Werm, nie dan Jonge?

Donderdag, 25 juli 2024

Johor

Na een bar slechte nacht is het moeilijk opstaan en moet me dwingen om het bed te verlaten. Weinig zin om me druk te maken maar het schuldgevoel en de lijfspreuk “Niet zeuren maar doorgaan” haalt me over om toch maar het luik open te maken. De koelvloeistof in de motor en start de motor om te controleren op lekkages en de luchtbellen. Dat is een kat in het bakkie en voel me al een stuk beter en haal de dynamo van de beugel en sleutel de oude startmotor los. Het zweet gutst van het lijf maar sla er geen acht op. Vervelend is dat alles waar ik mee in contact kom nat wordt. De transpiratie loopt in stralen van het lijf en moet telkens met een handdoek de boel droog maken. De nieuwe startmotor plaatsen en moet nu een draad trekken van de motor door de luiken van de achterkajuit naar het dashboard buiten in de kuip. De oude kabels zoveel mogelijk verwijderen en de goede weg vinden en met tieribs vastbinden zodat de kabelbomen er ordentelijk uitzien. Honderden meters draad in een simpel bootje, het is moeilijk om de draden uit de war te houden.

Drie uur verder is de klus voor het grootste gedeelte geklaard en nodigt René me uit voor een lunch aan de wal. Een leuke en noodzakelijke onderbreking want de slechte nacht en het vergeten ontbijt breekt me op. De Oeteldonkse carnavalskraker “Wat is het heet” blijft me door het hoofd spelen. Het stelt me gerust dat ik niet de enige ben die het heet heeft.

De middag wordt besteed aan het terug opruimen van de achterkajuit, de fiets, steekkar, buitenboordmotor en nog heel veel meer troep. Op de steiger nog een praatje met een Australiër die in een nacht in aanvaring is gekomen met een visser en een flinke schade op de romp heeft. Hij had de visser gezien en getraceerd als een niet aanvaringskoers. Het toiletbezoek van 10 minuten werd onderbroken door een grote klap omdat zijn schip de romp van de visser raakte. De schuldvraag is niet te achterhalen en ieder vervolgt zijn weg met zijn eigen schade. Dit zijn de gevaren van een solozeiler omdat je niet altijd op de uitkijk kunt staan.

Bij de Rockefeller een biertje onder de airco en gaan eten bij een Arabisch restaurant wat erg goed en zelfs gezellig is. Een werkzame dag, nodig om de nieuwe bestemming aan te varen.

Natuna Geopark World heritage

Woensdag, 24 juli 2024

Johor

In overleg hebben we een indeling gemaakt voor de komende dagen. Plan is om naar een aantal eilanden te gaan zoals de Pulau Tioman en de Kepulauan Riau. Een archipel van 1796 eilanden in het westen van Indonesië en oost van Maleisië, beschermd door een Nationaal Geopark Natuna met de complimenten van Unesco.

Het zegt me nog niet zoveel en schik me graag naar René die wat voorwerk heeft gedaan en afgaat op van horen zeggen. De eilanden liggen op weg, om naar Borneo over te steken. Het betekent wel dat ik me moet voorbereiden en wil graag een aantal reserveonderdelen of uitbreidingen hebben zoals een extra accu om de generator te starten, zonnepanelen aan de reling voor ondersteuning energie, filters watermaker, poetsmiddelen en desinfectie materialen, diesel en koelvloeistof. De taxi brengt ons naar de websites die de spullen zeggen te hebben maar dat valt bar tegen. De websites zijn mooier dan de werkelijkheid en krijgen een aantal nul op rekest. Toch houd ik van dit soort ontdekkingsreizen want zoals eerder gezegd je komt op de gekste plekken.

De zonnepanelen beantwoorden wel aan het gevraagde maar de winkel ligt verborgen in een achteraf wijkje. De mevrouw weet precies waar ze het over heeft en al snel is de koop beslist. De accu is een wat groter probleem en na een viertal garages komen we bij een AccuHub en die weet me een Maleisische geproduceerde onderhoudsvrije accu aan te bevelen. De overtuiging van de man haalt me over maar ook de verrassend lage prijs helpt me mee in de beslissing. Tien liter koelvloeistof in de tas gaan we zwaar belden eerst terug naar de haven om de spullen aan boord te leggen om opnieuw naar de winkels te gaan. In een supermall wandelen in de airco, de technische winkels afstruinen en uit de strijd komen met een aantal hebbedingetjes. In de mall eten we een heerlijke Thaise maaltijd en opnieuw met een volle tas gaan we terug naar de boot.

Een sprokkeldag, voorbereidend op de dag van morgen om technisch de Queen B weer op orde te krijgen.

Bos rotonde

Dinsdag, 23 juli 2024

Singapore – Johor.

De kamer is donker door het zware gordijn en zie met schrik dat het 10 uur. Dit is voor mij een gat in de dag slapen en kan me niet meer heugen wanneer dat eerder is gebeurd. Geeft niet maar alle tijd voor mezelf zodat ik de kamer ontruim en alle spullen in de rugzak prop. Volle tas naar beneden en ga weer zonder ontbijt de dag beginnen. In de hal besluit ik voor het National Museum van Singapore te gaan en vraag bij de receptie hoe het beste te reizen. Het wordt de bus en ook hier grote verbazing. Bussen in overvloed en voor heel weinig geld stap je gemakkelijk van de ene lijn over naar de andere. Voor de deur van het museum is de busstop en stap bijna direkt de hal in. Elektronisch ticket kopen en met een sticker mag je elke ruimte inlopen die beschikbaar is.

Fascinerende geschiedeins. Vele duizenden jaren bewoond maar bekend is dat er in de dertiende eeuw nederzettingen waren op het eiland Singapura. Toen was het al een handelspost voor de zeestraat vanwege de strategische ligging en natuurlijke haven.

In de vroege 16e eeuw begonnen Europese handelaren, waaronder Portugezen, Nederlanders en Britten, interesse te tonen in de regio. Singapore werd een belangrijke tussenstop op de handelsroutes van die tijd.

⁠Britse kolonisatie: In 1819 arriveerde Sir Stamford Raffles, een vertegenwoordiger van de British East India Company, in Singapore en richtte een handelspost op. Singapore groeide snel uit tot een belangrijk centrum voor handel in Zuidoost-Azië. In 1824 werd Singapore een Britse kroonkolonie, en de Britten begonnen de stad te ontwikkelen tot een belangrijke haven en handelspost. De bevolking groeide snel door immigratie vanuit verschillende delen van Azië.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Singapore in 1942 bezet door Japan. De bezetting was moeilijk voor de lokale bevolking en resulteerde in ontberingen en wreedheden.Na de Tweede Wereldoorlog groeide het streven naar onafhankelijkheid onder de bevolking. In 1963 werd Singapore lid van Maleisië, maar in 1965 werd het een onafhankelijke republiek na een korte periode van de fusie met Maleisië.

Dit is slechts een beknopte samenvatting van de geschiedenis van Singapore. De stadstaat heeft sindsdien een indrukwekkende transformatie ondergaan van een klein handelspostje tot een welvarende moderne natie met een diverse bevolking en een bloeiende economie. Het museum toont veel foto’s, beeldmateriaal en spullen. In een hal op de bovenverdieping is een glazen rotonde met het verhaal van het bos. 69 tekeningen aan elkaar geplakt als een film loop je van de tweede verdieping in een gallerij met het bos mee. Het begin is de ochtend, natuurlijk gaat het regenen, de vogels zoeken bescherming onder de bladeren, de grotere beesten zoeken hun weg in het bos van de 19^e eeuw. In de beneden zaal kun je op de grond gaan liggen om naar het plafond te kijken waar de zaden, pluizenbollen en lichtstralen op je neerschijnen in een magische wondere wereld met muziek die het in een aparte sfeer brengen. Meditatie gaat hier bijna als vanzelf en voel dat ik ondanks de vermoeidheid met jetlag, rustiger wordt van deze ervaring.

Terug de stads warmte in en zoek de MRT op, voor de reis terug naar Johor, Maleisië. Metro, bussen, douane, stempelen en als een rij schapen worden van het ene land naar het andere land gebracht. De taxi overbrugt de laartste hindernis en ben rond halfvijf terug op de steiger van de Queen B. Een grote lege doos verraad de nieuwe buitenboord motor van de Blue Spirit. Ondanks het nieuwe doet het oude nog steeds pijn, want de vraag blijft over: Waar heeft het aan gelegen dat de motor vastgelopen is?

In de bar praten we bij en ga niet te laat aan boord om de verhalen van het thuisfront aan te horen.

Rellen en bomaanslag in Singapore 1965

Maandag, 22 juli 2024

Singapore

Wakker worden zonder wekker en net iets te laat. De batterij van de telefoon heeft zichzelf ontladen en ligt zelf heerlijk te slapen zonder enige spanning. Gelukkig hebben we een ruime planning en is een kwartier extra slaap geen probleem. Rond halfzeven staan voor de ontbijtzaal maar helaas gaat deze pas om 07h00 open. Plan B is direkt naar de luchthaven en proberen daar een ontbijt te bestellen. De MRT zoeft ons het prachtige vliegveld van singapore. Grote tuinen in een immense hal met allerlei balkons die een prachtig uitzicht geven op de bezoekers maar ook over de tientallen roltrappen die de mensen naar de verschillende etage brengen.

Met een shuttle van hal 1 naar hal 3, waar ingecheckt kan worden maar helaas in deze vertrekkershal geen ontbijtgelegenheid zodat ik afscheid moet nemen van Jacqueline met een lege maag, leeg gevoel en een leeg hoofd, lege woorden en hopelijk geen lege beloftes. Lege huls, lege schijn en zeker een lege plek. Niet alle gezegdes zijn van toepassing maar het woord leeg geeft wel het gevoel weer zoals dat door mij ervaren wordt.

Ik zwaai door de ramen naar Jacqueline als extra afscheid die haar tas op een band zet en die natuurlijk gecontroleerd moet worden. Ze ziet me niet meer en draai me om naar de shuttle om me terug te laten brengen door de metro naar de ontbijtzaal van het hotel die nu wel open is.

Met de rugtas de zonverwarmde stad in en breng een bezoek aan de Chinese wijk. Het rood als geluks-kleur spat ervan af. De Indiase wijk en de Arabische omgeving  met de typische geuren en de vele restaurantjes, de ontspannen sfeer. Singapore is een van de veilgste steden ter wereld en dat komt volgens de Singaporezen door de zeer strenge straffen op criminaliteit. Hier wordt hard optreden wel als remedie gezien in tegenstelling tot Nederland. We zien de grote verschillen inmiddels. De ontspannen sfeer en de vriendelijkheid van de mensen geeft een onbedreigd veilig gevoel. Een man laat een briefje van 20 S$ in de metro uit zijn zak vallen en direkt springt een jongen op die de man attent maakt van het verlies en het briefje overhandigd. Een stad waar je verloren loopt niet alleen voor wat betreft de weg maar ook de afstanden zijn groot. Telkens is het maar 600 meter op de navigatie-app maar tel die afstanden maar eens op. Op de route bezoek ik een watersportwinkel en hoopte op de levering van allerlei onderdelen maar helaas blijkt de winkel niet zo groot en zijn er veel artikelen niet meer op voorraad. Ik kom met een paar kleine hebbedingetjes buiten maar de dingen waar ik voor gekomen ben hebben ze niet.

Singapore heeft veel winkels, werkplaatsen, eethuizen, shops en is het internet met een mooie website onmisbaar want anders is de winkel die nodig is, onvindbaar. Daarom is de website soms wat overdreven en is de teleurstelling groot als het weer niets is, zeker als de reis ernaar toe een hele toer is. Voordeel is wel dat je op de gekste plekken komt in de stad.

Vlak bij het hotel vind ik een Michelin gerecommandeerd chinees restaurant en laat me graag eens verwennen. Maar de gastvrouw denkt dat ik een halve zool ben want bij alles wil ze me helpen zodat er een bijzonder ongemakkelijk gevoel ontstaat. Ik maak me na een poosje boos en vraag haar om me met rust te laten. Mokkend gaat ze naar een andere tafel waar ze hetzelfde misselijk makende met goede intenties en gedrag presenteert op de tafel naast me. Deze mevrouw is elke aanbeveling van elke instantie aan het afbreken. Ze vindt zichzelf de beste gastvrouw aller tijden. Met zulke hulpvaardige types heb je geen vijanden nodig.

Tijdens het eten duik ik al scrollend in de telefoon en vind een artikel over de Confrontasi:

Rond 1960 vond de periode van de 'Confrontasi' plaats tussen Singapore en Maleisië. Nadat Singapore in 1963 deel uitmaakte van Maleisië, ontstonden er politieke spanningen tussen Singapore en de Maleisische regering. Deze spanningen leidden uiteindelijk tot de gedwongen afscheiding van Singapore van Maleisië in 1965. Dit was een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van Singapore en leidde tot de vorming van de onafhankelijke natie zoals we die vandaag kennen. Nooit geweten en deze geschiedenis heeft tijdens mijn leven plaats gevonden en realiseer me daarbij dat er veel meer bijzondere gebeurtenissen in de wereld aan me voorbij zijn gegaan.

Singapore.

Zondag, 21 juli 2024

Johor Maleisie – Singapore

Met bezwaard gemoed spullen pakken om toch nog iets van Singapore te zien en Jacqueline maandag bij de luchthaven af te leveren. Twee rugzakken en een tas is de volledige bagage en bestellen een Grab-taxi die ons wegbrengt naar het busstation. Met de bus naar de douane van Maleisië, vervolgens met de bus over de brug naar Singapore douane. Gelukkig hebben we gisteravond wel onze documenten ingevuld om Singapore te bezoeken en kunnen direkt door onder goedkeuring van alle elektronica, biometrie en scanners. Op het laatst moet ik nog even mijn duim op het scherm leggen om het zeker te weten of ik, ik ben.

Opnieuw met een bus naar een metrostation, waar het krioelt van de mensen die allemaal ergens heen moeten. De trein raast in volle vaart, met het typische holle gonzende geluid door een tunnel onder de grond, naar het hart van de stad. De deuren openen zich op de centimeter nauwkeurig en worden door de stroom van de mensen naar buiten geleid. In de hal staat Hotel Boss al aangegeven en zijn ruim op tijd bij de balie.

De kamer is niet luxe en het twee persoons bed past nauwelijks in de kamer. Voor de zekerheid geen kickboksen aanzetten op de televisie want ben veel te bang dat er een verdwaalde voet in de kamer beland. Zo dichtbij staat het scherm aan het voeteneind.

Even opfrissen en nemen de kaart in de hand om op verkenning te gaan. Hoogbouw, brede drukke straten, winkels, simpele fastfood restaurants. Bij een foodplaza, excuus voor de Engelse uitdrukking maar kan het moeilijk vertalen met voerplein, eten we een noodle soep met wontons. Heerlijke maaltijd en mooi om te zien hoe de wat oudere kok al die maaltijden staat klaar te maken. De man staat badend in het zweet boven zijn wok en bouillon, schept met zwierige elegantie de ingrediënten in de pan en op het bord. Zijn vrouw bedient de schotels en pakt de afhaalmaaltijden in. Overigens is de vertaling voerplein helemaal nog zo gek niet als je het grote aantal eetwinkeltjes in ogenschouw neemt. Voor ieder wat wils en op eenvoudige manier, lobster of bouillon van varkensingewanden, je vraagt het maar. In een winkelcentrum komen we de Decathlon tegen en natuurlijk brengen we die een bezoek.

De pijn bouwt zich op in de kaak en rijden met de MRT terug naar het hotel om wat te rusten. De airco zorgt voor een normale lichaamstemperatuur en na een paar uur gaan we een hapje eten bij het hotel aan de rivierkant. Ik moet nog even wennen aan de stad.

Zaterdag, 20 juli 2024

Johor

Rene wacht op de retourlevering van zijn motor en ondertussen begin ik aan de waterpomp. De oude losmaken en de nieuwe erin. Het wijst zichzelf en constateer wel dat er hard gegooid is met de bagage want de inlaat van het koelwater is het pijpje ingedeukt door het smijten van de koffer. Er is niet alleen hard gegooid met mijn rugtas maar hij heeft ook een tijdje in de zon gelegen op een of ander vliegveld. De Bossche koek van Theo, golfmaat en bakker die altijd wel een cadeautje voor vertrek weet te regelen, heeft een tweede ovensessie meegemaakt en de kandij is opgelost in de korst en laat een spiegelend beeld zien tegen het plasticfolie waar de koek in verpakt is. Daarbij hebben de heren van de veiligheid van Doha, de spuitbussen uit de tas gehaald, de kitkoker en de tube met lijm. Voor Schiphol geen probleem, voor de andere luchthavens blijkbaar wel een probleem. Hier zou een eenduidig beleid wel op zijn plaats zijn.

Bijna klaar, krijgt René de motor terug van de monteur die het niet meer zitten en beginnen we meteen om het staartstuk los te maken van de motor. Dat zit niet mee en met veel geduld en duivels geweld door het opspieën met schroevendraaiers en revetten komt het staartstuk 5 cm los maar daar blijft het bij. Met enkele telefoontjes naar de vraagbaak Luc, die ons nog eens wakker schudt, dat het toch echt beter is om een nieuwe betrouwbare motor te kopen dan door blijven martelen met deze. De kosten van koppakking, staartstuk en vele andere onderdelen gaan net zo veel kosten als een nieuwe. We zetten de schroeven er weer in en René neemt zich voor om aanstaande maandag een nieuwe te bestellen.

Het werken in de brandende zon(pleonasme) eist zijn tol en moeten nu toch echt wat rusten en veel drinken om erger te voorkomen. Jacqueline en ik lunchen bij de Thai, René blijft achter om nog eens goed na te denken. Jacqueline boekt haar reis terug naar Nederland voor de kaakoperatie en René zegt af voor het bezoek aan Singapore, om de kosten te drukken. Volledig te begrijpen, want het leven is toch al duur genoeg zullen we maar zeggen en vooral voor zeilers die allerlei onverwachte kosten en reparaties tegenkomen.

Met de verschillende tegenvallers wordt het een bedrukte avond. Ieder bezig met zijn sores, proberen we toch een beetje gezelligheid te houden en maken er een mooi diner van bij de Indonees, die blij is ons te zien. Die heeft wel een goede avond.

Bij Blue Spirit een kop koffie aan boord en proberen onder de fan een beetje koelte te vinden op het bed. De thermometer geeft een magere 32 graden aan, en dat is ons eigenlijk al veel te veel.

Iskander

Vrijdag, 19 juli 2024

Johor.

In de nacht bromt en licht de telefoon op en het blijkt een bagage-medewerker te zijn van het vliegveld en dat hij de tracking en gegevens van de rugtas heeft. Hij vraagt naar het adres maar vindt het te onduidelijk en vraagt naar de naam van het dichtstbijzijnde hotel. Mopperend maar toch blij dat ik de tas in de vroege ochtend zal krijgen loop in over de kade naar het hotel en fotografeer de naam van Trinidad Junior Suites. De man is tevreden en belooft de levering rond 03.00 uur. Tijdens het teruglopen naar de boot belt hij op dat de tas niet bij de bagage van de avondvlucht heeft gezeten en daaro gaat de levering om 03h00 niet door. Een tegenvaller maar krijg het benauwde gevoel van dat de tas echt zoek is.

Mopperend en al terug naar bed waar ik de slaap maar niet kan vatten. Een nachtje van 1 uur slaap en sta gammel op. René staat om 09h00 in de kuip om de bakstag uit de mast te halen. Het regent maar bij deze temperaturen maakt regen niets meer uit. We zijn de hele dag toch al nat. De bakstag blijkt niet gebroken maar is verkeerd in elkaar gezet door de heren riggers van een aantal jaren geleden. Het lijkt me geen probleem maar wil toch een nieuwe. Met de stag opgerold en loop met een soort van lauwerkrans naar de taxi om bij Atlantis Riggers te zien of ze deze kunnen copieren. De draad hebben ze wel maar de terminals niet zodat we onverrichter zaken weer in een taxi stappen en gaan zoeken naar een leverancier van een nieuwe yamaha motor voor de Blue Spirit. De Chinese Yamaha dame weet precies waar ze het over heeft en biedt een nieuwe motor aan voor de helft van de prijs in andere landen. Het lijkt een meevaller maar het blijft zuur geld als je weet dat de huidige motor maar 3 jaar oud is.

En dan is er tijd om een winkelcentrum in te stappen en komen wat onverwachte zaken buiten, zoals hoofdkussens voor op bed en een bril. Bij een restaurant eten we een prima indische maaltijd. Terus naar de Queen B waar Jacqueline de defintieve boeking doet om naar huis te vliegen.

Langs de weg tref ik het woord Iskander en bij het opzoeken blijkt het de verwijzing naar Alexander de Grote te zijn. Zou Alexander de Grote hier geweest zijn? Op het internet kan ik er niets van terug vinden en moet het zoeken naar een verwijzing naar.

In de middag val ik in diepe slaap ondanks de hoge vochtige temperaturen en drijf zowat van de lakens af. In de avond opnieuw een telefoontje dat ze de tas gevonden hebben en kan deze rong halftwaalf bij het hotel ophalen. Een hele bevalling maar krijg de tas met de belangrijkste onderdelen weer aan boord.

MRT

Donderdag, 18 juli 2024

Singapore

Met geduldige ongeduld sta ik te wachten op mijn rugtas met alle kostbare onderdelen die nodig zijn om de reis voort te zetten. Mijn voorgevoel wordt bewaarheid want de connectie tussen de twee vluchten was heel krap en ik moest al vlug zijn om de volgende vlucht te halen. Een rugtas is om te dragen en kan niet hollen zodat de tas, de vlucht blijkbaar niet gehaald heeft. Dit is de vierde keer dat het me overkomt en het is telkens gelukkig goed gegaan zodat ik het maar gelaten over me heen laat komen. Het personeel is behulpzaam en vullen de papieren in en beloven me de tas naar Johor Maleisië te brengen als deze vanavond aankomt. Dat is te overzien en wandel met bijna leeg rugzakje naar de metro en stap uit in Bugis voor de busverbinding.

Tijd genoeg om het metrosysteem van Singapore uit te pluizen en volg de groene route en zie een uitgebreid netwerk en verwonder me er over hoe groot dat stadstaatje Singapore is. En dan te bedenken dat de metro relatief heel jong is.

Rond 1960 vond de periode van de 'Confrontasi' plaats tussen Singapore en Maleisië. Nadat Singapore in 1963 deel uitmaakte van Maleisië, ontstonden er politieke spanningen tussen Singapore en de Maleisische regering. Deze spanningen leidden uiteindelijk tot de gedwongen afscheiding van Singapore van Maleisië in 1965. Dit was een belangrijke gebeurtenis voor Singapore en leidde tot de vorming van de onafhankelijke natie zoals we die vandaag kennen. Direkt na de afscheiding is men voortgegaan met de ontwikkeling van de metro.

De bouw is begonnen in 1980 met de Noord Zuid lijn en geopend in 1987. Deze lijn bleek een economisch succes zodat snel begonnen is aan uitbreiding van het netwerk. In 1990 de Oost-West lijn, Noord-Oost lijn en de Centrum Cirkel lijn. De bereikbaarheid van de mensen verbeterde en de files in de straten verminderden aanmerkelijk. Een van de belangrijkste ontwikkelingen zijn dat er geen bestuurder op de lijn zit en dat het geheel vanuit een commandocentrum wordt bestuurd en werd een voorbeeldfunctie voor alle metrolijnen in de wereld. Het blijkt dus één van de modernste metro’s ter wereld te zijn, ook voor de programma’s voor uitbreiding, onderhoud, vervanging, signalering, software upgrades. 200 kilometer spoor en miljoenen reizigers per dag. Het valt me op dat er zeer klantgericht gedacht wordt en dat het uitgangspunt is dat de metro de kwaliteit van het leven in de stad moet verbeteren. En dan ook nog te bedenken dat er een uitgebreid bus-systeem is. Grab blijkt marktleider taxi’s te zijn maar dat is een heel ander onderwerp.

De Bugis verbinding is in tegenstelling tot het ultramoderne metrosysteem gewoon een oude bus met een loket waar een kaartje gekocht moet worden met contant geld. De bussen rijden af en aan en verbinden de stad met de grens van Maleisië. Een hele rit in een bus met weinig decibel beheersing. De motor laat duidelijk horen dat het goed gaat en hobbel met de oude vering, overhellend in de bochten naar het douane gebied. Afstempelen van mijn paspoort, overstappen in de volgende bus die me naar de grens met Maleisië brengt. De stempel van de amtenaar moet zoeken naar een lege plek in mijn paspoort en vraag me af wanneer iemand gaat weigeren me binnen te laten omdat het paspoort vol is.

Na het douane station neem ik een taxi en sta om halftwaalf aan boord van de Queen B waar ik koninklijk wordt ontvangen. Een paar uurtjes slapen en dan zitting houden in de bar om samen met de Blue Spirit de verhalen uit te wisselen. Jammer dat ik de rugtas waar ook de onderdelen van René heb moeten achterlaten.

En vooral jammer te horen dat Jacqueline een serieus en tijdrovend kaakprobleem heeft en het beter is dat ze in Nederland geholpen wordt. Het zet een domper op de terugkeer want het wordt opnieuw een afscheid. Met enig beraad besluiten Rene en ik toch de reis naar de eilanden van Maleisië en Borneo te doen en hopen Jacqueline weer te zien in het Maleisische deel van Borneo.

Odd-Luggage

Woensdag, 17 juli 2024.

Vlijmen -  Dubai.

Koen is de klos en mag mij van het autoverhuurbedrijf ophalen om naar de trein te brengen. Het reizen gaat allemaal prima en kom aan op een druk Schiphol. Wat een drukte van mensen die allemaal hun weg proberen te vinden en het ziet eruit als een mirenhoop. Niemand die een recht spoor loopt en op tijd zich omdraait om op een vertrekbord te kijken, af en toe de kinderen in bedwang houden, uitwijken voor breed uitwaaierende families, stoppen voor een ijsco of koffie. Je ziet de onregelmatige patronen van een mierenhoop en allemaal op reis naar verre onbekende en bekende bestemmingen.

Bij de balie wordt mijn rugtas van 20 kilo met allerlei onderdelen voor de motor beschouwd als Odd-luggage. En neem afscheid van de blauwe tas bij een aparte uitgang van de loopband. Als dat maar weer goed gaat, is mijn voorgevoel.

Boven bij de veiligheidscontrole schuif ik aan in een enorme file en na een dik halfuur voetje voor voetje ben ik eindelijk aan de beurt, ware het niet dat net dat ik aan de beurt ben alle hekjes zich sluiten en dat niemand meer verder mag. Geen informatie, steeds langer wordende rijen, en morrelende mensen omdat alle personeelsleden het wel gezellig vinden om met elkaar te praten terwijl er niets gebeurt. Het valt me sowieso al op hoeveel personeelsleden van de luchthaven ogenschijnlijk niets doen dan met elkaar ellenlange conversaties te houden. Na een 20 minuten gaan de banden weer lopen en mogen we door. We weten van niets maar twee dagen later lees ik het volgende bericht:

De hulpdiensten op Schiphol zijn woensdagochtend uitgerukt voor een Boeing 777 van El Al. Het toestel was op weg van Tel Aviv naar Nederland, en meldde een probleem met de hydraulische systemen. Het vliegtuig landde uiteindelijk zonder problemen op de Buitenveldertbaan. 

Het betrokken vliegtuig is een 23 jaar oude Boeing 777-200ER met registratie 4X-ECB, die onder vluchtnummer LY337 vanuit Israël naar Nederland was vertrokken.

Vanwege het defect kon de Boeing niet zelfstandig naar de gate rijden. Daarom werd een sleepvoertuig ingeschakeld.

En in welk vliegtuig mag ik instappen? Een Boeing 777!

Het gaat goed, maar je vraagt je af als passagier hoe kwetsbaar je bent en als je dan ook nog leest over de MH17, dan ben je blij als je weer heelhuids uitstapt. De verbinding tussen Amsterdam en Dubai en Dubai naar Singapore is kort en voel al aankomen dat het met de bagage niet goed zal komen. Flink doorstappen om van de ene Gate naar de andere te komen, ondertussen met twee veiligheidscontroles geconfronteerd, krijg de kans om een cadeautje te kopen, plof ik neer in de stoel voor de incheckbalie waar ik bijna direkt kan opstaan om aan boord van het vliegtuig te stappen.

Op het scherm bekijk ik de route want benieuwd hoe het vliegtuig de verschillende brandhaarden met oorlog weet te omzeilen.

Deur eruit. Boeing

Woensdag, 3 juli 2024

Singapore  -  Vlijmen

Een prima stoel en heerlijk geslapen in de Boeing 777. De Boeings zijn nogal in opspraak en ik hoop niet dat de deur eruit vliegt. Gelukkig gaat het allemaal goed en de piloot weet het vliegtuig prima in bedwang te houden.

Toch veroorzaakt de reis stramme ledematen bij het verlaten van het vliegtuig en probeer met wat extra beweging de benen weer wat los te maken. De wachttijd tussen de twee vluchten in Dubai is maar 2 uur en krijg geen kans om comfortabel te gaan zitten en installeer me op een stoel bij de incheckbalie.

Een eindeloos groot vliegveld en moet me zelfs twee keer door een shuttle laten wegbrengen tussen de verschillende platforms.  Laverend tussen de mensen op de loopband die de doorgaande weg blokkeren, heerlijk om tussen de treuzelende mensen met een vakantiegevoel je haastig een weg te banen.

Van Schiphol met de trein naar huis, waar ik me kan voorbereiden op een zorgtaak voor mijn vader die alles nog denkt te kunnen maar toch een steuntje in de rug nodig heeft om tot een beslissing te komen.

Treinstations in Singapore

Dinsdag, 2 juli 2024

Johor. -  Singapore

Op advies van de grote regelaars om mij heen laad ik de Grab-app om goedkoop en gemakkelijk een taxi te vinden. Inderdaad is het een functionele app en je ziet op de plattegrond de taxi aankomen. Op de app staat de taxi stil en word gebeld door de chauffeur die me duidelijk probeert te maken dat hij pal achter me staat. Een afscheidskus voor Jacqueline en geef me over aan de taxichauffeur.

So far, so good, maar de man is steeds met zijn navigatieprogramma bezig en na een kwartier stopt hij midden op de snelweg, om mij te zeggen dat ik maar met de bus moet gaan want het is veel te druk bij de grens. Ongelovig en onzeker, laat ik het me over me heen komen. Gelukkig zit ik ruim in de tijd maar je weet niet in welke heksenketel je terecht komt. Meer dan drie kwartier rijdt hij door de drukte van de stad en zet me af bij een groot busstation. Inwendig kwaad en mopper op al die nieuwe gadgets, moet deze maar snel te Grab-bel gooien.

Onzekerheid maakt angstig wat achteraf helemaal niet hoeft te zijn want de bus blijkt een prima vervoermiddel met een bijzondere elegante chauffeuse die me graag helpt en brengt me naar de grens van Maleisië, overstappen in een andere bus die door een stuk niemandsland reist, om bij de douane van Singapore aan te komen.

In de stellige wetenschap dat ik niets nodig heb aan documenten, leg ik het paspoort in de scanner die direkt op tilt slaat. Een ambtenaar komt vragen of ik het inreis-document heb ingevuld. Niet dus en zie al helemaal voor me de stress die je hebt om via een immigratie-app met creditcardbetaling en vervolgens wachten op notificatie. Gelukkig gaat het heel wat soepeler en de hulp van de ambtenaar is welkom bij het invullen via een tablet.

Op naar de volgende bus die me naar een station zal brengen. Het is niet duidelijk en zie een echtpaar met dochter, en vraag of ze Engels spreken en hoe ik hier moet reizen. Het blijkt een Amerikaans stel, die me direkt uitnodigen om gezamenlijk naar het vliegveld te reizen. Dat maakt de mens weer rustig en Kevin stelt voor om met de trein te gaan. goed idee maar we kunnen geen treinkaart krijgen aan de automaat. Een Singaporese begrijpt er ook niets van en vraagt bij een medewerker wat die buitenlanders moeten doen om met de trein mee te kunnen. Het serviceloket blijkt gesloten en vervoeg me opnieuw bij een medewerker van de trein. We kunnen een basiskaart kopen met contant geld. Nu op zoek naar een pinautomaat die mijn creditcard accepteert, de creditcards van de Amerikanen worden niet geaccepteerd. Ik schiet het contante geld voor en gaan de kaart ophalen. Nu naar een automaat om het saldo op te laden. Ook deze hindernis genomen en tonen de Openbaar Vervoerkaart voor de poortjes die met een snorrende zucht ons toe laten op het perron. Dit is een puzzel op Harry Potter niveau, telkens een nieuwe opdracht, om de bureaucratische monsters te lijf te gaan om uiteindelijk de overwinning te behalen.

Singapore als stadstaat blijkt veel groter te zijn dan voorgesteld want de trein rijdt meer dan driekwartier naar een station waar we weer opnieuw moeten overstappen. Op het vliegveld nemen we afscheid als vrienden en wisselen onze telefoonnummers uit. Hoe snel kun je aan elkaar vertrouwt raken als je eenzelfde vijand hebt. In dit geval is de vijand het openbaar vervoer.

Op vlieghaven is het gebruikelijke zoeken naar de gate en moet overstappen met een shuttle trein. Een zucht als ik in de luxe wachtruimte de stress en spanning van me af kan laten glijden.

Vanochtend de laatste klusjes geregeld en een poging gedaan om de rubberboot te plakken. Natuurlijk geen goede plakkende plak. Al eerder is gezegd dat het hier warm is zodat we samen de lunch bij de Thai gebruiken, onder de hoede van een airco om even op te drogen onder de oksels. Op het vliegveld wacht ik geduldig op de vlucht om 01h40.

Puteri Harbour

Maandag, 1 juli 2024

Johor. (Maleisië).

Wakker worden in een andere wereld. Vast aan een steiger, geen beweging op het water van rondvarende schepen. Vuilruimers die de vuilnisbakken legen, veiligheidsmensen bij de twee mega jachten op wacht voor het schip, de sfeer is veranderd. De benauwde warmte neemt snel toe tussen de hoogbouw en de ingesloten haven en houden de luiken nog even gesloten om de nachtelijke koelte nog even vast te houden. De nachtelijke koelte is 27 graden maar merkbaar koeler dan de 34 graden met een hoge vochtigheidsgraad. Het houtwerk beschimmeld waar je bij staat en het is regelmatig met een azijndoekje de witte aanslag wegvegen.

Om 09h00 melden bij de havenmeester voor de opmaak van een ligplaats contract en de papieren voor de immigratiedienst van Maleisië. Het is voor de havenmeester wel wat werk en voor ons een mooi moment om, tijdens de wachttijd, de eerste stappen te doen om de buurt te verkennen. Puteri Harbour is een mooi project maar vraag me af of het rendabel is. Met de assistent naar de ferryterminal en krijgen daar de stempel in het paspoort van de drukdoende ambtenaar. Het wordt zoeken in mijn paspoort om ruimte te vinden voor een stempeltje. Telefoonkaart, 100 Gb voor 10 Euro zijn prijzen waar ze in Nederland wat van kunnen leren en de investering voor het netwerk van de telefoonmaatschappij zijn nagenoeg hetzelfde. Contant geld pinnen en we zijn thuis in een nieuw land.

Terug aan boord boek ik een snelle vlucht naar huis om wat dringende zaken op de rails te krijgen, Jacqueline blijft op de boot. De terugreis is ook een prima moment om de noodzakelijke onderdelen mee terug te nemen, een waterpomp en een reserve startmotor. Verwonderlijk is hoe snel een agenda binnen een uur kan vollopen nadat de weinige mensen op de hoogte raken van mijn komst.

Jacqueline en René gaan naar de wasserette en ik stort me op wat dek klussen, het opruimen van de bijboot, spoelen van de buitenboordmotor, windvaan conserveren, opruimen van de bakskisten. Het zweet spuit uit de poriën, de korte broek is doorwater nat. Met een gerust gevoel kan ik de Queen B in handen laten van Jacqueline die flink aandacht geeft aan het houtwerk en schoonmaken. Ik hoop voor haar dat de bemanning van de Mannevai en de Marisol snel terug zijn aan boord, zodat het wat levendiger wordt aan de steiger.

Eind van de middag een heerlijke Guinness en een uitgebreide Thaise vismaaltijd. De ogen zijn weer eens veel groter dan de maag en eet te veel. Maar wel lekker.

Straat van Malakka

Zondag, 30 juni 2024

Badas. -  Johor Maleisië

Kenmerk van vele vervelende dagen is, dat ze vaak prima beginnen. Om 06h00 touwtjes los van de steiger en draai weg uit de box en vaar richting Straat van Malakka met een meegaand windje. Ik draai al snel de genua uit en de weinige wind helpt toch de motor mee op weg naar Singapore. De Straat van Malakka is een strategische vaarweg met een minimale breedte van 65 kilometer en 890 kilometer lang. Eén van de drukste scheepvaartroutes van de wereld en de schepen varen dan ook in lange rijen door het verkeerscheidingsstelsel. De verbinding tussen de Indische oceaan en de Zuid Chinese Zee. Een levensader voor de wereldwijde handel en vooral tussen Azië en Europa, die gebruik van deze route.

Cruciaal voor landen zoals China, Japan en Zuid-Korea voor de invoer van grondstoffen en de levering van de producten. Gelukkig merken wij geen Piraterij, welke een ernstige bedreiging is voor de veiligheid van schepen. De afgelopen jaren hebben Maleisië, Indonesië en Singapore gecoördineerde inspanningen geleverd om de waterweg veiliger te maken.

De stad Malakka, gelegen aan de Maleisische kust van de straat, was een belangrijk handelscentrum tijdens de middeleeuwen, en de straat was een verbinding voor de specerijenhandel. We merken het aan de lange sliert van schepen die achter elkaar aanvaren. Telkens een 40-tal schepen in het vizier en we maken ons zorgen over de donkere lucht die zich opbouwt. De wolken worden diepgrijs, de zon wordt verdrongen en de wind draait zich plots tegen. De eerste dikke druppels vallen op het dek en zijn al snel omgeven door regen die van alle kanten komt. De golven staan tegen, de stroom laat zich gelden en natuurlijk ook tegen, de wind staat op de kop en de motor draait met 2400 toeren maar hebben maar een voortgang van 1 mijl. Dat ziet er niet goed uit en moet er niet aan denken dat we in dit mistgordijn moeten oversteken. De sliert van schepen is dan niet te zien en maak me al zorgen op voorhand. De mevrouw van het verkeerstelsel praat zoveel dat er niets meer van te begrijpen valt.

Bij een oversteekplaats moeten we ons melden om op het smalste stuk in een rechte lijn over te steken. Vijf mijl van ons vandaan maar met de voortgang in deze heksenketel gaat dat nog 5 uur duren. Zorgen die je niet kunt uitspreken want dat zorgt voor paniek aan boord en trek voor het eerst sinds maanden mijn jas aan. Niet voor de kou maar wel voor de massa water die door het tentdoek van de bimini sijpelt, de slagregens, de jas houdt wel de verdampingskoude tegen van de blote huid. Angstvallig houd ik de temperatuur van de motor in de gaten maar deze houdt zich prima. Een licht gebrom maar geen vaart.

Een uurtje later, mindert de regen, de wind krimpt naar het zuiden, de wolken worden wat lichter van kleur en de vaart neemt toe naar 3,5 mijl. Er blijkt gewoon 2 mijl tegenstroom te staan, het goede nieuws is dat het zicht verbetert en zien de sliert met schepen weer opdoemen in het stelsel.

De Blue Spirit meldt zich aan de VTS en steken gezamenlijk over op een relatief rustig moment. Eén rood schip moet van de VTS vaart minderen en iets uitwijken om de twee jachtjes ruim baan te geven. Aan de Singapore kant van de vaarweg wacht een Singaporese politie ons op om te zien of we niet stiekem de grens oversteken. De grens in de gaten houdend, varen we langs de stadstaat Singapore met zijn honderden en misschien wel meer dan duizend schepen voor anker, aan de kade of varend. We houden koers, de AIS doet zijn werk en de schepen houden rekening met ons en wij met hen. Soms stuurboord stuurboord passeren. Dit is een term bij de schippers om elkaar tegengesteld te passeren en ieder houdt stuurboord aan of naar believen bakboord bakboord.

Aan de zuidkant draaien we de vaarweg in tussen Maleisië en Singapore, en vangen eindelijk wat meer wind maar de stroom blijft tegen staan. Het goede nieuws is dat we merken om op tijd voor het donker in de avond kunnen zijn. Ik raak onder de indruk van de activiteiten van de omgeving en gespecialiseerd op de olie-industrie. Twee kranen van elk 15000 ton staan op werk te wachten. Een Nederlands schip ligt bij de werf aangemeerd en René ziet zijn schip voorbij varen waar hij vroeger op heeft gewerkt. De tijd vliegt voorbij en de ontberingen van vanochtend zijn vergeten. Vlak voor de brug van de grens vang ik met de windvaan een net en moet voluit achteruit om het vistuig los te haken. De temperatuurmeter schrikt zo van de actie dat deze voluit slaat als zijnde een te warme motor. Met de temperatuurmeter meet ik de warmte van de motor en deze ligt heel koel te snorren. Niets aan de hand en vervolgen de route. De avond begint te vallen, de klok moeten we een uur vooruit zetten en zijn juist op tijd om bij licht aan de steiger te liggen.

De jachthaven ligt omringd met allerlei bars en restaurants zodat we al snel met een dikke pint de verhalen van deze niet gemakkelijke tocht kunnen verwerken. Blij dat we in Maleisië zijn.

Boos?

Zaterdag, 29 juni 2024

Badas

Al eerder heb ik geschreven over de documenten-druk die je hebt als je vertrekt of moet aankomen in een nieuw land. Het land van vertrek vraagt allerlei formulieren die ze al vele malen in de loop van de tijd hebben gekopieerd. Het nieuwe land, in dit geval Maleisië vraagt naar paspoorten, uitklaringsdocumenten en scheepspapieren. De paspoorten zijn in handen van de immigratie Indonesië en het uitklaringsdocument is niet klaar.

Om de wachttijd op te vullen regelt René een taxi voor een Boeddhistisch centrum. Tempel Maha Duta Matreya, één van de grootste Boedhistische tempels in Zuid Oost Azie Een plaats van oase en rust met verschillende heiligdommen met prachtige gouden beelden. Een bezoek waard en geniet van de losse sfeer. In de bijgebouwen krijgen jonge mensen godsdienstlessen. Wij wandelen met blote voeten door de heilige kamers, pet af of beter toch op? Ik weet het niet meer in deze heksenketel van gelovigen in allerlei soorten.

Een andere taxi brengt ons naar de Nagoya Shopping Mall. Dit zijn nog eens winkelcentra, een groot gebouw met honderden winkels en er is alles te koop behalve een Nikon batterij voor mijn fototoestel. Drie winkels die denken het even te pakken maar kunnen uiteindelijk niet leveren. Gezellig kijken naar de nieuwe gadgets op elektronica gebied, een ijzerwarenwinkel afstruinen en een soort van Blokker, waar ze jammer genoeg geen zitzakken verkopen. Op de stranden hebben we een paar keer gebruik kunnen maken van kleine zitzakken die uitstekend zitten en het leek me wel praktisch om deze in de kuip te hebben.

Na de lunch rijden we terug naar de haven om op tijd voor drie uur bij de immigratie te zijn. Natuurlijk zijn de heren niet klaar en er komt een man een foto maken van de motor. Ze zijn zeker bang dat ik de motor verkocht heb in Indonesië? We krijgen bericht later voor het vervolg en ben blij dat René rond halfvijf verhaal gaat halen want ze zijn ons vergeten. Met de auto naar de immigratie die zeer geleerd in onze paspoorten kijkt en de foto’s vergelijkt. Bij ijn foto wordt het document snel gesloten en met een blik van medelijden zegt hij ons toe dat we vanavond moeten vertrekken. Ja meneer, maar we bedoelen vertrek morgen!

Als afscheid van Indonesië bieden wij een afscheidsmaaltijd aan maar drinken eerst een borrel op een soort van platform boven zee met een lange brug. Een heerlijk koel glas bier, een mooie warme zwoele nacht in het verschiet is het weer spannend om uit te zien naar een nieuw avontuur.

Nonsa Point Marina

Vrijdag, 28 juni 2024

Tanjung Pinang - Nonsa Point Marina (Batam)

Als er stroom tegen staat, als het de hele dag regent, als de wind weg blijft, het zijn allemaal overwegingen om niet te gaan of de dag te beginnen met “ja maar…”. Inderdaad drijft er behoorlijk wat vuil op de rivier en komt er een vies anker aan dek maar er is geen regen, de stroom staat dik mee en op het eind van de dag komt er zelfs wind. Wat een mooie tocht tussen de eilanden in, de veerboten pendelen op en neer en geven als herkenning soms een geluidssignaal en de duimen gaan in de stuurhut omhoog. De motor van de Queen B snort als nieuw, de temperatuur blijft mooi laag en de voortgang is prima met hele afstanden van 6 knoop. De tocht van 30 mijl is dan ook snel voorbij en zeilen de laatste 9 mijl. Wat een mooie skyline op afstand van Singapore, de hoge gebouwen torenen boven de kim uit en het lijkt een beetje op een bekroning van een mooie reis tussen Australische Cairns en Singapore.

Voor de ingang van de haven roepen we de havenmeester op en deze zorgt voor een hulp op de steiger bij aankomst. Sinds een jaar weer eens langs een steiger met een haven vol met jachten, havengebouw, resort en douche en wasgelegenheid. Ik kan het wel waarderen en zorgen eerst voor de aanmelding maar ook voor de aanvraag voor het verlaten van Indonesië. Morgenmiddag liggen de papieren klaar zodat de planning voor vertrek naar Maleisië aanstaande zondag is gepland.

In de bar een ankerbiertje waar we schrikken van de Europese prijzen maar het gratis zwembad wordt dan ook extra gewaardeerd. Reizen maakt vermoeiend zodat we heerlijk bijkomen aan de rand van het zwembad, een dutje, telefoontjes naar Nederland en eindelijk even tijd voor een boek.

In de avond eten we aan boord de koelkast leeg, want het is zonde om etenswaren weg te gooien. Uitgelaten en benieuwd naar de nieuwe ervaringen die in het verschiet liggen.

Sultan-Riau moskee

Donderdag, 27 juni 2024

Tanjung Pinang

Tijdens het ontbijt valt het bericht binnen dat de visa klaarliggen zodat het programma wordt omgegooid. Eerst de paspoorten in de hand en dan vrij te zijn om te gaan en te staan. De taxi-app roept de taxi op en een plensbui overvalt ons. De taxi stopt net onder de rand van het afdak zodat bij het instappen, eerst de douche gepasseerd moet worden. Kletsnat in de taxi maar bij 34 graden is dat geen groot probleem want je bent al van jezelf nat. Bij de immigratie worden we al van verre vriendelijk toegelachen en krijgen de paspoorten met een stikker voor de toestemming om langer in Indonesië te blijven.

Terug naar de steiger voor een bezoek aan Penyengat eiland. Een eiland met een interessante geschiedenis want vanaf dit eiland heeft de sultan er van alles aan gedaan om de Nederlanders buiten de Riau groep te houden. Dat is hem niet gelukt maar de Nederlanders zorgden als compensatie wel voor een centrale rol in de handel. Sultan Rahman wordt vooral geprezen omdat hij de mooie moskee Sultan-Riau heeft laten bouwen. Nog steeds een belangrijk religieus en cultureel centrum.

De Nederlanders probeerden met verschillende verdragen de medewerking van de sultans te krijgen terwijl de militaire en politiek controle, het benoemen en afzetten van de sultan bij Nederland moest blijven. In 1911 werd het sultanaat ontbonden door de Nederlandse overheid. Sultan Abdul Rahman II werd verbannen. Samenvattend is Penyengat een historisch eiland dat diepe verbindingen heeft met de ontwikkelingen van de sultanaat van Riau-Lingga en de Nederlandse koloniale geschiedenis. De culturele en religieuze invloeden van die tijd blijven nog steeds zichtbaar, en het eiland fungeert als een levend museum, een belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis van Zuidoost-Azië.

Een leuke wandeling door de straatjes en volgen een route met de bezienswaardigheden zoals het fort met zijn kanonnen, de tombe en de paleizen van de sultan, het badhuis van de koninklijke familie en de verschillende bronnen die alle zoetwater bevatten ondanks dat ze zo dicht bij zee staan. In het mooi boeddhistische gebouw verkleed Jacqueline zich als een prinses en laat zich graag fotograferen tussen alle uitbundige kleuren.

Enkele dagen geleden kwamen we aan in een drukke rommelige stad maar doordat we wat langer blijven komen er steeds meer bezienswaardigheden of invalshoeken binnen die Tanjung Pilang interessanter maken. We zouden er wat langer moeten blijven maar de ongedurigheid krijgt de overhand. De komende dagen is er geen wind en de verwachting was dat we aanstaande zaterdag zouden kunnen zeilen. Helaas de wind schuift op naar dinsdag of woensdag zodat we besluiten om morgen toch maar te vertrekken en dan maar gebruik maken van het ijzeren zeil.

