Ooltgensplaat

Vrijdag, 5 november 2021

Dintelmond Ooltgensplaat Dintelmond

Dagje erop uit en stappen aan boord om op kracht van de motor het vaarwater over te steken naar Ooltgensplaat. Een klein tochtje maar verrassend wat er te beleven valt. Een summiere betonning leidt ons naar binnen en varen door de openstaande keersluis. Een smal vaarwater naar de haven waar heel wat schepen liggen. Tijdens het varen kom ik een oude bekende tegen die al 25 jaar hier blijkt te liggen. Een gezellige babbel op afstand want we staan hemelsbreed dicht bij elaar maar het is een heel eind lopen om van de ene kant naar de andere te komen. Graag een volgende keer wat uitgebreider praten maar nu eerst het dorp verkennen. We wandelen door de kern en sta verbaasd vanwege de oude knusse bebouwing. Bij de supermarkt kopen we een lunch die we later op een bankje langs de vaart opeten. Het fort wijst op een geschiedenis die op het internet uitgelegd wordt:

Ooltgensplaat, op de oosthoek van het voormalige eiland Goeree Overflakkee, bestaat al meer dan 500 jaar. Hoe kwamen de mensen terecht in deze woestenij van water en slik, overgeleverd aan de elementen zoals overstromingen. Een legende vermeldt een stranding van een bootje, die is vastgelegd in het dorpswapen. Een fluit spelende visser, genaamd Ool of Oele zocht rust in deze woestenij van schorren en slikken. In 1383 vond hij een stuk grasland op een zandbank en pachtte deze stek voor 2 schellingen en 6 Dordrechtse Groten. Hij ontdekte de Plaet in een warrige 14^e eeuw. Vandaar de naam Ooltgensplaat.

Met het zonnetje in de rug varen we de Krammer over en Jacqueline legt de boot prima aan op de steiger. Steeds behendiger met de motorhandel en het roer.

Zaterdag 30 oktober 2021

Dintelmond

Het regent en zoek een bezigheid. Om de wereld vanuit de warme comfortabele huiskamer te bekijken, trekt me niet zodat ik naar de AlbinO rijd, om de kop-bouten van de motor aan te trekken. Deze moeten nagetrokken worden na een vaartijd van 20 uur en denk dat het nu wel tijd daarvoor is. Wat gereedschap in de auto en rijd naar de boot waar ik de kajuit afsluit om de regen buiten de deur te houden. Voorzichtig de kleppendeksel verwijderen en zie dat ook de klepstoters moet losmaken om bij de bouten van de kop te komen.

Enig demonteer werk en trek met de momentsleutel de bouten met 70 Newton aan. Nu de klepstoters erop met het stellen van de kleppen. Twee uurtjes sleutelen en verstand op nul. Heerlijk om jezelf te verliezen in sleutelen en trots zijn als het beest, de motor, vanzelf weer start. Nu nog de elektra van de koeling nalopen en denk het euvel van het raadselachtig brandende lampje gevonden te hebben.

Nat gereedschap opruimen in de koffer en met een goed gevoel drink ik een kop koffie in het havenrestaurant.

Uit het roer lopen.

Donderdag, 28 oktober 2021

Willemstad – Dintelmond

Jacqueline heeft de afgelopen periode enkele zeillessen genomen om wat meer gevoel voor kruisen tegen de wind en manoeuvreren te krijgen en  wij nemen deze mooie weersomstandigheden te baat om haar kunsten te tonen. Direct het zeil op na de Volkeraksluis, laveren we met een stevig windje richting Dintelmond. Het grootzeil gereefd en een werkfok als voortstuwing met een zeilmaat die een wedstrijdje aangaat met een schip voor ons. Zowaar zijn we sneller door het rif wat we gestoken hebben. De lichtere boot heeft te veel zeil in de mast hangen en zwabbert als een badeend over het water, de boot loopt regelmatig uit zijn roer en wij kunnen daar mooi gebruik van maken. Zo is zeilen leuk, flinke wind, een rustig schip en lekker snel. Jacqueline vaart de boot naar de box en geeft het roer uit handen. Aanleggen komt de volgende keer.

Zeilen opruimen, zeilhuik op de giek en de spullen in de tas. Een vergader moment in de kuip over wat er goed ging en wat er nog beter ging. Ik neem de gelegenheid om het roer vast te zetten want deze werkt zich telkens los.

Het zijn maar kleine tochtjes maar we genieten er wel van, de kou begint een rol te spelen maar de kou krijgt door de kleine trajecten geen kans om ons helemaal te verkleumen. Op tijd in de haven om te genieten van de windstilte in de kuip of de kachel in de kajuit.

Ruigenhil - Willemstad

Woensdag, 27 oktober 2021

Dintelmond – Willemstad

Rond 10.00 zijn we uitgesuft, een krant geconsumeerd met de dagelijkse telefoontjes. Zeker weten dat alle kinderen braaf aan het werk zijn en Papa kan zich fulltime richten op het pensioneren. Dat valt overigens niet mee en zou het liefst in mijn werkplunje met stropdas willen stappen om de wereld te helpen vergroenen met mijn recycling kennis. Verduurzamen als modewoord en kapstok voor een hoop onzin, overigens wel goed voor de bewustwording. Het moet anders of beter.

Het zeil op en varen naar de Volkeraksluis waar na telefonisch contact een ligplaats in Willemstad krijgen toegewezen. De

havengeld-kosten zullen ons per tikkie toegestuurd worden.

Een rondwandeling door Willemstad, bootjes kijken en lopen langs de verschillende vestingwerken en munitiedepots.

Ook hier de historische sporen van een bolwerk aan de grens van de rivieren om het Noorden te beschermen. Pas in 1583 gesticht maar de eerste tekenen van bewoning ligt duizenden jaren terug. In 1968 is een eikenhouten beeldje gevonden dat geschat wordt op 6500 jaar oud. Het mannetje van Willemstad. Opgegraven uit het veen 8 meter diep tussen de restanten van de wortels van een eik. De eerste tekenen van duidelijke bewoning is vele eeuwen later bewezen.

 In de 16^e eeuw ontstond in dit gebied het dorpje Ruigenhil. Willem van Oranje liet Ruigenhil versterken na de dood van Willem verleende Maurits de stad stadsrechten en kreeg het de officiële naam Willemstad. De stad is ingenomen geweest door de Fransen en bedreigd door de Engelsen zodat er verschillend fortificaties aan toegevoegd zijn zoals de forten Sabina, De Hel en een kruithuis. De Hel wordt beheerd door de Vrienden van de Hel.

Willemstad heeft hierdoor een speciale band met de Oranje en Willem Alexander is daardoor ook Heer van Willemstad.

Dinsdag 26 oktober 2021

Dintelmond

Ter voorbereiding op de “grote reis” morgen blijven we aan boord slapen en willen morgenvroeg op tijd vertrekken. Een rustige avond met digitale krant op schoot, kachel aan, gordijntjes dicht, plasemmer in de kuip. In het begin van het jaar heb ik de toiletpot uit de boot gehaald en vervangen door een porta potti. Nu is dit geen ideaal systeem, om alle uitwerpselen in een bak aan boord te bewaren en telkens met je mee moet slepen. We gebruiken de porta potti dan alleen als noodgeval. Kleine boodschap in de emmer en de grote boodschap in de centrale wc-ruimte van de haven. De ervaring leert dat deze ruimtes in Nederland bijzonder schoon en goed bijgehouden worden.

Grand Banks

Zondag, 24 oktober 2021

Bruinisse – Dintelmond.

Met het zeiltje in top gebruik makend van de halve wind zeilen we terug. Het is een rustige dag en weinig te melden. De motor houdt zich prima en de rest van de apparatuur staat in de non-reparatiemodus zodat ik me heerlijk kan ontspannen. Opvallend is dat er veel gezeild wordt en zie de zeiltjes op het water, de sliert van vrachtschepen blijven netjes in het aan hun toegewezen vaarwater. In de haven wordt het rustiger en zie nog enkele mensen aan boord maar de winterstilte komt in aantocht.

Een grote Grand Banks vaart de haven in en zoekt ognschijnlijk een plek achter in de haven waar het moeilijk draaien is zodat dit schip de rit achteruit terugvaart. Zo blijf je bezig, met een wat ongelukkige aanleg manoeuvre ligt het schip aan de kop van de steiger waar ook de AlbinO ligt. In  de kuip een borrel en een boek wordt het een mooie buiten op stap-dag.

Meekrab

Zaterdag, 23 oktober 2021

Dintelmond – Bruinisse

Hetzelfde ritje van vorige week en vaar opnieuw met een prima zeilwind richting de Krammersluis. Niet ultra scherp aan de wind maar met een knik in de schoot naar het kunstwerk. Voor de sluis van Bruinisse moeten we helaas een halfuur wachten voordat we door de sluis kunnen.

Zoveel mogelijk zeilen en genieten van de weersomstandigheden ondanks het plaatselijke buitje. Regendruppels afgewisseld met diffuus licht van de zon door de donkere wolken, het heeft sfeer.

Een wandeling over de dijk van het dorp met weer een lange geschiedenis, want Bruinisse staat model voor de Zeeuwse lijfspreuk Luctor et Emergo.

Het dorp leed zwaar door de storm die op 30 september 1911 een aanmerkelijk deel van de mosselvloot vernielde, door het geallieerde bombardement op 5 januari 1945 en door de ramp van 1953, deze catastrofes sloegen diepe wonden, maar de “Republiek Bruinisse”, zoals het vrijgevochten dorp wordt aangeduid, kwam er steeds weer bovenop. Het huidige verdienmodel voor het dorp zijn de mosselen en het toerisme. Vermeld wordt ook de teelt van meekrap de plant met de rode verfstof. Deze werd geproduceerd in ovens de Meestoof. Eten als een delver, het uitsteken van de wortels van de meekrab was erg zwaar werk.

Zondag, 17 oktober 2021

Bruinisse Dintelmond

Het is koud geweest vannacht. Niets van gemerkt want het is aan boord erg comfortabel geweest maar eenmaal het hoofd in de kuip zie ik het waterdampen en dikke ijskoude druppels op de kap. De buurman die gisteravond over de kou is zijn bagage aan het laden en zegt naar huis te gaan vanwege de kapotte kachel. Jammer bedenk ik me want al snel zal de zon doorkomen en wordt het weer aangenaam aan boord.

Oor mij is het koffiedrinken, ontbijten en krantje en vaar rond 10.00 uur weg uit de haven. De sluis laat even op zich wachten maar gaat vanzelf open na de oproep die niet beantwoord wordt.

Motoren langs de hangcultuur naar de haven waar een viertal schepen zich melden voor de sluis. Ik kom achter een Amerikaanse Halcyon 45 liggen. Een prachtig schip met een trotse eigenaar waar ik een praatje mee maak. Na de sluis het zeil op en beleef een prachtige zeiltocht richting haven. De zon schijnt en verdrijft het vocht uit de lucht, onwaarschijnlijk mooi blauw aan de hemel en geniet nog even na in de kuip met boek en bakkie koffie.

Hoehangtie

Zaterdag, 16 oktober 2021

Dintelmond – Bruinisse.

Een weekendje alleen op stap en maak meteen van de gelegenheid gebruik om de zeilen te hijsen en scherp aan de wind langs het lange lint van vrachtschepen te varen.

Vlak bij de monding van het Rijn-Scheldekanaal steek ik over en kom in veiliger en rustiger water. Vaar onder het eiland door en geniet van de rust en de halve wind die in het zeil valt. Met een 4,5 knoop en gebolde zeilen, het helmhout in de hand omdat de stroomspanning naar de stuurautomaat het heeft begeven. Geeft niets, want zeilen is een heerlijk ervaring en het directe contact met de boot is geweldig. Wat een boot, wat een zeilschip, wat een belevenis om de wind op te vangen en om te zetten naar vaart. De Albin Vega is een aanrader voor eenieder die zeilen wil leren en ervaring op wil doen met repareren, problemen oplossen, want na 50 jaar is er altijd wel wat. Ik heb inmiddels veel ervaring, dat realiseer ik me maar ik zou het zo graag willen overbrengen naar anderen. Een zelfbenoemde zeil-missionaris zullen we maar zeggen.

De Krammersluizen hebben een dubbele functie want waar het mogelijk moet zijn om de schepen van de Oosterschelde naar het Volkerak-Zoommeer te laten varen, willen ze het zoute water zoveel mogelijk tegenhouden.

Door een vernuftig zoet-zoutscheidingssysteem dat werkt op basis van het natuurkundig principe dat zout water zwaarder is dan zoet water.

Als een schip van de Oosterschelde naar het Volkerak- Zoommeer vaart, sluiten de deuren van de sluiskolk. Vervolgens wordt die met zoet water gevuld, via openingen in de sluiswanden, terwijl eventueel zoutwater via een stelsel van riolen en doorlaatwerken wordt afgevoerd naar het lage bekken. Als het water is uitgewisseld en op het juiste niveau is gebracht, kan het schip zijn route vervolgen.

Na de sluis zie ik de markante drijvende vaatjes liggen waar de  percelen hangcultuur mosselen zich bevinden. Eind 19^e eeuw veranderde de vrije visserij van mosselen in de kweek van mosselen. Mosselzaad wordt geoogst in de vrije natuur en gebracht naar zogenaamde kweekpercelen. Op deze percelen kan het zaad onder natuurlijke omstandigheden zonder enige toevoeging uitgroeien tot consumptie geschikte mosselen, de zogenaamde bodemcultuur.

Circa 95% van de mosselen is tegenwoordig afhankelijk van deze cultuur.

De overige 5% is van de in 1990 geïntroduceerde hangcultuur. De mosselen groeien op in een verticale opgehangen kousnetten te herkennen aan de rommelige drijvende tanks. Deze mosselen hebben een hoog visgehalte en hebben minder last van de pokken op de schelp.

Motoren naar de sluis van Bruinisse en vaar door naar de haven en meldt me bij de havenmeesteres. Tanken en leg aan bij de aangewezen ligplaats. Een wandeling door de plaats en een hapje sluiten een heerlijke zeildag af. De kachel geeft de extra warmte om krant en boekje te lezen. De buurman rommelt over het schip en klaagt dat de kachel niet werkt.

Donderdag, 14 oktober 2021

Willemstad – Dintelmond.

Bestemming bereikt en kijken terug op een prachtige tocht. Nu het opzoeken van de ligplaats en de administratie afronden op het havenkantoor. Een hartelijk ontvangst, schoon sanitair, een restaurant met een aantal scheepsonderhoud bedrijven op het terrein. Lijkt me een prima ligplaats voor de komende periode.

Vanochtend opgestaan met een dikke mist die over het Hollandsch Diep de wereld een stuk kleiner heeft gemaakt. Gewoon wachten en vinden wel een paar klussen of gewoon de tijd voor de krant. Rond elf uur is het helder en varen de haven uit naar de Volkeraksluis en worden in de grote jachtensluis als enige geschut. Net buiten de sluis het zeil op en varen scherp aan de wind met een pittig windje over het Volkerak de haven voorbij om vervolgens een draai te maken om voor het lapje terug te varen naar de haveningang.

Het is nieuw voor mij en zie een bedrijvig gebied met verschillende vormen van industrie die gebruik maken van het verladen aan het water. Een groot bunkerschip met wachtende schepen aan stuurboordzijde. De zeilen gaan omlaag in de havenkom en nu richting de jachthavens.

De sluis staat open en wordt geregeld met lichten om de kolk te kunnen passeren. Met rood roep ik via kanaal 18 de Manderssluis op en de sluismeester verontschuldigt zich dat hij me nog niet heeft gezien. De lampen wisselen van rood naar groen en vaar door de sluis. Verwonderd over het aantal jachten dat hier een ligplaats heeft varen we naar de haven van bestemming.

In de avond eten we alleen in het restaurant, iets kleins voordat de tocht van noord naar zuid wordt afgesloten.

Woensdag 13 oktober 2021

Dordrecht – Willemstad

Klaar voor de doordeweekse trip door het land en op weg naar het zuiden. Een klein tochtje in vergelijking tot de afstanden afgelegd in de afgelopen weken. Het varen door Nederland is erg leuk en zeer afwisselend, maar het blijft een surrogaat voor de grote reis die we tijdelijk hebben afgebroken. Het enige contact met de Queen B is een wekelijks rapport over de status, de rekening van het liggeld en de mediaberichten over het land. Ons geliefde eiland Hao stond volop in de belangstelling.

Vanochtend lees ik in de krant de situatie van Hao in Frans Polynesië van het vis farm project door Chinezen die een heel binnenmeer van het Atol willen exploreren. 50.000 ton gekweekte vis per jaar, maar Macron steekt een spaak in het wiel door het project van 1,5 miljard dollar af te blazen vanwege de grote invloeden van de Chinezen. Jammer van de geplande 10.000 banen voor de Polynesische bevolking.

Kan met deze mededeling niet bepalen wat de voor of nadelen zijn maar het is uitgemond in een politieke kwestie tussen Frankrijk, China en Frans Polynesië. Het zal wel weer kwaad bloed zetten bij de Polynesiërs want deze zouden gebaat zijn met een economische opleving en minder afhankelijk van de Amerikaanse Cruise industrie.

De dieptemeter vul ik af met water en zie op het scherm weer een betrouwbare diepte in plaats van de constante 1,50 meter. Met een oproep naar de brug draaien we de haven uit op naar de brug waar een hoogte staat van 10 meter. Dat is een risico want een veilige hoogte voor de Vega met antennes en windex is 10,80 meter.

Een oproep naar de brug en een brugwachter die geen enkel bezwaar maakt tegen het opengooien van twee spoorbruggen voor een bootje van 8,20 meter die met een verschil van 80 centimeter wil passeren.

De bruggen gaan in de maximale hoogte, het verkeer staat hopeloos in de file, de treinen staan te roesten op het spoor voor het haltsein. De pook van de gashendel gaat omlaag na tweemaal groen en stuif met 9 kilometer per uur voorbij het obstakel.

Nu verder de Noord af naar de Merwede en geniet van de omgeving. De industrie de scheepssloperijen. Na de Merwede, het Hollands Diep en waan me nu een beetje in Brabant. De rookpluimen van Moerdijk, de masten bij jachthaven Noordschans en zet eindelijk het zeil voor het laatste stuk. De motor houdt zich prima maar het lampje van de temperatuur blijft branden en kan niet bedenken waar dit vandaan komt.

In jachthaven de Batterij vinden we een plek en wandelen de rest van de middag door het vestingplaatsje waar we in de avond uitstekend eten in het Wapen van Willemstad. De reis is bijna volbracht en er rest een etappe voor morgen van 5 mijl.

Uit mijn schooltijd weet ik te herinneren dat een lid van de Oranjes hier op het Hollandsch Diep is verdronken. Een beetje google bevestigt mijn kennis en geef hierbij de tekst en nagedachtenis:

Johan Willem Friso verliet op 11 juli het legerkamp, bracht de nacht door te Rijssel en arriveerde in de middag van de 14e aan de Moerdijk. Zijn koets ging op de gewone pont, hijzelf stapte in een kleine schuit. Het weer, tot op dat moment rustig, sloeg plotseling om. De Prins stapte daarom over op de pont en nestelde zich in zijn koets, om te schuilen voor het slechte weer.

Wellicht door het stormachtige weer kwam de pont niet goed uit aan de kant van Strijensas. Veerknecht Pieter Cornelissen moest daardoor bijdraaien. Op dat moment werd het vaartuig door een sterke windvlaag gegrepen en omgegooid. De Prins slaagde erin uit de koets te komen. Een van zijn metgezellen greep hem met de moed der wanhoop bij de hand, maar vergeefs. Een volgende golf sleurde de Prins mee, het kolkende water van het Hollands Diep in.

De dienaar van de Prins, Hilken, onderging hetzelfde lot, terwijl de rest van de opvarenden maar net konden worden gered door kleine sloepjes die in allerijl vanaf Striensesas waren uitgevaren. Pas acht dagen later, op 22 juli, werd het ontzielde lichaam van de Prins uit het water gevist door een schipper uit Klundert. Het stoffelijk overschot werd naar Dordrecht gebracht, waar het werd gebalsemd. In februari 1712 werd Johan Willem Friso bijgezet in de Grote of Jacobijnerkerk te Leeuwarden.

Fransen op de vlucht voor de Engelse vlag

Dinsdag, 12 oktober 2021

 Dordrecht

Kiezen voor het gemak en bedenken een strategie voor het plaatsen van de auto’s. Eerst een auto op het parkeerterrein van Dintelmond en daarna een auto op het station van Lage Zwaluwe. De trein naar Dordrecht en wandelen met bagage naar de ligplaats van de AlbinO. We lopen dwars door de stad en raak al bekend met de weg. Spullen aan boord en leg deze op zijn plek. Tijd voor een uitgebreide wandeling door de stad.

Langs het water van de Noord, kijken naar de spoorbrughoogte, dan langs een oude werkhaven, boodschappen halen en met de volle tas verder door de stad zwerven. Op de markt een hapje eten en verwonder me over de ongezelligheid en gebrek aan het joie de vivre wat ik in steden als Amsterdam, Utrecht wel tref. Vreemd want de Fransen moeten toch wat sporen achter gelaten hebben. Op 19 januari 1795 trokken 200 Franse troepen door de Rietdijkspoort de stad Dordrecht binnen. Ze verjoegen de Oranjegezinden, de inwoners waren blij met hun komst. Ja, jullie lezen het goed, alleen dat sloeg na enkele weken om. De regelgeving werd niet erg versoepeld en er vond inkwartiering plaats. Elk huishouden moest een Fransman in huis nemen en elke inwoner tussen 18 en 25 jaar moest zich melden voor de Nationale garde. Het stapelrecht werd afgeschaft en Dordrecht verloor de positie van eerste stemhebbende stad in de Statenvergadering, de familiewapens worden van de grafzerken afgehakt vanwege de gelijkheid, wapenschilden worden uit de kerken verwijderd en de gilden opgeheven.

Napoleon bezoekt Dordrecht voor een waterlinie inspectie omdat hij bang was voor een invasie vanuit Engeland. Binnen Holland werd Dordrecht vanaf de 18^e eeuw overvleugeld door Rotterdam.

Rondvaart door Dordrecht

Zondag 10 oktober 2021

Dordrecht.

De leerzame artikelen op het internet zorgen ervoor dat ik weer terug naar de AlbinO ga om de dynamo opnieuw aan te sluiten. Dordrecht in de haven op zondagochtend. Mistig, stilte en langzaam ontwaken van de bewoners. De rondvaartboot met gids komt voorbij, de overbuurman zit met een kopje koffie in de kuip, een van de bewoners van het tegenoverliggende pand is op zondag bezig om het platdak te repareren en ik schroef de dynamo met de twee plusdraden en een massa kabel terug op het motorblok.

Starten en zie een laadstroom van 14,2 volt. Dit is zaken doen en neem als beloning de tijd om in de kuip koffie te drinken en een cursus door te nemen. Wat heerlijk om van je werk te kunnen genieten. Toch nog snel even kijken waarom de dieptemeter een constante aanwijzing gaf van 1.50 meter en zie dat door het opruimen van de schoenen de houder van de gever los is gekomen. Beetje kit op het vlak en de rand van de huls moet weer een waterdichte omgeving worden voor de gever. Nog snel even de multimeter zoeken en zet het schip op zijn kop. Helaas geen multimeter.

Dordrecht met de zeilschepen

Zaterdag 9 oktober 2021

Dordrecht

Gisteren afgesproken om acte de presence te geven bij een verjaardag en een verregend golfuitje. Maar vandaag kan ik heerlijk aan boord zijn terwijl Jacqueline zich uitleeft bij de roeivereniging. Missie is om de hele aanvoerlijn van het koelwater na te lopen want krijg na 8 uur varen toch het idee dat er net wat te weinig water is. Demonteer de filterpot en blaas de leiding van de filterpot door en hoor duidelijk de luchtbellen langs de huid van het schip naar boven bubbelen.

Een nieuwe wierpot installeren met een doorzichtig scherm op de bovenkant. Maak het waterpompje los en haal de impeller eruit en zie een inkeping in een van de schoepen maar dat is niet zo spannend. Echter het impellertje wijkt af van het reserveonderdeel in het doosje en kom tot de ontdekking dat de impeller te groot is voor dit type pompje.

Dit zou een reden zijn voor de verminderde opbrengst wat waar rubber zit is geen ruimte voor water. Zet er zorgvuldig een nieuwe impeller in en vul de wierpot met water af. Start de motor en zie het water in de wierpot kolken en is voor mij een teken dat er gulzig water in de motor getrokken wordt. Schroefas extra in het vet en de lader op de accu om genoeg stroom te hebben bij vertrek. Met schroeven en monteren vergeet je de hele wereld en ben natuurlijk vergeten te eten of te drinken. Nog even snel de dynamo eraf want wil graag controleren of er wel genoeg laadstroom is. Snel naar huis en kook het avondeten en eet iets eerder dan normaal. Mooi de tijd om alles over dynamo’s te lezen op internet. Blijkt dat de AlbinO is uitgerust met een Bukh-dynamo

Hollandsche IJssel.

Donderdag 7 oktober 2021

Alphen aan de Rijn – Dordrecht

Half acht is afgesproken met de vrijwillige havenmeester van de haven Alphen aan de Rijn en stipt op tijd maakt hij de schutdeur van de haven open. Voor mij is het wennen aan het duister, ik voel me een beetje overvallen want houd dus te weinig rekening met het voortschrijden van het jaargetijde. Even schakelen en zet de navigatieverlichting aan en draai de Oude Rijn op. De wolken hebben zich op de velden genesteld en slapen hun ochtend dutje om later hun reis in de lucht te vervolgen. Prachtig gezicht dat de koeien hun uiers door de mist sleuren. Verbaasd staren ze ons aan dat we met een bootje op het water op hen neerkijken. Een typisch Hollands tafereel daar is Tsaar Peter zeker voor komen kijken en met vol ongeloof terug naar Moskou want daar hebben ze geen polders.

Geluk is met ons want een ander schip duikt uit de mist en duisternis op zodat we weer met elkaar de bruggen kunnen roepen en samen opvaren. Ze zijn een stuk sneller zodat wij hen inhalen als zij moeten wachten voor de opening van een brug. De AlbinO kan zijn vaart houden en het voelt allemaal voorspoedig aan.

Prettige bijkomstigheid is dat we op tijd zijn voor de spoorbrug van Gouda zodat het oponthoud tot een half uur beperkt blijft. Dat is in het verleden wel eens anders geweest en moest daar zelfs een keer 24 uur op wachten voor een volgende opening. De eerste brug gaat open en op het tweede brugdek flits nog een Sprinter voorbij. Na dit treinstel ook de tweede brug omhoog en varen het obstakel met staande mast voorbij. Direkt achter de brug naar de sluis en hebben met twee schepen de sluis alleen. Nu verandert het landschap van polder naar rivierenlandschap. Met laagwater de Hollandse IJssel af richting Rotterdam. De motor houdt zich prima en wij genieten van het uitzicht. Zoals Moordrecht, “de oversteekplaats bij de rivier”, een dorp tussen het veen en de Hollandsche IJssel, turfstekers en boeren die hier samen kwamen. Verklaring voor de naam, in plaats van het Moord Recht, is drecht wat “veer” of “oversteekplaats bij de rivier” betekent en Moor of moer slaat op het moeras.

Na Moordrecht verder de rivier af en komen bij de stuwdeur en moeten nu een driekwartier wachten om hierna de Oude Maas op te varen. Stuurboord zien we de Briennenoord brug, de drukte van de binnenvaartschepen die de lading van de zeeschepen verdelen over het land en Duitsland. Ik meld me aan dat we gebruik maken van het vaarwater en houden stuurboordwal aan om via de Noord naar Dordrecht te varen. Op de marifoon krijgen twee schippers ruzie en een van die zoetwaterschippers bedreigt openlijk de andere, ook op het water verhard onze samenleving. Waar is de tijd dat iedereen op het water elkaar vriendelijk goedendag zwaait als teken dat alles oke is aan boord, in de plaats voor: Als je niet uitwijkt, ram ik je voor je kop en ik weet precies waar je vanavond aanlegt, ik zie je nog wel!”. Terug in de wereld van nu.

Bij Dordrecht melden we ons bij de Wijnhaven waar we lang moeten wachten om vervolgens een plekkie toegewezen te krijgen in de haven. Wat een sfeer in Dordrecht. Oude rijkversierde huizen, de stadsgrachten, de levendigheid van de Noord, maar vreemd dat de meeste horeca gelegenheden gesloten zijn. Een minpuntje voor zulk een mooie stad maar misschien wel een vorm voor het summum van calvinisme.

Haarlem

Woensdag 6 oktober 2021

Zaandam – Alphen aan de Rijn

Het regent en nodigt niet uit om de warme kombuis te verlaten en de natte lijnen los te gooien en toch moeten we bijtijds weg, anders wordt het met de af te leggen afstand niets. Er wachten ons veel bruggen en andere kunstwerken. De dapperen vertrekken en passeren de eerste brug in de haven en roepen de “den Uylbrug” op. Even wachten en krijgen snel een passage. Bij het bunkerschip 20 liter diesel tanken, ze zullen zich wel afvragen of er nog meer van zulke klanten die dag komen, zodat ze tijd genoeg hebben om in Koeweit bij te bestellen. Ik vroeg nog: wat kost een druppel dieselolie? Ah, joh, die krijg je gratis. Druppelt hem dan maar vol! Stokoude mop maar doet het altijd nog als je bij zulk een groot bunkerschip komt aanleggen om te tanken. Het laadlampje gaat branden en vraag me af wat het nu weer is. Een controle met de voltmeter en zie een spanning van 13,8 volt en dat lijkt me een redelijke spanning. Waarom brandt het lampje?

Op de motor op het Noordzeekanaal naar het westen en zitten al snel tussen het bedrijvige vrachtverkeer van Amsterdam.

Slepers die schepen op de plek duwen of een schip op weg helpen uit een haven richting de sluizen van IJmuiden. Rookpluimen, bergen met kolen voor overslag, schroot op de kade bij de OBA, binnenvaartschepen stuiven voorbij en proberen de zeeschepen bij te houden, het continue geknetter van de marifoon. Een kloppend industrieel hart.

Rond 10.00 Kanaal C in en vinden de derde brug op onze weg die al snel van afstand voor de AlbinO opengaat. Het brede kanaal gaat nu over op een kanaal van normale afmetingen en zien al snel de sluis. In de sluis afstappen om het sluisgeld betalen en treffen een bekend Vikinglid. Leuke ontmoeting en varen met elkaar op door de stad Haarlem waar we de vele bruggen passeren. Er blijkt een app te zijn die automatisch het bruggengeld afboekt als je deze geladen hebt. De zogenaamde aanuit.app volgt je en zorgt voor de verevening van de tol. Waar blijft de charme van het betalen met het deponeren van een paar munten in een klomp of eerst koffiedrinken in het tolhuis waar gemarchandeerd kan worden over het tolgeld en dat je passagiers mee kon nemen tegen een redelijke vergoeding. De banken zorgen ervoor dat er niet meer contant afgerekend kan worden want de gemeente kan zijn geld niet meer storten bij de bank.

Rond 1400 uur is Haarlem gepasseerd en door het zogenaamde konvooi varen is er geen tijd om de stad te bezichtigen. De stad met de eerste treinverbinding(1839) van Nederland tussen Haarlem en Amsterdam. Bisschopszetel, kathedraal, stad van de boekdrukkunst, staatsdrukkerij Joh. Enschedé, schrijversstad, allemaal voorbij gevaren.

Ik bedacht dat het mogelijk zou zijn om Gouda te halen maar een brug laat me drie kwartier wachten. Lex de Viking vaart door want hij heeft de mast plat op zijn schip liggen. De zon laat zich zien en het wordt een mooie vaardag met een regelmatig braaf lopende motor zonder een waarschuwingssignaal.

Bij Alphen aan de Rijn vinden we een plaats en gaan op zoek naar een restaurant. Het is of vol of we vinden niets bijzonders maar uiteindelijk in een restaurant van het verzorgingshuis krijgen we een prima hap en lopen terug naar de boot. 15000 stappen om aan tafel te komen en terug zorgt ervoor dat ik met honger terug aan boord kom.

Huis van Tsaar Peter

Dinsdag 5 oktober 2021

Zaandam.

Als voorbereiding voor het vertrek morgen, gaan we alvast aan boord. Het drukke verkeer zorgt ervoor dat we rond 1800 uur aankomen op de haven en de havenmeester staat met zijn tas en jas aan de deur om af te sluiten. Zijn drukke dag zit erop maar het blijkt geen punt om voor mij het kantoor te openen om de betaling en administratie af te sluiten.

Vrij om morgen te gaan, lopen we naar de AlbinO om de spullen en bagage op te ruimen. De kachel maakt het al snel knus aan boord en genieten van het simpele plezier door de krant te lezen op de bank. De regen valt zachtjes op het dek en hopen op beter weer. Eindelijk weer klaar om te varen.

En hoe zit het nu met Tsaar Peter de Grote hier in Zaandam? Ik heb begrepen dat men een gebouw over het kleine huisje van de Tsaar heeft gebouwd, die hier een week zou hebben gewerkt op de scheepswerven om kennis op te doen. Eind 17^e eeuw is Rusland in bijna elk opzicht erg achtergebleven en Peter I Aleksejevitsj Romanov vindt dat hier een eind aan moet komen. Hij wil zijn land moderniseren en moet daarvoor kennis opdoen en de nieuwste wetenschappelijk en technologische ontwikkelingen naar Rusland halen. De Republiek der Nederlanden is in die tijd één van de meest ontwikkelde landen ter wereld. Vooral in de scheepsbouw is Nederlanden vooraanstaand. Tsaar Peter is dan 25 jaar oud en staat aan het hoofd van het zogenoemde gezantschap van 250 mensen die een reis maken naar west Europa maken, om kennis te verwerven.

Tsaar Peter maakt zich los van de grote groep en gaat incognito met een bootje naar Zaandam. Geeft zich uit als onderofficier en logeert bij een van de inwoners Gerrit Kist. Gerrit is bekend met Rusland en heeft een tijdje in Moskou gewerkt en heeft de tsaar daar al eens ontmoet. De anonimiteit is van korte duur want de Tsaar is 2,04 meter lang terwijl de gemiddelde lengt van de mensen in Nederland toen niet meer was 1.65.

Uiteindelijk is Tsaar Peter teleurgesteld vertrokken naar Amsterdam omdat iedereen naar de Tsaar kwam kijken als bezienswaardigheid en kwam er van werken weinig terecht.

voort-varend lomp

Maandag 4 oktober 2021

Zaandam

Bij de dieseldokter zijn er geen vervangende onderdelen voor het waterpijpje te krijgen en krijg het advies: rechtbuigen om er nog maar wat van te maken. Ik zaag resoluut het pijpje door en verbind het geheel met een slangetje om wat meer speling te krijgen. De platte O-ringen zijn bij de pakking-boer niet te krijgen en denk de oplossing gevonden te hebben door een stukje waterslang af te snijden, dat uitstekend past op het 12 millimeter koperen buisje.

Tussendoor gezellig met de mannen van het Zootje golfen op de Pettelaer en sla het grootste gedeelte van het sociale samenzijn af door op weg te gaan naar Zaandam. De reparatie moet en zal afgerond worden.

Aan boord snel het luik open en monteer het koelwaterbuisje met wat vloeibare pakking en de waterslang pakking past verrassend perfekt in het waterpompje en de verdeler. Het is gaandeweg gemakkelijker monteren want ik weet precies hoe het zit en kan bijna blindelings de weg vinden in de wirwar van leidingen, uitlaat en stroomkabels. De motor slaat direct aan en het buisje sluit prima af zodat er geen lekkage meer is. Wat loopt de motor mooi, wat een leuke hoeveelheid koelwater komt er uit de motor zodat ogenschijnlijk de reparatie geslaagd is.

Met een tevreden gevoel naar huis en durf het vervolg van de reis weer aan. Voort varen.

Ondanks alle motor perikelen blijft het hoofd bij zeilen.

Zondag 3 oktober 2021

Zaandam

De regen van deze ochtend houdt me niet thuis en ga naar de AlbinO want vannacht, in de halve slaapstand en dromenland, alles nog eens doorgenomen en ben overtuigd dat ik een draad van de bendix over het hoofd heb gezien. Eenmaal aan boord blijkt dat natuurlijk niet het geval en is er een draad losgeschoten van het verdeelpaneel. Na het verbinden van de witte draad in een stekkerblokje start de motor na wat gepruttel en loopt al snel als een zonnetje. Jammer dat het water uit het buitenwaterpijpje stroomt en haal de koelwater-verdeler en uitlaat weer eens uit elkaar, maar krijg de rubber fitting niet goed gemonteerd omdat er tekenen van eerder grof Huiskes- of huiselijk geweld aan het pijpje te zien is. Dit is een oud probleem, wat zich hier openbaart en een streep door de rekening, ondanks mijn trots dat de motor zo mooi loopt. Om het probleem voor eens en altijd op te lossen neem ik de verdeler en het pijpje mee om thuis de oplossing te verzinnen, de lekkage te stoppen.

Mijn middelste zoon adviseert me direct een nieuw pijpje te bestellen en misschien heeft hij wel gelijk.

Omgekleed in een verregende kuip sluit ik het luik en ga meer weer eens naar huis. Jammer dat het niet af is.

Aderverkalking in de motor

Zaterdag, 2 oktober 2021

Zaandam

Met de kop in de hand en een nieuwe koppakking sta ik in de kuip als de deur van het woonschip van de buurman openschuift en hij meewarig naar de kop kijkt. Heb je die kop laten vlakken? Euh, nee maar heb wel een nieuwe koppakking. Resoluut zegt hij: Die kop moet je gelijk laten vlakken en ik weet het want ik kom uit de autowereld en elke kop die loskomt moet je bij her-montage vlakken! Tja, daar sta je dan met je enthousiasme, moet ik deze woorden ter harte nemen of gewoon doorgaan met mijn feestje. Ik besluit om door te gaan en bouw zo zorgvuldig mogelijk de motor verder op. De standbouten, de pakking op het blok, de kop op het vlak en de bouten met een momentsleutel aantrekken.

De dieselleidingen, uitlaatsysteem en de verdeler van koelwater met uitlaat. De leiding met drie aansluitingen van het koelwater tussen de verschillende onderdelen friemelen en dan het grote moment om de contactsleutel omdraaien. Tadaam, tadaam, niets dan een flauw lampje. En dan kun je enkele krachttermen niet helemaal controleren maar besluit dat het mooi is geweest en dat de file naar huis vandaag toch de beste oplossing is om de rug wat rust te gunnen. Drie uur terugrijden in stapvoets verkeer, is van rust in de rug overgaand in ongemakkelijk zitten en uiteindelijk rugpijn bij het uitstappen. Het is altijd wat.

Walrus bij Harlingen.

Vrijdag, 1 oktober 2021

Zaandam.

Op de radio het bericht van een verdwaalde walrus in de haven van Harlingen. Verdwaald of even genoeg van de kou in het poolgebied, we zullen het niet weten. Drieëntwintig jaar geleden is eerder een walrus gespot en deze heeft waarschijnlijk de reisgids van zijn voorganger gevolgd omdat ze, een vrouwelijke walrus, al eerder gespot blijkt te zijn in Denemarken, Duitsland en Schiermonnikoog

De onderdelen zijn nog niet binnen maar de handen jeuken om alvast te beginnen. Ik rijd naar Zaandam en demonteer de dieselleidingen, de slangen van de koeling, de elektra om de kop vrij te maken. Nu de kleppendeksel losmaken en draai de 8 bouten van de kop los. En dan slaat de schrik echt toe, de koelkanalen in de kop zitten dichtgeslibd met kalk. De aanvoer van het koelwater naar de motor is op één plaats afgesloten. Dit is met ontkalker en/of schoonmaakazijn niet meer schoon te maken. Poetsen, wrijven, krabben, raggen met een ronde staalborstel en resten wegblazend komt de kop er weer als nieuw uit te zien. De cylinders en de kleppen zien er naar mijn inzicht redelijk uit en laat deze zoals ze zijn.

Met een tevreden gevoel naar huis om morgen, met de in de loop van de dag binnengekomen onderdelen, de klus verder af te maken.

Volvo Penta MD7A

Woensdag 29 september 2021

Vlijmen.

Op het internet zoeken naar koelwater problemen van de Volvo Penta en dan kom je op een schrikbarend aantal meldingen. Het is een typisch Volvo Penta probleem dat de motor na verloop van tijd volledig verkalkt, en als schoonmaakazijn en ontkalker niet meer werken dan is er maar één oplossing. De kop eraf en de spoelpoorten schoonkrabben. Tegen beter weten in bel ik de dieseldokter maar deze is helemaal resoluut als ik hem de 85 graden van de kop meldt. Veel te warm en vaar niet verder want je hebt kans op een vastloper. En dan nog iets, ik kan je veel onderdelen leveren maar een set zuigerveren van de Volvo Penta MD7A zijn er niet meer op voorraad. Wees zuinig op je motor, een prima motor maar vaar niet door met een te warme motor. Na deze melding is er geen keuze meer en bestel een nieuwe koppakking en begin de gereedschappen bijeen te sprokkelen zoals een momentsleutel, impeller, nieuwe olie en filters.

Jacqueline moet de AlbinO verleggen omdat de vaste ligplaats eigenaar zijn plaats op komt eisen. Het gaat allemaal prima en ze verlegt de boot naar de lange steiger waar gelukkig stroom en water aanwezig zijn.

van alles wat er drijft kom je tegen.

Zondag, 26 september 2021

Amsterdam – Zaandam

De regen valt met bakken uit de lucht en moet naar Zaandam waar afgesproken is met vrienden voor een hapje en drankje. De dichtgeritste regenjas vangt de druppels op, lijnen losgooien met een broek die iets later meekomt dan de benen, water dat met een sliertje in de nek loopt en langzaam warm voel worden door mijn huid, de handen nat van de lijnen en de regen en rommel op deze manier de haven uit. Lijntjes los, langzaam de box achteruit, een laatste zet aan de paal met een flinke duw de goede richting op en vaar de Aeolus-haven uit.

Een groot schip vaart langs en kan maar beter voorrang verlenen aan de 3000 tonner. Met een draai achter het schip door, springt ineens een veerpont voor de AlbinO en moet de gashendel weer in zijn vrij zetten. Noorzeekanaal is druk vaarwater en het blijft opletten met de rondvaartboten, zeeschepen, binnenvaart, veerponten, sloepen en pieremegoggels.

Met de wonderpook van de Albin Vega, geef ik zowel gas en koppel in zijn werk en vervolg de vaarroute. De regen houdt op maar de zoemer van het warmtealarm neemt de irritatie over. Met de warmtemeter peil ik de temperatuur van het motorblok en deze blijft in mijn ogen braaf onder de 85 graden. De omgeving van de krukas rond de 90 graden en voel me gerust maar kan het zelfs na plaatsing van de nieuwe sensor het probleem niet helemaal thuisbrengen. Het houdt een keer op met probleemoplossing. De motor houdt zich verder goed en met regelmatige controle vaar ik naar de “den Uylbrug” waar voor mij van deze kant het brugdek links opengaat. Zou het dan toch een eerbetoon aan Joop zijn?

Na de passage op weg naar de haven waar ik de havenmeester oproep maar deze is wat verlaat door een sleepactie van een klant met kapotte motor. In de haven mag ik langs de steiger liggen met de lijnen van een ander op de steiger maar de havenmeester zal het wel weten.

Een leuke tocht maar dat gepiep van die toeter is niet mijn ding en je kunt het verstoppen door de sensor los te koppelen maar dat is niet de oplossing. Na een bijzonder gezellige avond ga ik weer op weg naar huis voor morgenochtend op tijd bij de tandarts te zijn. Jacqueline blijft aan boord.

protest tegen het Palestijnen protest

Zaterdag, 25 september 2021

Amsterdam.

Opstaan in een najaar sfeer van vocht, dauw en roepende vogels geeft na een kop koffie in de kuip, extra energie. Genietend van de rust en start langzaam op, de kuipkisten uitladen en reorganiseren. Gereedschap dat niet direct nodig is, zoals poelietrekker voor de schroefas, elektroschakelmateriaal gaan naar de voorpunt en koop in de bouwmaterialenwinkel een gereedschapskist en wat losse onderdelen. Een wandeling van 3 kilometer heen en 3 kilometer terug maar dat lopen hoort bij het varen. Terug aan boord de verdeling van de gereedschappen in de koffers en het weggooien van kartonnen en plastic doosjes.

Ik plaats een nieuwe sensor in de motor in de hoop dat de oude kapot is en de oorzaak is van het irritante gepiep van de zoemer. Een afdekplaatje over een gat naast het bedieningspaneel. Poetsen en wrijven, een stekker op de zoeklamp die het later niet blijkt te werken. Zo ben je al snel heel wat uren met niet belangrijke zaken bezig die toch nodig zijn om wat orde te krijgen. Het zonnetje komt flink door en gun mezelf een extra wandeling door de stad en loop via de dam en tref een Chinese jongedame die protesteert tegen de onmenselijkheid van de Chinese regering jegens Falun Gong.

Falun Gong is een uit China afkomstige spirituele zelfdiscipline die in 1992 geïntroduceerd werd door Li Hongzhi. Het doel van het beoefenen van Falun Gong is het verfijnen of cultiveren van lichaam en geest met een reeks van vijf qi-gong-oefeningen waaronder zittende meditatie. Volgens Li kan iemand wijsheid en holistisch welzijn bereiken door denken en gedrag in overeenstemming te brengen met de karaktistiek van het universum. Dit wordt de cultivatie van de geest of xinxing genoemd. Al heel snel werd deze beweging erg populair maar de Chinese regering verbood al snel deze beweging. Spiritualiteit moet worden ontmoedigd en buiten de wet gesteld worden omdat dit niet met de communistische, materialistische ideologie strookt.

In China zijn 70 tot 100 miljoen beoefenaars van de Falun Gong en vanwege de massaliteit al snel door de regering als sekte bestempeld en buiten de wet gesteld. Arrestaties, gedwongen opnames om orgaandonaties, martelingen was het antwoord en nu hier de roep naar de wereld wat er achter de Chinese muur zich allemaal afspeelt. Ik onderteken de petitie en krijg een klein aandenken mee.  Wat verderop staat een stand met een oproep voor de Palestijnen die weer overstemt wordt door een roepende Joodse meneer die een aantal feiten opnoemt om de Palestijnse lobby te ontkrachten. De ellende van verschillende oorden van de wereld ligt al snel aan je voeten en maakt me bewust van de verschillende invalshoeken.

De havenmeester klopt aan de stag om te vragen wat de bedoeling is voor de komende nacht en zeg hem nog een nachtje bij te boeken. Hij doet wat narrig dat ik dat wel wat sneller had kunnen melden. Beetje overdreven in mijn ogen maar begrijp later dat hij snel naar huis wil en dat hij morgen geen dienst heeft. Je moet het maar allemaal maar aan zien komen.

Vrijdag, 24 september 2021

Amsterdam

Even in sneltreinvaart op en neer naar ’s-Hertogenbosch om aanwezig te zijn bij een medische uitslag. Na de lunch snel terug met het goede nieuws naar de Albino in Amsterdam. Jacqueline stapt in de auto om haar sociale programma af te werken. Het klinkt allemaal ingewikkeld en lijkt een heel gedoe maar het is een manier om zowel het ene als het andere “niet” los te laten. Het is prima weer en vaar met de pont naar de overkant om lekker door de stad te wandelen.

Bij Krasnapolski een koffie en geniet van de verschillende mensen in dit hotel. Een hotel met geschiedenis want deze gaat terug naar 1865 toen Adolph Krasnapolski het slecht lopende Nieuw Poolse koffiehuis kocht in de Warmoesstraat en het omvormde tot een populair restaurant, met als nationale nieuwigheid een biljartzaal. Hij kocht de naastliggende panden en bouwde hotelkamers en liet een wintertuin bouwen met een chique serre met koepeldak en palmbomen. En nu voel ik me helemaal thuis want die palmbomen geven me toch een bekend gevoel. Elektrisch licht was ook al iets nieuws en het verhaal gaat dat Gerard Philips geïnspireerd is door deze wintertuin om een gloeilampenfabriek te beginnen. Al snel had Krasnapolski 125 hotelkamers en het eind van de negentiende eeuw was het in Amsterdam het hotel met warm water en telefoontoestellen in elke kamer. In 1971 kocht het Hotel Krasnapolski het restaurant de d’Vijff Vlieghen en in 1973 werd een Krasnapolski in Paramaribo geopend. Maar de expansie begon pas in de jaren 1990 met de aankoop van een reeks hotels en restaurants in binnen- en buitenland, waaronder het Amsterdamse Doelen Hotel, Schiller Hotel en het Caransa Hotel. In 1998 kocht Krasnapolski het Golden Tuliphotelketen.

In 2000 werd de hele groep verkocht aan NH Hotel Group voor 500.000.000 Euro. En dan zit ik dan met een simpel kop koffie met de charme van de geschiedenis in het hoofd. De koffie smaakt zelfs beter. In de jeneverkroeg drink ik een glaasje wijn en ken niemand meer van de bediening. Confrontatie dat je allang weg bent uit het Amsterdamse.

Vuurtoren op het IJ-eiland

Donderdag, 23 september 2021

Amsterdam

Wandelen door de Jordaan, kriskras door de straten en genieten van de relatieve rust van een doordeweekse dag. Niet al te veel toeristen tegenkomend lopen we naar de verschillende hofjes die vanwege de corona allemaal nog gesloten zijn. De Amsterdammer wil geen mondkapje dragen, bars en restaurants zijn gewoon open maar de toegang tot de hofjes blijft gesloten vanwege de coronamaatregelen. Het is maar hoe het je uitkomt. 13 Kilometer wegsloffen, onderbroken door een koffie op het terras, een lunch met oesters van Nam Kee en bij het grand Hotel Krasnapolski nog een koffie. Heerlijk om mensen te kijken en te bewonderen, niet dat Amsterdam een grote wereldstad is maar voor mij toch een heel wereldse stad. Vele nationaliteiten die ogenschijnlijk ontspannen onder elkaar verkeren. Chinese dames die heerlijk zitten te high thee-en in he chique hotel, een bekende virologe die we in het Chinese restaurant treffen, Surinamers die plat Amsterdams praten, gesluierde dames in de hotel lounges. Op de Dam zijn de duiven zo tam dat ze niet eens meer uit de weg gaan als je hen nadert, de mensen zitten op de rand van het monument lekker in het zonnetje.

Met de pont hebben we ons dagelijkse vaarmoment en wandelen voldaan terug naar de boot.

Woensdag, 22 september 2021

Blocq van Kuffeler – Amsterdam

Omringd door solovlaggen varen we de Oranjesluis in. Stoere mannen die met snelle schepen de prestatietocht 200 mijl solo varen en dit met allerlei opdrachten en hindernissen. De sluisdeur opent zich en met een grote vaart maken de heren zich uit de voeten richting IJmuiden om daar met het tij mee richting Den Helder te kunnen varen. Ze hebben dan in ieder geval wind mee en lijkt me een mooi tochtje.

Vanochtend wakker worden met een druppelnat dek van de dauw, de zon probeert zich door de waterige sluier te dringen, en het is windstil. Een paar schepen verderop, is ook leven aan boord en de schipper is het dek aan het afzemen. Een zwaai en ieder gaat zijns weeg.

Met een minimum aan motorgebruik vaar ik de box uit en direct gaat het zeil op, zeilen met de zucht wind die gelukkig langzaamaan toeneemt. Op het Markermeer zuidwestenwind met een 3 bft blijft de AlbinO een mooie 4+ lopen en maken meer voortgang dan verwacht. West oversteken en langs de kust van Noord-Holland naar beneden varen. Enkele baggerschepen liggen op de route en deze zijn gemarkeerd met heel wat gele tonnen waar het verboden is om tussen te varen. Een prachtig tocht, wolken wisselen zich af met stukken blauwe lucht, witte strepen van de vliegtuigen en de windsluiers in de hogere luchtlagen maken er een festival van. De Albino houd ik onder zeil ook als de vaarweg smaller wordt door wat vaker overstag te gaan totdat de vaarweg door enkele vrachtschepen en pleziervaart alle tegelijkertijd bij het kardinaal noord-tonnetje van de vuurtoren Hoek van ’t IJ samenkomen. Een monumentaal bouwwerk (1893) ten oosten van Durgerdam op het Vuurtoreneiland in het IJmeer. De toren was uitgerust met olielampen, 19,5 meter hoog. Rond 1809 werd op het eiland een militaire post opgericht en in 1844 uitgebouwd tot een vestingwerk.

