Logboek 2019

Donderdag, 28 november 2019

Vistamar

Het wil maar niet licht worden en ga eens buiten kijken. De nachtlucht is veranderd in dikke donkere regenwolken waar de regen in dikke droppels uit neervalt. Grijs, boos en bar weer maar de airco staat comfortabel aan, zodat we rustig ontbijten en koffie drinken. De geplande boodschappen om 11 uur wordt gestoord door een echte dikke bui zodat we besluiten aan boord te blijven.

Ik kruip op de bank met facebook en lees enkele hoofdstukken Spaans maar houd het barre weer met een knipoog in de gaten. “Met geen” rust in de kont pak ik de isolatie van de vriezer aan. Niet voor niets drie platen polystyreen gekocht zodat met passen en meten een nieuwe bak in de vrieskist construeer.

Je komt wat tegen als je aan de gang bent want als je onbevangen de vrieskist in kijkt dan lijkt het redelijk vierkant, maar als je gaat passen dan kom je de gekste dingen tegen zoals de voeler van de thermostaat, de ophanging thermostaat, de gasveer die in de bak zakt, de verdikking in het polyester van deze gasveer, de leidingen van de verdamper en dan de rondevorm van het schip. Ben trots op mijn werk en heb met een anderhalfuur een binnenbak weten te maken. Met een gloeiend heet mes de platen op maat gemaakt.

Inmiddels droog buiten haal ik de waterpomp uit elkaar van de generator. Ik ga nu niet beschrijven wat ik allemaal demonteer want dat heb ik het laatste jaar al meerdere malen gedaan, maar ga nu eens uitleggen wat een netjes opgevoede jachtschipper meemaakt als je vingers twee centmeter tekort zijn om het laatste moertje aan de onderkant van de pomp te monteren, taal gebruik in het hoofd wordt er niet beter op, je vraagt je af wat het schip nog waard is, vraagt je af wat het effect is van de bloedverdunners nu je handen onder de schrammen en krassen komen te zitten. Dit is met een betablokker niet goed te maken als je ook nog eens goed klem komt.

Er vallen drie moertjes in de bak die op raadselachtige wijze verdwijnen die zelfs het magneetje niet weet te vinden. Geduld is een schone zaak en na een uurtje pielen met beschadigde vingers, rouwrandjes onder de nagels en het uitproberen met de vreemdste oplossingen krijg ik het moertje op het pomphuis, missie geslaagd. Nadat de ombouw terug geplaatst is, drie uur verder, met een stijve rug, plat voorhoofd door het steunen van het hoofd tegen de bakskistdeksel om de handen vrij te hebben voor het werk achter de generator.

Een dag zonder ontdekkingen en cultuur van het mooie Panama maar een gewone dag aan boord, een dag uit het harde schippersbestaan.

Avondeten wordt een pot ingemaakt vlees met kerrie en rijst. En kijken naar de film van Fons Brenninkmeyer over de Kikvorschen in Rome. Leuk om terug te zien.