In de avond zorgen we voor de documenten en scans en versturen die naar Batam om uit te klaren en versturen een aanmeldformulier naar Maleisië. Vreemd genoeg weet de jachthaven van Maleisië al dat we onderweg zijn want enkele schepen van de sail2indonesia verwelkomen ons al op voorhand.

Woensdag, 26 juni 2024

Tanjung Pinang.

Aangeschoven aan het bureau van de immigratie worden we verwonderd aangekeken waarom we hier een extensie van het visum aanvragen. Hoe weet U dat het hier kan? Van het internet.

Wie staat er voor U borg in Indonesië? Vragen die gericht zijn om ons naar huis te sturen maar na wat aandringen en het probleem van geen wind voor de komende dagen en het verlopen van het visum, komt er langzaam beweging in de staf van mensen achter het bureau. Vier mensen die zich er mee bemoeien maar dan ook nog de verborgen ambtenaren in de andere kamer. Telkens wordt er iemand met een vraag naar ons gestuurd en gaat de aardige mevrouw gerustgesteld met het antwoord de papieren tijger in Head Quaters op de hoogte stellen. Twee uur wachten, vragen beantwoorden en eindelijk komt er een formulier op tafel en zeg tegen Jacqueline: We zijn geaccepteerd voor de aanvraag. Gegevens invullen, handtekening zetten, oneindig veel kopieën en uiteindelijk een betaalformulier om deze bij de bank te betalen.

Ik word wel eens meewarig aangekeken dat ik graag contant geld bij me heb, maar nu komt het wel goed uit want zelfs de bank accepteert voor deze visumaanvraag geen kaartbetaling en moet het bedrag cash betalen. Hoe gek wil je het tegenwoordig hebben. Met een stempel op het betaalbewijs snellen we terug naar de immigratie voor foto’s en vingerafdrukken. Net voor twaalven, precies op tijd om de vriendelijke ambtenaren hun lunch niet te ontzeggen.

Van opluchting zijn we wel aan een ijsje toe en komen bij van de overheidsstress. Met een soort van taxi app weet René een taxi te regelen en stappen voor een paar centen in een luxe personenwagen in plaats van de rammelende plamuur en kit-bak, die nog eens 5 keer zo duur is.

Bij het restaurant met uitzicht over het water gebruiken we de lunch en wandelen langs de kade en de winkels terug naar de bijboot. In het straatbeeld tref ik een juwelier die op de grond met glazen potten en een bromfiets-accu enkele ringen en oorbellen aan het vergulden is. Hoe simpel kun je het maken en dat alles midden op straat. In de vuinisbak zijn een man en een vrouw het vuil aan het sorteren. De container ruikt bedreigend ongezond en toch worden de waardevolle recyclebare goederen toch nog gered van de verbranding. Blikjes, flessen, karton en petflesjes worden in zakken verpakt en lopen vervolgens naar de volgende bak. Een compliment voor dit werk is op zijn plek en ze zijn duidelijk verheugd met de aandacht. Kan het niet laten om als een schrootboer te denken. Langs de kade worden de schepen met de hand geladen en gelost. Ontelbare dozen en pakken worden in een menselijke slang van het ruim naar de auto’s verladen en bij een ander schip gaan de dozen juist aan boord. De typische Indonesische vrachtschepen zijn groot, oud, verwaarloosd en van hout, indrukwekkend, een mengsel van geuren zoals houtrot, diesel, teer, vet en olie van de machines aan dek en krijg hiermee een goed beeld van de Aziatische vrachtvaart

Aan boord drinken we een borrel en genieten van de bezigheden op het water.

bijboot om aan wal te komen.

Dinsdag, 25 juni 2024

Tanjung Pinang

Vanochtend druk geweest met repareren en nu zitten we in een busje op weg naar Ksitigarbha Budhisattva, of genoemd de "Duizend Standbeelden van Vihara”. In het vorige log heb ik al een foto toegevoegd maar raak onder de indruk, nu ik deze beelden in werkelijkheid zie. Wat een project, wat een kunst, bijna levensecht en stel me voor dat ik knip met de vingers onder het prevelen van een toverformule, en alle beelden zouden tot leven komen en wegstappen. Zo levensecht, en beelden de monniken uit met een serene gelaatsuitdrukking, de beschermers van de zielen in de hel en de redding van de kinderen, reizigers en moeders.

Dat komt goed uit dat reizigers genoemd zijn waar daar horen wij wel bij, ben dus op de juiste plek.

Met wat aanvullende informatie over de elementen die voorkomen in de beelden:

1.⁠ ⁠Monnikskleding: Ksitigarbha wordt meestal afgebeeld in eenvoudige monnikskleding, wat zijn toewijding en nederigheid symboliseert.

2.⁠ ⁠Staf (Shakujo): Hij draagt vaak een staf met ringen aan de bovenkant. Deze staf wordt gebruikt om de poorten van de hel te openen en de zielen te bevrijden.

3.⁠ ⁠Juweel (Cintamani): Ksitigarbha houdt vaak een fel schijnend juweel dat wensen vervult en duisternis verdrijft.

4.⁠ ⁠Kaal hoofd: Vaak wordt hij afgebeeld met een kaal hoofd, kenmerkend voor zijn monniksstaat.

5.⁠ ⁠Kalme uitdrukking: Zijn gezicht heeft meestal een rustige en mededogende uitdrukking, wat zijn rol als koesterende hoeder benadrukt.

Deze iconografie benadrukt het medeleven en vastberadenheid om alle wezens te redden die lijden ervaren, ongeacht waar ze zich bevinden.

Het busje dat ons naar de tempel heeft gebracht wordt met gebarsten plamuur bij elkaar gehouden. De chauffeur heeft goede zin want met zijn barrel van een busje heeft hij een gouden deal gemaakt om ons weg te brengen. Later blijkt dat we 5 keer te veel betaald hebben en dan nog hebben wij het gevoel hoe kan hij het ervoor doen?

Bij de Hyper-supermarkt halen we boodschappen om eventueel morgen of overmorgen te vertrekken naar Batam.

Vanochtend eerst de carburateur van de bijboot schoon gemaakt en ga met fris gemoed naar de reparatie klus van de buitenboordmotor van de Blue Spirit. Met een zware sleutel weet ik de krukas te draaien maar deze blijft veel te stroef en voel een weerstand op een bepaalde stand. De kop van de motor af en controleer de zuigers die goed glad blijken te zijn. Met een afstrepen van mogelijkheden kom ik uit tot het vastzitten van een lager op de krukas of een kromme zuigerstang. We gaan verder met demonteren om de oorzaak te vinden maar realiseren ons dat er geen oplossing komt omdat de pakking set twee weken wachttijd heeft. Beter is het project stil te leggen tot Maleisië. Buitenboordmotoren zijn onmisbaar voor zeilers omdat bij het ankeren een bijboot nodig is om van het schip naar de wal te varen. Door de ondieptes liggen we soms ver van het strand af en is het roeien of peddelen met een bijboot een behoorlijke vermoeiende bezigheid.

Tijdens het avondeten, welke bijzonder pittig is van smaak is, vergaderen we over de mogelijkheden voor de komende dagen. Weinig wind in combinatie met een verlopend visum, het weekend waar de immigratie niet werkt zodat we uiteindelijk besluiten  om het visum te verlengen en de tijd te nemen om in Batam te komen met een gunstige wind. Ksitigarbha heeft ons goed ingefluisterd hoe de beste oplossing te vinden.

Maandag, 24 juni 2024

Tanjung Pinang

Een benauwde nacht en toch prima kunnen slapen in tegenstelling tot Jacqueline die brak opstaat. Ik voel me best en zeker met de kop koffie en het ontbijt. Het is niet veel met het ontbijt omdat de voorraadkast flink aan het slinken is, toch weet ik er iets van te maken. Bij een controleblik naar buiten zie ik op het dek van de Blue Spirit activiteit. De bijboot gaat te water en een kwartier later krijg ik een oproep dat de buitenboordmotor zo vast zit als een huis. De laatste week hebben we de verschillende etappes met de dinghy van de Queen B gedaan omdat het gesleur van de bijboot achter de Blue Spirit te voorkomen met de nachtelijke tochtjes. Er moet water in de cilinder gesijpeld zijn die de zuigers vast gecorrodeerd hebben. Geen beweging te krijgen in het bewegen van de twee cilinders.

Jacqueline probeert wat slaap in te halen en wij gaan op informatiejacht voor de Yamaha buitenboordmotor en een bezoek aan de stad. Een echte stad maar het heeft zijn glorietijd lang geleden bereikt en raakt langzaam in verval. De huizen op palen, de Chinese wijk en de mix van tempels, christenkerk en moskeeën wisselen elkaar af in het stadsbeeld. Bromfietsen schieten langs je heen, de waren worden aan de straatkant uitgestald, bedelaars maar ook gepensioneerden die niets anders te doen hebben dan lekker langs de weg te zitten en iedereen aan te roepen of goedendag te zeggen. Het is een leuke heksenketel en de winkels kunnen leveren wat je maar kunt bedenken. Bij de Yamaha dealer vragen we naar een pakking set maar helaas een levertijd van twee weken echter een nieuwe motor is meteen leverbaar. Prijs opvragen en sudderen wat de beste oplossing is. Ik zeg René toe om de motor uit elkaar te halen en te repareren. Klus voor morgen.

Tienduizend stappen zijn zo onder de zolen weggegleden en eten bij een paar Chinese dames met airconditioning een soepmaaltijd. Prima van smaak en een goede balans voor vocht en voedingswaarde. Een wandeling over de kade waar in de schepen, zakken kippenvoer over de mannen zwieren die onder de kraan doosjes aan het inpakken zijn. Vragen om persoonlijk ellende en weinig gevoel voor veilig werken. De mannen vinden onze aandacht leuk en proberen een praatje. Met handen en voeten en een paar Engelse woordjes komen we niet verder als wat gebarentaal met een lach en duim omhoog.

Terug aan boord wat uitrusten en Jacqueline ophalen voor een diner bij de chinees aan de wal. Heerlijk eten en uitbundig uitgezwaaid worden als we na het tafelen in de bijboot stappen. Ik start de motor en varen aan maar net uit het zicht van de zwaaiende mensen houdt ook de buitenboordmotor van de dinghy op. Waarschijnlijk een verstopte carburateur en moeten we roeiend oversteken om weer thuis aan boord te komen.

Tanjung Pinang heeft veel religieuze toeristische attracties, variërend van moskeeën, kerken tot tempels. In het Kijang City-gebied bevindt zich een unieke tempel genaamd Ksitigarbha Budhisattva en staat ook bekend als het "Duizend Standbeeld Vihara". Dit klooster is gebouwd in 2010 en werd pas in februari 2017 ingewijd door de gouverneur van de Riau-eilanden, Nurdin Basirun. Het uiterlijk is majestueus met een stenen poort met Chinese accenten. Aan de voorzijde staat stevig een gigantisch beeld. De muur erachter is gemaakt om op een fort te lijken. Daarboven staat een pagode die ook een Chinees accent heeft.

Museum in Tanjung Pinang

Zondag, 23 juni 20234

Benam

Beng! Een harde klap die ons uit een waakzame slaap pardoes in volle actie weet te zetten, het lijkt of de snubber het heeft begeven. Snel spurt ik het bed uit om te zien wat er aan de hand is en zie dat de lummel uit de harpsluiting van de snubber (borglijn op de ankerketting) is gebroken. De Queen B ligt achterstevoren op de wind en maakt vreemde bewegingen achter de ankerketting. Na controle op het kaartscherm van het ankeralarm lijkt er niets aan de hand maar het voelt vreemd. De Blue Spirit ligt zoals het hoort met de kop in de wind en de Queen B heeft haar achterste naar de wind gekeerd. Waarschijnlijk liggen wij in de stroom, tegen de wind in die voor hoge golven zorgen en de dwarrelende deining heeft extra spanning op de ankerketting gegeven waardoor de snubber de geest heeft gegeven. Opnieuw een onrustige nacht en stel aan René voor om maar wat eerder te vertrekken.

Het uitbreken in de stroom met de tegenwind van het anker, die rotsvast ingegraven is, geeft extra zorg om het stuk staal te bergen. Eenmaal los, de rolfok uit en in een rechte lijn naar Tanjung Pinang

Tanjung Pinang, een historische stad gelegen op het eiland Bintan in de Riau-archipel. De stad met een rijke geschiedenis, die teruggaat tot het Sriwijaya-rijk in de 7e eeuw. Het werd later een belangrijk centrum tijdens het Maleise sultanaat van Johor-Riau, met invloed uit zowel het Maleisische als het Indonesische culturele erfgoed.

Tijdens de 16e en 17e eeuw, werd Tanjung Pinang een belangrijk handelscentrum, mede door zijn strategische ligging aan de Straat van Singapore. Het trok handelaren uit China, India, en het Midden-Oosten. De Europeanen, met name de Portugezen en later de Nederlanders, vestigden ook handelsbetrekkingen in de regio.

Onder Nederlands bestuur in de 19e en vroege 20e eeuw, diende Tanjung Pinang als administratief centrum van de Riau-eilanden. Het belang van de stad nam af nadat deze status werd overgedragen aan Tanjung Balai Karimun in 1905.

Na de onafhankelijkheid van Indonesië in 1948, werd Tanjung Pinang opgenomen in de nieuwe republiek. De stad heeft sindsdien een belangrijke rol gespeeld in de regionale politiek en economie van de Riau-archipel, vooral na de oprichting van de provincie Riau-eilanden in 2002, waarvan het de hoofdstad werd.

Een levendige stad die bekend staat om zijn culturele diversiteit. Toeristische attracties zoals de historische Pelantar-werelden, Penyengat Island (bekend om zijn oude moskee en paleisruïnes), en de kleurrijke markten trekken de toeristen aan. De stad weerspiegelt een harmonieuze mix van oud en nieuw, waar traditionele Maleise architectuur samengaat met moderne ontwikkeling. Een deel van de stad is gebouwd op palen zoals ook het uitstekende chinees restaurant waar we de avond doorbrengen na een mooie zeiltocht met een achterlijke wind die de Queen B nu eens zonder regen en tropische verrassingen in het havengebied heeft gebracht. We liggen geankerd in een druk gebied waar de schepen, vissers, overstekers, ferry’s voorbij varen. Het heeft wel wat voor mij. Ik houd van drukte en beweging..

Benam, paalwoningen

Zaterdag, 22 juni 2024

Benam Eiland

Slagregens kletteren op het dek, de boeg kreunt van de doorrazende golven in het onbeschermde anker gebied. Het kraakt en piept, de snubber op de ankerketting kreunt en wringt, water via de mast naar binnen en we liggen al om half vijf wakker van de elementen om ons heen. Het lijkt erger dan het is, maar het houdt me wel uit de slaap.

Vroeg opstaan, ontbijten en vastbijten in het probleem startmotor. Gelukkig is er een reserve startmotor, die Jacqueline onder het keukenkastje weet te vinden zodat er reparatie mogelijkheden zijn, zelfs op dit eiland met niets. Ik demonteer de dynamo en controleer de waterpomp en zie dat deze volledig op zijn eind is. Deze moet het nog 60 mijl volhouden om vervangen te worden. De verbrande startmotor eraf en vind een losgetrilde bout. Zou dit de oorzaak zijn? Dat de losgetrilde bout een scheef in het huiszittende startmotor, de bendix heeft klem gezet en daardoor in het huis van de starterkrans is blijven hangen?

Het losmaken en terugzetten van de nieuwe startmotor en de dynamo gaat voorspoedig. De v-snaar over de kapotte waterpomp en start de motor. Een krakend geluid en het moeilijk stoppen van de motor omdat deze door blijft starten is het nu duidelijk dat het relais is blijven hangen en de oorzaak is van alle ellende. Een relais van 10 euro veroorzaakt een schade van 800 euro. Met een overbrugging van een drukknopschakelaar die ik leen van René lijkt alle ellende opgelost. De motor start zonder problemen maar de stank van verbrandde plastic zal nog wel een poos in de motorruimte blijven hangen.

Het heeft vannacht ongelooflijk geregend en schep meer dan 10 cm water uit de dinghy, Nederland zou code rood overslaan en direkt overgaan op donkerpaars. Het eiland Benam ziet er verzopen uit, overal plassen met water, druipende bomen en de onverharde paden staan onder water. Op het water wonen lijkt droger dan op het land wonen. Een straatje parallel aan de kustlijn met bebouwing van huizen en winkeltjes, achter de huizen staan de paalwoningen boven water. Vriendelijke mensen en kopen in de winkeltjes met bijna niets een pakje noedels en wat koffie. Er zou markt zijn om 14h00 maar rond tien voor twee is er nog geen activiteit. Dan maar weer een rondje eiland en wandelen voor de zoveelste keer door de straat waar de mensen ons maar vriendelijk blijven toezwaaien. Aan het mooie witte strand staan wat betonnen stoelen en tafels maar nergens een mogelijkheid om een drankje te gebruiken.

Bij een onderwater gelopen toegang naar een fabriekshalletje loop ik naar binnen en zie twee gedemonteerde generatoren staan. Een kleine generator houdt de boel levend maar vrees voor de continuïteit. Is dit de reden van de slechte internetontvangst?

Op de steiger vragen we bij de plaatselijke regelaar naar een warung voor een hapje en wandelen opnieuw door het hele dorp naar een eetgelegenheid aan het einde van de straat. De mensen blijven ons verbaasd aankijken. Een beetje mie aangemaakt met soja en een kippenpoot is alles wat ze in huis hebben. Een flesje cola als extra luxe. Terug aan boord drinken we bij de Blue Spirit een afsluitend biertje met het mom: Leuk dorp maar ook wel weer gezien.

We zijn niet de enigen met probleem rook

Vrijdag, 21 juni 2024

Kentang -  Benan Eiland

Een dikke vettige walm van verbrande plastic vult de kajuit en gaan naarstig op zoek naar de oorzaak. Komt het van buiten want je weet maar nooit met de Indonesiërs die van alles verbranden op de stranden of bossen. Is het een telefoonlader? Niet zo een gekke vraag want net een uur geleden smelt een laadkabeltje zich vast aan de gsm, ook gepaard gaande met brandlucht. We zoeken de kajuit af maar de walm wordt steeds intenser en gooi de motorruimte open. Dit is foute boel, een dikke rookwalm stijgt op en ben bang voor open vuur. Het is heet in de motorruimte en sluit het luik om snel de motor stil te zetten. Met brandblusser bij de hand open ik opnieuw de motorruimte en laat de wolken met giftig ruikende dampen ontsnappen. Met de thermometer blijkt dat de motor niet heet is, de dynamo is op normale temperatuur maar de startmotor staat bijna in brand met een temperatuur op het huis van 180° Celcius. Nadenken over de oorzaak en kom tot drie mogelijkheden, bendix is mee blijven lopen, kortsluiting kabels of relaisprobleem. Een geluk is dat de wind opsteekt en kan gaan zeilen. De genua en grootzeil op en onderzoek nogmaals het ankergebied want ik houd rekening ermee om zeilend te ankeren. Het ziet er allemaal goed uit en toch stel ik natuurlijk René op de hoogte van het probleem. René maakt extra snelheid om bij een calamiteit te kunnen helpen. Met snelheid binnenkomen om geen speelbal van eventuele stromingen te worden, vaar ik uiteindelijk met geknepen genua voor de wind naar het ankergebied. Genua inrollen en voortgeduwd door de wind naar de 9 meter lijn, waar ik het anker van de boegrol laat vallen. Snel meters ketting en de rem erop. Met een klap en een zwaai draait de boeg zich om, vastgehouden door het goed ingegraven anker, die de Queen B vasthoudt. We zijn binnen.

Vanochtend met prima weer vertrokken en ook nu een mooie voortgang totdat het begint te regenen. Nou regenen, gewoon bakken water uit de lucht, zicht verdwijnt in een witte waas van water, de wolken ontladen zich, de wind neemt toe, de golven worden van twee kanten opgezweept en voel de tropische storm of een squall. Een uur lang giet het emmers, de bimini kan het water niet meer tegenhouden en is zo lek als een mandje. Ik start de motor en houdt de Queen B op koers met ondersteuning van de zeilen. De windvaan weet de perfecte windhoek te houden maar moet wel corrigeren om op koers te blijven. Van de bakstagwind naar scherp aan de wind en langzaam terugdraaiend naar de bakstagwind. Het vergt heel wat kruim, doorwater nat, mijn handen watergerimpeld, kippenvel van de wind en de zorgen om de boel goed door het woelige water te laveren.

Het is allemaal snel vergeten als het wat opdroogt en de bakstagwind weer overgaat naar bussiness as usual. Wat een heftige dag maar gaan toch maar het dorp bezoeken om wat stoom af te blazen. Benam is een dorp met huizen op palen aan de kustlijn. Het blijkt een goedkope manier van leven want op palen wonen in zee, blijkt belastingvrij te zijn.

Het restaurant waar we neerstrijken hebben alleen een beetje witte rijst met een gebraden kippenpoot. Een kopje oploskoffie maakt de maaltijd compleet. Het is te merken dat de levensstandaard in dit dorp niet hoog is. Toch ben ik er even uit, jammer dat de wind begint toe te nemen, veel regen opnieuw en het voelt zorgelijk. Het anker houdt het schip, maar de golven tillen de boeg omhoog en laat deze soms met een smak vallen. Dit wordt een onrustig nachtje.

Evenaar passeren

Donderdag, 20 juni 2024

Pos S 00° 35’ 572. E. 105° 15’ 688. -  Kentang

Aan mooie dingen komt vaak snel een eind, zo ook met de ideale wind. Om 01h00 valt de wind weg en dobberen ondanks de geheime wapens en taktieken om wat vaart te houden. Grootzeil wat strakker of juist wat losser, genua uitrollen of wat inrollen om niet helemaal afgeschermd te worden door het grootzeil. De snelheid loopt terug van 4,5 naar 3 en 2,8 knoop. De Queen B kan het wel hebben maar de Blue Spirit wordt ongeduldig en roept op om de motor te starten. Ik blijf nog wat doormodderen en zeker als de zware dame toch een 3,5 knoop weet te maken. Om 04.00 is het gedaan met de wind en moet ik er ook aan geloven en start de motor. Eerst controleren op koelvloeistof want de interne koelwaterpomp loopt op zijn eind en lekt koelvloeistof en zal zeker vervangen moeten worden in Batam of Singapore.

Lichtflitsen aan stuurboord, donkere nachtwolken maken het zicht nog somberder en denk direkt in een onweersbui te varen. Gelukkig bij de verlichting van een flits kan ik onder de wolken doorkijken en voel me een stuk gerust, het ziet er erger uit dan het is, het is alleen moeilijk om Jacqueline te overtuigen. Ik laat mijn wacht doorlopen en vaar op de directe lijn naar het eindpunt toe.

We passeren de evenaar, N/S 00° 00’ 000 en varen pardoes van winter naar zomer en bevinden ons op het noordelijk halfrond en alsof de duivel ermee speelt het begint ook direkt te regenen. Een keten van eilanden doemen op uit de ochtendnevel, groene randen, witte stranden, bergtoppen en heuvels. Oneindig ver kijken naar al die eilanden en kan me bijna geen voorstelling maken hoe die Hollanders dat indertijd hebben kunnen beheersen. Op het gebied van beheer en haantjesgedrag tegenover de Engelsen een geweldig prestatie. Is dit wat Balkenende bedoelde dat we weer wat meer VOC-mentaliteit moesten tonen. De tijden zijn veranderd maar ik weet wat hij bedoelde te zeggen: niet zo zeuren, denk groots, organiseer, ontwikkel en kijk naar nieuwe horizons. Deze horizons zijn voor mij immens wat zal het voor die scheepsbevolking zijn geweest om dit te mogen aanschouwen en bij terugkomst naar het geleuter moeten luisteren van mensen die niet eens weten waar ze over praten.

Om half twaalf varen we de baai van Kentang binnen, de Engelsen liggen er weer maar geven geen thuis, een uurtje slapen en drinken een biertje in de kuip. Op de wal is weinig activiteit zodat we dit punt gebruiken als een soort van tussenstop.

Illegale tinkoorts op banka

Woensdag, 19 juni 2024

Noord Banka. -  S 00° 35’ 572. E. 105° 15’ 688

Anker ophalen met motregen onder een dikke wolkenlaag, de wal ligt nog na te soezen van de nacht en de spaarzame verlichting brandt. De ankerlier neemt zijn tijd maar haalt zonder problemen het anker op en direkt rol ik het zeil uit. De 8 knoop wind geeft nog niet veel vaart maar al snel na het verlaten van de beschutting neemt de wind toe tot 12 knoop. Mooie vaart van 4,5 knoop en alles onder controle. De oproep naar de Blue Spirit klokslag 12.00 uur om te horen dat alles naar wens is.

De vissoep wordt geserveerd in de kuip met een kopje koffie en ga ongeneerd lui met kussens in de rug het wateroppervlak in de gaten houden op onverwachte plotseling opdoemende visbootjes of FAD’s.

De fok klappert omdat de wind iets verandert en plaats de fokkeloet aan de mast en de halshoek van de Genua om het invallen van het doek tegen te gaan. Het golfpatroon is niet lekker, soms deinen de golven mee om later in een andere hoek onder het schip door te rollen. Dit is een zeezeilreisje uit een folder, een lichte wind, goede voortgang, lekker warm weer en de windvaan die me de richting wijst.

Er is weinig direkt zonlicht geweest vandaag zodat ik de generator start om 17h00. Wat een luxe en een trots gevoel overspoelt me dat deze klus voor zo lang als het werkt is afgerond. Het werken aan een boot houdt nooit op en de verrassingen komen op de onverwachte niet goed uitkomende momenten. Even niet aan denken en gewoon genieten van het nu.

De generator bromt en gorgelt de keten van elektronen in de eindeloze diepte van een loodzuur accu. Trost als een pauw koop je 4 keer 100 ampère (amp) batterijen die een gebruiksmogelijkheid hebben van 50% zodat er maar 200 amp ter beschikking is. De 400 amp lijkt veel maar als de koelkast 2amp x 24h=48 amp, toplicht 1 amp x 12h= 12 amp, stuurautomaat 24h x 2 amp= 48 amp, binnenverlichting 2 amp x 8 uur= 16 amp, navigatieapparatuur, dieptemeter, snelheidsmeter, windmeter, kaartenprogramma, ais, marifoon, gps zijn 8 apparaten x 0,5 amp x 24 uur= 96 amp en dan tel ik nog niet mee de laders voor telefoons, computer etc. Een totaal van 172 amp zodat een volle lading accu’s in één dag leeg zijn. Dit is op te vangen met zonnepanelen maar dan moet de zon zijn best doen. Goed dat de generator me af en toe kan helpen.

DE windex

Dinsdag, 18 juni 2024

Noord Banka

Zoals voorspeld laat de wind ons opnieuw in de steek en kunnen heerlijk uitslapen en langzaam op gang komen met de digitale krant. Diep weggezakt in de kussens met kop koffie en af en toe een ergernis voorlezend. Hoe laten we ons in Nederland door verschillende splintergroepen gijzelen en denk dat het een kwestie van tijd is, dat het bij de grote meerderheid de neusgaten uitspuit. Ik zou wel eens willen weten wat Femke Halsema thuis denkt en wat voor een verslag ze doet aan de gemeenteraad in Amsterdam.

Aan de krant komt een einde en zoek wat klussen op, met René is afgesproken rond 11.00 in de mast te gaan voor de windex en de windmeter.

Dikke zwarte wolken rollen onze kant op en zie regen maar René denkt dat het wel mee zal vallen zodat de lijnen vastgemaakt worden en het takel hem op via de grote lier.

Corrosie in de stekker van de windmeter en een afgeknabbelde windex, door een hongerige vogel, zorgen voor extra werk en de emmer met de onderdelen komt omlaag terwijl de wolken toenemen. Snel maak ik de stekker schoon en buig de windex in de vorm zodat deze niet tegen de marifoon-antenne tikt. De windmeter is oké en werkt prima, de windex doet vreemd en een fabrieksfout zorgt er voor dat het asje ronddraait en daarom niet goed vast te maken is op de mast.

De mastklimmer wordt eerst verrast met een flinke toenemende wind, zie zelfs een 18 knopen en een flinke bui zodat we alle drie doorwater nat op het dek of in de mast de regen opvangen. Een uurtje klungelen om de windmeter in de vorm te krijgen en een aantal onderdelen te hergebruiken, takel ik hem weer naar boven. Wat een klus en met het verstand op nul, draaiend met de lier, met de grootste vertraging, gestaag omhoog lierend, ben ik blij te horen: Stop, ik ben er!

De windex, een windpijl die de richting van de wind aangeeft, staat nu fier rechtop de mast en de windmeter geeft de windrichting analoog met een digitale ondersteuning van de windkracht. Het werkt weer en geeft een groter vertrouwen bij het zeilen. Het is niet nodig om met mijn ervaring van windrichting aan de vlag en de golven te bepalen waar de wind vandaan komt zoals de Vikingen in hun tijd. Die tijd is voorbij en het gemak dient de mens. Dit is gemakkelijk en met grote dank aan René die altijd klaar staat om te helpen.

Dek opruimen en de vis fileren voor het avondeten, palaver over het weer en het besluit om morgen te vertrekken. Gezellig eten aan boord en laat de generator meer dan een uur stroom draaien. Het gaat goed met de Queen B, steeds meer functies komen weer in orde.

Chinees dorp Pantai Pesaren

Maandag, 17 juni 2024

Noord Banka

Een dagje ontwaaid, direkt begint de spellingscorrector te protesteren en kent het woord niet of is de tegenstelling van verwaaid, luwte. Toch geeft het woord luwte mij niet aan, dat de te weinig wind, inhoud dat we niet kunnen varen en dientengevolge een dagje kalm aan het anker in een verlaten baai blijven.

Rustig moment om enkele klussen op te starten, zoals het zoeken naar een reserve windex. De windex is een pijl in de mast die de richting van de wind aangeeft mits de vogels van de achterkant van de windex afblijven en deze voor een smakelijk hapje aanzien of gewoon uit balorigheid op de pijl te hakken.

Ik heb een idee waar die moet liggen, maar moet dan wel de achterkajuit volledig ontruimen om bij één van de luiken onder de kussens te komen.

Komende dagen is er weinig wind voorspeld zodat het wel eens nuttig kan zijn op de Genaker uit de mottenballen te halen en de kluwen met regellijntjes van de hoes ofwel condoom, uit de war te halen zodat deze probleemloos, zonder geklungel op het voordek tijdens het varen, gehesen kan worden.

Rond 11h00 koffietijd en haal René op onder een dikke zwarte bewolking waar al snel een tropische bui uit valt. De potten en pannen van Jacqueline zijn snel gevuld en worden gedwongen om niet al te nat te worden om binnen te schuilen in een vochtig dampende kajuit, net zo nat te worden van de transpiratie als buiten van de regen. Aan tafel vergaderen we over de mogelijkheden van de komende dagen en besluiten met de gegevens van nu om morgen, ondanks de matige wind te vertrekken.

Rond 14h00 regent het zo hard dat ik maar even op bed ga liggen voor een verveelslaapje, een woord dat ook niet algemeen bekend is maar aangeeft wat er mee bedoeld wordt. Rond drie uur gaan we op pad met de bijboot voor een wandeling op het strand en gaan op zoek naar een restaurant of warung. Helaas voor ons geen culinaire mogelijkheid open en besluiten om aan boord te gaan eten. Bij een viertal jongens vragen we naar een viswinkel en kopen bij een Chinese dame een diepgevroren vis van 1400 gram.

Teruglopend naar de dinghy komen we in een chinees dorp waar de tradities generaties lang in ere zijn gebleven. Verering van Boeddha, schone huisjes en Chinese gezichtskenmerken geven aan dat we in een heel bijzonder dorp zijn beland. Aan het strand worden we met gejuich ontvangen en uitgenodigd voor een maaltijd ter ere van een jaarlijkse Boeddha verering. Een bord met kampong-kip met kop en poten, delen we met zijn drieën onder goedkeurend oog van de lokale mensen. Vissers en een enkeling met een ander beroep. Heerlijk om op de foto te mogen met de mensen, trots en mooi zoals ze zijn. Eindelijk krijgen we de uitleg van de functie van een FAD, namelijk onder het staketsel van bamboe en boomstammen wordt een net neergelaten met oogverblindend veel licht in het water, na 5 uur weer opgehaald. Ze zijn trots dat ze het net met de hand binnenhalen en enkele vissers laten hun spierballen zien onder veel gelach.

Aangeboden wordt om ons terug te brengen naar de boot maar we slaan de gastvrijheid verder af om met de dinghy terug naar de Queen B te varen voor een biertje om de levendige ontknoping van deze dag te verwerken. Bij een hernieuwde controle van de windkaarten besluiten we toch nog een dagje te blijven ontwaaien

Bangka

Zondag, 16 juni 2024

S 01°  51’630. E 106° 32’00. -  Noord Banka.

De laatste 4 uur moeten we motoren omdat de moessonregen het laatste restje wind heeft weggespoeld. Er zit niets anders op dan de motor starten om de staart van de mooie trip af te maken met het sonore geluid van het ijzeren zeil.  Wat een mooie tocht hebben we achter de rug, een gestaag windje uit een ideale hoek, niet te hoge golven en een heldere nacht. De navigatie lampen van de vissers en de platforms geven wel zorgen maar iedereen is oplettend en zie veel vissers de confrontatie met die zeilers uit de weg gaan. De maan begeleidt ons als een gids door de donkere nacht, de maanverlichte golfjes fonkelen naar me toe en weet dat ik op deze manier de weg niet zal kwijtraken. De AIS piept een aantal malen van naderende vrachtschepen en bevind me dan ook in een soort van snelweg van vrachtschepen die tussen de eilanden op en neer pendelen. Een sleepboot met een grote bak passeert aan stuurboord en bewonder de industriële bedrijvigheid van dit Indonesië. Zijn onafhankelijkheid van olie, steenkool, metalen en voedingsmiddelen. Indonesië heeft alles om het land van de toekomst te worden als de mening van de godsdiensten maar niet de overhand krijgen.

De snelheid blijft bij ons tot 01h00 en dan zwakt de wind af. Ben toch nog blij met de 3 mijl snelheid (5,4 km per uur) en het geeft de Blue Spirit de kans om bij te komen. Het grootzeil rol ik helemaal dicht en laat de wind spelen met de genua. De vissersschepen geven me een onrustig gevoel hoewel het allemaal zeer rustig met elkaar opgelost wordt. De visplatforms stralen een bak licht uit zodat deze beter in de nacht te zien zijn dan overdag. In de verte zie ik de olieplatforms of zijn het de tin baggermolens die de zeebodem omwoelen om de tin boven te brengen?

Twee schepen varen in de zogenaamde Collision koers (ramkoers) en roep deze schepen op. Eén van hen geeft geen antwoord en als deze allang gepasseerd is, roept de kapitein de Queen B op. Een praatje en voel het ongemak van de kapitein want hij had voor de veiligheid en overleg wel moeten reageren op de oproep.

Om 09h00 is de wind echt weg en valt de regen als een theatergordijn na de voorstelling omlaag. Einde zeilfeest, nieuwe kansen voor de motor en start het masjien om voortgang te maken, watermaken en de accu’s te vullen. Alles lijkt onder controle en komen om 13h00 aan op een verlaten ankerplek, 5 meter diepe ankergrond en de Blue Spirit sluit zich aan na een halfuurtje alsmede de Australiërs. Liggen we toch druk bezet met een lach. Uurtje slapen, wassen en een borrel in de kuip waar we helaas moeten vaststellen dat er morgen geen wind is en dat we een dagje in dit niets blijven liggen.

maan achter de wolken

Zaterdag, 15 juni 2024

Belitun. -  S 01°  51’630. E 106° 32’00

De naam van het eiland heeft verschillende spellingen en kom er niet uit of het nu Belitun, Beliton, Billiton of Bilitung is. Telkens zie ik de spelling op een andere wijze en vandaar dat jullie in de voorgaande blogs, de naam telkens anders gepresenteerd is. Ik ga het niet veranderen en het geeft aan hoe het hier beleefd wordt. Het anker ophalen om 7 uur onder toeziend oog van twee schildpadden en René haalt een visnet op met zijn anker. Er moet een mes aan te pas komen om de Blue Spirit de vrijheid te geven.

De ochtendzon geeft de grote stenen extra kleur en schuiven de gevaarlijke ondiepte voorbij om het schip weg te draaien naar de vrijheid of naar het onbeschermde. Elke zaak heeft twee kanten om te beoordelen.

Vlak na het rif rol ik de fok uit en de wind draagt de Queen B de zee over. Rustig en gestaag en stel me in op een lange tocht maar onverwachts neemt de wind toe en wordt het een prettige snelle tocht met een gemiddelde van 5 knopen. Gas geven door een beetje meer genua, het grootzeil minderen of ietsje meer om de genua niet helemaal af te schermen. De balans zoeken en het zoet is al snel dat de Blue Spirit zuchtend en kreunend het strijdperk moet verlaten. De gashandel in de achteruit zodat de vaanstand van de schroef in werking komt om net dat beetje extra te geven. Een slagje extra met de lier of een beetje minder, ik blijf bezig, en de wind vindt het geweldig en geeft me de beloning. De mast van de Blue Spirit wordt optisch kleiner en zie op de AIS de afstand tussen ons groter worden. Ik draai me om naar Jacqueline en zeg nog: Leuk dat zeilen hè!

Koken aan boord, een maaltijd eten in de kuip met een koffie na op de kuipbank net voor de duisternis. De wolken worden donker, de lichtflitsen van het onweer in de verte geeft een sinister beeld alsof er een flinke ruzie is daarboven. De halvemaan geeft een lichtend pad en lokt ons mee de oneindigheid in totdat de maan een donkere wolk als bescherming opzoekt en ons achterlaat met de piepjes van de AIS en het lichtend pad op het scherm van de Kaartcomputer.

Vrijdag, 14 juni 2024

Belitun

Grote pannen gevuld met zeekomkommers staan te pruttelen onder een afdak. Een houtvuur van hardhoutenstammetjes zorgt voor de warmte. Een jonge vrouw staat te roeren als een kruidenvrouwtje in de grote pot of schaal. Vriendelijk nodigt ze ons uit om verder te kijken en zie de vervolgstappen om een zeekomkommer uiteindelijk verkoopbaar te maken. Na de soep gaat de komkommer op een soort barbecue en wordt door de warmte van het houtvuur op afstand opgewarmd, gerookt en gedroogd. Dan een paar uur rusten en invriezen en vervolgens wachten op een Chinees die er in China een moord voor doet. Natuurlijk worden ze hier gegeten maar dat geldt dan als zeer luxe eten en is duur. Jacqueline besteld een bord met zeekomkommer maar kan de extra luxe en smaak niet helemaal waarderen.

Voor het bezoek aan de zeekomkommerfabriek hebben we boodschappen gehaald voor het vertrek van morgen. Kopen de groenten bij een stalletje aan de weg en brengen de scooter terug bij het verhuurbedrijf zodat de meeste voorbereidingen zijn genomen. We worden steeds gemakkelijker in het vertrekken wat vroeger een hele dag van voorbereidingen kostte is nu binnen twee uur gedaan. Na het opruimen van de boodschappen varen we naar Eddy om de was op te halen maar helaas is deze weer niet klaar en gaan, om de wachttijd op te vullen, naar een bar met een mooi zwembad. Jacqueline en René zwemmen hun baantjes en ik houd me bezig met de socialmedia. Na de ontspannen en lekkere lunch varen we terug naar de boot waar ik eindelijk de rust kan vinden om de motor na te lopen en jawel de generator op te starten. Wat een zoet genoegen om een probleemloos opstartende generator mee te maken en die ook nog een flinke boost verse lading weet te geven aan de accu’s.

Krullende golven samen met de toenemende wind laten de Queen B rukken aan de ketting en valt het niet mee om in de bijboot te stappen om in de avond bij de ongezeliige Chinees het bezoek aan Belitun af te sluiten.

Vuurtoren Lengkuas

Donderdag, 13 juni 2024

Belitun

Het wasgoed is niet op tijd klaar maar wordt beloofd voor morgen. Zal wel extra goed gewassen worden. Bij het biertje aan de lange tafel schuift een Indonesische man aan, die een boottour wil verkopen. Jammer voor hem want we hebben vandaag de trip gedaan. Bij het gesprek over de activiteiten van de tinmijnen geeft hij aan, dat hij één van de illegalen is die nog steeds tinerts verzamelt. Hij beaamt het negatieve milieueffect maar de tin-roepia’s zijn een welkome aanvulling op zijn verminderde inkomsten van het toerisme.

De meeste mensen gaan naar Bali omdat de luchtvaartmaatschappij sinds de coronatijd, de tickets naar Belitun verhoogd hebben. Je staat er vaak niet bij stil wat voor een effect het heeft als een vliegbestemming duurder wordt. De stranden en de resorts zijn leeg, de rondvaarboten zijn onderbezet, de restaurants krijgen geen gasten. De wegen zijn leeg, de tinmijnen zijn gesloten en de grote Maleise ondernemingen kopen de grond om palmbomen te planten. Dit lijkt me een zorgelijke ontwikkeling voor het eiland.

Vanochtend staan we met snorkelspullen bij de boot van Anton waar we met zijn drieen de enige aan boord zijn. Onderbezet want de boot kan makkelijk 20 mensen vervoeren. Toch heeft Anton er zin in en brengt ons naar een zandplaat midden op zee. 10 Centimeter water op hagelwit zand en wandelen midden op de zee over een zandbult. Leuk maar niet erg bijzonder.

Vervolgens naar het eiland met de vuurtoren. De vuurtoren (1883), als een bouwpakket van stalenplaten in elkaar gezet, en torent met een 50 meter spierwit boven de heuvel uit van het eilandje. Jammer dat we niet naar boven kunnen en blijven onderaan de voet staan, glazig naar boven kijkend en vraag me af hoe het vuur of licht gegenereerd is geweest in die tijd. Petroleum vergasser?

Grote granieten stenen van 65 tot 200 miljoen jaar oud, liggen rond en op de eilanden gestrooid.  Vanuit de toren moet het een geweldig uitzicht zijn over het heldere water met de koraalriffen en de granieten stenen op de diverse eilandjes rond Lengkuas.

Anton brengt ons naar een snorkelplek en geniet van de grote hoeveelheden gekleurde vissen en de vele soorten koraal. Na het snorkelen naar een eiland waar we een kop koffie drinken en een bezoek brengen aan een grot. Deze grot is eigenlijk geen grot maar een overspanning van de grote granieten stenen die in de holtes tussen de keien een vorm van grot vormt. Veel vleermuizen worden door ons opgeschrikt en met een flinke spanwijdte fladderen ze van het licht naar de donkerte waar we ons in bevinden.

Al met al een leuke excursie en opnieuw veel bijgeleerd van de bouw van vuurtorens want bij het zien van deze toren en het opzoeken op internet kom je veel leuke wetenswaardigheden tegen. Het zusje van de lange Jaap uit Den Helder staat hier mooi te zijn.

Met de voeten in het witte zand drinken we een biertje en kijken uit over de gevaarlijke ondieptes die rond het ankergebied liggen.

Woensdag, 12 juni 2024

Bilitung

Een dag met niet al te belevenissen en niet het Nederlandse gejakker om van alles te zien. In het boek Los van alles staat duidelijk dat zeilen werken is en met het zeilen wordt niet alleen de actie zeilen bedoeld maar ook de organisatie eromheen. We huren de scooter voor een paar dagen meer om een vervoermiddel achter de hand te hebben. Een whatsappje stuur ik naar Irfan om te vragen of we onze visa voor dertig dagen kunnen uitbreiden. Helaas lukt dit niet want dat kan pas aangevraagd worden 14 dagen voor de vervaldatum. Met de dinghy naar de wal om bij Eddy de was in te leveren en praten wat bij met een colaatje.

Terug aan boord vatten we het plan op om een vissersplaatsje te bezoeken en gaan met de bijboot naar de wal om met de scooter eerst de supermarkt aan te doen en komen al snel in een typisch Indonesisch arm vissersplaatsje waar enorme hoeveelheden visjes liggen te drogen. Een schipper laat trots zijn vangst zien en toont zijn voorraad visjes in een pekelvat met wat stronken hout erop. Hij laat ons een stukje kroepoek proeven en zegt daarbij dat deze kroepoek gemaakt is van deze gedroogde visjes. Het smaakt uitstekend en begrijp nu ook waarom zelfs deze kleine visjes waarde hebben.

Van de vissersplaats naar een warung om de lunch te doen en strijken neer aan het einde van de weg bij onze ankerplek. Het is handen en voeten werk om elkaar verstaanbaar te maken en René die duidelijk aangeeft NO SPICY krijgt natuurlijk extra spicy. Met veel excuses wordt het goedgemaakt en eet René de normale hoeveelheid capsacine, het bestanddeel in de pepers, die het zo heet maakt.

Een groot onafgewerkt bouwwerk, alleen de betonnen wanden en stutten staan overeind, blijkt een hotel in aanbouw te zijn geweest. Als ik navraag waarom dit gestopt is, zeggen de dames dat het project is stil komen te liggen door omkoping.  Bij de broer van de kokkin spreken we af om morgen met een boot een tour te maken van 5 uur naar de vuurtoren die in 1852 door de Nederlanders is geplaatst.

Al met al genoeg te doen gehad kunnen we het niet laten om de baard van het schip te schrapen. Dikke groene slierten wier hechten zich snel vast aan de waterlijn en kunnen met schraper en borstel verwijderd worden.

Open pit tinmijn.

Dinsdag, 11 juni 2024

Belitung

Opnieuw overvallen door een hoosbui op de scooter. Nu berg ik wel angstvallig de gsm op in de waterdichte rugtas. Met de scooter op zoek naar het industrieel erfgoed van Indonesië, de tin exploratie. Industrieel erfgoed is wat cynisch bedoeld want er zijn letterlijk hele bergen met erts afgegraven en met bulkschepen naar Nederland vervoerd. De tin is ontdekt al tijdens de periode van het sultanaat(1710) en de Nederlanders kregen hier kennis van en dwongen de sultan tot het alleenrecht van koop. Nadat de VOC in 1799 zijn deuren sloot nam de regering de bezittingen over en nationaliseerden de tinmijnen. Sultan kwaad maar ook de chinezen die in de mijn werkten. Een periode van opstanden zorgden voor een rumoerige tijd. Er werd steeds meer tin gevonden zodat er meerdere locaties waren die de Nederlandse Maatschappij Billiton onder beheer hadden. Alle erts werd in Rotterdam bewerkt tot zuivere tin en lieten een verwoest ontbost landschap achter.

De Open Pit Nam Salu is de mijn die we bezoeken en laten onze scooter achter bij de gesloten receptie. Er is een toeristische attractie van gemaakt. Vijfhonderd meter wandelend naar boven komen we bij een gigantische afgegraven put met een groen meer in de verre diepte. Er zijn enkele schachten die het laatste beetje tin uit de mijn hebben geperst. Mooi door zijn lelijkheid. De Nederlandse Tin Maatschappij in Rotterdam is opgeheven toen Soekarno de mijnen in 1956 nationaliseerde. Tinmijnen raken uitgeput, maar de oppervlakte van Banka en Belitung bevatten in de bovenlaag tin. Deze toplaag wordt afgegraven en hierdoor ontstaat er verlies van landbouwgronden en ontbossing. De tin maatschappij van Indonesië schraapt nu met grote baggerschepen de zeebodem af en verwoesten de koraalriffen rond Bangka al voor 60% en het water is troebel geworden zodat veel zeeleven afsterft.

Dit is een regelrechte milieuramp maar de wereld is afhankelijk van tin en dat wordt vooral in Indonesië en China gewonnen. Tin wordt gebruikt in soldeerverbindingen zoals op printplaten, metaallegeringen zoals brons.

Met de opgedane indrukken rijden we terug naar de boot en worden nu geconfronteerd met de ongebreidelde palmboom plantages. De palmboom levert een palmpit of noot en deze wordt geperst voor de palmolie. Voor deze plantages worden nog meer bossen weggekapt en de palmboom verstikt door zijn bladerdak alle nieuwe aanplant. Het is een dorre donkere vlakte onder de bomen en het landschap wordt eentonig. De vrachtwagens vol met palmpitten rijden af en aan naar de perserij. Een beetje beduusd van deze aanslag op het milieu en het verlies van ongerepte natuur rijden we naar Eddy voor een biertje.

Eddy is de beheerder van een haveloze kroeg maar werpt zich op als vraagbaak voor de zeilers. Alles weet hij te regelen en kunnen bij hem de was kwijt, immigratie vraagstukken en natuurlijk als praatcafe en ontmoetingspunt.

