Logboek 2018

31 december 2018

Vlijmen.

Oudejaarsmiddag en lig in het ziekenhuis voor de zwakke plek. Ik kan met dansen al niet goed de maat houden laat staan dat ik ritme gevoel heb. Hartritme nu ook van slag. De afgelopen twee weken betrapte ik me zelf al op enkele vreemde bewegingen in de borstkas en voelde me tijd en wijle niet lekker. Jammer want de laatste weken thuis waren erg gezellig en stond alles in het teken van de definitieve overdracht van het bedrijf, de kerstdagen met de familie, uitgebreid bezoek van Leanne.

Bij de overdracht van het bedrijf erg veel steun van het notariaat en de Rabo gehad maar veel tegenwerking van de verzekering vanwege de vervelende brand in juli. Het heeft misschien allemaal een rol gespeeld en heb me onbewust veel drukker gemaakt dan ik heb laten blijken. Opgekropte droefenis van een jaar met zoveel wisselende emotionele evenementen zoals overlijden moeder, leuke ontwikkelingen kleinkinderen, zorg voor mijn vader, brand, succes met groei door de turn around in het bedrijf, het mooie Colombia, Jamaica, de lieve mensen en omgeving in Guatemala, de vervelend lange reizen vanuit Guatemala om terug te komen, de reizen naar Hong Kong, bemiddelaar in menig conflict. Het ging allemaal vanzelf en heb misschien niet goed geluisterd naar alle goede raad om me heen dat ik wat rustiger aan moet doen.

Eigenwijs zal ik wel blijven, voorzichtiger misschien ook maar kijk toch terug op een schitterend mooi jaar. Rond 1600 uur mag ik los van de monitor, gewapend met enkele doordrukverpakking met pillen, ga ik naar huis om Oudejaarsavond te vieren, met veel goede voornemens voor het komende jaar.

Opschieten

Zondag, 18 november 2018

Guatemala City, Houston en Amsterdam

Met de sleutel in de hand maak ik een slapende hotelwacht wakker en zie iemand anders uit een verstopte hoek springen. Degene die ik wakker heb gemaakt blijkt niet de dienstdoende wacht te zijn, en kijkt me een beetje sacherijnig aan en wijst naar de man die me wel te woord kan staan. Een beetje verwarring en ze proberen me duidelijk te maken dat ze geen taxi hebben besteld. Toevallig was ik bij het telefoontje voor de bestelling zodat ik hen vertel dat het allemaal geregeld moet zijn. De slaperige dienstdoende wachtmeester opent de stalen deur en de taxi staat keurig iets verderop in de straat te wachten. Een ritje van 10 minuten naar het vliegveld en onderga alle procedures van een vliegveld en ondanks het vroege tijdstip is de douane nu wel open en ben meer dan vroeg bij de vervelende koffiebar voor een vers bakkie “Wakker worden”.

Een lange dag met de vlieger en op Houston is er nog even tijd om zo’n onbehoorlijke megaburger met friet naar binnen te kappen. Wat een tevreden gevoel moet geven na een goede maaltijd overvalt me nu de overdadigheid en voel me zelfs schuldig. De reis van Houston naar Amsterdam is van hetzelfde laken een pak maar bij de landing wordt het vliegtuig in een hoekje geparkeerd en moeten we met een aangeschoven trap de grond zien te bereiken waar bussen klaar staan om ons naar de vertrekhal te brengen. Het lijkt wel of we in een derde wereldland zijn aangekomen. Nu snel zijn om bij de trein komen maar er staan honderden mensen te wachten en te zuchten voor de scanner. Een Engelse familie staat hinderlijk te kletsen en houdt drie rijen in de onduidelijkheid waar ze bijhoren en laten grote gaten in de rij vallen. Als ik er een opmerking over maak krijg ik de volle laag van de familie maar negeer dat gezeik en loop met een boog om ze heen om het ontstane gat op te vullen. Ze zoeken het maar uit en laat ze maar griepen en gallen, zal nog wat worden als ze zo meteen de Wallen op moeten in de smalle steegjes aan te schuiven.

De trein naar Venlo, de intercity voor ‘s-Hertogenbosch, is uitgevallen en neem een tussenoplossing om eerste de trein naar Utrecht te nemen en in Utrecht overstappen naar Den Bosch. Twee uur later als gepland sta ik op het station waar Jacqueline me ophaalt om me naar huis te brengen. Mijn botten zijn oud en ben er helemaal gaar van.

Zaterdag, 17 november 2018

Het is de dag van het weerzien van vriend Pieter, die ik ten tijde van mijn Italiaanse avonturen heb leren kennen. Pieter introduceert zijn vriend Jorge en we nemen de tijd om tijdens een heerlijke lunch bij te praten en Jorge te leren kennen. Zijn vrouw komt er later bij en laat zich Queen B noemen. De eerste vrouw, nu zijn ex, blijkt Queen A te zijn zodat zij met een kwinkslag op het tweede plan stelt. Het wordt lachen als ze horen dat ik de schipper ben van de Queen B. Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens maar hier waarschijnlijk wel want ik zie nog geen oorzaak en gevolg.

In de stad is het zaterdag en de pleinen zijn weer gevuld met artiesten, winkeltjes op de weg, de deuren staan open en het verkeer gonst door de stad. Vanochtend geprobeerd om een museum te bezoeken maar deze blijken op zaterdagochtend niet open te zijn, Jammer want had me zo voorgenomen om wat cultuur te snuiven. Het is uiteindelijk veel leuker geworden door het bezoek van Pieter.

In het hotel eet ik een klein hapje en zorg dat ik vroeg op bed kom. Morgen vroeg op.

Vrijdag, 16 november 2018

Rio Dulce – Guatemala City

Het is een erg lange vervelende rit veroorzaakt door een veel te krappe stoel. Vaak gaat het goed maar nu is het allemaal op maat Winnetou, die onder mijn armen door kan lopen. De benepen ruimte veroorzaakt een zeurende pijn in mijn knieën en ben zo blij dat we halverwege een tussenstop hebben.

Om 10 uur instappen met veiligheidscontrole en zet mijn spullen in de laadruimte van de bus. Met tas in de stoel die groot genoeg is alleen de beenruimte is veel te smal.

Bij het overstappen van de bus naar de binnenstad worden de bagages in een andere bus geladen en die blijkt de weg kwijt te zijn geraakt en moeten een uurtje wachten op mijn rugzak. De taxi blijft geduldig op me wachten en wat ik eerst als een opdringerige man beschouw blijkt opeens een alleraardigste vent te zijn en al snel is het voetbal wat ons bindt. Blijkt dat Ajax zijn favoriete ploeg is en vindt het Guatemalteekse spelpeil duidelijk onder de maat. Ik kan het beamen want ik heb Xelaju zien spelen, de derde club van de competitie en dat zag eruit als een zootje amateurs.

In het hotel inchecken en in het restaurant aan de overkant eet ik een maaltijd onder een knetterend luid televisie met allerlei reclameboodschappen van nieuwe auto’s die niemand in dit restaurant kan betalen.

Weggegooid reclamegeld en mijn oren zijn naar de Filistijnen, het was beter besteed om hoorapparaten aan te prijzen.

In het hotel 1800 uur Panamerican

Belize

Donderdag, 15 november 2018

Rio Dulce

Oscar komt een praatje maken om de sleutel te vragen voor de komende werkzaamheden zoals tijdig luchten en het plaatsen van een Kakkerlakken gifbom. Gelukkig zie ik de laatste dagen weinig gepantserde vrienden, maar leef met de wetenschap van 1 kakkerklak zien is het hebben van veel meer. We praten een gat in de ochtend en ga Oscar steeds meer waarderen.

Ook Kevin is deze dagen een plezierig metgezel omdat we elkaar helemaal vrijlaten. Het in de buurt van elkaar zijn is voldoende. Kevin gaat zaterdag naar huis en spreken af na de feestdagen om elkaar op te zoeken. Samen te ankeren in een kreek of mogelijk naar Belize te vertrekken. We zullen wel zien.

tot aan de hemel

Woensdag, 14 november 2018

Rio Dulce.

De benen strekken om weer eens een uitgebreide wandeling te maken. Op een bouwplaats van een kerk zie ik hoe primitief er een kerk gebouwd wordt. De pastoor staat boven op de steiger mee te helpen met het takelen van de bouwstenen. Het gaat tergend langzaam en hier wordt de de techniek van de vroege Egyptenaar toegepast. Ik neem er de tijd voor en ben het lijdend voorwerp van het gesprek bovenop de kerktoren. Ik voel al het contact met de hemel. Bij het rondsnuffelen over de bouwplaats kom ik toevallig in het kantoor van de pastoor. In het kantoor staat de bronzen bel klaar in een hoekje, het bureau ligt vol met dossiers en losse vellen papier, het is een puinhoop bij de accountant van Onze Lieve Heer.

In de winkel haal ik nog een blik teakolie en voor het begin van het in-oliën van het houtwerk. Verfwerk en houtwerk wordt zo opgehaald, het gaat er weer gelikt uitzien.  Het hout werkt als een spons en zuigt de olie in de naden. Wandelen, verven, oliën is weer een leuke te volle en drukke dag. Zie dat ik nog enkele meters plakband moet verwijderen omdat ik deze over het hoofd heb gezien. Bekend is dat plakband dat een tijdje heeft gezeten zich verhard. Nu wordt het een probleem omdat de lijm is verhard en het papier naar alle kanten onregelmatig losscheurt.

Kevin komt terug de haven invaren na een reparatie bij RAM marine. Helpen met aanleggen, praatje aanknopen en hem weer overlaten aan zijn eigen klussen.

Met een camera loop ik door de Finca en weet enkele leuke foto’s te maken van piepkleine vogeltjes. Leuk voor een oh en ah-moment maar je doet niets met die foto’s. Een colaatje bij Bruno’s. Op het laats komt Oscar nog met een pak Guatemalteekse koffie van de familie en zegt me dat ik deze mee naar huis moet nemen. Koffie, geplukt, gedroogd en gebrand door zijn schoonfamilie. Ik steek mijn neus in de zak en de geur doet me in een heel andere wereld belanden. Wat ruikt dit lekker.

Dinsdag, 13 november 2018

Rio Dulce.

De laatste dag van de grote verfwerken en besteed nog een laatste poging om de oneffenheden weg te vegen. Je blijft telkens wel onvolkomenheden zien en erger me daar een beetje aan. Het zal mijn tik zijn om naar een redelijke perfectie te streven. Is me wel eens meer verweten.

Nu al het hang en sluitwerk monteren en de spullen op zijn plek. Motorkast schoonwrijven en de SAR-spullen (Search And Rescue) terug op de plaats om deze indien noodzakelijk zo snel mogelijk en blindelings kunnen grijpen. Omdat ik toch met de kitspuit rondzwaai kan ik snel een raampje dichtkitten. Er blijkt een productiefout in de RVS raampjes te zitten. Namelijk de afwateringsbuisjes zijn niet allemaal goed dichtgelast bij de scheiding water en raam. Zo kom je heel veel kleine karweitjes tegen maar het is heel plezierig werken omdat het resultaat ernaar is.

Douchescherm van een extra sluiting voorzien, de aarde van het Radar opnieuw monteren, de was bij elkaar rapen om deze in te leveren bij de receptie, de besteklade schoonmaken van de vette vingers. Gasaansluiting monteren en demonteren omdat het niet past.

Het is vervelend om het allemaal in een verslag te brengen maar het is wel het werk wat bij het rondreizen met je bootje hoort. Jullie lezen er maar overheen, ik kan later mooi terug bladeren wanneer en wat het allemaal heeft plaatsgevonden.

Heerlijk visje

Maandag 12 november 2018

Rio Dulce

De laatste week is aangebroken en kom in tijdnood om al mijn schilderwerk op tijd af te krijgen. Ik leg de lat waarschijnlijk te hoog maar zeven keer lakken is de norm zodat ik gewoon doorga om alle poriën van het houtwerk weer op te vullen. Boodschappen halen voor het avondeten en nu al rekening houden met het niet teveel.

Om de tijd te breken ga ik met het Queenbietje naar Ram marine om het geleende boek terug te brengen en om een rondje over het terrein te lopen. Op zoek naar bekenden maar tref niemand voor een praatje. Dan maar weer terug het Queenbietje in en maak een uitgebreide tocht langs de geankerde schepen en de verstopte kreken met de zogenaamde wandelende bomen, Mangrove.

Terug naar de boot en haal de gastank op om deze te laten vullen. Het is allemaal wat primitief bij het gasstation maar kom uit de strijd met een nieuwe vulling van de gastank en 5 liter benzine voor € 11,00. Dat is een koopje en met een glimlach vaar ik naar de visstoep of er een mooi visje te scoren is.

Mojarra, een baarsachtige, is de meest populaire vis om te eten. Deze vis wordt gefrituurd en je moet niet bang zijn om een graat heen te bijten. Smakelijke vis en goedkoop. De snoek ofwel Robalo is duurder en veel lekkerder. Weinig graat en stevig visvlees. Met twee middelgrote Mojarra’s kom ik uit de strijd en prepareer deze op zijn Nederlands door de filets van de graat te snijden en deze recht op en neer in de roomboter te bakken. Lekker!

Terug aan boord en klaar voor de tweede ronde verven.

Stad-straat

Zondag 11 november 2018

Rio Dulce

De oudste zoon is jarig en maak telefonisch contact voor de felicitaties. Een leuk gesprek en krijg hierna de hele familie aan de lijn. Toch krijgt de weemoed, de vleug heimwee een kans, dat ik zover weg ben en dat ik er niet bij kan zijn. Gelukkig hebben de positieve belevenissen en verhalen de overhand en ben ik al snel weer gerustgesteld dat het zonder mij ook allemaal vanzelf doorgaat. Tussen de onderhoudswerkzaamheden loop ik de steigers af en maak een uitgebreide wandeling door het resort. Spreek enkele personeelsleden en kijk een tijdje voetbal op televisie.

Vanochtend een uitgebreide wandeling gemaakt naar San Felippe en in een bar een drankje gedronken waar ik weer bij het sportveld tussen de supporters in ben gaan zitten om naar de mensen te kijken. Het voetbal is niet om aan te zien maar de spelende kinderen langs de lijn zijn veel interessanter. Het valt me op dat de mensen zo vrij zijn met het praten over de regering. De corruptie en de misdaad. Ik heb het idee dat de bevolking heel goed weet hoe het in elkaar zit en er niets mee kan, ondanks dat er regelmatig kleine stakingen uitbreken. Maar van een georganiseerde grote opstand is geen sprake van.

President Jimmy Morales, aangetreden als de grote corruptiebestrijder, is zelf eerste klas corrupt en de oppositie van mevrouw Zury Rios die staat te popelen om hem op te volgen, met als verkiezingsthema corruptie bestrijden, is zelf onderwerp van een corruptieonderzoek.

Het zal een spannend jaar worden in 2019 als de verkiezingen plaats gaan vinden.

Zwembd Tijax

Zaterdag 10 november 2018

Rio Dulce

Het zwembad stroomt vol met joelende en gillende kinderen. Eén van de dochters van April (van de Lark) wordt vandaag 6 jaar en dat moet blijkbaar gevierd worden. Alle kinderen van de omliggende boten zijn uitgenodigd inclusief de kinderen van Oscar. Een dochter en een zoon, van 6 en 3 jaar oud, zijn verlegen door het geweld van de Amerikaanse directheid. Bommetjes in het bad, balspel gelardeerd met disco. In de rieten hut vlakbij het zwembad staat een grote taart, maat bruidstaart met bergen ballonen, slingers en snoep.

De moeders zitten met een drankje aan de rand van het zwembad en de Vaders spelen de vaderrol met hun kroost in het bad de gezellige spelletjes. Ik voel me een oude sacherijnige vent en sluip terug op mijn slippers naar de boot. Met boekje in de hand kruip ik in de kuip om mijn kans voor een plons af te wachten. Een home alone van een oude kerel. Die kans krijg ik niet want het feestje loopt wat langer door dan verwacht. Rond half zeven als de duisternis valt, bekijk ik vanuit de kuip de aftocht van de gevulde bijbootjes met de misselijk gemaakte kinderen en de moeders die met een te grote slok op de vaders aanwijzingen aan het geven zijn om terug naar hun schepen te varen. De rust is weergekeerd en alleen het ruisen van de kunstmatige waterval in het bad blijft als getuige achter. Zo, de dochter is 6 jaar geworden.

Maandag 5 t/m 9 november 2018

Rio Dulce

Zwembad, verven, studeren, Canadezen, boodschappen, website bijwerken, warm en zwoel weer, soms een bui om het nog benauwder te maken

Via mailcontact vraagt Frits van de Kikvorschen of ik een stukje wil schrijven voor de voorzitter. Tja, waar ga je het over hebben en wat is leuk. Zijn herinneringen en sterke verhalen zijn vaak leuk zodat ik een verslag maak van het kopje koffie op het terras met Bertie afgelopen maand. Exemplarisch hoe Bertie in elkaar steekt en het is gemakkelijk om er een draai aan te geven. Frits is blijkbaar tevreden en voel een glimlach opkomen omdat ze een boekje wijden aan degene die het meer dan verdiend heeft. We zullen nog wel zien of het plaatsen. Zo kun je van een grote afstand toch nog een bijdrage leveren of een onderdeel blijven van het netwerk.

De verkiezingen voor de senaat leeft in de haven en de aanhangers van Trump en zien de uitslag van de tussentijdse Senaatsverkiezingen als een overwinning terwijl de Democraten het vertalen als een overwinning voor hen. Ik merk verdere polarisering bij de Amerikanen en de politiek wordt een steeds belangrijker punt voor de dames en heren. De Trumpianen die zich een beetje gegeneerd voelen kruipen bij elkaar en bevestigen de bewustwording van America First. Terwijl bij ons het politiek correct denken bepaald dat we tegen Trump moeten zijn, deze Europese algemenisering komt me de neus uit. Ik krijg steeds meer de overtuiging dat Trump voor Amerika kiest en ons weer leert zwemmen.

Bossche Camera

Zondag 4 november 2018

Rio Dulce

Verven en doorgaan met verven, tussen de droogtijden door, de rubberboot opblazen en het motortje erachter. Spelevaren met de benen over de rand in het water en rondkijken, de “Bossche Camera” in aktie. De omgeving ken ik al en het is veel van hetzelfde maar het is lekker om er even tussenuit te zijn. Ik bezoek en bewonder de verschillende havens  en neem een kijkje in de kreek met een resort, moderne jachten en een gezellig restaurant en op het eind van de kreek een indianen nederzetting met de typische smalle boten uitgerust met grote buitenboordmotoren.

Van de kreek naar Ram Marine voor wat onderdelen, het terugbrengen van het gelezen boek en ga een hapje eten bij Bruno. De rubberboten liggen hier op een kluitje in het water alle kanten op te dansen. Rukken en snokken aan de lijnen, de buitenboordmotoren elkaar soms rakend. Toch is dit de manier om je te kunnen verplaatsen en ben je aangewezen op je bootje maar ook op een goede landingsplek. Een aanlegplaats vinden voor je dinghy is niet altijd gemakkelijk en je moet met veel dingen rekening houden zoals: is het hier toegstaan, lig ik de vissers niet in de weg, is het een plaats van een watertaxi, is het privé en hoe zit het met diefstal? Je kiest dan al snel voor een aanlegplaats bij een bar of restaurant zodat je na de boodschappen wel een drankje moet drinken ter compensatie van het aanleggeld.

Na het hapje terug naar de volgende laklaag en maak een praatje bij de Canadezen die nu al weken in de hangmat liggen te staren naar het schermpje van de telefoon. Wat een uitzichtloze periode maken zij hier van hun vakantie, de boot ligt vol gereedschap, de elektriciteitsdraden hangen uit de stuurstand waarbij het dashboard in een boog naar beneden hangt vast aan zijn verbindingen. Het lakwerk knispert van het hout af bij deze zon-intensiteit en je ziet de boot ondanks de zogenaamde drukke onderhoudswerkzaamheden in de hangmat achteruit hollen. Bewonderingswaardig is het gevoel voor duurzaamheid om alle geperste bierblikjes netjes te persen in de blikpers en op te ruimen in de vuilniszakken. Het zijn wel duurzame alcoholisten.

Zaterdag 3 november 2018

Rio Dulce

Sommige klusjes blijven liggen vanwege een psychologische drempel om eraan te beginnen. Deze zogenaamde drempel is niet te benoemen maar geeft je het hulpeloze gevoel van: Het is me nu teveel werk of dat lijkt me moeilijk, weet je wel wat je allemaal op zijn kop moet zetten.  Maar als je eenmaal eraan begint valt het allemaal honderd procent mee en is het snel klaar zonder enig bovengeschetst probleem. Voorbode van de ouderdom of je weet wat er allemaal fout kan gaan?

We beginnen deze ochtend als Don Quischotte het gevecht met de windmolens, het gevecht van de kleine klusjes.

Met dikke druppels transpiratie op het hoofd het elektrisch motorpaneel (dashboard) losschroeven en vind de draden die een vorige keer al naar de kuip zijn getrokken, van een eerdere poging om de boel aan te sluiten. Met een schema, de handleiding als leidraad maak ik de gekleurde kabel vrij en sluit de blauwe kabel op de blauwe en de witte op de roodbruine draad. Met een kabelklem de verbindingen en test het alarm door de AIS aan te zetten, terwijl de toeter nog los in de kuip ligt.

Een gejank waar ik later nog veel last van zal beleven, kan ik de zoemer meer dan goed horen zelfs zonder mijn hoorapparaat. Meevaller is deze keer niet de hele achterkamer uitladen, kabels doortrekken en de rotzooi weer terug op het bed.

Met een gatenboor 38 mm een ijzingwekkend groot gat in de wand van de kuip. Van achter de zoemer in de wand drukken en de kabels goed en zeker bevestigd. Dit was een klus van niks.

Nu de zoemer van de motor, het oliedruk en warmte alarm. Bij het losmaken van de draden verwijder ik een hoop koperzout en aangekoekt vuil. Met een mesje krab ik de aansluitingen schoon en de pieper begint spontaan dartel en vrolijk te piepen. Dat scheelt een pieper van Yanmar van pakweg € 110. Bovenstaande werkzaamheden kosten een uurtje en 5 liter luizweet en dat ligt nu verspreid op de kaartentafel en in de kuip. Tijd om een duik te nemen in het zwembad.

Bij alle verschuivingen van onderdelen en het openmaken van kastjes zie ik mijn vrienden “insectueus” alle kanten heen stuiven zodat ik de kakkerlakken bestrijding combineer bij de montage, door de spuitbus continue in de aanslag te houden. Bij twee agressieve charges waar de M.E. nog iets van kan leren, krijg ik bijna medelijden met de heren Kakkerlak, tijdens het spuiten, lees aanval, zie je ze in paniek alle kanten opstuiven, een extra schot dodelijke spray en de twee heren gaan theatraal op de rug liggen met wat naspartelende pootjes. Weer twee potentiele huisvaders van honderden eitjes de nek omgedraaid.

Bij het zwembad mijn studieboeken boven tafel en praat met April de Amerikaanse die met een Amèl in de haven ligt.

De verfwerkzaamheden, alles gladstrijkend in het leven gaan tussen alle klussen gewoon door.

Plakken en lakken

Vrijdag. 2 november 2018

Rio Dulce

Uitrusten, “afkicken” van de afgelopen dagen, langzaam op gang komen. Een ontbijt in de restkoude van de airconditioning en al snel ondanks de vorige voornemens begin ik rond te kijken wat nu weer te doen. Al vlug sta ik met een stuk schuurpapier de verschillende stukken hout te bekrassen voor de nieuwe ondergrond om een laag vernis op te zetten.

Het is al een keer geschreven, maar de klus begint me zwaar te vallen en het is meer werk dan even vernissen.

Met de kwast in de hand, dure pot met vloeistof waarbij aangeraden wordt om deze niet uit je hand te laten vallen, want dan veroorzaak je pas het echte stoere werk. Even niet aan denken.

Tong voorzichtig uit de mond, kwast dopen in de goudkleurige vloeistof. Kwast aan de rand een beetje afschrapen en dan op het houtwerk. Eerst dwars op de nerf aanzetten en later afwerken door de nerf te volgen. Zo weinig mogelijk opnieuw aanzetten zodat het lange halen en streken moeten worden voor het beste resultaat.

Het recept voor dit mooie product is 50% standolie 20% gekookte lijnolie 25% tungolie 5% terpentijn dit droogt niet erg snel dus moet je 2 a 3 % siccatief bij voegen.

Dat drogen zit hier wel goed maar om alle componenten hier bij elkaar te sprokkelen is het toch gemakkelijker om een blik van € 10 te halen. Kost in Nederland bijna twee keer zoveel.

Sumpango, Kite festival

Donderdag. 1 november 2018

Sumpango

Via kilometerslange files op weg naar een onbeduidend plaatsje Sumpango, een halfuur rijden van Antigua. De chauffeur doet net of hij de weg weet en met veel bravour en de juiste opmerkingen plaatsen bij de controleposten wordt hij, of wij, op onze wenken bediend. Bij een parkeerterrein blijkt dat het allemaal bluf is en weet hij toch een prachtige plek te veroveren maar dan moeten we beloven om daar de lunch te gebruiken. Eten moeten we toch, zodat de belofte snel gemaakt is.

Van hieruit lopen we naar kern van het dorp een betonnen “No where” waar de stedelijke architect waarschijnlijk een jarenlange gevangenisstraf uitzit, gezien zijn wanorde van bouwen en indelen, de tekeningen en ontwerpen zijn nog steeds zoek.

Het kaal getrapte voetbalveld is waarschijnlijk de enige plek in het dorp waar het nog een beetje vlak is.

Duizenden mensen zijn zich aan het verzamelen en de vliegerbouwers zijn hun bouwsels aan het oprichten. Het frame is van bamboe maar omdat de bouwwerken tot twaalf meter hoog zijn hebben deze een behoorlijk gewicht en kan bijna niet geloven dat deze de hoogte in kunnen.

Een aantal jongelui staan overdreven interessant te doen en het is duidelijk een familievermaak met een boodschap aan de overlevenden. Bij gebrek aan een overleden familielid worden er maatschappelijke boodschappen de lucht ingestuurd waar het woord milieu veel in voorkomt. Het zal wel een zootje in de hemel zijn als het woord Ambiente en de afbeelding van een opgebrande wereld, het decor moet zijn als de vlieger hoog in de lucht hangt. Het gaat om de boodschap en het kunnen vliegen met de vlieger om in de prijzen te vallen. Een speaker doet op zijn manier verslag en je hebt het idee dat je naar een voetbalverslag zit te luisteren.

De jonge mensen staan aan de leids-touwen van de vlieger te trekken om vaart te maken want in de ochtend staat er heel weinig wind en is de kans dat de vlieger blijft hangen maar heel klein. Wel kan de vlieger met een rotvaart omlaag komen en je moet er maar niet onder lopen.

Het is levensgevaarlijk en ik blijf maar wat graag uit de buurt van de experimenten.

Om het vliegerfestival is een heuse braderie gebouwd en complete karkassen van varkens met kop hangen in de beugels rond te draaien. Stukken vlees worden als shoarma van het geroosterde afgesneden en in een soort tortilla opgerold gegeten. Het ziet er zeer zakelijk uit. Verder zijn natuurlijk de Mayaversierselen te koop en een ruim aanbod van toiletten in de plaatselijke huizen. Alles is te huur en te koop.

We moeten in een ganzenpas tussen de duizenden mensen doorlopen. Er is gewaarschuwd voor zakkenrollerij en berovingen maar maken gelukkig niets mee, het is eerder een jaarlijkse gezelligheidsvereniging die eens uitpakt zonder regels van hinderwet, geluidhinder, veiligheidsvoorschriften, plaatselijke verordeningen, toeristenbelasting, keuringsdienst van waren, verplichte EHBO posten, politiemensen die in portofoons staan te roepen, suppoosten. Blijkbaar allemaal niet nodig en het gaat goed. Dit is een festival zonder regels en de mensen houden zich bijzonder galant en beleefd.

Ik vermaak me best maar het duurt allemaal wel een beetje lang of komt het dat we iets te vroeg door de gids op het terrein zijn losgelaten? Rond twee uur in de middag komt er wat beweging in het circus en zijn getuigen van een aantal oplatingen van de B-categorie. Jammer genoeg heb ik de “launchings” van de gigantische grote vliegers niet kunnen zien.

We gebruiken de lunch aan een zwembad, verwerkt in een soort van terrassenbouw waar geen enkel hekje of bescherming is tegen vallen of verkeerd stappen. We leven hier duidelijk in de wereld van Kijk uit je doppen.

Rond drie uur weer op huis aan en dat is een lange trip want rond halfnegen komen we aan op Marmarine waar Bob ons nog snel even met zijn rubberbootje overzet naar Tijax. Leuk en leerzaam uitstapje en ben me nog meer bewust van de cultuurverschillen en verantwoordelijkheden. Zowel van de Amerikanen als van de Guatemalteken.

kapot gelopen schoenen

Woensdag 31 oktober 2018

Rio Dulce – Antigua

Het is weer eens uitstekend geregeld. We worden met de Lancia van de Backpackers Hotel opgehaald en krijgen een super-de-luxe kleine bus toebedeeld. 5 Bezoekers voor het festival in Sumpango (Diana, Alex en Bob, Kevin en ondergetekende). Het is een lange bustocht maar dat is bekend.

Diana blijkt een Nederlandse te zijn en woont op 10 kilometer afstand van me in Hedel. De wereld is maar klein. Een gezellige tocht met maar twee nationaliteiten namelijk Amerikaans en Nederlands. In Antigua krijgen we een prima hotel toebedeeld en zijn vrij om de stad te verkennen. Er wordt afgesproken om in een bar een borrel te drinken en gezamenlijk in een restaurant een hapje te gaan eten.

We raken in een pittige discussie verzeild over de Europese en Amerikaanse politiek en zit in het republikeinse kamp. Ik kan me wel vinden in de denkwijze en denk dat Europa onderschat wat er bij de Amerikanen op dit moment leeft.

Jammer dat de regen weer eens bij bakken uit de hemel valt en mijn schoenen zijn doorwater nat. Later blijkt dat mijn zolen het begeven hebben en laten los van de schoen. Ze houden het nog wel even maar ze zijn versleten. Het worden dan toch echte wandel of berggeschikte nieuwe stappers. Ik loop enkele schoenwinkels binnen maar niemand die maat 46 in huis heeft. Ik leef duidelijk op een te grote voet.

Zelfs de atoombom in Hiroshima overleefd

Dinsdag 30 oktober 2018

Rio Dulce

De kakkerlakken schieten alle kanten op als ik weer eens een nieuw luik opentrek. Om vies van te worden en de enige remedie is spuiten met gif of poeder in de richels achterlaten, in de hoop dat ze het allemaal opeten. Kakkerlakken zijn de overlevers bij uitstek, bij welke milieuramp of catastrofes de kakkerlak is een van de weinigen die weet te overleven. Als je één exemplaar tegen komt dan heb je er zeker 50, wordt gezegd. Ik neem het maar voor waarheid aan en tel 7 kakkerlakken onder het luik met andere woorden: Ik ben de gelukkige bezitter van 350 kakkerlakken die bezig zijn met hun feestje om nog meer uit te breiden. Zo, dat wordt en is een probleem.

Kakkerlakken hebben een eironde en verticaal afgeplatte lichaamsvorm en zijn meestal goed gecamoufleerd, doorgaans bruin tot zwart. Sommige tropische soorten zijn bont gekleurd zoals rood en geel, of groen. Ze kunnen zeer hard lopen en halen snelheden van meer dan 5 km/u. Hiermee zijn ze de op twee na snelste lopers onder de insecten. Enkele soorten kunnen vliegen. Kakkerlakken zijn alleseters. Sommige soorten kunnen tien tot veertig dagen zonder eten.

Het is bekend dat ze elkaars geursignalen oppikken en hierop reageren, al is dit niet te vergelijken met sociale insecten zoals mieren. De lange voelsprieten zijn ook bij een kakkerlak in rust meestal voortdurend in beweging.

Kakkerlakken hebben een snelle voortplanting. De hoeveelheid kakkerlakken in een ei pakketje is soort specifiek. De snelheid van ontwikkeling hangt af van de omgeving, vooral de temperatuur en het voedselaanbod. Een vrouwelijke kakkerlak draagt ongeveer dertig kakkerlakken in een ei pakket die na 3 à 5 weken van het lichaam worden afgezet. Hoewel kakkerlakken zelf voor de mens onschadelijk zijn, kunnen ze bacteriën en ziektes overbrengen door van voedsel te eten, er hun behoefte op te doen of eroverheen te lopen.

En nu de oplossing zoeken, ik baal hier ontzettend van en weet ook dat het in de warme landen bijna niet te voorkomen is.

Mopperend maar weer schuren en schuren, afreageren op de houten panelen en je weet dat houtstof ook weer voedsel is voor de huisgenoten.

Een rokertje voor onderweg

Maandag 29 oktober 2018

Rio Dulce

Oscar maakt me attent op een groots festival op 1 november in Sumpango. Sumpango ligt iets voorbij Antigua en is een hele zit om daar te komen. Een bezoek aan Google en een gesprekje met Kevin doet me overhalen om mee te gaan naar het vliegerfestival.

Sumpango’s festival, ook bekend als het Giant Kite Festival is een cultureel evenement dat plaats vindt op de eerste november elk jaar. Op die dag, komt de plaatselijke bevolking bij elkaar op het voetbalveld, vlak bij de begraafplaats, voor het festival. De deelnemers hebben maandenlang aan de vliegers gebouwd en zijn zeer creatief voor wat betreft de grootte en de afbeeldingen die op de vlieger geplaatst zijn. Deze wedstrijd wordt al enkele eeuwen georganiseerd en is geplaatst op de lijst van cultureel erfgoed van Guatemala

Het is eigenlijk een boodschap aan de doden en met een vlieger schijn je in contact, lees dichter bij de hemel te komen, ofwel dichter bij je overleden dierbaren. Ik krijg hierbij allerlei voorstellingen maar ik hou me in. Met het rubberbootje vaar ik naar de overkant om me in te schrijven. Het is een drukke bedoening in het reiskantoor maar dat wordt veroorzaakt door de hoge mate van inefficiëntie en hulpeloosheid van de jongen die het allemaal mar regelen. Ik vraag me af of dit wel goed gaat. Ik betaal mijn inschrijfgeld en zal wel zien. Het is telkens goed gegaan waarom nu ook niet.

Een hapje eten onder de brug met het mooie uitzicht vanaf het Backpackers terras. Met de rubberboot terug naar de Queen B en stort me weer op de klus die totaal uit de hand dreigt te lopen door het vele werk en de wachttijden die nodig zijn voor het drogen.

Tijdens het drogen van de verf een frisse duik maar enkele kinderen zijn zo hard aan het schreeuwen, dat het vervelend wordt. Een kleintje van een jaar of twee zet het op een krijsen en ik vind het tijd om te verkassen naar de kuip. Nu ben ik echt de humeurige oude vent die op de loop gaat voor het jonge grut.

In de middag nog een wandeling door de jungle naar de toren en geniet van de bries die hier boven staat. De boom met de offerplek ligt onder me en de uitzichten zijn bekend maar blijven mooi.

Zondag 28 oktober 2018

Rio Dulce

Zondagochtend en het is verdacht stil om me heen. De brug heeft vandaag een stuk minder vrachtverkeer en het geeft een zondagrust gevoel. Nu even geen grommende motorrem die over het water brult.

Ik neem me voor om een flinke wandeling te maken en ga weer door de achtertuin van de finca door het dorp en wandel richting het fort via het dorp en een bosachtig gebied. Ik word overvallen door een regenbui en raak helemaal nat. Tijdens het lopen  leer ik woordjes Spaans uit het bakje en is een prima combinatie om te wandelen en te leren. Mijn manier van brevieren.

Bij de ingang van het fort drink ik een kop koffie en zie enkele families bij elkaar zitten die het kunnen betalen om gezamenlijk uit eten te gaan. Het is hier niet duur maar 5 Euro per persoon inclusief drinken en met 8 man aan tafel blijft toch een rekening van 40 Euro’s.

21000 Stappen op de teller en een prima maaltijd in het restaurant bij de jachthaven van Tortugal.

Sopa de Mariscos is een heerlijk plaatselijk gerecht brood, rijst, losse vis en een soep met garnalen.

Tijdens een van de vele stortbuien kruip ik onder een afdak om de regen af te wachten, maar ben niet de enige onder het beschermende geroffel en al snel ontstaat ware gezelligheid om samen de regen af te wachten. Tussen de druppels door loop ik naar de steiger van Bruno’s en laat me afhalen door de lancia.

Later op de middag heerlijk zwemmen terwijl het regent, de druppels slaan kleine kratertjes in het oppervlak. Heerlijk afkoelen en de huid schoonschrapen onder water om de transpiratie op te lossen in het badwater. Opgefrist loop ik terug naar de boot en passeer de Canadezen liggend in de hangmat en heerlijk doortrekken in hun bierfestival.

Slapende honden niet wakker maken

Zaterdag 27 oktober 2018

Rio Dulce

Niets bijzonders om handen en loop via de achterdeur van het resort naar de stad. Een heerlijke wandeling over de Finca waar het bijzonder is om tussen de bomen te lopen, kijkend naar de paarden en de grasvelden.

Een zwaai en afmelding bij de deurwacht, loop ik het dorp binnen waar een hond duidelijk een hekel aan me heeft. Alweer een hond met mensenkennis en neem een stok van de grond om deze alleen maar in de hand te houden zonder te dreigen. De hond kent het gevaar en blijft mopperend voor zijn erf staan. Ik loop door maar houd de joekel wel in de gaten.

Bij het googlen: "straathonden Guatemala" stuit ik op deze zinnen:

Samen met Humane Society International (HSI) en het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Voedselvoorziening wordt in Guatemala gewerkt aan de uitrol van de Animal Welfare Unit, die onder meer ambtenaren trainingen en workshops over dierenwelzijn aanbiedt.

De dierenwelzijnseenheid was eerder medeverantwoordelijk voor de vergaande Guatemalteekse dierenwelzijnswet, die in september 2017 van kracht ging.De dierenbeschermingswet verbiedt hondengevechten, het gebruik van dieren in circussen, het gebruik van dieren voor experimenten en onderzoek in de cosmetische industrie en het couperen van oren en staarten van dieren om esthetische redenen. De wet voorziet ook in flinke straffen voor diegenen die een dier letsel en leed veroorzaken, of het dier dodelijk mishandelen.

Mensen zwaaien vanuit de tuin naar me en zie veel mensen rond deze tijd in de hangmat tot rust te komen, om de warmte het hoofd te bieden. In de straat een paar kleine boodschappen en drink een Cola bij Bruno’s. In de verte zie ik de Lancia van Tijax liggen en loop erheen om me over te zetten zonder dat ik de receptie bel om een taxi te sturen. Het duurt enige tijd voordat de magere kapitein met een boodschap terugkomt maar ik vermaak me prima met boek in de hand en uitzicht op de bedrijvigheid van de vismarkt.

Het is een rustige zaterdag en maak mijn eigen rijst met kip en plons nog eens heerlijk in het zwembad. Leven is zo gek nog niet ondanks dat er weinig te beleven valt vandaag. Nog snel even wat verf op het houtwerk zodat de lagen beginnen te tellen.

drogen van de luiken binnen

Vrijdag 26 oktober 2018

Rio Dulce.

De schade van het lakwerk eens goed beschouwd en er is maar één conclusie en dat is er aan beginnen. Bij het opstarten van de schuurmachine vliegen me de onderdelen om de oren en zie dat het misschien wel te repareren is, maar zal een gedonder blijven. Ik laat me wegbrengen naar de stad en haal een nieuw schuurmachientje wat als nadeel heeft, dat het marcheert op 120 volt. De Queen B heeft genoeg voltage mogelijkheden aan boord om dit op te lossen en ben voor 30 Euro een heus schuurapparaat met een boekwerk aan schuurpapier rijker.

Het krabben en schuren kan beginnen en start eerst met de losse onderdelen en draal een beetje bij de aanpak van de vloer in de kajuit. Het houtwerk bij de mast heeft waterschade en de keuze is of helemaal kaal maken of een reparatie die zo goed en zo kwaad mogelijk uitgevoerd moet worden. Het luik en de lijsten van de ingang worden geschuurd en ben erg in mijn nopjes over het resultaat. Uit de verre dieptes van de verschillende luiken van de boot duikel ik nog twee blikken lak op.

Een pot glanslak en een matlak. Eerst maar voor de stevigheid de glanslak en afwerken met de matlak. Het is en wordt de komende dagen schuren en lakken. Minimaal zeven lagen en dan de achterkant zeven lagen, geeft 14 verfmomenten aan. Lijkt eindeloos maar niet zeuren, niemand die me lastig valt.

Na de eerste laklaag trek ik mijn wandelschoenen aan en maak een wandeling naar de top van de berg. Prachtig uitzicht en genoeg herinneringen om op te halen. De wind is weg en de regen is aan het verdampen. Welkom in de subtropen.

Op de steiger tref ik de Amerikanen, echtpaar met twee jonge dochters, met hun Amel. Ze hebben al die tijd op de Nana Juana Marina gelegen voor onderhoud en telkens werd de te waterlating uitgesteld. De twee dochters zorgen voor levendigheid in het zwembad en maak regelmatig een praatje. Een aardig stel, echt Amerikaans.

Bij terugkeer aan boord het houtwerk nogmaals in de lak.

Ceviche

Donderdag, 25 oktober 2018

Rio Dulce

Een nieuwe buurman Kevin. Een Amerikaan met een prachtig schip en al 5 jaar in deze haven, overigens de Canadezen zijn hier al 7 jaar. Een Guatemalteeks koppel van twee heren liggen met hun schip, een Island Packet 370, en nog een aantal vaste liggers.

Kevin blijft zeker nog een jaar maar gaat in januari naar Belize om vakantie te houden en het schip een tijdje uit de wateren van Guatemala houden om geen extra belasting of kosten te betalen. Na drie maanden kun je weer gewoon inklaren en begint de teller opnieuw. Zijn vrouw blijft deze weken in de VS, maar komt in januari mee. Kevin heeft bijna hetzelfde programma als ik en laat weten dat het alleen zijn aan boord geen probleem is. Kevin is na al die jaren goed thuis in de Amerikaanse gemeenschap en heeft het druk met allerlei sociale evenementen zodat hij weinig aan boord is.

Ik haal boodschappen en loop lekker ontpannen door de straat. De vrachtwagens blijven de boel op stelten zetten en de tuktuk’s toeteren en knetteren langs je heen. Met een tas vol boodschappen drink ik een colaatje bij de Sundog. Ik ben weer thuis zullen we maar zeggen. De samenstelling van de kroeg is weinig veranderd en herken de barmensen maar ook de stamgasten die nog steeds op hetzelfde krukje zitten en aan de bar hangen. De kroegtijgers zullen we maar zeggen. Bij de ingang een oude Maya vrouw die wat fruit probeert te verkopen en heel wat ander scharrelend volk om te bedelen, bananen, juwelen of ander nooit nodig hebbende rotzooi proberen te slijten. De barmensen zeggen er niets van en laten het gebeuren. De kooplui en scharrelaars zijn niet opdringerig maar het geeft een gevoel van niet op mijn gemak of zelfs onveilig.

De televisie staat op sportkanaal en kan menig voetbalwedstrijd zien. Ik verwen mezelf met een grote glas Ceviche. Ceviche is een gerecht met rauwe vis en garnalen, gemarineerd en gegaard door citroen en rauwe ui, azijn met veel koriander. Heerlijk en licht verteerbaar

Een verkoelende duik in het zwembad en start met een karwei om de dagen te vullen. De kajuitingang zit nog steeds zonder verf terwijl ik daar al aan begonnen was in Grenada. Door het verwaarloosde werk en de weersomstandigheden, ziet het er op zijn Pakistaans uit en lijkt me een mooie klus om aan te beginnen.

Met een inventarisatie van potten verf en afbijt merk ik dat er spullen genoeg zijn om het Cruiseschip de Black Prince af te lakken. Krabbers vrij maken van roest en kwasten weer soepel en in model vouwen.

De brullende brug

Woensdag 24 oktober 2018

Rio Dulce

Ik voel me verlamd door vermoeidheid en lusteloosheid. Kom laat mijn bed uit en heb last van de warmte met benauwdheid. Het zogenaamde op mijn gemak opstaan en ga me melden bij Ninneth en probeer dit te doen in het Spaans.

Met enthousiasme hoort ze me aan en kijkt verbaasd, dat zou ik natuurlijk ook doen. Toch lief en leuk.

Na een halfuur in de kuip wazig voor me uitkijken, kan ik het ineens niet laten en begin in Nederlands tempo het dek te schrobben. Op de knieën met borstel en zeepsop poets ik als de Zeun van de Verenigde Indische Compagnie de ribbels van het dek vlak. Spoelen en nog eens spoelen en ondertussen uitkijken over de zo mooie baai met brug. De gasten worden opgehaald en een nieuwe vracht gasten gebracht. Het gaat goed met Tijax.

Als mijn broek doorwater nat is van het druipend lui zweet, mijn oren zich vullen met druppels die via mijn haren de oorschelp binnenvallen. Veel te warm om iets te doen maar je kunt toch ook niet de hele dag niets doen.

Met een koffie in de kuip blaas ik het stoom af en praat met Oscar de laatste roddels bij. De rest van de dag is voor het zwembad.

Binnenkomst Tijax.

Dinsdag 23 oktober 2018

De regen komt weer met bakken uit de hemel en dat komt me nu heel slecht uit. Rond 07.00 uur staan we samen naar de hemel te kijken of er nog veel uitkomt. Toch maar beginnen en gelukkig houdt het regenen eens op en kunnen we volop aan de slag. William zet met roller de anti-fouling erop. Eerst denk ik dat hij het veel te dik opzet maar als ik het even overneem realiseer ik me, dat het niet anders kan. De twee busjes verf zullen niet genoeg zijn en ga naar de winkel om de laatste twee bussen te halen. Weliswaar zwart maar dat geeft niet voor onderwater en het is een mooie variatie voor de vissen om een roodzwart monster voorbij te zien schuiven.

Al snel blijkt dat de vierde pot verf ook niet voor de gehele dekking kan zorgen en moet nu met de tuktuk naar de Dismar voor een extra pot anti-fouling. Het regent nu niet meer maar het stortgiet. Met paraplu van het kantoor stap ik in de driewieler en de tuktuk beging aan de klim van de hoge brug. Het gaat de tuktuk-chauffeur allemaal niet snel genoeg en met de driewieler wordt er een inhaalmanoeuvre uitgevoerd. Er is volgens hem ruimte genoeg tussen twee elkaar passerende vrachtauto’s en niemand van de overige weggebruikers die zich maar ergens druk over maken. In Nederland zouden knipperende lichten, gebalde vuisten, opgestoken vingers naar je verwezen worden maar hier is dit gevaarlijke gedrag allemaal heel normaal. Ben blij dat ik achterin de tuktuk zit zodat er toch nog enige kreukelzone voor me is van een plastic schermpje en een tentzeil dak.

Bij de Dismar scoor ik de laatste verf en hobbel met dezelfde tuktuk terug naar de Queen B waar William met campingstoel en tafel onder de romp zit te schuilen, geheel geïnstalleerd bij zijn vakwerk. De laatste pot erop, plakband eraf en wat een mooi gezicht. Schoon polyester, nieuwe groene bies en een fris tricolor anti-fouling aan de onderzijde. Ik betaal William voor zijn diensten en geef hem wat extra zodat hij de komende dagen voort kan met zijn jacht op het vrouwelijk schoon in Rio Dulce. Met een dikke knuffel in de nek, een box en een ferme hand neemt hij afscheid van me en zie hem al snel naar de douches lopen om zich verder op te maken. William gaat op stap!

Bij Karen, chef de bureau, uitchecken. Het jammerende piepen van de kraanwagen geeft aan dat de hijsoperatie in volle gang is en zie de boot van William de hoogte ingaan om verplaatst te worden. De kraandrijver vraagt waar William is maar ik zeg dat ik het niet weet. De machinist lacht veelzeggend en schudt licht knikkend met zijn hoofd.

Nu de Queen B vakkundig en met voorzichtigheid het water ingezet wordt, is het even de sleutel omzetten en de motor loopt direct. De Queen B glijdt met de nieuwe verf als een paling in een emmer met snot door het water. Zo dit was een goede actie, veel werk. Ik ben erg moe en dit komt door het zware werk en natuurlijk nog niet hersteld van de jetlag die nog in mijn lijf moet zitten.

In de haven word ik enthousiast ontvangen door een heel comité van bewoners en natuurlijk Oscar. De Canadees aan het begin van de steiger nodigt me uit voor een barbecue maar dat sla ik toch maar even af. De voorraad lege aluminium bierblikjes is groter dan de partij die we op voorraad hebben in Nederland. Geen zin in dubbele tong. Wel is het heerlijk om de vermoeide botten in het zachte water van het zwembad te laten glijden. Deze actie is klaar.

William trabajando

Maandag 22 oktober 2018

Rio Dulce

Het begin van de dag is natuurlijk onderhoud. Poetsen en het verven van de groene bies met de drie componenten verf die ik gekocht had voor de letters achter op het schip. Het blijkt genoeg te zijn voor de hele bies. De verf wordt erg dun door het toevoegen van de twee componenten aan de verf maar met twee tot drie keer overschilderen krijg ik een zeer mooi resultaat. De verf wordt knoerthard en kan het met geen mogelijkheid van mijn nagels afkrijgen. Dit is pas nagellak.

De werfbaas komt een kijkje nemen en zegt me dat morgen het schip voor me in het water wil. Woensdag, de dag dat ik gepland had om het water in te gaan wordt er niet gewerkt zodat de Canadees morgen het sop ingaat. Ik begin te rekenen en de mogelijkheden te bekijken, of morgen in het water of verplaatsen en dan donderdag te water. Dan maar morgen en spreek met de werfbaas af dat het morgen ook voor mij goed is dat ik te water ga.

Het wordt nu aanpoten en een race tegen de klok. William staat te glunderen van oor tot oor om met het werk te beginnen en stelt voor om er nog iemand bij te nemen om het werk sneller te laten verlopen. De linkmichel. Ik zeg hem dat ik meehelp en dat het wel goed komt. In de middag als de verf van de bies goed is uitgehard starten we de schuurklus van de anti-fouling. William is niet verkeerd en niet te lui zodat het werk tegen de avond tot volle tevredenheid is gedaan. Nu alleen nog het verfwerk maar dat is voor morgen. William komt een klein voorschot vragen van Q100. Natuurlijk geef ik hem dat hij en tien minuten later staat hij fris gewassen in prachtig uitgaansoutfit met zonnebril op het hoofd om te gaan passagieren in de stad, Ik had geen geld meer om te eten zegt hij nu. William is een bijzondere.

Sigrid komt een kijkje nemen en vertelt me dat ze hier nog minimaal een jaar zal blijven liggen omdat ze problemen heeft met enkele dunne plekken in de stalen romp. Gelukkig heeft ze enkele leveringen van boten in het verschiet zodat ze wel zal zeilen maar niet met het eigen schip.

In de avond op het terras een stukje kip en een groep met buitenlanders vrolijkt het terras op met guitaar en zang. In de gemeenschappelijke ruimte vind ik een boek in het Nederlands: Ik ben Pelgrim. Het pakt me en lees van de geheime diensten en de acties die redelijk up to date beschreven worden over de terreurdreigingen.

Mar marine

Zondag, 21 oktober 2018

Rio Dulce

Ben vanwege de jetlag vroeg op en loop al om half zes door de kajuit te scharrelen. Het regent buiten en is eigenlijk een streep door de rekening van mijn plan om aan het poetsen van de zijkant te beginnen. Dan maar binnen reorganiseren en de spullen die buiten in de kuip horen terug te plaatsen. Rond negen uur is het droog en meld me aan de romp om met ontweringswater het eerste vuil van de romp te weken. Poetsen en poetsen en krap de losse stukken van de groene bies aan de waterlijn los.

De achterbuurman, met een catamaran ongeveer 50 voet, is William. Zo donker als een kop koffie en ook de gezelligheid die hij uitstraalt. We zijn al gauw dikke maten maar begrijp ook dat hij dringend geld nodig heeft. Graag een karwei om iets te verdienen. Daar gaan we weer, je beste Amigo’s, brothers of friends hebben iets van je nodig. Ik vraag hem wat het kost om de onderkant te schuren en in de anti-fouling te zetten. Q 2500 is zijn antwoord en als ik de verf erbij wil hebben dan komt er maar een beetje bij en dan wordt het Q4500. Het is dat ik zijn vriend ben anders had hij het niet gedaan.

Ik zeg tegen hem dat ik er even over moet nadenken want de geschiedenis heeft me geleerd als je meteen nee zegt dat je dan moet gaan handelen over iets wat je niet wil. Hij vraagt elke tien minuten van de dag of ik het al weet. Tegen de avond begint hij er voor de zoveelste keer over, dat ik tegen hem zeg dat ik geen Gringo ben en dat hij te maken heeft met iemand die het zelf moet doen omdat er geen geld is. Hij begint me nu helemaal onbedaarlijk op de schouder te kloppen en stijg in zijn achting omdat ik geen Amerikaan ben.

Voor niet Amerikanen vraagt hij maar Q 500 voor schuren en verven van de onderkant. Dit lijkt me redelijk en zeg hem toe dat hij het mag doen als ik klaar ben met de romp.

Vanaf nu begint hij telkens te vragen of hij “Nu” kan beginnen met het schuren. Tjonge, als je van praten en discussiëren houdt zonder echt te luisteren is de William wel een bijzonder heerschap. Het is zijn lach die hem ontwapend maar je zou hem nu al achter het behang plakken.

Tegen de avond heb ik de romp schoon en de groene bies geschuurd, het is dankbaar werk want de Queen B knapt nu al op.

