logboek 2016

het jaar uit

Zaterdag, 31 december 2016

20 º 37’ 41 N  021 º 18’ 773 W  -  19 º 27’ 118 N - 22 º 27’ 240 W

Oudjaarsdag op de oceaan. Voor veel mensen een gruwel om zonder familie, oliebollen en vuurwerk te zijn maar wij voelen ons er heel goed bij. Het is een gewone dag met wat nevelige sfeer. Het blijft bewolkt en de zon laat zich nauwelijks zien. Ik had me dat heel anders voorgesteld. Er werd in de 17e eeuw niet voor niets gezegd, koers Zuid en als de boter smelt dan west. Kom je vanzelf het eenvoudigst in de Cariben uit. Dat boter smelten was dan zogenaamd op de hoogte van Kaapverdië maar wij merken niets van de warmte die er zou moeten zijn. Wij  ploegen dan maar voort, richting zuid. 

De dag bestaat uit gijpen, wind zoeken, zeilen vastzetten.

In de avond komt de wind weer en loopt de Queen B een 5 knoop naar de eilanden.

Om een borrel op het oud en nieuw te vieren besluiten we dat samen te doen met het tijdstip van Nederland en in mijn onzorgvuldige snelheid bepaal ik het tijdstip op 00.00 uur plus twee uur. Het komt ook prima uit met de wacht want om twee uur ’s-nachts hebben wij wachtwissel. De fles blijft netjes gekoeld in de koelkast voor na middernacht. Ik laat het Nieuwjaar worden zonder iets te merken.

Seven Seas catamaran

Vrijdag, 30 december 2016

21 º 50’ 938 N 020 º 03’ 743 W  -  20 º 37’ 41 N  021 º 18’ 773 W

In de verte zien we een zeil opdoemen. Het grootzeil mist een stuk aan de top en dan weet ik dat het een snelle racebak moet zijn. We worden opgeroepen en maken een praatje. Het is een Trimaran de Seven Seas onder Franse vlag en onderweg naar Martinique om later naar de bootshow in Miami te gaan. Ze varen met acht man en ondanks het kalme windje waar wij 3,7 knoop varen doet de Seven Seas er 9.

Het is een leuke onderbreking in een kalme dag, met klapperende zeilen en weinig wind. De nacht is bewolkt geweest en zelfs even koud. Het wordt een levensstijl maar het is wel een beetje rustig door het weinige windje en gooi mijn visgerei eens uit en jawel de wens om weer eens een Mahi Mahi (of Dolphinfish, Goudmakreel) te vangen komt uit en krijgen de gewenste Mahi Mahi aan de lijn, precies groot genoeg voor een flinke vismaaltijd. Zo snel mogelijk de vis slachten en maak de kuip schoon van alle bloedspetters en haal de vislijn binnen, genoeg is genoeg.

Later op de dag komt de wind en varen met een 5 Bft Oost met ruime achterlijke wind richting doel. Dit zijn opschieters, de GPS geeft regelmatig een 6+ aan. We spotten twee kleine dolfijnen en een heel nieuwsgierige meeuw die telkens rondjes om het schip draait, op zoek naar iets lekkers, gewoon een praatje te maken of harde ondergrond te hebben om heerlijk te toiletteren.

Baby Boomer

Donderdag 29 december 2016

23 º 22’ 824 N  018 º 47’ 235 W  -  21 º 50’ 938 N 020 º 03’ 743 W

Het gevoel om helemaal alleen te zijn op de oceaan is schijn. De marifoon, kanaal 16, wordt geterroriseerd door vervelende zogenaamde leuke opmerkingen van de zich vervelende vissers door te boeren, scheten en  vrouwengeluidjes door de hoorn te blazen. Een kapitein van een schip kan het niet meer aanhoren en merkt op dat het nu kalm weer is, maar het blijft de oceaan. Zoek een ander communicatiekanaal! Nu staat kanaal 16 helemaal bol van commentaar, nog vervelender opmerkingen en ongepast gedrag. Ik zet de marifoon uit om het allemaal niet mee te hoeven maken. Bespaart me stroom.

Bij het ochtendgloren is er een vliegende vis op het dek gevlogen. De vliegende vis is maar net uit de wieg, het is met geen fatsoen een vis te noemen, zo klein. 

Eindelijk breekt het wolkendek open maar dit blijkt van tijdelijke aard want tegen de avond is het allemaal weer zoals eerst grijs, ook nu geen zonsondergang. Na een beraad in de kuip is het gezag van de schipper ondermijnd en wordt besloten om de koers te verleggen naar Mindelo wegens tijdgebrek. Vanaf hier scheelt het maar 9 graden maar het is 70 mijl verder naar het eerste zicht op land. De extra afstand wordt weer terug verdiend, omdat dan de etappe Sal Mindelo komt te vervallen, 115 mijl. Een besparing van 45 mijl.

Als laatste punt van de Kuipconferentie is bepaald, de klok een uur terug te zetten omdat we al een tijdje over de 15 graden west varen. Dit is de tijdlijn om de klok een uur te verzetten, we leven nu met 2 uur tijdverschil Nederland.

In de avond valt de wind weg en kabbelen we zachtjes voort, we zijn er trots op dat de motor nog niet gebruikt is.

de maaltijd aan huis bezorgd

Woensdag 28 december 2016

24º 31’ 285 N  017 º  57’ 56 W  -  23 º 22’ 824 N  018 º 47’ 235 W

We schieten lekker op en zitten al te rekenen wanneer we aankomen maar dat is veel te vroeg. Bij de les blijven en de voorspelde windstilte voor vandaag door zien te komen. Gelukkig blijft deze uit en kunnen een lekker gangetje houden. Het maakt het reizen er heel plezierig op. De wind komt van Oost, krimpend naar Noordoost hierdoor ontstaat steeds meer een achterlijke wind. Gepaard met een hoop geschommel. De reparatie van het klepperen in de mast van de kabels die tegen de binnenwand slaan bij het schommelen is eindelijk opgelost. Lang leve een simpele wasknijper en een Tierib. En dan te bedenken dat deze reparatie 10.000 mijl is blijven liggen. Het wordt een dag van luieren en krachten opdoen. 

Waarvoor krachten opdoen? Ik weet het nog niet, beter om het maar niet te weten. Vanochtend hebben een aantal dolfijnen hun opwachting gemaakt en wijzen me de weg naar de eilanden door heel hard, van achter de Queen B te benaderen en bij het achtersteven diep naar beneden te duiken.

Vanochtend de vislijn uitgebracht en wat een geluk. Een prachtige Bonito is als avondeten ten deel gevallen. Een gedeelte rauw op zijn Japans, het grootste gedeelte licht gebakken en het restant is goed voor een salade voor morgen. We zien geen enkel schip en wanen ons helemaal alleen op zee.

lichtende zee

Dinsdag, 27 december 2016

26º 34’ 921 N  016º  27’ 991 W  -  24º 31’ 285 N  017º  57’ 56 W

De wind blijft stevig en moeten ons voorgenomen wachtsysteem een beetje aanpassen. Ik ben in de kuip wat meer nodig dan verwacht en ondanks de vervelende schommelingen en bewegingen van de Queen B ben ik wel blij met de voortgang. De dame stuift als een joffertje over de golven op zoek naar de nieuwe uitdaging. De afstand naar de Kaapverdië is fors, 760 mijl, en reken op 7 dagen zeilen. Vreemd is de kou die er op dit moment is,  met een winterse fleece in de kuip en kijk naar het verschil van licht en donker in de ochtend. De kleur van het water is dezelfde als van de lucht zodat de wereld een weinig spannend reliëf geeft.

Tegen de ochtend neemt de wind wat af en wordt het een beetje gemakkelijker aan boord, De AIS laat twee vrachtschepen zien de beide op weg zijn naar Las Palmas. We hebben er geen last van, de CPA, closest point of arrival, is ver genoeg.

In de middag is de zee wat gekalmeerd en kan ik gewoon de draad van het boordleven opnemen door te koken en de klusjes in te vullen. Het valt me op dat er weinig leven te zien is. Geen dolfijnen of vliegende vissen, walvissen of vogels, het is een saaie boel. De prikkellichtjes die in de avond onder het vlak uit komen pinkelen, is integrerend te zien. De gefosfateerde algen laten zich beroeren en protesteren met een helder licht vanaf het wateroppervlak.

het lijkt onschuldig

Maandag, 26 december 2016

Puerto Rico  -  26º 34’ 921 N  -  016 º  27’ 991 W

Op de steiger in de haven lijkt de wind afgenomen zodat ik met een gerust gevoel de reis begin. De laatste reparaties voor mij en Jacqueline nog even boodschappen doen. De lijntjes los en vaar behoedzaam langs de ankerlijn en de Deense buurman richting havenkantoor voor de diesel en het afrekenen van de laatste dagen. Bij de kademuur merk ik pas dat de Swell hier lekker binnenwandelt en de Queen B ligt erg oncomfortabel aan de lijnen te trekken, gieren, snokken. Ik voel mee met de kikkers van de Queen B want deze moeten wel de krachten van 12 ton opvangen. De lijnen staan onder extreme belasting tijdens het tanken en bij het betalen van havengeld in het kantoor zie ik een van de lijnen breken. De havenmeester kijkt het allemaal aan en heeft tijd genoeg om het weerbericht extra te bespreken en hoor aan de toon dat het voor hem storm is en dat je beter enkele dagen kunt wachten. Ik sla het op want mijn laatste weerbericht geeft 20 knoop wind aan en dat lijkt me niet extreem. Terug aan boord ruim ik de boel weg en maak zo snel mogelijk los om van het gehobbel langs de betonnen kade af te zijn. Jacqueline krijgt op deze wijze wel de vuurdoop stress-situatie. Ze zal wel denken dat het stuk knallen van lijnen en geklotste diesel de normaalste zaken van de wereld zijn.

Stootwillen opbergen in de achterkajuit, de lijnen van het dek af, alles nalopen voor wat betreft zeevastheid binnen, trek ik het grootzeil in de haven op. De trimaran Duitser staat op afstand met toeter afscheid te zwaaien. Hij was wat stroef, maar deze actie maakt hem sympathiek. Buiten lijkt het allemaal wel mee te vallen met de storm en steek als voorzorg toch nog een rif. Nadat we een beetje uit de luwte komen van het eiland waait het hard. Halve wind met hoge golven is prima voor de snelheid maar niet om in te slingeren. Jacqueline komt plots geconfronteerd voor alle nieuwe indrukken te staan. Ze slaat zich er prima doorheen en het zal wel goed komen.

Het eiland verdwijnt al snel in de stof want de wereld is wazig en rood. We zijn al snel alleen op zee en op elkaar aangewezen. De Queen B maakt voor haar doen flinke vaart en snelt de ruimte in op weg naar de Kaapverdië.

Zondag, 25 december 2016

Puerto Rico

Kerstontbijt in een warm stormachtige haven. De winden uit de Sahara worden via zee over de eilanden uitgesmeerd. Een rode stof valt neer op het dek en alles wordt klam en rood modderig. Het blijkt de wind Calima, de Canarische naam voor de Scirocco. Harde wind met regen die meestal enkele dagen duurt. Mijn controle op de weerkaartjes baren me geen zorgen want vanaf morgen zal de wind afnemen en na twee dagen zelfs windstilte voorspeld zijn. Tijd om Jacqueline wat van de omgeving te tonen. We wandelen via het bergwandelpad langs de kust naar Costadores, het strand met de blauw gele parasollen. In een strandtent een kop koffie met gebak en lopen naar een taxi om naar Mohan te rijden. Puerto de Mohan ligt hemelsbreed dichtbij, maar een berg met een klif ligt tussen Costadores en het schilderachtige Mohan. De taxi kiest de snelle autoweg via een lange tunnel en rijdt naar de haven van Mohan. Mohan is een opstapeling van huisjes met bloemen op de veranda’s. 

Ik herken veel schepen die 4 jaar geleden in de haven lagen en te koop waren. Ze liggen nog te koop. De Yellow Submarine, de toeristische onderzeeër, ligt nog steeds te roesten en het geel bladdert steeds verder af. Wat veranderd er eigenlijk weinig als je na een periode terugkomt? Alleen het haventerrein krijgt een nieuw aangezicht, de open structuur verdwijnt doordat een stevige muur om het terrein gebouwd wordt. De muur scheidt het dorp van de vissers, wat jammer is, vanwege de charme om tussen de vissers te staan als de vangst binnen wordt gebracht en om in de weg te kunnen staan als de vis uitgeladen wordt. Mohan gaat nu met moderne tijd mee, in de hele wereld worden ineens muren gebouwd.

Van het wit met lichtblauwe dorp en de bluumkes lopen we naar het strand van Mohan. Op de boulevard drinken we een borrel, het is voor het eerst sinds 4 maanden dat ik een alcoholische versnapering gebruik, het smaakt me uitstekend. Wandelen naar de bus, die net klaar staat om ons weg te brengen. Deze bus rijdt langs op de smalle bergweg en Jacqueline kijkt vanuit haar raam de diepte in waar de bus rakelings langsrijdt. De chauffeur stuurt de bus met lange claxonstoten bij elke bocht en in de hoop dat er achter de haarspeldbocht van de uitstekende klif, geen andere bus of voertuig aankomt. Gelukkig geen verkeer, maar je blijft je afvragen waarom het zo vaak goed gaat.

In een restaurant eten we een heerlijk kerstdiner. Canarische aardappeltjes als voorgerecht en een stuk geroosterd achterbout van een varkentje. Erg lekker etentje en we halen een slaapmuts met afscheidsborrel bij de Wigwam. Een T-shirt rijker, met grote afbeelding van een indianenhoofd met verentooi, loop ik bij de cafe-uitbaters weg met de wetenschap dat ik ze lange tijd niet meer zal zien

kerst aan zee

Zaterdag 24 december 2016

Puerto Rico

Vanavond komt zeilmaatje Jacqueline ingevlogen en ik weet dat ze pas op het einde van de avond hier zal zijn. Ondanks tijd zat voor vandaag, is het de hele dag wachten en zorgen. De mat schoonvegen, extra boodschappen halen, spullen opruimen zoals de was van gisteren die nog uithangt in de kajuit. Ik voel me als in een rovershol.

Het is kerstavond en voor dit evenement haal ik het rode kerstkleed met servetten, twee kerstmutsen uit de kast en steek de kaarsjes aan. Het doet gezellig aan en ondanks de temperatuur waar geen sneeuw mogelijk is, krijg ik de sfeer weer te pakken.

In de winkel nog extra boodschappen voor een uitgebreid hapje vanavond. Nu staat alles klaar. Nog snel internet verbinding oppikken bij de koffiebar.

Nathalie blijkt er vandaag niet te zijn maar de eigenaresse zelf die net zo gemakkelijk praat als zij is er wel!. Ze komt uit Equador en raakt in vervoering als ik vertel dat ik voor het laatst ben en dat de reis naar Zuid Amerika gaat. Enthousiasme is leuk om te zien, want ook bij haar is de liefde voor Canarische Eilanden leuk om te horen. Vooral de kansen die hier zijn, zoals werk, carriere, en ondernemerschap. Na twee kopjes koffie en veel warmte heb ik spijt dat ik deze twee dames pas zo laat heb leren kennen. Je krijgt de sleutel voor de wifi-code maar je komt niet toe de post te lezen. Gelukkig is het mogelijk de krant op te slaan en deze aan boord te verorberen.

Om negen uur zie ik het stralende gezicht van Jacqueline op de kade met rugtas, klaar voor het avontuur. We kruipen lekker onder de kerstboom en wisselen cadeautjes over en weer uit en eten de kleine hapjes. Kerstkindje kan weer geboren worden. stille nacht, heilige nacht.

stofstorm

Vrijdag, 23 december 2016

Puerto Rico

De wind staat flink door en er wordt storm voor het weekend aangegeven. Deze storm is het gevolg van de wind uit het Sahara gebied met een rode kleur. Het rode zand slaat overal op het dek neer en krijg zelfs het idee dat het ook binnen in de kajuit komt. De Swell die de haven binnenrolt met deze wind geeft nog meer ergenis. De steiger voor me, liggen de schepen vervaarlijk met de masten te zwaaien zodat het al snel op een steekspel met zwaarden van 18 meter lijkt. Ben blij dat ik daar niet lig, maar misschien zeggen de schippers op de zwaai-zwaai steiger dat ook wel over onze steiger.

Volgens de Passageweather is de wind afnemend tot windstil op de oceaan voor komende woensdag en donderdag. Ik zal afwachten maar ook om alles goed te praten naar maandag als vertrekdatum. Een sms valt bij me binnen dat er storm verwacht wordt en of dan wel zou gaan?

In de koffiebar tref ik een gezellige bediende die honderduit spreekt over de situatie op het eiland, de politiek, de wereldproblemen maar ook over het Gallisie. Het Noord Spanje waar de mensen anders zijn dan in Spanje, het eten en de kust. Jammer dat ik niet eerder dit lieve koffiebarretje naast de supermarkt niet is opgevallen.

Fruit en groenten halen voor de oversteek. Onbegrijpelijk hoe snel fruit en groenten in de buurt van zee, aan bederf onderhevig zijn. Hele theorien zijn erover geschreven, zoals ophangen van de etenswaren in een net buiten onder de bimini. Ik leg ze in de achterhut en combineer het met de diepvries. Er wordt wat voedsel tijdens de tocht als bedorven over boord gekieperd.

Dinsdag, 20 december 2016

Puerto Rico

Een dag waarvan je denkt dat er weinig te doen is geweest en als je het op het eind allemaal optelt dan valt het wel mee. Deze ochtend me bezig gehouden met veel zakelijke emails en betalingen. Het loopt naar het einde van het jaar zodat er wel actie ondernomen moet worden, om het jaar af te sluiten. Met de fiets naar het grote winkelcentrum voor wat kerstspullen en haal een cadeautje voor onder de boom. De overbuurman is bezig met een heuse loopplank op zijn extra brede catamaran. Het contact loopt wat stroef maar is uiterst vriendelijk. De loopplank wordt voorzien met een paar mooie rode wieltjes. Mevrouw blijft gewoon vanaf de boot op de steiger springen en vertrouwd het bouwsel maar matig.

Ik zie hem midden op zijn loopplank staan en doorverend door de knieën om het bouwsel uit te proberen. Hij geeft mij aan dat zijn vrouw de schuld van deze constructie is omdat ze moeilijk kan op en af springen. Het lijkt me een goed voorwendsel om iets te doen. Er lopen veel collega Duitsers aan boord die allemaal technisch zijn want ze hebben allen commentaar, maar niemand doet iets.

Maandag, 19 december 2016.

Puerto Rico

De kriebel en de onrust slaat weer toe. Het duurt nog wel even voordat het vertrek gepland is maar de weersverwachtingen worden steeds belangrijker voor. Er is weer windstilte op de oceaan voorspeld en dat is niet lekker voor de voortgang met onze lomp elegante, volslanke Queen B met zijn 12 ton. Google leert me twee weersystemen hier:

De Canarische Eilanden hebben een subtropisch klimaat zonder seizoensveranderingen. Het gehele jaar door dezelfde zomerse temperaturen, woestijnachtig op de oostelijke eilanden, iets vochtiger op de westelijker gelegen eilanden. Volgens de universiteit van Syracuse heeft de stad Las Palmas op Gran Canaria het beste klimaat ter wereld.

De gemiddelde maandtemperaturen verschillen lichtelijk per eiland. En zelfs op één eiland kunnen er lokale verschillen zijn. Zo is het zuiden van Gran Canaria warmer en droger dan het noorden. Om toch een idee te geven van weergemiddelden op de Canarische Eilanden hieronder de tabel betreffende de luchthaven van Gran Canaria.

Weergemiddelden voor Gran Canaria Airport

Maand                            jan feb mrt apr mei jun jul aug sep Jaa

Gemiddeld maximum (°C)20  21  22   22  23  25  25  27  27 

Gemiddeld minimum (°C) 14 15   15   16  17  19  20  21  21

Neerslag (mm)                18 24   14   72  00  01  01  31  82

Bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Agencia_Estatal_de_Meteorologia

En:

De passaat is een zeer bestendige oostelijke wind die het hele jaar waait tussen de subtropische hogedrukgebieden (op de paardenbreedten) en de intertropische convergentiezone met lage druk. Op noorderbreedte wordt deze NO-passaat genoemd en op zuiderbreedte ZO-passaat naar de meest voorkomende windrichting. De wind is het oppervlaktedeel van de Hadleycel en de passaatgordels beslaan een gebied aan weerszijden van de ITCZ tot een breedte van ongeveer 30º, waarbij de gordels tot hogere breedte komen aan de oostzijde van de oceanen. Onder meer in het noorden van de Indische Oceaan en de Zuid-Chinese Zee verdringt de moesson tijdens de zomer de passaat.

Daarbij hebben we ook nog stromingen:

De doorstaande winden veroorzaken driftstromen die de invloed van het corioliseffect ondervinden. Daardoor hebben deze zeestromen op het noordelijk halfrond een afwijking naar rechts en op het zuidelijk halfrond een afwijking naar links, wat de Ekmanspiraal genoemd wordt. Het resultaat is een equatoriale stroom richting het westen.

Het tropische deel van de Stille Oceaan heeft een sterk gelaagde opbouw: boven op het koude diepzeewater ligt een warm laagje oppervlaktewater van gemiddeld honderd meter dikte. De overgang tussen deze twee lagen is vrij abrupt. Normaal is de warme bovenlaag in het westen dikker en warmer dan in het oosten, en verloopt de scheiding tussen warm en koud water van zo'n 200 m diep in het westen tot zo'n 50 m diep in het oosten. Die scheiding wordt thermoklien genoemd.

Dat ziet er allemaal wel meegaand uit en verheug me nu al op het vertrek. Toch eerst maar de dagelijkse gang van zaken. De hut opruimen en repareren. Ik begin al een beetje thuis te raken in het patroon van niets doen of althans ik heb het idee dat ik niet veel doe. Als je de acties opschrijft dan valt het allemaal nogal mee, maar toch.

Gaat er hard aan toe.

Zondag, 18 december 2016

Voor vandaag de bus naar Maspalomas voor een wandeling. De bussen zijn precies op tijd, vervelend dat ze allemaal stoppen op dezelfde plaats om in te stappen. Een horde met zonaanbidders stappen in verschillende bussen. Parasols, kinderwagens, tassen, koeltassen, emmertjes met schepjes, de vaders lopen te zwoegen en te puffen in de warmte om al deze nodige attributen in de laadruimte van de bus gestouwd te krijgen en moeders met de kinderen op de arm loopt de verkeerde bus in. Alles kan uit de bus geladen worden en meteen beginnen de kleinen te huilen want deze bus gaat niet naar het strand. Het is aangenaam toeschouwer te kunnen zijn en net doen of ik het niet zie. Probleem van de jonge ouders.

In Maspalomas een moment onder de vuurtoren gestaan, die de Queen B al een paar keer heeft begeleid langs de zandbanken naar een veilige haven. Met mijn lange broek ben ik weer de enige die zich in vol ornaat het strand op waagt en zie langs het strand de overgang van gekleed naar naakt. Een paar regenboog vlaggen geven aan dat er ook onderscheid in naakt wordt gemaakt maar het gaat er allemaal erg gezellig aan toe. De massa schuifelt langs de vloedlijn en doet alsof er niets aan de hand is.

Rond de middag zoek ik mijn plekje in het zand en eet mijn sinaasappeltje en lees wat. Heerlijk om de zee te horen breken, de mensen bekijken, de warmte op je huid te voelen en zelf tot rust te komen. Net na de middag van Playa des Ingles terug naar Maspalomas en moet nu wachten op een bus die helemaal niet komt. Een bus later brengt me naar Puerto Rico voor de boodschappen en ga de krant laden in de Wigwam.

De finale dames handbal staat op het programma en zit met een paar gasten aan de televisie. Als het Nederlands volkslied ingezet wordt komen er een twintigtal Noren binnen die allemaal een vrije stoel rond het scherm nemen. Ik zit ingeklemd in een Noorse enclave en moet de nederlaag slikken van onze Nederlandse dames terwijl die Noren juichen en mij vriendelijk medelijdend bekijken. Ik verwerk mijn verdriet door meteen de rekening te betalen en naar de boot te gaan om in alle rust te koken en de reis naar Sal voor te bereiden. Het wordt een stevige afstand van 770 mijl en dat is meer dan gedacht.

oorzaak olieverontreiniging

Zaterdag, 17 december 2016

Las Palmas.

Volgens berichtgeving in 2015:

Greenpeace roept de Spaanse regering op meer werk te maken van het opruimen van de olievlek op zee bij de Canarische eilanden. Twee weken geleden zonk een Russische vissersboot en kwam een grote hoeveelheid olie in zee terecht.

Volgens Greenpeace drijft er een oliespoor van zo'n 5 kilometer op het water. De Spaanse autoriteiten zeggen dat ze de vlek in de gaten houden.

Zaterdag gaf de Spaanse regering een milieuwaarschuwing af omdat de gelekte olie de stranden van de Canarische eilanden bedreigt. Een aantal stranden op Gran Canaria is al vervuild, maar nu dreigt de olie door de stroming ook op de stranden van Tenerife en La Gomera terecht te komen. D

De Spaanse oliemaatschappij Repsol stopt met de olie- en gasboringen bij de Canarische Eilanden. Uit diverse proeven blijkt de aangetroffen hoeveelheid niet rendabel te zijn, zo meldde het bedrijf vrijdag in een persbericht.

Een woordvoerder van het bedrijf heeft gemeld dat er geen aanvullende proeven worden genomen.  Het boorschip Rowan Renaissance keert terug naar Angola. Hiermee komt na twee maanden een einde aan de bezigheden van Repsol in de Atlantische Oceaan op 60 kilometer van de kust van de eilanden Lanzarote en Fuerteventura.

Aan het onderzoeksproject werkten 750 mensen van ruim 50 bedrijven, zo staat in het persbericht te lezen. Repsol zegt altijd de 'maximale veiligheidsstandaarden' gehanteerd te hebben en alle werkzaamheden zodanig uit te voeren dat het milieu geen schade oploopt.

Bovenstaand naar aanleiding van de verschillende boorplatform die voor de kust van Las Palmas liggen. 4 Jaar geleden heb ik al melding gemaakt van de olieactiviteiten maar toen was het probleem hoe de inkomsten te verdelen tussen de Canarische provincie en de Spaanse staat. Met bovenstaand bericht is die discussie nu ook opgelost. Wie betaalt nu de kosten?

Veel schepen liggen voor anker in de baai naast de jachthaven van Las Palmas. de informatie dat het er erg druk is klopt en ben blij dat ik doorgevaren ben naar Puerto Rico. Niet alleen voor de prima plaats maar ook voor het weer, want op het moment dat de bus Las Palmas inrijdt begint het meteen te regenen. Dan is Puerto Rico met zijn Micro-klimaat een veel betere optie. 

Ik laat me afzetten in het begin van de stad en loop meteen naar het huis van Columbus, overigens was het helemaal niet het huis van Columbus maar is daar drie maanden te gast geweest. Van La Casa de Colon naar de kathedraal, waar je voor moet betalen om binnen te komen. Heerlijk slenteren door de winkelstraat en koop wat kleine dingen voor de kerst. In een winkel van de jachthaven scoor ik visgerei speciaal om Mahi Mahi (Dolphinfish, Goudmakreel) te vangen. Van de jachthaven naar het plein met de schakers en neem een kop koffie bij de Chinees op het terras. Het is allemaal zo bekend en toch alweer 4 jaar geleden. Ik neem er afscheid van en de bus brengt me met een busreis van 2 uur weer terug naar de zonnige lekker warme haven. Een toeristische dag.

blauwgeelblauwgeelblauwgeel

Vrijdag, 16 december 2016

Puerto Rico

Met de fiets erop uit en trap naar het strand naast de haven. Een prachtige baai met duizenden strandstoelen die allemaal blauw geel gekleurd zijn. Het geeft een surrealistisch gezicht en je kunt de kleuren formeren tot patronen. Het geeft me een onrustig knipperbollen gevoel en fiets maar terug naar de eigen havenkom, waar dezelfde kleuren op het strand gebruikt worden. 

In de Engelse kroeg. een koffie drinken en val met de neus in de boter voor wat betreft, de kwartfinales dames handbal. Ik zie de Nederlandse dames winnen van de Denen. Aan boord meet ik een paar beugels uit om de neerhouder te verstevigen. Er is metaalmoeheid in het gegoten aluminium opgetreden, maar erger de giek is volledig verkeerd gemonteerd. Ik heb dit nooit opgemerkt maar de horizontale draai van bak en stuurboord zit er wel in maar niet de verticale draai. Hierdoor komen er grote hefboom gewichten op het lummelbeslag en begrijp nu waarom de boel afbreekt. Ik kan dit niet meer repareren en zal de giek moeten fixeren in de meest gunstige stand zodat de hefboom uitblijft. 

Bel zoon Luc op voor deze speciale karweitjes op en vraag of hij het snel kan regelen zodat ik het eind van de week hier kan hebben

Donderdag, 15 december 2016

De eilanden werden in de klassieke oudheid al door zeilschepen bezocht. De Griekse filosoof Plato meende dat de Canarische archipel deel uitmaakte van het legendarische verdwenen rijk Atlantis. De eilanden zijn opgenomen op de kaart van Ptolemaeus, als liggende op de rand van wereld. In 24 na Christus was er volgens de latere schrijver Plinius de Jongere een veldtocht van Juba II naar de eilanden. Hij zou de Canarische eilanden hun naam hebben gegeven.

Na de val van het Romeinse Rijk werden de eilanden door de Europeanen vergeten, tot ze in 1312 opnieuw werden ontdekt door de uit Genua afkomstige Lancelotto Malocello. Lanzarote werd vernoemd naar deze man. Zijn voornaam wordt ook wel gespeld als Lanzarotto.

De Franse ontdekkingsreiziger Jean de Béthencourt leidde in 1402 een expeditie naar de Canarische Eilanden om in opdracht van de Kroon van Castilië de eilanden te veroveren. De Guanchen gaven zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen en in eerste instantie lukte het de Castiliaanse troepen alleen om Lanzarote in te nemen. Pas twee jaar later, na vele veldslagen, slaagden de troepen van de Normandische edelman erin om de bewoners van de eilanden Fuerteventura, El Hierro en La Gomera te verslaan. Veel Guanchen sneuvelden in de strijd. Anderen werden gevangengenomen en verkocht als slaven. In 1404 stichtte De Béthencourt de stad Betancuria op Fuerteventura, als hoofdplaats van het eiland. Twintig jaar later kwam hij na een gevecht tijdens de verovering van Gran Canaria met de oorspronkelijke bewoners van dit eiland om het leven.

Intussen speelde de rivaliteit tussen Spanje en Portugal over de heerschappij op zee. Met het verdrag van Alcáçovas uit 1479 werden de Canarische eilanden aan Spanje toegewezen.

Met bovenstaande geschiedenis in het achterhoofd is het heerlijk om de Queen een wasbeurt te geven in de warme zon, waarbij ik mezelf ook niet vergeet. Na het wassen en schrobben ga ik onder de koude waterstraal op de steiger staan. Shampoo op het hoofd en heerlijk onder de koude waterstraal. De zon warmt me daarna op en voel me volledig verfrist. Ik haal de binnenmat eruit en schrok deze met zeepsop schoon. Het bruine water loopt al snel uit de vezels waarna ik het een lange tijd naspoel. Op het dek drogen, loop naar de haven om een mastaap te vinden maar niemand heeft trek om omhoog getrokken te worden in een 17 meter mast. Helaas moet ik me erbij neerleggen dat het niet zal gaan en denk erover om de windex op het dek vast te maken voor de wind indicatie.

Woensdag, 14 december 2016

30  40,44 N  14 20,44 W  -  Puerto Rico

De markante vuurtoren van Maspalomas komt uit het niets op. Houd afstand omdat er een lange ondiepte, bestaande uit zand voor de kust ligt. Nu de boeg richten op de cementfabriek. Het is alsof ik thuis ben want heb dit stuk misschien al wel 10 keer gevaren zodat het kijken op de kaart niet nodig is. Toch is het prettig om het geheugen te controleren aan de hand van de technische middelen. Rond half drie vaart de Queen B de haven binnen en ga langs de kade liggen. Een beveiliger vangt me op en vraagt me om morgen in te schrijven. Voor mij prima want het bed lonkt. In slaap vallen heeft geen minuut geduurd.

Het is druk in de haven en heb geluk met een plaats. Met een manoeuvre achteruit en de behulpzaamheid van een Zweedse buurman lig ik keurig tussen de jachten aan de steiger met geankerde lijnen aan de boeg van het schip. Er zijn geen zijsteigers in deze haven. Na een kop koffie en wat opruimen ga ik bijna als vanzelf aan de slag voor de derde keer aan de vervanging van de oliekoeler. Drie keer is scheepsrecht hoop ik dan maar.

Eerst de sleutel van de Chinees verzagen in een bruikbare lengte en ga aan de slag. Wonder boven wonder, de hamer als hevel, de sleutel op de moer, de vingers in de blinde om de sleutel vast te houden en wat domme kracht schiet de moer met een droge knal los, de tweede moer is nu een eitje. Lachend als een volleerd Chinees “hihihi” met de ringsleutel 27 van Euro 2,70, in de hand. Waar blijven al die mannen, met "ik wil alleen maar kwaliteit, of die rotzooi daar begin ik niet aan". Het terugplaatsen van de nieuwe oliekoeler neemt een tijdje in beslag omdat de moer niet in het gaatje wil, vanwege de spanning op de leiding en de slangen die de oliekoeler alle kanten op wil hebben behalve de goede. Trots als een pauw dat het weer is gelukt, de aanhouder wint.

Met de fiets naar het dorp voor een toeristische toer en een Cola Zero bij de WigWam. De WigWam is een Belgische kroeg aan de rand van de haven met nogal wat indianen attributen. Prima zitten voor het internet en drie televisies die een handbalwedstrijd dames laten zien tussen Zweden en Duitsland. Mijn aandacht word er niet door getrokken maar de kroeg loopt er wel op vol met uiteraard Zweden en Duitsers.

Menselijke drama's

Dinsdag, 13 december 2016.

Gran Tararjal -  Op zee voor de kust van GC

In de donkerte haal ik de willen en de lijnen binnen. Start de motor en vaar zonder de anderen te storen, de haven uit. Buiten het havenhoofd staat een beetje wind maar niet genoeg om te kunnen zeilen. Dan de motor maar bij, de voorspelling is dat er wind komt, zodat het zeilen voor later is. Vandaag vertrokken omdat de weersvoorspelling veel wind beloofd voor donderdag en dat blijft actief tot maandag. Het beste lijkt me nu de oversteek te maken, naar Gran Canaria.

Canarische eilanden zijn klein en er wordt voor wat betreft de afstanden wat meewarig over gedaan maar  de afstanden over zee tussen de eilanden behoorlijk. De Oversteek van Fuerteventura, Gran Tarajal naar Gran Canaria, Puerto Rico is 80 mijl en met deze wind, is het bijna een 24 uurs tochtje. Om kwart over tien kan het zeil vol bij en de motor uit. Er komen voorzichtige schuimkopjes naar me toe rollen zodat het prima bezeild raakt.

De zon schijnt voluit, beetje wind en de dag kan niet meer stuk. Blijf een tijd langs de kust varen en bij de vuurtoren van de kust af, om rechtop het doel Puerto Rico aan te sturen. Volgens een kenner was de haven van Las Palmas vol. Ik geloof dit niet helemaal maar waarom zou ik naar Las Palmas willen als ik toch de bedoeling heb met de feestdagen in de buurt van Puerto Rico en Mohan te liggen.

Het wordt een beetje luieren en maak een uitgebreide maaltijd aan boord. Lezen en schrijven in de kuip terwijl de motor goed loopt, de gever van het log functioneert weer, het geeft allemaal een prima gevoel.

De kaartentafel opruimen en plaats overal nieuwe batterijen in om later niet mis te grijpen.

De VHF kanlt met de vervelende alarmtoon een Pan Pan Pan bericht door de kuip. Er wordt een noodoproep gedaan maar alles gebeurd in het Spaans en kan er maar weinig van begrijpen. Later gaat de marifoon nog een paar keer met de oproep en er blijkt een boot zoek met 64 opvarenden. Of alle schepen hier naar uit willen kijken. Mijn voorgevoel zegt dat het mensen zijn, die oversteken van de Afrikaanse kust naar de Canarische eilanden. Dit is technisch Europa volgens de landen. Je wordt weer met de feiten geconfronteerd, maar wat te doen als je de vluchtelingen zou aantreffen. Ik zou op grote afstand blijven en telefooncontact maken voor hulpassistentie want deze mensen zouden mijn bootje overspoelen.

De zon zakt in het water en het eiland komt uit het water. Een grote donkere massa torent hoog boven de waterspiegel uit, de Telde en het einde van die massa is mijn doel geworden. Lampjes worden zichtbaar op de donkere massa en wat later zie ik lampjes achter elkaar aanrijden. Verlichting van straatlantaarns, huisjes en verkeer. De wind komt terug en kan zeilen. Heerlijk om zo rustig in de avond door het water te glijden.

De meteoren vallen links en rechts om me heen. Lange witte strepen in de donkerte van de nacht

Chinese sleutel

Maandag, 12 december 2016

Gran Tarajal.

Vanochtend bij de havenmeester geïnformeerd voor een knip en scheerbeurt van de Queen. De procedure is nog steeds niet veranderd na al die jaren en Las Palmas is alles controlerend. Een aanvraagformulier indienen, per fax verzenden en drie dagen de positieve uitslag ontvangen, maar het blijven 3 dagen wachten. Eerst de echte noodzaak maar vaststellen.

Met kippenvel kom ik uit het water, dat valt tegen. De zon kan hier dan wel heerlijk schijnen maar de temperatuur van het Atlantische zeewater is er niet op aangepast. De ongewenste aangroei is weg. Geen slingers van waterplanten en zeewier langs de waterlijn. Er heeft zich een soort bibob aangroei gevormd. Geen schelpen. Het is prima zo en besluit om de Queen B in het water te laten. De dame hoeft zich pas volgend jaar te wassen. 

Voel me vrij om te vertrekken temeer omdat er voor de komende donderdag veel wind is voorspeld zodat ik het liggeld tot morgen betaal om eerder te vertrekken. Vandaag mooi de tijd voor boodschappen en om een kaart internet halen.

Krijg een internetkaart geleverd maar het werkt niet en wordt doorgestuurd naar een reparatie inrichting. De monteuse concludeert al snel dat mijn stick niet compatibel is met Apple en moet de stick weer terugplaatsen op mijn oude langzame bijna verstofte laptop. Het werkt een uur maar dan begeeft de stick het uiteindelijk. Bij het verwijderen van de stick uit de computer is deze net een kachel, onverklaarbaar. Geen internet! 

Door het dorp slenteren en bij de Chinees tref ik uiteindelijk een platte ringsleutel 27, ideaal voor de oliekoeler reparatie. En dat voor zegge en schrijve Euro 2,70. In de avond koken en wandel de promenade op, om bij het terras nog een kop koffie te gaan drinken.

Zondag, 11 december 2016

Gran Tarajal.

Levendig druk op de steiger, drie schepen met jonge kinderen en het is net alsof ik 30 jaar terug in de tijd ben. Het verschil is dat deze kinderen op wereldreis zijn en dat mijn kinderen braaf naar school gingen. Leuk om te zien maar griezel altijd van het feit dat deze erg jonge kinderen zonder zwemvest over het dek struinen. Deze moraalridder zou er graag wat van zeggen maar hoe wordt dat nu weer opgepakt. Ik laat het over aan de verantwoordelijkheid van de ouders.

Met de fiets door het dorp en uitgebreid boodschappen halen bij de supermarkt die nu wel open is op zondag. Ook Spanje wordt gedwongen in een 24 uurs economie en de vroegere heilige winkelsluitingen zijn aan erosie onderhevig. Op een terras, een kop koffie, waar ik verjaagd wordt door de verschrikkelijke schelle stemmen van een tros kinderen, het gaat door merg en been. De tafel met een gezelschap van 8 mensen naast me, is ook behoorlijk luidruchtig en er wordt veel gelachen.Ik vlucht weg naar mijn stille kuip.

