren geeft aan, dat het land groot is.
Stressie
Zondag, 1 juni 2025
Batarasa. - Island Bessy
Een etappe van zestig mijl voor vandaag en vraag me af of het wel te halen is. De Blue Spirit is niet zo snel op de motor maar de stroom en het heerlijke windje helpen ons voor een snelle tocht en lopen rond halfzes de ankerplek binnen. Elf en een half uur pruttelen op de motor afgewisseld met heerlijk zeilen. De dag begon in alle vroegte, een heerlijk sereen gevoel in de ochtend, vissers in hun bootjes met de eeuwige driftige halen aan hun draadje met aas, de zon die klimt achter de nog donkere wolken van de nacht. De motor start netjes voor het ophalen van het anker maar onderweg blijkt de motor niet te starten zodat we de Blue Spirit oproepen om even stand-by te blijven. Met een provisorisch draadje maak ik een brug tussen het relais en de startmotor. De motor slaat direkt aan. Het vervelende van opnieuw repareren is het gevolg van te snel vertrekken vanuit Kudat. We hadden wat meer tijd moeten besteden aan het opstarten van de systemen zodat ik me voorneem om in de volgende grotere plaats de noodzakelijke technische klussen aan te pakken.
De ankerlier blijft vervelend doen en denk dat dit aan de koolborstels ligt want de motor draait wel maar zonder kracht. De startknop van de motor moet officieel via een apart relais het startrelais aansturen, maar door de verschillende tussentijdse oplossing is deze klus blijven liggen omdat ik dacht het wel zou gaan. Het stressie starten moet tot het verleden gaan behoren. Klussen voor Puerto Princesa!
De grote bakken met nikkelerts houden ons nog lange tijd in de gaten want de drijvende bergen op zee in de bakken blijven lange tijd in zicht. Na het wegvaren van de ondieptes bij de kust draaien we langzaam naar Noord en plots helpt de wind ons mee om de reis te vervolgen. De motor kan uit en we blijven een flinke snelheid houden. Dit is weer eens een heerlijk tochtje totdat we de motor moeten starten omdat de wind wegvalt. Na de ingreep van de start varen we onder de beschutting van een mangrove eiland. De muggen weten de Queen B al snel te vinden we beginnen net zoals de vissers ongecontroleerd met de handen te zwaaien om de stekende monsters van ons weg te houden.
Het eiland Bessy heeft een mooi strandje, een paar huizen en enkele vissersschepen die liggen te wachten op de volgende ochtend om te gaan vissen. René brengt ze een drankje en vraagt waar ze op vissen. Het blijken juist de kleine visjes te zijn die gebruikt worden in de nasi. Later blijken de vissers wat slordig te zijn en kan René er in de nacht uit, omdat een visser met zijn bamboe-uithouder tegen de romp van de Blue Spirit ligt te klotsen.
Vooroordele.
Zaterdag, 31 mei 2025
Candarami - Batarasa
Veel is er bij mij niet bekend over de Filipijnen en mijn vooroordeel is de vriendelijkheid en gastvrijheid, goed Engels spreken, hardwerkend en toegewijd maar ook waar de mannen het land ontvluchten vanwege de armoede en corruptie, trage bureaucratie en politieke instabiliteit. Werkmigratie om zich als goedkope krachten op de zeevaart te verhuren. De vrouwen proberen een rijke buitenlander te trouwen om enigszins met wat geld te sturen de familie te kunnen onderhouden. Vooroordelen zijn vaak gebaseerd op statistiek of sentiment maar leiden zelden tot een eerlijk of volledig beeld van een volk. De Filipijnen is een eilandennatie met meer dan 110 etnische groepen en 180 talen. We zullen het gaan ontdekken wat hier allemaal van waar is. De belangrijkste export producten zijn microchips en halfgeleiders (50% van de totale export), kokos, bananen, ananas vis meubels en hout, abaca, kleding maar ook koper, goud en nikkelerts.
In de verte zie ik een viertal zeeschepen met zelfladende of lossende kranen aan het werk. Grote bakken met telkens 5000 ton zwart zand komen langs de voor anker liggende schepen. Jacqueline ziet op de kaart dat het een nikkelmijn is. Dit is bijzonder want ik heb nooit geweten dat de Filipijnen nikkel hadden. De Chinese schepen vreten zich vol met de berg waar een lange sliert van vrachtauto’s de bakken laden met het nikkelerts. Wij zeilen de laatste 20 mijl in een heerlijk windje en ik, Metal-man, krijg ook een warm gevoel van de tonnen nikkel, overigens bevat dit erts maar tussen de 1 en 2% nikkel. Ik ben snel de waardes aan het uitrekenen en kom tot een behoorlijk bedrag per schip. Allerlei gedachtes flitsen door mijn hoofd zoals het bewind van Marcos en zijn vrouw Imelda. Hebben zij hun rijkdom vergaard met dit soort activiteiten? Dat blijkt inderdaad het geval te zijn geweest, via stromannen en door gebruik te maken van het leger dwong hij veel concessies af. Er zijn meer dan 180 Zwitserse bankrekeningen getraceerd die gelukkig terug gevorderd zijn naar de staat.
De kaart is niet altijd te vertrouwen en zeer terecht wijst René me op een witte vlek op de Navionics kaarten die een droogvallend plaatje suggereren. Ik ben blij met de melding en wijk uit. Geen gevolgen maar ben me wel bewust van mijn onoplettendheid als je een tijd de motor aan hebt. Overigens op de Garmin kaart staat de vlek niet op zodat de conclusie is dat de Navionics kaart niet goed is. Toch opletten met de gegevens die je hebt en blijven interpreteren. Net na de middag kunnen we eindelijk zeilen en maken zelfs in combinatie met de stroom een redelijke voortgang.
Achter de schepen moeten we wat scherper aan de wind en varen een vrijwel onbeschermd ankergebied binnen waar we een mooi uitzicht blijven houden op de bedrijvigheid van de schepen, In de avond zien we de lichten langs de aanvoerroute op de berg, het werk gaat hier dag en nacht door en ook op de marifoon blijft het een hoop georganiseer, hoewel de man alles drie keer blijft herhalen en wij weten nu toch zeker dat het schip morgen geladen wordt.
Lading Dames
Vrijdag, 30 mei 2025
Candarami
Omdat de vrije dag bij mij in het water is gevallen door de wc-problemen besluiten we gezamenlijk om nog een dagje te bljven op deze mooie plek. Rene en Susie gaat snorkelen en wij blijven wat rommelen aan boord. Rond 1300 komen ze ons halen voor een wandeling op het eiland en verkennen het dorp en het mooie strand. Veel is er niet te zien zodat we opnieuw teruggaan naar het witte zand waar een hele lading dames afgezet worden die zich op een onbewoond eiland wanen. Zo onbewoond dat er niet eens een boom op staat. Alleen helderwit zand met een hut op poten om te zorgen in geval van nood voor droge voeten voor vissers of vergeten personen. Het is allemaal wel leuk voor een schrijver die gefixeerd moet blijven op zijn plot en niet afgeleid moet worden door extra tumult. Het zou zijn boek maar saai maken terwijl ik me bewust ben van de saaiheid van dit mooie stukje zand.
Aan boord haal ik de barbecue uit de mottenballen, schoonmaken van de culinaire resten van maanden geleden en fabriceer een pastasalade. De twee flessen wijn die ik van de Blue Spirit gekregen heb met enkele biertjes maken het er een gezellige avond van op het strand. Enkele kustwacht mensen maken ook een wandeling en spreek hen aan. Ze controleren met hun schip de regio en complimenteer hen met het werk.
Vanaf het strand zien we de donkere wolken met regenbuien aan ons voorbij trekken, de barbecue blijft droog
WC blokkade
Donderdag, 29 mei 2025
Candarami
Wetenschap van het papier. Interessant om te weten hoe de ontwikkelingen zijn van een gewoon velletje papier. De papyrusrol (3000 vChr) lijkt in veel opzichten op de wc-rol maar is qua structuur totaal verschillend omdat dit papier gemaakt is van de papyrusplant. Daarna ontwikkelde men perkament, schrijfmateriaal op basis van dierenhuiden en daardoor veel duurzamer. Het echte papier is uitgevonden in China rond 105 na Chr. door Cai Lun, een hoveling aan het Chinese keizerlijke hof. Gemaakt van moerbeibast, visnetten, hennep, en lompen. In de 19e eeuw begon de massaproductie met houtpulp als belangrijkste grondstof.
De uitvinding van de Fourdrinier-machine (begin 1800) maakte continue productie van papierrollen mogelijk.
Hoe rijker we worden hoe sneller de ontwikkeling van allerlei soorten ander papier zoals de dunne velletjes van luchtpost, schrijfpapier, kladblok,verpakkingspapier kopieerpapier en duurzamere soorten. Ook in het huishouden komen allerlei soorten van gemakkelijke papiertjes zoals papieren, zakdoeken, wegveegdoekjes, huishoudrol en wc-papier. Elk heeft zijn nadelen maar ook voordelen. De wc-papiertjes zijn net sterk genoeg om de resten van de billen te vegen om vervolgens als sneeuw in de zon op te lossen in de rioolbuis of in ons geval de doortrek wc. Helaas is er bij een schoonmaakklus wat huishoudpapier in de pot gevallen. Met boekje in de hand, lichte drang in de broek maak ik de weg naar de verlossing. Bij het zien van een stuk papier in de pot trek ik deze door en de wc-blokkeert totaal.
Krachttermen zijn niet nodig om te gebruiken en zeker niet na een klus van 4 uur om alle onderdelen schoon en anti-blokkeer te maken. Aangekoekt steen in de buis uitkloppen maar vooral het terugplaatsen van de buis in de kleine krochten van het schip zijn een uitdaging. Mijn dag is ingevuld en na de klus heb ik weinig initiatief meer om iets concreets aan te pakken en ben blij dat de Blue Spirit ons komt halen om op de Sand-Pit ( een droogvallend stukje wad) een biertje te drinken. Half in het water met een drankje is het goed uitrusten en begin toch weer van de omgeving te genieten zoals een flink aantal grote zeesterren, die het in het water wel lekker vinden. De sterren die op het zand zijn geland, worden door de zon geroosterd en je ziet de uiteinden van de stervormigen opkrullen van de gebakken lucht. Het is ieder geval, beter dan het uitzicht op het krakend heldere wit van een wc-pot.
Het koken laat ik aan mijn neus voorbij laten gaan en eten een toastje met wat soep om een rustige avond te hebben.
Filipijnen
Woensdag, 28 mei 2025
Banggi - Candaramani
De oversteek van Banggi naar het eerste eiland van de Filippijnen Candaramani is een motormuizen festival. De Yanmar moet overuren draaien in dit spaarzaam van wind voorzien gebied en maak me al bij voorbaat zorgen over de toekomst of het zeilen nog van pas komt. De voorspelling was een lekker zuidoosten windje maar we krijgen een westenwind aangeboden door de heren daarboven in het zwerk. De prachtige witte afgewisseld met gitzwarte wolken geven de lucht een toeristische attractie op zich. Hoe de natuur miljoenen jarenlang een verschillend wolkenpatroon weet te presenteren is een prestatie op zich. De inktzwarte wolken geven een extra jus door er wat regen uit te gooien wat wij absoluut niet hinderlijk vinden in deze tropische atmosfeer. Verkoeling en koeling zijn de sleutelwoorden. De slaaphut in de punt van het schip, moet met behulp van ventilatoren voor wat verkoeling zorgen maar je moet ook zorgen voor een anti-mug beleid en het inregenen van een nachtelijke bui. Het is steeds kiezen voor de beste optie op dat moment.
Candamari is een prachtig eiland met een camping op het strand. De bungalow tenten zijn voorzien van een extra zeil om beschermd te zijn tegen de zon en de tropische buien. Het lijkt me niet erg comfortabel om in een tent de nacht hier door te brengen. De camping heeft een wc-gebouw, winkeltje en een limonade verkoper die boven zijn koopwaar in een hangmat zijn klanten bediend.
In het ankergebied liggen we tussen de ondieptes in zodat we het idee hebben dat we onbeschermd liggen maar dat valt erg mee. Ankeren achter een zandpit met uitkijk hut, waar de binnenrollende golfen op afgeremd worden.
De eerste kennismaking is een feit met de Filipijnen en kijk ernaar uit wat ons nog te wachten staat. Prachtige zonsondergang met heel veel rood, een blussende zon in het groene oerwoud van een eiland aan de overkant
Off the beaten track
Dinsdag, 27 mei 2025.
Kudat – Banggi
Grote onderwaterbloemen, een soort wier zitten vastgeplakt aan de ankerketting en moet met een staalborstel de schakels schoonvegen en met de waterslang de resten wegspoelen. Het zijn mooie bloemen maar op de verkeerde plaats. Jacqueline manoeuvreert achter de ketting aan nadat René ons losgemaakt heeft van de twee lijnen die meer dan twee maanden de Queen B gefixeerd hebben. Buiten de haven ruim ik de stootwillen op en spoel het dek schoon.
De zeilen uitrollen en laat ons meevoeren door het heerlijke ontspannen windje. Eindelijk los na twee maanden en toch weer snel aan de gang na de aankomst van afgelopen zaterdag. De Blue Spirit draait al snel na ons uit de haven en trekken gezamenlijk op richting Banggi, het grootste eiland van Maleisië, ten noorden van het schiereiland Kudat. De lokale bevolking is arm en afhankelijk van de landbouw, visserij en veeteelt
Banggi is nog grotendeels bedekt met regenwoud en mangroven. De zee rond het eiland maakt deel uit van de Tun Mustapha Marine Park, een van de grootste mariene beschermde gebieden in Maleisië. Met een rijke biodiversiteit onder water zoals koraalriffen, zeeschildpadden, rifhaaien en tropische vissen.
Het eiland is relatief onbekend bij toeristen en wordt beschouwd als "off the beaten track", toch zijn er plannen om met name het toerisme te gaan bevorderen. Jammer want het is nog een van de ongerepte eilanden zowel voor de natuur alswel voor de bevolking. Wij zeilen er statig en langzaam aan voorbij, de mooie groene hellingen met de oerwouden, de prachtige stranden en het heldere water. Opvallend is dat er geen geluid is van auto’s of scooters, af en toe een heftig pruttelende visser maar dan zonder knalpijp die het gemiddelde wel weer weet op te halen van het toegestane geluidsdebiet.
Ik houd de motor aan om wat snelheid te houden en kom onderweg tot de conclusie dat de dynamo niet meer laadt. Met een beetje denkwerk en wat gehannes met contactslot weet ik weer veld te krijgen op de Balmar dynamo die het verder probleemloos blijft doen. Bij het ankergebied heeft de Blue Spirit toch weer problemen met zijn ankerlier en moet ook wat kunst en vliegwerk uithalen om zijn anker te laten vallen. Aan boord bij de Queen B weet ik een hutspot van ui, wortel en aardappel te maken zodat de herinnering aan Nederland toch een beetje levendig blijft.
De dames liggen elkaar niet.
Maandag, 26 mei 2025
Kudat
Na een slechte nacht is het moeilijk opstaan zodat de jetlag en de warmte waarschijnlijk de boosdoeners zijn. Om 09.00 is er afgesproken voor het uitklaren van Sabah. René, fris en monter zegt de procedures te weten en leidt ons naar de immigratie waar de dienstdoende vrouw, in strak militair kostuum met oogverblindend schijnende laarzen en gepoetste wapenstok ons even vertelt dat we eerst de havenmeester, douane en dan maar terug moeten komen. De dame in uniform kijkt vernietigend naar Susie en dat blijkt een vorm van oud zeer wat hier gespeeld heeft. De twee dames liggen elkaar niet.
We laten het over ons heen komen want je weet dat je niet moet mekkeren bij de overheid want de stempel moet wel op tijd in het paspoort komen anders is er geen vertrek. Ja mevrouw, meneer, lieve glimlach en complimenten geven blijkt nog steeds te werken want goed beschouwd gaat het allemaal prima en zijn binnen een uur door de hele procedure gewandeld. Boodschappen doen, koffiedrinken, schraapijzer zoeken en terug naar de boot waar ik met frisse tegenzin met snorkel, flippers en schraapstaal de onderwater flora te lijf ga. Na een anderhalf uur voel ik me het evenbeeld van flipper en kom er met de nodig schaafwonden en blaren uit het water. De afgeschraapte onderkant is bij contact met de huid licht giftig en al snel voel ik enkele brandwonden. Gezalfd op de bank met een biertje uitrusten ben ik in de kuip al snel net zo nat als onderwater. Het verschil van in het water liggen is dat het wat koeler is. Bij de buren gaat het vandaag ook niet zo soepel want de ankerlier raakt op hol. De lier stopt niet en blijft trekken, de zekering slaat eruit. René heeft er geen plezier in en loopt mopperend alle mogelijkheden na en weet een hele spaghetti van draden te maken die enkele relais moeten overbruggen. Zo komen we de middag door, ieder met zijn eigen zorgen. Op het einde van de middag naar de wal om een paar vergeten dingen op te halen en nog snel een paar dieselkannen aan dek want voor de prijs moet je het niet laten. Waarom hier voor 0,45 ct per liter en bij ons de hoofdprijs. Bij het havenrestaurant eten we het afscheidsdiner met biertje en zijn klaar voor vertrek naar een nieuwe uitdaging.
Plannen gewijzigd
Zondag, 25 mei 2025
Kudat.
Met de taxi naar de stad op het noordelijkste puntje van Borneo waar zulke mooie stranden zijn zonder massa toerisme. Het is zondag en dan rijden er niet veel Maxim taxi’s zodat er wat langer gewacht moet worden voordat je opgehaald wordt. De groentemarkt is voor een gedeelte open waar midden tussen de stalletjes enkele vissers van de vismarkt ontsnapt zijn en hun vissen op de grond tentoonstellen voor de verkoop. Twee prachtige Bonito’s voor 2 euro maar we vertrouwen het niet. Dan toch maar de veiligheid opzoeken van het vertrouwde restaurant of supermarkt. Boodschappen voor het ontbijt en het vertrek dat voor dinsdag gepland staat. Totdat er iemand opperde om misschien toch maar naar het noorden te varen want de rivier zullen we toch wel zien als we terugvaren richting Lombok later in het jaar. Tja, het is schakelen maar het doet verder niets af aan de boodschappen. Betekent wel dat we morgen moeten uitklaren en andere procedures moeten volgen om vervolgens “in te klaren” voor de Filippijnen. Zeilen is varen hoe de wind staat en niets zo veranderlijk als de mens.