De geschiedenis is begonnen in 1699 waar een drietal vuurtorens als geleidelicht voor de ingang van Amsterdam lagen. In 1701 is de toren van het IJmeer gebouwd als een vierkante toren. Een verborgen geschiedenis waar ik al vele keren gewoon aan ben voorbij gevaren.

De wind staat tegen, de vaargeul is te smal en ben genoodzaakt de zeilen te strijken en op de motor verder te varen. Ik mis de Oranjesluizen op een haar en leg de AlbinO vast aan het remmingwerk voor de brug. Een bruine schipper komt met grote snelheid en wringt de omgebouwde vrachtvaarder tussen de brug en de Vega in. Na een poosje hoor ik via de marifoon dat de schipper in de weg ligt en gedwongen wordt achteruit weg te varen om het verkeer van de andere kant brug voorrang te geven. Ik heb een hekel aan deze arrogante schippers die denken dat ze de enige zijn die kunnen varen. Hij mag als eerste in de sluis maar de sluis wordt opgevuld met de de kleine jachtjes en solo schippers. Hij mag er als laatste uit.

Het laatste stuk op de motor naar Aeolis, Jacqueline heeft grote slagen gemaakt met het zeilen en heeft zich als bekwaam schipper over het IJsselmeer gelaveerd.

pompenhal van het gemaal

Dinsdag 21 september

Lelystad – Blocq van Kuffeler

Een dag waar alles tegelijk moet gebeuren. Vanochtend een bal slaan met mijn Vader, op stap voor enkele onderdelen en eten een boterham voor vertrek naar de boot in Lelystad. Uitladen van de eerste levensbehoeften en varen direct weg uit de box. Er staat wind en ben bang dat deze tegen zal staan, maar dat valt mee. De wind verandert een paar streken bij onze melding op het grote water en het grootste gedeelte van de trip kunnen we scherp aan de wind blijven en halen net de haven van Blocq van Kuffeler.

Jacqueline doet de marifoonoproep voor een plaats en handelt het havengeld af, ondertussen zie ik kans voor de maaltijd. Heerlijk begin najaarsweer en realiseer me dat het vandaag de eerste herfstdag is. Eindelijk bewust van de seizoenen want dat is moeilijk te onderscheiden in de subtropen. Het verschil tussen warm en net iets minder warm geeft geen "Ahaa"-idee van het is vandaag winter. Overigens is het vandaag de eerste lentedag in Polynesie.

Na het eten wandelen we naar de weg om het gemaal van De Blocq van Kuffeler te bezoeken. Dit gemaal houdt het Zuidelijk Flevoland droog. Het grootste gemaal van Europa gezien de opvoerhoogte en capaciteit. Van oorsprong was het gemaal aangedreven met 4 dieselmotoren gebouwd door Werkspoor die in 2008 en 2009 vervangen zijn door elektromotoren, alles geautomatiseerd zodat de bediening van afstand geschiedt vanuit het Gemaal Wortman in Lelystad.

Veel bijzonders is het geheel niet maar wel imposant is het verschil tussen het IJsselmeer en de polder. Er is 9 maanden gepompt om de polder met drie Gemalen leeg te krijgen, een hele plons water.

Opvallend is dat op het gereedschapsbord sleutel 14-15 ontbreekt. De pompwacht zal een fietswiel gewisseld hebben en vergeten de sleutel terug te hangen. Ik hoop niet op een calamiteit waar nu juist de sleutel 15 voor nodig is en de boel uit de hand loopt. Een klein foutje zou zomaar een volgelopen polder betekenen en 9 maanden pompwerk. Moet er niet aan denken!

Belly boat

Zondag, 17 september 2021

Marker Wadden – Lelystad

Windkracht 4 Oost betekent kruisen naar de haven Lelystad. Gelukkig is er geen mist en het zicht goed zodat de gele tonnen goed te zien zijn. Een ware optocht van zeilboten die naar huis gaan om morgen te werken. Wij hebben andere plannen dan werk maar even goed moeten we naar huis. Omdat we ruim in de tijd zitten vanwege het vroege vertrek maken we een kleine extra slag en lopen de haven van De Blocq van Kuffeler voor een boterham. Ik draai de AlbinO naar de gastensteiger waar een dames evenement manoeuvreren bezig is en ons ernstig aanraden een box op te zoeken om de dames niet te hinderen. Je vraagt je toch af?

In de box D11 een boterham met ei en zien de dames zeilen, een visser met een rubberbootje, met broek en flippers, zogenaamde Belly Boat. Elektrische buitenboordmotor, sonar, vishengels te kust en te keur schat ik de waarde als vele malen de aanschafprijs van de verschillende schepen om ons heen. Totdat de hengel ineens beet geeft en de visser met zijn flippers in opperste staat van opwinding brengt, een hoge natte rug van een grote vis komt boven water maar met het oogcontact tussen visser en de vis, schudt deze eens met zijn hazenlip en zwemt vlot weg. Teleurgesteld haakt de visser een nieuw aas aan de hengel en gaat door met de jacht. Dit is meer elektronica vissen met de echte natuur en de volgende stap is gewoon met de elektronica op de bank thuis blijven zitten en virtueel drie dimensionaal te gaan vissen. Grote verschillen zijn er niet meer tussen hetgeen wat ik hier zie en wat ik beschrijf en het scheelt koude voeten.

Opnieuw onder zeil en met een paar slagen bereiken we de haven. Jacqueline aan het roer om mijlen achter het hout te krijgen en hiermede het vaargevoel op te bouwen. In de Haven Lelystad is een wedstrijd aan de gang en worden per telefoon direct naar een box gestuurd waar we de spullen pakken en op weg naar huis gaan. Druk op de weg maar kijken terug op een kleine vakantie met de zo mooie Marker Wadden.

Prijskaartje van de Flying Fox, 400.000.000

Zaterdag, 16 september 2021

Marker Wadden

Het leven beleven kan ook met kleine dingen die misschien intenser zijn dan de ultieme rijke mensen met jachten als dorpen die zich op vakantie wanen. Na een paar uurtjes repareren, poetsen en opruimen maken we een duik in het heerlijk schone water van het Markermeer. Koud?, nee, zeker niet als je dapper bent en zonder al te veel mekkeren je onderdompelt in het 18 graden warme water.

Heerlijk om het transpirerende vel op zijn plek te krijgen. Vanavond naar bed in een klein en smal intiem bed, ik noemde het envelopperen.

Dit is een heel ander gevoel dan het krantenartikel dat ik lees van het huren van het schip Jeff Bezos, de Flying Fox, voor drie miljoen Euro voor een weekje. Maar dan heb je ook wat, twee helikopter platforms, zwembad, bioscoop, een spa, jetski’s, seabobs, zeven sloepjes en tientallen bemanningsleden om je van alle gemakken te voorzien. Ik blijf nog even op de AlbinO voor de echte vaarbelevenis en gun het deze mensen van harte echter ze weten niet wat ze missen.

Zoals vanochtend de serene stilte van de mist, de stilte in de haven, de bezoekers van het eiland in drommen, het steigerleven met de adviezen en de technische uitwisselingen. Ruim de achter-bakskist op, sorteer het gereedschap, maak de waterpomp, installeer de 220 volt stekker en zet de loshangende kabels vast. Van een lege kuip naar een puinhoop-kuip tot een geruststellend gevoel van orde en netheid met ruimte genoeg.

Overzicht van het roject de Marker Wadden

Vrijdag, 17 september 2021

Lelystad – Marker Wadden

Zachte mottige regen drizzelt neer in de kuip en de wind laat het afweten. Een ochtend met serene rust en geef mezelf over aan de omgeving. Een man men met een afgeronde staaroperatie komt een praatje maken en wrijft in zijn ogen. Maak hem opmerkzaam dat het zeker niet de bedoeling is om te wrijven in de ogen na de ingreep maar hij antwoord dat de dokter dat ook al gezegd heeft en gaat gewoon door met wrijven. Steigerpraat met adviezen die tot niets leiden zoals dat je met een IPhone moet reserveren voor het eiland de Marker Wadden. Dat is raar, dat de Marker Wadden je een IPhone aan willen smeren voor een reservering, we laten het maar zo en kijken wat later op de website en niets blijkt dat we moeten reserveren.

Nog snel naar een supermarkt voor een brood en varen de haven van Lelystad uit, op weg naar de Marker Wadden. Veel gelezen en gezien op televisie waar recentelijk een documentaire getoond werd. Op televisie zie je de kwetterende scholen met vogels, de landingen van ganzen en de opstart-procedures van zwanen in een geromantiseerd beeld en dat willen we meemaken. Het schiet niet op met de wind en starten de motor voor wat voortgang en varen met een gastvrij onthaal de haven binnen. Een Waddeneiland gecreëerd in het IJsselmeer, Michiel de Ruiter zou zich op het hoofd krabben, Pietersz Koen zou het proberen te veroveren en Piet Hein zou zijn zilver schat begraven. De Nederlanders weten wel hoe je een eiland kunt creëren of afbreken. De folder vermeldt dan ook:

Marker Wadden is een groot project dat zorgt voor het natuurherstel van het Markermeer. Door de aanleg van natuureilanden met zand, klei en slib uit het Markermeer komt nieuwe natuur tot ontwikkeling. Zowel onder als boven water. Een natuurparadijs voor vissen en vogels en een heerlijk recreatie-eiland. Met de aanleg van Marker Wadden creëren Natuurmonumenten, Rijkswaterstaat en Boskalis een robuust natuurgebied in het hart van Nederland, waar we op innovatieve wijze bouwen met en voor de natuur.

We maken een wandeling van 6 kilometer langs de rietkragen, poelen, watergangen en passeren de houten bruggetjes die de verschillende eilanden verbinden. Een hoop leven en de ganzen zijn zo tam dat ze gewoon op het wandelpad met rijen passerende wandelaars blijven zitten.

In de avond loop ik nog even over de steigers om wat bootjes te bekijken en een praatje te maken. Het herinnert met aan Vlieland 40 jaar geleden.

Begin van Flevoland, werkeiland

Donderdag 16 september 2021

Huizen – Lelystad

Regen plenst in de kuip en stel het bezoek aan de supermarkt even uit. Nadat de kringen in het water wat kleiner worden toch maar oip weg om voor drie dagen boodschappen te halen om op de Marker Wadden te kunnen overleven want daar zullen wel geen winkels zijn. Met de telefoon betaal ik de ligplaats en zie dat mijn naam al gekoppeld staat met de Albino en de afmetingen. Vreemd en big brother is watching you onder het mom dat het erg gemakkelijk is. Je zelfstandigheid is weg en met 1 knop indrukken heb je ingeschreven en betaald.

In de haven staat niet veel wind maar buiten komt de wind met 3-4 bft uit het westen. Ik wilde gaan zeilen, dan moet je ook zeilen en begin aan de klus om het Gooimeer kruisend op te zeilen. Een rif in het grootzeil is nodig om de windvlagen van 5 op te vangen. Drie uur wenden en keren, schoten lossen en aantrekken, opstaan en aan de hoge kant zitten, uitwijken voor de beroepsvaart zodat de tijd snel voorbijgaat en bij ton dertien kan het zeil gevierd worden om met een lopend windje richting Noord te varen. De zon komt door en voel de huid prikkelen van al het licht, de wind blaast door de grijze kuif, de AlbinO geniet van de vaart en laat dat weten, rollend door het water, schuimend hekwater achter zich latend met een verfrissende spetter op het dek. Het Paard van Marken in de steigers schuift voorbij. Dit is genieten van de omgeving maar ook van dit leuke scheepje.

Jacqueline laat weten dat ze komt en waar ze aan boord kan komen. Ik besluit de Marker Wadden voor morgen te houden en verleg de koers naar Lelystad. Met een boog om een zandput heen vaar ik met een mooie snelheid naar de haven van Lelystad Haven. Bijzonder vriendelijk ontvangen en het parkeren van een auto voor enkele dagen is geen enkel probleem. Jacqueline stapt aan boord en eten het avondeten in de kuip en maken een wandeling over de steigers en over het werkeiland Lelystad.

Nooit geweten dat op het snijpunt van een aantal steden een meerpaal is geslagen midden in het IJsselmeer en dat het beginpunt is van Lelystad. De Paal en het werkeiland met de huizen van de eerste polderpioniers zijn nog intact. Vanaf het eiland kijk je uit over het IJsselmeer en aan de andere kant over de diepte van de polder.

geen motor geen zorgen

Woensdag 15 september 2021

Eembrugge – Huizen.

Thuis op de bank zitten en kijken naar buiten waar het net niet droog genoeg is om te schilderen. Geen klus waar ik zin in heb en bedenk me dat alles beter is dan hier suf in de bank te hangen zodat het besluit snel valt om naar de Albino te gaan. Jacqueline heeft nog enkele verplichtingen maar dat weerhoudt me niet om boodschappen te halen, een warme middagmaaltijd te bereiden en rond twee uur klaar om naar de Vega af te reizen. Onderweg nog een paar kleine boodschappen zoals een zeiltje tegen de verwachte regen en een kan met dieselolie.

In de haven loop ik naar de havenmeester en zeg de ligplaats op. Jammer voor wat betreft de eindeloos goede service, de vriendelijke behandeling. Deze haven is een aanrader voor de schipper die niet heel veel vaart en een veilige haven zoekt. Als er nog eens een ander schip komt zou dit een prima plek zijn om hier te overwinteren en te klussen. Al met al ben ik veel tijd verloren door de boodschappen en het afmelden zodat ik om half vijf voor de brug lig en net deelgenoot van de stremming van 1 uur ben. Ik leg de AlbinO aan het remmingwerk van de brug en wacht in de kuip de groen-rode lichten af om los te maken. Om half zes is het zover en vaar op de motor met tegenwind de Eem af. Genieten van de rust op het water, de schippers maken zich op voor het einde seizoen, de mensen trekken zich uit de kuip terug naar de kajuit. De sfeervolle kajuitlampjes gaan aan, de fles komt op tafel achter het raam. De kapiteinse komt met hapjes uit de kombuis en zwaait naar me als afscheid.

Op het Eemmeer komt de wind pal uit het westen en laat de motor het werk doen. Het verwondert me hoe snel het donker wordt en om zeven uur zet ik voor het eerst dit jaar de navigatieverlichting aan. De lampen werken prima maar ook het warmtealarm begint weer indringend te piepen. Met de digitale laser-thermometer schiet ik de temperatuur op het blok en meet niet meer dan 84 graden op de kop en 90 graden bij de krukas. De koelwaterunit geeft 44 graden en dat zijn allemaal acceptabele waardes. Ik ben bijna overtuigd nu dat de sensor op de motor kapot is en bestel bij Luc telefonisch een nieuwe. De golven met witte kammen staan flink door en de romp krijgt behoorlijke weerstand zodat de snelheid terugvalt van 4,4 mijl naar een 3 mijl en de reis duurt lang. Overweeg om nog bij Huizerhoofd eiland binnen te lopen maar kies uiteindelijk voor de haven van Huizen zodat ik morgen boodschappen kan halen om drie dagen eenzaamheid te overleven. Binnen de stenen van de havenmond schiet de AlbinO weer naar de 4,3 knoop niet gehinderd meer door de tegenstaande golven en vind een plek op het eind van de kade achter de botterwerf.

Spullen opruimen en probeer een glaasje wijn te gaan halen op een terras maar iedereen zit binnen in het restaurant zodat ik aan de grote tafel een drankje bestel. Het glas geserveerd met de mededeling dat ze over een kwartier gaan sluiten. Als laatste loop ik van de tafel en vind een plaats in de wijnbar van het Fletcher Hotel en kijk met veel plezier naar de wedstrijd Ajax tegen Portugal. Met een omweg wandel ik naar de boot en val al snel in een diepe slaap.

Groenrood op de brug

Zondag, 12 september 2021

Bunschoten – Eembrugge

Vroeg op het water en zeil richting sluis waar ik draai om door te varen naar Almere gebruikmakend van de halve wind. Grootzeil en Genua, ruim aan de wind en geniet met volle teugen van deze zondag. Rond elf uur wordt iedereen wakker en zie ik veel bootjes komen. Vooral de botters uit Spakenburg en Bunschoten vallen op. Wat een mooi nostalgisch gezicht als deze voltuig aan het spelevaren zijn. Bij de monding van de Eem staat er nu tegenwind en haal de zeiltjes eraf en start de motor. Bij de brug begint de sensor weer te piepen maar weet dat de motor niet te warm is. Het duurt lang voordat er beweging komt in de brug en liggen al snel met een 6-tal schepen te wachten. Wij varen met vier schepen richting groenrood maar komen een motorbootje tegen die door rood vaart en als eerste de brug wil passeren. Wat moet je ermee? Boos worden of schouders ophalen, ze zullen "het nog moeten leren" momentje.

Na het opruimen van de spullen in de kuip genieten van een borrel met dit mooie weer. Een prima afleiding van een drukke week met veel sociale momenten.

Botterwerf

Zaterdag, 11 september 2021

Eembrugge – Bunschoten

Na een weekje hyper en overactief van de jetlag stap ik aan boord van de AlbinO. De schade opmaken van het gebruik door Koen maar ben verrast door de keurige staat waar ik het superjacht terug krijg. Opgeruimd, kranen keurig gesloten, lijnen op hun plek en netjes aangelegd. Zo is het leuk uitlenen en vooral om ook de verhalen te horen die hij met de boot heeft beleefd. Voor mij is het weer even wennen met terugkomen aan boord, alles is anders en veel directer. Samen met een groot jacht passeer ik de brug en zet direct het zeil. Zeilend van de Eem met een zuidwestenwind. In de rustmodus en laat maar waaien gemoed drijf ik de schilderachtige stroom af. Van het Eemmeer naar het Gooimeer tot aan Almere en dan dreig ik in het scherp aan de wind te moeten varen en draai de kop van het schip om terug richting Spakenburg te zeilen.

Nog even contact met mijn broer Rikus die de boot aan het schrobben is. Bij het voorstel om samen een hapje te eten sla ik dit voorstel af om tot rust te komen. Bij Bunschoten vaar ik de toegewezen box in en bij het vastleggen verlies ik mijn horloge. Bij het schaven langs de voorstag schiet de tijd los en beland met een plons in het drie meter diepe water. Die schrijf ik af want bedenk me dat ik zo vlak bij een steiger en drie meter diep geen optie is om deze op te duiken. Maak de boot verder klaar en loop naar de havenmeester voor de rekening en eventueel een net. Geen net maar wel een hark en deze verleng ik met een vaarboom en na een kwartier de bodem afharken haal ik het klokkie weer uit het water. Dat is nog eens een geluk bij een ongeluk. Met grote dank aan de behulpzaamheid van de havenmeester.

Op een terras drink ik een drankje en zie veel Bunschotenaren bij elkaar komen voor een praatje einde week na hard werken. Knoestige, stijve mannen met veel te weinig beweging samen met hun mooi gemaakte vrouwen die samen even hun thuis inruilen voor het terras om te zien en gezien worden. Enkele mannen kruipen met een biertje en borrel bij elkaar en de vrouwen hebben het over hoe goed de kleinkinderen het doen op school. Zo voorspelbaar, zo keurig en netjes, zo opgesloten in het sociale harnas. Mijn indruk is dat ze bemiddeld zijn en geld speelt een grote rol voor status maar genieten kunnen ze niet meer. Ijsselmeervogels verliest daarbij ook nog eens van Jong Ajax.

Willemstad

Zondag, 5 september 2021

Vlijmen

Net thuis en nu al bezig met de voorbereidingen treffen om terug te gaan door het bestellen van de verschillende boodschappen, zoals nieuwe dieselfilters. Opklapbare stoeltjes, opblaasbare LED-lampen en kampeerverlichting. Informatie inwinnen van een Epirb. Maar vooral eerst zorgen voor het settelen zoals autohuren, cursus frans. Die cursus frans gaat me tegenvallen want bij de test is het A niveau geen probleem maar niveau B haal ik maar een magere 6. Toch wel vervelend die uitzonderingen zoals wanneer te gebruiken: laquelle, celle, aucun of ses.

C’est ci bon zullen we maar zeggen want probeer het meer te richten op de conversatie.

We willen een beetje uit de wind blijven voor de anderen vanwege de kans van overdragen besmettingen zodat er een rondje langs de havens gemaakt wordt in Willemstad en Dinteloord. Ander vaargebied voor de winter en een wat gemakkelijker verbinding. Met pijn in het hart zie ik de zeilers genieten van de mooie zacht lopende wind op het Hollands Diep

Covid op de eilanden

Zaterdag, 3 september 2021

Vlijmen,

En dan zit je thuis met je pantoffels aan, geslapen tot 13.00 uur, de situatie overdenken dat we dit jaar maar 2 maanden aan boord zijn geweest. Het program anders gepland en dat dit niet voorzien is. Prijs me gelukkig met de mooie tijd die beleefd is in Polynesië, de mooie dingen die gezien zijn, zoals roggen, haaien, kleurrijke koraal, de bloemen, de kleuren van de omgeving, het schone water maar ook de ontdekking van de prachtige vulkaaneilanden. Subtropisch, veel regen met goede opslagmogelijkheden voor zoetwater zodat het eiland groen is. Vruchtbare grond zodat groenten en fruit genoeg voorradig is maar constateer dat de lokale bevolking erg veel vet, suiker en meelproducten eet. De combinatie van weinig beweging en dit voedingspatroon zorgen dat de lokale mensen obesitas en suikerziekte krijgen. Vis wordt op de atollen vanwege de ciguatera, als gevolg van de atoomproeven, niet gegeten.

De buitenlanders hebben nog een lage opstapeling van het gif in het lichaam zodat het voor ons niet zo kritisch is, toch opletten want het is niet mis om een vergiftiging op te lopen. Een centrale zenuwaandoening, gepaard met spasmen, veelal dodelijk. En dan de berichtgeving die vandaag op de mat valt, waar ik al melding van had gemaakt hoe ernstig de Corona-situatie is op het eiland.

Veel te weinig mensen gevaccineerd omdat een van de politieke leiders tegen vaccinatie is en hij de mensen tegen het vaccinatiebeleid van de Fransen opzet. Frankrijk ligt niet goed bij de Polynesische bevolking, en laten dat ook duidelijk merken. 35% Van de bevolking is dubbel gevaccineerd en dat zijn nog vaak de Fransen. 50% heeft 1 vaccinatie achter de rug. De oplossing wordt gezocht om wekelijks een oproep op ieder zijn gsm een alarm-sms te sturen dat het gratis en dringend aangeraden is om in het Vaccinedrome, je te laten vaccineren. Dagelijks zijn er 20 tot 25 doden en de Ic’s liggen vol met 90% niet gevaccineerden. Hoe duidelijk kan je het maken. De overige medische hulp is afgeschaald. Ik weet dat het al beschreven is in het vorige blog maar nu komen er twee krantenartikelen voorbij, die het de urgentie van hulp nog duidelijker maken.

Ik ben blij dat ik thuis ben, vind het jammer dat de Queen B weer heb moeten achterlaten. Gilles stuurde een bericht dat alles oké is aan boord en dat stelt een beetje gerust. Neem me voor om weer een mooie tijd te beleven in Nederland. Golfen, cursus Frans, wandelen, fitness en de zwaarste sport: “de sociale contacten”. Kost een hoop energie maar gezellig!

https://www.irishexaminer.com/world/arid-40373375.html

https://www.stuff.co.nz/world/south-pacific/300399728/covid19-frances-worst-outbreak-is-unfolding-12-time-zones-away-from-paris?fbclid=IwAR3z8RlghAAwPSRw4dzl2kpH0PHyHTUKq38fI1jRd4ZjZA_PB0m3MatYLZ4

Met dank aan Ronald Rademaker voor de screenshot

Donderdag/vrijdag, 2/3 september 2021

Papeete - Vlijmen

Kwart over drie begint de dag en sta verbaasd op. Ik heb uitstekend geslapen en dat in een zo kort tijdbestek. Tas inpakken en uitpakken om zeker te weten dat ik alles bij me heb. Kleed me aan en voel naar mijn portemonnee. Geen platvink en ruim de tas weer uit op zoek naar het kleinood en zoek in de kuip en verder in de kajuit. Blijkt deze in de opgeruimde korte broek al in de kast te liggen en ben blij om de toegang tot de wereld weer in handen te hebben. Tas inladen en eet een boterham, precies om 0400 staat de taxi voor het hek. Een leuk gesprek over de Confinement en mevrouw denkt dat de lockdown vandaag met 14 dagen verlengd gaat worden. De Cruiseschepen krijgen de schuld van de verspreiding en mevrouw is blij dat twee schepen een paar dagen in reparatie zijn voordat ze het virus verder kunnen uitzaaien.

French Bee is een kleine vliegmaatschappij maar de terreur van documenten, raadgevingen en aanwijzingen komen ten volle aan het licht bij het inchecken. Gisteren nog moeilijk doen om de instapkaart elektronisch in te vullen en vervolgens deze kaart uit te printen om bij je te hebben. Sta aan het loket van de internet boarding en niemand vraagt naar e-ticket of uitgeprint ticket. Gewoon naar loket om bij de bagageband, we hebben geen bagage, een afgedrukte antieke instapkaart te krijgen in tweevoud. Waarom de reiziger zoveel trubbel op voorhand bezorgen want we zijn al twee dagen bezig de papierwinkel op orde te krijgen.

In de hal een kop koffie met chocolade muffin die volgens mij de hele reis met opboeren zal begeleiden. Assistentie genoeg. Tijdens de twintig uur in een volgepakt vliegtuig consumeer ik 5 films, genereer betraande ogen, voel een stekende hoofdpijn en erger me aan het wel erg uitgeklede pakket van French Bee. Een glaasje water is het enige dat je als Hollander gratis krijgt en voor een vliegtuigmaaltijd betalen gaat wel wat ver. Trouwens als deze gratis is, dan gaat het wel op en soms nog met smaak ook. Slapen is een ramp en kan zelfs niet even wegdutten.

Het uitchecken gaat wonderbaarlijk snel en niet een van de documenten worden gevraagd en die zo fel zijn aangekondigd om die zeker niet te vergeten, worden gevraagd en staan zelfs eerder op de stoep dan in de pre-Coronatijd. De taxi slalomt door de files op de Boulevard de Periferique. Deze drukte zal vandaag of morgen nog wel op de lijst van Unesco geplaatst worden want deze file stond er al dagelijks in de tijd van Asterix. Kostunrix vond de aanpassingen al te duur en Mottetmarzo heeft de begroting afgekeurd. De Parijzenaren accepteren het maar gelaten en benieuwd of over 1000 jaar dit fenomeen nog bestaat.

De trein is gemakkelijk te halen in ons schema en rijdt op tijd naar huis. Alles op uur en tijd en het is beter in een keer naar huis te reizen in plaats van een overnachting.

De telefoon piept het laatste nieuws dat de Confinement in Polynesië is verlengd naar 20 september en dat de overheid extra hulp gevraagd heeft in buitenland. Wetende dat de Fransen al volop artsen en medicijnen sturen. Een wijze beslissing om de Confinement in Nederland verder af te wachten.

maar toch een papiertje erbij drukken.

Woensdag, 1 september 2021

Papeete

Het ontaardt vandaag weer in een ongeregelde regeldag. Een dag waar alles bijeen komt om te mogen vertrekken. Zeker in deze coronatijd geeft het meer trubbel want je voelt je zo onzeker vanwege de steeds andere regels die ze weten te verzinnen. Het valt mee met twee documenten zoals een verklaring van naar beste weten gezond te zijn en een internationaal reisbriefje dat je bewust bent van alle maatregelen.

Briefjes downloaden, laten printen, invullen en dan denk je aan alles voldaan te hebben. Elektronisch de instapkaart downloaden en lees je weer dat ze de elektronische kaart geprint willen hebben. Mooi elektronisch en niet leuk om telkens een beroep te moeten doen op Gilles of de havenmeesters. De copyshop is vanwege de corona gesloten..

De Harry Potter film is afgesloten en denk alle draken en monsters op het administratieve vlak verslagen te hebben. Dek schrobben want de Queen B moet er netjes bijliggen voor de komende maanden. Een vroeger zeilmaatje van me verklaarde alle zeilers die schrobben om weg te gaan voor stapelgek want je moet schrobben als aan boord komt want dan heb je er plezier van, niet bij weggaan. Ze heeft weer gelijk maar doe het toch want het houtwerk is bij het schuren lelijk opgetrokken. De zachte borstel erover en het ziet er weer prima uit. Toch dankbaar werk. Gilles komt vertellen dat een schip de Mojo is vertrokken. De Mojo had een plaats aan de midden steiger en is qua veiligheid en diefstalgevoeligheid, de beste plek om te liggen. Ik spurt naar de havenmeester en deze zegt me de plek toe ondanks dat het een 14 meter plaats is, maar voor de Queen B wordt iets extra’s gedaan.

Bij terugkomst gooi ik de lijnen los en trek de boot achteruit tegen de wind in en vaar naar het vrije water en draai de Mojo-plek in. Nu verder gaan met poetsen lijnen wintervast leggen. We liggen nu op de meest centrale plek van de haven zodat het Sinterklaasspelen is door iedereen die langskomt goedendag te zeggen bij oogcontact.

Joachim van de Atanga (Gambier) komt een babbel slaan en praat gezellig bij. Rond twee uur ga ik op weg voor de laatste boodschappen en haal de was op in de Chinese wijk. Bij terugkomst blijkt Jacqueline de maaltijd voorbereid te hebben en eten gezellig in de kuip.

Het is geen spetterende dag maar voel me nu al moe worden voor het onbekende van morgen. Reizen gaat je niet in de koude kleren zitten.

Veel schepen te koop in Papeete

Dinsdag, 31 augustus 2021

Papeete

Zo suf als ik gisteren was, zo actief vandaag. Slecht geslapen maar goed uitgerust sta ik om kwart voor zeven op en drinken kop koffie met ontbijt in de kuip. Het is al druk op de steiger want er is een komen en gaan op de boot naast ons. Een lesbisch koppeltje valt wel heel erg op, ze gaan overal samen naar toe, niet van elkaar af te weken. Het overheersende meisje ligt erg goed in de groep en iedereen weet om haar te lachen met heel wat verhalen, ik versta er niets van want het converseert op zijn Deens. Als er geplast moet worden dan is de mooie brunette niet van haar zijde weg te denken. Wat liefde en verliefdheid mooi kan zijn en gun het hen van harte.

Het is zowat windstil en een prima gelegenheid om het schip te draaien. Lijnen alvast op zijn plek zodat ik beter voorbereid dan gisteren de landing uitvoer. De Queen B ligt nu 180 graden gedraaid en de kop op de wind mocht deze uit een vrije hoek vanaf Moorea gaat waaien. Weer een stap dichterbij om te vertrekken.

De love-boot vertrekt, nadat alle accu’s, waterslang met teiltjes was aan boord staan en de hele bemanning op het dek aanwezig is. Duidelijk een verhuurbak want niemand weet wat hij moet doen en staan geïnteresseerd te kijken naar het komende avontuur.

Met de waszak op de schouder loop ik naar de wasserette in de Paul Gauguinstraat maar is nog gesloten, ik wacht de verwachtte openingstijdtijd van negen uur maar af want heb toch niets beters te doen totdat ik een vrouw haar winkel zie sluiten. Vraag wanneer de wasserette vandaag open zal gaan en ze beantwoordt ontkennend maar belt wel een andere wasserette in de Chinese wijk. Het is een heel eind lopen maar ben blij dat ik de benen kan strekken en loop mijn shirt lekker in het zweet. In de wasserette probeert de dame me uit om te zeggen dat de was vrijdag klaar is. Oei, dat gaat niet lukken want donderdag zijn we weg. Ze maakt er in een vloeiende beweging meteen morgen om drie uur mee. Daar kan ik wel mee leven en betaal alvast.

Onderweg haal ik wat boodschappen en kom in het park de dame opnieuw tegen die zich gisteren aanbood voor speciale diensten maar loop haar niet herkennend voorbij, een walm van hasj achtervolgt me.

Terug aan boord is er volop bedrijvigheid door Jacqueline en de huishoudelijke taken worden flink aangepakt. Voor mij zijn weer de stoppen in het houtwerk, opruimen en repareren van de lijnen.

Met de scanner en de computer laadt ik de papieren om te vertrekken. Het valt me mee en merk wel dat een dubbele vaccinatie de deuren naar de wereld weer gewoon openen. Geen coronatest meer nodig, een zelf verklaarde gezondheidstest en een aanvraag voor internationaal reizen is alles geregeld. Gilles die een klus bij de boot naast ons heeft zal zorg dragen voor de kopieën en spreek hem morgen voor de afwikkeling van de zorgtaken de komende maanden.

Een gezellige lunch, een dutje, daarna een borrel met olijf in de kuip en het diner maken de dag compleet. Het is niet veel maar genoeg om een wachtdag af te ronden. De werkzaamheden in de haven gaan vandaag gewoon door en zit met verbazing te kijken hoe een van de werknemers de hele dag zijn snor weet te drukken door niets te doen. Hij drentelt naar de te plaatsen poort, praat wat, pakt een papiertje en loopt weg, komt terug en rommelt in de bak van de vrachtwagen en komt terug naar de poort, pakt een bout en geeft die aan een ander om vervolgens bij een maat, wat verderop een praatje te maken. Een cum-laude afgestudeerde doctor Snordrukken, je zult maar het baasje zijn van zo een werknemer, heb je geen vijandelijke concurrerende bedrijven meer nodig, zorgen zat.

Het radar gaat draaien van de Arctic P en veronderstel dat er snel vertrokken gaat worden. Het duurt even want eerst wordt de Windspirit, de viermaster zeil-cruise schip, binnengebracht en maakt de sleper zich vrij om de Arctic behulpzaam zijn bij het vertrek. Wat een mooi stoer schip, wat een lompe elegantie mij aanspreekt want op de keper beschouwd is dit schip niet mooi, maar door het verhaal, de zeeg van het schip en de mogelijkheden heeft het allemaal wel karakter.

Marina Papeete in aanbouw en nog lang niet klaar

Maandag 30 augustus 2021

Papeete

Een dag waar ik niet helemaal in mijn draai kom, vannacht beroerd geslapen en zit suf aan het ontbijt, vraag me af waar ik moet beginnen met niets doen. Rond kwart voor negen loop ik naar het havenkantoor, waar ik als eerste aan de deur sta, maar met een aanwijzing dat het opening is om 09.30.

Wachten is vervelend maar niet deze keer want al snel komt een Française naar me toe, dat ik moet weigeren om te betalen want de haven blijft in gebreke. Er zijn geen goede douches, slecht internet, geen goede poort bewaking en nog een hele waslijst. Aanhorend en vraag haar wat ik nu moet doen, als ik heel graag toegelaten wil worden in de haven en dan meteen beginnen te klagen? Daar heeft ze niet van terug en zegt me dat ik eerst moet zorgen voor een plaats.

Een Fransman komt naar de deur en ook hij wordt aangesproken om absoluut niet te betalen maar de Fransman ontwijkt haar door te zeggen dat hij ergens anders voor komt. Zo raak je ongemerkt in een uitgebreide discussie en praat snel driekwartier over van alles en nog wat. Klokslag 09.30 staat Ken, de havenmeester, voor de deur en geeft aan dat het niet zo goed met hem gaat want hij is vannacht een van zijn vrienden aan de Covid verloren.

Vijftien tot twintig doden nog elke dag en dat hakt erin. De Fransman geeft de Cruise schepen de schuld want de Amerikanen komen zonder testbewijs binnen, ze zijn allen twee keer gevaccineerd. Gevaccineerd zijn wil niet zeggen dat je de ziekte niet kan overbrengen, aan de niet gevaccineerden. Ken geeft me een mooie plek voor de Queen B en voel me prettig voor de geboden oplossing voor de komende maanden. Dit is afgewerkt en kunnen de rest van de lijst verder afwerken. Jacqueline is flink bezig met opruimen en ik zit wazig in de kuip te kijken naar de wereld om me heen. Vooraan bij het havenkantoor speelt zich op het plein het sociale leven van Papeete af met hardlopers, skaters, wandelaars, zeilers, bewaking, mensen die de kinderen gelegenheid geven om te spelen.

Het schip naast ons foerageert alsof het naar de Zuidpool emigreert en zes man sterk slepen de ene doos na de andere het schip in.

In de avond neemt de wind af en halen de zeilen binnen zodat deze uit weer en wind blijven.

Arctic P

Zondag 29 augustus 2021

Papeete, Tahiti

De slaap van een dronken zeiler, die 36 uur de wacht heeft gehad is ongekend. Voordat ik mijn ogen dicht doe slaap ik, wat een zaligheid om weer eens te dromen zonder dromen en niet eindeloos te draaien in bed. Het is voor mij nu wel duidelijk, de conclusie is meer zeilen en meer drinken.

Gelukkig en suf aan de koffie zie ik een vracht werk, de komende dagen op me af komen en begin bij het begin. De vraag rijst op wanneer kunnen we vliegen en boeken een vlucht voor 2 september naar huis. Dat is snel en moet nu snel schakelen want er is weinig tijd. Boodschappen halen bij de Champion want die zal vanmiddag gesloten zijn, met een e-attestation de deplacement, reserveer ik de tijd om boodschappen te doen. Je moet met behulp van je telefoon een website bezoeken om toestemming te vragen om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Je geeft naam en adres, de tijd wanneer je vertrekt en direct plopt er een download binnen met toestemming. En hiermee kun je in rechte lijn naar de supermarkt en terug, allemaal controleerbaar.

Na de boodschappen volgt nu de lijst met acties die heel veel zweetdruppels opleveren met veel voldoening. De watermaker conserveren, de buitenboordmotor ontzilten, de dieselkannen van het dek overhevelen naar de tank, windvaan verzorgen, bakskist opruimen. Jacqueline houdt zich binnen bezig met poetsen en ruimen, waterladen, bulletalie verwijderen en het dek aan kant brengen. Het gaat allemaal sneller dan verwacht.

Uitgebreid diner in de kuip met een fles bordeaux bij de gekonfijte eend en een kipkerrie. Allemaal restanten uit de koelkast, het begint te lijken op voor Pampus liggen. Veel vrachtschepen die uit Indië of andere delen van de wereld kwamen en terug naar Amsterdam keerden moesten bij Pampus wachten op de zeekamelen, die de schepen over de ondiepte wisten te zetten. Het gebruik was, dat de bemanning de beschikking kreeg over de drank en voedsel voorraad, want dit was toch over. Dat de bemanning de drankvoorraad belangrijker vond dan de voedselvoorraad begrijp ik helemaal niets van. Daarom is het nu op de Queen B de traditie geworden, alles opzuipen en eten wat over is.

Vanochtend werd er door een aantal mensen op de kade een snel luxe jacht verplaats, naar achter in de haven. Mijn conclusie is dat er wel een ander schip onderweg is en dat er ruimte gemaakt moet worden, dat blijkt juist.

Een bijzonder schip, een voormalig oceaan sleepschip-ijsbreker omgebouwd tot luxe jacht. Niet echt mooi maar indrukwekkend en apart en daardoor weer wel mooi. Prachtige zeeg met hoog voorsteven en een weglopend achterschip waar een lelijke achterhut opgezet is. Her en der ligt wat waterspeelgoed zoals een dure tender speedboot. Bij naspeuren op internet voor de naam Arctic P blijkt het schip eigendom te zijn van mevrouw Gretel Packer. Papa heeft het schip (gebouwd in 1969) laten ombouwen van oceaansleper tot luxeschip. De broer van Gretel kreeg het schip maar bij verdeling van de erfenis is het schip toch in bezit gekomen van de dochter. Voor mij zou het een witte olifant zijn want de onderhoudskosten bedragen 12 miljoen dollar met 25 man personeel.

Maar dan heb je ook wat, 3000 mijl actieradius, 17 knoop kruissnelheid, accommodatie voor 12 gasten, in 2015 geheel gerenoveerd, zwembad, jacuzzi met nieuwe keuken en nieuw dagverblijf.

Het schip kreeg in 2015 een prijs “Prix du voyageur” voor het goed onderhouden schip en het vele verblijf van de eigenaar aan boord cq het intensieve gebruik met de daaraan verbonden echte reizen op lange afstand.

Mevrouw Gretel Packer goed voor 2,12 miljard uit het familiekapitaal wat verdiend is met gokpaleizen, resorts, hotels in Australië en Macau.

Een bijzonder schip met een bijzonder verhaal, het schuift toch maar even voorbij aan onze steiger.

Vssers bij Bora Bora

Zaterdag 28 augustus 2021

S 17º 10’ 158  W 150º ’ 43’ 634 – Papeete Tahiti

Vlak voor de ingang van Papeete worden we opgeroepen. Lang leve de AIS, want de autoriteiten kunnen ons van verre zien aankomen. Met de vraag wat onze bestemming is en wat de verdere plannen zijn moet ik stand-by op kanaal 12 houden. Deze man heb ik nooit meer gehoord zodat ik de havendienst oproep om toestemming te krijgen de haven binnen te varen. Geen probleem en vaar naar de jachthaven om daar eerst door een fluitende havenmeester afgeremd te worden en vervolgens komen twee platte petten van de gendarmerie in een patrouille boot ons vragen wat bedoeling is. Ik leg uit dat we van Bora Bora komen en hier zijn om van de week naar Nederland te vliegen. De steigers staan zwart van de zeilers die zeer nieuwsgierig zijn hoe dat afloopt met de Queen B want het blijkt zwaar verboden om als zeiljacht te verplaatsen. De gendarme accepteert direct de reden en zwaaien ons ten afscheid, de zeilers op de steiger steken een duim naar ons op hoe we het afgehandeld hebben want een vorig schip was niet zo gelukkig, die hebben een dik verbaal gekregen.

Nu naar de fluitende havenmeester en hij herkent me direct en verwijst me naar de kopsteiger om aanstaande maandag verder de papieren af te handelen en een plek te zoeken. Dat valt allemaal niet tegen maar wat is een lockdown hier een mistroostige aangelegenheid. Iedereen moet in principe op zijn schip blijven en zie veel mensen niets anders doen dan hangen, zitten, luieren, zonnebaden. De dagen zijn hier lang in Papeete.

Er liggen veel schepen te koop

Met een rustige nacht en wat toenemende wind zien we in de vroege ochtend Moorea opdoemen uit de ochtendnevel. De wind staat soms bezeild of draait wat zodat de fok klappert, de motor drukt ons naar het koersdoel en allengs komen in de buurt van Moorea met meer schuimkoppen op het water. De koerslijn die uitgezet is, is niet meer bezeild en besluit ervan af te wijken om onder Moorea door te varen. Het geeft een paar voordelen, blijft bezeild met ondersteuning van de motor, de wind  en golven zullen afnemen door de beschutting van de bergen.

Na Moorea bijdraaien richting Papeete, komen we volle bak in de wind en recht tegen de golven. Om met de motor in rechte lijn tegen de golven op te varen wordt een langdurige en oncomfortabele zaak zodat ik besluit te gaan kruisen in deze flessenhals tussen Moorea en Tahiti. Wind pal tegen 18 tot 20 knoop met een opgebouwde zee is niet erg bijzonder maar wel een grote tegenstelling met de comfortabele tocht die we achter de rug hebben. Het kruisen en het overhellen van de Queen B maken het ongemakkelijk maar druk wel door want kan dat niet veranderen. Het is maar voor een paar uur en kruis voor de kust van Tahiti, een complicatie is de ligging van het rif en moet daar met een flinke bocht omheen. Een visserschip noodzaakt tot een extra slag want de man wil niet uitwijken.

In de haven krijg ik van de havenmeester een poortsleutel en spreek met hem af voor maandag. Voor de Queen B ligt een grote Deense catamaran met 6 mooie jonge dames en hebben hiermee een VIP locatie toegewezen. Ze kunnen niet anders dan een beetje zonnen en luieren op het dek want ook voor hen geldt de Confinement. De viermaster zeil-cruise schip de Windspirit die we op Bora Bora hebben zien liggen is in de haven en ligt werkeloos en de lassers zijn weer aan het repareren. Het lijkt wel een zeilschip.

Bora Bora in de ochtend

Vrijdag 27 augustus 2021

Bora Bora - S 17º 10’ 158  W 150º ’ 43’ 634

Oranje licht straalt van de berg, zachte gloed, lucht sereen, een knalpot van een scooter op weg naar zijn werk doorboort de idylle, ik maak de lijnen los van de boei, niemand is wakker van de buurschepen. Het lijkt op een stiekeme vlucht maar niets is minder waar,  wil zo graag goedendag zwaaien maar niemand geeft me de aandacht. Dit is een afscheid van een heel mooi eiland met erg leuke herinneringen, bezoek aan de roggen en haaien, wandelingen, fietsen, dineren en jammer genoeg de overval van de Covid-19 delta variant. Of dat deze delta variant ook een belevenis is? In zekere zin wel want het tekent wel hoe de reis vervolgt en wat de beweegredenen zijn voor onze acties.

Een terugreis naar Tahiti en met een gunstig weerbeeld van Windy wat niet zo vaak voorkomt in deze contreien met passaat winden en stroom. De stroom zal tegen blijven staan maar de wind is volgens de kaart ruim aan de wind. Voor het geluk geboren maar al snel ontdekken we dat de wind wel heel scherp aan de wind is en moet de schoten snoei strak zetten om wat voortgang te krijgen bij windsnelheden van 8 knoop. Dat is een zachte 3 beaufort en zou om ideaal te zeilen best wel wat meer mogen zijn. Gelukkig voor Jacqueline moet het aan de wind varen comfortabel worden.

De motor aan en uit, zeilend wel of niet wordt het eerste traject afgelegd en houdt in de gaten dat er op het einde van de dag morgen wat extra wind pal van het oosten komt. Met andere woorden een beetje snelheid houden en niet teveel mijn zeilershart aanspreken door never en nooit de motor aan te gooien. Het beest in de diepte van het schip gaat gebruikt worden.

Wat een mooi zicht op de vulkaaneilanden, Bora Bora, Tahaa en Raiathea in een blik samengevat. Tussen Tahaa en Raiathea is een pass die een vaarweg heeft gemarkeerd met tonnen. Diep water in het vaargedeelte maar vervaarlijk ondiep water net naast de betonning en het geeft een wonderschoon effect van donkerblauw in het diepe tot blauw, turquoise, licht groenblauw bijna wit en echt wit van het rif. Daarop de bulderende brekende zee die zijn schuimkoppen over de rand spoelt. Indrukwekkend maar je went eraan. De AIS piept zijn alarmen van de schepen die voor anker liggen en we komen op het kleine scherm toch enkele bekenden tegen, zoals de Bliss en Alexander.

DE motor hebben we aan en houden die aan want er staat te weinig wind en hebben te weinig snelheid bij 6 knoop aan de wind. Ik zet de zeilen strak en geef de motor als steun tegen de golven een 1600 toeren. Dat loopt een mooie 5 mijl maar later op de avond komt de wind steeds meer tegen en is zeilen bijna niet mogelijk om koers te houden. De golven zijn warrig, op zijn Frans via de weersvoorspelling een peu agitee. Tegen de avond hebben we 10 tot 12 knopen wind en de golven slaan soms door de druk van de motor over het dek. Voor mij een comfortabele tocht, weliswaar beweegt alles maar de omstandigheden zijn veilig en voel me rustig. Jacqueline krijgt inwendig wat ruzie en moet gaan liggen maar houdt de boel verder prima in de gaten en zorgt voor de inwendige mens. Avondeten in de kuip, koffie op de bank met ondergaande zon achter de bergen van Raiathea. Met flinke voortgang, motor bij, zeilen voluit, watermaker volle bak aan het watermaken, en de stuurautomaat die het werk moet doen ga ik langzaam over op de 15 minuten wacht. En dan eindelijk tussen de wolken laat de maan zich nog even zien.

Met gemengde gevoelens beleef ik de nacht, zeilen en varen is leuk maar terugvaren om naar huis te gaan geeft een duaal gevoel. Thuis in Nederland is goed en veilig, genoeg te doen en sociaal leven uitgebreid maar het afbreken van je planning om de wereld hier te beleven is een andere kant. In de kuip, drukt het regelmatige gebrom van de motor, de golven die af en toe het twee kleurenlicht op de preekstoel diep in een extra hoge golf drukt. Prachtig zicht van rood en groen zeewater wat kwaad wegspat.

Donderdag, 26 augustus 2021

Bora Bora

De mail van Lucie bevat een tweetal documenten en kan deze niet invullen met de computer. Dit wordt een reis naar de stad om deze af te laten drukken, vervolgens invullen, scannen en doorsturen. Het lijken zulke simpele acties maar hebben heel wat voeten in aarde. Eerst de polyester opvulling in de schroef van de buitenboordmotor op maat maken zodat de borgschroef er weer op kan. De bijboot achter de Queen B, de buitenboordmotor erop, borgen van de motor, benzine in de tank, benzine in de reservefles, extra lucht in de kamers. Dan de waterdichte rugzak voor de elektronica en de rugzak voor de boodschappen. Pet, zonnebril, bril, mondkapje, schoenen, portemonnee, telefoon, fotocamera, computerstick voor de documenten, haren kammen en scheren en daar gaat Bertus op weg naar de stad.

De buitenboordmotor houdt zich uitstekend en het varen blijkt sneller als lopen over de weg. Best comfortabel in het rubber, maar het vinden van een aanlegplek met een mogelijkheid om de boot vast te leggen met slot is een no go.

Ik vind een klein strandje precies tegenover de winkel en trek de bijboot op het zand maar kan hem nergens aan vastleggen. Dan maar snelle acties in de hoop dat deze niet gestolen wordt. In de multimedia winkel zijn de kopieën snel gedaan en loop terug naar het Kwienbietje, dat er nog steeds onberoerd bijligt. Spring snel over naar de supermarkt en haal de boodschappen en mijn zorgen blijken voor niets want de bijboot is zich van geen kwaad bewust.

Terug naar de Queen B en kom net op tijd om te horen dat Ilja nagevraagd heeft dat het allemaal niet zo groot probleem is om terug te varen naar Tahiti, als we ons melden bij de gendarmerie. Ik zeg tegen Jacqueline dat ik dat niet ga doen en gewoon de route insla van de uitgeprinte formulieren en deze ingevuld opsturen naar de affaires maritimes. Ik besluit wel om dit tegen het einde van de middag te doen zodat er minder kans op negatief antwoord kan ontstaan.

Na de koffie de voorbereidingen van vertrek en maken alles gereed om morgenvroeg bij tijds weg te varen. De mensen op het eiland zijn bang en geïrriteerd en het is voor mijn gevoel beter om weg te zijn.

Bijboot uit het water en drogen, de buitenboordmotor in de bakskist, de ankerketting borgen, het dek opruimen, de bijboot na het drogen opvouwen en in de achterkajuit. De formulieren versturen naar de bureaucraten en kook een prima maaltijd. Na het eten zwemmen en met een jampot schraap ik de schelpen en het wier van de huid. Omdat een pot rond is haal je met 1 slag twee keer een rand over de huid en dat werkt. De schelpen vliegen in het rond, het wier verzamelt zich in de pot. De uren vliegen zomaar voorbij en kijk ernaar uit om morgenochtend het zeegat weer te kiezen. Lang genoeg aan een boeitje gelegen. Bora Bora is een plezierig eiland gebleken met genoeg te doen en om erg mooie dingen te zien. Leuke herinneringen aan de haaien, roggen en het rif. Op naar de volgende etappe.

Volkssport roeien.

Woensdag 25 augustus 2021

Bora Bora.