De ochtend besteed aan de oliekoeler om deze los te krijgen, maar moest weer opgeven. Nu enkele sleutels in tweeen gezaagd zodat deze nu wel tussen motor en schot kunnen. een oplossing zou kunnen zijn de afbraak van de luchtinlaat, maar laat het achterwege want dit is een grote demontage en dan is er nog niet veel ruimte om de moeren los te krijgen. Eindelijk krijg ik een sleutel op de moer die los moet maar kan geen kracht zetten omdat er te weinig ruimte is. Moet me weer gaan beraden hoe verder. Ik zet de boel weer in elkaar om de vrijheid van vertrekken te behouden. Ik raak er bedreven in.

Gran Tarajal

Zaterdag 10 december 2016.

Arricife - Gran Tarajal 

Disco geluid was vorige maand al verschrikkelijk maar nu breekt deze de geluidsbarriere vannacht. Er staan verschillende botenbezitters op de steiger en er worden geluidsmetingen verricht. Het schip licht te resoneren op het water.

Ondanks dat er geen wind is voorspeld krijg ik toch een lekkere zucht wind in de zeilen. De Queen B dartelt het water over en voel me opgelucht los. Eindelijk weer varen na een maand van wachten en andere bezigheden.

De Queen B loopt al snel een 5 knoop en raak lekker ingeslingerd van de golven en het zijn aan boord.

Vanochtend uitgeklaard bij de receptie en de Nederlandse Tanja helpt me behoorlijk door de Spaanse bureaucratie, bureaucratie van de haven en onduidelijk afspraken. Wel geldige factuur of niet te betalen factuur. Uiteindelijk komt het allemaal goed en betaal het resterende bedrag.

Ben weer vrij en vaar de haven uit met het plan Rubicon te bezoeken. Met deze mooie wind is het plan snel gewijzigd, "Zeilen als je Zeilen kunt". Doorgaan met dit mooie weer en omstandigheden en zet koers richting Gran Tarajal.

Om 22.30 de haven binnen en de temperatuur in de nacht is nog steeds aangenaam en kan met hemdsmouwen in de kuip zitten. Heerlijke zomerse temperaturen.

lijkt erop

Donderdag, 8 december 2016

Arricife

Het vliegtuig van Ryanair staat weer klaar en stap in naar mijn ander huisje. Ik ben eraan toe. Vanochtend voor controle naar het ziekenhuis geweest en alles is prima met me, zodat ik een hele serie pillen weer in de verpakking kan laten.

Bij de conrole van de handbagage gaan alle alarmbellen af voor het vreemde voorwerp in mijn bagage. Er komen drie bewakers om het scherm staan van het Rontgen apparaat en de band blijft een tijdje stil staan. De mannen van de beveiliging zijn het ons en de rugzak moet apart gehouden worden en de eigenaar opgespoord. Ik sta naast hen en zeg meteen te weten waar het gevaar ligt. De oliekoeler komt uit de rugzak en met de vraag waar ik die voor nodig heb, is het al snel geen probleem.

De taxi neemt me mee naar de haven waar ik een rustige haven tref met de Queen B kalm aan zijn touwtjes. Cynthia en Peter liggen in de haven en ga er een sapje drinken om bij te praten. In de avond vroeg te bed want reizen maakt moe.

En dat in je oren

Vrijdag, 4 december 2016

Arricife - Vlijmen

De taxi komt aanrijden terwijl de Disco net aan het sluiten is. De hele nacht knetterende muziek en gebonk. Het lawaai is extreem en het regent dan ook klachten van de ligplaatshouders. De Spanjaarden reageren nogal laconiek en trekken de schouders op. Zij slapen waarschijnlijk ver genoeg weg. Het is een reden om een andere haven te bezoeken.

Om 1300 uur staat een van mijn jongens me op te wachten en heb zojuist Jacqueline bij de bus afgezet. Einde van een zeer wisselende drie weken met nogal wat verschillende bevenissen, de storm en een nieuw eiland als bestemming. De storm heeft een behoorlijke impact op me gehad maar krijg het gevoel dat ik deze heel positief weet te vertalen naar bruikbare ervaring.

De reparaties zijn achter de rug op een dubbel blok van het dek na. Het anker zit vast met een nieuwe RVS bout, Genua gerepareerd. Ik ben trots op mijn schip want de Queen B houdt zich perfect bij vervelende omstandigheden. Mijn besluit staat nu vast om de komende maanden over te steken naar Suriname, anders blijf ik hier maar in een kringetje varen. Er zijn spannender dingen te beleven.

Donderdag, 3 november 2016

Coralejo - Arricife

De haveningang nodigt je met open armen uit,  maar het is de verkeerde haven. Ik zie mijn fout op tijd en draai scherp naar zee om met een boogje om de zuidrotsen van de voorhaven van Arricife te varen. Deze haven is alleen voor de ankeraars onder ons.

In de grote haven is het bekend en staan de betonnen standbeelden van jagende vissers op hun paarden tot de knieën in het water. Voor deze jagers bakboord uit en roep de havenmeester op. Ik krijg verschillende aanwijzingen en vaar braaf de aangewezen box in. Het wordt de rest van de dag klaar maken voor vertrek van morgen.

Jacqueline trekt zich de binnen boel aan en ik ruim het dek op. Hoezen om de kompasstand en stuurwiel, de windvaan en roerblad op het dek. De procedure van boord gaan is inmiddels een getrainde klus en vind de periode aan boord ten opzichte van het werk veel te kort.

De komende weken een reis naar China en Hongkong en wie weet nog een trip naar Duitsland en Spanje. Bij de havenmeester inchecken en krijg een vreemde receptioniste tegenover me. Ze heeft geen gegevens van de boot in de computer staat en herhaalt telkens “U staat niet in de computer” . Ik krijg een niet correcte factuur mee en de boodschap dat regelt U thuis maar.

In de avond eten we bij de Hamburgertent naast de Burgerking een Hamburger. Erg lekker maar wel veel. Een IJsco bij de ijsmaker en hebben hiermee een calorierijke maaltijd achter de rug. Gelukkig kan ik na afloop van de laatste weken wel wat hebben. Morgen heel vroeg op voor het vliegtuig en hebben de Taxi voor 06.00 uur besteld.

Begint al iets van het carribische te krijgen

Woensdag, 2 november 2016.

Calero – Coralejo

Het lijkt hier hoogzomer. De temperatuur is al snel boven de 25 graden en de wind stelt niet veel voor in de haven. Bij de havenmeester betalen en toch een beetje mopperen dat het niet erg duidelijk is om het havenkantoor te vinden. De mensen blijven bijzonder vriendelijk en doen net of ze er iets aan zullen doen maar ik weet nu al dat er niets van zal komen. Ik weet nu de weg dus het zal niet meer nodig zijn. Buiten de haven gaat de Genua op en zeilen met onverwachte lekkere zachte wind richting Fuerteventura. Het eiland ligt op onze weg maar dat geeft een prima afleiding om huisjes te tellen, stranden te zien en de overgrote dorre oppervlakte van de berghellingen. In Corralejo is het een aan en afvaren van veerboten en zeilschepen. Ik vraag via de marifoon een plaats en het duurt lang voordat men eruit is waar ik nog kan gaan liggen. Een plekje vinden doen ze altijd, volgens Cynthia en het klopt want we krijgen een prima box toegewezen.

Coralejo is een leuke plaats met veel restaurantjes en gezellige drukte vanwege de veerdiensten die er de auto’s in en uitladen, de toeristen die zich hongerig op de horeca werpen in het stadje. De havenmeester heeft zijn kantoor verlaten en de deuren staan wagenwijd open. Zijn rubberen wapenstok hangt aan de muur en vraag me af waar dat ding voor dient. Al het haven personeel is gewapend met een knuppel, vreemde manier om de onwillige de box in te slaan. De computer van de havenmeester wil niet opstarten en hij vraagt me om alle papieren bij hem achter te laten en zal deze over 20 minuten komen brengen. Bij dit soort fratsen sta ik altijd in dubio wat te doen. Ik laat het nu gebeuren maar de man komt inderdaad na een half uur de documenten aan boord brengen. Het maakt me een stuk rustiger. 

Naast ons komt een schip met echtpaar  vol met kinderen en hond, die aanleggen. Een tros armen en benen steken uit en er worden vaderlijke bevelen gegeven. Moeders staat met pikhaak en een new-age wikkelrok, bloemetjes hesje en een gebreid mutsje op het voordek om de meute in bedwang te houden. Lachwekkend om te zien. Beter als de Pool die binnenkomt met een veel te breed schip en die deze gewoon de box inperst, ik ben blij dat de Queen B niet de gelukkige is van zulk een vrijage met het rode plastic van de oosterbuur.

te groot voor mij

Dinsdag, 1 november 2016.

Arricife  -  Calero

Puerto Calero ligt slechts op een paar kilometer afstand van de bruisende badplaats Puerto del Carmen, maar is een aparte wereld in stijl en sfeer. Het is de thuisbasis van enkele van de mooiste villa's en hotels van Lanzarote, maar heeft ook een goede selectie van bars en restaurants. 
Puerto Calero is een recreatieve haven op het eiland Lanzarote. Het is een oase van vrede en rust in een gebied dat bekend is om zijn prachtige natuur gevormd door de vulkanische uitbarstingen. Puerto Calero is bedacht door de ontwikkelaar Jose Calero als een exclusief vakantieoord met een luxe jachthaven en de golfbaan van het eiland Lanzarote. De bouw van deze, eerste recreatieve, haven in Lanzarote begon in 1986 en inmiddels behoort Puerto Calero tot de meest moderne en exclusieve jachthavens van heel Spanje. 

In het cafe zie ik dat Manchester, Barcelona van de mat speelt. Het is leuk, tussen de Engelsen en de Spanjaarden te zitten. Na de wedstrijd terug naar de boot waar we uitkijk hebben op een superjacht. De digitale lampjes lichten de mast aan en vraag me af of de eigenaar wel aan boord is. Het schip is onverstandig groot maar iedereen zijn meug. 

Vanochtend de auto terug gebracht naar de verhuur service en betalen bij havenmeesteres die graag wil hebben dat we voor een maand boeken. Ik krijg een extra 10% korting als ik de boel vooruit  betaal. Ze zijn hier inderdaad een stuk goedkoper dan in Rubicon en het is dichtbij het vliegveld. Scheelt twee keer taxikosten. 

De haven uitvaren en direct de Genua op en lopen lekker voor de wind uit, naar Calero. In Calero melden bij de dieselpomp waar we enkele formulieren krijgen die we niet in hoeven te vullen omdat er contact is tussen de administratie van Arricife, waar alle gegevens van de Queen B zijn vastgelegd.

De haven is goed uitgerust en de kade is een soort van boulevard waar de gasten flanerend paraderen. Wij lopen nog even de supermarkt in en proberen het havenkantoor te vinden. We denken het gevonden te hebben maar het is om 16.00 gesloten. Helaas geen internet verbinding en dat is al een paar dagen zo. Geen krant, geen weblog aanvulling, ik kan  er niet mee zitten.

Spiegeling van het plafond

Maandag 31 oktober 2016

Arricife

De gids maant het publiek heel voorzichtig naar de rand van een diep ravijn te lopen, in de grotten op Lanzarote. Er speelt op de achtergrond wat klassieke muziek, er is sfeerverlichting en de mensen moeten stil zijn. Geen geluid maken en voorzichtig dichterbij de diepte inkijken. Geen foto’s maken. De kinderen kruipen naar de rand en wij kijken van een afstand de ruimte onder ons in. De gids neemt een steen om de diepte te peilen? Hij smijt de steen naar voren en ineens breekt het water helemaal open. We hebben in de spiegeling van het oppervlakte water zitten kijken en niet gezien dat het niet de diepte is, die we veronderstelden te zien. Een schrikeffect tengevolge en een bewonderend lachen van allemaal. Hoe kun je voor de gek gehouden worden. Het is een leuke en mooie tocht door de 7 kilometer lange lava gangen die uitmondt in de zee.

Vanochtend de auto gehuurd met een onwaarschijnlijk lage prijs. Onbeperkte kilometers, e,n dag huur met verzekering voor € 35,00 een dag huur en je krijgt de sleutels van een Seat Ibiza. Prima auto. Geen controle van deuken, krassen of andere mankementen, gewoon rijden en als het je uitkomt weer inleveren. 

De Liberty C heeft afscheid genomen en vertrekt naar Las Palmas voor de ARC. Cynthia biedt haar diensten aan, bij de ARC schippers, zoals de zorg voor op het laatste moment van een zeilmaker, supermarkt, reparaties, afhalen van bemanning van het vliegveld en andere vormen van excursies. De laatste dag neemt ze een flink aantal uitzwaaiers aan boord. Zwaaien voor het succes wensen.

Wij gaan het eiland exploreren. We rijden naar verschillende uitkijkpunten en zien van een hoogte het eiland Graciosa liggen. Een mooi kaal eiland met haventje waar je van te voren een verzoek moet indienen op Las Palmas. Het is me allemaal te ingewikkeld en laat La Graciosa voor wat het is, zeker ik het nu gezien heb. Weinig te beleven. In een restaurant boven op de top van een berg met geweldig uitzicht eten we een broodje en rijden dan maar weer door. De stadje hebben voor mij de sfeer van Mexico. De architecten zijn hier duidelijk opgenomen in een psychiatrische proeftuin, want ze komen hier niet verder dan het tekenen van de vierkant wit betonnen doosje. Eén deur en een raam en dat is al. Wat een afwisseling.

Zwemmen in de branding.

In de supermarkt nog de laatste boodschappen voor de avond en natuurlijk een lading water omdat we nu de beschikking over de auto hebben. Op de steiger spreken we een Nederlands koppel dat de komende tijd ook blijft zwerven op de Canarische eilanden, Kaapverdië en de bedoeling om naar Suriname te gaan.

Zondag, 30 oktober 2016.

Arricife,

Een echte zondagochtend. De kerktoren lokt de gelovingen met klokgelui naar binnen en wij gaan een eind wandelen. Een bezoek aan de kerk wordt een echte kerkgang. Een slalom om de bedelaars met hoofddoek bij de ingang van de kerk en een pastoor die met de armen wijd zijn gelovigen toespreekt. Na de mis, de stad in en treffen het niet, dat het museum in het kasteel gesloten is. Voor het museum staan twee grote bronzen kanonnen opgesteld van 2300 kg per stuk bronsgegoten. Reikwijdte 7800 meter met een projectiel van 78 kilogram. Jammer dat we verder geen informatie kunnen krijgen.

Wandelend door het stadje, zijn alle winkels gesloten behalve de Chinese winkels, die altijd open zijn. De supermarkt aan de andere kant van de stad is gelukkig wel open en drinken daar bij een koffiebar een kop koffie met koek. Op afstand zien we Cynthia en Peter aankomen met wie we afspreken, na het winkelen, om bij elkaar een borrel te drinken. Het wordt gezellig bijpraten in de kuip. Het gesprek is voorbij als de opstappers van Cynthia zich weer op de Liberty C melden.

Wij rommelen nog wat aan en eten in de kuip met uitzicht op de bootjes. Na het eten halen we een heerlijke IJsco aan de wal. Een echte zondag.

Arricife

Zaterdag 29 oktober 2016.

Rubicon – Arricife.

Plan is om naar Gran Tarajal te varen. Echter er is geen wind en controleer nogmaals de verwachting voor de komende dagen. Geen zuchtje voor deze week met andere woorden: windstilte. Om 100 mijl te motoren zie ik niet zitten en besluit in de buurt te blijven en van Lanzarote verschillende dagtochtjes te maken. In het midden van de zeeengte tussen Lanzarote en Fuerteventura draai ik de Queen B en krijg hiermee een beetje wind mee naar het Noorden.

Op de AIS zie ik dat de Liberty C uit Calero is vertrokken. De Queen B loopt zachtjes zeilend door het water en vervolgt haar weg. Later draait de wind iets en moet zelfs scherp aan de wind varen en kruisen. Op grote afstand van de haven van Arricife zien we drie cruiseschepen langs de kade liggen en deze zullen wel voor een extra drukte op het eiland zorgen. Met de oproep in de jachthaven via de marifoon worden we naar de ligplaats gedirigeerd en schrijven ons in. Het is erg druk voor de havenmeester en laten haar met rust in alle haar drukte, de vragen die ik nog heb bewaar ik voor later. Cynthia komt na ons de haven binnenvaren omdat ze op zee een omweg heeft gemaakt om dolfijnen te zoeken. Jammer voor haar is het niet gelukt en moet de bemanning de dolfijnen spotten vanaf de folder. Wij lopen Arricife in en staan een beetje versteld, dat de hoofdstad van het eiland, een kleine gemeenschap is. Er is weinig te beleven. In de supermrkt enkele boodschappen doen en lopen terug naar de haven waar het druk is op de verschillende boten.

Onder het eten bewonderen we het takelen van de bemanning naar het puntje van de mast om daar verschillende reparaties uit te voeren. Het blijft een ogenbinder.

Wachten op opening havenkantoor. Leuke dame. Fransman helpt ons aan de steiger

windstilte

Vrijdag 28 oktober 2016.

Rubicon

Het wordt me steeds duidelijker dat het flink gewaaid heeft de afgelopen dagen toen ik op zee zat. De laatste dagen is het vliegverkeer op Lanzarote en Tenerife omgeleid naar Gran Canaria. Met het bijliggen van de Queen B voor de kust van Madeira zijn daar ook allerlei maatregelen genomen om schade door de storm te voorkomen. Ik ben een beetje trots op mezelf dat ik de windbuien niet als slecht heb ervaren.

Om vijf voor negen zit ik bij de dokter aan tafel voor de bloedtest. Hij strijkt mijn druppel bloed langs een plaatje in een machine en geeft me de uitslag mondeling mee. Ik bel meteen de Trombosedienst en alles is geregeld. Nu voel ik me helemaal vrij.

In de middag belt de zeilmaker dat het zeil eerder klaar is en haal het natuurlijk meteen op. De zeilmaker is een onderdeel van een Nederlands bedrijf dat hier de haven en de werf hebben overgenomen. Met de nodige waarschuwingen van de zeilmaker om een volledige reparatie uit te voeren breng ik het zeil op de fiets terug naar de Queen B om de Genua in de mast te hangen. Nu is alles weer zoals het hoort. Maak verschillende praatjes met collega zeilers op de steiger. Naast me ligt een zeilschip dat verhuurd wordt via AirBnb. Dat is natuurlijk ook nog een mogelijkheid om wat bij te verdienen met je schip. We drinken een kop koffie op een terras en zie Cynthia vertrekken met haar bemanning of bevrouwing.

Ik kom lekker tot rust en besluit morgen naar La Gomera te varen, om een leuk zeil en eindbestemming te hebben. Het weerbericht is weer eens zonder wind en dat zal dan veel motoren worden. Ik kijk het aan en zal morgen wel verder zien. Rubicon is een leuke plaats om vakantie te vieren en doe me voor als een echte toerist met geruite korte broek, zonnenbril en camera op de buik.

Stranden bij Papagayo, vlakbij de haven van Rubicon

Donderdag 27 oktober

Rubicon

Rubicon is een vakantiedorp op het water, de bars en restaurants accentueren het eens extra. De witte huisjes in een boomloze wereld waar de bergen op een maanlandschap gelijken. Ik weet niet of ik het mooi vind, of dat het mooi is omdat het zo lelijk is. Met de fiets op zoek naar een prikpost en wordt naar het grote ziekenhuis gestuurd. De baliemedewerkers doen ongeïnteresseerd alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Probleem is dat ik morgen moet terugkomen, alleen op afspraak. Doen we dat dan maar.

Lanzarote is een vulkanisch eiland, dat meer dan vijftien miljoen jaar geleden is ontstaan. Het is vanwege de ligging de afgelopen eeuwen vaak het toneel geweest van strijd.

De naam van het eiland is waarschijnlijk afkomstig van de zeevaarder Lanzarotto of Lancelotto Malocello, die in 1312 het eiland aandeed.

Tussen 1730 en 1736 en in 1824 heeft een reeks vulkaanuitbarstingen plaatsgevonden waarbij elf dorpen verzwolgen zijn.

Op 25 oktober 2007 is het Verdrag van Lanzarote tot stand gekomen ter bescherming van kinderen tegen seksuele uitbuiting.

Boodschappen halen, schip spoelen, binnen schoonmaken voor het bezoek. Ik neem contact op voor de reparatie van de Genua en kan deze meteen brengen. Ik haal de Genua van de voorstag en breng deze met de fiets naar de zeilmaker. Een leuke jonge Spaanse zeilmaker praat honderduit over zijn vak en voel me vertrouwd bij zijn vakmanschap. Tegen de avond komt Jacqueline aan boord en we gaan in een restaurant eten. De dag is snel gevuld met reparatie en onderhoud maar ben wel klaar voor vertrek.

Het toerisme is in het begin van de eenentwintigste eeuw de belangrijkste bedrijfstak. Toeristisch interessant op het eiland zijn, naast het nationale park Timanfaya (vuurbergen), de cactustuin bij Guatiza, de oude hoofdstad Teguise, de lavatunnels van Cueva de los Verdes en Jameos del Agua, het uitzichtpunt Mirador del Rio, het vroegere woonhuis van César Manrique, Los Hervideros, El Golfo (groen kratermeer) en het wijngebied la Geria (werelderfgoed). Vanaf het hooggelegen Mirador del Río is een mooi uitzicht op het eiland La Graciosa.

Daarnaast komen veel toeristen voor het prettige weer en het strand. In het zuiden van het eiland liggen de Papagayostranden.

donder en geweld

Woensdag 26 oktober 2016.

29˚ 21‛ 00 N 13˚ 53‛ 9 W - Playa Blanca, Rubicon (Lanzarote)

Een heftig onweer komt nu over het schip. Donderslagen als mokerslagen in de lucht. Donar die weer eens op zijn eigen vingers slaat en hierdoor de wolken en de wind van schrik alle richtingen uit laat gaan. De regen valt nu niet met druppels uit de hemel maar in een haag van emmers komt het van boven naar beneden. De golven vlakken af en de zee raakt onder de indruk van de opgezwollen duim van Donar. Het zorgt ervoor dat de Queen B makkelijker door het water glijdt en nu niet gehinderd wordt door een warrige zee.

Nu draait de wind naar oost en weet dat ik met deze wind echt het zeegat niet in kan varen bij La Graciosa en moet opnieuw beslissen om te draaien. Ik verzin het niet maar laat deze situatie maar gelaten over me heen komen. Accepteren en doorvechten. Enkele Bliepjes geven aan dat ik onder bereik van het telefoonnet ben gekomen en zie de verschillende app-jes. Ik bel mijn vader midden in de nacht om hem op de hoogte te stellen. Gelukkig heeft mijn broer de Queen B al een paar dagen eerder kunnen traceren, via de AIS, zodat hij min of meer op de hoogte is. Hij wist inmiddels dat ik van Madeira ben weg gedraaid en dat de Queen B in de buurt van Lanzarote ligt. Dit is een hele opluchting voor me om het thuisfront rust te geven. Langzaamaan kan ik me weer concentreren op mijn zeilprobleem. In de ochtend neemt de wind bij de zuidwest punt weer toe maar kan redelijk zeilen.

Bij een slag reken ik uit dat het nog 16 mijl is naar Rubicon en dat het volgens mij haalbaar is om de haven binnen te lopen. Nu de motor aan en met het zeil strak getrokken vaar ik naar de vuurtoren van het eiland. En dan neemt de wind toe 40 knoop wind en moet helaas de Aktie afblazen omdat ik niet vooruit kom en het beter is om te zeilen. Ik bel naar Cynthia die toevallig in Rubicon ligt, dat ik het niet ga halen en dat ik waarschijnlijk gedwongen wordt om op Gran Canaria af te varen. Teleurstellingen leer je verwerken. En ineens tijdens de windvlagen verandert de wind en kan ik telkens tien graden van de koers verminderen, de goede richting op. Het wordt een bezeilbare koers en de Queen B begint de rust van een heerlijke box te ruiken. De snelheid loopt weer op en de wind met 35 knoop (8 Bft) is nu uit een bezeilbare hoek. Het is niet comfortabel aan boord maar ben wel blij met de situatie. Na de vuurtoren vlakt de wind af en start de motor. De haven binnen varen na negen dagen is een bijzondere ervaring.

Bij aankomst in de haven om 17.00 uur ga ik eerst tanken en kom erachter dat er eigenlijk wel wat meer diesel in de tank zit dan dat ik berekend had. Cynthia helpt me mee aanleggen in de box en we gaan in de haven samen een hapje eten. Het wordt erg gezellig en er is genoeg te vertellen. Cynthia heeft een bestaan opgebouwd met het verhuren van haar schip en chartert door dit gebied. Nu op dit moment verzorgt ze een volledige vakantie voor drie dames. Ik heb grote bewondering voor haar moed en dat ze durft te kiezen in het leven.

Ben er bijna

Dinsdag, 25 – 10- 2016.

29˚ 57‛ 68 N 15˚ 09‛ 02 W - 29˚ 21‛ 00 N 13˚ 53‛ 9 W

Het moet vandaag haalbaar zijn om Rubicon aan te lopen en me nog op tijd bij het thuisfront te kunnen melden. Het is nog maar 90 mijl te gaan en met de wind van de afgelopen dagen doorgerekend kom ik aan in het begin van de avond. Het stemt me gerust en ben blij dat het einde in zicht is.

Rond 09.00 uur ligt of hangt er een flink onweersfront voor het schip en de Queen B vaart er recht op af. Door het weinige zeil wat er op staat neem ik niet de moeite om nog meer zeil te minderen en zal wel zien wat er over me heen schuift. Het weerlicht behoorlijk maar ook hier blijven de donderslagen weg. Na de bui valt de wind weg en ontstaat er een licht briesje. Ik probeer de Genua uit te rollen en zie dat ik het bij lichtweer nog kan gebruiken. De stiksels van de lamellen zijn dan wel weg maar de lamellen houden de wind enigszins vast. Het maakt me blij dat ik nu toch wat extra zeil heb, en nu maar hopen op een lekker briesje. De lamellen laten licht door en vaar met een zeil zoals luxaflex.

De wind komt steeds meer uit het zuidwesten en dat is minder vrolijk. Om 11.00 begint de wind nog meer te draaien en is bijna zuiden wind. Ik moet nu de optie van Rubicon loslaten en kies nu voor de laatste mogelijkheid La Graciosa. In het logboek schrijf ik vertwijfeld dat het waarschijnlijk volgende week wordt dat ik land ga zien en dat ik dan wel weer op Madeira zal liggen. Het wordt een kat en muis spel waar ik de muis ben in het spel. De Queen B ligt met haar kont weer in een volgende lage druk gebied. Het vervelendste van onzeker aankomen is dat het thuisfront niet weet waar ik uithang. Om kwart over zes komt er wind en kan een beetje snelheid maken en verwacht dat de Queen B in de vroege ochtend, morgen kan aankomen.  Wat kan een mens blij zijn met een beetje wind. Het gaat in de avond helemaal fout want het begint weer heel hard te waaien met de wind steeds meer uit het zuiden en zelfs zuidoosten. Hoge golven en probeer nu onder het eiland Lanzarote te komen om zo minder golfslag te hebben en mogelijk een telefoon signaal op te kunnen pikken. Nog 30 mijl te gaan naar La Graciosa, we zijn er bijna.

sorry

Maandag, 24 oktober 2016.

31˚ 26‛ 74 N 16˚ 07‛ 40 W - 29˚ 57‛ 68 N 15˚ 09‛ 02 W

Rustige zeilende nacht gehad met heel weinig scheepvaart. Er zijn weinig schepen maar ook weinig vogels, buiten een heel klein vogeltje dat uitgeput aan boord landt. Het vogeltje is zo moe dat het zich uitgeput laat aanraken. Na een paar uur komt het tot rust en gaat lekker in het hoekje op de bank in de kuip zitten zonnen, af een toe een piepje uit tevredenheid.

De wind gaat steeds meer west tot zuidwest staan en de Queen B wordt richting Selvagens gedrukt. Ik kom op een punt om te kiezen tussen stuurboord Selvagens of bakboord passeren. Bakboord is het veiligst maar dan moet ik La Gomera helemaal loslaten. Ik kies nu voor het zuidpuntje van Lanzarote. Ik moet het bezeilbaar houden vanwege het tekort aan brandstof. Het vogeltje hoor ik niet meer en denk dat het de vrijheid heeft opgezocht. Later blijkt dat ik er op ben gaan zitten en ligt het dood onder de kussens. Sorry, foutje!

Nu komen er buien over met telkens 32 knoop wind, de buien rollen af en aan en nu krijg ik weer een storm over me heen, het houdt niet op. De oceaan kleurt prachtig blauw en doet zijn naam de Blauwe oceaan eer aan. Nu loopt de Queen B regelmatig 7 knoop ondanks het verminderde zeiloppervlak, de draden in de mast klepperen als een oordeel en het lummelbeslag van de giek kraakt met een geluid wat door merg en been gaat. Ik olie de boel waarna het iets minder is maar het blijft vervelend kraken.

Zondag, 23 oktober 2016.

32˚ 46‛ 08 N 15˚ 43‛ 12 W - 31˚ 26‛ 74 N 16˚ 07‛ 40 W

In de vroege ochtend opnieuw proberen om tegen de wind en golven in te zeilen. Vannacht flink liggen verdagen naar de rotsige puntjes van de eilanden Islas Desertas. Met het zeilen, kom ik er snel achter dat de vaart, in combinatie met de hoogte niet kan maken. Met doorrekenen en rekening houden met een noord oosten koers, om wind mee te krijgen richting Canarische eilanden, besluit ik uiteindelijk de steven te draaien, om weg te varen uit deze heksenketel.

Wat een rust en wat een heerlijk zeilen. De harde wind helpt me nu snelheid te maken. Na een paar uur draait de wind naar het westen en geloof me dat ik vertwijfeld naar mezelf heb gekeken in de spiegel, op een manier van, heb je nu niet te snel opgegeven om van Madeira weg te lopen? De beslissing is gevallen richting zuid te gaan en gok nu op de aankomst op La Gomera. Er is een loden last van me gevallen en mijn humeur knapt meer dan normaal op, zeker nu de Queen B als een trein begint te varen.

Ik maak een plan om de Genua af te halen om deze in de kuip te repareren maar door de harde wind wacht ik er nog even mee. Uiteindelijk zal ik de hele reis moeten wachten, want vanaf nu is er bijna geen windstilte meer. Bij de passage van de Patria, een vrachtschip, overweeg ik deze op te roepen om te vragen voor een paar telefoontjes, zogenaamde Relay, te doen naar de familie om te zeggen dat het goed met me gaat, maar dat het nog even gaat duren voordat ik weer aan land of bereikbaar ben. Uiteindelijk laat ik de Patria gaan zonder de vraag te stellen uit een vorm van verlegenheid en niet tot last willen zijn. Voor het vertrek heb ik verschillende mensen gezegd dat ik tot dinsdag weg kan blijven.

Bij een windvermindering ontstaat het moment de Genua te kunnen wisselen maar ondanks mijn idee van minder wind zie ik veel schuimkoppen om me heen. Raak je zo snel aan veel wind gewend? Na een half uur van het punt van overweging waait het 33 knoop, de wind begint weer te krimpen en La Gomera wordt scherp aan de wind varen. Donkere zwarte lucht wordt afgewisseld met een een soort lichtgevend grijs, waar de wind uitspuit. Het wordt een prima zeilende dag met een flinke afgelegde afstand met de normale bootklussen en eetperikelen.

hoge zee

Zaterdag, 22 oktober 2016.

33˚ 47‛ 04 N 13˚ 56‛ 42 W - 32˚ 46‛ 08 N 15˚ 43‛ 12 W

De wind neemt plotseling toe en komt uit een andere hoek. Om het eiland aan te varen is het beter om overstag te gaan en keer het schip in windkracht 8. Normaal is dat geen probleem bij dubbel gereefd grootzeil, kotterfok en een punt fok maar nu knallen ineens de stiksels los van twee lamellen uit het zeil. Dit verandert de zaak behoorlijk want ik kan de fok niet meer gebruiken en ben aangewezen op de kotterfok en het grootzeil. Het is moeilijk om hoogte te houden tijdens het kruisen. De golven van de wind nemen flink toe en de deining van de zogenaamde Swell zet uit het Noordwesten gewoon door. Het wordt een vervelende zee en kom bijna niet meer vooruit.

De windmeter staat continue tussen de 27 en 33 knoop en dat is een dikke 7 of magere 8. Hier moet ik helemaal niet inzitten maar daar heb ik niets over te vertellen. Natuurlijk staat mijn hoofd niet stil en begin de voor- en nadelen van verschillende opties af te wegen. Ik probeer te zeilen en ga nog steeds voor Porto Santos maar moet dit helaas in de avond los laten om uit te wijken naar Madeira. Vaart maken gaat moeilijk maar met de zeilvoering en stuurautomaat blijft de Queen B als een statige dame in de golven liggen en kan zelfs slapen. Het schip is rustig.

Bij een manoeuvre om het zeil te vergroten om snelheid te maken, trek ik het onderlijk van het grootzeil aan en na een harde klap kom ik erachter dat het dubbele doorvoerblok uit elkaar is getrokken. Waarschijnlijk een combinatie van trekkracht, windkracht en verkeerde constructie van het blok. De loefschoot van de Genua ligt los op het dek en moet naar voor om een nieuwe paalsteek in het leioog zetten. Ik heb mijn gordel natuurlijk aan maar moet wel ver reiken naar het leioog om de steek te kunnen leggen. De zee sist en kolkt om me heen. Een schuiver en massief water over het dek maken me behoorlijk nat maar ben zo blij als een kind dat de boel weer netjes zit. Doorgaan met die banaan denk ik als ik terug ben in de kuip.

Na een hele dag hard knokken overvalt me een gevoel van moedeloosheid want van al mijn taktieken werkt er niet veel en het wordt gewoon wachten en rusten net zo lang dat de wind gaat draaien of mindert. Ik weet nu echt waar andere zeilers het over hebben. De frustratie van dagen knokken voor niets.

Wat ik niet weet is dat er verschillende windwaarschuwingen op Madeira zijn afgegeven en dat men zelfs de haven is gaan ontruimen om ruimte te krijgen. Grote schepen met bestemming Gran Canaria moeten de haven uit om de storm voor te zijn. In de avond probeer ik op zee positie te houden en bij te gaan liggen. Slapen zoveel als ik kan om uitgerust te zijn als het nodig is.

de richting van de wind verklaart

Vrijdag, 21 oktober 2016.

34˚ 53‛ 04 N 13˚ 56‛ 42 W - 33˚ 47‛ 04 N 13˚ 56‛ 42 W

Nog 156 mijl te gaan en vaar op de motor de verdere nacht in. Ik moet nu echt gaan rekenen om zeker 60 liter in de tank te houden om de mogelijkheid te houden, een haven op de motor binnen te lopen. Ik begin me zorgen te maken hoe hier verder mee om te gaan. Er is weer weinig wind en de zee spiegelt me tegemoet. Dat voorspelt weinig vaart. Eindelijk om 0400 in de ochtend is er wind en begint de Queen B op zeil wat vaart te maken en loopt een mooie 5 knoop bij een 4 Bft. De zee is vlak zodat er weinig weerstand is. Heerlijk zeilen, alleen jammer dat we 10˚ uit koers zijn. Het weerbericht piept zich enthousiast via de Navtex naar binnen en voorspelt me 3-5 W dat is prima maar nu nog het beloofde leveren, en dat doet het niet. Om half twee ben ik onder de 100 mijl Togo en om drie uur valt de wind weg.

Om 1530 uur komt de wind ineens in met 5Bft in en moet gaan reven. De oceaan weet het ook niet meer en nu valt de wind weer weg en rol de gereefde Genua maar weer uit. De zee blijft nu warrig en wordt gedwongen tot veel zeilhandelingen. Ik krijg het er warm van. Ben met de veiligheidslijn naar voor gegaan om de reeflijn van de Genua uit de war te halen. De golven spoelen nu regelmatig over het dek heen. Rond 1600 verdwijnt de vervelende golfslag en loopt de Queen B weer wat soepeler en hoop nu dat de wind eindelijk wat gaat ruimen. Ik heb het gevoel dat ik hier in de snelkookpan van het Nederlandse weer zit. Nog maar 56 mijl te gaan! Motor een beetje bijzetten om richting te houden en zie aan de wolken dat er iets op komst is. Ik reef de fok maar alvast om de windstoten af te wachten.

De windstoten komen door en er ontstaat een vervelende cadans in de golven tegen de swell in. Vervelend om de boel op koers te houden. Om 1800 uur waait het een dikke 6 Bft met dikke zwarte wolken om me heen. De dreiging van dit geweld maakt me voorzichtig gelukkig houdt de windvaan zich goed. Na de buien ga ik de avond in met weer eens windstilte. De NW wind blijft uit en is zelfs aan het krimpen naar ZW. Om 2200 maar weer eens overstag en zie dat de afstand naar het doel toeneemt in plaats van afneemt. De Queen B gaat achteruit.

Nu komt de regen met bakken uit de hemel en moet voor even de luiken sluiten om niet nat te worden, het is hondenweer buiten. Alles is nu koud en nat en trek mijn zeilkleding aan.

De Queen B gedraagt zich als een nukkige dame en bonkt van de ene golf naar de andere en om 2300 draait de wind nu echt naar ZW. Een paar keer loopt de Queen B uit het roer en kijk terug op een vervelende onzekere dag.

Ik zit duidelijk in een lage druk gebied en moet afwachten hoe het allemaal afloopt.

Zeesleper verdwaald?

Donderdag. 20 oktober 2016.

35˚ 17‛ 83 N 12˚ 02‛ 47 W - 34˚ 53‛ 04 N 13˚ 56‛ 42 W

Op de Navtex kom ik een ideaal weerbericht tegen. 2-4 Bft N-NW wind, maar merk er niets van. Ook deze nacht geheel windstil, voordeel is wel dat het zeeoppervlak navenant rustig is. De swell komt uit het Noordwesten en de golven deinen of rollen voorbij. De Queen B klimt er traag op en daalt rustig de opgebouwde watermassa af. Het lijkt allemaal onschuldig maar realiseer me het gevaar als de wind sterk toeneemt met windgolven tegen de swell in. Maar even niet aan denken.

In de ochtend vaart er een sleepboot voorbij. Moederziel alleen, zijn sleep verloren? Ik kijk een paar keer om zeker te weten dat er verder niets aankomt. Nu komt er een beetje wind maar volledig tegen en kan de wind alleen in het zeil houden met 300˚ terwijl ik naar 245˚ toe moet. Dit schiet niet op. De motor bijzetten om voortgang naar het doel te houden. Ik mag nog niet mopperen over het dagtotaal van 105 mijl met alle windschiftingen en uitproberen van zeilen en motoren.

En dan rond 10.00 uur prachtig weer om te zeilen, schip ligt heerlijk op één oor. Deze dag was ook windstil voorspeld zodat deze wind meewerkt aan het voorkomen van een tekort diesel. Dit is een cadeautje, nu hopen dat het doorzet. Dit is beter als drijvend wachten. Dolfijnen komen bij me kijken maar hebben het er ergens anders druk mee zodat ze al snel weer weg zijn. Om 11.00 moet ik het zeil reven want er komt een bui over me heen, na de bui is de wind weer weg. Dat was lol voor even. Ik verwacht dat de wind nu uit de voorspelde richting zal komen maar word behoorlijk teleurgesteld. Er komt een warrige zee met allerlei vreemde golven vanuit verschillende richtingen en kan geen voortgang houden en dan is het gedaan met de wind, deze valt nu definitief terug naar 8 knoop en maak een resultaat van 3 mijl over 3 uur.

De temperatuur is heerlijk en zelfs warm te noemen, met het T-shirt uit gewoon doorgaan. Nu merk ik dat er een mijl stroom tegen staat, verdorie dat zit niet mee en lig voor een lange tijd bijna stil in het water zodat ik de motor voor een tijdje bijzet, dit verklaart het verlijeren en of afdrijven op mijn koers.