Dit nieuwe plan zet ons opeens in de aan modus en eigenlijk gaan we er weer aan voorbij om tijdens een jetlag geen beslissingen te nemen. Het is al gebeurd en lig al snel in het water om samen met René de anode te plaatsen op de schroefas. Het is schrikken wat er onderwater zo snel kan groeien en besef dat er zo niet gevaren kan worden en ga snel aan de slag met het afschrapen van de lange haren, onderwater bloemen, oesters, mosselen en kokkels. Ben blij met de hulp want snorkelen is niet mijn ding maar het werk moet wel af want voor het vertrek op dinsdag zal ik geen hulp in kunnen huren. Lurkend aan de snorkelpijp met plamuurmes ga ik het oerwoud onderwater te lijf. Krabbetjes en vissen kijken me boos aan en schieten voor het flitsende mes weg. Een uurtje later is veel van de troep onderwater weg maar nog niet alles maar mijn pijp is letter en figuurlijk leeg. Een biertje in de kuip en gaan nog met zijn allen op jacht voor de boodschappen om de komende week nergens afhankelijk te hoeven zijn. De Chinese veranda is weer blij met ons avond bezoek en zie de grote vlammen uit de wok in de keuken opvlammen voor een heerlijk nasi goreng.
Rytme van de regen.
Zaterdag, 24 mei 2025
Kota Kinabalu. – Kudat
Veel mensen weten dat als ik ergens aankom dat het regent. Niemand kijkt ervan op als ik meld dat er weer eens regen valt. Gelukkig vandaag niet, de zon straalt en de Grab taxi heeft er zin in. De radio speelt een liedje van Rob de Nijs, “zachtjes tikt de regen op het zolderraam” schiet ik in de lach en krijg dan toch gelijk. De tocht over de zogenaamde snelweg van Kota Kinabalu is een weg die wel aangepakt wordt maar nog eeuwig niet klaar. Als er geld komt pakt men een baanvak aan maar hebben wel eerst alle oude asfalt verwijderd over een lange afstand. De auto’s rijden in een lange sliert met 15 kilometer van kuil naar kuil en de wat snellere auto proberen de zwaar hobbelende en schokkend op de assen dansende vrachtauto’s te passeren. Het zijn de laatste loodjes die ons naar de vertrouwde Queen B moeten brengen zijn meer dan nieuwsgierig hoe ze erbij ligt en hopen niet op een herhaling van de laatste keer.
Een fijn weerzien met Susie en René die opnieuw een lange tijd op ons gewacht hebben zodat al snel bij de borrel de plannen besproken worden om te vertrekken aar het zuiden voor de big Five van Borneo en de mooie eilanden die ertussen liggen. Dat klinkt goed.
Het lijkt of maar een paar dagen van boord zijn geweest, de schimmelgeur is definitief weg, de natte plekken zijn droog en zien geen gespuis rondkruipen. Snel de luiken open gooien en de tassen uitpakken. Tot rust komen om even te gaan liggen gaan we al snel weer naar de het Chinese restaurant met uitzicht over de zee aan de rand van de stad. Prima eten met glorieuze zonsondergang en hebben al snel het gevoel van nooit weggeweest
Voetje voor voetje
Vrijdag, 23 mei 2025
Heusden. – Kota Kinabalu
Haasten en de dingen doen die allang hadden moeten gebeuren. Kleinkind koffie drinken, dochter bezoeken, koffer ophalen van de boot, auto inleveren en het geluk hebben dat de autoverhuur ons naar het station brengt. In de trein, die stampvol zit, uitblazen en rustig tot bedaren komen. Op schiphol is het opvallend rustig en kunnen gemakkelijk inchecken bij KLM terwijl we geboekt hebben bij China Southern Airlines.
KLM en China Southern Airlines blijken een langdurige en nauwe samenwerking te hebben. In 2006 begonnen ze met een joint venture op de route tussen Amsterdam en Beijing. Deze samenwerking werd in 2015 uitgebreid met Xiamen Airlines op de route Amsterdam–Xiamen. In 2018 fuseerden KLM, Air France, China Southern Airlines en Xiamen Airlines hun bestaande samenwerkingsverbanden tot één gezamenlijke joint venture. Deze joint venture biedt passagiers voordelen zoals betere aansluitingen tussen hubs in Europa (Amsterdam Schiphol en Parijs Charles de Gaulle) en diverse Chinese steden, waaronder Beijing, Guangzhou, Hangzhou, Chengdu en Xiamen. Daarnaast kunnen reizigers profiteren van gedeelde vluchtnummers (codeshare) en het sparen van frequent flyer-miles via Flying Blue (KLM) en Sky Pearl Club (China Southern).
Uitblazen in de gereserveerde ruimte van de KLM en wandelen zonder enig oponthoud door de verschillende controles. Twaalf uur later uitstappen in Shanghai en nu 5 uur wachten op de volgende vlucht. Saai dat er niets gebeurt maar wel heel plezierig voor ons. Laat in de nacht komen we aan in Kota Kinabalu waar we een uur voetje voor voetje moeten aanschuiven om een stempel in het paspoort te krijgen als teken dat we losgelaten mogen worden in Sabah Maleisië. Het hotel wacht geduldig op ons en vallen ondanks de comfortabele reis in een diepe slaap.
Belast met virus
Donderdag, 22 mei 2025
Heusden
Hoe snel 8 weken voorbij vliegen als je maar een druk programma hebt. Voor een aantal evenementen zijn we naar huis gekomen en hebben braaf de sociale paragraaf ingevuld van feestjes, zorgtaak en getuige van de geboorte van Estelle.
Een trotse opa en oma met een mooie kleindochter als de kers op de taart. Helaas zijn we de laatste twee weken geplaagd door de griep en moesten het uitzieken om het kind niet te zwaar te belasten met een of ander virus. Eindelijk de kleine in de hand mogen houden, hebben we snel geboekt om de reis te vervolgen, de Blue Spirit ligt op ons te wachten.
Susie heeft een mooi programma uitgestippeld naar een rivier waar de grote 5 beesten van Borneo te zien zijn. De grote 5 inclusief de dwergolifant, lijkt me niet groot maar je moet wat. Allerlei ingewikkelde procedures van melden en traceren als men de eilanden passeert, om uit de territoriale wateren van de Filipijnen te blijven. Zoals eerder opgemerkt hebben de Filipijnen een claim lopen op Sabah en ligt de kwestie tussen Maleisië en de Filipijnen behoorlijk gevoelig vandaar de extra controle tussen het onderlinge verkeer. Mooi om allemaal te weten en ben blij dat Susie het allemaal uitgezocht heeft.
Op de laatste dag maken we graag ruimte om met vrienden te gaan varen, dinghy knallen, koken en kaarten. Met een flinke borrel sluiten we de afgelopen weken met veel gezelligheid en plezier af.
De eerste zullen de laatsten zijn.
Vrijdag, 4 april 2025
Kudat. - Kota Kinabalu
De laatste belangrijke dingen opruimen, afsluiters dicht en de tassen gepakt. Om 10.00 haalt René ons op voor een kop koffie aan boord van de Blue Spirit. Suzi zou het wel prettig vinden om een paar dagen in een hotel te gaan nadat wij vertrokken zijn. Want in deze cocktail van warmte en zonder een fatsoenlijke douche met tekort aan water begrijp ik haar wel. Maar eerst zullen wij uitgezwaaid worden en gaan om 12.00 uur naar het restaurant waar de bestelde Maxim ons komt ophalen voor de reis naar de luchthaven van Kota Kinabalu. Wat verwacht en niet gehoopt uitkomt is dat de taxi niet komt opdagen. Suzi belt op en vraag waar hij blijft en wordt ronduit onbeschoft behandeld en dat hij niet komt en zet de telefoon uit. Vroeger kon je zeggen dat de hoorn op de haak gooide maar dat tegenwoordig ook al niet meer.
Kalm pak ik de Maxim app en bestel gewoon een taxi voor de luchthaven in KK. Een halfuurtje wachten en nog eens 20 euro goedkoper dan afgesproken met de oplichter komt er wel een klein autootje aan. René schiet onbedaarlijk in de lach en ziet ons al met de wangen tegen de ramen geplakt, vier uur hobbelen over rijkswegen. Het valt mee, de auto is klein, 1 koffer gaat in de kofferbak en 1 koffer op de voorstoel. Wij zitten redelijk ruim en klaar voor de 4 uurs rit naar KK. Afscheid nemen en uitzwaaien.
De wegen zijn redelijk maar ook eindeloos gerepareerd met asfalt zodat de auto hobbelt, de machines om een weg te maken van Sabah naar Kuching staan ook hier in de berm. Sommige stukken weg bestaan nog uit grint. !7.00 uur als eerste aan de balie voor het inchecken, als enige aan de bagagecontrole en deeerste bij de immigratie. Stempel in het paspoort en zijn technisch buiten Maleisië. In de wachtruimte zitten we de tijd vol te maken en zien ineens op het bord een Final Call voor onze vlucht. Met flinke haastige pas komen we als laatste bij de incheckbalie van het vliegtuig aan. Dat was een nipper en hoe kan dit? Wij dachten ons prima aan de tijden te houden maar klok kijken en afspraken zijn niet de sterkste kant van het zo mooie Sabah.
Genieten van een vliegtuigmaaltijd uit een doos zorgt de bemanning dat we naar China vliegen. Een land vol herinneringen, hoewel we er niets van zullen zien.
Met zwaailichten
Donderdag, 3 april 2025
Kudat
Met zijn vieren zitten we op de achterbank van de politiewagen die ons met zwaailichten terugbrengt naar de Jetty Marine. De Maxim taxichauffeurs maken er een bende van want de twee taxi’s die besteld zijn komen of niet opdagen of er rijdt er één gewoon weg. De politie houdt ons aan en vraagt wat we aan het doen zijn en vertellen hen dat we op een taxi wachten die zojuist doorgereden is. Stap maar in. Lachen en een beetje dollen met de agenten die ook wel van een geintje houden maken we bij het afscheid nog enkele foto’s. Nu opgebracht met politiewagen en in het verleden eens met een ambulance met loeiende sirenes naar de bar gebracht.
Langzaam komt de samenleving op gang na al die feestdagen. Melden bij de immigratie, en douane. En ze maken van het meest simpele papiertje, een certificaat door al die stempels. Bij de haven worden afspraken gemaakt door de Blue Spirit en de Queen B heeft besloten om in de Marina op anker te blijven liggen voor de komende tijd onder toeziend oog van René. Het scheelt een hoop geregel en veel kosten want ondanks dat het hier zo goedkoop is weten ze op deze botenwerf wel flink te rekenen. Bij het lopen van een rondje op het haventerrein komen we een Engels stel tegen die moedeloos onder de boot zitten en al drie maanden op de kant leven. Repareren en opknappen en je merkt aan de mevrouw dat ze het helemaal zat is en bij de vraag hoe lang ze nog denken aan boord te blijven, word ik vernietigend aangekeken. Bij een ander schip heeft de tijd en de natuur het leven op het betonnen schip de regie overgenomen. De mast ligt versplinterd en verrot op het dek. Bomen groeien vanuit de kuip naar de vrijheid toe. Ik ben bang dat de voormalige bewoner niet meer van deze tijd is. Jammer om te zien dat een trots jacht, met een kuip voldromen en reisplannen tot een vormeloze hoop onderdelen verwordt.
René heeft een vraag over de revisie van zijn motor en we lopen naar de Chinese werkplaats waar een honderdtal motoren staan. Er blijken ook nog twee exact dezelfde motoren te staan die ook de Blue Spirit heeft. Vol vertrouwen dat de man het kan met al zijn machines zoals draaibanken en gereedschappen.
Jacqueline ziet op tegen al het werk wat nog gedaan moet worden en laten ons terugbrengen door Suzi. Wij kunnen de boot klaarmaken om achter te laten en Suzi zorgt voor wat boodschappen en haalt de was op met de huurauto. Het houtwerk wordt nog eens in het zuur gezet met azijn ter voorkoming van de schimmel. De vochtige temperaturen samen met niet luchten is het afwachten of het nu wel goed zal gaan. We hebben in de afgelopen tijd heel wat werk verzet en ook allerlei lekkages aangepakt en kasten in- en uitgeruimd om het vocht te bestrijden.
Ik zie nog snel kans om de twee zonnepaneeltjes aan te sluiten zodat ik het gevoel krijg dat we heel erg compleet zijn met deze lompe dame. Een lange dag werken en blij met het resultaat gaan we rond 1700 uur een biertje drinken op het terras, Suzi levert de auto in, die natuurlijk weer veel te laat opgehaald wordt. Ze belt uitgebreid met haar beste vriendin en wij blazen heerlijk uit in de weinig wind die over het terras strijkt.
Als afscheid bieden wij aan om bij een groot chinees restaurant en hapje te gaan eten. Een groot rond terras gebouwd op palen boven de zee. Uitzicht over de vissersschepen, drukdoende bediening en bestellen de vis uit de borrelende aquaria. Gezellig en heerlijk gegeten, gaan we avond in om een taxi te bestellen. De blauwe zwaailichten zullen nog in het geheugen blijven.
Wachten is hier uitgevonden.
Woensdag, 2 april 2025
Kudat
Suzi doet opnieuw een poging om een huurauto te regelen. Om 09.00 uur zou de auto afgeleverd worden voor de Jetty Marina en wij zitten als mensen van de klok netjes op tijd. Een gevoel van bermtoerisme overvalt me want de zitstoeltjes, handdoeken en glaasje water zitten in de tas. Nu alleen wachten op een auto en rond halfnegen voel ik de onrust bij Suzi opborrelen en ze gaat bellen. De telefoon wordt opgenomen door een dame die alleen maar zegt dat ze het met het management gaat opnemen en zal terugbellen als er meer bekend is. Na een kwartier wachten zegt de dame dat de auto snel geleverd zal worden en dat het maar een uurtje wachten wordt. Suzi gaat langzaam over naar het Engelse dialect van krachttermen en vraagt veel te snel korting want nu zijn we helemaal bang, om geen auto geleverd te krijgen. Om halfelf is er nog niets en inmiddels zitten de ribbels in mijn billen van de harde zitting. Om elf uur is het genoeg en zie Suzi nog kwader worden aan de telefoon.
Het heeft geen zin en bestellen een Maxim om de was weg te brengen. Bij de wasserette de vuile was in te leveren en wachten opnieuw voor een Maxim om ons naar de koffietent Zus te brengen voor een bakkie troost. Plots belt de vrouw dat er al iemand vanaf 11.00 staat te wachten bij de Marina Jetty en waar wij blijven. Tja, de ogen ten hemel slaand vragen we de chauffeur van de Maxim terug naar de marina te rijden. Alsof het aan ons ligt dat we te laat zijn, terwijl 09.00 uur de afgesproken tijd was.
Bijzonder aardige mannen die de auto leveren die de boel vergoelijken en het maakt hen niet uit wanneer we de auto morgen terug brengen. Een kleine opmerking met grote gevolgen is dat hij zegt dat de tank bijna leeg is en dat de dichtstbijzijnde benzinepomp geen benzine heeft.
De strekking van het verhaal niet helemaal begrijpend staan we al snel voor een Shell station meer dan een uur in een lange rij te wachten voor wat benzine. Verlost van alle organisatie perikelen auto, rijden we naar de toeristische Longhouse in Bavanggazo. Een bijzondere antieke soort van bewoning die in alle folders breed uitgemeten staat als zogenaamd “Moet je zien”. Ik ben blij dat we geen veertien dagen hebben geboekt in het longhouse want er is helemaal geen Longhouse meer. Zes maanden geleden is de hele woning voor 10 families ingestort en zijn nu bezig met het fundament voor een nieuw huis. We komen dus weer voor niets zoals verschillende andere attracties die we hadden willen bezoeken. Bij een kleine hut kopen we enkele kralen en gaan weer op weg naar de kust waar we bij een restaurant gelegen aan zee, met mooi uitzicht een uitstekende maaltijd krijgen.
Nu wil Suzi toch echt gaan snorkelen en rijden naar de kust waar blijkt dat de strandtenten gesloten zijn. De weg ernaar toe is een uitdaging en hobbelen en botsen van kuil naar kuil. De branding is te sterk en maakt het water ondoorzichtig en blijven maar een half uur, om op weg te gaan naar Bak Bak strand. Dat is een grote deceptie want deze rotsen en weinig zandstrand wordt bevolkt door grote families die allemaal Fastfood eten uit plastic bakken. Foto’s maken in nauwsluitende islamitische gewaden wordt er toch veel gelachen maar dit soort stranden zullen voor ons geen feest worden.
Van Bak Bak naar de supermarkt waar het zo druk is dat we het winkelmandje uit de handen laten vallen en de kassa omzeilen om weer in de auto te stappen terug naar de boot. In de kuip heerlijk ontspannen de avond ingaan met een beetje wind dat onder de kap naar de kuip blaast en toch een bijzondere dag met veel plezier onder elkaar.
Morgen wordt het beter.
Dinsdag, 1 april 2025
Kudat
Ondanks alle vrije dagen gaan we toch maar boeken anders loopt het programma in Nederland in de war. Het is veel ballen in de lucht houden maar er komt gelukkig een einde aan of misschien toch niet. De creditcard doet weer eens moeilijk maar gelukkig is het op te lossen. Tijd om de watermaker te conserveren en worden opgehaald met dinghy van de Blue Spirit want Suzi heeft een auto kunnen huren. We gaan met de zwemspullen en stoeltjes rond 11.00 naar de supermarkt met de Maxim-taxi. Bij Zus koffietent wachten we de beloftes af van de autoverhuurder maar de levering wordt steeds uitgesteld. Telkens beloftes totdat het ons te gortig wordt en de autoverhuur uitstellen naar morgen. Met een taxi laten we ons naar Secret Place brengen vanwege de goede ervaringen van enkele dagen geleden. Roby’s Secret Place blijkt gesloten en moeten nu uitwijken naar een andere plaats. Het zit ons niet mee en overleggen snel en vinden een nieuwe plaats aan het strand een 5 kilometer verderop. Geweldige plek maar bij aankomst op het strand begint het te regenen en moeten naar binnen vluchten voor een biertje en hapje eten. Prima hap en eindelijk na het ophouden van de regen kunnen we aan het strand ons installeren. Suzi, René en ik lopen naar de Tip of Borneo en zijn een onderdeel van een toeristische trekpleister van de lokale dagjesmensen.
Mooi uitzicht vanaf de Tip en kijken naar het vaarwater waar we gisteren gevaren hebben. De eilanden in de verte die jammer genoeg voorbij zijn gevaren, want als we wisten dat er feestdagen waren in Kudat dan hadden we deze eilanden kunnen bezoeken. Toeristenfoto’s maken, terugwandelen en een heerlijke duik in de branding van de zee. Weggespoeld worden door de branding en genieten van de warmte en het zuchtje wind in de schaduw van de bomen.
En nu de uitdaging van het vinden van een taxi die ons terug moet brengen. Dat valt niet mee en Suzi moet flink overbieden om een taxi bereid te vinden om vanaf Kudat naar hier te komen. Aan boord eten we wat simpels en kijken terug op een gezellige dag waar eigenlijk van alles mis ging. Morgen zal alles beter worden.
Feesten
Maandag, 31 maart 2025
Kudat
De overheid en alle openbare gelegenheden blijken gesloten. Zondag de officiële verjaardag van de Yang di-Petrus Negeri Sabah (gouverneur van Sabah). Omdat deze dag op een zondag viel, werd de daaropvolgende maandag als vervangende vrije dag aangewezen. Maandag is het islamitische feest ter viering van het einde van de Ramadan, een nationale feestdag in Maleisië. Dinsdag, tweede dag van de Ramadan en opnieuw een vrije dag. Woensdag een extra vrije dag in Sabah ter compensatie van de verjaardag van de gouverneur aangezien de oorspronkelijke datum samenviel met de Ramadan Hari Raya Aldifitri.