De Major Tom komt ons vertellen dat er commentaar is gemaakt op de stalling van de fietsen en dat er geen mogelijkheid meer is om te landen op het dinghy dock met onze bijboot. Ik ben net bezig om de schroef in te lamineren met polyester en kan ze niet erg gastvrij ontvangen maar de boodschap is duidelijk. Gezeik aan de wal en snel de fietsen ophalen. Nadat de schroef gefixeerd is, ga ik peddelend met de bijboot naar de wal waar ik de eigenaar tref, met een fles rode wijn heerlijk achterover leunend in zijn stoel, en begint met een vervelend lang verhaal over al die mensen die dwars door zijn restaurant lopen terwijl hij aan de gendarmerie moet aantonen dat hij de Couvre Feu respecteert, dat de avondklok door verschillende zeilers niet wordt gerespecteerd door landingen op het dok, maar zie aan zijn ogen dat hij me herkend als een goede klant en bindt in. Met wat over en weer praten wordt het toch nog even gezellig en praten over de dramatische ontwikkeling op het eiland en zeg hem dat de oplossing zit in het zoveel mogelijk mensen te vaccineren. De patron gelooft niet in vaccinatie, want denkt dat hij minder bevattelijk is omdat hij rookt. Roken geeft blijkbaar toch voordelen. Ik neem me voor om een grote Havanna op te steken en de corona op deze wijze te overleven. Je moet maar vertrouwen hebben.

Er blijken vandaag in 24 uur 25 doden gemeld te zijn, dat is omgerekend naar Nederlandse maatstaven 1625 doden per dag. Geen adequate medische hulp meer voor de niet corona patiënten zodat de hele medische hulp op zijn kont ligt. Een drama ontwikkelt zich hier en de patron van de haven zegt dat het op dit moment de ergste plek op de wereld is, om te zijn. Realiseer me dat ik hier weg moet zijn en zo snel mogelijk naar huis moet zien te komen.

De fietsen in de bijboot en begin driftig te internetten en kan al snel een attestation laden op de telefoon, Luci van de Gandalf zoekt uit hoe en wie we moeten hebben bij de affaires maritimes en komt met een mail waarin twee formulieren, zodat het voor mij duidelijker word hoe te vertrekken. De mail naar de Marina van Papeete beantwoordt de standaard tekst, en dat geen verkeer tussen de eilanden mogelijk is tot 6 september. Ik beschouw deze mail als niet gelezen.

De zeilers worden behoorlijk beknot in hun dagelijkse activiteiten en mogen niet wandelen, niet zwemmen langs de boot, geen bijboot verkeer, onder begeleiding van formulier in rechte lijn naar supermarkt, bijboot steiger gesloten zodat er een heel stuk omgevaren moet worden naar de supermarkt, geen eilanden verkeer, een overheid die zich stil houdt op de vragen die ik gesteld heb, terwijl het autoverkeer op de wal langs blijft razen, de Aremiti en de pakketboot blijven hun routine uitvoeren.

Morgen de formulieren completeren voor vertrek en maken er maar het beste van, want halve wind naar Tahiti heb je hier niet al te vaak. Toch maar gebruik van maken.

Buurschip bij zonsondergang eergisteren

Dinsdag, 24 augustus 2021

Bora Bora.

Een grijze regenachtige dag. De regenwolken vallen van de berg af en lossen bij tijd en wijle een bui met warm regenwater. De wind is weg en het geeft een vreemd gevoel, net alsof coronawolken van de berg afvallen. Een deken van sentimenten want de maatregelen worden steeds strikter. De noodtoestand is hier uitgeroepen, 52 doden in 72 uur is een wake-up call voor de bevolking en de oproep voor vaccinatie wordt indringender. Je mag de kant niet meer op zonder het attestation, melden via een website. Negatieve herinneringen aan de eerste lockdown komen naar boven en er dreigt eenzelfde opsluiting voor ons. Blijft niets anders over dan een paar klussen en ga ondanks de regen de stopjes glad schuren, zorg voor nieuwe stoppen in de onderlijst, draai de ontbrekende schroeven in de rvs stootlijst.

Schoonmaken en opruimen van de barbecue, en check regelmatig het internet of Maritime affairs een goed bericht heeft voor de Queen B. Van een beetje regen naar flinke regen en wordt gedwongen om de werkzaamheden te staken en ga me bezig houden met het koken. Altijd leuk om wat uit te proberen met de dingen die je hebt.

Het zal wennen worden aan de strikte regelgeving en dan te weten dat Nederland aangeeft een stuk soepeler te worden of is dit de voorbode van toch een volgen van Frankrijk zoals dat verleden jaar gebeurde. Dan is het in beide gevallen beter om naar huis te gaan en daar de ontwikkelingen af te wachten.

Vervelend voor de lezers van dit stukje maar ik moet eerst de situatie goed kunnen overzien. De positieve kant is dat we luxe en veilig in een baai liggen met allerlei voorzieningen om ons heen, het is nog maar 12 dagen wachten tot het einde van deze eerste lockdown.

Attestation

Maandag, 23 augustus 2021

Bora Bora

Is 23 augustus nu wel een bijzondere dag? Ik google en het valt me behoorlijk tegen. Fred Emmer is op dezelfde dag geboren in 1934 en met alle respect toch geen wereldnaam. Google op gebeurtenissen en blijkt 23 augustus de slag om Stalingrad te zijn begonnen. Ook niet om trots op te zijn. Het blijkt dus eigenlijk een hele gewone dag te zijn. Ik sta op met dikke lieve kussen die ik meestal alle dagen van mijn lief ontvang. Een prachtig cadeau begint de dag met veel glorie ware het niet dat vandaag de totale lockdown is afgekondigd. Het vreemde van de gewone burger is, als er beperkende maatregelen afgekondigd worden komt de vraag direct op: Hoe kom ik hieronder uit?

Een bericht naar de affaires de Maritime met de vraag of wij terug kunnen varen naar Tahiti als we op korte termijn naar huis willen vliegen. Het lijkt een prima reden en voor ons is het een goede gelegenheid om naar huis te gaan want het is beter te wachten thuis dan te wachten op de steiger.

In afwachting van de affaires Maritime gaan we alvast boodschappen halen en lopen met boodschappenkarretje naar de supermarkt. Er blijkt niets van de afgeroepen maatregelen en het is net zo druk als anders in de straat. Boodschappen om de komende dagen te overbruggen en een feestmaaltijd voor mezelf want de restaurants zijn gesloten met het zogenaamde “Couvre de feu”.

Bij de stalletjes wat groenten en fruit en ik hobbel met de cola zero, de wijn en nog wat onbelangrijke dingen langs de weg waar we aangehouden worden door de geheime dienst. Een normaal geklede 50 jaar oude mevrouw begint ons te ondervragen waarom we langs de weg lopen maar ze ziet dat we boodschappen hebben gedaan en dat ontkracht haar diepgaand onderzoek. Of we al een attestation hebben om te mogen winkelen of wandelen. Nee, die hebben we niet en krijgen twee formulieren om ons voor de komende dagen naar de winkel te mogen verplaatsen. Dit lijkt serieus op handhaving en raak me bewust dat men van de lockdown een werkelijke zaak willen maken. Ik hoop dat ze de hand in eigen boezem durven steken voor de verzameling van lokalen bij het strand en in de stad. Het zijn hier een stelletje knuffelaars waar ik jaloers op ben maar helaas niet voor deze periode.

Vanochtend de stick met foto’s van de ondergaande zon met het luxe jacht weggebracht en de mevrouw die op het schip past blijkt een Duitse te zijn. Ze lijkt verrast te zijn met het aanbod en belooft vanmiddag de geheugen-stick terug te brengen.

Veel WhatsApps en ingesproken berichten met een uitgebreid “Lang zal hij leven” voor opa boot van Lux en heb ook nog contact met ingesproken bericht van Jim. Ver weg en toch dichtbij, wat een kleine wereld is het.

De barbecue met de eendenbout maken er een feestmaal van en beleef een prachtige verjaardag door de vele attenties via mail, WhatsApp, sms, telegram, WeChat en facebook. Voel me gelukkig.

Zondag, 22 augustus 2021

Bora Bora

Verslapen terwijl je geen donder te doen hebt. Toch voelt het zo en schrik wakker om half negen nadat ik vannacht weer eens moeilijk in slaap heb kunnen komen. Wat gaan we doen is een vraag die voor mij invulling van de dag moet geven. Het gaat het strand worden zoals vorige zondag. Was toen prima voor een zondag en waarschijnlijk voor vandaag ook. De mooie Ilja met oude vent komt langs om geld voor de boei op te halen maar met de berichten van gisteren komen er nogal wat vragen bij me naar boven. Het blijkt dat als je wil reizen om terug naar huis te gaan, dan is dat mogelijk, dat betekent voor ons terugzeilen naar Tahiti en daar een ticket boeken om de corona perikelen niet in Polynesië af te wachten maar thuis. Ilja gaat telefoneren en hoor nog net zeggen dank U wel mijnheer Fritz, of denk ik dat?

Nu liggen de kaarten weer net even anders en overleggen samen, wat te doen voor de komende dagen. Windy.com geeft ideaal weer aan voor komende vrijdag om rechtstreeks door te zeilen van Bora Bora naar Tahiti. Dit is normaal altijd tegenwind en stroom, maar met de voorspelling lijkt het een makkie. Even laten bezinken en we betalen maar voor 1 nacht in plaats van de 30 dagen die we in gedachten hadden.

Bij de boom op het strand staat een auto met soundblaster waar naar mijn idee niet zulke spannende muziek uitkomt. Gelukkig zit mijn gehoorapparaat veilig in de tas en kan de regelmatige dreun voor welke tekst dan ook voelen op mijn trommelvliezen. Dan is Andre Hazes wat origineler met zijn liedjes. De mannen zijn zeer vriendelijk en een van de heren maakt me erop attent dat ik het slot niet goed bevestig en dat de vouwfiets gemakkelijk los te maken is van het slot. Ik verbeter de verbinding van de fietsbuizen en zeg hem dat het nu gemakkelijker is om de fietsen gewoon met elkaar weg te halen. Hij is erg ingenomen met de opmerking en al lachend zet hij de mop door naar zijn muziekliefhebbers. Ze houden zich duidelijk niet aan de anti-corona maatregelen.

Heerlijk onder de boom deze keer geen schaduw want het regent, gelukkig niet teveel en dat geeft weer nieuwe inzichten. Toeristen die het prima vinden om nat te worden want het is toch lekker warm of toeristen die met een zuidwester en regenpak in de tropische boot zitten. Jacqueline gaat lekker zwemmen en ik blijf chillen bij de uitdijende groep van chillende jongens en mannen net achter me. Geen dreiging, leuke mensen veel lachen en zeker als er weer een nieuwe lading dames naar het strand begeeft. De adviezen van de een naar de ander zijn niet van de lucht en de macho’s komen niet in actie.

In Beach club treffen we een dubbelganger van Dries Roelvink die met opgefokte spierballen en een gezicht van kijkmijnoueens samen met een dame die zich erg mooi heeft laten maken. Borsten in renovatie, dikke lippen, oogwimpers die niet meer achter de zonnebril passen. Dries zit trots om zich heen te kijken en het stel heeft flink bekijks.

Eten is heerlijk, een prachtig schouwspel van diverse mensen met hoog Amerikaans gehalte dus ik ben eigenlijk benieuwd hoe die anderen naar ons kijken. Misschien toch maar beter om het niet te horen.

Met een gelijkmatige tred op de pedalen naar huis spreken we heel gezellig met de schippers van de Major Tom. Sympathieke Zweden die thuis alles verkocht hebben en nu als enig bezit en thuis hun bootje hebben. Ze voelen zich ook opgesloten door de Covid en nemen zich voor net, als wij om volgend jaar toch weg te gaan uit dit gebied.

Aan boord drinken we tijdens de zonsondergang samen met een regenbui een glaasje wijn en krijg kans om het superjacht te vangen in een krans van vuur met de ondergaande zon. Mooie wereld.

Zaterdag, 21 augustus 2021

Bora Bora

Ruw wakker geschud met de nieuwe maatregelen van mijnheer Fritz. De president maakt in een radio boodschap bekend dat de Confinement weer terug is. Geen cruise verkeer meer tussen de eilanden, scholen blijven gesloten, restaurants en bars gesloten, alleen noodzakelijk verkeer zoals een rechte lijn naar supermarkten maar verder alles dicht. Deze had ik niet aan zien komen en de plannen die we hadden om de komende dagen te varen naar Tahaa worden nu rigoureus omgegooid door het besluit om te blijven liggen op deze ankerplek. We liggen vlak voor de stad op een plek dat bijna dagelijks bevoorraad wordt door de af en aan varende bevoorradingsschepen. Zelfs de rijst is vandaag weer terug in de winkels.

De Confinement is afgeroepen voor 14 dagen, 23 augustus tot 6 september, maar dit soort van termijnen hebben we meer mee te maken gehad, denk aan de zes keer verlengende termijnen van begin vorig jaar en houd dus rekening met een langere periode van blokkade. Hoe hier mee om te gaan? Kunnen we nog terug eind september naar Nederland, kunnen we nog naar de jachthaven in Papeete, kunnen we nog gewoon passagieren, kunnen we nog…..veel vragen komen op, maar we wachten de eerste dagen maar gewoon af. Dit wordt een bijzonder verjaardagscadeau.

Vanochtend boodschappen doen en halen de direct noodzakelijke dingen aan boord, want krijgen de komende dagen tijd genoeg om naar de supermarkt op en neer te lopen, het zal het enige uitje zijn. Bij Saint James halen we een kop koffie met internet en ook hier zijn ze enigszins aangeslagen, door de nieuw afgekondigde maatregelen.

Een wandeling, een kop koffie, zwemmen, koken aan boord met zonsondergang zijn de activiteiten en kan er deze keer weinig van maken. Een rustige dag met veel vragen. Het ankergebied stroomt vol met schepen die een luxe plek willen hebben voor de komende dagen. Gezellig en fijn voor ons dat we er al helemaal geïnstalleerd liggen.

Het doet goed dat we zoveel reacties krijgen van familie en kennissen die ons ondersteunen.

Amerikaans geschut

Vrijdag, 20 augustus 2021

Bora Bora

Twee indrukwekkende kanonnen staan op een strategische hoogte en beheersen de Pass. Bora Bora lijkt me gemakkelijk te verdedigen met dit geschut en vraag me af of dit nodig is geweest. Japan blijkt aanspraken gemaakt te hebben op de Polynesische eilanden maar gelukkig is het hen nooit gelukt om een aanval te plegen. De Amerikanen hebben Bora Bora gebruikt voor brandstofvoorraden maar het duurde de eerste keer 58 dagen voordat de lading gelost kon worden. Er bleek een verschil te zijn geweest tussen logisch en logistiek. Gelukkig was dat daarna opgelost en zijn de Polynesische eilanden een uitvalbasis en ondersteuning geweest bij de bevrijding van de Pacific.

Jammer dat ik geen stift bij me heb om op de loop: “Met de vriendelijke groeten van Jacqueline” te schrijven, ze houdt wel van voltreffers. Vanochtend de wandelschoenen aan en gaan nu de heuvel van een andere kant proberen te bedwingen, het gaat snel omhoog totdat we op de heuvelrug aankomen waar het wat gemakkelijker loopt, 100 meter hoog maar met de verschillende niveaus zegt het horloge dat we in totaal 300 meter stijgen. Afwisselend kijken van de ene in de andere baai, zien we de oude bomen en de nieuwe aanplant en bereiken de voet van de berg die hoog boven ons uit torent en vinden het wel mooi geweest. Bij het teruggaan maken we een kleine afzwaai en wandelen langs de zendmast. Het gaat behoorlijk omlaag en je hebt bij het omhoog lopen geen idee hoe steil het is. Een colonne met quads raast ons met brullende motoren voorbij, zonnebrillen, petten en hoeden maar met onbeschermde dijbenen. Een souvenir van verbrand vlees zullen we maar zeggen.

Verder omlaag en pikken het pad weer op waar we vandaan zijn gekomen en komen in de bewoonde wereld. Er is weer een pakketboot zodat ik kan veronderstellen dat het economisch niet verkeerd gaat op het eiland want er wordt net zoveel geladen als ontladen.

Terug aan boord geeft het horloge een 6 kilometer aan en een minzame opmerking in de trant van als u zo doorgaat met sporten dan onderhoudt u de conditie. Dat is vreemd en ik heb zo mijn best gedaan, bepakking, steile hellingen, hartslag van 160 bij tijd en wijle en het is nog niet genoeg. Gewoon een mechanisch horloge en die elektronische meetinstrumenten bij de collectie antieke zakhorloges leggen.

Even uitblazen en ga op weg om boodschappen te halen. Het is druk in het dorp en doe de boodschappen bij de Chinese Super U. Rugtas op de nek en de grote rugtas op de bagagedrager van de vouwfiets. Tussen de vingers ook nog het stokbrood en krijg bekijks genoeg zeker als je met je handen vol, ook nog eens voor elkaar krijgt met een vloeiende beweging het achterwiel uit te klappen van de vouwfiets.

Aan boord lekker bijkomen van de lichamelijke inspanningen en maak de avond op om lekker te genieten van een diner bij het water.

Tabu

Donderdag, 19 augustus 2021

Bora Bora

Vijf kleine honden komen blaffend op me af gevolgd door twee woest uitziende grote zwarte joekels. Met de Mapsme wandelroute volgen we het pad waar een huis bewaakt wordt door een bord met de vreemde tekst dat er geen gps gebruikt mag worden met de vriendelijke groeten van ene Tabu. Nu blijkt later dat Tabu, verboden betekent in het Polynesisch maar het bord staat opgesteld in het Frans. Met de wandelschoenen en rugzak overwin ik de waarschuwingen, prikkeldraad, rivieren met dwarsstromen, berghellingen en slechte adem indien noodzakelijk. Bij mij borrelt de ware padvinder naar boven die de eigenaar van het huis waar ik op af loop helemaal geen sympathie voor op kan brengen. Met een overtuigende “je suis desole” ontkom ik aan zijn agressie maar de man begint wel te waarschuwen dat ik op moet passen voor die grote zwarte. Ik voel me al gewaarschuwd door de body language van de hond en kijk deze niet aan maar houd me schrap, de man kijkt verbaasd dat de hond zich inhoudt en ik draai langzaam om terug de berg af te lopen. Dan maar geen padvindersleven, gewoon in de stad de stadse jongen uithangen met de verkeerde kleding aan, lopen we naar de haven en drinken een slok uit de fles. Nogmaals constateer ik dat het water van de watermaker aan boord vel beter smaakt dan het water thuis en geniet van de verfrissing.

Vanochtend met vereende krachten het bed uit want er moet door Jacqueline gewandeld worden. De grote activator is in werking en maak de bijboot los van het schip en plaats de buitenboordmotor. Spullen bij elkaar en op naar het dok van de jachtclub. We zijn zowat de eersten en de jachtclub heeft zijn luiken nog dicht. Het lopen gaat me goed af en dacht eerst linksaf te gaan maar Jacqueline zegt dat ze me gisteravond verteld heeft dat we rechtsaf gaan. Ook goed, gaan we rechtsaf. De vrachtboot heeft waarschijnlijk een nieuwe lading fruit meegebracht want er zijn nu opeens goed gevulde fruitstalletjes, een vrolijk gezicht en de dames van de mini verkooppunten wensen ons allemaal een Ia Orana (een goede dag).

Jammer dat we de reis niet af kunnen maken zoals gepland maar ik heb toch genoten van de wandeling en zijn op tijd terug op de boot. Beetje luieren en koken uitgebreid om daarna het gaan en komen van de schepen in het ankergebied te bewonderen. De Deense boot met de blonde dames, de motorboot met Engelse vlag die lijkt op een mijnenjager, de binnenkomst van een enorm zeiljacht door de pas, de vervelende snelle passages van lokale visserlui en de stille doorgang van de roeiers in hun typische kano maken er een bijzondere sfeer van.

De zon gaat onder met veel aandacht van pikzwarte regenwolken die net aan ons voorbij gaan. Het geeft wel een karakteristieke lucht bij een glaasje wijn om de boel vanaf het terras in de gaten te houden.

Aqua Maris

Woensdag, 18 augustus 2021

Bora Bora

De mast staat te swingen op het dek, dat betekent wel wind over het dek maar beschermd onder dekking van de heuvels. De valwinden doen de boot soms behoorlijk overhellen zonder deining en dat geeft een heel gerust gevoel. Ontbijt in de kuip en start langzaam op om een paar klussen te doen terwijl de wind met 25 knopen over het dek blaast. De stoppen in de sierlijst aan de kajuit zijn nu aan de beurt en zie toch weer een paar andere zwakke plekken, meteen meenemen bij deze sierlijst actie.

Gasvul procedure want er is nu tijd genoeg en het vreemde is dat het veel sneller gaat dan verwacht, de kleine gasfles is al snel voor 80% gevuld. Nu de stuurautomaat, goede nieuws is “geen speling dus hoef deze niet te ontluchten, slechte nieuws dat er op het aluminium huis naast een schroef het aluminium naar boven breekt. Dat zal over een paar jaar problemen geven maar moet hier duidelijk vanaf blijven.

En nu ik toch hieronder zit, waarom niet even de kachel opstarten na 5 jaar. Knop op 35 graden, opstart procedure begint, dieselpompje werkt, de ventilator slaat aan, de brander start op, de blower gaat aan en krijg warmte. Met ongeloof kijk ik met onverholen trots en vertel ik aan Jacqueline dat ik er warmpjes bij zit en dat de kachel werkt. Jacqueline heeft nooit begrepen of gedacht dat er een kachel aan boord is, en zegt dat is mooi maar zie je hoeveel rook er uit de kachel komt. Ik kijk om en zie een vette dikke witte pauselijke rook en realiseer me dat het rooster in de kachel doorgebrand is. Goede nieuws is dat de kachel goed werkt en het slechte is dat ik een nieuw rooster uit Nederland mee moet nemen bij het volgende bezoek en dat ik er maar even warmpjes bij gezeten heb.

Een uitgebreid menu aan boord met borrel, glaasje witte wijn, voorgerecht en hoofdgerecht uit de restanten wijnkelder en de diepte van de vrieskast, smaakt prima en ga in de middag op pad om een leuke wandeling te maken. Ik klim de berg op naast de Queen B die ons zo braaf uit de eerste wind houdt. Het is hier recht omhoog of direct omlaag, een haarspeldbocht is hier nog niet uitgevonden en stijg hijgend naar boven en glibber met volle remmen in de hakken omlaag maar wel met mooie uitzichten en prachtige natuur.

Beneden zie ik de activiteiten aan de haven voor de komst van een pakketboot. De afhalers staan netjes opgesteld buiten het haventerrein en laten de boot binnen komen zonder enige onnodige drukte. Beheerste operatie en ben zeker onder de indruk van het manoeuvreren van de kapitein want deze gooit het schip met het achtersteven tegen de kade waar een roll on roll off steiger uitkomt. De heftrucks halen de containers uit de buik van het schip om vervolgens het schip 90 graden te draaien zodat de kranen de containers en bouwmaterialen op het dek kunnen lossen.

Op een van de containers zie ik de tekst “Guy Parent, Aqua Maris resort”.

Op het terras checken we windy.com voor een weerbericht en de komende wind. De beste tijd om te vertrekken zal toch zondag zijn. Eerst maar eens een slokje wijn drinken bij een mooie zondondergang.

De Windsong

Dinsdag, 17 augustus 2021

Bora Bora

Een monteur wordt uit de garage gehaald om de drie filters die ik meegenomen heb te vervangen en als reserve aan boord te hebben. In de winkel staan de filters netjes opgesteld maar de man gaat gedienstig en voortvarend te werk en maakt veel doosjes open, die hij vervolgens half afgesloten op de grond zet. Ik probeer enkele keren uit te leggen dat het geen oliefilter is maar een dieselfilter. Onverstoorbaar gaat hij verder en krijg er steeds minder vertrouwen in. Na het zien van het Racor-filter, dat is onmiskenbaar een dieselfilter, en toch zijn geluk beproeven bij de oliefilters wordt het me te veel. Ik dank hem hartelijk voor de genomen moeite en laat de winkel achter met een bijna leeg winkelschap en een wanorde op de grond. De winkeldame kan er niet meer om lachen en zegt me net niet beleefd goedendag. Dit is een film en zou graag morgen met drie andere filters willen komen, kan ze opnieuw beginnen met opruimen, filters in doosjes terugplaatsen, mijn advies is om de volgende keer een andere monteur te roepen.  Het is de aanleiding om eerst maar de motorfilters te gaan wisselen want de laatste keer dat deze gewisseld zijn is 13 januari 2020. Dat is lang geleden, maar door covid en veel zeilen is er niet veel met de motor gevaren, toch het zekere voor onzekere nemen en wisselen.

Eerst het fijn diesel filter daarna het oliefilter. Nieuwe olie in het machien, wat zal het ijzeren zeil genieten van zo een verse slok.

Onder de motor schoonmaken en ontdek een losse aardkabel die van de dynamo afkomt. Is het nu een aarde-kabel of minkabel? Ik denk dat het een aarde-kabel is zet deze vast op een schroef van de motor. De dynamo blijft gewoon laden, en zie geen verandering. Toch maar eens mijn licht opsteken over het hoe en waarom.

Trots op de klus gebruik ik het proefdraaien om de accu’s op te laden want deze geeft aan voor 48 % vol te zitten. Dat is in accu-latijn bijna leeg.

Net na de middag hebben we een lunch bij Saint James gepland. Een van de 10 dingen todo op Bora Bora en inderdaad valt het niet tegen. Eindelijk eens een goed restaurant met goed verzorgd eten op een mooi bord. Genieten van het eten, genieten van het fraaie uitzicht en kijken op de viermaster Cruiseschip. Het schip waar dag en nacht aan de masten is gewerkt, de boot die door de corona zolang stilgelegen heeft ligt nu voor het dorp. Een tender vaart op en neer, een hoop speelgoed van vlotten, bootjes, planken hangt achter het schip. Jammer dat we het gevaarte niet zeilend zien, want nu is het gewoon een Cruiseschip en nog niet eens zo een mooi schip.

Fietsend door de straat van de stad, parels kijken, vergapen aan de prijzen en de mooi gemaakte en gevormde sierraden. Met de fiets terug naar de haven en halen het wasgoed op bij de wasserette.

Het weer zal de komende dagen verslechteren en verwachten meer dan 20 knopen wind zodat vertrek tot zaterdag geen optie is. De weersverwachtingen in de gaten houden want ik heb het hier wel een beetje gezien.

Buurschip Gandalf

Maandag, 16 augustus 2021

Bora Bora

Na een prima nacht, een heerlijke ochtend duik. Aan de ligging van het schip merk ik dat de wind uit een andere hoek komt en realiseer me dat het eigenlijk het beste was geweest om vandaag te vertrekken. We willen nog wat langer genieten van het mooie eiland maar dat heeft natuurlijk consequenties.

Morgen veel wind en de eerstkomende gunstige tijd van vertrek zal zaterdag of zondag zijn. Op deze manier, tijd genoeg en genieten van het “nu” is belangrijker.

Er is een onderhouds-dag ingesteld en Jacqueline gaat aan de slag in de badkamer en het vooronder. De bedompte lucht wordt vervangen door chloordampen en denk even aan het moment dat ik het orakel van Delphi vraag of het beter was om vandaag te vertrekken. Het orakel is het volledig eens met aanstaande zondag. De doortreklucht van het heilige gemak bevestigt het een en ander met een terugslag luchtbel. Gandalf naast ons, knipoogt en geeft zijn toestemming.

Ik begin weer eens als de vliegende handveger en verwijder eerst de vetvlekken van de wc-deur, zoek de bougie voor de buitenboordmotor, ruim de achterbak-kisten op voor een inventarisatie voor de olie, plaats de motor op de bijboot, verwissel de bougie of deze goed is, maak het motorluik open, stel de V-snaar, maak de ruimte onder de motor zoutvrij, haal de filters boven water, en begin aan het plaatsen van de nieuwe stoppen in het houtwerk.

De verloren houten stopjes die in de lijsten rond het schip zitten uitgedrukt door droogte en brandende zon, moet ik eerst de schroef uit het hout draaien, met een boor van 10 mm opruimen, de schroef met een dot polyester terugbrengen en de houtprop terugdrukken en een hamerslag als verzegeling. Deze actie maal 50 keer en voel de hitte van de zon op mijn huid branden. Geen acht op slaan en later bedenken dat het niet zo goede actie is evenals het contact met de handen op het polyester, niet slim. Handen wassen en het gereedschap goed schoonmaken. Ben tevreden over mijn werk, nu 50 keer met een schuurmachientje de stoppen egaal maken, mooi werk voor morgen.

Een paar koppen koffie een stukje lezen en ga rond 1600 uur boodschappen doen. In de winkel tegenover de jachtclub blijken ze olie, ATF-olie en filters te hebben. Dat is gemakkelijk en koop de olie en de bougie, morgen terug met de voorbeelden van de filters. Naar de supermarkt voor een stokbrood en groente voor vanavond. De boodschappen aan boord en gaan samen een borrel drinken bij de jachtclub waar het erg druk blijkt zodat we terug naar de boot gaan om te koken. Het is aan boord met het windje in de kuip een stuk plezieriger dan op het dok van het restaurant.

Strand

Zondag, 15 augustus 2021

Bora Bora

Op het strand liggen de plaatselijke bewoners tussen de toeristen. Het is zondag en het langgerekte vrije strand leent zich daar goed voor. Drie kilometer parelwit zand en een ondiepe lagune voor de verkoeling. Wij fietsen er heen en vinden een prachtige boom met veel schaduw over het zand. De honden hebben de plek ook ontdekt en liggen er waakzaam en ongeïnteresseerd naar ons te loeren. De lokale gaan er gewoon naast zitten en zo respecteert mens en dier, ieder zijn territorium. Een echtpaar probeert een luxe vorm van Sup’s te verhuren maar dat loopt niet lekker. De grootte van een deur met een elektromotor met schroef onder de plank en op de plank een soort van stok met snelheid regeling en de stok dient ook als stuur. Het is een mooi vervoermiddel maar gaat volgens mij snel vervelen. Het wordt niet tijdens onze aanwezigheid verhuurd. Mooie mensen op het strand in de felle gevaarlijke zon, Jonge stelletjes die zich nog onaantastbaar voelen voor de inwerking van de uv-straling. Met genoegen kijk ik naar een graatmagere vrouw, blond die het een hele overwinning vindt om in het water te gaan. Water met een temperatuur van 26 graden, helder als bronwater, kleuren die niet te beschrijven zijn van lichtblauw, lichtgroen, turkoois, blauw en de witte rand van het rif. Alles op zijn plek om enthousiast in het water te spetteren en je eens heerlijk uit te leven.

Op een terras van een simpel restaurant met uitzicht over strand en zee eten we een klein hapje en fietsen de weg terug naar de stad. Beetje meer wind met af en toe een spetter regen komen we aan in de bewoonde kern. Bewoond of uitgestorven want het is hier zondag en alle winkels zijn gesloten. Op de haven liggen de ferry boten te wachten en de boot naar de luchthaven, is voorbereidingen aan treffen voor vertrek. Heerlijk om mensen te bekijken en hoe deze schikken in hun rol als kade meester. Een erg volslanke man stapt uit de ferry met een air dat alles van hem is en loopt zuchtend naar een stootwil toe hij eerst uit het water haalt om die vervolgens weer terug te gooien. Hij maakt de lijn los en kijkt naar boven, ziet geen aanstalten voor vertrek en legt de lijn weer vast. Hij schommelt langzaam naar een schaduwrijk plekje en wacht af. De deuren worden gesloten en de kade meester komt terug naar zijn lijn waar hij zijn instructies van boven afwacht. Als die alsnog niet komen legt hij de boel vast en gaat terug naar zijn boom. Ik wacht het niet meer af, maar ik heb genoeg genoten en ben benieuwd wat hij thuis te vertellen heeft. Ik heb het toch druk gehad vandaag met “mijn boot” of de huidige kapitein moet vervangen worden want die heeft nergens aandacht voor. Ik hoor het gebrom.

Van de kade naar de stad en vinden het restaurant James welke op veel lijstjes staat dat deze bezocht moet worden. Helaas is deze gesloten en zal een actie voor komende week worden.

Bij aankomst aan boord is het heerlijk zwemmen ter afkoeling en verplaatsen ons ook in de zondagsrust door een boekje te lezen. Bij de jachtclub toch nog even een borrel halen.

Atoomexplosie op Maurotea

Zaterdag, 14 augustus 2021

Bora Bora

Met de bijboot even van de Queen B los en vaar naar de grote baai naast de ankerplek en vervolgens naar Vaipete de hoofdstad. Bewonder het groen, de differentiatie van de bomen op de hellingen, de rotsformaties die hoog boven me uitsteken en de bouwsels van de lokalen zowel de rommelige huizenbouw alsmede de takelinstallaties om hun boten uit het water te halen. Zou dat zijn om het hardnekkige groene zeewier tegen te gaan waar de Queen b zoveel last van heeft?

Na de vaartocht een rondje zwemmen rond de boot en kook een diner de la Cockpit. Flesje wijn en de dag kan niet meer stuk. Nick, de Engelsman van de Island Packet 380 Fleur, komt een praatje maken. Ik dacht redelijk bespraakt te zijn maar heb nu mijn meerdere gevonden. Het verhaal van de postreis van zijn debet card langs alle omwegen en Franse bureaucratie is een langdurige podcast. Nick, legt het uitgebreid uit en staat geen interruptie toe zodat ik geduldig ongeïnteresseerd luister.

Het is een rustige zaterdag en tijd om eens wat te lezen over de vele kernproeven van de Fransen. Ik google op het wetenschappelijk doel maar krijg het idee dat het voornamelijk militaire acties zijn geweest. 193 Atoomexplosies, veel gevallen van kanker en vasculaire ziektes veroorzaakt door de ontploffingen en dan nog de vele slachtoffers veroorzaakt door Tsunami’s, Siguaterra in de visketen. De Fransen hebben veel uit te leggen aan de bevolking en eindelijk heeft Macron een en ander bekend als een probleem wat opgelost moet worden. Jaarlijks kost de medische nazorg nog 50 miljoen dollar ondanks dat het 25 jaar geleden is, over de overleden slachtoffers wordt niet gesproken.

Covid 19 blijft ook hier een actueel probleem en de cijfers zijn in augustus explosief gestegen. Met een uitbraak van meer dan 2000 gevallen en 200 ziekenhuisopnames wordt op Tahiti de avondklok ingesteld van 21 uur tot 04.00 uur in de ochtend. Geen samenscholingen, mondkapplicht in de winkels en de disco’s gesloten, geen eiland-eiland verkeer voor niet gevaccineerden. We zijn weer terug in de tijd en vraag me af wat voor een impact dit gaat hebben voor ons.

De zonsondergang is weer eens wonderlijk en de zon nestelt zich al snel onder de zeilhuik van een schip, de roeiers snellen naar huis en de schepen in de verte steken hun navigatieverlichting aan. De nacht valt weer over ons heen terwijl we op het terras van de jachtclub zitten.

Vrijdag, 13 augustus 2021

Bora Bora

Op het programma staat voor vandaag een fietstocht rond het eiland en haal de twee fietsen uit de verschillende plaatsen van de boot. De vouwfiets uit de achter bakskist en de mountainbike uit de achterkajuit. En dan zit ineens alles in de weg. De wielen zijn te groot, de trappers zitten in de weg en het stuur komt niet mee. Ik word hier niet vrolijk van en zeker niet als ik mijn handen kapot stoot aan het voorblad van de ketting. Brommend en grommend breng ik de fiets terug uit de kajuitingang en begin op aanraden van Jacqueline geheel andersom de fiets uit het voor mij veel te kleine ingang naar buiten te brengen. Dan de fietsen in de wiebelende bijboot en breng het hele spul met bepakking naar de wal. In de bar zijn ze niet blij dat er een mountainbike over de zojuist gedweilde vloer zijn rondje komt maken en worden gemaand om een omweg te maken door het restaurant.

Het fietsen gaat me geweldig af en trap er flink op los en maak moeiteloos mijn kilometers, af en toe wachtend op Jacqueline die op vaste afstand van me afblijft. Uitzicht over de Lagoon, de berg die met ons meedraait. De huizen zijn prima onderhouden maar wel simpel gebouwd. Goedkoop krattenhout als wanden, damwand golfplaten als dak met de graven van de voorouders in de voortuin. Ik zie een mevrouw de tuin aanvegen met de soundblaster op het graf van haar schoonmoeder en je krijgt vanzelf arbeidsvitaminen omdat je weet dat ze van die muziek helemaal niet houdt. Vergelding of veronachtzaming?

Een prachtige tocht langs de kust, een paar kleine hellinkjes maar niets bijzonders trappen we al snel 30 kilometer achter ons. Bij Bloody Mary treffen een paar trouwende stelletjes en kan de romantiek van Bloody Mary en trouwen niet zo heel goed rijmen en vroeg me echt af toen er een auto luid toeterend met veel slingers en zwaaiende mensen vertrok en die na 5 minuten terugkwam of hij zijn bruid terug kwam brengen of erachter kwam dat hij de verkeerde heeft geladen. Zoveel bruidsparen op een veldje vraagt om moeilijkheden.

Wij trappen verder en rusten eindelijk uit in de hoofdstad van Bora Bora Vaipete. Wat een centrum, wat een drukte, wat een bruisende plek op deze aarde. Tien auto’s, 5 mensen en een straat waar alleen maar honden aan het passagieren zijn of er nog iets te beleven valt bij de buurman. Sommige honden liggen met gespreide achterpoten in het zand de siësta af te wachten. Bij de Super U, een supermarkt in Chinese handen een paar boodschappen en trappen terug naar de boot. Nog even het huis van Guy aanwijzen en fietsen door naar de Bora Bora Yachtclub. Een beetje geharrewar of we de fiets mogen stallen in de fietsenstalling maar een kniesoor die zich daar druk over maakt.

Heerlijk uitrusten van de fietstocht in de kuip en kan het op het einde van de middag niet laten om een rondje om de boot te zwemmen om de slierten met groen wier met behulp van een colablikje te verwijderen.

In de avond trakteren we ons zelf op een diner met zondondergang, mooie luchten, lekker eten. De vis met vanillesaus is niet helemaal mijn ding maar vreemde culturen moet beleefd worden.

Met de bijboot varen we in het pikkedonker naar het eenzame lichtje in de giek terug naar de boot.

Donderdag, 12 augustus 2021

Bora Bora, Yachtclub

Rond 5 uur naar het toilet, controleer het ankeralarm kijk naar buiten en alles is in rust. De wind komt uit een andere hoek maar niets verontrustends en schuif weer onder de lakens. Val in diepe slaap en droom van klapwiekende vogels onder water, zwevende tapijten waar je een wens op kunt doen, grote monden die iets van me willen en voel mijn snorkelspieren. Je weet niet wat snorkelspieren zijn? Normaal gesproken ik ook niet maar het blijkt bij overmatig flapperen met de benen, wat je bij het snorkelen moet doen, dat er spieren zijn in je bovenbil die herontdekt worden. Juist, de snorkelspier. Niet dat ik er veel last van heb maar het zit er wel en ook nog eens synchroon in de rechter- en linker bil. Met een plotseling goedemorgen sta ik op en ontbijten heerlijk tussen het strand, branding in de verte, de berg, de kleurtjes. Wat kleurtjes zijn in de uitverkoop, lichtblauw, donkerblauw, lila, schuimend wit, donkerblauw, zwart en lieflijk gevaarlijk kabbelend water. De Bliss is in ruste en die zouden toch om 0800 uur vertrekken? Niets van aan trekken als ze nog een dagje erbij plussen, blijft gezellig maar net als wij anker op willen gaan komt er een berichtje binnen dat ze gaan vertrekken en dat ze nog een paar cadeautjes komen brengen. Nou zijn wij erg blij met cadeautjes en krijgen twee armbandjes en een Dombo van klei. Prachtige cadeaus die een speciaal plekje zullen krijgen zeker omdat die van Tessa zijn. Wat een mooie dame en een stormende energie. Dankjewel Tessa!

De Bliss vaart voorop en wij volgen op grote afstand en zoeken onze weg tussen de verschillende niet altijd duidelijke markeringen. Totdat er een berichtje binnenvalt dat de Bliss een stuk koraal heeft geraakt. Jolanda duikt direct onderwater om de boel te controleren maar gelukkig valt het mee. Ze gaan verder en wij zijn gewaarschuwd, zwart in het water is een Bommie. De vraag is niet of je ooit een bommie zult raken maar wanneer?

We zwaaien voor de zoveelste keer afscheid en nu ondersteunt met enkele foto’s van Bliss onder zeil, zij gaan naar Tahaa wij naar de jachtclub Bora Bora. Op de ankerplek een boeitje vlak bij de bar lijkt me het meest praktische maar helaas zijn er twee schepen voor ons. Dan maar als derde en zijn gelukkig met de plek. Een 12-tal schepen, een superjacht in een kom met uitzicht over de zuid pass en de oneindige oceaan. Een ideale plek om de zon onder te zien gaan.

Rond twee uur ga ik op pad om het eiland te verkennen. Rugzak op de nek en wandel naar het dorp. Een lange straat, een kerk, een aanlegsteiger, twee supers, en wat parelwinkels met echte lokale artisanale winkels. Plaatselijk frutselwerk van het bedrukken van een paar lappen om de cruise schepen die hier aan wal komen te overtuigen dat ze echte kunst gekocht hebben dat tweeduizend jaar niet veranderd is. Ik weet dat dit niet lief is wat ik schrijf, maar het is wel de praktijk.

Onderweg word ik twee keer gevraagd om met hen mee te rijden. Wat een lieve mensen en gastvrijheid is hier uitgevonden. In de Chinese metaalwarenwinkel haal ik wat onderdelen, in de scheepswinkel een oogje voor de motor en in de supermarkt laad ik eerst de twee flessen witte wijn in en dan pas stel ik een stokbrood veilig. Volgorde van voorrang en importantie, de groenten sla ik over die liggen nog in de diepvries.

Rons 1700 een sundowner als kennismaking in de bar. Smetteloos witgedekte tafeltjes met uitzicht op de schepen waar de Queen B een deel van is en de komende zonsondergang. Helaas is er een hoop rumoer in de lucht en de wolken verstoren het feest voor de mens. Kwestie van aandacht trekken want de wolken zijn ook mooi met de stralenkransen om de randen van de wolk. Het licht gaat uit en we zitten in een snel verduisterende wereld. Gelukkig hebben we het ankerlichtje al op de Queen B hangen en varen terug om de diepvries leeg te eten. Ook lekker en zeker het windje wat deze avond door de kuip spoelt. Varen is mooi, als je het maar weet te beleven.

Woensdag, 11 augustus 2021

Bora Bora

Snorkelen is niet mijn grootste hobby en overwoog om de uitnodiging voorbij te laten gaan. De enthousiaste verhalen van de zeldzame grote Manta roggen die hier als vliegende tapijten, in een verdieping in de ondiepte zich schuil houden, halen me over om mee te doen. Vanochtend komt de Bliss ons ophalen om met de bijboot 2,5 mijl verderop naar de roggen te varen. Twee en halve mijl? Doet me toch weer schrikken want net met de nieuwe reparatie ben ik nog niet gerust op een probleemloze tocht en twee en halve mijl terugroeien is een Mark Slats-tocht.

Tessa springt aan boord van het platform en begint al zingend en aandacht trekkend ons af te leiden van de juiste koers. Brommend en zingend blijft de buitenboordmotor braaf zijn werk doen en een uurtje later zijn we op de plaats van bestemming. Net naast de betonning van iets dieper water en de ondiepte zitten twee troggen. Ik zwem ernaartoe en ontdek al snel drie enorme Manta roggen die een bek opentrekken, wat ik niet voor mogelijk gehouden zou hebben. Wat een muil, klapwiekend door het water, elegantie ten top, de mond open om de kleine visjes naar binnen te laten spoelen maken ze rondjes op een diepte van 15 meter. Enkele sportduikers zwemmen onder me en maken uitgebreid foto’s. Iedereen onder de indruk en Tod gaat Jacqueline en Tessa ophalen om hun dit fenomeen ook te laten zien. Dit blijkt een zeldzaam moment te zijn want op een van de weinige plekken op de wereld zijn deze roggen te zien en dit is er een van. Dit is fantastisch en ben nu een wat fanatiekere snorkel fan geworden. Blij van wat er gezien is varen we de hele trip terug en de buitenboordmotor werkt prima, een zorg minder.

Tessa heeft het met Jacqueline helemaal gemaakt en zitten eerst op de boot kinderliedjes te zingen in hun eigen taal, totdat Tessa zelfs overgaat in secret-taal om haar eigen liedjes te neuriën. Vervolgens kleuren en kleien de dames een lieve lust. Tessa is lijfelijk en aandachttrekkend ingesteld en zat telkens aan mijn oren en neus te trekken totdat ik riep dat ze moest gaan boetseren, want dan kan ze trekken en duwen aan neuzen en oren zoveel ze wil, maar dan van klei. Jacqueline heeft een paar pakketten klei liggen en de twee dames boetseren wat af. Een Manta rog, schildpad, Donald Duck op het water, schelp en nog een paar frutsels. Een goede oplossing voor mij om een hazenslaapje te doen en eindelijk met rust gelaten te worden.

De lunch vrolijk ik op met knakworsten en Tessa vindt het heerlijk. Amerikaanse ketchup met Duitse Frankfurters of Knaekiges Knak

met toast. Tessa zit te smullen en al snel moet er ook nog een tweede blik aan geloven.

Om twee uur is het verzamelen om rond het strand te varen voor een nieuwe snorkel editie. Tos heeft wel zin of geen zin en legt steeds de bal bij mij neer of er iets te zien is en of ik wil gaan snorkelen. Ik heb geen idee en bij het landen aan het strand lopen we eerst langs het strand met een praatje. Terug aan de bijboot pak ik de zwemvliezen en snorkel, en ga te water. Er is niets te zien. Een witte vlakte met gebroken koraal en nauwelijks een paar visjes. Dan plots uit het niets zie ik een Eagle Ray.

Met gebaren maak ik Tod opmerkzaam voor de vondst en hij komt nu snel achter me aan. Geen Eagle Ray meer te bekennen maar snorkelen wat ik het rond en dan hebben we geluk. Een groep van 9 Eagle Ray’s in formatie waar erg duidelijk een oppasser Ray, schuin van achter zijn harem in de gaten houdt. De Eagle Ray is veel kleiner dan de Manta rog, heeft een gele rand aan de kopzijde en een blauwe rand aan de achterkant. Donkere patronen op de donkere vleugels en zweven door het water in formatie. Dit is heel bijzonder en alle snorkelervaringen vallen in het niets met deze belevenis.

Tessa houdt zich bezig met de vangst van heremietkreeftjes en verzamelt deze beestjes in bakjes. Grote apart van de kleine en de krabben. Het wriemelt van leven wat uit de bakjes wil kruipen maar de voor de kreeftjes veel te zware behuizing vallen ze telkens terug.

Donkere dreigende wolken afkomstig van Raiathea zorgen ervoor dat we terug naar de boot gaan. Jolanda geeft aan om morgen terug te varen naar Raiathea zodat het een moment van afscheid wordt. Tot gauw en de wereld is klein, zwaaien we elkaar goedendag en kijken terug op een heerlijke snorkel dag met wel heel bijzondere dingen. Once in a life time, zullen we maar zeggen.

Dinsdag, 10 augustus 2021

Bora Bora

De Bliss komt ons ophalen om samen naar het rif te varen. Jolanda weet dat daar de excursieboten van de toeristen komen om daar de haaien te spotten. Met een kalme ondiepe Lagoon, koraal lichtblauw trekken we de snorkeluitrusting aan en kijken onderwater naar niets. Wit zand, afgebroken koraalstukken en een enkele vis, totdat de hotelboten arriveren en enkele lokale mannen te water springen met ansjovis in de hand. Wolken met vis komen op de mannen af, de haaien cirkelen om ons heen, de donkere zwarte nietszeggende maar toch dreigende ogen kijken me aan. Haaien van anderhalve meter kijken gulzig naar de vis maar ook naar de mannen van de ansjovis. Vogels hangen boven ons om de verspilde vis op te pikken. De toeristen springen te water en er staat nu een verzameling van diverse mensen en vissen bij elkaar. De roggen komen en zweven naar de lokale mensen met de ansjovis.

Een van de mannen steekt een ansjovis in zijn zwembroek en ik verklaar deze man voor gek of hij is zijn piemel al kwijt. De rog komt geil van honger naar de man zijn zwembroek en rolt likkend met de mond naar de vis achter het textiel. De man heeft nu de kans om de rog te aaien en mee te spelen en aan de toeschouwers te laten zien. Wolken met zwart gestreepte gele vissen proberen een graantje mee te snoepen, de haaien houden zich afzijdig maar kijken verlekkerd als onderzeeërs naar de mensen en de vissen. De roggen zwemmen of beter gezegd zweven als vliegende tapijten om ons heen. Dit zijn momenten om nooit meer te vergeten en denk erover bij een volgend bezoek aan de bar niet meer over een storm op te scheppen maar over het bezoek aan de haaien en de mantra’s, lijkt me veel spannender.

Tessa voelt zich aangevallen door twee mantraroggen. Een van de roggen zweeft onder haar door en ze probeert de huid aan te raken. Een andere rog zwemt brutaal tussen haar hand en de rog door en Tessa krijgt de schrik van de dag. Tod moet haar tot kalmte brengen, maar de lol is voor Tessa iets minder.

Bliss en Queen B spreken elkaar af om van de boei af te gaan en een rondje om Bora Bora te varen om naar een bekend snorkelgebied te gaan. Ik wil graag langs het grote hotel resort varen om een idee te hebben wat een luxe hotel voor de veelal Amerikanen is. Dat is een geweldige opzet, je heit een aantal betonnen fundament palen in de zee, plaatst daar een geprefabriceerde luxe appartement hut op met later het vierhoekige puntdak. De afwerkers maken er een toplocatie van. De rietwerkers zetten er een rieten dak op, en je hebt het idee door de verschillende afscheidingsschotten dat je een hut midden op de oceaan hebt. Eigen zwemsteiger, nudisten-proef terras met een topappartement om de nacht door te brengen. Een bootje met bruidspaar wordt gefilmd en gefotografeerd terwijl ze naar de ondergaande zon varen. Hoe romantisch wil je het hebben en ik droom.

Vanaf het resort varen om het kleine eiland naar Vaiputi, de hoofdstad en zien het Moonen schip Azule Etoile (Paaseiland en Gambier) van Guy liggen. Bij de jachtclub treffen we de Azyu (Hao) van Jean Marie en denken erover om een van de komende dagen deze te bezoeken om het eiland te verkennen.

Nu op de motor slalommend langs de bebakening, de Bommie’s, de ondieptes, de meetboeien te laveren. Een leuke tocht, met van alles te zien, aan de rechtse kant het eiland de gedoofde vulkaan. Aan de linkerkant, de eilanden die tussen de open zee en de Lagoon liggen plus de talloze resorts. Het eerste resort was in mijn beleving bijzonder, maar nu het er zoveel zijn, gaat de charme van het origineel eraf. Wat een industrie, wat een afhankelijkheid van toerisme en begrijp nu heel goed de impact voor het eiland door het corona virus.

De boottocht gaat eerst over diep water, maar de Bliss zoekt de eilanden op en varen nu over ondiep water. Lichtblauw maar met wat extra uitzicht voor de donkere plekken waar de bommies liggen, laveren we door het vaarwater. Soms springt er een pijlstaartrog volledig uit het water om ons de weg te wijzen, vogels die zich verzamelen bij een orgie van geweld onderwater of vliegen hautain over ons heen. Mooie tocht en de watermaker heeft alle kans gekregen om een flinke slok te doneren aan de watertank. Je moet overal rekening mee houden. De motor snort zonder problemen, de navigatie is op orde en wat wil je nog meer als je de boel zo op orde lijkt te hebben. Genieten man!

Bij het boeiengebied blijken alle bollen bezet en moeten we ankeren. Geen probleem en met een drie meter diepte en dertig meter ankerketting liggen we al snel als een huis. Rust in de tent en verkennen het ankergebied op bekenden en bewegingen. Tegen de avond drinken we een gezellig wijntje met de Bliss en genieten van elkaar.