Avondeten is tonijnsalade uit een blikje maar smaakt me prima. In de gemeenschappelijke ruimte is het met de jammerende Amerikaan een stuk beter en voert nu een stuk gezelligere conversatie met zijn meisje uit het Wilde Westen.

reisdocumenten

Zaterdag, 20 oktober 2018

Guatemala Ciudad – Rio Dulce

In een Kingsize bed wakker worden en geniet van een uitgebreid ontbijt, gebakken eieren, brood met jam en wat fruit. Tijd voor de taxi en ook nu staat de taxi keurig op tijd voor de deur. Het is niet druk in de stad en het schiet flink op, om bij het busstation te komen. Jammer dat de bus net 5 minuten geleden is vertrokken en moet nu 2 uur op het plastic stoeltje de tijd kapot slaan door het kijken naar de bonte mensen om me heen. De schoonmakers zwieren hun dweilen in de ronde zonder enig systeem en denk dat de actie alleen bedoeld is om het vuil te verplaatsen. Ik moet wel mijn voeten omhoog brengen want onder mijn schoenen blijkt het ook vuil te zijn. Ik doe het graag want de lach van de interieurverzorgster is meer dan hartelijk.

Tassen inleveren bij de grote bus en zelf instappen in een chickenbus. Thuis wordt je altijd gewaarschuwd om zicht te houden op je spullen maar dat is in Guatemala dus helemaal niet mogelijk. Mijn bagage reist apart met een overvolle bus met reizigers. De kleine bus is bedoeld om ons uit de drukke stad te brengen om over te kunnen stappen op het station Noord, een zogenaamde shuttle.

Op station Noord in de grote bus waar ook deze keer een prima plek scoor met een Guatemalteekse jongen naast me die wel erg meeleeft met de film die getoond wordt. Alles gaat met veel geluid gepaard en als de telefoon rinkelt dan weet de hele bus dat hij het net uitmaakt met zijn vriendin. Tja, op weg naar een ander stadje is een ander schatje.

In het donker aankomen in Rio Dulce en besluit om naar de haven te lopen. De hoge brug over met de bagage op mijn nek en meldt me bij de ingang van de jachthaven. Het is niet simpel om door te lopen want er wordt me het hemd van het lijf gevraagd. Uiteindelijk groen licht en zie de Queen B nu tussen de schepen op dezelfde plek staan. Twee grote catamarans versperren nu de weg voor terug naar het water.

Bij het openschuiven van het luik schieten de kakkerlakken terug naar hun hol. Ben blijkbaar niet de enige die schrikt van het openen van het luik en het aanknippen van het licht. De spinnenwebben hangen aan het raam en concludeer dat Oscar maar weinig hier is geweest om de Queen B te luchten of op toe te zien. Gelukkig is het niet nodig geweest want alles ligt er prima bij, op de kakkerlakken na. 

Bij het restaurant een hamburger en ga in de gekoelde gemeenschappelijke ruimte zitten om even bij te komen. In de bank ligt een Amerikaan languit te telefoneren en zucht en huilt bij het telefoon gesprek wat hij voert. Hij blijkt, zo begrijp ik uit zijn woorden, het eerst uitgemaakt te hebben en heeft er nu spijt van. Het is gênant om hiervan getuige te moeten zijn maar het geeft geen pas dat hij dit gesprek in de gemeenschappelijke ruimte voert. Het zal de airco zijn die de gemoederen weten te bedaren of op zijn plaats te zetten. Heimwee?

Ik ga maar lekker op tijd naar mijn huisgenoten, de kakkerlakken.

Op weg naar das Narrenschiff. Wenen.

Vrijdag, 19 oktober 2018

Amsterdam – Guatemala

Deze keer, alleen terug naar de boot omdat Jacqueline voor een periode thuis verkiest. Van het varen zal wel niet veel komen omdat de planning redelijk kort is, de hurricane periode nog niet voorbij is, en dat ik me gelukkig voel in Guatemala zoals de rust bij het achterlaten van de boot en het is geen straf om in dit mooie land te zijn. Het zullen enkele weken van onderhoud en rustig aan zijn zodat het echte varen moet wachten voor eind december of misschien wel volgend jaar januari 2019.

Het klinkt opgesloten maar als ik me realiseer dat veel Amerikanen het normaal vinden om meer dan 5 jaar hier te blijven hangen dan is het oponthoud van een jaar niet veel. Het zijn redenen om het verblijf goed te praten want in mijn achterhoofd knelt het toch en houd er rekening mee om toch nog eens er tussenuit te piepen. We zullen wel zien hoe het loopt. Ik kijk er naar uit om de Queen B terug te zien.

Overbodig om te zeggen dat het weer eens druk was afgelopen periode, extra zorg voor mijn Vader, weekend Wenen, klanten bezoek, jubileum en de kinderen. Klacht: te weinig kleinkinderen in het vizier gehad.

Vanochtend om 06.00 uur op en snel een koffie met ontbijt. Jacqueline brengt me naar het station waar ik me kan nestelen in de hoek van de bank in de intercity naar Schiphol. Het reizen is zo gewoon geworden dat het gewoon is en vind de weg blindelings op het bomvolle Schiphol. Het is herfstvakantie en er zijn veel gezinnen met kinderen op weg naar een warm zwembadje.

Thuis heb ik extra betaald voor een comfortabele zitplaats maar dat is weggegooid geld want de plek waar ik nu zit laat voor wat betreft comfort dik te wensen over. Een raampje boven de vleugel zodat van het weinige landschap wat onder me door moet vliegen niets meekrijg dan alleen een licht op en neer wiegende aluminium vleugel. Vanuit Houston tegen de avond, vertrek naar Guatemala Ciudad waar het pikkedonker is bij aankomst. De taxi levert me 5 minuten later af bij het zogenaamde Pizza hotel waar ik 10 september ook geslapen heb.

Toekomst? Geen ober meer?

Maandag 10 september 2018

Guatemala stad – Amsterdam

Halfdrie de wekker en wachten op de taxi die ons naar het vliegveld moet brengen. En voorwaar precies op tijd staat een zeer vriendelijke taxist voor ons en praat honderduit tijdens de korte rit. Vijf minuten later staan we in de hal en weet bij een ticket-machine de rij met wachtenden bij United Airlines te omzeilen. We zijn de eerste passagiers en de douane die het paspoort moeten afstempelen zijn er nog niet. Een vrouwelijke douane stuurt ons naar een andere ingang en krijgen wel een controle maar moeten voor de stempel nog wel even wachten. Bertus weer in de bocht, veel te vroeg.

Na het verlossende stempel dat met een klap op het zich langzaam vullende paspoort wordt geslagen worden we losgelaten op de afdeling Taxfree, die allemaal nog gesloten zijn. Ik sta bij een koffiebar om een eerste bakkie koffie te kopen en wacht beleefd dat men klaar is met de opstartprocedures maar als ze mij totaal negeren, loop ik binnen bij de buurman waar ik meteen geholpen wordt.

Van Guatemala naar Houston, de gebruikelijke Hamburger, te bestellen via een gemonteerde IPad op een hangtafel. Van Houston naar Washington en van hieruit naar Amsterdam. Het is een hele onderneming.

Controle en nog eens controle

Zondag 9 september 2018

Quezaltenango – Guatemala Ciudad

Het busstation verzamelt de passagiers en we lopen naar boven om op een bijna afgebroken plasticstoeltje, die de hufterproef niet heeft overleefd, naar een schreeuwende monitor te kijken. Lichtflitsen met veel opkomende kleurtjes en dat we toch dat ene merk luiers moeten kopen gezien de dikke blozende volle wangen van de Baby. Met een metalige stem worden we naar de bus gestuurd waar het terreuronderzoek op ons losgelaten wordt. Ik word gefouilleerd en mijn bagage krijgt een extra inspectie.

We zitten prima en zijn gelukkig met de comfortabele zetel in de oude tweedehandse touringcar. Vertrek uit Quezaltenango via de hobbelige rafelige straten van Xela, Xela is de Maya benaming van de stad Quezaltenango. Met een prima tocht naar de Ciudad en nemen een taxi om naar het hotel te komen. Dit hotel ligt in een compound goed afgesloten en beveiligd. We zijn vroeg in de middag op de plaats van bestemming en kunnen een oudevandagendutje doen en in de vroege avond een pizza bestellen via de pizzakoerier die voor het hotel de maaltijden verzorgd.

Jacqueline heeft wat moeite met de aangeklede pannekoek maar ik laat me het diner in de tuin prima smaken. We zullen vannacht om drie uur opgehaald worden door een taxi zodat het vroeg naar bed wordt om enkele slaapuren op de teller te zetten.

Carlos

Zaterdag 8 september 2018

Xela

Aan de ontbijttafel raak ik in discussie met een tweetal Belgische documentaire makers. Het gaat over plastic afval en kan mijn punt nu eens goed uitdragen inzake de manier van plastic verwerking en wat ik echte vervuiling of een visueel probleem. Het blijft vreemd dat er zoveel mensen praten over plasticvervuiling zonder dat deze zich geïnformeerd hebben hoe de recycling wereld in elkaar zit en hierdoor echt mogelijkheden voor de hand liggen. Plastic verbieden is een heilloze weg maar met de huidige inzamelsystemen en bewust wording zijn er heel wat meer mogelijkheden dan verwacht. Ze geloven me niet maar ik hoop ze wel wat wakker geschud te hebben met de website van enkele Belgische plasticverwerkers.

Jacqueline is ondertussen bezig met een beklimming van een vulkaanhelling. Het blijkt later niet simpel te zijn maar het goede ervan is dat de beklimming niet zo lang duurde.

In de tuin krijg ik de kans om met een boek heerlijk in een gematigd zonnetje bij te komen. William, Amerikaan, is thuis ontvlucht voor 4 weken en heeft een appartementje gehuurd in het instituut met Spaans les. Hij spreekt me aan met  De donde eres?. Nog onwennig voor mij om een Amerikaan Spaans te horen spreken, kan ik het zo snel niet plaatsen. Jammer van het cursusgeld en de moeite spreek ik gewoon Engels tegen de Amerikaan.

Jacqueline komt moe maar met voldoening terug van haar tocht en heeft honger als een paard zodat we wat eerder als gewoon een Indiaas restaurantje opzoeken om deze paar leuke weken af te sluiten.

Quinten en Lennart gaan naar het voetbal en hoor later dat Xelaju weer heeft gewonnen. Je krijgt clubliefde op deze manier

uitzicht op de vulkaan

Vrijdag, 7 september 2018

Xela

Beschouw een land zijn dodenverzorging en je weet hoe de samenleving daar in elkaar steekt. We lopen over de dodenakker van Quezaltenango en verbazen ons. Natuurlijk liggen de rijke en belangrijke personen op de hoofdas van de begraafplaats. Families hebben er een tombe opgericht met een heuse toegang tot de onderwereld. Gelukkig zit het slot aan de buitenkant. Het is net zoals bij ons eenrichtingsverkeer, eenmaal naar het graf of tombe dan is er geen terugkeer. Hades zorgt goed voor zijn volgelingen. De hoofdas gaat langzaam de heuvel op en hoe verder je loopt hoe armer de tombes worden totdat het volstaat om de familie te gedenken met een doorgesneden plastic fles met een ruiker erin. Deze begraafplaats is groot en wordt bezocht door families die tussen de zerken lopen, mensen die een flitsbezoek brengen en handelaren met bloemen die de mensen aanspreken om iets te verkopen. Het is geen plezierig uitje maar wel een uitstapje dat je eens gemaakt moet hebben. De nabestaanden zorgen goed voor hun overledenen en bewonder het bezoek van families die picknicken bij het graf. Afscheid is hier niet helemaal een afscheid.

Vandaag was het de laatste dag van de Spaanse les. Een heus certificaat dat ik het veertiendagen volgehouden heb. Is het een certificaat of een kwitantie?

Het is voorbij maar heb het met plezier gedaan, het is niet zomaar lessen Spaans maar een Spaans programma van taalles en lessen in de cultuur met zijn uitstapjes en tochten. Een goedkope oplossing om een verzorgde twee weken te hebben en heb verschillende Amerikanen gesproken die een drie of vier weken van huis willen zijn en dit instituut kiezen. Kloosterleven plus. Het lukte me zelfs om in het Spaans een toespraakje te houden. Het valt wel op dat de Professora Alexandra me voor een vervolgcursus uitnodigt.

De muziek barst nu echt los en Jimmy Morales komt nu echt om een lint door te knippen. Ik ga me niet mengen in het feestgedruis om weg te blijven van: Het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Gelukkig gaat alles goed behalve een paar gillende sirenes, stroomonderbreking en heel veel mensen op straat die het allemaal mee willen maken.

heel veel volk op de been.

Donderdag 6 september 2018

Xela

Een zogenaamde rustdag. De lessen blijven natuurlijk onverbiddelijk doorgaan en ben groggy als de klok 13.00 uur slaat. In de keuken de maaltijd en een wandeling door de stad om meer van alles en toch zo weinig te ontdekken.

Kevin organiseert een kookcursus Tortilla maken. Het is gezellig maar een culinaire hoogstand zullen deze authentieke tortilla's met dit geheime recept van een of andere Grande Madre niet worden. Een beetje water, maismeel, beetje zout en wat citroensap zijn de ingredienten. Het geheim zit volgens Kevin in de manier van kneden en het in de palm van je hand laten rollen en pletten van het ronde deegje dat op een plat verhet en gegaard wordt. Een taaige, benauwde geur en smaak vallen je ten deel en je krijgt een prima inkijk in de hoge standaard van dit volksvoedsel nummer 1. Je voelt de buik zwellen.

De stad is zich aan het voorbereiden op het vrijheidsfeest en de president heeft aangekondigd om naar Xela te komen. Ineens wordt er gepoetst en slingers opgehangen. Feesttenten opgebouwd, tribunes met podia voor levende muziek, straten afgesloten, heel veel extra politie op straat met mitrailleurs in de aanslag. Het is wat als je zo populair bent dat je de aanhangers met geweld van je af moet slaan. Jimmy Morales heeft het land met een ijzeren grip in de hand. Een aantal maanden geleden heeft hij de anti-corruptie onderzoeken door CICIG verboden en laten stoppen. Dit leidde uiteraard tot een grote rel en heeft later toch onder voorwaarden deze instantie moeten toestaan. Terwijl in zijn verkiezingsjaar 2016 een van de belangrijkste aktiepunten en programma was om de corruptie een halt toe te roepen.Een quote in zijn redevoering: “Neither corrupt, nor a thief.”

Helaas wordt hem onder andere een $ 1.000.000 smeergeld ten behoeve van zijn verkiezing ten laste gelegd.

Wij slalommen door de drukte en wat een veilig gevoel moet uitstralen is het bedreigend geworden want de bewapende politie voelt zich meer dan het klootjesvolk en bij het passeren wijken deze jonge militairen met hun geweer geen millimeter. Imponerend gedrag.

Koffie in het grote koffiehuis en eten bij de Mexicaan. We geven aan dat het lekker is en zijn er voor de tweede keer. Reden genoeg dat Moeder-kok achter het fornuis uitkomt om alle complimenten van die buitenlanders zelf in ontvangst te komen nemen. Met een stralende lach en veel complimenten nemen we afscheid. Later zien we op een bordje dat er om een chef-kok gevraagd wordt. Welke familie crisis ziet hier nu achter? Ik kan het niet laten om heel vragen te hebben en in mezelf te lachen, maar we hebben wel goed gegeten.

In het warme vulkanische bad

Woensdag 5 september 2018

De aankondiging Maya thermen lijken me niet veel maar laat me uitdagen om alles te zien wat er maar te zien is. Het valt me uiteindelijk niet tegen.

Het busje rijdt ons terug naar Zunil en bij de bebouwde kom rijden we de berg op om via een wirwar van haarspeldbochten boven te komen met geweldige uitzichten. De lucht wordt ijl en flarden wolken schuiven de bus voorbij.

Op een verlaten parkeerterrein uitstappen en nog steeds niets bijzonders maar na de ingang begint het park dat tegen de helling van de heuvel is aangelegd. Via een verhard pad met bordjes bij de verschillende bomen en planten en het geëigende stukje ijzeren band om de bezoeker uit de tuin te houden. Op het eind van het park ligt de betonnen Poel met warmwater. Het water was 10 jaar geleden veel warmer zodat de poel uit drie baden bestaat om langzaam van onder af aan te beginnen, om zo aan de warmte te kunnen wennen. Wij laten ons in het warmste water zakken wat uit de berg komt stroomt. Heerlijk om met je rug tegen de uitstroom aan te gaan liggen zodat de herinnering uit mijn kindertijd weer even terug komt. Met de billen gekeerd naar de warme kachel verwend en verslaafd aan de warmte moet je zelf los wrikken van die warmte, en zo is het ook hier.

Verschillende Guatemalteken zien het als een zakelijk uitje en ik zie enkele mannen zakelijk met elkaar overleggen. Wij zijn wat minder zakelijk maar genieten wel. De omgeving is oud en versleten en om het een toeristische bijzonderheid te maken mogen ze best de wasgelegenheden en de kleedkamers aanpassen aan de normale standaard van de tijd en de hygiëne. Alles is nat, alles is vies en je moet als een ooievaar je sokken aantrekken en hopen dat je geen steun moet zoeken want dan is je kous zeker nat.

In de kantine drinken we nog een koffie met uitkijk op de gerimpelde mensen die te lang in het water hebben gezeten. Het duurt lang voordat mijn handen weer een normale strakke vorm hebben. Op de terugweg uitstappen om foto’s te maken van de vallei met de mooie uitzichten, jammer dat ik wat blasé en verwend wordt. Mag niet vergeten hoe mooi dit land is. 

In de middag de stad in voor een wandeling en raken langzamerhand helemaal thuis in het stratenpatroon van de stad.

Film Hija del Puma

Dinsdag 4 september 2018

De film begint met een actie van de regering die het dorp platbrand en alle bewoners zinloos vermoorden. Puma, een jonge Maya vrouw, weet te ontsnappen en denkt de enige te zijn die het overleeft heeft, toch zegt haar gevoel dat haar broer het misschien ook overleeft heeft. Puma gaat op zoek naar haar broer die in deze burgeroorlog is verdwenen zoals vele jonge mannen. Ze gaat op reist door het land, informeert naar en komt uiteindelijk erachter dat haar broer het overleeft heeft, via  ondergrondse hulp van de kerk. Hij heeft een plaats weten te vinden als revolutionair tegen de regering. Ze heeft een ontmoeting in een biechtstoel en dit moet haar gemoed rustig stellen. Natuurlijk loopt hij groot gevaar en woren bijna gesnapt. Gelukkig verdwijnt broerlief weer in het niets en de Puma, loopt terug naar huis waar ze de restant van de familie met alleen een knipoog gerust stelt.

Het is een onderdeel van de Spaanse les maar de taal heeft niet veel zin want ik versta er geen hout van. De beelden spreken voor zich en geniet van de mooie landschappen, cultuur en de beleving van de verschrikkelijke oorlog waar ik helemaal geen weet van had.

Een gewone studiedag maar steeds meer thuis in het studentenleven en vinden al snel een plek aan de gezamenlijke keukentafel voor ons eigen kookpotje en het uitgebreide ontbijt. In de avond vind ik nog tijd om te studeren aan dezelfde keukentafel waar regelmatig iemand komt binnenlopen om iets te drinken of eten. Een heerlijke ontspannen sfeer.

Simon?

Maandag 3 september 2018

De regen valt nu als een gordijn omlaag. Jammer want het is nu sprinten van gebouw naar gebouw en er is geen ontkomen aan om door en door nat te worden.

De kerk in Zunil is bijzonder, de beelden en andere parafnalien zijn uit de verwoeste kerken van Antigua(1762) gehaald om deze hier een tweede leven te geven. Prachtige beelden, mooie schilderijen en veel doodskisten met de rustende Jezus.

Zunil heeft een grote coöperatie van vrouwen die handweefwerk maken met heel veel kleurtjes. De mannen waren op oorlogspad tijdens de burgeroorlog en de vrouwen sloegen de handen ineen om een bron van inkomsten te ontwikkelen. Jacqueline koopt een band voor op het haar en laat deze door een Maya op het hoofd plaatsen. Ze houdt deze kleurrijke hoofdtooi op en heeft veel bekijks. Zelfs een klein meisje komt naar haar toe om te zeggen dat ze heel mooi is. Jacqueline’s dag kan niet meer stuk. Vrouwen zitten vreemd in elkaar.

Door de straten die meer het karakter hebben van een kolkende rivier lopen we naar een overdekte markt en kijken de ogen uit. Vis, vlees, pluimvee en heel veel klederdrachtspullen. Dit verveelt me nooit en de rest van het gezelschap ook niet want ondertussen raken we Martin bijna kwijt. De lengte van hem verraadt hem al snel tussen de kleine mensen.

Naast de markt is een soort kapel waar een vreemd soort plaatselijk geloof beleden wordt. Een man heft een toegangsprijs en voor het nemen van foto’s en giften met een boodschap zijn aan de "kunst" Sjamaan te schenken. Betaal graag voor het fotograferen en kijk me de ogen uit, wat een wondere andere wereld voor het beleven van je geloof. De tafel met kaarsjes, het altaar waar een grote pop in de huiskamer zit. Het huis is ondertussen gewoon bewoond. Zij mogen een jaar lang de godheid van een woning voorzien en worden natuurlijk de hele dag bezocht.

De pop heeft een sigaar, de sjamaan zit ernaast en een koppel. met heel wat vragen, maakt er een gezellig feestje van want er wordt behoorlijk gedronken, gehuild, gelachen en regelmatig bankbiljetten onder de jas van de godheid gestoken. Mijn ongeloof en vooral als er uitgelegd wordt dat de pop morgen het uniform van een generaal krijgt aangemeten. Het uniform ligt al klaar, uitgespreid op de bank. Het verhaal krijgt niet helemaal vat op me, maar de pop wordt nu verplaatst in de functie van de hoofdbewoner van het huis en gaat terug in de tijd van de oorlog. De oorlog zit hier nog vers in de botten en zal niet licht vergeten worden.

We lopen dit rovershol, pardon…. deze kerk uit. Kan het niet laten om van een afstand de hele entourage nog eens aan te zien en het heeft een andere kijk op de dingen. Verschillende gezichten, uitdagingen, onnozelheid, sinister, mystiek, simpel en implementatie in het leven van alle dag..

Koud en winderig.

Zondag 2 september 2018

Door een gesprek tussen Richard en Kevin schiet ik wakker en realiseer me dat ik me een kwartier verslapen heb. Kwart over vier. Een prima nacht ondanks de omstandigheden. Alles is klam van de regen en de kou. Tegen de vorstgrens en kleed me snel aan, eet een paar sneden brood. Het is pikkedonker en vertrekken zonder Richard want hij is nog moe van de slechte nacht en de vermoeienis van de vorige dag.

Ik loop wat achter en volg de zwaaiende lampen over de grond. Bij de voet van de berg gaat het steil omhoog en is het meer klauteren van steen naar steen dan lopen. Ik hijs me omhoog en met elke stap hoger is er minder lucht. Het tempo wordt aangepast en kan het op deze manier prima bijhouden. Langzaam kruipt Janice naar achter en zie dat ze het moeilijk heeft maar houdt dapper stand. De top ziet er donker en hoog uit en frons de wenkbrauwen. Bang voor de hoogte en de afstand maar uiteindelijk valt het mee. Als je denkt dat het niet meer gaat ben je ineens boven op de top van de krater en lopen over een brede rand.

Het vriest hier boven en de handen koelen door de wind behoorlijk af. Ben blij met de handschoenen en ondanks deze handwarmers koelen de handen meer dan comfortabel af. De wind giert over de top en er vallen spetters regen. Rillend kijk ik naar de verte en ben getuige van prachtige wolkenformaties en zie op afstand een soort van tornado of onweersbui ontstaan. Waarachtig en verdorie de honden zijn er ook. Zijn die met ons mee geklommen? De zon begint te gloren en kruipt over een berg en zet ons in de vlammen van oranje en rood tot geel zonlicht. In de verte de Pacific, in het Noorden Mexico en in het zuiden Quezaltenango met uitzicht op de een na de hoogste vulkaan van het Amerikaanse continent. Op de hoogste sta ik nu en kijk van 4200 meter hoog de krater van de vulkaan in. Het is er gelukkig rustig en een grasmatje bedekt de toegang tot Hades, de god van de onderwereld. Wat een geweld en een spookachtige vuurzee verbergt de aardkorst en soms gaat het helemaal fout net zoals de Fuente die een paar weken geleden ontploft is met waarschijnlijk meer dan 2000 slachtoffers.

Tot op het bot vernikkeld en de zon al flink hoogte weet te maken, gaan we terug naar beneden. Het gaat heel wat makkelijker en glibber en glij met een redelijk tempo naar beneden waar ik met Maarten op de anderen moeten wachten. Janice en Tim babbelen zich omlaag en zie een beginnende sympathie voor elkaar. Ik krijg van Kevin de complimenten en adviseert me om van hiken een hobby te maken omdat ik op de één of andere manier het plezier uitstraal ondanks de ontberingen en lichamelijke inspanning. Het is leuk en zou inderdaad nog wel wat meer tochtjes willen doen.

Naar beneden gaat snel en vinden al snel het kamp terug waar ik de anderen attent maak op een grote vliegenzwam die dan ook uitgebreid door iedereen gefotografeerd wordt. Richard is net wakker en heeft nu met dubbele matrasjes, de Prins op de erwt, eindelijk een paar uur kunnen slapen.

Een laatste paar happen, de tent opvouwen en de restanten opruimen en het kamp netjes achterlaten. Ik heb iets teveel gewicht bij me maar laat niets merken, de rugzak zit anders als gisteren zodat de banden in mijn schouder knellen. Wat vaker water drinken om op deze wijze gewicht te lozen. Heerlijk om naar de zuurstof te lopen, de berghelling af, de groene vlaktes van de andere kant te zien, aankomen bij de bosrand waar we gisteren even gerust hebben. De uitzichten beleef je anders, je ziet zonder de extra inspanning veel meer.

In het laatste dorpje worden we weer opgewacht door het ontvangstcommité, de bedelende jonge kinderen. Dit is gênant en zou de ouders willen adviseren om vooral school te laten prevaleren zonder Calimero gedrag van het "authentieke" Maya-leven.

Het busje staat te wachten en voelt als een warm bad om de roldeur van de bus te sluiten. Tocht volbracht en hoe! Heerlijk en vooral voor herhaling vatbaar ondanks dat soms mezelf wel eens afgevraagd heb: "Waarom doe ik dit?".

Rond twee uur komen we terug bij het instituut en zwaaien iedereen een goede dag. Voor mij een ontspannen wandeling door de stad om nog een bakkie te doen in ons geijkte café en eten een hapje bij een aangeprezen Mexicaans restaurant.

De stroom is uitgevallen en hierdoor is er geen geld, geen licht. De mensen vatten het allemaal gelaten op en een paar aggregaten zorgen voor de noodverlichting met een paar kaarsen op tafel. De pizza kan vanavond niet gebakken worden en houden het bij een burrito.

Op het dak van Centraal Amerika

Zaterdag 1 september 2018

Het lijkt nog nacht als we met zijn zessen bij elkaar komen voor de tocht der tochten. Ik bereid me mentaal voor op een zware tocht. Met goede zin en een leuke ploeg mensen met verschillende achtergronden. Janice, de enige vrouw en Zuid Koreaanse. Tim, jonge vent uit Ierland. Kevin, Guatemalteek samenwonend met een Nederlandse, gids, leraar Spaans en plannen om naar Nederland te verhuizen. Maarten, begin 40 en horeca chef op een Cruiseschip van de Holland Americalijn. Richard, 59 en Amerikaan, gepensioneerd en erg geïnteresseerd in zeilen en reizen.

Tijdens het reizen met de chickenbus komt Kevin tot een overeenkomst met de chauffeur om ons rechtstreeks naar het beginstation te brengen. Het scheelt ons het opstapelen in een busje en hebben nu met zijn zessen het rijk alleen. Na een uurtje bussen door een woest landschap komen we aan bij het beginpunt. Enkele winkeltjes aan de voet van het wandelpad naar boven geeft al een soort laatste of eerste kamp idee. Na een laatste plas, kans op een frisdrank lopen we op ons gemak naar boven. Het eerste stuk valt mee en zeker met behulp van een roedel honden die met ons meelopen. De honden proberen ons uit maar door duidelijk en even agressief te zijn laten ze ons op afstand maar blijven wel volgen in de hoop op een hapje. Wat zijn ze zielig mager en ik heb het ermee te doen maar wat moet ik?

Janice en Richard hebben de meeste moeite en zijn erg bang om gebeten te worden. Af en toe een steen gooien zonder echt te mikken houdt ze op afstand.

Na een halfuur lopen we een klein Indiaans dorp binnen en enkele kinderen staan meteen te schooien voor enkele dinero”s. Als ze merken dat we niets geven gaan ze door met hun spel. De kinderen zien er smoezelig uit door de modder waar ze in ravotten en hun moeders staan op afstand hun kinderen en ons in de gaten te houden. Richard heeft al moeite om boven te komen in dit dorp zodat we een eerste halt houden om de achterblijvers bij te laten komen. Het gaat me goed en krijg langzaam aan verwachtingen dat het niet zo zwaar zal zijn als Ciudad Perdida in Colombia. Met deze laatste gedachte ga ik weer voorbij aan het gezegde “prijs de dag niet voor het avond is”.

Kreunend en steunend vervolg ik de hellingen, steenslag, gaten en kuilen, tegemoetkomende ezels met lading, mooie uitzichten, bossen en weer die verdomde steile klimmen met losse stenen. Waar ben ik aan begonnen. Gelukkig voor mij kan ik redelijk meekomen en loop regelmatig vooraan om voeding te geven aan mijn eigen moraal. Het wachten op de anderen komt me eigenlijk goed uit om te recupereren. De hoogte begint langzaam een rol te spelen en we zullen daar meer last van krijgen. Je komt niet meer op adem op grote hoogte.

Na 7 uur gemartel van de voeten en de ademhaling komen we aan in een naaldbos en dit zal het kamp worden voor de nacht. Richard loopt op zijn laatste benen en kan niet veel meer. Nu is het tijd om een hapje te eten en de tenten op te zetten. Richard wordt mijn slaapmaatje en we helpen elkaar het verblijf een beetje gezellig in te richten. Het blijft bij een uitgerolde slaapzak een opgeblazen matrasje.

Het is op deze hoogte koud, het zal vannacht veel kouder worden en moeten ons voorbereiden op nachtvorst. Allemaal mooi maar de zonnestralen die deze middag er zijn voelen heerlijk aan. Ik loop een beetje weg van de groep om het toilet in de openbare ruimte te gebruiken. De zon en vermoeienissen maken me loom en leg me zelf op een mosbed neer om een uurtje lekker te slapen. Om 1700 uur is het verzamelen voor de liefhebbers voor een extraatje, een berg met uitzicht op de Tajumulco die we morgen zullen beklimmen. De lucht betrekt en de wolken pakken samen in donkere en lichte partijen. Richard gaat niet mee want hij wil uitrusten om morgen fit te zijn.

Door het bos, over enkele rivieren heen en ik kijk naar de steile helling die voor ons opdoemt. Ik kijk bedenkelijk en overweeg nu ook om een smoes te bedenken om niet naar boven te gaan. Toch maar uitstellen dit gezeur en gewoon eraan beginnen. Klimmen en hijgen, op tijd rusten en voortslepen naar boven, Niet teveel naar boven kijken maar naar beneden om het resultaat aan te zien. De hoogte valt me achteraf mee, de tocht ook maar voel nu wel de zuurstof verandering, 3800 meter en volgens Kevin zitten we nu op 60% van de zuurstofopname.

Bovenop de heuvel een prachtige beloning van zicht op de Tajumulco die verdwenen is in de wolken, uitzicht op de grens met Mexico en nog enkele andere panorama's. Op een richel boven op de berg kunnen we of even zitten en tien stappen verder kijken we gevaarlijk diep in de afgrond. Niet aan denken wat er allemaal zou kunnen gebeuren maar zeker blijven. Koude wind, regenflarden maken het een koude expeditie en ben blij met mijn Marokko muts en fleece handschoenen.

Naar beneden lopen gaat prima maar wel oppassen met uitglijden en mijn gladde wandelschoenen zijn weer niet zeker.

Bij het inlopen van het bos van het kampement vind ik een rode paddenstoel met stippen en alleen de kabouters zijn gelukkig ergens aan het werk want ze zijn niet thuis.

Kevin is de kampleider en probeert een vuur aan te maken en een maaltijd in elkaar te flansen. Het stelt allemaal niet zoveel voor maar de intenties zijn meer dan goed. Staand en of zittend op een steen eten we en helaas krijgen we het vuur  met de natte takken niet aan de gang. Warmte blijft weg en nu ook de kampliederen zodat het vroeg te bed wordt.

Ik slaap heerlijk en merk weinig van de regen die nu met bakken uit de lucht valt. Richard blijft maar draaien naast me en blijkt later de slechtste nacht uit zijn leven hebben gehad. Tja, als je naast me moet slapen.

De honden sluipen om de tenten heen en proberen de zakken met etenswaren open te trekken die hoog in de bomen aan een tak hangen.

Op de achtergrond de Tajumuko

Vrijdag 31 augustus 2018

We hebben in het instituut een appartementje weten te bemachtigen en ben blij dat ik het zogenaamde gastgezin kan opzeggen. We trekken in en voel me al snel meer op mijn gemak ondanks dat we de keuken moeten delen met een 6 tal mensen. Ik voel me student in een studentenflat. Komt het er toch nog eens van dat ik kan zeggen dat ik gestudeerd ben.

In de stad scoren we bij een aantal tweedehands winkels die hier American Style heten. Een warme trui met capuchon model Marokko, een paar handschoenen, een zaklamp. De supportersdas van de lokale voetbalvereniging is mijn warming-up om de hals. Op het eind van de middag is het verzamelen van de spullen en ik krijg een grote rugzak en een gedeelte van de tent. 3 liter water voor het gezamenlijk en eigen gebruik. Tas met spullen gaan al snel over de tien kilo heen maar je moet er wat voor over hebben om de wereld, vanaf de hoogste vulkaan van Centraal Amerika de Tajumulco, te kunnen bewonderen. De moeder der vulkanen van Guatemala. 4200 Meter

Platentektoniek

Donderdag. 30 augustus 2018

Norma is jarig en natuurlijk sta ik klaar met een cadeautje. Een brok chocolade om chocolademelk te maken, lokaal gebruik. Het is al zoet van zichzelf maar gooi daar ook nog tien lepels suiker bij. Mierzoet zoals zoveel etenswaren hier.

Studie dag en in de middag studeren. Later op de dag spullen halen voor de “hike” om de vulkaan te beklimmen. Guatemala heeft 36 vulcanen waarvan er drie aktief zijn. Al eerder genoemd is de Fuego de meest explosieve en op dit moment werkzaam. Al deze aktiviteiten zijn een gevolg van het aan de wandel zijn van het Amerikaanse continent op weg naar Azië. Een klein stukje tekst wat meer verklaart hieronder:

Continentverschuiving (continental drift) en oceanische spreiding

Het optreden van plaattektoniek is misschien wel het duidelijkst terug te zien in de vorm van de kustlijn van de Atlantische Oceaan. De oostkust van Noord- en Zuid-Amerika past als een puzzelstukje in de westkust van Afrika en Europa. De suggestie dat continenten kunnen verschuiven werd echter pas geaccepteerd nadat was aangetoond dat de tektonische platen aangroeien langs spreidingsruggen. Het harde wetenschappelijke bewijs voor de theorie van platentektoniek berust op kenmerken van het magneetveld van de aarde en het feit dat de positie van dat magneetveld in het gesteente wordt vastgelegd op het moment dat het gesteente gevormd wordt.

Bovenaan deze pagina is een animatie te zien van hoe de tektonische platen zich in de loop van de de laatste 150 miljoen jaar hebben verplaatst, als gevolg van het proces dat platentektoniek heet.

Woensdag, 29 augustus 2018

“El crimen del Padre Amaro" is een Mexicaanse film, Spaans gesproken. Ik versta er werkelijk niets van maar ben gecharmeerd van het verhaal. Een nieuwe pastoor met vele idealen wil de verbinding van het zittende katholieke bestuur met de Maffia doorbreken. Hij wordt in de gaten gehouden door de misdaad maar ook door het kerkbestuur, want door zijn toedoen zouden de vele cadeautjes en zorg, betaalt door de criminelen, in gevaar komen. Vele voorbeelden van de terreur van de criminaliteit, die ten koste gaan van de gewone hardwerkende burger. Ondertussen raakt onze jonge pastoor smoorverliefd op een dame. Dit komt het kerkbestuur goed uit en wordt natuurlijk keihard afgerekend. Deze liefde wordt beschouwd als de misdaad van de Pastoor. Om zijn liefde voor de vrouw te beantwoorden en zet als echt verliefde ziel door, committeert hij zich met zichzelf, zijn meerderen en de criminelen. Topfilm en verschillende keren bewerkt, te zien op youtube.

In de avond zijn we door de leraar van Jacqueline uitgenodigd om samen voetbal te gaan kijken. Een buitenkans om in het stadion tussen alle kleurrijke mensen te zitten. Ik verwachtte een ongeorganiseerde bende met veel agressiviteit maar niets van dat al. De hooligans blijken wij. De accommodatie is slecht maar de mensen zijn kalm en gezellig, het is een familie-uitje, zelfs op het veld wordt minder hard gespeeld dan bij ons. Een vriendelijke sfeer op amateurniveau voor wat betreft de organisatie maar ook het spel. Toch een heel leuke avond en na het voetbal halen we een biertje in een sportcafé waar de uitslagen van de competitie verder besproken worden. Xela Ju, vorig jaar tweede, stond op de zevende plek maar door de winst met 1-0 van vanavond stijgt de club naar plaats 5.

Eten doen we bij de Mexicaan waar het eten goed is en ook de bediening is erg leuk, een plek om terug te komen. We besluiten om een appartement te gaan huren om meer privacy en zelf te kunnen koken.

Dinsdag, 28 augustus 2018

De tweede les, een volle ochtend sparren met Norma. Norma is een Maya vrouw en tonnetje rond. Ze schommelt met haar rokken door de galerij en is één van de vaste onderwijsmensen van dit instituut. Interessant om van haar te horen hoe de Maya bevolking de Latino overheersing ervaart. 60% van de bevolking heeft een Indiaanse achtergrond maar hebben geen enkele zeggenschap. Veel armoede maar ook een hoog Calimero gehalte. De schuld wijzen naar anderen en zelf zich niet aanpassen aan de veranderende tijd. Voor de toeristen is het wel mooi om de  vele kleuren van de kleding te ervaren en het idee te hebben dat je de originele bevolking leert kennen. Maar dit is niet waar, de mensen zijn goedlachs maar erg gesloten en op zich zelve. Trouwen doet men niet zo snel met een Latino en proberen elke vorm van industrialisatie te boycotten.

Het instituut biedt een leuk programma voor cultuur of sport activiteiten. Kevin is degene die aangewezen is om dit allemaal te organiseren. Voor mij interessant en schrijf op veel dingen in. Enkele activiteiten hebben een minimum aantal mensen nodig van 4, wat soms een probleem geeft.

Voor vanmiddag is de Gele Kerk, San Andres Xecul, een onderdeel van het programma. Met drie keer overstappen in een “Chickenbus” andere naam voor de Boemboem bus in Grenada. Het laatste stukje met een Tuktuk naar boven. De kerk is een mix van Katholiek en Indiaanse geloofsriten. De sjamaan met collega pastoor moeten de totale bevolking onder het kruis krijgen. De gevel is de helderste en mooiste van Guatemala. Interessant gedecoreert met een mix van de geloven. De gevel is versiert met apen,jaguars, vogels, engelen, koren, fruit, bloemen en booskijkende mannen. In de kerk ligt Christus ligt opgebaard in een glazen doodskist. Alle kleuren hebben een betekenis. Jammer dat de verbouwing in volle gang is en dat we geen inkijk hebben op het interieur van de kerk.

Op een iets hoger plateau zien we een geïmproviseerde dienst van een sjamaan die met sigaar en bier een kleine bijeenkomst houdt waar in een vuur met allerlei roken attributen een vreemde mystiek teweeg brengt. Men is niet blij met onze aandacht en het fotograferen wordt helemaal niet op prijs gesteld. Een Maya komt uitgebreid zijn beklag doen tegen Kevin die de man weet af te wimpelen. Op weg naar een openbare toilet ontdekken we nog een verborgen markt waar allerlei soorten fruit aangeboden wordt. De toiletten zijn verrassend schoon.

Het avondeten is weer van verrassende kwaliteit zodat ik hier niet meer eet!

Morgen iets uit de muur halen is beter dat wat hier op tafel gebracht wordt

Maandag, 27 augustus 2018

Half acht aan tafel en we krijgen een stukje fruit en een maïspannekoek. Kop koffie en gaan er weer tegenaan. Kennismaking met de onderwijzers en de leerlingen van het instituut. Veel Nederlanders bezoeken deze school en treffen er Martin. Martin is chef horeca op een Cruiseschip en vaart veel op Zuid Amerika en werkt met Spaans sprekend medewerkers. Dan is een woordje Spaans, wel handig.

Norma is de Indiaanse dame die mij onderhanden moet nemen en deze dame zal voor de komende week mijn spreekbuis maar dan op zijn Spaans. Het is zwaar, 5 uur één op één les krijgen valt me behoorlijk tegen. Praten en telkens de taal omzetten in je hoofd met de beperkte woordenschat die ik heb. Toch werkt het want binnen de kortste keren, praat ik de gaten in haar sokken. De gezichtsuitdrukking van Norma verraadt nu dat zij er niets van verstaat. Weer zo’n brutale Nederlander die hier de betweter aan het spelen is.

Tussen de middag eten we de hoofdmaaltijd en deze is ronduit slecht en veel te weinig. Ik begin te mopperen en voel me hier al een heel stuk minder thuis. Dit zal lang gaan duren. In de middag vinden we een tafeltje in het instituut voor het huiswerk en later wandelen door de stad waar we een heerlijk luxe koffie met gebak café vinden. Vooral de goede verbinding met internet smaakt de koffie nog beter.

Spaanse visie

Zondag 26 augustus 2018

Guatemala Stad – Quezaltenango

Met een rammel bus bonken we van de ene kant van de weg naar de andere. De bus in oncomfortabel want we zitten op de achterste bank en worden de ene keer de hoogte in gelanceerd en de andere keer naar links of rechts gezwiekt. Alamo, naam om te onthouden, vermijd deze maatschappij maar er is niet aan te ontkomen. De enige reguliere verbinding tussen deze twee steden is met deze mogelijkheid. Bij het station houden we een taxi-snorder aan zonder zijn taxi te zien. 40 Q is een acceptabele prijs in tegenstelling tot de staat waar de taxi zich in bevindt. Alles is geroest, gedeukt en alles wat nog functioneert rammelt. We hoeven niet te lopen bedenk ik me, maar veilig is anders. De taxichauffeur maakt veel goed met zijn sympathieke verhalen.

Hij kent de weg niet en moet behoorlijk zoeken maar uiteindelijk staan we voor een groot oud gebouw met een prachtige binnenplaats. De jongen die achter de bar zit en zich uitgebreid zit te vervelen is blij dat hij de deur mag opendoen voor een paar nieuwe brugpiepers met veel te zware tas. Hé tas, waar ga je naar toe?

De barjongen heet ons welkom en zorgt ervoor dat we opgehaald worden door Claudia Rebolli die de “Mama” van de familie zou moeten zijn waar we voor een weekje zullen blijven. Dag en nacht Spaans. Louisa de dochter kijkt eerst de kat uit de boom en begint dan in onverstaanbare woordenvloed tegen ons te spreken. Later blijkt het gewoon Spaans te zijn maar we moeten nog beginnen, zullen we maar denken.

Wij krijgen een slaapkamer aangewezen met gezamenlijk gebruik van badkamer met douche. Het is allemaal slecht onderhouden, niet schoon en de elektriciteitsdraden hangen los in de douche. Onverantwoord en levensgevaarlijk. Het eten in de avond is beroerd maar denk dat het voor morgen niet slechter kan. Maiskoeken met zwarte bonenprut is het uiteindelijk het trotse kookresultaat van Claudia. Claudia zegt dat ze in het huis slaapt maar ik verdenk haar gewoon van kamerverhuur zonder de optie uit te voeren opgenomen te worden in een Spaanse familie. Het ziet er simpel en goed uit, het zal even wennen zijn.

Een kleine verkenning door de stad waar ik me niet helemaal thuis voel vanwege de ietwat grimmige sfeer. Het blijkt later allemaal wel mee te vallen maar in het begin zie je achter elke boom een probleem. Het is een arme stad en op het centrale plein staan veel groepen met mensen rond enkele schamele eettentjes en rommelwinkeltjes. Geld pinnen is moeilijk en worden aangeraden om te pinnen bij de supermarkt. Pas op voor berovingen!

In de avond zitten we op bed om ons voor te bereiden voor school morgen.

Onderweg winkel

Zaterdag, 25 augustus 2018

Rio Dulce – Guatemala Stad

Het is druk in de stad en lopen door een gezellige hoofdstraat. Er opereren veel kunstenmakers om een zakcent bij te verdienen zoals jongleurs of enkele zogenaamde grappenmakers. Ik word aangezien voor een Gringo en door een grappenmaker als zodanig aangesproken. Hier valt weinig eer te behalen en loop weg terwijl de man nog een paar geestigheden me naroept. De mensen in de groep moeten lachen. Ben blij dat ik niet begrepen heb wat hij heeft geroepen.

Logeren in een leuk hotel, stijl dertiger jaren, met een flinke mix Mayacultuur en heeft een redelijke keuken. Een hapje in de middag op zijn sjiek zoals damasten tafelkleedjes met de verschillende wijnglazen, mooi bestek. In tegenstelling tot het avondeten moeten we eten tussen de verbouwingen van de ontbijttafel en een soort communiefeestje in. Stijl en grandeur is hier nu ver te zoeken en het gaat allemaal met nog grotere invloeden van de indianen die hier een Wigwam bediening presenteren. Leuke en fleurige klederdrachten maar met een raadselachtige uitdrukkingen op het gezicht, vriendelijk maar toch heel ver weg.

Vanochtend om 07.00 opgehaald met de taxi om naar het busstation te komen en ben natuurlijk weer veel te vroeg. We zijn het bussen wel gewend maar realiseer me de risico’s op ongelukken. We zien weer veel blikschade en er is zelfs een complete blokkade op de weg omdat er een vrachtwagen gekanteld op het wegdek ligt. Bij het busstation met de taxi naar de binnenstad. Het is de aanloop van de feestmaand september van door heilige Maria ter viering van de bevrijding van de burgeroorlog 20 jaar geleden. Guatemala Stad valt ons uiteindelijk niet tegen.

De kamers in Belle Epoque stijl zijn ruim maar ik kan het bij nadere inspectie niet erg schoon vinden.

Queen B in de takels op weg naar "the Hard"

Vrijdag, 24 augustus 2018

Rio Dulce

The day after is de verjaardag van mijn vader. Oud genoeg om de leeftijd maar te vergeten, slim en pienter genoeg om midden in het leven te staan. Om half negen is het de lijntjes losgooien om naar de overkant te varen. Klokslag 09.00 uur lig ik voor de wal maar de kraandrijver is nog lang niet klaar want deze is nog druk bezig om allerlei schepen in het water te leggen in plaats van de Queen B eruit.

Rond 10.00 is het dan zover en de Queen B wordt bijzonder professioneel uit het water getakeld. Voordat het echte hijsen begint, duikt een jongen met duikbril onder water om de lijnen te controleren en nog eens extra vast te zetten. Gejank en gepiep van de kraan, als deze zich in het werk zet, rijdt de kraan naar het park om de Queen B tussen de andere rustende schepen te zetten. Met stevige blokken en bokken, schoonspuiten van de onderkant ziet de Queen B er helemaal niet slecht uit. Alleen de klapschroef begint nu toch wel erg veel speling te krijgen.  Eerst maar eens informeren wat toegestaan is maar ik denk dat het gedaan is.

Bij de havenmeester Karen inchecken, zoals verzekeringspapieren, eigendomsbewijs en betaling komt later wel. Ik raak verwikkelt in een uitgebreid gesprek en sta versteld van de kennis van deze dame.

Tijdens het takelen spreekt Jacqueline Sigrid die we voor het laatst op Jamaica nog gezien hebben. Enthousiast doet ze melding van haar project boek. Sigrid schaart zich onder de maritieme schrijvers en ben benieuwd naar haar verhalen. Poetsen, schrobben, opruimen en gaan eten bij de kleine winkel op het haventerrein. Het is niet veel bijzonders. Jacqueline heeft blijkbaar iets verkeerds gegeten en heeft erg veel last van de maag.

In de middag afrekenen bij Tijax en Jacqueline maakt nog snel even gebruik om paard te kunnen rijden. Afspraak met Oscar, dat deze wekelijks de Queen B zal luchten. Ninneth zorgt voor de papieren om later weer terug in Guatemala te komen en haal nog snel even mijn lijntje van de boot die op mijn plek ligt.

De lancia stuift ons weer terug naar de overkant en proberen thuis te raken op het vast droge schip. “Toiletteren” in de nacht door de trap af te gaan en het toiletgebouw te gebruiken. Sluipen in de nacht.

Donderdag, 23 augustus 2018

Rio Dulce

Mijn telefoon begint al vroeg te knetteren met allerlei lieve verjaardag berichtjes. Mijn vader, de kinderen en mijn broer heb ik uitgebreid aan de lijn. Met een lang zal die leven gevoel neem ik de lieve attenties van Jacqueline in ontvangst. De slingers liggen op de bank en er is een ontbijt uit de kast getoverd.

Jacqueline stelt voor om een wandeling te maken en de fles op de toren soldaat te maken. We lopen deze keer samen naar boven en klimmen de toren waar we bovenop de toren, Champagne ontkurken om mijn verjaardag geheel en officieel in te laten gaan. Nog een extra cadeau op de toren en de dag kan niet meer stuk. We raken in uitgebreid gesprek en de fles is leeg als we opstaan. Jacqueline voelt de alcohol door de aderen stromen en lopen naar de receptie om daar een uitgebreide koffie te gaan drinken. Het is al dik middag als we terug op de boot komen en het voornemen om uitgebreid op de wal te gaan eten wordt teniet gedaan door het niet zeker zijn van de watertaxi zodat we een hapje eten bij Tijax. Ik heb het nu helemaal op de kaart ontdekt want ze hebben hier een heerlijke vissoep met kokos. Vol met garnalen, een stuk Robalo en een complete Mojarra ernaast. Werkelijk voortreffelijk en genoeg.

bootje onder je appartement

Woensdag, 22 augustus 2018

Rio Dulce

Rustige dag want de meeste zaken zijn geregeld. Boodschappen doen en de stad nog maar eens rondlopen.

Bij enkele gesprekken merk je duidelijk de ontevredenheid van de mensen over de regering en het weinige vertrouwen in een eerlijk democratisch proces van de verkiezingen. 60% van de bevolking zijn de Maya’s en ze voelen zich sterk achtergesteld. Dat hebben ze een beetje aan zich zelve te danken maar het wringt.

De topmensen die door corruptie of andere duistere zaken aan wat extra geld komen, zijn exorbitant rijk. Niet ongewoon om enkele huizen te hebben met boten, snelle auto’s en zelfs helikopters om naar het werk gebracht te worden terwijl de gemiddelde mensen met een gammele boot en een werpnet hun kostje bij elkaar moeten vissen. De voedingsbodem voor Che Guevara ontplooit zich hier ten volle.

We halen een fles bubbeltjeswater voor de dag van morgen om het 65^stelevensjaar in te luiden ofwel het getal 64 als officieel jaargang.

Zoetwater krabben

Dinsdag, 21 augustus 2018

Rio Dulce

De Spaanse boeken komen op de tafel ,ter voorbereiding op de school in Quezaltenango. De zeilen moeten uit de mast en vouw deze met Jacqueline op de steiger tot een handzaam pakket. Ik verbouw weer eens het dek en breng alle losse zaken naar binnen in de achterkajuit. Inschrijfgeld overmaken voor de cursus. Het contract opzeggen bij Tijax en zijn zichtbaar teleurgesteld. Met enkele beloftes dat we na een maand terugkomen klaren ze weer op en Ninneth begint al bijna een huisje te reserveren.

De Queen B is lichter in de mast, opgeruimd op het dek. Haal een paar rivierkrabben om de nieuwe kansen weer eens te gaan vieren. Heerlijk peuzelwerk met een beetje mayonaise.

Op tijd gaat het luik, als defensie tegen de muggen, dicht in de vroege avond.

Maandag 20 augustus 2018

Rio Dulce

Jacqueline is paardrijden en ik probeer wat langer in bed te blijven. Moet toch lukken met een breed bed voor jezelf alleen. Ook in bed kan ik mijn draai niet vinden en ga eruit voor de verschillende telefoontjes, de kajuit opruimen, Oscar uitgebreid spreken. Ineens vol met energie heb ik mijn besluiten genomen en stel voor om de Spaanse les te boeken en het afspreken om de Queen B uit het water te halen zodat deze na 5 jaar in het sop drijven eens kan drogen.

Jacqueline is enthousiast over de Spaanse les maar kan zich moeilijk een voorstelling maken van de Queen B uit het water. Nou dat zal nog wel komen zodat ik met haar naar de overkant vaar om definitief met Karen bij Mar-Marine af te spreken om vrijdag te takelen. Er valt een last van mijn schouder want ik kan naar dingen toewerken en er is uitzicht op actie.

Ik regel enige bankzaken, ga boodschappen halen bij de Dispensar en we drinken een Cola bij Bruno’s. Bij de IJzerhandel haal ik een bus groene verf om de letters van de Queen B op te halen.

In het zwembad een duik en het valt op dat het weekend voorbij is want we hebben het hele bad voor ons alleen. Dat is minder gezellig maar hebben wel mooi de tijd om aan het tafeltje te lezen.