In de avond is het steeds afwisselend even wind en dan niets meer zodat ik het erg druk krijg met zeil op en af. Ik vaar een ongelooflijk schouwspel van wolken in. Het is een onweersbui die me doet denken dat ik op de rivier Amer vaar. Wolken aan de zijkant die me begeleiden naar een kern van gitzwarte en grijze wolken vastgeklonken aan het wateroppervlak. Vreemd genoeg zie ik nog steeds de sterren boven me staan. Er ontstaan wat lichtflitsen maar deze blijven op grote afstand want ik hoor geen gedonder of gerommel. Een zeeschip maakt contact via de marifoon en gebruikt een digitale routine call. Leuke afleiding en sta de man te woord en vraag naar een weerbericht. Hij komt niet verder als 2-4 BFT geen windrichting, verder geen details. Daar heb ik niet zoveel aan.

Na de bui knapt het weer op en vaar onder een mooie hemel verder.

Blauwe Oceaan.

Woensdag, 19 juni 2016.

36˚ 24́‛ 18 N 10˚ 02‛ 56 W - 35˚ 17‛ 83 N 12˚ 02‛ 47 W

De hele nacht moet ik alert zijn op de voorbijgaande vaart. Ik kom de Overseas Fran, Hong Hing, Ivan Diego, Joaquino Antonio en de Geners Orion tegen. De Ivan en de Joaquino (vissersschepen) verdenk ik van de scheten en boeren. Half dromend bij het ochtend licht zie ik een vliegende vis vluchtend voor het onheil onder het water oppervlak. Ik voel me prima en ben niet moe van deze eerste nacht. De vogels zijn weg, gevlucht?

Om 0900 zet ik mijn dagtotaal in van 125 mijl en brandstofgebruik van 24 maal 5 liter is 120 liter. Er is geen zucht wind en het watervlak is blauw spiegelend. De Blauwe Oceaan doet zijn naam eer aan. Wat een kleur, wat een intensiteit. Rond 1300 de generator starten en verminder het toerental van de motor om een beetje brandstof te sparen, want bijna dertig uur windstilte is hier opmerkelijk en begin er aan te twijfelen of de wind komt voor de komende dag. Eén ding is zeker, een tank diesel is niet genoeg om de hele afstand te overbruggen. De Queen B zal wel moeten zeilen.

Om drie uur eindelijk het zeil op, beetje uit koers want er is krimpende wind. De wind loopt van NW naar W. Opeens komt er een zeilschip op motor voorbij de Quokka B. Ik veronderstel dat zijn route Lissabon Canarias is. Ik twijfel om hem op te roepen en doe het niet. Om 17.15 de motor maar weer gestart en vaar op de kar koers 245˚. Ik kook uitgebreid aan boord en vaar de donkere avond in. Weer met een mooie sterrenhemel en de wind komt terug met een totaal van 7 knoop.

Met een prachtige maanopkomst met bijbehorende verkleuring van het wolkendek. Prachtig purper, grijs, diep zwart, geel maanlicht. The lonely traveller.

onder water is er veel te beleven.

Dinsdag, 18 oktober 2016.

Lagos - 36˚ 24́‛ 18 N 10˚ 02‛ 56 W

De zon vlammend rood in zee zien zakken. Het water wordt rood gekleurd van de vuurbal die sissend in het water lijkt te verdwijnen. Toeval bestaat niet want wat ik nu zie is juist wat iemand anders nog nooit zo gezien heeft. De motor geeft zijn vertrouwde geluid van brommen en aan de achterkant pruttelen van het koelwater. De zee is vlak en maakt zich op om de donkere nacht in te gaan.

Vanochtend om 0900 uur door de brug en leg aan bij de steiger van de receptie om te betalen en het avontuur tegemoet te varen. Het zal mijn langste tocht solo worden namelijk 440 mijl naar Porto Santos. Ik voel me goed en heb er echt zin in, los van alle oponthoud, los van het Europese vasteland. Mijn koers is Zuid West en de voorspellingen zijn W draaiend naar NW en N. Ideale wind op termijn en houd mijn koers iets hoger dan de rechte directe lijn naar het doel. Er staat wat stroom tegen zodat het lijkt dat de voortgang achter blijft en geef de schuld aan een vuil onderwaterschip, stroom tegen, niet genoeg toeren van de motor.

Om 14.50 komt de Queen B aan de Verkeersscheidingsstelsel en zie de grote schepen mooi in konvooi voorbij schuiven. De vogels zijn nog om me heen en zie een zwarte Jan van Gent. Vreemde vogel maar schuift zacht glijdend door de lucht om de Queen B heen terwijl het zijn blik omlaag gericht houdt om een visje te kunnen verschalken. Helaas voor hem is er weinig te vangen en met enkele klapwieken is hij alweer op een andere koers de verte in. Een grote racebak met grootzeil en de motor bij, komt me voorbij op een afstand van twee mijl.

De AIS is stil maar toch zie ik drie schepen mijn kant op varen. Twee marineschepen en een sleper zonder AIS hebben wat te verbergen. Iets verder op zie ik het wateroppervlak vreemd veranderen en denk dat er een onderzeeër begeleidt wordt. De schepen voeren de Spaanse vlag zodat de conclusie is dat het de “goeien” zijn. Vlak voor de avond nog een vijftal schepen zodat het druk is te noemen. Ik blijf bezig met de uitkijk en voel me geheel niet alleen.

De wind strijkt over het water en probeer het zeil te zetten maar kom niet verder dan een schamele 1,8 mijl en start de motor weer om snelheid te houden. De Grote Beer, Poolster, Venus en heel veel meer sterren komen aan het firmament boven me te staan, een bijzonder mooie avond. Ik krijg veel van het goede. Jammer dat de marifoon continue wakker geschopt wordt door een visser die het leuk vindt om over de marifoon te boeren en scheten te laten. Lachen joh!, ik vind er niets aan.

Nu komt de maan op die de hemel verlicht en veel sterren verdringt. Het licht drukt het licht weg. De maan laat een lichtende baan op de zee achter, de bruisende zee om de boot geeft fosforescerend licht, het effect van de plankton in het water.

Cabral opweg naar Brazilie

Maandag, 17 oktober 2016.

Lagos

Op jacht naar een “Private Hospital” voor controle. Ik wil er op tijd zijn om niet gedwongen te worden morgen hier langer te blijven, wachtend op de uitslag. Met de fiets rijdt ik naar een benzine station om daar de weg te vragen. De kassajuffrouw raadt me te zeerste aan met de taxi te gaan. De fiets vastgemaakt aan een boom en rijdt met de taxi naar het ziekenhuis. Het is niet zo ver en had het volgens mij kunnen lopen.

Tijdrovend is de inschrijving, maar de afname bloed en de afhandeling is vliegensvlug. Ik verbaas me nog steeds over de rekening van nu € 3,80 inclusief BTW. Binnen een uur is alles afgewikkeld en wandel terug naar mijn fiets. Braaf wachtend aan de boom, naast de taxi’s die me stilzwijgend verwijten dat ik hen niet heb gebeld. Bij de kiosk drink ik een kop koffie, de krant laden en afwikkelen van de mail. Bij de supermarkt de laatste boodschappen en bestudeer uitgebreid de weerberichten. Waarom ik eigenlijk niet meteen vertrek begrijp ik van mezelf niet. Plan is dinsdag en vertrek daarom dinsdag. Ik zie dat er weinig wind voorspeld wordt en dat er een lage druk gebied ten Noorden van Porto Santos bevindt. In het weekend komt er wel meer wind. Ik hoef me niet druk te maken want dan ben ik normaal gesproken allang binnen. Dat lage druk gebied is ver genoeg van mijn route verwijderd. Het enige vervelende is de windstilte die de komende dagen is voorspeld. We zullen het morgen wel meemaken.

Een mooie tijdvulling voor vandaag om te wachten op morgen is een bezoek aan het wassenbeelden museum, de beelden in was van de 5 grootste ontdekkingsreizigers van Portugal. De beelden vind ik maar niets omdat het niet te controleren valt dat deze mensen er zo uitzagen maar de geschiedenis die hier uitgelegd wordt intigreerd me bijzonder. Hieronder een stukje van hoe het in die tijd ging.

Vasco da Gama was in 1499 teruggekeerd in Lissabon na zijn succesvolle tocht naar Calicut in India. De weg naar de rijkdommen van Azië lag open voor de Portugezen. Koning Manuel I liet er geen gras over groeien en begon meteen met de voorbereiding van een grote vervolgexpeditie. Hij benoemde Cabral tot kapitein-generaal van de nieuwe vloot. Weliswaar had Cabral nauwelijks maritieme ervaring, maar het was gebruikelijk dat alle belangrijke tochten werden geleid door adellijke personen. Hij werd wel ondersteund door ervaren kapiteins als Bartholomeo Dias, de ontdekker van Kaap de Goede Hoop, diens broer Diogo Dias en Nicolau Coelho. De twee laatsten hadden deelgenomen aan de tocht van Vasco da Gama. De vloot telde 13 schepen en 1500 manschappen, waarvan de helft soldaten.

De vloot vertrok op 9 maart 1500. Na het passeren van de Kaap Verdische eilandenkoos Cabral een zuidwestelijke koers. De bedoeling was om met een grote boog over de zuidelijke Atlantische Oceaan Kaap de Goede Hoop te bereiken. Langs de Afrikaanse kust zouden de schepen voortdurend de zuidoost passaat tegen hebben gehad. Vasco da Gama had deze volta do marals eerste uitgevoerd op de route naar de Kaap. Cabral koos echter een nog wijdere boog en stuitte daarbij op 22 april op een onbekend land, het latere Brazilie Hij doopte zijn ontdekking Ilha de Vera Cruz (Eiland van het Ware Kruis).

In 1494 was het Verdrag van Tordesillas gesloten tussen Spanje en Portugal. Dit verdrag verdeelde de niet-Europese wereld in een Spaanse en een Portugese invloedssfeer. De scheiding was een demarcatielijn op 370 leagues ten westen van de Kaapverdische Eilanden. Dit was ongeveer halverwege de meest westelijke Portugese bezittingen en de recente Spaanse ontdekkingen in het Caraïbisch gebied door Columbus. De demarcatielijn komt volgens moderne berekeningen neer op de meridiaan van 46 graden westerlengte en loopt dwars door Brazilië. Mogelijk had Cabral de opdracht om een westelijke koers te varen en zo te onderzoeken of er land binnen de Portugese invloedssfeer lag. Twee jaar eerder had Columbus, op diens derde reis over de Atlantische Oceaan, bij de ontzagwekkende delta van de Orinoco vastgesteld dat in het zuiden een groot continent moest liggen. Het aantreffen van onontdekt land was dus zeker niet denkbeeldig.

In de avond nog een afscheidskoffie bij de Witte Beer, afscheid nemen doet zeer en ook hier want Maarten en Antoinette zal ik op het water voor een lange tijd niet meer zien.

willekeurige klassenfoto, maar dit blijft herinneren

Zondag, 16 oktober 2016.

Lagos

Een klasgenoot van de lagere school heeft zich gevestigd in de Algarve. Geëmigreerd, weg van de Nederlandse hectiek en alledaagse problemen, alles anders. Via het internet zijn we elkaar op het spoor gekomen en nu is de mogelijkheid om elkaar weer eens te treffen. Het wordt een erg gezellig en leuk bijeenkomen. We hadden op school niet veel contact want op die leeftijd bleven de jongens bij de jongens en de meisjes bij de meisjes. Maar hebben wel veel gemeenschappelijke verhalen en belevenissen die soms anders beleefd zijn. Bijzonder om dit op te merken, en het leuke is dat er na geleefd leven, Joke is precies de Joke van toen. Het is snel laat en we spreken af om contact te blijven houden, maar hoe dat zal gaan lopen? Ik zou het erg leuk vinden als dat nog eens een kans krijgt.

Vanochtend met de fiets door de stad om wat boodschappen te halen en de omgeving te leren kennen. Dit is ook een plek geweest waar de heren ontdekkingsreizigers ingescheept of uitgescheept zijn. Rijke historie van zeekastelen maar nu volledig overgenomen door de plastic bootjes en de snelle motoren van de sportvissers.

De Island Packett “Island Race”, komt binnen van het nachtelijke uitstapje en zie het stel vooral langzaam en zeker de aanlegmanoeuvre uitvoeren. Het gaat allemaal uitstekend. Terug in het bejaardenhuis Lagos.

IP 38, voorganger van de 380

Zaterdag 15 oktober 2016

Lagos

Bij vrienden eet ik gezellig in de kuip met een bakplaatje. Allerlei verhalen komen naar boven en ook de wetenswaardigheden op zend en ontvangtechniek. Ik heb me door Maarten laten inschrijven voor een cursus en we delen enkele gezamelijke interesses. De Witte Beer is een warm bad met de Brabantse gastvrijheid.

Vanochtend met geweldig stralend weer wakker geworden in een nieuwe wereld. Het is hier watersport, vakantie, toeristenplaats en dat allemaal op één klein plekje geveegd. Achter me ligt de dieselpomp en maak meteen van de gelegenheid gebruik om te gaan tanken. De pomphouder wil alleen maar cash betaald worden en zoveel geld heb ik niet bij me. Het is allemaal geen probleem, eerst tanken en dan geld gaan halen. Later afrekenen geen punt. Er gaat 20 liter minder in de tank dan ik berekend heb en ben blij met de accuraatheid van mijn administratie, deze is betrouwbaarder dan de tankmeter die al een tijdje leeg aangeeft. Zenuwachtig worden voor niets, voortaan mijn administratie volledig vertrouwen. Bij de havenmeester meld ik me aan maar het openen van de brug heeft voorrang op de aanmeldprocedure zodat ik eerst naar de bank loop om contant geld te halen. Ik krijg een plaats aangewezen vlak naast De Witte Beer.

De Zweden die met me opgevaren zijn liggen weer aan de andere kant van de steiger. Met de fiets de stad verkennen en merk dat het een leuke plek is. Ik realiseer me wel dat het hier een riant bejaardenhuis is. Veel grijs op de steiger.

Een prachtig onderhouden Island Packett 38 met een stel op leeftijd vaart de haven uit om een nachtje op zee te blijven. Ze hebben een vaste ligplaats maar de zee blijft trekken om af en toe lekker weg te zijn. De schipper is niet de vlugste meer, alles gaat in een zeer gezapig tempo, maar heb bewondering voor het feit dat ze het toch maar doen.

Strand en de grillige kust

Vrijdag, 14 oktober 2016.

Sines – Lagos

De wekker piept me om half zes wakker en zie het licht bij de Zweden al branden. Ze bereiden zich voor om 6 uur te vertrekken, zoals de afspraak. Snel naar de havenmeester om mijn sleutel in te leveren en de borgsom terug te ontvangen. Precies om 6 uur de lijntjes los en vaar naar de havenkom om het zeil op te zetten. Het wordt nog motoren maar houd het zeil bij. Na een uur pruttelen van het ijzeren zeil gaat de kar uit en zeil met een zacht windje en een vaart van 3,5 knoop richting Zuid.

Eindelijk los, lichamelijk gereviseerd, schip gepoetst, zakelijk op orde, privé en relatie, familie gerust, wat wil je nog meer, om als reiziger de wereld in te trekken. Het zeilen en motoren wisselen zich af maar heb me duidelijk voorgenomen om het niet erg te vinden om de nacht op zee te blijven. Na de kaap is de golfslag weg en zeil de nacht in.

Duizenden sterren boven me, lampjes van de kust aan bakboord, met een vaart van 3 knoop op een spiegelgladde zee maken me lyrisch en emotioneel. Voor deze spaarzame momenten doe je het voor. Wat een mooie avond en geniet met volle teugen. De almanak waarschuwt voor de vele visstokken en de Fishfarms die afgezet zijn met 4 boeitjes. Ondanks al mijn uitkijk passeer ik één van de boeitjes aan de verkeerde kant en zie de boei veel te laat. Het geeft geen enkel probleem maar hoe snel kun je zogenaamd blind zijn voor iets waar je op concentreert.

Vlak voor de brug in de stad Lagos leg ik het schip achter de Zweden vast, die enkele uren eerder aangekomen zijn maar hebben veel meer met de motor gevaren. De disco ontvangt me met een monotome basdreun, het is hier wat werledser dan in Sines.

Sines

Zaterdag, 30 september 2016

Sines

Poetsen van de kuip en de achterkant van het schip. De make-up van de Queen B is klaar zodat ik tevreden en goed gemoed de stad inloop en een fototentoonstelling bezoek.

Een Afrikaanse vrouw laat in al haar armoede zien hoe trots ze is, dat ze een vis heeft gevangen. Een bijzondere foto dat een verhaal uitstraalt. Onder de indruk van deze prent, zijn de andere foto’s een stuk minder interessant.

Boodschappen halen en lekker door de supermarkt slenteren, en met een volle tas op de fiets terug naar het schip. Mi Dushi is aangekomen en maak een klein praatje met Henk. Ik zie aan zijn gezicht dat hij me niet herkent en ik laat het zo. Ik hoor hem nog net vragen aan Angela, waar ken ik die man van? Later komt hij bij de Queen B om uitgebreider te vertellen en is allerhartelijkst. Zij gaan de volgende dag verder om naar Lagos te zeilen en meteen door naar de Canarische eilanden.

Ik word geconfronteerd met het verplicht blijven hangen hier. Niet zeuren houd ik me voor, gewoon doorgaan met het gemaakte plan want ik heb de grote neiging om ineens los te gooien en hen achterna te gaan.

Ook een belangrijk onderdeel van zeilen

Vrijdag, 29 september 2016.

Sines

Opwrijven van het RVS. De preekstoel, het beslag, de scepters en de potten, het RVS van de buiskap. Het RVS is een 316 soort maar het zeewater heeft er toch vat op. Een film van aanslag, een aanslag van roestpuntjes en kalk. Deze klus is vervelend door het telkens je handen stoten en hierdoor kleine wondjes aan mijn oh zo zachte tere kantoorhandjes. De wondjes blijven bloeden door de chemicaliën in mijn lijf zodat het lijkt of ik met de Queen heb liggen worstelen. Niets in minder waar, ik ben ze aan het opdoffen en wie mooi wil zijn moet lijden.

Na het RVS komt het dek. De kajuitopbouw krijgt dezelfde behandeling als de romp en komt er fraai uit te zien. Ik raak behoorlijk stijf van het klauteren, in de verkeerde houding werken zodat ik er in de middag eerder mee stop. Mooi tijd om de beschermende UV-rand van de Genua vast te naaien. Ik haal de Genua van het schip en probeer met de zeilnaalden door de stof heen te steken. Na de breuk van twee naalden en de inschatting van het gevaar voor je handen als je uitschiet, houd ik ermee op. Dat is me te gevaarlijk met dit gereedschap. Ik zal echt ander materiaal moeten gebruiken.

Ik haal bij Jean zijn literaire bestseller 8^ste druk op. Jean staat zwetend in zijn kajuit een gevecht te voeren met zijn motor. Hij is blij dat ik er ben en vraagt me of ik hem even kan helpen. Met een stuk hout als domp, trek de motor omhoog en Jean draait de rode krachtbron de goede richting op. Jean heeft het telkens over de vijzen en losvijzen. Ik moet weer wennen aan de voor hem zo normale Vlaams-Nederlandse woorden. Ik adviseer Jean de motor er helemaal uit te halen want dit vraagt om ongelukken om je motor voor enkele weken te parkeren in de ingang van de kajuit. Voor Jean maakt het allemaal niet uit, als hij zijn zeilzak maar in de hoek in de kajuit heeft, om op te zitten en koffie te drinken dan is dat voldoende. Jean signeert zijn boek en ik ben een collectors item rijker. Met de handtekening van de enige echte Zeezwerver Heylbroeck in de kaft leg ik het boek klaar, om het boek van nu op te volgen. Overigens is het boek onder handen of ogen ook van een Vlaming.

Gouden tip van Jean betreffende het naaien van de Genua is om de naald gloeiend heet te maken en hiermee een gaatje door de stof smelten. Haal vervolgens de draad door de gesmolten gaatjes en je kunt hiermee dikke lagen Dacron mee behandelen zonder machine. Ik ga meteen aan de slag, gezeten op een stoeltje naast het gasfornuis.

Bij het openen van een luik voor wat gereedschap word ik weer getroffen door het waterlek maar nu op een totaal andere plaats. Ik heb er nu geen puf voor en maak het droog en sluit het luik. Dat is voor later.

tegelwijsheden

Donderdag, 28 september 2016.

Sines

Een dag als gisteren wil ik niet meer en definieer het probleem als een gevolg van het doelloos zijn en wachten op de medische confrontatie. Mindsetting en sta monter op en haal de banken leeg om een inventarisatie poetsmiddelen te doen. Wat heb ik nog en wat kan ik gebruiken? Zelfs de vervaldata zijn vervallen zodat ik de was eerst maar uitprobeer. De helft gaat in de gifbak en met de rest aan de slag.

Eerst de romp afspoelen, ontweringswater (oxaalzuur) op de gelcoat, afspoelen, polish en in de was zetten, uitwrijven en de romp ziet er als nieuw uit. Het zijn maar wat platte woorden in deze tekst maar stel je deze werkzaamheden voor in de genoemde volgorde: 24 meter lang, 1,25 meter hoog in een onwillig rubberbootje dat de kant van het ruime sop wil kiezen in plaats van dichtbij de romp zijn, in de geuren en dampen van de oplosmiddelen en het koele water vlak bij je. De romp wordt als nieuw en je ziet de Queen B in waarde vermeerderen. Ik word er enthousiast van en ik straal van de waardering.

De steigertijgers komen natuurlijk allemaal langs om de boel te bewonderen en van extra adviezen te voorzien. Rond 1600 uur moe en voldaan van de romp, neem ik de tijd om me over het probleem dynamo te buigen. Na de revisie van de motor zijn alle draden los geweest van de Balmar laad-controller. Met behulp van internet (lang leve de zegeningen van de kennisbak Internet) haal ik de tekening van de bedrading boven water. Inderdaad hangt er een verkeerde draad aan de plus en wissel de draad met de ander plus en het zit ineens allemaal goed. Nu laden de startaccu en de huisbankaccu tegelijk; mooi tegen de 14 volt. Het is een voldoening gevend resultaat. Een tegenstoot aan het dieptepunt van gisteren.

In de avond naar het terras en kijk weer voetbal samen met de harde kern van  de stad, die alleen maar aan oude kerels bestaat. In de nacht hoor ik Anna weer op de steiger.

Te roddelen valt er genoeg

Woensdag, 27 september 2016.

Sines

Bij het opstaan merk ik, dat het met mijn bovenkamer niet goed gaat. Ik voel me een beetje ontheemd, eenzaam, waarvoor en waarom gevoel. Een vorm van depressie en dat is niets voor mij. Ik gooi het als bijverschijnsel medicijnen en neem een boek, om dan maar toe te geven aan de verschillende vormen van melancholie. Het is ook een element van varen en ver weg zijn van huis.

Vanuit de kuip lees ik mijn boek en kan het verkeer op de steiger prima in de gaten houden. De Russische Anna staat mooi te zijn met aan boord van haar houten scheepje, Martin is op zoek naar werk en het geven van adviezen, Jean komt langs om op zijn sappig Vlaams een praatje te maken. Ik zeg hem toe een boek te kopen en Jean draait helemaal om. Hij laat wat meer van zichzelf zien en vertelt op een positieve manier van zijn ervaringen. Een dagje kuip, een dagje Peyton Place, steigerverkeer en de vissen springen om de boot. Een dag met niets, van niets, voor niets. In de avond loop ik naar het dorp en kijk in een café naar het voetbal. Portugal speelt en verliest.

Na de wedstrijd loop ik terug naar de beschermende kajuit en kan terugzien op een vervelende, rustige, brave dag met nul aktiviteit in mijn beleving. Wel hoor ik diep in de nacht de stappen van de Anna op de steiger.

wachtkamers

Dinsdag, 26 september 2016.

Sines

Met een tiental bootjesmensen zitten we op het steiger. Een spontane steigerparty van Bella de Finse van de overkant is vanmiddag de schepen afgelopen om gezellig bij elkaar te komen. Anders, de schipper van de Zweedse boot, heeft guitaar bij zich en speelt de geijkte liedjes wat wel weer gezellig is. Een Nieuw Zeelander, vertelt dat hij al 44 jaar aan het zwerven is, Engelsman, Russin, Ieren, Fins, Nederlands, Portugees is een bonte verzameling. Vooral de Portugees die in de raad van bstuur van een groot wereldwijd medisch concern heeft gezeten blijkt dezelfde kwaal te hebben als ik en maakt zich totaal geen zorgen over de ernst. Het is in ieder geval geruststellend. Ik ben de eerste die het voor gezien houdt en loop rond 2300 uur terug naar de boot, de Engelsman is het luidruchtigst en heeft het meest gedronken.

Vanochtend de oliefilter gemonteerd,geïnstalleerd, ontluchten en de generator proefdraaien, lek opsporen van het water en kom uiteindelijk in de buurt van de drinkwaterpomp uit. De oorzaak is waarschijnlijk een lek in de geïsoleerde buizen van het warm water, zodat er eerst gedroogd moet worden. Ik maak alles schoon en droog en moet nu weer wachten. Met de fiets door het dorp voor de krant en wat boodschappen. De uitslag doorgegeven aan de medische dienst in Nederland waar ik een aangepaste medicatie krijg. Nog meer pillen.

Googlen op storm en sines

Maandag, 25 september 2016.

Sines

Ik zit in een wachtruimte met een twintigtal overwegend oudere dames. Na oproep strompelen ze één voor één naar de open deur die daarna keihard dicht slaat. Niemand reageert. De lokettiste houdt de ruimte in de gaten via een veel te klein raam zodat ik flink door de knieën moet om te vragen of ze me kunnen helpen. Ze leeft op als ze afkorting INR ziet en zegt dat het geen probleem is. Ze wijst me een stoel aan en ik voel me vergrijzen tussen de dames. Ik word uitgebreid opgenomen en zie één van de dames ineens opstaan om in de hoek van de kamer met een andere honderdjarige, het eens goed over mij te hebben. Wat een geluk dat ik het allemaal niet versta. Je zou zomaar uitgenodigd worden voor een kopje koffie.

Na een halfuur komt de lokettiste uit haar hok en zegt dat het toch niet mogelijk is en verwijst me door naar een Privé ziekenhuis wat verderop in de straat. In dit ziekenhuis gaat het allemaal wel wat professioneler. Inschrijven en met een formulier met enkele barcodes mag ik in de grote zaal wachten. De dame die me ingeschreven heeft komt me ophalen en levert me uit aan meesteres Prikken. Ook hier alle vriendelijkheid, de meesteres Prikken blijkt overbezorgd omdat ik veel te snel de pleister weg wil gooien. Vanavond kan ik de uitslag afhalen bij de balie.

Bij een gereedschaphandel vraag ik naar een onderdeel van mijn filter en iedereen bemoeit zich ermee. Zelfs iemand springt in de auto om een vervanging van het gescheurde filterglas te halen, maar blijkt niet te passen. Een levendige discussie op zijn Portugees en bij binnenkomst van een man die naar mijn kapotte glas kijkt wordt hij in mijn ogen boos en loopt met veel stemgeluid de winkel uit. De winkelbediende knipoogt naar me en dat ik moet wachten. Dan komt de herriemaker terug met een doosje en zet dit met veel theater op de bar. Het is precies het onderdeel wat ik nodig heb. Tempo is er niet maar wat zijn deze mensen aardig. Ik reken af en hoor de mensen zowel achter als voor de balie allemaal hartelijk lachen.

De buurjongens zijn de windvaan aan het uitvinden maar het is uiteindelijk een echt provisorisch bouwwerk geworden. De constructie is veel te fragiel en qua krachtberekening niet eens boxbestendig. Een plat geslagen buisje dat een enorm windvaan moet laten draaien kan het allemaal niet houden, zeker niet buiten op zee waar niet alleen de krachten van de wind een rol spelen maar ook de krachtmomenten van de golven. Ik zie ze twijfelen en ben benieuwd hoe ze nu verder zullen gaan. Later op de avond varen ze de box uit en gaan ankeren in de baai. Ik denk om te sparen voor sterkere materialen.

Jean komt op de steiger zijn verhalen vertellen en vraagt nog eens naar mijn naam. Dat ik hem vertel dat ik Bertus heet maar meestal tegen buitenlanders vertel dat ik mijn doopnaam Albertus gebruik begint hij stevig mij Alberto te noemen. Ook goed, luisteren is een vak waar veel mensen moeite mee hebben.

Bilgewaterparty

Zondag 25 september 2016.

Sines.

Eén van de impuls aankopen van gisteren was een grote spons. Helemaal niet nodig maar ineens zie je hem liggen en je gooit hem in je kar. Weegt niet veel dacht ik nog.

In de ochtend kijk je tegen de superaankoop aan en je gaat die slurper eens uitproberen in de bilge. Ik lig op mijn buik en haal het laatste water uit de ruimte met de spons, de emmer voor je neus en haal, de vol met water getrokken celverzameling naar boven, en knijp hem leeg in de emmer. Je knoeit spetters met water, spuitend in het rond, het is maar water. Trots op mijn werk laat ik mijn alternatieve bilgepomp achter.

Fiets mee en ga bij de apotheek eens vragen naar een prikpunt voor mijn bloed, dan is dat maar weer geregeld voor morgen. Supermarktje in voor wat fruit en een koffie bij de koffiebar op de hoek. De zondagskrant laden en lezen. En zie dat het huis van Vasco da Gama open is. Een erg lieve en leuke dame achter de kassa, zou je haar de conservatrice moeten noemen? Het is mager wat er tentoongesteld wordt. Enkele stenen van een Romeins gebouw, wat hier ooit eens heeft gestaan en gesloopt om het kasteel te bouwen wat later het huis van Vasco is geworden. Een filmpje over de kurkindustrie en een filmpje hoe men in de tijd van de familie da Gama leefde en woonde. Geen reisverslagen of ander huldebetoon.

Terug op de boot wil ik eens zien naar het lekwater in de bilge en zie een flinke slok vloeistof om de spons. Dan maar weer op de buik en herhaal de procedure zoals hierboven beschreven alleen nu is het geen water maar dieselolie. Blijkt door het sponsen van het water, het filter geraakt te zijn en door de spanning van het glaasje is dit gescheurd met gevolg een diesellekkage. 30 liter diesel onder in het vlak en dat met de spons eruit. Nu is het geen water maar een diesel kliederboel. Alles ruikt naar diesel, de vloer, mijn kleren, mijn huid. Ik breng de emmers met diesel naar de olie recycling tank en kan het niet laten flink te mopperen, niemand die het hoort. Ik draai de dieselkraan dicht zodat de lekkage niet meer doorzet en besluit de rest voor morgen te bewaren.

Grote dhow

Zaterdag, 24 september 2016.

Sines

Koffie, de laptop op schoot om de krant binnen te halen en te lezen neem ik me een rustige dag voor, toch valt er van alles te doen en pak de zaken in een ander tempo aan. Regel een monteur voor de windindicator, maak de bilge schoon, ruim de bagage op, pomp de rubberboot op en maak een tochtje, sla een babbel met de Belg Jean, maak kennis met de buren, vouw de vouwfiets uit, drink een koffie op een pleintje, kijk voetbal in het café en haal mijn boodschappen in de supermarkt, koken van het avondeten, uitgebreid Skypen en dan nog het gevoel hebben, dat ik niets gedaan heb. Dat is eigenlijk uitstekend.

Op het Internet zoek ik toch maar eens die Vasco da Gama op. Ik krijg hier dubbele gevoelens bij. Dat was geen gemakkelijk mannetje in de handel en ik denk dat hij een voordracht voor een standbeeld in India is misgelopen. De tijd heelt alle wonden maar de tijd haalt ook veel wonden open. Hoe anders denken we nu over handeldrijven en mensen aan hun lot overlaten. Sines is de geboorteplaats van Vasco da Gama en ga morgen naar zijn huis om voorbereid te zijn Google ik het volgende:

De eerste reis van Vasco da Gama naar India betekent een mijlpaal in de geschiedenis. Het bleek mogelijk om over zee van Europa naar India te zeilen. Vasco da Gama toonde aan dat het wereldbeeld van de toonaangevende Griekse geograaf Ptolemaeus onjuist was. Diens opvatting dat de Indische Oceaan door land omgeven werd, was na meer dan 1000 jaar achterhaald door de feiten. Uiteindelijk zouden de Europeanen grote koloniale rijken in Azië stichten, maar dat was niet direct het geval. Portugal had te weinig mankracht om Azië echt te overheersen, al waren de Portugezen wel superieur op zee. Voor Portugal was het de bekroning van de door hen ondernomen ontdekkingsreizen.

Vasco da Gama leidde een tweede expeditie naar India in 1502. Hij kreeg de beschikking over vijftien schepen en 800 manschappen. De vloot was duidelijk uitgerust voor een strafexpeditie tegen Calicut, waarmee de Portugezen sinds de reis van Cabral in openlijke vijandschap verkeerden.

Langs de kust van Afrika brandschatte da Gama diverse steden. Toen hij in oktober 1502 voor de kust van India arriveerde, begon de Portugees direct islamitische schepen aan te vallen. Hij pleegde bij de verovering van de dhow Mîrî een zelfs voor de normen van die tijd meedogenloze daad van piraterij. De onbewapende Mîrî had 380 pelgrims aan boord die op de terugreis waren van Mekka. Na het schip geplunderd te hebben liet da Gama het tot zinken brengen. Tomé Lopes, kroniekschrijver aan boord, schreef dat hij die dag zijn leven lang niet zou vergeten:

Wij enterden een schip uit Mekka met aan boord 380 mannen, vrouwen en kinderen en namen hun meer dan 12.000 dukaten en goederen ter waarde van tenminste nog eens 10.000 dukaten af. En met buskruit staken we het schip met alle mensen aan boord in brand, op de eerste dag van oktober.

In Calicut eiste hij opnieuw van de samorijn dat deze de islamitische handelaren de toegang tot de stad zou ontzeggen. Na diens weigering bombardeerde da Gama de haven twee dagen lang en vertrok toen naar het concurrerende Cochin om daar handel te drijven. Vasco da Gama vertrok in februari 1503 met een enorme buit naar Portugal.

zelfs Lego heeft er last van

Vrijdag, 23 september 2016.

Sines

Een scène uit een lugubere film, ik sluip langs de kasteelmuren met donkere tas over de schouder richting strand waar nog enkele geluiden in de nacht klinken. De lampen gaan uit en ik sta op een kruispunt. Waar heen te gaan? De hoofdingang of toch maar de trap aan de achterkant van de haven. Het wordt de trap en laat de kaart door het elektronische slot glijden. De werkelijkheid van de dag of liever gezegd de nacht. Terug aan boord van de Queen B die het allemaal goed verwerkt heeft. Het is heerlijk om de nacht in te kijken, met nog maar enkele lampjes in de haven en in de stad.

Vanochtend even op mijn werk laten zien, weggebracht door mijn vader naar Eindhoven, wachten, vliegen.

Via het Internet een buskaartje besteld van Lissabon naar Sines. Gaat allemaal vlot, druk op de knop en een ticket rolt uit de printer. Reistijd tussen de luchthaven en busstation een kwartier. De computer met al zijn App’ies en andere vernuftigheden houdt geen rekening met de drukte van het verkeer in Lissabon. Trouwens je kunt het wordt verkeer in dit geval niet eens gebruiken want het staat gewoon stil.

Er is geen verkeer mogelijk, alles gaat verkeerd. Ik zit me anderhalfuur te verbijten in de taxi, de taxi chauffeur wordt agressief op de stilstaande meute en ik zit me te verbijten dat ik beter had kunnen gaan lopen. Ik ben net op tijd maar als er geen verkeer mogelijk is, dan is dat voor de bus ook niet. Net op tijd, maar geen bus. Tien minuten te laat komt de bus binnen, snel instappen volgens de chauffeur maar dat heeft geen zin want in de eerste straat rechts sta je vast. Samen met 80 passagiers, uitkijkend over de strak gelakte autodaken, zie ik de avond vallen over Lissabon dat een verkeersinfarct aan het verwerken is. Op de grote zoem en ratel brug staan we stil en krijg een magnifiek uitzicht over de donkere Taag.

Ongetemde Zeevrouwen

Dinsdag, 20 september 2016.

Vlijmen,

Het leven zit vol meevallers maar ook tegenvallers. Het zit voor mij, even niet mee want de bloedwaardes zijn niet stabiel zodat de ingreep met drie weken is uitgesteld. We kunnen braaf thuis blijven wachten en de maritieme vrienden in “den verre” hun ding laten doen of de tijd afwachten tussen die dobberende zeehelden. Ik kies voor het laatste en gooi mijn programma om en boek voor vertrek aanstaande vrijdag naar Portugal. Ik ben een zak vol met medicijnen aan het sprokkelen en haal enkele reserve onderdelen die in Nederland gemakkelijker te vinden zijn dan in Portugal.

Internet is mooi, de procedures gaan veel sneller dan vroeger. Ondertussen een plastic kenteken ontvangen, tijd tussen aanvraag en ontvangen via de post binnen 20 uur, paspoort met twee dagen, onderdeel via de website en opgestuurd binnen 24 uur. Het is en wordt steeds algemener en winkelen wordt een langdurige bezigheid in plaats van de post.

Via hetzelfde internet volg ik de dobberende zeehelden en wordt enthousiast van de verschillende verhalen die ik lees. Cynthia, veilig aangekomen op de Canarische eilanden, Mi Dushi nog steeds aan het wachten op onderdelen, Saskia Poelman in Amerika en Humberto met zijn moeder van 90 jaar met een catamaran op Curacao. Dat laatste is een geweldig verhaal, Moeder Tilly heeft jaren voor één van de kinderen moeten zorgen en op het moment dat haar zoon kwam te overlijden heeft ze besloten om alles te verkopen en samen met zoon Humberto, een Catamaran te kopen om een wereldreis te starten. Natuurlijk is ze mascotte geworden van de Cariben maar dat je het lef hebt op die leeftijd, het bejaardenhuis te ontvluchten en een zeezwervers leven te beginnen is geweldig. Grijp je leven, een voorbeeld voor de strijdbare oudjes. De enige aanpassingen zijn een paar beugels in het schip voor de broodnodige houvast voor de oceaan deining. Ik roep Tilly uit tot Zeeheld van het jaar.

revolutie

Maandag 12 september 2016.

Sines – Vlijmen

Het hoofd zegt dat ik tijd genoeg heb maar het lijf geeft aan dat je op tijd moet vertrekken. Helemaal voorbereid en toch duurt, wachten lang en ga je te snel weg, bang om te laat te komen. Om half tien sluit ik de boot af nadat de kussens binnen zijn gebracht, de lampjes recht hangen, de koelkast leeg, luiken sluiten, hoofdschakelaars uitgeschakeld en nog wat voorbereidingen. Vertrek gereed, en begin de wandeling met bepakking tegen de berg op. De bus in, die veel te lang nodig heeft om in Lissabon te komen maar gelukkig is er tijd genoeg. De route van de bus komt langs het standbeeld van Christo Rei (Koning Christus) welke geschonken is door Portugal. En nu de brug op en maken wij het gezoem, ik hoop dat ze wakker worden van ons in de jachthaven. Op een vreemd, achteraf gelegen station spuugt de bus zijn passagiers uit en moet er een eind worden gelopen, om uit de busterminal te komen en beland vervolgens in een kaal metro station. Toch is het gemakkelijker om een taxi naar het vliegveld te nemen. Kosten € 8,00 en dat zijn dus de kosten niet. Op het vliegveld een broodje en wachten in een goedkoop gebouwde fabriekshal als reisvee de vertrektijd van het vliegtuig af. Tijd om te googlen op Christo Rei en Salazar:

De Cristo Rei is een groot standbeeld van Jezus Christus bij Almada.

Het standbeeld werd gebouwd in opdracht van de Portugese dictator António de Oliveira Salazar en werd voltooid in 1959. Het is gebaseerd op het beroemde standbeeld Christus de Verlosser in Rio de Janeiro. De Christus Koning staat in de gemeente Almada op de linkeroever van de rivier de Tagus en kijkt uit over Lissabon op de andere oever.

