Skyline Amsterdam.

Woensdag, 15 november 2023

Muiderzand – Hoorn

De Champion ligt druipend van de regen in de box. Ik ben uitgenodigd door Koen om een tochtje te varen. Vader en zoon-moment om eens samen uit te waaien. Met de brekende lucht en forse wind de box uit, op weg naar het Markermeer. Het nodigt niet uit om met regen, kou en kort klotsende golven een pleziertochtje te gaan varen en toch beleef ik het op een bijzondere manier. De wollen muts op het hoofd om de kou uit de grijze haren te weren, de jas over de dikke trui en kruip achter de buiskap om de vlagen van regen te ontlopen. Met alleen de fok op het dek, rechtsaf slaan bij ton 13, genietend van de enkele zonnestralen die door het dikke wolkendek weten te breken. De schuimkoppen op de korte golven, de wolkenkrabbers van Amsterdam, de bouwkranen van Almere, de vrachtschepen die braaf blijven varen in de betonningslijn, Pampus dat eindelijk zonder de op en neer varende toeristen ligt uit te rusten en verschoond van de hordes van zeiltjes met schreeuwende en kwakende mensen over de marifoon.

Voor mij is het genieten van de rust, de vaart van het schip en de verhalen van de jongste zoon. Na vier uur naderen we Hoorn en zien een vijftal zeiltjes die hetzelfde idee hebben als wij, ondanks de kou. In de havenkom oprollen van de genua en komen natuurlijk vergezeld van een regenbui aan. Vastleggen, betalen met een app via QR code. Hoe snel kan de beleving van het varen veranderen met de moderne hulpmiddelen, via de pin betalen en hierdoor wordt direkt de stroom aangesloten en de code van de wasgelegenheid doorgegeven. We zijn fysiek en digitaal geland.

Je moet nog wel zelf wandelen om een borrel in de kroeg te halen waar ze gelukkig ook nog de Euromunten  accepteren zodat de nostalgie in stand gehouden wordt. Hoorn is een stad waar heel veel restaurantjes ons uitnodigen om te komen eten. De donkerte valt over de huizen en de kerstversiering duikt op in de straten en ook hier in Hoorn ga ik op zoek naar een technische winkel.

In een restaurant eten we verrassend lekker en zoeken op de tast de weg terug naar de boot, de straten glimmen van de regen en de auto’s zorgen voor opspattend water. De kou valt mee, de gloed van het enthousiasme en de borrel zorgen voor een heerlijke slaap met reizende dromen.

Hoe benader je een goede daad. Voor een ieder is dat anders

Dinsdag, 14 november 2023

Dintelmond

Vanochtend naar Sliedrecht gereden om de maat van de Maxprop schroef te verifieren en kan eindelijk besteld worden. De maat van de moer, spie en de oude bus van de vorige schroef achterlatend rijd ik naar Dintelmond om een regenpak, slaapzak en onderlaken mee te nemen voor de tocht der tochten samen met de jongste zoon.

De wind jakkert door de haven en zie enkele boten met beginnende schade zoals een zeilboot waar de zeilzak openscheurt. De val bind ik aan de mast en rits de zeilzak dicht, wat verder ligt een bootje te vrijen met de ronding van de steiger zodat de rode gelcoat al weggevreten is en de vingersteiger klaarstaat om eens lekker aan het polyester te knabbelen. De stootwil hangt los en verander deze van plaats, zodat de romp beschermd wordt en krijg het padvinder gevoel “Elke dag een goede daad”. Een boot is een boot en de boot kan er niets aan doen.

Aan boord van de AlbinO schakel ik de kachel aan en geniet van de rust ondanks de gierende wind in de mast. Wat een heerlijke cocon is een zeilschip en neem me voor om binnenkort enkele tochten te gaan varen en zoek de kaarten aan boord op om enkele bestemmingen te zoeken. Dromen over reizen is ook een vorm reizen en hoeveel mensen zijn er niet die het hier mee moeten doen. Op het internet een bestemming aanklikken en er van alles over lezen, foto’s van landschappen en klederdracht, bij de vliegmaatschappij kijken wat de vlucht kost om vervolgens niets te doen of in de nacht wakker worden omdat je verdwaald bent in de op hol geslagen fantasie.

Met de spullen terug naar huis en schuif aan in de grote worst van auto’s die allemaal ergens naar toe willen. Een vertraging van drie kwartier en hoor over de radio de discussie van de verschillende verkeersinfarcten. Onze bestuurders hebben gedacht dat de voor-corona-tijd niet meer terug zal komen maar het thuiswerken wordt niet meer op prijs gesteld en nu zitten we braaf in de auto te werken.

Vega regatta

Zondag, 12 november 2023

Huizen

Het Vegaweekend, voel me niet helemaal lekker en toch rijd ik naar de bijeenkomst. Eenmaal boven aan de trap kijk ik in de ruimte en zie een 15-tal mensen druk met elkaar praten. Ik schuif naar de tafel met tweedehandspullen en tref een boekje van Jean Heylbroeck, (De wereld is rond), waar ik leuke herinneringen aan heb.

Ik schuif van de tafel naar het midden van de zaal en zie niemand reageren. Geen gastheer of -vrouw, geen presentieboek en loop naar het toilet om het opnieuw te proberen in het drukdoende gezelschap. Met een verloren gevoel en dat heeft alles te maken met mij, loop ik de ruimte uit en ga bootjes kijken in de haven en besluit terug te rijden naar huis.

Jammer van het Vegaweekend en besef dat ik nog niemand ken in deze nieuwe, oude wereld want veertig jaar geleden kende ik veel leden van de club. Thuis scharrel ik op het internet om de todo-lijst van onderdelen bij elkaar te zoeken en te bestellen.

Dit is een leuke tijdbesteding maar er gaan meer uren verloren dan verwacht en ben snel afgeleid van de mooie spullen die er te koop zijn. Regelmatig op de vingers tikken om niet te bestellen. Het loopt toch al uit de hand.

Boordkachel. helaas heb ik een ander model.

Donderdag, 9 november 2023

Dintelmond.

Ontsnappen uit de drukte en dan is een bootje, een geweldige uitlaatklep. Aan boord zijn met kacheltje aan en een beetje rondkijken wat er aan boord te doen is. Bij de controle van de accu’s blijkt de lichtaccu kapot te zijn en er zit niets anders op dan een andere te kopen. Via internet vind ik een specialist op accugebied en rijd ervoor naar Bergen op Zoom. Met een leuke uitleg over de verschillende accu’s kom ik terug uit de winkel met een nieuwe krachtbron. De accupolen vervangen, het water uit de accubak halen en de nieuwe erin. De plafond lampen springen direkt aan.

De druppellader vast op de accu om continue een volle accu te houden. De wind jaagt door de mast en er is een code geel afgegeven door de KNMI zodat het opnieuw geen zeilweer is. Tijd om de boordkachel aan te zetten en deze slaat direkt aan en geeft een heerlijke warmte. Het geeft me veel voldoening om zo met bootjes om te gaan en zie het als een echte hobby om hier mee bezig te zijn.

Een boekje lezen bij de kachel, de vallen klepperen zachtjes tegen de mast, de boot helt regelmatig over op het ritme van de windvlagen. Schuimkoppen in de haven en vanuit de kajuit kijk ik door de perspex kajuitraam naar de mensen op de steiger die met ineengedoken hoofd op de schouders naar hun trots schuifelen.

Hollandse frikandellen.

Zondag, 29 oktober 2023

Dintelmond.

En dan weer terug in de vertrouwde eigen wereld, alhoewel het vertrouwde een andere betekenis gaat krijgen. De politiek en de sfeer is veranderd in ons Nederland en de onbezorgde “ver van politiek wegblijven” in de gebieden waar we de laatste jaren zijn geweest wordt langzaamaan de nieuwe wereld. Het weerzien van de familie, de vrienden en kennissen zijn hartverwarmend zodat het als een warm bad voelt, in een veel kouder klimaat. De regen komt met bakken uit de lucht elke dag weer, het houdt niet op.

Zeer benieuwd hoe het met de Albino is zodat ik mijn kleinzoon vraag om samen de stand van zaken op te maken. Jim vindt het fijn om bij me te zijn en we treffen een licht groene AlbinO, die door de maanden heen een moslaag heeft opgebouwd. Met groene zeep en schrobber het dek schoonmaken, de motor starten, nadat Jim de olie gepeild heeft en de riem van de dynamo heeft gecontroleerd.

Jim draait de sleutel om en de Volvo MD7A springt direkt aan. Ben altijd weer verrast dat het zo vanzelf gaat ondanks de lange tijd van stilstaan. Jammer dat de wind te hard staat anders waren we zeker een stuk gaan zeilen. De kajuit opruimen en op weg naar huis maar eerst nog een paar frikandellen scoren bij de frietkraam, dat zijn één van die kleine dingen die je in het verre oosten mist.

terugvliegen

Woensdag, 25 oktober 2023

Medana Bay Marina – In de lucht.

De taxi staat op tijd aan het ontbijt. We hebben onze spullen al bij de uitgang geplaatst en kunnen na het afrekenen direkt in de auto stappen. Gelukkig praat de chauffeur niet te veel en kunnen we nog even genieten van het bijzondere van Indonesië. De onverzorgde straten, de in slechte staat van de huizen waar de kippen hun weg vinden, maar ook de luxe hotels, de dure auto’s en de prachtige uitzichten over de zee. De grote tegenstellingen tussen rijk en arm en toch weten de mensen hun gastvrijheid en de vriendelijkheid met brede lach te presenteren. Ondoorgrondelijk maar toch een goed gevoel want de vijandigheid is ver te zoeken. Ne twee uur door het verkeer slalommen en af en toe remmen voor de onvoorziene drempels brengt de taxichauffeur ons naar de nationale terminal voor de vlucht naar Jakarta. We zijn te vroeg en strijken neer op een stoel met uitzicht op de gate. Inchecken en lopen naar een luxe stoel om de vertrektijd af te wachten. Het vliegtuig brengt ons met een vliegtijd van twee uur van lombok naar Jakarta wat de grootte van het land aangeeft want lombok ligt ongeveer op de helft van de Gordel van Smaragd Indonesië. Vanuit Jakarta stappen we over naar Dubai en van daaruit naar Amsterdam.

Indonesie

Dinsdag,  24 oktober 2025

Medana Bay Marina

‘Lieve hart, mijn boek is af, mijn boek is af. Deze woorden schreef Eduard Douwes Dekker (1820-1887), beter bekend als Multatuli (ik heb veel gedragen), in 1859 in een brief aan zijn vrouw Everdine van Wijnbergen. Max Havelaar of de koffiveilingen der Nederlandsche handelmaatschappy verscheen in 1860, liet ‘een rilling’ door het land gaan en stond aan het begin van een lange en vaak turbulente waarderingsgeschiedenis.De roman begint met de bekende woorden van Batavus Droogstoppel, ‘Ik ben makelaar in koffi, en woon op de Lauriergracht, no. 37’ en eindigt met de beroemde passage waarin schrijver Multatuli de pen opneemt en koning Willem III in vlammende bewoordingen vraagt of het zijn wil is dat er in de kolonie Nederlands-Indië̈ meer dan dertig miljoen onderdanen worden mishandeld en uitgezogen in zijn naam.

Met het zoeken naar geschiedenis kom ik de postkoloniale spiegel tegen en haal een stukje tekst aan van het boek wat bijzonder interessant is en gratis te downloaden. www.rickhonings.nl . 

De Postkoloniale Spiegel wordt de Nederlands-Indische Letterkunde herlezen en ook in het Indonesische perspectief geplaatst. Voor mij is dit een verrijking en leermoment om het te kunnen plaatsen om zo de opmerking van gisteren over Sapar te plaatsen: ’Oosters vriendelijk en onverstoorbaar’. Gevaar van het sleutelen aan de geschiedenis of vertaling, is dat het uit de moraal en gewoontes van die tijd gehaald wordt en in het heden geplaatst. Dat is misplaatst en meer een boetedoening die geen zin heeft.

Sapar staat trouw met spons in de hand om zijn werk af te maken en probeer met hem wat te spreken. Hij reageert wat onhandig en kan er geen echt contact mee maken maar beschouw het als zeer vriendelijk. Sapar gaat in de loop van de dag over tot het schuren van de gelcoat in de brandende zon en de kapitein moet delegeren en heeft het daar vandaag erg druk mee. In de bar een koffie drinken, een praatje maken met de schippers, afrekenen van het havengeld. De fiets in elkaar zetten zodat René wat boodschappen kan doen en krijgt de mogelijkheid, om de fiets te gebruiken in de komende weken, want de terugreis dient zich nu heel ras aan.

Taxi regelen voor morgen, de laatste was opruimen in de boot, dek aanvegen en vrij maken van de losse spullen en zo sluiten we de 7 maanden aan boord af. Het weblog schrijft uitgebreid over alle voorspoed en tegenslagen die hoef ik niet te herhalen maar gezegd moet worden, dat het 7 intense maanden zijn geweest.

Post koloniale spiegel

Maandag, 23 oktober 2023

Medana Bay Marina

Wakker worden met het geluid van een waterval in de boot. Stromend water en de bilge pomp staat continue te werken, de kinderen voorbereiden op het mogelijk vertrek uit een zinkend schip. De kinderen reageren heel lauw en zien het als een nieuw evenement en hebben het niet eens door wat er aan de hand is. Het is een bloedstollend verhaal en hoop dit nooit mee te hoeven maken. De schipper reageert erg kalm als er hem gevraagd wordt wat hij gedaan zou hebben als de pomp stopte: Ik heb een nieuwe pomp bij me!

De lokale bootbouwers die ervaring hebben met polyester verwerken zijn handig om de kiel met grote lappen glasvezel en resin in te pappen en te plakken. 5 Lagen is niet veel maar het ziet er netjes uit. Ik ben het met de afwerking niet zo eens, maar laat niet al te veel merken want er zijn al twijfels genoeg bij de bemanning van de Alice. Het zijn projecten die je onderweg meemaakt en niemand ontkomt aan zorgen en trubbel als je reist. Ieder zijn portie zullen we maar zeggen.

Vandaag is Sapar bij de Queen B om te helpen met het onderhoud. Sapar, een vijftiger, kleine Indonesische man, komt oosters vriendelijk naar me toe en leg hem uit wat de bedoeling is. Oosters vriendelijk is vaak ook ondoorgrondelijk want soms weet je niet, of hij met zijn ja ook ja bedoelt. Er zijn meteen wat misverstanden over de manier waarop ik het wil hebben. Het gewoon inzepen en wassen van de zijkant blijkt een dag werk. Hij is niet duur en laat het maar want de andere optie is dat ik binnen twee uur klaar ben, maar dan ook geheel versleten door de hoge temperaturen. Ik laat hem dus poetsen en ga zelf aan de slag met de stuurstand en de morsehandel. Het valt tegen en erger me aan de manier waar de Nieuw-Caledonische monteurs, me mee opgeknapt hebben. Met geen paard zijn de bouten en moertjes los te krijgen en zal deze moeten uitboren omdat de inbus zitting rond gedraaid zijn. Om de werkende handel niet kapot te maken, is de beste oplossing om het maar zo te laten.

Gelukkig komt René me helpen bij het neerhalen van de kotterfok. Ook hier is de corrosie de schuld dat er wat schroefjes gecorrodeerd zijn van de geleiderail en hierdoor de rails niet recht is, en de draaiklos op de fok, vastloopt. René maakt de boel los en ruim het zeil op. De klussenlijst is bedoeld om af te werken maar wordt allengs grotere en de onderdelen die uit Nederland moeten komen neemt gestaag toe.

Buitenboordmotor met zoetwater spoelen, kasten opruimen, filters droogmaken, kielwater uitsponzen en nog meer van dit soort gedoe. Zweten en puffen maar het nieuws dat de Olena is aangekomen in het ankerveld is weer een opsteker. De Olena is een eigen route gaan varen van Banda Neira en nu kruisen onze wegen weer.

Ieder met zijn eigen verhalen, teleurstellingen waar wij het goed hebben gehad en andersom. De bar wordt allengs drukker want de ankeraars schuiven rond 17.00 uur aan een vergrote tafel aan. De verhalen van de Alice, Olena, Blue Spirit, Masquenada en drie andere schepen zorgen voor een onverwachte extra consumptie Bintang en de dames aan de bar hebben het er maar druk mee.

Zwemmen met de olifanten

Zondag, 22 oktober 2023

Medana Bay Marina

Gisteren tijdens de borrel zijn er een drietal scooters geregeld om een bezoekje te brengen aan de dierentuin. Het huren van een scooter is meestal gregeld door het personeel van de haven die hun vervoermiddel beschikbaar stellen in ruil voor 120.000 roepia’s. (7,50 Euro). Ik vraag me niet te veel af zoals verzekering en wat als er iets gebeurt onderweg. De zorgen van what if and than van me neerleggend rijden we door het mooie landschap van Lombok. Rijstvelden, droge plaatsen om vervolgens in groen landschapte komen. Tegen de bergheuvel aan komen we bij een dierentuin, het Olifanten Park. Niet alleen olifanten maar ook de verschillende exotische dieren van Indonesië zijn er opgesloten. We zijn er vroeg en zijn aanwezig bij het ontbijt van de olifanten. De slurf van de olifant snuffelt als een stofzuiger de grond af en de heerlijkheden uit het mandje van Jacqueline zijn welkom. Met een natte neus wordt de papaya in de bijna lachende bek gezwiekt. Het grote verschil met de parken in europa is de interactie met de beesten, de olifanten schoonkrabben in het water, de mens geeft de olifant een massage en moet het goed vinden als de keutels zo groot als kokosnoten van uiterste genot in het water boven komen drijven. De twee bezoekers in badkleding kunnen er om lachen en de oppasser staat direkt klaar om de keutels af te voeren. De urine blijft in de poel achter en lijkt me goed ter bestrijding van de voetschimmel.

Vanaf de olifanten lopen we het pad op en worden door een drietal Toekans belaagd. Ze vliegen laag naar hun stok en wij moeten bukken, Rik schrikt bukt en valt naast het pad zacht in de struiken. Wie moet hier respect hebben voor de beesten of wie komt hier kijken naar de vogeltjes. Brutaal en arrogant gaan de Toekans op stok zitten en knabbelen aan elkaars bek om goedemorgen tegen elkaar te zeggen. Ik hoor ze tegen elkaar vertellen dat er weer mensen in de weg liepen op hun aanvliegroute. Een SABENA (Such A Bloody Experience Never Again) ervaring, voor Rik en voor ons een wow moment.

De stekeldieren, krokodillen, Komodo Varanen, slangen maar ook apen. Orang Oetang, Chimpansee, Neusaap en nog enkele soorten. Een bijzonder knusse dierentuin en waar je op de foto kunt met de aap, olifant en slang.

Van de dierentuin naar de watervallen. Deze tocht valt niet mee en is op het midden van de tocht oninteressant, vanwege de droogte en de langzaamaan ontwikkelende stijve knoken van het zitten op de harde zitting van de scooter. Bij een Warung langs de kant van de weg komen we weer op kracht en gaan op zoek naar de watervallen.

Het blijkt een ware toeristische attractie te zijn en alsof je een skicentrum in komt. De bussen worden gescheiden en de scooters naar een parkeerveld geleid. De gidsen bieden zich aan en lopen mee tot aan de kassa, ondanks dat het de beste gidsen van de wereld zijn, blijven wij graag op onszelf en ontdekken deze wereld zonder begeleider. Trappenlopen, voetpad volgend, komen we bij een rotswand waar verschillende stromen uit de berg vallen. Speciale ervaring van de diverse mensen is in badpak onder de kletterende waterval te gaan staan. een van de mannen zegt: Er is nog een waterval en gaan opzoek naar de tweede. Deze is niet zo gemakkelijk te bereiken en moeten behoorlijk klauteren over de stenen, passeren een aquaduct voor de rijstvelden en genieten van de relatieve koelte die dit samenspel van water en wind met elkaar hebben.

Terug bij de scooter een drankje en rijden met een toeristische route terug welke veel leukere is dan de heenreis. De avond begint te vallen en moeten haast maken om voor het donker binnen te zijn.

Zaterdag, 21 oktober 2023

Medana Bay Marina

Bij het opstaan is er geen vraag waar we de dag mee zullen beginnen. Losmaken van de schroef staat in het teken van de dag. Met vernieuwde energie proberen we opnieuw uit waar we gisteren mee geëindigd zijn. Dan oppert René om de schroef heet te stoken, ik richt de poelitrekker uit door de stalen plaatjes recht te hameren. De as van de poelitrekker door te zagen zodat er wat meer ruimte ontstaat tussen schroef en roerblad. Slaan met hamer, trekken met de poelie en heet stoken maar de schroef geeft geen krimp. Ten einde raad gaan we op zoek naar een monteur die we niet vinden. Dan toch maar weer opnieuw aan de slag. Het lijkt hopeloos maar met de drie elementen van trekken slaan en warmte knalt de schroef los van de as. Deze klus was me niet alleen gelukt en ben blij met de raad en daad van René, wat een maat maar drink toch liever een biertje met hem dan het oplossen van dit soort sloopwerkzaamheden.

De dag wordt verder besteed aan het neerhalen van de zeilen wat bij de kotterfok niet lukt, deze blijft hangen op geleider van de rail. Besluit deze te laten zitten voor de volgende keer maar René is resoluut en zegt direkt toe om de kotterfok los te maken boven in de mast. En zo blijf je van het ene project naar het andere lopen maar moet er wel bij zeggen dat honderd procent probleemloos zeilen onmogelijk is. Als ik de problemen van de collega zeilers hoor dan zijn de zorgen bij mij soms klein. De Alice op de kant die we een paar weken geleden ontmoet hebben op de Komodo blijkt een kapotte kiel te hebben waar het water in de boot blijft stromen. Met de bilgepomp continue aan varen ze naar deze haven omdat het de enige plaats in Indonesië is waar je uit water kunt. Een waterval in de boot is een accessoire die me bespaart mag blijven evenzo voor de bemanning van de Alice. Ze staat nu op de kant waar een aantal polyester stukadoors klaar staan om de boot een nieuwe bekleding te geven.

De hitte is volgens de Zweedse eigenaar van de Alice, “Insane” en zie hem met natte piekharen zuchtend voorbijkomen.

Vrijdag, 20 oktober 2023

Medana Bay Marina

Met een botenkar die trots geïmporteerd is uit Friesland, worden de schepen uit het water gereden. Een lage kar met hydraulische stempels die bij hoogwater onder de boot gemanoeuvreerd wordt. Een drietal medewerkers duiken onder de Queen B door om de stempels goed te zetten en met een hoop gekakel en roepen zorgt de tractor-chauffeur voor de liftwerking van de hydrauliek. Het duurt een tijdje voordat het naar tevredenheid is, de tractor trekt slippend op en krijgt het gewicht van de dikke Queen B met kar niet uit het water. De wielen malen door het natte zand en al snel komen er allerlei mannetjes met planken en schotten om de tractor meer steun te geven. Ook dit werkt niet zodat er aan allerlei handels getrokken wordt om de dissel van de kar wat langer en korter te maken. Met behulp van sjorbanden om een vast punt te krijgen komt de boel in beweging en wordt de Queen B naar haar rustplaats gebracht.

Een groot verschil in temperatuur overvalt me, de zeekant heeft een windje over het water en geeft een lichte koelte maar de verplaatsing van de hitte op het land gaat nu door de kuip en bij het knipperen van de oogleden gaat dit al gepaard met transpireren. Doorwater nat beginnen we al aan de klus om de schroef eraf te halen. René, immer trouw en staat direkt klaar om het varkentje te wassen wat uiteindelijk zwaar tegenvalt. Met de poelitrekker zetten we druk op de schroef en proberen met een moker de as los te slaan. Geen beweging in te krijgen en trekken zelfs de poelitrekker uit model. Met WD40 zetten we de as met schroef in de week om morgen verder te gaan met het losmaken.

Met tientallen keren opstaan, slaan met moker, stellages bouwen ter ondersteuning en telkens opnieuw proberen met deze temperaturen raak ik oververmoeid en ben blij dat ik aan tafel met een biertje wat verkoeling kan vinden onder de boom.

Al de Nieuw Caledonië reparaties hebben een vervolg, want er is geen enkele reparatie aan te wijzen die als afgewerkt beschouwd kan worden, zelfs de nieuwe kroon op de kies begint te ontsteken en flink te zeuren.

Met de Roodberg uit het water

Donderdag, 19 oktober 2022

Gili Air  - Medana Bay

Dat gaat een flinke reis worden vandaag.  Een vijf mijl overbruggen naar de volgende bestemming. Diverse tegengestelde verhalen horen we over Medana Marina Bay, maar het valt mij heel erg mee en denk er een prima plekje gevonden te hebben om de komende drie maanden te overbruggen. Duidelijke afspraken en gekoppeld aan diverse service zoals gasflessen vullen en de was. Met de inschrijving en de afspraak om morgen uit het water te gaan leveren we ook de was in en de gasflessen zodat het snel georganiseerd is.

Arno leidt ons rond en laat de plaats zien waar de Queen B kan staan, de kar waar deze uit het water gesleurd kan worden. De warmte slaat weer om zich heen en Jacqueline zoekt de koelte op waarna René en ik een wandeling maken om het dorp te verkennen. Een lint- dorp, waar de winkels langs de weg gelegen zijn met een aantal bewoonde dorpen aan de zijkant van de weg. Elke dorp heeft zijn toegang met een soort van stadspoort en een groot bord die de vreemdelingen welkom heten.

De weg over zwalken van de ene interessante zaak naar de andere lopen we naar een kas-machine. Zonder cash ben je niets en zijn telkens blij dat we zeker zijn om de boodschappen af te kunnen rekenen. Deze machine geeft de mogelijkheid om 2.500.000 roepia’s uit de la te trekken. Lijkt veel maar het zijn 150 Euris. Overigens kun je met deze hoeveelheid geld wel enkele deuren intrappen. In het dagelijkse leven is het moeilijk om je geld kwijt te raken.

De warmte is opbouwend, de wind is weg en we wandelen langs de stoffige weg zodat een koel ijsje welkom is. Als twee kleuters lopen we likkend door de straat, stoppen bij elke technische winkel.

In de haven treffen we Rik van de Masuenada die ook de s2i mee heeft gevaren. Gezellig om elkaar weer te zien en drinken een biertje onder de luifel.

René brengt ons terug naar de boot waar ik in de kuip lees dat er meer dan 1.000.000 bezoekers op het weblog hun weg hebben gevonden. Met enige trots met dit aantal drinkend een koffie en genieten van de rust. Toch komt langzaam de swell in het ankergebied en zwaaien als een malloot. Er vallen dingen om en moeten de boel zeevast zekeren, in bed houden we elkaar maar vast om niet van de ene kant naar de andere kant in het bed te schuiven. Morgen is gepland om de Queen B uit het water te halen en is het de snel naar ons toekomende voorbereiding om naar huis te gaan. Daar houden geen miljoen bezoekers ons op tegen.

Woensdag, 18 oktober 2023

Gili Air

Een dagje extra op het eiland om de sfeer te voelen van een echte vakantiebelevenis. Ik kan me zelf moeilijk tegenhouden om mijn kinderen te teksten: Hier moet je wezen om te kunnen genieten van alle leuke dingen zoals actieve vakantie, heerlijk divers eten en prima temperaturen in een multiculturele omgeving.

Met de dinghy naar het dok en wandelen met de klok mee, over het eiland. Sloffend in het mulle zand, afgewisseld met een verkoeling uitnodigende strandtent. Soms denk je dat het strandleven voorbij is en dan sta je plots voor een wasserij service. Je kunt je afvragen waarom iemand zover in het zand sloft om zijn vuile onderbroeken in te leveren. W\at verder, strijken we neer voor een ijs-koffie en voelen ons als de echte vakantiegangers die neervallen bij de extreme wandeling van 5 kilometer door het warme zand. Het liedje brandend zand en nergens water gaat een extra betekenis krijgen en Anneke slaat de spijker op de kop.

De golven spoelend over je tenen, voorzichtig alle obstakels zoals verkeerd groeiende takken en aangespoeld koraal vermijdend, wandelen we door naar de boulevard waar we gisteren gegeten hebben. De moskee probeert ons tot de orde te roepen en binnen te lokken. De iman had een kans gehad als hij niet zo indringend jammerend zijn boodschap op me loslaat.

Genieten van het vakantiegevoel, gaan we terug naar de boot als de Pippin treffen aan de ankerboei achter de Queen B. Een Nederlandse boot met Michiel uit Sint-Michielsgestel. Hoe kun je het combineren, maar krijgen een prima contact zodat we afspreken om vanavond een biertje te halen en een hapje te eten.

Na wat uitrusten en gapen tegen de intense hitte en benauwdheid aan boord gaan we met goed gemoed naar de kant om samen als Nederlanders de boulevard onveilig te maken. Leuke anekdotes en veel gezamenlijke kennissen die besproken worden, eten we een heerlijk barbecue bij het restaurant van gisteravond.

eiland transport

Dinsdag, 17 oktober 2023

Senggigi – Gili Air

Het Ibiza van Indonesië wordt het eiland Gili Air aangekondigd. Ibiza is mij niet zo bekend maar kan me voorstellen dat de vergelijking gemaakt wordt. Tientallen restaurants, winkeltjes met snuisterijen en diverse hostels met veel jonge mensen die een soort van Club Med uitstralen. Actieve vakanties en met veel luxe. Snorkeltours, duiken en uitstapjes naar de twee andere eilanden in de buurt.

Op de motor varen we van Senggigi richting noord en proberen het zeiltje wel uit maar er is te weinig wind zodat de motor ons vooruit helpt. In de buurt van Gili Air komen veel boten met razende vaart voorbij om toeristen te brengen of te halen, vissersboten spoeden zich naar het strand en de veerboten eisen hun plek op aan de steiger. De rolkoffers en de mensen met bagage staan verhit te wachten terwijl wij een plaats vinden aan een boei. Een zwemvestje hangt aan de boei ten teken dat deze aan een ander behoort. Vastleggen en wachten totdat iemand deze komt opeisen. De Blue Spirit vindt geen boei ofwel te dicht bij het strand en ankert voor de rij schepen vlak bij het rif.

Met een paar uurtjes tot rust komen komt René ons halen en vragen bij het buurschip of de boei waar we aanliggen van iemand anders is. Een mevrouw blijkt de eigenaar te kennen en gaat bellen die toestemming geeft voor een nachtje.

Het dorp is vrij van verbrandingsmotoren zodat het transport gedaan wordt met elektrische scooters en met paard en wagen. De paard en wagen zijn om op te passen want deze komen met grote snelheid voorbij met of zonder blaastoeter van de bestuurder.

Het is een leuk dorp en kijken de ogen uit en weten door het doolhof van de straatjes weer de boulevard van het dorp te vinden en krijgen een plekje aan het strand waar we heerlijk eten.

Sengigi strand

Maandag, 16 oktober 2023.

Marina dal Ray – Senggigi,

Wat een verandering van Indonesië. Nu is het wel mogelijk om van strandtent naar strandtent te wandelen met een biertje. Dames met hoofddoek die toeristen bedienen en nu wel respecteren dat er andersdenkenden zijn in de wereld.

De supermarkt heeft Franse kaas, vleeswaren zoals boerenmetworst en ook andere luxe westerse producten, wat een verademing en verandering van sfeer. Losser en minder serieus. Moet ook schrijven dat er toeristen zijn die zonder enige gene in bikini of weinig verhullende kleding over straat lopen, dit is dan weer de keerzijde.

De verkopers van zelfgemaakte juwelen lopen te leuren met de kettinkjes, bont bedrukte doeken en veel andere prullaria. Natuurlijk heb ik respect voor de verkopers maar als ze na drie keer afwijzen toch heel navrant hun waren blijven aanbieden dan schiet ik uit mijn slof. Hoe vervelend kun je worden maar de Aziatische glimlach zal niet verdwijnen van hun gezicht en voel me beschaamd dat ik boos word. Dit is duidelijk de andere levenswijze en filosofie, waarom niet opnieuw proberen te verkopen als je oogcontact houdt terwijl ik geleerd heb om iemand aan te kijken als ik het woord tot hem richt, voor hen de uitnodiging om door te gaan.

De supermarkt plunderen en lopen verder door het dorp. Aan beide kanten winkels maar vooral stands die de schildpadden tour, haaien spotten, snorkelen, duiken en de wandeling naar de vulkaan aanbevelen. Scooterverhuurders, autoverhuur en enkele winkels met vintage meubelen. Bij de bank geld ophalen en wandelen naar de dinghy, die in het zand op ons ligt te wachten. Jacqueline voelt zich niet goed en brengen haar terug naar de boot waarna René en ik nog een biertje gaan halen op de wal. Genieten van de zonsondergang, strandtaferelen en een prima maaltijd. Wat kan een land snel veranderen als je alleen al de oostkust met de westkust van Lombok vergelijkt.

Vanochtend uitslapen om de dertien mijl te overbruggen. Anker komt zacht zoemend aan boord en motor langzaam het ankerveld uit achter de Blue Spirit aan. Plots weigert de motor van René en moet zijn anker uitgooien om de oorzaak te vinden. Motoren blijken slecht te functioneren op tekort aan diesel en het probleem is snel opgelost met twee kannen diesel in de bak. We kunnen weer verder en de Cetecea kijkt van een afstand naar ons, want ook zij hebben een motorprobleem en wachten op een monteur. Met af en toe de motor, en af en toe een beetje zeilen, komen we voor de ingang van Sengigi waar ik blijf wachten op de Blue Spirit om zeker te zijn of de motor aanslaat. René ankert in de ruimte tussen enkele lokale vissersboten en ik vind een boei waar we de nacht aan door kunnen brengen.

Beschermd koraal

Zondag, 15 oktober 2023

Marina dal Ray -- Gili Layor – Marina dal Ray

Het anker laren vallen in onbekend water en dicht bij het strand staat me niet zo aan. De Blue Spirit is een ankerplekje aan het zoeken maar komt er ook niet goed uit en besluiten om de hoek voorbij te varen. René ankert en ik drop het anker in 15 meter diep water met 45 meter ankerketting. De Queen B dartelt met alle winden mee, zoals we gewend zijn, en ligt al snel op 5 meter diepte het koraal te verkennen.

Ik kijk met schrik naar de diepte verschillen en roep naar Jacqueline om de boot achteruit te trekken. Een kano met twee buitenlanders wijst me op het effect om in beschermd koraal te ankeren en druip af.

Ankerop en probeer nog een diepte te zoeken met zand maar heb het al snel gehad met de wind die recht op het strand staat. Nooit ankeren aan lagerwal staat bij me voorop en zeker niet als de wind over een grote afstand vrijspel heeft. Met het oproepen naar de Blue Spirit geef ik aan dat het goed is, en zeg dat ik terug ga naar de haven waar we vandaan zijn gekomen. René zoekt nog naar een plaats maar zie hem na een tijdje terugdraaien en vaart uiteindelijk ook terug naar de haven.

Jammer van alle mooie snorkel plekken en stranden, maar een goede en betrouwbare ankerplaats is voor mij essentieel om van al het mooie in alle rust te kunnen genieten. Aan het zwembad heerlijk een boekje lezen met een biertje, genieten van de ondergaande zon en hopen op wat afkoeling nu de zon ondergaat.

In het restaurant treffen we Gail en Tony waar we een hapje eten en opnieuw met alle gezelligheid waar we elkaar uitnodigen om in Nederland of Texas elkaar te zien.

kraaiende haan

Zaterdag, 14 oktober 2023

Marina dal Ray.

De Franse resort-houder zit er helemaal doorheen en het huilen staat nader dan het lachen. Twaalf jaar geleden heeft hij een simpel resort gekocht op de heuvel met uitzicht op het water. Een prachtige plaats maar door de primitieve omstandigheden van Indonesië is de man op den duur stuk gelopen. Slechte stroomvoorziening en daardoor problemen met koeling en verlichting, te weinig toeristen want veel te afgelegen, coronatijd heeft hem de das omgedaan doordat er geen bezoekers waren en zijn geld op.

Nu is het moeilijk bijsloffen en wil hij graag zijn resort verkopen om dichter bij de kleinkinderen in Frankrijk te zijn. Je kijkt als toerist of vakantieganger altijd naar de mooie dingen maar dat kan wel eens lelijk tegenvallen. Ook de acceptatie als buitenlander in de overwegend moslimgemeenschap is niet gemakkelijk.

Een fransman blijft een fransman want we eten er formidabel. Hij weet de originele Indonesische gerechten een extra draai te geven zodat de kruiden en smaken veel beter in balans zijn. Genieten van de lunch nadat René en ik een wandeling over het eiland hebben gemaakt.

Op Gili Gede wonen 700 mensen in primitieve omstandigheden, de kraaiende hanen staande op de vuilnishopen zorgen nog voor enige kleur in het dorp. Vreemd is te constateren dat het dorp aan de andere zijde van het eiland juist schoongeveegd en opgeruimd is. Het ligt toch aan de omgeving of mentaliteit van enkele bewoners die de meesten van hen doen navolgen. Het is bloedheet en benauwd zodat de wandeling van een uurtje al een hele opgave is. Transpirerend en dampend vallen we terug op een stoel bij de Fransman.

Na de lunch treffen we Gail en Tony van de Cetecea waar we afspreken voor de borrel bij het café waar we net geluncht hebben. Aan boord kan ik het niet laten om de bakskist te openen om de generator nog een kans te geven. Elektrisch is de klus klaar maar krijg geen brandstof op de cilinder en na twee uur vind ik het wel prima in deze hitte en sluit het luik.

De Fransman schuift enkele malen aan bij onze tafel in de avond samen met Gail en Tony en weet met humor en cynisme de zaak tot zijn proporties terug te brengen. Fijn om met gelijkgestemden en van een andere wereld elkaars ervaringen te delen. Familie perikelen zijn overal hetzelfde en nemen afscheid met de wens om elkaar weer snel te zien.

Marina dal Ray, Lombok

Vrijdag, 13 oktober 2023

Belongas --  Gili Gede Marina dal Rey

Met de stroom mee naar het keerpunt van Zuid-Lombok naar West-Lombok. Dat gaat uitstekend ondanks de weinige wind van 6 tot 7 knoop lopen we soms een 5 mijl door het water. Totdat de wind wegvalt en het voorzeil begint te klapperen. De motor starten om wat vaart te houden maar het golfpatroon verandert ineens, overal witte schuimkragen, opklotsende golven, wind tegen stroom en de vaart loopt terug.

Een beetje snelheid erbij en met de wind in de zeilen, die gelukkig terug is, vaart de Queen B maar 1,7 mijl door deze stromingen-soep.

De bergen schuiven nu wel heel langzaam voorbij en moet enkele keren van koers verleggen, om de druk van het water die de Queen B wil verlokken naar de ruwe stenen vrij te houden.

Het is alsof de nimf van de Loreley, op de Rijn, ons lokt bij kammen van haar gouden haren om afgeleid een andere koers te varen, met alle gevaren van dien.

De Queen B laat zich niet gek maken en blijft prima op koers, niet snel maar gestaag ploeterend tegen de stroom in. Voorbij de tweede kaap gaat de snelheid langzaam van 1.7, naar 2,5 knoop en zelfs tot 3,5 mijl. Tussen de prachtige eilanden met betoverende witte strandjes is de normale snelheid terug en motoren de baai in. Marina del Ray is de enige jachtensteiger van Indonesië en daarom een dankbare plek voor de zeilers om even bij te komen van het ankeren.

In de club boven ben je even terug in de wereld van de zeilers, ruime uitkijk over de steiger en ankerveld. Clubvlaggenen wimpels van de diverse schepen en de verlokkingen van een heerlijk koel biertje om onder elkaar te drinken. De keuken houdt hier wel rekening met de weke smaakpapillen van de buitenlanders en maken het niet te peperig. De Cetecea blijkt aan de steiger te liggen en praten weer bij.

Die Loreley
Ich weiß nicht, was soll es bedeuten,
Dass ich so traurig bin;
Ein Märchen aus alten Zeiten
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.

Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt
Im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar,
Ihr goldnes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme
Und singt ein Lied dabei;
Das hat eine wundersame,
Gewaltige Melodei.

Den Schiffer im kleinen Schiffe
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenriffe,
Er schaut nur hinauf in die Höh.

Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn;
Und das hat mit ihrem Singen
Die Loreley getan.

150 doden bij voetbalwedstrijd Indonesie

Donderdag, 12 oktober 2023

Awang Bay -- Belongas

Het dorp is vervallen en zonder enige verharding zodat je van kuil naar kuil moet springen. De huizen zijn verveloos, de hekwerkjes hangen haveloos tegen de muur en bomen. Veel honden zoeken naar wat eten en zijn broodmager. Eerst dacht ik de Iman zijn preek te horen maar het blijkt een omroeper die een voetbalwedstrijd verslaat.

Het voetballen stelt niet veel voor een huidig Ajax-niveau, ook het verslag van de omroeper is te vergelijken met de oproep tot gebed. Het dorp is uitgelopen om naar de streekderby te kijken en zitten keuvelend in groepjes op de berg, mannen en vrouwen gescheiden van elkaar. Verkopers presenteren het eten en drankjes achter de goal en de mannen in het veld hollen achter hun eigen stofwolken aan. Het is snel gezien en lopen terug naar het dorp om een vis te kopen voor het avondmaal.

Op het eind van het dorp is achter het hek een ogenschijnlijk verlaten resort. Door de bomen heen zien we een man zitten die door René aangesproken wordt. Het resort blijkt open en we kunnen eten bij Arie, die ons blij verwelkomt met een koele Bintang. Het eten is smakelijk en we kijken met bewondering over de baai uit. Wat een mooie afwisselende wereld.

Vanochtend om 0700 uur anker op en zeilen met wind de baai uit. Buiten is de wind al snel tegen en zie de Blue Spirit snel afvallen om gebruik van de wind te maken maar ik besluit om de motor aan te houden om zoveel mogelijk van de stroom mee te profiteren. Uiteindelijk blijkt het niet zoveel verschil te maken, want de snelheid van de wind bij de Blue Spirit en de tactiek van de Queen B zorgt dat de twee schepen tegelijk bij de punt uitkomen en varen nu aan de zuidzijde van Lombok.

Veel zeilers blijken schrik te hebben voor de kust van het zuiden door de swell en de hoge krullende golven bij de surfstranden.

De FAD’s liggen verstrooid in de haven maar ontdek een patroon, ze liggen langs de dieptelijnen van hoog naar laag zodat de vis die uit de diepte komt omhoog moet zwemmen en kennis kan maken met de lijnen van de vissers op het Fad. Met de ervaring die opgedaan is met het maandenlang zeilen in deze omgeving weten we ze gemakkelijk te passeren en realiseren ook dat de FAD’s bij donker nog gemakkelijker zijn te herkennen.

Na het zoeken voor een passend plaatje bij het log, ontdekte ik enkele krantenartikelen dat het voetballen niet altijd zo vreedzaam is als op de eilanden. Massale vechtpartijen die eindigen in veldslagen. Leuk spelletje.

Apen overal

Woensdag, 11 oktober 2023

Awang Bay

Een vriendin van Jacqueline tekst ons het bericht dat ze een jong poesje geadopteerd heeft met de naam Queen B. verrassend en kan een dikke glimlach niet onderdrukken. Ik wens de Queen B een heel gelukkig en lang leven toe.

Vanochtend zijn René en ik de wal op en zakken met de voeten een 10 centimeter weg in het zachte strand. Los zand maakt het moeilijk om de dinghy op de wal te brengen. De strandjongen komt ons tegemoet en wijst de weg naar het dorp en biedt zijn mogelijke service aan. Met een korte maar flinke klauterpartij naar boven komen we in een dorp met een kampong gedeelte zonder weg en de asfaltweg waar de wat luxere winkels zijn zoals een hostel. Een ijskoffie om op temperatuur te komen bij een zwembad spreken we enkele gasten uit zweden en Australië. De menukaart nodigt uit voor een tweede bezoek en zeggen de barkeeper toe om terug te komen.

De warmte is zinderend maar gelukkig blijk ik er prima tegen te kunnen en stap al snel op cruise-snelheid de hete asfaltweg af op weg naar een strand. Prachtig witte stranden tussen de kliffen, de hoge golven die uitnodigen om mee te doen aan golf-rijden, het schuim van de brekers op het zand en de diep grommende slagen van het water tegen de rots. Genieten van de ruigheid, een moment van stilte tijdens het verblijf op de stenen.

Kunst is om het pad te vinden over de kliffen terug naar de boot en lopen via een trap naar boven. Enkele verlaten huizen en via wat tuinbouw grondjes naar een tegelpad van ronde stenen. Met de kuiten schurend langs de doornen, stekels en losse takken is het genieten van mooie uitzichten over de baai. Dan naar beneden, glibberend en glijdend op de weg terug om Jacqueline op te halen voor de lunch bij het hostel.

De middag doorbrengend als echte luxe toeristen aan de rand van het zwembad en een boekje lezen. De maaltijd wordt in twee etappes gebracht en geniet van de rust die eindelijk tijd heeft gevonden om over me heen te komen.

Kliffen en golven

Dinsdag, 10 oktober 2023

Labuhan Lombok -  Awang Bay. Ekas.

Onderweg van Labuhan naar de zuidzijde van Lombok tekst ik enkele berichtjes naar vrienden. In een ervan schrijf ik dat alles goed is en dat we van de motorproblemen af zijn. Krijg keurig een berichtje terug met de bevestiging dat het eindelijk goed gaat en dat het gerepareer vergeten kan worden.

Bij aankomst op de ankerplek, probeer ik de motor te starten en die maakt me “blij” met een droge klik, maar geen lopende motor. De ogen naar de hemel slaand, verzoek ik de hogere macht om verlossing. Gelukkig slaat de motor aan na een droge tik met hamer en schroevendraaier op het huis van de gloednieuwe startmotor. Het slaat een deuk in het vertrouwen.

Vanochtend begonnen met motorzeilen. Motorzeilen, met het grootzeil strak tegen de wind in en de motor bij om hoogte te houden. De Blue Spirit weet de tocht te zeilen en moet wel wat afvallen maar houdt de vaart erin. Het gebrom van de motor en de toenemende wind vanaf het zuidoosten, de deining uit het zuiden maken de boot wat onrustig maar houden flinke snelheid, zeker als de stroom een handje helpt. Bij het ronden van de zuidpunt kan de fok erbij en de motor uit. Zeilen zonder het sonore gebrom van de motor en komen ruim op tijd bij de ankerplek. Het voordeel van de motor en de laadstroom zorgen ervoor dat de watermaker, de watertank heeft gevuld.

De zuidkant van Lombok heeft iets van Engeland met de hoge kliffen en zacht gesteente. Ruwe breuklijnen met glooiende heuvels en begroeiing. De golven breken op de kust en deze plek staat bekend als de plaats voor Golfsurfen. In de almanak krijg ik de rillingen als ik de golven op de kust zie vallen en vraag me af hoe dat zal zijn op de ankerplek. Dat valt erg mee en kunnen in 10 meter water ankeren, een 500 meter verderop breken de golven door het langzaam oplopende strand met grote rollers. Toeristen met planken worden door een bootje op de plaats gebracht en proberen staand op de plank met of zonder  capriolen rechtop te blijven.

Met een zoektocht naar iets eetbaars in de kastjes maak ik uiteindelijk een maaltijd klaar met uitzicht op de tientallen verlichte FAD’s.

Maandag, 9 oktober 2023

Labuhan Lombok

Zeilen om te reizen en daarom een dag besteden aan de omgeving en de stad. Met Mapsme en Googlemap in de hand zien we enkele restaurants en strandtenten in de buurt. De stad met stratenpatroon ziet er veelbelovend uit en varen met de dinghy over het meer richting scheepswerven waar driftig getimmerd en gebouwd wordt. Het wordt steeds ondieper en moet een behoorlijke afstand door het water waden om de dinghy naar de kant te brengen. Bij een groot schip leggen we de bijboot op het strand en lopen via de tuinen en achter-erven de wal op. Een mooi onderhouden tuin met een museum lijkt me een prima plek om aan de straat te komen. Helaas is het hek naar buiten gesloten en lopen door een soort van vuilnisbelt naar de stoffige straat. Ik schrijf straat maar het is een stoffig pad, verhard met gruis en het lijkt of de kuilen door werelderfgoed geadopteerd zijn, want het verkeer blijft dag in dag uit om de putten heen rijden.

Wat een stad lijkt te zijn is een grote tegenvaller met een oogverblindend mooie moskee achter het hek met een vijver, ze kunnen het dus wel bedenk ik me. Bij een oude baas koop ik een zak tomaten en de man is zo gelukkig met zijn verkoop dat hij het niet kan laten om me honderd keer te bedanken. Tomaten verkocht aan een buitenlander voor een fair-price en hij kan het bord Opa-Tomaat-International op zijn deur spijkeren. Dat ik aan het begin van de ontwikkeling van een multinational heb mogen bijdragen, zou ik niet bedacht hebben bij het opstaan.

We geven het bijna op maar dan is er ineens een stuk asfalt weg met een drukte van belang en komen duidelijk in de hoofdstraat van de stad. Veel winkeltjes met niks en vraag uit balorigheid bij elke winkel naar Bintang bier. Met een opzichtig gebaar van nee, dat hebben we niet, komen ze even later weer los dat het op het eind van de straat in de kampong te krijgen is. Het is alsof je beet hebt en dat je op weg bent naar een illegale jeneverstokerij en dat de informatie vooral geheim gehouden dient te blijven. Met nog een paar keer vragen en ontkennend antwoord en toch even later behulpzaam zijn komen we vlak bij de haven uit bij een Chinese winkel. We lopen naar binnen en mevrouw zit op haar hurken eieren te bakken in een wokpan en vragen naar Bintang bier. Er wordt geknikt en mevrouw denkt dat we voor 1 flesje komen maar bestellen toch maar twee kartons van 12 flessen en dat we deze over een paar uur komen ophalen met de bijboot. Geen enkel probleem en wij zijn blij met de vondst van het zeldzame verkooppunt.

Terug in de stad bestellen we een mie goreng met een stukje kip in een restaurant. Er is alleen maar water in flessen als drank en steek de weg over om bij de supermarkt wat sinas te kopen en zie de kokkin van het restaurant een pakjes Japanse instant noedels kopen. Jamie Oliver zou dit aanpakken als het meest originele wat je kunt doen met de Indonesische keuken maar Gordon Ramsey zou zich druk kunnen maken dat dit echt niet kan en de kokkin instrueren hoe je de verpakking kapot kunt scheuren en linkshandig in het water gooien.

Na het eten boodschappen halen en lopen terug naar de dinghy om ons rantsoen bier op te halen. Jacqueline blijft in de bijboot en wij gaan voor het sjouwwerk gerstenat naar boven. De toegangsdeur is gesloten en lopen via de achterdeur de keuken in. Er zijn veel dames aan het eten en we worden met uitbundige lach welkom geheten. Het bier moet ik mee uit de kelder halen en komen via een aantal kamers waar een aantal dames nieuwsgierig naar die buitenlander komen kijken. Ik heb het nog niet zo snel door maar op het moment dat Mama San zegt dat deze dames me Happy kunnen maken weet ik waar we beland zijn. Met vriendelijk zwaaien en lachen banen we ons een weg naar buiten en verheug me veilig aan boord om de situatie waar we in beland waren.

Bij het karaoke restaurant vlakbij de ankerplek eten we nu wel prima en in stijl van een soort lounge met uitzicht over het water, laten we dag over ons heen glijden. Het was weer eens een behoorlijke hete dag. Letterlijk en figuurlijk.