Je kunt feestjes maken of niet, maar het betekent wel dat we pas donderdag naar de immigratie en de douane kunnen om in te schrijven. Dat we niet eerder naar huis kunnen dan vrijdag vanwege deze nationale feestdagen. Gewoon laten vallen en besluiten om er het beste van te maken. En dat valt niet mee want bij het bellen voor een Maxim-taxi is er geen gehoor. We wandelen naar het hotel van het zwembad en ook daar horen we van al de geplande feestdagen en dat het niet mogelijk is om een taxi te boeken. Dat ziet er beroerd uit en bedenk dat ik nu wel heel veel tijd krijg om te klussen.
Een Chinese meneer aan de balie van het hotel biedt aan om ons naar de stad te brengen. Bij de markt worden we afgezet en daar blijkt het gelukkig met alle sluitingen nog wel mee te vallen. Een aantal groenten en fruitverkopers op de markt zijn open, de bank spuugt ons zijn bankbiljetten tegemoet, de ijzerwinkel is open, de drogist blijkt ook de deuren open te houden en lopen naar de supermarkt voor wat boodschappen. De boodschappen laten we achter onder beheer van de winkel en drinken een bakkie troost bij Zus. Een koffiewinkel met het logo van Zeus. Ik denk dat Zeus nog nooit koffie heeft gedronken en dat is te merken want deze koffie is vaatdoek slap en veel te heet voor direkt gebruik .
De Fuk Tek Kung Tempel in het midden van de stad is één van de weinige taoistische tempels in de regio. Gebouwd in 1970 dient de tempel als spiritueel centrum voor de chinese gemeenschap. Het opvallende ontwerp omvat een drievoudig versierd dak met draken en een dikke Boeddha.Terug naar de bank hebben we een plaatselijk restaurant gezien en eten daar een lunch die nergens naar smaakt. Wel leuk om naar de mensen te kijken en zie de zoon van de baas zijn best doen om die vreemde snuiters het naar de zin te maken.
Terug naar de supermarkt voor de boodschappen en vinden gelukkig een operationele Maxim taxi.
Aan boord de tijd nemen voor enkele klussen ter voorbereiding van de terugreis zoals opruimen van de kasten, lekvrij maken van de gasbun en de bedrading van de zonnepanelen. Omdat het restaurant gesloten is in de haven eten we bij elkaar aan boord met een vreemd samengestelde maaltijd die heel gezellig met elkaar gebruikt wordt onder een koel glaasje bier en wijn.
Sulu Sea
Zondag, 30 maart 2025
Secret Place - Kudat.
De koelere lucht van de nacht wordt al rond 07.00 verdreven door de stoofpot die voor vandaag besteld is. De dauw wordt tegen de hellingen van de bergen geduwd en de witte baard geeft een wonderlijk gezicht. De toename van de wind en de opbouwende golven hebben gelukkig niet doorgezet zodat het water weer spiegelend glad is. Motor controleren op oliepeil en koelwater, apparatuur inschakelen en starten om even stroomdraaien om het anker binnen te halen. Een sonoor gezoem van de Yanmar vult de ochtend en schuiven voorbij het mooie Secret Place, passeren de vooruitstekende rots en zoeken wat dieper water op om vervolgens de kustlijn te volgen naar het uiterste puntje van Borneo. De Tip of Borneo is de scheiding tussen de South China Sea en de Sulu Sea. Steeds een tiental graden plussen om te zien dat we van richting noord uiteindelijk naar zuid varen. Een aantal eilanden liggen tussen de Tip zodat we als het ware is een soort van Kanaal richting Kudat varen. Een aantal vissersschepen halen ons in met knetterende knalpotten en diep in het water liggend. Een mooi gezicht en de stad doemt op.
Het aanleggen is een uitdaging want er zijn geen steigers zodat onder de beschutting van de kade bij de Golfbaan het anker naar beneden gaat en de boot achterwaarts naar de kade getrokken om met twee lijnen het schip vast te leggen. Dit is niet eenvoudig zodat ik de dinghy en de motor klaar maak om eerst de Blue Spirit te gaan helpen. Jacqueline blijft op de Queen B en maakt een wachtronde op zee. De Blue Spirit gooit het anker uit en ik maak de lijnen op de wal vast.
René in de dinghy en halen de Queen B op om vervolgens met de hulp van René aan te leggen. Prima actie en zijn al snel kaar voor de verkenning op de wal. Bij een hotel kunnen we gebruik maken van het zwembad maar dan moeten we wel het zwembadmenu nemen. De friet is koud en het zwembadwater veel te warm, om af te koelen. Het is beide net niets maar een goede afleiding na de gevaren afstand en ankerprocedure.
Bij het restaurant op het terras aan de haven eten we een prima maaltijd met een heerlijk koel biertje met uitzicht over de haven. We zijn op de eindbestemming en het voelt al meteen goed. Met een uitgebreide belronde maak ik de familie duidelijk dat we snel naar huis zullen komen.
De pracht van een zonsondergang
Zaterdag, 29 maart 2025
Pulau Mantanani. - Secret Place
Glad spiegelend water in de vroege ochtend van de Zuid-Chinese zee. Een bijna serene sfeer van luchtspiegelingen en een licht schommelende Queen B. Ankerophalen met een weemoedig: van dit moment had ik best wel langer van willen genieten, maar de reisleiding op de Blue Spirit is onverbiddelijk. Het anker loopt als vanzelf naar binnen en varen langs de mooie witte rand van het eiland Mantanani richting noord. De wind laat het afweten en de Blue Spirit heeft geen haast zodat we met een slakkengang een rustige hete kuip dag beleven. De zon is ongenadig, de temperaturen zijn hoog zodat elke tocht over het dek als een verfrissing beleefd wordt. De AIS waarschuwt voor de ramkoers van een tanker Hong Tai en wijk maar uit voor deze sterkere tegenligger. Het is een welkome afwisseling maar even later komen er drie vissersschepen op ons af en dat voelt bedreigend. Ik roep René op om stand-by te blijven maar gelukkig blijkt het alleen maar nieuwsgierigheid van de mannen te zijn. Het is wel zo dat dit gebied niet goed bekend staat en dat er wel degelijk piraterij is gesignaleerd. Rond twee uur het anker laten vallen in de baai en gaan met de bijboot naar het strand. Een verzameling appartementen van een projectontwikkelaar geven weinig vertier voor deze naar gezelligheid hunkerende zeilers en lopen terug naar de dinghy waar we even later bij Roby’s Secret Place belanden. Met gulle lach en uitgestoken hand worden we verwelkomd en drinken aan het strand een heerlijk biertje en een prima maaltijd.
De zon gaat onder maar met een ongekende pracht, kleuren die in elkaar overvloeien, wolken die geaccentueerd worden, zonnestralen die hun weg vinden tussen de open gaten in het wolkendek. De rode kleuren van het vocht in de lucht geven me een van de mooiste zonsondergangen ooit gezien. Wat een cadeautje, wat een leuke plaats en nemen ons voor om deze Secret Place bij veel mensen aan te bevelen. Vanaf nu kan hij de naam Secret niet meer gebruiken.
Opnieuw liggen we onbeschermd op de zee en om 23.00 uur worden we verrast met een flinke wind. De golven bouwen zich op en de Queen B begint zich onrustig te gedragen achter het anker. Gelukkig liggen we goed vast maar plezierig is anders en houd rekening met een vertrek de donkere nacht in om los te komen van lager wal.
Razendsnel veranderen
Vrijdag, 28 maart 2025
Kota Belud - Pulau Mantanani
De wekker rammelt ons wakker en staat op de vroege vertrek stand. Prettig is om bij het eerste licht te vertrekken zodat we meestal ruimschoots voor het donker binnen zijn. De geplande tocht voor vandaag zal geen zeiltocht zijn omdat de wind het af laat weten. Al weken te weinig wind en zijn in het verkeerde seizoen richting noord aan het varen. Voor ons staat op korte termijn gepland om terug naar huis te gaan vanwege de verhuizing en enkele familieomstandigheden. Het voelt fijn als de wind even toeneemt en het zeil omhoog kan. Zeilend met motor ondersteuning langs de mooie groene kust en de prachtige zandstranden. Deze regio staat bekend als de Riviera van Borneo. Even mooie witte stranden maar jammer genoeg te vaak vervuild met plastics. Rond 12.00 uur laten we het anker vallen bij een eiland omzoomd met breed strand en kijk terug op een zorgeloze trip. Eindelijk functioneert alles naar behoren en kan ik ten volle genieten van de prachtige omgeving.
Op het strand gaan we op zoek naar leven in de brouwerij maar dat vinden we niet in het eerste resort. Het ziet er verlaten uit en drinken een biertje tussen de speeltoestellen, hangmatten en allerlei prullaria die een strandtent moeten aankleden. Met de dinghy varen we naar het dorp en lopen door de schamele bebouwing, opvallend is dat de boel schoon is. Rond elk huis is geveegd, opgeruimd en komen er vriendelijke tekenen van leven zoals zwaaien en goedendag zeggend. Vrouwen leunen uit de ramen, kinderen zitten op de trappen naar de hoofdingang van het huis. Gezelligheid troef want het grootste gedeelte van het leven speelt zich buiten af. De mannen zijn bezig met hun boten en helpen elkaar met het lossen van de vis. Je merkt de hechtheid van een dorp waar iedereen elkaar kent. René vraagt aan een jonge jongen waar een biertje gedronken kan worden en wijst ons, “vijftien minuten lopen langs het strand” naar een mooi resort waar een heuse bar bijna op het strand staat.
Terug langs het strand lopend help ik nog even een aantal mannen om hun boot op het strand te duwen en de hulp wordt met veel lachen gewaardeerd. Terug aan boord eten we de eigen hap en kijken uit over een lege kalme zee. Ankeren midden op de oceaan is altijd oppassen want prefereer toch altijd beschutting omdat de omstandigheden razendsnel kunnen veranderen.
Afscheid nemen.
Donderdag, 27 maart 2025
Kota Belud
Afscheid nemen van een mooie periode of mensen die je na aan het hart liggen. Gelukkig is het geen afscheid voor altijd maar wel van de leuke en gezellige perioden die we met Monique hebben gehad. Veertien dagen zijn voorbijgevlogen met enkele tegenvallers zoals de weinige wind die tegen heeft gestaan. De reparaties die toch een stempel drukken op de ontspannen sfeer. Gelukkig heeft Monique samen met Jacqueline een uitstapje gedaan naar het park Mulu en is met name Kota Kinabalu goed verkend zo ook de eilanden Gaya met de baaien.
Big Fin resort midden in het niets, geen weg ernaartoe en kan alleen bereikt worden met behulp van een boot zodat de reis terug van Monique begint met een boottocht. Monique is met de koffer aan dek en kan het niet laten om naar het zogenaamde lek te zoeken en zie zoals verwacht een dikke straal langs de schroefas stromen. Een afscheid met kus en een zwaai, duik ik met mijn sleutels de achterkajuit in om de schroefasdichting aan te draaien. Deze klus is snel gepiept en het voelt een stuk veiliger nu het lek boven water is.
Nu Monique weg is probeer ik de eigen koelkast uit en deze slaat meteen snorrend aan. Het is dus toch de verplaatsing van de kast met aansluiting op een verkeerde stroomgroep. Vervelend dat we de kast van René hebben moeten lenen maar gelukkig is onze koelkast goed.
In de middag maken René en ik samen een wandeling over de berg. Een steil omhoog lopend zandpad met uitzichten over de zee aan twee kanten van een overstekende bergrug. Gezellig bijpraten en samen kijken naar de andere baai als een mogelijke optie voor morgen als de wind tegen zou staan.
Terug aan boord zwemmen en douchen en gaan voor een laatste maaltijd als afscheid bij Eddy. Veel gasten zijn er niet overgebleven maar toch is het een achterlaten van mensen. Afscheid nemen dwingt mensen vaak om stil te staan, te reflecteren en zich opnieuw te oriënteren. Het kan ruimte maken voor persoonlijke groei, nieuwe inzichten of nieuwe relaties en vrienden. Onze reis gaat verder.
Dood en verderf
Woensdag, 26 maart 2025
Kota Belud Bigfin Resort
Dynamietvissen, is een illegale en destructieve vismethode waarbij explosieven in het water worden gegooid om vissen te doden of te verdoven, zodat ze gemakkelijk kunnen worden opgevist. Het klinkt misschien efficiënt, maar het is bijzonder schadelijk voor het milieu. Hierdoor zijn massale vernietiging van koraalriffen ontstaan. De explosie verwoest direct het koraal, wat decennia nodig heeft om te herstellen (als het al kan). Niet alleen eetbare vis wordt gedood, maar ook jonge vis, zeedieren en andere kwetsbare soorten. Verlies van biodiversiteit en visbestanden en op lange termijn put het de oceaan uit, waardoor ook vissers hun toekomst verliezen.
Fish bombing of dynamietvissen komt vooral voor in delen van Zuidoost-Azië, waaronder Indonesië, de Filipijnen en Maleisië. In Sabah (Maleisisch Borneo) is het nog steeds een ernstig probleem. Nu begrijp ik de oorzaak van het verdwijnen van de koralen en de koralen die over zijn gebleven hebben te lijden gehad onder dit dood en verderf. Wat een domme acties. Het is natuurlijk niet alleen de visserij die eronder heeft te lijden maar ook de toeristenindustrie. En dan maar roepen dat het ten gevolge is van de opwarming van de aarde. Het maakt me kwaad en vind dat de overheid van Sabah hier sterk tegen op moet treden, dit is geen visvangst dit is destructie.
Wij raken bij het snorkelen teleurgesteld en zien maar weinig diversiteit en nodigt totaal niet uit om via de duikscholen een boeking te doen naar de mooie duikgebieden. Het is een probleem van de laatste 10 jaar dus het is nog steeds aan de gang. In de bar boven drinken we een biertje en reken met een paar biljetten af. Het verwondert me dat de biljetten in zulke goede staat zijn en lees een hele verhandeling over polymeer biljetten zoals in Maleisië en de katoenpapier biljetten in Europa. Overigens is het een heel disciplinair systeem om de beschadigde biljetten uit de roulatie te nemen en te vervangen en dit in tegenstelling van Indonesië waar de biljetten in slechte staat zijn. Verfrommeld en verbleekt, maar ook slecht behandelt door de ontvanger. Waar je al niet bij stil kan staan.
In de grote ruimte van de duikschool Big-fin eten we de gezamenlijke maaltijd en ontmoeten er enkele Nederlanders. Onbegrijpelijk en toch ook leuk om overal landgenoten tegen te komen.
Bilgepomp
Dinsdag, 25 maart 2025
Pulau Raya. - Kota Belud
De bilgepomp heeft er zin in en elke twee uur slaat deze aan om het water uit de bilge te sluizen. Dat is niet goed en hoop maar dat het de schroefasafdichting is. Om het te controleren moet ik onder het bed van Monique zijn en laat het maar even zo. Opstaan om 06.30 en vertrek om 07.00 uur. De ankerlier heeft er zin in en trekt relatief gemakkelijk de ketting binnen en krijg zelfs een glimlach op het gezicht getoverd. Anker binnen en varen naar een nieuwe bestemming. 30 Mijl probleemloos motoren , apparatuur werkt prima, stuurautomaten functioneren probleemloos, al het leed is snel vergeten en ben blij met de versie Queen B, 10.8 zullen we maar zeggen. Het Filippijnendorp kleurt mooi aan de rand van het eiland tegenover Kota Kinabalu. De ferry’s knallen links en rechts aan ons voorbij, we worden ingehaald met snel varende vissersschepen die hun vangst naar de markt willen brengen. Een drukte van jewelste en daarbij komt dat de vaargeul steeds smaller wordt. De bebakening lijdt ons naar ruimer water en zien de stad langzaam verdwijnen. De AIS waarschuwt ons nog voor een aantal voor anker liggende schepen.
De kleuren van het Filippijnen dorp vervagen, de stad wordt wazig, de bergen tonen de klimmende wolken tegen de berghelling. De toeristen zitten op de banken van de kleine bootjes met de zwemflippers tussen hun knieën. Ik benijd ze niets, voor de gek gehouden door de geweldige advertenties en op zoek naar de prachtige duikgebieden van het verleden.
De bilgepomp lost telkens een nieuwe lading met water, de motor bromt sonore en de dames vermaken zich in de kuip met de gsm en proberen een boeking voor de terugreis van Monique te maken. De boeking lukt maar niet helemaal volgens plan en toch weer zeker dat Monique op tijd thuis kan zijn. Het is nu definitief dat ze ons verlaat en we kunnen het alleen maar jammer vinden. Monique heeft het vermogen om te relativeren en houdt er de moed in. We hopen dat ze het naar de zin heeft gehad ondanks de tegenslagen van reparaties.
En dan plots een beetje wind en kan zelfs het zeil bijzetten en maken merkbaar extra vaart maar toch te weinig om er de snelheid erin te houden. De motor een beetje in toerental terugbrengen en de wind houdt de Queen B op koers. De bergen met donkergroene jungle en witte stranden glijden voorbij.
In de verte zien we een aantal karige huisjes met een simpele bebouwing en vragen ons af of het wel de goede bestemming is, die ons aanbevolen is door een aantal andere zeilers. En dan na het ankeren in de baai blijkt het een prachtig resort te zijn gericht op de duiksport. Leuke mensen die ons welkom heten op een prachtige veranda tussen de bomen met uitkijk over de zee. Een biertje samen met de mensen die hier van heinde en verre zijn neergestreken. Samen bijpraten en genieten van de nieuwe omgeving en het heerlijke lokale eten. Eddy heeft er iets moois van gemaakt maar ben benieuwd of hij met zijn formule van duiken en snorkelen in deze omgeving kan blijven overleven. Een onweersbui met heftige regen zorgt in de nacht voor een klamme nacht. De warmte slaat als het ware naar binnen en het is moeilijk om in slaap te komen.
Dikke prut.
Maandag, 26 maart 2025
Pulau Raya
Met een grote ergernis merk ik dat de ankerlier er de brui aan heeft gegeven en samen met Monique trek ik de 60 meter ketting binnen die op een diepte ligt van 20 meter. Natuurlijk zit het anker nog eens goed vast. Mijn humeur zakt naar punt nul en op het hoofd spat het lui zweet los van de huid. Het klinkt zo simpel om te horen dat we anker op gaan om naar een volgende plek van bestemming te gaan. Maar de realiteit is dat het indrukken van de knop om het anker ophalen geen thuis geeft. De beslissing is nu gemaakt, er komt een nieuwe ankerlier want van de mooiheid kun je niet leven. Werkelijk, deze ankerlier is een juweel op elk schip maar een drama om te gebruiken. Monique helpt me gelukkig mee, maar daar kunnen we in de toekomst niet op blijven rekenen. Met een humeur onder nul het anker aan boord, varen we de baai uit.