Gevaarlijkste dier?

Zondag 19 augustus 2018

Rio Dulce

In het zwembad treffen we weer verschillende nationaliteiten en kunnen bijpraten met een Duitse. Mevrouw is 20 jaar geleden met een soort project hier aangekomen voor een “Kindergarten” in combinatie met Engelstalige-buitenlandse kinderen les te geven op een school. Het plan was 1 jaar maar nadat ze hoofd van de school werd was ze al snel 5 jaar verder met een Guatemalteekse man plus een kind. De man zag het Duitse gevaar al snel in en verliet moeder en kind. Zij bleef achter en verhuisde terug naar Duitsland. Dit zwembad wordt inderdaad bevolkt door de hele wereld en het wordt voor ons steeds meer een rust en ijkpunt van de dag. Oefenen van mijn “Spaanse slag” in het water, plannen maken voor de komende dagen en bijpraten met de mensen om me heen.

Vandaag maak ik een tochtje alleen door de stad en pruttel met het bootje over het meer. In de middag een hazenslaapje en het weblog bijwerken. Het bijwerken van het log wordt een steeds zwaardere klus om de discipline te houden van elke dag vastleggen van de hoofdpunten. Laat staan het uitwerken van de tekst.

Ik merk dat ik me aan het vervelen ben en kan moeilijk begrijpen hoe collega zeilers maanden achter hun anker blijven hangen en de tijd doorbrengen met liggen in de kuip. Of doen zij wat anders waar ik de vinger niet op kan leggen. Hoe dan ook ik heb een incompleet gevoel en kan mijn draai niet vinden. De avonden zijn veelal hetzelfde en tijdens het koken rond halfzeven doen we al snel de luiken dicht en zitten we de avond uit met koken, lezen en op jacht naar de mug. Muggen zijn er overal in de wereld maar je hebt grote en kleine. Hier van die kleintjes maar steken je de brandende hel in. Ze jeuken en als je durft te krabben ter leniging van de jeuk dan komt er een korstje op en dan duurt het dagen. Een muggenbult aan de zijkant van mijn hand heeft bijna vierweken weten te overleven.

Muggen zijn de gevaarlijkste dieren op aarde voor de mens: Dengue, Gele koorts en nog wat enge ziektes zodat je op tijd moet smeren met DEET en dan nog ontkom je er niet aan.

onderwater probleem, volgelopen

Zaterdag, 18 augustus 2018

Rio Dulce

Een vriend van me is toevallig voor zaken ook in Guatemala en spreek hem uitgebreid. Hij moet enkele containers binnen zien te loodsen voor een Italiaanse kledingfabrikant die goedkope kleding wil verkopen. Leuk gesprek hebben we en halen allerlei leuke verhalen op die we samen beleefd hebben. Afspraken worden gemaakt maar nog niet definitief, dat zien we maandag wel weer.

Ik installeer me in de hoek van de kuip en probeer een beetje tot rust te komen hoewel dat niet meevalt want al snel ben ik weer aan de gang, wordt het bootje weer opgeblazen en gaan we erop uit wat het zal gaan kosten om de boot tijdens het wachten op de stormen uit het water te laten halen. Bij de eerste Marina word ik verder in het Frans aangesproken en schakel meteen over in mijn lievelingstaal. Ik sta versteld van de goedkope prijzen en bezoek ook nog even de Mar-Marina voor de vergelijking van het tarief. Mevrouw Karen doet flink het woord en het wordt zelfs nog even gezellig. Wat een hartelijkheid en vrijheid tot beslissen. Behulpzaamheid te top. De tarieven maken niet zoveel uit zodat ik de kennis van de mogelijkheden maar even zo laat. De Tasman die hier gestald ligt heeft schade aan de bimini en aan de sprayhood en meld deze schade aan de Harald, de eigenaar.

In het Backpackers hotel eten we een hapje en bespreken de opties voor de komende dagen en daar doemt de mogelijkheid op om een weekje een taalcursus te gaan doen in Quezaltenango. Een leuke uitdaging om in een vreemd land een taal te leren. Met het kleine bootje steken we de rivier weer over. Bijna gaat alles goed totdat we een iets grotere golf ontmoeten die verrassend snel ons bootje vult met overheerlijk Dulce water. Gelukkig zit Jacqueline voor me die me mooi droog weet te houden met inzet van haar hele eigen ik.

Snel droge spullen halen en vervolgens boodschappen en een visje voor de avond.

terug in Rio Dulce

Vrijdag 17 augustus 2018

Guatemala – Rio Dulce.

In de cafétaria beneden in een hoekje van het vliegveld hangen we in de stoelen en wachten de tijd af. Wachten duurt lang en ben blij als het halfdrie is. Een toestand tussen half slapen, lezen, spelen en wazig rondkijken. Van dichtbij kijken naar het uitgebreid opruimen van de koffierestaurant door het jonge barmeisje, het schoonmaken van de bar en de machines. Bijna klaar maar nu wachten nog de toiletten. De meisjes Een hoop gegiechel en bespreken de laatste roddels, zijn ze om kwart over één klaar. De mannen en of vriendjes wachten hen op en ze zijn klaar om naar huis te gaan, wij moeten nog een paar uur in de banken blijven hangen.

Rond drie uur naar boven om de jongedame, de dochter, het reismaatje een veilige reis terug te loodsen. Een laatste zwaai door het raam, zien we Leanne de trap afdalen en met het naar links draaien de fuik inlopen van de controles van douane en veiligheidsdienst. Wij blijven nog een uurtje op het vliegveld om van hieruit een verloren taxi te vinden. De chauffeur van een gele taxi is blij dat hij zo snel een vrachtje heeft gevonden en brengt ons veel sneller en goedkoper (Q40) als anders naar het busstation. De stad is op dit uur verlaten en hebben vrij baan.

In het Litegua station is het heel druk en dezelfde vlotte leuke dames zitten al achter de balie, de meute met mensen te sturen en organiseren.

Ik wil een plas gaan doen maar het is net of alle mannen tegelijk hun ochtendurine naar de bak willen brengen en zie er maar van af. Ik begrijp nu de nood die altijd ontstaat bij de damestoiletten.

Ik maak een verkeerde keuze om de onder verdieping van de bus te kiezen. De ton in de kast die als toilet dient geurt zijn geuren en de airconditioning zet ons in polaire temperaturen. Bibberend en rillend komen we aan in Rio Dulce waar we al snel het tegengestelde van kou ervaren. Bijna tropische warmte valt als een dikke deken om ons heen.

Op de steiger tijdens het wachten op de watertaxi merken en zien we dat de Queen B is verplaatst naar een andere ligplaats. We liggen nu op een plek tussen de schepen en zijn ons mooie vrije uitzicht over de baai met winkels, bars en andere levendigheid kwijt. Jammer maar verwacht.

Door het overslaan van een normale nachtrust slapen we wat bij en gaan als echte toeristen aan een tafeltje bij het zwembad zitten en raken aan de praat met een Nederlands stel en een Guatemalteekse familie die gedeeltelijk uit Amerikanen en lokalen bestaat. Lekker bijpraten van de familie in het warme water, blije gezichten en de kinderen ravotten door het water hoewel ik grote vraagtekens stel bij de zwemvaardigheid van deze kinderen.

Heerlijk eten en opnieuw naar bed om het tekort aan slaap proberen te compenseren.

Antigua

Donderdag 16 augustus 2018

Antigua

We hebben vandaag tijd genoeg en ontbijten op ons gemak. Het Guatemalteekse ontbijt is een verdeeld succes. Een dikke zwarte prut van gebakken zwarte bonen samen met vettige maiskoeken. Voor mij soms een brrr gevoel, maar ieder zijn heug en meug. Het wordt een lange dag want we gaan een nacht overslaan en proberen de dag maar als een gewone dag te nemen om later op de dag, in de modus rondhangen te komen met zo weinig mogelijk energie verbruik.

Bij het uitchecken raak ik in een valuta-wisselslag met het hotel. Banken maken er een potje van voor wat betreft de kosten van opnames en de wisselratio. De hotels doen hier graag aan mee. Je gaat akkoord met de prijs van een hotel in dollars. Bij het hotel wordt dat dan omgerekend in Quetzales. Winst is al snel 5%-10%. Jij als klant schrijft Quetzales van je rekening en dit wordt weer omgerekend naar Euro’s. Winst banken 5-10%. De klant blijft in verwarring achter en betaalt al snel tot 20% meer.

Gewoon cash dollars meenemen vanuit Nederland is het goedkoopste. Neem geen Euro’s mee want deze kun je maar maximaal 500 € per maand wisselen bij de bank. Ik raak geïrriteerd over de afwikkeling en kan het niet laten om mijn misbaar te maken

We hebben geen kaartje of plattegrond en moeten het doen met de herinnering aan de wandeling van de vorige keer. Eerst, de tocht naar het kruis op de berg met uitzicht over de stad. Jacqueline blijft aan de voet van de berg achter, Leanne en ik klimmen de berg op om de stad vanaf de hoogte te bewonderen. De ruïnes met de geïmplementeerde moderne bouw, de gedeeltelijk gerestaureerde huizen, de krotten afgewisseld met huizen opgebouwd in de lelijke betonnen blokken. De straten in rechthoeken en het veerkeer wat er doorheen slingert. Het lijkt een negatieve presentatie van het geheel maar het geeft een surrealistisch gezicht welke ik wel kan bewonderen. Driehonderd jaar rijkdom en armoede komen hier tezamen.

Onder aan de voet van de berg halen we Jacqueline op en bezoeken de verschillende bouwvallen. Leanne krijgt al snel genoeg van het verval van de katholieke kerken en we spreken af nog een laatste te gaan doen als afsluiter. Het summum van het summum van instorting en grootte van het complex. De kerk, het klooster en het hospitaal in een gebouw samengevat maar dan helemaal dooréén geschud. De stenen bogen, kantelen, tressen, beelden enzovoort liggen in hopen op elkaar gebeefd. Wat een aardbeving moet dit geweest zijn die in zulke korte tijd de boel heeft kunnen verbouwen. Daar kunnen de Nederlandse slopers nog een puntje aan zuigen.

Na de indrukwekkende instorting lopen we over een prachtige fleurige en kleurrijke markt heen. Veel groeten en fruit met kleurrijke vrolijke mensen. Allemaal goede zin en iedereen roept of we toch alstublieft iets willen kopen.

Het is middag en de heren vakmensen, bouwers, putjesscheppers, verkopers en marktmeesters zijn op een kaal voetbalveld aan het voetballen. 4 Elftallen spelen tussen elkaar door. Het plezier straalt ervan af en de heren lopen dampend en schaterend van het veld. Kunnen ze de siësta bij de baas verder uitvieren.

In de hoofdstraat vinden we een winkel met souvenirs. De dames kopen een aantal kleine dingen en Jacqueline moet er even bij gaan zitten. In het park vinden we een bankje waar we het stadse leven mooi kunnen volgen. Kinderen spelen onbezorgd in de plassen met water, de verkopers proberen het telkens weer ondanks dat je al duizend-tig keer hebt aangegeven dat je niets wil.

Naast het hotel een hapje eten en in het hotel omkleden, Leanne reisvaardig voor de terugreis naar Nederland en wij klaar om 6 uur in de bus te zitten naar Rio Dulce.

Het busje is besteld om 10 uur vanavond en wachten duurt lang. Nog snel omkleden in het hotel en in de nacht naar het vliegveld waar het op de weg heel rustig is. De mensen gaan vroeg naar bed zoals het lijkt.

San Pedro aan het Atitlan meer

Woensdag, 15 augustus 2018.

Antigua – Atitlan

We worden netjes opgehaald van het hotel door een ongedurige taxichauffeur. Uiteindelijk hebben we er niet zo veel last van, want wij zijn keurig op tijd in tegenstelling tot een wat groter gezelschap, dat door allerlei redenen er wat langer over doet. Voor ons prima want we hebben door de absentie van de poederende en zich nog mooier makende “hikers” de beste plek in de bus gescoord.

De weg is redelijk van Antigua naar Panajachel, deze slingert over de berg en genieten vele momenten met een prachtig uitzicht in het dal. Guatemalteken rijden als gekken en je houdt je hart flink vast. Dat het allemaal goed gaat is misschien een stralend teken van hun Maya-god.

Bij het uitstappen van de bus worden we opgepikt door een boot-snorder die ons naar de waterkant brengt waar hij kans ziet ons een prima tocht aan te smeren. Een lege boot voor ons drietjes. Honderd Euro armer maar je hebt dan wel wat, zullen we maar zeggen. Van Panachel naar Santiago in stuivende en pruttelende vaart over het meer, de Lanciakapitein houdt ondertussen met een hand zijn cowboyhoed vast en de andere handel aan de gashandel.

In Santiago de helling oplopen en drinken een kop koffie in een kleine donkerbruine koffiebar.

De verkoopsters met vrachtwagenladingen vol met “originele” indiaanse kledij staan ons op te wachten en iedereen roept je aan om iets te kopen. Het lijkt me voor de verkoopsters op het einde van de straat kansloos om nog iets aan de man te brengen, want alles is al gezien en de verkopers hebben alle trucs al geprobeerd. Inzetten van kleine kinderen tot tandeloze kromgebogen zielige vrouwtjes die in hun jonge jaren nog een relatie hebben gehad met Winnetoe zelf. Voor ons werkt het niet.

Een uurtje de tijd om het door bergen en water ingesloten stadje rond te lopen en de Lancia van Raúl staat weer klaar om ons naar San Antonio te hotse botsen. Er staat wat golfslag, schuimkopjes op het water, zodat de Lancia stuitert op de golven.  Raúl probeert door een wat andere koers te varen de echt harde klappen op te vangen. Ik weet nu weer waarom een zeilboot zo comfortabel is. In San Antonio vinden we een ATM maar deze weigert geld te geven. Al deze “originele” Atitlan plaatsen of dorpen zijn veel van hetzelfde. Santa Catarina is misschien nog wel het mooiste plekje maar we hebben er maar 20 minuten de tijd voor. De steile straatjes op naar de kerk, een doorgang naar een straatje evenwijdig aan het meer met prachtig uitzicht, de armoede wordt hier ongemerkt in onze ogen mooi gemaakt. Kapotte huizen, wasgoed op de daken van de krotten in combinatie van het betoverend mooie blauwe meer, we kijken onze ogen uit.

Het is een leuke tocht geweest en een lancia voor ons drie alleen is een hele luxe. In Panachel nog een bezoekje aan de souvenirboulevard en eten een klein hapje precies op de kruising waar het busje ons op zal pikken. 20 Minuten te laat in een ander busje brengt ons terug naar Antigua.

Jacqueline voelt zich niet hersteld en laat ons twee de plaatselijke horeca ontdekken en eten bij het restaurant Cinq. Vorige keer een mosselmaaltijd maar nu Steak Frites welke uitstekend smaakt. Het is een Franse ambiance en erg gezellig. Praat me Leanne flink bij en kijkt al erg uit naar haar komende stage.

Slapen.

Dinsdag 14 augustus 2018

Rio Dulce – Antigua

De Lancia zet nog even voor Leanne de gashendel flink open aks afscheid. We grijpen naar onze petjes om ze niet door de wind een andere kant op gestuurd te laten worden. De Taxi-boy voelt even een Verstappenmomentje. Leanne vindt het allemaal best en geniet van het moment.  Bij Bruno’s uitstappen en koop kaartjes voor rechtstreekse verbinding naar Antigua. Dat is een meevaller.

In de bus is het hangen, slapen en lezen. Beenruimte is beperkt, de file is verwacht alsmede de uitstap plek voor een rustmoment. Bij de verplicht pitstop is het plassen, een kop koffie, een stukje cake en weer verder. In de Stad Guatemala is het overstappen naar Antigua waar we aankomen in de vallende avond. Weinig spannends te vertellen en weinig nieuwigheden. Dit soort zaken horen bij het reizen en ontdekken en zeker als het pad van ontdekken al verkend is.

Hotel Casa Antigua is een simpel hotel met drie bedden in de kamer. Uitgebreid eten in een klein restaurant en op de kamer internetten. Het gevecht met de slaap wordt al snel gewonnen door Klaas Vaak.

gemist

Maandag 13 augustus 2018

Rio Dulce

Een ingelaste rustdag! Leanne is apen kijken bij het Monkey-Island met de kano en een aantal andere gasten van het resort. Ze hoort niet alleen de “howlers” brulgeluiden maar ziet ze ook echt in de bomen.

Jacqueline is een paard aan het klieren in deze warmte. Raul heeft weer een vrijwillig paard moeten aanwijzen. Meestal het paard dat het dichtste bij het hek staat blijkt later.

Ik vind de rust heerlijk en kruip met een boek in de kuip en drink een kop koffie bij de receptie. Eén voor één druppelen de dames enthousiast binnen en vertellen de verhalen.

Als extra programma bezoek ik met Leanne Morales. MoralesMoralesMorales wordt er weer vertrouwd geroepen en we nemen de beschikbare bus. We zitten in een busje dat steeds voller wordt en als de co-driver samen met een klant, buiten de bus aan een beugel hangt, zeg ik voor de grap, dat er nog gemakkelijk 10 personen bij kunnen. Leanne kijkt me ongelovig aan en ik glimlach erbij zodat ze het als een grapje ziet. Echter de bus stopt op een plek waar een moeder met twee kleine kinderen ook nog mee moet. Ze proppen zich in de bus, kinderen op schoot bij wildvreemden, en de moeder schuift tussen de anderen en de twee die buiten de bus hingen nemen hun plek in en de bus rijdt verder. Als dit soort capriolen in Nederland plaats zouden vinden bij het openbaar vervoer dan hadden wij geen vervoersprobleem meer.

Morales is de grote souq, de markt met de tentzeilen en de verkopers. We kijken onze ogen uit en loop bij verschillende winkeltjes naar binnen. Bij een klein restaurantje drinken we frisdrank en lopen terug naar de bus verzamelplaats. Een busje dat maar niet gevuld raakt ondanks het stapvoets rijden en het aanroepen van de mogelijke cliënten rijden we naar de kruising en uiteindelijk verzamelt onze rijder toch nog een volle bus.

De plaats waar we willen uitstappen wordt waarschijnlijk door de co driver niet verstaan omdat ik het verkeerd uitspreek. Ik zeg “Kiliwa” terwijl je het schrijft als Quirigua, de chauffeur knikt als begrepen zijnde maar zet ons gewoon op het eindpunt in Rio Dulce af. Tja, wat nu en besluiten om het fort San Felipe te gaan bezoeken. We eten een lunch bij een lokaal restaurant met zeiltjes als tafelbedekking. Het eten is prima en Leanne laat het teveel bezorgde eten inpakken in een doggy-bag. Ik probeer een tuktuk te scoren om ons naar het fort te brengen maar voel aan dat ik de afspraken schend tussen de taxibusjes en de tuktuks. De tuktuk mag ons niet naar het fort transporteren zodat we verplicht moeten wachten bij de opstap plek voor een busje.

Met verwondering en grote belangstelling bekijk ik het fort nogmaals en besef dat het allemaal wel erg klein is en dat er op een bepaald moment 100 mensen gelegerd zijn geweest is ook onvoorstelbaar. Waarschijnlijk hebben er veel soldaten op het land geslapen in tenten en niet in het fort. Leanne is een waar fotomodel en laat zich in allerlei poses tussen de kantelen van het fort fotograferen. Voel me nu echt een fotograaf. Ze kan nu zo op de folder van het geprivatiseerde gevangeniswezen in Nederland. Bij een stalletje met allerlei souvenirs en andere prullaria, koop ik een armbandje met anker, als cadeautje voor de zieke.

De Hollanders schijnen hier in het verleden ook een rooftocht gehouden te hebben en zelfs een nederzetting van een jaar aan de oever van de rivier te hebben gehad om de streek te strippen van de kostbaarheden, stelletje rovers. We wandelen over het terrein en kopen een ansichtkaart voor het thuisfront maar worden ons bewust dat de sport van ansichtkaarten sturen iets is vanuit de oudheid. Postzegels zijn niet te koop en de man heeft als enige op het terrein nog een paar kaarten liggen. Leanne koopt een museumexemplaar en schrijft deze vol met tekst. Nu op zoek naar een postzegel!

Het busje wordt deze keer bestuurd door een bejaard echtpaar en het gaat er gemoedelijk aan toe bij de chauffeuse en co-rijder met cowboyhoed. Weinig actie en snelheid maar we komen er wel. Leanne probeert postzegels te kopen maar helaas. Voor Leanne is het de laatste dag aan boord want aansluitend op de volgende trip naar Antigua gaat ze met het vliegtuig terug naar huis, zodat de tas thuisreis klaar moet zijn.

Meerijden is ook gevaarlijk

Zondag, 12 augustus 2018

Flores - Rio Dulce

Het ontbijt laat lang op zich wachten en moet de dames versnellen om op tijd te komen voor de bus. Na het betalen bij de receptie en inleveren van de sleutel kies ik de verkeerde weg en moet het hele eiland rondlopen om bij de bushalte te komen. Overtuigd te laat te komen, kom ik zwetend en dampend bij de bushalte en moet meer dan 20 minuten wachten voordat de buschauffeur er zin in heeft om de bus open te gooien. We zitten met een select gezelschap in een middelgrote bus en hebben plaats en ruimte genoeg om een goede zitplek te veroveren. De chauffeur is voorzichtig en bedacht, rijdt langzaam zodat de reis wat langer duurt dan normaal. Veiligheid is ook plezierig en de wenkbrauwen komen weer op de gewenste plek terug boven de ogen.

Volgens de meest recente gegevens van de WHO gepubliceerd waren de verkeersongevallen in 2017, in Guatemala 3.253 of 4.22% van de totale sterfgevallen. Het voor de leeftijd aangepaste sterftecijfer is 22.55 per 100.000 van de bevolkingsgroepen Guatemala ofwel nummer 64 in de wereld. Nederland plaats 178, in aantallen gemeten, 5 keer minder. Verkeersongelukken staan in Guatemala op de 9^deplaats voor wat betreft de sterfte. Nummer 1 zijn de hartziektes en nummer 2 diabetes.

Net na de middag eten we bij het restaurant onder de brug een hapje en er wordt door de dames melding gedaan van een verhevigde activiteit van de stoelgang. Ongevoelig als ik ben, heb ik er gelukkig geen last van en beperk me tot het geven van medische adviezen, huismiddeltjes en andere wijsheden. De dames kijken benauwd en fronsen de wenkbrauwen, sommige adviezen, goed bedoeld, kunnen teveel zijn. Mond dichthouden en meelijwekkend kijken.

Zaterdag, 11 augustus 2018

Tikal.

Een kwartier te laat worden we opgehaald en afgeleverd bij de verzamelplek waar we in een bus gestopt worden die al redelijk gevuld is. Jacqueline naast de chauffeur en Leanne en ik op een uitklapstoeltje tussen de andere gasten in. Ik zit goed maar weet zeker dat de zo mooi lijkende plek naast de chauffeur een stuk minder beenruimte heeft dan bij mij. Drie uur rijden over een slecht gerepareerde weg doen de vullingen uit je tanden springen en spontaan terug erin. Mijn wenkbrauwen zitten onder mijn neus en ben blij als we aankomen op het terrein van de Maya nederzetting.

De rondleiding staat nu in een geheel ander perspectief. De vorige gids vertelde vooral over de cultuur van de Maya’s en de geschiedenis. Deze gids brengt meer de invloeden van de Maya’s onder de aandacht, op de hedendaagse cultuur in Guatemala. Zeer interessant maar ben blij dat ik de eerste gids heb gehad om het belang en plaats van de Maya’s beter te begrijpen. De man is aardig en goed maar heb deze keer niet de interesse om veel vragen te stellen omdat de gelegenheid zich minder voordoet. De bomen die belangrijk zijn in de beeldvorming van het leven zoals de wortels die de onderwereld voorstellen, de stam van het leven en de kruin als de bovenwereld. 

De apen vinden het geweldig allemaal want die zitten met tientallen de toeristen aan te gapen. De staart omhoog en lachen ons uit. 

Een hoog gehalte aan Griekse mythologie en je kunt je afvragen waarom er zoveel overeenkomsten zijn. Zijn er contacten geweest tussen de Grieken en Maya’s, is er een boodschapper geweest met veel verhalen uit de ruimte? Waren de Goden kosmonauten? 

De Popol Vuh is het heilige boek van de Maya's. Het eerste deel gaat over de schepping en het leven van de helden. Het tweede deel beschrijft de geschiedenis van het volk. Nadat de Katholieke Spanjaarden probeerden de 'ziel van de Indio' uit te dovenheeft padre Francisco Ximenez, die in 1688 naar Guatemala kwam, een overgebleven tekst getrouwelijk gekopieerd en aan de bezitters teruggegeven. Opmerkelijk, want het had aan de inquisitie overgedragen en vernietigd moeten worden, volgens de wetten van die tijd. Dankzij dit boek kunnen we meer over de beschaving van de Maya's te weten komen. 

Met ons bezoek lijkt er veel minder tijd te zijn dan de eerste keer en de dag vliegt voorbij, de bussen staan al klaar en we hebben geen tijd voor eten en drankje gehad. Ik ben blij om een goed plekje te hebben in de bus en rijden tussen de gigantische bomen terug naar de uitgang van het park. Ik besef dat deze bomen pas na de Maya periode zijn opgekomen omdat de Maya’s in die tijd alles kaalgekapt hebben om de bouwwerken te kunnen bouwen. Nu zijn de monumenten overwoekerd door de jungle en de torens worden door de wortels en gesplitst en raken steeds verder geërodeerd. Ook dit proces wordt geconserveerd door de Unesco.

Leanne ontmoet een tweetal Oostenrijkse dames en weet veel informatie uit te wisselen in het belang van haar stage in Wenen komende periode. In Flores lopen we naar het boekingskantoor voor de bus en vinden erg veel onduidelijkheid omdat de dame geen Engels spreekt, bij een volgend bureau maken de twee dames zoveel problemen dat ik ervan afzie en vind een bureau aan de andere kant van de straat waar het allemaal vanzelf gaat in alle rust. We boeken onze tickets, hoe moeilijk kun je het maken?

Geschiedenis en cultuur:

Veel Maya's worstelen met het probleem dat ze enerzijds willen profiteren van de goede kanten van de moderne wereld, terwijl ze intussen niet hun eigen identiteit willen verliezen. Gedurende de twintigste eeuw zijn de Maya's niet alleen het slachtoffer geweest van achterstelling en ontrechting, maar ook van vervolging en massamoord.

Meer dan tachtig procent van de 200.000 slachtoffers van de Guatemalteekse burgeroorlog (1960-1996) bestond uit Maya's. In de jaren tachtig, onder de presidenten Romeo Lucas García en Efrain Ross Mont vond in Guatemala een genocide op de Mayabevolking plaats. De Rooms-Katholieke Kerk van Guatemala heeft de vaak gruwelijke misdaden uitvoerig gedocumenteerd, wat een bisschop van het aartsbisdom, Juan Gerardi, het leven kostte. Iemand die van Mayaans zijde actie voerde tegen voortbestaande rechteloosheid is Rigoberto Mengue, (Nobelprijs voor de Vrede, 1992). Onder internationale druk zijn er de laatste jaren overigens meer rechten toegekend aan het omvangrijke Mayaanse bevolkingsdeel. Vooral het tweetalige onderwijs is internationaal wel geprezen. In Mexico laaiden de spanningen op toen in 1994 het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger (EZLN) in Chiapas in opstand kwam. Vanaf de jaren zeventig hebben veel Maya's zich tot het protestantisme bekeerd. Onder de Maya's in Guatemala en Chiapas zijn er inmiddels meer protestanten dan katholieken. Vooral het evangelicaal christendom en de pinksterkerken zijn populair. Deze verandering is niet onomstreden. Ten tijde van de 'gewelddadigheden' (de 'violencia') werd immers het werk van Noord-Amerikaanse protestantse zendelingen bevorderd door een moorddadige Guatemalteekse overheid, terwijl progressieve rooms-katholieke priesters juist werden vervolgd. Veel oude (gemeenschaps)tradities zullen onder invloed van het anti-ritualistische protestantisme verdwijnen, al heeft dit weer het voordeel dat protestantse Maya's dan de vaak dure gemeenschapsplichten niet meer hoeven te vervullen en zodoende tot economische ontwikkeling in westerse zin kunnen komen.

Flores.

Vrijdag 10 augustus 2018

Rio Dulce – Flores

Het land ontdekken en de al ontdekte plekjes laten zien aan de gaste. De weg vinden tussen de busjes, grote bussen en de hostels zijn al geëffend en we reizen als volleerde Guatemalteken tussen de backpackers, of zijn wij de volleerde backpackers. Als ik de inhoud van mijn rugzak bekijk dan zou dat best eens kunnen, de bezittingen en zogenaamd noodzakelijke dingen worden allemaal steeds minder. De hoeveelheid kleding is minder en wordt vervangen door elektronica en boeken.

De grote bus brengt ons naar de voorstad van Flores en daar krijgen we een klein busje die ons naar het eiland brengt. Een gids aan boord van het kleine busje die net doet alsof het allemaal zo hoort maar is een wolf in schaapskleren, want de man is een makelaar in tripjes en probeert zoveel mogelijk uitstapjes te verkopen. Wij kopen een ticket voor morgen om met de bus naar Tikal te gaan.

De avond begint te vallen en we vinden meteen het hotel waar in gecheckt wordt en gaan eten bij het restaurant op het vlonder boven het meer. Ik verwonder me nogmaals over de efficiënte manier van organisatie en de kwaliteit van het eten is uitstekend, het zal in de keuken evenzo strak georganiseerd zijn. Een tafel naast ons is gelukkig met een jarige en krijgen een extra show met sterretjes en een verkleedpartij van het personeel om de jarige blij te maken met een nieuw jaar. Leuk om van een afstand mee te maken, voor mij hoeft dit soort aandacht niet.

We stellen nog voor om een wandelingetje te maken over het eiland maar er wordt besloten om naar de kamer te gaan om de social media een kans te geven. Social media is inderdaad een verslavende activiteit en moet me behoorlijk inhouden om niet alle berichtontvangst mogelijkheden te negeren. Je zou eens wat van je vrienden missen. Ik heb nog nooit zoveel vrienden gehad.

Social media is een verzamelnaam voor alle internet-toepassingen waarmee het mogelijk is om informatie met elkaar te delen op een gebruiksvriendelijke en vaak leuke wijze. Het betreft niet alleen informatie in de vorm van tekst (nieuws, artikelen). Ook geluid (podcasts, muziek) en beeld (fotografie, video) worden gedeeld via social media websites. Met andere woorden, social media staat voor 'Media die je laten socialiseren met de omgeving waarin je je bevindt'. 

Het woord "social" zegt al voldoende; Social media zijn omgevingen waar een hoge mate van interactie plaatsvindt. Groepen mensen komen er samen om te communiceren over onderwerpen die zij belangrijk vinden. Meestal zijn ze daarbij op zoek naar gelijkwaardige personen die dezelfde normen en waarden hebben. Dit komt voort uit de onbewuste gedachte dat "iedereen die gelijk is aan mij leuker, interessanter en beter te vertrouwen is". Het vertrouwen in 'peers' neemt steeds verder toe, hetgeen inhoudt dat we veel meer waarde hechten aan de mening van ons netwerk dan aan die van organisaties of merken.

Paradijsvogel.

Donderdag 09 augustus 2018

Burnt Key – Rio Dulce

Vertrekken met weinig wind, betekent voortbewegen met het ijzeren zeil. De koeling van de motor werkt prima. Even later kan de motor uit en zeilen we weer een stukje, richting Rio Dulce. Een bui komt ons achterop en maakt alles lekker sompig maar met deze temperaturen is het helemaal geen probleem. Vlak voor de haven rol ik de zeilen in en varen we terug naar de ligplaats. Het is inmiddels een bekend ritueel met de ankerlijnen en het vastmaken aan de steiger.

Met handdoek en badkleding naar het zwembad en maak een paar slagen in het niet al te diepe bakkie met water. Er zijn veel jongelui en we kijken onze ogen uit terwijl we een boekje lezen. Een grote vergadering van 12 tot 17 jarigen die allerlei capriolen uithalen zoals op elkaar klimmen en menselijke torens bouwen. Ze vallen vaak uiteen onder grote hilariteit, geproest en enthousiasme. De seksualiteit lijkt even vergeten want iedereen zit op elkaar en speelt met elkaar, op een heel leuke manier. De dames spelen alsof het jongens zijn, ze doen in ieder geval niet onder voor de heren in het gezelschap.

Aan de overkant nog een boodschap halen in de stad en koken uitgebreid aan boord. Een vakantiegevoel aan de andere kant van de wereld. Bij de receptie betaal ik de rekening van de vorige maand en we kunnen er weer een nieuwe maand bijschrijven. De volgende zin lijkt een beetje een tegenstelling van het voorgaande maar toch : “Het begint een beetje te knellen dat ik hier opgesloten lig in dit paradijs”. Ik volg www.windy.comterwijl ik weet dat ik toch niet weg kan.

mangrove

Woensdag 08 augustus 2018

Burnt Key

Zwemmen achter de boot en in de verte varen de vissers in hun uitgeholde boomstam aan ons voorbij. Het is een zulke idyllische plek zodat we er nog maar een dagje van maken. Nu vaar ik met Leanne door alle kreken en nemen meer dan genoeg tijd om alles goed in ons op te nemen. In de sloot naar het meer is er vannacht een boom in het water gevallen en moeten slalommen om de hindernis te nemen. Veel fotos nemen en genieten van de rust. Jacqueline heeft een kano gehuurd bij de Poolse beheerders en paddelt op haar manier door de delta van mangroves. Prehistorische tentakels vanaf de stam van de bomen steken in het water. Vanaf de takken zakken de lianen naar beneden en bij kontakt met het water verdikken deze en is weer een stuk mangrove erbij. Deze takken zijn een prima kraamkamer voor vis en vogels zodat het er wemelt van leven. De mangroves hebben in de prehistorie 20% van de aarde bedekt met hun takken. Dinosaurussen zullen wel gemoppert hebben op die onnutte takken want de lekkere hapjes zaten natuurlijk onder een tak naar ze te lachen. In de middag loop ik over het terrein en tref er een bootsloper aan die allerlei onderdelen van gestrande schepen op voorraad heeft zoals lieren, kikkers, verstagingen en preekstoelen.

Wat verderop, in de receptie liggen uitgebreide boeken over navigatie van een zeevaart academie en bekijk de lesstof van de verschillende vectorberekeningen en astronavigatie vraagstukken. Snel dichtdoen en beseffen dat ik eigenlijk maar heel weinig weet van echte navigatiekunde. GPS opent de wereld voor heel veel mensen en voel me heel wat zolang die Amerikanen de knop van het Global Position System niet omdraaien. Je weet maar nooit of Trump er een verdienmodel in vindt om het toch als een systeem aan de wereld te verkopen.

De buurman is uitgebreid aan het sleutelen aan zijn windvaan systeem en bewonder zijn innovatie. Een paddel van zijn bijboot dient als windvangblad en zal zijn kleine roer moeten bedienen. Tja, dat kan alleen maar op zee uitgeprobeerd worden en dan wordt het wel behelpen als het niet werkt.

Dat deze nog werkte?

Dinsdag, 07-08-2018

Burnt Key

Vannacht heb ik de hele demontage al eens doorgenomen om de impeller te vervangen. Bijna zeker ervan uitgaande dat ik de dynamo moet verwijderen blijkt dat helemaal niet nodig te zijn. Met sleutel 9 maak ik het deksel los van het huis en peuter de rubberen schoepen van de impeller los. Nu de reserve terug erin en met enig gepriegel met een tie-rib om de schoepen te klemmen schuif ik het rubbertje met zijn uitsteeksels weer terug. Dekseltje erop en de motor starten om proef te draaien. De oude impeller is meer dan de helft van zijn 9 schoepen kwijt en hoop nu maar dat deze niet in het systeem vastzitten.

Met Jacqueline vaar ik met het rubberbootje door de mangroves en ontdek op advies van de Polen een groot meer achter de mangroves. Indiaanse huizen op palen staan langs de vaarroute en we kijken onze ogen uit. De tegenstellingen van de rijkdom en technische luxe met de armoede en technieken uit de oudheid die hier volledig normaal zijn. De behandeling van een werpnet is een wonder om te zien. Door een bepaalde manier van gooien ontvouwt het net zich volledig om het water te bedekken en naar beneden te zakken. Even wachten en door aan te halen, trekken ze het net als een zak naar boven. En nu maar hopen op vis. Gelukkig wordt er genoeg gevangen en een beetje formaat vis wordt voor Q20 verkocht. Soms worden er honderden vissen gevangen zodat het vissen goed opbrengt.

Bij terugkomst verandert de kleur van de wolken en komt er weer een flinke bui over ons heen. De regen dwingt ons naar binnen en gebruik de tijd om het kaartsysteem te installeren. Een mooi plekje aan de zijwand van het instrumentenpaneel moet dit systeem de update worden van het trouwe jarenlange gebruikte Open-CPN systeem. Lekker rommelen in een prachtige omgeving en besluiten om de nacht hier door te brengen. De avond valt over het meer, de sterren schitteren tussen de wolken door en in de verte weerlicht het continu. Wat een wonderlijke avond zo midden in de binnenlanden met de hordes met muggen en het spiegelende water. De airco kan niet gebruikt worden en we kruipen in de luchtstroom van de kleine ventilatoren om enige koelte te houden.

Dotters om ons heen

Maandag, 06-08-2018

Rio Dulce - Livinston

De regen spettert op de luiken en de wind zet even strak aan. Glimlachen naar de regen want dat is hetgeen ze in Nederland tekort komen. Hier in Guatemala is het momenteel net zo warm maar wel met de broodnodige regen. En je weet, als het hier regent dan regent het, niet van die kleine spetters maar alles in kingsize spetters en dan nog het liefst heel snel samen met een wit gordijn vallen de droppels op het dek. Het Kwienbietje staat al snel vol met water. Telefoontje naar huis want de kleinzoon van twee is jarig. Deze maandag wordt als de eerste uitgeruste dag gerekend en ga erop uit om de vorige maand af te rekenen en te vertellen dat we meteen een paar dagen naar Livinston gaan. Oscar vertelt dat er maar weinig verandert en gebeurd is de afgelopen maand en bedank hem voor de schoonmaakbeurten van de Queen B. Schoner dan schoon is plezierig aankomen. Met een souvenir van Amsterdam en een extraatje maken twee mensen gelukkig. Ninneth heeft het allemaal te druk en spreek af dat er later afgerekend wordt.

De lijnen los en de Queen B mag haar kont weer eens naar de steiger draaien, op de motor over het meer tussen de buien door en laten Leanne de mooie kloof zien die het meer verbind met de zee. Er staat meer wind dan gedacht en de schuimkoppen rollen over de drempel en zorgen voor golven. Meerdere zeiljachten liggen voor anker met gele vlag en neem aan dat deze bezig zijn met de douane en immigratieprocedures. Met het Kwien Bietje, het rubberbootje lever ik de dames droog af aan een steiger bij een Hostal. Terug aan boord tijd voor een boek en bewonder de capriolen van enkele zeilers die terugroeien tegen de wind. Dat valt ze niet mee en was even bang dat er ingegrepen zou moeten worden met behulp van mijn 2,5 pk.

Het eerste schip trekt zonder enig probleem zijn anker uit de klei met schelpen maar de tweede boot stelt de spieren en trekkracht van de voordekker wel heel erg op de proef. Het valt me op dat ze geen motor hebben. Ineens springt het anker los uit de grond maar neemt een gigantische plak met modder mee omhoog. Goede ankergrond noemen we dat en het maakt me een heel stuk rustiger want nu weet ik zeker dat ons anker ook goed houdt.

Met de portafoon roepen de dames dat ze aan de wal staan en haal ze één voor één op van de steigerende wal veroorzaakt door de golven die vanaf zee staan. Het begint ook nog eens flink te regenen zodat ik als een verzopen tender-kapitein de prinsessen aan boord weet te krijgen.

Na overleg wat te doen, besluiten we weg te gaan van deze wind en golven en naar het haventje te varen achter de kloof. Met het starten van de motor hoor ik een metalen bijgeluid uit de uitlaat komen en constateer dat de impeller van het buitenwater kapot is. Het gaat want de temperatuur van de motor loopt niet verontrustend omhoog en vaar door.

Burnt Key is prachtig. Een soort binnenmeertje achter de mangroves ligt een verwaarloost haventje met genoeg plaats om rustig te liggen. We worden ontvangen door een Pools paar die ons vertelt dat de eigenaar met vakantie is en dat zij waarnemen. Ze doen hun best alles uit te leggen maar heb er niet zoveel zin in om alle accommodaties te bezoeken zodat de dames de honneurs waarnemen. Toiletten, douches, verlaten restaurant en centrale ruimte, stroom aansluiting en gammele steigers.

Na de rondleiding nog even een duik en zetten ons aan de maaltijd. Opvallend dat het hier niet zo warm is als in Rio Dulce.

Zondag, 05 augustus 2018

Rio Dulce

Rio Dulce is bekend en het voelt als vanzelf zodat we rustig opstaan om simpel te ontbijten, want er zijn nog geen boodschappen gehaald. Een paar crackers met jam en een kop koffie maken me wakker. Goed genoeg gegeten om de jungletocht van een uur te maken. Leanne vindt het allemaal prachtig en vooral de lange hangbrug, over het riviertje en het lager geleden bos heen, maakt haar glimlachend voorzichtig om over de verende brug heen te deinen. Wij lopen inmiddels met aangepaste verende tred over de op en neer wippende brug heen.

Na de wandeling met de watertaxi naar de overkant en eten bij het restaurant een heerlijke waterslak van de gril. Conch op zijn Engels maar deze smaakt een stuk beter dan de slak van gisteren. Met Leanne door de drukke straat, die vandaag vanwege de zondag, voor ons nog rustig is. Toch blijven de grote vrachtwagens ondanks de zondagsrust door de straat rijden. Op 10 centimeter afstand rollen de grote rubberen wielen langs de mandjes met fruit waar de niet bewegende vrouwen stoïcijns naast blijven zitten. Met mijn verwondering en de dieseldampen met bakken fijnstof, laten de vrachtwagens de mensen in de straat achter. Iedereen accepteert dit gelaten en niemand die in mijn ogen moppert.

Boodschappen in de georganiseerde rotzooi supermarkt waar je om de vakkenvullers moet laveren. De vakkenvullers nemen het recht van de voorrang en zijn verwonderd als de klant fronsend kijkt als de vakkenvuller voorkruipt om zij vak te ordenen. Wie is er klant en wie wordt door wie betaalt? Welke volgorde hanteer je? Aan de kassa is het een wachtrij van tien of meer, niemand die zich ergert. Je kunt ook niet anders want er is in dit gat aan het einde van deze wereld maar een supermarkt.

Van de winkel naar de Sundog voor weer een eerste Cola light en laten ons na een telefoontje ophalen door de “Lancia” (watertaxi).Zwemmen lezen en krantje downloaden, de eerste dag is weer voorbij gevlogen.

Zaterdag, 04 augustus 2018

Rio Dulce

Twee dames op de kamer doet de mens aan allerlei wilde verhalen denken maar voor mij is het als eerste douchen en neem de bagage naar beneden om hen de vrijheid te gunnen van poedelen, spiegel kijken, frunniken en op het gemak aan te kleden. De koffie beneden smaakt me prima en lees de weekend krant. Na het ontbijt een taxi bestellen om ons naar het busstation van Litegua te brengen. Een bijzonder vriendelijke taxichauffeur met praatje belanden we op het station waar de super behulpzame dames van de Litegua-receptie zich weer doen gelden. Ze begeleiden ons naar de bus omdat ze ervan uitgaan dat wij de omroepinstallatie toch niet verstaan. En dat is ook zo!

Van een klein busje in een grote bus en voel me onderhand geradbraakt door de verschillende overstap verplichtingen. De laatste etappe is 6 uur hobbelen in de bus. Soezend en lezend met af en toe een blik naar buiten vliegt de wereld aan ons voorbij. Eindelijk in Rio Dulce met we voor gevaar voor eigen leven nog de weg oversteken. De monsterlijk grote vrachtwagens komen met luide in werking zijnde motorremmen naar beneden en wriemelen zich in het straatleven. Nu de laatste etappe en dat is de overstap met de watertaxi van Bruno’s naar Tijax. Op mijn beste Spaans: Buenas tardes, soy Alberto. Estamos en Bruno’s. Puede enviar la lancia? Met een vriendelijk welkom wordt er aan de andere kant 5 minuten als standaard geroepen.

De Queen B ligt er blinkend te dobberen vastgehouden door haar lijnen en ben blij om weer aan boord te zijn. Zo deze reis van twee dagen plus 8 uur tijdverschil is overbrugd. Nu nog de Jetlag verwerken. In het restaurant eten we vroeg het avondeten en gaan vroeg aar bed.

zoek maar uit.

Vrijdag, 03 augustus 2018

Nederland - Guatemala

Luc is de vriendelijke om ons van huis te halen en naar het station te brengen. Met goede zin en flinke praat levert hij ons af bij de roltrap van het station en met een zwaai, zijn we er weer vandoor. Leanne heeft een gedeelte van haar vakantie met ons gepland en vind het gezellig dat ze erbij is.

De trein van ’s-Hertogenbosch naar Schiphol en het inchecken gaat vanzelf. Een grote verrassing is dat we deze vlucht naast elkaar mogen zitten. Het idee bekruipt me, nu de luchtvaartmaatschappijen het uitgevonden hebben om betaalt te krijgen voor een stoelwisseling, dat op voorhand je als stel boekt, zeker niet meer naast elkaar mogen gaan zitten. Door € 29 per persoon te betalen, heb je kans naast elkaar te komen. Het stuit me tegen de borst, zodat ik er principieel niet voor wil betalen, het voelt dat we als reiziger op deze manier besodemieterd worden.

Het is als een taxichauffeur die extra ritgeld gaat eisen. Van Houston naar Guatemala zitten we niet naast elkaar en zijn alle drie verdeeld over het hele toestel.

Gelukkig hebben we een hotel geboekt om de afgelopen dag te verwerken en tijd nemen om de bus op een normalere tijd te consumeren. Ik slaap prima tussen de dames in, weliswaar verdeeld over twee bedden. Laat mij ook eens dromen met een glimlach.

United Airlines

Maandag, Dinsdag 2/3 juli 2018

Guatemala - Amsterdam

Slapen of beter gezegd hangen op het vliegveld om vanaf 03.00 uur in te checken en om 06.00 uur te vertrekken. Het valt me uiteindelijk mee maar ben blij als ik in de vlieger zit om de ogen even dicht te kunnen maken. Alle vluchten zijn goed op elkaar afgestemd. Van New York naar Amsterdam moet de klok 6 uur vooruit gezet en komen hierdoor op dinsdag in Nederland aan.

Met de trein naar huis en Koen haalt ons op voor de thuiskomst. Een paar dikke regendruppels vallen en iedereen is weer blij dat Bertus thuis is. Jammer dat het maar van korte duur is want het is in Nederland erg droog en behoorlijk warm. Het zal nog lang duren voordat het weer gaat regenen.

Zondag. 01 juli 2018

Rio Dulce – Guatamala Ciudad.

Een rustige ochtend ter voorbereiding voor de bustocht van vanmiddag, gelukkig kan ik mijn onrust nu beter verbergen en doe kalm aan. Het zal een zware tocht worden en krijgen onderweg meer dan twee uur oponthoud. Gaar van de warmte en van de langzame gang in de files komen we aan op het station in Guatemala Stad. Nu onderhandel ik wel met de taxi chauffeur en kom overeen voor Q 100 ons weg te laten brengen.

Onderweg hoor ik hem zeggen dat het later is geworden dan 00.00 uur en dat er iets meer betaald moet worden. Ik reageer nergens op en laat me eerst naar de luchthaven brengen. Stelletje klootzakken! Ik stap uit met mijn bagage en betaal hem de overeengekomen Q100 waarbij hij een hele slag maakt door te zeggen dat het per persoon is. Deze keer word ik zo kwaad dat ik uitval en wegloop met mijn spullen. Hij ziet dat het niet helemaal goed gaat en loopt mopperend terug naar zijn taxi. Dit zijn de mannetjes die een stempel drukken op het imago van een land. Net zoals de taxichauffeurs dit doen in ons land. Dit misselijkmakend gedrag van het belazeren van bijna weerloze toeristen moet stevig de kop ingedrukt worden. Meteen invorderen van licentie en dan vinden de heren het vreemd dat Ueber markt weet te veroveren. Ik voel me in de loop der tijden niet veilig bij de heren met dit beroep.

Zaterdag, 30 juni 2018

Rio Dulce

Een voorbereidende dag voor het vertrek. De rommel uit de achterkajuit, een paar kleine reparaties in de kaartenhoek, kabeltjes bij elkaar zoeken van de verschillende elektronische apparaten. Een wandeling door Rio Dulce en breng een bezoek aan de kapper maar deze heeft het naar mijn zin te druk. Hij zwaait naar mijn krullen maar sla het deze keer toch maar over.

Bij de geldautomaat wordt de kaart van de Triodos bank weer geaccepteerd door de machine, zegt een paar keer Gracias maar keert geen geld uit. Dit is ergerlijk en kan mijn irritatie niet verbergen. Duurzame bank die van alles verzint: biologisch afbreekbare betaalpassen, duurzame projecten, tegen kinderarbeid, anti wapenindustrie en nog meer van deze mooie ideologische doelen die toch niet uitgevoerd kunnen worden in de praktijk. Maar keren geen geld uit waar je als arme sloeber zo hard voor hebt gewerkt. Gewoon een kapitalistische bank die eenmaal je geld heeft en het gewoon houdt. Zo deze ergernis is eruit en ik zal er voor zorgen dat mijn lidmaatschap in de verticale duurzame prullenbak zal komen. De andere kaart die gewoon toegeeft om volgens het liberaal kapitalistische model te werken geeft gewoon de centjes om de dag door te komen.

Na een hapje langs de waterkant onder de brug lopen we terug naar Bruno’s en laten ons ophalen door de watertaxi.

De toeristen met de rugzakken stuiven ons voorbij om met de Lancia, Livinston te bezoeken. De boten varen met een bloedgang, in een hoek van 20 graden, met de punt omhoog en vaak lijkt het dat de stuurman geen tijd heeft om vooruit te kijken. Zijn mobiele telefoon is belangrijker.

Kline wasjes, grote wasjes en maar draaien

Vrijdag, 29 juni 2018

Met het prachtige uitzicht over het meer vanaf de vierkante toren doen we een rondje jungle pad. De wind zorgt voor verkoeling en zie de trage bootjes op het meer. De vissende boomstammen samen met de moderne polyester sportboten met honderden Pk’s. Hoe groot zijn hier de tegenstellingen voor wat betreft rijkdom en armoede maar ook hoe je in de wereld staat. De indianen, en ik neem aan de nakomelingen van de maya’s, leven een totaal ander leven dan de mensen in de stad. Ik zou niet weten te kiezen maar ik zou graag de rust willen zoeken die de maya’s uitstralen maar ben bijna zeker dat ik dat niet meer kan. Ik zal niet zonder de hektiek van drukte, reizen, luxe en wereldse mensen kunnen.

Om de hele dag te vissen met een draadje en de boot leeg te hozen omdat deze water maakt, je vrouw tot haar middel in het water staand om de was te doen in het meer terwijl er wel een schotelantenne op het dak staat. Vreemde manier van verdelen van levensbehoeftes, zonder geld zijn ze niet maar wel van mentale instelling. 

Het erf van de huisjes in de mangroves laten oude wasmachines, buitenboordmotoren, netten, fruit zien. Veel kinderen die tussen al het water en het verharde zand scharrelen. De deuropening is een geliefde plek om die rare buitenlanders met hoed en zonnebril voorbij te lagen schuiven door het water. De “Lancia’s” hebben heel goed door wat de toeristen willen zien en maken van sommige kreken een waar Amsterdam, de toeristen kunnen al drinkend en snoepend langs de nederige nederzettingen varen. Ook varen de rondvaarboten de prachtige villa’s voorbij met boothuizen waar twee of drie erg dure Powerboaten zijn opgeslagen. Altijd mensen omheen voor onderhoud.

Revolutie

Donderdag, 28 juni 2018

De dagen staan weer in afwachting van vertrek en blader wat op het internet om iets meer van dit land te weten te komen. Het googlen van Guevara+Guatemala zorgt voor een grote verrassing. Het legt een hele geschiedenis bloot met veel corruptie, landeigenaren die alleen maar land bezitten en er niets mee doen, de bananen van de Fruit Company beheerst door de Amerikanen. De achtertuin politiek van Eisenhower door militair ingrijpen, de burgeroorlog en dit allemaal ten koste van de arme mensen. Ik kan Che Guevarra nu beter begrijpen.

Ernesto Guevara was een Argentijnse revolutionaire leider en theoreticus. Hij is beter bekend onder de bijnaam "El Ché". Hij werd geboren in Rosario, Argentinië, de oudste zoon van upper-middle-class ouders met linkse politieke neigingen. Hij onderbrak zijn medische studies aan de Universidad de Buenos Aires om 24 uur om een ​​motor- en lifttocht door Zuid-Amerika te maken. Hij reisde door Chili, Peru, Ecuador, Colombia en Venezuela en schreef een dagboek van zijn reis dat tegenwoordig als een klassieker in Latijns-Amerikaanse reisliteratuur wordt beschouwd. Na zijn tournee keerde Guevara terug naar Argentinië en voltooide hij de vereisten voor zijn graad in de geneeskunde.