De voet van het beeld is ontworpen door architect António Lino. Het heeft de vorm van een poort en is 75 meter hoog. Het beeld van Christus Koning is gemaakt door Francisco Franco de Sousa en is 28 meter hoog. Aan de voet is een platform waarop men een panoramisch uitzicht over de stad heeft. De bouw begon in 1950 en was na negen jaar voltooid.

De bouw van het beeld was goedgekeurd op een bisschoppelijke conferentie die in april 1940 in de bedevaartsplaats Fátima werd gehouden. Het was bedoeld als een smeekbede aan God om Portugal buiten de Tweede Wereldoorlog te houden.

De Anjerrevolutie (Portugees: Revolução dos Cravos) is de geweldloze militaire staatsgreep die op 25 april 1974 in Portugal plaatsvond. Deze opstand door militairen uit verschillende progressief-linkse groeperingen maakte een eind aan het autocratische Estado Novo-bewind van Marcello Caetano, trouw medewerker van oud-staatsleider António de Oliveira Salazar, die hij in september 1968 was opgevolgd. De Anjerrevolutie maakte een eind aan het ruim veertig jaar met militair geweld verdedigen van de Portugese koloniale belangen in Afrika en Azië. Het autoritaire bewind, waartegen vanuit verschillende geledingen van een steeds verder verarmend land oppositie was gevoerd, werd gedwongen zijn machtspositie op te geven.

Ondanks herhaalde radio-oproepen van de rebellen om binnen te blijven, kwamen duizenden Portugezen op straat om op te stappen met de opstandige militairen. Er volgde uiteindelijk een parlementaire democratie na een woelige overgangsperiode van ruim een jaar, in Portugal bekend als "Processo Revolucionário Em Curso" ('Revolutionair Overgangsproces'), gekenmerkt door sociale verwarring, snelle dekolonisatie, een door het marxisme geïnspireerd collectiveringsbeleid en onteigening van grootgrondbezitters 

D'n Jean

Zaterdag, 10 september 2016.

Lissabon – Sines.

Een ideale zeildag uit een boekje. De Queen B ligt met een vaart van 6,5 knoop heerlijk op één oor richting zuid. Richting, vervolg van de reis, Richting, vrijheid en avontuur. De golven tonen hun schuimkoppen, de dolfijnen volgen ons en wijzen de weg, buiten het rode sleepschip komen we niemand tegen op zee. We ploegen door de vlagen van smalle mistbanken en de zon. Eten de lunch in de kuip en kijken uit over de leegte en toch is alles vol van, in allerlei soorten witte kleuren, grijs in alle tinten en de blauwe kleur van de diepte. De Atlantisch oceaan, de Blauwe Oceaan laat zich hier in al zijn schoonheid gelden.

Vanochtend bij de havenmeester afrekenen en bij de Mi Dushi de kaartjes van de Yellow Bus afgegeven. Kunnen zij er nog plezier van hebben, en maakt de beleving van het verplicht wachten op reparatie hopelijk korter. Snel losgooien om nog voor de opening van half negen de brug te halen is er op de Taag weinig wind. Met de motor onder de Zoembrug, de brug van 25 april, varen we door en als afscheid krijgen we de trein nog als laatste concert. Het is werkelijk oorverdovend en hier zouden ze een geluidsscherm op zee moeten bouwen. Bij de toren van Bélem gaat de motor uit en neemt het zeil de verplaatsing over. Ik installeer me in het hoekje in de kuip en stuur onder een steeds idealere hoek het schip richting Sines.

Op de steiger van Sines staat de havenmeester ons binnen te zwaaien en leg aan waar hij de Queen B wil hebben. Op het kantoor duurt het allemaal erg lang terwijl iedereen met me bezig is, de procedures maken alles traag en toch heb je het idee dat ze het druk hebben. Met gedienstigheid rekent men uit dat het beter is om een maand te boeken dan een paar weken zodat ik het idee heb, bij het naar buiten lopen, weer een maand vertraging. Nu ziekenhuis als smoes van de vertraging, ook een motor die gerepareerd moet worden. Bijna terug bij de boot komt er een man op me af en vraagt: Nederlander? Ja, dat klopt, ik ben Nederlander. De man antwoord: ik ben Jean Heylbroeck, U kent me zeker wel! Ik ben de schrijver van het boek de Wereld is Rond en al in de achtste druk! Ik raak een beetje geïrriteerd en voel me bezwaard dat ik deze “Koning der literairen” niet meteen herken. Toch kan ik het niet laten om de man te Googlen en vind:

Deze Vlaamse auteur zeilde de wereld rond met zijn negen meter lange jacht 'Chartist Lady'. Door zijn geëngageerde verteltrant en emotionele beschrijving van hoogte- en dieptepunten is De wereld rond een klassieker geworden.

Een werkeloze Belg besluit een jongensdroom waar te maken. Met een 15 jaar oud zeiljacht vaart hij in 1989 weg voor een solotocht rond de wereld. In dit boek doet hij verslag van deze reis. Er is veel wachten op beter weer, veel zeeziekte, motorpech en andere tegenspoed. Onderweg moet hij het onderhoud aan zijn schip bijeen bedelen. Af en toe werkt hij om geld te verdienen. Door vis te vangen, spaart hij geld uit. Maar de reis levert veel boeiende avonturen en plezierige ontmoetingen op. De route gaat via West-Afrika naar het Panamakanaal; via allerlei eilandjes in de Stille Zuidzee en Noord-Australie bereikt hij Sri Lanka. Vandaar gaat het door het Suezkanaal naar Spanje. Daar ontbreekt hij de reis voor een half jaar. Uiteindelijk zeilt hij in juni '94 de haven van Blankenberge weer binnen.

prachtig monument

Vrijdag, 9 september 2016.

Lissabon

Eerst met de Yellow Bus de hele stad rondrijden, een sliert van bezienswaardigheden die getoond worden. Met de headset stroomt de informatie het hoofd binnen en krijgen hier een indruk van deze prachtige stad. Na een uur stappen we uit en gaan in hartje centrum een lunch gebruiken en lopen kriskras door de straatjes. Met een typisch voor de stad Lissabon oude tram worden we de snel stijgende straten opgereden. Bij de Basiliek stappen we over op de bus en rijden door naar het monument van Hendrik de Zeevaarder dat helaas in de steigers staat. Een tiental vrijwilligsters zijn met een tandenborstel het monument aan het schoonmaken. Tijdens een gesprek vertelt een meisje, die tussen de beelden zit te werken, enthousiast dat ze hier 5 maanden mee zoet zullen zijn. Het is een mooi monument en het wordt nog mooier door de Clean-Up.

Wij lopen door naar de kade en via de boulevard richting boot. In een bar onder de brug worden we radicaal opgeschrikt door de herrie van een hevig ratelende en rammelende trein dat als geluid het gezoem van de auto’s overstijgt. Het is of je oren dichtslaan en we drinken onze kop koffie met plezier en verbazing, dat dit op deze manier mogelijk is.

Nog snel naar een supermarkt voor de maaltijd aan boord wordt het een rustige avond met in de verte het geluid van de stalen brug.

Het Padrão dos Descobrimentos is een monument ter ere van de Portugese ontdekkingsreizigers die in de 15de en 16de eeuw de wereld hebben verkend. Het bouwwerk is 52 meter hoog en heeft de vorm van een schip met gebolde zeilen. Op de voorplecht staan 33 prominenten uit de Portugese geschiedenis. In het monument is een ruimte waar een film vertoond wordt over de geschiedenis van Lissabon en via een lift is het dak te bereiken.

Op het plein is een straatmozaïek aangelegd. Hierin is een windroos in het plaveisel verwerkt met daarin een wereldkaart waarop de ontdekkingsreizen zijn uitgetekend.

Het monument staat aan de kade van de Taag, in de wijk Santa Maria de Belém in Lissabon.

Herriemaker

Donderdag, 8 september 2016

Cascais – Lissabon

Ik zet de maat maar meteen aan het roer de Taag op en weet zich snel aan te passen aan het ritme en de slingerbeweging van de Queen B.

Vanochtend een aardig gesprek met de Zwitserse buurlui die we nog wel tegen zullen komen omdat hun geplande reis veel op de mijne lijkt. Bij de havenmeester betalen en ontmoeten hier op de steiger de bemanning van de Rebel en Mi Dushi. Er wordt melding gemaakt van wat motorproblemen maar sla er eigenlijk niet zoveel acht op omdat ze met twee schepen zijn.

Op de Taag het zeil uit en zeilen heerlijk de rivier op. Ik zie de Mi Dushi, de Queen B inhalen maar wat verderop loopt de Queen B ineens als een haas uit op de anderen. Dit doet me goed en geniet van de mooie zeiltrip. Bij de jachthaven en brug moet ik een halfuur wachten en wordt door de Mi Dushi aangeroepen voor assistentie vanwege de motorproblemen. Henk in het motorruim en Angela als schipper die de Mi Dushi en de Queen B aan elkaar vastknoopt. Ik vaar met twee schepen de brug door en laat mijn vrachtje weer los bij de jachthaven, waar Henk met een laatste spurtje motor, de box inschuift. Wij leggen aan een lange steiger met een vrije ligplaats maar moeten later verkassen naar een ligplaats aan de overkant.

In de middag wandelen naar Lissabon en komen bij de basiliek. Jammer dat ik mijn plattegrond van Lissabon ben vergeten zodat met een verkeerde keuze van een straat, we weer omlaag lopen en bij de oever van de Taag uitkomen. Jammer en door de foute route hebben we het idee dat Lissabon een beetje tegenvalt. Het tegenovergestelde is waar, maar daar komen we later achter. Ook het vinden van een supermarkt is een probleem zodat aan boord een crisismaaltijd gebruikt kan worden.

Zo zag ze er ook uit

Woensdag, 7 september 2016.

Cascais

Een dag om voorbereidingen te doen. Ik ga op zoek naar een ziekenhuis voor een test voor mijn onderzoek volgende week. Ik beland in een groot publiek hospitaal en er staan lange rijen mensen voor een loket met wachtzaal. Nummertje trekken en wachten met de hoop op het goede loket. Jammer, dan want ik ben niet op het goede adres en wordt door verwezen naar een Privé ziekenhuis verderop in de stad. Ik houd een taxi aan en laat me erheen brengen. Ook hier nummer trekken en wachten op het loket, nu wel het goede ziekenhuis maar eerst afrekenen voor mijn onderzoek. Het is weer de hele procedure van inchecken en formulieren ondertekenen. Ik krijg de rekening voorgeschoteld van € 4,00. Nog goedkoper dan het vorige onderzoek! Dat was dus geen uitzondering, waar blijft de uitleg van de Nederlandse ziekenhuizen bij deze ervaringen in Portugal?

De test uitgevoerd en nu weer vrij om te gaan loop ik de leuke plaats Cascais binnen. Ik vind een leuke Ierse kroeg waar een erg domme hulp probeert te bedienen. Alles gaat fout en ik probeer me in te houden met ergeren want tegen zoveel dommigheid is weinig opgewassen. Mijn Cola vergeten, tafels omgooien, weglopen van het terras, een bierpul met water geven aan de hond van een klant, zodat de barkeeper op een bepaald moment de boel komt repareren om het niet nog erger te laten worden. Ik voel me in een idiote film en kan er daarom om lachen.

Er worden allerlei lichtshows opgebouwd voor vanavond en het is erg gezellig op verschillende pleinen met tafeltjes voor het diner. Levende muziek maakt de boel levendig. In de avond haal ik mijn zeilmaat op van de trein en gaan eten op het plein met een guitaarshow

Cascais Grandeur

Dinsdag, 6 september 2016.

Peniche – Cascais

In de nacht is de wind geluwd zodat de druk op de zijkant afgenomen is, alleen als de vissersvaartuigen voorbij knallen hangt de Queen B met een snokkend geweld aan de lijnen te rukken. De Zweedse buurman zal er niet blij van worden. De sleutel terug brengen naar havenkantoor waar een beveiliger achter het bureau van de havenmeester zit. Na ontvangst sleutel loopt hij mee naar de poort om me vrij te laten. Het water op!

Met een spring van de achterkikker naar zijn middenbolder, de motor in zijn achteruit, draai ik van de romp van de buurman weg. In de havenkom stootwillen en lijnen opruimen en hijs het zeil. Zeilend de haven uit, wat een luxe. Later zakt de wind in en start de motor om de voortgang te houden. De Inikoo ligt naast me op zee. Een Nederlandse Breehorn, een mooi schip, vaart me op zeil voorbij maar door de wegvallende wind start ik de motor en vaar ook hen voorbij. Ik kan er niet tegen dat ik een voortgang produceer van onder de 2 mijl. Dan de kar maar weer aan, ik heb hem niet voor niets laten repareren.

De zee is onrustig, de mist kan zichzelf niet geheel onderdrukken e komt soms in flarden opzetten en lost dan weer op. Bijna op het eind van de tocht komt de wind weer en zeil het laatste stuk de kaap rond. De monding van de Taag op en moet volgens de kaart enkele gele boeien ronden zodat ik meer mijlen maak dan ik verwachtte te maken. Het laatste stuk gaat over enkele visnetten heen maar gelukkig blijf ik niet haken zoals veel anderen.

In de haven land ik bij de havenmeester die me zeer vriendelijk ontvangt en zeer vriendelijk de prijs voor een overnachting noemt. Dit is even slikken maar omdat ik afgesproken heb met mijn zeilmaatje hier te ontmoeten, blijf ik de komende twee nachten. Ondanks de forse prijs bevalt het me hier wel, een zeer luxe haven met veel restaurantjes en vlak bij de gezellige stad. Ik ruim de boel op en maak een wandeling door het stadje en ga vlak bij de jachthaven eten.

De militaire forten, die tussen de vijftiende en zeventiende eeuw gebouwd, zijn gebouwd ter verdediging van de kust en de ingang van de Taag. Het hotel in het fort werd vanaf 1870 gebruik als Koninklijke residentie, waar de Portugese Koninklijke familie in Cascais naar het strand ging. Momenteel is het nog steeds een populaire kustbestemming en bezoeken veel mensen het strand. 

Dol fijn

Figuera da Foz – Peniche.

Maandag, 5 september 2016.

Met het redelijke zicht voel ik me blij te kunnen vertrekken. Om de borg terug te krijgen van de elektronische sleutel, die niet werkt, moet ik tot 09.00 wachten. Daar heb ik na al dat wachten geen zin in zodat ik om half acht de haven uitdraai, met een kapotte elektronische sleutel waar ik de komende jaren het wonderschone Figuera ook nog eens voorbij zal varen. Op zee zie ik dat de Quintenses voor me vaart, dacht dat ze gisteren vertrokken waren maar hebben waarschijnlijk toch verstandig de mist afgewacht. Het is koud op het water en vraag me af of het in Nederland qua temperatuur niet beter is. Na een uur verdwijnt de Queen B in de mistbanken en wordt de wereld weer heel klein. Alle apparatuur in werking en hopen op: Niets tegenkomen.

Na regen komt zonneschijn, zo Na mist komt Zicht. De wind meldt zich zodat ik het zeil kan opzetten. Van 11.00 tot 15.00 heerlijke vaart onder zeil en eindelijk motor uit. Wat zit een mens vreemd in elkaar. Eerst wil hij de motor gerepareerd hebben om het gebrom als een heerlijk geluid te beschouwen en als er gevaren moet worden dan wel graag de motor uit.

Dolfijnen komen me gezelschap houden en springen rond het schip. De echte uitslover zit er bij door springend uit het water te komen en met een draai, op de rug terug in het water te vallen. Ik klop op de romp om aandacht te trekken. Na een poosje begint het me te vervelen en zo ook de dolfijnen. Om 15.00 zakt de wind weg en komen er weer mistbanken op uit het water, gelukkig niet zulke dikke flarden of vlagen als vanochtend.

Met de kaap in zicht komt de wind terug en zet het grootzeil op, dat behoorlijk moet werken omdat er ineens flink wind staat. De golven nemen toe en de schuimkopjes vallen van de toppen. Zeilend als afsluiting van de dag, moeilijk om rond de visnetten te varen en beland in een mooi dorp Peniche. Vanaf zee is het leuk gezicht, het Portugese fort, de verschillende kleurtjes van de huizen. Om vast te maken aan het schip langs de steiger, met de wind dwars op de romp, valt niet mee en plaats al de stootwillen langszij om de zijkant van de buurman te vrijwaren van de stootrand van de Queen B. Het zijn de Zweden van Figuera da Foz als multiculturele opvang. Bijzonder aardige mensen en met gezamenlijke inspanning van duwen en trekken frommelen we de willen tussen de stootlijsten.

Na de beleefdheden ga ik op zoek naar een havenmeester. Een aardige vent maar weer met een sleutel die pas morgen om 09.30 ingeleverd kan worden. Ik wil hem teruggeven maar hij staat erop om deze te accepteren. U zult toch naar de douche moeten?: oppert hij. Het dorp is een toeristisch, veel restaurants, visafslag, rondvaarten, ontdekkingstochten naar de dolfijnen. Bij een ijswinkel laad ik de digitale kranten op en wandel zonder een supermarkt gevonden te hebben terug naar mijn vertrouwde Queen B

Zondag, 4 september 2016.

Figuera da Foz

Bij het opstaan, weet ik dat de wekker het signaal om te vertrekken voor niets heeft gegeven. Het is mistig buiten en zelfs in de haven kan ik de vissers op de dijk maar net onderscheiden. Ik kijk het aan vanuit de kuip met een kop koffie en ontbijt met dikke trui aan en zie dat er toch enkele jachten vertrekken. Ik beschouw dit onder de categorie onverantwoord. Om maar iets te gaan doen, ga ik maar eens op onderzoek in Figuera da Foz.

Op één of andere manier zit de naam niet in mijn systeem en kan het bij verschillende telefoongesprekken op de naam komen. Misschien omdat er niet veel te beleven valt. Een badplaats met prachtige stranden maar een saaie boulevard en het centrum waar je de goede oude tijden denkt te vinden is verstopt.

Een betonnen stad gebouwd, ontworpen door een paar touroperators die graag een aantal goedkoop gebouwde hotels bij elkaar zetten om zoveel mogelijk toeristen te laten genieten van de vakantie.. Voeg daarbij en groot casino om van je laatste geld af te komen om vel Engelsen te trekken en je creeert: Figuera.

Terug naar de boot om een beetje te lezen en te genieten van de wachtmodus, later in bezoek ik een markt met verse vis en groenten. Bij een klein supermarktje haal ik wat kleine spullen om aan boord te koken. Het is een lange tamme saaie dag, wachten op iets dat niet komt. Het blijft de hele dag slecht zicht, we zullen morgen maar hopen op beter zicht.

 Wickapedia: De hoofdplaats van de gemeente is de gelijknamige plaats Figueira da Foz (letterlijk: Vijgenboom aan de monding), aan de monding van de Mondego en aan de Atlantische Oceaan Dit is een toeristisch centrum met een van de breedste stranden van Europa Hier ligt ook een van de grootste casino's van het Iberisch Schiereiland.

stranden

Zaterdag, 3 september 2016.

Leixoes – Figueira da Foz

Wakker worden zonder misthoorn. Dat is wennen maar realiseer me dat de mist weg moet zijn. Snel de boel klaar maken en vertrekken. Ik sla het ontbijt over en ben binnen de kortste keren uit de box en weg uit de haven. De Quintenses from London ligt voor me maar maar zie het schip buiten de haven, in de mist verdwijnen. Wat nu? Doorvaren en hopen op, dat het mee zal vallen? Ik kies voor deze optie maar blijf de hele dag in de mist hangen. Radar, AIS en kaartenprogramma met uitkijk in de dikke soep. Je ziet niets en je moet uitkijk houden want een klein vissersbootje van polyester zie je niet op radar.

Veel grote schepen en zeilschepen schuiven voorbij zonder ze te zien of horen. Alles wordt bepaald door de apparatuur en moet mijn vertrouwen in de elektronica leggen. Vreemd dat er een stipje achter mijn schip dichterbij komt en me rakelings inhaalt op het scherm, niets van een schip gezien. Het betekent minder dan 100 meter zicht. Het wordt een eentonige tocht, maar de motor draait als een “naaimasjien”. Geen water onder het blok en zelfs de olie op de peilstok, is na elf uur draaien nog blank. Dat lijkt me een goed teken.

Vlak bij de haven klaart het op en is het zelfs zonnig. Figueira da Foz is een badplaats met prachtige stranden. Waarschijnlijk veel vis te vangen want er staat een haag van hengelaars op de pier waar de Queen B met een wijde bocht omheen moet anders neem je zo een tiental dobbers mee de haven in. Bij de havenmeester gaat het aanleggen wat klungelig, het gaat tientallen keren als uit een boekje en dan ineens maak je een inschattingsfout. De havenmeester kan er gelukkig om lachen en neemt de papieren aan om in te klaren. Later komt de douane dat nog een keer doen terwijl ik duidelijk zie dat de douane alle gegevens van de Queen B en mij in de map heeft zitten. Raar dat hij omstandig alles opnieuw opschrijft en me zelfs ondervraagd. Vooral het feit dat ik alleen aan boord ben, roept nog meer vragen op.

Aan de bezoekerssteiger wordt ik vriendelijk opgevangen door Duitsers, Zweden, Engelsen en een Arubaan. Hij vraagt of ik alleen ben en of ik een maatje wil om naar de Canarische eilanden te varen. Dat gaat me alleen te snel en gewild, zodat ik de uitnodiging afwimpel met de smoes, dat ik in Portugal blijf liggen voor de komende tijd. Met het sappige Arubaans en feestelijke buik, praten we na met veel gelach en vriendelijkheden. Aardige vent maar blijf toch liever alleen aan boord.

Zeevlam

Vrijdag, 2 september 2016

Leixoes

Wakker worden met een mistsein dat over de haven heen galmt is geen goed teken voor vertrek. Ik kijk naar buiten en het geluid bevestigt de kleine wereld. Dikke, koude flarden natte mist drijft over de haven en maak mezelf wijs dat dit tegen de middag wel overgewaaid zal zijn. Of, opgelost door de zon. Dat laatste is een drogreden want de zon is er altijd, en dat de zon door de mist komt, is dat de mist dunner aan het worden is.

Zeemist of zeevlam is plotseling van zee opkomende mist. De mist is ontstaan boven zee, en de wind trekt de nevel over het land en neemt de zeetemperatuur daarbij mee.

In het voorjaar en de vroege zomer trekt warme lucht over de koude zee. In de onderste luchtlagen daalt de temperatuur tot bijna de zeetemperatuur, en daardoor kan de afgekoelde lucht niet zoveel waterdamp opnemen. Bij te veel damp vormt de lucht piepkleine druppeltjes water, die vanwege hun geringe grootte maar langzaam vallen.

Het is hetzelfde principe als bij wolkvorming, en de mist is dan ook gewoon een wolk die vlak boven het oppervlak zweeft. In dit soort gevallen, waarbij de mist wordt gevormd door afkoeling, omdat de lucht over een kouder gebied trekt, spreken we van advectieve mist. De wind brengt de mist het land op, soms als onderdeel van een groot windsysteem, waarbij de wind de mist over het algemeen van zee naar land blaast. Deze mist verdwijnt vaak pas als de wind van richting verandert.

Ik moet toch op de slang van de oliekoeler wachten en hoop dat het dan einde van de totale klus is en ook dat de mist dan opgelost is. Alessandro is er rond 11.00 uur en heeft de slang snel gewisseld, ik reken hem af en schudden hartverwarmend de handen en spreken elkaars sympathie uit zonder woorden omdat we elkaar toch niet verstaan. Wat een geweldige monteur. Ik blijf in de kuip wachten op de opklaringen maar rond 14.00 besluit ik uiteindelijk maar voor een uitgebreide wandeling, want er komt niets meer van een vertrek.

Is de ene keer de smoes van kapotte motor, is het nu de mist.

Loop nog maar eens over die mooie blauwe brug en wandel naar Matoshinos. Kriskras door de winkelstraten en terug naar de oever van Leixoes, dan naar de supermarkt op de boulevard zodat in twee en half uur meer dan 10 kilometer is gestapt. Eten in de tas en terug naar de mistige haven met zijn sinistere sonore mistsein. Het is een goed besluit geweest om te blijven liggen want de zeevlam hangt nog steeds boven de haven en de zee.

alles oké

Donderdag, 1 september 2016

Leixoes

Het gesproken Portugees is als een Russische taal. De klanken die bij me binnenkomen, geven mij het idee dat ik in een andere wereld ben echter de geschreven taal met een beetje kennis hoe uit te spreken geven me weer wat meer houvast. Ik sta in het ziekenhuis en weet feilloos op de paal voor de wachtnummers mijn weg te vinden. Bij de balie wordt ik als buitenlander meteen naar de afdeling analyse gebracht. Een viertal dames verzamelen zich om mijn briefje en ik zie ze één voor één vernietigend naar mij kijken. Ik weet niet of het vriendelijk is of bedreigend maar na een paar minuten van overleg en bellen komt één van de dames naar me toe en zegt: “Wait a moment”. Het lijkt China wel. Een uur later sta ik met uitslag, pleister om de vinger en een rekening van € 4,29 weer buiten.

Na deze checkup boodschappen doen, betalen bij de havenmeester en zie Alessandro voor de rekening. Ik meld water onder de motor en hij begint meteen aan zijn garantie. Een kapotte waterslang van de oliekoeler die vervangen moet worden. Is morgen goed vraagt hij me. Ja, dat is goed maar realiseer me dat er weer een dag gewacht moet worden.

Terwijl hij zich over de slang ontfermt, bouw ik de motorkast weer op. Afwerking met hoeklatjes in verstek en ben trots op het resultaat. Nu zijn alle verbindingen met kit gemonteerd zodat het gekraak van hout op hout op zee minder zal zijn. De operatie motor loopt op zijn eind, vertrek komt in zicht, het is mooi geweest hier.

Woensdag, 31 augustus 2016.

Leixoes

De dag begint weer met gereedschap. De Kompaan van Alessandro meldt zich het eerst en begint aan de puzzel van de houder van de motorstop. Hij blijft maar zoeken en ik erger me te pletter. Bertus, niet alles zien houd ik mezelf voor totdat ik het niet meer kan aanzien en begin meteen te speuren naar de oplossing. Het is inderdaad niet simpel want de verf heeft de oude sporen verwijderd. Eindelijk is de oplossing om de beugel een stuk verder weg te plaatsen dan logisch is, maar we zijn eruit.

Alessandro komt met olie, en koelvloeistof. Nu is alles klaar en moet het proefdraaien plaatsvinden. Ik laat de kar drie uur met wisselend toerental lekker op temperatuur komen, het ziet allemaal goed uit. Dat schiet goed op.

Op het kantoor meld ik me aan en vraag naar een kliniek of hospitaal waar ze mijn bloed kunnen testen. Een heel verhaal met een te uitgebreide uitleg over de locatie probeer ik, met de fiets, het op te zoeken. Het is helemaal niet zo ingewikkeld maar krijg aan de balie wel nul op rekest. In het grote ziekenhuis net buiten de stad is het meten van mijn bloed mogelijk en ze stuurt me door. Ik neem me voor om dat morgen te doen.

Boodschappen halen voor het avondeten, het dek spoelen, nieuwe vlag ophangen en breng orde in de elektronica chaos. De avond breng ik lekker ontspannen in de haven door waar het lekker levendig is van de bezoekende jachten. De bezoekerssteiger is vol.

Dinsdag, 30 augustus 2016.

Leixoes

Met een enthousiaste zwaai van Alessandro loop ik hem tegemoet en hij vertelt me breed lachend dat de motor om 11.00 uur op de wal staat en dat de inbouw van het beest gaat beginnen. Hij heeft de motor al proef laten draaien en is helemaal als nieuw. Zo dat belooft wat. Ik ga terug aan boord en begin de achterhut uit te ruimen om plaats te maken voor de heren monteurs.

Natuurlijk zijn ze er niet om 11.00, en ik maak me niet druk, wacht gewoon af. Om 13.00 is het dan zover. Alessandro heeft een klein bootje als sleepschip en trekt de logge hulpeloze Queen B uit de box en brengt ze naar de kraan. De kraan brengt de motor via het trapgat naar binnen en met een beetje hulp van een paar latten en drukken met handen en voeten schuift het blok op de fundatie. Die is weer terug. Alessandro trekt met de bijboot de Queen B terug naar de box en een paar pilots staan te roepen. Ik maak de heren opmerkzaam dat dit pas echte pilotservice is.

Met hulp van veel nieuwsgierige steigergasten ligt de Queen B weer op zijn plaats. Alessandro en kompaan beginnen meteen te sleutelen. Ik word een beetje kriegelig van de hulpmonteur, ik zie wel dat het een monteur is, maar een probleem aanpakken en logisch redeneren voor wat betreft een oplossing is er niet bij. Waar hij begint te schroeven, kan weer losgemaakt worden. Bij het vastzetten van de fundatieschroeven moet ik hem wel even vertellen dat hij de twee passtukken voor het uitlijnen vergeet. Hij schroeft alles weer los en kan geen oplossing bedenken om de passtukken onder de motor te krijgen. Ik stapel snel de Reeds almanak en een boek over Symbolen als verhoging en gebruik de lat als hevel via de boeken om de motor op te tillen. Hij kijkt met ontzag naar me en gaat met nieuw elan de bouten weer in de fundatie vastschroeven.

Alessandro is een geweldige monteur, geduldig en slim. Die verstaat zijn vak. Na twee uur kan de motor proef draaien en binnen een fractie van een seconde, na het omdraaien van de sleutel slaat de motor aan. Ik grijns van oor tot oor, wat vroeger zo normaal is klinkt nu als muziek in de oren. Om 1800 uur vertrekken de twee heren en laten mij achter in een gigantische puinhoop en begin de boel aan kant te werken om in ieder geval een plekkie te hebben om vannacht te slapen.

En die taxi chaufeur heeft helemaal de zwartrijders niet in de gaten

Maandag, 29 augustus

Leixoes

Terug naar de trouwe vertrouwde Queen B. Het lijkt een open deur om telkens te vertellen dat er weer veel is gebeurd maar echt het is allemaal wel waar. Tijdens de reis Hong Kong niet lekker geworden en ben weer in het verkeerde ritme gevallen. Ze zullen er iets aan gaan doen maar dan heb ik nog snel de tijd om aanwezig te zijn bij de inbouw van de motor en als het helemaal meezit een paar havens verder op te schuiven naar het Zuiden.

Na de drukte op Schiphol, vooral de veiligheidscontrole duurt erg lang, laat de TAP me precies op tijd los in Portugal. Vanwege de zware tas neem ik de taxi en nu kom ik tot de conclusie dat de vorige taxichauffeur me genept heeft voor 10 Euro. Ik reken 12 Euro af en sta met zware tas aan de haven.

Taxichauffeurs kunnen de sympathie voor een land maken of breken. De Ervaringen in Turkije en Pakistan zijn me altijd bij gebleven maar ook een paar taxipiraten in Den Bosch. Vervelende mensen en jammer dat de meeste sympathieke gentlemen Taxi-heren hier het slachtoffer van worden.

Aan boord is het de vertrouwde geur van warmte en een potdichte kajuit zodat het luchten snel de echte Queen B terug geeft. Bij een restaurant vooraan in het straatje met de containers eet ik een sterrenmaaltijd voor 11,50 Euro inclusief water en koffie. Zo, dat kun bijna nergens meer zo goedkoop krijgen.

De andere kant van het verhaal. Gevonden op www.bokt.nl

Ik ben ook taxi chauffeuse, en ben blij dat ik alleen contract vervoer doe. Je wilt ook niet weten wat de chauffeurs voor hun kiezen krijgen. Er zijn klanten die liever in natura betalen. Er zijn klanten die helemaal niet betalen, maar snel uit de auto springen bij een stoplicht vlak bij huis. Mensen die een taxi bellen, en vervolgens niet op komen dagen als de taxi eenmaal daar is. Klanten die mopperen als je eens een minuutje te laat bent, terwijl ze wel telkens een kwartier gebruiken om in de auto te komen( regel voor contract vervoer is 2 minuten). Mensen die niet snappen dat je met een rolstoel aan board niet met 50 km per uur over een verkeers heuvel kunt, maar zij hebben haast, en dus moet chauffeur maar wat harder rijden...enz enz

Natuurlijk moet de chauffeur zich wel proffecioneel gedragen. Dit soort gedrag kan natuurlijk niet.

Vrijdag, 21 juli 2016.

Guimarães.

Terug op verkenning naar het ontstaan van Portugal. Vorige week samen met de familie al hier geweest maar wil het graag nog eens zien en dan in alle rust. Parkeren van de auto op ongeveer dezelfde plek en loop naar boven de stad in. De sfeer is anders als vorige week met de zorgen voor een kleine, nu de vrijheid om stil te staan bij voor kinderen saaie dingen. De kerk, de gevels van de panden en natuurlijk voor de tientallen raampjes, balkons, overhangende bouw. Het kasteel op de heuvel die uitzicht biedt over de stad, waar de ridder de prinses weet te veroveren. Trouwen met een prinses en na het huwelijk, je schoonmoeder de koningin, opsluiten en jezelf als ridder laten kronen tot staatshoofd. Koning Afonso maakt zijn grondgebied door een paar strooptochten wat groter en roept de staat Portugal uit. Dit is een zeer gechargeerde, gepopulariseerde versie maar er zitten kernen van waarheid in. Eén ding van het verhaal is waar: De schoonmoeder werd opgesloten.

Van het plaats delict, het kasteel naar een paleisachtig gebouw ernaast, Paleis van de Graven van Braganza. In het Portugees klinkt het een stuk krachtiger Paco dos Duques.

Op een pleintje de lunch met een fles Vino Verde en vervolgens opzoek naar de vallei van de Douro. Deze heb ik niet gevonden want heb me te veel laten leiden door de kleine bordjes richting Porto. Het is een mooie streek maar jammer van de typische uitzichten op de wijngaarden die in terrassen tegen de berghelling zijn geplant. Ik ben vlak bij Porto toch op zoek naar de rivier en kom Campanha aan de Douro. Eindelijk, maar zie geen wijngaarden wel een fikse bosbrand tegen een berghelling. Een vliegtuig en een helikopter strooien massa’s water uit over de bosbrand. Bij het wat dichter naderen van de vuurhaard blijkt het niet allemaal niet mee te vallen en ik zie verschillende brandende plekken. In de haven is het mistig maar in het land is het al dagen boven de 35 graden zodat het hier droog en behoorlijk vlambaar is.

Ik rijd nog een stuk langs de rivier maar heb al te lang in de auto gezeten en draai om richting haven. Vlakbij de haven zie ik de Declathon op een industrieterrein opgezet als een groot warenhuis. In een gigantische hal zijn de verschillende sporten vertegenwoordigd en tref bij de wandelsport een paar mooie stevige wandelschoenen. Spotgoedkoop en stevig rond de enkels en licht aan de voeten. Bij de afdeling watersport is het toch meer toegespitst op kano, surf, duiken en maar zijdelings zeilen.

Aan boord iets kleins eten want de maaltijd van vanmiddag zit er nog stevig in.

Esposende

Donderdag, 20 juli 2016.

Vanochtend een auto ophalen om de actieradius wat groter te maken. Het is veel van hetzelfde maar om de hele dag aan boord te zitten is me wat veel van het rustige. Met deze trip wil ik eens naar de mogelijkheden van het golfen onderzoeken maar kom na veel mooie rustieke, landelijke uitzichten, gaten en bulten in de weg aan bij een prachtige golfbaan, voorbij Povoa de Varzim. Nadat de Greenfee voorzichtig middels een prijslijst aangegeven wordt, ben ik maar weer terug in het koekblik gaan zitten, want daar word ik even heel stil van. Zo wordt het een elitaire sport en daar hoor ik met deze financiële selectie klaarblijkelijk niet bij. Het is niet alleen de fee maar het huren van een golfset, schoenen, ballen komt er bij. Met de gecalculeerde totaalprijs voor een 18 holes is het misschien verstandiger om een bod op de hele baan te doen, dan is alles inclusief.

Ik beschouw het nu maar als een verkennend uitstapje en rijd langs de kustlijn naar het Noorden. In de duinen is het mooi uitzien over het strand maar met de wind van Noord naar Zuid wordt je in de wind gezandstraald, vandaar dat de badgasten allemaal een windscherm hebben om de weke delen tegen de zandstorm te beschermen en deze zachtjes in de felle zon aan te braden. Het voelt niet te heet maar ik weet als geen ander dat de zon zijn intensiteit heeft. Richting Noord, via Parque Natural do Literal Norte naar Esposende aan Rio Cavado.

Bij een terras een hapje eten en wandeling door de straatjes en de grote kerk. Een stad die het net niet haalt, wel grote boulevard met park tussen de heen en weer weg, standbeelden maar een bevolking van 30.000 inwoners. Nu terug naar de boot en haal wat boodschappen om terug naar de mistige haven te gaan. In de haven word ik verwelkomd door de misthoorns van de schepen en de boeien op zee.

Molicineiro

Woensdag, 19 juli 2016.

Leixoes

Aveiro ligt aan het binnenmeer Ria de Aveiro en wordt doorsneden door een aantal kanalen (Canal de São Roque, Canal das Pirâmides en Canal dos Santos Mârtires). Hierdoor wordt de stad ook wel het Venetië van Portugal genoemd en heeft ze een licht Nederlands aandoende uitstraling. De gondels in de kanalen heten moliceiro's en werden veel gebruikt voor het binnenhalen van zeewier. De stad staat ook bekend om het zeezout dat er gewonnen wordt.

Vanochtend met de Metro naar Porto en van het station naar Aveiro. DE bovenstaande beschrijving is wat koel want het is een leuke plaats. De kanalen zijn klein en er varen veel te veel boeten op deze beperkte ruimte maar het doet erg gezellig aan. De schippers of bedrijven hebben de “Moliceiro’s” prachtig beschilderd en uitgedost. We varen door de stad en zie veel Nederlandse invloeden zoals klokgevels en later lees ik dat de universiteit en het winkelcentrum door Nederlandse architecten zijn ontwikkeld. Na de boottocht is het herkenbaar door de stad lopen om de leuke plekken nog eens te zien. In een restaurant eet ik met mijn zeilmaatje de lunch en lopen met een omweg via verschillende kerken terug naar de trein. Anderhalfuur later terug in Matosinhos en het laatste stuk wandelen. Ik blijf lekker aan boord en kan me blijven ergeren over het internet maar onthaast door alles af te zetten, halve verbindingen zijn een ergernis, beter geen.

Ik vraag me later af wat ze met dat zeewier deden?

Opgezocht: Vroeger, maar nu ook nog, vond er in de lagunes zoutwinning plaats in de zoutpannen, marinhas de sal, evenals visserij en het verzamelen van zeewier voor bemesting. Deze industrieën zijn nu sterk in verval. Typisch voor Ria de Aveiro zijn de moliceiro’s'.

ik heb nog meer

Dinsdag, 18 juli 2016.

Leixoes

Het adres van een jachthaven kan gebruikt worden om spullen nagestuurd te krijgen. Zo ook in het geval van Antoinette en Maarten die een zeil ophalen bij de havenmeester terwijl ze 40 mijl verderop liggen. We drinken een gezellig kopje koffie in de kuip en zij gaan met een nieuwe witte motor op stap naar Aveiro. Het is vandaag niet veel aan aktiviteiten, zodat het een heerlijke luie dag aan boord wordt. Boekje lezen, dek spoelen, rubberboot opblazen, bitenboordmotor aan de gang pruttelen. Het zoeken naar onderdelen is het grootste probleem. Er is zoveel nodige rotzooi aan boord dat het moeilijk vinden is. De locatie is vaak niet het probleem maar wel de juiste vorm in de zooi. Zo heb ik alles wat ook maar met een lader te maken heeft, onderin de kast in een vak liggen. Het zijn nu zoveel kabels geworden dat je wel weet dat je hem hebt, maar waar zit deze in de kluwen?

Vandaag te horen gekregen dat de koppakking doorgeblazen is. Dit kan door oververhitting of door gewoon domme pech. Toch probleem koeling maar eens goed in de gaten houden. Je gaat je van alles in het hoofd halen en je komt niet verder. Toch maar eens de impellor vervangen. De revisie gaat vanaf nu drie weken duren. De aftikken van de teller is begonnen.