Werkelijk een prachtige omgeving met veel groen en kristalhelder water. Een strand ziet er prachtig wit uit maar helaas verschrikkelijk vervuild met allerlei soorten drijvend plastic dat op het strand een landing heeft weten te maken. René wordt er een beetje gallisch van en wil geen plekje zoeken om de strandstoeltjes te plaatsen voor een sundowner. Trouwens, ik ook niet want de reparatie van de ankerlier gaat me nu voor.
Ik schuif als een walrus hobbelend de kettingbak in en krijg al snel de motor los van de winch. Er is water binnengelopen in de motor, vanaf bovenliggende lier. Met de fabrikant heb ik al een enkele malen discussie gehad over de constructie en ook het gebruik van het aluminium deksel op de motor is een vreemde, in een zoutwater milieu. Ze zouden er wat aan doen maar daar heb ik nu niets aan. Het zoute water is uitgekristalliseerd in een dikke prut cake en maak het deksel schoon zodat de koolborstels weer gangbaar raken.
Terug monteren met behulp van René via een lijntje langs de kettinggaten, maken het karwei gemakkelijker. René staat mooie schijn te houden met de twee dames op het voordek terwijl ik in een duister mangat onder het dek het zware werk mag doen. En toch ben ik er blij mee een beetje dollen en lachen met elkaar maken we samen er een show van en drinken met elkaar een sundowner op de voorplecht. De motor functioneert weer, niet met de oorspronkelijke kracht maar het is nu wel een stuk gemakkelijker om de ankerketting binnen te trekken.
Met de bijboot gaan we nog even op zoek naar een streep internet want de verbinding is hier slecht. Een goede smoes om zogenaamd even van de wereld af te zijn. De satellieten hebben een moment van rust met ons.
gestoken door
Zondag, 23 maart 2025
Pulau Gaya
Is de Blue Spirit los van zijn anker? Wij liggen aan een boei en dan neem je aan dat het zeker is, en toch geeft de ankerwacht aan dat wij aan het wandelen zijn in de haven. Ik roep René op dat ik losmaak en iets verderop in de haven ga ankeren. Met een luidgeratel valt het anker 20 meter diep naar de bodem en vier hierbij nog eens 40 meter ketting achterna. Zestig meter ketting overboord en de Queen B ligt vast. Met de dinghy van de Blue Spirit varen we naar het duikcentrum op Base Camp. Een paar longhouses met een gemeenschappelijke ruimte waar ook een wachtruimte is. De apen steken in snel tempo het dorre zinderende voetbalveldje over. De vrouwtjes en kleintjes eerst en als alles veilig blijkt steken twee grote Alpha apen over. Het plan is de wandeling naar Police Beach aan de andere kant van het eiland.
Het begint slecht want we kunnen het pad niet vinden waar het bord naar verwijst zodat we kiezen voor de route van gisteren langs de waterkant. Boven bij een driesprong slaan we af naar Police Beach. Een mooi onderhouden wandelpad zodat het voor iedereen leuk is. Suzi loopt op haar slippertjes en ik met een paar sandalen. Genieten van de uitzichten tussen de heuvels en ver weg de zee. De geuren, het wegschieten van allerlei beesten, de bloemen en het roepen van de diverse vogels. Het overweldigende sonore geluid van de boomkrekels maken en er een mooie tocht van. Na 5 kilometer komen we bij een paar obstakels aan, zoals omgevallen bomen, steenlawine, overgroeiende takken en struiken. Met klimmen en bukken, er omheen lopen en zoeken naar het pad komen we uiteindelijk bij een driesprong waar we de keuze moeten maken tussen doorgaan of teruggaan. De dames blijven in de hut van de driesprong en René en ik proberen Police Beach te bereiken. Na 500 meter klimmen en klauteren, met een diepe afdaling zonder enige bescherming geven we het op en keren terug naar de dames. Verrast door onze snelle terugkeer geef ik aan dat ik ze niet kon missen maar daar geloven ze niets van.
We kiezen voor het nieuwe pad naar Base Camp maar dat is ook een uitdaging want de bodem is bedekt met een dikke dorre laag bladeren zodat de slippers van Suzi in de afdaling problemen met haar knie veroorzaken. Ik word lelijk gestoken door een soort wesp. Een felle pijn en vervolgens een zeurend gevoel met een dikke schijf onderhuids. Er gaat van alles door je heen maar je kunt er niets mee. Het beste is om de omstanders te waarschuwen voor het incident en ze zullen beter begrijpen als ik ineens raar begin te doen. Rond 12.00 uur zijn we terug in Base Camp en blazen uit in de hut waar we gisteren ook gezeten hebben. Met een zeurend gevoel in de arm varen we terug naar de boot en blijven rustig aan boord om vanuit de kuip de omgeving te bestuderen.
Zwevend plastic
Zaterdag, 22 maart 2025
Pulau Gaya
De ochtend is nog rustig maar rond 08.00 uur komen de eerste gasten al met de ferry’s. Alles verandert plots, de natuur schrikt en het strand wordt van wit omgekleurd naar allerlei kleurtjes van de zwemkleding. René neemt de dames mee op duikexcursie en komen teleurgesteld terug van de expeditie. Te veel zwevend plastic in het water, dood koraal maakt het onderwaterlandschap gelijkwaardig aan een woestijn waar een enkele vis nog opzoek is naar de schoonheid van vroeger. Snorkelen is niet mijn favoriete bezigheid zodat ik andere klussen kan uitvoeren zoals het ophangen van een verse Nederlandse vlag en het repareren van de binnen verlichting. Hoe lastig kan het zijn om de meest simpele schuifjes van contacten te repareren. Heerlijk gepriegel maar toch krijg ik de boel aan de gang.
Rond 14.00 los van de boei en zoeken een rustiger vaarwater op waar René opnieuw een boei voor me weet te reserveren. Hier is het heel wat rustiger en zien nog wel de snel op en neer varende bootjes maar die blijven gelukkig buiten de eerste gehoorsafstand.
Bij de Blue Spirit worden we gastvrij onthaald met een heerlijk diner en een gezellig naborrelen. Krijgen toch een gevoel van vrijheid en los van de toeristenindustrie.
Gefluister in de bomen.
Vrijdag, 21 maart 2025
Kota Kinabalu. - Pulau Gaya.
Het is kort voor het vallen van de duisternis. De jungle komt tot leven als een reusachtig, onzichtbaar wezen dat pas nu haar ware aard toont. Uit het gebladerte stijgt een onophoudelijk gekrijs van insecten op, als duizenden rammelende ratels. Hoog in de kruinen klinkt het geluid van mijn gids een luid krijsende vogel, doch met de stem van een oude man. Nog verder weg klinkt het klaaglijke roepen van een vogel die ik nooit eerder hoorde, als een kind dat verdwaald is, weeklagend om zijn moeder. Er zijn momenten waarop het plotseling stilvalt, geen geritsel, geen gekrijs en juist dan voel ik het zweet langs mijn rug glijden. De inlanders zeggen dat de stilte een teken is dat een roofdier nadert. Of erger: een geest.
Het stadsleven is wel aan mij besteed maar vertrekken naar een nieuwe uitdaging trekt me nog meer. Mijn hele leven heb ik dat ongedurige gehad, wel verlangen naar een periode van rust maar als het zo ver is dan word ik onrustig. Soms lees ik van schrijvers dat ze zich terugtrekken op een eiland of ergens ver van huis om tot rust en inspiratie te komen maar kan me daar niet zoveel bij voorstellen. Mijn inspiratie haal ik uit bewegen, ontdekken en rondsnuffelen, mensen spreken en van elkaar te leren. Nu dan eindelijk de voorbereidingen voor vertrek naar een andere bestemming. Uitklaren bij de immigratie en de douane. René heeft geluk dat zijn “favoriete” ambtenaar niet aanwezig is en zijn documenten worden braaf afgestempeld met een lading stempels. Suzi was helemaal niet nodig om mee te komen zodat we het fronsen van de wenkbrauwen maar achterwege laten en ons onthouden van commentaar over de steeds weer andere regels van de heren. Bij de douane is de lieve dame een beetje van slag, waarschijnlijk door de blauwe ogen en blonde haren van René, dat ze drie keer opnieuw de basisformulieren moet uitprinten en inbrengen in het intranet-monster van de donkere krochten van de Maleisische opslagcentrum. Ik ben benieuwd als er over 10.000 jaar nieuwe opgravingen plaatsvinden hoe de mensheid omgaat met de nullen en eentjes in bitjes. Zouden ze dit dan ook opnieuw moeten ontrafelen als een soort van spijkerschrift. Ben benieuwd hoe ontzagwekkend het beschouwd zal worden dat de Queen B de haven heeft verlaten met bestemming Kudat. Jammer dat ik het niet ga meemaken.
De Blue Spirit gaan nog enkele boodschappen doen op de groentemarkt en voor mij nog een laatste bezoek aan het havenkantoor om de rekening te betalen. Uit de box varen en diesel tanken aan de brandstofsteiger en zijn klaar voor vertrek. Op de motor oversteken naar een eilandengroep die we gemakkelijk zien liggen en volgen de scheurende toeristenboten waar de bootjongens indruk willen maken op de chinese jongedames die het allemaal geweldig vinden. Schuimend schroefwater, wilde bochten zodt de boot overhelt en op het laatste moment stoppen om ingehaald te worden door de hekgolf. Op deze manier wordt het bezoek aan een reservaat wel heel gek ervaren. Rene zorgt ervoor dat ik aan een boeitje mag gaan liggen want hij weet dat ik een hekel heb aan de ankerprocedures. Na een uurtje gaan we aan wal en betalen een toegangsfee waar heel wat borden uitleg geven over het beschermde gebied. Een bord van twee meter hoog geeft aan, wat allemaal verboden is. Mooi maar als je in het water kijkt drijft en zweeft er overal plastic. Een laagje brandstof met olie bedekt het heldere water en het geluid van de bootjongens geven mij het idee van een speeltuin in plaats van een ontspannen relaxte plek. We maken een wandeling langs de waterkant en de jungle. De geluiden van de jungle zijn oorverdovend en indrukwekkend.
In reisverslagen en dagboeken van kolonialen in Nederlands-Indië kom je regelmatig verwijzingen tegen naar de beklemmende sfeer van het oerwoud. Bijvoorbeeld bij assistent-residenten of zendelingen die diep het binnenland ingingen.
Een citaat uit een Javaans reisverslag: “Des nachts, wanneer het donker de lucht dooft, komt het woud tot leven met een geschreeuw, een geloei en getik, dat in den blanke de vrees wekt alsof geesten hem omringen.”
In koloniale psychiatrie was er zelfs een concept van ‘tropenwaanzin’ of ‘tropenkolder’, een soort psychische instorting bij Europeanen in tropische klimaten. Men dacht toen dat het klimaat én de vreemde, chaotische omgeving met al haar geluiden daaraan bijdroegen.
Er zijn gevallen bekend van koloniale ambtenaren of planters die, overmand door slapeloosheid en nervositeit, hun post moesten verlaten. Ze beschreven vaak "het gefluister van de bomen", "onzichtbare ogen" en "stemmen in de nacht".
De kuiten tintelend van het klauteren en klimmen drinken we een biertje bij elkaar aan boord en genieten eindelijk van de stilte op het water maar ook van de verschillende klanken op de kant.
Verborgen conflicten
Donderdag, 20 maart 2025
Kota Kinabalu
De koelkast begeeft het en moeten overschakelen op walstroom voor de grote vrieskist. Gek dat de koelkast het eerst goed functioneerde na de reparatie van de thermo-sensor en de ventilator. Na het uit elkaar schroeven merk ik dat de sensor zich niet heeft gehecht aan de koelpasta en hoop dat dit de reden is van het niet functioneren. Helaas weigert de koelkast opnieuw en ga op zoek naar de goede pasta. Deze ochtend staat in het teken van foerageren en Monique de Filipijnse markt te laten zien.
Souvenirs, groenten en fruit, groenten markt en natuurlijk de vismarkt. Het blijft me boeien hoe de vis aan wal gebracht wordt met de kleurrijke schepen, het rumoer en en roepende handelaren, het gooien en smijten van bakken vol met inktvis. Genieten maar alleen jammer voor Jacqueline dat ze uitglijdt en terecht komt op de vieze grond met allerlei stinkend afval. De oplossing is terug naar de kledingmarkt voor een nieuwe jurk en kunnen het bezoekprogramma vervolgen. De grote winkelcentra en spullen halen voor het ontbijt.
Ik verwonder me over de grote Filipijnse populatie en word geconfronteerd met de claim van de Filipijnen op de staat Sabah. De Filipijnen baseren hun claim op historische rechten van het Sultanaat van Sulu (nu deel van de zuidelijke Filipijnen). In 1878 sloot de sultan van Sulu een overeenkomst met de British North Borneo Company.
De Britten beweerden dat het ging om een overdracht van het grondgebied. De Filipijnse interpretatie (en die van het Sultanaat) is dat het slechts een huurovereenkomst (lease) was, waarbij de soevereiniteit behouden bleef bij de Sultan. In 1963 trad Sabah toe tot de Federatie van Maleisië, ondanks protesten van de Filipijnen. De Filipijnen hebben sindsdien officieel een claim gehandhaafd over Sabah, hoewel het onderwerp meestal op de achtergrond blijft. De Filipijnen blijven jaarlijks een symbolische "huurvergoeding" eisen, en Maleisië betaalt die nog steeds aan nakomelingen van de Sultan van Sulu (ca. 5.300 RM per jaar). Het onderwerp blijft politiek gevoelig in zowel Maleisië als de Filipijnen, en wordt soms aangewakkerd tijdens verkiezingsperiodes of spanningen tussen beide landen. Maleisië erkent de claim niet en beschouwt Sabah als een integraal onderdeel van de Maleisische federatie.
Zo kom je telkens in een gebied met een bijna verstopte geschiedenis van claims op grondgebied en mogelijke conflicten uit het verleden. Wij zoeken het conflict maar niet op en gaan bij de Everrise boodschappen halen en eten een soep bij Secret Recipe.
Bij de bar op het dakterras drinken we een drankje en bewonderen de vele schakeringen van kleuren van de ondergaande zon achter de wolken. Ook mooi en sfeervol. Bij het Chinese restaurant in de airco-kou een heerlijke maaltijd.
Jesselton
Woensdag, 19 maart 2025
Kota Kinabalu
Net aangeschoven in de kantine voor de lunch met biertje komen de dames met een aanstekelijke vrolijkheid terug van hun reis naar Mulu Park. Breeduit verhalen vertellend over de mooie grotten, kanotochten, bezoek aan lokaal dorp en de leuke wandelingen. Rijk versierd met kralenkettinkjes die gescoord zijn op de markt en een tas vol met nieuwe ervaringen. Wij zijn zojuist terug van de Havenmeester, 20 kilometer verderop, die ons herkennen en direct de naam Queen B roepen. Met een aantal stempels zijn we uitgeklaard van de haven, vertrek gepland voor vrijdag 12.00 uur. De Blue Spirit wil een dagje eerder weg en wil René daarom nog langs de immigratie.
Een Grab bestellen maar omdat deze locatie zover uit de buurt is geeft de app aan dat er geen voertuig n de buurt is. Na tweemaal proberen boekt René via Maxim een andere taxi. Plots staat er een Grab voor de deur en is er enig geharrewar. Ik moet 3 Ringit annuleringskosten betalen hetgeen onterecht is. Maar via de app is geen ruimte om te protesteren. De Chatbot geeft je een idee dat je kunt reclameren maar de optie dat de app een fout heeft gemaakt komt niet bij ze op. De chatbot app legt de schuld bij anderen neer zoals chauffeur heeft de rit geweigerd, de taxi was niet schoon, de chauffeur rookte enzovoort. Het gaat me niet om de 0,60 euro maar over het onrecht van de onterechte boete. Uiteindelijk haal ik mijn schouder op want ik kan nergens anders zo een goedkope taxi vinden dan bij de Grab.
Bij de immigratie loopt René tegen een saggerijnige ambtenaar op die waarschijnlijk door de ramadan van slag is geraakt. De man zegt dat René pas vrijdag kan vertrekken want dat heeft hij zelf op het formulier geschreven van de havenmeester. Ook het paspoort van Suzi is niet voldoende want de man wil graag Suzi zelf zien. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen maar René moet zich van de ergernis behoorlijk inhouden en besluit om samen met ons op vrijdag te vertrekken.
Na de lunch istalleren de dames zich aan boord en ik ga een ommetje fietsen om de omgeving beter te bestuderen. Kota Kinabalu is de hoofdstad van Sabah en herbergt de helft van de populatie van het departement Sabah. De geschiedenis van Kota Kinabalu is interessant want et gebied rond het huidige Kota Kinabalu werd al duizenden jaren bewoond door inheemse volkeren zoals de Kadazan-Dusun, Bajau en Murut. Er zijn aanwijzingen dat er handel werd gedreven met Chinese en andere Zuidoost-Aziatische handelaren. In de late 19e eeuw kwam het gebied onder invloed van de British North Borneo Company. In 1882 stichtten de Britten een nederzetting genaamd Jesselton, genoemd naar Sir Charles Jessel. Deze stad ontwikkelde zich snel tot een belangrijk handels- en administratief centrum. Jesselton werd een exporthaven voor rubber, tabak en hout, en de aanleg van de North Borneo Railway versterkte haar positie.
Tijdens de Japanse bezetting van Noord-Borneo (1942–1945) werd Jesselton zwaar beschadigd. De stad werd bijna volledig verwoest door geallieerde bombardementen in de strijd tegen de Japanners. Na de oorlog werd Noord-Borneo een Britse kroonkolonie. Jesselton werd opnieuw opgebouwd en in 1963, toen Sabah toetrad tot Maleisië, werd het de hoofdstad van Sabah.
In 1968 werd de naam Jesselton officieel veranderd in Kota Kinabalu, wat "stad van Kinabalu" betekent, verwijzend naar de nabijgelegen Mount Kinabalu – de hoogste berg van Maleisië en een heilige plek voor de inheemse bevolking. Kota Kinabalu groeide uit tot een dynamische stad met een mix van moderne gebouwen, koloniale invloeden en een rijke culturele diversiteit. En toch rijd ik met de fiets door een rijk modern gedeelte en het arme Filipijnse gedeelte.
Aan het zwembad het klamme gevoel afspoelen en gaan met de bemanning van de Blue Spirit een borrel halen aan de boulevard bij Shamrock bar. Bij het Indiase restaurant wederom een heerlijk maaltijd en de eigenaar is verguld van onze complimenten.