Toen hij klaar was met zijn studie, ging hij terug om het continent naar het noorden over te steken. De omstandigheden van de lagere klassen die hij in verschillende landen waarnam, versterkten zijn in wezen linkse opvattingen. Uiteindelijk bracht zijn odyssee hem naar Guatemala. Hier werd hij een geïnteresseerde getuige van het revolutionaire programma van president Jacobo Arbenz. Arbenz probeerde in Guatemala diepe sociale hervormingen door te voeren om radicale veranderingen in een ongelijke en gestagneerde samenleving te bewerkstelligen. Als onderdeel van zijn hervormingen beschouwde Arbenz de onteigening van de niet-gecultiveerde landen van de United Fruit Company om opnieuw te worden verdeeld onder arme boeren. Arbenz's inspanningen werden echter geconfronteerd met de oppositie van verschillende leden van het leger, de United Fruit Company, de landeigenarenklasse en het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. In juni 1954 viel een groep rebellen, gesponsord door de CIA, onder leiding van de Guatemalteekse kolonel Carlos Castillo het land binnen vanuit buurland Honduras met als doel een einde te maken aan de hervormingen van Arbenz. Guevara, die een sterke sympathisant was van het regime van Arbenz, bood zijn diensten aan aan de overheid als vrijwilliger om milicias te creëren om de troepen van Castillo terug te slaan. De verdediging van Arbenz's volgelingen was echter te zwak en Guevara zocht een politiek toevluchtsoord bij de Argentijnse ambassade en slaagde er al snel in de grens met Mexico over te steken.

De militaire coup tegen Arbenz was een drempel in het leven van Guevara die hem ervan overtuigde dat de Latijns-Amerikaanse volkeren geen andere keus hadden dan de revolutionaire gewapende strijd om te eindigen met hun armoede en politieke onderdrukking. Eenmaal in Mexico trad hij toe tot een groep verbannen revolutionairen onder leiding van Fidel Castro. Er volgde een clandestiene militaire training. Guevara nam in december 1956 deel aan de landing op de kust van de Castro-groep aan de kust van de provincie Oriente, Cuba. Tijdens Castro's strijd tegen de regering van Fulgencio Batista diende Guevara als arts en militaire commandant met de rang van majoor.

Na de triomf van Castro in 1959 bekleedde Guevara belangrijke posities in Cuba. Hij vertegenwoordigde Cuba in diplomatieke en commerciële missies in het buitenland. Hij was het hoofd van de industriële afdeling van het Instituto Nacional para la Reforma Agraria (1959), het hoofd van de Cubaanse Nationale Bank (1959-1961) en de minister van Industrie (1961-1965). Hij steunde een industrialisatie van Cuba, in strijd met de

Na de triomf van Castro in 1959 bekleedde Guevara belangrijke posities in Cuba. Hij vertegenwoordigde Cuba in diplomatieke en commerciële missies in het buitenland. Hij was het hoofd van de industriële afdeling van het Instituto Nacional para la Reforma Agraria (1959), het hoofd van de Cubaanse Nationale Bank (1959-1961) en de minister van Industrie (1961-1965). Hij steunde een industrialisatie van Cuba, in strijd met de Sovjet-opvatting die er bij Cuba op aandrong zich te specialiseren in de suikerexport. Door zijn opvattingen sympathiseerde hij meer met het Chinese communisme dan met de Sovjet-versie. Hij slaagde er ook in een beetje "wraak" te hebben tegen United Fruit, toen de revolutionaire regering de eigendommen van het bedrijf greep.

In 1960 publiceerde hij zijn beroemde studie Guerrilla Warfare waarin hij theoretiseerde over de revolutionaire strijd op basis van zijn eigen ervaringen.

In 1965 reisde hij naar Congo om lokale revolutionairen te ondersteunen, en in 1966 reisde hij naar Bolivia, met enkele Peruaanse en Cubaanse mannen, om de revolutie in dat land te ontketenen. Zijn campagne was een ramp. Zijn groep werd ontdekt door het Boliviaanse leger in maart 1967. Op 8 oktober 1967 verwondde en raid een ranger van de regering Guevara, die de dag daarop in La Higuera werd geëxecuteerd door een Boliviaanse officier, waarbij hij de dood stierf aan een van de meest legendarische en invloedrijke Latijns-Amerikanen van de eeuw.

kleurrijke mensen

Woensdag 27 juni 2018

Rio Dulce

Een uitgebreid gesprek met Ninneth over de politiek en de regering. Hoe de mensen in de straat de armoede weten te verwerken en accepteren. Zulk een mooi land met potentie moet toch beter verdienen. Ninneth heeft drie kinderen waarvan de oudste naar Amerika is om te studeren. De twee andere zijn jong en moeten als ouders met zijn tweeen werken om de eindjes bij elkaar te knopen. Ninneth is een duizendpoot in haar kantoortje en regelt en organiseert alles. Bij elke vraag pakt ze de telefoon en handelt het direct af. Vloeiend Engels op school geleerd.

De Guatemalteekse samenleving wordt van oudsher gekenmerkt door grote eco­nomische en sociale ongelijkheid en door een invloedrijke positie van de strijdkrachten. De indiaanse bevolking, die meer dan de helft van de totale bevolking uitmaakt, bevindt zich nog steeds in een achterstandsituatie en is onderwerp van discriminatie. De mensenrechtensituatie is onverminderd complex. Op deelterreinen zijn positieve ontwikkelingen te constateren, maar de situatie blijft zorgwekkend. Overheidsmiddelen schieten tekort vanwege een te laag belastingniveau, dat maar langzaam wordt opgeschroefd. Daarnaast is de rechtsstaat zwak te noemen, waarbij bescherming van de overheid tegen geweld veelal ontbreekt. De overheid lijkt te falen bij een effectief opsporings- vervolgings- en sanctiebeleid. Straffeloosheid lijkt een maatstaf te vormen. Voor de actuele politieke situatie zie hoofdstuk.

De economie van Guatemala is sterk afhankelijk van export van koffie, suiker en bananen. Landbouw maakt 13,5% van het BBP uit en 38% van de economisch actieve bevolking is in deze sector werkzaam. De afgelopen tijd is het beleid gericht op economische stabilisering en herstel voortgezet. De nationale munt, de Quetzal, is versterkt en de internationale reserves zijn vergroot. De inflatie is 4,4% (2013). De ontwikkeling van de Amerikaanse economie, vooral van invloed op de inkomsten uit vrijhandelszones (maquilas), het prijsniveau voor koffie, de prijs voor olie (import) en een mogelijk hogere suikerprijs zullen het economische plaatje in hoge mate bepalen. Bij het huidige uitgavenpeil kan het beoogde begrotingstekort van 1,5% van het BNP ruim overschreden worden. Per 1 augustus 2001 werd toch een verhoging van de BTW doorgevoerd van 10% naar 12%, en zijn wetten tegen belastingontduiking aanvaard. Mede omdat het betalen van belasting in Guatemala een zeer omstreden onderwerp is, stuitte dit op brede maatschappelijke weerstand.

Vertrouwensherstel bij de zakenwereld en consumenten laat nog steeds op zich wachten. Gebrek aan concrete maatregelen ter verhoging van het levenspeil en beteugeling van criminaliteit en corruptie, spelen hierbij mogelijk een rol. Een positieve ontwikkeling is dat ook de nieuwe regering zich bereid heeft verklaard een brede dialoog met de maatschappelijke groeperingen aan te gaan. Een nieuwe wet heeft het mogelijk gemaakt banktegoeden in vreemde valuta te openen, als eerste stap in de richting van dollarisatie. Deze maatregel heeft echter minder geld aangetrokken dan verwacht. Het banksysteem zal eerst verder versterkt moeten worden, mede in het licht van recente schandalen, voordat verdere stappen richting dollarisatie kunnen worden gezet. Het witwassen van drugsgelden is een serieus probleem.

In de centrale ruimte is er tijd voor voetbal kijken en een beetje praten met de backpackers die veelal uit de VS komen. Terug aan boord de kuip schoonmaken, zeilen van de boot halen, de achterkajuit opruimen voor het geplande bezoek van Leanne, komende maand. Jacqueline gebruikt haar zweepje nog eens voor een extra paardrijles en ik vind alles best.

alles is druk om ons heen

Dinsdag, 26 juni 2018

Morales

We plannen een dagje winkelen in Morales. Morales is bij mij vooral bekend door het geschreeuwde zinnetje van de Busjesmensen “MoralesMoralesMorales” in de hoofdstraat. We zijn er eens doorheen gereden maar geen tijd genomen om uit te stappen. Nu met de bus naar Morales.

Deze plaats staat in geen enkele folder of boekje vermeld want er blijkt niet veel te beleven. Morales blijkt een gigantische markt van aaneengeknoopte tentzeilen, steegjes met smalle winkel doorgangen zoals bij de islamitische “souq” waarbij jezelf wel eens afvraagt of het wel allemaal veilig is voor een tourist. Toch krijg ik steeds meer vertrouwen in de altijd vriendelijke en lachende mensen. Bij een klein restaurantje gerund door twee dames drinken we een drankje en deze babbelen onverstaanbare woorden onder een steeds harder aanzwellende geluid van de TV. Je kunt je ook thuis voelen zonder verbale communicatie, een lach op tijd met een knik doet de mensen lachen om hun eigen grappen.

Terug aan boord de tickets printen, documenten voor het bedrijf scannen en ondertekenen zodat de tafel aan boord al snel op een heus kantoor begint te lijken. De printer heeft zoals gewoonlijk kuren maar uiteindelijk na enkele verfrommelde a-viertjes komt er een redelijk leesbare kopie uit de goedkope printer met gruwelijk dure printcartridges. Vreemde verkoop van HP. De printer heeft me in Frankrijk in een aanbieding € 29 gekost en de cartridges die ik nu koop voor mijn printer kosten me € 48.

Oplossing: voortaan 10 printers kopen en bij lege inktvloeistof de hele printer in de E-waste verzamelbak. Goed voor extra CO2 en goed voor Huiskes Metaal.

Ook een natte broek.

Maandag, 25 juni 2018

Rio Dulce

Ik wissel de draden van de grote zonnepanelen met de kleine en koop een zwaarder relais. In plaats van 20 amp nu een 30 amp met verschillende beveiligingen. Warmte beveiliging, overlading, onderbelading en nog wat beveiligingen waar ik nog nooit van gehoord heb. Prima, maar allemaal uitgelegd op zijn Chinees en schrik van het laadvoltage wat uit de lader komt van 14,7 volt. Toch maar eens op het internet zoeken waar het een normale waarde blijkt te zijn.

Zonnecellen bestaan uit twee lagen waartussen, onder invloed van het zonlicht,  elektrische stroom ontstaat. Zonnecellen werden aanvankelijk gemaakt van silicium, maar de ontwikkeling heeft niet stil gestaan. Na de eerste panelen met silicium zonnecellen kwamen er de zogenaamde dunne-film zonnecellen. Inmiddels is er sprake van een derde generatie zonnepanelen. Deze kunnen onder meer polymeren, quantum-dots en nano antennes bevatten, in alle gevallen nóg lichter materiaal. Daardoor zijn ze ook wel bekend als plastic zonnecellen.

De zonne-energie die op deze manier wordt opgevangen is een vorm van duurzame of “groene” energie. Zonnepanelen zijn duur in aanschaf die pas op langere termijn een kostenbesparing opleveren. Toch is investeren in zonnepanelen zinvol. Niet alleen voor het milieu, maar doordat de prijs voor elektriciteit ieder jaar weer rond de 6% stijgt, voor een boot is vooral van belang dat er alternatieve energie voorhanden is, zonder de motor te starten.

De batterijen vullen zich gestaag terwijl er gezwommen, voetbal kijken, borrel drinken Sundag, boodschappen, koken, krant lezen en internetten. De normale gang van zaken terwijl Jacqueline in de brandende zon de overtollige kit van de raampjes afwrijft. Het is deze dagen erg warm en bij het minste of geringste aktiviteit is alles op je lichaam drijfnat. Je korte broek fungeert als zweet-kieper en maakt dat je niet meer om een natte broek geeft. Dat is wel eens anders geweest.

Zondag, 24 juni 2018

Rio Dulce

Op het wandelpad ontmoeten we een koraalslang. Snel kronkelend met prachtige kleuren. Hel rode-, gele- en zwartebanden schiet de slang het pad over. Later lezen we de naam in het bezoekerscentrum. Jacqueline heeft heel wat gehoord over de Piscina ofwel het zwembad. We lopen er heen via een wandelpad, afgeschermd door het domein van de eigenaar. Het bord verboden toegang negerend lopen we de stenen pad af naar een poel in de jungle. Zeven stralen water vallen in de kom met water en via een overloop zoekt het water zijn weg verder. Ik kan het niet laten en voel me onbespied, snel de broek uit en dompel onder in het heerlijk koele water. Jacqueline voegt zich snel bij me in de poel des verderfs.

Wat een mooie plek, de jungle groeit half over het water, libelles zoemen af en aan, waterschrijvers op de oppervlakte van het water, de visjes stoten de neus tegen je vel. Het is als het hof van Eden en je zou er zoveel langer in willen blijven en toch vind ik het al snel genoeg geweest. Ik maak aan de rand mijn eerste vlog. Een filmpje met de telefoon en geef een beschrijving hoe ik de situatie zie en voel.

Ik droog mijn sokken in de schoenen en trek het T-shirt over het natte lijf, het maakt hier allemaal niets uit. Afdrogen zou toch maar voor twee minuten zijn want dan ben je al doorweekt van het zweet. De warme sompige jungle warmte. Via de rubberplantage lopen we met een omweg naar de uitkijktoren waar we met de luchtstroming op de top langzaam afkoelen en een beetje drogen. Waar wind goed voor is.

Via de bekende weg terug naar de boot waar het bekende ritueel van boodschappen op ons wacht. Aan boord ruik ik een brandgeur en zie dat het relais van de zonnepanelen staat te koken. Het is altijd wat en maak met behulp van een schroevendraaier de draden los van het paneel. Het plastic is gesmolten en ben gewaarschuwd, de beveiliging van het paneeltje is niet in werking. Hoe ver moet je gaan met zekeren en wat is de oorzaak. Een te kleine diameter van de aanvoerdraden? Dan maar dikkere diameters doortrekken, weer een klus.

Bij de slager vraag ik om bistec en krijg een paar mooie lappen mee. Het ziet er onverzorgd, gerafeld afgesneden uit maar het smaakt uitstekend. Wat een prima vlees van de vele scharrelende koeien hier in de wei. Lekker gemaakt door de vele vrachtwagens met runderen op weg naar het slachthuis.

Maya toerist? Hij zit er al een hele tijd.

Zaterdag 23 juni 2018

Rio Dulce – Barrio – Livinston

MoralesMoralesMorales en zitten weer in het ultieme vervoer. We raken gewend aan de manier van leven en transport. Op het kruispunt tussen Barrio en Morales stappen we over op de bus naar Barrio. Barrio is een stad van 150 duizend inwoners en pas 150 jaar oud de enige grote havenstad aan de Caribische zijde van Guatemala. De beschrijving voorspelt niet veel goeds en staat bekend als saai, druk, vervelende mensen en de lelijkste kathedraal van Amerika. Dat zijn nu eens recensies waar je wat mee kunt en de uitdaging wordt: Klopt dit allemaal wel?

Ja het klopt, behalve de vervelende Barriossen zijn gewone aardige mensen. De stad is een platte doos van rechte straten met een levendige markt. De kerk is er weer één met een systeemplafond en het altaar heeft alleen een mozaïek als achtergrond.

De kardinaal bewondert ons, waarschijnlijk omdat we het lef hebben om alle folders te negeren en zijn kathedraal te bezoeken. Hij verwelkomt ons vriendelijk en houdt ons goed in de gaten om heel vriendelijk te knikken als we weggaan. Het voelt aan als ontwikkelingstoerisme, de kathedraal zit nog voor de fase van een bezoekersregister want die twee toeristen van 2018 zal ik me nog heel lang kunnen herinneren.

We wandelen door de straten maar hebben al snel in de gaten dat er weinig eer te behalen valt en zoeken de plaats op waar de taxiboten vertrekken naar Livinston. De boot is net weg en volgens het tijdschema vertrekt de volgende over drie uur, behalve als er zich 6 mensen melden voor een boot. Een Belgisch stel plus wij maakt 4, maar even later meldt zich een hele familie zodat we al snel een volle boot hebben die apart buiten de dienstregeling vertrekt.

Met grote snelheid stuiven we deze verstofte saaie havenstad uit, op weg langs de mooie resorts met witte stranden en zwembaden, idyllische steigers en restaurants met rieten daken. Een uur varen en landen terug in Livinston waar we gaan eten in het opleidingsrestaurant. Een indiaans meisje helpt ons met een leraar naast haar die volgens mij ook maar weinig kaas gegeten heeft hoe je echt moet bedienen. Ik bestel een grote kom met kokossoep gevuld met vis, prima van smaak. Een zwemmende krab in de soep, voor het betere kluifwerk en onderin ontdek ik nog een mojarra. Wel oppassen voor de graten.

Om half drie met de boot terug door de kloof die al enkele malen beschreven is. Bij Bruno’s willen we het bestelde water ophalen maar helaas is de waterwagen niet geweest. Doen we het toch maar met een gewone Cola.

De verschillende kanten van het verhaal.

Vrijdag 22 juni 2018

Rio Dulce

Drie- tot vierhonderd Guatemalteken vluchten per dag naar het buurland Mexico om van daaruit hun geluk te proberen in de Verenigde Staten. Ik spreek veel mensen die kinderen of familie in de VS hebben en daar illegaal werken. Eenmaal in de USA word je weinig gecontroleerd en kun je snel werk vinden bij een Latijns-Amerikaanse werkgever. Zwart betaald en je leeft prima onder de radar van de overheid, zo lossen dat de Zuid Amerikanen bij onze Big Brother op. Oscar heeft 10 jaar op deze manier gespaard en het was zijn opstap om bij terugkomst in Guatemala een goed bestaan op te bouwen. Hij is terug met een mond vol Engels en zelfeducatie, wat hij hier kan toepassen als havenmeester.

Tijd om eens een flinke wandeling te maken loop ik door het resort over de Finca naar Rio Dulce. Van Rio Dulce de brug over en verken de verschillende jachthavens aan de overzijde. Een leuke wandeling in eigen tempo. Rugzakje op de nek en bij het teruglopen een extra verkenning langs de technische winkels. Jacqueline heeft vanochtend paard gereden en is thuis gebleven om tot rust te komen.

In de middag nemen we het rubberbootje en halen vis bij de visstoep bestellen 5 grote flessen met water en drinken een cola bij Sundog.

Stelea

Donderdag 21 juni 2018

Rio Dulce – Quirigua

MoralesMoralesMorales wordt er geroepen om de passagiers te verleiden de bus in te stappen. De boemboem-busjes zonder de boemboem brengen je goedkoop en efficiënt snel naar elke bestemming die je maar wilt. De Nederlandse overheid raadt dit soort van vervoer, voor wat betreft de veiligheid, af maar het is de enige mogelijkheid om in het binnenland te reizen. De Copiloot is de spil in het geheel en zorgt voor de afrekening, het lokken van de klanten, de orde in de bus en de grappen. Sjansen met de dames zodat er niet geklaagd wordt over te weinig beenruimte, te veel mensen in de bus, te vaak stoppen, te hard rijden, gevaarlijke inhaalmanoeuvres. Het wordt allemaal met een lach en een grap weggewuifd.

Wij maken er een dagje uit van en gaan op weg naar Morales om onderweg bij de afslag van Quirigua over te stappen in een tuktuk. De Copiloot heeft de minibus al gebeld en we kunnen meteen overstappen. In een mooie groene wereld rijden we met een flinke snelheid tussen de bananenplantages door van de Chiquita. Bij een hanglift over de weg waar in plaats van skiërs de bananentrossen getransporteerd worden, moeten we stoppen want er is ergens oponthoud bij het laden van de vrachtwagens. De trossen hangen geduldig te hangen en wij hangen in onze tuktuk, de politie heeft minder geduld en forceert een breuk in de transportlijn en rijdt tussen de bananen door om misschien verder een burenruzie te sussen of staan boven de wet.

Quirigua, in het verre verleden gelegen op het kruispunt van belangrijke handelsroutes in het zuidoosten van Guatemala, wemelde van het culturele, burgerlijke, economische en koninklijke leven. Op deze plek liggen de overblijfselen van deze grote stad, waaronder de Grote Plaza (de grootste bekende openbare verzamelruimte van deze Maya-regio) en 17 Stelae en liggende monumenten uit zandsteen.

Stelae zijn lange monolieten gegraveerd met verschillende onderwerpen, zoals kalenders tot het vertellen van verhalen, goddelijke en koninklijke iconen. In de verschillende oude culturen zijn de staande stenen bekend zoals van de Quirigua Maya’s en werden vaak gebouwd als herinneringen aan heersers en hun glorieuze daden, of om astronomische en seizoensgebonden gebeurtenissen.

15 Meter hoog is de grootste Stelae met hiëroglifische teksten die belangrijke sociale en hemelse mijlpalen beschrijft, zoals passages uit de Maya mythologie. Stelae C, gebouwd in het jaar 775 nChr, bevat de "Lange telling" -datum (de Meso-amercian maat van de tijd) van 13.0.0.0.0, wat overeenkomt met een datum in augustus 3114 voor Christus (sommige zeggen de 11e, anderen de 13e) . Voor de Maya was dit het einde van de Derde Wereld en het begin van de Vierde, toen men dacht dat mensen eerst door de aarde zwierven.

Dit systeem met lange telling voorspelde het einde van de wereld op 21 december 2012 als doemscenario. Zes jaar later is de wereld er nog, en ook de Maya Stelae.

Met grote interesse beleef ik het museum welk helaas alleen een Spaanse uitleg geeft. Wat een geschiedenis en wat een verhalen van oorlog met de omliggende buurlanden zoals Copan. Copan is machtiger geweest en is uiteindelijk de reden van de ondergang van de Quirigua indianen.

Bij een winkeltje kijk ik gezamenlijk met enkele lokale voetballiefhebbers een wedstijd. Bij de uitgang wachten we op een bus maar krijgen een lift van een Amerikaans-Guatemalteekse familie die met veel plezier en vragen ons meeneemt naar het kruispunt van de boemboem busjes.

Een leerzame dag en krijg grote interesse om ook nog Copan in Honduras te bezoeken.

Woensdag 20 juni 2018

Rio Dulce

Voor extra informatie open ik de website van onze Nederlandse voorlichtingsdienst inzake het buitenlands reizen en dat speciaal voor Guatemala. Ik schrik en herken het geschetste beeld nauwelijks. Als deze aanbevelingen bedoeld zijn om mensen te weerhouden van reizen dan lukt ze dit aardig. Colombia had ook al een soortgelijke vernietigend advies.

Hier gedeeltes van de tekst die staan op Rijksoverheid.nl :

Let op, er zijn veiligheidsrisico’s voor reizen in Guatemala. Dit heeft te maken met geweld en criminaliteit door onder meer de georganiseerde misdaad en rivaliserende jeugdbendes. Dit komt voor in het hele land. Houd bij de grensovergangen rekening met onveilige situaties en wees daarbij voorzichtig.

In Guatemala kunnen demonstraties voorkomen die tot geweld leiden. Soms worden wegen geblokkeerd. Blijf kalm als dit gebeurt en ga terug naar uw hotel of een andere veilige omgeving. Deze wegblokkades zijn niet gericht tegen toeristen. Soms richt de woede zich ook tegen buitenlanders. Vermijd daarom demonstraties en wegblokkades.

Blijf op de hoogte van actuele ontwikkelingen en de veiligheidssituatie. U kunt contact opnemen met de lokale autoriteiten, waaronder de overheidsinstantie voor toeristen Inguat en/of Proatur. U wordt geadviseerd het nieuws te volgen bijvoorbeeld via de lokale media en informatie bij uw hotel of reisorganisatie in te winnen.

Voor vrouwen is het niet verstandig om alleen, of met een andere vrouw, buiten de stad te reizen en in afgelegen en verlaten gebieden rond te trekken. Ook onder begeleiding van een lokale gids is dit niet verstandig. Dit komt door seksueel geweld tegen vrouwen. Als u toch kiest om rond te reizen, wees dan extra voorzichtig. Sluit u aan bij andere reizigers als dat mogelijk is.

In heel Guatemala is een groot deel van de wegen slecht begaanbaar. Ook vinden er overvallen plaats. Vooral in de westelijke regio zijn er veel beschadigde wegen. Blijf zoveel mogelijk op de hoofdwegen. Reis niet vóór zonsopgang en ook niet na zonsondergang. Wees ook overdag op uw hoede. Overdag vinden namelijk ook overvallen plaats.

Veiligheidsrisico’s in Rio Dulce / Livingston:

Vaar tussen zonsondergang en zonsopgang niet over de rivier de Rio Dulce. Ga in dit gebied ’s nachts niet de straat op. Dit komt door het risico op overvallen en ontvoeringen.

Criminaliteit:

In Guatemala zijn moord, verkrachting en gewapende overvallen een groot probleem. De politie is onvoldoende in staat om deze criminaliteit aan te pakken. In het hele land vinden regelmatig gewapende overvallen plaats. Ook in zones die als veilig bekend staan (zone 10 en zone 14). In de maanden november en december stijgt het aantal overvallen. Dit gebeurt ieder jaar voor de kerstperiode. Dan ontvangen medewerkers in loondienst een extra maand salaris ontvangen en is er veel contant geld in omloop.

Zoals gezegd ontmoet ik hier zeer voorkomende aardige mensen die behulpzaam zijn en heb nog maar een vervelende ervaring. De gestolen buitenboordmotor. Ik ben benieuwd hoe de Guatamalteekse overheid over een reisadvies Nederland schrijft: Drugsgeweld, aanslagen op ambtenaren en mediawereld, huurmoorden, overvallen in huis en op straat, bussen zijn niet veilig, afpersing door motorbendes, verkrachting en geweld van vrouwen na het uitgaan.

Ik sluit, op de Queen B in mijn veilige “cocon” de zonnepanelen aan, verplaats de Balmarregelaar uit de motorruimte en ga op stap om vis te kopen bij de plaatselijke vissers.

De vissers met uitgeholde boomstammen komen samen op een bepaalde plek waar de plaatselijke bevolking met een hoop handelen en aanwijzen welke vis ze willen hebben. De vis ligt te spartelen in het bilgewater van de kano. Ik kom uit de strijd met twee mooie “Mojarra’s” die bij thuiskomst te groot zijn voor de pan en de stekels prikken me een keer venijnig in mijn duim zodat ik de kniptang uit de gereedschapskist opduik en de boel eerst kortwiek voordat ik de vis verder goed schoonmaak. Smaak wordt duidelijk bepaald of het net linkshandig of rechtshandig is uitgegooid. 

Dinsdag 19 juni 2018

Rio Dulce

Vroeg opstaan om de hitte van de dag voor te zijn. Ondanks het vroege tijdstip transpireer ik al snel als een otter. Een korte broek die als spons werkt en al snel zijn de zakken heeft gevuld met lichaamsvocht, zout, water, en ander onwelriekende stoffen die mijn poriën uitknallen. Maak eerst de kabels los van de omvormer en trek de drie kabels uit de bilge van achter naar voor. De geel gekleurde kabels voelen een beetje snotterig aan en denk dat het probleem bij de gele geleiders ligt, niettemin alles eruit en nieuwe kabels retour.

Met een rekensite voor de dikte van de kabel bij een bepaald ampère, volt en lengte van de kabel haal ik de kabels bij een ijzerwarenhandel. Nu plaats ik de nieuwe kabel langs de zijkant van het schip tussen de binnenwand en de romp van het schip zodat deze vochtvrij liggen. Bij het proefdraaien gaat het even verkeerd omdat ik de aarde verkeerd heb aangesloten en bij het inschakelen knalt de aardlekschakelaar uit. Nou, dat is een gerust gevoel, deze werkt! De andere conclusie is dat de lekstroom gelukkig niet zo hoog is geweest want anders had de aardlekschakelaar de stroom uitgeschakeld. Toch een vervelend gevoel als er onbestemde spanningen op verschillende onderdelen van je leefruimte staan.

Ben toch bezig met de stroomperikelen zodat ik na de klus met de kabels ook de zonnepanelen op de bimini plaats met de houten latten in het frame. Het werkt perfect en heb nu een bimini met een hard-top. De kleine zonnepanelen hang ik scharnierend aan de zijkant op. Plaatsen is gebeurd maar nu nog aansluiten. Dat is voor een andere keer

Maandag, 15 juni 2018

Rio Dulce

Knutselen en klussen aan boord. Voetbal kijken bij Sundog of bij de receptie. Met de watertaxi een nieuwe route gevaren om bij de bouwmaterialen winkel te komen. Ik sprokkel mijn verlanglijst onderdelen bij elkaar en kom beladen met een houten balk van 4 meter en een zak vol schroefjes en andere prullaria bij Sundog aan. Hier begint het onvoorstelbaar te regenen en de bediendes beginnen in paniek de plastic schermen te sluiten om de bakken met water buiten te houden.

Het wateroppervlak is grijswit met maximaal 20 meter zicht. De golfslag wordt plat geregend en vertraagd zich. Voor de televisie merk je er niets van en de voetbalwedstrijd gaat gewoon door. Twee wedstrijden om naar te kijken, één met een bal de andere is pure watersport. Als Donar zich er ook mee gaat bemoeien tekst ik naar de Queen B dat het wat later wordt, voordat ik de terugreis onderneem.

Terug aan boord word ik nog heviger geconfronteerd met een elektrische schok en schakel met grote schrik de stroom af. Dit was erger dan schrikdraad en weet nu zeker dat er iets volledig mis is. Ik schroef de stekkers open en constateer een doorslaande 30 Amp stekker. Nu maar weer op stap om een nieuwe te halen. Bij Ram-Marine proberen ze me    á raison van € 250,00 een nieuwe 50 Amp stekker set aan te smeren maar besluit dit niet te doen. Bij een verder speuren en wandelen langs de verschillende winkels kom ik met een identieke stekker uit de strijd voor een derde van de prijs. Aan boord schroef ik het systeem in en ben benieuwd.

Jacqueline diept uit de kelder, onder het luik van de vloer, enkele spablikjes op en krijgt een flinke stroomstoot. Nu is het een echt serieus probleem en schakel de spanning van buiten het schip af. Dat wordt een nacht zonder airco en haal de witte ventilatortjes maar weer van stal. De enige mogelijke oorzaak zijn de twee stroomkabels die in contact zijn met een restant bilgewater en besluit deze morgen helemaal te vervangen. Weer een klus.

Zondag, 15 juni 2018

Rio Dulce

Met een statige afdaling van de zwemtrap begeef ik me te water en zwem enkele slagen rond de boot in het meer dan warme water. Water van 28 graden of zelfs hoger, is als lauwe zeik om in af te koelen. Soms was ik mijn haar met wat shampoo en klim terug aan boord om zo snel mogelijk de broek te vinden om de medemens niet te veel te storen met het uitzicht van de blanke zulten die de hoogte opzoeken. Ineens voel ik een stroomstoot via de reling en schrik me rot. Statische elektriciteit of lekspanning van een defect geraakt apparaat? Ik controleer alle zekeringen en merk dat de aardlekschakelaar gewoon functioneert. Bij de volgende controle is alles weer normaal. Toch maar eens goed in de gaten houden en waarschuw Jacqueline wat me zojuist is overkomen.

Op boten blijf je oneindig repareren of de boel onderhouden om de functies optimaal te houden maar het is telkens een verrassing waar je weer aan moet beginnen. Even nog een controle van de reparatie generator van gisteren door deze 2 uur te laten proefdraaien, beschouw ik deze reparatie als gedaan.

Aan de kombuistafel besluiten we planning en keuze van de terugreis en zullen de maand juli in Nederland zijn. Ik regel de administratie bij de Ninneth van de receptie. Het zijn statische dagen om in het jargon te blijven. Ik heb het idee dat we niet veel uitvoeren en begin me langzaam aan mijn eigen gezapigheid te ergeren.

Dan maar de rubberboot met extra proefdraaien van de buitenboord motor om door de kreken en sloten te varen. Wat een mooie natuur en intens ruwe ongepolijste kreken met mangrove bossen. De wortels steken als klauwen in de modder en de ruimtes tussen de wortels zijn een prima dekking voor allerlei beestachtig gespuis. Vogels vliegen af en aan en verwonder me over de aantallen witte reigers en de reigersoort met een mooie gele kuif op de kop.

Mangrove wordt als een belangrijke basis biotoop aangemerkt en is een kraamkamer voor vis en vogels. In de oudheid was een groot gedeelte van de wereld begroeid te zijn geweest door dit soort bomen. Bij het kappen van de mangrove voor brandhout, hoge calorische waarde, en als bouwmateriaal is de erosie enorm en kalft een kuststrook snel af.

Voor het milieu

Zaterdag. 16 juni 2018

Rio Dulce

Stuurwiel gedemonteerd, de klep van de bakskist eraf, ruimte maken voor dokter Sep die zich gaat bemoeien met de conditie van het beest. Het beest de generator. Zoon Luc heeft me eens attent gemaakt op de zoekfunctie van de website, tik eens “generator” in en de website ontploft van kommer en kwel, reparaties, weigeringen en beschrijvingen. Nou ik kan niet anders dan er vandaag maar weer eens over te schrijven.

Ik begin eerst alle in- en uitgaande leidingen eraf te schroeven die iets met het koelsysteem te maken hebben. Ik schroef net zo lang totdat ik aan de interne koelpomp ben en probeer de werking uit met een verlengde 12 volt draad. Ik hoor het pompje in de diepte onder de motor zoemen en ben blij met het geluid want dat scheelt een hoop werk. Die is goed. Nu alle leidingen en de warmtewisselaar doorspoelen. De compressor erbij want ik krijg het motorblok niet doorgeblazen en blaas nu met luchtdruk de boel open. De waterslang erbij en laat de waterdruk het blok doorspoelen. Deze lijkt nu vrij en open om de koelvloeistof te laten circuleren. De volgende stap is alles gecontroleerd één voor één terug te monteren en proefdraaien.

Om het milieu te sparen gebruik ik nog even geen koelvloeistof want water is een prima vloeistof voor de proefkoeling. Hij doet het en hoop van nu af aan dat ik in de toekomst de zoekfunctie generator droog kan leggen. Trots op het monotome gesnor en ben overtuigd dat het lek boven water is.

Het is mooi geweest voor vandaag en besteed mijn tijd in de kuip om boekje te lezen en de aanslag op mijn rugspieren te pareren. De boel terugvouwen als het ware. In de kuip neem ik nog de lijnen onderhanden door deze te splitsen en een paar takelingen. Jacqueline ruikt naar paard en komt het gebrom van de energiebron bewonderen of beluisteren.

gesprongen waterleiding

Vrijdag, 15 juni 2018

El Estor – Rio Dulce

De buitenboordmotor is gestolen. Er is iemand in de nacht aan boord geweest die de motor van de reling heeft getild en meegenomen. We hebben er niets van gemerkt en de slaap der naïeven geslapen. Misschien maar beter dat we niets gemerkt hebben want als ik ze betrapt zou hebben, dan weet je nooit waar dat op uitloopt. Ik ben achteraf blij dat ik het schip hermetisch gesloten heb, maar blijf natuurlijk behoorlijk balen en getergd over het verlies van de zwarte pruttelpot. Het is moeilijk te beslissen wat verstandig is terwijl je weet dat met elke acties het tot nul resultaat zal leiden. Aangifte bij de politie doen? De vissers erop aanspreken? De jongens op het einde van de steiger? Niemand zal iets gezien hebben en niemand die iets weet. Je haalt nog meer ergernis op je nek dan je nu al hebt zodat ik besluit om anker op te halen en terug naar de thuishaven te varen.

Wind tegen zodat we scherp aan de zuchtende wind moeten varen. Twee uur het meer oversteken om vervolgens op de Gps te zien, dat voor wat betreft de afstand, geen vordering is gemaakt. Als de snelheid onder de 1 knoop wegzakt start ik de motor en vaar in een rechte lijn richting brug. Later zal het wateroppervlak van het meer een mooie spiegel worden zodat de beslissing om op de motor te varen de juiste is geweest.

In de haven is de box snel gevonden en door een onhandinge beweging van me tik ik met het anker de pvc waterkraan van het steiger af. Het water spuit de leiding uit maar gelukkig weet Oscar al snel de hoofdkraan van de steiger dicht te draaien zodat het verlies van het water beperkt blijft.

Met de watertaxi laat ik me naar de overkant brengen en kom met een nieuwe 2,5 pk Suzuki terug. Laat de ergernis maar 1 dag duren, ik moet toch een andere motor hebben. Kunnen we moeilijk doen maar dat werkt toch niet. De prijs valt me gelukkig mee en kan op 20 0/0 korting rekeningen ten opzichte van de Nederlandse kostprijs.

Ik tekst Luc terug na zijn vraag wat ik als vervanging heb gekocht:

Suzuki 2,5 pk, bovenliggende nokkenas, turbo gestuurde veiligheidspal, alleen vooruit of neutraal en met een ga nooit achteruit achteruit knop. 1 liter tankinhoud met zichtbare peilstok voor olie, zwarte kap met zo weinig mogelijk stickers om de snelheid niet te verliezen. Zo eentje

Bij Sundog kijk ik nog even naar een herhaling van een wedstrijd wereldkampioenschap voetbal.

Beestenboel

Donderdag, 14 juni 2018

El Estor,

Een goede nacht gehad ondanks de drie keer opstaan om de ankerplaats te controleren. Na het ontbijt, de rubberboot droog maken en het motortje uit de bakskist om op verkenning langs de wal te varen. Het is allemaal erg dorps, het voetbalveld, de televisie die aanstaat om het voetbal te kunnen volgen door groepen vissers en/of andere bewoners.

Op het eind van het dorp zie ik een restaurant met veranda over het water en vraag toestemming om aan te leggen met het rubber. Geen enkel probleem en we maken een wandeling door de stad. Het bestaat uit een 4 tal lange Calle’s en daarop de verschillende dwarsstraten. Het is er gemoedelijk en de regiofunctie straalt ervan af. Verschillende auto’s met laadbak komen boodschappen doen, en beetje Wilde Westen gevoel. Wij lopen naar de kerk met de vis-gevel en is binnen voorzien van een systeemplafond. Verschillende slooponderdelen doen hier nog een functie in deze kerk zoals een oude glazen kantoordeur en verschillende kozijnen die niet in een kerk thuis horen. Als je niets hebt dan is iets al snel veel en natuurlijk functioneel. We lopen langs de “boulevard” en eten een bakje friet van de plaatselijke frituur op een fiets. De friet is laf koud maar het is de schattigheid en onze beleving van een frietje.

Op de veranda gebruiken we een drankje als dank voor het parkeren van de rubberboot, en snel weer terug naar de Queen B die braaf achter haar ketting ligt te wachten. De vissers varen af en aan en het blijft een gezellige drukte die we vanuit de kuip kunnen blijven volgen. Varkens scharrelen vrij langs de waterkant en zijn een onderdeel van mens en dier bij de visserij even later komen er een paar koeien in de boten kijken wat er gevangen is. Is dit duurzaamheid of menswaardig beest kunnen zijn?

De generator ploft braaf aan om de stroom voor de koelkast te leveren maar na 10 minuten loopt deze warm. Het vorige mankement van warmlopen is voor mij nu definitief beschouwd als niet opgelost. Dit is vervelend maar ben nu zeker dat er iets rigoureuzer aangepakt moet worden.

Een beetje zwemmen en tegen de avond gaan we samen de andere kant van de baai verkennen. We komen nogal wat waterplanten tegen en de motor heeft het er maar moeilijk mee. Na de rit leg ik de rubberboot op het dek en schuif de motor over de achterreling. Eten in de kuip en sluiten de luiken hermetisch om niet verrast te worden door eventuele gelukzoekers die aan boord kunnen klimmen. Je moet altijd voorbereid zijn. De wind gaat al snel liggen en we genieten van een heerlijke rustige nacht.

De kerk in El Estor

Woensdag, 13 juni 2018

Rio Dulce – El Estor

Tien in de ochtend en los van de steiger om naar het meer Izabal te varen. We laten ons over het meer duwen door de wind, op naar het einde van het 18 kilometer lange meer. De viskwekerij voorbij en opeens komen er drijvende eilandjes voorbij. Pollen gras, bossages, takken en een hoop andere gerei waarbij je al snel denkt dat het hier niet diep is. Gelukkig blijft de dieptemeter 6 tot 8 meter aangeven. Op het eind van de middag zijn we bij El Estor en varen langs het stadje om een goede ankerplaats te vinden.

Vlak bij een militair terrein en een plaats waar veel vissers samenkomen laat ik het anker in het water vallen. We hebben meteen beet of anders gezegd meteen houvast en liggen vast. De militair staat op een afstand ons in de gaten te houden maar met een goedkeurende zwaai voelen we ons hier wel gerust. Op de wal is het een drukte van belang, aankomende wherry’s met vis, wegvarende glimlachende vissers met de buit in geldelijke vorm binnen. Vanuit de kuip houden we de activiteiten in de gaten en koken ons potje. Het blijft nog lang onrustig bij de vissers. Bij het sluiten van de luikjes voor de nacht zie ik met de staaflantaarn een vissersboot dicht ons voorbij varen. Het wordt een rustige nacht. Wel een drietalkeren gaan kijken maar het anker geeft geen krimp ook niet na de extra wind rond een uur of twaalf.

Vóór de aanleg van wegen en spoorwegen was het Izabal-meer de verbinding tussen Alta Verapaz en de rest van de wereld. Wat nu bekend staat als "El Estor" was de aanleg- en handelspost voor vracht en reizigers naar grenssteden zoals Cobán. Door de Britse handelaars Skinner & Kleé vaak 'de winkel' in het Engels genoemd, evolueerde de naam hoogstwaarschijnlijk naar de huidige vorm vanwege de spreek- en spellingstijl in het Spaans.

El Estor werd opgericht als een nederzetting op 29 oktober 1886, gezien de afgelegen locatie die het was, ten opzichte van Livingston, Izabal; voorzitter Manuel Lisandro Barillas benoemde ook een commissaris en een vrederechter voor de regio, met een maandsalaris van 40 pesos. Een paar jaar later werd het verheven tot de gemeente omdat de afstandskwestie niet was opgelost, op 5 november 1890.

Op 20 januari 1940 werd El Estor geannexeerd aan het Departement Alta Verapaz, toenmalig president Jorge Ubico, een verandering die werd teruggedraaid nadat Ubico in 1944 was afgezet. Een uitvoerende actie door president Juan José Arévalo op 5 juni 1945 nam El Estor opnieuw op in Izabal.

Dinsdag, 12 juni 2018

Rio Dulce

De jonge verkoper met de eeuwige telefoon aan zijn hoofd, achter zijn bureau in een vuil hok, televisie aan en de ventilator op volle wind. De deur open om klanten te trekken, de straat vol met vrachtauto’s en auto’s die de uitlaatgassen zijn domein in blazen. Hij verwelkomt ons met zijn glimlach en helemaal als ik vertel en bestel dat ik twee panelen wil. Hij springt op en trekt uit een achter ruimte de twee zonnepanelen en begint ze met cellotape te fixeren om het loshangende karton en plastic weer tot één geheel te maken. Het ziet er zwaar uit, uiteindelijk valt het mee, en met het extra handje van Jacqueline is het gemakkelijk te transporteren.

Bij de concurrent haal ik de regelaar op want die blijkt hier 12 euro goedkoper te zijn. Op het moment dat ik wil afrekenen blijkt de prijs ineens omhoog te zijn gegaan. Dat gaat na protest gelukkig niet door en ben blij met mijn aankoop. Verbaasd kijk ik naar de winkel ernaast en dit blijkt een dealer van de buitenboordmotoren Suzuki te zijn. Mijn kleine motortje 2,5 Pk hangt hier in rijen dik aan de beugels. In het verleden veel moeite moeten doen voor onderdelen, liggen ze hier gemakkelijk voor handen zonder dat ik ze nu nodig heb.

Aan boord leg in de panelen op de beugels, ze zijn groot maar passen op de bimini. Ik begin te passen en meten en kom op het idee om een lat precies klem in de lijst te zetten van het zonnepaneel. Scheelt een hoop constructiewerk en is net zo sterk zo niet sterker.

Jacqueline heeft vanochtend een “Wie is hier de Baas” strijd moeten voeren met paard Tornado en ik realiseer me dat deze rijlessen wel eens prima uit kunnen komen als de Queen B gejaagd moet worden. Paard en ruiter trekken langs de waterkant de Queen B door het water.

Bij het verbouwde en weer geopende Sundog drinken we een cola en komen in gesprek met een meisje van 10 jaar die limoenen verkoopt.

In Nederland is het een oud en bekend fenomeen.

Sommige vaartuigen werden altijd gejaagd, deze werden meestal getrokken door paarden, de zogenaamde jaagschuiten. Wanneer een jaagschuit bedoeld was voor passagiers werd het een trekschuit. Jaagschuiten die bijna uitsluitend voor het vervoer van goederen werd gebruikt werden, noemde men dan weer een pakschuit. De meeste grote ladingen werden door zeilschepen vervoerd. De jaagschuiten waren meestal voor tuinbouwproducten. In de meeste gevallen werd er gejaagd omdat men niet voldoende ruimte had om te zeilen en omdat men zich aan een vrij strak schema te houden had. een scheepje met 20 ton kon een vaart van ruim 10 km per uur make. De zwaardere schepen tot zo'n 100 ton  lag de snelheid niet meer dan 6 km per uur.

Op de brug

Maandag. 11 juni 2018

Rio Dulce

Deze keer door de gemaakte jungle dwalen en wandelen in tegengestelde richting. De touwbruggen zwaaien een beetje naar links en rechts maar je eigen deining die de brug doen veren, zorgen ervoor dat het lopen op de brug niet vanzelf gaat. Het voelt als een deinend schip waar elke stap bedacht neergezet moet worden omdat de afstand naar de plank telkens wisselt. De glibberige stenen, de gemaakte trappen en de aangelegde paden met de boordjes bij de bomen zorgen ervoor dat het een gemaakte jungle is. Boven op de uitkijktoren nemen we uitgebreid de tijd om rond te zien en wijzen naar de richting waar we gisteren gevaren hebben.

Na de wandeling naar de stad. In de taxiboot ontmoeten we twee Duitse meiden die al twee maanden in Midden-Amerika aan het reizen zijn en helaas volgende week terug naar Duitsland moeten om verder te studeren. Als we vertellen dat we zeilend hier gekomen zijn vertelt een van hen dat haar Vader dat ook wel zou willen. Hi heeft zijn boot nog in de Botnische Golf en vaart regelmatig solo naar Denemarken.

We halen de boodschappen voor de komende geplande tocht naar het einde van het Izabal meer.

Zondag 10 juni 2018

Rio Dulce

Eindelijk weer eens los van de lijnen en de zeilen op voor een tochtje op het meer. Al snel staan de zeilen bij en laat de Queen B zachtjes naar de brug glijden. Het water is vlak, de wind een 5 knoop zodat een easy going tochtje lijkt te gaan worden. Tijd genoeg om de omgeving flink in je op te nemen en te zien hoe de mensen hun zondag op het water doorbrengen. Waterscooters die als horzels snerpend door het water katapulteren en grote jachten die ons voorbij varen. Van een luxe motorjacht neem ik aan dat deze achter zijn fishfinder vaart want ze leggen verschillende keren in de vaargeul stil om vanaf het achterdek een hengel uit te gooien. Volgens mij zonder resultaat maar ze zijn wel bezig.

Het fort passeren we met de zachte zucht wind en blijven weliswaar onder schootsveld van de kanonnen op het kasteel maar de wacht zal deze keer in deze hitte geen zin hebben om de zware knikkers in de loop te stoppen om deze voor de boeg af te vuren van dat Nederlandse schip. Dat is in het verleden wel eens anders geweest en moesten ze toen de Engelse piraten van het meer afhouden die op plundertocht wilden gaan.

Voorbij het fort komen de eerste witte kopjes en we zeilen mooi voor de wind het grote meer op. Het is voor Jacqueline de eerste keer dat ze met zo weinig wind een tochtje maakt en dat ze ook nog tegen de wind in gaat kruisen. Ik heb hier helemaal niet bij stil gestaan en ben lichtelijk verbaasd.

Voorbij de viskwekerij draai ik het schip en zeilen kruisend het meer terug. Klaar om te wenden, ree en over “procedures” worden er in gestampt en laat de dekknecht het vuile werk doen terwijl ik als roerganger scheld, vloek en kanker, dat het allemaal veel te langzaam gaat en dat we niet met mietjes bezig zijn. Harde taal maar het moet, anders krijg je nooit een goede dekknecht. Het is genieten van de wind, de snelheid, het uitzicht en hoe de Queen B zich gedraagt. Scherp aan de wind in een hoek van 35 graden, niet gehinderd door terugwerpende golfslag kunnen we redelijk grote slagen maken. Probeer zo lang mogelijk door te blijven zeilen, kruisend langs het fort en passeer de brug maar moet helaas de zeilen strijken omdat de wind het nu helemaal laat afweten. Vlak voor het donker varen we naar de steiger en knopen ons voor de nacht vast. Een hapje eten doen we op de wal en ben blij met de afwisseling.

Communicatie zeekoeien

Zaterdag, 9 juni 2018

Rio Dulce

Op mijn gemak zit ik in de centrale ruimte en het is erg rustig. Eerst denk ik dat het nog vroeg is voor de bewoners van het resort, maar iets later dan vroeg is er nog niemand en heb ik de gamel met koffie voor mezelf. Internet is bijna onbelast zodat ik kan bellen naar Nederland, de familie moet het ontgelden met verschillende telefoontjes van Papa vanuit het oerwoud. Ik denk aan de conference van Rijk de Gooyer: Hier spreekt je Vader. https://www.youtube.com/watch?v=smCq0sA4Pa0

Post beantwoorden en opruimen in het elektronische brein en archief. Brieven schrijven gaat me niet zo goed af want ik merk dat het wel erg kortaf en definitief is.

Jacqueline is paardrijden en ik ga me maar bezighouden met een paar klussen. Genua in de mast, bulletalie vervolmaken, lijnen repareren, gasklep demonteren wat uiteindelijk niet lukt, het is al snel teveel bij deze temperaturen. 

Plannen maken en voorbereidingen treffen om morgen te vertrekken voor een zeiltochtje op het meer Izabal.

Op weg naar?

Vrijdag 8 juni 2018

Flores – Rio Dulce

Met een gebakken ei en koffie worden we langzaam wakker gekneed, om weer deel te nemen aan het dagelijkse leven. Exit procedure met het hotel en de rasverkoper "reizen en reisjes" haalt ons op, voor de bus. Een mini bus met minimale bezetting moet ons terug brengen.

Een hele bus voor 5 personen en een buschauffeur, die in weerwil van alle voorgaande racemonsters, het op een andere toer gooit. Met een slakkengang over de drempels en bij elke mogelijke kuil spaart hij de rammelende bus. De telefoon staat wel steeds in de belstand maar de lage snelheid maakt een hoop goed, het duurt wat langer maar het is wel zo comfortabel.

Na een ingelaste plaspauze hobbelen we door het zo geweldig mooie land. Groen, groen en nog eens groen, jungle, velden, kleurrijke bewoning en de ongelooflijk vriendelijke bevolking. De Guatemalteken hebben mijn sympathie te pakken en voel me er meer dan thuis. Verbazend dat er zulk slecht reisadvies gegeven wordt. Je kunt bijna niet geloven dat er hier onvriendelijke mensen rondstappen.

Net na het middaguur stappen we de bus, vlak voor de brug uit, en gaan een hapje eten bij de koffietent waar we enkele dagen geleden wat gedronken hadden. Zo is de cirkel weer rond.

Al met al een leuke leerzame reis met veel geschiedenis en bewondering voor de bouwwerken die door deze mensen in het verleden zijn gebouwd. De organisatie om een bevolking van 20 miljoen mensen aan te sturen en te verzorgen. De gebouwen zijn in mijn ogen dan wel erg spartaans en niet itnodigend om in te wonen maar moet me wel bedenken dat het klimaat de mensen dwong om buiten te leven. Het zijn andere condities dan Europa.

Na het eten een rondje boodschappen, zonnepanelen spotten en terug met de watertaxi naar onze vertrouwde steiger. Het is goed thuiskomen en ik installeer me weer in de kuip met boek en internet. In de avond koken en wegblijven van de muggen en je lekker laten afkoelen door de airco. Muggen is een plaag en er is niet aan te ontkomen om geslachtofferd te worden aan de heren Mosquitos. Na het lezen van wat artikelen over de bestrijding van muggen kun je bijna alle middeltjes in de vuilnisbak gooien en blijft er alleen maar DEET spuiten over. 

Tikal

Donderdag 7 juni 2018

Flores – Tikal

De eeuwenoude Maya nederzetting staat midden in de Guatemalteekse jungle. Tot op heden is slechts 20% van de stad uitgegraven omdat het uitgraven van de bouwwerken erg kostbaar is. Boomwortels zijn tussen de stenen van de tempels en piramides ingegroeid en het is erg lastig om deze te verwijderen zonder de gebouwen ernstig te beschadigen.

Pas in 1848 werd Tikal herontdekt door een team Guatemalteekse ontdekkingsreizigers De eerste grootschalige archeologische opgravingen begonnen in de jaren 50 van de 20e eeuw. Onder haar tempels en gebouwen bevinden zich de Piramide van de grote Jaguar en het Paleis van de edelen. Samen met aartsrivaal Calakmul is Tikal een van de beste voorbeelden van Maya-architectuur in Petenstijl.

De gids Rubis is een Maya en staat soms met zijn hand op zijn hart, bewogen tot tranen toe te vertellen over zijn volk. Ik ben een Maya zegt hij regelmatig en is zo trots op zijn voorouders die deze immense bouwwerken hebben achtergelaten. Ik realiseer me dat deze beschaving gelijke tred hield met de Romeinen. Tikal is net als Rome het machtscentrum van een rijk met ongeveer 20 miljoen mensen. Rome was in Europa de enige grote cultuur maar de Maya’s van Tikal hadden drie concurrerende grote culturen om zich heen waar regelmatig strijd geleverd moest worden. Uiteindelijk is het tekort aan water het einde geworden van deze stad. De gebouwen die ook piramidale vormen hebben zijn gebouwd met behulp van of in een bepaald patroon van de sterren. Elk jaar begon de telling van een jaar op precies 21 december, ook hier de kortste dag van het jaar.