Zwart strand Labuhan Lombok

Zondag, 8 oktober 2023

Potopaddu. -  Labuhan Lombok

Opstaan met een welkom van schooiende vissersboten voor een laatste donatie. We hebben niet veel losse spullen meer en geven een mevrouw dan maar een serie kleurpotloden waar de RAL-nummers toch al van zijn verlopen. Met een dankjewel gaat ze met gezwinde spoed op de Blue Spirit af die inmiddels ook al los is en bij haar nee moet verkopen. René krijgt op een onheuse manier de huid vol gescholden en dat komt dreigend en vervelend over.

Anker op voor een 35 mijl naar Lombok en varen de prachtige baai uit en laten de vissers ruziën met onderlinge afgunst over hetgeen wat ze wel of niet gekregen hebben. Onverwacht staat er wat wind en dan gaan de lappen in de mast om een duurzame voortgang te beogen. De CO2 uitstoot is niet afgenomen want het blijft hier broeierig warm. Zwetend onder de bimini, uit de zon blijven en toch nog het gevoel hebben dat je aan het verbranden bent, alsof de intensiteit van de Uv-straling zelfs door de zonnepanelen, die op de bimini liggen, heen komt. In de zeestraat tussen Sumbawa en Lombok is het merkbaar drukker met vrachtvaart en de Ferryboten varen af en aan.

Bij de ingang van de haven moet ik ruimte maken voor de Veerboten en anker op de plaats waar de almanak een ankerplek aanwijst. Anker in het water en lig direkt vast, een halfuur later komt de Blue Spirit en deze heeft duidelijk moeite met een plaats te vinden uit de vaarlijn en betrouwbare ankergrond. Na wat op en neer komt een boot van de havendienst ons een plekje aanwijzen in de baai iets verder op. De kaart vermeld enkel ondieptes maar bedenk me dat het wel eens uitgebaggerd kan zijn omdat de toegang is bebakend met rode en groene palen. De veerdienst gaat René voor maar omdat ik wat meer werk nodig heb om los te komen van de ankerplek blijven we wat achter en moet nu op zicht de Voorgaande schepen volgen. Vlak voor de rode paal lopen we aan de grond, gelukkig tegen een zachte rand maar krijg er behoorlijk de pee in. Terugvaren naar dieper water en ga nu recht tussen de groene en rode palen de ingang in om opnieuw vast te lopen. Dit is absoluut niet gezellig en mopper in de marifoon van me af. Opnieuw de ingang in en nu vlak langs de rode palen een binnenmeer in. Er liggen verschillende grote schepen zodat het diep genoeg lijkt, alhoewel je weet het maar nooit. In de zuidhoek van het meer vind ik een plaats naast de Blue Spirit en een 3000 ton zandbak op anker.

Lange dag, prachtige veilige plek met veel vissers en andere activiteiten om ons heen. Plannen maken voor morgen tijdens de verdiende maar de allerlaatste biertjes. Om 2300 richting kooi en zie met schrik de grote bak vlak bij de Queen B liggen. Op de ankerwacht blijkt de Queen B goed vast te liggen maar denk dat de bak of los of een veel te lange ketting heeft uitliggen. Om een goede nachtrust te houden haal ik anker op en zoek een plaats wat verder op welk door de vissers in het pikkedonker niet met enthousiasme wordt ontvangen en de lampen schijnen driftig naar de ballen die aan de netten hangen.

Met enige geharrewar en de handen vol met modder liggen we vast en kan met een gerust hart gaan slapen, laat de boeren maar dorsen en de vissers maar vissen.

Sumbawa

Zaterdag, 7 oktober 2023

Badas  - Potopaddu

Met een zowat verborgen ingang van 35 meter breedte tussen de ondieptes in varen we op zicht een prachtige baai in, want de elektronische zeekaarten laten ons deze keer behoorlijk in de steek. We schuiven over de berg de baai in volgens de kaart. Geheel omsloten door heuvels en witte stranden ankeren we in vlak water. Vissers met ranke bootjes liggen te wachten op de vis van de dag, het geeft een bijzondere sfeer en laat de ketting met anker, rammelend in het water. Het water is helder, het strand wit, de bergen groen en de zon zorgt voor een vrolijke tint. Dit is een van de mooiste ankerplekken tot nu toe.

Vanochtend om 09.00 hebben we Badas verlaten nadat het anker zonder enig probleem omhoog is getrokken door de gerepareerde lier. Opnieuw geslaagde operatie. Buiten de haven krijgen we wind mee terwijl dat niet voorspeld is. Heerlijk varen langs de kust met af en toe een 12 knoop wind. Jammer dat het vandaag maar een kort tochtje is, maar de mooie baai met omgeving maakt het ook weer goed.

Afgelopen nacht heb ik slecht geslapen en heb ruzie gekregen in bed met een pijnlijke rechterarm zodat de dag opgevuld wordt met een middagdutje. Rond 17.00 uur komen de vissers in beweging en komen langs. Eerst denk ik nog vis te kunnen kopen maar ze gaan tegen de avond netten zetten zodat er van harte geschooid wordt voor een pet, zonnebril, leesbril, bier en wat er eventueel bij de drijvende buitenlanders overschiet. De kast met petten wordt aan boord uitgemest en weggeven. De man die de eerste pet ontvangt is zo enthousiast dat de rest nu ook komt aanvaren om iets te krijgen. Je bent bang om iets te geven want je komt er niet meer van los.

In de kuip lekker eten en genieten van de langzaam afkoelende avond. De nacht is pikkedonker en de heuvel komt dreigend over, de zee ruist buiten de baai en de minimale verlichting van de vissers schuiven over het vlakke water van de baai.

Het gaat om de gele motor op de foto

Vrijdag, 6 oktober 2023

Badas

Een vervelend vooruitzicht en de stap om eraan te beginnen zijn de drempels om fluitend aan de ochtend te beginnen. Al slobberend aan de koffie van gisteren met een toastje kaas weet ik wat me te wachten staat. De zware elektromotor aan de onderkant van de lier demonteren. Het luik met de Hoite-boom in het midden, wriemel ik me als een walrus over de natte ketting, op weg naar de drie boutjes die zorgen voor de ophanging. Met een inbussleutel de borging los en vang met de rechterhand de motor op om deze direkt door te duwen naar de uitgang. Dat viel helemaal niet tegen en het tegenop kijken was erger dan de daad zelve en dat is vaak zo. Gewoon aan beginnen en niet zeuren.

De motor zit vol met zout afkomstig van lekwater en heeft de kabel met de aansluitingen gecorrodeerd. Schoonmaken, demonteren en de koperen kabelklem breekt los doordat de binnenkant van de kabel opgelost is door het zout. Dan de deksel los en zie dat er drie van de vier koolborstels vastzitten. Los maken, gangbaar krijgen en terugplaatsen, wat niet meevalt. Dat zit weer goed, maar ben genoodzaakt om naar de wal te gaan voor de kabelklem.

René, steun en toeverlaat, gaat met me mee en houden een auto aan op de weg. De Chauffeur is graag bereid om ons naar de Pasar in het centrum te brengen, maar als ik hem de afgebroken kabelklem laat zien, schiet de man in een helpdesk modus. Drie winkels voor een goede klem en dan op weg naar zijn zoon die bij de overheid werkt, in de werkplaats. Daar moet op stel en sprong, onder dwingend verzoek van Vader, voor mij de klem vastgemaakt worden en kom met een totaal gereviseerde kabel uit de strijd. Ik wil graag betalen maar krijg geen kans en ga wat bedremmeld heen. Onder de indruk van de belangeloze behulpzaamheid en gastvrijheid.

Boodschappen doen, koffiedrinken in de bar waar de eigenaar ons met veel egards de handen komt schudden en zeer vereerd is met onze terugkomst. Gezellig bijpraten onder het genot van een ijskoffie wat een prima drankje is bij deze extreme temperaturen met benauwdheid. Met een tweetal scooters worden we teruggebracht naar de boot.

De klok tikt door op deze dag maar wil de klus graag afsluiten. De kabel vastzetten in de relaiskast en moet nu de motor omhoogtillen tot aan de lier. De kunst is om de spiebaan van de motor in de spiebaan van de lier te schuiven door deze omhoog te tillen en dan de drie inbusboutjes vastzetten ter fixatie. Het wordt een hele klus en met een spanbandje door de ankerkluis en enige sterk aangezette onnodige woorden om kracht bij te zetten tillen we de motor op zijn plek. De lier spint als een jong poesje en haalt de ketting als een draadje speelwol naar binnen. Opnieuw dank aan de technische ondersteuning van Jacqueline en René. Hoop vanaf nu dat het geen zorgen meer zal geven.

Met de Cetecea gaan we een hapje eten bij het GEO restaurant en heb het wel gehad voor vandaag. Even de motor controleren en schoonmaken is een klus van een dag geworden. Ik dacht dat ik hier was om te zeilen.

Spiegelende zee

Donderdag, 5 oktober 2023

Labuan Kuris  - Badas

Het plan is om over te steken naar een baai op het noorden van Sumbawa, maar door de trage voortgang vanwege te weinig wind, wordt de bestemming bijgesteld naar Badas, wat een bekend gebied is. Wij zeilen heerlijk kabbelend over de vlakke bijna spiegelende zee en hebben maar een paar keer de motor nodig om wat snelheid te houden. René vaart achter ons en komt in de windstilte die wij net gepasseerd zijn. De Cetecea ligt al voor anker en spreken af om vanavond een hapje te gaan eten.

Omdat er tijd genoeg is en vanochtend bij het anker ophalen weer problemen heb gekregen kruip ik met tegenzin in de moordende warmte weer in het vooronder om de ankerlier los te maken. Omdat ik weet hoe de constructie is, kan ik het lager verwisselen op het voordek. Met een beetje hulp van René en wat meer van Jacqueline monteer ik de boel terug op het dek en merk geen groot verschil zodat de oplossing gezocht moet worden in de elektromotor. Een mooie klus voor morgen.

Een biertje in de kuip en praten de mogelijkheden van de lier door en de bestemming voor morgen. Gaan we zuid of noord Lombok voorbij? We zullen later beslissen en het zal afhangen van de wind en de stroom.

De taxi staat voor de deur en worden naar een prachtig restaurant gebracht aan de westkant van Sumbawa. Een mooi uitzicht en heerlijk eten met Gail en Tony van de Cetecea.

Bek groot genoeg?

Woensdag, 4 oktober 2023

Pulau Rakit  -  Labuan Kuris

Hoe klein voel je als de walvishaai je passeert met zijn 8 meter lengte en langzaam met zijn staart en vinnen langs je scheert. De grote brede bek aan de wateroppervlakte om als een open gat het water naar binnen te laten kolken om de krill te filteren en de waterhoeveelheid via de baleinen en de kleppen aan de zijkant van de vis te laten ontsnappen.

De visboot die ons vanochtend opgehaald heeft ligt aan een soort van FAD waar de bemanning met een sproeier en een schepje het krill in het water gooit waar de walvishaai dankbaar komt foerageren. Voor ons is het de gelegenheid om in alle rust te kijken naar de immense dieren en kunnen tussen de elegant bewegende vislijven snorkelen om samen met de pilotenvissen de hoofdrolspelers te volgen. Indrukwekkende lijven, indrukwekkende mond met lippen en altijd bewegend, blijven we een uurtje snorkelen. Genieten van het bijzondere en erbij zijn bij de laatste overgebleven 1000 in de wereld. Dit getal is overgenomen van het internet want kreeg direkt enkele reacties dat er meer zijn. ze zullen allemaal gelijk hebben, maar het geeft in ieder geval aan dat er niet zoveel meer zijn. Is het einde van deze species of kunnen we als mens deze soort nog redden?

Met de luid pruttelende stationaire motor in de oren van de gidsen, varen we terug met de typische Indonesische visboot, een ervaring rijker en soezend in het ochtendlicht. Voor ons eerst een uurtje slapen en vertrekken dan met weinig wind richting de uitgang van de baai want we willen de komende dagen naar Lombok.

De wind draait en komen in een baai waar de golven en de wind recht instaat. Een beetje ongemakkelijk maar voorspeld is dat de wind zou draaien tijdens de avond.

Walvishaai

Dinsdag, 3 oktober 2023

Labuan Kuris. - Pulau Rakit

Met druk marifoonverkeer spreekt René de Cetecea, een Amerikaanse motorkotter van 53 voet en of we mee willen doen om tussen de walvishaaien te snorkelen. We zijn speciaal de baai ingevaren om de walvishaai te spotten en dat komt goed uit. Samen de kosten verdelen en de boot is al besteld voor morgenochtend. Een meevaller.

Vanochtend de baai uitgevaren met weinig wind maar tegen de middag komt de wind flink door te staan en meet zelfs onder het eiland een 23 knoop wind op de kop. Er is steeds gewaarschuwd dat de wind in deze baai flink doorstaat, veroorzaakt door een soort van accelerator effect. Deze ontstaat als een bergketen de wind verdraait en dwingt door een denkbeeldige engte te blazen. Dit kan 2 BFT schelen met de heersende wind.

Door het contact met de Cetecea veranderen de plannen en ben ik op de verkeerde ankerplek. Draai de Queen B naar het oosten en vervolgens naar zuid. Met nu de wind uit het zuiden, nog even lekker spelen met de zeiltjes. Een mooi zeiltochtje met uitzicht op het eiland.

In de schitterende baai, die goed afgeschermd is voor de diverse richtingen van de wind spreken we verder af met de Amerikanen. Morgen om half vier uit de veren om rond 4 uur opgehaald te worden door de gids.

De walvishaai is de grootste bestaande kraakbeenvis is een bedreigde diersoort en er zijn nog maar 1000 geregistreerde exemplaren in de wereld. Filteren plankton uit het water ondanks de duizend tandjes die ze niet gebruiken. Zelfs tanden op hun ogen in tegenstelling bij mijn haar op de tanden. Verder is het een vis die zoals alle vissen eieren legt als hum en kuit. Voor de mens volledig veilig en je kunt er dichtbij komen, aangeraden wordt om ze niet aan te raken omdat hun huis dit moeilijk verdraagt.

Sumbawa Baai.

Maandag, 2 oktober 2023

Badas. – Labuan Kuris, Sumbawa.

Om 10.00 uur afgesproken maar het is goed te merken dat de Blue Spirit weer fris en monter is, om te vertrekken. In plaats van 10 uur als vertrek wordt het 09.00 uur en haal het anker op. De ankerlier begint opnieuw kuren te vertonen en concludeer dat het lager, dat nieuw geplaatst is, geen druklager is. Het lager knarst weer als vanouds en het lagerhuis wordt opnieuw warm. Dat wordt later een zorg voor Lombok.

In de haven gaat het zeil op en met een vaart van 3,5 knoop varen we terug naar de ingang van de grote baai in Sumbawa. Met de iets te grote schroef en toch goed vaart kunnen maken is het voor de Queen B geen probleem om tegen de stroom en golven op te motoren terwijl de Blue Spirit achterblijft.

De Queen B is op tijd de grote stroomversnelling voorbij en de Blue Spirit krijgt niet meer dan 2 knoop als SOG (Speed over Ground) op de klok. Vlak bij de afgesproken ankerplek aangekomen, meldt René dat hij het niet gaat halen en dat hij een plekje eerder op zoekt.

Toch kentert de stroom, of worden de golven minder en kan hij net voor donker bij ons zijn om te eten wat de pot schaft en te genieten van een ankerborrel in een prachtige baai, omringt met heuvels en het blijkt prima om zonder gids een baai uit te zoeken voor de nacht. Daar hebben we geen gids meer voor nodig.

scooter taxi in Indonesie

Zondag, 1 oktober 2023

Badas.

Gisterenmiddag is afgesproken met de taxi-bus om deze ochtend 09.00 uur bij het hotel te zijn om een bemanningslid naar het vliegveld te brengen. Wij zijn braaf op tijd en zien vier taxibussen staan zodat we naïf tegen elkaar zeggen, we hebben er toch maar één besteld?

Zeker vier keer herhaald bij het afspreken en dan krijg je er vier. Helaas zijn deze bussen voor een ander festijn en moeten wij wachten op onze eigen bus. Het is merkbaar dat het hotel klaar is met de Participants van de S2I en wij worden een beetje vervelend aangekeken en mogen niet meer onder het afdak op de bus wachten. Geen gebruik maken van het toilet en het vuil zelf wegbrengen. Gewoon gelaten over je heen laten glijden en net doen of we er niets van merken.

Om tien over negen geen bus en de vlucht is om half elf. Ik bel naar Syaf, hij verontschuldigt zich direkt dat het buiten hem afgesproken is, maar dat de chauffeur dacht dat er om 10.00 uur afgesproken is. Gevraagd wordt om snel te handelen en hij belooft dat de bus direkt komt. Om half tien is er nog geen bus en sta op om proactief te zijn en houd een auto aan die aanbiedt om de twee naar het vliegveld te brengen. René belt later vanaf het vliegveld dat er geen taxi’s zijn en houdt opnieuw een auto aan die wel heel veel vraagt voor een ritje. Met afdingen haalt hij ons bij het hotel op en we gaan naar de stad.

Dat was een nipper voor wat betreft de vlucht en zijn een beetje in de stress. Van winkel naar winkel en zoeken een koffietent op. De meest bekende zaak is gesloten en gaan op zoek naar een andere. Een Chinese jongen bedient ons met koffie en raken in een bijzonder gesprek met twee moslimdames. De deur moet wel op slot en hebben veel plezier en de dames doen graag mee. Soms op de rand van het onbetamelijke maar weten de sfeer goed te houden. Bij het afscheid zeg ik de koffieman dat het soms een gesprek was met het wandelen over eieren en hij bevestigt met een bevestigende lach. De koffieman verwijst ons voor een lunch naar BOOS en zoeken deze op via Mapsme.

Op de markt kopen we wat groenten voor de komende dagen en spreek een mevrouw in een winkeltje met een dochtertje. Moeders is zonder hoofddoek en de dochter draagt een doek. Wat zou hier achter zitten.

Bij BOOS treffen een moderne nette lunchroom met uitstekend eten. Geen alcohol maar wel prima sapjes, een biefstukje als afwisseling op de eeuwige nasi goreng. Omdat er geen taxi’s rijden biedt de juffrouw het vervoer met scooters aan en wij zitten al snel op drie scooter met enthousiaste jongeren die het prachtig vinden om wat bij te verdienen. Wij blij dat we terug zijn, zij blij dat ze wat verdienen.

René is moe en gaat graag terug aan boord en wij vermaken ons prima aan boord. De vissers met lampen drijven al peddelend aan ons voorbij. Leuk om te zien maar zie ze weinig vangen.

Sarcofagus

Zaterdag, 30 september 2023

Badas

In plaats van opstaan om 6.00 uur is het nu 07.00 uur om Lola B, Marco Polo en Swiss Lady uit te zwaaien en de ankerplek voelt verlaten, met alleen de Blue Spirit en de Queen B. De Sail2Indonesie heeft prachtige programma’s gemaakt de afgelopen dagen, maar zijn nu op onszelf aangewezen. Met een beetje Google en informeren bij Syaf, de gids van de voorbije dagen, huren we een auto met chauffeur en kiezen voor de watervallen en Syaf raadtons  aan, omdat we dan toch in de buurt zijn, om de konings-sarcofagen te bezoeken.

De auto met chauffeur staat om 0800 uur klaar en rijden eerst naar de supermarkt voor de boodschappen, voor een lunch, de ATM voor geld en vervolgen de weg naar Bei Ling.

Bei Ling is een waterval ongeveer 41 kilometer van Badas maar door de slechte weg, rijden we er meer dan een uur over De kuilen en gaten worden door de chauffeur voorzichtig en met beleid genomen en komen aan bij een soort park. De trappen leiden naar beneden en horen van een afstand het geruis

.

Een adembenemende mooie waterval, met vier verschillende stromen waar het water van een hoogte afvalt. Ik trek mijn kleren uit en ga in onderbroek onder het spetterende water staan. Het roffelt en tikt met harde slagen, niet onprettig, op mijn schedel en voel me als in een film. Tarzan die gebruikt maakt van de mogelijkheden in de natuur, douchen onder het vallende water. Klauteren over de stenen en bezoek de drie andere stromen. De droge plekken zijn stroef maar de natte plekken voelen glibberig en zijn gevaarlijk om over te lopen. Eén van ons valt maar gelukkig gaat het goed. In een verzamelpoel komen wij bij elkaar om te zwemmen, om af te koelen van de alom warmte. Na een anderhalf uur genieten, terug in de wagen en rijden naar Batu Tering, waar de zogenaamde sarcofagen uitgehouwen in grote stenen zijn.

Van hieruit is de weg zo slecht dat er gebruik gemaakt moet worden van scooters. We stuiteren van steen naar steen, van kuil naar kuil en rijden langs smalle paadjes tussen de nog grotere kuilen. Het valt niet mee om achter op de scooter te blijven zitten en verschillende malen staan we op vallen. Ik val 1 keer van de scooter en bezeer mijn arm. Terug op de stuiterbak om vervolgens met een kapotte scooter te staan. Theo Koomen had het met zijn microfoon achter op de motor toch maar heel gemakkelijk. De Scooter wordt ingeruild voor een andere en de tocht gaat verder naar boven. Wat een tocht een dollemans rit en deze zou zeker niet door een veiligheidscommissie in Nederland geaccepteerd worden. Toch heb ik even tijd om rond me te kijken en zie honderden rijstvelden, groententeelt, originele huizen op palen, bossages, stukken oerwoud. Op een honderd meter van het zogenaamde kerkhof moeten we lopen en komen nu ineens in een prima verzorgd terrein met bloeiende magnolia’s en andere bloemen. We wachten een tijdje op de gids, die zeer amateuristisch te werk gaat en zogenaamd alle vragen weet te beantwoorden. Internet verteld een heel ander verhaal dan hij en wie moet ik nu geloven?

Het blijkt één van de oudste Neolithische begraafplaats van de wereld te zijn, uit de Nieuwe Steentijd van 10200 tot 2000 jaar v.Chr.. Gaten in grote rotsblokken gehakt met stenen bijlen. De sarcofagen van Aik Renung worden geschat op 4000 jaar oud en de gaten zijn afgedekt met een stenen deksels die versierd zijn met uitgehakte reptiel vormen en menselijke gezichten. We worden naar drie verschillende heilige plaatsen gebracht en zien veel van hetzelfde en toch diep onder de indruk. Er wordt me gevraagd om met een filmpje, de geïnteresseerde toerist uit te hangen. Het filmpje zal aan de Eerste Minister van Sumbawa getoond worden met als doel, extra aandacht voor deze plek. Ze willen het afdekken met een overkapping en dat lijkt me nou helemaal niets. Ik zou het meer zoeken in een beschermende conserverende laag om de originaliteit samen het landschap te behouden. Leuk om te doen en praat uit de losse pols een heel verhaal bij elkaar.

Nu terug op de brommert en het is vooral remmen in de afdaling maar de stenen blijven de rit moeilijk maken. Enkele keren afstappen om de scooter te beschermen. Beneden in het dorp worden we bij een van de scootermannen uitgenodigd voor een hapje eten en gaan in de huiskamer zitten op een mat. Heel eenvoudig maar bijzonder gastvrij. Het valt me op dat de ruimte en de keuken zo schoon is.

Moe van de belevenissen en de rit rijden we naar een supermarkt voor boodschappen en laten ons bij het hotel weer afzetten. Druk genoeg geweest vandaag met ontspanning en cultuur, trekken we ons terug aan boord.

En toch er tussendoor.

Vrijdag, 29 september 2023

Badas

Gisteravond beloofd aan de vele vertrekkers dat ik om 06.00 uur present ben om de achterlijnen op de wal los te gooien. Het blijkt niet nodig want de vertrekkers hebben om tien voor zes zelf al de lijntjes doorgeknipt van de wal en zijn vertrek gereed.

De luide stem van Tony, eeuwig onverstaanbare grappen makend. Tony spreekt een combinatie van Engels gemengd met de taal van de Aboriginals en dat gemixt met een soort van "slang" dialect. Het blijft een bijzondere man en ook Shelley, altijd behulpzaam en nergens flauw in. Wat een lieve mensen en zal ze missen want de meeste vertrekkers zie ik voor het laatst. Zij varen door naar Singapore, wij blijven tot Lombok. Thuis roept zullen we maar zeggen.

De Blue Spirit heeft een opstapper en wij spreken af een tochtje te zeilen met een lunch dicht bij de kust van Sumbawa. Een geweldig idee na alle drukte van de afgelopen dagen en komen heerlijk tot rust bij een 12 knoop. Jacqueline aan het roer om scherp aan de wind te varen en op tijd overstag te gaan. Voor mij een boekje en over de kuiprand kijkend naar niets en alles. Het prachtige uitzicht op de diffuse kleuren van de bergen in de verte, de schittering op het water, de net niet brekende kleine golfjes en het witte lint in de verte van het strand. De AIS waarschuwt ons voor schepen die ver genoeg van ons afblijven en het is alleen de enkele vissers in de te kleine booten in de gaten te houden. Koffiemok in de knuisten, blazen over de rand van de beker en genieten van de wind over de rug en het gezicht. Het is de koude periode maar toch blijft het te warm voor deze kille Nederlanders.

Op de ankerplek gooit de Blue Spirit het anker in de plomp en de Queen B schurkt zich graag langszij om met brommende willen aan elkaar vastgeknoopt te zijn. Ieder zijn inbreng met een biertje en geniet van elkaar en de omgeving. Rond twee uur terug naar de haven waar enige paniek is geweest omdat men dacht dat de Queen B is vertrokken zonder de was op te halen. De Lola B bood aan om de was aan boord te nemen in de hoop elkaar nog eens te zien. Het blijkt niet nodig want de wasbaas is gerustgesteld met onze terugkeer.

Met het rubberbootje naar de wal en eten een prima maaltijd met uitgebreide satéstokjes bij Goa Restaurant. Het organiseren van een taxi lukt niet want de taxi’s rijden alleen overdag zodat we toch weer teruglopen op de rand van de donkere weg met gekken als chauffeurs. Hier wordt ingehaald terwijl de wetten van snelheid versus afstand met de voeten worden getreden en de auto wurmt zich al slalommend door het verkeer terwijl je als voetganger gebruikt wordt als extra complicatie bij de manoeuvre. Om niet zoals in een computerspelletje omvergereden te worden moet je verdomd goed oppassen en op tijd wegspringen. We zijn gelukkig veilig aan boord gekomen.

Indonesische smederij.

Donderdag, 28 september 2023

Badas

Het “busje komt zo”, brengt ons naar een koffieplantage. Amateuristische beplanting onder wat hoge bomen voor de bescherming tegen de zon. Er valt niet veel te vertellen zodat we al snel op weg zijn naar een erf waar een vrouw in een grote koekenpan wat bomen zit roosteren. De volgende fase een vrouw die met een stamper de bonen plet tot grof of fijn gemalen koffie. De zeef zorgt voor de selectie van grof en fijn. De koffie is een mok met heet water waar een dikke lepel gemalen koffie in geroerd wordt. Er wordt veel gepraat, weinig gezegd en toch is de groep gezellig met elkaar. Julian die de kinderen verbaasd met het maken van hondjes met een ballon. De kinderen staan in de rij en de moeders kijken op afstand toe wat er gebeurd.in plaats dat de kinderen weggesleurd worden van de vreemde buitenlanders worden ze nu de rij ingesleurd voor een hondje. Bij het rondlopen op het erf kan het huis bezichtigd worden van een familie. De eenvoud is overweldigend. Ik bewonder deze mensen maar ik zou zo niet kunnen leven.

Iets verderop zit een vrouw noten te kraken met een houder slaat ze de noten op de stenen. De noot wordt vooral gemalen gebruikt in sauzen voor he eten.

Met enthousiasme stappen we weer in de bus voor een smederij. Dit valt voor mij een beetje tegen want er is een houtskoolvuurtje met ventilator om het staal roodgloeiend te krijgen. Ze maken er messen met als basismateriaal de repen ijzer uit een verenpakket van een vrachtwagen. Gloeiend heet maken, verdelen en uithameren naar een basisvorm waar een volgende ploeg polijst en met een flexmachine een voorbewerking doet om deze scherp te maken. De volgende man maakt het mes scherp om deze over een wetsteen te halen. Het hoesje maken wordt niet getoond want dat komt vanonder de toonbank. Een bosmes met houder, versierd met enkele ornamenten. Bij navraag over de kwaliteit van het staal weet niemand het antwoord. Een gids probeert het nog te redden en zeg dat het gerecycled staal is. Ik ga hier niet verder op in maar dat lijkt me logisch, maar het geeft niet aan dat je weet hoe de legering in elkaar zit om een duurzaam, goed mes te produceren. Het kunstje volgen van vader op zoon om met goedkoop basismateriaal een herbruikbaar product te maken.

Verschillende schepen zijn vertrokken richting Lombok voor het volgende programma zodat het ankergebied uitgedund is. Manuel vertrekt morgen maar nodigt de achterblijvers uit voor een afscheidsborrel. Gezellig bijpraten en rond 1900 uur nog een hapje bij het Goa Restaurant. Met twaalf mensen uitgebreid eten voor 60 euro. Eric van de Manevai voelt zich gegeneerd en vraagt tot twee keer aan de kassière of er goed gerekend is. Er blijkt goed gerekend te zijn en we lopen met verbazing van tafel. Eric komt naast me lopen en spreekt nogmaals uit dat het onbegrijpelijk is. Inmiddels wel een bijzondere band opgebouwd met de Manevai en zullen hen op de volgende trajecten zeker gaan misen.

Rik in volle actie

Woensdag, 27 september 2023

Badas

Rondspattend modder, zwoegende buffels die de menners door het rijstveld trekken. De S2I-participants die zich aangemeld hebben, om een keer door buffels getrokken te. worden met een houten driehoek, als sulky. Sarah van de Serenity, de typische Engelse dame met een natuurlijke elegantie, meldt zich ook voor een ritje. We staan allemaal reikhalzend te kijken naar Sarah tussen de mannen, die zich als haantjes gedragen. Het is juist Sarah, die als één van de weinigen de finish weet te halen. Met de armen omhoog juichend en wij uitbundig klappend, stort ze alsnog in de prut maar het kan de pret niet drukken. Een van de jongeren wil oh zo graag de finish halen maar valt al na enkele meters in de modder. Toch wordt het een leuk festijn en de camera’s klikken zich suf voor de mooiste plaatjes. Rik van de Masquenada gaat buiten zichzelf en zegt al bij voorbaat dat hij de foto waar hij nog rechtop staat vergroot in de huiskamer gaat ophangen. Het is inderdaad een prachtige plaat.

De Buffelraces zijn een vast onderdeel in de cultuur van Indonesië en bewonder de kracht van de gezonde beesten. Weldoorvoed met een prachtige huid, deze beesten komen niets tekort.

De bus in om het programma af te sluiten bij een weverij. Ook hier erg basic-presentatie van enkele vrouwen die met een raamwerk een doek weten te weven en de patronen creëren met verven van de draden tijdens het proces. Jacqueline is geïnteresseerd en ik blijf wat op de achtergrond stilgehouden met een lunchdoos waar allerlei lekkere dingen in verstopt zitten.

In de middag aan boord nog snel even de bouten los van de ankerlier om de oliekering te plaatsen en beschouw de ankerlier als afgerond.

Met een borrel in de kuip worden we te snel uitgenodigd om een hapje te eten bij de buren terwijl we erop gerekend hadden dat we aan de wal een hapje zouden doen. Te snel schakelen en zeker niet met lege handen komen in een grote groep, besluiten we thuis te blijven om geen flater te slaan.

Paleis van de sultan

Dinsdag, 26 september 2023

Badas

De organisatie heeft er werk van gemaakt want vanaf nu vallen we van de ene excursie in de andere. We zijn uitgenodigd voor een ontvangst om bij het Paleis van de Sultan. Genieten van de omgeving in de bus ben ik als eerste uit de bus en wordt met een schare van prachtig geklede danseressen begeleid naar de ontvangsttafel voor inschrijving, hapje en drankje, eiland plattegrond en muziek op de achtergrond door een jongeren met een oude leraar die op zijn fluit de slangen probeert te bezweren althans zo komt het bij mij over. Die ouwe met die fluit had voor mij niet hoeven optreden.

Een man met medailles en gevechtspak vangt me op en nodigt me uit om naast hem te komen zitten, wat ik niet doe want kies voor een plaats in de groep en ga achter een lege stoel zitten die gereserveerd is. Met een hele hoop tamtam komt nadat iedereen plaats heeft genomen de Minister-President van Sumbawa op de stoel voor me zitten. De fotografen houden niet op te klikken en verwacht me morgen op de voorkant van De Telegraaf. Toespraken, toelachen en beleefde groeten en de grote foto met het hele gezelschap en de bestuurstop van de Sumbawa. Na het officiële gedeelte worden we losgelaten in het Paleis van de Sultan en mogen de lege kamers bezoeken. De slaapkamer van de Sultan is een muffig hok en hij kon zijn vrouw laten komen om de boel af en toe op te vrolijken. Wat een tijd en wat een afstand tussen de gewone man en de bestuurders.

Dan de bus in op weg naar het museum waar weer kinderen met instrumenten geluid maken en meisjes met een microfoon onverstaanbare klanken uitstrooien over de buitenlandse delegatie. De rode loper wordt uitgerold en ben verbaasd en benieuwd wat er gaat gebeuren. Plots krijgt iedereen het verzoek om op het rode vilt te gaan zitten en krijgen een lunch-box uitgereikt, als maaltijd. Nu kun je het verschil zien tussen de stijve westerse ledematen en de soepele inlanders, die geen moeite hebben om op de hurken of op de grond te zitten.

Kreunend en steunend staan de meeste op na de maaltijd waar we nog snel een bezoekje brengen aan de collectie van het museum.

Twee Hollandse Commando kanonnen liggen te pronken als bijzonderheid. René kan het niet laten om op de grote gong te slaan en beduusd van het lawaai, hangt hij snel het knuppeltje naast de gong op. De conservator komt kijken, maar weet geen raad met dit soort gasten. Dan maar in de bus om naar een supermarkt, de groentemarkt en de ATM voor geld want morgen is de excursie Buffelrace.

Maandag, 25 september 2023

 S 08° 03’ 810 E 118°10’ 668 - Badas Sumbawa.

Veertien vissersschepen komen op me af. Een paar lichte vlekken in de nachtelijke horizon doemen op, zorgelijk kijk ik over het dek en probeer al wat conclusies te trekken, dan worden de lichte vlekken een af en toe helder lichtje, het af en toe verdwijnt tot een heldere lamp en weet nu zeker dat het vissers zijn.

Geen AIS, meer zoekende lampen rond de Queen B. Ik moet vertrouwen op de helderheid van de navigatieverlichting en tel de schepen. Ik verleg de koers om een ruimte te zoeken tussen de schepen en als de vissers op een afstand zijn van een halve mijl zie ik ze één voor één draaien en varen van me af. Als voor Neptunus wordt er ruim baan gemaakt door de nijvere zeelui. Een FAD met heldere verlichting, drie lampen op een rij. Ruimte voor die lastige zeilers.

Zoals boven beschreven gaat het allemaal goed maar het houdt me wel uit de slaap en moet in de kuip blijven om de mogelijke onverwachte manoeuvres op te merken.

Een rustige waakzame nacht met afgewisseld motoren en zeilen, houden we het gemiddelde van 4 mijl zodat we op tijd aankomen in Badas. Rond 1400 uur de baai in en het is al een drukte van belang. De organisatie had gemeld dat het krap zou worden maar met een beetje goede wil, passen en meten, moet het lukken.

Op het moment dat we binnenvaren ligt een catamaran breeduit voor anker en gaat als een zenuwachtig opgepompt mannetje bij iedereen verhaal halen dat hij voor anker ligt en dat hij ruimte moet hebben om te zwaaien. De collegaschippers die me helpen met de lijnen en het ankeren, wijzen me de plaats aan naast de Blue Spirit. De man wordt boos en zegt dat hij geen actie onderneemt als het fout gaat. Ik zie dat hij 1 lijn naar de wal heeft en heeft hij zijn recht als ankeraar verloren, hij kan nu gemakkelijk een tweede lijn naar de wal brengen om gefixeerd tussen anker en wal te liggen zodat er andere schepen met stootwillen langszij komen.

Vervolgens komt de Serenity of Swanwick langszij en wordt de ruimte om te draaien voor meneer nog minder. Hoe 1 dissonant de sfeer kan bepalen,hij denkt in zijn recht te zijn en neemt het en vergeet dat hij zijn rechten is verloren door de lijn die nu achter zijn schip, vast ligt aan de wal. Klasse Zeikerd zullen we maar denken.

Uiteindelijk liggen we met 25 schepen aan elkaar geknoopt en is het een gezellige drukte. We duiken een uurtje naar bed om bij te slapen en drinken een borrel in de kuip om met de grote groep in de stad te gaan eten. Diner met muziek, de muziek is prima, het eten voor Indonesische begrippen oké zodat het met een gastoptreden van twee zeilers een geslaagde avond wordt.

Scheepskok

Zondag, 24 september 2023

Banta. -  S 08° 03’ 810 E 118°10’ 668

Vertrek om 07.00 uur om te varen naar Badas op Sumbawa. Het lijkt een makkie want we rekenen meestal 120 mijl per dag afgelegde afstand dat zou beteken dat we rond 10.00 uur in de ochtend in de baai van Badas aankomen. Ware het niet dat de wind het laat afweten en proberen met de “gust’s” van soms een 10 knoop, afwisselend te zeilen en te motoren. Te lang doormodderen met 1,8 mijl op de klok betekent dat we twee nachten moeten varen om in Badas te komen zodat de motor dit traject flink gebruikt moet worden. Wat is het een fijn gevoel om een zacht snorrende motor zonder problemen los te laten op de vlakke zee. De Blue Spirit kiest meer open zee om wat wind op te zoeken en ik kies ervoor om meer bij de kust te blijven waar minder stroming moet zijn.

Als de motor draait kan er water gemaakt worden en de accu’s geladen zodat de koelkast en de stuurautomaat op volle kracht kunnen werken ook in de nacht. Het is heet in de kuip en nog warmer in de on-geventileerde kajuit waar de stelregel is dat als we onderweg zijn geen luiken open mogen. Veiligheid boven al maar dat heeft wel een prijs. Dampend van het zweet boven de de dampende kookpotten om een maaltijd te bereiden. Fabelachtige zondondergang en een koffie in de kuip. Het lijkt de gewoonste zaak van de wereld maar geniet er elk moment van. De dolfijnen begeleiden me de nacht in.

Voor mij is het nachtzeilen een vorm van genieten. De vissers, de FAD’s ,de verlichte wegen op de wal zijn een leidraad van de eiland contouren. De sterren maar vooral de maan helpt je de nacht door. Navigeren is op deze tocht niet moeilijk want vanaf Bantas richt je op de vulkaan vlak voor Sumbawa om ertussendoor te varen en de kustlijn te volgen.

Sumbawa is half zo groot als België met 1 miljoen inwoners, wat verdord door de genoemde Australische hete winden, maar het blijft een mystieke ervaring om de kiel hier in het water te hebben.

Badas

Zaterdag. 23 september 2023

Lagoon Makassa. –  Banta

De zucht wind draait ons alle kanten op en we draaien rondjes rond het anker. Zorgwekkend is het droogvallen van het rif dat wel heel dichtbij lijkt, maar er is niets aan de hand en liggen volgens de dieptemeter in 10 meter. De bodem is gemakkelijk te zien, zo helder is het water. Rustig opstaan, op het gemak de apparatuur opstarten en de ankerlier zoemt de ankerketting naar binnen en varen op zicht tussen de twee rif banken het Lagoon uit. Op de motor draaien we achter René aan en we zijn weer vertrokken.

Het plan was om wat langer op de Komodo te blijven maar het programma kan snel veranderen door kleine veranderingen. René is niet zo een liefhebber van een stad maar sluiten ons toch maar aan bij de S2I-rally om daar het Badas programma op Sumbawa te doen. Zeer aantrekkelijk zijn de Buffelraces en daar sluit ik me graag bij aan.

De stroom staat eerst mee, maar bij het tweede eiland komt de voorspelde stroom uit en varen met 2 mijl tegenwerking het nauwe gat uit. De eilanden zijn verdroogd door de droge wind die uit Australië op deze kust valt en brengt weinig regen met warme lucht. De bomen zijn weg en alleen de struiken in de stroomgeulen van het afvoerwater op de berg zijn af en toe groen. De wind meldt zich en de zeilen worden uitgerold. Het eiland licht in het zicht en varen in een rechte lijn naar de ingang van de baai. We zijn wat eerder als de Blue Spirit omdat daar aan boord met de Genaker is gespeeld en deze blijkt behoorlijk in de war uit de zak te komen. Heerlijke klussen om van een afstand te bekijken en roep Rene op of hij hulp nodig heeft. Met een humeurige stem zegt hij geen hulp nodig te hebben en ik trek mijn schouders op en denk “Dan maar niet!” met een glimlach van begrip.

In de baai geeft Garmin een traject aan om enkele ondieptes te vermijden maar het blijkt juist de verkeerde adviezen want rechtstreeks binnenvaren is de veiligeste benadering. Anker van de boegrol afschoppen, ketting laten ratelen en de motor achteruit om het anker over de bodem te laten harken opzoek naar houvast. In de verte liggen een drietal lokale vissers met boten te wachten op de nacht om van daaruit te gaan vissen. De Blue Spirit meldt zich en ligt ook snel vast. Even uitrusten en een ankerbiertje om met de dinghy het strand te verkennen. Wat op een afstand zo mooi idyllisch lijkt met palmbomen en licht ruisende zee op het zachte zand wordt verstoord door de massa plastic die in de baai is afgevangen van de zee. Bergen met drinkbekertjes, achteloos weggegooid door de consument want sommigen geven de producent de schuld maar het is de consument die het teveel vindt om even naar de afvalbak te lopen. Zoals eerder geschreven, een groot discipline probleem om afval te beheren en begin bij jezelf.

Via Google nieuws lees is dat er een zevende continent is gevonden. Nieuw-Zeeland is niet meer dan een hoge berg op de landmassa die miljoenen jaren geleden door aardverschuiving onder een aardplaat is gedrukt en geschoven. Wat naar beneden is gedrukt komt wellicht hier naar boven. Badas is een onbewoond eiland, niet meer dan een hoge berg die steil uit zee is gedrukt.

Rond de boot snorkelen en maak de waterlijn van de Queen B vrij van alg met een glazen beker.

Vrijdag, 22 september 2023

Lagoon Makassa.

Een drukte van belang is het in het gebied van de roggen. De grote Indonesische zeil cruiseschepen laten bootjes in het water, waar veelal blanke toeristen met snorkel en zwemvliezen gereed, om de Reuzenmanta te spotten. De boten varen kriskras door de massa snorkelaars en het is gevaarlijk voor de zwemmers te noemen. Ook wij zijn met de dinghy naar de drukte gevaren en zien inderdaad een aantal mooie zweef wiekend Reuzenmanta’s onderwater voorbijglijden. Wat een elegantie en wat een stijl in tegenstelling tot de roodverbrande in bikini en shorts gehulde landbewoners die met een duikbril en luchtpijpje onder water moeten kijken terwijl ze onhandig met de zwemvliezen de rog proberen bij te houden. Niemand kijkt waar de schepen zich bevinden en ik moet zelfs een schipper waarschuwen voor het bijna overvaren van een toeristische geldbron. Het is gemoedelijk en moet ook de gidsen en snorkelinstructeurs complimenteren met hun eeuwige lach en vriendelijkheid.

De Komodo eilanden staan bekend om de Reuzenmanta, Komodo Veraan, Walvis en de Walvishaai. Wij kunnen de mantarog van de bucketlist afvinken. Met de dinghy nog even een zandplaat bezoeken waar het ook een drukte is. Er is niets anders dan een bijeengesprokkelde afvalhouten hut voor wat schaduw, die al lang door enkele gidsen is bezet. Het is leuk om te zien, maar het is ook gezien door mij en ben blij om met de dinghy terug te pruttelen.

Aan boord koken en vergaderen tijdens het eten het programma voor de komende dagen. De discussie gaat wat op en neer en de verlanglijst wordt steeds groter, toch komt de dag van terug naar huis, de dag van enkele ontmoetingen en het afscheid van de Sait2Indonesia groep steeds dichterbij. De grote todo-lijst verandert in de loop van de avond naar een vertrek morgen op weg naar Banta en dan naar Subaja om weer een aansluiting bij de groep te krijgen.

De Komodo zijn zeker nog een bezoek waard want we zijn nog lang niet uitgekeken.

Komodo Islands

Donderdag, 21 september 2023

Sabajo  - Lagoon Makassa

Vroeg opstaan om de warmte van de dag te ontlopen. De berg torent hoog boven ons en is verdacht zonder bomen. Zou hier bij tijd en wijle veel wind staan? Of is er een tekort aan water? De steiger is in prima staat, groot en uitgebreid met lounge platforms, waar bijna geen gebruik van gemaakt wordt. Ik loop wat voorop en volg een wandelpad met wat losse steentjes maar is uitstekend te doen. Bij het omdraaien van het hoofd om te wachten op de vermeende volgers blijken Jacqueline en René nog beneden te staan. Met een telefoontje spreken we af dat mijn weg naar boven vervolgd kan worden en dat zij beneden op me wachten. Een tocht langs een smal paadje naar de top met prachtige uitzichten in het eilanden gebied. Het water heeft verschillende tinten door de ondieptes of de dieptes, maar net hoe je het bekijkt.

Terug bij de steiger varen we met de dinghy naar de Queen B en gaan met de snorkelspullen op stap. Al eerder vermeld, ik ben geen snorkelaar maar deze keer raakt de prachtige omgeving van een honderdtal koraalsoorten met honderdduizenden visjes in kristalhelder water, bij mij een gevoelige snaar. Elk visje is een kunstwerk qua vorm en kleur, het koraal met zijn diversiteit is een schatkamer aan leven, tussen de koraaltakken.

Plots zie ik een verloren stuk visnet maar deze is overwoekerd door nieuw leven zodat het over een tijdje een onderdeel van het koraal zal worden en onherkenbaar een onderdeel van het ecosysteem. Grote vissen, een schildpad en plots opspringende scholen met visjes die een typisch geluid weten te maken. Ik geniet van de omgeving, de warmte en wat een betere tijdsbesteding dan de nabeschouwingen van de Jaarrede van de Tweede Kamer.

Moe van het bewonderen, terug naar de Queen B en varen naar de volgende bestemming met opnieuw wat onverwachte wind. De Genua uitrollen en de wind duwt het schip door de stroomrafelingen. De Komodo eilanden staan bekend vanwege de stromingen die wel eens kunnen oplopen tot 12 knoop. Gelukkig niet op deze plaats maar het geeft aan dat we van nu af aan rekening moeten houden met stroom en wind want de wind tegen stroom geeft een vervelende golfslag. René heeft een mooie plek uitgezocht en kunnen een Lagoon invaren. Zonder navigatie-punten zoals boeien of staken maar de elektronische kaart en de eyeball-navigatie van de verkleuringen in het water die de ondieptes aangeven.

In de kuip beleven we de zonsondergang en bespreken de mogelijkheden voor morgen. Het wordt weer snorkelen en dan gaan we met name voor de grote roggen. Ik word nog eens een echte snorkelaar.

Boat charter

Woensdag, 20 september 2023

Labuan Bajo  -  Sabajo

Wat een heerlijk gezoem valt me ten deel. De ankerlier rolt de ketting zonder veel bijgeluiden naar binnen en ineens slaat ze vast. Meteen denk ik het ergste, maar de ketting staat snaarstrak op de boegrol zodat de conclusie is, dat de ketting aan een koraalbom vast zit.

Een beetje spelen met de gashandel komt de boeg plots bevrijd van de knoop, omhoog en rol de laatste meters van de schakels onder het heerlijke gezoem verder naar binnen.

De reparatie van de lier voorkomt veel ergernis, bespaart een hoop onnodige spierkracht en het feestelijke genoegen van een gelukte reparatie. Toeval bestaat niet, want ineens zijn er twee andere schepen die melden dat ze een ankerlier probleem hebben. De hulp snelt toe van de collega schippers, zodat ik mijn snor druk, terwijl ik mezelf een ervaringsdeskundige weet.

Een onverwachte wind helpt de Queen B naar het volgende eiland en zeilen genietend langs de diverse eilanden met de sfeer bewolking op de bergen. Bij de ankerplek is het onverwacht krap met een harde bodem en moet twee keer ankeren om houvast te vinden. Met een goed werkende ankerlier is dit gelukkig niet zo moeilijk en vinden onze plek in 8 meter diep water, maar het rif meldt zich vlak achter het schip.

Spullen opruimen in de kuip en maken de maaltijd voor de avond om te genieten van de ondergaande zon en bewonderen de typisch gebouwd charterschepen, die gasten aan boord voor enkele dagen hebben.

Dinsdag, 19 september 2023

Labuan Bajo

De klusochtend is het begin van de dag en hebben gepland om de lier af te maken met de onderdelen die gisteren gekocht zijn. René is op tijd aan boord en steken samen onze handjes weer in het vette vet van de lier. Met verstand en beleid schuiven we de onderdelen in elkaar en langzaamaan ontstaat er weer een toonbare lier. Met de kitspuit in de hand om de lekkage van zoutwater naar de motor te voorkomen leggen we de frontplaat met lier op het dek en voor mij als slangenmens de klus om in de voorpunt de moeren aan te draaien en vooral de ankerliermotor van 10 kilo omhoog te brengen, te centreren in de slobgaten en vast te draaien met de inbussleutel. Kreunen en zuchten maar komt gelukkig allemaal goed. Met grote dank aan René is de klus als klaar beschouwd na het proefdraaien. De lier kreunt en schraapt niet meer en slikt de ketting zonder kokhalzen naar binnen. Na een uurtje opruimen gaan we naar de stad voor een hapje en rondkijken.

Labuan Bajo is een toeristencentrum en de controle en geloof van de islam is vanwege commerciële redenen wat op de achtergrond geschoven. De westerse toeristen lopen er zeer uitdagend bij en zelfs voor mij is het not done om zo over straat te lopen. De cafés pronken met de reclame lokkers van Bintang bier, de KFC en Starbucks zijn in het straatbeeld maar ook grote hotelprojecten zoals van Marriott. Het Indonesische straatbeeld wordt gemixt met wat een westerse toerist graag wil treffen op zijn vakantie. Backpackers, actieve duikers en snorkelaars, pasgetrouwde stelletjes, natuurliefhebbers en de luxe toeristen bij elkaar in een stadje.

René is op zoek naar een lunch en zet er de pas in op weg naar de zaak die niet te vinden is, zijn we er al voorbij? Bij een trap zie ik een visrestaurant Hong. Chinese naam en vis, moet volgens mij goed zijn en stappen binnen. Een mooie menukaart met heerlijke dingen en moet me inhouden want we gaan vanavond ook ergens eten.

Bij de Soerabaja Motor, de winkel die zoveel onderdelen heeft loop ik binnen voor een paar reserve pakkingen en bestel een paar lagers voor het geval dat. Van deze winkel lopen we door de straat en ontdekken een bijzonder goed uitgeruste supermarkt. Eindelijk kaas en yoghurt, bier wat de afgelopen tijd node gemist is geweest. In de winkel treffen we een Nederlands stel die 3 maanden aan het rondreizen zijn als backpackers.

Lopend door de verhitte straat, zwetend van de dikke warmte en toch graag van alles willen zien en besluiten uiteindelijk om in de koffiebar een ijskoffie te gaan drinken. De ruimte is airconditioned met taartjes in de vitrine om uit te kiezen, wat een afwisseling met de vorige bestemmingen.