Op de markt Matosinhos rondstruinen en daar een paar sardientjes van de gril gegeten. De witte wijn Vino Branco Verde, bevalt me zeer. Het is een zeer jonge wijn met een prikkel, drinkt als water en gelukkig niet een hoog alcohol percentage heeft. Het is de specialiteit van de omgeving en je koopt ze per fles voor € 2,50. Overigens een liter rode wijk uit het pak scoor je al voor € 0,85, prima te drinken. Volgens een Madeirense dokter prima wijn tegen de jicht.

beroerd binnen komen.

Maandag 17 juli 2016.

Leixoes

Alessandro heeft het te druk en de beloofde uitslag van hoe en wat met de motor moet wachten tot morgen. Een kleine streep door de rekening maar laat me niet afhouden om een wandeling te maken en om uit verveling de Metro naar Povoa de Varzim te pakken.

Povoa de Varzim verveelt niet! Een fijn weerzien van het stadse PdV ten opzichte van het dorpse Leixoes. Lekker dwalen door de straten en eten bij het visrestaurantje op het einde van de kade. In de haven is niet veel veranderd en zie enkele schepen terug die er vorige week ook lagen. De mooie vulpennen en de het mooie horloge liggen nog in de etalage maar ook nu koop ik niet, je kunt maar met één pen schrijven en de klok zie ik al op genoeg verschillende andere horloges, houd ik me voor en wandel de vitrines gewoon voorbij.

Op een groot monument lees ik van een grote ramp van de bevolking bij een storm in 1892 waar 105 vissers het leven lieten, vlak voor de haven. Door het opzoeken van deze informatie kom ik nog veel meer wetenswaardigheden tegen. Salazar, een vroegere president, beschouwde de bevolking van Povoa als voorbeeld van de natie en Brazilië, verschillende verhalen en legendes van de vissers in de Noordelijke wateren die kabeljauw visten. Zelfs in de Romeinse tijd waren hier al visfabrieken. De Romeinen pekelden hier de vis, die ze als voedsel nodig hadden bij veldtochten.

Zondag, 16 juli 2016.

Leixoes

De wereld is weer eens heel klein. Een dikke watten deken valt over de haven en een kilte komt met vlagen onder de bimini door. De mistseinen geven hun signaal af en regelmatig dreunt er een dikke hoorn door de mist van een vrachtschip dat de haven uit of in wil. Mist is voor scheepvaart gevaarlijk, je ziet geen hand voor ogen en je hoopt door geluid te maken gelokaliseerd te worden. Het is erg moeilijk om in de mist te bepalen waar geluid vandaan komt en als je de richting weet hoe ver dat het signaal van je afligt. Ik heb geluk met mijn radar maar heb voor mijn radartijdperk wel eens voor verrassingen gestaan. Deze mist doet me veel herinneren van precaire situaties zoals eens in IJmuiden. Geen radar, dikke mist, stroom van Noord naar Zuid, gegist bestek Noord Pier (voor mijn GPS periode). Ik roep de verkeerscentrale van IJmuiden op en deze lokaliseren mij ten zuiden van de Pieren. Ik vond het vreemd maar zij zullen het wel weten, ik verleg mijn koers om binnen geloodst te worden en wordt geconfronteerd met de Noord-Pier in plaats van de Zuid-Pier. Excuses van de verkeersleiding maar je schrikt wel.

Het is zondag en wat te doen zonder de motor en toch niet varen in de mist. Juist, Porto nog een keer met de Metro. In de straten van Porto een onverwachte ontmoeting met Helma en Frans en spreken af voor een kop koffie met een koel glaasje witte Port. We zitten aan een vervelend terras want het verkeer komt luid knetterend voorbij, de zondagrijders van verschillende motorclubs hebben Porto als uitstapje gekozen. Met Portje klotst door het glaasje van het diep ronkende geluid van de afgezaagde knalpotten. Wat een kabaal.

In de middag heerlijk eten in een klein straatje, vogeltjesmarkt en blijf de prachtige uitzichten bewonderen van deze mooie stad. In de middag terug naar de mist van de haven. Alsof er niet genoeg herrie genoten is in Porto, ontbrandt er een hevig vuurwerk van donderbussen in de haven. Waarvoor? Voor de schepen in de mist of omdat het feest is? Ik kan er geen touw aan vast knopen.

dekschrobben op vliegdekschip.

Zaterdag, 15 juli 2016.

Leixoes

Met een prachtig weer het dek schrobben, de hut binnen poetsen, de was naar de wasserette, een zeilmaker opsnorren, uitgebreid boodschappen doen. Een drukke alledaagse dag. Ik kom Allesandro tegen die me meldt dat het met de revisie misschien best kan meevallen want hij denkt dat er een zuiger is doorgeslagen en daardoor de olie naar buitengedrukt. Ik neem het ter kennisgeving aan,hij belooft me maandag meer te vertellen.

Nu het probleem van het elektrisch systeem, om moedeloos te worden. Ik denk in eerste instantie dat de waterpomp kapot is maar de nieuwe waterpomp heeft dezelfde kuren. Waarschijnlijk door het uithalen van de motor is er een massaprobleem ontstaan en zijn de accu’s vol maar is er niet voldoende spanning, om grotere verbruikers te voeden.

Ik krijg een vermoeidheid van de vele kleine en grote tegenslagen die me de laatste tijd overkomen zijn. Nu dit weer en kan er even slecht tegen. Ik moet me afreageren en dat doe ik tijdens een telefoongesprek met zoon Luc. Hij krijgt medelijden en stelt voor om meteen naar Portugal te komen om het op te lossen en eventueel me te halen. Het is ontroerend lief en goed bedoeld maar ik weet ook dat dit eigenlijk allemaal geen groot probleem is, gezien een berichtje van een lieve goede vriendin van me dat ze wietolie heeft gemaakt tegen de pijn en dat ze een goede vriend aan het verliezen is aan kanker. Dan is dit gemakkelijker opgelost.

zonder motor

Vrijdag, 14 juli 2016.

Leixoes

Er klimt iemand met een rammelende gereedschapkist aan dek. Totaal onverwacht staat Allesandro met volle lach voor mijn neus om de motor los te maken en eruit te halen. Ik ruim snel de achterhut leeg, leg de luiken los van de motorruimte en Alessandro begint met zijn maat aan demontage. Na een twee uur heeft hij de motor los van de steunen en schroefas en weet een rubberboot te versieren om de Queen B naar de kraan te slepen. Het is warm vandaag en ik transpireer als een otter, maar denk maar aan één ding, er gaat een oplossing komen. Met een 5-tal mannen wordt de kraan bediend, discussies gevoerd, lijntjes vastgehouden, commentaar gegeven, de chauffeur van de auto staat de boel op te hitsen dat het allemaal lang duurt en dat hij weg moet. Alessandro wordt er een beetje gehaast en geprikkeld van en begint net zoals ik overmatig te transpireren.

Bij het draaien van de kraan zie ik dat de giek tegen mijn achterstag tikt en stop de Aktie want ik wil eerst mijn stag verwijderen voordat er daar een beschadiging optreedt. Het hijsen van de motor uit het motorruim gaat prima en voorzichtig, de Queen B tilt haar logge kont met 8 cm omhoog, vrij van het gewicht van de motor. Bij nadere inspectie van de motor denk ik te zien dat er een doorslag is bij de pakking van het carter. Het blok is gecorrodeerd ten gevolge van de kapotte oliekoeler, een reparatie van drie jaar geleden op La Coruna, op de Canarische Eilanden. Zou dit een gevolg zijn van het probleem van drie jaar terug?

De chauffeur rijdt weg, mopperend met mijn vertrouwde trouwe motor, het ijzeren zeil, het beest, onteerd op een paar stukken sloophout. Met verschillende handen en de rubberboot wordt de Queen B terug naar de haven gebracht voor een ligplaats om te wachten op betere tijden. Ik ruim de onvoorstelbare rommel op. Poets de motorruimte en plaats de luiken terug zodat het leefbaar wordt aan boord. Op het einde van de dag ben ik blij om niet tot dinsdag te hebben moeten wachten maar ben moe van het vele werk, het klimmen en klauteren, het draaien van het lijf in kleine ruimtes.

Dorado

Woensdag, 13 juli 2016.

Leixoes

Sybren, schipper van de Dorado, komt aan voor een praatje. Het wordt een leuk gesprek en kan me maar moeilijk verplaatsen hoe sommige de wereld weten in te vullen. Hij heeft een oud stalen schip gekocht in Spanje. Goedkoop, maar ik denk dat er meer kosten in de toekomst komen dan gepland. De teakdekken zijn volgens mij, rijp voor de sloop, de romp moet gestraald en een nieuw verfplan krijgen, de binnenbetimmering is oud. Toch is Sybren trots en gelukkig met zijn boot, met zijn droom voor de toekomst, opknappen en later de wereld rondzeilen. Carianne heeft weinig ervaring en heeft alle vertrouwen in de schipper. Met een hoop bagage aan goede raad probeer ik ze op weg te helpen en breng het schip een logboekje.

Vastleggen van wat je onderweg meemaakt, ziet en bijhouden van diesel en water, luchtdrukverschillen, weersveranderingen, scheepvaart om je heen, etcetera. Ik weet hem van veel veiligheidszaken te overtuigen. Later kom ik hem op de steiger tegen met de aanvang van reparatie van zijn navigatieverlichting. Het begint te werken maar ik val toch even terug in mijn innerlijke ohhhh, hij knoopt een zaklamp naast het tweekleurenlicht als oplossing van het niet kunnen repareren. Later in de nacht vertrekt het stel en blijf hen volgen op Marinetraffic, het vordert gestaag, opboksend tegen de wind maar zie dat ze gewoon door blijven varen, nacht, dag en nacht.

Toch bewonder ik en ben een beetje trots op hen, hoewel ik zo niet wil zijn.

Bij mij kun je nergens bij.

Dinsdag, 12 juli 2016

Leixoes

Er bestaan verschillende snelle oplossingen voor het motorprobleem. Bestel een nieuwe en je vaart met een week. Lijkt simpel, maar het huidige type motor wordt niet meer gemaakt zodat er een nieuwere versie in moet. Dat worden andere motorsteunen en fundatiegaten en het toerental van de uitgaande as is ook anders. Je valt van het een in het ander. Om dit probleem op te lossen is het een nieuwe schroef of een andere reductiekast.

Revisie van de motor is de volgende optie en dan de vraag: hier of in Nederland? Luc spant zich in om te zien wat het allemaal kost in Nederland en vindt een mogelijkheid voor een nieuw motorblok. Dit valt later af omdat deze uiteindelijk niet geleverd kan worden. Al met al, en met overleg wordt er besloten voor het uithalen van de motor en deze in Leixoes te laten reviseren. De revisie duurt een maand en de kosten kan men nog niet opgeven. Ik moet vertrouwen, dat het goed gaat komen. Overigens, de kosten van de revisie 4 jaar geleden van de generator viel geweldig mee en deze doet het na alle reizen nog steeds.

Nu de afspraak om de motor eruit te halen. Voor mij mag het morgen maar dat past natuurlijk niet, iedereen staat oeverloos te praten en meteen zeggen ze dat het verschrikkelijk druk is.

Volgende week maandag of dinsdag en misschien zaterdag. Dat zijn van die afspraken die aangeven dat het minstens dinsdag wordt.

Het wordt gezellig in de kuip want iedereen van de steiger komt horen hoe het erbij staat en ik bied iedere belangstellende een borrel aan en ben al snel door de wijnvoorraad heen. Morgen de voorraad aanvullen.

de verpakking ziet er goed uit

Maandag, 10 juli 2016

Leixoes – Leixoes.

Het toerental van de motor loopt ineens terug, en het beest stopt zichzelf. Ik start nog een keer en hij slaat aan maar heeft er geen zin meer in. Alweer Biodiesel?, is mijn eerste gedachte. De telefoon gaat en krijg de jongste aan de lijn, “Nou Koen ik heb weer een biodiesel probleem”, Koen maakt zijn medeleven kenbaar en ik hang op. Loop naar binnen voor de gereedschapskoffer en open het luik. Er komt een vettige walm me tegemoet en zie de olie onder de motor liggen. Ik realiseer me dat het nu echt mis is moet ik een besluit maken, doorzeilen 30 mijl verderop naar Aveiro of 5 mijl terug tegen de wind in. Ik besluit tegen de wind in te kruisen terug naar Leixoes omdat de situatie daar bekend is en dat er een goede monteur rondstapt.

Vanochtend voor het vertrek nog de peilstok gecontroleerd en deze was op peil. Het zit in ieder geval niet mee vandaag want de AIS heeft het ook begeven. Met goede zin vertrekken en zwaai iedereen gedag. De steekmanoeuvre uit de box gaat vlekkeloos. Ben blij dat er weer een vertrek is. Vlak voor de uitgang van de haven het grootzeil omhoog en de rommel aan dek opruimen. Er staat niet veel wind zodat ik de combinatie zeil en motor bij laat staan wachten op de voorspelde extra wind. Het loopt lekker todat…

Ik roep traffic center van de haven op maar niemand reageert, daarna roep ik de Marina voor eventuele assistentie. De mevrouw aan het apparaat zegt dat ze het geregeld heeft maar vlakbij de haven zie ik niemand. Ik zeil de haven binnen met drie slagen tegen de wind in en kom in de binnenhaven en heb de ruimte om de stootwillen te hangen en het anker klaar te maken voor een noodstop. Daarna zeil ik naar de haveningang en maak een slag om door de een assistent van de haven opgevangen te worden. Ik ben weer terug en meteen staat Alexandro op de steiger om te kijken naar de schade. Bij het starten komt er meer rook uit de luchtfilter dan uit de uitlaat en dat betekent dat het goed mis is met de motor. Alexandro roept op zijn beste Engels: “Kapoett”. Ik moet er gepast om lachen want ik had het al lang geconstateerd, het is niet anders, het kan er nog wel bij met alle belevenissen van de afgelopen maand. Het wordt meteen een race hoe alles op te lossen, wie kan het beste en het goedkoopste de oplossing bieden? Zoon Luc komt de beste oplossing maar wordt geremd dat de leverancier die niet kan leveren. De Portugezen komen met een aanbieding nieuwe motor. Ik laat het allemaal maar eens over me heen gaan.

Carianne en Sybren zijn extra begaan met me en nodigen me uit bij hun Duitse buren voor een lunch. De wijn vloeit beter als het brood. De Duitse vrienden zullen wel gedacht hebben want er worden stukken brood gesneden met kaas. De Kaaskoppen aan de lunch met integratie van Portugal door het gebruik van de wijnen. Het wordt erg gezellig en loop rond drie uur terug naar mijn eigen probleem.

Ik bel nog wat op en neer en moet enkele beslissingen maken hoe nu verder?

varen in de mist

Zondag, 10 juli 2016.

Leixoes

Een besluit om rust te nemen na alle leuke belevenissen met de familie. Het is erg mistig en nodigt niet uit voor vertrek. Dikke wolken met nevel vullen de haven en zie de wedstrijdzeilers wel hun zeilen aanslaan maar niet vertrekken. Ik kijk het aan en besluit dat er geen haast is en gewoon blijven waar je bent. Vanavond voetbal kijken tussen de Portugezen. Ik loop tegen 19.00 het Piraten terrein op en voel de twijfelende houding, alles staat in het teken van de finale terwijl zij zo graag nog een hele show hadden willen maken. Ik zoek een restaurantje met televisie en gebruik de maaltijd met een saaie wedstrijd. Het blijft 0-0 en ik reken af om naar het centrale marktplein te gaan voor de rest van de wedstrijd. De mensen liggen op de grond of hangen aan de tafels van de eetgelegenheden. Ik ga ertussen staan maar word gevraagd om apart te gaan staan, want sta in beeld van enkele eters.

En dan, een geweldige goal van de Portugezen. Het hele plein veert op en iedereen juicht, ineens sta ik niet meer vooraan in het beeld, maar achteraan. Het enthousiasme kan niet kapot terwijl men bang is voor de tegen counter. Ze geloven hun eigen voorsprong niet en tot het laatste fluitsignaal durft men pas echt los te gaan.

Portugal is Europees kampioen voetbal. Wat een feest, wat een herrie van toeterende auto’s, gekke springende mensen in verkleed als piraten van het piratenfeest. Wat leuk allemaal en wat een charme van deze feestende massa.

Portugal zijn eigenwaarde terug, zijn eigen ik door het kampioenschap.

pootje baden van alle tijden

Zaterdag, 9 juli 2016.

Leixoes

De familie gaat me vandaag in de steek laten. Dirk wil graag naar Porto als laatste uitstapje en Ceci wil rustig op het strand blijven en het liefste de heerlijk uitziende krabben in Matosinhos scoren. Er wordt wat op en neer gebabbeld op zijn Chinees en mijn programma is bepaald. We gaan naar Porto. Ik ben een beetje verbaasd maar het is leuk om de stad te bezoeken. Dirk weet feilloos de metro te gebruiken en komt midden in het centrum uit. Jim vindt het allemaal geweldig en hangt als een jongleur op zijn opa, vol vertrouwen dat opa hem niet los laat. Met Jim op de schouder, lopen we de verschillende winkels binnen en ik kijk voor een mooie opvulling voor de wand in de kajuit, waar vier schroefgaten het vroegere beeldscherm blijven herinneren.

Op hetzelfde terras als enkele dagen geleden drinken we een borrel en lopen het opgaande straatje in voor de lunch. Ceci is haar krabben niet vereten maar met de aanblik van het leuke Portugese restaurantje geleid door een Engels vriendenpaar kan ze tevreden zijn met haar keus. We eten er heerlijk. Na de lunch naar Matosinhos en op zoek naar de krabben van Ceci. Hellaas geen krabben meer. Nu is de keus van het restaurant in Porto, een overduidelijke, goede keus geweest.

Teruglopen naar de boot en neem Jim mee op stap naar het strand. Eén hoge golf die hem koelte geeft tot aan de navel geeft hem een extra spurt, weg uit de koelte en gaat op veilige afstand van de golven spelen op het strand in het zand. Ik moet heimelijk lachen maar kan hem geen ongelijk geven. De familie maakt zich klaar voor vertrek en de bestelde taxi staat precies om 18.00 klaar om ze weg te brengen naar het vliegveld.

Ik kom weer tot rust in mijn eigen omgeving.

gekke Portupiraat

Vrijdag, 8 juli 2016

Leixoes,

Het bevalt iedereen aan boord en de familie blijft. Het vakantiegevoel gaat overheersen en blijven de ochtend in de kuip. De buren varen met een verwaarloosd stalen schip maar na een praatje blijkt de trotse nieuwe eigenaar het schip onder Nederlandse vlag in Spanje heeft gekocht en het naar Nederland wil brengen, om het daar op te knappen. Hij heeft het goedkoop maar ik denk echt dat hij onderschat wat voor tegenvallers er nog zullen komen. Het schip heeft echt karakter en ik denk dat hij er er iets moois van kan maken. Zijn maat heeft het duidelijk minder naar de zin en worstelt met een griep, dat hem aan te zien is.

Wij maken ons op om naar de markt te lopen in Matosinhos en vandaar naar de restaurantjes is de containers in de straat. De barbecue naast de tafels, de hele straat, dampt en ruikt naar gegrilde sardientjes. We hebben het er naar onze zin en eten voor € 8,00 inclusief een drankje.

In de avond worden we gelokt door de geuren van varkensbraai aan open vuren, piraten met pistolen en vervaarlijke messen staan ons op te wachten, ooglapjes in de aanbieding en lange tafels met bier en vette borden vlees. Een slavenmarkt waar ik net een koopje van een prachtige slavin misloop. Toch weer de Hollandse zuinigheid die me opspeelt. Jim trekt veel aandacht, maar hij geniet er van. Hij is er totaal niet onder de indruk en laat zich bedreigen en over zijn bol aaien. Hij zal wel denken die gekke Portugezen, laat ze maar.

De golven zijn hier indrukwekkend

Donderdag, 7 juli 2016

Povoa de Varzim – Leixoes

Tijdens de voorbereidingen voor vertrek, samen met de familie komt Martin langs voor een kop koffie en we krijgen voor het eerst echt de kans om bij te praten. Zijn planning is naar het zuiden van Portugal zodat het waarschijnlijk is, dat we elkaar later nog eens treffen. Jim komt aan boord als een echte Piraat en vindt het zeer interessant aan boord en springt al snel van kussen naar kussen en zet de boel binnen op de kop. Het zwemvest is minder leuk maar hij moet er wel aan geloven. Na het afrekenen bij de havenmeester en het aan boord komen van Dirk vertrekken we snel en ben eindelijk weer weg. Een klein tochtje naar het zuiden, het wordt 15 mijl naar Leixoes.

Ceci houdt zich prima staande tijdens de reis en kan nu opscheppen van enige oceaan ervaring. Dirk is al snel thuis aan boord en de kleine merkt zelfs niets van de bewegingen aan boord. Staat al snel met kromme zeebenen de bewegingen te stabiliseren. Rond de middag zijn we in de haven Leixoes en na de melding bij havenmeester proberen we een hotel te boeken. Helaas, omdat er een basketbal toernooi is zijn alle hotels volgeboekt en de oplossing is aan boord van de Queen B blijven. Ik zie enige weerstand bij Ceci maar er is even geen andere oplossing zodat ik snel de achterhut uitruim en een plaats weet te maken voor drie.

Bij het bezoek aan het strand, helaas zonder handdoek wordt er natuurlijk pootje gebaad, Jim, glimmend plezier met natte pootjes en Opa al snel met een natte broek. Voorbode of het hoort erbij? De zee verrast ons verschillende keren en de golven zijn hoger dan verwacht. Het spat, bruist, verrast en het breekt met veel schuim. Onvoorspelbaar! Het terugtrekkende water zuigt het zand onder je voeten weg zodat je beseft wat een gevaar op de loer ligt voor onervaren zwemmers of kleine kinderen. Jim is zich nergens van bewust en kraait het uit als hij weer eens over een golf getild wordt door zijn Vader en Opa.

We lopen door het dorp en zien dat er een heus Piratennest wordt opgebouwd. In het weekend staat een Piratenfeest gepland en Jim valt met de neus in de boter. In een restaurant sluiten we de fijne dag af en de Meester-kok slooft zich extra uit om het ons naar de zin te maken. Met het voetbal, het eten, de vaarervaring van Ceci, de restaurantfamilie wordt het een erg aangename leuke afsluiting van de dag

gezellige haardpartijen boven je hoofd

Woensdag 6 juli 2016

Guimarães

Het historische centrum van Guimarães werd in 2001 door de Unesco tot cultureel werelderfgoed verklaard, vanwege de historische monumenten uit de Middeleeuwen.

De stad werd gesticht op een oude nederzetting door graaf Vímara Peres, kort daarna vestigde hij het eerste graafschap van Portugal (in 868). Als de eerste hoofdstad van Portugal stond Guimarães aan de wieg van het nieuwe land. In 1095 vestigde graaf Hendrik van Portugal, getrouwd met prinses Teresa van León, in Guimarães het tweede graafschap van Portugal (Condado Portucalense). Op 25 juli 1109 werd Afonso Henriques, zoon van graaf Hendrik van Portugal, geboren in Guimarães. In deze stad riep hertog Afonso Henriques (Alfons I van Portugal) de Portugese onafhankelijkheid uit van het Koninkrijk León. Portugal legt de oorsprong van het land op 24 juni 1128 met de Slag van São Mamede. Afonso riep zichzelf uit tot de eerste Prins van Portugal en in 1139 als de eerste Koning van Portugal. In 1143 werd Portugal officieel erkend op de conferentie van Zamora, met de prins als Dux Portucalensis. In 1179 werd Afonso I door de paus tot koning uitgeroepen. Na de Slag van São Mamede werd de eerste hoofdstad Guimarães. Later regeerde de koning vanuit Coimbra.

Dirk heeft zich tot doel gesteld, om alle plaatsen te bezoeken die door de Unesco Werelderfgoedlijst uitgeroepen zijn. Guimarães is er een van. Vanochtend een auto gehuurd en rijden door het prachtige land naar de stad. De weg er heen is ook uitgeroepen tot werelderfgoed. De wijngaarden op muurtjes langs de steile hellingen maken een mooi lijnenspel van groene rijen die met de contouren van de hellingen lopen.

In een Porthuis of kelder gaan we wat van de locale wijn en port snoepen en komen met een fles Post buiten. Tijdens het bezoek aan de  stad lopen we natuurlijk naar het kasteel waar Jim helemaal op hol laat gaan van de ridders en paarden die hier rond hebben gelopen en roept telkens "mooi kasteel". Alleen de buitenmuren zijn over gebleven en je kunt zien dat er nogal wat gebouwen binnen de muren weg zijn. Een gezellige haardplaats bungelt nu ergens in de hoogte langs de buitenmuur. Een paar ramen geeft uitzicht naar buiten zonder dat je erbij kunt komen.

Het stadcentrum is een wandeling door de Middeleeuwen.

Een leuke trip en leer heel wat van het ontstaan van Portugal en we gaan bij een restaurantje voorbij de kerk in Povoa eten. Goedkoop en uitstekend gegeten.

De tweede helft kijken naar het voetbal in de vaste kroeg en jammer genoeg missen we de twee doelpunten die Portugal een finaleplaats opleveren. Aan de achterste tafel spreek ik een Franse zeiler die al jaren op weg is maar nooit verder gekomen is als hier, hij zal er nog wel even blijven.

Dinsdag, 5 juli 2015

Porto

In het dure restaurant van enkele dagen geleden nodig ik de familie uit voor een etentje. In de vitrine liggen de vissen in het ijs opgestapeld maar Ceci vindt het maar raar dat ze allemaal dood zijn en twijfelt hierdoor aan de versheid van de waar. Een grote groep Chinezen komt binnen en al snel constateren we dat de eigenaar ook Chinees is. Deze bevolkingsgroep is duidelijk meer aanwezig dan je in eerste instantie kunt zien.

Vanochtend met de familie naar het centrum van Porto. Als een soort reisleider laat ik de verschillende plekken zien en door inspraak zie ik steeds meer andere dingen. Aan de andere kant van de rivier slenteren we langs de kade. Een prachtig gezicht op de Ribeira maar Jim kijkt zijn ogen uit in het water en vindt de Harders veel interessanter die hier naar lucht liggen te happen.

In de hal van het station kijken naar de blauwe tegeltjes met de afbeelding van Afonso I die zich tot Koning van Portugal laat kronen. De kleine straatjes met nog kleinere restaurantjes, de steile klim om in het centrum te komen via de eeuwenoude steegjes en wandelen onder het wasgoed. Ik kijk mijn ogen uit en probeer een beeld te vormen als ik het ondergoed zie dat aan de waslijn hangt. Zelfs een paar galgen aan de lijn: Opa op stap, moeders mag thuis snel zijn broekophouder wassen.

We wandelen terug over de Mia Pia brug ontworpen door de Heer Eiffel. Wat zegt me die naam toch ook al weer? De brug is onmiskenbaar een constructie van het broertje in Parijs.

Archeologisch onderzoek gedurende de laatste twee decennia van de twintigste eeuw heeft aangetoond dat de ongeveer 75 meter hoge heuvel waarop nu de Sé (kathedraal) staat (morro da Pena Ventosa) continu bewoond is sinds het einde van de bronstijd. Ten tijde van de verovering van het gebied door de Romeinen in 137 V.C. werd deze nederzetting Cale genoemd. In de derde eeuw werd rond deze nederzetting een muur gebouwd.

Er ontstond aan de rivieroever een tweede nederzetting, Portus Cale(Haven van Cale), later bekend als Portucale. Dit werd een belangrijke schakel in de wegen tussen de Romeinse provincies Hispania Lusitiana ten zuiden van de Douro en Gallicea ten noorden van deze rivier. Tegen het einde van de Romeinse overheersing was Portucale de naam waarmee de streek rond de stad werd aangeduid.

Hoewel in Portugal de industrialisatie nooit de omvang had zoals in de meeste andere Europese landen, werden er, zeker in en rond de steden tal van fabrieken gebouwd. Dat gebeurde ook in de buitengebieden van de stad Porto, zoals Bonfim, Massarelos, Cedofeita, Lordelo do Ouro en Ramalde. Er werden in de stad speciale markten gebouwd, de eerste parken werden aangelegd (Cordoaria, São Lazaro), en begonnen met de aanleg van systemen voor stromend water en riolering. Ook werd er straatverlichting met gas geïntroduceerd. Er werden nieuwe bredere straten aangelegd. De eerste vaste bruggen over de rivier werden gebouwd. Er werden tramlijnen aangelegd. De stad werd aangesloten op het spoorwegnet. Aan de kust ten noorden van de stad werd de haven van Leixões gebouwd. De havenactiviteiten zouden zich geleidelijk van de rivier hiernaar toe verplaatsen. Gedurende de negentiende eeuw werd enkele keren buitengebied aan de stad toegevoegd, totdat in 1895 de huidige gemeentegrens was bereikt.

Vila do Condo, naast Povoa de Varzim

Maandag 4 juli 2016

Povoa de Varzim.

Bezoek betekent de boel aan kant gooien en poetsen. Plezier met spetteren van water over het dek en opwrijven van RVS, en weet al van te voren dat de handen nog dagen naar de indringende geur van het poetsmiddel zullen blijven ruiken. Een cadeautje gekocht bij de Chinees, een Machine Waalwijk. Een machine Waalwijk is gewoon een hijskraan maar in de beleving van een driejarige is het anders. De fiets wordt uitgebreid gebruikt maar merk dat ik net zo lief naar de stad loop. Het kost wat meer tijd maar wat is er nu mooier om eindelijk wat tijd te hebben. Het is een soort van afkicken en laat het over me heen komen. De stappenteller kan zijn werk doen, wat een gezonde uitvinding als je ernaar gaat leven.

Op tijd naar het vliegveld en wacht in de hal op een huppelend dansende Jim die zijn Opa in de armen vliegt. Ik smelt helemaal en loop trots met de kleine op de armen richting Metro. De ouders moeten maar zien dat ze kunnen volgen. Ik heb erop gerekend om samen te eten maar aankomst van een vliegtuig om 2100 uur met het wachten op de koffers en een metrorit betekent dat van het eten weinig terecht komt. Moeder en kind vallen in slaap na een lange reis en wij eten nog een plat geslagen hamburger met een biertje in een strandtent. Fijn om met de oudste eens ergens anders over te praten dan schroot.

Wijngaarden in de vallei van de Douro

Zaterdag 2 juli 2016

Povoa de Varzim

Het zit niet mee met mijn activiteiten en kom moeilijk op gang. Toch zet ik me aan het werk en gooi het elektrisch paneel maar weer eens los om de AIS van een extra alarm te voorzien. Het wordt een hoop werk en krijg geen resultaat want kan geen kabel vinden met een blauwe ader van een mini-usb aansluiting.

In de middag naar de winkels met een boodschappenlijstje. De fiets is een uitkomst voor de boodschappen maar loop meer dan 10 kilometer per dag volgens de stappenteller. Je denkt dat je aan boord niets doet maar uiteindelijk krijg je toch de beweging. Vanavond in de Marina Bar weer naar het voetbal. Martin zit al te wachten en de andere gasten leren me al kennen. Krijg al handen geschud bij binnenkomst.

Stormen kan het hier

Vrijdag, 1 juli 2016.

Povoa de Varzim

Mistig, grijs en drizzling. Koude nevel valt in de kuip zodat met een huivering de kajuitingang gesloten wordt. Is dit wel zomer in Portugal, ben ik niet op de verkeerde plek?

In een het café Marina tijdens het voetballen tref ik een medetoeschouwer voor België. Na eerst een beetje moeilijk doen door Engels te spreken blijkt hij een Hollander te zijn. Martin, is al vier jaar hier. Geveld door flinke knieproblemen, eerst de linker en daarna de rechter, ergeren we ons samen aan een Portugees die zo hard spreekt dat het schreeuwen is. Niet alleen wij storen ons, ook verschillende andere Portugezen. Martin maakt tijdens de herrie dat hij eindelijk na vier jaar, zijn schip in het water ziet gaan en dat hij direkt naar Lagos vertrekt. België verliest en wij gaan met toetende oren en een voetbalillusie armer, terug aan boord.

Overdag na het optrekken van de mist een rondje met de fiets en de boodschappen aan boord. De komende dagen zal er veel wind blijven. Op het haventerrein liggen veel schepen die er al jaren liggen en een bepaalde hoek van de werf is een kerkhof van spanten. De huid van verschillende schepen zijn door het weer en de wind, of aanvaring, verdwenen.

Gewoon wachten tot maandag, wachten op de familie. Verplicht rust en proberen te ontspannen.

Boemelmetro

Donderdag 30 juni 2016.

Povoa de Varzim.

In de trein op weg naar Schiphol overvalt me de stress en spanning die me de afgelopen maand ten deel zijn gevallen. Twee grote branden op twee verschillende locaties, allebei de vuurhaarden met een andere oorzaak maar het treft wel één bedrijf. Een gewenning treedt op om de verzekeringsmensen en de overheidsdienaren te woord te staan. Prima samenwerking met de mannen van de verzekering en de bank, de overheid is een column apart om daarover te schrijven. Dat ik schrijf over de branden op mijn werk, heeft niets met het varen te maken maar het vormt mij wel.

In het verleden is er enkele malen bij stil gestaan, wat gebeurd er als een brand je bootje treft. Een grotere ramp en sneller einde van de tocht zal er niet zijn. Je schip verlaten en maar hopen dat je het reddingsvlot op tijd los kunt krijgen. De boot is verloren want een brand met kunststoffen is bijna niet te blussen. De Queen B is van kunstof.

In het vliegtuig op weg naar Porto val ik even in slaap. Bij het uitstappen is het mistig en het regent een beetje. Ik durf het haast niet meer te vertellen maar het is blijkbaar geen toeval meer. Waar Bertus is, regent het. Met de Metro, het is meer een boemeltreintje, laat ik me naar Povoa de Varzim brengen. In een restaurant eet ik de lekkerste Octopus van de laatste tijd en kijk naar Portugal samen met de ober die meer aandacht heeft voor het beeld dan het neerzetten van mijn bord. De Portugezen winnen met penalty’s, de sfeer is totaal anders dan in Spanje, de Portugezen laten het zich gelaten over hen heen komen.

De Queen B ligt aan zijn lijnen te rukken en heeft de maand afwezigheid van mij prima doorstaan.

Kleur, klein, massaal op een heuvel, Ribeira

Zondag 5 juni 2016

Porto

Porto is een prachtige stad. Het leven staat stil tot in de jaren 20. Kleine trams overbruggen het flinke hoogteverschil in de stad. In een koffiebar met jaren twintig gevel wordt de koffie geserveerd door bedienend personeel in aangepast kostuum, de inrichting is Art Nouveau. De huizen hebben het wasgoed buiten hangen om te drogen. Ik vraag me af of dat wasgoed ook Unesco beschermd is. Erg opvallend dat de wasdroger hier niet uitgevonden is.Zou het decor zijn?

Op de rivier glijden de schepen met toeristen voorbij, allen opnieuw Sandeman ontdekken. De rondvaartboten varen rond met grote houten vaten met niets, toeristen met gekleurde hemden en hoedjes hebben de camera’s in de aanslag en fotograferen de digitale geheugenstokjes vol.

Om de stad snel opnieuw te beleven, alweer vier jaar geleden, is een Gele-bus, die een rondrit maakt door de stad, een prima optie. Jammer dat de bus zoveel buiten de stad rijdt en de binnenstad erg onderwaardeert. De bus brengt me vlak langs de haven in Leixoes. De boulevard is een pad van 5 kilometer, van de havenplaats naar de stad. In de wijk Ribeira aan een terras een kop koffie en geniet van de mensen, van de toeristen. Een rondvaartboot prijst zijn reis aan als de tocht naar de 5 bruggen. Ik kijk om me heen en tel 5 bruggen. Daar heb je geen rondvaart voor nodig. Commercie is mooi.

Strand

Woensdag, 1 juni 2016

Baiona (Es) – Povoa de Varzim.

De Spaanse bergen worden langzaam ingeruild voor wat vlakker landschap. Bij het passeren van de Ria Minho schuift de Queen B de Portugese wateren binnen. Bij vertrek stond er iets wind zodat ik al snel het zeil kon opzetten. De motor hielp een handje mee om de kaap bij Baiona te ronden. Maar nu is het zeilen met halve wind en vlakke zee. Door de valwinden en de wind tussen de bergen uit loopt de Queen B al snel een 8,5 knoop door het water.

Dat schiet op en zie al snel de eerste Portugese havenplaats. In Portugal is de wind op en moet verder motoren. De 48 mijl zijn snel overbrugd en vaar de vissershaven annex badplaats Povoa de Varzim binnen. Een havenmeester met hanenkam, zwaar getatoeëerd en uit zijn hempje spattend loodst me binnen en wijst me een ligplek aan.

Eerst de handjes nodig om de Queen B te verzorgen en vervolgens melden bij de havenmeester. Een zeer formele man die me de nodige informatie verstrekt.

Het is hier absoluut niet duur en besluit om er enkele dagen te blijven. Ik loop terug naar de boot maar ben wel getuige van een zeer vreemd soort botenterrein waar aan verschillende schepen flink gewerkt wordt maar veel schepen zijn hier vergeten of in een staat van ontbinding dat er geen kans meer is dat deze nog ooit in het ruime sop terecht komen. Schiet heimelijk in de lach als de “Unforgettable” een van de schepen is die totaal vergeten is.

Rugzakje op en dorp verkennen. Een flinke wandeling en ben in een echte badplaats waar men het van de toeristen moet hebben. Strandtenten met Beach Voetbal, disco, ligstoelen verhuur en de verdere gebruikelijke toeristen vermakelijkheden. De winkels zijn kleinschalig en vind in een automaterialenhandel wel een heel vreemde collectie tweedehands navigatiesystemen van dure merken auto’s. Misschien toevallig van de wagen gevallen in onze contreien en hier een markt gevonden? Er is een Metro aansluiting die in verbinding staat met het vliegveld, het wordt steeds mooier en luxer. Met een paar boodschappen en een flink bezweet voorhoofd, terug naar de boot waar aan de steiger de Nederlandse DoDo ligt. Er wordt flink gerepareerd en klaar gemaakt voor een nieuwe reis. Aan boord installeer ik me in de kuip in het zonnetje, het is nu echt vakantie weer. Jammer van de Swell in de haven, de lijnen spannen, ontspannen, kreunen en kraken.

Fort Baiona

Dinsdag, 31 mei 2016.

Portosin - Bayona

Eindelijk een zeildag. Meteen achter het havenhoofd gaat de motor uit en kan het zeil op. De wind neemt langzaamaan toe en loop een flinke vaart met de wind schuin achter. Daarbij komt dat het eindelijk prachtig weer wordt. De lucht is wolkenloos, de zon straalt, de Queen B is in zijn element. Ik lees in de kuip en geniet van de eenheid water, lucht, wind, zon en kom tot mezelf. Het valt niet mee om los te laten.

Bayona, heeft een prachtig fort aan de haveningang.Columbus kwam hier aan land om te vertellen welke succesen hij had behaald aan de andere kant van de plas.

De haven bestaat uit twee jachthavens zodat het moeilijk kiezen is. Via de marifoon roep ik op maar krijg geen contact.Ik kies de jachthaven met een ander Nederlands schip en leg aan op de achterste steiger. Bij het havenkantoor moet ik even wachten, want de havenmeester-bediende krijgt ongenadig op zijn lazer van de hoofd Havenmeester. Ik voel me een beetje opgelaten maar de jongen houdt zich flink en gaat gewoon over tot de orde van de dag. Ik krijg een wifi code, die niet werkt en op de steiger werkt ook de elektra niet. Het havengeld is schrikbarend hoog, ik heb spijt dat ik voor die paar uur niet gewoon geankerd heb in de baai. In de loop van de avond ga ik op een andere steiger liggen voor stroom. Een motorboot met vier kerels komt naast me liggen. Alle jonge kerels zijn 40 kilo te zwaar maar ze zitten er niet mee want de buiken worden trots getoond met veel plezier. De muziek staat hard en er wordt stevig gedronken. Ik probeer me er niet aan te storen.