Rubis is uit te dagen en door verschillende vragen te stellen raakt hij niet meer uitverteld, met een bombardement aan geschiedenis laat hij me groggy achter en voel dat ik heel wat in te halen heb van deze onbekende geschiedenis. Opmerkelijk is dat de oudste tempel 400 jaar voor onze jaartelling al een maquette van de uiteindelijke stad bij zich droeg van de stad die bijna 1500 jaar later verlaten werd.

We ontmoeten in de groep een Amerikaans stel dat met hun boot in de Marina Tortugal ligt. Een leuk contact en spreken af om later bij te praten als de kinderen weer naar huis gaan. Al snel vliegen heel wat bestemmingen en raadgevingen over de tafel zodat we bijna te laat zijn voor de terugreis met het busje. In de bus kom ik zachtjes bij en vraag me nu bij elke heuvel in het landschap af of dit een voormalige bewoning is geweest met geschiedenis. In de stad lopen we nog een rondje en eten bij het restaurant met pergola over het water. De bediening is snel, proactief goed georganiseerd, hier lijkt wel een echte horecafamilie aan de gang met een niet lokale achtergrond. Mijn kebab smaakt prima en zou deze naam van het gerecht iets te maken hebben met de afkomst van de familie? We eten er heerlijk en blijven er voor onze doen lang zitten, er is genoeg te zien.

Een stukje geschiedenis voor de liefhebbers:

De stad werd bewoond van ongeveer 400 v.Chr. tot 1000 n.Chr. en kende haar hoogtepunt tussen 300 en 850. Tikal was een van de machtigste steden in de Klassieke Periode van de Mayabeschaving, maar desalniettemin heeft de stad meerdere malen nederlagen moeten ondergaan. In 378 werd haar ahah Jaguarpoot om het leven gebracht door deTeotihuacaanse aanvoerder Siyah K’ak’, die vervolgens een marionet op de troon zette. In 562 werd de stad onderworpen door Caracol waarmee een periode van meer dan honderd jaar begint die bekendstaat als het “Tikalhiaat”, waaruit nauwelijks inscripties of monumenten bekend zijn. Het Tikalhiaat geldt in de Meso Amerikaanse periodisering als het punt waarin de Vroeg klassieke Periode overgaat in de Laatklassieke Periode. Aan deze periode kwam een einde in 682 toen Jasaw Chan K’awill l aan de macht kwam. Jasaw Chan K'awiil wist van Tikal een ongekend machtscentrum te maken. Tikals macht bereikte haar hoogtepunt toen Tikal in 711 haar eeuwige rivaal Calakmul op de knieën wist te krijgen,hoewel het de controle over het zuidwestelijke Mayagebied over moest laten aan Don Pilas. De voortdurende oorlog tussen Tikal en Calakmul en hun bondgenoten had echter geleid tot een uitputting van grondstoffen en verwaarlozing van de grond, zodat na achthonderd de Mayabeschaving ineenstortte. De laatste inscriptie in Tikal, een verwijzing naar Jasaw Chan K’awiil ll, dateert uit 889.

In 1979 werd het door de Unesco tot werelderfgoed verklaard.

Flores op een eiland in het Tikal meer

Woensdag 6 juni 2018

Rio Dulce – Flores

Flores een rustig, maar toeristisch dorpje in het noorden van Guatemala. Het dorpje vormt een eiland in het meer Lago de Peten Itza en is via een brug verbonden met Santa Elena.

Hoewel Flores redelijk toeristisch is, hoef je geen massatoerisme te verwachten. Er zijn niet zoveel bezienswaardigheden maar de ongedwongen sfeer, het aanbod aan hotels en restaurants, de mooie gekleurde huizen op het volgebouwde eilandje in het meer maken het een niet te vergeten plek. Een plaats als uitvalsbasis naar Tikal de Maya stad. In de avond worden er naast het water standjes gebouwd waar de lokale bevolking echt Guatemalteeks eten verkopen voor weinig geld.

Flores werd gesticht door de Itzáes. Zij kwamen hierheen nadat ze waren weggestuurd uit Mexico’s Chichén Itza. Zij noemden de stad Tah Itzá (plek van de Itza’s). Op deze plek hield de laatste onafhankelijke staat van de Maya-beschaving stand tegen de Spaanse veroveraars. Deze veroveraars vernielden vele huizen en tempels van de Itza’s zodat er niets meer terug te vinden is van deze voormalige bewoners in Flores.

Om 08.00 staan we voor de bushalte en zijn veel te vroeg want de eerste bus vertrekt om 09.30. Geen probleem want drinken een prima kop koffie in een restaurant aan de waterkant met uitzicht op de snelle boten. De reis naar Flores is ook hier niet zonder gevaar en de buschauffeur heeft als nationale sport om de net niet kunnende inhaalmanoeuvres te vervolmaken. Met invoegruimtes zo dik als een nummerplaat wringt hij zich samen met de grote vrachtwagens door de bochten, de telefoon blijft continue gaan en de combinatie van ruzie maken met de gsm en een flinke bult in de weg maken het wel erg onrustig in de bus. Met een zucht van verlichting staan we drie uur later in het zo mooie Flores.

Het hotel is een plaatje en maken een leuke wandeling door het dorp. Waar in de hele wereld het waterpeil overal in de meren zakt is ook hier het peil in het meer gestegen en de boulevard staat onderwater. Vreemd gezicht en met de techniek van een koorddanser lopen we op uitstekende stoepranden balancerend om geen natte voeten op te lopen. De nieuwe vorm van flaneren.

In het hotel eet ik weer eens een prima malse biefstuk.

Gezellig!

Dinsdag, 5 juni 2018

Rio Dulce

Vroeg opstaan want ik moet foto’s maken van de belevenissen met het paard. Jacqueline, de onvolprezen zeilmaat heeft plezier gekregen om paardrijlessen te gaan nemen om zo een uitwijkmogelijkheid te hebben als "cowboy" mocht de zeeziekte te erg worden.

Het heeft geregend en de vlonders zijn spekglad. Na een uitglijer fotografeer ik het opstijgen van de edelvrouw en loop zelf terug naar de receptie voor een rustmoment. Onderweg kom ik bij de afslag een krokodil tegen. Door het plotseling bewegen van het bruine beest krijg ik deze brave wereldburger in zicht en maak er snel een paar foto’s van. Volgens het parkpersoneel zijn deze niet gevaarlijk en al snel zijn er verschillende toeschouwers. De bultkrokodil dankt de naam aan de bultachtige verhoging van de snuit vlak voor de ogen, en is verder te herkennen aan de zware bepantsering bestaande uit grote beenplaten op de nek. Het is met een maximale lengte van ongeveer drie meter een middelgrote soort, vrouwtjes blijven kleiner. De bultkrokodil heeft 5 rijen voortanden en 13 of 14 rijen tanden in de bovenkaak en 15 rijen kiezen in de onderkaak en heeft totaal altijd 66 of 68 tanden. Ik ben ze maar niet gaan tellen en heb hem verder met rust gelaten.

Een rondje bedrijf bellen, bankperikelen en een kleine sociale ronde op de WhatsApp en de twee uur onderbreking zijn snel voorbij. In de middag nog even op onderzoek op de twee jachtwerven die we aan de overkant zien liggen. Op een van de werven ligt een Island Packet 38 waarvan de Nederlandse Amerikaan een nogal bewerkelijke vervanging van de wantputtingen heeft uitgevoerd. Wandputting is de bevestiging onderdeks voor de zijstagen van de mast. Het bleek later niet eens nodig te zijn. Op mijn 5 vragen heeft hij me 25 waarschuwingen en geen antwoorden meegegeven en met de opportunistische alwetendheid draai ik me met een glimlach om. Later bleek dat ik deze man op de Surinamerivier ben tegen gekomen en dat was ook al geen plezierige ontmoeting. Nog wel een naamgenoot van me, hij heet ook Bertus.

In het restaurant komen we twee Friese dames tegen die uit Texas blijken te komen en hier beroemd zijn als de zusjes van Olke, de Boer zoekt vrouw. Leuk contact en een apart verhaal. De meisjes zijn als zestienjarige van Friesland verhuisd met de ouders naar een nieuwe toekomst. Daar waren ze helemaal niet blij mee, maar je hebt natuurlijk niet zoveel in te brengen als kind. Een van de dames is getrouwd met een Mexicaan en zo krijg je wel heel vreemde combinaties als wereldburgers. Leuke babbel, met mooie mensen en je realiseert dat de wereld maar klein is. In het dorp kopen we mango’s uit een pick-up busje. Ik laat een biljet van 10 Quetzal zien (1,10) en de boerin laadt een plastic zak met 7 mango’s in. Heerlijk fruit maar ik vraag me af of de markt niet oververzadigd is met een 5 tal volgeladen mango-wagens.

De Fuego vannacht.

Maandag, 5 juni 2018

Rio Dulce

Via de krant en bij de receptie van het hotel horen we van de vulkaan uitbarsting. Tragisch voor de mensen die in het gebied leven en het al zo zwaar hebben en nu deze ramp. Het dodental loopt snel op want vanochtend hield men het op 28, even later 38 en nu hoor ik dat er al 60 mensen zijn overleden.

Vorige week maandag stonden we op de Pecaya te kijken naar de vulkanen om ons heen. Helaas was toen de nu uitgebarsten vulkaan niet te zien door de wolken. De Fuego behoort tot de drie actieve vulkanen die Guatemala heeft. De vulkaan was al actief en daarom de plotselinge eruptie extra onverwacht. Massa lavastromen hebben de rivierbedding opgezocht en zelfs de bedding overstroomt die nu de verschillende dorpen overstroomt. 1.500.000 Mensen zijn op een of andere manier slachtoffer en de regering heeft de noodtoestand uitgeroepen.

Wij zitten ongeveer 450 kilometer van het rampgebied maar nu heeft de regen al as op het dek van de Queen B achter gelaten. Een klein ongemak en mijn gedachten gaan uit naar al die mensen die nu in nood zijn.

Vanmiddag om de gedachten af te leiden dek spoelen, Genua rollijn vastgemaakt, rubberbootje klaar voor de boodschappen gemaakt en mijn tanden vastgezet in een vastzittende gasklep, de ene keer wel, de andere keer niet opengaat. Denken dat je met klussen klaar bent, popt er zo weer een nieuwe op.

Rubber bal

Vrijdag, 2 juni 2018

Rio Dulce

Oscar komt met een vriendelijker aanbod om de Genua te repareren en geef toestemming om verder te gaan met de reparatie. Op www.windy.com controleer ik de wind voor de komende periode en zie dat deze flink Oost blijft staan zodat de Cayman eilanden of de eilanden voor de kust van Honduras moeilijk bereikbaar zijn. Afwachten en leuke dingen plannen.

Inlezen op de toeristische attracties, afwisselen met een paar reparaties en vraag Oscar voor een electrotechnisch monteur om de laadsterkte van de Balmar regelaar te controleren. Hij belt en zegt dat deze morgen komt.

De wandeling komt weer in beeld en lopen voorbereid met lange broek en blouse de bekende wandelpaden op. Bij herhaald bezoek ga je steeds meer zien en verwonder me over de verscheidenheid van de planten en bomen. De kosten noch moeite gespaard om een superdeluxe wandelpad aan te leggen en het wordt gepresenteerd als een voorbeeld om de flora van dit gebied te exposeren. In het bijgebouw met de verschillende tekeningen en foto’s ook de uitleg van de rubberproductie. Latex wordt hier door 11 mensen afgetapt en levert 250 ton van het witte goedje op. Latex was in begin van de negentiende eeuw vooral een product van de Brazileanen en deze verdienden er grote vermogens mee zodat de steden daar een ware Goldrush meemaakten.

In 1770 ontdekte de chemicus Priestly per ongeluk dat rubber potloodstrepen kon verwijderen. Rubber werd vanaf dat moment vooral in kleine stukjes verkocht als vlakgom en het materiaal werd rubber genoemd, naar het Engelstalige werkwoord voor wrijven (to rub).

Rubber wordt al heel lang verzameld en gebruikt in het natuurlijk verspreidingsgebied van rubber bevattende planten, zoals de Braziliaanse rubberboom. De Meso-Amerikaanse beschavingen wonnen de rubber meestal van de Castillea Elastica. Zij gebruikten rubberen ballen voor een balspel. Ook zijn precolumbiaanse rubberen ballen gevonden. Deze vondsten dateren van 1600 v.Chr. De Spaanse veroveraars waren zo verbaasd over de stuiterende rubberen ballen dat zij dachten dat deze waren behekst. De Maya’s maakten een tijdelijke rubberen schoen door hun voeten in een latexmengsel te dopen. Rubber werd daarnaast gebruikt voor constructie-doeleinden, zoals bindmateriaal om stenen en metalen werktuigen aan houten handvatten vast te maken.

Omdat het vulkaniseren nog niet was ontdekt gebruikten de oude Meso-Amerikanen organische middelen, waarbij ruwe latex werd gemengd met het sap van andere planten. Dit gaf vergelijkbare resultaten. In Brazilië werd rubber gebruikt voor het waterdicht maken van kleding. Het verhaal gaat dat toen de eerste Europeanen uit Brazilië met deze kleding terugkeerden in Portugal ze berecht werden op verdenking van tovenarij. De eerste rubber banden werden in  1791 gemaakt. In 1820 begon Hancock in Engeland producten van rubber te maken. In 1828 breidde hij uit naar Frankrijk, en in 1832 naar de Verenigde Staten In 1839 werd het vulkaniseren uitgevonden door Charles Goodyear en/of Hancock.

Toen het rubbergeld begon binnen te stromen, veranderde het verrotte dorpje Manaus in een stad van allure. De straten werden geplaveid en de open riolen verdwenen. De nieuwe rijken lieten paleisjes bouwen en hun was in Londen doen. Er kwam een kathedraal. Er kwam een elektrische tram met 16 kilometer rails uit Londen. Pronkstuk was een operagebouw met 1400 zitplaatsen waarvan men beweerde dat Sarah Bernard en Enrico Caruso er hadden opgetreden.

In 1876 had echter een Engelsman, H.A. Wickham, kans gezien om 70.000 zaden van de Hevea brasiliensisper schip het land uit te smokkelen, verstopt in balen bananenblad. Hij verkocht ze aan de Kew Gardens in Londen, waar met het Zuid-Amerikaanse zaad net zo lang werd geëxperimenteerd tot de plant gekweekt kon worden in plantages in Maleisië. Enkele zaailingen werden in 1877 gestuurd naar de Plantentuin in Buitenzorg, Nederlands-Indië. Binnen enkele decennia lukte het, om op plantages in Azië de rubberboom op te kweken. Niet alleen was de latex van deze plantages goedkoper, de kwaliteit was ook beter en de productie vond plaats in de koloniën van de gebruikende landen.

Voor de Braziliaanse rubber viel het doek vanaf 1910. Ontelbare seringuero's sleepten zich terug naar hun vaderland of kwijnden in het regenwoud weg. De rubberbaronnen zagen hun inkomsten tot nul dalen. Binnen enkele jaren was Manaus grotendeels verlaten en begon het oerwoud zich meester te maken van de stad. De Nederlandse schrijver Anthony van Kampen beschrijft in 1967 de stad in zijn boek "Het land dat God vergat" als een haveloze, desolate plaats waar alleen een vervallen opera, verkrotte herenhuizen en verroeste tramrails nog getuigen van de tijd, dat dit de rubberhoofdstad van de wereld was.

Of verhalen zoals onderstaand zijn voeding voor boeken

In het regenwoud rond Manaus voltrok zich tussen 1870 en 1915 een ware menselijke tragedie. Rubbertappers, of seringueros, hadden de taak om dagelijks een ronde te maken langs de rubberbomen in het regenwoud, en rubberbomen staan 100 tot 200 meter verspreid van elkaar, gescheiden door dicht kreupelhout. Hiervoor moesten zij een pad kappen en dagelijks opnieuw vrijmaken van plantengroei, en werden ze voortdurend blootgesteld aan slagregens, giftige dieren en planten en onwelgevallige indianen. Elke avond moest de gewonnen latex worden gerookt en er ballen van worden gekneed van circa 20 kg. De rubbertappers leefden en werkten in eenzaamheid, het enige menselijke contact bestond uit de rubberhandelaar die eens per week de rubberballen, pela's, kwam ophalen. De omstandigheden waren zó slecht dat een gemiddelde seringuero binnen een paar jaar stierf aan tropische ziekte, uithongering, beten, indianenpijltjes en giftige rook.

De rubberhandelaren wisten dit en wierven voor dit werk voornamelijk boeren uit het droogtegebied Ceara, die een wurgcontract tekenden waarin stond dat zij pas geld ontvingen als hun reiskosten en uitrusting waren terugbetaald. Vrijwel geen enkele van de tienduizenden mannen die het regenwoud betraden met de belofte op een fortuin, kwam er levend uit of met een afgeloste schuld. Ontvluchten uit "de groene hel" was onmogelijk. De handelaren controleerden de mondingen van de vele zijrivieren van de Amazone, er werden mensenjagers ingezet en de jungle was te uitgestrekt en te dichtbegroeid om te voet te ontsnappen.

Terwijl de limousines in Londen en Parijs op rubberbanden reden, in de fabrieken de rubberen aandrijfriemen duizenden machines deden draaien en de MacIntosh regenjas tot het straatbeeld behoorde, werd de grondstof hiervoor gewonnen onder een erbarmelijke vorm van slavernij.

Verovering van de Spanjaarden op de lokale bevolking

Donderdag, 1 juni 2018

Rio Dulce

Ik kan het niet opbrengen om veel  te doen zodat de geplande wandeling eerst naar het einde van de ochtend en later naar het einde van de middag gepland wordt. Uiteindelijk wordt het niets. Ik keutel wat op en neer en begin aan de kleine reparaties. Ik weet de GPS aan te sluiten op de marifoon zodat deze goed werkt. De kabels in het kastje netjes opbossen en georganiseerd houden. Het houten tableau ophangen dat we gekocht hebben in Antigua om die spijkergaatjes weg te werken die er in het schot zitten. Het effect valt niet tegen.

Op het dek meet ik de bulletalie uit en loop naar Oscar om de prijs van de Genua te horen. 500 US$ is me echt te gek en wil het zeil terug hebben. Na wat heen en weer gebel blijkt het allemaal een misverstand en de zeilmaker dacht de hele groene baan los te maken en een nieuwe UV filter op het zeil te plaatsen. Gewoon repareren is mijn devies. Morgen hoor ik de nieuwe kostprijs.

Guatemala is een heerlijk land om als buitenlander te zijn en is net zoals Colombia een eyeopener. Wat een heerlijke vakantielanden met een bijzonder vriendelijke bevolking en genoeg te zien op cultureel danwel in historisch opzicht. De Indiaanse geschiedenis, de Spaanse veroveringen, de vrijheidsstrijd, de aanvallen door de Engelsen en het tegenwoordige wankele politieke evenwicht waar hard aan gewerkt wordt, met wisselend succes, om de corruptie en de misdaad te bestrijden. Niet alleen de steden met historie maar ook de kleuren die de mensen dragen, de stoffen die verkocht worden, de kleuren van de groente en het fruit en dat tezamen op de stoep of aan de rand van de straat maken het een levendig geheel.

Het bestelen en oplichten van de lulhannes toerist is hier veel minder dan op de eilanden van de Cariben waar de donkere bevolking met een arrogantie en een groot besef van de slachtofferrol de goedwillende dollarbezitters kleineert en belazert. Ik geef mijn geld liever in deze mooie wondere wereld uit.

Woensdag, 31 mei 2018

Antigua - Rio Dulce

We kunnen uitslapen want de bus zal er pas om 08.00 uur zijn. Tijd om eindelijk van het ontbijt te genieten en bestel de gebakken geklopte eieren met tomaat en de onoverkomelijk bonenpasta. Totdat de huismeester van het hotel ons komt zeggen dat de bus voor het hotel staat. Een kwartier te vroeg maar verder geen punt, ik lever de sleutel in en met een snelle zwaai als afscheid stappen we in. De chauffeur doet net of hij al heel lang heeft staan te wachten maar als ik hem attendeer op de tijd 08.00 uur draait hij wat bij. We weten de beste plaatsen te veroveren in een lege bus. De bus rijdt door het dorp en laadt nog een passagiere op. Het blijkt de Nederlandse te zijn die we gisteren al ontmoet hebben. Bij gebrek aan meerdere passagiers brengt de bus ons drieën heel luxe richting Antigua.

Nu alle tijd om rond te kijken, te lezen, benen te strekken en in de file te staan. De werkzaamheden aan de weg gaan gepaard met totale afsluiting en er zit niets anders op dan gelaten de tijd af te wachten. Er schijnt een brug verschoven te zijn en ze leggen, op de bergpas, een vierbaans weg.

Het zijn de verkoopmomenten van de mensen die langs de bus lopen met allerhande fruit, etenswaren, souvenirs en nootjes. Het ziet allemaal netjes uit en het is erop gemaakt om het snel te laten gaan. Verpakt in plastic zakjes in hoeveelheden van 5 of 10 Quetzal. Als verkoper sta je midden op de weg om zowel het heen als gaande verkeer te kunnen bedienen, de chauffeur of passagiers steken een biljet uit het raam en de verkoper het plasticzakje. Geen tijd voor snel wisselgeld of creditcard. Op straat is het nog een creditcard-loze economie met de echte straatverkopers. Twee uur later dan gepland rijden we de hoge brug van Rio Dulce over en worden in het dorp afgezet. Nog snel een boodschap en zijn blij als we met de watertaxi bij de Queen B weer afgezet worden.

Verder een rustige avond waar we niet teveel verder aan activiteiten ontwikkelen.

Op bezoek bij de Sjamaan

Dinsdag, 30 mei 2018

Antigua – Atitlan

We moeten vandaag nog vroeger uit de veren en er staat weer een overvolle bus voor de deur. Jacqueline voorin de bus en ik achterin op de achterbank. Eén van mijn buren gaat wel erg breeduit zitten en denkt door dit gedrag meer ruimte te kunnen reserveren. Op een wegafslag moeten we overstappen in een lege bus en zitten meteen heel wat comfortabeler. Bij een filiaal van het reisbureau worden we naar een restaurant gebracht voor een ontbijt waar we ook medereiziger George ontmoeten. De George is van Costa Rica en spreekt goed Engels zodat hij al snel aangesteld wordt als de grote vertaler. De gids haalt ons op en stappen in een Wherrie die ons met hoge snelheid het meer overvaart. Een halfuur in de boot en komen in de eerste dorp aan.

Het Meer van Atitlán is een kratermeer, een op 1500 meter hoogte door twaalf dorpen en drie vulkanen omringd meer in Guatamala. De dorpen zijn vernoemd naar de twaalf apostelen.

De Britse schrijver Aldous Huxley betitelde het als "het mooiste meer ter wereld".

Opvallend is de rust en het heldere blauwe water. De grootste en meest toeristische plaats in de omgeving is Panachel. Kleinere dorpen rond het meer zijn San Pedro La Laguna, Santiago Atitlán, San Marcos la Laguna, Santa Cararna Palopo en San Antonio Palopo. De buurtschap Panabaj in de gemeente Santiago Atitlán werd in 2005 van de kaart geveegd door Orkaan Stan. Hierbij kwamen meer dan duizend mensen om.

In de plaats waar we nu aankomen worden we een winkel in gegidst waar de kunstenaar een heel verhaal houdt over zijn kunstwerken. Mooi werk maar nog niet te wauw zullen we maar zeggen. Hij laat ook enkele schilderijtjes zien van tienjarigen waarbij ik grote vraagtekens plaats of dit wel waar is.  Toen ik tien was kon ik net mijn kleurdoos openmaken. Een leuk dorp tegen de steile helling aangebouwd en moeten flink klimmen om boven te komen. Omdat we in tijdnood zijn wordt er snel een Tuktuk gereserveerd waar we met 5 man het apparaat de slechte weg en de hellingen ons kreunend weg laten brengen naar een Indiaanse ambachtelijke familie waar het katoen gesponnen, gekleurd en geweven wordt tot prachtige doeken. Jacqueline komt trots met enkele lokale souvenirs uit de strijd. De gids brengt ons nu in een rokerige ruimte waar een houten beeld een sigaret rookt. Naast mij ligt in een glazen doodskist een donkere Jezus met indianenkleren aan. De verschillende poppen om ons heen zijn aangekleed met vreemde kleren. Voor het altaar zit de raadvragende gelovige en naast de rokende pop zit de sjamaan stevig mee te roken en allerlei klanken uit te stoten. Een ander man tussen de twee in vertaald wat de boodschap moet zijn. Ik maak wat foto’s en bevind me nu in wel een heel vreemd geheel. De gids vertelt me dat de sjamaan na de sessie alcohol moet drinken om los te komen van de geesten en weer met een schone lei kan beginnen.

Het woord sjamaan, dat uit Siberië komt, wordt door antropologen gebruikt om een bepaald type religieuze ondernemer te beschrijven die in vele culturen over de hele wereld voorkomt. Sjamanen onderhouden contact met de goden- en geestenwereld door in trance te gaan, vaak onder invloed van drugs, muziek of dans. Ze worden door dorps- of stamgenoten ingeschakeld om mensen te genezen en andere problemen op te lossen. Dat doen ze door tijdens hun trance te strijden tegen vijandige magische aanvallen. Sjamanisme is nauw verbonden met de lokale cultuur en de sociale omgeving. Vandaar dat de rituelen en de bijbehorende wereldbeelden behoorlijk uiteen kunnen lopen en in de loop van de tijd ook kunnen veranderen.

Nu weer in de boot en worden naar het hippiedorp gebracht waar we met de Tuktuk (een andere) een rondleiding krijgen. Verontrustend is het als de TukTuk achteruit moet rijden. De betekenis verandert al snel van het woord. Boven op de berg wordt in een restaurant de lokale vis besteld en ondertussen dat het restaurant de kans krijgt om de vis te bakken krijgen we nog een rondleiding. Het is een bedrijvig dorp met veel Backpackers, en gesjeesde hippies in een vreemd dorp. Met de boot terug naar Panajachel waar we nog even kunnen winkelen en wandelen voordat de bus ons ophaalt om terug te brengen naar Antigua

Uitbarsting Pecaya

Maandag, 29 mei 2018

Antigua - Pecaya

De bus staat om 06.00 uur voor het hotel en stappen een bijna leeg  busje in. Dat ziet er goed uit, comfortabel. Helaas moeten we overstappen in een volle bus en krijgen de slechtste plekken toegewezen in het gangpad. Dat wordt hobbelen, meehangen in de bochten, schrap zetten voor de verkeersdrempels zodat ik het idee heb dat ik actief meerijd.

Jongelui als backpackers met allemaal doel van een hike de vulkaan op. Het zou een klasse “middelzwaar” hike worden maar we zijn allemaal goed voorbereid. Rugzakken met water en bergwandelschoenen. Helaas voor mij de uitstekende wandelschoenen van de Decatlon maar zonder profiel, om de rulle paden af te dalen. De bus stopt en we worden opgevangen door twee gidsen.

Het is een schitterende omgeving en hebben uitzicht op drie vulkanen. De wandeling blijkt een pittige en moeten behoorlijk wat hoogte overwinnen, maar de aandacht wordt afgeleid door een mooi stuk natuur totdat we uitzicht krijgen op de vulkaan helling. Een grote zwarte vlakte van neergedaalde lava met gesinterde brokken steen. Ik krijg het idee of ik op een slakkenberg van een metaalsmelter loop. In één van de kraters ligt nog warm materiaal en krijgen we de kans als een stelletje padvinders een marshmallow te roosteren. Zoek een gat ik de grond en je komt de warmte nog tegen van de uitbarsting van 4 jaar geleden. Deze vulkanen staan op de Gordel van Vuur. 37 Vulkanen in Guatemala waarvan er nog 3 werkzaam zijn. Dit is en blijft een gevaarlijk gebied.

De uitzichten naar de andere bergen en kraters komen gelukkig even uit de bewolking en krijgen een vrij uitzicht. Met een goed gevoel lopen we het pad terug en dan merk je pas hoe steil we geklommen hebben. Ik glibber verschillende malen, door het losliggende gesteente, het pad naar beneden af. Deze keer zijn we wat eerder bij het busje en nemen meteen maar een bank in beslag om de terugreis wat comfortabeler te ervaren. Bijna iedereen gaat op dezelfde plaats van de heenreis zitten alsof het gereserveerde plaatsen zijn. In Antigua een broodje en een ongedefinieerde bruine pasta. Het blijken bruine bonen gepureerd te zijn die met een soort mayonaise opgegeten dient te worden. Vreemd gezicht, smaak nouja.

In het park proberen we een boek te lezen maar raken aan de praat met een Indiaanse dame en een buurvrouw op de bank naast ons. Leuke gesprekken en opvallend de open vriendelijke mentaliteit van de mensen om ons heen.

Geen spijt van dit bezoek aan een ander stukje Guatemala en gaan terug naar het hotel voor een rust moment en in de avond op bezoek bij een Frans Bistro, Place Cinq. Het is er donker maar sfeervol ingericht, het eten uitstekend en kan het niet laten om een "moule frites" te bestellen. Deze kan niet tippen aan de Europese versie maar ik eet met glimlach en een hoofd vol herinneringen, mijn mosseltjes.

Uitzicht over Antigua met vulkaan op de achtergrond

Zondag, 28 mei 2018

Antigua Guatemala.

Het reisboekje gaat als gids dienen en we volgen de wandeling die in het boekje beschreven staat. 12 Bewonderingswaardige punten van diverse ruïnes tot en met mooie uitzichten. Het begint met: Neem de taxi. Hier gaat het al verkeerd want dat kost geld zodat we als echte Hollanders de benewagen nemen en de heuvel oplopen. Het valt allemaal mee en het is een prima beweging. Een prachtig uitzicht over de stad en nemen de tijd om het stedelijk uitzicht in ons op te nemen. De blokken met huizen synchroon door het stratenpatroon, vierkante ruiten met bebouwing. Het valt meteen op als er een woonblok niet helemaal loodrecht op de straat staat gebouwd.

Onze lieveheer heeft hier een echt bolwerk laten plaatsen want er staan wel erg veel kerkelijke gebouwen en zichzelf geen plezier gedaan met de aardbeving in 1773. Het moet een enorme heftige beving geweest zijn want er is veel vernield. Deze beving is de reden geweest dat de bewoners van deze hoofdstad, de stad hebben verlaten en een nieuwe hoofdstad Guatemala Ciudad in 1775 in gebruik hebben genomen. De ruïnes zijn door de tijd geconserveerd en geven een inkijk hoe de stad in 1773 eruit gezien heeft, ondanks de ravage krijg je een idee over de rijkdom in die tijd.

Cerro de la Cruz,Iglesia de Candeleria, Templo de Santa Rosa, Convento de Capuchinas. Het Capucijner klooster voor vrouwen hebben we een rondwandeling gemaakt. Het klooster en ziekenhuis is maar 30 jaar in gebruik geweest en door de beving totaal verwoest. Indrukwekkend de gebedsruimte, de bewoning van de Capucijner vrouwen, het hospitaal, de doorgangen de verschillende ruimte's en de tuin. Het is door stutwerk en gerepareerd metselwerk zijn de ruimtes weer veilig gemaakt voor bezoek. Dit is het zogenaamde conserveren van de ruines. Na dit bezoek de Iglesias del Carmen, Convento de Santa Teresa (later een gevangenis waar de gevangen vanwege instortingsgevaar overgeplaatst werden) en nog een aantal bijondere gebouwen. Leuke en leerzame wandeling.

Nu is Guatemala Ciudad uitgegroeid tot een metropool met een 6.5 miljoen inwoners en dat is Antigua gelukkig bespaard gebleven. We werken alle punten op de rondwandeling af en eten bij een lokaal restaurant een heerlijke biefstuk met de nodige pepers. Op de markt halen we een koffie met gebak zoals in het boekje geadviseerd maar de koffie smaakt nergens naar. Zal het boekje, om als hotspot genoemd te worden, wel veel geld gevraagd hebben.

In de avond slaan we eerste straat rechts af en vinden een restaurant met muziek uit de oude doos. Bij binnenkomst Imagine van John Lennon en ik weet nu eigenlijk niet wat me te wachten staat. De biefstuk, ja de tweede keer, is uitstekend en het is gezellig binnen. Na het eten en de koffie lopen we de bar in waar de heren muzikanten het geluid wel erg hard hebben staan.

Werelderfgoed

Zaterdag, 27 mei 2018

Rio Dulce – Antigua Guatamala

Ruim voor 08.00 uur staan we bij de bushalte en vragen om een ticket Antigua. Helaas is er geen sluitende connectie meer van Guatamala station op de volgende bus naar Antigua. Op de gok koop ik twee kaartjes Guatamala City en zal wel zien als we daar zijn. In het ergste geval gewoon een taxi nemen voor de laatste 50 kilometer.

Guamalteekse chauffeurs rijden als dwazen en soms heb ik het idee dat we op twee banden door een bocht stuiven. Ondanks het inhalen van voertuigen op onoverzichtelijke punten, samen met een vrachtwagen de haarspeldbocht in komen we niet eerder dan anders aan in Guatamala City. 6 Uur schudden en vooral niet door de voorraam kijken doen een aanslag op het zitvlees. De versleten veren van de stoel staan haaks in het stuitje gegrift, strompelen we de bus uit en loop snel naar het loket en doe of er niets aan de hand is en bestel twee kaartjes. Een lichte paniek ontstaat achter het loket want de bedoelde bus is net weg. Er wordt gebeld en wij worden gesust met de woorden, nog even wachten, het komt goed! Wat er goed moet komen weten we niet maar we staan ineens verbaasd als de dames het voor elkaar hebben gekregen dat de bus speciaal voor ons terugkomt om ons op te halen. Dankjewel, dat is nog eens service en met een blijde lach zwaaien we de regeltantes goedendag. Alleen de buschauffeur, die terug moest komen, heeft een humeur om te snijden en kijkt ons vernietigend aan.

Rond 16.00 uur op zoek naar het hostel. In een donker kamertje staat een bed in de hoek geschoven maar hebben wel de beschikking over badkamer met wc. De bedoeling van de kamer is om te slapen zodat we al snel even in een middagdutje verzeild raken om in de avond een stukje te gaan eten. Uit de reisgids kiezen we een goed restaurant en gaan op zoek. De steden zijn zeer logisch ingedeeld. De Calles(straat) lopen van Noord naar Zuid en zijn genummerd. De Carrera’s gaan van West naar Oost en ook genummerd. Het is op deze manier zeer overzichtelijk en we vinden dan ook snel onze eetplek. Een Franse chef in een Zuid Amerikaans ingericht pand, Meson Panza Verde. De Salade Nicoise met geroosterde Tonijn is een aanrader.

Vrijdag, 26 mei 2018

Rio Dulce

Nogmaals wandelpad en bereiden ons voor op de tocht van morgen. De beschrijvingen worden erbij genomen en Jacqueline plant de route. Ik laat het gelaten over me heen komen, ik loop wel mee. Voordat we het rubberbootje opruimen hang ik de motor neg eens op de spiegel en varen een flinke tocht naar de andere kant van het meer. Wat zijn er veel mogelijkheden om je schip veilig achter te laten en we merken dat vooral de Amerikanen dit gebied als Gunkhole gebruiken. Gunkholing is het zwerven tussen de verschillende ankerplaatsen, aanlegplekken, aabmeren in een baai maar ook om een veilige omgeving voor hurricanes te hebben.

We zien het wel zitten om later een tocht over het meer te maken en de natuur op ons af te laten komen. We zullen wel zien. Op het internet probeer ik wat meer te weten te komen van het land en loop politiek toch weer tegen het een en ander aan.

De voormalige tv-komiek Jimmy Morales werd eind 2015 gekozen met de belofte een eind te maken aan de endemische corruptie in Guatemala. Met zijn campagneslogan ‘Noch corrupt, noch een dief’ omarmden kiezers hem massaal als de anti-establishmentkandidaat die wel even schoon schip zou maken. 

Nog geen twee jaar later is Morales zelf onderwerp van onderzoek. De Internationale Commissie tegen Straffeloosheid in Guatemala (CICIG) heeft samen met de openbaar aanklager een vooronderzoek geopend naar Morales. Ze verdenken hem ervan 6,6 miljoen quetzales (ruim 752.000 euro) aan campagnegelden niet te hebben opgegeven bij de kiesraad. Eerder dit jaar werden de broer en een zoon van Morales al gearresteerd op verdenking van corruptie.

Het is overal wat met die politiekers. Ik pak mijn rugzak maar in en bereid me voor op een tochtje door dit zo mooie land.

Poseren

Donderdag, 25 mei 2018

Rio Dulce

Jacqueline heeft een trainingsschema opgesteld om als het even kan elke dag het pad te lopen op het Resort Tijax. Voor mij geen straf want ik vind het fijn om de benen te strekken en heerlijk de kuiten flink strak te zetten op het klimmende bijtende pad omhoog.

Al snel ben ik boven op de toren en geniet van het uitzicht. Jacqueline komt enkele minuten boven met gestaalde zeebenen en neemt even de rust om het genietmoment te ervaren.

De terugweg is bekend en maar er moeten enkele foto’s gemaakt worden van me. Ik houd niet zo goed op foto’s. Ik ben er dik op, heb extra rimpels, bolle buik en het voelt alsof ik recht heb op seniorenkorting, oudevandagen vakantiereisjes, het “Henri Dunant” gevoel. Toch maar poseren door buik intrekken, kin iets omhoog om het nekvel strak te zetten, mysterieuze glimlach, schouders achteruit, kalende kruin verbergen met pet. Jacqueline blijkt tevreden met het resultaat maar dat begrijp ik wel, ze neemt me gewoon als referentiepunt en daar komt zij bijzonder goed bij uit.

Terug aan boord een boterham en gaan met de watertaxi de stad in. Ik wil graag nog even langs de zonnecelboer, een paar boodschappen en drinken een cola bij Sundog. Hier komt en meisje van 10 jaar langs met vier mango’s in een zakje en vraag haar de prijs. 10 Quetzal ofwel € 1,00 voor 4 mooie mango’s. Koop is snel gesloten en ding niet eens af. Meisje blij, wij blij.

We besluiten om de lange route terug te lopen naar de haven. Een leuke tocht met eerst de drukte van de stad en zijn veel te grote denderende vrachtauto’s maar na de afslag Tijax valt er een stilte en lopen door een afwisselend landschap. Een wacht houdt ons tegen bij de entree van het landgoed  “Finca Tijax” maar de naam Queen B doet wonderen en mogen doorlopen. Het landgoed is veel groter dan verwacht.

San Felipe

Woensdag, 24 mei 2018

Rio Dulce

Op de toren kijken we uit over het meer. De grote brug met de grommende vrachtwagens kan ik van hier, luid en duidelijk horen. De wherry’s met de snelle motoren trekken grote boeggolven en vervoeren de mensen naar hun werk. Het is nog vroeg en proberen de warmte  van de dag te ontlopen. De toegang is nog op slot en we klauteren het pad op om de weg over de eerste hangbrug te vervolgen. Veel jungle, mooie paden en overal een boordje met soortnaam bij de bomen. Voor het eerst zie ik nu de bomen voor de rubberproductie en sta versteld van dat de Heer Goodyear het vulkaniseren van rubber heeft uitgevonden door een stukje latex op de kachel te laten vallen. Je bent door onhandigheid al snel een groot uitvinder en er komen nu elk jaar 1,5 miljard banden van de lijn om onze mobiliteit in stand te houden. Hoeveel bakjes latex moeten ze wel leegscheppen om de reusachtige vraag te kunnen lenigen. Van de toren naar een echte hangbrug tussen twee heuvels waar de varens en palmen proberen de brug aan te tikken. 

We kijken de jungle in en het is zelfs zo dicht begroeid dat we de bodem niet kunnen zien maar wel het stromende water horen. Vroeg vertrekken is meestal vroeg thuiskomen en we hebben om 11 uur al het idee dat we de hele dag bezig zijn geweest en zijn moe. De Jetlag zal nu echt opspelen en mijn ogen branden als ik een stukje probeer te lezen.

Voor een beetje afleiding gooi ik de tank van de buitenboordmotor vol, precies een halve liter, en gaan op stap met het snorrende rubber. Het plan is het verkennen van het fort bij de vernauwing van het meer en treffen er een waar vakantieparadijs. Zwembad, strand aan het meer, ijsverkopers en een historisch Spaans fort dat eigenlijk in deze setting een sprookjesachtig geheel wordt. 

We lopen door de verschillende gangen en ruimtes en het lijkt wel een heel erg simpele vesting maar misschien voldoende voor dit gebied in die tijd, echter krijg een verkeerde indruk want de beschrijving op het internet geeft aan dat het zelfs naar de inzichten van Vauban is gebouwd. Vauban is het grote genie voor wat betreft forten ontwerpen.

Het fort ligt aan de ingang van het Izabalmeer. Er was al een toren gebouwd in 1604 maar verder uitgebouwd in 1651 in opdracht van koning Filips II van Spanje om te voorkomen dat piraten het meer vanuit de Caribische Zee konden bereiken. Het kasteel de San Felipe is verschillende eeuwen in gebruik geweest en een paar keer vernield en overwonnen door de Engelse Piraten. 

In 1999 nog eens door een aardbeving beschadigd maar nu zijn de reparaties in volle gang door nieuwe geplaatste daken en reparaties van de muren.

Later lees ik dat het fort op de Werelderfgoedlijst van Unesco is geplaatst. We zullen nog eens terug gaan om het beter te bestuderen.

Zwembad Tijax

Dinsdag, 23 mei 2018

Het voornemen is om vandaag rustig aan te doen. Rusten om de jetlag te lijf te gaan en nu eens de verschillende adviezen opvolgen om het wat rustiger aan te doen. Het duurt niet lang of Oscar staat op de steiger en bedank hem voor alle goede zorgen. Tijdens de koffie som ik het verlanglijstje op wat er op de Queen B nog gedaan moet worden en Oscar wil meteen beginnen. Hij moet geremd worden want het is mijn rustdag. Een halfuur later staan de zeilmakers aan boord en al snel leg ik uit wat er met het zeil moet gebeuren. Ze nemen het mee en beloven me te bellen wat het kost.

Bij de receptie meld ik me bij Ninneth voor de rekening en spreken af om voor een volgende maand te gaan. Ik heb uitgerekend dat als ik 10 dagen blijf liggen het al goedkoper is om een 1 maandcontract te nemen. Terug op het schip duikel ik het rubberbootje op en met behulp van de compressor breng ik de vorm er weer in. Motor uit de bak en bij het starten merk ik al snel dat de boot zo lek als een mandje is. De stop blijkt los te zitten en probeer deze met wat lijm en een hamer terug te slaan in het achterschot.

Boodschappen halen en wat blijkt, de reparatie van de rubberboot is maar half want kom met een natte kont aan de overkant. Gelukkig is de temperatuur van dien aard dat het er allemaal niet toe doet.

De kapper zit midden op straat de krant te lezen en kijkt meewarig naar mijn kapsel. Als hij zijn stijl lees coupe herkent, glimlacht hij en zegt goedendag.

Boodschappen laden, verstouwen, koelkast aan en uitblazen in het zwembad. Er is altijd wel wat te zien want het resort is behoorlijk in trek bij verschillende groepen.

Hndsmoe en rimpels

Maandag, 22 mei 2018

Vlijmen – Rio Dulce

De benen voelen als rubber, de nek kraakt, de ogen branden en de rimpels zakken steeds dieper weg. Wat een tocht (33 uur) om van Vlijmen naar Rio Dulce te komen. Trein, vliegtuigen Taxi en bussen. Het is een zucht van verlichting als je de kuip instapt en je treft de Queen B magnifieke verzorgt aan. Vervelend dat ik de sleutel niet kan vinden maar ga er al snel van uit dat deze wel eens bij Oscar op zijn bureau zou kunnen liggen. Melden bij de receptie en al snel hebben ze mijn sleutel getraceerd en kunnen de laatste barrière naar rust oplossen. Queen B gewassen, gelucht en opgefrist van binnen. Het voelt een beetje vreemd aan maar toch allemaal zeer attent. Wat een prima ligplaats en zal het bij iedereen van harte aanbevelen.

We eten een hapje in de centrale ruimte van de haven en gaan vroeg te bed. Ik kan me niet meer herinneren dat ik in slaap ben gevallen.

Biesbosch

Zondag, 21 mei 2018

Vlijmen

Iets minder dan een maand thuis. In deze maand nog snel naar het buitenland om daar de dingen te doen, die gedaan moeten worden. Het is telkens weer een aanslag op de gezondheid maar breng het er relatief goed van af gezien alle verkoudheden en grieperigheden van de mensen om me heen. In de familie ontstaan er wat complicaties maar worden gelukkig op tijd behandeld. Het is goed, de tijd dat ik in Nederland ben, er te kunnen zijn voor de familieleden.

Thuis alles weer op orde en zelf de tijd gebruiken om naar de tanden en kiezen te laten kijken. Voor een kies ben ik uitbehandeld en wordt er voor gekozen om het maar te laten zoals het is, ondanks alle voorbereidingen. De vrienden schieten er weer bij in, overigens merken ze er toch niets van want ik ben er bijna nooit. De sociale todo-lijst groeit.

Het was goed om thuis te zijn en gebruikte ook de tijd om met een fluisterboot de Biesbosch onveilig te maken. Een varen door de kreken en sloten, met prachtig weer kunnen zwemmen in het koude water. Genieten van een dagje Amsterdam met een overvolle veerboot, wandelen over de Zeedijk en door de Kalverstraat. Winkelen en genieten van de terrassen. Amsterdam blijft een leuke toeristenstad, zeker voor ons als provincialen.

Rio Dulce – Guatemala City.

Donderdag, 26 april 2018

Zes uur opgefrommeld in een bus om van Rio Dulce naar de stad te komen. In Guatamala City Noord overstappe naar een station in het centrum om van hieruit de laatste landetappe te maken naar het vliegveld.

De bus rijdt door een prachtig groen landschap met een weg die door een steil gebergte slingert. Ik bedenk dat deze weg zich prima zou kunnen lenen voor de meest gevaarlijke wegen van de wereld omdat de rijbaan soms wel heel smal wordt in combinatie met de afgronden en het gevaarlijk ronden van onoverzichtelijke bochten bij rotsblokken. Daarbij zijn ze ook nog wegwerkzaamheden aan het uitvoeren. Ik probeer niet te kijken en houd mijn boek op de knieën en concentreer me op de tekst.

Bij het eindpunt in de stad worden we meteen door een taxichauffeur aangesproken en mee geloodst naar een taxi die nog in een garage staat. Hij haalt met veel moeite de taxi uit de rij en brengt ons naar het vliegveld. Normaal gesproken onderhandel ik altijd over de prijs of vraag ik wat het kost. Door de vriendelijkheid die ik hier tref doe ik het deze keer niet. Het kost me uiteindelijk 700 Quetzal, je treft wereldwijd criminele taxichauffeurs en krijg weer eens een hekel aan mezelf dat ik gewaarschuwd ben voor dit volk en me deze keer weer in laat luizen.

In de hal van het vliegveld wachten we gezapig de aansluitingen af naar Mexico en van Mexico naar Amsterdam. We komen rond 1900 uur de volgende dag in Amsterdam aan. Vermoeiend.

Van de brug meteen de stad in.

Woensdag, 25 april 2018

Rio Dulce

De watertaxi brengt ons naar de andere kant van de rivier voor wat boodschappen en verdere ontdekking van de drukke winkelstraat. In een bank probeer ik nog geld te wisselen maar stuit op nogal wat problemen omdat ik enkele dagen geleden al Dollars gewisseld heb voor Quetzal. Er is een maandelijkse limiet en daar ben ik al overheen. Nu vraag ik me af of het niet een beetje doorgeschoten is. Dit staat de toeristenindustrie flink in de weg. Je moet nu per Credit Card betalen en dat is per saldo voor de kopen en verkoper duur. Je zult maar een niet werkende credit card hebben dan heb je een groot probleem op je vakantie.

In een onooglijke technische winkel zie ik zonnepanelen liggen die prima zouden passen op de Queen B. De half flexibele panelen die ik nu heb, waren erg duur en hebben een veel te lage opbrengst. Met wat informatie en maten loop ik verder te dubben en te rekenen. Op het einde van de straat tref ik de watersportwinkel en lopen verlekkerd langs de verschillende bootonderdelen. Het is voor de meeste schippers een bijna masochistische trip om rond te lopen door de snoepwinkel van scheepsonderdelen, je komt er altijd met iets buiten. In ons geval de vlag van Guatemala voor € 20,00. Eerbetoon voor het gastland is hier flink aan de prijs.

Nog even de brug op, klimmen en kijken van grote hoogte over de twee zijdes van het meer. Wat een prachtig landschap, de vele bootjes op het meer geven het een levendige indruk.

Tonny?

Dinsdag, 24 april 2018

Rio Dulce

In het boekje lees ik van een “one street capital” en dat is dan ook de beste beschrijving voor de hele stad. Alles gebeurd hier in de straat waar ook het vrachtverkeer door de straat slingert. De vrachtwagens maken een vreemd kabaal, door het gebruik van de motorrem als ze van de brug afkomen rechtstreeks de drukte in. Je hoort ze van verre aankomen en je vraagt je af, of het allemaal wel goed komt. De mensen lopen op straat, de winkeliers bouwen hun winkel uit tot op de weg. Iedereen krioelt er doorheen en je moet vertrouwen dat de heren chauffeurs je zien.

Bij nader zoeken merk je dat alles voorhanden is, van duur tot goedkoop. De groenten en fruit zijn in ieder geval spotgoedkoop en scoor meteen een ananas voor € 0,80. Bij een kapper staat de kapstoel leeg, ik ben in het bezit van een verwilderde bos met haar. De krullen staan alle kanten op en de kapper kijkt me aan en roept iets onverstaanbaars. Ik zeg hem dat hij er maar iets van moet maken. De tondeuse wordt aangetrapt en met lange flinke halen trekt hij het snorrende apparaat van mijn hals naar mijn kruin. De vlokken met haar vliegen alle kanten op en durf niet in de spiegel te kijken. Voor twee Euro een prima coupe, snel, gedurfd en ben eindelijk eens af van het dominee-model welke Tonny al 35 jaar weet te “stylen” in Den Bosch.

Hilariteit genoeg bij Jacqueline die verschillende malen had willen ingrijpen maar gelukkig ging de kapper onverstoorbaar door, hij wilde geen tijd verliezen want hij moest verder gaan met gokken en zijn vrienden zaten geduldig te wachten. De opbrengst van mijn strakke kapsel werd meteen ingezet voor de kans tot meer.

In een familierestaurant aan het water eten we een hamburger en kijken uit over het water waar tientallen jachten geankerd zijn en er liggen in de vele jachthavens nog meer buitenlandse schepen. Het is een waar zeilers mekka geworden, maar bedenk dat het veel bezocht wordt vanwege de goedkope liggelden en de bescherming tegen de “hurricanes” in de periode juni tot november.

Op het haventerrein een lauw warme duik in het zwembad en prijs me rijk, met de prima plek die we getroffen hebben.

Vissen met een werpnet

Maandag,  23 april 2018

Rio Dulce

Wakker worden in een nieuw paradijs. De bomen van het resort gooien de geluiden van verschillende vogels naar buiten en maak de panelen los van de ingang. De warmte komt me tegemoet vooral omdat we vannacht de airco aan hebben gehad. Met een bos papieren onder de arm spoed ik me naar het bureau om in te klaren en te melden. De dame achter het loket vraagt naar een formulier welke ik niet kan tonen omdat ik niet begrepen heb dat ik me eerst moest melden in Livingston bij de douane. Ja, wat nu? Ik had begrepen dat de Marina me zou helpen bij inklaren en verdere immigratie, zoals in de folder staat. Ik voorzie al grote problemen vanwege doorvaren landinwaarts zonder melden en grote boetes in het vooruitzicht. Ninneth gaat bellen en spreekt een declarant die ons zegt meteen terug te varen naar Livingston en net doen of we aangekomen zijn die ochtend. Vervelend dat we terug moeten maar het beloofd een mooie tocht terug te worden door de jungle langs de berghellingen. De indianen vissen met werpnetten en dat brengt in ieder geval veel sfeer. We zijn echt in een andere wereld dan de Carieb.

In Livingston meld ik me met de marifoon bij de declarant die het papieren geregel zal verzorgen en adviseert de Queen B te ankeren en zal een watertaxi sturen. Het is een hele drukte voor de kade van het stadje, de watertaxi’s vliegen af en aan, boten ankeren midden in de vaargeul, speedboten knallen me voorbij, visbootjes maken de vis onder het voorbij varen schoon zodat er een wolk van vogels achter de snorrende buitenboordmotoren vliegen met gekrijs. Drukte, alom. Een watertaxi waar 4 mensen aan boord zijn, zonder enig woord Engels maar genoeg gestamel, verwarrend allemaal want ze doen net alsof we toeristenslachtoffers zijn die ze wel een duur tochtje kunnen aansmeren. Jacqueline blijft met enige schroom en zorgen achter op de Queen B en ik ga met een stapeltje papieren naar Hoofdkantoor van de declarant.

Een dikke man, in een kantoorstoel gesmeten, zodanig gevuld met overtollig voedsel dat ik niet zie of het een stoel of een rolstoel is. Bij het handen schudden blijft de man ook zitten en begint hoofdschuddend aan zijn klus en zegt doodleuk of we morgen de papieren op kunnen halen. Dat is vreemd want hij beloofde aan de telefoon dat het een procedure van een uur zou zijn. Hij ziet de verwarring en doet net of hij het telefoongesprek van vanochtend nu pas herinnert. In het dorp probeer ik geld te wisselen waar je wordt aangezien voor een witwasser als je probeert 200 dollar te wisselen die ik nodig heb om in te klaren. De procedure duurt vier verschillende loketten en raak voor het eerst aan de babbel in het Spaans met een leuke dame die vertelt net moeder te zijn geworden, al 1 kind heeft, haar man werkt, en ze is heel gelukkig. Zo dat weet de lezer nu ook en ik heb een bos Quetzals in mijn hand. Zelfs de spellingscorrector kent het woord niet laat staan dat ik er ooit van gehoord heb.