Terug aan boord even een duik en gaan in de avond bij het hotel een Gado Gado eten met een spiegelgladde zee omgeven met honderden lampjes van de geankerde schepen. De maan trekt een spoor van licht over het ankerveld

Labuan Bajo, ankerplek

Maandag, 18 september 2023

Labuan Bajo

Met frisse tegenzin beginnen aan de volgende klus. Niet aanpakken is geen optie als de komende periode, diepe ankerplekken regelmaat zijn. Mijn rugspier bij de schouder is al verrekt en speelt behoorlijk op en besef na wat gegoogle over een verrekte spier dat deze rust moet hebben. Met een kapotte ankerlier en daarom de zware meters ankerketting binnentrekken als een schotse touwtrekker is geen leuk vooruitzicht.

René biedt aan mee aan om te assisteren en ik kronkel me in het vooronder om de moeren en bouten van de ankerlierbevestiging los te maken. Waar ik zo tegenop zag om de boel los te maken valt me mee, maar de vette zooi uit het tandwielhuis is minder gezellig. Met een lepeltje het vet eruit spatelen, even een kriebel op het gezicht en bij het wrijven blijft er een vette streep op het gelaat, een schroevendraaier in het vet wegleggen die uit het potje valt en de kuip onderspat. Het beschermend tafelkleedje verandert in een vetgesmeerde werkplaats. Alles is vet, alles plakt en met gezamenlijk beleid praten we de onderdelen los van de lier. Het druklager van de worm lijkt me de boosdoener en merk dat met de hand speling op het lager is. Nu de grote opdracht om onderdelen te vinden in de Indonesische wereld.

De taxi brengt ons naar de bewoonde wereld. De taxi lijkt duur maar met het beklimmen van twee heuvels en stijl naar beneden rijden om in de bebouwde kom te komen is het relatief goedkoop gezien dat deze krachtsinspanning van lopen me bespaard is gebleven. De stad is een verademing en loop in een westers toeristisch dorp met Indonesische accenten. De eerste de beste winkel met onderdelen blijkt mijn lager te hebben. Bij een volgende winkel hebben ze de oliekering en een nog beter gesloten druklager. Dit is een 100% meevaller en krijg er lol in. Druklagers, oliekeringen, vloeibare pakking en twee potten vet voor weinig. Dan hoef je niet zoveel zorgen te hebben als er iets misgaat aan boord. Bij een modern uitziend restaurant eten we een hapje omgeven met een aantal Zweedse backpackers. Ik wrijf me de ogen uit, want de topjes zonder bh en de korte broekjes zijn wel een heel groot contrast met de vele hoofdoeken en bedekkende kleding in de afgelopen periode. Je hoeft je niet af te vragen waar ik me meer thuis voel.

Langs de winkeltjes flaneren en boodschappen halen, de omgeving verkennen en zeggen al op voorhand, we komen hier terug. 

Komodo Veraan

Zondag, 17 september 2023

Giliboda – Labuanbajo

Giliboda staat bekend om het snorkelen en daarom moet er gesnorkeld worden. Om 09.00 in het water en zwem naar de ondiepte waar een prachtige omgeving te zien is met veel soorten koraal en oneindig veel visjes in allerlei kleuren en maten. De zon brandt, maar met de bescherming van een shirt prima uit te houden. Ik leun over een stootwil en bekijk de werled onder me alsof ik televisie zit te kijken. Een softe versie van Jacques Cousteau maar voor mij meer dan voldoenend. Driekwartier is voldoende onderwater leven en drinken een kopje koffie aan boord voor het vertrek. De ketting moet uit het water getrokken worden en met de pijnlijke rugspier valt het me niet mee terwijl het anker niet eens zo diep ligt.

Met de motor varen do0or de diepe geul tussen de koraalvelden en draaien richting eilanden om het zeil uit te rollen. Er is weinig wind maar gelukkig kunnen we zeilen. De komende periode zal de wind ons in de steek laten want het is bekend van dit gebied dat er bijna geen wind is. Dit blijkt ook want bij een passage tussen twee eilanden staat er tegenstroom met weinig wind en moet de motor starten om wat voortgang te krijgen. Een mooie werled met bergen en mistige partijen die een speciaal effect geven. Bij het ankergebied treffen we veel bekenden en vallen zowaar met de neus in de boter door de vele S2I-zeilers. De Blue spirit vindt een plaats om te ankeren op 15 meter diepte maar krijgt geen houvast zodat ik bezorgd ben over het verschillende keren ophalen van het anker voordat deze houvast heeft. Gelukkig ligt de Queen B in een keer vast en moet de Blue Spirit haar plekje zien te vinden.

Een prachtig beschermde baai waar de wind en golven wegblijven, spiegelglad water met stranden en hotels aan de rand. We blijven aan boord en zullen de wereld morgen gaan verkennen, eerst nog de koelkast leegeten en op de kaart zien waar we nu echt liggen.

Volgens een van de reizigers op het internet.

Als je in Indonesië aan het reizen bent, heb je vast al een keer de naam Komodo National Park voorbij horen komen. De plek waar je de Komodo Draken bijna gegarandeerd kunt bewonderen en je tevens kunt onderdompelen in het duikwalhalla van Indonesië. Een magische plek waar haaien, roggen, schildpadden en duizenden vissen in een beschermd gebied vlak voor je neus voorbij zwemmen. Labuan Bajo is vaak de uitvalsbasis voor je dagtrip of meerdaagse trip naar het Komodo National Park, dus hele grote kans dat je ook in deze stad beland als je naar Komodo gaat!

In Labuan Bajo viel het op dat mensen na hun tripje na het Komodo park al snel weer vertrokken, en dat terwijl de omgeving van Labuan Bajo zo veel te bieden heeft! Mijn tip: Zorg dat je nog een paar dagen hebt rondom je trip naar het Komodo national park om bij te komen en de buurt te verkennen! In het stadje heerst een relaxte sfeer en het is nog een stuk minder toeristisch dan de meeste plekken op Bali. De mensen zijn behulpzaam en erg vriendelijk. Ja, in de hoofdstraat bij de haven (Jl. Soekarno Hatta) zullen mensen je ook vragen of je mee gaat op een tour de dag daarna, maar na een vriendelijke ‘nee dank je’, wordt je met een glimlach een fijne dag gewenst.

De snorkelaar.

Zaterdag 16 september 2023

S 06° 00'288 E 120° 22'162- Gilibodo

De apen laten zich beheerst uit de boom zakken en lopen naar de volgende boom om bij de buurvrouw te gaan buurten. De strandwandeling die we maken door het prachtig witte zand vervuild met een rand plastic maar het blijft indrukwekkend. Palmbomen, zeedruif half in het water, koraalgebied op 50 meter afstand, vissers die met hun bootje voorbijvaren en de broeiende warmte brengt me het Indonesië gevoel. In de verte de mistige bergtoppen, zacht diffuus licht zoals vaak op plaatjes te zien maar nu met eigen ogen. En die onwerkelijke plaatjes blijken te kloppen en ook de kleuren op het water, de uitbundige lichtpartijen van ondergaande zon. Mijn Indonesische chauvinistische leraren blijken helemaal gelijk te hebben, we hebben ze gewoon als stomme Nederlanders niet geloofd.

Zoals gezegd was het een rustige nacht voor wat betreft de weersomstandigheden maar ben enkele keren opgeschrikt door de vissers. Aan de nachtelijke horizon zie je eerst een lichtschijnsel, dan af en toe een lampje meegevoerd door de cadans van de golven, vervolgens enkel fel schijnende lampen en kan de navigatielampen niet onderscheiden tussen deze werklichten. Met peilingen op de mast en voorsteven probeer ik de richting en de vaart van de schepen te bepalen. Overigens als een schip ogenschijnlijk dichtbij is dan schijn ik met de zaklamp in de rondte en in het zeil, de schepen veranderen direkt van koers en laten ons zonder zorgen de richting vervolgen in de donkere nacht zonder maan.

Rond 05.00 uur zie ik de contouren van een eiland opdagen en wordt echt duidelijk zichtbaar bij de dageraad. Gilibodo een onderdeel van het grote eiland Flores, bekend om zijn prachtige ankerbaai en het snorkelgebied. De aankomst is een geul tussen het koraal en varen de baai in waar de NOK nog voor anker ligt. Een plekje zoeken waar de diepte belagrijk is geworden en ben tevreden met de 10 meter diepte. Uurtje slapen en koffiedrinken om de wal op te gaan om aapjes te gaan kijken.

Snorkelen is niet echt mijn ding maar moet eerlijk bekennen dat het een extra dimensie is om boven het koraal te hangen om visjes te kijken en de prachtige kleuren te bewonderen op aanraakbare diepte van 50 centimeter. Vissersboten komen aan pruttelen en de vissers springen met snorkel in het water om net zoals wij boven het koraal te hangen. Zij voor hun brood, wij voor de ontspanning.

Projectie Indonesie op Europa

Vrijdag, 15 september 2023

Take Boreate -- S 06°  00,288 E 120° 22,162

Afgesproken is om 14.00 uur het anker op te halen maar wil graag voorbereid zijn om de lange ketting alvast een eind in te halen om de lier te ontlasten. Het is een probleem aan het worden en maak de lierhandel-bediening op de lier los en met een waterpomptang draai ik aan de worm-as, waar de vierkante kogeltjes in het lager voelbaar zijn. Dat is niet goed en verklaart waarom de lier niet goed functioneert. De nieuwsgierigheid van René wordt gewekt, omdat ik op het voordek sta te klooien, en al snel samen met zijn hulp is het anker uit de grond en aan dek. Drie uur te vroeg weliswaar maar René vindt het niet erg en gaat terug naar de Blue Spirit om vertrek klaar te maken. Vertrek is wat eerder dan gepland.

De ankerlier is stuk en zal bij de eerstvolgende stad de boel uit elkaar halen om nieuwe lagers en oliekering te plaatsen. De diepe ankerplekken worden op deze manier een steeds grotere uitdaging en probeer deze zoveel mogelijk te omzeilen maar dat zal niet altijd mogelijk zijn. 20-25 Meter is eerder standaard dan een 10 of 15 meter.

Op afstand wachten we met stationair draaiende motor op de Blue Spirit en draaien het zeil open als René zich meldt. Het is ideaal zeilweer en zeilen ondanks de voorspelde weinige wind met een 5 knopen van het eiland Take Boreate weg. Lekker leunen in de kuip, uitkijken naar de weinige FAD’s, genieten van de vlakke zee en de kleuren van de bewolking. De snelheidsmeter en de koers, de windvaan afstelling en probeer de Blue Spirit bij te houden wat in deze lichte weersomstandigheden niet mogelijk is, maar toch ben ik tevreden over de voortgang.

Met een lichte avondmaaltijd van pasta en tomaten, koffiedrinken bij ondergaande zon varen we de nacht in. Rustige avond zonder enige scheepvaart of vissers, tijd om te mijmeren over de weidsheid van het heelal maar ook over de grootte van Indonesië. Wat een oppervlakte.

Hoofdstraat in Boreate

Donderdag, 14 september 2023

Taka Boreate

Het dorp verkennen en wandelen door de nauwe straatjes met de verzorgde huizen en waar de rommel opgeruimd is. Wat een verandering met een simpele opruiming, alsof je huis verandert of zelfs een heel dorp als de straten aangeveegd zijn en het plastic verwijderd is. De kinderen vinden het zeer interessant om ons te zien en lopen uiteraard mee om het dorp te bezichtigen.

Bij een school begint René zijn act van Line dancing en stelt alle meisjes in ee rij op en de jongens daar tegenover. Met een simpel handgebaar en geklap volgt iedereen, zelfs de leraar die nogal gereserveerd en nors overkomt staat met de scooter in de hand mee te klappen. Jacqueline gooit de act met Hoofd, schouders, knie en teen in de groep en de straat staat geblokkeerd met meisjes met hoofddoek die helemaal losgaan. Met een gejoel nemen we afscheid en lopen verder door het dorp op weg naar de scheepswerven.

Met grote verbazing zie ik hier de productie van houten schepen zoals

Holland in de 17^e en de 18^e eeuw. De scheepsarchitekt staat met een stuk ijzerdraad in de vorm gebogen over de stukken hout gebogen en probeert een natuurlijk spant te vinden, om deze te implementeren in het karkas van een nieuw schip. Er wordt geen probleem gemaakt om stukken hout uit ouden schepen te nemen om deze alsnog te gebruiken. Op het oog en met veel paswerk worden de spanten in de goede hoek en waaiervorm gebeiteld. Met openmond naar dit vakmanschap kijken, monniken werk, gebruiken van houten pennen om de delen bij elkaar te brengen en te fixeren. Bouwen van boten zowel groot als klein, de geur van geschaafd hout, de walm van de generator om de simpele machines aan het werk te houden, de stookhoutgeur van de keukens die voor de lunch zorgen, is het een samenwerking van gezinnen die een gezamenlijk een boterham verdienen.

Terug naar het dorp waar we bij een Warung een lunch bestellen. Een vergrote winkelruimte met een tafel waar al een gast zit, die geestdriftig mee knabbelt van onze kroepoek. De kinderen die over de onderdeur geleund staan om naar die buitenlanders te kijken. De kokkin die verrassend Engels spreekt en een soort van kippensoep met noedels serveert. De rijst zit verpakt in palmblad en smaakt naar mijn mening nergens naar. De pret niet gedrukt want met het voorgerecht van kroepoek, water uit flesjes, hoofdgerecht en dat voor 1,50 Euro pp is zowel de honger gestild eals het ongeloof van Waar doen ze het van?

Bij het treugvaren naar de boot maken we contact met de Manevai die binnen een uur vertrekken. Rik, een boot verder is al vertrokken zodat we als enige in het ankergebied achterblijven. Mooi de tijd om de gevangen Baracuda van gisteren te stomen en met tomatensaus te serveren als avondeten. Een gezellig bijpraten over de scheepsbouw en de kinderen in de straat.

In de avond worden we opgeschrikt door een vissersboot die een kabel onder de Queen B trekt en dreigt verstrikt te blijven hangen achter de ankerketting van de Queen B. Met een paar krachtige uitroepen van HEY-Hey komen de schippers met excuses de kabel losmaken.

Slechte conditie ankerlier

Woensdag, 13 september 2023

Taka Lamungan. - Taka Boreate.

Hoe ziet het ideaal zeilen eruit? Licht windje, 90 graden in het zeil, vlakke zee, heerlijke temperatuur, witte strand in de verte op veilige afstand, zeiltjes achter het rif en dat gebeurt vandaag. Wat een mooie tocht en de windstilte die voorspeld is blijft uit zodat de reis van 54 mijl in een dag gevaren kan worden.

Onderweg vang ik een Baracuda, die al snel in de vriezer verdwijnt voor een komende maaltijd. Hoe simpel kan het leven zijn.

Totdat... Een halfuur voor de ingang van Taka Boreate moet ik de motor starten om net voor het donker binnen te varen. Take Boreate ligt verscholen in een holte van een tweetal eilanden. Deze twee eilanden zijn van elkaar afgescheurd en er is een trog van 180 meter diep. De kust loopt al snel stijl naar beneden zodat het ankeren een uitdaging is.

De Manevai roept ons op en adviseert om wat verderop te ankeren naast Rik want daar is betere houdkracht en heb je geen last van de Veerdiensten. Dank voor de raad en gaan opzoek naar een ankerplek. Dit valt niet mee en de diepte blijft lang 80 meter en bijna tot aan de zichtbare ondiepte van 2 meter nog een 40 meter. Gelukkig vinden we een plaatsje van 20 meter en laat het anker neer met een 60 meter ketting. Vervelend is dat het anker niet houdt en dat de 60 meter ketting met anker in de diepte verdwijnt. Zoals eens beschreven is de ankerlier in slechte conditie en moet de ketting met spierkracht binnenhalen. Een hels karwei en de avond valt. Eindelijk de ketting weer in de bak en doe een tweede poging. Waarschijnlijk ben ik wat te voorzichtig met aantal meters ketting en krijg weer geen houvast. Opnieuw en bij de derde keer krijg ik het anker in de grond op 15 meter diepte. Het kostte veel zweetdruppels en onnodige irritatie tussen roerganger en ankeraar. De donkere nacht in combinatie met het onbekende vaarwater en bewust van de ondieptes van koraal is het moeilijk om een geschikte plek te vinden en moet regelmatig luide aanwijzingen geven om de richting te houden. Gelukkig is alles goed terecht gekomen en kunnen we uitgeput van de zware klus een biertje drinken.

Hoe een prachtige zeildag die niet snel vergeten mag worden kan eindigen in een vervelende en stressvolle ankerplek. De ketting blijft nog lang naschrapen over de harde ondergrond.

Onderzoek met 360 graden camera

Dinsdag, 12 september 2023

Taka Lamungan.

Een rustdag in het paradijs van niets. Bij hoogwater is de vlakte van de oceaan, bij laagwater komt het strand naar boven. De snorkelmogelijkheden zijn uitstekend en kan de wereld bewonderen van het koraal met de kleuren en de prachtige vissen op 2 meter of zelfs dichterbij. Aan te raken, bewonderen en krijg plezier in het wegschieten van de vissen in de duizenden holtes van het rif. Het grote lijf met een veel te grote bril en zuchtend door een buisjes is voor hen een monster. Wachten boven de knollen van hersenkoraal, takken van steen, zeesterren om naar de visjes te kijken die buiten willen spelen. De zon brandt genadeloos en warmt het water op deze ondiepte snel op, zwemmen in een tropisch aquarium. Ik ben geen snorkelaar maar aardig om af en toe te doen, deze keer is het erg leuk en breekt de dag.

De koraalriffen bij het eiland Sulawesi zijn in een nog verrassend goede gezondheid. Dat constateren wetenschappers van universiteit van Queensland na een onderzoek expeditie. Dit gebied staat bekend bij duikers en snorkelaars om de prachtige koraalriffen. De status en gezondheid van het rif is opnieuw in kaart gebracht met 56000 foto’s en fotograferen met onderwater scooters omdat veel koraalriffen wereldwijd verbleken en sterven door opwarming als gevolg van klimaatverandering. Dit blijkt niet van toepassing op het Indonesische koraalrif en is gezond te noemen. De kunstmatige Intelligentie-techniek heeft een handje meegeholpen bij het ontleden van alle data.

Terug aan boord de route bekijken voor morgen en drinken een sundowner bij een prachtige zonsondergang. De gloeiende koperen bal niet gehinderd door enige bewolking zakt in zee, de wind neemt wat toe en de donkerte laat de kleurschakeringen van het rif en het strand met brekende zee verdwijnen.

snorkelen in de lagoon.

Maandag, 11 september 2023

S 06° 06’098 E 121 ° 49’454  -  Taka Lamungan

Aankomen midden op zee. Dit is een vreemde zin maar klopt wel want op de kaart staat een ondiepte aangegeven maar is bij aankomst ten tijde van hoogwater niets van een strand of land te zien. Met een aantal waypoints en het kopiëren van de waypoints die door de AIS zijn verzonden door de Lola B creëer ik een track om de Lagoon in te varen. Spannend maar het valt uiteindelijk mee want het zonlicht geeft de kleurschakeringen van diep en ondiep aan en laveer tussen de lichte en donkere plekken door. De collega schepen staan stand-by voor advies maar we hebben het uiteindelijk niet nodig.

Dartel vliegen we met de stroom naar binnen en zoeken een plekje aan de hoge kant van de Lagoon. Bij het laten vallen van het anker kijk ik in de oneindige en zie heel in de verte de stranden van Australië en daar tussenin ligt niets. Heel overdreven maar het geeft aan dat het een vreemd gevoel geeft om zo midden op de oceaan te ankeren.

Na het uurtje slapen tijdens het afgaand water komen de contouren van een soort waddengebied boven en krijg inderdaad een gevoel van beschermd liggen.

Rond middennacht zijn we ongeveer 8 mijl op de Blue Spirit uitgelopen en om samen de ingang van Taka Lamungan in te varen moet ik zeil minderen om vaart te verliezen. Wie had dat ooit gedacht dat de Queen B maatregelen moet nemen om kalmer aan te varen. Blue Spirit is van het AIS-scherm afgevallen maar kan hem nog wel bereiken met de marifoon en bespreken de nieuwe dag.

Met een zakdoek als grootzeil en een puntje fok varen we alsnog 5 knoop en reken uit dat we rond 08.00 uur bij de ingang van de Lagoon zullen zijn. Om 06.00 uur in de ochtend zie ik dat de Lola B, Sabu en de Marathon Lady voor de ingang liggen te wachten om naar binnen te varen met ondersteuning van het zonlicht. De Nok biedt assistentie aan als gids om de entree binnen te varen maar zie dat het uiteindelijk niet nodig is. Dank aan de Nok voor het aanbod.

Ankeren in 13 meter water, bijboot opblazen, motor op de bijboot en een ankerbiertje op het slagen van de overtocht, genietend van de mooie nieuwe wereld om ons heen. René is al onder zeil en wij duiken in de kooi voor een heerlijke slaap van anderhalf uur want van slapen is voor mij afgelopen nacht niet veel gekomen.

Om 14.00 tijd om de omgeving te ontdekken en vaar samen met René naar het drooggevallen wad. Een grote vlakte welk moeilijk begaanbaar is door de 20 cm water die er nog staat. Enkele lokale vissers zijn er lobster aan het zoeken en vragen om 6 lobsters voor vanavond. Instemmend wordt er geknikt en hoop dat ze het begrepen hebben. Terug aan boord een beetje bijpraten en voor de zekerheid kook ik een gewone maaltijd wat goed uitkomt, want we hebben de lobster vissers niet meer gezien.

Overbevissing, duizenden FAD's, en dit is een grote.

Zondag, 10 september 2023

Baubau. -  S 06° 06’098 E 121 ° 49’454

Ondanks de zware belasting van het goddelijke lijf gisteren, toch maar besloten om vandaag te vertrekken. De normale procedure van vertrek zoals boodschappen doen om de komende 5 dagen te overleven. Met de dinghy naar het dok waar we door een gids opgewacht worden die ons nog snel een toer wil verkopen. Ze wil niet luisteren naar de boodschap dat we vertrekken en zegt dat de toer niet lang duurt en dat we die echt moeten zien. Dat doen we toch maar niet en lopen naar de supermarkt voor de boodschappen. Even wachten dat het 10 uur is want de winkels gaan op zondag wat later open. Terug naar de boot waar de toer-dame opnieuw haar diensten aanbiedt en dat het echt maar even duurt. Nee, en nog eens nee, dan maar een foto graag zegt ze en nodigt zichzelf uit voor een toer bij ons aan boord. Ook daar heb ik geen tijd en zin en zeg haar beleefd gedag. Dat afscheid viel niet mee en toch moet ik glimlachen.

Ankerophalen is weer een tour de force en laat mijn spierballen weer rollen om de 60 meter ketting in de ankerkluis te laten verdwijnen en pruttel op motor met ondersteuning van de genua richting zee. De wind neemt onverwacht toe en de schuimkoppen rollen ons tegemoet met de wind op kop. Het blijkt het acceleratie effect te zijn van de wind tussen de eilanden want als we de kop van het tweede eiland voorbij zijn staat er een “Gentle Breeze” van 12 knoop halve wind. De Queen B is niet meer te houden en al snel lopen we een mooie 6,5 knoop. De Blue Spirit houdt het bij de genua en wil zeker niet tijdens donker bij het eiland komen. Mijn denkwijze is om zoveel mogelijk gebruik te maken van de wind nu want vannacht kan het allemaal tegenvallen. Genieten van het mooie weer van de snelheid en de verdwijnende eilanden van Sulawesi. Mooie herinneringen, lieve mensen en op weg naar iets nieuws.

De Fadjes duiken soms uit het niets op en moeten enkele keren de koers aanpassen om deze te ontwijken. De Agapi van Robert roept de Blue Spirit op, want deze blijkt vast in een net te zitten en wil graag te water. Graag een buddyschip erbij in geval van nood. De Blue Spirit staat direkt klaar voor hulp en strijkt de zeilen om op motor de kant van Agapi te varen en wij volgen natuurlijk om de Blue Spirit bij te staan. Lola B die 7 mijl voor ons ligt hoort de conversatie aan en biedt ook aan om terug te komen. Het blijkt niet nodig te zijn want Robert weet zich te bevrijden en wij kunnen onze tocht vervolgen. Na een half uur is het alsof er niets gebeurt en zeilen we onze richting op. Het is druk met vrachtschepen, zeilboten, Fadjes, vissers met snelle boten zodat ik het druk heb door uitkijk te houden.

Jacqueline voelt zich niet lekker maar blijft gelukkig overeind, de ondergaande zon, de maaltijd tijdens de daglicht wisseling naar avondlicht van de sterren. Wat een prachtige snelheid en wat een comfortabele reis.

Pretpark?

Zaterdag, 9 september 2023

Baubau

De dagsluiting verstopte toilet is de dagopening voor vandaag. Ik weet wat me te wachten staat en kan alleen maar hopen op een snelle reparatie. Helaas het zit me niet mee, de kliederboel valt niet tegen maar het losmaken van de buizen en doorschuiven onder de vloer valt me tegen. Uren knutselen en niet opgeven komt de poepfabriek langzaam in onderdelen aan dek. De buizen zijn vol met kalk veroorzaakt door urine die zijn kristallen afgezet heeft aan de binnenwand samen met de tropische temperaturen en je krijgt langzaam de wet van de capillaire vaten. Een dun pijpje van beton moet voor de afvoer van de uitwerpselen zorgen en dat houdt een keer op.

11 Uur intensief werken en gooi de deksel van de driewegkraan overboord maar kan dit overbruggen met een restant buis. Tijd om een hapje te gaan eten en om te vergeten want dit zijn klussen die gelukkig maar eens in de 4 jaar plaatsvinden. Bij het restaurant gaan we zitten en de tafel wordt vol gezet met allerlei schaaltjes en hoeven maar voor de gebruikte te betalen. Met een schadepost van 11 euro voor drie man, strompelen we van tafel. Een koffie drinken bij de koffietent waar ze ons al kennen.

Jacqueline heeft vanochtend samen met René dieselolie gehaald en we maken ons op om morgen te vertrekken naar Taka Lamungan, een atol.

Vrijdag, 8 september 2023

Baubau

Opnieuw een excursie en de bus staat klaar om 09.00. Het ankerveld komt gelijktijdig tot leven en de bijbootjes snellen naar het dok. Op straat worden we ontvangen door de gidsen en de bus die al klaar staat. Vandaag een bezoek aan de rijstvelden en dat is voor mij de eerste keer dat ik deze zie. Drie oogsten per jaar als het weer meezit en de rijstverbouwer moet zich een slag in de rondte werken want de mannen hebben geen rust omdat er geen winterperiode is zoals in Nederland.  De opbrengst is rond 3000-6000 kg per hectare per jaar. In landen zoals Australië en Egypte loopt de opbrengst naar de 12000 kg per hectare. In 1978 heeft een minister van landbouw een aantal Balinezen gevraagd om de rijstteelt te introduceren op Buton. Ze hebben geen terrassen opbouw maar vlakke velden die door een soort irrigatiesysteem van water worden voorzien. De plagen zoals vogels, schimmels en weersomstandigheden zoals te veel regen op het moment van de oogst maken het een uitdaging als boer. De Balinezen hebben het Hindoeïsme naar hier gebracht tussen de moslimbevolking. Elk huis heeft zijn tempels en er is een grote tempel waar veel bijeenkomsten georganiseerd worden zoals crematie of op het moment van zon en sterren op een bepaald moment wordt de deur opengezet van de poort met velerlei betekenissen. Ze hebben het me allemaal uitgelegd en ben onder de indruk van de betekenissen en de mystiek maar moet het nog eens nalezen en bestuderen. De bus brengt de groep naar een resort met groot zwembad waar we de lunch gebruiken. Door het mengen van tafelgenoten kom ik in een heel interessant gesprek met de bemanning van de Mannevai.

Van het resort naar de drijvende steen, een verhoging tussen de eilanden waar een lint van steigers met ontspanningsruimtes gebouwd wordt. Leuk om te zien maar was een beetje veel in de warmte van 37 graden. Rond 15.00 retour in het ankergebied en assisteer René bij zijn bieraankoop, koffiedrinken, geld opnemen en de supermarkt. De benen loslopen in het drukke verkeer wat ik niet vervelend vind.

Het varen met een grote groep zoals de S2I (SailtoIndonesia) heeft voordelen maar natuurlijk ook nadelen. De voordelen zijn dat je elkaar kunt waarschuwen voor gevaren en kunt helpen bij problemen. Goede raad is vaak al voldoende. Interessant is de hoge kwaliteit van de medische wereld en de tandartsen en dat veel goedkoper dan in Nederland. Nadeel van Indonesië is natuurlijk dat je veel groter gevaar loopt voor allerlei kwalen.

Op de groepsapp van de S2I-groep blijkt een bemanning van een schip te kampen met een Dengue aanval. De muggen komen nu wel heel dichtbij en moeten gaan oppassen voor dit gevaar zoals genoemde Dengue maar ook malaria. Insmeren met Deet en hopen dat de mug hoestend en proestend van je verwijdert. Jacqueline is al een mug vrije ruimte aan boord aan het creëren.

De mooie dag wordt afgesloten met een verstopte wc zodat ik morgen weet wat voor een vervelende klus met te wachten staat. Beter hier waar slangen en koppelstukken te krijgen zijn dan op een atol waar niets te krijgen is. Ik mopper wat inwendig, kan de situatie niet veranderen en besluit om eerst maar een hapje te gaan eten aan de havenkant waar het een drukte van belang is met eetkraampjes en zie dat er een cruiseschip is aangekomen. Het toerisme gaat van de grond komen.

Fort Buton, zicht op het eiland met de 40000 gevangenen.

Donderdag, 7 september 2023

Baubau

De bus staat klaar om de groep naar het fort te brengen. Raymond de begeleider is persoonlijk aanwezig en zwaait ons gedag onder de vermelding dat het paspoort vanmiddag uitgereikt wordt. Het is drukkend warm en de zon schijnt ongenadig, mijn shirt plakt aan het lijf maar mopperen heeft geen zin. De bus heeft airco maar werkt pas als we er zijn. De gids wacht ons op en vertelt de geschiedenis van het fort.

Het Buton paleis fort is gebouwd in de 16^e eeuw door Sultan Buton III genaamd La Sangaji. En werd er begonnen aan een 100 jarige bouwtijd met alleen de eigen bevolking die het fort bouwde. Eieren, gemengd met kalksteen en zeewier zijn de bindmiddelen voor de lavasteen. De oppervlakte is 24 hectare met 12 poorten. Evenveel gaten in het menselijk lichaam als je het figuurlijke gat op je kruin, de verbinding met de hemel mee telt. Het eiland Buton is nooit bezet geweest maar heeft altijd intensief samengewerkt met de Portugezen en later de Nederlanders. De Nederlanders ondersteunde de Sultan met kanonnen en leerde de soldaten de krijgskunst. Deze zelfstandigheid is pas in de 1970 -jaren opgeheven en heeft Buton zich aangesloten bij Indonesië.

Vanuit Makassar is eens een leger van 40.000 man onderweg geweest om het fort te bezetten en de Sultan af te zetten maar de Nederlanders hebben hen geholpen de vijand te verslaan. De 40.000 mensen werden gevangengezet op een eiland voor de kust van Baubau. Toen deze mensen weer naar huis mochten zijn er veel gebleven in de stad Baubau. Het boek van Guines Book Record heeft het fort uitgeroepen als het grootste in de wereld. En nog een wetenswaardigheidje is dat Badili, het kanon, gemaakt is van schroot en plaatselijk gegoten met hulp van de Nederlanders. Een rondleiding met veel weetjes en worden ontvangen op een basisschool met veel schreeuwende en roepende kinderen die de invasie buitenlanders met open armen ontvangen. Dansjes, liedjes en de kinderen die hun nieuwsgierigheid naar ons niet weten te bedwingen komen om op de foto gezet te worden of proberen Engels te praten. Verder als” What is your name” komen ze nog niet. Maar het begin is gemaakt.

Van de school naar het officiële gedeelte en de minister heet ons welkom en promoot vooral het eiland wat graag veel toeristen wil trekken. De aangeboden maaltijd is heerlijk en de lokale dansers die een schijngevecht houden met grote kapmessen en een speer maken het heel bijzonder.

De bus brengt een 5-tal toeristen waaronder wij, omdat ik geen getuige hoef te zijn van een serie besnijdenissen, Ik heb daar zo mijn gedachtes over en blijf daar van weg. Tijd om de was weg te brengen en om een voorraad bier te halen. Baubau is voor 95% islamitisch en is wars van alcohol, maar de Chinees verkoopt Bintang en door “hoort en zegt het voort” zoeken we de winkel op. Liefst achter in de winkel de biertjes in de tas laden en uit het zicht houden van het straatleven. De Chinese winkelier ziet ons de rugtas volladen en knikt dankbaar instemmend dat we zo voorzichtig zijn om niemand tegen het hoofd te stoten. Wijn is er wel maar blijkt niet te drinken.

Terug aan boord de lading bier opruimen en een uurtje slapen. Vermoeid door de warmte maar ook door de buikloop, wat voor mij een zeldzaamheid is. Ik herleid het van de maaltijd in het chique winkelcentrum, welk voor mij veilig leek. De maaltijden die aan de straat gekocht zijn blijken minder gevaarlijk dan de verborgen keuken van een schone nette westers aandoend restaurant. Geef mij voortaan maar een sateetje van de fiets.

In de avond eten het diner waar René duidelijk aangeeft om geen spicy voedsel te krijgen en het was te raden René krijgt een “burning hot” schaaltje met inktvis. Met een brandblusser moeten we hem ontzetten en hij gaat op hoge poten naar de eigenaar. Met excuses komt er een nieuw schaal aan en eten we uiteindelijk prima. De retourwandeling naar de boot brengt ons naar de Bintang Chinees (bier) en zien een koffiezaak waar we eindelijk weer eens in een luxe stoel koffie kunnen drinken.

Rene met zijn harem.

Woensdag, 6 september 2023

Baubau

De moskee roept met een gepast geluid de gelovigen binnen en kan daarom nog even mezelf omdraaien in bed. Uitslapen en genieten van de opkomende zon door het luik. De wind is weg en zie op de ankerwacht de vreemde patronen die de Queen B heeft bewandeld zoals een Schrijvertje op het water. Met een paar visuele peilingen op het vlotje en het schip achter ons, weet ik dat we op de goede plek liggen.

Rond half tien halen we René op en landen op het dinghy-dok welk door de organisatie van de S2I is aangelegd. Dok ligt er, maar de trap naar boven is levensgevaarlijk en de bult met zand is nog niet op zijn plek gebracht. Ik klauter erop, sandalen vol zand en kom boven waar we opgewacht worden door de organisatie. Een aantal snelle mededelingen komen door zoals morgen paspoort terug, wasserij mogelijkheid en het programma morgen.

De eerste verkenning van de omgeving is opnieuw een verrassing. De stad is schoon, geveegd met brede straten en natuurlijk druk verkeer met een heleboel lawaai. Even verder, na veel zwaaien en gedag zeggen komen we bij een winkelcentrum waar een supermarkt en een soort van action zit. Bij de kledingzaak koop ik twee leuke Indonesische shirts, bij de action een paar tieribs en romantische lampjes op afstandsbediening en bij de supermarkt verkennen we het assortiment om later flink in te slaan.

Bij de koffietent een kopje aanmaak koffie en René en ik brengen de boodschappen snel aan boord waar ik zie dat de Manevai (Garcia) wel erg dicht bij de Queen B ligt. Eric vindt het geen punt om iets verderop te ankeren zodat we vrij van elkaar liggen. Terug bij Jacqueline eten we de lunch en lopen samen de stad in. René wordt bedolven onder de dames bij een trouwshow en moet hem uit de grijpgrage handen van de dames trekken. En dit kan niet zonder een foto en René laat het zich dit graag aanleunen. Wat een plezier, wat een lieve mensen en wij weten ons geen raad met de open hartelijkheid. In het centrum zijn honderden winkels, schakende mensen op de grond, jongens die op hun scooter slapen, winkeliers die vanaf hun bed in de winkel ons binnenlokken voor hun exclusieve assortiment. Het is genieten met een ijsje in de hand, een colaatje uit de kast halen.

Teruglopen langs het water waar de restaurantjes zijn maar door de warmte van de dag en 13000 stappen toch maar besluiten om aan boord, de avond door te brengen.

Fort Baubau

Dinsdag, 5 september 2023

Pasarwajo – Baubau

De wekker is niet nodig om op tijd wakker te zijn en staan op in de vertrek-modus. Koffiezetten, de ankerketting vrij maken in de ankerkluis en de kuip opruimen. De apparatuur aan en precies om half zeven zijn we vrij van het ankergebied. René vaart ons net voorbij maar we halen hem snel in op de motor. Ik reken op een lange tijd motoren maar al snel na het ronden van de kaap van de baai steekt de wind op en zeilen onverwacht met een vaart tussen de 5 en 6 mijl. De zon schijnt zodat de watermaker zijn werk duurzaam kan doen en we voelen ons helemaal in balans. Dit zijn zeiltochten uit een boekje, als ik een filmpje zou maken dan verkoop je het schip binnen een uur want dit soort tochten wil iedereen. De Garcia Manevai van Eric en Catherine kunnen we voor de wind bijhouden en denk met de Queen B snel te zijn totdat de wind wat draait en de Manevai snel van ons afloopt.

Het ankergebied laat zich duidelijk zien door de vele schepen van de rally en sluiten ons graag aan door tussen de boten te ankeren. Aan boord eten we de avondhap met een ankerborrel. Dit gaat niet verkeerd.

Baubau blijkt een vriendelijke stad met tussen de 150.000 en 200.000 inwoners met het grootste fort in de wereld. 23 hectare groot en 200 families die nog in het fort wonen. De koning van Buton heeft het fort gebouwd met kalk, stenen en als bindmiddel eieren. DE Hollandse VOC begon eerst een vriendelijke relatie op te bouwen voor handel met het Sultanaat.

Overal de jilbab.

Maandag, 4 september 2023

Pasarwajo.

Indonesië dwingt ons na twee maanden het visum te verlengen. Dit kan bij Raymond die zorg draagt voor de documenten. Hij zou vandaag aanwezig zijn zodat we naar de wal gaan om hem te zoeken. Op de Indonesische manier, om geen “Nee” te verkopen wordt zijn afwezigheid afgedaan met vandaag komt hij. De evenementencommissie heeft een kookles georganiseerd, rijst gerold in palmblad verstopt is een stuk bamboe. De bamboestok wordt in het vuur gelegd en hierdoor de rijst in het blad gegaard. Het is een kleverige substantie geworden, waar ik niet enthousiast over ben. Leuk om te zien en mee te maken. Met een aantal kinderen van de school die de kookles verzorgen kan ik veel vragen stellen met behulp van de vertaling van de onderwijzeressen. Gedisciplineerde kinderen die precies doen wat de leraar zegt of politiek correct antwoorden. Wel het probleem plastic kennen maar er niets mee doen, dan het thuis gewoon buiten het raam te kieperen in zee.

Raymond is er nog niet zodat een wandeling langs de kustlijn een welkome afwisseling is eten een fruitbekertje bij een mevrouw die het bijzonder vindt dat haar kraampje bezocht wordt door buitenlanders en dit moet natuurlijk vastgelegd worden op de foto. Niet te tellen worden we gefotografeerd en er wordt ons gevraagd of wij een foto van hen willen maken. Het lijkt wel een omgekeerde wereld. Op hoeveel nachtkastjes kom ik te staan?

Het restaurantje waar we neerstrijken is een soort gang van de straatkant naar de zee, het voordeel is dat de zeewind erdoorheen blaast en ons heerlijk koel houdt. Het eten is prima en de bediening bijzonder vriendelijk. De gasten zijn vooral ambtenaren die een bepaalde neerbuigendheid naar de toerist uitstralen. Voor mij geen probleem maar we zullen zeggen dat het voor hen een gemiste kans is.

Op de terugweg maak ik een aantal foto’s van de verkiezings-posters en sta verbaast over de militaire houding die de mannen uitstralen om hun boodschap te verkopen. Het zegt wat over krachtdadig optreden versus teleurstelling van het huidige regime of ben ik nu te vlug. De islamitische posters zijn in de meerderheid en juist de Iman of de man met de uitstraling van de Iman komt op de poster krachtdadig over. De verkiezingen blijken pas in maart 2024 plaats te vinden maar de wegen zijn al helemaal dicht geplakt.

Opnieuw naar het evenementen terrein en maken ee n prachtige show mee van de lokale bevolking, verpakt in een modeshow. René weet heel mooie plaatjes te schieten en wij genieten van de gezichtsuitdrukkingen, de krachtdadige houdingen van de mannelijke deelnemers. Gebalde vuisten, armen over elkaar gekruist en donker het publiek inkijkend weten ze een staande ovatie te krijgen van het publiek. Plots staat Raymond voor ons neus en wij overhandigen het paspoort zodat we morgenochtend kunnen vertrekken. Een al met al goede afloop van een dag wachten op.

Indonesisch minister van Onderwijs en Cultuur, Nadiem Makarim, minister van Binnenlandse Zaken, Tito Karnavian, en minister van Religieuze Zaken, Yakut Cholil Qoumas, zetten op 3 februari 2021 hun handtekening onder een decreet dat leerlingen en leerkrachten toelaat om zelf te kiezen of ze een jilbab willen dragen.

Jilbab is Indonesisch voor het Arabische ‘hijab’, een islamitisch kledingstuk dat hoofd, nek en borst bedekt. In veel Indonesische scholen is de jilbab een verplicht onderdeel van het schooluniform, ook voor meisjes en leerkrachten die de islam niet aanhangen. Vanaf 5 maart riskeren staatscholen die de jilbab nog verplichten een geldboete. 

“Het topje van de ijsberg” 

De directe aanleiding van het decreet was een video van een oudercontact waarin een leerkracht een christelijk meisje verplicht een jilbab te dragen. De video ging viraal en wekte nationale verontwaardiging op, waardoor de school zich genoodzaakt zag haar verontschuldigingen aan te bieden en te bekennen dat ze tevens 22 andere christelijke leerlingen had gedwongen hetzelfde te doen.

Hoewel 86,7 procent van de Indonesiërs moslim is, is de islam geen staatsgodsdienst en zijn er daarenboven substantiële hindoeïstische, boeddhistische, christelijke en andere religieuze minderheden (protestantisme 7,60%, katholicisme 3,12%, hindoeïsme 1,74%, boeddhisme 0,77% en confucianisme 0,3% – (cijfers 2018).

Deze video heeft de afkondiging van dit decreet wellicht in een stroomversnelling gebracht. Desalniettemin was de jilbab al langer voorwerp van discussie. Minister van Religieuze Zaken, Yakut Cholil Qoumas, noemt dit voorval “het topje van de ijsberg”. 

Sinds begin 2000 verplichten de meeste – het zijn er bijna 300.000 – Indonesische openbare scholen meisjes al vanaf de basisschool om een jilbab te dragen. Meisjes die weigeren, worden vaak gepest of soms zelfs van school gestuurd, leerkrachten worden geïntimideerd of ontslagen. 

Jilbab onder vuur 

Deze sociale druk is een relatief jong fenomeen. Indonesische vrouwen dragen al een jilbab sinds de 17e eeuw, maar deden dat vooral vanuit een individuele keuze. Indonesië stond namelijk lange tijd bekend om zijn diversiteit en religieuze openheid.

Onder het autoritaire nieuwe-orde-regime van president Soeharto van 1966 tot 1998, werden islamitische partijen geweerd en was de jilbab verboden in scholen en overheidsdiensten. Na de val van dit regime transformeerde Indonesië in korte tijd tot een democratie. Bij abrupte politieke veranderingen hebben mensen dikwijls de neiging om vast te houden aan tradities, wat in dit geval een heropleving van de islam betekende.

Zoals in andere delen van de wereld winnen radicale islamitische stromingen ook hier aan belang en groeit de intolerantie tegenover andere religies. Vooral vrouwen voelen een enorme druk om zich te conformeren.

De jilbab evolueerde van vrijblijvend religieus attribuut over modetrend tot uiteindelijk steeds meer het symbool voor de vrome moslima. Wie het niet draagt, krijgt dikwijls te kampen met verontwaardigde blikken, pestgedrag of intimidatie. Dwi Rubiyanti Kholifah, activiste bij ‘Asian Muslim Alliance Network’, verklaarde in een online persconferentie enkele dagen na het decreet dat sommige conservatieve moslims vrouwen zonder jilbab verwijten islamofoob te zijn. 

Zal dit decreet worden toegepast?

Het decreet dat nu werd goedgekeurd geldt enkel voor openbare scholen die onder het gezag vallen van lokale overheden en van het ministerie van Onderwijs en Cultuur. Islamitische scholen die onder het toezicht staan van het ministerie van Religieuze Zaken, blijven onaangeroerd, net als scholen in de semiautonome provincie Atjeh, de enige Indonesische provincie die een versie van de ‘Sharia’ volgt, de islamitische wet. 

Lokale overheden moeten toezien op de naleving van dit decreet. Net daar wringt het schoentje. Islamitische partijen staan vooral sterk in de lokale politiek en voeren stapsgewijs wetten in die elementen uit de Sharia bevatten. Sinds 2001 werden reeds meer dan 60 lokale en provinciale verordeningen afgekondigd die het dragen van de jilbab verplichten. Dat deze overheden nu scholen zullen sanctioneren die dit nationale decreet schenden, lijkt bijgevolg weinig waarschijnlijk.

Het stemt enigszins gerust dat deze scholen eveneens onder het toezicht vallen van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Bovendien heeft het ministerie van Onderwijs een telefonische klachtendienst opgericht en kan ze subsidies intrekken voor scholen die dit decreet niet respecteren.

Toch wordt het afwachten in hoeverre de Indonesische overheid de nieuwe regel in praktijk zal brengen. De huidige regering van president Joko Widodo probeerde al vaker progressieve hervormingen te bewerkstelligen, maar de oppositie, bestaande uit conservatieve politieke en religieuze krachten, schroefde die telkens terug. 

Fundamentele rechten

Human Rights Watch beklemtoont het belang van dit decreet voor het waarborgen van fundamentele rechten. Ieder mens heeft immers het recht om zijn eigen geloof te belijden en ieder kind heeft recht op onderwijs zonder discriminatie. 

Overheden kunnen enkel beperkingen opleggen die een legitiem doel dienen en die niet discrimineren. Het verplicht opleggen van islamitische religieuze kledij, zoals de jilbab, discrimineert meisjes en vrouwen van een ander geloof. 

Bij de aankondiging van het decreet noemde Indonesisch minister van Onderwijs, Nadiem Makarim, het dragen van religieuze kledij “een individuele keuze”, een idee dat hopelijk ook zijn weg zal vinden buiten de schoolpoorten.

Sultan Sulawesi

Zondag, 3 september 2023

Pasarwajo

Op wacht in de kuip en de Queen B begint zijn eigen weg te kiezen door zonder enig richtingsgevoel aan de leiband van een loshangende ketting een vreemd patroon in het water te schrijven. De schepen in de buurt hebben het idee van de Queen B overgenomen zodat het een ankerveld wordt waar geen touw aan vast te knopen is voor wat betreft richting zoals meestal gedicteerd door de heersende wind of stroom. Het Fad zit redelijk strak aan zijn boei en het is de Queen B die nieuwsgierig dat Fad aan het opzoeken is. Rond 0100 uur kan ik het Fad bijna aanraken en blijf stand-by. De vissers aan boord van het FAD doen hun best om een aanvaring te voorkomen. Het blijft een onrustige nacht en rond halfzes gaan de heren vissers met hun Fad op stap en proberen de visstand te verminderen.

Voor mij is de conclusie: “niet nog zo een nacht” en haal het anker op om recht voor het evenementen terrein het anker te laten vallen. Verzamelen om 0900 uur op het terrein om ons aan te melden. Een T-shirt en een zuidwester rijker onder kennismaking met collega S2I zeilers.er is ontbijt geregeld wat verderop in de straat en we moeten de gezelligheid zelf maken want het duurt wel erg lang voordat er koffie is of een boterham met ei.

Terug op het terrein krijgen we kleding uitgereikt om ons als Indonesiër te verkleden en sta binnen de kortste keren in kledij met muts en voel me net als een Chinese toerist in Volendam met klompen op de foto. Het is leuk want bijna allen doen mee en lachen om de gedaanteverwisselingen. Dan wordt er verwacht om een modeshow te lopen en ik mag met Jacqueline op de Catwalk en zet de ene schoen voor de andere en zwaai met mijn heupen naar de jury, vervolgens gooit Sultan Toean (ik dus) Jacqueline in een pirouette en ben blij dat deze show voorbij is.

Op de bromfiets een verkennend ritje door de omgeving om een goede indruk te krijgen. Sulawesi is arm en dat kan je zien aan het assortiment in de winkels. Ongeorganiseerde troep op het erf, de kippen scharrelen hun weg tussen de obstakels. De mensen zijn ondanks hun armoe en het verschil van de rijkdom bij ons erg vriendelijk en zwaaien. Ik heb geen last van een tennisarm maar een ontstoken zwaaihandje. High Vife en een boks zijn populair zelfs bij de allerkleinsten

Na de show even uitrusten aan boord en maken ons op voor een muziekavond met lokale dans en kleding. En we worden gefêteerd met een prima buffet met allerlei lokale gerechten waar René de hoofdprijs krijgt doordat hij een onzichtbaar rood pepertje doorbijt en de tranen springen uit zijn ogen. Niet leuk en erg vervelend want de napijn blijft lang in de mond hangen.

Onverwacht snel laat, met wel een zeer afwisselende dag. Prachtig geklede mensen die op originele manier hun cultuur aanpassen aan de show elementen zoals op televisie geleerd.

fotomodellen.

Zaterdag, 2 september 2023

Wanchi. – Pasarwajo

Sulawesi is één van de grotere eilanden van Indonesië. Het is in grootte het elfde eiland ter wereld, met een oppervlakte van 174.600 km2 meer dan 4 keer zo groot als Nederland met 18 miljoen inwoners. Hoge bergen en vulkanen waar de hoogste top 3455 meter is. Rijst, mais, tabak, kopra, agrarische producten, suiker, bosbouw, zwavel, vis en zout. Een hydro-elektrische energieopwekking als duurzame moderne fabriek.

De rally zorgt voor grote diversiteit van de te bezoeken eilanden en we vertrekken vanochtend met vrijwel windstil weer vanuit Wanchi. De ochtend is zich nog aan het vormen en de nachtlucht wordt verdrongen door het ochtendgloren. Wat een sfeer, de imam heeft net zijn oproep tot gebed laten horen en het is een mooi moment om de lijntjes los te gooien, voor de tocht van 45 mijl naar Pasarwajo. Blue Spirit, Beyond Outreageous en de Alice denken er net zo over zodat de steiger ineens als verlaten beschouwd kan worden. Bij het uitvaren gaat er bij mij iets mis, door het laat uitdraaien van de haven en vaar zachtjes op een zandplaat waar ikzelf niet zonder de hulp van Outreageous afkom. Colin drukt me met de bijboot tegen de achterkant van de Queen B en met behulp van de motor schiet de Queen B gelukkig los. Dat is weer een geluk bij een ongeluk.

Buiten in de baai steekt de wind op en zeilen richting Sulawesi met 10 tot 12 knopen en maken gezien de omstandigheden flinke vaart en het schiet lekker op totdat de wind om 12.00 wegvalt en genoodzaakt wordt om de motor te starten. Rond 14.00 varen we een grote diepe baai binnen met aan de rand de mogelijkheid in 20 meter diep water te ankeren. Ik mopper want dit vind ik niet leuk, in open water met de zee in diep water ankeren vraagt om problemen en daarbij komt dat er verschillende verlaten ankerboeien liggen. Deze zullen wel bezet gaan worden als de vissers terugkomen en dan lig ik zeker niet vrij. René is wat verderop gaan liggen.