Op 10 maart 1493 legt de karveel La Pinta, één van de drie schepen van Columbus, in Baiona aan en bracht het nieuws van de ontdekking van Amerika. In de haven ligt een replica. Baiona is naast een havenplaats ook een badplaats die in de zomer zeer druk wordt bezocht. Langs de kust liggen mooie kleine stranden tussen de rotsen; het grote mooie strand Playa America is de populairste. In de vissers- en jachthaven liggen plezier- en vissersboten. Baiona heeft een gezellig oud centrum met huizen met wapenschilden en galerijen met grote ramen. Maak een wandeling langs de boulevard met talloze straatjes met winkels, bars en restaurants. Van hier heb je mooi zicht op de imponerende 16e eeuwse Castillo Monte Real waar van  delen van de verdedingsmuur overeind staan. Het voormalige fort, is nu een mooie Parador-Hotel. In het centrum is een Romaans-gotische kerk Santa María een bezoekje waard

Finisterre voorbij

Maandag, 30 mei 2016.

Muxia –Portosin.

De Ría's zijn het voornaamste kenmerk van de natuur van Galicië. De kust zelf biedt grote contrasten, van de zachte stranden van As Mariñas tot de gevaarlijke klippen en schilderachtige vissershavens van Costa de la Muerte (de Doodkust). In de omgeving van Ría's Altas vindt u prachtige stranden, indrukwekkende stadjes en schilderachtige vissersdorpjes. De Ría's Baixas zijn het bezoeken waard om hun natuurreservaten, door pijnbomen omgeven inhammen en badplaatsjes, zoals A Toxa. Het binnenland van Galicië is kaal en leeg met zijn groene landschappen en romantische dorpjes met hórreos.

Rond 0700 uur heb ik de lijnen los, zo ook de Engelsen aan de overkant van de steiger. Jammer dat ik geen teken van leven bij De Witte Beer bespeur want nu moet ik helaas, zonder afscheid wegvaren. Ik kijk uitdrukkelijk lang  maar ze liggen nog op één oor.

Het is erg rustig op het water en de wind is gunstig gedraaid, het wachten heeft zin gehad. Jammer dat de natuur aan het herschikken is want de wind weet er nog geen raad mee, zodat er variabele wind is maar ook in windkracht verschillend.

De motor blijft aan en vaar de Ria de Camarinas uit en rond de kaap de Finisterre en schuif de Ria de Muros in, en vaar naar Portosin. In de jachthaven is een dieseltank en vraag de havenmeester of ik nu kan tanken. Bij de tank zegt de hulp dat er niet genoeg in de tank zit en dat er mogelijk drab mee kan komen als je het laatste neemt. Ik ben het helemaal eens en dank hem voor zijn eerlijkheid. De tankwagen komt over een uur zodat de oplossing is om vanavond terug te komen. Dan is al het bezinksel gezonken en heb ik verse diesel.

Bij de Dames Havenmeester is het veel lol en word aan alle kanten geholpen met code wifi, stempelkaart gratis drinken, kortingsbonnen restaurants, sleutel voor de douche, toegangskaart hekwerk, stadsplattegrond en krijg een mok met pennen en sleutelhanger. Met een rugzak vol gereedschap loop ik het saaie dorp in. Er is niet veel en drink op een terras van een restaurant een kop koffie. Het is er gemoedelijk maar geen dorp om op stelten te zetten.

Zondag, 29 mei 2016

Muxia

Het is vroeg in de ochtend en kan nog steeds niet wennen aan de tijd van de Spanjaarden. Het is begrijpelijk dat ze later zijn want ze hebben de Midden Europese tijd terwijl hier de Engelse tijd zou moeten zijn, gezien de Lengtegraad. Dat krijg je ervan als je de klok gelijk zet met vriend Duitsland in de burgeroorlog.

Mijn moment van activiteit is vroeger als de bewoners van Muxia zodat ik over een verlaten straat wandel. Nu een keer de andere weg en sla in plaats van het gebruikelijke rechtsaf, linksaf en kom op een Pelgrimspad. Een erg duur uitgevallen houten pad langs het water begeleidt de wandelaar, en volgens een bord, met steun van de Europese Gemeenschap. Op het eind van de vlonder is de bewegwijzering niet duidelijk en volg ik linksaf langs het water. Het loopt dood maar tref er wel een kreeftenkweker die net zijn waren in de auto aan het laden is. Een grote waakhond staat achter een hek mij aan te kijken maar houdt zich koest.

De weg terug en wandel via een zijweg naar de grote weg en heb daar geen zin in, zodat de route terug naar de stad is. Op een terras een kop koffie en kom aan de praat met een Duits stel dat erg onder de indruk is van het mooie en gastvrije Spanje. Ik kan het allemaal beamen. Wat is het hier mooi en erg onderbelicht bij de Nederlandse toeristenindustrie.

Net na de lunch komt Maarten aan boord om naar de zendinstallatie te kijken. Hij geeft me heel wat tips en ook wat ik niet moet doen, na een tijdje gaat het een beetje dazelen maar krijgen met de installatie wel contact. Bewezen bereik van 20 meter, een steiger lang. Ik had beter kunnen roepen want dat zou ook draadloos zijn.

Bij de havenmeester afrekenen voor het vertrek morgenvroeg. Op de kaart neem ik allerlei mogelijkheden in ogenschouw en besluit niet te ver te gaan en tijd te nemen voor een indruk van de Ria’s.

Costa da Morte

Zaterdag, 28 mei 2016

Muxia

Regen, bakken met regen, valt er uit de lucht. De wind staat flink door en weet dat er een goede beslissing is gemaakt om langer te blijven. Om elf uur word ik opgeschrikt door een vorm van geweervuur, onregelmatige knallen alsof er heen en weer geschoten wordt. Ik ben niet de enige die dat denkt, de hele haven is aan het zoeken waar die knallen vandaan komen. Het blijkt een vorm van vuurwerk te zijn die de rondgang van een heilige in het dorp aankondigt. De straten zijn bedekt met planten en het heerlijk ruikend anijs.

Een grote muziektent wordt opgesteld en in de middag al een voorproefje van het snoeiharde geluid wat we vanavond zullen krijgen. In een café ben ik samen met de dolle Spanjaarden getuige van het winnen van de Champions League door Real Madrid. Wat kunnen die Spanjaarden schreeuwen, net doen alsof ze vechten en lachen. Ik heb een prima avond en spreek Luciano.

Luciano is een halve Nederlander en heeft 30 jaar in Beverwijk gewoond en een gedeelte van zijn familie woont er nog.

De band in de muziektent begint na het voetbal en blijft snoeihard spelen tot 4 uur in de nacht.

Kathedraal met Oceaan-zicht

Vrijdag, 27 mei 2016.

Muxia.

De wind staat komende dagen tegen en stel me in op een wat langer verblijf. Op het internet zie ik dat deze kust “De kust van de Dood” wordt genoemd. Dat is niet uitnodigend, maar heb daar wel een voorstelling van. De rotsen en heuvels voor de kust hebben geen bomen en dat is niet voor niets. Het kan hier spoken, het is één van de beruchtste kapen ter wereld.

Een complete collectie scheepswrakken liggen voor de deur en dat zijn nog niet de laatste.

Tijd genoeg en er is geen enkele reden om risico te nemen zodat het wachten wordt op Noorden wind. Bij nader onderzoek is Muxia interessanter dan op het eerste gezicht en is het veel bezocht door bedevaartgangers. Als je Santiago de Compostella gedaan hebt, dan is de mogelijkheid voor de Diehards om nog even naar Muxia te wandelen. Hier staat een kathedraal aan zee ter herinnering aan het bezoek de apostel Santiago de la Virgen (Sint James). De kerk vlakbij het dorp, Virxe da Barca was in oorsprong een Keltische tempel en heilige plek, en bood lange tijd weerstand tegen de Christelijke kerk. Pas in de Twaalfde eeuw raakte deze streek gekerstend. Napoleon heeft een hekel gehad aan dit dorp want heeft het dorp eens helemaal platgegooid.

Maak een wandeling door het dorp en klim op de hoge heuvel met uitzicht over de baai. Jammer genoeg is de Kathedraal aan de Zee niet open en kan een blik via een getralied raampje naar binnen werpen. Veel bootjes hangen aan het plafond, dat betekent veel vergane schepen. In de avond ben ik uitgenodigd door De Witte Beer, Antoinette en Maarten. Ze blijken in hun jeugd beiden vlak bij me gewoond te hebben en hierdoor veel affiniteit met “s-Hertogenbosch. Het wordt een erg leuke gezellige avond waarin veel verteld wordt maar we weten dat we nog heel veel te vertellen hebben.

Torre Hercules

Donderdag, 26 mei 2016.

La Coruna – Ria de Carmarinas.

De Torre de Hercules is de oudst werkende vuurtoren van de wereld. De toren werd in de 2^de eeuw na Chr. door de Romeinen gebouwd als navigatiebaken voor de zeevaart naar Engeland en West Frankrijk. Alleen de Vikingers hebben de toren voor een tijdje weten te doven toen ze langs de kusten dood en verderf zaaiden en de bevolking massaal op de vlucht sloeg. In 1390 werd de toren weer in ere hersteld en geeft zijn licht over de Oceaan en de Golf van Biskaje.

Om kwart voor zes het irritante muziekje van de telefoon dat het tijd wordt om op te staan. De buren, De Witte Beer, zijn ook wakker en maken zich gereed voor vertrek. Bijna gelijktijdig los, maar door de knip en scheerbeurt is de Queen B veel sneller. Het is prachtig mooi open weer en het beloofd een zonnige dag te worden. Het is nog wel koud, 12 graden zijn voor deze regio veel te fris. Er is weinig wind en dat is voorspeld, vanmiddag om 1400 uur komt er een windkracht 5 vanuit het ZW. Om zeven uur schuift de Queen B de Torre de Hercules voorbij en vanaf nu flinke vaart naar het einde van de wereld, Finisterre.

Verschillende vissers liggen in de weg en een groot Cruiseschip passeert maar ook een Cruiseschip met drie masten vaart richting La Coruna. Het houdt de boel levendig. Een half uur verwijdert van de Kaap ontvang ik een oproep via de marifoon van De Witte Beer dat de motor problemen heeft en dat deze afslaat. Mijn vermoeden is Biodiesel maar er wordt anders over gedacht. De Queen B gooit zijn roer 180 graden om, om eventueel te kunnen slepen als de motor het helemaal begeeft. 45 Minuten terugvaren, is zuur maar je plicht om te helpen. Na uitgebreid marifooncontact blijf ik schuin achter ze varen met 2000 toeren. De Witte Beer houdt de motor rochelend en kuchend aan de praat, soms stukjes zeilend en de schipper met opgestroopte mouwen in de motorruimte.

Om 1400 uur inderdaad de ZW wind en moeten nu tegen de Swell en de wind opboksen. De Witte Beer, moet noodgedwongen zeilen en ik blijf als assistent schip met motor in de buurt. Bij de aanloop van Camarinas, welke een lastige is, vaart de Queen B als een tender de haven binnen. Het gaat allemaal uitstekend en wordt uitvoerig bedankt voor de hulp. Eigenlijk heb ik niets gedaan, alleen een beetje zekerheid geboden.

Muxia is niet schokkend, zelfs nog minder dan Ares. Ik lig veilig en zeker en dat is veel waard.

mislukte verovering van Engeland

Woensdag, 25 mei 2016.

Ria de Ares – La Coruna.

Het weersbericht is op verschillende manieren uit te leggen. Geen storm maar wel de variabele wind met maximaal 15 knopen wind is het ene windkaartje halve wind en in het volgende ZW, tegen. De gribfiles geven de voorspelling voor 6 uur. Mijn voornemen was om enkele dagen hier te blijven maar na de wandeling van gisteravond is het hier wel voor gezien, niets bijzonders.

Bij de havenmeester inschrijven en betalen en zelfs op dit moment is er door mij niets besloten en laat ik het irrationele maar plaats vinden. De Engelsman komt binnen en vraagt of ik naar La Coruna ga. Naar waarheid zeg ik dat de overweging is om de kaap te ronden. Volgens de Engelsman: Teveel tegen wind, La Coruna is prachtig!

Na het betalen van het liggeld trek ik het zeil en vaar door de Ria. Een langdurig telefoongesprek onder het zeilen en rondkijken. De Ria lijkt inderdaad erg op de Noorse fjorden. In de verte zie ik La Coruna met al zijn gebouwen tegen de heuvels aangebouwd liggen en besluit om daar de nacht te blijven om morgen heel vroeg te vertrekken. Op 150 meter zie ik een enorme golf de riviermond binnenlopen die bruisend en briesend krult en ineen zakt. Uit het niets, ineens een grote golf terwijl er geen ondiepte is. Vreemd en realiseer me het plotse gevaar van deze wateren.

La Coruna, met zijn oude stad de “Ciudad” met zijn pleintjes en romaanse kerken. De plek met een heel interessante maritieme geschiedenis. Van hier vertrok de Onoverwinnelijke Armada van Philips II om die Noordelingen eens een lesje te gaan leren. In 1588 met 130 galjoenen, 31000 bemanningsleden en soldaten, 63 schepen en 15000 mannen voeren hun einde tegemoet. Mooie stranden aan de beide kanten van het schiereiland. De vele raampjes aan de voorzijde van de huizen hebben de bijnaam bezorgd van “La Ciudad de Cristal”.

In de haven leg ik de Queen B naast de De Witte Beer en de Phantom. De Witte Beer is een aluminium OVNI uit Den Helder en de Phantom is Engels van Tom en Karen. Karen is op bezoek bij Tom en heeft Afrikaans uiterlijk met een spierwitte stralende lach. Tom is solo zeiler en was op weg naar de Azoren maar door de verschillende stormen op zee uitgeweken naar La Coruna. Zijn voorgenomen route komt overeen met de Queen B, zodat we elkaar wel meer zullen zien.

Een heerlijke wandeling door het centrum, de smalle straatjes verkennen, de jongens die op de mooie pleintjes voetballen. Ze zijn zo gewend aan het niveauverschil van het plein dat de bal geplaatst wordt als een golfbal, volledig berekend en de hoogte gecompenseerd.

hier ben ik voor gekomen. Zeilen in de Ria's

Dinsdag 24 mei 2016.

Viveiro – Ria de Ares

Rond 09.00 is het kantoor open en kan daarom uitslapen. Eindelijk eens een prima nacht. Gelukkig staan de tassen met gewassen goed klaar, dat betekent dat onze lieve aardige Fernando vergeten is, het wasgoed gisteren te komen brengen. Niets van zeggen, handen schudden en goedendag zwaaien. Fernando loopt mee naar buiten en houdt niet op met zwaaien.

Weinig wind zodat de motor aan moet maar met de nieuwe snelheden die de Queen B ontwikkeld schiet het allemaal flink op. Toch een ritje van 48 mijl naar La Coruna en het wordt nog meer omdat ik de koers verleg naar Ria de Ares. In de almanak staat dat de Ria een prima ankerplek heeft. Toch kan het zeil op het laatste stuk en zeil langs de hoge bergen waar de golven aan de voet van de berg likken. Wit opspattend schuim, metershoog, vreemd want aan boord merk je niet zo veel van de swell.

Zacht kabbelend zeilend naar de haven waar alsnog besloten wordt om de haven in te gaan en niet op anker in de baai. Op de steiger staat een havenmeester me aan te roepen en vangt een lijn op. Fijne dag, flink opgeschoten. In de avond een stuk wandelen en kom in een dorp waar weinig aan is zodat het plan om hier te blijven voor een paar dagen, al snel getorpedeerd is.In een verlaten koffiebar vind ik een wifi-signaal en kan mijn kranten laden. Toch op de hoogte bljven van de ellende in de wereld. Een koffie voor € 1,20 met koekje erbij. Morgen vertrekken.

volvo ocean

Maandag, 23 mei 2016.

Viveiro

Afgelopen dagen gebruik gemaakt van de auto om de omgeving beter te leren kennen en denk nu wel dat ik het meeste gezien heb. Ik breng de auto terug naar het verhuurbedrijf en wordt door een overenthousiaste werkplaatsmedewerker terug naar de haven gebracht. De man houdt niet op om te lachen en Spaanse verhalen te vertellen die ik alleen beleefd kan toeknikken dat het erg leuk is wat hij verteld. Beter zo dan iemand die het allemaal veel te veel vindt.

Nu de was, dat is een steeds terugkerend fenomeen en dacht dat er een wasmachine op de haven zou zijn. Vriendelijke Fernando haalt me snel uit de waan maar weet wel een wasserij voor de zakken met was. Vanavond om halfzeven klaar! Tja, dan maar meegeven en hopen dat het vanavond klaar is want ik wil toch morgen echt weg.

Verlost van de werkzaamheden wassen loop ik naar een enorme Chinese supermarkt met de vreemdste rommel die je maar kunt bedenken. Lekker rondneuzen en kom altijd wel met handige onnutte dingen uit de strijd. Naar een koffiebar, supermarkt en zorgen voor onafhankelijk zijn voor de komende dagen.

Om half zeven geen was, om half acht geen was. Fernando zegt de was te komen brengen maar ik zie hem niet. Dat wordt morgen later vertrekken. Spaanse afspraken.

glad en kaal terug

Vrijdag, 20 mei 2016.

Viveiro

In de ochtend loop ik naar de havenmeester of er ruimte is, om de Queen B uit het water te takelen en schoon te maken. Het kan maar moet flink opschieten om het schema te halen. Ik vaar naar de kraan en draai het schip er achterwaarts in. Fernando is bijzonder voorzichtig en ik krijg alle vertrouwen in zijn vakmanschap. Hij laat het schip nog een extra keer zakken en zet de singles op de goede plek.

Eén van zijn assistentes komt in Michelinpak, met hogedruk spuit om de romp te lijf te gaan. Op het eerste gezicht valt het mee maar tijdens de werkzaamheden valt er meer rotzooi van de romp dan verwacht. De schroef is bezet met zeepokken en een visdraad zit om de as gewikkeld. Nu begrijp ik waarom het schip op de motor niet vooruit te branden was, de spoed van de schroef is helemaal teniet gedaan door de zeepokken. Veel schelpjes, wier, mosseltjes en een soort stoppels op de romp worden met de hogedruk een ander leven in geblazen. De dame met Michelinpak doet er wel erg lang over, maar ze is grondig. Tijdens de lunch, spuit ze de romp verder schoon. Na deze behandeling komt nu Maria in ruimtvaartpak, met kwast om de anti-fouling bij te werken.

Rond half vier is de boel klaar en kan de Queen B terug in het water. Bij de proefvaart blijkt de Queen B er veel meer lol in te hebben en op de motor sprint ze bijna 1,6 mijl sneller op motor dan eerst. Tijdens het zeiln spurt ze zelfs naar voor of ze uitglijdt. Laat me nu maar eens een wedstrijdje varen zegt de bluffer.

Na de proefvaart op anker in de baai vlak voor de riviermonding en is het tijd om een beetje te zwemmen. Het vuil en zweet in het koude water afspoelen. Ik laat me voor het eerst dit jaar in het water zakken en voel alles weer op zijn plaats komen. In de avond eet ik kleine krabbetjes en een babykreeft in de bouillon. Een heerlijke avond en vaar tegen de donkerte terug naar de steiger. Een Duitse dame van een groot en hoog zeilschip vangt me vriendelijk op.

schelpen zoeken en volgen

Donderdag, 19 mei 2016

Na een bijzondere gezellige avond maak ik gebruik van de auto om naar Santiago de Compostella te gaan. Het is eigenlijk niet logisch om dat vanuit Gijon te doen maar heb nu de beschikking over de auto.

Santiago de Compostella is een plaats wat al jaren me tot de verbeelding spreekt. Onderweg zie ik verschillende wandelaars met stok en schelp richting Santiago wandelen. Met de auto is het leuk om te zien, al die wandelaars met bepakking. Maar zie later op de centrale plaats tussen alle kerken in, wandelaars zuchtend in elkaar zakken en de schoenen uittrekken om de blaren van al het wandelen te tellen.

Ik vind het wel wat hebben, de kerken, de Maria verering, de symboliek. Jammer dat het zo gecommercialiseerd is.

Er wordt een mis in de kathedraal opgedragen maar deze is voor de betalende gasten, afgeschermd door verschillende linten en oppassers. Via een paar kleine trapjes is het mogelijk om door het bouwwerk van het altaar te lopen. Over de schouder van Onze Lieve Heer is er uitzicht op de vermoeide gelovigen. Bezoek nog enkele Mariakapellen, en loop door de straten van het Santiago. Leuke sfeer maar houd het voor gezien.

Voor deze poppenkast ga ik geen 1800 kilometer wandelen.

In de middag eten in een modern uitziend restaurant, een menu voor €8,50 drie gangen. Met een voldaan gevoel rol ik van tafel, inclusief wijn en water voor 11 Euro. Spanje is erg goedkoop geworden.

Terug naar Viveiro en haal boodschappen in de supermarkt voor de maaltijd vanavond. Gelukkig niet te veel. Gefrituurde inktvis en Noordzeekrab op zijn Chinees gebakken

de marina Viveiro

Woensdag, 18 mei 2016.

De gemoedelijkheid ten top in deze haven. De havenmeesters, Fernando en Maria, is niets te veel en proberen je met alles te helpen. De Spanjaarden zijn zo aardig dat als er iets mis gaat, dat je er niet kwaad op kunt worden. Voorlopige afspraak gemaakt voor het knippen en scheren van de Queen B. Maar wil eerst de streek verkennen en het contact met de Spaanse vriend weer ophalen.

Een taxi brengt me naar het autoverhuurbedrijf en krijg een Fiat diesel toegewezen. De kleur past helemaal bij me want deze is helder blauw.

De kust volgen richting Gijon om op die plaatsen te komen die met het schip overgeslagen zijn. Ribeira blijkt een grote plaats te zijn. Vier jaar geleden wel in de haven gelegen maar toen te druk geweest met een dieselprobleem. De stad is levendig, veel kerken, pleinen en een gezellige drukte.

Het land is groen door het vele regenen maar heeft een authentiek karakter, het geloof is hier op elke hoek van de straat aanwezig. In Gijon is het allemaal al erg bekend zodat ik vlak bij het station een hotel vind en reserveer.

Tijdens het wachten loop ik de stad rond om een mooi restaurant te zoeken maar dat valt tegen. Uiteindelijk maak ik mijn keus en loop terug naar het busstation waar ik op het terras een wijntje bestel De tapas, die bij het glas wijn hoort is een complete maaltijd. En ik moet nog eten.

Eten, wijntje, voetbal kijken is een prima combinatie. Sevilla wint de Europese beker van Liverpool en het geluk van de Spanjaarden kan weer niet op

Hang je ledematen aan de rots

Dinsdag, 17 mei 2016.

Luarca – Viveiro

Op de hoge rotskaap Punta Blanca staan een vuurtoren, een kerk en ligt de mooiste begraafplaats ter wereld, op de plek waar vroeger een fort was. Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht op de haveningang met fraaie wandelingen langs de kliffen. Rond de haven zijn cafés, restaurantjes en sidreria’s. Dit allemaal volgens de almanak van Clemens Kok. Ik krijg er weinig van mee want ik wil verder.

Om half zeven ben ik wakker en zie een doodstille haven. De lucht is bewolkt maar windstil. De lijnen om de ton zijn in een knoop gedraaid maar kan gelukkig zonder teveel gehannes de boel uit de war krijgen. Touwtjes los en op motor de haven uit. Het blijft motoren vandaag maar het gaat erg voorspoedig. Ik ben nu vroeger vertrokken dan de Polaris maar zie al snel op de AIS dat ze niet zo heel ver achter me zitten. Even komt de wind op maar vind het allemaal net iets te weinig om daarvoor de lappen op te zetten en de motor uit te zetten. Ik vul mijn dag met weblog schrijven, lezen, navigeren en de wal in de gaten te houden.

Moet bij de aluminium fabriek tussen de vrachtschepen doorlaveren en of de duivel er mee speelt, belt aluminium maatje me op met allerlei tips voor Noord Spanje, het eten, de mensen, de bijzonderheden. Toeval bestaat niet en ik weet ineens dat de fabriek die ik net gepasseerd ben een onderdeel is geweest van Alcoa.

In de jachthaven wordt ik opgewacht door Maria die de lijnen komt aannemen en een welkom brengt. De vriendelijkheid straalt eraf. In het havenkantoor ook alle vriendelijkheid maar de winkels zijn vandaag wel gesloten wegens een feestdag. Morgen weer open. Ik vraag naar de mogelijkheden voor een auto, knippen en scheren van de Queen B, tanken het is allemaal geen probleem. Ik maak een reservering voor de auto.

In de avond ben ik uitgenodigd bij Helma en Frans om kip te komen eten. Ik loop nog snel even bij een bakker binnen om een fles wijn te halen. Tja, daar moet je hier voor bij de bakker zijn. De bakker is een soort buurtwinkel die de enige mogelijkheid op een feestdag is voor een boodschap. Op weg naar de bakker kom ik een Mariakapel, met grot tegen met wel een heel bijzondere uitdossing tegen de rotswant. Allerlei armen en benen gemaakt van kaarsvet hangen hier aan de wand. Het geeft een bijzonder gezicht.

In de avond een heerlijke kip met veel verhalen en bijzonderheden.

Luarca, kerkhof met uitzicht

Maandag, 16 mei 2016

Gijon – Luarca

In de vroege ochtend liggen verschillende jongelui voor het café op straat. Totaal kapot gegaan aan drank en misplaatste trots Op één na het laatste in de competitie en dan zulk een feest. Er staat een jongen naast een drankslachtoffer op hem in te praten terwijl er anderen nog met bier in de hand naast staan en gewoon doorgaan om over voetbal te praten.

Ik lever mijn sleutel in, tank het water af en maak de Queen B vertrek gereed. De Polaris, het Nederlandse buurschip, is met dezelfde procedure bezig en spreken elkaar af in Luarca. Ze zijn me iets voor maar met wat motorgeweld en het lengte verschil van de Queen B haal ik ze snel in en loop een uurtje uit op hen. Krijg de kans om enekel foto’s te maken van de Polaris.

De windstilte verandert in een loom windje van een 10 knoop zodat het zeil omhoog gaat en zelfs kan zeilen. Nu haalt de Polaris me weer in en zullen me voor blijven. De tocht is herkenbaar van de tocht van 4 jaar geleden. Het zit me allemaal nog in het geheugen en het is des te opmerkelijker dat bij aankomst in Luarca nog steeds de jongelui op de kade zitten. Lekker in de luwte van de wind in badpak te praten. De Polaris heeft een plastic boei te pakken en ik ben aangewezen op een ijzeren ton. De wind houdt me van de ton af maar heb wel enige zorg voor vannacht als de wind gaat liggen. Het komt uit want in de nacht stoot het schip tegen het ijzer en houdt me een lange tijd wakker.

Er is geen mogelijkheid om aan wal te komen zodat ik aangewezen ben om de koelkast verder te plunderen en een heerlijke avond in de kuip heb met veel rust om me heen. Enkele vissers komen, breed zwaaiend, van de visvangst terug en veroorzaken de enige deining die er staat. Voor de zekerheid zet ik het toplicht aan en ga de onrustige nacht in.

op tijd winnen

Zondag, 15-5-2016

Gijon

Bewolkt en het ziet er naar uit dat het gaat regenen. Een regenjas in de rugzak en neem me voor om een flinke wandeling langs de boulevard en de kust te maken. Het weer knapt op en begin het behoorlijk warm te worden. De wandeling loopt van het monument op de berg, langs de kliffen naar de boulevard waar een kerkje decor is voor foto’s van een bruidspaar en bruidsmeisjes. Dat zal geluk brengen bedenk ik me maar.

Op het eind van de boulevard en strand is een strandtent waar het prima uitrusten is en geniet van de zondagsrust die de mensen uitstralen. Via de stad terug naar de boot maar zie al heel veel mensen met roodwitte shirtjes aan van de voetbalclub Gijon in de stad lopen. Honden zijn uitgedost met het rood wit, de kinderen allemaal shirts aan, de vrouwen met sjaaltjes. Dat zal wel een kampioenswedstrijd worden. Het gaat er erg rustig aan toe en merk totaal geen Ajax of Feyenoord toestanden. Niemand die in een fontein staat te plassen. Dat wordt vanavond voetbal kijken.

De buren, Frans en Helma komen een borrel aan boord drinken maar breek op want ik wil die match wel zien. In het café sms ik mijn zoon Koen en die ziet via Internet dat het geen kampioenswedstrijd is, maar een wel of niet degraderen van Gijon. Tja, nu komt alles wel in een ander licht te staan. Gijon wint met 2-0, de andere "kandidaat degradatie" verliest zodat Gijon volgend jaar weer in de competitie kan blijven. Qua uitbundigheid kan er geen kampioensfeest tegen aan en het rumoer met harde muziek duurt de hele avond en nacht. Duizenden mensen zijn op straat om het feest te vieren.

Op 2 april 2011 behaalde Sporting Gijón een historische overwinning in het Santiago de Bernebeú. Het versloeg Real Madrid en maakte daarmee een eind aan de reeks van ongeslagen wedstrijden in eigen stadion van trainer José Mourinho. De uitslag was 0-1

Gijón (in het Asturisch Xixón) is een gemeente in de Spaanse provincie Asturië in de regio Asturië met een oppervlakte van 181,60 km². Het is de hoofdstad van de gelijknamige comarca. De stad staat vooral bekend om een van de grootste havens van Noord-Spanje. In de Middeleeuwen en de Romeinse tijd heette de stad Gigia.

Jachthaven Gijon

Zaterdag, 14-5-2016

44˚ 27’ 26 N 004˚ 51’ 845 W – Gijon.

De heldere nacht, het langzaam opknappende weer maakt het beleven van de ochtend gemakkelijker dan de vorige nacht. Rond 0800 uur is het mogelijk om de motor te stoppen maar dan kom ik vanavond aan, de motor bij laten staan en wat ruimer gaan varen zorgt ervoor dat om 1300 uur een zonnig Gijon veroverd kan worden. Het is altijd bijzonder om land te zien, de bergen langzaamaan kleur te zien krijgen. Het is vier jaar geleden dat ik hier was, maar herinner me weinig van de aanloop. Een groot monument staat op de berg en onder het monument ligt een kraaiennest dat over zee uitkijkt om de vijand op te merken. Ik maak een kleine fout door een afslag te vroeg te nemen maar met een blik op de computer en zeekaart kan er gemakkelijk gecorrigeerd worden.

Hier moet ik weer door een wedstrijdje zeilen slalommen, ondanks de voorzichtigheid, zijn zij het die onvoorspelbare overstag manoeuvres uitvoeren. Ik houd afstand maar de vriendelijke zeiler moet hier nog uitgevonden worden.

Er liggen maar 6 bezoekende schepen in de haven en leg de Queen B in een vrije box. Stroomkabel vast en een uur slapen. Ik schrik veel te laat wakker maar ben gelukkig op tijd om me bij de havenmeester te melden, voor een elektronische sleutel van de poort. Passagieren in de stad en zoek een terrasje op voor een glaasje witte wijn. Bij het afrekenen geloof ik de man niet, maar het is echt waar. Een groot glas wijn op een terras voor € 1,80 is ongelooflijk. Jammer, dat ik er niet meer genomen heb.

In een restaurant onder de televisie uiteraard met voetbal en het gerecht Octopus Galega komen de herinneringen aan Spanje naar boven. Heerlijk, en fijn om zo weer echt weg te zijn of terug te zijn. Op een plein is een markt met verschillende lokale etenswaren. Worst, kaas, gezouten Vis en de sieraden. De bezoekers wriemelen zich tussen de kraampjes door. Een mooie zaterdag avond en de Queen B heeft er weer een mijlpaal op zitten

Vera Rose

Vrijdag, 13-5-2016

46° 14’ 6 N 003° 32’ 548 W – 44˚ 27’ 26 N 004˚ 51’ 845

Zachte regen in de nacht, de donkere wolken jagen een tegengestelde koers aan de wind aan me voorbij. In de vroege ochtend een grote meute met dolfijnen langs de boot. Ze houden nu niet op om te spelen, dat donkere gevaarte van een Queen B en die vreemd kloppende man aan boord. De barometer neemt onrustbarend snel toe en weet me geen raad met de snelheid van de stijging van de isobaren. Dat moet ergens storm worden. Volgens mijn weersvoorspelling is daar geen sprake van maar de richting van de wind wijkt wel af van het weerbericht. De Noordwesten wind die heel gunstig voor een oversteek zou zijn, draait naar Zuid West en moet de schoten steeds verder aantrekken om koers te houden.

Door mijn hoofd speelt de vrijdag de dertiende. Ik het verleden heb ik er al wat aandacht aan besteed op dit log en zal dat nu niet doen. Toch houdt je rekening met iets waar je geen rekening mee kunt houden. Het wordt een geluksdag, geen rare dingen.

In de middag kan ik de rechte lijn naar Gijon niet houden, of ik moet de motor starten om scherp aan de wind de koerslijn vast te houden. In de hoop dat de wind uiteindelijk toch de voorspelde richting zal aannemen, start ik het ijzeren zeil. Tevergeefs hopen op wind uit de goede hoek en nu loopt de Queen B met 1800 toeren en vol tuig, scherp aan de wind richting Gijon.

De nacht is een stuk helderder dan gisteravond, een heldere halve maan in een open lucht maakt het minder somber als de nacht ervoor. De AIS meldt De Vera Rose, een vrachtschip, dat heel langzaam inhaalt. Het is onrustig voor me omdat ik me steeds bedacht moet zijn op koerswijzigingen. De Vera Rose doet er uren over om te passeren. De nacht moet ik doorkomen met het 10 minuten systeem maar dat gaat wonderwel bijzonder ontspannen. Ik rust er zelfs van uit.

Donderdag, 12-5-2015

La Turballe – 46° 14’ 6 N 003° 32’ 548 W

In een vakantiefolder vindt ik de volgende omschrijving. Het is niet veel en het verdient meer aandacht: Het is de belangrijkste vishaven van de Atlantische Oceaan gelegen op het noordelijke deel van het eiland Guerande. Dankzij de grote zandstranden, aan de oceaan, en omgeven door kwelders en het natuurlijke park van Briere, is het een ideale plaats om het eiland Guerande te ontdekken .

Het is bewolkt en regenachtig, weinig wind. Ik controleer nogmaals de weersvoorspelling en neem de beslissing om nu over te steken. Jammer van de aanschaf van de kaarten, ik zal er niets meer aan hebben. Er liggen een paar ondieptes voor de kust zodat de koers richting westton voert om de venijnige rotsblokjes te vermijden, van hieruit het zijl omhoog en de Queen B voelt zich in haar element komen. Snelheid van 4 tot 5 knoop is een mooi gemiddelde. Later neemt de wind wat meer toe en tik zelfs de 6,5 knoop aan. Heerlijk om je weer zo vrij te voelen.

Een paar dolfijnen zwemmen met me mee om de weg te wijzen. Met het kloppen op de romp, aandacht trekken, maar de familie heeft er geen zin in. De donkere lucht daalt over het dolende, scherp aan de wind zeilende Queen B heen. Met geen enkel ander schip wordt het een rustige nacht voor wat betreft navigatie.

het begin van het zeilen

Woensdag, 11 -5-2016.

Vannes – La Turballe

De brug draait om half tien, daarom tijd genoeg voor brood bij de bakker halen en wat kleine dingen. Een laatste groet naar de zwerver, die op dezelfde plek, de hele winter heeft gezeten. Zijn kuif zit nog steeds strak in de gel, met andere woorden, hij weet zich te verzorgen. Precies om half tien door de brug en vaar met motor weer langs de eilanden. De eilanden met de herinneringen van de Kelten, land van Asterix en Obelix, de stromingen, de heerlijke oesters en krabben, de leuke gastvrije mensen. Bij Ile aux Moines is een klasje met optimisten bezig. De instructeur geeft opdracht aan de zeilers in spé de vaargeul over te steken. Ik voel me genoodzaakt om aan de rechterkant vaarwater een weg te zoeken, tussen twee bootjes die een flinke afstand van elkaar af liggen. De instructeur gebaart me waar dit voor nodig is. Ik begrijp deze man niet, ik zorg juist voor de kleine zeilers door vaart te minderen, een doorgang te zoeken tussen twee kleine bootjes en mijn weg te vervolgen. Ben zelfs boos op zijn reactie. Hij stuurt de bootjes juist de geul over in de wetenschap dat er schepen varen.

In Crouesty zorgen voor een volle tank dieselolie en vervolgens doorvaren naar Piriac. De wind blijft weg zodat het monotone dreunen van de motor een dagvulling wordt. Vlakbij Piriac herinner ik me, dat het drie uur voor of na Hoogwater binnen te komen is. Snel hoogwater controleren en merk dat het nu laagwater is. Drie uur wachten op een boeitje is ook niet alles en zie op de kaart een andere optie, de haven van La Turballe. Het wordt La Turballe.

La Turballe is de grootste sardientjes haven van Frankrijk maar ik zie er geen enkele. De viswinkels zijn dicht. Het is er een beetje doods. Diner aan boord en haal en kop koffie bij een café aan de haven. Door de verbinding internet smaakt de koffie ineens veel beter. Jammer dat het horeca-echtpaar me de zaak uitkijkt omdat de enige gast alleen maar op het schermpje zit te kijken met één bakkie.

Ik zie op het internet dat de wind voor de kust van Spanje is opgelost en dat er een prima oversteek mogelijk is. Daar moet ik eens goed over na denken. Wat te doen?

overzicht Frankrijk

Dinsdag, 10-5-2016

Vannes.

Met het zeilen maak je kennis met spannende momenten, hoge zeeën, mooie winden, prachtige uitzichten, maar de was brengt je weer met de beide voeten op de grond. Met twee wasmanden vol stort ik me op de wassalon.

Een Belgische mevrouw geeft me goede adviezen hoe je was moet sorteren maar als ik alleen een witte onderbroek met remspoor heb, de witte was, degradeer ik toch alles als bonte was. Het wassen is zo gebeurt maar het drogen, één grote ergernis. Uiteindelijk hang ik alles aan dek en laat de wind en de zon het nadrogen doen. Het remspoor is niet verdwenen zodat ik deze maar braaf uit het zicht leg.

Boodschappen doen voor vier dagen. Eindelijk verbinding met het internet zie ik dat er toch een front zit tegen de Spaanse kust. Ik zal een paar dagen moeten wachten of veiligheid kiezen en de Franse kust volgen richting Spanje. Ik besluit meteen om dit maar te doen omdat ik graag weg wil en het liefst zeilend. Ik loop naar de scheepswerf waar ook een winkel voor scheepsbenodigdheden is en koop de zeekaarten voor het veranderde plan.

In de avond begroet ik een zeilmaat die met de trein naar hier is gekomen. De Franse spoorwegen zijn niet anders dan onze NS en de vetraging is meer dan twee uur. Ook in het mooie, goede Bretagne hebben mensen genoeg van het leven en springen voor de trein. Ik kan het me niet voorstellen. 's-Avonds een hapje eten in een restaurant en praten flink bij. In de kuip naborrelen.

tekeningen in de stenen gegraveerd

Maandag, 9 mei 2016.

Ile aux Moines – Vannes.

Een krachtige westenwind weerhoud me de Golf de Quiberon over te steken. Ik zal nog een paar dagen moeten wachten voor het gunstige moment om de Golf van Biskaje over te steken, ik besluit in de Golf van Morbihan te blijven. Neemt niet weg dat ik de lijntjes losgooi voor iets anders dan hier blijven liggen. Het wordt weer het geliefde Vannes.

Rond twee uur is het hoog water, betekent een anderhalfuur eerder vertrek. Ik roei nog snel naar de havenmeester om uit te checken en te bedanken voor de prima oppas van de voorbije periode. Het is voor mij ook een afsluiting van heel wat andere zaken. Terug op de steiger, de rubberboot achter het schip en de motor in de bakskist. Ben benieuwd naar de voortgang van het schip naar aanleiding van de aangroei, maar het valt me mee. Snelheidsverlies is een halve mijl, bij een oversteek van een etmaal is dat toch 12 maal langzamer dan mogelijk is.