Uitzicht op hotel en vulkaan

Maandag, 9 augustus 2021

S 16º 31’ 404  W 151º 25’ 36 – Bora Bora

De wind neemt iets toe en geeft soms een 15 knoop Oost aan. De genua duwt de boot met een 5 knoop voort en compenseert daardoor de trage voortgang van gistermiddag. Het gemiddelde is een 3,5 knoop zodat we inderdaad in de vroege ochtend aan zullen komen op Bora Bora. Het eiland Tahaa passeren we als een massa donkere contouren met enkele lampjes op de wal. Een lichtgloed aan de maanloze nachtelijke horizon moet Bora Bora zijn en laten de windvaan de koers houden. Jacqueline knapt wat op en krijg daardoor de kans om op bed te gaan liggen. Van slapen komt weinig want de windvaan heeft tijdens mijn rust wat onderhoud nodig. De windvaan heeft een hulproer en met de combinatie van zeilvoering, tegenroer en het variërende kleine hulproer, aangestuurd door de wind, houdt de Queen B op koers maar is ook snel uit balans. En daar heb je fingerspitzen gefuehl voor nodig.

Om drie uur wandel ik fris en monter de kuip in en zet het horloge op 15 minuten alarmtijd. Om de 15 minuten kijken naar de koers en of er schepen om ons heen zijn. Veel vliegtuigen zoeken hun weg tussen de sterren door, zo lijkt het. Witte stipjes die soms met een knipperlicht voortbewegen of satellieten die een baan om de aarde maken moeten mij de weg wijzen naar de onbekende bestemming. Je zou zo achter een vliegtuig aanvaren.

Het aankomen bij het eilandengroep Bora Bora is zo gebeurd maar eromheen varen naar de enige Pass, valt tegen. Je denkt dat je er bent en dan moet je nog 5 uur. Verstand op oneindig zetten en het gewoon laten gebeuren. De zon fleurt het geheel op en zie een witte schuimkraag op de rand breken, eilanden met bossen en een vulkaan die zichzelf verstopt heeft in een vierkante rotsformatie die als een vierkant blok uit de berg geduwd lijkt. Vlak voor de Pass neemt de wind af en kan de motor aan en varen via de betonning naar de Bliss die een boei voor ons naast de boot hebben. Aanhaken, kopje koffie, uitblazen en een paar uur naar bed. Zwemmen en bezoek krijgen van Tessa die alle aandacht weet op te eisen. De bijboot opblazen en de motor erop, een nieuwe fase van vakantie kan beginnen, ondanks de twee verdrietige mededelingen van het overlijden van twee zeer goede bekenden. Thuis blijft gelukkig dichtbij maar is soms ook minder leuk.

Buiten om Tahaa gezeild.

Zondag, 8 augustus 2021

Fare – S 16º 31’ 404  W 151º 25’ 364

Valwinden van de berg, versnelling van de wind door de ligging van het eiland, zuid-swell, windgolven, oostenwind, stroming tussen de twee eilanden zijn een paar interessante ingrediënten om de Queen B geen voor- of achterkant meer te geven. Bakboord en stuurboord zijn inmiddels drie keer gewisseld terwijl de omstandigheden van 11 knopen wind oost met west koers eigenlijk ideaal zijn voor een tochtje met alleen de fok. Gepland was een genua uitgerold, de wind zachtjes blazend en ons voortduwend over de zachte golven onder de sterrenhemel door om bij ochtendlicht Bora Bora aan te lopen. Helaas is het een hotseklots-tochtje geworden. Jacqueline heeft een nieuwe relatie, een met blauw bloed. Meer diepgang, een hanteerbaar handvat, geen ruwe en scherpe kanten in andere woorden de ideale metgezel om de opkomende zeeziekte te bedwingen met deze blauwe emmer.

Ik probeer het ijs te breken in de avond met 25 graden, haar uit te nodigen voor een partijtje blaasvoetbal of sjoelbakken maar mevrouw heeft geen zin tijdens het schommelen van boord tot boord. Hoofdprijs zou zeilreis naar Bora Bora zijn maar wordt bij deze omstandigheden met enig fronsen bekeken. Met het bovenstaande omschrijf ik de omstandigheden aan boord die niet helemaal gepland zijn maar wel de realiteit. Rond 2300 uur wordt het wat rustiger en komt er een rustiger moment in de golven en wind. De windvaan houdt de Queen B mooi op koers en krijgen eindelijk het gevoel van het wordt alsnog een mooi tochtje.

Vanochtend langzaam opstarten met voorbereidingen en probeer koffie te zetten wat helaas niet lukt. Gas is op en maak de bakskist leeg om helemaal onder in de grote gasfles op te duiken die ook leeg blijkt te zijn. Geen zucht maar gewoon fluitend de gasfles in de bijboot en naar de benzinepomp waar ze gelukkig op zondag ook de gasfles kunnen wisselen. Volle fles op het steekwagentje, met de bijboot terug, gasfles op de kop zetten en met de slang het gas overhevelen in de kleine tank. Opruimen en het resultaat is de heerlijkste koffie die er is. Rest van de dag besteden aan het opruimen, stuwen, leegmaken bijboot, wegvouwen van de fiets en rond drie uur kunnen we warm eten om rond halfvijf te vertrekken. Huahine is een bijzonder eiland en een herhaling waard en misschien een prima tussenstop voor de terugtocht naar Tahiti te zijner tijd. Nu eerst Bora Bora ontdekken.

Zaterdag. 7 augustus 2021

Fare

Komkommerdag. Ik knap op maar bij de minste of geringste inspanning voel ik de vermoeidheid opkomen. Uitzieken is het devies en Jacqueline heeft me goed door. Blijf maar thuis, ik ga fietsen naar de blauwe ogen palingen en kom maar eens tot rust. Ik breng haar weg en tokkel met het bootje terug naar de Queen B. Het stroomt nog flink en de zuid-swell blijkt nog flink door te staan met golven van meer dan twee meter. Vannacht waren deze golven duidelijk op de achtergrond aanwezig en kon vanuit het bed deze rollers dan horen breken op het rif. Gelukkig liggen we veilig en maak me geen zorgen.

De Blauwe ogen paling blijkt een grot paling te zijn die blind is en op geur en smaak naar de prooi zwemt. De paling is tam gemaakt en laten zich prima geleiden door een bloedspoor zodat ze door de toeristen geaaid en gezien kunnen worden. Palingen van 1.50 meter en 2 meter zijn bijna monsters en leven in de grotten, maar komen graag op het gratis voeren af. Jacqueline vraagt nog, hoe deze het smakelijkst tot een stoofpot te verwerken zijn, maar blijken zogenaamd heilig. Zullen wel hallucinerend werken in plaats van smaken.

Ik blijf toch met veel vragen achter want had zo graag gevraagd waarom deze soort niet teruggaat naar de Saragossa zee en waarom ze zich kunnen voortplanten in hun gebied?

Met enkele voorbereiding voor de tocht naar Bora Bora kook ik deze keer uitgebreid om in de kuip te genieten van voorgerecht, zwempartij tussen de hoofd- en voorgerecht met een fles Chardonnay. De zonsondergang doet de rest en maken ons op voor het vertrek morgen naar Bora Bora.

Maeva

Vrijdag, 6 augustus 2021

Chez Tara – Fare

Langzaam vaart de Queen B al het moois voorbij, 1900 toeren geeft een zacht sonoor geluid en de watermaker maakt van het zoute water een lekker water. De laadhoeveelheid van de dynamo compenseert ruimschoots het verbruik van de watermaker en deze draait ook nog eens beter bij een wat hoger voltage. Alle ingrediënten bijeen, eindelijk los van het anker, varen langs de hellingen van het eiland, de inkijkjes in de baaien en uitzicht op enkele resorts met de huisjes op palen op het rif. Uit je bed springen met een duik in het mooie schone water, snorkelen en genieten van de uitzichten vanaf je balkon. De zuid-swell is actief en deze zorgt voor grote rollende brekers op het rif. Het geluid is overheersend en waar wij varen is het kalm maar met stroom. De brekers vallen over het rif en vult de vaargeul tussen het eiland en het rif op. En dit water moet er natuurlijk uit en doet dit in de Pas van Fare.

Vanochtend vroeg uit de veren met een zogenaamd wattenhoofd en dus nog niet hersteld. Maar om hier nog een dag langer te blijven omdat meneer ziek is, zeg ik bij mezelf niet zeuren maar actie. Ontbijten, opruimen en anker op. Ook hier hebben we uitstekende ankergrond gehad en de dikke pasta met klei en schelpen omringen het anker en wil mee naar boven. Bij het optakelen moet ik de pasta eraf schrapen. Gelukkig staat de watermaker niet aan want er zwermt weer een dikke wolk met kleideeltjes onder de boot door. Het anker zekeren, langzaam wegvaren en het landschap gedag zeggen, de watermaker aan en de stippellijn op de waterkaart volgen.

In het dorp een paar internet wifi prepaidkaarten scoren en de boodschappen. Wat een gezeul om de boodschappen in tassen te verzamelen, naar de bijboot, 500 meter over het rif naar het ankergebied en daar weer uitladen en terug naar de stad voor de apotheek en wat benzine halen. Rond drie uur zijn alle voorbereidingen gedaan en geniet vanaf de jachtclub van een glaasje wijn. Terug aan boord koken en het wordt misschien melig in dit verhaal maar het avondrood is weer van een buiten categorie.

En deze avond mezelf voorbereiden voor de fietstocht naar baai met de blinde palingen, the blue eye eels, en de antieke nederzetting die we onderweg tegenkomen. Huahine is de plaats van de meeste bewaarde collectie van traditionele tempels en zijn te vinden in Maeva dat ongeveer 7 kilometer van Fare ligt. De plaats Maeva diende als de residentie van de koning met nog 30 bewaarde stenen waarvan vele zijn gerestaureerd en die geplaatst zijn rond de stad. Een wandeling van twee uur met gids is beschikbaar en er is een museum.

Donderdag, 5 augustus 2021

Chez Tara

Rond half een houd ik het niet meer vol om in bed te blijven en sluip de bedstee uit. Mijn hoofd klopt, de ogen staan onder druk met een stevige lekneus, zoals de Belgen zeggen. Ik ben snip en snipverkouden en waar kan ik dat opgelopen hebben of zou ik toch een besmetting van het heilige virus opgelopen hebben? De vuren op de kant van het verbranden van tuinafval geven een penetrante geur af en die ruik ik. Een goed glas wijn zou ik ook nog lusten zodat de smaak en geur in orde is. Geen Corona. Rond drie uur probeer ik opnieuw in bed de slaap te vatten en krijg nu te maken met het probleem communicerende vaten. Als de rechterneus verstopt is en je gaat op de linkerzij liggen dan loopt de linkerkant van de neus vol en plopt de lucht weer door de rechterkant. Ik draai een paar keer en maak het fenomeen heel bewust mee zodat ervan slapen weinig terecht komt. Dus voor mij is een lekneus een druipende neus en de loopneus een neus die van de ene kant naar de andere kant verstopt. Tot zover deze wetenschappelijke benadering van een snotneus.

Blijf de hele dag gammel en beroerd en slaap na het ontbijt de hele ochtend door en kom een beetje bij mijn positieven rond half twee. Een Ibuprofen doet wonderen en om 1500 uur zit ik alweer rond te kijken wat een prima activiteit zou zijn. Besluit om de schroef van de buitenboordmotor aan te pakken. Nu is er ook een wetenschap dat als jezelf niet zo lekker voelt geen ingewikkelde projecten moet aangaan. En dat wordt volledig bewaarheid omdat de as door de schroef heen van staal is en breek er drie boortjes op. Ik probeer de schroef eraf te halen maar dat lukt op de een of andere manier niet en trek de rubberen bus in de schroef los die loskomt, maar net niet op het eind. Het hangt er klungelig bij, schroef flexibel bijna los van de binnenbus met de rubber en kit zodat terugbrengen gepaard gaat met slaan en wringen. Het lijf protesteert en er loopt nu net zoveel water van het lijf als uit de neus en ben doorweekt als de schroef terug op zijn plaats zit. Het lijkt nu of de boel een stuk steviger zit en bij het proefvaren wordt dat bewezen. Hij zit ineens goed ondanks dat er wezenlijk niet veel veranderd is. Zal wel tijdelijk zijn, maar toch.

Een mindere dag vandaag maar met een majestueuze afsluiting van purperen, donkerblauwe wolken met strepen van oranje die het spoor van de verdwenen zon accentueren en dat met de contouren van de geankerde schepen bij het rif. De wind is weg en de zee is als een spiegel, een hond blaft op de wal, de branding rolt oneindig op de schelpenrichel, de toplichtjes lichten op en de jachtschippers maken zich op voor de nacht. Prachtig.

Sterren op het zuidelijk halfrond

Woensdag, 4 augustus 29021

Chez Tara

Met grote verwonderde ogen staart Tessa in het kampvuurtje dat na de barbecue is overgebleven. Tessa is de dochter van Jolanda en Tos van de Bliss. Pa en ma hebben een jubileum te vieren en gaan uit eten waarbij wij hen aangeboden hebben op de dochter te passen. Tessa vindt het geweldig om met ons te barbecueën en eet haar kippenpoot tussen het bouwen van een zandkasteel en het verzamelen van “zeldzame” schelpen in. Een heremietkreeft probeert te ontsnappen en wordt telkens als ze denkt het water te bereiken teruggeplaatst om het hele eind weer opnieuw te lopen. De likkende vlammen met het geel, blauw en oranje op het witte strand en onder de sterrenhemel geeft het allemaal een bijzonder sfeertje. We brengen Tessa terug naar de Queen B met een slakkengangetje om de sterren nog beter te kunnen bekijken. Tessa ziet een vallende ster en vergeet iets te wensen. Wat een leuk en lief kind.

Vanochtend rustig opstaan na een moeilijke nacht. Het lijkt dat mijn eten niet helemaal goed is gevallen en heb een loopneus. Het water druipt continue mijn neus uit en krijg enkele ongecontroleerde niesbuien. Deze ochtend wat kantoorwerk uitvoeren en Jacqueline gaat met de kano van Jolanda op stap. Zonneschijn met enkele buien maken er een wisselvallige dag van en zie enkele schepen vertrekken. Na de koffie ruim ik het dek op en gooi een kan dieselolie bij de dieseltank, laadt wat batterijen op en doe eigenlijk niet zo veel. Toch een rustige dag en het wordt weer eens tijd voor iets anders.

dans

Dinsdag, 3 augustus 2021

Chez Tara

Vol in de remmen moet ik knijpen voor een overstekende stier die zijn blik heeft gericht op een sexy koe. De stier kijkt me verontwaardigd aan en loopt doodgemoedereerd af op de koe die in een afgesloten wei staat. Het runder-koppel, al kopjes gevend, fiets ik verder. Wat een heerlijke fiets heb ik op Tahiti gekocht en ben vanochtend om half tien vertrokken om 19 kilometer naar Fare te peddelen. Ik neem me voor om mezelf niet helemaal kapot te fietsen en schakel op tijd terug om soms met het lichtste verzet naar boven te klauteren. Met de claxons van de tour de France auto’s in mijn hoofd zweef ik naar boven en imaginair voel ik Theo Koomen mij omhoog kletsen. De wegen en de borden zijn Frans en je gaat geen bocht in maar een “virage” of une Rue Deformee. Een heerlijke fietstocht met mooie uitzichten en de honderd meter stijging is meer dan genoeg om vergezichten te hebben. Even lopen om de hartslag te regelen maar dan blijk ik al bijna op de top te zijn. Het afdalen gaat gemakkelijk en lijkt een open deur maar met het soms kapotte wegdek niet altijd ongevaarlijk.

In Fare is het druk want net wanneer ik aankom lopen de mensen van loopplank van de Amiti 5 en zorgen voor een drukte van belang. Busjes van het hotel, taxi’s en backpackers die nog niet weten waarheen. Eerst naar de kopieerwinkel en dan uitrusten. In de winkel komt het luie zweet pas goed los en sta te druipen met een mondkapje op. Na de winkel kijk ik nog naar enkele winkeltjes voor een aardigheidje thuis maar het is veel van hetzelfde en over het algemeen rotzooi. Later beter met iets goeds komen, bedenk ik.

Bij de Yachtclub een koffie en een cola en fiets dezelfde route terug. Ik weet nu waar de knelpunten zijn en zonder af te stappen bedwing ik de drie heuvels. Ik geniet van de wind om het hoofd als ik afdaal, de regen die zojuist is gevallen koelt de weg. De stier heb ik niet meer gezien en de verliefde koe staat achter het prikkeldraad te loeien.

Gepland was om 1400 terug te zijn maar arriveer om 12.30 en Jacqueline ziet me al snel met een kwispelende hond die graag vrienden met me wil worden. Ik zie de getrainde roeister op me afsnellen en neem een heerlijke duik in het water om de transpiratie weg te spoelen en te ontspannen in het water. Ik krijg een amicale lik op de wang van mijn nieuwe vriend en die gaat vervolgens naast mijn schoenen liggen om de onsterfelijke geuren goed tot zich te nemen.

In de kuip praten we bij, eten een hapje en gaan snorkelen bij het hotel. Prachtige vissen met schitterende kleuren van het koraal. Een uurtje weken en bijpraten met Jolanda gaan we terug naar de rubberboot waar een lokale sportvisser met visnet in een aluminium boot staat hannesen om zijn boot van het strand te krijgen. Hij heeft geen hulp nodig als ik het hem vraag maar op het moment dat ik meehelp is hij erg blij. Jacqueline staat met haar volle gewicht mee te duwen en krijgen een dankbaar merci.

Terug naar de boot om het 5-jarig jubileum van ons te vieren en hebben gereserveerd in het restaurant waar we ontvangen worden met een tafel aan het water, een Polynesische muziekband en met prachtige heupwiegende dames waar je alles bij kunt voorstellen. Bloemenkransen op het hoofd, mooie kleding en bloemenkransen op de heupen die dansend over het strand gaan.

Een heerlijke geslaagde avond met uitstekend eten, frans restaurant waardig varen we terug naar de boot om even bij te komen van deze enerverende mooie dag. Dit is pas vakantie zouden we willen roepen.

Maandag, 2 augustus 2021

Chez Tara

De kilometers glijden onder de vouwfiets weg. De mountain bike heb ik natuurlijk afgestaan aan het sterke geslacht maar deze blijft op gepaste afstand achter me rijden. Het is geen moeilijke tocht naar de brug waar Jacqueline het in haar hoofd heeft gehaald om samen met mij, met selfie, gefotografeerd moet worden. Vanochtend half in mezelf mopperend “waarom nou, en wat heeft het voor zin” herontdek ik de mountain bike in de achterkajuit. Goed weggewerkt, want er moet eerst alles uit voordat ik het blauw stalen ros van de bank kan plukken. De fiets met de twee wielen in de kuip en alles een voor een terug brengen in de achterkamer. Dan de vouwfiets uit de achter bakskist, eerst de lijnen, de transportkarretje, fenders, olie, fietspomp, elektriciteitskabel, waterslang uit de kist voordat de fiets uitgetakeld kan worden. Alle banden staan plat zodat deze opgepompt moet worden maar de pomp doet het niet na jarenlange inactiviteit. De rubber insmeren en dik vet in de buis gaat het weer redelijk om lucht in de banden te krijgen. Nu naar de wal met de losse onderdelen en vaar met het rubberbootje in twee keer de fietsen naar het verlaten strandje. De boel in elkaar zetten, proefrijden en weer terug naar de boot om de Lady of the Ship op te halen. Spullen bij elkaar rapen, portemonnee, zonnebril, leesbril, mondkapje, pet, telefoon, gehoorapparaat, slot van de boot. Het is een hele lijst en ben bang dat ik volgende keer een lijst ga maken waar de onderdelen afgevinkt kunnen worden voordat je vertrekt.

Huahine is een mooi groen eiland en zeker comfortabel fietsbaar want de bergen zijn weliswaar hoog en steil maar de Fransen hebben een weg aangelegd die de kustlijn volgt. Je ziet de kanjers om je heen maar je voelt ze niet in de kuiten. Bij de brug maken we de foto en eten een sappige pompelmoes. Nu deze reis behapbaar is geweest besluiten we de omweg terug naar de boot te nemen zodat we het kleine eiland van Huahine rondrijden. Prachtige ankerplekken, mooie stranden en de overweldigende kleuren van het water maken de fietstrip mooi. Even slikken is de weg naar boven bij een klif en ondanks alle krachten van de pedalen moet ik lopen, mijn eer te na maar helaas het gaat niet. Ik loop de steile helling op en zie bij het terugkijken dat de automobilist gewaarschuwd wordt voor een afdaling van 30%. Dan is het zelfs nog knap dat ik met de fiets aan de hand boven kom. Prachtig uitzicht en zoef met piepende remmen en flinke vaart weer naar beneden waar het eindpunt plotseling opdoemt. Een fietstocht van 28 kilometer en zeker de moeite van al het uitruimen en mopperen waard. We gaan aan boord en zwemmen wat om af te koelen en worden bezocht door Tessa die het wel ziet zitten om een tekening te maken. Wat een leuk en lief kind, in korte tijd een vriendin die zich helemaal thuis voelt.

Na het eten gaan we een drankje halen bij het restaurant en spreken af voor een diner aan de waterkant vanwege het 5 jaar jubileum van onze eerste kennismaking.

Bij het terugvaren naar de Queen B krijgen we nog snel een buitje over ons heen.

Chez Tara, kijkend naar de baai waar we geankerd zijn.

Zondag, 1 augustus 2021

Port Bourayne – Chez Tara

Tien meter diep en je ziet de kwakbollen over het zand wegkruipen. Het water is helder, de dieptes worden aangegeven door de kleurverschillen. Minder dan 5 meter is lichtblauw, 5-10 meter is wit en meer dan 10 meter donkerblauw. Op kleur kan je behoorlijk manoeuvreren maar het blijft opletten voor Bommies. Vanochtend zwemmen en de klus van het anker. 80 Meter ankerketting uit 30 meter diep water takelen. De lier kreunt en help deze arme stumper wat mee door samen aan de het anker te trekken. De motor staat bij om wat extra ampères te leveren voor de extra krachten. Popeye slurpt de ketting het ankerkluis binnen en ga ondertussen in de kast de ketting goed leggen om ruimte over te houden voor de laatste meters.

Jacqueline staat geduldig achter het roer en weet inmiddels de gebarentaal om te zetten in handelen. Motor in zijn werk of wat extra gas geven of even niets doen. Het gaat prima en het duurt even maar dit is een vlekkeloze anker manoeuvre. Met een boog varen we de baai uit en volgen de rode boeien op weg naar de volgende baai waar de Bliss moet liggen. Ook nu geen Bliss, maar wel een prachtige baai met een zeilschip. Wat is het hier mooi en voel me in Noorwegen met het verschil van palmbomen in plaats van de dennenbomen.

Toch nog even zoeken naar de Bliss en vinden haar in een volgende baai, vlak bij een restaurant Hotel Chez Tara. Een prima ankerplek en blijven liggen. Eten koken, zwemmen, buitenboordmotor repareren. Klusbedrijf Luc Huiskes geeft me enkele adviezen over het blokkeren van het vliegwiel en na deze raad opgevolgd te hebben, gaat de moer vanzelf los zodat de schroef gedemonteerd kan worden. De schroef heeft een bus met rubbercompound die in de gort is gedraaid en daarom bij een hoger toerental, doldraait. Ik boor enkel gaten in de schroef zodat ik de buitenkant kan fixeren met enkele schroeven in de binnenbus en zet het geheel in de kit. Als je het niet meer “wit”, gebruik dan “kit”. Oud Brabants gezegde!

Met de rubberboot en de peddels gaan we op zoek naar de wal. Op een strandje aanmeren en lopen langs de weg en treffen er twee restaurants aan. Dat is iets om te ontdekken voor de komende dagen.

Het is warm als we terug aan boord komen en spring nog graag in het water om te zwemmen en de tijd te gebruiken om dat vervelende wier van de zijkant af te krabben. De Bliss komt op bezoek en hebben een gezellige tijd met elkaar.

Rat in een kokosnoot

Zaterdag, 31 juli 2021

Port Bourayne

De schroef slipt bij te veel gas geven van de buitenboordmotor en daarom kan ik maar iets harder dan stationair varen. Weer een mankement erbij en zal vanmiddag de gereedschapskist erbij halen. Nu varen we door de Istmus tussen de twee eilanden door naar de California brug om in de Maroe baai te komen. Een smal en ondiep water die de twee eilanden van elkaar gescheiden houdt, Huahine Nui en Huahine Iti. Je kunt je wel voorstellen dat het aanleiding is geweest van oorlogen en gescheiden koninkrijken. De lokalen hebben inderdaad in het verleden de scheiding in stand gehouden en de Fransen zorgden voor de bezetting of de eenheid. Een gezamenlijke vijand verbindt. Bij het klungelen aan de bijboot komt een bootje met Barbara en Jeroen voorbij. Amerikaans maar met Zuid Afrikaanse en Nederlandse roots. Ze spreken nog een beetje Nederlands maar het gesprek gaat al snel over in het Engels. Ze zeilen al 5 jaar met hun catamaran door de Polynesische eilanden en denken er niet over van vaargebied te wisselen.

De moer die de schroef op zijn plaats moet houden neemt het draaiwerk van de motor mee en krijg nergens de kans om de as te blokkeren zodat de schroef losgedraaid kan worden. Misschien een asje op de cilinder zetten en dan de schroef losdraaien. We zullen eerst de mening van Luc maar afwachten wat hij ervan vindt. We gebruiken de motor maar in de vertraagde stand en gaan op het strand een kleine barbecue houden met de Cobb. Op het strand schieten de krabben snel weg in de holen en de kokosnoten hebben allemaal een rond gat welke door de ratten is ingevreten. We zijn in het koninkrijk van de rat en de krab. Meneer de rat gooit de kokosnoten uit de boom, op de holen van de krab en gaat met de familie heerlijk dineren, waar de krabben als ze geluk hebben de restjes mogen opeten. In dit mini koninkrijk is de wereld van de Fransen en Polynesiërs prima samengevat stel ik me zo voor.

Een heerlijke middag aan het strand en rond half vijf terug naar de boot waar het ankeralarm ons verwelkomt. Op het scherm zie ik dat we een beetje opgeschoven zijn maar nog steeds in een halve maan rond het anker zwieren. Niets aan de hand en stel het alarm opnieuw in. Het is een mooie baai maar tijd om morgen weer een andere bestemming op te zoeken.

Port Bourayne

Vrijdag, 30 juli 2021

Fare – Port Bourayne

De zon onder zien gaan in een baai, omringd door bergen, een eiland in de ingang, maakt het begin van de avond sfeervol. Het rif voor de baai zorgt ervoor dat de swell stopt. Een ideale ankerplek met als enig minpuntje de mogelijke valwinden van de omringende bergen. Wat een prachtig eiland is Huahine, ik blijf het telkens zeggen en ervaar het op deze manier. De berghellingen met de groene begroeiing en de palmen die omhoogklimmen in plaats van de voet in het water, in tegenstelling tot de witte zanderige eilandjes in een atol, ook charme ook mooi, maar geef mij maar een uitgebluste vulkaan met een ring van gekleurd water, beschermd door een rif, baaien om te ankeren, dorpen met de gezelligheid van bij elkaar komen.

Vanochtend boodschappen doen voor een week en lopen langs de stalletjes voor wat echte verse groente. Er is niet veel en de tomaten die we wilden kopen waren al gereserveerd. Snel de diepvries uit de tas en wegwerken in de vriezer, de spullen op de plek en controleer het oliepeil. Bij de controle onder de motor staat er een flinke plas water en spons eerst een 20 liter zout water weg. Bij het openen van het achterluik van de motorruimte ontdek ik een kapot gesprongen doorgeroeste slangklem van de oliekoeler. Gelukkig snel ontdekt maar wie het uitgevonden heeft om die slangklem onder de uitlaat en tussen een aantal kabels weg te werken zouden ze alsnog een prijs moeten geven voor de designprijs “het onmogelijke”.

De motor slaat direct aan en de slangklem doet zijn werk zodat er geen water meer is onder de motor. Slalom varen rond de ondieptes en de rode staken volgen zijn we met twee uur in de Port Bourayne. We hadden gehoopt de Bliss te treffen maar zijn waarschijnlijk naar een baai verderop gevaren. Wij besluiten om bij het plan van deze baai te blijven en zoek een ankerplek op. Het is diep in de baai en moet het anker op dertig meter diepte wegzetten. Veel ketting geven en hopen dat de Queen B vastligt want moet er niet aan denken om telkens 60 of 70 meter ketting op te takelen en dat is nog onder de norm van drie keer de diepte. De ankerwacht geeft aan dat we goed vastliggen en breng de boot tot rust. De watermaker uitschakelen, de windsnelheid, log, dieptemeter uit en de marifoon af. Rust en tijd voor een boekje.

Na een halfuur kan ik het niet laten om te gaan zwemmen en de romp schoon te maken van het taaie wier. De buitenboordmotor stel ik de slipkoppeling van de schroef. Zo blijf je altijd bezig en het houdt je van de straat. Morgen op ontdekking naar de mooie strandjes die al gespot zijn.

Donderdag, 29 juli 2021

Fare

Macron bezoekt Polynesië en langzaam sijpelt er allerlei nieuws het internet op. Frankrijk heeft spijt van de atoomproeven en biedt hiervoor zijn excuses aan. Zie het artikel onderaan het log. Dat is wat anders dan excuses aanbieden aan een niet bestaande figuur zoals Zwarte Piet.

Vanochtend boodschappen doen en bij de mediawinkel een paar afdrukken maken van documenten. Bij de marktkramen wat tomaten en in de winkel enkele kroppen sla en een fles wijn. De bedoeling is om op het strandje dat we gisteren ontdekt hebben een barbecue te houden en lekker onderuit over de Lagoon kijken, afgewisseld met snorkelen. Het komt allemaal uit en beleven een heerlijke middag tussen de scholen met vissen en het levende koraal. Koraal is een symbiose van een alg met een weinig cellig beestje zooxanthelle een soort plankton. Deze symbiose zorgt voor de opbouw van het koraal en als het koraal kleur heeft dan is het volop aan het ontwikkelen en als het koraal wit is dan ligt de opbouw stil. Weer een nieuwe lezing van het koraal. Langzaam worden de geheimen ontrafeld.

Na de barbecue gaan we op bezoek bij Tod en Jolanda en drinken een heerlijke sundowner in de kuip. Tessa vindt het geweldig om haar slaapplek te laten zien en ik moet vooral even op het bed gaan zitten om te voelen wat voor een prima slaapplaats ze heeft tussen alle knuffels en de plakplaatjes van veel dieren aan het plafond. Een lief kind en heb met haar te doen, zo alleen op de boot.

De verklaring van Macron en mijn verbazing hoe enorm de impact dit is geweest voor mens en dier.

Ik wil waarheid en transparantie’, zei Macron dinsdag met bezweet gezicht en opgeheven armen ten overstaan van Frans-Polynesische ambtenaren in de hoofdstad Papeete. Tijdens zijn eerste bezoek aan de afgelegen eilandengroep in de Stille Oceaan, die officieel bij Frankrijk hoort maar op meerdere terreinen zelfbestuur heeft, stelde Macron dat Frankrijk ‘te lang heeft gezwegen’ over de gevolgen van de atoomproeven.

Tussen 1966 en 1996 voerde Frankrijk bijna tweehonderd kernproeven uit in Frans-Polynesië. De eerste acht jaar gebeurde dat in de atmosfeer, daarna ondergronds. Meer dan 100 duizend inwoners van de eilandengroep zijn blootgesteld aan radioactieve straling. Destijds was dat vrijwel de gehele bevolking. Ook Franse militairen op de marineschepen liepen gevaar. Na de tests zijn bij veel mensen verschillende vormen van kanker aangetroffen.

Frankrijk heeft de stralingsniveaus dertig jaar lang bewust te laag voorgespiegeld, zo bleek eerder dit jaar uit een rapport van Disclose, een Frans collectief van onderzoeksjournalisten. Het onderzoek baseerde zich op documenten die het Franse leger in 2013 onder druk van belangenorganisaties heeft vrijgegeven.

Macron beloofde dinsdag alle dossiers over de uitgevoerde proeven te zullen openen, met uitzondering van de gevoeligste militaire gegevens over het Franse kernwapenarsenaal. Ook wil hij een betere compensatie voor de Frans-Polynesische slachtoffers van de atoomproeven. Tot nu toe kregen 63 inwoners van de archipel een vergoeding van de Franse overheid.

De Polynesische president, Edouard Fritsch, juichte toe dat Macron na 25 jaar van stilzwijgen nu eindelijk de waarheid op tafel wil leggen’. Maar er klonk ook kritiek. Eerder deze maand gingen duizenden mensen in Papeete de straat op om excuses van de Franse president te eisen. Die hebben ze vooralsnog niet gekregen.

‘We vragen u verantwoordelijkheid te nemen voor wat de Franse staat het Polynesische volk heeft aangedaan, en dus een verontschuldiging en concrete steun’, zei Lena Lenormand, vicepresident van een belangenorganisatie voor slachtoffers van de proeven, tijdens het bezoek tegen Macron. Volgens haar was het makkelijk praten voor de Franse president aangezien zijn termijn volgend jaar afloopt. ‘Wat gaat u nu daadwerkelijk doen?’ Macron reageerde dat hij snel met concrete plannen komt.

Desgevraagd zei Macron ook dat de kernproeven op Frans-Polynesië destijds zijn uitgevoerd omdat de eilandengroep afgelegen lag. Voor die tijd voerde Frankrijk in de jaren zestig zeventien atoomproeven uit in de Saharawoestijn van Algerije. ‘Ik denk dat het waar is dat we deze tests niet in Bretagne zouden hebben gedaan’, aldus Macron.

Woensdag, 28 juli 2021

Fare

Jacqueline wil wandelen en ik moet mee. De buitenboordmotor op de bijboot, schoenen in het vlot, het gescheiden huisvuil, de rugzak met water en de brief die gepost moet worden. Een rondje van 15 kilometer met eventueel enkele uitstapjes is het plan en ik vind het allemaal best. Een mooie wandeling is goed om de nog altijd zeurende achillespees van 8 maanden geleden uit te proberen. Van de dinghysteiger langs het water naar een pad die ons naar het postkantoor brengt en waar ik weer op de bank in de wacht ga zitten tussen alle keuvelende dames totdat het mijn beurt is. De brief voor Hong Kong moet eerst naar Parijs en van Parijs naar Hong Kong. De man vraagt of dat erg is en ik haal mijn schouders op, dat het maar moet want om de brief zwemmend naar Hong Kong te brengen is ook iets. De Facteur lacht en instrueert de lokettiste hoe je dit varkentje administratief kan oplossen.

Aan de wandel en lopen naar het vliegveld, aan de rand van het vliegveld loopt er een zandpad langs de landingsbaan om met een bocht bij de zee uit te komen. Een mooi pad met een prima indruk hoe de meeste mensen op dit eiland wonen. Kokosnoten, bananen en papaja’s zijn de vruchten die veel voorkomen en Jacqueline zou het liefst een kam bananen willen meenemen maar ik weet wie deze de komende 10 kilometer mag dragen. Geen bananen dus.

Langs de rand van de oceaan uitrusten met de prachtige krullende golven die met een doffe klap op de vulkaansteen slaat. De slakjes, kreeftjes en kleine visjes vliegen alle kanten op als ik de schoen in het ondiepe water zet.

Bijna op het eind van het zandpad komen we een muur van geformeerde stenen tegen en bedenk dat het een graftombe van de oude bevolking is wat later bevestigd wordt door de nederzetting Maeva waar de oorspronkelijke bevolking de hoofdstad heeft gehad. In de rivier liggen stenen fuiken waar de vis tegen de stroom in gedwongen wordt om de stenen te volgen waar deze in een soort van poel bij elkaar komen waar de vis gemakkelijk met een net opgehaald kan worden.

Verder met de wandeling en de temperatuur en de kilometers doen hun werk. De geplande uitstapjes worden geschrapt en het wordt vanaf nu rechtstreeks naar de boot. Huanine is een prachtig eiland met de diversiteit van oceaan, meer, rivieren, bergen, groen en de altijd vriendelijk groetende mensen. Na dertien kilometer stopt een auto en we worden gevraagd in te stappen want het is veel te warm om te lopen. We stappen dankbaar in en eten in het restaurant van de haven een vis van het meer. Het doet me denken aan de Branzino van het Iseo en het Gardameer.

In de middag bezoeken we een strandje heel in de verte tegen de voet van de berg waar we heerlijk kunnen afkoelen. Bij terugkeer op de boot worden we door Tessa aangesproken of we Nederlands spreken. Leuk maar we zien geen Nederlands schip in de buurt liggen maar wat blijkt Tessa is van een Nederlandse moeder met Amerikaanse vader. Tessa is direct thuis aan boord en springt om de haverklap als een zeemeermin in het water met hoekduiken, dolfijnslag en blijft maar doorpraten. Een heerlijk lief kind en is zo blij met wat aanspraak. Jolanda, de moeder komt voor een praatje en sluiten hiermee een prachtige bewogen dag af.

Dinsdag, 27 juli 2021

Fare

Ankeralarm begint te piepen en spring met een gevoel van "wat nu weer" uit bed. Het schip is 180 graden gedraaid en ligt met de kont 30 meter naar de wal. De dieptemeter geeft 20 meter aan en ga nog niet van het ergste uit maar blijf wel in de kuip zitten om de situatie te overzien. Dan draait de boeg van het schip dwars op de wind en dat is geen goed teken en de wind duwt de Queen B naar de wal met een krabbend anker. Start direct de motor en draai het schip tegen de wind in en geef het roer over aan Jacqueline om het anker binnen te halen.

De ankerlier draait zonder enig probleem en de klus is snel geklaard. Opnieuw een ankerplekje zoeken en vind mijn heil achter de Major Tom uit Zweden. De ketting vier ik met de hand maar gaat opeens te snel en kan deze niet goed controleren zonder mijn handen te beschadigen en gooi de rem van de ankerlier erop. Met een door merg en been gaande snok, stopt het geratel van de ketting en liggen we vast. Met de motor in zijn achteruit blijven we weer braaf aan het anker hangen. Ankeren is een risico en blijf altijd alert voor het krabben.

We blijven aan boord en willen graag de pakketboot voorbij zien komen omdat we aan de rand van de vaargeul liggen. Geen pakketboot, maar wel draaiende winden en regenbuien. Warme regen, wind vanaf het eiland drijft heel wat rotzooi van de rivieren langs de romp. De kokosnoten met rond gat zijn de coco’s aangevreten door de ratten die in de meerderheid afgevoerd worden naar zee. Je vraagt je wel eens af waarom je de rotzooi niet op de oceaan ziet drijven maar dat het altijd in de buurt van het eiland is. Zinkt het, verdund het zodat je het niet meer ziet, vergaat het extra snel? Veel vragen maar ik zie bijna geen drijvend vuil op de grote plas bij een oversteek.

De rust is niet helemaal in het lijf en spring in het water om de groene rand met zeewier van de romp af te steken. Het zit goed vast en het valt niet mee om de romp vrij te krijgen van de mee zwierende groene draden. De deining komt van zee, de ankerplek binnen en we worden door de swell flink opgetild. In het water merk je er niet zoveel van maar als de zwemtrap op klim dan zie ik de sporten wel heel snel wisselen in de hoogte. Op tijd opstappen en goed vasthouden.

In de kuip houden we de andere schepen goed in de gaten en rond 1800 uur komt de pakketboot voorbij die om 2100 al gelost is en weer langs de Queen B zijn weg vervolgt de nacht in. Wij liggen prima aan de rand van de geul en de vrachtboot heeft geen enkele last van ons.

Maandag, 26 juli 2021

Huahine, Fare

Een heerlijk diepe slaap maakt de mens rustig en kom al krabbend en geeuwend, uitrekkend en strekkend naar buiten om een ochtendduik te nemen. Dit is vakantie zullen we maar zeggen. Ontbijten in de kuip en maken het plan om internet te scoren want enkele ongeduldige accountants van mijn op laag pitje staande werkzame leven eisen een paar antwoorden, die ze zelf kunnen opzoeken in de eigen stukken. Met een ruk aan het startkoord loopt de motor van de dinghy direct en varen naar de steiger waar het al druk is.

Een man met een geel pak heeft een ding met mij gemeen. De man is een lokaal, maar spreekt net zulk slecht frans als ik, maar krijg wel door dat de Queen B op de verkeerde plek ligt en of we de boot willen verleggen. Ik beloof de man om dat met een uur te doen zodat we eerst de boodschappen kunnen verzamelen. Bij de supermarkt blijken er geen telefoonkaarten van Vini meer te zijn en verwijst me door naar het postkantoor. Bij het postkantoor is het buiten wachten en de lokale goegemeente komt daar bij elkaar. Ik moet enkele boxen weggeven als begroeting en kom al opschuivend aan de beurt. De telefoonkaarten zijn uitverkocht en keer weer terug naar het dorp voor verdere boodschappen.

Enkele vissers verkopen hun vis vanuit de koelboxen en er zijn enkele fruitkraampjes met 6 mango’s, een paar limoenen, kleine papaja’s. Er is niet veel maar wel gezellig druk.

Het duurt een beetje lang met het programma van Elon Musk om goed en goedkoop internet wereldwijd te krijgen maar het zou wel hele mooie oplossing zijn in plaats van het gedoe met kaarten. Het doet me denken aan de tijd dat telefoon op vakantie vanuit een telefooncel moest gebeuren of bij de telefoon van een bar. Van dat gedoe van verbinding zijn we af, nu nog het internet. Ik begrijp werkelijk een overheid niet want juist het internet maakt de technische en wetenschappelijke achterstand in onderwijs en op straat een stuk kleiner en je kunt je bevolking op een simpele wijze de achterstand oplossen. Gesubsidieerd vrijgeven en men redt ook de telefoonmaatschappijen van een wisse concurrentie dood.

Opnieuw ankeren en gaan een hapje eten in het restaurant. Een prima stuk Marlin op het bord en lopen naar de supermarkt. Toch nog maar eens proberen bij de multimedia winkel voor het printen van wat documenten en vraag naar een telefoonkaart. Eindelijk een kaart voor 16 Euro en start het internet weer op. Zo trots als een pauw, met ergernis naar de antwoorden voor de accountant. Met wat internetten met de bank voor een betaling, versturen van enkele getekende documenten en opzoeken van Windy blijkt de kaart leeg te zijn. 16 Euro in twee uur opgebrand. Elon Musk waar blijf je, je kansen zijn oneindig hier.

De supermarkt valt positief uit de toon en gaan morgen echt boodschappen doen.

De wind valt weg en de Queen B krijgt kans om haar eigen figuren in het gladde water te maken en zien dat wij heel anders dan de rest aan het anker draaien. De zee blijft ruisen.

Zondag, 25 juli 2021

S 16º 24’ 542  W 150º 35’ 141 – Huahine Fare

Mijn wacht zit erop om twee uur en zie nog een "te gaan" van 23 mijl en speur in de nacht of Huanine te zien is. Niets dan donker verlichte silhouetten en de golven aangelicht door de volle maan. De maan geeft een helder schijnsel op de donkere golven, de randen van de wolken worden aangelicht terwijl de wolk donker blijft, wolken partijen in de verte maar geen contour van het eiland en geef de wacht over aan de zeilmaat.

Ik val in een diepe slaap en Jacqueline ziet binnen een halfuur na de overname van de wacht het eiland uit de donkere nacht opdoemen. Het is nog een lange weg te gaan met een snelheid van 3,5 knoop bij deze wind. Het verbaast me dat de Queen B nog deze snelheid blijft houden bij de 8 tot 9 knoop wind. Bij het wakker worden zie ik de twee gedoofde vulkanen gebroederlijk naast elkaar staan gescheiden door een zogenaamde istmus. Maar ook Bora Bora en Raiathea komen in het vizier en verheug me op een soort van gemakkelijk bezeilbare archipel van gedoofde vulkanen. Raiathea is het tweede grootste eiland van Polynesië en Bora Bora het meest bekendste en toeristische eiland.

Om 5 uur gaat Jacqueline naar bed en ik installeer me in de kuip, de windvaan houdt zich keurig aan de koers en zie het licht worden, Huahine krijgt kleur en kan de bomen onderscheiden. Vliegtuigen landen en stijgen op van het vliegveld dat aan de rand van de zee ligt. Zeilschepen komen in zicht en vaar richting het eiland waar de brekers op het rif vallen. De ingang om het rif in te varen is gemakkelijk en zien een dertigtal schepen in het ankergebied. De motor slaat direct aan en zoeken een plekje uit maar bij het uitvieren van de ketting blijken we een beetje in de vaargeul te liggen. Schenk er niet te veel aandacht aan want twee schepen liggen echt in de vaarroute tussen de groene en rode boei.

In Gambier hadden we toen een Jean, Fransman, mooi rank slank en smal schip van 17 meter, tweemaster. Jean gooide bij elke ankerplek gewoon 150 meter ketting uit en dat moest het dan maar zijn. Ik denk dat we nu ook zo een piloot hebben hier want de blauwe tweemaster ligt pontificaal midden in de vaargeul. De Amiti veerboot moet slalom om de boot varen, wij liggen gelukkig uit de weg.

Rubberboot opblazen, buitenboordmotor en de eerste aarzelende stapjes op het eiland. Een mooie bar/restaurant bij de dinghy steiger en een alleraardigst bedrijvig dorp met een grote supermarkt.

Rustig zijn is het devies na een zeetocht zodat we aan boord blijven eten en vanuit de kuip de omgeving kunnen opslorpen met de verrekijker in de aanslag.

Zaterdag 24 juli 2021

S 15º 38’ 735  W 149º 23’ 706 - S 16º 24’ 542  W 150º 35’ 141

De wind neemt rond de middag af naar 6-7 knoop om later weer naar 10 knoop te gaan. Oostenwind met een zuidwest koers, mooier kun je het niet krijgen. De zon gaat onder met een wolkeloze hemel en de gouden cirkel zakt snel naar beneden en ineens verrijst uit de tegengestelde richting de romig gele volle maan. Het rood van de zon en de gouden stralen van de maan met ons als middelpunt in het geheel. Om stil van te worden en zo mooi heb ik het nog nooit gezien. Van dit fenomeen is geen foto van te maken dus zal het moeten doen met herinneren en mijmeren voor later.

De ideale wind neemt langzaam wat af en Windy gaat gelijk krijgen met haar voorspellingen. Rond twaalf uur zat ik me zorgen te maken dat we veel te vroeg aan zouden komen bij Huahine. Het zal wachten worden voor de kust om bij daglicht voorbij het rif te varen. De zorgen voor het te snel gaan worden al snel verruild met veel te weinig wind. De wind valt gelukkig niet helemaal weg maar meer als een 6 komt er niet meer uit de windmeter. De golven geven door hun onrustige patroon en de mast die niet meer gesteund wordt door een bries een slingerend en oncomfortabel gedrag. Ik word in de avond van het bed geschud en Jacqueline heeft haar slaapzaal in de kajuit op de bank, klem tussen de kussens en de tafel. Een beetje katterig maar blijft overeind en kan haar wacht draaien. Gisteren niet kunnen slapen vanwege de zogenaamde eerste dag, nu word ik uit de slaap gehouden door het slingeren van de Queen B.

In de avond komt de wind terug naar een 9 knoop en hebben weer gewoon een vaart waarbij we een ETA (Estimated Time of Arrival) hebben van rond 09.00 uur. De verminderde wind van de middag is onze wachttijd geworden die we anders hadden moeten forceren voor het eiland. Hoe mooi kan het zijn. Nog 33,3 mijl als de dag overgaat in een nieuwe dag.

Vrijdag, 23 juli 2021

Tikehau – S 15º 38’ 735  W 149º 23’ 706

De ankerlier snort en de ketting valt al ratelend in de ankerbak onder het dek. Wat is het toch mooi als alles werkt bedenk ik me totdat de ankerlier begint te kreunen en de ketting niet verder meer getild kan krijgen. Met de boel goed strak zetten en de snubber vast op de kikker zodat de ankerrol niet te zwaar belast wordt zet ik de motor even flink in zijn vooruit en vaar zoals het ware over het anker heen om deze uit te breken. We zijn los maar nu de boel nog binnen takelen. Een dikke klont met plakkerig schelpenzand vermengt met een soort van leem spoel ik het anker schoon met de slang op het voordek.

Allemaal goed geregeld, een beetje te goed geregeld want bij het starten van de motor had ik de watermaker aangezet om op deze wijze zo efficiënt mogelijk met het energiebeheer om te gaan. De witte prut valt van het anker wat ik met de waterslang afspoel en wordt gulzig ingeslikt door de ingang van de watermaker. Filters dicht en de watermaker begint raar te doen en de motor loopt warm. Probeer je snel en efficiënt te zijn word je met je goede gedrag meteen gestraft. De watermaker uitzetten en het probleem naar later verschuiven, water hebben we voor de komende dagen genoeg. Anker borgen en motoren naar de ingang van het atol.

Er liggen verschillende schepen, waaronder een grote catamaran 25 meter, voor anker bij de pas en de vraag ontstaat dan vanzelf waarom liggen deze schepen te wachten? Niet voor de pas want we stromen heel zachtjes de monding uit en zet het zeil om koers te zetten naar Huahine. Het zeilt heerlijk maar heb op de een of manier ongelooflijk de pest in en het humeur is beneden alle peil. En waarom? Mooi weer, lekker windje, bezeilbaar, alles onder controle op de boot.

De brompot onder ons knapt geleidelijk op en geniet van de voortgaand langzaam altijd maar door denderende wind die de Queen B als een treintje meezeult. Niet dat erotische van Guus Meeuwis “kedeng kedeng altijd maar door” maar gewoon het met lange logge halen door het water veroorzaakt door de dwars-swell met de windgolven in de kont.

72 mijl vanaf vanochtend 9.00 uur toen we door de pas gingen is een mooi gemiddelde en ben blij met de 10 tot 14 knopen wind in de avond met mooie zonsondergang en de maan die langzaam rond en verlichtend aan de hemel staat. De sterren flonkeren, wolken met witte regenranden zijn als eilandjes verdeelt maar staan veel te hoog om als lastig te ervaren. De Queen B is “en train” en voel me helemaal in mijn element.

Donderdag, 22 juli 2021

Tikehau

Vroeg uit de veren en varen met het bootje naar het dorp. Eerst maar op jacht voor een brood maar het brood is al om 0800 uitverkocht en normaal gesproken, volgens de verkoopster, moet je het brood in de middag om 1600 uur bestellen. Ik geef aan dat ik daar niet op wacht maar zie in de schaal enkele wortels liggen. Bij groenten en fruit niet twijfelen, kopen wat je krijgen kunt en koop twee winterwortels, 4 uien, knoflook en sinaasappels. Een paar pakken koek en vraag naar rijst. Die blijkt gisteren aangevoerd en het probleem rijst is waarschijnlijk opgelost.

Blij met de boodschappen lopen we door naar het postkantoor voor internet. Helaas alleen voor abonnementen die je op kan waarderen maar niet voor de prepaid serie die wij hebben. Dat is dan zonder internet, beetje vervelend voor het weerbericht maar verder zal het prima gaan. Vroeger hadden we niet anders, hadden we de dorpsomroeper die het nieuws gratis rond toeterde, een telefoon met draaischijf en de radio op de middengolf met ruis, telex ingehaald door fax. Allemaal weg, waar is toch de romantiek gebleven nu zitten we allemaal naar een platdoosje te kijken en zien niet meer wat er gebeurt. Het nieuws uit Afghanistan is eerder bekend, dan wat er thuis in je familie gebeurd.

Geen internet maar wel boodschappen en varen met de rubberboot terug naar de Queen B. Uitladen en Jacqueline kookt een heerlijk pastamaaltijd die voor morgen tijdens het varen naar Huanine gebruikt kan worden. Alles wijst erop dat de wind nog verder zal wegvallen en ben nu benieuwd hoe het met de voortgang zal gaan. Het is altijd wat met zeilen, de ene keer te veel wind de volgende keer te weinig.

