Logboek 2017
Oudjaar 2017
31 december 2017
Vlijmen
Oudjaar, de dag om de gebeurtenissen eens goed te overdenken. Een prachtig jaar gehad met eindelijk eens rust om me heen. Privé en zakelijk zijn eindelijk eens betrekkelijk rustig voorbij gegaan. Het varen heeft voor mijn gevoel op een laag pitje gestaan maar genoeg beleefd. Het jaar begonnen in Suriname waar we lang zijn blijven hangen, daarna met Noel naar Barbados, Barbados naar Grenada. Op Grenada relatief lang gebleven maar met een prachtige periode, vanuit Grenada naar de ABC eilanden en dat is ook geen straf geweest. In november geland in Colombia waar het de verwachtingen meer dan overtreft zodat we hier ook wat langer zullen blijven dan het snel op en neer knallen van eiland naar eiland.
De vuurpijlen vliegen vanaf 15.00 uur al voortdurend door de straat. Een paar bewoners hebben twee olievaten in de straat gezet en een Partytent. Bakken bier als zitting en een persoonlijke lening om het vuurwerk aan te schaffen. Het moet een behoorlijke lening geweest zijn want het is kwaliteitsvuurwerk zoals de knallen maar vooral de exploderende vuurpijlen zijn te bewonderen. Ik kruip met mijn wijntje bij de open haard, kijk op Youtube naar de belevenissen van collega-zeilers, de Volvo Oceaanrace, en blader terug op de Queen B website. Dank aan alle trouwe lezers voor hun support en het delen van de dromen. Mijn dromen komen op deze manier heel dicht bij de werkelijkheid. Zalig Uiteinde.
Kesrt 2017
24 december 2017
Vlijmen.
Ik volg een beetje de Volvo Ocean race en raak steeds meer verwonderd over de techniek en materiaalgebruik en enthousiast over de uitdaging van dit evenement. Op Facebook komen steeds meer filmpjes met veel spatwater, hoge golven, spartelende zeilers over het dek, schuivend materiaal en ronkende snelheid. Zeilers met helmen op, wat verandert er allemaal om ons heen, techniek gekoppeld aan ontwikkeling, 3000 jaar zeilen staat op zijn kop. Windtunnels, aerodynamica in kwadraat en nieuwe materialen zoals carbon en andere vezels zijn de huidige onvervangbare materialen geworden. Als ik jong was: zeggen alle oude kerels dan: “Zou ik zomaar mee zijn gegaan”. Ik zou nu mee gaan met mijn 63 jaar jong zijn. Vroeger had ik misschien niet eens gedurfd en allerlei smoezen gehad van carrière en kinderen. Mijn carrière is niet meer en de kinderen wijzen mij nu de les, mijn argumenten zijn op. Wie neemt me mee?
Ik ben gelukkig om thuis te kunnen zijn met deze dagen. Veel familieleden zijn jarig en een kerstfeest in het verschiet. We vieren het thuis en mijn vader neemt zijn Hazenpeper mee als inbreng in het kerstmenu. Dit geheime recept van gestoofde hazenbillen wordt gegeten met een hoop herrie, cadeaus, rondrennende kleinkinderen, verhalende opa en mijn kinderen vastgeklonken aan zijn lippen. Verhalen uit de oude doos, voor- en tussen-gerechten op tafel met een tafelopmaak volgens de etiquette regels. Kerstboom volledig opgetuigd met flonkerende kleine lampjes. We zitten bruingebrand aan tafel en laten ons de wijn en alle verhalen goed smaken. Ik ben blij dat ik even terug ben.
Slaapdronken
Zaterdag, 16 december 2017
Cartagena- Amsterdam
05.00 Uur wekt de wekker van de telefoon me en we staan 10 minuten later slaapdronken voor de balie van de Check-out. De hotelbediende houdt een taxi aan om het kleine stukje naar het vliegveld te overbruggen.
Het is weer lang wachten voor de balie, er staat opnieuw een familie te overleggen, praten, bellen, discussieëren en wij maar zuchten. Nadat het opgelost is gaat de rij ineens snel gaat, kunnen we de douane controle in. De scanner protesteert bij me en krijg een bijzondere handtastelijke controle van een douanebeamte. Niet onprettig maar denk meteen aan wie is hier slachtoffer van de Metoo aanklacht. Volgende controle sta ik weer vooraan bij die mevrouw met die twee strepen op de mouw en grijze pet. Frrrrgrbrrr.
Van Cartagena naar Panama. Panama naar New York. New York Amsterdam. Het is een lange reis maar nemen de etappes één voor één en komen vroeg in de zondagochtend aan op Schiphol. Nu de trein naar ’s-Hertogenbosch. Koen brengt ons de laatste meters naar huis waar we blij zijn om de familie weer te zien. Ik realiseer me dat het hele afstanden zijn.
Voor drie weken thuis met Kerstmis, Eindejaar en de viering van het Nieuwe Jaar. Heerlijk eten, gezellige ontmoetingen met familie en vrienden, zakelijk de benen op tafel, gewoon genieten.
Lang wachten is een opgave.
Vrijdag, 15 december 2017
Santa Marta - Cartagena
Wat duurt wachten lang. En lang wachten is voor mij een opgave. De busorganisatie beloofd er te zijn om half één en zit natuurlijk braaf om kwart over twaalf op het stoepje te wachten. Rond half één kijk ik op mijn digitale horloge met atoomtijd, preciese tijd op milliseconden nauwkeurig, maar zie geen busje de straat in rijden.
Om 13.00 uur toch maar eens vragen, maar krijg het voorspelbare antwoord: “Binnen 5 minuten is de bus in de straat”. We zien verschillende busjes een paar straten verder voorbij flitsen maar geen bus voor ons.
Op het moment dat we besluiten om een taxi richting Cartagena te bestellen komt de bus ons oppikken. Een stampvolle bus waar we de beste plaatsen krijgen toegewezen, namelijk voor op de bank naast de chauffeur.
Vanochtend alles voor vertrekkers gereed gemaakt en hebben tijd genoeg over, om na het afscheid op de steiger van de Nederlandse Club om een kop koffie te drinken en een klein hapje te eten. Een laatste internet verbinding voor de krant en we gaan het busavontuur tegemoet.
Het is druk op de weg en rijden verschillende malen langs controle posten van de politie op de weg. Gelukkig worden we niet aangehouden en stoppen op alle plaatsen die we al kennen van de vorige reis. Het hotel is een prachtige woontoren met uitzicht op zee. Een laatste blik op de Caribische Zee, een hapje eten in het restaurant en gaan vroeg naar bed om uitgerust te zijn voor de reis van morgenochtend.
Golf milieu
Donderdag, 14 december 2017
Santa Marta.
Rustige dag met weinig zin om je druk te maken in deze benauwde warmte zodat de tijd gedood wordt met de krant lezen in de kuip. De rommel opruimen in de navigatiehoek en boodschappen halen voor het bezoek van Maria en Willy Geiger. Een heel lief enthousiast stel, Colombiaaans/Zwitsers, maar met een hele hoop interessante verhalen en achtergronden. Allebei gestudeerd, zij golfkampioene in Colombia en Willy is deskundige in recycling en milieu. We raken niet uitgepraat en hopen hen later nog eens te ontmoeten. Wij gaan morgen richting huis, zij varen volgend jaar, 1 januari, richting San Blas. We zullen ons nog moeten inspannen om hen bij te houden. Met de milieu verhalen, komt ook de politiek aan de orde en ik begin de Colombiaanse wereld steeds interessanter te vinden.
Sinds de oprichting in 1964 gebruikte de FARC gewapend verzet, tegen de bloedige onderdrukking van de boerenbevolking op het platteland door een feodale elite van grootgrondbezitters. FARC streed voor een agenda van landhervorming en voor een antikapitalistische revolutie. Het gewapende conflict tussen FARC (en andere verzetsgroepen) tegen het leger, de politie en de onderdrukking van de bevolking door illegale paramilitaire milities maakte naar schatting acht miljoen slachtoffers.
De FARC heeft in al die jaren steeds gesteld dat gewapend verzet noodzakelijk was om de bevolking te beschermen tegen een Colombiaanse elite die het land beheerde als een kastenstelsel en geen enkel oog had voor de verzuchtingen van de plattelandsbevolking, die in de twintigste eeuw bijna 70 procent van de Colombiaanse bevolking uitmaakte.
Nu hoopt de FARC zich te kunnen positioneren als de partij van deze nog steeds gemarginaliseerde kiezers. Om daarin te slagen, zal de nieuwe partij zich grondig moeten reorganiseren: ze moet immers een structuur vinden die intern debat en meningsverschillen mogelijk maakt, en tegelijk de eenheid van de partij verzekert, een moeilijke oefening aangezien verschillende FARC-fracties al kritische vragen stellen bij het vredesakkoord en bij een concrete uitvoering.
FARC
Woensdag 13 december 2017,
Santa Marta,
Al sinds Colombia het fragiele, controversiële vredesakkoord tekende met de FARC in november 2016 is de grote vraag: wat nu? De gewapende linkse verzetsorganisatie noemde zich tot nu voluit Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia–Ejército del Pueblo (Revolutionaire strijdkrachten van Colombia – Volksleger FARC-EP).
Eind augustus 2017 beantwoordde de FARC die vraag: op 28 augustus smeedden zij zich om tot de nieuwste politieke partij van Colombia: de Fuerza Alternativa Revolucionaria del Común (Alternatieve Revolutionaire Kracht van de Gemeenschap 'het gemeenschappelijke') met dezelfde afkorting FARC. "De nieuwe partij zal het gebouw zijn voor veel stemmen en diverse ideeën", liet FARC-commandant Rodrigo Londoño Echeverri weten via Twitter.
Door vast te houden aan de afkorting FARC maar niet aan het gewapend verzet, lijkt de nieuwe partij volop in te zetten op het slagen van het vredesakkoord van 2016. Dat geeft de voormalige verzetsstrijders de mogelijkheid om te participeren in het Colombiaanse politieke systeem, inclusief het in het akkoord overeengekomen recht op tien gegarandeerde zetels in het parlement voor twee maal vier jaar. Nu de strijd voor de verkiezingen op 11 maart 2018 van de 102 leden van de nationale Senaat en de 166 leden van de Kamer van Volksvertegenwoordigers stilaan begint, vraagt iedereen zich af of de nieuwe partij een plaats zal kunnen vinden op het Colombiaanse politieke toneel.
Met het bovenstaande verhaal maar met veel vragen in het hoofd, werk ik de mast verder af. Het manchet over de siliconenvoet, aanspannen met de klemmen, kitten.
In een voor mij logische volgorde span ik eerst de hoofdwanten, de achterstagen, de kotterstag, de bakstagen achter en als laatste de bakstagen voor. Om Jacqueline een idee te geven hoe zeilen aangeslagen worden, vraag ik haar te helpen maar de buurvrouw kan het niet aanzien en springt Jacqueline te hulp en ze takelen samen het zeil naar boven terwijl ik me het gemakkelijkste werkje toe-eigen om het zeil in de voorstagrails te leiden. Op het steiger zullen ze wel denken, wat voor een vent is dat.
Tijd over om het zijraampje los te schroeven en opnieuw in te kitten. Ben benieuwd of het vocht op de bovenste plank nu wegblijft. Het is de plank voor de pasta, rijst en de toast zodat het niet zo plezierig uitziet als het vocht zijn weg zoekt tussen de plastic zakjes door.
Amigo, Amigo
Dinsdag, 12 december 2017
Santa Marta.
Kleinzoon Jim is jarig en wordt 5 jaar. Met een telefoontje feliciteer ik hem maar hij heeft het erg druk met kinderfeest en familie die hem echt jarig maken. Hij vindt de aandacht prachtig en zie later op de foto’s dat het een echt feest is geweest.
Op het dek construeer ik met plakband een kraag op de mastvoet en spuit deze vol met kit. Nu we toch aan de slag zijn met de spuit, demonteer ik een kajuitraam en zet ook deze opnieuw in de kit. In de middag loop ik nog even de stad in en zie van een afstand een Nederlands schip binnenvaren. Het blijken Josje en Gerard te zijn die mijn herinneringen ophalen van 5 jaar geleden aan de R-steiger in Las Palmas op Gran Canaria.
In de stad wandelen door het park en genieten van de stevige drukte om me heen. Het lijkt of ik steeds minder aangesproken wordt, raak ik er aan gewend of begin ik te vercolombianen? Bij de supermarkt kent de lokale zwerver mij al van verre en roept steeds harder Amigo, Amigo! Als ik de winkel uitkom, geef ik hem steevast wat muntgeld, vergezeld opnieuw met Amigo, Amigo.
Colombia wordt steeds interessanter en begin me steeds meer te verwonderen en te respecteren over de ontwikkelingen in het land.
De Colombiaanse economie groeit weer en naar verwachting zal deze trend zich voortzetten. Er is aanzienlijke afhankelijkheid van de economische ontwikkelingen in de Verenigde Staten, hetgeen zal toenemen door ondertekening van het vrijhandelsakkoord met de VS.
De overheid heeft het begrotingstekort, dat in 2003 opliep tot 5,4% van het BBP, in 2013 weten terug te dringen en omgevormd tot een kleine plus dankzij bezuinigingen lokaal en regionaal, belastinghervorming en de hoge internationale olieprijs. De buitenlandse schuld blijft met 40% van het BBP echter één van de zwakke punten van de economie.
De aanpak van de nieuwe regering en de steun van de internationale gemeenschap, verwoord in de London en de Cartagena Declarations, wekken echter wel hoop. De binnenlandse veiligheid is verbeterd, waardoor ondernemers meer vertrouwen hebben gekregen in de Colombiaanse economie en wat op de lange termijn meer binnen- en buitenlandse investeringen kan opleveren.
Amerikaans accent
Maandag, 11 december 2017
Santa Marta.
De jongste zoon is jarig en dat zijn momenten dat je het thuis in Nederland een beetje mist. De felicitaties en het weerzien met de rest van de familie op zulk een dag, is een gevoelig moment. Een telefoontje en een berichtje via de moderne contactmogelijkheden doen wonderen en na de plichtplegingen, ben ik snel terug in de Colombia modus.
Jacqueline voelt zich niet lekker en ik laat haar mooi met rust zodat ze het allemaal zelf kan verwerken. Met de rugtas op de nek op zoek naar een ferrataria(ijzerwarenwinkel) voor de kit en plakband. Bij de portier informeer ik naar de ferretaria maar deze man blijkt niet graag te klussen en verwijst me door naar een supermarkt, daar kan ik niet zoveel mee.
In de eerste hoofdstraat, op goed geluk, rechtdoor lopen vind ik de ijzerwarenwinkel en ben snel klaar met de keuze voor de kit. Prima advies van drie Colombiaanse verkopers die nieuwsgierig, de buitenlander staan aan te gapen terwijl er iemand van achter is gehaald die Engels spreekt en me te woord staat. Aandacht genoeg en ben blij met de kit. Bij een fruitstalletje koop ik een mango voor de zieke en bij een terrasje een colaatje. Het leven van een zeiler in den vreemde is zo gek nog niet. Ik bel het bedrijf, de andere familieleden en laat de tijd over me heen komen.
Op het dek plaats ik de houten afstandhouders tussen de mast en de doorvoer en kit de ruimte dicht. Bij deze temperaturen droogt de kit al bij het verlaten van de spuitmond en moet snel werken om de kit in de verschillende ruimtes omlaag te krijgen. Tijdens de uitslag meld een Nederlands sprekende dame met een Amerikaans accent, Ik ben Julie. Ze blijkt hier in Colombia te wonen, is getrouwd met een Nederlander en hebben hun schip aan de andere kant van de steiger. Ze moeten met het schip het land uit, en liefst naar Aruba of Curacao. Misschien ben ik te snel maar zeg meteen dat ik haar niet kan helpen met wegvaren van hun boot, omdat we binnenkort naar Nederland gaan. We praten nog wat op en neer en nodig hen voor morgen uit een kop koffie te drinken.
De Kitslag
Zondag, 10 december 2017
Santa Marta
Zondag, rustdag, maar dat duurt voor mij niet al te lang. Ik kan het niet houden om in beweging te komen en begin aan de mast om deze verder af te werken. Op youtube heb ik enkele ideeën opgedaan en weet nu het verder af te werken. Ik sla enkele blokjes hout tussen de mast en de doorgang, voor de afstand tussen doorgang en mast, en ga in de stad op zoek naar tuinslang, om de ruimte aan de onderkant af te dichten en zoek naar een kit voor de vulling tussenin.
De slang is snel gevonden maar de kit is niet te vinden zodat we als alternatief in de stad, opzoek gaan naar een kopje koffie. Onze immer gesloten stamkroeg is weer dicht en vinden er tegenover een heel leuk binnenplaatsje met jongelui die koffie schenken en er plezier in hebben om de tijd na het schenken van koffie, de aandacht aan de planten te besteden.
Terug aan boord, aan de slag voor verdere reparaties en maak de voorbereidingen voor de grote kitslag morgen. Het Colombiaanse vlaggetje wordt aan het vlaggenlijntje genaaid en met enige trots hijs ik de driekleur naar de eerste zaling, we horen er weer bij.
Vanochtend zwaaien we de Tisento uit die naar Rosario vlakbij Cartagena vertrekken, en met enige vorm van gezonde jaloezie gun ik hen het vrije gevoel van vertrekken naar de zee, wij blijven achter op de steiger.
Later op de avond lees ik de verhalen van de Tasman die het niet gemakkelijk hebben gehad op hun tocht naar Guatemala. Autopiloot weigert dienst, tegenstroom, startmotor probleem zodat ze zonder motor naar het eiland gesleept werden, waar nu op onderdelen gewacht moet worden. Mijn vader zou meteen roepen: zie je nu wel dat al die zeilers niet zonder motor kunnen. Ja, Pa!?!, naar motorboten komen vaak niet zo ver als een zeilboot.
Het is dat ze zo mooi is, maar anders..
Zaterdag, 9 december 2017
Santa Marta.
Opstaan, tas inpakken en naar het ontbijt. Het ontbijt is elke dag een verrassing en een standaard van onbegrip. Deze ochtend een prachtig meisje aan het buffet maar geen enkel begrip en geen enkele mogelijkheid tot conversatie. We zitten hier als toerist in een hotel, midden in een toeristenwijk en het voorbeeld van een echte toeristenstad. Ik bestel in mijn beste Spaans, “Pan” en Jacqueline haar lievelingseten Brokken ofwel in het Spaans “Cereales”. Geen enkele reactie en zelfs de vraag voor een Café en een Thé, is nada begrip. Het is dat ze zo mooi is maar anders…
Uiteindelijk met hulp van een oudere mevrouw ontvangen we de 4 sneetjes geroosterd brood met een klein kuipje jam en Jacqueline haar brokken met yoghurt. Het begrip koffie is ook geklaard en Jacqueline mag zelfs een builtje thee uit de doos zelf kiezen. Na dit eenvoudig en prima ontbijt nemen we de rugtas op de nek en al snel staat de taxi voor de deur, die ons naar het Marsol busstation brengt.
In een klein kantoor zitten 6 dames heel dicht tegen elkaar met 4 computers. Allemaal druk met telefoneren, computeren, kletsen met elkaar, manager die iets onbelangrijks moet weten, maar aandacht voor de klant is er niet bij. Ineens reageert één van de zes dames naar ons en moet via via op een computer de rekening printen. De factuur rolt op het einde van de rij uit het apparaat en ze strompelt achter al de rugleuningen van haar collega’s naar de printer om het document te bemachtigen, terug op haar stoel geeft ze voorlangs aan twee collega’s verderhet document om af te rekenen, mijn verbazing kent geen grenzen maar ik heb nu wel een ticket en betaal een stuk minder dan de heenreis, vreemd.
In de bus zitten we weer met de knieën in de nek en treffen een chauffeur die het met de verkeersregels niet zo nauw neemt. Ik zie verschillende tegenliggende vrachtwagens bij inhaalmanoeuvres voor ons naar de vluchtstrook vluchten en onze chauffeur denkt erg slim te zijn. Menig passagier begint te zuchten en tjonge tjonge op zijn Spaans uit te spreken. Marsol is goedkoop, maar ik durf deze maatschappij niet aan te melden bij mijn levensverzekering.
Met een klap van de achterdeur, hoopt de chauffeur op een fooi van ons, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dit gedrag verder te sponsoren.
Wij zijn blij aan boord en rusten in de kuip uit van de mooie afgelopen dagen, de romantiek van Cartagena, de mooie uitzichten en het afwisselende landschap van Colombia. Wij zijn “veilig thuis” gevoel.
Bloemetjes buiten zetten.
Vrijdag, 8 december 2017
Cartagena.
Getsemaní: van zeemansbuurt tot backpackerswijk
Het was ooit een roemruchte wijk met zeemanskroegen en bordelen, later een statige wijk en nog niet zo lang geleden een gebied waar je als toerist weinig te zoeken had. De laatste jaren is er echter veel veranderd. De vervallen panden zijn opgeknapt, er zijn hippe straatjes en de drugs en prostitutie zijn vrijwel verdwenen. Het straatbeeld wordt nu bepaald door hostels, restaurants, bars en salsaclubs. Getsemaní is ook dé wijk om op z'n Caribisch de bloemetjes buiten te zetten. Van techno en trance tot salsa en de traditionele cumbia en van discotheken en clubs tot kroegen en barretjes; wie van stappen tot in de late uurtjes houdt, zit hier gebakken. Op zichzelf niet zo vreemd dat Getsemaní met zijn roemruchte geschiedenis en renovaties is uitgegroeid tot Cartagena's backpackerswijk.
Jacqueline wil hier de bloemetjes buiten gaan zetten maar we worden gestoord door een paar druppels. We spoeden ons naar bar die gesloten is maar waar de eigenaar het goed vindt dat we blijven schuilen. De paar druppels ontwikkelen zich tot een stortvloed van water en de de regen stuift al snel door het dak van het cafe. De straat verandert in een rivier en zie de hoogte van het stromende water dicht bij de ingang van het huis komen. We wachten met een kopje koffie en kijken het als het ware droog want meestal is het maar voor even. Maar nu even niet. Het blijft regenen maar de intensiteit wordt minder, de bliksem met donderslagen zijn gevaarlijk dichtbij en de auto’s in de straat vallen spontaan in de alarmstand met loeiende sirene’s.
Het cafe wat door Jacqueline uitgezocht was in de almanak bestaat niet meer en we worden gedwongen door de regen om snel naar binnen te schieten in een Caribisch restaurant. Vernoemd naar Maria Palenque de kokkin, letop als u die naam leest want deze dame kan niet koken. De lunch is slecht maar we blijven in de kelder droog en veilig voor het heftige onweer. Na een uur in de gaarkeuken vertoefd te hebben lopen we naar buiten maar dat is eigenlijk niet zo’n best idee omdat de regen met bakken uit de lucht valt. Een taxi remt voor ons voeten en we zijn droog op weg naar het hotel. Nu zien we pas wat er ondertussen de worsteling met het eten van Maria Palenque met de stad is gebeurd. De straten zijn ondergelopen, de autos rijden met de wielkasten onder water door de tot rivier verworden straten. De Politie is met de motor aan het uitproberen tot hoe ver de motor onderwater kan, de paarden van de karossen lopen tot hun knieën, pootje te baden. Het is een ravage geworden en grote hoeveelheden plastic verdwijnen met de stroom mee. De stad wordt schoon gespoeld.
In het Scheepvaart Museum zijn alle teksten Spaans en wordt er niet zoveel wijzer, maar het zet me wel aan om verschillende feiten op te zoeken op het internet want het is een razend interessante geschiedenis. Zo werd Cartagena in 1556 door Francis Drake ingenomen. In reactie op de voortdurende aanvallen bouwden de Spanjaarden tal van verdedigingswerken. De grootste belegering die Cartagena ooit te verduren had, vond twee eeuwen later plaats. In 1741 kwam de Engelse admiraal Edward Vernon met een vloot van 186 schepen en maar liefst 31.400 (!) soldaten op bezoek. Toch moest hij het afleggen tegen de zes schepen en 3.000 man van generaal Blas de Lezo. Het levende bewijs van Cartagena's turbulente geschiedenis zijn de vestingsmuren en kolossale forten die het straatbeeld nog steeds bepalen.
Op een plein wachten we op de openingstijd van een restaurant en eten daar geweldig. Een heerlijke fles wijn, genoeg te zien om ons heen en een prachtige tafeldame. De laatste dag in Cartagena is voor even genoeg maar ik zal in de tussentijd zeker meer gaan lezen over deze plaats. Een UNESCO Werelderfgoed vermelding meer dan waard.
Elegantie en romantiek.
Donderdag 7 december 2017
Cartagena
Dikke druppels vallen vanuit het niets uit de lucht. Het is een waarschuwing maar uit ervaring weet ik dat het eerst langzaam gaat maar dat wordt al snel erger, we zoeken een cafeetje op en drinken een kop koffie. Het cafeetje blijkt het kantoor van een uitzendbureau te zijn maar dat drukt de pret niet want we houden ons droog.
Na een prima nachtrust zijn we nu klaar voor een lange wandeling om de stad goed in ons op te nemen en lopen over de walmuren van uitkijk torentje naar andere uitkijkjes of platform. Het is benauwd en warm en zien in de verte de jachten op anker in de baai liggen. Er zijn prima havens en de verhalen die verteld worden blijken niet allemaal te kloppen. Het lijkt me uitstekend daar, het enige probleem zijn de kosten van inklaring US$ 200, die we in Santa Marta niet hebben. Over een paar grote pleinen passeren we de verbinding van de oude wijk met Getsamani en eten midden in de stad de lunch in een bar die zich specialiseerde in het maken van cocktails voor andere café's. Het citroengras met flessen rum wordt geschud en vermalen tot een groenige substantie en verpakt als een worst in een zakje.
In het museum voor moderne kunst maken we kennis met de kunstenaar Enrique Grau, die zijn muze Rita erg mooi weet uit te beelden op schilderij maar ook als beeld. “Houd je van me, of houd je niet van me” schrijft de schilder als titel op een schilderij waar hij een verwaand uitziende Rita op afbeeldt. Wandelend tussen de huizen, langs de rollende zee op de verschansing voel je de historie en wordt je vertederd door de bloemenpracht die elke zacht gekleurd huisje laat zien. Het is alsof je van het ene schilderij in het andere wandelt. Zoetsappig terwijl de geschiedenis van de stad een ander verhaal verteld.
Het ommuurde centrum van Cartagena ademt één en al elegantie en romantiek. De entree door de gele stadspoort Torre del Reloj uitkomend op de Plaza de los Coches, is gelijk overweldigend. Het is alsof je in een roman van Gabriel García Márquez bent gelopen. Maar dit betoverende plein met zijn koetsen, statige herenpanden, champeta dansers en sfeervolle terrassen is slechts het begin. Verderop ligt een heel scala aan romantische pleinen, monumentale gebouwen, fonteinen en smalle straatjes met boutiquehotels en restaurants. Een van die pleinen is het prominente Plaza de Bolívar waaraan tal van historische gebouwen liggen. De 16e eeuwse stadsmuur van Cartagena waarbinnen het historische centrum zich bevindt, is nog steeds intact. Slenter 's avonds bij een heerlijk Caribisch briesje langs de muren of duik in één van de vele prachtige smalle, verlichte straatjes en ontdek dat dit unieke koloniale centrum veel uitgestrekter is dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
Zwieren over de wegen.
Woensdag 6 december 2017.
Santa Marta - Cartagena
In een busje gepropt rijden we met risico-opzoekend gedrag op de wegen van Santa Marta naar Cartagena, bij Baranquilla wordt de stroom auto’s langzaamaan een verkeersknoop. In Baranquilla tussen de verkopers, fietsers, overstekende honden verwordt de rij auto’s tot een verkeersinfarct. De slecht ter been zijnde mensen weven de worst met voertuigen tot een bijna onontwarbaar geheel. Vanachter de gordijntjes in de gekoelde ruimte kijk ik de boel aan en installeer me, “Dat kan nog heel kan duren”. Ineens rijden we weer en zwieren we van de ene weghelft naar de andere om nutteloze passages uit te voeren. Ik kan maar niet wennen aan de rijstijl van de heren, het is net alsof ze met een beslagen bril rondtoeren. Met vol gas naar een gevaarlijke situaties blijven rijden om vervolgens op het laatst te remmen is voor mij een raadsel.
Op weg naar een uitstapje Cartagena hebben we drie dagen hotel geboekt en rijden met Marsol, een bedrijf met kleine busjes, naar de stad. De omgeving is gevarieerd van een moeras gebied, bergen en licht heuvelachtig terrein, rijden we langs de oceaan. Het busje zit vol en er is beenruimte van 2 millimeter toegewezen aan de lange passagiers. Wel goedkoop want voor 13 Euro pp wordt je voor het Hotel afgeleverd.
Politie is overal aanwezig en voert veel controles uit, het ziet er veilig uit maar je vraagt je af waarom? De buschauffeur heeft een probleem met zijn papieren en belt dringend naar kantoor om de zaak te regelen. Gelukkig komt er een bromfiets met een document en de lucht is geklaard, we rijden weer. Overigens ben ik overtuigd dat de basis van de economische opbouw van een land bij de bestrijding criminaliteit ligt. We komen na 1600 uur aan door allerlei opstoppingen, plaspauze, boodschap voor de chauffeur en controle door de politie.
De bijzonder vriendelijke hoteleigenaar laat onze “nouja voor deze prijs” kamers zien, maar de sfeer en de inrichting maken het allemaal goed, als het bed maar schoon is. We gaan meteen op verkenning uit in de straatjes en worden natuurlijk aangeklampt door honderden vrienden die allemaal voor een speciaal vriendenprijsje een hoedje of een zonnebril willen verkopen. Op een pleintje waar gedanst wordt door een balletgroep met muziek vermaken wij ons prima en genieten van deze heerlijke stad.
De folder vermeldt:
Het was ooit een door rijke handelslui en plunderende zeerovers bevolkt stadje, nu is het dé toeristische trekpleister van Colombia: Cartagena. Niemand minder dan de wereldberoemde schrijver Gabriel García Márquez liet zich inspireren door deze betoverende koloniale parel met haar sierlijke pleinen, kleurrijke stadspaleizen, koetsen en imposante stadsmuren en forten. Het bijzijn van exotische stranden en een zinderende Caribische sfeer maken Cartagena een droomplek voor cultuur-, stap- en strandliefhebbers.
We eten uitgebreid in een goed restaurant en de eerste indruk is sympathie, kleurrijk, Zuid-Amerikaans.
Mastvulling
Dinsdag, 5 december 2017
Santa Marta.
Ik schreef gisteren over de kaars voor mijn raam, maar heb toch maar eens opgezocht waar dit vandaan komt. Niet alleen het liedje van Rob de Nijs of het populair romantische maandagavond programma in mijn tijd, maar het heeft wel degelijk een oorsprong:
Het branden van een kaars in het venster is een traditie geworden in het vroegere Verenigde Staten. Het plaatsen van een brandende kaars in het raam symboliseert een familielid of geliefde die niet thuis is. Een brandende kaars bleek dat de familie aan het bidden was voor de veiligheid en de bescherming van de persoon die zij verloren hebben. Deze gewoonte wordt nog steeds uitgevoerd in vele delen van het huidige Verenigde Staten.
Gelukkig heb ik mijn geliefde dichtbij en ook wij maken een gedicht voor elkaar in de Sinterklaas stijl. De buren horen we lachen en plezier maken bij het uitpakken van hun cadeautjes en het voorlezen van de gedichten, zoals ook wij de Sint weten te eren.
Vanmiddag de stad rond gelopen met extra aandacht voor de oplossing van de vulling van de mast. Mijn gedachten lopen van het rubber van een autoband, naar een gevlochten lijn, houten keggen en afknipsels van vloermatten van een auto. Ik kom er niet uit en neig nu sterk naar een gevlochten lijn om deze met kracht tussen de doorvoer en de mast te stampen.
Om ideeën en nog veel meer op te doen lopen we de stad in en eten we bij een Griek, een heerlijke lunch en wandelen met een hoofdvol mogelijkheden over de reparatie terug naar de boot. Aan boord boek ik een hotel in Cartagena en bij Kelly reserveren we een busje bij Marsol voor morgen.
Kaars voor je raam, vannacht.
Maandag 4 december 2017
Santa Marta.
Een lichte vermoeidheid speelt nog enige parten bij de bemanning zodat ik in een vlaag van activiteit de afdek-latjes losmaak van de mastdoorgang door het dek. Een lawine aan verpulverd rubber is mijn deel en moet eerst de stukjes rubber met veger en blik weghalen. Nu maar eens op het dek gaan kijken. Ik haal de manchet van de mast los en steek de schroevendraaier in het gat en maak hierdoor nog meer rubber los welke naar beneden de kajuit invalt. De mast staat scheef in het gat en begrijp niet hoe dit kan. Met enig collegiaal overleg met buurman Rene, die meteen klaar staat om mee te helpen, ondanks dat ik hem stoor in het maken van zijn Sinterklaas gedichten. Waarschijnlijk een Jacques Perk gesmoord in zijn poëtische uitingen en gedwongen geraakt naar een niveau van een “Kaars voor mijn raam vannacht”.
Rene helpt me door te adviseren om alle stagen los te maken en de zeilen neer te halen zodat er zo weinig mogelijk belasting of kracht op de mast staat. Met zachte hand weet ik hem te overtuigen terug te gaan naar zijn literaire geschriften en begin aan het neerlaten van de Genua. De wind vangt het klapperende zeil en binnen de kortste keren staan nu Rob en Rene aan het zeil te sjorren om deze omlaag te krijgen. Dankjewel Heren, de rest kan ik zelf wel.
Iedereen terug naar zijn Sint verering en ik start met het omlaag halen van de Kotterfok. Deze blijft hangen aan de kotterstag en scheur de pees los van het zeil. Nu is het weer Rob die aan boord springt om met kracht, samen het zeilen door de slee te trekken. En maar roepen dat je niemand nodig hebt en voel me een beetje opgelaten. Dank mannen!
Na het losmaken van zijstagen en achterstag blijkt de mast gemakkelijk te stellen maar moet nu naar een alternatief van de rubbersok zoeken. Het zweet loopt van het lijf en voel geen warmte, geen hitte en ben in een voortdurende beweging, je went eraan.
Jacqueline brengt een bezoek aan de Tisento en ontmoet een Colombiaans/Zwitsers koppel die erg enthousiast over hun reis vertellen.
Hoedjes syndicaat
Zondag 3 december 2017
Santa Marta
Een rustige dag om eens gewoon onder het beeld van Simon Bolivar te gaan zitten en te genieten van alle mensen om me heen. Het museum sluit zijn deuren en het leven op straat gaat door met de hedendaagse realiteit. Eten kopen, de huur verdienen, de kinderen aankleden enzoverder. Ik voel me erg bevoorrecht en zou er niet aan moeten denken om de hele dag met een stapel hoedjes te moeten lopen en deze aan te smeren aan je vrienden, buitenlanders, andere toeristen. Het lijkt op een hoedjessyndicaat want de verkoop gaat ten alle tijde door, ondanks de regen die af en toe valt.
Mijn dagdromen op de bank gaan over Simon Bolivar. "Groot Colombia" is de naam die wordt gebruikt voor de staat Colombia van 1819 tot 1831, een groot deel van het noorden van Zuid-Amerika en een deel van Zuid- Midden-Amerika. Het hedendaagse Colombia , Venezuela , Ecuador , Panama , Noord Peru , West- Guyana en Noordwest Brazilië .
Panama werd in 1903 gescheiden van Colombia . Tegelijkertijd ontstond er een politieke verdeeldheid tussen, degenen die de grondwet van Cúcuta steunden, en twee groepen die de grondwet wilden afschaffen, ofwel om de natie in kleinere republieken te breken of om de unie te handhaven. De factie die het grondwettelijk gezag ondersteunde met vicevoorzitter Francisco de Paula Santander, terwijl degenen die de vorming van een sterkere leiding ondersteunden geleid, door president Simón Bolívar . De twee waren bondgenoten in de oorlog tegen de Spaanse overheersing, maar tegen 1825 waren hun geschillen openbaar geworden en werden vanaf dat jaar een belangrijk onderdeel van de politieke instabiliteit.
De verhalen dwarrelen door mijn hoofd en begrijp de frictie tussen idealisme en realisme, macht en kracht, de afstand tussen bestuur en leiding. Er valt nog veel te lezen en te begrijpen over deze nieuwe wereld, Het is aan mij allemaal voorbij gegaan, mijn studieboeken zijn te beperkt geweest.
Met een hoofd vol met het verleden zwaai ik Simon goedenavond en loop langs de sjacheraars terug naar de boot. Mijn boek laat ik ongelezen in de rugzak, de last van het verleden is zwaar genoeg.
Flaneren
Zaterdag 2 december 2017
Santa Marta
Het Goudmuseum in Santa Marta is meer dan alleen maar goud. De geschiedenis van Simon Bolivar met zijn vrijheidsstrijd van Colombia. Bolivar heeft een groot Colombia vrij weten te maken van de Spanjaarden maar is later in verschillende landen uiteen gevallen, zoals Venezuela, Colombia, Panama en Guatamala. Het gebouw van het huidige museum is het huis geweest van Bolivar en het straalt nog steeds de historie uit. Verder zijn er tentoonstellingen van de levenswijze van de Indianen, visserij, plantages, kolentransport en de betekenis van de rivier Magdalena. De technieken om goud te kunnen gieten is indrukwekkend. Prachtige ornamenten, sieraden en religieuze artefacten zijn er tentoongesteld. Jammer dat er maar heel weinig overgebleven is van al deze kunstvoorwerpen omdat de Spanjaarden al het goud weggehaald hebben en de opbrengst gebruikt hebben om oorlog te voeren. Het museum is te uitgebreid om in een keer te beleven en we nemen ons voor om nog eens terug te komen.
In het park gaan we rustig in de schaduw op een bank zitten en zien het huiselijke buitenleven voor ons gebeuren. Families met kinderen, vrijende stelletjes, mensen die de krant lezen en de hoertjes die langs de banken flaneren. De limonade verkopers leuren met hun drinken en roepen “agua,agua,agua”.
Vanwege de geografische ligging in het noorden van Zuid-Amerika, was de Magdalena-rivier sinds de tijd van de Colombiaanse tijd een route naar het binnenland van het huidige Colombia en Ecuador. Verschillende Caribisch sprekende volkeren zoals de Panche en de Yariguí verplaatsten zich langs de westelijke oever van de rivier, terwijl het oostelijke deel werd bewoond door de Muisca-beschaving, die de rivier Yuma heette.
Evenzo gebruikten de Spaanse conquistadores die in het begin van de 16e eeuw aankwamen in het Colombia, de rivier om in het wilde en bergachtige binnenland te komen. Rodrigo de Bastidas ontdekte de rivier op 1 april 1501, en gaf haar de naam Magdalena rivier. Tijdens de Spaanse kolonisatie van de Amerika's, was de rivier, de enige transportlink met Bogotá en de haven aan de Caraïbische Zee Cartagena de Indias en daarmee het contact met Europa.
In 1825 verleende het Congres van Colombia een concessie voor stoomschepen op de rivier Magdalena. Vanaf 1845 reisden regelmatig stoomschepen op de rivier tot 1961, toen de laatste stoomboten de exploitatie staakten.
Overheersende allesweter
Vrijdag, 1 december 2017
Santa Marta.
Zachtjes aankeutelen na alle ervaringen en mooie herinneringen van de tocht, het land en de geschiedenis die bij mij nog nawerken. Het is me altijd geleerd dat mensen zich vestigen aan rivieren, baaien, verkeersknooppunten maar dat er een stad ontstaat, met 4000 mensen die bijna onbereikbaar in de jungle leven is onvoorstelbaar. De toegangswegen voor de bevoorrading of menselijk transport zijn op sommige plaatsen de buik van een ezel dik. Het kan dan ook bijna niet anders dat er hele generaties van mensen zijn geweest die niet van hun plek zijn geweest. Een mensenleven met een actieradius van 30 hectare.
Om de spieren te strekken maken we een wandeling door de stad. Een mooie gelegenheid om geld te wisselen maar het is waarschijnlijk betaaldag vandaag want er staan lange rijen mensen voor de pinautomaten en de wachtruimtes in de bank zitten vol zoals bij de dokter. Iedereen zit met zijn bonnetje in de hand naar een scherm te kijken wanneer hij aan de beurt is. Met een portemonnee vol met nullen voel ik me hier al snel miljonair en wandel naar buiten om mijn geld uit te kunnen geven aan een kop koffie in een heel mooi ingericht restaurant cafe. Boeken tot aan de muur, Italiaanse Vespa hangt aan het plafond en de koffie smaakt uitstekend zodat we een Pasta pesto eten voor de lunch. Op straat eten we een bakje mango’s en koop er twee avocado’s, we raken duidelijk thuis en gewend aan de manier van reageren van de mensen om ons heen.
Bij het Happy Hour in de haven gaan we bij enkele Duitsers zitten en tref een zeer overheersende allesweter die de stemming al snel tot onder nul bij me weet te brengen. Snel van deze negatieve energie weg en aan boord in de kuip genieten van de geluiden die uit de stad borrelen en van het strand.
Hoe lekker is water.
Donderdag 30 november
Tairona - Santa Marta
Goed geslapen en de knie is hersteld. De eerste 10 minuten van de terugtocht nog iets opspelend maar al snel is het mechaniek van spieren en pezen pijnloos en spring als een dartel paard van de stenen af.
Weet dat we nog twee steile beklimmingen krijgen maar dat het over het algemeen omlaag gaat. Ik krijg gaande weg een enorm respect voor onze groep want niemand die klaagt en steunt, de oneindige weg omlaag is een aantal dagen geleden door ons omhoog afgelegd. Ik voel me sterk en kom met de beste mee en loop vooraan in de rij.
De eerste stop met een glas vruchtensap en warm eten, drinken en nog eens water drinken. Je went aan de warmte, je went niet aan de natte kleren. Na de stop nemen we de laatste helling naar boven en de lange helling naar beneden. Nog even bijten om boven te komen maar dan is het gedaan met de fysieke aanslag.
Ik loop in mijn eigen tempo met een Chileen, op het redelijk vlakke gedeelte, van de groep weg en komen als eerste twee binnen op het eindstation waar Jacqueline, die de laatste dag met de ezel en bromfiets heeft verplaatst, me opwacht met een heerlijk koud biertje. De tocht volbracht en ben trots als een pauw op de geleverde prestatie van ons. De eindmaaltijd smaakt uitstekend en ben blij als we de terugweg weer aanvaarden met de terreinwagen op naar de boot. Er worden foto's uitgewisseld, adressen en emails geruild, knuffels uitgedeeld en de eeuwige vrienden van 4 dagen lossen zich weer op in de immer voortrazende wereld.
Terug aan boord spelen de lichamelijke ongemakken van stijve spieren en zeurende knie nog op maar we hebben er een nacht voor om de te herstellen van de afgelopen 4 dagen.
Een tocht waard om te lopen voor het kennismaken met Colombia, de indianen, de omstandigheden, de bossen, de jungle, de snelstromende rivieren, de herrie van het water, de stilte van een berghelling, de beesten om je heen, het nut van de ezel en hoe lekker gewoon water is.
Goudkoorts.
Woensdag 29 november
Ciudad Perdida
Op de eerste trede van een oneindige stenen trap vraag ik nog even of dit het onderdeel is van de 1200 trede's of dat we na deze trap, pas aan de 1200 trede's moeten beginnen. Je vertrouwt die begeleiders niet meer, met hun adviezen want je ervaart de tijd en het geaccidenteerde terrein anders dan dat zij doen. Die trap met zijn schots en scheef gelegde stenen, maat 46 van mijn voet, past soms wel maar ook vaak niet, Hijgen, doorgaan, stilstaan, doorgaan, hijgen en dan ineens sta je op een plateau met een magnifique uitzicht van terrassen en een geweldig berglandschap om je heen.
Vanochtend weer om 5 uur op en vertrekken rond 0600 uur in een lang lint langs de richel langs de rotsen van de bergstroom. Het is flink klauteren tussen de stenen door en moeten door de bergstroom heen. Ik stap met mijn schoenen weer in het water want ik houd rekening met nog enkele van die waadplaatsen totdat ik voor die trap kom te staan. Met natte schoenen beginnen aan de laatste stijging van 500 meter.
Ciudad Perdida is groter als Machu Picchu in Peru. Machu Picchu ligt op 3000 meter maar is te bereiken met een trein. Ciudad Perdido alleen met een flinke wandeltocht. De religieuze waarde van Machu Picchu is intenser vanwege de hoogte. De religieuze indiaanse rites werden op hoger dan 1200 meter uitgevoerd en hoe dichter bij de zon, lees hoger, hoe beter. Een sjamaan staat een aantal geluksbandjes uit te delen en wij krijgen een uitgebreide uitleg van onze begeleider Miguel. Ik kan hem moeilijk volgen vanwege zijn onduidelijk en monotoom praten in het engels. Sommige dingen neem ik op als de bewoning, de schatten van zilver en goud en andere mineralen die hier gevonden zijn. We wandelen over de vele trassen waar de vroegere woningen gestaan hebben en die door de voormalige bewoners verwijderd zijn om niet in handen te vallen van de Spanjaarden, in hun hongerige jacht naar goud. Op het bovenste terras worden er versnaperingen uitgedeeld en kunnen we van het uitzicht genieten. Militairen staan de boel in de gaten te houden met mitrailleurpistool.
De terugweg lijkt gemakkelijk maar dat wordt het niet. De trede’s van de trap zijn ongelijk en onder de modder zodat je de voet vaak dwars moet zetten om niet weg te glijden. Iedereen draait zijn voet en stapt naar beneden, door deze beweging krijgt de knie een flinke opdoffer en tijdens de trip naar beneden begin ik het bestaan van mijn knie te voelen. Mijn sterkste been en knie is rechts maar omdat deze het meest belast wordt is deze nu aan de beurt om een steeds stijver en pijnlijker gevoel van de meniscus op te bouwen. Onder aan de trap denk ik dat het nu wel zal oplossen maar nu kom ik mezelf echt tegen, want uiteindelijk strompel ik tussen de stenen door. Het doet zeer en de stok die ik gekregen heb vangt gelukkig veel op.
De eerste stop is een zuchtend neerdalen en zo snel mogelijk plat op een bank om de knie rust te geven. Gelukkig knap ik ervan op en kan de weg vervolgen om bij het laatste punt te komen. Miguel begint me meteen een ezel voor de terugweg aan te smeren maar wil daar nu nog niets van weten.
De laatste avond eten we samen aan tafel met Vicky en Christian, wij blijken geluk te hebben want een 5 tal mensen blijken later behoorlijk ziek te zijn geworden van het eten. Jammer, want de verzorging is zelfs uitstekend te noemen.
Iets zegt je dat .....
Dinsdag 28 november 2017
Tairona
Met een flinke tik tegen het bed worden we gewekt door één van onze begeleiders. Het meest waar ik tegenop kijk is dat de natte kleren aan moeten, maar je weet dat ze toch snel weer nat zullen worden, van het transpireren.
Wat smaakt een bakkie koffie lekker na een vaste slaap, gebakken ei met brood en fruit geeft de eerste bodem voor het vertrek, Het zal vandaag de zwaarste dag worden en dat blijkt later zeker zo te zijn.
We lopen om te beginnen langs een berghelling en volgen een rivier waar we via de stenen langs de helling moeten klauteren. We passeren verschillende snelstromende rivieren die we doorwaden tot aan het kruis. In het begin wil ik de sokken en schoenen drooghouden maar er is geen beginnen aan, loop uiteindelijk gewoon met de schoenen door het water te ploeteren.
De eerste honderd meter soppen je sokken nog mee maar ook dat waterbad in je schoen verdwijnt. Niemand vertelt je iets, maar iets zegt je, dat er iets niet klopt, zoals mijn ademhaling die zich als een hijgend paard gaat gedragen. Ik ploeter omhoog, oppassen om niet weg te glijden, springend van steen naar steen, oppassen voor de passerende ezels, en vooral niet naar boven kijken. Achter elke bocht licht weer een ijzingwekkend hoogteverschil en wel naar boven. Het blijft maar doorgaan en na anderhalf uur klimmen, krijgen we een rustmoment met ananas en partjes sinaasappel. De sinaasappelen zien er niet uit voor wat betreft schil maar smaken heerlijk. Ik drink veel om het vocht op peil te houden, plassen is niet nodig want ik denk dat het vocht niet eens mijn blaas haalt, het knalt mijn porien uit, ik transpireer niet, ik ben lek.
Maar wat een onvergetelijk mooi land om me heen. De bergen met de groene bossen, de hutjes van de lokale bevolking, de varkens die rondscharrelen met biggen om zich heen, Het transport met de ezels die gemend worden met de mannen die de hele dag achter hun zwaar bepakte ezel aanlopen. Ik maak veel foto’s en geniet met volle teugen van wat ik meemaak.
Wat is dit een ervaring maar je wordt wel snel uit de droom gehaald als de tocht verder naar boven moet. Er komt geen einde aan, en dan ineens is er een stop waar de top is bereikt, nu gaat het weer omlaag om de eerste berghelling te passeren. We krijgen twee uur rust en het zonnetje schijnt. Meteen ga ik een bank een dutje doen om krachten op te doen voor de middag en ondertussen kan de zon mijn kleding drogen. Veel mensen gaan zwemmen in de ruw stromende bergrivier, maar ondanks de adviezen van de begeleiders lijkt het me juist niet verstandig om mijn warme spieren zo af te laten koelen door het koude bergwater.
Na de maaltijd gaat het op en af, als je leest dat het iets opgaat dan gaat het echt op, als het af gaat dan is et alsof het een glijpartij wordt. We komen bosmensen tegen. Families met vrouwen die de kinderen in een band dragen. Kinderen die achter de familie aanlopen, vrouwen die zich via het pand verplaatsen, het geeft een apart gevoel, met weinig oogcontact lopen ze naar hun eigen bestemming.
In 1971 is de Ciudad Perdida terug gevonden en door het toerisme werd het indianen leven verstoord. De regering heeft een dorp volledig met helikopter verplaats in de jungle zodat ze daar hun eigen leven weer konden oppakken en één met de natuur. Dit zijn voor mij indrukwekkende verhalen en dat mensen duidelijk voor hun zelf gekozen ontwikkeling en natuurwetten gaan.
De indianen of bosmensen die gebleven zijn aan de rand van de wandelroute, leven in ronde hutten met strooien dak. De rook van het vuur binnen, komt via de gedroogde dakgebladerte naar buiten gekringeld. De kinderen steken nieuwsgierig hun hoofden buiten de deur om naar die gekke vreemdelingen te kijken. De indianen begraven hun overledenen in de hut zodat de familie bij elkaar blijft. De levenden in de bovenwereld en de doden onder het tapijt.
De rest van de middag is het klimmen en klauteren, op het bergpad en we krijgen een vorm van gewenning. Ik schakel duidelijk een tandje terug als de weg naar boven te stijl gaat. Ik hijg en rust, duidelijk om mijn hartslag te reguleren en per saldo ben ik niet eens zoveel langzamer dan veel andere jonge mensen om me heen en kom zeker niet als laatste boven.
Aankomen op het tweede kamp is een overwinning omdat je weet dat de zwaarste dag voorbij is, we lopen naar het bed en kunnen een heerlijke frisse duik nemen in de bergrivier. We vinden een plaatsje waar we samen heerlijk alleen in een "Coole" poel liggen. Opgefrist en wel gaan we een biertje halen in de gemeenschappelijke ruimte en eten de maaltijd en weten dat we morgen de stad het einddoel zullen zien. Ik ga even iets eerder naar bed maar lig al snel te slapen voordat Jacqueline zich meldt.
Opa en Oma van de club
Maandag, 27 november 2017
Tairona
Tussen half negen en negen komt een busje ons ophalen. Precies op tijd vijf voor half negen zitten wij als Ot en Sien op de stoep, braaf met onze rugzak klaar voor het avontuur maar om tien over negen geen "busje komt zo". Teleurgesteld en met enige twijfel of we het wel begrepen hebben loop ik naar het havenkantoor en laat de organisatie bellen. Antwoord: Bus is onderweg.
Om half tien komt een Landrover en haalt ons op en brengt ons eerst naar het kantoor Expotur waar de hele straat in beslag is genomen door wachtende mensen. Rond half elf worden de indelingen gemaakt en wij vertrekken met een wat luxere auto dan een Jeep, richting binnenland Colombia.
De straten van de stad uit richting bergen en worden al snel opgehouden door wegwerkzaamheden die al eeuwen duren volgens de buschauffeur. Omdat iedereen moet stoppen bij een stoplicht zijn er handelaren in fruit, drinken, souvenirs, kranten, eten enzovoort die ze een beetje opdringerig aanbieden aan de inzittende van de auto’s en lokale bussen. Na twee opstoppingen en twee uur verder komen we bij een dorje aan waar een paar ruimtes staan waar alle Jeeps zich verzamelen.
Er is een probleem want de weg naar ons beginpunt van de tocht is door aardverschuivingen op de berg geblokkeerd en het zal nog enige tijd duren. Rond 1300 uur toch maar op weg en we dansen als gekken in de bus op en neer vanwege de kuilen en gaten in het zandpad. Na een half uur staan we stil en zijn getuige van de aardverschuiving en een boom die volledige weggegleden tot stilstand is gekomen op de weg. Enkele druk gesticulerende mannen staan met een bosmes de boom te kappen en de weg vrij te maken. De tocht kan voortgezet worden en komen in een dorp waar een prima lunch op ons wacht. Elkaar voorstellen en we zullen als groep met 16 mensen moeten optrekken. We zijn duidelijk de oudsten van de groep en we voelen ons al snel opa en oma van de club. Later leren we Christian en Vicky kennen waar we het meest mee optrekken tijdens de rustmomenten.