In Vannes word ik door de breedsprakige havenmeester zeer welkom geheten en neemt zoals gewoonlijk echt de tijd voor me. Mike, de buurman van de winter is vertrokken en blijkt naar Spanje te zijn om van daaruit over te steken naar Ierland. De havenmeester wijst me een plaats aan voor het havenkantoor.

In de middag loop ik naar een café voor internet verbinding maar krijg geen contact. Het biertje smaakte best maar toch een beetje een bekocht gevoel als je op de gevel leest dat er vrije wifi-verbinding is. Het Vannes is toch een beetje thuis geworden.

gebied van de Kelten, veel groter dan ooit gedacht

Zondag, 8 mei 2016

Ile aux Moines.

Er komt de komende dagen nogal wat wind deze kant op zodat het beter is, rustig af te wachten voordat ik oversteek. Het wordt een dagje kalmpjes aan.

Nou, rustig op mijn manier dan, vanochtend vroeg opgestaan om de 17 kilometer wandeling te doen. Hetzelfde pad langs het water maar nu helemaal rond het eiland. Bijna op het eind kom ik veel water tegen op het pad en kan niet anders dan schoenen en sokken uittrekken om er door te waden. Dit mag zelfs nog een keer zodat het een all-terrain wandeling wordt. Flink door stappen, ben ik al om 10.30 rond en drink op het marktpleintje in de koude wind een kop koffie.

Bij de havenmeester krijg ik nu wel een goede code en zet een aantal stukjes op het weblog. Nu de aanval op de romp van de Queen B. Met een glas schraap ik de slierten zeewier van de huid. Het water is behoorlijk koud maar na enkele minuten en doorwerken merk je er niets meer van. Ik heb wel zorgen over de dichtheid van de aangroei en kan alleen de waterlijn bewerken.

De schipper naast me is een super enthousiaste vent met zijn dochtertje van 10 jaar. Ze kan prima manouveren en ik herinner mijn eigen kinderen die dit ook konden. De man spreekt Frans en Engels door elkaar en legt me uit dat hij precies weet waar je telkens voor enkel dagen gratis kunt liggen. Hij wordt zwerver of echt schipper, het zal dicht bij elkaar liggen.

Tegen de avond naar een restaurant waar ik de enige gast ben maar eet wel een heerlijke krab met mayonaise. De kaart heeft geen halve flesjes en moet een hele fles kiezen. Och, die komt ook wel op. Na de koffie voorzichtig met het roeibootje naar de steiger. Morgen naar Belle Ile?

Bretagne op zijn best

Zaterdag, 7 mei 2016.

Ile aux Moines,

De Parel van de Golf, wordt dit eiland genoemd. Volgens de gids heeft het zelfs een microklimaat. Wat ze daar nu precies mee bedoelen weet ik niet, want het eiland ligt zo dicht tegen het vaste land aan, dat ik me niet kan voorstellen dat het hier ander weer is dan aan de overkant. Het eiland is sinds de Neolithische periode bewoond. De hunebedden en de stenen zijn er getuige van. Op de tafel ligt een plattegrond van het eiland en neem me voor, een flinke wandeling te maken. Er staat een wandeling uitgestippeld van 12 kilometer. Met het rubberbootje naar de kant en wandel eerst naar de Havenmeester voor een verbinding internet want dat is hier slecht geregeld. De codes die me gegeven zijn werken geen van allen.

Bij de bakker een stokbrood en een flesje water loop ik de centrale plaatselijke autobaan op. Deze baan is precies één gemotoriseerde invalide wagen groot, zodat als er weer zo een pausmobiel voorbij komt met uiterst grijze dame met ingevallen wangen, blik op oneindig door de voorruit starend, ik opzij moet gaan staan in de berm. Volg vervolgens het stof en je komt bij de Keltische stenen. Interessant is een soort van tafel welk als offertafel, podium, altaar gediend kan hebben. Op het einde van het eiland loop ik, rechtsaf de route langs het water. Een uiterst smal pad met prachtig uitzicht over de baai en de geankerde schepen. In een bos kom ik twee jonge dames tegen die daar waarschijnlijk in slaapzak de nacht door gebracht hebben. Vreemd om zo onbeveiligd voor beesten en mannen als beesten te overnachten. Het is allemaal goed gegaan want ze wensen me een uitbundig goedemorgen. Bij een kleine supermarkt loop ik naar binnen met mijn rugzak en word als een schooljongen gemaand om mijn rugzak af te doen en in te leveren bij de kassa. Hier heb ik helemaal geen zin en loop zonder boodschappen de winkel uit. Ik laat mijn zak niet stelen door een of ander, omdat de winkelier mij niet vertrouwd.

De twaalf kilometer is met omweg meegeteld 14 kilometer geworden maar het is goed gegaan. Mijn voeten kunnen zelfs veel meer aan. Aan de haven drink ik een kop koffie en schuif op naar binnen, want nu begint het wel ineens hard te regenen. Met een nat bootje, gloeiende voeten, een goed gevoel roei ik terug naar de Queen B. De slierten aangroei aan de romp zwaaien me tegemoet en weet dat dit een karwei wordt voor morgen. Aan boord probeer ik de wifi te starten maar ook nu geen verbinding.

takelen, knippen en scheren vervolgens terug het water in

Vrijdag, 6 mei 2016.

Ile aux Moines.

Met een joviale kreet krijg ik Yvon aan de lijn en nodigt me uit voor de lunch bij hen. Dat wordt nog haasten want ik weet dat het een uur rijden is naar Le Logeo. Met lege handen aankomen is vervelend zodat ik snel een bezoekje aan de supermarkt maak voor een rode en witte wijn. De auto netjes aftanken en meld me bij Marie en Yvon. Ze zijn blij me te zien en ook ik straal. Lekker bijpraten, de drie ribben blijven niet onbesproken, de storm wordt steeds erger. De hond legt zich tevreden tegen mijn voeten en eten aan de bar waar Marie-France de lekkerste pannenkoeken voor me bakt die ik ooit gegeten heb. Een pannenkoek met zoute boter uitgesmeerd op een warme plaat, belegd met ham, kaassnippers, een rauw ei en vervolgens dicht gevouwen als een enveloppe. Heerlijk en  eet er twee van. Marie begrijpt dat ik het waardeer en wordt nog trotser, ik wist wel dat je er van houd zegt ze tegen me. Na de twee pannenkoeken een zoete pannenkoek die het als dessert afsluit. Al deze pannenkoeken wegspoelen met een heerlijke koele cider.

In de middag, rijden we met de auto op zoek naar een haven om een plaats te vinden, de Queen B uit het water te tillen voor een knip en scheerbeurt, maar nergens is er mogelijkheid voor het takelen vanwege de drukke agenda. Helaas moet ik accepteren dat het niet gaat en laat me terug brengen naar Ile aux Moines.

Afscheid nemen is niet makkelijk maar afscheid nemen van deze lieve mensen is moeilijk. Afscheid, met de wetenschap dat het een tijdje zal duren voordat ik ze terug zie. Het doet me erg veel maar laat het niet merken, wel blijf ik zolang mogelijk naar hen zwaaien terwijl de watertaxi me wegvaart van hen. De schipper staat tegen me te praten maar heb het eigenlijk te druk met afscheid.Zwaaien totdat het niet meer gaat.

Aan boord kook ik een crisismaaltijd met het blijkwerk, komt toch al snel van pas. Een praatje met de buurman aan de steiger maakt de avond compleet.

Watertaxi van het eiland

Donderdag, 5 mei 2016.

Vlijmen – Ile aux Moines

Afgelopen week heb ik Yvon's auto opgehaald uit Volendam en gebruik deze richting Queen B te rijden. Hemelvaart en Bevrijdingsdag vallen samen zodat het erg druk is op de weg met vakantiegangers. Deze keer geen probleem bij Antwerpen maar erg druk bij de grensBelgie-Frankrijk, waar een lange sliert van auto’s zich laat controleren op terroristen, mensensmokkel, export van Belse friet met. Speciale apparatuur, anti frietvet, staat opgesteld voor controle, maar ze weten gelukkig niet, dat ik als Hollander zich verplaats met een Franse auto.

Op de autobaan is het erg druk en de files concentreren zich bij de Station de Payage. Verschillende bestuurders worden agressief als er iemand treuzelt met betaling. Je hoort direkt de ongeduldige claxons maar ook dat men van baan wisselt tussen de al opgestelde autos. Heerlijk om een vrij weekend te hebben, fijn om te ontspannen. Bij de bruggen van Le Havre staat er een file van 2,5 kilometer verdeeld over twee rijbanen om te mogen betalen. Bovenop de brug heb ik tijd genoeg om van het uitzicht te genieten. Prachtig uitzicht over de haven van Le Havre en het industriegebied. De Seine stroomt lief onder me door, de verbinding naar Parijs.

Ik heb nog geen zin om me te melden bij Yvon en rijd rechtstreeks naar Ile aux Moines om me eerst te installeren en de boodschappen aan boord te brengen. Het is erg druk en tel duizenden mensen, die met de twee ferries op en neer passagieren.

Op de steiger van Port Blanc roep ik de watertaxi aan, deze brengt me met volle zakken boodschappen aan boord van de Queen B. Een echte Hollander die zijn eigen tomatensoep, vlees in blik meeneemt want het het eten is nergens beter dan bij ons. Iedereen weet dat het niet voor mij geldt maar ik voel me zo wel als ik met die zakken sleur. Ik heb de spullen meegenomen als reserve ingeval van nood bij langere tochten.

Aan boord is alles prima en de zon straalt. Al snel kan mijn trui uit en geniet van een mooie zomerse dag. Yvon heeft tijdens mijn afwezigheid de rubberboot in de kuip gelegd en blaas hem op, om een mogelijkheid te hebben om naar wal te kunnen. Ik blijf aan boord. Probeer nu verschillende malen Yvon en Marie-France te bellen dat ik gearriveerd ben. Ik krijg geen verbinding.

de Kelten zijn hier alom aanwezig

Maandag, 25 april 2016.

Morbihan – Vlijmen

Met het openbaar vervoer naar huis. Dat lijkt een klus maar het valt achteraf nogal mee. Met het rubber naar de kant en ben precies op tijd bij de ferry om 7 uur. Na de overtocht van het extreem snel stromende water krijg ik een aansluiting bus om 07.15.

De buschauffeuse ontfermt zich over mij en laat weten wanneer ik moet uitstappen. Een uur wachten voor de trein richting Parijs, 3 uur met de TGC naar Gare du Sud. Met de metro naar Gare du Nord voor de volgende trein richting Antwerpen. Goede verbinding en kan al met al om 1700 me af laten halen door een van mijn jongens van het station ’s-Hertogenbosch.

Lynsey kookt voor me en ik installeer me weer voor de televisie. Een geweldige week achter de rug, jammer van de blessure van Yvon maar het avontuur was er wel. Ik heb genoten van de zeiltocht, de samenwerking en de vriendschap. Jammer dat ik mijn Frans niet zo goed beheers om op cruciale momenten de details goed te begrijpen. Dat blijft oefenen. Ik weet nu wel wat het betekent, in Franse bewoordingen zoals oef, ahh, uhh, als je drie ribben breekt. En vooral wat het woord “tempete” op zijn Frans betekent. 

eilanden in de Golfe du Morbihan

Zondag, 24 april 2016.

Golfe du Morbihan

Marie-France en Yvon brengen me naar de haven en met een haventaxi wordt ik aan boord gebracht. Het is prima om weer op mezelf te zijn en ruim de spullen op, die ik de afgelopen week aan boord van Yvon heb gebruikt.

De bijboot, het rubber, blaas ik op en roei naar de kant om een restaurant te zoeken. In een mooi romantisch restaurantje vind ik een plaats om   Fruits de Mer en een stukje zeewolf te eten. Het is er gezellig en de bediening is erg lief voor die buitenlander die apart zit.

Ik merk dat ik moe ben van de afgelopen week en ga daarom vroeg naar bed terwijl ik eigenlijk nog zoveel moet doen. Het komt er niet van.

Op internet lees ik dat we erg veel geluk hebben met de blessure van Yvon, dat had veel ernstiger kunnen aflopen. Geluk zit in een klein hoekje maar je hebt het wel nodig.

Zaterdag, 23 april 2016.

Lezardieux. Tournesol.

Schoonschip maken, poetsen en schrobben. Yvon staat er een beetje onhandig bij maar laat het gelukkig over zich heen gaan. Hij heeft genoeg aan zichzelf en het bewegen gaat steeds moeilijker. Spoelen van het dek en beslag, zeil ontzilten en de huik er overheen. Yvon wil de Tournesol aan een ankerboei leggen. Aan zijn boei aan de andere kant van de haven. Het zal voor de komende periode zijn woonplek zijn, omdat zijn huis verkocht is en een nieuw aan het bouwen is. Hij doet net of hij 150 jaar oud gaat worden want pakt alles nieuw aan. Ik kan hem alleen maar bewonderen zo hij het doet.

In het restaurant eten we als lunch een bord mosselen met friet, en brengen daarna de boot naar de boei. Yvon vaart met de motorboot van een vriend, ik breng de Tournesol naar zijn plek. Een beetje vervelend met de knopen want de boei heeft de lijn behoorlijk in de war gedaan. Nu alle bagage aan boord van de motorboot en het avontuur van de Tournesol is ten einde. Marie-France wacht ons op.

Met een volle auto rijden we aan tot Yvon zegt: We gaan nog even naar Paimpol want daar zijn de feesten Coquilles de Saint Jacques. In Paimpol is het inderdaad feest. Volksdansen, lokale lekkernijen en verschillende vrienden van Yvon zodat we lekker bijkletsen over de tocht en de andere verhalen aanhoren.

Ik voel me Frans geaccepteerd. Taal gaat na een weekje een stuk beter hoewel er nog behoorlijk geschaafd moet worden.

Tegen 1900 in Le Logeo, het huis van Marie eten we de zak met Coquilles leeg en gaan op tijd naar bed. Yvon heeft het bijna niet meer van de pijn en de vermoeidheid straalt van zijn gezicht.

En met deze rotspuntjes in de nacht aanlopen

Vrijdag, 22 april 2016.

Cherbourg – Lezardieux Tournesol.

Op het stromenkaartje van de zeekaart staat aangegeven dat de stroom om 13.00 uur mee gaat. Naar het kenter moment varen duurt drie uur zodat mijn advies is om 10.00 te vertrekken. Yvon gaat rekenen en komt op 07.00 uit. Ik neem aan dat hij als lokaal wel weet wat hij doet vertrekken we om 07.00. De voorbereidingen voor het vertrek zijn voor mij zodat Yvon achter het roer plaats kan nemen. Die plek geeft de minste belasting voor hem. Buiten de haven zet ik het zeil en Yvon houdt de motor erbij. Met flinke gang op weg naar de Race of Alderney of op zijn Frans Pas du Blanchard. Het zit niet mee, flinke stroom tegen de golven en we worden goed weg gezet. Er is een rekenfoutje aan de gang maar gelukkig staat er weinig wind. Toch merk je aan de stroming. De ineens opkomende verhoogde deining, de waterkolken dat het met veel wind tegen stroom levensgevaarlijk is.

Het is de snelst stromende passage ter wereld heb ik me laten vertellen. We ploegen ons tegen de stroom in en wachten mooi de tijd af om de volledige stroom mee te krijgen. Achteraf is het een goede beslissing geweest omdat we nu voorbij Alderney het volledige tij, stroom mee hebben naar Bretagne. We schuiven dan ook met 8 knoop voorbij Herm en Sark. Het is mistig. Slecht zicht zodat er maar heel weinig van de eilanden te zien is. Een pakketboot komt ineens uit de mist maar de boot draait meteen bij zodat wij onze weg in rechte lijn kunnen blijven volgen. Het gaat allemaal goed en er staat weinig wind, vervelend is wel dat de wind uit het zuiden komt en dat is weer niet voorspeld.

De weersvoorspelling heeft de laatste dagen behoorlijk mis gezeten. Ik kook een simpele maaltijd met vlees van de befaamde slager uit Cherbourg.

Yvon kent de aanloop van Lezardieux en adviseert, rekening houdend met wind tegen en stroom om de oostelijke ingang te nemen. Ik breng en waypoint in met een intoetsfout zodat we een uurtje extra varen. Vervelend want nu komen we bij donker aan. De rotsblokken, puntjes steken vervaarlijk in de donkerte uit het water. De verlichting van de boeien laat te wensen over en verschillende boeien zijn onverlicht. Slecht onderhoud. Yvon laveert de Tournesol door het water als zijn thuisgebied en we meren aan de steiger in de haven. Na aankomst een borrel halen in de plaatselijke kroeg maar er is weinig aan want de sfeer wordt overheerst door een paar luidruchtige dronken kerels. Eerst willen vechten en dan bij elkaar op de schouder uithuilen. Echte zeelui die nooit van de steiger afkomen, beoordelen wij.

Terug stommelend aan boord gaan we tevreden naar bed want we hebben het toch maar gedaan. In 4 vaardagen van IJmuiden naar Lezardieux.

Donderdag, 21 april 2016.

Het Kanaal – Cherbourg.

Het is aardedonker, het geluid van brekers, de wind giert door het want, het geklepper van de zeilen, klotsen van de golven en de rollende spullen aan boord maken er een kermis van. Verschillende grote schepen varen rond om ons heen, één schuift zelfs op een afstand van 150 meter achter voorbij. Je voelt je machteloos in dit geweld want manoeuvreren gaat niet zo eenvoudig, zeker niet als er een echte patiënt aan boord is. Yvon is keihard en houdt zich precies aan het schema. De pijn straalt van zijn gezicht.

In de verte zie ik een rood licht opdoemen, daarna komt langzaam de stad in zicht. De lampjes van de stad en de donkere zwarte dijk in de nacht, maken het er allemaal niet duidelijk op. Mijn Ipad is vannacht door de broach onder de huik weg gespoeld. Moet het doen met mijn kleine laptop als controle op de kaart en gps, maar kon geen stroom laden zodat ik het programma zo laat mogelijk opstart voor het sparen van de batterijen. De dwarsstroom voor de dijk is zo sterk dat we de neus van het schip zich moet richten op de rode vuurtoren links van de haven op het land. Het lijkt niet logisch maar op de computer zie ik dat we zo recht op de haveningang afvaren. Om 5 uur komen we in de haven van Cherbourg en zoeken een plaatsje op.

Een ankerborrel voor de goede afloop voor wat betreft het schip maar ik deel de zorgen over de conditie van Yvon. De ochtend gaat Yvon naar het ziekenhuis en de echo laat drie gebroken ribben zien. Met een zak vol medicijnen en rekbaar verband zwachtel ik de torso van Yvon in en overleggen dat het niet wijs is dat hij doorgaat. Hij probeert een vriend te vragen om met mij mee te varen. Maar als blijkt dat zelfs twee vrienden niet mee kunnen zegt hij ineens: ik maak het af en vaar met je mee. Nou: op één voorwaarde geen zwaar werk.

Op het weerkaartje zien we dat het morgen erg mooi weer is en dat we ineens door moeten varen naar Lezardieux, want in het weekend wordt het flinke wind, als we de weermannen nog kunnen geloven.

Bij de bekende slager van het vorige bezoek aan Cherbourg, de weergaloze paté gehaald bij de slager, een brood en groente zodat we spullen genoeg hebben voor morgen. Op een terras een biertje en verder zo rustig mogelijk aandoen.

Dit komt er dan op je af, daarbij is het donker

Woensdag, 20 april 2016.

Boulogne sur Mer – Het Kanaal

Een kanaalrat. Een kanaalrat is de term die gebruikt wordt voor de plots opkomende hevige wind in het Kanaal. De golven bouwen zich snel op, kort en brekend, de wind neemt toe tot windkracht 8 en misschien wel een 9. We zijn vanochtend met mooi weer vertrokken en de weersvoorspellingen zagen er gunstig uit. Motor bij en knorren richting Dieppe. Het zeil kan erbij want de voorspelde wind van 15 knopen komen opzetten. Na een uur vraagt Yvon of het ook Fécamp mag worden, 20 mijl verder dan Dieppe zodat we voor de volgende etappe dichter bij Cherbourg liggen. Voor mij is alles best, het zijn allebei erg leuke plaatsen.

Een uurtje later vraagt hij, wat ik er van vind om ineens naar Cherbourg te zeilen. Ik vind dit nog beter, want kom in tijdnood om naar de Queen B te gaan kijken. Op de GPS toets ik Cherbourg en corrigeer de koers. Dat zal een mooi nachtje worden met de voorspelde Noordwesten wind 5 BFT. Rond 1600 is de 5 Bft daar, maar het wordt ietsje meer.

De Tournesol raakt op hol en loopt gemakkelijk 8 tot 8,5 knoop met 10 knoop over de grond gemeten. Dat gaat lekker. Het gaat steeds harder waaien en moeten meer zeil wegnemen. Rond 20.00 gaat het laatste rif erin en reven een stuk van de Genua. Ondanks het kleine oppervlak zeil loopt de Tournesol 8 knoop en tikt soms met het afsurfen van de golven een 12 knoop aan. Het wordt een barre tocht want de stuurautomaat kan dit geweld niet aan en moeten met de hand sturen. Er staat met het weinige zeil nog steeds te veel op.

De Tournesol reageert erg nerveus op het roer en wil steeds oploeven. Tijdens het donker wordt het schip opgetild door een enorme golf, een windstoot, gevolgd door een golf van de buitencategorie. Bij de eerste golf merk ik, dat tijdens het surfen geen roer contact meer is, de Tournesol loopt uit zijn roer en draait dwars op het water, waar de tweede golf zijn kam met water over de boot heen stort. Mijn veiligheidslijn knalt strak en kan gelukkig niet verder vallen, tot mijn knieën in het water, het zijdek verdwijnt in het water, in een flits zie ik het motorpaneeltje in de kuip onder water verdwijnen, bij het oprichten stroomt het water uit het grootzeil. We zijn plat geslagen!

Ik hoor ineens een hoop gekreun en Yvon zegt dat hij een rib heeft gebroken. Yvon: Ik hoorde mijn rib breken. Hij kan geen adem krijgen en heeft ontzettend veel pijn. Toch laat hij zich niet uit het veld slaan en gaat gewoon door met zijn taken, het is niet om aan te zien. Ik haal nu het laatste stuk van het grootzeil af, verder met een gereefde fok voor de wind uit. Surfend door het water met snelheden tussen de 8 en 10 knopen.

Na deze “broach” krijgen we twee brekers in de kuip, weer worden voeten nat en koud en ga toch maar eens mijn laarzen aantrekken. We spreken af elk uur elkaar te wisselen aan het roer, alleen later in de nacht zie ik dat Yvon het steeds moeilijker heeft, en blijf in de kuip. Druk met de schoten, navigatie, verzorging, uitkijk, maar voel me ondanks de dreiging van de zee me als een vis in het water.

Met haar charme, lokt ze ons naar het zand.

Dinsdag, 19 april 2016.

Oostende – Boulogne sur Mer.   Tournesol

De weersvoorspelling komt niet uit want de voorspelde wind is west. Dit betekent dat we niet kunnen zeilen maar ik merk dat Yvon zijn motor graag gebruikt om flink snelheid te houden. De drinkwaterpomp is nu gestopt ondanks alle knallende deuren. Het is eindelijk niet zo koud en het is of het in Frankrijk altijd beter weer is, dan bij ons.

Met het klimmen van de zon stijgt de temperatuur verder en het wordt zelfs comfortabel. Op de motor de Pas van Zuydcoote in en vervolgens door het afgebakende water richting Calais. Ik laat Yvon de boei zien met de Zeemeermin en hij verwondert zich, over dit grapje.

Ik leg uit dat het een Kardinale boei is om het zand erachter af te bakenen. Levensgevaarlijk die Sirenes.

In Calais werkt de zoon van Yvon bij de verkeerscentrale en proberen hem op te roepen, maar blijkt nachtdienst te hebben. De in- en uitvaart is, sinds de tunnel afgenomen, en is het oversteken van de vaargeul een stuk rustiger. Na Calais houdt het zandstrand op en zien de rotsen met het heuvelachtige landschap. De motor blijft flink bij staan en Yvon klaagt over zijn rug. Zijn rug is door een duizendtal parachutesprongen behoorlijk versleten geraakt en heeft daarvoor zelfs een tijd in het ziekenhuis gelegen.

Een aantal dolfijnen verwelkomen ons. Ze dartelen om ons heen, ze hebben lol in die vroege zeilers in het seizoen.

Boulogne sur Mer heeft een vreemde aanloop want het grote havenhoofd dat in de oorlog tijdens bombardementen vernield is, is nog steeds niet opgebouwd. Erger nog de fundamenten liggen hier onderwater en het is levensgevaarlijk om de grote doorgang te nemen. Waarom nu niet afbakenen met twee of drie gele boeitjes. Yvon wil een brief schrijven en dat de Franse almanak hier iets over schrijft, de tekening in de almanac is maar een gedeelte zodat het gevaar net buiten beeld is,

We treffen een lege haven aan op een paar jachtjes na. Hieruit blijkt dat het vroeg in het seizoen is. Tijdens het passagieren, laat ik Yvon de hoge stad en de lage stad zien, ben hier zo vaak geweest dat het een bekend domein is. Het Boulogne Haute is mijn favoriete plakje.

Bij een reparatie winkel voor telefoons gerund door Midden-Oosten ondernemers, laat Yvon zijn telefoon repareren maar dat wordt een lastige. De eerste zegt dat het morgen klaar is en de andere winkel beloofd ons drie kwartier, maar dat wordt anderhalfuur en het is niet goed uitgevoerd. Yvon voelt zich miskocht. Dat heb je met al die buitenlanders die aan mijn telefoon zitten. Ik juin Yvon op door te zeggen: dat de Muzelman tijdens de zogenaamde reparatie, met Pakistan heeft zitten bellen,. Nu windt Yvon zich helemaal op. Ik voel de schittering in mijn ogen.

Als ik aan boord de kip uit de niet werkende koelkast en verpakking haal, komt er een ware lijkenlucht ons tegemoet. Het vlees ziet er vers en fris uit maar wat een stank. Ik flits snel naar de supermarkt voor een nieuwe kip, de in ontbinding zijnde kippenborst is voor de krabben.

Daar droomt iedereen toch van, Vooruit

Maandag, 18 april 2016.

Oostende      Tournesol

Een dagje verwaait. Voorspelling voor morgen is gunstige Noordwesten wind, dan ga je nu niet met Zuidwesten wind, de Pas van Zuydcoote in. Ik vind het helemaal niet erg. Yvon is flink aan het repareren en ik poets het dek en wikkel mijn telefoontjes voor het bedrijf af.

Rond de middag een bord mosselen met friet en een pint, Belgischer kan het niet. Nou ja de mosselen zijn Nederlands, de pint is uit Denemarken en de friet misschien wel uit Groningen.

Bij de Urania stapt een heel peloton dames aan boord en dat wordt heel wat interessanter en zeker als ik de officier volledig opgetuigd zie rondlopen op het dek met zijn snor flink in de gel. Zijn trui met strepen op de mouwen en decoraties aan de linkerkant. Je moet goed voor de dag komen.  

voor de avond kook ik een gewone pasta met gehaktsaus, Yvon moet maar wennen aan de Nederlandse gewoontes. Wel word ik regelmatig met een wijntje verrast want dat zit wel in de Franse genen. Tijdens de middagmaaltijd twee glaasje rood nat, in de haven of op zee. Wijn is geen alcohol maar fruitsap. Tja, ik kan hem alleen maar gelijk geven.

Urania, opleidingsschip Koninklijke Marine

Zondag, 17 april 2016.

IJmuiden – Oostende     Tournesol

Morgenstond heeft goud in de mond wordt wel eens gezegd. Met stroom houden we geen rekening want de geplande tocht is 24 uur en dan heb je twee keer mee maar ook twee keer tegen. De aparte sfeer van IJmuiden in de ochtend, het zachte gegons van de Hoogovens, het gekrijs van de meeuwen, het vallen van de mosselen op de steiger die de meeuwen uit de lucht gooien voor het suf gebeukte mosselvlees. Ik draai de boot uit de box en roep de verkeerscentrale op om te melden dat we vertrekken. Eén inkomende invaart maar als we de Zuidpier aanhouden dan is er geen probleem.

Het zeil gaat op en we lopen met een lekker gangetje richting zuid. Het is koud maar ik geniet ervan. Yvon staat versteld van de hoeveelheid zand die hij ziet. Bij de Verkeerscentrale Hoek van Holland melden we ons weer en ook hier is het niet druk zodat we zonder hinder de passage voor de havenmond kunnen oversteken.Een bruinvis laat heel kuis zijn rug aan ons zien. De vin staat trots omhoog en zijn rug in de duikstand. Helaas heeft hij het te druk met zijn reis.

  Bij het koffie zetten weigert de waterpomp zijn dienst en kom erachter dat als je kast aan de linkerkant dichtgooit dat de pomp spontaan begint te werken. Ik probeer het een aantal malen uit en het werkt. We moeten er samen erg om lachen. De motor houdt zich goed maar de inverter weigert dienst. Later komen we heel wat water onder de vloerdelen tegen. Ik steek mijn vinger in het vocht en proef zoet water. Dat is al heel wat geruststellender. We zullen later op verschillende plaatsen nog meer water tegenkomen. Schoonmaken en zien waar het opnieuw binnenkomt. Het blijkt allemaal mee te vallen.

We maken een weide bocht om de Zeeuwse eilanden en doen de oversteek van de Westerschelde. Nu gaat de motor er vol bij en halen we het zeil af. Prachtige zeildag en een 100 mijl op de klok bij binnenkomst. Het opleidingsschip van de marine de Urania ligt hier en zie een aantal jongelui aan boord.

thuishaven

Zaterdag, 16 april 2016.

Amsterdam – IJmuiden.

Nu wordt er flink gepoetst en poetsen er het aangekoekte vuil met een flinke schrobber ervan af. Het vuil loopt in straaltjes van de opbouw op het dek maar door goed spoelen en nawrijven zijn we behoorlijk tevreden over het resultaat. Een glimmend dek. Dan de zeilen aanslaan en zien waar het aan schort. De reeflijnen zijn gebroken en moeten een pilotlijntje doortrekken. Het lijntje zullen we in IJmuiden halen. De V-snaren van de motor aanspannen, de olie controleren, controle van de watertanks. Bijvullen van het water maar de waterpomp blijft vreemd doen. Om 12.00 vertrek uit de haven, langs het Centraal Station, langs de havens, de grote schepen en tanken in Zaandam. Van Zaandam naar de sluis in IJmuiden. Het duurt allemaal lang maar het was voorspeld door de sluismeester, na de opening leggen we aan net voorbij het midden van de sluis maar de sluismeester maant ons naar voor te gaan liggen omdat het zo hoort.

Ik maak mijn verontschuldigingen en leggen aan, in het begin van de sluis. De kolken van het binnenkomende water cirkelen om het schip. Na een kwartier wordt er geschut. Waarom zo lang wachten? Waarom naar voor gaan liggen? Wel communiceren over wat moet, maar geen communicatie als er iets veranderd. We halen de schouders op en gaan het zout op.

Het is een waar weerzien voor me en mijn ligplaats is nog steeds beschikbaar. Na de aanleg procedure, betalen en wandelen naar Baco, een aparte dumpwinkel met van alles en nog wat, Robin Hermans voor het lijntje in de giek. Het is een stevige wandeling en daarom heerlijk om in het bankstel te vallen van de bar op het haventerrein. Na het wijntje, navigatieverlichting controleren en repareren, reeflijntjes in de giek, de wc begeeft het zodat het zonder moet. Het is snel avond en eten iets bij Zilt op het strand. Koop een boot en werk je dood, het is allemaal van toepassing.

Met een zonnebloem de wereld rond

Vrijdag, 15 april 2016.

Volendam – Amsterdam

Yvon is gisteravond aangekomen en is er helemaal klaar voor om de boot over te nemen van de kopers. Hij stelt een aantal vragen maar komt niet helemaal direct tot het punt. Hij wil graag de onderkant van het schip in de anti-fouling zetten. Na een telefoontje met de verkopers is het geen probleem zodat Yvon vanochtend vroeg is vertrokken. Ik blijf een aantal afspraken afwerken en ga later naar Volendam. Rond 13.00 uur ben ik bij de Tournesol die al helemaal strak in de lak staat. Na de vraag wanneer de Tournesol te water kan hebben we nog de tijd om een snelle lunch te gebruiken op de dijk in Volendam. Yvon verwondert zich over de aantallen Chinezen, Japanners en Italianen die de regen trotseren voor de groene huisjes en de paling. Ik ben weer eens vrij en je merkt het meteen want de regen valt met bakken uit de lucht.

Rond halfdrie vindt de te waterlating plaats en zie Yvon glunderen van plezier, zijn schip drijft. De verkoper is kort en krachtig, alles is nog aan boord en Yvon verwondert zich over de vriendelijkheid van de Hollanders en de snelheid waar het allemaal mee afgehandeld wordt. Na acceptatie van de Tournesol maak ik het bedrag over van Rabo naar Rabo zodat het sneller gaat dan briefjes tellen. Het schip is dusdanig compleet afgeleverd dat Yvon zegt dat we kunnen vertrekken naar Amsterdam en onderweg de problemen tegen zullen komen.

Rond halfvier vertrek vanuit Volendam en volgen de vaargeul precies. Dan naar de laatste groene ton van het Markermeer richting Paard van Marken. Het is koud maar het nieuwe en de uitdaging maakt alles goed. Ik vertel Yvon wat geschiedenis over het gebied en haal met deze verhalen mijn Frans flink op. Ik moet wel want hij spreekt geen enkel woord anders dan Frans. Het gaat allemaal prima en de motor houdt zich uitstekend.

Een beetje tegenslag hebben we bij de Schellinkwoudebrug want deze draait pas rond 20.00 uur. Na de opening van de brug naar de sluis en door naar de jachthaven Aeolus. De havenmeester staat al klaar om ons op te vangen en is de vriendelijkheid zelve. Wat een leuke haven. Snel de spullen pakken om de stad in te lopen en eten bij Nam Kee een Chinese maaltijd, een wandeling door de Rosse buurt en een borrel bij Raymond in de stad. Yvon krijgt vanzelf aanspraak want ondanks dat de meeste mensen geen Frans spreken begint men toch te praten, er ontstaan hilarische situaties. De twee jenevertjes met de lange dag, maakt ons rozig en gaan om middernacht terug naar de Tournesol

kapel op een heuvel

Zondag, 27 maart 2016.

Wandelen door de stad maar de aandacht gaat nu eens naar de buitenkant en loop door de groene omgeving. Eeuwenoude eiken in een groen landschap, kapelletjes op elke heuvel, natuurlijke afscheiding van de verschillende akkers. Ik kom aan de praat met een boer die het allemaal over zijn schapen en koeien heeft. Begrijp niet alles maar heeft het erover dat het vlees van de Franse koe veel beter is dan de Nederlandse. Ik kan het allemaal beamen en knik geïnteresseerd ja. Langs de waterkant kom ik verschillende oesterkwekers tegen die allemaal zondag Pasen vieren. Na een wandeling van drie uur ben ik terug aan boord en kook nog wat ik over heb. Lekker vroeg naar bed want de kachel heeft het begeven en echt comfortabel is het niet te noemen.

Ik spreek de Engelse buurman om hem alvast te zeggen dat ik morgen weg ben. Hij verwondert zich over mijn snelle aktie en de korte tijd dat ik aan boord ben geweest. Het is zoals het is, gaat zoals het gaat, zei Gerard van Maasakkers in een liedje, en zo is het ook

Lieux aan de lijn

Zaterdag, 26 maart 2016

Vannes.

Yvon gaat een tochtje met me mee en laat me de Golf du Morbihan van de andere kant zien en toont me de nieuwe mogelijkheden op de Golf du Quiberon. Wat een mooi water is dit, erg jammer dat het zo hard waait en dat de voorspellingen zelfs nog slechter zijn. Met een tour over het water spreken we de laatste dingen door over de tocht die ik met Yvon zal gaan maken. Ik breng hem zijn nieuwe schip van Nederland naar Bretagne, maar eerst nog snel naar Hong Kong en China.

Het is nog erg vroeg in het jaar om over zee te reizen maar met een beetje geluk zal het met de ervaren zeiler wel lukken. Yvon kan bijna niet wachten en geeft me bij terugkomst in de haven een hele hoop spullen mee in de auto, om alvast zijn boot te kunnen inrichten.

Echt zeilers gereedschap zoals versleten gereedschap, lijnen, doorleefde zeilkleding, nieuw liferaft, een gigantisch doos bijna niet te tillen met ik weet niet wat. Het is prima, moet toch terug rijden. De avond breng ik door met hen waar het weer een waar stropersfestival is. Een grote Lieux, soort kabeljauw, en een hele partij grote venusschelpen worden door Marie omgetoverd tot een heerlijke maaltijd.

vrijheid

Vrijdag, 25 maart 2016.

Pasen heeft een vrije maandag en na alle thuisperikelen en drukte op het bedrijf heb ik ervoor gekozen om even op rust te komen op de Queen B. Met een reis alleen is er tijd genoeg om na te denken en kom tot verschillende conclusies die me al bekend waren maar toch nog onderstreept worden.

Meer afstand nemen tot de zakelijke beslommeringen en wat meer voor jezelf kiezen. Dit hoeft niet voor mezelf alleen te zijn maar wel waar ik me goed bij voel. Het invullen van de komende tijd zal in het teken staan van reizen en doen waar ik zin in heb. Waar ik zin in heb? Dat weet ik nog niet. Zeilen, golfen, fietsen, historie, musea, schrijven. Na een lange autotocht spreek ik Yvon en Marie-France en spreken even gezellig bij.

ankeren voor een heel jaar

Zaterdag, 19 maart 2016.

Le Crouesty – Vannes.

Het tij staat mee om 11.00 uur zodat we tijd genoeg hebben voor vertrek. Nog even een rondje over het haventerrein lopen om de beginnende activiteiten voor het nieuwe vaarseizoen gade te slaan. In een winkeltje scoor ik een mooie grijze Fleeze trui. Het is heerlijk open weer maar de wind staat tegen, zodat het motoren wordt. De Queen B wordt weer de Golf du Morbihan in gespoeld. Het is leuk om de verschillende eilanden voorbij te zien glijden, de schepen aan de boeien voor eilanden.

Ik verwonder me er als Nederlander over dat men zijn schip gewoon een heel jaar aan een lijntje en een boeitje laat hangen. Dit lijkt mij een psychische overwinning om je schip achter te laten aan een touwtje. Mijn schrik van doorschavielen zit er nog steeds in dat ik midden in de nacht, in Calais, wakker werd tegen een kademuur, los geschuurd van mijn boei. De enige schade was een scheurtje in de bijboot veroorzaakt door een scherpe mossel maar stond te trillen op mijn benen.Voor hetzelfde geld was ik de baai in gedreven en droog gevallen op de stenen en zand in de haven met de visserschepen.

Bij de brug moeten we 10 minuten wachten zodat ik besluit om gewoon op de motor rondjes te blijven varen. Na de brug, het kanaal in, naar de vertrouwde ligplaats in Vannes. Het is fijn om goede accu’s te hebben en nu de nieuwe in gebruik zijn merk ik echt het verschil. Ik heb te lang met versleten batterijen gevaren. Lucht uit de rubberen, de bakskist inruimen, spullen weer opbergen want morgen gaan we naar huis. Mijn werk blijft druk zodat ik ervoor kies om maandag aan de slag te gaan. Met Pasen thuis.

Vrijdag, 18 maart 2016.

Piriac sur Mer – Le Crouesty

Het plan is Auray en varen tussen de stenen en het kolkende water van de snelle weg stromende water uit de Golf du Morbihan. Het is geen plezierig gezicht en voel me steeds onzekerder worden. De kaart vergroot zodanig dat het veel sneller gaat dan verwacht en als ik me vlakbij de ingang op de kaart ben, blijkt dit in werkelijkheid anders te zijn. Bij het raadplegen van de almanak constateer ik ook nog dat we niet onder de brug bij Auray kunnen en zal het ankeren aan een boei in de rivier worden. Bang voor het onverwachte en schrik voor de kolken met de vervaarlijk uitstekende rotspuntjes laat ik de punt van de Queen B draaien en kies toch weer voor de veilige haven Le Crouesty. Het wordt bijna een thuishaven.

