Logboek 2020
Bijzonder 2020
December, 2020
Afsluiten van een bijzonder jaar. Prachtige tochten gevaren, lange afstanden de schoonheid van de Pacific leren kennen. Kristalhelder water, mooie gastvrije mensen, nieuwe zeilvrienden, samen sterker als team om de wereldzeeën te bedwingen. Maar ook het tragische ongeluk van Steve in de storm bij Paaseiland, het terugsturen van de Queen B naar de oceaan omdat Gambier in een coöperatieve Lock down met Frankrijk kwam. Een maand doorlopen met een gebroken voet.
Thuis vieren we het kerstmaal met maximaal 4 bezoekers. We nodigen verspreid over de verscheidene weekenden vrienden en kinderen uit met een uitgebreid diner. Gezellig en tijd om elkaar uitgebreid en met aandacht te spreken. We rollen zonder al te veel problemen door deze tijd en zorgen voor elkaar.
Vanuit de luie stoel volgen we de zeilvrienden met enige weemoed. Hadden we maar… of we kunnen niet anders of is het niet beter dat? Vragen die er niet toe doen maar je laat ze wel de revue passeren. Na de kerstdagen komt er rust en vieren een gezellig Oudjaar. Een bijzonder jaar 2020 afsluiten en een Nieuw Jaar 2021, dat alleen maar beter kan worden.
Afstand houden.
November, 2020
Twee maanden thuis zitten en langzaam bouwt het verlangen op, terug te keren naar de Queen B. Niet zeuren want ben niet voor niets in Nederland om met de familie de feestdagen door te brengen. De Corona situatie ontwikkelt zodanig dat ik het zie aankomen dat het een lange poos gaat duren.
Gezellig zijn de uitjes met mijn vader. Wandelen door de Jordaan, IJmuiden vis kopen, Binnenhof 's-Gravenhage bezoeken, de corona voorzorgen in acht nemend. Met vrienden spelen we kaart en maken er iets van. Ver wegblijven van de drukte en ruimtes waar een besmetting mogelijk is.
De wereld kreunt onder de pandemie, aanslagen en Amerikaanse presidentsverkiezingen:
2 november. IS-aanslag in Wenen met 4 doden en 22 gewonden
IS aanslag op de universiteit in Kabul 22 doden
6 november. In Frankrijk, Italië en Rusland een recordhoogte besmettingen. Italie roept een nog strengere Lock down af.
7 november. Orkaan Eta, vierde categorie raast over de Atlantische Oceaan. 50 slachtoffers in Guatemala.
9 november. Pfizer maakt bekend dat ze een vaccin hebben tegen de Covid met een 90% effectiviteit.
11 november. In Italië overstijgt de registreerde besmettingen de 1 miljoen. In de Verenigde Staten is in de afgelopen 24 uur een recordaantal van 201.961 besmettingen geregistreerd.
14 november. Oostenrijk gaat in Lock down.
23 november. Italië wordt het tweede land met meer dan 50.000 coronadoden. Astra Zeneca, Brits-Zweeds bedrijf komt als derde bedrijf met een vaccin samen met Pfizer en Moderna.
28 november. 110 doden bij een terreuraanslag in Nigeria.
29 november. 34 doden bij een aanslag in Afghanistan
Met deze opsomming ga je realiseren welke bedreigingen er in het dagelijkse leven zijn en daarbij komen ook nog de gevaren van het dagelijkse leven, thuis en op straat.
Beste is wat afstand te nemen en niet teveel stilstaan wat er allemaal kan gebeuren. Toch neem je dit soort berichten serieuzer als je gedwongen thuis moet zitten.
't Zootje
Oktober 2020
Hoe overleeft een wereldzeiler de alledaagse gewoontes zonder wuivende palmen, sprankelend helder water met geweldige zonsondergangen? Eerst een vrijwillige quarantaine en dan moet alles goed komen. Dat valt tegen want de wereld raakt steeds meer op zijn kop ondanks mijn goedbedoelde inspanningen.
5 oktober sluit Frankrijk de cafés en restaurants.
6 oktober: Madrid roept de noodtoestand af, vanaf 1500 uur mag niemand de stad verlaten.
11 oktober: India meldt 7 miljoen Covid gevallen.
13 oktober Mark Rutte en Hugo de Jonge maken bekend dat van wege het oplopende aantal Covid 19 besmettingen dat de horecagelegenheden dicht gaan.
16 oktober wordt Samuel Patty vermoord vanwege zijn lessen maatschappijleer
18 oktober: Europa heeft meer dan 250.000 doden.
En zo rolt het drama zich uit over de wereld. Corona ontkenners worden keihard onderuitgehaald door de cijfers. Landen als Brazilië en Tanzania die geen maatregelen tegen corona nemen worden slachtoffer van grote aantallen doden en een vastgelopen medische verzorging.
Voor mezelf prijs ik me gelukkig om thuis te zijn bij de familie en bij een eventuele besmetting dicht bij een goede medische verzorging.
Om wat bezigheden op te bouwen leg ik me toe op het koken voor de diverse familieleden (het is mogelijk om 6 mensen te ontvangen), fitness en golf. Bij de golfclub het Zootje word ik opgevangen en krijg er steeds meer plezier in
Repatriëring
Vrijdag, 2 oktober 2020
Papeete – op weg naar huis
Klokslag 05.00 staat de taxi voor de toegangspoort van de haven en begint de operatie repatriëring. Een lange rij wachtenden voor de balie op het vliegveld, de procedures zijn duidelijk en het lijkt dat iedereen voorbereid is om de juiste documenten te gebruiken om te vliegen.
Drie uitgeprinte documenten van de gezondheidsverklaring(overigens zelfverklaard gezond) zijn de sleutel om te ontsnappen aan de corona van Polynesië om vervolgens in de bureaucratische corona maatregelen van Nederland te landen.
De leefbaarheid van de corona omgeving is in Polynesië een stuk soepeler maar waarschijnlijk gevaarlijker als je als buitenlander corona oploopt. De medische voorzieningen lijken me hier minder dan in Nederland. Dit ter overweging van het achterlaten van de Queen B. Natuurlijk spelen er enkele extra factoren een rol om terug te gaan zoals familie, feestdagen en het op slot zitten van de landen om Polynesië heen.
De papieren worden nauwelijks bekeken bij de controle en het reizen gaat vanzelf omdat alle passagiers zich bewust zijn van de papierwinkel en het besmettingsgevaar.
Een lange saaie "zit" aan boord van het vliegtuig. 22 Uur vastgeplakt aan je stoel om via Vancouver op Paris Orly te landen.
Actie voeren
Donderdag, 1 oktober 2020
Papeete
De was ophalen, de kajuit opruimen. De zeilen uit de mast en opgevouwen onder de salontafel. Schoten van dek, de buitenboordmotor in de bakskist en zo kom ik dampend en zwetend de ochtend door.
Een fietstochtje naar de luchthaven en bezoek het wijn-café voor een borrel. Er is voor vertrek niet veel meer te doen en ben vanavond uitgenodigd om een hapje te eten. Lekker bijpraten en we hebben te horen gekregen dat het tarief van de haven niet verhoogd is. Dank aan de Zouterik voor hun actie die zeker meegeholpen heeft aan het besluit om niet te verhogen.
De laptop heeft het nu definitief begeven en ruim deze met de verschillende andere zaken bij de bagage. De Rambler en de Joy vertrekken, de Lucipara2 en de Rapsodie zijn in Taina. De Stormalong in Huanine zodat er in de 5 weken dat ik in de haven ben geweest wel ineens een geheel andere situatie ontstaat
de Vuile Was
Woensdag, 30-09-2020
Papeete
De computer start na een nachtje rust en spreek het oplichtende scherm bewonderend toe. Maak direkt gebruik om enkele rekeningen te betalen en met bewondering naar een nieuw schip te kijken. De Island Packet 439 is een plaatje, maar dat zal nog wel even sparen worden.
Bij de dagelijkse fietstocht trap ik naar de achterkant van de douane steiger om te zoeken naar een gestrand Russisch schip bij Arue maar tref daar een Nederlands schip de Lola. Beroofd van al haar kostbaarheden zoals grote lieren, zeilen, windvaan.
Ze ligt er haveloos bij met een flinke schade aan de bakboord preekstoel. Schade door verslepen of lostrekken?
De Nederlandse vlag en de deplorabele staat waar ze in verkeerd roept veel vragen bij me op en neem me voor, dit verhaal op te zoeken. Helaas lukt me dat later niet.
De vertrekdatum komt snel op me af en ga me richten op het vertrek. De vuile was naar de wasserette, een paar onderdelen bij de bouwmarkt en zwoeg met de fiets tegen de harde wind in met flinke regenvlagen.
In de mail tref ik een mededeling van de Nieuw Zeelandse overheid en stuur deze door. Krijg het idee dat de NZ-overheid de puntjes op de I zet naar aanleiding van de zaak Anita, die verbeurd is verklaard bij aankomst zonder toestemming in NZ. De mail stuur ik door naar de advokaat van de Lucipara2 en die weet er wel raad mee.
De Fidelis vaart binnen, de Aruie V vaart uit zonder toeristen naar de Markiezen, op de driemaster gaan de werkzaamheden in de masten dag en nacht door.
De Polynesische overheid komt met de Corona cijfers en de statistieken vertonen een onrustbarende groei van het aantal besmettingen en een 7-tal doden.
Reparatie van een Nitwit
Dinsdag, 29-09-2020
Papeete
De zon brandt zoals dat dit in de subtropen gewoonlijk is. De uitzichten zijn oogverblindend met de gemengde subtropische begroeiing op de heuvels, met uitzichten over de ondieptes van het koraal, maar de benauwde warmte wordt niet minder. Kalm aan doen en aan boord de ventilatoren de koelte laten produceren en achter de computer de contacten ophalen.
Het is dan een dikke tegenvaller, als na de koffie mijn grijze vriend en contactenboek me volledig in de steek laat door nergens meer op te reageren. Snel drukken op de opstartknop, lang drukken, verschillende keren kort en lang, scherm openklappen en dicht, de toetsen indrukken, alt en delete, delete apart. Dit zijn nu de typische reparatie-tools die een nitwit uitvoert. De “Russian repair” door er een schop tegen te geven laat ik in deze hightech moderne tijd even achterwege, feit is wel dat er geen informatie meer te peuren is. Dat wordt een reparatie voor thuis en leg de laptop weg.
Berber komt met de familie langs en vindt de Drakenlimonade heerlijk. Gezellige babbel en leer de familie Zouterik een stuk beter kennen. Mooi en stevig aluminium Koopmans ontworpen schip.
Vanmiddag met de rugtas en fiets boodschappen doen en breng een bezoek aan de ACE (bouwmarkt), schroeven en verf om de motor een “Sikkens revisie” te geven. Loop bij de Marina binnen voor een formulier. Wat een gezellig havenpersoneel, in dienst van de gemeente Papeete, met een leuke vreemde opstelling voor hun klanten.
De directie van de Marina wil eindelijk na al die jaren van investeren in kantoor, wasgelegenheden, douches, steigers en romantische pier met open knuffelhok wel eens geld zien en zijn voornemens om het tarief voor oktober op het hoogseizoentarief te brengen.
Driemaal het laagseizoen. De havenmeesters melden deze verhoging maar met een ondertoon en knipoog vertellen ze ook dat er veel discussie is, want de verbouwing is nog niet klaar. Grote plaatijzeren hekken staan om de bouwplek en de reling van het knuffelhok zit nog niet vast (dit is mijn invulling).
Mariska en Tjaard zien op voorhand wel nut in een email met de vraag wanneer de wasgelegenheid en sanitair geopend worden zodat het te begrijpen valt dat de liggelden verhoogd gaan worden. Ik schrijf een mail naar de directie dat ik me aansluit bij de vraag van Mariska en Tjaard.
Verbeurd verklaard
Maandag, 28-09-2020
Papeete
Koelkast werkt als de brandweer en produceert kou zoals enkele jaren geleden. Heerlijk koud en de koelelementen blijven flink in het ijs staan. Ondanks de ergernis van de monteur Mike, een goed resultaat, maar maak me nog een beetje druk om alle onderdelen die zoekgeraakt zijn en opnieuw vervangen terwijl ik ze nu, dus later, weer terugvindt.
In de Poynesische krant wordt melding gedaan van een stranding op Arue van een Russisch schip, waarvan de eigenaar is overleden, waar een Hongaarse schipper de controle over het schip is verloren. Opmerkelijk verhaal en krijg niet helemaal duidelijk wat er is gebeurd, maar dat het schip op het strand ligt en door de marine van het strand gesleept moet worden is wel duidelijk aan de hand van foto’s. Stranding van schepen roept altijd vragen op en het is voor wat betreft de weersomstandigheden helemaal geen aanleiding voor geweest.
.
Verder lees ik de arrestatie van de bemanning van het zeiljacht de Anita. Ze zijn zonder een visum aan te vragen en zonder toestemming in verband met de Corona restricties, Nieuw-Zeeland binnen gekomen. Dit is door de autoriteiten voortvarend aangepakt. Versleept naar een baai buiten het havengebied. Corona-getest gelukkig negatief, gearresteerd en opgesloten. In vliegtuig gezet en teruggestuurd naar Duitsland en de boot verbeurd verklaart en wordt geveild. Dit zijn drastische maatregelen om te voorkomen dat andere schepen het ook in het hoofd halen om toch te gaan, ondanks de vele waarschuwingen van de Nieuw-Zeelandse overheid.
De rommel van het dek, boot poetsen, rubberboot opvouwen en boodschappen doen. De Zouterik, een Koopmans schip, komen op bezoek en de jongste dochter showt haar nieuwe fiets, ingeschreven voor de basisschool hier in de stad en is bij de tandarts geweest. Het meisje sprankelt, het leven is een groot feest en ziet het helemaal zitten om naar school te gaan. Ik zei tegen haar dat ze kan proberen de "juffrouw" Nederlands te leren zodat het voor haar gemakkelijker is. Dat zag ze wel zitten.
We borrelen de avond in en hebben genoeg te vertellen, snel laat.
Armoede op straat
Zondag 27-09-2020
Papeete
Met kunstig plakwerk met isolatietape worden de leidingen van de compressor ingepakt, de twee thermostaten in de koelkast geschroefd en de leidingen nog eens gecontroleerd op lekkage. Ik ben blij met het slagen van de operatie maar minder blij met de al op voorhand gepeperde rekening. Koelkast afvinken van de todo-lijst en overgaan op de orde van de dag. Het heeft zo lang geduurd dat de winkels voor een boodschap alweer gesloten zijn. Met een blik zuurkool en worst vul ik het avondeten in.
Vanmiddag een stukje fietsen en bezoek de gesloten Supermarkt en maak een ommetje door de bijna verlaten stad. Het is zondagsrust maar ik kan moeilijk wennen aan de mensen die in kartonnen dozen slapen voor de winkels die hun luiken hebben neergelaten. Hele families op een kleedje, en een kartonnen scherm voor wat privacy. Armoede ligt op straat. Vreselijk.
Op de kade zie ik de Aranui V, een combinatie van Cruiseschip en vrachtschip liggen. Deze boot vaart tussen de verschillende eilanden om vracht te lossen en tijdens het lossen kunnen de toeristen van het Cruisegedeelte de eilanden bezoeken. Mooie formule maar met een lelijke uitstraling als schip zijnde. Het schip is geblokkeerd omdat onderweg Corona is geconstateerd en het schip direct terug is gevaren naar Tahiti, De bemanning is het grote probleem en ook de toeristen worden meteen in quarantaine geplaatst en het schip van boven tot onder ontsmet.
Fiscale adviseur van Trump
Zaterdag, 26 09 2020
Papeete
Negen uur is natuurlijk 0920 als Mike aan boord komt met tassen vol gereedschap en enkele vuilniszakken waar de afgewerkte lak nog nadruppelt. Mike kreunt al voordat hij de bakskist in moet, beetje passen en meten om de bierspieren op zijn buik in de kast te frommelen maar uiteindelijk gaat het prima. Met een elektronische tester gaat hij op zoek naar het lek en kan het maar moeilijk vinden waar het euvel zit. Na een uur komt hij erachter dat het lek uit een verdamperpot komt die op een roestige bodemplaat zit gemonteerd. De roest van de plaat heeft ook de pot geïnfecteerd en deze is doorgeroest.
Nieuwe verdamper, nieuwe droger en begint eerst de boel af te breken en de installatie weer helemaal op te bouwen. Mike is iemand die alles kwijt is, hij legt iets neer, legt er iets bovenop en moet op zoek gaan naar het eerste onderdeel. Zoeken en zoeken en dan eindelijk gevonden legt hij het vlakbij zich neer waar hij het al snel weer kwijt kan raken. Een beetje ergerlijk als je zo inefficiënt werkt. En dat voor een uurprijs waar de fiscale adviseurs van Trump voor zouden terugschrikken. Het wordt een hele dag solderen, vouwen en buigen van leidingen omleggen et cetera en ik blijf bij Mike in de buurt.
Rond 5 uur kan er proefgedraaid worden en de koelkast maakt al direct een betrouwbaar geluid en koelt prima. Dat ziet er goed uit maar voor een betere regulering en vocht adviseert hij twee nieuwe thermostaten en de leidingen goed te isoleren. Morgen terug. Ik ben moe van alle verhalen, assistentie met het aangeven van gereedschap en het zoeken naar de onderdelen die zoekraken. Het gereedschap wordt in de tas gesmeten en hij laat de spullen achter om morgen verder te gaan.
Snoepreisje tussen de jachten
Vrijdag, 25 09 2020
Papeete
De motor spring direct aan als ik de sleutel omdraai. De box uit, de willen omhangen en 180 graden draaiend de box in. Meteen ontstaat er actie in de haven want enkele schepen denken dat ik vertrek en willen graag de plek innemen. Teleurstelling alom als ze zien dat de Queen B zijn onbeschadigde rompzijde langs de steiger legt. Walstroom aansluiten en de waterslang in de kuip. Er is bijna niets veranderd.
De koelkastman Mike meldt zich ineens en vraagt of hij morgen om 0900 uur kan komen. Hij heeft geluk, want heb net twee adressen genoteerd voor informatie om de koelkast te repareren. Mike had beloofd afgelopen zondag te bellen en liet verder niets weten. Vooruit en bevestig Mike dat het akkoord is.
De French Bee kwestie van de mogelijkheid om eerder te vertrekken wil ik graag bespreken bij een French Bee kantoor en neem de fiets om naar het vliegveld te fietsen. Blijkt er geen kantoor te zijn en dat French Bee alle contacten en via het internet afwikkelt zodat ik op het vliegveld op een bankje nog maar een mail verzend. Meteen antwoord of 2 oktober ook past voor mij. Dat is slikken want dat is wel heel snel en antwoord terug dat ze de bevestiging en ticket kunnen sturen. Zal ik nog snel aan de slag moeten om alles op tijd voor elkaar te krijgen.
Via de Marina in Taina kom bij een lange betonnen kade waar een paar megajachten liggen. Het meest in het oog springend is de Hemisphere. Een grote catamaran waar het personeel driftig aan het werk is om de ogenschijnlijk nieuwe boot nog nieuwer te maken. De grootste zeilcatamaran ter wereld is van 2011. Lengte 44 meter, breedte 16 meter en 300 ton met een cruise snelheid van 20 knopen. Verschillende industriele prijzen gewonnen zoals design van het interieur. Woww, dit is een schip waar je niet omheen kunt.
Terug aan boord na het snoepreisje langs de mooie schepen spring ik in de rubberboot en stort me op het weg polijsten van de schade aan de romp. De schade die ontstond tijdens de storm op Hao in het haventje. Opgesloten aan lagerwal waar de golven over het rif voor een ongemakkelijke deining zorgde en met de dwarswind de Queen B op de rand van de kade dreigde te zetten. Flinke krassen en strepen op de gelcoat en er zijn enkel putjes tot aan de glasvezel toe. Het alleen polijsten zal niet de oplossing zijn en zal met gelcoat plamuur aan de slag moeten.
Bootjes verbinden
Donderdag, 24 09 2020
Papeete
Lucipara2 komt afscheid nemen en vertrekken naar Taina om daar verder te wachten op een pakje waar ze al maanden op wachten. Onderdelen die vanuit het buitenland moeten komen zijn een groot probleem en het is een rad van fortuin of het bestelde ding er snel is of heel lang onderweg blijft. Zeldzaam zijn de verhalen van 4 dagen, veelvuldiger zijn de horrorverhalen van maanden. Jammer om afscheid te nemen maar we komen elkaar vast wel weer tegen. Vanmiddag komt de bemanning van de Rhapsodie een kop koffie halen en praten elkaar bij. Voor het laatst elkaar gezien in Grenada en na bijna twee jaar gaat het gesprek vanzelf weer door. Reisverhalen en bootjes verbinden en de middag is snel gevuld.
Het is een sociale dag want spreek ook de Joy en de Tyago. Van alle belevenissen en verhalen bijkomen op de fiets en trap nog snel een paar rondjes in het park.
De negatieve berichtgevingen stapelen zich op via het internet. Er worden meer dan 100.000 besmettingen verwacht op Tahiti voor 31 december 2020 op een bevolking van 270.000 mensen. Dat is fors en als dat zo is dan kun je spreken dat het helemaal uit de hand is gelopen. Ik krijg van French Bee plots een bevestigingsberichtje van de vlucht op 23 oktober. Vreemd want ik dacht dat de terugvlucht 26 oktober is en controleer mijn oude e-mails. Ik heb gelijk 26 geboekt en raar dat ineens op eigen houtje het vertrek veranderd wordt. Een paar uur later komt er een mail binnen dat vanwege de Corona en de efficiency de vlucht veranderd is en of dit uitkomt. Als het niet uitkomt kan het ticket opgeschort worden kosteloos. Ik mail uitgebreid naar de vliegmaatschappij dat de verandering akkoord is maar als er een vlucht eerder beschikbaar is dat het voor mij ook akkoord is.
Gemarineerde olifantenpoot
Woensdag, 23 09 2020
Papeete
Stormalong is uitgenodigd voor het diner en krijg hiermee het gevoel weer eens iets te kunnen gaan doen. Boodschappen halen, voorbereiden en de kookpotten uit de kast halen. Er is heel wat te doen op de steiger, het schip naast me is de stagen aan het vernieuwen, dit loopt niet zoals het moet gaan. Ze krijgen de lummel niet in de terminal van het voorstag. Andere woorden de pen past niet meer in het gaatje, dat is al een hele toer op de steiger, maar nog een slag vervelender als dat 18 meter hoger in de mast opgelost moet worden. Lekker laten tobben, het is eens een keer geen Queen B denk ik bij mezelf.
Bij de vraag of er rekening gehouden moet worden met ingrediënten bij het eten komen Linneth en Niels dat even uitleggen, wat wel en niet gaat met een bijzondere reden. Nu komt dat goed uit want de gemarineerde olifanten poot of de zacht gegaarde varkensneus heb ik voor de volgende maaltijd op het menu staan.
Rustige dag maar toch nog tijd om de bijboot uit de boot te halen en op te blazen zodat ik morgen de tijd krijg om de stuurboord romp te polijsten.
De Zouterik, een Texels aluminium schip komt naast me liggen en langzamerhand zijn de Nederlanders de steiger aan het overnemen. Gezellige boel en kan nu wel weer stoppen met de Franse les als de voertaal Nederlands is.
Overigens nog steeds geen reactie gehad van de twee instituten om Franse lessen te halen. Moeten ze ook niet klagen dat de Corona de schuld is van de neergaande nering want dat heeft er niets mee te maken. Lamlendigheid of Frans slordig.
Geen woorden maar daden
Dinsdag, 22-09-2020
Papeete
Belasting innen en betalen gaat ondanks de afstand gewoon door. Mijn zoon stuurt de aanslagen integraal door en moet er een beetje om lachen. Want wat krijg je ervoor terug? Een falend Coronabeleid, teststraten waar je geen kans krijgt om in te schrijven, wekelijkse waarschuwing van een persconferentie en Feyenoordsupporters die het verbod krijgen om “Geen woorden maar Daden” te mogen zingen. De snelwegen die vol staan en een haperend misdaad beleid. Toch hebben we het in het algemeen goed maar of dat nu door de overheid gemaakt wordt?
Met de fiets het wasgoed ophalen en terug om de warboel uit elkaar te halen en te vouwen. Sokken zijn niet meer bij elkaar te zoeken en vouw nu maar verschillende sokken op lengte bij elkaar. Groene sok links en blauwe sok rechts. De volgende morgen voor de afwisseling andersom. De Stormalong komt aan en drinken een glaasje water want mijn voorraad is volledig uitgeput en de vrieskist moppert “Waarom al dat werk als er toch niets in zit.”
Het is rustig in de stad, het is rustig in de winkels en het is merkbaar dat de Cruiseschepen nog niet aanmeren. De Corona gevallen lopen hier gestaag op naar 1250 gevallen en inmiddels 5 doden. Nu zijn die doden twijfelachtig want van de laatste drie waren er niet alleen griepverschijnselen maar een hele lijst van andere complicaties aanwezig. De discussie is nu: Waar zijn deze mensen nu aan overleden en kun je die nog wel als een echt en aanwjsbaar Covid gevallen?
Brave kerkgangers
Maandag, 21-09-2020
Papeete
Een warme dag dient zich aan en al op het vroege uur van de dag stroomt er een hete lucht de luiken binnen. De wind staat flink door en deze geeft enkele koelte door de stromende lucht maar het blijft warm. Rustig in de kajuit onder de waaier en maak enkele opgaves uit het grammatica boek. Tegen de middag kook ik een lunch. Een fijne rustige ochtend. Het wasgoed verzamelen en naar de wasserette en ga in de kerk wat koelte opzoeken. Een rustmoment en enkele zwervers vinden dat ook. De mannen liggen languit op de banken achter in de kerk te slapen en genieten zo van de katholieke koelte. Loop enkele winkels in voor een nieuwe pet maar een pet voor 50 Euro gaat mijn pet te boven en loop maar door met het beschimmelde en vieze exemplaar welke de zon van mijn kalende hoofd weghoudt. Op zoek naar een goedkoper exemplaar is ook lekker bezig zijn.
De boodschappen, een computerstick laden met wat tracks van Gambier voor de Joy en ga een biertje halen bij een brouwerij in een café. De drie brouwers is de naam en met witte rubberlaarzen staan de brouwers te overleggen wie er vandaag aan zet is om de hop bij het mengsel te mogen gooien. Een heerlijk blond biertje, hoppig, bitter maar dorstlessend geniet ik van de sporttelevisie en de entourage. Mooi café, genoeg te zien.
In de avond gaat de wind liggen en zie kans om de genua te hijsen. Eindelijk het zeil in de mast en de reparatie aan de pees is uitstekend gelukt. Weer een karwei afgevinkt. En de koelkast man heeft niets van zich laten horen. Nu dat weer, daar wacht je een maand op en je zult zien dat ik zo meteen naar een ander op zoek moet gaan. Ook een maand wachten?
Zondagsrust
Zondag, 20-09-2020
Papeete
Op Cap Venus liggen een tiental schepen voor anker in rustig water en aan de andere kant van de landtong waait het een dikke Bft 6. Kiters en windsurfers staan hun kunsten te tonen in de wind die van de berg afvalt en langs het eiland stroomt. Ik merk een nieuw type watersporters op.
Een plank met een foil en een zeil, zonder lijntjes, dat je met enkele handgrepen in de hand kunt houden. De wind pakt het handzeiltje en de plank met foil verheft zich uit het water en gaat als een speedboot over de golven. Wat een mooi gezicht, al die kleuren, enthousiaste jongelui, hamburgertenten die de jongelui nareizen. Ik geniet van het uitzicht met de fiets in de hand en voel me nu wel heel bevoorrecht met het vervoermiddel. Actieradius is vergroot van 5 kilometer naar een 20 of 25 kilometer.
De wind blaast op de heenweg flink tegen, de helling met 10% is een lastige (overigens maar 80 meter hoogteverschil) maar blijf op de fiets en met de daling, met twee vingers in de neus, naar de windsurfers en de Cap. Op de kaap staan twee monumenten. Captain Cook kwam hier voorbij, de missionarissen hebben hier de eerste voet aan wal gezet. Allebei de gebeurtenissen hebben een flinke impact gehad voor de bewoners van de eilanden.
Met een flinke slok water en wat rust is de terugweg een gemakkelijke, nog even bijten op de heuvel maar dan met de wind vol in de rug terug naar beneden en richting Papeete. De zondagsrust is merkbaar want er is niet zoveel verkeer en de auto’s staan veelal bij de stranden waar de families bij elkaar komen om te zwemmen en barbecueën.
In de stad naar de supermarkt en ben blij en moe aan boord. Lunch koken en zit lekker na te genieten als de schipper van de Joy aankomt. Chiel vertelt honderd uit en is één van de boten die via de Marquesas, Polynesië zijn binnen gevaren.
De studie frans begint gestalte te krijgen en begin een heel gesprek met een Fransman die mijn grammatica boek prijst. Het boek ligt op tafel bij de Retro en begint het gesprek. Deze keer minder gestuntel.
Een fijne ontspannen zondag en morgen eens zien of de koelkast man komt opdagen.
Vliegende baksteen
Zaterdag, 19-09-2020
Papeete
Met de Mountainbike aan de hand loop ik de laatste kilometer naar boven. Een berg (of is dit nog een heuvel?), van 600 meter in een bijna rechte lijn van 6 of 7 % stijging. De eerste kilometer lukte nog wel en word gewaarschuwd door mijn horloge, dat de hartslag een beetje te hoog oploopt.
Stoppen, rusten en wachten dat het ritme zich aanpast. Lopend met de fiets naar de top en wil niet opgeven want al moet ik naar boven kruipen de top moet gehaald. Eenmaal boven blijkt de fietsroute naar beneden geblokkeerd te zijn door een groot hek. Ik zoek een ingang, rijdt de afslag voorbij en kom terug. Geen toegang tot het park en daarom ook niet het fietspad. Ben ik dat hele stuk voor niets naar boven gezwoegd?
Ik beschouw het als een heerlijk tripje met gezonde inspanning. Goed voor het lijf maar jammer van het niet afmaken van de route. Als een vliegende baksteen val ik met de fiets naar beneden. Ik verwonder mezelf en daarom bewonder ik me ook dat de sterke afdaling ook op gefietst is. Ik neem me voor om deze helling nog eens te doen en dan weet ik me wat me te wachten staat, zodat het gemakkelijker aan te passen is.
De marina wordt uitgedund en zie verschillende boten vertrekken. Open plekken ontstaan die zelfs niet meer ingevuld worden door de zogenaamde wachtende schepen.
Deze ochtend met rugtasje langs de markt en de winkels. De wasserette gelokaliseerd en drink een bakkie koffie bij de Retro.
Op verschillende pleinen staan Poynesische dansgroepen hun inlandse dansjes uit te voeren onder begeleing van trommels, Jukalliles en gezang. De meisjes staan te schudden met het onderlijf en bewegen met de handen gracieus op de muziek of de zangeressen. Telvisie camera's met intervieuws. De speaker die zichzelf belangrijker vindt dan de dansgroepen. Typisch Frans, een hoop gewauwel en weinig aktie. De danser(s)(essen) staan lang te wachten in de brandende zon.
Op de website las ik dat Columbus verschoond wordt van het feit dat hij de syfilis naar Europa heeft gebracht. Deze SOA bleek al veel eerder geopenbaard te zijn, zoals blijkt bij nieuw onderzoek naar enkele botten in Finland, Noorwegen en Duitsland. Het onderzoek wordt gepresenteerd dat het de geschiedenis op de kop zou zetten, maar zie nou niet bepaald wat er hiermee vandaag veranderd is. Dit ontgaat me helemaal en schuif mijn mondkapje wat steviger over de neus en mond. Dat is waar ik me vandaag mee bezig moet houden.
Duurzaamheid
Vrijdag, 18-09-202
Papeete
Verschillende keren elkaar uitgenodigd voor een hapje eten maar telkens dienen zich weer een omstandigheden aan, dat het hapje niet door kon gaan. Nu eindelijk de agenda’s getrokken en een tijd met dag vastgesteld.
Dat wordt menu samenstellen, boodschappen halen en voorbereiden zodat alles in een goede planning door kan komen.
Floris en Ivar van de Lucipara2 onderscheiden zich met name voor hun inzet voor duurzaamheid en proberen op hun reizen hier invulling aan te geven. Een mooie Facebookpagina "Sailors for Sustainability" met veel uitleg en filmpjes over hun reizen en als rode draad de Sustainability.
Ik heb bewondering voor hun inzet en er zouden op deze aardkloot veel meer mensen moeten rondlopen die met goede vragen en conclusies, een goed antwoord weten te vinden op verschillende vraagstukken. Het blijkt niet altijd even gemakkelijk of moeilijk, zoals vaak door de media voorgelepeld.
De dagvulling is om nieuwsgierig rond te fietsen in Papeete. Winkels kijken, de wasserette zoeken die ik niet gevonden krijg, langs de cafés en haal natuurlijk de boodschappen bij Champion.
Duurzame Zalm had ik op de lijst staan maar helaas was deze niet voorradig en moet overschakelen op een lokale vis. Menu aanpassen en het is zoals het is. Ik laat me niet verleiden door een moot zalm uit de diepvries.
De avond gaat snel voorbij, zodat veel onderwerpen onderbelicht blijven maar erg gezellig om zo eens bij te praten. Lucipara2 blijf ik volgen en zullen elkaar op de toekomstige kiellijn wel weer eens tegenkomen.
Duvels geweld
Donderdag, 17-09-2020
Papeete
Vanochtend opgeschrikt door het bericht dat op een ankerplaats op Moorea, weer een snelle boot over snorkelaars is gevaren. De Oostenrijkse mevrouw is met flinke verwondingen aan het gezicht en schouder naar het ziekenhuis in Papeete overgebracht. De discussie is dat onervaren toeristen snelle boten huren en de signalering zoals duikboeien, zwembad-afbakening niet kennen en met duvels geweld voorbijsnellen. Te dicht bij de geankerde schepen, te dicht bij zwemmers in het zwembad en ook het niet weten dat een boeitje met vlaggetje aangeeft dat er duikers of snorkelaars in het water liggen. In en in triest, zeker na het ongeval van 14 dagen geleden met de Engelse jongen van 14 jaar die omkwam, ook met een gehuurd waterspeelgoed.
Schrijnend is dat de overheid hier erg lauw op reageert en het afdoet als; de zeilers houden zich niet aan het aanbevolen ankergebied.
Als het ankergebied verboden zou worden dan ligt het zwembad open om de zwemmers te overvaren. Ik weet de oplossing niet en ben niet ter zake kundig en zou wel eens bevooroordeeld kunnen zijn maar je wordt hiermee wel weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat het gevaar in een klein hoekje zit.
Toch de benen strekken en ben gelukkig met het fietske. Eigenlijk is het veel te warm voor zulke fiets-acties en Rutte had met deze temperaturen allang code Rood afgegeven met een persconferentie. Heerlijk om de rijwind te voelen, fijn om het lichaamsvocht je hemd te vullen en de verdampende koelte te ondervinden.
Langs de boulevard en kan het niet laten om naar de tombe Pomare V te gaan. In de stamboom ontdek ik ook een koningin Pomare IV. De koningin met de mooie ogen. 50 Jaar koningin en de oorlog tegen de Fransen geleid op het eiland. Veel verliezen, maar er wordt bij verteld dat de verliezen van de Fransen indruk maakten. Ze had gehoopt op Engelse steun in dit conflict maar werd helaas niet gesteund vanwege de grote belangen die zich afspeelden in Europa. Met het hoofd vol geschiedenis fiets ik langs de boulevard en de parken.
In de middag staat Guillaume aan de boot met een gerepareerde Genua. Met dank voor de geweldige service want voor de reparatie wil hij geen extra vergoeding hebben. De wind houdt me tegen om de genua in de mast te hijsen en leg deze op het dek om op een windstilte te wachten.
Op de basisschool
Woensdag, 16 -09-2020
Papeete
Op de koffie bij Stormalong om van elkaar te horen wat er allemaal beleefd is en of er nieuwtjes zijn. Het zijn veel de vaste gespreksonderwerpen zoals het toegangsbeleid van Nieuw-Zeeland en Australië. De mogelijkheden en onmogelijkheden om er te komen. Verder de uitstapjes op het eiland en berijp dat er heel wat te beleven valt.
Na de koffie naar de Queen B en begin een beetje te rommelen. De oliedruksensor uit het motorblok draaien en de nieuwe monteren. Wat hebben ze dit leuk bedacht om de sensor net naast de filter te plaatsen terwijl er nauwelijks ruimte is om je hand erlangs te steken. Priegelwerk, met een sleutel 10 en een grote schroevendraaier druk ik met de sleutel, de sensor slag voor slag los. Na de montage van de nieuwe oliedrukmeter, de motor starten en nu geeft de oliedrukklok een heel andere waarde zien.
Hoog, maar niet de uitslag van de wijzer de hele klok rond. Het alarm klinkt nu luid en duidelijk en denk dat het één, met het ander te maken heeft gehad. Handjes vol met schrammen, maak ik de lunch van de tonijn die gisteren over is gebleven. De moten vis zijn hier zo dat als je een éénpersoonshuishouden hebt, er makkelijk drie dagen van kunt eten.
De middag besteed om met de fiets het havengebied af te struinen, de visafslag verkennen en bij de winkel enkele booTschappen halen voor de klus van morgen. Nog steeds geen antwoord op de aanvraag voor cursus Frans en waag er nu mijn vierde oproep aan en stap over om ook de Tahiti Internationale school te vragen. Zit ik zo meteen in een klas met 6-jarigen.
Dit doet zeer!
Dinsdag, 15-09-2020
Papeete
Het fietsen doet me goed, voel me zelfs uitgerust en denk dat de spieren in de benen de beweging weer herkennen van 45 jaar terug. Oei, dit doet zeer nu ik dit zo opschrijf, maar het is eenmaal zo. Dertig kilometer op de klok, en sta stil bij weer een nieuwkomer.
Dit is wel een heel mooi groot zeilschip. Fidelis, een luxe jacht, aluminium romp, 497 ton met twee grootzeilen opgerold in de gieken. Fotootje knippen en zien of er meer informatie te verzamelen valt.
En dat is heel wat. Een charterschip! € 250.000,00 Per week. Maar dan heb je ook wat: Perini gebouwd, ontworpen door Ron Holland, 56 meter voor 10 gasten in 5 slaapruimtes. Sportruimte, jacuzzi, voorcockpit om te zeilen en dagelijkse beslommeringen, achter cockpit om te dineren, en veel speelgoed zoals jetski’s, speedboot. 2 tenders en nog heel veel meer. 15,5 Knoop max snelheid of 3500 mijl met kruissnelheid van 12,5 knopen.
Beetje suf van dit zeilbootje ga ik maar eens aan het onderhoud van de Queen B. De waterlijn schoon schrobben en de generator nalopen.
De generator loopt als een zonnetje en startte direct. Wat een tof ding, hè!
In wat voor een vreemde wereld leven we, de ene weldaad wordt overvleugeld door het andere terwijl hier de mensen in de parken moeten proberen te overleven. Toch maar heel snel dat toerisme en de luxe wereld hiernaar toe lokken zodat er weer arbeidsplaatsen ontstaan. Juist nu, deze rijke groep omarmen voor brood op de plank.
Dagje broeden
Maandag, 14-09-2020
Papeete
Een paar dagen broeden en besloten om de mountainbike te halen. Een grote pré is dat de fiets Huiskes blauw is, zodat ik me er meteen op thuis voel. Een beetje lastig is dat ik de vouwfiets meegenomen heb om de fiets te halen want ik dacht dat ze zeker een paar uur nodig zouden hebben om de boel na te lopen. Met 10 minuten sta ik met een spiksplinternieuw nieuwe fiets in de hand en besluit om eerst deze fiets naar de boot te brengen en vervolgens wandelend de vouwfiets op te halen.