De uitgeperste sinaasappelsap smaakt als de lekkerste sap die ik ooit heb gedronken nadat we door een rivier hebben moeten waden en daarna een berghelling met losse stenen omhoog geklauterd zijn. Ik denk dat we nu wel op de top zijn maar wat blijkt we zijn pas op de helft van de eerste berghelling. Verstand op nul en voetje voor voetje hijgend naar boven. We komen weer een soort kamp tegen en krijgen een schijf ananas. Heerlijke ananas en het water uit de fles smaakt wel zo lekker met deze inspanning en temperaturen. Mijn shirt raakt niet zo maar bezweet maar het shirt transporteert mij zweet van mijn shirt naar mijn broek die al snel ook al helemaal nat is. Wat blijkt, we zijn nog niet op de top van de berg. Doorzetten en verder naar boven, eindelijk komen we boven en krijgen een high five omdat we de helling gedaan hebben. Nu zou er wat vlakker stuk komen maar alles is relatief.
Wat is vlak voor een Colombiaan? Het blijft zwaar op en neer gaan en tegen het vallen van de avond begint het te regenen. Nu wordt het ineens gevaarlijk want ons pad omlaag verandert in een kolkende modderstroom. Je kunt je schoenen en sokken niet meer droog houden, ze verdwijnen in de modder, je trekt ze eruit en plant ze opnieuw in de modder terwijl het water van alle kanten komt. Met lampjes voor het bijlichten, elkaar bij de hand houden strompelen we naar een droog dal vanwaar we over de stenen en rotsen bij een kamp aankomen, waar we een hangbrug moeten oversteken. Jacqueline wordt een beetje uit de wind gehouden door Anderson, ‘e’en van de begeleiders. Teleurgesteld dat we nog 50 minuten verder moeten lopen voor ons kamp moeten we toch door. Uitgeput, vol van het meegemaakte, moet ik eerst op de bank even bijkomen met een ijskoud biertje. We douchen en probeer nog enkele droge kledingstukken te vinden. De maaltijd is uitstekend en genoeg, goed georganiseerd ondanks er een 75 mensen op dit eerste kamp aankomen. In een bedje met klamboe val ik een diepe slaap.
In training.
Zondag, 26 november 2017
Santa Marta.
Jacqueline wil trainen voor morgen en neemt zich voor om een fikse wandeling te maken. Het lijkt me niet de beste oplossing want trainen doe je ver voor het moment wanneer de inspanning gevraagd wordt. Toch maar mee en we lopen nu eens een andere route en volgen het strand naar het westen. Het is erg armoedig en er liggen verschillende mannen op het strand te slapen. Jammer dat het strand begrenst wordt door een rivier maar geeft wel een inkijkje op de sluikhandel voor vis. Bootjes meren aan en arme mensen lopen blij weg met een vis. Door het water begrenst lopen we nu maar terug naar de marina en lopen door naar het oosten. Nu vinden we onder een boom een weegschaal met een soort van visafslag. De vis wordt hier per tien kilo verhandelt. Met veel herrie, gepraat, onderhandelen en vele mannen om de weegschaal gaat de gelukkige weg met de gekochte vis in een smoezelige polystyreen bak. De volgende weegschaal wordt volgeladen en de onderhandelingen beginnen opnieuw.
Opnieuw de stad in en wandelen door de al vertrouwd wordende stad, de kerken zitten vol en er is steeds een dienst. Na deze trainingsronde lopen we terug naar de boulevard en drinken koffie in een boulevard cafe. Een bedelende jongen gedraagt zeer agressief en wordt verschillende keren weggejaagd maar telkens komt hij terug. Het is verre van prettig om de armoede en de uitzichtloosheid zo van dichtbij te zien, terwijl wij het zo goed hebben. Een man komt naast ons staan en begint met een gedeelte van het blad van een plant een krekel te vouwen. Jacqueline is gecharmeerd van zijn vriendelijkheid en onder de indruk van zijn techniek zodat we 2000 pesos betalen ( 0,70 E). Hij is zo blij, dat Jacqueline met een gevlochten roos als toegift uit de strijd komt. Jacqueline blij maar de man ook.
Als verdere voorbereiding pakken we de rugtas in. Je kunt niet teveel meenemen want het hangt 4 dagen op je rug zodat we het gewicht in de gaten houden. 4 Paar sokken, slippers, 4 Tshirts, tandenborstel
Veel vrienden.
Zaterdag, 25 november 2017
Santa Marta.
Santa Marta bruist als bronwater, de mensen op straat met de vele winkeltjes en uit alle gaten en hoeken zit het ondernemerschap erin om een paar centen te verdienen. Een paar wielen en een doorzichtige bak met limonade is al een café l’improvise. Je bestelt een glaasje drinken en er worden twee stoelen vanuit het niets getoverd om je de mogelijkheid te geven om je sappie rustig op te drinken.
Het gidsboekje geeft Calle 16 (straat 16) aan voor de boekenstalletjes en de bibliotheek. Het zoeken naar de bibliotheek met Grand Café welk staat aanbevolen wordt niet terug gevonden en vind het na 4 keer op en neer lopen inmiddels Calle 64 worden en vind het best om mijn koffie niet in de bibliotheek te nuttigen.
Het wordt een koffiehuis met binnenplaats waar we door de dames van het huis vertroetelt worden. Extra aandacht met koffie en gebak en een stralende lach met wifi. Een bar om terug te komen en een vaste ontmoetingsplek van te maken.
Boodschappen en de man die op zijn fiets hangt roept van verre al "Mi Amigo, Mi Amigo!". Ik ben me bewust dat ik vrienden heb maar hier heb ik honderden vrienden zolang het maar een muntje oplevert.
De Bleu Spirit en de Twix komen de haven binnen en praten half en half bij, ze raken erg enthousiast over Santa Marta net zoals wij.
Bobo"s
Vrijdag, 24 november 2017
Santa Marta
In de winkel van de Expotur besluiten we maar zonder er teveel over na te denken ons in te schrijven voor de vierdaagse tocht de bergen in, op zoek naar de Verloren Stad. (Ciudad Perdida). Dat is iets om naar uit te kijken en we kunnen ons inlezen.
Vanuit de kuip zijn we getuige van een trainingskamp Olympische klassen zeilen met kleinere boten. Veel jongelui zijn aanwezig en hebben een week van feesten achter de rug, nu alleen nog de prijsuitreiking. Een aantal Bobo’s maken er een langdradige show van, zoals een talkprogramma waar ze zichzelf belangrijker vinden dan de zeilprestaties van de zeilers. Het gaat gepaard met veel Colombiaans vlagvertoon en muziek.
Een supermarkt in de buurt blijkt veel beter gesorteerd te zijn dan de grote van gisteren en de afhandeling aan de kassa gaat ook nog sneller. De mensen zijn bijzonder aardig maar je blijft wel behoedzaam op straat vanwege de bedelaars.
De Tasman vertrekt en we weten hen nog een laatste zwaai te geven. Zij gaan volgend jaar weer werken maar laten het schip voor 1 jaar achter in Nicaragua. 9 Dagen zeilen om je schip te kunnen stallen.
Tijdens het Happy Hour spreken we Franse collega zeilers die de berg tocht naar de verloren stad hebben gelopen en het enthousiasme straalt ervan af. Er is iets om naar uit te kijken.
Verkeers wanorde
Donderdag, 23 november 2017
Santa Marta.
We treffen een leeglopende haven. De meeste schepen zijn vertrokken en er worden een zestal schepen opgenoemd die morgen vertrekken. Het alledaagse samenzijn om halfzes is voor velen een afscheidsfeestje dat wordt gevierd met een barbecue. We ontmoeten de Tisento en de Tasman in de haven. Een leuk weerzien met elkaar en we drinken een borrel aan de kade. De Tasman vaart al met ons op sinds Suriname.
Kennismaken met de bewoners van de haven en kennis uitwisselen over allerlei mogelijkheden. Al snel blijkt dat Santa Marta een prima plek is om Colombia verder te ontdekken.
Vanochtend de verschillende procedures van inchecken achter de rug. Vrije wifi, goede plek aan mooie steigers, stroom en water geeft me een totaal ander beeld van Colombia dat ik in eerste instantie had. We wandelen de stad in en voel de gelijkenis met China, 10 jaar geleden. Een bijzondere herkenning.
De winkelstalletjes op straat, de drukte, de verkeers wanorde, de hoge stoepranden, de kuilen in het trottoir. Vriendelijke mensen maar ook vervelende schooiende en bedelende mensen. In een supermarkt kopen we wat simpels maar moeten heel lang wachten aan de kassa voordat de cassiere haar protocollen weet af te wikkelen. Het is moeilijk om geld te krijgen en de aantallen aan nullen zijn imposant, Ik neem 50.000 peso op en blijk later maar Euro 15 op zak te hebben.
Bulletalie verzetten
Woensdag, 22 november 2017
N 12 10’88 W 72 45’53 - Santa Marta Colombia
Met een tik op mijn schouder wordt ik gewekt omdat we op een gijpkoers liggen. Meteen wakker naar de kuip en de volgorde van handelingen is de bulletalie los, grootschoot aantrekken, koers verleggen, de wind naar de andere kant van het zeil lokken en de schoot weer uitvieren, koers herstellen en de bulletalie vast, en kruip licht binnensmonds mopperend mijn kooi in.
Jacqueline laat me als beloning een uur langer slapen en motiveert dit, omdat ze een aanval van melancholie, gelukzaligheid en het één zijn met de zee heeft. Met dit soort acties is het alsof je een volledige slaap hebt. We wisselen van wacht om 0600 uur en tijdens de eerste wachturen start ik de generator voor de koude in de vrieskist. De wind neemt af en we komen in een slakkengang van 1,5 mijl terecht. Eerst is de hoop dat het tijdelijk is, maar dat blijkt een ijdele hoop te zijn. Motor aan en met een gangetje van 4,8 knoop richting doel Santa Marta. Dit stuk van de zee staat bekend vanwege zijn ongecontroleerd hoge golven, de harde wind, schrik van de Carieb. Zonder wind merk je dat natuurlijk allemaal niet en ben aan de ene kant blij maar het langdurig motoren is niet fijn.
De aanloop naar de stad is niet moeilijk en met behulp van de kaart in de almanak en met OpenCPN is het erg duidelijk. Even zoeken naar de haveningang maar bij het herkennen van de masten blijken die vlak voor ons te liggen, hoe snel kijk je erover heen!
Via kanaal 72 een oproep naar de havenmeester maar niemand reageert hierop zodat we Queen B aan de dieselsteiger vastknopen. Al snel komt de wacht op ons af maar spreekt geen woord vreemde taal en wij spreken geen Spaans. Na een telefoontje met een heel lang verhaal drukt hij de knop in van zijn mobiel en zegt dat we kunnen blijven liggen tot morgen. We drinken in de kuip een drankje en zijn blij dat we voor een nieuwe bestemming kunnen gaan. Aangekomen in Colombia.
Wolk aan licht
Dinsdag, 21 november 2017
N 12º 40’13 W 070º 58’16 - N 12º 10’88 W 72º 45’53
Tijdens de nacht schommelt het schip de westelijke koers, met in de verte een onweersbui. De bliksemschichten slaan in van wolk tot wolk en zonder te donderen. Het geeft een prachtig gezicht en de wolken met omgeving vertonen zich als een zwart film in de nacht. De maan staat weer als een scherp helder kommetje aan de horizon recht voor de koers van het schip. Een Cruiseschip haalt ons in en geeft een wolk aan licht. Wat voor een feesten zullen er niet aan boord zijn, of ligt iedereen nu braaf te slapen? De dolfijnen vragen het zich ook af want deze komen in het donker op ons af en duiken dwars onder het schip door.
Het wordt een rustige dag waar het schip tussen de 3,5 en 4,5 knoop blijft lopen en houdt nu al rekening met aankomst in de nacht in Santa Marta. Maar eerst gewoon mijlen maken en hopen opdat de wind door blijft staan. De vliegende vissen wijzen ons de weg, vallende sterren vragen om snelle wensen, die toch vervagen gelijk met hun licht.
Toch maar eens Google'n waar dat geloof van vallende sterren en wensen vandaan komt:
De oude Grieken zagen er vallende en opstijgende zielen in.
De Joden en Christenen legden er in de oude tijd een verband mee met gevallen engelen en soms zelfs met demonen. Vallende sterren deden eigenlijk dienst als voorboden van de ondergang van de wereld.
In het oude China zag men er echter de dood in van een vooraanstaand iemand, maar ze konden evenzeer wijzen op de geboorte van een kind, wiens ziel uit de hemel op aarde viel.
Op andere plaatsen voorspelden ze dan weer oorlog.
Later, als de mens dacht dat de goden daar boven woonden,waren vallende sterren signalen van goden, hemeltekens, waardoor hun wensen en daden begrepen konden worden. Of ze konden de Goden om een gunst vragen!! Nu gelooft men nog steeds dat men een wens mag doen, die sowieso in vervulling gaat!!
Tijdens het vallen van de ster, en het moment van de ohh, ben je de wens al vergeten goed te formuleren. Jammer, maar ik kan het niet laten om te glimlachen.
De wind is nieuw
Maandag, 20 november 2017
Oranjestad - N 12º 40’13 W 070º 58’16
Met blije ogen van de havenmeester dat het gisteren tijdens de Sinterklaasintocht niet heeft geregend en dat het feest een groot succes was, spreken we over de intocht. Het blijkt een ware happening op Aruba te zijn.
Via de App heb ik regelmatig contact met mijn kleinzoon van 4 jaar, die zich als een ware Sinterklaas en Zwarte Piet-kenner weet te ontwikkelen. En volgens Jim is er voor Opa nog hoop als hij zijn schoen maar van een wortel voorziet.
We rekenen de Havenmeester af en zeggen hem goedendag als afscheid. Wie weet waar en wanneer en hoe we elkaar weer zullen zien. Vertrekken is afscheid nemen en hopen op weer eens elkaar ontmoeten.
De elektriciteitskabel opschieten, de willen verhangen en de lijnen los, trek ik de Queen B in zijn achteruit de box uit en vaar naar de procedures van immigratie en douane. We leggen aan bij de kade en vanuit de dienstauto worden de papieren opgehaald en afgestempeld terug gebracht.
Vertrekken zonder wind en kan bijna mijn teleurstelling niet verbergen, hebben we daar zo lang op gewacht? We varen de Westkant van het kanaal uit op de motor en stel de motor op zijn beste toerental in. De schroef zal vuil zijn want ik krijg er geen gang in en ben blij dat uiteindelijk de wind opkomt. En deze keer genoeg bries om boven de 5 knoop uit te komen. De swell is weinig en de wind is nieuw, want de afgelopen dagen is het bijna windstil geweest. Toch begint de Queen B langzaamaan weer te schommelen tijdens deze achterlijke voortstuwing. Jacqueline moet nog even thuis komen aan boord maar dat gaat snel genoeg.
Met een prima voortgang en het inschakelen van de windvaan is de eindeloze reisstand weer ingezet. Ik voel me bevrijd van de steigers, bevrijd van de warmte tussen de huizen en ben benieuwd of Sinterklaas mijn schoen onder de mast midden op zee ook nog weet te vullen.
Ooit komt ooit
Zondag, 19 november 2017
Oranjestad.
Echt, de laatste dag op dit mooie eiland. Wachten duurt lang en we willen vertrekken. Met een hoop lawaai van een muziekkorps en toeterende auto’s komt Sinterklaas aan op het eiland.
Dat is snel, gisteren aangekomen in Nederland en de volgende dag al op Aruba. Gelukkig blijft het droog en de vrouw van de sympathieke havenmeester heeft de organisatie van het begin van Sinterklaas. De zwarte Pieten zijn hier nog allemaal authentiek zwart en niemand die moeite heeft met het in stand houden van de mythe van dit mooie kinderfeest.
Aan het strand met de benen in het water, een rondje door het winkelcentrum en willen gaan eten bij een Peruaan, die gesloten blijkt op zondag. In een kunstatelier annex restaurant eten we een heerlijke Peruaanse Ceviche. Frisse rauwe vis gegaard in ui en limoenen met koriander.
Door de stad lopen, langs het hotel en het Casino, waar niet alleen maar geldprijzen uit de machines vallen maar vooral de koude lucht met een zweem van alcohol en sigaren uit de openstaande deur valt.
De laatste voorbereidingen op het dek zoals een paar nieuwe geleideblokken voor schoten en een blok om de rollijn van de genua afstand te laten houden van het ankerlier. Dit had ik al 18 jaar geleden moeten doen en zo zie je maar weer, ooit komt ooit.
Via internet nog de laatste emails van het bedrijf en privé en slapen om morgen eindelijk te vertrekken.
Wat heb jij in de tas?
Zaterdag, 18 november 2017
Oranjestad
Langs de stalletjes slenteren van de groentemarkt die door de prullaria-winkeltjes zijn overgenomen. Wat een rotzooi weet een mens te verzamelen en wij doen daar gewoon aan mee. Een rugtas met de tekst Aruba, a beautiful Island wordt gescoord, een handig jurkje, wat zalf voor de huid. De tassen raken gevuld en de zon laat de mannen zweten die dit allemaal mogen sjouwen. Ik zie veel heftig transpirerende toeristen om me heen en krijg af en toe de behoefte om te vragen: Wat heb jij in je tas zitten?
We worden door Aliëns gestuurd. Mensen zijn op zoek naar een kopie Aarde in het heelal, maar we moeten veel dichterbij zoeken. Het leven op een planeet of ander hemellichaam hoeft niet in de kosmos te zijn maar rond om ons. Mensen bepalen in het universum niet de dimensies en de tijd. De eigenaar van de winkel staat software in de laptop van Jacqueline te laden en wij krijgen een uitleg over de mogelijkheden van Google. De allesomvattende mogelijkheden van de data in de toekomst. Sta heftig mee te knikken en vind het toeval dat deze Pakistaanse meneer zo een uitgebreide visie heeft.
Na twee uur lopen we met een geuploade laptop, inclusief gratis kopie van de software die je alle dag kunt gebruiken. De winkel was een belevenis, een bezoek waard. De vaste klanten komen met een lach binnen, handen schuddend, grappen maken. Zo kan het ook.
Het houtwerk op het dek zoals stootrand en de sierlatten op de kajuit hebben na 18 jaar veel geleden en de houten-proppen die de schroeven verbergen vallen er spontaan uit. Ik boor met een boortje van 10 mm het houtgat uit en plaats een nieuwe prop met een dot kit terug in het gat. Later maar weer afwerken.
Deze avond heb ik geen kind meer aan Jacqueline want die kan mooi spelen met haar nieuwe apparaat.
Vanuit de kuip zit ik naar een foeilelijk Panamees zeilschip te kijken. De Diana wordt geschilderd, binnenbetimmering gerepareerd. Hard werken bij deze temperaturen en het vermoeden is klaar maken voor verkoop met de alom bekende methode van “Sikkensrevisie”.
Wachten op wind
Vrijdag, 17 november 2017
Oranjestad
De weerberichten geven een steeds stabieler hoge drukgebied aan waar de wind een ondergeschikte rol speelt. 3-4 Knoop wind is niet waar de Queen B zijn box voor verlaat. Het zou twee dagen motoren zijn en daarvoor zijn we geen zeilers, overigens zijn het de zeilers die de meeste motoruren maken want van de meeste tijd gaat verloren met wachten, ontspannen, en de weerberichten vertalen tot de grootste drempel zoals mist, regen, harde wind en storm, en verdere smoezen om vooral niet te zeilen.
We moeten ons voorbereiden voor extra dagen in Oranjestad en terwijl de meeste voorbereidingen klaar zijn. Een wandeling door de stad en eten een heerlijk ijsje op het marktplein waar een aantal stoelen staan in een diabolo-vorm waar je prima in kunt zitten, rollen, gek doen. Vooral de jongeren laten zich door de stoel rollen en ik kan het ook niet laten en hang met de benen omhoog, ijsco in de hand en een aantal mensen die medelijden met me krijgen en zich afvragen van waar ik ben ontsnapt.
Aan het strand zien we de twee grote Cruiseschepen het eiland weer verlaten, de pelikanen duiken het zwembad in en wij liggen met een colaatje op een strandbed onder de palmen de tijd stuk te slaan, te wachten op wind.
Goudkoorts.
Donderdag, 16 november 2017
Oranjestad
Met een druk telefoonverkeer zwaai ik een medewerker uit die eindelijk na 49 jaar werken met pensioen mag. Ik sta er in gedachten bij stil en er flitsen veel herinneringen voorbij en begrijp dat Kees de verbinding is geweest van 4 generaties familiebedrijf. En nu de dingen die leuk zijn, wens ik hem toe!
We hebben een auto en proberen in een dag het eiland te zien. Eerst langs de westkant naar het Noorden. Veel hotels en Resorts, waar verschillende in een duur segment zijn zoals Carlton-Ritz, Hilton en Riu. Na de rij van hotelskomt er een maanlandschap. Droog dor en vlak, de weg wordt een onverharde brede baan en we rijden met scherp uitkijken voor de kuilen en gaten in de weg naar de Noordpunt vervolgens naar de vuurtoren waar het erg druk is. Bij de vuurtoren sla ik een zandpad in dat eigenlijk bedoeld is voor de offroad voertuigen en met veel stuur en remmen op tijd komen we er ook met ons sjeevroletje. Een kleine autootje met airco en automaat maar voldoet uitstekend en brengt ons overal. De omgebouwde legervoertuigen doen hun gasten op en neer schudden terwijl wij lekker gekoeld achter de voorruit in een prima zetel van het landschap genieten, ondanks de kuilen en gaten.
Aan de kust zijn we verschillende gaten in het lavasteen geslagen waar uiteindelijk wat verderop een goudmijn en de Natural Bridge ligt.
In 1824 werd op Aruba het eerst goud gevonden. Een herdersjongen gaf uit verveling een trap aan een stuk rots in een gebied dat bekend staat als Rooi Fluit. De glinstering van het brok steen dat hij wegtrapte, trok zijn aandacht en bleek bij nadere bestudering een klomp goud te zijn. De vader van Willem Rasmijn – zo heette de herdersjongen – verkocht het goud vervolgens aan een handelaar en ging verder op zoek naar nog meer goud, maar hij was niet de enige.
Er ontstond namelijk een gigantische goudkoorts op Aruba. De gehele Arubaanse bevolking raakte volledig bezeten door het goud en stortte zich massaal op de rotsige grond in het noorden van het Caribische eiland. De 'gold rush' was in de beginperiode nog ongecontroleerd en iedereen greep zijn kans om snel en makkelijk fortuin te maken.
Maar dat veranderde snel. De toenmalige Nederlandse regering greep hard in en stuurde zelfs militairen om de goudvelden te bewaken. Vanaf dat moment werd de delving van het goud professioneel aangepakt en uitbesteed aan lokale- en internationale goudmijnbedrijven. De schatkist vulde zich.
Er zijn nog veel restanten van deze 'gouden eeuw' te vinden op Aruba in de vorm van verlaten mijnen, schachten, liften, putten en ruïnes van goudsmelterijen. Kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog is op Aruba voor het laatst onderzocht of het nog zin had om de spade in de grond te steken om het kostbare goedje boven de grond te krijgen. Men heeft er toen voor gekozen om de jacht naar het goud op Aruba te staken; de delvingskosten overstegen op dat moment royaal de mogelijke opbrengsten.
Eerst wekte mijn verwondering de restauratie van de Natural Bridge want dan zou dat voor mij geen Natural meer zijn. Nu begrijp ik wat meer van de situatie, er is naast de brug al een brug ingestort, heeft alles te maken dat de golven na jaren en eeuwen de mergelvulling tussen het gesteente uitslaat, hierdoor is de brug ontstaan maar is meteen een bedreiging. Jammer dat bij zo een publiekstrekker dat er zoveel vuil verzameld ligt onder de brug. Ons bekende plastic maar ook veel wrakhout. Na de brug rijden we door naar de zuidkant van Aruba en komen daar kuddes met geiten en ezels tegen die hier in het wild rondstappen. Met de auto nu langs de kustlijn en bezoeken Baby Beach. Een prachtig strand met geweldige snorkel mogelijkheden. Na de duik terug naar Noord voor de boodschappen voor de komende dagen in een Super Food centrum. Een hyper winkel zoals je dit in Frankrijk of Verenigde staten tegenkomt.
Kitten.
Woensdag, 15 november 2017
Oranjestad
As ge ut niet meer wit, dan de montagekit.
Een halsstarrige lekkage vanuit ergens openbaart zich onder de gasbun en probeert de voorraad pasta nat te maken. Logisch dat je zou zoeken in de buurt van het verzamelde water maar enkele jaren geleden kwam het vocht via een raampje aan de voorkant van het schip ongeveer twee meter van de waterplas. Ik wrik de RVS afschermplaat van de patrijspoort af en zet de boel opnieuw in de urethaankit. Nu eerste drogen en afwachten of dit de ooraak is.
Vervolgens sla ik de verloren houtproppen terug in de lijst, de houten 10 mm prop ook met een lik kit. Hierbij stroomt het water van het goddelijke lijf en ben de bilgeruimte ingedoken om de gever van de snelheidsmeter schoon te maken. Drie klussen zijn genoeg om te kiezen voor ontspanning.
Het liggeld is inclusief bezoek aan Renaissance eiland en hoor later vertellen dat de entree voor niet hotelgasten 100 US$ pp bedraagt. Dat zijn nu eens behoorlijke drempels om een geselecteerd gezelschap te krijgen. Met een bootje worden we full speed naar de welkom-steiger gebracht waar we een uitleg krijgen. We lopen meteen naar het adultstrand waar de flamingo’s tussen de ligbedden door flaneren. Geen kinderen aan het strand en dat maakt het allemaal een stuk gezapiger.
We snorkelen en lopen een rondje op het prachtige park met verschillende bars en een mooi restaurant. Op een paar ligstoelen op een grasveldje onder de welbekende klapperboom kijken we naar het af- en aanvliegen van de vliegtuigen van de luchthaven.
In plaats van de storm afwachten is het nu wachten op wind.
Tegenwind
Dinsdag, 14 november 2017
Oranjestad
Maandag hadden we al willen vertrekken maar er is tegenwind bij Colombia. De wind valt eerst weg en zou motoren worden om naar de Colombiaanse kust te komen om vervolgens scherp aan de wind naar Santa Marta te varen. Het ziet er naar uit dat we pas vrijdag kunnen vertrekken maar ben bang dat het nog later zal gaan worden om een beetje wind te hebben en dan ook nog uit de goede hoek. We volgen www.windy.com regelmatig in de loop van de dag.
De plaats waar we liggen is pure vakantie en genieten zodat het hier geen straf is om te verblijven.
Vandaag werp ik me weer op de todo lijst van enkele klussen en transpireer overmatig. Mijn korte broek vangt de stroompjes vocht op en is binnen de kortste keren drijfnat. Nieuw 12 volt stopcontact voor een extra ventilator en repareer de verlichting in de kajuit. Jacqueline houdt zich bezig met het vrijmaken van roestplekken op het RVS, wat een hele klus is.
Aan het strand zien we de Cruiseschepen langs de kust varen en er wordt door de mensen op de verschillende etages druk gezwaaid. We zwaaien terug in het niets en hopen een glimlach op te wekken van de mensen die naar een nieuwe bestemming varen met nog meer Rolex winkels of Casino’s.
Slap Fort
Maandag, 13 november 2017
Oranjestad
Gisteren geen zeekastelen in de achtertuin van de boot, nu twee gigantische Cruiseschepen die de handel van Aruba op maandagochtend op volle kracht vooruit zal zetten. De bootjes van schip naar wal varen af en aan. De boten voor het sportvissen komen binnen met de vissers. Het leeft en wij beginnen ons steeds meer op ons gemak te voelen. Ik krijg een vakantiegevoel over me in plaats van een cruisersleven.
Deze ochtend ondanks de warmte een klusochtend ingesteld. De kabels van de zonnepanelen fixeren, lekkage van de mastvoet aanpakken, het slaan van de kabels in de mast oplossen en de flush in de generator. Zoon Luc heeft me geadviseerd om de binnenkant van de motor eens goed te spoelen zodat de verstopte oliekanalen of de binnenkant van de cilinder en zuigerveren eens schoon te spoelen. Een beetje olie eruit, flush erbij en 6 minuten laten lopen. Ik heb het idee dat de motor minder metalig klinkt en dat het beest minder herrie produceert. We zullen zien wat het effect is de komende dagen, als we op zee zijn.
Museum Zoutman valt erg tegen. Een tentoonstelling over de strooien hoedjes die in het verleden hier erg populair zijn geweest en die over de hele wereld verspreid zijn. De toren met zijn uitzicht is aardig maar allemaal nogal naïef als fortificatie. Het voelt meer aan als versterkt huis als fort, slap bouwwerk. De Nederlanders hebben Aruba niet serieus verdedigd of bezet, zeker niet als je bedenkt hoe men dacht over fortificaties zoals in Frankrijk en Nederland. De naam Vauban borrelt bij me op als het grote genie voor een serieus vestingwerk.
De avond hebben we twee Halal kippenpoten in een citroen mosterd saus, we smullen en genieten van het uitzicht over de haven en de zee.
Lege horizon
Zondag, 12 november 2017
Oranjestad.
De Cruiseschepen zijn weg, een lege plek aan de horizon. Zondagrust? De restaurants blijven vol en de pleintjes geven podium aan de artiesten die van café naar café hun kunsten vertonen. Het brengt sfeer en gezelligheid. Wij houden het hier goed vol als gast van de jachthaven gekoppeld aan het Renaiçance hotel. Veel faciliteiten zijn inclusief en we maken er dankbaar gebruik van.
De wandeling leidt ons langs het zeezand richting Savaneta waar we op het eind van het zilverwitte strand in een strandtent een kop koffie drinken. Iets verderop maken we een duik en drogen ons op tussen de verschillende Arubaanse families die er een uitgebreide picknick op zondag aan de rand van het water maken. Een gezellige boel.
Tijdens het teruglopen scoren we een Hamburger. Niet zomaar een Hamburger maar een echte Hamburger van de grill, geserveerd door een horeca familie waar de obers de charmeur uithangen en de serveersters zich moederlijk schommelend tussen de tafels bewegen en de klanten bedienen. Ieder zijn eigen bijdrage.
Voor onze beweging maken we in de avond een flinke wandeling door het casino, de hotels met open bar aan zwembaden die op de eerste verdieping liggen zodat je al zwemmend in de stad kunt kijken, de winkels langs de hoofdstraat. De auto's staan in een file op de weg en zijn zeer voorkomend, meer dan beleefd voor de voetgangers.
In de bar waar we vaak zitten voor een kop koffie, bestellen we een schaaltje Nacho’s welke een complete maaltijd blijkt te zijn. Scheelt het avondeten aan boord.
Apatisch in een tram.
Zaterdag, 11 november 2017
Oranjestad
In 1790 werd Oranjestad omgedoopt tot hoofdstad van Aruba, dit omdat Oranjestad een diepere vaargeul heeft voor grotere schepen dan de voorgaande hoofdstad. Oranjestad beschikt dan ook over de doorvoerhaven van Aruba. Bijna alle goederen komen via de haven van Oranjestad binnen vanuit Zuid-Amerika, Nederland en de Verenigde Staten.
Omdat Oranjestad de grootste stad van Aruba is, heeft het een belangrijke status voor zijn inwoners. Naast de grote winkels beschikt Oranjestad ook over een handvol winkelcentra, gericht op lokalen en toeristen (veelal cruisetoeristen). De belangrijkste en bekendste winkelstraat is Caya G. F. Betico Croes, vernoemd naar de in 1986 overleden politicus Betico Croes.
De tweede dag is de dag van verkenning. Je patrouillegebied ontwikkelen, waar zijn de winkels, supermarkten, hoe ziet de stad eruit? De stad is bepaald niet spannend en het lijkt sterk op Kralendijk, alleen zijn er heel wat meer luxe winkels en Casino’s voor de vakantiegangers van de Cruise schepen, die Aruba graag aandoen. Wij lopen door de straten en zien dat er een soort van tram door de straten loopt, wat een leuk effect heeft. De mensen in de tram zitten wat apathisch de rit uit in een tempo, dat langzamer dan gewoon lopen gaat. Jacqueline koopt badkleding en een boekenwinkel verkoopt geen boeken. In het hotel aan het zwembad zwemmen we lekker en zitten te internetten op een strandbed. Leven is zo gek nog niet
Te vroeg vertrokken
Vrijdag, 10 november 2017
12º 20’ 38 N 069º 39’ 48 W - Aruba, Oranjestad.
In het logboek schrijft Jacqueline: Togo 13,4 mijl SOG 5,1
4-5 BFT klotsgolven, zeer oncomfortabel, gemiddeld 20 knoop wind.
1 keer gegijpt, daarna rustige koers. Bewolkt, veel tankers voor anker en varend, 2 Cruiseschepen
Te vroeg vertrokken, maar had rekening gehouden met afnemende wind, nu de wind doorzet moet zeil geminderd om bij licht aan te komen. Het lukt allemaal met een zakdoek zeil aan de mast, om halfzeven de aanloopton ronden. Met de marifoon meld ik me aan en krijg toestemming, de haven binnen te komen. De officier van de immigratie staat met een auto me al op te wachten en overhandigt de papieren terwijl de man in de auto blijft zitten. Drie formulieren invullen aan boord en geef de paspoorten mee. Ik krijg de korte mededeling: Over tien minuten terug.
De man rijdt snel weg en komt inderdaad na 10 minuten terug met een bundeltje papieren en de paspoorten. Geen woord teveel en nu op naar de douane, die om half acht aanwezig zijn. Hij wijst ons de weg en zijn precies om half acht bij het kantoor waar nog niemand is. Om tien over half acht is de ambtenaar daar, die tijdens het in bedrijf brengen van een nieuwe dag op kantoor, onze paspoorten mishandelt met een knallende stempel. We zijn binnen op Aruba.
Bij de jachthaven is een plaats voor ons en worden als eregasten behandelt en binnengeloodst. Wat een service. Een trapje op de steiger voor het anker om gemakkelijk op en af te springen. Lijnen worden aan de achterton vastgemaakt en meteen weet hij de voorlijnen van Jacqueline over te nemen en aan het steiger vast te maken. We liggen eerste klas.
In het kantoor annex winkel de papierwinkel in orde maken en lopen terug voor een welverdiend dutje in de kuip.
Veel bewoners van Aruba vestigden zich rond 1800 rondom Fort Zoutman. Zij bouwden de huisjes schots en scheef. Sommige werden zelfs in de vuurbaan van een van de kanonnen gebouwd. Langzaamaan groeide het gehucht uit tot een klein dorp. Ruim 25 jaar na de oplevering van het fort woonde zelfs bijna de helft van de totale eilandbevolking vlak bij Fort Zoutman. Deze belangrijke woonplaats moest een naam krijgen en in 1824 besloot de gouverneur het te vernoemen naar het Huis van Oranje. Oranjestad werd hiermee een feit. Omstreeks 1860 woonden er ruim 1000 mensen.
Dat zijn er nu wel wat meer geworden en we maken een wandeling door de stad. Het stelt niet zoveel voor en het is duidelijk gericht op de toeristen die telkens door de Cruiseschepen losgelaten worden. Een veelheid aan juweliers en gokhallen waar de zeelieden in korte broek en fototoestel op de buik hun geld kunnen verspelen.
De visboten komen met de vangst terug en maken de vis schoon op de steiger wat weer prachtige rode krabben aantrekt. Cruise industrie, hoteltoeristen en lokale bewoners geven zulke vreemde tegenstellingen, dat het een erg onpersoonlijke indruk geeft. Het is absoluut niet duidelijk hoe je moet afrekenen. In Dollars of Florin? Ik betaal een cafe in Florin en krijg dollars terug. Als je in dollars betaalt krijg je florin terug. De grote eeuwige wisseltruc en ik weet wie er slechter van wordt.
Door de golven wankelen.
Donderdag, 9 november 2017
Curacao - 12º 20’ 38 N 069º 39’ 48 W
Een donkere avond met achter de wolken heel waterig een maan. Het schip wankelt door de avond van boord tot boord duwt de achterlijke wind de romp met golven die van de zijkant inkomen. Dit zijn zeeën waar je niet vrolijk van wordt. De boeken worden uit de boekenkast getild ondanks dat er een beschermende houten regel voor staat. De meest vreemde onderdelen liggen op de vloer, de oven komt weer eens uit zijn positie om de wereld van de andere kant te zien, de trap kraakt en Jacqueline roept: Het andere latje aan de trap kraakt. Ja, zo kunnen we wel het hele schip slopen! Ze is een beetje beroerd van het gezwaai en dat verwondert me niets. Ik blijf op mijn positie en eet de van te voren klaar gemaakte maaltijd en stel de klok in op 10 minuten het zal een lange nacht worden.
Vanochtend opgestaan met vertrekkerskoorts. Allerlei klusjes die ineens gedaan moeten worden terwijl je dat ook eerder had kunnen doen. Olie peilen, opruimen, anker controleren, dek opruimen en uitklaren bij de havenmeester. Om elf uur meld ik me maar er is niemand die me kan helpen. De jongen achter de tafel zit met zijn telefoon te spelen en vindt dat een prima manier om de positie van de directeur te vervangen. Ik denk wel dat de Boss om 11.45 uur terug is, zegt hij. Ik loop terug en meld me weer om 11.50. Rob is er nog niet maar een andere man kan me wel helpen. Eerst word ik geconfronteerd met een lijst van onbetaalde rekeningen en moet nu wel heftig protesteren. Na een telefoontje is dat snel uit de lucht en wordt de stand van water en elektra opgemaakt. De hotelreceptie moet de factuur maken. Al met al sta ik om 1300 uur buiten en kan vertrekken na een afscheid met Rob die snel naar me toe is gekomen voor het afscheid. De toegangspoort gaat open met de kaart van Rob en krijg een ferme handdruk en een tot laters. Direct aan boord gaat de motor aan en vaar de box uit naar het pompstation. De pomphouder blijkt uit Tilburg te komen en ontstaat een sfeer van wij als Brabanders onder elkaar. Brabo”s
Met de Queen B afgetankt en vol drinkwater nu op weg naar Aruba. Een klein tochtje van 70 mijl en een voorspelling van afnemende wind. De wind blijkt alleen maar toenemen en de windvoorspelling van 5 knopen ontaard in een vlagerige wind met uitschieters van 28 knopen. De zee kolkt en borrelt met de nodige golven, die sissend de kam breken. Gelukkig zijn ze niet al te hoog. Ik vermaak me uitstekend ondanks de andere condities maar het was niet afgesproken met www.weatherpassage.com
Carriere in bureaucratische traagheid
è
Woensdag 8 november 2017
Curaçao.
De laatste dag voor vertrek. Dit zijn de dagen van het grote regelen. Na enig bellen kan ik de auto bij de Thiel-baai inleveren in plaats van bij het vliegveld. Dat scheelt taxikosten en tijd. Nu we de auto hebben gaan we naar de immigratie en de douane om de uitklaring te maken. We zijn de enige bij de immigratie en de mevrouw achter het loket is snel klaar met de papieren en kunnen binnen 5 minuten naar de volgende etappe. De douane duurde vorige keer al zo lang en prijs me gelukkig dat er een frisse jonge vent aan het loket zit, voorin zijn carrière van bureaucratische traagheid. Ik word het hemd van het lijf gevraagd met allerlei vragen die al op alle voorgaande formulieren drie keer beantwoord zijn, het geluk is nu dat het niet zonder humor gaat. We staan als twee jonge kroegtijgers te giebelen en lachen terwijl Jacqueline gepaste grapjes en kwinkslagen over zich heen krijgt. De paspoorten worden met een klap bezegeld en overhandigt. We zijn vrij te vertrekken.
De laatste boodschappen bestaan vooral uit vis en vlees voor de vriezer, oneetbaar speltbrood, groenten die snel bederven in dit klimaat. Deze op hun plek stouwen en brengen de auto naar Jan Thielbaai waar de mevrouw van Budget Rent uitblinkt in nors en onvriendelijk kijken terwijl ze formeel en correct handelt. Auto kwijt en verplaatsen ons met de benenwagen naar het Piratennest. Toch maar naar het cafe ernaast, waar we wachten op Rene die ons ophaalt voor een etentje aan boord van de Pimentao. Tijdens het wachten worden we op de hoogte gebracht van al het lief en leed van het thuisfront, de kinderen aan beide kanten kiezen voor hun eigen geluk en dat brengt soms leed.
We genieten van de gastvrijheid van Angelique en Rene, heerlijk eten en gezellige praat maken de avond en het verblijf op Curacao af. Met bewondering voor de uitdaging die Angelique en Rene aangaan om de mensen op Sint Maarten een steuntje in de rug te willen geven, gaan zij binnenkort naar het Noorden en zullen wij hen voor een langere perioden niet meer zien. Afscheid nemen is niet fijn maar wel als je mensen gelukkig ziet zijn met hun beslissing.
Rene brengt ons terug met het rubber en een slippende koppeling op de schroef, het water maakt ons nat maar brengt ons heel terug aan boord. op het laatste moment toch nog een keer gezegend door Spaans Water.
Langzaamaktie
Dinsdag 7 november 2017
Curacao
Met de wandelschoenen lopen op een ruw gestold lavasteenpad, op weg naar de top van de berg naast de haven. Een akelige gewaarwording, bij minste of geringste contact met de blote huid tegen een cactus, is dat de naalden meteen diep je been indringen. Ik trek de naalden er voorzichtig uit maar zie de huid vastgekleefd worden aan de naald en deze komt maar stroef mee. Wat zou het zijn als je echt in een cactus terecht komt, lijkt me niet fijn. Nu voortaan met veel respect het contact mijden met de stekels, de als groene harten uitziende oren op de cactus. Ze breken meteen bij contact af en op deze manier zorg ik voor de voortplanting van een cactus.
Het uitzicht bovenop de berg is prachtig. De Queen B ligt verscholen achter de grote polyester zeilen van de boot voor ons, maar het is een mooi overzicht over het Spaanse Water en de jachthaven. We genieten van het uitzicht.
Met oppassen voor wegschuiven lopen we voorzichtig naar beneden en verkennen met de auto de verdere omgeving. De Fuik, een baai net voor de ingang van het Spaanse Water, de omgeving van de technische dienst van de golfbaan en bezoeken de natuurlijke bron en de vogelspotplaats.
De bron was één van de weinige plaatsen met zoet water op Curaçao en moet een belangrijke plaats zijn geweest voor de Indianen en Spanjaarden. Het Spaanse Water met deze bron was in de Spaanse visie de meest geschikte plek voor vestiging. De vogelspotplaats is een verborgen plaats waar je onder het lover van de bomen door kunt kijken naar de verschillende watervogels. Prachtig gezicht en je wilt eigenlijk de sereniteit niet verstoren. De sfeer maakt het haast gênant om de vogels te bespieden.
Lunch bij het Piratennest waar tijdens onze bestelling een stille oorlog uitbreekt onder het personeel. De kok gaat verhaal houden bij haar chef, personeelsleden lopen af en aan en komen met een bord eten buiten, maar onze bestelling blijft uit. Na drie kwartier de inefficiënte drukte aangezien te hebben, we zijn de enige eters in het cafe, toch maar eens gaan vragen hoe het zit. Het zal nog 5 minuten duren, want de kok is vandaag overal laat mee en heeft een probleem met haar salaris, wordt ons verteld. De mededeling wordt opgevrolijkt met het aanbod voor nog een drankje om het wachten te vergoeden. Tja, waar kom je als eter niet allemaal in terecht. Langzaamaktie of staking in de kiem gesmoord.
Op de terugweg halen wij bij de watersportzaken nog enkele onderdelen en komen er achter dat er geen papieren kaarten zijn van Colombia. Het is of de wereld ophoud bij Aruba.
Bij Tugboat beach gaan we snorkelen en lezen een boekje bij het typische cafe naast de ingang van de baai. De bedden zijn kapot en oud, de bar is van wrakhout en er is geen vloer anders dan zand. Overal is er zand met honden en katten die overal in de stoelen of bedjes in slaap vallen. We krijgen een soda en cola in een halve liter fles van een jong meisje die de wereld nog in alle naïviteit ziet. Misschien is het restaurant gekocht met je dromen. Ik geniet ervan om de jonge mensen te zien maar dat je op deze manier rijk of gelukkig zult worden?
Mijn boek is prachtig, de cola is heerlijk koel, het uitzicht is top en het zand tussen de tenen kietelt. Wat is het mooi om de wereld in je op te nemen.
Kapsalon
Maandag 6 november 2017
Curacao
Met een plons val ik in het water en zet de snorkel op. Het is op deze manier een prima uitrusten. Je hoort de rustige eigen ademhaling door het luchtpijpje en onder je ogen schieten de vissen alle kanten op.
Het is vandaag een drukke dag geweest, vanochtend de bimini afgehaald voor de laatste afwerking, de 16 gaatjes om de zonnepanelen vast te maken aan de buizen. De schroefje moeten door het doek van de nieuwe bimini en het is natuurlijk mooier en beter als daar oogjes in gemaakt worden om het doek niet te beschadigen. Met een passen en meten met de zonnepanelen komen er 16 watervaste stipjes op het doek en halen de bimini af. Nu op weg naar de Kapsalon (bedrijf waar de buiskap gemaakt is) van Habib. De man zit achter zijn naaimachine en lacht van oor tot oor. Hij is trots op zijn werk maar vertelde wel dat het erg tegengevallen was bij het inschatten van de uren werk. Zijn vrouw continue bezig met Samson shagjes, beaamt het. Na twee uur werk van de gaatjes met oogjes, samen koffie drinken met verhalen, rekenen wij af en gaan terug om de bimini te plaatsen en om de zonnepanelen terug te zetten. Met deze warmte zijn het behoorlijke klussen en verlies al snel veel vocht. Project buiskap met bimini en groene stroomvoorziening is klaar.
Nu we de auto hebben is het vaste liedje, boodschappen en snorkelen. Deze keer gewoon op Santa Barbara als het weerzien van het strand en misschien is het wel de laatste keer dat we op deze plek snorkelen.
Ontbijt op het strand
Zondag 5 november 2017
Curacao
Met een tafeltje aan het water ontbijten op het resort Santa Barbara. Een luxe hotel met een uitgebreid ontbijt leek ons wel een mooi begin van de zondag. Zicht op zee en toegangskanaal van het Spaanse water is dubbel genieten. Na het ontbijt rijden we naar de Mangusa supermarkt voor wat boodschappen en nemen gehaktballen mee voor de borrel van de Curacao Cruisers. Blijkt later dat door het geruzie en verbod van het strand de zondag activiteit in het water is gevallen.
Bij het contact met de Pimentao spreken we af om te zwemmen bij Tugboat-Beach als alternatief, de Rafiki is er ook. Nu hebben we wel genoeg gehaktballen met saus maar beter uitdelen dan diep weg in de vriezer. Met de auto gaan we op zoek naar weer een nieuw strandde voor ons. Het ziet er niet zo mooi uit met al dat “industrieel erfgoed” de twee verouderde schepen naast het strandje. In het water ontvouwt zich een schitterende wereld van scholen vissen en ander leven van koraal wuivend in de stroom. Een heuse sleepboot ligt hier op twee meter diepte gezonken en als snorkelaar is dat voor mij een wauw moment. Het binnenste van het schip is een en al leven.
Op het strandje, nemen we met Angelique en Rene alle roddels door en proberen de boten met vrienden te traceren, wie, wat en waar? De Rafiki’s treffen we niet maar horen later dat ze een duiker hebben moeten assisteren bij een duikongeval. Het zag er beroerd uit en het heeft nog gevolgen maar alleen duiken en dat op een extreme diepte, lijkt me onverstandig.
Lonkende Queen B met nieuwe buiskap
4 november 2017
Amsterdam - Curacao
Steeds minder onderdelen gaan mee in de reistas en ook kleding is niet nodig, tandenborstel ligt aan boord te wachten. In de boekhandel op Schiphol weet ik me niet in te houden en krijg op het laatste moment een zware tas voor de kiezen. Vertrek om half één en we vliegen met het licht mee zodat niet het gevoel ontstaat dat ik moet slapen en lees in één keer een boek uit. De vliegreis gaat op deze manier ongemerkt voorbij.
De reis is voorspoedig gegaan maar de immigratie om binnen te komen, in het zo mooie Curacao is wat lastiger. Meer dan drie kwartier staan we te zuchten in een lange rij slingerend tussen de linten en uiteindelijk kunnen we met behulp van een vriendelijke douanier een stempel in het paspoort laten drukken en vervolgens om losgelaten te worden op de loslopende geiten, de vochtige warmte, de lachende mensen, het prachtige snorkelwater en de lonkende Queen B.
Bij een autoverhuur bedrijf weten we een auto te scoren en rijden rond 19.30 uur richting Santa Barbara.
Vermoeid van het lange zitten en lezen maken we het ons comfortabel bij Boca 19 voor een hapje eten met een wijntje, welke stevig valt. Aan boord is alles in prima conditie en nog mooier de buiskap en bimini staan erop. Habib en zijn vrouw hebben een mooi stukje werk geleverd en ben helemaal in mijn nopjes. Ik herinner me dat de Bossche Zeezeilers wel eens smalend me Bertus Buiskap noemden maar de Bossche Zeezeilers steken de Maas over en wij krijgen ander water voor ons kiezen, maar ook de koperen ploert die vat op ons wil krijgen.
Laat ze maar lachen, niet mooi in lijn maar voor mij geldt, comfort en veiligheid. Ben blij met mijn buiskap en bimini.
China Cup
Maandag, 24 oktober 2017
Hongkong
Het grootste internationale zeil evenement op het vasteland van China is de China Cup Internationale Regatta welke gehouden wordt van 26 tot 29 oktober. Het evenement vindt plaats in Hongkong en Shenzen (Guandong Provincie) in China onder auspiciën van de Water Sport Administratie Cultuur en Sport van China. Het vierdaagse evenement organiseert 8 races in 10 verschillende klassen. De Hong Kong - Shenzen Passage Race, binnenlandse races en rond het eiland races in Shenzen, met 1500 zeilers uit meer dan 35 verschillende landen en regio’s.
Vanwege zakelijke perikelen loop ik met Dirk toevallig tegen dit evenement an en laten ons met een Sampan overbrengen naar het deelnemersterrein. Het is er een drukte van jewelste en mijn zeilershart begint sneller te slaan. Repareren en poetsen, veelal Aziatische mensen op de schepen en het zullen de voorlopers zijn van een nieuwe generatie Chinese watersporters want het zeilen is nog niet zo populair. Ik vermaak me uitstekend en lopen naar een uurtje van het terrein af en worden met een andere sampan terug gebracht. De schipper lijkt vastgegroeid in zijn minuscule hokje en brengt ons gratis naar de overkant de drukke stad in. Het lawaai van de straat overheerst al snel de rust van de zeilschepen alhoewel de wedstrijdspanning duidelijk voelbaar is.
Zo wordt je tijdens je werk geconfronteerd met je nieuwe levensstijl.
De pont van Hongkong Eiland naar Kowloon is voor de antieke motorschepen fanaten weer een uitdaging. Een zware stationaire motor staat te bonken in het ruim en met een lichte toerental verhoging is de versnelling in het water duidelijk voelbaar door een over gedimensioneerde schroef. Door de rugleuning om te gooien kun je zonder dat het schip draait gewoon met de neus in de wind en richting naar de overkant overgezet worden. Een vleugje nostalgie in een ultra moderne stad.
Slachtoffers van het pluche
Zondag, 15 oktober 2017
Curacao - Amsterdam
Zonder slaap landen we op Schiphol zodat ik met brandende ogen voor de automatische paspoortscanner sta. Het poortje gaat niet open, is mijn kapsel zo in de war? Branden mijn ogen zo, dat ik onherkenbaar ben? De scanner zegt dat ik me moet melden bij de paspoortcontrole maar de heren staan er wat lacherig bij en laten me meteen passeren, haha ik heb mijn tanden niet gepoetst.
De trein in en tijdens de rit weet ik Koen te charteren voor het transport van het station naar huis. Snel een douche en de sociale verplichtingen nemen meteen een aanvang. Enkele uren later vanaf de landing zit ik braaf bij mijn ouders, met schuldgevoel omdat door mijn keuze van reizen, ik hen tekort doe.
Komende periode de boodschappenlijst aflopen voor de onderdelen en de gemakken. Voor de deur stond een verregende lamp in een doosje, de eerste opdracht volbracht.
Met de ramp van Sint Maarten en de hulp die Nederland wil leveren komt er veel boven water hoe de verhoudingen echt liggen. Nederland is gereserveerd voor wat betreft hulp aan Sint Maarten, niet om de mens in de straat te helpen maar tegen het bestuur. Het bestuur weigert betere beveiliging en een onderzoekscommissie inzake integriteit. De man in de straat, de arme sloeber is nogmaals slachtoffer van het pluche.
Schoon en soepel
Zaterdag, 14 oktober 2017
Curacao - Amsterdam
De terugreis staat voor vanmiddag gepland zodat we tijd hebben om de Queen B te conserveren voor drie weken. Elektra en water beheer, maar voordat het water definitief afgesloten wordt, nog snel een douche. De opstart van de generator gaat wonderwel uitstekend zodat ik me minder zorgen maak dat ik voor een grote reparatie sta. Olie bijhouden en volgens mijn zoon Luc een spoelmiddel bij de olie om de binnenkant van de motor en de zuiger met zuigerveren op te krikken. Met andere woorden de boel schoon en soepel maken.
Het klapperende zonnezeil van de beugels af, goedkope oplossing tegen de zon, maar het ziet er niet uit. Het scheelt ook nog eens een aantal decibellen. Na de verwijdering is het brandend warm in de zon en het zweet loopt al snel van het hoofd en klotst onder de oksels weg. De laatste voorbereidingen doe ik dan maar wijselijk binnen.
Ik vraag me af hoe die Nederlandse Gouden Eeuwers dat ondervingen in die scheepskastelen. De warmte, de stank van de lichaamsgeuren, de ontlasting, bedorven eten. Het was de prijs om het grote geld te verdienen of beroemdheid van de ultieme ontdekkingsreiziger.