Vanochtend genoten van de zon in de kuip en zie bij de buurlui flinke trimactiviteit. Ik kijk er met jaloerse ogen naar en vraag me af waarom doe ik dit niet. Ik voel me een slappe vent en neem me voor om dit binnenkort anders aan te gaan pakken. Mijn conditie is achteruit aan het gaan en daar moet verandering in komen. Het is heerlijk zeilweer en zeilen dan ook richting ingang van de Golf du Morbihan. In de verte bij Trinité zie ik flink wat bruine of zwarte zeilen van enkele zeilracemachines. Ze zijn er weer flink aan het oefenen. Moet het nog harder? Ja, het moet en het kan nog harder.

In de haven van Le Crouesty blijk ik als zwartligger geregistreerd te staan. Dat is vreemd en vervelend omdat ik me telkens braaf gemeld heb bij de havenmeester en deze dame knikt me telkens zeer vriendelijk toe en zei dat ik vrij mocht gaan liggen vanwege de bouwactiviteiten in de haven. De havenmeester denkt er anders over en zucht en knikt maar begrijpt wel het misverstand. Ik betaal voor twee nachten en ben weer zwartligger af. Het gaat er allemaal zeer vriendelijk aan toe en iedereen begrijpt ook hoe het misverstand is ontstaan.

In de haven maak ik een heerlijke wandeling en loop de kerk van het buurdorp binnen waar een schip aan het plafond hangt en stemmige muziek de kerkruimte vult. Je komt er tot rust. Op een terras, Wifi ophalen om contact te hebben met het thuisfront. Het gaat allemaal goed. De krant in de computer zodat we op de hoogte blijven wat er om ons heen gebeurt. Ik word steeds ongeruster over de vervelende tijd waar we in leven.

Donderdag, 17 maart 2016.

Le Crouesty – Piriac sur Mer

De kachel staat lekker bij om de frisheid van de ochtend buiten de kajuit te houden. De lucht is donkerblauw met een donkergele, dieprode zonsopgang. Karen ligt nog te slapen en ik ontsnap van het behaaglijke warme dekbed om broodjes te gaan halen. De bakker is hier op het haventerrein dit jaar voor het eerst open en ben eigenlijk de trotse bezitter van het eerste stokbrood van het havenseizoen in deze Marina. Net uit de haven gaat het zeil op de Queen B en kiezen we voor de richting Redon. Rivier de Villaine schijnt een mooie rivier te zijn met een sluis dat als dok dient voor de jachthaven erachter. Het wordt een mooi lopend windje en het schip ligt al snel op één oor met een mooie vaart van 4-5 knoop. Dit is mooi, in de verte liggen de eilanden en we kunnen zelfs Belle Ile zien.

Na wat rekenen en rekening houden met de richting van de wind blijkt de rivier Villaine niet de beste keus te zijn en zou het motoren worden als we deze op tijd voor de ebstroom kunnen halen. Na een bestudering van de kaart, almanak met beschrijvingen kies ik uiteindelijk voor Piriac sur Mer. Toch valt de wind weg en gaat de motor toch aan. Tijdens het motoren valt ineens het toerental weg en schrik me een hoedje. Het zal toch niet weer de bacterie zijn. Ik haal snel de gashendel terug in de neutrale stand en geef weer gas. De motor komt weer snel op toeren en doet net of er niets aan de hand is. Vreemd.

Piriac sur Mer is de thuishaven van oude granieten huizen, voor een aantal van hen meer dan 300 jaar, en hebben bekende schrijvers zoals Zola, Daudet of Flaubert en een tijd gewoond. Wij verdwalen in het doolhof van kronkelende straatjes, steegjes en pleinen mooi bloemen hortensia's en stokrozen dat de charme extra aanstipt. De 9 km lange kustlijn gevormd door de grillen van de oceaan bogen zandstranden, baaien en kliffen, kustpaden, vissershaven en de jachthaven, een mooie omgeving om te wandelen. De frisse lucht van de zee, de golven en het gekletter van opspattend water.

Wij lopen eerst naar de havenmeester die hoog in zijn kantoor over de haven uitkijkt. In de stad lopen we tussen de vakwerk huizen en verwonderen over de rust die er nog is. De meeste restaurants en cafés zijn nog gesloten. Bij een supermarkt net buiten het dorp halen we wat boodschappen. In de kuip kunnen we genieten van het vroege voorjaars zonlicht, de buurlui met een groot motorjacht eten met tafel en stoel op de steiger. De eerste Picknick?

het ons bekende Le Crouesty

Woensdag, 16 maart 2016.

Trinité sur Mer – Le Crouesty.

Na bestudering van de kaart en de heersende wind besluiten we de Golf de Quiberon over te steken richting de rivier La Vilaine. Bij de havenmeester moet er wel havengeld afgedragen worden en halen een paar kleine boodschappen om te vertrekken. Direct zeil op en zeilend de rivier af. Een oud zeilschip haalt voor ons anker op en zet zijn zeilen op zodat we gezamenlijk in alle rust de rivier afzakken. Wij houden een wat oostelijke koers aan zodat het uitzicht van de het bruinrode zeil steeds fraaier wordt. De wind neemt toe en het schuim komt op de golven staan. Ik zet een rif om de Queen B in het gareel te houden maar lopen ondanks dit rif toch een paar keer uit het roer.

De harde wind en de kou, met het vooruitzicht om de komende 5 uur op zijn kop te staan richting Vilaine, doen me besluiten om Le Crouesty binnen te varen. Het wordt een bekende haven en weten de weg vlekkeloos te vinden naar de F-steiger. Ik meld me bij de receptioniste van de haven en deze lacht mij al te verwelkoming toe en wuift me weg dat het niets kost. Grote glimlach en loop terug naar het haventerrein waar alles totaal op de schop ligt. Nieuwe bomen in de perken en vers asfalt op de vloer. Er komt wat meer activiteit in de winkeltjes maar de vlaggen staan wel strak te klapperen voor de deur.

In een kledingboetiek koop ik een nieuw matras. Matras is voor mij het woord voor een dikke fleece jas. Voor een prikkie te koop, het ziet er nog leuk uit en meestal gemaakt van plastic PET flessen. Ik loop met een gerecycled product door de wereld een zogenaamd Scrap4Product resultaat. In het dorp zijn alle winkels gesloten en loop de kerk binnen. Op de achtergrond staat er een cd met muziek aan die de kerk laat aanzien voor een klooster met zang van een aantal 100-jarige paters.

Ik kan er best van genieten en blijf even om mijn hoofd leeg te laten stromen. Terug aan boord koken we van de restanten een prima maaltijd. De voorraadkast onder de bank wordt duidelijk leger.

een mix tussen ankeren en vastliggen.

Dinsdag, 15 maart 2016-03-22

Le Pala is – Trinité sur la Mer.

Eerst bij de sluismeester informeren hoe laat er vetrokken kan worden. Half twaalf het dok opengaan zodat we nog een krantje kunnen downloaden bij de plaatselijke kroeg. Ik heb er zin in en de wind staat uit een gunstige hoek. Om halftwaalf braaf de Queen B aanbieden aan de grillen van de sluismeester maar deze is perfect op tijd en laat ons door. In de haven het zeil omhoog en zet de motor uit zodat we zeilend deze mooie plek verlaten.

Er waait een mooi lopend windje, koud is het ook maar de kleding en de muts doen wonderen zodat we toch genieten van de wind en golven. We moeten kruisend richting de passage tussen de rotsblokken door en gooi even de motor bij om door te varen. Na de doorgang het zeil weer op en vaar scherp aan de wind richting het zeilersmekka van Frankrijk. Hier zijn de verschillende trimarans vertrokken de wereldrecords op hun naam hebben staan.

Hier loopt iedereen verlekkerd te kijken naar de verschillende racemachines. Hier hebben verschillende Franse zeilhelden geschiedenis geschreven. Ik vaar mijn langeafstandsmachine de Queen B door het zacht kabbelende water, de rivier op en voel me als een vis in het water tussen de gelijkgestemde watersporters. We krijgen een box toegewezen en leggen met het Duitse Landvast zo snel mogelijk spanning aan om de verwarming op te starten. Bijnaam voor de electriciteitskabel waarmee men de boot op de walstoom aansluit. Veel boten (o.a. met Duitse opvarende) liggen enkel met deze kabel strak vast aan de wal en de overige landvasten hangen vaak slap.

In de avond ga ik op zoek naar een televisie voor het voetbal. Trinité is uitgestorven, de restaurants zijn nog in winterslaap, de winkels zijn niet open en het restaurant met TV heeft een zender op die alleen maar reclame laat zien. Ik kom terug aan boord en rommel wat achter de bank om orde te brengen in mijn elektronica.

Le Palais

Maandag, 14 maart 2016.

Le Palais Belle Ile.

Het plan is om een dagje hier te blijven vanwege de voorspelde harde wind. We liggen te rollen aan de twee tonnen en ben er vannacht zelfs uit geweest om wat extra lijn te geven zodat het kraken en piepen van plastic tegen de gel-coat tegen te gaan. Een oproep via de marifoon geeft aan dat we nu binnen kunnen komen en maak los om naar de schutdeur te varen. Achter ons komt een kleine Coaster binnen. Wij leggen aan langs de jachtensteiger en de Coaster meert af langs de loskade.

Kijken naar bedrijvigheid is een leuke hobby. Rond de middag een bezoekje aan de stad en ook hier is het liggeld gratis omdat het winterseizoen is. In het paasweekeinde gaat de teller voor de passanten weer lopen. We drinken een kop koffie bij een bekend café en halen schelvis bij de plaatselijke visboer. Twee vissen voor € 4,00 is geen dure maaltijd en we eten er heerlijk van. In de avond komen twee zeilschepen aan om de overnachting te doen en wil ze helpen een lijntje aan te nemen. De helpende hand wordt bot geweigerd en kan niet anders concluderen dat het hier huurbakken zijn van een zeilschool. De schipper komt later omstandig zijn dank voor de hulpvaardigheid uitbrengen maar ik begrijp de situatie dat de bemanning, de langszij manoeuvres moeten oefenen.

Met een wandeling door de stad, een internet moment wordt het uiteindelijk een rustige stille avond.

Zondag, 13 maart 2016

Le Crouesty – Le Palais (Belle Ile).

De kachel heeft het vannacht moeilijk gehad. De dieselkachel valt regelmatig op storing maar weet zich regelmatig automatisch op te starten, gelukkig blaast de elektrische kachel zijn warmte in de kajuit. Tijdens de strooptocht naar brood voel ik de wind door de jas blazen en realiseer me dat bij vertrek het niet beroerd is om de regenbroek van het zeilpak aan te trekken als bescherming tegen de snijdende wind. Hoedic staat op het programma om daar voor het eiland te ankeren. Bij vertrek kan al snel het zeil in de mast en we lopen met een lekker windje richting Hoedic. Bij een nadere bestudering van de kaart en de windrichting zal het daar op de ankerplaats niet plezierig zijn omdat de wind langs het eiland over de ankerplaats blaast zodat de koers verlegd wordt naar Belle Ile.

Heerlijk varen en de eerste golven van de Golf van Biskaje rollen onder ons door. Het trekken, ontdekken en het zeilen is nu echt begonnen.

Het lijkt mooi open weer maar het zicht is niet ver zodat het even duurt voordat we het eiland zien maar dan doemt het snel op uit het waas. De witte huisjes tegen de berg op met de vesting van Vauban geven de herinneringen terug van eerdere tochten naar hier.

We komen aan bij laag water zodat we niet het dok binnen kunnen en meren af aan een boeitje in de voorhaven van Le Palais. Een vrachtboot moet zonodig in de haven laveren en wij kijken alle verrichten af terwijl we vast liggen aan de plastic ton. Even later toch aan de achterkant het tweede boeitje vastmaken zodat we nu zeker niet in de weg liggen voor al de ingaande en uitgaande vaart. We blijven aan boord en eten in de kuip met uitzicht op het stadje. Het is nu echt vakantiegevoel.

matchrace

Zaterdag, 12 maart 2016

Vannes – Le Crouesty

Met een winterse temperatuur vouwt de dag zich open. Het heeft flink gevroren en de lucht is helder blauw. Het zal mooi weer worden maar de jas is absoluut noodzakelijk. De accu’s in de auto zodat deze niet meer in de weg staan. Snel nog wat boodschappen en om kwart over negen staat Yvon op de wal om met ons mee te varen. De navigatie apparatuur opgestart en maak los uit de box maar worden door de stroom flink weggezet. Maak wat zaagbewegingen in het water, door achteruit en vooruit te varen en kom mooi in het langs van het vaarwater. We zijn te vroeg voor de laatste brug van Vannes zodat we langs een wachtsteiger aanleggen.

Tijdens het wachten komen er drie andere schepen om met ons mee naar de Golf de Morbihan te varen. Na de opening van de brug voelen we ons losgelaten en genieten van de sfeer van Bretagne en de eilanden. De stroom is indrukwekkend en worden gedragen door stroomrafelingen. Yvon staat aan het roer en hij is in zijn element en wijst de verschillende kenmerken en ook de mooie ankerplekken. Hij wijst de Tumulus op het eiland Gravirnis aan. Het is een 6000 jaar oude graftombe, zelfs een stuk ouder dan de grote piramides van de Egyptenaren. Je kunt er in waar verschillende ornamenten de grafkamer opsieren. Het eiland was toen geen eiland zodat het transport van de stenen en de bedekking wat minder moeilijk was, het is indrukwekkend wat men toen gepresteerd heeft.

Rond 12.00 uur varen we de haven binnen waar ik de rekening ga betalen van de monteurs van gisteren. Het havengeld is gratis vanwege de verbouwing van het haventerrein en krijg er ook nog een gratis wifi-code bij. In het zonnetje is het lekker maar de wind blijft verrassend fris, op het terras boven de havenmeester een kop koffie en kijk over de haven uit.

Veel winkels zijn aan het verbouwen voor het nieuwe vaarseizoen, tractors rijden met boten op het terrein rond. De havenkraan haalt boot na boot uit het water om te scheren en knippen. Dit is het schoonmaken van de onderkant met een hogedruk spuit. Ik geniet van de vroege opleving, in de verte op de Golf van Quiberon zie ik verschillende zeilschepen de zeilen losgooien en de eerste rondjes draaien.

Om 18.30 worden we uitgenodigd voor een geweldig diner bij Marie-France en Yvon thuis. Heel gezellig en met een feestelijk gevoel zijn we aan tafel want ondertussen heeft Yvon zijn boot gekocht in Nederland. Dat wordt een nieuw avontuur voor hem om met een snelle Feeling te gaan racen in de Noord Bretoense wateren. Hij heeft al veel plezier en je ziet hem voorpret hebben.

Ng weinig zeilboten in deze prachtige omgeving

Vrijdag, 11 maart 2016.

Vannes

Om half elf komen er twee monteurs met meetapparatuur om de zendinstallatie door te meten. Al snel vinden ze twee breuken in een kabel en vervangen de kabel waarna blijkt dat alles gewoon werkt. Het is slordig van mezelf dat ik dit niet zelf heb opgemerkt maar het wordt veroorzaakt door telkens een reparatieteleurstelling te verwerken. Gelukkig nu goed en ook de zonnepanelen zijn prima aangesloten.

De Accu’s heb ik vanochtend vervangen en de verbetering van de batterijbank batterij is meteen merkbaar. Er is een veel hoger voltage in rust. De oude batterijen staan een beetje opgeblazen op de steiger, zelfs het grijze plastic is wit vervormd door de druk. Die zijn echt op, geen discussie meer en verdienen rust op de schroothoop.

Yvon komt na de elektromonteurs en laat zich de mast in hijsen. Karen aan de mast als extra zekerheid, wordt hij met de Genua lier naar boven gehesen. Het is een zwaar karwei om iemand omhoog te draaien maar met verstand op nul en op tijd reageren van “ho, ik ben er” voel ik mijn spierballen zwellen. Yvon haalt de achterstag los en laat deze gecontroleerd zakken en we gaan bellen voor twee isolatoren. Met de genoemde prijs word ik een beetje stil. Dan de achterstag mee naar huis nemen en denk dat dit in Nederland goedkoper kan. Nadat de Yvon weg is pompen we de rubberboot op, maken de buitenboordmotor gangbaar, hangen de zeilen in de mast, ruimen de lijnen en het dek op. Hoofdmotor starten, generator op gang brengen, koelkast ontluchten en de koeling op gang brengen. Rond half zeven zijn we klaar. Dat was een lange dag maar het brengt wel voldoening want het vaarseizoen is begonnen.

weg istie

Woensdag, 2 maart 2016

Vlijmen

Yvon heeft spijt dat hij zijn schip Narcose heeft verkocht en daarvoor in de plaats een motorbootje om te vissen heeft gekocht. Het geronk en het slingeren op zee in tegenstelling van zacht gefluister van de wind met kalm kabbelend water tegen de boeg, zonder enige hulp van de fossiele brandstoffen van een zeilboot, maakt de heimwee alleen nog maar groter en verkoopt daarom zijn motorboot. Een zeilboot moet ervoor terug komen, maar dan een snelle.

Tijdens Oudjaar had hij er al over gesproken om eens rond te kijken maar nu komt hij met een gerichte vraag. Een Feeling 1090. Een beetje Googlen leert me dat er 4 te koop liggen en dat er maar twee zijn met een diepgang van 1.80 meter. Ik neem contact met de verkopers op en plan een bezoekdag voor Yvon en Marie-France. Yvon is nog nooit in Nederland geweest en kijkt zijn ogen uit vanwege al het water om en rond ons heen, de molens die zo los in het weiland staan. De vriendelijke mensen die een stelletje Fransen helpen wegwijs maken, we worden als groep heel plezierig ontvangen en krijgen een rondleiding in een palingrokerij, krijgen allerlei uitleg in een souvenirwinkel. Marie-France wil bloembollen hebben, Yvon een stel klompen.

We hebben een heerlijke ontspannen dag en bezoeken de twee schepen. Een Feeling 1090 in Den Oever. Het schip heeft een aparte indeling, ruim en open kajuit zonder een deur naar de voorpunt. Helder houtwerk, mooie zeilen en goed onderhouden motor. Maar Yvon wordt ter plekke verliefd op het tweede schip de Tournisol. Nog niet zozeer op het schip zelve, maar op de naam Tournesol. Tournesol heeft blijkbaar een dubbele betekenis in het Frans, Zonnebloem of Rondje om de Wereld. Ik sta verbaasd dat een beslissing om een schip verder te bestuderen afhangt hoe het schip heet. Ik neem contact op met de eigenaar van het schip en na stevig onderhandelen, kopen we het schip. Niet voor de prijs dat we in gedachten hadden maar Yvon is gelukkig met zijn Feeling 1090 de Tournesol en dat is het belangrijkste.

Marie-France en Yvon vertrekken na het flits bezoek en met de afspraak dat ik het schip met Yvon naar Bretagne zal zeilen. Ik stem met plezier in want het is weer een avontuur. Dat wordt varen onder een Franse kapitein, l’ équipage sur le pont avant.

Door het oog van de naald.

Dinsdag, 01 maart 2016

Vlijmen

Met een droge gelatenheid vertelt Huub me dat zijn boot bijna zeker slachtoffer is geworden van de enorme storm, Cycloon Winston, die over Savusavu op de Fiji is geraasd. Huub is de jeugdcollega Zeeverkenner die al jaren met zijn boot de oceanen bevaart. De wereld is al eens rond gevaren en opnieuw drie jaar geleden vertrokken uit Nederland om op de Fiji een bestaan op te bouwen. Door allerlei privéperikelen is hij regelmatig in Nederland en heeft zijn boot aan een ankerboei achter gelaten op een van de eilanden op de Fiji. Tijdens zijn verblijf hier, leest hij op het internet van de storm met windsnelheden van meer dan 320 kilometer per uur(6-8 uur) en wordt bestempeld als de zwaarste storm ooit.

Huub probeert telefonisch contact te maken maar krijgt geen gehoor. Internetcontact is natuurlijk ook verbroken en de foto’s die bekend gemaakt worden, laten een kaal land zien waar de storm in combinatie met hoge golven een plat gemaaid landschap toont met de nodige slachtoffers. Het kan eigenlijk niet anders dat zijn boot het land opgespoeld is.

Ik praat met hem en hij toont maar gedeeltelijk zijn emoties. Ergo, hij maakt al weer nieuwe plannen om samen met zijn moeder van 90 jaar een catamaran te gaan kopen. Ik krijg van Huub een almanak van de Fiji eilanden zodat we over twee jaar precies weten waar en hoe te ankeren en hem op te zoeken. Ik ben blij met de almanak maar accepteer hem met gemengde emotionele gevoelens. Ik heb echt te doen met Huub. Ik bedenk nog dat hij misschien wel geluk heeft gehad omdat hij tijdens de storm daar, mogelijk zelf slachtoffer had kunnen zijn, en zit gelukkig veilig in Nederland.

De volgende dag probeer ik contact op te nemen met hem maar krijg geen antwoord, een dag later hoor ik dat zijn schip het wonder boven wonder heeft overleefd aan de ankerboei. Zijn schip is één van de twee schepen die drijvend zijn gebleven op Savusavu. Het is vooral voor hem, maar ook voor mij een hele opluchting dat het goed is afgelopen.

Ik controleer even of de Queen B nog goed in zijn box ligt in Vannes

trekken ook de boel recht.

Woensdag, 17 februari 2016.

Vlijmen

Rijdend naar huis komen in flinke buien en windstoten. Het onderstreept de goede beslissing die we genomen hebben om naar huis en werk te rijden. In de vroege avond komen we aan bij thuis en zien dat Luc erg bezig is geweest door de riolering te repareren en flink op scheut met het tuinhuisje te zijn. Geweldig maar de werkzaamheden zijn wel stil gevallen door het slechte weer van zondag. Nu ook hier koud weer met regen. Bij het nalezen van het weblog kom ik de vermelding van de Modern Express tegen. De Modern Express was in nood gekomen door schuivende lading en lag hulpeloos met een slagzij van 50 graden op een kolkende zee, af te drijven naar de kust in Bretagne. Het schip wordt gered door de slepers van Smit en varen het schip naar Bilbao. En wat nu?

Op het internet lees ik dat de Hollandse Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht erbij geroepen zijn om het schip met spanbanden te richten om de lading veilig uit te rijden, 3600 ton Hout en een lading constructie machines.

Ik lees dit met verwondering dat de Roeiers Vereeniging dit werk doet. Het lijkt een studentikoos grapje maar na onderzoek in de zoekmachine tref ik een bijzonder bedrijf.

Zo oud als de haven is zijn er al roeiers in de Rotterdamse haven. De Roeiers Vereeniging Eendracht bestaat sinds 1895. Vroeger werden de zeeschepen ook vastgemaakt op de boeien en aan de kade. De roeiers gebruikte daar hun roeiboten voor om vervolgens de trossen met de hand vast te maken. Met het 100-jarig bestaan in 1995 kreeg de vereniging het recht tot het voeren van het predicaat Koninklijk. Sinds die tijd heet de vereniging de KRVE, wat staat voor Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht.

Het gaat goed met de Modern Express, geweldig werk van Smit en de KRVE, voor de meer geinteresseeden www.krve.nl

Intacte kopie

Vrijdag, 12 februari 2016

Vannes

De weerberichten geven me voor de komende dagen een hoop redenen om wat beters te gaan doen dan alleen maar aan boord blijven hangen. Voor zaterdag en zondag regen met storm, uitschieters van 55 knopen wind, en dan wordt het iets beter maar het blijft regenen. Ik besluit zaterdag terug naar huis te gaan en voor vandaag de meest noodzakelijke dingen te doen. Karen rijdt naar Marie-France om ons te verontschuldigen, voor het snelle bezoek.

Voor mij is het een begin aan de kleine klussenlijst en maak de accu’s los om te controleren hoe oud ze zijn, maar kan geen stikker ontdekken. Wel zie ik aan de zijkanten, verdikkingen en ze zijn handwarm. Ik haal er een los en bel natuurlijk mijn zoon Luc, de technische vraagbaak. Handwarm en een verdikking vind hij het ergste niet, hij vindt het wel vreemd dat ik bij de aangesloten batterijen 13 volt meet en bij de losgemaakte 12 volt. Ik besluit om de batterij mee naar huis te nemen.

In de middag gaan we naar een tentoonstelling van Tal Coat. Pierre-]acob Clohars-Carnoët, Bretagne1905 - Overl. Dormont 1985 In zijn begintijd was Pierre-]acob, bijgenaamd Tal Coat (houten voorhoofd) samen met Hunblot en Rohner verbonden met de groep Forces Nouvelles. De kern van zijn inspiratie lag inde beschouwing van het landschap van zijn geboortestreek Bretagne.

Ik vind het vreselijk goedkoop. Hij haalt zijn inspiratie van verf-halen en –strepen uit de spleten van muren en rotsen. Begrijp nu heel goed dat de expositie gratis is.

Het is heerlijk voorjaarsweer en kan eigenlijk niet begrijpen dat het morgen zo slecht gaat worden. In een rariteitenwinkel van oude scheepsspullen grasduinen we tussen de scheepsklokken, stuurwielen, mistseinen en telegraafpalen. Het is een dure bedoening.

Je kunt er een kopie van de Titanic kopen die nog heel is.

Notendop

Donderdag, 11 februari 2016.

Vannes

Heerlijk geslapen en wakker worden met prachtig weer. Een mooie blauwe hemel met weinig wind, maken de 10 graden Celsius heerlijk voorjaarsweer. We eten het ontbijt in de kuip en maak een uitgebreide babbel met de Engelse buurman. Hij heeft nog steeds dezelfde trui aan als de vorige maand en ik denk dat hij ook een probleem heeft met zijn scheermesjes. Alles op zijn gezicht en op zijn hals is baard.

Met voorjaarsgevoel in onze botten, eten we het stuk stokbrood met gebakken boudin(bloedworst), het is Bretagne in zijn vezels. We besluiten om naar Crouesty te gaan voor een elektromonteur en lopen naar de brug bij de havenmeester.

Er vaart een optimist met orgel, een man speelt met verschillende blaasinstrumenten, die zijn publiek met open mond weet te binden. Er staan veel te veel mensen op de verbindingsbrug die hierdoor vervaarlijk overhelt.

De muzikant, een Nederlander, staat in zijn Notendop en orgel met muziekboeken, een geweldige, lieve, te gekke show te presenteren. De Fransen op de steiger staan klappend en juichend naar de man te kijken en Rijnier Sijpkens zegt nog eens dat hij dit voor alle mensen in Vannes doet. Een “Vannenaar” vraagt aan ons, of al die Nederlanders zo gek zijn, ik kan het alleen maar bevestigen.

Op de website van www.muziekboot.nl kun je zien wat wij als toevallige passanten welk een feest ons ten deel viel.

In Crouesty maken we een afspraak voor de elektromonteur en rijden naar de stranden om een wandeling te maken. We verwonderen en respecteren de verschillende stromingen en stroomrafelingen. In Vannes halen we enkele boodschappen en gaan terug aan boord voor een simpele maaltijd aan boord.

Joachim slaat toe in Bretagne

Woensdag, 10 februari 2016.

Vannes

Op het internet lees ik van de heftige stormen die Bretagne ten deel vallen. Er zijn op Youtube verschillende filmpjes verschenen van mensen die met trots achter een rots, de onstuimige zee staan te ontwijken. Natuurlijk leuk om naar te kijken maar mijn bezorgdheid voor de Queen B is wel een onderdeel van al dat mooi opspattend schuim. We rijden dwars door Frankrijk om de status quo van de boot te beschouwen. Natuurlijk is er gelukkig niets aan de hand maar de gesprekken in de haven gaan er wel over. Er blijkt hier verschrikkelijk veel regen te zijn gevallen, de wind was in de haven gelukkig prima te doen. Maar de krantenberichten over de kust voor Lorient, liegen er niet om.

Storm Joachim

De storm Joachim heeft afgelopen nacht ook voor stroomuitval gezorgd bij 400.000 huishoudens in het westen van Frankrijk. De storm, met rukwinden tot 130 km per uur aan zee, zorgde voor blokkering van wegen, en verstoord trein- en wegverkeer, vooral door afgeknapte bomen. Ook het luchtverkeer liep hinder op.
In zones die dreigden te overstromen was er een aantal evacuaties, aldus minister van Binnenlandse Zaken Claude Guéant op de Franse radio. Er zijn geen slachtoffers gevallen.

Wij hebben gelukkig een prima tocht over de heldere snelweg met een nieuwe maan aan de hemel. Bij een wegstation zitten we bij een snelle maaltijd, voetbal te kijken en ik zie een ploeg een prachtige goal maken. Met mijn sportgevoel kan ik een kreet van bewondering niet onderdrukken, 1 tegen 3. Ik juich. De man achter me begint ineens een hoop herrie te maken en scheurt zijn loterij biljetten in stukken. Hij had gegokt op gelijkspel. Nu komt de bel-Chinees van FC Den Bosch wel heel dichtbij. Mijn achterbuur blijkt voor 5 op 70, 360 Euro, gegokt te hebben op een gelijkspel van 2-2.

Hij maakt een hoop misbaar en loopt met gebalde vuisten naar de TV en roept dat hij het bestelde meisje voor een uurtje plezier, niet zal afzeggen ondanks het verlies. Het hele café moet om de situatie geweldig lachen maar hij komt toch nog even sarcastisch naar mij toe: dat Nederland de komende competitie niet eens mee mag doen. Ik lach beleefd mee, maar ik weet nu even niet uit te leggen dat het de komende tijd voor mij de Rode Duivels word om aan te moedigen.

Aan boord is het koud en de geur van vochtige lucht is minder dan de vorige keer. Prima aan boord gevoel in de late avond en ik maak tegen mijn zin een hele fles wijn soldaat. Prima geslapen.

Tranen in je ogen als ze je zo komen redden.

Maandag, 8 februari 2016.

Mijn gedachten zijn de afgelopen dagen bij de Queen B geweest. In de wetenschap dat ze veilig in de stad ligt en dat de wind niet zoveel invloed heeft als in een haven, dicht bij de kust. Het is al weken slecht op de Golf van Biskaje. Veel wind en regen geselen de kustlijn. Gisteravond op de Franse televisie werden er beelden getoond van de golven die op verschillende boulevards uiteen spatten. Het verhaal van de Modern Express, het gevaarlijk overhellende vrachtschip, na een storm op de Golf vlak bij de plek waar wij ligplaats hebben. De Modern Express is gelukkig met hulp van Nederlandse slepers Smit, richting Bilbao gesleept waar het schip gelost wordt.

Gisteren las ik in de krant van een Italiaan onder Belgische vlag van een schipbreuk op de Atlantische Oceaan die gered wordt door de Oosterschelde. De Oosterschelde is een charterschip die ik op verschillende plekken ben tegengekomen en krijg een warm gevoel van de inzet en de redding die plaats gevonden heeft. Hulde!

Er staat een stukje op de website van Zeilen:

Oosterschelde kapitein Maarten de Jong: “Toen we het jacht gevonden hadden ging de evacuatie van de enige opvarende, Salvatore, vrij snel. De man blijkt al drie dagen in gevecht te zijn geweest met het schip en de oceaan. Nadat zijn windvaan het begaf, maakte hij een klapgijp, die zijn grootzeil aan flarden scheurde en een paar stagen brak. Daarbij kreeg hij (waarschijnlijk) een lijn in de schroef, waardoor ook die onbruikbaar werd. Het vrij maken van de schroef bleek een onmogelijke opgave met de golven die er stonden (en nog staan). Nadat toen ook de Genua ontplofte, heeft hij nog geprobeerd een noodtuig te maken. Toen ook dat uit zijn lijken blies, waren er geen opties meer voor hem.”

Ik googel op Tarabaralla en kan me helemaal verplaatsen in de man want ik ben ook vaak alleen op stap geweest. Om na zulk een uitputtingsslag met zoveel teleurstelling ingegeven door de Wet van Murphy, je schip te verliezen, moet een onuitwisbare indruk op je maken.

Vandaag vertrek ik naar Duitsland voor een zakelijke klus om vervolgens door te rijden naar Vannes om te zien hoe de Queen B alle stormen overwonnen heeft.

ruw zeetje bij de Kaap

Woensdag, 27 januari 2016.

Vlijmen

Wy vonden voor inde boech, ontrent seven voeten onder water, een hoorn int Schip steecken, van heel vast sterck en seer hart been, stack door drie huyden van ‘t schip heen. Desen hoorn stack ontrent wel een half voet diep int schip, en een kleyne half voet daer buyten, daer hy met groot ghewelt kort afghebroken was, daer over dat monster soo gheweldich hadde ghebloedt.

In de krant lees ik over het 400 jarig jubileum van ontdekking van de passage van de Atlantische naar de Stille Oceaan. Het is de reis van Willem C Schouten en Jacob le Maire, twee Nederlanders met een doel om een passage te ontdekken via de uiterste Zuidpunt van Zuid-Amerika, om een alternatief te hebben voor Oost-Indie. Overigens bedenk ik me dat ze door steeds west te varen toch in West-Indië zijn gekomen. Drie keer links is ook rechts, alsmaar west is ook oost. Bij het lezen van het verslag blijken ze op een monster gevaren te zijn, vandaar de bovenstaande tekst een fragment uit het journaal. Bij reconstructie moet het een zwaardvis zijn geweest die zijn tanden in het schip heeft gezet, of toch een monster.  

De laatste zeilende vrachtschepen rondden de Kaap begin vorige eeuw, op de graanvaart vanuit Australië en de nitraatvaart van Chili naar Europa. Op die reizen was de ronding van Kaap Hoorn het dieptepunt in het zware bestaan van de opvarenden en tegelijk het hoogtepunt van hun zeemansprestatie. Zeelui die dit hebben meegemaakt voelen zich met elkaar verbonden.

Velen weten het niet eens dat er Nederlanders zijn geweest die deze passage ontdekt en op kaart hebben weten te zetten. Daarbij komt dat het al een moeilijke tocht is van Oost naar West, sommigen varen deze rit ook tegen stroom en heersende wind in. Een tocht van ononderbroken 2000 mijl, met ronding van de Kaap Hoorn kan lid worden van de Kaapvaarders. Kijk maar eens op www.isgeschiedenis.nl of www.kaaphoornvaarders.nl .

Het zal wel geen toeval zijn dat Karen ook zo heet. Zit het ontdekken van vreemde bestemmingen bij mijn maat in het bloed.

inventief

Zondag, 3 januari 2016.

Vannes – Vlijmen.

Voor vandaag en de komende dagen is er slecht weer voorspeld zodat we ons afvragen of het niet beter is, om eerder naar huis te rijden in plaats van de dagen afwachten aan boord met bakken regen op het dek. We pakken de spullen in en het regent inmiddels buien, die horizontaal door de haven gieren en die je doen huiveren. 5 Tassen met spullen klaar zetten en snel de auto halen die ik via het voetgangersgebied, dicht bij de trap van de steiger plaats. Snel op en neer om de tassen in de kofferbak te gooien en nog een laatste controle om vervolgens met enige spijt van boord te gaan. 

Onderweg op de autobaan regent het zo stevig dat we snelheid terug moeten nemen om iets van zicht over te houden tijdens de sproeiregen die andere auto’s veroorzaken. Ook watersport. Blij met de nieuwe winterbanden of zijn het meer regenbandjes want winteren blijft uit. De temperaturen voor de komende dagen blijven hoog en zullen in Nederland geen voorbereidingen voor een Elfstedentocht aantreffen. Het wordt een vermoeiende tocht maar komen veilig thuis in Vlijmen waar het ook nat is maar gelukkig in prima staat.

Zaterdag, 2 januari 2016.

Broceliande

Het schitterende bos van Brocéliande, gelegen tussen heidevelden en meren is een bos vol met verhalen, legendes en mystiek. Het sinistere bos met rivier en watervallen brengt een sprookjesachtige wereld tot leven, bevolkt door de fee Viviane, Merlijn de Tovenaar en de ridder Lancelot. Een magische plek om te ontdekken tijdens de wandeling. Kijk wel uit voor de kabouters, die snel als water, tussen je benen doorglippen!

Le Val sans Retour herbergt de legende van de onechte liefde, minnaars en vreemdgangers. In deze vallei zou Morgana uit liefdesverdriet alle ontrouwe ridders hebben ingesloten. Val Sans Retour dankt zijn naam aan Morgan le Fey. Zij werd ooit door een van haar minnaars bedrogen, ze besloot wraak te nemen door een vloek uit te spreken: iedere ontrouwe man die de vallei binnengaat, zou veranderen in steen en deel gaan uitmaken van Steen der Valse Minnaars die de vallei domineert. De betovering werd doorbroken door Lancelot, die het weliswaar hield met Guinevere, de vrouw van zijn heer Arthur, maar wiens liefde zo zuiver en perfect was, dat hier van het begrip 'valse minnaar' geen sprake kon zijn. Dit vind ik nu geweldig, mevrouw heeft een minnaar(gaat zelf al vreemd) maar weet toch een vloek uit te spreken gevoed door haar jaloerse gevoelens. Ik ben blij met de oplossing van Lancelot.

'In september 1990 woedde er vijf dagen achtereen een hevige brand in de Val Sans Retour’, Francois Davin(kunstenaar) ontwerpt een curieus tafereel van een gouden boom te midden van een vijftal geheel verkoolde exemplaren.'Als herinnering aan die gebeurtenis.

Wij lopen heerlijk te dwalen door het bos en volgen de rivier. Het wordt een heel geklauter en ik kom met een paar natte schoenen uit de strijd. Ik ben opgelucht dat ik niet verdwaald en opgesloten ben geraakt in deze vallei zodat ik met een glimlach aan Karen kan verklaren dat het allemaal wel meevalt met de dames. De wandeling in het bos doet echt wat met ons en zeker op het moment dat een roodharige mevrouw in rode kleding zich laat fotograferen bij een waterval, maakt het beeld van mystiek in de wazige vochtige lucht helmaal compleet. We rijden naar huis zonder iets te zeggen en bij het uitstappen zegt Karen tegen me: Ik wil later nog eens terug. Ik vraag me af met een glimlach, waarvoor?

Ook dit is een oderdeel van wereld rond.

Le Logeo – Vannes

Vrijdag, 01 januari 2016

Gelukkig Nieuwjaar en veel gezondheid voor het jaar 2016. Natuurlijk schrijf ik dit blog voor mezelf maar het is ook een eer te horen en te zien hoeveel mensen met ons meeleven via dit medium. Lezers bedankt voor de leuke reacties.

Onverwacht, uitstekend geslapen en word wakker met een prachtig uitzicht over de Golf de Morbihan. Er is weinig wind en het water doet sereen aan. Bij nadere inspectie zie ik dat het een beetje regent maar dat maakt de groene rand voor het water nog groener. We doen voorzichtig om niet het hele huis wakker te maken maar al snel hoor ik gerommel in de keuken. De geur verraadt dat Marie-France al bezig is om koffie te zetten. Het wordt een Frans ontbijt met koffie en een stuk stokbrood met roomboter, dat in de koffie gesopt moet worden. We zitten nog een beetje onwennig in het Nieuwe Jaar maar dat zal wel snel veranderen. We nemen Bulle mee naar Vannes maar ik word al snel gebeld dat ik mijn jas vergeten ben zodat we opnieuw afscheid kunnen nemen na de ontvangst van de jas. Bulle en Karen raken onderweg niet uitgepraat met elkaar zodat ik het best vind om me er niet teveel mee te bemoeien. Nadat we Bulle bij haar thuis in een buitenwijk van Vannes afgeleverd hebben zij we weer op ons zelf en staan even stil wat voor een plannen we hebben in 2016.

Wordt het nog een jaar werken? Wordt het een combinatie van werken en varen? Ik denk het laatste en vul al meteen mijn plannen in om de Golf van Biskaje in mei over te steken. Het betekent wel dat we de komende maanden in Vannes zullen blijven liggen. Vannes als thuishaven is geen straf en we kunnen van hieruit prima tijdinvulling en plannen maken. Van hieruit de voorbereiding voor de grote plannen voor een rondje wereld. Toch maar eerst focussen op Noord Spanje en Portugal.