Ter lering en vermaak:

Eindelijk, in 1850, namen Prins Hendrik der Nederlanden, een broer van Koning Willem III, en Baron van Tuyll van Serooskerken het initiatief Billiton te exploreren, en zo mogelijk te ontginnen. Door hun invloed werd een ‘zeer geleerd heer’, een zekere dr. M. Croockewit, door het gouvernement naar Billiton gezonden, die na enige weken verblijf aldaar te Batavia terug kwam met de mededeling dat er op dat eiland in het geheel geen tinerts voorkwam! Wel hing de ‘zeer geleerde’ een levendig verhaal op van ‘het allerijselijkst lelijk landschap’, de armoede van de bodem, de kwade gezindheid der bevolking, die ‘werkte’ met uit zee opgedolven vergiften enz. De mededelingen van dr. Crookewit waren verre van bemoedigend en maakten dan ook een schier verpletterende indruk op de heren Loudon en Van Tuyll van Serooskerken, inmiddels door Prins Hendrik herwaarts gezonden om den toestand persoonlijk op te nemen. John Loudon zou zijn naam oneer hebben aangedaan indien hij zich zonder meer bij de ontnuchterende mededelingen van de ‘zeer geleerde’ geoloog had neergelegd. Met de energie, zijn geslacht eigen, besloot hij, ondanks alles zelf op Billiton een onderzoek in te stellen. Want tegenover vele officiële mededelingen dat de Billitonse bodem geen tinerts bevatte stond de vaste overtuiging van mannen als dr. Schwaner en Junghuhn, die het ‘een natuurkundig wonder’ achtten als het eiland géén tinerts bevatten zou. Den 21e Juni 1851 scheepte men dus voor Billiton in en bereikte in de vroegen morgen van de 27e d.o.v. het eiland.

Onder de Billiton-wal gelegen wachtten de reizigers het aanbreken van de dag af en de in al haar glorie achter de Billitonbergen oprijzende zon scheen een voorspelling te bevatten, dat voor het in rustige rust dommelende eiland een schone toekomst was weggelegd.

De grote dag

In de loop van de dag ging het reisgezelschap onder grote belangstelling van de zijde der bevolking aan wal en werd door den Depati het hoofd van het eiland, vrij goed ontvangen. Toen echter de heer Loudon hem het doel zijner komst mededeelde, bezwoer de Depati hem, dat Billiton geen korrel tinerts bevatte; dat hij zelfs nog nooit dergelijk erts had gezien enz. enz. Toch lieten de Hollanders zich niet uit het veld slaan en besloten zij voor een nader onderzoek op Billiton te blijven. Weinig dachten de leiders van den exploratietocht dat deze zo spoedig met succes zou worden bekroond. Want terwijl de heren Loudon en Van Tuyll zich nog met de Depati verstonden over de huisvesting van net gezelschap en andere te nemen maatregelen, had een Indisch jongmens een zekere C. den Dekker, die de tinerts-winning te Banka had leren kennen, en die verzocht had als volontair de tocht mee te maken, zich van het gezelschap afgezonderd en was geheel alleen op stap gegaan, op zoek naar tinerts. Met een hem aangeboden talent had hij dadelijk het vertrouwen weten te winnen van een der Billitonnezen, die hem, dicht bij de landingsplaats, een plek aanwees, waar de bodem tinertshoudend was.

Den Dekker stelde daar onmiddellijk een onderzoek in en laat in de middag, toen de avondschemering reeds intrad, kwam hij in het pas opgeslagen kamp van het gezelschap terug, triomfantelijk zwaaiende met een klapperdop, gevuld met door hem gevonden tinerts. De vreugde onder de tochtgenoten was begrijpelijkerwijze groot; reeds op den eerste dag van hun aankomst hadden zij het tastbaar bewijs verkregen dat Billiton erts-houdend was en een van een zelfde samenstelling bevatte als het zo rijke Banka. Vol vreugde, hoop en verwachting op den dag van morgen legden de pioniers zich die avond ter ruste. En terecht; want in die klapperdop, gevuld met erts van nog geen kilogram gewicht, gloorde een grote toekomst; die weinige korrels erts voorspelden de geboorte van de thans zo machtige Billiton Maatschappij!

En dit feit nu, zal men morgen op waardige wijze herdenken.

De vraag rijst reeds dadelijk: Waarom hield men de ertsrijkdom van Billiton voor verschillende onderzoekers zo angstvallig geheim ? De oplossing is vrij eenvoudig. De Billitonse vorsten begrepen maar al te goed, dat wanneer het bekend was dat hun land ertshoudend was het Indisch gouvernement de ontginning daarvan ter hand zouden nemen; er ambtenaren heen zou zenden, gesteund door de nodige bajonetten en dat het dan gedaan zou zijn met hun nog feodale rechten en willekeur. Aan iedere Billitonnees was het door zijn vorst ten strengste verboden tegenover vreemdelingen ook maar te zinspelen op den tinrijkdom van het land. De overleveringen zeggen zelfs, dat meerdere landskinderen overtreding van dit verbod met de dood moesten bekopen. Des te bewonderenswaardiger was dus de prestatie van de jeugdige Den Dekker, die reeds de eersten dag zó zeer het vertrouwen wist te winnen van een der Billitonnezen, dat deze hem onmiddellijk een ertsvindplaats aanwees.

De Billiton-carrière van deze man was even schitterend als het begin. Begonnen in de zeer nederige betrekking van ‘klerk bij de tinwinning’ klom dit eenvoudig jongmens, door zijn energie en doorzicht geleidelijk op tot administrateur-directeur der – in die dagen nog geprononceerd aristocratische! – Billiton-Maatschappij. Dit lichaam heeft aan Den Dekker dan ook onnoemelijk veel te danken; hij hielp het door menige crisis heen. De uitnemende organisatie der Billiton Maatschappij was hoofdzakelijk zijn werk. Na dertigjarige dienst trok hij zich uit het particuliere leven terug; hij overleed in 1898. De naam van Den Dekker zal morgen in dankbare herinnering worden herdacht.

Lokale bijboot

Maandag 10 juni 2024

Belitung.

Bij een scooterverhuur, 1 kilometer van het restaurant, halen we de prima scooters op en gaan op weg om opnieuw een Indonesisch eiland te verkennen. De straten zijn schoon, opgeruimd, de wegen zijn goed en het lijkt me een rijk eiland in vergelijking met de andere plaatsen in Indonesië. De eerste indrukken zijn prettig, weinig bergen en groen. We zoeken de kustweg op richting Tanjun Padang. Een leuke vissersplaats met uitzicht op zee als je langs de huizen kijkt. De mensen zwaaien vriendelijke de kinderen proberen een praatje om de eerste lessen Engels in praktijk te brengen.

Doorrijden langs de mooie asfaltweg makkelijk 60 tot 70 kilometer per uur op de scooter vliegt het landschap aan ons voorbij. De afstanden zijn groot en opnieuw heb ik geleerd dat Bangka en Billiton kleine eilandjes zijn in de Gordel van Smaragd maar mijn beleving is anders. Al snel zitten we meer dan een uur op de bromfiets en komen aan in een drukke stad. Brede banen maar opnieuw met een rijke geschiedenis.

Na beëindiging van de Nederlandse bezetting door Napoleon, was Billiton Engels maar na de naoorlogse onderhandelingen om de landsgrenzen opnieuw vast te leggen, die natuurlijk eeuwig duurden plantte Nederland demonstratief de vlag op Bangka-Billiton en plaatste een Nederlands leger ter bescherming van het zogenaamde toegeëigend recht. Enkele jaren later accepteerden de Engelsen het eigendom en Nederland trok zijn leger terug. In Tanjun Padang bleven 1 adjudant en 10 oorlogsinvaliden achter, die het eiland moesten beschermen tegen de Engelsen en de lokale piraten die er toen nog waren. De Nederlandse huizen, droogdokken, kranen en andere bouwsels zijn nog te bezoeken in de stad. Helaas missen we enkele musea die de stad nog rijk moet zijn.

De kust kenmerkt zich door de grote witte stenen die als strooigoed op het strand liggen. Grillig maar sfeervol, de restaurantjes hebben de plekken langs het strand gevonden en er zijn legio hutjes gebouwd waar de lokale mensen in het weekend kunnen ontspannen. Het eten wordt vanuit de warung naar de hutjes gebracht. Ik typeer ze als de lambal-hutjes.

In een koloniaal museum treffen we een vreemde collectie artefacten. Bij de entree van de ruimte zie ik een vitrine waarbij ik het niet kon laten om te zeggen: Kijk een steen! Een collectie wapens, sabels en degens, wat snuisterijen, gebruiksvoorwerpen uit de koloniale tijd en een paar maquettes van tinmijnen. Dit museum is een museum en begrijp nu dat een conservator meer moet zijn dan een wetenschapper met een kwastje in de hand en een loep voor de ogen. Dit museum heeft geen verhaal, geen goede uitleg en het is meer een verzameling goedkope objecten. De deur staat open en we glippen naar buiten waar een aantal klimtoestellen voor kinderen staan. Iets verder zie ik een dicht betraliede kooi en zeg voor de lol, daar zullen wel apen in zitten. En wat blijkt, inderdaad huizen er een paar Makaken in erbarmelijke omgeving en wat verder op nog meer dieren. Het is een vergeten dierentuin met slecht onderhoud. Vervuild en de kooien zijn te klein, vogels zoals reigers, duiven, arend maar ook een aantal krokodillen. Wat een trieste omgeving en we hebben medelijden met deze dieren. We gaan via het desolate museum maar snel naar de scooter. Het valt me op dat ze geen gastenboek hebben liggen.

Onderweg vanuit de stad worden we overvallen door een hoosbui die alles doorwaternat maakt en zo ook weer mijn elektronica. De telefoon in de broekzak kan ik uitwringen en koop snel een paar servetten in een winkel om het contact met de wereld te behouden. Thuis aan boord geeft de telefoon het alarm dat deze te nat is om op te laden en geef de telefoon de ruimte in de rijstbak.

Vol verhalen en indrukken eten we bij een strandtent met uitzicht op de Queen B en de Blue Spirit, twee ankerlichtjes wiegen mee met de deining.

Kaart van maatschappij Billiton.

Zondag, 9 juni 2024

Belitung.

Volgens de legende dankt Belitung zijn naam aan het vroegere verblijf van Balinese Hindoes op het eiland en is de naam afgekort van Bali-potong. Tijdens de koloniale tijd stond Belitung (of Billiton in het Engels) bekend om zijn mijnen met tin en in 1824 werd het eiland door de Engelsen overgedragen aan Nederland. Door de mijnbouwindustrie was op een bepaald moment van de bevolking 60% chinees. Veel arbeidskrachten werden ingevoerd uit China de zogenaamde koelies maar ook de kennis van het ontginnen van tinerts was bij de chinezen in goede handen.

Dit zijn allemaal weetjes waar je geen weet van hebt als je met een mooi bakstag windje van ankerplek naar ankerplek vaart. De 25 mijl vliegen dan ook snel voorbij met uitzicht op de grote stenen die voor de kust liggen, de heuvels van maximaal 500 meter hoogte, de witte stranden en de groene rand beloven een mooie bestemming.

In de verte liggen 4 andere zeilboten op de geadviseerde ankerplaats van de almanak. Altijd leuk om collega schippers tegen te komen want we zijn maar weinig schepen tegengekomen sinds de afvaart van Lombok.

Rond 15h00 het anker in 5 meter diep water en lanceer de bijboot om de eerste stappen op het land te zetten. Bij een ongezellige Chinese overkapping eten we een goede vismaaltijd met een Bintang in de hand, is het laveren met de Queen B tussen de stenen banken snel vergeten.

passeert zo een visserschip ons in de nacht?

Zaterdag, 8 juni 2024

S 02° 42’ 569  E 109° 01’ 772. -  Belitung.

Zacht ruisend water. Af en toe een brekend golfje maar het blijft weinig wind. De marifoon knettert met de boodschap dat de Blue Spirit onder de 2 mijl voortgang vaart en daarom de motor start. Ik kijk op de snelheidsmeter, en wil niet zeggen dat het hard gaat, maar de Queen B vaart 2,8 tot 3 mijl over de grond. Ik zeg toe dat ik hem zal volgen en start ook de motor. Vijf minuten later roept de Blue Spirit dat hij toch de motor weer uitgezet heeft en dat hij weer wat vaart heeft. Ik moet me inhouden met lachen en stop de motor om gewoon de vaart van 3 mijl erin te houden. Het gaat niet snel, wel langzaaaaam, maar kan de goede modus wel vinden. Ik kan makkelijk praten want ik word gesteund door Jacqueline, een maat, die nachtrust geeft.

De maan geeft zich niet bloot en zie vanuit de kuip de vele lichtjes van de vissersschepen die ons voorbij varen. De Blue Spirit ligt op anderhalve mijl van de Queen B aan stuurboordzijde. Een visser denkt meer vis te vangen tussen ons in en deze houdt me flink bezig want voordat ik door heb wat het plan is van de schipper heeft het me meer dan een uur beziggehouden. Een andere boot laat af en toe met een schijnwerper zien waar hij ligt of wil zich vergewissen wat die twee rode lichtjes betekenen.

Onderweg puzzelen we de mogelijkheid uit voor een tussenstop en Jacqueline vindt een inham op Belitung en gokken op een rustige plek. Een overleg met René en vindt dit een prima plan om een rustige nacht tegemoet te gaan. Jammer dat hij de draai tussen waken en slapen niet helemaal kan vinden zodat één nacht goed gaat maar een tweede nacht wordt zwaarder voor hem.

Rond 15h00 volgen we de route tussen de stenen bommies en rotsrichels. Even slikken als de dieptemeter bij 3,5 meter aangeeft maar al snel zitten we weer in 5 tot 6 meter water. In de baai ankeren we niet helemaal uit de wind maar liggen veilig voor de nacht. We blazen de bijboot op om René van zijn bootje te halen en drinken een ankerbiertje met een simpele maaltijd. We zijn op Belitung, of is het Billiton?

Vrijdag, 7 juni 2024

Gelan. --  S 02° 42’ 569  E 109° 01’ 772

Overal water, onder, naast en boven het schip. Opgeslokt worden in een mistgordijn van hevige regenval. Het water klettert, roffelt en laat me natregenen zodat het zout van de huid spoelt. Het dek spoelt schoon en help met een borstel de afvoer van wat zand mee. De lijne spoelen schoon, het grootzeil vangt het water op en strooit het uit over de opbouw. Jacqueline begint met pannen en emmers de regen op te vangen en binnen de kortste keren staan alle beschikbare schone opvangmogelijkheden vol met heerlijk helder regenwater.

Gelan waar we zojuist van zijn vertrokken is al snel niet meer te zien maar ook de eilanden waar we omheen moeten varen zijn niet meer in zicht zodat de navigatieapparatuur een uitkomst is om de route veilig te vervolgen op de motor, want er is geen wind. Waar blijft mijn voorspelde wind? René begint al over de marifoon dat zijn weerbericht toch beter is maar stelt me gerust dat de wind in de loop van de middag zal komen. De motor bromt vertrouwt en toch moet er telkens een flinke mok koelvloeistof bijvullen. De temperatuur blijft goed. Om 10h00 kan de motor uit en vangt het zeil een beetje wind met een vaart van 3,8 mijl over de grond. Zeer acceptabel maar jammer genoeg gaat de wind weer wat terug en zeilen vaak met een 2,8 of 3 mijl zodat we rekening moeten gaan houden met twee nachten.

De Blue Spirit moppert een beetje en vraagt om de motor te starten omdat het niet snel genoeg gaat. Ik meld mijn voortgang drie knoop maar René zegt dat hij maar 2 knoop vaart. Natuurlijk ben ik de kwaadste niet en start de motor maar na 5 minuten roept Rene me weer op dat hij toch maar is gaan zeilen. Met een glimlach zet ik de motor uit en ga weer over op de orde van de dag. Het gaat niet snel maar geniet toch van de mooie lucht, de veilige omstandigheden en de rust om mijn boek te lezen, “Los van alles”, Mariska Woertman.

Mariska en Tjaard heb ik ontmoet in Papeete op Tahiti als buurschepen in de Jachthaven. Een goed geschreven boek met alle voor en tegens van het zeilen op zee en met name van lange afstanden. Het boek is herkenbaar van alle reparaties en tegenslagen, maar ook van de mooie momenten zoals vriendschappen, de persoonlijke mentale verandering door de kennismaking van de diverse culturen. Het laat je zien dat je op een andere wijze kunt leven dan de voor ons vaak centraal gestelde manier van het moeten of beoordelen. Wat is geluk, hoe ervaar je luxe en nog veel meer levensvraagstukken? Het moedige in het boek van Mariska is dat ze zichzelf helemaal opengooit en haar onmacht durft te laten zien. Als de lezer geïnteresseerd is in de echte beleving van een toerzeiler over de wereldzeeën dan is dit een echte aanrader.

De Queen B vervolgt haar weg met de zachte wind, de donkere nacht zonder maan en de vissersschepen die voor ons uitwijken. De Blue Spirit blijft op gepaste afstand aan stuurboordzijde in de buurt.

Donderdag 6 juni 2024

S 03° 27’ 970 E. 110° 36’ 541 -  Gelan

De wind zet door en moet nu toch echt rekening houden met vertragen om elkaar niet uit het oog te verliezen. Met een geschatte 17 knoop wind draai ik rond half twee de fok in en reef het grootzeil. De snelheid loopt terug naar 3,8 mijl en neem aan dat de Blue Spirit de Queen B zal inlopen. Uitrekenen wanneer ik bij de Gosong boei aankom dan kan de Blue Spirit gemakkelijk 7 mijl dichterbij komen. Het nachtelijk varen midden op de Javazee is ontspannen en het is net alsof de vissers in een vaste baan varen. Een dertigtal lichten varen achter elkaar aan ver genoeg van ons vandaan. Een sinister gezicht om in de donkerte de navigatielichten te zien bewegen. Om halfzes doemt ver in de verte het zeil van de Blue Spirit op en neem aan dat hij ons wel zal inhalen totdat plots het onduidelijke zeiltje is verdwenen. Ik houd koers naar de boei en rem nog meer totdat er alleen maar een fokje open staat. Rond halfnegen als ik aankom en geen René zie besluit ik niet meer te wachten en vol gas te geven om op tijd voor donker op de afgesproken ankerplek uit te komen.

Het schip voelt zich losgelaten en dartelt met de golven mee, de golftoppen breken licht en er is nagenoeg geen swell zodat er geen remmend effect is. Ik ga een uurtje slapen en de windvaan onder toeziend oog van Jacqueline houdt de gang erin. De ontspannen nacht met drie uur slaap en het ochtend dutje geeft me een uitgerust gevoel en van vermoeidheid is dan ook geen sprake. Bij het eiland Gelan, vlak onder Kalimantan, zie ik de Blue Spirit liggen en weet nu dat hij de binnenbocht heeft genomen. Prima gevaren en René heeft de kans gehad om een uurtje te slapen. Om 16h00 het anker los van de boegrol en blaas het rubberbootje op om René op te halen voor een borrel en een avondmaaltijd.

René heeft gisteren het weerbericht bekeken en gezien dat er morgen geen wind staat, zodat het beter lijkt om een dagje te blijven liggen. Ik ben weer eens over-productief en bel mijn broer voor een vers weerbericht, maar geef een verkeerde positie door, zodat Rikus met een gunstige wind voorspelling komt voor de komende dagen. Als je kunt zeilen moet je niet wachten is mijn devies en we besluiten alsnog om morgenochtend te vertrekken op weg naar Billitung.

Zeilend vissers schip in indonesie

Woensdag, 5 juni 2024

Kumai  - S 03° 27’ 970 E. 110° 36’ 541

Met een lichte zucht van opluchting trek ik het anker op en kijk een laatste keer naar de stad met de Klotoks en de pruttelende vissers die terug naar de steiger varen. De scheepvaart op de rivier is in volle gang en vlak naast de boot schuiven grote zeeschepen voorbij.

Een veerboot met een zestal vrachtwagens met als lading nieuwe aanplant voor de palmolie, vaart binnendoor om de tegenstroom te mijden.

Het anker zit goed vast en moet mijn best doen om het stuk ijzer uit te breken uit de modder. Met de doucheslang, aangesloten op de dekwaspomp, spuit ik de ketting schoon met de modder.

De motor loopt goed maar het controlepaneel van de motor weigert de functies weer te geven waar ze voor bedoeld zijn. Het weerhoudt me niet om te vertrekken want met de thermometer controleer ik regelmatig de temperatuur van de onderdelen van de motor.

De zon klimt gestaag, de rivier volgend en een blik op de kaart houden om de ondieptes te mijden. De wind laat het afweten en zo gaan er 5 uur voorbij voordat de eerste wind zich aandient. Wat een rust als de motor uitgeschakeld wordt, de zeilen gevuld met een bries, het water weg kabbelend van het aangehangen roer van de windvaan. We zijn weer in vol bedrijf en voel me helemaal op mijn gemak.

Comfortabel geïnstalleerd achter in de kuip met een boek en regelmatig de omgeving controleren op vissers en zeeschepen. We worden geplaagd met een groot kolentransport die schijnbaar op de route ligt van de Queen B maar de afstand en de ruimte houden me iets voor gek en wijk onnodig uit. Beter alle veiligheid in acht te nemen dan in een risicovolle situatie terecht te komen.

De Blue Spirit hobbelt voor me uit maar als de wind wat meer van achter inkomt loopt de Queen B een stuk sneller en moeten de Blue Spirit loslaten en zien op de AIS een verwijderde afstand van 2,8 mijl, en ineens is er geen indicatie op het scherm. In de verte herkennen we de mast en maak me niet zo druk, we hebben een boei Gosong, op een ondiepte, als ontmoetingspunt . Het hangt van de tijd af of we dan door varen naar Belitung of afslaan naar Gelan om de nacht door te brengen.

De wind blaast met een mooie 14 knoop in het witte zeil en de Queen B haalt regelmatig de 6 knopen en merk dat we veel te hard lopen en minder iets zeil. Om 24h00 roep ik op maar krijg even een antwoord maar verder blijft de lijn stil.

Er is in de ochtend minder wind voorspeld zodat ik de gemaakte voorsprong houdt om eventueel onnodige mijlen motoren te voorkomen. Alleen in de nacht varend onder een prachtige sterrenhemel, zowel het Zuiderkruis als de Grote Beer staan in elkaars verlengde. De één wijst naar Zuid de ander naar Noord en wij denderen door naar west.

Pangkalan

Dinsdag, 4 juni 2024

Kumai

Majid staat onder de douche en zijn vrouw is nergens te bekennen. Natuurlijk zijn wij precies op de afgesproken tijd om de scooter op te halen maar afspraken zijn hier geen vast gegeven. De afspraak wordt vaak uitgelegd als in de loop van de ochtend. Wachten op een stoeltje, uit de zon, zwaaiend naar de voorbijgangers en in de gang kijken of er iemand is die kan helpen. Twee scooters komen aan en ook deze mannen gaan staan wachten op Majid. Drie kwartier later komt Majid fris gewassen en monter ons begroeten en de twee scooters van de heren blijken voor ons gereserveerd te zijn.

De vraag is waar naar toe en de keuze valt op Pangkalan, een hoofdstad van de provincie Kotawaringan. Tijdens bestuursperiode van Soekarno is er sprake geweest om Pangkalan de hoofdstad van Indonesië te maken maar door Soeharto definitief van de baan geveegd. De ambitie is te merken, want met de huidige 200.000 inwoners en de wegenstructuur krijg ik echt het stadsgevoel, zelfs een vliegveld op 5 kilometer afstand.

Gelukkig is de drukte die gepaard gaat bij een hoofdstad hier niet aan de orde. De straten zijn vrijgemaakt van zwerfvuil, moderne gebouwen tussen de oude haveloze huizen. Bij een grote markt aan de rivier gonst het van de scooters, visgeuren, slachterijen en de kledingverkopers. Een ratjetoe aan geuren, golfplaten die beschermen tegen de zon maar weerzin wekken bij Europeanen om een donkere ruimte onbeschermd binnen te stappen. Deze zorg blijkt geheel onterecht en het is een feest om binnen tussen de mensen te zijn. Veel kinderen zwermen om je heen, mensen spreken je aan met drie woorden Engels. My name is ….

Een jongen volgt ons en hoopt op een paar munten. We willen geen aanleiding geven dat geld geven een gewoonte is, zodat we de jongen een beetje negeren. Toch blijft het gênant en bij het afscheid als we bij de scooter terug zijn, maak ik de portemonnee leeg met de losse munten.

René vindt zijn telefoonwinkel waar hij beklag of opheldering wil en komt met een grote lach terug want hij is zich bewust van de vergissing en heeft weer verbinding met de hele wereld.

Op de scooter cirkelen we stad een beetje door en gaan lunchen bij een Fusion Japanner, een heftige regenbui spoelt de scooter schoon en de helmen worden door de wacht binnen gelegd.

Terug aan boord probeer ik de gasinstallatie nog eens na te kijken en constateer dat de wisselflessen slecht onderhouden worden want de rode afdichting van de kraan waar de verdeler gemonteerd is, is bij beide flessen beschadigd. Met de lege fles in de hand gaan we de stad in voor een nieuwe en dineren bij de saté-winkel.

Zittend op de grond aan een lage tafel eten en de hele familie loopt uit om naar die vreemde buitenlanders te kijken. We nemen een extra portie saté mee naar de boot om morgen tijdens het zeilen een extra maaltijd te hebben.

Moskee in Pelankan Kalimantan Borneo

Maandag, 3 juni 2024

Kumai

De weersvoorspellingen geven voor woensdag een goed moment aan voor vertrek. Het is een zogenaamd weergat want donderdagmiddag kleurt het weerprogramma een donkerblauwe kleur en dat geeft aan dat er geen wind zal zijn. De andere optie is om tot zaterdag te wachten voor een beetje wind. Wachten duurt lang en hebben het idee dat we al veel gezien hebben van Kumai zodat de maandag een mooie dag is om wat technische boodschappen te gaan doen om woensdag te vertrekken.

De diesel die besteld is, maar nog niet geleverd, ophalen bij Majid. Een scooter voor morgen reserveren en lopen door naar de ijzerwarenwinkel.

Een bijzondere winkel en de stellingen staan metershoog tot aan het plafond opgesteld waar een bediende zonder ladder als een tak-aap, om toch maar bij de kenmerken van de regio te blijven, van plank naar plank te klauteren om de diverse onderdelen die mevrouw aanwijst uit de stelling te halen.

Voor mij is het een O-ring, maar deze moet achter uit een stelling met heel veel verschillende doosjes uitgezocht worden. Mevrouw vindt het niet leuk dat ik meeloop met de bediende en ik moet wat afstand houden. Voor mij geen probleem als de O-ring vanuit een donker hol gevonden wordt.

Jacqueline wil knoopsgaten in een blouse hebben en gaan op zoek naar een kleermaakster. Waarschijnlijk is het geen leuk werkje of te moeilijk want pas op de terugweg vinden we iemand met een moderne naaimachine die het kan.

Bij de schoenmaker twee slippers repareren. Zijn schamele kar met stoeltje staat aan de ingang van de moskee en we moesten wachten voordat de schoenlapper afscheid nam van zijn bidmat. Met frissen energie en devotie gaat hij aan het werk en is zeer vereerd met de opdracht.

René heeft ruzie met zijn telefoon en raakt verstrikt in de roepia nullen. In plaats van 100.000 IDR maakt hij 10.000 IDR over en de telefoonkaart slurpt de roepia’s direkt op aan vaste kosten zodat René vertwijfeld naar connectie met de buitenwereld zoekt en niet krijgt. Daarom op zoek naar een telefoonwinkel.

Deze boodschappenlijstjes geven een goede indruk hoe het echt toegaat in een Indonesisch stadje. De vriendelijke mensen die je met alles willen helpen, je doorsturen om zo opnieuw in een verrassende andere omgeving te komen. Markten die gebouwd zijn op de gemiddelde lengte van lokale mensen, maar niet voor ons. Opletten met lopen want de golfplaten steken gevaarlijk uit.

Terug aan boord een beetje klussen zoals lijntjes aan de stootwillen, olie controleren, koelvloeistof bijvullen en rustig aan doen. In de avond haalt René ons op voor een hapje eten bij een restaurant en vinden een tafel met vetklep, naast een reparatieplek van scooters. Geen smaakvolle setting maar de kip is uitstekend. Bij een naburige fiets kopen we een mierzoete Esthe (IJsthee), want iets anders dan gewoon water hebben ze in dit restaurant niet.

Dayak, Longhouse

Zondag, 2 juni 2024

Kumai

Met een peddel in de hand glijdt de Kajak door de smalle slootjes in de jungle. Apen springen met ons mee langs de waterkant en we spotten zelfs een paar Orang oetangs. Dit blijkt bijzonder te zijn want Tiki en de Kajak-man houden de adem in. Een groot mannetje met een vrouwtje en jong komen dichterbij om ons te spotten in plaats van andersom. De smalle stroom wordt soms overwoekerd door een bladerdek van bomen of omgevallen stammen en takken die half in het water liggen. Met de peddels banen we ons een weg en zetten soms met de peddel op een boom af om de kajak op de goede weg te houden. Een adelaar, ijsvogeltjes en vissen zorgen voor de extra sfeer. Dit is genieten met als afleiding het peddelen, de rust als we even stoppen met de voortstuwing en als we terug op de grote doorgaande vaarroute zijn start de Kajak-man de grasmachine motor met schroefas, om knetterend zonder knalpot naar een Dayak dorp te varen.

Een leuke wandeling door de huizenrij waar kinderen het geweldig naar hun zin hebben bij het zwemmen in een poel water die ontstaan is na de lange regenval van dit jaar. De blanken moeten toch echt even kijken hoe goed de jongens met een achterwaartse koprol van de brug springen. Heerlijk om te zien hoe deze kinderen één zijn met de omgeving en dat zonder het blauwe licht van een computerschermpje.

Vanochtend opnieuw naar een Orang Oetang station geweest en vind het wel genoeg. Prachtige beesten, met mooi roodbruin haar maar er komt weinig gespreksstof van de dames, anders dan het rustig knabbelen van de uitgestalde groenten.

De jungle wandeling, nu bij daglicht is wel zeer leerzaam en bij de vraag hoe men kan overleven in dit oerwoud krijgen we allerlei wetenswaardigheden. Nooit geweten dat je bij het insnijden van een liaan waterdruppels uit de wond sijpelen en drinkbaar. Paddenstoelen en gekleurde bladeren zijn giftig zodat je het bij wat groenvoer moet houden om er niet dikker van te worden maar wel thuis kan komen. Als je de nacht moet doorbrengen dan altijd in de vork van takken gaan liggen, vrij van de grond. Zonder dit allemaal uit te willen proberen zuig ik deze kennis als een spons op.

Na het bezoek van het dorp is het programma voorbij en gaan we op weg naar huis. Een moesson bui zorgt voor een extra slok water in het al zo natte tropisch regenwoud.  Om 16h00 nemen we afscheid van Wendy en gaan terug naar de zo vertrouwde Queen B die braaf achter het anker op de snelstromende rivier is blijven liggen. Aan boord is het benauwd maar na het openen van de luiken al snel weer op normale temperatuur en gaan in de avond in de stad nog een hapje eten. Een mooie afsluiting van een bijzondere excursie, een echte aanrader en tot op hoge leeftijd prima te doen..

Makaken

Zaterdag, 1 juni 2024

Kumai

Het ochtend licht kleurt de palmenbladeren en de varens donkergroen en over het water komt een rode gloed van de opkomende zon. Het water stroomt met dikke blazen op het oppervlak en denk dat het een vorm van zuurstoftekort is. Onderdeks hoor ik het gerommel van potten en pannen en verwacht dat het ontbijt voorbereid wordt. De lange tafel is de landingsbaan van de wakker wordende gasten. Koffie in de jungle, een boterham met ei en de motor wordt gestart om een eind te gaan varen naar een volgend Orang Oetangs station. Het is genieten van deze rustige beleving van het oerwoud. We zijn niet alleen en de andere Klotoks volgen de uitgezette route door het natuurreservaat.

Regelmatig houdt de boot in om de gespotte apen beter te bekijken. Neusapen die in groepen leven zijn het leukste om te zien. Ze zwiepen van de ene tak naar het andere gebruik makend van allerlei houvast zoals lianen, takken, bosjes klimplant en de stammen van de boom. Springend van kruin naar kruin en Tiki, de gids en Dayak, kijkt me eens goed aan en vraagt me waarom ze die neusapen toch Blanda Monkey’s noemen?

Raadselachtig zijn die Dayak’s en houdt wijselijk mijn mond omdat ik weet dat deze groep van koppensnellen houdt. Vaak denken we dan aan kannibalisme maar dat is niet het geval. Om indruk te maken op je vriendin probeerde je iemand van de buurgemeente te vermoorden en het hoofd te scheiden van de romp. De romp werd als offer aangeboden aan de goden en de kop op een steeltje boven een vuurtje gerookt en boven de deurpost gehangen. Geen enkele meid kon een huwelijk weigeren bij een zo dapper man. De Nederlanders probeerden dit koppensnellen al in 1890 de kop in te drukken maar tot 1970 is men hier gewoon mee doorgegaan en misschien doen ze het nog wel. Overigens de Dayak’s eerden de hoofden met allerlei gebruiken en toonden veel respect, maar daar denkt het slachtoffer wel anders over.

Bij een Ranger dorp lopen we over een houten brug door het oerwoud naar opnieuw een tafel waar de orang oetangs met een speciale lokroep uitgenodigd worden om zicht te laten zien en aan tafel te gaan.

Een grote massieve mannetjesaap zit dik, uitgezakt de ene zoete aardappel na de andere weg te schransen en wij als natuuronderzoekers fotograferen er druk op los. Ik vind het kijken naar de gasten misschien wel net zo interessant als de apen, die nu wel langzaam uit de bomen komen kijken of er nog wat restjes overblijft, na de schranspartij van de Koningsaap Nova.

Een flinke regenbui dwingt ons onder de paraplu maar Nova heeft klaarblijkelijk nergens last van. Na een uur aapjes kijken vind ik het wel genoeg en treffen een familie makaken op de terugweg die vrij tam zijn en ons heel dichtbij laten komen. Er worden veel foto’s gemaakt van moederaap met babyjong.

Met een flesje cola bespreken we de dag aan tafel en proberen een spelletje kaart.

Tarantula

Vrijdag, 31 mei 2024

Kumai

Majid, de grote regelaar, brengt om 08h00 de was en wil graag de diesel afgerekend hebben. Meteen vertelt hij dat we niet met zijn drieën op de Klotok zitten maar met vier. Niet wetende wat ons te wachten staat ben ik snel akkoord. De tweede keer haalt hij ons op met bagage om over te stappen op de boot en ben bijzonder verrast.

Gūendy (Wendy) is al aan boord en ligt vermoeid op bed want ze is vanochtend om 5 uur met het vliegtuig geland en direkt naar Kumai gekomen voor de tocht naar het natuurpark. Bekend om de Orang Oetangs, die hier nog in het wild leven. In totaal 50.000, van deze bijzondere apensoort op Borneo en Sumatra. Het natuurpark heeft drie voederplaatsen waar de apen samenkomen om een catwalk voor de toeristen te presenteren.

In de nabijheid van de Ranger-nederzettingen zijn 33 geregistreerde apen die regelmatig komen eten maar er blijken 3000 orang oetangs in de verre omtrek te zijn. Unesco heeft het project omarmd en het is een belangrijke bron van inkomsten geworden voor de stad Kumai.

De boten varen af en aan en men kan kiezen tussen een tweedaagse tocht of een driedaagse. Wij kiezen voor een driedaagse rondreis en genieten van de gepaste luxe. 6 Mensen om voor 4 mensen te zorgen, bedden met klamboe op het dek met 140 graden uitzicht en vanuit een luie stoel kijken we naar de palmbladeren en de jungle. Onderweg zien we al snel verschillende apen zoals de makaken, brilaap, gibbon en de neusapen. Een gebied dat doet denken aan de Biesbosch met de doorvaartroute en de verschillende vertakkingen, in de verschillende schakeringen groen.

Bij de voederplaats komen ook de toeristen bij elkaar en al snel zitten we met een 80 mensen naar een lege tafel te kijken. We weten niet wat we kunnen verwachten maar met het plaatselijk bewegen van boomkruinen leer je al snel de aanwezigheid en de komst van de apen te herkennen. Loom, met het Indonesische tempo, slingeren ze van tak naar tak om uiteindelijk op de tafel te landen waar de Rangers zoete-aardappelen, bananen hebben uitgestrooid. Een aantal vrouwtjes apen met jongen gaan er even goed voor zitten en schransen de tafel leeg. De handjes vol en wat in de bek, vertrekken ze weer om vanavond in de top van de boom, nog wat te knagen te hebben.  De camera’s klikken, de bezoekers kijken met verwondering naar de mooie roodbruine apen die veel trekjes hebben van de Homo Sapiens. De handen, de gezichtsuitdrukking, de zorgzaamheid voor de baby’s, de kleuters die hun moeder niet loslaten maar met één hand mee eten. Het krabben met de handen om die lastige muggen weg te jagen van de huid. Jammer dat we koning van de apen Albert niet treffen en ik word al snel vergeleken met de koning vanwege mijn naam. De warmte is moordend en het transpiratie vocht gutst van het hoofd en lijf. Mijn broek is volledig doorweekt en zie eruit als een oude vent die in zijn broek heeft gedaan. Dat is nu dus decorumverlies want ik laat het maar gewoon gebeuren en ga ervan uit dat anderen het wel zullen begrijpen.

Het tweede gedeelte van het programma is een nachtwandeling door de jungle en de Ranger weet met zijn schijnwerper feilloos de beesten te vinden en weet waar hij naar moet kijken. Indrukwekkend voor mij is de tarantula-spin die op een muurtje zit te wachten op prooi. De slang in een boom, als een opgerolde spiraal op een vertakking. De dames griezelen van de spinnen en zijn blij als we aan tafel kunnen schuiven om met elkaar te dineren. De klamboe wordt al snel opgezocht na alle nieuwe indrukken van deze mooie natuur.  

Dayaks, de koppensnellers

Donderdag, 30 mei 2024

Kumai,

Opstaan met de passerende grote schepen die allemaal voor een andere lading komen. Kolen voor het eigen Indonesische gebruik van de centrales, hout, containers, palmolie, metaalertsen en olie. Grote bokken met reusachtige kranen varen de rivier op en de Klotoks, in een lange rij passeren ons met een 200 tal militairen die een dagje uit gaan. Muziek en dans, gezellig een watertje drinkend volgens goed Islamitisch gebruik. De baas moet natuurlijk het goede voorbeeld geven. Een Klotok is een lokale boot die 1 tot 4 passagiers vervoerd in een twee of driedaagse ontdekkingsreis in het nationale park Tanjung Puting. Op het dek staan wat gemakkelijke stoelen en ook het bed staat op hetzelfde dek. Een kapitein, kok, bootjongens en een gids begeleiden de toeristen naar de Unesco uitspanning.

René steekt met de bijboot de snelstromende rivier over en melden ons bij Majid, de alles-regelaar. Majid, de lokale slimmerik met twee Klotoks en een derde in aanbouw, een hotel en verhuur van scooters en motors. Hij blijkt ook nog een prima monteur te zijn met een vrouw die commercieel ook van wanten weet. De was die we met ons meedragen, daar weet ze wel raad mee en ook voor een driedaagse trip door het park kan ze ook voor ons boeken. Bij Majid regel ik 80 liter diesel en hij zal zorgen voor een wacht aan boord van de Queen B en de Blue Spirit.

Het stadje Kumai is levendig en van alle gemakken voorzien. De moskee strooit weer de noodzakelijke boodschap over de gelovigen uit, in de wetenschap dat de volgelingen, bij een vergeten oproep, van hun geloof zullen vallen. Nieuwe zieltjes win je er niet mee, wel ergernis.

Bij een schoenmaker laat ik een sandaal maken en zie met veel plezier zijn vakmanschap aan. De schoen is weer als nieuw en zelfs sterker en dat voor 0,60 Euro. Prima eten in een restaurant, zonder stoelen en als extra luxe een flesje water. Bij een ijzerwarenhandel kijk ik de ogen uit, een zaak als Engering in ’s-Hertogenbosch, ze hebben er alles, maar moet wel even zoeken. Moeder, is voor het afrekenen en de twee mannen klimmen en klauteren via de stellingen naar de oplossing van het gevraagde probleem. Moeder weet feilloos waar het ongeveer moet liggen en de twee mannen halen het op.

Bij terugkomst op de steiger bij de dinghy komen we ook de feestende militairen binnen waar het een dolle boel lijkt. De bussen zorgen voor een snelle afvoer en de rust overvalt ons weer in de haven. Al met al een interessante en leuke stad en denk hier wel enkele dagen te kunnen blijven.

In de avond een boek lezen over een reis dwars door Borneo van Cees Gloudemans, bijzondere verhalen van Heeroom Toean Glou en Cees met Lia, die de tocht van Heeroom nareizen

Klotok, houseboat

Woensdag, 29 mei 2024

S 03° 48’535 -  E  111° 47’071. -  Kumai, Kalimantan, Borneo

Mijn ogen vallen om de haverklap dicht in dromen van 10 seconden en soms wat langer. Even schudden met het hoofd, knikkebollend door de nacht. Staan helpt bij dit ongewilde soezen maar dat houdt je ook niet vol. De drie gele lampen aan stuurboord willen maar niet dichterbij komen en vergelijk het met de sterrenhemel. De helderste ster is nog niet de dichtbij zijnde zodat de koers wat stuurboord van de lichten een veilige koers moet zijn. Toch blijven de heldere gele lichten een bron van zorg en denk steeds dat ik er bijna ben. Om 03h00 passeren we het eerstgenoemde ankergebied maar het ziet er niet aantrekkelijk uit om midden op zee te ankeren zodat de koers vervolgd wordt want het zal om 5 uur licht worden en dan zal de wereld er heel anders uitzien.

Bij het krieken van de dag, geholpen door het opkomende licht zie ik dat de drie lichten, drie schepen zijn die in één lijn liggen en tegen de kust van de ingang van de rivier bevinden. Ik had me helemaal niet druk hoeven te maken en denk weer wat geleerd te hebben, hoewel toekomstige situaties altijd weer anders beleefd zullen worden.

De almanak geeft het idee dat we op een smalle ondiepe rivier varen met een aantal waypoints die gevolgd moeten worden. De rivier is niet smal, wel ondiep, maar 5 meter is water genoeg voor een zeilschip van 1,40 meter, de vrachtschepen varen met ons in de vroege ochtend mee naar binnen en vinden die jachtjes maar niets. Soms een geluidshoorn om ons op te jagen, stuiven wij uit de weg.

Op de rivier voor Kumai vinden we een mooie plek en door de stroming van eb en vloed hebben we elke dag de wal een keer aan de andere boord. Een Franse catamaran en een Engelse monohull liggen al enkele dagen te draaien achter het anker. Nadat het anker vast blijkt te liggen, vallen we als bijna in coma in slaap.

Kumai is een stad in de provincie Kalimantan Tengah op het eiland Borneo in Indonesië.

In de 17e eeuw begonnen de Nederlanders hun handelsactiviteiten in de Indonesische archipel via de VOC. Borneo, inclusief de regio waar Kumai zich bevindt, werd toen ook een belangrijk gebied voor handel door de strategische ligging en de natuurlijke rijkdommen, zoals specerijen en hout. Nederlandse invloed in de regio kreeg echt vorm in de 19e eeuw, na de Napoleontische oorlogen, herstelde Nederland zijn koloniale macht in Indonesie. Vervolgens breidden ze hun controle uit over Borneo, hoewel deze controle in sommige regio's beperkt bleef door de aanwezigheid van andere invloedrijke inheemse koninkrijken en een dicht regenwoud.

Kumai werd in deze periode een belangrijke maritieme en economische hub. De Nederlandse koloniale autoriteiten legden infrastructuur aan om de handel te bevorderen. Echter, hun invloed was meestal economisch en administratief, en minder diepgaand in termen van culturele assimilatie.

Vandaag de dag is Kumai een levendige havenstad met een mix van culturele invloeden. De stad fungeert vaak als toegangspoort voor toeristen die het Tanjung Puting Nationaal Park bezoeken, bekend om zijn orang-oetans. Wij varen inde middag naar de stad en hadden een klein dorp verwacht maar deze stad is voor Indonesische begrippen niet klein.

Laser zoeklicht

Dinsdag, 28 mei 2024

S 04° 59’782. -  E  112° 21’001  -  S 03° 48’535 -  E  111° 47’071

De wind heeft er zin in en blijft de hele dag zodat de Queen B een flinke opschieter kan maken. De golven komen van achter, maar af en toe een swell golf vanuit een andere richting zodat de dikke dame, af en toe een flinke zwieper maakt. De genua is enkele slagen ingerold en het grootzeil staat flink gereefd en toch blijven we een 5 knoop vaart houden.

Jammer dat ik de slaap maar niet kan vatten en moet het in de vroege ochtend met anderhalf uur doen. Regelmatig word ik wakker gemaakt, vanwege lichten die in de buurt of op ramkoers liggen. De windvaan houdt de koers maar moet wel rond de middag een paar keer een slagje geven, zodat het schip met zo weinig mogelijk energie de dag doorkomt. De nieuwe accu’s hebben met de weinige zonuren niet genoeg reserve om de koelkast, marifoon, AIS, kaartprogramma, toplicht en GPS aan de gang te houden. We varen nu met het meest noodzakelijke apparatuur en de yoghurt wordt steeds dunner vanwege de snel stijgende temperatuur in de koelkast.

Met een boek in de kuip, dutten en opletten, kom ik de dag door en vaar tegen de avond de baai binnen op weg naar Kumai op Borneo. Er was gewaarschuwd voor FAD’s en vissersschepen maar gelukkig valt het mee en treffen we er weinig. In de donkerte zien we 32 lichten verschijnen aan de nachtelijke horizon en weet dat het gevaar van de vis-platformen geweken is.

Nu treffen we de activiteiten van schepen in de baai en zie op de AIS een sleepboot recht op me afkomen met een slow-motion vaart van 3,2 knoop. De sleepboot met drie witte lichten en een rode lamp, trekt 10.000 kolen achter zich aan en vind het toch even verstandig om de motor te starten om een confrontatie te vermijden. De sleepboot schijnt af en toe zijn schijnwerper naar de Queen B, maar het gaat allemaal prima.

Vervolgens dagen enkele vreemde lichten op en verwacht dat deze dichtbij zijn, maar er komt geen eind aan het turen en beschouw deze maar als ver weg en toch voelt het niet lekker. Totdat een visser ineens zijn AIS aanzet en een laserlicht over het water zwaait. Ik roep via de marifoon op maar hoor alleen het onverstaanbaar melodieuze Indonesisch. Stuurboord verschijnt een blauwe knipperlamp aan stuurboord. Voor de zekerheid René oproepen hoe een blauwe flikker te interpreteren, volgens hem een visbootje! Met dezelfde conclusie vervolg ik de vaarrichting en zie inderdaad het blauwe licht van plaats veranderen en sla er geen acht meer op. Nu krijgt René de volle laag van het laserlicht en de marifoon begint te kraken met allerlei minder melodieus koeterwaals waaruit de conclusie getrokken kan worden dat er iets niet in de haak is. De Blue Spirit wijkt uit en vaart het visschip aan bakboord voorbij. De rust op de marifoon is weer terug. Ik roep René nog op dat als hij me blij wil maken met een cadeautje voor mijn verjaardag dat het zeker dezelfde laserlamp moet zijn. Het blauwe flikkerlicht bleek het einde vaan het net te zijn. De Queen B heeft met zijn diepgang en doorlopende kiel niets van het visnet gemerkt.

De vermoeidheid begint toe te slaan, vanwege het weinig slapen en de lampjes die talrijk zijn, zorgen voor de oproep van René om te gaan ankeren. Een 12 mijl verderop liggen een aantal schepen in 10 meter water voor anker en daar zullen we best bij kunnen. Bij nader inzien is het toch verstandiger om gebruik van de wind te houden en zo vaart te houden om op tijd aan het begin van de rivier te komen. Knikkebollend en alert op de omgeving blijft de Queen B de nacht onveilig maken.

De mop.

Maandag, 27 mei 2024

Bawean. -  S 04° 59’ 782. E. 112° 21’ 001

Een uitgebreide lunch in een warung zodat vanavond op zee niet uitgebreid gekookt hoeft te worden. We zitten op de veranda van het restaurant, met uitzicht op de baai waar we geankerd liggen. De bestelde maaltijd duurt even, wachten duurt lang en kunnen de andere werkzaamheden van dichtbij volgen.

Een lid van de schoonmaakploeg komt met een mop de tafel naast ons afmoppen en vervolgens mopt ze met dezelfde mop de vloer. Jacqueline en René kijken met afgrijzen naar onze tafel en leggen het bestek uit voorzorg maar even op het bord. Het eten smaakt uitstekend, maar de mop blijft ons een beetje achtervolgen.

In het dorp worden we herkend vanwege de verschillende wandelingen en de kinderen beschouwen ons nog steeds als een bezienswaardigheid. Boks uitdelen en high fife, vriendelijk lachen naar de moeders die hun kinderen aansporen om vooral te zwaaien. De moeders of jonge meisjes willen graag op de foto zodat het als een warm bad voelt. Toch moeten we verder en stappen om 14h00 in de bijboot om voor te bereiden voor vertrek.