Hapje eten, kuiten invetten en een proefrit. Langs de kust weer terug naar Cap Venus en kom nu de berg met 10% tegen waar ik de tandwieltjes eens goed kan uitproberen. Gestaag klim ik naar boven en het gaat naar mijn idee heel goed totdat er met een bloedgang een mountainbike voorbijsnelt. De fietser zit er nonchalant op en trapt of het dagelijks werk is op deze helling van 10%. Nu merk je het grote verschil tussen een elektrische fiets en een antieke trapfiets. Laat ze maar hun gang gaan, ik beschouw het gewone fietsen nog steeds als lichamelijke oefening en om de oude botten voor het definitieve moment van verval te behoeden. Voldaan en met enkele uitstapjes kom ik aan boord waar de administratieve rompslomp niet ophoudt.
Indrukwekkend is te zien dat de onderhoudsploeg van de Windspirit boven in de mast druk is, om de zalingen van nieuwe bouten te voorzien. Vastgeklikt met veiligheidslijnen, lampen om bij te lichten, met de hamers aan een gezekerde lijn slaan ze de bouten los, wat een doordringend resonerend klinken van hamerslagen in de lucht over de jachten neerdaalt. Elke klap hoor je twee of drie keer. De werkzaamheden gaan de hele nacht door, op de rand van hinderlijk.
De Wind Spirit blijkt een luxe zeil Cruiseschip te zijn met teak dekken, prachtige suites. Zo kun je tegen je vrienden ook pochen dat je een zeilreis hebt gemaakt. Ik hou het toch nog even bij de Queen B. De Wind Spirit is een foeilelijk schip en het zeilplan zelfs vreemd. Een aantal Genoa’s, geen grootzeil, waar de schoorstenen van de motoren tussen staan. Hoge opbouw en je moet goed kijken dat het geen vrachtschip is. Deze scheepsarchitect zal geen oorkonde op het kantoor hebben hangen van het "design" schip van het jaar.
Buurloos
Zondag, 13-09-2020
Papeete
Vlinders dwarrelen voor me uit, Papaja’s, bananen en prachtige bloemen staan langs het prachtige pad naar de watervallen. Het ziet er allemaal geweldig uit en het is een wandeling van 7 kilometer naar boven. De weg loopt gestaag omhoog en door een telefoontje onderweg heb ik niet eens in de gaten hoe steil het wel niet is. De watervallen vallen tegen maar ik heb mijn ding gedaan. Langs het water met de handen in het koele frisse water en spoel het gezicht af. Op weg terug en een gevoel van voldoening komt over me heen. Dit is zo slecht nog niet.
Bij de Stormalong kijken maar de jongelui zijn op pad en gelijk hebben ze. Aan boord koken en me weer eens druk maken over enkele zakelijke dingen waar ik nu mooi de tijd voor heb. De Franse buurman is plots vertrokken en ben nu aan de stuurboordzijde buurloos.
Vanmorgen vroeg het eerste werk de Genua in het voorstag geprobeerd te hangen maar de pees komt nu door het doek heen en bel Guillaume van de zeilmakerij op, die belooft morgen om 0800 te komen.
Het lijkt een tamme dag maar heb veel af kunnen werken
Deuken en bobbels in de oceaan
Zaterdag 12-09-2020
Papeete
Wat kun je allemaal bedenken en dromen in de nacht. Een vervelende nacht met allerlei hersenspinsels en je schiet er niets mee op dan alleen maar draaien en zuchten. De klok laat de grote wijzer tergend langzaam van de vier naar de vijf schuiven of van de vijf naar zes veranderen.
Toch sta ik om zes uur op en de moeheid valt me mee. Ik zal de slaap niet nodig hebben en begin aan mijn post cq email rondje en ruim de hut op.
Door de jongste zoon op het idee gebracht om een goede fiets te kopen ga ik eens bij Intersport kijken of er iets betaalbaars te vinden is.
De prijs valt me mee want de factor 3 is in ieder geval niet op een fiets toegepast en kom met een blauwe Giant uit de strijd. Nog niet gekocht, laat het eerst op me inwerken, want waar moet je zulk een stalen ros aan boord laten als je van het ene eiland naar het ander vaart. Zal een hele toer worden maar het blijft het overwegen waard.
Lopen door de stad om kilometers te maken en doe de boodschappen, koop een veerunster en een zuignap in een van de Chinese struinwinkels. Het veerunster is te gebruiken om de gasfles te wegen als het gas van de ene fles in de andere overgeheveld wordt. Weet je in ieder geval de maat te houden.
De zuignap is erg handig voor het schoonmaken van de buitenkant van de boot. Schrobben met een borstel op de waterlijn is als het ware je afduwen en de zuignap zorgt voor enige houvast bij deze actie.
In de markthal ligt de vis bij mondjesmaat en vraag me af waar dan de echte hoeveelheid vis verkocht wordt.
In een artikel van de krant wordt de aandacht getrokken dat waterpas toch niet helemaal waterpas is. Dat de voorspelde stijging van het water in Nederland door de invloed van de Noordelijke ijszee en het zakken van de aardbodem door de zwaarte van het toegenomen water blijkt dat de oppervlakte vol bobbels en putten te zitten. Nu dat weer, niks is zeker in deze wereld.
De wereldzeeën zitten vol bobbels en kuilen. Daardoor stijgt de zeespiegel niet overal evenveel. Vooral de Waddenzee blijft achter, berekende onderzoeksinstituut Deltares.
Rob Buiter13 september 2020, 12:46
De zeespiegel wordt sinds 1993 nauwkeurig gemeten door satellieten. Tot op de centimeter nauwkeurig tasten die het oppervlak van de oceanen af. En wat blijkt: de wereldzeeën zitten vol bulten en kuilen; niet alleen door golven of eb en vloed, maar ook gemiddeld over het jaar gemeten staat het water in warme streken een stukje hoger. Waar het water warm is, zet het uit en ontstaat een ‘bult’, waar het kouder is zien de satellieten kuilen. Ook de zwaartekracht heeft een zichtbaar effect. Op plaatsen waar grote ijsmassa’s op het land liggen, zoals op Groenland of Antarctica, trekt al die massa aan het vrij stromende water. Rond Groenland en Antarctica, hot spots van zwaartekracht, ligt dus meer water dan je op grond van de waterpas zou verwachten.
Zo bobbelig als de oceanen zijn, zo ongelijk is de gemiddelde stijging van de zeespiegel als gevolg van de opwarmende aarde. In de afgelopen eeuw steeg de zee wereldwijd met meer dan 30 centimeter. Maar de Noordzee steeg voor onze kust in die tijd ‘slechts’ 20 centimeter, ofwel 2 mm per jaar, blijkt uit de zeespiegelmonitor van onderzoeksinstituut Deltares.
Het grootste deel van de stijging van de zeespiegel is te verklaren door de opwarming van de atmosfeer en daarmee ook van het oceaanwater. Warm water zet uit, wat meer dan de helft van de mondiale zeespiegelstijging verklaart. Dat is dan meteen een belangrijke verklaring voor de tragere stijging van de Noordzeespiegel: opwarming van de ondiepere Noordzee heeft een minder groot effect dan de opwarming van de enorme hoeveelheid water in de oceaan.
Vrijwel onmogelijk om heel nauwkeurige scenario's te maken
De spiegel van de Noordzee stijgt niet alleen minder hard dan het wereldwijd gemiddelde, hij stijgt ook wat minder hard dan het KNMI in zijn scenario’s had voorzien, vertelt Bart van den Hurk, onderzoeker bij Deltares en bijzonder hoogleraar klimaat-maatschappij-interactie aan de Vrije Universiteit. “Door de enorme variatie in de gemeten zeespiegel is het vrijwel onmogelijk heel nauwkeurige scenario’s te maken. In onze omgeving moeten we met name kijken naar de smelt op Antarctica. Verdwijnt er ijs van Antarctica, dan stijgt de mondiale zeespiegel uiteraard, maar rond Antarctica zelf zal de zeespiegel juist dálen, omdat er minder ijs aan het water trekt. Op het noordelijk halfrond zal er in dat geval extra zeespiegelstijging te zien zijn. Nederland ligt nog net in de invloedsfeer van het ijs op Groenland. Als daar ijs smelt, daalt het zeeniveau in een wijde straal rond Groenland. Nederland zou daar ook nog een beetje van profiteren.”
Loopt de Noordzee al achter bij de wereldwijde stijging van de zeespiegel, de Waddenzee reageert helemaal traag. De oostelijke Waddenzee bij Delfzijl stijgt maar 1,75 mm per jaar, becijferde Deltares, terwijl bij Harlingen in het westelijke deel zelfs nóg minder wordt gemeten: 1,3 mm per jaar.
“In jaren met relatief veel oostenwind gaat het waterniveau van de Waddenzee gemiddeld genomen zelfs wat omláág”, vertelt Theo Gerkema, onderzoeker aan het instituut voor zeeonderzoek NIOZ in Yerseke. “Bijvoorbeeld: in 2018 waaide de wind relatief vaak uit het oosten en stond de Waddenzee ongeveer een decimeter lager dan in 2015, toen er juist veel zuidwestenwind stond. In 1996 was het helemaal extreem. Door veel oostenwind was het jaargemiddelde toen nog een decimeter lager.”
Een beetje meer wind en hup, daar gaat het water
De gemiddelde zeespiegel is al met al lastig te verklaren. Een beetje meer wind uit het oosten en hup, daar gaat het water. Wat meer westerstormen en de zee voor onze kust wordt weer wat voller geblazen dan normaal.
“In de Waddenzee is het met name door de wind eigenlijk nog niet mogelijk om de zeespiegelstijging tijdens de afgelopen decennia nauwkeurig te verklaren. De onzekerheid op een tijdschaal van twintig jaar is plus of min 1 mm per jaar”, zegt Gerkema. “Een aanzienlijke afwijking op een stijging van minder dan 2 mm per jaar.”
Misschien nog wel de meest intrigerende verklaring voor de ruis in de zeespiegelmetingen, is de beweging van de aardkorst. “De aarde is geen harde, stijve bol”, vertelt geofysicus Riccardo Riva van de Technische Universiteit Delft. “Zij is een vloeibare bal met een doorsnede van 12.000 kilometer, waar een schil van 100 kilometer dik omheen zit. Die schil gedraagt zich als een plastic velletje op een bak honing. Als je daarop drukt, zal de honing op die plek langzaam indeuken, terwijl de honing eromheen een beetje omhoog komt. Haal je je vinger vervolgens weg, dan trekken die deuk en de bobbel eromheen weer langzaam weg. Met de aarde is dat precies zo. Zit er meer water in de oceanen, dan deukt de aarde op die plekken iets meer in. De oceaanbodem gaat tegenwoordig meetbaar omlaag door de toegenomen hoeveelheid water.”
Nederland ligt op de voormalige 'bobbel’
Als gevolg van die ingedeukte bodem stijgt de zeespiegel aan het oppervlak wat minder hard dan je op grond van de extra hoeveelheid water zou kunnen verwachten. Riva: “Als de oceaanbodem een keiharde bodem was, zoals in een zwembad, dan zou de zeespiegel volgens onze berekeningen een kleine 10 procent harder zijn gestegen dan we nu zien.”
De effecten van de bewegende aardkorst spelen overigens op een heel ander niveau dan de bodemdaling in bijvoorbeeld Groningen, door de gaswinning. Riva: “Gas wordt in Groningen gewonnen van een diepte van ongeveer 3 kilometer. Dat veroorzaakt alleen heel lokale effecten, vergeleken met de bewegingen in de bodem tot 100 kilometer diep.”
De beweeglijke aardkorst is volgens Riva overigens geen sluitende verklaring voor de beperkte zeespiegelstijging die we voor ónze kust zien. “Nederland ligt net op de grens van een gebied dat weer omhoog komt sinds het smelten van het landijs uit de laatste ijstijd en een gebied daaromheen dat daalt, zoals de bobbel in de bak met honing die langzaam wegtrekt. Nederland ligt op die voormalige ‘bobbel’: op dit moment daalt het noordoosten van ons land net iets harder dan het zuidwesten, ongeveer een halve millimeter per jaar.”
Ook in Nederland gaat de zeespiegel serieus stijgen
Een correctie van een kleine 10 procent op de wereldwijde stijging van de zeespiegel mag dan in absolute zin een verschrikkelijke puist water zijn, het is geen excuus voor mensen die denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen met dat wassende water. “Of de zeespiegel over een eeuw nou 100 centimeter zal stijgen, of maar 92, in beide gevallen hebben we een probleem”, benadrukt Riva.
“Ons onderzoek aan de beweeglijke aardkorst is dan ook vooral bedoeld om de modellen scherp te krijgen. Zoals de bewegingen in de aardkorst wat ruis veroorzaken in de modellen, zo zijn er nog veel meer onzekerheden. Als we ooit goede modellen en scenario’s willen maken over het klimaat en de zeespiegel, dan zullen we zoveel mogelijk van dat soort onzekere factoren moeten begrijpen. Maar dat de zeespiegel ook in Nederland op de lange termijn serieus gaat stijgen, is zeker. Daar doet de dalende zeebodem echt niet veel aan af.”
Koninkrijk voor een pensioen
Vrijdag, 11 09 2020
Papeete
Een warme dag. Windstilte, glimmend spiegelend water in de haven. Het geruis van de auto’s op de boulevard. Bij het wakker worden de oogleden openen en alleen van deze activiteit komt het zweet al op je voorhoofd staan. Ik ruim de hut op en een droge tik op de romp geeft aan dat Guillaume met de Genua op de vingersteiger staat. Dat is snel. Het was moeilijk een afspraak te maken maar de afwerking van de zeilen is als de brandweer. Ik controleer het zeil en beloof hem snel te betalen als de rekening via email gestuurd wordt.
Om de benen wat te laten bewegen neem ik de vouwfiets van het dek en maak een tocht richting Cap Venus. Een drukke weg waar veel vrachtverkeer langs de berghelling op het vlakke stuk zich een weg zoekt naar het Noorden van het eiland en het industriegebied. Tahiti met zijn 260.000 inwoners is een staat en economie op zichzelf en met een beetje hulp van Frankrijk in wezen op zichzelf aangewezen in de Stille Zuidzee.
Het gaat goed en de rijwind zorgt voor een beetje koelte en onderweg is er genoeg te zien. De verschillende jachthavens liggen aan de andere kant van de weg en zal deze bezoeken op de terugweg. Nu eens zien hoe ver ik kan komen en zie de vuurtoren van Cap Venus al staan en denk dat het niet ver meer zal zijn. Dan verandert de vlakke weg in een bergweg en zie een waarschuwingsbord met het cijfer 10%. Dat lijkt me iets te veel van het goede om met de drie versnellingen en de ongemakkelijke houding, al dansend als een professionele wielerheld een bergweg te beklimmen, geef ik er de brui aan. Keren en de tijd nemen om de verschillende stranden en Marina’s te bezoeken. De stranden bestaan uit zwart lava strand en krijg de neiging om het vies te vinden terwijl er natuurlijk met lava niets aan de hand is. Het water krijgt hierdoor wel een aparte tint. Langs de weg kom ik de tombe van Koning Pomare V tegen. Dat wekt mijn interesse.
In 1788 wist Koning Pomare I het koninkrijk Tahiti te stichten bestaande uit het eiland Tahiti en Moorea. Met een donatie van James Cook in de vorm van gereedschap om betere kano’s en wapens te maken, zodat Pomare de andere stammen kon domineren. Vanaf 1797 vestigden zich definitief Europeanen op de eilanden. Protestanten van de London Missionary Society. En dan komt er gedonder in de glazen en moet Pomare vluchten naar Moorea in 1803. Hij werd bekeerd tot het protestantisme in 1812 en vervolgens kwamen de missionarissen uit Frankrijk (1834) ondersteund met een Franse kanonneerboot was de missiepost gezekerd. Je kiest zo altijd het verkeerde geloof.
Vervolgens passeren een paar koningen Pomare de revue totdat Pomare V zijn koninkrijk weggeeft voor een pensioen aan de Fransen om later aan zijn alcoholisme te overlijden. Dat waren nog eens koningen waar je lekker over kon roddelen. Met zulk een koningshuis heeft een volk geen vijanden meer nodig.
De tombe van die alcoholische Pomare ligt langs de weg maar is helaas gesloten. Op het bord staat gesloten wegens verbouwing. Opening: Na einde werkzaamheden! Dit is heerlijk en een aandoenlijke eerlijkheid voor een eeuwenlange verbouwing.
Met de fiets door de parken, boulevards, buitenwijken en beland vervolgens in de stad. Boodschappen doen en een kop koffie bij de Retro.
Omschrijving van gezeur
Donderdag, 10-09-2020
Papeete
Een telefoontje in de nacht en mijn hele wereld staat even op de kop. Van kwaadheid kan ik niet meer slapen en moet even tot rust komen door flink na te denken. Langzaam zakt de boosheid en zet deze energie om, door flink na te gaan, welke oplossing er nu verzonnen kan worden. Een vermogen aan telefoontjes naar China en kom erachter dat de oorzaak zit in de uitvoering van het politieke geschil tussen Amerika en China. De zaak strandt door de afsluiting of misvorming van de browser google in China. Ik heb er natuurlijk wel over gelezen maar je staat er toch niet bij stil als je www.hkxxx.com intikt, dat dit tot problemen leidt.
Goede nieuws is dat in de middag het voor elkaar komt, door een andere browser te installeren en de communicatie opnieuw opgang komt. De groeten aan Trump en Xi Jinping.
Door de bovenstaande omschrijving van gezeur, maak ik er een kantoor dag van en de tafel ligt al snel bezaaid met allerlei documenten. Ondertussen bedenk ik dat de muziek-cd’s een sta in de weg zijn en dat deze toch niet meer gebruikt worden omdat spotify een beter oplossing geeft. Ik koop een extra harde schijf omdat de Google-harddisk instabiel is geworden na een valpartij en zet de bestanden en alle muziek op de schijf.
Op de google vraag "cursus Frans op Tahiti" kom ik op een school met de naam Eureka die cursussen Frans geven. Ik probeer me in te schrijven via hun contact emailadres.
In de kuip kijken naar het af en aanvaren van de charter zeilschepen en begin toch een beetje geloof te krijgen in de hervatting van het toerisme. Het valt me op dat de charters met jongelui zo beschaafd en netjes binnenvaren in tegenstelling tot de Carieb waar de terugkomst gepaard gaat met een oorverdovend lawaai van knetterende disco.
Roggeveen ontdekt ook Bora Bora
Woensdag, 09-09-2020
Papeete
Het wordt hoogtijd dat Polynesië zich losmaakt van Frankrijk en haar toekomst in eigen hand neemt! Volgens een VN-resolutie die in 2003 werd aangenomen. Frans-Polynesië met een groep van 130 eilanden in de stille oceaan die sinds de 19e eeuw onder Frans gezag vallen. Eerst als protectoraat, daarna als kolonie en sinds 1946 als overzees rijksdeel.
Al in de 16e eeuw bezochten de eerste Europeanen de Polynesische eilanden. In 1521 werd het eiland Puka Puka op de Toamotu’s ontdekt door de Portugese ontdekkingsreiziger Magelaen.
En dan een eeuw later ontdekt onze Roggeveen, we kennen hem ook van Paaseiland, het eiland Bora Bora.
Tahiti wordt pas ontdekt in 1767 door Samuel Wallis. Dertig jaar na deze ontdekking vestigden zich definitief de Europeanen op Tahiti. Engelse zendelingen en Spaanse missionarissen wilden op Tahiti het verlossende christendom brengen. Het lukt de Engelsen om de koning van Pomare II van Tahiti en zijn onderdanen te bekeren.
De Franse missionarissen arriveerden in 1834 op Tahiti en beleden hun geloof met het pressiemiddel van een kanonneerboot. In 1946 kregen de Polynesiërs officieel het Franse staatsburgerschap omdat FP een overzees rijksdeel werd van Frankrijk. In 1977 de gedeeltelijke autonomie die uitgebreid werd in 1984. In 2003 protesteerde Frankrijk dan ook hevig tegen de VN-resolutie omdat de Frans Polynesische vrije keuze om bij Frankrijk te blijven gerespecteerd moest blijven.
Met een actieve dag, tijd om veel zakelijke en privézaken af te wikkelen. Nogmaals naar de Fedex, een tochtje met de fiets naar het vliegveld, Lucipara2, de hut opruimen en het boeken om terug te vliegen naar Nederland. 26 Oktober is de datum van terugvlucht en het besluit om de Queen B, van een paar maanden rust te laten genieten in de haven. Nieuw-Zeeland is een te onzekere factor zodat het besluit valt om met de kerstdagen bij de familie te zijn.
Knuffelende gendarmes, en dat gaat fout.
Dinsdag, 8 september 2020
Papeete
In de ochtend is het vaak windstil zodat ik om half zeven op het dek sta om de genua en het grootzeil uit de mast te halen. De zeilmaker appt keurig dat 09.00 uur 10.00 uur wordt maar dat is blijkbaar nog te krap in zijn tijd want om half twaalf staat Guillaume pas aan de steiger. Na uitleg van de te repareren stukken met kostenplaatje schrik ik me later me een hoedje van de kosten voor het nalopen van de zeilen. Met vergane stiksels is het lastig zeilen en kan alleen maar toestemmen om het goed te doen.
Dat worden dan geen nieuwe zeiltjes in Nieuw-Zeeland. Om humanitaire redenen geannuleerd zullen we maar zeggen.
Copyshop, administratie, komt er van het zeeleven weinig terecht en kan een extra kantoor-dag aanvinken. Lineth komt het mondkapje van Niels ophalen die hij gisteren vergeten is.
De mondkapjes plicht is hier een “big item” want zonder het nat bezwete en vol genieste kleinood mag je hier niet de straat op. De Covid19 gevallen lopen op naar 735 gevallen en blijft gestaag groeien. Er zijn ook 2 gevallen op Hao geconstateerd.
De gendarme strooit grif met boetes als men zich niet houdt aan de mondkapjesplicht maar bij een feestje van enkele afzwaaiende gendarmes die terug naar Frankrijk vliegen blijken 50 gendarmes elkaar besmet te hebben. Knuffelen, drinken en feesten als afscheid doen alle voorzorgsmaatregelen te niet. Gendarmes blijken net mensen te zijn.
Nieuw Zeeuwen
Maandag, 7 september 2020
Papeete
Hoe slecht kun je slapen of beter heb ik wel geslapen? De Queen B schudt me wakker, uit de “eindelijk” in slaap gevallen modus. Tien over zes komt de Ferry vanuit Morea binnen en zorgt voor een heel circus van goedendag zwaaiende klotsende jachten. Het is deze keer erger dan anders en de lijn van de steiger naar de kikker breekt met een luide knal. Beetje slaapdronken uit bed om te kijken en probeer terug te gaan op het laken, maar dat loopt uit op niets.
Met frisse moed stort ik me op de papierwinkel Nieuw Zeeland. Je dient drie formulieren in te vullen en een gegronde reden hebben zoals “humanitaire” gronden. Dat is lekker duidelijk en die humanitaire gronden zijn alleen voor de mensen met een gevulde beurs want als je kunt aantonen dat je voor 50.000 NZ$ moet repareren dan ben je een humanitair geval. Dit is wel een hele vreemde manier om je eigen kas te spekken ten koste van alle andere landen om je heen en gebruik te maken van de positie buiten het stormgebied.
Ik neem me voor om het aan te vragen en alleen die onderdelen en reparaties aan te brengen die echt noodzakelijk zijn, ondanks dat deze lang niet de 50.000 overtreffen. Graag of niet denk ik dan.
De eerste tegenvaller dient zich aan, de geadviseerde jachthaven moet een nee verkopen omdat er teveel reserveringen zijn. Kan op een wachtlijst komen. Dan maar speuren naar een andere jachthaven.
Hongkong vraagt om jaarcijfers zodat het vandaag een echte kantoordag wordt op de Queen B. De copyshop om de documenten te tekenen en scannen. Contact leggen met de zeilmaker en deze beloofd morgen om 0900 uur de zeiltjes op te halen.
Tussen de middag een uitgebreide warme maaltijd zodat ik de hele dag lekker bezig ben en er geen verschil is tussen en werken of thuis. De crew van de Stormalong komen een drankje halen en praten gezellig bij. Ook zij gaan de procedure in voor het bezoek aan de "Nieuw Zeeuwen".
Boomhut bewoner
Zondag 6 september 2020
Papeete
Met frisse moed stap ik in de wandelschoenen en neem me voor om een leuke wandeling te maken. Bewolkt en daardoor niet al te warm op weg naar de aanwijzingen van de Mapsme. Op een bergtop heb ik een interessant punt gevonden en laat me hiernaartoe gidsen.
Schrikken en geconfronteerd worden met de onwerkelijke situatie op het eiland, is dat iemand uit een boom klimt waar hij de nacht door heeft gebracht. Je vraagt je af, hoe, wat, wanneer en met wie? Waarom? Waarom? Om de onderlinge criminaliteit te voorkomen door rustig in een boom te slapen? Waardoor? Geen werk door de Corona? En met wie?
De gedachtes slaan op hol maar ook het medeleven met iemand die via de stam van de boom naar beneden klautert.
In het café Retro kom ik Xavi tegen die meteen een biertje voor me bestelt en waar ik niet omheen kan. Bijzonder aardig en met vele boksen en uitnodigingen van zijn kant geef ik hem aan dat het diner voor vanavond niet uitkomt.
Op de heuvel met een hoogte van 190 meter loop ik voorbij de kerk met een processie van een boel witte jurken. Heerlijk je hoofd verliezen bij de inspanning naar boven en krijgen een mooi uitzicht op een minder mooi Papeete. Olietanks die het uitzicht bepalen, laagbouw en een vlak landschap geven een gewoon stadsaanzicht in plaats van een Mirador.
Eet nooit haring
Zaterdag, 5 september 2020
Papeete
Met een Franse uiensoep die het hart verwarmd, die de innerlijke vochtbalans naar een ideaal niveau brengt, worden we ontvangen. De broccoli taart met kaas en het toetje van de Stromalong maken het tot een geslaagde avond.
Tijdens de discussies komen verschillende mogelijkheden ter sprake. Nieuw-Zeeland met zijn zeer restrictieve beleid en Australië. Niels is zeer resoluut in de sympathie voor het Australische continent en laat me weten dat je dat zwevende continent, om de wereld in balans te houden, absoluut niet moet bezoeken. Ik stap over deze mening heen en beschouw Australië nog steeds als een mogelijkheid.
Vanochtend boodschappen gaan doen en bij een koffiewinkel aangesproken door een zwerver voor een fooi. Ik geef hem, wat ik eigenlijk nooit doe, 1 Euro, en hij vraagt me er nog één. Maak hem duidelijk dat het genoeg is en begint me uit te schelden. Het is toch beter om niets te geven, om zo een hoop drukte te voorkomen. Het is net zoals een lening verstrekken met de beste bedoeling, om iemand te helpen en wat krijg je terug als dank? Vijandschap, hulpeloosheid, bedreigingen. Maar bij wie ligt de schuld of onmacht?
Na een telefoontje bij het thuisfront blijkt dat in mijn familie een verzorgster van een tehuis corona besmet is. Alle leden en contacten worden nagegaan en het blijkt dat mijn vader ook in de verdachte hoek zit. Is in contact geweest met zijn zus om een haring samen op de hoek van de straat te halen. Conclusie: Eet nooit haring!
Onderdeel van tweedehands UFO
Vrijdag, 4 september 2020
Papeete
Met een lijstje in de hand voor de boodschappen, loop ik eerst naar de winkel voor een stekker. Mevrouw schudt een meewarig nee op een manier van die ken ik niet. De vraag op zijn Frans waar dan mogelijkerwijs, misschien, een kans hebbende, op zulk een stekker haalt ze de schouders op met een zucht “je suis désolé”. Of ik een ruilonderdeel in handen heb uit een tweedehands UFO, terwijl het een gewone Europese steiger connector is.
De winkel uit naar de boekhandel voor enkele enveloppen en vraag nog snel tussendoor wat te doen met mijn stekker, krijg van de winkeldame te horen dat ik het moet proberen bij Sun Tun. Toch een stekker uit een Chinese UFO? Probeer het onderweg tegen beter weten in, bij enkele watersportzaken maar verstopt op het einde van de weg zie ik de winkel en haalt de verkoper zonder blikken of blozen de twee stekkers uit het vak.
Met een huh…, wat zegt U? Reken ik 110 Euro af voor een paar stekkers die bij ons misschien 15 Euro per stuk kosten. De dag is nog niet begonnen of het is al een dure dag.
Bij het postkantoor staat een rij met dranghekken buiten zodat ik eerst maar bij de Lucipara2 op bezoek ga voor een kop koffie. Wat gezellig elkaar weer eens terug te zien en praten gewoon door waar we eerst opgehouden zijn. Ze hebben ondertussen heel wat meer gezien en genoeg te vertellen over de laatste wetenswaardigheden.
Na de koffie naar de UPS die geen post blijkt te doen en me doorstuurt naar de andere kant van de stad, de FedEx. Bezoek de douane, ligt namelijk op het verlengde van de weg naar Fedex, voor het inklaringsformulier.
Want bij de incheckprocedure op 23 maart in Gambier, met de vervelende boodschap dat we terug de oceaan op moesten, heb ik nooit een document gekregen en Floris, de advocaat, kickt op formulieren en documenten, adviseert me om het even op te halen. Geen enkele vreemde vraag van de ambtenaar en al snel zonder bureaucratisch gemopper of hindernissen krijg ik het formulier alsmede een document voor belastingvrij diesel tanken. Dat is nog eens service.
Met het fietske naar de andere kant van de stad en ben blij dat om 14.00 uur mijn missie vervuld is bij de FedEx en vind dat een biertje verdiend is. Bij de markt een moot tonijn en voel me blij en gerust als ik dampend en transpirerend in de kuip plaats neem waar ik toch nog snel even de stekker monteer. De 220 volt installatie snort als een zonnetje, behalve de aansluiting 220 volt naar de kajuit, deze geeft met een flinke vonk aan dat er geen spelletjes gespeeld moeten worden. Ik blijf nu met een waarom, hoe en wat achter. Wel 110 volt maar geen 220 volt om je gereedschap te starten.
Urgent
Donderdag, 3 september 2020
Papeete
De zon heeft vandaag de competitie met de wolken niet kunnen winnen. De wind heeft vrijspel en blaast eindelijk eens dwars in de kuip. Koelte en geniet ervan. De wind blijft warm maar de luchtstroom helpt de huid koel te houden. Vanochtend komt een berichtje binnen die voorspelt dat de Lucipara2 vandaag wel eens in de haven een show up komt geven. Ik loop naar de supermarkt voor enkele dagelijkse benodigdheden maar ook om niet voor gek te staan als het bezoek komt. Op de mail knettert het van urgent en urgent en moet enkele documenten ondertekenen en terugsturen. En.. Natuurlijk weigert de printer dienst ondanks dat er heerlijk verse inktpatronen in de houder worden geplaatst. De HP printer blijft zeggen dat hij ze niet herkent en zo houdt HP, de fake en kopie markt mooi buitenspel. Ik zit met de brokken en de verkoper zit riant te wonen in Vlijmen van mijn geïnvesteerde centen.
Dan maar extra kilometers in de kuiten en loop naar de copyshop die twee van de documenten prima weet te scannen en van de laatste komen maar twee pagina’s door. Dan maar terug naar de boot waar ik de laatste file toch weet te laden. Opsturen naar Hongkong, met direct de vraag wanneer ik deze per post verstuurd heb. De volgende hindernis dient zich nu aan, DHL zoeken en de kopieën per post versturen. Dat is voor morgen!
Met het lezen van het boek vlot het niet zozeer en begin aan de verlenging van de kabel om de Queen B aan te sluiten op het lichtnet. Met een glimlach over de verschillende onderdelen die ik zorgvuldig bewaar kom ik toch de stekker tekort voor de aansluiting op de paal. Ik heb hem wel maar is zodanig binnenwerks gecorrodeerd dat er een nieuwe moet komen. De jacht op een nieuwe stekker loopt op niets uit omdat de meeste winkels gesloten zijn. Dat wordt morgen.
Onder twee grote pilsen heb ik een uitgebreid contact met China en kan mijn glimlach niet onderdrukken. Wat een rare en vreemde tijden. Ik zou ze achteraf voor geen goud gemist willen hebben.
Houdt het niveau in de gaten
Woensdag, 2 september 2020
Papeete
Weinig puf voor vandaag en blijf in de vroege ochtend heerlijk in de kajuit een boekje lezen. Eindelijk eens de rust tot nietsdoen?
Tussen de hoofdstukken door, ruim ik de kajuit en het voorschip door alle losliggende spullen naar hun echte plek te brengen en haal de printer uit de kast of deze nog op te starten is.
Tegen een uur of elf houd ik het niet meer en ga een rondje Papeete maken. De winkels met de parels liggen er maar verlaten bij want de Cruisevaart is niet op gang gekomen. De terrassen en ingangen van de nachtclubs zien er totaal verloederd en vervallen uit. De nachtclubs mogen vanwege de Corona hier niet open en denk dat enkele uitbaters het loodje erbij neergelegd hebben. Als je al open zou mogen dan zijn er geen toeristen. Kansloos dit jaar.
In de mooie markthal gaat het nu een stuk beheerster aan toe en wandel tussen de verschillende stalletjes met vis, parels, bloemen en groenten. Vreemde collectie maar bij nader inzien heel lokaal en als de toeristen er zouden zijn is dit één van de punten waar iedereen bijeenkomt. Parels zijn een logisch onderdeel. Nu liggen er verschillende verkopers slapend achter de sieraden.
Bij de Applestore een nieuwe portable disk gekocht om alle foto’s veilig op te bergen want de huidige disk is na een val erg instabiel geworden, doet ie het of doet ie het nie.
Bij de bar een biertje met verder lezen van mijn boek. Het is er erg rustig en heb de hele bar voor me alleen waar drie obers het niveau van mijn glaasje bier in de gaten houden. Aandacht genoeg.
Het blijft erg warm met wind uit het oosten zodat de berg voor beschutting zorgt. Dit is niet leuk omdat de warmte nu echt door kan komen met deze windluwte. Het water spiegelt en weerkaatst de warmte naar boven zodat de bimini voor geen enkele verkoeling kan zorgen.
In de avond plaats ik de foto van de reisdocumenten op Facebook en krijg uit allerlei hoeken reactie. Leuk en het houdt me van de straat.
Dinsdag, 1 september 2020
Papeete
Op de boot wordt zacht maar doordringend geklopt en kijk over de rand en sta oog in oog met Cathy en de twee dochters van de Bella Donna. Wat een leuk weerzien.
De Bella Donna als harde kern van alle belevenissen van Paaseiland en de Gambier. Cathy vertelt me ook van het schip in de haven, dat een paar weken geleden een veertienjarige zoon is verloren bij een ongeluk. De jongen snorkelde om het anker te controleren en werd hierbij overvaren door een speedboot. Dit verhaal krijgt ineens meer lading want 6 weken geleden hebben de Queen B en het bedoelde schip nog van plaats gewisseld.
Ik beloof snel op tegenbezoek te komen en ga verder met het slagveld in de kajuit. Bilgepomp vervangen, douchekop ontkalken, buiten handbilge pomp de rubbers vervangen. 220 Volt installatie opnieuw bekabelen en zo ben je al snel enkele uren de weg kwijt met een gigantische zooi aan onderdelen, gereedschap en uitpuilende doosjes met de gekste kleine onderdelen die ineens belangrijk zijn geworden.
De WhatsApp staat niet stil en dit is een prima afleiding om de tijd extra te doden. Buiten is het waanzinnig warm met weinig wind hier in de stad. De stangen van de bimini zijn met de blote hand niet aan te raken en de zonnepanelen zijn beter in eitjes bakken dan in energie leveren.
Swahili opent deuren
Maandag 31 augustus 2020
Papeete
Mijn leesblindheid of te snel lezen van de folder, of alzheimer, of het voor iedereen geldende ADHD-conclusie, of dyslexie, zorgen ervoor dat ik bij het verkeerde ziekenhuis sta. De mooie dame met alles verhullend mondkapje, verkeerd bril montuur met prangende zwarte ogen, witte jas en handschoenen legt me uit dat ik twee straten terug bij het laboratorium moet zijn. Jammer want ik had me zo over willen geven aan een verkennend onderzoek.
De twee straten teruglopend ontwaardt zich een rij van 200 meter mensen, die geduldig staan te wachten op een wattenstaafje tot kokhalzen in je mond geduwd krijgend en als beloning een wattenstaafje ver in een of andere kaakholte zonder einde.
Ben blij dat ik de hand aan mezelf heb mogen slaan want de stokjes van het zelftest zitten braaf in mijn "Selftest" buisje. Ik heb geen zin om aan te sluiten en doe of ik de domme buitenlander ben die alleen Swahili spreekt en klamp een autoritaire wit vermomde verpleegster op leeftijd aan en onder begeleiding van enkele keelklanken vanachter mijn masker druk ik mijn "neus- en mondmonster" in haar hand. Met een droge Merci loopt ze terug en zie mijn zorgvuldig genomen zelftest in een grote lade verdwijnen. Zo, dat scheelt me minstens twee uur geduldig wachten en ga heerlijk ontspannen in het park zitten kijken naar de langzaam schuivende rij van geduldige mensen. De teller van Covid gevallen is vandaag ruim over de 500 barrière gesprongen en er wordt in de krant geschreven dat er procentueel al meer corona gevallen zijn dan in de Verenigde Staten.
Er is lichte paniek te bespeuren want er worden enkele virologen overgevlogen om de situatie op Tahiti te bekijken.
Voor mij is duidelijk Geen Markten Meer!
Aan boord neem ik de verschillende klussen aan die op de klussenlijst staan. Toch nog even tijd voor een kop koffie in de vaste kroeg en geniet van de bezoekers.
Zondag, 30 augustus 2020
Papeete
De wandelschoenen aan en met de wandelgids in de tas op weg naar de watervallen in de bergen waar ook het drinkwater van de stad vandaan komt. Zondagsrust op straat, spelende kinderen, vaders die de auto wassen en moeders die bij elkaar even gaan staan kletsen zijn de voorbijgangers die ik achter me laat. De warmte neemt snel toe maar het is goed te doen totdat ik tegengehouden word door een hoog hek met verschillende camera’s. In de stad had ik een toegangsbewijs moeten kopen en kan nu niet verder. Dan maar weer terug en doe het voor de kilometers in de benen.
12 Kilometer afgelegd als ik een koffie bestel op het vaste terras. Na de koffie naar de markt en loop tegen een muur van mensen op die tussen de stalletjes krioelen. Ik realiseer me meteen: Dit is niet goed! Omdraaien en sta versteld van hoe zorgvuldig men hier omgaat met Corona terwijl dit ook mogelijk is. Later lees ik in de krant dat deze markt een van de oorzaken is van de snelle verspreiding van het virus. Dan zou de eerste maatregel toch moeten zijn om dit soort manifestaties direct te verbieden. Of kom je dan aan de folklore?
Door de lichamelijke activiteiten en de warmte kan ik niet bijgedronken komen en drink dan liters van allerlei vocht. In de haven ligt een prachtig schip te koop en ga op het internet op onderzoek uit. Mooi maar duur en toch nog maar een paar jaar sparen.
Bronwater uit de kraan.
Zaterdag, 29 augustus 2020
Papeete
Wandeling naar de Carrefour. 3,5 kilometer van de jachthaven naar het winkelcentrum. Een prachtige winkel waar ik volgens mijn horloge met outdoor modus een kilometer wandel tussen de rijen met de zogenaamde dagelijkse noodzakelijke zaken. Dat is flink sporten tijdens het winkelen.
Met de tas vol, koffiedrinken in de koffiebar en bel het thuisfront op. Een beker tot aan de rand gevuld met slootwater wat hier een Americano koffie moet voorstellen. Voordat deze beker afgekoeld en drinkbaar is heb ik heel Nederland platgebeld.
Via de boulevard terug naar de boot, kijkend naar de verschillende ontspanning-plaatsen voor families aan het water, jongelui die zich verzamelen maken er met de muziek uit de radio's een levendige en mooie plek van terwijl de kleinere kinderen zich vermaken op de speeltoestellen op het gras.
Tijd voor de klussen en haal de oude slang voor het drinkwater weg om deze te vervangen voor de nieuwe. De oude is plakkerig en er komt ketelsteen uit zodat het geen luxe is om deze te vervangen. De koolfilter ertussen en de waterkwaliteit moet de status van bronwater hebben volgens het etiket.