De kakkerlakken hadden vrij spel maar nu ook bij ons. We bedenken een plan en Jacqueline legt enkele lokdoosjes met melk, suiker en borium klaar voor de smulpapen. Het borium zwelt na het eten ongeveer 10 keer op en doet de maag van de Kakkerlak opblazen, hopen we.
Een assistent havenmeester komt met een bootje ons waarschuwen dat de taxi al klaar staat. Ik kijk op mijn horloge en zie dat deze veel te vroeg is, dan maar snel met de laatste afsluiting van de afhandeling zoals driftig met gif strooien en de spuitbus door de ruimte heen, hoofdschakelaar af, luiken op slot en de wasbordjes van de ingang opgestapeld en gesloten.
De taxichauffeuse kwebbelt er lekker op los en veel onderwerpen tussen de Nederlanders en de Curacao-enaren komen ter sprake. Snel van de auto de vertrekhal in, voor de koelte, en laten de wachttijd over ons heen komen.
Weer een maand op een vaste plek, het maakt je thuis op een eiland. We weten al heel wat van de gebruiken van de lokalen maar het blijft meer een aanpassen van de jachtschippers. Het blijft een uitzonderlijk groepje waar we bijhoren.
Vrijdag, 13 oktober 2017
Curacao
In de "mode" van de Carieb opstaan. Dushi, rustig, calm, calme of "maak me vooral niet druk" stijl. Koffie, ontbijtje, krantje, telefonisch contact met de kinderen en bedrijf. Er blijkt een extreme goede verbinding te zijn via het telefoneren met whattsapp zodat Jacqueline uitgebreid alle roddels en andere wetenswaardigheden kan uitwisselen in de regio Helmond en Eindhoven. Tijdens de wasronde van Jacqueline, loop ik even bij Rob langs voor een gesprek.
De overtollige boeken aan boord voeg ik toe aan de lezersbibliotheek van de haven.
In de middag met de rubberboot naar het strand voor een duik in het nog steeds warme water en krijgen op het eind van de middag de bemanning van de Pimentao aan boord. We zullen hen nu wel een lange tijd niet meer treffen omdat zij naar Sint Maarten gaan om daar te helpen bij de opbouw van het eiland. Onze plannen blijven Colombia.
Ik kan ze niet uitnodigen voor een maaltijd want we hebben de koelkast en de voorraad volledig kaalgevreten, zodat we de laatste restjes in de loop van de avond gebruiken.
Chansons in de Carieb.
Donderdag, 12 oktober 2017
Curacao
Het water stuitert vanwege de korte golfslag in golfjes over de rand van de rubberboot. Het is donker en we houden een zaklamp in de hand om ons te laten zien voor de schepen om ons heen. Ik heb schrik voor de onverantwoord hard varende Powerboats en je kunt hier wachten op dramatische ongelukken. De boten varen zo hard, het is zo donker en de varende bijbootjes zo onverlicht, dat het een combinatie van kwaad tot erger wordt. Ik houd de omgeving strak in de gaten en komen gelukkig zonder ongelukken in de haven aan.
Bij het Piratennest een laatste borrel met de schippers en ben benieuwd wie en wat we aantreffen als we terugkomen van onze drie weken Nederland. Een kleine nabespreking voor wat betreft de perikelen van zondag en een nabespreking met de Klein Curacao bezoekers. De Brusselaren lagen toch op anker met hun Amel, en dat Roy en An in de ochtend om 0400 uur de boei hebben verlaten om terug te zeilen naar Curacao. Roy en An vertelden net een kwartier van te voren dat die Amel wel erg hard op en neer zwaaide op de Swell.
Vanochtend een bijzonder rustige ochtend ingepland en blijven lekker onder de koelte van de Airco mijn website en andere email posts te verwerken.
In de avond na de meeting luieren we wat in de kuip en gebruik youtube om een potpourri van Franse chansons te laden. Leuk om te doen en veel ohja momenten. Francoise Hardy, Jacques Brel, Johnny Holiday, Charles Aznavour, Adamo en nog vele anderen.
Slapeloos
Woensdag, 11 oktober 2017
Klein Curaçao - Curaçao
Met een halfuur in de nieuwe dag begint de Queen B te rollen. De losse spullen gaan uit wandelen en vallen op de grond, eerst denk ik, wat ligt laten liggen maar het gaat van kwaad tot erger. Ik klim uit bed en wandel slaapdronken naar de kuip. We liggen naast een motorbootje dat nog erger ligt te dansen op de grillen van de Swell. De wind is afgenomen en gedraaid, zodat we nu aan lager wal liggen. De dieptemeter loopt van 5 meter naar 1.80 meter en in het donker zonder het goed kunnen zien van de visuele diepte lijkt de branding wel heel erg dichtbij. Het buurschip maakt contact via de zaklamp en we weten van elkaar dat we stand-by zijn. De buurman heeft zijn motor aan om de ankerlijn strak te houden. Ik blijf in de kuip en zeg tegen Jacqueline terug in bed te gaan. Het blijft maar doorgaan met rollen en met de verschillende twijfels, zoals zij we aan het krabben?, of houden de slechte schakels van de ketting het nog wel?, of hou zal het gaan over een paar uur? Na de conclusie van een slapeloze nacht met angst voor een catastrofale landing of slapeloos genieten van een nachttocht terug naar de haven, kies ik voor het laatste.
Met het Kwienbietje trek ik me naar de boei om de reservelijn los te maken, het ziet er in het donker allemaal wat erger uit dan de werkelijkheid, vindt Jacqueline het een hachelijk avontuur. Bij terugkomst in de kuip de motor aan en haal de landvast door het oog om los te maken. Weg van het geslingerd, weg van het rollen, weg van de branding, weg van de ondiepte en vrij op de deining, vrij van de zorg “wat als”. De wrakken op dit eiland zijn me te groot in aantal en daar wil ik niet bij zijn.
Wat later in de ochtend komt er wat wind en zet het zeil. Genieten van de nacht, de binnenkomende rust, Jacqueline in de kuip, spullen bij de hand en zacht ruisende snelheid. Het land komt veel te snel in zicht maar we bereiken de haven net op het moment van het licht. Een onweersbui probeert nog roet in het eten te gooien maar deze loopt al bliksemend achter ons weg zonder de verkoelende druppels of hozende watergordijnen.
In het Spaanse Water vinden we rustig water waar grote kringen van spartelende vissen aan de oppervlakte zich laten zien. Dramatische wolken waar de zon zich aan het losmaken is, In de haven zo snel mogelijk de stroomkabel erin en slapen met airco in een huisvaste ligplaats.
De temperatuur loopt op tot recordhoogte. Het is benauwd, warm, klef zweterig en erg uitnodigend om met het Kwienbietje naar het strand te gaan om te zwemmen.
Op het strand liggen en lees het boek Hope. Een erg leuk boek, met herkenbare verhalen en situaties van twee jonge mensen die de wereld rondvaren.
In de avond zelfgedraaide Hollandse gehaktballen in de pan, het wijntje en de vorige nacht maakt behoorlijk suf en gaan vroeg naar bed.
Dirty Dancing
Dinsdag, 10 oktober 2017
Klein Curacao
Met een bons schrik ik wakker en aan het geluid te horen is het de ijzeren ton die tegen het zachte huidje van de Queen B zijn schelpen aan het afschuren is. Nog een bons en ik sta op om te zien wat ik eraan kan doen. De pikhaak is niet stevig genoeg om een flinke zet te geven zodat met de motor bij, in zijn achteruit, de gepaste afstand weer bereikt wordt. Gelukkig staat er geen wind en golfslag, zodat het niet hard gaat en bij een volgende keer blijf ik maar liggen.
Overdag is het prettig snorkelen, luieren, boek lezen en voorbereiden voor de maaltijd samen met de Serenity. An en Roy hebben gevolg gegeven aan de oproep om gezamenlijk Klein Curacao te bezoeken en we spreken af voor een barbecue.
Roy zal een poging doen voor het vangen van vis met zijn Speargun (harpoengeweer) en ik probeer een kunstaasvisje te slepen achter het Kwienbietje. Mij lukt het niet maar Roy schiet een vis die door hem bereid wordt voor de avond.
Het is een feestdag voor de Curacao-enaren zodat het extra druk is op het strand met Powerboten, net zoveel decibellen aan boemboem muziek als pk’s achter het schip, staan de meiden met bijne blote billen verpakt in minuscule tanga’s te draaien op de muziek. Dirty dancing maakt voor mij als toeschouwer het allemaal wel extra spannend.
Ann en Roy drinken met ons in de rieten hut een borrel en eten verschillende kleine hapjes en de onvolprezen heerlijke vis van Roy. Wie heeft er nu het harpoengat opgegeten?, vraag ik me af.
In het donker lounchen we na, de dagjesmensen gaan een voor een weg en de rust valt over het strand. We horen de golven weer breken op het zand en zien de gouden contouren op de wolken van de zon, die van onderaf de aarde belicht.
Plastic, de grootste visuele vervuiling van de aarde
Maandag, 9 oktober 2017
Curacao - Klein Curacao
Ik voel me bevrijd van de steiger als we op weg gaan naar het mooie Klein Curacao. Op de motor tegen de wind en stroom in, genieten we van het mooie weer en het filmische decor van de kust dat aan ons voorbij glijdt. Het is al druk op het eiland en vinden een laatste ton op het eind van het strand.
Een ijzeren vierkante ton met een bos touw van mislukte knopen of resultaten van vliegende vaart vertrekken, leggen wij de Queen B aan. Vreemd is dat wij tegengesteld liggen aan de wind met de ton naast ons. De stroom compenseert de wind en hierdoor dwarrelen we rond de ton.
Het onderwater leven is spectaculair op deze plaats, een scheiding tussen ondiep en ineens heel diep laten de mooiste scholen vis zien en alleen rondzwervende gekleurde “Moeders mooiste” exemplaren. Het is genieten met zulke simpele middelen zoals snorkel met luchtpijp drijvend op je buik naar beneden kijken en de indrukken alleen beleven want praten met elkaar gaat wat moeilijk.
Nadat de charters, de aantallen gelegenheid ontdekkingsreizigers, weer inscheept richting hotel gaan wij het eiland op voor een wandeling strandjutten. Schilpadnesten, grafkenmerken, bergen met oud koraal, wrakhout, scheepswrakken en hopen afval van plastic. Als je goed kijkt zie je overal plastic, het is de grootste visuele vervuiling van de aarde, gelukkig loogt het materiaal nagenoeg niet uit. We zullen er honderden jaren last van blijven houden. Nog eens naar de scheepswrakken kijken lopen we terug naar de westzijde van het eiland en proberen bij het verlaten strandhut nog een biertje te scoren. Helaas heeft de verborgen barkeeper die op een platform hoog boven zijn strandstoelen geen zin om naar beneden te komen om ons aan de koele verfrissing te helpen.
We blijven even hangen voor het uitzicht en wandelen naar de bijboot om terug te gaan naar de Queen B. Vanuit de kuip zie we de zon vlammend rood in de oceaan zakken, de ton voor het houvast, drijft naast ons.
Gevulde eieren retour
Zondag, 8 oktober 2017
Curacao
Met een zachte druk op de knop beëindig ik het gesprek met Rob. Eigendomsrechten, exploitatie van stranden en tussenoplossing zoals rechten van lokalen de mogelijkheid geven om op de lange steiger hun boot aan te leggen. Het gaf ons als zeilers van de Cruisers de mogelijkheid om heerlijk te lunchen op zondagmiddag op het strand. Gebruikmakend van een gedoogsituatie die steeds meer onder druk kwam te staan.
Het Kwienbietje komt met enkele tassen naar de steiger en er staan twee geüniformeerde wachten op de steiger om ons lijntje aan te nemen. We leggen aan en gaan bepakt naar de tafel op het strand waar al enkele collega’s al aan het tinbieren zijn. Wij worden terug geroepen door de bewaking om het bootje te verleggen, iets verder op aan het steiger want dat is geen probleem.
Even later staan er drie geüniformeerde gewapende bewakingsmensen op het strand en beginnen vragen te stellen. De oplossing van de impasse zou zijn dat als deze zeilers uitgenodigd zouden zijn door iemand van het park dan is dat geen probleem. Door het idee, we laten ons zo maar niet weg jagen als er een feestje te vieren valt, geef ik aan dat de Queen B op Seru Boca ligt en dat ik met een Amerikaanse zeiler iedereen heeft uitgenodigd. De mannen gaan weg en wij denken dat de zaak is geregeld. Helaas na een 10 minuten staat de wacht weer voor de groep en de discussie begint van vooraf aan. Ik word er onbedoeld volledig in betrokken en probeer er de beste oplossing uit te halen, rekening houdend met de geschiedenis van het probleem in de eerste alinea en de teleurstelling van we moeten weg. Veel argumenten van de collega’s zijn in mijn ogen geen echte argumenten en moet helaas een tussenoplossing accepteren van ruim je spullen op en doe die in de dinghy aan het steiger. De zeilers vervolgen hun feestje op de steiger met gemengde gevoelens. Ik ga terug naar de boot omdat ik na een uur debatteren met de wacht, en het uitleggen van de beste oplossing aan de zeilers geconfronteerd wordt met een opnieuw discussie waar ik helemaal geen zin meer in heb.
De helft van de gevulde eieren ( eieren met vulling van ansjovis en dille) vervormen we tot een salade zodat we de komende dagen geen eieren meer kunnen zien.
Geminnestreel
Zaterdag, 7 oktober 2017
Curacao
Norman, zwaait met een vrolijke grijns de deur van "Busje komt zo" veel te laat open en wij vergeten door zijn lach de opgekropte wachttijd, Het was een prima moment om de collegezeilers weer eens te ontmoeten. We maken met zijn allen een volle Free Shoppingbus en rijden met een Norman als chauffeur, die tegen de spiegel praat, maar niemand weet tegen wie hij het heeft. Elke zin gaat met een schaterlach en het werkt aanstekelijk.
Bij de poort begint Norman te flirten met een Portière. Veel gelach, verleidelijkheden, mevrouw strijkt door het haar en haalt haar hand steeds over de veel te dikke buik. Norman, is de bink en wij zitten als een bus vol schapen, te kijken na het geminnestreel van een paar op hol geslagen overjarige schaamteloze pubers. Ik voel me ongemakkelijk maar ben een van de makke schapen en wil toch nu echt naar de winkel. Norman belooft een lunch voor de dame en wij mogen gratie gods, lees Norman, naar Vreugdenhil, de plaatselijke supermarkt.
We verzamelen de boodschappen met hulp van een lijstje en naar smaak en zin van het moment. Doe nooit boodschappen als je honger hebt, je komt geheid met teveel overbodige calorieën thuis. De Engelse overbuurvrouw op de steiger, zegt tegen ons, dat Norman ons aan het zoeken was. Tja, voor mij is de afspraak elf uur en dat staat als een huis. We drinken onze koffie en gaan toch iets te vroeg naar de kassa en naar buiten, want je weet maar nooit. Uiteindelijk geen Norman en als deze een halfuur later op komt draven laadt hij met brede lach en grijns alle de spullen in en laat ons instappen. Norman gaat boodschappen halen voor zijn nieuwe vlam. Met een lunchzak stapt hij een kwartier later in en ik voel mijn diepvriesspullen de laadruimte uitdrijven. Bij de poort maakt hij komedie dat de lunch vergeten is, mevrouw in het te kleine uniform reageert teleurgesteld op de vergeten boodschap. Met een daverende lach en met slagen op het stuur overhandigt hij de lunchzak. Wat een plezier hebben die twee en wat een gênante vertoning is het voor ons als volle bus, om dit geflirt van dichtbij mee te maken.
Aan boord is het opruimen en dek spoelen. In de middag horen we de winst van Oranje maar ook de monsteruitslag van Zweden zodat het komend jaar voetbal-luw zal worden. Geen zeilersbijeenkomsten om de voetbal wedstrijden bij te wonen op de meest vreemde plaatsen, zoals kantines, marktpleinen, terrassen met televisie onder de boom. We worden nu het lachertje van de bijeenkomsten van andere zeilers dat wij als Nederlanders niet eens de kwalificatie gehaald hebben.
Carla en Cees komen een borrel halen. Carla en Cees hebben bij mij in de de straat gewoond en hebben een nieuw bestaan in Curacao opgebouwd. Ik heb bewondering voor het lef dat zij tonen om huis en haard te verlaten, om een bestaan op te bouwen op dit eiland. Voordeel van Curacao is dat je hier geen haard nodig hebt, in tegenstelling van de uitdrukking. Gezelligheid kent geen tijd zodat ik schrik van het late uur op het moment van hun vertrek. Ik ben vergeten ze uit te nodigen voor een maaltijd en zij zullen het met de knabbels en babbels moeten doen.
Driftig éénpittertje
Vrijdag, 6 oktober 2017
Curacao
Met de Suzuki 2,5 pk denderen we weer over het water op zoek naar een benzinepomp voor de benodigde brandstof van het rubber. Bij de pomp, van de Curacao Yacht Club, zit een man opgevouwen naast de vrieskist en is blij dat eindelijk iemand komt om te tanken. Zelfs de levering van 5 liter wordt dan een belevenis. Wij blij en hij een flinke omzet varen we naar het Santa Barbara strand.
Bij het snorkelen komen we deze keer grote vissen tegen die een man elke dag voert in een blauw T-shirt. Hij zegt dat de vissen hem herkennen en elke dag om ongeveer hetzelfde tijdstip gooit hij wat fijngesnipperd brood in het water. Ik ontdek twee grote blauwe vissen in de "verticale Scholtoestand". Platte vissen zo groot als een flink opdienbord met blauwe randen en gele stippen op het lijf geschreven. Wat is het moeilijk om sprookjes te beschrijven.
Op het strand worden we opgegeten door de mieren en muggen zodat we terug gaan aan boord om een boek te lezen. Ik lees het boek Homo Deus uit en beschouw het als het meest indrukwekkende boek van de laatste jaren.
Vanochtend met het brandstofboutje in de weer geweest en met de klepspeling van 0,2 mm weet ik het “beest” de generator te starten. Met enige trots bel ik Luc op en deze weet een middel om de conditie van de zuigerveren op te peppen. Het zal een actie worden voor later, maar nu ben ik al blij met het resultaat. Een hevig snorrend driftig éénpittertje dat in de kuipbank lawaai staat te maken.
Join us.
Donderdag, 5 oktober 2017
Curacao
De wekelijkse borrel in the Pier is druk bezocht en ontmoeten weer de Nederlandse club aan de bar. Genoeg te verhalen en geven aan enkele mensen verslag van de tocht naar Klein Curacao. Gezellig allemaal en het is snel veel te vlug donker. We varen zonder licht terug naar de boot en vind dit eigenlijk onverantwoord.
Vanochtend de geluidskast van de generator geopend om weer eens aan de slag te gaan met het “beest”. Als je op de zoekfunctie van dit weblog generator drukt, dan verschijnen de aantallen acties van de reparatie’s generator. Het is niet de eerste keer met problemen generator. Bij de eerste actie ter controle brandstof op de motor breekt het brandstofboutje stuk zodat er weinig verder te controleren valt. Jacqueline moet erop uit voor enkele medicijnen en ontfermt zich over de verkrijgbaarheid van het kleinnood. Rob, de havenmeester, neemt het over en rijd naar een vriend op het eiland om het morgen af te geven. Wat een service! Ondertussen stel ik de kleppen en constateer geen klepspeling. Voorgeschreven is 0,2 mm. Met het contact leggen naar zoon Luc ,zet ik mijn geheime wapen als vraagbaak in. Bij het stellen van mijn vraag over de generator zucht hij en zegt: Ik begon het al te missen.
Tijdens de borrel geef ik mijn voornemen om Klein Curacao aanstaande maandag nog een bezoek te brengen en zal een oproep doen op facebook en het zeilersnetje. To join us.
Kleine geschiedenis van Santa Barbara,
Resten van aardewerk uit de ceramische periode zijn gevonden bij onder andere Knip,Santa Barbara en San Juan. De dateringen liggen tussen ca. 450 en 1500 na Christus. Het materiaal behoort tot de Dabajuroid-cultuur. Deze mensen worden Caquetio genoemd. Op basis van hun taal deelt men deze voormalige Indiaanse bewoners in bij de Arawakken. De Caquetio leefden in kleine nederzettingen met tot ongeveer 40 inwoners. De dorpjes lagen vaak in de buurt van binnenbaaien aan voornamelijk de zuidkust. De latere Caquetio leefden van kleinschalige verbouw van onder meer cassave, van visserij en het verzamelen van schelpdieren, en van jacht op klein wild. Daarnaast dreven zij handel met Indianen van andere eilanden en van het vasteland. Woonplaatsen zijn gevonden bij onder andere Knip en Santa Barbara.
Na verloop van tijd nam het aantal Spanjaarden dat op Curaçao woonde af. Daarentegen stabiliseerde het aantal Indiaanse bewoners zich. Vermoedelijk vond er door natuurlijke aanwas, terugkeer en kolonisatie, zelfs bevolkingstoename van de Caquetio plaats. In de laatste decennia van de Spaanse bewoning werd Curaçao gebruikt als een grote veehouderij. Spanjaarden woonden dan rond Santa Barbara; Santa Ana en in dorpjes op het westelijke deel van het eiland. Caquetio woonden voor zover bekend verspreid over het eiland.
De geest van de kapitein
Woensdag, 4 oktober 2017
Klein Curacao - Curacao
Klein Curaçao is niet bewoond. Vroeger is het eiland wel bewoond geweest door enkele lokale vissers. Klein Curaçao was begroeid met gras waar kleinvee houders hun schapen achterlieten om rustig te grazen. Vandaag de dag is Klein Curaçao helaas niet meer zo vol begroeid als vroeger.
De Caribbean hebben veel oude verhalen. Een van deze verhalen is het verhaal van een Engelse kapitein. Deze kapitein zou zijn gestrand op Klein Curaçao. In de 19e eeuw is hij volgens de verhalen overleden op het eiland. De vertellen dat de kapitein zou zijn begraven op Klein Curaçao. Zijn geest zou nog rondwaren op het eiland. Hierover zijn veel spannende verhalen verteld.
De geschiedenis van Klein Curacao leert ons dat er tot in de negentiende eeuw veel vogels naar Klein Curaçao kwamen om daar te broeden. De vogels lieten hun uitwerpselen op het eiland vallen wat ze op Curaçao ‘guona’ noemen. Deze uitwerpselen bevatten tricalciumfosfaat welke werden meegenomen door de regen. Dit mengsel van water en uitwerpselen zakte naar de kalksteenlaag die zich onder de grond bevind. Daar onstond een chemiche reactie. Deze chemische reactie leverde een fosfaat op wat in die periode enorm gewild was. Het werd destijds onder andere gebruikt voor kunstmest en veevoer.
In 1871 was de Engelse mijningenieur John Godden per ongeluk op Klein Curaçao belandt doordat hij uit koers raakte. Volgens de geschiedenis ontdekte hij dat er enorm veel fosfaat op het eiland aanwezig was. Daarna is er in een periode van 15 jaar in totaal 90.000 kilo fosfaat gewonnen. Dit is allemaal verscheept richting Europa. Totaal is er een paar meter van het eiland afgehaald. Het eiland bleef kaal en dor achter. Hierdoor was het eiland geen geschikte broedplaats meer voor de vogels. Later is men begonnen om de begroeiing terug te planten.
Roy is bijtijds vertrokken en zijn boei wordt al snel weer opgepakt door een Charterboot. Enkele Amerikanen vertrekken op zeil richting Curacao. We zien verschillende sportboten met vissers, goede vangsten want er wordt hard gewerkt om de vissen binnen te takelen. Na het opstarten van de muziek als ontvangst van de toeristenboten zetten we het grootzeil op en gaan van het anker zonder de motor te starten. De wind is stevig en draait in een gunstiger hoek zodat we bijna plat voor het laken, zonder in een gijp te komen, naar de haven varen.
Voor het binnenvaren van het Spaanse Water stapelen de donkere wolken meer op zodat het vlak voor de ingang veiliger is, om het grootzeil in te draaien en de motor te starten. In het toegangskanaal barst de hevige regenval los. De druppels vallen zo hard, dat het hagel lijkt en krijg al snel kippenvel op de armen. Binnen de kortste keren is nat, tot doornat, daarna maakt het niet meer uit. Nat is nat.
We draaien de ligplaats in en Jacqueline knoopt de Queen B stevig vast aan het dok, stroom kabel uitrollen, water aansluiten en we liggen als doorgewinterde kampeerders weer in de stand-by positie. Het blijft regenachtig en koel. Regenachtig is niet zo fijn maar de koelte op dit moment is meer dan welkom. We sluiten een leuke tocht af met een aankomstborrel.
Schildpadden op mijn pad
Dinsdag, 3 oktober 2017
Klein Curacao
Wat een prachtige ankerplek, opstaan met een verfrissende duik in het warme water, uitzicht over de spierwitte stranden. Op de kant komen de sportvissers langzaam in beweging na de zware nacht van eten, drinken, sterke verhalen en vuurtje stoken. Tijdens het snorkelen komen twee schildpadden recht op me afzwemmen en kan zelfs met een exemplaar een stukje mee opzwemmen. Het is een fascinerend gezicht en kan van enthousiasme moeilijk mijn snorkelpijp in mijn mond houden. In de middag komt Roy een bakkie doen en hebben tijd genoeg om bij te praten. Roy is Nieuw Zeelander maar woont in Belgie. Spreekt hierdoor uitstekend Nederlands maar wel met de Vlaamse uitspraak.
Om stroom te draaien hebben we de generator nodig maar deze laat het weer eens afweten. Vertwijfeld van de vraag wat nu weer, is de volgende zorg de maaltijden in de vrieskist. Gelukkig hebben we niet teveel en het ziet er naar uit dat het geen probleem wordt.
Na het vertrek van de toeristen valt de stilte over het eiland. De muziek gaat uit, de Catamarans stuiven richting oceaan om de zeilen op te zetten. Wij varen naar de wal en bezetten een van de strohutten voor het avondeten. Roy gaat van het anker af om een boei op te pakken zodat hij een rustige nacht kan hebben achter een veilig anker. Jacqueline neemt de tijd om uitgebreid te snorkelen en we laten ons opdrogen door de laatste zonnestralen. Met Roy eten we een prima diner en drinken een borrel op het strand en de ondergaande zon en opkomende maan.
Toch gezelschap
Maandag, 2 oktober 2017
Curacao - Klein Curacao
Vroeger dan de 08.00 uur die we aangegeven hebben als vertrektijd, varen we de haven uit richting zee. Het is kalm weer en snorren op de motor recht tegen de wind in naar de Oostkant van het eiland. Het duurt even voor we Klein Curacao zien opkomen uit de horizon want het is een laag eiland zonder bomen of heuvels zodat de golfslag de stranden verborgen houdt. De vuurtoren met twee huizen aan de zijkant van de toren zijn de eerste zichtbare tekenen. Op de achtergrond zien we een schip onze richting varen en het blijkt de Serenity te zijn van Roy. Hebben we toch nog gezelschap.
Klein Curacao is een zandplaat midden in de Oceaan. Prachtige witte zandstranden met een begroting van een groene vetplant. Een vuurtoren die er vervallen uitziet en een paar hutten voor de toeristenboten. Er komen elke dag toeristen voor het snorkelen, wandelen op het eiland, barbecue, biertje drinken en varen in de middag terug naar de vertrekplaats charterlocatie, zodat de stilte op het eiland weerkeert.
Mijn zeilershart slaat een slag over bij het zien van het gestrande Franse jacht op de rotsen aan de windkant van het eiland. Hoe kon dit gebeuren? Wie is dit overkomen? Nog vele vragen borrelen op bij het aanzien van het wrak. Naast het wrak van het zeiljacht lig een gestrand vrachtschip, welke in de loop der tijd volledig verroest en gebroken op de kust ligt. Twee wrakken naast elkaar.
In een strandtent is Michael bezig met schoonmaken en heeft nog wel enkele biertjes in de aanbieding. Op de strandstoelen met zeezicht en Queen B drinken we een biertje en zien een sportvisboot aankomen met een 8 tal mannen die zich bezig houden met het verslepen van tassen vol met bier en eten. Meteen wordt er naast het strandtent een houtvuur aangemaakt. Het gaat er niet zo georganiseerd aan toe maar wel gezellig, mannen als padvinders van huis voor een nachttochtje vissen, vrij van al het moeten van thuis.
Sitting Ducks
Zondag, 01 oktober 2017.
Curacao.
Amerikaans fuif op het strand is de bijeenkomst van de Cruisers maar is meer een Nederlandse club. Niet druk vandaag zodat we genoeg balletjes in pindasaus hebben. Het borrelen en causeren is een leuk initiatief in combinatie van inbreng eten, dinnersharing, sommige zeilers maken er een heel werk van om culinair goed voor de dag te komen. Je valt van de ene smaak in de andere: gehaktballen met koriander, barbecue, salades, fricandellen en ondertussen gaat de babbel verder.
Ik maak de omstanders nogmaals bekend dat we morgen vertrekken voor Klein Curacao maar denk dat we de enigen zijn, we vinden jammer genoeg weinig belangstelling bij de collega’s.
Vast achter het anker, zijn de “Sitting Ducks” bang om hun plekje te verliezen maar we laten ons niet weerhouden, om morgen gewoon uit te varen.
Na terugkomst van het strand maken we de boot klaar zodat we op tijd kunnen wegvaren. Ik heb gemerkt dat vroeg in de ochtend vertrekken, de minste wind te verwachten is.
Koffer met dromen
Zaterdag, 30 september 2017
Curacao
Elke dag rond 0800 uur is er een oproep in de vorm van forum, zeilersnetje genaamd, vandaag geleid door Loud. Een marifoonbijeenkomst om suggesties in te brengen, services van lokale reparateurs en technici die hun diensten aanbieden of zoals wij een voorstel indienen om naar Klein Curacao te varen. Ik ben benieuwd of er gehoor gegeven wordt aan het initiatief. Jacqueline plaatst het idee op Facebook “CruisersCuracao” als extra ondersteuning. Als er iemand meegaat is leuk maar niet noodzakelijk want we willen graag zelf er tussenuit.
Precies om 11.00 uur staat de autoverhuurder op de parkeerplaats. We moeten het eigen risico van Euro 175 betalen vanwege de diefstal van de twee grillen op de auto. Vervelend en buiten onze schuld maar we leveren de auto wel incompleet in en daardoor schade voor de verhuurder.
Aan boord gebruiken we de tijd om klussen uit te voeren zodat de koffer met dromen eens opgeruimd wordt. De koffer der dromen is voor mij mijn viskoffer want ik droom nog steeds van bakken vol met vis die de ene culinaire hoogstand na de andere weet te veroorzaken. Uiteindelijk neem ik afscheid van een aantal dooie pieren, verpakkingen, verroeste haken, en aangetaste droombeelden.
Zonder auto voelt een beetje gehandicapt en zullen het kleine rubberbootje meer gebruiken als transportmiddel. Voor vandaag is dat zwemspullen inpakken en met het 2,70 meter gemotoriseerde rubber op weg gaan naar het strand van Santa Barbara. Het is verder weg dan gedacht maar we komen droog aan vanwege de wind en golven die met ons meestaan.
Dit is anders bij de terugweg, de golven met tegenwind slaan regelmatig over de rand zodat we hozend en met een nat shirt terug bij de boot aankomen. Dit is niet de meest ideale tender die je kunt voorstellen maar hij past wel in de bakskist en dat is wel zo gemakkelijk. Veel schepen hebben plaats op het dek om de tender kwijt te raken en op deze manier stand-by te houden. Helaas door de kotterfok met Hoiteboom hebben we deze ruimte niet.
Tevreden hamsters
Vrijdag, 29 september 2017
Curacao
Morgen moeten we de auto inleveren zodat we een laatste kans hebben om uitgebreid boodschappen te halen. Een kar vol met flessenwater en victualiën voor 5 dagen slepen we uit de winkel naar de auto. Aan boord zo snel mogelijke bederfelijke waar in de vriezer en voelen ons als een tevreden hamster.
Bij Kooiman halen we botenlak en weten we enkele wind-bestendige klemmen te scoren. De bruine mevrouw kom ik helaas niet meer tegen. Op het strand van Santa Barbara de gebruikelijke duik en maken ons op om eens een restaurant te bezoeken.
Restaurant Mei Mei in het landhuis Brakkeput. Jacqueline is weg van landhuizen zodat er twee vliegen in een klap geslagen worden. Het is inderdaad een prachtig huis met een bijzondere omgeving. Een look a like van Louis Armstrong zingt naast onze tafel, eten is uitstekend en naast het landhuis is een Houseparty aan de gang. Ik heb nog steeds spijt dat ik niet mee gedaan heb aan het dansfestijn.
Op de terugweg de auto aftanken zodat alles klaar is voor morgen.
Toestandverveling
Donderdag, 28 september 2017
Curacao
In the Pier naast het befaamde Piraten Nest drinken we een borrel met de andere zeilers. Er zijn zeilers die op hun website schrijven dat het vervelend is of nietszeggend deze borrels maar ze zijn er wel. Citaat van de Zwerver: "toestandverveling" wat ons overkwam tijdens de "Happy Hours" op Curacao. Voor mij is het even bijpraten over reizen en bestemmingen en hoe je verschillende reparaties aan kunt pakken maar ik begrijp de opmerking wel.
Interessant woord overigens dat Toestandverveling. Toch maar eens het synoniem voor toestand opgezocht en nu wordt alles voor mij een stuk duidelijker: Een verzameling variabelen binnen een systeem op een bepaald tijdstip waarin alle informatie van het verleden is opgeslagen die relevant is voor de toekomst. Toelichting: De toestand is niet altijd een unieke verzameling variabelen: er kunnen verschillende verzamelingen zijn die aan de definitie voldoen …
Bij Loud gemeld dat we van plan zijn om aanstaande maandag naar Klein Curacao te zeilen en dat wij het gezellig zouden vinden als er meer schepen met ons meegaan. Loud adviseert me om een oproep te doen op het zeilersnetje zodat iedereen het zal horen. Jacqueline zal het nog eens beschrijven op de Facebook pagina van CruisersCuracao.
Vanmiddag een bezoek gebracht op het landhuis Jan Kok. Een prachtig huis op een verhoging in het land met uitzicht op de zoutmeren. Jan Kok blijkt niet zo’n nette heer te zijn geweest en was een echte slavendrijver om de zoutwinning rendabel te houden. Gelukkig is dit allemaal voorbij en is het huis een mix van wonen en expositie ruimte van Nena Sanchez. Tussen de schilderijen hangt een levensgrote banner van een Miss Curacao. Ik kijk naar de gedrongen mevrouw en kan me moeilijk voorstellen dat de huidige Nena, dezelfde is van de Miss Curacao verkiezing. Later blijkt dat Nena Sanchez enkele maanden geleden is overleden. Hoe snel gaan gedachtes op de loop. Overigens kan me de tentoonstelling me matig boeien maar de omgeving en de vreemde opstelling van het meubilair boeit me meer. Waarom staan er twee tweepersoonsbedden naast elkaar op zolder?
In Blue Baai de gebruikelijke duik en maken er kennis met een 7 talige friettent beheerder aan het strand. Friet met frikadel of kroket is het totale menu. Bij het terugbrengen van de veel te zware bedden krijg je de helft van de huur terug. Scheelt hem een hoop werk en is goed voor het verloop en je hebt geen zwartliggers meer.
Bruin is mooi!
Woensdag, 27 september 2017
Curacao.
Met een droge bliep van de telefoon valt de offerte voor de buiskap met bimini binnen. Twee keer kijken of de komma goed staat en of er een nul teveel staat. Een nul is niets maar als deze op de verkeerde plaats staat, kan het toch tegenvallen. Met een paar berichtjes onderhandelen en duidelijk omschrijven van de werkzaamheden komen we eruit. Habib gaat de kap maken maar dan moeten we de huidige buiskap en bimini inleveren voor de maat. De Queen B wordt er een stuk knapper op, zonder al dat canvas, maar wij zijn nu wel overgeleverd aan de koperen ploert of de regen die hier niet gewoon valt maar meestal met bakken tegelijk uit de hemel valt. Habib laat meteen zijn materialen zien en mevrouw Habib bemoeit zich met de vertaling en verdere adviezen. Ik krijg er steeds meer vertrouwen in en we laten de buiskap en bimini achter.
Nu zo snel mogelijk een zeiltje kopen om iets te hebben tegen de zon. We komen met een bruin zeiltje uit de strijd want andere kleuren waren er niet. De bruine mevrouw kijkt me met grote donkere kijkers aan en vraagt met gedurfde lach: Vindt U bruin niet mooi dan? Tja, bruin is mooi!
Op de Queen B spannen we het bruine zeiltje met wat lijntjes zo strak mogelijk om het geluid van een klapperend zeil tegen te gaan. Jacqueline knoopt nog een paar handdoeken tegen de achterstag om de zon verder van ons weg te houden. Met dit soort acties wordt je bewust van het nut van een bimini.
Bij de Antilliaanse Albert Heijn, heet hier “van Tweel”, halen we enkele boodschappen en proberen een nieuw strand te ontdekken. Papagayo Beach is een afgesloten strand en hebben er geen zin om te betalen in “procedure” te gaan om een slagboom te passeren met wachtmeester, inclusief pet en uniform. Dan maar naar onze plek op Santa Barbara voor een lekkere frisse duik. Op de steiger spoelen we ons af met leidingwater en genieten van het vallen van de avond in de kuip, met genoeg uitzicht aan alle kanten. Met dank aan Habib.
Travelers cheques
Dinsdag, 26 september 2017
Curacao,
De pijn straalt en brandt in mijn been. Het gevoel van 50 kilo optillen bij het verplaatsen. Toch proberen aan de gang te blijven, strompel ik naar de auto en rijden we naar Willemstad om de Synagoge te bezoeken. Het geeft afleiding en vind rust in de Synagoge zelf. We zitten in de bank en laten de rust, mystiek en de wind die door de ramen speelt, over ons heenkomen, er is hier een bijzondere sfeer. Al sinds 1732 vieren Joden hier iedere week de sabbat.
In het museum komen we enkele bekende namen tegen van families die op Curacao gevestigd zijn.
Liefhebbers van cultuur en religieuze gebouwen moeten zeker een bezoekje brengen aan de Mikvé Israël-Emanuel Synagoge in Willemstad. Dit gebouw uit 1732 is de oudste synagoge in heel Amerika die nog steeds in gebruik is.
De Mikvé Israël-Emanuel Synagoge (Hoop van Israël Synagoge) is al honderden jaren in gebruik bij de Joodse gemeenschap van Curacao. Vooral nadat de Nederlandse kolonie in Brazilië na 1645 met een opstand te maken kreeg, vluchtten veel Joden naar het eiland. Tot op de dag van vandaag vormen ze een belangrijke bevolkingsgroep op het kleurrijke Curacao.
Let als je binnenkomt eens op de vier koperen kroonluchters aan het plafond. Drie daarvan zijn namelijk ouder dan de synagoge en het valt me op dat alle glazen en kaarsen in de lamp scheef staan. De naam windlichten doen hier alle eer aan vanwege de constante wind in het gebouw.
Op de vloer van de synagoge ligt zand. Dat zand symboliseert het zand van de woestijn waar de Bijbelse Israëlieten veertig jaar doorbrachten nadat ze uit Egypte waren gevlucht.
Veel meubels in de synagoge zijn uitgevoerd in mooi donker mahoniehout en versierd met prachtig zilver. Recht tegenover de ingang staat tegen de muur een houten kast, waarin de thora, de Joodse wet, wordt bewaard. Aan de bovenkant van die kast vind je de bekende Tien Geboden. In het museum komen enkele families naar voren met veel zilverwerk. Het is een interessante geschiedenis maar vind het entreegeld buiten proportie.
Na het museum lopen we door de stad en probeer in een bank wat geld te wisselen. Dit valt niet mee, vanwege de lange rij die we moeten trotseren. Geld op vakantie is een geschiedenis op zich. Ik kan me herinneren dat met vakanties veertig jaar geleden, ik gebruik maakte van travellers cheques. Travellers cheques beginnen langzamerhand een relikwie te worden voor reizigers. Jarenlang waren deze cheques de ideale manier om een flinke hoeveelheid geld mee kunnen nemen op reis. De bankpas en de (prepaid) creditcard hebben de travellers cheque van de markt verdrongen.
Travellers cheques zijn cheques die je kunt kopen in euro’s of Amerikaanse dollars en later kunt verzilveren bij een bank. Op elke cheque staat een bedrag met de waarde, bijvoorbeeld $50 of $100. Het is noodzakelijk dat je voor vertrek op elke cheque je handtekening zet. Bij het verzilveren bij een bank moet je nog een keer je handtekening zetten.
Deze cheques als betaalmiddel en geldpotje, veroorzaakte eens een geldnood op mijn verjaardag omdat de bank een vrije dag had ingelast.
Op Kokomo Beach gaan we snorkelen en vinden er weer een ander paradijsje op dit eiland. Een bedje huren en met de snorkel onderwater, het verkennen van een andere wereld. Het snorkelen gaat steeds ontspannender en we leren snel.
Watje in de bocht
Maandag, 25 september 2017
Curacao
Een heerlijke jichtaanval in de knie zorgt ervoor dat ik weer genoeg aandacht krijg. Voorzichtig bewegen met de manke poot en vind troost en steun bij pijnstillers. Jacqueline wil me uit de wind houden voor wat betreft programma maar het liefst wil ik toch op pad om in beweging blijven. Het wordt snorkelen op Kokomo Beach, een prachtige baai met de nodige Caribische elementen om het weer eens te beleven.
Het snorkelen, het schouwspel om de prachtige vissen te bewonderen, maakt indruk bij me. Wat is het toch mooi en aanraakbaar dichtbij.
Mijn knie houdt zich prima en daarom blijven we lang in het warme nat. Op de ligstoel bezuur ik de actie met een dof moe gevoel en een zeurende pijn boven op de knieschijf, ik ben een watje in de bocht.
Vanochtend is Habib op bezoek geweest en moet mijn woorden intrekken van wat ik enkele dagen geleden over hem schreef. Habib heeft niet zulke lange benen maar hij komt prima over de hoge rand heen en ik zie zijn zeilmakers-oog rondflitsen ondersteund met meetlat. Morgen prijsopgave voor een nieuwe buiskap met Bimini.
Niets zo veranderlijk als mezelf, eerst zou ik een harde bimini kiezen met een vaste raampartij op de garage van het schuifluik maar omdat de schrik erin zit, dat het een bij elkaar geraapt zootje wordt, kiezen we toch maar voor vervanging van de bestaande buiskap. Niet dat de huidige kap een juweel op de boot is maar het heeft zijn dienst en praktische nut, wel bewezen.
De Bootjesfamilie
Zondag, 24 september 2017
Curacao
Rob de havenmeester komt terecht verhaal halen waarom we de bemanning van de Tisento een vrijbrief hebben gegeven om kosteloos het terrein op te rijden. Ik kan Rob alleen maar gelijk geven maar het is wel de Nederlandse sport om op semi legale wijze goedkoop het terrein te bezoeken voor de borrel van de zeilgemeenschap. We vertrekken met een gepaste reprimande naar het strand en treffen al de collega zeilers, die met een rubberbootje hier geland zijn. Deze hebben ook de toegangskosten weten te omzeilen, om in de terminologie te blijven. Ik ontdek hier een nieuwe Caribische houding: Een flesje bier in de hand en tot je nek in het water om met de anderen te praten, ondertussen geserveerd worden met allerlei lekkere hapjes die door de verschillende schepen ingebracht worden. Sushi, sate, spies met vlees, kip, salades, zelfgemaakte worsten en nog veel meer maken er gezellig bont gezelschap van. Allemaal drijvende hoofden op het wateroppervlak om de zon te vermijden. Nadat mijn handen totaal zijn verweekt met de vreemdste patronen ga ik onder de bomen verder met de verschillende bootjesverhalen.
Duidelijk wordt dat veel jachten de eerste tijd de Bovenwindse eilanden willen vermijden vanwege de opbouw. Hierdoor ontstaat een ware trek in november naar Colombia. Gaan we misschien toch nog een flottielje tocht meevaren. in plaats van de ARC de MZANC, vrij vertaald: Met Zijn Allen Naar Colombia.
Lekker gezwommen, gesproken, geluisterd en gegeten, nieuwe vrienden gemaakt of aangehaald. Het wordt steeds meer (bootjes)familie.
Druipsteen
Zaterdag, 23 september 2017.
Curacao
Deze ochtend word ik verrast met een jichtaanval in de knie. Dit past niet in ons programma want we zouden graag de Tafelberg willen beklimmen maar dat lijkt me teveel van het goede zodat we besluiten om naar de grotten van Hato te rijden.
Ver voor de komst van Europeanen naar Curaçao werden de Hato Grotten ten noorden van Willemstad al als onderkomen gebruikt door de oorspronkelijke bevolking, de Arowak indianen. Uit die tijd stammen rotstekeningen die zo’n 1500 jaar oud zijn. Later werden de grotten een toevluchtsoord voor ontsnapte slaven.
De Hato Grotten zijn ruim en er zijn goede wandelpaden aangelegd met verlichting. De rondgang is een belevenis en zeker door de show van de gids. De man heeft een repertoire met afgezaagde grapjes maar door zijn levendig verwoorden en moeiteloos wisselen van Engels naar Nederlands is het een ware belevenis. Er zijn prachtig gevormde stalactieten en stalagmieten met tot de verbeelding sprekende namen als Piratenkop, Zeeschildpad en Bonenstaak. Verder zie je er ondergrondse meertjes. Een kolonie vleermuizen hangen aan het plafond en geven flink teken van leven. De vrouwtjes hangen bij elkaar en de mannetjes hangen apart. De grotten zijn door de ontsnapte slaven gebruikt als schuilplaats die soms jarenlang hier bleven wonen. De plafonds van enkele kamers zijn beroet door de fakkels die ze binnen gebruikten voor het licht.
Behalve de grotten vind je er ook een soort van tuin. De tuin bewandel je zonder gids, maar je krijgt wel een blaadje mee, waar op staat wat alles is. Zo worden alle cactussen en bomen beschreven, en je komt ook nog langs een rotswand waar nog indianentekeningen te zien zijn. Erg duidelijk zijn deze inkervingen niet maar met een paar gekalkte amateuristische pijlen wordt je er op geattendeerd.
Onderweg zoeken we naar een zeilmaker om een prijsopgave voor de buiskap. Meneer Habib is krom gegroeid achter zijn naaimachine en amechtig. Hij verwelkomt ons maar moet we l meteen gaan zitten om het gesprek verder te doen. Met de vrouw van meneer Habib komen we tot een afspraak die totaal niet duidelijk is, vele open eindjes van we bellen wel of misschien morgen anders maandag. We laten het zo en we zien wel.
Grillige diefstal
Vrijdag, 22 september 2017
Curacao.
Internet geeft het gevoel dat je toch erbij bent in Nederland. Middels de telefoon organiseer ik enkele zaken en voer de betalingen uit. Met voldaan gevoel opruimen van de losse dingen gaan we met de auto op pad om te gaan zwemmen en snorkelen op het strand van Santa Barbara. Santa Barbara blijkt de plaats te zijn van de eerste Spanjaarden op het eiland maar hebben er niet veel blijvende achter gelaten. Met het Spaanse Water op de achtergrond en de nauwe ingang is het natuurlijk ook een strategisch punt op het eiland. Jammer dat de ingang net iets te smal is anders zou de stad hier liggen. Na het zwemmen komen we tot de ontdekking dat de gril van de auto is gestolen. We weten niet zeker of het hier aan het strand heeft plaatsgevonden of dat het bij de winkel is gebeurd. Vervelend om het te melden aan het autoverhuurbedrijf terwijl die juist laconiek de zaak opneemt. Rijden we gewoon door, zonder gril.
Swinging Old Lady
Donderdag, 21 september 2017
Curacao
Vanaf de grote parkeerplaats op Punda lopen we de stad in. Langs de markten en de boten uit Venezuela naar de Bootjesbrug.De Koninging Emmabrug(bijnaam swinging old lady of Pontjesbrug) is een kenmerkende pontonbrug in het centrum van Willemstad. De brug is 168 meter lang en de enige drijvende houten draaibrug ter wereld. De brug drijft op zestien pontons op de Sint Annabaai en verbindt Punda met Otrobanda, de twee delen van de historische binnenstad.De Emmabrug waar het brugdek op 16 bootjes is geplaatst en waar aan het eind van de brug een motor de brug doet draaien op het water. Juist op het moment dat we op de brug lopen, zet de brug zich in beweging. Bij het scharnierpunt wachten we op de opening van het hek en zijn nu in de wijk Otrobanda.
Ook hier veel Nederlandse monumentale bouw, welke prima geconserveerd is door reparatie en verbouwingen. Bij de Cruiseterminal zijn de onafscheidelijke Casino’s en dure winkels. Het lijkt dat de Cruisepassagiers een verslaving hebben voor wat betreft geldbesteding. Op een terrasje eten we een ijsje en verkennen de wijk. Na de oh’s en ah’s terug naar het grote terras bij de brug waar we twee openingen en sluitingen meemaken. Leuk om al de vaarbewegingen van dichtbij te zien. Het is toch telkens 300 meter brug wat zich in beweging zet.
De zon is er weer voor morgen
Woensdag 20 september 2017
Curacao
Het is Spaans benauwd op het Spaanse water en we houden de Airco deze ochtend aan en blijven uit de windstille dichte kuip. De hitte slaat toe en is overal. Met een bons tegen de zwemtrap landt Toos met de rubberboot voor een praatje en om foto’s uit te wisselen. Toos gaat volgende week even naar Nederland om te werken, zo blijven we met zijn allen lekker bezig en houden contact met het Nederland.
Na de koffie met Toos een beetje rommelen buiten in de warmte, Genua omhoog en oprollen aan de voorstag. De stop in de rubberboot en hang de motor achter het bootje. We pruttelen een prachtige tocht over het Spaanse Water, langs de mangroven, de landhuizen en varen tussen de verschillende ankeraars, naar het Piratennest voor een koel frisdrankje. We treffen geen collega’s maar hebben het naar ons zin tussen alle beelden van verschrikkelijke piraten die geromantiseerd worden.
In het schemerdonker varen we de plas over naar de boot, prachtige luchten met bijzondere kleuren van blauw naar geel en paars. De zon is er weer voor morgen.
Jacuzzi
Dinsdag 19 september 2017.
Curacao,
Met de auto een tocht over het eiland naar de Westpunt. Vreemd dat je als toerist altijd naar een uiteinde van een land of eiland wil om jezelf voor de gek te houden dat je alles hebt gezien. We rijden door de buitenwijken van Willemstad en laten de bebouwing langzaam los en komen in een mooi gebied met bossages. Bomen die over de weg heen zijn gegroeid geven een beetje het Engelse landeffect van the Dawns.
Bij de Noordpunt bezoeken we de natuurlijke Jacuzzi van het eiland. Midden in een rotsplateau is een groot gat met water dat ondergronds of liever onderrots in verbinding staat met de oceaan. Het instromend water geeft vreemde doffe klappen en het meertje loopt vol en loopt leeg met het nodige borrelende lawaai. Deze put geeft een imposant gezicht en geluid, terecht het idee van een Jacuzzi. Na de zee bezocht te hebben rijden we naar de Westpunt en drinken een kop koffie met hamburger. Het ziet allemaal zeer Caribisch uit, palmbomen, rieten hutten, wit strand en witte lijven van jonge mensen die vakantie vieren.
In een baai verderop betalen we voor de auto om te parkeren en zwemmen en snorkelen in de zee. Onder de bomen een boekje lezen en krijg zowaar een echt vakantiegevoel over me heen.
Belachelijk Pijpje
Maandag 18 september 2017.
Curacao
Terug van een actieve week in Nederland is het weer fijn om aan boord te stappen. Curacao als thuis is geen straf en het is Jacqueline geweldig meegevallen. Goed opgevangen door de zeilersgemeente heeft ze verschillende activiteiten meebeleefd. Tijdens mijn absentie is er flink gepoetst in het schip en het ruikt er een stuk aangenamer dan bij vertrek.
Tijdens de vlucht heb ik niet kunnen slapen zodat de vermoeidheid een rol speelt maar probeer toch het ritme van nu in Curacao aan te nemen. Zwemmen op het strand bij Santa Barbara Beach. Lauwwarm water sluit zich om je zwetende lijf en vindt tijdens het snorkelen een paar vissen op weg naar de oceaan. Glasachtige vissen, blauw-wit gestreepte vissen met een eigen doel en agenda want ze geven enkele aandacht aan dat grote lijf boven hen met bril en een belachelijk pijpje in de mond. Haal toch gewoon adem zullen ze denken.
Jacqueline heeft avondeten gehaald en eten blij met elkaar de verschillende hapjes in de kuip op. Niet te laat naar bed
Irma
Vrijdag, 8 september 2017
Curacao-Amsterdam.
Het wordt steeds duidelijker hoe groot de ramp van Irma is op St Maarten en de andere eilanden. Gelukkig voor ons ligt het centrum een 1000 kilometer ten Noorden van Curacao zodat er maar een paar kleine neveneffecten te bespeuren zijn zoals windstilte in een gebied waar het normaal gesproken altijd waait. De ramp op St Maarten wordt verergerd door de plunderingen en het niet reageren van de overheid. De overheid weet de veiligheid niet te garanderen en het zal hierdoor een lange tijd onrustig blijven. Zeker zal er nog een lange tijd gewezen worden naar mensen die zich niet in hebben kunnen houden. Iedereen kent elkaar.