Lopend door de hoofdstraat heb ik zicht op de rivier en zie ineens een Island Packet met groene bimini en buiskap, voorbij varen. Mijn hart slaat een slag over want vul meteen in dat Jacqueline van het anker af is en rondjes aan het varen is, wachtend op me. Bij enig extra speurwerk zie ik een bijbootje achter het schip en weet meteen dat ik naar een zusje kijk van ons Kwienbieke.

Pak van mijn hart en loop het kantoor weer binnen van de Dikke. Hij is er niet en ik kan de tijd opvullen samen met zes anderen door ieder voor zich op een telefoon te kijken. Het nieuwe wachten. Zuchtend en steunend klimt de Dikke de trap op en weet meteen dat hij geen rolstoelhouder is. Met alle vriendelijkheid overhandigt hij de documenten en vertelt dat het laatste document persoonlijk zal brengen bij de haven. We kunnen gaan. Voor deze gang van zaken hadden we niet het hele schip mee hoeven te nemen om zogenaamd te schouwen. Niet teveel afvragen en anker op om terug te varen. Zeiltje erbij, wind op de kont varen we de mooie rivier terug richting Marina.

In de haven is alles hetzelfde en leggen snel vast aan de stroom en gaan een diner halen in de lounge ruimte van het hotel. De muggen beschouwen de ruimte als hun eetzaal want we worden volledig lek gestoken door de heren Mosquitos

Tijax in Rio Dulce op de Rio Dulce

Zondag, 22 april 2018

Monding Rio Dulce – Rio Dulce

Na de ronding van de aanloopton bij de uiterste landpunt van de baai leg ik de Queen B bijna stil op het water. Kabbelend met een voortgang van 0,5 mijl. Jacqueline maakt koffie en we eten wat in de nacht. Omdat slapen er voor mij niet inzit gaat Jacqueline naar bed en blijf ik met wekker naast me in de nacht turen. Alert op de vaart om me heen. De marifoon spuwt soms een onverstaanbaar Spaans uit de speaker, de golven zijn afgevlakt door de landpunt en vaar alsof ik op een rivier vaar. Rond 05.00 daagt het licht in het oosten op en schuif richting de monding van de rivier. Samen met tientallen vissersbootjes varen we naar de drempel in de rivier en de dieptemeter geeft al snel 0 diepgang aan. Dat is vervelend maar we blijven drijven zonder vast te lopen. De geul en de verschillende adviezen in de diverse almanakken wijzen ons de weg langs Livingston. Een drukte van belang, een mooie skyline maar we moeten verder de rivier op. Een Suriname gevoel bekruipt me maar de rivier waar we nu op varen is vele malen mooier dan waar dan ook. De bergen zijn steil, de jungle hangt tegen de berghelling aan, de takken reiken over het water. Indianen vissen onder de overhangende takken, de dagjesmensen worden af en aan gebracht door snel varende grote kano’s. We genieten van het uitzicht, de sfeer. Na een uurtje varen komen we op een tussenmeer en varen samen op met een Belgisch schip en later een Frans schip. Er wordt gezwaaid en maar blijven op gepaste afstand. Indianendorpen langs de kant, een bekende kerk tussen de hoge bomen langs de waterkant, mensen in het water vissend, badend, en wassen. Zondagse kleren maar ook armoedige kloffies waar het een gewone werkdag voor is. Speciale bebouwing van vierkante hutten met stro daken. We zijn in een andere wereld beland.

Voor de grote brug in de plaats Rio Dulce ligt de Tijax haven en we worden meteen opgevangen en kunnen langs de bezoekerssteiger gaan liggen om morgen verder in te checken. Het is immers zondag. Jean Marie, ligt hier al 7 jaar, en gedraagt zich als de grote gastheer en sluit meteen stroom voor ons aan. Jean Marie is een Franssprekende Canadees en moet niets hebben van de Fransen. Het wordt steeds ingewikkelder met die Fransen, ik was net gaan wennen aan de Bretoenen en nu dit. In ieder geval een aardig onthaal. We lopen op het Resort terrein en treffen er een wirwar huisjes aan met veel water. Een combinatie van mangrove en jungle. De muggen vinden het heir fantastisch zodat het smeren geblazen is. We eten een hapje in de centrale ruimte en restaurant en gaan plat om in een diepe slaap te vallen. Alles goed gegaan en een mooie afsluiting van een prachtige zeiltocht.

voor de kust rondjes draaien

Zaterdag, 21 april 2018

N 16°21’ 374. W 086°50’ 69 – Monding Rio Dulce

Vannacht is er wat regen gevallen en alles is nat. Met deze temperaturen geen groot probleem alleen een beetje ongemakkelijk. Ondanks de weinige kleding toch alles nat en kleverig. De laatste loodjes en de gestadige wind calculeer ik de aankomst rond 22.00 uur in de baai voor de monding van de Rio Dulce, maar eerst nog de laatste mijlen overbruggen. In de middag zien we land dagen, de bergen in de verte geven aan dat we het einddoel naderen. Het is rustig op zee en laat de Queen B naar zijn eindbestemming dartelen. Als we de motor op tijd gestart zouden hebben, hadden we op tijd kunnen aankomen om de rivier op te varen. Ik houd taai aan mijn zeil vast en laat het gaan zoals het gaat om met de woorden van Gerard Maasakkers te pronken. Het zal wel een lange nacht worden door eindeloos rondjes te draaien met dik gereefd grootzeil en een puntje fok. Bijna stilliggend in een baai met veel werkschepen. Lampen op kades en af en toe vertrekt er een schip. Wachten op licht.

Vrijdag, 20 april 2018

N 16°49’ 95. W 084°52’ 15 - N 16°21’ 374. W 086°50’ 69

De hoofdmotor starten om stroom te draaien voor de startaccu van de generator, stationair 1200 toeren zonder de motor in zijn werk te zetten. Het is mijn wankele eer te na, we hebben geen voortgang van het ijzeren zeil nodig. Om de tijd te vullen gooi ik mijn visdraad uit om de voorraad eiwitten aan te vullen. Niet nodig maar wel lekker als het zo zou zijn. Na een uurtje slepen van het plastic-aas geeft de draad een flinke snok en het houdt. Ik ben overtuigd van een vismaaltijd maar zie de Mahi Mahi wel even boven water komen maar valt de vrijheid tegemoet als blijkbaar de haak niet ver genoeg in de bek heeft gezeten. Vissersgeluk maar dan aan de verkeerde kant van het verhaal. Ik gooi opnieuw mijn draad uit tussen de wiervelden in.

Een tanker “Bunga Allium” passeert ons op 4 mijl. Het is goed zicht zodat we het profiel op 7 kilometer afstand goed kunnen onderscheiden. We varen langs één van de laatste eilanden. Een lang uitgestrekt eiland behorend bij Honduras en de af te leggen afstand is nog maar 101 mijl. Dit lijkt weinig maar schijn bedriegt. Nog 24 uur en wanneer komen we aan? Bij donker ga ik de rivier niet meer op, zit ik me al op voorhand zorgen te maken? Avondeten in de kuip zonder eigen vangst en moeten het met vlees uit blik doen. Een aantal dolfijnen zoeken ons op maar hebben verder geen zin om te spelen. De heren en dames hebben een afspraak naar het schijnt en zijn binnen de kortste keren uit zicht.

In mijn slaap word ik wakker gemaakt omdat het weer eens een onweersmoment is met veel wind. De bliksem schiet in de hogere sferen alle kanten op maar het blijft geluidloos. Het baart me geen zorgen maar wel de squall die komt. Een gitzwarte luchtmassa komt aan bakboordzijde naar ons toe. Zwarte wolken met lichtgrijze randen die de horizon weghaalt. De regen valt ineens met bakken uit de lucht en de wind neemt toe naar een 20 knopen. Dat is gelukkig maar weinig en de onweerstrein dendert ons voorbij. Alles onder controle.

Donderdag, 19 april 2018

N 17°36’ 33. W 082°57’ 444 - N 16°49’ 95. W 084°52’ 15

We zijn over de helft en het aftellen kan beginnen. Een psychologische mijlpaal waar je filosofisch over kunt mijmeren. Waarom lijkt de tweede helft van de reis sneller voorbij te gaan dan de eerste helft. Waarom doet het je goed als de teller van 301 mijl naar 299 mijl gaat. Er is weinig veranderd, anders dat het gevoel nog maar 200 mijl te gaan is, terwijl het in werkelijkheid toch nog 299 of lees 300 mijl is. De nacht is om te mijmeren en op een onverklaarbare wijze herinner ik de driehoeksmetingen van enkele Fransen die door de exacte afstand te meten van 10 graden Noorderbreedte hierdoor de omtrek van de aarde wilden meten.

Als van 1 zijde de lengte bekend is en de twee aanliggende hoeken gemeten zijn, dan kan de lengte van de andere twee zijden uitgerekend worden

Het uiteindelijke verschil was geloof ik 12 meter. Deze driehoeksmetingen houden me uit de slaap.

De nacht is leeg, de boot ruist zich door het water, het hekwater kringelt zijn eigen weg door de monsterlijk grote soep, 15 knopen wind en een snelheid van gemiddeld 4,8 knoop. Ik voel me onoverwinnelijk en weet meteen dat het een vals gevoel is. Het zou zomaar door een squall verstoord kunnen worden. Ik maak Jacqueline om 02.00 uur wakker en val dankbaar met glimlach in slaap. Ik lig uitgemeten mijn slaapronde weg te maffen.

De AIS piept maar één keer vandaag, zo leeg is de zee. We zijn waarschijnlijk uit de scheepvaartroute. De eilanden van Honduras liggen in de verte en we varen enkele in het zicht. Hoge bergen met groene hellingen waar enkele huizen met steigers te onderscheiden zijn. Een paar vissers draaien hun rondjes ver van ons vandaan op eentje na. Deze draait een paar keer voor ons en dan een grote boog achter ons. Ik houd deze loze visser in de gaten maar op eens verliest deze zijn belangstelling voor deze visgronden en hij draait weg richting de Oost-horizon.

Opvallend zijn de niet zo mooie zonsondergangen, de maanloze lucht, de bewolking. Het maakt het allemaal een beetje somber ondanks de ideale zeilomstandigheden. We jakkeren door naar ons doel.

Honduras, Mangrove bright. Helaas voorbij gevaren.

Woensdag, 18 april 2018

N 17°56’ 787. W 080°39’ 501 -  N 17°36’ 33. W 082°57’ 444

Donkere nachten duren lang. Toch zit het lekker mee, ik ben zo tevreden met de voortgang, de gestadige wind, de sfeer aan boord, de technische toestand van het schip behalve de onzekerheid van de generator, de zeilvoering, zodat er mij een lyrisch gevoel bekruipt. Ik ben zo blij op zee ondanks de vermoeidheid, het onregelmatige slapen en eten. Maar bovenal de innerlijke rust die me ten deel valt. Er valt genoeg te denken en te overdenken. Dit doe ik dan ook al turend over de kabbelgolven met zijn witte kopjes. Veel schiet ik er niet mee op en probeer te “mindmappen” over de familiesituatie, het bedrijf, toekomstige verlanglijst van reizen en nog heel wat meer. De realiteit van de regelmaat van de zee om je op tijd op te laden of te rusten, je energiebeheer door op tijd te dutten. Je weet immers maar nooit wanneer je opperste concentratie gevraagd wordt. In de ochtend laat de generator me weer in de steek en maak me zorgen over de koelkast, al weet ik dat we gelukkig niet teveel etenswaren in de diepvries bewaren. De schade zal altijd meevallen. Ik geef het warme water de schuld aan de problemen met de generator. Het belasten van de generator en het warme zeewater is de combinatie van wel of niet functioneren. In de avond draaien we de generator nogmaals en nu blijft deze gewoon twee uur lopen. Mooi meegenomen en me niet te druk maken. Daar is de sfeer te mooi voor.

We passeren het eilandje voor de Hondurese kust dat op de kaart staat met vuurtoren. Het licht zwaait uit en aan en is duidelijk te herkennen aan de vorm en het lichtkarakter. Mijn telefoon piept even op en krijg meteen een boodschap van Tele2 dat ik € 3,00 per minuut mag betalen als ik drang krijg om het thuisfront te bellen. Met deze prijs voor 1 minuut bellen heb ik helemaal geen behoefte om de zorgen in Nederland te delen. Via de Satelliettelefoon stel ik mijn broer Rikus op de hoogte dat alles oké is aan boord. Als tegenprestatie worden we verblijd met een heel mooi weerbericht. Zelfs de voorspelde windluwte voor de kust van Guatemala is verdwenen en zullen tot het laatst 15 knoop wind houden. Rikus doet goed werk.

In de avond worden we opgeschrikt door onweer en dan net als ik heerlijk lig te slapen. Jacqueline geeft me een tik als donderslag op mijn schouder dat het erg veel weerlicht met windstoten. Ik kijk buiten en trek een extra rif in het grootzeil en aanschouw de lucht boven ons en constateer dat er maar weinig gerommel en gedonder is. Ik vertel Jacqueline dat Donar zijn woede op de Hondurezen achter de eilanden aan het afreageren is, zodat ik weer in bed kruip. Jacqueline blijft met een frons achter bij alle flitsen van wolk naar wolk.

Opeens maakt ze me wakker dat het wel erg vreemd is daarbuiten en ik sta meteen naast mijn bed. Ik herken de voortekenen van een squall en prijs ze voor haar oplettendheid. Het grootzeil is al gereefd en draai een stukje Genua terug en verwacht dat we met deze zeilvoering de snel aanwakkerende wind wel zullen overleven. Nu valt de regen met bakken omlaag en de wind neemt toe tot 28 knoop. Sluit de luiken voor een tijdje zodat het inregenen door de wind van achter voorkomen wordt. Het gaat uitstekend en als er dan ineens een kudde dolfijnen om ons heen verschijnen, zijn we allebei getuige van de natuurelementen maar ook van de natuur. Kloppend op de romp van het schip schuiven we de nacht in.

Express France

Dinsdag, 17 april 2018

N 18°19’ 046. W 078°56’ 031 - N 17°56’ 787. W 080°39’ 501

Het wachtsysteem is alweer ingevoerd ondanks de katterigheid van de uitstekende zeilmaat en wordt de gewenning van wakker blijven en slapen al snel weer opgepakt. Om halfvier schrik ik wakker van een oproep via marifoon. Ik hoor de naam Kwien behh. Dat moet half Engels en Spaans zijn voor de Queen B. Ik spring mijn bed uit en roep de Swiber Quetzal op. De man is een beetje opgewonden over een grote sleep die achter zijn bootje hangt en of wij maar 2 mijl uit de buurt proberen te blijven. Ik kalmeer de man dat dit geen probleem is en zie op de AIS, 4 signalen voor 1 identiteit, namelijk sleepboot met sleep.

Om halfzes passeert de Express France ons, heel dichtbij zodat het een redelijk drukke nacht begint te worden voor me. Gestoorde nachtrust en sprintend de kuip in en uit. De Expresse France wijkt uiteindelijk voor de Queen B uit. Bij het licht worden zet ik de boom in het want en laat de wind ons leiden. Ontspannen varen en als de dolfijnen ook nog even komen spelen dan is het romantische beeld van zeezeilen wel helmaal compleet. Twee vogeltjes vallen van vermoeidheid uit de lucht en kruipen dankbaar voor een rustplaats onder de zonnepanelen om hier wat energie op te doen. De generator is moeilijk aan de gang te krijgen en slaat weer eens af. Extra aandacht voor het beest want we lopen achter met de koude in de vrieskast.

Het wordt een rustige avond en nacht, donkere luchten en donkere golven, we zeilen bij een lekker luxe windje van 15 knoop richting het westen. Von Westen nichts neues.

Verstekeling

Maandag, 16 april 2018

Montego Bay Jamaica – N 18°19’ 046. W 078°56’ 031

Het zeil uitrollen en zie de kopjes op de golven iets verder op. Hier had ik zo vroeg op de dag, nog niet op gerekend en maak graag gebruik van deze meevaller, om de motor uit te zetten en me mee te laten leiden door de wind. Het is een zeilschip. Heerlijk weer en vaar langs de Jamaicaanse kust en begin nu al te tellen hoeveel dagen we nodig hebben om aan te komen in Guatamala.

Vanochtend bijtijds opstaan en de boot verder klaarmaken voor vertrek. Rond 09.00 uur zit ik in de “Captainslounge” te wachten op de horde ambtenaren die ons moeten uitklaren. Ik krijg weer een pakket met in te vullen documenten, die de weg vrij moeten maken om dit land te verlaten. Een verklaring dat ik nu in dit land ben en een verklaring dat ik het land vandaag ga verlaten. Grapje is even tussendoor of er misschien enkele “Stowaways” aan boord zijn. Ik ken het woord niet maar ineens realiseer ik me dat het een eufemisme is voor mensensmokkel. Ik maak verontwaardigd kenbaar dat ik dat niet heb en bedenk dat ik het met mijn eigen lieve stowaway moet doen. Papieren en/of documenten in de alsmaar verdikkende map vanwege de vracht aan stempels die ik mee moet torsen. Daar zullen ze in Guatamala wel blij mee zijn. De lijnen los, zwaai naar het Prinsenjacht en de vissende jongens op de steiger. We zijn los.

Nu maar eens niet schrijven van alle ohh’s en ahh’s van ondergaande zon en weer opgaande, romantische manen, flonkerende sterren. Ik ben zo gelukkig dat de Queen B zich heeft losgerukt van de steiger dat ik al kan genieten van de zachte maar zeker gestadige voortgang. Totdat…. Om 1700 de wind wegvalt en de motor moet starten, de GPS vertelt me zelfs dat deze terug op weg is naar de haven. Stroom tegen en daar kan ik helemaal niet tegen, dan maar even geen zeilschip.

We hebben 420 mijl voor het eerste waypoint en 640 mijl naar het eindpunt, we zullen de nodige dagen op zee nodig hebben voor we weer land zullen zien. Ik zie nu het land langzaam wijken omdat we de punt van Jamaica voorbij zijn. De windstilte maakt me ongedurig en ben nu al mijn eindtijd aan het bijstellen want ik weet ook dat op het eind van de tocht vlak voor de kust van Guatamala meestal geen wind is.

De motor gaat verschillende malen aan en uit tot rond 22.00 uur als de wind constant uit dezelfde hoek blijft waaien en we een snelheid van 5,2 knoop halen. De nacht is donker, geen maan, geen sterren, en passeren sinister op niet te grote afstand het schip “Kineros” zonder AIS vermelding.

Voorbereiding oversteek.

Zondag, 15 april 2018

Montego Bay

De immigratie en de customs komen me een stapel papieren overhandigen om deze in te vullen, inklaring voor Montego Bay. Met een hulpeloze geestdrift zet ik me aan het werk en moet 60 USD betalen omdat de heren en vrouwen van douane en immigratie een weekend toeslag moeten hebben. Ik zeg hen dat we morgen willen uitvaren en of ze nu de papieren al kunnen invullen, lijkt me veel werk besparen. Helaas kan dit natuurlijk niet en krijg morgen opnieuw de procedure voor Outbound. Niet zuchten, blijven lachen en blijf twee uur in de lobby om de procedures te volgen.

Jacqueline komt me halen want de wind is toegenomen en de Queen B ligt met de windvaan tegen het dok te rijen. Met wat kunst en vliegwerk en wat lijnen extra op de grote lier trekken we de twaalf ton een meter verder strak aan de ankerboei. De koninklijke buurman houdt de boel goed in de gaten dat we niet te dicht bij zijn lakwerk komen.

De taxi brengt ons naar de supermarkt en slaan de verse etenswaren in om de geplande 8 dagen naar Guatamala te overbruggen. Vertrekken is een heel geregel, van volle kuip naar alles achter de kastjes of onder de luiken. Alle spullen in de hand om de eventuele kakkerlakken geen kans te geven mee te liften met de boodschappen. Voor de koeling van de diepvries boodschappen start ik de generator voor de koelkast. Na een half uur komt het euvel van oververhitting weer naar boven en slaat het beest af. Vriezer vol, koelkast met dagelijkse spullen en geen koeling! In de avond nog een keer starten en weet de boel anderhalf uur aan de praat te houden. Het is koel maar eigenlijk net niet.

Uitgebreid praatje met de schipper van het koninklijke jacht en vertelt dat hij het schip mee mag wegbrengen naar Noorwegen. De uitdaging van 5 weken zeilen en avontuur doen zijn ogen schitteren.

De havenmeester komt nog even langs en vraagt of er diesel nodig is en combineert dit met een ander schip. Volle dieseltank en water het gevoel van “we zijn er klaar voor” overvalt me. Het liefst zou ik nu vertrekken

De laatste steiger van Jamaica?

Zaterdag, 14 April 2018

Ocho Rios - Montego Bay

Het is bewolkt en heel rustig in de baai. De wekker trilt en piept ons uit bed om 6 uur en haal het anker op. Goed vast maar met de ankerlier is het verder geen probleem. Zeiltje omhoog en maar weer op stap. Het gaat langzaam en moet zelfs de motor even bij houden maar dan gaat de kar uit en ik zie de schuimkopjes al snel meerollen. De wind neemt toe tot 30 knoop en de Queen B voelt zich losgelaten in deze zee. Dartelend over de golven en in haar element overbrugt ze de afstand van 47 mijl in onverwacht tempo. Vlakbij de haven, of het afgesproken is, gaat de wind na de kaap liggen en moet de motor starten om naar de haven te varen. Een groot vrachtschip komt tegelijk met de Queen B bij de haveningang en vaart langzaam maar geeft gas bij, als deze ziet dat wij aan het inhalen zijn. Dan maar achterlangs en houd de rode tonnen aan stuurboordzijde krap aan. Het betonningssysteem is op het Amerikaanse continent anders dan in de rest van de wereld. Rood bij binnenvaren in plaats van groen. De vrachtvaarder denkt er net zo over als wij en zoekt nu ook de rode tonnen op. Een beetje extra vaart makend, stuurboordkoers houdend, varen we de haven binnen. Niemand reageert op de marifoonoproep en één van de jongens op de steiger bij de benzinepomp zegt dat we naast een houten Noors schip kunnen gaan liggen.

Een ankerboei op de boeg met lange lijn trek ik de spiegel van de Queen B naar de steiger en verlies ondertussen met een onhandige beweging mijn lierhandel, welke in het water valt. De jongen staat op de achterkant om de lijnen op te vangen en praat zo zachtjes dat ik hem totaal niet versta en omdat hij blijft wachten denk ik dat hij wacht op een fooi. Ik geef hem een briefje en zie hem verschrikt reageren maar hij neemt wel het extraatje aan. Enige tijd later staat het joch met een duiker op de kant en laat de lierhandel uit het water halen. Dat is nu eens service en wat een andere kijk krijg ik ineens op de dokjongens.

Er zijn nog een aantal jongens bezig met vissen op de steiger, gezellig chillen, een dikke man op een elektrische kar die achteloos op het dok manoeuvreert. Het gaat er gezellig aan toe maar veilig is het niet, teveel mensen die niets te zoeken hebben op een steiger.

Het Noorse schip heeft een speciale vlag en denk dat het schip in eigendom is van een lid van het koninklijk huis. Een Jamaicaanse man met vrouw beheren de boel en maak een praatje. Aardige mensen maar heb stiekem veel vragen die ik toch maar niet stel. Het schip is mooi, lomp zwaar, strak in de lak, alles pico bello en een wacht dag en nacht naast het schip. 24 uurs wacht uitgevoerd door een wachtjongen die zich te pletter verveeld.

De bijzondere belangstelling van het buurschip geeft een vreemd gevoel, dat we hier mogen blijven liggen geeft een complimentsgevoel en voel me meer dan beschermd.

Nu pas begrijp ik ook dat de havenmeester, die later kwam opdraven, zo zorgelijk kijkt, naar ons en naar het Koninklijke jacht. Uiteindelijk goed bevonden door de wacht en de beheerder blijven we naast de Havnbjorn. De Havnbjorn zal waarschijnlijk het schip zijn van de kroonprins Haakon van Noorwegen

In de lounge van de jachtclub drinken en eten we wat en laden via internet nog snel wat informatie van Guatemala.

De definitieve voorbereiding om het land van de watervallen te verlaten.

toerisme

Vrijdag, 13 april 2018

Port Antonio – Montego Bay

Laag op het water ontdekt Jacqueline Clyve! Hij zwaait ons uitbundig goedendag en ik vermoed zelfs dat hij speciaal voor ons eerder is opgestaan om de laatste groet te zwaaien en een behouden vaart te wensen. Wat een vreemde aparte kerel en het doet me wel iets. Doctor Nofish schommelt op en neer op de hekgolven van de Queen B en wij zwaaien hem na.

Op de motor naar de aanloopboei van de haven en trek zeil op en zet de motor af. Het is heerlijk zeilweer en de wind neemt langzaamaan toe zodat we al snel met een 8 knopen door het water gaan. 40 Mijl om in Ocho Rios te komen maar op deze wijze is afstand geen bezwaar en varen rond 15.00 uur de baai binnen.

De Amerikanen met de dronken dame liggen er voor anker en ga er een stuk vandaan liggen. Anker overboord en deze houdt meteen maar ga nog wel even met snorkel de toestand onder water controleren. Om er een tanker aan vast te knopen ligt het anker diep in het zand gegraven. Dit wordt rustig slapen vannacht. Ik beschouw Ocho Tios als een tussenstop en heb geen zin om de rubberboot op te blazen tussen al deze resorts in. Stranden met duizenden bedjes en stoelen, catamarans die met oorverdovende Reggae muziek door de baai varen om het ultieme zeilgevoel bij de gasten te brengen. Een Engelse dame staat me obsceen uit te nodigen om aan boord te komen en wrijft met de handen over de borsten en maakt uitdagende heupbewegingen en wenkt me om aan boord te komen. Het maakt de dame niets uit dat Jacqueline naast me staat of dat haar eigen vent achter haar staat. Je moet toch heel wat alcohol op hebben om zover te komen. Fijne vakantie dames.

Wij hebben een heerlijke avond achter anker en kijken naar de zonsveranderingen vanuit de kuip. Nog een laatste avond-duik en kruip zilt in bed om morgen weer vroeg op te zijn.

Monkey Island

Donderdag., 12 april 2018

Jamaica

John belt om half negen en vraagt hoe laat hij ons komt ophalen. Een beetje verward zeg ik dat hij negen uur had afgesproken en dat we er dan ook om negen uur zullen zijn. Oh ja, prima taxi zal klaar staan.

Om negen uur staan we aan het hek en John staat er al een tijdje zodat ik al bang ben dat de communicatie op een wat vreemde manier zal kunnen gaan lopen vandaag. Eenmaal in de taxi zegt John dat hij ons naar de watervallen zal brengen. Nou we hebben een verlanglijstje gemaakt van de punten die we willen zien. John vraagt ineens 150 USD omdat hij er zogenaamd ervan uit is gegaan dat het alleen de watervallen betreft. Ik heb er meteen genoeg van en voel me in de handen van een kwade taxichauffeur en vraag hem ons meteen uit te laten stappen. Hij vraagt nog eens of er niet iets bij de prijs gedaan kan worden maar ik wil eruit! Hij zegt me dat ik niet zo moet stressen en dat hij het wel zal doen voor de 100 USD.

Jamaica is mooi. Veel begroeiïng, jungle, smalle wegen in redelijke staat, schoon en overal bouwaktiviteiten in de huizenbouw. Bij een koffieplantage op de Blue Mountain krijgen we een uitleg van de heilzame planten van Jamaica als een presentatie van een aantal struikjes wat een kruidentuin moet voorstellen. Het enthousiasme van de man is aanstekelijk en ik veins grote belangstelling.

We lopen tussen de koffiestruiken en eet een koffiebes die me uitstekend smaakt. Zoet, fris en sappig en haal twee boontjes tussen mijn tanden uit. Smaakt helemaal niet naar verse koffie terwijl de koffieboontjes verser zijn dan vers. Het blijkt wat anders te liggen en zie met een houtenbakje met enkele vakjes de verschillende stadia, hoe koffie uiteindelijk koffie wordt. Fermenteren, drogen, branden en malen. Leuk en aardig maar zie dit voor de tweede keer en weet het nu wel. Om de rondleiding te beëindigen krijgen we een echt kopje Blue Mountain koffie. De beste koffie ter wereld  waar gemakkelijk 60 Euro per pond voor betaalt wordt. We vinden de koffie lekker, de omgeving en de plek prachtig maar de smaak had ik me wel wat uitbundiger voorgesteld.

Van deze plek naar een lunchtent voor een Jerk. Jerk is een berg kip, varkensvlees op een rooster dat langzaam gegaard wordt op een intens zwart rooster van verschillende generaties kipkluiven met een groot deksel. Dit alles in een kippenschuur waar alleen licht in de keuken via de kassa binnenvalt want het hok heeft geen ramen. Op een hakblok wordt het vlees in stukken gehakt en in een stuk aluminiumfolie verpakt. Succes met het kluiven maar het smaakt uitstekend dat moet gezegd worden. John begint te ontdooien en hij brengt ons naar de watervallen. Er zijn watervallen en watervallen maar dit is een echte. Het water valt van de berg in een soort kloof en als je met een bootje de kloof invaart, valt de waterval als het ware door het dak van de ruimte. Een grote steen breekt het neervallende geweld en de zwemmers mogen de boot uit om via de grote steen met het neerspattende water in het bassin te springen. Indrukwekkend en wat de natuur weet te bewerkstelligen hebben we contact met een Nederlands stel waar hij een studieproject met visvangst bij Kingston heeft gedaan en zij bij hem op vakantie is gekomen. Leuk om weer eens Nederlands te spreken en zullen het stel later in de bar van de marina nog eens tegenkomen.

Van de watervallen naar de Blue Lagoon. Bij het aanrijden heb ik al meteen genoeg. De plaats om te kunnen zwemmen is in beslag genomen door een aantal rondvaart kano’s. Ik ben meteen target voor een donkere "slimme onderhandelaar", en vindt zichzelf erg gehaaid, die me vraagt waar ik vandaan kom. Nederland antwoord ik en probeer zo vriendelijk mogelijk te blijven want het is allemaal zo doorzichtig. De man begint meteen een aantal voetbalnamen op te noemen en denkt daar grote vrienden mee te maken en beschouwt ons als de echte hoofdprijsvrienden.

Hij wil ons graag naar Monkey Island vervoeren per boot. Jacqueline ziet het helemaal zitten maar ik zeg haar al meteen dat het een kapitaal gaat kosten om deze korte romantische rit te doen. Ik schat dit op een 50 USD voor een tochtje van wel 5 minuten heen en weer. Nou dat zal wel meevallen zegt Jacqueline en vraagt de man. How much? Meteen als antwoord en als vriendenprijs voor je allerbeste maten zegt hij 50 USD.

Jacqueline staat versteld van de voorpellingen. Onze vriend ziet mijn reactie en wil nu redden wat er te redden valt want mijn hele houding staat vol in zijn achteruit.

Breng me maar naar de Queen B en vind het zwemmen zeker zo goed als op dit Apenresort. De omgeving van de onderhandelaar zit besmuikt te lachen hoe de man bot vangt met zijn arrogantie en er loopt een oude man naar ons toe dat hij ons weg wil brengen voor 2000 Pesos. Dit is 16 USD maar voor mij zijn deze toeters en bellen à la Venetië te toeristisch. De bamboevlotten zijn uitgerust met een sofa met grote rietpluimen die ons misschien wat koelte toewuiven of romantiek. Mijn romantiek is hier door de Heren Aasgieren helemaal weggewuifd.

John ziet mijn agressie en is erg kalm. Hij brengt me maar naar de supermarkt voor de boodschappen want morgen is het vertrekken. 60 Liter gebotteld water, enkele andere boodschappen komen we met de volle tassen aan in de Marina. John gelukkig met zijn 100 USD en wij hebben de bevestiging van het vooroordeel van de Jamaicaan, jammer voor de vriendelijke mensen in de straat.

Minder warm worden in het warme water van Bikini Beach drinken we een uitgebreide cola in de bar waar we de jonge mensen van de waterval nog even spreken en wat foto’s uitwisselen.

Aan boord krijgen we de ambtelijke molen op bezoek. Formulieren invullen, stempels ontvangen en op het laatst krijg ik de vraag of ik ook een stempel van de Queen B heb. Jammer want dat zou het allemaal wel veel origineler maken. Met weer een paar formulieren rijker en dat alleen maar om in het land van de ene naar de andere haven te varen. Deze procedure zal in Montego Bay opnieuw moeten.

Woensdag, 11 april 2018

Port Antonio

De plannen hebben de nacht overleefd en besluiten definitief tot vertrek. Jammer dat we het eiland niet zo uitgebreid bezocht hebben maar ik heb Rumble in the jungle genoeg gehad en geloof het wel.

Met mijn scheepspapieren en inklaringsdocumenten naar de havenmeester want papier is heel belangrijk op Jamaica. Voor alles is een document en elk papiertje dat ingevuld moet worden wordt beschouwd als ingangspapier en of ik dan ook maar meteen hetzelfde papier als uitgangsformulier wil invullen. De papierwinkel om naar een andere Jamaicaanse haven te vertrekken is net zo uitgebreid als en inklaring van Colombia. Complex, onnodig etcetera maar de Don Quischotte rol om dit te veranderen laten we aan anderen over. Ik vul braaf in en geef aan dat we vrijdag willen vertrekken.

Op het haventerrein staat ene John zijn taxi aan te bieden voor een rondrit op het eiland en vraag hem wat dit moet gaan kosten. Voor 100 USD zien we veel dingen zegt hij: Koffieplantage, watervallen, Blue Lagoon en French Cove. De hele dag ter beschikking. Ik reserveer de taxi voor morgen en ga verslag doen aan het Scheepsfront. Komt alles voor wat betreft de bezienswaardigheden uiteindelijk goed. We krijgen waarschijnlijk toch nog iets mee waarom Jamaica het land van de watervallen genoemd wordt.

Jamaica is beroemd om de watervallen, de indianen noemden het eiland, het land van de vele watervallen. Daarnaast kent Jamaica talloze rivieren en waterbronnen. Het is heel erg aantrekkelijk om de verschillende watervallen te gaan bezoeken. De watervallen bevinden zich vaak op idyllische plekken midden in het tropische regenwoud. Op de meeste locaties zijn ook culinaire voorzieningen aanwezig en kun je onder het genot van een hapje en een drankje genieten van het imponerende natuurfenomeen.

De naam watervallen-eiland verwierf het nadat de eerste mensen voet aan wal zetten op Jamaica. Deze eerste mensen waren zogezegd indianen die vanuit Zuid-Amerika de Caribische Zee en diens eilanden gingen koloniseren en dus ook op Jamaica terecht kwamen. Het viel de indianen op dat er op het eiland heel veel watervallen aanwezig waren en derhalve noemden zij het eiland zogezegd; watervallen-eiland. De bekendste watervallen van Jamaica zijn de Dunn’s River Falls, Turtle River Falls, YS River Falls en de Reach Falls.

Aan boord haal ik de raampjes verder uit elkaar en zet deze opnieuw in de kit in de hoop dat ze nu wel waterdicht zijn. Aan het houtwerk te zien binnen weet ik dat 1 raampje aan de andere kant opnieuw gedaan moet worden vanwege een klein lek.

Dampend en zwetend het overtollige kit afvegen en poetsen nemen we nog een duik in het hele warme zeewater van Bikin Beach. Ik kijk er nu al naar uit om aanstaande vrijdag te kunnen vertrekken. In het zwembad het zout eraf spoelen en laten de zon het verdere werk doen om een mooi schouwspel op te voeren. Een waar Openluchttheater met zee en bergen waar de wildvlammende zonnestralen wel weg mee weten.

Doctor NoFish

Dinsdag, 10 april 2018

Port Antonio

Vrouwen op zee, een speciaal ras. Je hebt de meevarende vrouwen, bijzonder handig voor uitkijk, koken, navigatie en lief zijn, vaak goede schippers. Maar je hebt ook de solo-varende Zeevrouwen. Deze dames zijn van een bijzonder kaliber en bewonder hun lef. Niet alleen het lef om de elementen van de natuur te trotseren maar ook nog de gevaren van vervelende mannen in de havens.

Mannen in verschillende categorieën zoals de jagende mannen omdat ze denken dat de vrouwen op erotisch gebied iets tekortkomen maar ook mannen die de vrouw alleen zien als een gemakkelijke prooi voor overvallen en berovingen. Je moet als vrouw dit allemaal te weten handelen. Zo ook Sigrid, die we in de haven ontmoeten. Sigrid is een Belgische en is al 7 jaar op stap met haar schip Lucky Bitch. Sigrid heeft in de loop der jaren van alles meegemaakt en weet daar graag over te vertellen. De mooie gebieden, de mooie mensen, de prachtige zeetochten maar ook van het kwaad wat haar is overkomen. Met open mond en verbazing hoor ik de waterval van verhalen aan. Ze is nu in de haven om een levering van een Allure 45 te doen naar Sint Maarten, zodat ze tussentijds wat geld kan bijverdienen. Ze schrijft een boek waarin ze verteld hoe je als wereldzeiler onderweg aan de kost kunt komen.

Voor ons is het een havendag, ramen opnieuw in de kit, de was, boodschappen en natuurlijk Doctor NoFish.

De verhalen van Sigrid over Guatemala gecombineerd wat we al eerder gehoord hebben van de Rafiki doen het plan opkomen om het schip naar Guatemala als nieuwe bestemming te brengen. Heerlijk zeilen en een nieuwe omgeving. We laten het op ons in werken en in de avond in de kuip besluiten we in een vlaag van enthousiasme te gaan. Koerswijziging naar Guatemala.

Bij het zwembad ontmoeten we een Nederlandse, Viona, die op Jamaica voor 4 weken op vakantie is. Een project heeft gedaan om een huis schoon te maken zodat het verkoopbaar is, weet ze dit prima te combineren met reizen, werken en vakantievieren.

Clyve geeft aan dat hij benzine nodig heeft om vannacht te gaan vissen. Deze keer trap ik er niet in en zeg hem dat ik de vis die hij vangt graag wil betalen maar geen betalingen vooraf voor de niet gevangen vis. Ik geef hem een blik bier om de teleurstelling weg te spoelen. Die domme Hollander is tot inkeer gekomen, jammer! Met een grote glimlach en ondeugende ogen praat hij zijn blik bier langzaam leeg.

Van de jungle naar Port Antonio-view

Maandag, 9 april 2018

Port Antonio

Jacqueline heeft de App Mapsme ontdekt en zet een wandeling buiten de stad van Port Antonio uit. Mijn wandelschoenen aan, rugzak met water, altijd te weinig volgens de reisleidster, maar ik moet de rugzak nog wel kunnen dragen werp ik tegen. De laatste sinaasappel bij de flesjes en gaan op stap. Regelmatig wordt er op het schermpje gecontroleerd hoe ver we fout zitten en wandelen de verkeerde kilometers gewoon terug.

Je ziet op deze wijze de gekste dingen en geniet met volle teugen. Lopen tussen de huizen, de in aanbouw zijnde huizen met de bouwvakkers die ons nastaren op het dak, de automonteurs, een autospuiterij in de jungle. De heuvel die we over moeten is 180 meter hoog en lopen een stuk gemakkelijker dan de voorgaande keren omhoog maar 180 meter is 180 meter die mijn kuiten van dat goddelijke lijf, de bult moeten oversjouwen. Boven op de berg vindt Mapsme een onverhard pad omlaag, om zo naar zee terug te lopen en de lus is bijna compleet. Met losse stenen onder de voeten lopen we door een stuk jungle, houthakkers met vervaarlijke machetes in de hand en een motorzaag zwaaien ze vriendelijk goedendag. Eg vriendelijk en aardig en geen kwaad in de zin maar je zou anders tegen kunnen komen.

Jamaica bevalt ons bijzonder. De mensen zijn wat star en in begin nors maar dat verdwijnt bij wat extra aandacht en een praatje. In de hoofdstraat heb ik al wat bekende gezichten en die groeten me zeer joviaal.

Aan het strand proberen we een lunch te eten. Het duurt allemaal erg lang, en het is dat we meer dan 12 kilometer hebben gewandeld en beweging genoeg hebben gehad zodat met wat extra hangen in de stoel de lunch in alle rust voorbereid kan worden. Mevrouw verontschuldigd nog een keer en zegt dat het nog wel 5 minuten kan duren. Deze 5 minuten worden al snel drie kwartier en met een allervriendelijkste lach komt ze een bord brengen met wat sla, koude rijst met bonen en een stukje kip. Het smaakt best maar waarom dit zo lang heeft moeten duren in voor mij onbegrijpelijk. Wat een organisatorisch vermogen aan het fornuis.

Wij lopen de stad in, doen de boodschappen en maken kennis met Paul. Voor 100 Djee  (J-amaicaanse dollars) een zakje tomaten. Ik koop de tomaten en hij troont ons trots naar zijn groentenboetiek op een paar oude kisten. Aardige vent en beloof hem om morgen terug te komen voor meer.

Doctor NoFish, Clyve, komt me vertellen dat hij weer geen vis heeft maar wel heerlijke mango’s. Hij heeft 4 mango’s en vraagt me hoeveel ik daarvoor wil betalen. 500 JD en een blikje bier om de nasmaak van het klimmen in de boom van het stadspark weg te spoelen.

Vroeg in de ochtend afscheid genomen van de buren. Oostenrijker met een Française die erg vriendelijk zijn maar zich nooit in de kuip laten zien maar zich verschuilen in de kajuit. Jammer want het blijken bijzonder sympathieke mensen te zijn die ook nog op het laatste moment aangeeft dat ze naar Suriname willen. Nu raak ik helemaal enthousiast om hen te helpen aan positieve informatie van mijn lievelingsland van de laatste jaren. We spreken af dat we ze misschien nog wel zullen zien in Colombia Santa Marta.

De vast geplande duik in het warme zeewater op Bikini Beach met de zonsondergang, wordt de vaste prik. Het eindigt een mooie dag.

Zondag, 8 april 2018

Port Antonio

Uit de openstaande deuren en ramen klinkt een indringende preek van een op hol geslagen priester die met theatrale mimiek, stemverheffingen op tijd en zacht pratend de mensen schrik probeert aan te jagen, als je niet naar de boodschap van de Heer zou luisteren. De wijsvinger gaat omhoog en zet een zacht lied aan waarmee een koor van prachtige geklede donkere dames een triest lied inzetten maar dat allengs ontaardt in een swingend, handenklappend lied. De kerkgangers staan swingend in de bank en menig achterwerk schudt samen met de prachtige hoedjes op het hoofd. Er is hier een religieus feestje aan de hand en wij vallen er midden in. Wat een energie en wat een belevenis. Wij kennen alleen het begrip voor het zingen de kerk uitgaan, hier blijven ze allemaal zitten.

Veel vriendelijke gezichten en krijg veel aandacht van verschillende dames in het voorportaal van de klokkentoren. Een leuk extraatje na de wandeling die we maken langs de kust. Op een strand waar een vader leuk speelt met zijn zoon die helaas wat bang is uitgevallen, maar bewonder de zorgzaamheid van de grote stoere vent. Een wandeling langs de jachtwerf, de auto reparatiebedrijven die een versnellingsbak gewoon in het mulle zand een flinke revisie uitvoert. Het is zo herkenbaar, dit beeld heb ik op zoveel plaatsen in de wereld gezien, en nu hier.

Er wordt bij veel winkels een zondagsrust gerespecteerd zodat de meeste winkels gesloten zijn, bij de bank is pinnen onmogelijk ondanks de reclame bij de bank dat 24/7 Banking mogelijk is.

De hoofdstraat valt nu zonder gevaar voor eigen leven over te steken. Een paar kleine stalletjes voor groenten en fruit zijn nog in bedrijf. De levensmiddelen zijn duur, het fruit wat hier toch in trossen en grote hoeveelheden van de boom af moet vallen, is niet te betalen.

In de middag maak ik nog een praatje met Clyve en vraag hem hoe het met zijn visvangst gesteld staat. Hij is de man, die zegt dat hij een goede visserman is, maar geeft aan dat hij niets gevangen heeft. Ik doop zijn naam om in Doctor NoFish. We geven hem een koel blik bier en drinkt deze in een heel langzaam tempo naast de boot op. Op deze manier voel ik me net een kastelein die netjes als gezelschap heer naast de klant blijft zitten om zijn verhaal aan te horen. Gelukkig hoef ik ondertussen geen glazen te drogen.

Op bikinibeach een heerlijke duik en kijk mijn ogen uit naar een prachtige atletische blanke meid die zich van hals tot aan benen heeft laten tatoeëren. Wat iedereen voor zichzelf moeten weten maar ik kan er moeilijk aan wennen.

Zaterdag, 7 april 2018

Port Antonio

Tijd om ons patrouillegebied te vergroten en maken een flinke wandeling. Eerst het haventerrein en ontdekken een prachtig strandje met de naam Bikini Beach. Het loopt dood en wandelen terug langs de waterkant naar Folly Beach. 6 Kilometer naar het eind en bij een restaurant waar de barbecue nog niet aangezet is en daarom geen lunch, lopen we terug waar we een blikje frisdrank drinken op een bankje. Genieten van het uitzicht over de baai.

In de stad boodschappen doen en merken dat we de betaalkaart niet kunnen gebruiken en moet een dollarbiljet wisselen bij de supermarkt om de boodschappen te betalen. Het blijkt een echt wisselkantoor te zijn want ik zie tienduizenden dollars door een telmachine verdwijnen wat door iedereen in het zicht geteld wordt. Dit is vragen om ellende of bankovervallen vinden hier niet plaats. De deur heeft 5 simpele sluitingen waarvan er 4 gewoon los staan. Ik ben blij met de wissel maar vraag me veel af.

In een Whole Sale Store vind ik het koelmiddel en loop met 5 kg in de rugzak verder met de wandeling. Aan boord vul ik de slangen nog eens, controleer de drie punten van ontluchting, blaas deze nog eens door zodat de druk ervoor zorgt dat het koelmiddel uit de ontluchtingsschroeven stroomt. Nu starten en op hoop van zegen wachten of het beest zich gekoeld kan houden. Ja, hoor, hij doet het weer, na een uur probleemloos draaien onder belasting neem ik aan dat de klus is geklaard. Beest getemd.

Nog snel een paar plaatjes gemaakt om de ankerkluis voor buiswater af te sluiten, en het kruidenrekje ophangen, luchthappers vastzetten. Als je toch bezig bent. Jacqueline spoelt de lijnen, en weet de kuipkussens om te toveren tot nieuwe en fris geurende exemplaren. Wat een vuil kan zich daarin verstoppen.

Lekker nahangen in de kuip en eten een simpele hamburger bij het zwembad. Koken hoeft vanavond niet want een stuk kaas en een worstje met wat toast is meer dan voldoende.

Bamboe boot

Vrijdag, 6 april 2018

Port Antonio

Ineens staat de wc-pot vol met bruin water. De vuilwatertank is al vol en kan meteen uitproberen of de vuilwaterpomp werkt. Stiekem even aanzetten en ik zie al snel een grote donkere wolk onder het schip verschijnen waar een horde vissen op af stormt om zich te goed te doen, aan al die voor ons afgewerkte voedingsstoffen. Tja, dat geeft een mentaal probleem, gebruiken of niet gebruiken. Ik stel de beslissing uit en geef ons de opdracht om zuinig te zijn met spoelwater. We gaan voor zuivere shit.

Clyve komt nog even langs om te zeggen dat hij nog steeds geen vis heeft maar of ik hem wel alvast wat geld kan geven voor wat Mango’s en een blik bier zal welkom zijn. Hij kan voor mij nu de pot op en voel me al snel slachtoffer van een vent die meteen de slachtofferrol inschiet. Later op de dag komt hij een mooie vis brengen maar ik moet wel bijbetalen want deze is geen 2 pound maar 4 pound. Ik betaal mijn rekening en heb het nu helemaal met hem gehad.

Dan is de oude man achter het hek met een zak mooie krabben een beter zakenman. Hij laat me de krabben zien en koop de hele zak met 4 stuks. De levendigheid is duidelijk aan het tanen en besluit direct de krabben te koken. We eten krab zoals ik dat lange tijd niet gegeten heb. Wat een feestmaal en zonder ergernis van een steeds bedelende Good Fisherman Clyve.

Met een tevredenheid van een heerlijke nasmaak in de mond en een volle maag antichambreren we wat in de kuip en waag nog een poging aan de generator zonder al te veel resultaat.

Een dag later met zijn vis

Port Antonio

Donderdag, 5 april 2018

Een wilde baard met een rastakapsel komt aan dobberen op een bamboe vlot. Het is Clyve die kennis komt maken en vertelt ons dat hij een goede visser is. We praten wat op en neer en hij vraagt of wij een vis willen hebben. Ja, graag. Clyve zegt dat hij deze voor ons graag wil vangen maar heeft wel 1000 Jamaicaanse dollars nodig voor brandstof. Een grote vis vang je op zee en hij heeft geen geld. Ik zucht, en geef hem 1000 Dollar om de kans te geven weer eens in de mensheid te geloven. Iedereen zal roepen dat ik dom ben, en dat is dan ook zo. Clyve, dobbert weg met zijn samengebonden bamboestokkenboot en hoop hem morgen terug te zien met een vis. In de middag is hij terug en zegt me dat hij nog geen vis heeft gevangen. Tja, dat is informatie waar ik echt op zit te wachten en geef hem toch nog een blik bier voor onderweg. Clyve is een huisvriend aan het worden, maar dan wel een met een dubbele agenda.

Vandaag is de generator aan de beurt en begin met frisse tegenzin aan de demontage van de warmtewisselaar om deze te spoelen omdat ik denk dat er eventueel nog enkele stukjes rubber in kunnen zitten van de afgebroken vlerk van de impeller. Met de broodnodige technische assistentie van Luc, zucht ik met het hoofd in het luik om de onderdelen los te maken. Het valt me uiteindelijk mee en het eraan beginnen is vaak erger dan de uiteindelijke klus. De koeler wordt gespoeld en zie kleine stukjes zwarte rubber uit een van de vier poorten komen. Nu alle slangen en koppelingen weer op zijn plaats, ontluchten en start het beest. 30 Minuten later slaat hij weer af. Om moedeloos van te worden, bel ik uiteindelijk de helpdesk van Fisher Panda in Duitsland. Het kan ook aan de "Freswater"-pomp liggen onder de motor en zal de generator helemaal naar voor moeten halen om erbij te kunnen. Ik laat dit hoofdstuk toch maar even rusten omdat ik niet genoeg koelmiddel meer heb om goed te ontluchten.

Tijd voor enkel reparaties tussendoor zoals wc-lek op de pomp aanpakken, en de klus met de kranen. Een kraan is volledig verkalkt en bik het binnenste schoon en maak deze weer gangbaar. Het werkt al snel en deze klus is wel snel succesvol afgewerkt. Koning, keizer Admiraal, poepen kunnen we allemaal.

In de middag de stad in en lopen een cultuurschok op. Wat een armoede, wat een hangen van mensen aan de kant van de weg, hoe weinig gemotoriseerd vervoer. De vriendelijkheid van de mensen overvalt ons en natuurlijk worden we aangehouden om iets van ze te kopen maar het gaat met een natuurlijke vriendelijke swing. Boxen uitdelen, knuist tegen knuist, en een ingewikkeld ritueel van vuist en vingers waar het om vrede gezondheid en liefde gaat als spreuk. We laten het gebeuren en we kopen enkele dingen zoals een cd met Reggae muziek. De oude grijze Noël zegt, de enige te zijn, die het best kan kopiëren, we zullen wel zien.

In de bar van het hotel zwemmen we om af te koelen en het aangekoekte zweet af te wrijven onder water, colaatje met een biertje en een ondergaande zon. Jamaica is zo slecht nog niet.

Port Antonio

17° 39’80 - N 076° 11’16 W – Port Antonio Jamaica

Woensdag, 4 april 2018

Met een stapel in te vullen papierwerk worden we op de steiger ontvangen door de Boot boy en krijgen het dringende advies niet van boord te gaan voordat de mensen van Gezondheid, Douane en Immigratie aan boord zijn geweest. Gewoon wachten, ze komen vanzelf. Ik vul zuchtend de stapel formulieren in, een 15-tal A-4tjes, met bijna allemaal dezelfde soort vragen van paspoortnummer, scheepsnaam, registratienummer maar ook of we alcohol, vlees, groente, fruit en geld aan boord hebben.

Dat zijn gewetensvragen want ik zou het vlees toch graag gewoon opeten in plaats in een of andere vernietiging te moeten deponeren. Toch maar naar eer en geweten invullen.

Vannacht met een heerlijk zacht windje hebben we koers kunnen houden naar de punt van Jamaica. De wind hielp ons een beetje door op tijd met ons mee te draaien zodat we steeds beter zonder overstag te gaan konden opschuiven naar de vuurtoren van einde land of begin Jamaica zoals je wil bekijken. We halen het net niet en moet de motor starten om de ronding van het eiland af te maken. Jammer want nu valt de wind helemaal weg en gaan op de motor verder op weg naar Port Antonio. De regen valt nu uit de warme hemel en hierdoor wordt het zout van het dek gespoeld zodat de Queen B braaf en netjes de haven binnen kan lopen. Bij de monding van de haven meld ik me en de man van de wacht vraagt mijn naam. In een vlaag van balorigheid zeg ik mijn naam op zijn Nederlands en na twee keer opnieuw vragen zegt de man, vaar maar door naar de Marina. Dat werkt!