Het drinkwater komt van de bergen en is een beschermd gebied dat voor al het drinkwater in Papeete zorgt.
Antidepressiva
Vrijdag, 28 augustus 2020
Papeete
Rond 6 uur is het licht en meteen het teken voor mijn slaapritme om klaarwakker te worden. De straat gonst van de auto’s die allen naar het werk spoeden. De tuinlui staan al te harken en de vuilnisbakken leeg te maken in het park. Voor mij is het aangenaam met 23 graden maar de autochtonen lopen nu met een jas aan. Koud he.
Maak een verkennende ronde over de steiger of er bekende schepen liggen of wellicht Nederlanders. Geen landgenoten in de haven maar wel Joachim van de Atanga. De donkerte en negativiteit dwarrelt als sneeuw omlaag in mijn brein. Hij zet meteen de toon met de opmerking of ik de Corona uit Europa naar hier heb meegenomen. Ik wil weg van die vent want humor en vrolijkheid met optimisme is ver te zoeken en raad hem aan om bij de Vava2 (superjacht in eigendom van een farmaceut) in de haven zich aan te melden als vrijwilliger voor een sterk Antidepressiva medicijn.
Boodschappen halen, stad doorlopen, versterkte drinkwater slang halen bij de bootshop. Een moot tonijn voor een Japanse maaltijd scheelt me een hoop gas, heerlijk rauw visvlees en smelt op de tong. De berichten over de Corona worden steeds zorgelijker en vraag me af wat het voor de komende tijd zal worden nu ook bekend is geworden dat er meer plaatsen in Frankrijk code rood hebben gekregen. Polynesië wil opschalen van 2 naar 3 en wat dat betekent is me nog niet bekend. Duidelijk is dat er weer enkele vrijheden in het dagelijkse leven terug gedraaid gaan worden.
Via de WhatsApp contact met de zeilvriendjes die allemaal hun hakken scheef aan het lopen zijn op de meest prachtige wandelpaden op Morea.
Ontoerekeningsvatbaar
Donderdag, 27 augustus 2020
Honolulu – Tahiti Papeete
Als een dief in de nacht landen op het vliegveld van Papeete, de passagiers zitten murw door de lange zit en het vroege vreemde uur braaf te wachten o de voorgangers die het vliegtuig mogen verlaten met het respecteren van de anderhalve meter die meteen tenietgedaan wordt door de mensen die wat vlugger ter been zijn in de slurf of die zoals ik altijd haast hebben. Ik wil best in een ganzen colonne lopen maar dan moet de voorganger niet al zijn papieren, mogelijk vergeten items midden in het gangpad gaan staan te controleren. Drentelen van stoel naar koffer, van koffer naar stoel en dan nog de jas aantrekken en iets uit de handtas halen. De stoelvakken controleren en hierdoor de hele rij mensen, die na 22 uur uit het vliegtuig willen stappen, ophouden.
Met de bos documenten in de hand toon ik telkens 1 formulier aan de controlepost, net zo lang totdat alle papiertjes goed gekeurd zijn en dan sta je pardoes in de hal. De taxi staat klaar en de chauffeur brengt me zwijgend naar de jachthaven. De ingang is dicht en op dit uur is er geen enkel verkeer van jachtschippers zodat ik langs de kade loop en op goed geluk een zeiler aanspreek die voor mij de poort open maakt.
De Queen B ligt er prima bij en ook binnen geen enkel spoor van schimmel of andersoortig gespuis zoals ongedierte. Beetje benauwd maar zet de luiken open en maak direct een instantkoffie. Rondkijken in de kuip en zie dat het leven op de kade snel, logaritmisch met de opkomst van het licht toeneemt. Probeer een uur te gaan slapen wat me niet lukt en breng de familieleden op de hoogte van de goede aankomst. 12 uur verschil in tijd is heel veel. Voor mij ochtend voor hen avond. Gelukkig blijft de tijd hetzelfde. 5 uur Am of 5 Pm is en blijft 5 uur.
Om de benen te strekken maak ik een wandeling door de stad en koop een boek met enkele uitgebreid beschreven wandelingen. Verken de markthallen, koop een internet kaart en loop terug naar de Queen B. Ik voel me goed en helder en denk de procedure van de wisseling wachtwoorden van de bank wel aan te kunnen. Met telkens veranderende wachtwoorden en ingewikkelde sites loop ik helemaal vast en zie al snel de toegang van de rekening verdwijnen. Ik weet dat het een drama van een software is bij die bank maar dat ik een beginnende jetlag heb waarin ik ontoerekeningsvatbaar ben, besef ik me nu volledig.
Mokkend en boos schrijf ik nog enkele e-mails en probeer te gaan slapen. Ook dit lukt niet en sta snel op en loop naar Javi, de oppasser van de Queen B. Het blijft een warrige kerel maar heeft goed werk gedaan en bedank hem hiervoor. In het restaurant waar hij werkt zijn enkele dagen geleden 4 coronagevallen geconstateerd en hij is helemaal van slag. De uitbundigheid van verwelkomen wordt nu afgedaan met een voorzichtige boks.
Lang onderweg zijn, is erg.
Woensdag, 26 augustus 2020
Vlijmen – in de buurt van Honolulu
Reizen lijkt leuk maar lang onderweg zijn, is erg. Vanochtend om kwart voor zeven brengt Jacqueline me naar het station waar ik meteen de eerste trein mis. Verkeerd perron en moet overschakelen naar de trein van 8 minuten over zeven. De storm die over het land raast zorgt voor vertragingen en zie dat de hogesnelheidslijn een vertraging heeft van een uur. Trein missen, vertraging, storm, code oranje Parijs zorgt voor veel onrust en sta op het punt om één van de jongens te bellen om me naar Orly te brengen.
Gelukkig niet gedaan want het gaat wel met hindernissen maar uiteindelijk gewoon gesmeerd. Zoals zo vaak in het leven.
In Utrecht overstappen naar de trein van Rotterdam en daar blijkt de TGV 15 minuten later binnen te komen dan gepland. Ruim op tijd, is het wachten op het koude winderige perron waar de wind vrij spel heeft. Windstoten voorspeld van 100 kilometer per uur voert mijn gedachten al snel terug naar de vele stormen die in het laatste halfjaar over de Queen B zijn gegaan. En waarom zoveel onrust als je tijd genoeg hebt?
Antwerpen blijkt het probleem want voor de stad staat de trein enkele malen stil. Ik vraag me af of we gewoon aanschuiven in de file op de ring? Een sterk staaltje Belgisch beleid, 20 jaar in de file staan en nog geen oplossing hebben. De Lange Wapper, een brug over de Schelde en de halve stad zou de oplossing zijn maar enkele aktie groepen houden de oplossing tegen. Waar democratie een belemmering kan zijn voor het algemeen belang. Dit lijkt een tegenstelling maar de waarheid.
In Parijs staat de taxi voor het station en met een vaste ritprijs van 37 euro word ik afgeleverd bij het vliegveld. Omdat ik blijkbaar alle vragen goed beantwoord heb thuis, kreeg ik via de computer als hoofdprijs een instapkaart geprint en met deze print passeer ik de ellenlange rij met passagiers, met en zonder rolkoffers en andere bagage.
De poortjes gaan voor de barcode op mijn ticket allemaal braaf open en zit ruim op tijd in de vertrekhal te wachten. Bij het instappen blijk ik toch enkele stappen te snel gemaakt te hebben, want men moet eerst de temperatuur van me opnemen, Coronatest afvinken, gezondheidsverklaring checken en de EVA Canada beoordelen. Het is allemaal prima en mag door naar de stoel in het vliegtuig waar het een zit wordt van 22 uur.
Tussenlanding in Toronto zonder uitstappen blijft de stoel lekker op temperatuur. Vreemde gewaarwording is dat de stoel steeds harder wordt naarmate je er langer op zit.
Negatief persoon
Vrijdag, 13 augustus 2020.
Vlijmen
Gamma, Praxis, de Wit en het internet wordt afgestruind voor onderdelen. Eerst de onderdelen die op de klussenlijst staan maar gaandeweg komen de makkelijke hebbedingetjes erbij. Een zelfklevend bandje om de fokkeloet op te hangen is nodig maar wat een frietsnijder met zeewaardigheid te maken heeft, is zelfs mij onduidelijk maar ben er gewoon blij mee.
De eerste week van het verblijf in Nederland stond in het teken van jetlag en de tweede week in het teken van de Coronatest. Jacqueline voelde zich niet lekker en wilde voor de zekerheid een Corona-test. Dat bezorgde mij de morele verplichting om me een beetje gereserveerd te houden van de familie en het verdere sociale leven. De test was gelukkig negatief en hiermee werd bevestigd dat intercontinentaal vliegen niet verkeerd is en dat het leven met de nodige voorzorg weer opgevat kon worden. Ellebogen bumpen, boksen, virtuele kussen, kushandjes op afstand, knipoog wat haal je allemaal aan om je genegenheid te tonen.
Een vriend die ik 5 jaar niet heb gezien kreeg toch echt een hug, sorry heren Corona betweters, maar ik kon me niet inhouden.
De derde week gaan de bezoeken naar wederzijdse familie en de kinderen een dikke stempel in het programma drukken. De golftas op de schouder voor de beweging en kan de voet testen op de verschillende pijntjes. De lichte pijn is aanwezig maar goed te dragen en elke dag wordt het minder gevoelig. Mijn vader helemaal gelukkig en kan tegen zijn vrienden flink opscheppen over mijn aanwezigheid. Ik voel me wat minder op mijn gemak vooral omdat ik weet dat het allemaal mooi weer is. Het gras is bij de buurman altijd groener dan bij mij.
Het zijn drukke weken en de berichten uit Frans-Polynesië over de Covid19 zijn negatief. Al snel lopen de besmettingen op, door het heropenen van het vliegverkeer en het toelaten van de Cruiseschepen. Van 65 gevallen in 5 maanden tijd, naar 444 gevallen in de afgelopen drie weken. Veel stemmen gaan op om het vliegverkeer te weren maar vooral te stoppen met het ontvangen van de Cruiseschepen.
Mijn ticket is geboekt en moet die dagen voor vertrek getest worden op Corona. In Amsterdam is een testcentrum die er een certificaat bijlevert en deze zal telkens getoond worden als bewijs dat ik negatief ben.
Vreemde betiteling dat ik negatief ben en al snel denk ik dat ik nu gedocumenteerd sta als een negatief persoon.
In het geval positief dan is het thuis blijven en niemand betaalt je ticket terug. Het blijft het rad van avontuur.
Xavi heeft ondertussen gebeld dat het met de Queen B uitstekend gaat maar of hij al niet een voorschot kan krijgen op zijn oppas activiteit. Het helpt allemaal niet mee om vertrouwen in Xavi te krijgen.
Ogenschijnlijk dichtbij maar heel ver weg.
Vrijdag, zaterdag, zondag 17/18/19 juli 2020
Papeete, Vancouver, Parijs, Rotterdam – Vlijmen.
In alle vroegte komt de taxi aangereden om ons naar het vliegveld te brengen en denken tijd genoeg te hebben totdat we de lange slingerende rij van aanschuivende mensen zien staan. De Efteling oplossing om de rij niet zo lang te maken of om de boosheid van de mensen bij mogelijk voorkruipen te veranderen in een apathisch hangen en wachten. Keer op keer dezelfde mooie dame tegenkomen in de andere rij, ogenschijnlijk heel dichtbij maar blijkt, heel ver van je weg te staan.
Een grondstewardess, prachtig woord voor beginnende vakantiehulp, vraagt me of ik een visum heb. Ik antwoord dat ik als Nederlander geen visum voor Frankrijk nodig heb en de “Stewardes Groundcontrol” kijkt fronsend maar laat me doorschuiven.
Na een anderhalf uur met een versleten rugzak door over de vloer van de hal te schuiven komen we eindelijk bij het loket waar naar onze Canadese EVA gevraagd wordt. Huhh, nooit geweten dat we deze nodig hebben en zie al een heel probleem opdoemen. De stewardess stuurt ons naar een computer waar we gebruik van kunnen maken en vallen van de ene ergernis in de andere. Een computer moe van het openbaar gebruik en door de vele haastige half in paniek gebruikers is een vergaarbak geworden van een gezamenlijke coronabesmetting. We staan er niet bij stil maar komt later bij me op als ik al lang in het vliegtuig zit waar ik de digitale besmetting aan het uitwasemen ben, in mijn eigen mondkapje.
Het vliegtuig loopt een uur vertraging op door alle nieuwe voorschriften die bovenop de oude procedures liggen. Zelfs de paspoortcontrole is niet meer het oude vertrouwde ritueel van een vriendelijk lachende douanier die je vaarwel wenst of welkom heet. Nee, je moet een open hokje inlopen met een slagboom in de rug, paspoort wordt ingeslikt door een robot, je word in het zonnetje gezet en je hoofd van die dag vergeleken met de jonge god op de pasfoto van 5 jaar geleden. Bijna onmogelijk en daardoor moet ik alsnog naar de douanier lopen, die me na een paar keer intensief aankijken en hoofdschuddend door laat lopen. Dit zijn geen tijdbesparingen.
Snel doorlopen naar het vliegtuig, geen tijd voor de teruggave van de btw van een rekening, en ploffen neer op een comfortabele stoel in de metalen vogel.
Na 9,5 uur vliegen blijkt dat we niet uit kunnen stappen in Vancouver en was die hele poppenkast met aanvraag EVA niet nodig geweest, uur blijven zitten en vervolgens 9 uur vliegen naar Parijs. De bediening aan boord is slecht en voor elk kopje koffie moet betaald worden.
Deze twintig uur gedwongen stil zitten hebben er wel voor gezorgd dat mijn voet rust heeft gehad en voelt als nieuw. Nu de lange gangen en hallen van vliegveld Orly door en natuurlijk zijn er van die mooie luxe automatische wandelpaden die je naar het eind van de hal moeten brengen. Maar.. Ze werken niet, bij de douanecontrole is de conditie van mijn voet weer dezelfde als bij het begin van de vlucht.
In de taxi controleren we of er een TGV naar Nederland rijdt maar gaan ervan uit dat we bij Gare du Nord moeten blijven slapen. Als we tegen de chauffeur zeggen dat er over 15 minuten een trein vertrekt zie ik de man in een monster veranderen en met een grote glimlach op het gezicht van een man met een missie slalomt hij door de straten van Parijs waar we de Eiffeltoren zien, dwars over Place de Madeleine en geen enkele voetganger is veilig, mondkapjes dwarrelen in het rond. De taxichauffeur krijgt het voor elkaar dat we de trein halen en lopen snel naar de ingang waar we in de TGV een kaartje kunnen kopen. Dit is ongelooflijk snel en zien ons al helemaal thuis. Van de TGV Rotterdam naar Breda en van Breda naar Den Bosch. We zijn thuis en de familie haalt opgelucht adem. Maar de vraag komt al snel hoeveel risico hebben we gelopen voor wat betreft de Covid-19.
Senioren efficiency
Donderdag, 16 juli 2020
Papeete
De laatste dag van het lange verblijf op de Queen B. Januari aan boord gekomen en half juli huiswaarts. Dit is voor vele zeilers hier in de omgeving de normaalste zaak van de wereld om hooguit 1 keer per jaar naar huis te gaan maar voor ons is het de langste periode zonder de kinderen, familie en vrienden.
Vooral met de veranderde wereld ben ik benieuwd hoe de ervaringen en de emotionele gemoedstoestand thuis is. Ik kijk ernaar uit maar voel ook weerstand want hoe ontwikkelt de tweede golf corona en kunnen we dan nog terug.
Met het hoofd vol van wel en wee begin ik met het weghalen van de losse onderdelen op het dek zoals bulletalie, lierhandels, hengel en los touwwerk. Snel de winkel in voor een paar schroeven om de uitgerukte klamp vast te zetten.
De klamp is vervormd en kromgetrokken tijdens de storm en de swell op Paaseiland. De schroeven steken krom in het houtwerk maar hebben het gehouden zodat deze geen hoge prioriteit had. Toch bezig met deze schroeven pak ik meteen de overbrugging van de elektra van de lier aan. Kenmerk van een oude vent is dat deze tien karweien tegelijk aanpakt omdat dit zo efficiënt lijkt. Je begint aan de klamp te schroeven, trekt de draad van de ankerlier los, maakt de elektrakist open voor een vervangdraad en je ziet een plastic zakje met schroefjes, loop naar de besteklade en haal een schaar, zet meteen een ketel water op voor de koffie, naar de kast met kabelschoenen zie je dat de boormachine niet goed in zijn kist zit en ruim dit op, van de kabeltang naar de kajuit om het water zacht te zetten en pak de telefoon om het weerbericht te controleren. Kunnen jullie het nog volgen? Ik was bezig met de schroef van de klamp. Voorgaande is allemaal senioren efficiency.
Twee uurtjes later klamp met nieuwe schroeven en met kit in het dek, de ankerlier met een nieuwe draad, koffie, kast met gereedschap opgeruimd, koffiegezet, kaarten en logboek met almanak opgeruimd, vloer geveegd, keuken schoon en nog heel wat meer van dit soort karweitjes waar je een voldaan gevoel van krijgt zoals een kloppend gevoel in de voet.
De havenmeester loopt over van behulpzaamheid en accepteert de verklaring dat er oppas is aan boord. Van de havenmeester naar Javi die al niet meer op de boot is maar ik ga ervan uit dat alles geregeld is. Op de steiger komen we een Nederlander tegen die iets verder in de haven ligt en hebben een gezellig praatje en onderweg op de steiger komen we op de valreep ook de Sugar Shack Christien tegen. Twee slappe Corona Hugs als verwelkoming. Ik ben nu al die uitbundige klapzoenen van mijn vroegere tantes aan het missen.
Als kleine jongen met natte wangen van de zoenen, haar in de war van de aai en een tintelend gevoel van de kneepjes in de wangen ben ik nu na twee maanden corona, al heftig aan het missen. Dat waren nog eens tijden.
Moe van alle voorbereidingen en de geslaagde missie van een leeggegeten koelkast gaan we in de avond naar de Italiaan voor een eindelijk eens uit eten. Een keer per halfjaar op restaurant, is niet te veel.
Russisch visum
Woensdag 15 juli 2020
Papeete
Winkels moeten nu wel geopend zijn en struinen de verschillende watersport winkels af en sta versteld van het uitgebreide pakket onderdelen. Het sjouwen van Nederland naar hier voor een filter is niet noodzakelijk of het moet voor de prijs zijn. Bijna alles is 150% duurder en juist voor de duurdere onderdelen is het beter om toch te sjouwen. Met een tas vol nodig en niet nodige dingen of misschien in de toekomst wel handige dingen of om uit te lenen.
Terug aan boord een zak met wasgoed verzamelen want er is een stomerij gespot. Een halfjaar geen wasmachine, een halfjaar mijn korte broeken beoordelen en denken het gaat nog wel. De norm wordt opgeschoven, en een vlek is geen vieze vlek meer als deze van origine een olie of smeer achtergrond of uitslag door zoutwater heeft. Vlekken door het knoeien van de heerlijke jam, afvegen van de vingers tijdens het eten en zweetvlekken worden wel als smerig beschouwd maar de norm wordt langzaam opgeschoven en daarom zijn al mijn broeken vergelijkbaar met nautische vaarkaarten geworden en kun je tussen de vetvlekken door prima je weg vinden op zee en de eilanden. Kledingkast wordt doorgespit en al snel twee volle waszakken en brengen deze naar de wasserij.
De Franse buurman zit alleen aan boord en bij de buurtbabbel blijkt zijn vrouw maanden geleden een voet gebroken te hebben en is naar huis gegaan om in het gips te komen en 6 weken uit te rusten. De zes weken zijn wat langer geworden door de Corona en hierdoor zijn ze nu al vanaf maart gescheiden. Met opgewekt gezicht zegt hij dat ze deze week terug naar Tahiti vliegt. Dit zijn nu de vervelende verhalen van hoe kom je terug. We hebben besloten om naar Nederland terug te gaan maar hoe kom je retour op de boot. De tijd zal het leren. Koffie met internet en worden al herkend als de vaste gasten en ze weten al wat we zullen bestellen.
Een vaas bier en twee bonnetjes internet en het genieten van een teug Frankrijk gelardeerd met het Polynesische gevoel komt over je heen. De Russische vrienden hebben een heel ander probleem want Olga moet het land uit, haar visum is verlopen en de vlucht terug naar Nieuw Zeeland is gecanceld. Ze is naarstig op zoek naar mogelijkheden en later blijkt ze een ander schip gevonden te hebben dat naar Fiji vaart zodat ze Frans-Polynesië uitvaart. Sergei blijft aan boord en wacht op zijn vrouw uit Sint-Petersburg, ondertussen heeft hij de handen vol aan reparaties. Igor kan nog twee maanden blijven maar heeft dan ook een dubbelpaspoort.
Het avondeten wordt bepaald door de restanten van de koelkast want deze moet leeg voor vertrek. Op deze wijze krijg je vreemde gerechten maar smaakt ook. Kip met worstjes in sojasaus.
Full Colour Hazes
Dinsdag 14 juli 2020
Papeete.
Met als voorbereiding op de terugreis maak ik een inventarisatie welke onderdelen er van Nederland meegenomen moeten worden en welke er beter hier gekocht.
Op de fiets met de klittenband schoen. Een monster van een schoen en wekt ontzag bij de weggebruikers, bij het zien van een oude man op de fiets met ingepakte voet wordt er al van verre ingehouden en gestopt zodat er vrij baan voor mij is om over te steken, dwars over de weg te rijden en tegen het verkeer in te peddelen. Niemand toetert of maakt vervelende gebaren en voel me "waar rekening mee gehouden moet worden". Eindelijk erkenning. Dit onnozele gedrag wordt bevestigd op het moment dat ik voor de winkel sta en merk dat het 14 juli is en de winkels gesloten. Dat juist hier in Polynesië de bestorming van de Bastille gevierd moet worden ontgaat me geheel.
Er waren in Polynesië toenmaals helemaal geen mercantilistische koninklijke witte pruiken die naar het schavot gedragen moesten worden, maar ze sluiten wel de deuren voor me. De ACE (van origine een Amerikaanse franchiseorganisatie) gerund door een Chinees is natuurlijk wel open want het is juist een mooie dag om te klussen als je niet hoeft te werken voor je baas. Als er werk is, want het is schrijnend en verschrikkelijk om te zien dat veel jonge mensen geen werk, huis en haard meer hebben en samen met de kinderen op een kleedje in het park of bij de markt de nacht doorbrengen. Armoede veroorzaakt door de Covid, de gevolgen door het ontbreken van een sociaal vangnet zoals in Nederland.
Met de mankepoot langs de stellingen en schappen weet ik enkele onderdelen en spullen in het mandje te laden en neem goed op wat hier te krijgen is. Een digitale multimeter, isolatieband voor kabels, kroonsteentjes, set rubberringen en platte ringen, batterijlader met een vol en leeg melding, een riool pijp. Dit soort van winkelen is heerlijk en al wandelend tussen al dit lekkers doe ik allerlei ideeën op. De meter rioolpijp gaat dienen om de ankerketting te begeleiden naar de diepte van de ankerkluis in plaats dat de ketting telkens in een hoopje recht onder de lier verzameld. Met een rugtas onderdelen een vaas bier kopen bij het terras en krijgen een internetmogelijkheid van een halfuur.
De telefoon mekkert steeds om een update maar deze is 3,9 gigabyte groot. Net alsof al die vorige software niets waard was en deze update voor een revolutie moet gaan zorgen in de communicatiewereld. Krijg deze met geen mogelijkheid geladen binnen een halfuur en later blijkt dat alleen het beginscherm van de roddelpagina wat veranderd is. Andre Hazes zijn tatoeages komen nu fullcolour op het scherm binnen, zat ik eigenlijk ook niet eens op te wachten.
Aan boord terug met een rustige voet, een schoen met maat 80 werkt dus wel en zie kans om de afwerking van de reparatie van de wc aan te pakken. Jacqueline vindt het een onzinnig idee maar waar je aan begint moet je afmaken. De pomp van de steun af en maak de zuiger en kleppen schoon met wat vaseline en plaats de nieuwe eendenbek in de leiding en de pomp werkt als nieuw. De watermaker opstarten en de conserveringsvloeistof in het systeem brengen zodat deze de komende maanden zonder zorg in de stand-by stand kan blijven.
Eindelijk leven op het grote Cruiseschip Paul Gauguin met een aantal pavoiseer vlaggetjes want volgens de krant gaat het cruiseverkeer weer op gang komen.
Galgenhumor
Maandag, 13 juli 2020
Papeete
Met een pistool als warmtemeter word ik verwelkomd in het ziekenhuis. Temperatuur wordt goed gekeurd en bedenk me dat als je temperatuur te hoog wordt bevonden dat je mogelijk teruggestuurd wordt in de maatschappij. Haha, een beetje galgenhumor is op zijn plek en mag de centrale aula met verplicht mondkapje binnen en meld me bij een loket met op de aanwijsborden de namen van de doctoren, heel belangrijk onder de naam staat in welke faculteit de arts is afgestudeerd.
Bij een verpleegster wordt mijn klacht opgenomen en ik mag naar buiten om te wachten op de dokter. De voet doet al een stuk minder pijn dan gisteren en eergister zodat ik me af begin te vragen of het niet beter is om terug naar de boot te gaan. Komt vanzelf goed blijkbaar.
Toch even blijven zitten en Mijnheer de Docteur haalt me persoonlijk op en vertel hem, om het erger te maken dan het is dat ik vermoed, dat de voet gebroken is. Ik zie hem bedenkelijk kijken en hij denkt dat het wel meevalt zodat ik al meteen een opluchting voel maar toch maar even foto’s maken.
In de centrale hal wachten totdat je opgeroepen wordt komt een mevrouw naast me zitten en begint in vloeiend Engels te babbelen en te babbelen. Wat ik mankeer en dat ze wel iemand kent die zijn voet geamputeerd moest worden omdat het niet meer goed kwam. Ze vertelt me haar hele hebben en houden en dat haar man een crimineel is die 2 jaar vastgezeten heeft en dat ze met hem niets meer te maken wil hebben en dat de kinderen voor haar hebben gekozen. In 30 minuten wordt een complete doktersroman op de bank gepresenteerd en word eindelijk verlost door de roep om Monsieur Albertuus.
Wat zijn de personeelsleden en doctoren aardig. Voorkomend en behulpzaam en het kost vrij weinig. Een foto van de voet 55 Euro met de snelle uitslag dat de voet gebroken is. Ik heb dus een hele maand met een gebroken voet liggen tobben en begrijp nu waarom het allemaal zoveel pijn en moeite heeft gekost. Bij de dokter worden steunkousen, een picuur bloedverdunnende middelen en een stabiliserende schoen voorgeschreven. De dokter helpt me bij het loket af rekenen en krijg een dikke hand en schouderklop ten afscheid.
Bij de apotheek snel de spullen ophalen en fiets nu met een vastgesjorde en gestabiliseerde voet naast een dravende Jacqueline. Bij de havenmeester melden dat we vanochtend weer een plaatsje zijn opgeschoven en dat we definitief in die box blijven liggen voor de komende twee maanden. Ondertussen ontmoeten we Igor van de Aeneas die we nog kennen uit de Gambier en Olga en Sergei van Hao die in de avond een borrel komen halen op de Queen B.
Een hele gezellige bijzondere avond met diverse verhalen en uitwisselingen. Blijkt dat Sint-Petersburg veel mooier is dan Moskou en dat een OVNI ook niet gevrijwaard is van veel reparaties.
Jarig
Zondag 12 juli 2020
Papeete
Verjaardag vieren met zijn tweeën. De familie zit aan de andere kant van de wereld, de meeste vrienden zijn nog de Toamotu’s aan het verkennen zodat de twee gebakjes door ons zelf als smakelijke verjaardagstaart verorberd worden. Weer een jaar ouder maar steeds mooier loopt Jacqueline trots als een pauw over de steiger.
We doen het kalm aan, net zoals de buurmeisjes die totalloss in de kuip liggen, de voet gebiedt volstrekte rust maar in de middag besluiten we toch een fiets-wandeltocht te maken. Wat blijkt de Island Wanderer is terug van hun uitstapje Moorea en willen direct vertrekken omdat het weer blijkbaar goed meezit. De plaats komt over een uurtje vrij zodat we teruggaan naar de boot om het seintje af te wachten dat we de plaats van de Island Wanderer in kunnen nemen.
De Oyster September komt binnen varen op zoek naar een plaats en zie al concurrentie verschijnen maar wacht rustig af. Even later komt de schipper langs en spreken af dat als ik op de plaats van de Wanderer ga liggen en dat zij zo snel mogelijk op onze plek kunnen liggen. Een ware stoelendans.
Na het wisselen gaan we toch nog even de stad in om wat afleiding te zoeken. Terug aan boord koken en genieten van het uitzicht op de Vava II met tegenlicht op de zonsondergang
De Vava II is een 97 meter schip van ene meneer Ernesto Bertarelli. Miljardair met een vermogen van in de buurt van 8,5 miljard en heeft zijn medicijnen bedrijf verkocht aan Merck. De Vava II is gebouwd in Engeland en in bezit van 4 motoren, 2 van 12 cilinders en 2 met 16 cilinders totaal 12000 pk. Deze motoren geven het schip een gemiddelde snelheid van 18,5 knoop. Het schip heeft al eens een refit ondergaan bij Amels in Nederland. Een en ander is uitgebreid te Googlen.
Badkuip op dek
Zaterdag, 11 juli 2020
Papeete
Bij het opstaan protesteert de voet hevig en strompel met hulp van alle handgrepen door de kajuit. Dit gaat niet goed en voel me flink teruggeworpen in het pijnlijke proces van de kenmerken van de kneuzing. Inderdaad heb ik te veel gelopen maar het deed geen pijn en waarom dan niet weer gewoon doen? Moet toch de draad weer oppakken van een normale wandeling. Nu de fiets uit de klep en ga me verplaatsen met de vouwfiets zodat er toch enige mobiliteit overblijft. Ik moet wel want morgen is de verjaardag van Jacqueline en moet een aardigheidje als cadeau halen maar krijg weinig kans om alleen op stap te gaan met de mopperende voet en besluiten dan maar gezamenlijk het cadeautje uit te kiezen. Een typisch Polynesisch sieraad zodat niet alleen de verjaardag later herinnerd wordt maar ook de plaats.
Papeete is de hoofdstad en de enige stad van zowel Tahiti als Frans-Polynesië. Het havenstadje Papeete met zijn 30.000 inwoners en de 160.000 in de nabijheid, ligt aan de noordwestzijde van het eiland Tahiti.
Het koloniale verleden is bijna verdwenen. De Chinese houten huizen en de Franse Villa’s en de andere koloniale gebouwen zijn vaak vervangen door betonnen flats. Er wordt zowel Frans als het Polynesisch gesproken. Papeete betekent “Water uit de mand”.
De mooie markthal waar de vrouwen met de prachtige bloemstukken zitten, de bloemenkransen als kroon op het hoofd. Verderop de vishal waar de meeste vis al verkocht is maar je proeft en voelt de versheid van de moten tonijn en ander soorten vis.
Terug in de haven hebben we een geweldig uitzicht op het schip Vava II waar allerlei deksels open schuiven, kranen verschijnen, badkuipen worden geïnstalleerd. Met verbazing over de snufjes van de luxe en de Vava II is als een” transformer” van een zeezeiljacht tot een luxe tempel. De badkuipen staan te wachten maar denk dat meneer en mevrouw de teiltjes water op het schip zijn vergeten.
De boot naast ons is eenzelfde luxe paleis waar de dames zich volgieten met corona terwijl ze in allerlei liggende houdingen de problemen van alle dag bespreken.
Internet, het contact met de wereld
Vrijdag 10 juli 2020
Papeete.
Melden bij de havenmester of er nog een plaats vrijgekomen is. Ze willen ons niet teleurstellen en geven aan wanneer ze verwachten wanneer er een paar ligplaatsen vrijkomen. Met stralende lach vertellen ze ook waar je absoluut niet wil gaan liggen vanwege de wind die dan een vervelend golfslag in de haven veroorzaakt. De lange steiger is ideaal en de plaatsen aan de andere kant ver weg van de kade aan de stadszijde. We wandelen terug aan boord en zien een schip vertrekken zodat we direct de haven inschuiven aan de kopsekant van de steiger. Niet ideaal maar we zijn binnen.
We lopen met de aanwijzingen van Avril naar de Ocean 2000. Een mooie winkel met uitgebreid assortiment scheepsbenodigdheden. Ik voel me als een vis in het water en wil alles vastpakken en dat zijn meestal die dingen waar ik bij besluit om deze niet aan te schaffen. Na enkele onderdelen van de todo-lijst aangeschaft te hebben wandelen we voor een internetverbinding naar Vodafone. Dat gaat hier niet simpel, verklaring van adres in de haven, paspoort, automatische betalingsverklaring met een duur abonnement. Dit ga ik niet doen en loop bij Vinitel binnen voor een simpele prepaid card en er wordt verder niets gevraagd. Internet geregeld en hebben weer een normaal contact met de wereld.
Boodschappen doen en installeren ons in de kuip na wat contact met de buurvrouw, die heerlijk ligt te chillen in de kuip. Acier van de Savita komt aan en vertelt dat hij aanstaande zondag vertrekt naar zijn familie in Spanje. Later maakt Gabby zijn opwachting en beloofd ons twee heerlijke borden Paella van het familierecept van zijn oma uit Gallische, Valenciaanse paella is geen paella zodat we het met de enige echte paella moeten doen uit Gallische.
In de avond verstomt alle kritiek als hij met een uitgebreide pan met rijst, kip, garnalen en gehaktballetjes ons het water uit de mond laat stromen. Gabby blijft de komende tijd aan boord en wil voor gasten koken zodat we een afspraak maken om aanstaande dinsdag uitgebreid bij hem te komen eten. Hij is er helemaal verguld mee.
Een paar Zottekes
Donderdag 9 juli 2020
Tahiti, Cap-Venus – Papeete
Kanaal 12 op de marifoon is het meldkanaal met de havenmeester om de havenkom van Papeete binnen te varen. Ik roep op en hoor dat we stand-by moeten blijven. De wind is niet mals en de Queen B slingert heftig op de golven die voor de haveningang staan. Een paar achtjes draaien en wachten.
Na een half uur een tweede oproep omdat ik denk dat ze ons vergeten zijn. Geen enkel verkeer in en uit, geen beweging van schepen en vraag nog eens toestemming. Nog steeds wachten op stand-by 12 en moeten buiten blijven.
Na een uur gewacht te hebben roep ik voor de laatste keer op en hoor dat we naar binnen kunnen. Dit is ergernis want degenen die zich niet aan de regels houden, zijn al een uur binnen en wij liggen als een paar zottekes te wachten op een paar ongeïnteresseerde beambten.
Het is in de havenkom van Papeete rustig in tegenstelling tot de tocht van vanochtend dat we met hulp van het kaartprogramma slalommend tussen de ondieptes varen. Als ik van tevoren had geweten dat het zo smal en ondiep was op bepaalde drempels, dan was ik er niet aan begonnen. Kijken wel terug op een mooi stukje water en zien een uitgebreid scala aan watersporters.
De bemanning van de Savita had aangegeven dat er ruimte genoeg zou zijn in de haven maar deze blijkt toch vol te zijn. We leggen aan op een verboden plek, een plaats veroverd bij de nieuwbouw van het havenkantoor. Bij het oude havenkantoor horen we dat we daar helemaal niet mogen blijven liggen maar in dezelfde zin zegt de man dat hij geen politie is. We rekenen 90 euro voor een week af zonder toilet, douche en ongemak en hij adviseert om zelf een oogje in het zeil te houden voor een andere plaats.
En dan de grote confrontatie: Buiten op de gevel staat Champion supermarkt en we lopen naar binnen. Een groente afdeling, een visafdeling, vers vlees en dat allemaal met alle spullen die je niet nodig hebt. We zijn na 6 maanden eindelijk in de bewoonde wereld en dat slaat in. We laden het mandje vol met lekkere dingen om aan boord een waar delicatessen festival te maken.
Een Engels stel staat op de steiger en stellen zich voor als Avril en Allan van de Island Wanderer als collega Island Packeteers. We nodigen ze uit voor een glaasje wijn en hebben veel leuke dingen gemeen. We kunnen ook hun plaats krijgen als ze binnenkort de haven verlaten. Niet een ideale plaats maar we zijn dan tenminste binnen. De twee flessen wijn zijn op en we zwaaien elkaar goedendag als de Kolibrie zich aanmeldt. Michel en Gabriëlla die we kennen van de Gambier. Afkomstig van de Asuncion Islands en op wereldreis in een Jeaneau van 9,50 meter die door de rode kleur een stuk kleiner lijkt. We delen de delicatessen maaltijd en genieten van de aankomst en de leuke mensen om ons heen.
De Mara'amu
Woensdag 8 juli 2020
S 17° 29’988 W 149° 29’812 – Cap Venus Tahiti
Je komt wel eens in situaties terecht die je van tevoren niet verzonnen zou hebben. De draai vannacht om de kop van de Kaap Venus ging relatief gemakkelijk ondanks de harde wind en met de maan op de achtergrond en het kaartprogramma weet ik het anker precies tussen twee ondieptes te laten vallen. Anker op 7 meter diepte, 35 meter ketting en de diepte is 15 meter op het eind van de lengte ketting. Het schip ligt al snel als op stutpalen in het zwarte zand en ik voel me gerust. De mast is hoger als de landtong, die de golven tegenhoudt, zodat de windmeter heel wat wind aangeeft terwijl de Queen B rustig ligt.
De ankerborrel wordt bescheiden genuttigd met 2 glaasjes wijn en kruipen in bed. Het was een zware tocht met een zware finale, maar al met al prima te doen.
Bij het opstaan uit de slaap van de aangekomenen, je slaapt zo heerlijk de eerste nacht na een lange tocht, staat de krant vol dat er een waarschuwing is voor de Mara’amu.
Dat is een wat late waarschuwing want we hebben er blijkbaar middenin gezeten.
Waarschuwing: windsnelheden van 80 kilometer per uur en met de golven vanuit het zuiden zijn alle elementen aanwezig die we onderweg ondervonden hebben.
In de ochtend zoek ik contact met de Azyu en die blijkt al een heel eind verderop te liggen. Wij besluiten rustig aan te doen en rusten uit van de vermoeienissen. Je denkt dat het wel meevalt maar het blijkt allemaal heftiger dan je wil erkennen
Bij een rondje over het dek repareer ik snel de traveller en ruim de overbodige lijnen aan dek op. De familie vraagt zich verscheidene malen af wanneer we naar huis komen. We voelen ons gemist en willen pas een definitieve planning maken als de Queen B een goede plek heeft voor minimaal 2 maanden.
De wind huilt
Dinsdag, 7 juli 2020
S 17° 40’416 W 147° 15’620 - S 17° 29’988 W 149° 29’812
Een zware nacht met veel wind, regen en kou. Dik aangekleed met lange broek, poloshirt, zwemvest met life-line en daaroverheen een dik vest zit ik in de donkere nacht stand-by in de kuip. Probeer de ogen te sluiten en in hazenslaapjes de nacht door te komen. Zoveel mogelijk rustmomenten creëren ook als je niet moe bent. De wind neemt toe, jakkert door de mast en giert door de stagen. Binnen in de kajuit ervaar je soms dat de wind huilt. De mast schudt, de zeilen staan strak en vangen de dwingende wind elastisch op. De genua heb ik tot formaat zakdoek opgerold om een stabiliserende werking te houden, voor de windvaan.
Het regent in buien, alles is nat in de kuip en het is onaangenaam gesterkt door het onzekere gevoel, waar gaan we in terechtkomen, want voel aan dat het veel erger kan worden.
De zee is ruw en langzaamaan komt er een zuid-Swell die dwars op de Queen B rolt, en deze wordt niet geremd door roerwater. Met flinke spetters rollen de golven dwars onder het schip door en de windgolven duwen de Queen B voort om vervolgens onder het vlak, voor de boot uit te lopen.