Het houdt alle zeilers erg bezig en men verplaatst zich in wat als ……. je op zee zit, wat als ….. je op anker ligt, wat als ……je in de haven ligt. Foto’s laten kerkhoven van bootjes zien, een boot volledig onder de modder en alleen een mast boven de prut uit. Op het internet volgt een oproep van vaklieden die masten kunnen tuigen want na enkele dagen slaat men aan de slag om te repareren, te vernieuwen, te verbeteren. De Heineken Regatta in maart moet gewoon door gaan. Wat een “drive” kan het hebben.
Vanuit Nederland op de televisie, vanuit Curacao de zeilersgeluiden, maakt dat er meegeleefd wordt met de mensen op Sint Maarten. Inzamelingsacties zijn een uiting van morele ondersteuning, het zal altijd te weinig zijn. We leven mee ondanks dat we niet helemaal kunnen voorstellen wat er echt is gebeurd.
Gevoelstemperatuur omhoog.
Donderdag, 7 september 2017
Curacao
Jacqueline blijft de komende periode aan boord terwijl ik naar Nederland terugvlieg voor enkele zakelijke afspraken. Het is allemaal wat spannend voor haar, want hoe zal ze zich voelen alleen aan boord? Een nieuwe wereld voor haar maar ook een nieuwe beleving in haar privewereld, voor wat betreft haar familie en dochter. Het lijkt zover weg en tegenwoordig zo dichtbij door het Internet.
Jacqueline brengt me naar het vliegveld, na enkele technische instructies en een bijpraten voor wat betreft de accu’s, walstroom, water, afsluiten enzovoort. Ik realiseer me dat het geen zin heeft, de ervaring zal haar sneller doen leren dan het uitleggen van nietszeggende uitdrukkingen en begrippen.
Het schip ligt stevig vastgebonden aan de steiger zodat de storm die voorspeld is, en heel ver weg is, geen vat zal hebben op de Queen B. Het invloed van de storm Irma is dat de wind wegvalt en hierdoor gaat de gevoelstemperatuur, van de warmte, flink omhoog. Het is behoorlijk zweten op het dek en genieten om in de auto te klimatiseren. Airco aan, ramen dicht en rillend genieten.
Met een laatste zwaai vanuit de hal, splitsen we ons in twee totaal verschillende werelden.
West Indische Compagnie
Woensdag, 6 september 2017.
Curacao
Willemstad ontwikkelde zich in de loop van 300 jaar aan weerszijden van de Sint Annabaai tot een Caribische havenstad, waarbij de invloed van veel verschillende culturen bepalend was. Kenmerkend voor Willemstad is de bonte mix van architectuurstijlen en Caribische kleuren. Er zijn veel Nederlandse invloeden te vinden, maar ook Spaanse en Portugese. De historische binnenstad van Willemstad is sinds 1997 werelderfgoed.
In het centrum ontspannen wandelen door de straatjes van de stad en langs de bootjes van de Venezolanen die hier vis en fruit verkopen. Het gaat er zeer gemoedelijk aan toe en de vis komt rechtstreeks uit het ruim van een wildschommelende boot. Zes man bemoeien zich ermee en als de zaak is beklonken en de vis ingepakt, gaat het kaarten en dobbelen aan boord gewoon door.
Bij de bootjes is het Maritiem Museum van Curacao en daar kan ik geen boog omheen lopen. Het Maritiem Museum Curaçao neemt haar bezoekers mee op een ontdekkingstocht van meer dan 500 jaar geschiedenis van Curaçao. De geschiedenis wordt verduidelijkt middels een permanente tentoonstelling bestaande uit authentieke nautische kaarten, scheepsmodellen en navigatieapparatuur.
Curaçao dankt haar maritieme bloei aan haar gunstige ligging. Dit is het eiland waar de internationale handelsroutes van de Atlantische Oceaan samenkomen. Langs de zuidkust heeft Curaçao verschillende uitstekende havens. Deze werden meer dan 10.000 jaar geleden gevormd, aan het eind van de IJstijd. Toen het ijs smolt werden de uitgeholde bekkens gevuld met zeewater.
Willemstad, de hoofdstad van Curaçao, werd rond de haven gebouwd. De Sint Annabaai, Schottegat en Waaigat vormen samen een binnenwater van plm 10 km² met een diepte van plm 20 meter. Het verschil tussen eb en vloed is slechts 60 cm. Dit maakt van Curaçao een uitstekende en veilige natuurlijke haven. De Nederlandse West Indische Compagnie (WIC) zag Curaçao als een potentieel waardevolle basis in het Caribisch gebied. Op 29 juli 1634 namen de Nederlanders het eiland over. Er was weinig weerstand: er waren slechts 32 Spanjaarden op het eiland waarvan tien kinderen. Samen met de meeste Indianen werden ze gedeporteerd naar het vaste land.
Onder de West Indische Compagnie werd Curaçao een handelscentrum. De stad werd gebouwd met een haven die open stond voor alle handel, inclusief particuliere handelaren. Ondertussen moedigde de WIC ook de kolonisatie aan.
Het bewijs van kolonisatie door het bedrijfsleven, later droeg de WIC het eiland over aan de Nederlandse Overheid.
In de stad eten we een lunch met een drankje op de hoek van een kruispunt in het winkelgebied zodat we een uitstekend uitzicht hebben op de mensen. Het is een bonte verzameling van toeristen, Nederlanders, Curaçaose lokalen, Zuid Amerikanen en nog heel veel meer, het gaat er gemoedelijk aan toe terwijl je in de krant leest over de omkoping en de misdaad. Gelukkig merken wij er niets van.
Piraat
Dinsdag, 5 september 2017
Curacao
De lezing over Jamaica en Cuba, in het Piratennest, wordt verzorgd door Loud en Marlene. Loud voor het Engelstalige publiek en Marlene in het Nederlands voor de Nederlandse gemeente. De omgeving voelt toepasselijk want ik beschouw Loud als een soort van Piraat, vechtend tegen de verschillende logge bureaucratische ambtenaren en systemen. Zie enkele blogs terug tijdens het inklaren van de Queen B.
Jamaica blijkt uiterst vriendelijk te zijn en een bezoek meer dan waard. Zo worden mijn vooroordelen behoorlijk bijgeschaafd. Deze vooroordelen zijn vooral opgebouwd door de verhalen van vakantiegangers, die thuis komen na de hele vakantie in een vakantiehotel zijn geweest.
Het Piratennest is van een Nederlandse eigenaar die hier 25 jaar geleden zijn geluk zocht als verhuurder van surfplanken. In de loop der jaren zijn toko uitgebouwd tot bar en restaurant eigenaar, onroerend goed en chartert met een grote catamaran naar Klein Curacao en naar wat dolfijnen en schildpadden. Woont op zijn motorboot bij ons aan de steiger en wil niet meer terug naar Nederland.
Ankerroddel
Maandag, 4 september 2017.
Curacao
De auto wordt geleverd en kunnen met een prachtig witte Kia, de zeilen naar Harms brengen. Het valt niet mee om de Kapiteinsweg te vinden en navigeer met de kaart op schoot de auto naar de zeilmakerij. Meneer Rob is een beetje verward maar ik denk een prima vakman. Hij heeft een mooie vloer om de zeilen uit te spreiden en de naaimachine in een verdiepte uitsparing gelijk aan de vloer staan.
Het lijkt me niet druk want hij kan meteen beginnen en zie dat op de tafel niet veel zeilen liggen, die opgehaald moeten worden.
Budget Marine en de Island World hebben het ventiel niet op voorraad en zal deze van thuis mee moeten nemen.
Boodschappen halen bij Vreugdenhil rijden we bij het naar huis rijden de Koraalspecht gevangenis voorbij. Overigens blijkt de echte naam de goede toekomst te zijn.
Rubberboot opblazen, motortje erachter en we gaan op stap over de plas om eens te zien wie er allemaal liggen op anker. De wind leek weinig maar we worden al snel geconfronteerd met schuimkoppen op de plas. Het rubber is maar drie meter en de luchtkussens zijn niet zo dik zodat we al snel met een nat pak in de boot zitten. We zien de Pimentao, Zwerver en de Tasman. Met een nat pak nodigt niet uit om ergens aan te leggen en varen terug, tegen de wind in naar de Queen B. Nu worden we nog natter en de motor moet flink werken om er nog een beetje vaart in te houden. Nat worden bij deze temperaturen zijn overigens geen straf.
“s-Avonds krijgen we de Pimentao op bezoek voor een gezellige borrel, genoeg anker-roddel en gaan gezellig laat weg.
Happy Hour
Zondag 3 september 2017
Curacao
Met de plakspullen voor de rubberboot lijm ik een nieuwe plakker op het rubber en laat het uitharden in de zon. Fiets uitgebreid smeren want de roest van Suriname plakt op alle onderdelen. De ketting piept en de derailleur gaat niet soepel meer.
Met Rob en Monique heerlijk zwemmen bij het hotel, waar we een strandstoel bemachtigen zodat we net als een hotelgast, lurkend aan een drankje naar de zwemmers, binnenkomende boten en de mooie jonge mensen kunnen kijken.
Bij een wandeling samen, treffen we het Happy Hour van de bootjesmensen op het strand van Santa Barbara en komen de bemanning van de Pimentao en de Matsya tegen. Ook de man die van problemen houdt, Loet, is aanwezig en maak nu beter kennis met hem.
Gezellige initiatieven en zo ontstaat een soort van een zeilerscommune van ankeraars en ligplaats zeilers. Er blijkt bijna elke dag wel iets te beleven te zijn en in de ochtend om 08.00 is er overleg via de marifoon.
In het restaurant Boca 19 worden we op een vlotte alternatieve manier bediend en eten er heerlijk. Een prachtige ondergaande zon met een niet aflatende stroom schepen die allemaal naar huis moeten, varen aan ons voorbij.
Het weekend voor de Curaçao-enaar is voorbij. De visboten met exra grote buitenboordmotoren denderen over het water en de oren hebben soms zwaar te lijden als de gashendel volledig open staat van de vier keer 150 Pk's, prima om je vrienden te laten zien wie je bent..
Genezing
Zaterdag 2 september 2017
Curaçao.
Een legende is dat eind 15e eeuw gedurende een van Christoffel Columbus' reizen een aantal Portugese zeelieden scheurbuik opliepen. Omdat het vooruitzicht dat ze op zee zouden sterven en hun lichamen overboord gegooid zouden worden ze tegenstond, vroegen ze om op een van de nabijgelegen eilanden afgezet te worden. Na het eten van het plaatselijke citrusfruit met een overvloed aan het toen nog onbekende vitamine C herstelden ze volledig. Toen Columbus' schepen een aantal maanden later weer langs de eilanden voeren, verbaasden de zeelieden hun oude maatjes door ze vanaf het strand toe te wuiven. Sindsdien werd het eiland "Curaçao" genoemd, naar het Portugese woord voor genezing. Overigens liggen andere verklaringen meer voor de hand maar ik vind deze wel aardig.
De Genua is gescheurd op één van de voorgaande tochten, het achterlijk van de Genua en de UV-bescherming van de kotterfok moeten gerepareerd worden.
Stap 1 is omlaag van de zeilen ofwel de zakdoek, kotterfok, en het grote laken, de Genua, om de echte schade te controleren. Dat val niet mee met de huidige vlagerige wind. Op de steiger vouwen we de zeilen op en maken een praatje bij de Isabella.
Op het internet zoek ik een zeilmaker en kom terecht bij ene Rob Harms. Het lijkt erop dat hij de enige is op het eiland en probeer met telefoon hem te bereiken. Helaas geen contact.
Op de haven komt een busje om gezamenlijk boodschappen te doen. Het is een prima gelegenheid om de boodschappen aan te vullen, maar ook om de mensen in de haven te leren kennen. De bus komt natuurlijk te laat maar gaat gemoedelijk. We worden losgelaten in de supermarkt Vreugdenhil, alles te koop voor de echte Nederlander. Van hagelslag tot leverworst, laden we de mand vol en wachten buiten op het stoepje op de bus die ons retour brengt naar de haven, allen met zware boodschappen in de auto. Prima service en enkele nieuwe kennissen in de haven rijker.
In de middag een bezoek aan de Aloë Vera plantage en een borrel drinken bij een struisvogel boerderij. Met een extra omweg, route toeristique, passeren we een zout binnenmeer waar enkele kano’s uitgerust worden met visgerei om een vissafari te houden. De wind, de warmte, de actieve toeristen geven me een vakantiegevoel.
Rob en Monique brengen ons retour en spreken voor de volgende dag af aan het strand.
Met gouden knopen je drankje serveren.
Vrijdag, 1 september 2017
Curacao.
Op de steiger ontmoeten we Hans en Elise van de Isabel, Paul en Daniella met een Island Packet 38, en een stel Zwitsers. Het gaat er gemoedelijk aan toe en er worden meteen allerlei wetenswaardigheden uitgewisseld. Paul recommendeert al zijn verbouwingen en aanpassingen in zijn schip, ook bij ons aan.
De Storm Irma is nu al onderwerp van gesprek terwijl die pas in de loop van volgende week het Caribisch gebied zal bereiken. Vrienden van Jacqueline die toevallig op Curacao zijn komen op bezoek en rijden naar Santa Barbara Plantage Resort. 5 Sterren hotel, schitterende golfbaan, prachtig strand met uitzichten. We drinken een drankje en blijven meteen hangen voor een lunch/diner.
Ben inmiddels veel gewend en verwend, maar de luxe die hier tentoongesteld wordt, is van de buiten categorie.
Twee schommelstoelen staan onder elke boog met uitzicht op de oceaan, om samen van de ondergaande zon te genieten. De donkere meneer met spierwit uniformjasje en gouden knopen staat klaar om je een drankje te brengen.
Curacao is positief veranderd in vergelijking met 33 jaar geleden toen ik hier was, de mensen zijn opener en de rotzooi is van straat verdwenen.
Het asfalt is gerepareerd en het verkeer is beter gestructureerd. Je merkt dat Curacao een stuk rijker is dan Suriname, Grenada, Barbados.
Sam is flink aan het poetsen op het schip aan de overkant en zwaait met brede lach.
Van problemen houden.
Donderdag, 31 augustus 2017
Bonaire - Curacao
Rond halfzeven bij zonsopgang de lijntjes los van de boei en met hulp van de motor zoeken naar dieper water om zeil te hijsen. De wind neemt ons al snel mee en blaast de Queen B richting Curacao. Het is meer dan comfortabel zeilen, het gaat snel en we genieten van de rust onder het zeilen ondanks de 20 tot 30 knopen wind.
Passage van Klein Curacao, een eilandje voor de kust van Curacao, en zien in de verte een vuurtoren. Een zandplaat dat door veel toeristen met catamarans bezocht wordt, de plaats om te zijn voor het spotten van schildpadden, dolfijnen en prachtige stranden.
Onderweg de vislijn uit om toch kans te maken op de hoofdprijs zoals een Mahi Mahi of Bonito. Helaas blijft de lijn braaf achter het schip dartelen en krijg geen beet, later blijkt dat de flos weer eens afgebeten is of opgepeuzeld door een slim exemplaar.
De Matsya vaart achter ons en haalt snel in. Als ze vlakbij zijn, maken we foto’s van elkaars schip om deze uit te kunnen wisselen. De zee wordt wat warriger en de wind neemt toe zodat het beter is om de fok in te draaien en alleen op grootzeil door te varen. De haveningang is moeilijk te zien zodat de beste remedie is, dichterbij komen en alert blijven. Net na het hotel Santa Barbara zit een kleine opening en schuiven op zeil het Spaanse Water in.
De jachthaven Seru Boca ligt in een resort met een prachtige golfbaan. Zonder ons te melden varen we de gereserveerde ligplaats in en melden ons op kantoor. Gezellig en meteen thuis voelend krijgen we als service de assistentie van Sam om in te klaren.
Sam ziet het helemaal zitten om met de grote auto van de baas ons weg te brengen. Sam vertelt honderduit en scheurt door de straatjes wat hij een slimme oplossing vindt om de files te ontlopen.
Bij de douane is het druk maar kunnen meteen onze papieren tonen aan het loket. Tijdens het invullen van de benodigde papieren, ontwikkeld zich een hevige discussie van een echtpaar die de vraag ingevuld wil hebben of ze nu drie maanden op Curacao mogen blijven of 6 maanden. De man houdt klaarblijkelijk van problemen. De man begint de service van de gedienstige douanebeambte te bekritiseren en roept zelfs met stemverheffing dat het geen officieel document meer is nadat de beambte ter verduidelijking een aantekening maakt. Voor de ogen van de Belg verfrommelt ze het formulier, maakt er demonstratief een bal van en maant de man om het zelf maar uit te zoeken.
De consternatie die hierop volgt maakt me geweldig aan het lachen en ik weet 1 ding zeker: Maak geen problemen in deze landen bij de ambtenarij want je krijgt het dubbel terug.
Sam vindt het nog interessanter en komt in de slappe lach, en bij het terugrijden roept hij met pretoogjes: Die moet nog terug, er is maar 1 douane op het eiland!
Bij de immigratie en ben ik nu slachtoffer van een Ambtenaar in uniform en gouden scheidrechtersfluit, die mijn gegevens tracht in te kloppen in de computer. Dit neemt drie kwartier in beslag en het voelt als een bevrijding dat ik het gestempelde formulier overhandigd krijg. Toegelaten op Curacao! en de man krijgt veertien dagen prestatieverlof vanwege het invullen van een Certificaat formulier 1 categorie 6 lid b verwijzend naar art 21”.
Sam rijdt als een Verstappen terug naar de jachthaven waar we precies om 17.00 retour zijn, precies op tijd.
Vespucci, charlatan?
Woensdag, 30 augustus 2017
Kralendijk
De plons in het water haalt de laatste slaapresten uit de ogen. Poetsen en klussen is het deze morgen. De gebroken en gebarsten afvoerslang van de wastafel demonteren en schrik van het grote gat in de slang. Nu begrijp ik, waar al dat water vandaan komt en dat ik nog geluk heb gehad bij de verschillende tochten met slecht weer. In de winkel Budget Marine haal ik een slang en PVC-lijm voor de rubberboot om het lastig te vinden lek te kunnen lijmen.
Uitklaren op het douane immigratiekantoor en nu worden onze paspoorten wel hier uitgestempeld zodat het een reis scheelt naar het vliegveld.
Het museum op Bonaire valt een beetje tegen. het wordt uitgelegd als een reis in de tijd maar je hebt echt een leesbril nodig want de collectie bestaat uit Engelse bordjes met tekst. Een kanon en een paar flessen, twee bijlen uit stenen tijdperk en een goed lachte enthousiaste conservatrice maken het hele museum. Kosten 20 US$. Daarvoor zie je de hele collectie in het Louvre of het Stedelijk Museum.
De oudste nederzetting is Rincon, Spaans voor “hoek". De eerste bewoners van Bonaire waren de Caiquetio indianen die het eiland vanaf Venezuela bereikten rond 1000 n. Chr. Restanten van deze indiaanse cultuur zijn onder andere te vinden in de vorm van rotstekeningen in de buurt van Onima aan de oostkust van Bonaire.
In 1499 landden Alonso de Ojeda en Amerigo Vespucci als een van de eerste Europeanen op Bonaire. Zij namen het eiland voor Spanje in bezit. Omdat Bonaire geen goud had en niet geschikt was voor de landbouw zagen de Spanjaarden geen noodzaak een kolonie te stichten en rekende het samen met Curaçao en Aruba tot de 'islas inútiles'. De lokale indianen werden afgevoerd om als slaven te dienen in plantages in Zuid-Amerika. In 1526 introduceerden de Spanjaarden vee op Bonaire. Als gevolg hiervan komen ezels (of buriku) en geiten (of kabritu) er in het wild voor.
In de IJssalon drinken we een koffie en maken gebruik van de wifi, het zou een vast punt kunnen worden op het eiland maar morgen vertrekken we weer. Met de rubberboot terug naar de Queen B, snorkelen en afkoelen van de aktiviteiten. Koken, zonsondergang samen beleven en de zaken voorbereiden voor het vroege vertrek van morgen. Einde van het mooie lieve Bonaire, de aardige mensen en het mooie heldere water. Zeker een plaats om nog eens terug te komen. We krijgen het nog druk met “weerzien”.
Koektrommel
Dinsdag, 29 augustus 2017
Kralendijk
Voor 0900 uur staan we bij het autoverhuurbedrijf. We zijn bang dat alle auto’s verhuurt zullen zijn omdat vannacht een cruise-schip is aangekomen. 3000 mensen loslaten op een klein winkelbestand en verhuurbedrijven is vragen om moeilijkheden, denken we. Wij zijn op tijd en krijgen een Kia ter beschikking waar zelfs Rishji kippenvel van krijgt en de auto is ook nog eens 5 keer zo duur. De koppeling is versleten, de handrem doet het alleen op het laatst, de auto zakt door zijn compressie heen als je de auto parkeert op een helling, de rubbers van de aandrijving zijn versleten en het stuur Jimmie’t over de weg.
Gelukkig blijft de koektrommel rijden en brengt ons over een heel mooi eiland waar duidelijk een tekort aan water is. Langs de kustlijn stranden, duikplekken, rotsen met brekende zee, prachtige divi-divi bomen, meren en zoutmeren. Ook de fauna is een belevenis, een prachtige Leguaan die zo uit de teletijd-machine is gestapt van de oertijd. Gele vogels, Fregatvogels, Pelikanen met onderkin en natuurlijk de sierlijke en statige roze Flamingo’s.
Bij de zoutmeren bezoeken we de slavenhutjes en zijn bewust van het lijden van het gedwongen werken van de mensen in deze helse hitte en brandend zout. In een strandparadijs eten we de lunch en zijn getuige van een stranduitje van de opvarenden van het cruise-schip.
Bij van Tweel (Albert Heijn) halen we boodschappen en merken dat alles twee keer zo duur is als bij ons. De kwaliteit en de keuze is eindelijk weer eens verrassend uitgebreid. Snel alle gewichtige dingen in de auto en brengen het naar de boot waar ik de koeltrommel weer inlever, kan hij ook niet meer kapot gaan.
Ingeleverd is ingeleverd.
We snorkelen rond de boot en genieten van de prachtige gestreepte vissen en de blauwe platte vissen met allerlei gele banen in het lijf. We krijgen het snorkelvirus ook te pakken en als het even kan kijken wij ook onder het wateroppervlak.
Koralendijk
Maandag, 28 augustus 2017
Kralendijk
De hoofdstad van Bonaire is Kralendijk; een verbastering van Koralendijk (dijk van koraal).
We willen het eiland verkennen maar door een poetsaanval wordt het al snel laat en doordat ik de Budget Marine winkel ontdek, loopt het allemaal nog verder uit. In de winkel hebben we een heel leuk gesprek met mevrouw die 17 jaar in Nederland heeft gewoond en blij is dat ze weer terug op het eiland woont op voorwaarde dat ze 1 keer per jaar even naar Nederland terug kan. Krijg geen kans om iets te kopen want het ventiel is er niet en de kaarten zijn uitverkocht. Vanaf de winkel naar het autoverhuurbedrijf waar we geen auto kunnen reserveren voor morgen omdat het piektijd is. Wie morgen het eerst om 0900 uur is heeft de meeste kans.
Bij een echt lokaal restaurant eten we kip uit een polystyreen bakje, smaakt best en het is er koel. Bij de Chinese supermarkt wat boodschappen halen en wandelen door de stad. Op de boulevard bij Karel’s Bar een drankje en zo vliegt de tijd voorbij. Verschillende jachtmensen gesproken die hier tot december blijven liggen, lijkt me een beetje veel van het goede maar kan het wel begrijpen met al dat heerlijke zachte warme water met zijn onderwaterbelevenis, de betrouwbare leuke mensen van het eiland. Ik laat hier zonder probleem mijn bijbootje, zonder slot, achter bij de steiger, kom daar maar eens om in Nederland.
Bootjesvolk
Zondag, 27 augustus 2017
Kralendijk.
Bij rubberbootje uitrollen om op te blazen, blijkt de stop van een luchtkamer verdwenen te zijn. Dat is vervelend en het zal de stabiliteit van het slappe rubberbootje geen goed doen. Ik zoek het hele schip af naar twee reserve stoppen die ergens moeten liggen maar krijg deze niet gevonden. Met wat passen en meten van wat loodgietersspullen weet ik een provisorische stop te maken. We doen het ermee,
Op het moment van losmaken om naar het ankergebied te varen breekt er een flinke plensbui los en Jacqueline krijgt de volle laag, Miss “Wet” op het voordek.
Via de Tasman, naar een boeitje en liggen prima voor de kust of boulevard van de hoofdstad van Bonaire. Met de rubberboot naar de wal en halen enkele boodschappen bij de Chinese supermarkt.
Hamburger als lunch op de wal aan het water heerlijk in de wind. We varen terug en slingeren ons snel als de echte Boatties in. Zwemmen, snorkelen, luieren, kijken naar anderen. Zachtjes aan doen. morgen eens zien of we wat kunnen ontdekken op het eiland.
Verdwaal niet in de stad!
Zaterdag, 26 augustus 2017.
N 12º 00’856 W 68º 03’203 - Bonaire Kralendijk.
Probleem is dat er geen goede kaart aan boord is van Kralendijk en daarbij is het pikkedonker. Om niet in het donker te moeten zoeken lijkt het verstandiger om vaart te minderen. Net onder het eiland en in de luwte van de oceaangolven, zet ik een flink rif en de Queen B komt helemaal tot rust. Jacqueline neemt de wacht en ik ga slapen. Het schip is volledig in balans en rust en heeft geen voortgang. Bij zonsopgang, start ik de motor en vaar naar de stad. Het is voor mij de eerste keer dat ik zo ontspannen aankom, want normaal kan ik niet wachten om vast te maken. Dit heeft wel wat.
Het ankergebied is flink bezet en zie van ver af de Tasman liggen. Een welkomstzwaai en we varen door naar de jachthaven want willen hier een maand blijven. Niemand reageert op de oproep via de marifoon zodat we maar aanleggen in een vrije ligplaats. Prima plek en meld me vooraan bij de bar en wijst me de receptie aan de andere kant van de haven aan, met de boodschap dat Carlos er niet zal zijn. Hij wijst de plek aan van het havengebouw en ziet Carlos het kantoor binnenlopen en zegt: Carlos is er wel. Carlos laat ons weten dat hij voor twee nachten mogelijkheid heeft maar dat er geen plek is voor een maand. We reserveren voor een dag en maken snel de conclusie dat we naar Curacao moeten varen om de boot voor een maand achter te laten. Beetje googlen, een bericht inspreken en reserveer een box voor een maand in het Spaanse Water. Hoe snel kunnen plannen veranderen aan boord.
Eerst maar genieten van Bonaire. Bij de douane melden, die ons doorstuurt naar het vliegveld voor een stempel van immigratie. Tjonge, telkens hele procedures maar gelukkig gaat het gesmeerd. Bij de bar een hamburger, internetverbinding en lopen door de twee straten die deze stad rijk is. Kralendijk is groter dan twee straten maar de hoofdstraat met de winkels zijn er maar twee. De taxichauffeur die ons naar de luchthaven bracht zei nog bij het uitstappen: Verdwaal niet in de stad en anders kun je me bellen.
De avond lekker romantisch tafelen waar we verassend goed eten. De eerste keer sinds lange tijd.
De Matsya ligt aan dezelfde steiger en we begroeten elkaar hartelijk om later weer eens af te spreken.
Trumpvazallen.
Vrijdag, 25 augustus 2017
N 12º 15’054 W 66º 30’493 - N 12º 00’856 W 68º 03’203
Met het opmaken van de dagtotalen en de positie om 00.00 uur elke ochtend, is er een afgelegde afstand van 113 mijl en maar een gevaren afstand van 77 mijl. De invloed van de stroom geeft ons ondanks de weinige wind en voortgang van het zeil, vleugels om naar Bonaire te komen.
Op de kaart passeren we nog enkele eilanden, La Orchilla, Islas Los Roques, Islas de Aves waar ik helemaal het bestaan niet eens van afwist, er zijn geen dorpen of steden ingetekend en op een van de eilanden is verboden gebied wegens militair gebruik. Grote cirkels getekend op de kaart als schiet oefengebied. Je gaat je meteen afvragen wie zulk eiland nu echt gebruikt. Voor de hand ligt natuurlijk de Venezolanen, maar het zou zo maar kunnen dat de Trumpvazallen het als een strategisch uitvalspunt bezien.
De wind is eindelijk weer terug en met een 13 knopen worden we richting ABC-eilanden voortgeduwd. De zonsondergang is versluierd door regenwolken en we zien deze keer de koperen ploert niet in het zachte bad zakken. De wolken zorgen decent voor de afscherming zodat de “badgast” niet gestoord wordt door gluurders zoals wij. We drinken een kop koffie in de kuip en langzaamaan nemen we het schema van de wacht aan.
De wind blaast ons zachtjes richting Bonaire en zullen morgenochtend rond 4 uur aankomen.
Patience
Donderdag, 24 augustus 2017.
N 12º 17’634 W 64º 33’334 - N 12º 15’054 W 66º 30’493
Tijd voor de afwas. In een grote flexibele teil in de kuip sparen we de afwas op en met zeewater, spoelen en wassen de borden, bestek en pannen af. Afdrogen is iets minder efficient door het restant zout, maar het wordt schoon. Meteen na de afwas zelf onder de koude warme kraan, koudwater van 27 graden is geen straf en ondanks de warme verfrissing is het toch een verkoeling omdat het in de kuip gemakkelijk boven de dertig graden komt.
We praten veel en doen dingen samen, maar hebben ook eigen verantwoordelijkheden zoals gescheiden wachtlopen en Jacqueline gaat zich steeds meer bemoeien met de navigatie. Ik probeer de windvaan nauwkeuriger te maken wat me steeds beter afgaat. Ook vandaag weinig wind maar gelukkig net bezeild voor grootzeil en genua.
De vislijn hangt al twee dagen uitdagend aan de boot maar geen enkele vis trapt erin. Overweeg toch een extra bonus te beloven voor een intelligente Mahi Mahi of een aristocratische opgevoede Bonito. Ik zal mijn best doen om ze een passende behuizing aan te bieden met prima maaltijden. Later op de dag spot ik een zwarte rug met driehoek vin. Helaas is door de afstand niet precies te bepalen wat voor een beest het is geweest.
Getuige van enkele prachtige zonsondergangen, is de zon vandaag majestueus aan ons gezichtsveld onttrokken. We hebben tijdens de koffie genoten van de gloed en de stralende kroon van licht die de wolken aanlicht als de zon al is verdwenen. Ook nu weer tijd om te mijmeren en de dag over te laten gaan in een andere.
Vandaag de lampjes van nieuwe batterijen voorzien, de waterpomp gerepareerd, het lek gevonden in de badkamer en mezelf geschoren. Je doet geen donder terwijl het zoveel lijkt. Het is varen uit een boekje en het langzame vooruitkomen, zonder de motor starten doet me denken aan een oude Engelsman, 15 jaar geleden ontmoet in Florida die veel liever op zee zat dan in een haven. Deze man genoot juist van heel weinig wind want dat scheelde hem alle hektiek van gedonder met de zeilen en de stress in een haven en nog goedkoper ook. Zijn vrouw zat vastgegroeid aan de tafel in de kajuit patience te spelen. Ieder zijn ding!
Hard gekookte eieren uit de vriezer
Woensdag, 23 augustus 2017
N 12º 04’944 W 62º 59’59 - N 12º 17’634 W 64º 33’334
Met plop springt de champagnefles open en het bubbeltjeswater kondigt mijn verjaardag aan. 63 keer jarig, feest midden op de oceaan, ik heb mijn vrienden, familie, kennissen maar niet uitgenodigd aanwezig te zijn op dit feestje. Het zou een wanorde, organiseren worden en voor wat betreft de cadeau’s die krijg ik later wel. Jacqueline heeft de kajuit van slingers voorzien, drie cadeautjes weten in te pakken en zo word ik op gepaste wijze een nieuw jaar ingeluid.
Toepasselijk, want ben bezig met een boek over de tijd. Ondanks mijn verjaardag moet ik toch gewoon mijn wachtschema voldoen en murmel met de Queen B onder de sterren door, weinig wind maar tijd genoeg om na te denken, filosoferen, sterren zoeken en je zegeningen tellen. Mijn wachttijd lijkt snel voorbij te gaan en hiermee is bewezen dat tijd een perceptie is.
De AIS piept me geregeld wakker en dwingt me naar het scherm te lopen om te zien wat er voor moois allemaal op de Queen B afstormt. Na mijn verjaardagswacht geef ik het roer over aan de co-piloot zodat een heerlijke drie uur slaap me als cadeau ten deel valt.
Met name de stroom zorgt voor de extra snelheid want als het we van de wind moeten hebben dan zijn we volgende week nog niet op Bonaire. Een dag van 70 mijl door het water en maar 90 mijl over de grond. De koelkast heeft er sinds vertrek op zijn heupen gekregen want de naam Vrieshuis zou zonder meer toepasselijk zijn voor de koel gedeelte. De colaatjes komen er in vaste vorm uit, de gekookte eieren worden wel erg hard.
Alle Co2 besparingen ten spijt.
Dinsdag, 22 augustus 2017
Grenada, St George - N 12º 04’944 W 62º 59’ 59
Jacqueline springt op tijd uit bed om in het paviljoen de status op te halen van de terugreis van Leanne. De terugvlucht naar Nederland neemt twee dagen in beslag in 4 etappes. Zondag van Grenada naar Miami en na drie uur door naar Chicago. In Chicago 17 uur wachten en van Chicago door naar London. In London 10 uur wachten om van London in Amsterdam te komen. Dit is nog eens efficiënt gebruik maken van alle luchthavens van het Amerikaanse continent en een sublieme boost aan de CO2-emissie. Het verlossende telefoontje van: “ik ben aangekomen” geeft veel rust en nu kunnen we vertrekken.
Om 06.00 de motor aan en vaar na een kwartier langzaam naar de hekboei om los te maken. Nu geen geen bootboys om me te helpen, niemand op de steiger om los te gooien. Voor mij is het allemaal prima zo en met mijn maatje komen we uitstekend los van de steiger en hekboei.
Nog een laatste blik op de haven van St George, de havenkom uit en varen zo de voormalige krater van St George uit, richting west. De wind laat nog op zich wachten maar de weerberichten geven een wind Oost tussen de 15 en 20 knopen aan. Dat wordt lekker zeilen.
Na twee uur motoren komt de wind zachtjes door met een 7 tot 8 knopen en zet het zeil op om het CO2 te compenseren van Leanne. Zachtjes glijdt de Queen B door het water en we krijgen al snel de stroom mee die ons het Caribisch gebied verder inspoelt
Een prachtige dag maar het had wel wat meer wind mogen zijn en verbijt me om niet de motor even bij te zetten. In de loop van de dag toch maar gedaan en kom deze dag op 4 motoruren te staan. De zon gaat schitterend ten onder en in de nacht neemt de wind gelukkig wat toe. Het slapen en wachtlopen is zoals altijd de eerste 24 uur de vervelendste. Niet ingeslingerd niet moe genoeg.
Dit wordt mijn vriendje niet meer
Maandag, 21 augustus 2017
St George.
Met een dreunend geluid keert de Mirage 70 foot terug in de haven als buurman. De bootboys dwarrelen rond de landing van het monster. Twee jongens in de rubberboot om een lijntje aan te geven en drie man op de steiger om een lijntje aan te nemen. De schipper kan zijn boot niet goed de baas en bij een simpele klik in zijn werk van de voor- of achteruithandel schiet de boot weg als een hitsige mustang in de prairie. De schipper is een Amerikaan begin zestiger, met een bloedmooie dertig jarig donkere vrouw die geen hand uitsteekt.
De mirage geeft de lompe gezette Queen B een flinke duw en laat een krasje achter op de gelcoat. De schipper raakt verhit en overspannen van wat hij allemaal wil doen en ik maan de man in ieder geval van zijn gashandels af te blijven, zodat verdere schade beperkt blijft. De bootboys trekken het gevaarte op zijn plek en de schipper blijft maar overspannen rondrennen om zijn bezit in prima staat aangelegd te krijgen. Na een halfuur krijg ik het op mijn heupen en vraag of alles goed gegaan is? De man zegt Ja en ik explodeer met de vraag waarom hij geen enkele attentie heeft voor de eventuele schade bij ons aan boord. Het loopt uit de hand en geef uiteindelijk op zijn Bosch-Engels hem van katoen. Hier schrikt de man van en begint zich na enige tijd te verontschuldigen en vraagt of ik grote schade heb. Het is een kras, maar zie niet hoe ik dit zou kunnen verhalen zonder veel tijd verlies op te lopen en dan nog met een reparatie waar veel kleurverschil uit zal komen. Later op de avond begint meneer Eikel te socialiseren en knoopt een praatje aan.
Ik vraag naar zijn boot en hoor de man meteen op zijn Amerikaans te pochen over zijn catamaran in USA. Het zal mijn vriendje niet meer worden. Later op de steiger komt een van de bootboys naar me toe en houdt twee duimen naar me omhoog met een big-smile. Hij waardeerde het moment van het de waarheid zeggen tegen de Mirage-Eikel in het bijzonder.
In de middag is het boodschapperen in Spiceland Supermarkt waar ik in de Mall een paar prima bootsschoenen weet te scoren als vervanging van de schoen die ik verloor bij mijn onhandige ankermanouvre. Afscheid nemen bij de dames op kantoor die langzaamaan ontdooien en die Jacqueline met jaloerse blikken aankijken.
Meteen met de rubberboot naar de douane en arriveren daar om 15.40 voor de uitreisstempel. Voor we goed en wel binnen zijn, kijken ze op het horloge of we het wel voor 16.00 uur kunnen halen. Buiten in de warmte mogen we het formulier invullen en met een gesnauw worden de vragen gesteld die al op het papier staan ingevuld. Deze versie Engels is onverstaanbaar en zij vinden dat ze prima Engels spreken. Spreken ze thuis ook en op de televisie verstaat toch ook iedereen. Precies om 1600 uur worden de stempels in het paspoort geslagen en krijgen toestemming om morgen het land te verlaten.
Volgende etappe is pakken sap, blikjes frisdrank en wc-papier. We worden door twee jonge meiden in een rubberboot met volle vaart voorbij gevaren en kunnen maar ternauwernood het KoningKeizerAdmiraal-papier drooghouden. Jacqueline vraagt nog even hoe die meiden de motor weten te starten? Tja, deze is uitgerust met een knopje en een startmotor. Ik zie de ogen van haar boekdelen spreken: Wil ik ook.
Aan boord wordt alles zeeklaar gemaakt en gaan op tijd in de bedstee voor een vertrekkerdag.
Overspannen.
Zondag, 20 augustus 2017
St George
De dag van vertrek van een uitstekende zeilmaat. Leanne, de dochter van Jacqueline is voor de eerste keer op een zeilboot en al meteen letterlijk en figuurlijk in het diepe gegooid. De belevenissen zijn in de voorgaande blogs te lezen, maar nu is het een tijd van gaan. Ik spreek het busje af om naar het vliegveld te rijden en reserveer de terugkom tijd om 1300 uur.
Om 12.00 staan we netjes in de rij en wachten op de stewardessen die met een reclameglimlach ons zullen opwachten en goede reis wensen met een ticket in de hand inclusief een plaats naast het raam. Een grote familie staat voor ons, grote koffers, hangende kinderen, kinderwagen en een prima gemoed. We gaan immers op reis, nietwaar? De donkere stewardess kijkt de sliert met reizigers vernietigend aan en laat merken dat haar middag al bedorven is. De familie komt erachter dat elke koffer te zwaar is en ze beginnen alle ladingen her te verdelen en gewichtige spullen verdwijnen in de handbagage. Dit incheck ritueel gaat uiteindelijk een uur duren zodat we blij zijn dat er assistentie is gekomen. Een Italiaans stel is aan de beurt en we zien dat het helemaal mis gaat bij het tweede loket. Ze blijken een papier te missen en er wordt aan de balie driftig op en neer gebeld, in de documenten gezocht en de ogen van de mooie italiaanse dame worden met grote twijfel naar Onze Lieve Heer gezonden. Dit stel wordt opzij gebonjourd en nu zijn wij aan de beurt.
Balie-mevrouw neemt zonder enige client attentie, de papieren aan en begint driftig op het klavier te slaan en meldt ons dat Leanne geen Application Form heeft om de Verenigde Staten, als transit te passeren. Het Italiaans stel heeft hetzelfde probleem en met een Website zou het allemaal op te lossen zijn. Het stel heeft het formulier kunnen aanvragen maar krijgen de bevestigingsmail niet. Leanne raakt in alle staten van opwinding en teleurstelling want wij komen wel op de website maar laat ons niet door van menu 4 naar 5. We zien al een reis door de neus geboord en ons een nieuwe terugreis moeten boeken ondanks dat de website door Silicon Valley is ontwikkeld en door de Nasa doorgeleid.
Na sluiting van de Incheckbalie krijgt Leanne eindelijk haar papieren om te reizen. We zijn drie uur verder, iedereen overspannen, taxichauffeur doet aardig maar moet uiteindelijk wel extra vergoed worden.
Wij zijn blij dat het goed gegaan is maar zijn boos dat het op zulke manier moet gaan.
Uitblazen, bijkomen aan boord en eten een hapje in het Paviljoen samen met Wifi verbinding, een heel leger aan hongerige muggen die net zo smakelijk willen eten als wij. Al krabbend, jeukend, aaiend over het vel strompelen we de gemeenschappelijke ruimte uit en acclimatiseren verder in de kuip van de Queen B.
Bedenkelijk
Zaterdag, 19 augustus 2017
Prickley Bay - St George
Ter voorbereiding van de terugreis van Leanne morgen, varen we vandaag naar de jachthaven in St George. Leanne aan het roer met prachtig zeilweer en weet het schip prima in balans te houden. Pro-aktief weet ze te sturen zodat de Queen B in een rechte lijn op het water blijft liggen. Na de ronding van de zuidpunt gaat het even wat harder waaien en maakt het schip wat helling, kijkt bedenkelijk maar ze laat niets weten.
In de haven krijgen we dezelfde ligplaats toegewezen en leggen aan. De Canadese buurman ontkoppelt snel zijn slang van de watermeter en ik leg mijn slang niet aangesloten bij de kraan. Bij de havenmeester meld ik me aan dat er nog een rekening openstaat voor water en elektra van vorige week. Er blijkt niets vastgelegd te zijn en er wordt een schatting gemaakt, er is ineens erg veel gebruik gemaakt van mijn watermeter. Het wordt allemaal prima geregeld en de buurman heeft voor weinig geld volle watertanks.
Ik heb het waarschijnlijk met Carnival en carnaval verkeerd want de andere uitleg is dat het Carnival het feest is van de emancipatie van de slaven. Het is wel verwarrend als zelfs de taxichauffeurs het niet meer weten.
Culture
Carnival takes place the second week in August. This festival celebrates the emancipation of slaves. The Sunday night celebrations continue into the early morning hours on Monday. On Monday a carnival pageant is held on stage at Queen's Park, where costumes, themes and calypso queens are judged. On Tuesday, St. George's vibrates to the sounds of the calypso steel bands as they parade through the streets. Met dank aan Wickipedia
Krabbend anker
Dinsdag, 15 augustus 2017
Carriacou.
Om drie uur controleer ik het anker en zie dat we behoorlijk afgedreven zijn. Een krabbend anker in de nacht en word nu echt onzeker over mijn ankercapaciteiten. Dit gaat vervelend worden.
Jacqueline is snel naast me en speelt met de motorhandel en ik bemoei me met het ophalen van het anker en opnieuw in het water laten vallen. Weer vast, blijf ik voor de zekerheid in de kuip slapen om alert te kunnen reageren als het nog eens gebeurt. We blijven vast aan de ketting.
Mijn nacht is ietwat gebroken maar het ritme van de tienminuten slaapjes is snel opgepakt.
Met een ochtendduik en een ontbijt halen we anker op en varen langs twee Hollandse schepen. De Nobo en de Horta maar zien helaas nog geen leven aan boord voor een eventueel praatje.
Bij Sandy Island vinden we een boei en maken vast. Heerlijk zwemmen om iets af te koelen en maak de rubberboot klaar om naar het eiland te pruttelen. Een Bounty-reclame ervaring. Witte stranden, kokospalmen, zeedruiven en een sprankelend heldere zee rond om het eiland. Op een handdoek met een boterham en een koud drankje laten we onze fantasie op hol gaan.
In de avond met de Barbecue de kant op en roosteren de kip en de worst met het spierwitte zand tussen de tenen. Het zand zit dan snel overal, maar dan ook overal. De buitenboordmotor houdt het bij de terugkeer mee op en moet de dames in twee etappes terug roeien naar de boot. Een goede avondoefening valt me ten deel.
Gezonde Kakkerlak
Maandag, 14 augustus 2017
St George - Carriacou
Bij het ochtendgloren komt een steeds harder geluid van trommels, bongo’s, Reggae en Boemboem, de Queen B binnen. Het kan steeds luider en dat wordt het ook, vraag me af wat er aan de hand is.
De Carnivals optocht is begonnen en komt door de straat waar de jachthaven aan ligt. Door de haag van de mensen heenkijkend, zien we de optocht voorbij trekken. De oliemannen met horens dansen door de straat, Leanne en Jacqueline zien het helemaal niet zitten om een kijkje te gaan nemen, bang dat ze een lieve geoliede kus met een paar handjes op het witte T-shirt, retour boot zullen komen. We willen vertrekken maar het kantoor is pas een uurtje later open zodat we geduld betrachten en eigenljk is het nog leuk om te horen en mee te maken. De herrie is werkelijk enkele decibellen te hoog.
Om half tien meld ik me af maar de steiger-jongens zijn niet terug en die moeten het water en elektra opnemen. Ik spreek met de receptie af dat het eind van de week prima is. Verlost van de steiger, maken we een snel rondje door de haven om de stoet van de feestvierende mensen nog eens voorbij te zien gaan daarna eindelijk het vrije water op, zetten we het zeil en draaien de Queen B richting Noord naar Carriacou. Het wordt een tocht met gedeeltelijk zeilen en motoren. Ineens prima wind en dan door de bergen afgeschermd of tegenwind veroorzaakt door valwinden moet we de motor bijzetten. Het gaat prima en de dames houden zicht uitstekend. Leanne een beetje slaperig maar voor een eerste keer houdt ze zich kranig. Ik ben blij dat er gevaren kan worden en voel me ontspannen.
In de eerste baai van Carriacou laat ik het anker vallen maar deze valt wat onhandig uit mijn handen, bij het remmen van de ketting verlies ik mijn rechterschoen. De enige goede remedie is anker op en opnieuw ankeren tussen de schepen. We liggen nu vast, denk ik. Heerlijk zwemmen en spartelen een rondje rond de Queen B.
Tegen de avond vliegt een grote gezonde kakkerlak de kuip in en verdwijnt snel in een spleet van de bakskist. Een zwaar onderdrukte krachtterm maar het leed is weer geschiedt. Dat wordt lokdozen en Borax met koffiemelk om de kanjer en het nageslacht in de hand te gaan houden.
We blijven aan boord en rollen zachtjes de nacht in. Uitzicht op de Oceaan met een prachtig ondergaande zon.
I enjoy myself
Zondag 13 augustus 2017.
St Goerge.
We rijden met een eenzaam busje naar de stad. De lokale bevolking is druk met het vieren van het Carnival. Je proeft het, je ruikt het hier, iedereen is suf, te laat en er wordt alleen maar over het Carnival gesproken.
Bij het station zijn er geen busjes die naar de Watervallen of Gran Etang rijden. Een taxi chauffeur roept me toe dat er geen busjes rijden en vraagt aan me waar we naar toe willen. Tja, het is tactiek van de man, hij wil graag scoren en wij willen graag zo goedkoop mogelijk naar de Waterval. Met een beetje op en neer soebatten komen we een prijs overeen en brengt ons naar de Waterval.
Een waterval uit een sprookjesboek. Een dikke stroom water valt van een hoogte van 5 meter naar beneden in een meertje. Snel de badkleding aan en springen in het water van een hoogt van twee meter en kunnen achterlangs de waterval zwemmen en terug door de waterval heen. Massieve stralen water klateren op je hoofd uiteen, spattend water roffelt op je rug en de temperatuur is alsof je thuis in bad ligt. een heerlijke gewaarwording. Later komt er een bus met studenten van de universiteit en het is zien en gezien worden voor de jongelui. De plaatselijke macho’s, enkele lokale mannen, springen van grote hoogte het water in en oogsten flink applaus. Wat een show in een tropische omgeving met een dikke begroeiing van bomen en planten. Lianen, bamboeriet oneindig hoog, bloemen waar weer andere bloemen uitgroeien. Het is allemaal erg indrukwekkend. De mannen springen met een luide plons in het ondiepe meertje vlak naast de waterval.
Bij een dranklokaal bellen we de taxi op om ons te halen. Hij stuurt uiteindelijk zijn broer met een barrel van een bus die erg naar uitlaatgas ruikt. De man is vol van het Carnival en praat honderd uit. Bij de vraag of hij ook wel eens van de grote hoogte bij de waterval is gesprongen antwoordt hij: “No, no, I enjoy myself”.
Net na de middag zijn we weer op de Queen B waar we later nog een duik nemen op het Anse strand. Bij terugkeer na huis stel ik voor om een afhaalmaaltijd mee te nemen aan boord en halen dat waar we gisteren zo goed gegeten hebben. Eerst vergeten ze de bestelling, en bestellen opnieuw daarna vergeten ze de groenteschotel zodat het erg lang duurt en ik mijn geld terug vraag voor de groenten, die hoef ik niet meer. Ik word erg boos en om me kwijt te raken in de winkel krijg ik de 15 EC terug met een portie chagrijn die het eten er niet beter op maakt. Het blijkt later veel slechter te zijn dan de dag ervoor. Beter zelf koken.
Extensies in het abattoir
Zaterdag, 12 augustus 2017
St George.
Om de omgeving te leren kennen lopen we eerst naar de stad waar ik de verschillende gebouwen laat zien, maar vooral het leven in de stad het interessantste is. De vismarkt, het busstation vol met boemboembusjes, de levendigheid van de mensen die de mensen in hun bus willen lokken, de slagerij naast het abattoir. Het abattoir is een afgebrand gebouw waar de beesten aan de rechterkant van het gebouw door elkaar staan. Aan de linkse kant worden de beesten gedood en verder geslacht. In een hoek van het abattoir vlakbij de ingang zet een mevrouw een haarextensie bij een andere dame. Grotere tegenstellingen kan ik me niet bedenken. Door de winkelstraten, langs de groentemarkt waar een drankje gedronken wordt tussen de stalletjes, lopen we retour naar de boot.
Om de warmte te verwerken maken we ons gereed om naar Grand Anse te gaan om te zwemmen maar worden door een rubberboot met zwaaiende schipper geënterd. De Zanzibar komen een glas water halen en de Rhapsody sluit zich snel aan. Gezellig met zijn allen in de kuip. Totdat een Amerikaanse dame vraagt of we een handje willen helpen bij het aanleggen. Henk neemt zijn boot en ik vaar mee om de lijn door de boei te halen. De schipper geeft met alles zijn vrouw de schuld om zijn onkunde te verbergen. Ik erger me er een beetje aan. Wel leuk van het stel dat ze een fles rosé aan boord afgeven als dank voor het A-team Henk en Bertus.
De middag vliegt voorbij en moeten nog snel zijn om met het Boemboem busje naar Anse te rijden. Een heerlijke duik op een van de mooiste stranden van de wereld. Volgens ingewijden in de top tien van de wereld. Heerlijk warm water, prachtig wit zand, mooie zonsondergang en een goed drankje om het allemaal te verwerken.
Op de terugweg rijden we langs een lokaal restaurant en eet er heerlijke kip en de dames een roti kip. Uitstekend en voor herhaling vatbaar. Niet duur.
Stralende lach
Vrijdag 11 augustus 2017
St George.
Ter nagedachtenis van de overboord gezette slaven door de slavenschepen is op Grenada een onderwater sculptuur park opgezet. De beelden, slaven aan een ketting in een cirkel en andere formaties staan tussen de 5 en twaalf meter diep. De beelden zijn opgericht op een plek waar de hurricane Ivan het rif heeft vernield. De beelden raken nu een beetje overwoekerd door aangroei maar dat geeft speciale effecten op het geheel. Het is werkelijk bijzonder om dit onderwatermuseum snorkelend of duikend te bezoeken. Vervelend dat ze mijn museumkaart niet accepteren.
Het vliegtuig is een halfuur verlaat en de taxichauffeur doet niet moeilijk en wacht op het parkeerterrein. Tijdens het wachten zit ik op het plein voor de uitgang van het vliegveld. Op alle vliegvelden kom je als bezoeker van een land, in de centrale hal uit, maar hier op Grenada sta je meteen buiten in het land. Een beter en sneller welkom is niet denkbaar. Ik zit op de plantenbak en heb een vrij zicht op aankomstdeur met swingende harde reggae muziek, blije mensen om me heen. Dikke kussen en een stralende lach komen Leanne en Jacqueline me tegemoet en breng de dames naar de boot om spullen af te gooien. De taxirit langs de cafe’s, bars, donkere samenscholingen, harde muziek langs de weg brengt vooral bij Leanne een cultuurschok teweeg.
Op de boot drinken we een glaasje Cava als welkomstdrank en de voorgenomen uit eten blijft achterwege omdat aan boord met enkele hapjes het prima is. Fijn dat ze er zijn.
IJskoud
Donderdag 10 augustus
St George.
Morgen komen Leanne en Jacqueline aan boord zodat er gewassen moet worden. Een volle wasmand met lakens, slopen en ander sortie textiel gaan richting de wassalon. Het is er druk met Amerikaanse dames die alle machines in beslag houden. Ondertussen vaar ik naar de immigratie om een Navigational Permit te verlengen.