Mr Bean Party
Dinsdag, 18 maart 2025
Kota Kinabalu
Het verhaal van de “drijvende moskee” is verteld nadat de moskee min of meer op palen is gebouwd in zee. Later heeft de overheid een weg en land opgespoten zodat de moskee wel in een soort van vijver is komen te staan maar ze blijft de naam behouden van de drijvende moskee. We komen bij het toeristencentrum en krijgen meteen een islamietische Thobe met Kufi aangemeten en voelen ons direct thuis in de outfit. Ik begrijp nu ook dat de islamieten niet zo snel kunnen lopen want met de grote passen die ik gewend ben te doen word ik gehinderd door mijn kostuum. Rustig aan lopen met afgepaste stapjes. We hebben samen veel plezier en maken heel wat foto’s. de moskee is aardig om te zien maar het trekt me niet zo. Een grote lege ruimte met een groot Perzisch tapijt waar de rechtgeaarde moslim geknield hun voorhoofd tegen de grond aandrukken en hun gebeden viermaal daags opzeggen, en je zult je een stuk beter voelen.
Van het bezoek kopen we een cadeautje voor de verjaardag van Penny. Peter en Penny hebben een grote motorcatamaran laten bouwen en zijn wel blij met het schip maar hebben toch spijt en willen weer terug naar een zeilboot. Deze catamaran met twee motoren blijkt een Gourmand en verbruikt op deze afstanden grote hoeveelheden brandstof waar je bij elke tankbeurt een nacht de slaap niet van kunt vatten.
Ik voel me op een mr. Bean Party. Iedereen krijgt een puntmutsje op en kunnen elkaar toe toasten met een wortel en een glaasje frambozencocktail. Knikken naar elkaar en uitgebreid zeggen dat het zo lekker is en gezellig. Niet op het gemak met de slappe lach in mijn geheime modus. We gaan na de cocktail naar het restaurant waar de jarige een Chinese gelakte eend met pannenkoekjes aanbiedt. Een heerlijke eend maar de drankjes en extra’s worden over de aantal gasten voor wat betreft de kosten wel gedeeld. Ik begrijp nu wel waar de spaarzaamheid toe heeft geleid. Een mooie motorcatamaran maar ook waar het naar toegaat. Een zeilboot om niet geconfronteerd te worden voor de telkenmale uitgebreide rekening van de brandstof. Genoeg gesprekstof gehad en toch een gezellige avond kruip ik toch voor de zekerheid met mijn knuffelpop zoals Mr Bean in mijn bed.
Van mijn gezever af.
Maandag, 17 maart 2025
Kota Kinabalu
Saint Patricks Day vieren in de kroeg want het is een nationale Ierse feestdag en draait om de herdenking van Saint Patrick, de beschermheilige van het land. Het verhaal en de traditie eromheen zijn een mix van geschiedenis, religie en folklore. Saint Patrick leefde in de 5e eeuw. Hij was een Brit (waarschijnlijk geboren in Wales of Schotland) en werd als tiener ontvoerd door Ierse zeerovers. Hij werkte jaren als herder in Ierland, maar wist te ontsnappen en keerde terug naar zijn familie. Later voelde hij zich geroepen om als missionaris terug te keren naar Ierland, waar hij het christendom verspreidde.
Hij heeft de Keltische gebruiken verbonden met het christelijke geloof, bijvoorbeeld door het gebruik van symbolen als het klaverblad (Shamrock) om de Heilige Drie-eenheid uit te leggen (Vader, Zoon, Heilige Geest). Volgens een legende zou hij alle slangen uit Ierland verdreven hebben, echter de wetenschappers het erover eens dat er in Ierland waarschijnlijk nooit slangen zijn geweest. Het is symbolisch voor het verdrijven van het heidense geloof. Door de grote Ierse diaspora wordt Saint Patricks Day ook groots gevierd in steden als New York, Chicago, Boston en Sydney, vaak met gigantische parades maar dus ook hier in Sabah, bij de Shamrock Bar. Ik strijk hier neer met Suzi omdat René zich niet helemaal lekker voelt. Samen boodschappen halen en vis uitkiezen voor de avond. Groenten halen en nu een heerlijk biertje in de bar waar ze Saint Patrick day vieren. Vanochtend rustig opgestaan zonder het rumoer van de dames. De ontbijttafel zelf invullen met een digitaal krantje. De dagelijkse ergernissen aan mezelf voorhouden is minder want hoe heerlijk is om over de Nederlandse politiek te zeuren tegen Jacqueline die er soms geen raad mee weet. Ze is met het bezoek naar Mulu eindelijk van mijn gezever af. Ieder zijn rust.
Het knutselvirus blijft zeuren en begin aan het uitruimen van de bakskist, aansluiten van de schakelaar van de stuurautomaat. Kitpistool ter hand om de verschillende onderdelen in te lijmen, de voedingskabel van koelkast aansluiten en tref een oververhitte kabel in de elektriciteitsruimte. Vastzetten en blij zijn dat ik het op tijd ontdek want brand kan op deze wijze wel ontstaan. Brandblussers vastzetten en maak een duik in het zwembad om vervolgens te gaan koken voor de Blue Spirit. Heerlijk om met vrienden zo samen te zijn en te genieten van de dingen die gedaan zijn.
Stinkende kabel
Zondag, 16 maart 2025
Kinabalu
Wakker schieten om half negen, de dames zijn al lang op en zitten op me te wachten om te ontbijten. Ik stel voor om naar de Gaya weekmarkt te gaan maar dat wordt minder enthousiast ontvangen zodat we in het restaurant het ontbijt gebruiken. Voor mij gewoon een warme maaltijd, zoals gebruikelijk is in dit werelddeel. Jacqueline en Monique gaan zwemmen en ik begin met enkele simpele klussen. Niemand loopt me in de weg en krijg de ruimte om de haperende koelkast uit elkaar te halen. De geleidende pasta is voor een gedeelte weg uit de ruimte van de thermo-sensor. Met een beetje insmeren van de sensor krijg ik de kast weer aan de praat. Een koelkast is bijzonder noodzakelijk in deze warme omgeving en ben blij dat het groene lichtje weer oplicht als zijnde goed werkend. Een doordringende geur geeft aan dat er iets warm aan het worden is en ontdek een 115 volt kabel die los is geraakt, zo raak je van het één in het ander. De AIS installeren en zonder problemen raakt ook deze aan de praat. Het blijven allemaal klusjes die je geen tijd geven om echt te kunnen ontspannen
De dames gaan met de Grab naar het vliegveld om de grotten van Mulu te bezoeken. Ik krijg het rijk alleen aan boord maar blijf wel steun en toeverlaat houden bij Suzie en René. In de avond een biertje drinken aan de Waterfront. Per toeval horen we een stel nederlands praten en spreken elkaar aan. Het blijken mensen uit Boxtel te zijn waar René ook vandaan komt. René blijkt de vader van een van de mensen heel goed te kennen en had daar zelfs vorige week contact mee. Hoe klein is de wereld
Nachtblind
Zaterdag, 15 maart 2025
Kota Kinabalu - Klias rivier
Met een gezicht van: Ik heb er zin in, ontvangt Judi ons, om te gidsen. Twee uur rijden naar het startpunt van de Rivier Cruise. Judi vertelt breed uit over Sabah, de mensen, en de gebruiken hier. Open en met zelfspot en zeer interessant. Deze manier van vertellen zorgt voor een positief beeld van de mensen die hier wonen alhoewel er natuurlijk veel tegenstellingen zijn.
Het eerste stuk weg gaat over een mooi geasfalteerde baan tot iets voorbij het vliegveld en dan gaat de Autoweg verder met allerlei hobbels, kuilen en gaten. Er wordt een dwars door Borneo route aangelegd en die zou voor een betere infrastructuur moeten zorgen. Het project duurt al 5 jaar en dat zal nog wel eens 5 jaar gaan duren. Weinig activiteit van de wegwerkers, want het geld is op en gaat het project volgend jaar verder als het budget het toelaat. Ook de spoorlijn die eens door de Japanners is aangelegd als smalspoor wortd verder opgekrikt en komt er een trein richting Kuching, via Brunei. Mooie projecten en vreemd dat deze al niet eerder zijn aangepakt.
Bij een galmende moskee worden we afgezet bij een longboot en deze vaart ons naar een restaurant voor een verlate lunch. Kop koffie en de “River Cruise” krijgt zijn beslag. Al snel zien we de Neusapen in de bomen. Een grote aapsoort met een lange staart en een duidelijke Gok, de Alfaman houdt zijn familie in de gaten en zit met een dikke buik lekker kauwend op een aantal malse blaadjes de omgeving in de gaten te houden. Hij vindt met maar vreemd die fotograferende mensen in een bootje die geluiden proberen te maken om aandacht te krijgen. De boot vaart ons langs enkele gekende families en wij zien de jonge aapjes buitelen en springen van tak naar tak. De mangrove met bossages herbergen veel verschillende dieren. Witte reigers, arenden, maar ook krokodillen. Echt een jungle vol gevaren en moet er niet aan denken dat de boot zou zinken en dat je naar de wal moetenzwemmen en wat je daar dan weer mee zult maken. De oranje zwemvesten zorgen ervoor dat je wel gezien wordt.
De boot raakt soms in ondiep water en pruttelt zich ijzig langzaam door de modder om ons de mooiste plekjes te laten zien. Kosten noch moeite gespaard zullen we maar zeggen. Terug naar het restaurant krijgen we een prima maaltijd met etenswaren uit de omgeving. Vis, krab, kip en noedels. Fruit na, onverwacht lekker en had dit niet
verwacht. Op het terrein wordt een kleine krokodil met gebonden bek getoond die van hand tot hand gaat om te fotograferen. Gelukkig met het snaveltje toe want de scherpe tandjes lijken me niet mis. De donkerte valt in en de lichtjes van de struiken flikkeren op. Het lijkt wel op een versiering met digitale lichtjes veroorzaakt door de vuurvliegjes. Ze vangen het weinige licht op om zelf te schitteren op zoek naar een partner. Het is een prachtig gezicht en de achtergrond muziek op de boot speelt: You are so beautiful van Joe Cocker. Er mag niet geflitst worden van de gidsen in de boot maar moeder natuur houdt hier geen rekening mee. Lichtflitsen van een komend onweer lichten de nacht bij, dan vraag je toch af, wat is nu waar, nuttig of niet, onzin of goede raad. In ieder geval wordt er niet meer geflitst en genieten wij van prachtig versierde struiken met honderden oplichtende vuurvliegjes.
Rond 20.00 worden we teruggebracht bij de auto en rijden we de slechte weg weer terug maar nu in het donker. Judi, een uitstekend gids, blijkt in mijn beleving nachtblind te zijn en rijdt dan hard om vervolgens turend in het donker 60 te gaan rijden. Ongemakkelijk maar we komen heel en met een goed gevoel van deze mooie dag.
Vies werk met mooi resultaat
Vrijdag, 14 maart 2025
Kota Kinabalu
René stapt aan boord met zijn IT-verleden en lost het hele probleem op met een einddopje op het NMEA kabel systeem van de stuurautomaat. Tja, nooit geweten en ook niet bij stilgestaan. De beschrijving geeft aan hoe gemakkelijk het is om alles te verbinden maar ik heb nergens gelezen dat je de verbindingen moet afronden met een eind verbinding. Gelukkig is alles verder goed aangesloten en werkt alles nadat René de boel heeft geprogrammeerd.
Op het moment van klus geklaard doemt er een nieuwe uitdaging op. Jacqueline constateert onder het luik bij de slangen een dikke plas vies water met olie. Ze haalt er een hele emmer met drab en vies vocht uit en het wordt een begin van de opening van de opeenvolgende ruimtes die met kabelgoten zijn verbonden met elkaar. Het vieze water heeft zich verplaatst en hiermee dijt de klus uit. Uitscheppen, sponzen, droogdeppen met papier, ontvetten en met schoonmaakmiddel schoonmaken. 6 uur lang werken, want het is niet alleen de ruimtes die vuil zijn maar ook de inhoud is doordrenkt van het drab. Vies werk met mooi resultaat.
Na deze klus de kabels van de stuurautomaat vastzetten en de spullen inruimen. Nieuwe plaats zoeken voor de reservematerialen om ruimte te maken en zijn uiteindelijk rond halfvier klaar voor een afkoeling in het zwembad. Klus is geklaard het bezoek is welkom.
Met de grab naar het vliegveld en precies op tijd de landing van het vliegtuig uit Kuala Lumpur en met een stralend gezicht verwelkomen we Monique. Monique heeft enkele onderdelen bij zich zoals een nieuwe AIS en wat schoonmaakmiddelen. Op het terras van Sutera Harbour drinken we een koel glas bier en eten een hapje. In de kuip drinken we een glaasje wijn op de viering van de welhaast definitieve bevestiging van de verkoop van het huis.
Terugslag
Donderdag, 13 maart 2025
Kota Kinabalu
Ter voorbereiding op het bezoek van komende vrijdag begin ik aan de uitruiming van de achterkajuit, de bakskisten en binnen no-time is het een bende van jewelste. Hoe snel kan een mens een puinhoop in zijn leven maken. Niet voor niets wordt er vaak over mij gezegd: Bertus, you love trouble en Bertus, je bent een gevaar voor jezelf. Bijboot opblazen, motortje erop maar dat valt tegen bij starten want er is motorolie in de carburateur gelopen. Van de bijboot terug op de boot en bougie schoonmaken en de carburateur schoonspoelen. Bij het starten krijg ik met de rubberhandel een terugslag tegen mijn linker onderarm waar al snel een dikke bult ontstaat met een onderhuidse bloeding. Fiets in elkaar zetten, de spullen vrij maken om de stuurautomaat op te starten. Ik krijg het maar niet gevonden hoe ik de indicatie “No-Pilot” kan omzeilen. De warmte dwingt je om tempo te minderen en veel te drinken. Ik kan niet tegenop drinken wat aan vocht mijn poriën verlaat.
Sutera Harbour Park is van de op de Singaporese beurs genoteerde GSH Corporation. GSH blijkt divers onroerend goed te hebben met maar één vakantiepark. Toch ben ik verbaasd van de omvang want er zijn twee grote appartementengebouwen, olympisch zwembad, twee waterparadijzen, tennispark, golfterrein, jachthaven en uitgebreide horeca met een geweldig dakterras waar de beats van de disco de nacht in worden gestuurd.
Vandaag niet maar morgen misschien wel
Woensdag, 12 maart 2025
Kota Kinabalu
Markten met vis, vlees en groenten zijn altijd een feest om te bezoeken. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) is opgericht om de volksgezondheid, diergezondheid, dierenwelzijn en de veiligheid van voedsel en consumentenproducten te waarborgen zou hier heel anders naar kijken, dan de norm van deze landen. Veel Pacific-landen hebben veel minder strikte regelgeving met name op informele markten. De mensen in de Pacific kunnen een andere micro-bacteriële tolerantie hebben door gewenning. Ze vinden het vreemd hoe kieskeurig wij zijn en begrijpen de vraag vaak niet of de vis in de middag nog wel te eten is. René en ik zijn op jacht om op de markt een maaltijd bij elkaar te sprokkelen. Heerlijke mango’s, Papaja en een ananas, vervolgens oversteken naar de vismarkt en kies voor 4 grote garnalen en een kleine tonijn. Blij met de score en op voorhand loopt het water uit de mond.
In plaats van direkt terug te gaan naar de Marina komen we bij een soort van boulevard met allerlei bars en restaurants. Bij de Ierse Bar een biertje drinken om het gevoel van “water uit de mond” voor het avondeten terug te dringen door een slok Tiger.
In het zwembad terug op temperatuur komen en om de tijd te vullen. Heerlijke momenten om in tropische omgeving de verkoeling te vinden in zwembad met watervallen in de schaduw van palmbomen en een luxe ligstoel.
Om het vakantiegevoel helemaal compleet te krijgen haal ik de Cob-barbecue uit de kast en installeer deze op de steiger. Er is nog een kokossteen (geperste houtskool van palmhout) en probeer deze aan te steken. Ondanks dat deze vacuüm in de verpakking zit is de structuur door de jaren verandert en het valt behoorlijk tegen om deze aan de gang te krijgen. Een dikke scheut benzine met een lont geeft bij het ontsteken een vlam van 30 cm en een rookpluim. Nietsvermoedend en afwachtend op een gloeiende barbecue komt er een man in uniform vragen of wij toestemming hebben om te barbecueën op de steiger. Ik antwoord: Vandaag niet maar morgen misschien wel. De man kan het antwoord niet waarderen en vraagt ons om het vreugdevuur te doven terwijl de koolmassa al lekker aan het gloeien is geslagen. De deksel erop en we verhuizen naar de kuip voor een heerlijk koel glas wijn om van de schrik te bekomen.
Een heerlijke maaltijd door zijn eenvoud want het is wel goedkoop om buiten de deur te eten maar soms verlang je ernaar om onze eigen kruiden of simpelheid te gebruiken. Enkel zout en peper met een aangepaste baktijd doet voor mij wonderen. Overigens realiseer ik me wel dat het lang stoven of doorbakken van de lokale keuken ervoor zorgt dat de schadelijke bacteriën kapot gekookt worden. We genieten van het glaasje wijn, de zucht wind in de warme avond en het vertellen alleen waargebeurde verhalen
De macht over de stempeldoos
Dinsdag, 11 maart 2025
Kota Kinabalu
Onverwacht geconfronteerd worden met een groet uit Nederland. Hier ligt een soort van tenderschip van de Holland Amerika Lijn en met heel wat omzwervingen van Nederland hier gekomen.
De MS Columbus, te water gelaten op 16 juni 1910, heeft een belangrijke rol gespeeld in de maritieme geschiedenis. Oorspronkelijk onderdeel van de Holland-Amerika Lijn, diende ze als een vitaal "dienstschip" en vervoerde bevoorrechte passagiers van het treinstation in Amsterdam naar wachtende trans-Atlantische schepen. Onder het bekwame commando van kapitein P. de Kok werd ze synoniem voor luxe reizen, waarbij ze de Europese elite over schilderachtige waterwegen vervoerde.
Na de Grote Oorlog(1918) kreeg de MS Columbus een nieuwe rol. Wanneer getijden grotere schepen verhinderden om aan te meren, vervoerde zij passagiers van en naar 'Hoek van Holland'.
In 1936 werd het schip overgenomen door Rotterdam en was getuige van bijzondere passagiers. Ze ontving koningin Wilhelmina en vooraanstaande staatslieden. Het schip werd hernoemd tot "Koningsplaat" en werd gemoderniseerd, zoals de vervanging van haar stoommachine door een dieselmotor.
Het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog veranderde haar koers. Toen de Duitse troepen Rotterdam in 1940 binnenvielen, werd de MS Columbus door de Duitse marine in beslag genomen voor amusementsdoeleinden gedurende de bezetting.
De naoorlogse periode bracht belangrijke veranderingen. Het schip wisselde van eigenaar en werd omgebouwd tot een woonboot voor een prominente industrieel.
In 1977 werd het schip opnieuw Columbus genoemd en hervatte het haar rondvaartactiviteiten. In 1990 werd de MS Columbus overgebracht naar Singapore, waar een nieuw hoofdstuk begon als centrum voor diverse gezelschaps- en privé-evenementen, waaronder formele diners, bruiloften en zakelijke bijeenkomsten.
In 2006 werd het schip onderdeel van het Sulera Harbour Resort en omgevormd tot een drijvend hotel. Na intensieve renovaties getransformeerd tot unieke gastvrijheidservaring, binnen het toeristische landschap van Sabah.