Na de middag op verkenning langs de hagelwitte stranden van het eiland. Verschillende inhammen en doorsteken en zien de oceaan op het witte rif breken terwijl wij erachter in wonderlijk schoon water poedelen en over de stranden wandelen. Het koraalzand is hard en scherp zodat een snelle wandeling op blote voeten een beetje te veel is gevraagd voor de tere pootjes van me.

Met uitzicht op de boot , onder de schaduw van een naaldboom rusten we uit en zien nu pas hoeveel leven er in het water is. Kleine visjes spartelen in de kabbelende vloedlijn, zwartstip-haaien zwemmen zoekend, roggen wieken in het water en zwabberen over de bodem. Lange visjes zoals geepjes springen uit het water, heremietkreeftjes sjouwen zich een bult aan het veel te zware huis wat ze gekozen hebben. Genietend van het water word ik op het land aangevallen door een schare mieren en een enkele mug. Je bent nergens veilig.

Een praatje met de Italianen die gisteren naast ons geankerd hebben en varen langs de boot die verlaten voor ons ligt. Het luik is open en ligt onbeschermd voor de regen, de romp is door het lange tijd dansen in de golven zwart aangeslagen. Ze ziet er nog redelijk uit, maar het totale verval zal niet lang meer duren. Zoveel vragen, waarom verlaten en door wie, wat, waar? Het doet mijn zeilershart pijn maar durf niet aan boord te stappen om het luik te sluiten.

Einde van de middag is prima besteed aan de voorbereiding van het vertrek morgen. Bijboot oprollen, motor in de bakskist en de losse spullen opruimen.

Na het diner met prachtig uitzicht op de ondergaande zon, spoelen we ons nog snel voor de laatste keer af. Een afscheid voor onze vegetarische haaien die onder de Queen B een huis gevonden hebben. Ben benieuwd hoe lang ze met ons mee zullen zwemmen.

Airport Tikehau

Woensdag, 21 juli 2021

Tikehau

Het is altijd anders dan verwacht. De afnemende wind, die voorspelt is, blijft uit en hebben vannacht weer gratis kermis gehad. De Rodeo werd geopend rond 01.00 en de officiële opening van de attractie werd rond 0300 omgezet in een permanente Hullie Gullie. De golven bonkten lekker tegen de boeg en hielden me wakker, in de overtuiging dat Windy heeft gezegd: rond 0900 uur 16 knopen wind. Het blijft de ochtend waaien en na controle van het weerbericht die toch echt minderende wind heeft beloofd, gooien we het bootje te water en met de motor in de hand maak ik een sprong in het hevig deinende vlot. Het moet gebeuren, wil eindelijk eens aan wal. Jacqueline zit er doorheen en dat is een reden te meer, ondanks de hoge golven die gelukkig mee staan, naar de wal te varen.

Aan de kade is vannacht de pakketboot aangekomen en de tweede ligt te wachten. We varen vlak langs de boot en merk de terugkaatsende golven die de bijboot een extra schommeling geeft bij het binnenvaren van de haven, waar het ineens stil en rustig is. Op de steiger leggen we de bijboot vast. We hadden best in deze haven kunnen aanleggen, realiseer ik me.

Vanochtend hebben we besloten om naar Huanine te varen zodat de wind, die het sterkst is in juli en augustus, in deze archipel van lage eilanden, vermeden kan worden. Met dit besluit van verandering route, blijven we nog twee dagen op dezelfde plek en gaan de benen strekken en zien of er nog wat te foerageren valt.

Tikehau, valt tegen. Twee parallelle straten van betonsegmenten van 5 meter met dilatatie zijn de hoofdwegen. De verbindingswegen of de wegen langs de huizen zijn allemaal zandpaden. De maximumsnelheid op het eiland is 30 kilometer per uur. De huizen zijn armoedig en rijden weinig auto’s. Bij een restaurant met een vetklep, plastic krukjes en een tafel, eten we een prima hamburger. Het eiland is economisch afhankelijk van het luxe Pearl Resort dat veel werkgelegenheid biedt aan de lokale inwoners. Een aardige dame aan de vetklep vertelt erover en dat het in het bijzonder bezocht wordt door pasgetrouwde paartjes.

Bij het gebouw met een verwijzing Police stap ik naar binnen en het blijkt een postkantoor te zijn. Het is weer eens anders dan verwacht. Met een vriendelijke lach worden we gevraagd om morgen terug te komen voor internet want ze zijn nu gesloten en de politie zit al jaren niet meer hier.

Tussen de palmen door en langs de betonbaan wandelen naar het vliegveld. In de hal van de airport is een wachtruimte, een balie met een mevrouw en een tafel waar alle bagage op uitgestald staat. Alles zeer primitief en kan me verplaatsen in Schiphol in het jaar 1910.

De wind is in de afgelopen uren nog niet geminderd en moeten nu terug tegen de golven invaren. We bereiden ons voor door zoveel mogelijk kleren in de waterdichte zak te proppen en tokkelen de haven uit. Met een bocht langs de wal heen, tussen de bommies, varen we terug tegen de harde wind. Met een colaatje in de kuip om bij te komen valt ineens de wind weg en staat er een mooi briesje van 12 knoop en de witte golftoppen worden gewone golven met een blauw laagje. We blijven nog een nachtje en zien in de avond nog een zeilschip vlak in de buurt ankeren.

Dinsdag, 20 juli 2021

Tikenau

De dag sterft en wordt nacht. Je kunt niet spreken van een avond in deze contreien. Het licht is aan of uit iets ertussenin is maar heel even. Het maakt de dag om werkelijk actief te zijn een stuk korter. Bij het wakker worden is het om kwart voor zes donker en om tien voor zes is het licht, een beetje wennen voor een noorderling van de 50^ste breedtegraad. Toch went het wel en zeker als je voor anker ligt. Het moet volgens de voorspellingen de laatste dag zijn en er is voor vandaag weer behoorlijk wind voorspeld. Toch is het rustig weer bij de geboorte van de nieuwe dag. Denk meteen dat de heftige wind van de afgelopen dagen voorbij zal zijn. De wens is de vader van de gedachte. Bij het kijken naar de windrichting zie ik een dikke donkere wolkenmassa nar de Queen B snellen waar ineens een dikke windversnelling vooruitloopt. De wind giert door de verstaging en peil al snel een moment van wel dertig knoop. De scheidslijn tussen water en wolk is nul en het begint hevig te regenen. De zogenaamde squall die al vroeg de toon zet op deze dag want het blijft regelmatig ongeregeld waaien en minderen zodat telkens als ik in het hoofd haal om de bijboot te lanceren, dat er weer een bui opdoemt met schuimkoppen op de golven. De boot springt als een skippybal door het water en ga een paar keer kijken of de snubbers stand hebben gehouden.

Gewoon een dagje wachten dat toch al gepland is en vermaak me in de kuip met lezen, uit de kuip staren en je verwonderen over de wolkenpartijen, buien, windversnellingen, windstiltes. Vanochtend met glimlach de telefoon geopend en zie twee berichtjes van goede vrienden zodat het beantwoorden een gevoel van dichtbij geeft. De prepaid kaart van het internet begint te piepen dat er nog maar 10% op de kaart resteert.

Morgen wordt het beter is een strofe van een lied en ga ervan uit dat dit klopt, daarom is het wachten op deze laatste wachtdag gemakkelijk om te doen.

zo moet het zijn op Tikehau

Maandag, 19 juli 2021

Tikehau

Dag nummer 9. Negen dagen hobbelen over de golven die net onder een andere hoek binnenkomen dan de wind. Dit heeft te maken met de stroom die langs het eiland loopt en de golven een draai geven en omdat we op de rand van het eiland en het open water liggen. De golven hebben vrij spel terwijl de wind lekker over de lage struiken van het atol blaast. Heel weinig beschutting en typisch voor de Toamotu’s. Een atol is populair gezegd een schelpenring om een groot binnenmeer. De schelpen komen natuurlijk nooit boven het water uit, zodat de wind vrij spel houdt maar beschermd wel tegen de oceaandeining. Het is alsof je met windkracht 6 midden op het IJsselmeer ligt, 9 dagen husselen, schommelen, de Queen B die haar kont in een hekgolf plonst en de boeg snobistisch met de golven omhoog en omlaag gooit. In haar verwaandheid denkend dat die aanrollende golven nooit over haar boeg rollen. Dat klopt wel, de golven komen niet aan dek maar de dolfijnneus (boegrol) komt regelmatig plat op de golfkam te liggen.

Vanochtend werd er door de wind nog een beetje extra gas gegeven en gaat de windmeter over de 26 knoop heen en met een luide dreun slaat een snubberlijn los. De snubbers zijn twee lijnen die vastgemaakt zijn aan de ankerketting om op deze wijze de krachten te verdelen op het dek. Niet alle kracht komt op de ankerlier of boegrol. Een lijn haakt zich los van de ketting met een luide knal en zie Jacqueline een schietgebed maken. Ik loop naar voor en haak de lijn opnieuw vast en trek de boel strak. Het gaat flink te keer en zie aan het Franse buurschip wat een deining er staat. Soms zie je het zwaard van de boot om dan vervolgens net zoals wij heel diep met de boeg weg te zinken in een volgende golf. Het ziet er bij de ander heftiger uit als bij jezelf maar reken maar dat het bij ons ook zo is.

Onder deze omstandigheden gaat je lijf en gemoed in de stand-by stand. Alert blijven en meteen kunnen reageren als er iets fout gaat. Het is gelukkig tot nu toe niet nodig geweest en het Rocna anker verdient een gouden medaille want deze geeft volgens het GPS geen krimp. We blijven volgens het apparaat op exact dezelfde plek liggen als 9 dagen geleden bij aankomst.

Vanochtend gaat de telefoon dat mijn vader niet lekker is geworden maar al snel blijkt het allemaal mee te vallen en is het probleem op te lossen met een paar goede slokken water. Ik realiseer me nu wel terdege dat ik ver weg lig om snel naar huis te kunnen en dat er andere eilanden te bezoeken zijn waar in geval van nood wel snel gehandeld kan worden. Het gooit de gemaakte plannen in mijn hoofd wel een beetje om en overweeg nu duidelijk op korte termijn om naar Huanine te varen. Het vulkaaneiland met vliegverbinding en een veilige plek om de boot tijdelijk achter te laten.

Een paar kleine klussen aan boord gedaan en het boek van Lale Gül, Ik ga leven uitgelezen. Wat een krachtige vrouw, intelligent, schokkend en niets uit de weg gaand. Ik begrijp heel goed haar statement maar ook hoe haar omgeving reageert omdat die het er vol van langs krijgen.

De buurman komt kennis maken en is al drie jaar op dit eiland werkzaam als duikschoolhouder. Sinds een jaar heeft hij de buurboot en al die tijd ligt hij hier voor anker. Geeft een paar tips voor een andere ankerplek maar dat heeft geen zin meer omdat volgens Windy, morgen de wind eindelijk zal afnemen en dat we weg willen uit dit winderige gat.

Scheepsbijbel

Zondag, 18 juli 2021

Tikehau

Vanuit Tikehau niets nieuws, zou een prima titel kunnen zijn van de almaar voortdurende zelfde situatie. Je raakt gewend aan de wind want het wordt vandaag door mij niet als storend ervaren. De golven komen luid proestend goedendag zeggen en de wind laat de lijnen klapperen in de mast en toch voelt hij minder aan.

Gewone tijd wakker en start de dacht met een bakkie vloeibaar rubber(koffie) en voor de nog altijd dromende maat een bakkie thee. Ontbijten in de kuip en start na het opstarten met een beetje niks en van alles. Ruim de kast met documentatie en handleidingen op, waar ook een bijna vergeten verzamelband is van allerlei wetenswaardigheden over het zeilen en varen. Organiseer de batterijen die geladen moeten worden en zoek de kabeltjes op die bij de verschillende apparaten passen. Belangrijke uitvinding is dat de minibus in de handheld GPS past en dat deze ook als stroomkabel dient. Gemakkelijk voor in de kuip, samen met de batterypack en waardoor een bijna oneindig gebruik van de GPS in de kuip mogelijk is. Trek met de oliepomp de diesel uit de tank op zoek naar water en ben blij dat er deze keer geen druppel water zich verzameld heeft in het onderste deel van de tank. Einde probleem water in de verkeerde vuldop?

Met een folder over de Polynesische eilanden bestudeer ik de mogelijkheden. Van Tikehau naar Rangiroa, dan naar Ahe of Fakarava of verder door? Het hangt allemaal af van de wind in deze tijd van het jaar zodat het zin heeft om via Windy en de scheepsbijbel te beoordelen wanneer we kunnen vertrekken. Windy geeft woensdagmiddag als mogelijkheid aan maar kunnen ook die dag besteden voor een bezoek aan het eiland en een dag later vertrekken. De scheepsbijbel geeft toch wat andere adviezen namelijk gooi bij vertrek je oude schoenen overboord, vertrek nooit op 2 februari (Maria Lichtmis), 31-12 (Oudejaarsdag), de eerste maandag in april, de tweede maandag in augustus. Het is algemeen bekend dat juist schepen die op deze data vertrokken zijn veel meer kans hebben om met man en muis te vergaan. Dus niet doen, maar ook niet verstandig om te vertrekken op vrijdag (ongeluk) of zondag (storm). Plaats als kapitein nooit het eerst je linkervoet op de boot. Nog even doorgaan en we kunnen helemaal niet meer vertrekken. Woensdag vertrek van de ankerplek zullen we maar zeggen.

De buren zijn weer terug aan boord en er zijn wat meer gasten op de kant. Zie zowaar enkele wandelende witte stoelen op het strand van de gasten die een goed heenkomen zoeken tegen de wind. Een schildpad steekt de kop boven water en laat het water zichtbaar over zijn bruine schild rollen. De vegetarische haaien zijn terug onder de boot en springen gulzig af op de restanten van het eten. De weersvoorspelling beloofd ons nog een flinke staart met de wind want voor de komende 24 uur komt er nog 23 knoop. We hobbelen de nacht in met een goed vasthoudend anker.

Alle boeken zijn gelezen en begin aan het E-boek. De oneindige leesmap.

Mara'amu, sterke frisse wind ontstaat rond Paaseiland

Zaterdag 17 juli 2021

Tikehau

Op het strand staan enkele dagen 4 witte verlaten stoeltjes. Een man in een rood hemd staat het strand te vegen. Het huis wat verderop heeft een veranda met 6 rode lantaarns die een flikkerend licht geven zodat ik ervan uitga dat het kaarsen zijn. Gisteren toen we op dit strand een landing maakten zagen we een soort van simpele hotelaccommodatie met kleine huisjes onder de bomen vlak aan het strand. Romantisch en gezellig maar dan moeten er wel mensen zijn die de gezelligheid compleet maken. Is het de Corona die de toeristen weghouden of zijn het juist de lokale bewoners die angstig zijn en daarom de toeristen afweren? 

Vannacht begon het weer lekker door te waaien en Jacqueline verliet de sponde om haar heil weer op te zoeken in het midden van het schip. De wind went, maar de stortbui die met de wind meekomt vannacht, went niet. De voeten regenen nat en ik sprint het bed uit om de luiken te sluiten. Jacqueline wordt hier niet wakker van.

Er komen verschillende buien over en de temperatuur daalt merkbaar. Jacqueline vangt de regen op, om de was te kunnen doen. In de ochtend neemt de wind verder toe en kijken op de klok naar een 22 knoop wind. Het blijft maar waaien en horen van het fenomeen Mara’amu. Zijn wij gelukvogels dat we dat ook mogen meemaken.

De Mara’amu is een periode van veel wind voorkomend in de maanden juli en augustus. Deze wind kan oplopen tot een 30 knoop maar daar hebben we nog geen last van, dat kan nog komen. Je wordt een beetje cynisch en kan merken aan de lichaamstaal van Jacqueline dat ze het een beetje heeft gehad. Het vertrek wordt uitgesteld van zondag naar maandag, van maandag naar dinsdag en nu is het al woensdag. Een ding is zeker het houdt een keer op met blazen, na de wind komt de zonneschijn, of zoiets.

Vandaag moe geworden van een boek dat het alleen maar over wandelen gaat en doe verder niet zoveel. Haal het gekraak van de draden uit de mast en meet de uitsparing van de bakskist op wat de mogelijkheden zijn voor een nieuwe generator. Er zijn niet zoveel mogelijkheden vanwege de beperkte ruimte, een oplossing is een gedeelte van de achterkajuit op te offeren voor het beest. We hebben bijna geen logés zodat het jammer van de onbenutte ruimte is.

Uitgebreid eten en kijken over het water met de bewolking. De witte kammen blijven eindeloos naar ons toerollen en de kont van de Queen B zakt regelmatig met een diepe zucht in een golfdal. Kedoeng en tilt haar reet weer uit het water. Ik krijg last van obstinaat taalgebruik bij dit oneindige wachten op. Geduld is een schone zaak.

de wind vandaag op Windy

Vrijdag, 16 juli 2021

Tikehau

Gewenning aan het slingeren en de witte schuimkoppen die soms briesend voorbij het schip rollen. Het roer heeft een beetje speling en staat de hele dag te klapperen, het aangehangen roer van de stuurautomaat tikt regelmatig tegen de trap, de trap komt soms los van de boot en geeft een tik, enkele lijnen geven bij een extra slinger een tik tegen de mast, de elektriciteitsdraden in de mast klepperen, de snubbers op de ankerketting kreunen, de golven die een beetje schuin op de kop slaan geven een doffe dreun. Dit zijn de geluiden die de hele dag om ons heen zijn en die je niet meer hoort. Je mist ze pas als ze er niet meer zijn. Je merkt ineens op dat de wind afneemt of dat de golven wat minder gretig aan de romp likken.

Vannacht is Jacqueline weer het bed uit gegaan omdat de doffe klappen op de romp en de deining van de voorpunt te veel voor haar waren en zocht de gedempte veilige kajuit op. Ik zet me extra schrap op het matras en slaap redelijk. Vanochtend zelfs het eerste eruit en zet een bakkie thee voor de scheepsmaat.

Een check op Windy de weersvoorspeller geeft aan dat er weinig is veranderd en ga ervan uit dat het pas dinsdag wordt dat het minder wordt met de wind. Gewoon wachten en geduld hebben, het is niet anders. We liggen stevig achter het anker ondanks dat het niet comfortabel te noemen is.

Een beetje klungelen door de bijboot lucht bij te blazen, watermaker filters wisselen, onder de motor het verzamelde stof van 9 maanden schoonmaken, batterijen laden, koers bekijken en eventueel nieuwe opties tegen het licht houden.

Na het koken nemen de golven wat af en gooi direct het vlot in het water, de motor erop en we varen naar de wal. Eindelijk na een week even de benen strekken op de wal. Jammer dat we direct op privé-eigendom staan en dat het niet uitnodigt om verder het land op te gaan. De motor pruttelt en voel me niet helemaal zeker zodat we al snel teruggaan naar de Queen B. Bij de terugreis is al snel duidelijk waarom we aan boord zijn gebleven met deze golven want ondanks dat de wind iets is gaan liggen worden we tegen de golven in, met terug varen behoorlijk nat. Hoge, korte golfslag met een krul geeft bij weinig vaart toch nog heel wat spatwater. Het uitje breekt een beetje de alledaagsheid en ben blij met de afleiding. Aan boord is het een kopje koffie, zonsondergang en zien de buren met het kleine bootje terugkomen naar hun schip.

Sail and dive in Polynesie met catamaran

Donderdag, 15 juli 2021

Tikehau

Wachten in vrijheid of wachten op vrijheid, een woordspeling maar geeft wel aan hoe ik me nu voel. De dagen rijgen aan elkaar met het gevoel van niets doen en wachten op. Een winderige dag met hoge windgolven die opgebouwd worden in de weidsheid van het atol. We liggen dan wel in goede ankergrond maar het blijft lagerwal. Het schip stuitert flink en de boeg duikt flink de golven in, beteugelt door de ankerketting. De snubbers kraken bij de kikkers maar houden het schip netjes in bedwang en zorgen voor een behoorlijke ontlasting van de ankerlier.

Vannacht schudt de boot zodanig dat ik bij het opstaan 5200 stappen heb gedaan, gemeten door mijn horloge. Op deze manier kom ik vanzelf aan de mezelf beloofde 10.000 stappen per dag om me in conditie te houden. De zon brandt stevig op de huid en vind toch tijd om de bijboot op te blazen maar de hoge golven dagen niet uit om het platform te water te laten. De buitenboordmotor op de hekstoel vastzetten zodat alles klaar staat om met de bijboot naar de wal te gaan als de wind wat gaat liggen.

Een grote catamaran komt vanuit het atol onder een klein zeil naar ons ankergebied en ankert om wat gasten naar de wal te brengen. Een uurtje rondhangen en de boot vertrekt weer met zwaar gereefd grootzeil. Ik volg het schip lang om te zien waar deze blijft maar door de afstand verlies ik de boot uit het oog en weet niet waar hij gebleven is. De buurman komt om 1400 uur uit de kuip en kruipt met nogal wat kunst en vliegwerk in de bijboot om een paar uur later een vriendin aan boord te brengen. De hond staat smachtend aan dek te kwispelen en kijkt hoe het stel uit het vervaarlijk dansende bootje aan boord terug komt.

Boek 1001 nacht van Kader Abdolah uitgelezen en stap over op een ander boek. 1001 Nacht bestaat uit een bloemlezing van een 10-tal verhalen die erg veel op elkaar lijken en een prima verwijzing naar het slavernij verleden en het “vrouwonvriendelijke gewoon vinden” van de Islam. Het wordt allemaal nog eens verheerlijkt door de schrijver. Boek voor in de boekenkast maar nooit meer aanraken.

In de middag koken met de simpele dingen die voorhanden zijn en kom tot een kippensoep uit een pakje, paté op toost, zalm met rijst en wortels. Koffie met een koekje na. Brood is inmiddels op, groenten moeten versneld gegeten worden want de temperatuur met vochtigheid doen de wortels, uien en kool niet goed. Gelukkig hebben we genoeg voorraad in de bakskist en is het bezoek aan de supermarkt nog niet nodig. Toch zou een lekker knapperig broodje of wat frisse groenten welkom zijn.

Woensdag, 14 juli 2021

Tikehau

De wind blijft uit dezelfde hoek komen en er zit niets anders op dan wachten. Windkracht 6 is behoorlijk veel wind om tussen de bommies in een atol je weg te zoeken. Geduld is een schone zaak en schakel me in de stand-by modus. Het is de eerste keer in mijn zeilers carrière dat ik zolang op beter weer moet wachten. De golven zorgen voor een heel onrustige ochtend en moet me soms in de kajuit even vasthouden om een zwieper te compenseren. Na het ontbijt loop ik over het dek en fatsoeneer enkele lijnen. Probeer de lijn van de kotterfok wat soepeler te laten lopen over de blokken omdat het nogal wat kracht kost om de kotterfok uit te rollen. De genuaschoot uit de knoop en maak de bulletalie klaar. Niet dat we die op korte termijn nodig hebben maar dan is het maar gebeurd.

Het schudden van de boot zorgt voor zoveel beweging in de drinkwater tank dat telkens de standpijp verstopt raakt met steentjes. Maak een paar keer de pijp los en verwijder het grit maar later zet ik de standpijp wat hoger zodat het water van een hoogte opgezogen wordt.

Na het dekwerk houd ik me bezig om de scheepspapieren uit te zoeken en op te ruimen. Vervolgens de administratie voor de bank uitzoeken en versturen. Zo kom je de ochtend door. In de middag wat zwemmen, luieren, lezen en de wal in de gaten houden op enige activiteit. Er gebeurt weinig en vind het een uitgestorven tam zootje. Het resort verderop in de atol moet wel iets bijzonders zijn en is gebouwd met huisjes op palen en lange witte stranden. Een prima plek voor een huwelijksreis. **** Hotel Pearl Resort en een watertaxi die de hele dag met gasten af en aan vaart. Een vliegtuig per dag zorgt voor de verversing van de bruidspaartjes.

Fisher Panda

Dinsdag, 13 juli 2021

Tikehau

Het vorig log sluit ik af met “Wat een feest”. Twee uur ongeremd en ongestoord werkt de generator. Ik sta fluitend op, in danspas naar het paneeltje van de generator en maak de vinger vochtig om de knop in te drukken, om nogmaals een stroomstoot van twee uur te beleven. Het blijft bij wat ratelen en kuchen maar veel leven zit er niet meer in.

Met frisse tegenzin de klep open en begin weer eens aan de eindeloze reparatie. Klepdeksel losmaken en zie aan de klepstoter dat deze strak de inlaatklep indrukt. Beter niet om te beschrijven wat ik allemaal gedaan heb, maar de conclusie is dat één van de nokjes onder in de motor, die de klepstoter omhoog moet drukken, dat niet meer doet. Dat wordt de motor demonteren en dan maar zien of het te repareren is.

Als je in de zijkolom van dit weblog bij het veld zoeken “generator” in durft te drukken dan weet ik dat de piekstroom van het datacenter in de Wieringermeer, tot ongekende hoogte stijgt om alle stukjes die ik over de verschillende reparaties heb geschreven, te leveren. Begrijp nu ook de naam Fisher Panda. Een Panda doet het ook maar 1 keer per jaar zo ook de mijne.

Zelfbenoemd tot generator-oloog gooi ik de handdoek in de ring met dit monster en ga op zoek naar een nieuwe. Vervelend is dat deze dan weer uit Nieuw-Zeeland moet komen, wat weer wachttijd gaat opleveren. Door de corona is er tijd genoeg om daarop te wachten. Stuur een mailtje weg voor een offerte en voel me bevrijd.

Geen zorgen meer of de generator start ,wel of niet. Einde aan het eeuwige gesleutel diep onder in de bakskist. Jacqueline beziet het van een andere kant en zegt dat het een onderdeel van mijn varen was, je gevoel van inventiviteit werd geprikkeld, je deed er ervaring op hoe een motor werkte, je wist hoe je de elektra kon besturen, je struinde in Panama alle werkplaatsen af.

Tja, nu moet ik het kreng dankbaar zijn voor de wijze levenslessen. Ik roep “Wat een feest”.

Mijn vader zal de opmerking plaatsen dat het niet zo slim was om de generator op de dertiende van de maand te starten.

De wind heeft er zin in vandaag en zorgt voor een flinke deining die de Queen B onrustig maakt. Het is slingerend lopen aan boord en begin aan wat andere klussen zoals een nieuw dieselfilter voor de motor, watermaken, koken, bijboot uit de achter-cabine halen, opruimen en inruimen.

Weinig spannende dag en het wordt wachten op beter weer om de reis te vervolgen.

ankerwacht

Maandag, 12 juli 2021

Tikehau

Een bijzondere verjaardag voor Jacqueline. Verwaaid achter anker kunnen we niet van boord en zal ze haar jaarfeest op de paar vierkante meter moeten vieren. Bij het ontbijt staan we even stil bij het heuglijk feit en overhandig haar het cadeau wat ik in Papeete als voorbereiding heb gekocht.

In de loop van de middag organiseer ik een barbecue in de kuip met de Cobb op het achterdek en genieten van een verdiend glaasje witte wijn. Verjaardag- en ankerborrel. Feest op de Queen B met almaar toesnellende golven en harde wind. Ondanks dat het rif de open zee tegen houdt blijft de wind het water opstuwen en laat de ankerketting soms flink kreunen. Vannacht ging de voorkant van het schip zodanig tekeer dat Jacqueline naar het midden van het schip de nacht heeft doorgebracht. Ik ben breed uit in bed gaan liggen en voor de zekerheid ankerwacht gehouden door elke twee uur te zien of we opgeschoven zijn. Achteraf onnodig want de Queen B ligt vast.

Boekje lezen, wat zwemmen, dutje doen en naar het weerbericht Windy kijken of er niet een weergat ontstaat om naar Rangiroa op te schuiven. De generator laat zich van zijn beste zijde zien en viert de verjaardag door ongestoord 2 uur te draaien. Wat een feest.

Zondag, 11 juli 2021

Tikehau

De beste slaap is na een reis en ook deze keer val ik in diepe slaap en wordt rond kwart voor zeven uitgerust wakker. De ankerwacht op het gps-apparaat geeft aan dat we goed vastliggen. Ontspannen ontbijten, koffieleuten, de omgeving vast leggen met Bossche Camera. De Bossche Camera is de manier van rondkijken al dan niet vanuit een bovenraam om als een nieuwsgierige alles op te slaan en eventueel de bijzonderheden te kunnen gebruiken als roddel aan de eventuele passanten. Mijn BC staat volop te snorren maar krijgt weinig kans. Er lopen maar weinig mensen op het strand, de taxiboten van het hotel varen wel op en neer maar de mensen zitten verstopt achter een zonnezeil. De twee schepen naast ons liggen verlaten, de Atlas is weer eens van het anker geslagen.

De golven die over de drempel van het atol slaan zorgen voor hoge golfslag en laat de boeg van het schip flink in de golven drukken. Met een klap herken ik, dat als een gebroken snubber. Toch niet weer? Denk terug aan Paaseiland en de nacht op de Gambier. Na controle blijkt de moerbout uit de harp losgedraaid en uitgebroken te zijn. In het onderdelen bakje vind ik een passende moerbout en breng de snubber in orde.

De ankerlier heeft last van een gecorrodeerd contactje en is snel gerepareerd. De watertank verzamelt ketelsteen en dat wordt door de pomp opgezogen, die zichzelf hierdoor verstopt. Tot drie keer toe haal ik de boel uit elkaar en door de standpijp wat te verhogen krijg ik het euvel onder de knie. Het handpompje als zekerheid om water te tappen zonder elektra, demonteren om met kunst en vliegwerk, met de doos met rubberringetjes van Ronald uit de Albino, een passende oplossing te maken. Werkt ook weer.

Aftappen van de water-olieafscheider en schrik van de hoeveelheid water dat resteert. Schoonmaken en ontluchten. De dieseltank die vol is kan ik pas openen als het schip wat rustiger achter het anker ligt.

Vroeg in de middag uitgebreid koken en zo vliegt een dag snel aan je voorbij. Een ware rustdag. De Atlas gaat anker op en gaat zijn geluk elders zoeken. Na een skinny dip achter een hevig dansende Queen B gaan we de nacht in met een klein helder sikkeltje van de nieuwe maan die in de gaten wordt gehouden door Venus.

Tikehau

Zaterdag, 10 juli 2021

S 15º 35’ 16 W 148º 30’ 97 – Tikehau

De kuip is mijn domein en lig in slaap en waak houding. Om de 15 minuten trilt het horloge me wakker en kijk over de rand van de buiskap of er tegenliggers zijn. Er is niets, of toch, golven die aanrollen en die maar blijven komen, eindeloos.

Golven met een kuif, golven met windrimpels, vlakke golven, rollende licht brekende golven. Gelukkig geen hoge rollers en realiseer me dat de 22 tot 23 knopen niet eens extreem zijn. Oncomfortabel om bij de windrichting en golfrichting koers hoog aan de wind te varen. Jacqueline vindt het maar niets en krijg een paar keer de gedachte om terug naar Papeete te varen. Dit is geen optie want ik weet dat er hoge swell vanuit het zuiden komt en die zou ik dan mogelijkerwijs tegen komen. Schrik voor het onbekende, want maak me wel een beetje zorgen om met 23 knopen tegenwind de pass van Tikehau binnen te varen. Deze moet ik tegen de wind invaren terwijl er een groot binnenmeer in het atol is waar het uitstromend water voor vreemde effecten zou kunnen zorgen. Niet zeuren doorgaan is een lijfspreuk van me en zet de gedachten van terug varen al snel van me af.

De wind neemt toe naar 23 knoop, de Queen B met zijn zeilvoering kan het gemakkelijk aan. Het is onrustig aan boord, logisch maar ook dat went. De windpanelen klepperen als idioten en werp een lijn van de ene kant naar de andere kant over de kap en trek de windpanelen met bimini vast. Dat zijn twee vliegen in een klap.

De ochtend begint bewolkt maar de zon ruimt al snel de vochtige lucht op.

Rond 0600 uur komt Tikehau in zicht en zie een catamaran op motor naar hetzelfde doel varen als wij. Dichter onder de kust nemen de golven af en varen met een windje van 15 knoop naar de ingang van het atol. Precies om half elf tijdens het uitgerekende hoogwater varen we gemakkelijk het atol binnen.

De Atlas, catamaran, vraagt of wij voor willen varen wat ik een vreemde vraag vind. Meerdere keren meegemaakt dat de collega schippers onzekerder zijn dan ik. En ik voel me al zo onzeker.

Jacqueline zorgt met assistentie van de gps voor een vlekkeloze binnenkomst en varen op de motor het atol binnen. Gelukkig is de vaarrichting naar de hoofdstad van 400 inwoners met vliegveld betond en zoeken een plaatsje op uit de wind. Vlak voor de stad is geen optie omdat deze pal in de wind ligt en vind een plek bij twee andere schepen die voor het strand van een pension liggen. Ze blijken onbemand te zijn. Het anker valt het zand en liggen al snel muurvast achter de ketting. Merk nog wel even dat de ankerlier het niet doet maar dat wordt een reparatie voor morgen.

Kopje koffie in de kuip, een dutje doen want er is in de laatste 50 uur maar 1 uur geslapen. Trots op de Queen B dat ze het zo goed heeft gedaan, krijg ik steeds meer waardering voor de bouwers van het schip. De Atlas zien we twee keer van anker driften en de heren hebben het er maar druk mee.

White squall

Vrijdag, 9 juli 2021

S 17º 00’ 352 W 149º 17’ 54 - S 15º 35’ 16 W 148º 30’ 97

Na middernacht neemt de wind wat af en het schip gedraagt zich wat rustiger. Jacqueline probeert de taken weer op te nemen en geeft me de kans een uurtje te slapen. Plots neemt de wind toe en er komt een tropische bui over de kuip heen en loopt de windmeter flink op. Een white squall is een heftige bui. Het warme oppervlak van het water warmt de lucht in de nacht nog eens op en er ontstaan door deze vochtige warme lucht wolken. Donkere zwarte wolken met of zonder witte randen. De White squall is er een met witte randen en daar zit heel veel regen in. De bui gaat gepaard met een versnelling van wind tot aan 30 knoop in ons geval, dan valt de regen met bakken uit de lucht, dan even een windstilte met veranderlijke wind om langzaam de draad van heersende winden op te pakken.

De wind neemt langzaamaan toe en loopt op naar een 20 knoop pal oost zodat er maar 60 graden overblijft om richting doel te varen. Tikehau ligt op 30 graden koers zodat de 60 graden tussen koers en windrichting gebruikt moet worden om de windhoek van de boot (40 graden) en de drift van de beukende golven. Dit betekent eigenlijk dat we scherp aan de wind varen en dat de zee volle bak met ons aan het spelen is in plaats van dat we ontspannen een zeetochtje doen.

De golven plenzen over het dek, de witte kammen breken op de golf, de zee zucht, gorgelt, sist en lacht ons uit. Neptunus moet in de buurt zijn want de Queen B krijgt ondanks de dreigingen gewoon ruim vaart en kan zich op het doel blijven richten. De AIS meldt tweemaal een schip, een zeilschip van 14 meter ons tegengesteld passerend en een vrachtschip voor ons, dwars weglopend. De squalls komen nu af en aan en ik tel er 7, dat is uitzonderlijk en ben blij dat het geen extreme buien zijn. Maximale wind van 30 knoop. Eens was ik in Florida en stond in het atrium van een hotel waar een squall door de tuin heen raasde. De bomen lagen geknakt in de tuin en je kon niet door de regen meer naar buiten kijken.

Rond 2200 uur reef ik de genua en vaar nu verder met de kotterfok en gereefd grootzeil. Ondanks het verminderde zeil blijft de Queen B 4,5 knoop lopen richting doel. De windvaan heeft er zin in, ze vliegt op en neer en doet met aangehangen roer de koers van het schip ondanks de wisselvallige winden en golven prachtig op koers houden.

In de kuip probeer ik zoveel mogelijk te rusten omdat ik weet dat er nog een zware nacht en dag aan komt.

Tahiti by night

Donderdag, 8 juli 2021

Papeete – S 17º 00’ 352 W 149º 17’ 540

Eindelijk los, de haven uitvarend naar het bassin om het zeil te hijsen, een vleug wind doet het schip overhellen en Jacqueline vraagt me: Gaan we dit echt doen? Ja, dit gaan we doen, op naar Tikehau, here we come.

Vanochtend weer opnieuw boodschappen doen want het houdt niet op met verzamelen. Vers brood en een paar sappige groenten in een rugzak en lopen naar de vini-winkel voor een frisse lading internet. Dan het laatste middagmaal in de lunchroom Patachou. Water tanken en deze keer tappen in het goede gat, diesel in de tank en de rest van de kannen zeevast op het dek, windvaan gemonteerd, de laatste weerberichten. Wind 16 tot max 18 knoop uit oost ruimend naar zuidoost, dat beloofd een mooie tocht te worden. Hoog aan de wind maar later wat ruimer. Het is 177 mijl en reken uit dat de reis 42 uur gaat duren om rond hoogwater van half elf bij de Pass te komen.

Dan draaien we om drie uur de haveningang uit en zie twee grote tegenliggers de haven invaren en maak een ontwijk procedure door terug het bassin in te gaan en de twee grote jongens voor te laten. Buiten de haven zet ik de genua bij en moet scherp aan de wind varen, richting van de bestemming maar dat komt door de berg van Tahiti. Buiten de invloed van het vulkaaneiland gaan we hoog aan de wind richting doel. De windvaan geactiveerd en rust in de tent. Van rust valt niet erg te spreken want er staat een behoorlijk windje met bij behorende zeegang. Gelukkig geen noemenswaardige swell. Jacqueline zoekt haar slaapplek op voor een schoonheidsslaapje en ik geniet vanuit de kuip van een fenomenale zonsondergang. Een grote vuurbal zakt in zee zonder afgeschermd te worden door wolken of nevel. Tahiti steekt de lampen aan en blijft lang zichtbaar. In de kuip voel ik me helemaal thuis en heb niet het idee dat het weer een jaar geleden is dat de Queen B onder zeil is. Het schip gedraagt zich rustig en eet wat macaroni.

De wind neemt wat af naar een 12 knoop maar tegen de nacht loopt het weer naar een 18 knoop. Een flink rif erin want schuin tegen de golven hoog aan de wind is niet de fijnste koers om te varen. Er komt water over het dek en af en toe wordt de romp door een golf helemaal stilgelegd om vervolgens weer te versnellen.

Trois Cascades

Woensdag 7 juli 2021

Papeete

Naar het vliegveld om dollars te wisselen, het kantooris nu wel open maar blijkt de wissel heel onvoordelig uit te pakken. Een marge van 10 procent is wel erg stevig. Dat ga ik niet weer doen. Dan naar de winkel voor de laatste boodschappen zoals fruit en vlees. Rijst is er nog steeds niet. Door de Corona regels in Nieuw-Zeeland is de aanvoer van rijst geblokkeerd en staan er 450 containers te wachten op de kade. Alle schappen voor rijst in de supermarkten staan al 14 dagen leeg en de Chinese restaurants komen in de problemen omdat er geen basis voor hun maaltijden zijn. Babi Pangang met quinoa zou misschien een optie zijn. In de Polynesische restaurants krijg je geen rijst maar couscous of quinoa. We kopen daarom maar extra pasta en wat aardappels om toch wat koolhydraten bij de maaltijd te hebben.

De portie worden verdeeld in zakjes voor twee en verdwijnen in de diepvries ondertussen ga ik met de auto nog even op jacht naar een koolstoffilter en een stootwil. Eén van de willen heeft een storm niet overleefd tijdens onze afwezigheid en hangt als een plat theezakje langs de romp. Stootwil geen probleem wel het filter of je mag een complete filterinstallatie kopen waar een wisselbare filter in zit. Te veel van het goede. Dan maar 100 liter diesel tanken en een 5 liter benzine. De havenmeester ziet me sjouwen en raad me aan om een parkeerkaart te halen zodat je wat meer tijd hebt en dichterbij met de auto staat.

Sjouw me een breuk aan de boodschappen en ben blij dat ik de zware dieselkannen, van wat dichterbij kan aanvoeren. De voorbereidingen zijn gedaan en stel Jacqueline voor, om op het strand van Point Venus te lunchen. We zijn niet de enige en het is leuk om de lokale families te zien barbecueën, voetballen en vooral de allerkleinsten onder ons plat te knuffelen. Wat wordt er met een klein kind gesjouwd, bijna doodgeknuffeld valt het kind vaak pardoes in slaap.

Een boterham in het zwarte lavazand met uitzicht op onze aankomstplek een jaar geleden op Tahiti. We kwamen hier toen moe, aangeblazen door harde wind van een 35 knoop ankeren in de baai om de nacht door te brengen en hierna pas Papeete binnen te varen.

Van de lunchplek een tochtje naar de noordkant van het eiland en bezoeken de drie watervallen de z.g. Trois Cascades. We zien er één, maar dat is een mooie waterval. Zestig meter hoog valt het water naar beneden in een waterpoel en vandaar sijpelt het water via beekjes verder naar beneden. Het ruist en klatert, wit brekend en splijtend water, om weer te komen tot gewoon water.

Om drie uur breken we op en rijden nog een stukje langs de bergweg om van hieruit weer terug naar Papeete te rijden. Bij een pompstation word ik geholpen door een man uit Gambier en hebben een leuk gesprek. Bij het terugbrengen van de auto worden we allervriendelijkst begroet met een juich en zwaai door de poetsjongens, de serieuze hulp met kleurpotlood loopt deze keer om de auto en constateert geen grote schade zodat ik van de man met kuif de borg terugkrijg. Het is alsof je de auto van een familie hebt geleend. We lopen met de rugzak naar de Trois Brasseurs voor een hapje en drankje.

Morgen vertrekken we en zijn er klaar voor.

Watergardens wandeling

Dinsdag, 6 juli 2021

Papeete

Hijgend zweet producerend gaat de tocht naar boven. Een wandeling rond een vallei waar het pad netjes is aangelegd met een soort van natuurlijke trap en een touw. Ik begrijp niet zo goed de functie van het touw maar zie het dan maar als verzorging. Na de beklimming van rond 150 meter gaat de klimpartij over op een pad tussen de dennenbomen. De voeten zakken weg in een naald pakket en krijgen uitzicht over de baai, de overkant van het schiereiland van Tahiti. Leuke wandeling en bij de afdaling komt het touw goed van pas want dan heb je wat extra steun als de afdaling wat steil en glibberig blijkt.

Vanochtend staat de auto niet klaar want helaas heeft de auto wat remproblemen en zijn ze aan het repareren in de garage. Zo klaar volgens de snelle jongen en in de wachtkamer die hiervoor speciaal is ingericht inclusief de leesmap. Dit is aan de entourage te zien niet de eerste keer. De televisie wordt opgestart en spreken elkaar nu uitgebreid en het blijkt een bijzonder aardige vent te zijn. Erg enthousiast over Amsterdam.

Na een kwartier staat de auto klaar en zie een netjes uitziende witte Dacia. De hulp loopt met een lijstje langs de auto om de beschadigingen op te schrijven maar houdt daar na een tijdje mee op want in plaats van een witte auto op het schadeformulier is het een blauwe streepjes auto geworden. Krasje hier, deukje daar, putje, sterretje in de raam, bekleding vuil, hemel beschadigd. Ben blij met de uitgebreide survey want ik had dat allemaal niet kunnen uitleggen bij terugkomst. De auto heeft 40000 km op de teller maar aan het gebruik te zien is deze wel drie keer de wereld rond geweest.

Autorijden op Tahiti gaat geordend maar is ontstellend druk. Wat een hoeveelheid auto’s zijn er, en beoordeel het land als behoorlijk welvarend. De huizen zijn redelijk, de wegen prima met een paar snelwegen van Papeete naar het vliegveld en Point Venus.

Op het vliegveld willen we enkele dollars wisselen maar dat gaat helaas niet. Bij de Carrefour in de buurt van Taravao, in de hal zit een Pizza winkeltje met een uitgebreid menu. Ik bestel een broodje kip maar dat hebben ze niet, alleen een hamburger of een stuk pizza. Het wordt een vet klef broodje vlees met dikke saus en een slablaadje. In de winkel kopen we water in flessen van 5 liter, cola zero, alcoholvrij bier, bier en nog wat spullen bestemd voor wat langer verblijf aan boord.

In de avond een boterham in de kuip en daarna een kop koffie in de bar. We besluiten over te gaan tot de aanvraag van de AON, een toestemming om te gaan cruisen door Polynesië. Een nieuwe regel die ontstaan is door de corona. De overheid wil graag zien waar hun gasten blijven. Via internet vragen we de toestemming aan bij de havenmeester en de gendarmerie. Weer een bureaucratische maatregel die niet meer zal verdwijnen na corona perikelen. Overheidsregels ontstaan beetje bij beetje en door deze nooit meer op te schonen ontstaat de bureaucratie. De aanvraag moet naar de havenmeester, port control en de gendarmerie. Alle drie moeten ze hun ei leggen.

Teruglopend over de steiger spreken we de eigenaar van de Wandrin Star die bemanning zoekt om over te steken naar Fiji. Ik vraag hem hoe hij Fiji geregeld heeft, maar geeft geen duidelijk antwoord op de vraag ook als ik hem vraag wat het allemaal gekost heeft. Voor Nieuw-Zeeland heeft hij wel toestemming. Op de vraag of hij een kostenlijst heeft van 50000 NZ$ antwoord hij dat de lijst die hij ingediend heeft de restwaarde van het schip ver overstijgt. Toch wordt het geen Nieuw-Zeeland omdat de captain Hendrik bang is voor de stormen die daar zo vaak voorkomen. Fiji wordt het, alleen weet hij nog niet wanneer. De uitgebreide bemanning zit het allemaal vanuit een luie kampeerstoel op het achterdek te volgen. Wandrin Star is een boot voor een dromer, een sympathieke steiger-ligger op de beste plek van de haven. Klaar om de zeeverhalen van anderen aan te horen en vervolgens tegen zijn gasten zeggen, Zie je nu wel dat het de beste beslissing was om hier te blijven!

Ankergebied Taina

Maandag 5 juli 2021

Papeete

Er zijn van die dagen dat alles anders loopt dan verwacht, zoals vandaag. Plan A is een auto huren en gaan met wandelschoenen en tas, met eerste levensbehoeften, op pad om een auto te scoren. Internet is de vraagbaak en komen uit bij een autoverhuurbedrijf niet te ver van de boot. Bij aankomst zien we al enkele mensen wachten bij het gesloten kantoor. Een bordje hangt aan het raam dat vermeld bij afwezigheid even wachten, we zijn er zo. Het begrip “even wachten” is een rekbaar begrip want na een kwartier is even wachten te lang voor mij. Naar het volgende verhuurbedrijf waar een rasechte snelle handige autoverkoper type een verhuurbedrijf is begonnen. Een geblondeerde kuif met opgeschoren zijkanten, snelle kleding en dikke spierballen met enkele tatoeages. Mijn eerste verholen reactie is Oppassen met deze knul. Maar na een praatje is hij wat toegankelijker en zegt voor vandaag geen auto’s meer te hebben. Morgen wel.

Bij Avis hebben ze wel direct een auto maar voor 250 euro 2 dagen is me wat te gewild en sla dit over. Reserveer de auto bij de snelle meneer voor morgen.

Plan B is met de bus naar de Carrefour in Taina. Bij het busstation moeten we een een halfuur wachten plus een kwartier omdat de buschauffeur zijn middagmaaltijd uit laat lopen. Veel mensen hebben zich verzameld en het valt niet mee een plaats te bemachtigen in de bus. Achterstevoren rijden we mee en zien alles net 1 seconde later dan de mensen die naar voor kijken.

Bij de Carrefour uitstappen en winkelen op het gemak door de grote winkel. Jacqueline wil graag een spuitwater apparaat hebben en zoekt deze al sinds Panama tevergeefs maar hier staan er genoeg. Met een druk op een knop van gewoon water naar een spaatje rood.

In de hal zit een restaurant waar we een prima broodje eten. Druk, lang wachten maar met hardwerkende bediening. Op deze manier krijg je nog sympathie tijdens het wachten. Aan de overkant van de snelweg stopt de bus voor Papeete en rijden terug dezelfde kant opkijkend als de heenweg, dus nu naar de goede richting.

De luxe schepen zijn allebei vertrokken zodat het een wijds uitzicht vanuit de kuip. Nu is de man met de hamer op de viermaster het directe uitzicht. In de Retro een kop koffie en hebben zo een dag met veel wachturen.

Chao mein, traditioneel Tahitiaans

Zondag 4 juli 2021

Papeete

Praatje met de nieuwe buurman en doe een beetje van alles en niets. Op de buik de bilgeruimte in om het logwieltje gangbaar te maken. Een dikke prut van koraal en modder houdt het paddeltje tegen om vrijelijk zijn omwentelingen te kunnen tellen. Vervolgens de achterstag losmaken om een verse Nederlandse vlag op te hangen.

Krijg klachten dat de snijplanken weggegooid moeten worden omdat deze zijn vies zijn. Dit trek ik op mijn fatsoen en begin te schuren en te schaven om de mes snedes uit de plank weg te schaven, dikke krullen plastic rollen van de plank. Een hele klus want die planken zijn harder dan verwacht en moet mijn best doen om het plastic weg te wrijven. Een beetje dof, maar schoon, geef ik de snijplanken terug.

Op de steiger douche ik me uitgebreid en trek schone klederen aan voor de borrel "op" het café en tijdens het terugwandelen zien we een verzameling foodtrucks. Vooral Chinezen, die met een truck en een hoop potten en pannen staan te koken en bakken. Formicatafeltjes met eenvoudige stoelen zijn het buiten-restaurant. Chao Mein is het lokale gerecht met als basis de Chinese keuken maar inmiddels een lokale specialiteit. Gebakken noedels met kip en garnalen gegarneerd met verschillende groentes. Voor 12 euro een bord waar niet overheen is te zien.

Blue Lanes voor Fiji, Coronamaatregels

Zaterdag 3 juli 2021

Papeete

De corona maatregelen van de omliggende landen worden steeds stringenter en het bezoeken van die landen lijkt alleen maar moeilijker te worden. Fiji werkt met blue lanes, aangegeven routes, en er moet gebruik gemaakt worden van een agent. 14 Dagen quarantaine maar gelukkig met aftrek van de dagen op zee. 10 dagen varen zorgen ervoor dat je bij aankomst 4 dagen aan boord moet blijven.

Tonga blijft op slot, Nieuw-Zeeland weert af door een klussenlijst van 50.000 NZ$ te vragen, Australië blijft gesloten. Ik ben nu helemaal overtuigd om in dit gebied te blijven voor de komende tijd.

Begeef me weer aan de klussenlijst en start de generator. Deze slaat direct aan en loopt prima. Laat deze volgende keer wel wat langer lopen. Bij de Drie Brasseurs voetbal kijken en kook een uitgebreide lunch.

Na het eten trek ik er nog een laatste restje water uit de tank en start opnieuw de motor. De waterfilter laat schone diesel zien en dat stelt gerust.

zo dus

Vrijdag 2 juli 2021

Papeete

Jacqueline heeft bepaald dat ik er niet netjes bij loop en dat al mijn broeken verschoten zijn. Schoenen zijn ook afgekeurd zodat ook deze aangeschaft moeten worden. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het met voorbedachten rade kleding gaan kopen. Een beetje onwillig maar Jacqueline weet hoe ze haar pappenheimer moet behandelen door uitgebreid voor zichzelf te kijken en net die winkel in te lopen die toevallig ook nog herenspullen heeft. Omdat ik toch moet wachten kijk ik alvast voor mezelf en kom op deze wijze toch aan mijn spullen. Meteen maar drie korte broeken en op weg naar de boot de laatste winkel een paar brave boot cq gympen waar je mee voor de dag kan komen. Aangekleed als een Polynesische Amerikaan, korte broek met bloemetjes shirt en schoenen zonder sokken met pet, loop ik nog net niet met een fototoestel op de buik door de straat.

Met de tassen vol en bankrekening geplunderd, voetbal kijken en kan tijdens het matige spel bijkomen van de schrik. Ik moet bekennen dat ik op de Queen B er als een schooier uitzie.