In een ijskoud kantoor zit een prachtige Grenadese douanebeambte haar werk te doen. Ze stempelt mijn kaart nog eens, ontvangt de 25 EC dollar en wenst me een fijne dag met een mooi Carnival. Van deze boodschap terug naar de warme wassalon. De Amerikaanse dames hebben onderling ruzie over het gebruik van de droger en krijg gelukkig de kans om een machine met wasgoed te vullen en drink een kop koffie op het terras. Na een uur ga ik eens kijken naar het resultaat en zie dat een van de USA-dames mijn machine geconfisqueerd heeft. Dat feest gaat niet door als ik aangeef dat er nog een was gedraaid moet worden. Lang verhaal kort verteld, het duurt bijna de hele dag voordat ik alles fris gewassen en gedroogd heb.
Op het haventerrein reserveer ik de taxi voor morgen. De taxi chauffeur vraagt me wel drie keer of het zeker is dat ik om 16.00 uur wil vertrekken.
Oliemannen
Woensdag 9 augustus 2017
St George
Een diep ronkend geluid schrikt me op. Een 21 meter lange speedboot met kajuit schuift zich langs de Queen B. Meteen daarop komt aan de andere kant een andere snel strijkijzer, een grote motorboot naast me liggen. Ze zijn even uit Trinidad naar hier geblazen om aanwezig te zijn voor het Carnival.
Het woord Carnival wordt hier gebruikt voor de Carnaval. Normaal is Carnaval in februari maar ze hebben het verplaatst vanwege economische redenen. Het Grenadese Carnival schijnt erg populair te zijn, om niet in een concurrentieslag met Trinidad te komen, hebben ze het feest naar augustus verplaatst. Het paviljoen wordt opnieuw verbouwd om nogmaals een besloten feest te houden. Het Carnival is een muziekfeest, ook hier met mooie uitdossingen van de dames. De oliemannen smeren zich in met afgewerkte motorolie en de dames, het liefst de buitenlandse vrouwen, krijgen een kus of aai van de met olie ingesmeerde handen of gezicht van de dansende heren. Het blijkt erg lastig te zijn om de olie af te wassen. Je kunt meteen zien welke dames erg vriendelijk bejegend zijn door de plaatselijke woeste mannen.
Bezig gehouden met de Suriname-Papers, contacten met Nederland, en de familieperikelen.
De buren takelen een rubberboot van het dak en crossen met veel hekgolven door de haven. Het blijkt allemaal gewoon te zijn want hier zegt niemand er iets van.
Twee dames voor een praatje.
Dinsdag 8 augustus 2017
Grenada
Een kater heb je niet alleen van een nacht doorzakken maar hetzelfde gevoel kun je hebben na een drukke periode. Ik voel me niet lekker maar dwing me om gewoon de dingen te doen die gedaan moeten worden. Beetje rommelen, naar het paviljoen voor de noodzakelijke zakelijke telefoontjes. Een bezoek aan Waterland bootwinkel voor een kaart van het vaargebied Grenadines. Carriacou staat erop en de kaart van dat eiland zal nodig zijn.
Verschillende kleine en onbelangrijke reparaties zoals een poging tot reparatie van het lichtsnoer. De ene reparatie lokt de ander uit want nu geeft de soldeerbout het op en krijg deze niet meer aan de praat. In de stad zoek ik een ander en kom in een bouten en moeren winkel waar een soldeerbout beschikbaar is. De winkeldame die ik aanspreek voor een soldeerbout kijkt me vernietigend aan, “Waar ik het lef vandaan haal om haar te storen bij het inruimen van een vak Schildpadhormonen of Luiaard-proteine”. Trots met soldeerbout verlaat ik deze “gezellige en vriendelijke” winkel.
Bij mijn vaste veranda aan de haven neem ik een drankje en wordt benaderd door twee dames, die om een praatje verlegen zaten. Ze komen bij me aan tafel zitten en vragen me waar ik vandaan kom, waarom ik hier ben, of ik nog op school ben. Bij mijn vraag hoe oud deze mooie dames zijn krijg ik als antwoord 8 en 9 jaar. Ze vragen me, of ik jury wil zijn, bij de ingestudeerde dansjes en de liedjes, die ze voor me willen zingen. Het zijn zulke mooie onbevangen jongelui dat ik met een grote glimlach terug loop naar de boot.
Cocacolaatje
Maandag 7 augustus
Grenada
In de vroege ochtend bruist de energie door de aderen. Met goede voornemens zwaai ik de beentjes uit bed, zie in een oogwenk een prachtige blauwe lucht en wordt geconfronteerd met een dikke zwoele warme lucht. Ter plekke een transpiratie uitbarsting, doorzetten want dit zullen de weersomstandigheden zijn voor de komende maanden. De koelkast loopt warm, zij ook al. Bij het ontluchten krijg ik vezels van rottend hout in mijn mond en wordt op deze manier weer herinnerd aan de Suriname rivier. Mijn grote vriend de gereedschapskist gaat open en begin aan de oneindige serie van reparaties.
De achterkajuit uitruimen en daar ergens onderin in de krochten van de Queen B zit een filter. Uit het filter haal ik de resten van enkele tropische bomen en denk het lek bovenwater te hebben. Ik heb meer vocht als transpiratie op de huid dan vocht binnen het lijf. Na de verstopping van het filter blijkt ook de koelleiding op de compressor verstopt te zijn. Met een kabel druk ik de rotzooi eruit en krijg nu voldoende warm koelwater om de koelkast zijn werk te laten doen. De generator controleren en constateer weer olieverbruik. De olie staat weer onder peil maar het beest functioneert verder prima. Olie bijvullen en maak de omgeving schoon. Rubberbootje opblazen, opruimen, poetsen, boodschappen halen. Maak een wandeling door de stad en bezoek het Fort St George. Helaas gesloten maar geniet van het prachtige uitzicht over de baai en het ankergebied voor de ingang.
De baai is een volgelopen krater en wordt omring door bergen. Het zorgt voor flinke beschutting maar de warmte krijgt hierdoor meer kans.
Er is Carnival en krijg daarbij allerlei visioenen van optochten en dansende muziekmakende mensen. Jammer genoeg merk ik niets van dit al, en wordt getuige van een besloten Carnavalsfeest in het Paviljoen.
Als ik een Diet Coke bestel zie ik een man naar me opspringen en wil dat ik met hem meega. Ik begrijp er niets van maar later realiseer ik me dat hij me Coke wil verkopen. Dit misverstand is snel uit de weg geholpen en zit al snel te chillen met een heerlijk koel Cocacolaatje aan de waterkant.
Tussentijds verslag
Zaterdag 29 juli 2017
Suriname, Waterland
Terug in Suriname, niet met de Queen B maar deze keer met het vliegtuig. Noel haalt me op en installeert me in een van zijn prachtige lodges. Het is meer een villa en voel me er snel thuis. Het weerzien met Peter en Anne van de Bonnefooi. De Zwitsers zijn er nog. Nieuwe gasten zijn Helen en Jim van origine Nederlanders. Jim heeft met zijn rechterbeen geen last van muggen omdat hij in de laatste oorlogsjaren, als kind van 8 jaar, een been verloor door een granaat. Prachtige verhalen, geëmigreerd naar Canada, carrière als kernfysicus. Jim heeft zijn schip zelf gebouwd en varen al 17 jaar over de wereld. We hebben gezellige momenten met elkaar aan de stamtafel en er wordt veel gelachen.
De missie in Suriname is nu zakelijk en ben uitgenodigd voor een grote inschrijving op een sloopproject. De contacten met de samenwerkende partij worden steeds vaster en met wederzijds respect. Ben benieuwd hoe het allemaal zal verlopen want bij gunning van het werk zal het een impact hebben op mijn voorgenomen reis door Panama. In het Caribisch gebied is overigens genoeg te ontdekken.
Drie weken weg maar genoeg om te overdenken. Jacqueline heeft definitief prepensioen en loopt van afscheid naar afscheid. Een groot feest voor haar verjaardag waar Jacqueline groots uitpakt met disco, buffet en dans. Erg gezellig maar veel geregel. Broer jarig, gesprekken met de arts van mijn moeder wat steeds zorgelijke gaat worden. Zelf krijg ik last van hartritmestoornissen en omdat ik precies kon aangeven wanneer het ontstond, kon de Cardioversie meteen uitgevoerd worden. Het is wel een domper op de vermeende onoverwinnelijkheid van mezelf. De rikketik wordt weer gelijk gezet en mag weer buiten gaan spelen volgens de dokter.
Zeevissen met de broers en Vader op het schip van Rikus. Met 5 volwassen kerels wordt er een babymakreeltje verschalkt en moeten de vis maar weer aankopen op de markt bij Vis van Tom.
Van het resort naar Trinidad, waar ik 24 uur moet wachten op de volgende vlucht. Via internet boek ik een hotel wat een Hindoestaans familiehotel blijkt te zijn. Aardige gastfamilie die op de middag vertellen dat ze voor een paar uur weggaan en wijzen me de sleutel van het hek. Deuren sluiten van het huis hoeft hier blijkbaar niet terwijl ik juist zulk vooroordelen heb over Trinidad. Relaxed!
Zondag 6 augustus land ik op Grenada waar de Queen B in uitstekende staat terug gevonden wordt. De Tasman en de Valente zijn vertrokken en er is weinig voor terug gekomen. Bijzonder rustig in de haven, en gebruik de zondag om te wennen aan de warmte, de regen en probeer tot rust te komen van de afgelopen periode.
Ivan, de verschrikkelijke
Donderdag, 6 juli 2017
St George.
Volgens de meeste reisbeschrijvingen en uitwisselingen van goedbedoelde raadgevingen van zeilers onderling, raden ze me allen aan om zuidelijk in het Caribisch gebied te blijven om niet het slachtoffer te worden van een storm. Toch is in 2004 er een “perfect storm” over het eiland geraasd. 90% van de daken op het eiland zijn losgerukt, totale vernietiging van de infra-struktuur, een enorme ravage in de bossen. Er wordt nog steeds gesproken over de grote storm Ivan. 18 Schepen zijn gezonken en diverse losgeraakt die de baai uitgeblazen zijn, in Prickley Bay. Jachten op anker maakten uitslagen van 180 graden, zicht van 15 meter en gepaard met enorm geluid. Lucht cq wind maakt flink herrie, denk daarbij maar aan een stofzuiger maar dan in verschillende kwadraten.
http://www.caribbeancompass.com/hurricanegren.htm
Spannend om deze verhalen te lezen maar ik krijg het er benauwd van om de Queen B hier achter te laten, want het zou zo maar eens ……
Vandaag vertrek naar huis zodat ik vandaag de boel opruim. Eerst nog een uitgebreide tocht met de rubberboot naar het Anse strand. Het Anse strand staat bekend als een van de mooiste stranden van de wereld. Trots in de top tien. Vanuit zee is er niet zo heel veel aan en zie een mooie witte streep zand welke vandaan niet druk bevolkt is. Met het Kwienbietje (de rubberboot) vaar ik tussen de geankerde schepen door en tref er een hoog Frans gehalte. Nog steeds geen Nederlands schip. Maak een praatje met een Canadees en pruttel met het rubber terug naar de boot waar ik de rubberboot opvouw, buitenboord motor in de kist en de rubberboot stouw ik in de kuip. Maak de vriezer leeg en eet het laatste uit de koelkast leeg. Het is allemaal prima gepland maar realiseer me wel dat ik nog steeds de voorraad opeet die ik voor Noel samen had gepland. Boodschappen voor 5 dagen wordt een eetfestijn van 14 dagen. Plannen is moeilijk.
Om 1500 uur sta ik klaar bij de taxi die me naar het vliegveld brengt. Het gaat voorspoedig en in de loop van vrijdag kom ik aan op Schiphol.
Stapel verliefd
Woensdag, 5 juli 2017
St George.
Precies om 09.00 uur meld ik me bij de Tasman om Martina mee te nemen naar Gouyave. Ze is wat brak en ziet het in deze staat van zijn, niet zitten om op en neer geschud te worden op een bergweg met de taxibus. Ik kan me er iets bij voorstellen, maar ga zelf wel op stap.
Geweldige uitzichten op de bergweg langs de Westkant van Grenada. De oceaan is blauw en zie veel geankerde schepen langs de kust liggen. In een fjord ontwaar ik een kerkhof van vrachtschepen maar ook van jachten. Het doet me sinister aan. Bij een volgende reis toch maar eens wat beter bekijken.
Gouyane is een vissersdorp. Elke vrijdag uitgebreide vismarkt maar nu tref ik een paar dames die kleine visjes staan schoon te maken. Op de steiger liggen de visboten aan de lijnen te trekken terwijl de shell ze in beweging houdt. 50 Meter van de steiger vandaan is een jachtclub gevestigd. Drie optimisten en nog een boot zijn de trots van de club, het clubhuis heeft een Karachi-dak en de muren bestaan uit een combinatie van stenen en planken. Elitair? Ik weet het niet.
In de stamkroeg aan de haven eet ik de lunch en wandel terug naar de haven. de busjes toeteren en zwaaien naar me om die zwetende buitenlander aan boord te krijgen van de overvolle busjes. Ik sla het af en wandel langs de haven, de foodtrucks en de hutten met gevonden planken die zich als restaurant presenteren. Het is druk met auto’s om er een bakje met eten in een zakje op te halen en in de airconditioned wagen verder te consumeren.
In de haven tref ik de Brazilianen hand in hand, stapel verliefd door de haven slenteren. Pais en vree.
Met de rubberboot maak ik een tochtje door de haven.
Alle vingers nog aanwezig.
Dinsdag 4 juli 2017
St George.
Tot ontdekkingsreiziger gedwongen stap ik nu de bus in naar de andere kant van het eiland, op weg naar Grenville. Grenville is de tweede plaats van Grenada. Het busje rijdt niet verder dan een parkeerplaats welke lijkt op de toplaag van een vuilnishoop maar al snel loop ik tussen de winkeltjes en de armoedige bebouwing, het voelt goed. Het went, de kuilen en gaten in de weg zijn normaal geworden, de haveloze uitstraling van de afgebladderde verf valt niet meer op. Wel de grote kerktoren die als een verslagen monument boven de stad uitsteekt. Er is een hurricane Ivan over het eiland gestormd en juist hier in Grenville heeft de hurricane flink huisgehouden waarvan de kerktoren nog getuige van is.
Door de hoofdstraat heen naar een vismarkt waar een visverkoper met een bosmes de vis staat te kappen. Zijn nagels en daarmee zijn vingers zijn gevaarlijk dicht bij de inslag van het mes. Het doet mij vreemd aan want vis kun je volgens mij het beste schoonmaken en fileren met een mes. Ik kan het niet nalaten om naar het aantal vingers aan zijn handen te kijken en het valt me werkelijk mee dat alle tien nog aanwezig zijn.
Met een droge keel loop ik een bar binnen voor een flesje bier. Het blijkt een bar waar dames van plezier het huishouden voeren en wordt van top tot teen opgenomen door een dame met enkele bijzonder geaccentueerde vormen. Billen zijn echt billen en een boezem waar je de hele avond op of in kunt uithuilen. Ik neem schielijk mijn flesje bier mee naar buiten en ga veilig tussen de heren op de veranda zitten.
Na een rust moment met het heerlijk koude biertje en de interessante omgeving in ogenschouw genomen zie ik een busje welke via de Gran Etang terug naar huis rijdt. Ik stap in en moet onbehoorlijk lang wachten voordat de snorder zijn bus vol heeft. Uiteindelijk valt het mee met de drukte en heb een prima plek waar ik dit prachtige eiland kan zien. Er is een groot meer in de bergen met prachtige watervallen en mooie wandelpaden. Dit wordt een excursie voor later want blijf in de bus om door te rijden naar de stad. In de stad stap ik uit en loop door de steile straten van St George en ploeter met snaarstrakke kuiten een echt steile helling omhoog waar de kerk die boven op gebouwd is behoorlijk tegenvalt. Ik zie een oude mevrouw kwiek de heuvel oplopen het doet mijn vaart versnellen want dat laat ik niet gebeuren om ingehaald te worden.
In een bar aan de haven vind ik mijn stek, vrij wifi en een leuke omgeving. In het paviljoen wordt het weer eens gezellig met Martina en Didier. Het loopt een beetje uit de hand maar ondervind een ontspannen gezellige avond. Martina beloofd morgen mee op reis te gaan naar Gouyave
Oorlog aan boord
Maandag 3 juli 2017
St George.
De Brazilianen zullen voor de wijn zorgen maar komen niet opdagen. Het is behoorlijk oorlog aan boord zodat we begrijpen dat we het zonder hen zullen moeten stellen. Gelukkig heb ik mijn twee flesjes wijn bij me en met de kookkunsten van Martina en Harrie eten we niet alleen uitstekend maar hebben een gezellige avond. Een mooie afsluiting van een actieve bezige dag.
Vanochtend vraag ik naar een stomerij maar krijg onverwacht twee wasmunten in de hand gedrukt en mag zelf wassen. Het wasmachine maakt zijn programma snel af maar het drogen gaat traag. Ondertussen dat de machines de werkzaamheden uitvoeren lijm ik de oliekering op de ankerlier vast. De juffrouw heeft met de oude vervormde ring als voorbeeld een prima alternatief, en passen en meten op het oog, gevonden en ben verbaasd dat deze meteen past. Timmermansoog.
Weblog schrijven tijdens het uitzitten van de droogtijd, in de kantine. Het vliegticket uitdraaien, naar de watersportwinkel waar de dames veel plezier hebben om mijn optreden. Soms moet je de clown uithangen en soms heb je succes. Ik koop er een ventilator voor wat koelte aan boord en ben op voorhand blij met de aankoop want het is hier in de nacht echt warm.
Op het internet vind ik nog wat informatie over Leapers Hill en neem me voor om hier een kijkje te gaan nemen.
Deze klif staat eigenlijk bekend om zijn treurnis. Hier sprongen namelijk rond 1650 de indianen vanaf om te ontsnappen aan de Franse kolonisten. De begraafplaats op deze plek brengen samen met een bezoekerscentrum een herinnering aan dit stukje geschiedenis. Middels een rondleiding met gids kom hier meer over te weten en breng je tevens een bezoek aan een miniatuur dorpje uit deze tijd. Leapers Hill is in het noorden van het eiland.
Boemboem busje.
Zondag, 2 juli 2017
St George.
Al vroeg in de ochtend langs de weg en laat me met een Boemboem busje wegbrengen richting Pfricley Bay. Boemboem busje vanwege het harde disco geluid in de bus. De bus zit vol maar al snel worden er passagiers gelost en rijd naar het eindpunt. De vraag is nu waar ik heen wil en antwoord Prickley Bay. De Boemboem bus is nu ineens een taxi bus en wil me nu als Taxi wegbrengen. Het tarief knalt nu van 2 West Caribean Dollar naar 65 Dollar. Dat is niet nodig en vraag hen om me nu maar terug te brengen naar St George. Met deze oplossing hebben de heren geen rekening gehouden en nu kan het ineens voor 20 WCD. (ongeveer 8 Euro).
Deze prijs is acceptabel en laat me naar het jachtcentrum van Prickley Bay brengen. Een prachtige baai aan de verkeerde kant van het eiland. Deze kant is de windzijde maar in de baai is het rustig, alleen vraag ik me af hoe het met de Swell zit. Ik wandel door de ontvangstruimtes en zie veel jachten overwegend Fransen liggen achter een boei. Het valt me op dat er geen Nederlanders zijn. Ben ik de enige op Grenada?
Op een prachtig wit strand maak ik een wandeling en op het eind van het strand denk ik op de verbindende weg naar een bushalte te komen maar verdwaal er in een woonresort. Het zweet gutst van het gezicht, de rugzak zorgt voor een natte rug en stap flink door maar loop steeds een doodlopende weg in. Na het ontwarren van het doolhof wandel ik de weg af en na een 5 kilometer tref ik een Boemboem busje halte en stap in. Genoeg gezien en zeker van plan om de Queen B naar Pfricley Bay te brengen ben ik blij om op weg te zijn naar St George.
In St George is het zondag en dat meet je aan de sluiting van alle winkels. In een bar tegenover de verdwenen drank uit een koelbox verkoper drink in een koffie en vindt er een Wifi signaal. Ik voel me er prima thuis in deze lokale kroeg.
St. George’s wordt als het meest toeristische deel van het land beschouwd. De mooiste stranden zijn hier bijvoorbeeld te vinden bij Grand Anse Beach. Het behoort zelfs tot de top 10 mooiste stranden van de wereld. De stad zelf doet nog heerlijk pittoresk aan. De haven met zijn pastelkleurige panden doet gezellig en Caribisch aan. De leukste winkels zijn te vinden aan Wharf Road. De leuke restaurantjes zorgen voor een heerlijk plekje aan het water. Het hoogste punt van de stad is toebedeeld aan Fort George. Vanhier heb je een waanzinnig uitzicht over de haven en de prachtige zee. Vanuit deze Franse vesting werd de stad beschermd tegen aanvallen van zee. Tegenwoordig doet het dienst als politiebureau. De lokale markt (Spice Market) waar allerlei specerijen, lekkernijen en handwerken worden verkocht is te vinden bij Granby Street. Alleen al door de kleurige uitgedoste traditioneel geklede dames is dit een plaatje om te zien.
Aan de Cnr Young & Monckton Street ligt dit ooit door Fransen gebouwde museum. Het hoorde destijds bij het Fort George complex. Later is het zelfs nog in functie geweest als vrouwengevangenis. Maar sinds 1976 is hier het nationale museum te vinden. Alles over het land kom je hier middels voorwerpen, verhalen en foto’s te weten. Zo wordt de slavernij behandeld en bijvoorbeeld de Whaling & Fishing Archeologie. Op vrijdag zijn er regelmatig activiteiten zoals culturele voorstellingen bij te wonen.
De dans ontsprongen
Zaterdag, 1 juli 2017
St George.
Met het plan om het eiland verder te ontdekken moet ik wachten want ze hebben voor de Queen b een andere plaats in gedachte. De bootjongen loopt te drentelen over de steiger en op het moment dat ik vraag of ik nu kan verplaatsten antwoord hij: Over een uurtje!
Uurtje wordt twee uurtjes en wijst me op de verwachte lek laat de Tasman aan. Ik leg de Queen B met de kuip naar achter zodat er enige vorm van privacy ontstaat. Het aanleggen zou prima zonder de bootjongens plaats hebben gevonden maar het gevoel van steiger-importancy is erg belangrijk. Uitgebreid bedanken voor de verkeerde knopen en verkeerd beleggen van de bolders.
Na de middag loop ik de stad in en ben te laat voor de vismarkt en de groenten. De slager heeft een verwoest stuk vlees op zijn versleten toonbank liggen. Bij het terug wandelen in de benauwde en vochtige stad neem ik op de boulevard een Carib-biertje. De lokalen vinden het super dat ik naast de koelbox plaatsneem en me laat bedienen. Het begin van een kroeg of terras onder de stadspalm aan de waterkant. Iets verder op zit een visser zijn spierinkjes schoon te maken op een platte steen en schuift het slachtafval in het water. Het trekt een massa kleine visjes.
Op de terugweg tref ik een supermarkt die redelijk voorzien is en kies de boodschappen. Twee flessen wijn om cadeau te kunnen geven. in de avond tref ik een van de buurvrouwen erg dronken op de steiger aan. Met heel lieve rood doorlopen ogen vraagt ze me uitgebreid hoe het met me gaat maar ik geef haar een ondersteunende schouder om ze netjes op haar boot afleveren waar de ruzie tussen het echtpaar gewoon door kan gaan. Oef, gelukkig de dans ontsprongen.
Verkeerde diagnose in Nederland
Vrijdag, 30 juni 2017
St George
De planning voor de komende tijd is om op Grenada te blijven zodat ik me moet gaan settelen. De rubberboot uit de kast en pruttel door de haven om bootjes te kijken en te zien wat er in de buurt te beleven valt. Een prachtige sjieke jachthaven met Kingsize motorschepen en een haven vol met zeiljachten overwegend uit de Verenigde Staten en Canada. In een rijtje spot ik een Island Packet 440 en moet bekennen dat het wel een heel mooi schip is.
Op de steiger vraag ik aan één van de bootjongens een goede monteur voor het elektrische probleem aan boord. Er wordt driftig gebeld en bij het gesprek met de monteur krijg ik meteen vertrouwen in de zaak omdat de man driftig vraagt naar mijn Balmar installatie. Hij kent de problematiek. een paar uur later staat hij aan boord en komt snel tot de conclusie dat de relais van Balmar stuk is. Dit relais heb ik enkele maanden geleden naar Nederland meegenomen, ter vervanging, maar de dealer vertelde me dat dit relax niet kapot is.
Vandaar de zoektocht naar een andere oorzaak. De monteur vervangt het relais en de dynamo werkt nu als vanouds. De foute analyse in Nederland van het relais heeft me een hoop hoofdpijn en kosten bezorgd. De toerenteller blijkt weer te haperen.
De Tasman en de Valente liggen aan de steiger en dit zijn de schepen die ik in Suriname tegen ben gekomen. Toeval bestaat niet. Martina en Harrie komen een goedendag zeggen en drinken een uitgebreide borrel aan boord. Harrie is een software ontwikkelaar en werkt vanuit de boot aan een project. Martina is er niet helemaal blij mee omdat ze de tijd zonder Harrie zelf in moet vullen om op stap te gaan.
Rolmops in de bus
Donderdag, 29 juni 2017
St Goerge Grenada
Het is altijd een verrassing wat je aantreft op een nieuw eiland. Hier is het verkeer luidruchtig en stinkt naar de uitlaatgassen. Busjes rijden af en aan en vragen met een tik op de claxon aandacht of ik met hen mee wil rijden. Een andere taktiek is dat de co-piloot een arm uit het zijraam steekt en zwaaiend klanten probeert binnen te krijgen. Deze hosselaar int het geld van de passagiers in de bus. Nu is het zo dat uit wetenschappelijk onderzoek, de breedte van de zitting is bepaald op een aantal minimum centimeters. Ryan Air heeft dit onderzoek zwaar geschoffeerd door op deze minimale zitting anderhalf persoon plaats te laten nemen. In deze busjes zijn ze nog een stap verder en dwingt de hosselaar drie mensen op een zitting. Een rolmops zou zijn potje niet willen ruilen voor zo'n bus. Ik neem plaats in de bus, denkende dat er nog plaats is maar wordt bij de volgende halte geconfronteerd met een dikke dame die zichzelf parkeert bij mij op schoot en daarbij twee brullende kinderen vast houdt. De vouw in mijn broek wordt geplet en de pootjes van mijn leesbril zitten krom in mijn broekzak.
Het rijden gaat niet geleidelijk want elke chauffeur denkt, dat als hij goed traint, net zo goed kan worden als Verstappen, inclusief grindbak van zijn vader. Het positieve is dat het bijna niets kost en altijd op tijd is. Tijdschema bestaat hier niet, ze rijden continue.
St George is over een heuvel gebouwd zodat de stad verdeeld is in twee kernen. Met een klein tunneltje is er verbinding maar deze is eenrichtingverkeer zodat de uitgaande stroom auto’s zich door de nauwe steil op en neer gaande straatjes moet wringen.
Ik loop te puffen van de warmte en kijk mijn ogen uit. Het zijn vriendelijke mensen maar behoorlijk arm. Kleine lege winkeltjes sieren de hoofdstraat in de hoofdstad. Mensen met drie visjes op een emmer hebben een winkel. Langs de baai wordt uit een koelbox bier en softdrink verkocht. Ook dit is een bar.
In de supermarkt vlakbij de haven haal ik een paar boodschappen en bezoek de watersportwinkel. Ik vind er eindelijk twee plafonnieres die in de uitsparing passen aan boord, voor in de badkamer en de achterhut. De bar op de haven is algemeen ontmoetingspunt van ligplaatshouders en de liveaboards in het ankergebied. Om 1600 uur komen de meeste Amerikanen met het rubberbootje en gaan aan de bar bij elkaar zitten met een biertje om samen naar golf, cricket of rugby te kijken.
Liplezen
Woensdag, 28 juni 2017
12º 18’95 N 61º 06’121 W - Grenada.
De inklaring is een stuk simpeler. In een klein kantoor met twee mensen die me verveeld een formulier aanreiken om in te vullen plaatsen ze twee stempels in een stempel, handtekening en datum. Ik ben geaccepteerd door de douane. Loop terug naar de haven en krijg een plek aan de kade toegewezen vlak onder het terras van de bar. Prima plek om alle activiteiten in de gaten te houden en vol ontvangst wifi.
Vannacht met ideale omstandigheden de oversteek afgemaakt en vlak bij de kop van het eiland waar de luwte begint heb ik de motor een uurtje gestart om de haven binnen te varen. Met een tropische depressie verrast in de vroege ochtend, geen bakken met regen maar containers tegelijk worden er van boven naar beneden gekwakt, tijdens deze stromende regen binnenlopen en geen antwoord via de marifoon krijgen omdat niemand beweegt tijdens zulk een bui. Ik sta bekend om de regen en ook nu doe ik de mezelf en de Queen B tijdens zulk een stortbui de haven binnen te lopen. Mijn haren hangen in slierten langs het gezicht, de krullen zijn er uitgespoeld, hemd en broek tot op de laatste draad doorweekt, de bimini kan het water niet meer verwerken en laat het dan maar door de stof heen lopen, de trap is nat geregend en met elke stap in of uit neem ik steeds meer water mee naar binnen. De mat in de keuken is doorweekt, de mast laat water doorsijpelen tussen aluminium en manchet, die zijn werk ook niet meer aankan. Het geroffel is oorverdovend, sinaasappelhuid op het water, de druppels slaan kraters in het wateroppervlak, de golfslag wordt doodgeslagen door de regen
Later blijkt de apathie van de dames in het havenkantoor de reden dat de marifoon niet gebruikt wordt. Een van de dames spreekt met het geluid van een liplezeres, die ervan uitgaat dat je de gebarentaal van een Grenadese Schoonheid aan haar oogcontact kunt aflezen. Vriendelijk maar verwarrend.
Ik neem de tijd om me te installeren en ga vroeg naar bed om de onregelmatige diensten van afgelopen nacht te verwerken.
Afscheid
Dinsdag 27 juni 2017
Barbados - 12º 18’95 N 61º 06’121 W
De wekker rammelt ons om half vijf wakker en eten snel een boterham om Noel aan het strand af te zetten. Het was een leuke week en bewonder zijn flexibiliteit en hang naar kennis over het varen. Een prima discjockey en een stipt wachtloper. Gezelligheid ten top maar aan alles komt een eind. Met een ferme hand zwaai ik hem goede dag en spring met het Kwienbietje terug de branding in. Gelukkig kom ik daar goed uit met droge spullen en zie hem nog net tussen de bomen verdwijnen op het eind van het strand.
Weer alleen, de schipper en de zee. Bootje opruimen, dek aan kant, zeil omhoog en vertrekken. Wind mee en langzaamaan neemt de wind en snelheid van de Queen B toe. Ik wissel het grootzeil voor de Genua en laat de Queen B nu door de Genua trekken. Nog snel een uitwijkmanoeuvre voor de “Jo Rowan” een tanker, en neemt de wind toe naar een 6 beaufort maar met deze richting is het allemaal erg comfortabel.
Dat Barbados ook wel ‘Little England’ wordt genoemd, komt mede door de Engelse invloeden die je bijvoorbeeld terug ziet in de diverse gebouwen in bijvoorbeeld Bridgetown. Hier staat in het centrum het prachtige parlementsgebouw met toren. Het behoort tot één van de oudste gebouwen van het eiland. In het gebouw is ook een museum te vinden.
Over de Rooie
Maandag, 26 juni 2017
Barbados
Noel gaat morgen van boord en ik neem de gelegenheid om dan meteen te vertrekken. Het wordt een dagje voorbereiden. We gaan eerst voor de papierwinkel en lopen naar de verschillende afdelingen om massa’s stempels te vragen op formulieren die we toch niet meekrijgen. Resultaat is 1 formulier met 6 stempels om Barbados te verlaten. Bij de vismarkt eten we een bakje vliegende vis, welke prima smaakt. Steeds lees ik over de slechte kwaliteit van deze ruimtevaarders maar kan dit niet onderschrijven. Een wandeling door de stad en probeer ook nog enkele onderdeeltjes te scoren. De onderdelen lukken niet maar de wandeling door de stad is erg leuk en levendig. Typische Engelse uitstraling. Met een busje rijden we richting Hilton en komen bij de Barbados Yachtclub. Een sjiek engelse Jachtclub waar alleen genodigden welkom zijn. Wij geven aan om contact te maken tussen de marina van Noel in Suriname en de marina hier. Wat blijkt: deze mensen hebben de Queen B teruggehaald en vastgemaakt aan de mooring. Ik uit mijn grote dank en er wordt toegestaan om een drankje in de bar te gaan halen. Het clubleven valt allemaal nogal tegen en er is geen echt gezellige sfeer. Veel Engels wit vlees in stoelen onder de bomen gepropt, drinkend aan een drankje, moet het ultieme Caribische gevoel geven.
In de bar aan de haven een internet ontvangst en gaan met de rubberboot terug richting boot met een omweg. Bij een steiger zijn een aantal toeristen bommetje aan het spelen onder leiding van wat donkere instructeurs. Volledig over de Rooie reageren ze als we met het Kwienbietje in de buurt komen. Ik durf deze keer niet eens te vragen of we mee mogen spelen. We vervolgen de weg en komen langs snorkelscholen, duikers en zwemmers. De vaste bar blijkt gesloten op maandag en moeten een ander alternatief vinden en we varen terug langs het strand naar een wat simpeler uitziende strandtent. 4 Bier voor 10 Barbados dollar is een prima begin. We raken aan de praat met een Schotse mevrouw die hier al 23 jaar is en niet meer terug wil.
Aan boord eten en vroeg naar bed want het zal morgen vroeg dag worden.
Queen B los van anker
Zondag, 25 juni 2017
Barbados.
Opstaan en meteen een plons in het water zijn de voordelen van een ankerplaats in een baai. Hier geniet ik dubbel en dwars van en gebruik de zwemtocht om het onderwaterschip te inspecteren. Wat is ze schoon. De Surinamerivier met zijn zoete water en de snelheid van de laatste zeetocht hebben de onderkant weer mooi rood, de antifouling, gepolijst.
Eten en rubberbootje opblazen want we gaan op stap. Met het Kwienbietje, rubberbootje, naar de stad en vinden aan de overkant van de het grote cafe een mooi plaatsje aan de kade uit het zicht van de verschillende rondzwervende kademensen. Noel weet de weg hier en loodst me naar een busstation waar we in een soort van Indiaas busje geplaatst worden. We vouwen ons op en vergeten eigenlijk te vragen waar we naar toe gaan. Op het eindpunt stappen we uit maar er is geen aansluiting voor een andere bus. Gedropt midden in het oh zo mooie ontiegelijk warme Barbados puffen we bij een onbekende bushalte uit. Even later worden we uitgenodigd voor een lift en stappen dankbaar in. De man verteld een kerkganger te zijn en wil ons wel naar de kust brengen.
De oceaankant doet me zeer aan Zuid Africa denken. De mist waait van de golven af en verspreid zich over het strand. We drinken een biertje op een steen en zien een buslading Suikerfeest-vierders uitstappen en een buslading Hindoestaanse dames. Erg leuk om te zien maar om nu een lunch te bestellen is een niet zo best getimed moment. We wachten voor het buffet maar blijkt al snel geplunderd en kunnen alsnog van de kaart bestellen. De biertjes smaken goed, het gezelschap rond om ons heen is leuk en raken snel aan de babbel met twee meisjes die hier op Barbados studeren en een linkshandige Engelsman, met vrouw, die zijn rechterarm verloren is. Een ex-nachtclubeigenaar die hier graag een huis wil kopen. Hij brengt ons terug naar de stad en wij vinden ons bootje een stuk verder op want een party schip vond dat we in de weg lagen.
Terug naar de boot zien we dat de Queen B zijn anker opgehaald heeft en dat ze aan een boei ligt. Dat is niet goed. Aan boord zien we dat er mensen zijn geweest die de Queen B in veiligheid hebben gebracht en het anker via de lier hebben binnengehaald. Vraagtekens alom en ben erg gelukkig met de onbekende hulpvaardigheid van de medeschippers. Ik had er niet aan moeten denken om mijn steun en toeverlaat midden op de oceaan terug te moeten halen. In de avond halen we een biertje in de bar met een opluistering van een zanger die ons genre liedjes prima weet te vertolken. De branding valt nu gelukkig mee of we worden er bedreven in?
Paella Holandica
Zaterdag, 24 juni 2017
012º 22’728 N 59º 16’ 934 W - Barbados.
De AIS schreeuwt om aandacht en waarschuwt me voor een tanker die van de bakboord zijde aan komt varen. We liggen op ramkoers zodat ik de koers 20 graden verleg om de grote jongen ruim baan te geven. Het geeft zo’n troep als de Queen B midscheeps zijn weg probeert te zoeken. Ineens draait de High Discovery naar me toe, ik begin nu toch mijn wenkbrauwen te fronsen. Pak de marifoon en roep de grote jongen op. Ik meld de telefonist dat ik gezien heb dat hij zijn koers veranderd heeft en wat hij van mij verwacht. Doodleuk antwoord de man dat hij de snelheid van het schip naar deadslow heeft gebracht. Voor hem geen punt dat we onze koers aanhouden en voorlangs gaan. Binnensmonds kan ik maar moeilijk een krachtterm inhouden en blijf de koers varen die we voorliggen. Vlak nadat we zijn bak en stuurboord lichten uit het zicht vaar en mijn koers weer 20 graden richting Barbados repareer begint de High Discovery weer te varen. Is dit een jachtje klieren of gewoon nieuwsgierig zijn. Tijdens de vroege wacht van Noel doemen de lichten van het eiland zich op en varen naar de berghelling met de gloeiende spijkers die al snel tot echte straatlantaarns uitgroeien.
In de baai herken ik de situatie van drie jaar geleden en varen naar de pier waar we de ankermanoeuvre uitvoeren. Mijn anker houdt niet en doen opnieuw een poging. Ik heb wat met die ankermanoeuvres, deze zijn niet goed. Inmiddels een Rocna anker en laat deze zoals iedereen van boord vallen en dan een kans geven om deze in te laten graven. Telkens ploegt “Meneer het Anker” zich als een boer door de onderwater akkers en haal wel zand op aan het anker, maar geen houdkracht. Na het ontbijt en zwemmen halen we ankerop en gaan op ontdekking in de haven maar worden al snel weg gestuurd omdat het allemaal gereserveerde plaatsen zijn. Later blijkt er een lege haven aan de achterkant te liggen waar we gemakkelijk hadden kunnen aanmeren.
Eerst maar de administratieve formaliteiten. Drie afdelingen met massa formulieren en dan ook nog dezelfde formulieren in drievoud in de onderscheiden kantoren. De mevrouw met het witte verpleegsteruniform, afd gezondheid, vult net zo driftig de bootgegevens in als alle anderen. Uurtje verder varen we terug naar de baai en ankeren voor een paar strandtenten. Bootje opblazen, generator verrekt het om aan te slaan, paddelen we naar de kant en drinken een verdiend biertje in de strandtent. De branding valt niet mee en we lopen samen een nat pak op. Na het biertje meteen de terugreis regelen voor Noel en lopen naar het Hilton hotel voor een boekingskantoor. Blijken ze niet te hebben zodat Noel snel een taxi regelt om voor sluitingstijd een reisbureau te vinden. Ik ga terug naar de dinghy en probeer terug te varen naar de Queen B. Met een nat pak en een bijna koprol kom ik net door de branding. In de avond seint Noel dat hij weer gehaald kan worden. Met een paar misverstanden moet ik nu twee keer door de branding. Volledig nat gespoeld en de motor laat het nu ook afweten roeien we terug naar de Queen B. In een moment van inspiratie maak ik een erwtensoep met zeevruchten. Voor Noel is het al snel een Paella Hollandica.
5-6 Bft
Vrijdag, 23 juni 2017
010º 14’34 N 58º 28’ 51 W - 012º 22’728 N 59º 16’ 934 W
Ondanks de 20 tot 24 knopen wind blijft het redelijk rustig aan boord. De swell is te verdragen en de golfslag staat redelijk mee met de swell. Weer een dagtotaal van 144 mijl en schieten echt hard op. We zitten uit te rekenen dat we vroeg in de ochtend kunnen landen terwijl eigenlijk in een goed schema de aankomst zondag was gepland. Noel begint zich steeds meer te bemoeien met zeil en navigatie en probeert zijn plek te vinden. Het gaat prima tussen ons of liever gezegd Noel weet het met mij te vinden. De wachten draaien we geruisloos af, na de eerste roep, meteen eruit om wacht te lopen. We worden voortgedreven door de Equatoriale stroming in dit gebied
Oceaanstromingen transporteren warmte over de gehele aarde. Ze hebben een belangrijke invloed op het regionale klimaat, maar ook op het globale klimaat.
De circulatie in de oceanen wordt in principe aangedreven door twee verschillende natuurkundige processen. In de eerste plaats zorgen temperatuurverschillen en/of verschillen in het zoutgehalte van het water voor variaties in de dichtheid van de oceaan. Deze dichtheidsverschillen drijven stromingen aan, die worden aangeduid als de thermohaline circulatie. Een ander fenomeen dat de circulatie aandrijft is de wind. Dit geldt uiteraard met name voor de stromingen aan het oppervlak.
We spreken van de windgedreven oceaancirculatie. Daarnaast is er ook nog het corioliseffect, dat veroorzaakt wordt door de draaiing van de Aarde, en
de inwendige wrijving die optreedt tussen waterdeeltjes en –lagen.
Opschieter
Donderdag, 22 juni 2017
008º 08’888 N 56º 52’ 363 W - 010º 14’34 N 58º 28’ 51 W
Noel is behoorlijk ingeslingerd en neemt de wachttaak prima op. Het geeft mij de mogelijkheid om te slapen. Ik voel me uitgerust en geniet van de zee. Begin me steeds meer te realiseren dat het liggen in een haven leuk is maar ook meteen het moment vraagt wanneer we kunnen vertrekken. De generator houdt zich prima aan zijn afspraken en houdt de koeling op temperatuur. De startaccu zit nu goed vol en koppel de brug los.
De zonnepanelen zorgen voor voldoende stroom zodat ik geen licht-, apparatuurstroom hoef te laden. De windvaan doet zijn werk uitstekend en zorgt ervoor dat grootste stroomvreter, de stuurautomaat buiten werking blijft. Een 4 Beaufort, mooi weer, rustige zee, zonder een enkel schip en weer geen maan. Op de AIS zie ik een paar containersschepen op 60 en 70 mijl afstand. Een geruststellende gedachte.
Nederlands gekookt aan boord, sucadelappen met zelfgemaakte aardappelpuree en groenten. Gerookte zalm op toast vooraf eten met bord op schoot in de kuip en kijken uit over een mooie zachte rustige oceaan. De afgelegde afstand is formidabel, weer een 155 mijl.
Woensdag, 21 juni 2017
006º 13’87 N 55º 25’ 618 W - 008º 08’888 N 56º 52’ 363 W
Een dik pak wolken verstopt de blauwe hemel maar de wind blijft lekker door staan. Halve wind met een snelheid van 7.5 knoop maakt de reis voor mij bijzonder. De golven worden iets steiler maar het is redelijk comfortabel alhoewel het koken en bereiden van het ontbijt met zekere zeebenen uitgevoerd dient te worden. Rond 0900 worden we door de Birk een containerschip voorbij gelopen. Zij op weg naar Rio de Janeiro en wij naar Barbados.
We varen een dagtotaal van 128 mijl maar daar zit de motorsnelheid van gisteren nog in, later worden afstanden van 155 mijl vastgelegd. Dit zijn bijna records voor de Queen B en dat allemaal zonder te veel zeegang. De generator start niet en gooi de geluidskast eraf om de olie te peilen. Alweer zonder olie en dat terwijl deze pas gepeild is. Ik vul olie bij en start het monster nog een keer. Met een hoop herrie slaat hij aan en begint aan zijn klus om de diepvries zijn werk te laten doen. De startaccu laadt ik met de kleine acculader als brug van de lichtbatterijen. De maan laat zich weer niet zien en het is behoorlijk donker. Tussen de wolken laten zich een hoop sterren zich spotten, en de Surinaamse maaltijden smaken nog beter. Zo blijft Paramaribo toch een beetje bij ons..
Zak met geld onderweg.
Dinsdag, 20 juni 2017
Waterland Suriname - 006º 13’87 N 55º 25’ 618 W
Een feestelijk uitzwaaien van de Queen B met zijn bemanning. De hele steiger staat vol met medewerkers, booteigenaren en familie. Noel en ik zwaaien iedereen een vaarwel en zakken de rivier af op motor. De Litouwers varen met ons op en volgen ons in het kielzog. De telefoon gaat en Rike meldt dat Noel zijn portemonnee is vergeten. Faisal springt in de boot met buitenboordmotor en haalt de Queen B snel in. Het overhandigen van een zak met geld is het laatste wat ik zie van de Marina. Op de rivier liggen in de vaargeul netten van vissers waar we omheen varen en waarschuwen de Lituwers omdat ook maar te doen. Ze draaien mooi bij en blijven volgen. Zij willen de oversteek van Suriname naar Kaapverdië doen en hebben meer dan 1000 liter diesel bij zich om door de windstilte in het zuiden zo naar de eilanden te varen. Het lijkt me allemaal niet simpel maar deze plannen zijn niet uit het hoofd te praten.
De laatste keer de Goslar zien? Deze schijnt opgeruimd te worden als er een film gemaakt wordt in Suriname. De verfilming van de Tweede Wereldoorlog maar dan aan de andere kant van de plas. Suriname blijkt 60% van de grondstof aluminium geleverd te hebben zodat het inderdaad een strategisch land is geweest.
Vanochtend de laatste voorbereidingen. De auto regelen en in de stad een uitreisstempel halen. Samen met Noel de procedure in, dezelfde mensen van enkele dagen geleden, ze zullen wel vreemd denken. De dikke mevrouw van de immigratie is mogelijk nog chagrijniger en zal het wel jammer vinden dat ik weg ga, bedenk ik me met een glimlach. Na de administratieve rompslomp naar het huis van Noel waar een complete maaltijd op me wacht en er is ook gekookt voor de komende twee dagen voor op zee. Daar gaat mijn planning, het is wel erg attent en bijzonder lekker. Na het eten rijd ik naar Choi voor het ontbijt op zee en door naar Waterland. Vertrek gepland om 1400 uur. Het wordt uiteindelijk 1430 dat de lijnen los zijn.
Het gaat allemaal erg gemakkelijk en gezellig aan boord met Noel. Noel wordt niet ziek en rond de avond draaien we de rivier af en gaan zee op. Op de spitsing kan het zeil op en draai de sleutel van de motor om en zeilen. Perfect windje en met de schone onderkant van de Queen B lopen we al snel een mooie 7 knopen de goede richting op. Een dolfijn springt met een enorme sprong het water uit. Noel zit juist te vertellen dat hij de vorige keer samen met Henk geen enkele dolfijn had gespot, nu wordt hij meteen op zijn wenken bediend. Een hoogte van 2 tot drie meter geeft het effect van een bommetje in het water. We eten de heerlijke maaltijd van Rike en Wonny, er blijft nog voor een weeshuis over. Ik schep het in bakjes terug en sla het op in de koelkast.
De windvaan stel ik in en daar gaat ze dan. Jammer dat de lader van de motor het niet doet. Ook de toerenteller valt weer weg zodat alle reparaties geen effect hebben gehad. Nog 521 mijl te gaan naar Barbados, de Queen B is helemaal los en spurt de donkere nacht zonder maan in.
Handje contantje
Maandag, 19 juni 2017
Waterland
Presley komt in een nat bezweet shirt aanlopen van zijn werf en onthaalt ons met uitgestoken hand. Ik wil graag aan je verkopen maar …. En dan komen er een aantal eisen die het me moeilijk maken om een zaak te doen. Ik hoor het aan en beloof erover na te denken. Het is wel allemaal anders dan de laatste keer dat hij me de hand gaf om een container te verladen. Ik ben bang dat het niet goed komt op deze wijze. Presley is te gewend om meteen handje contantje te doen en desnoods een stuk minder opbrengst.
De Queen B is klaar voor vertrek. Water, diesel, volle accu’s, zeilen uitgeprobeerd, motor brandstoffilter vernieuwd, oliepeil gecontroleerd. Risj op de hoogte gebracht dat ik morgen de auto terug breng.
Een groot drijvend eiland komt tegen de Queen B liggen en ik voel me eigenaar van een stuk drijvend land. Alleen de apen ontbreken maar ander gespuis als insecten springen wel over en weer van het eiland en de Queen B. In de avond zie ik het land zijn reis weer voortzetten de rivier op. Ik lig weer vrij aan de steiger.
Broodje aap over drijvende eilanden, gezien op internet:
Een Amerikaanse zeiler ontdekte in 1997 zelfs twee gigantische drijvende ‘eilanden’ in de Stille Oceaan. De ‘eilanden’ bevatten zo’n 100 miljoen ton afval. Onder andere legoblokjes, voetballen en kapotte kajaks, afkomstig van stranden, worden door de zeestromingen in de Stille Oceaan van overal naar dezelfde plaats in zee geloodst. Omdat de afvaleilanden zich in internationale wateren bevinden neemt niemand zijn verantwoordelijkheid. Dat het maritieme leven zware gevolgen ondervindt van het afval in de oceanen is al langer duidelijk. Rapporten van de Verenigde Naties schatten bijvoorbeeld dat er jaarlijks zo'n 100.000 zeevogels sterven door het verorbenen van afval dat in de oceanen drijft.
Dit soort verzonnen teksten geven me als liefhebber van recycling en duurzaamheid een eenzaam gevoel. Dit soort berichtgeving gaat een eigen leven leiden en is voor velen, jarenlang een waarheid als een koe.
Tropische depressie
Zondag, 18 juni 2017
Waterland.
Het komt Noel allemaal beter uit als we in plaats van maandag dinsdag vertrekken. Mij maakt het niet zoveel uit en gezien de weersverwachtingen is het beter. De eerste kleine storm met een naam raast over de zuidelijke eilanden en we kunnen daar met een dagje wachten mooi achter door varen. Vertrek wordt dinsdag. Nu vandaag is het brunch met muziek. Ik zit aan tafel met Anne en Peter. Zij blijven tot november hier om de stormen zeker voorbij te laten gaan en zal ze dan hopelijk op het einde jaar nog wel treffen. Het eten is uitstekend en de band niet te overheersend. Een fijne dag met veel lieve mensen om me heen. Zelfs Presley is van de partij en spreek hem voor morgen af.
Noel komt met een aantal Jerrycans en we halen met de pick-up bus een 85 liter diesel. Prima uitgerekend want er blijft maar drie liter diesel over die ik in de kan laat staan.
Een orkaan komt altijd voort uit een tropische depressie. Zonder een tropische depressie kan er geen sprake zijn van een orkaan. Een storm met windkracht 12 die niet ontstaan is uit een tropische depressie heet geen orkaan maar is officieel een storm met orkaankracht.
Een tropische depressie is een lagedrukgebied dat boven zeewater ontstaat binnen tropische en subtropische zones. Dat gebeurt in de regel tussen 5 en 20 graden noorderbreedte of zuiderbreedte. Dicht bij de evenaar is het corioliseffect te beperkt, waardoor daar zelden tropische depressies ontstaan.
Alle tropische depressies inclusief orkanen moeten aan drie kenmerken voldoen:
1) Er moet voldoende atmosferische convectie zijn
2) Er dient sprake te zijn van een gesloten circulatie, dat wil zeggen volledig rond en niet onderbroken door een front
3) De depressie moet een warme kern hebben, wat betekent dat de warmste lucht zich in het oog van de depressie moet bevinden.
Om een orkaan te laten ontstaan is er een zeewatertemperatuur nodig van minimaal 26 graden Celsius en warme lucht boven het zeewater om een tropisch systeem te activeren. Daarom is het ontstaan van een orkaan gebonden aan een locatie en een seizoen. Het exacte orkaanseizoen is daarom verschillend per halfrond.
Nevis Optata
Zaterdag, 17 juni 2017
Waterland.
Het loopt allemaal naar een eind en ga nog een keer op onderzoek uit in Paramaribo. Als je mentaal al afscheid hebt genomen, dan ontstaat er een ander soort van chemie in je hoofd en ben je met andere dingen bezig.
Verschillende zware buien breken er los boven Suriname, de hitte maakt er een sompige soep van. De schimmels groeien er welig en springen bij mij aan boord het hout uit. Ik blijf wrijven maar er is geen beginnen aan. Doorluchten en ramen sluiten tijdens een bui, telkens een nat spoor op het houtwerk achter latend. De rivier heeft wel voor een schoon onderwaterschip gezorgd want alle aangroei van het zoute water is door het zoet schoongewassen. Vreemd dat zulk bruin water een ongekende reinigende kracht heeft. Ik rijd langs Torarica en kom uit in de wijk waar het lekkerst Javaans kunt eten. Het is pretentieloos lekker en niet duur. Je komt er ook voor de ongedwongen sfeer en er zijn geen kledingvoorschriften en zelfs tafelmanieren zijn niet dringend vereist. Dat je soms in een file moet zitten, neem je voor lief. Het is een leuke wijk om er doorheen te wandelen of een hapje te doen.
Aan de steiger ligt de Nevis Optata. Een schip met Spaanse vlag maar met een Litouwse bemanning. Een opstapper heeft Euro 2500 betaald maar valt van de ene ellende in de andere. Een jonge vent, twintiger, dacht een rondreis door het Caribisch gebied te maken maar ze zijn van de Cariben naar Suriname gevaren om de boot terug te varen naar Europa. Alles is stuk aan boord. Accu’s zijn op, vuile diesel, motor start de ene keer wel maar de volgende keer niet. De verslagenheid wordt teniet gedaan door sloten alcohol en massa’s sigaretten. Aat komt helpen repareren maar er is geen geld voor een uitgebreide reparatie. Wel wordt er 1000 liter diesel geladen aan dek. Peter staat aan dek om de accu te wisselen. Hij ontdekt een losstaande accu in het ruim waar nog 12,5 volt op staat. Peter vervangt de accu en de motor laat zich van zijn beste kant zien. Een kuip vol lachende Litouwse gezichten en ze zien de Afrikaanse kust al in hun ogen opdoemen
Geel paspoort voor de Gele koorts
Vrijdag, 16 juni 2017
Waterland.