Vanochtend met de Blue Spirit bemanning inklaren bij de havenmeester en de immigratie. Verrassend is dat de havenmeester plots met de opmerking komt dat we ook een bezoek moeten brengen aan de Havenmeester van Kota Kinabalu. Volgzaam als ik ben ga ik mee maar dat blijkt een lange tocht met de taxi te zijn. Netjes wachten op einde lunchtijd van de heren, maar we moeten er ook een op-boer kwartiertje bijtellen want de heren voelen zich belangrijk genoeg om het bootjesvolk gewoon te laten wachten. Aardig blijven want zij hebben de macht over de stempeldoos en zonder stempel geen verblijf.
In een warenhuis drinken we kop koffie met gebak en slaan de verdere middag stuk aan de rand van het zwembad. Met een nieuw shirt aan en fris geschoren wandelen we naar het dakterras van het hotel voor een biertje en een prachtige zonsondergang. Het Chinese restaurant maakt de dag compleet en hebben onder elkaar veel prezier.
Rennie-killer
Maandag, 10 maart 2025
Kota Kinabalu.
Eindelijk komen we elkaar weeer tegen in de schier oneindige Pacific. René weet van onze aankomst in Miri en vaart met een omweg naar Kota Kinabalu om ons te ontmoeten. Het weerzien is allerhartelijkst en voelt als een soort thuiskomen. De Blue Spirit en de Queen B liggen weer naast elkaar en van begin afaan gedragen ze zich als buddy schepen. Voordat de lijnen vast liggen, een ankerborrel en al snel sluiten Peggy en Peter zich aan. Lekker bijpraten en te weinig tijd om elkaar alles te vertellen.
Vanochtend informeren bij de havenmeester of we naar de immigratie moeten en dat wordt direct bevestigend aangegeven. Ik laat de twee mogelijkheden van immigratie departement zien en de man wijst me de bovenste locatie aan. !5 Kilometer verder komen we bij een groot gebouw waar we al snel aangegeven wordt dat we verkeerd zijn en moeten 8 kilometer terug om bij de havenimmigratie in te klaren. De Grab brengt ons en in een vrij klein kantoor worden de papieren snel ingevuld en doorverwezen naar de douane. Bij de douane horen we dat het niet nodig is, maar wel bij het verlaten van de haven. Lekker duidelijk en het vertrouwen in de informatiegevers daalt naar punt nul.
Toch voelt het vrij dat we schijnbaar van de papierwinkel af zijn en gaan samen winkelen in een warenhuis. Een hapje eten bij een foodstore waar de braised beef een eeuwigdurend boeren oproept. Het vlees is vet en probeer zoveel mogelijk de magere stukjes eruit te vissen maar dan toch nog, blijft mijn maag een Rennie-killer. Daar is geen medicijn tegen opgewassen.
Terug aan boord haal ik de diverse gereedschappen uit de kast om het tweede raampje uit zijn oude kit te trekken. Duidelijk sporen van lekkage en wordt enthousiast van het gevoel van “lek boven water”. Ineens zie ik dat de Blue Spirit aankomt varen. Een uur te vroeg dan aangegeven maar dat mag de pret niet drukken. In de kuip worden de verhalen verteld en gaan nog snel samen een duik in zwembad maken om de avond samen aan de tafel in de havenbar door te brengen. We zijn weer samen, samen voor de verdere avonturen en belevenissen.
Met een paraplu douchen
Zondag, 9 maart 2025
Kota Kinabalu
Met een paraplu douchen om te voorkomen dat je haar nat wordt. Het zijn van die momenten die je glimlach op je gezicht tovert, het maakt je dag mooier. De appartementen zijn vooral door chinezen gereserveerd. We vinden allemaal wel wat van de anderen, ik spot graag mensen en probeer te raden waar ze vandaan komen. dit is een resultaat van ervaring en vooroordelen maar soms kun je er ook niet omheen.
Vanochtend op tijd naar de Gaya markt die maar één keer per week is en aanbevolen als een toeristische attractie. Tja, wat is er bijzonder aan dan veel zondagochtend ontspannen mensen die slenterend langs de kraampjes gaan. Een soort van Luikse markt, puppy’s, vogeltjes en vissen. Veel kleding, enkele wapens zoals handbogen en katapulten, kruiden en groenten. Leuk en rustig maar bijzonder is het niet. We zoeken naar een koffie bar en treffen een mooi koffiehuis waar de koffie werkelijk niet te drinken is. Gewoon laten staan en de bediende biedt aan om de koffie in te pakken om mee te nemen. Bedremmeld moet ze aanhoren dat de koffie niet te drinken is.
De middag is vrijgemaakt om te klussen en maak 1 raampje los die veel waterschade heeft veroorzaakt aan het hout wat tussen de twee wanden zit. Drogen en met nieuwe kit terugplaatsen. De klus is geklaard maar begrijp nu wel dat ik nog 9 raampjes heb te gaan.
In het zwembad de klamme warmte van de huid spoelen en kijk met grote verwondering naar de onhandige Chinese mensen in een zwembad. De meeste chinese mensen kunnen niet zwemmen en het is soms komisch te zien hoe ze vastgesnoerd zitten in een reddingsvest die zelfs gevaarlijk zijn omdat ze de kans geven om uit te schieten en hebben geen kraag zodat bij struikelen de mogelijkheid daar is dat ze met het gezicht onderwater komen in plaats dat het vest automatisch omdraait naar een veilige rugligging in het water. Een vorm van vakidiotie.
Een romantisch diner in een chinees restaurant en op het dakterras een prachtig uitzicht over de baai. Via de app horen we dat René niet ver meer weg is en verwachten hem morgen. We kijken er al naar uit.
Ware kunsten
Zaterdag, 8 maart 2025
Kota Kinabalu
Ontspannen uit bed zonder een klok die me maant. Tijdloos opstaan en rustig ontbijten. Een voornemen om niet te veel te doen en de klussen nog even de klussen te laten. De Filipijnse markt staat beschreven als één van de hoogtepunten in Kota Kinabalu en bestellen de Grab. De eerste keer van het resort af richting de drukte van de stad en worden bij een aantal markthallen vlak bij het water afgezet. De vissersschepen zijn hun lading aan het lossen, de motoren staan stand-by, vissers liggen in een hangmatje te slapen, anderen staan te roepen op de kade. Kortom een gezellige bedrijvigheid en de vis wordt op grote stenen tafels uitgestald en verkocht. Visverkopers die met hun messen ware kunsten uithalen door de vis in een vast patroon met een soort hakmes te fileren. Bijzonder om te zien en raken tijdens de show aan de praat met een chinees echtpaar. Hallen vol met groeneten, stalletjes vol met gedroogde visjes en garnaaltjes opgestapeld in torenhoge bergen wachtend om bereid te worden in de nasi goreng. In een andere hal treffen we de kleding verkopers en souvenirs. Muziekinstrumenten gemaakt door inlanders. Een soort mondharmonica met een kalebas aan de onderzijde. Ik vraag me af waarvoor dit instrument gebruikt werd want ik krijg er geen bijzondere noot uit.
Om de stad te verkennen lopen we richting het resort en passeren een paar grote warenhuizen die opgezet zijn met een bijna hetzelfde concept. Overal een Kentucky Fried Chicken, Sushi Suzie, Mac Donalds, Mr DIY en heel veel telefoonhoesjes. Wat is de wereld verandert in korte tijd en zijn de accessoires voor telefoon en de telefoons zelf een soort eerste levensbehoefte geworden. Terugwandelen richting de boot is een hele opgave want de voetpaden houden soms ineens op en je merkt dat lopen hier geen favoriete bezigheid is op deze kokendhete breedtegraad. In de supermarkt vinden we eindelijk een paar flessen sodawater en lopen via een zijpad van de snelweg terug naar het resort.
In het zwembad een verkoeling en het begint weer eens te regenen. De natte periode blijkt ingetreden te zijn maar er valt wel meer regen als normaal en dat was in Miri ook het geval. De kasten worden weer vochtig en ben nu zeker dat de raampjes in de kajuit lekken. Een nieuwe klus voor morgen als het droog wordt.
Tropische verrassing
Vrijdag, 7 maart 2025
Tiga. - Kota Kinabalu
Wat een heerlijke nacht op het anker. De natuur is één met de omgeving, het water rimpelt zacht door een briesje. Het groen in de verte, de witte wolken die aan de bergen likken, een soort van stoom tegen de berghelling. Dit is een wondere wereld in tegenstelling tot mijn vroegere beleving. De tropen hebben een wat nare klank gehad in mijn herinnering maar hier valt het wel mee. Beeldvorming uit mijn jeugd veroorzaakt door de boeken en leraren die de tropische ziektes beschreven, de vijandige omgeving vol hitte, vochtigheid, malaria en knokkelkoorts. De wilde beesten, ondoordringbaar oerwoud, de verzengende hitte. Dit gevoel is veroorzaakt door de taal en geschrift. Niet voor niks is de uitdrukking: in de tropen wegkwijnen, tropenjaren, tropenrooster, de tropen in je kop hebben. Hella Haasse en Multatuli beschrijven de tropen als een plek van mysterie, onbegrip en onrechtvaardigheid. Dan beschouw ik het hier als een tropische verrassing.
De ankerlier doet weer eens vervelend en denk dat de koolborstels vastgeroest zitten. Langzaam komt de lier opgang en hier is weer eens spraken van rust roest. En zeker in deze omgeving. Mijn gereedschap is verroest, de ijzeren versteviging in de horren zijn kapot geroest, het stalen membraampje van het alarm is verroest, contactslot zit vast. Je kunt niets van ijzer hebben of je hebt een handvol ijzeroxide in je handen. De ankerketting heeft een aantal gemene roestplekken gekregen.
Met een handje hulp erbij haalt de lier het anker binnen en trek het zeil omhoog om te zien of de wind sterk genoeg is om de komende 28 mijl te overbruggen naar de haven Kota Kinabalu. Helaas blijft de snelheidsmeter op 2 mijl hangen en houd de motor erbij. Een mooie tocht maar in de verte zien we regenwolken opbouwen en komen vlak voor de haven in een regenbui. Bertus, komt weer eens op de plaats van bestemming, en dan regent het per definitie. Deze keer is er geen houden aan en geraken in een heuse moesson bui. Drijfnat landen bij de steiger, waar het havenpersoneel met paraplu ons opwacht. Inchecken bij de haven waar we een havenmeester treffen met enige humor en krijgen alle informatie. We zijn binnen en wanen ons in een totale onverwachte wereld. Olympisch zwembad met tropisch waterparadijs, golfclub, bowlingbanen, tennisbanen, lounge ruimtes en een echt jachtclub met tafeltjes uitkijkend over de jachthaven. Voor Maleisische begrippen is het duur, voor ons als Nederlanders een prima betaalbare haven en zeker met al die mogelijkheden.
We drinken een ankerbiertje op het terras, de regen neemt met het uur in kracht toe, plassen onstaan op de trappen en op de boulevard, wij verhuizen van tafel vanwege het spatwater maar nemen de tijd om beter weer af te wachten, met een prima diner.
Men werpe zijn anker in een olieveld
Donderdag, 6 maart 2025
N 05° 00’ 192 E 114° 27’ 420 - Tiga.
Wat een activiteit en industrie in deze hoek van de wereld. De olievelden zijn gemakkelijk te bereiken, in wateren van hooguit 15 meter diepte. Brunei is als Sultan-staat rijk geworden en Sarawak moet het grootste gedeelte van de winst afstaan aan de regering in West Maleisië. Dit is één van de pijnpunten die Sarawak heeft want sinds Singapore zich afgescheiden heeft, en Brunei, hebben deze kleine staten de economische welvaart flink mee gehad terwijl de federatie de winsten van Sarawak en Sabah afromen richting het al rijkere West-Maleisië. De Sarawak federatie blijft duidelijk achter in rijkdom vanwege de contributie.
Verbazing, de wind zet even lekker door en kunnen zelfs zeilen. Van kwart over twee tot kwart voor zes hebben we de wind in de zeilen en kan de motor uit. Een goede kans om het peil van de koelvloeistof te meten en deze blijkt mooi aan peil staan.
Zeilend, ruisend water in een soort van laan tussen de lampjes van de series olieplatformen. De witte loper is voor ons gelegd. De kans om te zeilen doet zich weer voor om kwart over negen maar deze blijft niet lang aan. Toch is dit een mooi moment om te ontbijten, zonder het gedram van het motorgeluid. De kokendhete zon maakt de omgeving zoals kuip en de kajuit tot plekken die weinig kleding dulden en toch moeten we oppassen om niet te verbranden. Uit de zon blijven en veel water drinken. Omdat de motor zoveel gebruikt is zijn we flink opgeschoten maar kunnen de Sutera haven niet bereiken tijdens daglicht zodat besloten wordt om een luxe tussenstop te organiseren. Een eiland Tiga ligt op weg naar Kota Kinebalu en gooien het anker uit bij een resort. Natuurlijk tijdens een flinke regenbui. Ik bedenk me in deze streken: Men werpe zijn anker in een olieveld.
De avond in de kuip, zwemmen rond de boot, heerlijk douchen met buitenwater en vroeg naar bed want ik heb de laatste 36 uur maar 1,5 uur geslapen.
Snelle klok
Woensdag. 5 maart 2025
Miri. - N 05° 00’ 192 E 114° 27’ 420
Verbaasd van een te snelle klok blijkt het ineens 12.30, tijd om te vertrekken. Het hoogwater zou vanaf 12.00 hoog genoeg zijn om de Queen B zijn vrijheid te geven na een 5 maanden opgesloten te hebben gelegen. Tegen beter weten in vertrekken want de weersomstandigheden zijn niet ideaal. We willen weg want voor de komende twee weken blijft het weerbeeld hetzelfde en de afspraken die we gemaakt hebben in Kota Kinebalu staan er ook al een tijdje en willen ruim voor de 14e maart in de haven liggen om opstapper Monique te verwelkomen.
Het bericht dat we welkom zijn in de haven Marina Sutera is een onverwachte meevaller zodat een verplichte wachtstop onderweg niet nodig is. De lijntjes zijn gemakkelijk los en varen met een zwier achteruit richting de passage. Dit gaat gemakkelijk met ruimte genoeg onder de kiel en hadden dus veel eerder kunnen vertrekken.
De motor zoemt tevreden en vertoond deze keer geen nukken en dat valt alweer mee. De boorplatformen liggen in clusters bij elkaar en de fakkels geven het een bijzonder gezicht. De platformen zijn met de kust via olieleidingen verbonden zodat er niet veel scheepvaartverkeer nodig is en treffen weinig scheepvaart in een rustige kalme zee.
De twee witte hoteltorens blijven lang in het zicht, de motor geeft een sonoor geluid en varen recht tegen de noordenwind in. Deze is niet voorspeld en wachten maar af wat het gaat worden. In het ergste geval zal het 170 mijl motoren worden en stel me daarop in. Dat scheelt een hoop ergernis want elk uur dat we kunnen zeilen is een meevaller.
De avond valt over ons heen met afwisselende donkere en helderwitte wolken. De witte wolken klimmen tegen de berghelling op en in de verte weerlicht het van onweer. Gelukkig gaat al het gedonder aan ons voorbij en houden koers met behulp van de kleine stuurautomaat. Plots steekt een bevoorradingschip met hoge snelheid over, vlak voor de boeg van de Queen B. Niet gezien en ook de AIS, die overigens behoorlijke kuren heeft, signaleert het schip niet. Dit zijn de waarschuwingen dat het gevaar er altijd is en meestal op een onverwacht moment. De maan komt op en laat een halfrondje zien met een melkachtig wit licht en de wolken eromheen kleuren zachtroze. Na de eerste cluster komt er een lange sliert van stalen werkeilanden waar de vele lichten er grote kerstbomen van maken. De wind draait langzaam van Noord naar Oost, niet gunstig maar het klopt met de weersverwachting en na de oostenwind komt de zuidwesten luchtstroom. De boordmaaltijd is een onovertroffen pastamaaltijd van Jacqueline met koffie toe.
De avond glijdt probleemloos aan ons voorbij maar blijf wel extra op mijn hoede door de wisselende werking van de AIS.
Dromenland
Dinsdag, 4 maart 2025.
Miri
Nog steeds geen groenlicht van Kota Kinabalu of we welkom zijn in de haven. Met een rondje informeren zou het volgens de collega’s mogelijk zijn om bij één van de eilanden in de buurt van de Marina te kunnen ankeren. Steeds meer berichten zijn negatief over het ankeren bij Labuan. We besluiten Labuan over te slaan en proberen in de buurt van de Sutera haven een plekkie te vinden. De Sutera haven blijkt een mooie haven te zijn met resort, restaurants en golfbaan. En met dat idee om daar te liggen zijn we blijkbaar niet de enigen want de haven blijkt vol te zijn.
Met de beslissing voor vertrek moet er veel georganiseerd worden voor wat betreft papierwerk. De eerste stap is de havenmeester, de nota februari en de paar dagen in maart. Er ontstaat wat geharrewar over wat wel en niet betaald is maar een overzicht van de visa geeft al snel aan dat wij het goed hebben. De nota valt mee in vergelijk met de nota die in eerste instantie is gepresenteerd. Kapitein Arifin komt erbij en heeft meer dan goede zin vandaag. Met gloed weet hij te vertellen dat hij 2 maanden in Amsterdam en Rotterdam is geweest. Met glimmende ogen verhaalt hij over het bezoek aan Oerol op Terschelling. Really weird these people, was één van zijn reacties. Hij brengt ons als extra service met de auto naar de Havenautoriteit van Miri. Formeel aanmelden en naar de tweede etage. In de gezamenlijke kantoorruimte zit ik met verbazing te kijken naar het absolute nietsdoen van de heren ambtenaren. Slapen op het buro, teksten met telefoon en uitgebreid kletsen onder elkaar. Desinteresse voor de omgeving en als wij ons aanmelden moet er iemand van ver komen om de documenten te controleren en vertrekmelding te maken. Ik vraag aan de dienstdoende ambtenaar waar de volgende stap is en hij wijst op mijn telefoon het adres waar we moeten zijn. Met de Grab bestel ik een rit maar deze blijkt 35 Ringit te kosten (7 Euro). Veel te veel voor deze kant van de wereld maar boek toch maar.
De Grab-chauffeur vraagt of wij naar Brunei willen. Nee, zeg ik, graag naar de immigratie en douane. De man aarzelt en ik kijk voor de zekerheid nog eens de website na. Inderdaad is er ook nog een tweede immigratie en dat gebouw herken ik van enkele maanden geleden. De dame van de wachtpost van in en uitgaand verkeer, ligt in diepe slaap en tik tegen de raam. Verlegen schrikt ze wakker en wijst ons door naar het kantoor van de immigratie. Deze blijkt gesloten vanwege de lunch en pas open om 14.00 uur. Dat had zij ons ook wel eerder kunnen vertellen maar bij het verlaten van het terrein blijkt ze weer in slaap gevallen. We laten haar maar in het dromenland verdwaald raken.
