Logboek 2019

Dinsdag, 26 november 2019

Isla Taborcillo of Wayne Island

Once upon a time in the west! Ik loop door een vervallen Wild West straatje, de huizen zijn voormalige appartementjes van een hotel maar ingericht en uitgevoerd in de stijl van het Wilde Westen. De gevangenis is open en de celdeuren staan los, de gevangenen zijn op tijd weg. De sfeer pakt me. Ik ben terug in een paradijs van een filmster en heeft van zijn werk een hobby gemaakt. Het grote huis van John Wayne met 28 kamers staat er nog maar het is geplunderd door toeristen en of lokale vissers. De airco’s zijn verdwenen, de ramen staan open, de luxaflex hangt gedraaid aan het plafond op het ritme van de wind te klapperen. Het zwembad is nog heel, maar het water is groen. Ik ruik de aanwezigheid en voel de geest van John zweven door zijn paradijs en dat blijkt te kloppen want even verderop ligt hij onder een eenvoudige steen begraven, vlak voor de ingang van de kerk. Hij is er nog, wat zal hij verdrietig zijn van wat het geworden is.

Op het internet is een folder van de makelaar te vinden en vraagt 14.000.000 $ voor dit vervallen geheel. Ik zou het graag willen hebben, voor niets, om het weer op te bouwen met hotelfunctie en museum want het is in principe een prachtig geheel. Elke dag, vanaf nu, zet het verval zich onrepareerbaar verder in. Op het moment dat we het gezien hebben en teruglopen naar de dinghy zien we vier boten met toeristen naar het eiland varen en die gaan op onderzoek uit. Die nemen allemaal iets mee of komen ergens aan, het zal niet verbeteren.

Een wandeling over het strand met de blote voeten in het “zachte” zand. Nu weet ik wat het zachte zand is, een strand waar je voet tot aan je enkels in het zand weg zakt. Loopt moeilijk maar voelt prettig aan de voetzolen. Ook hier ligt op de springvloedlijn, sporen van gemorste olie.

Terug aan boord realiseer ik me dat het een reis waard is om dit te zien, de vroegere rijkdom van John, wat de erfgenamen ervan gemaakt hebben, het verval. Het lugubere is, het speelt zich nog steeds af, rond John Wayne.

Aan boord stroomdraaien en dacht het probleem van de waterpomp generator voor altijd opgelost te hebben totdat vanmiddag met een snok het snaartje weer is gebroken. Geen zin om de handen te branden laat ik het beest afkoelen en neem voor om dit in de haven verder te bekijken.