De windvaan vindt dit vreemde zaken en staat als een idioot te flipfloppen (corrigeren door de windveranderingen op te vangen) om de Queen B op koers te houden. Hydrovane is een bewonderingswaardig staaltje mechanische techniek en het ziet er zo simpel uit dat je het bijna zelf kunt bedenken. Echter bij nadere inspectie is het een razend ingewikkelde techniek met veel hoofdbrekens. Het werkt en heb eens opgemerkt bij iemand dat als ik zou moeten kiezen tussen mijn motor aan boord en de windvaan dat ik voor de windvaan ga. De windvaan brengt me overal de motor kan me alleen helpen op kortere afstanden.
Een zware nacht met de gebruikelijke dutmomentjes verpakt in een zeilersoutfit, regen, wind en ongemakken die al met al een kapitaal aan onderhoudskosten met zich meebrengen zodat je de vraag kunt stellen of het niet verstandiger is om gewoon een abonnement op een cruiseschip te nemen. Is luxer en misschien niet duurder.
Zo de nacht is ook de dag, de wind blaast zijn partij en ik houd Jacqueline tegen om koffie te zetten. Dat is te veel risico en zullen het moeten doen met aanmaaklimonade. In de middag een maaltijdblik chili-concarne met wat kaas en we maken elkaar wijs dat we goed gegeten hebben. Wat eigenlijk ook zo is gegeven de omstandigheden. Bij moeilijkheden worden kleine dingen steeds meer gewaardeerd en beleefd. De voortgang is geweldig en zie de klok opschieten naar 7,85 knoop en dat zijn ongekende snelheden met alleen een dubbel gereefd ingedraaid grootzeiltje. De mast en de stagen werken nu ook mee aan de snelheid.
De wolken met regen verminderen het zicht zodat Tahiti nog verborgen blijft achter de muur van waterdruppels en in de donkerte van de avond doemen langzaamaan de lichtjes op van de huizen op het vaste land. Bergen, huizen in de heuvels, rode bakens op de hellingen, visserschip verschijnt stuurboord en de donkerte met de huilende wind maken me onzeker en alert. Wat een uitvinding is GPS en het kaartprogramma zoals dat aan boord is. Dit zou anders gaan als je alleen maar op de kaart en gegist bestek kunt vertrouwen, dat waren de echte zeelui en is mijn manier van varen alleen maar geleid door techniek. Uitzicht in de kuip is niet nodig want met een kaartprogramma, AIS, radar en stuurautomaat kun je van een gemakkelijke stoel achter de kaartentafel met een knop het anker laten vallen op het punt waar je wil zijn.
De wind neemt toe en blaast boven de 30 knoop met de toenemende versnellingen tot 43 knoop en zie het land door de koers, dichterbij komen. De berg vangt langzaamaan de wind en de golven op zodat we relatief rustig beschut aan het eindpunt komen om vanaf hier in een bocht om Cap Venus naar het anker gebied te varen.
Regen horizontaal onder de bimini
Maandag, 6 juli 2020
S 17° 52’061 W 145° 21’264 - S 17° 40’416 W 147° 15’620
Windy heeft het gebied vandaag voor ons blauw ingekleurd en we rekenen erop dat er geen wind zal staan. De 9 knopen wind is niet veel maar al veel meer dan waar we op rekenden. Nu snel het grootzeil uit de mast en de procedure van de herstelwerkzaamheden worden weer opgepakt.
De kajuit omgebouwd als naaiatelier of zeilmakerij wordt de scheur onverbiddelijk met al zijn gebreken en zonder enige terughoudendheid op de tafel uitgespreid. Jacqueline getraind met naald en draad door het project van gisteren vat met goede moed de werkzaamheden aan maar loopt stuk op de taaiheid van het grootzeil. De lamellen zijn dikker en bij het doorsteken van de naald dor de twee lagen en nog eens door een oude plakrand maken het een moeilijke en vervelende klus. Met een dikkere naald en een kussen onder het zeil, sla ik de gaatjes voor en gaat het doorstikken een stuk gemakkelijker. Na drie uur is ook deze scheur gedicht en zetten het zeil in de mast.
Bij voorgaande keren was het een hels karwei om de pees van het voorlijk in de gleuf van de mast te krijgen maar nu valt deze met een soepele handbeweging ineens op zijn plaats. Geluk en ben blij met het resultaat want beide zeilen staan er prima bij om de wind van morgen, die voorspeld, is te lijf te gaan. Het naaiatelier is weer snel omgebouwd tot kajuit en gooien een hoop spullen weg die door het lange liggen opgedroogd zijn. Tien jaar geleden heb ik eens een reparatieset zeilonderhoud aangeschaft met zelfklevende tape om snel een reparatie uit te voeren. De plak is opgedroogd zodat deze geen enkele functie meer heeft.
We houden het mooie weer en de wind die de vaart blijft houden zodat ik me realiseer dat het tot nu toe een prachtige tocht is geweest. Morgen zal het anders zijn met de voorspelde harde wind maar dan zijn we al bijna bij het eindpunt. Met knikkende uitslagen van het zeildoek van de windvaan en de constante rustige wind maakt het mogelijk om uitgebreid te koken. Een heerlijke maaltijd in de kuip en tijd om een boekje te lezen. Het leven aan boord laat zich kenmerken als gewoon en huiselijk.
De grootste praatjesmaker aan boord gaat om 19.30 naar zijn kooi om de slaap proberen te vatten. Rond 20.30 staat Jacqueline aan het voeteneind dat de wind wel ineens erg fors is toegenomen en dat de Queen B uit zijn roer loopt. Naakt spring ik in de kuip waar het regent en de wind 25 knopen blaast. Eerst de voorliggende koers herstellen en het tegenroer geven aan de windvaan zodat deze de correcties op de harde wind kan doen. Het grootzeil reven tot het tweede rif en tijdens het reven met deze wind komt er even zoveel druk op het zeil dat de geleide blok op de giek met een luide knal losspringt. Vervelend maar eigenlijk niets aan de hand zet ik de achterlijn strak en zijn nu klaar om de harde wind op te vangen.
De golven nemen toe en het geluid van geruis wordt sissend en brekend. De golven bouwen zich snel op en de Queen B vangt alles op met haar elegant kont. De golf zie je opbouwen, hoogte maken, rollend breken en sissend wegrollen onder de kiel door. Het boek van Bernard Moitessier heeft dit eens beschreven dat een golf niet zo snel breekt vlak achter het schip en dat komt omdat het vuile roerwater de golf afvlakt. De brekers van een golf vinden net naast de boot plaats of ver van tevoren, maar niet zo snel dat deze op de achtersteven van de boot valt. Het heeft me aan het denken gezet en denk nu dat hij een punt heeft want geen enkele keer zie ik een golf recht achter de Queen B breken. 25 knopen wind en de slaap uit de ogen wrijvend trek ik de kleding aan met reddingsvest en gaat Jacqueline naar bed om de opkomende misselijkheid te bedwingen door plat te gaan.
De wind schiet in vlagen naar 38 knoop, de golven zijn hoog en donker, de maan verlicht achter de zwarte wolken en de regen maakt het oncomfortabel in de kuip. De wind is zo hevig dat de regen horizontaal onder de bimini in de kajuit tot stilstand gedwongen wordt op het houtwerk en maak de ingang dicht met de bordjes. Vanaf de trap in de kajuit houd ik de boel buiten in de gaten. Rond 2300 twee heldere zoeklichten vanaf de horizon op me af komen en zie een rood licht. Waarschijnlijk een Chinese visser op een 135 mijl afstand van Tahiti zonder AIS en denk er het mijne van, het houdt me wel in de kuip om in de gaten te houden welk traject deze vaart en denk dat ze het AIS-signaal wel hebben gezien zodat de vissersboot ruim aan stuurboord voorbijvaart en 5 mijl achter me plots een dwarsliggende koers gaat varen. Ze maken zogenaamd een chinees bochtje waar ik helemaal geen last van ondervindt.
Genua gescheurd
Zondag, 5 juli 2020
S 17° 56’571 W 143° 45’643 - S 17° 52’061 W 145° 21’264
De wind blijft plezierig doorstaan en gedraagt zich keurig naar de weersverwachtingen. Zuidoost 3 bft 5,1 mijl vaart, dat is leuk en geniet van het varen ondanks het eeuwige geschommel op deze koers. De bemanning is hersteld en ik krijg de kans om een uiltje te knappen. Ondanks het niet kunnen en mogen slapen voel ik me niet moe en de twee uur slaap van deze ochtend zijn genoeg om me helemaal fit te voelen.
De medische ongemakken zijn voorbij op de jicht na, die in de knie blijft zeuren, maar deze weerhoudt me niet om gewoon door te gaan met de activiteiten. Bij de koffie in de kuip valt me ineens een grote scheur in de genua op. Dit is schrikken en vooral omdat het plots gebeurt. De stiksels zijn door het gebruik en het vele zonlicht aangetast en laten zonder aanleiding los. Het waait niet hard maar toch deze schade. Goede raad is niet duur en haal de genua van de rails en breng deze naar binnen om het te repareren.
Door Jacquelines geduld en vakwerk herstelt de genua zich sterker als ooit met een veel te grove draad maar je moet wat. Het doorprikken van de naald door de taaie stof is een aanslag op je vingers om de naald erdoor te drukken of door de stof te trekken. Als echte zeilers zetten we gezamenlijk de fok weer in de rails net voor het donker staat de genua trots zijn borst vooruit te bollen om de wind op te vangen en te transformeren naar snelheid. De scheur in het grootzeil blijft stabiel en laat deze verder met rust.
Jacqueline kan de wacht weer draaien zodat mijn rustmoment van 20.00 uur tot 23.00 valt. Het is een vervelende tijd om te slapen en zeker door iemand zoals ik die zo moeilijk in slaap valt.
Jacqueline maakt me wakker om half tien dat de scheur in het grootzeil groter is geworden.
Het is te donker en te veel van het goede om het grootzeil nu uit de mast te halen en rol het zeil in de mast tot aan de scheur zodat er een flink gereefd grootzeil is maar rol de genua tot de maximale stand uit. We kunnen nu de nacht in en kruip nog snel het bed in om verder te rusten. Het zal niet meer lukken en kom zelfs eerder uit bed om de wacht over te nemen. Te wakker en te actief.
UFO
Zaterdag, 4 juli 2020
S 17° 54’489 W 142° 03’545 - S 17° 56’571 W 143° 45’643
Ondanks de vele miljoenen sterren ben ik alleen op deze vlakte. De golven deinen geluidloos onder het schip, de wolken fluisteren door de wind tussen de sterren en het schip. Wolkenformaties en de verklaring van de imaginaire beelden kunnen een inzicht geven in je persoonlijke toekomst heb ik eens gelezen. Haha, denk ik, het is net zoals mijn leven elk moment anders en onvoorspelbaar. Het is goed om hierbij te dromen en je geest ermee te laten spelen om de tijd door te komen.
De Queen B maakt prima vaart ondanks de voorliggende koers waar ik zulke hekel aan heb. Wind recht van achter met kans op gijpen zijn nu anders omdat de golven in een vast patroon meestaan en de stuurautomaat met een lichte hoek ten opzichte van de wind weet de Queen B net uit de gijp te houden. 4,6 Mijl is een leuke vaart bij rustig weer. Rond 01.30 passeren we het eerste eiland en de lampjes met de witte ring van brekende golven op het rif zijn prima te onderscheiden. De wind neemt iets af en zie op een relatief lage hoogte een helder object in de lucht hangen. Absoluut niet rond zodat ik een ster uitsluit. Het beweegt en plaats natuurlijk de witte stip als een vliegtuig maar de vreemde bewegingen van omdraaien en terugkeren zijn opmerkelijk. Een kleinere witte stip komt eronder hangen en begin nu te twijfelen aan mijn ogen. Deze maar eens goed uitwrijven en opnieuw kijken maar het beeld blijft hetzelfde. Ben ik getuige van een UFO? De gedachtes slaan op hol en Frans-Polynesië zou inderdaad een prachtige plaats zijn om zonder enige drukte van vreemde mensen te kunnen landen, bevoorraden en nog veel meer. Is het een testvlucht van de Fransen? Na een halfuur zie ik de UFO draaien en verwijdert van me en zie deze niet meer terug, het kleine object is plots verdwenen zodat ik mijn fantasie in de kuip los kan laten gaan. Gelukkig zit ik vast aan mijn lifeline zodat ze me niet zomaar kunnen ontvoeren en slachtoffer worden van experimenten op een onbekende planeet.
Jacqueline heeft het zwaar met zeeziekte door het hevige schommelen en een aanval van migraine helpt het plezier in deze mooie dag niet mee. Ik blijf er rustig onder want kan haar nergens mee helpen.
Vanochtend de fok uitgeboomd en met een volledig zeiloppervlak door de wind voort laten bazen. Enig rendement van spleetwerking of vliegtuigvleugel waar de zeilen door het luchtarme voortgetrokken worden is er helaas niet bij. Het is zeilen om afstand te overbruggen als toerzeilen en dat is niet altijd even sprankelend vandaar het zien van een bonito onder het schip tijdens het weghalen van de fokkeloet al een evenement is.
De scheur van het grootzeil wordt niet groter zodat dit een geruststellend idee is.
Rendez vous
Vrijdag, 3 juli 2020
Hao – S 17° 54’489 W 142° 03’545
Scheepsberaad om half tien met de Azyu. Jean Marie is wat zorgelijk maar krijg het gevoel dat Gaëlle graag wil vertrekken. Het eiland is voor haar gezien maar ook voor ons is het een onvergetelijke belevenis geweest in alle opzichten maar is prima om te vertrekken. Een tijd van komen en gaan. De dames blijken allerlei rendez-vous te annuleren en Jean Marie en ik zitten met een kop koffie en de kinderen te vergaderen hoe laat we vertrekken. Kwart voor tien is de beste tijd voor vertrek maar dan zullen we het zonder de vrouwen moeten doen. Geen optie dus en praten over van alles en nog wat en Gaëlle als laatste aan tafel zit durft niemand te zeggen “Allons y”. We gaon, op zijn plat bosch.
Gaëlle knikt heel goedkeurend als er besloten wordt dat de Queen B het eerst door de Pas gaat. We zwaaien de bemanningen van de boot van Jean met zijn sterrenkok gedag en zwaaien vaarwel naar Minke van de Easter Stream en draaien met een drang naar vrijheid de kleine havenkom uit, op naar nieuwe bestemming.
Watermaken tijdens het sonore motorgeluid en zien al van ver de hoge witte kammen van de golven die warrig door elkaar springen achter de rode boei in de geul. Dat lijkt een vervelende passage maar net na het indraaien achter de rode boei geeft het roer gehoor aan de wervelingen, maar met een paar flinke correcties gaat de Queen B als trotse bedwinger van de Toamotu’s erdoorheen. Het zien passeren van de Azyu is mooier en heftiger dan dat we het zelf beleven. Net na de passage zie ik in het grootzeil een scheur op de hoogte van de zaling en denk dat het zeil door geschavield is en merk ook dat er niet al te veel druk door de wind op die plaats is en besluit door te varen in plaats van terug naar de Darse om de boel te herstellen.
Met een bevrijdend gevoel, het zeilershart juichend als de Queen B gang gaat maken en dat de rust van een onderdrukte motor, de ruisende wind en de oplopende snelheidsmeter en het gevoel te hebben dat alles onder controle is. Jacqueline maakt het begin in het logboek. De golven die van achter komen laten de boot flink zwaaien en is voor Jacqueline iets te veel van het goede en gaat rusten op de bank met een blauw emmertje als gebeds relikwie naast haar.
Ik kook aan boord wat witte rijst en schurk me heerlijk in mijn eigen belevingswereld, in een hoekje van de kuip genietend van de opkomende maan, de sterren en zie het Zuiderkruis nu heel duidelijk aan de hemel staan. Vogels die een slaapplekje zoeken na het vissen en begerig naar een rustig plekje op de Queen B uitkijken.
Ik volg je
Donderdag 2 juli 2020
Hao.
De conditie en de pijntjes verbeteren zienderogen en ga met frisse moed naar het internet point om eindelijk de achterstand van het blog op te lossen. Vanochtend overleg met Jean-Marie en besluiten een extra dagje te blijven liggen omdat Windy blijft aangeven een 22 tot 29 knopen wind. Dat is fors en is beter om het ideale moment af te wachten. Ik spreek met Jean-Marie af dat ik nog eens zal informeren bij de vissers voor het beste moment maar daar worden we later niet veel wijzer van want deze zegt dat het beste is de hele periode van Hoogwater en 6 uur daarvoor. Zij zullen met de 200 pk genoeg vermogen hebben om de eventuele te harde stroom tegen, dood te varen. Bij de vraag of er dan geen al te hoge golven bij vertrek staan wordt er ontkennend geantwoord. Gewoon bij hoogwater vertrekken zoals ik dat al eerder heb gedaan en dat is ook goed gegaan en Jean-Marie bevestigd alles als zijnde, ik volg je.
Bij de Ba Pao klep een paar groenterollen en twee broodjes gekocht als verrassing voor Jacqueline keer ik terug van een geslaagde internet operatie waar het weblog gedaan is, Brabantwater betaald en de hevig slinkende saldi bestudeert van de verschillende rekeningen. Gelukkig is het een ver van mijn bed show en zie de eerste deurwaarder hier nog wel eens bezoek komen.
Jacqueline gaat bij Jaap en Minke op bezoek en ik maak de “laatste kans, nieuwe prijzen barbecue” klaar onder het toeziend oog van de Perehuti.
De zon zien zakken met een viertal trouwe hondenogen in het zicht die geduldig wachten op een afgekluifde kluif, de zee zacht kabbelend en de maan die langzaam begint af te brokkelen maar genoeg licht geeft om er een mooie avond van te maken.
Op naar Venus
Woensdag, 1 juli 2020
Hao,
De kinderen schateren als ze me zien zitten terwijl Jacqueline mijn haren knipt. Ik laat de kinderen zien hoe je met je puntje van de tong je neus kan raken en laat mijn oren bewegen als Dombo de olifant. Veel gelach en menig tong die probeert de neus uit te likken. Niemand en ook niemand die de oren weten te bewegen. Aandacht genoeg en Jacqueline gaat een aantal koekjes halen om de meute kinderen af te leiden. Ik blijf alleen achter terwijl de schaar mijn wilde haren resoluut weet in te korten. Een geplukte kip met een haute coiffure blijft achter op de kade, de vlokken met wilde grijze haren lopen zich met de wind in de rug te pletter op de Azyu.
Met Jean-Marie driftig overleg wanneer het beste te vertrekken en hij laat zich naar de pas brengen vanwege de eventuele heftige zeeën die bij de uitgang kunnen ontstaan. Ik ben een beetje verbaasd over de gereserveerdheid van handelen om te vertrekken en zeker als ik hem zeg dat aanstaande dinsdag de wind toe kan nemen naar een 27 knopen. Ik zie hem aarzelen en begin aan mezelf te twijfelen of ik mijn normen niet te ver heb gelegd. We besluiten de beslissing voor vertrek. tot morgen uit te stellen.
Jacqueline gaat een cadeautje brengen bij Anaa en zij komt weer met een grote meloen die verdeeld wordt over de twee schepen. Zo gaan de cadeautjes en vriendelijkheid over en weer.
In de middag breng ik de verschillende waypoints in voor de tocht naar Tahiti. We zullen twee eilanden moet ontwijken en kunnen niet in een rechte lijn blijven varen zodat er een route ontstaat met verschillende koersen en een afstand van totaal 495 mijl om tot de ankerplek Venus te komen. Het voelt als wachten op vertrek en sta te popelen om de lijntjes eindelijk weer los te laten maar het verstand zegt dat er nog even een momentje gewacht moet worden.
Twee dikke kussen
Dinsdag, 30 juni 2020
Hao
Rond 0900 uur stap ik maar weer eens binnen in het medisch centrum en meld me bij de receptie voor inschrijving. Het lijkt me verstandig om de wonden opnieuw te laten bekijken en een lokale dame neemt me mee naar haar spreekkamer en begint een one-man show. Rap Frans, van alles en nog wat als onderwerp, roept de dokter nog even voor een second opinion en begint de procedure van scrubben, ontsmetten en vaseline gaas over de open wond heen. Dan een verband waar geen einde aankomt en zegt dat het verband toch gratis is en dat laat ze merken ook. Ze besteed extra tijd aan me want ze heeft geen zin in al die schreeuwende kinderen in de wachtruimte en vindt het veel gezelliger met ons. Ze gooit nog enkele pakketjes met verband in de tas omdat het gratis is en met twee dikke kussen op de wang, de handen gemummificeerd onder begeleiding van de vriendelijkste en stralendste lach sinds tijden.
Krijg nog allerlei adviezen mee maar weet niet meer waar het over gaat. Dit is een unieke behandeling in de wereld want in het ziekenhuis twee kussen mee krijgen in de tijd van de Corona is om over na te denken. Je zou jezelf een kleine verwonding aandoen om door deze zuster behandeld te worden en waar je ouderdom als voordeel geldt.
Van de dokter naar de wereld van internet en fietsen met de boodschappen richting boot waar de zee een dansende witte schuimende massa laat zien. Veel wind, hoge golven maar volgens mij goed te doen. De wind nogmaals gecontroleerd en zie dat de wind uit dezelfde hoek blijft staan zodat het vertrek aanstaande donderdag steeds definitiever wordt. In de middag op de kaart de verschillende waypoints in de Garmin kaartprogramma gebracht en vind eindelijk de functie, route maken. Nu kunnen we van waypoint naar waypoint hobbelen automatisch gegenereerd tijdens de reis. 495 Mijl te gaan lijkt ver maar volgens de normen die in de loop der tijd wat opgerekt zijn is het voor mij een leuke welkome etappe.
Gaëlle is journaliste en heeft een boek geschreven over hun reis en koop het boek en krijg het in pdf-formaat aangeleverd. Het eerste hoofdstuk ziet er uitnodigend uit en kan hiermee mijn leesvaardigheid Frans weer opkrikken.
Weliswaar met de handen in verband wil ik graag gaan barbecueën op het strand zodat ik de spullen bij elkaar sprokkel. En van het een komt het ander en kan het niet laten om de fles motorolie die plots in mijn hand beland naar de motor te brengen om het oliepeil met een extra litertje te verhogen. Een controle van de generator en de koelvloeistof aanvullen zodat de klusmanie ondanks de mooie witte verbandjes. Jacqueline moet haar emoties in bedwang houden want ze had het liefste dat ik de handjes in een dwangbuis op de rug gebonden had, onder het mom “het is in je eigen belang”.
De barbecue valt letterlijk en figuurlijk in het water en moet helaas restaurant Perehutti sluiten zodat het de hut van de Queen B wordt waar de kip in een hogedrukpan gegaard wordt. In de avond een spelletje domino en de dag is voorbijgegaan alsof er niets is gebeurd.
Amerikaans Frans
Maandag, 29 juni 20202
Hao,
Jacqueline wordt uitgenodigd samen met Gaëlle voor een kokosblad vlecht cursus. Ana, de kapitein van de visdames, laat zien boe je een tasje, dakbedekking, fruitschaal, mandjes kunt vlechten met het zachte natuurlijke groen van deze bladeren. Jacqueline komt enthousiast terug voor de lunch en na de lunch is het de beurt aan het maken van kokosbrood. Kokosschrapen met een speciaal soort mesje, deeg en frituren en je komt tot een heerlijk broodje. De Azyu is het moederschip van deze activiteiten en na het bakken komen er diverse mensen om ons heen om een broodje mee te eten. Al snel gezellig legt een Philippe uit dat hij Amerikaans Frans spreekt maar dat de Amerikanen meestal geen frans spreken en daarom is het bijzonder dat hij Amerikaans-frans kan spreken. Zo lust ik er nog wel een en knik vol onbegrip over deze stellingen en ik zie aan het gezicht dat Jean-Marie het ook een vreemde redenering is. Het brood smaakt heerlijk, zoet, lichte kokossmaak en het roept een beetje de herinnering van een heerlijke smeuïge kokosmakroon op.
Jean Marie laat me enkele leuke ankerplekken zien op Tahiti en we bespreken de beste tijd om te vertrekken uit de Lagoon. Het hoge water zorgt voor behoorlijke stromingen buiten het gat van de Lagoon en daar botst het uitstromende water tegen het inkomende water en kan voor een gevaarlijke warrige zee zorgen.
We komen tot de conclusie om rond 1600 uur aanstaande donderdag te vertrekken. Jacqueline en ik overleggen wat het beste voor ons gegeven de medische omstandigheden. Snorkelen zit er de komende veertien dagen nog niet mogelijk zijn zodat we de mogelijkheid bekijken om direct naar Tahiti te varen. Een route langs de eilanden zet ik in de kaartplotter en deze laat een totaal afstand zien van 495 mijl. De weersverwachtingen lijken gunstig met de oostenwind voor een week. Het enige waar ik me aan kan storen is de achterlijke wind zodat ik me neer zal moeten leggen aan het geschommel en de gijpen die zullen volgen.
Minke komt een glas water en een koek halen en babbelen de wetenswaardigheden van het eiland door.
Voetje aanschuif
Zondag, 28 juni 2020
Hao
Opstaan, verbinden, strompelen en zeggen dat het beter gaat maar nog niet helemaal. Ik kan mijn gepijnigde gezichtsuitdrukking niet verbergen en kan al helemaal niet een soepele tred aan de bemanning tonen. Met voetje-aanschuif de trap op en met een stijve knie een zitligplaats veroveren in de kuip. De voortzetting van het boek en lees een voorspelbaar einde welde de beste oplossing is voor alle personages in het boek. Een beetje genoeg van het gehang neem we de tijd om naar het koraalrif aan de zeekant te gaan kijken en zien een plateau bij laagwater waar het water snel overheen stroomt. Weinig leven op een paar slakjes na, ik had gehoopt op een mand vol oesters, kreeften, krabben die over mijn hand marcheren maar het is allemaal dood koraal in bergen opgestapeld zodat we spreken van land. Het eiland is maximaal 3 meter hoog en opgebouwd door een ring van koraal. Miljarden levenden organismes in miljoenen jaren neergelegd op een voormalige vulkaan. In de stad kijken naar de zondagse Jeu de Boule competitie en spreek een man die net zulke verwondingen heeft gehad als ik en maant me tot voorzichtigheid. Van de Petanque naar de winkels die op zondag de deuren hebben gesloten en lopen c.q. fietsen terug naar de boot.
Hao heeft maar 1 uitgang en als de zee met de zuid swell over het rif springt loopt de bak zienderogen vol en is er sprake van extreem hoog water. Zo ook vanavond staat het water hoog en worden de willen tussen het schip en de kade gedrukt. De willen lager hangen en hopen dat de wind niet verder toeneemt. Gelukkig blijkt het mee te vallen en krijgen een probleemloze nacht. De Queen B hobbelt nog wat na aan de touwen en dit als gevolg van het na hobbelen van de goven terwijl we aan de hoge kant van de wind liggen.
Jeu de Quilles
Zaterdag, 27 juni 2020
Hao
Vanaf de grote en brede catamaran Azyu, die voor ons ligt, zwaaien we elkaar regelmatig goedendag. De meisjes Coline en Errel zijn al op de knutselmiddag geweest bij Jacqueline en vandaag kwam Gaëlle ons uitnodigen voor een borrel. Jean-Marie komt uit Bretonse zeilersfamilie en is met het gezin op stap om de wereld rond te varen. Een gezellige avond en prima om mijn frans een beetje op te halen. Tijdens de rode wijn veel virtuele mijlen gevaren en heel wat wijzer geworden van het vaargebied. Jean-Marie blijkt goed bekend te zijn op Tahiti en geeft enkele jachthavens aan voor wat langer verblijf van de Queen B.
Vanochtend de verbandkamer van Jacqueline ondergaan en kom weer met een paar mooie frisse lapjes om de handen vrij met de onnodige schrik. Ik begrijp nu heel goed dat ik beter voor mezelf moet zorgen en zeker geen overbelasting van voet, knie en handen zodat het installeren met een kussentje onder de kont en een kussentje in de rug een boekje lezen wordt. Het bevalt me nog ook en dat is mede door een leuk boek “de herinnerde soldaat” van Anjet Daanje. Een verhaal van de verschrikkelijke gevolgen van de eerste wereldoorlog. Hoop, leugens, teleurstelling en berusting om nog iets van het leven te maken na al die verschrikkingen.
Met het weinige internet zoek ik ook de website van Jeu de Quilles op. Een naam met twee betekenissen namelijk: Kegelspel en het spel van de scheepskielen. Jeu de quilles www.azyucroisiere.com
50.000.000 kg vis per jaar
Vrijdag, 26 juni 2020
Hao
Jacqueline terug naar de school en hoopt Elody tegen te komen om enkele ervaringen uit te wisselen maar helaas is het schooljaar nu echt voorbij want Elody is niet aanwezig. Bij de internetruimte weet ik een flink aantal dagen met Confinement op het weblog te plaatsen en realiseer me dat het een aardig document wordt hoe een zeiler deze ver van mijn bed show en toch heel dichtbij ervaart. Voor anker liggen en afwachten hoe de griep zich ontwikkelt en vervolgens hoe de mens op de maatregelen reageert.
Tijdens het bezoek van Jacqueline op de school krijg ik de tijd om me eens te googelen wat en hoe van Hao. 47 Km2 atol met een kustlijn van 134 kilometer en is het vierde atol na Rangiroa, Fakarava en Makemo. Het eiland van Arc of Harpe (boog of harp) en is een onderdeel van de Toamotu’s. 1027 inwoners. Hao is een militaire basis geweest van de fransen voor de luchtmacht en de marine en dan met name voor de experimenten in de Pacific. Zeeklimaat welke varieert tussen de 23 en 32 C. de eerste zeekaart is bekend van 1768 als ile de la harpe en ontdekt door Pedro Fernandez de Quiros. Louis Antoine Bougainville maakte het Frans en gaf het zijn naam.
James Cook is ook nog even op bezoek geweest en gaf het de naam Bow Island. Het was in het begin van de 19de eeuw één van de meest bevolkte eilanden van de Toamotu’s. In 1903 slachtoffer van een cycloon. Het vliegveld had vooral een militair doel maar werd ook gezien als een noodlandingshaven voor het ruimtevaartuig de Columbia. Op dit moment is het eiland afhankelijk van parels, vis en kopra. Hao heeft een centraal college voor de leerlingen van de verschillende atollen. De leraren komen veelal van Tahiti en zijn er 2 tot 4 jaar gestationeerd.
Meneer Ling Wancheng heeft een investeringsproject van 1,3 miljard euro om hier een zeeboerderij te vestigen, 50.000 ton vis per jaar met 300 arbeidsplaatsen ingevuld door 90 % Polynesiërs.
In de kuip probeer ik me kalm te houden en de voet rust te geven en houd de haven in de gaten van gaan en komen van de verschillende mensen. Rond 5 uur komt de commerciële visser nu met zijn vader in een bootje aanvaren en hebben twee flinke tonijnen weten te vangen. 70 kilogram per stuk en ze hebben goede zin. Ik vraag om een kilogram tonijnvlees en zullen deze later bij de boot afgeven. Een mooi moot van donkerrood vers vlees voor 8,50 Euro is voor drie dagen heerlijk smullen. Vanavond een uitgebreide sashimi met witte rijst. Verser dan vers en je proeft het.
De volgende!
Donderdag, 25 juni 2020
Hao
Met de fiets naar het medisch centrum en meld me aan bij de receptie voor een inschrijving. Het voelt meteen bekend en ga in de stoel naast de vrouw zitten die musiceert en me enkele dagen geleden met de auto heeft teruggebracht naar de boot. Een half Chinees, goed verzorgde man met kuifje blijkt een verpleegkundige te zijn en neemt me onderhanden en begint de bandages af te wikkelen. Hij vindt de plekken die ik al genezen heb verklaart zorgelijk en begint de wonden schoon te maken, desinfecteren anti bacteriële zalf en een flinke penicillinekuur. Hij laat er geen gras over groeien en pakt flink aan. Ik voel me niet gerust op de ontwikkeling van de wonden maar wel over zijn aanpak. Met een zak vol verband en een aantal verpakkingen Amoxicilline, allemaal gratis, strompel ik de behandelkamer uit.
Iedereen op de bank in de wachtkamer denkt dat ik een zware behandeling heb overleefd want met beide handen, elleboog in het verband en strompelend buiten komen van de dokter is bepaald geen reclame voor het centrum. De wachtkamer is ineens verdacht stil en ik hoor de dokter “De Volgende?” roepen.
Van de dokter naar het internet om de grote achterstand op de weblog weg te werken en Jacqueline haalt een aantal boodschappen waarna we naar de haven gaan om de Easter Stream te begroeten die vanochtend is aangekomen. Ze liggen met een beetje dringen op de beste plek in de haven. De Franse boot wordt gedwongen wat op te schuiven en al snel is de setting op de zuid kade duidelijk en is er plaats voor drie schepen. De eigenaar van de boot waar Helene voor zorgde is terug en maak een praatje. 82 jaar en nog steeds plannen om tochten te maken en zoekt naarstig naar een ervaren opstapper want dat blijkt Helene niet te zijn.
In de haven begint het vissen weer opgang te komen en met twee netten wordt de vis opgejaagd en de man alleen, een commerciële visser, gaat er met de buit ervantussen want het net spartelt en is zwaar van de visjes terwijl de lokale dames en bekaaid vanaf komen.
Aan tafel oud worden
Woensdag 24 juni 2020
Hao
Tot mijn schrik is de wond aan de linkerhand gegroeid en zal morgen terug naar de arts moeten. Toch nog maar even de kans geven om te herstellen, besluiten we een internetverbinding op te zoeken. Via de Montpellierse komen we in contact met een familie, wonend achteraf, die internet beschikbaar stelt, en ook de was doet.
De was is net gedaan, maar een internetverbinding is welkom en melden ons bij de familie. We worden door het huis geloodst met twee altaren en een moeder die aan tafel oud zit te worden. Een tafeltje tussen twee bedden wordt aangeschoven met twee stoelen en we kunnen gratis internetten. Regelmatig komen ze kijken of alles oké is maar op een bepaald moment moeten de huiseigenaren naar het vliegveld en laten ons achter in het huis. Wat een vertrouwen en gastvrijheid en na het internet afgewerkt te hebben sluiten we de computer en lopen naar de uitgang waar oma nog steeds voorovergebogen aan tafel zit.
Naar de winkel want het gezelschap met de kinderen van het dorp komen vanmiddag op bezoek en willen natuurlijk wel iets lekkers en voor mij de fles wijn in de tas. Rond half twee staan de jongelui aan de kade en willen aan boord. Jacqueline heeft een programma klaar en maken van copieer papier, bloemen. De snoepjes en limonade vinden probleemloos een goede bestemming bij de enthousiaste jongelui.
Direkt naar Ziekenhuis.
Dinsdag, 23 juni 2020
Hao
De wond aan de linkerhand vertoont vreemde vlekken en een rode ring om de kern. Het pus loopt nu met een straaltje uit de wond en maak voor de zekerheid een foto om deze naar Nederland te sturen voor een dokter. Dirk krijgt binnen 10 seconden antwoord van de huisarts dat dit een gevaarlijke wond is dat deze direct behandeld moet worden in het ziekenhuis, en dat deze wond niet uit zich zelve dicht gaat. Wow, wat nu want het is voor mij 0100 uur midden in de nacht en moet ik nu direct op zoek naar een dokterspost? Ik neem mijn temperatuur op en deze is normaal, bloeddruk en tempo hartslag normaal zodat het lichaam geen actie onderneemt tegen een mogelijke infectie en besluit om morgenvroeg zo snel mogelijk naar de dokter te gaan.
Dokterspost zit op de bovenste verdieping zodat je al gezond moet zijn om de dokter te kunnen halen maar moet wel de toegankelijkheid van het systeem prijzen. Boven aan de trap word ik opgevangen door een prachtige Polynesische dame met bloem in het haar en een volle vrolijke blijde lach. Inschrijven in het register en 2 minuten later komt de zuster die een intake van het probleem doet om in de hiarchie een rol te spelen. De dokter is een jonge vent met basketbalpet en korte broek die net van het kitesurfen afkomt, die constateert dat de wond een gevolg is van de jodiumzalf met verband dat waarschijnlijk te strak om de wond heeft gezeten. Hij ziet geen grote risico en verbind de wond met een zalf en adviseert me over twee dagen terug te komen als de wond groter is geworden. Opgelucht met deze mededeling, met twee verbonden handen uit de strijd en geen enkele beperking om te doen en laten. Jacqueline wil graag naar de afsluiting van het schooljaar van het internaat en ondertussen zie ik de kans schoon om de gasfles te vullen, de bakskist op te ruimen, de bijboot drogen en opruimen en zeevast in de achterkajuit te stouwen, ankerlier inpakken en de kuip vertrekkensklaar te maken. Jacqueline betrapt me net op de afsluiting van de bovengenoemde activiteiten en verklaart me voor gek. Ik was alleen maar blij dat ik iets kon doen en dat het een beetje uit de hand liep, daar kan ik helemaal niets aan doen.
Verder een rustige middag en spreek de eigenaar van de grote catamaran die ook naar de haven wil komen. Helene blijft aan boord van het schip waar de kapitein van terug gekomen is. De vissersvrouwen zwaaien flink goedendag en de kinderen komen demonstratief op de rand naast de boot zitten of er nog iets te halen is. Na een veelvuldig Non en “tot morgen” taaien ze teleurgesteld af.
Bij de dokter kom ik de schijf van vijf tegen met in het Polynesisch de uitleg hoe je een goede voeding kunt krijgen. Een heel slechte zaak is voor mij dat de producten allemaal uit Frankrijk komen en in Frankrijk verkrijgbaar. De meeste van de getoonde producten zijn hier in Polynesië niet voor handen. Hoe kun je zo voorlichten als je de gebruiken en de mogelijkheden van het land niet kent.
De handen jeuken en denk dat dit een prima signaal is. In de avond kook ik een kipsaté met rijst en wortels, de enige groenten van het eiland op dit moment.
Tekenwedstrijd
Maandag, 22 juni 2020
Hao
Nu met twee handen in het verband vanwege de bloed en klemblaren die zijn gaan zweren. Het kan zijn dat door mijn medicijn gebruik of door het klimaat een klein wondje al snel overgaat tot zweren en je moet oppassen voor het vuil. Een paar dagen geleden heb ik Christine al gezien met dikke verbanden en pleisters om haar been vanwege zweren en infecties.
Nu ben ik aan de beurt door de ogenschijnlijk lichte verwondingen die in contact zijn gekomen met roestige draadeindes van de buizen en misschien ook wel het binnenste van de rioolbuis. Al snel loopt het pus in de handpalm en laat me gewillig verbinden door de verpleegkundige aan boord.
Verder voel ik me uitstekend en lopen we samen naar het dorp om de spullen te halen voor de barbecue van vanavond. Vanochtend de twee Russische schepen uitgenodigd zodat ik wat extra’s wil halen op de plaat. Echter Olga en Sergei moeten vandaag vertrekken naar Papeete van de Gendarmerie en zeggen de barbecue af. Omdat het feest van de komende week ineens in juli gevierd blijkt te worden ziet Igor kans om gebruik te maken van de ideale wind om te vertrekken naar Fakarava. Daar zitten we dan met een volle vrieskist en een extra fles wijn in het schap. Allemaal niet erg maar de weg naar en terug met volle bepakking hebben een dermate zware belasting op de voet en knie gebracht dat ik me teruggeworpen voel in het genezingsproces en gemaand wordt tot extra rust.
Jacqueline houdt voor de kinderen een tekening wedstrijd onder de plaatselijke jeugd in de kajuit en hoor dat de vergadering afgesloten wordt met de Marseillaise. Leuk om te horen en het zijn meester onderhandelaars geworden om zoveel mogelijk cadeautjes te scoren. Allerlei broers en zusjes worden erbij gehaald om ook te mogen delen uit de pot.
Een lokale boot komt de gevangen vis aan wal brengen en zie een drietal bonito’s en een soort van barracuda. Een magere vangst voor 24 uur vissen in een bootje met drie mannen en een benzinemotor met 200 pk om de snelheid te halen. Ik hoop niet dat het om de geldopbrengst gaat van de vis maar meer als sport beschouwd wordt.