Een kleine driftige man van de gezondheid stapt aan boord en begint van alles te vragen. Jacqueline is begonnen met het braden van het vlees want we moeten toch eten. Dat blijkt geen probleem te zijn en zeker niet als we de man twee blikjes bier geven die meteen in zijn tas verdwijnen. Hij ziet er nog wel op toe dat we de buitenkraan afsluiten en gebruik moeten maken van de holdingtank. Dit is voor mij lange tijd geleden dat ik deze in gebruik heb gehad en weet dat de kranen goed vast zitten in de prut. Dat wordt weer een extra klus om de strontcake uit het bewegingsmechanisme van de kranen te pulken. Ik ben verbaasd over het bewustzijn van het milieu hier in Jamaica en willen in 2030 de zwaarste standaarden van de wereld halen. Het schoonste eiland van de Carieb. Ik vraag wat door en de man blijkt echt op de hoogte te zijn en straalt kennis uit. Dit is een leuke kennismaking en het verandert iets over mijn vooringenomenheid.

Na afscheid van de man mogen we gele vlag omlaaghalen en krijgen we bezoek van douane en immigratie met drie mensen. Vriendelijk en afstandelijk maar allen gewapend met een blik bier gaan ze driftig op weg om te stempelen, formulieren in plastic tasjes verpakken en adviezen geven.

Nu kunnen we naar de administratie voor de papierwinkel van de haven. Een rondleiding naar het schone sanitair, zwembad en krijgen wachtwoord van het wel erg langzame wifi en pasjes om de deuren te openen. We zijn ingecheckt, geïnstalleerd, verzorgd, kennis gemaakt in Jamaica.

Stroom wordt verzorgd en moten even wachten want de monteur komt dadelijk naar jullie toe. Ik heb de man nooit gezien zodat we maar naar het zwembad zijn gegaan. In de avond een uitgebreid gesprek met een dronken Amerikaanse die alles maar bleef herhalen en elke zin die terug probeerde te zeggen onderbrak. Prima, gewoon door laten praten en stiekem wegsluipen want ze merkte dit toch niet.

16° 15’46 - N 075° 52’07 W - 17° 39’80 - N 076° 11’16 W

Dinsdag, 3 april 2018

In een prachtige nacht, flink bijgelicht door de maan, lopen we onze wachten. De snelheid van het schip loopt terug naar een gelijkmatige 4 knoop maar hebben alle tijd en laten het zeil het werk doen. Bij nog een poging om de generator aan de gang te houden ontlucht ik het koelsysteem. Zelfs nu slaat de generator na 12 minuten af, het zit niet mee en probeer te bedenken wat het allemaal kan zijn.

Bij het oplossen van een kruiswoordpuzzel zie ik aan stuurboord op niet al te grote afstand een schip voorbijkomen. Ik schrik, van wat er zou kunnen gebeuren als of wat er niet zou gebeuren. Dan let je zo goed op in de nacht en dan zou het je overkomen op gewone klaarlichte dag met een rustige open zee. Het schip loopt zonder melding gewoon door naar zijn bestemming.

Er vallen een paar druppels regen en dat is voor ons voor het eerst in de weken in deze contreien, het zet niet door en betrap me erop dat ik het jammer vind.

De zon zakt weer op zijn mooist over de rand, geaccentueerd met vele kleuren, de hoge toppen van de bergen van Jamaica in zicht, scherp aan de wind met 10 knoop wind. Een prachtige maansopkomst, oranje bovenkant en zich gedraagt als een grote schijnwerper over de zacht kabbelend oppervlak van de zee. Volgens logboek varen we als een strijkbout over het water en ik kan in mijn wachtvrije periode heerlijk slapen, terwijl Jacqueline zonder zich vast te houden de afwas doet.

verlaten zee

14° 30’10 - N 075° 19’21 W° - 16° 15’46 - N 075° 52’07 W°

Maandag, 2 april 2018

Het wordt rustig aan boord. Wind tussen de 12-15 knoop. De Queen B loopt bijna trots rechtop aan de wind en het is zeer comfortabel aan boord. Makkelijk bewegen, weinig golfslag en heerlijk weer. Weinig kleding nodig en probeer afleiding te vinden met de navigatie, wazig over de zee kijken, wolken patronen ontdekken en genieten. Ik kan het zo nog wel een tijdje vol houden. Toch kriebelt de ergernis van de kapotte generator en werp weer eens een blik in de bakboordkist waar de generator me staat uit te lachen. De vrieskist begint te druppelen en weet dat er nog wel koude is maar dat het morgen gedaan is met de echte kou. Ik krijg de motor niet voor langere tijd aan de praat. De temperatuur van het interne koelsysteem loopt op en zorgt voor de storing.

Het is wel vreemd dat we geen vogels, vissen of dolfijnen zien. De zee is verlaten. De zon gaat minder mooi onder dan gisteren want deze wordt door een wolkenrand afgeschermd bij het verlaten van de aarde. Met een heerlijke maaltijd van gebakken vis en sla kom ik de nacht in goeden doen tegen en zie er helemaal niet tegenop om lekker in de kuip het mogelijke verkeer in de gaten te houden.

Brielle of bril

12° 26’601 - N 074° 40’40 W°  -  14° 30’10 - N 075° 19’21 W°

Zondag, 1 april 2018

In de loop van de ochtend neemt de wind eindelijk wat af. Vannacht nog regelamtig uitschieters naar 27 knoop maar overwegend 22-23 knoop wind. Wat loopt de Queen B goed ondanks de warrige en moeilijke zee. Het stuk waar we ons bevinden wordt de klotsbak van de Carieb genoemd en kan het wel beamen. Volgens mij is Columbus maar 1 keer echt in de problemen gekomen, 4 reizen, en dat is hier in de buurt. Langzaam kruipt de windmeter van 22 knoop naar een constante 17 knoop (4 Bft).

De snelheid blijft mooi rond de 5,5 knoop en maken op deze wijze een plezierige voortgang en dat is geen 1 april grap. Gelukkig hoefde Alva hier zijn bril niet te zoeken zodat wij gespaard blijven van flauwe grappen. Alhoewel de generator na opstarten binnen een halfuur ermee ophoudt, dit is weer eens niet leuk en bij het controleren van het beest zit de brandstofklep los. Ik bind de boel vast met een ijzerdraadje en probeer weer op te starten. Na een 12 minuten houdt het beest ermee op. Dit wordt vervelend, gelukkig hebben we de vriezer en koelkast goed koud gemaakt bij het vertrek.

In de avond eten we de voorbereidde pastamaaltijd in de kuip en drinken een kop koffie bij een prachtige avondlucht. De zon zakt als een grote glimmende bol achter de rand van de aarde en licht nog lange tijd de wolken aan die rood en purper kleuren met scherp stralende randjes. Tijd om te zuchten en te oohohhen en verder de avond voor te bereiden met het wachtsysteem. Ik slaap erg vast op mijn toegewezen slaapuurtjes en voel me verrassend uitgerust.  In de avond schuift er een groot schip achter de Queen B voorbij en verschijnt er een schip aan bakboord. We moeten nog maar 187 mijl naar de Morant Cays.

Morant Cays

Santa Marta Colombia – 12° 26’601 - N 074° 40’40 W°.

Zaterdag, 31 maart 2018

De onrust van vertrek slaat weer toe. Weliswaar goed voorbereid, toch met van alles bezig om weg te komen. De Zarp ophalen, telefoontjes, afscheid nemen en de knuffel ophalen bij de Rafiki. Sterkte wensen voor hun vertrek en wij maken de lijnen los van de steiger. Waterslang aan dek, stroomkabel oprollen, motor starten en tanken bij het tankstation. Vol met diesel varen we terug voor een laatste zwaai naar de achterblijvers. Buiten de haven trekken we het zeil op met een rif want we zien de witte schuimkopjes het eiland voorbij rollen. Na het eiland zetten we koers en worden meer dan verwacht behoorlijk op zijn kop gezet. Hier waait het een 27 knoop in een hoek van 50-60 graden. Het water spoelt met bakken over het dek, we maken een beetje water door de ankerkluis en al snel is het bed in de punt vochtig en staat er water op de vloer. Dat is een aandachtspunt voor later en we jakkeren en stuiven door. Verschillende malen wordt de punt hoog opgetild en wordt de Queen B met een klap op zijn plaats teruggezet waarna de snelheid weer meteen toeneemt. Jacqueline wordt wat stiller en ik begin me weer terug in mijn element te voelen. Onder een hoek van 20 graden, 6 tot 7 knopen snelheid scherp aan de wind, golven van anderhalve meter die onder het schip doorrollen of af en toe over het schip rollen. Het spoelt in ieder geval het zand van het dek. Verder op zee moet ik nog een verder rif trekken om het schip beter onder controle te krijgen en nu gaat de windvaan erbij om het schip de vrijheid te geven om zijn werk te doen. Op naaar Jamaica via de Morant Cays. De Morant Cays zijn enkele steenachtige eilanden die vermeden moeten worden vanwege de ondieptes, we gebruiken het als waypoint op weg naar de Oostpunt van Jamaica.

Om 15.30 ontmoeten we een zeilschip aan bakboordzijde. Zij zijn bijna in de haven wij moeten nog een heel eind gaan.

Volle maan verdringt de majestueuze sterrenhemel met een een helder licht. Het maakt het niet zo mysterieus en vind het comfortabel om zo de nacht in te gaan. De AIS houdt op met piepen en ik houd de golven en de omgeving in de gaten in een warme zwoele nacht.

Zeezucht

Santa Marta

Vrijdag, 30 maart 2018

ZEE.

Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand,
ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.

Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.

Ik wil alleen zijn met de golven,
'k wil alleen zijn met de lucht,
ik wil luist'ren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.

Ik wil luist'ren naar mijn zwijgen,
daarna zal ik verder gaan
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen wel verstaan.

Toon Hermans.

Het verlangen naar de Zee wordt nu steeds sterker en zeker nu de weersomstandigheden er goed uitzien. Morgen vertrekken met een beetje wind voor de deur maar deze zal al snel verdwijnen en krijgen dan 15 knoop wind. Dat is een mooie 4 Beaufort en ideaal om te zeilen.

Paspoorten ophalen en vraag om de Zarp. De Zarp is een document dat je vertrokken bent met 2 personen en het geeft de plaats van afvaart aan en de voorgenomen bestemming. Op deze manier moet je aantonen bij aankomst dat je niet een bemanningslid kwijt bent geraakt of een aantal hebt bijgekregen. De Zarp zal morgen klaarliggen en wachten het maar gelaten af. Nu nog de laatste voorbereidingen en voel me redelijk zeker dat alles goed is. Afscheid nemen van de gehandicapte Amigo op zijn blauw driewieler. Nooit geen Amigo Amigo meer als we de straat inlopen. We geven hem een extraatje en zie aan hem dat hij het er moeilijk mee heeft als we vertellen dat we morgen definitief vertrekken. Amigos Hollanda, wordt er op het laatst nog even nageroepen.

Jacqueline kookt enkele maaltijden als voorbereiding voor de eerste dagen op zee en we gaan op het eind van de middag op bezoek bij de Rafiki voor een borrel. Het is weer snel laat en gezellig en we zeggen elkaar alvast gedag zonder extra knuffel want die is voor morgen. Je moet wat hebben om naar uit te kijken.

Laatste Avondmaal

Santa Marta

Donderdag, 29 maart 2018

De wind jakkert de nacht tussen de stagen door. Het huilt en het schip helt tussen de landvasten soms flink over. Ik denk aan zaterdag om te vertrekken maar als het dit weer blijft, dan moeten we er nog maar eens over nadenken. Vreemd hoe snel je de actuele situatie verplaatst naar voor, terwijl het niet voor niets is dat we wachten op beter weer.

In de ochtend wanneer de wind wat geluwd is zien we de tafel van de sokkel gewaaid en staat verticaal in de kuip. Gelukkig niet weg gewaaid. We maken de boot voor vertrek klaar. Ineens staat Marlène bij de Queen B en ze verteld van het trieste nieuws in hun familie en moeten zo snel mogelijk terug naar huis. We voelen erg met hen mee en begrijpen de gevoelens want we hebben enkele maanden geleden hetzelfde meegemaakt. Ze komen ineens in de drukte van organiseren en regelen. Dit verhaal doet me veel herbeleven.

Ander nieuws is dat Dave zijn schip na 9 maanden in de Carieb heeft verkocht en is van een extra zorg af. Bij Kelly de paspoorten ophalen en bedank haar voor de goede zorgen van de afgelopen periode, er blijken kosten te betalen te zijn van een cruising permit van 90 USD. Het doet me schrikken omdat ik deze niet heb verwacht. Bij nader nalezen blijkt deze wel degelijk genoemd te staan in de brochure. Een vrouw komt langs en vraagt aan me, of ik ook moet betalen en waarom en hoe?

Het is Witte Donderdag en een heuse feestdag zodat veel winkels gesloten zijn, Toch maar eens kijken voor een nieuwe wasmand, die ook als afwasteil in de kuip kan dienen. In een Chinese winkel met Muchos Plasticos kopen we een stralend blauwe wasbak voor velerlei gebruik. Boodschappen bij de Supermarkt en kopen de ingrediënten voor een kip Kerrie. Een kop koffie voor de laatste keer in het kleine barretje met de jongelui. De planten die 5 maanden geleden hier gestekt zijn, staan al als echte struikjes naar ons te wuiven. Wat gaat de natuur hier hard.

De disco op de kade heeft er vanwege de feestdag zin in en geluid spoelt al snel over ons heen. Zijn het niet de muggen, de warmte dan is het wel het geluid dat ons naar binnen duwt. De luiken dicht en de Airco aan om even van de warmte verlost te zijn.

duizend kleuren groen

Santa Marta,

Woensdag, 28 maart 2018

In mijn zeeverkenner tijd werden er zoektochten gehouden en werden getraind om kaart te lezen, richting te bepalen, om met af en toe een Mars aan een boom of andere wazige aanduiding de route te markeren. Maar de aanduidingen van het wandelpad van Minca naar Bonda slaat alles. Geen pad, geen richting, geen bordjes en geen Marsen aan de boom. Alles is onduidelijk, de paden zijn overwoekerd met varens, het pad houdt ineens op, geen bordjes en je moet de durf hebben om een hek open te maken van een boerenerf. Je loopt door een rivierbedding en je ziet naast de bedding wel een paadje opduiken, het pad is terug gevonden!.

Vanochtend zijn we met zijn zessen vanuit Minca vertrokken om eerst een klein stukje omhoog te gaan en dan de rest omlaag naar Bonda. Een eitje zou het worden en we hebben zwembroeken bij, eten en drinken niet echt nodig want we zullen wel enkele posten zien, waar we denken dat ze iets hebben. Dat kleine stukje omhoog wordt een heel stuk omhoog en behoorlijk steil. Ze slingeren ons zuchtend en kreunend omhoog en achter elke bocht denken we dat het einde in zicht is. Maar het einde is helemaal niet bereikt want na elke bocht gaat het gewoon verder steil omhoog. We houden elkaar goed in de gaten en doseren het tempo en drinken om het vochtverlies in te perken. Na twee uur niet zomaar klimmen komen we op een top van een heuvel en denken dat we het ergste gehad hebben. De tocht laten we ondersteunen met de app "Mapsme", die bij het vertrek 15 km aangeeft en nadat we twee uur flink doorgestapt hebben het er ineens 18 kilometer van maakt om op het eindpunt te komen. Techniek staat voor niets maar het maakt ons onzeker.

We komen bij een prachtig huis in aanbouw en ontmoeten een gastvrije jonge vent die met zijn koffieplantage, koffie produceert voor zijn zuster in Frankrijk voor een "fair prijs". Hij laat ons trots zijn terrassen zien en de lodge in aanbouw. We krijgen bananen, water en een uitgebreide uitleg van deze geboren Zweed, die in Spanje is opgegroeid en familie in Frankrijk heeft en nu zelf eigenaar is van deze opbouw. Voor 80.000 Euro, 7 hectare koffieplantage en een huis, wel bovenop een berg ver van alles.

Hij legt ons uit dat we verkeerd zijn gelopen en wijst ons een klein paadje aan waar we over een heuveltop moeten lopen, tussen de varens door. Hier ontmoeten we de Koreaan Ji Hun. Een jonge vent op vakantie in Colombia en die op zijn eentje wandelingen maakt. Later blijkt dat hij heel blij is dat hij ons ontmoet want hij liep bij het paadje ook verkeerd, ondanks alle nieuwe technieken die hij in zijn Samsung heeft zitten.

We lopen uren verder en op een open plek eten we de laatste etenswaren op en merken dat de watervoorraad wel heel snel afneemt. Doorgaan is de enige oplossing en dalen verder, maar nu wordt het dalen geen dalen maar meer steile wand glijden en glibberend, al slalommend van de berg af. Beekjes, die het water uit de rotswand laat vallen, schitterend bomen, vogels, vlinders, prachtig uitzicht over de duizend kleuren groen. Ik vul mijn fles met bergwater om watervoorraad aan te vullen en te verkoelen. Op een heuveltop komen we een verlaten huis tegen waar de kippen nog rond scharrelen en genieten van onze tintelende voeten en het uitzicht. Van alles en iedereen verlaten en kunnen moeilijk geloven dat dit een vaak gebruikt wandelpad is.

Nog een uurtje omlaag en komen ineens bij een schijnbaar eindpunt. Gekleurde vlaggetjes hangen over het pad, we lopen inmiddels naast de snelstromende beek en het is drie uur in de middag. Een soort uitspanning voor groepen met de mogelijkheid van zwemmen op dit terrein en een heuvel waar houtskool geproduceerd wordt. Wij lopen door richting Bonda maar zien na de uitspanning een mooi plekje in de rivier om even in het koude water te gaan liggen.

Onze Ji Hun wordt helemaal lyrisch en roept steeds dat hij morgen naar hier terugkeert om opnieuw te gaan zwemmen. Hij maakt tientallen foto’s en een selfie met ons op de achtergrond. Het is erg gezellig met elkaar. Na de verkoeling opnieuw opweg naar het eind en het blijkt nog 8 kilometer te zijn volgens de techniek. We steken een rivier over en lopen ineens op het erf van een boerderij waar een semi-vrachtauto met houtenlaadbak staat. Er staan mensen omheen en Loud spreekt de familie aan of we een stukje mee kunnen rijden. Geen enkel probleem maar volgens de Colombiaans Oma moeten de vrouwen in de auto en de mannen in de laadbak. Het is allemaal veel verder dan verwacht en we worden steeds gelukkiger van het feit dat we deze buitenkans van vervoer hebben gegrepen. De auto kreunt zich over de stenen, waadt door rivieren, wringt zich door de mulle zandpaden.

Onderweg treffen we de Finca voor Ji Hun en nemen afscheid van deze bijzondere vent. Op de autobaan worden we afgezet en de chauffeur wil eigenlijk helemaal niets voor de tocht hebben. Marlène stopt hem een handvol peso’s in de hand en de lach wordt alleen maar nog groter dan hij was. Met de blauwe bus rijden we het laatste stuk naar de boot.

Een heerlijke dag, vermoeiend maar ontzettend veel geleerd en ik weet nu zeker dat niet elke mars Marsen in de boom heeft.

Agoeaaa Agoeaaa

Santa Marta,

Dinsdag, 27 maart 2018

Turen naar het inetrnet met de windsites, om te zien hoe het weer zich ontwikkeld. Veel zeilers spreken van windgaten en maken er een veel spannender verhaal dan nodig met de tegenwoordige technieken. Gewoon kijken naar de pijltjes die de windrichting aangeven met de achtergrondkleur voor de sterkte van de wind. Www.passageweather.com lost dit op met een soort pijltjes en de achterkant van de pijltjes geven de windkracht aan, de zogenaamde Gribfiles. Beide websites als kennisbank en vooruitkijken in de komende dagen, wat voor een weer het mag worden. Een beetje tegen de verwachting in, hebben we in de haven veel meer wind dan verwacht op zee, maar dat zal het effect van de valwinden zijn, die hier over de bergen naar beneden roetsjt. Het geeft een angstig idee om toch te vertrekken. Wie en wat moet je vertrouwen?

Een onderdeel van voorbereiding is boodschappen doen, om 5 dagen zee te overbruggen. Zoals de adviezen luiden levensmiddelen inslaan voor het dubbele aantal dagen om op onverwachte gebeurtenissen voorbereid te zijn. In de winkel plunder ik alle grote verpakkingen water en stapel 52 liter in de kar en werk het lijstje af. Twee volle karren met reservewater, bier, cola zero, en een hoop blikvoer houden we een taxi aan om de spullen aan boord te brengen. Alle medewerking van de mensen om je heen, gulle lach, vriendelijk en raak steeds enthousiaster over de mentaliteit en gewoontes hier.

Vanuit de taxi alles overladen op een kar om naar de boot te brengen en roep over het haventerrein Agoeaaa, Agoeaaa. De wacht op het terrein moet lachen maar komt geen water kopen bij me. Aan boord is de hoeveelheid van de kar in de kortste keren in de vakjes kastjes en geheimen luiken verdwenen en breng de kar terug. Het vertrek gaat vanaf nu vorm krijgen.

Santa Marta,

Maandag, 25 maart 2018

Gisteren tot niets gekomen, hangen in de kuip en de krant lezen zodat het heerlijk is om de benen te gaan strekken samen met de Rafiki, Anna en Dave voor een wandeling in Minca. We lopen naar de Mercado voor een busje en rijden met een half uurtje naar Minca. We herkennen het al snel en weten het bospad te vinden naar de watervallen. Er staat een stuk minder water maar het is heerlijk om je lijf in het koele water te laten zakken. Loud en Dave vinden het erg koud maar de rest vindt het een verademing om de overal warmte eens te ontlopen. Van de Airco stand in de verwarming stand, zoals ik dit voel. Iets verder onder deze waterval moet er nog ‘een zijn en klim met blote voeten over de stenen naar de kleinere waterval. De uitgesleten stenen verraden de droogte en het is indrukwekkend hoe wellicht duizenden jaren de rotsen gepolijst en ingeschuurd zijn door het constant stromende water.

Bij terug klimmen sta ik even rechtop om naar een volgende steen over te stappen maar mijnbene slaan ineens onderuit en val languit achteruit op de stenen. Mijn hoofd tikt net tegen de rots en mijn borstkast wordt behoorlijk ingedrukt want ik val even zonder adem. Al snel ben ik gerustgesteld dat het meevalt met mijn hoofd, een kleine bult is het ergste niet, maar voel niet lekker door het lucht te kort. Ik hoorde Loud tijdens de val, zijn schreeuw van ontzetting, en ben blij dat hij in de buurt is. Hij hoeft en kan gelukkig niet veel doen. Al snel kom ik weer terug en voel me dankbaar dat het allemaal zo goed is afgelopen. Ik spring nog snel even in het water om de eventuele zwellingen te temperen. Ik probeer te doen alsof er niets aan de hand is gaan we al snel naar de volgende watervallen.

Marinka. Deze zijn veel spectaculairder en kunnen hier lekker badderen en gebruik maken van een massage op de rug van het vallende water. In het water vind ik een zonnebril met mijn voeten. Een rare gewoonte om een zonnebril op de bodem van het water te leggen want daar is volgens mij helemaal geen zon. Loud is er uiteindelijk blij mee en loopt met de looks van een Chinese dame, de wandeling zonder schittering in zijn ogen.

Bij het eerste restaurant eten we een prima Argentijnse Hamburger. In het restaurant is de stroom uitgevallen zodat alles met een houtvuur bereid moet worden. De ventilatoren staan op stil en bij ons spuit het vocht uit het voorhoofd. Gezellig op en neer pratend gaan we het verdere dorp verkennen. Bij een bakker met Frans brood wordt nog snel even wat extra brood gescoord. Wij nemen het busje naar huis en de anderen lopen nog door naar restaurant Mirador en naar het Bamboe huis.

Een heerlijke dag, leuk gezelschap, een prachtige omgeving nodigt uit tot meer zodat we meteen na thuiskomst kijken welke mogelijkheden zich nog voordoen, voor nog een wandeling.

Santa Marta

Zaterdag, 24 Maart 2018

Rond 5 uur stappen Marlène en Loud aan boord voor een borrel en binnen de kortste keren is het laat voordat we erg in hebben. Allerlei onderwerpen over recycling, scheepstechniek, roddels en reiservaringen worden uitgewisseld. Nou ja, uitgewisseld het blijkt wel degelijk dat de Rafiki veel meer ervaring in dit gebied heeft dan wij. Vandaar dat we driftig registreren wat zij over Jamaica te vertellen hebben. Bij ons heeft heel duidelijk de bestemming Jamaica postgevat om naar toe te zeilen en te bezoeken of voor een periode te laten liggen in Port Antonio. Ik krijg er steeds meer zin.

Marlène en Loud blijken fanatieke wandelaars te zijn en we maken plannen om samen een tochtje te maken.

Vandaag heerlijk door de stad slenteren en we eten bij een lokale bar Suiz een prima maaltijd. Vreemd dat de wachttijden altijd zo lang zijn. Het eten is goedkoop en goed maar je bent al snel meer dan een uur kwijt aan wachttijd voordat er iets op tafel staat. Je drinken komt pas samen met je eten zodat je maar voorzichtig zit te perkamenteren voor de televisie.

Het doet me denken aan het bizarre verhaal van de Duitse schipper die gemummificeerd of beter geperkamenteerd aan boord werd aangetroffen. Hieronder een klein verslag:

Voor de kust van de Filipijnen troffen vissers een luguber spookschip aan. Aan boord zat in een hoek het gemummificeerde lichaam van Manfred Fritz Bajorat. De Duitse avonturier zeilde twintig jaar lang de wereldzeeën over totdat de dood hem ineens kwam halen. 

Als je op zee gaat vissen, is een gemummificeerde Duitser wel het laatste dat je aan de haak denkt te slaan. De 23-jarige Christopher Rivas y Escarten kan er nog steeds niet over uit. Hij en een stel vrienden dobberden vorige week vrijdag rond in de wateren bij het Filipijnse plaatsje Barobo toen ze in de verte een mysterieus jacht spotten. De mast was kapot, maar de twaalf meter lange boot voer nog rond. De mannen besloten een kijkje te nemen en klommen aan boord. Binnen troffen ze behalve een enorme ravage ook de schipper aan. Ineengezakt achter de radiotelefoon zat de 59-jarige avonturier Manfred Fritz Bajorat. Morsdood, maar dankzij de droge oceaanwind, hoge temperaturen en de zilte lucht was zijn lichaam opvallend goed geconserveerd. Toetanchamon was er niets bij. Het leek erop dat Manfred nog een laatste noodsignaal had willen versturen, voordat hij zijn laatste adem uitblies.

Schoon genoeg van

Santa Marta

Vrijdag, 23 maart 2018

Fluitend wrijven op een verweerde en vuile romp. Lekker knoeien met water, poetsmiddelen om de romp eerst schoon te maken, spoelen, schoonwrijven, polijsten en dan in de was zetten. Het is een vermoeiend karwei maar het resultaat mag gezien worden. Drie uur poetsen.

Vanochtend werd op het dek getikt en sprint de trap op van wie zal het zijn. Ik herken de stralende lach van Loud van de Rafiki. Ze zijn vanochtend aangekomen en hebben het laatste stuk windstoten van 40 knopen gehad. De weerberichten blijken te kloppen en stop nu eraan te twijfelen. We praten wat op en neer en spreken af om later verder bij te praten, zij moeten eerst de ambtelijke molen in zoals inschrijven en de papieren invullen. Ze zullen wel slaap hebben.

De poetsmiddelen opruimen en tijdens een windvlaag raakt het bootje op drift en spring het water in om de Annex, Dinghy, Rubber of Bijboot, het Kwienbietje tot de orde te roepen. Jacqueline vindt het maar een rare gewoonte dat ik voor het minste of geringste in het water spring, maar ik zie geen andere adequate oplossing.

Nu de zonnepanelen uit de kast en zie dat ik een nieuwe en betere bevestiging zonnepanelen aan de bimini moet maken. Ik ga op stap voor een plankje en vind bij het afval van een houtzagerij een stuk multiplex waar ik nog gemakkelijk 8 klossen uit kan zagen. Met voorgeboorde gaatjes, beugels erop en een dikke dot kit lijm ik de panelen op de klossen en zet ze vast op de beugels. Weer een karwei verder.

In de avond trekt de wind aan en het is bijna stormachtig te noemen. Het is telkens avond wanneer het zo toeneemt. We gaan in de kajuit om uit de hinderlijke vlagen weg te blijven.

Slapende honden niet wakker maken.

Santa Marta

Donderdag 22 maart 2018

Telefoonronde aan een tafeltje bij Coco. Dit zal deze keer geld gaan kosten want het bellen via WhatsApp gaat niet altijd even gemakkelijk. Veel storing zodat ik toch regelmatig switch naar een betere betrouwbare verbinding maar dat kost een stuk meer.

Het wordt eentonig om te vertellen dat het weer een onderhoudsdag is en krijg er zelf ook een beetje genoeg van. De motor controleren zoals oliepijl, lekkage, de zonnepanelen uit de kast om deze weer terug te plaatsen en steeds maar weer naar het weer kijken. Het duurt minstens een week voordat we kunnen vertrekken maar het is alsof we de wind weg willen kijken en denk in elk uur een windgat te kunnen vinden. Inhouden en geduld is een schone zaak en leidt tot meer veiligheid. Het vertrek van donderdag wordt al vrijdag, maar dan wordt het kalmer.

De wandelschoenen aan en loop met flinke gang door de straten van Santa Marta en maak een ronde door mijn favoriete stadsgedeelte. Na het opwarmen van de kuiten bel ik Jacqueline die met de roltas me tegemoet komt om samen boodschappen te doen bij de supermarkt in de straat. In de kuip een dutje doen, uit de felle zon blijven en mijn krantje lezen. Ik krijg een waar Colombiaans gevoel over me en lig net zoals alle honden en katten in de straat in een soort van foetushouding te slapen. Het zelf koken van de avondmaaltijd is dan weer een prima afleiding

Kaapstander

Santa Marta

Woensdag, 21 maart 2018

De storm van gisteravond heeft de rubberboot onder de vingersteiger geduwd en zie tot mijn schrik dat een peddel is verdwenen. Dom van me om de rubberboot niet op te ruimen, zet ik de buitenboordmotor op het bootje en ga op verkenning de haven in om de peddel terug te vinden. Bij het op en neer slalommen tussen de boten door staat 1 van de bootjongens te roepen. Eerst denk ik dat hij commentaar heeft op de hekgolven van de 2pk Suzuki maar al snel blijkt hij de trotse vinder van mijn peddel. Hij komt hem zo meteen wel brengen. Wat een service en vooral wat een oplettende kerel, hij zag aan mijn zoekende gedrag dat ik de eigenaar van het voorwerp moest zijn.

Met een fooi bekrachtig ik mijn dankbaarheid en ben weer compleet. In de middag scoor ik een nieuwe bougie en maak de carburateur nog eens schoon en de buitenboordmotor loopt zoals nog nooit eerder. In de speciaalzaken koop ik een missende inbussleutel en nog een paar boodschappen. Vandaag de laatste lieren schoonmaken van de mast. Met een trots gevoel loopt alles met een zacht tikkend geluid van de gesmeerde palletjes tegen de tanden in de lier. Steeds vernuftiger zijn deze krachtbronnen om een lijn aan te halen. De eerste lieren waren de Windas. Een as om een ketting of touwwerk om op te winden. De volgende ontwikkeling kwam pas veel later de kaapstander. Een verticale trommel die met spaken en mankracht de zware ankers binnen moesten halen. Nog een later ontwikkeling is het lierwerk met tandwielen met een windas, takels zowel mechanisch als elektrisch. Aan boord de trommellieren die een lijn los over de trommel weten aan te trekken met tandwielen en palletjes in het binnenwerk van de lier.

De stad blijft swingen, de dames lopen met weinig verhullende kledij in de warme stad. Er wordt volop gebouwd en zie dat Hilton en Marriott dik aan het investeren zijn, dat is een prima indicatie dat het beter gaat met de economie.

Santa Marta,

Dinsdag, 20 maart 2018

Weinig wind in de haven maar de website www.windy.com geeft harde wind aan voor het gebied van Santa Marta en Cartagena. Het valt moeilijk te geloven als je ligt te stomen in de warmte van de Marina. Toch moet ik de wetten van de meteorologie geloven en verplicht de Queen B tot verwaaid blijven liggen. De plannen zijn San Blas eilanden bij Panama om vervolgens door te varen naar een Panamese haven of oversteken naar Jamaica. Er gaan nogal wat vervelende verhalen de ronde over de mentaliteit van de Jamaicaan voor wat betreft de blanken. Maar er zijn zoveel verhalen die geloofd of niet geloofd moeten worden, als ik de verhalen had moeten geloven over Colombia dan was ik hier nooit geweest. Het zou me een zeer positieve ervaring gekost hebben. Ik laat de kwestie nog even rusten want volgens de windvoorspeller duurt het nog een week voordat de wind gaat liggen.

Klussen aan boord, lezen van de kranten, bellen met thuisfront en me bewust worden van de lente vandaag. Het lentegevoel is in Colombia ver te zoeken vanwege de altijd hoge temperaturen maar ik voel mee met de thuisblijvers. De zon staat vandaag loodrecht op de evenaar en kruipt nu steeds verder naar de Noorderbreedtes. Het woord lente is een oude afleiding van lang en heeft betrekking op het lengen van de dagen. Het is verwant aan het Duitse Lenz en het Engelse lent ('vastentijd').

De lente begint op het noordelijk halfrond (meestal) op 20 maart en eindigt (meestal) op 21 juni. Het begin van de lente (20 of 21 maart) is bepaald op basis van een afspraak.

De komende decennia begint de lente altijd op 20 maart.

In tegenstelling tot het woord lente in Nederland blijkt het een erg koude maart maand te zijn met enkele koude records sinds eeuwen.

Tijdens het schrijven moet ik maar weer eens mijn hoofd schoonvegen van de zweetdruppels.

Het zal in Colombia snel warmer worden. In de avond steekt de wind op in de haven en de Queen B helt verschillende keren behoorlijk over en trekt zich stevig vast aan de lijnen die zeker en vast zitten op de steiger.

Santa Marta,

Maandag, 19 maart 2018

In mijn kindertijd was het de gewoonte van de grote voorjaars schoonmaak. Alle meubels werden in de huiskamer verplaatst of gewoon buiten gezet en de hele kamer werd spic en span gemaakt. Alle spullen die weer naar binnen gingen kregen een poetsbeurt. De eerste avond rook het hele huis naar schoonmaakmiddel, chloor. Moeder zat totaal uitgeput in de stoel naar haar trotse werk te kijken. Ik voel me zo ook, nu aan boord. Alles wordt systematisch onder handen genomen en uitgebreid gereinigd en meteen indien mogelijk gerepareerd. Om blij van te worden maar ook wat is het warm, wat een klus, is het wel nodig, enz.. Allemaal vragen die opkomen als je er een beetje genoeg van krijgt of dat je moe wordt.

Blijven wrijven van dek en ribbels, poetsmachine onder je macht gebruiken zodat de rug voor je gevoel nooit meer goed komt. Met een smoes voor een boodschappenlijstje loop ik naar het stadsgedeelte de “Mercado”. Niet alleen een markt voor groente en fruit, vlees en vis maar ook rijen van technische winkels en kleine constructiebedrijven. Bromfiets reparatiebedrijven op het trottoir. Barbecue-constructeurs met betonijzer en lasapparaat aan de gang in de goot van de straat. De mensen krioelen erom heen en ik vind het steeds leuker worden in deze wijk. Het valt me op dat alles zo goedkoop is. De onderdelen, poetsmiddelen zijn al snel 20- tot 30% goedkoper dan bij ons. De mensen in de straat zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Als je buitenlander de winkel in loopt en er staat een hele rij met wachtenden voor je, laat je alleen het kopie onderdeel zien wat je nodig hebt en al snel springen er twee baliemedewerkers op je af om te helpen. De vast klanten worden in de steek gelaten of beginnen zich er positief mee te bemoeien.

Kriskras door de mensenmassa, van winkel naar winkel. Aangesproken worden, handen schuddend vind ik de zaken die ik nodig heb om mijn boot-voorjaarsschoonmaak door te zetten.

In de middag bel ik Jacqueline op voor een kop koffie bij “CoCo” en laat trots mijn gescoorde onderdelen zien en vertel van mijn belevenissen. Jacqueline is deze middag gewoon doorgegaan met poetsen. Het blijft hard werken. Nog maar eens drie lieren onderhanden voor het avondeten.

De missing link

Santa Marta

Zondag, 18 maart 2018

Het begint op werken te lijken. Het is elke dag een overwinning om in deze warmte aan de gang te gaan, maar moet zeggen eenmaal opgestart dan valt het wel mee. Je shirt is nat, je hoofdhaar druppelt dikke druppels zweet, je broek verzamelt al het vocht en slaat uit in grote kringen met zoutvlekken. Vandaag de gewoon weer poetsen maar kom steeds kleine "todo" karweitjes tegen. Ik zie dat een schalm op de ankerverbinding behoorlijk geroest is en vertrouw het niet. Ik haal bij beide ankers een meter ketting van de ankerketting af zodat het er weer fris en gegalvaniseerd uitziet.

De lieren zijn ook al een klus die heel lang op de "te doen" lijst staan, nu heb ik geen smoezen meer, gewoon beginnen. Maak drie lieren van de tien schoon als een afterparty klus in de kuip. Verder is het de hele dag polijsten, in de was zetten uitwrijven, interessant met de poetsmachine zwaaien. Ondertussen de generator starten en controleren. Ik vind ineens water in de achterkajuit en zie de drinkwaterpomp steeds aanslaan. Dat is niet goed en maak het luik open in de achterkajuit die vol water staat. Even proeven en proef zoetwater. Dat is een hele zorg minder en kom uiteindelijk erachter dat de sproeikop van de buitenwaterslang die in de achter-bakskist ligt losgeschoten is en zijn water in het verwarmingssysteem loost. De verwarming verdeelt het weer mooi over de boot. Repareren en dweilen met de kraan open was het, nu opscheppen met een kopje en nazemen want het blijft nog lang nadruppelen.

De rubberboot uit de kist met de buitenboordmotor, allemaal controle momenten. De motor hapert bij volgas geven en weet dat de sproeier van de carburateur verstopt is.

Op het eind van de middag lopen we samen met een voldoenend gevoel langs het strand om van de zondag te genieten. Wat een plezier, de limonadeventers en ijsverkopers scholen samen om bij te praten. Er wordt veel gelachen en plezier gemaakt. De kreten WollyWolly, AgoeaaAgoeaa, wordt ineens gemist. De “Beatmuziek aan de haven gaat weer vol open en de dagjesmensen op de grote jachten komen met de gettoblasters op volle sterkte binnenvaren. Je kunt je ergeren of gewoon glimlachen om de basale gewoonte van opvallen en zien en gezien worden. De jonge meiden staan in weinig verhullende badkleding lekker mee te swingen op het dek. De jongens op de kade die de hele dag de mooiste duiken en sprongen staan te maken, zullen hier wel de dromen opladen van: Als ik later groot ben, wil ik ook zo een boot

Santa Marta

Zaterdag, 18 maart 2018

Wat een onrecht heb ik de thuishaven IJmuiden aangedaan door te zeggen dat het een zandbak is. Santa Marta is vele malen erger, het zand zit overal in, tussen en op. Het heeft een glimmende silicium structuur en bezit een uitstekende schurende werking en dat wil ik net niet hebben. De waterslang vol open, spoelen, polijsten met poets en de boel uitwrijven. Jacqueline neemt het ribbeldek voor haar rekening en ik houd me bezig met het gladde van het dek. Poetsmachine uit de bak en al snel springt mijn poetsschijf in dertig stukken het water in. In de loop van de tijd is het plastic bros. Ik loop de stad in voor een vervanging van de schijf en koop meteen een extra uitpoetsdoekje, we kunnen weer verder.

We nemen het poetsen serieus en dat mag ook wel weer want ik bedenk me dat het wel twee jaar geleden is dat er grondig geschrobd,in de was gezet, uitgepoetst is. Het is een ware opgave met dit weer. Twee jongens komen zich melden om de boot van onder schoon te maken met spatel en schuurmatjes. Met een snorkel duiken ze op en neer onder de boot door en trekken complete bio-culturen van de huid. Slakken, oesters in trossen, schelpen, slijmachtige slierten. De boot wordt al snel omgeven met losgestoten onderwaterleven en sta versteld van de aangroei. Nu snap ik waarom met de laatste tocht we de normale snelheden niet konden halen, de remfactor van dit ecosysteem aan de antifouling onder de boot heeft prima zijn werk gedaan. Of je een emmer onder water achter de Queen B hebt moeten trekken. De duikers protesteren, dat het onderwaterschip een stuk vuiler is dan ze zerwachten, of ik niet iets aan de prijs kan doen. Ik lach een beetje schaapachtig mee, maar aanneemsom blijft de aanneemsom.

Hoe zouden de VOC schepen die slakken, oesters, zeepokken verwijderd hebben tijdens de reguliere zeereizen, want 1 reis duurde vaak een jaar, en op het eind zou het zeker ten koste van de vaart gaan. Ook een paar duikende jongens onder de boot met een plamuurmes?

Bimini over de kuip plaatsen om eindelijk uit die alles verbrandende zon te blijven.

Medellín – Santa Marta

Vrijdag 17 maart 2018

Vroeg op voor de laatste etappe met de  “vlieger” naar de Queen B. We staan een uur te vroeg in de ontbijtzaal omdat ik een uur miskijk op mijn horloge. De personeelsleden van het ontbijt kijken verschrikt op en een donkere Colombiaanse man probeert ons in het Engels aan te spreken. Meteen wordt duidelijk dat hij vloeiend Nederlands spreekt, zodat wij hem snel duidelijk kunnen maken wat onze vergissing is.

Een uurtje terug naar de kamer en staan weer in de ontbijtzaal waar we een uitgebreid gesprek aanknopen met de Nederlandse Colombiaan. Hij is als kind geadopteerd door een familie in Enschedé en daar opgegroeid. Op zijn 21ste op zoek gegaan naar zijn biologische moeder en gevonden. Hij heeft een jaar gewoond bij zijn "nieuwe" familie en is uiteindelijk in Colombia gebleven. Een bijzonder verhaal en zou nog heel wat meer van hem willen weten. Wat doet zo’n vent in een ontbijtzaal terwijl hij vloeiend Engels, Nederlands Spaans en Zuid Amerikaans Spaans spreekt. We merken ook dat het hotel verschillende keren hem erbij roept om de dames achter de balie te helpen met al die vreemdtalige buitenlanders.

Wij checken uit en zien een behoorlijke file richting vliegveld. Uiteindelijk valt het mee en komen met een vertraging van een kwartier aan op de luchthaven. Ingecheckt via het internet en zonder bagage reizend zitten we al snel voor de gate te wachten op het vliegtuig. De omroepster zegt ons even te gaan zitten en begint een halfuur later een heel verhaal in vloeiend en ongelooflijk rap Spaans in de microfoon te roepen. Ze stikt half in de slappe lach en legt de microfoon weg terwijl ze onder de balie moet bijkomen. Wij blijven braaf zitten en zien na een halfuur de borden van de Gate op de rode kleur van Avianca vallen. Ik krijg argwaan en stuur Jacqueline erop uit om op de grote borden eens te gaan kijken of er iets gewijzigd is. Jawel, de gate is veranderd en moeten in een draf naar de andere kant van de hal om het vliegtuig te halen. Gelukkig is de vlucht niet op tijd zodat het allemaal paniek voor niets is. Wat een geklungel in communicatie.

Na de vliegreis in de taxi, met een taxichauffeur die zichzelf testrijder bij Ferrari heeft benoemd. Voor deze man is rood licht een uitdaging, inhalen op een tweebaansweg weg waar volgens hem nog gemakkelijk een derde auto past, met de hand aan de toeter voor de veiligheid van de voetgangers want hij moet wel laten weten wat voor een maniak hij is. We zijn blij terug te zijn in de haven maar de Queen B herkennen we zowat niet meer. De Queen B als een gezandstraalde zandbak met aangevreten roestvrijstaal. Een cementachtig goedje op de scepters, canvas, dek en de verstaging tot in de nok van de mast. Dit lijkt op een schadegeval want je kunt dit eigenlijk niet afdoen met een beetje spoelen. We vegen het zand met een veger uit de kuip en maken de trap vrij van zand welk tussen de kieren van de schotten in het luik naar binnen zijn geblazen. Goede raad is niet duur in dit geval en spoelen en spoelen het dek zo goed en zo kwaad vrij van het eerste zand. In de hitte van de middag doen we een dutje en trakteren onszelf op een hapje in het Italiaanse restaurant

Donderdag, 16 maart 2018

Vlijmen – Medellín Colombia

Suf in een stoel naar een veraf televisieschermpje kijken vliegen we over de Atlantische oceaan. Wat een afstand hebben we op eigen kiel gemaakt.  Onderweg belanden we regelmatig in behoorlijke luchtturbulentie en zitten we bij tijd en wijle te schudden in de stoel.

Weinig tijd om de luchthaven van Madrid te bezoeken want we moeten daar zowat een aparte reis ondernemen, om van de interne Europese vluchten naar Intercontinentaal Terminal te komen. 24 Minuten zeulen met bagage in oneindig lange hallen en met een treintje onder de grond naar de vertrekhal voor Colombia. Nu een vertraging van 2 uur zodat de reistijd om de oceaan over te steken al snel op 13 uur komt.

Hoef verder geen uitleg te geven hoe mijn billen eruit zien als je weer mag staan en toestemming krijg, om jezelf uit de kreuk te vouwen. Het lampje van de "gordels sluiten" staat tegenwoordig bijna altijd aan.

Stoelen worden stoeltjes, weinig beenruimte wordt sardientjes slaapplaats. Leve vliegmaatschappij Avianca die geen drankjes rondbrengen, een crisis maaltijd serveren maar wat een lieve gezellige stewardessen. Compensatie moet er zijn.

In Medellín is het een soort van thuiskomen want het groen, de heuvels met de huisjes en de vriendelijke mensen geven ons weer een welkom gevoel. In het hotel eten we een simpele maaltijd die op de foto van de menukaart er een stuk smakelijker uitziet. Met een duizelige vermoeidheid stort ik me in het bed terwijl ik de hele dag geen enkele activiteit ontplooid heb.

Vlijmen,

Woensdag, 15 maart 2018

Een tijd van komen en een tijd van gaan. De wil om door te zetten van de plannen, maar vanwege invloeden van buitenaf komt een en ander onder druk te staan. Weer afspraken met accountant, tandarts, controle ziekenhuis, bedrijf en familie zodat een oneindige bestemming in het gedrang komt. Het voornemen is Panamakanaal en vervolgens naar Galapagos en Markiezen eilanden. Een tocht van 40 dagen en dan aankomen op een bestemming waar je niet simpel meer naar huis kunt. Daarbij komt dat de kans op storm in de Pacific, in juni speelt. Het is behoorlijk puzzelen. Oplossing is om in het Caribisch gebied te blijven en rond te varen. Eilanden zoals Jamaica, Cuba, en de Bovenwindse eilanden zijn geen straf, maar ook hier speelt het stormseizoen start vanaf juni.

Tochtplannen en veilig manoeuvreren hoort bij het varen en gaan de pro’s en contra’s nog eens later op een rijtje zetten. Tot op de laatste dag blijft het druk en moet behoorlijk mijn best doen om iedereen van de familie te zien en constateer op het eind van de ingelaste terugkomst in Nederland dat er vele vrienden erbij inschieten. De laatste avond komen Koen en Michelle nog gezellig aan om goedendag te zeggen, voetbal te zien en zwaaien ons uit. Morgenvroeg staat Dirk voor de deur die de gelukkige is om ons weg te brengen naar Schiphol bij nacht en ontij.

Waarom de kleur meteen aangepast moet worden?

Vlijmen, 10-03-2018

De verhalen van de VOC en de ontdekkingen van nieuwe gebieden en continenten, via zee of oceaan doen me afvragen waar de ontdekkende vrouwen zijn. Vrouwen kunnen erg nieuwsgierig zijn en juist daarom vreemd dat er geen ontdekkingsreizigsters in onze geschiedenis boekjes staan. Ook in de ruimtevaart kom ik erg weinig vrouwelijke astronauten tegen maar de zeilvaart bestaat al duizenden jaren en pas de laatste tijd komen er bij wedstrijden, vrouwenschepen in beeld. Ik ben een fervent soloschipper maar met een vrouw aan boord voel ik me toch heel wat beter. Het samen reizen en kijken, samen beleven van de natuur en samen het hoofd bieden aan de elementen hebben toch iets bijzonders. Dan toch maar eens gaan googlen hoe het zit met die vrouwen in de zeilvaart. Ik schrik maar had ook niets anders verwacht, wat te denken van het volgende:

Ze kosten je handen vol geld.

Een kwassie verf doet wonderen.

Je moet heel veel geduld met ze hebben

Ze gaan onverwacht net de verkeerde kant op.

Je moet met liefde met ze omgaan.

Ze zijn eigenzinnig.

Ze liggen vaak met de kont tegen de krib.

Zijn soms moeilijk in de omgang.

‘s-Zomers zie je er het meeste van.

Ze zijn soms onhandelbaar.

Je moet ze onder de duim houden.

Denk je dat je ze echt goed doorhebt.

Je kunt met ze pronken.

Op het eerste gezicht ben je hopeloos verliefd.

Je kunt heel veel plezier op ze hebben.

Een beetje bijsturen wil ook vaak helpen.

Er is af en toe geen land mee te bezeilen.

Je moet er ervaring mee hebben.

Deze opsomming is niet van mij maar kan me er wel in vinden en ben het tekort aan aanwezigheid van de dames nu verder gaan onderzoeken:

Op weg naar het schip, klaar om weg te zeilen, een vrouw tegenkomen met een wit kapje of op blote voeten brengt ongeluk. Een vrouw aan boord van een vissersschuit of een marineschip zou een garantie voor rampen zijn.

Maar een naakte vrouw aan boord was ideaal om de wind te kalmeren ! Zwangere vrouwen konden nooit kwaad.

Vrouwen aan boord

Dat bracht ongeluk. Veel zeelui maakten rechtsomkeert wanneer zij vernamen dat er een vrouw of een geestelijke aan boord was. In de haven of aan de wal, dat was iets anders, daar speelden deze bezwaren niet. Uit een oud scheepsjournaal: `Wij hadden van de Spangiaerts twee Moorsche slavinnen gekocht, maar de maats hebben so wilt metse gespeelt datse in een week gesturreve zijn.`

Op 2 september 1985 vaart de Poolster voor het eerst met een  gemengde bezetting. 180 mannen en 25 vrouwen vertrekken voor een 9 weekse  oefenreis. Hiermee is de Poolster (na de Zuiderkruis) het tweede schip in de KM  dat met een gemengde bemanning vaart.

Vierhonderd jaar geleden werd de VOC opgericht. In dienst van deze grote handelsorganisatie maakten vele matrozen hun reis over de wereldzeeën. Ruim een miljoen mensen zijn aan boord van een VOC-schip naar Azië gevaren.

Naast zeelieden, voeren soldaten, ambachtslieden, enkele kolonisten en een aantal hoge ambtenaren mee. Vrouwen waren aan boord van deze schepen een zeldzaamheid. Als er al vrouwen aan boord van een schip waren, dan waren dat doorgaans de gezinsleden van emigranten en ambtenaren. Vrouwen konden officieel niet in dienst zijn bij de VOC.

Toch zijn er gevallen bekend van vrouwen die in dienst van de VOC naar ‘de oost’ zijn gevaren. Vermomd als man hadden zij zich ingescheept en sommige werden pas na aankomst in Indië ontmaskerd. Werd een vrouw betrapt dan werd zij (terug in Nederland) voor de rechter gebracht en veroordeeld.

De vrouwen die vermomd als man bij de VOC dienst namen hadden verschillende redenen voor hun ongebruikelijke stap. Sommige vrouwen zagen hun geliefde op een VOC-schip vertrekken en wilden niet een jaar (vaak ook langer) zonder hem achterblijven. Een reis als passagier was voor deze vrouwen echter onbetaalbaar: vermomd als matroos meereizen was dan een goedkope uitkomst.

Daarnaast waren er de verlokkingen van een beter bestaan in de vestigingen overzee. Het verhaal ging dat vrouwen in Indië een veel beter leven zouden hebben dan in het overvolle kustgebied van Nederland. Bovendien was er in de VOC-posten overzee een grote keus aan kandidaat-echtgenoten. Er bestond zelfs liedjes over een zeeman een vrouw tot deze ‘misdaad’ probeert te verleiden:

Wie wil mee naar Oost-Indië varen,

Als een held der held al door de baren.

Het schip leidt aan de ree,

Mooi meisje wilt gij mee,

Daar kunt gij veel geld en goed vergaren.

Sa, mooi meisje,luistert na mijn reden,

Als een jong matroos zal ik u kleden,

Al met een pikbroek aan.

Een andere reden om vermomd als man de oversteek te maken was het ontvluchten van een crimineel verleden. Vrouwen die het niet zo nauw namen met de wet, bleken het ook niet zo moeilijk te vinden van de ‘sociale norm’ af te wijken door zich als man voor te doen. Dit gedrag werd door tijdgenoten als criminele misleiding gezien. VOC scheepschirurgijn Nicolaus de Graaff bijvoorbeeld steekt zijn afkeuring van vermomde vrouwen niet onder stoelen of banken: ‘dat is niet anders als een deel uitschot en canaille die tegen dat de schepen in zee gaan onder de matrozen komen te versteken.’ Ook noemt hij de vrouwelijke matrozen ‘spinhuishoeren, dronken straatvarkens en dieveggen, die ’t in Holland niet langer dorsten houden of dikwijls meer perikel van ’t spinhuis of schavot hebben gelopen, en daarom hebben zij haar in de schepen verstoken of zijnde alzo in mansklederen naar Oost-Indië gevaren.’