Een toeristenkaart moet er nog wel in mijn paspoort komen. Ik sta om 10.00 uur bij de MAS en ook nu komt Henri veel te laat opdagen. Tja, file in Paramaribo. Ik blijf het vervelend vinden maar accepteer het maar. Hij laadt me in zijn grote auto en we rijden naar de MAS voor een stempel en vervolgens door naar de immigratie. Nog eens een 30 Euri voor een bonnetje en mevrouw is niet gezellig want ze vindt al dat werken maar niets. Hoe bent u hier gekomen? Ik antwoord met de auto. Dat kan niet zegt mevrouw. Zeer stellig zeg ik dat ik met de auto van Frans Guyana kom. Dat kan niet, ant woord ze. Henri schiet snel te hulp en zegt: Hij is met de Gabriella in Albina de rivier overgestoken. Tja, daar heb ik niet van terug en ze hebben wel gelijk. Zelfs Henri weet haar verder niet te ontwapenen.
Eenmaal buiten haalt Henri me over om een prik Gelekoorts te gaan halen en hij kent nog wel een dokter. Voor Euro12,50 krijg ik een geel paspoort, een inenting en een lieve lach van de prikmevrouw nadat ik haar zeg dat ik het niet eens gevoeld heb dat ze me aanraakte. Ze zal wel denken dat al die Bakra”s ongevoelig zijn. Ik ben nu voor heel het Zuid-Amerikaans gebied ge-ent zodat dit geen zorg meer zal geven. De dokter ziet er als een professor uit en blijkt een dikke vriend van Henri die zeer vereerd is met alle aandacht.
Bij Choi’s (een grote Chinese supermarkt met een brede keus Nederlandse producten) haal ik mijn boodschappen voor het vertrek voor aanstaande maandag vanuit Suriname naar Barbados. Noel, de eigenaar van Marina Waterland, gaat met me mee.
Eten halen voor twee en de boel uitkienen voor de komende 5 dagen. Natuurlijk haal ik veel te veel en vergeet weer andere kleine dingen. Terug aan boord gekomen alles zo snel mogelijk in de diepvries en haal een Internet verbinding op in de gemeenschappelijke ruimte.
Hier heb ik een uitgebreid gesprek met een adviseur vakantieparken. Noel komt erbij, Aat meldt zich en drinken een gezellige borrel.
Gele koorts komt uitsluitend voor in Afrika ten zuiden van de Sahara en in Zuid-Amerika. Het risico op besmetting is het grootst in West-Afrika en het Amazonegebied. De meeste besmettingen gebeuren tijdens het regenseizoen en het begin van het droge seizoen.
Gele koorts wordt overgebracht door muggensteken. Het virus komt oorspronkelijk bij apen vandaan. De muggen zijn actief van zonsopgang tot zonsondergang, met name in de vroege ochtend en namiddag.
Drie tot zes dagen na besmetting doen zich de eerste verschijnselen voor. Koorts, geelzucht en bloedingen zijn opvallende symptomen. Ongeveer dertig procent van de patiënten overlijdt aan gele koorts.
Vaccinatie biedt de enige volledige bescherming tegen gele koorts. Het vaccin werkt zeer effectief, een eenmalige inenting geeft tien jaar bescherming. De bescherming is tien dagen na vaccinatie op peil.
Endemische landen zijn landen waar gele koorts (of een andere ziekte) voorkomt. Om verspreiding van het virus te voorkomen stellen sommige landen vaccinatie verplicht. Hiermee wil de World Health Organisation voorkomen dat gebieden besmet raken die vrij zijn van gele koorts maar waar wel muggen leven die het virus kunnen overbrengen. Bij binnenkomst in een dergelijk land heeft u een geldig inentingsbewijs nodig. Reist u naar een bestemming waar gele koorts vaccinatie verplicht is of aanbevolen wordt, laat u dan minimaal tien dagen voor vertrek inenten. In de landenlijst op de website kunt u de landen waar verplichte of aanbevolen vaccinatie geldt opzoeken.
Gele koorts
Donderdag, 15 juni 2017
Cayenne - Waterland.
De mooie ebonieten dame aan het loket kijkt vernietigend naar mijn paspoort en zegt dat ik terug moet naar Cayenne. Henri schiet een deur binnen en begint op zijn Surinaams te debatteren met een hulpeloze sergeant in spe. De strepen op zijn epauletten krullen van strepen naar sterren en Henri prijst de man naar een tweede plek naast Bouterse. Met deze sterren moet het toch mogelijk zijn om die simpele domme Hollander een plekje te geven in de Surinaamse samenleving voor een paar weken. Ik krijg een briefje en loop de ebonieten dame straal voorbij. Ik ben terug in Suriname, zonder stempels.
Vanochtend stonden Bernard en Henri al vroeg aan het hotel om samen een aanval te doen op het Ministerie van Milieu. De Hoofdinspecteur roept meteen twee ambtenaren bij zich om hem te ondersteunen in de vergadering. Dit is mijn moment! Ik begin uit te leggen wat de impact is van de Europese regels voor wat betreft electronica, maar krijg geen enkele herkenning van de andere kant. De ambtenaren voelen zich gegeneerd dat ze de wet niet kennen, ten opzichte van de baas. De baas begint heftig te Jajajen en vermaant de heren tot een actiever gedrag inzake de Europese controle van afvalstromen. We maken afspraken en we worden duidelijk gemaakt dat de baas het erg druk heeft zodat we snel buiten staan. Henri staat te juichen en wil me alleen maar vasthouden. Bernard is iets minder enthousiast. Niet lachen en gewoon ernstig kijkend het ministerie uit, In een restaurant welke Bernard goed kent mogen we het eten uitkiezen en wordt de hoeveelheid op het bord gewogen. Mijn botten van de kip tellen gewoon mee in de prijs, terug wegen is niet mogelijk. Het is heerlijk, simpele bediening, simpele tafels en een Zuid-Amerikaanse lach ter ondersteuning van alles. Mevrouw was een medewerkster bij een Michelinster restaurant, maar zag het niet meer zitten en is op deze manier voor zichzelf begonnen. Je proeft het!
Na het eten moet ik op stap voor een toeristenkaart en wat blijkt: Het is verplicht om een inenting gele koorts te hebben. Zonder geelkoorts injectie in je gele boekje kom je vanaf hier Suriname niet in. Een zeer behulpzame ambtenaar brengt me naar de prikpost maar die blijkt al lang niet meer te bestaan. Henri wordt er ook balorig van en zegt tegen me dat we dat wel regelen in Suriname. Ik neem alles aan van hem voor wat betreft de regelgeving en ga braaf mee.
Op weg naar Suriname doen we de autosloperij nog snel even aan en de hoofdmonteur krijgt ongenadig op zijn donder van Henri. Ik vind het een beetje gênant en ga een stukje over het terrein lopen. Overigens is er nu eindelijk iets gedaan aan brandveiligheidmaatregelen en er staan containers om de materialen meteen af te voeren bij de sloop van de voertuigen. Na het bliksembezoek kan ik weer een beetje dutten achter in de auto en laat me naar de douane post in Albina brengen. Na het laisser passer sta ik dik in het donker om 20.00 uur naast mijn auto in Paramaribo. Na het hartelijk afscheid rijd ik toch voor de veiligheid de omweg langs de rivierzijde om de houttransporten te ontwijken. Liever een extra kuil dan tussen twee koplampen te verdwijnen omdat de heren chauffeurs de kuilen aan de linkerkant van de Highway ontwijken.
Aan boord is alles rustig en in de haven is niets veranderd. De Zwitsers staan heerlijk naakt op de tussensteiger onder de waterslang ter afkoeling. De Litouwers zijn weer niet vertrokken. Ik schuif langs ze heen en neem in de kuip nog even de tijd om bij te komen.
Van zeilboot naar garnalenkotter
Woensdag, 14 juni 2017
Cayenne
Het bezoek aan de militaire basis lijkt een succesvolle en we weten waar we ons aan moeten houden om in november te mogen inschrijven. Ik koop een aantal containers met materialen en we worden geïntroduceerd bij de overheid. Bernard is een lobbyist die door Henri is ingehuurd en deze weet ons van het ene loket naar het andere te brengen. Ik kan met mijn steenkool-Frans en ondersteuning van beeldmateriaal vertellen over het spannende schroot. Schroot leeft en is een echte grondstof dat niet alleen een vervanger is voor urban mening zorgt voor CO2 reductie en mogelijkheid geeft tot Cradle to Cradle C2C.
De Fransen zijn in eerste instantie zeer gereserveerd maar na de uitleg meen ik enig enthousiasme te bespeuren. Afgesproken wordt dat we wat meer informatie zullen sturen en dat we de volgende stappen doen op het gebied van vergunningen bij de overheid.
De Lobbyist Bernard, Henri en ik eten bij een restaurant een lunch welke erg tegenvalt maar het geslaagde gevoel van deze ochtend blijft de smaak de baas. Bernard bestelt meteen een fles witte wijn en we kunnen er niet omheen om gewoon aan te schuiven met de klinkende glazen. Henri brengt me naar Cayenne maar moet wel veel boodschappen doen onderweg. Ik leer het leven ook hier van dichtbij. in de avond laat Henri me het eiland zien en we rijden door industriegebieden en stappen bij een Forwarder naar binnen voor een offerte transport.
Na een paar keer rechts en links af geslagen te hebben zien we de jachthaven van Cayenne. Wat een verwaarlozing. De steigers zijn verdeeld in een vissershaven en de andere is een zeilersparadijs. Het paradijs valt wel wat tegen, de boten die er liggen zijn veelal verpakt in goedkope dekzeilen, bloempotten aan dek, lekke rubberboten in het gangboord, roestige fietsen, gasflessen. Het straalt een niet vertrekkersgevoel uit, we blijven hier nog heel lang mentaliteit. We worden vanuit de kuip tussen de klapperende zeilen in de gaten gehouden. Henri wordt verliefd op een verwaarloosd schip waar hij de romp wel van ziet zitten om een garnalenkotter van te maken.
In Cayenne eten we in een oud koloniaal gebouw met binnenplaats. Prima eten en gebruiken de koffie op de veranda met de roodtrucks in de verte. Ik voel en waan me als een koloniaal in vroeger tijden. Het hotel haalt me snel uit de waan.
Weer te laat.
Dinsdag, 13 juni 2017
Cayenne.
Om kwart over vier gaat de wekker en eet snel een boterham en pak mijn tas is. Het is gevaarlijk op de weg naar Paramaribo. In het donker rijden de vrachtwagens met de boomstammen als gekken over de weg en laveren om de kuilen heen. Ik zit door de voorruit te turen en wordt telkens verblind door het tegenlicht en raak onzeker van het inschatten van de vreemd manouvrerende 40 tonners die op je afstormen en dan op het laatst uitwijken.
Henri is natuurlijk weer een uur te laat en ik erger me. Had me dan een uurtje langer laten slapen. Henri heeft twee zonen bij en we rijden meteen door richting Guyana. Gelukkig is de veerboot varende en zet ons over in het Franse Guyana. De overtocht is meteen een cultuurverschil. Een Franse sfeer en gevoel, want bij het vaste eettentje van Henri krijg ik een stuk stokbrood in de hand gedrukt met een substantie kip met pepers die hier een Baguette Cayenne heet. Smaakt prima erg toepasselijk. Met soezen, lezen en honderd keer zeggen, wat zeg je?, kom ik de reis door. Henri spreekt onduidelijk en praat zacht, en als hij dat ook nog eens tegen de voorruit doet kan ik het heel slecht verstaan, mijn doofheid accentuerend.
De autosloperij is niet zoveel veranderd en Henri brengt me naar het Hotel in de stad.In de avond is Henri de perfecte gastheer en we eten een broodje aan een Foodtruck op een marktplein in de stad. Henri schudt vele handen en zie dat hij een lokale bekendheid is. Wandelend door een park aan de rand van de oceaan rolt de zee rolt mijn voeten. Grote stenen liggen in de zachte branding, Cayenne met zijn vele lampjes, de mensen keuvelen op de volzette banken, picknicken met de familie waar de kinderen omheen ravotten. Ik voel me wel thuis hier.
Regeldag
Maandag, 12 juni 2017
Waterland
De eerste dag aan boord is een regeldag, het organiseren van de auto bij Rishi, boodschappen halen, de boel luchten van het opgesloten vocht in de boot, koelkast opstarten en een blik over de rivier bij Domburg voor de nieuwkomers. Geen nieuwe boten!
De warme zompige lucht heeft voor een schimmellaag op het houtwerk gezorgd. Het is een beetje plakkerig, vettig maar het laat zich gemakkelijk verwijderen. Natte doek over de schimmel en het hout komt weer als nieuw naar boven.
Met enkele telefoontjes wordt het duidelijk dat ik morgen heel vroeg al naar Frans Guyana mag.
Op de steiger liggen twee nieuwe schepen. Een is een schip met een aantal Litouwers, de Navis Optata, vertaling Google: aanbevelingen van het schip,
die een boot gekocht hebben van een Sloween met nogal wat mankementen. Er wordt veel getelefoneerd, gerepareerd en roken als schoorstenen de dag door. Omdat ze zoveel stukken hebben wordt er besloten om terug naar Kaapverdie te varen. Dat wordt een tocht recht tegen de wind in. Argumentatie is, en daar zit wel iets in, dat ze op deze wijze de huricanes ontlopen.
De buurman, Pinut is een schip met 5 kinderen, echtpaar en een hond. Het is een drukke vingersteiger geworden tussen de Queen B en de Pinut. De hond mag me duidelijk niet, want hij blaft telkens als ik me aan dek laat zien. Blikkerende tanden en een bemanning die de hond proberen in toom te houden.
Met alle verwerking van jetlag, poetsen boodschappen en de warmte van het mooie Suriname wordt het een vermoeiende dag.
Fluiten naar mijn ticket
Zondag, 11 juni 2017
Amsterdam - Waterland Suriname
Anne en Peter van de Bonnefooi halen me van het vliegveld in Suriname af. Een hartelijk welkom met verhalen om bij te praten en een borrel op de goede afloop aan boord.
Vanochtend begon de dag al met een zoon van Peter, die Peter heet en zijn kleine jongen die ook een Peter is.
Na het bezoek van de Peters hebben we een probleem, de autosleutels van Jacqueline liggen in mijn auto, terwijl die nog in Drunen staat. Een uitbundig feest van een 40 jarige is een beetje uit de hand gelopen zodat we gisteren met auto terug gebracht zijn. Dat uitbundige feest is een bijzonder verrassingspartijtje geworden, grote tent in de tuin, familie vrienden en goede bekenden. Meer dan goede keuken en champagne als begin, wijntje om het af te maken als spraakwater. Ik leef me lekker uit op de dansvloer.
Goede raad is duur en bel Dirk op voor assistentie. Dirk brengt ons naar de auto en Jacqueline brengt me naar de trein. Ik sjouw een veel te zware tas met een bonzend hoofd van een kater, maar het is uitstekend uitblazen in de trein.
Bij de incheck balie krijg ik problemen, want ik kan niet aantonen dat er een vertrek is geregeld uit Suriname. Ze willen me daar niet houden? De goedkoopste oplossing is een boeking via Surinam Airways naar Georgetown, en de kosten van dit ticket kan gestorneerd worden na melding van het probleem in Zanderij. Met zogenaamde goedbedoelde hulp en een brede lach van de Surinaamse dames wordt alles geregeld.
Het wordt een comfortabele vlucht naar Suriname, het vliegtuig is half bezet. Ik kan breeduit in de stoel liggen, hangen en slapen. Slapen lukt niet maar hangen gaat prima.
De warmte overvalt me bij aankomst en sleep mijn zware tas over de schouders de aankomsthal in. Surinam Airways is natuurlijk niet open zodat ik naar het storneren van het ticket kan fluiten.
Man van de Zee
Zondag, 4 juni 2017
Cherbourg
Met de Tournesol varen we tussen de naakte stenen van de rivier du Trieux. Er staan geen bomen en kan me voorstellen dat het hier tijdens een storm spookt. De rotspuntjes steken overal om ons heen, net of net niet, uit het water. De witte kolken waarschuwen me voor gevaar maar Yvon laveert tussen de keien door. In een baai waar we ankeren wordt er door Yvon een maaltijd geserveerd dat niet voor een sterrenkok onder doet. Uitgebreid voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht met de verschillende wijnen gaan we weer verder. Eerst nog even op de motor want er moeten nog een paar kreeftennetten gecontroleerd worden. Ik houd het schip op de stroming en wacht op de Man van de Zee. Die in zijn waterbestendig pak op weg gaat, met de rubberboot,om de Casiers van de kreeften te ontdoen. Helaas deze keer een kleintje maar er is iets gevangen.
Na de actie zeilen we terug naar huis maar nu valt de regen bij bakken uit de lucht. De dames blijven onder het droge kapje en wij staan stoer ons helemaal nat te laten regenen. We hebben een heerlijk saamhorigheid gevoel en ik geniet van deze lieve mensen en de prachtige zeiltocht.
In de avond eten we weer veel teveel en vooral lekker en ik voel mijn gezicht verbrand en strak van de opgedroogde nattigheid.
Gisteren een Boreal 45 bezocht en deze valt in mijn beleving ten opzichte van de Garcia af. Vreemd hoe ik erover schrijf want ik wil eigenlijk helemaal geen ander schip.
Oceaangevoel
Vrijdag, 2 juni 2017
Makkum, Harlingen en Cherbourg
Door enkele opmerkingen van Luc (de middelste zoon), dat hij, als die in mijn plaats zou staan, wel eens naar een andere boot zou kijken. Ik wimpel de boel af en zeg hem dat ik heel tevreden ben over de Queen B en er niet aan moet denken om al die nieuwe stress van apparatuur en inbouwen opnieuw te beleven.
In het blad zeilen staat toevallig een uitnodiging voor de open dag bij KM Yachtbuilders in Makkum. Lijkt me leuk en stel aan Jacqueline voor om eens te kijken hoe een werf een aluminium schip bouwt en intimmert. Het wordt een leerzaam bezoek met een echt Fries onthaal (Koel, zakelijk en een gebaar van Daar liggen de boten) bezoeken we verschillende schepen.
Ik word enthousiast van de schepen maar vooral van de schippers die hun schepen aan het publiek tentoonstellen en er over vertellen. Ik krijg wat folders en rijden naar huis maar weet nu al dat ik ook graag het volgend weekend bij Atlantic wil kijken.
Bij Atlantic een warm Fries onthaal (familiesfeer met culinaire hoogstandjes). Het is allemaal veel warmer en voelt goed. De schipper van Loesje vertelt van zijn Transatlantic met een Atlantic 45 en ik geniet van alle beelden die mijn herinneringen weer naar boven halen. De beelden van de Atlantic 43 op zee geven me een oceaangevoel. Tja, en dan kom je thuis met een gevoel van waarom doe ik dit allemaal?
Op het internet ontdek ik de Garcia 45, uit Tourlaville Cherbourg, prima gelegenheid om deze werf te bezoeken in combinatie met een bezoek aan onze vrienden in Lezardrieux.
Bij Garcia-Yachting krijgen we een persoonlijk ontvangst en Philippe leidt ons langs drie schepen in verschillende stadia van afbouw. Het exterieur van het schip is wennen maar de spectaculaire andere benadering van de overzichtelijke kajuit spreekt me geweldig aan. De kaartentafel naast de mastvoet geeft een gevoel van zeilen in een beschutte omgeving met een uitzicht van 360 graden. De instap van de deur “Bullitproof” zoals Philippe zegt, geeft een optimale toegankelijkheid. Dit schip zou het voor mij kunnen worden. Maar eerst op weg naar Marie-France en Yvon voor familiebezoek.
Bleekneuzen
Zondag, 30 april 2017
Amsterdam
Met een wat rustiger terugvlucht dan de laatste keer vlieg ik naar Amsterdam. De kranten schrijven van een immer druk Schiphol en dat de douane, de controle niet aan kan. Ik merk er niets van en schuif vanzelf langs de paspoortcontrole en kan met de stroom mee door de “Niets aan te geven” -deur zo Nederland in lopen.
Trein terug naar huis en maak mijn plan voor de komende tijd. Het worden enkele Todo buitenlandse tripjes zakelijk en het noodzakelijke familie en vriendenbezoek. Thuis wacht Jacqueline me op en al snel ben ik slachtoffer van een en al aandacht van de rest van de familie.
Ik steek wel wat gezonbruind af, tegen al die bleekneuzen.
Dokter in de zaal?
Zaterdag, 29 april 2017
Waterland.
Het is de dag van vertrek, een dag van opruimen, fiets in de tas, de vuile was in de zak, de koelkast uitruimen, het laatste eten opbakken en een laatste bespreking met Presley. Ik koop de eerste container met materialen van hem. Zo kom ik deze reis met twee nieuwe relaties naar huis.
Presley vertelt uitgebreid over zijn familie, de omgeving, zijn aanspraken op de gronden waar hij niet over kan beschikken vanwege erfenis perikelen die hier bij bijna alle families opspeelt. Deze eigendomskwesties blokkeren het gebruik van de gronden en bebouwingen, en iedereen ziet zijn eigen grond vervallen en overwoekeren. Net na de slaventijd zijn er gronden toegewezen aan families zodat die families voor zichzelf konden zorgen maar bij het overlijden van vader en moeder en de kinderen, de verdeling moesten uitvoeren, kwam men er bijna nooit uit. Oplossing was dat de broers en zusters op de grond gingen wonen, maar bij verdere uitbreiding van de verschillende families komt het op de verdeling door neven en nichten aan. Ik hoef verder niets meer uit te leggen, deze knopen zouden bij ons ook kunnen ontstaan. Probleem is hier dat het gerechtelijk apparaat zo traag is dat de uitspraken tientallen jaren op zich laten wachten.
Luc van de Orinoco slaat een babbel, Martina maakt een praatje, Noel komt afscheid nemen, de Braziliaanse Patries met rubber laarsjes, Faisal praat bij, Ilva straalt zoals altijd zodat ik tijd tekort kom en binnen de kortste keren staat Risji op de steiger om de auto op te halen. Roi brengt me als service en onderdeel van de extra korting auto naar het vliegveld. Mijn oren toeteren prettig van alle verhalen en binnen de kortste keren mis ik de wereld van Suriname terwijl ik nog op het vliegveld zit.
Met genoegen zie ik het SLM toestel staan en niet het vorige TUI-apparaat met zijn smalle kleine stoeltjes en de kapotte tv schermen. Ik zit op mijn stoel totdat een jonge vent aangeeft dat hij naast me wil zitten. Natuurlijk sta ik op en geef hem de ruimte om zich te installeren. Meteen nadat hij klaar is zegt hij: Dit wordt de eerste vlucht voor me. Licht zenuwachtig is hij en stel hem op zijn gemak dat het allemaal wel meevalt. Prettige kerel en we praten bij. Nadat het vliegtuig op zekere hoogte is gaat de intercom of er een dokter in het vliegtuig aanwezig is, of deze zich dan wil melden. Na een tien minuten vraagt de nieuwe luchtvaarder aan me wat er zou gebeuren als er zich geen dokter meldt. Ik ben natuurlijk in een grappig gemoed en zeg hem “ Zou zo maar kunnen dat de patiënt overlijdt”. Oh, maar ik ben medisch, dan zou ik misschien wel kunnen helpen. Ik roep de stewardes maar er had zich al een dokter gemeld. Jullie kunnen invullen wat ik allemaal zat te bedenken over deze situatie.
Vocht en corrosie
Vrijdag, 28 april 2017
Waterland
De regen valt met emmers uit de hemel. Alles is klam en zeiknat, grote plassen water ontstaan op de straten en in de tuinen. De regen stuift door de stof van de bimini heen en moet zelfs het schuifluik van de ingang sluiten om geen water binnen te krijgen. Dit is het begin van de grote regentijd en dat zal aanhouden tot augustus. Elke dag een forse bui of zelfs de hele dag regen en dat met deze temperaturen. Dat wordt afzien. De stenen hoor je groeien zo vruchtbaar en groeizaam is het hier. Ik maak het motorluik weer eens open omdat Aat op bezoek komt voor de reparatie van de schakelaar en de toerenteller. De schakelaar is zo gedaan tijdens alle verhalen en ook de reparatie van de toerenteller valt mee. Een paar vuile contacten, ontstaan door de wissel van de oliekoeler een paar maanden geleden. Vocht veroorzaakt corrosie en daardoor slechte contacten. We praten lekker bij en Aat wil niets voor de reparaties hebben. Met Noel op de steiger praten we bij over het dorp Paramaribo, de politie, het feest, de ambassadeur en verder over, van alles en nog wat.
In de avond krijg ik Henri aan de lijn en hij bevestigt me dat we volgende keer uitgenodigd zijn op het project. Nu wordt het allemaal een stuk interessanter en weet nu al dat ik volgende keer het een stuk drukker ga krijgen.
Heb je nog iets voor de "Jongens"
Donderdag, 27 april 2017
Waterland
Ik sta te wachten voor het Hotel op Noel die me uitgenodigd heeft, om op het Koningsfeest te komen. De auto’s rijden af en aan en de Corps Diplomatique is alom vertegenwoordigd. De Amerikaanse consul haast zich met zijn vrouw naar binnen met zelfs een oranje stropdas. Komt er een lange slungel naar me toe, pet scheef op zijn hoofd, grote zonnebril in het donker, kijkt me aan en zegt: Ik ken jou wel man, jij was in het politiebureau Meerzicht vanmiddag. Ik schiet in de lach en bevestig zijn verhaal om ervan af te zijn. Nooit in het politiebureau van Meerzicht geweest maar dat kan de pret voor mij niet drukken. Veel bezoekers kijken me met gemengde gevoelens aan.
Suriname heeft geen Koning maar toch leeft de Koning van Nederland hier toch een beetje. Hotel Torarica heeft een koningsavond met Hollandse Nieuwe en Heineken bier. Een paar honderd mensen komen naar de Nederlandse Ambassadeur en zingen samen het Wilhelmus. Na het Wilhelmus start een spetterende band en iedereen wordt gezien en laat zich zien. Ik spreek even de ambassadeur, de vrouwelijke producer voor het Surinaamse gedeelte van de film, Aat ook een gevestigde ondernemer voor wat betreft onderhoud van vissersschepen. Onze Belgen van de steiger, Vivianne en Luc zijn mee, en krijgen een behoorlijk Nederlandse gehalte voor de kiezen, alleen jammer voor hen dat de haring op was.
Ik heb het erg naar de zin en word nog uitgenodigd om de pier op te wandelen. Aan de pier ligt de Mi Gudu (mijn schatje). Mi Gudu is in duizend stukken vanuit Nederland in drie containers aangekomen en hier weer als bouwpakket in elkaar gezet. Het resultaat is dat hier een prachtige Nederlandse rondvaartboot ligt.
Ik wil het niet te laat maken en zwaai iedereen rond 22.30 goedendag en rijd met de auto door de stad richting Waterland. Ik word aangehouden en naar mijn rijbewijs gevraagd door een politieagent. Hij ziet mijn lichtgevende horloge en vraagt uitgebreid naar mijn smartwatch, ik denk door een goede uitleg dat ik kans maak om uit de controle te komen. Hij vraagt me hoe lang ik in Suriname ben en antwoord 14 dagen. Dat blijkt helemaal geen goed antwoord te zijn want hij vraagt meteen waar mijn rijvergunning van Suriname is. Die heb ik niet en mag naar de kant. Een andere agent met nog een grotere pet komt naar me toe en zegt: Hoe kom je erbij om zonder vergunning te rijden? Ik ben me van geen kwaad bewust en antwoord dat ik niet het idee heb dat er iets verkeerd is gegaan. Hij rekent me voor wat de boete is, 1450 SRD rond Euro 170,00, en de auto moet gesleept worden want ik mag en kan niet verder rijden. Hier word ik niet vrolijk van, maar hij vraagt me meteen wat ik “voor de Jongens heb”. Ik pak 100 SRD uit mijn portemonnee en geef hem die in zijn hand. Voorzichtig naar huis rijden, vriend zegt hij. En volgende keer een rijvergunning meenemen. Ik zeg nog net geen “Ja, meneer agent” maar rijd wel weg met een grote glimlach, dat ik er zo vanaf ben gekomen en met nog heel wat meer vragen over het mooie politievak hier in Suriname. Zo een pet past ons niet allemaal.
Overdag problemen met de waterpomp gehad, de drukschakelaar blijft hangen zodat de pomp bij het opendraaien van de kraan, niet aanslaat. Later heb ik een uitgebreid gesprek over het schrijven van een strategisch plan met behulp van mind-map. In de rol van management trainer, mijn broer zou trots op me kunnen zijn.
Grote onzin
Woensdag, 26 april 2017
Waterland
Surinam Steel is het bedrijf van de bevriende relatie van Noel. Ik ben een beetje nieuwsgierig naar de activiteit want ik kon maar moeilijk geloven dat het rendabel is om een ijzersmeltoven op te zetten om betonijzer te produceren. Door de poort zie ik de oven op volle toeren draaien en moet erkennen dat het echt zo is. Circulaire Economie, van schroot tot betonijzer. De operatie wordt ondersteund door de importheffingen voor nieuw betonstaal en met protectionisme kun je een basisindustrie opzetten in de armere landen. De grote jongens met de gigantische concurrentie of dumpprijzen van de chinezen worden buiten de deur gehouden.
In de avond loop ik samen de uitgestippelde 10 kilometer en door mijn onophoudelijk verkondiging van de grootst mogelijke onzin is de wandelroute in minder dan geen tijd volbracht. Thuis bij N&R praten we gezellig bij en ga pas laat naar huis. Ik kies nu de weg langs het water omdat de ervaring van afgelopen maandag langs de Highway nog voor ogen staat. De kuilen worden ondanks het donker prima omzeild en nestel me om half elf op de bank voor mijn krantje.
Georganiseerde wanorde
Dinsdag, 25 april 2017
Waterland
Ik ben weer in mijn element. De hopen schroot liggen kris kras door elkaar. Een totale wanorde en Presley is trots op zijn werf, zijn bedrijf hier temidden van de arme huizen in een dorp, welke tien jaar geleden een multinational is verlaten. Troosteloze verlaten gebouwen, een frisse Suralco vlag hangt er te wapperen, dat de lamme de blinde uitzwaait van het industrieel erfgoed?
Presley leidt me rond en hoe meer ik hem wijs op de waarde van de sommige goederen zegt hij “Dat weet ik wel, ik ken de prijzen!”. Noel die me geïntroduceerd heeft wordt ineens aangevallen door een kettinghond en schrikt zich lam. De ketting houdt de hond van hem weg maar de schrik zit er bij ons beiden goed in. Presley zegt sorry, ik had het je moeten vertellen.
Ik maak enkele afspraken met onze Presley en als hij net zo goed levert als zijn naamgenoot kan zingen dan zit ik niet slecht. In de auto vertel ik Noel waar het een beetje aan schort maar dat het een interessante vent is, met een werf die mogelijkheden heeft, als hij zijn hond maar binnen houdt. Klanten waarderen dat niet altijd.
Bij een warung eten we een hapje en word naar het Resort gebracht. Vlak bij het resort rijden we door de modder via een kortere weg, door het riet en begroeiing naar het Resort. Noel toont me een wrak van een houten schip met motor half onder water. de waarde zit hem in de motor want het is juist een type die veel gevraagd wordt hier in Suriname voor de goudzoekers. Noel geeft opdracht om de motor te bergen en in zijn werkplaats te reviseren. Overal is een markt voor als je de weg maar kent. Een belevenis rijker drink ik een kop koffie in de bar waar het een echt muggenfestival is. Driftig smeren van “anti-spider milk” houdt mijn huid jeukvrij van de gemene felle beten van die vervelende bijna onzichtbare muggen.
In de avond als de warmte wat minder is, demonteer ik de tuner van de zendbak en soldeer opnieuw de verbindingen. Het lukt me weer niet. Geen zendvermogen. Later breng ik de foto’s van de drone gekopieerd op een geheugenschijfje naar de verschillende schepen.
Bijna aangereden.
Maandag, 24 april 2017
Waterland,
De gastvrijheid van Noel kent geen grenzen en wordt niet alleen uitgenodigd in zijn zakelijke kennissenkring maar ook in zijn privé wereld. Vandaag een ondernemer bezocht die met het lokale schroot en afgewerkte olie van de Staatsolie Maatschappij ijzer smelt en dat tot betonijzer weet om te zetten. Een vorm van Circulaire Economie en bewonder de vindingrijkheid van de man. Daarbij produceert hij PVC buizen, fittingen en bochten. Daarbovenop een vulstation met eigen productie acetyleen en zuurstof. De man praat openlijk over zijn bedrijf en straalt met recht trots uit. Ik heb 100 en 1 vragen en hij zal wel denken, daar heb je weer een Hollander. Hij verwijst me meteen door naar een bevriende relatie die sterk is in schroot.
In de avond ls het wandelen met Riecke, Noel en Bernard. Een parkoers van 2,5 kilometer die we 4 keer lopen. Het loopt door een gewone woonwijk en in de loop van de wandeling zie je het aantal wandelaars steeds groeien totdat je het idee hebt dat je een heuse wandeltocht loopt. Tijdens het wandelen heb je alle tijd om elkaar veel beter te leren kennen. Na de wandeling een heerlijk kop soep en een uitgebreide yoghurt ga ik met een warm gevoel weer terug naar de boot.
Het is donker en op de “Highway” , deze heet hier lokaal echt zo, is het levensgevaarlijk door het donker en de felle lampen van de vrachtauto’s met bomen die continue afgevoerd worden. Het wordt een risicovolle terugreis en weet ternauwernood een donkere gedaante te ontwijken terwijl ik verblind word door een tegenligger.
Geen zucht wind
zondag, 23 april 2017
Waterland.
Met een Drone maakt Bernard opnames van de Queen B aan de steiger. Ik sta versteld van de techniek zoals: stabilisatoren, hoogte tot 500 meter, automatische terugkeer bij signaalverlies, indien de batterijen leeg raken komt de drone retour. De camera heeft een filmkwaliteit en maakt foto’s van de schepen aan de steiger waar de Queen B braaf geparkeerd ligt. Ik ben blij met de foto’s en deel deze later met de andere steigerbewoners.
Bernard is producer van de films Tuintje in mijn hart, Michiel de Ruiter, Ibiza, en nog een aantal. Het is voor mij een interessante inkijk in de filmwereld, die nieuw is.
Ook het gesprek met een Hindoestaanse onroerend-goed bezitter, maakt deze middag bijzonder. Er is veel mogelijk in Suriname maar de man is bezorgd over de stabiliteit in Suriname. Bij instabiliteit zou zijn rendement nog doorlopen maar zijn onroerend goed zal flink in waarde dalen. De investeerders zullen weg blijven. Toeristenindustrie die nu misschien van de grond komt door de TUI-vluchten zullen bij ongeregeldheden geen kans krijgen. Dat zou slecht voor Suriname zijn want de toeristenindustrie zou een grote kans hebben. Zon, zee, strand, rivieren, oerwoud, avontuur, vrolijke mensen en iedereen spreekt Nederlands en Engels. Er zijn al een aantal projecten in aanbouw zodat er ingespeeld wordt op de behoefte.
De behoefte om eens los te gooien wordt steeds sterker en vind het jammer dat de wind zo wisselvallig is op de snel stromende rivier. Op het moment om een rondje te maken staat er geen wind en kruip in een hoekje van de kuip om wat te lezen.
Handgranaat
Zaterdag, 22 april 2017
Waterland.
Met een hoop gejoel en vrolijk gebabbel wordt het Resort overspoeld door de internationale school. Al snel liggen er een hoop jongelui plonzend in het water en worden de kano’s, planken, waterfietsen en wat nog meer drijft, gebruikt. De ultieme manier om kennis te maken met watersport en voor mij een leuke onderbreking van de stilte.
Noel verontschuldigt zich onterecht voor de herrie maar nodig hem uit om in de kuip een kop koffie te drinken. Kop Nescafe, en we bespreken de onrust in het Suriname en de mogelijkheden. Even later wordt hij weggeroepen voor assistentie bij de barbecue. Ik zie de tuinman getransformeerd tot super kippenbillen draaier. Hij zwaait me lachend met de tang toe en brengt me op de hoogte van de nog te spelen wedstrijd morgen Barcelona tegen Real Madrid.
De radio maakt flink gewag van de politieke situatie en de politieke leiders staan uitgebreid de pers te woord. Er worden vergelijkingen gemaakt met de buurlanden en we moeten toch geen Venezuela worden.
In de krant lees ik van de veroordeling van Ronnie Brunswijk omdat hij dreigende taal en mogelijk handgemeen heeft gepleegd tijdens een voetbalwedstrijd in Moengo afgelopen februari 2017. En het is niet de eerste keer. Een volksvertegenwoordiger, het grote voorbeeld, we zullen het maar op het Zuid-Amerikaanse temperament houden.
In de krant van 2013:
De bekende Surinaamse parlementariërs en voorzitter van de politieke partij ABOP (Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij)en concertorganisator en goudzoeker en voorzitter en speler van de voetbalclub Inter Moengotapoe (IMT), Ronnie 'Bravo' Brunswijk' heeft zich zaterdag 3 mei weer eens misdragen op het voetbalveld. Het gedrag leidde tot de nodige beroering zowel in als buiten de Surinaamse voetbalwereld. Het incident was zelfs even kort gespreksonderwerp tijdens de behandeling van de begroting van 2014 in De Nationale Assemblee, het Surinaamse parlement. Het parlementslid Arthur Tjin A Tsoi van de Nationale Partij Suriname (NPS) wilde het incident ter sprake brengen, zonder de naam Brunswijk in de mond te nemen, maar dat werd hem onmogelijk gemaakt door de fungerend parlementsvoorzitter Ronny Brunswijk. Brunswijk liet het NPS-parlementslid door twee agenten uit de vergaderzaal verwijderen, omdat het door hem aangevoerde onderwerp niet aan de orde was.
Wispelturig gedrag
Brunswijk zou 3 mei tijdens de wedstrijd van Inter Moengotapoe in Meerzorg, district Commewijne, hebben gespuugd in de richting van de scheidsrechter. Het incident leverde hem een onvoorwaardelijke schorsing van twee jaar op. Brunswijk tekende hoger beroep aan tegen de uitspraak van de Surinaamse Voetbalbond, verontschuldigde zich pas op 11 mei publiekelijk voor zijn gedrag op het voetbalveld van Meerzorg en als klap op de vuurpijl maakte hij op maandag 19 mei ook nog eens bekend een campagne te willen beginnen tegen geweld op en rond het voetbalgeweld. Het is het summum van wispelturigheid en ongeloofwaardigheid van voetballer en clubeigenaar Ronnie Brunswijk.
Braziliaans goud
Vrijdag, 21 april 2017
Waterland
Nu eens de andere kant van de stad verkennen met een fikse wandeling. Ik zet de auto vlakbij de gonzende energiecentrale en wandel langs winkels met hangmatten en andere benodigdheden. Veel mensen zitten voor de winkel op klanten te wachten, niet in de gaten hebbende dat ze hiermede juist een drempel opwerpen voor de klanten die ongedwongen naar binnen willen. Maar een hangmat voor Euro 8,00 is natuurlijk een koopje.
Loop naar de juweliers voor het bijzondere Braziliaanse goud en bezoek uitgebreid de boekwinkel. Nederlandse boeken en veel over Suriname, maar ook de Snoeks uit 2012. Tja, zo houd je de boekwinkel wel vol. Alle boeken zijn geprijsd in Euro’s. Bij het afrekenen wordt er omgerekend naar dagprijs van de SRD. Het is een voorteken van een failliete munteenheid.
In de bar een kop koffie en kom een Nederlands stel tegen die hier al jaren wonen. Anneke en Ries. Anneke heeft jaren in boven-Suriname een winkel opgezet met een ideele achtergrond. Nu runnen ze samen een Bed en Breakfast in Paramaribo. Ze schrijven zelf in hun blog: Anneke was vanaf haar eerste bezoek in Suriname in 2001 direct verliefd op dit land. Al na een half jaar emigreerde zij naar Suriname en begon met de exploitatie van Danpaati, een ressort in de binnenlanden. Daarna werkte zij als consultant en touroperator.. Zij is gespecialiseerd in reisjes op maat en wil de gasten graag vertellen over alle bezienswaardigheden in Suriname. Google eens op Danpaati Suriname!
Lekker chillen
Donderdag, 20 april 2017
Waterland.
De geluid van de dolby surround flits van links naar rechts door de zaal. Het is de avond van de premiere “Tuintje in mijn Hart” in Suriname. De film heb ik al eerder gezien in Nederland maar nu is deze eindelijk uit in het Surinaamse. Het begin is om 07.00 uur gepland maar we zitten op een Surinaamse minister te wachten en dat duurt natuurlijk wat langer dan verwacht, deze mensen hebben het verschrikkelijk druk met het lijmen van allerlei ingewikkelde zaken. Noel en Riecke hebben alle bezoekers en medewerkers van het Resort uitgenodigd voor de film en genieten van het leuke spektakel. In de film komt de verbinding van Suriname tussen Nederland een beetje extra aangezet naar boven, een Nederlandse man met zijn donkere halfbroer in Suriname. De reacties in de zaal zijn een belevenis op zich en hoor het plezier van enige Surinaamse dames, vooral als het over het andere schoonheids-, gezondheidsideaal van de vrouwen besproken wordt. Voluptueus wordt hier meer gewaardeerd dan bij ons. De tweede keer zien is telkens weer andere dingen zien en je ervaart nu ook een andere sfeer. In Suriname ben je meer verbonden met de Surinamers.
Erg leuk om zo met de Waterlanders op stap te gaan en je ziet de medewerkers in een heel ander perspectief. Chique te noemen, want iedereen heeft zich op zijn best gekleed om te verschijnen op een premiere.
Na de film drinken we een borrel in een Hotel waar de crew bij elkaar zou komen maar jammer genoeg zien we niemand van de cast. Zo blijven we gezellig met ons eigen groepje in het hotel en drinken onze after-party met elkaar, als zelfbenoemde filmsterren.
Vanochtend een ronde door de omgeving gemaakt en een ander resort “Overbridge” bezocht. Picknick plaatsen met huisjes en hangmatten om lekker te kunnen chillen. Niet zo chique als Waterland maar wel een mooi beeld waar de Surinamer blij van wordt.
Van het resort naar de industriële aktiviteiten aan de rivierzijde en je ziet dat alles stil is komen te vallen door de sluiting van Suralco. Alleen het roven van de bomen uit de bossen en het verladen van de stammen op deze terreinen gaat hier gewoon door, met scheepsladingen tegelijk.
In de bar kijk ik naar Ajax als voorbereiding van de film, kan helaas maar de eerste helft zien en hoor later dat de spanning juist in de tweede helft en de verlenging zat.
Nederland leeft hier nog steeds.
Woensdag, 19 april 2017
Waterland.
Waarom hebben wij als mensen geen kans gehad om in een referendum te mogen kiezen of Suriname onafhankelijk wilde worden van Nederland? Nederland waarom hebben jullie ons in de steek gelaten? 75% van de mensen in Suriname zijn voor Nederland! Ik spreek een Javaanse geitenhoeder op het terrein van de plantage Peperpot. Hij heeft duidelijk een punt maar het is allemaal al gepasseerd door de geschiedenis maar het geeft me wel aan, hoe Nederland nog steeds leeft. Hij veroordeelde scherp de situatie in Paramaribo en de onrust die eruit vloeit. De mensen in het land met een klein inkomen zullen het slachtoffer zijn want de economische situatie holt achteruit.
Dit is niet zomaar een geitenhoeder maar een man met visie en een verrassend goed woordgebruik. Veel beter als veel mensen op de radio die met vreemde tegengestelde argumenten komen waar geen touw aan vast te knopen is.
Deze Javaan is een kleinzoon van een Javaan die naar Suriname is gekomen voor het zware werk op deze plantage. De Peperpot is een plantage voor koffie en cacao. De verschillende gebouwen voor opslag zijn geheel vervallen zoon de betonnen vloer waar de koffie gedroogd werd door de zon is volledig overwoekerd waar de geiten zich te goed doen aan het overwoekerende gras. De plantage is gestopt in 1975 en is sindsdien vervallen maar de laatste tijd is er kans op herstel als een soort natuurpark. Toerisme is de toekomst.
Om half vier zit ik weer voor het voetbal maar kan maar moeilijk het spel volgen omdat de bemanning Orinoco gezellig aanschuift, Noel binnenloopt met twee broers, de telefoon gaat regelmatig. Juventus wint de kwartfinale van Barcelona. De broers van Noel hebben een dagje extra in Suriname omdat het vliegtuig van SLM terug heeft moeten keren uit de lucht vanwege problemen met de slaps van de vleugel. Over de radio wordt uitgebreid verslag gegeven en meteen aangekondigd dat de controle in de toekomst uitgevoerd gaat worden door de Surinaamse monteurs, want dat zou beter zijn dan het dure contract met de Amerikanen. Hoe je nieuws kunt verdraaien naar een totaal ander onderwerp.
Met een grote glimlach kook ik mijn potje en lees mijn krantjes.
Beloofd onderzoek te doen.
Dinsdag, 18 april 2017
Waterland.
De rit naar Surtel, de elektronicawinkel voor communicatie, is bekend en rijd er blindelings naar toe. De man achter de balie schrijft alle gegevens op en beloofd wat onderzoek te doen en zal later terugbellen. Dat beloofd niet veel goeds, is dit een manier om beleefd te zeggen: Ik zie dit niet zitten.
Neem de auto om door de industrie wijk te rijden en ga later naar het Vat voor een kop koffie. Hier merk ik de onrust in de stad en lees op het internet van de hardhandige arrestatie van enkele betogers en de arrestatie van 4 vakbondsleden. Dit loopt hier behoorlijk uit de hand. Ook dat op beelden van de televisie mensen van de politie zich getooid hebben met een horrormasker.
Stapje voor stapje verhard de situatie zich. Ik lees veel op het internet over het nieuws en de historie van de huidige president Bouterse. Het ziet allemaal niet best uit.
In de verte op de rivier verschijnt een zeilschip. Al het personeel van het resort staan ineens op de steiger en ontvangen de Orinoco. Vivianne en Luc komen van Brits Guyana en hebben de tocht tegen de heersende wind en stroom gemaakt. In de bar drinken we een welkomstdrankje en praten bij.
Aan de bar voetbal kijken naar Real Madrid tegen Bayern Munchen. Samen met de tuinlieden wordt het een spannende wedstrijd, met prachtig voetbal maar de wedstrijd wordt kapot gefloten door de scheidsrechter met verschillende verkeerde beslissingen in het nadeel van Bayern Munchen. Het blijft desondanks erg gezellig met elkaar, en verwonder me over de belangstelling voor het Europese voetbal hier in Suriname
Onrust
Maandag, 17 april 2017
Waterland
Tweede Paasdag als een extra zondag zoals in Nederland. Alles is gesloten en kan mijn tijd mooi kwijt in de herinstallatie van de SSB zender. Ik knip draden door, verleng kabels, solderen, doortrekken van kabels door kabelgoten die al verstopt zijn door hele bossen andere draden. Verleg de aarde naar het achterschip. Het zweetwater spuit het voorhoofd en lijf uit en zorgt voor een beschermende koelte. Het plakt wel.
Het resultaat voor wat betreft hardware is indrukwekkend maar op het moment dat ik de zender uitprobeer hoor ik een Noord-Koreaanse helikopter landen op het achterdek. De zender maakt bij ontvangst van de ruis ook het choppende geluid van een helikopter. Om moedeloos van te worden want ben nu 3 jaar bezig met allerlei ombouwen, controle apparatuur dat ik nu besluit een deskundige in te roepen. Morgen maar naar de winkel om te horen of er een monteur beschikbaar is.
In de bar haal ik de kranten binnen en maak een praatje met de omgeving. De gasten, die dit lange weekend de huisjes bevolkten, vertrekken van het resort en de stilte keert weer terug. Een bui trekt over de rivier en de muggen vluchten naar de bar waar ik door de heren als een lekker hapje beschouwd wordt. Op het internet lees ik wat over de onrust die zich aan het opbouwen is in het zo mooie Suriname. Moet vertrouwen hebben dat de scherpte er wat vanaf gaat en dat de regering lering trekt uit de onvrede van de mensen
Brothers 500
Zondag, 16 april 2017
Waterkant
Nog even Frans Guyana: Volgens Surinews:
Een collectieve beweging ’500 Brothers’ heeft een toonaangevende rol in de protesten voor verbetering van de economie en de werkgelegenheid. De oproep voor een volledige blokkade van het gebiedsdeel dat afhankelijk is van enorme injecties van publieke middelen, is zaterdag gedaan. De politieagent is vrijdag gewond geraakt.
Eén lid van het collectief heeft de lokale radio verteld dat niemand in staat zou zijn de blokkade te passeren na zondag middernacht “zelfs niet te voet.” Maar de oproep om het protest op te voeren, hebben verdeeldheid gezaaid. Een Facebook-groep pleit voor anti-blokkade en heeft al 1.000 handtekeningen verzameld op haar online petitie.
De aanhoudende blokkade van de haven in de hoofdstad Cayenne heeft de toevoer van verse producten naar en van buurlanden Suriname en Brazilië gekelderd. Het Kourou Space Center is het symbool geworden van de economische ongelijkheid in Frans-Guyana. De inwoners richten hun woede dan ook tot het ruimtevaartcentrum aangezien velen geen stromend water en elektriciteit hebben en één op de vier Frans-Guyanezen werkloos is.
De gewonde politieagent heeft een delegatie van de ‘500 Brothers against delinquency’ ontvangen, wiens gemaskerde leden in het hart van de protesten zitten. “De waarden die we delen, zijn nog veel belangrijker dan onze verschillen,” zegt hij. Hij heeft zijn “respect” voor de groep benadrukt. De woordvoerder van het collectief heeft benadrukt dat “de wetgevende en …macht niet onze vijanden zijn.”
Ik begin me steeds meer af te vragen of Frankrijk dit wel in de hand kan houden en dat dit soort bewegingen zoals de 500 Brothers geen kiem zijn tot een oorlog. Het bevestigt mijn vermoeden dat er heel wat meer achter steekt dan alleen maar een protest van de bevolking. Het zou allemaal wel eens flink achter de schermen geregisseerd kunnen zijn.
Zeilen of reizen trekt je wel mee in het wel en wee, van de omgeving. Hoort ook bij het varen zullen we maar denken.
Het is Paaszondag en in het resort worden we verrast met een Paasbrunch. Deze keer trekt het eten me wat minder en trek me terug aan boord. In de middag maak ik met de auto een toer door de omgeving. Een rustige Pasen.
Logica
Zaterdag, 15 april 2017
Waterland
Als wij de brandstofprijs gaan verhogen gaat de burger minder brandstof gebruiken zodat u uiteindelijk goedkoper uit bent. Dit spreekt de minister over de radio uit, met zulke verdraaiingen en cadeautjes aan het volk maak je iedereen razend. Deze quote heb ik nog nooit gehoord en ben benieuwd waar deze minister zijn economiestudie heeft gevolgd. Dit doet geweld aan de elasticiteitsberekeningen en de burger blijft ontgoochelt achter. Ik snap nu waarom ze achter het spandoek lopen. Ik zit in de auto om de kuilen te omzeilen, de drempels te nemen en de radio met ergernissen te verwerken.
In de winkel wordt ik door een rasechte Nederlandse mevrouw geholpen die mijn slangklem ruilt voor twee kleinere en krijg nog 20 SRD terug. Dat schiet op en met een vriendelijkheid die we in Nederland maar weinig zien. Van de technische winkel naar de Communicatieshop. Deze blijkt een lang weekend gepland te hebben en is nog steeds dicht. Met een halve missie naar de stad en ben vroeg in de middag terug om de klus voort te zetten. De warmte is alom en zie veel bootjes op het water. Ik maak me een beetje druk om de risico's die ouders lopen met hun kinderen. Jonge kinderen in een wankele kano zonder zwemvestje. Ik moet me bijzonder inhouden om niet een bemoeial te worden en er iets van te zeggen. Ik neem me de volgende keer wel voor om het ter sprake te brengen.
Met een kussen in de rug, zittend in de kuip is het leuk om de weekendgasten van het resort te zien aankomen en aan de rivierkant zich installeren.
Fileleed opgelost met Pasen
Vrijdag, 14 april 2017
Waterland
Christenen herdenken op Goede Vrijdag de verlossing van de zonde en de overwinning op de satan. Hoewel dus het lijden en sterven van Jezus centraal staat, spreekt de Kerk toch van 'Goede' Vrijdag, om erop te wijzen dat Jezus zichzelf opgeofferd heeft ter verzoening van de zonden. Bij het rondstruinen kom ik een verschrikkelijk verhaal tegen van Dr. Bob Smalhout over de marteldood middels een kruisiging.
In Suriname wordt Goede Vrijdag als een feestdag gevierd. Niet alleen alle banken gesloten maar ook is de stroomspanning van de betaalautomaten eraf. Dat na al die jaren, de geldwisselaars zelfs hun digitale analoge geldwissel instrument eraf donderen is verbazend. De industrie en de meeste winkels zijn gesloten. Zo ook de winkel waar ik mijn slangklem wil ruilen voor twee kleinere. Ik rijd door de stad en deze is zonder fileleed. De lijdensweek wordt hier wel heel symbolisch omgedraaid.
Met een niet geslaagde missie kom ik terug aan boord en begin aan de ombouw van de ssb-zender, de tuner. Knip kabels door die verlengd worden en wriemel van de aardplaat een koperen strip naar de achterbakskist waar de tuner zo dicht mogelijk bij de achterstag moet komen. Een behoorlijk karwei en weer staat het hele schip op zijn kop.