Een ankerbiertje, de dinghy opblazen, de buitenboordmotor uit de kast en starten. Deze loopt direkt en ook die reparatie is succesvol verlopen. René belt dat hij ons om 17.00 uur voor het programma komt halen. Blijkt dat we vlak naast de ontvangststeiger van de Sail2Indonesia te liggen en hadden zelf beter naar de wal kunnen gaan. De bassen van de geluidsinstallatie bonken ons tegemoet, met de uitprobeersels van de technici, “test, test”, het geeft een idee wat het zal gaan worden. Op de steiger worden we gastvrij ontvangen door de organisatie en lopen naar een restaurant voor een diner.

In de straat worden we opgevangen door een aantal geld-schooiende kinderen en ervaar dit voor het eerst als vervelend. Terug op het evenementen terrein staat de muziek hard en komen de deelnemers binnen. Ik voel me niet gerust op de plaats waar de Queen B ligt en vertrouw de omgeving niet. Terug aan boord het toplicht aan, en mijn vermoeden, dat de ankerboei vlak naast het schip wel eens bezet kan worden blijkt juist, er heeft zich een heus FAD genesteld.

Boomstammen met vissende mensen passeren in het donker aan bakboordzijde Het is een onrustige avond en zal wel een vervelende nacht worden want de vaartuigen komen wel heel erg dichtbij en moet zelfs enkele keren de motor starten om afstand te houden. Ik ben en voel me niet op mijn gemak.

zuidoost bevindt zich Pasar Wajo

Zaterdag, 2 september 2023

Wanci. – Pasar Wajo

Sulawesi is één van de grotere eilanden van Indonesië. Het is in grootte het elfde eiland ter wereld, met een oppervlakte van 174.600 km2 meer dan 4 keer zo groot als Nederland met 18 miljoen inwoners. Hoge bergen en vulkanen waar de hoogste top 3455 meter is. Rijst, mais, tabak, kopra, agrarische producten, suiker, bosbouw, zwavel, vis en zout. Een hydro-elektrische energieopwekking als duurzame moderne fabriek.

De rally zorgt voor grote diversiteit van de te bezoeken eilanden en we vertrekken vanochtend met vrijwel windstil weer vanuit Wanchi. De ochtend is zich nog aan het vormen en de nachtlucht wordt verdrongen door het ochtendgloren. Wat een sfeer, de imam heeft net zijn oproep tot gebed laten horen en het is een mooi moment om de lijntjes los te gooien, voor de tocht van 45 mijl naar Pasar Wajo. Blue Spirit, Beyond Outraegeous en de Alice denken er net zo over zodat de steiger ineens als verlaten beschouwd kan worden. Bij het uitvaren gaat er bij mij iets mis, door het laat uitdraaien van de haven en vaar zachtjes op een zandplaat waar ikzelf niet zonder de hulp van Outrageaous afkom. Colin drukt me met de bijboot tegen de achterkant van de Queen B en met behulp van de motor schiet de Queen B gelukkig los. Dat is weer een geluk bij een ongeluk.

Buiten in de baai steekt de wind op en zeilen richting Sulawesi met 10 tot 12 knopen en maken gezien de omstandigheden flinke vaart en het schiet lekker op totdat de wind om 12.00 wegvlt en genoodzaakt word om de motor te starten. Rond 14.00 vare we een grote diepe baai binnen met aan de rand de mogelijkheid in 20 meter diep water te ankeren. Ik mopper want dit vind ik niet leuk, in open water met de zee in diep water ankeren vraagt om problemen en daarbij komt dat er verschillende verlaten ankerboeien liggen. Deze zullen wel bezet gaan worden als de vissers terugkomen en dan lig ik zeker niet vrij. Rene is wat verderop gaan liggen.

Een ankerbiertje, de dinghy opblazen, de buitenboordmotor uit de kast en starten. Deze loopt direkt en ook die reparatie is succesvol verlopen. René belt dat hij ons om 17.00 uur voor het programma komt halen. Blijkt dat we vlak naast de ontvangststeiger van de Sail2Indonesia liggen en hadden zelf beter naar de wal kunnen gaan. De bassen van de geluidsinstallatie bonken ons tegemoet, met de uitprobeersels van de technici, “test, test”,  het geeft een idee wat het zal gaan worden. Op de steiger worden we gastvrij ontvangen door de organisatie en lopen naar een restaurant voor een diner.

In de straat worden we opgevangen door een aantal geld-schooiende kinderen en ervaar dit voor het eerst als vervelend. Terug op het evenementen terrein staat de muziek hard en komen de deelnemers binnen. Ik voel me niet gerust op de plaats waar de Queen B ligt en vertrouw de omgeving niet. Terug aan boord het toplicht aan, en mijn vermoeden, dat de ankerboei vlak naast het schip wel eens bezet kan worden blijkt juist, er heeft zich een heus FAD genesteld.

Boomstammen met vissende mensen passeren in het donker aan bakboordzijde Het is een onrustige avond en zal wel een vervelende nacht worden want de vaartuigen komen wel heel erg dichtbij en moet zelfs enkele keren de motor starten om afstand te houden. Ik ben en voel me niet op mijn gemak.

Bajo

Vrijdag, 1 september 2023

Hoga. – Wanchi

Pasar Wajo als nieuwe bestemming ligt 65 mijl van Hoga en dat is net te veel voor een dag varen zodat we besluiten om terug te varen naar Wanchi om vandaar de laatste 45 mijl bij daglicht te kunnen maken. Om 06.25 sta ik op het dek om de 80 meter ketting uit 20 meter diep water te trekken. Wind en stroom op de kop. Mijn ankerlier vindt 50 kilo wel genoeg zodat ik met flinke inspanning de ketting naar binnen breng, met spierkracht en gebruik de ankerlier om de ketting het kluisgat in te sturen. Een halfuur, 80 meter, 66 kilo trekken is geen peulenschil en de jaren gaan ook voor mij tellen zodat ik doorwaternat ben van de lichamelijke inspanning. Koop toch een nieuwe ankerlier krijg ik als advies en dat is misschien wel het beste.

De genua uitrollen en worden met een achterlijke wind door het water geduwd. Het is prachtig weer en genieten van de tocht, de AIS slaat verschillende keren aan voor passerende schepen maar ook een paar keer niet, zoals een Ferry en een sleper met bak. Dit vind ik onverantwoord dat de beroepsvaart zonder de moderne hulpmiddelen vaart en zeker voor passagiersvervoer. De Noordkaap van het eiland ronden waar de wind wegvalt en motoren het laatste stukje. De watermaker loopt lekker en is droog zodat die reparatie succesvol is afgelopen. Gisteravond nog de carburateur uit elkaar gehaald waar de sproeier verstopt bleek, maar helaas nog niet kunnen uitproberen.

De haven van Wanchi is leeg op vier schepen na en kunnen ruim aanleggen. Wel lekker om een steiger te hebben en ruimen de spullen op voor een simpele lunch in het dorp. De warung wordt bezocht door de vaste klanten en wij eten de maaltijd met een cola voor 2 euro pp en blijft voor mij onbegrijpelijk. Proberen bij een supermarkt nog iets eetbaars te vinden maar dat valt niet mee en begrijp het wel want uit eten is veel goedkoper dan zelf koken. Terug naar de boot voor een rustmoment want dat blijkt nodig. En schip naast ons heeft dezelfde ervaring dat ze door het reizen met de rally niet tot rust komen. De zeereis met meteen een programma en de aandacht van de collega zeilers zorgen voor mentale onrust en we raken hierdoor vermoeid. Fijn om een moment voor jezelf te hebben. Om 1700 hebben de steigerliggers met elkaar afgesproken om bij een restaurant aan het water samen het diner te doen. Bijzonder gezellig en het is snel laat zodat we in het donker na 20.00 door de straten van Wanchi lopen. Veel mensen zijn op straat, de scooters rijden af en aan, mensen zitten op muurtjes gezamenlijk te eten, veel van de winkels zijn nog open. De open vuren en de geuren van het eten vullen de straat en maken het gezellig, de mensen blijven vriendelijk lachen en blijven uitbundig groeten.

Op het terrein naast de haven is een kermis en lopen langs de restaurantjes langs het water, de mensen worden gelokt met keiharde muziek en verwacht dat het een disco is zonder publiek en dan valt plots de elektra uit. Doodstil, donker en schuifelen voorzichtig van het terrein af om niet in een kuil te vallen. Aan boord een laatste praatje en gaan ons voorbereiden voor vertrek naar Pasar Wajo.

Bajo

Donderdag, 31 augustus 2023

Hoga

Bajo, een dorp op palen gebouwd op Kaledupa. Met plankjes, boomstammen, steigerhout en riet zijn honderden huizen gebouwd voor 1715 inwoners, de kinderen lopen balancerend tussen de loopplanken en de gaten in het dek ontwijkend. Kalim heeft ons opgehaald met zijn gemotoriseerde kano, eerst denk ik dat we met zijn drieën in de kano moeten maar we moeten achter hem aan varen met de dinghy. René vertrouwt zijn motor van de dinghy niet en ik vind het eigenlijk onverantwoord om met een 2,5 pk de zeestraat over te steken. We besluiten samen over te varen en kunnen elkaar assisteren als een van de motoren uitvalt.

De motorkano heeft een motor van een grasmaaier met een lange stang voorzien van een aluminium schroef. Hij maakt flinke vaart en kan hem niet bijhouden. In de kampong aanleggen aan een provisorische ladder klimmen we op het plat van het huis van Kalim waar we eerste een koffie drinken. De familie zit nieuwsgierig om ons heen en René steekt de draak met de kinderen waar hij al snel sympathie weet te vinden van de baby. De jongen van anderhalf vindt het zeer interessant om die grote neus van die blonde meneer met blauwe ogen vast te grijpen. Een van de dochters van het gezin leidt ons door het dorp waar ik niet uit gefotografeerd raak door de mooie plaatjes die we tegenkomen. De spelende kinderen in op en tussen het water, de risico’s voor de kleintjes en bewonder de behendigheid van de allerkleinsten die het als normaal beschouwen. Het dorp leeft van de visvangst en verkopen de vis onder de 2 kilo op de markt en de grotere vissen worden aan een bemiddelaar verkocht waar het geld mee verdiend wordt. Malik is blij met van alles en eigenlijk heeft hij liever spullen dan roepia’s, ik doneer een paar lijnen en wat kunst-inktvisjes waar hij heel blij mee is. De dochter betalen we 100.000 roepia (6 euro) en ze begint de begeleidende kinderscharen allemaal te delen met 1000 roepia voor de hulp. Dit is hartverwarmend leuk en toont de eenheid van de familie en het dorp.

Vanochtend staat de wind flink door maar besluiten naar de wal te gaan om een boekje te lezen op het strand. Rene is duiken bij een duikschool en wij komen tot rust. Met een prachtig strand, een ruisende vloedlijn, overhangende bomen die de zon weghouden kan ik met het prachtig witte zand tussen de tenen eindelijk op mijn gemak komen. Rond 12 uur heeft de mevrouw van het resort de maaltijd klaar en eet werkelijk als in een sterrenrestaurant. Deze mevrouw kan koken! Krab in een lichte gember tomatensaus, een gestoomde vis met groenten, nasi, frietjes, aubergines in pindasaus en groenten licht zuur met pepers. Dit is het beste maal van heel Indonesië tot zover. Dankbaar nemen we afscheid van mevrouw en beloven mond op mondreclame te maken want dit restaurant is een reis waard. Een groot cabine aan het strand, volpension voor 30 euro per dag is een aanrader voor mensen die van rust en romantiek houden, het probleem is hoe je hier komt want de bushalte is hier nog niet uitgevonden.

De ervaringen van vandaag tonen Oost-Indonesië als het ultieme vakantieland en zou het de mensen van harte gunnen om een graantje mee te pikken van het toerisme. Bij het terugvaren krijg ik een verstopte carburateur en is Kalim die me terug sleurt naar de kuip waar we de borrel drinken met een indrukwekkende zondondergang. De goudenbal zakt zonder enige bewolking in het water en wij raken niet uitgepraat over de eenvoudige omstandigheden van het waterdorp.

Hoga Resort in beter tijden.

Woensdag, 30 augustus 2021

Hoga

Om 02.00 slaan de golven tegen de boeg van het schip, de ankerketting met voorloop kreunt van de rek. De mast zwaait en de golven spuiten hun schuim voorbij het schip. Alarm komt uit de navigatiehoek en ben blij dat het niet komt door het ankerkrabben.

De marifoon kan zijn positie niet vinden maar wij staan wel klaarwakker stand-by om te handelen.

Naar buiten kijken in de donkerte en zie de witte golven voorbij treinen. Zuchtend onder het mom van, “dat heb ik weer”, zoek ik mijn warme plekje op in bed. Rond vijf uur begint het bijbootje tegen de zwemladder te rammelen maar kan daar wel mee leven.

Uiteindelijk goed geslapen, Jacqueline wat minder, kom ik mopperend uit bed dat ik me heb laten verleiden tot een tocht tegen de wind in en een ankerplek volledig onbeschut in de wind. Weliswaar achter een rif maar dat blijft vrije wind die met een 20-22 knoop door de mast speelt. Jacqueline maakt plannen voor de dag maar maak haar duidelijk dat ik met deze omstandigheden niet van boord wil, later heeft René hetzelfde idee en spreken af dat we rond 12 uur de situatie opnieuw bekijken.

Aan de ontbijttafel neemt Jacqueline het voortouw tot klussen en ruimt de achterkajuit uit om de keerkoppeling te controleren. Het valt mee en de keerkoppeling heeft maar enkele druppels gelekt, na een 5 uur motoren. Dat is een zorg minder. Na het terug inruimen repareer ik de watermaker waar een koppeling is afgebroken. Met allerlei reserve onderdeeltjes weet ik een droge aansluiting te maken. Dat was een nuttige ochtend ondanks het tumult buiten.

Eindelijk zwakt de wind wat af en kunnen we het eiland verkennen. Een resort, verlaten en slachtoffer door de verwaarlozing, veroorzaakt door de Covid. Het is een mooi eiland met een prachtig wit strand overboomd door palmen, zeedruif en andere struiken. Afwisselend in de zon en schaduw lopen we naar het restaurant waar een lunch is gereserveerd. Alle zeilers van het ankergebied komen bij elkaar en wordt gezellig met prima eten. Een Bintang (biertje) als afsluiting, gaan we terug naar de schepen om ons snorkelgerei te halen.

Heerlijk de wereld onder water bespieden en zie de meest wonderlijke visjes en vormen van koraal. Het is niet voor niets een beschermd duikgebied waar de lokale vissers al eeuwen hun netjes in het water gooien of met een simpel lijntje de lijnvis uit het water takelen. De natuur in evenwicht zonder het duivels geweld van motorkotters en monsterlijk grote netten die alles wegvangen.

Aan boord spoelen we ons af en eten een cracker in de kuip onder bewondering van de mooie zonsondergang en alsof het niet genoeg is als spektakel, komt achter de Queen B de volle maan zijn opwachting maken. De wind is afgezwakt en mijn humeur verbetert, wat een geweldige beleving.

Ondanks de moderne techniek, moet er toch scherp aan de wind gevaren worden.

Dinsdag, 29 augustus 2023

Wanchiwanchi  - Hoga.

25 Mijl lijkt een prima afstand als dagtocht maar dan zonder tegen de wind inte  zeilen met stroom tegen. Het is mooi weer en de wind blaast zijn bezeilbare zucht ons tegemoet. rond de kaap van het eiland trek ik het zeil strak en houdt de zware Queen B met zijn dikke voorschip en dikke kont strak aan de bezeilbare windrichting. Over de marifoon doe ik mijn beklag en René zegt doodleuk dat het erbij hoort. Daar heeft hij gelijk in maar als ik weet dat het 50 mijl tegen de wind is en de nacht moet doorzeilen om een flink rak te maken dan heb ik daar geen moeite mee maar niet als er gezegd wordt dat we dan eind van de middag in Hoga kunnen zijn. Ik mopper over de voortgang en het verdagen van de boot door de tegenstroom. De werkelijke vaart over de grond is minder dan 2 mijl per uur oftewel een resultaat van 7 mijl in 4 uur. Mopperend en brommend maak ik het leven voor Jacqueline wat minder interessant maar kan het niet helpen zodat ik de motor start en de weg vervolg met het ijzeren zeil. Mooi de tijd om water te maken, de accu’s te vullen en op tijd aan te komen. Om halfvijf komen we aan op het ankerveld volledig onbeschermd voor de wind in 20 meter diep water. Ook zoiets om het feestje te annuleren. Ik zie mijn anker in de oneindigheid verdwijnen en breng een 80 meter ketting uit. Gelukkig hebben we houvast.

De dinghy opblazen met motor en gaan bij de Blue Spirit wat troostrijk vocht halen. Het was bepaald niet mijn dag.

Duikklok vroeger

Maandag, 28 augustus 2023

Wanchiwanchi

Eindelijk een rustdag gepland. We merken dat we vermoeid raken van het zeilen en het ontdekken van deze mooie wereld. Lekker uitslapen en rustig aan het ontbijt waar het rond halfnegen toch begint te kriebelen om de keerkoppeling te controleren. Achterruimte uitladen om via de luiken van het achterbed naar de motorruimte te komen. Er ligt gelukkig weinig olie en peil het olieniveau in de keerkoppeling. Veel te veel olie en met een aangepast pompje slurp ik een anderhalve liter uit de bak en breng de hoeveelheid aangegeven door de peilstok in de bak terug. Een 0,6 liter blijft over in de fles en dat is zeker met het verlies van de olie veel te veel olie in de box. Dank aan de heren monteurs in Nieuw-Caledonië. Schoonmaken van de onderkant van het carter, en breng een nieuwe O-ring aan bij de peilstok en hoop dat het een kwestie van overdruk in de keerkoppeling is.

Op zoek naar de duikspullen om naar het anker te kijken belt René op, met het aanbod om naar het anker te duiken. Daar ben ik blij mee want ik ben niet zo een onderwatermens, kom soms al lucht te kort als ik naar boven klim, kun je voorstellen wat er gebeurt als je naar beneden de diepte in zwemt. De ankerlier bromt en trekt zijn best om de ankerketting naar binnen te ratelen, maar hoest en stopt bij het strak staan. Jacqueline geeft gas en stuurt de richting op waarvan ik denk dat het de ketting van de steen onderwater los moet komen. René gaat uiteindelijk met een luchtfles en volledige outfit naar beneden en moet daar als een Michelinmenneke de ketting loswikkelen van de steen en het anker vrij trekken. Wat een kanjer van een maat en eindelijk ben ik verlost van het idee dat ik niet kan ankeren, want er zijn maar weinig mensen die hun anker op deze wijze weten vast te zetten.

De stad in voor een lunch en bezoeken de hamburgertent in Wanchi. Drie stoeltjes buiten, een menu aan de buitenkant en een dame die van geen toeten of blazen weet. Een behulpzame omstander heeft wat meer empathie met die rare buitenlanders. Het eten is goed maar heeft niets te maken met een hamburger-zaak. Van deze culinaire uitdaging de stad in om een broek voor René te halen en reserve teenslippers. Voor mij een lattenbodem van een bed om de dinghy te repareren. Ik zie de latjes overal maar weet ze niet te vinden zodat ik een Chinese eigenaar van een kleine ijzerwarenwinkel aanspreek. Na de gewone babbel waar we vandaan komen vertel ik hem dat we de wereld rondzeilen. De man klaart extra op en zegt dat we samen “Seaman” zijn. Hij weet wel een bamboe zaak en wil mij op zijn scooter daar wel heen brengen. Het is leuk maar hij weet echt niet waar hij de bamboe kan kopen en vraagt aan diverse mensen hoe of wat. Met veel plezier en op de rug kloppen neem ik afscheid van hem zonder bamboe maar wel de verklaring dat we voor elkaar moeten zorgen als zeelui.

Via de hoofdstraat terug naar de markt waar René de blits maakt bij de verschillende dames waar hij hun gedrag kopieert. Ze lachen en schateren en vooral bij de zoete broodjeswinkel van gisteren. Met een zak vol zoete broodjes en bijna een opstoot veroorzakend verlaat hij de markt.

Onderweg komen we verschillende zeilers tegen die allemaal hun verhaal hebben over wonderschone ankerplekken en duiklocaties. We spreken af om tegen de wind in, naar Hoga te varen. Ik frons de wenkbrauwen maar stem toch in.

National Park Wakatobi.

Zondag, 27 augustus 2023

Wanchi

Gisteren hebben we afgesproken om de papieren te tonen bij de plaatselijke stempelaar en ambtenaar. Ik zie hem al grijnzen als we binnenkomen en haalt bij het uitpakken van het vaste setje documenten zijn telefoon uit de borstzak en kopieert de papieren voor de twintigste keer. Ergens moet er iemand in Jakarta stapelgek worden van de dubbele pakken papier. We betalen voor het toegangsbewijs van het nationale park en krijgen een gestempeld bewijs mee. We zijn weer vrij om te gaan en te staan. Heel toevallig blijkt hij bromfietsen of scooters te verhuren en dat komt goed uit. 6 Euro voor een hele dag een brommert is een prijs om aan te wennen hier, maar zal nooit meer wennen als we in Nederland een scooter willen huren.

We halen badkleding en gaan op zoek naar een strand. Daar hoef je hier geen moeite voor te doen want de stranden rijgen zich aan elkaar en de strandtenten worden druk bezocht door de lokalen. Links rijden is wennen maar gaat prima en ik vind het vreemd dat de Nederlanders driehonderd jaar hier geweest zijn en dat ze toch Engels rijden. Op het strand vragen we in het restaurant voor een maaltijd maar dat hebben ze niet, de volgende vraag voor een koffie en die is er ook niet, een limonade dan maar ook dat kan niet zodat we wat verderop gebruik maken van het strand zonder consumptie. Het blijkt een leuk snorkelgebied waar Jacqueline en René genieten.

Na de zwempartij op de motor en worden aangehouden door een man die René verteld dat we er kunnen eten en de mogelijkheid van het strand. Hij brengt ons en we eten een prima lunch in het restaurant. Geluk zit in een klein hoekje want we komen genadig weg want de eigenaren beginnen net aan een karaoke festival.

Heerlijk om op de scooter de rijwind te voelen, rond te kijken en stoppen op verschillende hotspots. De zee blijft centraal voor ons en op de zuidpunt van het eiland komen we een wirwar van drijvertjes en flessen tegen. Het blijken wierkwekers te zijn die het wier drogen om Agar te maken. Zelfs Unesco beschermd en lopen met verbazing rond en kijken de ogen uit voor de wanorde die dit met zich meebrengt en toch een werelderfgoed. Een paar dames komen giechelend en nieuwsgierig naar ons en proberen te begrijpen wat ze te vertellen hebben over de Agar. Agar wordt gebruikt als verdikkingsmiddel in soepen, sauzen, medische producten, jams en nog veel meer maar wat me interesseert dat het als voedingsbodem gebruikt wordt voor DNA-onderzoek maar ook voor kweken van bacteriën.

Door de stad toeren samen met de honderden jongelui op de bromfiets die bijna een parade rijden om gezien te worden. Mijn arm krijgt de sinterklaas neigingen en ga over tot knikken. We draaien van de weg af en komen bij een stadion met zaalvoetbal. Een heerlijke drukte en wij als buitenlanders krijgen meteen een stoel aangeboden om eerste rang te kijken maar gaan een koffie drinken. Een leuke dag met veel te zien en genieten van de aardige open mensen. Behulpzaam en gastvrij worden we van allerlei adviezen voorzien.

Op de markt kopen we een mooie bonito die aan boord met een heerlijk glaasje wijn gegeten wordt. Tijdens de naborrel besluiten we nog een dagje te blijven liggen voor de rust en klussen.

Wakatobi

Zaterdag, 26 augustus 2023

S  04° 48’ 495  E  124° 12’ 344  - Wanchi, Wakatobi

Rond middernacht, het nachtelijke bijpraten via de marifoon met de Blue Spirit en Jacqueline lost me af voor de wacht. Een prima moment om te slapen en de vermoeidheid op te lossen. Om half drie word ik aangetikt omdat er twee schepen aan stuurboord liggen, maar er is een raadselachtig lampje aan bakboordzijde. In de kuip reef ik als eerste handeling de genua omdat de wind flink is toegenomen en peil de positie van de twee schepen aan stuurboord. Deze twee zijn geen probleem maar dat lampje aan bakboord heeft wat extra zorg nodig en blijf in de kuip om het dansende lichtje, af en toe wel zichtbaar en soms niet, te volgen. Het blijkt een visser te zijn die evenwijdig tegenovergesteld ons tegemoet komt en nadat hij ons aan de navigatielamp herkende draait het schip van ons af en is het probleem weer vanzelf opgelost. Het klinkt simpel maar het is een beroep op je alertheid en blijf daarom op mijn qui-vive in de kuip.

De wind zwakt wat af en probeer dit te compenseren door meer zeil te geven. De Blue Spirit zit aan de bakboordzijde met een rode spijker in de mast en zie op de AIS dat hij meer dan 3 mijl van ons afligt. Rond 6 uur lost Jacqueline me af en ga graag even op bed liggen want het zijn vermoeiende uren geweest. Bij het wakker worden blijkt de Blue Spirit rakelings voor de Queen B voorbijgevaren te zijn en liggen daarom weer vlakbij elkaar. René is aan het vissen en krijgt beet terwijl hij ziet dat hij vlak bij een Fad is. Ik krijg een snelle update van de situatie en verleg mijn koers recht achter hem. In de verte zie ik de duidelijke contouren van het eiland en de verlaten onverlichte FAD’s komen soms onverwacht op ons pad. De aandacht erbij houden. Bij de hoek van het eiland Wakatobi draaien we langzaamaan steeds meer tegen de wind in en moet kruisen om de baai in te varen. De motor sparen want ben nog steeds niet zeker over het olieverlies van de motor zodat ik zo weinig mogelijk gebruik maak van het ijzeren zeil.

Op een 4 mijl van de haveningang valt de wind weg en start de motor om de laatste sprong naar de haven te maken. In de Marina zijn alle plaatsen bezet en anker vlak naast de Blue Spirit. Veel ketting uit en voel aan de ketting dat deze over enkele koraalstukken schuift en denk dat de Queen B niet vastligt. Ik haal de ketting weer op maar merk dat het anker met geen mogelijkheid los te krijgen is en laat het maar zo. Een ankerborrel samen en een uurtje slapen om vervolgens naar de wal te gaan om ons te melden bij de organisatie. Het tonen van de documenten kan ook morgen zodat we een eerste verkenning maken in de stad. Het is groter dan verwacht en lopen door de hoofdstraat en zien de typische en geijkte winkeltjes die hetzelfde zijn zoals op de andere eilanden.in een restaurant eten we een nasi-goreng me een stukje kip en mogen met de restauranthouder op de foto. Ik voel me net een bekendheid waarvan de foto’s in de zaak hangen, langzaam vergelend door de tand des tijds.

Ook in Wakatobi een warm bad van vriendelijke mensen, zwaaien naar iedereen, de scooters rijden af en aan naar de pier om elkaar te zien, de Sjans-avenue. De jonge mensen staan bij elkaar om naar de zonsondergang te kijken, de gesluierde dames zwaaien en René steekt de draak met ze. Ze vinden het erg leuk en zeer interessant en de show gaat René goed af. Hij wordt binnen de kortste keren een bekendheid in de stad. Vooral de dames van de groentemarkt en de gebakskraam lopen weg met hem, figuurlijk dat wel.

Unesco, Agar productie uit zeewier

Vrijdag, 25 augustus 2023

Tifu  -  S  04° 48’ 495  E  124° 12’ 344

Klokslag 00.00 uur komen we aan dek om het anker omhoog te halen. Het is stil in de baai, donker, alle geluiden worden versterkt, het water is rimpelloos en spiegelt zelfs, de maan schijnt bij.

De ankerlier bromt om de ankerketting in te slikken. Met de waterslang spuit ik de modder van de ketting en geef Jacqueline het sein om de baai uit te varen. De lier inpakken en de kluis van de ankerketting opvullen met de handschoenen zodat het spat en buiswater buiten blijft. Ik neem het roer over maar ben nog een beetje verblind door de koplamp op mijn hoofd en het deklicht, welk eindelijk uitgezet wordt.

Jacqueline wijst me de weg om de baai uit te varen en ik weet het natuurlijk weer beter en ben onder de indruk van de brekende zee op de rotsen en vaar ongemerkt naar links de verkeerde kant op. Met een correctie, varen we uiteindelijk op zee en René volgt. De wind is voorspeld op 18 knoop maar dat is bij lange na niet te merken maar zet toch maar een flink rif want die wind zal er wel komen. De eerste twee uur is de wind gematigd en eindelijk komt deze achter de beschutting van eiland door en duwt de Queen B naar het westen. De golven nemen toe en al snel vallen er brekers achter het schip.

Vaart van 7 en 8 knoop en genieten, hoewel het niet echt comfortabel is aan boord. Jacqueline gaat wijselijk plat en ik nestel me in de kuip om te genieten van de sterrenhemel, de heldere maan en verdwijnende land, op weg naar een nieuwe bestemming.

Op weg naar een nieuw begin of afsluiten van een periode, je weet vaak de scheidslijn niet en toch voel je, dat er iets verandert.

De Blue Spirit blijft op zicht afstand, de golven bruisen onder het achterschip door, de wind drukt in het grootzeil en trekt aan de genua, de AIS is de wacht maar er is niemand.

Een stille zee, de vissers zijn weg, de FAD’s hebben hun post verlaten nadat de zee een diepte bereikt van meer dan 1000 meter, dat voelt gerust, je houdt uitkijk maar het komt nu niet zo nauw.

Elke 6 uur roepen we elkaar op en merk dat ik soms René wakker bel, is soms vervelend maar toch een goed ijk-moment. Rond 6 uur komt de dageraad en een uur later klimt de zon in een rode gloed boven de rand van de horizon uit om rond 8 uur pas een bijdrage aan de zonnepanelen te geven. Rond 0800 uur ontbijt en eten een cracker met kaas en jam, kop koffie en bespreken samen de afgelopen nacht. Heel tevreden over de voortgang want we zitten boven de 6 knoop gemiddeld.

Tijd om na te denken en om je zorgen te maken over de dingen die niet goed zijn zoals de nieuwe olielekkage van de keerkoppeling. In de ochtend kan ik mijn nieuwsgierigheid en pro-activiteit niet bedwingen en haal de trap weg om de lekkage te bekijken. Het valt me mee maar blijf zorgen houden, vervolgens haal tijdens een vervaarlijk schommelend schip de achterruimte leeg om bij de schroefas te komen en daar is het droog. Dat geeft de burger moed en het stelt me gerust, maar blijft zorgelijk.

De wind zwakt wat af, van 22 knoop naar 18 knoop, ik rol wat meer zeil uit en blijf de snelheid houden. In de kuip een boekje lezen, een beetje dutten, navigatie bijhouden en de Blue Spirit, die 3 mijl aan stuurboord zijn weg vervolgt, in de gaten houden. Jacqueline heeft maaltijden gemaakt voor de nacht en eten de prak in de kuip terwijl de zon verborgen achter de wolken in zee zakt.

Een kop koffie en de dag bespreken. De maan komt op en de nacht valt over het daglicht en het fraaie is dat de maan voor een verlicht pad zorgt dat we gewoon kunnen volgen op weg naar Wakatobi, Wanchi.

Wakatobi is het eiland dat een tweetal Unesco attracties herbergt namelijk de riffen met snorkel en duikgelegenheden en aan land de oogst van zeewier om Agar te maken. Agar is een krachtig vegetarisch bindmiddel en wordt gebruikt in soepen, sauzen, zalven, zonnecrèmes. Jacqueline voelt zich niet helemaal lekker en gaat naar bed, vastgeklemd tussen de bank en de tafel om niet uit bed gerold te worden. Ik voel me gelukkig in de hoek van de kuip en staar over het water en geniet van het zeeleven, het reizen op eigen kiel, het vervoermiddel om die plekken te ontdekken die zelfs de ervaren toerist moet laten liggen want Wakatobi is een uitdaging om met het openbaar vervoer te bereiken. In de avond valt de wind weg maar compenseer dit gemis met het verder uitrollen van het rif en weet dat het niet zo ver meer is. Een heerlijke snelle zeildag.

Fishing and ferry boat Malakku

Donderdag, 24 augustus 2023

Tifu

Zuchtend lopen we de berg op en zijn op zoek naar de waterval. De één zegt dat het 3 kilometer is en de ander zegt ons 5 kilometer. Onderweg vragen we het een paar keer maar dan ineens weet niemand waar een waterval is en de weg gaat maar omhoog. De weg is geen weg, maar een rotspad waar een fourwheeldrive zijn pad weet te vinden maar waar een normale auto niet ver zou komen.

Boven op een etage van de verschillende steile klimmen en de stijgende temperatuur besluiten we terug te gaan naar het dorp in het dal. Daar drinken we bij de bakker een biertje en gaan op zoek naar een restaurant voor het avondeten want we hebben besloten om vannacht te vertrekken om de 200 mijl naar Wangiwangi bij daglicht aan te lopen. Het restaurant blijkt niet veel bijzonders en de dame heeft niet zoveel zin en geeft aan dat er geen kip is en geen vis, een simpele nassi goreng. We voelen ons met een kluitje in het riet gestuurd worden en vragen bij de kinderen waar we vis kunnen kopen. Een slimmerd wijst ons naar zijn ouderlijk huis waar we een zakje met 5 vissen scoren en komen de hoofdonderwijzer tegen.

Hij is bezorgd om de kinderen en voelt zich ook een beetje beschermer voor de gemeenschap, uiteindelijk een echte hoofdonderwijzer zoals we die vroeger bij ons in de dorpen ook hadden. Hij blijk ook vis te hebben maar wil er geen geld voor, uiteindelijk betalen we twee smakelijke vissen en besluiten aan boord te gaan eten. Bij een paar winkeltjes lopen we naar binnen en nemen afscheid van deze besloten wereld, een dorp met rust om een boek te schrijven of rust te vinden.  Voor mij nog te rustig en ga aan boord koken. In de kuip praten we bij en merk dat iedereen dit dorp op een andere manier beleeft. Na de maaltijd de voorbereidingen voor het vertrek vannacht en ga rond 20.00 na bed om uitgerust aan de volgende etappe te beginnen.

Tifu Baru

Woensdag, 23 augustus 2023

S 03° 57’ 523  E. 127° 00’ 434.  – Tifu. Buru

Op het moment dat ik de positie wil invoeren komt Jacqueline met een tas vol lekkere dingen en cadeautjes omdat ik jarig ben. Het feestvarken is verrast en neem het glas cola dankbaar aan en krijg een voorgelezen brief die me de hemel in prijst. Dank voor de attenties maar de reis moet afgemaakt worden en zijn daarom al weer snel tot de orde van de dag. Wachtlopen, schepen in de gaten houden en bij het buddyschip in de buurt blijven. Plots valt de wind weg en besluiten om de motor te starten voor wat stroom en voorgang. Een twee uur later is er contact met René en proberen weer te gaan zeilen. Langzaam komt de wind terug maar komen nu in een gebied met vissende bootjes en knipperende lampen van netten. Het is alsof we in een denkbeeldige gang zitten en zien aan beide kanten de knipperende lichtjes en ben blij als ik aan bakboord een soort van hoekton zie en krijgen ruimer water. Het is voor mij nog niet zeker of het werkelijk een probleem is om over de netten te schuiven maar kies toch voor de zekerheid om netjes buiten het vissende gebied te blijven. De knipperende lichtjes, de wind die de boot voortstuwt, de sterretjes van de oplichtende zee in het boegwater en de zijgolven houden me alert en wakker. De tijd gaat snel voorbij met opletten, boekje lezen en koers houden met behulp van de windvaan. Elke 15 minuten gaat het alarm van het horloge en controleer ik de afwijking op de koerslijn en stel de windvaan bij. Hierdoor blijven we in een rechte lijn varen. In de vroege ochtend varen we naar de ingang van een soort kloof. Het is onduidelijk te zien tussen al het jungle groen maar langzaam komt de contour van een ingang tussen de bergen naar voor. Jacqueline loodst me met behulp van kaartprogramma en mijn zicht buiten Nu blijkt dat het vertrouwen op de kaarten niet 100 % mag zijn want we ankeren uiteindelijk volgens de kaart midden op het land.

Na het ankeren komt René met een verjaardagstaart en drinken een glaasje op de verjaardag. Een uurtje slapen en een wandeling door het dorp. Tifu is een verborgen christelijke gemeenschap in een plaatsje tussen de verschillende bergketens. De kerk staat trots als in een Tiroler dorp op een heuvel waar we onder een grote kinderschare door het dorp lopen. De kinderen wijzen ons de weg naar de school en tonen hun huis. Zo trots dat ze Engels spreken met alleen de woorden How is your name? Bij een eetlokaal, die ook bakker is reserveren we voor het avondeten om 1800 uur. Nu moeten we twee uur de tijd kapotslaan om door het dorp te wandelen maar dat is al snel gezien. De loswal met het hout van de boskap, de kinderen die rondspringen, en wandelen naar het centrum van het dorp waar een volleybal wegstrijd plaatsvindt en dames voetbal. Niets te doen zodat het een prima afleiding is en de gemeenschap vindt het geweldig dat wij geïnteresseerd zijn zodat al snel voor ons stoelen gebracht worden. De mannen zijn amateurs die na hun werk een uurtje competitie spelen, de toeschouwers zijn de dorpsbewoners en het is meer een sociale gebeurtenis. De zorg, de beleefdheden en de vriendelijkheid onderling zijn bewonderingswaardig. Het is een feest om deelgenoot te zijn, de hoofdonderwijzer en de koster staan naast de visser en de houtkapper een spelletje te spelen.

Om halfzes zijn we een halfuur te vroeg maar drinken op het bankje voor de bakker en restaurant een biertje en voel me net sinterklaas die iedereen in de hoofdstraat moet groeten. De kinderen komen zwaaiend voorbij. Het eten is beroerd, veel te taaie vis en wat krokante kip maar het is matig. Aan boord drinken we een kop koffie en praten ons bij over het bijzondere dorp.

Indonesische marine

Dinsdag, 22 augustus 2023

Ambon  -  S 03° 57’ 523  E. 127° 00’ 434

Opnieuw een poging om te vertrekken ondanks dat de regen met bakken uit de lucht de valt. Ik hijs me in mijn zeiloveral die door de tand des tijds uit elkaar valt. De plastic binnen voering komt in repen los maar moet het ermee doen. De kussens in de kuip zijn doorwater nat en loop met een gemopper naar voor om de Queen B los te maken van het FAD. René ligt een beetje te hannesen met zijn achterlijn maar mijn aangeboden hulp wordt niet geaccepteerd. Ik maak los en trek de Queen achteruit weg van de gammele vaten en netten, en vaar richting vaargeul.

De AIS begint te piepen om me te waarschuwen voor de schepen om me heen. Al snel het zeil omhoog en laat de motor draaien om wat water te maken en de accu’s te vullen want het is al dagen regenachtig en de zonnepanelen krijgen geen kans om de accu’s op spanning te brengen. De lucht wisselt af met grijze en donkere wolken en weet welke regen en wind hebben. De donkere wolken naderen in een hoek van 60 graden de bimini en dan steekt de wind op om vervolgens zijn lading nattigheid uit te storten. We zijn in de tropen en toch heb ik het koud, tijdens de combinatie wind en regen.

Een uurtje vroeger zijn we bij het punt waar ik gisteren omdraaide om de Blue Spirit te helpen maar kunnen nu zonder problemen doorvaren. De voorspelde wind is Zuidoost en de koers is west zodat het een gemakkelijke koers is.

Net na de berg en de laatste FAD’s zet ik de windvaan erbij en voel me de meest luie zeiler van het zuidelijk halfrond. De navigatiehulpmiddelen waarschuwen me voor de passage van een passagiersschip en een tanker. Maar het oorlogsschip komt zonder AIS de pas binnen.

De dag gaat voorbij met golven die van alle kanten onder de Queen B doorlopen en onderga het wasmachine effect geduldig. De dame helt van boord naar boord en schommelt zich met haar dikke kont naar de richting die de windvaan haar stuurt. De avond is wat vriendelijker met een maan in haar eerste kwartier en een afnemende wind en daarmee de golven. Een reisdag, niet comfortabel maar ook niet beroerd maar is gewoon in deze hoek van de wereld.

Opgeschoten lijn.

Maandag, 21 augustus 2023

Ambon

Wakker worden met regen en dikke wolken over de honderden bergtoppen. De voorspelling is 17 knoop Oost Zuid Oost en uitstekend om voor het lapje genua de reis te vervolgen richting Buru. Met een regenjas aan, tussen de FAD’s laveren die nu redelijk te zien zijn op een paar na, omdat deze wel heel minimaal uitgerust zijn. René volgt en roept me na een poosje op dat hij een lijn in de schroef heeft. Ik stel meteen voor om terug te komen maar hij probeert het eerst zelf op te lossen. Na een halfuur roept hij me opnieuw op dat zijn motor niet start en langzaam naar de wal verdaagd.

Meteen het zeil inrollen en tegen de wind in op de motor om zo snel mogelijk bij de Blue Spirit te komen. De neus van het schip drukt soms griezelig diep in een krullende golf en het dek wordt schoongespoeld door een vloed van water. De motor kan niet op toeren komen door de te grote schroef maar de gps geeft aan dat de Queen B een snelheid heeft van 5,5 knoop. Op het moment dat ik bij de Blue Spirit kom heeft René alles onder controle en maakt voortgang op zeil. Wel moet hij een slag maken maar hij weet de situatie naar zijn hand te zetten. Met de verrekijker zie ik een witte lijn aan de achterkant van de boot hangen. Later blijkt dat hij een kabel van 100 meter, 10 cm diameter, gevangen heeft die zijn vaart en bewegingen van het schip controleren maar ook zorgt dat hij de motor niet kan gebruiken. Rond 1400 uur valt de wind weg en besluit een sleeplijn uitte brengen om de Blue Spirit naar binnen te brengen. Het gaat beheerst en gecontroleerd en weet de Blue Spirit met een keurige manoeuvre aan de FAD te brengen waar we vanochtend vertrokken zijn. Veel drukte en activiteit en uiteindelijk niets opgeschoten zullen we maar onderkoeld zeggen.

Aan het dok springt een van de mannen te water en ziet dat het wel mee zal vallen om los te komen. René springt ter assistentie mee in het water en na de kabel vrij te maken van het roer en het roer van de Hydrovaan is de Blue Spirit weer verlost en een gloednieuwe kabel van 100 meter rijker. Maar wat moet je ermee? Het neemt te veel ruimte in beslag en Rene geeft de aanmeerlijn van een zeeschip weg aan de FAD eigenaar. Hij reageert een beetje onderkoeld en weet niet wat voor een waarde hij cadeau krijgt.

We drinken een biertje op de goede afloop en eten een bord nasi goreng en een vis voor het avondeten. Genoeg gebeurt en niets opgeschoten.

Markt Ambon

Zondag, 20 augustus 2023

Ambon

Vroeg opstaan om de Pozzo goedendag te zwaaien en de steiger ruimt langzaam op zodat wij als enige twee schepen achterblijven. Vandaag een wandeling langs de verschillende markten in de buurt van de Busterminal. Het busje vervoer is uitstekend geregeld en deze rijden bijna als een file achter elkaar aan. Hierdoor ontstaat een grote concurrentie tussen de heren chauffeurs en van collegialiteit is weinig te merken. Ruziemaken om de klant en wij zijn het onderwerp van gesprek in onverstaanbaar koeterwaals.

Van de terminal wandelen we de straat in waar de kooplui hun waren hebben liggen. Groenten, fruit en vis, De scooters rijden in een file, de auto’s evenzo en de wandelaars schuiven hiertussen. De files versterken elkaar en het is een drukte van belang. De vis die aan de straat ligt komt weer tot leven door de uitlaatgassen en de appels worden later verkocht als rode bieten. Wat een kermis en wat een drukte. Wennen om je er tussen te bewegen want bijna elke kraam en winkeltje heeft een eigen verhaal. Mensen met een paar visjes in een teiltje, tot een grote tafel waar tonijnen gefileerd worden met een roestig mes. De grond is nat van allerlei sappen of water en voel mijn tenen verdrinken in het vocht. De schimmel tussen mijn tenen, protesteert maar kan er niet om rouwen. De voeten lopen zich vanzelf droog.

We kopen een paar groenten en wandelen terug naar de stad voor een kop koffie in de koffiebar.

In de supermarkt op verkenning om te zien wat er in het assortiment is en gaan eerst eten bij een Warung. Een bord rijst opgevrolijkt met zoete aardappeltjes, spinazie, een visje en een paar garnalen. Glaasje sinas want de meeste eetzaken worden door islamitische uitbaters gerund. Zonder alcohol en geen varkensvlees, zodat de saté later wel zal komen.

Na het eten lopen we naar de supermarkt maar een man van rond de zestig ons ergert met zijn gedrag om steeds voor de voeten te lopen en te volgen. Hij kan zijn handen niet thuishouden bij een moslima die hem met een plastic stoel achtervolgt om hem terecht te wijzen. In de supermarkt word ik echt boos en de bewaking pakt hem op bij zijn kraag en gooit hem buiten. Wij kunnen weer op het gemak winkelen en zie de ergernis van de omstanders jegens de man.

Met de tas vol boodschappen worden we buiten opnieuw onderwerp van een heel gekrakeel wie ons mee mag nemen en de heren taxichauffeurs blokkeren de weg zodat een file geduldig moet wachten. De chauffeur knikt heftig dat hij weet waar hij moet zijn maar hij zal denken: binnen is binnen. We worden eerst naar de terminal gebracht en dan verandert de bus in een taxi en met enkele aanwijzingen komen we in de buurt van de boot. We worden natuurlijk getild en moeten uiteindelijk 3 euro betalen in plaats van het normale tarief van 1,50 euro. Toch een opslag van 100%.

De economische groei is sinds 2010 8,5 % met een bevolkingstoename van 1,7% zodat de welvaart langzaamaan toeneemt en dat is dan een goed bericht.

De avond brengen we door in de kuip want het drijvende restaurant is uitverkocht en daarom gesloten. We eten de maaltijd die voor morgen is bedoeld en brengen de avond met een sundowner door in de kuip.

Zaterdag,19 augustus 2023

Ambon

Een nieuw eiland is een nieuw avontuur en gaan op verkenning. Het plan is Fort Amsterdam aan de noordzijde. Ambon, is zowel een eiland als de stad Ambon. Een eiland met een berg van 1000 meter hoog en aan de noordzijde kun je het eiland Ceram zien liggen, dat zelfs groter is dan Nederland. De Nederlanders hebben er een fort gebouwd om de zeestraat te controleren.

Met een busje rijden we eerst naar de busterminal en vragen naar iemand die ons naar het Fort wil brengen. De eerste buschauffeur zegt dat hij dat niet doet en we lopen door naar een paar mannen waar één van de heren me aanspreekt. Ik vraag hem of iemand me naar Fort Amsterdam wil brengen en hij begint direkt te onderhandelen. 500.000 Roepia vraagt hij en alle concurrent taxichauffeurs roepen dat ze dat ook graag willen doen. Ik houd me gericht op de man die voor me staat en onderhandel met hem voor 400.000 roepia en hij geeft direkt akkoord. Nu ontslaat er een groot gekrakeel, de gewaardeerde jaloerse collega’s willen hem een hak zetten door ons als klanten naar hen te lokken. Ik houd voet bij stuk en blijf met de eerste buschauffeur de zaak doen. De boemboem bus wordt nu taxi, de man wordt onthaald met applaus dat hij die domme Blanda’s 400.000 Roepia heeft weten af te troggelen. Voor ons betekent het een busje met chauffeur voor 24 Euro, de hele dag.

De taxi met ruime zitplaatsen want het is eigenlijk een bus voor ons alleen, slingert zich een weg tussen het drukke verkeer van Ambon. Scooters met hele gezinnen op het zadel worden klemgereden. Met raam open spreekt de man sommige mensen aan over zijn zakelijk succes. Via de kustlijn rijden we naar boven en steken de brug over naar de noordzijde van het eiland. Bosrijk, groen, riviertjes, mooi onderhouden huizen met veel kleurtjes maar ook gribus van vervallen en armoedige huizen. Kinderen die langs de straat staan te zwaaien en mensen die op een muurtjes zitten te wachten op niets. De huizen hebben bijna allemaal een tafel langs de weg staan met verkoopwaar zoals frisdrank, eten, fruit en groeten. Iedereen zwaait naar ons of vragen waar we vandaan komen. Blanda ofwel Holland, Nederland en iedereen steekt een duim op want ze hebben allemaal familie in Nederland wonen. Rotterdam, Almere, Utrecht en Vught worden genoemd.

Wij genieten van de dessa, de palmen, de uitzichten, de zee en de dorpen. Na anderhalf uur bereiken we Fort Amsterdam en de taxi hobbelt het parkeerterrein op waar een groot logo van Ajax op een gebouw staat. De man in de ruimte van het logo roept ons al snel toe Cruijff, van Basten, van Persie en nog enkele namen van Nederlandse voetballers.

Het Fort is voor Europese begrippen meer een herenhuis dan een kasteel en heeft een simpele verschansing waar enkele kanonnen hebben gelegen. We lopen om het fort en schrijven ons in.

En dan gebeurt er iets vreemds want op het moment dat we het fort inlopen gaat de plaatselijke tamtam en komt de Iman binnen die naar me toe komt en me Goedemorgen wenst. Ik kijk verbaasd op en zeg hem dat hij Nederlands spreekt.

Hij blijkt Nederlandse familieleden te hebben en is enkele keren op bezoek geweest in Rotterdam. Ik raak aan de praat met een open gesprek, na veel beleefdheden en voorkomendheden worden we uitgenodigd om naar de moskee te komen voor een bezoek.

In eerste instantie weiger ik, maar de taxichauffeur wordt gemaand om eerst langs de moskee te rijden en gehoorzaam worden we naar een bijzonder gebouw gebracht. Het blijkt een 100 jaar oude moskee te zijn gebouwd met stroken suikerriet, het dak is van bladeren van het suikerriet en de megafoon is boven op het dak geplaatst. Ik ben verbaasd van de schoonheid van het bijzondere gebouw.

De Iman wordt steeds amicaler en worden bij hem thuis uitgenodigd voor een kopje thee. Ik ben bang dat we niet meer wegkomen en vraag hem of het gepast is om een donatie te geven voor de gemeenschap. Jazeker als antwoord en geef hem 100.000 roepia (6 Euro) en de man valt me om de nek met een echte Hug. Met de wens van gezondheid, geluk en vrede voor de hele gemeenschap zwaaien we hem goedendag.

René moppert een beetje dat we thee hadden moeten gaan drinken, maar ben blij dat ik ontsnapt ben aan een dag vol beleefdheden en uiteindelijk toch de rekening te krijgen.

De Iman vertelde dat de familie, die bij de KNIL gediend hebben, naar Nederland zijn gegaan en dat ze een handel in kaneel opgezet hebben om wat bij te verdienen. Zowel de Indonesische als de Nederlandse tak hadden hier profijt van. De Iman is enkele keren als gast-Iman in Rotterdam geweest om daar te prediken. De teksten door de megafoon zijn eerst in het Arabisch en dan opnieuw uitgesproken in het Indonesisch, vijf keer per dag.

Terugrijden door het schitterende landschap, de huizen aan de kali, het ongedisciplineerd dumpen van plastic langs de weg en in de rivier, de moderne scooters versus de handkarren en de riksja’s. Eindelijk tref ik enkele schrootboeren, er worden dus metalen ingezameld wat op Banda gewoon weg gegooid werd.