Hapje eten, boodschappen, nieuwe douchekop en gaan opnieuw naar de immigratie. De dame slaapt nog steeds en een assistent wijst ons door. De papieren zijn snel en correct ingevuld en driftig afgestempeld. Nu terug naar de uitgang en mevrouw ligt nog steeds op haar bureau te slapen. Die moet wel een heel zware nacht hebben gehad. Ben benieuwd hoe het met haar vent gaat vandaag. Bij de douane krijgen we het laatste papier maar met alle procedures zijn we te laat om vandaag te vertrekken vanwege het afgaande tij.
De planning van een tocht wordt op deze manier door anderen gepland. Terug aan boord word ik geconfronteerd met een druppelende douchkraan en met veel improvisatie repareer ik de binnenkant van de kraan met enkele rubbertjes uit de pakkingdoos.
Douchen en een goede reden om bij MyBeer een drankje en een hapje te doen. Ik kan geen document meer zien.
Blunders
Maandag, 3 maart 2025
Miri
Blunders maken we allemaal, en vaak vraag je af het effect positief of negatief is geweest. Het kan soms goed uitpakken of helemaal mis. Blunders van vandaag kunnen we de gevolgen nog niet overzien, denk hierbij aan Zelenski of Trump. Wie heeft de blunder gemaakt en wat zullen de gevolgen zijn?
Voor de grap zoek ik de grootste blunder van Sarawak op en krijg een verrassend antwoord:
De grootste politieke blunder in de geschiedenis van Sarawak wordt vaak beschouwd als de beslissing om in 1963 toe te treden tot Maleisië, in plaats van onafhankelijk te blijven. Oorzaken en redenen zijn: Onvoldoende inspraak van de lokale bevolking, veel Sarawakiërs waren niet op de hoogte of niet geraadpleegd over de toetreding tot Maleisië. Hoewel Sarawak oorspronkelijk autonomie werd beloofd, heeft de federale regering in Kuala Lumpur geleidelijk veel bevoegdheden overgenomen. De Maleisische federale overheid heeft meer invloed gekregen over natuurlijke hulpbronnen (zoals olie en gas), wat veel Sarawakiërs als oneerlijk beschouwen.
Sarawak is ondanks zijn natuurlijke rijkdommen (olie, gas, hout) minder ontwikkeld dan West-Maleisië. De inkomsten uit olie en gas gaan grotendeels naar de federale regering, en Sarawak krijgt maar een klein percentage terug.
Voor de toetreding was Sarawak grotendeels multicultureel en seculier. Na de toetreding heeft de islamisering en het groeiende politieke overwicht van etnische Maleiers geleid tot spanningen met de inheemse en Chinese gemeenschappen.
Brunei en Singapore als vergelijkingen. Brunei weigerde toe te treden tot Maleisië en behield zijn rijkdom en onafhankelijkheid. Singapore werd uit Maleisië gezet in 1965 en ontwikkelde zich sindsdien tot een van de welvarendste staten ter wereld. Veel Sarawakiërs geloven dat Sarawak ook beter af had kunnen zijn als zelfstandige natie. Tegenwoordig is er een groeiende beweging in Sarawak voor meer autonomie of zelfs onafhankelijkheid, aangewakkerd door frustraties over economische ongelijkheid en federale inmenging. Dit maakt de toetreding in 1963 een van de meest controversiële en mogelijk grootste politieke blunder in de geschiedenis van Sarawak.
Zo zie je maar weer dat gezamenlijk en zogenaamd verenigd optreden niet altijd de beste manier is.
Bij de Queen B staat alles in het teken van vertrekken ondanks dat we nog geen antwoord hebben gehad van de Marina in Kota Kinabalu. Boodschappen halen, zonneschermen bij de zeilmaker ophalen, AIS repareren, windvaan op de Hydrovane, diesel tanken, achterkajuit inladen, steiger vrijmaken. Motor proefdraaien, olie peilen, stuurautomaatje in werking stellen. En dat bij temperaturen van 32 en 33 graden.
Tegen 16.00 bel ik toch nog maar even naar de havenmeester van de Marina in KK en die blijkt het heel druk te hebben. Morgen om 10.00 uur terugbellen voordat hij zeker is van een plaats. Dit zet een streep door de rekening en moeten maar weer eens aan ons plan schaven. Een optie is om te ankeren in Labuan of Tiga en wachten op plaats in de Marina. We zullen morgen afwachten voor een definitief plan.
Douchen op de steiger om het lui zweet weg te spoelen en drinken een biertje in Ming café. Bij de Japanner om de hoek van de haven een heerlijk verrassende maaltijd. Die keuze was in ieder geval geen blunder.
Verstop-Chinees
Zondag, 2 maart 2025
Miri
Een bekende fabel uit Sarawak, Maleisië, is het verhaal van "Si Kancil en de Krokodillen". Dit verhaal draait om Si Kancil, een slimme en ondeugende kleine muishert, die vaak voorkomt in de volksverhalen van Zuidoost-Azië. Op een dag wilde Si Kancil de rivier oversteken, maar het water was diep en vol met hongerige krokodillen. Hij wist dat hij niet zomaar kon zwemmen zonder opgegeten te worden, dus bedacht hij een list. Hij riep de leider van de krokodillen en zei: O, machtige krokodillen, de koning van de jungle heeft mij gestuurd om jullie te tellen. Hij wil weten of jullie met genoeg zijn om een groot feestmaal te houden. De krokodillen, trots en nieuwsgierig, wilden graag meetellen. Si Kancil vroeg hen om op een rij te gaan liggen, van de ene oever naar de andere, zodat hij over hun ruggen kon lopen en hen één voor één kon tellen.
Toen alle krokodillen netjes op een rij lagen, sprong Si Kancil op de rug van de eerste, en telde luid: "Eén, twee, drie..." terwijl hij over hen heen liep. Bij de laatste krokodil, dicht bij de overkant, sprong hij vrolijk op het droge en riep:
"Bedankt, domme krokodillen! Ik hoefde jullie niet echt te tellen, ik wilde alleen maar de rivier oversteken!" De krokodillen waren woedend, maar het was te laat—Si Kancil was al veilig aan de overkant.
Deze fabel laat zien dat slimheid en vindingrijkheid belangrijker kunnen zijn dan brute kracht. En dat geldt ook voor mij! Gilbert poetst terwijl ik de slimme klussen kan doen. Genua in de mast en stuur Jacqueline in de mast om de bakstag vast te klikken in de uitsparing. Aansluiten van de stuurcomputer maar nu laat mijn slimmigheid me in de steek. Ik krijg het netwerk niet aan de gang. Dan maar de Nederlandse gerafelde driekleur goed ophangen. De bovenste bevestiging is losgeraakt zodat we hier het boerenprotest terugdraaien. Voor Sarawak is het onschuldig maar in Nederland had het invloed op de politiek en heeft het de fundamentele problemen rond stikstof extra op de kaart gezet.
Na een middagrustmoment met veel afgewerkte klussen nemen we de taxi en gaan naar Ming café voor een biertje en plannen ons vertrek voor aanstaande dinsdag. Bij een Chinese achteraf restaurant een zogenaamde “Verstop-Chinees” eten we een heerlijke maaltijd tussen de families die vaak ongeïnteresseerd voor elkaar hun maaltijd gebruiken. Wij genieten ervan.
Troosten helpt niet
Zaterdag, 1 maart 2025
Miri
Gilbert meldt zich aan bij de Queen B om enig poetswerk te doen. Ik kan het niet laten om me met allerlei klussen en ook het poetswerk bezig te houden. In plaats van een beetje ontlast worden van de zware klussen blijf ik veel te druk doende en moet me dwingen om niet het werk van Gilbert over te nemen. Dan maar adviseren en andere klussen aanpakken zoals het roer van de windvaan plaatsen, de Hydrovane afmaken en het spannen van het doek, de tweekleurenlicht op de preekstoel plaatsen. En nu wel groen aan stuurboord en niet andersom. Het zijn klussen die voortvloeien uit de schade op Tioman.
De aangroei van de lijnen schrapen en in een emmer met sop weken en schoonborstelen. Het is al snel 12.30 en ik vergeet de tijd. Gilbert zegt te gaan lunchen en ik laat ook de klussen voor wat ze zijn en blaas uit in de kuip. Jacqueline maakt van de nasimaaltijd van gisteren een maaltijdsoep welke me prima smaakt.
Om halftwee komt Gilbert terug met een bak regen zodat we besluiten om morgen verder te gaan. Ik rommel nog wat op de steiger en ruim de spullen op. In de kuip heerlijk genieten van de omgeving en ga rond 15.00 een wandeling maken door de haven. Een prakkezeer moment op de pier waar onverwacht meer wind staat dan verwacht. Kunnen we toch gaan zeilen als we vertrekken? Wanneer is het beste om te vertrekken? Veel wind zal er niet zijn, maar er is wel noordenwind voorspeld voor zaterdag. Allemaal overwegingen om rekening mee te houden.
Het volgen van de media geeft vandaag veel vuurwerk en volg het nieuws met Trump en Zelensky. Ik raak maar niet uitgelezen op X wat voor mogelijke impact het kan hebben op de voortzetting of oplossing van de verschillende conflicten.
Bij Ming café een heerlijke dorstlesser en een prima bar maaltijd waar Jacqueline het niet kan laten om in tranen te raken. De soep wordt vaak niet zo heet gegeten als opgediend maar hier blijven de pepers genadeloos hun werk doen, koud of warm maakt niets uit. Troosten helpt niet eens.
Se Reveille
Vrijdag, 28 februari 2025
Kuching – Miri
Wat een tijd om een vlucht te plannen om 7 uur. De wekker geeft de tijd voor vertrek aan want we hebben maar weinig geslapen. Wakker maken hoeft niet en wij staan binnen een kwartier in de hotellobby voor het uitchecken. De taxi is besteld om 6 uur maar om halfzes staat er een oude, rood-gele auto voor de deur. Ik klop op het raampje en de taxichauffeur is niet blij dat we al klaar staan want hij had nog zo graag wat willen teksten. Vannacht hoorden we onweersbui overtrekken maar de regen is gebleven. Het asfalt glimt van het licht van de koplampen, de straatverlichting schudt met elke beweging de druppels op straat, plassen in de goten en het is heel rustig. Iedereen slaapt of is zich nog aan het uitrekken met een geeuw, Kuching se reveille en wij ook. De taxichauffeur straalt ongenoegen uit en ik weet nu al dat de hoofdprijs er aankomt. Vijftig Ringit in plaats van 35 Ringit. Ik haal mijn schouders op want om voor 15 Ringit (3 euro) stampei te maken heb ik op dit troosteloze uur geen zin. Mijn glimlach is wel op mijn gezicht als ik bedenk dat zijn liefje teleurgesteld heeft moeten wachten op antwoord en zoete woordjes.
In de hal worden we snel geholpen door een man die wel raad weet met de zelf check-in. Vervelend is dat deze paal alleen in het Maleis is en het gokken wordt voor het goede antwoord. Op het moment dat de foto op mijn paspoort door AI-generator omgezet wordt in een bejaarde Maleisiër met snor, heb ik de paal gemaand te stoppen en het maar aan de Chef van de luchthaven overgelaten. Twee brandende hete koffie in de hand en zien de wachtrij voor het vliegtuig al instappen. Het lijkt of iedereen veel te vroeg is vandaag. Een kwartier eerder dan gepland zitten we in het vliegtuig en komen 20 minuten eerder aan Miri.
Bij het taxi loket koop ik een ticket en worden naar een zonnige warme jachthaven gebracht waar de Queen B fris en monter aan de buitenkant op ons wacht. Toch komt de schimmellucht me tegemoet op het moment dat ik het luik open. Een tegenvaller na al het werk dat we gehad hebben. Een paar uurtjes slaap om bij te komen van de soepel verlopen reis gaan we op stap voor boodschappen. Geld halen, lunchen, zeilmaker, schoonmaakmiddelen voor de klus van morgen en de dagelijkse boodschappen. Armen vol met spullen en de Grab-taxi brengt ons tot bijna aan de boot. Gelukkig weinig sjouwen. Direkt daarna gaan we samen twee wasjes draaien bij de wasserette Dobi.
In de avond lekker aan boord blijven, maaltijd klaarmaken en genieten van de lichte bries die soms uit verschillende richtingen door de kuip waait. Heerlijk om aan boord te zijn ondanks al het gemopper van de voorgaande logs.
Straat-Chinees
Donderdag 27 februari 2025
Kuching
Het verhaal van Charles Brooke een jonge vent die met een zeiljacht, betaald door zijn vader, op ontdekkingsreis gaat naar Borneo. Hij landt in Kuching en treft een hoop tegenstellingen aan en weet door wat hulp van wapenbroeders de piraten uit Brunei te verslaan. De Rajah is hem dankbaar en biedt hem zijn land aan om het adequaat te besturen. Charles weet er een succes van te maken en steeds meer stamhoofden sluiten zich bij hem aan. Even een Chinese opstand tegen zijn beleid maar op het moment dat hij ze weet te verslaan omarmt hij ze door een plek in het bestuur te geven. De nazaten en opvolgers zetten zijn beleid door op de manier van Charles en er ontstaat een hechte samenleving in Sarawak waar de bsturende familie zeer geliefd raakt.
De stammenoorlogen en koppensnellers zijn nog wel even doorgegaan maar toen hij 1891 een regatta uitschreef voor roeiers, was er in eerste instantie achterdocht voor dit fenomeen. Verschillende inlanders bewapenden zich tot de tanden, maar toen de eerste regatta zonder conflicten, maar met een stuk meer onderling vertrouwenafgesloten werd werd de tweede regatta een veel groter succes en kwamen de verschillende bevolkingsgroepen verder met elkaar in contact. De regatta’s worden nog steeds elk jaar gehouden en je ziet, op veel plekken waar we geweest zijn, roeiers trainen om één keer per jaar te kunnen uitblinken. Sport als verbinding net zoals bij ons het voetballen.
Het Brooke museum is sober en veel tekst, maar wat een bewondering vat ik voor deze Engelse familie op. Zonder zich exorbitant te verrijken stonden ze vrije verhandeling van goederen en reizen toe. Ontwikkelden ze de infrastructuur, vrije scheepvaart en een eerlijke rechtspraak waar iedereen ook de Europeaan zich bij moest neerleggen. De vrouwen van de bestuurders Brooke pasten zich aan bij de vrouwen van de lokale bestuurders en konden op deze manier veel meer bewerkstelligen, dan de afstand van de collega-vrouwen in omringende landen. De Japanners gooiden met hun bezetting roet in het eten en was het land nagenoeg failliet en moest na de oorlog, min of meer gedwongen, een onderdeel van het Britse Rijk worden.
India werd in 1948 dekolonialiseerd en Sarawak werd in 1948 gekolonialiseerd. Hoe vreemd kan het gaan in deze wereld.
Het is drukkend warm vandaag en moet mezelf dwingen om niet rustig aan te doen en gaan in de middag op tijd naar de kamer waar ik een aantal thuisopdrachten via de email weet af te werken.
In de avond eten we bij het restaurant “de Junk” waar de Visschotel enorm is voor ons tweeën maar alles naar hetzelfde frietvet smaakt. Leuke omgeving om te eten, gezellig met elkaar, maar we hadden beter bij de eerste beste straatchinees onze hap kunnen doen.
Brooke periode
Woensdag, 26 februari 2025
Kuching.
Wat kan een heerlijke maaltijd bereid op de Franse manier hier extra smaken in Sarawak. Champignon-soep, Crêpe de Suzette en een keur aan wijnen. Voor ons eindelijk een koel glas witte wijn in een zogenaamd verwaarloosd gebouw, afgebrokkeld pleisterwerk, ruwe muren van baksteen en afgewisseld met moderne wijnrekken en een prachtige bar, geven dit geheel een moderne cosy uitstraling.
Een mooie afsluiter van de dag, een dag van vermoeiend lopen in de vochtige warmte maar wel een zeer leerzame dag. Een wandeling naar het Borneo Cultureel centrum waar een mooie collectie van oudheid middeleeuwse geschiedenis en het heden geëxposeerd wordt. De Brooke-periode, zal hier later wel op terug komen, bezorgt me een warm gevoel, hoe het ondanks het tijdgebonden autoritaire bestuur en arrogantie, ook anders kan. Brooke heeft ervoor gezorgd door iedereen respect te geven en gehoord te worden, een hechte samenleving te vormen. Drie uur heerlijk ontspannen rondwandelen in het museum. Ik raak niet uitgekeken en de tijd vliegt voorbij. Te veel om te vertellen, te veel gezien. Ik kom er nog op terug.
Met de lunchtijd een croissant met slagroom en drie aardbeien en kop koffie brengen mijn energie weer helemaal terug en wandelen verder door de stad welke steeds meer bijzonder wordt gevonden. Prachtige moskeeën, mooie gebouwen, levendige straten, geïntegreerde en toch aparte samenlevingen. Chinese wijk, Indiase wijk en de lokale bevolking leven in normale verhoudingen naast en met elkaar.
Klik en Go
Dinsdag, 25 februari 2025
Miri – Kuching
Via de berichtenservice weet ik een aantal poetsers te boeken voor zaterdag. Tijd om de weervoorspelling en de windrichting te bekijken. Het ziet er niet goed uit. De wind zal ons behoorlijk in de steek laten en weet nog niet of de komende maandag een goede tijd is om te vertrekken. Dan maar gewoon weer de draad oppakken met poetsen en het installeren van de meegenomen onderdelen.
Jacqueline blijft maar nieuwe kastjes uitladen en poetst als een bezetene. Ik doe het wat kalmer aan. Het lijkt zo simpel om een nieuw stuursysteem aan te leggen, met het zogenaamde klik en go systeem, maar de praktijk werkt anders. Nonchalant staat er beschreven dat er voor het kompas een ruimte gevonden moet worden van meer dan 1 meter van metaal zoals motor en/of elektriciteitskabels. Tja, dat is een uitdaging en probeer veel plaatsen in gedachte uit maar kom niet tot een goede oplossing. Een Eureka moment van omdenken lijkt plots de achterkajuit wel eens een mogelijke oplossing en is ook nog eens verrassend, dicht bij het besturingspaneel. Achterkajuit uitruimen, gaatjes boren, elektronisch kompas opbouwen en de kabel door het achterschot naar de generator kast brengen. Ik weet dat een kompas door de Chinezen uitgevonden is, en werkt met een gemagnetiseerde kompasnaald die naar het noorden wijst. Maar hoe werkt een elektronisch kompas? Deze maakt gebruik van een magnetometer, een sensor die het aardmagnetisch veld detecteert en de richting bepaalt ten opzichte van het magnetische noorden.
Het onderdeel van het kompas aangesloten met het klik en go systeem samen met het stuurpaneel is de volgende stap het uitlijnen van de hydraulische cilinder. De diverse onderdelen in pasvorm brengen zoals de platgedrukte contacten van de clutch schakelaar. Het is secuur werk en moet me dwingen om heel precies aan het werk te blijven. Het is snel opgeschreven maar ben er een hele tijd zoet mee en neem uiteindelijk wat rust om ons voor te bereiden op de trip naar Kuching.