De zon bakt en de tijd die ik nodig heb om het anker uit de modder te trekken is lang genoeg om te kunnen verbranden. Met pet op gaat het anker de kluis in en rol het grootzeil uit om van begin af aan te zeilen.

De motor loopt om wat drinkwater te maken en extra stroom op te wekken voor de accu’s. De nieuwe accu’s hebben een wat tegenvallende capaciteit en dat in combinatie met wat beperkte zonuren geeft een niet toereikende hoeveelheid stroom, om met koelkast en de navigatie spullen de nacht door te komen. Na een halfuur gaat de motor uit en pakken we de volle wind als we uit de beschutting komen van de kaap waar het mooie vuurtorentje op staat.

De golven zijn kort en steil, de wind met 17 knoop fors zodat er al snel te veel wind staat voor de zeilvoering en moet er verder gereefd worden. De windvaan kan het niet aan en giert de Queen B door het water met grote wijde bochten.

De snelheid is hoog en dat kan een probleem worden bij aankomst in de baai bij Kumai op Kalimantan, want daar zouden veel FAD’s en schepen zijn, en dat is bij nacht niet prettig varen. De Queen B loopt de Blue Spirit flink uit en ik minder in de avond zeil om weer bij elkaar te komen. De gloeiende spijker in de verte wordt langzaam weer een helder lichtje, en dat geeft rust om zo bij elkaar te blijven.

De Javazee is ondiep zodat er op de vreemdste plaatsen visaktiviteit plaats vindt. Schepen met netten, sleeplijnen en de zogenaamde FAD’s liggen op het traject in de weg. De deelnemers van de Sail2Indonesia zien het als klaag-materiaal en waarschuwen voor de grote risico’s. Uiteraard is het vervelend om onverwachte lampjes in de nacht te zien maar de andere zijde is dat door de lichtjes en het uitwijk gedrag van de vissers ik me een stuk veiliger voel in de nacht dan overdag.

Jacqueline heeft wat last van de bewegingen van de boot en ik geniet van de opkomst van de volle maan. Een zachtgele bal, met rode randen, de omgeving in een romantisch licht weet te zetten maar jammer genoeg snel schuil gaat door achter de wolken te kruipen. Indirect blijft de zee verlicht, de regelmatige witte kammen van de golven lichten op in het donker. Het sterrenbeeld de Grote Beer wijst de weg naar het noorden, maar het Zuiderkruis die ook duidelijk te zien is, geeft de weg naar het zuiden aan.

We zitten op een bijzondere positie zo vlak bij de evenaar en speur de nachtelijke hemel af om enkele satellieten te zien passeren. Dit is genieten en als je eenmaal de zee gewend bent, dan went de wal moeilijk.

Kolentranspot vanaf Borneo

Zondag, 26 mei 2024

Bawean

Grote kolenbakken versperren het uitzicht van de kuip. Het blijkt een uitvalshaven voor de vele kolentransporten in Indonesië. Eergisteren heeft de Blue Spirit een gebroken spinnakerval opgelopen en René vraagt me om een handje te helpen. Rond tien uur sta ik met pet in de kuip en bespreken het aanvalsplan spinnakerval. René heeft geen moeite met hoogte zodat hij via de maststeps (toch makkelijk die inklapbare trede’s) naar boven en probeert een pilotenlijn met gewichtje te laten zakken. De mast staat wat naar achter getrokken, dat doen nu eenmaal de snelheidsduivels om scherper aan de wind te kunnen varen, zodat de lijn met gewicht met geen mogelijkheid te haken valt. De zon sloopt ons, hevig transpireren, moe worden van het klimmen, geconcentreerd hengelen met een ijzerdraadje op een moeilijke plek. Na enkele koffies, colaatje en glazen water is de klus geklaard en spreken af voor een wandeling over het eiland.

Het is een klein eiland maar in deze contreien is al het kleins toch groot. Op verkenning door de straten en zwaaien als sinterklaas de openhartige kinderen goedendag. Zwaaien naar de gesluierde vriendelijke dames op de scooter en de mannen zwaaien wat gereserveerder. Bijzonder vriendelijke mensen en worden onderweg verschillende keren aangehouden en gevraagd naar onze naam en waar we vandaan komen. De Nederlanders liggen goed in de markt en één van de heren komt trots vertellen dat hij meerdere keren in Rotterdam is geweest. Een slanke mooie gouden minaret toren steekt uit boven de armoedige behuizing en staat in schril contrast met de zogenaamde rijkdom op Bali. Van de dorpskern de heuvel over naar een ander dorp waar we enkele mannen treffen die een houten boot aan het bouwen zijn. Trotse scheepsbouwers die met houten pennen, wat zaagwerk en de goede houtenspanten een mooi schip weten te construeren. Vliegeren is een vermaak en met wat plasticfolie en wat plakband weten ze erg mooie vliegers te maken. Ergens anders heb ik een vlieger gezien in de vorm van een schip, drie masten met zeilen die voor de lift zorgen. Een ware vliegende Hollander

De warmte slaat opnieuw toe en we zijn toe om wat te gaan drinken. Er blijkt geen drinkgelegenheid te zijn en moeten een koelkast plunderen van een supermarktje waar we een heerlijk sinas opdrinken op de stoep voor de deur. De kooien met vogels versieren de huizen, families zitten op de mat voor het huis en eten zonder bestek. Het is heel primitief maar de scooter en de smartphone zijn bij jong en oud heilig.

Bij een supermarktje weten we zowaar wat groenten en fruit te kopen en lopen in de avond bij een warung naar binnen. Een mandje met vis lijkt de menukaart en we maken een selectie van de vis. Deze wordt met wat soja geroosterd en geserveerd met wat witte rijst. Geen groenten, geen vlees, geen bier of frisdrank. Een vruchtensap met melk en ijs als een soort smoothy is dan een extra luxe

Baweanhert

Zaterdag, 25 mei 2024

S 06° 15’ 488. E 113° 31’ 788. -  Bawean.

Een nacht gevuld met mooi zeilweer, de maan die het zee-pad verlicht, de zeilen klepperen licht in de bries, de instrumenten geven de voortgang aan. Wat een mooie tocht en het maakt de teleurstellingen van de vorige maanden van weinig wind meer dan goed. Bawean doemt op in de vroege ochtend, en met de Blue Spirit, die een flinke voorsprong heeft, spreken we af dat hij het ankergebied kan verkennen, wij komen wel wat later. In feite nooit gehoord van het eiland Bawean maar heeft toch een behoorlijke impact gehad op de maritieme geschiedenis van Nederland. De Ruyter, het oorlogsschip waar Karel Doorman op voer heeft in deze streek de verschillende missers gemaakt waardoor de Nederlandse vloot definitief werd verslagen door de Japanners. Ik had een wat idealistisch beeld van onze volksheld Karel Doorman, maar door een artikel in het blad Historiek moet ik dit wat bijstellen. Overigens de internetpagina Nederlandse marineschepen geeft nog steeds de oude versie aan. De schepen, die getorpedeerd werden zijn tientallen jaren ongemoeid gebleven als zeemansgraf maar blijken later opgedrecht en als schroot verkocht door Indonesië.

Op 11 januari 1597 is het schip de Amsterdam in brand gestoken. De Amsterdam maakte deel van een eerste expeditie naar de Oost die de Compagnie van Verre had uitgezonden met de Cornelis Houtman aan boord.

Door de hoge sterfte kreeg de expeditie een bemanningstekort en moet één van de schepen opgegeven worden. De Amsterdam maakte water en daarom logisch dat dit schip werd geofferd. Het verhaal van Cornelis Houtman is interessant en zal er later nog eens op terug komen. Bawean werd in 1743 in bezit genomen door de VOC.

Verder is het eiland de habitat van het Baweanhert, één van de meest zeldzame herten ter wereld.

Op het ankergebied droppen we het anker en horen van alle kanten de gebedsklanken over het water schallen. De vissers snellen toe, met of zonder vis, maar gebeden zal er moeten worden.

Gallileo, navigatie systeem

Vrijdag, 24 mei 2024.

Giliyang. -  S 06° 15’ 488. E 113° 31’ 788

Automatic Identification System (AIS) is een scheepsvolgsysteem dat wordt gebruikt voor het uitwisselen van navigatie- en identificatiegegevens tussen schepen en kuststations. Het helpt bij het verbeteren van de veiligheid op zee door schepen te identificeren, hun positie door te geven en het risico op aanvaringen te verminderen. Het betekent wel dat met het gebruik de alarmering vaak afgaat aan boord. Alle schepen die binnen 3 mijl de Queen B naderen (CPA) gaat het buitenalarm af. Tijdens deze tocht met vertrek Giliyang is het erg lang stil en begin zelfs te twijfelen of het alarm wel werkt totdat er een doordringende tuut de Badomar Mas mijn veilige cirkel gaat binnenvaren binnen een uur tijd. Er zijn veel lichtjes van schepen rond de Queen B van vissers die geen AIS hebben of deze gewoon uitzetten om niet geregistreerd te willen worden. De Badomar Mas komt op het scherm te staan als een collision warning en dat wil zeggen dat er een aanvaring mogelijk is. Ineens komt het schip uit de duisternis met volle vaart op weg naar Surabaya en voel me genoodzaakt om de Badomar Mas op te roepen. Ik meld de Queen B en geef aan dat de koers verlegd wordt met tien graden en dat we hem passeren aan de achterkant. De kapitein of officier van dienst bevestigt het bericht en we glijden zonder enig probleem aan elkaar voorbij. Dit soort apparatuur maakt het zeezeilen veilig en mogelijk voor bijna iedereen.

De GPS maakt al langer het zeezeilen voor elke kluns een feest. Nu maar hopen dat de Amerikanen de GPS blijven steunen en dat de Russen de satellieten niet uit de lucht schieten. De Europeanen ontwikkelen het Galileo een wereldwijd navigatiesatellietsysteem dat wordt ontwikkeld door de Europese Unie (EU) en het Europese Ruimteagentschap (ESA), met als doel om onafhankelijk te zijn van andere navigatiesystemen zoals het Amerikaanse GPS, het Russische GLONASS en het Chinese BeiDou. Galileo biedt een aantal voordelen zoals hogere nauwkeurigheid van een paar centimeter, civiel eigendom en compatibiliteit met andere systemen.

Vanochtend was de wind veel te voorzichtig en zelfs zodanig dat René moppert en dat we beter morgen kunnen vertrekken. Het gaat inderdaad wel te langzaam maar blijf investeren in het regelen van zeilen zoals genua losser of strakker, het grootzeil bij of grootzeil reven zodat de wind beter in de genua kan vallen. Met alle rusteloze activiteit worden we uiteindelijk beloond met een mooi windje en krijgen eindelijk vaart. De snelheid gaat van 2,7 knoop naar 3,5 knoop. Dit is wel wat weinig om bij daglicht aan te komen op Bawean, maar moeten het ermee doen want de stroom, die iets tegenstaat helpt ons niet. De Blue Spirit pronkt met een Genaker en vaart ons hautain voorbij. Gelukkig staat de stroom later in de avond mee en krijgen we een vaart van 4,5 knoop tot zelfs hele stukken 5,1 knoop. En dan ga je genieten van de tocht in de wetenschap dat het een comfortabel ritje wordt met een goede weersverwachting. De golven bouwen zich op in deze ondiepe zee, de Javazee. Grote afstanden afleggen over 20 tot 40 mijl dieptes zodat het golvenpatroon een speciaal karakter krijgt.

Precies op middernacht zijn we halverwege en de verwachting is dat we morgen om 15h00 aankomen. De volle maan zorgt voor een heldere nacht, de vissersbootjes blijven uit de buurt en heel ver in de verte zien we lange tijd de lichtjes op Java.

Giliyang, Oxygene

Donderdag, 23 mei 2024

S 07° 33’ 241. E 114° 24’ 415  -  Giliyang (eiland bij Java)

Op zoek naar een langer leven is mogelijk op het eiland Giliyang. Het blijkt het op één na het zuurstofrijkste gebied te zijn van de wereld, door de unieke zeewind en de overvloedige vegetatie. Dit komt de ademhalingsfunctie ten goede en zorgt voor verhoogde energie en vitaliteit. De serene schoonheid van eiland is als een parel, zoals een brochure beschrijft. Maar hier je leven lang te moeten rondhangen om 5 jaar langer te leven, lijkt me de tijd wel extreem lang gaan duren als ik me zo vrij voel als nu. Ach, ik trek mijn neus nog eens extra op en laat de zuurstof zijn werk doen in de longen. Van de vitaliteit is weinig te merken na deze doorwaakte nacht op zee. Een uur verkwikkende slaap weegt niet op tegen de noodzakelijke waakzaamheid die je tijdens de nacht moet hebben om de Fad’s en de vissersschepen te ontwijken. Een bijna aanvaring hebben we als een visser midden op zee voor anker ligt, weliswaar met een ankerlicht maar door de nachtelijke tweedimensionale uitstraling van een lampje is deze moeilijk herkenbaar als dichtbij of veraf. Jacqueline maakt me wakker dat we midden in een visserijgebied liggen en kan met snel de motor starten, nog net een visserschip ontwijken.

Ondanks de waakzaamheid wordt het een heerlijke tocht, een zachte bries met alleen een gevulde Genua zien we het land langzaam dagen. Een grote groene spinazietaart met een 5 meter gele rotswand onder de bomen. De ondiepe zee wordt steeds ondieper en een diepte van 12 meter is in Nederland diep maar voor mij hier verontrustend. De golfslag is kort en krijg een Noordzee gevoel. Een pakketboot zonder knaldemper komt hoorbaar van ver en stoomt lawaaiig voorbij gebruikmakend van het dopplereffect. Van ver horen aankomen en als het object gepasseerd is, is het geluid ook snel weg.

René roept me op dat hij vastzit in een net en zie dat er plots een visser naast de Blue Spirit ligt. René had niet eens zo snel door dat hij vastzat. Hij zeilde met een volle genua en de snelheidsmeter stond op nul. De conclusie dat hij vastzit wordt bevestigd door de toesnellende visser die met wat kunst en vliegwerk het net wat laat zakken zodat de Blue Spirit weer de vrijheid krijgt. Wel een bijzondere vangst voor de vissers maar de Blue Spirit bleek toch iets te groot.

Rond 11h00 laten we het anker vallen in het schone water en de zuivere lucht. Ondanks de benauwde warmte kunnen we het gebrek aan slaap weer inhalen.

Vliegende vissen, vliegen om te ontsnappen

Woensdag, 22 mei 2024

Melangan (Bali)  -  S 07° 33’ 241. E 114° 24’ 415

De afstand om in Kalimantan te komen is een slordige 360 mijl maar kunnen deze reis in enkele etappes knippen. Bij het palaver in de kuip wikken en wegen we de mogelijkheden en ineens is ook de mogelijkheid van Surabaya aan de orde. Het lijkt me een mooie bestemming maar moet wel bekennen dat er enkele bezwaren aankleven zoals veel ondieptes en het gebrek aan wind voor de komende dagen zodat we uiteindelijk beslissen, voor de tussenstop Giliyang. De windverwachting zit een beetje tegen maar René belooft  wind ongeveer 20 mijl uit de kust. De afstand is 70 mijl zodat we deze trip het beste vannacht kunnen maken, om rond het middaguur op de bestemming te zijn.

Na het palaver het opruimen van de comfortabele dingen, zoals kuiptafel, vastzetten watertank, losse spullen die door de hut een eigen leven kunnen leiden. De zwemvesten uit de bak, de bijboot inpakken en aan dek stouwen, zwemtrap naar boven en de motor controleren.

Met steeds meer schrik maak ik het motorluik open, want het is altijd wat en inderdaad, een koelvloeistof lekkage bij de waterpomp van de interne koeling. De speling op het asje is merkbaar als de v-snaar aangeraakt wordt vallen er druppels koelvloeistof via het motorblok naar beneden. Een beetje Google’n leert me dat de pomp niet uit elkaar is te halen, om het lager en de keerring te vervangen, geadviseerd wordt deze volledig te vervangen. De vraag ontstaat of het beter is om de nieuwe pomp te bestellen op Bali, of gewoon vertrekken en zien wat ervan komt. Dan kan het voorgenomen programma gewoon kunnen doorgaan en bestel de pomp in Singapore.

Vertrek om 16h00 en varen op de motor de windstilte in, op zoek naar een beetje wind. Na 10 mijl meldt zich een zuchtje wind en zie het als een meevaller. De klok valt een uur naar ons toe want de tijdslijn van Java heeft een uur tijdsverschil met Bali. Dat is een meevaller maar de duisternis valt nu wel om 17h00 in.

Een glimlach van geluk geeft de prachtige heldere maan, die de weg wijst tijdens een rustige zeiltocht, naar de scheiding van de woensdag naar donderdag.

Dolfijnen dartelen mee, de vliegende vissen zijn onder de indruk van de Queen B en vluchten als vogeltjes over het water om een dertig meter verder weer terug in zee te springen. De zeilen blijven licht gevuld met wind en genieten van eindelijk weer een zeereisje in de nacht.

Indische Rijsttafel

Dinsdag, 21 mei 2024

Melangan,

De regeldag voor het vertrek. Gisteravond bij Suwari, de gastvrouw van het restaurant, een rijsttafel geboekt voor drie personen, de afsluiting voor het definitieve vertrek van Bali.

Het plan is Bawean, ten noorden van Java en door naar Kalimantan, en we verwachten dat daar niet veel te krijgen is aan materialen zodat de noodzakelijke dingen zoals gas en motorolie geregeld moeten worden. Een paar dagen geleden heb ik afscheid moeten nemen van een doorgeroeste gasfles met volledige vulling, zodat het goed moment is om over te schakelen op een Indonesische gasinstallatie.

Bij de regelaar voor aan de poort, bijna elk resort of jachthaven heeft wel iemand die bij de poort van alles organiseert voor de toeristen, zoals scooters, taxi, busje, dieselolie, water en boodschappen. En verbazend betrouwbaar zelfs vaak op het vriendschappelijke af.

Voor mij vandaag een scooter en ga als eerste stap op zoek naar een gasregelaar. Een uitdaging want krijg bij alle gasflesleveranciers het antwoord dat ik verderop in de straat bij een winkel een regelaar kan kopen. Probleem is dat ik de winkel niet kan vinden en uit arrenmoede bij een Indomaret (een soort Spar) vraag naar de winkel voor een regelaar. Ze blijken de regelaar gewoon in het schap te hebben liggen, maar helaas geen gasflesjes die bij me in de gasbun passen.

Terug naar de eerste winkel voor de gasflessen maar deze levert alleen gas als men de oude inlevert en die heb ik niet. Zijn ze te koop, nee niet te koop maar verderop misschien wel. Zo, die zijn van me af dacht ik en dat blijkt te kloppen. Vier winkels afrijden en doe zelfs een bod op twee lege flessen, maar krijg ze niet.

Bij een jong meisje in een soort Boerenbondwinkel probeer ik het opnieuw en zij wil nog wel even overleggen met haar moeder maar die verkoopt ook, nee. Dan vraag ik hoe het geregeld is voor de normale mensen die een nieuw toestel kopen. Ze weet het ook niet en probeer een laatste keer met de vraag hoe kan ik vanavond koken? Wat wilt U dan koken? Dat is de meest irrelevante vraag van deze week en probeer het opnieuw ergens anders.

Bij een kleermaker zie ik twee flessen staan. Een volle en een lege en vraag naar de prijs. Voor de volle 225.000 IDR: goed zeg ik, maar dan wil ik de lege ook voor 225.000 IDR. Nu zie je argwaan in de ogen van de winkelier want wie wil nu voor een lege fles hetzelfde betalen als voor een volle? Ik neem 450.000 IDR uit de portemonnee maar die vlieger gaat niet op want de winkelier ziet ineens handel en wil voor de twee flessen 500.000 IDR hebben. Ook goed als ik de boel maar compleet weet te krijgen dan is de drie Euro extra niet het grootste probleem. Breng eerst de gasflessen naar de dinghy en ga op zoek naar wat groenten en fruit en koop de olie en koelvloeistof. Een 5 liter goede kwaliteit 15W40 kost hier 12 Euro. Waarom is dit zo duur bij ons?

Gebruikmakend van de extra tijd met de scooter vul ik deze in om naar het Natuurpark op de westpunt van Bali te rijden en van daar naar Resort Dynasty. Wat een luxe resorts zijn hier, goed onderhouden en van alle gemakken voorzien.

Rond 15h00 terug naar de Queen B en lever de boodschappen en de materialen af bij de kapiteinse die de kajuit een flink soppie heeft gegeven. Nog snel de gasflessen wisselen en de gasregelaar wisselen. Deze werkt en weet nu dat we tot einde indonesie reis gas genoeg hebben om te koken.

Zwemmen, douchen en de Rijsttafel. Uitstekende maaltijd met een biertje nemen we afscheid van de vriendelijke mensen van het resort Mimpi.

Kopie van Borobodur?

Maandag, 20 mei 2024

Melangan

De Blue Spirit ligt braaf zonder schipper achter ons en kunnen vandaag de tijd nemen om wat onderhoud te doen. De buitenboordmotor is lange tijd zonder service beurt zodat het een mooi moment is om dit aan te pakken. Oude olie uit motorblokje, staartstuk olie aftappen en opnieuw afvullen met frisse nieuwe smeer. Bougie vervangen en de offeranode plaatsen. Het machien loopt minder stroef en voel me een stuk minder schuldig.

De twee dieselkannen in de tank, het dek poetsen en opruimen. De motor nalopen en ontdek dat er ook wat koelvloeistof verdwenen is. Er mankeert van alles aan de motor en ik ben bang dat ik de komende tijd allerlei stunts moet aanhalen om de motor zonder al te veel problemen aan de gang te houden. Wordt vervolgd.

Rond de middag tijd om iets leuks te gaan doen en gaan bij het resort aan de overkant snorkelen. Visjes kijken, koraal keuren en kleuren, en vooral wat verkoeling zoeken. Op de steiger treffen we een man uit Californië waar een leuk gesprek ontstaat. Op het resort met een romantische tafel uitkijkend over de zee met zijn in paniek een weg zoekende visjes. Windkabbelingen, droogvallende stenen, opspringende jagende grote vissen en vissers die tot hun middel op de bijna droogvallende koraalriffen staan te vissen. Een lichte maaltijd met drankje varen we terug naar de boot om wat uit te buiken. Van even rust komt weinig terecht want Rene appt me, dat hij om 16h00 op de steiger staat. We halen hem op om de verhalen te horen en hem terug te brengen aan boord.

Later aan zwembad de laatste nieuwtjes en loop nog naar een winkeltje voor een gasverdeler maar deze hebben ze helaas niet op voorraad. Ik zal toch de gasinstallatie moeten ombouwen naar Indonesische standaard want een paar dagen geleden heb ik de lekkende spuitende gasfles moeten dumpen in zee.

Pulaki Tempel

Zondag, 19 mei 2024

Bali

Een heerlijke lange nacht in een bed doorgebracht. Nu eens even geen gewiebel veroorzaakt door langs stormende vissersboten maar een bed met 4 poten vast aan de vloer. Een deken over het lijf omdat we hier op een behoorlijke hoogte zitten zodat het zelfs kil is te noemen. De ochtend begint dan ook met mistflarden die tegen de bergen opkruipen en er valt een regenbui. Het zadel van de scooter en de straat zijn nat. Eerst maar gaan eten in het nu wat drukkere restaurant. Er blijkt geen verschil tussen ontbijt of avondeten zodat ik mijn bordje vol met mie, groenten en gebraden kip laadt. Glaasje sinaasappelsap en een bakkie koffie is een uitstekend ontbijt voor mij, maar kan me voorstellen dat heel wat mensen iets simpelers ambiëren in de ochtend.

Met de brommert de heuvels in, passeren het plaats van delict van de autobus die gelukkig al weggehaald is. De scooter heeft het heel wat gemakkelijker dan gisteren want het gaat nu meer naar beneden dan omhoog en dalen van een 1800 meter naar zeeniveau. Onderweg treffen we het standbeeld van Soekarno. Streng voor zich uitkijkend, vastgelegd in brons, met een tableau van allerlei voorvallen met Nederlanders en zijn vrijheidsstrijd. Met een duaal gevoel beleef ik dit beeld, het is goed dat Indonesië zijn weg heeft gevonden in de nieuwe wereld maar betreur toch de Nederlandse mannen die de dood hebben gevonden zonder enig doel.

Mijn respect voor de Nederlandse militairen, want het zijn zij geweest, die opkwamen voor de Nederlandse identiteit.

We rijden een geplande afslag voorbij zodat we vlak bij Lovina uitkomen waar nog snel een boodschap gehaald wordt. Het verkeer is een uitdaging, er is al eens een keer eerder over geschreven maar moet dit toch nog even herhalen. Links rijden is inmiddels wel bekend maar dat er sommigen jouw linkerkant gebruiken om de rechtse tegemoetkomende verkeersstroom in te halen, het lijkt haast een aanslag. Zelfs autobussen, vrachtwagens en snelle motorfietsen drukken me de kant in waar het een gatenkaas is in het wegdek. Enkele keren moet ik vol in de remmen om een vrachtauto te laten passeren maar heb ook rekening te houden met spookrijders. Zoek het maar uit om een veilig heenkomen te vinden.

Geconcentreerd rijden, aanpassen aan de omstandigheden rijden we van Lovina richting Melangan waar de Queen B op ons wacht. Onderweg komen we de Pulaki Tempel tegen, een belangrijke hindoeïstische tempel in de buurt van het dorp Banyupoh. De tempel is gewijd aan de godin Ratu Gede Macaling en heeft een rijke geschiedenis en cultuur die nauw verbonden is met de tradities en het geloof van de lokale bevolking.

Pulaki Tempel werd gesticht in de 16e eeuw door Dang Hyang Nirartha, een invloedrijke Javaanse heilige priester en reiziger die bekend stond om zijn rol in het verspreiden van het hindoeïsme naar Bali. Volgens de legende arriveerde Nirartha in Bali en besloot hij om een tempel te bouwen gewijd aan de god Ratu Gede Macaling, die volgens het geloof de beschermer van het eiland is. De tempel werd gevestigd in de buurt van de zee, om zo de macht van de godin en haar beschermende krachten te eren.

De Pulaki Tempel gebouwd onder de traditionele Balinese architectuur, met uitbundige versieringen en beeldhouwwerken die goden, demonen en andere mythologische figuren voorstellen. De tempel is omgeven met bossen en ligt dicht bij de kust, waardoor je een adembenemend uitzicht op de zee hebt. De apen hebben de tempel in bezit genomen, ze zijn brutaal en stelen alles wat los en vast zit. We worden van tevoren gewaarschuwd dat je niets los moet laten of er is wel een aap die er mee van door gaat. De Hindoes hebben de apen maar heilig verklaard, voor mij is het meer een vorm van schijnheiligheid, het zijn gewoon dieven.

De laatste loodjes zijn het zwaarst en rijden met een gevoelig gebutst achterste naar de haven waar we snel een plaatsje aan het zwembad zoeken voor een koele duik. Dit zijn uitstapjes die ons veel leren over het mooie Bali.

de mooie beelden in de tempels

Zaterdag, 18 mei 2024

Bali

Amber van Heesch en Veronique, twee meiden die een missie hebben om schooltjes te verven en te onderhouden. Geld inzamelen voor speciale projecten en dan deze uitvoeren op lokale basis. Dit is de ultravorm van ontwikkelingshulp en je weet dat elke euro goed terecht komt in plaats van de grote organisaties die een marketingformule neerzetten met soms een politieke onderkleur. Wat een prima initiatief! We ontmoeten deze meiden in een koffiebar onderweg naar een grote tempel op Bali. Het is niet gemakkelijk om kilometerslang de bergrug over te rijden. De scooter die toch al zijn beste tijd heeft gehad, bromt, rochelt en stottert de haarspeldbochten door. Omhoog en omhoog, en de kam laat aan beide kanten prachtige vergezichten zien, met zeegezicht en indrukwekkende bergen. De Gunung Aging is 3031 meter hoog en is nog steeds een actieve vulkaan met een spirituele betekenis voor de Balinezen. Gunug Batur (1717 meter) ook actief als vulkaan en heeft een kratermeer. De Gunung Abang (2152 meter). Al deze bergen liggen als een lint over het eiland en om van zuid naar noord te gaan dienen deze als een Pass genomen te worden. De scooter brengt ons boven maar er ontstaat een lang lint van stilstaande voertuigen die ik met wat laveren weet te omzeilen. Een kilometerslange file veroorzaakt door een bus die een stroomkabel met paal over zich heen heeft getrokken. De passagiers zitten op een rijtje geëvacueerd naast de bus en dit obstakel is de oorzaak van de aan twee kanten stilstaande rij auto’s

De tijd loopt en moeten een hotel zoeken voor de nacht en dat valt niet mee. De Bayun Lodge op een heuvel midden in de bush is gesloten, een hindoeïstische lodges in aanbouw, een tentenkamp met leuke Ecotent is vol, een camping met huisjes evenzo zodat we maar langsde weg een mogelijkheid moeten zoeken. De golfbaan heeft een hotel zodat we het daar proberen, maar een villa kost me 400 Euro voor 1 nacht, toch maar door. Dan naar een Hotel, aangegeven door een mooi bord langs de weg. Kosten 24 euro maar zo vuil als afvalberg van Karachi. Opnieuw laveren langs de file en vinden een vreemd hotel van Hindoestanen die niet alleen hotelkamers verhuren maar ook villa’s. Een heel dorp is er tegen de helling gebouwd. We krijgen de hotelkamer C1 toegewezen maar blijkt later een villa met drie slaapkamers. We mogen er maar 1 van gebruiken. Het is prima en eten een heerlijke vis in het restaurant van het dorp. Jammer dat we alleen zijn maar de bedienende mensen zijn bijzonder aardig.

Voor de file hebben we ook nog de Brahmavihara Arama bezocht.

Brahmavihara-Arama is het grootste boeddhistische klooster op Bali, gelegen in het dorp Banjar. Het klooster werd geopend in 1970 en werd ontwikkeld onder leiding van Bhante Giri, een Indonesische monnik die het boeddhisme in de regio wilde bevorderen. Het bouwproces duurde meerdere jaren en vereiste bijdragen van zowel de lokale bevolking als buitenlandse donoren.

Brahmavihara-Arama combineert elementen van verschillende architecturale stijlen, waaronder traditionele Balinese en moderne westerse invloeden. Het complex bestaat uit meerdere secties, zoals meditatiehallen, stupa's, en kleine tempels. Een van de opvallendste kenmerken is een replica van de Borobudur-tempel.

In de loop van de decennia heeft Brahmavihara-Arama zich gevestigd als een brug tussen oosterse en westerse culturen. Het is een plek van inspiratie en reflectie, zowel voor individuen als voor de bredere gemeenschap.

Balinese dans

Vrijdag, 17 mei 2024

Menjangan

Er zijn van die momenten dat je een schuldgevoel krijgt dat je achter ligt met onderhoud. Die heb ik nu, de toerenteller doet al maanden gek, de oliedrukmeter geeft alleen maar volle druk aan en nu begint de temperatuurmeter van de motor ook vreemd te doen. Ik vraag bij de reisleider time out aan en wil deze ochtend beginnen aan het elektrische onderhoud van de motor. Fluitend ruim ik de achterkajuit uit, schroef de trap los met het toegangsluik naar de motor. Dat ziet er goed uit en verwacht geen enkel ander probleem totdat de luiken aan de achterkant van de motor loskomen. OLIE onder de motor! Een beetje uit het veld geslagen na alle reparatieperikelen van vorig jaar, poets ik eerst de olie weg en zoek naar een eventuele lekkage. Geen enkele plaats van lekkende olie. Check het oliepeil van de motor die voldoende peil aangeeft en peil de olie in de keerkoppeling. Ook goed! Waar komt dit zwarte goud vandaan? Is er overdruk in de motor?

Dan tref ik een schroef (maat 17) welke losgetrild is van de startmotor. Met dopsleutel en verlengstang samen met de ratel breng ik deze op de tast onder de motor en zoek blind het schroefgat op. Zweetdruppels vallen als een regenbui van het hoofd maar het zit weer vast. Nu twee uur verder en nog steeds niets aan het dashboard gedaan. Voordat ik ga knippen in de draden en nieuwe bypasses ga opbouwen, maak ik op advies van René de verschillende aansluitingen op de klokken schoon. Helaas geeft het geen verandering zodat er echt rigoureus ingegrepen moet worden door te gaan herbedraden.

Inmiddels laat genoeg om te stoppen met werken gaan we uitblazen aan het zwembad van het resort. Scooter voor morgen bestellen en schuiven aan de avondtafel van het restaurant. Een aantal Balinese dames met gamelan tonen een mooie dans Ondanks alle tegenslagen van vanochtend toch weer een mooie beleefde dag,

Menjangan Dive center

Donderdag, 16 mei 2024

Lovina  -  Menjangan

Met een flinke plons gaat de spuitende gasfles te water. Hoe is het mogelijk en toch de realiteit. Er staan twee stalen gasflessen in het gangboord in een speciale gasbun. Deze flessen zijn aangeschaft in Nieuw-Caledonië en zijn gevuld in Australië en op Lombok. In de kuip ruik ik een penetrante geur terwijl we onderweg zijn van Lovina naar Menjangan. Voor de zekerheid kijk ik even in de gasbun en zie een wolk van gas spuitend uit een fles komen. Gelukkig niet de fles die aangesloten staat zodat de vrije fles gemakkelijk weg te halen is en met een grote zwaai afscheid neem. Het gas mengt zich niet met het zeewater en zal langzaam opgenomen worden in de dampkring. Beter daar, dan tot plotse explosie te komen aan boord van de Queen B. Dit is weer eens schrikken en wil niet bedenken dat de gasfles in een gasbun, onder in de bakskist onderdeks zou staan, want dan zou het explosieve mengsel zich verzamelen onderin het schip. Maar even niet denken wat er gebeurt als je een lichtschakelaar omgooit. Nu kan Neptunus nog een viseitje bakken in de diepte van de Javazee.

De wind laat verstek gaan maar probeer toch een zeiltje op te zetten als we halverwege zijn. Een uurtje zeilen met wisselend resultaat en laat de Blue Spirit dichterbij komen met een pruttelende motor en voorzeil. Het is bekend gebied en kies op zicht, de ingang van de baai en vaar met een boog om de ondiepte naar het ankergebied.

Anker uit op 18 meter diepte en de 60 meter ketting zorgt ervoor dat ik midden in de vaargeul lig. Een visser vaart met kwaad gemoed, druk gebarend, naar me toe dat ik uit de weg moet. Ik maan de man tot wat rust en beleefdheid maar zoek wel een ander plaatsje aan een boei, een veel betere ligplaats en ook uit de vaarroute.

Uiteindelijk beter maar de manier hoe men elkaar aanspreekt is een NLP-cursus waard. Het boek “De troost van gebrekkig strafrecht” van Rinus Otte is op verschillend vlak een eye-opener, zeker ook hoe je een situatie van verschillende kanten kunt benaderen voordat je iets kan veroordelen.

René levert een gevecht om goed aan te leggen want zijn lijnen willen niet wat hij wil, de buitenboordmotor heeft maar twee standen, voluit of stationair. Vervelend bericht uit Portugal zodat hij weer van cursus moet veranderen. Zal het nu Russisch, Maleis of gewoon Engels worden als extra cursus om bij de tijd te blijven. Mopperend stapt hij in de bijboot van de Queen B, om ons te melden op de wal bij de Chief van het dorp.

Op de wal eten we een hapje bij een lokaal restaurant, met veel wachttijd maar toch een prima maaltijd. De boei waar we aan liggen mag voor enkele dagen gebruikt worden en dat is mooi meegenomen.

Mond vuurwerk

Woensdag 15 mei 2024

Lovina

Het vuur uit de monden van de Balinese dansers spuit de nacht in. Vuurspuwen is een spectaculaire, maar gevaarlijke kunstvorm waarbij iemand een brandbare vloeistof uit de mond spuwt en deze in brand steekt om een vlam te creëren. Traditioneel wordt petroleum gebruikt en in een fakkel geblazen. De veiligheidsmaatregelen zijn een blote bast en de zee om erin te springen als het fout gaat. De Deejay hitst de boel op met extra beats en wij slurpen gezapig van ons pilsje met een hapje erbij. Verbazingwekkend om te zien maar verklaar ze ook een beetje voor gek.

Vanochtend uitgebreid boodschappen gaan doen in de mooie supermarkt en zorgen voor voldoende etenswaren om minimaal een week te overleven door allerlei blikvoer en pakjes noedels. Hoe veranderd is het eetpatroon in de loop van deze reis. Eten is belangrijk maar de keuken wijzigt van Europees naar Aziatisch, zelfs de beleving van fastfood, gaat van hamburger naar een loempiaatje of saté. De bijboot kreunt van het gewicht en varen direkt na het opbergen terug naar de wal voor een koffie. Lovina is toeristisch en heeft zijn eigen charme. Engelse kroegen, hindoestaanse koffiebars en de luxe van de resorts aan het strand.

Het wisselkantoor laat met een groot bord de wisselkoersen zien en ben verwonderd over de snelheid van de veranderende prijzen op het bord. Het ene moment staat de euro tegen de roepia IDR op 16900 en wat later op 17100. Dat ziet er professioneel uit maar mijn nieuwsgierigheid is gewekt want ga kijken hoe het wisselen hier in zijn werk gaat. Briefjes van 500 euro zijn geen enkel probleem en er is geen identificatie nodig. Een tiental verschillend munteenheden worden gewisseld waar de dollar toch wel de meest populaire munt is die geruild wordt tegen de IDR.

Het is vandaag warm en de wind lijkt wat verder op zee te waaien zodat het zwemmen rond de boot een heerlijke verkoeling geeft. Zwemmen combineer ik met het schrapen met een plamuurmes langs de waterlijn om de aangroei te weren. De elementen geen toestemming geven om snelheid in te leveren.

René heeft het druk met zijn boodschappen en gaat nog snel benzine kopen. In de avond naar de wal, waar we aan het strand het mond vuurwerk beleven.

Dolfijnen voor Lovina Bay

Dinsdag, 14 mei 2024

Ambad (Ahmed Bay). -  Lovina

Wakker gemaakt worden met de mededeling, je hebt tijd genoeg. Dat is moeilijk voor me want mijn knop staat vaak aan of uit zodat ik meteen in de regelstand geraak. Voorbereiden voor vertrek en om 06h10 op het voordek om de ankerketting binnen te takelen. De lier heeft er moeite mee om 75 kilo op te tillen aan ketting zodat ik de mouwen oprol en de lier een handje meehelp. Kreunen en ratelend schuift de ketting de ankerkluis binnen en kunnen we varen.de voorspelling klopt nu wel. Geen wind en ook niet een beetje, waar is de tijd van de Pelleboer die verweten werd er vaak naast te zitten. Voor mij had ik graag de miskleun gehad zodat er onverwacht echt gezeild zou kunnen worden.

René probeert het wat verder op zee. Ik rol het zeil uit maar schiet niet echt op zodat de motor de gang erin moet houden om de 50 mijl voor zonsondergang af te ronden. Met een eentonig gedreun van de motor schiet plots de temperatuurmeter naar 240 graden Fahrenheit en dat is 115 graden Celsius. Het water in de motor moet de temperatuur hebben van frituurvet maar dat is niet mogelijk. Geen stoom van de motor maar toch voor de zekerheid de motor stoppen en op onderzoek uit. Met een laser temperatuurmeter meet ik nergens een temperatuur boven de 71 graden zodat het sein veilig is en de sensor of de bedrading een extra onderzoekje behoeft. De motor mankeert niets en een tijdje later kruipt de meter weer terug naar 80 graden. Paniek voor niets maar dit houd je wel bezig zodat ik toch telkens even controleer of de temperatuur afwijkt van de normale bedrijfstemperatuur.

Even voor de haven komen twee vissers ons begeleiden om een ligplaats aan te wijzen en natuurlijk hun diensten aanbieden zoals taxi, boodschappen, groeten en fruit, massage, kleding en nog veel meer. Het valt niet mee om beleefd te blijven want bij elke nee op een vraag komt er een nieuwe vraag. Dank en dankjewel, hier heb je een extraatje maar laat me met rust. Dat laatste zeg ik niet maar bedoel ik wel. De man blijft wat doorpraten met Jacqueline en ik ben opzichtig bezig met opruimen en op afstand René aan het motiveren om te ankeren.

Het was een lange dag en besluiten dan ook om de ankerborrel over te slaan en naar de wal te varen voor een biertje met maaltijd. Uitstekend gegeten en tevreden over de voortgang, het etentje en het biertje gaan we naar bed op een stille oceaan. Verkeerd gezegd natuurlijk want we liggen nu in de Javazee maar de zee gedraagt zich als een stille oceaan.

Resorts op Ambad Bali

Maandag, 13 mei 2024

Gili Air. -  Ahmed Bay

Uit een appje blijkt dat René zich vannacht verveeld heeft, want hij vraagt 0m 07h10 voor een vroeger vertrek in plaats van overleg om 08h00. Voor mij ook goed want ik wil ook wel wat verderop en het liefst naar een nieuwe bestemming. Eerst de noordkant van Bali passeren, om dan pas iets nieuws tegen te komen.

De procedure van losgooien van de boei is een gemakkelijke en draai direct de Queen B richting zuid van de Gili-eilanden. De zon straalt de stranden aan en de verschillende tinten groen van de lichte heuvels op de eilanden, lichten op bij het rijzen van de zon. We rekenen op een dagje motoren want de voorspelling is geen wind en wordt onderstreept door de achtergrond van donkerblauw op de Windy website.

Na twee uur op de motor zie ik enkele kopjes op het water en rol het zeil uit. De wind neemt toe zodat het een fijne tocht wordt, het hekwater murmelt, de zeilen klappen soms wat in als de wind even wat afneemt om vervolgens goed gevuld door een windvlaag weer wat extra vaart maakt. Toch een mooi tochie en draaien rond half drie de baai in van Ambad of Ahmed.

Een tegenvaller is de swell in dit ankergebied en de Queen B zwaait als een idioot op de golven, de romp wordt niet ondersteunt door wind en is hierdoor een soort speelbal. Een badeend in woelig water, een sitting duck achter het anker. Zeeziekte opwekkend maar kunnen niet anders dan dit lijdzaam ondergaan. Een oplossing is een poosje van boord te gaan.

René haalt ons op maar de landing met de dinghy op het strand is geen eenvoudige. De branding duwt op het laatste moment de dinghy dwars zodat er een flinke slok water in de boot spoelt. De elektronica is weer gewaarschuwd en het is een nogo om de kostbare spullen in een gewone tas op te bergen, inpakken in waterdichte tassen.

Het dorp Ambad is een straat met allerlei winkeltjes en resorts. Levendig maar deze soort van straatjes zijn inmiddels wel bekend. Na een half uurtje wandelen, kiezen we de veiligheid van een luxe stoel met uitzicht op de zwaaiende masten van de Blue Spirit en de Queen B. Een hapje eten onder begeleiding van een trio muzikanten die herkenbare deuntjes spelen maar de teksten met een wawa wauwauw techniek nabootsen.

Branden van koffie, lombok koffie

Zondag,  12 mei 2024

Gili Air

Gili Air is één van de drie kleine eilanden, bekend als de Gili, net voor de kust van Lombok. Een unieke vakantie-ervaring, ver weg van het lawaai van auto's en motoren, aangezien gemotoriseerd verkeer hier niet is toegestaan. In plaats daarvan worden paardenkarren, bekend als cidomo, gebruikt voor vervoer, wat zorgt voor een ontspannen sfeer.

Wandelen rond Gili Air is afwisselend omdat het eiland klein genoeg is om gemakkelijk te voet te verkennen. In de hoofdstraat kopen we bij een bakker, annex koffiebar in een serre, grote broden met harde korst. Daarna een bezoek aan de supermarkt voor de nodige basis aan boord voor ontbijt of andere maaltijden. De eilanden rond Indonesië staan bekend om hun uitstekende koffie, en Gili Air is geen uitzondering. In een grote pan zijn vrouwen koffie aan het branden en wij vinden ondertussen misschien door gewenning de Lombok-koffie een uitstekend bakkie pleur

De paardenkarren die toeristen en hun bagage vervoeren komen rinkelend van de belletjes door de straat. De man op de bok heeft een knijptoeter en het roept bij mij de associatie op van “Gado Gado”. Als je deze metafoor voor het geluid in je hoofd hebt dan gaat dit er niet gemakkelijk meer uit. De paardjes roepen wel wat gemengde gevoelens op. Hoewel ze een authentiek en praktisch vervoermiddel bieden, is het welzijn van de dieren, in deze hitte en zonder bescherming tegen de zon, discutabel.

De azuurblauwe zee aan de ene kant en de weelderige vegetatie aan de andere van het eiland, biedt het landschap en de activiteiten volop fotomomenten. Het bouwen van de huizen, scheepsbouw, de bouw van nog meer resorts, aanleggen van zwembaden, pulsen van putten voor de watervoorziening

Bij een strandtent met comfortabele ligstoelen zorgt de aktieve beheerder voor schone bedden, de drankjes en veegt steeds het strand schoon van losgeslagen koraal, plastic en houtsnippers. Het voelt erg verzorgd aan en ik krijg eindelijk de kans om eens een boek te lezen. Genieten van de rustmomenten in de hektiek van de zeiler die overal voor moet zorgen om voorbereid te zijn op het onverwachte.  In een lokale lunchroom eten we een simpele lunch tussen de muren die vol liefdesspreuken hangen. Een collage van love in the air, zoetsappig en toch ook weer lief.

Liefde overwint alles.

Waar liefde woont, is geen gebrek

In de liefde is niets onmogelijk.

Liefde is het enige dat meer wordt als je het deelt.

Liefde ziet met het hart, niet met het verstand.

Echte liefde kent geen einde, het is altijd het begin van iets nieuws

Liefde is niet elkaar aankijken, maar samen in dezelfde richting kijken

Liefde is als de wind, je kunt het niet zien, maar je kunt het wel voelen

Liefde verandert een huis in een thuis.

Zo daar kunnen we weer mee thuis komen, de bar floreert er goed mee.

In de avond eten we aan de waterkant met het geluid van de golven op de achtergrond met het restaurant met de verschillende vissen in het ijs bij de ingang. Tafeltje aan het water en de lampjes van Lombok aan de overkant van het water. De nieuwe maan staat te stralen in de donkere nacht.

Op Gili Air beleef je een mix van avontuur, ontspanning en romantiek, allemaal binnen de setting van een prachtig Indonesisch eiland.

Transport op Gili Air

Zaterdag, 11 mei 2024

Tembobor. -  Medana  -- Gili Air

Vast aan het anker maar door de dwarse golven die van de open zee de baai inkomen laten het schip wentelen, slingeren en zwabben. Zwabben is het woord voor het heen en weer bewegen in het water en dat is nu net de beleving die we aan boord meemaken in deze nacht. Rollend in bed, benen wijd uit elkaar, armen dwars om je vast te houden, maakt het de nacht niet gemakkelijk en toch weet ik te slapen. René blijkt geradbraakt en besluiten om deze ankerplaats maar te verlaten. Overigens zal het in Medana Marina niet veel beter zijn zodat we besluiten om de was en de dieselolie op te halen en verder te verkassen naar Gili Air.

Arno licht teleurgesteld maar begrijpt het wel, we eten nog snel als afscheid een hapje in de bar en breng met de kannen van de haven 100 liter in de tank. Dit lijkt simpel maar is een behoorlijk intensief karweitje om de tanks van 40 kilo van de bijboot in het gangboord te krijgen. Met een slang hevel ik de vloeistof over maar krijg er niet alles uit zodat bij het overgieten van de tanks, om de laatste restjes te verzamelen, er niet aan te ontkomen valt om wat te morsen. De voeten en sandalen in de diesel zodat de voeten erg schoon worden maar wat niet de bedoeling is want je laat met de diesel-voeten overal een stempel achter.

Op de motor varend over een spiegelgladde zee die door de swell een deining geeft die langzaam verdwijnt als we onder het eiland komen. Op de ankerplek zijn nog twee boeien vrij waar ik graag gebruik van maak om er één van op te pikken. In het dorp lopen we via de hoofdstraat naar het strand met de uitgaansgelegenheden en zitten heerlijk met een boek en telefoon uit te rusten. Het bericht van het overlijden van een goede vriend en markante persoonlijkheid Jan van Weert laat een diepe indruk bij me achter. Fijn dat ik de kans krijg om met de zoon Jos een uitgebreid gesprek te hebben.

Jammer van Marina Medana maar ben blij om van het zwabben af te zijn.

Strand van Tembobor

Vrijdag, 10 mei 2024

Tembobor.

Met de bijbootjes varen we naar de volgende baai van Medana. Een leuk weerzien met Arno die direct allerlei regeltaken krijgt, zoals dieselolie, gastank voor René en de was. We beloven om morgen terug te komen voor een wat langer verblijf. Wandelen naar het dorp voor olie en koelvloeistof en nog wat technische dingen lopen we op de terugweg nog langs een supermarkt voor wat boodschappen. Met een volle rugzak van 9 kilo terug wandelend naar het restaurant van Medana Marina, door de warme deken van warmte, omdat de wind is gaan liggen.