Vlak voor de brug bedanken we de taxi en gaan eten in een lokaal restaurant. Een bord witte rijst en enkele gerechten die naast de rijst op het bord gelegd wordt. Sinas met ijs en we lopen met een goed gevoel en voldaan voor 1 euro per man van de tafel. Hoe is het mogelijk en wat moeten de lonen laag zijn.

In de supermarkt halen we wat voor het ontbijt en liften langs de weg voor een opstap voor een busje naar de terminal van de stad. Vanaf hier nemen we de riksja naar de buurt waar de boot ligt. De man die mij omhoog de berg op moet trappen duwt me met veel risico de straat op als eerste buffer in het verkeer en hoor bij het trappen op de pedalen zijn kuiten kraken bij het beklimmen van de heuvel. Wat een ervaring en zit als een Chinese keizer op zijn troon en schaam me een beetje voor de rijkdom die ik heb. Toch zorg ik voor een boterham voor de heren pedaleurs want we moeten voor elke rit 30.000 roepia afrekenen. Zij blij en wij een ervaring rijker.

Aan boord frissen we ons op en eten in het zogenaamde restaurant op het FAD. De bediening is een ramp en de kwaliteit is discutabel, het lokale restaurant van vanmiddag steekt gemeten naar kwaliteit met kop en schouders boven het Fad uit.

Junior, een jongen van een jaar of tien die ons telkens ophaalt of wegbrengt komt aan boord voor een limonade en een pak koekjes. De gesprekken zijn moeizaam maar merk wel dat de jongelui snel leren en het is dan ook een prima leerschool voor hen om met het bootjesvolk om te gaan.

Bij René, een na-borrel en het Carpenter-liedje in de bus blijft me in het hoofd zitten. Bring me home, where I belong en vraag me af bij wie, waar en hoe? Want ik voel me hier uitstekend.

Op de eeuwige visgronden

Vrijdag, 18 augustus 2023

S 03° 52’485 E 128° 08’949. –  Ambon

Fish Agregating Devices, de zogenaamde FAD’s zijn platformen om Tonijn, Mahimahi en Marlijn aan te trekken. De FAD’s zijn vaak een samenraapsel van blauwe chemische tonnen en een hut van planken. Spaarzaam verlicht en een assistent boot zorgt voor het uitbrengen van lijnen. Ook zijn er kleine visboten zonder licht, lijnvisser-schepen met veel kracht maar met verlichting. De walverlichting in de donkere nacht zorgt voor een flinke dosis interpretatiemogelijkheden. Knipperlampen zijn gemakkelijk want dit zijn navigatielampen alleen de vraag hoe ver staan deze weg. Ik blijk het meeste moeite te hebben met de verlichting op de wal want de afstand van straatverlichting zorgt voor een spaarzaam lampje op het water. Enkele keren wijk ik uit voor een mogelijke Fad en blijkt later een walverlichting te zijn. Rond 02.00 uur komen we in de aanloop van de baai en vertraag extra de snelheid van de minzame 3 mijl om op daglicht te wachten. De verminderde snelheid met de doorgaande wind zorgt evenwel voor een snelheid van 2 mijl en blijven met concentratie van de lichten op de wal en op het water doorvaren naar het drijvende restaurant in Ambon.

Het is pikkedonker en een nacht zonder maan, kleine gloeiende spijkers als lampjes verlichten de donkere hutjes op de drijvende vaten. De assistent bootjes komen kijken naar dat gekke voorbijdrijvende schip waar ik op zit. Enkele keren licht ik de bimini op en de fok om te laten zien dat we aan het zeilen zijn. De lijnvissers wijken allemaal uit, de FAD’s lichten bij als waarschuwing en op deze wijze is het prima te doen om je weg te vinden tussen al deze vreemde objecten. Zeelui onder elkaar en merk dat ze hun vak uitstekend verstaan en zie hoe voorzichtig met elkaar om gegaan wordt.

Rond halfzes neemt de daglicht intensiteit toe en rond tien over zes is er sprake van een ochtendlucht die een lamp overbodig maakt. 

De Blue Spirit heeft zijn weg gevonden en is aangelegd op een FAD in plaats van een gedacht drijvend restaurant. Deze FAD stinkt een uur in de wind van de rottende schelpen en kleine visjes. De wind blaast ons van de drijvende vaten en krijg een lint achter de Hydrovane roer. Snel klap ik de zwemtrap omlaag en steek de pikhaak in het water en trek aan een plastic lint. Er komt geen einde aan het lint en op een bepaald moment is het genoeg en knip het lint door en laat het oneindige restant zwemmen in het water. Dan aanleggen en het begint te regenen, René staat te bibberen en een Australische mevrouw, Helen, spring de visbak in om de laan die aangegeven wordt door te halen. Wow, dat is een service en kan het niet alten om na het aanleggen haar en René uit te nodigen voor een ankerborrel. Helen vindt het leuk om zo aan boord te zijn en René moet nog even bekomen van de lange intense nachten. Een flinke aanslag op je bewustzijn door de scheut alcohol worden er voorbereidingen gedaan voor het ontvangen van een overheidsman die belangrijk is voor vergunningen en originele businessplannen. René moet verleggen en help hem om naast de Pozzo aan te meren. We laten de bobo’s hun werk doen en gaan een paar uur slapen om de eerste vermoeidheid te bevechten.

Om 1300 uur een lunch en maak René om 1400 uur wakker met het voorstel om de stad in te lopen. De stad bruist en leeft maar is in de Tweede Wereldoorlog gebombardeerd door de Japanners. Er zijn niet zoveel bewonderingswaardigheden te bezoeken zodat het bij het langslopen van winkels en koffietenten blijft.

Bij de Kentucky Fried Chicken denk ik een bakje kipnuggets te bestellen maar krijg een heuse emmer met kip in de handen gedrukt. De emmer neem ik als doggy-bag mee en wandelen terug naar de boot waar we als tegenprestatie voor het gratis aanleggen blijven eten op het FAD.

Een leuk idee, maar de uitvoering laat te wensen over en de maaltijd die besteld is, wordt gemixed met de maaltijd van een andere tafel. René is door de vermoeiende dagen liever op de boot om bij te slapen.

Een andere wereld en voel me thuis tussen de files, het getoeter, de winkels, de mensen op straat. Een cocktail van bruisende levendigheid met kansen om door te groeien als een kansrijke economie.

Iso

Donderdag, 17 augustus 2023

S 04° 19’484 E 129° 23’320. -  S 03° 52’485 E 128° 08’949

Een rustige en kalme dag met snelheden van 3 mijl geeft een ontspannen gevoel en hebben ons erbij neergelegd dat er een nachtje extra aan zit te komen. De wind komt wisselend van 8 knoop naar 10, de swell komt van een andere richting dan de wind en maakt de boot wat onrustig maar het is goed toeven aan boord. Ik kan een 4 uur slapen en krijg een uitgebreide maaltijd in de kuip.

De AIS werkt prima en de verbindingen via de marifoon zijn goed zodat om de zes uur geïnformeerd kan worden of het goed gaat met het buddy schip de Blue Spirit. Enkele passages van schepen en vissersboten maar ze blijven gelukkig op veilige afstand zodat het leuk is om wat leven op het water te hebben.

In de avond naderen we de kust en weten dat we verkeerd aankomen tussen al die Fad’s, lijnvissers of ander uitgaand verkeer maar we kunnen niet anders dan doorgaan. Net voor de duisternis doemen de contouren van het eiland Ambon op en de aankomst blijft altijd een belevenis.

De Blue Spirit ligt een 3 mijl van ons vandaan en meld enkele netten aan bakboordzijde. Het varen in de donkerte met de wetenschap dat er onverlichte objecten zijn, is vermoeiend en kijk in de duisternis en interpreteer soms de kleine speldeknoppen van licht als FAD’s die later lantaarnpalen zijn op de wal.

Zeevonk haalt ons in en zijn opnieuw getuige van de witte deken van eencelligen, als zijnde van onderaf aangelicht, een sneeuwtapijt op het water. De eerste reactie is mist maar het zicht blijft goed, een bijzonder fenomeen en worden stil van de omgeving. De navigatielamp op de berg met een flikkerlamp om de 5 seconden(Iso5 flash)  loodst me naar binnen.

Woensdag, 16 augustus 2023

Banda - S 04º 19'484 E 129º 23'220

Om van het ene eiland naar het andere te varen is een Quarantine document nodig zodat we op zoek gaan naar het kantoor waar deze stempels geleverd kunnen worden. Navragen is alsof je bij de mensen tegen een muur praat en toch wil men graag helpen. Uiteindelijk zit ik in het kantoor van de Iman en probeer de man om een stempel te vragen voor vertrek maar hij nodigt me beleefd naar binnen.

René verlost me om te zeggen dat het bureau van de medische dienst een paar huizen verder is. Ik zoek mijn schoenen bij elkaar en slof dankbaar naar hem toe waar me gevraagd wordt of ik met dezelfde aantal mensen vertrokken ben en aangekomen, hoeveel doden er aan boord zijn gevallen en of ik me bewust ben over de gevaren van Covid. Het is een veel “noo de noo noo” en op tijd “yes” en de man gaat verheugd aan zijn computer zitten en vraagt alle antwoorden nog eens na of deze juist zijn. Met de snelheid van een comapatiënt weet hij een formulier te produceren waar hij met handen en voeten uitlegt en met enige trots weet te verklaren, dat zijn baas deze bereid is om te tekenen. Zijn wij blij, wij zijn zo blij dat met deze “snelle” actie dat ons strakke schema van vertrek volledig in de soep is gelopen.

Terug aan boord mopper ik deze simpele stress van me af en we gaan aan wal voor een laatste boodschap en een lunch. Op de keeper beschouwd is vertrekken van dit mooie eiland en lieve mensen fout! Wat een glimlach, hoe leuk de kinderen. De kinderen hebben gehoord dat je kunt schooien maar zijn hun aandacht meteen verloren als je het onderwerp veranderd. Een brutaaltje vraagt of ik iets anders heb. Een banaan zeg ik en hij is zo blij samen met zijn vrienden dat ik de bananen uitdeel voor het ontbijt van Jacqueline. Op het einde van het straatje hebben we met René afgesproken en de restauranthouder is wel blij met een gesprek. Samen spreken we over het schoolsysteem, de politiek, Nederland, de kruiden en het koken. Hij vraagt naar wat we gekocht hebben aan de overkant en laat hem het zakje met half gedroogde gember zien. Hij schiet in een andere modus en sprint naar de overkant voor een ander zakje. Een lieve zwaai, een ingehouden kus voor alle lieve mensen van deze stad en land gaan we aan boord om te vertrekken.

Juist op tijd komt een schip van de Darwin – Banda – Darwin rally aan en hij belooft me om los te gooien zodat wij de mogelijkheid hebben om de dinghy op het voordek opgerold te stouwen.

Anker ophalen maar dat valt me tegen! 80 Meter ankerketting in 30 meter diep water. Het gewicht zonder anker van 25 kilo is voor 30 meter ankerketting 66 kilogram. De ankerlier moet als er geen belasting van strak staan of stroming 66 kilo ophalen en dan nog de kracht van het anker uitbreken en binnenhalen. Dat is een dikke 91 kilo en is een beetje veel voor de vooral mooie dubbellier. Een handje meehelpen door met vereende kracht aan de ketting te trekken om de lier te ontlasten. Het betekent voor mij verwijde neusgaten, opgezwollen dijbenen, knijptechniek om de aambeien in toom te houden en vooral de vingers uit de Chainplate van de ankerlier te houden. De ankergrond is goed zodat het anker alleen uitbreekt bij overvaren maar direkt bij het met rust laten graaft het anker zich opnieuw in. Ben blij als de ankerketting binnen is en dat de verdere voorbereidingen voor vertrek plaats kunnen vinden. Ik ben moe en kom drinken te kort maar moet verder om de Queen B vertrek klaar te krijgen. Eindelijk ligt ze klaar om te zeilen en wat is het volgende probleem? Geen wind!

Na al die maanden, na alle reizen, vanaf Paaseiland en dan geen wind, is een unicum. Na een paar uur tobben met klapperende zeilen besluiten de Blue Spirit en de Queen B om de motor te starten. Jullie lezen de vorige zinnen goed, de motor starten terwijl we nog niet eens over de helft zijn. Na twee uur motoren komt de wind met een 7 tot 8 knoop op de klok en besluiten te zeilen. René oppert nog om terug te varen maar dat gaat bij mij never of nooit niet, dan maar dobberen en een dagje extra.

Dat dagje of nachtje extra gaat het worden want na een gemiddelde van 3,3 mijl sluiten we de dag af. De sterren verzamelen zich in de donkere nacht, lachen ons uit en achter elk luikje van een ster zit wel iemand die herdacht moet worden. Ik haal veel herinneringen op van mensen die me ontvallen zijn, maar ook van had ik maar meer of was ik maar meer….. Overpeinzingen genoeg.

Cilu Bintang Estate

Dinsdag, 15 augustus 2023

Banda.

Unaniem wordt besloten om toch morgen maar te vertrekken in plaats van vrijdag. Het is hier mooi en fijn om te zijn maar ook weer tijd om iets anders op te zoeken. Nog even zoeken naar het Kerkhof waar verschillende grafmonumenten van bekende Nederlanders moeten zijn. Het is zoekwerk maar komen uiteindelijk op een volledig overwoekerde begraafplaats, en op de vrije stukken hebben de mensen zonder land een moestuin gemaakt. De zerken staan schots en scheef en het lijkt eerder een slagveld uit de Eerste Wereldoorlog dan een eeuwige rustplaats. De groentes doen het goed op deze grond en dat is dan vorm van duurzaamheid.

Van het kerkhof vervolgens naar het plein waar de senioren de marsen lopen. Het is vermoeiend en warm voor de deelnemers, enkele meisje worden bevange door de warmte en vallen flauw.

de show is aardig om te zien, hoe de verschillende wijken zich presenteren, maar vervelend hoe dit afloopt. Ik maak me zorgen over een meisje die volledig plat gaat en weet enkele druppels water op de lippen te krijgen, en de familie brengt haar naar de schaduw waar relatief weinig zorg gegeven wordt. De EHBO zou hier op de post moeten zijn!

Van de wandeling gaan we in het koloniale huis van “van den Broecke” eten. Omdat het vandaag niet druk is mogen we de maaltijd gebruiken op de bovenetage samen met schommelstoelen en kanonnen, uitzicht over de stad en de vulkaan.

Hier voel ik me Bertus van den Broecke en krijg een bijzonder vervelend arrogant gevoel over me. Djongos bier! Deze gaat echter snel weg als de eerste pilsjes gebracht worden en probeer weer te landen op de sterk veranderde wereld in de afgelopen 400 jaar.

We kunnen onze tijd niet vergelijken met toen en moeten het beschouwen als de geschiedenis en niet fout maken de geschiedenis te herschrijven naar onze huidige normen en waardes.

Het gedrag van omgooien zoals standbeelden, boeken herschrijven of verbieden is te vergelijken met de praktijken voor wat betreft de cultuurvernietiging van de Taliban en die veroordelen we wel.

zegt zoveel over het huidig Indonesie.

Maandag, 14 augustus 2023

Banda

De reparaties en verbeteringen die in Nieuw-Caledonië, zijn met de bekende Franse slag uitgevoerd. De AIS heeft een klein bereik en meldt de schepen pas op het laatste moment. De marifoon kraakt en over een afstand van 2 mijl geeft deze een onverstaanbaar signaal. In Nouméa heb ik een nieuwe kabel en antenne laten plaatsen maar als men de connectie van antenne en kabel niet goed aansluiten dan heb je wel een nieuwe kabel en een nieuwe antenne, maar je kunt er niets mee. Het ergste is dat je de mankementen ergens anders gaat zoeken want er is toch een nieuwe kabel en antenne.

Na veel getob ook een nieuwe marifoon aangeschaft, gaat René boven in de mast een kijkje nemen, hoe het zit met de connectie tussen de onderdelen. Hier blijkt de oorzaak van het probleem, want de aarde of de coax-bedrading is niet aangesloten, en/of de koperdraad zit niet goed genoeg in de connector. In ieder geval, dank aan René die voor mij in de mast is gegaan en het probleem oplost.

De ochtend is voor de klussen en de middag voor de ontspanning. Trouwens het geaccidenteerde terrein met zijn heuvels blijft een aanslag op de kuiten tijdens wandelingen en zeker met deze temperaturen. Niet zover van de evenaar en moeten rekening houden met deze voor ons extreme omstandigheden. Altijd water meenemen, hoofddeksel, zonnebril en zoveel mogelijk de schaduw opzoeken. Het plan is het strand maar komen er uiteindelijk niet omdat het dorp een bezoek waard is. Wandelen tussen de getinte huizen, flesje water kopen in het winkeltje, de mensen goedendagzeggen. Genieten van de kleuren, de beesten op het erf. Het blijft een wondere wereld. Een bezoek aan de vishaven met de grote schepen aan de kade. De vissers liggen te slapen op het dek en bereiden zich voor op het nachtelijk werk

Een scheepswerf die kleine lokale schepen bouwt in polyester, in combinatie met hardhout. Simpel maar goed en vooral stevig. De wandeling vervolgt zich langs het vliegveld en steken de landingsbaan over. Het is gewoon het pad en niemand kijkt ervan op dat het pad over de luchthaven gaat.

Op het plein komen veel mensen samen en eenn groot aantal kinderen staan getraind klaar om de mars te lopen die ze de afgelopen weken geoefend hebben. Mooi aangekleed en presenteren hun wijk op deze wijze.

De festiviteiten beginnen om 1400 uur maar de opper Bobo is nog niet binnen en iedereen moet wachten. Rond halfdrie rijdt een scooter met iemand in gevechtspak het terrein op en parkeert zijn transportmiddel vlak bij het podium en hijst zich de trap op direct naar een centrale stoel waar hij een prima uitzicht heeft. iedereen is door zijn late opkomst lekker opgewarmd in de zon en de show begint, de mars wandelaars komen in opperste concentratie en serieus kijkend voorbij. Gedreven lopen de kleine kinderen mee en wij als nuchtere Nederlanders vragen zich af, waarom?

De Indonesische adelaar

Zondag, 13 augustus 2023

Banda

De Serenity of Swanwick geeft aan te vertrekken en sta “stand-by” het anker. Inderdaad ligt de ketting van de Queen B over de ketting van SoS maar komt zonder moeilijkheden los. Tijdens de koffie met René besluiten we nog enkele dagen te blijven en nemen ons voor om vrijdag te vertrekken en de onafhankelijk dag in Banda te vieren. Voornemens een rustige dag te houden want het is een druk programma geweest.

Een beetje lezen en schrijven en kom een paar interessante feiten tegen. Soekarno heeft tijdens zijn onafhankelijkheidstoespraak het Pancasila omarmt. Pancasila heeft 5 principes Monotheïsme, Humanisme, Rechtschapenheid, Moreel gedrag en Sociale rechtvaardigheid.

Daarbij streeft men naar nationale eenheid met een representatieve democratie op basis van consensus. Om de eenheid te bewaken zijn er enkele grondwet ingrepen geweest die ook weer terug gedraaid zijn, Soeharto heeft een drie partijen stelsel ingesteld maar deze is ook weer losgelaten zodat er een democratisch gekozen president gekozen wordt met veel macht. Indonesië is ontstaan door de bezetting van de Nederlanders maar er blijven gebieden die graag willen afscheiden, het blijft in beweging en dat lijkt me ook logisch vanwege de afstanden en de vele eilanden met alle een eigen cultuur.

Het maakt als toerist Indonesië alleen maar interessanter.

Drakenboot op Banda Naira

Zaterdag, 12 augustus 2023

Banda

Tijdens het ontbijt worden we uit onze cocon getrokken door gejoel en geschreeuw. De voor bereidingen van de roeiwedstrijd zijn bezig en is een onderdeel van de activiteiten van 17 augustus, de onafhankelijkheidsdag. In de straten merk je al heel wat van de komende feestelijkheden zoals extra vlaggen en oefeningen in marcheren. Dat lijkt me wat overdreven militaristisch maar dat zal wel de landelijke gewoonte zijn.

De drakenboten van de race worden gecontroleerd door de wedstrijdcommissie zoals koppen tellen. Een boot probeert een mannetje extra mee te nemen maar de smokkelaar moet het slagveld verlaten.

De drakenboten worden door een dertigtal mannen voortgestuwd met een paddel. De schepen varen snel door het water maar door het lage vrijboord zijn er wel een aantal hozende mannen nodig die met een hoosemmer het water buiten werken. De schepen eromheen maken het spektakel en wij nemen de tijd op het voordek om de races te volgen.

In het dorp is een drukte van belang en de mensen zijn uitgelaten, op een plein waar de uitslag van de roeiwedstrijden bekend worden, zijn ook andere sporten te zien zoals een dames volleybalwedstrijd. De dames spelen met hoofddoek en lang gewaad maar het enthousiasme is aanstekelijk en het trekt veel publiek, terwijl het niveau laag is.

De was ophalen en boodschappen, terug naar de Queen B om in de middag Fort Nassau en Fort Belgica te bezoeken. Fort Nassau is de oudste fortificatie en fort Belgica is later boven het Fort Nassau gebouwd. Door de onder-bemanning zijn de forten veroverd door de Engelsen en vernietigd, gelukkig is Fort Belgica weer opgebouwd en valt het onder het Werelderfgoed.

Het museum vertelt het verhaal van het koloniale verleden en laat de verschrikkingen zien die onder andere Meneer Jan Pieterszoon Coen op zijn naam heeft staan. Een poster voor de werving soldaten uit 1910 is interessant en jonge mensen werden gelokt met 250 gulden intekengeld als men zich aanmeldt bij het Indische leger.

Een drukke dag en spoelen ons graag af in het zwembad van hotel Ribka waar we gebruik maken van het diner. De Indische mevrouw die getrouwd is geweest met een Fransman runt het hotel alleen en is charmant. Aan de rand van het zwembad voelt het als even een moment ontsnappen uit het drukke getoeter van scooters en aantallen mensen, even weg uit de drukte.

Vulcaan

Donderdag, 10 augustus 2023

Banda Naira

De tour om de vulkaan te beklimmen begint om 05.00 uur. De boot komt wat later maar rond halfzes gaat het steil omhoog de vulkaan op. Ik verwachtte een wandelpad maar het is een klimpartij via takken, hoge opstappen, glijdend en glibberend in vorm van kleine lavasteentjes en zand, naar boven worstelen. Een aanslag op de conditie en al snel zit de hartslag op zijn hoogste niveau en denken bij een rustpunt dat we op de helft te zijn. Dit blijkt achteraf pas 1/8^ste. Op de tanden bijten, niet laten blijken dat het zwaar is en probeer de ademhaling te regelen. Het wachten op de anderen zorgt bij mij voor tijdige verlichting. Op 500 meter hoogte is de begroeiing weg en hebben we een geweldig uitzicht over de omgeving en zien de twee forten, Belgica en Fort Nassau, in het ochtendgloren hun wrede schoonheid stralen. Het uitzicht over de schoonheid van de omgeving is de beloning voor de persoonlijke prestatie en geniet hier ten volle van. Op de eerste hoogte is het uitzicht al mooi over het dorp en de ligplaats van de schepen maar moeten nog een 80 meter omhoog naar de rand van de krater. Op verschillende plekken komt de rook van de stenen en het zijn de kenmerken dat deze vulkaan actief is. In 1988 heeft er een eruptie plaats gevonden en die heeft een dorp weggeveegd maar gelukkig konden de inwoners op tijd evacueren.

De uitlopers met zwarte lava zijn duidelijk te zien en liggen als een worst in zee. De begroeiing dijt uit na een 40 jaar en zal over tijdje, de uitlopen helemaal bedekken. De krater is groot en diep, verboden gebied en blijven aan de rand om de kracht van de eruptie te voelen omdat er wel heel veel stenen en rotsen verplaatst zijn. Foto’s maken, langs de rand lopen en de omgeving in je opnemen. De eilanden liggen aan je voeten en krijg een prima beeld van de omgeving. Run, het nootmuskaat-eiland ligt op zicht afstand maar buiten de militaire reikwijdte van de Nederlandse VOC. Vandaar dat er onderhandelingen nodig waren om ook het eiland Run bij de Nederlandse Gordel van Smaragd toe te voegen.

Na een uurtje rondkijken gaan we naar beneden en persoonlijk vind ik deze tocht zwaarder dan naar boven en glij verschillende keren uit, mijn bovenbenen kunnen de glibberpartij maar moeilijk opvangen en knik soms gewoon door. Even rusten na een schuiver en weer doorgaan want kan hier natuurlijk niet blijven. Met behulp van takken en boompjes, lianen worden de kuilen, en hoogteverschillen overbrugd. Het lavazand zorgt voor het glijwerk en enkele keren schieten er stenen los die een weg zoeken naar beneden en soms mijn voorganger raken. Beneden feliciteren we elkaar, hebben we toch maar mooi gedaan en voor herhaling vatbaar.

In de middag varen we met de bijboot naar een snorkelgebied en hebben wat moeilijkheden met landen op de wal want de vulkaanachtige ondergrond is scherp. Het water in gaan is zonder voetbescherming ondoenlijk en bij de landing zak ik regelmatig met mijn benen tussen de bommetjes van koraal en zand. Jacqueline en René gaan op onderwaterjacht, mooie kleuren en vissen spotten, ik blijf een boekje lezen op het strand. Bij terugkomst van de snorkelaars een lunch op de handdoek en kijken uit over de zee, de eilanden, begroeiing en de binnenkomende vissersschepen.

Voor alle huizen ligt de nootmuskaat te drogen.

Woensdag, 9 augustus 2023

Banda

De groep heeft zich voor een Spicy toer ingeschreven en worden opgehaald met een boot. Een typische ferryboot voor tussen de eilanden Banda en Lonthoir voor de lokale bevolking. Ik geniet van het windje over het water, de omgeving en ontdek de twee forten die een strategisch uitzicht hebben over het water. Bij een steiger waar het weer enig klimwerk behoeft om eruit te komen lopen we met de gids mee het dorp in. Keurig nette huisjes in de verschillende kleuren. Elke familie heeft zijn eigen kleuren als kenmerk omarmt en gebruiken dit voor de kleur van hun huis maar ook voor de boot. De plantage is niet ver en merk eigenlijk niet dat je op een plantage loopt. De nootmuskaat bomen gedijen het best onder de schaduw van de amandelen en kaneel.

Het bos ruikt naar de kruiden en specerijen en de nootmuskaat is te vergelijken met de kastanje bij ons. Een bast die gebruikt wordt voor thee en als ingrediënt van coca cola, het rode vliesje over de noot is de foelie en de noot wordt gedroogd om als nootmuskaat verkocht te worden. Oorlogen zijn gevoerd om het monopolie van de smaakmaker te krijgen. Het eiland Run, welk vlakbij ligt, was in vroeger tijden de enige leverancier van de nootmuskaat.

Nederlanders dachten slim te zijn om met de onderhandelingen met de Engelsen, New York te ruilen voor het eiland Run. Op het moment van overdracht hadden de Engelsen alle nootmuskaat bomen gerooid en Nederland bleef met een lege huls achter. We krijgen nootmuskaat koffie te drinken welk me niet tegenvalt en uiteraard kaneel thee. Van de plantage lopen we naar fort Hollandia. Een fort gebouwd in 1642 tegenover het huis van de Gouverneur-Generaal van de VOC dat de zeestraat tussen de eilanden beheerst maar toch is veroverd door de Engelsen. De Nederlanders hadden duidelijk een capaciteit probleem want diverse forten waren soms maar met 17 mensen bemand.

Op weg naar de boot worden we uitgenodigd bij een school waar Jacqueline de kinderen aan het zingen krijgt met een liedje. Het enthousiasme straalt eraf en enkele kinderen klimmen op de lessenaars om danspasjes uit te voeren en te klappen. Elke lessenaar met twee zittingen wordt bemand tussen de 4 en 5 kinderen. We kunnen niet anders dan meelachen en vooral René hangt de clown uit en weet groepen met kinderen naar zich toe te lokken die allemaal een high five en een boks willen hebben.

Bij de familie van de gids krijgen we kopje thee met koekjes. En krijgen een inkijkje in het familieleven van een islamitische familie. Wat een onvoorstelbare gastvrijheid.

Bij terugkomst staat de dame voor het document en vul de papieren in die ook nog eens gefotografeerd worden om te vergelijken met de echte documenten die ze in een mapje heeft zitten. Dat lijkt me toch echt te veel. In de bar drinken we met de collega zeilers een borrel en voelen ons al weer helemaal thuis

Banda Naira met uitzicht op de vulkaan.

Dinsdag, 8 augustus 2023

S 04° 37’284. E 130° 16’776. – Kei-eilanden: Banda Naira

De geuren komen me tegemoet als we dichter bij het eiland komen. Dikke zwarte vlekken geven de bergen aan in de verte. Aan bakboord liggen enkele vissers met minimale verlichting. Een passagiersschip komt me tegemoet en wijk een beetje uit. We zijn veel te vroeg en overleggen om tussen de eilanden te varen en daar in een baai te wachten op daglicht. De voorspelde winden en regen zijn ook nu weer uitgebleven zodat we terugkijken op een onverwacht luxe zeiltocht, enig minpuntje is de rommelige zee. De ervaring van de Zeevlam of Zeevonk (ik weet nog niet zeker of het zo heet) is er één om te onthouden.

De nachtlucht wisselt naar daglicht om 0600 uur en varen de engte binnen tussen de twee eilanden. Bij een hotel liggen de Olena, Saga en de Serenity of Swanwick met het anker in het water op de boeg en lijnen naar de wal. Iedereen helpt ons mee om aan te leggen en liggen comfortabel en in één keer op de plek. Meteen staan er mensen te roepen op de kade en denk dat ze wat van me moeten hebben en wimpel hen af. Later blijkt dat de vermeende groenteverkoopsters, een ambtenaar is die weer een formulier weet te presenteren.

Een paar uur bijslapen en blaas de bijboot op om naar de wal te gaan en stap zoals veel Nederlandse voorgangers aan wal. Alles wat hier aan gebouwen staat ademt de historie en sfeer van Nederlands kolonialisme uit. Een mooie dame met charmante hoofddoek, die bij het hotel werkt, gaat voor wat mij betreft een beetje te opzichtig te werk om te verkopen. Ze bereikt het tegenovergestelde met dit claimgedrag. De stad in wandelen en opnieuw is het gezellig, open en vriendelijk van zwaaiende en groetende mensen. Het onderhoud is veel beter dan in Tual en de huizen zijn kleurrijk. De markt is divers en het voelt of je in de middeleeuwen loopt, verkoop vanuit huis en op straat voor de deur. De scooters toeteren zich een weg door de rijen mensen. De bevolking is jong en kinderrijk. Zelfs de kinderen hebben de openheid van thuis meegekregen en geven high five en boks. Een paar proberen te schooien voor geld maar hebben niet goed opgelet in de Engelse les want ze vragen niet om money maar om minnie minnie.  Op straat wordt geschaakt, tussen de verkoopwaar in, en waar schreeuwende verkopers de spelers uit hun concentratie willen halen. Ik word uitgenodigd maar wil eerst nog verder het dorp ontdekken. Een supermarkt, ATM die de ABN en RABO kaart niet accepteren en alle geldafhandelingen via de creditcard moeten doen.

René en ik eten een hapje bij een restaurant die de pepertjes heerlijk hebben uitgestrooid wat voor René schrikken is. De tranen lopen uit zijn neus, de ogen raken rood omrand en de tong voelt als een speldenkussen. Bij mij gaat het goed en beoordeel het eten als prima maar René denkt daar anders over.

Zeevonk

Maandag, 7 augustus 2023

S 05° 20’112. E 132° 11’732. - S 04° 37’284. E 130° 16’776

De voorspelde harde wind blijft uit en we mogen gebruik maken van een mooie 15 knoop maar de zee blijft moeilijk en onrustig. De weerberichten van René voorspellen tegen de avond 22 knoop wind en het zal wel als gewoonlijk zijn dat we als een zotte de haven binnen stuiven. Toch geniet ik van de wind die we nu hebben en zeilen als een oude bejaarde over de zee, alleen de genua uitgerold en de windvaan die de richting bepaald. Rondkijken en de verveling dreigt toe te slaan zodat de hengel uit de kast komt. Al snel is er beet en weet eindelijk na heel lange tijd een vis te vangen. Een kleine makreelachtige en slacht deze meteen om in de koelkast zijn laatste rustplaats te gunnen.

In de avond neemt de wind verder af en krijgen de voorspelde wind niet en kunnen vrij naar de mooie sterren kijken maar er gebeurt iets vreemds met de zee. Een dikke witte deken verschijnt over het oppervlak alsof de zee van onderaf aangelicht wordt. Eerst denk ik in de mist te varen maar dat is het niet, de Blue Spirit vaart dichtbij en is goed te zien. De zee geeft licht in het kielzog en het voelt mysterieus aan. Sinister, spookachtig, en sprookjesachtig varen we door met dezelfde snelheid en alleen de swell laat het schip schommelen maar de windgolven zijn weg. Dit natuurfenomeen blijft twee uur met ons meegaan en roep enkele keren de Blue Spirit op om dit wonder te becommentariëren

kaart van de Bandazee en de Banda-eilanden.

Zondag, 6 augustus

Tual – S 05° 20’112. E 132° 11’732

Vertrek staat gepland voor de reis naar Banda Naira. Een verzameling eilanden waar ook het eiland Run toebehoort. Banda Naira was al belangrijk in de 16^e eeuw waar eerst de Portugezen zich vestigden en daarna de Nederlanders die hier hun bestuurscentrum plaatsten. Later is dat verhuist naar Batavia op Java. De haven op Banda Naira staat op de lijst van Rally S2I en gebruiken het als opstap om aansluiting te vinden met de anderen.

De trip is 190 mijl lang en willen graag met daglicht aankomen en plannen het vertrek rond 1600 uur zodat we een laatste wandeling door Tual kunnen maken en een warme maaltijd gebruiken zodat er aan boord niet gekookt hoeft te worden. Ik koop een foute militair look pet en een heftig druk shirt met gouden tressen en blauw design. Je moet wat als je echt wil integreren en denk dat het nog wel eens van pas kan komen bij een of ander optreden. Een heerlijke Indische maaltijd en varen met de dinghy terug naar de Queen B en Blue Spirit waar we rustig en tijd genoeg de voorbereidingen treffen. Er is veel wind voorspeld en Windy laat zelfs code oranje zien en voorspeld meer dan 20 mijl wind en uitschieters naar 28 mijl. Toch maar vertrekken want we hebben wind mee en de oplossing is om minder zeil te zetten.

Om 1600 uur anker omhoog en rol bijna direct het zeil uit en ontdek een dunne plek in het zeil waar je zelfs doorheen kan kijken. Bij controle verwacht ik bij het zeilen niet zo veel problemen want de dunne plek zit precies tussen twee lange verstevigen in. Na het laatste eiland zet ik de motor uit zodat we wat stroom en water extra hebben. De wind neemt de Queen B bij zijn oren en sleurt haar de zee op. Rond 1900 uur valt de wind terug naar 9 knoop en dat is veel minder dan voorspeld. Een passagiersschip met bestemming Tual passeert ons en de feesten gaan gewoon door. Rustig weer maar de doorstaande golven maken het leven onrustig aan boord. De Queen B rolt zachtjes door de nacht met een vaart van 5,5 knoop. We gaan te vroeg aankomen.

Tual, gezien vanaf de waterkant

Zaterdag, 5 augustus 2023.

Tual.

Het stadsleven gaat wennen en weten ons steeds beter te begeven tussen alle drukte. Eerst wandelen naar de dameskapper om een cadeautje met Hollandse souvenirs te brengen als dank voor de gratis knipbeurt.

De was ophalen bij de wasserij en leg de was aan boord van de dinghy. We huren een bromfiets om naar de supermarkt te gaan voor wat boodschappen om te kunnen vertrekken en komen erachter dat we niet veel nodig hebben omdat Banda, de volgende stopplaats, ook winkels heeft.

Met een rugtasje boodschappen laten we ons afzetten bij de brug om door de straatjes van de stad terug te lopen. Op de plaats van de dansende dames van gisteren is nu een buurtfeest aan de gang met een uitgebreide barbecue. We worden uitgenodigd om aan te schuiven maar ik ben daar veel te verlegen voor en loop door met honderd keer dank te zeggen tegen alle mensen die zo spontaan ons uitnodigen.

René laat zich wel verleiden en eet een bordje mee.

De koffiebar met ijskoffie is gesloten en gaan weer bij de koffiebar van gisteren een koffie halen. In het restaurant eten we een hap en de eigenaren zijn zo blij met buitenlands bezoek dat er foto’s gemaakt moeten worden. We moeten beloven terug te komen maar we weten al dat het niet gaat lukken. Het is jokken om iedereen te vriend te houden.

Op de boot van de kustwacht maken we nog een praatje en varen terug naar de Queen B waar ik de lekkende bijboot probeer te repareren. Het lek is zo gevonden maar de lijm is verdroogd zodat er naar alternatieven gezocht moeten worden. Na een viertal pogingen lukt het me, met de lijm van de kano. Er is te weinig tijd om de bijboot in het water te leggen en vouw deze droog op om bij de volgende ankerplaats te gaan gebruiken want we worden wel heel erg verwend door het gebruik van de bijboot Blue Spirit.

Tual bevond zich op één van de belangrijkste maritieme routes van de specerijenhandel die zich uitsrekte van de Molukken zuidwaarts, tot  de Kleine Soenda eilanden en Java, die aanzienlijke effecten hebben gehad op de cultuur en de mensen in de regio.

De bewoners van de Kei-Eilanden worden verondersteld te zijn gemigreerd van het grotere eiland Ceram. lokale culturen werden blootgesteld aan die van de Balinezen in de veertiende eeuw. Nadat de VOC het gebied veroverde in de 17de eeuw, werden de lokale oudsten vervangen door koningen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog landen Japanse soldaten op het eiland en executeren verschillende Rooms-Katholieke missionarissen. Na de oorlog bleef het gebied gespaard van het conflict tussen de Indonesische regering en Nederland

Bij de kapper

Vrijdag, 4 augustus 2023

Tual

De schippers worden via de marifoon opgeroepen met de scheepspapieren voor een Cruising permit. Mopperend over de aantallen instanties en de aantallen documenten begeef ik me naar de wal om daar met de schippers van de zeven boten plaats te nemen in een wachtlokaal. In de ruimte ernaast staan 5 bureaus met evenveel ambtenaren die document voor document controleren en nog eens afstempelen. Na anderhalf uur is het zover en krijgen we de Cruising permit uitgereikt maar moeten ons wel melden als we vertrekken naar de volgende bestemming. er komt een aap uit de mouw, de Fransen zijn met de boot net zoals wij overgestoken vanuit Australië naar Tual. De crewlist vermeld de aantal aanwezigen op de lijst van de overtocht en dat hebben zij net als wij ook ingevuld. Nu zijn kinderen overvliegen naar Indonesie en niet op de binnenkomende crewlist staan mogen ze geen tochten tussen de eilanden maken. dit beteknt dat Jacqueline geluk heeft dat ze in Australië aan boord is gestapt, dat wij geen opstappers mee kunnen nemen en dat René zijn vriendin niet kan afspreken. de stapels documenten en de massa regeltjes zijn niet te overzien en de problemen komen boven water als de situatie zich voordoet.

De ochtend is voorbij zodat we Jacqueline ophalen voor de lunch. Wandelen door de stad, door de kledingmarkt maar nu vooral tussen de bermwinkeltjes met vissen die een prima landingsplaats zijn voor vliegen. Het staat me tegen om vis te kopen en zou wel eens willen weten hoe lang een vis zonder echt bederf het uithoudt in deze omgeving. De groentes zijn volop verkrijgbaar en zien er heel smakelijk uit, niets fout mee. René wil graag naar de kapper maar stapt een dameskapper binnen die hem wel de weg wijst naar een herenkapper. Jacqueline neemt zijn plaats in en wordt geholpen door een dame die familie in Nederland heeft wonen. Ze wil niets hebben voor het knippen en kammen en we zijn een beetje beduusd van de vriendelijkheid.

Rene is in goede handen want hij wordt geholpen door drie heren. Alle drie gay, maar met grote verschillen, de man met gestifte lippen en rode tanden van een bepaald kruid is opzichtig en vals, de man naast me is charmant en raakt me aan bij het vertellen, rene kijkt strak voor zich uit en treft het met de meest gewoon reagerende man. Ik had graag een praatje gemaakt me het wordt me een beetje te heet onder de voeten en ga bij Jacqueline bij de dameskapper op de bank zitten.

Wat een lieve mensen en hoe anders, ik geniet van de mensen, kleuren en geuren in de straat. De toerende scooters en de meeste scooters zijn bemand met drie personen of een familie. Claxonnerend, slalommend door de straat en dan ook nog een hallo roepen terwijl ze zwaaien. De dames met hoofddoek zijn evenwel nog charmanter. Bij passeren van een straat zitten een aantal dames bij elkaar en zien ons. Ze staan joelend op en zeggen ons goedendag. René doet alsof hij een dansje wil doen en een dame met hoofddoek ziet het helemaal zitten om met hem te dansen. De buik begint te rollen, de handen gaan sierlijk in de lucht en de vingers wenken René dichterbij te komen. Het probleem is dat René terugschrikt en netjes bedankt voor de dans. We lopen hikkend van de lach door naar de koffiebar waar we een ijskoude koffie drinken die me bijzonder goed smaakt bij deze temperaturen.

Op het eind van de middag eten we bij een restaurant heerlijk een aantal indonesische schotels en ondanks dat we niet veel gedaan hebben, zijn de indrukken meer dan overweldigend.

De kleuren van het water zijn werkelijk

Donderdag, 3 augustus 2023

Tual

Met de zak wasgoed de wal op, klauteren via de stootwil de betonnen kade op en wandelen naar de wasserij waar de was gewogen wordt en betalen vooruit. Het kost weinig, betalen voor 5 kilo wasgoed een dikke 3 euro. Het duurt nog even voor het verzamelen van de tour die Kim voor ons geregeld heeft zodat we op verkenning een kopje koffie drinken in een soort van koffiebar. De koffie smaakt goed, een beetje anders gebrand dan bij ons maar oké.

Vertrek voor de eiland tour bij de parkeerplaats waar drie auto’s klaar staan om ons door de drukke straten en smalle landwegen in een prachtige natuur naar een grot te brengen. Eén grot is voor het drinkwater maar in de andere kan gezwommen worden. De stalactieten en malachieten komen me te tegemoet. Het water is kristalhelder en de stalactieten druppen het frisse water per druppel in de pool. Na de zwempartij waar we met zijn allen aan meedoen gaan we naar een restaurant aan de rand van de zee. Heerlijk eten en een heerlijk fris biertje. Wat een andere wereld.

Van de lunch naar het strand dat bekend staat als een van de mooiste stranden van Indonesië en dat kunnen we beamen. De rust van de zacht ruisende vloedlijn op het zachte koraalzand, zo dun als zand. De bomen en palmen vlak bij de zee en de honderden bankjes en tafels om de gasten het ultieme gevoel te geven van strandgevoel. Zwemmen in het glasheldere zeewater. Eindelijk zijn we op ons plek, rust en genieten van de lange reizen naar het paradijs. Nu zijn we in het paradijs nummer 1. Ik hoop er nog vele mee te maken want er zal best onderscheid zijn tussen het ene paradijs en het andere. Op weg naar huis laat Kim de supermarkt zien aan de christelijke zijde van de brug en rijden door naar de slijterij voor een doos Bintang. Denkende dat het een probleem gaat worden om een borrel te halen in het komende Indonesië.

Aan boord nodigen we René uit voor een glaasje cava omdat het vandaag 7 jaar is dat Jacqueline en ik elkaar kennen. Gezellig met een hapje en borrel brengen we de avond door in de kuip met uitzicht op de vrachtschepen en de lichtjes van de stad. De moskee roept ons tot de orde en zetten het toplicht aan om gerust naar bed te gaan. Het is altijd afwachten in welke wereld je komt maar dit Indonesië went me snel. Prima plek om te zijn.

gids van de moskee met zijn dochter.

Woensdag, 2 augustus 2023

Tual.

Rond 09.00 uur kunnen we opgeroepen worden voor de extra formulieren van de Immigratie en moeten wachten aan boord. Eindelijk om 10.00 uur krijgen we oproep of we ons aan de wal willen melden. Nu wordt me helemaal duidelijk wat de rol is van Kim, die ik aanzag voor slapende ambtenaar. Kim is de grote regelaar voor ons voor de Sail2Indonesia groep en dat hij heel goed. Hij wijst ons de weg naar het gebouw waar de heren bureaucraten huizen en mogen in de wachtzaal plaatsnemen.

Wachten in een heerlijke koele ruimte en zien allemaal mannen met uniformen met een briefje onder de arm in- en uitlopen. En dan komt Kim met een stapel cahiers waar een 5-tal documenten ondertekent moeten worden. Je bent een vreemde en je spreekt en leest de taal niet zodat ik als een ongeletterde onderteken en hoop dat het goed gaat. Met een speciaal cahier mogen we de zaal verlaten en krijg te horen dat we morgen voor het Cruising Permit moeten terugkomen.

Je gaat nu twijfelen aan het nut van deze uitgebreide papierwinkel maar ze zullen het wel van de Hollanders geleerd hebben.

Teruglopen naar het centrum en ontdekken een wondere wereld van lachende plezierige mensen die je overal mee willen helpen. De weg wijzen of adviezen geven. Kim heeft scooters gehuurd om ons naar de telefoonmaatschappij te brengen waar je voor een telefoonkaart je moet laten registreren. Sarah van de Serenity schrikt dat ze mee moet op de scooter maar binnen enkele tellen zit ze feestend van de nieuwe ervaring en ziet het als een ultimate experience. We moeten lachen en het geeft plezier, de taxiscooters kwijten zich goed van hun taak en slalommen rustig en beheerst door het ongeorganiseerde verkeer. Bij de telefoonmaatschappij verzeilen we in de bedrijfsbureaucratie.

Twee afdelingen die niets voor elkaar kunnen doen en toch afhankelijk van elkaar zijn. Bij de ene mag je de gegevens van paspoort en nummer halen. Bij het andere loket wordt gevraagd om het paspoort en het nummer wat je gekregen hebt. Ze kloppen de gegevens in op de computer die al bij de andere opgegeven zijn, opnieuw in en proberen een verbinding met de hoofdcomputer te maken.

Dat werkt gelukkig goed maar we zijn met 10 mensen, 2 uur verder voordat we verbinding met de wereld blijken te hebben.

Sarah zit als eerste op de scooter om de terugweg te maken naar de stad.

We maken ons los van de grote groep en lopen met Jay en Arienne door de stad. We worden uitgenodigd om de moskee te bezoeken en lopen naar binnen. Een prachtige koepel en een open ruimte met Perzische kleden zorgen voor een bijzondere sfeer. Een man die het leuk vindt om ons rond te leiden is ook trots op zijn dochter en laat zich graag fotograferen. Van de moskee lopen we naar de kledingmarkt en raken bijna de weg kwijt tussen alle stalletjes, hoekjes en ruimtes met eenzelfde collectie van broeken, shirts, petten, hoofddoeken en kleden. De mensen leven hier met de kinderen, eten met elkaar tussen de verkoopwaar en bedenk me dat ze nooit buitenkomen.

De Olena nodigt ons uit, maar de wereld die ik hier ervaar is te interessant voor me en blijf liever nog even aan de wal. Eten bij een lokaal restaurant is uitstekend en eet gefrituurde inktvis met een groenteschotel.

Het ruikt er niet fris, de tafels zien vies, het bestek is een collectie van samengeraapte stijlen, de waterkan op tafel wordt door mij niet aangeraakt maar het eten smaakt me bijzonder. De saté’s van René blijken van goede kwaliteit. We zijn tevreden en rekenen af waar we tot onze schrik 3 euro per man moeten betalen. De rat die langzaam door de zaak wandelt op weg naar de onderkant van de vriezer moet je dan maar niet zien. De jonge kat blijkt Ciske de Rat ook niet gezien te hebben en zal denken dat deze later beter zal smaken. Met dubbele gevoelens wandelen we terug naar de dinghy.

Klimmen weer over de reuze fender en balanceren van de wal naar de kustwachtboot. Het gaat allemaal goed en zijn blij als we aan boord komen van de Queen B. Wat een bijzondere wereld en kan mijn enthousiasme over Indonesië niet onder stoelen of banken steken.

Tual

Dinsdag, 1 augustus 2023

S  08° 06’140 E. 133° 35,800 – Tual Indonesië.

In de donkerte doemt het vaste land Pulau Kaidulah waar Tual zich bevindt op. Tual is de aankomstplaats voor de immigratie en douane. René vaart voorop en geeft regelmatig een update van de bevindingen. Lampjes aan bakboord die als vissersnetten worden beschouwd maar later blijkt dat dit kleine vissersschepen zijn. Op de FAD’s branden kleine lampjes en begin deze langzaamaan te interpreteren en te begrijpen. Er liggen boeien in het water die het einde van de vislijn aangeven. Veel verderop varen de slepende vissersschepen die de tonijnen proberen te vangen. Het is een wir war van schepen en begrijp helemaal niet dat de zee dagelijks de hoeveelheden vis kan leveren. Het moet toch eens leeggevist zijn? Bij een zuidpunt van het eiland varen we een soort van kanaal in. Het gaat een beetje verkeerd omdat het diepe kanaal gemist wordt en op de diepte van 12 meter blijven varen zodat

De kans om vissersschepen en overlichte bootjes tegen kunnen komen. Rene blijkt later op een haar na een FAD gemist te hebben. Het is vermoeiend varen, opletten, bijblijven, de slaap uit de ogen houden. Ik knikkebol op de vreemdste momenten weg om plots weer wakker te zijn. René zien we in de verte verdwijnen en wij ploeteren voort in de verkeerde dieptelijn. Eindelijk na een tijdje varen we in dieper water en komt het ochtendgloren ons helpen. Over de marifoon is er contact met de Blue Spirit die alvast een ankerplek op gaat zoeken. We lijken bijna de rit volbracht te hebben maar het is toch 10 mijl voordat we aan kunnen leggen. De wind neemt af, de zeilen zijn uitgerold en blijf gewoon stoïcijns doorzeilen, terwijl ik merk dat de zeilmaat het liefst de motor zou willen starten.

De vaargeul indraaien en moet tegen de wind in varen en start nu de motor om water te maken en stroom te draaien. De kust laat de moskee in het zonlicht zien, het goud blinkt je tegemoet. Palmen, hoge groene bomen, vulkaanachtige kust, hoge rotspartijen en net niet hoog genoeg doemt plots Tual op. Een grote stad met kathedraal en een prachtige groen gekleurde moskee. De Iman roept ons van verre met een langgerekte keelklanken zoals wij de psalmen zonder enig muzikaal talent de wereld gelanceerd hebben. Als de Beatles of Rolling Stones de psalmen hadden bewerkt dan hadden we de liefde veel beter onder woorden gekregen en gemakkelijk de wereld christelijk gekregen. Imagine zou de kaskraker van het Vaticaan moeten zijn.

Blij om het ankergebied te zien met de schepen en zoek een plaats op om het anker in het water te gooien. De wind staat flink door en na een poosje ligt de Queen B dwars op de golven en gaat met een zekere snelheid af op de Serenity of Warwick. Het anker is losgebroken en moeten weer in de volle actie. Ik takel het anker binnen en zie enkele plastic zakken op de bovenkant van het ankerblad zodat deze zich nooit in kan graven. Ik moet de manoeuvre 10 keer herhalen en verzamel een complete vuilnisbelt met plastic voorwerpen, zelfs een tas zo groot als een koffer. René komt helpen want die gelooft het niet en neemt polshoogte. Zelfs bij hem haal ik het plastic boven. Eindelijk na 11 keer houdt de Rocna het en ligt het stuk ijzer hopelijk naast een stuk plastic.