Na een uurtje dutten in de kuip, verfrist het douchen en pakken de tas voor een vakantietrip in Kuching. De Grab-taxi brengt ons zonder problemen naar het vliegveld.
De aanwijzingen op het vliegveld zijn wat rommelig maar een medewerker van een concurrerende vliegmaatschappij zorgt ervoor dat we niet in de verkeerde rij gaan staan en zo op deze manier heel ontspannen in de wachtruimte een hapje kunnen eten. Een Indonesische schotel met nasi en kippenpoot. De reis loopt soepel en de taxi brengt ons in een andere wereld. Kuching, een echte stad met prachtig verlichte mooie gebouwen. Dit ziet er prima uit voor de ontdekkingen van morgen.
Jezelf belonen
Miri
Maandag, 24 februari 2025
Binnenlandse vluchten zijn hier goedkoper dan het huren van een auto zodat er al snel een beslissing is genomen voor een vlucht naar Kuching, de hoofdstad van Sarawak, 750 km zuidwestelijker dan Miri. Dat stelt gerust en de geplande trip naar Mulu park gaat door Jacqueline later ingevuld worden samen met Monique die even op bezoek komt. Dit allemaal gepland en geregeld gaan we weer snel aan de slag en ik houd me vooral bezig met het uitbouwen van de oude stuurautomaat om de weg vrij te maken voor een nieuwe meer geavanceerde. Nog rechtstreekser op het waypoint af of minder zwierend door het water? Ik moet de verkooppraatjes eerst maar eens bewezen zien worden. Stuurautomaat technologie heeft een hele ontwikkeling meegemaakt door de eeuwen heen, want van aan het roer staan word je erg moe van. Eerst de handmatige techniek zoals vastzetten van een roer, met behulp van keggen en wiggen, en/of een extra roeiriem erbij om het schip op koers te houden. In de 19e-20e eeuw ontwikkelde men de windvaan-gestuurde systemen. Lange afstandschippers en solo zeilers experimenteerde met de windvaanautomaten, vaak met een extra kleinroertje om het grote roer in een bepaalde stand te helpen om op koers te blijven. Hasler ontwikkelde in 1950 de eerste goed werkende windvaan en is de basis voor veel andere systemen. Rond 1970 en 1980 maakte men gebruik van hydraulische stuurautomaten samen met elektronica om het schip koers te houden. In 1980-1990 verschenen de elektrische stuurautomaten die gebruik maakten van gyroscopische en electronische kompasgegeven. De gekoppelde GPS systemen aan de koers verschenen rond 2000 en 2010. Moderne stuurautomaten gebruiken GPS en geïntegreerde navigatiesystemen om koerswijzigingen nauwkeurig te berekenen en uit te voeren.
AI en geavanceerde software (heden): Nieuwste stuurautomaten maken gebruik van AI om te anticiperen op wind- en stromingsveranderingen, en sommige zijn zelfs geïntegreerd met weersatellieten.
Hybride systemen: Moderne langeafstandzeilers combineren nog steeds windvaanstuurautomaten met elektronische stuurautomaten voor optimale efficiënt.
Zo nu begrijpen jullie direct wat voor een wereld een simpele stuurautomaat inhoudt en ga me nu bezighouden met de installering van een nu al verouderd systeem. De rug die alle draaiingen en vreemde houdingen moet accepteren protesteert op een bepaald moment flink maar ben al een heel stuk op weg om morgen de installatie uit te voeren. Terug inruimen van de spullen, Jacqueline blijft de kastjes uitsoppen en ont-schimmelen.
Na zware arbeid moet je jezelf belonen en gaan in de stad een biertje drinken bij Ming café en eten bij een plaatselijke familie chinees een heerlijk diner. De Grab brengt ons thuis en genieten van een kopje koffie in de kuip.
Bombardementen
Miri,
Zondag, 23 februari 2025
Met een zucht haal ik de koelkast uit de achterkajuit en sta al klaar met schroevendraaier om de beschermkappen van de elektronica los te schroeven. Even ter controle de stekker in het stopcontact en de koelkast werkt zoals vroeger. Dat is een meevaller maar een vreemde is dat de koelkast wel werkt op de 12 volt-plug van de kajuit maar niet in de achterkajuit. De stekker blijkt zeer selectief te zijn in het stopcontact en heeft te maken van de veerdruk tegen de zekering. Ik haal de stekker los en maak een aparte verbinding zodat er geen spanningsverlies kan optreden. Dit is een meevaller en ben blij met de gelukte reparatie.
Dan de stekker van de kookplaat vervangen. Er zitten wel heel dikke messing delen aan de stekker. Hier kan je hele stad mee in en uitschakelen terwijl er in de stekker twee iel dunne draadjes zitten. Erg overdreven en vervang deze met een gewone zoals wij in Nederland gewend zijn stekker en het Chinese apparaat werkt. Het ziet er goedkoop uit maar de pan wordt verrekkes heet. Ook geslaagd.
Ik ben moeilijk vooruit te branden en doe de dingen die ik moet doen en maan Jacqueline te stoppen om eens wat leuks te gaan doen. Rond 14.00 uur naar de Chinese tempel, maar eerst nog even wat eten. Prima lunch in een leuke omgeving en lopen naar de prachtig opgeknapte boeddhistische tempel
De Tua Pek Kong-tempel is de oudste Chinese tempel in de stad, opgericht in 1913. De tempel is gelegen naast de Miri Fish Market en heeft een rijke geschiedenis, waaronder het overleven van bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. In 2023 werd een 7 meter hoog standbeeld van Tua Pek Kong toegevoegd, dat wordt beschouwd als het grootste in Zuidoost-Azië. De tempel dient als een belangrijk cultureel en religieus centrum voor de lokale gemeenschap en trekt jaarlijks vele bezoekers. En nu komt bij mij ineens de vraag op: Wie heeft Miri gebombardeerd?
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Miri door verschillende partijen gebombardeerd. Aanvankelijk, op 8 december 1941, voerde de Britse Brooke-regering een 'scorched earth'-beleid uit door de olievelden en raffinaderijen in Miri en Lutong te vernietigen om te voorkomen dat ze in Japanse handen zouden vallen. Kort daarna, op 16 december 1941, landden Japanse troepen in Miri en namen de stad in zonder veel tegenstand. De volgende dag, op 17 december 1941, voerde een Nederlands watervliegtuig een aanval uit op de Japanse torpedobootjager Shinonome nabij Miri, waarbij het schip werd vernietigd en de volledige bemanning van 228 personen omkwam. Gedurende de daaropvolgende Japanse bezetting van 1941 tot 1945 werd Miri herhaaldelijk het doelwit van geallieerde luchtaanvallen, gericht op het verstoren van de Japanse olieproductie en militaire infrastructuur.
Vroeg terug aan boord eten we een stukje vis in een stille haven en genieten van de weerlichtende lucht ver van ons vandaan.
Zo saai als gras zien groeien.
Miri
Zaterdag, 22 februari 2025
Zo saai als gras zien groeien begint de dag. Ik kijk tegen de uitruiming van de achterkajuit op. Jacqueline is veel flinker dan ik en staat al snel met de handjes in het sop om de onderdelen uit de keuken en andere inhoud af te wrijven. Oogjes uitwrijven na het ontbijt en de krant en begin met tegenzin aan de achterruimte. Toch krijg ik er lol in want vind veel dingen terug die ik al lang verloren waande of niet meer met actieve beleving in mijn geheugen zat. De lege ruimte nodigt uit om de zijwanden te soppen, het houtwerk af te nemen en de kussens die door Jacqueline zijn behandeld weer terug te leggen. Dinghy, kano, gereedschap, voorraad onnodige en niet te missen in geval van nood aan hoekprofielen, rondhout, draadeinden en natuurlijk mijn boskapmes (nooit gebruikt maar ziet er wel heel gevaarlijk uit) evenzo het harpoen. Bij vertrek leek het harpoen me noodzakelijk maar dat is een stilleven geworden tot groot enthousiasme van de meest vervaarlijke vissen. Zo is er een café in Empel vlakbij ’s-Hertogenbosch dat de Lachende Vis genoemd wordt. Zolang de vissers in het café zitten gebeurt er voor de vissen niets bijzonders.
Snel de motor starten en deze slaat zonder enig probleem direkt aan. De duikers melden zich ineens aan voor de grote schoonmaak onder het schip zodat er op, en onder de Queen B grote bedrijvigheid is.
Tijdens de droogtijd van de kussens trek ik de diepvries naar me toe en schroef deze weer eens uit elkaar. Vervangen van de ventilator en zoek me razend naar de aansluitingen van de thermostaat. Er blijft niet veel heel van de binnenkant over en het bakje met schroeven raakt behoorlijk gevuld. Toch wijst het zichzelf en vervang de kapotte onderdelen en schroef de printplaten, beschermkastjes, tieribs en vasthoudschroeven terug op de plek en denk het met goed resultaat afgesloten te hebben. Hoe groot is de teleurstelling als het lampje groen blijft knipperen en de koelkast niet aangaat. Even rust geven en zet de kast terug op zijn plek. Inruimen gaat verder en rond 1600 uur is het genoeg. Weer een hele dag aan het schoonmaken en opruimen.
Ik beloof Jacqueline een Japanner in een grote mall. Het is even zoeken in de Bintang Mall, maar uiteindelijk lopen de bordjes met heerlijke hapjes aan de lopende band aan ons voorbij. En als je iets ingewikkelds besteld, stopt er een treintje met je gerecht net als de metro, bij het instappen exact op de goede plaats bij je tafel. Alles beweegt en maakt geluid. Prima gegeten en voelt is een hele belevenis. Bij een huishoudwinkel kopen we een kussen en een inductiekookplaat om minder gas te gebruiken. Gas vullen in bestaande kleine flessen is blijkbaar moeilijk beschikbaar en zal enig kunst en vliegwerk moeten toepassen om dit probleem aan te pakken.
Nu ik het zo opschrijf blijkt er weer veel gebeurd en dat geeft ook weer energie voor de voorbereiding van de leuke dingen die gaan komen
Gekoelde rode wijn.
Miri
Vrijdag, 21 februari 2025
De eerste nacht aan boord en voelt als een thuis. De ventilatoren ronken om de muggen op een afstand te houden en voor enige koelte. Het is moeilijk om in slaap te komen ondanks de wakkere vorige nacht. Om 09.00 uur stoot Jacqueline me weer aan om de dag aan te pakken en sleep me naar de tafel buiten voor een boterham kaas met een heerlijke koffie. De haven is in rust, een enkele keer is wat leven op de boten rond ons maar je moet het zoeken.
Het wasgoed wordt bij elkaar geraapt en met drie zakken wasgoed naar een MyDobi. MyDobi is een keten van goedkope wasmachines en droger die onze drie trommels verwerken met linksom en rechtsom bewegingen. MyDobi opende zijn eerste wasserette in 20215 in Miri, In 2021 breidde MyDobi zich snel uit en probeert met een keten aan wasserettes in Maleisië, Brunei en wat andere plaatsen in 2026 naar de beurs te gaan. Een mooie formule, wasgoed snel en goedkoop verwerkt en met een zeer eenvoudig systeem. Geen geklieder met zeep want dat is inclusief en prima gedoseerd.in plaats van drie tassen gaan we met gevouwen wasgoed die ineens in twee tassen passen terug naar de boot waar we bijna direct de Grab nemen om naar de supermarkt te gaan. Voor de lunch blijkt Ming Café gesloten en moeten we uitwijken naar een plaatselijk restaurant. Daar hebben we geen spijt van want ondanks het bestellen van medium porties krijgen we de tafel vol met heerlijke schotels en eten natuurlijk weer veel te veel. In de supermarkt de lokale boodschappen maar zeer vreemd is dat ze allerlei zware alcoholica hebben en rode wijn maar geen witte wijn. Je zou toch verwachten in deze warme contreien dat een heerlijk koel glas witte wijn in de smaak valt. Helaas en houden het maar bij een gekoelde rode wijn. Aan boord kan ik me niet inhouden om te wachten op het bezoek en begin alvast aan de watermaker om deze te spoelen. Dat loopt even mis want er blijkt een afvoerslang niet aangesloten en die spoelt het water via de afscheidingswand naar de vloer en sta al snel met de voeten in het water. Deppen en drogen hebben we afgelopen dagen wel geleerd zodat we nu maar opnieuw aan de gang gaan.
Kirk en Sue zijn een gezellig stel en drineken een glas samen en gaan in de avond naar de vrijdag borrel in de gemeenschappelijke ruimte. We raken al snel geïntegreerd. We komen tot rust maar smeden al diverse plannen voor de komende dagen.
Opnieuw schoonmaken
Miri
Donderdag, 20 februari 2025
Een rampnacht, de rugspieren protesteren, de jetlag speelt op en nog wat andere ongemakken, de nachtelijke uren glijden in een traag tempo voorbij. Rond halfvijf vallen de ogen dicht en schrik om 09.15 uur wakker. Het is dat Jacqueline het wel genoeg vond want anders was ik gewoon door blijven slapen. Toch fris en monter aan het ontbijtbuffet en verwonder me aan de verscheidenheid van het eten. Overdaad schaadt de mens, maar je moet een aanspraak op de persoonlijke discipline doen om niet te veel te eten. Overigens is het ontbijt een prima voedingsbodem om opnieuw een zware dag aan te gaan. Met de taxi terug naar de hunkerende Queen B. De geur is ondanks al het poetsen van gisteren nog niet uit de kajuit en gaan maar gewoon aan de slag. Opnieuw schoonmaken, van alles wat los en vast zit.
Rond 1400 uur zijn de voorpunt, wc en de kajuit schoon verklaard en begin met een eerste aanzet aan de achterkamer. Wel heb ik me voorgenomen om me niet zo uit te sloven zoals gisteren en heb het tempo omlaag geschroefd. Koffiezetten nadat het gas aangesloten is, de vriezer en koelkast aan. Het wordt steeds leefbaarder en krijg er weer plezier in. Jacqueline houdt zich bezig met de kussens, het bed en het beddengoed. Ook voor haar een hele klus want het matras is een onhandelbaar ding, het wollen onder-matras wordt loodzwaar nadat het zich volgetrokken heeft met een mengsel van chloor en water. Schoonspoelen en ophangen in de brandende zon. Het is warm buiten en alle plekken waar de huid getoond wordt aan de zon verbrand bijna direct.
Op de steiger het zweet en de geurtjes afspoelen met lauwwarm water. De omgevingstemperaturen zorgen ervoor dat het zogenaamde koude water uit de kraan warm is. Boodschappen halen voor het ontbijt morgen en drinken een biertje in Ming café. De barfood maaltijd is uitstekend en de bediening staat in positief contrast met de bediening in het luxe hotel van gisteren.
Het is heerlijk om in de avond in de kuip de dingen te doen die we normaal doen als we aan boord zijn.
Vegen, wrijven, natmaken, droogdeppen
Miri.
Woensdag, 19-februari 2025
Prima geslapen in het hotel en na het ontbijt nemen we de Grab taxi naar de supermarkt voor een lading schoonmaakmiddelen. Terug aan boord, eerst alle ramen open, de kussens en losliggende spullen de kuip in en gaan aan de slag met een doek en spons doordrenkt met azijn en water. Vegen en wrijven, krabben, natmaken en droogdeppen, de uren vliegen voorbij en het werk is niet alleen de binnenbetimmering maar ook de plafonds en zoals al gezegd alle losse spullen. Boeken, glazen, borden, brandblussers, veiligheidsmiddelen, versieringen, ze worden door de hand gehaald en schoongemaakt. Jacqueline grijpt haar kans om allerlei dingen weg te gooien. Kussens, hoezen, oude aangebroken verpakking met etenswaren, meel zo hard als beton. De vuilnisbak schrikt van de aktie en de deksel die de bak moet beschermen is al kapot. De kop op de bak geeft een sinister beeld. Kirk en Sue komen langs en tonen zich erg hulpvaardig. Ze bieden aan om een pasta maaltijd te maken, een luchtontvochtiger en zijn erg begaan met ons. Kirk en Sue, Amerikanen, hebben de boot gekocht van Jeff en willen hun schip terugvaren naar Australië. Later zullen we meer over hen te weten komen want ik heb ze uitgenodigd voor een vrijdagborrel. Het is veel werk en ondanks onze heftige inspanningen komen we er niet mee klaar zodat het verstandiger is om nog een nachtje hotel te boeken. De vermoeienissen en de stramme rug ontspannen en schoonspoelen in het grote zwembad. Mijn hart komt niet helemaal tot rust en krijg op deze manier de waarschuwing dat het tempo omlaag moet. Ik heb daar erg veel moete mee en wil maar doorgaan. Via de telefoon berichtenservice boek ik Kenya om de onderkant schoon te maken van de Queen B. Ik vraag nog hoe het zit met de krokodil maar die blijkt volgens hen met vakantie te zijn. Krijg als antwoord dat hij een rubberen pak aanheeft en dat het zo’n vaart niet zal lopen. Tja, ’s lands wijs, ’s lands eer.
De barlui maken er een puinhoop voor wat betreft de bestellingen en dit geeft nog eens etra ergernissen en kan me moeilijk inhouden om er wat van te zeggen. Mijn gezicht staat op onweer en directe confrontatie maar de rekening wordt met 30% verlaagd vanwege het ongemak. Ik als Nederlander ben natuurlijk helemaal om want voor korting moet je bij ons zijn.
Hé, ben je er weer?
Nederland – Sarawak Miri.
Dinsdag 18-februari 2025
Met een vriendelijke roep, Hé, ben je er weer, van het achterliggende schip voel ik me al snel weer thuis in Miri. Natuurlijk is het een dooddoener van een opmerking want hij ziet ook wel dat ik er ben. Toch is dit welkom een pleister op de wonde van het oerwoud aan schimmels die we aantreffen in de Queen B.
4,5 Maand niet luchten van de kajuit, in deze omstandigheden van tropische temperaturen. Schimmels in een afgesloten ruimte ontstaan voornamelijk door een combinatie van vocht, organisch materiaal en onvoldoende ventilatie. Schimmels groeien goed in een vochtige omgeving (70% of hoger). In een afgesloten ruimte kan vocht zich ophopen door een gebrek aan ventilatie. Organisch materiaal zoals hout, papier, stof en zelfs verf of lijm zijn heerlijke voedingsbodems voor deze ongenode gasten.
De bovenstaande receptuur heeft er voor gezorgd dat de binnenbetimmering van de Queen B een Dracula kasteel-sfeer oproept. De witte poeder van schimmels over de hele binnenbetimmering geven het een sinister aanblik en de stank is niet te harden. Met een snelle inspectie en wat wrijven over de vloer besluiten we toch maar voor een snelle boeking in een hotel om morgen het probleem aan te pakken
Jammer, na een voorspoedige reis, alle onderdelen verdeeld over twee koffers keurig aangeleverd bij de bagageband na een omzwerving van een kwart van de wereld. De twee grote pakketten met kussens en horren voor de bimini worden ook op dezelfde band aangeleverd. In het hotel spoelen we de teleurstelling van de schimmels weg met een biertje en vallen al snel in slaap door de lange reis.
website maken