Een lunch, zien en gezien worden bij de zeilers gaan we terug met de bootjes naar de Blue Spirit en de Queen B. Pet en zonnebril als bescherming tegen de koperen ploert die er lol in heeft om ons te braden. Terug aan boord neem ik een duik en spoel me af met wat zoetwater. Mooi moment om de olie te verversen en de filters van het brandstofsysteem. De tijd gaat vlug want de laatste verversing van de olie is van vorig jaar in Nieuw-Caledonië. Het lijkt eeuwen geleden, zoveel gepasseerd, en nu pas een jaar verder.

De grote beurt bestaat uit olie verversen, filters wisselen, v-snaar vernieuwen, bijvullen koelvloeistof en checken van keerkoppeling. Deze zin in het log is vooral van belang om later terug te lezen waanneer het voor het laatst was.

Bij de Yoman bar een drankje en hapje varen we terug naar de boot waar de swell zorgt voor een hevig slingerend schip. Dit wordt een bijzonder nachtje

Bij Alain, op de zitzakken

Woensdag, 8 mei 2024

Marina dal Rey

De scooters staan klaar en onze wegen scheiden hier. René naar Mataram voor zijn paspoort en wij met een omweg naar Kuta waar we elkaar weer zullen zien. Jammer dat het bewolkt is want dat geeft toch een andere sfeer aan de omgeving. De weg is bekend maar blijft mooi, de uitzichten over de oceaan, de diepe dalen aan de linkerkant van de weg. Rijstcultuur, bergen, palmentuinen, armoedige bewoning, verrassend mooi koepels van de moskeeën die bijna allemaal nog in aanbouw zijn. Het is net alsof het dak met de verschillende ornamenten genoeg zijn om de moskee zijn functie te laten doen. De afbouw komt later wel of men gelooft hier nog in de kabouters die het werk vannacht zullen afmaken.

Onderweg enkele keren stoppen voor de inname van de vergezichten en om de benen even te strekken. 70 kilometer op een hard zadel met een niet altijd even mooi geasfalteerde weg is een hele opgave.

In Kuta genieten van de backpackers die met grote getale naar hier komen voor het windsurfen en uiteraard de Bintang. De losse sfeer zonder de belerende controlerende sfeer van de islamitische omgeving. In een café een kopje koffie en wandelen door het dorp voor een boodschap en krijgen contact met René die terugkomt van zijn missie. Twee maanden toestemming om Indonesië onveilig te maken. Samen een lunch bij het koffie restaurant van een uurtje geleden rijden we met zijn drieën terug naar Pelangan, de haven bij Gili Gede.

Bij de fransman afscheid nemen die er helaas niet is vanwege een boodschap in Mataram. We laten de groeten overbrengen want het zal wel lang duren, voor een weerzien.

Nederlanse Accu en Batterijen inzamelaar van Peperzeel

Dinsdag, 7 mei 2024

Marina dal Rey

De telefoon kondigt de komst van de accu’s aan en vaar met René naar de wal om de accu’s in ontvangst te nemen. Gisteravond heb ik nog een driftige discussie gehad met Andy over 20 grote Flessen water van 19 liter. Hij beschouwt een gallon als een fles, terwijl voor mij een gallon, 3,5 liter of 4,52 liter is. Geharrewar door taal, begrip verschillen en door de verschillende standaarden laat ik het erop aan komen en bestel 380 liter water en denk daar 60 Euro voor te moeten betalen. Dit blijkt later de lieve som van 15 Euro te zijn en kunnen zeggen dat we de boot met mineraalwater afgeladen hebben. DE verlanglijst van bier, cola en mineraalwater is een volgend uitgebreid contact van verwarringen, goede bedoelingen en geen nee durven te zeggen.

Andy, blijkt een zeer betrouwbare vent te zijn en brengt alle spullen die beloofd zijn. Zeer geïnteresseerd in de nieuwe batterijen vraagt hij tussendoor naar de bestemming van de oude batterijen. Ik geef ze weg aan hem maar hij wacht er wel op zodat het licht ongemakkelijk wordt om iemand constant aan de praat te houden. Met een paar helpende handen om de accu’s uit de Housebank te halen wacht hij blij op de veerboot van zijn broer.

Dan belt hij dat het bier aangekomen is. Mooi, maar hoe zit het dan met het water en de cola? Dat komt morgenvroeg, ook goed maar ik had beter moeten weten want dit is eigenlijk een nee, dat hij niet kan leveren.

Voor mij is het een uitdaging om de nieuwe krachtbronnen weer parallel te schakelen en na een uurtje sleutelen, schroefdraad opnieuw tappen, vaseline op de polen en de hoofdschakelaar omgooien. Direct slaat de waterpomp aan, de lampen branden en de gasklep slaat open. Het werkt!

Bij het brengen van het bier door Andy zegt hij 600.000 IDR (36 Euro) gekregen te hebben als schrootprijs. Ik feliciteer hem en gun hem van harte deze meevaller, toch vindt hij het onbegrijpelijk, want hoe vaak komen de mensen niet terug op de gift die ze hebben gedaan. Aan boord blijft hij wachten op zijn broer, die maar niet wil komen van een ritje met de veerboot. Wachten duurt lang als je beleefd wil zijn bij iemand die slecht Engels spreekt en ook nog eens weinig begrijpt. Voor mij zit er niets anders op dan braaf beleefd te wachten dat hij opgehaald wordt. Ondertussen is het een feest om te zien hoe een schipper van een Oyster zich te pletter werkt in deze hitte. Geen seconde stilzittend stuurt hij de drie bootboys aan, die hem totaal niet kunnen volgen. Uiteindelijk zetten de mannen de boot in het sop en hij zorgt voor allerlei andere klussen maar neemt op het einde van de middag de sponzen uit de hand van de mannen, om ervoor te zorgen dat de boot rond 17.00 uur klaar is. Een blinkend schip voor de komende maanden want de bemanning gaat voor enkele maanden terug naar Nieuw Zeeland want ze verlangen naar de kou.

De Queen B komt weer tot leven en het vertrek kondigt zich  aan. We wachten een extra dagje omdat René morgen zijn paspoort moet ophalen bij de Immigratie. Mooie kans om nog een tochtje te maken over het eiland.

In het zwembad worden de verdere plannen gemaakt

Bureaucraten

Maandag, 6 mei 2024

Marina dal Rey

Henk, een typische Indonesische man met Chinese roots, kijkt mij aan alsof ik toch niets wil kopen maar met een gesprekje blijkt het een bijzonder aardige vent. Hij lacht en adviseert. Henk vraagt waar wij vandaan komen en meteen legt hij zijn hand op de gulp en doet net of hij aan het plassen is. Henk denkt dat wij uit het land komen van Manneke Pis. Nee Henk, dat is België, en ook jammer dat hij geen AGM-batterijen op voorraad heeft. Deze moeten nu eens niet in België maar in Jakarta besteld worden.

Dat gaat me te lang duren en met wat doorpraten, adviseert hij 4 mooi uitziende batterijen, Indonesische saté-kwaliteit. Ja, maar Henk wat kosten die batterijen dan wel niet? 350 Euro de vier met 100 Ah elk. Ik knipper met mijn ogen, René zegt niets en ik vraag direkt of hij voor deze prijs de batterijen in Pelangan kan brengen. Deze vlieger gaat niet op maar hij weet zijn broer te strikken, die de accu’s morgen aan het dok komt afleveren.

René begint een echte bureaucraat te worden want hij weet feilloos de weg, met de juiste kledingvoorschriften de immigratie te vinden en versiert met een geintje dat hij de wachtende rij weet te passeren. Trots met een stempeltje naar het volgende loket. Ik zit in de wachtkamer en zie bijzonder uitgedoste toeristen met uitdagende kleding in dit moslim-bolwerk. De westerse vrouwen staan bol van tatoeages met een chronisch tekort aan kleding en een paar mannen staan met open hemden en teenslippers de ambtenaren te woord. De volgende etappe voor René om de bureaucraten tevreden te stellen is de visumkosten bij de bank , Het zit erop en drinken een prima bakkie koffie bij de koffiebar van de bank waar ik kan inloggen op het netwerk van de bank.

Nu met de scooter naar een telefoonwinkel in het luxe warenhuis waar het Imei nummer van de telefoon wordt geregistreerd zodat ik als toerist mag bellen. Maximaal 60 dagen en dan het land uit of een Indonesische telefoon kopen. Kost weinig maar het gedoe is oneindig. Paspoort kopiëren, foto maken van mij met het paspoort in de hand om zeker te zijn dat de dezelfde persoon het paspoort inlevert. Kaart inbrengen en de mevrouw slaat op het toetsenbord van de computer alsof er een boek geschreven moet worden. Zo, ik ben weer te Whatsappen. Een paar technische spullen bijeensprokkelen in de winkels en verklaren ons vrij om iets leuks te doen. Besluit om naar Kuta te rijden. Onderweg is het genieten, rijstvelden, buffels in de wei, het groen wat over de weg kruipt en daarom de doorgaande weg verkleint. Het oerwoud weet zijn groene vingers als klauwen op het menselijk handelen te zetten.

De weg geldt voor mij als een van de wegen die je moet doen ondanks dat deze weg niet op het lijstje van de tien mooiste wegen ter wereld staat. Ik verklaar deze weg als nummer 11 op de lijst. Terug in de haven van Pelangan wacht Andy ons op en ik vraag hem of hij water weet te regelen en dat hij morgen een paar accu’s op de kade graat krijgen. Een drukke dag en besluiten voor een hapje in de altijd lege bar van de Marina dal Rey

Vakantiehuis Lombok

Zondag,5 mei 2024

Marina dal Rey

Gisteren gaven de accu’s nog een 12,58 volt aan maar vanmiddag zie ik ondanks het laden van de zonnepanelen, een 12,2 volt. Dat is vreemd en zoek de fout eerst bij de zonnepanelen. De gecorrodeerde kroonsteentjes losknippen en nieuwe bevestigen. De laadstroom op de regelaar geeft een mooie 18 volt maar het blijkt niet de oplossing te zijn. De motor starten om stroom te laten draaien voor een boost energie. In de avond wordt het echt duidelijk want het voltage loopt terug naar 11,8 volt en de temperatuur van de derde accu is 50 graden in plaats van 37 graden van de anderen accu’s. Dit is mis en moet besluiten om de van buiten mooi uitziende Chinese AGM batterijen, nog maar 4 jaar oud, tot schroot te verklaren. Deze batterijen zijn uit nood gekocht in Polynesië, maar hier blijkt weer eens dat de vermaarde loempiavouwers nog geen gegarandeerde kwaliteit accu’s kunnen leveren.

Een wereldreis maken is het goedkoopst om op een uitgestippeld traject telkens een maand een huis te huren. Voor 600 euro per maand heb je in Indonesië een huis met zwembad, vier tuinlieden met water en stroom gratis. Op elk eiland een tijdje blijven met huurhuis is goedkoper dan met een zeilbootje rondvaren. Denk maar eens aan het eeuwige repareren, diesel, liggeld, poetsen en het vervangen van versleten onderdelen zoals zeilen. Nu begrijp ik waarom men mij eigenwijs en eigengereid vindt, had gewoon nooit moeten gaan varen. Van het geld wat ik overgehouden zou hebben in de loop van de jaren had ik gratis kunnen roken, drinken, café kunnen bezoeken.

Nooit bij de pakken gaan neerzitten en ga op het internet rondneuzen voor een nieuw stel accu’s. Jacqueline blijft stug doorpoetsen en ik ga bij Rene  klagen. Gelukkig moet hij morgen in Mataram, zijn visum verlengen en kunnen we samen weer alle technische winkeltjes afstruinen.

Doha

Vrijdag, 3 mei 2024

Doha – Jakarta

Om 02.30 vertrek vanaf vliegveld Doha met een adembenemend uitzicht over de stad. De woontorens blinken in verschillende kleuren en stralen de luxe uit, waar zo vaak over is geschreven. De stad ligt tussen allerlei afgedamde stukken zee waar een lint van auto’s over de dijken rijden. Cultuur en sport zijn de hoofditems die de sjeiks met hun olierijkdommen goed weten te besteden. Er is nog niets te merken van de zogenaamde andere keuzes inzake energie en het zijn met name de opkomende economieën die de vraag naar olie alleen maar weten te vergroten. Ons verminderd gebruik is de uitdaging voor andere landen om goedkoop aan energie te komen.

We brengen de nacht door in een rustig monotoon door snorrend vliegtuig, afwisselend slapen en film kijken. Met een vorstelijk diner en een uitstekende wijn kan ik absoluut niet klagen over deze manier van reizen. Landen in Jakarta rond 14h00 en plots neemt bij me de onrust toe. Zoals bekend heb ik weinig geduld en moet er al op voorhand niet aan denken dat ik achter in de rij sta. Oplossing is op volle snelheid, met cabinebagage, op weg naar de Immigratie en sta redelijk voorin de rij.

Een moslimfamilie denkt meer rechten te hebben dan wij als westerse reizigers en zijn zeer opdringend, zelfs de buurman wegduwend, komen ze aan bij de ambtenaar die zich zichtbaar schaamt voor hun gedrag, en daarom over de hoofden van de familie die voor het loket staan, de buurman voorrang wil geven. De buurman laat het erbij en geeft ze voorrang. De amtenaar is niet zo gelukkig met het voorval en kan zijn lachen bijna niet inhouden als blijkt dat meneer zijn papieren niet op orde heeft en hem naar een ellelange rij wijst waar hij een maandvisum kan halen. Al met al duurt het een poos maar met deze wending kan ik mijn glimlach niet onderdrukken. De Immigratieambtenaar maakt nog eens zijn verontschuldigingen en begint driftig te stempelen in onze paspoorten. We zijn binnen met de boeking naar Singapore, hotelboeking voor 1 dag en het visum voor 180 dagen.

Nu de volgende hindernis, de bagage. Normaal gesproken dient men waardevolle zaken aan te geven voor importbelasting en BTW. Deze tezamen bedragen rond de 38% en dat is een significant bedrag als je voor de Blue Spirit een AIS meeneemt met een koffer vol andere benodigdheden. De koffer komt tergend langzaam van de band en loop naar een E-import machine waar ik aangeef dat ik geen medicijnen heb, geen wapens, geen zaden en planten, geen dieren verzamel en geen goederen boven een bepaald bedrag. Nee, nee, nee, nee en nee en de machine geeft me een barcode die ik zelf moet fotograferen want de printer is kapot. Met stalen gezicht, Al Capone uitstraling, passeer ik de verveelde Customs ambtenaar die er geen zin meer in heeft. Zo, deze barrière is ook gepasseerd en kom als welkom toerist binnen in Indonesië.

Netjes volgens de afspraak staat een medewerker van het hotel ons op te wachten om met een shuttle naar de slaapplek te brengen. Twee weken geleden heeft de reisorganisator aangegeven dat er een vlucht vertraging heeft opgelopen en dat er daarom 20 uur overbrugd moet worden. Het leek me verstandig om toch maar een hotel te boeken en kom in een FM7 hotel. Een naam als een radiozender maar verbaas me over de geweldige organisatie van een enorm hotel. Prima kamer voor 58 euro en een shuttle van de kamer naar het restaurant waar het eten klasse is. Woww, zo wordt reizen nog comfortabeler.

Visum Indonesie

Donderdag, 2 mei 2024

Vlijmen – Doha Qatar.

De wekker heeft geen medelijden en maant me op te staan. Met een zwaai uit bed en vooral ervoor zorgen om niet het verkeerde been het eerst op de vloer te zetten. Het is misschien zelfs wel de laatste keer dat ik in dit bed heb gelegen want er hebben zich weer kopers voor het huis gemeld. Ontbijten, de huurauto inleveren en de laatste hand leggen aan het eeuwige opruimen want er is altijd wel wat te doen. Koen brengt ons naar het station waar ik met een koffer van 28 kilo en tas naar de trein strompel. De Schiphol trein heeft geen enkele mogelijkheid om je bagage op te bergen zodat de koffer hinderlijk voor de andere reizigers in het gangpad komt te staan. Met de nodige verontschuldigingen nemen de medereizigers het ongemak op de koop toe. Met een lieve glimlach stapt de conducteur over de koffer met allerlei onderdelen heen en wenst ons een goede reis.

Aan het loket ontstaat een behoorlijke verwarring over onze documenten. Regel is om een terugboeking te overleggen maar omdat wij met de Queen B het land uit willen varen hebben we een garantiebrief van de haven in Lombok samen met de Indonesische verklaring dat we via Bandas moet uitklaren. Voor de visum verlener, de ambassade, was dat geen probleem en kregen een visum verstrekt op deze papieren. Echter de computer van de Qatarezen kennen deze uitzondering niet en er moet driftig met tijdsdruk gebeld worden met de Ambassade of we toegelaten mogen worden. Het duurt maar en van bijna de eerste reiziger worden we de laatst in te checken reizigers. Rekening houdend met een negatief antwoord of geen antwoord boek ik snel een ticket van Jakarta naar Singapore voor 55 Euro de man en nu straalt de computer een groen vinkje en mogen we het vliegtuig opzoeken. Dit zijn stress-momenten.

Verder is er niets dan lof te melden over de vlucht en komen we weldoorvoed met een uitstekende maaltijd aan in Doha.

Koningsdag

Zaterdag, 27 april 2024

Dintelmond

Alle afspraken voor vertrek staan vast en weet dat ik de AlbinO voor een langere periode met rust moet laten. De zorgen aan thuisfront blijven maar er zit geen enkel schot in een definitieve oplossing zodat ik bepaalde zaken moet loslaten die toch niet veranderen. De tickets definitief gemaakt en ga met een duaal gevoel naar de AlbinO om nog snel even te snoepen van een zeiltochtje over het Volkerak. Westenwind zodat het heerlijk op en neer zeilen is met halve wind, de zon warmt de atmosfeer en mijn gemoed op. Vier uur later de zeilen inpakken voor de aanloop van de haveningang, de eenden snateren me naar binnen en de woerd wacht hen op zoals de snor van de AlbinO waar de drijvende meeuwen van wegwieken. Voor de één een bedreiging voor de ander een bescherming. Met een oproep naar de Manderssluis slaat de rode lamp al snel groen uit en vaar met een hekgolf die tegen de kademuur opklimt. Hoe een klein scheepje een vuist weet te maken zoals de muis tegen de olifant zegt, Wat stampen wij hard he! Met deze glimlach draai ik de boot in de box waar de buurman meer dan behulpzaam is om me te helpen en raken direkt in een uitgebreid praatje. Met de lijnen in de hand en de buurman de preekstoel vasthoudend vergeten we de afmeerprocedure af te maken.

En dan het zorgen voor de Vega, zoals winterklaar maken maar dan andersom. Wij hopen een halfjaar weg te blijven zodat van begin mei tot november de AlbinO veilig achter moet kunnen blijven. Grootzeil eraf, kranen dicht, buiskapje inpakken en de andere spullen op zijn plek. De bederfelijke etenswaren van boord en maak nog even tijd vrij om in de kuip te genieten. Het strijken van de vlag op deze Koningsdag geeft aan dat we kunnen vertrekken.

Frikandellen strooptocht

Dinsdag, 23 april 2024

Dintelmond

Het weekend was bijzonder met opnieuw bar en boos weer zodat het weinig uitnodigend was om een tochtje te maken. Het weekend is besteed aan leuke huiselijke dingen en bezoekjes of ontvangsten van familie en vrienden. Afgelopen zondag kleinzoon Jim afgesproken om een tochtje te maken. Rond negen uur haal ik Jim op van zijn thuis en rijd naar de Aldi in Zijtaart vlak bij de boot voor enkele noodzakelijke versnaperingen als chips, snoep en koek. De reis kan beginnen.

Jim is aan boord van de AlbinO de hoofdwerktuigkundige. Deze functie is op de grote schepen van groot belang en ook Jim neemt zijn taak serieus.

De hoofdwerktuigkundige aan boord van een schip speelt een cruciale rol in de technische afdeling en is verantwoordelijk voor de goede werking van alle mechanische en elektrische apparatuur aan boord. Laten we enkele van de specifieke taken en verantwoordelijkheden van de hoofdwerktuigkundige eens nader bekijken, Zie uitleg van functie onder.

Jim maakt de toegang tot de motor open en controleert het oliepeil en de spanning op de v-snaar. Met een tevreden knik start hij de motor die direkt aanslaat. We varen naar de brug en vragen om een opening en stomen direkt door naar Dinteloord om op frikandellen-strooptocht te gaan wat helaas mislukt omdat de cafetaria’s allemaal gesloten zijn. We besluiten de strooptocht in de Action waar we ook daar met lege handen uit vrij komen. Jim probeert met de werphengel ons gezicht te redden op het scorebord maar ook dat mislukt. Terug naar de brug via de smalle sloot en varen naar de sluis waar de zeilen gehesen worden in een zowat windstille omgeving. De haveningang blijft erg lang in zicht zodat de saaiheid een belangrijk signaal wordt om de zeilen te bergen en de motor te starten om terug naar de haven te varen.

Onderweg naar huis doen we enkele watersportwinkels aan en besluiten de dag met een prima maritiem gevoel tussen kleinzoon en opa.

Functie van werktuigkundige aan boord van een schip:

1.⁠ ⁠Leiderschap en Beheer: De hoofdwerktuigkundige geeft leiding aan de machinekamercrew en zorgt ervoor dat alle taken efficiënt en veilig worden uitgevoerd. Hij/zij plant en coördineert het onderhoud en de reparaties aan boord, houdt toezicht op het werk en zorgt ervoor dat alle procedures in lijn zijn met de internationale en lokale maritieme regelgeving.

2.⁠ ⁠Onderhoud en Reparaties: Regelmatig onderhoud van de apparatuur is essentieel om te zorgen voor de operationele betrouwbaarheid van het schip. De hoofdwerktuigkundige plant onderhoudswerkzaamheden en zorgt ervoor dat alle noodzakelijke reparaties tijdig worden uitgevoerd om downtime te minimaliseren.

3.⁠ ⁠Veiligheid en Regelgeving: Het volgen van veiligheidsprotocollen en de naleving van maritieme wet- en regelgeving zijn topprioriteiten. De hoofdwerktuigkundige zorgt ervoor dat alle activiteiten in de machinekamer voldoen aan de veiligheidsnormen en regelgeving, zoals die zijn opgesteld door de International Maritime Organization (IMO), en voert regelmatig veiligheidsoefeningen en -trainingen uit.

4.⁠ ⁠Budgetbeheer: De hoofdwerktuigkundige is verantwoordelijk voor het beheren van het budget voor de machinekamer, inclusief de kosten voor onderdelen, brandstof en andere benodigdheden. Het efficiënt beheren van deze middelen zonder in te boeten aan de veiligheid of functionaliteit is een belangrijk aspect van de rol.

5.⁠ ⁠Noodgevallen: In geval van technische storingen of noodsituaties is de hoofdwerktuigkundige verantwoordelijk voor het snel en effectief handelen om het probleem op te lossen en de veiligheid van het schip en de bemanning te waarborgen.

De rol van hoofdwerktuigkundige vereist een grondige technische kennis, leiderschapsvaardigheden, en het vermogen om onder druk te werken.

Zondag, 14 april 2024

Dintelmond – Heen -Dintelmond

Het klepperen in de mast is zachtjes verminderd en worden wakker in een stille omgeving. Heerlijk geslapen in een warm bed en moest zelfs af en toe de dekens openslaan om terug op een comfortabele temperatuur te komen. Ontbijt bij elkaar rapen uit de voorraad en vertrekken naar het Volkerak. Met weinig wind opkruisen aan de oostkant van de vaarroute om uit de buurt te blijven van de continue stroom van vrachtschepen. De bewolking lost een beetje op en voel me steeds meer op mijn gemak op het water, tijdens het zeilen en het aan boord zijn.

Door de sluis van Heen op weg naar de stad Steenbergen, sinds 1272, met een rijke geschiedenis die teruggaat tot in de vroege Middeleeuwen. Gelegen aan het Volkerak, speelde de stad een strategische rol door de eeuwen heen.

De eerste vermelding van Steenbergen dateert uit 1272, toen het stadsrechten kreeg. Deze rechten werden verleend door graaf Floris V van Holland, wat wijst op het belang van de stad in die periode. De ligging aan het water maakte Steenbergen tot een belangrijke handels- en vestingstad. Het Volkerak, een belangrijk water voor de scheepvaart tussen Holland en Zeeland, was cruciaal voor de economische ontwikkeling van de stad. Wij zoeken een aanmeerpaal op en gebruiken de lunch tussen de verschillende vogels. Een uurtje dutten en terug op weg, met windje mee naar de haven van Dintelmond waar thuis de familie op het einde van de dag, ons opwacht voor een barbecue en een potje schaak met kleinzoon Jim.

Go for president USA

Zaterdag, 13 april 2024

Dintelmond

Met het houten hoofd na de mooie bruiloft van gisteren besluit ik voor een rustmoment door naar de AlbinO te gaan. Plan om een nachtje te  blijven of misschien voor anker te gaan lijkt me een prima manier om te detoxen. Na een uurtje aan boord, belt Jacqueline me op dat ze alsnog wil komen om bij elkaar te zijn. De wind kleppert door de mast en het nodigt niet uit om te vertrekken en blijven in de jachthaven. In de avond rijden we naar Willemstad voor een hapje want het restaurant aan de overkant van de jachthaven is gesloten vanwege een verhuizing. Jammer maar het wordt al snel goed gemaakt door de heerlijke maaltijd in het wapen van Willemstad. Eeen beetje flaneren langs de bootjes in de binnenhaven en stappen met goede zin ontspannen in het krappe voorruim van de AlbinO.

Jachthaven Dintelmond, aan het water van de Dintel, combineert faciliteiten voor zowel de recreatieve als de meer serieuze zeilers en motorbootvaarders. Met een ruim aanbod aan ligplaatsen biedt Jachthaven Dintelmond onderdak aan een diverse schepen.

Belangrijk aan deze haven zijn niet alleen de ligplaatsen maar ook de omgeving die ideaal is voor zowel korte uitstapjes op het water als langere tochten. De ligging aan de Dintel zorgt voor gemakkelijke toegang tot bredere waterwegen, waardoor ontdekkingsreizen langs verschillende interessante bestemmingen en mooie natuur binnen handbereik liggen.

Jachthaven Dintelmond biedt naast ligplaatsen ook andere diensten aan zoals onderhoud en reparatie van boten, winterstalling, en de mogelijkheid tot het huren van boten voor diegenen die de schoonheid van de omgeving willen ervaren zonder zelf een boot te bezitten. Daarnaast is er vaak een gemeenschapsgevoel onder de bootbezitters in de haven, ondersteund door evenementen en activiteiten die door de haven worden georganiseerd.

Harde wind op het Volkerak

Zondag, 7 april 2024

Drimmelen  - Dintelmond

Veel wind beloofd voor vandaag en ben vannacht enkele keren wakker geworden van windvlagen, die de losse onderdelen zoals verstaging en borglijnen tegen de liggende mast laten klepperen. De AlbinO helt af en toe licht over en voel de waarschuwing. Rond half zeven is het nog donker maar ga toch uit bed om bij het krieken van de dag te vertrekken naar Dintelmond.

De lijnen los om tien voor zeven met een bijzondere gekleurde wolken in de lucht. Zou het Saharazand in de luchtlaag met de opkomende zon deze kleuren maken?

De Sahara, één van de grootste woestijnen ter wereld zorgt voor het zand in onze omgeving en kan onder bepaalde omstandigheden ver reizen. Dit fascinerende verschijnsel vindt plaats door een combinatie van natuurlijke processen, waarbij de wind een cruciale rol speelt. Terwijl de warme lucht opstijgt, wordt ook het fijne Saharazand door sterke winden omhoog getild, de atmosfeer in. Dit fenomeen staat bekend als stofopwerving.

Het zal allemaal wel, maar geniet ook van de stilte en rust in de haven en op de Amer. Een half uur later steekt de wind op. De Volvo MD7A duwt de boot tegen de wind en de korte golfslag van de rivier op. Eerst nog profijt van de stroom en vaar 7.5 knoop maar door de tegenwind loopt de snelheid terug naar 6 knoop. Het is minder leuk, de wind neemt toe, de golven op de rivier bouwen op en ik houd de mast voor de zekerheid vast, de boot rolt en de mast vangt door de horizontale ligging steeds meer wind. Onder de Moerdijkbrug staan er verschillende stromingen van de wind tegen de golven maar ook extra stroom tussen de pijlers en de scheiding van vaarwater. Toch maar doorvaren en denk dat er meer beschutting bij de Volkeraksluis is dan in Numansdorp en vaar daarom maar gewoon door.

Bij de sluis trek ik de mast op zodat het weer de vorm van een zeilboot krijgt en neem de eerstvolgende schutting.

Wat ben ik blij dat de mast op de boot staat in plaats van horizontaal want nu gaat het echt te keer en zie de vaart van de AlbinO terugvallen naar een 2,9 mijl veroorzaakt door de steile hoge golven die de boot terug willen duwen naar de sluis. Ik vaar onder de tonnen door om wat beschutting op te zoeken voor de wind maar kom nu in de vaarroute terecht van de vrachtschepen die in een gestage colonne mij verhinderen om over te steken. Beste oplossing is om met de schepen mee te varen en bij de beste mogelijkheid over te steken. Dwars op de golven voor de haveningang en plots tussen de lichten van de haveningang in tref ik de relatieve rust van vlakker water en de beschutting tegen de wind. Het invaren van de box valt niet mee door de dwarswind maar word geholpen door de overburen die me een handje helpen bij het aanleggen.

Verolme werf in Heusden

Zaterdag, 6 april 2024

Heusden – Drimmelen

De vaardag begint wat later door de Opendag om het huis te verkopen. We hebben een nieuw plan namelijk het huis verkopen en een luxe motorboot aan te schaffen. Een drijvend huis dat van woonplaats kan wisselen. We zijn vrij om 13h00 en voeren eerst de wisseltruc met de auto’s uit. Een auto naar Drimmelen brengen en de andere auto op het terrein van de haven Watersportcentrum Heusden plaatsen. Tanken, praatje maken en varen door de werkhaven van voormalig Verolme naar de Maas.

De geschiedenis van Verolme in Heusden is een boeiend onderdeel van de Nederlandse industriële en scheepsbouwgeschiedenis. Cornelis Verolme, de oprichter van het Verolme-concern, was een prominente figuur in de Nederlandse scheepsbouw in de 20e eeuw. Zijn ondernemingen begonnen in de naoorlogse periode, en hij bouwde een imperium op dat op zijn hoogtepunt tot de grootste scheepsbouwconcerns ter wereld behoorde.

De Maas volgen naar Drimmelen, genietend van de schoonheid van de Maas, hoewel dit stuk gekanaliseerd is, zijn de bomen die langs de wal liggen de sfeermakers. De schapen lopen verdwaasd en mekkerend door de wei, de veerponten gaan heen en weer, enkele sportvissers liggen met kapitale investeringen te jagen op vis die toch niet gegeten wordt. De markante koeltoren van de Amercentrale, de oude Keizersveer brug en het lokkende natuurgebied aan de stuurboordzijde, de Biesbosch. Zo wil ik wel blijven varen maar de eindbestemming voor vandaag is Drimmelen waar Jacqueline na de avondmaaltijd afscheid neemt voor de roeitraining van morgen. In de kuip drink ik een borrel en kom uitgebreid aan de praat met een Belgisch koppel dat jarenlang in Drimmelen ligt maar door de stijgende kosten en minder service in de winter gaan verhuizen met hun boot naar Hasselt.

Crève-Coeur

Vrijdag, 5 april 2024

Kerkdriel – Heusden.

De wind giert door de haven en het weer nodigt niet uit om te varen. Toch maar even doorbijten en breng de mast met de maststrijkinstallatie naar beneden. Goed vastsjorren op de schaar en het dek. Afrekenen bij de havenmeester is niet gemakkelijk en loop op en neer tussen het havenmeesterkantoor en de winkel. Rond twee uur de haven uit en krijg behoorlijk wind tegen maar de stroom mee. De GPS geeft zelfs snelheden aan van 7 knoop en dat zijn leuke opschieters. Ik voel de rijke geschiedenis in dit stukje Maas van de verwoeste stad Crève-Coeur, Bokhoven naar de vesting Heusden.

Creve-Coeur was een stad op de splitsing tussen de Dieze en de maas. Het was de doorvoerhaven voor Den Bosch en vanwege het belang een fortificatie. Lodewijk de XIV heeft deze stad verwoest in 1672 in het zogenoemde Nederlandse rampjaar. De Nederlandse Republiek kreeg te maken met invasies van ede Fransen en de Engelsen, Prinsbisdom Munster en Keurvorstendom Keulen.

Bokhoven is ook een interessant dorp vlakbij 's-Hertogenbosch. De geschiedenis van Bokhoven gaat terug tot de Middeleeuwen. Het dorp wordt voor het eerst genoemd in documenten uit de 13e eeuw. Kenmerkend voor Bokhoven is de strategische ligging aan de Maas, waardoor het in de loop der eeuwen vaak betrokken raakte bij politieke en militaire conflicten in de regio.

Eén van de meest opvallende aspecten van Bokhoven is het kasteel van Bokhoven, waarvan de oorsprong ook in de middeleeuwen ligt. Hoewel het oorspronkelijke kasteel door de eeuwen heen verschillende malen is verwoest en herbouwd, blijft het een centraal punt in het dorp. Het huidige kasteel, dat in particuliere handen is, dateert grotendeels uit de 17e eeuw.

In de loop van de geschiedenis is Bokhoven lange tijd een zelfstandige heerlijkheid geweest. Dit betekent dat het gebied geregeerd werd door een heer, die bepaalde autonome macht over het gebied had. Tot de Franse tijd aan het eind van de 18e eeuw behield Bokhoven deze status.

Bokhoven is ook bijzonder vanwege haar religieuze geschiedenis. Lange tijd had het dorp een eigen parochie en een markante kerk, gewijd aan Sint-Antonius Abt. Deze kerk is een belangrijk onderdeel van de lokale gemeenschap en speelt een rol in de culturele identiteit van het dorp.

In de twintigste eeuw werd Bokhoven uiteindelijk onderdeel van de gemeente 's-Hertogenbosch, maar het heeft altijd een sterke eigen identiteit behouden. Vandaag de dag staat Bokhoven bekend om zijn pittoreske uitstraling en de hechte gemeenschapszin. Het dorp trekt bezoekers die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis, maar ook mensen die genieten van de rust en de natuurlijke schoonheid van het Maaslandschap.

Met al deze mooie verhalen vaar ik tussen de typische bomen op de stroombrekers van de Maas, laverend tussen de veerponten, de vrachtschepen, de vogels en de schapen en draai de industriehaven van Heusden in.

Duwvaart

Donderdag, 3 april 2024

Maasbommel – Kerkdriel.

Met de agenda in de hand moeten we de terugkeer naar Lombok plannen rekening houdend met de bruiloft van zoon Koen en de revalidatie van mijn vader na zijn ongelukkige val thuis. Het was wel een leuke bestemming om op bezoek te gaan bij de weekendplek van de oudste zoon maar het blijkt meer een invulling van een belofte te zijn om eens aan te komen. Dan toch maar weer terug naar Dintelmond om de rust in het programma te houden. Er staat behoorlijk wat wind en het is koud. De stroom helpt ons mee richting westen, naar de sluis in Lith. Met de mast omhoog vragen we toestemming om mee te mogen in de grote sluis en moeten wachten op een kleine duwbootcombinatie. Het gaat allemaal vanzelf en zakken een vier meter, lijntjes los en varen achter de voorganger aan naar het vervolg van de Maas. De stuw spuwt het water over de rand met het geluid van een waterval, er zijn vispassages gemaakt zodat de verschillende vissoorten zoals zalmforel weer naar de paaigronden kunnen gaan stroomopwaarts.

Oyster Yacht

Zaterdag, 16 maart 2024

Gili Gede

Vast ritueel is het opruimen op de dag voor het vertrek. Wat heeft een mens een hoop troep wat hij moet meenemen. Vroeger in de trekschuit moest je vooral je stenen pijp met wat tabak niet vergeten, nu is het gsm, gehoorapparaat, laptop, laders, E-book, tickets, reisdocumenten en een koffer vol met retourartikelen. De kapotte AIS van de Blue Spirit ter reparatie in Nederland kan er nog wel bij. De exit-procedure van een boot is ook een heel rijtje, hoofdschakelaars, luiken sluiten, koelkasten openzetten, anti-insectenspray, zwemtrap omhoog, alle losse spullen van dek, watermaker conserveren, beschermkapjeselektronica plaatsen, toilet schoonmaken en conserveren met anti-kalk, alle stekkers eruit. Bang om iets te vergeten kijk ik gelukkig nog even snel naar de generator waar het koelvloeistof pompje nog staat te draaien. Deze zuigt de startaccu leeg zodat de schakelaar van de generator uitzet en nog snel een peut stroom in de startaccu laadt door de hoofdmotor een drie kwartier te draaien.

De Oyster aan de overkant van de steiger is bemand. De eigenaar stelt zich voor en beloofd een oogje in het zeil te houden de komende periode want hij blijkt tot augustus aan de steiger te blijven liggen. Met zulk een mooi zeewaardig en luxe schip aan de steiger blijven liggen lijkt mij een gruwel. Maar het komt mij wel goed uit.

René is wat vroeger dan anders om me op te halen en af te leveren voor de taxi. De laatste levensmiddelen overhandig ik hem zoals een aangebroken knoflook, twee uien, doosje aangebroken roomboter, twee paprika’s en een verdroogde stengel bosui. Crisispakket maar heb er een hekel aan om eten weg te gooien en hij kan er misschien iets mee. De taxi is besteld om halftwaalf, wij komen rond elf uur in de haven en de taxi staat ons al op te wachten zodat het afscheid wel erg snel gaat. René bedankt voor alle assistentie, de vriendschap en het elkaar vrijlaten en toch met elkaar zijn, we zien elkaar in april weer om elkaar bij de volgende tochten weer te begeleiden.

De taxichauffeur heeft zijn jongere broer meegenomen en wil graag een praatje aan. Ik beantwoord zijn vragen beleefd maar houd het gesprek af zodat ik op mijn gemak naar buiten kan kijken. Het verkeer lijkt rustig de eerste 20 kilometer maar in de buurt bij Mataram verandert dat door vooral veel in de weg rijdende langzame vrachtwagens die met schrik voor ieders leven ingehaald moeten worden. De scooters snorren de taxi links en rechts voorbij, de tegenliggers toeteren als waarschuwing want die worden soms gewoon de berm in gedwongen. Een vrachtwagen staat dwars over de weg en is zijn voorwiel kwijt. Twee auto’s zijn geraakt door het zijn eigen weg zoekende voorwiel en er staat een hele menigte omheen die gevraagd of ongevraagd advies geven en spreek ik nog niet eens over de ramptoeristen in de berm. Twee uur in de taxi om op het vliegveld te komen en meld me bij de balie voor een ticket en het droppen van de koffer. Het is vreemd dat ik geen vervolgticket kan krijgen. De oplossing lijkt om de speciale app van Qatar Airways te laden, maar de app doet aan alle kanten moeilijk en dat ik contact moet opnemen. Daar heb je niets aan.

De eerste twee uur zijn voor Praia (Lombok) naar Jakarta. Bij de landing gaat mijn telefoon en spreek een man die heel snel Engels spreekt, met Indonesisch accent. Ik begrijp dat er een vluchtwijziging aan me voorgesteld wordt omdat de stoel van mij is overboekt. Het maakt niet veel uit, of ik nu 7 uur moet wachten in Jakarta of 7 uur moet wachten in Doha. Met een prima service en begeleiding word ik overal langs geloodst om snel in het wachtende vliegtuig te stappen. Qatar Airways is een uitstekende gastvrije luchtvaartmaatschappij en voel me als in een cruiseschip ontvangen. Luxe stoelen, diner a la carte met glaasje champagne en de bijpassende wijnen.

Het is zo comfortabel dat ik kans krijg om 4 uur te slapen aan een stuk door. Nog nooit meegemaakt in een vliegtuig. Zo sta je fris en uitgerust in een immense hal in Doha. Een enorm complex en denk zelfs veel groter dan Schiphol. De luxe druipt uit de belastingvrije winkels, de parfummetjes in de winkels maken zelfs de Parijzenaren jaloers en om de tien reizigers tref ik een gastvrouw die je graag de weg wijzen. In een zeer comfortabele stoel wacht ik de nacht af om morgenvroeg om 6 uur weer te vertrekken.

Nasi goreng ayam

Vrijdag, 15 maart 2024.

Gili Gede

Poetsdag en de dag ter voorbereiding van het vertrek. Generator proefdraaien e deze loopt nog even warm. De afsluitring van de koeler ontbreekt en daarmee trekt hij valse lucht zodat de doorstroming van het koelwater tegengehouden wordt. Poetsen en schrobben, opruimen, tickets proberen te printen, en nog een hele waslijst van activiteiten. Het is erg warm en al snel ben ik een wandelend stuwmeer en de onderbroek neemt geen water meer op maar verzamelt water zodat na 5 uur aaneengesloten bezigheden, ik het wel prima vind en een nasi goreng als lunch ga halen bij het restaurant.

In de middag heerlijk in het zwembad en in de avond naar de Fransman. Ondertussen kennisgemaakt met de verschillende zeilers en jammer dat de contacten wat laat op gang komen. We zullen de bemanningen nog wel treffen later want ze willen bijna allemaal nog naar het westen varen.

Pensionado, Zee van tijd.

Donderdag 14 maart 2024

Gili Gede

Het eiland is interessanter dan mijn verwachting. We lopen via een pad langs de kust en komen enkele dorpen tegen. Vreemd genoeg een aantal duik- en snorkelbedrijven, ik vraag me af, hoe komen deze aan hun klanten?

De ramadan is begonnen en het lijkt of het dagelijkse leven stil is gevallen. De mensen liggen op hun houten bed voor het huis en kijken ons loom aan. Gelukkig voor ons dat het horeca leven voor de toerist gewoon doorgaat en uiteindelijk merken we er weinig van. Op een klein resort eten we de lunch en drinken een biertje. Heerlijk uitrusten bij de onrustige zee die tegen de stenen klotst op 10 meter van mijn bedje.

In de haven maak ik kennis met James, de zoon van Raymond die enkele weken op 62-jarige leeftijd met een hersenbloeding is overleden. Hij had een baan in Australië maar is toch overgekomen om de haven te gaan runnen. Hij heeft er zin in maar ik merk wel dat hij nog veel heeft te leren. Zijn opstelling is niet erg commercieel maar dat zal wel door de tijd veranderen.

Gisteren sprak ik de opstappers van een grote aluminium boot en zij vertelden me dat ze vandaag zouden vertrekken. Ik raadde het ze af want er is behoorlijke noordenwind en stroom tegen. Zal een lange tocht worden voorspelde ik. Toch zie ik ze vertrekken en wij kijken elkaar meewarig aan. Het verwondert dus niet dat ze aan het eind van de middag terug aan de steiger liggen. Bij het zwembad tref ik de schipper en doet nogal luchtig dat hij wat aan spelevaren was en een trainingssessie met zijn bemanning uitvoerde. Het is maar net welke draai je eraan geeft.

Een drukke afwisselende dag met de klussen vanochtend voor vertrek van zaterdag, de wandeling, het zware tafelen van de lunch met het dichthouden van de ogen en het zwembad bezoek. Leuke ervaringen voor een pensionado en besluiten om in het restaurant van de haven het diner te doen. Prima eten maar we zijn deze avond de enige gasten. Er zal hier wel nog wel een promotie-team op los gelaten moeten worden, om de gang erin te krijgen want alle gasten lopen naar Allan die er wel een feest van weet te maken..

Marina del Rey op Gili Gede

Woensdag, 13 maart 2024

Gili Gede

Lui opruimen, is opruimen zonder dat je er zin in hebt. Met tegenzin dus. Eenmaal opgang komt de gang er weer in en pak ik flink aan. Ankerlier fixeren, opstoppen met lapjes zodat er geen ratten binnen kunnen sluipen. De lijnen op de midden bolder en twee achterlijnen klaar leggen. De fenders langs de boot hangen, René bellen die direkt komt om als voordekker te functioneren. De ankerboei kan los en vaar langs de steiger om te zien of er hulp komt. Rene pakt de ankerbal op en ik trek de Queen B naar de steiger waar de mannen me opvangen met de lijnen. Prima landing en liggen vast aan de plek waar we zeker voor enkele maanden kunnen blijven liggen.

Na de koffie gaan we elk hun gang en kan nog enkele klussen aanpakken zoals de vernieuwing van de geleide-lijsten van het schuifluik, het vastzetten van de beugel bij het kompas, controle van de motor op water in het kijkglas van het filter, aan sluiten van het water en de bijboot schoonmaken en laten drogen op de steiger. Genoeg te doen en blijf maar doorgaan ondanks de warmte. Bij de fransman tot rustkomen bij een biertje en prima maaltijd.

Hoe is het nu afgelopen met de verkiezingen in Indonesië?

Het lijkt erop dat Probowono heeft gewonnen maar voordat alle stemmen zijn geteld kan het wel een maand duren voordat de definitieve uitslag bekend is.

Prabowo, voorheen een politieke rivaal van Widodo, heeft aangegeven dat hij het beleid van de president wil voortzetten. Dat de zoon van Widodo zijn running mate is, wordt ook gezien als een factor in zijn populariteit.

De minister is niet onomstreden. Het leger ontsloeg hem in 1998 na beschuldigingen van mensenrechtenschendingen. Prabowono ontkende iets te hebben misdaan en is ook nooit voor de rechter gekomen. Wel weigerden de VS hem harenlang een visum. 

In indonesie konden zo'n 250 miljoen kiezer een stem uitbrengen. Op honderdduizenden plaatsen zijn er gestemd in dit enorme land. Als geen van de kandidaten voldoende steun krijgt, moet later dit jaar een nieuwe verkiezingsronde worden gehouden,

Lombok binnenland

Dinsdag, 12 maart 2024

Marina del Rey

Met een zware tas aan wasgoed zeul ik naar het havenkantoor. De receptioniste met hoofddoek is in haar element en voelt niets van de bedwelmende warmte in het kantoor. Nu kan dat aan mij liggen maar ook René ontploft, twee hevig transpirerende Noordlanders die zich afvragen hoe het kan dat mevrouw zo “Cool” blijft. Ze moet erom lachen en zegt terecht dat ze bij ons in Nederland niet zal kunnen wennen vanwege de kou. Iedereen zijn leefgebied zullen we maar zeggen.

Na de administratieve plichtplegingen gaan we naar de overkant voor een scooter. Heerlijk afkoelen door de rijwind rijden we door een prachtig landschap. Eén van de mooiste tochten die ik maak van mijn leven. Het afwisselende berglandschap met rijstvelden, palmentuinen, vergezichten over de oceaan en de oceaan aan de andere kant, met aan de voet een fjordengebied. Bij het afdalen van de weg schuif ik naar de punt van het zadel en bij het beklimmen zit ik plots op de pakkendrager. De weg die kilometers in zicht voor me uit kronkelt, de enthousiast zwaaiende mensen, de markten langs de weg, de krakkemikkige huizen maar toch ziet iedereen er gezond en doorvoed uit. Telefoon in de hand met een scooter. De scooter is soms een vrachtwagen want wat deze mensen aan lading weten te verstouwen in ongelooflijk. En dan, worden we als twee bejaarden voorbij gestoven door een blanke stevig gebouwde dame met wapperende haren, diepe inkijk van voor en achter. Dit zijn nu van die momenten dat ik wens dat ze een lekke band rijdt. Je blijft toch de ridder met de helpende hand als het moet. Mevrouw blijkt dezelfde route te rijden als wij en is ook onder de indruk van het landschap.

En dan begint het te regenen en proberen onder een bladerdak van een boom wat beschutting te zoeken. Toch opnieuw doorwater nat, maar na de bui met de rijwind en een beetje zon is de kleding snel droog. De wind steekt op, de donkere wolken tijdens de terugweg zorgt het weer voor een andere beleving van het landschap.  Tijd maken voor boodschappen en omdat de ramadan ingetreden is, zijn alle Warung’s gesloten. Dan maar een lunch in de bar van de haven.

De middag voor het klussen en maak de laatste werkzaamheden van de generator af. Ik laat Harry Potter driekwartier draaien zonder enig problemen ben klaar voor een feestbiertje bij de Fransman. Met brede lach op het gezicht, Franse baret op het hoofd is hij gelukkig dat hij open mag blijven tijdens de ramadan en je ziet de opluchting.