In de avond kook ik mijn potje en lees heerlijk knus mijn boek bij de airco. Wat een andere omstandigheden dan in ons kikkerlandje waar de kachel moet branden.
Avonturier
Donderdag 13 april 2017
Waterland
Veel Nederlanders zijn naar Suriname getrokken om in het Nederlandstalig gebied hun geluk te beproeven. Weg van de verstikkende regelzucht en het vingertje van de omgeving in Nederland. Noel, is zo’n avonturier, hij is naar Suriname gegaan voor vakantie en zag de mogelijkheden en is gebleven. Hij heeft een prachtig bedrijf op poten gezet. Een motorrevisie bedrijf voor stationaire motoren. Hij laat me zijn werkplaats zien en we hebben het uitgebreid over zijn verdienmodel gesproken. Met de verdienste uit zijn revisiebedrijf heeft hij vol geïnvesteerd in de opzet van het vakantieresort Waterland Marina. Het is een oase geworden, het park is met zijn vijvers en de huisjes een uitgelezen plek om Suriname te ontdekken en om tot rust te komen. Een prima plek om van hieruit op ontdekking in Suriname te gaan. Het park ligt aan de Suriname rivier zodat de watersport een onderdeel is geworden van het geheel. De enige jachthaven van Suriname.
Ik lig er graag aan de steiger tussen de brulapen, vogels, leguanen en verder gespuis van het oerwoud. Ik heb grote bewondering voor Rieke en Noel die dit alles hebben opgebouwd ondanks alle roerige tijden hier in Suriname. Kijk maar eens op www.waterlandsuriname.com
Vanaf het bedrijf Caribdiesel rijd ik naar ’t Vat voor een broodje en de digitale krant laden.. Haal wat boodschappen en ga op jacht naar een idioot grote slangklem als klemband om de beugel van de neerhouder, extra te ondersteunen.
Terug op de steiger zie ik een filmploeg bezig met een opname van een reclamefilmpje van Parbo bier. Veel vlotte meiden en een paar uitsloverige kerels die het bier in een gunstig daglicht moeten stellen. Het wordt zo gezellig dat het feestje na de opnames gewoon doorgaat en de muziek gaat steeds harder, het bier smaakt de acteurs en actrices steeds beter. Heerlijk om vanuit de kuip dit tafereel te bestuderen.
Haantjes gedrag.
Woensdag 12 april 2017
Waterland
Het voetbal kijken was gisteren zo gezellig dat de twee tuinmannen meteen bij me aanschuiven. Juventus-Bayern Munchen en we zien Juventus met 3-1 winnen. Voor mij onverwacht naar volledig verdiend door Juventus. Tropische regenbuien roffelen op het dak, de televisie staat te knipperlichten tussen wel beeld en geen beeld. De omgeving wordt nu na deze dagen wel erg zompig, glibberig. Grote plassen met water in de tuin en op de wegen. Gelukkig is het er niet koud bij zoals in Nederland. Je hoort de bomen en het gras groeien met deze omstandigheden.
Vanmiddag een rondje gereden en zie dat de activiteiten van Suriscrap gewoon doorgaan ondanks enkele verwikkelingen. Het stadion van Clarence Seedorf is altijd gesloten en vraag me af of het hier zijn doel niet voorbij schiet. Jammer, want ik had er graag meer over willen weten. Ik lees in een oude “Trouw” het volgende artikel:
PARAMARIBO - Het verkeer dendert over de Martin Luther Kingweg, iets meer dan dertig kilometer buiten de Surinaamse hoofdstad Paramaribo. Bij een schroothandelaar slingeren twee grote grijpkranen heen en weer naar een torenhoge berg oud ijzer. Aan de overkant van de weg is het echter doodstil. Een vaalgroen uithangbord wijst het Clarence Seedorf Sportcomplex nog aan, maar gevoetbald wordt er niet. De slagbomen zijn gesloten, de wachthuisjes potdicht, het grote parkeerterrein helemaal leeg en op de tribune met tweeduizend zitplaatsen zit niemand.
Zo was het niet bedoeld. Toen Clarence Seedorf zijn geboorteland in 2001 een gloednieuw stadion van 4 miljoen gulden schonk, gebouwd op familiegrond, had de intussen viervoudige Champions League-winnaar er grootse plannen. Het project zou niet alleen kinderen van straat houden, maar ook het plaatselijke voetbal ten goede komen. "Dit is het begin van iets moois. Kinderen moeten 's avonds geen fruit of kranten verkopen. Een voetbalschool kan daar aan bijdragen. Op deze manier wil ik de Surinamers ook een hart onder de riem steken", vertelde Seedorf destijds bij de opening.
De topvoetballer leek aanvankelijk in zijn opzet te slagen. Oom Henry Seedorf kwam aan het hoofd te staan van de stichting 'Future With Values', die een razend populaire jeugdcompetitie uit de grond stampte. Vanuit het hele district werden jongeren met busjes naar het complex gebracht, in totaal meer dan zeshonderd. Ze kregen niet alleen gratis trainingen, maar ook eten en drinken, voetbalschoenen, medische verzorging en waren zelfs verzekerd.
Allemaal op kosten van Seedorf, die in 2008 daarbovenop de Surinaamse Voetbalbond (SVB) een schenking wilde doen van liefst drie miljoen euro ¿ weliswaar in ruil voor inspraak. Het geld moest dienen om het niveau van het Surinaamse voetbal op te krikken. Er was zelfs een kant-en-klaar plan dat Suriname naar het WK van 2018 moest loodsen. De SVB wenste Seedorf die inspraak echter niet te geven en weigerde het geld.
Naast de mislukte deal met de Surinaamse Voetbalbond stak het de Seedorfs dat het plaatselijke bedrijfsleven hun liefdadigheidsproject niet omarmde. Donaties uit de samenleving bleven eveneens uit. In 2010 trok oom Henry zijn handen af van het sportcomplex, dat vervolgens onder beheer van de stichting 'On Champion' kwam.
"Het project is nu helemaal doodgebloed. Georganiseerde jeugdactiviteiten zijn er niet meer", geeft directeur Xaviera Jessurun toe. "Zonder sponsoring of donaties kunnen we geen bussen inzetten om jongeren naar het stadion te brengen of hun eten en drinken betalen. Jammer, want het gebouw wordt nog steeds onderhouden. Er zijn zelfs trainers en scheidsrechters, alleen geen spelertjes."
Wat is dit nu jammer dat zoveel goed bedoelde en idieele initiatieven door communicatie en haantjes gedrag de kop ingedrukt worden.
You cannot see them
Dinsdag, 11 april 2017
Waterland
De regenbuien samen met de warmte maakt dat de warme vochtigheid en daarmee je zweetklieren, tot het uiterst geprikkeld worden. Ik zit op mijn hurken onder de giek en sla eerst het verwrongen aluminium recht. Boor opnieuw gaten voor de houder en tap er schroefdraad in. Nu de boutjes erin en ben trots op mijn werk, maar verlies wel een jerrycan vocht vanuit de oksels en het voorhoofd. Ik heb niet eens het idee, dat ik hard werk. De warmte is verlammend en je moet flink drinken om de output van het lijf bij te houden. Daar zit nu juist het probleem bij me en moet me dwingen om te drinken. Vochtbalans.
Mijn neerhouder zit er weer op en demonteer meteen de giek om het scharnierpunt te controleren. Het zit onverwacht goed en smeer op de kniescharnier een flinke dot vet, zodat deze klus ook in het logboek van Murphy komt.
Het opruimen is een hoofdstuk apart en sta versteld hoe snel chaos kan ontstaan. Terreurgroepen zijn dat gewend maar ikzelf kan er ook wat van. Of er een bom is ontploft, ruim ik de onderdeeltjes en het gereedschap weer terug op hun vaste plaats.
Uitblazend van de actie zit ik net in de kuip als Martina op bezoek komt van de Tasman en maakt er een gezellige babbel van, leent me de boeken van Jimmy Cornell welke de best vertrek momenten beschrijven met de bij behorende winden en stormkansen van meer dan 1000 routes, over de gehele wereld. Nu kan mijn planning wat beter onderbouwd worden en constateer de eerste tijd niet zoveel problemen, maar van Panama naar de Galapagos of Marquesas kan pas in april vertrokken worden. En ik had een november gepland maar dat komt klaarblijkelijk niet zo goed uit. Mijn besluit is genomen dat deze boeken zelf maar aangeschaft moeten worden want dat is wel zo praktisch en zo veilig. Op het eind van de middag ga ik voetbal kijken met de tuinlieden en wordt aan de bar geterroriseerd met van die hele kleine muggen die als een wesp weten te steken. “You cannot see them” muggen.
Lijdensweek
Maandag, 10 april 2017
Waterland
Spandoeken met een 200 mensen lopen over straat achter een paar auto’s aan richting het onafhankelijkheidsplein. Het gaat er rustig aan toe en het ziet er zelfs gezellig uit. Later loopt de betoging wat uit de hand en komt het tot een klein handgemeen bij het belastingkantoor. De mensen zijn de inflatie zat, het inkomen stijgt niet maar de spullen worden steeds duurder. De demonstranten willen de energieprijzen terugdraaien. Natuurlijk loopt het op niets uit maar het geeft wel de onvrede over het wanbeleid van de huidige regering aan.
De regen slaat de demonstratie uit elkaar en de demonstranten zeggen toe om na volgende week opnieuw te komen demonstreren. De lijdensweek komt niet zo goed uit zodat ze het over het weekend halen. Heeft de regering de tijd om eens na te denken.
Ik houd me ver van de ongeregeldheden en lees mijn krantje bij het Vat en kijk wat televisie. In de stad maak ik een wandeling maar wordt door de hoosbuien gedwongen terug naar de auto te gaan.
Betogingen
Zondag, 09 april 2017
Waterland
Wat is het oorverdovend stil geworden. De steiger is leeg, mijn logee komt niet meer uit zijn bed gestommeld voor een ontbijt met koffie. Ik blijf wat langer liggen want er is even niets om me heen. Rond 0900 uur aan het ontbijt en kruip daarna nog een uur terug. Ik herken mezelf niet en vind het mooi geweest. Er moet weer wat gaan gebeuren en ruim de Queen B op. Alle spullen die uit de achtercabine zijn verhuisd voor Koen gaan weer terug naar hun plek. Ruimte voor mezelf en het is weer zoals ik vind dat het hoort.
In de middag loop ik naar de centrale ruimte voor de wekelijkse zondagslunch en praat met enkele mensen bij. Het is niet druk, zonder muziek zodat ik op tijd naar de boot terug wandel. Het eten was prima, maar ik voel me alleen.
Boek op schoot installeer me in een hoek met kussen in de rug, de airco aan, lekker koel lezen.
De krant laat me een heel ander verhaal lezen dan dat ik meemaak betreffende de demonstraties. De rustige demonstranten met Bouterse op het balkon, de toespraken die de mensen rustig naar huis sturen, worden in de krant wat heftiger afgeschilderd. Volgens de krant wordt vooral gedemonstreerd tegen de criminaliteit. De armoe zorgt voor toename geweld maar ook het disfunctioneren van de politie maakt het aantrekkelijk voor de criminelen. Bouterse zegt toe dat er meer aandacht gaat komen om de criminalteit te bestrijden.
De inflatie zorgt voor een lagere welvaart, de verschillende verhogingen van energie om de staatskas te vullen zetten kwaad bloed omdat men weet dat de overheidsgelden niet altijd adequaat besteed worden. De onderwijzers staken en meteen reageert de minister van onderwijs met No Labour, no money.
Iets verder in de krant wordt er melding gemaakt van grote olievondsten in Brits Guyana. Het zou wel eens een verlossing kunnen zijn voor heel wat problemen.
Ineens is iedereen weg.
Zaterdag, 08 april 2017
Waterland.
Via de marifoon een oproep naar de Bolle en de Pimentao die meteen door Rene opgepikt wordt. Ze zijn net los en varen van de ankerplaats de rivier op. Ik wens ze het allerbeste toe en hoor meteen ook de Bolle binnen komen. Ook voor hen Fair Winds en een mooie reis. Als extra wens “Houd de boel heel!”.
Ook de Matsya is alles gereed aan het maken om te vertrekken. Toos komt nog langs en verteld van een vandaal, die bij de buren al zijn planten heeft vernield. Het is zijn eten zodat de man in zak en as is. Toos houdt een inzamelactie en rijd terug naar de Andre, die heel erg blij is. Gelukkig hebben ze de vandaal ondertussen opgepakt. Of Andre zijn hard bevochten plantjes ermee terug krijgt is nog maar de vraag. Iets verder op, zie ik een auto zijn kofferbak openstaan en maak meteen de conclusie dat niet alleen Andre slachtoffer is.
Rond 11.00 staat de hele crew van Waterland op de steiger om afscheid te blazen aan de Matsya. Getoeter, gelel aan de bel, veel foto’s de beste wensen en vele kussen met handen draait de Matsya midden rivier en is definitief los van de steiger. Weer een afscheid vandaag.
Voordat ik Koen naar het vliegveld breng rijden we naar Paramaribo voor een lunch bij de Waag. Beetje langer blijven zitten dan bedoeld want de koffie wordt drie keer vergeten en dan nog komen ze met een niet bestelde Cappuchino. Breng Koen naar vliegveld Zanderij om ook hem weg te brengen. Het voelt niet lekker om achter te blijven, zo snel mogelijk de draad oppakken en je eigen tijd en rust invullen. Met een glaasje wijn in de bar kom ik tot rust en geniet van het invallen van de avond.
Chinese humor
Vrijdag, 07 april 2017
Waterland.
In de Leidingstraat staat een groot Chinees warenhuis en noemt zich Lei Ding. De Chinezen zijn overal en beginnen zelfs humor te krijgen, maar het begint op een ware invasie te lijken. Als je erover begint schudt iedereen meewarig het hoofd maar ze accepteren het wel. Je hebt niet veel last, van deze wat afgescheiden groep.
Na het uitgebreide bezoek bij vrienden worden we opgehouden door tropische regenbuien die de atmosfeer zompig en benauwd maken. Bij het minste of geringste staat het zweet in dikke druppels op het voorhoofd en is je shirt doorweekt. In de stad eten we een broodje Hamburger bij de Waag waar we vanaf de zijkant van de Patio de regen in het midden zien vallen. Het wijntje is zuur, de Hamburger prima zodat we met internet onze boodschappen naar vrienden en buitenwereld kunnen verzenden. Na de lunch lopen we door de stad en bezoeken enkele Mall’s, natuurlijk beheerd door de Chinezen. Ik ben op zoek naar een extra lange klemband voor om de mast en een zekering om de airco op gang te krijgen.
Tussen de buien door lopen we terug naar de auto en gaan een borrel halen in Domburg om de Bolle en de Pimentao een goede reis te wensen. Zij vertrekken morgen en gaan naar het Caribisch gebied. Afscheid doet zeer maar je weet dat je ze wel weer eens zult tegenkomen. Bij Halal Javaan eten we een bord prima eten, extra Sate en een Cola voor 3,50 Euro per persoon. Je kunt er niet voor koken. Aan boord repareer ik de airco door eerst de koelleiding te ontluchten en zet twee zekeringen paralel. Nu kan de airco de spanningsval van de verlengkabel wel aan.
je suis le Pappa.
Woensdag, 05 april 2017
Frans-Guyana.
Henri, onze contactpersoon, heeft het helemaal voor elkaar om een pas te regelen bij het stakingscomité. De barricades die opgeworpen zijn om het land plat te gooien voor het verkeer, gelden nu niet voor ons. Henri laat met trots zijn pasje zien en de hekken gaan open en kunnen langs de barricaden rijden waar anderen in een rij tot Sint Juttemis moeten wachten voor een passage. Het valt me op dat elke barricade voorzien is van nieuw kookgerei, uitgebreid eten en drinken, het lijkt op een feestje. “We zullen die Fransen eens iets leren, niet 1 miljard Euro maar 2,5 miljard Euro” Dat is 12.500 Euro per persoon ofwel voor een gezin met twee kinderen 50.000 Euro steun. Wie betaalt en verzorgd dit? Later horen we dat er 50 burgemeesters opgesloten zijn door de stakingsvoerders zodat ik stellig het idee heb, dat het een en ander escaleert.
Guyana is voor wat betreft de infrastructuur vergelijkbaar met Frankrijk en het is alsof zelfs het asfalt vanuit Frankrijk is meegenomen, om het hier neer te leggen. De kromme pijlen op de weg, als inhaalverbod voor de top van de heuvels zijn ook identiek. Het wordt een lange tocht en zitten 6 uur in de auto vanaf Suriname en steken bij de Corowijne rivier, middels een lokale boot met hevig pruttelende en hoestende motor, de rivier over. Een mooie dame met behoorlijk wat overgewicht zit bij ons in de boot en ik bied haar als galante heer, een hand aan bij het uitstappen. Ze is er verlegen mee, maar moet desondanks van oor tot oor lachen. Op het bezoekadres doen we ons ding en rijden weer terug naar Suriname. Het gaat goed bij alle barricades die in aantal toenemen behalve op de laatste waar een actievoerder erg boos doet. Henri zegt dat hij de Pappa is van…. en de man zegt dat hij ook de Pappa is van….. Dit kan gezellig worden maar ineens sommeert hij ons door te rijden. Wat een slok alcohol en een machtsgevoel niet allemaal van een mens kan maken.
Henri slalomt om de obstakels en weet bijzonder goed de weg. Bij een kleine doorgang tussen enkele flats weet hij dat er ook boten varen naar de overkant van de rivier. We lopen er naar toe en kom ineens mijn vriendin tegen die ik vanochtend uit de boot heb geholpen. Ze zwaait breed lachend naar me en ik hoor haar het verhaal van de ridder aan de buren vertellen voor haar huis. Wat is de wereld toch klein.
De boot brengt ons naar Suriname en ik ben blij om uit de opgehitste sfeer van de Guyanen te zijn. Ze beseffen niet eens hoe goed ze het hebben ten opzichte van de andere landen zoals Suriname waar nu ook betogingen plaats gaan vinden, alleen Suriname heeft geen grote broer Nederland meer. Rond 20.00 komen we aan bij de auto die we vanochtend geparkeerd hebben bij het benzinestation en komen moe met de verhalen terug in het vertrouwde Waterland.
Zeeduivel
Maandag, 03 april 2017
Waterland.
Met de door de zon verschoten Toyota Starlet, die als een Ferrari start, rijden we hoestend en pruttelend de prachtige Wijdenboschbrug over. Altijd garant voor prachtige uitzichten over de rivier. De Goslar ligt er nog steeds en we kijken vanaf de bovenkant brug recht vooruit de polder Meerzorg in. Het vaste rondje maar weer maar nu met Marienburg op het programma. Bij de wandeling over het terrein van het Fort zien we bij de waterkant enkele vissers. Een Surinaamse laat haar gevangen Zeeduivel zien.
Bij de suikerfabriek Marienburg gidst de Heer Soekardi Toekijan (83) en is een van de overgebleven werknemers van de suikerfabriek. Met een schrift in de hand leidt hij ons over het terrein en tijdens het vertellen bladert hij in het versleten schrift met foto’s om alles duidelijk te maken.
Vlak voordat we bij de restanten van een immense machine aankomen, stopt hij. Een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht. “Aan deze plek heb ik mijn mooiste herinneringen. We staan nu in de fabriek waar we elke zaterdagavond een movie night hadden. Op zaterdag
na werktijd schoven we alle suiker aan de kant, brachten we een matras of karton mee om op te zitten en keken we naar een film. Voornamelijk westerns met Roy Rogers of John Wayne; de enige ontspanning van de week.”
Soekardi is geboren en getogen op Mariënburg en kent iedere centimeter op zijn duimpje. Hij groeide op als enig kind. Zijn ouders kwamen vanuit Batavia als contractarbeiders naar Mariënburg. “In die tijd was het leven mooi op Mariënburg. Onze kampongs werden netjes onderhouden, we hadden een winkel, bakkerij en zelfs een school. Ik liep iedere dag blootsvoets naar school en ging later naar de stad om de ULO en de technische vakschool te doen.”
In 1954 kwam hij terug naar Mariënburg om te werken. “We hadden wel te maken met rangen. Ik moest mijn plek verdienen. Eerst als loopjongen en langzaam groeide ik door tot lasser en elektrisch vakman. Ik heb heel wat taken gehad in de veertig jaar dat ik hier werkte”,
lacht hij. Soekardi ging in 1994 met pensioen. Vier jaar later sloot de fabriek. Hij keek met pijn in zijn hart toe hoe de fabriek de afgrond naderde.
Een leuke memorabele rondleiding van een kwieke oude baas. Na de suikertoer eten we een hapje in een Warung en rijden naar Paramaribo voor een Parbootje.
Feyenoord ten onder.
Zondag, 02 april 2017
Waterland.
In Nederland wordt Ajax-Feyenoord gespeeld en omdat het hier 5 uur vroeger is kunnen we de wedstrijd zien om half tien in de ochtend. We staan bijtijds op om een TV te scoren in de stad, met het live-verslag van de wedstrijd. Bij ’t Vat, een bar naast het grote Casino, vinden we een aantal werkende televisies op deze vroege ochtend. De ruimte loopt langzaam vol met meer Nederlanders die getuige willen zijn van het verloop van de competitie. Ajax wint met gemak van het Feyenoord en ik heb het idee dat iedereen blij is, dat de spanning in de competitie weer terug is. Koen vindt het al helemaal geweldig want zijn cluppie komt bijzonder goed uit de verf. Net na de wedstrijd komt Henri nog snel even een praatje en een sappie doen.
Met de smoes dat we nog een afspraak hebben in het Resort, en dat is ook zo, nemen we afscheid van Henri en schuiven aan tafel aan de lunch in het Waterland. De muziek is besteld om 13.00 uur maar komt pas na het dessert opdagen zodat de heren voor een lege zaal spelen. Ik ben de enige die af en toe nog eens klapt maar een knalfestijn is het deze keer niet geworden. Noel kan zijn ergernis maar moeilijk verbergen, maar vraagt tijdens de borrel wel of er nog een plek is op de Queen B voor een oversteek naar Barbados. Ja, natuurlijk, ben er blij mee want het is natuurlijk veel gezelliger met zijn tweeën dan alleen.
Om 1700 uur klim ik in de kuip en laat de avond langzaam aan me voorbij gaan. Eten nog een paar nootjes en wat chips en gaan vroeg naar bed.
Piranha
Zaterdag, 01 april 2017,
Waterland.
Met gezwinde spoed ontwijken we de kuilen in de weg. De auto hobbelt over de drempels heen. Koen zit soms strak in de auto. Moppert over de weg en over het feit dat ik soms teveel naar de rechterkant uitwijk. Het lijkt allemaal hard te gaan maar als je op de snelheidsmeter kijkt komt de auto meestal niet boven de zestig. Ik rijd deze ochtend naar de Jodensavanne maar mis de afslag zodat het een uitstapje naar de stuw van Brokopondo meer wordt. een groot meer in de heuvels en de bomen steken als staken, zonder bladeren, boven het water uit. Het meer is groot maar ondiep. Het is nergens dieper dan veertig meter. Toen de dam aangelegd werd, is het gebied dat onder water zou lopen niet kaalgekapt. Daardoor steken er kruinen van bomen boven het water uit.
De waterhyacint groeit zo hard op het meer dat hij de energieopwekking dreigde te hinderen. Ze wordt nu met chemische middelen bestreden. Ook is de visstand verminderd, maar de piranha doet het er goed.
Naargeestig gezicht maar het water geeft wel weer nieuwe mogelijkheden zoals de stroomvoorziening voor Suriname en de visserij. Op de plaats waar we even stoppen zitten een aantal vrouwen in het water met een net en de kinderen spartelen en dollen en hebben allemaal een stukje wargaren die de vis strikt. Het is een bijzonder familie moment en er wordt me gezegd niet te fotograferen. Jammer! Van het Brokonpondo naar Powakka en de Jodensavanne. Over de Jodensavanne heb ik al het een en ander geschreven zodat het voor mij een bekend terrein wordt, toch leuk om Koen de bestuurskamer van Ajax te laten zien. De conservator van het terrein en museum zit uitgebreid de krant te lezen en komt niet in beweging als ons melden.
Nu rijden we naar de boot en verfrissen ons onder de koude kraan en rijden naar Paramaribo om in hetzelfde restaurant van gisteravond te gaan eten. Op de deur hangt het bordje CLOSED. We melden ons verlegen of hij open is en het is geen enkel probleem. We krijgen een tafel binnen want het ruikt volgens de eigenaar naar verf buiten en dat is binnen beter met de geuren. Als we zeggen dat het bordje CLOSED hangt, draait hij het niet om want anders wordt het veel te druk voor hem. Ik mag die Surinamers wel. Lekker rustig mannn.
Uitstekend gegeten rijd ik terug door de donkerte en verdwijn regelmatig op de autobaan in een kuil. De auto blijft gewoon doorrollen en geeft geen krimp
Zuchten koelt niet af.
Vrijdag, 31 maart 2017,
Waterland.
Koen zucht van de benauwde warmte maar staat helemaal open om het Suriname gevoel over zich heen te laten komen. De eerste dag in Suriname en plan meteen een dagje Paramaribo. Ik loop dezelfde route die ik met de gids heb gemaakt en vertel de wetenswaardigheden die ik onthouden heb. Een leuke kennismaking door de stad en neem de markt mee in de toer. Mijn voorliefde van de centrale markten met de groenten, fruit, vis en vlees. De mensen staan lachend achter de toonbank en stralen het Suriname-gevoel uit.
Bij het restaurantje achter het fort Zeelandia eten we een hapje en rijden terug naar Waterland. Tijdens enkele telefoongesprekken met een bevriende zakenrelatie spreken we om 18.00 af op het Resort.
Het opdagen van onze Surinaamse partner wordt met de Surinaamse klok gevolgd en zien hem om 20.00 uur. De aanstekelijke lach maakt veel goed en hij stelt voor om in Paramaribo een hapje te gaan eten bij de India. Een gezellige smakelijke kruidige maaltijd en na het eten parkeert onze gastheer de auto voor een danscafe waar we een afzakker nemen. De zaak, Julio's Bar, swingt de pan uit en moet de plek zeker onthouden. Ondanks dat Henri niet wil stoppen en ons de volgende bar aanbeveelt ga ik toch liever naar de boot. Henri is als feestbeest met zijn 70+ niet te stoppen.
Knokken in het vliegtuig
Woensdag, 29 maart 2017
Amsterdam - Waterland Suriname.
Ik zit in het vliegtuig mijn boek te lezen en de buurvrouw moet naar het toilet. Niets bijzonders, maar wel vreemd dat ze ineens terug is en weer gaat zitten. Een minuut later komt een man luid klagen en geeft de mooie dame een klap. De mannen achter de buurvrouw, die het afgelopen uur erg luidruchtig hebben liggen dollen met haar, springen op en beginnen de aanvaller te meppen. Er ontstaat een vechtpartij in het gangpad en iedereen in het vliegtuig ziet het met ontzetting aan. De stewardessen zetten hun aanvalskracht in en springen tussen de vechters in. Al snel is de rust weer terug maar niet de spanning want die blijft achter in de ruimte. Na een paar ondervragingen van hoe en wat komen de stewardessen verhaal halen bij mijn buurvrouw die nu beschuldigt wordt van de diefstal van een telefoon uit de wc. De mooie dame haalt met enige tegenzin de telefoon van haar borst af en geeft het telefoontje terug.
Het is een lange vlucht want niet alleen de 10 uur vliegtijd telt, ook het twee uur wachten voor een technische controle voor het vertrek maakt de vlucht 12 uur. Onbegrijpelijk dat het vliegtuig niet vrijgegeven is voordat de passagiers instappen. Het is een geleend TUI vliegtuig en erg oud. De stoelen zijn doorgezeten en de tv werkt niet en het gelui uit de microfoons is onverstaanbaar. Alles is groezelig verkreukeld en oud. Een man naast me roept een stewardess en begint openlijk en een beetje geïrriteerd onterecht te klagen maar heeft wel een punt over het geheel. Hij klaagt over het feit dat zijn familie niet bij elkaar zit en dat het allemaal vies is.
Een memorabele vlucht zoals nog niet eerder meegemaakt wordt ik vriendelijk door de assistent van Rishi ontvangen en naar de haven gebracht waar ik laat in de nacht aan boord stap. Het is vochtig aan boord en drukkend warm. Luiken open en drink en fles water om de vochtbalans weer op peil te krijgen.
Steekpenningen
Maandag 27 februari 2017
Waterland
Met een grote graspol in de hand geef ik deze namens de steiger aan Noel. In de hoop bij zeeziekte hem toch nog wat grond onder de voeten geven. Noel gaat voor het eerst mee met een zeilboot en dan ook maar ineens op de oceaan richting noorden. Het gaat er feestelijk aan toe, met kleine toespraakjes en bemoedigingen gooien Henk en Noel los en we zie ze langzaam met de stroom mee de rivier afzakken. Wij zwaaien ze lang na maar dan gaat het leven weer gewoon door op de steiger.
Voor ons een tochtje naar de suikerfabriek en het fort. We rijden over de Wijdenboschbrug die over de Surinamerivier ligt. 60 meter boven het water en hebben we een prachtig zicht naar de beide kanten van de rivier. De brug is gebouwd door het Nederlandse bedrijf Ballast Nedam. De aanleg was omstreden wegens de hoge kosten en de financiering uit de lopende begroting in plaats van via een lening en gespreide aflossing. Het ontbreken van een ontwikkelingsplan voor de bijbehorende infrastructuur oogstte ook veel kritiek. De Surinaamse regering raakte tijdens de bouw in grote financiële problemen en moest de afdracht van mijnbouwbedrijf Billiton en oliemaatschappij Staatsolie rechtstreeks aan Ballast Nedam betalen. De bruggen, er is in dezelfde periode ook een brug over de rivier Coppename gebouwd door Ballast Nedam, werden door velen gezien als een verkiezingsstunt van Wijdenbosch. De brug werd geopend aan het eind van zijn ambtsperiode, maar de kosten kwamen grotendeels voor de latere kabinetten.
In 2014 werd bekend dat Ballast Nedam vanaf 1997 voor 34 miljoen gulden (ca. 15 miljoen euro) aan steekpenningen aan Wijdenbosch en zijn toenmalige adviseur van staat Desi Bouterse betaalde om de beide bruggen te mogen bouwen. Boven op de brug zien we Paramaribo in de verste liggen en voor ons brugafwaarts ligt de wijk Meerzorg. Oorspronkelijk was Meerzorg een plantage, en daaraan ontleent de plaats zijn naam. De plantage Meerzorg werd bekend door de Franse bezetting in 1712 en door de eerste export van koffie.
Bij het fort op de spitsing van de Surinamerivier en Corowijne rivier ligt het fort en we maken een wandeling over de wallen met uitzicht naar zee. In de verte zien we het bootje met Henk en Noel richting de oceaan verdwijnen. Bij een plaats aan de rivier liggen verschillende typische prauwen om je over te zetten of een toeristische trip te maken, we houden het in gedachte. De suikerfabriek heb ik niet meer gevonden en zal het voorbij gereden zijn. Maar we maken een leuk tochtje door Meerzorg en eten bij een Javaanse Warung een bord met rijst en kip.
In de middag naar de boot waar we doorgaan met lijnen wassen en een beetje knoeien met water om wat koelte te houden.
Bloed zweet en tranen.
Zondag 26 februari 2017
Waterland.
Dansend tussen de Surinaamse dames staat Jacqueline haar Nederlandse elegantie te tonen. De Surinaamse heupen om haar heen staan te sidderen en trillen, je fantasie als man gaat op hol. De brunch loopt uit tot een feestje en de Nederlandse zanger laat zich verleiden van Adre Hazes tot Lee Towers. Van Bloed zweet en tranen tot de opbeurende song “You never walk alone”, en dat in de bush.
Met een moeilijk bewegende voet gaat het dansen me slecht af, maar met een lekkere slok op beleven we de middag als een ontspannen zondag. Het eten smaakt prima en schuiven twee keer aan in de rij om de verassende Surinaamse keuken te beleven.
Jacqueline staat op de dansvloer en ik bemoei me met de verschillende tafels waar we eindigen aan de tafel bij de Bonnefooi. Wat een heerlijke plek aan de rivier. Noel heeft zich laten verleiden om met Henk een tochtje over zee te varen naar Grenada en zal morgen vertrekken.
Als vent mag je nooit wat
Zaterdag 25 februari 2017
Waterland.
De wolken om ons heen zijn dreigend en regelmatig valt er een bui uit. Nu maakt dat niets uit want het is heerlijk werken op de steiger met regen op je huid bij een temperatuur van 30 graden+.
Jacqueline spoelt de lijnen die ik via een pilotenlijntje uit de mast haal en plaats deze schoongewassen terug. Het is meer werk dan verwacht maar gezien het resultaat erg dankbaar. Vandaag zou de auto gewisseld worden maar Richie belt me op dat de auto voor mij gestolen is en dat het moeilijk is om te wisselen. Hij biedt aan om de auto niet te ruilen maar als compensatie krijgen we een vrije reis naar Zanderij. Ik kan hier in Suriname niet boos worden en vind alles goed, de auto die we hebben voldoet prima en waar maak ik me dan druk om?
In de bomen komt een vreemd gebrul op ons af. Even stil en dan een gebrul van de andere kant van de rivier. Na de overkant gebrul zetten onze apen het gebrul nog heviger door en wanen wij ons tussen een apenoorlog. Gelukkig hoeven we geen partij te kiezen vanwege de breedte van de rivier maar ik kies voor de veiligheid, mijn rivierzijde. Ik begin te brullen maar daar is Jacqueline weer niet mee eens. Je mag als vent nooit wat als er iets te beleven valt!
Het wordt een dag van spoelen en poetsen, borrel drinken op het terras en rijden even naar Domburg, maar zien geen bekenden zodat we de dag lekker in de kuip afsluiten als een rustige dag. Er is een Barbecue in de kantine maar wij eten ontspannen een gestoofde kippenpoot en blijven uit het rumoer. De apen gaan tot laat in de avond door om hun punt te maken.
Massagraf in een zakje
Vrijdag, 24 februari 2017
Waterland
Ingeklaard, bezoeken afgelegd, boodschappen gehaald en de beschikking over een auto is het een prima moment om de stad te gaan verkennen. We rijden dezelfde route als de taxi richting Paramaribo en vinden ergens achteraf een parkeerplaats. Het kan dan wel als een derde wereldland benoemd worden maar er zijn auto’s genoeg. In een zijstraat in de buurt van Fort Zeelandia parkeren we de auto en lopen richting Surinamerivier om eerst langs de toeristenstalletjes te lopen en de markt te bezoeken. De markt is zoals zoveel markten, een levendige. We worden overal aangeroepen voor koop tot een extra koopje en bij een vishandelaar wordt ons uitgebreid uitgelegd hoe de vissen heten en waar de namen vandaan komen. Een tijgervis heeft natuurlijk de tijgerprint op zijn huid. Verschillende meervallen worden aangeboden waar je in Nederland de krant zou halen.
Van de markt door de stad wandelen en zien waarom de Unesco dit als cultureel erfgoed beschouwen. Prachtige koloniale huizen maar helaas verschrikkelijk slecht onderhouden. Als je hier een goed economisch programma wil opstarten begin dan eerst te schilderen. Het zou een een economische multiplier kunnen zijn. Werk, loon, bestedingen, toekomst, vermindering criminaliteit etc etc.
Na ons rondje compleet te hebben eten we bij een Chinees stalletje. Eigenlijk heb ik spijt want de spullen zijn niet warm zodat ik het vermoeden heb dat deze te lang in een onverwarmde vitrine hebben gelegen. Gelukkig desinfecteert het Parbo de overtollige bacteriën. Met voor even genoeg gegeten, lopen we terug naar de auto waarna we een extra lus maken door de industriewijk van Paramaribo.
Op de weg terug naar de boot zien we langs de weg, de stalletjes met de levende krabben aan een touwtje. Natuurlijk stoppen we om een bosje krab te kopen. De visvrouw maakt de krabben in etappes schoon: deksel van de krab liften, in tweeën hakken, pootjes scheiden van de dikke pootjes en zo krijgen we een massagraf krab in een zakje mee naar huis voor 8 Euro.
Aan boord kook ik de krab en we eten deze met een saus van mayonaise en een heerlijk wijntje. Hoe simpel en lekker kan het leven zijn.
Steigerbabbels
Donderdag 23 februari 2017
Waterland.
Met een taxi die ons naar de verschillende officieel instanties brengt om de papierwinkel in orde te maken. De eerste etappe is de MAS, de militaire Politie, dan de immigratie en vervolgens douane. Stempelen en documenten, allemaal erg behulpzaam en aardig maar je ontkomt er niet aan. Van de documenten naar de apotheek en rond 1300 uur zijn we terug op de boot met veel verhalen en politiek beschouwingen verder. De warmte en charme van de Surinamers straalt en het geeft een revitaliserend effect. De moeite die gedaan wordt om een foto te downloaded van de camera of telefoon om de documenten kloppend te krijgen, zijn een service op zich,
Terug op de steiger gaan met de lijnen verder als een project en ruimen aan boord de langzaam opbouwende zooi op. Het is fijn om aan de steiger te liggen.
Rond 1500 uur naar de supermarkt, geld wisselen en en laten ons gezicht zien bij de watersportvereniging Breeze in Domburg. Pimentao en de Bolle zijn gearriveerd en zijn in de kroeg waar we heel gezellig een borrel gaan drinken. We worden meteen aan alle schepen voorgesteld. Een Hutting, de Rhapsody, etc.. Steigerpraat en ankerborrels, vullen de glazen. Ieders mankement wordt terecht groter gemaakt, zo beleven we alles van elkaar. We raken snel gewend hier in Suriname.
Gesmolten goud in de mond
Woensdag, 22 februari 2016
Waterland.
Noel staat met een stralende welkome lach op de steiger om ons welkom te heten in zijn Resort. Het is een leuk weerzien en de charme en enthousiasme van Noel is aanstekelijk. Jacqueline krijgt meteen een rondleiding door het park en bezoekt de huisjes of beter kleine villa’s te noemen.
Mijn gedrag staat meteen in de Surinaamse modus. Neem afspraken niet al te letterlijk zodat ik er maar rekening mee houdt dat de beloofde auto er om 10 uur deze ochtend er niet is. Krijg weer eens gelijk en er wordt wat op en neer gebeld zodat er een wagen gebracht wordt rond een uur of twaalf. Niemand wist van een afspraak maar het is toch goed opgelost?
De ochtend begint redelijk koel maar om een uur of tien is het al behoorlijk warm. In de middag valt er een bui en drijf je met klotsende oksels van het dek. Ik gebruik regelmatig de waterslang op de steiger om het plakkerig zweet van het heerlijke lijf te spoelen. We gaan meteen met de auto op stap naar Domburg en proberen een glimp op te vangen van de Bolle en Pimentao. We zien ze niet en gaan verder op verkenning. Het is voor mij allemaal een herkenning van maar alles is nieuw voor Jacqueline die er duidelijk van geniet. De sloot vol met Lotusbloemen, de verwaarloosde huizen gemengd tussen de mooie fantasievolle Bollywood Hindoestaanse tempels. De gaten en kuilen in de weg maar vooral de heerlijke drempels op de weg zorgen ervoor dat verschillende keren het hoofd tegen de hemel van de auto springt. Ik roep dan “sorry, te laat gezien, we zijn er overheen”.
Bij de Javaan eten we een kip met rijst en proef van de sambal die als een vuurbal over de smaakpapillen raast. Ik kan behoorlijk peper hebben maar vloeibaar goud in de mond is mij teveel en neem snel enkele slokken cola om te temperen. Bij de geldautomaat komen we een Surinaamse vrouw tegen die een bizar verhaal vertelt van een roofoverval waarbij haar man is vermoord. Als afscheid hebben ze ook haar knieën kapot geschopt. Het is 17 jaar geleden, ze weet wie het zijn en weet ook dat de overbuurman de tipgever is. Ze moet het er mee doen want de politie helpt haar niet. We worden uitgenodigd voor een kop koffie bij haar. Er wordt uitgebreid uitgelegd hoe bij haar huis te komen maar de verwarring ontstaat als ze begint uit te leggen hoe je niet moet rijden.
Op de steigers worden de handen geschud en ontmoeten meteen weer nieuwe collega zeilers. De Bonnefooi, Matsya, Cassiopeia, Imagine.
Aan boord beginnen we aan de klussen voor onderhoud en maken een begin om de lijnen uit de mast te halen om deze te wassen en spoelen. Het waswater is binnen de kortste keren donkerzwart en krijgen er mooie zacht touwwerk voor terug.
Aankomst Suriname
Dinsdag, 21 februari 2017
N 06º 29’60 W 054º 20’81 - Suriname, Waterland
Wat is het toch een emotioneel feest als je de boot na een 17 dagen, de Suriname rivier op kunt draaien. De vissersschepen varen met grote snelheid langs ons heen en ik verwonder me over praal en pracht van de omgeving. Ik ben het vervelende gedrag van de Fisher King zoeven alweer snel vergeten. We snelden samen op de aanloopton af, maar natuurlijk laat ik als kleintje het grote schip voor. Queen B maakt een omweg om achter de Fisher King de vaargeul in te varen. Ineens zwenkt het schip naar stuurboord en gooit de rem erop. Ik steek weer aan bakboord voorbij en wil de schipper oproepen of ik hem mag passeren. Hij reageert niet en laat me de beslissing maar nemen om voor hem langs te gaan. Lomp en onbehoorlijk gedrag en zeker niet voorkomend te noemen en dat voor een Nederlands schip.
Vanochtend om 06.00 uur valt de wind helemaal weg en lagen we stil zodat ik het niet meer kan houden, de motor gestart want met enkele berekeningen, vanaf nu kan ik bij verhoogde snelheid Waterland nog halen. Met prachtig weer en tropische warmte bereiken we de riviermonding waar we de splitsing aan stuurboord houden. In de verte zien we de Wijdenbosch brug boven het landschap uit torenen. Ik voel me weer thuis in het vertrouwde Surinaamse land. Met een telefoontje meld ik me aan bij de haven in Waterland en met een frisse heldere stem wordt ik van harte welkom geheten en of ik bij de passage van Domburg nog even wil bellen. Bij Domburg liggen verschillende Nederlandse schepen voor anker en tref jammer genoeg niemand aan dek zodat ik deze keer niet hoef te zwaaien.
Op de steiger staat een ontvangst commitee en met de hulpvaardige handen liggen we snel vast, en nu een Parbo. In het restaurant cq open centrale ruimte komen we lekker tot rust met een geweldige ervaring rijker. Een fantastische tocht in 17 dagen. We laten meteen voor een auto bellen om morgen in te klaren en om ons te kunnen installeren in het resort.
Oceaanachtig geheugen
Maandag, 20 februari 2017
N 07º 38’38,05 W 051º 27’22 - N 06º 29’60 W 054º 20’81
De voorlaatste dag en de wind valt nu bijna helemaal weg. De verwachte aankomsttijden worden nu in mijn hoofd telkens opgeschoven en houdt er nu zelfs rekening mee dat we morgenmiddag laat aankomen bij de uiterton. Tja, hoe snel veranderen de gedachtes bij een mens en hoe snel is hij met aanpassen en bijstellen bezig. De Queen B en haar bemanning ruikt stal maar kan niet vooruit. Of er een rem op zit, terwijl het prachtige ideale omstandigheden om op de oceaan te zijn.
Bij een rondje over het dek waar ik de laatste verdroogde uitgevlogen vliegende vissen terug in het zilte nat gooi zie ik dat door al het geklapper van de kotterfok, een luchthapper van het dek is verdwenen. Jammer dat wordt weer een flinke zoektocht naar dit niet meer geproduceerde onderdeel. In de donkerte van de ochtend zie ik dat we een verstekeling aan boord hebben. Een vreemde vogel die een plekje heeft gevonden op de reddingsboei laat zich comfortabel in een zetel naar de kant brengen. Dagje wisselen van zeilen om de meest efficiënte zeilvoering lees snelheid te vinden.
Mijmeren over de oceaan vanuit de kuip. Het ziet er allemaal zo vredig uit maar het kan ook anders. zoals Joseph Conrad beschrijft in de geheime deelgenoot: Het was geen zware zee…het was een gek geworden zee! Ik denk dat het eind van de wereld er ongeveer zo uitziet.
Of zoals het tegengestelde Henry Beston: Op een mooie herfstmiddag zag ik een fraaie witte meeuw met krul van een grote golf meezeilen, vergezeld door zijn weerspiegeling in het water. Of we nu verstokte landrotten zijn of permanente aan de vloedlijn verkeren, we hebben een oceaanachtig geheugen. Er zijn zoveel overeenkomsten tussen een oceaan en onze psychische diepten dat de twee de zichtbare en onzichtbare vorm van dezelfde realiteit zouden kunnen zijn.
Met nog maar 54 mijl te gaan en wordt het de laatste nacht op zee onpeilbaar donker. De achterlijke wind duwt ons verder naar de wal. De dieptemeter geeft weer diepte aan en is de onpeilbare diepte verlaten. We gaan aankomen maar eerst nog een nachtje wachtlopen en slapen.
Uit de kast.
Zondag, 19 februari 2017
N 07º 38’38,05 W 051º 27’22 - N 07º 38’38,05 W 051º 27’22
In de afgelopen dagen verschillende keren het boek van astronavigatie uit de kast gehaald om de verschillende berekeningen nog eens goed door te nemen. Nu oefen ik met het opnemen van een een zonshoogte. Ik zit meer als 45 minuten in het gangboord en verbrand mijn huid door het ingespannen concentreert kijken door de zoeker, de zonsonderkant op de horizon te plaatsen. Hoe meer je oefent des te gemakkelijker het gaat en ben niet ontevreden over het resultaat. Ik krijg een bruikbare middagmeting maar krijg mijn vinger niet achter alle correcties. Ik begrijp de correcties maar kan ze niet terugvinden in de almanak die tot mijn beschikking is, en kom erachter dat de almanak die gedownload is van het internet niet compleet is.
.
De GPS heeft een grote invloed gekregen op de oude manier van navigatie en door de exactheid van de nieuwe techniek van 15 cm nauwkeurigheid, alle andere technieken verdrongen. Uit nostalgie en “als de Amerikanen de knop van de GPS uitzetten en dan?” oefen ik uit hobby het tijdverdrijf, de plaatsbepaling met sextant. Een hemellichaam bereikt zijn hoogste punt op het middag uur. In de praktijk wordt door de stuurman een minuut of twintig voor het precieze middaguur. Op een gegeven moment heeft de zon
het zenit, het hoogste punt van zijn dagbaan, bereikt. Gedurende enkele seconden verandert de hoogte niet, om vervolgens af te gaan nemen. Deze hoogste stand geeft de middaghoogte, het is dan precies twaalf uur
aan boord. Met deze hoogte punt zon en de wetenschap waar de zon staat volgens de almanak, is het mogelijk een breedte te berekenen.
Het is nog steeds erg rustig weer en de wind neemt steeds beetje bij beetje af. De snelheid loopt terug en drijven bijna mee op stroom. Ik boom nu de kotterfok weer eens helemaal uit en rol het grootzeil tot maximale grootte. De deining komt tot rust en we kunnen gewoont lopen en koken aan boord zonder aan alles vast te moeten grijpen. Later op de dag rol ik de Genua uit want nu draait de wind voor ons iets gunstiger en wordt het bezeild. Wat kan het leven toch mooi en eenvoudig zijn. Met zulke comfortabele omstandigheden heb je als mens niet veel meer nodig. Een vrachtschip passeert de Queen B op 5 mijl afstand en het is zulk helder weer dat we de contouren op het dek goed kunnen onderscheiden. Nog maar 94 mijl te gaan.
Aandacht tekort?
Zaterdag, 18 februari 2017
N 08º 15’38 W 049º 41’57 - N 07º 38’38,05 W 051º 27’22
Een heerlijke dag. Rustig windje, door de wind gedragen met een lekker gangetje. Het gaat niet snel maar geeft wel een voortgaand gevoel. Het mooie weer met de eindeloze witte wolken die tot aan het einder reiken. Ik wordt er sentimenteel van en zou zowaar veel langer op de oceaan kunnen blijven terwijl we steeds uitrekenen wanneer we kunnen aankomen. Het lijkt erop dat we in de nacht rond 02.00 uur bij de aanloopton komen. Ik vraag me nu al af: In het donker op zee blijven of gewoon naar binnen varen. keren voor de ingang of gewoon doorvaren.
Voor de afleiding ga ik eerst maar de drinkwaterpomp ontkalken, bilge leegmaken van het teveel aan water, stroomdraaien en koelkast op temperatuur brengen. Vislijn uitgooien met een nieuwe Lure. Deze keer een blauw plastic look-a-like inktvisje. Nieuwe kansen nieuwe mogelijkheden!
De dolfijnen duiken ineens weer op en maken dat Jacqueline als een wilde op de zijkant van het schip gaat kloppen. Wie vraagt er voor aandacht? De dolfijnen kijken haar aan en duiken een paar keer onder het schip en kijken haar nog eens aan en zijn weg. Verkeerde klopgeest? Verkeerd ritme?
Nog maar 300 mijl te gaan en een vredige rust met een harmonie aan boord. De Queen B glijdt door het water en ben in staat om een uiltje te knappen in de kuip. Later op de avond geeft de zon weer een prachtige rode gloed en zak als een grote koperen bal in het water. Wij veranderen weer eens van wachtsysteem en hopen op een meest ideaal systeem van rusten en actief zijn.
Lure op stap.
Vrijdag, 17 februari 2017
N 08º 58’52 W 047º 56’29 - N 08º 15’38 W 049º 41’57
Met de satelliettelefoon ontvangen we een weerbericht van onze “Herb” uit Amerzoden. Het ziet er allemaal niet spannend uit en er worden windvlagen van 20 knopen voorspeld. Dat zijn we inmiddels wel gewend zodat het door mij als een ideaal en uitstekend weerbericht geldt. Herb mag blijven. Het is een bewolkte dag waar zelfs in de loop van de dag een regenbui uitvalt en we worden gedwongen om even in de kajuit te gaan zitten. Na een halfuurtje gewoon naar buiten en laten het zoete water het zout verdrijven. Eigenlijk is er te weinig regen gevallen maar laat dit de pret niet drukken. Wij spelen een spelletje Yahtzee en krijg als dank voor de inspanningen een verlies op mijn dak. Ik ben niet geboren om te dobbelen en weet dat je met dobbelen zelfs je vrouw kunt vergokken. Niet dobbelen dus!
Er is weer een kanjer met mijn lure op stap gegaan. Lure, het engelse woord voor visgerei en algemeen gebruikt in deze contreien. Ik bind er maar weer eens een nieuwe aan en beproef mijn kansen. Een vis vangen zou een welkome aanvulling zijn in de koelkast maar aan de andere kant hebben we de voorraad prima ingeschat en komen zeker tot volgende week woensdag niets te kort. Prima om oude voorraden op te eten en
niets over te houden in de vriezer bij aankomst in Suriname.
We horen geen tegenbericht van de Pimentao maar hoop op bericht morgen want we zijn wel benieuwd waar zij ongeveer uithangen.
Met de kotterfok uitgeboomd loopt de Queen B een mooie 4,5 knoop voor de wind met 11 knoop True wind en dat is niet slecht. Ware wind is iets anders dan de wind over het dek. Als je 10 knoop ware wind tegen hebt en je vaart er 10 knoop tegen in is de wind over het dek 20 knoop. Betekent dat als je 10 knoop wind hebt en je vaar 4,5 knoop met de wind mee dat je maar 5.5 apparent wind hebt. In dit licht gezien is de vaart die we hebben met de Apparent Wind,(wind over het dek) helemaal niet beroerd.
Ineens een vissersschip
Donderdag, 16 februari 2017
N 09º 33’26 W 046º 05’26 - N 08º 58’52 W 047º 56’29
Schitterend passaat zeilweer. De Queen B ligt heerlijk op een oor en spoed zich, met gepaste snelheid naar zijn waypoint toe. We zitten lekker te keuvelen in de kuip en ineens ziet Jacqueline een zwaar verwaarloosd wit vissersschip en weer zonder AIS, de Queen B voorlangs passeren. Ik schrik hiervan want ik heb het hele schip niet eens gezien. Ik blijf bij de stelling dat het in de nacht veiliger varen is dan overdag. Overdag ben je lang niet zo alert als in de nacht en in de nacht zijn de lampen prima te zien met als achtergrond de donker getekende wolken. In de loop van de dag verleg ik de koers een twintig graden maar dat gaat niet zonder gijp. Met een model manoeuvre wordt het traject verder vervolgt. Ik maak een nieuwe grijpmij voor de vis en vier deze uit, achter het schip.
Het worden de dingen van de dagelijkse dag, afwas in de teil in de kuip, het wassen onder de straal met zeewater, een dutje in de kuip of op het bed want er is niet veel te doen. Gelukkig maar, want drie weken aan boord repareren om alles aan de gang te houden is veel erger. Ontspannen tochtje!
In de avond donkere wolken en een dreigend weer maar geen extra wind. Het lijkt veel erger dan dat het is, maar het onthoudt ons wel van een mooie zonsondergang. Alleen Venus doet moeite om ons een lichtje te geven want ook de maan laat erg lang op zich wachten.
Venus is de helderste planeet aan onze sterrenhemel. Doordat de planeet binnen de aardbaan om de Zon draait, staat Venus vanaf de Aarde gezien nooit al te ver van de Zon aan de hemel, al kan zij —in tegenstelling tot Mercurius— nog rond middernacht worden waargenomen wanneer zij op grote hoekafstand van de Zon staat. Hierdoor vinden we haar meestal aan de ochtend- of avondhemel, als een extreem heldere “ster”. Met behulp van een verrekijker op statief zijn reeds fasen te zien op de planeet, en met een telescoop kan structuur in het dichte wolkendek van Venus worden waargenomen. Venus is vooral goed zichtbaar gedurende enkele maanden rond zijn grootste elongaties.