René heeft zich al gemeld voor de douane en immigratie procedure en binnen een uur zijn drie mensen aan boord. De mevrouw van de bio security is ontwapenend aardig en lacht en heet ons van harte welkom in Indonesië.

Een van de heren gaat in een hoekje op het kussen slapen want hij heeft vandaag al 7 schepen moeten inklaren.

De inklaring gaat gepaard met een tiental documenten en kopieën van de scheepspapieren. We moeten het paspoort afgeven omdat er door de immigratie gestempeld moet worden. Dit geeft een vervelend gevoel om je paspoort weg te geven maar zie geen andere oplossing dan de procedure te volgen. De lieve bio security dame geeft ons een hand en feliciteert me als welkomst in Indonesië en zijn officieel ingeklaard.

Opruimen van de losliggende spullen en doen een dutje. Over de marifoon worden we opgeroepen om het paspoort op te halen. Er blijkt geen aanlegplek voor dinghy’s en leggen aan het schip van de kustwacht vast. Stempelen van documenten, paspoort, foto worden er van ons gemaakt samen met de ambtenaren die bezig zijn geweest met onze papieren.

Het lijkt erop dat we klaar zijn maar krijgen te horen dat we morgen voor de verdere procedure terug moeten komen. We kunnen wel op de wal en moeten van het kustwachtschip op een reuze grote stootwil klimmen om vervolgens op te hijsen aan de betonnen kade. Niet simpel, maar je kunt van alles verwachten in deze hoek van de wereld.

De moskee schreeuwt vier keer per dag en bij het verlaten van de aanlegplaats moeten we over een berg slippers klimmen omdat er een gebedsruimte is. De kinderen komen op ons af en krijgen een boks en high five. Lachen, zwaaien, goedendagzeggend en zo gaat het ook in de stad. De mensen zijn aardig en als je zegt dat je uit Nederland komt dan beginnen ze meteen te vertellen dat ze ook familie hebben in Nederland. Sommigen spreken zelfs nog een woord Nederlands.

Het gaat er gemoedelijk aan toe en de islam heeft een open karakter en leeft ogenschijnlijk vreedzaam met het christelijke gedeelte. De meisjes met hoofddoek zwaaien en lachen naar ons, de mannen kijken er niet van op. De markten zijn zoals in het midden oosten, kleding in een doolhof van winkeltjes in een overdekte markt, groenten en vis door elkaar buiten op straat. De scooters bepalen het straatbeeld. Toeterend en laverend tussen de mensen op straat, enkele jongeren rijden zonder uitlaat omdat het geluid van een raceauto geeft. Wat een cultuurverschil met Australië, de verschillen zijn zo groot dat het geen zin heeft om deze te vergelijken.

Terug klauteren aan boord en kijken naar de lampjes op de wal, de onverlichte vissers die voorbijkomen en voelen de warmte die anders is dan op zee.

speciale cruise schepen

Maandag, 31 juli 2023

S  08° 06’140 E. 133° 35,800  -  S  06° 12’499 E. 132° 46,761

De Queen B verkeert in zijn tweede jeugd want de afstanden die afgelegd worden zijn voor haar ongekend. Gisteren weer eens een traject 130 mijl. Het voelt als een feest om zoveel vooruitgang te maken. De zeilvoering moet ik wel weer aanpassen om op de rumblijn te blijven. Met een extra draai aan de Hydrovane en even wachten valt de wind aan de andere kant van het zeil in. De gijp is op deze wijze in een handomdraai gedaan. Met de communicatie die via René loopt krijgen we van de Olena de posities binnen van de netten en vissersschepen. Olena raadt ons aan om in het kanaal op de 100 meter dieptelijn te blijven om de in ondiep water vissende schepen te mijden.

Het zeiltje voor het schip is als een lapje stof zoals dat ik vroeger tijden gebruikt werd om te zeilen. Geen technische uitleg van spleetwerking of profiel van vliegtuigvleugel. Gewoon doek om de wind te vangen en gedragen worden door de wind. We zeilen zoals 2000 jaar geleden. Desondanks blijven we snelheid houden of zou het zijn dat de Queen B stal ruikt?

De nacht valt over ons heen en kijk alvast vooruit of ik land zie maar het is nog te ver weg. Geen lampje aan de horizon toch daagt er een dikke gloed op. Het blijkt een passagiersschip te zijn die ons passeert met zoals ik me voorstel allemaal feestende mensen aan boord. Wij ploegen maar voort en mogen voortploeteren door koers te houden. Elk uur tikken we 6 mijl af.

FAD

Zondag, 30 juli 2023

S  09° 10’06 E. 135° 26,846 - S  08° 06’140 E. 133° 35,800

Wind is wat minder en de genua kan wat uitgerold worden. Een heldere rustige nacht. Het rode vlak van zijn driekleurenlicht verdampt in de nacht en denk dat hij bijna 5 mijl van de Queen B is. De gloeiende spijker komt na een paar uur weer opdagen en ben gerust dat we beide alles onder controle hebben. De deining blijft vervelend doorstaan en moet tegen 09.00 een gijp maken om terug te keren naar de rumblijn. De wind neemt toe in de middag en rol het zeil weer wat in, het goede van de toename wind is dat de ETA gepland staat voor woensdag. Een dag eerder aankomen dan berekend en dat geeft goede moed. Vertrekken om het ruime sop te kiezen is fijn maar nog leuker is het aankomen. De vissen springen boven water, jagende vissen op de vliegende vissen en een zwerm vogels trekt mee met het gevecht onder water.

Om 1800 de oproep naar René en wisselen de gegevens uit en vraag altijd naar een weerbericht. De wind zal stevig blijven blazen en voorspeld zelfs harde wind voor de komende dagen. De stroom staat rond dit uur tegen maar is overwegend met ons mee en dat help ook om de afstand te beslechten.

Zorgen om de netten die kilometerslang in het water liggen en de zogenaamde onverlichte vissershutten de zogenaamde FAD’s (Fishing Agregating Device). Het hoort bij Indonesië en zullen leren hoe hier mee om te gaan. Toch moet ik er niet aan denken om een onverlichte prauw of hut in het donker te raken.

De volle maan verlicht de wereld door de bewolking heen en dat geeft een bijzonder licht. Zeilen in soft-light, dromen in een waas, golven blijken ineens veel zachter van kleur en hoogte. Ondanks dat alles zo veel van het zelfde is op zee is het elke weer net wat anders.

Zaterdag, 29 juli 2023

S  10° 05’906 E. 137° 15,845 - S  10° 05’906 E. 137° 15,845

Een mooi resultaat van 130 mijl van de afgelopen 24 uur maakt veel van de ongemakken goed. Met trots meld ik het dagtotaal aan René en ook hij is tevreden en merk dat hij al aan het rekenen is wanneer we zullen aankomen. Het is nog 439 mijl zodat een calculatie geen zin heeft maar het houdt je bezig.

We varen een omweg richting Darwin om de visserij met lange lijnen en kilometerslange netten voorbij te varen en hebben schrik gekregen na alle verhalen van de collega-zeilers die ons voor zijn gegaan. Sommigen zijn verdwaald geraakt in een soort van doolhof, anderen hebben risico’s genomen om over een net heen te varen. René heeft een route uitgezet waar ik me wel in kan vinden en blijven wat zuidelijk van de bestemming om later met een bocht naar het noorden te varen. De Queen B is wat van de rumblijn afgeraakt en ga met een gijp de koers herstellen en zie al snel in het donkere het toplicht van de Blue Spirit opdagen. Een tanker passeert aan de stuurboordzijde en even later de Neptune een cargoschip.

Het herstel van de afwijking op de rumblijn is zo goed dat rond 0700 we elkaar op ramkoers tegenkomen en moet uitwijken om een aanvaring te voorkomen. De vliegende vissen huppelen ons voorbij in een competitie wie het verste kan vliegen. Grote afstanden scheren de vissen als vogels over het wateroppervlak.

De weerberichten van de thuisfront weermannen geven goede weersvoorspellingen door van constante wind OZO tussen de 17-19 knoop.

Om 14.00 schrijft Jacqueline in het logboek dat we halfweg zijn.

De wind neemt toe en zie op de meter een dikke 20 knoop, de golfhoogte neemt toe en de richting van de windgolven en de swell zijn verschillend zodat de Queen B regelmatig in een gat valt en dan weer van twee kant bekogeld wordt met schuimend water. De verwachting is dat de wind zal afnemen in de avond maar dat gebeurt helaas niet en neemt zelfs in vlagen toe. De stroom staat mee en zie op de gps-snelheden van 8,6 knoop. Dat is mooi maar om het zeil te sparen moet ik wat zeil minderen en draai de genua wat dicht. De snelheid neemt af maar blijf dik boven de 6 knoop varen.

René heeft contact via starlink met de Olena en deze meldt visnetten en geeft de posities door. De Olena moet kilometers omvaren en wij kunnen voorbereid op de obstakels een omtrekkende beweging maken.

De lucht trekt open en er is zelfs geen wolkje meer te zien dan alleen dikke schermen met sterren, de Melkweg met zijn verzameling witte puntjes, als pixels die een beeld gaan vormen.

Robotschip

Vrijdag, 28 juli 2023

S  10° 36’911 E. 139° 11,917 -  S  10° 05’9106 E. 137° 15,845

De bewolking neemt toe maar blijft een kalme nacht, René is in slaap gesukkeld en zie de Blue Spirit iets van koers raken. Er is geen scheepvaart en kan zien dat het geen enkel probleem geeft. Mooi laten slapen en de correctie van de koers komt later wel. Het lijkt wel een Robotschip.

In de ochtend komen we de Cheetah weer tegen die met een snelheid van 2 mijl waarschijnlijk in de vaarlijn op vracht of instructies van de reder wacht. De Queen B ligt weer op ramkoers zoals bij het vertrek van enkele dagen geleden bij Thursday Island. Met een oproep naar de Cheetah ziet de Captain geen probleem om voor het schip te passeren.

Gisteren schreef ik over de duurzame vrachtvaart, een schip met elektronisch gestuurde zeilen, inrolbaar om maximaal gebruik te kunnen maken van de wind. Is het een illusie om de zeilvaart terug te brengen naar de huidige tijd? Ik denk het wel want de ontwikkelingen met batterijen, lees energieopslag, efficiëntie zonnepanelen, waterstof, kernfusie als aandrijving zijn een toekomst uitdaging en pas aan het begin van een nieuw tijdperk.

De wind neemt af, de golven blijven vervelend omdat er steeds dwarsgolven door het windgolf patroon doorstaat. Als de wind minder in het zeil staat, klapt de beweging van de grote golf de wind uit het zeilen en klapt vervolgens weer in het zeil en dit gaat gepaard met een door merg en been gaande klap. Dat kan niet goed zijn voor de zeilen maar moet er mee leven.

De golven treinen onder de Queen B door schrijf ik in het logboek en dat voelt ook zo. Vanmiddag de kans gekregen om eens heerlijk bij te slapen want de nachten hebben veel onrust gegeven vanwege de gijpkoers en de wisselende winden. Het is ronduit een vervelende precies recht van achter koers, de hoge golven, schommelen van boord naar boord. Eten koken is niet mogelijk en doen het met de klaargemaakte maaltijden van Jacqueline bij vertrek.

Duurzame vrachtvaart

Donderdag, 27 juli 2023

S  10° 34’287 E. 141° 11,85 - S  10° 36’911 E. 139° 11,917

Middernacht is voor mij het moment om de navigatie te controleren en de stand van zaken zoals positie, snelheid en het weer vast te leggen in het logboek . Sinds het samen varen met de Blue Spirit roepen we elkaar op om 00.00 uur en daarna om de 6 uur. Korte gesprekken maar altijd weer een moment om naar uit te kijken. Jacqueline slaapt tot 02.00 uur en dan neemt ze de wacht voor drie uur over. Dit zijn inmiddels ingesleten gewoontes en behoeft geen enkel overleg.

De voortgang van gisteren 12.00 uur tot nu is 62 mijl nog 688 mijl te gaan, de wind zwakt wat af maar houden goede snelheid. Rond 02.00 passeert de Merlot, een zeilschip aan bakboordzijde op een afstand van 0,4 mijl. Dat is relatief dichtbij zodat ik op mijn “que vive” blijf en de wachtwissel wat uitstel.

Rond 06.00 bij het contact geeft René een nieuw weerbericht via Starlink. Het zal harder gaan waaien, de koers is gunstig omdat de wind  vanachter blijft komen. De barometer loopt snel op wat me gezien de toename wind vreemd lijkt, kan het moeilijk een plaats geven. De maan komt tussen de donkere partijen wolken door, de regen valt in buien als de zwarte wolken overdrijven. Het is prima zeilweer en zeker als de wind wat afvlakt, de golven worden wat minder.

Plots om 09.00 knalt een windversnelling over het water en zie op de windsnelheidsmeter 38 knoop staan. Een dikke windkracht 8 Bft en reef snel de genua, de windvaan vangt het allemaal heel rustig op en flip flapt met de vaan gewoon door de bui heen.

De zon schijnt iets te weinig en het zeil schermt de zon af van de zonnepanelen zodat we overgaan op een streng energiebeheer aan boord. Alle verlichting in de kajuit gaat uit en lichten onszelf bij met een koplampje op het hoofd. De GPS en het kaartenprogramma, de klokken van het log, windsnelheid en dieptemeter uit. De automatische piloot uit zodat we met een minimum van gebruik de nacht door proberen te komen. Het enige wat aanblijft is de vriezer, AIS en het toplicht. Hiermee redden we het maar net en zijn blij als de zon opkomt om de accu opnieuw aan te vullen. Duurzaamheid met het opwekken van energie gaat in dit geval, hand in hand met minderen.

Aanvaringskoers

Woensdag 26 juli 2023

Horn Island, Australië – S  10° 34’287 E. 141° 11,85

Met twee zware tassen etenswaar terug naar de Queen B en begin aan het reisklaar maken van het schip. Logboek uit de kast, de route met elkaar afstemmen. De afspraak is om niet meer dan 5 mijl van de rumblijn af te varen zodat we elkaar altijd kunnen vinden. Precies om 12.00 uur trek ik het anker op en zie René op het voordek staan om de Olena goedendag te zeggen. Ik ga ervan uit dat ook hij ankerop gaat maar zie dat hij de kajuit weer ingaat. Na een oproep blijkt hij nog niet klaar te zijn voor vertrek zodat we maar alvast vooruitgaan.

Het zeil gaat al snel omhoog omdat deze uit de goede hoek komt en hebben al snel de vaart te pakken. Afscheid nemen van de bewoning op Thursday Island en varen naar het open water in de Torres Straat. Bij de laatste ton komt er een groot schip de Cheetah op de Queen B af, de AIS waarschuwt me voor een aanvaring en maak een bocht om het schip te ontlopen.

De Olena neemt afstand en ook de Take it Easy en de Blue Spirit komen me al snel inlopen. Na het passeren van de laatste ton wordt het eerstvolgende waypoint 254 mijl verder. De Gahem Ihad een grote olietanker haalt in, op een afstand van 2,5 mijl en de rust keert al snel terug. De zee is als een wasmachine, een Roly Boly van de golven geven de Queen B toch snelheid, gewenning en het accepteren van de omstandigheden. Wolkeloos met een prachtige zondondergang, goed zicht  en de zee vlakt wat af. Het gaat zo slecht nog niet, ondanks alle vervelende verhalen die over de Torres Straat de ronde doen hebben we het heel gemakkelijk

Gokken op de paardenrace

Dinsdag, 25 juli 2023

Horn Island.

Voor de uitklaring van Australie moet er een afspraak gemaakt worden. Het vertrek is donderdag gepland zodat voor woensdag een tijdstip gemaakt moet worden. René belt naar de douane en deze zegt dat het ook vandaag kan. Met de documenten in de tas gaan we met de bijboot naar de ferry steiger en komen tegelijk aan met de ferry. We hebben niet in de gaten dat we direct over moeten stappen zodat we na rustig uitstappen van de bijboot merken dat we de ferry gemist hebben.

Een uurtje wachten op de steiger en vermaken ons met de familie die nu hun Fish en chips aan het verzamelen zijn. De haai cirkelt om de steiger, de vogels plonzen in het water om een visje te kunnen pakken. Het is net of de hele wereld de vijanden zijn van de kleine visjes. Basisvoedsel voor al het leven, middelgrote vissen die weer geschikt zijn voor de grotere vissen, vogels, en mensen.

Na anderhalf uur meldt de ferry zich en varen naar Thursday Island waar we bij de douane onze documenten laten zien om donderdag te vertrekken. We moeten morgen terugkomen omdat je maar 24 uur de tijd hebt om aan te varen na uitklaring. Na snel overleg besluiten we morgen te vertrekken zodat de stempels weer het zware werk moeten doen om een simpel papiertjes een waar document te maken. 

Thursday Island heeft meer inwoners dan Horn Island en dat merk je aan de winkels, slijterijen, kledingshops, supermarkten en de bars voor de lokalen. In een mooie bar waar het bier in grote glazen geschonken wordt met een bestelbuffet voor de hamburger. Het duurt even voordat de buzzer gaat. Een apparaatje dat onweerstaanbaar begint te trillen en piepen dat de maaltijd die bestelt is klaar staat. We mogen niet in het rokersgedeelte eten en het terras is vol zodat we wel in de gokruimte plaats mogen nemen.

Interessante ruimte want de televisies geven verslag van paardenraces en hondenrennen waar je op kunt wedden. De bookmaker zit achter een glazen pui en een paar mannen gaan na elke paardenrace een nieuw formulier halen om te merken dat hun geld verdampt is om op het verkeerde paard te wedden.

Terug aan boord overleggen we om morgen rond de middag te vertrekken zodat er nog enkele verse groenten en vlees aan boord gehaald kan worden. Vreemd hoe de agenda snel kan veranderen door feiten van buitenaf. Overigens is het niet zo slecht om morgen te vertrekken want het weerbeeld ziet er prima uit.

Bushman

Maandag, 24 juli 2023

Horn Island

De Blue Spirit is het gastschip van de "Laatkomende" Indonesië-reizigers en praten gezellig over alle dingen die je als zeilers bezighoudt. Tips en tricks uitwisselen want je blijft op jezelf aangewezen maar is gemakkelijk als je dat met elkaar kan delen. 

Vanochtend het dorp op Horn verder bezocht en ontdekken twee supermarktjes en een bar. De bar is de zogenaamde slijter maar ik vind de prijs voor een slechte fles wijn van 20 Au$ veel te hoog. De hamburger die we als lunch gebruiken is uitstekend. Omgeven door Australische zonderlingen, de filmindustrie zou hier gemakkelijk decor kunnen maken van western films. Mannen met onverzorgde blonde baarden, dikke buiken van het bier en de vette maaltijden, werkkleding met veel zakken waar je altijd je sleutels in kwijt raakt.

Aan boord met veel blikwerk van de supermarkt want de gedachte is nog steeds dat er aan de overkant (Indonesië) niets te krijgen is. De Queen B slokt geduldig alle boodschappen op en het is verbazend waar het allemaal blijft.

Aan boord til ik het fornuis uit zijn hengsel en neem een beugel van de stang van een kleerkast. Beetje passen en meten, afschaven van de knop en binnen een uur schommelt het fornuis zoals vroeger. opgelost met een minimum aan kosten. dit zijn de  kleine overwinningen van een probleem, war je blij van word. 

Horn Island

Zondag,23 juli 2024

Zondag, Adolphus Island – Horn Island

De wind is afgenomen en komt uit een mooi bezeilde hoek. Dit is een tochtje zonder enig probleem, eindelijk geen briesende bruisende zee met kammen brekende witte golven. Een IJsselmeer tripje op een zomerse dag. Stroom mee, zeil licht gevuld en heel ontspannen naar de afsluiting van het mooie Australië waar ik me bewust ben geworden van het feit dat ik een echte stadse jongen ben. Ik houd meer van de stad dan van de natuur dat is bij het bezoek aan Cairns wel gebleken.

De stroming richting Horn Island zorgt voor een tijdige landing en vinden een ankerplek op de ankerplek voor Horn. De Olena en de Serenity of Warwick zijn hier om uit te klaren wachten ook om te kunnen vertrekken. Opnieuw een plaats om te verkennen en gaan aan wal om door het dorp te lopen. Brede straten en de huizen zijn simpel en goedkoop van bouw maar wel netjes en keurig onderhouden. Het blijft voor mij een soort van amerikaans dorpsleven.

De ferry komt en gaat en op het dok zitten de lokale jongens te vissen. Een simpele rails met draad en haak hengelen ze eerste met de kale haak een kleine visje uit het water om deze met een flinke zwaai naar het diepere water te gooien. Het werkt en de vangst is goed genoeg om vanavond te kunnen eten. Wel oppassen als je beet hebt dat het niet een prooi is voor de haai die hier ook graag tafelt. Met luid gejoel rennen ze met de rail in de hand over de steiger, geen tijd hebbend om de draad op te rollen probereb ze de haai te snel af te zijn. Het is leuk om erbij te zien

Strand Adolphus island

Zaterdag, 22 juli 2023

S 11° 57 336. E 143° 12’580 – Adolphus Island

Meer vrachtschepen komen langs en merk dat we in een vernauwing terechtkomen. Met het gereefde voorzeil en windvaan om de Queen B netjes naar het ankertje te leiden. René heeft een mooie baai gevonden bij Adolphus Island. De dolfijnen komen zich met ons bemoeien en tonen trots hun kleintjes. Deze verwelkoming maakt me weer blij en ben snel de vermoeidheid van de afgelopen nacht vergeten.

Het Adolphus Island is een grote berg in het water met een soort van Tafelberg waar je op de hoogte 20 mijl rond kunt kijken. Ik neem me voor om daar eens een kijkje te gaan nemen. Om 09.45 ronden we de kaap om in de baai te komen en vinden onze rust. Uurtje slapen om bij te komen en ben al snel aan het rommelen. Het gasfornuis is door zijn ophanging geschommeld. De houder van de knop waar de cardanische werking plaats vindt is door de 25 jaar zwieren zwaaien doorgesleten. Het koken is nu op zee gevaarlijk omdat de pannen en potten net zo hard schuiven als elk ander losliggend voorwerp.

Probeer met een schroef de cardanische knop tegen te houden maar dat blijkt niet te werken en fixeer de oven met de pen om te kunnen koken op een rustige plek zoals hier op anker.

René komt een borrel drinken en we blijven aan boord. Een hapje en drankje na twee tochten in twee dagen zijn we flink opgeschoten om aan te sluiten bij de Sail2Indonesia rally. De berg lonkt maar schiet er helaas bij in, zo ook het strandje en de mooie omgeving, Adophus wordt tekortgedaan en overgeslagen want de Vlootkapitein René van twee schepen, twee bijboten, een kano en surfplank stelt voor om morgen bijtijds anker op te gaan, om over te steken naar het eindpunt van de Australië-reis, Horn Island.

Torres Straat

Vrijdag, 21 juli 2023

 S 12° 24’ 89 E 143° 21’ 51 – Grenville Bay – S 11° 57 336. E 143° 12’580

De calculatie om bij daglicht aan te komen in Grenville Bay loopt wat mis want de snelheid die we vannacht hebben gehad zorgt ervoor dat we in het donker een ankerplekje moeten zoeken. Het is een donkere nacht en ondanks dat vindt René het een uitdaging om tussen een aantal kleine eilandjes te laveren. In het pikkedonker, met de commando’s van Jacqueline die het kaartenprogramma met gps raadpleegt, heb ik maar te doen wat er gezegd wordt. Het is zo donker dat de contouren van het eiland niet te zien zijn. Dit is een nieuwe vorm van navigeren en door de nieuwe technieken mogelijk gemaakt. Ik zou er niet aan moeten denken om met een kompas en kaart, de koers moet uitzetten in dit doolhof en dan nog rekening houden met stroming. Dank de Lieve Heer dat hij me in deze tijd op de wereld heeft gezet. Prima actie van de teletijdmachine. Het anker valt in het water met twee andere schepen in diepe rust. Opruimen van de losse rommel in de kuip en drinken een colaatje om heerlijk na een vermoeiende nacht in bed te vallen en weg te dromen.

Twee uurtjes slaap blijken voldoende voor me en geniet van de bergen, strandjes, mangrove en het uitbundige groen. Vissen worden door grote vissen opgejaagd, de vogels proberen hun graantje mee te pikken en zwermen als dollen met de in paniek geraakte scholen vis mee. Het water spat, vissen springen boven water maar het laat me raden wat voor een slachtpartij daar plaatsvindt. Genocide van een vis-gemeenschap op een school. Dit is een casus van discussie voor de partij voor de Dieren.

Met marifoon contact stel ik voor om direct de volgende etappe te doen met vertrek vanmiddag want zoveel valt hier niet te beleven. Eerst even een momentje wennen van de omgeving maar al snel is iedereen het er mee eens om nog een trip te maken en dan ook nog een nachttocht.

Plan is om de Shipping Lane te volgen om de Overfalls op de kaart te vermijden. In het verre verleden ben ik eens bij Portland Engeland in Troubled water terecht gekomen en dat was een vervelende ervaring en vermoed dat deze Overfalls iets van hetzelfde hebben.

We varen de Torres Straat binnen. Torres Straat is de doorgang tussen Nieuw-Guinea en Australië en is een ondiepe zee. Het continentale plat strekt zich nog ver in zee uit. De diepte varieert van 12 tot 20 meter en begrijp nu de Overfalls. Het water wordt van de Koraal Zee door de Torres Straat geduwd over een relatief ondiepe bodem. Het golven worden vervelend als daarbij ook nog sprake is van stroming. De Queen B danst en huppelt als een kleuter door de Hully Gully en apekooit zich langs de vaargeul. De marifoon werkt slecht en de AIS is door anderen niet te zien en geeft pas op het laatste moment een alert. Dit is niet veilig en ook met de reparaties in Nieuw-Caledonië dacht ik dit probleem opgelost te hebben door een nieuwe antenne met draad te laten plaatsen. Opnieuw een slechte reparatie door de Caledonische technici.

Een vreemd schip wringt zich tussen de wal en de Queen B en wijk zoveel mogelijk stuurboord uit en kom dan volgens de kaart in de Overfalls. Het blijkt niet erger te zijn dan de omstandigheden die we al hebben en zwaaien en zieren met het ene gangboord naar het andere, soms waterscheppend op het dek wat er met veel bruis weer afloopt. Niet leuk maar moet wel door want terug is niet mogelijk, door de harde wind.

Sterren op het zuidelijk halfrond

Donderdag, 20 juli 2023

Morris Island – S 12° 24’ 89 E 143° 21’ 51

De wind blaast door de mast verstaging en houdt zich niet in, het wateroppervlak is glad en dat komt door het vlakke eiland, die de wind ondanks de geringe hoogte weet tegen te houden. De navigators rekenen uit dat het beste rond 12 uur kunnen vertrekken. Dat wordt een ontspannen ochtend met wat lezen en kleine voorbereidingen. Klokslag 12.00 de anker procedure en draaien op de motor weg van het eiland

Rustige ochtend voor de volgende etappe, 5 Bft wind in de zeilen en gaan met het apparaat. De Tradewinds in deze tijd van het jaar zorgen voor de Oost Zuid Oosten wind. Het voordeel is dat je langs de kust naar het noorden heerlijk het windje mee hebt, maar zou je terug moeten dan is dat niet gemakkelijk.

We hoeven niet naar het zuiden dus genieten van het positieve dat op het pad ligt richting Grenville Bay. De Golden Jake zoekt aan bakboord zijn weg en met een oproep van René is het geen enkel probleem en schuiven de drie bootjes, de een wat groter als de ander maar het blijven boten, door een vernauwde passage tussen het rif door. In het logboek schrijf ik dat het een feest is om zo te zeilen. De avond dient zich snel aan want om half zeven heeft de zon er genoeg van. De temperatuur loopt op en voel langzaam het broeierige warme weer te voelen dat in de tropen heerst. Prachtige sterren zorgen voor een probleemloze dagwisseling.

Morris Island

Woensdag 19 juli 2023

S 14° 07’ 000 E S 14° 07’ 000 – Morris Island

De wind zwakt af en draai de genua volledig uit. Ik heb al eerder geschreven dat snelheid went zodat de afname van de wind ervaren wordt als windstilte. De windmeter zie ik van 22 knoop naar 17, naar 15 en uiteindelijk 8 knoop wegvallen. Het log staat uiteindelijk op 1,8 knoop zodat ik met de moed der wanhoop(figuurlijk) de motor start. Het komt me ook goed uit omdat de voltage meter laag staat. Snelheid en stroom in de accu, is welkom en zie René de motor ook starten.

De Blue Spirit pakt de passage van een eiland aan de noordzijde en wij kiezen voor de zuidkant. Het maakt aan kilometers niet zoveel uit maar zie in het donkere en de moeilijke diepte bepaling maar slecht hoe de Blue Spirit zijn weg vervolgt. In de vroege ochtend duiken de contouren van de verschillende eilanden op waaronder Morris Island.

Het bestaat echt dat er een eiland met witte stranden is met één palmboom. Deze palmboom staat in de almanak als positiepunt maar ook als waarschuwing zolang de palmboom overeind blijft staan. Gelukkig blijkt het voor ons een ijkpunt en zeilen naar het ankergebied.

Een uurtje slapen en na een poosje komt René ons ophalen om het eiland rond te lopen. Het stralend witte strand en het pad naar de palmboom waaronder een verdronken duiker is begraven. Schelpen en visboeien op het graf en ook een lege fles rum. Hebben de sterke verhalen toch een kern van waarheid? Het aanspoelen van mevrouw Watson, het aanspoelen van de verdronken duiker op een verlaten eiland en niets anders te doen dan wachten op hulp? Zoals Robinson Crusoé, jarenlang op hulp heeft gewacht en gelukkig overleefd.

Van het graf lopen we langs de kustlijn en zien veel aangespoeld plastic maar ook een oneindige plaat waddengebied. Een drooggevallen plaat zoals we kennen in de Waddenzee. De vogels kirren van geluk om te kunnen foerageren en zijn helemaal niet blij met ons bezoek. Duikvluchten en verjagen ons van hun nesten zodat we het strand vervolgen. Er zijn mensen geweest die een poging gewaagd hebben om de plastics te verzamelen en deze op een hoop hebben gesmeten.

De rondwandeling is maar kort en dat betekent dat het eiland maar klein is terwijl de vlakte welk maar net onderwater loopt groot is. Met de dinghy van René varen we terug. In de kuip een welkome borrel met maaltijd waar we de zon zien ondergaan als een koperen bal in een kalme zee.

Dinsdag, 18 juli 2023

Lizzard Island - S 14° 07’ 000 E 144° 10’ 37

Met een vreemd geluid hoor ik iets afbreken. Wat is dat? Jacqueline ziet dat de oven scheef hangt uit het hengsel, Het jarenlang schommelen op de beugel heeft de oven zijn weg gevonden door de beugel. Ik fixeer de oven door gebruik te maken van het schommelslot. Het is nu met de zeegang die er staat gevaarlijk om te koken en zijn blij dat Jacqueline deze ochtend een voorbereidde maaltijd heeft gemaakt. De zee gaat behoorlijk te keer maar maken wel goede voortgang. Het plan is om naar Morris Island te gaan, de boeken beschrijven het als een strand met een palmboom als baken. Onderweg zien we plots twee walvissen achter het schip. Snuivend met adempluimen in het water schuiven de dikke zwarte lijven voorbij.

Passeren Watson Island, het eiland van Mevrouw Watson in de tank, Coquet Island, Newton Island en de al eerdergenoemde ondieptes van riffen. Je moet tijdens het varen wel binnen de lijntjes kleuren, een ware uitspraak van kleinzoon Lux. Het zorgt voor oplettend varen zodat er van nachtrust niet veel terecht komt. De Queen B weet in deze omstandigheden met alleen de Genua meer dan 130 mijl per etmaal af te leggen. De wind neemt in de avond af en zorgt voor een rustige zeilnacht.

Mary Watson vlucht met fatale gevolgen.

Maandag 17 juli 2023

Lizzard Island

De wind heeft rekening gehouden met onze nachtrust en is braaf gaan liggen, ondanks de voorspelde wind van 25 knopen voor vandaag. Het versterkt het gevoel voor een extra dagje hier te zijn.  De ochtendzon schijnt door de luiken en zorgt voor een rustig moment aan het ontbijt. Mapsme geeft een wandelroute aan naar het uitkijkpunt van James Cook en gaan aan wal met wandelschoenen om via het mooi aangelegde eenrichting pad naar boven te klauteren. Onder aan de berg denk ik nog dat het allemaal wel zal meevallen maar het gaat behoorlijk steil naar boven en moet soms wat gas terugnemen om op adem te komen.

Prachtige uitzichten vanaf deze hoogte en de bootjes op de ankerplek liggen als nietige spijkers in het water. Na een uur komen we op de hoogste top van het eiland en kunnen alle richtingen kijken naar het rif. Kapitein Cook heeft vanaf hier naar een doorgang gezocht in het rif. Het rif is als een doolhof van ondieptes en zeker in de tijd dat er geen enkele kaart was van dit gebied. Cook had al de hele wereld zonder al te veel schade gevaren maar is hier op het rif terecht gekomen met schade aan de romp, lekkend schip, terug gevaren naar het vasteland. Het lek gerepareerd en opnieuw geprobeerd door het rif te komen.

Op dit punt waar ik nu sta heeft hij met verrekijker de kleurverschillen in het water gezocht en in kaart gebracht met peilingen. Uiteindelijk heeft hij een doorgang weten te vinden in het 2320 kilometer lange rif.

Op de top van de berg ligt een munitiekistje met boek waar de bezoekers hun naam schrijven. De terugweg omlaag, gaat gemakkelijker en eten aan boord een lunch.

De middag is voor de wandeling naar het huisje van Watson en de Blue Lagoon. De familie Watson heeft zich in 1890 zich gevestigd op het eiland om een plantage aan te leggen met wat visserij. Op het moment dat de mannen gingen vissen zijn Aboriginals het huis binnen gedrongen en hebben de Chinese hulp vermoord. Mevrouw Watson is met een andere hulp en kind weten te ontsnappen in een ijzeren bak. Een paar dagen later zijn ze aangespoeld op een buureiland, maar door het niet kunnen vinden van water omgekomen van de dorst. een maand later zijn alleen de hoeden van de dames terug gevonden. Het zogenaamde huisje is nu een fundament ruïne, maar komt niet overeen met de beschrijving van het huis in het dagboek van mevrouw.

We lopen door naar het vliegveldje en vervolgens naar de Blue Lagoon, een prachtig blauw gekleurd water in het binnenrif. Ook hier waarschuwingen voor de krokodillen en aangeraden wordt om minstens 5 meter van deze reptielen te blijven. René loopt op sandalen met blote voeten en gaat zowat op de staart van een slang staan. Het is uitkijken hier.

De avond brengen we door in de nabijheid van Starlink zodat we contact met het thuisfront hebben. De situatie met vader verbetert weer zodat ik me rustiger voel om verder te gaan.

Vechten met de Krokodillen

Zondag, 16 juli 2023

S 15° 34’ 170 E 145° 22’ 332 – Lizzard Island

Het voordeel van veel wind is de vaart, maar de Queen B rolt, draait en gooit met haar achterschip in de dreigende witte koppen van de zee. De snelheid is rond 7 knoop en de genua is voor een groot gedeelte ingerold. De Blue Spirit blijft in de buurt en lopen aardig gelijk met elkaar op. Deze manier van samen optrekken is nieuw voor me en vind het erg aangenaam om de dingen te delen met elkaar en waar nodig elkaar te helpen. René kan even gaan slapen terwijl ik een oogje in het zeil houdt. De marifoon en AIS blijken kuren te hebben en had dit niet verwacht omdat in Nieuw-Caledonië een nieuwe antenne met draad is geplaatst. Het probleem is dus nog niet opgelost.

De nabijheid van het rif en de aanpassingen van de koers zorgen ervoor dat ik de hele nacht stand-by moet blijven. Met slaapjes van 15 minuten en tussentijdse koersveranderingen en bijstellen van de windvaan valt de nacht me mee en kom redelijk uitgerust aan het ontbijt. Jacqueline heeft in de nacht me voorzien van hapjes en drankjes. Deze nacht valt haar niet mee want ze voelt zich niet helemaal lekker.

Bij het contact met mijn vader valt me op dat hij het moeilijk heeft en ben op reis met een dubbel gevoel zeker omdat ik me realiseer dat er voor mij bijna geen weg meer terug is, in geval van nood.

Lizzard Island aanlopen met harde wind en drop het anker vlak bij het strand. De Queen B giert achter het anker door de valwinden van de berg. Deze dag brengen we rustig door met een paar uur slaap en een bezoek aan het strand om de voeten weer op het land te plaatsen. We worden opgeschrikt door de waarschuwingsbordjes “Pas op voor de krokodillen”.

Zwemmen wordt afgeraden door de haaien, slangen en krokodillen zodat het strandgevoel wel een heel andere betekenis krijgt. Ik begin de onverschrokkenheid van Freek Vonk beter te begrijpen. Ik ben niet zo een held, trouwens wel bij de borrel in de kuip met René. Plannen voor morgen makend en besluiten tot een extra dagje.

Endeavour, Captain Cook schipbreuk op Grand Barrier rif

Zaterdag, 15 juli 2023

Cairns – S 15° 34’ 170 E 145° 22’ 332

Klaar voor vertrek maken, de apparaten aanzetten, het vuil in de vuilnisbak, de sleutel van de haven in de speciaal daarvoor bestemd brievenbus gooien. Stroomkabel oprollen, de stootwillen opruimen en uiteindelijk de lijntjes los maken.

Het is jammer dat het regent en maakt het afscheid van deze leuke bruisende stad tot een kleine teleurstelling. De contouren van de stad vervagen snel door de dikke grijze deken en de boulevard wordt opgeslokt door het grijs.

Net buiten de betonningslijn begint het te waaien zodat de Genua gezet kan worden omdat de wind van achter komt. Niet mijn favoriete koers vanwege de kans op gijpen en het altijd klappende achterzeil als de wind door het slingeren van de golven uit het zeil wordt gerukt. De golven komen uit verschillende richtingen en zorgen voor een ongemakkelijk verblijf aan boord. Na enkele uren komt de zon door en een gunstige wind wordt het leven aan boord een stuk aangenamer. Genieten van de vaart en krijg een soort vakantiegevoel.

We kunnen weer rondtrekken, zeilen, ontdekken van nieuwe bestemmingen. In de nabijheid glinsteren de zeilen van de Blue Spirit en de snor voor het schip geeft aan dat ook daar genoten wordt. Tegen de avond neemt de wind toe en varen we al snel rond de 7 knopen.  85 mijl gemaakt en kunnen zeggen dat de kop eraf is van de komende 500 mijl naar Horn eiland in de Torres Straat, het hoogste puntje van Australië.

Vrijdag, 14 juli 2023

Cairns

Het weer ziet er prima uit voor het vertrek morgen, zodat de gebruikelijke vertrekkersdrukte zich aandient. Tanken aan de pomp nadat er een afspraak is gemaakt, een proefvaart op de rivier en verwacht dat het allemaal voor elkaar is. Eindelijk na vierenhalve maand tobben aan de motor.

Provianderen voor 10 dagen want het plan is om onderweg naar het noorden bij enkele eilanden voor anker te gaan. Het is niet niks en loop tot drie keer toe met het transportkarretje op en neer. Alle spullen op de plek brengen probeer ik in de stad nog een print-cassette HP 301 te scoren maar ze maken me duidelijk dat ik inmiddels wel een oude printer heb terwijl ik de cassettes in Nieuw Caledonië gemakkelijk kon krijgen.

Klaar voor vertrek zodat we als afsluiting of als nieuw begin, het is maar net hoe je het bekijkt een hapje gaan eten aan de boulevard. Dit is een onverwachte tegenvaller want de mensen staan in rijen voor de ingang te wachten op een vrijkomend tafeltje. Ik heb moeite met wachten zodat ik slim denk te zijn en loop naar boven bij een Grieks restaurant en ook daar is pas over drie kwartier een tafel vrij. De rijen laten we de rijen en gaan in de stad ons geluk proberen.

Bij een andere Italiaan eten we onverwacht prima met een mooie fles wijn en genieten volop van het leven. Het bewust zijn van genieten wordt versterkt door de trieste mededeling dat twee zakenvriendjes onverwacht zijn overleden. (54 en 68 jaar)

Donderdag, 13 juli 2023

Cairns,

Met een beetje rekenwerk calculeer ik de aankomst van Jacqueline om 06.00 uur aan de haven. Ik verwacht niet dat ze contact met me kan maken zodat ik naar het verzamelpleintje van de haven loop. Ze is net uitgestapt en het is fijn om elkaar weer in de armen te sluiten. Aan boord even bijpraten en bijslapen van de lange reis. Rond negen uur is René om Jacqueline te begroeten en René helpt me mee om de externe waterpomp op de motor te plaatsen. De oude startmotor eruit en de nieuwe erin. De motorsteun op de motor en sluit de dynamo weer aan. Een klus die we samen in twee uur weten te fixen en het is een feest als de motor zonder enig probleem direct aanslaat. Genoeg koelwater en eindelijk zonder het donkere geluid uit de uitlaat. Dit ziet er eindelijk prima uit en ben blij met de afsluiting van het motorprobleem.

Rond de middag gaan we een nieuw paneel halen zodat Jacqueline tot rust kan komen. De kassière van de winkel weet René nog goed te herinneren na de dolpartij van de vorige keer en gaat met een glimlachend gezicht een nieuw zonnepaneel halen nadat René het drama van de rondvliegende panelen heeft verteld. Ik neem afscheid van de mevrouw met een droog “Tot morgen”.

In het winkelcentrum eten we samen een hamburger en komen na de middag terug aan de boot om samen naar de bijeenkomst van de laatkomers te gaan. Raymond de organisator heeft een bestuurder van het eiland Sula weten te strikken die een promotie houdt over Indonesië en met het accent op Sula. Een leuke presentatie, goede informatie en vooral gezellig om met collega vertrekkers in aanraking te komen. De Indonesische hapjes als voorproef op de keuken die ons te wachten staat.

Na de bijeenkomst gaan we bij de Ierse bar een biertje halen en kijk zo op een zeer afwisselende en nuttige dag terug.

Cairns rivier

Woensdag 12 juli 2023

Cairns

Bij het monteren van de zonnepanelen gaat op een ondoordacht moment iets mis en bij een vlaag vliegt het paneel in het water. René is ontdaan maar praat op hem in om het verlies maar zo snel mogelijk te nemen door een nieuw paneel te gaan halen. Dit zijn van die situaties die het gevoel geven van tegenslagen maar het hoort er een beetje bij. René geeft zichzelf de schuld maar het kan de beste overkomen zullen we maar zeggen. Bij een 5$ winkel, een soort action, halen we wat onnodige nodige boodschappen zoals instant pasta, tandenborstel, tie-ribs, gedroogde uitjes. Voorstel is om naar het oorlogsmuseum bij de seniorenclub te gaan en treffen daar een aantal verzamelingen aan van spullen geschonken door de ouders van oorlogsslachtoffers. Jongens van 19 jaar die het leven lieten, bij aanvallen tegen de Japanners. Een Amerikaans vliegdekschip is vergaan. Ook nieuw voor me is dat er een stuk kust bij Papoea Nieuw Guinea van de Duitsers was. Een uurtje rondstruinen en gaan een biertje halen bij de Ierse Pub.

De helikopters vliegen af en aan en informeer voor een reisje van 45 minuten over het rif. De prijs voor een vlucht is 500 Au$ en er gaan 4 personen per keer mee. Het lijkt me een interessante vlucht om de kleurverschillen van het rif te zien, de lengte is 2300 kilometer  met af en toe een doorgang, maken het een bijzonderheid. In 1981 is het als Wereld erfgoed beschouwd en zijn deze riffen beschermd. Een gebied zo groot als Spanje. Regelmatig komen er berichten dat het rif achteruit gaat maar laatst las ik artikelen dat het bijzondere was dat het rif zich zo snel herstelde. Het is erg moeilijk om de oorzaak van de verschillende ontwikkelingen te bepalen, de wens is de vader van de gedachte.

Aboriginals Australie

Dinsdag, 11 juli 2023

Cairns

De marifoon komt niet luid en duidelijk over zodat ik maar weer eens achter het paneel duik om de externe speaker los te maken en wat blijkt het geluid komt weer helder en luid door. Er is dus een speaker probleem. Na de zogenaamde klusronde neem ik mijn tas mee en loop door de stad naar het winkelcentrum in het centraal station. Boodschappen doen en een cadeautje voor de jarige die onderweg is. Bij een Aziatisch lunchroom eet ik een heerlijke soep en wandel dan door de stad en loop bij het Cairns Museum naar binnen.

Een simpel museum want de geschiedenis van Cairns begint pas in 1876 en is dus een nieuwe stad. Een plaats waar de verschillende mijnwerkers bij elkaar kwamen. De trein zorgt voor een versnelling van de stad en er wordt een overeenkomst met de paar lokale Aboriginals gemaakt. Vrede in het land en de stad dijt gestaag uit. De twee wereldoorlogen zijn hier niet ongemerkt voorbij gegaan en de stad is door de Japanners gebombardeerd. Vanaf hier zijn veel expedities opgezet naar Indonesië en wordt heel wat wijzer van de andere kant van de geschiedenis. De Amerikanen hebben een grote stempel op het sociale leven gedrukt zoals de import van veel huishoudelijke apparaten en de dames van Cairns waren erg gecharmeerd van de Amerikaanse jongens en dit zette weer kwaad bloed bij de lokale bevolking. Een oudere man ziet mij geïnteresseerd kijken bij de kaart van de raids naar Indonesië en maakt een uitgebreid praatje. Het wordt me een beetje te veel maar krijg meneer cellotape niet meer los en begeleid me als een gids door het museum. Op een bepaald moment beloof ik hem terug te komen maar dat het me nu een beetje te veel informatie is.

Mooi de tijd voor wat boodschappen bij de supermarkt. Terug aan boord invouwen van de rubberboot, fiets op zijn plaats in de bakskist, dek spoelen en hoor via de steiger dat het seminar van vanmiddag uitgesteld is naar donderdag.

De organisatie van Sail2Indonesia is hier wat onduidelijk in maar later begrijp ik de reden hiervan. René wordt ingelicht en hebben nu ineens een programma-gat en waar kunnen we dat het best invullen?. Aan de boulevard op de bank kijken naar de zee, de dames, de exotische mensen en de barbecue. Het zijn rustige en soms saaie rustdagen want wachten op onderdelen breekt me nu wel wat op, er is hoop want Jacqueline is onderweg.

Shrimp sperm

Maandag 10 juli 2023

Cairns.

Eindelijk de tijd om de kleine klussen af te maken. Ruim de bakskist leeg en zoek naar de verbindingen van de stuurautomaat. Corrigeer enkele draden en haal de fiets weg die tegen de kast van de automaat gestouwd is. Het blijkt de oorzaak te zijn want nu werkt het apparaat weer. Het vervelende is dat de stuurstandwijzer ontsteld is maar René weet daar wel raad mee. De Internet deskundige, René, drukt op veel knopjes en zie hem met steeds meer ongeduld de toetsen bedienen. Hij vindt uiteindelijk een prima gemiddelde en beschouw de automaat als afgevinkt van de lijst.

De VHF moet verder afgebouwd worden met allerlei beugeltjes en inventieve constructies. Afmonteren en instellen van de marifoon, de zenders worden uitgeprobeerd en de handleiding gevolgd voor de bediening. Het apparaat moet zichzelf een positie genereren en doet dat, maar het duurt wel lang voordat de plaats bepaald is. Punt van zorg.

René heeft bericht gekregen dat de zonnepanelen binnen zijn en lopen weer naar de winkel. Vlak voor de winkel eten we bij de Chinees een lichte lunch die ietwat vergroot uitpakt, een weeshuis zou hier erg dankbaar geweest zijn. Bij de zonnepanelen-boer maakt René enkele grappen en de dames hebben het erg naar hun zin. Met ieder een onhandige maat paneel in de arm lopen we naar de bus. Zonnepanelen afleveren en op naar de kroeg en eten bij de barbecue plaats waar we enkele mensen spreken. Het zijn drukke winkel en wandeldagen en raken langzaam moe van elkaar. Morgen een sociale rustdag. In een boekje lees ik dat het rif bij Cairns wolken met sperma van garnalen en oesters produceren. Sex on the reef, is de kop van het artikel. De duikers zijn getuigen van een soort psychedelische atmosfeer en kan me voorstellen dat ze de bril met een tissue moeten schoonvegen.

Cairns, stranden

Zondag, 9 juli 2023

Cairns.

Interessant om tussen alle stalletjes van de groentemarkt te lopen en kijken naar de mensen. Roepen van de marktkooplui en hoor het knisperen van de zakjes die opengemaakt worden om de groenten te verpakken. Geuren, kleuren en krijg kippenvel van de lichte nevel vocht op de arm omdat er soms wat water over de groenten gesproeid wordt, de zogenaamde versheid waarborgen. Het wordt er alleen maar ouder van.

Enkele stalletjes verkopen oud gereedschap en zelfs een poelitrekker voor een prikkie, jammer dat ik die net aangeschaft heb.

Met een ananas in de tas, lopen we via de boulevard terug richting boot. Bij de senioren sociëteit, drinken we een kop koffie met een gebakje. Een gebakje zonder harde stukjes realiseer ik me, je kunt het gebit ernaast leggen.

De beheerder van de club geeft uitleg en mogen boven kijken naar het oorlogsmuseum, maar bedanken voor de eer en zeggen later terug te komen. Bij de havenmeester treffen we niemand achter het bureau en lopen terug naar de boot. Uurtje rommelen met niets en René komt me ophalen voor een borrel bij Stephan die morgen zal vertrekken. Stephan met vrouw en drie kinderen zijn Zwitsers en vertrekken ook naar Indonesië.

Graig komt aanwaaien en hebben op deze wijze een heel gezellige avond. Terug aan boord flans ik een maaltijd in elkaar en met een wijntje ben je al snel weer het menneke.

Zwembad Cairns

Zaterdag, 8 juli 2023

Cairns

Zwemmen in het zwembad, een soort van grote vijver waar wit zand als strand is gestort, fonteinen sproeien water in het rond, grote kunstwerken in de vorm van vissen die uit de uiteindes water spuiten. De rand van het zwembad loopt visueel ongemerkt over in de zee, er is nog wel 50 meter tussen de zee en het bad. Het water is gechloreerd en alle fasciliteiten zijn gratis, kleedruimtes, douches, bewaking. Heerlijk om na alle klussen om aftekoelen en te verfrissen.

Vanochtend heb ik de achterkajuit weer uitgeruimd om de kleine klussen aan te pakken zoals het herstellen van de starmogelijkheid om de motoraccu te overbruggen naar de huisbank batterijen, in geval van kapotte startaccu. Een paar afgebroken kabelschoentjes bleken uiteindelijk de oorzaak van het niet functioneren.

Op het dashbord maak ik de overbrugging van het startrelais in geval de relais weer eens blijft hangen. De stuurautomaat check ik de verbindingen en deze begint gewoon te werken maar heeft een vreemde middenstand roer opgeslagen.

Dat is een software probleem en René weet daar wel raad mee. Deze klus kan ook weer afgevinkt worden en krijg het gevoel het einde van de eindeloze kluslijst te zien.

Helicopter vluchten over Great Barrier Reef

Vrijdag, 7 juli 2023

Cairns

We beloven onszelf een rustige dag zonder kilometers te lopen en maken een kalme wandeling door de stad. De winkelgalerijen en winkelcentra met de vele luxe winkels en food-plaza’s. Helikopter vluchten zijn te boeken voor 400 Au$ per persoon voor een tochtje van een halfuur. De vluchten zitten volgeboekt zodat het een af en aan vliegen is. Over de pier wandelen en de omgebouwde visserijschepen tot restaurant waar je lang van tevoren een plekje moet reserveren want het is vol, betalen voor hutje mutje op elkaar zitten voor een paar oesters en een stukje vis.