Of het nu uit liefde, armoede of vaderlandslievendheid was, de vrouwen die in mannenkleren de oversteek waagden spreken nog steeds tot onze verbeelding. Het liedje ‘daar was laatst een meisje loos’ wordt immers nog overal gezongen...

We moeten onze geschiedenis koesteren maar soms vraag je af, hoe men in die tijd dacht. Als ik dan de avonturen van de dames in de Volvo Ocean 2012 en/of andere races lees dan heb ik toch echt bewondering. De volgende stap is gewoon geen onderscheid meer en gemengde teams zoals nu in de Volvo Ocean.

De Nederlandse topzeilster Carolijn Brouwer doet opnieuw mee aan de Volvo Ocean Race. De 43-jarige Scheveningse stapt voor de editie van 2017-2018 aan boord bij het Chinese Dongfeng, dat onder leiding staat van de Franse schipper Charles Caudrelier.

Het is voor het eerst dat in de beruchte oceaanrace gevaren wordt met gemengde teams. Naast Brouwer, die in de vorige editie nog meevoer op de vrouwenboot van het Zweedse SCA, is ook de Française Marie Riou (35) geselecteerd.

Carolijn Brouwer is na Simeon Tienpont, schipper van het Nederlandse Team AkzoNobel, de tweede Nederlander in de komende editie van de Volvo Ocean Race. Na de vorige race, die finishte in 2015, werden nieuwe teams gestimuleerd om een gemengde bemanning samen te stellen.

Jullie begrijpen nu dat het beter is om gemengd te varen dan solo.

Zeemonster

Dinsdag, 13 februari 2018

Vlijmen

Tijdens zeiltochten zijn de ontmoetingen met grote zoogdieren, zoals de walvisachtigen maar ook grote vissen, een bijzondere beleving. Verhalen genoeg van zeilers die hard in aanvaring komen tegen een slapende potvis of zelfs het schip met volle snelheid in een rottend karkas weten te boren. Zelf ben ik getuige geweest van een enorme vinvis die op de achterkant van de Queen B kwam zwemmen en met een laatste duik eronder door ging. Angstig moment maar ook één om nooit te vergeten.

Grote beesten op zee zijn mooi maar ook gevaarlijk en heeft altijd tot de verbeelding van de zeelui gespeeld. De behoefte om het thuisfront te laten sidderen voor de gevaren, werden de verhalen behoorlijk overdreven. Octopussen die de tentakels om complete driemasters slaan en deze naar beneden trekken. Walvissen zo groot dat je als ingeslikt wordt, je in de ruimte zo groot als de romp van een jumbojet, weet te overleven en zelfs een reis kunt maken. Hoe kun je het verzinnen, hoe vreemd is het, dat het geloofd werd. Hieronder kwam ik een stukje tegen waar het bovenstaande aan refereert, ook toen al Fakenieuws.

De familietentoonstelling Monsterdieren in het Haarlemse Teylers Museum dist meer van dit soort grappige misverstanden op. De mens is nu eenmaal altijd gefascineerd geweest door grote, griezelige wezens, zoals de zeeslang, de reuzeninktvis of de verschrikkelijke sneeuwman. Of neem de draak, die ook vandaag de dag - met dank aan Harry Potter en films als Hoe tem je een draak? - razend populair is bij jong en oud.

De kruisvaarders die in de middeleeuwen met sterke verhalen en zelfs echte schedels van door hen heldhaftig verslagen draken terugkwamen uit het Heilige land, hadden echter geen vuurspuwend monster, maar een krokodil gedood. Ook gevaarlijk natuurlijk. Maar geen draak.

Fakenieuws blijkt zo oud als de mensheid. We geloven nu eenmaal graag wat we willen geloven. En het vervalsen van monsters was ook in de 16de eeuw al een geliefde hobby van menig oplichter. Zo kon een handig geprepareerde gitaarrog moeiteloos voor een heus zeedraakje doorgaan.

Zeelui vertellen al eeuwenlang verhalen over zeeslangen en reuzeninktvissen, die als ze een narrige bui hebben complete schepen naar de zeebodem trekken. In 1845 beweert een zekere Albert Koch dat hij een compleet skelet van een 35 meter lange zeeslang heeft gevonden. Hij stelt het tentoon in New York. Drommen mensen komen erop af en vergapen zich aan het imposante karkas. Totdat Koch als een fraudeur wordt ontmaskerd. De beenderen zijn gewoon fossiele resten van verschillende tandwalvissen.

Haringkoning

Toch waren de zeelieden niet helemaal van lotje. De zeeslang bestaat wel degelijk. Het is eigenlijk een riemvis, die in de diepzee leeft. Het dier, dat ruim 10 meter lang kan worden, heeft een imposante kam en manen als een paard en wordt ook wel haringkoning genoemd. Ook de reuzeninktvis is geen verzinsel. Sinds de vorige eeuw weten we dat ook die in de diepzeeën leven.

Wereldberoemd is natuurlijk ook de fakenieuwsfoto van het monster van Loch Ness, die in 1934 voor het eerst in de Daily Mail werd afgedrukt. Pas zestig jaar later werd aangetoond dat de kiek nep was. Maar het geloof in Nessie is in Schotland niet minder geworden. Waarom zouden ze ook? De monstermarketing draait op volle toeren. En elk jaar komen er duizenden toeristen op het vermeende monster af. Kassa!

Antropologe Jet Bakels, die samen met conservator Trienke van der Spek de tentoonstelling samenstelde, begrijpt wel waarom mensen stiekem toch blijven hopen dat monsters zoals Nessie, Big Foot of de Yeti, bestaan. „De wereld krimpt, alles wordt in kaart gebracht, maar het is leuk om te denken dat er ergens op de aarde nog kleine onontdekte plekjes zijn, waar bijzondere, prehistorische dieren leven. Ik denk dat het diep mensenlijk is om te verlangen naar een ongerepte natuur die bezield is.”

www.blokhutboot.nl

Vrijdag 9 februari 2018

Vlijmen

Door alle reuring van de laatste weken ben ik vergeten dat Noël en Rike in het land zijn voor familiebezoek maar ook om hun Resort Marina Waterland te promoten op de vakantiebeurs. Een opgewekt telefoontje en een afspraak maakte dat ik uitkeek naar het weerzien met Noel. Noël op bedrijfsbezoek bij Huiskes Metaal. Een waterval aan verhalen en een bespreking van alle gezamenlijke kennissen. Ik noem het een bespreking want roddelen doen we niet, het is interesse en geen nieuwsgierigheid. Vooral leuk om te weten wat er allemaal speelt.

Noël laat een positief geluid horen want zijn Marina is vol, de verhuur van de huisjes is beter en er zijn enkele leuke evenementen georganiseerd die landelijk in Suriname zijn opgevallen. Een Nieuwjaarsduik in een grote teil met ijsklontjes om vervolgens op temperatuur te komen in de Suriname rivier. Wat kunnen die Surinamers hard lopen naar het warme water. Gelukkig Nieuwjaar met een Unox-muts in de tropen. Voor de herfst staat er een Goldrush op het programma, met de fiets de jungle in. Lijkt me te gek om mee te doen.

Na de lunch stel ik Noël voor om naar vriend Kees Cornelissen te gaan die de productie en verhuur van de blokhutboot doet. Op het moment van aankomen op het terrein zijn ze net de kajuit van een groot luxejacht aan het plaatsen. Met een kraan wordt het dekhuis geplaatst op de millimeter nauwkeurig. Mooi gezicht.

Kees laat zijn blokhutbootjes zien. Niet zomaar een een blokhut op een paar drijvers maar een blokhut met stevige romp, motor, stuurwiel buiten aan de voorzijde, zonnepanelen. Deze blokhutten zijn een beleving, een uitdaging om te overwegen om deze blokhutten op de rivier in Suriname te leggen. Met een beetje op en neer praten blijkt Kees de Mi Gudu in stukjes naar Suriname geëxporteerd te hebben. De Mi Gudu is bekend in Suriname en de eigenaar is een vriend van Noël. Het enthousiasme van Kees met zijn hobby bevers in de Maas, de trots van het bouwen van leuke schepen maken voor ons de dag meer dan leerzaam en compleet. Noël heeft genoeg stof om te overdenken. Bevers kweken in de Suriname rivier zal het wel niet worden maar er zal genoeg ander gespuis te spotten zijn.

Woensdag, 7 februari 2018

IJmuiden

Een aantal jaren geleden heb ik een spreekbeurt van Anje Valk bijgewoond en kreeg grote bewondering voor haar omdat ze toen, zoals ze vertelde, veel solo zeilde. Een verhaal was dat ze in de Thames Estuaria zeilde met slecht weer, koud en nat. Ze zette het zeil vast, sloot de kajuit, kachel aan, dronk een kop thee en liet het schip zijn gang gaan. Een met de zee en de omstandigheden. Ik was onder de indruk en het verhaal zal misschien geromantiseerd zijn in mijn langzaam aftakelende brein en geheugen, maar toch. Categorie stoer wijf.

De YSY heeft een woensdagavond ingeruimd om haar verhaal aan de leden te vertellen en was meteen geïnteresseerd in wellicht meer van deze stoere verhalen en stelde Jacqueline voor, naar IJmuiden te rijden. Het valt niet mee om precies je rijtijd te plannen van Vlijmen naar IJmuiden zodat we net iets te laat de zaal binnen komen sluipen, want Anje is al goed op dreef. Ze bespreekt nu vooral de Engelse kust met alle zandbanken, modderstromen, kroegen, ankerplekken, stromingen. Het is niet onze interesse want zit met de Queen B aan de andere kant van de oceaan en zijn niet geïnteresseerd in een uitgebreide bespreking. Hoe goed Anje Valk haar best doet en natuurlijk een breed geïnteresseerd publiek vindt. Aan de hand van het boek wat ze geschreven heeft volgt ze de Engelse kust en we zijn net voor de Schotse kust beland als de pauze zich aankondigt. Jacqueline en ik kijken elkaar aan met een blijk van verstandhouding en sluipen 1 minuut voor de pauze de zaal uit. Prima lezing maar ik was voor de sterke verhalen gekomen.

Overigens is het boek een aanrader voor alle Engelandvaarders voor het komend seizoen.

Woensdag 24 januari 2018

IJmuiden

Elk nadeel heb zijn voordeel. Door onze thuiskomst vanwege het overlijden hebben we toch nog even tijd om Henk de Velde zijn spreekbeurt in IJmuiden bij te wonen. Het is voor mij de tweede keer dat ik te gast ben en het wonderlijke van Henk zijn spreken is het verlangen naar zee wat hij uitstraalt. De reizen, mooie bestemmingen maar het meest spreekt mij het “Zijn op Zee” aan. De golven, de wolken om je heen, zonsopgang en het zakken van de zon in zee, de kleuren, het geluid en de rust. Innerlijke rust maar ook de uiteindelijke onrust van het weerzien. Het missen van en toch je vrijheid nastreven. Het spreekt me zo aan en kreeg de gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen. Ik voel me ten opzichte van hem een echte luxe zeiler, mogelijkheden om op tijd terug te zijn, de mooie havens, slecht weer en tegenstroom vermijdend. Henk gaf als enig commentaar een kort knikje.

Henk, bedankt en je zet me steviger in mijn wereld van vertrekken.

deze landing ging niet door.

Zondag 21 januari 2018

Medellin - New York

De wekker maakt ons op tijd wakker en om 20 Euro taxikosten te besparen gaan we met de metro naar het centrum. Hier nemen we debus naar het vliegveld. De aansluitingen gaan uitstekend en staan veel te vroeg bij de bus. De buschauffeurs hebben deze zondagochtend duidelijk geen zin, om er hard tegen aan te gaan en praten en praten, met een kopje koffie de ene aansluitingen na de andere voorbij. Wij wachten met een halfvolle bus, totdat onze bus-coureur zijn ideale tijd gevonden heeft om te vertrekken. We zitten uitstekend met de benen in het gangpad en panoramauitzicht op de weg.

De gsm rammelt en vis deze uit de diepste krochten van mijn broekzak, het blijkt mijn vader te zijn. Ik hoor meteen aan de toon dat het niet goed gaat en hij meldt dat de situatie met mijn moeder, ineens verslechtert. Dit is niet goed en zeg hem dat ik onderweg naar het vliegveld ben en dat ik zo snel mogelijk onze vlucht zal omboeken om naar Nederland te komen.

Vader tempert de haast en zegt dat het nog wel 5 tot 7 dagen kan duren voordat mijn moeder afscheid zal nemen van het leven. Toch besluit ik, om meteen naar huis te komen. Op het vliegveld annuleer ik de vlucht naar Perreira en loop naar enkele balies voor een boeking naar Nederland. Ik word niet overal begrepen maar bij Avianca doen ze zich hun uiterste best om ons naar Nederland te helpen. We kunnen vanmiddag om half twee, vliegen van Medellin naar Bogota, van Bogota naar Londen, vervolgens Londen en  Amsterdam. Het zijn heel wat vluchten maar het is de snelste weg terug naar huis.

We hobbelen van vliegveld naar vliegveld en telefoneren naar het thuisfront waar het signaal van alles onder controle en rustig gegeven wordt.

Mijn moeder overlijdt 1 minuut voor middernacht, Colombiaanse tijd. We zijn op dit moment aan het taxiën om naar de startbaan te gaan.

Graffitti

Zaterdag 20 januari 2018

Medellin

Jason, geeft uitleg op een bijna schreeuwende bedreigende manier. Een beetje vervormd engels maar later blijkt dit allemaal in een speciale cursus geleerd te zijn zodat ik bewondering heb voor zijn taal. Jason is een Gangsta. Een zwarte jongen, opgegroeid in district 13. Slachtoffer als kind van de armoede en de keiharde wereld om hem heen. Hij laat na een tijdje, zijn schil een beetje vallen en laat zijn vroegere verwondingen zien. Opgelopen in het geweld en overlevingsstrijd op straat. We hebben ingeschreven voor de graffiti toer en genieten van de mooie muurschilderingen door lokale graffiti kunstenaars hier in de wijk. Onbedoeld en ongemerkt, tijdens luchtopnames gezien, blijken ze later in de vorm van een hart gesitueerd te zijn.

Jason gaat helemaal los in zijn schilderij besprekingen. Grote ogen en dikke sexy lippen op de muurschilderijen zijn een kenmerk van een bepaalde kunstenaar. Na de uitleg van de belangrijkste schilderijen laat hij trots zijn huis zien, gelegen in de wirwar van kleine straatjes. Een bed muurvast tussen de wanden, een keuken met wc en dat is alles, maar de trots waar hij zijn paleis laat zien is bijzonder. Jason huppelt de trappen af en wij volgen hem, hij deelt verschillende boxen (knuist op knuist) uit aan zijn vrienden. Bij een uitleg met uitzicht komt een jongen vragen of hij een dansje mag doen voor ons. Jason raakt er een beetje verlegen van en vertaald de vraag. Ik zeg: kom laat zien wat je kunt. Het stelt niet veel voor en het trekt veel andere jongens want die denken dat er geld te halen is. De jongste van het stel maakt de mooiste kunsten maar ik ga er vanuit zoals bij ons dat geld onder elkaar gedeeld wordt. De oudere jongen de organisator steekt het geld in zijn zak. Jason bemoeit zich ermee en zegt eerlijk te delen. Jason spreekt uit ervaring dat hier het recht van de sterkste geldt, en degen die het geld heeft deelt niet. Gelukkig zie ik later dat er drie ijsco’s zijn gehaald en de kleine kunstenmaker likt heerlijk zijn eigen verdiende ijsje.

Wijk 13 staat bekend om zijn vroegere geweld en in 2010 heeft er hier een schoonmaakactie van het Colombiaanse leger met hulp van de Amerikanen plaats gevonden. Huis voor huis is onderzocht, de wijk dicht gegrendeld en alle mannen met wapens worden pardoes doodgeschoten. Meer dan driehonderd doden vallen er en deze zijn waarschijnlijk weggewerkt in de steengroeve achter de Wijk 13. De verklaring van de overheid spreekt van 6 doden maar dat blijkt niet helemaal het juiste cijfer te zijn. Nog steeds is er geen opheldering van wat er precies is gebeurd. Ik vraag of Jason uiteindelijk blij is met de zuivering, Ik zie hem te lang aarzelen bij het antwoord, ja!

Na dit indrukwekkend verhaal gaan we naar het Museo Moderno en vinden nu een totaal andere kunst. Moderne kunst van beeldende kunstenaars waar sex gecombineerd wordt met landschappen en etenswaren. Een bizarre presentatie en teveel van de hak op de tak.

Het is een vermoeiende dag geweest en eten in de buurt van het hotel en ontdekken dat het hostel een prachtig dakterras heeft met uitzicht over een Medellin met duizenden lampjes. De Nederlanders hebben een Escobar-tour gemaakt en hij vertelt er honderduit over. Jammer dat de tocht niet gemaakt kan worden want we vertrekken morgen naar Salento. Misschien te weinig tijd voor deze stad, er is nog veel meer te zien en te beleven.

Botero, eend

Vrijdag 19 januari 2018

Medellin

Op tijd naar de metro want daar is het verzamelpunt voor de stadswandeltocht. Een beetje warrig is het, maar al snel raken we thuis in de werking van de metro. Voor 4800 Pesos twee kaartjes. Het is een eenheidsprijs, of je nu een klein tochtje maakt of een lange trip inclusief de kabelbaan het blijft bij die 4800 pesos. Camilo vangt ons op en kijkt me indringend aan en vraagt mijn naam: Alberto beantwoord ik om me al een beetje Colombiaans te voelen. Hij vraagt 22 mensen naar hun naam en ik denk dat hij een bepaalde vorm van interesse toont. Later blijkt dat hij alle namen van de mensen foutloos uit het hoofd weet. Dit is bijzonder en krijg grote bewondering voor Milo. Milo voor zijn moeder en Comilo voor zijn vader en naar beide moest hij luisteren.

We krijgen een wat gekleurde politieke uitleg over de periode van  Columbus tot 1900 en van 1900 tot 2000 en dan van 2010 tot nu. Waarom zijn de Colombianen zulke goede en harde onderhandelaars? Colombianen zijn een mix van Spanjaarden, Basken en Joden die zich vermengd hebben. Ik kan me nu wel iets voorstellen van deze vreemde combinatie, overigens denk ik dat het meer eigenwijze mensen zijn geworden. Dan lopen we het centrale marktplein op en komen in een openlucht museum van de beelden van Botero. Wat een krachtige monumenten waar Botero geweld doet aan sommige verhoudingen. Op het plein naast het Metro station vertelt hij het verhaal van een explosie op het plein waar 10 slachtoffers vallen waaronder een 7 jarig kind. Een beeld van Botero is volgestopt met explosieven en explodeert tijdens het concert. De eerste reactie van de president is om de resten op te ruimen zo ook het kapotte beeld. Botero belt zelf naar de President en gebiedt het beeld te laten staan uit respect voor de slachtoffers. Het is de enige manier om aan de toekomstige bezoekers te laten zien wat voor een onrecht hier is gebeurd. Een plaquette met de namen is onder het beeld aangebracht.

Nu ik het verhaal ken is de kracht van Botero nog groter geworden en vooral van het vernielde Eendje (het beeld). Na deze bijzondere stadswandeling gebruiken we de metro om naar de kabelbaan te gaan. Vanaf grote hoogte kunnen we neerkijken op Medellin, wat een interessante stad.

Op het eind van de kabelbaan is er niet veel, een paar restaurants een park en wat snuisterij verkopers. We eten een heerlijke gekruide kip van de barbecue met een zeer vriendelijke dame die de hygiëne, ondanks de weinige middelen, hoog in het vaandel heeft staan. Alle banken en tafels elke dag geschuurd, de wc kraakhelder, roosteren van de etenswaren met een mondkapje, een smetteloos schort. Dit is een andere kijk op Colombia.

Terug naar het Hostel voor een internet en wandelen in de avond naar een restaurant welk de hemel ingeprezen wordt. Het is niet slecht maar ook niet te wauw. De sterren van TripAdvisor halen het niet bij de beoordeling van een Guide Michelin blijkt hier. Toch leuk om meegemaakt te hebben.

Goed voor 30 miljard dollar, in zijn tijd.

Donderdag 18 januari 2018

Santa Marta  - Medellin

Medellin, de stad met het ontzag van het drugskartel bestuurd door Escobar. Het centrum van de misdaad en de film op Netflix wordt door menigeen gedeeld. Het blijkt wel mee te vallen met dat beeld van 25 jaar geleden want er is veel ten goede gekeerd.

Vanochtend vroeg op en eerst de watermaker laten werken van de buren, de boel verder opruimen en de kussens van de kuip naar binnen. Tien dingen tegelijk in de hand om later tot de conclusie te komen dat je net dat ene vergeten bent.

Mijn rugzak staat bol maar als je rekening houdt dat we drie weken gepland hebben weg te blijven dan is alles wat we bij ons hebben tot het minimum gebracht. vier paar sokken, 4 onderbroeken een paar T-shirts, een T-shirt met lange mouwen, korte broek meteen zwembroek  en een dun jasje. Verder trek ik mijn versleten blauwe lange  broek aan en polo shirt. Zo, ik ben klaar met computer, telefoon, eboek, portemonnee en een partij uitstekend humeur.

Josje komt even goedendag zeggen en haalt de antennes op die ik vorige week voor hen heb meegenomen uit Nederland, ze is erg enthousiast over Colombia en deelt een hoop tips die we wel opnemen maar niet opschrijven want het wordt teveel informatie en in een veel te korte tijd. We zullen Gerard en Josje nog wel weer eens treffen want zij gaan verder richting Panama.

Met de taxi naar het vliegveld waar de taxichauffeur steeds lolliger wordt en honderduit Spaans spreek, we verstaan er niets van maar moeten wel lachen om zijn mimiek en gevoel voor drama en spektakel. Na ons kenbaar gemaakt te hebben dat hij wel eens is overvallen in zijn taxi, gooit hij op de autobaan ineens zijn portier open om te laten zien hoe hij die bedreigers de auto uitgedonderd had. Dit is een beetje teveel beeldende kunst en hoop op wat saaiere verhalen, want het is nog een kwartier naar de luchthaven. Met een brede lach en grijns verdwijnen we in de hal en na het vlekkeloos inchecken en een vlucht komen we in Medellin aan. Uurtje met de bus waar de motor een herkenbaar geluid laat horen, ik herken de  typische Bedford motor, van de vrachtwagen waar ik als vertienjarige in heb leren autorijden. In de stad wachten we voor een stoplicht en krijgen een geweldige show van een drietal jongens die salto mortales maken, een ladder, met een hand op de kop staan op iemand zijn schouder. Het wachten op groen duurt niet lang op deze wijze en we worden door de achter ons staande auto’s gemaand om aan deze kunsten een einde te maken door gewoon te vertrekken.

De stad ligt in een dal en je ziet huizen zo ver als je kunt kijken. Het hart bestaat uit wolkenkrabbers maar de armere huizen zijn ontelbaar. 4,5 Miljoen mensen in een dal, afgeschermd door een dikke laag grijze smog. Vriendelijke mensen, maar ook hopelozen, zonder uitzicht voortsjouwende zwervers, bedelaars of oude mensen die het moeilijk hebben. De stad staat verstopt met auto’s, het is een teken dat er nu snel een middenklasse aan het ontwikkelen is. Het gaar duidelijk goed met Medellin.

We eten een hapje in een warenhuis en laten ons met een taxi naar een Boutique Hostel brengen. Een hoog jeugdherberg gehalte maar we voelen ons al snel thuis. 24 Uur gratis koffie maar je moet wel zelf je kopjes afwassen. De gasten kunnen hun eigen maaltijd bereiden in de keuken. De meest vreemde geuren vallen me ten deel, wat kunnen sommige mensen heerlijke ingrediënten tot een week kleffe boel transformeren. Overkokende melk, cornflakes in een of andere waterige substantie. Achter me wordt er gepingpongd en tussen deze warboel geniet ik van prima internet.

We maken een eerste verkennende tocht door de buitenwijk en treffen er een levendig uitgaanscentrum. Op de terugweg viel het niet mee om het hostel terug te vinden.

gietwerk van de Tayrona indianen

Woensdag  17 januari 2018

Santa Marta

Het geklepper van de kleine vlaggetjes neemt af. De blauwe vlaggen van de ARC worden binnengehaald als teken dat de Arc gaat vertrekken uit de haven. San Blas is de volgende etappe en er is een heuse start gepland om 12.00 uur. Om half elf gaat het eerste schip naar buiten om zich warm te lopen voor de start, het lijkt Bertus Huiskes wel, veel te vroeg en te ongedurig. Aan de steiger liggen nog veel schepen die aan het spoelen zijn, boodschappen laden, de mast inklimmen, boegrol repareren, dit schiet dan net weer de andere kant op. Rond half twaalf lopen wij naar de pier om de startende schepen een waardig afscheid te geven. 25 schepen melden zich op tijd en een 5 tal schepen blijven achter omdat ze niet op tijd hun todo lijst afgewerkt hebben. Het blijft een leuk gezicht en er valt wel iets voor te zeggen om zo een jaar lang in een flottielje de wereld te ronden.

Het lijkt of de haven stiller is geworden, we missen de extra drukte en lopen de stad in voor het gebruikelijke rondje en een tweede bezoek aan het Goud Museum. Opnieuw aandacht voor de Indiaanse techniek van het gieten van holle voorwerpen met behulp van bijenwas. Wat een prachtig werk. Alle indianen droegen sierraden van guanin metaal zodat de Spanjaarden wel met rollende ogen van goudkoorts door het land raasden en de beurs vulden met het leed wat ze aanrichten met beroving en moorden. Guanín is een legering van koper , goud en zilver , vergelijkbaar met rood goud , gebruikt in het precolumbiaanse Midden-Amerika.

Na het culturele bad eten we een tegenvallende hamburger in het radiostation. Een zogenaamde radioburger. Met een volle maag geld wisselen bij de bank, kopieerpapier in een winkel met veel roze poezie albums, bilge ruimte droog maken, en nog een aantal kleine karweitjes.

Coca plantages in de vernieling

Dinsdag, 16 januari 2018

Santa Marta

Stil zitten is vervelen zodat de benen met een wandeling weer eens gestrekt moeten worden. Het is veel van hetzelfde aan het worden en ken de weg op mijn duimpje. De alles omhullende eindeloze tropische warmte geven een gewenning maar het maakt je ook lui en voorzichtig met grote inspanningen. Bij teveel inspanning loopt het zweet eindeloos van je af, je bent niet zomaar weer terug op temperatuur. In een winkel gespecialiseerd in chocolade, dat zich meteen tot chocolade museum heeft getransformeerd, loop ik eens naar binnen en krijg een uitleg van de cacao bereiding. Bij het nalezen over de mogelijkheden van cacao voor Colombia kom ik iets opmerkelijks tegen. Cacao plantages zijn het alternatief voor de verboden plantages van Coca en Marihuana.

Lezers beleg in plaats van Bitcoins, nu in cacao en dan het liefst in de nieuwe Colombiaanse plantages:

Aangemoedigd door de toename van de wereldwijde vraag en omdat cacao ook het potentieel heeft om illegale gewassen te vervangen, bevordert het Ministerie van Landbouw van de nationale regering de aanplant van nog eens 100.000 hectare cacao en de vernieuwing van 80.000 oude hectare van het gewas in de komende twee jaar.

Het doel van de regering is om een ​​aantal van 1 miljoen nieuwe hectaren te beplanten, met het oog op het produceren van overschotten voor de export en het maken van Colombiaanse cacao met een fijne smaak en aroma die bekend is op de wereldmarkt.

Cacao is een ideale vervanging voor illegale gewassen. We hebben cacao geplant op veel plaatsen waar coca werd verbouwd, en de boeren verdienen nu hun brood van een waardige, legale activiteit met voldoende fondsen. 

Het kost gemiddeld tien miljoen peso om een ​​hectare te planten. Hoe snel het doel van miljoen hectare wordt bereikt, zal daarom afhangen van hoe snel financiering kan worden verkregen en van de interesse van potentiële investeerders.

Analisten schatten dat het vernieuwingsproces resulteert in een verdubbeling van de productie op plantages die momenteel 150 tot 300 kilogram per jaar produceren.

Daarbij komt dat met verwacht dat er een groot tekort komt aan Cacao in 2020, zodat de marktprijs voor Cacao zal stijgen.

Terug aan boord draai ik de tickets uit en merk dat de inkt op is. Waarschijnlijk is de warmte de schuld van het opdrogen van de inkt in de cartridge want ik moet deze wel vaak vervangen. En het papier is ook op zodat ik de achterkanten van het al bedrukte papier moet gebruiken voor mijn e-ticket. Koken en voorbereiden voor de voorgenomen tocht naar het binnenland. Fiets in de kast, buitenboordmotor ernaast, vuilniszak in de bak.

Maandag, 15 januari 2018

Santa Marta

In weerwil van het links correct denken ga ik deze keer eens rechts af in de straat. In de verte zie ik prachtige witte stranden maar weet er niet te komen zodat ik op ontdekking ga. Een prachtige brede straat waar nogal wat bouwactiviteiten zijn voor nieuwe hotels eindigen al snel in een zandpad waar de simpele huisjes met golfplaten zijn gelegen. Bromfietsen rijden langs de kuilen, kinderen voetballen met blote voeten rennend over de puntige stenen, vrouwen zitten het eten klaar te  maken terwijl ze luid roepend naar de buurvrouw een gesprek aangaan. Ik voel me niet op mijn gemak en voel me zeer bekeken. Ik loop door als toerist met versleten rugzak en kom uiteindelijk een brug tegen die over de rivier een nieuwe wijk aanbiedt. Hetzelfde laken een pak en de weg leidt naar een berg ver van het lokkende witte strand. Het is warm en mijn keel wordt droog zodat het beter is om terug naar de stad te lopen. Onderweg koop ik een netje met 5 mandarijnen voor COP 1000 ofwel 0,30 Euro. Heerlijke sappige mandarijnen en het stilt mijn dorst. In de stad lees ik op een bankje mijn boek terwijl de verkopers met Wolly Wolly voorbij lopen. Een Wolly Wolly is een waterijsje in een zakje, zoals een worst, deze bevroren en je hebt heerlijk koude versnapering voor COP 1000.

In een paar zijstraten kom ik onbedoeld in groepjes jonge dames van plezier terecht. Grote borsten verpakt in een wit t-shirtje, rode schoentjes en me aanroepend maak ik me uit de voeten, als een dominee met een opgeheven vinger en de haren in de war snel ik de straat uit. Dan is het nieuwsgierig opvangen van de visbootjes op het strand minder stressvol. Grote zilverachtige vissen worden op het strand gesmeten. De vissen op een natuurlijk wijze zand-gepaneerd en door jonge jongens afgevoerd. De visser zorgt voor zijn boot en vraag me af of dit wel nodig is, als je ziet hoe de boot eruit ziet. Wrakken op het water, buitenboordmotor waarvan de kap al lang is verdwenen, waar de verf in schilfers van de romp spat. Het is moeilijk voor te stellen dat dit je boterham en bestaan is. Ben blij met mijn wereld en kan deze beter waarderen.

Op een terras zie ik een tafeltje vrij voor een alcoholvrij biertje en op het moment dat ik zit komt een tandeloze oude man naast me zitten en begint op een zelf gebouwd muziek instrument met een metalen stik te timmeren en te zingen. Spijt als haren op mijn hoofd dat ik de buurman ben van Toby Rix, slaat de man de resten van mijn trommelvliezen in een definitieve en onomkeerbare doofheid. Daar zal Beter Horen wel gelukkig van worden maar deze jongen niet. Uit balorigheid kan ik het niet opbrengen om hem een fooi of vergoeding te geven voor deze aanslag. Er lopen zelfs kleine meisjes lachend weg opeen manier van “moet je die oude gek zien”

Als ik mag kiezen dan zorg ik toch liever voor mijn eigen knuffel zwerver, Amigo die op zijn driewieler gesmeten ligt.

Koffie uit de buurt

Zondag, 14 januari 2018

Santa Marta

De excursie naar Minca heeft bij ons  wat losgemaakt over koffie. Zoals de verschillende streken waar de Colombiaanse koffie vandaan komt, de keuze van het droging-proces, het kort of lang branden van de bonen, het malen van de bonen, de verouderingstijd van het gemalen product en de manier van koffie zetten. Er zijn bijna meer factoren als de productie van wijn of het uitschenken tot een glas rode wijn.

De gids liet ons een koffie drinken die met een espressopotje is gemaakt en deze smaakte uitstekend. Colombiaanse koffie op de Italiaanse wijze. In het verleden had ik twee van deze potjes aan boord maar door de loop der tijd zijn deze uiteindelijk in het aluminium schroot terecht gekomen. Bij het wandelen door de straten op zoek naar een espressopotje, vind ik een glanzend aluminium 8-hoekig potje. Mama Mia, prima bello.

Rugzak op de nek  met telefoon, portemonnee, boek, zonnebril, leesbril en een pen, heerlijk slenteren door de straten van Santa Marta. Ook hier is voor sommigen de zondagsrust maar voor velen gaat de 24 uurs economie gewoon door. De markt is voor 60% open, de mensen staan voor 100 % in drommen voor de ingang, de leurders lopen te roepen met krasloten om snel rijk te kunnen worden. Er worden hier dromen verkocht om te ontsnappen aan de armoede.

Op een binnenplaats een kopje Colombiaanse koffie en zit ontspannen tussen de toeristen die hun volle backpacks zuchtend naast zich neer gooien. Mijn backpack is beter te behappen. Aan boord verras ik de zieke met een ananas en een pak koekjes. Bijpraten in de kuip met uitzicht over de immer wapperende kleine vlagjes van de ARC.

Het internet laat onderstaand artikel zien: niet interessant, dan niet lezen:

Koffiezetten met een espressopotje is vrij eenvoudig. Eerst vul je het onderste gedeelte met water, net tot aan het drukventiel. Vervolgens plaats je het trechtervormige filterbakje en vul je dit geheel met zeer fijn gemalen koffie. Druk de koffie niet aan, maar zorg er wel voor dat het goed verdeeld wordt. Schroef nu het bovenste gedeelte stevig op het onderste gedeelte. Zorg ervoor dat je het geheel goed rechtop houdt.

Plaats het geheel nu op een laag pitje. Als het water begint te koken, zal het via de filter met koffie opstijgen naar het bovenste gedeelte, waar het opgevangen wordt. Zodra het water –hoorbaar- begint te borrelen haal je het espressopotje gelijk van het vuur.

De standaard espressopotjes hebben als nadeel dat ze van aluminium zijn gemaakt en daardoor kunnen gaan reageren met de koffiezuren, wat de smaak natuurlijk niet ten goede komt. Wil je best wat meer geld uitgeven, koop dan een duurder model van roestvrij staal. Let er op dat je de aluminium modellen niet met zeep kunt afwassen maar alleen met warm water.

Zaterdag, 13 januari 2018

Santa Marta

Met mijn vingers op de tast naar een paar vleugelmoertjes. De isolatie naast het polyester en de waterpomp van de generator laten me weer eens zuchten en kreunen. Mijn voorhoofd steunend tegen de bakskist om mijn handen vrij te maken om in de diepte de impeller van de waterpomp te vervangen. Enkele dagen geleden is de generator opgestart en bleek zonder koelwater de job te willen gaan doen. Ik heb het beest tot de orde moeten roepen en stil gezet, maar krijg nu de moed, om in de eeuwige hitte van alle dag, aan de klus te beginnen.

Eerst de watermaker van de buurman gespoeld, ze zijn een paar dagen aan het rondtrekken. Lijkt zo op het eerste zicht een “hell of a job” maar de werkelijkheid is het induwen van een aan- en uitknop. Klus spoelen is geklaard.

De impeller weet ik er met een tangetje eruit te werken, ze blijkt hard en mist een vleugel. Tijd voor vervanging. De nieuwe impeller samenvouwen met een Tie-rib en schuif deze in het huis van de waterpomp. En nu op gevoel het dekseltje terug op het pomphuis. Dikke druppels zweet vallen naar beneden, onbedoeld hoor ik me kreunen, mijn voorhoofd krijgt een rode plek van het steunen tegen het deksel. De constructeur van dit soort apparaten zouden ze moeten straffen met 5 keer een impeller vervangen of oliefilter verwisselen. Is een ernstiger straf dan een taakstraf, van het oprapen van blikjes in een park of het verwisselen van luiers. Met een magneetje weet ik de verloren schroefjes terug te roepen en krijg het voor elkaar. De generator loopt weer als een naaimachine en de decibellen van het Ferrari geluid zijn genormaliseerd. Omdat ik nu toch bezig ben begin ik aan de WC. Dit zijn klussen die immer tot hilariteit op elk feestje leiden. Het valt gelukkig mee, maar de verkalking van de slangen en de onderdelen zijn indrukwekkend. Een dikke steenachtig sediment zit op elk stilstaand oppervlak zodat de klep vrij van rommel is maar de buizen, de plastic bochten zit vol met beton. Ik haal het pompmechanisme los, hak het toilet-cholesterol los. Maak alles weer soepeltjes met olijfolie en plaats een nieuwe eendenbek, een klep, uit de voorraad reserve onderdelen. Het kost wat tijd maar het brengt veel voldoening, zeker als het doortrekken vanzelf gaat en zonder enig lekwater. Jacqueline springt met borstel en schoonmaakmiddel op de pot af en weet het kleinste hok van de boot tot een paleis om te bouwen. Een fonkelend sanitair dat de uitwerpselen zo snel als de brandweer weet buiten te werken.

Het is bijna twaalf uur en loop bij Karen binnen voor mijn kotterzeil. Het ligt klaar en wordt uitgerold om me te laten zien wat er aan mankeerde. Netjes gerepareerd en mag pas afrekenen als ik het zeil heb uitgeprobeerd op de mast. Dat geeft vertrouwen, ook krijg ik de foto’s te zien welke reparatie ze hebben uitgevoerd. Prima service en geserveerd met een stralende lach. Ik zet het zeil op de stag en controleer het geheel. Netjes gerepareerd! Nu terug voor het afrekenen. Karen had me pas zondag of maandag verwacht voor de nota. De prijs is prijzig, maar betalen met een lach verzacht veel.

Met een voldaan gevoel lopen we de straat nog in voor een hapje en een drankje en brengen de rest van de dag heerlijk in een vrolijk gepavoiseerde haven door.

Vrijdag, 12 januari 2018

Santa Marta.

In onze actieradius mis ik een uitgebreide markt. Het kan toch niet zo zijn dat 500.000 mensen geen centrale markt hebben voor vis, vlees en fruit? Beetje Googlen en adres opzoeken blijkt het niet eens zover van de normaal begaande straten te liggen. Calle 12 blijven volgen dan moeten we er vanzelf komen. Dit is het voordeel van een symmetrisch stratenplan. De Calle’s lopen van het strand het land in en de Carrera’s lopen met de zee mee, en dat allemaal recht, straathoeken in 90 graden. Ruitjespapier om in te lopen.

De markt blijkt de stad een stuk levendiger te maken. Het verkeer met aan en afvoer maar ook de bromfietsers met boodschappentassen verstoppen de straat. De stoepen zijn verstopt met pop-up winkeltjes zoals op de Vrijmarkt. Mensen schuifelen af en aan en moeten uitwijken voor de koopwaar. Het enige belangrijke voor de verkoper is zijn stoel die hij dan ook midden op het trottoir naast zijn koopwaar heeft staan om als een vorst over zijn winkel te waken. Verkopers duwen een kar met etenswaren en een gasfornuisje door de straat. Geen lopende buffet maar lopend restaurant. Ik geniet hiervan en snuif de geuren van bloed, darmen, kruiden, groeten en fruit door elkaar. De mensen zijn aardig en laten je gerust.

In een winkel vlak bij de markt koopt Jacqueline een paar nieuwe sportschoenen, bij het binnenplaatsje met de leuke jonge beheerders drinken we een koffie. Op het plein onder een boom een simpele lunch met uitzicht op de mix van toeristen, ARC-zeilers, zwervers, bedelaars, gezinnen met kinderen, voortsnellende zakenmensen met een belangrijke tas onder de arm. Wat een kleurrijk geheel, wat een levendige stad. I love Santa Marta.

Donderdag, 11 januari 2018

Minca

De reisleider staat in gevechtspak ons uit te nodigen om het bamboehuis te zien en te bezoeken. Ik ga niet mee, maar ontkom er niet aan om later in zijn eigen huis, in een zeer uitgebreid college terecht te komen, welke mogelijkheden bamboe heeft als bouwmateriaal. Een boek over architectuur wordt bladzijde voor bladzijde getoond aan het 30 koppig gezelschap die allen zijn gekomen voor de jungle, de watervallen, het zwemmen in de rivier, de wandeling. Kathedralen, huizen en gemeenschapshuizen zoals de jaarbeurs in Hamburg zijn allemaal van bamboe. Ach, het is ook goed zo want het regent dikke druppels en liggen uit te buiken van de prima lunch. De prachtige wandeling door het dal, de berghelling op, door de plaats Minca en naar de rivier, het water in de rivier is verfrissend koel. Minca is een leuk toeristisch centrum, 15 kilometer van Santa Marta en een aanrader om te bezoeken.

In de middag een uitleg over Cacao en/of Chocolade, koffie plantage en het branden en zetten van koffie. Geen kokend water op de gemalen koffie want dan gaan het aroma en smaak verloren met de hitte. 80 Graden is de ideale temperatuur van het gietwater en gebruik alleen koffiewater om op te gieten geen theewater, zou mijn Vader zeggen.

Na al deze wetenswaardigheden vallen we in handen van een overgedateerde Hippie in smetteloos wit indianen pak of  een medisch outfit. Hij vertelt over de verschillende bijproducten van de Coca-plant, koffie en de Cacao boon. Allerlei medische toepassingen en sommige om er high van te worden. Het brengt een hoop hilariteit bij de jongelui uit Argentinie, die ook in de groep zijn. Klapper is dat de man met een stalen gezicht de dames een wondermiddel weet aan te prijzen. De dames blijven stoïcijns voor zich uitkijken terwijl de heren allemaal lachen. Jacqueline merkt droog op: ik ben binnenkort jarig, Bertus.

Woensdag, 10 januari 2018

Santa Marta.

Jacqueline werpt zich op als reisleider en snuffelt het internet af voor goedkope vluchten en leuke bestemmingen. Ik vind het allemaal best en sluit me graag aan bij al dat geregel. We boeken een eerste reis naar Medellin en van daaruit maken we verschillende tochten, wordt vervolgd.

Winkelen, wandelen, over de steiger lopen en werken aan de website. Bellen met het thuisfront en de dag vliegt onder je handen vandaan. De generator gestart maar geeft het geluid van een Ferrari zodat de conclusie is: te weinig of geen koelwater. Het volgende project dient zich vanzelf aan. Ik kan het met deze hitte niet opbrengen om er meteen aan te beginnen. Ik neem de waterslang en spoel het zoutwater van gisteren van het dek en ga er zelf ook maar even onder staan. Heerlijk warm zoet water. In de avond loopt het eerste ARC schip binnen van een Duits X-jacht. Ze zijn het eerste binnen, ze zullen wel kunnen zeilen maar varen op motor en aanleggen is ver onder de maat. Het gestuntel met vooruit en achteruit, boegschroef links en rechts, loop ik door want er zijn grenzen aan mijn geduld en genoeg handen om te helpen. Welkom ARC in de haven.

Dinsdag, 9 januari 2018

Santa Marta.

De Australische buurvrouw tikt op het dek of we nog een gasfles gevuld willen hebben. Als geschenk uit de hemel want de fles is bijna leeg en zouden daar weer een aparte actie van moeten maken. Ik lever de fles om kwart voor negen in en wacht uit beleefdheid op de mevrouw die de gasflessen om 0900 uur zou ophalen. Om half tien had ik er genoeg van en laat mijn Australische buurvrouw achter met nog een tiental flessen. Colombiaanse stiptheid.

Het is niet zo warm zodat de bezigheid van het dek spoelen als een welkome actie is te beschouwen. Het dek is in de afgelopen drie weken een grote verzameling zand gemengd met roet uit de haven. Een zwarte smurrie druipt van alle randjes af en verzamelt zich in het gangboord. Wat een viezigheid.

Door het verschillende malen opstarten van de koelkast krijg ik deze eindelijk weer goed aan de praat en denk dat het samenspel van de warmte buiten, de warmte van het koelwater en de warmte van het koelmiddel de thermostaat van slag brengt. Nu hij eenmaal flink gekoeld heeft is het leed geleden en draait de koelkast als nooit te voren.

Bij Karen van de jachthaven leveren we de kotterfok in en spreken af deze zaterdag weer op te halen. De zeilmaker komt van Cartagena naar hier om aanwezig te zijn bij ARC World Round die hier een tussenstop houdt. Wereld-ARC is een rond-de-wereld-avontuur dat plaatsvindt over 15 maanden en 26.000 zeemijl beslaat. In navolging van de klassieke tradewinds-route vermijdt de rally gebieden met politieke instabiliteit, piraterij en de stormtijden aan beide oceaankanten.

Het tempo van de rally zorgt ervoor dat de vloot bij elkaar blijft en dat het als een groep beleven van de activiteiten aan wal. Er zijn langere vrije vaarperioden die deelnemers in staat stellen om naar huis te vliegen voor werk of gezin, of om verder te reizen bijvoorbeeld naar Paaseiland, Nieuw-Zeeland of Madagaskar.

Tijdens de middag lopen we over het strand tussen de marktkraampjes vol met prullaria, vissers brengen hun schamele vangst aan wal en de vishandelaren kopen de vis vanaf het strand om deze naar de markt te brengen.

Als lunch wandelen we een restaurant en bestellen het menu van de dag. Voor 4,00 Euro pp inclusief een Cola hebben we uitstekend gegeten

Colombia is voor onze begrippen erg goedkoop.

Marsol

Maandag, 8 januari 2018

Cartagena - Santa Marta

De Queen B ligt prima bewaakt door de Blue Spirit braaf in zijn box op ons te wachten. Er is in de voorbije week een storm geweest met meer dan 50 knopen wind. Rene heeft de bimini veilig gesteld met de zonnepanelen en ben erg blij met deze actie. Veel boten blijken schade te hebben met de harde wind die hier in de haven heeft gestaan. Het dek heeft een verzameling van roet en zand en voelt met de blote voeten stroef aan. Dat wordt schrobben maar eerst op je gemak raken. De bustocht van Marsol was prima en hebben de reis vanaf de voorbank mogen meemaken, een beetje extra comfort in plaats van opgevouwen zitten in een stoeltje dat 10 cm te krap geconstrueerd is.

We lopen van het station naar de boot en nemen meteen enkele boodschappen mee. Amigo, de bedelaar voor de winkel, hangt nog precies zo over zijn fiets als toen we naar huis gingen. Vastgekluisterd op zijn in elkaar geflanste driewieler, op zijn vaste plek. Veel bewoners komen een praatje bij hem maken zodat hij al babbelend en hand ophoudend de dag door komt.

In de haven een blij weerzien met de buren en een prima moment van ontspanning met het gevoel we zijn weer thuis. Mastvoet en bakskist zijn droog, koelkast valt uit

Vliegend over Panama

Zondag, 7 januari 2018

Schiphol - Cartagena

Mijn benen zijn stram, ik weet niet meer hoe ik moet zitten, mijn boek is uit en ben zo blij dat de landing ingezet wordt op de luchthaven van Cartagena. Vanochtend vertrokken van Schiphol, naar New York, daarna Panama en nu de finale. Saaie reizen ga ik niet beschrijven zodat ik alleen vermeld dat ik heel blij ben als ik in een bed val van het hotel. Morgen verder met de bus.

Met Luchtschip naar Colombia

Zaterdag, 6 Januari 2018

Vlijmen - Schiphol

Drukke weken achter de rug met bezoeken van familie en vrienden. Tot op het laatst toe probeer ik iedereen nog even te zien en moet helaas de Dassendragers Kikvorschen laten schieten. Jim, de kleinzoon komt met zijn ouders me ophalen om op het station af te leveren en we komen samen in een ware veldslag. Kleinzoon geeft Opa een “geducht pak slaag” en als ik eindelijk op de roltrap sta, weten we niet genoeg naar elkaar te zwaaien. Ik mis dit ritueel nu al en ben niet eens boven op het perron.

Met de trein naar de Vertrekkershal van Schiphol en zie een fris gewassen Jacqueline voor me staan, zo uit de sauna getrokken. Samen door de douane en blijven in het Mercure hotel op Schiphol slapen om de volgende morgen, zonder al te veel stress en familieleden lastig te vallen, klaar te staan voor vertrek. De eerste reis van het jaar is ingezet. Colombia, Santa Marta, de plaats waar de Queen B op ons wacht.

Oosterschelde op weg naar 2018

1 Januari 2018

Vlijmen

De buurt laat me weten dat er iets is veranderd. De donderslagen en vuurpijlen scheren over ons heen en de mensen van de televisie staan te zwaaien en voorspellen dat het van kommer en kwel tot een fantastisch Nieuwjaar zal worden.

Je zult het nooit weten van te voren en de eerste de beste oliebol in de politiek kan het scenario van ieder zijn geluk te wensen in een seconde teniet doen.

Onze plannen met de Queen B zijn een reis uit te stippelen in de Carieb of misschien toch door het Panamakanaal? Het hangt van enkele externe factoren af en laten het gewoon op ons af komen. Aan alle lezers een heel Gelukkig en Goed 2018 toegewenst!

Een ogenschijnlijk simpele vraag waar komt de viering Nieuwjaar vandaan geeft meteen een andere kijk op dit fenomeen: Volgens Wikipedia:

Nieuwjaar is de dag waarop het begin van het nieuwe jaar wordt gevierd. In de westerse wereld is dit op 1 januari, in andere culturen vaak op andere data. Bij deze viering zijn wederzijdse gelukwensen en goede voornemens gebruikelijk.

Geschiedenis,

Lang geleden begon het nieuwe jaar bij het begin van de lente, als de natuur weer tot leven kwam, of begin januari, als de dagen beginnen te lengen. Bij de invoering van het christendom wilde de Kerk een eind maken aan de heidense gewoonten rond deze nieuwjaarsviering, en riep 1 januari uit tot bid- en boetedag om de besnijdenis van Jezus (8 dagen na de geboorte) te vieren. Maar ook daarna vierde men het nieuwe jaar nog rond de oude heidense data, maar ook op Sint Maarten (11 november); de eerste adventsdag; de zonnewende (rond 21 december); of Maria Boodschap (25 maart). De Spaanse landvoogd Requesens besloot in 1575 dat het nieuwe jaar officieel op 1 januari begon.

De Babyloniërs brachten rond 2600 v.Chr. een koningsoffer. Ze meenden dat op nieuwjaarsdag de koning het mikpunt van de goden zou zijn, dus vervingen ze de koning tijdelijk door een slaaf of een ter dood veroordeelde, reden hem als koning rond en offerden hem ten slotte. Zo werd het kwaad een jaar afgewend.

De oude Germaanse oud-en-nieuwviering werd in de winter gevierd, duurde 12 dagen en nachten en heette 'Joelfeest'. Het Joelfeest begon op de langste nacht van het jaar op 20 december en duurde tot 1 januari, het huidige Nieuwjaar. Na de Romanisering werd dit verschoven naar 25 december en werd 12 nachten later Driekoningen gevierd. In hedendaagse paganistische religies (o.a. Wicca) wordt Yule gevierd rond 21 december.

Bij de Romeinen begon het nieuwe jaar op 1 maart, totdat Julius Caesar in 44 v.Chr. de juliaanse kalender invoerde, vanaf die tijd was Nieuwjaar op 1 januari. De Romeinen offerden sindsdien op die dag aan de god Janus (waarnaar januari is genoemd) om hem mild te stemmen voor het aankomende jaar.

Vuurwerk

Men ziet de periode van kerst tot Driekoningen (de heidense twaalf nachten) tegenwoordig nog steeds als feestelijke periode. In deze periode vallen (verplichte) snipperdagen en schoolvakanties, en veel bedrijven zijn gesloten. Veel mensen laten de kerstboom tot na Driekoningen staan. De tradities van onze heidense voorouders hebben dus nog steeds invloed.

De nieuwjaarsvuren zijn terug te vinden in de traditionele kerstboomverbrandingen die in sommige plaatsen nog steeds worden georganiseerd. De oude vuren werden destijds gedoofd, en nieuwe vuren werden ontstoken om het oude jaar te vernietigen en de komst van het licht en het nieuwe te onderstrepen.

Ook moesten de geesten van de overledenen en de demonen worden verjaagd, die juist rond deze tijd konden opspelen. Dit verjagen gebeurde met veel lawaai, wat nog terug te vinden is in het gebruik om rond de jaarwisseling vuurwerk af te steken en klokken te luiden.

Deze geesten moesten echter ook gunstig gestemd worden. Zij konden namelijk de mensen en het vee vruchtbaar maken en het gewas doen groeien. Men bracht ze daarom ook offers, die men na het ritueel zelf opat en -dronk. Dit vinden we terug in onze eigentijdse kerst en oud-en-nieuwgerechten terug, zoals kerststollen, duivekaters, wafels, knieperties, spekdikken, oliebollen en de traditie om uitgebreide maaltijden aan te richten met veel alcoholische drank.

Het geven van cadeautjes en nieuwjaarsgiften aan familie en personeel was al onder de Romeinen gebruikelijk. Het vindt in Frankrijk plaats op nieuwjaarsdag, in Italië op Driekoningen, in het Verenigd Koninkrijk op eerste kerstdag, in Duitsland op kerstavond en op sinterklaasfeest: 5 december (Nederland) + 6 december (Vlaanderen) en met kerst. In 1535 schafte Maarten Luther Sinterklaas af; het kerstkind werd de brenger van geschenken.

Zo dat weten we dan ook weer en ik neem me voor om er eens een heel mooi jaar van te maken met heel veel mooie zeemijlen, prachtige zeiltochten, mooie bestemmingen, leuke ontmoetingen en veel liefde.