Rede Batavia op Java

Maandag, 11 maart 2024

Gili Godeng  -  Marina del Rey

Gisteravond bleek nog niet voorbij met de beschrijving van de dag want na het diner begint het te regenen en komt er extra wind. We hebben afgerekend en prima gegeten zodat het tijd is om terug te gaan naar de boot. Een beetje regen is geen probleem en gaan op weg naar de dinghy. Ankertje los, ik in de boot en René steppend in het water om de dinghy dieper water te geven. Nu begint het te stortregenen en is er geen houden meer aan om droog te blijven. De motor slaat niet aan en gelukkig drijven naar een vissersboot. René rukt aan het trekkoord als een bezetene, drukt de brandstof-opvoerbal nog eens aan maar er is geen beweging in te krijgen. Blij dat we niet midden op het water zitten met deze stromingen en midden in het donker. Ik zie me al na enige dagen drijven bij de Rede van Batavia.

Goede raad is hulp halen en ons weg laten brengen naar de twee schepen en om morgen de motor te repareren, beter dan onbetrouwbaar oversteken. De barman loopt met paraplu naar het vissersdorp en trommelt twee mannen op die ons naar de overkant slepen. Als twee verzopen katten zitten we in de dinghy en beginnen zowaar te lachen en grappen makend, zodanig dat de sleper zich verschrikt omdraait en zich afvraagt wat er aan de hand is.

Blij dat we weer het dek onder de voeten voelen en met dank aan de vissersboot als sleper in dit hondenweer.

Rond 23.00 uur sluit ik de avond en probeer te slapen. De Queen B voelt zich niet op zijn gemak en giert een beetje achter de ankerketting door de golven die binnenkomen in de baai tegen een dwarsstroom. Om 04.00 helt het schip ineens vervaarlijk over, een plots opstekende harde wind veroorzaken een rommeltje door de losliggende dingen die alle kanten op vallen. Ik schrik en sta direkt naast mijn bed om de ankerwacht te controleren. De Queen B ligt als een huis achter het anker en hoef me geen zorgen te maken. De wind neemt toe en schuif het luik open om de buurschepen te bekijken. Er is paniek bij de catamaran naast ons. Lampen zwaaien over het dek, de dinghy wordt gestart en zie de catamaran van zijn plek drijven. Ik roep nog even op de marifoon maar niemand reageert. Vreemd, want als je problemen hebt dan gebruik je toch de marifoon? Na een drie kwartier is de squall over en schat dat de maximale wind rond de 32 of 34 knopen is geweest. Opruimen van de losse spullen en ga weer naar bed.

Om halfzes hoor ik een schurend geluid en denk dat een boom zich wil wortelen aan de Queen B. Weer uit bed spurten en zie dat de Blue Spirit tegen de ankerketting van de Queen B ligt. Gelukkig is de dinghy van René een prima fender en zorgt ervoor dat we schadevrij blijven. René probeert de motor te starten maar nu gaan alle registers van de wet van Murphy open. De motor start niet en René springt als een haas over het dek en krijgt uiteindelijk de motor aan de praat. Met wat duw en trekwerk maakt hij de twee schepen los van de ketting en vaart naar een plek verderop.

Nu is de Queen B eens niet van zijn anker en voel me gelukkig met de situatie hoewel het heel vervelend is wat de twee buren meemaken. Ik weet hoe het voelt om midden in de nacht eerst geconfronteerd te worden met ankeralarm, anker ophalen en in het donker een nieuw plekje vinden om te ankeren en dan de onzekerheid of deze echt wel houdt.

Tijdens het opkomen van het licht probeer ik nog even te slapen maar dat lukt slecht. Dit was een heftige nacht. Om halftien roep ik René en hij is al bezig geweest met de reparatie van de motor. De snelkoppeling van de benzinekraan aan de motor bleek niet goed vast te zitten en het is uiteindelijk een makkelijke reparatie. Koffiedrinken en beraadslagen wat we vandaag gaan doen. Er komt veel noordenwind en besluiten om naar Marina del Rey terug te varen. Het is windstil en ga de procedure, ankerop. Het uitbreken van het anker valt me erg mee want ik was bang dat de ankerketting om een stuk rif was gewikkeld omdat de Queen B zo vastlag.

Op het openwater zet ik het zeil en laat de motor bijstaan om een beetje drinkwater te maken. Heerlijk om op het water te zijn met de vissers om me heen, de bergen met dikke wolken omhuld, de sfeer met de benauwdheid wat te verwachten is in deze contreien.

In de haven heeft René een mooie ankerplek gevonden en voor mij een ankerboei.

We worden aangesproken door een Gerard met Jacqueline, Zuid Afrikanen, die rechtstreeks vraagt hoe het ons vannacht is vergaan want in de haven van Marina is meer dan 40 knopen wind gemeten.

De middag vul ik op met wat klussen aan de afbouw van de generator en ruim een bakskist op waar een rest water in staat. Zo blijf je bezig.

Het kantoor om ons te melden is gesloten zodat we ons heil maar zoeken bij de Fransman met een biertje waar we prima hebben gegeten, gekookt door de twee dames want Alan is boodschappen doen in Mataram.

.

Palen maar ook als bouwmateriaal geschikt.

Zondag, 10 maart 2024

Gili Godeng

Bij een wandeling over het strand spreken we een man die een project wil starten om iets met het plastic te gaan doen. Het strand ligt bezaaid met hout en plastic zodat een advies zou zijn om de plastics te verzamelen, granuleren, houtmeel maken, en deze brei door een worm persen onder 180 graden zodat er een bruikbaar product als palen, planken, of bouwmateriaal ontstaat. Ik zie de man wakker worden en ben overtuigd dat hij vanavond gaat googlen om te zien of het in te passen is voor zijn school. Overigens zie ik een aantal mensen plastic blanke drinkbekertjes en flesjes verzamelen. Dit zijn de krenten uit de pap maar als er een bewustwording gecreëerd kan worden dat het buiten de visuele hinder een waarde gekoppeld kan worden dan is dat mooi meegenomen.

Een leuke wandeling over het schiereiland maar de muggen denken er net zo over en zien me als graag geziene gast. Ik wrijf telkens over de armen en benen en toch weten ze een moment te vinden om toe te slaan. Muggenbeten vind ik niet zo erg maar de kans op malaria of dengue is groot. Aan de andere kant van het schiereiland ligt een verlaten gehucht of dorp waar nog enkele parelvissers zijn gevestigd. Met grote borden van verboden gebied moeten we een andere weg zoeken maar had graag eens binnen gelopen bij een lokale parelboerderij.

De generator staat als een huis op zijn blokken. Nu het opbouwen van de vele slangen en de pompjes. Twee uur verder ziet het er weer uit als een Fisher Panda en rene komt net op tijd om het grote moment van aftellen en “Ignition” mee te maken. Druk de startknop in en jullie raden het al. Geen enkele reactie. De handen zoeken hun weg over de startmotor en kom een losse aardedraad tegen. Opschuiven van het kabelschoentje en opnieuw starten. Slaat direct aan en Harry Potter begint zowaar te spinnen. De acculader bijzetten zodat de generator belast draait en dit gaat ook goed. De koeling doet zijn werk want na 45 minuten horen we geen alarm en de motor is handwarm. Wow, zijn we nu eindelijk op het moment dat we kunnen zeggen dat de klus geklaard is? Toch blijft het afmaken een groot punt want wil graag de alarmfuncties van het koelwater circuit intern alsmede het buitenwater gecontroleerd hebben. Het systeem met selenoids zit in mijn hoofd en is weer leuk om dit verder uit te werken.

Rond halfvijf een opnieuw verdiend biertje halen maar dat valt enigszins tegen vanwege de hoge golfslag. De dinghy stuitert van de ene golftop naar de andere en water spettert alle kanten op. Twee natte zwerfkatten strijken neer op de rode zitzakken om het zelf verdiend verklaarde biertje op te eisen. Vermoeidheid begint een rol te spelen van twee dagen intensief bakskist in en uit te klauteren.

Spicy eten tolerantie

Zaterdag, 09 maart 2024

Gili Goleng.

Vannacht heb ik in gedachten dertig keer de generator uit elkaar gehaald en kan niet spreken van een uitgeruste nacht. Direkt na het ontbijt haal ik de spullen uit de bakskist en probeer een aantal testen om te beoordelen of de koelvloeistof wel bij alle onderdelen komt. Plots merk ik dat de doorstroming van het doorvoerpompje naar de generator koelblok verstopt is. De lezer die het niet meer kan opbrengen om dit generator reparatie column moet nu stoppen. Voor mij is het net zo erg en kan het probleem niet loslaten. Al 10 keer overwogen om de generator weg te geven en dan de tijd krijgen om te genieten of zoek ik dan een ander probleem op? Ik ben een gevaar voor mezelf, roep ik wel eens!

Op de tekening zie ik dat het koelblok linksachter in de kist zit gemonteerd en daar is als slangenmens niet bij te komen. De enige oplossing is de generator van zijn motorsteunen af te takelen en in de bakskist opschuiven om eraan te werken. René is veel rigoureuzer en adviseert me sterk om Harry Potter er helemaal uit te halen. Met behulp van de spieboom en takels hijsen we de generator uit de bakskist. De slangen kan ik voelen maar niet goed bereiken zodat de multitool een mooi gat creëert. Er zit een slang geknikt voor de ingang van het blok! Eindelijk de oorzaak gevonden en snijdt de slang stuk om een kniekoppeling tussen te plaatsen zodat de knik voorkomen kan worden.

Nu terugplaatsen in de bak en zien dat twee motorsteunen doorgeroest en afgebroken zijn. Met een hardhouten blokje bekleed met rubber maken we nieuwe. Met denkwerk van René en domme kracht van mij staat de generator weer op zijn plaats en op de nieuwe steunen. Tijd om te stoppen en gaan bij het tweede resort een drankje halen die dik verdiend is. René als de grote motivator, steunt me om steeds maar opnieuw het probleem aan te pakken.

De pittige Rendang smaakt me prima maar de spicy kip valt in het verkeerde keelgat van René. Lucht happend en zweet parelend op het voorhoofd verdwijnt bij hem alle smaak en staat een moment in de overleving modus. Hij is overgevoelig geworden voor de hete kookkunsten

De probleem oplosser Harry Potter

Vrijdag, 08 maart 2024

Marina del Rey -  Gili Goleng

Er zijn niet zoveel mogelijkheden voor bestemmingen meer omdat de weersverwachting forse Noorden wind voorspeld. Dat is vervelend tegen, naar Medana of Gili Air en ondertussen dient de terugreis zich aan. Om er even tussenuit te zijn varen we terug naar het ankergebied bij Gili Goleng, op de motor want de wind laat het afweten. De motortemperatuur loopt wat op, niet verontrustend maar het is anders dan anders. Even de motor uit, een beetje koelvloeistof bijvullen en vaar verder. Het is bekend gebied geworden en laveer zonder problemen langs de ondiepte tussen de twee eilanden door.

Vast achter het anker stort me ik me nog even op de generator en deze loopt veel te snel warm waarna deze uit zichzelf stopt. Dit is niet goed en het begint op een Harry Potter verhaal te lijken. Van het ene probleem naar het andere. Nu overweeg ik toch de kop los te maken want verwacht dat één van de spoelpoorten verstopt is. Eerst de motor af laten koelen en morgen opnieuw de gereedschap set uit de kast.

De luchtvochtigheid met de temperatuur doet de mens snakken naar drinken en drink liters aanmaaklimonade. Bij de mooie bar weten ze er wel raad mee. Er zijn een tiental gasten in dit resort en vraag me werkelijk af hoe komen de mensen aan dit soort verborgen adressen.

Mataran Moskee

Donderdag, 7 maart 2024

Marina del Rey

Op de bromfiets langs een mooie weg zoals bij Saint Tropez wat ik me kan herinneren van Louis de Funès als politieagent die probeerde de passerende automobilisten een bon uit te schrijven. Slingerend langs de kust met onderbroken en doorgetrokken lijnen. Een 13 ton lpg-tank probeer ik te passeren maar telkens daagt er een tegenligger op. Toch zijn er in mijn ogen idioten die toch passeren en de anderen de berm in dwingen. Met gevaar voor eigenleven maar heb al eens eerder gezegd dat deze mensen denken twee of meer levens te hebben.

Mataran ligt een 50 kilometer van de haven en het zadel van de bromfiets wordt steeds harder zodat we op tijd een kop koffie drinken en een ijsje. De rijwind koelt me en het verkeer slorpt de volledige concentratie op. Het is gevaarlijk met de scooter maar aan de andere kant een prima uitje. René weet inmiddels de weg en loodst me naar een prachtig warenhuis met een foodplaza, bioscoop en de diverse winkels.

Een Ace voor de onderdelen, maar helaas is deze Ace een super Blokker en kan de dingen die ik nodig heb voor de reparatie van de generator niet vinden. Een hapje eten, zonnebril kopen, gewoon “kijken, kijken en niet kopen”.

In de supermarkt de ontbijt boodschappen. Met wat zoekwerk vinden we een onderdelen winkel voor automotoren zodat ik de vloeibare pakking en de koelvloeistof mee kan nemen.

Mataran is de hoofdstad maar het is een verzameling van straten die erg op elkaar lijken zodat je niet het idee hebt dat we in een cultureel centrum zitten, zodat we rond twee uur op weg gaan naar de haven.

Genieten van het landschap, rijstvelden, bergen, kustlijn, groentewinkels langs de weg. Vreemd dat er regelmatig een grote collectebus op de weg staat en deze is bedoeld als een soort tol voor de passerende auto’s en scooters voor een bijdrage aan de arme mensen tijdens de ramadan. Ramadan is een vastenmaand maar vooral ook een bezinningsmaand, hulp aan de armen en aandacht aan de eigen familieleden. Geen eten overdag, geen alcohol en seks, geen extra opwinding bij stressvolle situaties, allemaal een loffelijk streven maar dan moet je dit niet als een dwingend geheel aan anderen opleggen. Ik zit nog in de katholieke vastenmaand en zou dus twee keer moeten matigen. Dat is te veel voor mij. Snoeptrommeltje is al vol en ben het wachten om al het zoet op te eten, nu al moe.

De fles met wc-reiniger heeft een beetje gelekt in de scooter en de eigenaresse kijkt me lelijk aan dat het kentekenbewijs een gedaantewisseling heeft meegemaakt. Het is de gewoonte bij het huren van een scooter dat het kentekenbewijs in de helmbak onder het zadel ligt. Ze spoelt geplastificeerde document af met water en schudt het hoofd. Ik zeg tegen René dat hij heeft niets moet zeggen en doe net of er niets aan de hand is. Mevrouw accepteert graag haar huur voor de scooter en knikt me beleefd toe.

Drie jongens zijn aan het dollen bij het steiger en springen in het water met mooie salto’s. Eén van de jongens begint te schooien maar kap het direkt af door net te doen alsof hij geld wil geven. Het is een vervelende gewoonte maar eigenlijk niet storend want het komt maar zelden voor. Bij het wegvaren springen ze vlakbij de dinghy in het water zodat we lekker nat gespetterd worden. Kwajongens streken.

In de avond een biertje drinken op de veranda van Alan

Zeilende vliegers

Woensdag, 6 maart 2024

Gili goleng naar Marina del Rey.

Het zeil gaat weer op met als doel om bij Marina del Rey te kijken of ik de Queen B achter kan laten voor het vertrek naar Nederland volgende week. Twee weken geleden is de eigenaar Raymond (62) getroffen door een hersenbloeding en helaas niet overleefd. De zoon blijkt de haven nu in beheer te hebben zodat er weer leiding is. Dit zijn verhalen die me telkens weer doen schrikken, niet alleen een ongelukje zit in een hoekje maar ook deze serieuze zaken komen met het vorderen van de leeftijd. Toch maar zo lang mogelijk gebruik maken van de lichamelijke mogelijkheden om te doen waar je zin in hebt.

Al snel is een ankerplekje gevonden en melden ons bij de grote bar van de Marina. Gelukkig liggen er veel schepen in de Marina maar helaas is de bar verlaten. Direct reserveer ik een ligplaats beginnend volgende week zodat dit weer een afgewerkt punt is. De tussenliggende dagen moeten we zien in te vullen met wat andere bestemmingen of activiteiten. Naast de bar leidt een pad naar boven waar aan de andere kant van het eiland een dorp is. De mensen zijn wat stug en de uitbundige vriendelijkheid die ik gewend ben van de Indonesiërs is hier het vervelende wegkijken bij het groeten.

In de bar van Alan (de Fransman) is het gezellig en de man kan goed koken maar is de lol van het ondernemen kwijtgeraakt. Hij klaagt erover dat de islamitische buurt hem dwingt om tijdens de ramadan te sluiten. Dit kan hij financieel niet opbrengen met zijn kosten en de naweeën van de coronatijd. Hij reageert ietwat laconiek maar je kunt zien dat hij zich inwendig druk maakt. Wat een dwingelandij van mensen die obsessief bezig zijn met het uitdragen van een zogenaamde boodschap.

Een heerlijk hap, fusion tussen de Indonesische keuken en de Franse, een praatje met een Zweedse bemanning. Mevrouw heeft tijdens de Sail2Indonesia rally een klap van de grootschoot gehad bij een klapgijp. Botbreuken en hoofdwond is ze in het ziekenhuis beland en gerepatrieerd naar Zweden voor verdere behandeling. Nu weer terug aan boord om hun wereldreis te vervolgen. Wat zei ik? Ongeluk zit in een klein hoekje.

Dinsdag, 5 maart 2024

Gili Goleng

Op deze ankerplek ligt de Queen B als een huis. Vannacht geen enkele golfslag en de wind heeft zich rustig gehouden. Heerlijk geslapen alhoewel het in slaap komen met deze klamme vochtigheid het beste met een zwembroek gaat. Mijn lichamelijke koelsysteem werkt dag en nacht en het is een kunst om je niet te veel eraan te ergeren want dan blijf je de hele dag bezig.

Afspraak gemaakt om de klussenlijst maar weer eens op te nemen en vervolmaak de aansluitingen van de generator, door het schakelpaneel welke ik achter het dashboard had weggewerkt weer in het paneel te bouwen. Twee uur zagen en boren en de draden eerst fotograferen, losmaken en door het nieuwe gat steken, aansluiten en de schakelaar vastmaken aan het paneel. Met een snelle start van de generator en het inschakelen van de stroom slaat de koelkast aan en de airco. Het werkt allemaal. De enige zorg is dat de koelvloeistof vreemd genoeg zo extreem krimpt en uitzet. Bij een kwartier motor draaien begint de koelvloeistof te koken terwijl de kop niet warmer wordt als 80 graden. Toch nog maar eens extra controleren.

Rond drie uur varen we naar de wal en beklimmen de berg van het eiland.  Een aangelegd pad naar boven en kunnen de uitkijk op ons in laten werken door een mooie hut waar blijkbaar yogasessies gehouden worden. Het op mijn duimen gaan staan en de knieën in de nek is niet aan mij besteed en wandel zonder een meditatiemoment door naar een half aangegeven pad. René zegt dat het mogelijk is om het eiland rond te lopen zodat als we bij de afdaling naar het strand de weg langs de kust, terug moeten vinden.

Het is wel of niet een pad, maar vinden uiteindelijk tussen de rivierbedding en een bospad de weg naar beneden. Vogels kijken meewarig naar ons, vlinders schieten voorbij en ruik de penetrante beestengeur die ons voor zijn geweest.

Er is flinke bedrijvigheid met de bouw van nog een vakantieresort en de mannen beitelen gaten in de staande balken die ze opvullen met latten die vastgemaakt worden door wiggen en keggen. De balken worden verlengd met professionele verbindingen zodat er een soort van groot huis of kantoor ontstaat. Mooi hardhout als het bouwmateriaal, goedkoop en ruim voorradig op Lombok. Naast de bouw van het nieuwe resort is een grote bar met restaurant en drinken een biertje op een platform boven het water. Een beetje koelte met een ijskoud biertje zijn zaligheden.

Van hieruit naar een verlaten parelkwekerij dorp. De huizen zijn platgewalst, de fundamenten zijn de stille getuiggen. Alleen de moskee heeft men niet gedurfd neer te halen, maar is nu wel totaal vervallen. De platen op het dak kermen en kreunen op de wiegende wind en de tegels zijn uit de moskee geroofd. Een spookdorp zoals in het wilde westen bij een uitgeputte goudmijn. Het zullen hier de parels zijn geweest. In de buurt zijn nog steeds grote velden met boeien waaronder gazennetten met parels opgeslagen liggen. Een hele industrie maar voor mij als zeiler een extra hindernis om deze velden te mijden.

Einde van het halve rondje eiland, vallen we neer bij het restaurant waar we gisteren ook zijn geweest. Een borrel met hapje bij het houtvuur, uitzicht over de het binnenwater tussen de eilanden met in de verte het wiegende toplichtje van de Queen B.

Gili Goleng, Lombok

Maandag, 4 maart 2024

Lembongan. -  Gili Goleng

Als je deze tegendraadse stroom nu eens kon omzetten in positieve energie, een nobelprijs waardig en realiseert men zich wel wat het aan een brandstof kost om tegen de stroom in te varen. Voor mij de actiegroep “Alle stromingen op 0”, de vissen hoeven niet zoveel moeite te doen om naar de paaigronden te gaan, zalmen kunnen met de rugslag de rivier op, beekforellen kunnen eindelijk eens een dagje lamballen, de vissers zouden blij zijn met stilstaand water en praten we nog even niet over de zeilers die altijd tegen de wind en de stroom in moeten varen. Probleem zou opgelost zijn. Helaas komt deze oplossing voor ons te laat want met een 4 tot 4,5 knoop stroom tegen, kruipen we langs Lembongan.

De gestrande hijskraan blijft wel heel lang op zijn plaats liggen. Ik klop een paar keer op het scherm van de elektronische kaart en denk dat deze gefixeerd staat op de ankermodus. Tergend langzaam langs de kust om eindelijk op de noordkant richting Lombok te varen. Het blijft motoren want de wind is bijna weg en we raden het al, ook nog eens tegen.

De Blue Spirit moppert maar ik zie de lol er nog wel van in, gewoon doorgaan en niet zeuren, het hoort erbij. De ribbetjes kunnen rusten na een vermoeiende pijnlijke nacht, hoesten en kuchen kan alleen in een soort foetushouding.

Aan alle tegenwerkingen komt ook weer een eind en varen rond halfvier een soort eilandengebied binnen zoals in Zweden en Noorwegen. René wijst een ankerplaats aan en kijken een uurtje de situatie aan. Donkere wolken pakken zich samen, regen en wat lichtflitsen zorgen voor gesloten ramen en deuren zodat de warmte in de boot al snel oploopt. Rons haf zes een eerste verkenning op de wal en wandelen een resort binnen waar een mooie bar een lekker koud biertje weet te tappen en een prima hap. Terug op Lombok.

overzicht oversteek van Bali naar Lombok

Zondag, 3 maart 2024

Serangan. -  Lembongan

Een week geleden ben ik met de dinghy overvaren door een vissersboot. In eerste instantie viel het allemaal wel mee maar ik wist direkt dat ik er een gekneusde rib van kon overhouden. Dat gebeurde ook maar er was prima mee te leven. Ondertussen word ik snipverkouden en krijg veel last zoals de Belgen zeggen van een lekneus. Allemaal kleine ongemakken maar tijdens de tocht naar Nusa Lembongan wil ik eens uitgebreid mijn keel schoonmaken. De pijnscheut is enorm en moet direct gaan zitten met grote druppels transpiratie op het voorhoofd. Of er iets vanbinnen scheurt en hap naar adem, wat is dit nu? Al snel bedenk ik dat het te maken heeft met de gekneusde rib of misschien wel gebroken rib. Elke beweging doet pijn en durf me niet te bewegen terwijl dat voor de navigatie wel moet.

Vanochtend is René terug en bereiden ons voor op het vertrek richting Lombok. Een paar eilanden liggen op de route en deze zijn een prima springplank voor de wat langere oversteek met stroom tegen. Op de motor langs de gigantische doorrollende golven waar surfriders, honderden meters zich mee laten voeren door de brekende golven. Druk verkeer tussen de eilenden en kunnen het zeil mooi bijzetten om een goede vaart te houden.

Niet veel bijzonders te melden dan de hevige pijnscheut die de aankomst bij de boei niet gemakkelijk maakt. Met de pikhaak de lijn uit het water hengelen terwijl de ribbenkast gilt om dit niet te doen. Ik meld René het ongemak en spreken af om 1700 uur voor een hapje. Rene heeft ook pech want zijn AIS is uitgevallen en is daarom voor anderen niet meer zichtbaar of ziet juist de andere schepen niet aankomen.

Gezellig eten met prachtig uitzicht op de brekende golven, de bizarre stranding van een hijskraan die op het rif is beland, de toeristen met vervelende waterscooters die rondjes om ons draaien. Een scooter organisator maant zijn klanten met een fluitje om met hem mee te komen. Vlak bij de ankerplek ligt een waterparadijs met glijbanen en ander plezier met water. Ik kan ervan genieten maar moet nu toch echt aan de pijnmedicatie.

een laatste sortering van bruikbare plastics

Zaterdag, 2 maart 2024

Serangan

Tijdens de rondrit met de scooter kom ik een gesorteerde plastic afvalberg tegen. Netjes gesorteerd en gebruikt als “landfill”. De berg wordt in lagen met zand gestabiliseerd en gefixeerd. Zouden die 85000 ton van Nederland hiernaartoe gaan?

Overigens is deze oplossing helemaal niet verkeerd want je beheert het probleem en als er later een oplossing komt, kan de berg plastic afgegraven worden. Een veel betere oplossing als het dumpen in zee en het geeft aan dat er wel degelijk gesorteerd kan worden.

Bij de Blue Spirit is er vertrekkersdrukte. Therèse gaat vandaag van boord om in een hotel haar werkzaamheden voort te zetten want eerst was het plan dat ze mee naar Lombok zou gaan maar door de onbetrouwbare veerdienst en internet zekerheid blijft ze op Bali. Met andere woorden flinke activiteiten op de Blue Spirit en voor mij de scooter. Een mooie gelegenheid om een batterij te zoeken voor het Nikon fototoestel. Een drukte van jewelste in het verkeer, de straten staan vol met blik en pruttelende scooters die allemaal hun weg willen vinden. Het is gevaarlijk en het vreemde is dat je op een bepaald mee gaat doen aan de stress om auto’s te passeren, wat eigenlijk geen enkel effect heeft want je staat bij de volgende blokkade vast.

De batterij blijkt alleen via online te bestellen en rijd wat door de stad Denpasar en vervolg naar het begin van Kuta. Veel van hetzelfde en na wat rondjes zoek ik via Google de weg naar Sanur Beach waar het geboekte hotel is van Therèse. Bij de winkel Popular, een zeer luxe supermarkt, drink ik een cola en eet een ijsje om dan naar het hotel te gaan. Een afscheidslunch bij de Japanner en spreek de wens uit om elkaar weer te zien in mei of juni. René blijft nog een nachtje slapen in het hotel en ik ga, na het boodschappen doen, terug naar de boot. De generator proefdraaien en controleren op temperatuur. Alles functioneert prima en de temperatuur komt niet boven de 60 graden, met een dikke glimlach sluit ik het luik.

Met de scooter een verkenning maken door het gebied en kom een “international trade zone” tegen. Wachtpoten die me tegenhouden want ben best nieuwsgierig, helaas niet toegelaten maak ik toch gebruik om de plasticberg op te rijden. Grote shovels zijn in een soort van plan de berg aan het afdekken met grind en zand. Herinrichten en je ziet er niets van, hier zijn diepe dalen en kuilen waar je dit materiaal prima in kunt opslaan en er is een minimale uitloging. Plastic lost niet op zodat het grondwater geen probleem heeft.

Langs de lokale restaurants, straatverkopers en de families die bij elkaar zijn met een drankje, een echte zaterdagavond. Voor mij een mooi uitziend Chinees restaurant, welk heel veel herinneringen bij me losmaakt uit mijn Chinese tijd. Prima gegeten en rijd terug naar de haven om in de donkere avond met de dinghy terug te gaan naar de Queen B.

Sanur, strand

Vrijdag, 1 maart 2024

Serangan

De laatste dagen zijn druk ervaren en kom niet toe aan een paar klussen die ik af wil maken. Die klussen zijn een reden of argument geweest om naar Indonesië te gaan. tijdens de bespreking wat gaan we doen vandaag geef ik aan een poosje rust om de laatste problemen van de generator af te maken.

De laatste hand aan de elektronica van generator, een groot woord voor het doorverbinden van enkele draadjes. De koelvloeistof pomp werkt, de magneetsluiting van brandstof injector pomp aan de praat en hoor de brandstof opvoerpomp lopen. Starten, even aarzelen maar dan slaat de “pain in the ass” eindelijk aan. Na 4 jaar knutselen, van het ene probleem in het andere is de motor als totaal gereviseerd te beschouwen. Gereviseerde klepdeksels in de kop, nieuwe zuigerveren, koppakking, nieuwe klepstoters, vervangen van klepregelaar. Voordat de motor echt gebruikt moet worden toch voor de zekerheid de impeller vervangen en een nieuw riempje. Afvullen van de koelvloeistof en nu het echte proefdraaien.

Generator loopt warm en sla mijn ogen ten hemel. Met wat doorblaaswerk raakt het systeem echt ontlucht en blijft de motor mooi draaien met een temperatuur van de koelvloeistof van 60 graden. Gemeten met een keukentemperatuurmeter. Nu de controle of de generator stroom levert en ook dat is in orde. Dit lijkt op een geklaarde klus en wil nu de koelkast uitproberen maar ben de schakelaar kwijt.

Bij het herinrichten van het dashboard heb ik de schakelaar achter het paneel weggewerkt en dat is even een misser. Dit is een mooie klus voor later.

The Outregeous nodigt ons uit voor een biertje op het strand met enkele vrienden van Toni en Shelley. Een heerlijke avond en een trots gevoel dat ik eindelijk de generator aan de praat heb gekregen.

Water tempel.

Donderdag, 29 februari 2029

Serangan

Het stoplicht spring op rood en moet flink in de remmen knijpen om gehoor te geven aan de verkeersregels. Het is lang wachten voordat het groen wordt maar als het groen is, word ik overvallen door honderden snel optrekkende en passerende scooters die met geweld een weg voorwaarts zoeken. Een oorverdovend lawaai en voel me opgeslokt als in een peloton. Stug vooruitkijkende scootermuizen met bagage of duopassagier passeren al toeterend. Nadat de kruitdampen wat opgetrokken zijn zie ik zowel voor me als achter me alleen maar scooters. Het vervoermiddel in deze wereld.

De scooter is gehuurd voor een bezoek aan een vorm van tempelstad en blijven wat langer hangen bij een soort van watertempel. Een grote vijver met lotusbloemen en daar omheen de mooi versierde gebouwen. De toegang is alleen voor mensen met gepaste kleding en deze wordt dan ook uitgereikt. Muts, rok en jasje maakt de warmte en benauwdheid een graadje erger. Leuk fotograferen en zie langs de lotusvijver een paar zitzakken waarvandaan het prima is om de zwetende, dampende en fotograferende toeristen voorbij te zien gaan.

Het apenbos is leuk maar niet spectaculair. Mooie wandelpaden en veel apen van 1 soort. Opvallend is dat er zoveel babyaapjes te zien zijn en dat maakt het wel leuk. Speels en klierend maken ze hun moeder gek en de vriendjes liggen rollend door het gras.

Therese moet werken en René en ik, maken een uitstapje naar de bouwmarkt. Met boormachine, gereedschap, waterslang en wc-ontstopper kom ik uit de strijd. De spullen terugbrengen naar de haven waar we op het drukke toeristische strand een mooie uitvoering zien van een saxofonist en een heerlijk biertje tijdens de ondergaande zon.

Het thuisfront maakt de schande bekend dat de Nederlandse plastic handelaren plastic dumpen in Indonesië. 85000 ton plastic in een land waar het plastic probleem al zo immens is. Het is vaak een kostenplaatje. Het Nederlandse storttarief is te hoog zodat het goedkoper is om de zeevracht te betalen en gebruik te maken van het storttarief in andere landen. Waarom niet gewoon verbranden van deze fractie in plaats van subsidies geven voor bio-massa centrales. Pas de regels op tijd aan in stap over de vooringenomenheid heen die zovelen met zich meedragen. Het scheelt mij een plastic zakje in de schroef.

Java bier, de voorloper van Bintang

Woensdag, 28 februari 2024

Serangan

Het thuisfront maakt me attent op een artikel in de krant dat het 82 jaar geleden is dat de Slag van de Javazee plaatsvond. 3200 mensen laten het leven en de Nederlanders verloren daar 3 schepen. Het was de bezegeling van de bezetting van Java door de Japanners en het begin van de ellende voor de Indonesiërs en de Nederlanders. De Indonesiërs dachten dat het een bevrijding zou zijn en dat ze van de japanners veel steun zouden krijgen voor hun vrijheidsstrijd. Het werd juist andersom en met name de Indonesiërs hebben erg geleden onder het juk van de Jappen.

De tijd gaat een rol spelen bij het programma wat we de komende weken willen gaan doen. Een bijkomende zaak om rekening te houden is dat Therese een extra opdracht heeft gekregen en daarvoor een goede verbinding internet nodig heeft. Het geplande vertrek is 8 maart en dat wordt voor mij weer wat krap om een goede ligplaats te zoeken op Lombok. Passen en metend maken we een programma en besluiten om nog enkele dagen in Sembalangan te blijven, zondag vertrekken en Thérèse blijft tot 7 maart in hotel zodat ze haar werk verder kan afronden.

De middag wordt opgevuld met een wandeling langs de rivier waar veel restaurants zijn gevestigd. Deze “Warung’s” zijn afgestemd op de lokalen en je ziet geen toeristen. Een Hindoe feestdag en de meeste mensen zijn vrij zodat er veel gelegenheden gesloten zijn en diegene die wel open zijn, zitten afgeladen vol met families. Tijdens het lopen zoeken we een restaurant uit voor vanavond en de keuze is gevallen op een groot schip waar met twee dekken. Bij een bekend café drinken we een Bali Hai, een biersoort van Bali en maar niet naar mijn smaak. Zoete afdronk en bitter, voor mij een Bintang. De brouwerij NV Nederlandsch Indische Bierbrouwerijen werd in 1929 in soerabaja door Heineken gebouwd en heette toen Java Bier. In 1949 na de Indonesische onafhankelijkheid, werd de brouwerij hernoemd met de naam Heineken’s Indonesische Brouwerij Maatschappij. In 1957 nationaliseerde de Indonesische regering de brouwerij en voerde de leiding in de daaropvolgende 10 jaar. De naam veranderde in Bintang en is het bier in een maatschappij met een moslimmeerderheid. De invloed van de strengere islamitische groepen en stromingen lijkt erop dat in Indonesië de scheiding van religie en staat minder groot wordt. Mt name Bali is bang voor het toeristenverlies als de bierverkopen aan banden gelegd wordt zoals in het oostelijke gedeelte. Het motto van Indonesië: ‘Eenheid door verscheidenheid’, komt hier wel onder druk te staan.

De maaltijd bij de Chinees op de boot is prima ondanks het lange wachten en de toch wat peperige smaak van de schelpen. René raakt totaal geblokt na het eten van 1 schelpje en hapt langdurig naar adem.

Hanen gevecht

Dinsdag, 27 februari 2024

Sembalangan

Hanen dulden geen rivalen in hun territorium en gaan gevechten aan om het te beschermen. De haan zet de veren in zijn nek recht, pikt de indringer en daagt hem uit. Bij een duel proberen de hanen elkaars kam uit te pikken en elkaar te kwetsen met hun sporen. De verliezende haan wordt uit het territorium verstoten en moet een nieuwe plek opzoeken. Op die manier worden jonge haantjes uitgestoten en oude hanen uit de weg geruimd, zodat enkel de sterkste haan overblijft.

Sinds eeuwen bestaan de hanengevechten als sport. De spelregels verschillen, vooral betreffende de dood of mate van verwonding die toegestaan is. Bij sommige landen en zeker in Indonesië worden een mesje aan de poten van de haan bevestigd, zodat de hanen elkaar sneller kunnen doden.

Bekend is dat ten tijde van het Romeinse Rijk hanengevechten zeer populair waren. De Romeinen hebben echter beschreven, dat ook in Groot Brittannië hanengevechten gehouden werden. In België en Nederland zijn georganiseerde hanengevechten tegenwoordig verboden, evenals in de meeste Europese landen. Een uitzondering vormt Frankrijk. In het département Hauts de France bestaan nog "gallodromes", vaste plaatsen waar hanengevechten traditioneel gehouden worden.

In België zijn hanengevechten al verboden sinds 1867. In 1929 werden alle georganiseerde gevechten tussen dieren verboden. In 1986 en 1991 werd de dierenwelzijnswet verstrengd en sindsdien is het bijwonen van hanengevechten ook strafbaar.

In Zuidoost-Azië en Latijns-Amerika zijn hanengevechten in meerdere landen toegestaan en ze zijn daar zeer populair.

In 1981 verbood de regering van Indonesië echter elke vorm van gokken, sindsdien is het hanengevecht er illegaal en daar is helemaal niets van te merken. Met tribunes rond een klein arena staan een aantal scheidsrechters en gokbazen om de manden waar de hanen in worden vervoerd. De hanen worden uitgepakt en door deze te tonen en een tegenstander uit te kiezen zodat de eigenaar van de winnende haan 500.000 roepia’s krijgt van de verliezende eigenaar. Eenmaal de tegenstander uitgekozen wordt er een soort van dolkje aan de poot gebonden. De hanen worden opgehitst, ze pikken om de beurt de vastgehouden tegenstand in de kop zodat de beesten erg boos worden. Dan wordt het gokken en bieden in gang gezet, iedereen komt overeind en begint te schreeuwen en te roepen, de hanen worden losgelaten en er ontstaat een gevecht. De haan die zijn poten het eerst op de rug van de tegenstander weet te zetten en hiermede het dolkmesje in het vlees van de ander weet te brengen is vaak de winnaar. Het gaat erg snel, een gevecht duurt vaak niet meer dan 30 seconden en het publiek raakt uitzinnig van spanning en bloeddorst. De gokkers zijn teleurgesteld bij verlies of lachen breed uit bij winst. Het is gokken en heeft niets te maken met getrainde hanen, dus het is ook voor de hanen een gok. Nu moet je niet denken dat de winnaar mag blijven leven. De winnaar staat hetzelfde lot te wachten als de verliezer, gewoon in de kippensoep.

Mooi om meegemaakt te hebben hoe de lokalen dit evenement beleven, maar voor mij geen tweede keer meer. Het is wreed terwijl het er in de natuur veel wreder aan toegaat want dan vechten de hanen zonder mes en dan duurt de strijd tot de dood erop volgt soms een hele dag. Overigens heeft de winnaar wel de beschikking over een aantal hennen.

De warmte in het gebouw met het strijdperk is ongezond te noemen en sta te druipen van het zweet en zeg tegen René dat ik eruit wil, hij sluit zich erbij aan en staan buiten beduusd van het spektakel. Terug naar de haven halen we de dames op (Shelly en Therese) om naar het vredelievende ecologische centrum te bezoeken. Volledig in het teken van de kweek en bescherming van schildpadden. Van het ei naar een bepaalde vorm van wasdom worden de schildpadden weer uitgezet in de vrije natuur waar ze door de vissers in hun netten weer naar de keuken gebracht worden. Om moedeloos van te worden en toch moeten we met het kweken en begeleiden gewoon mee doorgaan. In het Chinese restaurant naast de schildpadden hebben ze grote aquaria waar de gasten hun maaltijd kunnen uitkiezen. Wat een tegenstellingen zijn er hier op korte afstand van elkaar. De lunch is Fish and Chips met een biertje en lopen terug naar de haven. Therese moet werken en wij maken een uitstapje naar Kuta. De Grab-taxi staat precies op tijd voor de deur en brengt ons naar het prachtige lange strand waar hard gewerkt wordt om de stroom met plasticafval van het strand af te harken. Biertje drinken en wandelen door de stad waar het nu wel heel erg Aziatisch is. De winkels met fake-artikelen, kopieën van merktassen, horloges, zonnebrillen en nog heel veel meer. Veel van hetzelfde in de winkels en naast elkaar in een eindeloze straat. Bij een Nederlandse speciaal restaurant scoort René zijn bitterballen als voorgerecht en eten een prima hap in een van de honderdtallen restaurants. Leuk om er geweest te zijn maar het is genoeg. De Grab-taxi brengt ons terug naar de haven waar de klammigheid en de benauwdheid je weer snel beklemd.

wolken bij een squall

Maandag, 26 februari 2024

Jimbaran. -  Serangan

De wekker op Balitijd 06.00 uur is helemaal niet nodig want ik merk aan de boot dat er iets vreemds staat te gebeuren. Langzaam zijgt de boeg op en neer in het water en begint te gieren aan de ketting. De boegrol is niet enthousiast over deze actie en begint te kreunen en zorgt voor angstaanjagende klappen met de ketting die soms enkele schakels over de lier schiet. De wind neemt verder toe en sprint uit bed om te zien wat er aan de hand is. De inktzwarte wolken in de al zo donkere nacht met flitslichten van de ontladingen geven aan dat er een bui over gaat koen. De boegrol kermt en ben bang voor schade zodat ik de motor start om de ketting wat te ontlasten. Hevige regen, het onweer trekt gelukkig aan stuurboord over de wal weg van de Queen B. meteen in de actieve modus en op mijn qui-vive om dit probleem aan te pakken. Houdt het anker het? Hoe gaat het met de boegrol? Slurpt de motor geen plastic zakken op? Het komt allemaal goed behalve dat door het gieren aan de ankerketting, de snubber is gebroken. De haak is weg en zal naar een nieuwe moeten uitzien. Om half zes roepen we elkaar op om nog een kwartier te vertrekken voor een andere haven. Wat een vervelende plek voor mij en wat een negatief gevoel krijg je, voor deze omgeving.

Anker op is niet gemakkelijk want de golven die weliswaar afnemen staan nog even door en probeer het anker die zich goed ingegraven heeft uit te breken. Een dik halfuur bezig en kan de weg vervolgen langs de mooie Bali-kust. Rotspartijen en luxe hotels waar het niet gek genoeg kan gaan. Vliegtuigen tegen de wand geplakt, hotel uitgehakt uit de rotswand, zwembaden met uitzicht, op hoogte, over de oceaan. Speedboten die toeristen oplaten met een vlieger of een vlieger oplaten met een toerist, het is maar net hoe je het wil lezen.

In de haven word ik opgewacht door boot-jongens die de voorkant en het achterschip vastleggen aan twee boeien. Opruimen aan boord en doe een dutje in de kuip waarna René en ik een wandeling over de boulevard en het dorp maken. Tony en Shelley van de Outreageous blijken in de haven en we drinken gezamenlijk een borrel op het strand met veel leuke verhalen. Een ontlading van alle vervelende momenten en toch, je kunt dit dus niet meer missen.

Plaatjes zijn geduldig. Jimbarn strand, schoongemaakt van al het vuil.

Zondag, 25 februari 2024

Zuid oost punt Java. – Jimbaran Baai (Bali).

Met een klap raakt mijn hoofd allerlei blauwwitte stokken. Besef niet wat er gebeurt en kijk rond en probeer me te beschermen. Een vissersschip met de typische uithouders om niet te kantelen heeft me geschept tijdens de ritmet de dinghy naar de Blue Spirit. De swell zorgde ervoor dat het niet makkelijk was om in de bijboot te stappen en daardoor niet opgelet of er een boot in de buurt zou zijn. Dus niet gezien, maar de visser die boven op me knalt voor heeft ook niets gezien, bezig met heel wat anders.

Al met al, ik breng het er goed af, een beetje rugpijn van de klap, schrik in de botten omdat dit helemaal verkeerd af had kunnen aflopen. René ziet het van een afstand gebeuren en roept de schipper nog na maar deze verdwijnt na een excuserende blik naar zijn visgronden. De schrik zit er voor de partijen flink in, ook voor mij. Geen zichtbare schade maar voel wel aan mijn rug dat het wel eens op een gekneusde rib kan uitdraaien.

De afspraak is gemaakt om rond 06.00 te vertrekken. Ik stel de wekker op kwart voor zes en ben natuurlijk op tijd wakker voordat de wekker gaat. Vreemd dat het nog zo donker is, maar tijd is tijd en deze jongen staat aan dek om anker op te halen. De Blue Spirit is in alle rust en mopper wat in mezelf. Om vijf over zes is het anker uit de grond getrokken en ben klaar om te vertrekken.

Met een paar luide schreeuwen en oproepen op kanaal 08 komt René in de kuip en verontschuldigt zich. Ik vaar alvast de baai uit, de prachtig opkomende zon tegemoet, de donkere nachtwolken worden weggeduwd door het ochtendlicht. Het zeil kan erbij en maak een redelijke vaart zodat het weer een meevaller is. Even later roept René op en zegt: Je was er vroeg bij! Hoezo antwoord ik? Zes uur is zes uur volgens afspraak. Ja, maar Balitijd of Java tijd. Nu blijkt de telefoon gewisseld te hebben van tijdgebied in de baai, zodat de wekker 6 uur Bali-tijd me gewekt heeft en dat is 5 uur Javatijd. Hoe eenvoudig kunnen misverstanden zich voordoen. Mijn excuses naar René, maar we zijn wel lekker vroeg vertrokken. Onderweg maakt de Blue Spirit lekker met de vangst van een kleine tonijn en de vangst van een paar plastic zakken in de schroef.

Bij Jimbaran Baai loopt de dieptelijn heel langzaam op naar 5 meter en dan nog liggen we ver van de kust. De Queen B zoekt een plekje met 8 meter diepte en ligt direkt vast in de zandbodem. Een uurtje knutselen aan de completering van de generator en gaan op weg naar de kust voor een hapje aan de wal. Dat valt niet mee, want het gestorte vuil, de vissers en de rollende golven op het strand weerhouden mij om uit de dinghy te stappen . Ik heb het helemaal gehad met het overvaren door de visboot, het vuil in deze haven, de rollende golven op het strand zodat ik René vraag om terug te gaan naar de Queen B.

Aan boord maak ik een blik open uit de oneindige voorraad en eet buiten verwachting een lekkere maaltijd, witte bonen en een stukje eend. Wat een deceptie dit gedeelte van Bali. Vies vuil en smerig, gevaarlijk door de onverantwoorde vissers en de  opbouwende golven in deze ondiepte.

Zaterdag, 24 februari 2024

Sembulanga  -  Zuid oost punt Java.

Een prachtig versierd vissersschip komt recht op de Queen B af en laat vlak voor de boeg zijn anker vallen om met een lange lijn uit te vieren naar de wal. Ik protesteer dat de lijn over mijn ankerketting ligt maar aan de gebaren van de heren te zien is er volgens hen niets aan de hand. Zelfs wordt aangegeven dat ze toch moeten ankeren aan het strand. Blijkbaar is deze reden belangrijker dan mijn ongemak.

Rond 10.00 uur haal ik het anker op en inderdaad haal ik gelukkig maar 1 anker op en niet twee. Aan de overkant van de baai ligt een stad met een gouden koepel van een moskee en dat lokt uit om eens een kijkje te nemen. De ondiepte loopt al snel op zodat we maar afzien om in de haven te varen. De kaart laat droogvallende stukken zien, moet je volgens mij niet zijn.

Nu op weg, 18 mijl verderop in een onbekende baai, waar een paar Parelkwekers moeten zitten. Een heel stuk zeilend afleggen en tussen de Fad’s die er legio liggen varen we van 180 meter diepte richting het strand. Het duurt een lange tijd voordat de 60 meter dieptelijn komt en dan begin ik me alweer snel zorgen te maken voor een diepe ankerplek. Gelukkig weet ik op beperkte afstand het anker in 18 meter diep water af te laten zinken. Voor de Nederlandse zeilers is het bijna ondenkbaar om in 18 meter diepte te ankeren terwijl dit voor mij acceptabel is. Een ruk met de motor aan de ankerketting om de Rocna (anker) in de grond vast te trekken.

Bijbootje in het water, motor erop en op weg naar het strand om de boel te verkennen. Het strand is relatief schoon van plastic en het ziet er verlaten uit. Rene heeft wel een heel bijzondere plek weten te vinden en op deze manier ankerplekken zoeken en vinden is ook een uitdaging. Een grote Veraan maakt zich uit de voeten en op het strand is een spoor van een grote slang. Kleurrijke reigers zoeken hun eten in het zachte zand, de jungle laat allerlei geluiden horen maar kan niet traceren van wie of waar. Met de dinghy over een koraalrif en het water is zo helder dat de grote scholen met vissen te zien zijn tussen de stenen.

Terug aan boord een beetje knutselen en het ankeralarm begint te piepen. Waarschijnlijk door de lengte van meer dan 60 meter ketting zodat de draaicirkel buiten de cirkel van de ankerwacht valt. De swell komt door zonder dat er sprake is van wind en liggen al snel met een meter verschil van zwemtrap in het water en zwemtrap uit het water. Moeilijk in- en uitstappen in de dinghy om bij de buren te eten. Morgen vertrek terug naar Bali want Therese moet volgende week alweer op het vliegveld staan terug naar huis en mijn tijd van de thuisreis begint nu ook al door te tikken.

Na het diner aan boord van de Blue Spirit zet ik de koers uit naar Kuta, Jimbaran Bay op Bali.