Toch nog even naar een winkel voor een onderdeel en nemen de bus die via brede aan en afvoer wegen rijdt. De infrastructuur is afgestemd op een veel grotere stad. De winkels langs de weg dwingen de mensen wel om met een auto te winkelen, het voelt als Amerika maar dan verzorgder. Geen elektriciteitsdraden over de weg maar alle bekabeling ondergronds en keurig onderhouden. Dit is een land om comfortabel te kunnen leven, ik ben inmiddels al heel wat gewend maar mijn sympathie ligt hier. We zouden het rustig aan doen maar lopen toch 13000 stappen.

Chinese barbecue

Donderdag, 6 juli 2023

Cairns.

De havenmeester is in paniek want mijn creditcard blijkt niet te werken. Ik stel ze gerust dat ik snel naar het kantoor zal komen, maar het vinden van het kantoor blijkt niet simpel. De dame van afgelopen zondag had wel het gebouw aangewezen maar ik was zo druk bezig met van alles en nog wat dat ik al snel zei, dat ik het wel zou vinden.

Een mens moet leren luisteren en loop dolend de boulevard af, vraag het aan verschillende mensen maar krijg het havenkantoor niet gevonden. Na een half uur teruglopen en kom René tegen die me de weg wijst. Dit zou ik van zijn levensdagen nooit gevonden hebben, dwars door de ontvangsthal van de terminal naar een verstopte trap en op de tweede verdieping in een lange gang waar een kantoortje met opschrift inderdaad aangeeft dat het de Marina office betreft. Tjonge en toch gevonden, blijkt mijn kaart alleen te werken met inbreng van de pincode. 8888, Maar ik vertel haar de volgorde niet.

Terug aan boord is het openmaken van de kastjes om de bedrading vrij te maken van de oude marifoon. Het ont-lussen van de kabels in de wirwar van de draden. Ben goed in sloopwerkzaamheden maar dit heeft wel wat meer beleid nodig en neem daar de tijd voor. René komt zich ermee bemoeien en hij houdt zich vooral bezig hoe je het nieuwe apparaat in de oude sleuf van de Navtex kunt inpassen. Niet simpel en ben blij met de adviezen en ingenieuze constructies die soms direct afgekeurd worden om vervolgens weer een nieuwe te bedenken. Een boodschappenlijst vormt zich door de spulletjes die nodig zijn en gaan op weg naar de technische wijken. Ik voel me een technische padvinder, een nerd die uit zijn dak gaat als hij een haakse connector voor de marifoon weet te vinden, of een poelitrekker voor later, om de schroef te demonteren. Een tas vol met hebbedingen gaan we eten bij de Vietnamees en krijgen een maaltijd voorgeschoteld waar een weeshuis mee gevoerd kan worden.

Met de volle tas op de rug teruglopen en dan oog krijgen voor de mooie stad. De rijkdom van Australië in vergelijking met de omringende eilanden of landen is groot. De bodemschatten en de lage bevolkingsgraad maken er een soort Noorwegen van. Meer eettenten dan stoeptegels, massage op elke hoek van de straat, potten bier van minimaal een halve liter op de terrassen en deze zitten vanaf 11.00 bomvol. De mensen zijn vriendelijk voorkomend en toch zien enkele mensen kans om te moeten bedelen en dat zijn altijd de Aboriginals maar ook dronken Australiërs.

De avond trappen we af met de gebruikelijke barbecue op de hete plaat in het park en raken aan de praat met een Chinese familie van 5 mensen, die een zeecontainer met vis en vlees op de plaat weten te stouwen. Wat kunnen die magere mensen eten.

Deze is nog erger, maar toch.

Woensdag, 5 juli 2023

Cairns

De aanval op de impeller strandt al snel en ben genoodzaakt om de hele pomp uit te bouwen. Maar de motorsteun zit in de weg, de bout van de pomp kan er niet langs. Met de hulp van de Opper-mecanicien René halen we de motorsteun onder de motor weg en demonteren de pomp. Door al het gewring en geforceerd proberen om de impeller los te krijgen is het huis beschadigd. Ik app een berichtje naar de Yanmar dealer en krijg een vervelend en beschuldigend berichtje terug. Hij had toch gezegd dat ik in Singapore een nieuwe pomp moest bestellen. Hij heeft inderdaad met grof geweld de impeller op de as geslagen en zelfs de bronzen ring aan de achterkant in de motor los geslagen waar een gedeelte van het brons verdwenen is in het carter. Dit is weer een typische Franse reactie met de verwijzing dat hij er niets aan kon doen omdat hij het gezegd heeft.

Hij stuurt me wel op zee met een defecte pomp, laat me wel onderweg repareren met een onmogelijke klus en ben gelukkig dat het uiteindelijk met een snelle doorverbinding heb weten op te lossen, zodat ik vooruit kon maar dat is niet zijn verdienste.

Duizenden euro’s betaald voor een kwalitatief goed onderhoud blijkt weer eens dat je het zelf beter had gekund en dat is niet overdreven. Met enig onderzoek in Australië en het niet beantwoorden van de telefoon kom ik uiteindelijk bij Luc Huiskes Botenonderhoud (Heusden) uit, die me weet te helpen aan de onderdelen. Super snel georganiseerd en hij zal de onderdelen aan Jacqueline meegeven als ze weer terugkeert aan boord.

In de middag lopen we maar weer eens naar het technische gedeelte van de stad en zien al snel 19000 stappen op de stappenteller. We worden moe van elkaar want de gezamenlijke verlanglijsten worden steeds groter, meer winkels, meer bestellingen. Het begint te regenen en stappen binnen bij een Vietnamees voor een kop koffie. Een prachtige zaak en duidelijk gedreven door de familie, een zoon voor de koffiebar, een zoon voor het restaurant en een dochter voor de bloemenwinkel met bric en brac en dit allemaal in een pand. Als de regen stopt met regenen rekenen we af en zodra we buiten komen begint het opnieuw te regenen. Zo voorspelbaar en springen snel de weg over om bij een campingwinkel binnen te stappen. De zonnepanelen van René zijn nog niet binnen maar zie er wel verschillende interessante dingen zoals een benzinegenerator van 500 Euro, flexibele zonnepanelen voor 300 Euro. Ik moet mezelf tegenhouden anders was ik ervoor gegaan.

In de avond drinken we een biertje bij de Ierse Bar en eten een Hamburger met 5400 kCal. Blurppss, je merkt het niet, beetje saus, beetje sla, een dik stuk vlees, klef broodje, paar frietjes en dan zoveel calorieën? Ik bied de aderen en hart, mijn welgemeende excuses aan en dan als klap op de vuurpijl een heerlijke Guinness en een glaasje wijn in

De hete platen zijn hier gratis.

Dinsdag, 4 juli 2023

Cairns

Met een zachte tik op het dek staan twee mannen aan de rand van het schip om een bio-security check uit te voeren. Een onverstaanbare man die achter de computer duikt om allerlei vragen en antwoorden in een formulier op de computer in te vullen. De man heeft de handleiding van het spellingalfabet nodig om de verschillende toetsen op het klavier terug te vinden. De vraag van hem wordt vertaald door de collega en deze verontschuldigt  zich voor het dialect van de ander. Met schijnwerper worden de kastjes doorgelicht, de vloerluiken, koelkast en de voorraadkasten. Het enige wat echt niet kan in Australië blijkt de rijst in de pot te zijn en deze wordt uitgestort in de vuilniszak en dan hermetisch gesloten. Wat een verspilling daar hebben dan verschillende Aziaten tot aan hun knieën in het water moeten staan om de rijst te planten, oogsten, drogen, in een zakje doen en de over de wereld transporteren. En dan spreek ik nog niet eens over het zakje, olie oppompen, distelleren, folie maken, bedrukken. Allemaal in één handeling onnuttig gemaakt in het belang van de veiligheid in Australië. Net alsof ze hier geen ongedierte meer hebben.

De mannen zijn zeer te spreken over de staat van het houtwerk en wordt gecomplimenteerd over de conditie van het schip. Toch krijg ik een rekening van 450 Au$ voor de controle. Dit blijkt achteraf een koopje te zijn want de Marisol moest 650 Au$ betalen, zodat er met verschillende maten gewogen wordt. De Queen B is geaccepteerd in Australië en vrij om te gaan.

Een mooi moment om aan de slag te gaan met de motor. De slechte stukken slang afsnijden en zie nu ook waarom er weer een lekkage is. De tand des tijds en het zoute water hebben de stalen versteviging-draad in de slang aangevreten en veroorzaken de lekkages. Na het vervangen van de slechte stukken, start ik de motor en het koelwater geeft geen show-up. Een dik ronkend geluid van de motor is hoorbaar, zonder koelwater en demping. Dan moet toch de impeller vervangen worden. Het was al onmogelijk tijdens de reis om deze eruit te krijgen maar ook nu met geen mogelijkheid om het rubbertje van het asje te krijgen. René komt helpen en ook hij kan er geen beweging in krijgen. We laten het even zo en gaan in de winkels op zoek naar een mogelijke poelitrekker. Met een tas vol spullen komen we terug maar geen poelitrekker.

Wel een marifoon want de oude had een donker schermpje gekregen en het bestellen van een nieuwe microfoon met scherm zou net zoveel kosten als een nieuwe marifoon. Met andere woorden je gaat op stap voor een poelitrekker en je komt terug met een marifoon en een tas vol ander gerei. Van de ene klus naar de andere.

Cairns is een leuke stad en met interessante lokale technische winkels. De winkels zijn zo groot en goed uitgerust dat ik het idee krijg dat hier alles kapot gaat. En als dat zo is, ze kunnen het dan ook prima repareren.

De oorsprong van Cairns is het verzamelpunt van de mijnwerkers en daarmede bevoorrading van de goud en andere metalen mijnen maar ook de suikerriet plantages. De technische winkels en de gespecialiseerde merken zijn hier alom aanwezig., Carterpillar, Suzuki, Toyota, Mercury, Hitachi, Volvo etc etc.

In de avond halen René en ik bij de supermarkt een paar spullen om te barbecueën aan de boulevard. De hete rvs-platen zijn voor iedereen beschikbaar en kies er een uit bij een bankje. Gezellig eten bij het vallen van de avond met allerlei joggende en wandelende mensen om ons heen. De wijn smaakt zelfs beter.

Gratis zwembad in de stad.

Maandag, 3 juli 2023

Cairns

Met een waslijst op stap, onderdelen en spullen om de voorgenomen reparaties te doen. René weet de weg en maak me snel wegwijs met de bus en de verschillende winkels. Ik kijk mijn ogen uit, de winkels zijn twee keer zo groot als ik gewend ben in Nederland. Na de bushalte is het boodschappenlijst sprokkelen. Een rubberen slang voor mij en een voorraad slangklemmen en voor René de verlangde zonnepanelen bestellen. Dit technisch winkelen is een prima manier om de stad en het land te leren kennen. Zeker geen toeristische trekpleister en toch geeft het een beeld van de levensstandaard. Australië is rijk en niet eens zo duur als gedacht. Mooie supermarkten, goed uitgeruste campingwinkels, technische winkels en veredelde Gamma’s of Praxis. Cairns is ontstaan in 1876 om mijnwerkers onderdak te bieden die goud zochten in de Hodgekinson Rivier. De nederzetting raakte in verval toen een eenvoudigere route werd ontdekt vanaf Port Douglas. De toekomst van Cairns werd veiliggesteld door de treinverbinding door het Kuranda regenwoud en het een belangrijk punt werd voor de export van suikerriet, goud, dure metalen en landbouw producten

Teruglopen met een volle rugtas, transpirerend want het is benauwd zowel de zon als de regen laten zich gelden en arriveer dampend aan boord. De nieuwe schatten etaleren op de tafel en op de plek leggen. Rond 16.00 uur een borrel met de Marisol die enkele dagen eerder vanuit Vanuatu is aangekomen. Zij hebben geen enkele last van de wind gehad.

Cairns

Zondag, 2 juli 2023

S 16º 56’ 68 S 146º 39’ 96. -  Cairns Australie

De motor houdt zich prima, weliswaar met een wat donker geluid maar de temperatuur loopt niet op. De route tussen de ondieptes van het rif zijn verlicht met tonnen. Stroom staat tegen en kan moeilijk het roer loslaten door het wieleffect van de schroef maar met de navigatiemodule in de kuip is het duidelijk genoeg. De genua staat bij en probeer de windvaan uit, deze geeft wel wat ondersteuning maar kan het niet aan.

Het geeft me wel even tijd om binnen de positie te checken. Achter het roer houd ik met mijn voet tegen-roer aan het stuurwiel maar moet wel wakker blijven. Het slaapgebrek breekt me nu op en val soms in een heerlijke gedachtes, kleine droompjes waaruit ik weer uit opschrik. Even opstaan, kijken over het water, gaan zitten en moeite doen om wakker te blijven want de geul is wel breed. maar de tegenstroom dwingt me bij de les te blijven.

Een simpele Hollander denkt dat de riffen een herkenbaar punt geven, maar dat is dus niet waar, een vlakte van water over de ondiepte. Ook verwacht ik dat als het rif voorbijgevaren is dat het een soort van randmeer is. Ook niet waar, want het blijkt een zee.

Een gevoel zoals op de Noordzee, met zijn korte golfslag.

Gelukkig komt de zon op, en daarmee het licht en zie eindelijk de vaste wal. Australië is in beeld maar moet doorvechten om het rif te omvaren en als ik het waypoint scherp aan de wind voorbij ben, rol ik de genua verder uit en stop de motor. Een heerlijke rust overvalt me en toch opgewonden omdat ik het gevoel, de sensatie, krijg dat alle moeilijkheden overwonnen zijn. Geen enkele keer in paniek maar wel teleurgesteld in de situatie, niet zeuren maar doorgaan is het devies. Dit is een uitspraak die bij mij en mijn kinderen een speciale betekenis hebben en glimlach altijd als mijn zoon Dirk, de trammelant bagatelliseert met de strijdkreet: Niet zeuren maar doorgaan.

Twee schepen draaien rondjes voor de ingang van Cairns en probeer aan de zuidkant van de tonnenlijn naar binnen te varen. De bergen zijn groen geworden en opvallend is hoe verlaten het landschap is. Geen huizen aan de rand van de berg of auto’s. Groots en wijds zonder enig teken van mensen leven. Op de rivier krijg ik contact met René en voel me in vertrouwde handen die voor me zorgt.

Voor de haven neem ik contact met de havenmeester voor de gereserveerde plaats en word vriendelijk naar mijn box gedirigeerd, waar een mevrouw met formulieren me opwacht en me het hemd van het lijf afvraagt. Allemaal vriendelijk bedoeld maar ben nog niet zo ver. Dan komen twee douanemannen aan boord om de papieren te regelen. Vriendelijk en zitten om een praatje verlegen maar alles gaat tegelijk, formulieren invullen en vragen beantwoorden, multitasking, werken met een gespleten hersenhelften zullen we maar zeggen. René komt met de bijboot voorbij maar kan niet aan boord komen omdat de bio-security aan boord moet zijn geweest. Gelukkig komt de bio-security snel en vraagt van grote afstand of ik gezond ben, hoesten, jeuk, beestjes, huisdieren, ziektes etc., dit is trouwens een vreemde volgorde want de douane is net uitgebreid bij me aan boord geweest. De security-officier geeft me een briefje en zegt dat morgen de controle aan boord plaats zal vinden en mag wel van boord af.

Het weerzien van René is gezellig en leuk en lopen samen Cairns in voor een hapje bij een Chinees. Een leuke stad en voel me al direct thuis.

Zaterdag, 1 juli 2023

S 18º 03’ 24 S 148º 45’ 94. -  S 16º 56’ 68 S 146º 39’ 96

Flinke wind van 26 tot 28 knopen met uitschieters van 32 en 34 knopen. Rond halfdrie kom ik bij een waypoint en moet koers verleggen en bij deze wind is gijpen geen pretje, neem de tijd om uit te puzzelen welke lijnen eerst, uiteindelijk valt het reuze mee en gaat de gijp bijna gemakkelijk. De wind duwt de Queen B van de andere kant in het zeil en maak flinke vaart van 7 tot 8 knopen op de gps. Toch sta ik in de nacht met zweet op het hoofd als de hele procedure van gijpen en lijnen opruimen achter de rug is. In de kuip slaap ik een uurtje want bij dit natuurgeweld moet ik wel stand-by blijven.

Voel me niet moe maar zal het wel zijn, bedenk ik me. Tegen de ochtend neemt de wind wat af naar een mooie 22 knopen maar dat blijft toch een krappe 6 Bft. Niets wat zo snel went als snelheid en windkracht. Het lijkt of de wind weggevallen is maar de werkelijkheid is anders. Nog 180 mijl te gaan en een 140 mijl tot aan Great Barrier Reef.

De huizenhoge golven die onder de boot door treinen en dan de golven die uit één niet afgesproken richting komen maken het vervelend aan boord. Het zonnepaneel heeft een voltreffer gekregen van een schijtvogel en moet opnieuw het paneel schoonvegen. Het is een dag met weinig slapen en alert zijn, oppassen voor een mogelijke gijp of de koersverandering door de dreigende golven. Het goede bericht is de afgelegde afstand.

Er valt wat regen en besluit om mijn zeilpak aan te trekken om droog te blijven en te beschermen tegen de kou. Koffiedrinken in de kuip om wakker te blijven en mezelf sparen door rustig te blijven, het zou wel eens een lange nacht kunnen worden. In de middag is de wind terug en er zijn uitschieters gemeten van 38 knoop en dat is windkracht 8, de Queen B geeft geen krimp en blijft op stoom, toch ben ik ongerust want dit gaat niet goed komen, dit wordt gewoon stormachtig of storm.

Ineens slaat de wind na een vreemde schommel door de golven achter het zeil en de bulletalie vangt de giek op. Ik spring omhoog om de bulletalie te vieren maar dan met een luide knal breekt de talie en jaagt de giek naar de andere kant en slaat door de grootschoot heen tegen het bakstag aan. Ik hoor mezelf Woww roepen. De giek jaagt van de ene kant naar de andere kant en bevind me ineens in een gevaarlijke situatie. Met schrik begeef ik me naar het dek om de giek te fixeren en weet dat dit een gevaarlijk klusje is door de onverwachte bewegingen van golven en wind. Gelukkig lukt het me en zet de giek met de restanten van de bulletalie op het beslag van de grootschoot vast. Terug naar de kuip om de reis te vervolgen met de genua en er valt een breker binnen in de kuip.

Het water spoelt de kuip in en er loopt een flinke slok de kajuit in. Op de stuurstand loopt de 4,5 volt laadstekker vol met water en er ontstaat kortsluiting. Lichtelijk in paniek vanwege de indringende brandlucht zoek ik waar het vandaan komt en gelukkig slaat de zekering door zodat het gevaar weg is. Het neveneffect is wel dat de GPS het niet meer doet en dat het kleine stuurautomaatje ook is uitgevallen. Alleen de windvaan kan me helpen maar deze doet het wat minder bij het motoren door het wieleffect van de verkeerde schroef.

Een ravage aan dek en in de kuip, de vermoeidheid voel ik van de afgelopen dag maar moet verder en begin de schade op te nemen. Met de zaklamp zie ik een deuk in de giek en beschouw deze als afgeschreven. De grootschoot is niet gebroken maar het giekbeslag is afgebroken. Met kunst en vliegwerk maak ik de grootschoot vast op een ander oog aan de giek en haal de gebroken bulletalie weg. Trek de schoot aan en de giek is veilig geborgd. De zee is woedend op me en gooit het schip alle kanten op, merk er bijna niets van door de bezigheden en de adrenaline die door de aderen knalt.

Genua uitgerold, windvaan afgesteld, giek gefixeerd, lijnen georganiseerd in de kuip kom ik langzaamaan tot het besef wat er gebeurd is. Een klapgijp veroorzaakt door de onstuimige golven en mijn fout door te scherp met de wind mee te varen. Achteraf gezien was het beter om het grootzeil binnen te halen en met de genua te zeilen. Het is gemakkelijk oordelen achteraf, maar moet nu roeien met de riemen die ik heb. Er is niet zoveel aan de hand en vaar met de wind mee naar het waypoint om tussen de eilanden van het Great Barrier Reef te varen.

Op de kaart staan de grote plekken groen ingekleurd maar ik zie geen eilanden, geen referentiepunten en durf met deze wind niet door de vlakte met verraderlijke ondieptes te schuiven en besluit om 14 mijl verderop te varen om door de scheepvaartroute naar het vaste land te varen.

Bij aankomst van het verderop gelegen waypoint moet ik scherp aan de wind om de geul uit te varen en zet de motor aan. De windvaan vindt dit niet leuk en moet het nu met de hand overnemen.  

Dit ligt onderwater!

Vrijdag, 30 juni 2023

S 18º 23’ 70 S 151º 06’ 82. -  S 18º 03’ 24 S 148º 45’ 94

Eindelijk een teken van leven na al die dagen. Een schip passeert me op een afstand van 2,5 mijl. Even niet alleen en ervaar het als een evenement, maak snel een aantekening in het logboek en ga in de kuip zitten om aanwezig te zijn bij de passage. Het vrachtschip loopt op veilige afstand voorbij en zie de navigatielampen snel verdwijnen.

Met een goed gevoel naar bed en wordt wakker van de vreemde bewegingen van het schip. Er is plots wind en de stuurautomaat heeft de windschifting niet kunnen opvangen. Snel het roer losgooien en terug op koers leggen.

De windvaan instellen en genieten van de versnelling. Het afstandslog geeft 1000 mijl aan en calculeer de aankomst op maandag voor de zekerheid maar er zit een mogelijkheid in van zondag. Aan de Queen B ligt het niet want de dame slaat op hol en komt regelmatig met een 6 en 7 knoop uit de strijd.

En dan komen de golven van verschillende richtingen en zie op de kaart dat ik over een berg vaar. 80 Meter diepte en moet de passage zijn van een berg, van 2920 meter want de gemiddelde diepte van de zee is 3000 meter. De massa water stoot tegen de berghelling aan en perst zich over de laatste 80 meter wat de warrige zee veroorzaakt. De eerste twaalf uur leg ik 56 mijl af en dat valt me wat tegen gezien de snelheid die het schip loopt. Langzaamaan neemt de wind toe.

Donkere wolken met regen drijven over de Queen B, wolken die heel wat wind meenemen en loopt zelfs op naar een 32 knoop. Dat is een dikke 7 Bft en de wind drukt de boot soms over een 9 knoop. Ik reef want het gaat te snel, de golven nemen toe en hoorde van de weermannen dat er golven tot 6 meter verwacht worden. Op dit moment nog drie meter maar neem wel alvast de veiligheidsmaatregelen in acht. De “ ’t is altijd wel wè” dame gaat er eens lekker voor liggen en rijdt de golven gemakkelijk en comfortabel af, de Hydrovane heeft de koers dik onder controle. Ondanks de spanning van de wind voel ik me gerust. Laat maar gaan en de snelheid is welkom.

Het zal zondag aankomst dag zijn met dit tempo. Een regenboog volgt me en bewonder de kleuren op zee.

In de avonduren bouwt de wind golven op tot grote hoogtes en de golven vallen nog net niet in elkaar zodat de Queen B haar achterste optilt en de golf onder het schip haar kantelpunt vindt, waar ze aan de achterkant van de golf weer naar beneden glijdt om bij een volgende golf het spelletje opnieuw te doen. De dag wordt afgesloten met 136 mijl.

Biosecurity

Donderdag, 29 juni 2023

S 18º 32’ 96 S 153º 13’ 18. ­. S 18º 23’ 70 S 151º 06’ 82

Het lukt niet om te slapen want de wind veranderd telkens van Oost naar Zuid Oost en moet de koers aanpassen. De zeilen staan vervaarlijk op gijp koers, om dan weer ruimere wind te hebben. Het maakt me onrustig. Het gaat snel, weinig golven en wind genoeg zodat de mijlen lekker onder het schip weg lopen. Rond 06.00 uur start ik de motor voor wat stroom en met de wind en vlakke zee loopt de Queen B een 7 mijl. Nog 425 mijl te gaan. Het ontbijt bestaat uit twee hamburgers omdat de koelkast niet op tijd leegkomt, het zou toch jammer zijn dat de Bio security alle voorraad aan vlees, eieren, groenten ineens weg gooit.

Een subtropisch warm gevoel valt me nu ten deel. De vorige dagen was het koel maar nu voel ik een klamme deken van warmte, de sfeer is anders en denk onder invloed te komen van land. De wind komt terug en zeil een 3,5 knoop en voel me goed bij deze wind. Heel ontspannen de avond in en de boot houdt zich loom en rustig bijna gezapig.

Een donkere nacht met heldere volle maan. De golven blinken in het maanlicht, de wind blaast een verse stroom lucht over het watervlak, kleine rimpels, de vaart gaat uit het schip en vaar met twee knopen de dag uit. Ik laat het over me heen komen en geniet van de rust.

Woensdag, 28 juni 2023

S 18º 39’ 40 S 155º 13’ 96  -  S 18º 32’ 96 S 153º 13’ 18

De snelheid loopt terug en vermoed tegenstroom, de wind is minder zodat op de klok tussen de 2,8 en 3 mijl verschijnt. Na het invullen van het logboek probeer ik een beetje te slapen maar om 0300 uur gaat het mis met de windvaan. Een windschifting en de windvaan is de weg kwijt. Oploevend tegen de golven op draai ik de boot weer op koers, toch gaat het niet helemaal lekker zodat ik met de slaapzak naast de windvaan ga liggen om telkens te corrigeren. Vermoeiend en moet wakker en alert blijven. De wind neemt af en de zon komt stiekem over de rand van de wereld kijken om vervolgens heel snel door te klimmen. Mooi om dat proces in de gaten te houden en weet dat de zon wel groot lijkt in mijn ogen maar dat het gezichtsbedrog is, zo ook het tempo van stijgen. Ik word voor de gek gehouden maar ben onder de indruk, een flapperdeflap moment. De rode rand is snel een donkeren lijn en de zon begint me op te warmen.

Met zeilers is het altijd wat, mijn huid doet zeer en zie een aantal rode bultjes op het goddelijke lijf. Ik denk een aanval van gordelroos te hebben en verwacht dit als resultaat van de continue stress van repareren en teleurstellingen. 

De kuip heeft een voltreffer gehad van een Jan van Gent. Een baan van witte uitwerpselen uitgesmeerd in de kuip en zie dat de zonnepanelen volledig ondergescheten zijn. Met een doek en wat zeepsop maak ik de boel schoon maar ben niet blij met deze natuurwonderen. Een stinkende smurrie over de kussens en de stangen van de bimini.

Mooi de gelegenheid om zelf te wassen. Het zout uit de haren spoelen, scheren en lekkere ruik. Fris menneke in de kuip en niemand die het kan zien. Toch zijn dit gelukmomenten, blij met de wasbeurt, een kop koffie met koek als beloning en genieten van de zee. De rust, kalmte, denken aan, het hoofd staat nooit stil, oude koeien uit de sloot, glimlachen om de grappen en de grollen, wrijven over je zachte haren, denken aan enkele reizen van vroeger, mijn carrière, China, Italië, Canada, Chili. Het is goed zo en geniet van het nu.

In de vroege middag schermt het zeil de zon af zodat er energiebeheer is door zoveel mogelijk apparaten af te schakelen. Een no-go is het uitzetten van de AIS, driekleurenlicht in de top en de vriezer. De handheld GPS is een prima apparaat om alle informatie te geven die ik nodig heb. De rest gaat uit en zelfs de verlichting in de kajuit is afgeschakeld. Met een koplampje op het hoofd wordt alles aangelicht waar ik naar kijk. Mooie oplossing en het bespaart stroom.

Plots AIS-alarm en zie twee schepen achter me passeren, eindelijk een teken van ander leven. Buitenaards want de schepen schuiven voorbij zonder contact, vervolgen hun weg en zijn natuurlijk druk. Ik kijk en zwaai met de armen naar de anderhalve mijl afstand maar of ze me gezien hebben dat weet ik niet.

GPS, volledige informatie over navigatie

Dinsdag, 27 juni 2023

S 18º 45’ 22 S 157º 23’ 19. -  S 18º 39’ 40 S 155º 13’ 96

De sfeer van een poolnacht, wolkeloos, veel sterren, de blinkende maan met venus en een melkwitte wolk met oneindig veel lichtjes. Wat een mooi firmanent, wat een kracht en welk een nietig gevoel als klein scheepje tussen al die onbereikbare afstanden. De Coral Sea waar ik me bevind is groter dan de Noordzee en maar gevaarlijker. Grote rifeilanden onderwater met 20 centimeter diepte midden op zee, kleine rifeilandjes van een paar vierkante honderd meter het lijken wel grote Bommie’s, de kaart wijst me de weg maar kan me voorstellen dat de ontdekkingsreizigers grote schrik hadden voor deze zee. Geen peil op te trekken en het gevaar loert plots en niemand om te helpen in deze vergeten hoek. Ook bij mij is er nog steeds geen scheepvaart gesignaleerd, alleen op de wereld?

De wind neemt iets af maar de Queen B loopt een mooi 5 knoop en ben zeer tevreden, afwassen en maak een klein feestje van het ontbijt in de kuip. Ga preventief repareren zoals een startknop op het startpaneel om het relais te overbruggen, V-snaar van de dynamo vast, en verleg de koers naar 280 graden om nog een 632 mijl te gaan. de Garmin in de kuip rekent voor me uit hoe ver en hoeveel tijd er nog te gaan is. De teller loopt dan ineens op en denk dat het volgende punt drie dagen verder ligt terwijl het andere moment het een acceptabele aankomst geeft naar het volgende waypoint. 100 mijl gedeeld door 5 mijl is niet altijd 20 uur want de Garmin rekent ook de omweg van koerswijziging uit. Het is verslavend om de apparatuur in de gaten te houden terwijl de afstanden nog groot zijn, maar je hebt niets anders te doen.

De golven kabbelen weg en de Queen B kan snelheid maken zonder de hinder van de golven, ze glijdt als een paling door een emmer met snot en maakt snelheden tussen de 6 en 7 knopen. Dat wordt een mooi daggemiddelde. Tegen de avond neemt de wind toe en moet het rif zetten.

Als Flying Dutchman door de nacht

Maandag, 26 juni 2023

S 19º 15’ 23 S 159º 29’ 24. -  S 18º 45’ 22 S 157º 23’ 19

De wind gaat naar Zuid Oost en dat geeft een comfortabele bakstag wind maar neemt wel toe. Een rif erin en verlies een halve mijl snelheid. Veiligheid bovenal en zeker nu de zee rommelig begint te worden. Windgolven van achter en een Swell dwars op het schip. De golven tillen de Queen B op tot een hoogte van drie meter en vervolgens glijdt het schip naar beneden maar altijd voortgeduwd de andere richting op door de wind. Na een paar uur verdwijnt de onrust op zee en gunt Neptunus me wat rust waar ik graag gebruik van maak. Een heerlijk uur onafgebroken slapen en de Queen B waakt over me. Zo zijn we toch een koppel, maatjes, vertrouwen op elkaar ondanks ieder zijn gebreken. Toch spring ik twee keer uit bed om te controleren en te corrigeren. De windvaan doet zijn werk maar moet afgesteld worden op de veranderende windhoek. De motor houdt me bezig in de slaap en laat alle mogelijkheden de revue passeren, dromen van of dromen over?

Rond 0400 uur ben ik klaarwakker en ga in de kuip zitten om wacht te houden en zie op de klok nog 800 mijl te gaan. Weer een mijlpaal en zo trek je mentaal door de afstanden heen. Rond 0600 uur rammel ik van de honger want ik realiseer me dat de avondmaaltijd erbij ingeschoten is door de reparatie.

De schuimkoppen komen op het water, de wind neemt toe als tandpasta wit, extra rif erin, zon op de zonnepanelen en ondanks de toegenomen wind ziet de zon kans om de accu’s op te laden. Snelheden van 8.3 knoop is vliegen over de relatief vlakke zee, wolkeloos.

De zon zakt dan als een volmaakt ronde koperen bal in het water aan de horizon, geen wolken die goud aangestraald worden maar nu eens een rode horizon rand waar de zon zich verscholen heeft. De maan komt op en Venus komt me lachend tegemoet, we gaan een mooie nacht tegemoet met grote snelheid.

Revolutie?

Zondag, 25 juni 2023

S 20º 36’ 93 S 160 º 52’ 49. -  S 19º 15’ 23 S 159º 29’ 24

Een Jan van Gend scheert over het schip en het water, ze zoekt een plekje voor de nacht en maan hoor om te vertrekken. Toch weet ze een plaats te bemachtigen waar ik geen weet van heb. In de kajuit zijn nog enkele muggen die rammelen van de honger en wordt enkele keren gestoken, zodat met een flinke shot insecticide het lot van hen bezegelt moet zijn.

De maan staat als een kommetje aan de hemel om een eventuele vallende venus op te vangen, een leuk gezicht en de twee samen geven een schittering op het water nu de wind weer wegvalt. Rond 06.00 uur ben ik nog 100 mijl van het eerste waypoint af. Er is iets meer wind maar plat voor het laken. Met de schommelingen van de zee en het scherp op de snee varen, bang voor een gijp. De bulletalie is strak aangetrokken. We zitten weer eens met een k*tkoers opgescheept. Het is een stuk koeler geworden en zit nu met vest en slaapzak in de kuip, wacht te draaien en met wat voor een zin in deze verlaten wereld. `

Mijn vader spreek ik aan de telefoon en hoor van de revolutie in Rusland. Wat een drama’s daar in de Oekraïne en Rusland. Onmenselijk leed en hoop door deze revolutie op een snel einde van de oorlog maar dat zal niet zo snel ingevuld worden.

Om 08.00 gijp ik om weer op koers te komen en boom de Genua uit. De heren weermannen voorspellen voor de komende 48 uur 12-15 knoop wind ZZO om vervolgens naar Noord te draaien. Dat is een vervelende ontwikkeling want dat zou kunnen betekenen dat ik wind tegen krijg in de buurt van Cairns. Wat is de strategie? Uitwijken naar Townsville of het erop aan laten komen. 

Tijdens een windstilte start ik de motor en met een donker ronkend geluid komt er geen koelwater uit de uitlaat. Dat zal de impeller zijn en duik maar weer eens met de gereedschapskoffer onder de motor. De impeller probeer ik los te maken maar met geen mogelijkheid krijg ik dat ding los. Dekseltje er maar weer op en start de motor. Maak de slang bij de warmtewisselaar los waar flink water uitkomt. Dan de slang die de uitlaat in stroomt voor koeling en demping. Geen water zodat ik met de oude slangen een verbinding weet te maken rechtstreeks naar de warmtewisselaar. De motor loopt en ben moe, 2,5 uur sleutelen en emotioneel geraakt want er is een groot bedrag uitgegeven voor een goed werkende motor en dan kan je weer van begin af aan repareren. De motor zou me probleemloos rond de wereld moeten brengen was de belofte van Olivier. Drie dagen is geen einde van de wereld.

Vogels bij het vissen

Zaterdag, 24 juni 2023

S 21º 31’ 25 S 161 º 55’ 93. -  S 20º 36’ 93 S 160 º 52’ 49

Nu valt de wind in het geheel weg, ik voel me verlaten zeker in het decor van donkere wolken tegen de onpeilbare nacht, sinister en het is net of er een stolp over me hangt. 5 mijl kijken naar links met niets en 5 mijl kijken naar rechts met ook niets. 10 Mijl donkerte met een randje, spiegelend water en kruip een uur onder de wol met radar en AIS als bescherming, er is toch niets. Op dit moment na enkele dagen op het water ben ik nog steeds niet in balans, wat zegt dat over mij? De onrust overvalt me en bedenk dat ik te jong ben voor mijn leeftijd en tegelijk lachen bij deze gedachte. De nachtrust doet me goed en sta wat geruster op en kan het wat beter plaatsen. Plots zijn er kleine vogels die zwierend en snel wiekend in het kielzog staren naar visjes. Er is geen kielzog bij deze wind zodat ze me al snel verlaten. Vliegende vissen spurten voor me uit en dat brengt wat afleiding, verder is het staren naar het einde van de wereld en zie niets, hoor niets.

Gelukkig is de zon vandaag weer terug en zorgt voor een betere stemming en groene stroom. Door de westwaartse richting en de wind van achter staat het zeil een groot gedeelte de zon op de zonnepanelen in de weg. Het is dan wel zonnig maar geen stroom.

Vannacht door een onverhoedse beweging van schip en mezelf ben ik van de bank gevallen. Ineens klaarwakker. De Queen B blijft 3,5 knoop lopen ondanks de weinige wind. In de ochtend tijd om me zelf in de kuip uitgebreid te wassen, haren spoelen, scheren om mooi te zijn voor mezelf. Je moet toch wat als alles vanzelf gaat. De zeilen klapperen omdat de wind niet genoeg drukt in het doek. De bewegingen veroorzaakt door de golven zorgen voor klapperende zeilen die weer terugslaan als de wind ze weer te pakken krijgt. De avond inzeilend met rustig weer, een vuurbal zakt in het water, drink mijn koffie in de kuip en kijk uit op een schitterend spektakel.

Logboek in de 16e eeuw

Vrijdag, 23 juni 2023

S 22º 09’ 11. S 163 º 22’ 674. -  S 21º 31’ 25 S 161 º 55’ 93

Met de opmaak van het logboek is er een voortgang van 122 mijl gemaakt te zijn en dat is voor de Queen B een mooi dag resultaat. Door de vlakke zee is er weinig echte weerstand en is de snelheid van het schip hoog. Een paar vallende sterren in een melkachtige omgeving van wel duizenden sterren. Door de rust op het water en de bescherming van de AIS gun ik me een uurtje rust in plaats van de 15 minuten klokalarm. De boot is van koers als ik wakker word, “Je kunt nooit even weg”. De motor starten om de boot weer in het gareel te krijgen en langzaam komt de wind en ook de snelheid weer terug.

Opnieuw valt de wind terug en krijg een traject van 11 mijl in 4 uur. Na overleg met Rikus, Gieljan en René besluit ik tot het omvaren van 60 mijl richting noord om de voorspelde windstilte te ontlopen.

De motor starten en vaar 4 uur lang voor wat voortgang om het windstille gebied te passeren. De accu’s raken mooi gevuld. Een bewolkte dag, slechte opbrengst groen stroom, de sterren laten zien vandaag niet zien. Een veel te kalme dag en schrijf deze keer 60 mijl als dagtotaal. Daar gaat het gemiddelde!

Komeet met staart

Donderdag, 22 juni 2023

S 22º 16’ 99. S 165 º 25’ 276. -  S 22º 09’ 11. S 163 º 22’ 674

De kop is eraf en met de 51 mijl van de vorige twaalf uur ben ik redelijk tevreden. Volgens de kaartplotter is het 1240 mijl varen zodat het nog wel even duurt voordat de afstand echt zal slinken. Middernacht is voor mij altijd een belangrijk moment en kan de dag in het logboek vastleggen en de afgelegde afstand uitrekenen, zodat ik altijd probeer op dit vaste tijdstip even stil te staan. De eerste dag is voor mij de moeilijkste nacht en breng de uurtjes in de kuip door, want de rust om te slapen is er nog niet. Een komeet met lange staart scheert door het zwerk en beleef het als een speciaal moment. De bewolking neemt toe en het begint te regenen, een regenboog met zijn kleurenspectrum wijst me naar de schatkist. Ik laat me niet verleiden en vaar gewoon door naar het westen. Vliegende vissen springen voor me uit en vluchten voor de dikke romp van de Queen B, een val kleppert tegen de bestaging aan ga het voordek op om te zekeren. Alles is schoon en goed op het dek en de zon komt terug om de boel in het zonnetje te zetten. Heerlijk om zo alleen op het oneindige, het verre niets te zijn.

De wind neemt toe en de klok geeft 7 knopen aan, de wind draait naar Zuid Oost, de golven kleuren van grijs naar blauw water en dan vaar ik in een gebied waar af en toe een golf van drie meter onder het schip doorwandelt. Er zijn windgolven die samen met de windrichting komen maar moet toch rekening houden met swell. Dit zijn meestal golven van een verstoring van het weer elders.

Rond kwart voor drie piept de AIS voor een schip die op 3,5 mijl achter de Queen B zal passeren en dan springt een gigantische makreelachtige vis uit het water, twee meter boven de oppervlakte.

De avond is koud en zoek mijn Noorse vest op om warm te blijven, de slaapzak over de voetjes en dommel wat in met de klok van 15 minuten naast me. Venus houdt me in de gaten en wijst me de weg met de spiegeling op het water.

tot ziens Nouméa.

Woensdag, 21 juni 2023

Nouméa – S 22º 16’ 99. S 165 º 25’ 276

Het moment van de vertrek-formaliteiten zoals melden bij immigratie, douane en de havenautoriteiten. Overal stempels en veel vragen, met mijn antwoorden waar toch niets mee gedaan wordt, fronsend kijkend en ondertussen de stempels laten klepperen op de papieren. De Queen B is toegestaan te vertrekken en loop terug naar de boot, waar ik probeer Laurent nog even te zien en zwaai nog eens uitbundig naar het bedienend personeel van de bar. Nu goedendagzeggen bij de receptie van de haven en overhandig een Nederlands souvenir als aandenken. Lieve mensen en doet altijd pijn om te vertrekken maar c’est la vie, ieders leven gaat verder. Omdat de sleutel is ingeleverd is het wachten bij de ingang op iemand die naar binnen moet.

Afscheid van de buren, Manon en Antoine, eindelijk los om naar het benzinestation te varen. Tanken en ook hier vriendelijke afscheidswoorden, de Queen B is inmiddels een begrip geworden blijkbaar. Buiten de haven stand-by liggen en merk dat de automatische piloot het niet doet. Verdorie wat nu te doen? Terug en opnieuw gaan repareren of gewoon aanvaren want er is altijd nog de windvaan en het kleine stuurautomaatje. Met de motor vaar ik naar de rif rand van Caledonië en na de laatste ton zet ik het zeil. De Genua uit en stel het stuurautomaatje in. Dat gaat prima en krijg de tijd om telefonisch het thuisfront op de hoogte te stellen van het vertrek.

Met een licht windje onder beschutting van het eiland, met bezeilbare scherpe koers naar het westen. De AIS piept voor de passage van de Salome een vrachtschip dat drie mijl achter me doorgaat.

Ondanks de drukte van de dag voel ik me rustig en laat de rust gelaten over me heen komen. De Maan en Venus vergezellen elkaar zodat er een helder licht over het dek valt. Rond 2300 uur neemt de wind toe naar 20 knoop en zet er een tweede rif in en de Queen B blijft een mooie 5,5 knoop lopen. De sterren wijzen me de weg, de Melkweg schijnt zijn speciale licht en voel me helemaal één met de zee.

Laurent

Dinsdag, 20 juni 2023

Nouméa

Om 1300 in Nouville om de schroef eronder te zetten. Ik sla mijn ochtend kapot met een kopje koffie in het park en een boodschap. Ik haal dimsun voor de borrel want de buren zijn uitgenodigd. Ik voel me niet lekker en denk dat ik te veel gedronken heb bij de leuke amateuristische muziekacts in café d’Arte. Ik voel me kunstenaar na de 4 grote glazen bier maar kan het niet zo lang volhouden als de kroegtijgers aan de bar. Vannacht flink last van gehad maar het horloge geeft me een compliment dat ik goed geslapen heb, waarschijnlijk ook dronken geworden van het tillen van de glazen. Terug naar de boot om de spullen in de koelkast te stoppen en lees op mijn e-reader over de humane ramp die plaatsvindt in Ukraine van Pieter Waterdrinker, Van huis en haard. Soms lijkt het dat hij overdrijft maar dan realiseer ik dat het echte drama, van wat er gebeurt nooit overdreven kan worden. Het is een echte oorlog en Ukraine zal alle mannen en middelen moeten inzetten om Rusland tegen te houden of aan te vallen. Want een bestand zal uiteindelijk meer levens gaan kosten. Wat kunnen we doen, hoe kunnen we helpen, heeft het zin om als waterdruppel op de gloeiende plaat weggesist te worden? En daarom blij met het beleid van Rutte om Zelenski openbaar te steunen en te ondersteunen, met defensieve en offensieve middelen.

Laurent belt me en vraagt waar ik ben. Hoezo, er is toch afgesproken om 1300 uur? Nee, nee, om 1300 uur klaar maar om 1200 uur daar. Je suis desolé, ik kom eraan. Snel de lijntjes los en met volle bak naar de overkant. Tien minuten te laat staat Laurent daar met al zijn spullen want Thomas van Pujol geeft geen thuis. Wat een eikel en wat een kanjer die Laurent want hij laat me voor geen meter in de steek. De Queen B is ook zenuwachtig want bij het ophijsen spuit ze het bilgewater in een flinke straal uit het schip en frons mijn wenkbrauwen, waar komt dit water vandaan en het zal toch geen gebroken slang zijn?

De moer is snel los maar de schroef komt niet los van de as. De poelietrekker trekken we kapot en een op afstand staande Kanak-man kijkt de boel aan. Laurent is licht in paniek want wat nu?  Springt in de auto om een nieuwe poelitrekker te vinden maar de Lunch is belangrijk zodat niemand thuis is. Laurent geeft het op! De Kanak pakt de kapotte poelitrekker en begint de pootjes om te draaien en de schroefdraad steekt hij aan de andere kant in de trekker. Voilà, zegt hij droog , deze man verdient voor mij de Nobelprijs. Met vereende kracht en nieuwe moed zetten Laurent en ik de schroef onder druk en slaan met een blok en hamer tegen de schroef aan. Uiteindelijk schiet deze los en gelukkig past de nieuwe schroef over de as. Vastzetten en nu wel een gaatje boren door de schroef met een borgpen. Precies om 1300 uur is de klus geslaagd, Laurent zegt me nooit meer terug te willen zien.

De Queen B wordt in het water gelegd en trek achteruit en vaar naar voor om het koelwater te controleren. Alles lijkt goed en vaar terug naar de overkant waar blijkt dat deze schroef ook niet de goede is. De kont van de Queen B wordt het water ingetrokken, de motor komt niet hoger dat een 2200 toeren en dat moet toch een 3200 toeren kunnen zijn.

Het is genoeg, ik trek dit eiland niet langer meer en besluit te vertrekken ondanks de mankementen. Zeilen met die bak, naar Australië, naar ik weet niet waarnaartoe maar gaan met de banaan.

Keurig draai ik de Queen B naar de box en zoek Laurent op om te betalen. Hij rekent me de kosten van de kraan in Nouville maar wil voor het werk niets hebben. Ik kan dit niet hebben en betaal hem toch wat voor zijn uren en geef hem een spatel met de tekst “Merci Queen B”. Hij is er verguld mee en hangt de opgesierde spatel aan een spijker in zijn kantoor.

Wat een prima kerel, deze ga ik niet gemakkelijk meer vergeten. Op het kantoor van de haven zit de knappe lieve dame achter het loket en ze legt me de procedure van uitklaren uit, ik betaal alvast via creditcard en beloof om morgen terug te komen om de sleutel in te leveren. Ook zij stond direct klaar om me te helpen bij mijn ziek zijn in oktober.

Aan boord vraag ik de buren op bezoek en zie dat Manon een vruchtensapje meeneemt en verontschuldigt zich voor de borrel, want het tweede kindje is onderweg. Geweldig en geef ze drie dikke kussen met felicitaties. Mathieu krijgt van me een potje Maatjes en is daar dol gelukkig mee. Lieve mensen en Antoine (de vriend van M&M) is zo geïnteresseerd in de boot qua inrichting en betimmering dat het enthousiasme aanstekelijk is. Voor hen zou ik hier niet weg willen maar het avontuur trekt.

Na de borrel loop ik naar café d’Art waar ik met kussen verwelkomd wordt en het biertje meteen geserveerd wordt. De stamgasten komen naar me toe en nodigen me aan de tafel uit. Jammer, jammer, dat ik morgen wegga, ik had hier veel eerder moeten komen maar dat had ik al gezegd. Wat een lieve mensen, want een mooi eiland, wat een geweldig klimaat, jammer van de haaien, jammer van de plaatselijke armoe maar toch zet ik morgen koers naar een nieuwe bestemming.

Spektakel Queen B

Maandag, 19 juni 2023

Noumea

De roem van de Queen B begint vorm te krijgen want als Beyoncé de Queen B als groot spektakel aanprijst dan staan me nog leuke dingen te wachten. Beyoncé blijkt een optreden te geven in het Johan Cruijff stadion en deze aankondiging spreekt me wel aan.

Toch maar tot de orde van de dag en sta deze ochtend vroeg aan de deur bij Laurent, maar deze komt niet opdagen zodat ik een briefje in de deur schuif. De Engelsman is weggevaren na zeven maanden wachten, een hoop geld kwijt, geen apparatuur en geen resultaat. Hij moet het land uit vanwege zijn visum einde. Triest verhaal en het kan nog altijd erger dan bij mij.

Via de whatsapp geeft de Marisol aan dat ze vertrekken vanaf Vanuatu en denken de 30^ste aan te komen in Cairns, als het even meezit dan kom ik dezelfde dag in Cairns aan. Dat gaat ze een borrel kosten!

En met een stevige klop op de romp staat Laurent naast de boot om te zeggen dat er een gaatje in het hijsprogramma is gevonden, om 1300 morgen in Nouville de schroef te wisselen.

Natuurlijk hoopte ik op vandaag en is het een kleine teleurstelling dat het mogelijke vertrek weer een dag opgeschoven wordt, maar ben al blij dat het nog te overzien is. Wat is een extra dag wachten, op een tijdsbestek van drie maanden!

Eindelijk weer een uitzicht en begin met nieuwe energie te rommelen.

Naar het park voor een bakkie koffie, een lunch bij de Chinees, boodschappen doen want ik heb de buren uitgenodigd voor een borrel morgen. Dat kan een afscheidsborrel worden of een borrel om de volgende deceptie te verwerken, Ik ga nu overal rekening mee houden.

Aan boord bereid ik de route voor op de verschillende apparaten en zie dat de route naar Cairns een 1240 mijl bedraagt en dat is 12 dagen reistijd. Het weer ziet er goed uit zodat er verschillende lichtpuntjes zijn.

Op he eiland wordt melding gemaakt van een flinke bosbrand, de helikopters vliegen over om met de waterzak te helpen blussen. Grote dikke wolken drijven over de heuvels.

Bij café d'Arte krijg ik twee kussen op de wangen van de barhouder en is blij om me te zien. Jammer dat ik zo laat dit café ben gaan waarderen want dit is echt het café voor de mensen uit Nouméa. Ik hoop er vanavond voor het laatst te zijn, ze maken van mijn afscheid wel werk van, want de muziekband wordt opgebouwd om er een lekker stukske levende muziek tegenaan te gooien. Het wordt vanavond hetzelfde als de aankondiging van Beyoncé. Laat mij ook eens dromen.

Deze film is echt voorbij. :-))

Zondag, 18 juni 2023

Nouméa

Op het terras zit een stel waar de dame de bons krijgt. Ingehouden huilen, de ene sigaret na de andere en flink doordrinkend met rode wijn, inpratend op haar vriend/minnaar/man. Hij zit er een beetje ongeïnteresseerd bij en laat de spraakwaterval over zich heen komen. Hij trekt soms zijn schouder op en laat waarschijnlijk alle verwijten over zich heen komen. Hij kijkt op zijn horloge, is het tijd om te gaan of houdt hij het nog even vol?

