Logboek 2019

Pan American Highway

Dinsdag, 12 november 2019

Vistamar,

Over slapen geen beklag meer doen want dat wil toch niet lukken en ben blij dat ik vanochtend wat langer kon blijven liggen. De kop koffie maakt het leven weer wat vrolijker en ga op pad om wat spullen te kopen.

Het e-mail van gisteren heeft uitgebreid advies gedaan over de ankerketting en ga nu met een gericht antwoord op weg naar de Abernathy-vestiging in de buurt. Dat had ik beter niet kunnen doen want deze winkel is goed uitgerust voor de sportvisser maar minder voor de zeiler zodat ik via Whatsapp contact zoek met Jasmine van de winkel uit Panama. Jasmine belt me meteen op en bemerk dat het Spaans telefoneren met een temperamentvolle Panamese schone nog niet mijn ding is en zal daar nog heel wat uurtjes voor moeten blokken om dit machtig te worden. Je mist het oogcontact.

Uiteindelijk wordt het één en ander duidelijk en de afspraak is om naar de winkel in Panama City te gaan om verder te overleggen.

De winkel uit en loop langs de autobaan A1 en dit blijkt de Pan-American Highway te zijn. Links kun je naar Fairbanks in Alaska kijken en rechts naar Vuurland in Argentinië. Als je maar ver genoeg kunt zien want de lengte van deze weg is rond de 35000 kilometer. Nu zijn daar de meningen over verdeeld want de een zegt 25000 kilometer de ander spreekt over 50000 kilometer.

Daarbij nog eens een van de meest gevaarlijke wegen van de wereld en wordt beschouwd als de ultieme roadtrip voor diverse mensen, die er soms meer dan een jaar over doen om de vele plaatsen en landen in zich op te nemen. Er is een klein stuk onbegaanbare weg en dat is tussen Panama en Colombia en wordt geadviseerd om dit stuk met een boot te overbruggen.

Achteloos steek ik de weg over en loop naar de overkant voor wat cash-geld. Blijkt dat ik de bankpasjes ben vergeten en moet het met de 20 US$ doen die nog in een vakje van de portemonnee zit.

Cadeautje voor de zieke, yoghurt en groenten voor de avondmaaltijd met een kop koffie bij de bakker maken het een leuk uitje. Het hoeft niet altijd duur te zijn om het goed te hebben.

In de winkels het Nederlandse winkelgedrag KVP gehanteerd. (KVP-kijken, voelen en pleiten)

Met een zeiler uit Bretagne rijd ik terug naar de Marina en besteed de rest van de middag aan het poetsen van de opbouw. Het zonlicht bleekt het polyester en veroorzaakt heel wat schade aan het houtwerk. De houtstoppen springen het teakhout uit en blijf het repareren om het bij te houden.

Op het laatst van de middag neemt de wind toe en is het heerlijk om vanuit de kuip naar de overkant met bewoning te kijken. Rustige dag.