Terug aan boord pak ik de buitenboordmotor aan. Weet dat het koelwaterkanaal bijna dicht zat zodat ik eerst een grote teil met water op kade zet en probeer de motor te starten. Natuurlijk zit er geen leven meer in na een jaar en begin maar meteen alles los te maken om carburateur en bougie te reinigen. De carburateur zit vol olie en weet niet waar dat vandaan komt want de motor heeft toch rechtop in de bakskist gestaan. De brandstof verstuiver met wat dieselolie schoonborstelen, bougie schuren en wissel de staartstuk olie. De olie van het carter is gitzwart en zeker toe aan vervanging. Met 1 ruk aan het koord loopt de motor direct. Met enige tegenzin begint ook de koeling te lopen en laat de motor zichzelf goed spoelen in het zoete water.

Van de weeromstuit staat de man van de viermaster weer aan de mast te meppen met een hamer en er worden twee mannen de mast in gehesen. Mag ik toch eigenlijk niet mopperen met die paar klussen op de Queen B, in plaats van een cruise-zeilschip met 4 masten. Een cruise zeilschip is vragen om nooit meer op te houden met briefjes van 500 euro uit te geven aan een project dat nooit meer afkomt.

Dytan

Donderdag 1 juli 2021

Papeete

Tegenover de Queen B ligt de Dytan. Een luxe jacht waar behoorlijke activiteit aan dek is waar te nemen. Een glazen tussenwand wordt door 1 man meer dan twee uur gepoetst en opnieuw gepoetst, net zolang zemen dat er geen glas meer tussen staat. Er is enige mate van opwinding aan boord want alles wordt getest. Zo ook de elektrische sub-boards en de sub-boards elektrisch met een foil eronder. De man erop heeft een helm nodig omdat het erg hard gaat. Bijzonder speelgoed.

De bijboot, de tender, de uitschuifbare loopplank, hekwerk rond het achterschip. De radars staan stand-by te draaien en de verlichting in de kapiteinsruimte is aan. Er wordt duidelijk gewacht en verwacht wordt om direct te vertrekken als de baas komt. Opeens is er op de kade een oude taxi waar een echtpaar uitstapt en over de beschermde loopplank naar binnen loopt. Het personeel begint het hekwerk te verwijderen, er staan mensen met helmen op de kade, de pilotboot komt aanvaren. Ik maak me op om deze kermis helemaal te volgen totdat alles plots veranderd.

Ik denk, maar dat is mijn voorstelling, dat mevrouw vandaag nog geen zin heeft in de zee en eerst in bad wil. Meneer strubbelt wat tegen zoals "weet je wel wat dat kost om die mensen weg te sturen?" Een keer lief kijken en meneer zegt tegen zijn purser: we blijven nog een nachtje.

De radars worden stilgezet, het lampje in de stuurhut gaat uit, het overtollig personeel wordt de kant opgestuurd en de boot komt weer tot rust. Op het achterdek zie ik dwars door het schone raam enkele mensen rondlopen. Het schip Dytan is 73,51 meter lang, topsnelheid 14 knoop, 12 gasten, 19 personeelsleden, 2 diesels MTU met een bruto tonnage van 1642 ton onder de Kaaiman vlag.

In tegenstelling tot de eigenaar van de Dytan ga ik zelf maar boodschappen doen en vervolgens de klussen oppakken zoals het water uit de dieseltank pompen. Een 70 liter water met een handpompje eruit trekken totdat er diesel meekomt. Een troebel mengsel in een waterkan laten bezinken en het water uit de kan halen. Een prettige bijkomstigheid is dat het drab en zwarte sliertjes op het water drijven zodat mijn conclusie is, dat met het aftappen ook de viezigheid mee uit de tank getrokken wordt. Een uurtje wachten en opnieuw water uit de verdieping van de tankbodem trekken. Dit doe ik een 5-tal keer net zo lang dat er geen water meekomt en laat nu de tank rusten. Ondertussen de diesel waterafscheider schoonmaken.

Met deze winterse (het is hier wintertijd) temperaturen van 30 graden Celsius ben ik al snel doorwater nat en lijk een oude vent die in zijn broek heeft gedaan, al het lichaamsvocht parelt van het goddelijke lijf naar mijn korte broek en hoopt zich daarop. De watermaker een uurtje laten spoelen en tap heerlijk schoon lekker water op met een zoutgehalte van 220. Blijkt dat normaal drinkwater 400 scoort en dat je pas een probleem hebt boven de 800. Met andere woorden 220 is een prachtige score en betitel het drinkwater als een Spa Reine, de Queen B waardig.

Op de viermaster aan de overkant naast de Dytan begint een monteur weer hevig met een moker tegen de mast te slaan en vraag me af hoe dit mogelijk is want 9 maanden geleden heeft men 14 dagen dag en nacht aan de masten gewerkt. Deze man staat beneden te meppen tegen de mast en het geluid komt vertraagd maar knetterend hard de haven in.

De boeggolven van de veerboten en supply schepen zorgen voor een versterkte swell in de haven en wij slingeren vervaarlijk, tegengehouden door de lijnen die jammeren van de krachten die vrijkomen. De masten zwaaien gelukkig langs elkaar maar ben toch even benauwd zo ook de Duitse eigenaar van het buurschip. Deze swell in de haven is wel een minpuntje want elke ochtend om tien over zes gaat de Queen B aan de rock and roll en smijt hierbij alles wat losligt door de hut en de kastjes die niet op slot staan klepperen als castagnetten. Binnenkort toch maar eens klagen. Overigens hebben we vandaag besloten om donderdag definitief te vertrekken naar Tikehau.

Dromen van strand op Tikehau

Woensdag 30 juni 2021

Papeete

Vroeg uit bed want dan is het meestal rustig met de wind. We hijsen samen de Genua en fatsoeneer de verschillende geleide punten. Het is weer een zeilschip. Ik maak het dek in orde en kunnen ontbijten. Het is nu al stikbenauwd en zweten als een os aan de ontbijttafel. Wandeling maken door de stad maar eerst het vuil naar de bak.

Ik heb een levendige voorstelling van een uitgebreide vismarkt maar dat valt hier behoorlijk tegen. De visvrouwen zitten, ongeïnteresseerd richting klanten, met de buurvrouwen te wauwelen en beheren elk een 5-tal pakketjes voor ingepakte tonijn. Dat is de hele onderneming en mis de uitgebreide visuitstalling die in andere plaatsen te zien zijn. Na de wandeling langs de Retro(restaurant koffiebar) om voetbal te kijken, zitten alleen in het café en de tafels en de vloeren moeten nog schoongemaakt worden. Met bijzondere vriendelijkheid worden we voorzien van koffie en het schoonmaakfeest gaat opnieuw door.

Tijdens de eerste helft komen er meer gasten en ook voetbal kijkers. Na de match terug naar de boot waar de Frans/Nederlandse Atlantic vertrekt naar Moorea. De schipper heeft een tip voor ons om de elektriciteit paal van hen te gebruiken want deze telt niet af. Tja, we zijn Hollanders en ik kan er niets aan doen dat ik gebruik maak van het hogere saldo van de vertrekkers.

In de kuip is het tropisch warm en heb weinig puf in uitgebreide activiteiten zodat ik de almanak en de kaart bekijk. Ik zie dat Rangiroa halve windse koers ligt vanaf Papeete en dat is interessant. Jacqueline wordt weer geconfronteerd met een ander plan en trekt bij wijze van spreken nu alweer haar wandelschoenen uit want er zou gewandeld worden op Moorea. Nu ze de kaart goed bestudeert komt ze tot dezelfde conclusie en vooral de kans van scherp aan de wind te moeten varen ziet ze de betere mogelijkheden van Tikehau.

Kaartsysteem activeren en de route uitzetten komen we op een 177 mijl en de weersvoorspellingen geven een 12 tot 16 knoop aan. Ik krijg meteen energie en begin van alles te lezen over deze bestemming. Tikehau heeft een gemakkelijke pass (ingang van het atol), een klein dorp, en een ankergebied. Weinig beschutting voor de directe wind en er is niet zoveel te beleven.

Jacqueline is de kombuis aan het poetsen en gooit verschillende overjarige zaken weg. Tijdens het schoonmaken wordt weer het aloude euvel van het lekken van de gasbun geconstateerd. De gasfles eruit, de kitspuit opnieuw op de slang zetten en met de vingers de kit verspreiden. Heerlijk om naar je witte wijsvinger te kijken en de omgeving afspeuren waar je deze aan schoon kan maken. Toch maar naar binnen voor een stukje papier en afwasmiddel om de kitvinger om te toveren in een wijsvinger.

Gasfles overhevelen van de grote naar de kleine. Wat voor mij vroeger als gevaarlijk en spannend was, is een nu een koud kunstje geworden. De grote fles vastmaken op de kop aan de giek, een slang van de grote fles naar de kleine fles. Liefst de grote fles in de zon en de kleine fles koelen met een natte lap. Niet dat de kraan warmte geeft maar om warm en koude te creëren daar gaat het gas makkelijker door stromen. Gasfles terug naar de bakskist en de kleinere fles naar de gasbun. Allemaal zwaar verboden door de gasleveranciers en de havenautoriteiten zijn ook niet zo blij. Maar ik heb wel weer een heerlijk warm bakkie koffie.

Dinsdag 29 juni 2021

Papeete

Heerlijk geslapen en sta fris als een hoentje op. Schijnbaar geen jetlag en voel me actief om aan de slag te gaan. Zeilen onder de tafel weghalen om deze in de mast te hangen. Het waait behoorlijk zodat het alleen bij de kotterfok blijft en wacht maar even met de genua. Ik loop over het dek en zie aan het opschrift van de vuldop diesel staan. Het brein slaat op tilt, de grijze cellen raken overspannen, de indicatoren van dementie slaan op oranje, ik heb gisteren water in de diesel dop getapt! Dit is nu typisch een jetlag black-out “het onbewust gewoon dom doen”. Elk woord van het laatste zinnetje staat op de juiste plaats als je de woorden apart leest. Consternatie is een moment en besluit het aftappen van het water naar morgen uit te stellen zodat het water van de diesel kan scheiden.

Het wordt een wandeling naar de supermarkt, boodschappen doen en merk dat het een feestdag is. Alle winkels zijn gesloten en zelfs de Retro is dicht zodat de stad zondagser lijkt dan zondag. Gilles vertelt ons dat het Fête de l ’Autonomie is, en dat wordt met allerlei ceremonien protocollaire gevierd en daarna is het festival de Tahiti Ti’a waar de lokale Tahitianen zich verbroederen met de Fransen. De Fransen betalen per jaar een flinke som ter ondersteuning maar hebben het met hun kernproeven in dit gebied er ook naar gemaakt. De gevolgen zijn nu nog steeds merkbaar. De muziek is leuk maar blijkt een constante dreun met onvertaalbare klanken zonder enig ritme verschil. De kinderen vinden het prachtig en spelen gewoon voor de bands hun spel. Mijn blik wordt gevangen door een 8-jarig jongetje die zijn broer van 4 het skatebord machtig wil maken.

Bij de Drie Brasseurs die vandaag wel open is, worden we al herkend en kijken naar de herhaling van het voetbal.

Maandag 28 juni 2021

Parijs – Tahiti Papeete

Verlangen naar je bed, moe in de bovenbenen, tranende ogen en een dof gevoel op de wangen zijn het resultaat van de onverantwoorde lange reis. Wij hebben geluk met de drie plaatsen maar de mensen die veroordeeld zijn tot hun zetel moeten maar hopen op een goede afloop voor hun bloedvaten. Tijdens de reis wordt er gevraagd om zo weinig mogelijk te lopen vanwege de verspreiding van de Covid. Word je niet ziek van de Covid maar krijg je wel een trombosebeen.

Het vliegtuig draait een rondje om het eiland om vervolgens de landing in te zetten. Ik krijg een letterlijk een rondleiding in de lucht en herken het eiland. Met een zachte plof landen we op het vliegveld en moeten onze beurt afwachten om geordend uit het vliegtuig te stappen. Een jonge vent kan zich niet inhouden en probeert slim en behendig enkele plaatsen op te schuiven maar wordt ter hoogte van de keuken resoluut teruggestuurd naar zijn plaats.

De aankomsthal verwelkomt ons met een dweilorkest Polynesische muziek waarna we in een testlocatie komen. Dit gaat snel maar ze hebben hier wel uitgepakt. 6 rijen papiercontrole en 12 cabines waar wij twee stokken in de neus cadeau krijgen. Behoedzaam wordt mijn snottebel in een buisje gestopt en krijg een eindtijd om de hal uit te gaan. Douanecontrole, gezondheidsverklaring, PCR test tonen en op naar de laatste etappe de bagageband. De tas is al naast de band gezet want deze zal ondertussen meer kilometers op de band hebben afgelegd dan wij in de lucht.

De deur opent zich vanzelf en staan in de drukke aankomsthal om half vier in de ochtend. Taxichauffeur staat met een bordje klaar om ons op te vangen. De man zegt dat zijn vrouw nog snel een ritje tussendoor heeft genomen en wij kunnen daar wel een drie kwartier op wachten. Ergernis ontstaat als je moe bent, ik ben moe dus ik erger me. De man heeft een snelheid van reageren en praten als een demente schildpad en kijkt me zeer indringend te lang aan om met een sullig antwoord te komen. Zijn vrouw komt met veel excuses aanrijden en snatert al de tijd door. Ik begrijp de man nu wat beter, maar toch.

Gilles, de bootoppasser heeft alles perfect geregeld. De sleutel op zijn plaats, de kaart om het hek te openen, dek geschrobd, de romp met een duiker schoon gemaakt. We vallen als twee zombies neer op het bed en verwonderen ons over de prima staat van de Queen B. Opgeruimd, schoon en een heel lief briefje van Linde van de Zouterik als dank voor haar verblijf op de boot.

Veel rust krijg ik niet want om 09.00 klopt Gilles heel voorzichtig op het dek om ons welkom te heten. Aardige vent en de beste bootoppasser ooit. Elke week foto’s via de app en een beschrijving.

We blijven maar op want er moeten een aantal dingen geregeld worden zoals melden bij de havenmeester. Bij navraag waar het nieuwe kantoor van de havenmeester is, worden we naar het oude kantoor verwezen waar we bij aankomst terug gestuurd worden naar het nieuwe kantoor. Goed voor de kilometers en de scorelijst op je sporthorloge maar niet voor het humeur.

De havenmeester is aardig, behulpzaam en laat ons zijn nieuwe domein zien, de nieuwe douches waarvan er nog maar 1 werkt, de deur die klemt, de toegangskaart die weigert. Het wordt allemaal weggelachen of opgelost door Monsieur Ken. Ia Orana (goede dag) komt ons zingend op straat tegemoet maar ook bij Ken als lijfspreuk.

Snel wat drinkwater tanken want de drinkwaterpomp doet vreemd. Er gaat niet zoveel water in de tank en de pomp blijft vreemd doen. Karwei voor later!

In de avond kijken we voetbal bij de Trois Brasseurs en eten aan de achterzijde van een disco. Als de ober de deur uit de keuken opengooit om onze borden te serveren, gaat dat met een oorverdovend lawaai gepaard. I can get no van de Rolling Stones dendert door de ruimte en een flinke portie Techno. Een zware lange dag.

Paris Orly

Zondag, 27 juni 2021

Vlijmen – Parijs

Vermoeid omdat alles nog even gedaan moet worden. Daar heb je negen maanden de tijd voor gehad en nu zijn er nog zaken die zijn blijven liggen en die nog even moeten. Het moet maar, want als je wacht om eerst de todo lijst volledig af te werken kom je nooit meer weg. Reizen is loslaten en afscheid nemen, een kunst en je merkt uiteindelijk dat je tijdens het ontdekken van de wereld toch nog zaken kunt afwerken of je laat het gewoon op zijn beloop en je ziet later wel.

Met de auto naar het station in ’s-Hertogenbosch en met de trein naar Breda, Breda naar Rotterdam. Met de TGV naar Parijs dit is allemaal in sneltrein vaart geschreven maar de reis is ook zo. Totdat we uitstappen op het perron van Gare du Nord waar de Gendarmes een corona controle uitvoeren. We schuifelen in dikke rijen naar de bureaucraten waar de dubbele vaccinatie en de PCR-test goed genoeg bevonden wordt om in Frankrijk te komen. Nu met de taxi richting Orly waar de donkere taxichauffeur zichzelf erg graag hoort praten en verschrikkelijke lol heeft om zijn eigen verhalen. Ik kan er weinig van maken maar hij vertelt wel dat hij regelmatig door de gendarmes wordt gecontroleerd wordt om zijn kleur. Alhoewel het minder wordt omdat hij grijs wordt. Zijn lach is aanstekelijk maar ook hinderlijk en zit de rit echt uit.

Op Orly komen we in een rij om de koffer te droppen en schuiven snel een uurtje weg in het meanderende hekwerk. Het is zo’n Efteling verstopping. Het lijkt mee te vallen maar je moet twee kilometer aanschuiven om hemelsbreed 10 meter te overbruggen. Documenten overleggen zoals dubbele vaccinatiebewijs, PCR test, 2 tickets, paspoort, Etis, gezondheidsverklaring, Eta Canada, enquête, bonnetje van de koffer en krijg in het vliegtuig nog eens twee formulieren. Het gaat vanzelf als je goed voorbereid bent maar ojee als je het niet voor elkaar hebt.

Met een houten kont van het wachten gaan we op de stoel zitten van het vliegtuig om 22 uur op dezelfde stoel te mogen verblijven. We hebben relatief geluk want we mogen met zijn tweeën op drie stoelen. Dat geeft al een hoop gemak meer en kan je de benen makkelijker strekken. Bij het openschuiven van de verduistering zie ik een geweldig mooi uitzicht over de bergtoppen van Canada. We zijn bijna op de helft.

Woensdag, 23 juni 2021

Eem

9 Maanden geleden ben ik terug uit Polynesië gekomen om de corona ontwikkelingen af te wachten, dat zou immers niet zo heel lang meer duren was de verwachting. Nu negen maanden verder, gelukkig niet ziek geweest met corona en gevaccineerd kunnen we terug naar de Queen B. De terugreis is afgelopen week geboekt en zijn nu druk bezig om alle voorbereidingen te treffen. De verzorging van de AlbinO is een onderdeel van deze actie en gaan met Leanne de boot zomer-klaarmaken. Leanne wil graag meehelpen want dan krijgt ze misschien het zeebenen gevoel om de boot een keer mee te nemen. Je moet toch alles weten te liggen en een vorm behendigheid aanleren. Daarom eerst het educatieve tochtje over de Eem, de motor lekker warmdraaien richting de kade achter de veerpont van de Eem en eten een boterham.

Met het lied heen en weer in het achterhoofd gaan we “weer” naar Eembrugge. Zachtjes maar gestaag glijden met ondersteuning van het zeil over het gladde en langzaam stromende water. Nu langzaam stromend maar 1916 heeft de hoge waterstand flink huisgehouden hier op de Eem en was dit een extra aanzet geweest om Ir Lely zijn plan van de afsluitdijk te laten uitvoeren. Interessant te lezen in het boek Biografie van de Zuiderzee van Arie Kok.

De vogels schreeuwen ons een goede reis toe en ik zal ze gaan missen want het project AlbinO is een leerzaam en een prima tijdbesteding in deze vreemde corona tijd geweest.

Leanne neemt het roer en laveert de boot als een echte schipperse door de brug en vaart de haven in rechtstreeks naar de box. Goed vastleggen, stootwillen buiten, sprayhood eraf, grootzeil van de giek af en Jacqueline ruimt het los en vaste in de kajuit op. Ik verzorg de motor en loop de bakskisten na. Voorzie de motor van het azijnzuur om de kalk los te weken. Klaar en tot over drie maanden.

Enkhuizen naviduct

Zondag 13 juni 2021

Enkhuizen – Eembrugge

Vandaag weinig wind en besluit om nog vroeger te gaan varen. Om 0700 uur uit de box en varen op de motor naar de sluis. De sluismeester heeft er zin in want we krijgen voor twee kolken groen licht maar we hoeven er maar één. De wind laat ons in de steek en probeer het nog wel maar het schiet niet op. Motor aan en genieten van het spiegelende water en het zonnetje. We zijn niet de enige die het aan de motor overlaten. Een zeiljachtje van 8 meter met een buitenboordmotor van 150 pk komt ons tegemoet. Een speedboot met een mast is een beeld wat niet past in mijn systeem zodat ik de ogen uitkijk. De boot gaan bijna in plané met een monsterlijke boeg en hekgolf veronachtzaamt deze boot alle wetten van de rompsnelheid. Heren constructeurs het klopt niet wat jullie allemaal uitrekenen want ik heb gezien dat het ook anders kan!

Varen langs het Paard van Marken, zien in de verte pampus, Amsterdam en steken schuin over naar ton 13 om zo in te draaien naar de Hollandse brug. Bij de schelp roepen we de Beagle van zoon en broer Luc op. Hij blijkt alleen te zijn en komt met een gelijke snelheid langszij varen. Beetje bijpraten en wat later gaat er bij hem gas erop want de snelheid van een zeilschip is niet te doen voor het motorschip van Luc.

Na de Dode Hond steken we naar de 1,50 meter betonning over door de waterplanten. De schroef draait een paar planten om zich heen en de AlbinO komt niet sneller meer vooruit dan een kleine knoop zodat ik Koen de opdracht geef de boot net uit de vaargeul te leggen en spring het water in om met een hoekduik de planten van de schroef te scheuren. Klus geslaagd en varen weer met de normale snelheid de Eem op.

De brug is gesloten van half vijf tot half zes zodat na contact met Jacqueline, die ons komt ophalen, gezegd wordt dat ze even moet wachten. Ook deze brugwachter heeft er zin in omdat om kwart voor vijf bij verrassing de brug opengaat. Snel gebruik maken en Jacqueline vangt ons op aan de kade. Een bijzonder geslaagd weekje, gezellig en vertrouwd beloven we elkaar dit nog eens te doen, en de paling blijken we vergeten te hebben zodat ik in de avond nog een extra leuk aandenken over houd.

Zaterdag 12 juni 2021

Terschelling – Enkhuizen

Windvoorspelling is Noordwest 5 en dat wordt mooi zeilweer. Vroeg uit de veren en rond halfacht gaan de lijntjes los. Trek de AlbinO achteruit en draai met een sierlijke bocht in de smalle ruimte tussen de dubbeldik aangelegd schepen. Koen neemt het roer over en varen de haven van Terschelling uit om in de betonningslijn het zeil erbij te zetten. Al vlug liggen we op een oor en zeilen aan de wind. Bij de ton richting hoofdvaarwater komt nog snel een veerboot uit de ferryhaven en geeft ons bar weinig ruimte zodat ik de boot vlak langs de betonde geul houdt. Met flinke hekgolven duwt de veerboot ons mee in het kielzog en varen al snel een dikke 5 knoop. Vanuit de betonde aanloopgeul Terschelling naar breder vaarwater waar we de wind op de kop krijgen om de vaargeul van Harlingen in te varen. Even geen Inschot, geen risico lopen gewoon mijlen maken met deze wind. Met het zeil strak op de grootschoot en de fok strak aangetrokken zet ik de motor bij om hoogte te houden en krijgen een dikke puist stroom tegen. Rond negen uur varen we om de ton heen en varen nu met de wind en stroom mee naar Harlingen. AlbinO ligt te snorren in het water en lopen een dikke 7 tot 8 knoop wat mij een tevreden gevoel geeft. Rond 11 uur bij de kardinaal voor de haveningang van Harlingen stuurboord uit en met een gijp het zeil aan bakboord en de genua met losse teugels geeft de AlbinO vleugels. Om 14 uur in de sluis Kornwerd waar al een aantal schepen liggen te wachten op een sluis. Het duurt wel even want er zijn werkzaamheden aan de sluis zodat we vast aan de meerpalen gaan liggen om de sluis lampen in de gaten te houden. Na een kwartier gaan het sein op groen-rood en varen we samen als een dikke worst van schepen door de twee draaibruggen de sluis in.

Direct uit de sluis weer het zeil omhoog met een genua. Het begint harder te waaien maar weet dat de wind ruim van achter komt zodat het geen probleem zal zijn. Het waait wat harder dan verwacht en halen dan op de GPS een snelheid van 9,9 knoop zonder enige stroom zodat het een moment van “yes” wordt. Ik zie mezelf terug in de avonturen die ik beleefd heb met vriend Yvon die ook alleen maar yes kon roepen toen zijn 10 meter Tournesol 12 knoop haalde. Het liep bijna verkeerd af, want de Tournesol sloeg tijdens de nachtelijke storm plat tegen het water en Yvon brak 3 ribben. Ik kwam met de schrik vrij en dacht dat het schip een rol zou maken. Gelukkig allemaal goed afgelopen maar het blijven schrikmomenten.

Vlak voor Enkhuizen een draai naar de geul en weten een plek te bemachtigen in de Compagnie jachthaven. Wandelingetje en eten bij een Indiaas restaurant een heerlijke curry in een totaal leeg restaurant want de mensen zitten nog steeds in de afhaalmodus. Veel witte plastic zakken met Aziatische heerlijkheden met een bijzonder vriendelijke lach erbij cadeau.

Een wandeling door de stad en halen een bos paling voor de lunch morgen op de boot. Op de boot drinken we een borrel en praten met de verschillende buren. Het is een herinnering aan het zeilersleven van vroegere jaren in Nederland en hoe anders gaat het met de communicatie van de zee of oceaanzeilers.

Brandaris

Vrijdag 11 juni 2021

Fietstocht op Terschelling

Zeilend reizen is reizen met een doel. Minstens een uitstapje en misschien iets van de cultuur opsnuiven. De invulling van het uitstapje is een fietstocht over het eiland. Koen heeft goede herinneringen van het fietsen op een Waddeneiland want hij heeft op driejarige leeftijd al een fiets gehuurd bij Jan van Vlieland. Trots als een pauw reed hij met een fiets met zijwieltjes over de met schelpen verharde fietspaden. Zijn fietske had ook het volgnummer 001. Hoe anders is dit na 27 jaar, nu sleurt hij zijn vader over de winderige paden en moet ik af en toe flink op de pedalen gaan staan om de heuvels te beklimmen. Koen houdt braaf in voor zijn Pa en ik ben trots over zijn bezorgdheid voor mij. Eerst gaat de tocht langs de zuidzijde naar oostelijke richting met de wind mee. Verre uitzichten over het wad en de vogels maken flinke ruzie als weer eens een mossel losgetrokken wordt van de stenen. De scholekster dwingt me hem te volgen door zijn schelle geluid. Mijn gehoorapparaat is er duidelijk niet op berekend en zorgt eerder voor een tetterend geluid dan een vorm van vogel-communicatie.

Op een 3 kilometer van het eind draait het fietspad weg van de oostpunt en rijden nu noord naar de hoge duinen. We hopen op een heerlijk kop koffie bij een strandtent maar is bij aankomst niet open zodat deze twee pedaleurs hun weg moeten vervolgen. In de “stad” Hoorn drinken we op een soort veranda een kop koffie. Het is het begin van de beëindiging van de lockdown en je merkt de onwennigheid bij caféhouder en de gasten. Nu van Hoorn naar Midsland en rijden naar een strandtent waar we een tafel vinden vlak bij de ingang. Het is druk en al snel vormt zich een wachtende file van strandgasten die een hapje willen eten zodat we ons gelukkig prijzen met de plek die we hebben. Een grote salade met een glaasje wijn zorgt ervoor dat den kuiten weer tot rust komen. Bij het beklimmen van het zadel merk ik dat het toch wel heel lang geleden is dat ik gefietst heb want het zachte velletje op de billen doen van zich spreken. Weer jaagt Koen het tempo omhoog en ga over het stuur hangen om hem bij te houden. Terug op Terschelling West rijden we langs de terminal van de veerdienst en waan me op Schiphol maar dan de buitenversie. Koffers staan slordig geparkeerd op straat en de stoep. Mensen lopen door elkaar, wandelende rugtassen, jongelui die over hun bagage hangen, auto’s met bagagebak laden koffers en zie aan de andere kant het laden van de veerboot met de vermoeide reizigers die hebben gefietst, gewindsurft, gezopen, gegeten, gewandeld et cetera.

We brengen de fiets terug en koen probeert een restaurant te vinden maar krijgt overal de vol melding. Dan maar op de bonnefooi en vinden een prima plekje vlak bij de Brandaris.

Tot waarschouwinge aller seevarende die God behoede

De Brandaris is de bekendste en oudste nog bestaande vuurtoren van Nederland. De toren is 53, 7 meter hoog en dateert uit 1594.

Vermoedelijk werd de toren vernoemd naar een nabijgelegen dorpje dat destijds Sint Brandarius heette. In de veertiende eeuw werden op Terschelling herkenningspunten aangelegd voor de scheepvaart waarbij de stad Kampen grote belangen had aangezien de vloot van de Hanzestad Terschelling op haar route had liggen. In 1323 sloot Kampen een overeenkomst met Terschelling voor de bouw van een voerhuis en een kenmerk. Sporen van deze toren zijn nooit teruggevonden. Ook is bekend dat de toren van de Brandariuskerk enkele eeuwen dienstdeed als baken voor de scheepvaart. In de nacht brandde op deze toren een vuur. Toen deze toren in zee verdween bij een storm werd besloten de huidige toren te bouwen.

De Brandaris is eigenlijk geen vuurtoren. Op de toren kon geen vuur gestookt worden omdat er een houten overkapping stond en maakte men gebruik met kaarsen en spiegels. Dat werkte niet zo best zodat de toren met het licht gedoofd werd en als dagbaken dienstdeed. ’s Nachts werden in de duinen vuurbakens aangestoken zodat de scheepvaart toch een oriëntatiepunt had. Brandaris werd ook als gevangenis en kerktoren gebruikt. Multifunctionele toren.

In 1920 ontwikkelde Philips een sterke gloeilamp met een doorsnede van dertig centimeter die een zicht gaf van 19 mijl in de nacht

Plat op het wad

Donderdag 10 juni 2021

Stavoren – Terschelling

 Met een zachte landing tegen de vlakke bodem van het Inschot op de Waddenzee lopen we vast. Vast valt gelukkig mee want met het starten van de motor en vol gas schuiven bonkend over de plaat. Met schaamrood op de kaken van de arrogantie “ik weet het allemaal wel” blijkt dat behoorlijk tegen te vallen. Veronderstelling was dat het met hoogwater Kornwerd de uitstroom van het water uit de Waddenzee hoog genoeg zou zijn om over de plaat te kunnen varen. Maar we zijn een uur na hoogwater uit de sluis gekomen en de drang om te zeilen zorgde ervoor dat we drie uur na hoogwater over het wantij van 40 cm moeten. Dat lukt dus niet en hebben geluk dat we het gered hebben anders was het een uurtje of 4 tot 5 wachten op opkomend water. Koen leert nu wat wantij varen is en zal de fout die ik maak waarschijnlijk nooit meer maken.

Vanochtend om 0800 uur vetrekken uit Stavoren en kunnen direct het zeil zetten om richting noord naar de sluis te varen. De wind neemt gestaag wat af en om de sluis te halen start ik de motor om op tijd te kunnen zijn. Dit is het begin van de fout die later gemaakt wordt. Het zeilen gaat prettig, de boot ligt lekker op een oor en zien veel schepen richting sluis varen. Daarom is het druk in de kolk en moeten wat langer wachten dan normaal omdat het binnenvaren van de verschillende jachten niet helemaal smetteloos gaat. Een motorschip is nogal bang uitgevallen en durft geen vaart te maken zodat uiteindelijk de boot stuurloos tussen de deuren blijft hangen. Beetje vooruit, klappie achteruit en kom bijna stuurloos tussen de wachtende schepen te liggen.

De sluis zakt en dat is al een teken dat we het hoogwater voorbij zijn. Toch zet ik door na de sluis door eerst op de motor naar de boei te varen scherp aan de wind en dan een draai stuurboor te maken dat bezeilbaar is. Ik vraag me al af waarom er geen enkel schip met ons meevaart en deze vraag wordt later pijnlijk beantwoord.

Na de hobbelige overtocht van de drempel waar ik Koen nog probeer wijs te maken dat de dieptemeter waarschijnlijk een slecht moment heeft als verklaring van de 90 cm onder de gever varen we lekker op het zeil naar de scheidingston en draaien een stuk naar Harlingen om vervolgens in de aanloop van Terschelling te komen. De veerboten komen ons tegemoet en er blijft weinig vrij vaarwater over om te laveren maar gaat netjes. Vlak voor de havenmonding de motor starten en varen het aanloopkanaal van Terschelling West in naar de jachthaven. Het lijkt me druk want we kunnen niet vrij aanmeren en gaan dubbel aan een klein jachtje liggen. Het bootje helt vervaarlijk over als we over het dek naar de wal willen. Bij de havenmeester melden en betalen. Een ankerborrel en het nakaarten over de belevenis van vandaag. De humpie dumpie over het zand blijft een leuk onderwerp zeker nu het goed afgelopen is. De goegemeente zeilers hadden het in hun broek gedaan als ik op het wad plat had gelegen, de zeiler die de oceanen oversteekt, strandt op de Waddenzee. Ik moet er niet aan denken.

We wandelen naar het dorp en aan de voet van de Brandaris vinden we een prima restaurant waar we heerlijk hebben gegeten.

Stavoren

Woensdag 9 juni 2021

Muiden – Stavoren.

Een vader-zoon weekje zeilen. Koen vindt het leuk om samen een uitgebreide activiteit te doen en ondertussen ook nog zijn vaar-skills op te halen. Jacqueline brengt ons weg naar Muiden met alle eerste levensbehoeften zoals jenever, bier en wijn. In de haven van Muiden de laatste maatregelen treffen zoals water tanken, diesel in de jerrycan, etenswaren stuwen op het vlak zodat deze nog een beetje koel blijven. Het water van IJsselmeer is al boven de twintig graden zodat het effect van gekoeld op het vlak relatief is.

Er is weinig wind zodat we het eerste stuk op de motor varen en met het Paard van Marken in zicht begint het motoralarm weer venijnig te piepen. Gelukkig komt er wat wind uit het westen zodat we zeil zetten en verder kunnen. De wind neemt toe en het zeilen wordt steeds mooier. Onder een lekker vaartje schuift Volendam, Edam en uiteindelijk Hoorn aan ons voorbij. De tonnen van de aanloop Enkhuizen leiden ons naar de sluisingang waar ze de sluis boven op het aquaduct gemaakt hebben. Terwijl we sluizen met 5 centimeter verval rijden de auto’s met volle vaart onder ons door. Na de sluis snel het doek weer omhoog en met ondersteuning van de motor het aanloopkanaal van Enkhuizen noord uit. Zeilen richting Stavoren met een ruime halve wind. Een lekker tochtje waar tijd genoeg is om bij te kletsen, en zeilen de haven binnen van Stavoren. Vandaag geen jachthaven en leggen de AlbinO aan bij de wal waar al snel de havenmeester komt vragen hoe lang de boot is. Alle 8 meter schepen of kleiner moeten naar een aangelegde ponton maar omdat we 8.20 meter zijn mogen we blijven liggen.

Tja, hoe formeel kun je zijn en worden.

In een restaurant op de hoek met uitzicht op het vrouwtje van Stavoren eten we een prima diner. Het is voor mij de eerste keer uit eten bij een restaurant sinds oktober en geniet ervan. Hoeveel meer charme heeft het uit eten gaan en op terras kijken naar andere tafelgenoten.

Na het eten een uitgebreide wandeling door de stad en ontdekken nog een jachthaven maar dan achter de sluis van de haven. Verwonderlijk dat er zoveel schepen zijn en besef dat het toerisme varen een hele industrie is geworden.

Stichting jachthaven Muiden

Vrijdag, 4 juni 2021

Eembrugge – Muiden

Om een weekendje op de boot mogelijk te maken voor Sjoerd en Leanne, en zij de keus hebben laten vallen op Muiden, brengen we de AlbinO naar de haven van Muiden. Vooraf aan het varen is de grote truck van wagens wisselen. We rijden met twee auto’s naar Muiden en laten een wagen achter om vandaar terug naar Eembrugge te rijden. Nu staan er twee auto’s op verschillende plaatsen om gemakkelijk terug te komen als we boot verleggen. We spreken bij de haven af voor een plaats voor de komende 5 dagen.

Aan boord is het al snel een routine geworden van spullen laden en op de plek leggen en de motor starten om de haven uit te varen. Voor de brug oproepen en wachten op het non-antwoord. De lampen springen na een tijdje op dubbel rood, dubbel rood en concludeer dat de brug gestremd moet zijn en maak opnieuw een oproep. Geen antwoord maar nu springt de lamp op rood-groen. Waarschijnlijk op een verkeerd knopje gedrukt vanuit de centrale en ben blij dat we niet met een stremming geconfronteerd worden.

Het is mooi weer maar wind tegen op de rivier zodat we de motor aanhouden. De pont schuift braaf aan ons voor bij maar bij de uitgang van de Eem begint het warmtealarm van de motor indringend te toeteren en vaar voorzichtig naar de rood-witte 1.50 meter tonnen, om het zeil te zetten. Gelukkig is er genoeg wind om te zeilen maar deze komt uit het noorden zodat we naar de brug moeten kruisen. Het alarm zit me niet lekker en begin tijdens het kruisen de wierpot los te maken en verwijder het filter omdat bij een vorige keer dit bleek te helpen.

Bij het afmonteren valt de messing moer in de diepte van de bakskist en kan een welgemeende vloek niet onderdrukken. Jacqueline aan het roer en moet in de smalle geul tussen de Dode Hond en de wal ook nog rekening houden met de scheepvaart.

Uiteindelijk neemt Jacqueline de speurtocht naar de missing mutter over en laveer ik de albino achter een vrachtschip en twee motorboten door die stijf stuurboord blijven varen. Over stag en nog eens overstag en hoor ik gemompel uit de diepte dat ze de moer niet kan vinden maar wel iets anders is tegengekomen. Blijkt dit toch de goede moer te zijn alleen niet herkend door de eerlijke vindster. De wierpot wordt weer compleet gemaakt en blijven lekker doorzeilen op weg naar Muiden.

Het wordt een prachtige tocht want de noordenwind wordt door de verandering van richting kustlijn vanzelf halve wind en varen met 5 knoop richting Hollandse Brug. Na de brug het IJsselmeer op waar de wind toeneemt en met een scherp aan de windse koers van de brug richting Pampus begint de AlbinO door het water te slepen en fronst Jacqueline bedenkelijk haar wenkbrauwen. Na de groene ton voor bij het Hooft draaien we met de wind mee en lopen de haven binnen. De motor start direct en het warmtealarm blijft uit. Erik de havenmeester wijst ons een box aan en hebben hiermee een van de mooiste plekjes van Nederland gekregen. De oude en moderne schepen varen in een parade af en aan. De koninklijke jachthaven aan de overkant met roeivereniging, de jachtwerven met de vervaarlijke grote jachten die met de neus naar de AlbinO kijken.

De jongelui komen aan en eten samen een hapje in de kuip waarna wij gebruikmaken van de autowissel om naar Eembrugge te rijden en van daaruit naar huis.

Spakenburg

Woensdag, 2 juni 2021

Bunschoten – Eembrugge

Wakker worden met stralend, windstil weer. Dat is mooi maar een zeiler wil graag een windje en ik kijk daarom met gemengde gevoelens over het water. Een prachtige flonkerende spiegel openbaart zich in het uitzicht. Gewoon wachten op wind lijkt het devies, maar wachten duurt lang.

Ondertussen brengt John Jacqueline naar de auto in Eembrugge waar Jacqueline een schoonzusje gaat assisteren naar het ziekenhuis. John komt terug en plaatst zijn wagen op de camperplek en komt in de kuip de laatste rest koffie te drinken.

We kiezen voor het aanslaan van de lichtweer genua en gaan een poging wagen te zeilen op het Eemmeer, maar dat valt flink tegen. Geen zucht wind en start de motor vlak voor de ingang van Spakenburg om de botters in de haven van de andere kant te bekijken. De vaargeul wordt steeds smaller totdat er een moment komt dat ik de AlbinO naar achter moet varen dezelfde weg terug als naar voor. Wat stralen de schepen in deze windstilte een rust uit. Sommige schippers zijn bezig met hun boot, met de eeuwigdurende klussen. De geur van gerookte vis en lak en geïmpregneerde lijnen hangen in de haven. Hoe anders zal het geroken hebben een 100 jaar geleden met de teerverven, de getaande lijnen en het wegkieperen van visafval in het stilstaande havenwater.

Met deze gedachten in het hoofd manoeuvreer ik de AlbinO langzaam achteruit de haven uit, de windstilte helpt me om koersvast te blijven. Met een laatste dot gas draai ik een rondje en vaar de haven uit waar we naar de overkant gaan kijken naar de grote schepen in de haven van de Eemhof. Kapitale schepen die zodanig geparkeerd liggen in de haven dat deze geen kans hebben om even een tochtje gaan varen en breng hen onder in de categorie eeuwige stilliggers. Na de haven draaien we de boot en proberen onder zeil terug te varen naar de monding van de Eem. Dat gaat even goed maar na de lunch is tijd om gebruik te maken van de motor en varen de Eem op terug naar de haven.

John en Jennifer zijn een geweldige bemanning en sluiten de tocht af met de eenzijdige communicatie van de brug. Dat wil zeggen met verschillende oproepen naar de brug krijg je geen antwoord en moet je het doen met een lampsignaal op de brug. Jacqueline wacht ons op en brengen JenJ terug naar de camper. Ik blijf aan boord om de motor te verzorgen en de spullen bij elkaar te rapen. Een mini vakantie in twee dagen.

Zelende botter

Dinsdag, 1 juni 2021.

Eembrugge – Bunschoten

Met vrienden afgesproken om een korte midweek een tochtje te maken, gecombineerd met een kaartavond. We varen met de AlbinO naar hun camper die al geparkeerd staat in Bunschoten. Jachthaven Bunschoten is nieuw voor me en kijk de ogen uit als ik de haven doorloop want allerlei soorten van overnachtingen worden hier gepresenteerd zoals kampeerterrein, camperterrein, appartementen, het strand, jachthaven en andere faciliteiten. Leuke plek en loop meteen bij het ophalen van Jennifer en John naar boven om een nacht te boeken bij de havenmeester. Met een vriendelijk woord en wat humor staat hij diverse mensen te woord en het plezier straalt ervan af. Plaats K21 wordt aangewezen en wij vertrekken naar de boot in Eembrugge.

De rivier is inmiddels bekend maar blijft leuk om anderen te laten genieten van de ontdekkingen die we in de loop van de tijd op gebouwd hebben. De motor pruttelt lekker en het alarm van de koeling blijft weg zodat het een ontspannen afvaart wordt. Net buiten gaat het zeil omhoog en met een halve wind ruimend naar scherpe wind zeilen we het Eemmeer naar het zuiden onder de brug door om na de brug weer het steven te wenden en tegen de wind in richting Bunschoten te varen. Nu is ook John slachtoffer van de commando’s om de fok te keren en met “klaar om te wenden”, “ree” en “over” zigzaggen we over en door de betonde geul. Even komt er een windvlaag over het water en de boot helt flink over. De bemanning geeft geen krimp en zijn snelle zeilers die het allemaal als gewoon ervaren. Fijn om weer mensen te enthousiasmeren voor het mooie van het varen en het zeilen. Zeilles als zendingswerk, psalmen luiden in de kuip van klaaromtewenden, ree en over, de goeroe(schipper) trekt aan het heilige helmhout en dirigeert de boot naar de heilige graal in de haven. De boeien gedragen zich als richtingwijzers en behoeden de gelovigen voor het vastlopen in de leer. Hoe mooi kun je het maken.

Aankomend in de haven is de K steiger snel gevonden maar waar is de box met nummer 21. Met een verkeerde indraai en terug uitvaren draaien we al snel in de goede plek. Een ankerborrel, dek opruimen en een wandeling naar de stad. Botters bekijken, nieuw antiek, charme van de glanzende lak over het geschaafde en gebeitelde hout. De grootte van de schepen hebben er zeker voor gezorgd dat het betrouwbare vissersschepen waren en de verhalen van vergane schepen gelukkig tot een zeldzaamheid beschouwd moeten worden. Stoer, lomp, hoge steven en de mogelijkheid om op een plaat te kunne stranden hebben hun Zuiderzee waardigheid wel bewezen en worden nu nog gebouwd en dat is niet voor niets.

Op het terras een eerste voorzichtige borrel want het mag weer en het sociale genieten op het plein komt samen met de horeca weer tot leven. We genieten ervan en lopen terug naar de boot voor een kleine barbecue om vervolgens tot een spannend gelijk spel te komen met kaarten. Dit nodigt uit tot revanche.

Zeilen met de Vega

Zondag 30 mei 2021

Eembrugge

Thuis wordt er al snel getelefoneerd met Jim of die nog een keer mee wil varen en blijkt zijn zwembroek al klaar gelegd te hebben. Jacqueline is gelukkig opgeknapt en gaan terug naar Eembrugge om opnieuw de Eem af te zakken en ons geluk te beproeven met het zeil. Vorige week waaide het plots stevig, nu blijft de wind weg. De motor bij en varen naar de Dode Hond om daar het mooie motorschip tegen te komen dat afgelopen vrijdag op het Hooft lag. Een vrolijk welkom en leggen voor het schip aan en praten wat bij. Aan de andere kant van de kade treffen we een andere Albin Vega een praatje maken met een collega Albin Vega.

Met Jim maak ik een kleine wandeling over het eiland en probeert zijn geluk voor een duik. Heel verstandig steekt hij eerst de tenen in het water en komt er al snel achter dat het erg koud is en geeft de eer voor een duik door aan een ander. Ik pas ook voor de skinny-dip en laat het over aan de echte dapperen onder ons. Na een hapje en een glas limonade varen we terug naar de Eem en sluiten de mooie warme dag af met een hapje in de tuin van Vlijmen.

Markerwadden

Zaterdag, 29 mei 2021

Hooft – Eembrugge

Met de kaart-app laveer ik met de AlbinO door de mist. Minder dan 50 meter zicht, varen naar de ton en met de koerslijn op de telefoon-app mikken op de volgende ton. Laveren in de dikke brij en blij zijn dat de eerst, onzichtbare boei uit de mist opdoemt en vervolgens de procedure opnieuw starten. Hopen op vrije vaart en weet dat de procedure eigenlijk is dat iedereen aan dek moet zijn met zwemvest aan, maar Jacqueline ligt met hevige buikpijnen op de bank. De buikklachten zijn de reden dat we eerder naar huis gaan en het plan van een bezoek aan de Marker Wadden los te laten. Op televisie zien we een prachtige documentaire over de bouw en ontwikkeling van deze eilanden midden in de Markerwaard en hadden deze graag zelf bezocht. De ochtendlucht voorspelt veel moois maar verandert al snel in het geschetste beeld hierboven. Voorbij de Dode Hond knapt het een beetje op en vaar op de motor de prachtige rivier op om tegen 10.00 uur bij de brug te belanden die al snel voor de AlbinO opengaat. Jammer voor deze snelle afsluiter van het weekend.

Thuis zien we de uitzending van de Markerwadden en vind het nogmaals jammer dat we dit mooie kunstmatig aangelegde waddengebied niet hebben bezocht. Gaat op de verlanglijst. Hieronder de link om de documentaire te zien.

https://www.gids.tv/video/339831/marker-wadden-gemist-bekijk-hier-de-hele-uitzending

Sup board of paddle board

Vrijdag, 28 mei 2021

Eembrugge – Hooft

De windvaan weet het vandaag ook niet meer en gaat zelf op zoek naar de richting van de wind. Een aarzelend draaien van de windpijl van de windex, van west naar oost. Enige oplossing om vooruit te komen is het pruttelen van de motor en laten deze dan ook een mooie 5 mijl over de Eem produceren. Plan is om naar de Marker Wadden te zeilen maar we komen er op het Eemmeer achter dat het zeilen kansloos is en besluiten om op de motor naar het eiland Hooft te varen. Hooft ligt tussen de Hollandse brug en Pampus in. Een prachtig eiland met een aanlegkade en zelfs enkele wandelpaden. De vogels hebben het eiland ook ontdekt en kwetteren boven onze decibellen uit. Een bord op het eiland verbiedt ons als mens rotzooi, vuur en herrie te maken maar daar trekken de vogels zich niets van aan. Over discriminatie gesproken.

Een beetje luieren in de kuip en de boot voor ons komt klagen dat het klapperen van de mast wel eens zijn nachtrust zou kunnen kosten. Het blijken erg aardige mensen te zijn, proactief een stootwil aanbieden omdat het wel eens flink te keer kan gaan aan de kade. We houden enige afstand en blijven de omgeving in de gaten houden in de kuip. Een bonte melange watersportgebruikers passeren ons. Zeilschepen, motorboten, vrachtschepen, wedstrijdzeilers, windsurfers en een meute sup-boards.

Jim als schipper

Zondag, 23 mei 2021

Eembrugge

Het zou bar en boos moeten zijn met de weersomstandigheden dit Pinksterweekend. Vandaag valt het gelukkig mee zodat de activiteit die voor morgen gepland staat vandaag ingevuld wordt.

Ik mag als trotse opa het vaar-DNA gaan overdragen aan mijn kleinzoon Jim. Het besmettingsgevaar van afgelopen periode heeft het gewone sociale leven verandert in een vorm van niets is gewoon. Het was moeilijk om als familie te ontmoeten.

Vandaag haal ik Jim van huis en rijden naar Eembrugge om samen te gaan zeilen. In ’s-Hertogenbosch regent het en de wind speelt met de takken van de bomen, gaandeweg naar het midden van het land rijdend, klaart het op en is het zelfs redelijk weer in Eembrugge. Jim springt alsof hij in de ballenbak zit, op en neer in de boot, en heeft nog duidelijk geen zeebenen.

De eerste lessen beginnen in de vorm van het maken van een achtknoop, de fok aanslaan en de zeilhuik afhalen. Ik laat Jim de voorspring uitvieren en geef hem de helmstok. Met ingehouden lach weet ik wat er nu gaat gebeuren en Jim staat een beetje vreemd te kijken als hij het roer naar rechts duwt en dat de boot naar links gaat. Tja, daar hebben wij als schippers al 4000 jaar last van en moeten het ermee doen.  Al snel vindt hij de oplossing en stuurt in een rechte lijn, richting brug.

Uitleggen van de lichten op de brug en hij bewondert de doorvaart vanaf het voordek. Na de brug in de wind en zet de zeilen en varen met de wind in de rug de Eem af.

Motor uit en genieten van het ruisen van de wind, de vogels, de krakende chips zak, kraken van het brosse bladerdeeg van de appelflappen, klikken van de blikjes frisdrank geeft een heerlijk moment van natuurvereniging. Een oer-Hollands beeld met Jim achter het roer en de grote witte lappen boven hem, de Nederlandse vlag op de achtergrond en ik geniet, Jim vindt het geweldig en maakt al meteen afspraken om het nog eens te doen. Op het einde van de Eem neemt de wind toe en laat hem het eiland de Dode Hond in de verte zien. Dat lijkt Jim een prima optie en zet koers naar het eiland. Maar wat eerst een matig windje is, komt over deze vlakte plots met een 5 Bft door en de AlbinO helt flink over. Dit is bij Jim niet verwacht en schrikt van de vreemde bewegingen van de boot en van het water wat op het dek spat. We draaien om en motoren de Eem weer terug op. Een heerlijke vaardag met kleinzoon Jim en de afspraak om het nog eens te doen, staat als een huis.

grutto op paaltje

Vrijdag 20 mei 2021

Huizerhoofd – Eembrugge

Vegakring en de heren windvoorspellers hebben gelijk. De wind jakkert door de mast en de witte schuimkoppen jagen langs het eiland. Gelukkig liggen we beschut en zo stil als een huis. Dat blijkt te kloppen want er is 30 cm water afgewaaid naar het IJsselmeer zodat we door de daling van het waterpeil vast liggen in de modder. Alweer aan de grond en de motor krijgt er geen beweging in. Op de steiger trek ik de boot van stuurboord naar bakboord en wrik de boot langzaam los. Snel aan boord en met een laatste por van de motor trekt albino achteruit de prut uit. In de haven een zakdoek als grootzeil en sla de fok aan. Eenmaal in de wind stuift de Albino als een dobber de haven uit. Indrukwekkende helling in de vlagen van de wind en zie al snel een BFT 7 over ons heen komen. Gelukkig komt de wind van achter zodat het goed te beheersen is maar dat veranderd als de wind halve wind inkomt om naar de brug te varen. Onder de brug halen we de fok weg omdat het echt waait en voorzie nog wind over de vlakte voor en na de Dode Hond. Na de Dode Hond wiit het in vlagen 8 bft en komt het water horizontaal over het dek. Het water stuift over de buiskap en ben binnen de kortste keren kletsnat van het koude stuifwater.