Vandaag ben ik vermomd als toerist van het gigantische cruiseschip welke vandaag is geland. Duizenden toeristen lopen door de stad en de bedelaars doen goede zaken door iedere toerist aan te klampen voor een muntje. Dit is ongekend voor me want normaal gesproken tref je niet zoveel bedelende mensen maar misschien trekt de “goudmijn” cruiseboot de armste mensen aan. Ik word verschillende keren aangesproken door verkopers van de hop-on-hop-off bus, de free-shuttle bus en rondvaarten. Volgende keer toch maar een ander shirt aantrekken. Ik verveel me en ben het wachten beu maar kan de situatie niet veranderen en dwing mezelf om wat te doen. Een boek lezen op het strand van Baie de Citron en rond twee uur terug naar de boot om het restant eten van enkele dagen geleden op te warmen want het blijft moeilijk om eten weg te gooien want maak altijd te veel.

Het strand is afgezet met een zogenaamd anti-haaiennet zodat er een kleine strook overblijft om te zwemmen maar er wordt weinig gebruik van gemaakt door de badgasten en het is of de ziel eruit is op het strand. Een paar dames liggen te zonnen en een familie gebruikt de lunch maar bijna niemand met badkleding.

De krant maakt melding van de demonstratie van gisteren (soevereiniteit en onafhankelijkheid) en schrijft dat het een minderheid is, verwondert zich dat deze demonstratie na zo een lange tijd weer de kop opsteekt. Ik denk beter te weten en ga er nog steeds vanuit dat de beweging groter is dan de Fransen verwachten. Hier ontstaat op termijn een kruitvat.

De zon zakt tussen de masten van de zeilschepen in de Marina, met een goudgele gloed en donkere wolken onder, het weer ziet er onveranderd goed uit om te vertrekken, de mevrouw met de tranen lijkt met het gegeven te gaan leven en voor mij is het afwachten op morgen want er zal toch een keer een echte oplossing komen. Als er maar niet weer een ander probleem opduikt, denk ik in gemoedsonrust want dat is het resultaat na alle problemen.

Nb, ik vergeet bijna te schrijven dat de walvissen terug zijn. De walvissen komen in deze wateren rond deze tijd bij elkaar om te paren en dat is een geweldig gezicht. In het verleden ben ik daar eens getuigen van geweest en hoop ze bij het wegvaren, graag van een afstand, nog eens te zien.

Muziek, propaganda en demonstratie

Zaterdag, 17 juni 2023

Nouméa

Verschillende keren heb ik aan de Fransen gevraagd hoe de roep met de vrijheid van de Kanakken vertaald moest worden. Verschillende mensen ontweken het antwoord door te zeggen dat het probleem helemaal niet speelde. Zelfs tijdens het bezoek van Darmanin sprak de radio lovend over de goede samenwerking tussen de bevolkingsgroepen. Aan boord hoor ik muziek en denk dat het een optreden van een band in Le Bout du Monde is en koppel dat aan het muziekfestival dat gaande is op het eiland. Op weg naar mijn dagelijkse biertje blijkt het in Le Bout du Monde rustig te zijn maar is het een uitgebreide demonstratie van de Kanakken die voor volledige soevereiniteit en onafhankelijkheid pleiten. Een muziektent luistert de boel op en de mensen staan instemmend te klappen bij de tekst. Dit is gebruik maken van de medium propaganda in combinatie met muziek. De ideële politieke standpunten worden hiermee verspreid en is een effectief middel om groepen mensen te beïnvloeden en te overtuigen van je mening. Er zijn bijna geen Europeanen en zie ook geen camera, dus het grotere publiek wordt niet bereikt.

Vanochtend de was opgehaald en heb me voorgenomen om een fikse wandeling te maken. Naar de Ouen Toro lopen en beklimmen, om met de bus terug te gaan. Het gaat zo lekker dat de bus overgeslagen wordt en met een leuke 16 kilometer sta ik weer aan boord. De benen zijn wat stram en stijf na de wandeling maar ben tevreden over mezelf en het laatste restje ongemak in de linkerknie is bijna weg.

Onderweg spot ik een kraan om de Queen B te lichten weliswaar niet zo een zware kraan als in Nouville maar met 20 ton zwaar genoeg om de Queen B uit het water te tillen. De oppasser raadt me aan om maandag 08.00 terug te komen want het is niet zo druk zodat er wellicht een oplossing gevonden kan worden. Waarom komt Laurent niet met deze oplossing? Inmiddels merk ik dat er heel wat gezeur en gezever onder de heren mecanicien, bootoppassers, -verzorgers, winkels bestaat zodat er ook hier politieke spelletjes aan de gang zijn. Jammer genoeg mis ik de muziek die de boodschap over zou kunnen brengen. Het is in ieder geval een mogelijkheid, die ik in kan brengen aanstaande maandag.

Tijdens het wandelen volg ik een podcast over het leven van Michel Rocard, die veel betekent heeft voor de binding van Nieuw Caledonië met Frankrijk.

James Bond, bijvoorbeeld. Geen stukken gewoon doorgaan.

Vrijdag, 16 juni 2023

Nouméa

Praat je over jeuk dan krijg je jeuk maar dat lijkt me ook van toepassing voor tegenvallers. Het is niet te geloven maar de afgeleverde schroef blijkt een linksdraaiende te zijn en voel me uit het veld geslagen. Zal toch niet waar zijn en kan een zucht niet onderdrukken. Een geval van foutje bedankt maar het wordt opgelost met een andere schroef. Het blijkt zo te zijn dat schepen met twee motoren, er zowel een linkse als een rechtse draaiende schroef hebben. Dit is een gebruikte schroef en denk dat Thomas de verkeerde van het bureau heeft meegenomen.

Dit lijkt me snel opgelost door dan maandag de kraan af te spreken maar wat blijkt, de kraan van Nouville zit de hele week vol en kan me niet helpen. Ik moet me vasthouden en denk eerst dat Laurent me voor de gek houdt, maar is bloedserieus.

Dit is nu één van de redenen dat ik niet van actiefilms houd, daar is alles binnen 10 seconden geregeld en veelal de reparatie veel beter uitgevoerd dan vroeger. De boten vliegen full speed voorbij, achtervolgen de vijand binnen een flash op het scherm.

Geen gelanterfanter van de hoofdrolspeler wat hij die dag moet doen om de tijd te doden. Formule I race is hetzelfde, 4 nieuwe bandjes verwisselen terwijl de auto nauwelijks stopt en de Queen B met maar één schroef laten ze door het lange wachten een nieuwe laag zeepokken krijgen en dan gebruik ik niet eens “Krijg de pokken”.

“Et maintenant”, vraag ik Laurent die met me mee zucht, een optie is om maandag naar Nouville te gaan en met de relatie die hij heeft een gaatje in het programma te vinden, tweede oplossing is droogvallen tegen de helling en de derde oplossing is naar de kraan op het midden van het eiland een 80 kilometer varen. Maandag wordt er weer overlegd wat te doen, het goede nieuws is dat Thomas van Pujol niets voor de schroef wil hebben vanwege alle trubbel. Dat is dan weer een mooie geste.

Nieuwsgierig naar de helling loop ik daar naar toe en zie dat het een mogelijkheid is, echter hoogwater maandag 08.15  laagwater 14.00 en maar 1 meter verval, dan sta je toch met je kruis in het water te werken want de Queen B steekt 1.40 meter. Hoe moet je de dag invullen terwijl alles zeevast gestouwd zit, mijn fiets in de achterkajuit, de bijboot zeevast opgeborgen. De was wegbrengen en de stad inlopen en op Place de Cocotier een beetje lezen en mensen kijken, verjaagd worden door de regen. In een winkelmall schuilen en de winkels bekijken, wachten op droog weer en loop naar de kathedraal. Denk aan het gevoel dat het liedje “waiting for you” me geeft. Zou het  komen dat ik niet genoeg kaarsjes heb aangestoken?

In het café d’Arte maar een pint gaan drinken want het is niet anders, het voelt zo leeg, het geloof in alle goede bedoelingen en oplossingen verdwijnt hiermee. Wat moet ik en kan ik nog doen? Wachten en hopen!

Starlink boven Tanzania

Donderdag, 15 juni 2023

Nouméa

Het ziet er naar uit dat het spetterende Nouméa me bespaard wordt want er is een welwillende activiteit op het eiland. Alle hoeken en gaatjes van Nouméa worden opengetrokken en er is goed nieuws. Ze hebben een schroef volgens de specificaties van de IP380 gevonden. Dat is heel goed nieuws, na een dag in onzekerheid verkeerd te hebben en alle scenario’s zijn de revue gepasseerd in de omgewoelde hersenpan. De grijze stof gevormd door de zenuwcellen, de zogenaamde hersenschors, stonden de laatste dagen flink onder spanning en weet nu hoe de grijze haren ontstaan, juist door de grijze stof onder de pan. Zal wel weer slecht wetenschappelijk onderbouwd zijn maar het voelt wel zo.

Morgen levert Thomas de schroef af bij Laurent en ik vraag nog gedwee of hij maandag de kraan wil organiseren. Niets daarvan zegt hij, als ik morgen de schroef heb dan probeer ik de kraan te organiseren, ik wil jou nu onderhand wel kwijt. Ik kan het bijna niet geloven en moet het morgen eerst afwachten, het geeft in ieder geval weer hoop.

Vanochtend uitgeslapen en een krantje gelezen, opgeschrikt door de voorspellingen van de Ninã en Ninõ, die serieuze weersveranderingen voorspellen voor Europa maar ook voor het gebied waar ik me bevind. Een weersverandering kan ook ten goede uitpakken en daarom probeer ik te achterhalen wat de effecten zullen zijn voor dit gebied.

Stormen of een heerlijk gemakkelijk blazend windje west met niet al te hoge temperaturen in het komende vaargebied en thuis de palmbomen in de tuin van Vlijmen zodat het daar dan ook eindelijk comfortabel is en een potje Canasta  spelen met vrienden, met de voeten in een emmer met koel water, kokosmelk slurpen uit een rietje.

Vervolgens vind ik een artikel in de krant dat mijn stelling van jaren geleden bevestigt dat de internetprovider Starlink (Elon Musk) een bom gaat plaatsen onder alle telecom bedrijven van de wereld. Het internationale telefoonverkeer is al verschoven van de vaste telefoon verbinding naar de gsm en nu naar Whatsapp, Telegram, Viber etc. en nu kan Starlink alle internetverkeer in de ruimte bedienen. De laatste stuiptrekkingen zijn dat de verbinding Starlink in verschillende landen op het land verboden wordt maar dat zal geen standhouden. Wat een claims zullen er komen omdat er landelijke inschrijvingen zijn geweest voor bandbreedte voor 4G en 5G, allemaal voor niets. Geen glasvezel of koperkabeltjes meer, maar gewoon een signaaltje op en neer naar Space Control.

In het park is het heerlijk koel en drink een kop koffie in de Cocotier-bar op de veranda. Heerlijk koel en verbinding met het stadse Nouméa-internet en probeer met assistentie van René in Australië een optie te vinden voor een andere schroef. Hij vindt een passende schroef, maar gelukkig is de oplossing vlakbij.

Intrepid

Woensdag, 14 juni 2023

Nouméa

In 1827 ontwierp en patenteerde Josef Ressel een schroef. Tijdens de proefvaart brak de lange schroef af en tot ieders verrassing nam de snelheid van de boot toe. Dat is nu eens wetenschap die je proefondervindelijk weet te verwerven. Het duurt nog 50 jaar voordat men de voortstuwing werkelijk kan verklaren en dan blijken er toch nog een aantal open eindjes te zijn. Vanochtend opgestaan als blij mens dat eindelijk de oplossing is gevonden word ik helaas weer teleurgesteld vanwege een verkeerd asmaat in de vervangende schroef. Marcial, de schroeven specialist, begint als een echte vakman het werk af te kraken en er blijft niets meer over van de kwaliteit van de as, de spiebaan en de schroefdraad. Het beste is de boot verkopen en bij de aanschaf van een nieuwe boot eerst het draaiwerk van de schroef controleren voordat je de boot aanschaft. Ik zie de romp van de Queen B verbleken bij het voorstel.

Even later als Marcial erachter komt dat Thomas, zijn werkgever, de vorige schroef heeft gemonteerd draait hij 180 graden met zijn commentaar en begint driftig te zoeken in de kistjes van zijn auto naar een spie en een moer. Rijdt weg met de mededeling dat hij met een Franse 10 minuten terug is. De Queen B kraakt en zucht in de sling van de kraan en weet dat ze maar anderhalf uur de tijd heeft en dan moet ze weer te water want de kraan is niet langer vrij.

Een uur later is Marcial terug met een triomfantelijk gezicht en heeft een vervangende schroef 19 inch, in plaats van 18 inch. Dat zal niet veel uitmaken volgens hem en begint driftig aan de montage. Mijn geluksgevoel stroomt door de aderen en kijk op mijn horloge of ik de douane en immigratie nog kan halen om uit te klaren.

De boot wordt met wat oponthoud in het water gelegd en vaar met een onvoorstelbare vaart achteruit. Dat geeft een goed gevoel. Dan in zijn vooruit , een enorme hoeveelheid hekwater waar het vliegdekschip Intrepid jaloers op zou worden, stroomt onder de Queen B vandaan. Het extra vaart geven houdt op bij 1500 toeren en dan kan de motor het niet meer aan. De schroef heeft een te grote spoed voor de elegant plompe Queen B en vaar in overleg met Laurent terug naar de box. We zijn allebei terneergeslagen, Laurent had zo graag geholpen en opgelost en ik was zo graag eens van alle zorgen af.

In het kantoor bij Laurent is er druk overleg voor een oplossing en er wordt naarstig gezocht op het eiland naar een oplossing. In het slechtste geval moet er een nieuwe schroef besteld worden in Australië. Wachttijd 10 dagen en 4 dagen douane, dat is weer een veertien dagen genieten van de geneugtes van het zo spetterend suffe Nouméa. Morgen uitslag van de zoektocht.

Bij het terugwandelen naar de boot tref ik Thierry en vertel hem het verhaal van de schroefperikelen en dat de eerste schroef in de haven verloren is. Hij weet enkele vriendjes die hij zal vragen om een zoektocht te doen in de haven. Het wordt weer vervolgd en Nieuw Caledonië doet er alles aan, om mij hier te houden en ga echt vrezen voor een tijdige aansluiting van de Sail to Indonesia.

Dinsdag, 13 juni 2023

Nouméa

Heerlijk in de lommerrijke schaduw met internet de tijd aan het kapot slaan als ik een droge tik hoor. Ik kijk om en er ligt een man op de grond. Gelukkig beweegt hij na een paar seconden en loop op hem toe. Een goed verzorgde Kanak man, baard, bandera in het haar, schone kleding, probeer met hem te praten en af en toe doet hij lodderig zijn ogen open. Ze staan nog redelijk helder en begin hulp te zoeken om een ziekenwagen te bellen, want dit lijkt me niet goed. Bijna niemand reageert en laten hem aan zijn lot over. Eindelijk komt er beweging en twee politieagenten komen aansnellen maar als ze hem zien dan lopen ze ineens wat minder snel. Ik word bedankt voor mijn hulp maar ondertussen sleuren ze hem hardhandig overeind en blijkt in zijn broek geplast te hebben.

De politieagent bedankt me nog eens en zegt dat hij gedronken heeft. Heb ik weer, toch vind ik mijn actie de enige juiste maar voel me wel lullig dat ik de ziekenwagen laat komen. Opvallend is dat er bijna niemand reageert en ze zouden hem zomaar op straat laten liggen, alsof het normaal is.

Het is vandaag de dertiende en het lijkt dat ik bijgelovig ben. Misschien wel een beetje, want ben behoorlijk besmet met het heilige geloof van mijn vader, dat er op de dertiende niets dan ellende gebeurd. Voor de dronken Kanak is dat in ieder geval zo maar voor mij is het vanochtend toch voorspoedig verlopen.

De moer is gevonden en Laurent belt naar de werf Nouville waar de Queen B morgenochtend om half acht weer een keer uit het water mag. De monteur is gebeld en zal de schroef monteren. Uitstekend geregeld door d'un "Laurent" en ik zal de dag invullen met een wandelingetje en wat boodschappen.

Er komt een moment dat je overcompleet raakt en merk dat ik te veel eten insla en neem me voor om geen boodschappen meer te doen. Uitgezonderd de in folie verpakte maiskolven neem ik verder geen groenten mee, want dat verdwijnt veelal toch over de muur. Conserven zijn er genoeg.

Neem contact met de Rally-leiding om hen te informeren over het oponthoud van de Queen B en stel een paar vragen over de aanvraag visum Indonesië want de vraag is nog steeds “what, if and than”. Met een snel antwoord blijkt dat de aanvraag 5 tot 10 werkdagen duurt zodat er tijd genoeg is als ik in Cairns aankom. Rest me nu nog de melding die ik naar Australie moet doen, dat ik wat later vertrek alsof de Aboriginals daar blij mee zullen zijn!

De Engelsman met de Haja 5, een blauwe Beneteau met center cockpit, heeft zijn zeil niet uit kunnen rollen en daarom maar weer opgerold. De man kan zijn emotie niet meer de baas en zegt me dat hij met dit zeil niet eens kan vertrekken. De B&G monteurs, die maanden op zich hebben laten wachten, staan vandaag eindelijk naast het schip maar blijken een bepaald soort kabel niet te hebben. Met andere woorden geen afwerking van het project en nu de keuze aan de schipper, incompleet wegvaren of drie maanden het land uit en daarna de ellende weer opnieuw beleven. Dit eiland is niet voor iedereen een gelukkige plek maar een schipbreuk in het Paradijs.

Maandag, 12 juni 2023

Nouméa

Teleurstellingen verwerken is een sterke kant van me, maar gaat natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Je verwachtingen bijstellen en proberen om te gaan met een nieuw realisme en een nieuw doel stellen. Overleg bij mezelf hoe het aan te gaan pakken en begin bij Laurent als steun en toeverlaat in barre tijden. Ik open het gesprek met “Als je durft te lachen dan vermoord ik je!” Meteen begint hij ontwapenend te lachen en ik vertel hem wat er gisteren is gebeurd. Hij lacht nog een keer en begint direct te bellen naar een duiker en wil de maten van de schroef hebben. Kom zo meteen maar terug dan weet ik meer. Olivier komt voorbij voor de afwikkeling van de rekening en het valt me een hoop mee. Ik moet nog een 200 Euro bij betalen bij het voorschot en sluit hiermee probleem motor definitief af.

De hele dag wachten op iets en er gebeurt niets. Geduld is een schone zaak wordt er gezegd maar wil en kan me daar helemaal niet bij aansluiten zodat ik terugga

Naar Laurent en die vertelt me dat het duiken in de haven tot niets leidt want de modder heeft de schroef allang bedekt, maar ik kom vanmiddag bij je aan boord met een definitieve uitslag. Om toch iets te doen hebben en onder de mensen te zijn ga ik een lunch eten bij de Chinese tent in de stad. Prima gegeten en wandel terug aan boord waar je in de kuip de dag probeert kapot te slaan.

Dit soort van mediteren is een uitdaging voor me en kom de middag door met boek en dutje. Maak me keurig voor de borrel en ga tegen kwart voor vijf toch maar eens kijken bij Laurent waar ik de hele middag op wacht. Hij zit uitgeblust van vermoeidheid met zijn zoon op de veranda en vraagt me even mee te lopen naar kantoor. Uit het niets tovert hij een schroef die zou moeten passen, voor een acceptabele prijs.

Dit is de oplossing en dan blijft het dreggen een loterij en zeg hem toe om de schroef snel te accepteren. Probleem is de moer maar die blijk ik aan boord in reserve te hebben.

Morgenvroeg verder afspreken en ben benieuwd hoe verder zal gaanmaar het ziet er goed uit. Van niets tot iets!

Het zal de lezer vervelen want die denkt dat een wereldzeiler van kokosnoot naar stammenoorlog en mooie zeegezichten zeilt. Helaas de praktijk is anders en het is net zoals in de boeken van Bernard Montessier en onze Henk van der Velde , pech, reparatie, tegenslagen maar ze of we komen er uiteindelijk weer bovenop. Net zoals de Zeeuwen: Ik worstel en kom boven

Wordt dit annuleren?

Zondag, 11 juni 2023

Nouméa

Met een uitstekend humeur, stralend weer en weinig wind sta ik op want eindelijk is het zover om na zo’n lange tijd weer eens te gaan varen. Proefvaart, na alle tegenslagen van de laatste zes maanden en eigenlijk van het laatste jaar meegerekend de problemen van de condensor op Fiji en verlies van het schroefblad op Vanuatu.

Ontbijten, stroomkabel inrollen en de lijntjes los, de motor loopt als een zonnetje en trek de boot achteruit en in het midden van de vaargeul zet ik de keerkoppeling in zijn vooruit maar er gebeurt niets. De motor loopt mooi, bij het op en neer halen van de Morsehandel schakelt de boot niet in zijn vooruit.

De Queen B drijft hulpeloos met een behoorlijke vaart achteruit naar de betonnen kade en zie het al helemaal gebeuren dat de mooie Hydrovane naar de schroothoop gedrukt gaat worden. Met hard afduwen en het geluk dat er een stootkussen van het milieuonderzoeksschip de kont van de Queen weet op te vangen en terugdrukt naar de vaargeul waar een veerboot ongeduldig ligt te toeteren waarom ik niet uit de weg ga. Na een paar internationale gebaren van “ik ken er ok niks an doen” helpt een rubberbootje door tegen de achterkant van de boot te duwen de Queen B terug naar de box. Het kontje van de Queen B is niet gediend van confrontatie van de kade maar het wel lekker vindt dat het rubberbootje haar terug in de box doet.

De buren helpen me op de plek en ben er heilig van overtuigd dat de morsehandel faalt en begin met de sleutels uit de kast te halen die al zo goed opgeborgen waren. Van het uitstekende humeur blijft alleen humeur over en begin met het kompas te verwijderen en constateer dat de morsehandel goed functioneert. Dan naar de achterkajuit en laadt de hele ruimte weer eens uit en open het luik. Ik verwacht een loszittende handel op de keerkoppeling als slordigheid van één van de monteurs maar dat blijkt niet zo te zijn, vooroordeel weer eens bijgesteld zullen we maar zeggen.

Motor starten en in de vooruit, draait de schroefas. De keerkoppeling is dus goed. Dan is de laatste conclusie, de schroef! Met duikbril duik ik onder het schip en zie een mooi asje met schroefdraad maar geen schroef. Hoe kan dit? In oktober een nieuwe schroef laten zetten en door een erkend bedrijf deze laten monteren en extra gevraagd hoe de borging was uitgevoerd, dat was allemaal uitstekend geregeld, maar hij is er nu wel af.

Cynisch denk ik, we zijn eigenlijk weer terug bij af, het begon met de schroef en daarna stapelde de ene tegenvaller na de andere op.

Morgen maar weer eens naar mijn trouwe Laurent gaan om te zien of er een duiker gevonden kan worden om in de vaargeul naar de schroef te zoeken en anders wordt het een nieuwe en dat zal weer wachten en wachten worden.

In mijn hoofd spelen een aantal dingen zoals het annuleren van de Sail to Indonesië, en de tijd te nemen om Australië verder te ontdekken of overslaan en direct naar Indonesië. Jacqueline kan de schroef uit Nederland meenemen als ze terugkomt, of neem ik een klapschroef en zo ratelt het maar door in het hoofd, zodat ik besluit om een lange wandeling te gaan maken om de zorgen van me af te zetten.

Met de bus naar halte Ouen Toro en wandel de berg op met het schitterende uitzicht over de verschillende baaien en eilanden. De balans in het hoofd keert weer terug en maak een mooie 9,5 kilometer zonder rust zodat ik de benen lekker voel. Een gemiddelde met berg van 5,3 kilometer, is het flink doorstappen geweest denk ik als bejaarde.

Op de steiger zie ik de Amerikaan martelen met het uitrollen van zijn grootzeil en probeer hem te helpen. Hij vertelt het zeven maanden lange oponthoud in een lang verhaal en het is werkelijk crimineel wat hem aangedaan wordt. De Nouméa-importeur van B&G komt zijn woord niet na en speelt ruzies uit over het hoofd van de man. Als Laurent de boot komt brengen dan doen wij niets meer voor U, als Patrick de stagen vernieuwd heeft dan gaan we de mast niet in zonder een certificaat. Terwijl Patrick een bijzonder kundige vent is.

Aan boord probeer ik een magnetron maaltijd uit die prima smaakt maar het is voor mij te weinig. Zal vanavond voor mezelf koken maar eerst een biertje op het einde van de wereld in Le Bout du Monde om het algoritme in het hoofd weer te ordenen.

Overleg tussen Fiji en Nieuw Zeeland

Zaterdag, 10 juni 2023

Nouméa

Om 6 uur ben ik wakker en denk dat ik me nog wel om kan draaien maar met de beleving van een kwartier blijkt het ineens 9 uur te zijn. Gelukkig is er niets aan de hand want eindelijk eens geen algemene verhuizing in de kajuit van de spullen van de achterkant naar de voorkant. Ik neem me voor om na het terugbrengen van het motorluik, een proefvaart te maken. Het komt er niet van want bij het inkitten en vastschroeven van de motorruimte zie ik dat de mat schoongemaakt moet worden en dan volgen alle kleine klusjes die een grote maken. Een schoon schip, ruim de rommel op zijn plaats zoals de “vanallesbakenikweetnietwaarom” bijvoorbeeld een a-centrische plastic ring voor de aansluiting van twee plastic buizen, deze gooi ik maar bij de wateraansluitingen doos. Het interieur van de Queen B ziet er net zo uit als bij de presentatie folder Island Packet

De krant meldt dat Fiji gekozen heeft voor een verdrag met Fiji en laat het convenant met China los. Vooral de keuze voor de waarde van het leven is belangrijk maar ik denk dat Fiji kiest voor grondstoffenbeheer, visgronden, mensenrechten en het voorkomen dat China een basis vestigt in het gebied. Het is alsof ik een onderdeel ben van een spelletje Risk. Een onverwacht drukke dag maar sta klaar om te vertrekken en neem me voor om de proefvaart morgen te doen en dan ook diesel te tanken.

De laatste motor foto.

Vrijdag, 9 juni 2023

Nouméa

Het is een vervelend ritueel om de spullen van de achterkajuit naar voorkant te verplaatsen en begin met frisse tegenzin aan de klus. Om kwart over acht staat Olivier weer voor de boot met zijn eerste monteur en zullen de laatste punten oplossen. Olivier hoort dat de derde verstuiver hapert en haalt deze eruit om deze schoon te maken. De sensors worden nagelopen en geconstateerd dat de witte startkabel van het relais onderbroken of slecht contact maakt. Een nieuwe kabel trekken en het relais zorgt voor een mooie start van de motor die nu met de schoongemaakte verstuiver weer lekker loopt. Bij Laurent vertel ik dat de klus geklaard is en hij zegt me dat ik nog veel geluk heb met de twee maanden wachten want de boot die tegenover me ligt wacht al 7 maanden op nieuwe elektronica. Hij blijkt vooruitbetaald te hebben en loopt als Amerikaan tegen zijn maximale visumtijd aan. Hij moet nu drie maanden het land uit om terug naar zijn boot te kunnen. Dit lijkt me bijna crimineel en frustrerend, het zal je maar gebeuren want de twee maanden maakte mij al obstinaat.

Omdat ik de auto ter beschikking heb haal ik de laatste zware boodschappen met de diepvriesmaaltijden, en begin met het opruimen van de kajuit om vertrekkers klaar te zijn. Via de mail krijg ik antwoord van Australië en geeft akkoord voor de entree op en vraagt een ander ingevuld papier op te sturen. Printer uit de kast en het formulier printen en scannen. Die weten dat ze vangrails moeten plaatsen want de Queen B komt eraan.

De uitnodiging bij de buren geaccepteerd voor een diner en eten heel gezellig met een zestal genodigden met een jarige aan tafel. Een uitgeholde aardappel met kaas smaakt verrasend lekker en hebben gezellig plezier, het is goed voor mijn frans en geniet van de verhalen die soms heel anders beleefd worden dan ik dat zou doen. Terug aan boord blijf ik lang wakker om te lezen en bij te komen, het was een heftige dag,

Mooie verf!

Donderdag, 8 juni 2023

Nouméa

Hoe blij kan je zijn met drie monteurs die de boel gruwelijk vuil maken. Overal vieze handjes op het polyester en toch kan het me allemaal niet schelen. Vanochtend vroeg opstaan en de achterkajuit vrij maken en de buiskap los. Laurent komt met zijn lach precies op tijd aanvaren en levert me af op de Chantier Nouville. De monteurs komen aanrijden maar de kraan is er niet. Na een half uur laat het kraanwagentje de motor in de kajuit zakken en beginnen de monteurs de motor op te bouwen. Met een hoop gewring aan de motor en gemopper van de heren valt de motor op zijn flexibele steunen zonder veel kreunen.

Ik zal wel aan megalomanie lijden, zit trouwens in de familie, maar het is wel zaak om deze monteurs in de gaten te houden. Het zijn echte sleutelaars, maar zijn niet echt slim om iets op te lossen en vaak wordt er aan me gevraagd hoe de boel in elkaar zit en dan luisteren ze soms niet eens. Erg confronterend en houd het op een communicatief probleem, maar als ik vraag of ze de hoofdschakelaar op “on” gezet hebben en dit met een ja beantwoorden en vervolgens me vertellen dat de accu kapot is omdat deze geen spanning levert. Ben ik nog zo gek om te zeggen: oké, dan een nieuwe accu! Later blijkt de schakelaar gewoon op “Off” te staan.

Om 13.15 zijn de heren terug en de motor moet klaar staan om te starten maar daar heeft de Yanmar helemaal geen zin in. Accu probleem wordt opgelost door de accubank te gebruiken maar krijgen wel brandstof op de injectors, maar start niet. Nu blijkt dat de slangen van de retour aangesloten zijn op de aanvoer. Ik vind dat slordig en onnodig tijdrovend, de morsehandel schiet door een stand heen zodat deze blokkeert en zijn een tijd bezig om deze vrij te krijgen. De stopknop blijkt vast te zitten door een verkeerde montage op de motor, de aansluitingen op de dynamo verander ik zelf omdat alle plusdraden op een veld zijn aangesloten terwijl een Balmar dynamo twee velden heeft. Het wordt een lithanie van kleine ergernissen en het zuigt mijn energie op. Met de tussenkomst van Olivier die logisch weet na te denken en verstand van zaken heeft weet hij de motor lopend te krijgen.

Als de motor lopend is, kunnen de heren de motor uitlijnen met de schroefas en het leed is grotendeels geleden. Om half vijf vaart Olivier ter assistentie met me mee naar de haven en de motor houdt zich prima. En toch lekt er water uit een slang en strooit zoutwater over het blok. De slangen in de boot zijn op en zal deze moeten vervangen, want hier is geen houden aan.

Morgen om 0800 uur is het vervolg en ik kan de achterkajuit weer inruimen, een praatje maken met de buren die me een dag gemist hebben. Een blij gevoel dat er een einde in zicht is met de reparaties. En ga nu plannen om te vertrekken.

Vanaf Ouen Toro

Woensdag, 7 juni 2023

Nouméa

Het whatsappje van gisteravond dat ik morgen, dus vandaag, hoor of alles doorgaat. Dat verontrust me en loop naar Laurent en vraag hem Olivier te bellen wat hij morgen moet regelen voor de Queen B. Geen enkel probleem met een hoop vookomendheden en omwegen op zijn Frans spreken de heren spreken elkaar af om 08.30 donderdag bij de kade van Nouville. Probleem van onzekerheid opgelost via een omweg maar wel doeltreffend.

Met de auto op weg naar Rivière Bleu en begin de weg al goed te kennen op het eiland en rijd daar zonder kaart naar toe. Een wandeling langs de Chroomputten of mijnen in een mooie omgeving. Veel bomen en jonge aanplant, je merkt dat de natuur zich helemaal hersteld heeft. Prachtige bloemen, vleesetende planten en voorbijschietende salamanders. Genieten van de wandeling en het is ook nog eens een makkie terwijl deze bekend staat als medium. In de krant tref ik een redactioneel vreemd artikel met populistische opmerkingen. Het positieve van het artikel is dat de micro-bacteriële cultuur van het rif veel grootschaliger is dan verwacht en ook nog eens heel gezond, het vervelende gedeelte van het artikel is de herhaling van de plastic-overvloed en dat de fabrikant voor de vervuiling zou moeten betalen.

Helemaal mee eens maar hoe ga je dat organiseren want het meeste plastic wordt gebruikt in de westerse wereld met een goed inzamelsysteem, het ingezamelde geld zal niet op de goede plek komen.

Met de natuur zit het hier wel snor ondanks de extremiteiten maar die horen erbij. Twee weken geleden stond het water tot aan de planken van de brug en de bomen half onder water, nu staat het water drie meter onder de brug en zie je overal eilanden met bomen erop. Kwestie van tijdelijke wateroverlast en natuurlijk niets bijzonders. Overigens is het wel heel veel water geweest want het meer van Yaté heeft een oppervlakte van 40 kilometer.

Na de wandeling in de auto naar Rivière Blanche en draai om naar de brug om een boterham te eten. Het begint te regenen en ben blij dat ik zo vroeg gegaan ben want de paden kunnen erg glibberig zijn. Twijfelend over het vervolg besluit in nog een rondje te doen naar Yaté. Een geweldige beslissing, wat een mooie uitzichten vanaf de slingerende weg 500 meter hoog. Heel ver wegkijken naar de zee met de in een delta uitstromende rivier. Hellingspercentages van 12% afgewisseld met haarspeldbochten en niemand op de weg, alleen op de wereld net zoals binnenkort op zee.

Terug naar de haven en bedenk me dat het niet praktisch is als ik morgen om drie uur de auto moet afleveren en de oplossing is een dag bijbestellen dan kan ik met een geslaagde reparatie van de motor, de boodschappen doen en ook het uitklaren voor vertrek. Mijn gedachten gaan weer op hol, weg hier. Voor het autoverhuurbedrijf is het geen probleem en rijd door naar de Trois Brassieres, waar niemand zit op het terras en dat lijkt me niet gezellig zodat na een paar onwillekeurige afslagen, plots op de hoge berg sta van Nouméa, Ouen Toro uitgerust met twee kanonnen. Een natuurlijk fort en door de Fransen al in 1890 gebruikt maar in de Tweede Wereldoorlog echt uitgerust met defensieve middelen. Prachtig uitzicht over de stad en de bergen van de eilanden met de doorgangen. Dat ik dit pas na zoveel maanden ontdek en zo dichtbij. Een dag vol met uitzichten.

Kanak, zeilen

Dinsdag, 6 juni 20223

Nouméa

Jacqueline wekt me uit een diepe slaap en kijk slaapdronken op de telefoonwekker en vraag me af, waarom deze me niet wakker heeft gemaakt. Het is tijd om het reismaatje naar de andere kant van de wereld te sturen. Haar dochter studeert af en daar wil Jacqueline graag bij zijn, alvast gefeliciteerd.

Op het vliegveld aangekomen nemen we nog een kop koffie en bespreken mijn voorgenomen wandeling in Blue Rivière. Totdat ik me bedenk dat het internet op een vliegveld gratis is en log in en merk dat Olivier een berichtje stuurt dat ze de motorsteunen willen installeren, dit verandert in één keer mijn programma en komt mijn humeur ten goede. Eindelijk beweging uit de Yanmar hoek en rijd snel naar de Queen B met de afspraak vanaf 11 uur naar de steiger te komen.

Ik besluit om rechtstreeks van het vliegveld naar de boot te rijden en breng de inhoud van de achterkajuit naar de voorkant. Motorruim open en ben net klaar als er twee monteurs zich melden om 10.00 uur met 4 motorsteunen.

En dan gaat er ineens van alles fout, de thermosfles laat ik vallen, de wieltjes van het transportwagentje passen niet, Dremel loopt vast en bij de monteurs breken drie bouten af die uitgeboord moeten worden.

Het goede nieuws is dat alles op zijn plek komt behalve de thermosfles, die is niet meer te lijmen.

Achteraf een goede beslissing om nieuwe motorsteunen te nemen want de oude exemplaren waren behoorlijk aangetast door de roest en realiseer me te meer dat zoutwater over de motor een sluipmoordenaar is. Bij een zoutwaterlekkage droogt alles netjes op en de corrosie gaat ongemerkt verder.

Het is snel opgeschreven maar het uitboren van de schroeven kostten heel wat moeite en de monteur heeft een aantal extra gereedschappen moeten halen. Op YouTube staan een paar filmpjes hoe je een afgebroken bout eruit moet halen maar dat werkte hier niet, de gaten werden helemaal geruimd en nieuw schroefdraad getapt voor een overmaatse bout. Tijdens het wachten heb ik een gesprek met een jonge Kanak van 22 jaar. Voor mij bijna onverstaanbaar vanwege de snelheid en dialect, toch leer ik veel van de leefwijze van de Kanak en word bevestigd in hun grote saamhorigheid.

Om de middag in een heel mooi zonnetje te zetten duikt er ineens een dolfijn op in de haven. Rond 1600 uur worden de werkzaamheden afgerond en haal boodschappen voor het avondeten. De vraag aan Olivier wat de planning zal zijn, geeft hij aan dat hij donderdag de motor wil installeren. Het is te mooi om waar te zijn en het maakt de dag weer mooi.

Kerk bij gevangenis Nouville.

Maandag, 5 juni 2023

Nouméa,

Procedure naar bed gaan is bij mij niet zo veel anders dan bij anderen denk ik, daarbij moet ik mijn gehoorapparaten uitdoen. Maar kom erachter dat ze er al uit zijn en denk eerst nog dat deze op de tafel of wastafel zullen liggen maar dan bedenk ik dat bij het knippen van mijn haren vanmiddag die kleinoden in mijn pet heb gedaan. Dat leek me voor de kapster wel zo gemakkelijk. Na het knippen zet Jacqueline de pet op en ik ben gelukkig met de coiffure. Voor het naar bed gaan met de constatering van het gemis is de enige conclusie dat de apparaatjes in het gras moeten liggen van de barbecue plek. Dat ik ze niet gehoord heb, bij het vallen!

Het is te raden wat de eerste actie is, buitenboordmotor op de bijboot en vol gas naar de overkant van de haven. Met een beetje redeneren van waar ik ben gekortwiekt en waar Jacqueline heeft gezeten kruip ik door het grasveld en vind ze terug. Gelukkig en dat midden op een honden-uitlaatveld, wie weet wie er allemaal zijn plasje over heeft gedaan. De hond die op ons kwam aflopen en mij op de knieën zag gaan, keek verbaasd uit zijn ogen en zal gedacht hebben dat het deze week niet veel gekker moet worden, het is pas maandag.

Met een blij gevoel terug naar de Queen B waar we op de normale tijd weer kunnen ontbijten en het klus-uur zijn aanvang heeft. Te veel om op te noemen, vertrek-waardig, buitenboordmotor met zoet water doorspoelen en opruimen, zwemtrap oestervrij maken, bijboot uit het water en schoonschrobben en laten drogen, ankers opruimen en vastzetten, de mooi geverfde grijze gasflessen in de bun aansluiten, de bakskist opruimen, de bijboot na het drogen oprollen en in de nieuwe tas, vlaggenlijntje in de mast, de wc-handel repareren en zo gaan de paar uurtjes van aanpakken snel voorbij. Als lunch fabriceer ik de tomatensoep waar ik de fruitvliegjes van de tomaten af moet slaan en deze prima kan gebruiken in de soep in plaats van gehaktballen.

We hebben een auto gehuurd en gaan deze ophalen en rijden naar Ducos voor een paar nieuwe wieltjes voor het transportwagentje en kopen een nieuw tasje voor het fototoestel, leuk om door de diepvrieswinkel te wandelen en op ontdekking naar de verschillende andere winkels. Omdat we de auto hebben rijden we door het industriegebied en bezoeken Kautio Beach en val in een nieuwe geschiedenis van Nouville. Blijkt opnieuw een gevangenis en vraag me af hoe de Fransen dit aan de bevolking konden verkopen.

Zondag, 4 juni 2023

Nouméa

De eerste zondag van de maand is er een rommelmarkt en het gaat er gezellig aan toe. Een hoog gehalte vrijmarkt en de winkeliers zijn uitgesloten. Gedragen kleding, schoenen, speelgoed, boeken en stripverhalen maar ook wel wat brocante. Gezellig druk en zeker voor een zondag, de stad leeft ervan op. We slenteren over de markt en beginnen al bekenden tegen te komen en kunnen zwaaien en goedendagzeggen. Bij een stalletje tref ik het stripboek “Les pires copains du bout du monde” (de slechtste vrienden aan het einde van de wereld). Het lijkt me leuk om dit aan het cafe Bout du Monde te geven en koop het boekje voor 2 euro. We discussiëren aan wie we het boekje moeten geven en denken er goed aan te doen om aan de vrouwelijke manager te schenken.

Van de markt naar een toeristenwinkel voor wat kleine cadeautjes en dan door naar de supermarkt en halen de boodschappen voor een barbecue aan de overkant van de haven. Nog snel het anker en de gasflessen in de verf zetten en pruttelen met behoorlijk wat wind in de rug naar de barbecueplaats. Tijd om de haren te laten knippen door Jacqueline. Kwartel en een worst staan op het menu en ondanks dat de Cobb in zijn laatste levensfase is gaat het aanmaken van het vuur en het grillen zoals nog nooit tevoren. Gezellig en ontspannen, met de neus in de wind en naar de weekend bootjes kijken.

De derde dag bezoekt Gérald Darmanin, Île de pin een eiland voor de kust van Nouméa. Frankrijk wil 360 miljoen euro besteden aan een ecologie-project ter bescherming van het ecosysteem en de bestrijding van de illegale visserij. Op het stadhuis wisselt een politieke partij een brief uit met de oproep naar de terugkeer van de Rocard’iaanse geest en profileert zich als een niet-onafhankelijk beweging. Rocard was de niet zo geliefde vicepremier van Mitterrand. Mitterrand had graag Bernard Tapie op die plek gewenst maar door enkele controversiële zaken is uiteindelijk Rocard de functie toegewezen. Rocard zag voor Nouvelle-Caledonie een plek in het Franse departementen stelsel en zeker geen onafhankelijkheid. Hoe je van het één in het ander valt.

Rijst brengen om te helpen. Tanna, Vanuatu.

Zaterdag, 3 juni 2023

Nouméa

Even terugkomend op het probleem haaien, de oorzaak ligt dus in het menselijk handelen namelijk de visresten van de veiling, de markt en de tonijnverwerking werden in het verleden in de haven en zee gedumpt. Door de veranderende regelgeving vindt men het beter om het tonijn slachtafval te storten. De haai is zijn gratis en geregeld hapje kwijt en richt zich nu op andere gemakkelijke prooi. Voor alles valt wat te zeggen zoals niet voederen en laat de natuur zijn gang of wijs een plaats aan waar je het slachtafval naar toe brengt om zo de kust vrij te maken van de jagende vis. Overigens is het een beetje overdreven volgens Tycki want het verkeer kost ons jaarlijks meer dan 70 doden en dat is 5 keer meer dan in Frankrijk en daar wordt niets aan gedaan. En nu zijn er 5 aanvallen van haaien en de wereld staat op zijn kop. Wat en waar moet je nu voor kiezen. Ik weet wel als ik de weg oversteek dat ik goed uitkijk en dat ga ik ook maar doen als ik hier ga zwemmen. Goed uitkijken bij het oversteken en goed uitkijken bij het duiken.

Tycki, is de lasser van de haven en komt gezellig even kijken om te vertellen dat hij de lasklus van de scepter niet kan maken, want meneer gaat morgen op vakantie. Een aardige vent die zijn talen beheerst, honderduit vertelt met een aanstekelijke lach maar gaat morgen op vakantie naar Tanna (Vanuatu) met 800 kilo rijst om de mensen aldaar te helpen na de twee stormen en een aardbeving, die hen hulpbehoevend hebben gemaakt. Zo zie je maar weer dat een buurland in nood kan zijn, terwijl er hier op het eiland niets aan de hand is.

Vanochtend naar de vismarkt geweest voor een krab en wat garnalen omdat we het wachten invullen met lekker eten en poetsen. Jacqueline neemt de scepters voor haar rekening en ik de ankerlier. Poetsen met je tong buiten je bek en zien dat 25 jaar corrosie en aantasting niet weg te poetsen valt maar het valt niet tegen als je de verschillende kleine ongeregeldheden over het hoofd ziet. Rond twaalf uur gaan we samen naar de stad en lopen naar de Chinese-allegaartjes-winkel voor een paar wieltjes maar is helaas gesloten en dan maar naar de supermarkt. In de supermarkt moet ik mijn tas afgeven maar nadat ik de man opmerkzaam maak dat: de directie van de supermarkt niet verantwoordelijk is voor mijn spullen, houd ik mijn tas bij me in de winkelwagen. Een glimlach vergezelt me de winkel in en zelfs mevrouw Le Commandant de Rien zegt me goedendag. Boodschappen halen en lopen terug naar de boot om dat het weekendvirus van de gesloten rolluiken en deuren al is toegeslagen.

Heerlijk gegeten en slaan ons de middag door met het verwerken van de maaltijd om in de avond een biertje te gaan halen. In het hoofd maak ik allerlei plannen en reken de verschillende mogelijkheden door.

Alles is mogelijk maar alles is onmogelijk zonder een motor. Bertus blijft nog enkele dagen in de standby-stand en moet het gewoon laten gebeuren.

Chow Mein

Vrijdag, 2 juni 2023

Nouméa

Met de wetenschap nog een week te wachten neem ik het klussen maar weer eens op. Bij de levering van de Island Packet, heel lang geleden, waren er twee mooie aluminium gastanks precies op maat aan boord in de gasbun. Door de vervaldatum van 10 jaar overgeschakeld op polyester tanks en goed beschouwd waren dat de meest praktische. Ook hiervan is de vervaldatum verlopen en heb ik deze nog een tijdje illegaal gebruikt door deze van andere flessen over te hevelen. In Fiji kwam ik de goede maat fles weer tegen maar deze zijn van ijzer en die roesten als de hel door het zoute water dat over het dek de gasbun instroomt. De roestbommen haal ik uit de bun borstel deze met een staalborstel schoon en geef ze een laagje grondverf. Nu ik toch bezig ben haal ik het reserve anker los en schrik van de onderhuidse aantasting door de roest. Bij het hameren springen er plakkaten ijzeroxides los, de verf verstopt deze aantasting wonderwel. De twee meter ketting die van het anker naar de lier en dan door de ankerkluis gaat, is op enkele schakels ook door roestvorming slecht. Oplossing is twee meter ketting loszagen en opnieuw bevestigen en het anker roestvrij maken en voorzien van een grondverflaagje. Morgen de definitieve verflaag erop.

De Chinese snacktenten met enkele tafeltjes zien vanaf de straatkant gezien armoedig uit en worden alleen door lokale mensen bezocht. Nieuwsgierig geworden hadden we ons voorgenomen om dit toch eens te laten gebeuren en we bestellen een Chao Men varié.

Chao Men of Chow Mein is de Chinese term voor een geroerbakt noedelgerecht waarvan er verschillende varianten zijn en erg populair in het Polynesische gebied. Veel roulottes (bestelbus-restaurants) serveren het als maaltijd in een plastic bakje wat je dan op een eenvoudig tafeltje of stoeltje vlak bij de bus kunt opeten. Wij nemen plaats in een soort van kantine met plastic tafelkleedjes dus de luxere uitvoering, maar ben verrast over de kwaliteit en smaak. Dit is echt goed en neem me voor om snel terug te komen. We zijn de enige blanken in de eetkamer maar we voelen ons er prima thuis.

Dan slingerend door het stratenpatroon wandelen, door het Parijs van Polynesie (Nouméa) om de winkels te bekijken en lopen een Chinese winkel binnen die in de etalage enkele gereedschappen heeft liggen. Eenmaal in de winkel begrijp ik waarom het verstandiger is om een segment te kiezen en je te specialiseren. Deze vreemde collectie heb ik zelfs bij de Hema nog nooit gezien zoals een heel rek met kinder-pispotjes met dekseltjes naast kookgerei, kleding, werkschoenen, schroevedraaiers, naainaalden, feestartikelen.

Jacqueline komt triomfantelijk uit de strijd met een aantal kussenslopen en ik met een paar zeilnaalden.

Bij de Best Café een kop koffie en bij de boekwinkel een pak kopieer papier. Jacqueline heeft alle procedures voor Australië en Indonesië alsmede de Rally voorbereid en in mapjes gedaan en ik hoef alleen maar de checklist te volgen om me bij de verschillende douane en immigratie afdelingen te melden als ik kan vertrekken.

Ik word een beetje cynisch als ik denk aan vertrekken en ben het geloof een beetje kwijt wanneer en hoe ik hier kan wegvaren. Want reken met me mee, vertrek van Caledonië pas rond de 11^e juni, dan veertien dagen oversteken naar Australië, een week van het aankomstpunt Australië naar vertrekpunt Rally en dan is het al 2 juli. Dan heb ik nog niets gezien van Australië. Door al het wachten wordt het uiteindelijk haasten.

Mr Gérald Darmanin. Vice President, Minister van Binnelandse zaken en de Outre Mer.

Donderdag, 1 juni 2023

Nouméa

Mijn geduld wordt beloond met de melding dat de onderdelen binnen zijn maar het slechte nieuws is dat hij de komende dagen geen tijd heeft om de spullen te monteren. Belofte is dat volgende week donderdag of vrijdag de installatie plaats vindt. Ik reken dan maar op vrijdag en dat betekent nog een weekje in het mooie Caledonische paradijs. Bij het slenteren door de stad zien we extra politie-activiteiten. Mannen met mooie pakken en oortjes in, zonnebrillen op en lopen opvallend onopvallend door de straat. Ik verwacht dat Geert Wilders komt het blijkt maar de vicepresident van Frankrijk  Mr Gérald Darmanin te zijn.

De straat wordt afgezet en een peloton politieagenten die de straat vrijhouden. Wij staan te wachten op hetgeen er gebeuren gaat en worden twee keer aangesproken wat we aan het doen zijn, bij de laatste keer worden we gemaand door te lopen. Een lange sliert met auto’s met Franse vlaggetjes op de motorkap komt aanrijden en in één van de auto’s zit de Bobo van Frankrijk. Hij is hier voor Geopolitieke redenen en de bespreking voor de plaats van Nieuw-Caledonië in de verzelfstandiging van de Outre-Mer de Polynesië, met behoud van het departement status en de financiële steun vanuit Frankrijk. Schooltje bezoeken, lintje doorknippen en een uitgebreide toespraak in de Kamer van Koophandel. Het is leuk te zien hoe het politiekorps acteert en nu zie ik ook de bureautijgers op straat met gouden tressen op de jas en pet, die zelfs persoonlijk komen vragen wat we komen doen. Het blijft beleefd en netjes en zien wel dat er met mij geen flauwekul uitgehaald moet worden.

In de middag loop ik door de haven en spreek Marcel de vroegere overbuur van de ligplaats naast Alex. Hij spreekt schande van de situatie dat de plaatselijke notaris alle procedures geblokkeerd heeft en dat het dievengilde al bezig is geweest om de schamele bezittingen van de boot te beroven. Het houten stuurwiel met de spaken is weg en ze zijn binnen in het schip geweest. Dit schip komt onontkoombaar op de sloop en kan naar het kerkhof verplaatst worden wat bij een eerder log al beschreven is. Jammer, terwijl het er zo hoopvol uitzag met de potentiële koper Tommy.

Op de kade tref ik de bemanning van de Selya en drinken een borrel om gezamenlijke kennissen te bespreken en de avonturen te verh