Anaa
Zondag, 21 juni 2020
Hao
Vanuit de kuip na de koffie en het ontbijt zie ik de eerste kenmerken van een visoperatie. Een man komt met een kruiwagen vol netten en brengt deze naar de stenen dam die het haventje beschermd tegen de golven van de Lagoon. Even later fietsen er verschillend mannen en dames naar de kade en er wordt druk gediscussieerd hoe het aanvalsplan uitziet om de vis in de haven te verrassen. Het kieuwnet van 4 cm is in veel landen verboden maar niet op Hao. Hier toegestaan mits er met 1 net gevist wordt en niet een tweede dat als verlenging gebruikt kan worden. De man die het me uitlegt zegt erbij dat er voor hen geen alternatief is, omdat het een belangrijke voedingsbron is en de mensen die er op vissen, meestal geen werk en geld hebben. Ik ga hier niet met mijn vingertje omhoog staan terwijl mijn portemonnee gevuld is en begin er 1 van hen te worden door goed gemeende adviezen te geven.
Het net wordt in de geleende bijboot van de fransman geladen en langzaam uitgevaren naar de haveningang. De vis verplaatst zich in donkere plekken door het water.
Nu komt Anaa erbij en zij is degene die de captain van de vrouwen is maar ook haar bevelen en adviezen aan de mannen geeft. Ze is ook niet te flauw en springt met haar zondagse jurk in het water om een hoop lawaai te maken om de visjes naar het net te drijven. Helaas blijkt dat bij het ophalen er maar twee visjes in het net verstrikt zitten en de school met vis heeft een uitstekende ontsnapping tactiek weten te ontwikkelen want zijn allen ontkomen. Een tweede trek wordt georganiseerd en ook deze loopt op een teleurstelling uit en vraag me af hoe het zondagsmaal van deze mensen eruit komt te zien. Anaa is een vrouw van 40 met een jongen van 16 met een man.Anaa weet een hoog respect af te dwingen bij de andere Polynesische mensen.
Het is een geweldige afleiding en voel me steeds beter worden met de voet zodat er een praatje gemaakt wordt bij Olga en Sergei. Olga en Sergei komen uit Sint-Petersburg en varen met een Ovni 495 en klagen over een hele lange lijst klussen die ze hebben op dit maar 5 jaar oude schip.
Een schare kinderen vragen of ze eens aan boord mogen kijken en we laten ze binnen in de Queen B waar heel wat oh en aha’s gelaten worden en met de zakken vol met cadeautjes wordt er afgesproken om morgen terug te komen. Wij blijven genieten van het uitzicht in deze zo bewolkte dag zodat in de avond een halfuur de generator gedraaid moet worden om wat stroom voor de koelkast te hebben.
Gemummificeerd
Zaterdag, 20 juni 2020
Hao
De rekening van het geploeter gisteren is de knie. Opvallend dat de voet en de rug helemaal gespaard zijn, alleen een vorm van oververmoeidheid veroorzaakt door het maar 50 minuten kunnen slapen in de afgelopen nacht. De hele nacht wakker gebleven en veel onderdelen van het werk zijn door het hoofd gegaan. Het houdt je bezig, waar het hoofd vol van is.
De plank van het kastje onder wastafel terugbrengen wat bijzonder tegenvalt. Wat een vakwerk hebben die timmerlui van de Island Packet. Alles dubbel en dik precies maar dan ook precies pas gemaakt zelfs een plankje onder de wastafel. 1 mm verkeerd voor het gat en de plank past niet meer zodat met een hoop gezucht en het zoeken naar de oplossing als ware het een Japanse puzzel. Met een paar venijnige tikken met de hamer sla ik plank op de plek. Met de schroevendraaier de draaglatjes monteren en draai mijn handpalm murw op de laatste schroeven die verborgen onder de leidingen zitten. De handpalm was al murw gedraaid door de vele slangklemmen die los en aangedraaid moesten gisteren maar nu draai ik echt het bloed uit de handen. Niet flauw zijn nog even doorgaan want het karwei moet af. Gereedschap opruimen en boodschappen halen want Jacqueline voelt niet lekker en omdat het zaterdag is en het niet op het laatste moment aan te laten komen ga ik op pad met de fiets.
Eindelijk los van de boot en de wal op. Trap lekker door en kom bij de winkel en constateer dat alle schappen leeg zijn. Uitleg: vandaag en morgen komen de nieuwe spullen aan op het eiland. Nu vraag ik me af waarom zijn nu de restanten weg gehaald, is dat om later tussen het vers weer op te mengen? Met wat kleine spullen en een dik verdiende fles Chateau Eau de Toilette de Bordeaux trap ik naar huis. De hand begint te zweren en de ex-verpleegkundige verpleegt me kundig met een verband om de hand als ware het een voorbeeld in de EHBO-cursus. Met een kloppende en gemummificeerde hand ga ik vroeg naar bed.
Casus Shit
Vrijdag, 19 juni 2020
Hao.
De wind komt regelmatig met golven het haventje binnen en laat de Queen B aan haar lijntjes dansen. Lang niet zo vervelend als de vorige keer maar de schrik zit er nog steeds in. Het waterniveau staat hoog zodat de vrije rand van de kade met het water weinig ruimte overlaat en dat geeft een extra dimensie aan voorbijtrekkende golven die achter het schip uitglijden op een hellende vloer.
Voor mij is het allemaal best want slaap nu zonder pijn en ander ongemak, hulde aan de diclofenac die wel raad weet met de gekneusde voet en geeft een plezierig bijeffect aan de vervelende jichtige knie. Bijna pijnloos de dag beginnen en geniet van het ontbijt. Na het ontbijt even ontspannen op het toilet en lees mijn boekje in alle rust. Doortrekken van de ex-lekkere dingen en wat blijkt de hendel zit muurvast en de drol zit geblokkeerd ergens in het buizensysteem. Nog niet i paniek geef ik het wc-papier de schuld van het ongemak en laat de boel 10 minuten weken om het dreigende gevaar van een klus af te wenden.
Met vereende kracht druk zetten op de pomphandel maar weigert dienst en het systeem kan als geblokkeerd beschouwd worden, een extern darm-infarct.
Goede raad is niet duur en begin aan het einde van het systeem de blokkade op te gaan zoeken en sluit eerst de buitenkraan en maak de driewegkraan los waar een respectabele sediment afzetting de werking al jarenlang heeft stopgezet. Toch maar los, schoon en gangbaar maken, op naar de volgende mogelijke verstoppingsmogelijkheid de driewegkraan van de toiletbuis en de vuilwatertank. Is schoon en weet nu zeker dat de leiding van het toilet de oorzaak zijn en die zullen wel in de loop der jaren door het warme sub- en tropische wateren de zouten in het afvalwater tot een mooi sediment oftewel tot een beton hebben weten om te vormen. De vroegere flexibele slang is omgevormd tot een betonnen riolering en probeer die nu maar eens uit de verborgen ruimtes en hindernissen van het schip te krijgen. Vier uur werk om de buis van de wc naar de venti-lube bocht te krijgen en dan met frisse moed beginnen aan de tweede buis. De stank is weerzinwekkend en moet continue poetsen en wrijven om het ergste weg te vegen. Met proppen in de uiteindes van de buizen om de inhoud vast te houden kan ik toch niet voorkomen dat er ongelukken ontstaan. Met trots, wanhoop en fel opkomende kniepijn van het honderd keer opstaan, liggen de slangen op de kade. Nu het beton uit de slang zien te krijgen maar wordt geholpen door een lokale bewoner die de uitvinding maakt om de slang verticaal uit te kloppen langs de kade en met de zoetwaterslang na te spoelen. Golven bruinwater en een regen van brokstukken maken de buizen schoon en klinken weer hol en flexibel.
Nu de slangen weer terug naar de uitsparingen laveren. Via pilotenlijntjes waar ik behoorlijk aan kan trekken trek ik de buis uit het gat van de wc maar heb heel wat moeite om de pilotenlijn van het venti-lub systeem te vinden. Het is een hele slag en ook een aanslag op het fysieke vermogen want sta na 12 uur werken met een pijnlijk continue waarschuwende knie de boel te veronachtzamen. Trots op het karwei maar besef dat ik morgen de wc-pot moet aanpakken en het kastje onder de wasbak.
We kunnen weer gebruik maken van het toilet en rust op de bank uit na een bijzondere shit-dag.
Onderzoek naar gezichtsuitdrukkingen
Donderdag, 18 juni 2020
Hao,
De techniek van het verliggen met een gekneusde voet in combinatie met een jichtige knie is een wetenschap op zich zelve. Het vreemde ervan dat op het moment je been verdraait het gezicht volledig uit de plooi komt. Beide onderdelen van het menselijk lichaam hebben niets met elkaar te maken maar toch is het effect zeer goed vast te stellen. De voet lijkt zwaar maar wordt veroorzaakt door het niet goed kunnen buigen van het kniegewricht en vandaag wordt geconstateerd na empirisch onderzoek dat een jichtaanval pijnlijker is dan een gekneusde voet.
Klagen is een beroep en zullen daar maar niet verder op studeren want met op tijd au en wee te roepen word ik voorzien van koffie, boterhammen, aai over de bol, kussentjes in de rug en vragen wat er nog meer voor luxezaken gepresenteerd kunnen worden aan de grootste aansteller van de haven in Hao. Met een triomfantelijk gevoel lees ik mijn Franse boek uit van Bernard Montessier, kijk ik met genoegen in het prachtige landschap en beschouw het sociale leven van de haven en omstreken. Gewoon niet veel te melden is het antwoord want jullie worden er niet vrolijker op dat Helène vandaag met de fiets gaat in tegenstelling met gisteren toen ze ging lopen.
Het weer lijkt parten te spelen bij het uitbundige straatleven want zowel gisteren als vandaag zie je bijna geen mens op de straat vanwege de donkere wolken en de frisse temperaturen van 26 graden. Een jonge jongen zie ik met een wollen muts van de kade afkomen en vraag me nu toch echt af hoe deze gast het hoofd koel kan houden.
Ik voel me allengs een stuk beter en dat wordt opgemerkt door de techniek aan boord want de gasklep begeeft het tijdens het koken. Met een stijve knie het gangboord in en met de benodigde sleutels vervang ik de klep door een andere. Vreemd dat het gasverbruik zo hoog is want de ketel met 3 liter gas is op een bodem na leeg. Broodbakken in de oven zal de oorzaak zijn, maar toch. Kreunend en steunend de kuip in en Jacqueline weet een heerlijke maaltijd te toveren van de nieuwe vulling van het gas.
De Sugar Shack schuift voorbij met een klein fokje en zal tijd genoeg hebben om met Slack de pas te nemen. Het is extreem hoog water veroorzaakt door de drie meter hoge swell vanaf zuid en de golven zijn aan de lage zuidkant over het rif gesprongen om de bak met water goed te vullen. De enige uitlaat van het rif, de Pas van Hao moet nu heel wat water verstouwen en dan kun je niet meer spreken van Slack. Het zal er flink uit blijven stromen.
Met de verbeterede omstandigheden sla ik het kaartenboek weer open om te bestuderen welke mogelijke bestemming er voor de komende week inzit.
Wet van Murphy
Woensdag, 17 juni 2020
Hao
Wet van Murphy geldt ook vandaag want de voet wordt in de loop van de dag vergezeld van een jichtaanval in de knie van hetzelfde been. Rust nemen is nu gemakkelijk want kan toch geen kant meer op en installeer me braaf in de kuip. Igor komt me Olga en Sergei voorstellen van de Alubat onder Russische vlag. Ze varen al 3500 mijl met roerproblemen en willen zo snel mogelijk naar Papeete om de reparaties uit te voeren. Bijzonder aardige mensen en Olga blijkt humor te bezitten en zal ze later nog wel uitgebreider treffen. De Oost-Europeanen huren een auto om het eiland te verkennen. Het autoverhuurbedrijf hoeft er deze keer geen kaart bij te leveren want Hao heeft maar 1 weg. Discussie in de auto kan ontstaan of er eerst noord gereden moet worden of dat ze naar het zuiden rijden.
De Taporo Supplyship is eindelijk aangekomen maar komt niet naar de stad maar meert aan bij de kade aan het begin van het eiland. De Sugar Shack die dagenlang heeft gewacht op verse spullen en om het bier rechtstreeks te kopen van het schip, wordt op verschillende manieren teleurgesteld, want het lange wachten (5 dagen te laat), geen directe verkoop op de kade en de afstand noodzaken hen weer terug te varen met de dinghy en gewoon bij JoJo de inkopen te doen. We praten wat op en neer en horen van Christine dat ze Javaanse voorouders heeft met een Nederlands getinte achtergrond.
Jacqueline legt contact met een man op leeftijd die vertelt dat hij heeft gezien dat het Franse leger bij vertrek al hun spullen zoals jeeps, auto en vrachtwagens gewoon in zee bij het rif hebben afgestort om deze te vernietigen en niet meer te transporteren. Dat is zuur want waarom niet deze mensen blij maken met motoren, auto’s of andere gereedschappen want ze hebben al genoeg schade doordat er met het vertrek van het leger heel wat arbeidsplaatsen vrijvallen.
Ik ga met veel ongemak op bed liggen en neem mijn eerste pijnmedicatie die pas drie uur later blijkt te werken. Prima geslapen.
Terug naar Hao
Dinsdag, 16 juni 2020
Amanu - Hao
Niels en Ivar bieden onafhankelijk van elkaar om me te helpen om ankerop te gaan maar ik vind dat niet nodig omdat ik me voorneem om tijd te nemen voor de anker-op-procedure, de lier moet het werk doen. Rond 6 uur opstaan en ontbijten in de kuip met een mooie zonsopgang en het stel van de Yum Yum zitten samen te genieten van de opkomende zon op het voordek, hoe romantisch.
Met Jacqueline naar het voordek, de motor in de vooruit beweegt de Queen B zich langzaam tegen de wind in naar de ketting, om deze zonder al te veel kracht zetten op te takelen. Dat gaat goed, totdat de ketting in een hoek van 90 graden met de boeg komt te hangen en er allerlei krachten op de ketting en lier vrijkomen die zeer onaangenaam klinken in de oren. De ketting springt door de uitgeoefende kracht uit de gleuven van de kettingrol. Maak de snubber vast aan de ketting om deze te fixeren aan de boot en loop naar het roer om met de kracht van de motor de ketting los te krijgen van de bommies, waar de ketting zich verstrikt heeft. Bij het gas geven vooruit, zie ik de punt van het schip naar beneden duiken zonder dat de ketting losspringt. Dan iets achteruit, dan naar links, probeer de rechterkant, dat gaat het niet worden en zie al allerlei scenario’s met duikers voor ogen om de ketting los te krijgen. Nu de snubber los en geef flink wat ketting om wat ruimte te creëren en stuur de Queen B naar links tegen de algemene windrichting in en merk met een hoop stoten, ratelen, proesten en grommen dat de boeg eerst naar beneden duikt en eindelijk opgelucht naar boven springt.
Ketting los van de kathedraal, bij het verder optakelen van de schakels zie ik een plek waar de galvano laag behoorlijk beschadigd is. Ketting blinkend en bommie(kathedraal) gepolijst zullen we maar zeggen. Nu op weg naar de uitgang en rond dit uur zal er nog wat stroom naar buiten staan en dat klopt zodat we zacht glijdend langs de kerk op de wal schuiven en zie enkele handen omhoog om ons vaarwel te zwaaien.
Buiten op zee staat er een heerlijk windje vanachter, soms tot vervelens toe, met wel gijp of geen gijp, maar later draait deze wat naar het noordoosten zodat het een heerlijke bezeilde tocht wordt. De wind neemt toe, afgewisseld met een behoorlijke bui maar met deze windrichting en de weinige swell is er niets aan de hand en schuiven onder vol tuig de gevreesde Pas van Hao binnen. Na de pas horen we een oproep van een schip die ons lijkt te vragen of we willen ankeren of in de Marina willen liggen. Ik antwoord natuurlijk in de Marina en hoor de man zeggen dat hij wel een paar meter zal opschuiven. Dat is vriendelijk en voorkomend.
In de haven blijkt Igor de marifoon bediend te hebben om een heel ander schip van dienst te zijn maar dat komt uiteindelijk goed uit omdat wij nu op de vrijgemaakte plek liggen.
Zo snel mogelijk de voet omhoog en rust. In de avond komt een Polynesische dronken vrouw een praatje maken en valt de zeilers aan dat de buitenlanders de Corona naar Frans Polynesië hebben gebracht terwijl zij daar helemaal geen last van hadden. Dit zijn logica’s die niet te winnen zijn en nadat ik vertelde dat alle zeilers maandenlang vastgehouden zijn op één plek en quarantaine ondergaan, blijkt het even later de schuld te zijn van de vliegtuigen. Om op Hao te komen, vanuit Frankrijk, moet je 4 keer overstappen en dat is 4 keer besmettingsgevaar. Na een betoog van meer dan een halfuur begrijp ik de volgorde niet meer en zeg vriendelijk dat ik morgen haar nog wel zal zien. De alcoholgeuren komen me tegemoet en ze vraagt ons op het allerlaatste moment van afscheid of we haar een sigaret kunnen aanbieden, maar helaas. Roken mag ik ook al niet meer van de dokter.
Gebroken voet?
Maandag, 15 juni 2020
Amanu
De voet heeft behoorlijk opgespeeld vannacht om vervolgens tegen de ochtend wat te slinken. De pijn is iets minder maar het voelt duidelijk niet goed en nadat Jacqueline heeft verteld dat de Fransman die in het haventje ligt, een fysiotherapeut is lijkt het me nu verstandig om toch wat advies in te winnen. Via Linneth die de Fransman goed kent vragen we haar om contact te leggen en de Fransman blijkt heel origineel François te heten.
De boot Rebouchedin en zo krijgt iemand ineens een ander etiket en ontstaat de persoonlijkheid in plaats van die Fransman. François denkt eerst aan een middenvoetsbeentje gebroken en adviseert koelen met ijs en volledige rust met de voet. Dit is even schrikken terwijl ik het al vermoedde maar de uitslag zet een behoorlijke streep door de rekening om gewoon te doen wat je gewoon bent om te doen. Met het verstrijken van enkele uren en dat de voet niet echt blauw is denk ik dat deze niet gebroken is maar gekneusd en door de activiteiten van de afgelopen weken zonder de boel een kans te geven te herstellen ben ik achteruitgegaan in het genezingsproces. Rust, 1 tot 2 weken maar is dat wel zo verstandig op deze ankerplek? Ik heb hier niets en Jacqueline krijgt de buitenboordmotor niet gestart zodat zij ook opgesloten zit. We nemen de beslissing om morgen te vertrekken naar Hao om daar verder uit te zieken en dan toch maar even door de zure appel heen van iets belasten.
De Stormalong komt op bezoek en praten gezellig bij. Even later zien we de Lucipara2 en ook dit is weer een gezellig moment zodat de dag ondanks het niets doen een leuke dag is. Jacqueline kookt en we zien het weer steeds onbestendiger worden. Buien trekken over en de ankerketting schraapt over de bommie’s.
In middels heeft de Yum Yum (het Zwitsers schip) zich naast ons genesteld en bevolken nu de ankerplekken met 5 schepen.
Tussen de Kathedralen.
Zondag, 14 juni 2020
Amanu
Het heeft behoorlijk gewaaid vannacht en de golven van het grote binnenmeer zijn over de rand van het rif gespoeld zodat we een onrustige nacht hebben. Ik slaap slecht met de opspelende voet, de rukkende ketting over de Kathedralen en de voorpunt die als een gek de golven berijdt. Opeens zien we een mast langs de Queen B varen en zie de Lucipara2 op zoek naar een ankerplekje.
Deze ankerplek wordt niet goedgekeurd zodat ze hun geluk proberen in een ander gat, in het rif achter ons. Het ziet allemaal rustiger uit zodat de Stromalong die dezelfde ongemakken vannacht heeft ervaren als wij ook naar de ankerplek varen. Na ampel beraad haal ik het ankerop en probeer het gat in het rif nu tot Nederlandse kroonkolonie te annexeren maar bewonder veel bommie’s in de ruimte die me geboden is en beslist alsnog terug te gaan naar de vorige ankerplek. Met een paar zwaaien verwelkomen we de Lucipara2 en worden verder welkom geheten door de Stormalong die de boot enteren met een heerlijke citroen cake van Linneth.
Met het telefonische contact met Rikus met de beschrijving van de voet wordt al snel vastgesteld dat ik deze het beste kan gaan fixeren. Niet belasten en vastzetten in een voetbed. Met bergschoenen naar bed wordt er geroepen en zet de rechtervoet in de schoen en rommel de ochtend door.
Met een gekreun en gesteun gaat de bijboot uit de achterkajuit en blaas deze op. De buitenboordmotor uit de bakskist en breng het motertje op de bijboot. Dit zijn zware belastende acties en probeer de voet te ontzien, denk ik. Na de werkzaamheden komt de pijn in alle hevigheid terug maar negeer dit en breng Jacqueline naar de wal om samen met de twee andere schepen het eiland te verkennen.
Een aardig plaatsje, lokale jeugd met een haan klaar voor het hanengevecht met een hoop gelach en vriendelijkheid. Het wegbrengen van Jacqueline over het rif is een bijzondere ervaring want de Bommie’s zijn overal. Van een redelijke diepte, tot net enkele centimeters onder het wateroppervlak, maakt het varen maar ook het landen gevaarlijk, voor bijboot en mens.
Bij het terugvaren naar de Queen B zie ik een grote rog voor me uit en ben onder de indruk van de sierlijkheid. De blauwe tinten, geel, rood van het koraal met de kleine visjes die voor me uit schieten geven het een heel speciaal gezicht. Even later kijk ik over het water en sta versteld van de verschillende kleuren zee. Door dit kleurverschil van licht blauw, licht azuur en donkerblauw denk ik even dat de Queen B is gaan krabben en dicht tegen het rif ligt. Even later ben ik gerustgesteld en vind de Queen B braaf aan zijn anker terug en wacht in de kuip op de ontdekkingsreizigster.
De Lucipara2 nodigt ons uit voor en borrel maar sla deze beleefd af omdat ik het niet zie zitten om in de nacht, om 6 uur valt hier de nacht, tussen de bommie’s(kathedralen) te moeten laveren en blijven aan boord met een steeds zwaardere en vermoeide voet in de schoen. Bij het uittrekken van de schoen krijg ik het idee dat de zwelling fors toeneemt terwijl er weinig aan de buitenkant te zien is. Vervelende zaak en moet ook met dit ongemak het een plaats geven op het dagelijkse leven in de boot. Gelukkig kan ik me aan de verschillende handgrepen en nabijheid van houvast me redelijk verplaatsen zonder de voet echt te belasten.
Zaterdag, 13 juni 2020
Hao – Amanu
De verschrikkelijke Pass van Hao ligt er vredig bij en met de uitgerekende tijd van iets te vroeg krijgen we maximaal op de drempel even een 3 knoop stroom tegen, maar deze is al snel vergeten en varen met een 2 knoop stroom de pass uit. Het zeiltje op en zeilend met een hoek van 60° uit koers richting Amanu. De golven verschijnen van verschillende kanten en de Queen B toont maar een voortgang van 4 knoop bij deze 10 tot 11 knoop wind.
Even versnellen om vervolgens door een andere golf tegen gehouden te worden. Als het eiland dwarsligt draai ik de genua in en vaar op motor naar Amanu waar na een 3 uurtjes motoren een lange mast over de rand van het atol steekt.
Het blijkt de Stormalong te zijn en roep ze op. De Pass van Amanu ziet er vervaarlijk uit en even heb ik 5 knoop stroom tegen maar met de motor in de volle kracht vooruit is ook dit obstakel snel genomen. Het blijkt weer een wijds atol te zijn met een groot binnenmeer. De witte kerkjes met een bevolking van 200 mensen is het een klein dorp. De Stormalong ligt in een uitsparing van het rif en gaan er naast liggen. Een mooie vaardag met motoren, zeilen en twee Passes. We vertellen de verhalen en wisselen de verhalen met de achterblijvers op de Gambier uit. De voet houdt zich redelijk rustig.
Kajakeffect
Vrijdag, 12 juni 2020
Hao
Het gaat een stuk beter met de voet en met een goede nachtrust moet het maar weer. Niet te veel belasten en zorg ervoor dat ik met de vouwfiets de boodschappen kan doen. Jacqueline draaft mee naast de fiets en ik trek de boodschappen met een rolkarretje naast me. De koelkast vol, extra levensmiddelen in de bak en zet de navigatieapparatuur aan om me beter voor te bereiden voor morgen. Vanochtend de Politie bezocht om daar te vragen wat de beste tijd is om de pas te verlaten en krijg te horen anderhalf uur na Hw is het Slack. Ik besluit om daar een uurtje af te doen om rond hoogwater de pas uit te varen, dan is er nog wel stroom tegen maar dat valt te overzien.
De pas in Amanu blijkt niet te veel problemen te geven en wordt niet ervaren als een groot probleem. Nu valt het wel op dat alle beschrijvingen door veelal Amerikanen tot de meest verschrikkelijke en gevaarlijke conclusies komen.
Ik zit niet te wachten op het kajakeffect bij de grote stroom in de pass van Amanu om tegengesteld roer te geven om de punt te laten draaien tegen de draairichting van het achterschip. Dit soort onzin staat in verschillende compendiums van bijeengesprokkelde ervaringen en besef dat met boerenverstand en logica meer te vertrouwen valt dan op de paniek die gedeeld wordt. Christine bedoelt het allemaal goed maar met de adviezen die zij soms geeft moet je eerst maar logisch nadenken voordat je deze aanneemt.
Het weer ziet er goed uit behalve de mogelijke tegenwind maar deze is met ondersteuning van de motor maar 17 mijl en lijkt me geen probleem. Vertrek morgen gepland en definitief.
Strompelen doet pijn.
Donderdag, 11 juni 2020
Hao
De zwelling in de voet gaat een punt worden en beleef heel wat pijn. Een kussentje van vocht zit aan de onderkant bij de wreef van de voet en bij het zetten van de voet moet ik langzaam belasten om het vocht weg te drukken om te kunnen stappen.
Strompelen doet pijn, aan boord blijven om de boel rust te geven. Jacqueline gaat naar de school welke opvang verzorgt voor de kinderen van de lagere en middelbare school van de diverse eilanden. Er blijkt een behoorlijke armoe te zijn onder de kinderen en hebben een tekort aan slippers, tandpasta en shirts. Jacqueline komt in gesprek met één van de dames uit Frankrijk die voor 4 jaar is uitgezonden om de school te organiseren zodat deze door de Polynesische leerkrachten voortgezet kan worden.
Het wordt een rustige dag en zorg voor het eten aan boord.
Ingewanden rauw opeten
Woensdag 10 juni 2020
Hao
Een tijd van komen en een tijd van gaan. De Savita wordt door verschillende lokale volkszangers en dames bezocht als afscheid van het bezoek van de figuurlijke wervelstorm de Savita, die de laatste dagen in het haventje heeft plaatsgevonden. Kettingen met schelpen worden overhandigd en omgehangen, kussen op de kade, een laatste foto, adviezen en veel gezwaai vaart de Savita uit. Ik heb een souvenirtje van de Savita overgehouden op het moment dat ik behulpzaam wilde zijn met enkele tieribs, schop ik in een onbedacht moment vol tegen de lier en doe net of er niets aan de hand is. De dames van de verschillende schepen hebben een kater maar dat zal eerder over zijn dan de pijn in de voet.
Op de kade loop ik naar de dames met de netten en zie een georganiseerde operatie. Tegen 11.00 uur komen de deelnemers van de jacht bij elkaar en de bijboot van de Fransman wordt geleend om met het bootje het net uit te brengen. Als het net klaar hangt in het water wordt er door de anderen met een hoop lawaai tegen het wateroppervlak geslagen en vervolgens na een tijdje het net binnengetrokken waar de kleine visjes zich verstrikt hebben in de mazen van het 4 cm net. De visjes worden schoongemaakt, het hartje en de lever wordt direct gegeten en het visje wordt ontveld waarna het rauw gegeten wordt in een soort van dameskransje.
Ik zit ertussen en eet een visje met de dames mee en moet erg lachen om de simpelheid van de dames. Polynesisch is de voertaal en realiseer me dat de meeste geen Frans spreken.
Bij een laatste trek van het net van de ene kant van de haven naar de andere kant blijkt er een school van vis in de mazen te hangen. Een kleine haai zit met zijn rugvin in het net gevangen en spartelt hevig om los te komen. Met een zwieren aan het net komt de haai vrij en zwemt boos weg met achterlaten van zoveel lekkers blikkerend in de gesloten mazen.
Ik help mee om de visjes los te peuteren en behulp van je tanden fixeer je het lijf van de vis en de vingers van de handen zijn nodig om de nylon lijntjes los te maken van de vis. Al snel een ton vol met vis om schoon te laten maken bieden ze mij een viertal visjes aan die we later smakelijk oppeuzelen bij de barbecue.
Dronken dames
Dinsdag 9 juni 2020
Hao
De dag loopt weer naar zijn einde door het ontsteken van het houtskool aan het strand. Een paar kleine dingen op het rooster en genieten van de sfeer. De ondergaande zon in de rug, de getinte randen van de wolken boven het binnenmeer van het atol. Het woord atol heeft voor mij een geheel andere betekenis gekregen dan in het verleden. Een atol was in mijn beleving een soort bountyeiland met een kleine ring van schelpen en brekende zeeën op een strandje. Madurodam in de Pacific maar blijkt heel anders te zijn. Het atol Hao is 65 kilometer lang en 15 kilometer breed. Een ring van eilandjes en smalle strandjes met de befaamde brekende zeeën. Vandaag hebben de mannen van de Savita te horen gekregen dat ze definitief naar Papeete moeten om daar een Corona test te ondergaan. Dat wordt een afscheidsfeestje en worden bij het teruglopen naar de boot gevraagd om deel te nemen aan een sit-in voor de boot van de Savita die al duidelijk dronken zijn. Guitaren en Joekalille erbij en je hebt al snel een geslaagde avond behalve dat het vanavond beëindigd wordt met een fikse stortbui. Iedereen wordt uitgenodigd aan boord van de Savita maar wij bedanken voor de eer en lopen terug naar de Queen B. Later blijkt dit feestje uit de hand te lopen en de diverse dames hangen voor enkele dagen in de touwen wegens overmatig alcohol gebruik.
Fred en Chris zijn vanochtend een bakkie komen doen en nodigen me aan boord van de SeaJay uit voor een rondleiding. Een doordachte Zuid-Afrikaanse Catamaran, een salon met 360 graden zicht en een achterdek met contact met de roerganger. Het is geen mooi schip maar een doordacht schip met veel aandacht voor de details.
Boodschappen doen als voorbereiding van de trip naar Amanu en slaan de uitnodiging af van de SeaJay om naar de twee ankerplekken te gaan verderop in het atol.
Savita moet door naar Papeete
Maandag, 8 juni 2020
Hao,
Jacqueline maakt het nu helemaal bont en gaat zelfs een halfuur eerder naar Jannesh om een meditatie in het ochtendgloren te ervaren op de harde betonnen kade. De honden huilen in de verte, de hanen kraaien van genot en Jacqueline zit met de ogen dicht zich te concentreren op het niets.
Tussen de buien door mediteren en yoga en voor mij heerlijk bijkomen in de kuip. Nieuws schalt in rap frans uit de radio en probeer de belangrijkste dingen op te pakken. Het enige gespreksonderwerp is in feite nog steeds de Confinement en de schade die het toerisme ervaart na twee maanden volledige sluiting. De twee maanden sluiting hebben er al voor gezorgd dat twee grote hotelresorts op Bora Bora failliet zijn gegaan en derhalve gesloten. Zo meteen komen de toeristen terug en is er geen hotelaccommodatie meer. Polynesië heeft 260.000 inwoners waar direct 20.000 inwoners afhankelijk zijn van deze bedrijfstak, de gevolgen zullen waarschijnlijk een nog grotere impact hebben dan we al vermoeden. De reizigers komen niet zo snel meer terug veel te bang dat ze met de gekste beperkende maatregelen worden opgezadeld terwijl de vakantie in thuis in de tuin veel veiliger is.
De Savita krijgt te horen dat ze zo snel mogelijk naar Papeete moeten varen en dat is een dikke streep door hun fantasie. De ontvangst van de collega zeilers en de lokale bevolking is hen zo goed bevallen dat Sebastiaan (Jannesh) graag de boot hier achter wil laten en de jongste en kleinste van het gezelschap wil op de boot een restaurant beginnen. Floating diner en restaurant en denkt er zelfs over om zich voor een langere periode hier te vestigen. Daarom is de mededeling een behoorlijke domper op de eeuwigdurende feestvreugde en wordt het nieuws al snel verspreid zodat er vanavond een afscheid party gepland staat. Gitaren, plaatselijke dames met een jukalille, een klein kind van 2 jaar staat de show te stelen met geïmproviseerde danspasjes en dadadaai handgeklap.
Een Franse vrouw uit Montpellier is per toeval op Hao gekomen als opstapper van een zeilschip en het bevalt haar zo goed dat ze voor langere tijd hier wil blijven. De muzieksessie wordt gestoord door een flinke regenbui en wij breken op om naar de Queen B te gaan en horen steeds hardere gillen en gegiechel vanuit het luik binnenkomen. Het blijkt nu echt helemaal uit de hand te lopen en er zijn enkele dames zo dronken dat deze aan boord bij de Savita blijven slapen. Gezellige avonden en kan ervan genieten dat men zoveel plezier weet te maken.
Oud geworden
Zondag, 7 juni 2020
Hao,
De wind is gedraaid en de Queen B ligt weer tegen de kademuur te schuren. De yogales is zelfs nog iets eerder begonnen en heb de tijd om heerlijk bij te komen van de nacht. Met een kop koffie in de hand naar de yogales kijken en met de lierhandel in de hand om het schip van de kant te trekken met de ankerlijn die uitgebracht is.
Na de yoga samen boodschappen halen want de winkels zijn tot 10.00 uur open en hebben daar weinig tijd voor. Een leuke wandeling en zien dat JoJo ondanks zijn openingstijden bord gewoon dicht is en ga naar de volgende winkel waar de boodschappen halen om een barbecue voor onszelf te organiseren op het strand.
Chris van de SeaJay komt langs en stelt voor om bij een klein eilandje een 65 kilometer verderop wat te gaan snorkelen aanstaande dinsdag en zeg toe dat we daar wel voor in zijn.
Langs het zandstrandje neem ik de Cobb en ontsteek deze met wat houtskool en hebben samen een romantische BBQ aan de vloedlijn. De zon zakt dan wel achter de rug in het water maar wij weten de kleuren van de wolken en het zachte kabbelende water bijzonder te waarderen onder het genot van een wijntje, garnalen en een paar worstjes. De honden liggen braaf met de kop tussen de poten op het strand te wachten of er nog iets te snacken valt.
OP de kop van de pier zien we enkele gitaren wandelen en er blijkt zich een nieuw feest te ontwikkelen bij de SeaJay. Wij houden ons mooi afzijdig en horen het morgen wel. Dit blijkt inderdaad behoorlijk uit de hand gelopen te zijn en met een dikke smile hoor ik het aan. Ik ben nu echt oud geworden dat ik niet overal meer bij hoef te zijn.
Op de yoga-mat
Zaterdag, 6 juni 2020
Hao,
Tijdens de leuke avond is er afgesproken voor een yoga sessie door Sebastiaan die in zijn transcendente wereld ineens Janneshe blijkt te heten. Jacqueline staat vroeg op en gaat met haar matje naar de boot verderop en zie al snel dat een aantal collega zeilers in de meest onmogelijke standjes verdwijnen waarmee ze in de toestand van Siddharta of meditatie dienen te verdwijnen. Ik wil een foto maken maar dat wordt niet op prijs gesteld en pak al snel de camera in terwijl mijn blik de boel op het netvlies vastleg.
Jacqueline komt moe uit de sessie en stel voor dat ik boodschappen ga halen en loop naar het dorp waar ik niet alleen de JoJo ontdek maar een nog groter winkel iets verderop. Buiten het normale voedingspakket blijken ze beide ook een hardware pakket te hebben waar ik nog niet zo heel veel mee kan. Geen waterpomp, geen bilgepomp zodat het behelpen blijft aan boord met het drinkwater.
Net na de middag trek ik de stoute schoenen aan en ga een stukje wandelen om wat kilometers te maken. Een beetje Vlielandgevoel komt over me heen.
Mondkapjes
Vrijdag, 5 juni 2020
Hao,
Christine komt langs de schepen en zegt dat er vanavond een barbecue is bij de Hoodoo. Iedereen neemt zijn eigen spullen mee en Jannel zal deze voor je roosteren. Nu komt Christine dit zojuist vertellen nadat we de uitgebreide lunch als warm eten geconsumeerd hebben. En natuurlijk zeggen we geen nee en sluiten ons aan.
Rond 1700 uur verzamelen op de kade begin ik een gesprek met Savita, het Duitse schip. Ik stel voor dat we met zijn alleen een tiental meters opschuiven zodat we met zijn allen bij elkaar zitten en de Quarantaine mensen aan de rand van het schip bij elkaar kunnen zitten.
Een gitaar duikt op en de wijn en andere gezellige dranken worden geschonken. Liedjes door de avondlucht en al heel snel hebben we een superavond, verhalen, samen zingen en even later komt Olivier met een zangclub en die doen er nog een schepje bovenop. Een onverwachte echte vollemaans party. Polynesische muziek, dansen en gitaar van de Savita. Ik drink mijn wijntje en vind het wel best en ga terug aan boord om uitgebreid met Koen te bellen en een stukje paté te eten want heb deze avond nog niets op.
Vanochtend kwam de gendarmerie met mondkapje op om de Savita in te checken en met een vermanende vinger worden de opvarenden opgevangen terwijl met een knipoog de menselijkheid getoond wordt dat ze de eerste dagen goed moeten opletten om daarna wat soepeler met de regels om te gaan.
Vanochtend een eerste grote verkenning van het simpele dorpje en loop naar de verschillende winkels. Jacqueline voelt zich niet lekker zodat ik naar de verschillende winkels op verkenning kan gaan en ontdek twee grotere winkels die zelfs enige hardware in hun stock hebben.
Storm in de haven
Donderdag 4 juni 2020
Hao
De wind staat stevig door en voel de mast schudden aan de stagen. De boot begint te deinen en voel regelmatig de remmende abrupte beweging van de remmende lijnen. Moe van de reis liggen we op bed te slapen als door het rumoer en beweging ik wakker schrik een felle lamp verplaatst zich snel over de kade. Toch maar eens het bed uit en kijk naar buiten waar de kermis in de hel is. De wind is stormachtig, 40 knopen en de golven komen van het atol het haventje binnen gewandeld. De fenders zijn tussen het schip en de betonnen kademuur weg gedrukt zodat het polyester tegen de cement met koraal muur schuurt. Dit gaat niet goed en zo ook bij de catamarans die als kurken tegen dezelfde muur gesmakt worden. De golven slaan over de kade heen en ben bang de Queen B te verliezen door dit heftige slaan en misschien wel over de rand getild te worden. De wind blaast gierend om heen en hoor en voel er niets van, de regen valt met bakken uit de lucht en merk er niets van, het enige wat telt is de boot redden. De stootwillen tussen het polyester en het beton drukken.
We helpen elkaar mee om schade te voorkomen en blijven meer dan een uur bezig om het gevaar te keren, de wind neemt gelukkig af en draait weer terug naar het NNW zodat de golfslag een andere richting krijgt. Het wasmachine effect zoals beschreven in een van de artikelen kwam weer eens ten volle tot zijn recht. De gelcoat heeft wat krassen opgelopen maar zijn wel weg te polijsten, de schade bij de Sugar Shack is veel groter want bij dit schip is de zijwand ingedrukt en heeft schade aangebracht aan de structuur van de vezels. De Hoodoo heeft een uitgerukte klamp aan de achterkant. De saamhorigheid verbindt door de storm en zijn elkaar met van alles behulpzaam en is er van enig egoïsme geen sprake. Prima schippers.