Als we recht voor de ingang haven liggen start ik de motor en halen we zeil binnen. De rest van de terugvaart varen op de motor en ben blij dat we gisteren niet te ver van huis zijn gevaren en komen op tijd in de haven voordat de voorspelde regen over ons komt.

Onderweg vogels zien, zoals het hoogtepunt van de dag een grutto op een paaltje, voor mij de spanning, fluiten van de wind, het hellen van de boot en de beheersing van het schip maken het een geslaagde dag. Toch beter als het wat minder gaat waaien voor de komende dagen.

Huizerhoef

Donderdag 20 mei 2021

Eembrugge – Huizerhoef

De Vegakring heeft de puzzeltocht over het IJsselmeer geannuleerd vanwege het komende slechte weer. Inderdaad toont www.windy.com een kermis van kleurtjes op het scherm en voorspelt storm. Maar vandaag is het mooi weer en dat moet benut worden.

We laden de boodschappen en plannen een kort tochtje naaar Huizerhoofd zodat we vrijdag als het begint te waaien gemakkelijk terug kunnen varen. Aan boord zijn alle voorbereiding klaar zodat we snel wegkunnen. Bij de brug ligt al een schouw te wachten maar roep toch maar even op met de marifoon voor een opening. Het antwoord komt via de lichten en niet met een antwoord via de VHF-kanaal 22. Op de Eem merk ik dat het bezeilbaar is en zet het zeil en varen al snel geluidloos met de stroom mee. De vogels verwelkomen ons en met behulp van de vogelgids determineert Jacqueline de diverse soorten. Een Grutto of Tureluur kun je herkennen aan de kleur van de pootjes, Waterhoen of Meerkoet aan de witte vlek op de kop. Ik laat het allemaal als wetenswaardigheden over me heen komen en vergeet meteen de verschillen. Een vogel is een vogel en determineer in lekker of niet lekker van smaak. Iedereen zijn eigen benadering.

Op het eind van de rivier is Bos Kalis druk bezig om schepen met zand te laden en in de vaargeul ligt een schip met kraan de geul uit te diepen. Drukte alom en de AlbinO slalomt deftig tussen deze activiteiten door. De wind draagt ons langs de Dode Hond en de brug is geen obstakel om onder het zeil te passeren. B

Na de brug varen we een niet bekende vaargeul aan, deze staat niet op de pas gekochte kaart en varen terug de kleinere vaargeul in om bij het Huizerhoofd uit te komen. Het eiland heeft een vierkante kom waar een zeilschip ligt met een groot motorschip op anker. De vogels zijn prachtig en zie zoveel diverse soorten dat het zelfs mij begint te boeien.

Ook dit eiland valt onder het beheer van de stichting Gastvrije Randmeren en is opnieuw een pareltje. Een aangelegd eiland met een zijde voor de duidelijk aanwezige barbecueënde vuur stokende mens die zijn oerdriften kan botvieren en de andere helft van het eiland is afgesloten voor de homo sapiens verboden gebied. Nu eens de mens achter het hek. De vogels weten het, van hun kant kopiëren ze het gedrag van de mens door de hele dag ruzie te maken, het eten van de anderen pikken en als het even kan overspel plegen door opzichtig baltsgedrag van de futen. Wij genieten vanuit de kuip en maken een kleine wandeling op het toegestane gebied. De avond koelt af en gaan naar binnen voor een boekje en worden nog opgeschrikt van een groot schip die een ankerplekje zoekt maar gelukkig voor ons wegvaart. We brengen de nacht door met een ander schip aan de steiger.

Regen in de kuip

Zondag, 16 mei 2021

Eembrugge

De corona gewoonte gaat langzaam over in de gewoonste zaak van de wereld. Het opzoeken van sociale contacten buiten de deur zitten een beetje op slot in mijn hoofd en kan voor deze zondag niets beters bedenken dan even naar de boot rijden. Alleen zijn omdat ik anderen niet wil storen in hun wellicht drukke agenda en bedenk me ook dat ze misschien hetzelfde voelen als ik, en blij zouden zijn dat ik bel en zou zeggen “ik ben over een uurtje bij je voor een kop koffie”.

Het wordt de boot en rijd door de buien richting Eembrugge. In de auto de bui afwachten en ga aan boord. Nat in de kuip, wind jaagt over de zeiknatte spatlappen. Het is weinig uitnodigend om te varen zodat het klussen gaat worden. Motor starten en jaag het zuur uit de motor en zie aan het oppervlaktewater een wat vettige deken van de restanten uit de uitlaat. Nu de vraag welke restanten? Restanten zuur of afbraakresten van de kalk uit de motor. Er zijn geen brokjes of bruine steen te zien. Enige oplossing is de motor eens goed warm te draaien maar dat is in de box niet spannend zodat ik de thermostaat terug plaats. Nieuwe pakking kloppen en knippen, vloeibare pakking voor de zekerheid en schroef het thermostaathuis terug in de motor.

Een borrel om de goede afloop van deze klus te vieren rijd ik maar weer naar huis. Toch nog even langs de oudste kleinzoon maar kom aan bij een gesloten deur. Precies wat ik dacht, iedereen vult de eigen agenda in en als ik gebeld had, zou dat betekenen dat anderen hun zondag omgooien voor me. Corona tik, verlegenheid en snel te veel voelen voor anderen.

De beheerder met grashark op Knarland

Vrijdag, 14 mei 2021

Knarland – Eembrugge

In alle vroegte is de beheerder gewapend met een bladerhark in touw om zijn bezoekers te verwelkomen en te zien bij wie hij nog een bijdrage kan innen. De tuinhark is een mooie parodie op de drietand van Neptunus maar ik houd me de opmerking voor me.

De windvaan geeft Noord aan maar het is nu een indicatie van waar de wind vandaan moet komen. Er is geen wind en wachten. Er is regen voorspeld zodat we de afweging moeten maken om lang te wachten en hopen op wind maar dan de voorspelde regen te krijgen of nu vertrekken en van de wind het beste maken.

Mooi weer om de spinnaker uit te proberen en zetten de ballon voor het schip uit. De Fokke-loet steeds wisselen, want de bomen op de wal en de invloeden van de eilandjes op de wind, moet ik flink in touw om de wind in de spinnaker te vangen. Cees zeilt als een volleerd roerganger achter de wind aan en is het een soort van vliegeren met het voorzeil geworden. Voor de sluis valt de wind weg en begint het water te spiegelen zodat de motor aan moet om vanavond op tijd thuis te zijn. De sluis opent zich vanzelf voor ons en gaan er zonder oponthoud naar binnen.

Bij het Raboes zetten we Jacqueline af bij de auto en wij varen door naar Eembrugge. Cees aan het roer en overwint voor de eerste keer een brugopening. Erg leuk om met twee leergierige schippers het water op te gaan, gezellig om met elkaar te kijken, zeilen, luisteren en beleven. Ik heb hen kennis laten maken met echt zeilen en zij hebben geprobeerd mij rikken te leren. Zeilen is gelukt, rikken heeft nog een aantal gezellige lesavonden nodig.

Terwijl Jacqueline de gasten naar de auto brengt ga ik aan de slag met de koeling van de motor. Het koelsysteem in de azijnzuur. Motor in het zuur, weer een nieuw gerecht.

AlbinO op de Knar

Donderdag 13 mei 2021

WIJ-land – De Knar

De zon en het nakaarten, ontbijten in de kuip met de nodige koffie, zeilen aan slaan, komt er van de voorgenomen wandeling niets terecht en besluiten te gaan zeilen. De wind komt vandaag uit Noord en de bestemming ligt Noord, dat wordt kruisen!

Met een korte instructie zeilcommando’s voor de fokkenist “Klaar om te wenden, Ja, Ree en Over” heb ik de handen vrij om in de smalle geul te zeilen. Het is druk met jachten en scheepvaart. Nederland gaat eindelijk massaal het water op tijdens deze Hemelvaartsdag. Honderd keer roep ik de commando’s, soms met krachttermen om het dekvolk scherp te houden. Voor mij is het laveren tussen de schepen, calculeren, tijd nemen om overstag te gaan, concentreren om aanvaringen en ergernissen bij de collega schippers te voorkomen en toch puur te blijven zeilen. Om de slagen zo efficiënt mogelijk te maken kijk ik na de ton op de dieptemeter en zie 4,5 meter staan om vervolgens met een klap vast te lopen op het zand. Fok omlaag, het grootzeil tegen de wind in duwen, motor starten n en volle bak achteruit, schommelen maar we komen niet meer los. Met hulp van een motorboot in de buurt krijgen we een ruk met de achterlijn en komen weer vrij. Dank aan de schipper van de motorboot en de hulpvaardige bemanning op het dek, en varen wij weer verder en nu niet meer buiten de betonning. De slagen worden wel krap maar bij Zeewolde krijgen we wat meer vrijheid en kunnen een lange slag maken op het 2 meter diepe water. Bij de Knar besluiten we aan te leggen om een boterham te eten maar al snel besluiten Cees en Marian een dagje extra te blijven onder de voorwaarde dat er vanavond gerikt wordt.

Een mooie pas blauwgeverfde Vega komt langs voor een praatje en maken kennis met Bram en Beppie Leunis die al met hun tweede Vega varen. Echte Veganisten zullen we maar zeggen.

De Knar wordt druk bezocht en kunnen gezellig babbelen met de vele bezoekers rond ons en er is een heuse beheerder die het eiland als Overzees Koninkrijk bestuurd. De beheerder pacht het eiland voor een halfjaar en onderhoudt het. De liggelden zijn de opbrengst. De vogels vinden het allemaal maar niets en gaan soms luid protesterend achter elkaar aan, de kuikens onder de veren of in ganzenpas (10 stuks) achter de waggelende moeder aan. Gewoon genieten van het samenspel van mens en natuur.

Kruisen tegen de wind, plekkie opzoeken in weiland om te schijten

Beheerder, sluis, zwanen, bezoek collega zeilers, havenmeester, prachtig om te zien hoe iedereen het varen beleefd, opzij voor een LM motorzeiler gezellige mensen.

Hazen in het veld

Woensdag 12 mei 2021

Raboes – WIJ-land

Met prachtig weer opstaan en ontbijten in de kuip. Het beloofd een mooie dag te worden en gaan eerst wandelen door het gebied wat ik al eens beschreven heb. De hazen schieten alle kanten op met grote snelheid. Voor mij een herhaling van zetten maar nu blijft de Zeearend boven ons hangen. Opvallend is dat de kleine vogels duikvluchten op de zeearend maken hoog in de lucht om de roofvogel af te leiden en weg te jagen van hun nest. Dapper zoals deze vogeltjes hun gebroed beschermen. De zeearend draait geërgerd cirkels in de lucht en vliegt geïrriteerd weg van die lastige kleine vogeltjes. De schapen zijn merkbaar tammer geworden en komen direct op ons af, het schrikdraad tegen de vossen houdt ook de schapen op de dijk. Op het internet een uitgebreid artikel gelezen dat het schrikdraad zorgt voor een veel groter overlevingskans van de vogels en de kuikens.

Cees zorgt voor het dekwerk zoals aanslaan van de zeilen en bij het wegvaren staan de zeiltjes al snel op. Met achterlijke wind worden we zachtjes over het meer geduwd en hebben tijd genoeg om te babbelen en over het water te kijken. Een groot werkschip zit ons op de hielen en ik kies toch maar stuurboord vaarwater om zeker te zijn om de werkende op het water voorrang te verlenen. Op het laatst kijk ik tegen de zijkant van het platvorm aan en weet dat we veilig zijn.

Marian kan haar hart ophalen in de sluis en enkele herinneringen als vrachtschip-dochter komen boven. Groene lichten die toestemming geven de kolk in te varen, het aanmeren met een lijn aan de bolder of in dit geval de lijn op de sluis vast te pakken. Een sluismeester die uit zijn controlekamer komt om de kade voorbereiden voor een ander vrachtschip en ons toestemming geeft om door de rode lichten te varen. Dit geeft verwarring bij het schip voor me, die braaf blijft wachten op het groen dat niet komt. Met een paar goedbedoelde kreten en richting wijzende vingers vaart de voorganger de sluis uit. Ik hoor de man op afstand en in stilte mopperen. Volgens de regels moet je wachten om pas bij groen aan te varen of te passeren, echter het dilemma is dat bijvoorbeeld bij een brug dat ik het wachtende verkeer niet te lang wil laten wachten en vaar alvast aan om de opening van een brug zo kort mogelijk te maken. Soms vergeet de brugwachter zelfs de lichten aan te passen.

Na de sluis zeilen we verder en komen al snel bij de ingang van WIJ-land. Het lijkt erop dat we met twee andere schepen de kade alleen hebben maar dat wordt al snel verstoord met een groot oud jacht en een aantal andere kleinere schepen waarschijnlijk een openingstocht van een vereniging.

Samen wandelen door het gebied achter de dijk en nemen ons voor om morgen dit over te doen. Het hekwerk geeft nogal wat gehannes en met een paar telefoontjes naar de beheerder komen we uiteindelijk door de poort. Ik vraag me af welke functie het hekwerk heeft want aan beide kanten is het mooi en natuurlijk, overigens na 50 meter houdt het hekwerk op en kun je de tralies vermijden, via een klein paadje.

Vermeldingswaard is de dappere vader die met zijn kinderen een duik neemt in het koude water. De moeder laat zich niet verleiden deze keer.

De avond wordt afgesloten met een potje rikken. We vermaken ons uitstekend en is het al snel laat.

Dinsdag 11 mei 2021

Eembrugge – Raboes

We hebben gasten afgesproken om een paar dagen mee te zeilen. Twee weken geleden zijn Marian en Cees al mee geweest en dat is prima verlopen ondanks de kleine ruimte. Kleine ruimte wordt groter zeker als je elkaar beter aanvoelt. Twee dagen gepland om te zeilen en de primitieve haventjes afstruinen langs het Randmeer. Jacqueline zet me bij de AlbinO af en rijdt door naar Harderwijk waar we het eindstation voor het bezoek plannen.

Auto parkeren van CenM en overstappen in de voiture van Jacqueline die naar Raboes rijdt. Om 20.00 kan het uitstapje beginnen. De barbecue heb ik al klaar staan nadat ik solo de Eem afgezakt ben. Voorbereidingen treffen voor het mogelijk maken van het inschikken. Een gezellige avond met verwachtingen voor morgen.

Koen na een zware tocht.

Zondag, 9 mei 2021

Kade Raboes - Eembrugge

De zon knalt door het raampje en de vogels zijn verdacht stil. De wekker waarschuwt ons om op te staan want vandaag komt Koen op herhaling. Vorige week regende het zo hard dat het vader zoon zeiltochtje in het water viel en hebben samen gepland dit evenement vandaag over te doen. Eindelijk mooi weer voorspeld van 25 graden en later op de middag

een onweersbui. Ontbijten in de kuip, het kijken naar het langzaam ontwaken van de collega zeilers, de vogels zijn duidelijk en overal aanwezig, rond 0800 uur starten we de motor en varen naar Eembrugge. Precies 0900 een oproep naar de brug en wordt direct gereageerd met de groen-rood lichten zodat ik weet dat we gehoord zijn. Een perfecte landing in de box en zetten koffie zodat Koen aan boord kan komen en Jacqueline gaat roeien.

Met koen door de brug en varen de Eem af en zetten zeil in de monding van de Eem om tegen de wind in te kruisen. DE mast gooit zich van de ene kant naar de andere en we wisselen van positie zodat de eerste periode ik aan het roer sta en dan koen. Vlak bij de sluis pakken de wolken samen en het wordt steeds donkerder zodat ik bang ben voor een onweersbui en zeg vlak bij de Nijkerkersluis dat we teruggaan. Met het zeil uitgeboomd, de wind in de rug ontspannen terug naar de haven en een ontspannen moment met zoon voor een borrel aan boord. Twee en dan gaat de dop op de fles. Een hapje in de kuip en de motor aan op de Eem. De brug en weer terug in de box. Brengt Koen me terug naar huis waar onderweg opnieuw een afspraak gemaakt wordt om het nog eens te doen. Voor herhaling vatbaar, zullen we maar zeggen

Verotte tanden in het water

Zaterdag, 8 mei 2021

Kade Raboes.

Watervervuiling om me heen want toen ik gisteren een blik sardines openmaakte was het vol olie en al de sardines waren dood. Het is maar hoe je ernaar kijkt begrijp ik. Mijn aanwezigheid is vervuilend en storend in de natuur, maar ben ik geen onderdeel van diezelfde natuur? Mag ik als zoogdier niet gewoon mijn kleine voetprint in de natuur achterlaten?

Na een prima nachtrust, wandelen we naar de jachthaven Raboes, lopen over het terrein en kuieren langs het hek naar de voormalige Zuiderzee kust. Mijn fantasie slaat op hol en zie de aangetaste beschoeiing als verrotte tanden in het water staan. De befreigde bewoners hebben puin gestort om het afkalven van de wal tegen te gaan, maar ontdek in dit puin, de oude antieke bakstenen. Waar zouden deze vandaan komen? Ik neem aan dat in de schrale tijden de stenen kostbaar waren en deze door de steenbikkers weer bruikbaar gemaakt werden, toch ontdek ik hier talloze handvorm-stenen met de antieke kalkcement.

De eenden geven me geen antwoord op al deze vragen, de ganzen zijn druk met de jonkies, de futen zijn op de versiertoer en de kieviten lokken ons weg van hun nesten waar we helemaal niet willen komen. Langs de rand van de kust komen we de rietkragen tegen waar de zwanen broeden, en steken over naar een gegraven kuil als een ven. In de steile wand van de afgraving vliegen de zwaluwen af en aan. Eerst schrikachtig om die indringer te peilen maar als ze zien dat we rustig zijn en geen kwaad in de zin hebben, komen ze steeds dichterbij. Wat een genieten is het hier, mezelf nog nooit bewust geweest van de vogels en het wilde leven rond me. Een Pensionada gevoel, want heb ik in het verleden door alle drukte hier geen oog voor gehad? Ben ik ziende blind geweest?

De schapen op de dijk vertrouwen me niet en blijven op de top van de dijk staan om me dom aan te kijken, de lammetjes van geen kwaad bewust zien de kans om de spenen van mama schaap op te zoeken. Ze stoten de bek tegen de uier en nemen hun kans. Mama Ooi kijkt me aan en blaat volmondig tegen me, dat ik het ergens anders moet gaan proberen want ze heeft geen tijd.

Het is winderig, de wolken razen over de mast, de lijnen in de mastklepperen ondanks dat de elastieken de vallen weghouden van het aluminium. De temperaturen zijn voor de tijd van het jaar veel te koud en denk aan de Eskimo’s. Min 20 graden sprak de Eskimo “de lente hangt in de lucht”. Oplossing is de oliekachel op de bank en een heerlijk boek om in een hoekje van de bank te lezen.

De avondmaaltijd bereiden op het rooster in de kuip en laten de wereld om ons heen druk zijn. De wind neemt geleidelijk af, de achterbuurman komt met het hoofd boven het luik uit. Een zwaai met de hand en we gaan slapen.

jachthaven Raboes

Vrijdag, 7 mei 2021

Eembrugge – langszij Raboes.

Grotere contrasten als een verdrietige begrafenis en het wandelen tussen de bootjes in de jachthaven Raboes zijn er niet. “Knock knock knocking on heavens door” speelt op de radio tijdens het schrijven van dit stukje. Is dit toeval of bestaat toeval niet? Groeten aan Ida, en voor ons het leven nu, zoals het leven nu is.

Een quote is: In mijn vorig leven geloofde ik al niet in Reincarnatie!

Na het afpellen van de stropdas en het stemmige begrafenispak spoeden we ons naar de albinO en varen nog naar de brug voor een opening. Blij om weg te zijn, blij om van huis te zijn, je gaat op reis om thuis te komen.

De regen valt uit de lucht, Jacqueline reikt me de jas aan want zelf merk ik niets van de regen. Varen langs de bekende boten, de hengelaars en worden vanzelf een bekende in deze omgeving.

elke dag de stand.

Donderdag, 6 mei 2021

Eembrugge

Mezelf weghouden van corona cijfers en andere perikelen. Besmettingen, falen van prikbeleid, vergelijkingen met andere landen, krantenartikelen met reisbeperkingen, het houdt niet op.

Ik heb het wel weer even gehad en ga naar de AlbinO om te klussen. De kachel schoonmaken, brandstof van de kachel verversen want er drijven enkele lijken van insecten op de bodem van de kan. Uurtje laten werken en sta te kijken van de heerlijke warmte die door de kajuit geblazen wordt.

Waterpomp installeren, buitenwater aansluiten, drinkwater laden. Toilet schoonmaken. Accu met een druppellader aansluiten, de kuip schoonmaken en geniet van het zijn op de boot.

Woensdag, 5 mei 2021

Eembrugge

Bevrijdingsdag, de vlaggen hangen op het einde van de stok, 76 jaar na de bevrijding en het herdenken is nog levendig en zeker met de huidige veranderende wereld. Ik kan me niet aan het vervelende gevoel onttrekken dat de vrijheid nog ver van ons vandaan is.

Rond elf uur stap ik in de auto om in de Praxis wat boodschappen te doen. Bij de boot realiseer ik me dat er nog gegeten moet worden en rijd door naar Spakenburg voor wat boodschappen als lunch bij de supermarkt. Aan boord rustig eten en ga met plezier aan de gang om de rugleuning te repareren, de toegangsbordjes met kit lijmen.

Motor warmdraaien en zien hoe warm deze wordt. Met de digitale thermometer, ontdek ik geen extreme temperaturen.

Zondag, 2 mei 2021

Eembrugge

De lucht is volgeplakt met witte wolken in laagjes, de wind komt uit het Noordwesten, de windmolens proberen de wolken in plakjes te hakken. De zon zoekt zijn weg door deze prachtige Hollandse lucht en voel me bevoorrecht om te mogen spelevaren.

Voor het eerst aan boord voor een solotocht en breng de tas met spullen in de kajuit en ga direct aan het werk met de fok en het afhalen van de zeilhuik. De zon verdwijnt achter een pikzwart donker laaghangend wolkendek en wacht toch maar even af of het niet te slecht wordt. Gelukkig valt het mee en na een kwartier start ik de motor en vaar de box achteruit. De verwachting is met flink wat gas achteruit dat de AlbinO bakboord wegtrekt maar de oude dame heeft vandaag geen zin, en trekt haar kont stuurboord weg. Je kunt er geen staat op haar gedrag maken en bereid me voor, om nog eens met haar te gaan praten onder genot van een ankerborrel, dit kan zo niet langer.

Stuurboord achteruit dus, en direct de haven uit. Een draai en vaar richting brug waar een ander jachtje al ligt te wachten zodat de weg vrijgemaakt wordt en niet hoef te wachten op een doorgang. Met een 5 mijl, wind op kop de Eem af en geniet nu al van het al beschreven landschap in de vorige blogs. Bij de 1.50 meter markering draai ik de boot recht in de wind met behulp van de automaat en zet het zeil. Lekker strak want de keus is eerst een tijdje tegen de wind in te kruisen en vervolgens te kunnen genieten van de wind mee naar de haven terug. Het vaart lekker ontspannen maar als de AlbinO zijn kop voorbij het eiland de Dode Hond steekt, waait het harder dan verwacht en krijg de wind precies op de voorgenomen koerslijn.

Kruisen in de nauwe vaargeul van het Eemmeer en het Gooimeer. Met de helmstok tussen de benen en de schoten in de hand vaar ik zigzaggend over het water en voel geen kou meer door het harde werken. Opeens zie ik een aantal bloedspatten, de helmstok plakt, de pet kleurt rood als ik deze verschuif en constateer een tweetal wondjes aan de vingers die ongemerkt zijn ontstaan aan het scherpe randje van de helmstok verlengstok.

Bij het eiland de Schelp heb ik er genoeg van, en draai de boot en vaar met een onverwachte rust terug. De wind neemt toe maar krijg daar nu geen last meer van en krijg de rust om de omgeving in me op te nemen. De luchten die maar mooi blijven, de verschillende zeilboten met diehards aan boord. Opvallend is dat er meer mensen zijn die low budget of basic proberen te genieten Een tent op de wal met een rubberboot als vervoermiddel, een duwertje gekoppeld aan een platte boot waar mevrouw onder zeil met kachel de wereld in haar opneemt. Dapper van deze mensen en bewonder hen. De Eem herbergt nog meer van dit soort overwinteraars, een stalen Wibo 6.50 meter met een bijboot en driefietsen zie ik van de ene langswal naar de andere verhuizen. Toegestaan is 3x24 uur op een plek te blijven. De bewoner van mijn leeftijd zwaait me goedendag, ik had graag een praatje met hem gemaakt hoe hij het hier midden in het land tussen de vogels weet te overleven. Iets verderop ligt een zelf gelaste witte boot met een stuurhut als een geschutskoepel en de Nederlandse driekleur op het schip. Een kachel braakt een dikke vieze walm van niet verbrande petroleum uit.

Vanuit de kuip zie ik de wal langs me heen glijden, de vogels schrikken van het grote witte zeil dat in hun ogen veel te dicht langs vaart. Mijn tactiek is om in de kronkelende rivier zoveel mogelijk een rechte lijn te varen en dan moet je de bochten soms afsnijden.

Bij de brug roep ik op en krijg geen antwoord, dan opnieuw oproepen en geen antwoord. Werkt de marifoon of is deze stuk? Juist op het moment dat ik de methode “Russian Repair” wil toepassen, een keer flink op het apparaat kloppen, gaan de lichten op groen-rood en weet dat de boodschap is aangekomen.

Terug in de box vraagt de buurman of “Jij” dat was met oproepen. Ja, als bevestiging en weet nu dat de marifoon werkt maar dat de centrale van Waterstaat gewoon geen zin heeft om te communiceren.

Met een tevreden gevoel rijd ik huiswaarts, een dag om vaker te doen en te beleven.

zachtjes tikt de regen tegen het raam

Vrijdag, 30 april 2021

Eembrugge

Een vader zoon evenement, met een redelijk weer-vooruitzicht. Rond elf uur regen en de rest van de dag droog. Ik haal Koen op van zijn huis nadat er eerst boodschappen zijn gehaald voor een uitgebreide lunch en koffie. Onderweg in de auto pakken de wolken extra samen en spettert de niet voorspelde regen driftig tegen de autoruit waar de ruitenwisser moeite heeft om de raam droog te houden. We spreken af om toch door te rijden en aan boord te gaan en daar te beoordelen, “gaan of niet gaan”.

Het wordt uiteindelijk koffie gaan drinken bij broer Rikus en neef Ruben die met hun mooie schip in Spakenburg ligt. Een gezellige koffie met een steeds maar druilende regen op het dek. Na de koffie spreken we af om terug naar huis te gaan en de exercitie volgende zondag te doen.

Einde vaarmoment, einde vader zoon dag, verregend en verwaterd. En uiteindelijk prima zin in het varen overgehouden.

Zeearend boven de Dode Hond

Woensdag, 28 april 2021

Eemmeer

De voorspellingen voor de komende dagen zijn slecht zodat vandaag geprofiteerd kan worden van het zogenaamde weergat. Gebruik maken van de goede wind is als schaken in je vaar-programma en heb inmiddels al heel wat theorieën over dit fenomeen gehoord. Vooral de discussies die soms wel dagen duren voordat men de durf heeft om over te steken. Allerlei weermodellen komen tijdens de borrel aan bod en na 6 uur borrelen is de conclusie dat het beste is om morgen te vertrekken maar dit alsnog niet doen omdat het onverantwoord is met een kater te vertrekken. Op deze manier blijven veel zeezeilers drie weken in Blankenberge liggen om thuis te vertellen dat het dit jaar met Engeland echt niet ging.

Ons weergat bestaat uit het voorkomen van de regen want de wind blijft de komende dagen uit het Noordoosten waaien met een 3 tot 4 Bft en is erg gunstig om wat te spelevaren op het Eemmeer. Rond half elf varen we naar de brug van Eembrugge en moeten een kwartier wachten omdat een groot vrachtschip onderweg is. Rond vijf over elf kunnen we echt vertrekken en varen met behulp van het ijzeren zeil de Eem af, tussen de vele vogels. Broedende koppels, zwanen die hun kleintjes beschermen, eenden-families, de bladeren verschijnen aan de takken, vissen springen uit het water. Het voorjaar dient zich aan en geniet van het uitzicht. De pontbaas zwaait ons goedendag en kan het niet laten om terug te denken aan de negatieve ervaring van enkele dagen geleden. Door het mooie weer vergevingsgezind geworden zwaai ik zwierig terug. Deze pont is bezongen door drs. P. met het lied Heen en Weer. Een van de weinige liederen waar ik de tekst nog van ken.

Door de NNO-wind is het halve wind naar de sluis en halve wind weer terug richting het eiland de Dode Hond. Dit is een van de tochten waar van je weet waarom je al het werk hebt gedaan. Schitterend, een lopend schip en het zonnetje in de kuip. Jammer dat het wat fris blijft maar dat is ook het enige.

Landing op de zuidzijde van de Dode Hond en probeer een rondwandeling te maken maar dat gaat helaas niet meer en stoppen direct nadat ik een gans verstoor bij het broeden. Terug en de vogels met rust laten. In de lucht spotten we als echte vogelaars twee Zeearenden. Dit geeft een Wow gevoel en krijgen stijve nekken van het naar boven kijken en de zeearend een stijve nek van het neerkijken op die twee vreemde enthousiastelingen.

De lucht betrekt en breken op om met het zeil te vertrekken zonder de motor te starten en varen het grootste gedeelte de Eem op met de wind in de rug. Prima vaardag en dankbaar gebruik van het Weergat.

De tekst van Drs. P. is toch wat uitgebreider dan gedacht. Wat een taalkunstenaar!

We zijn hier aan de oever van één machtige rivier
De andere oever is daarginds, en deze hier is hier
De oever waar we niet zijn noemen wij de overkant
Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland
En dit heet dan de overkant, onthoud u dat dus goed
Want dat is van belang voor als u oversteken moet
Dat zou nog best eens kunnen, want er is hier veel verkeer
En daarom vaar ik steeds maar vice versa heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Ik breng de mensen heen, ik breng weer anderen terug
Mijn pont is als het ware ongeveer een soort van brug
En als de pont zo lang was als de breedte van de stroom
Dan kon hij blijven liggen, zei me laatste één econoom
Maar dat zou dan weer lastig zijn voor het rivierverkeer
Zodoende is de pont dus kort en gaat hij heen en weer
Dan vaart hij uit, dan legt hij aan, dan steekt hij weer van wal
En ondertussen klinkt langs berg en dal mijn hoorngeschal
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
En als de pont dan weer zijn weg zoekt door het ruime sop
Dan komen er werktuiglijk gedachten bij me op
Zo denk ik dikwijls over het geheim van het bestaan
En dat ik op de wereld ben om heen en weer te gaan
Wij zien hier voor ons oog een onverbiddelijke wet
Want als ik niet de veerman was dan was één ander het
En zulke overdenksels heb ik nu de hele dag
Soms met een zucht van weemoed, dan weer met een holle lach
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer
Heen en weer (Heen en weer)
Heen en weer (Heen en weer)
Heen en weer (Heen en weer)
Heen en weer (Heen en weer)
Heen en weer (Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer (Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) De boot is vol
Heen en weer (Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer (Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))

Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Ik zeg
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) de boot is vol
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))

Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Stap niet in de boot
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Hij is vol
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Blijf aan de wal, meneer

Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) U ziet toch dat de boot vol is
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Toe nou mensen,
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) kom toch niet in deze volle boot

Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Ga nou weg mensen
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Dat loopt nog verkeerd af
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))

Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer))
Heen en weer ((Heen en weer) Heen en weer, heen en weer (Heen en weer)) Wees nou verstandig mensen

Nationale trots, DAF gevoel

Dinsdag, 27 april 2021

Eembrugge

Ontsnappen aan een wuivende koninklijke familie die de verjaardag van de majesteit vieren. Feestend Eindhoven achter de beeldbuis, facebook, zoom en denk meer plezier te kunnen beleven aan boord van de AlbinO. Dochter van Jacqueline heeft kans om de beeldbuis op te luisteren maar loopt uiteindelijk de uitzending mis omdat verschillende onderwerpen bij Koning Willem-Alexander uitlopen en er voor haar geen uitzendruimte meer overblijft. Jacqueline blijft vergeefs wachten achter de buis en ik ben uiteindelijk blij dat de keus voor mij gevallen is op een poetsdag aan boord.

Schrobben van het dek met chloor, commandant op de gladde oppervlakken, polijstpoets en vervolgens in de was en uitpoetsen. Wrijven totdat je van de warmte de trui uittrekt, zonnebril op moet zetten vanwege de glans en de drang om telkens met de handen over de zachte polyesterhuid te wrijven. Het is geen groot schip in mijn beleving maar toch te groot om alles in een dag af te werken en stop rond 1600 uur om te genieten van het zonnetje vanuit de kuip. Kijken naar de ijverige klussers, genieten van het gestuntel van een snel motorjacht waar de schipper langdurig moeite doet om zijn lijntjes om de paal te gooien. Om de paal leggen zou gemakkelijker zijn maar het wildwest gevoel heeft de overhand.

In de tussentijd laat ik de motor op temperatuur komen en voel de motor of deze warm loopt maar het valt allemaal mee en denk dat het gebruik van de thermostaat met de grote opening een beter resultaat heeft. We zullen het bij een latere trip wel meemaken.

Sloep

Zondag, 25 april 2021

Eembrugge

Ontsnappen aan het zondag gevoel, ontsnappen aan de somberte van de coronacijfers en berichtgeving. Een draai geven aan het pessimisme en kom met een glimlach aan boord om te genieten van de zelfgecreëerde bubbel, in plaats van het actief meedoen aan koffiedrinken in de parken. Zwemmen tegen de stralen van het waterkanon in, gespeelde ergernissen tegen de regering en corona-ontkenners is aan de orde van de dag. Voor mij is het wachten op de vaccinatie en de daardoor ontstane mogelijkheid om te reizen.

Op de haven is het orgie van activiteiten door de schilderende, klussende bootjes mensen. Auto’s met de klep open die hun grote hoeveelheden gereedschap tonen, achterbanken vol gestouwd met kussens met verse zolderopslag geuren. Er wordt wat af gefrommeld, kitspuiten in de aanslag, schroefassen in het vet en een laagje bronskleur van honderden euro’s. Allemaal schippers met een droom van wereldreizen of grote oversteken naar buitenslandse bestemmingen en waarvan 85% van deze bootjes op de kant na de te waterlating het hele seizoen bijna niet de haven uitkomen om de volgende winter weer op de kant te belanden voor weer een nieuwe onderhoudsbeurt.

Vandaag de aansluiting van de verschillende lampjes in de kajuit, bilgepomp vastzetten in de holte van de romp met een extra bediening, kachel in gebruik, thermostaat koken en opnieuw in de motor plaatsen. In de kuip de tijd nemen om van het zonnetje te genieten en hoor een klap tegen de romp van de AlbinO. De buurman komt met het gezin aan boord van zijn sloep en met behulp van armen en benen, worden de ongecontroleerde bewegingen afgehouden. Schipper staat een beetje schaapachtig achter het roer en de vrouw mag als een sloepprinses de fouten van de kapitein compenseren. Zwarte laarzen worden tegen de romp geduwd en dwingen de boot uiteindelijk tussen de palen weg. De kinderen zijn bezig met de vishengels. Er kan niet zoveel mis maar het is een moment van “Wat moet ik hiervan denken”. Ik besluit vriendelijk mee te helpen en een gedrag van alles komt goed uit te stralen. Het gaat ook goed.

Gereedschap sorteren, doosjes met schroeven sorteren, doppenset compleet, schroevendraaiers op maat en soort. Lekker bezig, heerlijk op mezelf. Laat bel ik naar huis en kan aanschuiven aan het avondeten waar de televisie laat zien wat er voor een wanhoop protesten afgespeeld zijn. Mijn bubbel is prettiger.

Rivier Eem

Vrijdag, 23 april 2021

WIJ-land – Eembrugge

Afsluiten van een leuke reis. 10 dagen genieten van eigen land en dat ondanks de koude. De eerste helft van april 2021 blijkt de koudste april te zijn sinds 1900. Het lijken extreme omstandigheden om op vakantie te gaan, nachtvorst en 7 graden overdag maar we passen ons prima aan, met een donsjas, extra lang ondergoed, muts op het hoofd soms handschoenen aan maar meestal handen in de zakken en helmstok tussen de benen. Met gloeiende wangen bij de oliekachel in de kuip of knus in de kajuit bij het 1500 watt kacheltje, het is een gezellige knusse bubbel waar we onszelf in plaatsen en laten op deze manier de corona perikelen en besmettingen aan ons voorbij gaan.

Ontbijt buiten in de kuip, koffie dampend in de mok, wolken blazen en kijken naar het rokende water. De nachtvorst van afgelopen nacht gaat over het relatieve warme water en zorgt voor een mooie sfeer. De dampende lucht en de vogels die gezellige zitten te babbelen onder elkaar en de Fuut-en die met een fraaie hoekduiken bijna rimpelloos onderwater verdwijnen. Dit is een mooie plaats om tot rust te komen maar we moeten naar huis en zullen het laatste stuk op de motor moeten doen want de wind laat ons in de steek.

Met een gemiddelde van 4,8 knoop naar de sluis, brug en komen op het Eemmeer. We draaien de Eem op en varen nu tussen de weilanden door. De pont steekt zonder dat de pontbaas kijkt over. Hij heeft voorrang zodat we ingehouden zachtjes naar de achterkant van de varende pont varen om deze aan die kant te passeren. Dan ziet de Pontbaas een paar bekende fietsers aankomen en gooit de pont direct in zijn achteruit en vaart terug waar deze vandaan is gekomen. Ik moet vol achteruit varen om een aanvaring te voorkomen. De motor geeft een warmtealarm af en geeft dat aan met een indringend geluidssignaal. Eerst denk ik dat het wel zal oplossen maar de toeter blijft indringend door tetteren en vaar naar de wal om daar de boel te onderzoeken. Nadat ik de thermostaat uit de motor haal en opnieuw start is het alarm al snel stil en varen we door naar de ligplaats.

Spullen in de rugzak en worden bijzonder aardig als extra service door de havenbeheerders weggebracht naar het station nadat de taxi weigerde om tijdens de drukte ons op te halen.

Een afsluiting van een geslaagde vakantie, een extra waardering van de vaareigenschappen van de Albin Vega, de mogelijkheden voor de tijdsinvulling voor de komende periode.

Aquaduct Harderwijk

Donderdag, 22 april 2021

Elburg – WIJ-land

WIJ-land is geen eiland maar een natuurhaven aan het Randmeer. Vlak tegen het Hosterwold een natuurgebied van 4700 hectare bos met een groot scouting centrum. Het moet een prachtig gebied zijn om te fietsen en uitgebreid te wandelen. Wij blijven braaf aan de steiger en genieten van de rust.

Vanochtend kunnen we om kwart over tien aanvaren want de Elburgbrug draait pas om 11 uur. Tijd genoeg om het kompas van de stuurautomaat te kalibreren, rondjes te draaien en zien aan de andere kant van de brug een aantal zeilschepen met grote snor voor de boeg aansnellen om ook de brugopening te halen. Elke 24 uur een brugopening is niet veel zodat het een obstakel wordt. We mogen als eerste door de brug en zetten direct de genua op om te zeilen. Rust in de kuip, het zeil werkt geluidloos en genieten van alles wat fladdert en voorbijkomt. Bij Harderwijk komen we weer een bijzonder kunstwerk tegen namelijk een aquaduct voor de jachten. Een nauwe doorgang over een autoweg waar we een mooie doorkijk krijgen over het onder ons doorrazende verkeer. Na aquaduct even de motor bij zetten om tegen de wind een bovenwindse koers te halen. Plan is om zeil te zetten voor Strandnulde maar vinden een mooi plekkie onderweg Het WIJ-land.

Alleen aan de beschoeiing vlak onder de bomen en struiken uit de koude wind zodat in het in de luwte aangenaam is. De droogte van de afgelopen dagen maken het zelfs comfortabel om op het gras naast de barbecue te zitten en ons avondeten te bereiden.

De beheerder komt langs en vertelt enthousiast over het gebied, wij nemen ons voor om snel terug te komen.

Elburg

Woensdag, 21 april 2021

Ketelhaven – Elburg

Almanakken komen op tafel. De reis moet gepland worden en verschillende malen rijzen er obstakels die na opnieuw lezen weer meevallen. Toch is er een stremming bij de Roggebotsluis tot 12 uur. Brug bij Elburg draait vanaf 11 uur. Werkzaamheden bij de Reevesluis. Ik ken helemaal geen Reevesluis en frons mijn wenkbrauwen. Toch nog maar eens goed op de kaart kijken en zie inderdaad een nieuw kunstwerk vlak bij de Roggebotsluis. Vreemd dat twee sluizen zo dicht op elkaar liggen terwijl het verval meestal niet meer dan 5 centimeter is voor of na de sluis. Op het internet googelen en er ontstaat weer nieuw inzicht.

De nieuwe sluis komt in de plaats van de Roggebotsluis, die drie kilometer noordelijker ligt. Sinds 28 oktober 2019 is de nieuwe Reevesluis klaar voor gebruik. Schepen moeten voortaan door de schutsluis varen. Ten oosten van de schutsluis wordt nu gestart met de bouw van de spuisluis. Beide sluizen maken deel uit van het project Ruimte voor de Rivier IJsseldelta. Rijkswaterstaat is met het project al sinds 2014 bezig om het gebied rond Kampen te beschermen tegen hoogwater. Daarvoor is een bypass een aftakking van de rivier de IJssel gemaakt waarmee water kan worden afgevoerd richting Drontermeer.

Na de koffie gooien we lijnen los en merken dat het stevig uit het noorden waait zodat ik alleen voor de fok kies om rustig het gebied in ons op te nemen. Twintig jaar geleden werd ik eens gehinderd door een onverstoorbare Amerikaan die met tijd genoeg en lak aan alles en iedereen met een fok de oceaan en de coastal waters onveilig maakte. Ik realiseerde me de eenheid van tijd, overgave en rust die de man uitstraalde en bedacht me toen dat ik die rust niet had. Nu ik op de fok de tocht vervolg, twintig jaar ouder kom ik erachter dat ik die rust nog steeds niet heb maar geniet er wel van.

Netjes op tijd bij de brug en Roggebotsluis die al snel voor ons opengaan, verval 5 centimeter. Na de sluis het zeil weer omhoog en passeren een file van tegemoetkomende schepen die allemaal hebben gewacht bij de Elburgbrug van 11 uur. Twee vrachtschepen en een motorjacht varen voor ons bij de passage van de Reevesluis. Na de Reevesluis de fok in de mast en zeilen met een tempo van de “Man and the Sea” richting Elburg. De bomen en de vlakte zorgen voor een draaiende wind van 20 tot 30 graden van achter zodat we regelmatig de fok moeten keren. Al met al een prachtige tocht onder begeleiding van de vele vogels, wuivende rietkragen en prachtige eilandjes. Ik moet echt toegeven dat de ontwikkelaars van dit gebied een pluim verdienen. Het is mooi en krijg soms het idee dat ik in de Biesbosch vaar.

In Elburg zeilend tot aan de steiger en start de motor voor de laatste 50 meter. Plaats uitzoeken aan de hand van de groene bordjes die aangeven dat de plaats beschikbaar is. Aan de betaalautomaat havengeld voldoen en lopen naar de stad Elburg. Wat een leuke plaats met een oude geschiedenis. Een herbouwde stad in de twaalfde eeuw en een voorbeeld dat er toen ook ruimte was voor een nieuwe ruimtelijke ordening. Vierkante stadswallen met een rechtlijnig stratenplan met een gracht midden in de kern voor aan en afvoer van vracht en vuilwater. De geschiedenis van Elburg gaat terug tot het jaar 796 en in 1233 kreeg Elburg stadsrechten. Tussen 1392 en 1396 is de stad volledig herbouwd en sindsdien heeft Elburg zijn huidige vorm. Het ontwerp van de vesting is gebaseerd op het principe van de Gulden Snede, een zeldzaamheid in de stedenbouw.

IJsseloog

Dinsdag, 20 april 2021

Urk – Ketelhaven

De avonden zijn knus en lang. Wat vroeger de vreugde bepaalde was een potje scrabble, maar nu zitten twee volwassen mensen op hun schermpje te kijken of facebook nog iets leuks te melden heeft. Jacqueline komt erachter dat het voor mij mogelijk is om een afspraak tot vaccinatie te maken.

Telefonische afspraak is geen optie want er blijken 1200 wachtenden voor me te zijn. DigiD is een ander alternatief en probeer in te loggen. Het beste werkt de site met behulp van de Digid-app zodat ik die eerst ga laden en dan de procedure weer vervolg. Mooie service want al snel is er  een afspraak geboekt op 4 mei in Zaltbommel. Toch mooi om met internet zo dicht bij je thuis te blijven.

Vanochtend lekker uitslapen want de weersverwachting geeft geen wind aan in de ochtend en een beetje wind in de middag. Zo staan we voorzichtig op, kauwen extra langzaam en slikken vertraagt het ontbijt door, kijken wat wazig rond en genieten van de zon. Een telefoonrondje door de familie en de ochtend is snel voorbij.

Om halftwaalf meldt zich een klein briesje en we vertrekken. Genua met grootzeil en laten de AlbinO naar de Ketelmeerbrug drijven. Het gaat steeds een beetje sneller en zeker nadat ik de genua kan uitbomen. Met 3 knopen onder de brug door en met 4 knopen stormen we de monding van het Drontermeer in, langs een interessant eilandje genaamd IJsseloog. Hieronderzal ik de tekst kopieren voor de belangstellenden. Zeiltjes omlaag en vaar de haven binnen. Aanleggen en na het betalen bij de havenmeester een klein wandelingetje want er is niet veel te beleven hier. In de kuip rust en gooi op het eind van de middag de Cobb aan voor het eten.

Een heerlijke zonnige zeildag waar nu eindelijk mijn armen kunnen kleuren. De Pacific teint is helemaal verdwenen.

IJsseloog, het raarste eilandje van Nederland

IJsseloog is het bijzonderste eiland van Nederland. Het ligt in het Ketelmeer, tegenover de uitmonding van de IJssel. Het wordt gevormd door een cirkel die de ringdijk vormt met een middellijn van een kilometer. De dijk is 10 meter hoog en omringd een waterplas, deze is 45 meter diep. Aan de buitenkant van de dijk ligt een haventje, met wat gebouwtjes, grasland en bosschages. Op de bodem van de plas ligt de giftigste grond van Nederland.

Het ontstaan van IJsseloog

In de jaren 1950 tot 1990 is verontreinigd slib aangevoerd door de IJssel en als bezinksel terechtgekomen op de bodem van het Ketelmeer. Het slib bevat giftige stoffen en metalen, zoals kwik en zink. Sinds de jaren 1990 is de waterkwaliteit van de IJssel verbeterd. Hoewel het verontreinigde slib niet direct tot problemen leidde omdat de bodem bij de zandstranden en zwemplekken niet vervuild is, wilde Rijkswaterstaat voorkomen dat de verontreiniging zich verder zou verspreiden richting het IJsselmeer. Daarnaast belemmert het aanwezige verontreinigde slib verdere ontwikkeling van het gebied voor recreatie en natuur. Omdat het niet haalbaar was om het zwaar verontreinigde slib te saneren, is besloten om het slib permanent op te slaan in een speciaal daarvoor ontworpen depot. Het depot is midden in het meer aangelegd om problemen met landbouw en omwonenden te voorkomen. En zo is het eiland IJsseloog ontstaan. De bouw van slibdepot IJsseloog is in 1996 gestart en in 1999 voltooid. Er is een haven aangelegd om het slib ook per schip te kunnen aanvoeren.

Wonderlijke natuur

IJsseloog is verboden voor bezoekers, maar bijzonder goed gevuld met leven! Dat is namelijk het wonderlijke: rondom de giftige grond is een prachtig natuurgebied ontstaan. Veel nachtegalen, zwartkopjes, karekieten, grasmussen en allerlei andere zangvogels zijn er te vinden.

Bedreiging

Het paradijs wordt echter wel bedreigd. Toen het een aantal jaren geleden eindelijk weer flink aan het vriezen was, vroor ook het Ketelmeer dicht. Vossen hebben van deze gelegenheid gebruik gemaakt en zijn over het ijs naar dit interessante eiland gelopen. Sinds hun komst is het afgelopen met de meeuwenkolonies en weidevogels en broeden er  geen ganzen meer op IJsseloog.

Toekomst IJsseloog

Het is nog niet duidelijk wat er in de toekomst met dit slibdepot gaat gebeuren wanneer het vol zit. Wellicht kunnen we daar in de toekomst over meedenken.

Maandag, 19 april 2021

Stavoren – Urk

Urk is de laatste tijd nogal slecht in het nieuws gekomen. Een plaats met jongelui die rellen, de Coronatest straat in brand steken, kerkgangers die meer vertrouwen hebben in de Lieve Heer voor de coronabestrijding dan Hugo de Jonge. De vissers die zich met een andere handel inlaten dan alleen het vangen van platvis. Het geeft een beeld van eigengereidheid, los van de samenleving. Ik zie enige fronsrimpels in het voorhoofd bij Jacqueline als ik het plan opper om naar Urk te gaan. Een zeiltochtje van 15 mijl met afnemende wind. Lekker om op het water te zijn en weer een plaats verder te trekken.

Urk valt mee, leuke plek om te wandelen, veel te zien en flinke activiteiten in de haven. Een mengelmoes van vissersschepen, scheepsbouw, restaurants, viswinkels, jongelui met snelle bromfietsen. Oude mannen op de leugenbank. Een iedereen kent iedereen mentaliteit en niet vervelend doen. We wandelen door het dorp en gaan op zoek naar een supermarkt. We kiezen de verst gelegen supermarkt om met een zware boodschappentas onszelf te klieren, terug te lopen naar de boot terwijl er naast de boot een supermarkt is. Opvallend is het weinige gebruik van de voorzorgsmaatregelen zoals het mondkapje in de supermarkt en winkels. Een middagdutje in de kuip en zon. Na het eten een wandelingetje over de kade. Een echtpaar moppert over het gedrag van de jeugd met hun scooters. Het is Urk zullen we maar zeggen.

Zondag, 18 april 2021

Hindelopen – Stavoren

Met een beetje wenden en keren in de boot, voorkomend om elkaar niet aan te raken, als sardientjes dansen we in de AlbinO. Slaapzakken op de bank worden opgerold, een expeditie ondernemen naar het toiletgebouw waar een ware lozing van ochtendurine plaats vindt. Ik moet de landvasten bijstellen vanwege het wassende water. Opgefrist en monter ontbijten en om kwart over negen meldt de taxi zich om Marian en Cees terug naar de auto in Harlingen te brengen. Een leuke ervaring om met elkaar in de boot genomen te worden. Zeker voor herhaling vatbaar en na hun vertrek zie ik de boot steeds groter worden. Hoe zat het ook alweer met die makke schapen in een hok?