Vrijdag, 23 februari 2024

Sembulangan

Licht stijgend lopen we het mooie vlakke stenen pad op naar een uitzichtpunt. De ranger van het eiland spreekt zijn Engels niet zo goed zodat we denken een hike-pad te bewandelen maar het is veel meer dan dat. Het blijkt het pad te zijn die de Japanners hebben aangelegd voor de bouw van forten en geschutskoepels. Een groot kanon ligt gedraaid en verwacht dat bij het verlaten van de Japanse bezettingsmacht, deze opgeblazen is. Iets verder ligt nog een stuk zwaar geschut, ook op de rand van het fort. De wildernis overwoekerd de kazematten en bunkers. Eén heel bijzondere bunker is waar de Japanners gebruik hebben gemaakt van een grot. Met een stenen trap dalen we 20 meter af en de vleermuizen worden kwaad omdat we ze wakker maken.

Vleermuizen zo groot als adelaars vliegen overspannen door de ruimte, zo groot als een zaal. Beneden leiden drie trappen naar een verdere toegang tot andere ruimtes. Die hebben we maar niet opgezocht maar staan versteld van het gebruik van de natuurlijke fortificatie. In 1942 was de Battle of Java en de Japanners hebben met 40000 man de Nederlanders met 25000 man overrompeld samen met een paar duizend Britten, Australiërs en Amerikanen. De Japanners verdeelden de aanval naar twee regio’s en nadat de vloot van Karel Doorman uitgeschakeld was, hadden ze vrij spel. Het lijkt me logisch dat ze hier in Sembulangan een versterking hebben gebouwd want controle over de straat tussen Java en Bali was van groot belang.

Je valt hier met de neus in de boter terwijl geen enkele gids of toeristische folder melding maakt van dit bijzondere gebied. De Rangers zijn gastvrij en nadat we terug zijn gewandeld worden we uitgenodigd voor koffie. Verhalen genoeg, gastvrijheid op en top. Bij de vraag of ik krab lust kan ik geen nee zeggen en krijg een bijzonder smakelijke vissoep van krab, octopus, inktvis, conch (grote schelp). Ietwat pittig maar heerlijk en kan bijna niet ophouden te eten. De mannen kijken met plezier hoe ik de borden leegslurp. Overigens moet ik dat wel want van een lepel of vork hebben ze hier nog niet gehoord.

Bij de uitbundig versierde vissersschepen wordt René uitgenodigd om een kijkje aan boord te nemen. Met een verwaande blik neemt hij plaats in de stoel van de kapitein en ziet de wereld eens van een andere kant. De mannen maken er een sport van om het mooiste schip van allen te hebben en dan ook nog eens met extra motorvermogen. Drie grote 6 cilinder vrachtwagenmotoren handen in het gangboord met een losse schroef in het water die naar gelang van de bediening in het water of uit het water gehaald kan worden. Het geluid is ook belangrijk want de motoren maken een lawaai als een oordeel. De Gettoblasters omlijsten het van de juiste ritme zodanig dat je afvraagt wat het nut is.

In de middag wat rommelen aan de generator en de donkere wolken pakken nu eens niet samen boven mijn troetelbeest maar wel in de lucht. Een moesson bui samen met onweer zet alles in geheel ander daglicht. De schepen liggen in een melkachtig licht, het dek roffelt en de regen voelt koud aan. Prima moment om in onderbroek met shampoo de haren te wassen. Eindelijk eens koelte en het zout spoelt van de huid. De bijboot vult zich met water en de buren hebben het bezoek voor diner even uitgesteld.

Na de regenbui is alles weer zoals vanouds, de warmte, het geluid van de vissers, de mooie kleuren en de volle maan omlijst met een vochtcorona een mooie avond. De Queen B is loom aan het genieten van de lichte swell, de lichtjes van de Fad’s, de rondpruttelende vissersschepen, de dreigende donkerte van de jungle, de kampvuurtjes op het strand.  

Queen B op de plaat met Javaans Visschip.

Donderdag, 22 februari 2024

Banyuwangi  -  Sembulangan.

Boodschappen halen om iets te eten te hebben als we in het midden van niets (middle of no-where) terecht komen. René heeft problemen met de telefoon en zoekt hulp bij de Telcomsel. Niet ongedienstig, uiterst vriendelijk maar wel een uurtje verder. Wachten schijnt normaal te zijn en er is niemand die zich druk maakt. Wij ook niet want het is prima vertoeven in de airco van het kantoor. René komt met connectie uit de strijd en lopen naar de groentemarkt waar ik een mooie verse sla met wortel in zakje koop.

De havenmeesteres staat al op de steiger om liggeld te innen, een vreemde snuiter meldt zich en vraagt hoe laat we vertrekken. Niet altijd serieus mee zijn en zeg in de loop van de dag. Tevreden met het antwoord gaat hij weg zodat we tijd genoeg hebben om vuil weg te brengen en de voorbereidingen te doen. Om 12.00 uur gooi ik de lijnen los en ga naar het einde van de baai waar een meelopend windje op ons wacht. Zeilen met stroom mee zodat de 20 mijl snel overbrugd is. In de baai waar we aankomen liggen een twintigtal vissersschepen die een plaatje waard zijn. Prachtig versierde boten met veel kleur en zelfs enkele hebben een kapiteinsstoel in de mast. Een stoel in de vorm van een zwaan van de kermis, bonter kan het bijna niet worden. De mannen zijn bezig met onderhoud en hebben de boten op het strand geparkeerd en onder luide muziek wordt er geverfd, getimmerd, romp schoon gemaakt. Wij vinden het allemaal bijzonder en de luide muziek nemen we op de koop toe.

De grote FAD’s rond ons zijn een mooie afleiding om eens te zien hoe deze vissers hun quota vangen.

Het diner is vanavond aan boord en maak een salade niçoise vooraf. De sla uit het plastic zakje wordt vergezeld door een vluchtende kakkerlak. Veel sneller dan ik kan reageren, sprint de kakkerlak over de rand van de gootsteen tussen de kussens en heb het nakijken. Nu maar hopen dat deze geen eitjes bij zich draagt zodat de strijd tegen de kakkerlakken weer opnieuw kan beginnen

Afbeelding van het verhaal bovenstaand

Woensdag, 21 februari 2024

Banyuwangi

De naam Banyuwangi is ontleend aan een vreemd verhaal. De koningshuizen hebben altijd wel heel vreemde oplossingen om gelijk te krijgen zo ook bij prinses Sritanjung, die door haar man is vermoord aan de rand van de rivier omdat haar man twijfelde of het kind wel van hem zou zijn. Op erewoord heeft prinses Sritanjung de echtgenoot gezworen dat als haar bloed dat over de rivier zou vloeien naar vis zou ruiken dat dan het bewijs zou zijn dat het kind niet van de prins is. Maar als het bloed lekker ruikt of “Wangi” dan was het kind van de prins. Helaas rook het bloed lekker en kreeg de prins, wiens naar Raden Banterang was, spijt van zijn twijfel. Daarna noemde hij de rivier Banyuwangi of vertaalt Geurig Water.

Zo liggen wij in heerlijk geurig water met een lekker door-bakkend zonnetje in combinatie met weinig wind. Ga niet verder uitweiden of het prettig is, die conclusie moet jezelf maar trekken.  De waterjongen komt de kannen op de bromfiets brengen en rijd verschillende keren op en neer. Met een slang hevel ik het water de tank in en het scheelt uren gebruik maken van de watermaker. En dan het motorluik maar weer open. Afmonteren van het motorgedeelte van de generator. Starten en weer niets. Alle mogelijkheden nagelopen en nog eens gechecked. Ik begrijp er niets van en weet bijna zeker dat het goed moet zijn. Murray, de Nieuw Zeelander is zijn boot aan het opruimen en komt vragen of ik belangstelling heb voor een tas met lijnen. Nee, dat heb ik niet want er zijn lijnen genoeg aan boord maar vertel hem dat de generator niet aan de praat is te krijgen. Murray kent wel een monteur en legt contact.

Na het middaguur lopen we de stad in om geld te pinnen en René kan naar de kapper waar de motoren van de tondeuse hun werk doen. De witte en grijze haren mengen zich op tussen de haren op de grond. De haren op de grond van de voorgangers wijzen erop dat je een goed lopende kapperszaak hebt. Rene vindt het allemaal niets om het haar van een ander tussen zijn tenen in de stoel te zitten. Voor 1,20 Euro ziet hij er weer spic en span uit. Hij mag weer naast me lopen.

Bij de sapbar van gisteren willen we een drankje bestellen. Het maken van drie glaasjes sap kost meer dan 50 minuten en geef het wachten op omdat de monteur ineens tijd blijkt over te hebben. Zonder sap maar bij een winkel haal ik tijdens de terug wandeling twee flesjes cola om bij te drinken.

De monteur kijkt bedenkelijk in de motorruimte want zoals alle vakmensen veroordelen ze direkt het werk van een ander. Maar na een aantal controles draait hij bij en begint op het hoofd te krabben. Verstuiver eruit en testen of de diesel goed weggeblazen wordt. Allemaal prima. Met behulp van het starten van de hoofdmotor om wat meer voltage op de accu te brengen en door te starten met de brandstofleiding open, zodat het laatste lucht uit de leiding kan, slaat de motor aan. Eerst wat bonkig maar komt al snel op toeren en de nieuwe onderdelen zetten zich. Motor loopt prima en zet hem snel af om deze wat later weer te starten. Nu gaat het vanzelf. Wat een heerlijk geluid na 4 jaar tobben om het beest aan de praat te krijgen. Toch gelukt door niet op te geven en er steeds maar weer aan te beginnen.

De startprocedure is gedaan zonder dekseltje op de kop van de motor en de spat olie zit nu overal. Eerst schoonpoetsen en de verdere afbouw van de motor zoals het koelgedeelte doe ik op een ander moment. Op het terras van de club drink ik een welverdiend biertje waar een gelukkig gevoel.

oost punt Java.

Dinsdag, 20 februari 2024

Banyuwangi Bay

Het Bunyuwangi vrijetijdspark waar we in de marina liggen, is ook de mogelijkheid om je uit te leven met een paintball wedstrijd, Deense hoogvaart en op het parkoers, omzoomd door oude banden, met kleine bromfietsen onze rijvaardigheid ophalen. Aan het einde van de haven zijn de vissersschepen die hun vangst verkopen aan de meestbiedende in een vorm van veiling. De bromfietsen met de polystyreen kisten rijden af en aan.

Toch maar op onderzoek in de bebouwde kom. Op weg naar de stad komen we vader en zoon tegen die aan het wandelen zijn. Vader (85) gaat moeilijk maar hij blijft flink, de zoon vraagt ons waar we vandaan komen en er ontstaat al snel een uitgebreid gesprek over de geschiedenis. Geen rancune maar grote honger naar het weten van hoe het nu echt is gegaan. Ieder heeft zijn waarheid, zijn eigen beleving en het is mooi om dat met elkaar in alle rust te kunnen uit wisselen.

De huizen en de wat grotere gebouwen stralen de Hollandse architectuur uit, zo ook de bomenlanen om wat schaduw te hebben. Het is alsof ik een gevoel heb van herkenning terwijl ik hier nog nooit ben geweest. Reïncarnatie? Ben ik hier geweest met wit tropenpak en witte helm? Heb ik hier de weg aangelegd met behulp van de lokale bevolking? De infrastructuur voor de rijstvelden en de kali? Heb ik hier als witte man alleen eigen belang nagestreefd? De KNIL koos voor hun idealisme maar werd later gestraft voor de verkeerde keuze volgens de Indonesische regering. Het Indonesische volk is zo vaak gestraft met de islamitische sultanaten, de Nederlanders, de Japanners en door hun eigen regering zoals onder bewind van Soeharto. Nu eindelijk een democratisch land, het derde in grootte van de wereld. We moeten vrezen voor de ontwikkeling van de nieuwe verkiezingen hoe deze voor de diverse bevolking uitvalt.

Als toeristen zien  we al enkele veranderingen zoals een extra toeristenbelasting voor Bali. De argumentatie is de grote druk van het toerisme op het milieu. En nu sputter ik, hoe kun je als regering de grote hoeveelheden gestorte plastic in zee verdedigen. De drijvende plastic zakken, zwevende pampers, het vuil aan de oppervlakte? En dat is de schuld van de toeristen waarvoor een extra belasting betaald moet worden? Waarom geen programma’s om de jeugd bewust te maken van het plastic, de stranden vrijmaken van de troep zodat er meer toeristen komen om de staatskas te vullen. Iedereen vaart er wel bij dat de zeilers, backpackers, zonaanbidders, honeymoon travellers, cultuurvorsers, vlindervangers, natuurliefhebbers om een opgeruimde wereld te zien. Begin bij jezelf voordat je de buitenwereld veroordeelt.

Wandelen door het stratenpatroon van de stad, langs een schoenmaker waar René zijn schoenen inlevert en ik even verder een water raffinadeur ontdek. De flessen worden eerst met een borstelmachine schoongemaakte van eventuele verontreinigingen, dan gespoeld met water en de fles wordt afgevuld met water dat door een filtersysteem en uv-straling behandeld wordt. De prijs voor 19 liter water is 7000 roepia, ofwel 0,42 euro per fles van 19 liter. Ik bestel 10 flessen en René sluit zich snel aan.

Het is moordend warm en de omgeving houdt niet op met klagen en zuchten. De dehydratie is met drinken niet bij te houden zodat je een bepaalde loomheid en misselijk gevoel krijgt van de hoeveelheid drinken. Oplossing dat voor mij werkt is bezig blijven ondanks de natte kleding van transpiratie en ga gewoon door met sleutelen aan het beest van de generator.

Met slangklemmen over de zuiger klem ik de zuigerveren op zijn plaats en schuif de cilinder over de zuiger. Dan het verder opbouwen van het motorgedeelte maar na twee uur sleutelen, steeds maar weer oprichten uit de bakskist waar de generator in staat om een nieuwe sleutel of ander gereedschap te halen heb ik er genoeg van en schuif de rest van het werk naar morgen.

Op het terras van het fraaie clubhuis drink ik een biertje, doe de telefoontjes en kan heerlijk tot rust komen met een boek. Dit is een prima manier om de klamme warmte te verwerken.

Plastic in de slang

Maandag, 19 februari 2024

Menjangan – Banyuwangi Java.

De wind komt rond 11 uur ons helpen om de noordpunt van Bali te passeren op weg naar Java. Om half elf is er palaver aan boord van de Blue Spirit en spreken af om direct te verterekken. Terug aan boord en de buitenboordmotor in de bakskist en start de motor om anker op te halen. De ketting staat snoei strak en krijg verder geen beweging in het geschakelde staal zodat ik naar de lopende motor loop om wat gas te geven om zo het anker uit te breken. De motor loopt maar geeft geen koelwater zodat ik de motor stilzet en René oproep dat er geen koelwater is en dat ik het filter schoon moet maken.

De deksel van de wierpot eraf en haal direkt een plastic zakje uit de leiding. Sluit het filter en start de motor. Even is er koelwater maar al snel komt er een donker geluid een een donkere walm uit de uitlaat. Opnieuw stilzetten en maar het filter opnieuw open en zelfs met openstaande kraan is er geen water. Met snorkel en flippers onder de boo door zwemmen om te voelen of de kraan open is. Het lijkt in orde en open de kraan waar geen water uit komt. Dan met een ontstopper draad in de slang en krijg geen opening. Inmiddels verlies ik liters lichaamsvocht en is de vloer door mijn natte zwembroek en het zweet een glijbaan geworden. Ik stel de Blue Spirit op de hoogte van de situatie en René komt direkt om te helpen. Met wat beraad besluiten we de aansluitslang van de buitenkraan naar de filter te demonteren. Na heel wat gepruts in een donker gaatje, op een boot is niets gemakkelijk te bereiken krijg ik de slang los. Een vette plastic zak heeft zich als een echte stop in de slang genesteld. De stop eruit en de slang weer terugbrengen. De kraan open en het koelwater dient zich weer aan. Motor starten en het koelwater zorgt weer voor een goed lopende motor. Toch meld ik even dat de ankerketting ook niet enthousiast is om los te komen en met een half uur op en neer varen van allerlei kanten benaderen schiet de ankerketting los van een stuk koraal. Dat scheelt weer een heel hoop werk voor onze kikvorsman René. Grote stukken koraal neemt het anker mee naar boven die ik met de pikhaak moet afstoten. René gaat terug naar de Blue Spirit en weet veder zonder al te veel problemen los te komen. Wat een groot gemak om elkaar zo te kunnen assisteren, een buddyschip is eigenlijk een must.

De stroom voert ons naar buiten en zet al snel het zeil op om Noord-Bali te ronden op weg naar Java. Drukke veerdiensten tussen Java en Bali, de AIS kronkelt van geluk met de vele alarmen die ze mag geven. Ik moet steeds naar binnen om het alarm voor de zoveelste veerboot te neutraliseren. Ik tel 20 veerschepen en ben bang dat er veel meer zijn. De stroom voert ons een 4 mijl naar de haven van Banyuwangi die bij mij helemaal niet op de kaart staat. Ik reef de fok en wacht geduldig op de buddy boot die me voor gaat naar de haven. Volgens mijn kaart vaar ik gewoon over het land zodat de cartografie van de verschillende leveranciers niet allemaal gelijk zijn.

Op de steiger staan een viertal bootsmannen klaar om me op te vangen en lig al snel prima en beschermd in een echte jachthaven. De havenmeester controleert de papieren en fotografeert mijn paspoort en het scheepsdocument. We mogen weer aan wal.

Een leuke originele Java-stad zonder toeristen, winkeltjes aan beide zijdes van de straten met een prachtige groentemarkt. In een winkel koop ik een paar zakjes limonadepoeder en word via de telefoon voorgesteld aan de zuster van de kassière. Mevrouw zit in de auto te telefoneren met beeldtelefoon en ziet me helemaal zitten, ze nodigt me uit voor een kopje koffie. Dit gaat me te vlug en bedank voor de eer en verlaat de winkel met een grote glimlach. Toch leuk om sjans te hebben op 69-jarig leeftijd, nietwaar? Hoe spontaan en open zijn deze mensen, van alle kanten worden we nageroepen vergezeld met een zwaai of uitnodiging.

In de avond eten we een heerlijke maaltijd in de prachtige bar van de Marina. Eerste indruk van Java? Top!

West Bali National Park en Melangan

Zondag, 18 februari 2024

Menjangan.

Een surrealistisch beeld van drijvende plastic zakken en andere kunststof voorwerpen vertroebelen de prachtige snorkelduik in kristalhelder water. Wat een vreemde tegenstelling, zwemmen in een vuilnisbelt en toch is het koraal met al zijn vissen van een buitengewone categorie. Papegaai vissen stoten hun neus tegen het gesteente en eten hun buik vol, miljoene kleine visjes zwemmen in scholen onder en naast me langs. De clownsvissen en mooie geel-zwarte vissen, de zebra gestreepte vissen, het houdt niet op.

Verschillende schildpadden kruisen mijn weg, en volg deze. Ze zien me en zoeken een holte in de waaiers van koraal en de gaten in de stenen. Voor mij is het snorkelen eigenlijk niet besteed maar hier geniet ik wel van. Na twee duiksessies is het genoeg en vaar met de dinghy achter RenT aan. Zij weten van geen ophouden en blijf als buddybootje in de buurt.

De schroef van de buitenboordmotor loopt regelmatig vast in de zakken en moet de motor stoppen om het plastic te verwijderen. Menjangan kan dan wel beschermd natuurgebied zijn met een prachtige kolonie herten maar aan de kustlijn mag wel eens wat extra aandacht besteed worden. Tweeënhalf uur later terug aan boord begin ik maar weer eens te klussen. Vreemd dat ik na wat lezen en uitrusten deze prikkel vanzelf krijg en het een onderdeel is geworden van het varen. De Nederlandse vlag vervangen, een ankerlichtje op de achterstag. De dinghy schoonmaken, benzine aanvullen, de bakken in de achterkajuit uitruimen en inruimen.

De avond samen met diner aan boord bij de Blue Spirit, de apen wandelen over het strand, de toeristen vertrekken met de gidsen terug naar het hotel, de vissers komen samen met de duisternis in de buurt om te vissen. Mooie avonden maar verlang wel weer naar wat leven om me heen, zoals jullie weten ik blijf een stadsmens.

Herten eiland Menjangan

Menjangan

Zaterdag, 17 februari 2024

In een soep van plastic en oud hout vinden we onze weg naar de ankerplek zoals die in de almanak staat. Windy heeft het weer eens verkeerd zodat de voorspelde geen wind een briesje oplevert waarbij gezeild kan worden. Tussen de wolken omringde bergen, regenbuien in de verte en de vissers op zoek naar het geluk van een grote vis. De genua uitgerold en probeer uit de zon te blijven als deze zich tussen de wolken laat zien. Bij een strandje vind ik een ankerplek en al snel is de Blue Spirit naast me.

Op het strand lopen de apen te strandjutten en sommige plastic wikkels waar een ijsje in heeft gezeten worden nog eens extra afgelikt, de flesjes met een dop geopend en tot de laatste drup leeggedronken. We nemen de tijd om het anker te controleren en spreken af om 1600 uur op ontdekkingsreis naar eiland Menjangan te bezoeken. Malangan is een onbewoond natuurpark met wandelpaden en prachtige duik en snorkel plaatsen. Een regenbui zorgt voor een wat later vertrek zodat we rond 17.00 uur landen aan het steiger en door de parkwacht een bezoeker fee gevraagd worden van 200.000 roepia. Dat is 12,00 per persoon na sluitingstijd zodat we het natuurwonder al snel als gezien beschouwen. Met de dinghy naar de overkant waar het nationaal Bali park is gevestigd.

Twee enthousiaste pas afgestudeerde "rangers" beheren het natuurmonument en laten het kweek programma van een zeldzame Bali vogel zien. De eieren worden ergens ander uitgebroed, de kleine vogels in een beschermende grote kooi om vervolgens los gelaten te   als ze wat groter zijn. Ga heen en vermenigvuldig u. De apen zitten met een verlekkerd gezicht boven op de kooi te kijken naar de lekkere hapjes die de vogels gepresenteerd krijgen. Er zijn veel apen op Bali en realiseer me nu dat ik er nog niet eerder over geschreven heb. De apen leven als families bij elkaar en zijn schuw en toch brutaal, zodat je als bezoeker niet bang hoeft te zijn om lastig gevallen te worden.

De rangers vertellen honderd uit en een van de mannen heeft bosbouw gestudeerd op Sumatra. Bij de vraag of hij Wageningen kent antwoordde hij negatief maar zocht het direkt op en was zeer geïnteresseerd in de Universida Wageningen. Google past zich direkt aan het woord gebruik van de gebruiker.

Aan boord eten we het diner want we liggen hier midden in de natuurgebieden en daar hoort geen restaurant bij. De varkens komen op het strand kijken en snuffelen tussen de spullen wat de apen hebben laten liggen.

Vrijdag, 16 februari 2024

Banjuwedang baai

Wat heerlijk om aan de rand van het zwembad te liggen. Mensen kijken, een verfrissende duik en opdrogen in de warmte. Het is vandaag weer een bloedheet en voelt verlammend aan. Voor mij is het genieten na een 6 uur onafgebroken klussen aan de generator en het ophalen van de kannen diesel. Harry heeft een extra kan uitgeleend aan me om de 100 liter te completeren maar deze blijkt vervuild te zijn met afgewerkte olie. Voor Harry geen punt en hij vraagt me de kan terug te geven met een lege kan en hij zal zorgdragen voor nieuwe diesel. Wat een service na een slechte levering en hij maakt het meer dan goed.

Het betekent wel dat ik steeds op en neer moet varen en dat neemt heel wat tijd in beslag. De bemanning van de Blue Spirit rijden met gehuurde scooter naar Lovina om daar het paspoort met visum van Thérèse op te halen. Het geeft mij de ruimte om eens goed voor de generator te gaan zitten en opnieuw een poging te wagen. Een eigen dashboard gemaakt om alle pompjes en kleppen te besturen, controleer ik nog snel de verstuiver die blijkt niet te werken. Met wat kunstgrepen en ontluchten krijg ik ook deze aan de praat maar krijg uiteindelijk de generator niet gestart.

Dan maar zuigerveren vervangen en demonteer de kop en de cilinder en plaats de nieuwe zuigerveren. Door de warmte en intensiteit van werken heb ik er genoeg van en ga heerlijk aan de rand van het zwembad liggen om bij te komen.

Rond 17.00 uur komen RenT terug en praten wat bij. Aan de rand van het strand drink ik nog een biertje met een klein hapje en ga bij de blue spirit een kopje koffie drinken. Intussen heel wat telefoontjes gehad en gebeld wat de afstand verkleind tussen Nederland en Bali.

Donderdag, 15 februari 2024

Banjuwedang baai

Hoe blij kun je zijn met een klus dag. Soms erger je dood als je moet klussen om de boel aan de praat te houden maar je kunt ook klussen als onderhoud of preventief werk. Het wordt als een rustdag aangemerkt maar het is geen rustdag. René meldt zich voor het mastwerk en laat zich omhoog takelen om drie kleine schroefjes in het kotterstag te draaien en maakt een nieuwe marifoon verbinding boven in de mast. Hij bungelt bovenin en de zon probeert hem naar beneden te branden, ik benijd hem niet daarboven. Een uurtje verder mag ik hem omlaag laten glijden en krijg nu alleen maar vinkjes op de AIS dat alle functies naar behoren werken zo ook het rode lichtje van contoleer de antenne blijft uit. Klus geklaard met veel dank.

Voor mij het opruimen van de wirwar aan lijnen die gebruikt zijn aan de mast, het hijsen van de kotterfok en de Queen B ligt er weer beter bij dan een paar uur geleden.

Harry, de plaatselijke regelaar zal voor ons diesel organiseren en we moeten om 5 uur de kannen op de kade brengen. René heeft niet genoeg contant geld zodat Harry snel een scooter leent van een vriendje en René met zijn lange lijf, torent hoog boven Harry uit, die de scooter bestuurd. Bukken voor de bomen roep ik hen achterna. Na een half uur is René terug als miljonair en Harry zegt dat de kannen om 18.00 uur opgehaald worden en dat deze om 19.00 terug geleverd worden. Tijd om een biertje te drinken en gaan naar het restaurant waar we de procedure van diesel tanken van Harry uitleggen aan de bediening. We kunnen niet eten voordat we de kannen terug hebben. De vriendelijke mevrouw van de bediening schampert direct “Bali-time” Ze krijgt gelijk want om half acht is er geen diesel en het zal morgenvroeg worden want de elektriciteit van het benzinestation is uitgevallen. Verdraaid mooie smoes, maar we accepteren het want kunnen toch niet anders.

Bij het lezen van de krant tref ik een artikel over Bali en dat er sinds 14 februari een toeristenbelasting betaald moet worden. Dit om de stroom van 4,5 miljoen toeristen in te dammen en de opbrengst gaan gebruiken voor milieumaatregelen. Een ander advies is om de scooters niet meer te verhuren aan toeristen want deze zouden zorgen voor veel schades en ongelukken. Van verbazing val ik van de bank want als er een volk bestaat die suïcidaal rijgedrag koppelt aan verkeersveiligheid dan is het Indonesië. Daar kan geen buitenlandse toerist aan tippen.

Ijzeren kathodes voor kweken van koraal

Woensdag, 14 februari 2024

Banjuwedang baai,

René wil zijn lief verrassen met een Valentijn diner en een goede smoes om alle resorts af te lopen voor wat ze te bieden hebben. Bij één resort zie ik, een staflid erg snel schakelen, dat het een goed idee is voor een menu en worden gevraagd om vanmiddag terug te komen. Dat doen we niet, maar het andere resort in de monding van de baai lijkt me een zeer romantische plek om tussen de mangroven in een soort van hut samen te relaxen. De muggen zullen met allerlei oliën en vuurtjes weggestuurd moeten worden. Jammer van de mangrove-romantiek, kiezen we voor het Mimpi-resort en gaan er boeken.

Om 11.00 uur word ik opgehaald en gaan snorkelen in de monding van de baai. Helder water zodat we mooi uitzicht hebben op de vreemde bouwwerken onder water om het koraal een nieuw leven te geven. Vreemd om te zien dat de ijzeren kooien met geplante koraalstruiken onder een stroompje staan. De ijzeren kooi wordt als een kathode gebruikt. De kooi staat in verbinding met een zonnepaneel zodat er met een pen als anode een soort van elektrolyse ontstaat. De ontleding van zeewater in zuurstof en waterstof. Door de ontleding van het water en de zouten in het zeewater, komt het kalk vrij en zorgt voor een dikke laag sterker dan beton en de omstandigheden zorgen voor een beter milieu voor de koraaldieren. Binnen enkele weken tijd ziet men het koraal weer aangroeien. In verschillende publicaties wordt de alarmbel geluid voor het snel achteruit lopen van het koraal maar er komen ook heel positieve geluiden van het Great Barrier Reef en in Frans-Polynesië worden grote ongeschonden koraalriffen ontdekt. Het lijkt me nog niet zo slecht te gaan met de riffen, maar sta versted van het milieubewustzijn van Indonesië. Met deze wetenschap en inventiviteit vind ik het snorkelen wel leuk en juist dit aspect erg interessant.

In de middag genieten van het luxe zwembad en kan een boek lezen vanaf een comfortabel bed. Over het boek kijken naar de badgasten en uiteindelijk worden we verjaagd door een moesson bui. Niet erg want het komt uitstekend uit voor het uitstekende menu.

Satellietfoto van de Banyuwedang Baai

Dinsdag, 13 februari 2024

Lovina. -  Banjuwedang bay

Afscheid nemen van het mooie Lovina. De wind laat ons in de steek en zullen het ijzeren zeil moeten gebruiken om op zoek te gaan naar een andere ankerplek. De Dolfijnenspotters zijn al vroeg wakker en de gidsen doen goede zaken. In de vroege ochtend zie ik een van de vissersschepen kleine visjes vangen en die geofferd worden aan de dolfijnen. Zo houdt iedereen elkaar de hand boven het hoofd en het gevoel van het wilde natuur leven gaat verloren door de harde valuta dat betaald wordt en de dolfijne vinden het heerlijk want ze hoeven vandaag niet meer te jagen. De tafel is gedekt en de roodverbrande lijven hebben thuis weer wat te vertellen.

De motor pruttelt zijn vaarroute over het stille water en zie verschillende visplatforms waar ik gemakkelijk omheen kan varen. Toeristen in de typische indonesische boten varen snel voorbij. De onderhoudsbeurt aan de Queen B werpt zijn vruchten af want de lompe lady is veel sneller dan de Blue Spirit en moet een uurtje snelheid minderen om de Rene dichterbij te laten komen. Een mooie baai met goede bescherming tegen de swell van de zee en in niet al te diep water kunnen ankeren. Er liggen nogal wat resorts aan de oevers en zullen een keuze moeten gaan doen welke het beste bij ons past.

Al snel vinden we onze plek bij het Mimpi-resort waar we gebruik mogen maken van het zwembad en de menukaart ziet er prima uit. Ze hebben zelfs een Valentijn-menu voor morgen. Ik voel me een beetje teveel bij het romantische diner van Thérèse en René maar wordt heel lief uitgenodigd om morgen erbij te zijn.

Een prima plaats om enkele dagen te blijven want Therese zal vanaf hier haar paspoort in Lovina ophalen. Ik vul de dagen wel om eens uitbundig te gaan klussen.

De liefde zelve :-))

Maandag, 12 februari 2024

Lovina

Met de scooter in de wolken. De vulkaan en de bergen op Bali zijn steil en hoog, maar geven een prachtig uitzicht over de dalen en de ver weg liggende oceaan. Op een top van een berg zien we in de verte de Queen B en Blue Spirit braaf achter het anker liggen, altijd weer een geruststelling.

Vanochtend na het huren van de scooter rijden we naar de Dienst Immigratie. Een overheidsgebouw met een grote wachtzaal en dat voorspeld niet veel goeds. We moeten ons blijkbaar aanpassen aan het tempo van de heren ambtenaren. Thérèse heeft voor een paar dagen een uitbreiding visum nodig en dat is een hele procedure. Daar hebben de Nederlandse instromers blijkbaar geen last van maar hier is elke dag zonder een visum 60 Euro. Thérèse moet van alle vingers een vingerafdruk maken, kopie paspoort, terugvlucht ticket en 30 euro betalen. Betalen in de supermarkt, kopie paspoort bij de kopiewinkel en zo ben je al snel een hele ochtend bezig met een extensie van 30 dagen. Paspoort ophalen donderdag, dat betekent weer een extra rit naar het bureau.

Een heuse opstopping want een hoogwaardigheidsbekleder moet er even langs. Alle vrachtauto’s worden stilgezet langs de weg. De scooters laveren met gevaar voor eigen leven langs de colonne en rijden zonder enige aarzeling als spookrijder om toch maar snel thuis te kunnen zijn. Onze Nederlandse reactie is gewoon wachten totdat de file zich weer in beweging zet maar na de stijging van temperatuur van alle ronkende motoren om ons heen probeer ik toch op een of andere manier te ontsnappen en rijd via de stoep de vrijheid tegemoet, op naar de grootste Boedhistische tempel van Bali.

Het hart heeft vier gezichten, elk ziet de wereld op een andere manier en preekt voor een ander doel. Pas als elk aspect tot hetzelfde hart behoord is er een eenheid zoals de eenduidige richting van het kompas. Deze stelling is geleend van de boedhistische mythe van de god Brahma die 4 gezichten had: Metta, Karuna, mudita en upekkha. Met liefde, begrip, geluk en gelijkheid.

Liefde kan ook ontstaan zonder ideale omstandigheden, we kunnen liefde herkennen, opwekken en ontwikkelen.

In de Boedistische mythologie is Brahma een machtige god en is gekoppeld aan sterkte. Om de leer van Brahma te volgen moeten we moedig en sterk zijn en als we de Brahmaviharas volgen kunnen we ons wapenen tegen onszelf en de anderen. Makkelijk voor conflicten, zelfgenezing en ontwikkeld een sociale harmonie.

En daar staan we dan op de indrukwekkende wondermooie heilige plek van Brahma Vihara klooster.  In 1970 heeft het de deuren geopend voor pelgrimage, die hier verlichting proberen te vinden en voor toeristen.

Van de ene verbazing in de andere, zulke mooie beelden, gebedsruimtes, bouwwerken die met landschap spelen zoals een denkbeeldige poort naar de oceaan of hemel, vul het maar in. Gouden beelden en overal versieringen die het mooier en mooier weten te maken.

Nu een anderhalf uur oh en ah, maken we een toer door het berggebied waar bij de vulkaan op grote hoogte, een groot meer is te zien. In de wolken begint het te regenen en is zelfs fris, de weg is glad en moeten uitkijken voor een glibberpartij. Rond 17.00 uur de scooter inleveren en gaan voor een telefoonkaart naar de Oppo winkel. Oppo is de nieuwe naam voor Huawei, na alle commotie in Amerika en Europa over stiekeme software die de Chinese overheid tot afluisteren en data zou kunnen verschaffen. Oppo doet dat waarschijnlijk niet!?

Een biertje in de bierstraat van Lovina en komen verschillende kroegen tegen met happy hour waar de mannen met flesjes bier bij elkaar staan en de vrouwen op de barkruk hun drankjes weten weg te werken. Gezellig druk en wij zoeken een bar op die wat minder rumoer geeft maar net zo gezellig.

Strand Lovina

Zondag, 11 februari 2024

Lovina

Op het strand ligt een veld met betonnen zandkastelen. Vormen van onbeholpen grillige kegels met geperforeerde gaten in de wand. We spreken enkele mensen aan die er druk mee zijn en ze vertellen ons dat het de fundamenten zijn voor het kweken van een nieuw rif. Na de te waterlating planten ze enkele koraalstukjes op het beton en na vier jaar ontstaat er een nieuwe biotoop. Visjes die in en uit de gaten zwemmen en langzaam een bescherming vinden in de uitbreiding van het koraal. Wat een geweldig initiatief en het zal op de langere termijn extra toerisme trekken.

Vanochtend heb ik besteed aan de bekabeling van de generator en loop alle pompjes, kranen en sluitingen na. Eerst controleren of de kraan van de tank wel open staat. Dan de pomp op gang brengen want deze is behoorlijk verroest en met een klap van de hamer schrikt deze zich lam en begint driftig te pompen, een staaltje van Russian Repair. De bypass losmaken en nu de kabel volgen naar de generator. Bij het kroonsteentje blijkt de kabel doorgerot en begrijp nu wel waarom er geen dieselolie op de blok was. Met veel gepruts en kabeltjes aan elkaar knopen krijg ik het voor elkaar dat de brandstofpomp te bedienen is vanaf de generator. Wordt vervolgd want er zijn nog enkele probleempjes op te lossen.

Met tegenzin opruimen van de spullen want afspraak is om een eindje te gaan wandelen, Lovina verkennen. Een lange straat met enorm druk verkeer en op het einde van het dorp slaan we linksaf en komen in een paar gezellige straatjes met legio bars en restaurants. Flaneren over de boulevard en het strand. De boulevard is een paadje langs het strand, niets bijzonders, maar het heeft zijn charme. Onder de bomen door met uitzicht op zee, langs de zwembaden van de hotels en via een soort van tempel, genoeg te zien.

In de supermarkt boodschappen doen en ben verbaasd, alsof ik in de Nederlandse supermarkt rondwandel en dat geeft weer een ander licht op de zaak in Indonesië. Ze kunnen het dus wel. In de supermarkt haalt Thérèse enkele boodschappen voor het diner.

Heerlijk om zonder al te veel poespas Europees te eten aan boord en de swell geeft extra sfeer door het schommelen van de lampjes. Met een glas wijn, heerlijk eten en de muziek van de strandtenten op de achtergrond. Zij hun Beachparty wij onze kuipparty.

Prabowo

Zaterdag, 10 februari 2024

Ampat Bay. -  Lovina

Een dagje motoren om het volgende punt te bereiken. We weten dat het in deze tijd van het jaar de wind overwegend tegenstaat maar ook dat de wind er vaak niet is. Met andere woorden verstand op nul, de motor starten en vertrekken. Al snel meldt René een dieselprobleem en wil graag een ankerplek opzoek om de filters te verwisselen. Vlak bij een hotel kan hij geen acceptabele diepte vinden om het anker uit te gooien en kan de motor alsnog aan de praat houden door een extra diesel-pompje in te schakelen.

De tocht heeft verder geen problemen en vul mijn tijd aan boord met enkele klusjes. Het gereedschap is uit de kast gevallen en doppenset is vermengd met de tas met grof gereedschap. Sorteren en opbergen en sluit de deur om de troep een beetje te verbergen. Bij het openen van de deur werkt de klink niet en gaat het slot niet van zijn plaats. Bij een sleutelspecialist heb ik eens gezien hoe gemakkelijk een deur te openen is met een stukje plastic. Alle onderdelen gereedschappen zitten achter de deur en kan er niet bij zodat ik wat moet fabriceren in de keuken. Met een mes vastgebonden aan een schuimspaan kan ik er door het bovenluik net bij en steek het mes naar de schuifpal van de deur. Met mijn tenen wieber ik op de handel en het mes krijgt ruimte om het slot open te maken. Vlug verteld maar toch een uurtje verder. Trots op de inventiviteit blijft de Queen B zijn mijlen maken.

In de Telegraaf tref ik een interessant artikel over de komende presidentsverkiezingen aanstaande woensdag. Indonesië is het derde grootste democratische land ter wereld en gaat aanstaande woensdag naar de stembus.  Interessant te lezen dat een voormalig handlanger van Soeharto, Prabowo, voor nummer 1 gaat. Hij wordt de knuffelopa van Indonesië genoemd en komt op het podium met een Michael Jackson danspasje. De jongeren lopen er mee weg en het verleden van massamoordenaar Soeharto interesseert ze niet. Ik zie een parallel met onze Nederlandse jongeren over de ontkenning of niet weten van de holocaust.

Anis is de tweede op de lijst en vertegenwoordigt meer het islamitische standpunt. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat aflopen en wat we ervan zullen merken.

Rond 16.00 uur gaat het anker in het water in Lovina, op advies van Buddi. Een bootboy die me naar binnen loodst en aangeeft dat het ankeren op 7 meter is. Het anker ligt meteen vast en gaan na een uurtje rust en ankerwacht aan de wal. Een geweldige supermarkt waar allerlei soorten bier te koop zijn. Dit is de andere kant van het Indonesië. Bij een strandhotel eten we in het restaurant een prima diner met een flesje wijn voor de extra sfeer.

Amed

Vrijdag, 9 februari 2024

Medana Bay Marina. -  Amed Bay Bali

Rond half zeven al druk met de voorbereidingen voor vertrek. Er staat bijna geen wind en reken erop dat de overtocht naar Bali met de motor moet. De Blue Spirit pruttelt om tien voor zeven voorbij en is er vroeg bij. Vrijwel direkt kan ik ook de lijn losgooien en met 2100 toeren loopt de Queen B de Blue Spirit in. Bij de eerste zucht wind zet ik het zeil en al snel begint de dame snelheid te maken op het zeil en zet de motor stop. De nieuwe antifouling en de vaanstand van de schroef zorgt ineens voor een mooie snelheid. Het hekwater verlaat op een andere manier het schip dan vroeger en loop de Blue Spirit met forse snelheid uit. René zegt dat hij de kleine genua heeft gebruikt zodat mijn enthousiasme over de snelheid wat getemperd wordt.

De drie eilanden liggen aan stuurboord in de ochtend zon, de stranden nog verlaten en diverse mensen zullen nog op bed liggen met een kater. Hij zijn niet voor niets de party eilanden. De zeestraat tussen lombok en Bali krijgt schuimkopjes en met een 16 knoop wind loopt de Queen B al snel een 7,2 knoop vaart. Bali doemt al snel op en met slechts 30 mijl lig ik al snel voor het geplande ankergebied. Reven om op de Blue Spirit wachten, het is nu eens andersom want meestal is René de snelle boot. Een beetje vervelend ankergebied want het anker gaat op 27 meter diepte in het water terwijl het net lijkt of we veel te dicht bij het strand liggen. We hadden verwacht dat er niets te beleven zou zijn op deze ankerplaats maar de wal laat wat anders zien. Gezellige muziek uit verschillende bars en volgens de wifi zijn er heel wat hotels.

Omdat we dachten dat er geen eetgelegenheid in de buurt zou zijn heb ik het een en ander gekocht zodat we een gezellig diner aan boord hebben. Lekkere hapjes bij de borrel en een fles Bordeaux die het eten een extra cachet geeft. De typische vissersboten op het strand en een tachtig FAD’s geven het een heel bijzondere sfeer.

reparatie lcd-scherm

Donderdag, 8 februari 2024

Medana Bay Marina

Gistermiddag reageerde mijn telefoon vreemd en na een tijdje lichtte wel het scherm op maar werkte verder niet. Met mijn grote vingers proberen op het gebroken scherm te kloppen haalde niets uit. Ik leg het probleem altijd bij mezelf neer en vraag al snel of omstanders een oplossing weten. Helaas is er niemand die dit probleem bij de hand heeft gehad. Op naar de herstelplaats bij de winkel met het grote bord Oppo kunnen ze dit wel aan wordt gezegd. Oh, dat is een kapot lcd-scherm en de vraag komt direct of ik een goedkoop scherm of het officiële scherm geplaatst wil hebben. Tja, voor mij geen keus, het dure scherm dan maar. Rond 14.00 uur zou het onderdeel binnen zijn zodat we om de tijd op te vullen, een ijsco halen en terug naar de boot. Aan boord maak ik een lichte lunch en ga nu alleen op weg naar de winkel.

15000 stappen en een miljoen armer is mijn telefoon weer tiptop in orde. 1,000,000 Roepia is een tegenwaarde van 60 Euro en maar dan ben je bezitter van een nieuw ld scherm, plastic bescherming, flesje cola om af te koelen en een uitgebreid gesprek, waar ik vandaan kom?. Dat lijkt me in Nederland anders te gaan zodat ik fluitend de winkel verlaat, om snel alle achterstallige berichtjes te lezen.

Bij de diepvrieswinkel haal ik wat levensmiddelen om te gebruiken bij het diner morgenavond als we moederziel verlaten in een baai liggen op Bali. Terug aan boord kan ik eens op mijn gemak een boekje lezen en geniet van de omgeving.

Bij de avond borrel drinken we een biertje met alle zeilers en schepen die in Medana liggen.

Woensdag, 7 februari 2024

Sembalun – Medana Bay Marina

De regen roffelt op het dak van het toiletgebouw waar we druipnat van de regen een veilig heenkomen hebben weten te vinden. Een tropische moessonbui blijft maar gaan en na een uur is er nog geen breking in de lucht te zien. Het was vanochtend zulk mooi weer, geen wolkje in de lucht, de zon warmde al snel de lucht op. Een luxe gevoel om direct uit je bed op de veranda te zitten en in de ochtendkoelte de omgeving in je opnemen. De zwermen met libellen gonzen in de lucht, mensen werken in de tuinen, de witte wolken klimmen op tegen de heuvels. Het ontbijt met zijn vieren maar neemt heel wat tijd in beslag, het is geen punt en zitten uitgebreid te praten. Een Chinese komt bij ons zitten en vertelt dat ze van Noord-China is.

En dan weer op weg, we hebben het rondje bijna volbracht en gaan nu voor de watervallen. De scooter moet hard werken om tegen de heuvels op te klimmen om bij de watervallen te komen. De eerste watervallen zijn niet te vinden of ingeblikt in een grote waterbuis voor irrigatie. De tweede watervallen zijn René en mij al bekend maar willen dat graag aan Theresa laten zien. Het water klettert van grote hoogte naar beneden en komt als een witte stroom naar beneden. Ik vraag me af waarom de kleur van een waterval wit is terwijl water doorzichtig is. Heeft dit te maken met de snelheid van vallen dat het water wit kleurt? Sneeuw zal een combinatie van koude en val-snelheid hebben, probeer ik te redeneren terwijl de moesson die met hevige snel vallende druppels toch nog relatief helder uit de lucht komt. Filosoferen en mijmeren als je bij een waterval bent.

In het boekje lees ik dat als je een rondje draait om de massa water die van deze waterval valt, dat je dan een jaar jonger wordt. Ik begin er maar niet aan want voel me al jong genoeg en laat het graag over aan de Chinese toeristen, islamitische dames in vol ornaat en de westerse jongelui die ondanks de regen die begint te vallen zich diep nat laten regenen door de waterval.

We schuilen een kwartier op een plankier vlak bij de waterval maar bij een droge periode vertrekken we de steile trappen op terug naar de scooter waar we onderweg echt overvallen worden door een hevige moessonbui. Bij de toiletten aangekomen wringen we de kleding uit en trekken wat droogs aan om een uurtje later te vertrekken. Onderweg krijgen we weer regen zodat nu ook de tweede laag kleding doorwater nat is. René vindt een mooi restaurant met prachtig uitzicht over het dal en eten een uitstekende lunch in afwachting van droog weer.

Ook nu weer even geen regen maar eenmaal onderweg gaat het weer los. Mijn handen raken doorweekt, mijn broek is een spons en het shirt is natter dan nat. Niet zeuren maar doorgaan is mijn devies en brommen richting huis. De straten zijn ondergelopen en rijden door plassen waar het plastic en ander vuil op straat aan de randen van de stroom achterblijft. Wat een troep geeft een overstroming, de mensen blijven er koel onder en als ik vraag of dit normaal is na een moesson-bui roepen ze blij dat het normaal is. Mijn Nederlandse hart springt op en ik zou, als dit in mijn tuin gebeurd, proberen maatregelen te nemen. Nu staan er restaurants op de fiets in grote plassen water want ze mogen hun aangewezen plek niet verlaten.

Oppassen geblazen want ondanks de regen, het nieuwe asfalt wat me spekglad lijkt, knallen er idioten voorbij. Op de scooter met 3 kooien waar vogeltjes verplaatst worden, bromfietsen met grote groene bossen en vrachtauto’s die als idioten inhalen met hoge snelheid. Het maakt me agressief dat deze mensen geen enkele verantwoording nemen voor hun rijgedrag.

Terug in Medana halen we een boodschap, geld en tanken de brommert af om deze terug te geven aan de eigenaar. In de bar van Medana Marina drinken we een biertje en gaan moe naar de boot. Afsluiting van een prachtige trip door het mooie Lombok.

Sade, een Sasak-dorp

Dinsdag, 6 februari 2024

Kuta – Sembalun

Met schallende luidsprekers in het dal zit ik op de veranda van een minihuisje. De krekels proberen de geloofsoproep te overstemmen. De lampen worden regelmatig overschaduwd door hordes insecten. Ik kan me het gevoel van heimwee van de vroegere kolonialen heel goed voorstellen. Een sinistere sfeer, dompige warmte en donkere nachten zodat je op een bepaalde manier bespied voelt. Vreemd want de mensen zijn erg aardig en willen graag weten waar je vandaan komt. Een praatje is snel gemaakt en zijn fysiek met contact. Tijdens een stop met de scooter komt een man van mijn leeftijd aanlopen en gaat tegen me aanzitten en legt zijn handen op mijn been om eens lekker bij te praten. Ben niet geneert om in mijn eigen dialect te praten en zo doet hij het op zijn lomboks. Oogcontact en aanraking zorgt ervoor dat we elkaar begrijpen terwijl ik niet weet wat hij gezegd heeft.