Na een paar uur slaap is er een soort van beraadslaging en ieder voor zich besluit om te blijven liggen maar wel onder de voorwaarde om een anker dwars van het schip uit te brengen in de haven om de druk op de fenders te ontlasten. De mannen, Fred en Chris, van de SeaJay rukken met de dinghy uit en brengen de ankers weg. Met de snubber tussen de voorlijn en de midden bolder zorg ik voor een kracht op het voorschip van de Queen B van de kade afhoudt. De windvoorpelling is 41 knopen voor de nacht uit het westen en dat ziet er niet lekker uit. Lijnen vastzetten en controleren en klaar maken voor het grotere werk. We dachten rustig te kunnen liggen aan de wal na 3 maanden maar dat leek comfortabeler dan wat er nu gebeurt.
Jacqueline gaat om 0900 uur met de bootpapieren naar de gendarmerie en wordt prima ontvangen. Vriendelijk en geen enkel document gevraagd en geen enkel document verstrekt. Gaat allemaal goed krijgen alleen de verplichting om ons bij elk nieuw eiland even te melden.
De lokale oudere jeugd, waarschijnlijk werkloos, staan onder een afdak te kijken naar al deze activiteiten en na wat opmerkingen over en weer komen ze erbij staan en hebben een leuk gesprek. Goedlachs en humorvol en vertellen honderd uit. 7 schepen hebben er tijdens de Confinement gelegen en het enige wat nog over is aan maatregelen is het alcohol verbod in het weekend. Dat betekent dat ik vandaag naar de winkel moet om een glaasje wijn te halen. Kwart voor vier met grote rugtas op naar de winkel maar alles is gesloten om 1600 uur. Controleren het horloge nogmaals en staan verbaasd over de laksheid van de openingstijden. Bij het aanspreken van een man die zegt de winkels om 5 uur opengaan en slaan de tijd kapot door te wandelen en te verkennen. Om 5 uur staan we terug voor de winkel maar nog steeds geen enkele activiteit. We lopen terug naar de boot omdat de wolken steeds dreigender worden en dan maar zonder wijn. Blijkt later dat we twee uur te vroeg zijn geweest omdat het horloge verkeerd is bijgesteld, het stond goed bij de aankomst. Dit betekent ook dat Jacqueline vanochtend om 0700 uur aanwezig was bij de Gendarmerie en die hebben ook niets gezegd want de afspraak was om 09.00 uur.
Op het einde van de middag komen de Hoodoo en de Sugar Shack een borrel in de kuip halen. Matt vertelt dat er twee schepen verloren zijn gegaan aan een boei bij een eiland verderop en dat de overheid code geel heeft afgegeven voor Central Sud Polynesië, net waar we zijn.
Over de marifoon horen we een oproep naar de SeaJay over een jacht dat naar binnen wil en wacht op de beste tijd voor de drempel bij de inlet. Vlak voor het donker komt er een grote Duitse catamaran met drie mannen aan boord en zijn euforisch van blijdschap dat ze aan land kunnen want hebben eerst een maand in Panama gelegen waar ze niet boord mochten. Uiteindelijk heeft de schipper besloten op goed geluk over te steken. Vervelende verhalen heeft hij gehoord over Gambier en Marquesas zodat Hao hem een prima optie leek. Hoe verhalen een beslissing beïnvloeden op verkeerde gronden.
De wind neemt wat toe maar komt deze avond niet boven de 20 knoop uit en dan nog uit een comfortabele richting NW. Klokje rammelt elk uur maar kan tussentijds prima rusten.
Dame van stand
Woensdag, 3 juni 2020
S 18º 29,841 W 140º 23,432 – Hao
Zonder een oog dicht te kunnen doen neem ik de wacht over en corrigeer de koers met een gijp. Nu gedraagt de Queen B zich als een dame van stand. De mast zwiepend door de lucht, de golven worden alsmaar hoger, de wind neemt toe tot 32 knoop. Dat is een 8 Bft en niet mis maar alles is onder controle en door deze snelheden die gegenereerd worden is het starten van de motor niet meer nodig. De koerslijn ligt vlak onder de kust van het atol en zie de donkere silhouetten van de bomen op de kant. Ik zie de golven breken op de ondieptes voor de kust in parelwitte schuimende brekende zeeën.
Ik heb me schrap gezet in de hoek van de kuip en sta in de stand-by stand, met een wakend oog om het zeil en de windvaan in de gaten te houden. Regelmatig een vaart van 6,5 knoop ondanks het gereefde zeiloppervlak en voel me op mijn gemak. Er is niet zoveel aan de hand en voel geen ongerustheid. Deze wind is niet voorspeld door de heren op internet en daar kun je dan op mopperen maar dat heeft geen zin en moet je omgaan met de situatie zoals die zich voordoet.
Op de kop van het eiland het roer om en draai met de wind mee zodat de Queen B nog verder tot rust komt. Ik ben iets te vroeg bij de inlet om geheel stroomvrij te varen maar zie geen probleem om met ondersteuning van het grootzeil en de motor, de pass in te varen. Richtend op de geleidelichten schuiven we het atol binnen en gaan op zoek naar een plaats voor de nacht.
Een lange kade lijkt een mooie plek maar gaan het toch eens proberen bij het stadje. De HooDoo, Sugar Shack en de SeaJay liggen binnen en helpen ons aan een plekje tussen het walhalla van de catamarans. We liggen comfortabel aan een vaste ondergrond met een verouderde kade. Bij een blik op mijn horloge vraagt Christine welke tijd ik heb en waarom ik die tijd gebruik. Denkende dat ik me verrekend heb met de lengtegraden, zeg ik haar dat ik deze tijd gebruik aan boord en krijg het idee dat het twee uur later moet zijn en zet braaf het horloge twee uur voorruit.
Bij het welkomstgesprek blijkt dat de andere zeilers zich om drie uur bij de Gendarmerie moeten melden. Daar kunnen we mooi gebruik van maken en verzamel direct de administratie. Nu is het dossier Frans-Polynesië van de Queen B zonder enig document en zijn benieuwd naar de reactie van de heren.
Leuke wandeling met leuke spontane eilandbewoners die allemaal zwaaien en lachen. Wat een feest om hier te mogen zijn. Bij de politie is er niemand om drie uur en wandelen verder het dorp in. Een uitgestorven dorp met veel honden op straat die hier allemaal loom en uitgestrekt op de betonnen weg liggen. Nauwelijks motorisch verkeer en je hebt een jaren “twintig” voor ogen. Breeduit spelende kinderen op straat, slalommend fietsen met hiertussen het machtige hondenleven.
De gendarmes blijken zich niet te houden aan de openingstijden en gaan maar terug naar de boot waar ik het restant van de wijn bij vertrek uit Rikitea gebruik als ankerborrel. De Gendarme komt langs met de auto en vraagt of we morgen om 09.00 op het bureau kunnen melden.
Dinsdag, 2 juni 2020
S 19º 35,475 W 139º 07,604 - S 18º 29,841 W 140º 23,432
De wind lijkt zich te gaan gedragen naar de voorspelde windstiltes van de weerberichten en bereken de afstand naar het waypoint van de inloop van Hao, afhankelijk van de motorsnelheid van 5 knoop per uur. Ik houd rekening met 16 uur motoren om op tijd bij de inlet te zijn maar alle mijlen die gemaakt kunnen worden kan ik aftrekken van de komende motoruren.
Rond kwart over 7 gaat de motor aan tijdens spiegelende glanzende zacht kabbelende golfjes. Drie uur brommen van het motorzeil steekt de wind weer op en laat de zeilen het werk doen. Om 15.10 begint de procedure opnieuw en motor nu een twee uur, rond 18.00 weer de motor starten voor anderhalf uur. De tussenliggende periodes zeilen we met een wind tussen de 8 en 10 knoop met een oost tot zuidoosten richting en er ontstaat in de bovenliggende luchtlagen heel wat rumoer en zie windveren en in de verte, donker dikke vette zwarte wolken met weerlichten. Er is duidelijk verandering van weer op komst.
In de kuip klop ik op ongeverfd hout en zeg dat we tot nu toe erg boffen met het mooie weer en de gezeilde tijd.
De barometer loopt gestadig en traag terug naar 1012 hPa nog geen reden om erg druk te maken.
Tijdens de rust van het varen op de motor en het zeil wordt er heerlijk gegeten aan boord, de visvangst is waardeloos. Geen vogels maar spot deze keer grote gezonde krachtige glinsterende vliegende vissen die een heel parcours weten af te leggen. Jammer dat ze de pan niet weten te vinden.
Rond 19.30 komt de wind terug en zie aan de schuimkopjes dat de motor uit kan en bereken nu dat de motor vannacht om 04.00 moet starten om de afstand te overbruggen bij een gemiddelde van 3 mijl onder zeil. Leuke som om uit te rekenen als de basisvaart 3 mijl is en onder motor de vaart 5 mijl wordt, hoe laat je dan de motor moet starten om rond halftwaalf bij de inlet van Hao te zijn. Om 20.00 vallen flinke regenbuien en neemt de wind gestadig toe. Ik blijf erbij en Jacqueline stelt voor om van wachtsysteem te wisselen zodat ik de kans te krijgen om een op hol gelagen Queen B in toom te houden. Het waait nu 20 knoop wind en begin te reven voor de nacht. De vaart is al snel 6 knoop en de golven bouwen zich op, de windmeter krijgt er zin in en geeft steeds oplopende getallenreeksen weer en rond 23.00 heb ik al 28 knoop wind zien verschijnen. Met gereefde zeilen, een goed ingestelde windvaan geef ik de wacht over en kruip in bonkend en schuddend bed voor een paar uur slaap.
Nevelachtige ring om de maan
Maandag, 1 juni 2020
S 21º 25,548 W 136º 57,98 - S 19º 35,475 W 139º 07,604
Koers over de grond 303 graden, snelheid over de grond gemeten 1,7 mijl barometer 1016 en licht stijgend, totaal gevaren afgelopen 24 uur 84 mijl nog te gaan 216 mijl. Dit zijn de gegevens die ik elke nacht in het logboek registreer en het kaartenprogramma opstart om de vaarroute te controleren op een vrije koers, want alle apparatuur gaat uit behalve de AIS zodat er geen onnodig energieverbruik is ten behoeve van onnodig functionerende klokjes waar toch niet op gekeken wordt. De eerste paar dagen voelde ik me onzeker maar nu vind ik het juist prettig om gewoon op de windvaan de koers te volgen en deze om de 12 uur te controleren.
De wind is geheel weggevallen en laat het grootzeil in de mast staan en draai de genua in om het geklapper van de zeilen te minderen. In de kuip een boek lezen van Bernard Montessier een van de memorabele Franse zeilers in de jaren 50. Ik geniet van de beschrijvende Franse uitleg en beeldspraak en het is nog eens goed voor de basis Frans.
Rond 0400 steekt de wind op en blaast met een mooie 10 knoop (3 Bft) uit de goede hoek en zet alle zeilen bij om snelheid te maken. Wat een heerlijk gevoel als het schip zich in beweging zet en dat je het geduld hebt gehad om niets te doen tijdens een windstilte. Duurzaamheid van geest en fossiele energie lijkt een vreemde combinatie maar het blijkt een hele logische te zijn. De wind blijft constant waaien en klok een 22 mijl in drie uur, de golven zijn weg, de swell is afgezwakt zodat alle windenergie omgezet kan worden in vaart. Ineens verknalt een bui de rust van de zee en onze voortgang door het gezapige sop. Al snel 18 knoop wind en serieuze buien maken een eind aan de wind want na de bui is het windstil en start de motor omdat ik ben gaan rekenen om zeker woensdag binnen te zijn want de waarschuwingen voor donderdag zijn niet mis. Van 40 knoop wind word je niet vrolijk. Het motoren wordt nu ingezet in snelheid, watermaken en energie voor de accu’s. Om 12.50 motor weer uit en varen weer met de 10 knoop verder en ga me nu mentaal toeleggen op een aankomst tegen Hoogwater van Hao. Jacqueline wil graag weer eens vaste grond onder de voeten en een goede schuilplaats voor de wind van donderdag en dat is alleen mogelijk in Hao. Dit is een erg groot atol van 60 kilometer lengte en 5 kilometer breedte met maar 1 ingang zodat tijdens de ebstroom er nogal wat water uit het atol komt en moet je dus goed rekenen. De goedbedoelde reisbeschrijvingen van zeilers onder elkaar maken er een drama van en geven soms onzinnige informatie zodat ik vertrouw op mijn boerenverstand. Twee uur voor Hw tot twee uur na Hw is meestal goed en vraag bij mijn broer de getijden van Hao op. Hoogwater blijkt om half twee te zijn en dat wordt dan een mooi tijdstip om me daarop te richten.
Er is voor maandag en dinsdag windstilte voorspeld maar prijs me gelukkig met de wind die nu de gang er nog inhoudt. Een leuke 3-4 mijl per uur en deze zeiler heeft weer eens een goede dag. In de avond ontstaat een grote ruime doorzichtige nevelachtige ring van wolken om de maan. Dit is volgens mij een bekend meteorologisch fenomeen maar weet de betekenis ervan niet. Blijft over om te genieten van het uitzicht, goed of slecht vooruitzicht nemen we dan maar op de koop toe.
Wolken lezen
Zondag, 31 mei 2020
S 22º 22,855 W 135º 37,406 - S 21º 25,548 W 136º 57,981
Weinig te melden staat er in het logboek. Heerlijk geslapen en het ritme zit er prima in. De wachten draaien, logboek bijhouden en lezen.
Jacqueline houdt zich bezig met het bakken van brood en weet een heerlijk brood te maken. Alleen de oven moet wat getemperd worden want deze heeft het vuur wel heel geconcentreerd zodat een zwarte plek ontstaat op het brood. Dit ligt niet aan de bakker maar aan het vuur.
Er is contact met de weerberichten-centrale en deze voorspelt weinig wind voor de komende dagen maar geeft een windalert af voor donderdag. Dat is geen punt want heb uitgerekend dat we dan al binnen zijn.
De luchten zijn mooi, wolken met draadveren en later belicht de maan de donkere wolken met een gouden rand. Zwijmelen op de rand van de kuip en elke seconde is de wolk aan het veranderen zodat je het ene moment een engeltje ziet leunen tegen een kip, om vervolgens de engel te zien veranderen in een duivel in een kippenhok. De interpretatie van de wolken kan je loslaten op je fantasie en dan wordt het verhalenboek oneindig. Ik geniet ervan maar heb ook gelezen dat het een psychologisch bekend fenomeen is door de heren psychologen afgedaan wordt als een lichte afwijking. Laat ik nu net genieten van deze ene afwijking van mij.
Prima ritme
Zondag, 31 mei 2020
S 22º 22,855 W 135º 37,406 - S 21º 25,548 W 136º 57,981
Weinig te melden staat er in het logboek. Heerlijk geslapen en het ritme zit er prima in. De wachten draaien, logboek bijhouden en lezen.
Jacqueline houdt zich bezig met het bakken van brood en weet een heerlijk brood te maken. Alleen de oven moet wat getemperd worden want deze heeft het vuur wel heel geconcentreerd zodat een zwarte plek ontstaat op het brood. Dit ligt niet aan de bakker maar aan het vuur.
Er is contact met de weerberichten-centrale en deze voorspelt weinig wind voor de komende dagen maar geeft een windalert af voor donderdag. Dat is geen punt want heb uitgerekend dat we dan al binnen zijn.
De luchten zijn mooi, wolken met draadveren en later belicht de maan de donkere wolken met een gouden rand. Zwijmelen op de rand van de kuip en elke seconde is de wolk aan het veranderen zodat je het ene moment een engeltje ziet leunen tegen een kip, om vervolgens de engel te zien veranderen in een duivel in een kippenhok. De interpretatie van de wolken kan je loslaten op je fantasie en dan wordt het verhalenboek oneindig. Ik geniet ervan maar heb ook gelezen dat het een psychologisch bekend fenomeen is door de heren psychologen afgedaan wordt als een lichte afwijking. Laat ik nu net genieten van deze ene afwijking van mij.
De eerste nacht
Zaterdag, 30 mei 2020
S 22º 22,855 W 135º 37,406 - S 21º 25,548 W 136º 57,981
De eerste nacht is meestal de vermoeiendste door te weinig slaap en het wennen aan de bewegingen van het schip. Vannacht heeft de Queen B in alle rust zijn mijlen gedraaid en ondanks de weinige wind ben ik heel tevreden met het resultaat van al mijn snorkelaktiviteiten van de afgelopen dagen om de onderkant schoon te maken. In de ochtend zien we in de verte de bomen op een atol staan. De atollen zijn veel groter dan ik verwachtte en sta verbaasd over de uitgestrektheid van een rif. De zee zie ik in de verte breken en de bomen staan op een redelijke verhoging zodat je de indruk hebt een flink eiland te zien.
Het atol is het resultaat van een vroegere eruptie van een vulkaan die na duizenden jaren weer langzaam terug gezakt is in zee. De schelpen en andere koraaldieren groeien mee met het inzaktempo en de ring om de vulkaanmond is uiteindelijk de ring van een atol. Mooi natuurverschijnsel maar levensgevaarlijk voor de zeiler. De binnenmeren van de vulkaan zijn soms te bevaren maar dan moet er een ingang zijn en enige diepte in het binnenmeer. De binnenzee is meestal bedekt met dikke bulten koraal, bommies genoemd.
Er staat wat meer wind, de zee wordt kalmer en spreek van heel mooi zeilweer. Alles comfortabel aan boord en koken en rommelen er lustig op los. In een Polynesisch tempo de spullen klaar maken voor de nacht. Dit is wat je zou verwachten op de vredevolle oceaan de Pacific. Met een zacht murmelend en pruttelend roerwater stuurt de Queen B de verlichte nacht in. De maan heeft alle kans om zijn mooie schemerlamp functie ten volle uit te stralen
Bijna op het rif.
Vrijdag, 29 mei 2020
Rikitea – S 22º 22,855 W 135º 37,406
De wekker maakt me wakker voor de ankerop procedure en heb definitief besloten om me niet meer te melden bij de gendarmerie voor vertrek. De ankermotor snort met braaf geluid de ketting op en seal de lier in met huishoudfolie om het mogelijke boegwater weg te houden van de ketting kluis. Een rondje draaien om de Lucipara2 weg te zwaaien en met de Stormalong over de VHF goedendag te wensen. Een laatste marifoon oproep naar de Bureaucraten maar die wordt gelukkig niet beantwoord.
Het eerste stuk motoren voor de watermaker en om vrij te komen van de valwinden over de berg. Aan het roer richt ik de Queen B naar de overkant vaarwater de groene boei en draai richting open zee. Nog een laatste ingesproken bericht naar mijn tante. Jacqueline meldt me met verhoogde stem dat we op een ondiepte zitten en kan het bijna niet geloven vandaar dat ik in eerste instantie wat lauw reageer maar dat verandert als de diepte meter van 1.90 meter naar 0,90 springt en draai scherp naar bakboord naar het diepe water toe. Dat is maar net goed gegaan en zou zomaar door een klein moment van onoplettendheid een grounding op het koraal hebben. Ik ben er een beetje stil van en voel me hevig geschrokken, wat stom en dom van me.
Zeil omhoog en de motor uit en met een acceptabele mooie vaart schuift de Queen B met een schone buik door het water. 450 mijl voor de boeg naar Amanu, mooie weersvooruitzichten tot en met woensdag. Donderdag gaat het harder waaien maar dat duurt nog even.
Wind van achter waar ik chagrijnig van word, gijpen, flipfloppen van de genua. Dan de genua uitbomen en dan nog slaat de genua in zijn gefixeerde positie, de windvaan kan er weinig van maken en de stuurautomaat kan niet anticiperen op de steeds variabele windhoek. 6 knoop wind uit het zuidoosten.
De eilanden zien we langzaam uit het zicht verdwijnen en om me aan te passen aan de Tahiti tijd zet ik het horloge een uur achteruit om dezelfde tijdmeting te houden. Dit blijkt een foute correctie en zitten al om 5 uur in het donker. Verder geen probleem want dan is het ook eerder licht.
Opblaasbaar proefvaren
Donderdag 28 mei 2020
Rikitea
Vertrekkerskoorts. Het bloed borrelt, het hoofd begint automatisch te calculeren, doorrekenen, de lucht onderzoeken, buien lokaliseren en op de berichten van broer Rikus te wachten of hij een andere conclusie trekt. Vanochtend opgestaan met af en toe een bui maar eten in de kuip en gaan naar Philippe voor weerbericht en het plaatsen van een serie weblog artikelen.
Het is niet druk bij het internetcafé en merk dat de meeste zeilers afscheid zijn nemen bij het eiland Taravaj. Afscheid nemen van de gastvrije bewoners om vrijdag direct te vertrekken. Voor ons betekent het een rustige ochtend aan de tafel en spreken de Pakia Tea, die nog een tijdje hier willen blijven hangen. Na het gunstige weerbericht naar de winkel om de boodschappenlijst vol met streepjes te zetten. Sambal Oelek gaat hier niet lukken maar kom toch met een zoete chilisaus uit de strijd. Vriezer vol, toast en rijst en er kan maar weinig meer gebeuren zodat we al snel de benodigdheden in de tas hebben. Nog even naar Postkantoor voor het wisselen van geld want de komende drie weken komen we zeker geen ATM tegen.
Aan boord alle spullen op zijn plaats en maak een uitgebreide garnalen salade met een glaasje wijn. Het leven is zo slecht nog niet en zeker met de vooruitzichten van nu. Een bon Deconfinement.
Op het dek de bulletalie installeren, de dieselkannen extra borgen, losse spullen in de bakskist. Vuil wegbrengen naar de gemeenteplaats, Jacqueline gaat proefvaren met de opblaasbare kajak van de Lucipara2 en komt enthousiast terug van het peddelen. Nu gaat het snel want de rubberboot uit het water en schoonmaken, de buitenboordmotor in de bakskist en de dinghy oprollen in de zak en in het bed van de achterkajuit.
Floris en Ivar zeggen goedendag, Chris van de HaiYou en natuurlijk Linneth en Niels die nog snel een borrel halen en de wens uitspreken elkaar weer snel te zien.
Nergens voor nodig om te wachten
Woensdag, 27 mei 2020
Rikitea,
Igor roept me aan om de plastic zakjes terug te geven van de verpakking van zijn harde schijf. We wisselen elkaars gegevens uit en hij gaat ankerop om eindelijk eens de Gambier te verkennen. Bij Lucipara2 vraag ik wat de plannen zijn om met ons op te varen maar zijn nog niet helemaal duidelijk, wel vertellen ze me dat de regels weer een beetje veranderd zijn en dat er eerst een mail naar Papeete verstuurd moet worden voor toestemming vertrek. De eerste reactie mijnerzijds is vervelend en negatief maar moet er mee omgaan. Toch vaar ik nog even langs de SeaJay en Chris vertelt me hetzelfde verhaal maar zegt ook dat de toestemming zonder enig probleem snel doorgegeven wordt.
Dan maar naar Phillip en de internet tafel is volledig bezet en de kwaliteit van het internetsignaal als reciproke van het aantal aanwezigen. Hoe meer internetters des te minder het signaal doorgegeven wordt per bezoeker. Ik stuur een mailtje naar de affar@affaire-maritimes.fp en wacht af wat voor een konijn er nu weer uit de hoed wordt getoverd.
Ondertussen vaar ik terug naar de boot en begin het onderwaterschip van de slierten wier en ander beginnend hoopvol leven van de scheepshuid af te schrapen en te vegen.
Het is goed rusten in de kuip na gedane arbeid en zeker als het volgende berichtje op het scherm van de telefoon verschijnt:
Dear Sir,
The lockdown is abolished since the 21th of may, you can sail normally between French Polynesia Islands. I ask you to only inform me when you would like to leave from French Polynesia
Best Regards
APAM Matthieu Le Quenven
Deputy Head of Maritimes Affairs
Zo die zit maar waarom moet ik nu een document hebben volgens de sympathieke gendarmes. Helemaal niet nodig om te wachten en hadden dus al veel eerder kunnen vertrekken.
Besluit nu om helemaal niet meer naar de Gendarmerie te gaan en gewoon weg te varen na een mondelinge marifoon afmelding. Het voelt nu als het einde van de Lock Down.
In de avond hebben we een tijdens een heerlijk diner een gezellige samen zijn met Floris en Ivar
in bewerking
Dinsdag, 26 mei 2020
Rikitea
in bewerking
Maandag, 25 mei 2020
Rikitea
Etoile op hol.
Zondag 24 mei 2020
Rikitea
De Bella Donna ziet de Etoile d’Azur steeds dichter bij de Hao komen en constateert dat het misgaat en roept terecht de Etoile d’Azur op maar er is niemand aan boord. De Etoile raakt de Hao en nu gaat alles in een stroomversnelling. De omringende schepen laten de dinghy’s los en proberen te helpen door te duwen tegen het veel te zware schip om de Etoile d’Azur vrij te houden van het rif. Jaap van de Easter Stream staat op het dek achter de ankerlier en probeert door meer ankerketting te geven de boot een beetje sturing te geven. De Hao kan de ankerlijn niet kappen want heeft geen motor. De keerkoppeling is in revisie en zou stuurloos zijn als de ankerlijn los is. Met een volgas aanstormende bijboot stormt Guy naar zijn schip en strompelt als een olympische atleet naar zijn ankerlier en de dochters halen de zonneschermen van de ramen af. De bijbootjes moeten uit het schroefwater en ik blijf met de dinghy voor het schip hangen om Guy niet over de ankerlijn te laten varen.
Even later vraagt hij of ik ankerop kan gaan omdat zijn ankerketting onder de Queen B ligt. Met getrainde Jacqueline die de motor start en de plastic raam oprolt haal ik de snubber los en geef met de hand de richting aan om het anker op te halen ondanks de harde wind. Later vraagt Guy om wat ruimte en vaar naar het ankergebied en vind een plaatsje achter de HayYou. De rust keert terug, de Etoile d’Azur gered van een stranding, de Queen B op een nieuwe ankerplek en de Hao zonder schade.
We roepen Niels op of hij de kippen op wil halen bij Philippe en zijn ondanks de onrustige ochtend klaar om de Hollandse meute te ontvangen. Tyago, Stromalong en Lucipara2 bijeen om te borrelen, frites met kip. Een gezellige middag en genoeg te vertellen.
Echte parels
Zaterdag 23 mei 2020
Rikitea
Nu kijkt Jacqueline wat lodderig uit de ogen terwijl ik een heerlijke rustige nacht heb gehad. De Etoile d’Azur heeft zijn achtjes gedraaid maar is gelukkig in zijn afgebakende ruimte gebleven. Inmiddels gokken we erop dat we aanstaande maandag kunnen vertrekken en gaan met de rubberboot enkele boodschappen doen ter voorbereiding.
Op weg naar het dorp varen we langs de Stormalong en maken onze plannen voor vertrek aanstaande maandag bekend. Linneth vindt dat dit gevierd moet worden met een afscheid en ik stel voor dat we zondag een kip bestellen bij Philippe en zelf friet bakken als afscheidsmaal. Nu ligt de Lucipara2 op de route naar de dinghy steiger en nodige ook hen uit om kip en friet te eten.
Op het politiebureau blijkt iemand aanwezig te zijn en maak meteen gebruik van de gelegenheid om te vragen of wij aanstaande maandag aan kunnen varen. Het blijkt geen probleem te zijn, maar toch.., want aanstaande maandag is de echte Deconfinement uitgesproken maar vervelend is, dat de formulieren of documenten pas aanstaande vrijdag 29 mei klaar zijn en dat dan de weg vrij is voor vertrek. Dat is weer een week. Hieruit blijkt de afstand tussen de politiek en de uitvoerende ambtenaren. Ik kan het niet veranderen en laat het gelaten over me heen gaan.
De kip met friet is besteld en laten dit feestje gewoon gebeuren en nodige daarbij ook de Tyago uit.
Bij een workshop waar van parels, kettinkjes, hangertjes en andere snuisterijen gemaakt worden lopen we naar binnen en schrikken enigszins van de prijs. Deze donkere parels zijn wel heel mooi. De dure parels bij de workshop worden verruild tegen de parels bij Philippe die heel wat vriendelijker geprijsd zijn zodat we toch nog een aandenken hebben van de Gambier.
Bij de bakker staan we binnen voor een stokbrood en raken in contact met een klein kind dat heel aanhankelijk met een stralende glimlach en kraaiend van plezier onze harten steelt. Jacqueline mag haar van de moeder optillen en ze vindt het nog mooier. Zo wordt het wachten op een stokbrood ver weg uit de bakkerij een leuke bezigheid en alle dames in de winkel staan met een vertederende glimlach de situatie aan te kijken.
Uit de diepte van de vrieskast duikelen we de eend op en breng deze gaar met sojasaus in de hogedrukpan wat een heerlijke maaltijd wordt. Het vlees mals gaar met een oosterse smaak. Het karige assortiment in de winkels maken het koken zonder verse kruiden tot een uitdaging.
Mijlen vreten achter het anker
Vrijdag 22 mei 2020
Rikitea
Rond halfvier vanochtend roept de Aeneas, de Queen B benauwd op dat we heel dicht bij elkaar komen. De beste oplossing is de motor starten en uit de buurt blijven van de verschillende schepen terwijl de ketting aan de Queen B vastligt. Mijn manoeuvreer gebied wordt door de draaiende wind steeds kleiner en ben blij met het ochtendgloren zodat ik ankerop ga om afscheid te nemen van de buren. Dit geeft te veel onrust en vaar naar Etoile d’Azur en de Bella Donna, een beetje te ver vooruit de vaarroute in.
De golven en de wind worden nu niet geremd door de berg Duff en krijgen deze vol op de boeg. De Bella Donna is met mij de hele nacht op geweest en blijkt flink met het anker over de rotsachtige bodem gekrabd te hebben. Ik vraag braaf of ik bij hen in de buurt kan ankeren en ze geven aan dat het geen probleem is. Met het overboord schoppen van het ankergerei heb ik direkt houvast en ligt de IP Queen B, tegen de golven te bonken en te draaien op de wind.
De Etoile d’Azur ligt als een poedeltje, achtjes te draaien en we houden met zijn allen redelijk afstand hoewel de afstand naar de Hao soms benauwend is.
Moe van de afgelopen nacht kruip ik om 9 uur een uurtje onder de wol om rond 10 uur de situatie goed te bestuderen en zie dat het goed gaat, ondanks het stampen en bonken van het schip. Ik blijf in de kuip hangen want durf de boot niet alleen te laten want als er iets misgaat dan zal het goed mis gaan. Verplichte rust en luister naar de conversatie op de marifoon en constateer dat de meeste andere schepen doen alsof er niets aan de hand is, maar blijven wel stand-by aan boord. In de middag nog een uurtje bijslapen en tegen de avond neemt de wind af, draait naar een gunstige positie zodat de golven en de wind afgevlakt worden door het koraalrif vlak achter de groene boei.
In de avond zien we dat de Etoile d’Azur mijlen blijft maken achter zijn anker en de Queen B kijkt arrogant en meewarig vanaf een rustige positie naar de op hol geslagen 150 ton. De Bella Donna heeft een ander plekje gezocht en voel me nu veilig in deze situatie. Jacqueline brengt in de slaapzak de nacht door in de kuip om de situatie in de gaten te houden en kan ik in een breed bed als een marmot de slaap inhalen
Zeepaardjes of raspaardjes
Donderdag 21 mei 2020
Rikitea
De wind neemt flink toe en verschillende schepen beginnen nu het gedrag van raspaardjes of zeepaardjes te krijgen. Igor drijft als een losgeslagen paard door de haven met een flexibele ankerlijn met maar 12 meter ketting door het ankergebied. De Alexander One maakt avances met de Queen B en deze zoeken elkaar op. Deze komt wel heel dichtbij en het recht van de grootste en degene die het eerst lag, betekent voor mij ankerop en haal na wat op en neer praten zonder enig commentaar het anker op en leg de Queen B een 50 meter verderop, vrij van de Alexander One en ruim achter de Aeneas van Igor.
Jacqueline gaat op stap met de rubberboot om een sociaal rondje te maken en krijg de gelegenheid om de zware gasfles aan een takel op de kop in het gangboord te hangen en met de slangen aangekoppeld de gasfles van het gangboord te vullen.
Jean Paul komt bedanken voor de probleemloze oplossing van het ankeren en zegt me dat er maar weinig zeilers zijn die zonder enig probleem dit op zulk een professionele manier weten op te lossen. Vin rouge staat altijd klaar voor me bij hem aan boord. Beloof voordat we wegvaren bij hem aan te komen. De wind neemt verder toe en komt uit alle kanten van de berg afvallen zodat de zeilschepen zelfs zonder zeil door de haven zeilen als parmantige op hol geslagen kippen zonder kop. Ivar raakt bijna slaags met de Atanga die ook een 100 meter ketting uit heeft liggen en Igor wordt verweten dat hij een te lange lijn heeft. In de nacht krijg ik problemen met de Bliss en later met de Aeneas en zo wordt het een onrustig nachtje.
Nein.
Woensdag 20 mei 2020
Rikitea
Sommige eenvoudige acties worden ineens complex. Ter controle voel ik aan de gasfles en merk dat deze bijna leeg is. Oei, dat is niet verwacht en de witte Mexicaanse fles met Amerikaanse aansluiting is leeg en moet derhalve snel op pad om een vulling te versieren en kan met een lege fles niet vertrekken want de volgende eilanden hebben helemaal geen gas of daar wachten op een Supplyship gaslevering eens in de veertien dagen als je geluk hebt.
Zeilers in den vreemde bestaan uit twee soorten. “Lieve behulpzame” en de “Huichelachtige allesweters die je graag zouden willen helpen maar dat kan nu niet want …”.
Ik vaar naar het Duitse schip welk al maanden geankerd ligt vlak voor JoJo om illegaal een gratis internet bericht met richtantenne uit de lucht weet te pikken om hem te vragen wat de oplossing is om snel gas te vinden. Dat wordt een groot probleem zegt hij want dan moet je een maand van tevoren een fles uit Tahiti bestellen en dan moet je geluk hebben als deze op de boot staat want je kunt nergens anders gas krijgen. Twee grote zware flessengas hangen aan de reling en de vrouw des huizes geeft aan dat zij er wel één kwijt wil. Dat komt goed uit zeg ik want dan neem ik graag een fles van jullie over. De schipper zegt resoluut Nein!
Een illusie armer varen we verder en gaan naar de winkel Leille en vragen naar de mogelijkheid voor gas. Er is geen gas meer zegt de winkeldame en wijst me door naar de winkel verderop in de straat. Ook hier de bevestiging dat er geen gas meer is op het eiland. Dit gaat een probleem worden en haal me al een aantal oplossingen in het hoofd door in de zon te garen en/of de generator starten en elektrisch koken. Stormalong komt langszij en vertelt dat het helemaal geen probleem is want de HooDoo heeft twee dagen geleden een gasfles gekocht en de tanks gevuld. Niels regelt bij Yannel de mogelijkheid dat ik hun lege tank overneem en deze probeer te wisselen voor een volle tank. Dit is bijzonder aardig en neem de tank over en wandel naar Leille voor de uitruil van leeg naar vol.
De winkeldame kijkt me aan of ik wel voor vol aangezien kan worden want de boodschap dat er geen gas meer is zit nog in haar geheugen. Mijn selectieve Alzheimer moment draagt zorg dat na wat aandringen toch eens gaat kijken in het boek met reserveringen en haar Chinese Opa geeft aan dat “handel is handel” en met een boze vermanende stem dat ze het de volgende keer echt niet meer doet lopen wij weg met een volle fles naar de boot. Probleem gas is voor lange tijd opgelost.
Jacqueline heeft een kookmoment met Linneth om Guave-jam
te maken welke prima smaakt. De mannen in de kuip en de dames bij het aanrecht, hoe traditioneel kun je het hebben vooral als de mannen het alleen maar over bootjes praten.
Na het vertrek krijgen we bezoek van de Laurens en Kitty van de Tyago en hebben een gezellig gesprek over allerlei wetenswaardigheden maar blijken al snel ingeburgerd te zijn en hun plek gevonden.
De eindemiddagborrel wordt geborreld met Ivar en Floris wat een mooi einde is van een gezellige sociale dag.
Slechtste president ooit.
Dinsdag 19 mei 2020
Rikitea
Nooit verwacht dat de Gendarmes, mijn hoop op vertrek zijn want alle officiële aankondigingen over de radio worden bevestigd of ontkracht door de Gendarmes. De aankondiging van Monsieur President de la Republique Fritz dat er vrij verkeer is tussen de eilanden blijkt in zijn persbericht een foute zin te hebben gebruikt. Hij blijkt een interpretatieverschil van zijn ambtenaren verkeerd uit te leggen namelijk het verkeer inter en intra tussen de eilanden. Een aankondiging van Total-Deconfinement blijkt wel afgeroepen maar er niet bij gezegd wanneer deze uitgevoerd wordt. De oppositie partij roept meneer Fritz uit tot slechtste president ooit op de eilanden. En daar sta ik dan met mijn “Rutte” achtergrond veel beloven toch niets doen en zo ook hier. Kom eind van de week maar terug want dan weten we meer maar 1 ding is zeker: U kunt nog niet naar de Tuamotu’s, wel mag U varen tussen de eilanden van de Gambier.
Toch maar de vertrekkersboodschappen bij elkaar sprokkelen en ga voor een rondje bij JoJo supermarkt en breng verslag uit aan de collega zeilers die allemaal benieuwd zijn naar de uitslag van het contact met de Gendarmerie.
Door de vele berichtjes met het thuisfront krijg ik een summier beeld van de Corona beperkingen in Nederland, via de radio hoor ik de paniekachtige reacties uit Frankrijk en prijs me gelukkig met de gelaten sfeer op de Gambier.
Zo beleeft iedereen de Confinement of Lock down op eigen wijze. Jean Paul van de Alexander One beschrijft me de complottheorieën dat alles geënsceneerd is om eindelijk de wereld te herschikken en met deze acties onze laatste restjes privé te ontnemen om uiteindelijk de samenleving nog meer belasting te laten betalen en te controleren. Vreemdelingen controle en toelaten wordt nu een speerpunt en dat zal nu door veel meer mensen gedragen worden. JP besluit zijn betoog C’est ca!
Zoekhetmaaruit Route
Maandag 18 mei 2020
Agonoko – Rikitea
Toeristische uitjes hebben vaak een kerk of kathedraal als uitgangspunt om te genieten van de bouwkundige mogelijkheden van 1000 jaar geleden. Ook hier staat een reusachtige kerk gemeten naar de populatie van 5 mensen op het eiland. Vanwege de mogelijke bestorming van deze aantallen gelovigen is de kerk gesloten met een hangslot en zie door een kier van de deur dat de kerk een opslagplaats is geworden van bouwmaterialen.
In het begin van de 19e eeuw hebben de missionarissen met hun zendingswerk verschillende kerkjes gebouwd op de eilanden die in toentertijd dichter bevolkt waren. Deze kerk heeft een simpel vierkant schip met plaatijzeren dak en een klein torentje waar het kruis op staat. Vervallen maar nog steeds dominant in de nederzetting waar drie huizen staan. We lopen langs de kerk en ontmoeten een Fransman die zijn trimaran in de baai heeft liggen en hier op de wal een andere boot aan het bouwen is. Vriendelijk legt hij uit hoe we moeten lopen en volgen het pad en genieten van de mooie uitzichten van deze “Zoekhetmaaruit” route.
Terug naar de tuin van Erwin waar allerlei planten en voedingsmiddelen staan. Kokosnoten, mango, kruiden, guave, bananen, citroenen, pompelmoezen en nog heel wat vruchten die ik helemaal niet eens ken. We kopen een tas vol met vitamines en zwaaien vaarwel want ik wil vanmiddag bij de gendarmerie eens horen hoe het zit met de Deconfinement en heb besloten, als de kans daar is, om te vertrekken.
De wind staat flink door en haal het anker op en laveren tussen de bommies en met het oversteken van de zeestraat, op naar Mangareva. Bij aankomst het anker uit naast Jean Paul en ga eens luisteren bij Guy waarom hij hier nog is. Ik schrik want Guy heeft met een kleine verwonding aan de teen een flinke bacteriële infectie opgelopen die hem in een shock heeft gebracht. Ongelukken zitten in een klein hoekje en realiseer wat er allemaal fout kan gaan. Guy heeft geluk gehad dat de dokter van het eiland toevallig aanwezig was en hem goed gehandeld heeft.