Rond een uur of negen komt er weer een vissersschip voor ons liggen. Deze wordt ruimschoots op tijd opgemerkt en hebben er niet veel hinder van, er wordt hard gewerkt aan boord met heel veel rondstralend licht om het schip heen. 10 mijl verder is het nog een heldere stip op de donkere scheidslijn van wolken en lucht.
Tere billen
Woensdag, 15 februari 2017
N 10º 23’39 W 044º 06’78 - N 09º 33’26 W 046º 05’26
Het wachtsysteem is wennen voor me. Ik krijg te weinig slaap omdat ik moeilijk in slaap kom, bij veranderingen. Deze tijden helpen me niet want ik blijf hierdoor de hele avond in touw. Ik besluit, om het nog een kans te geven.
De wind is vannacht flink toegenomen en staat met een flinke 6 Bft flink door. De zee heeft zich opgebouwd met hoge golven die nu weer achter het schip breken. Het geeft een imposant gezicht, gelukkig door de routine van dit soort weer, zit Jacqueline ontspannen in de kuip en schrikt niet meer van een hevig proestende, wiebelende en rochelende golf die vervaarlijk op haar komt toerollen. Vanochtend de kotterfok binnen moet halen en het grootzeil weer gaan reven. Ineens op een onverwacht moment krijgen we een klapgijp. De klap gaat door merg en been maar brengt geen schade met zich mee.
Ik had het toch zo goed in de hand, dacht ik, maar de niet te voorspellen golfbeweging van deze deining van 3 meter, geeft het schip een vreemde onbalans. De choreografie aan boord klopt niet helmaal meer, door het zwaaien en zwieren van het schip. Deze gijp geeft aan om de volgende keer nog beter op te letten.
Het voordeel van wat meer wind is dat we opschieten en maken een dag van 130 mijl.
De klok hebben we inderdaad weer een uur achteruit gesteld. We zijn nu helemaal bij de tijd.
De jicht van enkele dagen gelden verhevigt weer en het lastige is niet zo zeer de pijn maar de stijfheid van de zwelling. Daarbij verdenk ik de Nederlandse Diclofenac van een slechte werking zodat ik een oude vertrouwde, flink over de vervaldatum, zonder bijsluiter, Chinese Diclofenac inneem. Deze pillen werken als de brandweer en ben snel van de eerste pijn af.
Het is een dag van lamballen op de bank en ik merk dat deze polyester bank steeds harder wordt voor mijn o zo tere billen. Veel keren gaan verzitten.
Met een prachtige maan dartelt de Queen de donkerte in. Jacqueline komt nog een schip in het donker tegen die een 9 mijl achter ons doorschuift.
Valentijn op zee
Dinsdag, 14 februari 2017
N 11º 11’16 W 042º 22’45 - N 10º 23’39 W 044º 06’78
Tijdens een, “kan niet slapen moment vannacht” heb ik bedacht om de kotterfok via de Hoite-boom uit te bomen. Het rotzeil aan stuurboord en de Hoite-boom aan bakboord. Er is weinig wind maar met deze zeilvoering varen we toch een mooie 5 knoop. De Swell is vandaag met vakantie zodat er in de kajuit ontspannen gekookt kan worden en de extra hand vasthouden bij het verplaatsen naar de wc is niet nodig. Deze keer geen wc-bril op je rug bij het loodrecht naar beneden mikken.
Het is zonnig en wolkenloos, de dag begint en eindigt, met een mooie zonsopgang en zonsondergang
Jacqueline stelt een ander wachtschema voor en we introduceren dat maar gelijk. nu van 10-01, 01-04, 04-07.
Hoe moet je hier Valentijnsdag vieren. Ik kan geen bloemen kopen en anoniem de bos bezorgen zodat ik met een kus Jacqueline een happy Valentine dag wens, gaat niet werken. Vreemde gewoonte, Jacqueline staat in ieder geval glunderend op.
Met een lieve intense kus en het benoemen van deze bijzondere dag zoek ik het ontstaan op:
Viering van Lupercalia
Het ontstaan van Valentijnsdag begint volgens sommige wetenschappers in het Romeinse rijk waar op 15 februari Lupercalia werd gevierd, een van oorsprong herdersritueel. De Romeinen vierden Lupercalia als vruchtbaarheidsfeest voor vrouwen in Lupercal, een grot aan de voet van de Palatijnse berg in Rome. De katholieke kerk zou dit heidense feest vervangen hebben door een Christelijk feest.
De heilige Sint Valentijn
In het jaar 496 van onze jaartelling roep paus Gelasius 14 februari uit tot Sint Valentijnsdag. Welke Valentijn model stond voor Valentijnsdag weten we niet zeker. Er zijn binnen de katholieke kerk maar liefs drie heiligen met de naam Sint Valentijn. Vermoedelijk was het de sterfdag van een van deze heiligen, Bisschop Valentijn, die op 14 february 273 werd doodgemarteld in Rome.
Volgens één versie van het verhaal zou Sint Valentijn in het geheim huwelijken hebben gesloten van Romeinse soldaten met hun geliefden in een tijd dat keizer Claudius het soldaten verbood om te trouwen: soldaten zonder familie zouden beter en met minder angst vechten. Toen Claudius dat ontdekte werd Sint Valentijn gemarteld en ter dood gebracht.
Volgens een andere versie van het verhaal zou Sint Valentijn terwijl hij gevangen zat, verliefd zijn geworden op de dochter van zijn cipier en haar een brief hebben gestuurd met de tekst “van jouw Valentijn”.
Wie het dan ook was en wat hij wel of niet gedaan heeft: in de Middeleeuwen werd Sint Valentijn een populaire heilige, met name in Engeland.
De transitie van Sint Valentijnsdag naar Romantische dag, vond pas later plaats. Rond 1400 werden de eerste Valentijnberichtjes gestuurd en in de achttiende eeuw werd het een wijdverspreid gebruik: een traditie die ook nu nog populair is. Langzaam maar zeker werd Valentijnsdag een ode aan de liefde.
En dat allemaal terwijl ik dacht dat het een nieuw soort commercieel feestje zou zijn. Het is een 600 jaar oude gewoonte.
Alleen op de wereld?
Maandag, 13 februari 2017
N 11º 57’59 W 040º 33’53 - N 11º 11’16 W 042º 22’45
Eindelijk leven op de wereld. We zijn niet de enige! De AIS blijft stil maar zien het felle licht in de verte. De beloning en de zin van een wachtloopsysteem. Het zal een visser zijn die zijn identificatie heeft uitgezet om zijn visstek niet bekend te maken. Dit is een absurde reden want de diepte is hier 3000 meter en de vis trekt van het ene gebied naar het andere. De precieze reden weet ik ook niet maar ze zullen wel iets te verbergen hebben.
We zijn al een lange tijd de 30 westerlengte grens gepasseerd en hebben de klok niet aangepast. Dat doen we dan nu meteen zodat we vandaag een extra uur hebben. De wereld draait in 24 uur, 360 graden rond, zodat 360/24 is elke 15 graad een uur plussen of minnen. We zitten nu op drie uur vroeger dan de Nederlandse tijd. We merken er niet veel van, in de avond valt de donkerte een uur vroeger in.
De zeilvoering is door de achterlijke een koers met zorgen. De zeilen staan net teveel loef of net teveel naar lei zodat ik verschillende keren gijp. Het levert vaak weinig resultaat en krijg maar moeilijk de juiste rechte koers op het scherm. Het wordt laveren naar het doel. Deze ochtend is mijn jagersinstinct weer eens boven komen pruttelen en vang een prachtige Mahi Mahi van 70 centimeter. Na de slacht en het fileren hebben we twee prachtige porties vis en weten op voorhand al, wat de pot vanavond schaft.
Vannacht weinig geslapen en de vermoeidheid steekt de kop op. Ik doe weinig en blijf op de bank liggen, om naar de oceaan te kijken. Het verveelt nooit. Bij het koken merk ik dat de diepvries begint te ontdooien en denk dat we te weinig tijd besteden om de vriezer op koude te laten komen. Ik start de generator en laat nu dik twee uur koude in de bak stromen.
In de kuip is het weer een spettermoment. De afwas wordt gedaan en wij gaan samen onder de koude straal oceaanwater staan. Heerlijk gevoel met het zoute water. Met een vloeibare zeep blijft het zeewater schuimen, met een blok zeep gaat dat maar moeilijk. Een beetje zout op de huid en in de krullen, voor mij geen bezwaar.
Vluchtende vliegende vissen
Zondag, 12 februari 2017
N 12º 30’00 W 038º 54’81 - N 11º 57’59 W 040º 33’53
Een heerlijk rustige nacht achter de rug. Slapen heeft een kans gekregen en voel me heel fit en ontspannen. De gewenning komt om de hoek kijken en loop je de kans dat het saai wordt aan boord. Deze keer geen continue gerepareer en heb de voorgaande week niet een keer de gereedschapskoffer uitgepakt.
Met een prachtige zonsopgang de dag beginnen en in de kuip lekker praten en boeken lezen. Verschillende boeken zijn achter de ogen verdwenen zoals Grijs Verleden, De Stamhouder, Batavia en De levenden Herstellen. Dat laatste boek is een gruwel want het lijkt mij teveel op een doktersroman. Veel bloed, drama en wat sex en de bestseller is geboren.
De Queen B is helemaal in haar element en ploegt met haar dikke romp door het water. De vliegende vissen vluchten uit het water voor die dikke dame. Het geeft ons een leuk gezicht, al die paniekerige zilveren lijfjes met aangezette buitenboordmotor in de lucht.
Tegen de avond drinken we een glaasje sap op het heuglijk feit dat we op de helft zijn. Nu nog maar 944 mijl naar de aanloopton van Suriname. In de kuip kruipen we tegen elkaar om een prachtige zonsondergang mee te maken. De koperen bal zakt in het water en geeft de indruk dat je door de bal naar een andere wereld kunt kijken.
Herb
Zaterdag, 11 februari 2017
N 13º 04’61 W 037º 02’37 - N 12º 30’00 W 038º 54’81
Een prachtige dag. Zonnig en niet teveel wind. De passaat blijft wel doorstaan maar met een 3 Beaufort en dat is eigenlijk een verademing na alle voorgaande dagen met veel wind. De deining begint zich ook aan te passen zodat we niet de hele dag op zijn kop staan. Het wordt rustiger aan boord. Opvallend dat er zo weinig leven om me heen is, dat ben ik van de vorige reis niet gewoon. We zien geen dolfijnen en vogels, wel grote plakkaten met een soort wier met gele kleur met besjes. Vissen is nu geen optie.
De omstandigheden geven de Queen B de mogelijkheid om eens te experimenteren met de zeilen en we kunnen met het volledige grootzeil en de Genua varen. Hierdoor maken we toch een redelijke snelheid.
Met de satelliet telefoon maken we contact met het thuisfront en sturen de ontvangen weerberichten van broer Rikus door naar de Pimentao. Rikus wordt een soort Herb. Herb was een man die jarenlang zeilers assisteerde met weerberichten via de HF zender en de zeilers adviezen gaf, hoe het best de komende storm te ontlopen. Als je niet aan zijn advies hield dan haalde hij je uit het bestand raad en daad en het weerbericht. En terecht. Herb is er mee gestopt wegens zijn leeftijd en het vele werk.
Jacqueline maakt tijdens het koken een flinke schuiver maar gelukkig loopt het goed af en zijn er alleen wat blauwe plekken te zien. Het vallen aan boord is een altijd durende zorg, want alles beweegt en bij een flinke val zijn botbreuken, een nachtmerrie om te behandelen of om de pijn te verdragen.
De dag heeft een prachtige zonsopgang en zonsondergang met een heldere maan. Deze maan komt achter ons op en je ziet deze met een sneltrein vaart over ons heengaan. Het water krijgt een weerkaatsing van het maanlicht en de golven worden creme wit aangelicht.
Standje zuignap om te kunnen slapen.
Vrijdag, 10 februari 2017
N 13º 38’16 W 034º 59’06 - N 13º 04’61 W 037º 02’37
Een paar spetters regen en een dreigend wolkendek. Het geeft onrust want ben bang voor een eventuele squall. Het blijkt onnodig want de wolken trekken aan de bakboordzijde van de Queen B voorbij. Er staat een harde wind en weer die hoge golven. De voorspelling is dat het morgen rustiger zal zijn, zou het venijn dan in de staart zitten op de dag? De windvaan houdt zich prima want deze doet het al enkele dagen zonder assistentie van de stuurautomaat en bespaart niet alleen heel veel stroom maar ook een rustiger vaart, door de nog steeds naar ons toerollende golven. Ruisen, bruisen, grommen, rollen, donderen zijn woorden die opkomen als je de golven ziet komen. De vliegende vissen springen voor de boot uit en verwisselen de lieve brave Queen B voor een donker monster wat op hen afkomt. Ik bind er nog maar weer eens een nieuw kunstaas aan voor de vislijn achter het schip.
Ik voel toch enige vermoeidheid opkomen door het tekort aan slaap veroorzaakt door de deining en de beperking van de voet met jicht. We proberen het middenbed uit maar dat is geen succes zodat ik maar op het brede bed in de voorkajuit ga liggen. Met een extra kussen en de knieën en voeten in een soort van zuignap stand te plaatsen houd ik me schrap om een drieuurs slaapje te kunnen doen. We lopen om de drie uur wacht zodat er altijd bemanning in de kuip is.
Jichtaanval
Donderdag 9 februari 2017
N 14º 13’77 W 032º 43’62 - N 13º 38’16 W 034º 59’06
Een jichtaanval slaat weer toe. Het gaat me opvallen dat ik al een paar keer jicht aan boord tref. Het zal dus aan het leefpatroon aan boord liggen. Alcohol is uitgesloten want dat drink ik niet aan boord, Nescafe de schuldige? Of de overheerlijke peulvruchten? Ik besluit even af te zien van koffie en de witte en bruine bonen. Gebruik tegen mijn zin de medicijnen maar helaas moet ik deze keer wel.
Al een paar dagen bezig met vissen maar het aas wordt steeds door de heren grote vissen zomaar van mijn lijn afgerukt. Steeds als ik binnenhaal is mijn lijn gebroken en zelfs het staaldraad heeft het monster onder water niet tegen kunnen houden. Ik bindt nu voor de derde keer een kunst-inktvisje aan de lijn en geef het weer een kans.
De wind neemt weer eens flink toe en we meten al snel 31 knoop wind op de klok. Ik reef het zeil om het enigszins comfortabel te houden. Het vreemde is dat we niet inboeten op de snelheid maar het is wel plezieriger aan boord. De avond heeft veel wind en de hemel raakt steeds meer bewolkt. De maan schijnt door het wolkendek heen zodat de nachten zelfs als licht ervaren worden, met een melkwitte gloed van de witte cumulus. Prima dag gezien de afgelegde afstand.
5 Bft is rustig weer.
Woensdag 8 februari 2017
N 15º 03’05 W 030º 33’93 - N 14º 13’77 W 032º 43’62
De wind is gelukkig wat minder en met een mooie 5 Bft noem ik dit een rustige nacht. Half bewolkt en een prachtige heldere bijna volle maan. De maan staat dit jaar erg dichtbij, 50.000 kilometer als normaal, en dat kun je goed zien op de oceaan. Ze is helder, groot en rond, het licht geeft een aparte glans op de koppen van de golven. In de ochtend komen de dolfijnen weer eens kijken. De eerste lichting is niet zo geïnteresseerd wat later op de dag wordt er met ons gespeeld, niet zo uitbundig als vorige keren maar het breekt je dag prima. We kloppen om het hardst op de romp voor aandacht voor de familie Dolfijn.
In de kuip is het afwasdag en wasdag. Bij langere tochten om drinkwater te besparen zet ik een grote wasmand in de kuip en met de dekwaspomp kan de vaat gewassen worden. Veel geklieder met een schommelend schip maar je hebt toch niets beters te doen. Tijd voor een uitgebreide wasbeurt en spoel me af en was me met het zeewater. Ik maak mezelf wijs dat het goed is voor de huid.
Bij een rondje over het dek kom ik verschillende dode, verdroogde, vliegende vissen tegen. Vliegende vissen die wel aan de dood ontsnapt zijn in de bek van een grotere vis maar de dood vinden op het dek van de Queen B. Dat ontkomen via een blinde vlucht is niet altijd een goed idee. Het blijft flink doorwaaien en schommelen maar de voortgang is uitstekend.
Golven blijven komen.
Dinsdag, 7 februari 2017
N 15º 47’13 W 028º 20’49 - N 15º 03’05 W 030º 33’93
We maken flinke voortgang en kunnen zelfs een mooie 143 mijl als dagtotaal neerzetten. En dat alleen met een zwaar gereefd grootzeil. Ik blijf scherp met de achterlijke wind als koers en hoeven gelukkig geen enkele keer te gijpen. Het wordt een rustige dag en begin me thuis te voelen op de oceaan, ondanks de niet zo ideale omstandigheden. Het is vandaag kil en de wind blijft flink doorstaan. De golven zijn beduidend hoger dan de voorspelde 3,2 meter en durf te schatten dat er mooie 5 meters en hoger tussen zitten. De systemen werken prima aan boord en laadt met de generator de accu en de koelkast. De stuurautomaat, die benaderd 150 Amp per dag opslurpt, vragen veel van de accu’s.
We hebben enkele keren contact via de marifoon en hoor dat we al 35 mijl van de Pimentao af zijn. Later verliezen we door de afstand het contact met hen zodat we niet meer kunnen horen hoe het allemaal afloopt. Erg vervelend want er zijn nog 1600 mijl af te leggen naar de overkant en we vragen ons af hoe ze het allemaal zullen redden.
Golven, rollen, swell
Maandag, 6 februari 2017
N 16º 34’42 N 026º 14’26 W - N 15º 47’13 N 028º 20’49 W
Een vermoeiende nacht. Verschillende keren gijpen en de zee blijft maar opgezweept worden door de harde wind. Gelukkig is het een heldere nacht met heel veel sterren. De Queen B schommelt met zijn mast tussen het veld van de sterren door. Om 02.00 is de laatste gijp en kan de Queen B voor een lange tijd op koers blijven. Om 7 uur in de ochtend roep ik de Bolle en Pimentao op en er wordt vastgesteld dat ze 13 mijl achter me liggen. De dag is zonnig en warm, maar het stormt. De Pimentao blijft roerproblemen houden en de Bolle wil om af te remmen een zeeanker zetten. Ik raad dat af want er is wel veel wind maar nog echt geen zeeanker weer. De overweging van Mark is om in de buurt van de Pimentao te blijven. Jacqueline constateert geen zeeziekte maar een migraine aanval zodat ze het erg rustig aan doet. Het geeft geen probleem want het duo windvaan en automaat vervangen haar nog even prima.
Bij de Pimentao gaat het nog steeds niet lekker en meldt weer stuurautomaat problemen maar ook met het elektrisch systeem.
Met de assistentie van Mark en heel veel meten van Rene op de Pimentao komt Rene erachter dat de “shunt” (Kortsluitzekering van de accu’s) een los contact heeft. Knap werk dat je dit kunt vinden op een kokende en kolkende zee zonder stuurautomaat en enige verlichting.
Tegen de nacht knapt mijn zeilmaatje op en kijken samen naar de razende, ruisende, brullende, schuimende zee die op ons afkomt. We eten Pasta.
Weer storm.
Zondag, 5 februari 2017
Mindelo - N 16º 34’42 N 026º 14’26 W
Bekend is mijn ongedurigheid op het moment van vertrek, lig al lang wakker in mijn bed en kijk op de klok wanneer het een redelijke tijd is om op te staan. Dat verschuift telkens 5 minuten vroeger zodat we voor de voorbereidingen, ruim op tijd zijn.
In IJmuiden had ik bij de steiger een grote witte stootwil als extra opvang bij het dwarssteiger. Deze ‘bumper’ sleep ik al 2500 mijl met me mee en gebruik hem niet. Na overleg bind ik de wil aan een kikker vast en de Franse buurman komt naar het voordek met het aanbod om te helpen. Ik leg hem uit dat de stootwil voor degene is die hem graag wil hebben en hij claimt hem meteen. Zo dat is snel geregeld. Zijn stootwillen-collectie in allerlei maten en vormen begint nu op een drijvend museum te lijken.
Het waait stevig daarom haal ik de lijnen alvast los van de steiger en leg de laatste lijn klaar om vanaf het dek doorgehaald te worden. Motor starten en we varen de box uit. Zwaaien naar de buurman en op weg naar de dieselpomp waar we veel te snel zijn.
Bij de Pimentao en Bolle nog geen teken van leven. Om negen uur is de pomphouder voor de diesel en Jacqueline levert de sleutelkaart in en komt de bemanning van de twee schepen tegen die nog boodschappen gaan doen. Meteen weg en vallen in het eerste kleine probleem. Het grootzeil wil niet uit de mast en moet een paar keer het dek op om het zeil gecontroleerd uit de rails te krijgen. Bij de eerste windvleug draai ik het schip en zet de motor uit.
De weersvoorspellingen geven tot morgen veel wind aan zodat ik kies voor een gereefd grootzeil. We zeilen kalmpjes de haven uit naar de uitgang en ook daar weinig wind. Vlak bij de rotsen met opspattende zee valt de wind helemaal weg en moet even de motor starten om eruit te komen maar daar krijg je ook wat voor terug. 5 Minuten motoren en de wind blaast het profiel uit het gangboord.
Met een flinke vaart van Mindelo weg. We krijgen de Bolle aan de lijn en zij gaan nu ook vertrekken maar vragen even aan ons wat we daarbuiten aantreffen. Ik leg het bovenstaande uit en hoor meteen de boodschap naar de Pimentao doorgeseind worden. We zijn met zijn drieën weg en proberen via marifoon contact te houden. De Pimentao krijgt als eerste problemen met zijn zeil en moet de luwte opzoeken om de boel uit de war te halen. De Bolle assisteert hem hierbij. Pimentao komt uit de knoop en varen verder, wel meldt Mark nog even 40 knopen wind. Wij zijn de trotse bezitters van 35 knopen, dat is genoeg!
Na enkele gijpmanouvres met de 30 knopen wind en misschien wel iets te veel zeil, een neerhouder die te strak staat en niet in balans, knalt ineens het neerhouder beslag van de mast af. Ik schrik me wezenloos en meteen gaat er van alles door me heen. Is de mast nu verzwakt? Hoe kan dit? Teveel zeil? Verkeerde gijpmanouevre? Ik denk dat het draaimoment van de giek en de neerhouder niet goed in lijn staan en hierdoor ontstaat bij een gijp van losjes neerhouder ineens erg strak moment en met de plotse overstag geeft dit een knal die een groots momentum veroorzaakt. Ik houd het bij deze lezing.
Er staat nu toch echt 8 Bft wind op de oceaan en de golven komen dan ook luid brullend op ons af. De Queen B weet zoals altijd haar kont te gebruiken en tilt haar bibs telkens op tijd op om de dreigende en grommende rollers onder zich door te laten gaan. De Pimentao meldt stuurautomaat problemen en later valt zijn elektrisch circuit uit. Bolle assisteert met marifoon contact. Met grote bewondering voor de hulpvaardigheid van Mark want hij begint meteen vaart te minderen om bij de Pimentao te blijven. Het speelt zich 10 mijl achter ons af via de marifoon. We kunnen het allemaal als een spannend boek volgen.
De vliegende vissen melden zich om ons heen, de zee is indrukwekkend. Jacqueline weet niet wat haar overkomt en zit te glunderen in de kuip om naar al dat geweld wat er op haar af komt te kijken.
Ik schakel de windvaan met de stuurautomaat in en heb geen omkijken naar de koers. Het loopt allemaal soepeltjes. Jacqueline wordt toch een beetje katterig en gaat op tijd naar bed. We eten Pasta van gisteren.
Voorbereiden voor vertrek
Zaterdag, 4 februari 2017
Mindelo
Rubberboot opbergen, motor in de kuipkist, zwemtrap omhoog, beschermhoezen van de onderdelen af, navigatiesystemen opstarten, oliepijl meten, reddingsvesten en oliegoed uit de bak en afrekenen bij de havenmeester. Water tanken en nog een paar zaken meer verraden de schipper die wil vertrekken. Bij ons staat vast, morgen vertrek. Later komen de collega’s Bolle en de Pimentao de haven binnen om de voorbereidingen aan de steiger te doen. Ook zij vertrekken definitief zondag. De groenten in de netten om deze in de vrije lucht te conserveren. Netten om groenten binnen te bewaren en fruit is het beste om buiten te hangen. Andere bewaarmethoden zijn diepvries, koelkast, drogen en conserven. De Queen B is in de luxe van een diepvries en kan lang verse etenswaar houden, het risico is dat de generator het kan begeven en dan kun je alles na drie dagen aan de vissen voeren. Een goede balans van conserven en diepvries is gewenst. De verse spullen zijn over het algemeen niet langer te bewaren als een week in deze temperaturen en de zilte lucht alom.
Probeer de kranten te laden bij de Alliance maar dat mislukt en lopen door naar de Del Mar, ook daar geen kranten. Dat wordt dan maar even zonder nieuws, we zullen het toch bijna drie weken zonder moeten doen. Jacqueline kookt een pasta maaltijd dat een beetje uit de hand loopt. De hoeveelheid is van dien aard dat ik op het punt sta een betonmolen te gaan huren bij een bouwbedrijf want anders krijgen we het niet gemengd. We eten vanavond al pasta anders komen we drie weken later aan met dezelfde pasta in tomatensaus.
Zandbak op het dek.
Vrijdag, 3 februari 2017
Mindelo
De dag van de klusjes. Een lichtsnoer solderen, lampje boven het aanrecht repareren, olie wisselen van de generator, reserve olie voor de hoofdmotor halen, afrekenen van de twee monteurs, dekspoelen van weer een zandbak op het dek. Ik maak meteen de buurman wakker met een onbedoelde douche. Het is niet erg handig van mij om met de slang rond te sproeien terwijl de buurman een uiltje ligt te knappen. Met een hoop excuses van mij en van zijn kant een aantal c’est rien, gaat hij toch weer plat in de kuip op de andere bank liggen.
Wij lopen door de stad en halen een wifi signaal bij de Del Mar restaurant. Erg goed signaal, lekkere koffie maar vervelende bedelende jongens. De school gaat uit en ze stormen naar het terras waar ze de hand naar de mond brengen en de andere hand naar de hongerige buik. Iedereen op het terras weigert en de jongens gaan maar voetballen op het plein. Je weet niet meer wie je helpt en of je wel kunt helpen. Met geven help je de sterke bedelaar die het nog moeilijker maakt voor de mensen die echt honger hebben. Ik zie wel dat een restauranthouder een boterham geeft aan een man die bij de keuken blijft hangen. Dat doet me wel wat.
In de avond gaan we samen uit eten om iets te vieren en eten in een klein bijzonder charmant restaurantje. De wijn is lekker en je moet er lang wachten, het eten is net niet te “wow” maar de gastvrouw is bijzonder aardig. De sfeer zit er bij de gasten goed in want er wordt bij verschillende tafeltjes over en weer gepraat. Twee Nederlanders schuiven aan en de vakantie cq reisverhalen worden uitgewisseld.
Open Eindjes
Donderdag, 2 februari 2017
Mindelo
Caesar brengt de dynamo aan boord en de assistent van de hoofdmonteur mag de stroombron monteren. Ik start de motor maar krijg geen enkele indicatie laadstroom. Caesar himself komt meten bij Ook Gij Brutus! Na een halfuur zijn de twee monteurs plots verdwenen en zien hen niet meer terug. Ik bel naar Henk de Groot in Velddriel, die mij een nummer doorgeeft van Mark bij een Balmar dealer. Mark loodst me door de mogelijkheden en aansluitingen heen. Met een extra draad van het contactslot naar de regelaar krijg ik reactie op het scherm. Met wat op en neer meten constateer ik dat er ook een kapotte zekering in het circuit zit . Bij het starten van de motor slaat de boel weer aan en is de klus geklaard. Dank aan Mark en Henk. Prima om zulke mensen op de achtergrond te hebben. Caesar en Dee zie ik niet meer.
Wij gaan winkelen om de verschillende levensmiddelen aan boord te halen. De lijstjes worden gelukkig steeds kleiner. De vismarkt is een belevenis op zich. De visbootjes worden met veel mensen opgewacht die allemaal kratten en manden hebben vanwaar de vis naar een gemeenschappelijke weegschaal wordt gebracht. Op deze afslag wordt de vis verkocht aan de handelaren en de arme kleine handelaren die met een mand op het hoofd de vis verkopen. Koeling via denkwerk. Wij kopen de verse vis bij een stalletje in de markt en aan boord meteen fileren en in de vriezer brengen.
Op de steiger is er nu steeds vergadering wanneer we zullen gaan vertrekken, ik hoor dat de Pimentao en de Bolle nu zondag willen vertrekken en sluit me er zonder bij na te denken bij aan. De windvoorspelling blijft nog wel fors maar om het echte ideale weer af te wachten dan zullen we nog een week moeten blijven en dan komen we tijd te kort. De Pinta, een Hallberg Rassey, met een Nederlandse familie doet een duit in het zaakje in de discussie maar ik hoor erg veel open eindjes zodat ik denk dat deze zondag zeker niet zullen vertrekken. Ik doe geen moeite ze over te halen want het moet ieder zijn eigen beslissing zijn.
Zo droog als een krant.
Woensdag, 1 februari 2017
Mindelo
Een zilte plons in de zee die verkoeling brengt aan het wachtende lijf. Eindelijk liggen we zwemmend in de oceaan. Een uurtje geleden hebben we geprobeerd met de rubberboot de oceaan op te gaan met het plan om te gaan zwemmen maar onderweg vond ik het toch een te groot risico om met zulk een minuscuul bootje de shell in te varen.
Terug met de 4 pk en miniboot komen we de Armas tegen die net afvaart. Breng ik de Armas in problemen met mijn boeggolf en vaar door naar de Queen B. Uiteindelijk trekt De Armas trekt zich niets aan van de mug op het water.
Bij de twee collega schepen vinden we gehoor en brengen de geleende zwemvest en de lantaarn terug die we geleend hadden bij de terugvaart van afgelopen maandag. We spreken af om vanavond met zijn allen het lokale gerecht "Cachupa" te gaan eten. Het was erg gezellig maar het eten was deze keer gewoon slecht. een droge prak met bonen en een vis waar de kok gisteren met veel bravoure aan is begonnen om deze te bakken. Een vers gebakken visje zo droog als een krant. We drinken een borrel na in de kuip en maken plannen voor het vertrek. Zaterdag vertrekken is de beste oplossing. Ook goed voor ons.
Goalkeeper
Dinsdag, 31 januari 2017
Mindemo
Het is erg gezellig aan boord van de Pimentao. Een ontspannen borrel, Hollandse frikadellen en veel verhalen maken het al snel laat. De wind blaast nu het profiel uit het dek vlak en wij moeten nog naar de Queen B. De golven slaan over de rubberrand van het bootje en ik probeer kalm aan terug te pruttelen maar Jacqueline is mijn goalkeeper want achter haar rug blijf ik droog en help haar met een grijns druipnat uit de boot.
Vandaag is Ceasar gekomen voor de dynamo, hij meet alles door en doet daarbij erg interessant. Als ik mogelijkheden opper kijkt hij me vernietigend aan en zegt: Dat weet ik wel. Twijfel nooit aan een vakman zie ik hem denken. Na een half uur starten en stoppen van de hoofdmotor moet de dynamo er volgens hem vanaf. Een jonge donkere vent demonteert de dynamo. Ik vraag wanneer het klaar is en hij antwoord: wanneer hij klaar is. Dit zijn moeilijk verteerbare antwoorden voor mij maar ik zal me erbij neerleggen. Gewoon wachten Bertus.
We krijgen de kriebel in de botten want het ziet er redelijk uit voor vrijdag en dan moet er eten in de voorraadkasten komen. Jacqueline gaat zich bezig houden met een boodschappenlijstje, welke steeds kwijt geraakt wordt en weer terug gevonden.
Druk houden op de reparatie
Maandag, 30 januari 2017
Mindelo
Vannacht jakkert de wind door de stagen van de mast. De swell zorgt voor een onrustige slaap, je voelt op bed dat de Queen B vlak voor de steiger tot stilstand komt en vervolgens als een speer naar achter getrokken wordt. Een onrustige plek maar altijd nog beter dan de steiger achter ons, want daar lijkt het nog erger te zijn. Uiteindelijk is het comfortabeler om voor anker te liggen.
Ik probeer Gilson te bereiken om hem te vragen voor de dynamo. Gilson heeft het druk maar zal iemand anders langs sturen. Hij weet nog niet waar en wanneer zodat het een dagje wachten wordt. Na de afspraak loop ik naar de winkel voor een setje pijpsleutels en kan hiermee de carburateur van de buitenboord motor demonteren, om de verstopte sproeiers schoon te maken. Een voorspoedige reparatie want de motor pruttelt weer als vanouds en gaan samen lekker op verkenning naar het ankergebied.
De wind zorgt voor opstuivend water en worden behoorlijk nat in het rubberbootje maar de motor houdt zich goed. De Pimentao en de Bolle liggen voor anker en maken een praatje. Morgen uitgenodigd voor een borrel aan boord vanwege de verjaardag van Angelique. Ik vaar terug naar de marina en vraag Gilson of hij de monteur nog heeft weten te bellen. Zal morgen worden. De stad is levendig en tussen de huizen voel je de wind een stuk minder zodat het zelfs warm is. De wind blijft de komende tijd flink doorstaan en zal me erbij neerleggen om wat langer te moeten blijven. Toch druk houden op het tempo van reparatie want anders liggen we volgend jaar nog in Mindelo.
Testen is pesten
Zondag, 29 januari 2017
Mindelo
De eerste dag aan boord. Al de onderdelen uit Nederland, uitgestald op de kaartentafel en kan beginnen om de vorgenomen klussen aan te pakken. Repareer de stuurautomaat van de speling op de stuurpen, nieuwe beugels bij de neerhouder en het lummelbeslag, monteer de regelaar en meet het contactslot door.
Het contactslot is goed en met de beschrijving van de regelaar kom ik tot de conclusie dat het nu toch echt aan de dynamo ligt. Dit gaat mijn pet te boven en de dynamo zal op een testbank moeten.
De buitenboordmotor uit de kist en probeer de carburateur te demonteren maar kan geen sleutel 8 op de schroef kwijt. Het is allemaal te klein en fijn zodat de oplossing in een pijpsleutel 8 zit en die heb ik niet.
De winkels zijn gesloten zodat het morgen zal worden. Lekker dwalen door de stad en een borrel op het terras, iets verder dan de Alliance Francaise geeft ons een nieuw adres voor een internet verbinding.
We halen wat kip uit de diepvries van de winkel en eten uitstekend in de kuip. Heerlijke zomerse temperaturen, alleen jammer van de wind. Deze blijft stevig doorstaan. Het weer zal ervoor zorgen dat we enkele dagen aan de gierende en wiebelende steiger moeten blijven.
Vesnelde procedure
Zaterdag, 28 januari 2017
Amsterdam - Mindelo.
Vannacht in een hotel geslapen achter de douane op Schiphol. Een prima oplossing als je vroeg moet vertrekken.
We slapen prima en staan fris en monter om half zes bij de gate voor vertrek. Alles lekker op tijd en maken een tussenstop op Lissabon.
Hier moeten we haasten om het volgende vliegtuig te halen want er staan ellenlange rijen bij de douane en controle van de handbagage. We worden uit de rij gehaald voor een versnelde procedure en komen net op tijd bij de incheck van de volgende vlucht. Lissabon - Mindelo.
Op Mindelo brengt de taxi levert ons naar de haven en zien dat de Queen B een lijn heeft losgerukt van de steiger. Opgezweept door de Swell in de haven zwaait en zwiert ze hevig aan de lijnen. De Franse buren hebben voor een nieuwe lijn gezorgd.
We eten in een restaurantje een heerlijke maaltijd en krijgen een muzikale uitvoering bijna geheel privé. Drie muzikanten met guitaar en een man die de blits maakt met zijn elektrische viool. Diner met wijn en muziek voor 20 Euro is niet veel. Feestelijk gevoel geeft het wel
Terug naar de kou
zaterdag, 7 januari 2017
Mindelo - Vlijmen
De taxi is precies op tijd en brent ons naar het vliegveld. Het gaat er gemoedelijk aan toe en de controle is efficiënt en vriendelijk. Een propeller vliegtuig vliegt over de verschillende eilanden en is precies op tijd in Praya de hoofdstad van Kaapverdië. 4 Uur overbruggen doen we op een terrasje net buiten de vertrekhal bij een provisorisch koffiebarretje waar we gelukkig een tafeltje in de schaduw weten te bemachtigen. Wifi is er niet zodat we de tijd van het wachten weten te overbruggen door lezen en rondkijken, naar de altijd maar bagage slepende medemensen. Wat neemt men toch een vracht mee. Diverse bezwete heren met bergen koffers, waar mevrouw mooi opgemaakt en strakke kleren, achter aanlopen.
Een geldwisselaar die euro munten graag wil wisselen in Euro briefgeld leurt rond de tafeltjes. Wij kopen hier 5 Euro munten om de man te helpen. De vier uur wachttijd worden er 6, want het vliegtuig komt veel te laat binnen. Ook in het vliegtuig is het lang wachten voor vertrek zodat we hier meer dan tweeenhalf uur vertraging oplopen. We lijken nu de volgende aansluiting van Lissabon naar Amsterdam te gaan missen Het loopt gelukkig goed omdat het volgende vliegtuig ook vertraging heeft. We komen wel erg laat in de nacht binnen op Schiphol waar de oudste zoon Dirk ons opwacht. In de vroege ochtend thuis in Vlijmen.
Anti-vries in Mindelo
Vrijdag 6 januari 2017
Mindelo
Morgen is de terugreis gepland naar Nederland zodat vandaag alles in het teken staat van het voorbereiden. Het gekende patroon van opruimen, rubberboot drogen en de lucht eraf, de onderdelen van de stuurautomaat demonteren, de onderdelen van de neerhouder in de tas. Tijdens alle voorbereidingen valt de kan met anti-vries in het water. Met een duik haal ik de kan uit het zilte nat en redt hier de lokale bevolking van een anti-vries infectie. Laat het hier maar lekker warm zijn, wij gaan morgen pas terug naar de kou, hoe groot kunnen de tegenstellingen zijn.
Alle voorbereidingen zijn op schema en gaan een kop koffie halen in de “Pergola”. De stalen stoeltjes knersen vervaarlijk over het beton maar het heeft hier tussen de opgelapte houten pallets en de betonijzeren stoelen en tafels een aparte sfeer door de planten en bloemen die hiet in de binnenruimte groeien.
Na de koffie een bezoek aan het museum. Het museum is gevestigd in de toren van Belem en is een kopie van de toren in Lissabon. Beetje kleiner maar erg aanwezig in de armoedige omgeving. Het is een onbegrijpelijke tentoonstelling, beetje visserij, beetje zangeres Cesaria, beetje geschiedenis en eigenlijk is het al met al niets bijzonders. We genieten dan maar van het prachtige uitzicht over de baai als we boven op de toren staan. Bij de haven spreek ik een taxi aan om ons morgen om 06.00 uur op te halen voor het vliegveld. We eten het laatste van de diepvries op in de kuip, een paar goed ingepakte kazen van Gran Canaria gaan in de bagage mee, en met pijn in het hart zijn we klaar om terug te reizen naar huis.
Monteur op afstand
Donderdag, 4 januari 2017
Mindelo
Vanaf de jaren 60 van de vorige eeuw werd de roep om onafhankelijkheid steeds groter, maar het zou tot 1975 duren voordat het land deze status zou krijgen. De eerste jaren was het land nog een verband aangegaan met Guinnee-Bissau, maar dit stopte nadat er in dat land een militaire coup was gepleegd.
De economie van Kaapverdië draait vandaag de dag bijna uitsluitend op het toerisme. Door hulp van buitenaf en het stabiele politieke klimaat in het land zijn de Kaapverdische eilanden een steeds populairder wordende winterzon bestemming.
Ondanks het feit dat de economie van Kaapverdië door het nog steeds groeiende toerisme steeds stabieler aan het worden is en blijft Kaapverdië een derdewereldland. Veel van de inwoners van het land leven onder een toelaatbaar bestaansminimum. Dit komt hoofdzakelijk omdat er naast de bijzonder vriendelijke Kaapverdianen vrijwel niets te vinden is op de eilanden. Er zijn maar weinig plaatsen waar iets wil groeien en de veeteelt is bij lange niet afdoende om iedereen te voeden. Hierdoor moet dus alles geïmporteerd worden vanuit Europa en andere delen in Afrika. Dit maakt het leven op Kaapverdië bijzonder duur. Als je als westerling de winkels en supermarkten binnenstapt dan zal je zien dat de gemiddelde prijs drie maal zo hoog is als dat wij gewend zijn. Bedenk daarbij dat de gemiddelde Kaapverdiaan ongeveer 200 euro per maand verdient.
Nog niet zo heel lang geleden was er dankzij een jaren aanhoudende droogte een hongersnood op Kaapverdië waarbij behoorlijk wat inwoners zijn omgekomen.
Het bovenstaande lees ik op internet, maar beleef het niet zo hier in Mindelo. Het is Afrika maar niet de schrijnende armoede zoals beschreven. Wij maken een wandeling door de stad en bezoeken nu de wijk achter de vismarkt. De kleurrijke kleding van de mensen, de kleuren van de markten maar ook in de winkels. We lopen een winkel binnen die alles minutieus gesorteerd en uitgestald heeft. De kleuren komen als een schilderij op ons af, zo mooi! De winkelier weet niet eens wat een mooie winkel hij heeft en maant ons om niet te fotograferen. Ik haal de motor uit de kist en blaas de rubberboot op. Ergernis ten top de buitenboord motor start wel maar blijft alleen op de choke lopen. Driftig contact met de monteur op afstand leert me dat het de sproeiers zijn maar dan moet er wel de carburateur af. Dat wordt later, eerst maar een heerlijke duik in het water en geven de was weg aan een busje dat een bepaalde route rijdt om de was in te zamelen. We krijgen de gewassen kleding netjes om 1700 uur terug gebracht aan de haven.
Aan het lachen maken.
Woensdag 4 januari 2017.
Mindelo
Het was de Portugees Alise de Cadamosto die de eilanden herontdekte. Later werd op het eiland Santiago, in opdracht van Hendrik de Zeevaarder, de eerste permanente nederzetting gebouwd. Deze plaats staat tegenwoordig bekend als Cidade Velha.
In de jaren die volgden groeide Kaapverdië uit tot één van de belangrijkste slavenhandelsposten ter wereld. Onder leiding van de Portugezen werden er op de eilanden miljoenen slaven verhandeld die op de plantages in Zuid-Amerika moesten gaan werken. Dit alleen voor de relatief gelukkigen, want velen overleefden de reis niet of werden al vermoord voor ze verkocht werden.
Door het verbod op de slavenhandel, een enorme droogte, overbegrazing en ontbossing ontstond er in de 18e eeuw een grote hongersnood op Kaapverdië waarbij ongeveer 100.000 mensen zouden sterven. De Portugese overheerser liet de inwoners van de eilanden over aan hun lot. Later zouden de eilanden nog een kleine economische opleving krijgen door de kolenindustrie, maar dit was echter van korte duur waarna het bruto nationaal product van Kaapverdië tot een minimum zou worden teruggedrongen.
Bovenstaande tekst van een artikel over Kaapverdië, het verklaart veel over de manier van leven en mentaliteit. In een politie kantoor worden we door een ambtenaar keurig en correct door de administratieve rompslomp geholpen en de man begint zijn kleutertijd weer in te halen door allerlei briefjes te scheuren op de vouwrand, en plakplaatjes in ons paspoort te plakken. Een plakplaatje als visum voor 25 Euro en dan in de wetenschap dat als men terug komt op het eiland dat je weer voor 25 euro een plakplaatje gaat krijgen. De collega van de fröbelende ambtenaar zit op zijn gemak uitgebreid een misdaadfilm achter zijn computer te kijken en onze ambtenaar krijgt een aantal malen een vriendin aan de telefoon. Ik begrijp nu het gevleugelde gezegde van deze eilanden: No Stress.
Van de politie naar de Maritime politie waar ik de scheepspapieren moet inleveren omdat we drie weken van boord gaan. De politieman ziet me aarzelen maar probeert me gerust te stellen door te zeggen dat het allemaal normaal is. Ik zie mijn scheepsdocument als een paspoort en doe er niet graag afstand van. Even slikken en toch maar doen.
Ingeklaard in de wereld van de zeilende vertrekkers, er is geen weg meer terug, nu kunnen we alleen nog maar door. De springplank voor Suriname. Van het emigratie kantoor naar een geweldig strand lopen we terug naar de stad en bezoeken de kleurrijke vismarkt. De vliegen zwermen om de uitgestalde waar en vraag me af hoe het zit met de koeling. Niet afvragen hoe het zit met de koeling want er is geen koeling. Ik zie overal afwasteiltjes met wat visjes liggen en dezelfde afwasteiltjes met vis worden op straat verkocht als verse vis.
We kijken onze ogen uit, wat een mooie mensen, wat een kleurrijk volk en de grootste rommel wordt hier nog als bruikbare winkelvoorraad verkocht. Er liggen mannen op de bank in het park te slapen, de honden vallen versuft van de warmte op het asfalt neer, mensen onder een boom spelen kaart, vrouwen lopen met manden vis op het hoofd al rokend over straat. De groentemarkt is eenzelfde feest om te zien alleen het is gek dat er zo weinig fruit is.
De haven is leeg en het lijkt erop dat de grote groep overstekers al vertrokken zijn. In de winkel vraag ik naar de mogelijkheid om de Rasmarine windindicator te testen. De winkeldame is chagrijnig en verveeld. Als ik deze dame aan het lachen krijg, ontvang ik van haar familie een speciaal aandenken, voor de eerste klant die haar leven heeft weten te veranderen. Het maken van plezier lukt me niet, maar de dame zegt toe dat het morgen klaar is. Een uur later wordt er geklopt bij de boot en de monteur staat klaar om te komen testen. Dat is snel. Twee bijzonder aardige maar vooral kundige vakmensen meten de gever door. Testen de kabel en zeggen dat deze stuk moet zijn en stellen voor om morgen de kabel te vervangen. Een monteur kan het toch niet laten om even boven te kijken en klimt op eigen voetkracht naar boven terwijl wij de lijn als borging aantrekken. Hij monteert de gever en komt omlaag en vernieuwd alle kabelschoentjes beneden aan de meter. De klok werkt weer als de brandweer. Wat een service en een vriendelijkheid met bewondering. Bij het afrekenen valt het bijzonder mee.
Een rubberbootje komt langs de Queen B en we krijgen de groeten van Maarten en Antoinette. A&M zijn nog in Portugal, wel leuk als binnenkomer en goede reden voor een praatje.
Vorig jaar vertrokken, 2017 aangekomen.
Dinsdag, 3 januari 2017
17 º 34’ 67 N 24 º 22’ 163 W - Mindelo
De laatste 40 mijl naar het einddoel Mindelo. De wind is op zijn retour en we lopen maar 2,7 mijl per uur. Dat wordt misschien in de donkere avond aankomen. De kleine witte kopjes op de golfjes worden zeldzamer en sta op het punt de motor te starten als de snelheid toch naar 3 knoop kruipt. We kijken het een tijdje aan en zijn een beetje trots dat we al die tijd met de vingers van de startsleutel af hebben kunnen blijven.
Jacqueline slaapt vast en komt uitgerust in de ochtend in de kuip zitten waar we uitgebreid ontbijt maken. Boekje lezen en wachten dat we het eiland zullen zien. Na 20 mijl geen berg, 15 mijl geen eiland, 10 mijl een witte wolk waar land zou moeten liggen, maar we zien niets. Eindelijk doemt een reusachtige berg op uit het niets en merken dat de lucht om de Queen B, helder lijkt maar het in feite helemaal niet is. Het is een aparte vorm van smog of mist en het neemt het zicht weg.
Een wolk van vliegende vissen paniekkeren een uitweg in de lucht, bang voor het kwade onder de zeespiegel. Een mooi gezicht om die zilveren vissen laag over het water te zien scheren. Eenmaal in de buurt van de zee-engte starten we de motor en maken wat snelheid om vanavond voor het donkere, op stal te staan. In de havenkom varen we naar de steiger en worden meteen naar de ligplaats gestuurd waar een line-man ons op wacht. Jacqueline geeft de twee voorlandvasten aan en trek het schip in zijn achteruit. Ik krijg de achter ankerlijn aangereikt en zet deze goed vast.
We zijn er! 830 Mijl in 9 dagen is vooral een prestatie voor het zeilmaatje want ze heeft zich als een ervaren zeerot gedragen en is meteen thuis in het eredivisie varen op een oceaan.
Na de landingsprocedure melden bij de havenmeester waar ik opnieuw een overdreven hoestende en kuchende dame tref. Ze klaagt over de vervelende lucht die al het zicht weg gehaald heeft. mijn geheugen haalt de situatie van Arricife weer op, gelukkig is deze dame vriendelijker. Aan boord een glas champagne om de goede afloop te vieren en gaan niet te laat naar bed om in een diepe slaap, in een relatief rustig omgeving te kunnen slapen
Maandag, 2 januari 2017
18 º 28’ 95 N 023 º 27’ 561 W - 17 º 34’ 67 N 24 º 22’ 163 W
Een vervelende nacht zonder wind, het wordt zwaaien van de 12 ton zware Queen B met de klapperende lakens aan de mast. Zwaaien met de witte vlag naar niemand. Al enkele dagen geen enkele menselijke aktiviteit, maar ineens in de ochtend schuift in de verte op een afstand van 5 mijl een tanker voorbij. Het is een evenement.
Om de startaccu van de generator te laden moet ik even de hoofdmotor starten. Dat gaat goed maar bemerk dat de dynamo niet werkt. Dat is vervelend, maar wel tijdelijk op te lossen. Koppel een acculader aan en met deze de accu van de generator en hoofdmotor laden.
De eerste inventarisatie van het probleem loopt op niets uit want kan niets vreemds ontdekken, de zekeringen zijn prima, de draden aan de dynamo zitten goed. De regelaar geeft geen enkel teken van leven en denk dat de elektronica van de regelaar is doorgebrand. De regelaar is twee jaar geleden al vervangen en vind dit wel erg snel.
In de haven maar eens beter controleren. We komen er wel met de middelen die we hebben, geen paniek.
Een aantal dolfijnen zijn het helmaal met ons eens en een ervan bewijst dat, om anderhalve meter uit het water te springen en even naar ons te knipogen. De terugval geeft een mooie plons en doet het nog eens over. Wat een heerlijke mooie vitale beesten. Door gaan met zeilen naar Kaapverdië.
De Kaapverdische Eilanden zijn lange tijd niet meer, dan een paar onbewoonde hopen rots in de Atlantische Oceaan geweest. De eerste keer dat de eilanden genoemd worden in de geschiedenisboekjes is door de Romeinse ontdekkingsreiziger Pomponius Mela, zo rond het begin van onze jaartelling. Het zou echter nog meer dat veertien eeuwen duren voordat de volgende ontdekkingsreizigers er voet aan land zouden zetten. Misschien dat een Afrikaanse visser in de tussenliggende eeuwen de eilanden heeft bezocht, maar er is nooit permanente bewoning geweest. Ik moet eens zien, als ik thuis ben, of dat de Chinezen hier nog zijn geweest in 1421.
nb: Mijn vermoeden over de Chinese expeditie is juist. Ze zijn hier geweest voor de herontdekking van de Portugezen.
Voorspoedig en gelukkig 2017
Zondag, 1 januari 2017
19 º 27’ 118 N - 22 º 27’ 240 W - 18 º 28’ 95 N 023 º 27’ 561 W
Om 00.00 uur 2017 sluit ik het logboek van het Oudjaar af en reken de Greenwich tijd nog eens uit en kom tot de slotsom dat het Nieuwjaar vieren, niet samenvalt met Nederland maar met een stuk onbewoonde oceaan. Op 4 uur Greenwich woont niemand zodat wij helemaal alleen moeten proosten voor het Nieuwjaar.
Een kus met de beste wensen, maar ook alle lezers van het log een gelukkig en een goed Nieuwjaar. De Champagne smaakt prima en hoop dat deze goede smaak mede garant staat voor een goed 2017, alleen wel jammer dat ik het maar met een glaasje moet doen.
Ik kruip om halfdrie in bed en Jacqueline neemt het over om in de nieuwe nacht te turen naar het oneindige niets. Het wordt een rommelige vervelende nacht omdat er bijna geen wind is. De zeilen flappen en de vallen slaan tegen de mast. Het schip binnen is als een metalen doosje en de klappen dringen als geweerschoten door de kajuit. Het is beter om buiten te zijn dan in je bed.
De eerste dag in het nieuwe jaar begint weer zoals alle andere dagen, er lijkt niets veranderd ondanks alle gemeende goede wensen en begint weer als gewoon. De dingen van alle dag zoals het scheren van mijn baard. De voorbije tien dagen geen tijd gehad om me te scheren,😇 trek ik mijn zachte grijze stoppels met een goedkoop Lidl mesje uit mijn huid. Het bloed komt op de wangen te staan maar ben zo zacht als een baby. Jacqueline wordt verrast met een oogontsteking en bestrijdt deze met druppels gekookt water om ze schoon te houden. Vandaag weinig slaap gehad maar word verrast met een prachtige zonsondergang. Eindelijk zien we even de zon maar wat later wordt het weer bewolkt. Gelukkig in de loop van de avond tijdens de koffie in de kuip na het eten kunnen we samen naar de sterren kijken tussen de wolken door. Romantiek ten top, onder de sterrenhemel midden op de oceaan in het Nieuwe Jaar.