Wij ruimen de rommel op en zetten het zeil om richting Stavoren te varen. Lekker lopend windje, zondagochtend gevoel, zeiltjes aan de horizon en rond om ons heen. Kerktorens die hun zondagsgeluid over het water laten galmen. Schapen op de dijk, gezinnen die een zondagswandeling maken. Vanuit de kuip is het allemaal waar te nemen en varen de nieuwe jachthaven in. Deze nieuwe jachthaven is aan het steigerwerk te zien al een tijdje open maar het is nieuw voor mij. Met een bijzonder vriendelijke havenmeester worden we persoonlijk welkom geheten en een heel prettig verblijf gewenst.

Wandelen door Stavoren is een iets mindere ervaring als Hindelopen maar ook leuk. Het verhaal van het Vrouwtje van Stavoren waarschuwt voor de hoogmoed. Op de kade staat ze uit te kijken in de haven naar het uitladen van de tarwe en vervolgens verzandde de haven en verging haar vloot. Tot de bedelstaf gebracht en er rest niets meer dan spijt. Het verhaal gaat ook dat het Vrouwenzand, de ondiepte vlakbij Stavoren is ontstaan door de tarwe. Het ene verhaal is een verhaal over hoogmoed het andere valt onder de noemer van Sterk verhaal.

Altantic yachts

Zaterdag, 17 april 2021

Harlingen – Hindelopen

Wakker worden met het getingel van een klein carillon, auto’s rijden vlak voorbij de AlbinO die aan de kade ligt. Douchen in het waslokaal want we krijgen bezoek. Marian en Cees zijn onderweg, om met ons te leren bivakkeren op een bootje van 8 meter. Een tijdje geleden hadden we al eens een plan besproken om op het einde van het jaar een blokhut, iglo, yurd of Wigwam samen er op uit te trekken. Een bejaardensurvival en wie de meet niet haalt kan meteen begraven worden. Als voorproefje op de te verwachten ontberingen komen Marian en Cees aan boord om een weekend te leren varen en slapen. Voor hen is alles nieuw.

Om half tien staan ze met rugzak aan boord, en na de koffie zoek ik contact met de havenmeester voor een opening van de brug. De lijnen los en varen naar de brug die al snel opengaat. Hollands knus, bruggen, geveltjes van de oud-Hollandse huizen, bruine vloot, garnalenvissers die de netten drogen bezorgen de bezoekers wel een heel mooi beeld van het varen met een bootje zo laag bij het water en alles zo hoog boven hen. Na de tweede brug zie ik het grijze water van de Waddenzee met witte golftopjes voorbijsnellen. In de havenkom zet Jacqueline het zeil op en draaien met de wind mee, tegen de stroom in richting Kornwerderzand. Cees aan het roer en varen met achterlijke wind richting zuid. Wind pal achter wordt door mij altijd benoemd als k*tkoers. Een paar keer gijpen en het bijzetten van een fok heeft weinig zin want die wordt afgeschermd door het grootzeil. Jammer dat we geen droogvallende platen treffen waar de zeehonden in de vroege voorjaarzon zich wentelen op het zand. Uitbuikend en boerend van de vis die ze in deze kraamkamer van de Noordzee wegroven. Geen zeehonden dus, maar wel prachtig weer en het opdoemen van de Afsluitdijk. Een lange rechte lijn beton met een eiland waar de sluizen zich op bevinden. De betonnen bunkers houden de wacht bij binnenvaart en varen met een vijftal andere schepen door de draaibrug naar de sluis. Een Belg apentrots op zijn spiksplinternieuwe Atlantic zeiljacht zet zijn eerste kras aan de betonnen rand als deze helemaal dwars komt te liggen in de sluis. Zo deze kan niet meer als voorbeeld in de folder. In de sluis besluiten we door te varen naar Hindelopen in plaats van Makkum. Fijn om te zien dat de nieuwe zeelui er aardigheid in hebben en varen met de wind mee, een stuk rustiger dan op het wad richting de stad Hindelopen.

Eén prachtige jachthaven waar we in een hoekje de AlbinO parkeren en een stuk gaan wandelen in de plaats. Een prachtig stukje Friesland met rijke geschiedenis, huisjes, kerkjes, grachten, bruggetjes. Ik gebruik verkleinwoorden want het is niet groot. Na de wandeling een ijsco en in de kuip barbecueën we het vlees. Als dit een uiting is van survivallen hoef ik nog lang niet begraven te worden.

Tsjerk Hiddesluis

Vrijdag, 16 april 2021

Leeuwarden – Harlingen.

Jacqueline neemt als een spons alle wetenswaardigheden en technieken van het zeilen in zich op. Ze luistert en neemt waar. Het wordt een beetje veel. De sluis van Harlingen is een bastion, een gevaarte, kunstwerk, toegang tot het gevaarlijke wad met al zijn ondieptes en het zoute water. De lichten op de sluis zoals tweemaal rood is wachten maar ben in bedrijf. Dubbel tweemaal rood, sluis is niet in gebruik. Rood en groen geeft aan dat de sluis klaar gemaakt wordt. Groen is invaren. Via de marifoon worden we de kolk ingestuurd en met een landing aan bakboord gaat het allemaal gemakkelijk. In de deur aan de zeekant wordt een luik opengedraaid en het water komt een hoop gesis en geborrel binnen. Jacqueline geniet en vindt het allemaal interessant nieuw. De deur gaat open en ik vraag haar wanneer we weg mogen. Nu roept ze, want het is groen en we kunnen nu weg. Verbazing ontstaat als ik geen enkele aanstalten maak om los te maken. Waarom ga je niet los? Droog merk ik op: Zullen we niet eerst wachten dat de brug over de sluis open gaat. Lastig met je mast om er doorheen te varen. Je moet ook aan alles denken ook. Jacqueline wilde zich braaf aan de regels houden, is het weer niet goed. Regelgeving altijd met een korrel zout en logica beoordelen.

Een vriendin van Jacqueline komt op bezoek voor een kop koffie en bij te praten. Gezellig om te horen hoe Karin zich aangepast heeft in haar nieuwe woonomgeving en is al flink ingeburgerd bij de roeivereniging in Leeuwarden. Afrekenen bij de havenmeester met een uitgebreide coronababbel. Afrekenen gebeurt met een “Tikkie” en na de koffie en afscheid trek ik de Albino achteruit de modder en vind pas aan de overkant wat vrij water om de haven uit te varen. Wat een prut. Net buiten de haven gaat het zeil op en de bebouwing van Leeuwarden zorgt ervoor dat de AlbinO heel gezapig zijn weg zoekt over het Harinxmakanaal.

In 1901 bracht de provincie Groningen het belang van een goede verbinding met Amsterdam naar voren en vijf jaar later liet zij een plan ontwerpen. Een gedeelte ging door Friesland en Friesland zag het belang voor een verbinding met zee. In 1920 werd er serieus nagedacht over een kanalenplan voor de drie noordelijke provincies. Pas op 1 april 1935 werd voor de uitvoering in Friesland een afzonderlijke dienst opgericht onder leiding van Ir. F. Volker. Het was in de crisisjaren en met name bij de aanbesteding van graafwerken werd als voorwaarde gesteld dat ze werden uitgevoerd in werkverschaffing in den droge.

Het kanaal is voor Friesland een succes want er is veel industrie gevestigd en met name de scheepsbouw is van groot belang. Door de vele fabrieken, huizen en bomen is het wat wisselend zeilen. Van windstilte tot samengebundelde wind om een gevel heen die de AlbinO behoorlijk doet overhellen. We zeilen 90% van het parcours en genieten van de zon en de wisselende omgeving.

De Tsjerk Hiddesluis geeft ons de opening naar het wad en laat de onderkant van de AlbinO een lekker schoonmaken door het zout. Het is net of het scheepje zich beter voelt en dat het gemakkelijker door het zoute glijdt dan door het zoete water.

In de Noorderhaven vinden we een mooi plekkie en gaan boodschappen halen voor morgen. In de kuip barbecue met de Cobb en bereiden ons voor, met de kaart en getijdetabel.

Leeuwarden

Vrijdag, 16 april 2021

Leeuwarden – Harlingen.

Jacqueline neemt als een spons alle wetenswaardigheden en technieken van het zeilen in zich op. Ze luistert en neemt waar. Het wordt een beetje veel. De sluis van Harlingen is een bastion, een gevaarte, kunstwerk, toegang tot het gevaarlijke wad met al zijn ondieptes en het zoute water. De lichten op de sluis zoals tweemaal rood is wachten maar ben in bedrijf. Dubbel tweemaal rood, sluis is niet in gebruik. Rood en groen geeft aan dat de sluis klaar gemaakt wordt. Groen is invaren. Via de marifoon worden we de kolk ingestuurd en met een landing aan bakboord gaat het allemaal gemakkelijk. In de deur aan de zeekant wordt een luik opengedraaid en het water komt een hoop gesis en geborrel binnen. Jacqueline geniet en vindt het allemaal interessant nieuw. De deur gaat open en ik vraag haar wanneer we weg mogen. Nu roept ze, want het is groen en we kunnen nu weg. Verbazing ontstaat als ik geen enkele aanstalten maak om los te maken. Waarom ga je niet los? Droog merk ik op: Zullen we niet eerst wachten dat de brug over de sluis open gaat. Lastig met je mast om er doorheen te varen. Je moet ook aan alles denken ook. Jacqueline wilde zich braaf aan de regels houden, is het weer niet goed. Regelgeving altijd met een korrel zout en logica beoordelen.

Een vriendin van Jacqueline komt op bezoek voor een kop koffie en bij te praten. Gezellig om te horen hoe Karin zich aangepast heeft in haar nieuwe woonomgeving en is al flink ingeburgerd bij de roeivereniging in Leeuwarden. Afrekenen bij de havenmeester met een uitgebreide coronababbel. Afrekenen gebeurt met een “Tikkie” en na de koffie en afscheid trek ik de Albino achteruit de modder en vind pas aan de overkant wat vrij water om de haven uit te varen. Wat een prut. Net buiten de haven gaat het zeil op en de bebouwing van Leeuwarden zorgt ervoor dat de AlbinO heel gezapig zijn weg zoekt over het Harinxmakanaal.

In 1901 bracht de provincie Groningen het belang van een goede verbinding met Amsterdam naar voren en vijf jaar later liet zij een plan ontwerpen. Een gedeelte ging door Friesland en Friesland zag het belang voor een verbinding met zee. In 1920 werd er serieus nagedacht over een kanalenplan voor de drie noordelijke provincies. Pas op 1 april 1935 werd voor de uitvoering in Friesland een afzonderlijke dienst opgericht onder leiding van Ir. F. Volker. Het was in de crisisjaren en met name bij de aanbesteding van graafwerken werd als voorwaarde gesteld dat ze werden uitgevoerd in werkverschaffing in den droge.

Het kanaal is voor Friesland een succes want er is veel industrie gevestigd en met name de scheepsbouw is van groot belang. Door de vele fabrieken, huizen en bomen is het wat wisselend zeilen. Van windstilte tot samengebundelde wind om een gevel heen die de AlbinO behoorlijk doet overhellen. We zeilen 90% van het parcours en genieten van de zon en de wisselende omgeving.

De Tsjerk Hiddesluis geeft ons de opening naar het wad en laat de onderkant van de AlbinO een lekker schoonmaken door het zout. Het is net of het scheepje zich beter voelt en dat het gemakkelijker door het zoute glijdt dan door het zoete water.

In de Noorderhaven vinden we een mooi plekkie en gaan boodschappen halen voor morgen. In de kuip barbecue met de Cobb en bereiden ons voor, met de kaart en getijdetabel.

Prinses Margrietkanaal

Donderdag, 15 april 2021

Lemmer – Leeuwarden

Blauwe lucht met witte wolken, het zonnetje laat zich dikwijls zien en de wind staat tegen. Niet al te veel wind maar het is lastig zeilen in het Prinses Margrietkanaal als deze pal tegen staat. Kruisen wordt niet op prijs gesteld en ook voor mij is het niet de favoriete tijdbesteding. De motor loopt het best bij een snelheid van 4,7 knoop en denk dat het de beste snelheid is om de motor niet te overbelasten. De uren rijgen aaneen met de luchten, polderlandschappen, vogels en vrachtschepen. Opvallend hoe druk er gevaren wordt op het kanaal, waar gaat het allemaal heen?

Vlak voor een spoorbrug worden we opgehouden en laat het toerental terugvallen naar stationair waarbij het alarm van het koelwater indringend waarschuwt. Wat te doen? Motor stilzetten of hopen dat bij een verhoogd toerental door het extra water, de motor weer gekoeld wordt. Moeilijke keuze maar de keus is snel gemaakt want de beroepsvaart dwingt me tot manoeuvreren zodat ik wat snelheid maak om te draaien. Gelukkig valt het signaal weg en weet nu dat er weinig koelwater is bij een laag toerental en dat de motor tijdens het varen behoorlijk warmloopt.

Op de hoogte van Grouw merken we dat er nog maar een paar uur gevaren hoeft te worden om in Leeuwarden te komen en besluiten door te drukken zodat we de noordelijke wind morgen kunnen gebruiken om met halve wind naar Harlingen te varen. Dan hebben we het motoren maar gehad.

In Leeuwarden vinden we in de almanak een beschrijving van het meest knusse haventje van Leeuwarden en dat lijkt me wel wat. In het haventje schuiven we de modder in en met de 1.10 meter liggen we muurvast in de box. Aanmeerlijntjes zijn niet nodig want we kunnen geen kant uit. De dichtstbijzijnde winkel is 20 minuten wandelen zodat we maar op veldtocht gaan in de verschillende kastjes voor een maaltijd. Zure haring met een augurk en kappertjes als voorgerecht. Pasta met bonen en gerookte makreel als hoofdgerecht wordt het een niet alledaagse maaltijd maar prima gegeten.

In de avond luisteren naar het verslag van de voetbalwedstrijd Ajax tegen Roma. Als je ergens suf en lui van wordt is het naar een saaie voetbalwedstrijd luisteren.

Nederland 500 jaar voor Chr

Woensdag, 14 april 2021

Medemblik – Lemmer

Het weerbericht geeft noordnoordoosten wind aan. Mooi lopend windje naar Lemmer om Friesland te bedwingen vanuit het zuiden. In denk dat de eerste bewoners dit ook moeten hebben gedaan maar dat blijkt niet te kloppen. 2700 jaar geleden zijn de eerste expedities van de mens naar Friesland vanuit Texel gedaan. Logica is niet altijd logisch. Het overgrote deel van de provincie Friesland was 700 jaar voor onze jaartelling moerassig en onbewoond. DE eerste Friese boeren moeten kolonisten uit andere streken zijn geweest, die hier op zoek gingen naar bewoonbare locaties zoals zandtoppen en kwelderwallen. (Tjalling Waterbolk, Hoogleraar).

Het landschap is enigszins veranderd en wij varen op het IJsselmeer in plaats van de Zuiderzee. Met een beetje googelen kom ik erachter dat de Zuiderzee helemaal niet zo oud is en ontstaan is rond 12 door allerlei overstromingen. Tussen 800 en 1200 warmde de aarde op en daardoor steeg de zeespiegel. Waar heb ik zulk verhaal nog meer gelezen?

Met een 3 tot 4 Bft zeilend langs een opgespoten eiland. Dit eiland is een natuurgebied voor vogels en verboden om als jacht aan te leggen. Het eiland moet door de vogels volledig ondergescheten zijn volgens enkele verhalen. Zo zie je maar dat de natuur zelf er ook een bende van weet te maken. Hagelstenen, zon, regen, veranderlijke wind, bewolking, opklaringen maken van onze trip een afwisselend geheel en zeker op een bepaald moment als een bui de wind weet te versnellen tot een 5 Bft uit een totaal verkeerde richting. Na de bui kruipt de wind weer zijn noordelijke richting en kunnen we de haven Lemmer geheel zeilend aanlopen. De sluis van Lemmer en door de stad naar de Binnenhaven van Lemmer.

In de stad halen we boodschappen en eten een bakje kibbeling op een bankje. Lemmer is knus maar helaas zijn de vele cafés die het moeten hebben van de toeristen gesloten en maken er een doods stadje van. Wikipedia vermeld een mooi verhaal welke ik zeker niet op school heb geleerd. De geschiedenis spreekt:

In 1799 landden Britse troepen in Lemmer. Er was oorlog tussen Groot-Brittannië en Frankrijk en daar kreeg de Republiek ook mee te maken. Engelse oorlogsschepen voeren de Zuiderzee op. De steden Enkhuizen, Medemblik en Stavoren werden bezet. Spoedig daarna kon men in Lemmer de forse oorlogsschepen zien naderen. De Lemster beurtman, waarmee de ondernemende Poppe Jans menige tocht naar Amsterdam had gemaakt, werd bij Urk overmeesterd. De passagiers werden naar Stavoren gebracht. Op 24 september verschenen twee Engelse oorlogsschepen voor de haven van Lemmer. Kapitein James Boorder ging in een sloep – onder dekking van een witte vlag – aan wal om de bestuurders te ontmoeten. Een opstekende storm noodzaakte hem de nacht in herberg De Wildeman door te brengen. Drie dagen later keerde hij terug en eiste Lemmer voor de Engelsen op, met inbegrip van alle geladen schepen. Bij weigering zou heel Lemmer aan stukken worden geschoten. Lemmer wees onvervaard de eis af. Het had inmiddels versterking gekregen van 500 gewapende boeren uit Het Bildt, die veldgeschut met zich meebrachten. Maar tegen de beschieting met Engelse veertien-, zestien- en achttienponds kogels was het dorp niet bestand. Anderhalf uur nadat de aanval was ingezet stak men op de kerktoren de vlag uit als teken van overgave. Op verschillende plaatsen in Friesland riepen patriotten burgers en soldaten op om Lemmer te bevrijden. Op 7 oktober waren er nog 260 soldaten en mariniers in het dorp. Om een aanval te water te voorkomen werden de vaarwaters met kettingen afgesloten.

Uiteindelijk werd Lemmer een van de belangrijkste vissersplaatsen van Nederland, mede dankzij haar vloot van 146 schepen. Met de komst van Flevoland en de Afsluitdijk werd dit danig minder. Lemmer heeft vooral een centrumfunctie voor het zuiden van Friesland en het noorden van Flevoland. Ieder jaar is er de Lemsterweek, dit is een week vol evenementen waar per jaar zo'n 85.000 mensen op afkomen. De Lemster aak (een traditioneel zeilschip) is afkomstig uit Lemmer. De Groene Draeck, het zeilschip van prinses Beatrix, is een Lemster aak

Nieuw zeil.

Dinsdag 13 april 2021

Vlijmen - Medemblik

Afgelopen dagen ben ik steeds meer gaan nadenken waar ik me echt thuis voel. Huis is thuis dat is waar maar dat is niet het “altijd” thuis-gevoel. Het thuis is het gevoel als je na een periode weer naar huis gaat. Je gaat in de gemakkelijke stoel zitten en voelt je gelukkig, dat je weer op rust bent. Eenmaal weer uitgerust wil ik weg. Weg is reizen maar wat is dan een reis. Een reis is een vrijwillige verplaatsing van een of meer personen van een bepaalde locatie naar een andere locatie. Een persoon die op reis is, noemt men een reiziger. Het wordt wat duidelijker voor me en ben blij dat ik weer naar de AlbinO kan gaan om te gaan reizen.

Inpakken van je minimale benodigdheden, rugtas op je schouder en naar de bushalte in het dorp lopen. In de bus stappen is het begin van de reis. Het eerste gedeelte van de reis is bekend terrein en na verloop van jaren is het onbekende steeds verder weg. Met de bus naar het station, van 's-Hertogenbosch naar Amsterdam vervolgens naar Hoorn. Bus overstap naar Medemblik. En in Medemblik de voorbereidingen voor de echte tocht. Rondje Friesland voor de komende dagen.

Voorbereidingen doen zoals boodschappen en spullen klaar leggen. Niels en Linneth komen met zijn drieën op bezoek. Linneth is bijna uitgeteld van een dochter. Nu komen de reizen van Paaseiland en Frans Polynesië in Noord-Holland bij elkaar. Niels en Lineth hebben we uitgebreid leren kennen op Paaseiland en vervolgens samen opgetrokken naar Polynesië. Afstand is nu dan ook fictie, tijd versmelt in het nu en toen. Erg gezellig praten we bij en spreken beide de wens uit om zo snel mogelijk weer terug naar de boot in FP te kunnen. Voor hen eerst de geboorte van de kleine en voor ons de bescherming tegen corona.

Een en ander is er veranderd

Vrijdag, 9 april 2021

Medemblik

Met een gratis ontvangen wandelgidsje van de haven maken we de wondwandeling. De havens, monumentale geveltjes, station, stoomtrein rails, kerken, gedempte gracht en lezen op de borden over de geschiedenis van Medemblik.

Van villa Medemelacha tot Gemeente Medemblik. Medemblik bestond al als bewoonde plaats toen dwangburcht Radboud door Graaf Floris V werd gebouwd. In 1289 ontving Medemblik stadsrechten.

DE naam dankt de stad aan de oorspronkelijke waterloop Medemelake. Dit veenriviertje is tegenwoordig grotendeels verdwenen. Het resterende deel is bekend als de Kromme Leek. Deze mondt via de Kleine en de Grote Vliet uit in het IJsselmeer.

De oude en Oosterhaven herinneren aan de bloeiende eeuwen als havenstad. De aanleg van het Noord-Hollands Kanaal betekende echter het definitieve einde hiervan. De Afsluitdijk maakte de woeste Zuiderzee het kalme IJsselmeer.

Medemblik staat nu veelal bekend als internationaal watersportcentrum. In 1989 werd de voormalige haven in het centrum weer onder water gezet om er een moderne jachthaven te realiseren. In 1999 is regatta Center Medemblik geopend, een internationaal zeilwedstrijdcentrtum.

Rondom de oude stad is volop ruimte voor natuur. Water speelt uiteraard een grote rol. Het IJsselmeer is nooit ver weg. Om het achterland te ontdekken kun je mooie vaartochten maken. De West-Friese Omringdijk is geliefd bij fietsers en wandelaars. Met aan de ene kant uitzicht over het water en aan de andere kant de vergezichten over de weilanden en bollen velden. In de omgeving zijn meerdere natuurgebieden om te recreëren en vogels te spotten.

Kasteel Radboud werd als burcht door Graaf Floris V gebouwd tegen de aanvallen van de Friezen. Lange tijd deed het markante bouwwerk diens als verdedigingswerk en toevluchtsoord. Toen Medemblik stadswallen kreeg verloor Radboud haar functie. Het kasteel werd een onderkomen voor de schutterij en deed dienst als kerk. Radboud werd in de negentiende eeuw met een restauratie van de ondergang gered en presenteert tegenwoordig een tentoonstelling met kleine en bijzondere voorwerpen, die het dagelijkse leven in de Middeleeuwen belichten.

Om niet al te uitgebreid de geschiedenissen te belichten houd ik het hierbij. Wij vinden Medemblik een heel interessante plaats en genieten van de twee uurs wandeling. Rond 1600 uur starten we de reis terug, met de bus naar Hoorn, de trein van Hoorn naar Enkhuizen en met de auto naar huis. Een reis van drie uur. We raken een heel eind van huis.

Kasteel Radboud

Donderdag, 8 april 2021

Enkhuizen – Medemblik

West-zuidwestenwind, 4 tot 5 beaufort, 8 graden. Dat lijkt me een prima uitgangspunt om naar Medemblik te zeilen. Jacqueline heeft haar bedenkingen voor wat betreft temperatuur en de 5 beaufort maar ik wimpel de bezwaren weg. Vreemd dat de drang van losgooien en elke dag varen als het maar even kan, bij mij, ingeroest zit. Waarom niet gewoon lekker een tijdje aan de steiger blijven hangen en genieten van een bakkie koffie bij de kachel in de kajuit zoals zovele schippers rond mij heen doen?

Mijn ongedurige blik spiedt over het water en constateer een rustig IJsselmeer, met de wind mee, en zie een aantal Duitsers met een huurschip vertrekken. Nu moet ik ook!

Afrekenen bij de havenmeester, spullen op de plek, water tanken, zeilen aanslaan en ontken de signalen van een eventueel opkomende migraine van Jacqueline. Als ze hoofdpijn heeft zal het wel niet zoveel uitmaken als dit beleefd kan worden in de kuip of zeilende of stilliggend in de haven. Migraine is migraine. Jacqueline laat zich overhalen om mijn drive niet te veel te remmen.

De motor slaat perfect aan en draai met de kop in de wind en Jacqueline zet het grootzeil met een rif. Lijkt me niet nodig want er is maar een 4 Bft voorspeld. Als het zeil strak staat en de giek in het sleutelslot vastklikt, draai ik de AlbinO met de wind mee en al snel loopt de boot een mooi gangetje 5 knopen.

Het is 8 mijl naar Medemblik en hebben tot aan de loop van de Oosterdijk vlakbij Andijk een mooi windje en de dijk zorgt ervoor dat wind niet al te veel spel heeft op de golven. Het valt me wel op dat de wind toeneemt en merk dat Medemblik niet bezeild is. Ik trek het grootzeil flink door en zet de fok snaarstrak om zoveel mogelijk hoogte te maken tegen de wind in. De golfslag neemt toe, de wind zorgt voor witte kammen op het water. Van golfjes naar golfjes van 60 centimeter, dicht op elkaar, zorgen voor een onrustig ritje. Het water spuit over het dek, varend met een helling van 25 graden zorgen voor weinig plezier in het zeilen want het opstuivende en schuimende water is 8 graden. De buiten temperatuur is 8 graden zodat het stuifwater op gezicht en handen voor een ijskoude ervaring zorgen. Gelukkig heb ik het niet snel koud zodat het voor mij toch genieten wordt. De Hollandse grauwe lucht, het groen op de wal, de witte snorren op het water, de beleving van het gerestaureerde bootje dat het toch maar weer voor elkaar krijgt.

Dit is een vorm van genieten, het kan natuurlijk comfortabeler maar dit heeft voor mij een speciale betekenis.

Jacqueline kan zich hier totaal niet in vinden en beschouwt dit als “Moet dit nou? Waarom zo scheef? Kunnen we niet minder scherp aan de wind?”. Ze heeft gelijk maar ik geef haar met mijn machogedrag natuurlijk geen gelijk. Knallen, vaart maken, het duurt maar even. “We liggen zo in de haven”-mentaliteit zijn we ook snel in de haven en is de windstilte in de luwte van het fort een prima plaats om de zeilen te laten zakken en op motor de Pekelharinghaven in te draaien.

Met de telefoon maak ik contact met de havenmeester en wijst ons de plek dicht bij het centrum aan waar we landen naast een zeer verontwaardigde broedende meerkoet landen. Probeer zo weinig mogelijk aandacht aan de gestoorde vogel te geven en respecteer haar zorg voor de drie eieren. De heer Meerkoet, loopt allerlei takjes aan te slepen die door mevrouw goed-gekeurd of afgekeurd worden. Hij is er maar druk mee.

Stroomkabel uit, kacheltje aan en al snel maken we het ons knus met een akerborrel en halen wat eten bij de Chinees om het stadje morgen verder te onderzoeken.

geen commentaar bij nodig

Vrijdag, 2 april 2021

Enkhuizen

Wandeling door Enkhuizen. Hollandser kan het bijna niet. Trapgevels, klokgevels, 18^e en 19^e -eeuwse geveltjes. Carillon geluid en lopen de stadswandeling. Bij de leugenbank in de haven sta ik even stil bij de sociale functie van dit fenomeen. De leugenbank is de verzamelplek van de vissers die elkaar de meest onwaarschijnlijke verhalen vertelden. De beste stuurlui staan aan wal en de ergste stormen spelen zich af op deze plek in plaats van op zee. Een aardig verhaal vond ik op het internet:

,,In Enkhuizen wisten ze het wel. En ook op Urk en andere vissersplaatsen rond de Zuiderzee was het algemeen bekend: als je ’s winters geen honger wilde krijgen, dan moest je voldoende voorraad inslaan. Maar vooral óók: inzouten! En dat inzouten gebeurde sowieso iedere dag, wat men ook gevangen had.

Zo kon het gebeuren dat op een dag bramzijgertje Tjitse op zijn klompen huilend en hollend over de Wierdijk naar huis kwam rennen. Zijn vader stapte net schoongeboend uit de badkuip, en sloeg gauw een handdoek om. Maar nog voor hij een vraag kon stellen, schreeuwde Tjitse al: ,,Ik wil niet langer meer op die schuit varen!” Zijn vader vroeg verbaasd: ,,Hoezo? Wil de schipper je soms slaan?” ,,Nee!”, schreeuwde Tjitse kwaad, ,,dat moest er nog bijkomen óók!” Vader hield met één hand z’n handdoek goed om zich heen en met de andere op zijn hoofd krabbend, vroeg hij: ,,Nou Tjitse, vertel dan maar eens op. Wat is er aan de hand?”

Tjitse zei fel: ,,Nou, laatst zat er in onze netten een bruinvis! En de schipper vilde het beest en zette het vlees in het zout. En dat gaf-ie ons later te eten… Bruinvis! En vorige week, toen zaten er twee zeehonden in de mazen. Hij maakte ze dood, ze gingen opnieuw in het zout, en opnieuw hebben wij daar een héle week van moeten eten… Zééhondenvlees!

En toen gisteren, eh… gisteren, toen overleed Tabbe, onze roerganger. En nu zag ik vanmorgen de schipper alweer met de zoutkruik over het dek lopen. Nou, toen wist ik natuurlijk wel wat er weer gebeuren zou! Nee pa, ik ga niet meer terug naar die schuit.” Aldus de leugenbank.

Met een glimlach lopen we de route verder af en stappen in de trein van Enkhuizen naar Hoorn en de auto naar huis.

Enkhuizen

Donderdag, 1 april 2021

Hoorn – Enkhuizen

Elk land heeft zijn verhaal over het ontstaan van de traditie om grappen uit te halen op 1 april. In Frankrijk, bij de overgang naar de Gregoriaanse kalender in 1582 zouden mensen in het ootje zijn genomen toen ze op 1 april een nieuwjaarsfeestje wilden bezoeken. In Duitsland zou een groep speculanten op 1 april 1530 als grap voor niets naar de rijksdag in Augsburg zijn geroepen, alwaar ze hartelijk werden uitgelachen. En in ons eigen kikkerlandje zou de grappenmakerij zijn begonnen toen hertog van Alva de inname van Den Briel verloor op 1 april 1572. Hier zou ook de uitspraak “Op 1 april verloor Alva zijn bril vandaan komen. Uit geschreven bronnen blijkt namelijk dat de eerste 1 aprilgrappen al dateren van 1508: toen werden knechten erop uitgestuurd om niet bestaande artikelen te halen.

Geldt 1 april ook voor ons want het weerbericht voorspelt een 4 Bft? Eenmaal buiten neemt al snel de wind toe tot een 6 Bft en de AlbinO gaat lekker hangen in de halve wind en geeft een 6.5 knoop op de klok. De Vega gaat er plezier in krijgen en ik vraag me af of dat er iemand later misplaatst gaat roepen bij de KNMI 1 april! Het was geen 4 maar 6. Haha.

Bij de Appelhoek draaien we steeds scherper tegen de wind en gaat het flink tekeer. Dicht opeengepakte golven van 60 cm hoogte slaan regelmatig over het dek en bij een heel enthousiaste speling van de golven krijg ik een nat pak door het over het Buiskapje slaande water. Het is een prima vuurdoop voor de AlbinO maar ook voor de dames aan boord. Jacqueline schrikt een beetje van het geweld en voelt zich niet helemaal comfortabel. Leanne ziet het wel zitten maar de constante druk van het tegenroer geven is wat vermoeiend voor haar en neem het roer letterlijk en figuurlijk over. Prachtig zeilweer met echt Hollands weer. Kruisend naar de Houtribdijk en de vaste wal van Noord-Holland daagt langzaam maar zeker de ingang van de Houtrib sluizen op. Vlak voor de sluis de zeiltjes omlaag en nemen de sluis als enigste schip.

Na de sluis naar de Compagnie haven en telefoneren naar de havenmeester die ons een mooi plekje geeft aan de O steiger.

Dames Bontekoe

Woensdag, 31 maart 2021

Edam – Hoorn

Tijdens mijn diensttijd verwonderde ik me hoe een klein tentje steeds groter werd naarmate je het vaker moest gebruiken. De eerste keer weet je geen raad met je rugzak, slaapzak en je geweer. Je moest de kleine tent ook nog eens delen met een collega dienstmaat. Mooie herinneringen en ik voel eenzelfde gevoel omdat we dochter Leanne hebben uitgenodigd een tochtje met overnachting te doen op de AlbinO. Stralend weer en een eindelijk gevoel van lenteweer komt over ons heen en begin aan de klussen om de puntjes op de “i” te zetten. Vanuit de kuip ruim ik de bakskisten op en tref telkens onderdelen die meteen op zijn plek geplaatst worden.

Koffie met koek, praatje met de buurvrouw die haar laatste tochtje gaat maken, is het al snel laat in de ochtend en meldt Leanne zich dat ze geland is in Hoorn. We lopen haar tegemoet en halverwege het busstation treffen we elkaar zodat we 180 graden draaien om terug te wandelen. Aan boord eten we een boterham en maken snel los want er is bijna geen wind.

De eerste zeiltocht met Leanne aan boord van de AlbinO is een gezapig traag gekabbel over het water en zien al veel andere schepen aan de horizon opdoemen. Heel in de verte herken je de ingang van de haven van Hoorn aan het aantal zeiltjes die zich ophopen om binnen of eruit te varen. Toch valt me de voortgang niet tegen en probeer de vaart met deze wind te vergelijken met de Queen B die veel logger is. Ik denk dat de AlbinO sneller zou zijn en verplaats me in mijn dromen al in de windstiltes tussen Panama en Paaseiland. AlbinO zou sneller zijn geweest. Queen B toch wel heel wat comfortabeler.

Vlak voor de haven valt het laatste zuchtje wind weg en start tegen mijn goede gevoel de motor om de zeilen op te doeken en de dames verder te instrueren in het zeilen. Met de telefoon de havenmeester bellen voor een plekkie en dat gaat een heel stuk gemakkelijker dan het gebruik van de VHF. Ook hier drukt de zakcomputer het marifoongebruik weg en voorzie dat ook de marifoon bij het elektroschroot verplaatst gaat worden. Weg is de Decca, radiorichting zoeker, de marifoon next. Zeker als de telefoon gekoppeld gaat worden aan de satelliet zodat een wereldwijde dekking gaat ontstaan en de marifoon met zijn max 40 mijl bereik overbodig raakt.

Aan de gastensteiger dicht bij de uitgang van de jachthaven kunnen we gemakkelijk naar het toiletgebouw en passagieren naar de stad. Een leuke wandeling door de stad, de jongens van Bontekoe, Jan Pietersz Coen als zeeheld en de vele antieke gebouwen die de oude tijden weer een beetje doen herleven. Jan Pietersz Coen moest de personificatie zijn van Nederland als zeevarende natie maar raakte in opspraak vanwege zijn gewelddadig gedrag jegens de Molukkers op de Banda eilanden.

Hoorn is een prachtig voorbeeld hoe leuk varen in Nederland is. Zeiltochten gekoppeld aan cultureel stadsbezoekjes. In de straat eten we een ijsje, boodschappen halen en aan boord

Koken op de primitieve spiritusbrander en een boekje lezen op de bank met de benen in elkaar gestrengeld. Het lukt allemaal wonderwel en inderdaad is de AlbinO een stuk groter geworden.

Edam

Dinsdag, 30 maart 2021

Vlijmen – Edam

Niesend, loopneus en een pijnlijke keel houden me niet tegen om in de ochtend met mijn Vader te gaan golf-en. Een fikse verkoudheid maar door de gekte rond de corona toch maar een test laten doen om mezelf gerust te stellen en mijn omgeving. Twintig minuten na de test piepte de sms dat een negatieve uitslag. Ik mag gewoon doorgaan met niesen en proesten. Keelpijn lost zich in de loop van de dag op.

Met de auto naar Volendam en bij aankomst gooien we de lijnen snel los om met dit prachtige weer naar Edam te zeilen. Het waait niet hard, maar met een drie knopen vaart dobbert de skyline van Volendam aan ons voorbij. Net na de binnenkomst van de haven gaat het zeil omlaag en varen naar de jachthaven. Op de steiger van de 8 meter jachten meren we aan en ruimen het zeil en het dek op. Vreemde gewaarwording is dat we aan een steiger liggen die geen verbinding heeft met de wal. Deze haven is bezig met een grote renovatie en niet praktisch voor ons om hier te blijven zodat we teruglopen naar de albino en naar de overkant varen. De gemeentelijke haven heet ons van harte welkom en met een gemoedelijke en luchtige sfeer krijgen we een plek toegewezen bij de ingang van de haven.

Uitzicht op de vetklep van het restaurant. Friet saté met frikandel wordt door de restauranthouder in de kuip geserveerd. De buurvrouw van het schip achter ons vertelt een verschrikkelijk verhaal. Door de corona heeft mevrouw haar winkel verloren, huwelijk stuk gelopen door de financiële problemen en zorgen. Een groot drama voor haar en de gehele middenstand. Ik vind het dapper dat ze met een geleend schip alleen op stap durft te gaan, het hoofd even leegblazen.

Edam is een prachtige plaats en veel gevarieerder als Marken of Volendam en kijken de ogen uit. Bijzondere plaats. Oorspronkelijk heette Edam Yedam vernoemd naar de E of Ye waar een dam werd opgeworpen. Edam werd in 1310 voor het eerst genoemd en het plaatsje kreeg in 1357 stadsrechten van graaf Willem V van Holland alsmede een vergunning om een open verbinding te graven tussen Purmermeer en de Zuiderzee. Edam koos tijdens de tachtigjarige oorlog de zijde van de opstand tegen Spanje en ging over tot de reformatie. Zo behoorde Edam tijdens de Republiek tot de twaalf kleine steden, die de Staten van Holland vertegenwoordigd waren. In 1587 en 1602 werd de stad door brand geteisterd. Glorietijd was in de zeventiende eeuw, toen zij een belangrijke zeehandel had via het Texelse gat onder andere op Nederlands Indie. En een levendige handel in Kaas de Edammer kazen.

Marken

Donderdag, 25 maart 2021

Monnickendam – Marken – Volendam

Er is geen verschil tussen Gouwzee en de lucht. Beide even grijs zodat de horizon opgehouden is als scheidslijn. Paard van Marken is grijs, de lucht is grijs en het Markermeer is grijs, alles is grijs met een spatje regen maakt de wereld somber. De wind komt met 3 Bft uit zuidwest en dat is dan wel weer een plus punt. In de haven zetten we het zeil en varen van Monnickendam naar Marken, de overkant. Een gezellige Corona drukte met wel twee chinezen die een wandeling maken over de boulevard van Marken. Zelfs de kibbeling tent is gesloten. Sijtje Boes is van haar geld stil gaan leven want de winkel is gesloten. Een schilder verft ondanks de regen gewoon door en kan het niet laten om een uitgebreide babbel te slaan over een hobby catamaran met elektrische buitenboordmotor.

Marken is een plaatje en de typische groene huizen heel dicht bij elkaar is een parodie op de anderhalve meter wereld die we op dit moment meemaken. De huizen leunen knus tegen elkaar en proberen allemaal een plekje te vinden op de verhoging. In 1916 heeft het hoge water veel huizen onderwater gezet en zijn er verschillende mensen verdronken. Koningin Wilhelmina heeft met haar komst veel betekent voor de slachtoffers. De afsluitdijk heeft een einde gemaakt aan de grillige waterhoogtes van de Zuiderzee. Nu zijn er weer andere gevaren zoals kruiend ijs tegen de dijk. Wij maken een uitgebreide wandeling van het dorp naar het Paard van Marken en lopen door een beschermd vogelgebied. De boer heeft een veehouderij die volledig geïntegreerd is in een gebied voor de beschermde vogels. Grutto, Gans, Kievit, Tureluur, Eend, en nog vele andere zorgen voor een afwisselende wandeling door het poldergebied. 10.000 Stappen en zijn weer op de boot. Een lunch in de kuip en zetten het zeil voor Volendam. Heel voorzichtig wordt het wat lichter en lost gaandeweg de grijze massa in de lucht op voor een mooie blauwe hemel. De horizon is weer de horizon.

In Volendam is snel een plekje gevonden en maken een wandeling door het dorp. Het is wat drukker op straat en de lokale bewoners zitten achter een groot windscherm een praatje te maken. In de supermarkt kopen we de paling als voorgerecht voor het diner zodat we toch iets van de folklore vieren.

Een leuk weerzien van de toeristische trekpleister met een prachtige jachthaven waar het goed liggen is.

Happy sailing

Woensdag, 24 maart 2021

Muiden – Monnickendam

Waar je maar trots op kunt zijn! Ik sta onder de Speeltoren in Monnickendam met het meest valse carillon van Europa. Kan mijn lachen niet houden en bewonder de positiviteit van de Monnickendammers. Een bijzondere plaats en geniet van de Hollandse gevels en grachten. Hollandser kan bijna niet. Vreemd dat er geen supermarkt te bekennen valt of je moet 3 kilometer lopen, deze zal wel niet passen in dit stedelijk museum.

Eindelijk schijnt vandaag de zon, weliswaar met een koude wind maar de zonnestralen maken het een stuk vrolijker. Van de afvaart meteen de zeilen omhoog en vaar met een achterlijke wind richting het Paard van Marken. De spatzeiltjes en de wollen muts met speciaal ondergoed houden me prima warm en geniet van het zeilen. Na het Paard van Marken komt de wind wat gunstiger in en varen al vlug met snelheden van boven de 6 knopen.

Veel herinneringen komen boven en realiseer dat het gebied erg bekend voorkomt. De obstakels zijn snel herkend en heb bijna geen ondersteuning van de kaart nodig. Bij Volendam moeten we terugsteken richting Zuid verder de Gouwzee op om in de buurt te komen van Monnickendam. Vlak voor de ingang van de stad komt er een flinke windschifting tussen de bomen door en laten de AlbinO als een badeend op en neer zwaaien. De rommel van de bank ligt op de vloer, Jacqueline ziet het water al voorbij de raampjes vliegen maar herstelt al snel van de schrik.

Motor start vlekkeloos, zeiltjes opbergen en naar de gastensteiger voor een aanvraag voor een ligplaats. H21 wordt ons toegewezen en krijgen een mooie plek met walstroom. Zoals de Duitsers ligt onze stroomkabel eerder vast aan de elektriciteitspaal dan de landvasten op de steiger. Warmte is geregeld voor de nacht.

Na de lunch een fijne wandeling door de stad en genieten volop. Wat een mooie periode om te varen.

laveren

Huizen – Muiden.

Dinsdag, 23 maart 2021

De wind speelt met de lange rietstengels op de strekdam van Huizen. De Kalkovens en de Botter-werf geven de haven een historisch tintje en wij sjouwen met de boodschappen de lange pier af, om de AlbinO keurig en braaf naast de Beagle aan te treffen. We laden de spullen uit en eten de lunch en bereiden ons voor op een echt zeiltochtje. 10 Mijl tegen de wind in kruisen, een prima leerschool voor Jacqueline.

De fok aanslaan en de fokkeschoot door de leiogen brengen, de zeilhuik van het grootzeil. Alles nalopen en start de motor. De wondere wereld van techniek. Bij veel motoren sta je niet zo stil bij het wel of niet aanslaan maar bij dit monster is het nog steeds een opluchting als ze aanslaat. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Met een keurige bocht achteruit draait de `Vega naar het vaarwater waar Jacqueline het grootzeil hijst en de fok zet. Braaf lopen we voor de wind, het havenkanaal uit en draaien de boeg scherp tegen de wind in richting Almere. Met het kruisen tegen de wind in maken we zekere voortgang, om langs Almere, richting de Schelp en de Hollandse Brug te varen. Met het kriskras over het Randmeer te zeilen doorkruisen we de geul en moeten rekening houden met de ondieptes. Ik laat de AlbinO doorlopen tot aan de witrode of witgroene, speciale 1.50 meter diepte betonning varen en ga dan overstag.

Met heuse commando’s dril ik de zeilmaat met bevelen zoals “Klaar om te wenden”, “Over” of “Ree” en dan aanmoedigend te roepen “aantrekken”, “strakker zetten” enzovoort. Het gaat allemaal soepel en gladjes en maken er een ontspannen tochtje van.

De wind is matig, de lucht grijs, de wind over het koude water maakt het koud maar ben heel blij met de frisse neus en het gevoel van ontsnappen aan het binnen zitten.

Zeilend tot in de haven van Muiden waar we bijna op dezelfde plek aanleggen als van enkele dagen terug krijgen we havenmeester voor een praatje op bezoek. Een ontspannen vent die het gevoel van gastvrijheid weet over te brengen, zodat je al snel het gevoel van een thuishaven hebt. Bij de pizzeria halen we een pizza en genieten van de avond in de knusse kajuit.

Huizer Botter

De Schelp – Huizen

Zondag, 21 maart 2021

Van het voorjaar valt niet zo veel te merken. Het is grijs bewolkt, koud en behoorlijk wat wind. Gelukkig hebben we een rustige nacht achter de rug aan de beschoeiing van het eiland en gaat de wind over de bomen langs de mast ons voorbij. De nacht is zonder walstroom doorgebracht maar het dekbed heeft een heerlijke knusse warmte uitgestraald zolang je maar onder de dekens blijft. Na het ontbijt nog even de benen strekken op het eiland en de hond Mexx draaft en drentelt met zwiepende staart voor ons uit. Mexx heeft het eiland geheel tot zijn territorium verklaart en loopt al twee dagen uitgelaten te draven, te kwispelen en te ontdekken. Later hoorde ik dat Mexx na een weekend eiland, twee dagen bij moet komen thuis en komt dan zijn mand niet uit vanwege de vermoeidheid.

Op de Beagle een kopje koffie om de dag door te nemen en afspraken te maken hoe we het met de auto gaan doen om thuis te komen. Rond 10.00 varen we aan en aan de golven met de witte kammen zie ik dat het behoorlijk waait. Met fok en gereefd grootzeil lopen we een fraaie 7,2 knoop door het water. Dit is Hollands zeilweer. Mag voor mij wel wat warmer maar je kunt niet alles hebben. Rond 12.00 varen we Huizen binnen en leggen aan naast de Artemis, om op Luc te wachten.

Een wandeling door het havengedeelte van Huizen is een leuke bezigheid en met name een bezoekje aan de botterwerf. De visserij en de `botter waren ooit de economische motor van Huizen. Rond 1880 gaven zij werk aan 1000 van de 3500 inwoners van Huizen. Ruim 400 als bemanning van de ruim 180 botters die toen in de haven lagen, 400 als dagloner bij tal van aan de visserij verbonden bedrijven en 200 venters venten de gerookte vis van Amsterdam tot ver over de grenzen uit. Na de afsluiting van de Zuiderzee in 1934 kwam de klad erin. De handelsgeest bleef, kaas kwam in de plaats van vis en scheepsbouw werd huizenbouw. Als herinnering aan deze rijke historie houdt de Stichting Huizer Botters vier originele botters, de oudste uit 1892 als varend historisch erfgoed in de vaart.

Na de wandeling zien we Beagle naast de AlbinO liggen waarna Luc en Nikelien me naar Eembrugge brengen om de auto op te halen. Terug in Huizen laden we spullen in de auto en kijken terug op een prima eerste weekend met de AlbinO.

Muiden – De Schelp

 Zaterdag, 20 maart 2021

Zonnetje schijnt met een frisse wind. Mooi zeilweer om de zeilscills van de AlbinO uit te proberen en varen de haven van Muiden uit met de Genua en volledig uitgerold grootzeil. Ik ben helemaal niet ontevreden over het vaargedrag van de boot. Een beetje driftig op het roer, de helmstok kan je eigenlijk niet loslaten maar daartegenover staat de directe besturing en het snelle reageren van de boot op elke verandering van de helmstok. Opvallend is het aantal collega zeilschepen die op deze zaterdag ook hun geluk beproeven. De beroepsvaart dondert dwars over het IJ-meer, keurig tussen de betonning zodat wij vrij spel hebben om lekker te zeilen. Toch is er heel wat verandert voor mij in de loop der jaren. Er is veel meer betonning op het water dan toendertijds en raak een beetje verwart vanwege de vele gele tonnen zodat er voor mijn gevoel weinig echte ruimte over blijft. In de buurt van Uitdam draai ik de boot en vaar met halve wind terug naar de Hollandse Brug. Voor de brug komen we een Gib’Sea tegen die al laverend in de geul zijn zeiltjes flink doorzet en dwingend onze kant opvaart. Met geen enkel oogcontact of corrigerende koers vaart de boot recht op ons af, ofwel ramkoers en begin te roepen voor aandacht en wijk uit naar stuurboord. Ik heb voorrang maar om deze nu te nemen lijkt me niet verstandig en ik mopper over het asociale gedrag van de schipper. Het blijkt een jonge vent die zich van geen kwaad bewust is en roept me brutaal na dat hij gemakkelijk voor me langs kon lopen. Tja, nadat ik uitgeweken ben. Boos maken of woorden eraan verspelen heeft geen zin, maar netjes en keurig gedrag is wel ver te zoeken.

Op het eiland treffen we de Beagle met familie aan boord. Luc komt de boot inspecteren en wisselen heel wat technische wetenswaardigheden uit. Met een rolletje gastape en het opnieuw installeren van de brandstofleiding weet ik het startprobleem op te lossen. Enkele kopjes koffie, wandeling over het eiland, een beetje dollen met Lux (kleinzoon). Lux wil graag zijn vaarkunsten tonen aan opa en word uitgenodigd om plaats te nemen in de rubberboot. Lux met zijn 4 jaar vaart als een grote en wil graag van de ene visboot naar de andere varen. De vissers vinden dit niet helemaal super maar Lux stoort zich nergens aan. Geweldig om te zien hoe de liefde voor het varen hier gezaaid wordt.

In de avond roosteren we een stukje braadworst op de Cobb in de kuip en moeten ons helaas voor de regen terugtrekken in de kajuit. Een avond zonder elektrische verwarming en laten de veel te grote petroleumkachel voor deze ruimte zijn werk doen.

Eembrugge - Muiden

Vrijdag, 19 maart 2020

De auto puilt uit met de spullen die nodig zijn om een paar dagen te gaan varen. Ik vraag dan ook terecht af hoelang we wel niet van plan zijn om weg te blijven. Misschien wel drie dagen bedenk ik me. Na een uurtje rijden laden we de spullen aan boord en zien later wel waar het een plekje moet vinden.

De brug is in onderhoud en er wordt gevraagd voor wat geduld maar het valt allemaal wel mee. Na een kwartier gaan de slagbomen van de weg omlaag en verheft het brugdek zich zodat we de brug passeren om over de Eem naar het randmeer te varen. Wat een leuke brave rivier. Licht kronkelend door het weidse landschap met veel vogels in de weide maar ook de watervogels zijn al flink bezig voor het nageslacht. Paringsdansen, kluiten in de bek voor een nest en formaties van vogels die een zomerplek zoeken. Ook wij zoeken een uitweg van de donkere Cornatijd en ontvluchten de mufheid van het wachten thuis door te ontsnappen in de vrijheid van de natuur.

Buiten de rivier zetten we het zeil en laten ons door de zachte wind voortblazen over het bijna rimpelloze water. Een klein probleem ontstaat bij de Hollandse Brug als de wind wegvalt en de AlbinO naar de brugpijler dreigt te drijfsijzen. Even de motor aan met een rondje draaien om de pas gepoetste romp van het schurende beton weg te houden. Na de brug de motor uit en gaan weer op weg met de weinige wind richting Pampus. Vlak voor Pampus stuurboord uit naar de ingang van Muiden. Op tijd de motor aan en leggen aan bij de jachthaven aan de overkant van de Koninklijke. Een hartelijk welkom van de havenmeester en ruimen de rommel op het dek op. Zeiltjes naar binnen, zeilhuik op, stroomkabel uit en de spullen in de kajuit.

We bellen met een afhaal Indonesisch restaurant en door wat geharrewar en het in mijn ogen onduidelijk en moeilijk te maken laat ik de bestelling voorbijgaan en eten we een uitgebreide boterham in de kuip. Een mooie maiden trip en we kijken uit naar meer vaarplezier. De marifoon knettert elk uur een weerbericht los in de kajuit wat een gerustellend gevoel geeft over het vaargebied.