Bliss, waarschuwt me voor de lange ankerlijn van Igor, de Oekraïner, maar zeg hem dat het wel zal meevallen. Later blijkt dat het hele ankergebied zich ergert aan de wandeling van zijn boot door de haven. Ik vraag Igor of ik in de weg lig maar hij maakt er geen enkel punt van en haalt een stuk lijn in. Kwestie van op de goede knop drukken.
Bij de politie wacht ik op de opening van het kantoor om 4 uur maar helaas geen opening en ga zonder informatie terug naar de boot
Geit in de kokos
Zondag 17 mei 2020
Agonoko
Vanochtend worden we gestoord met hevige buien die op het dek neerkletteren en zijn verbaasd, hoeveel water in korte tijd de dinghy weet te vullen. De plannen van het wandelen en verkennen op het eiland worden hiermee gewijzigd want dit water is een welkome uitkomst om de was te doen. Ik hoos het kostbare zoete regenwater in de waston en Jacqueline krijgt vrij baan van mij, om toe te geven aan de was-reflex. Voor mij is het extra rustig bewegen vanwege het iets te fanatiek sporten omdat de rug niet hersteld is. Beetje kreunen en steunen, maar het gaat helemaal niet verkeerd, voorzichtigheid is geboden en begin aan het voorbereiden van enkele salades voor de gezamenlijke barbecue op het eiland. Een kip aardappelsalade en een koolsalade en wat kleine andere hapjes alsmede chips voor de kids.
De gedane bezigheden geven aanleiding tot een verkoelende duik en neem tegelijk de borstel mee om de waterlijn te schrobben.
Rond halféén pruttelen we naar de wal waar al verschillende mensen aanwezig zijn en waar het borrelen is begonnen. Valérie heeft geit gestoofd in kokosmelk en de andere schippers hebben een verrassende inbreng van bijgerechten en nagerechten.
De geit is de meest ongelukkige aanwezige en vooral hoe deze aan zijn eind is gekomen. Het blijkt dat de hond afgericht is om de geit te vangen en naar het feestmaal te brengen. Een varken lukt ook, maar dan maximaal 70 kilogram, omdat de zwijnen boven dit gewicht te veel weerstand bieden en zelfs gevaarlijk zijn voor de hond. Daar blijft hij dan ook wijselijk van af.
Volleyballen, jeu de boule’n, rennende kinderen en een uitgelaten stemming maken er een fijne middag van met eindelijk eens veel mensen om ons heen. Een werkelijk Deconfinement.
Met de dinghy terug naar de boot maak ik een snelkookpan met lamsvlees en rijst klaar om de zon in de zee zien te zakken.
De oudjes
Zaterdag, 16 mei 2020
Totegie Airport – Agonoko
Op het strand worden we met groot enthousiasme opgewacht door Valerie en van harte welkom geheten. De verlegenheid om zomaar bij iemand op zijn terrein te springen bij wildvreemde mensen wordt door haar al snel om zeep geholpen. Erwin, haar man, komt met een brede lach vertellen dat het ons vrij staat om altijd te komen wanneer we willen.
Als vermaak voor de al aanwezige zeilers wordt Petanque gespeeld en later Volleybal. Ik houd me wijselijk op afstand maar vertel Christophe dat het wel 25 jaar geleden is dat ik een volleybal vastgehouden heb. Evenzo voor Christ en kijken naar het grote spelplezier wat de gastheer en vrouw bij de bezoekers weet te bewerkstelligen.
Na het uitspelen van deze “professionele” spelers stelt Christophe voor om samen nog eens te proberen en we spelen naar elkaar over. Jacqueline komt erbij en binnen de kortste keren staan we wedstrijd te volleyen met de anderen en beleven er veel plezier aan en voel mijn rug wel, maar door het enthousiasme vergeet ik de pijntjes en het vastzitten van de rugspieren en denk heel wat te kunnen.
Christophe is niet minder enthousiast en ook de Kalea 39 speelt de sterren van de hemel maar blijken later allemaal iets aan het uitje over te houden. Ik mijn pijnlijke rug, Christ een gebroken teen en Kalea een beschadigde voet vol met pleisters. De oudjes op zijn best zullen we maar denken.
Vanochtend anker ophalen en varen op de motor en zeiltje richting Totegie. Laveren tussen de boeien, contact met Nederland en zien in de verte de Etoile d’Azur liggen en vragen ons af waarom Guy nog niet weg is.
Bij Totegie, voorzichtig de tracks-volgen met hulp van het Open CPN kaartprogramma, laverend tussen de koraalbanken door gaat het anker overboord vlak achter de Eastern Stream en geef een 50 meter ketting waar de Queen B stevig vast ligt volgens de GPS van het kaartprogramma.
Later zie ik op niet al te grote afstand van de Queen B een koraalplaat liggen met een 30 cm diepte. Kippenvel gevoel geeft dat telkens, en nu maar hopen dat het anker het goed houdt.
Zo, die zit
Vrijdag 15 mei 2020
Totegie Airport
De Queen B is vannacht onrustig geweest door het rukken aan de ankerketting, veroorzaakt door wind en stroom. De golven schudden het schip en laat het rond zwaaien.
Ondanks de harde wind proberen we met het rubberbootje bij het rif te kijken maar door het laagwater en het omhoog groeiende, lees geen diepgang meer, koraal wordt het bijna onmogelijk om naar de ingang te varen.
Tussen de bommies, de Fransen zeggen Kathedralen, varen en over de rubberen rand van de dinghy met een snorkel naar het onderwaterleven kijken. We draaien om en willen naar het strand ook daar is het landen onmogelijk zodat we terug aan boord gaan.
Een paar slagen zwemmen om af te koelen en vanuit de kuip kijken naar het kitesurfen van de Zwitsers. Het internetten gaat redelijk en kunnen wat WhatsApps sturen naar de familie.
Ik krijg geweldig op mijn donder van mijn kleinzoon dat ik een Zwarte Punthaai heb gezien. Dit moet een Zwarte Stiphaai zijn of andersom en hij verbreekt de discussie. Zo die zit.
Yum Yum
Donderdag, 14 mei 2020
Aukana - Totegie Airport
De voorspelling van de wind is oost en zie over het kompas dat het op deze plek wel eens vervelend kan worden voor de nacht en besluit de luwte van de wal op te zoeken bij Totegie. Ankerop en zwaaien naar de wal als afscheid naar Bernard varen we tussen de boeien van de vissers door naar de airport. De wind komt uit het zuidoosten en de golven van de swell vallen over het rif heen en laten ons onrustig achter de ankerketting draaien. De voorspellingen zijn voor wat betreft de wind niet zo best maar moet volgens het weerbericht steeds gunstiger worden en besluiten om te blijven liggen.
Een Braziliaanse boot de Yum Yum komt aan en gooit het anker naast ons en blijft ook voor de nacht hier.
Op het internet lees enkele passages van de geschiedenis van Gambier:
Waarschijnlijk woonden er in het jaar 1000 al Polynesiërs op Mangareva. Hun geschiedenis is vergelijkbaar met die van Paaseiland. Door de grootschalige ontbossing werd het eiland onvruchtbaar. Door de hongersnoden en de daarbij horende oorlogen werd de bevolking behoorlijk uitgedund. In de eerste helft van de 19e eeuw vestigde zich een groep missionarissen op Mangareva zij bouwden het klooster op Rouru
Aukana is een eiland van de Gambier 2,9 kilometer lang hoogstens 750 breed 1,35 km2 hoogste punt 198.
Britse zeevaarder in 1797 bezocht. In de negentiende eeuw kwamen de fransen en begonnen de missiepaters met hun zendingswerk het eiland was toen dicht bevolkt in 2017 woonden er nog maar 25 mensen.
Koffie geiten varkens runderen 38 vogelsoorten waarvan 7 soorten op de rode lijst staan van iucn waaronder witkeelstormvogeltje (nesofregatta fuliginosa)
Bernard, le Roy de Aukena
Woensdag 13 mei 2020
Aukena
Met de geëmotioneerde agressieve eilandbewoner in gedachten gaan we toch naar de wal en worden door een eerst blaffende maar al snel kwispelende hond en mevrouw van harte welkom geheten. Mevrouw brengt ons naar Bernard en begint honderduit te vertellen. Met de tientallen vragen die ik op hem afvuur zie ik hem helemaal aan gewichtigheid opleven en voelen elkaar al snel verbonden. Le Roi de Aukana blijkt gewoon Bernard te heten en heeft het eiland van de familie geërfd waarbij hij ook nog twee stukken land verpacht op Mangareva.
Ik moet gaan zitten en voel me al snel thuis ondanks het vervelende gevoel van gisteravond. Na een poosje geef ik de wens te kennen om een stukje te lopen over het eiland en vraagt Bernard zijn vrouw om ons naar de Natural Bridge te brengen. Een grote rotsbrug waar het wandelpad onderdoor loopt, ligt verstopt in het bos. Na de brug staan we al snel aan de andere kant van het eiland waar het koraal omhoog groeit zodat er geen diepte is. De kleuren zijn indrukwekkend van bruin naar blauw, lichtblauw, azuur en lichtgroen en daar zijn alle schakeringen in mogelijk. Mevrouw wijst ons de richting van het pad en laat ons verder alleen om het eiland rond te lopen. Ik begrijp nu heel goed waarom Mevrouw niet mee is gegaan. Het pad is geen pad maar een uitdaging van klauteren, waden in zee, klimmen over de rotsen, omgevallen bomen over het strand. We volgen de kustlijn en komen de rijke natuur tegen die het eiland heeft. Vogels, krabben, kleine haaien, wegschietende hagedissen omgeven met prachtige bloemen en kokosnoten. Overal liggen bergen met oude verweerde noten waar de kokosnoten ontdaan van de kokosmelk en waar de kopra uitgelepeld werd en verzameld. DE houtresten van de noot achteloos op een hoop gegooid en aan de natuur overgelaten om te rotten. De varkens woelen er graag in en laten de sporen na op het eiland. Zo blijken er nog geiten, wilde kippen parmantig rond te stappen zodat dir eiland voor zijn ongeveer maximaal 25 bewoners gemakkelijk kan zorgen. Bij de ronding van de Aukana met Mangareva weer in zicht komen we bij een vissersbewoning waar niemand thuis is. We passeren op gepaste afstand en lopen naar de uitkijktoren over de zee ingang tussen Mangareva en Agonoko. Strategische plek en Bernard zal later vertellen dat de schepen eerst naar dit punt moesten komen waar de dames aan boord geselecteerd werden en uit moesten stappen. Waarvoor is me niet verteld.
Na de toren komen we een kleine gemeenschap tegen met een heuse kerk. Saint Raphael. Begin 1900 zijn er enkele Franse missionarissen geweest die de Gambier wilden kerstenen en zijn er verschillende kerken gebouwd zoals de grote kerk op Rikitea. Deze kerk is de grootste van heel Polynesië terwijl er nauwelijks kerkgangers zijn. Saint Raphael waar we nu zijn heeft een altaar en enkele kerkbanken en de varkens scharelen op het kerkplein zodat de deuren van de kerk gesloten moeten blijven anders nemen de zwijnen het al snel over. Veel paralellen met het dagelijkse leven in onze wereld maar hier kun je de deur nog sluiten. De tocht gaat door over zilverachtige stranden met zacht zand dat de voeten tot aan de enkels omsluit. Vermoeid komen we terug op de nederzetting van Bernard en horen hem verder uit over verschillende wetenswaardigheden van het eiland en het gebied. We maken kennis met Dominique van de rastaboot en is druk bezig met het verzamelen en bewerken van koffie. Er blijkt nogal wat koffie in het wild te groeien. Bernard gaat als afscheid nog twee grote kokosnoten uit de bomen halen voor ons en we varen met een grote glimlach van deze onverwachte dag terug naar de boot waar we onder genot van een glaasje wijn de zon onder zien gaan. Tijdens de onvergetelijke zonsondergang gezeten op het voordek brandt de inhoud van de pan met ribbetjes en soja aan. De aangekoekte resten hebben veel weg van steenkool, geproduceerd in de snelkookpan.
Ruzie
Dinsdag, 12 mei 2020
Rikitea – Aukana
De toespraak van de president Fritz brengt nieuwe hoop dat de Confinement voor de Polynesische eilanden opgeheven gaat worden en dat de sectoren transport en scholen het eerste zijn. Guy komt enthousiast vertellen dat hij hierdoor kan vertrekken en dat het ook vrij is voor het zeilverkeer om andere eilanden te bezoeken. Ik voel meteen de onrust en zou direct het zeil willen hijsen om naar de volgende bestemming te varen.
Eerst de benzine ophalen die eindelijk klaar staat en doe de laatste boodschappen. Bij Maya stap ik binnen om een parel te kopen en weg te geven als blijvende herinnering aan de Gambier.
Om toch nog even pas op de plaats te houden varen we naar Aukana voor een ankerplaats. De Lucipara2 ligt er geankerd met de Canadese Beneteau. De Rastaboot, genoemd omdat iedereen aan boord een rastakapsel heeft, ligt er altijd en beschouwt Aukana als zijn thuishaven.
We nodigen de Lucipara2 uit voor een borrel maar op het moment suprême komt een grote boot naar de Lucipara2 varen en zie dat er een hevige woordenwisseling ontstaat. De grote boot komt naar ons toe en loop naar het gangboord waar ik de man aanspreek alsof ik niets gezien heb van het voorval met de Lucipara2. Met een verhitte geëmotioneerde man die zich geen houding weet te geven en vervelend begint duik ik op ooghoogte in het gangboord en zeg tegen hem dat hij tot rust moet komen. Bij elk probleem komt een oplossing en geef eerst even aan wat het probleem is. Hij begint over zijn eiland en dat het water voor het eiland zijn rechtmatig gebied is en dat de zeilers er zo maar komen te liggen zonder iets te betalen of toestemming te vragen. Ik betaal de man een fles rum en hij draait 180 graden om en begint te lachen. Ik zeg hem dat ik morgen over het eiland wil lopen en of dat het een probleem. Helemaal niet zegt hij, kom morgen maar. Jammer dat we het niet voor elkaar krijgen om de Lucipara2 mee uitgenodigd te krijgen want hij blijft daar boos over doen. Jammer van de borrel trekt de Lucipara2 het anker op en vaart naar Rikitea. Via de marifoon zegt Ivar dat wij op de juiste knop hebben gedrukt en dat is waarschijnlijk het geval.
Philippe getemd.
Maandag 11 mei 2020
Rikitea
Met de laptop in de tas eerst naar Philippe om een internetverbinding te halen. De tafel zit vol met internetjunks en iedereen zit na het aangeven op de computer van een commando enkele tientallen seconden te wachten op de uitvoering ervan. Een banksite openen is een uur werk en dan nog kun je weer opnieuw beginnen. Maya de nieuwe vriendin van Philippe weet het huis in twee weken tijd van een vrijgezel in een normaal huis te toveren. De kinderen van Maya maken de levendigheid en Philippe kijkt het van een afstand wat hij allemaal in huis heeft gehaald. Met een dikke glimlach zien we het gebeuren. Philippe getemd in zijn eigen huis en het werkt volgens ij positief. Maya laat een aantal parels zien aan de goegemeente aan tafel en breid hiermee het dienstenpakket van Philippe uit.
Na de internet ronde naar de winkel om de week boodschappen in te slaan en vraag bij Jojo naar benzine. Dat hebben ze maar helaas is de man van de werkplaats niet aanwezig en moet om 1600 uur terugkomen. Zonder benzine maar de tassen vol lopen we naar de dinghy. Bij het middageten een glaasje rode wijn en stokbroodje kaas waan ik me toch een beetje in Frankrijk. Heerlijk met een siësta en ben klaar om bij de winkel een kan benzine te halen. Echter bij de winkel is de man nog niet terug en kan het beste om 1700 terugkomen. Ik krijg er langzaam de pee in en loop met het kannetje terug het dorp in en probeer bij Leille benzine te kopen. Het antwoord is dat ik bij JoJo moet zijn en dus aangewezen op hen, anders wordt het roeien. Om 1700 uur is er nog steeds geen pompbediende en laat mijn kannetje achter bij de winkel voor morgenochtend.
Igor komt stick terugbrengen met informatie de Toamotu’s welke we helaas niet geopend krijgen maar de geste blijft leuk. Tiyago zit er bijna doorheen maar hoeft nog maar 1 dag en de kant lonkt en trekt geweldig.
Scheurbuik
Zondag, 10 mei 2020
Rikitea
Een praatje maken bij de nieuwkomers voor mij zoals John van de Fleur. Island Packet 380. 76 dagen van Panama naar Gambier. Schip is volledig dicht gegroeid met eendenmossel en andere schelpen. We kennen het resultaat. Igor, de Oekraïner die met een bloedgang de ankerplaats op kwam snellen en uiteindelijk een prima ankerplek vindt naast ons. Sympathieke solozeiler en we wisselen al snel heel wat wetenswaardigheden over de verschillende gebieden uit. Natuurlijk de Nederlandse Tiyago waar de bemanning nog even de laatste dagen van de quarantaine uit moeten zitten. Gezellig maar de quarantaine verplichtingen en de onzekerheid of ze mogen blijven voeren in de gesprekken de boventoon.
Ik vaar met het bootje naar de winkel en loop tegen het alcoholverbod aan. Donderdag mag er pas alcohol verkocht worden omdat de kinderen thuis zijn. Dan maar wat koekjes bij de koffie en stap door naar de boom met pompelmoezen in de stromende regen. Wat kan een boom veel vruchten voortbrengen want ik heb het idee dat de hele haven van dezelfde boom eet. Met 7 mooie vruchten in de boot breng ik 2 stuks bij Igor en lever bij de Tiyago eveneens 2 pompelmoezen af. Deze vrucht zal voor mij het symbool blijven van de Gambier. Ben er blij meegemaakt toen we aankwamen en nu maak ik er mensen blij mee. Overigens is het eten van de pompelmoes een dagelijks evenement geworden en lepelen we samen eenieder een halve pompelmoes uit. Jacqueline knijpt de restanten van de vrucht uit en drinkt het zuur, zoet bittere sap op. Vitamines geen gebrek en houden de scheurbuik uit de buurt.
Verschillende schepen lopen de haven binnen om morgen bij openingstijd van de winkels te provianderen.
Opwarming van de aarde?
Zaterdag, 9 mei 2020
Aukana – Rikitea
Opstaan met een heerlijke duik in het water. De klamme ochtend dufheid afspoelen met zeewater. Het water is heerlijk warm zodat je bijna niet kan voorstellen dat er mensen zijn die klagen dat het zeewater in jaren niet zo koud is als nu. Twee manieren om de discussie van de opwarming van de aarde aan te gaan. 1. Omdat de Zuidpool sneller smelt door de opwarming breken er stukken ijs af en koelen de zuidelijke oceanen. (Gemiddelde temperatuur blijkt al jaren gelijk te zijn in deze gebieden) 2. Er is geen opwarming maar een afkoeling ter compensatie van de opwarming van de noordelijke helft. Het is een natuurlijke reactie dat de temperaturen per eeuw of decennia wisselen. Laat de wetenschappers elkaar in de haren vliegen, ik geniet van deze temperaturen, warm of koud.
De koelkast laat de bodem zien en besluiten terug te varen naar Rikitea voor de nodige boodschappen. De boeitjes met de oesters hangen natuurlijk in de weg en foeter een beetje op de uitvinding om oesters met parels aan een touwtje te hangen om zo een mooi hangertje te kweken.
In de haven met het rubberbootje een beetje sociaal doen en bezoek de Tiyago. Jacqueline klaagt over pijn in de rug en schouders zodat we met recht een krakkemikkig stel zijn. Het wordt tijd dat we vertrekken want hier wil ik niet oud worden.
Grote Vulkaan
Vrijdag 8 mei 2020
Aukena
De berichten met de kleinzoon lopen nog even door en Jim geeft aan dat hij blij zal zijn als hij maandag weer terug naar school kan als einde van de Lock Down. Prachtig Nederlands woord, dan hebben de Fransen het met de Confinement meer cachet gegeven, overigens blijven de maatregelen hetzelfde.
De rug voelt beter en begeef me te water om de onderkant van het schip schoon te maken. Het water omhult de spieren en het geeft een weldadige rust en steun zodat ik me heerlijk en pijnloos weet te bewegen. Het wordt een rustige dag aan boord en we vermaken ons prima door nog een dagje zonder drukte om ons heen, te blijven liggen. Op de plaats rust.
Ik lees in een beschrijving dat de Gambier in heel vroeger tijden een gigantische vulkaan is geweest die 3000 meter uit de oceaanbodem naar boven is gestuwd en uitgebarsten. Vervolgens is de krater weer aan het zakken terug in de oceaan zodat we misschien net op tijd zijn om hier op de Gambier te zijn want over enkele duizenden jaren is het weer gewoon oceaan. Het koraal groeit met het tempo van het zakken van de vulkaan zodat er een rif ontstaat van koraal tot net onder de zeespiegel. De oceaanbodem is continue in beweging aan deze kant van de aardbol en daarom ook de reden van de vele tsunami’s en het ontstaan van nieuwe eilanden en het weer terugzakken van deze uitbarstingen.
De meeste atollen bestaan uit één of meerdere uitgedoofde vulkanen. Miljoenen jaren geleden vonden deze verschuiving plaats en de Pacifische plaat schoof naar noordwestelijke richting over de hotspots zoals de Society-hotspot, de Marquesas-hotspot en de MacDonald-hotspot.
Steeds als de tektonische plaat verder schoof, doofde de vulkaan uit en ontstond aan de oostzijde een nieuwe vulkaan. Na het doven van de vulkaan begint een langzaam proces waarin de vulkaan weer naar beneden zakt terwijl het omliggende koraalrif mee omhoog groeit tot net onder het wateroppervlak. Na verloop van tijd ontstond een omliggend koraalrif met daarbinnen een diepe lagune waaruit de oude vulkaan oprees. Op het rif ontstonden eilanden van aangespoeld koraalzand.
De Polynesische eilanden, 118 eilanden waarvan 67 bewoond, verspreid over 2.500.000 km2 zijn het resultaat.
Tekening Opa
Donderdag 7 mei 2020
Aukena
WhatsApp is voor mij een tekstapp maar wordt ook door veel mensen als spraakapp gebruikt. Zo ook voor de kleinzoon Jim die me een gesproken berichtje stuurt en waar een levendige discussie uit ontstaat en me vraagt om een foto van het onderwaterleven van de Gambier te sturen. Nu heb ik niet zo grote behoefte om veel onderwater te kijken laat staan fotograferen. Daarbij komt dat het sturen van foto’s via het beperkte internet geheel onmogelijk is zodat ik me zo gek laat maken om een tekening te sturen. Jim gelooft niet dat ik hem getekend heb maar hij stuurt hem wel ingekleurd terug met nog een aantal opdrachten waar ik uiteindelijk mijn snor voor weet te drukken.
De rug doet pijn bij elke beweging en moet me ontzien door een houding te zoeken die het minste last geeft en hang nu in de kussens om de boel zo weinig mogelijk te belasten. Ik voel me een oude vent en begin al te twijfelen of het kromme gevoel wel zal overgaan op mijn leeftijd. Hypochondrie op zijn best. Niet zeiken en doorgaan, jongens van stavast, Gouden Eeuw mentaliteit en de zeeslag aangaan zoals Michiel de Ruiter die een arm verloor tijdens de beschietingen en toch doorging. Kom ik aan met een beetje rugpijn houd ik me voor.
Niels komt even langs om te zeggen dat ze anker op gaan om te gaan surfen bij het eiland en weet hem nog snel een klus te geven om de Iridium satelliettelefoon te koppelen aan de computer maar zelfs met de assistentie van Linneth mislukt de verbinding met de spoetnik in de ruimte. We zullen het op de semi oude wijze moeten doen met sms-verkeer in plaats van de gribfiles of internetverbinding. Wachten valt op de lappendeken die Europa en Elon Musk in het heelal wil plaatsen om de hele wereld te verbinden zonder enige kosten. Dat zou een volgende aanval zijn op de telefoniebedrijven en zullen weer een ander verdienmodel moeten zoeken. Vast staat dat de vaste verbinding ter ziele is gegaan en dat de mobiele verbinding gekoppeld aan internet via telefoon ook zijn langste tijd heeft gehad. Voor ons als zeilers zou het een volgende stap en evolutie zijn want contracten met satellietverbindingen en MOB-apparaten zijn dan ook niet meer nodig. We gaan nog wat meemaken.
De Stormalong vaart aan en we zien Lynn en Christophe van de HayYou vertrekken om te informeren bij de eilandbewoners om toestemming te krijgen om het eiland te bezoeken. Christophe en Lynn zijn het ideale koppel om deze informatie in te winnen. Lynn vraagt aan de aanwezige Chinezen naar de baas maar deze blijkt niet aanwezig te zijn en de mensen vragen beleefd toch dringend weg te gaan en geen contact te leggen. Angstcultuur? Christophe gaat naar de Fransman en komt in een geïrriteerde agressieve discussie die uiteindelijk op niets uitloopt en de HayYou gaat terug aan boord zonder het eiland te kunnen bezoeken.
Prachtige ankerplek
Woensdag, 6 mei 2020
Aukena
Een prachtige ankerplaats met een bebossing tot aan het water met genoeg ruimte om een spierwit strand in de zee te laten. Met de vele discussies over mijn rug wat goed en slecht is komen we tot de conclusie dat pijnstillers en beweging goed is. Pijnstillers lijken me niet zo goed idee zodat ik het op de beweging houdt en dan maar door de pijn heen. Ik heb een goede nacht gehad en het lijkt te beteren zodat na het ontbijt de generator ruimte opengaat en begin de verschillende kabels door te trekken.
De achterkajuit uitruimen en bij het openmaken van de deksels naar de diepe spelonken van het schip kom ik een lekkende schroefas tegen. Nu alles openligt en de achterkajuit uitgeruimd, begin ik eerst aan de schroefas en haal uit de bakskist, de enkele jaren geleden speciaal voor dit doel gemaakte voor in het schip. Het is binnen de kortste keren een complete chaos aan boord van spullen die verplaatst zijn of spullen die nodig zijn bij de klus. De borgschroef van de askoker krijg ik los maar de lekkende stelschroef draait niet en moet dit karwei als onafgemaakt en niet te dringend afdoen. Twee RVS-slangklemmen hebben het begeven op de schroefas en plaats nieuwe. Dit wordt een echte klus om alle slangklemmen aan boord te gaan vervangen, want na twintig jaar blijkt dat een echt punt te worden.
Met hulp van Jacqueline trek ik een dikke startkabel door van de bakskist langs de schroefas naar de startaccu. Bij de startaccu reorganiseer ik de kabels op de polen en plaats met tevredenheid de boel terug. Ik hoef niet uit te leggen wat voor een belasting dit ongemerkt aan de onderrug geeft en het mooie of slechte ervan tijdens de werkzaamheden merk je het niet zo zodat de tol die betaald moet worden later komt.
Niels komt met een aparte tang een mooi professioneel oog aan de kabel zetten en start de generator die direct aanslaat. De jongelui gaan op bezoek bij de Garcia 45, HaiYou, die gisteren naast ons is komen liggen en die later opgevrolijkt worden met een extra schip, de Vera.
Na alle bezigheden speelt het ongemak van de rug te veel op en ga een uurtje plat wat me goed doet.
In de avond genieten van de rust in de kuip en spelen een spelletje domino waar ik weer eens het onderspit bij moet delven. De radio stand-by en deze zit vol met berichten over de verruiming van maatregelen van het Coronavirus en probeer met de summiere berichtgeving in te vullen wat dat voor ons betekend. Ik kom telkens tot andere conclusies maar realiseer me dat het zeker tot midden juni gaat worden voordat er iets duidelijker wordt voor de zeilers in Polynesië.
Niet mijn ding
Dinsdag 5 mei 2020
Tauna naar Aukana
Doorgerold en opgerold van de nacht staat Jacqueline op en vraagt zich af het vaarleven op deze manier wel haar ding is. Later blijkt dat Linneth ook een slechte nacht heeft gehad zodat de Stormalong het gaat proberen om dichter bij de kant te liggen om zo de deining te voorkomen. Ook hier staat de Rock and Roll en Keep on Rolling effect en de Stormalong komt langszij om aan te geven dat ze het best wel zien zitten om ergens anders te gaan liggen. Ik stel de ankerplek Aukana voor en bij deze wind moet de baai behoorlijk beschut zijn.
Het si Niels zijn verjaardag en feliciteren hem aan boord bij een prima bakkie koffie. De regen jaagt ons de kajuit binnen en vragen ons af of de barbecue wel een goede optie is met dit weer. Uiteindelijk gaan we toch naar het strand en met droge takken onder de bomen vandaan weet ik een mooi kampvuurtje te maken en met wat houtskool hebben we samen een perfecte barbecue en genieten van het uitzicht op Rikitea. Bij het vallen van de avond terug aan boord waar de koffie in de kuip de avond afsluit.
Direct na de koffie naar bed om de rug te ontlasten want de optelling van de activiteiten zorgen voor een pijnlijk bewegende onderrug.
Turbulentie
Maandag 4 mei 2020
Rikitea - Tauna
Morgen is de verjaardag van Niels en heeft ons uitgenodigd voor een barbecue op Tauna. Niels kan dan gaan kitesurfen terwijl wij het vuurtje figuurlijk brandend moeten houden. Voorbereidingen zoals boodschappen, het bordje en potje terugbrengen naar de Etoile d’Azur en uitwisselen van de telefoonnummers. Guy heeft toestemming aangevraagd om van Gambier rechtstreeks naar Bora Bora te varen in plaats van de verplichte tussenstop Papeete waar je 21 dagen quarantaine moet houden om vervolgens de aanvraag te doen voor het vervolg. Guy wacht de toestemming af en verwacht zelf dat het vandaag of morgen zover is. Dit blijkt later behoorlijk tegen te vallen en ondanks al zijn invloed en relaties bij de regering, blijkt hij gewoon in de rij te moeten blijven staan.
Net na de middag maken we los en gebruiken de motor om accu’s te laden en watermaken. Bij het controleren van de olie is het kurkdroog onder de motor en hoop nu een tijdje verlost te zijn van dit euvel of euvels. Heerlijk om op het water te zijn tussen de koraalbanken, ondieptes en romantisch groene bergen te varen. Jacqueline laat me over de voormalige tracklijnen varen en doen ook nog even de landingsbaan aan voor een extra versterkt internet. Helaas geen extra verbinding wel mooie uitzichten met heldere kleuren in het water. Van de Landingsbaan Totegie richting Tauna. Het gebied Gambier is een eilanden groepje van een zestal iets grotere eilanden en een tiental kleine in een gebied de helft zo groot als de Waddenzee. Het stelt niet zoveel voor maar het is een origineel, bijna onbewoond, gebied.
Met voldoende water in de watertank lopen we Tauna aan en ankeren naast de Pakia Tea, Amerikaanse Amel en de Bella Donna de Stormalong voegt zich wat later bij ons. Het waait stevig maar het laagwater, en dat we achter het koraal liggen, beschermen ons voor de het open water.
Andrew van de Bella Donna komt met zijn charmante dames voorbij om ons welkom te heten en vinden het een geweldig leuk eiland en spreken af voor morgen op het eiland.
Prachtige zonsondergang met een glas rode wijn en genieten van ons uitzicht en de plek in de wereld waar de Confinement het gesprek is van de dag. De wereld op zijn kop en ondanks dat we een aantal onzekerheden hebben denken we op de best denkbare plek in de wereld de turbulentie af te wachten.
Bij het naar bed gaan begint bij de opkomst van het water de golven over de oceaan door te komen en doen het schip als een bad-eendje schommelen. Jacqueline wordt zeeziek en gaat op de bank liggen om deze rit in de kajuit af te rijden. Ik slaap redelijk ondanks de rug en de deining.
Captai C(K)romwell
Zondag 3 mei 2020
Rikitea
De pijn in de onderrug begint meer en meer een echt ding te worden en loop bij de eerste aanzet van stappen zo krom als een hoepel. Captain C(K)romwell is de naam en strompel door het dorp. Wandelen als fysiotherapie hetgeen goed gaat behalve de oneffenheden in de weg en het pad schieten als pijnscheuten door het goddelijke lijf. Platliggen als advies is mooi maar je kunt toch moeilijk met zoiets de dag doorkomen. Dan gaat het liggen ook pijn doen.
Het dorp is stil en rustig en verkeert in de zondagsrust. De geuren van de thuisbraai in de tuinen krinkelen je op straat tegemoet en de kippen lopen parmantig tussen deze hete vuren door terwijl hun medebroeders bloot op het rooster, de billen liggen te schroeien. Wandelend naar de kathedraal waar een communie plaatsvindt met jonge mensen volledig in het wit. We worden van top tot teen bekeken en de blikken vragen zonder enige lichaamstaal zich af wat die buitenlanders hier in de kerk komen doen. Uit respect zijn we snel weg en laten de mensen hun gewonde leven zelf beleven en blijven op een bank bij de kerk een tijdje hangen. Langs de kerk naar de katholieke school en volgen de kustlijn en komen via wat armere bewoning bij een oesterkwekerij terecht die de spullen van de laatste dertig jaar gebruikt en versleten, gewoon op zijn erf opstapelt.
Bewolkt en voor de Polynesische begrippen slecht weer blijven we de middag in de kuip hangen en ben naarstig op zoek naar een gemakkelijk plekje op de harde kussens.
Na wat op en neer drentelen blijkt de onrust in het lijf te winnen van de rust en gooi de bak van de generator open om de stroomaansluiting te bestuderen en los te knippen. De voormalige laadkabel van de motorstartaccu naar startaccu generator heeft een te kleine diameter om als startkabel te dienen en zal deze moeten vervangen voor een goede werking. Klus voor later. Met een krimp op het gezicht schroef ik de buitenboordmotor los van de hekstoel van de bijboot en met de rug ver voor me uitreikend om de motor van de steun te tillen ervaar ik de kleurrijke sterrenhemel in de hersenpan en zet de beweging door om met een uiterste doordraai beweging de motor op de reling te zetten. Klus gedaan maar dat moet de volgende keer in meerdere etappes in plaats van deze onbedachte in een vloeiende lijn lijkende beweging.
De dochter van Guy komt als verrassing een Guave taartje brengen en een potje guave jam. Wat lief en vriendelijk en genieten in de avond extra van de koffie met deze lekkernijen.
Stijve rug
Zaterdag 2 mei 2020
Rikitea
De dag wordt begonnen door een telefoontje naar de jarige schoondochter zodat van een verre afstand het familieleven doorgaat, daarna mijn vader aan de telefoon en na de uitwisseling van de nieuwtjes gaan we op jacht naar een kool en wat andere groenten. Leille, Jojo en de winkel tegenover de supermarkt worden afgestroopt en scoren drie kooltjes, een zak bananen, een zak met hamburgers en met voldaan gevoel van deze strooptocht varen we terug naar de Queen B.
De rug wordt allengs stijver en kan moeilijker bewegen. Het bewegen is niet het grote probleem maar het opstarten van een beweging is de handicap. Na even stil gezeten te hebben is het opstaan een vervelende zaak en de eerste stappen zijn pijnlijk, daarna gaat het wel weer. Beetje rust geven en nadenken hoe ik hier nu weer aangekomen ben. Welke verkeerde beweging en wanneer?
Toch roept de motor want bij een controle is er weer water onder de motor en begin een uitgebreide inspectie en ontdek nu een kapotte slangklem onder de vorige lekkende slang. Met veel hangen en wurgen krijg ik de nieuwe slangklem eromheen die bij het aandraaien kapot springt zodat de actie nogmaals met een andere slangklem uitgevoerd wordt. Hier gaat de rug niet beter van worden van al dat wenden en keren, vaak opstaan en wegdraaien in vervelende standen om de slangklem in een onmogelijke hoek aan te draaien. Maar het lukt en zal weer afwachten hoe lang de motor droog blijft want dit is wel een echt voorbeeld van de wet van Murphy want als er een slangklem over de dam breekt, dan volgen er meer.
Bij het terugvaren brengen we bij de Tiyago een kooltje en enkele bananen. Dankbaar wordt de levensmiddelen door de opgesloten en van de quarantaine geaccepteerd.
Op het eind van de middag een gezellig onderonsje met de Stormalong en tijdens dit gesprek komt Guy voorbij om even bij te praten. Guy wacht op speciale permissie om rechtstreeks naar Bora Bora te varen en wacht dit af en zal direct vertrekken.
We horen van Niels dat er een handhavingsactie is geweest op de wal van de politie van welke boten er allemaal niet rondstappen vanwege de wel of niet quarantaine boten. Goede en rechtvaardige zaak want de nieuwe quarantaine schepen houden zich totaal niet aan de verplichting om aan boord te blijven.
Sidderende mast
Vrijdag, 1 mei 2020
Taravai - Rikitea
De wind loeit om het eiland en doet de mast sidderen. De golfslag is volledig geremd zodat het een onverwachte geluidsbelevening is in plaats van een gevaarlijke situatie. De vallen klapperen in de mast en de mast helt af en toe over. Ik sta op om de ankerwacht te controleren en na tien minuten heb ik het wel gezien. Gewoon naar bed en de wind zijn ding laten doen. Jacqueline beleeft de situatie anders en blijft enkele uren in de kajuit spoken. Later blijkt dat er bij meer schepen de bemanning de wacht heeft gehouden. Het blijft waaien en het voelt niet lekker omdat de wind van zee komt, weliswaar beschermd door een rif maar zijn met zijn allen een speelbal.
Minke komt langs de draad hangen en maakt melding van een surpriseparty voor vanmiddag maar we zeggen af omdat we toch besluiten om terug te gaan Rikitea om een rustige nacht te hebben.
Rustig anker op en varen via de tracks van een ander slingerend van het eiland weg en hijsen de genua. Met 5 knopen snelheid geeft aan dat het flink waait en de schuimkopjes staan al snel om de Queen B heen. Het is heerlijk zeilen en geniet van het moment. Vlak bij de ingang van Rikitea begint het te regenen en voelt het fris aan. Het is koud voor de tijd van het jaar hier en ben het niet meer gewend om iets aan te trekken.
In de baai ankeren, aan de andere kant van Jean Paul, maar al snel liggen we te dichtbij en haal het anker op en gooi het stuk staal nu voor de Alexander One. We zijn weer thuis en bereiden ons voor op een rustige en comfortabele nacht
Weer een accu stuk.
Donderdag, 30 april 2020
Rikitea - Taravai
Om 6 uur naar de winkel om stokbrood te halen en wat lekkers bij het ontbijt. Een vette chocolade croissant valt me ten deel een vind het deeg met een volvet gewicht aan boter niet eens lekker. Het stokbrood breng ik aan boord bij de nieuwkomers en vaar door naar de Queen B
Bij het omdraaien van de motorsleutel hoor ik een droge klik en concludeer meteen: geen spanning op de accu. Alle problemen komen tegelijk en de huisbank problemen zijn opgelost of de startaccu begeeft het. Er is een startaccu van de generator aan boord die op 20 januari is vervangen die ik kan plaatsen als startaccu. Snel de accu van de generator als vervanging van de startaccu en zie een behoorlijke plons water onder de motor staan. Vervelend en waar komt dit water nu vandaan en pomp de bak leeg en ga op zoek naar het euvel. Bij de aansluiting van de slang naar de boiler zie ik veel water en vervang een stukje slang met een nieuwe slangklem en denk ook dit probleem opgelost te hebben. Met een simpele draai aan de sleutel slaat de motor snel aan en controleer de bak onder de motor en deze blijft droog.
Anker op en op zoek naar een ander eiland. De windverwachting is stevige wind maar uit de Noordhoek en het geplande ankergebied ligt ten zuiden dat moet prima gaan. Zeiltje uitrollen na de geul en zeilen lekker door de vaargeul en zoeken de weg met behulp van de track van de Pitufa en vinden onze plaats tussen de vele schepen die hier liggen. Op een bepaald moment tel ik 15 zeilschepen en het is een duidelijke happening om onder het alziend oog van de Confinement weg te blijven en met elkaar te volleyballen en Jeu de boulen. Minke komt even bijpraten en later Ivar en Floris, die ons uitnodigen voor een surpriseparty van een van de zeilschepen. De schipper is jarig en wil dat stiekem doen maar daar denken anderen anders over.