Bij het ontbijt vanochtend maakt de hele familie, drie generaties, zijn opwachting om ons goedemorgen te wensen. De omelet smaakt er niet minder om en met een kop Lombok-koffie kunnen we aan de tweede etappe beginnen. De tocht is gepland om van de zuidkust door het vlakke land naar de bergen in het noorden te rijden. Zeer afwisselend gebied, in het zuiden en midden veel rijstvelden onder een oogverblindend groen, bossen en lanen en dan steil omhoog de bergen in. De scooter kreunt om de hoogteverschillen voor zijn rekening te nemen. Bij een restaurant eten we een prima lunch en de familie wil graag op de foto gezet worden met de gasten. Blijkt ineens een zoon in Nederland te studeren in Nijmegen en is al vier jaar weg. Maar volgens papa komt hij binnenkort naar huis.

Sade is een typisch Sasak dorp en is verworden tot een soort volendam voor toeristen. De typische strooien huizen met in elk huis een weverij en de verkoop van dezelfde produkten. Het is even leuk maar het heeft zijn authenciteit verloren. Een groot gamalan concert uitgevoerd met hulp van toeristen doet ons snel vertrekken.

In een dal tussen de bergen op een hoogte van 600 meter is een groot tuinbouwgebied waar met de nieuwste technieken groenten worden geteeld. Veel stalletjes langs de weg met groene kool, witte kool, uien, aardappels mar ook aardbeien. Onderweg naar een biertje worden we aangehouden door twee Pakistani die even een missie gesprek doen om ons te bekeren tot Allah. Ik hoor het beleefd aan en dan draai ik me om en zeg hen Inshallah. Het blijkt het goede antwoord want ik krijg een paar vreugde klappen op de schouder en ieder vervolgt zijns weeg. Het gebied waar we zijn is streng islamietisch en duidelijk anders dan de Sasak-moslims in het zuiden en midden. De vrouwen lopen zwaar gesluierd, veel hoofddoeken, en de dames zijn gescheiden van de heren. Het lijkt me allemaal gezellig maar in mijn ogen ook zeer beperkt.

De wandeling naar de Bintang café lijkt een oneindige te worden en na een 4 kilometer geven we de zoektocht op en keren terug om in een mooi uitziend restaurant een hapje te gaan eten. De porties zijn niet groot en voor dit geld bestellen we de man 2 schotels. Het eten is niet duur maar fantasieloos. Witte rijst met een gefrituurde kippenpoot of stukje vis. Nasigoreng met een ei en twee stukjes komkommer en daar moet je het mee doen. De Indonesische keuken zoals wij die kennen kom ik hier in het binnenland niet tegen. Genoeg gegeten lopen we in het donker terug en je merkt aan het verkeer dat iedereen braaf thuis zit met de hele familie.

Maandag, 5 februari 2024

Medana Bay Marina. – Kuta.

De wekker rammelt me om 07.00 wakker en de Queen B heeft er zin in want ze is een speelbal van de swell. Rollend en swingend in het water, binnenvallen diverse dingen op zijn plaats of juist ergens in een verdwijnhoek. Inpakken voor de scooterhike rondje Lombok. Theresa en René halen me op zodat de dinghy aan boord kan blijven en de dinghy van René schuiven we onder een grote catamaran die op de kant staat voor onderhoud. Dan is een drijvend platform een uitkomst om van alles op te slaan. Twee dinghy’s en een fiets geeft de indruk van een schuur op de wal.

De scooters staan klaar en met de eerdere ervaring waar alle knopjes en beveiligingen zitten zijn we al snel op weg naar Medana. Medana de hoofdstad van Lombok en Sumbawa is een drukte van jewelste. De scooters zijn de hoofdmoot en voor hen maakt het niet uit om links en rechts in te halen of tegen het verkeer in te rijden. Vrachtwagens laveren hier weer tussendoor en de paardjes die met belletjes raken niet onder de indruk van deze heksenketel. Verkeersregelaars staan te zwaaien met hun schildjes en verwonder me over de willekeur van voorrang en hoe het mogelijk is dat deze mensen in de heksenketel een nog grotere puinhoop weten te maken. De Indonesiërs maken zich niet druk en laveren al toeterend met stoïcijns gezicht door niemand aan te kijken om hun weg te vinden. Voor het verkeer alleen al zou je naar Mataram gaan.

Vlakbij Mataram staan twee grote Hindoetempels. De Pura Meru is gebouwd door de Balinese prins Anak Agung Made Karang in 1720. Drie grote torens voor de hindoeïstische eenheid Shiva, Vishnu en Brahma. In september is hier het Pujawali feest dat gedurende vijf dagen rond volle maan wordt gehouden. Tegenover deze tempel ligt de Pura Mayura een zogenaamde hoftempel een eiland gebouw in een aangelegd vierkant meer met loopbrug. De gids doet zijn best en weet er ondanks de soberheid van de bouwwerken er een mooi verhaal van te maken.

De scooter parkeerbeheerder loodst ons de weg op tussen de grote stroom van verkeer. Zwaaiend met een vlaggetje en hard blazend met een fluitje weet hij een gaatje te creëren en kunnen we de weg vervolgen. Een afwisselend landschap met bomen, rijstvelden, bergen en vlaktes, rivieren en veel beheerd water. Wat hebben die Hollanders hier hun hart kunnen ophalen en dat is nog steeds te zien aan de vele kleine kunstwerken in het veld.

Kuta is de zuidelijke kustplaats waar de grote zichzelf opbouwende golven een mooie plek zijn voor de surfers. Het rustige water en de stromingen van de Indische oceaan ontmoeten elkaar hier. Heel veel actieve jongelui kiezen hun vakantie hier. Het is betaalbaar, leuke levendige omgeving met veel horeca en het geweldig mooie witte strand met de donderend brekende golven. Sammy is de hoteleigenaar en met zijn uitdrukkingen vooral over de top. Een griezel maar wel aardig, dus een aardige griezel met prachtige hotelkamers.

Wat is er romantischer en mooier dan een zonsondergang met een Bintang, uitzicht over de surfers die van de toppen van de hoge golven vallen en opgegeten worden door het witte schuim. Een prachtige dag met Lombok van de andere kant bezien.

Visboot op het strand van Medana

Zondag, 4 februari 2024

Gili Air – Medana Bay Marina

Veel te kort geslapen en de laatste uren natuurlijk te vast zodat het piepen van het ankeralarm onopgemerkt is. Via het luik zie ik de mast van de Blue Spirit wel erg dichtbij komen en spring snel uit bed om bevestigd te krijgen dat de Queen B als een echte dame weer haar eigen ding aan het doen is. De wind staat flink door en de golven zijn meer dan een halve meter zodat er een flinke kracht op het anker komt te staan. Overigens is het helemaal geen slecht weer en is de wandeling van de dame een gevolg van een krabbend anker. Snel de motor starten, handschoen aan, wrikijzer om de ketting mee in de ankerkluis te krijgen en zet de grote teen op de schakelaar om de 60 meter ketting binnen te halen. Dat duurt even en moet zelfs de motor even bij zetten om de ankerlier te ontlasten.

Ankerop en vaar door het ankergebied voor een vrije boei. Eentje is vrij maar naar mijn gevoel veel te dicht bij een vissersboot zodat ik tussen de Blue Spirit en de Lola ga liggen. De Lola is bekend want zij hebben ook meegedaan aan de Sail2Indonesia.  Het anker houdt in een keer en voel me gerust maar de wind neemt verder toe. Om 09.00 uur is de normale koffietijd maar het luik van de drijvende koffiebar Chez René blijft vooralsnog gesloten. Eindelijk leven om 10.00 en vaar met de dinghy naar de Blue Spirit waar we onder het genot van een prima bakkie besluiten om terug te varen naar Medana Bay Marina. Komende dagen zal er veel te weinig wind zijn om te zeilen zodat een trektocht op de scooter een mooie invulling is om de windstille dagen door te komen.

Voor de tweede keer anker-op. Deze keer gaat het niet simpel want met de wind op de kop en stroom tegen staat er nog meer kracht op de ankerketting en het anker zodat ik met de motor in zijn voorit, stuurautomaat ingeschakeld een half uur bezig ben om het stuk ijzer binnen te takelen. Tussen de andere schepen uitvaren en met een wijde boog om de zandplaat rol ik de genua uit en met de 4 bft wind en 1.5 knoop stroom me loopt de Queen B al snel een 6 knoop over de grond. De schroef doet prima zijn werk en heb het idee dat de zeilprestaties toegenomen zijn, door de werking van de vaanstand. De vaanstand is dat bij stilstaande motor de schroefbladen meedraaien met de het langsstromende water zodanig dat de schroef nagenoeg geen weerstand geeft.

Boeitje opzoeken in de al goed bekende haven en spreek af dat ik een paar uur wil gaan klussen. De autopilot controleren, de koelunit fixeren, dit zijn klussen waar je normaal niet aan toe komt. Om 16.00 uur wandeling langs het strand, naar de lokale strandtenten waar we in het zand een boekje lezen en wat telefoontjes doen. Kijken naar de vissers die weer met de nek in het water staan en met een visgaard zo ver mogelijk in zee proberen te komen. Ik zie niemand ooit een vis vangen. Na de zonsondergang naar de hoofdstraat in Medana voor het diner en een laatste borrel in de club van Medana Bay Marina.

Het is warm en benauwd geweest en door het transpireren raak je met deze combinatie snel vermoeid. Een heerlijk moment is om op het voordek een boekje te lezen met de nachtelijke koelte van een windje. De vissers varen paddelend voorbij, een grote lamp op de boeg om naar de laatste vis in de baai te zoeken. Ook nu zie ik ze niets vangen.

Gili Air paarden

Zaterdag, 3 februari 2024

Cem Bobor – Gili Air

Een tocht van 3,5 mijl van de baai naar Gili Air, The Chill Island. Gili Air is één van de drie eilandjes dit tussen Lombok en Bali liggen. Gili Air is erg toeristisch en met name voor de jongere toerist, de yuppen. Een drukte van belang, souvenirwinkels, cafés, bars, restaurants, massage, yoga, duikexcursies en nog veel meer . Een eiland om je heerlijk te vermaken met een pot bier in de hand.

Een uurtje zeilen en het is vandaag zo druk dat we helaas geen boei kunnen pakken zodat het anker in 20 meter diep water valt. Even aan de ketting trekken met de motor en het lijkt te zitten. Na een kop koffie aan boord van de Blue Spirit maken we een wandeling door de straatjes van het Vlieland van Indonesië. Paardjes met karren rijden als gekken door de nauwe straten en er hangt van alles uit buiten de laadbak. Regelmatig opzij springen want anders he b je een gratis ritje mee terug naar de haven of nog erger. Veiligheid creeer je zelf want als je realiseert wat er allemaal fout kan gaan dan durf je hier niet te reizen. Kuilen en putten in de weg, onverantwoord verkeer, slechte hygiëne, open riolering, slecht drinkwater, over de datum levensmiddelen bij de straattentjes en toch ben ik niet ziek geweest en heb inmiddels een antenne gekregen voor de putten, kuilen en laaghangende luifels.

Het lijkt een mopperen maar besef ook dat de armoede zorgt voor een heel ander gewenste todo-lijst en is het voor de lokale bevolking een soort van overleven. De corona-tijd trekt nog steeds een wissel op de horeca en je ziet dat uitbaters van een resort uit arren moede hun mooie bungalows aan de lokale bevolking hebben moeten verhuren zodat het verval erg snel is gegaan. Hier komen geen toeristen meer op af.

Rene gaat graag bij zij vaste restaurant eten en krijgen een grote kebab stok met allerlei verrassingen. In het donker varen we terug naar de boot waar de wind ineens van een andere kant het ankergebied inkomt. De Queen B tilt haar achterste flink op bij de hoge golven en het valt niet mee om via de zwemtrap de kuip in te komen.

Kromme rug en te korte sokken

Vrijdag, 2 februari 2024

Cem Bobor

Pippin, de caddymaster, plaatst een rode marker op de green, neemt de bal op om deze schoon te maken, plaats de streep op de bal richting hole. Het is dus alleen maar binnentikken voor me. Lijkt zo simpel, blijkt het niet te zijn. Bij het wandelen gisteren passeerden we een gedeelte van de golfbaan en natuurlijk nieuwsgierig geworden naar de mogelijkheden zijn we naar het clubhuis gelopen. Het clubhuis is hier een open partytent want een jaar geleden is het echte clubhuis afgebrand.

In eerste instantie nieuwsgierig naar de golf mogelijkheden maar ben al snel overtuigd en geef ik me al snel op om een rondje te lopen. Theresa en René huren een kar en mogen met mij de baan op om me te assisteren. Een prachtige 18 holes baan met veel zandkuilen maar goed onderhouden met prachtige greens. De ondergrond is een beetje hard zodat de bal als een knikker stuitert of soms heel gelukkig lekker doorrolt. Een 550 meter baan is niet vergelijkbaar met de afstand in Nederland omdat thuis de bal minder ver doorrolt bij het afslaan. De heuvels zorgen voor hoogteverschillen en leuk om te zien bij het afslaan van de heuvel af hoe groot de afstand is die de bal weet te overbruggen, het is anders als je de berg op moet spelen.

Drie uur verder en met trots op de 37 punten die geslagen zijn lopen we terug naar de dinghy en de boot waar ik door de warmte haast niet op het verlangde vochtniveau raak. Het golfen is voor herhaling vatbaar en neem me voor dit zeker nog eens te doen.

Aan boord de Genua optrekken en oprollen, roerblad terug monteren en is vrijwel speling loos door de hars die ik als vulmiddel gebruikt heb.

Einde middag bij een hotel een tafeltje gereserveerd aan het water voor een diner met een fles wijn. Voeten in het zachte zand met uitkijk over de zee, het is genieten om op deze manier te kunnen reizen.

Tugu Hotel

Donderdag, 1 februari 2024

Cem Bobor

Met snorkelen worden de visjes geteld en probeer de snel wegschietende kwakbollen te sorteren maar dat zal me niet gaan lukken, zodat ik de mooie kleuren van het koraal bekijk. Gapende schelpen, stekelballen, koffervissen en natuurlijk de ontelbare kleine felkleurige visjes die zich in paniek proberen te verstoppen voor dat grote drijflichaam wat hen van boven naar beneden aan het bekijken zijn. Na een anderhalf uur heb ik het wel gezien en varen terug naar de Queen B waar ik enkele klussen aanpak. Er is een kapotte flexibele waterslang aan boord en probeer de losgeschoten binnenslang door de hoes naar het eind te rijgen. Een klus waar uren in gaan zitten maar met resultaat. Het dek kan weer gespoeld worden.

Een strandwandeling over het zilverwitte zand met de hotels en drinkgelegenheden. De vissersboten liggen op het strand, vissers staan tot hun nek in het water om met een vishengel van bamboe een vis te vangen. De kenmerkende kegelhoed op het hoofd om zich tegen de zon te beschermen. Koraal stukjes op het zand, zacht brekende golfslag en de oever is verder afgezoomd met bosjes, palmbomen en wat dennen. We komen op het terrein van de Tugu Hotels en worden binnengepraat om eens binnen te kijken. Zelden of nooit heb ik zulke luxe gezien. Een vrijstaand huis met openslaande deuren, vanaf je kingsize bed over je privé zwembad kijkend naar de zee. Twee badkamers met jacuzzi, massage ruimte, buitenzitjes, eigen tuin. De kamers zijn onder te verdelen in de Presidentiële, Lombok suite, standard suite en de normale. De normale is eenvoudiger maar de rest zijn een feest om naar te kijken.

Onder de indruk gaan we bij het simpele Café Yoman een biertje en een hapje halen met de voeten in het zand op kapotte stoeltjes en door houtworm aangevreten tafeltjes. Hoe groot kunnen de tegenstellingen zijn.

Cafe Yoman

Woensdag, 31 januari 2024

Medana Bay Marina – Cem Bobor

Drie mijl verder en direkt in een andere wereld liggen. Een mooie beschutte baai met op het eind een dorp en de oevers bezet met verschillende hotels en vakantieparken. Een vreemd gevoel om te vertrekken want ik moet altijd even een drempel over om weg te gaan uit een vertrouwd geheel. De gedachte is snel waarom vertrekken als het hier prima is? De motor houdt zich goed en de schroef doet uitstekend zijn werk zonder enige trilling.

Heerlijk geslapen en deze keer voor het eerst geen pijn in de arm tijdens de nachtrust, het is dus toch ergens goed voor om hard te werken met een poetsmachine boven het hoofd. Gewoon ploeteren en afbeulen is de beste fysiotherapie. Na het afrekenen van het havengeld zijn we vrij om de avontuurlijke ontdekkingsreis te vervolgen. De Blue Spirit is al enkele keren in de baai geweest en introduceert me in soort van Bob Marley bar, Café Yoman. Leuke muziek met een biertje in de hand en een stralend mooi strand. Palmen aan de rand, zacht ruisende branding en een donkere bewolking van de moesson-buien die gelukkig voorbij trekken.

Terugvaren met de dinghy naar de Queen B die herkenbaar is met een ankerlicht in de top van de mast. Op het voordek onder de sterrenhemel, heerlijk in de avondkoelte doe ik de administratie voor thuis en bel de verschillende familieleden op.

Logwieltje

Dinsdag, 30 januari 2024

Medana Bay Marina

Gisteravond klampte Arne de havenmeester me aan of het uitkomt dat de Queen B morgen terug in het water kan. Het komt me goed uit en verlang naar de koelte van een zachte zeebries door de luiken heen. De muggenwolken zullen oplossen door het zilte nat en hoop weer eens schommelend in slaap gewiegd te worden. Afspraak is morgen om 12 uur, want volgens de eigenaar Peter, is het dan hoogwater en heeft hij het zand wat aangespoeld is tijdens de laatste hoge golven opgeruimd.

De dag kan rustig beginnen met ontbijt, praatje maken en loop naar de boot om het terrein op te ruimen en de laatste voorbereidingen te doen. Plots realiseer ik me dat het paddelwieltje van de snelheidsmeter niet gemonteerd is. Kniel op de vloer, luik open en hannes de stop eruit en breng het paddelwieltje terug in. Rekening houden met de goede richting en dan het venijnig scherpe rvs-draadje, op de tast, door een uitsparing van de schroefdop wriemelen. Transpiratievocht stroomt als een spoelpoort uit de poriën, tjonge wat een benauwdheid hebben we hier, het is niet alleen een moesson in de lucht maar somtijds onder de kleding.

Kreunend omhoogkomen van de stijve spieren die opgebouwd zijn de laatste dagen door het schuren en poetsen, hoor ik een alarm van een achteruit rijdende vrachtauto. Het is pas 10 uur en toch echt voor de Queen B bedoeld, de botenkar staat voor de boeg. Vakkundig met vele handen en druk pratende experts, volgt iedereen de aanwijzing toch maar op van Peter. Om half elf zwemt de Queen B en met een vergeten opendraaien van de hoofdkraan van de motor toch nog oponthoud want het koelwater wilde niet komen.

Proefrondje draaien met schroef nummer 5, welke zich prima laat aanzien. Ik hoop dit hoofdstuk nu eens en voor altijd af te sluiten. Na het vast leggen aan de ankerboei zwem ik naar de kant om de dinghy op te halen en kan daarmee de tien waterflessen van 18 liter naar de boot brengen. Het is lichamelijk flink aanpoten maar ben heel tevreden met het resultaat en hoe snel heeft de Queen B zich aangepast aan de zachte deining die van de oceaan aankomt.

Met de fiets naar het dorp om geld te wisselen en wat boodschappen, bij de Chinees bestel ik frisdrank en bier die naar de steiger gebracht zullen worden. Met jaloerse blikken kijken de hardwerkende kant klussers naar de “splash down” en de nijvere schipper die druk bezig is om reisklaar te maken.

Theresa en René komen terug uit Kuala Lumpur en eten met elkaar een prima hap gelardeert met allerlei nieuwe verhalen. Kuala Lumpur blijkt een mooie stad en zeker de moeite waard om te bezoeken

Ark van Noah nog op het droge

Maandag, 29 januari 2024

Medana Bay Marina

De werkzaamheden voor de te waterlating zijn te overzien en voel me redelijk ontspannen. Voor het mooi zijn haal ik nog snel een pot verf om de groene bies op de romp op te halen. Strak groen geverfd tussen het papierenplakband. Het roerblad loswringen van de polyester vulling. Dit is een experiment om de speling van het roerblad weg te halen. Met het vergelijken van de andere Hydrovane’s in de haven is de speling nog heilig maar ben er niet meer tevreden over. Na enig wrikken komt de as los uit de holte en boor een gat door het roer om het water uit het gat te laten als ik het roer weer terug zou plaatsen. Tevreden over het eerste resultaat maar moet eerst maar eens een 1000 mijl varen of de operatie echt geslaagd is.

Toch smaakt het fietsen naar meer en begeef me weer in het rad van avontuur, de heksenketel met de mensen met een eeuwig leven, de scooters die opgevoerd door de stad knallen, de bestuurders met helm maar hun kinderen mogen onbeschermd meerijden. Het eeuwig leven wordt op deze wijze doorgegeven?

De klimmende weg naar de verschillende lodges, terug over de parallelweg naar de haven, een doorsteek in het lintdorp en kom ineens een straat tegen met diverse buddhistische tempels. Enkele bewoners blijken voor zichzelf te zijn begonnen in de leer want de schamele bewoning wordt gecombineerd met een prachtige tempel in de tuin. Van hieruit naar het strand met de strandtenten maar heb geen zin in het steeds weer aangesproken worden en peddel terug naar de Queen B om in de kuip een boekje te lezen. Vreemd om hoog en droog op de bank te zitten terwijl de Queen B vast gestut in het gras staat. De Ark van Noah in aanbouw.

De avond met een biertje de zon naar beneden kijken met de vaste stamgasten van de jachtclub Medana Bay Marina.

Traditionele Sasaks op Lombok

Zondag, 28 januari 2024

Medana Bay Marina

Medana is een lint-dorp en de huizen staan aan de drukke weg, gelukkig met enige ruimte maar het blijft gevaarlijk en moeilijk oversteken. Met de fiets maak ik een rondje door het dorp voor wat afleiding. Het is levensgevaarlijk om hier te fietsen want zonder enig inzicht slaan de scooters linksaf weinig rekening houdend dat ik mijn weg graag zou willen vervolgen, met hard in de remmen te knijpen zijn de botsing van een snijding te voorkomen. Een oudere man met zondagse hoofdbedekking ziet me helemaal niet en is te lui om zelfs maar zijn hoofd te draaien. Ik kies voor lijfsbehoud en neem het recht maar niet in eigen hand, anders dan eens hartgrondig de man op zijn plat Bosch uit te schelden. Het is niet netjes maar deze keer moest het eruit. De man doet net of hij het niet gehoord heeft, maar ik weet zeker dat hij enkele woorden bijgeleerd heeft.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee en houd mijn omgeving angstvallig in de gaten. Lombok is arm, de huizen zijn in slechte staat. De karren met streetfood zijn onbeschilderd kapot en geven tekenen van jarenlang gebruik. Nooit vernieuwd en verwacht dat de kaart van het menu ook nooit aangepast is. Het dagelijks leven staat hier stil terwijl iedereen een scooter of telefoon heeft. Gadgets zijn belangrijker dan het verbeteren van het huis, kwaliteit eten en kleding, geld verdienen zonder te kijken naar de dag voor morgen. Het is een samenleving van het nu en vooral niet druk maken.

Via de drukke winkelstraat naar de weg met de resorts. Een vijf sterren resort met golfbaan, twee andere mooie luxe parken en op de punt een Indonesisch beheerd terrein waar je op kapotte stoelen en vuile slaapbanken over de schitterende baai kunt uitkijken. Wat een verschil tussen rijk en arm, met hetzelfde uitzicht.

De lokale bevolking bestaat voor 95% uit de Sasaks, een onorthodoxe moslim gemeenschap met animisme en Balinese-Hindoeïstische invloeden, het is hier heel wat verlichter dan de Soennitische gemeenschap op bijvoorbeeld Java.

Waar is mijn waterslang op de Ovni 45

Zaterdag, 27 januari 2024

Medana Bay Marina

Donkere wolken hangen boven de Marina. De moesson heeft vannacht twee uur lang zich van zijn beste kant laten zien zodat het geroep van de Iman overstemd is geraakt. De mannen willen gaan verven maar dat heeft voor mij geen zin en zet ze aan het werk met de rvs-poets klus. De warmte neemt snel toe en de donkere wolken verdampen tot een strakblauwe lucht. Het zal vanmiddag prima weer zijn om te verven. De boot van de fransman wordt omgeven met een ware werkploeg en iedereen is druk met niets en misschien tot iets. De fransman met zijn vriend lopen druk om de boot en willen de steunen wisselen om onder de steunen alvast de verf te smeren voordat deze in het water gaat. De gele botenkar komt met een alarm piepend geluid aanrijden en zet de stempels onder de romp van de Un Jour.

Ik ben blij dat de buurman weg is, het geeft rust op de boot en rust voor de mannen die aan het werk zijn. De middag wordt besteed aan het schilderen en merk plots dat mijn waterslang die ik zo gedienstig uitgeleend heb meegenomen is door de Un Jour. Verdorie, probeer nog snel naar de waterkant te lopen maar de boot is vertrokken.

Met meetstok meet ik de apparaten uit voor twee nieuwe dashboards. De apparaten zijn in de loop der tijd veranderd en hebben allemaal een afwijkende maat. De marifoon uit Australië zat met een houten plankje tegen de muur geplakt. De radio was kapot en het gat met een doekje dicht gemaakt. De BenG computer navigatie klok was met een dekseltje en tegeltje verborgen in het paneel zodat het een allegaartje was. In Nederland twee nieuwe kunststof paneeltjes gehaald en nu inmeten. In de avond sla ik de borrel over en ga door met werken in de langzaam afkoelende kajuit.

Visum in paspoort

Vrijdag, 26 januari 2024

Medana Bay Marina

Ineens een drukte van belang bij de boot van de buren, er wordt al enkele dagen aan de antifouling gewerkt maar nu beginnen de schoonmaakactiviteiten van het dek. De Fransman komt zelf ook kijken en geeft met een exemplarisch saggerijnig gezicht aanwijzingen. Net alsof het allemaal te veel is en op een wijze van "dat weet je toch wel" worden de ingehuurde Indonesisch hulpen aangestuurd. Beetje vreemd want mijn ervaring is dat deze mensen heel goed weten wat ze doen, misschien een beetje langzaam maar ben niet ontevreden. Met een geforceerd vriendelijk gezicht komt hij vragen om de waterslang van mij te lenen. Natuurlijk geen probleem en al snel stuift het water rond wat heerlijk verkoelend is.

Mijn mannen vegen en schuren over de nog goede antifouling alsof alles er af moet. Nog eens duidelijk maken om licht op te schuren en doe het enkele keren voor. Het goed aanpakken en kaal maken zit zo in hun hoofd dat het moeilijk om de oud anti-fouling met zorg te behandelen. Bijna iedereen wil al de oude verflagen eraf hebben en dat is een heel vervelend werkje. Bij mij is de verf nog goed en alleen licht afschuren en daarop de anti-fouling opbrengen is voldoende. Ik had gerekend op alleen de ochtend schuren en de middag verven maar deze vlieger gaat niet op. De werkzaamheden gaan bij deze temperaturen twee keer zo langzaam zodat alleen het licht opschuren de hele dag gaat kosten.

Visum of verblijfspapieren zijn een alledaags onderdeel van het gesprek want je hebt nogal wat mogelijkheden en een foutje maken in de keuze is duur. Eén dag te laat kost je al snel 60 euro per dag en het verbod om nog ooit eens terug te komen. Zo heb je een 30 dagen met 1 keer verlengen mogelijkheid, 60 dagen maar met 1 keer binnenkomen, een 180 dagen visum en een jaar. Hoe langer hoe meer documenten en problemen. René is 180 dagen hier en moet even het land uit om opnieuw een visum aan te vragen. De keuze is gevallen op Kuala Lumpur zodat Theresa en René de taxi en vliegtuig nemen voor een weekendje Maleisië. Voor Theresa is het erg warm op Lombok en krijgt warmte-uitslag op de bene wat behoorlijk jeukt. Ze is niet de enige want zelfs de lokale bevolking heeft het probleem. Ik zwaai ze uit en voel me even alleen maar word al snel opgevangen door Darryl en Eric.

De wind heeft de laatste dagen flink doorgestaan uit een niet gewoonlijke hoek. De hoge golfslag en de wind zorgen voor een flinke zandophoping bij het strand maar ook de bootramp van de haven. Met man en macht worden vrachtwagens vol met zand afgevoerd om de mogelijkheid tot het in- en uithalen van de schepen mogelijk te maken. Een lokaal komt bij me klagen dat het zand van zijn terrein nu hier ligt. Verongelijkt zegt hij dat hij terrein kwijt is en dat dit nu een beetje zijn terrein is. Het is maar net hoe je het bekijkt zullen we maar zeggen. Iedereen voelt zich nu benadeelt.

De warmte en de activiteiten eisen steeds meer hun tol van mijn conditie. Snel moe, pijn in de rug, slecht slapen en alles voelt me te veel. Liefst zou ik niets willen doen maar dat zit niet in mijn systeem zodat ik de makkelijke klusje oppak die niet zulke hoge fysieke inspanning vraagt. De stekker in de kuip voor stuurautomaat inbouwen, controlepaneeltje voor de generator bouwen en de kiel beter en in etappes opvullen met epoxy.

Rond 1600 uur stuur ik de mannen weg en ga mezelf trakteren op een biertje in de bar. Met een gado gado (groenten met pindasaus) praat ik met Eric en Darryl de uurtjes door om rond 20.00 moe naar bed te gaan.

Certificaat

Donderdag, 25 januari 2024

Medana Bay Marina

Wat liefde al niet te weeg kan brengen zoals het wisselen van het geloof. Peter ontmoet na heel wat omzwervingen zijn nieuwe liefde en wilde graag trouwen. Een islamitische dame wordt niet geacht te trouwen met een christen zodat de procedure om islamiet te worden verplicht is om het huwelijk te bezegelen. Het blijkt maar een simpele formaliteit en Peter staat voortaan als islamiet geregistreerd. Eén keer per jaar naar de moskee en je hebt de vrouw van je dromen. Zich bekeren tot de islam gaat zoals gezegd gemakkelijk. Het volstaat om een korte chahada of geloofsverklaring luidop te zeggen in het bijzijn van éé of meerdere imans. De geloofsverklaring luidt als volgt: Ash-hadoe allaa ielaaha iella llaah, wa ash-hadoe anna Moeh'ammadan rasoeloe laah'. Zo dat is eruit.

Twee kinderen als tweede leg en iedereen lijkt gelukkig. Zijn eerste vrouw wilde Australië niet meer uit en Peter koos voor carrière, het geld en avontuur in de mijnbouw. Vooral de kopermijnen in Indonesië waren logistiek een uitdaging en ik hoor de verhalen met mijn hart voor metalen met veel interesse aan.

Vanochtend als een brave hardwerkende man weer aan de gang en krijg enkele keren de opmerking dat ik het wat rustiger aan moet doen, maar dat lukt me niet en wil het graag af hebben. De maandag staat voor mij als een huis om in het water te gaan maar waarom? Niemand die zich drukt maakt als het wat later is. Toch maar weer poetsen met slijpmachine boven het hoofd om klaar te zijn voor de hulp die morgen komt. Het is zoals bij veel vrouwen die beginnen de dag voor de schoonmaakster komt te poetsen omdat ze zich schamen dat het een bende is.

Om 12 uur stoppen want Peter, de eigenaar, heeft alle zeilers en personeel uitgenodigd voor de lunch. Prima eten en hij blijkt jarig te zijn zodat het een feestelijke verjaardag is met al het personeel en gasten. Ik merk dat sfeer tussen Boss en personeel heel goed is en dat is leuk om te zien. De taart met twee kaarsje blijkt niet aan te krijgen maar dat mag de pret niet drukken, overigens ze komen 73 kaarsjes tekort want de eeuwige kwiek lijkende Peter is 75 en volop in de running. Van de vroege ochtend tot de late avond spurt hij over het terrein, vol met plannen zoals de mogelijkheid om een twee flinke dammen te storten om zo een jachthaven te kunnen bouwen. Ik vraag me af hoe zijn 30 jarige dochter, als opvolgster, erover denkt, wel actief aanwezig mar ze laat zich weinig zien.

René maakt de reparatie af van de dinghy en we lopen naar de stad om wat boodschappen te doen. Geld wisselen bij de bank waar een stapel formulieren ingevuld moeten worden, zodat je afvraagt waar blijft deze papierwinkel en wat doen ze ermee? Bij de ijzerwinkel wat verf, epoxy, kwasten en andere kleine dingen lopen we terug naar de haven waar we ik met de steekwagen nog snel wat bier en cola weet te scoren bij een regelaar bij de buren van de haven. Een heel verhaal en de man laat met trots zijn boot zien. Een boot om met gasten te vissen of transporten te varen naar Gili Air. Een druktemaker van jewelste maar ziet overal brood in.

Op en neer varen met water, bier, gasflessen etc

Woensdag 24 januari 2024

Medana Bay Marina

Wat voel ik me beroerd, de vermoeidheid van het te lang door blijven gaan om het af te krijgen, speelde me vannacht op. Pijn in de arm, ongedurig draaien om een goede plek in het opgestopte kussen te vinden. De moskee laat zijn gebrek aan zangtalent horen en jaagt me niet de moskee in maar naar de klus van de Queen B.

Slijptol in de hand baantjes polijsten en poetsen, het steeds weer opbouwen van een soort steiger met de houten balken. Sjouwen en stapelen, weer een metertje met de jammerende polijstschijf van de machine, regelmatig natspuiten van het oppervlak want anders koekt de polijstpasta aan.

René legt zijn dinghy achter de Queen B en ontstaat een mini werf op een grotere werf, want de buren zijn nu ook volop aan de gang om aanstaande zaterdag in het water te mogen. Het verloopt allemaal heel prettig en over en weer worden de waterslang, stroom en schuurpapier uitgewisseld. René helpt me enorm met zijn voorraad poetsmiddelen en schuurschijven op de slijptol. De Queen B komt langzaam met glimmende wangen uit de strijd.

Een kop koffie in de bar, een hapje en besluiten om vanmiddag wat onderdelen bij elkaar te gaan sprokkelen. Ik wil wat resin hebben om de kiel te repareren en wat polyester om de windvaan spelingvrij te maken. Blij als kleine kinderen komen we de winkels uit want de missie is volledig geslaagd zodat we bij een koffiebar een ijskoffie halen. Het ziet er allemaal wat beter uit dan de werkelijkheid maar hebben het naar ons zin. Een pizza voor Theresa en René, voor mij een gewone nasi goreng.

Terug naar de boot waar ik nog snel de schuurmachine ter hand neem en een aanvang neem om de kiel te repareren wat helaas mislukt. In de avond lopen we over de boulevard waar we aangesproken worden om bier te kopen. Dat is gemakkelijk. We staan op de ontvangstplek voor het transport naar Gili Air waar de lege kartons met bierflessen terug gebracht worden, de gasflessen worden vanuit de boot in de zee gesmeten en aan de vloedlijn weer opgepikt. Een drukte van belang en mijn recycling-hart leeft weer op als de grote balen met karton aan land gebracht zie worden

De boulevard ligt er verlaten bij en de meeste kiosken zijn gesloten. De zakjes met limonade poeder klepperen in de wind, de dames achter de toonbank hebben het te druk met de aandacht vragende kinderen. Bij een Chinese meneer drinken we een uitstekend uitgeperst sinaasappelsap. Dan toch maar terug naar de haven waar we de avondmaaltijd gebruiken. De zeilers komen allemaal bij elkaar en het is op deze manier met alle verschillende verhalen weer gezellig.

Na 5 schroeven in 1 jaar tijd, de oplossing?

Dinsdag, 23 januari 2024

Medana Bay Marina

Zeulen met de koffer in de vroege ochtend over het verlaten terrein. Met het licht van de opkomende dag, kon de slaap niet vatten, sjouw ik de inhoud in etappes naar boven op de wankele bamboe trap die ze me gegeven hebben. De schroef laat ik beneden want deze wordt het eerste project om te installeren.

De bijboot uit de bakskist en de buitenboordmotor. Trapje af en met de steekwagen naar de steiger brengen om deze op te pompen en ter beschikking geven aan de Blue Spirit want de dinghy van René is lek en moet goed drogen voor reparatie. Met jetlag in de benen sta ik al snel te dampen en voel het gebrek aan conditie. Terug naar de Queen B.

De koffer vol rotzooi, is voor een boot een zucht, plaats genoeg, want al snel liggen de verschillende onderdelen op zijn plek. Het is wel zo aardig te wachten op René om de schroef te installeren, zodat ik de gereedschappen alvast naar beneden haal. Alles ligt klaar als de hoofdingenieur zich meldt met fris kapsel en nieuw T-shirt.

De installatie vangt aan en lopen al snel tegen het feit dat de spie, die de schroef fixeert, iets te breed is en vooral te hoog. Schaven en veilen en schuiven de schroef uiteindelijk over de spie. Met de moer draaien we het glimmende goud aan en vraag aan René nog een tikkie meer want ik wil deze echt niet verliezen. De consternatie is groot als blijkt dat de schroef niet meer in de vaanstand te krijgen is. Dat is vreemd en voor mij de enige conclusie dat de iets te hoge spie de wand indrukt van de schroef en hiermee de tandwielen binnen blokkeert.

Losmaken die handel is de enige remedie en dan kijken hoe deze dan reageert.

Dat lijkt simpel maar er is geen beweging in de schroef te krijgen en slaan met hamer en beschermingshout tegen de propeller die geen krimp geeft. Met een poelitrekker, tieribs en slangklem om de poelitrekker op zijn plaats te houden, weten we de schroef na een uurtje los te krijgen. Nu deze los is werkt de schroef volledig naar behoren zodat mijn theorie de juiste moet zijn. Opnieuw erop en niet zo vastdraaien, de moer in de schroef en de fixatie-bouten erop met de anode als borging.

De Queen B is weer compleet en met bewondering kijk ik het glimmende ding aan. Wat zal het gaan worden en zie me al die schepen al voorbijvaren. De wens is de vader van de gedachte want een IP380 is gewoon niet vooruit te branden, met of zonder verstelbare schroef.

Met de poetsadviezen van René ga ik aan de slag en sta urenlang met een 5 kilogram slijptol boven mijn hoofd te werken in de brandende zon. Het is niet alleen de zon die je sloopt maar vooral de klamme warmte van de moesson buien die af en toe voorbij komen.

In de vroege middag heb ik het wel gezien met al die klussen en lopen we met zijn drieën, Theresa, René en ik naar het dorp. Geld pinnen, kleine boodschappen en eten opnieuw in het restaurant van gisteren. Prima eten en de herkenning van die vermaledijde Blanda’s is hartverwarmend.

De scooters rijden als dwazen, met recht vooruit denderende vrachtauto’s en auto’s. Het recht van de sterkste, zodat je als brave voetganger op het wandelpad het onderspit lijkt de delven. Goed oppassen ook al loop je op de stoep want de scooters hebben geen enkel respect voor geijkte fietspaden, trottoirs of doorgaande weg.

Oh ja, ook graag even opletten voor de onverwachte gaten in het trottoir want het stappen in een kuil ligt op de loer en zeker nu de dag avond wordt.

Het eerste Pakistanse leger

Maandag, 22 januari 2024

Medana Bay Marina

Bij het ontbijt ontmoet ik Peter die de eigenaar blijkt te zijn van de Marina. Van Engelse ouders maar door het werk van vader in het Engelse leger, is hij in Pakistan geboren en zijn zuster in India. Vreemde combinatie maar krijgen al snel een gesprek want de plaatsen die hij noemt zijn ook bekend bij mij. Herinneringen ophalen is leuk en ook mooi om te zien wat ervan geworden is.

Inmiddels 75 jaar en gesetteld met het eigendom van een Marina op Lombok. Het probleem van de koffer op tafel gelegd en hij begint allerlei adviezen te geven aan de Indonesische medewerkers. Ze krijgen de opdracht om te bellen naar het nummer op de meegegeven brief. Arno en collega maken zich niet zo druk want het blijkt bij Singapore Airlines vaker voor te komen en de koffer zal wel nagebracht worden. Mijn vragen zijn proactief en toch bezorgd zoals wie betaalt de belasting op de ingevoerde goederen. Niemand die het weet en het advies is gewoon afwachten.

Lombok is warm en de temperatuur loopt al snel op naar een 34 graden met af en toe een bui. Het was verwacht want de moesson periode is aangebroken en dat is een perfecte combina om zowel binnen het hemd als buiten het hemd lekker nat te worden. Gewoon laten gebeuren en aan de slag met het onderhoud van de Queen B. Rene staat me met raad en daad als ook met spullen bij om de poetsklus van de romp aan te pakken. Eerst schuren, dan polijsten en dan nog enkele stappen die voor de komende dagen gaan gelden. Ik kan geen steiger vinden zodat met wat stapelen van blokken wat hoogte gemaakt kan worden en sta met slingerende bene en een schuddende machine op een wankele plank. Het gaat allemaal goed maar je leert het balanceren in het leven weer terug.

Kapot moe, met stijve armen vanwege het gewicht van de poetsmachine en deze honderden keren op en neer halen. Resultaat is verbluffend en dan ook nog een kritische Rene die met gefronste wenkbrauwen mijn romp inspecteert. Met plantenspuit maakt hij de romp nat en spuit me ook nat om te beschermen tegen de brandende zon.

Rond 16.00 en wandelen door de stad om boodschappen te doen en bij het mooie restaurant met de duizend lampjes te gaan eten. Verrast door een mooie gegrilde vis met wat groenten genieten, maar verzwijg de pijn in mijn armen. Zal met een paar uur slapen wel goed komen denk ik.

De telefoon piept op met een Whatsapp bericht en de chauffeur met koffer blijkt onderweg. Ik ben direkt klaarwakker en loop naar de portier waar de auto al klaar staat om de koffer te overhandigen. Met ingehouden blijdschap neem ik de koffer over en voel direkt aan het gewicht dat er niets ontbreekt. Schroef is veilig en bij navraag blijken er verder geen kosten te zijn. Dit is een geweldige meevaller in het zwarte scenario die ik voor ogen had. Eind goed al goed.

Lombok, het eiland met meer dan 1000 moskeeën

Zondag 21 januari 2024

Lombok

Reikhalzend kijk ik over de lange rij voor de Immigratie en zie de band met de koffers op gang komen. Nog lang niet aan de beurt want een echtpaar moet laten zien wanneer hun terugreis is en dat ticket krijgen ze niet uit de telefoon getoverd. Een grote file bouwt zich en niemand van de immigratie die zich druk maakt en laten niemand verder door. Eerst het ene afwerken dan het andere ondanks de verstopping. De band houdt op met het ophoesten van koffers en enkele mensen van de luchthaven hebben de koffer van de band gehaald.

Met een ingehouden dankjewel voor de stempel in het document loop ik naar de collectie koffers waar mijn gouden schroef niet aangekomen is. Een ingehouden nondeju, maar weet uit verleden dat het helemaal geen zin heeft en wordt keurig netjes door de medewerkers van LOP geholpen en dat mijn koffer morgen aankomt. Ik klaag wat over het op en neer rijden en direkt biedt de man aan dat de koffer gebracht zal worden aanstaande dinsdag.

Mag zonder koffer langs de douane en moet hier met een vreemde procedure van allerlei gegevens een QR-code produceren en mag door naar de scanner met mijn rugzak en handtas. Geen probleem maar wel voor de mensen voor me die via de gescande inhoud extra belasting moeten betalen bij de kassa BTW. Dat zou me natuurlijk met mijn koffer ook overkomen zijn met de verzameling onderdelen en schroef.

Met veel vragen in de taxi, laat ik me naar de Marina brengen. Bij het onderhandelen heeft men een foutje gemaakt en word ik veel te goedkoop afgezet bij de jachthaven door een sikkeneurige taxichauffeur. Met een extra fooi klaart zijn gezicht op en gaan we weer als goede vrienden uit elkaar.

Natuurlijk even rond de Queen B lopen die er prima uitziet en ook binnen ziet het er droog en zonder een spoor van schimmel goed uit. Melden bij Arno en wordt door verschillende mensen herkent en welkom geheten. Dan maar eerst een verdiend biertje ondanks het vermeende verlies van de koffer. René ligt niet voor de wal geankerd maar komt met de dinghy vanuit een andere haven. Een uurtje later is het weerzien allerhartelijkst, maar kan zijn bestelde spullen niet overhandigen want de koffer heeft ook zijn onderdelen ingeslikt.

De kamer op het Marina terrein staat voor me klaar zodat na een douche en kennismaking  van enkele nieuw aangekomen zeilers snel een gevoel geeft van thuiskomen. De moskee geeft de kans aan enkele gastzangers die het er nog slechter afbrengen dan de Iman. De honden slaan aan, de vissen springen boven water en zie zelfs enkele vissers vertrekken naar zee. De weekend mensen komen met een hengel naar het dok om een visje te vangen maar zie zonder beet weer vertrekken. Kofferloos ga ik naar mijn koffer en ben benieuwd of dit wel goed komt.

Singapore

Zaterdag, 20 januari 2024

Vlijmen – Singapore

Met zware koffer en een visum op zak word ik weg gebracht door Jacqueline naar schiphol. Onderweg valt de drukte mee maar bij het opdraaien naar Park and Kiss staan er lange rijen met auto’s. Wort er zoveel afgekust of vertrekken er zoveel reizigers? De koffers ratelen door de hal, mensen gesticuleren druk onder de vluchtschema’s. Ieder zoekt zijn rij op om koffer kwijt te raken en om de laatste documenten bijeen te sprokkelen.

Al snel word ik geholpen en zet mijn zware koffer met goudkleurige messing schroef op de band. Twee tickets worden uitgereikt en krijg de boodschap dat de lounge niet beschikbaar is wegens verbouwing. De alternatieve lounge is 15 minuten lopen van de gate zodat ik braaf in een koffiebar ga zitten om de laatste berichten te versturen. Precies op tijd vertrekt het vliegtuig en krijg de slaap niet te pakken zodat met steeds soepiger ogen een film bekeken wordt.

De buren liggen heerlijk weggedoken onder een dekentje en neem aan dat het filmdoek voor hen achter de oogleden zit. Op tijd geland en spoed me naar het volgende vertrek. Een uur de tijd, maar de tijd is toch krap omdat er twee keer met een shuttle verplaatst moet worden om bij de vertrekgate aan te komen bestemming Lombok. Ik kan direkt instappen en vind een stoeltje met beenruimte van een gemiddelde indonesier waar het moeilijk is om de knieen recht vooruit te houden. Het is maar 3 uur zodat het te doen is.

Manoir Nourrissat

Maandag, 1 januari 2024

Vlijmen,

Voor alle lezers de beste wensen voor 2024 en de start van een positief spannend jaar. Zo die is eruit en kunnen nu de verhalen weer aan elkaar gaan breien. Mooie vooruitzichten zoals de plannen voor de reis naar Indonesië en de landen daaromheen. René is op Lombok achtergebleven om een oogje in het zeil te houden en te wachten op zijn opstapper. Regelmatig contact zorgt voor een verbinding en blijf op de hoogte van de aankomende en vertrekkende schepen. De warmte straalt letterlijk en figuurlijk van het WhatsApp berichten af want wij hebben het fris en extreem nat terwijl de hitte met iets te weinig regen, daar de situatie is.

De reis zal door de trouwerij van de jongste zoon in tweeën geknipt worden en we besluiten dat ik alleen naar Lombok terugga om de Queen B helemaal topfit te maken. Een schroef met zeilvaan-stand, en heel veel reserve dingen zoals afwijkende schroefjes, boutjes, lagers, elektronica, cadeautjes, luchthappers en nog heel veel meer.

In de afgelopen maanden de zorgen voor de verbouwing bij mijn vader veroorzaakt door waterschade, de afwikkeling van fiscale tijdslimieten en de opbouw van een gedegen basis voor de jeugd om het bedrijf verder te ontwikkelen. Zeilen met mijn zoon maar ook met Jim, proberen we tochtjes te gaan zeilen die net als het golfen continue van de regen in de drup vallen. Een reisje naar Frankrijk om het prachtige huis van mijn broer te bezoeken. Spannend om te zien hoe mensen hun leven durven omgooien en van een management coach-bureau als beste opleider van Nederland, een patron te worden die appartementen gaat verhuren. Vrienden die het op prijs stellen om wat raad te vragen maar ook met vroegere collega’s nog eens borrel met herinneringen heb opgehaald. Het is als te druk ervaren maar wel noodzakelijk geweest zodat ik al die tijd weer uitgekeken heb naar de klussen die er aan gaan komen. De warmte van Indonesië, zoals de temperaturen en de mensen.