Centre medical

Dinsdag, 23 juni 2020

Hao

De wond aan de linkerhand vertoont vreemde vlekken en een rode ring om de kern. Het pus loopt nu met een straaltje uit de wond en maak voor de zekerheid een foto om deze naar Nederland te sturen voor een dokter. Dirk krijgt binnen 10 seconden antwoord van de huisarts dat dit een gevaarlijke wond is dat deze direct behandeld moet worden in het ziekenhuis, en dat deze wond niet uit zich zelve dicht gaat. Wow, wat nu want het is voor mij 0100 uur midden in de nacht en moet ik nu direct op zoek naar een dokterspost? Ik neem mijn temperatuur op en deze is normaal, bloeddruk en tempo hartslag normaal zodat het lichaam geen actie onderneemt tegen een mogelijke infectie en besluit om morgenvroeg zo snel mogelijk naar de dokter te gaan.

Dokterspost zit op de bovenste verdieping zodat je al gezond moet zijn om de dokter te kunnen halen maar moet wel de toegankelijkheid van het systeem prijzen. Boven aan de trap word ik opgevangen door een prachtige Polynesische dame met bloem in het haar en een volle vrolijke blijde lach. Inschrijven in het register en 2 minuten later komt de zuster die een intake van het probleem doet om in de hiarchie een rol te spelen. De dokter is een jonge vent met basketbalpet en korte broek die net van het kitesurfen afkomt, die constateert dat de wond een gevolg is van de jodiumzalf met verband dat waarschijnlijk te strak om de wond heeft gezeten. Hij ziet geen grote risico en verbind de wond met een zalf en adviseert me over twee dagen terug te komen als de wond groter is geworden. Opgelucht met deze mededeling, met twee verbonden handen uit de strijd en geen enkele beperking om te doen en laten. Jacqueline wil graag naar de afsluiting van het schooljaar van het internaat en ondertussen zie ik de kans schoon om de gasfles te vullen, de bakskist op te ruimen, de bijboot drogen en opruimen en zeevast in de achterkajuit te stouwen, ankerlier inpakken en de kuip vertrekkensklaar te maken. Jacqueline betrapt me net op de afsluiting van de bovengenoemde activiteiten en verklaart me voor gek. Ik was alleen maar blij dat ik iets kon doen en dat het een beetje uit de hand liep, daar kan ik helemaal niets aan doen.

Verder een rustige middag en spreek de eigenaar van de grote catamaran die ook naar de haven wil komen. Helene blijft aan boord van het schip waar de kapitein van terug gekomen is. De vissersvrouwen zwaaien flink goedendag en de kinderen komen demonstratief op de rand naast de boot zitten of er nog iets te halen is. Na een veelvuldig Non en “tot morgen” taaien ze teleurgesteld af.

Bij de dokter kom ik de schijf van vijf tegen met in het Polynesisch de uitleg hoe je een goede voeding kunt krijgen. Een heel slechte zaak is voor mij dat de producten allemaal uit Frankrijk komen en in Frankrijk verkrijgbaar. De meeste van de getoonde producten zijn hier in Polynesië niet voor handen. Hoe kun je zo voorlichten als je de gebruiken en de mogelijkheden van het land niet kent.

De handen jeuken en denk dat dit een prima signaal is. In de avond kook ik een kipsaté met rijst en wortels, de enige groenten van het eiland op dit moment.