Kerkje van Agonoko

Zaterdag, 16 mei 2020

Totegie Airport – Agonoko

Op het strand worden we met groot enthousiasme opgewacht door Valerie en van harte welkom geheten. De verlegenheid om zomaar bij iemand op zijn terrein te springen bij wildvreemde mensen wordt door haar al snel om zeep geholpen. Erwin, haar man, komt met een brede lach vertellen dat het ons vrij staat om altijd te komen wanneer we willen.

Als vermaak voor de al aanwezige zeilers wordt Petanque gespeeld en later Volleybal. Ik houd me wijselijk op afstand maar vertel Christophe dat het wel 25 jaar geleden is dat ik een volleybal vastgehouden heb. Evenzo voor Christ en kijken naar het grote spelplezier wat de gastheer en vrouw bij de bezoekers weet te bewerkstelligen.

Na het uitspelen van deze “professionele” spelers stelt Christophe voor om samen nog eens te proberen en we spelen naar elkaar over. Jacqueline komt erbij en binnen de kortste keren staan we wedstrijd te volleyen met de anderen en beleven er veel plezier aan en voel mijn rug wel, maar door het enthousiasme vergeet ik de pijntjes en het vastzitten van de rugspieren en denk heel wat te kunnen.

Christophe is niet minder enthousiast en ook de Kalea 39 speelt de sterren van de hemel maar blijken later allemaal iets aan het uitje over te houden. Ik mijn pijnlijke rug, Christ een gebroken teen en Kalea een beschadigde voet vol met pleisters. De oudjes op zijn best zullen we maar denken.

Vanochtend anker ophalen en varen op de motor en zeiltje richting Totegie. Laveren tussen de boeien, contact met Nederland en zien in de verte de Etoile d’Azur liggen en vragen ons af waarom Guy nog niet weg is.

Bij Totegie, voorzichtig de tracks-volgen met hulp van het Open CPN kaartprogramma, laverend tussen de koraalbanken door gaat het anker overboord vlak achter de Eastern Stream en geef een 50 meter ketting waar de Queen B stevig vast ligt volgens de GPS van het kaartprogramma.

Later zie ik op niet al te grote afstand van de Queen B een koraalplaat liggen met een 30 cm diepte. Kippenvel gevoel geeft dat telkens, en nu maar hopen dat het anker het goed houdt.