Vanochtend stoomt per verrassing de rode Supplyboot binnen en die brengt de rest van de levensmiddelen binnen. Wij wachten er niet op en vertrekken zoals boven beschreven
Inspectie onderwater
Woensdag, 29 april 2020
Rikitea
De zwarte Supply boot is vanochtend aangekomen terwijl ik nog op een oor lig. Jacqueline zit in de kuip en is getuige van de levendigheid op de kade. Vrachtauto’s en vooral Pickups rijden af en aan om de vaten met diesel en benzine te laden. De levensmiddelen (beperkt) uit te laden en bouwmaterialen te lossen. De kranen op het schip, een simpele kraanboom met een katrol en stalendraad staan continue van het middenschip naar de wal te zwaaien om de vracht te lossen. De kleine rubberbootjes vliegen op en neer om de beschikbare diesel te laden en om snel naar de winkel te gaan. Wij kijken het af en besluiten vanmiddag pas te gaan om te zien wat de pot schaft door wat de boot mee heeft gebracht.
Er blijven zeilschepen binnen komen en een Nederlands schip meldt zich in de haven. Ik roep ze op en wijs ze de weg waar ik ze later met de rubberboot even spreek en ze wegwijs maak in de gebruiken van de haven. Laurens en Kitty van de Tiyago, snel gesproken en ze blijven braaf in de kuip wachten, wat de gendarmerie voor hen in petto heeft.
Terug aan boord de flippers aan om een inspectieronde onder de waterlijn te houden en kom natuurlijk aangroei tegen. Met een borstel en schraper, hoekduikend struin ik met de snorkel het natte oppervlak af. Jacqueline boent de waterlijn schoon van een snotachtig zeewier. Prima dankbaar werk want dat zal de snelheid van de Queen B weer goed doen.
De buitenboordmotor krijgt een schoonmaakbeurt en haal de tank leeg en poets de carburateur schoon en steek de sproeier weer eens door. De motor doet het eindelijk zoals vanouds, lekker pruttelen en gemakkelijk het toerental te controleren.
Bij de proefvaart een praatje bij de Spruce en Andy wil een konvooi organiseren, in oktober naar Nieuw-Zeeland te varen. Ik hoor de plannen aan maar wacht eerst de ontwikkelingen af voordat ik me aanmeld. Het is verwonderlijk hoe snel de zeilers proactief op de huidige omstandigheden reageren en het is van de ene kant toe te juichen maar misschien ook prematuur.
Aan boord nog snel de filters van de watermaker schoonmaken en spoel de kamer van de osmosefilter door. Het echte werk van watermaken stel ik uit voor later.
Vriend van de zee
Dinsdag, 28 april 2020
Rikitea
Met Lynn en Chris halen we herinneringen op van Steve en vertel nogmaals hoe het allemaal gegaan is tijdens de drie dagen die op Paaseiland bij het ongeluk zijn gebeurd. De HayYou een Garcia 45 heeft een twee maanden met Steve opgetrokken en kennen hem goed. De HayYou heeft van de Kaap Hoorn een uitstapje gemaakt naar Antarctica en ze vertellen volgloed hoe mooi het daar was. Veel wind en veel stromingen maar met een prachtige wereld. Ze hebben het met een bemanning gedaan omdat je zelfs op anker 24 uur ankerwacht moet houden omdat de omstandigheden plotsklap veranderen van ijsvelden die ineens op drift raken of de wind kan sterk toenemen. Lynn is een Chinese en we vinden elkaar al snel omdat de verhalen van China elkaar aanspreken. Met Chris komen de verhalen van Hong Kong los en zo wordt het een heel gezellige avond samen. Guy zit er per ongeluk bij, maar krijg het idee dat hij ook geniet van de belevenissen.
Vanochtend een heerlijk ontspannen wandeling samen met het traject in tegengestelde richting van gisteren en ervaar de tocht als minder zwaar en leg de afstand een 15 minuten sneller af.
Duits spreken
Maandag 27 april 2020
Rikitea
Op het tuinpad staat deze keer geen bordje brioche toch lopen we naar binnen. Philippe ontvangt ons terwijl hij als een kloek, de internationale internettende bevolking, aan zijn tafel heeft zitten. Ik begin voorzichtig te vragen of het mogelijk is om te internetten en hij reageert daar een beetje vreemd op. Al snel vraagt hij waar wij vandaan komen en bij het antwoord Hollande begint hij meteen op zijn Duits want dat is de taal die hij het liefst spreekt. Het ijs is snel gebroken en voor 200 PF per man kunnen we zijn internet delen en moeten het uitgebreide nummer welk onder de router vermeld staat overnemen en gebruiken als wachtwoord. Het internet is niet snel en geven de opdrachten via de verschillende systemen zoals telefoon, computer en e-boeken, wachten terwijl er met de collega zeilers een praatje gemaakt wordt.
Een Fransman naast me doet een beetje narrig omdat hij wat moet inschikken met zijn spullen maar ik doe net of ik het niet merk. Philippe heeft geen enkele vorm van humor en wordt door mij al snel betiteld als typische Duitser. Hij vertelt ook dat hij vanmiddag een nieuwe lading gebakken Brioche broden heeft.
Terug aan boord een hapje eten en ga vandaag alleen op stap om de heuvel tegenover Jojo de supermarkt te beklimmen. Ik klauter naar boven wat een heel stuk beter gaat dan de vorige keren en denk dat de gewenning een rol gaat spelen. Bovenop de berg kom ik een Nieuw-Zeelandse zeiler tegen die al voor de derde keer is in dit gebied. Hij vertelt me dat het pad naar beneden uitkomt op de weg en als je links afslaat dan kom je in een rondje terug in Rikitea. Leuke babbel en een doel rijker loop ik naar beneden en bewonder de zee aan de noordzijde die van de verschillende blauwe tinten overlopen naar het groene. Parelbedrijven zijn hier gevestigd maar ook twee hotels of pensions.
Het is warm vandaag maar geniet van de stappen en de uitzichten. Eindelijk eens een echt vakantiegevoel in een verre bestemming. In het dorp loop ik naar Philippe om een Brioche halen als verrassing voor Jacqueline. Deze brioche is van ongekende kwaliteit en geniet van het perfecte zachte zoete brood. De kap van het brood licht geglazuurd met een prima structuur. Dit is genieten met een lik Jam en een lekkerder taartje met het brood van Philippe is er niet.
Oerbos van 150 jaar
Zondag, 26 april 2020
Rikitea
De wandelschoenen goed strikken op de kant en het horloge instellen op Outdoor Walk. Het gaat de tocht de tochten worden want de berg die ons uitzicht belemmert moet bedwongen worden. Een hoogte van 420 meter is niet al te hoog maar staat bekend vanwege de steile helling. Ofwel zitten je hakken strak in de hiel of stuiten je tenen tegen de neus bij afdalen. Vul het maar in maar kiezen er wel voor om de berg via een omweg te benaderen door eerst naar het graf van de koning te lopen en door het dorp Rouru. De honden slaan aan en geven aan dat die twee buitenlanders met petten, korte broek en zonnebril een vreemde eend in de bijt zijn. Bij het bord dat enkele dagen geleden al verkend is verdwijnen we via het pad in het gebladerte. Het zogenaamde oude bos en begrijp al snel door de verschillende bordjes met uitleg, dat deze oerbossen een honderdvijftig jaar geleden zijn aangelegd en veelal uit eenzelfde soort den bestaat. Het is een beetje uit de hand gelopen en nu overwoekeren deze dennen met zachte lange naalden het eiland. Ze zijn gestopt met het beheren, zoals kappen, want grote nadelen van de uitbreiding van deze den over het eiland zijn er niet en laten de natuur zijn gang maar gaan.
De bordjes zijn een welkome afleiding om af en toe op adem te komen want het is een steil pad omhoog en bij de meeste steile paden komt er psychologisch gezien geen eind aan. Elke bocht geeft een nieuwe uitdaging en de stenen die rul over het pad verspreid liggen doen de kuiten een extra beet geven als je even een schuiver maakt. Van uithijgpunt naar cardiologische zelfmoord of geen verschil meer kunnen maken in ritme en ritmestoornis kom ik boven met Jacqueline in mijn kielzog. Boven op de tussenkam van de twee bergen wordt besloten om de top een volgende keer te beklimmen en proberen via de rechterzijde van de hoogste berg naar beneden te gaan maar dat wordt door het einde van een pad onmogelijk gemaakt zodat we teruglopen naar de groene berg en de afdaling doen.
Het blijkt me een verstandige beslissing geweest dat we bergkam aan de kant van Rouru hebben genomen want deze afdaling is gevaarlijk steil en moet zelfs gebruik maken van een touw om niet naar beneden te glijden. Dit wandelpad lijkt me veel steiler en is ook lang niet zo mooi. Al springend van steen naar steen, voorzichtig afdalen met gebruik van het geribbelde profiel van de schoenen gaat het stapje voor stapje omlaag. Onder aan de berg is de aansluiting met de weg naar Rikitea en bekend terrein. In het dorp heerst zondagsrust en lopen wij terug naar de rubberboot. 10 Kilometer op het sporthorloge met een waarschuwende vinger van het horloge dat mijn conditie gezien mijn leeftijdsgenoten gemiddeld is. Bertus is weer eens behoorlijk terecht gewezen. Er staat wel onder dat als je een goede meting wil doen dat een band op de borst nodig is.
Met kloppende voeten in de kuip komt Guy een heerlijke appeltaart brengen en de vriendschap wordt alleen maar hartelijker. Gezellige vent en kunnen samen heerlijk lachen.
De Island Packet 380 Fleur staat op de rol om een praatje te maken maar er zit geen leven in de kuip of hangen er kano’s, rubberbootjes met belangstellende aan de reling. Ik krijg geen kans voor een praatje en me opdringen wil ik al helemaal niet. Wordt een project voor later
De radio geeft heel wat informatie over de Confinement in het Polynesisch en begrijp er geen hout van. Echte zondagavond radio want er komt veelal lokale kneutermuziek uit wat de zingende heidezusjes in de jaren 60 bij ons terroriseerden. De klanken van de taal doen geloven dat ze allemaal een slechte tandarts hebben want de kaken produceren klanken die bestaan uit allerlei hakkende en hakkelende vervormingen. Ik zet hem uit en spelen een spelletje om de dag af te sluiten.
Met klewang op pad
Zaterdag,25 april 2020
Rikitea
Vroeg in de ochtend uien halen in de winkel en vraag naar de baguettes. Er is geen meel op het eiland en daarom wordt er ook geen brood gebakken. Geen heerlijk stokbrood en verrassing voor de Zweden en leg de uien aan het dek van de boot van Andreas. Ze slapen nog. We maken ons samen op voor een wandeling en lopen de berg nog maar eens rond en zoek naar de Papaja’s naast het kerkhof van de koning. Gevonden maar nog lang niet groot genoeg. De Stormalong is ons voor en zijn bezig met de beklimming van de grote berg en horen dat het niet meevalt en dat je een klewang nodig hebt om een pad te hakken. Wij lopen een leuk verkennend tochtje en zetten een 7 kilometer op de chrono neer.
In de middag horen we een schip de gendarmerie roepen en dat betekent dat er nog een zeiler door de Confinement komt glippen. Het blijkt een Island Packet 380 te zijn en komt met 72 dagen van Panama af via de Paaseilanden waar hij niet aan land mocht komen. 72 Dagen is een heel eind en Niels weet te melden dat hij er een heel lange baard aan over heeft gehouden. Binnenkort maar snel een praatje gaan maken.
Guy komt met zijn dochter een appeltaartje brengen en de avond wordt heerlijk met Steak Frites, haricots verts en appeltaart met koffie. Hierna win ik ook nog de domino competitie zodat op alle fronten goed wordt afgesloten
Major Tom, groundcontrol aangekomen
Vrijdag, 24 april 2020
Rikitea
Wandeling naar de koning en lopen verder langs het modderige pad om de uitgang van de route van de twee bergen, op te zoeken. We vinden aan deze kant hetzelfde bord als aan de andere kant van de berg en weten dat we in principe niet kunnen verdwalen. Dit wordt een mooie route voor zondag en het liefst met een ander koppel erbij en nemen ons voor om de Stormalong en/of de Easter Stream te vragen voor gezelschap.
Vannacht bar slecht in slaap kunnen komen zodat er maar 3 uurtjes slaap geregistreerd staat en dat verlamd me. De ogen branden en de benen voelen zwaar aan. Samen boodschappen doen en met de boodschappen aan boord bezoeken we ook de laatst aangekomen Zweedse schepen. In Panama is een Lock down geweest maar ze wisten er niet zo precies mee om te gaan en hebben een aantal schepen toestemming gegeven om te vertrekken waaronder deze twee Zweedse schepen. Andreas, de Major Tom met Steven en Ankie. Steven beloof ik uien want zij liggen nog onder de quarantaine tijd en mogen geen boodschappen doen. Ik neem me voor om morgenvroeg baguettes te halen en de uien zodat ik met de groeten terug naar de Queen B vaar.
Frans studeren terwijl de Stormalong aankomt om te foerageren en horen van de omgeving dat aanstaande maandag de Supply boot weer komt. Altijd een leuk gezicht om de activiteiten te kunnen zien.
Chambagne? Non....
Donderdag, 23 april 2020
Rikitea
Met het bootje naar de kant en halen boodschappen. De steiger is het verzamelpunt van de zeilers en als de rubberbootjes tegelijkertijd aankomen wordt er informatie uitgewisseld. De Confinement is vaste prik en iedereen hoopt op opheffing van het reisverbod en wachten de regels af van de burgemeester op dit eiland.
We lopen samen de berg over en kunnen de zee van twee kanten nu zien maar besef dat de twee bergen die het eiland flankeren behoorlijk steil zijn en moeilijk te bedwingen en dat zal nog een klus worden. We bestuderen het bord die de route aangeeft en de hoogte van de twee bergen 460 en 420 meter.
In de winkel probeer ik een fles champagne te scoren maar daar hebben ze in één van de winkels nog nooit van gehoord en in de andere winkel met de mooie meid en bloem in het haar, zegt ze heel vriendelijk met verbazing: Mah, Monsieur, un champagne, non monsieur pas pour sur cet’ ile.
Blijkbaar vieren ze hier geen feest of verleiden de dame romantisch met Champagne bij zondondergang en koop dan maar een fles Bordeaux voor de inspanningen van Guy.
Minke komt om een kopie vragen maar dat loopt gezellig uit de hand en blijft in de kuip tot de duisternis ons omhult en allerlei verhalen van medezeilers en omgeving worden uitgewisseld.
Koning van een kerkhof
Woensdag, 22 april 2020
Rikitea
Wij houden ons keurig aan de regels en ergeren aan de losheid waar de andere schepen met de regels omgaan. Boodschappen doen met zijn tweeën, bij elkaar op bezoek gaan. De wandeling wordt aangegaan met de documenten op zak en loop de weg naar de begraafplaats op de berg en ontdek in de kapel de sarcofaag van de koning Maputeoa Gregoire geboren in 1814 overleden 20 juni 1857 niet erg oud geworden voor een koning maar zal eens in de geschiedenis duiken wat zijn verdiensten waren en waarom hij de laatste is geweest. De sarcofaag staat op een verhoging en kijkt uit op zijn onderdanen die voor hem aan het voeteneind in de dodenakker zijn bijgezet. De gemiddelde leeftijd is laag en vraag me af of het wel zo gezond is. Zouden de experimenten van de Fransen in de jaren 60 hierbij een rol spelen? Nu de weg vervolgen en kom in een klein dorp Rouru en loop door totdat de weg ophoudt hard te zijn en verandert in een modderpad maar omgeven door prachtige bomen en andere begroeiing.
Toch maar weer terug, wandel ik de berg naar beneden en doe de boodschappen bij het vriendelijke meisje achter haar toonbank met bloem in het haar. De mooie lach verleidt me en gun haar de belangrijkste boodschappen.
Terug aan boord met een sundowner over de collega zeilers uitkijkend komt Guy voorbij die de tijd neemt voor een biertje en praten bij. Hij wil graag rechtstreeks naar Bora Bora maar wacht de nieuwe regels van komende maandag af. We komen er nu ook achter dat de regels al een heel wat minder streng zijn sinds afgelopen maandag. Zitten wij ons te ergeren aan de collega zeilers maar die volgen al de aangepaste situatie.
Spruce komt met de rubberboot op bezoek en spreken bij. Sue en Andy varen al wat langer in dit gebied maar komen vanuit Mexico en hebben sinds enkele dagen hun quarantaine erop zitten.
Formule de Gruijter
Dinsdag, 21 april 2020
Tauna – Rikitea
De buren liggen nog op één oor en wij zien de zon langzaam klimmen aan de horizon. Heerlijke sfeer zulke ochtenden met een zalige koelte en halen anker op om rustig tussen de koraalbanken een uitweg te zoeken naar dieper water. De kaartdiepte en de voormalige vaarroutes die als een etsstreep op het scherm achter blijven als vorige track maken het gemakkelijk om vrij water te vinden.
Bij de eerste beste vleug wind rol ik de genua uit en geniet van de beslotenheid van de eilanden, rustig zeewater en het bijzondere gevoel van de andere kant van de wereld. De groene eilanden met de witte stranden afgewisseld met oeverbegroeiing en oesterkwekerijen. De oesters worden gekweekt om de geïnsemineerde basisparel tot een grote donkere parel te laten groeien. Deze zogenaamde zwarte parels zijn zeer geliefd in de Aziatische landen en daarom zijn er verschillende kwekerijen gekocht door de Chinezen. Zelfs een heel eiland is in Chinese handen en nemen de werkzaamheden over van de lokale bevolking. Tijdens de Corona uitbraak in februari in China tijdens het Springfestival mochten de Chinezen niet reizen. De uitbraak van de Corona in de rest van de wereld zorgt ervoor dat diezelfde Chinezen niet meer terug kunnen komen naar de kwekerijen en de lokale bevolking is de kunst van duiken en kweken al veelal verleerd en komen de kundigheid van de Chinezen tekort. Vreemde gang van zaken en deze situatie is exemplarisch voor de overname van veel beroepen die door de armere landen over genomen worden.
Met de Genua langzaam door het water voortgetrokken, heb ik een leuk en uitgebreid gesprek met mijn vader en zie verschillende schepen op anker bij de verschillende kleine eilandjes.
In het dorp is het zwaaien naar de verschillende achterblijvers zoals de Etoile d’Azur, Atanga, Alexander I. Achter de Etoile droppen we het anker en al snel liggen we vast en zeker achter het anker.
Met het rubberbootje naar de wal en loop naar het politiebureau om te vragen of er nog actie van onze zijde noodzakelijk is zoals handtekening of stempelen van documenten om de status van blijven liggen te bevestigen. De Gendarme zegt dat hij de zaak van de Queen B kent en dat we niets hoeven te doen.
Bij de kleine supermarkt word ik geholpen door een vriendelijke en knappe dame met een bloem in het haar. Het hele gezicht straalt vriendelijkheid en doe de bestellingen. Het is de supermarkt met de antieke formule van de Gruijter. Aan het loket bestellen en de dame loopt snel naar de schappen met de gevraagde spullen en laat twee opties zien. Dan terug naar het schap voor het aantal met de keuze. Omslachtig en antiek maar door de vriendelijke kneuterigheid gewoon gezellig over je heen laten gaan.
Overal zoet water
Maandag 20 april 2020
Tauna
Met het bootje roeiend naar het eiland en komen op een rond “witkalkzand” bestrand eiland. Witkalkzand zijn de gebroken stukjes schelpen en gebroken koraal wat een heel ander gevoel aan de voeten geeft dan het zachte heerlijke Noordzee strandzand. Maar daar hebben ze weer geen palmen en bosschages waar de verschillende soorten vogels broeden. Ik vroeg me af hoe het mogelijk is dat een klein eiland zulk een mooie vegetatie kan hebben en dat er soms twee palmen op staan die het prima doen op een eiland met alleen maar zee rondom. De verklaring moet liggen in het volgens Niels het filterende vermogen van de druk op de schelpen en zand zodat het zout achter blijft en zoet water op het eiland brengt. Een schop in de grond en een meter graven en het zoete water komt je tegemoet. Het is de verklaring voor de groene oases. De witte sterntjes komen boven onze hoofden hangen en een soort zwarte vogel een kruising tussen een duif en kraai blijft tam in de takken zitten. Ik stoor ze niet en krijg de kans de vogels van dichtbij te fotograferen.
Het eiland heeft een hut waar enkele versleten en vieze matrassen liggen met een ophoping van vuil. Touw, plastic, visboeien visnet en dat met een paar golfplaten en gevonden hout bijeen getimmerd. Ik betitel het al snel als lokaal hotel en laat de hut voor wat het is.
In de middag de voorbereiding van de barbecue samen met de Sea Jay, Stormalong, Lucypara2 en de Easter Stream. De tafel is rijk gevuld met allerlei inbreng en drinken een gezellige borrel. Bij het donker, worden de avondwolken dreigend en begint het zachtjes te regen waarbij in de verte een onweer zich aankondigt. We breken snel op en bij het wegvaren, het is nu laagwater, varen we de rubberboot vast op een koraalberg. Met een beetje wrikken en trekken raken we ervan af en komen veilig aan boord waarna al snel de wind oploopt naar een 22 knoop met hevige regenval.
Een klap op geven
Zondag 19 april 2020
Valatekeue - Tauna
Na een uitgebreide koffie aan boord spreken we in principe af om een stukje verder te varen maar Lineth moet er nog even een klap op geven voordat we gezamenlijk met twee schepen kunnen vertrekken. Vanochtend de vaat van de barbecue schoonmaken en de benodigdheden zandvrij maken. De route in kaart brengen en met een verrekijker zien wie er het veld in deze buurt komt verkennen maar zien de Amerikaan bij de Canadese Benetau gaan liggen. We zeggen de Vera goedendag en varen met de Stormalong voorop richting Zuid.
Ik geniet van het varen en ben helemaal in mijn sas om weer los van de ankerketting te zijn ondanks dat het motoren is. De watermaker kan zijn werk doen en maakt een mooie reservevoorraad drinkwater. Met enkele slagen om de ondieptes of zijn het de koraalverhogingen in het water varen we een dronkenmans traject over de tracks van enkele voorgangers. De dieptes zijn aan de verschillende kleuren te herkennen. Lichtblauw is erg ondiep, donker is gevaarlijk koraal en de egale kleur blauw lijkt veilig. Ondiep water is vaak 10 meter diepte want de helderheid van het water is indrukwekkend. Naast het schip zie je de bodem weerspiegelen aan de oppervlakte en denk geen snorkel nodig te hebben.
Bij het eiland treffen we de Sea Jay en de Lucypara2 wat een leuk weerzien is. Jacqueline gaat verhaal halen en ik blijf aan boord om de maaltijd voor te bereiden. In de avond tekent de lucht met prachtige wolken maar vooral het paars en donkerrood maakt het weer eens sprookjesachtig.
Donald op BBQ
Zaterdag, 18 april 2020
Valatekeue
Een rustige dag en sta heerlijk kalmpjes aan op en spring een paar slagen in het water. Verfrist eruit en kruip achter de ontbijttafel. Beetje lezen en studeren ga ik aan de slag om enkele tortilla’s te maken. De watermaker aan en weblogverslagen maken van de voorgaande dagen.
In ons enthousiasme hebben we de Vera en de Stormalong uitgenodigd voor de barbecue. Een uit de kluitengewassen van origine Canadese eend heeft zijn langste tijd in de vriezer weten overwinteren maar kan nu als Sitting Duck aan de laatste etappe van zijn zinvolle bestaan gestalte geven. Ik snijd de Donald in 6 stukken en marineer met oie, zout, peper en rozemarijn en Jacqueline maakt een heerlijke aardappelsalade. Rond 4 uur naar het eiland om in de verlaten barbecue plaats een mooi vuurtje te maken en de grote stukken eend alvast te laten garen. De andere schepen brengen ook enkele gerechten aan en zo wordt het een gezellige Sundowner met een hapje en romantisch kampvuur. Als het allang donker is varen we op de tast terug naar de boot
StoneColeEngels
Vrijdag, 17 april 2020
Motu Totegie - Valatekeue
Bij de koffie wordt de dagindeling besproken en geef aan dat ik eerst de watertank wil schoonmaken en de buitenboordmotor nakijken om vanmiddag naar een andere plek te verhuizen. De watertank is bijna leeg en een prima moment om deze schoon te maken en te spoelen om daarna de watermaker aan de grootste klus uit zijn bestaan te laten beginnen. Vullen van 720 heerlijk fris en vers water.
Aan Niels wordt gevraagd om zijn waterpomp te lenen en spoel de tank en filter het ketelsteen uit het spoelwater. De aansluitingen terug aan de leidingen en de watermaker kan het verder afmaken. De buitenboordmotor aan de hekstoel en haal de carburateur los en kom gekristalliseerd benzine bezinksel tegen. Schoonkrabben en de sproeier doorsteken met een speld en terugzetten. Al snel komt de Stormalong langszij om aan te geven dat we vertrekken naar het onbewoonde eiland. De Vera is eveneens uitgenodigd en in colonne volgen we de Stormalong.
Bij een eiland met twee palmbomen en ongelooflijk helder water ankeren in een plek met zand dat tussen de koraalbanken goed te ontwaren valt, op 15 meter diepte.
Het eiland ontdekken, en vind een aantal oesters waar ik me afvraag of deze eetbaar zijn. Ik moet het later maar eens in Rikitea navragen.
De Bella Donna geeft de bananen mee voor onderweg en staan weer eens versteld van de sympathieke Britten. Rond de middag krijgen we een vervelende email met een erg vervelende ondertoon en het verzoek tot blijven op de Gambier wordt geweigerd. Met mijn “StoneColeEngels” schrijf ik een weerwoord dat ze niet vanuit veronderstellingen moeten werken en dat ik niet vergeleken wil worden met andere schepen. Met de moed in de schoenen en leg me bij de beslissing neer dat het onomkeerbaar is, verzend ik het bericht. Tot mijn verbazing krijg ik een onprofessioneel berichtje met de tekst: You can stay, but I donot like the way you did. Hoe amateuristisch het berichtje is, wij zijn blij met de strekking ervan en stuur de man achter het bureau een berichtje met dank voor het bericht en hoop dat Frans-Polynesië het gevecht met de Corona goed zal afronden.
In de avond wordt een glaasje wijn gedronken op de goede afloop en eten een smakelijke Roti gemaakt door Lineth en Niels.
Hyperaktief
Donderdag, 16 april 2020
Motu Totegegie
Heerlijk slapen in de beschutting van bomen en de baaivormige ronding van het eiland en voel me lekker veilig en rustig voor de voorspelde wind van 25 knoop. Hoe brommend in halve slaap kun je reageren als je merkt dat de boot op de wind gaat liggen naar het westen in plaats van Noord tot Noordwest. De golven krijgen vrij spel vanaf het ver weg liggende rif en beginnen zich op te bouwen tot het rond 2 uur de wind draait naar Zuidwest en doorkomt met 22 knoop.
De herinneringen van Paaseiland en de herinnering van de vervelende nacht bij Aukana met een krabbende Bengt naast het schip. De wind jakkert door de mast, de golven laten de boeg vervelend en onrustig op de korte venijnige golfslag op en neer stuiteren. Ik rommel mezelf uit bed en ga ankerwacht houden. De Queen B ligt op de rand van de ankercirkel op de Garmin en buiten zie ik de contouren van het land en daartussen het rif. De Queen B ligt weer eens aan lagerwal en verwijt mezelf dat ik niet genoeg rekening houd met mogelijk veranderende omstandigheden. Om half vier neemt de wind af en kruip met hetzelfde gemopper toen ik opstond, weer tussen de lakens. Een ministorm en moet deze achteraf gelukkig plaatsen in een bui maar het heeft de slaap flink onderbroken.
Iets later op staan en de slaap wegwrijven uit de ogen en gaan na het ontbijt op ontdekking naar een strand verderop, dichterbij het vliegveld en komen prachtige velden met rif tegen en varen met het zachte rubber over de vervaarlijk uitziende punten onderwater heen. Van dit punt terug naar het privé strandje van gisteren en kunnen heerlijk onder een palmboom in de schaduw even wegdoezelen. Met de slippers aan een verkennende wandeling over het eiland steek ik de kustlijn over naar de andere kant van het eiland. In tegenstelling van de mooie strandjes waar ik vandaan kwam is het strand aan de oceaan zijde een grillige verzameling van miljoenen tonnen en miljoenen jaren oud koraal. Erosie zorgt voor het verval veroorzaakt door weer en wind en heeft het niets meer van de mooie kleuren en wuivend koraal onderwater. De scherpe punten van het koraal steken gevoelige plekken in mijn voetzolen en strompel voorzichtig een stukje over de gevaarlijk uitziende massa. Dan maar terug naar de toegangsweg van een Homing-radarpaal. Duizenden heremietkreeftjes in een gestolen schelp lopen over het pad en kan het niet laten om te denken aan de voedingswaarde en smaak.
Het water loopt bij voorbaat uit de mond maar ben me bewust van de Chiguatera in de levende wezens die het rif bewonen. Chiguatera is een aandoening van de zenuwen veroorzaakt door het opstapelende vermogen van gifstoffen die verzameld worden in de grotere vissen aan het eind van de voedselketen.
Een praatje met de Pakia Tea waar de jongen hyperaktief loopt te springen op de rubberboot om aandacht te trekken. Bij de Bella Donna een babbel over de perikelen van de Coronavirus en zijn allemaal bang voor de uitwijzing en de onbekende omgeving en gevolgen. De buitenboordmotor doet vervelend maar houd de pruttelaar aan de gang. De Stormalong komt voor een bespreking van de dag en het wordt al snel gezellig.
In Nederland is het verzoekschrift vertaald en gecompleteerd met bijlages en geef opdracht om deze te verzenden. Ben benieuwd naar het resultaat maar verwacht het antwoord pas morgen. De avond is windstil en het ziet ernaar uit dat we een rustige nacht ingaan en geen geruk aan de ankerketting.
Oh, wat zijn wij slim
Woensdag, 15 april 2020
Motu Totegegie
De “Oh wat zijn wij slim” tactiek van de snor drukken blijkt geheel niet te werken en de Gendarmerie komt vriendelijk zwaaiend een briefje naar de vier ex-quarantaine schepen brengen. De aluminium dienstboot doet me sterk denken aan de voormalige postboot uit de Biesbosch maar deze is dan met twee grote buitenboordmotoren uitgerust. De twee vriendelijke Gendarmes zeggen dat ze ook maar brengers van de boodschap zijn en laten ons weten dat de tijd in Rikitea voorbij is en dat we moeten vertrekken naar Papeete. Natuurlijk kan ik de mond niet houden en haal allerlei redenen naar voor waar de heren schouderophalend met een briefje met enkele telefoonnummers overhandigen. Hier kunt u uitstel vragen en zwaaien met vol gas een fraai Bonjour.
Even lucht happen in de kuip en overweeg de stappen. Willen we blijven of gaan we gewoon naar Papeete omdat het toch een onderdeel is van onze reis. Jammer van alle negatieve verhalen die de ronde doen over Papeete van vervelende politieagenten, tot een overbevolkt ankergebied en een onsympathiek reagerende bevolking op die virus-brengende zeilers terwijl juist de zeilers geen risicogroep in het algemeen zijn omdat de reis naar Frans-Polynesië meestal meer dan 14 dagen duurt en dat de reis hiernaar toe al een soort van quarantaine is.
Bij aankomst valt de zeiler in de quarantaine regel met andere woorden meestal is deze groep een maand of meer niet in contact geweest met de medemens. Het bovenstaande is moeilijk uit te leggen aan de vooringenomen bewoners van de eilanden en worden we over één kam geschoren met de vliegtoeristen en de Cruiseschepen.
De Queen B maakt gebruik van de handicaps van de schipper en stel een bericht per sms op die Dirk in Nederland bewerkt en completeert. De cardioloog geeft een verklaring af. De argumenten van 65+ en medisch verleden wordt het bureaucratische bolwerk van muffige bureaus in Papeete aangevallen voor een verzoek om op de Gambier te blijven dicht in de buurt van de vriendelijk zwaaiende Gendarmes.
In de vroege middag trekken we erop uit om met snorkel naar de ingang van het rif te gaan voor een snorkel sessie. Snorkelen hoeft hier niet want het water is zo helder en ondiep dat de vissen en het koraal gemakkelijk vanuit de dinghy te bewonderen zijn. Bang voor de rif haaien zijn we uiteindelijk teleurgesteld dat we er geen zien. De mens zit vreemd in elkaar en zoekt de spanning als het ware op. Blij dat het allemaal wel meevalt en tevens jammer vinden dat het wel meeviel.
Aan het strandje met uitzicht op de Queen B een kop koffie en snorkelen we rond op het rif tussen de boot en het strand. Genoeg te zien en het blijft verwonderlijk dat het water zo schoon is. Uitzicht op de eilanden met de vulkaantoppen, de bewolking die in grillige tinten in de lucht hangt.
Presse le moustache
Dinsdag, 14 april 2020
Rikitea – Motu Totegegie
De geleverde voorraden hebben hun weg naar de winkelschappen gevonden en de winkels hebben het extra druk omdat veel mensen hun tekorten aanvullen. Bijna alles leverbaar behalve meel dat blijkt nog steeds moeilijk verkrijgbaar. Eerst geld halen bij het postkantoor en daar zijn al wat verlichte procedures van kracht en mag de postruimte binnenlopen, in plaats van aan een tafel aan het raam doorgeven van het wisselgeld. Met de PF’s in de zak naar de winkel met aardappelen, wortelen, uien, kool, knoflook en neem enkele blikken met erwten en andere groenten mee.
Bij JoJo het vlees en de eend, chocoladepasta en probeer een internet signaal op te vangen, maar helaas geen verbinding met de wereld en moet het blijven doen met SMS.
Boodschappen aan boord en nu de tijd voor de afvalstoffendienst. Zakken met plastic, huishoudelijk afval en de oude accu’s naar de Gemeente van Rikitea de zogenaamde Commune af te leveren. Bij de gemeentewerken blijkt één van de medewerkers grote belangstelling te hebben voor de goede accu en geef aan welke het is, de rest gaat bij de andere oude accu’s.
Zeilreizen zijn heel basic en moet je zorgen voor de kleinste zaken en niets komt vanzelf. Eten, drinken en vuilafvoer, varen en omgaan met de natuur.
Ik realiseer me de opmerking van de Gendarmerie dat we twee dagen na bevoorrading door moeten varen naar Papeete. Mijn huidige mening is dat ik het liefst hier wil blijven en besluit tot een snordruk actie (Pressee le Moustache) (werkelijk Franse uitdrukking is Filer en douce) om te vertrekken en onder de radar te duiken door een ander eiland te bezoeken.
De Stormalong weet een mooi ankerplekkie bij de Airstrip om de voorspelde 25 knoop wind achter het anker af te rijden. Ankerop, Guy goedendagzeggen en buiten de betonning het zeil eindelijke weer uitgerold. Met een 5 knoop wind, rustig achter elkaar aanhobbelen want uiteindelijk hebben 6 schepen hetzelfde idee opgepakt. Ankeren voor een hagelwit strandje met palmbomen aan de rand, de brekende branding horen we over het eiland heen. De Bengt zoekt de Queen B weer eens op en ankert veel te dichtbij, naar mijn zin.
Supply Boat
Maandag, 13 april 2020.
Rikitea.
Rond zes uur voel wat extra hoge boeggolven en neem aan dat de Supply-boat gearriveerd is. Bij de controle vanuit de buiskap ligt de rode boot aan de kade en hebben ze een begin gemaakt met het lossen. Guy komt met vier accu’s aanvaren en de boot verder volgeladen met flesjes water.
Blij met de energiebronnen en tijdens het overladen vertelt wel dat ik snel moet zijn om diesel te tanken en ga met de vier Jerrycans en ‘een geleende dieselkan van Niels naar de kade.
Bij de kade zijn er diverse kleine bootjes die de diesel aan het overhevelen zijn en help mee en informeer hoe ik aan mijn 120 liter kan komen. Het blijkt dat ik een vat moet kopen van 210 liter. Daar was niet op gerekend en heb wel genoeg dollars opzak maar niet genoeg in Polynesische Franken. Snel handelen en rekenen, 150 liter zal in de tank kunnen dan kan de rest van de 60 liter aan dek staan zodat de aanschaf van een vat nog zo slecht niet is.
Bij het kleine gebouwtje aan de haven vraag ik de man of er in dollars afgerekend kan worden maar dat wordt natuurlijk helemaal niets, hij wil alleen Polynesische Franken (PF). De man adviseert me om bij de winkel te wisselen. Op blote voeten, ben mijn schoenen vergeten, naar de uitgang en de Gendarmerie houdt me tegen dat er niemand van het terrein mag en dat de winkels en het postkantoor wegens Tweede Paasdag zijn gesloten.
Dat wordt een lastige want daar heb ik niet op gerekend. De politie vraagt hoeveel dollar ik gewisseld wil hebben en geef aan 140 dollar nodig te hebben in PF, hij neemt de politiewagen en is binnen 10 minuten terug met 14000 PF. Dat is nog eens behulpzaam van de Gendarmes en ben blij met de geste. Terug naar het hok waar de zwetende donkere man zit en betaal. Met een roze briefje op weg naar de pakketboot en daar wordt met een kraan een drum met dieselolie gelost die bij de Jerrycans wordt geplaatst. Ik vul de cans samen met Cristien van de Sugar Shack die 800 liter aan het overhevelen zijn.
120 Liter in de cans, een oliefilter op het drum om aan te geven dat het mijn vat is ga ik op weg naar de Queen B. Snel overhevelen en terug om het restant op te halen. Ik laad 92 liter en er blijft een ruim restant in het vat achter. Jammer maar heb er geen plaats meer voor zodat het restant bij Cristien en hun 800 liter blijft.
Terugroeien naar de Queen B en neem een rustmoment bij de Stormalong voor een koffie om vervolgens weer aan de slag te gaan met afvullen, jerrycans op het dek zetten en start de batterijen klus.
De oude batterijen eruit en de nieuwe terug erin. De boeken vormen het opvulmateriaal en vind een paar leuke boeken waarvan ik niet meer wist dat ik deze had. Altijd leuk als je dingen opruimt op een plek die elke 5 jaar pas opengetrokken wordt. De twee “goede” batterijen blijken maar 1 goede te zijn want ook van deze twee blijkt er één kapot te zijn. Goede zaak om ze allemaal te vervangen.
Doorwaternat van het zweet is het een drukke dag geweest met een behoorlijke belasting qua sjouwwerk. 200 Liter diesel overhevelen, overvaren, in de tanks brengen, 120 kilo accu eruit en 120 kilo accu erin zodat op het eind van de avond mijn rechterknie begint op te spelen. Dat is niet goed en besef dat er iets latent zwak is. De volgende dag gaat het snel al beter en beschouw het als een plaatselijke belasting.
Stormen in Argentinie
Zondag, 12 april 2020
Rikitea
Wij zijn morgen al drie weken op de Gambier eilanden en heb nog steeds niet het gevoel dat we iets hebben kunnen ontdekken, leren of iets bijzonders te zien. Het is een droeve stemming en iedereen zit een beetje naar elkaar te kijken en vooral de marifoon binnen handbereik om te horen waar de buren zoal mee bezig zijn.
Guy komt met zijn dochters voorbij stuiven, zwaait en komt voor een praatje en brengt de boodschap dat morgen de boot komt met spullen en niet zoals gisteren gezegd, woensdag.
Oké, even een draai aan het programma en zeg tegen Lineth dat we morgen niet vertrekken want de onderdelen zijn belangrijker. Het regent en de wolken pakken donker samen, een sombere dag.
De accu’s sloffen het stroomverbruik van de koelkast niet bij en al vroeg in de avond valt de koelkast uit.
Een sombere Eerste Paasdag, zonder eieren of een uitgebreid maal want er is bijna niets en moeten wachten op de bevoorrading. Een belronde naar de familie om eenieder Vrolijk Pasen te wensen en drinken bij Stormalong een uitgebreide koffie.
Ben zeer onder de indruk van de scheepsontwerp vaardigheden van Niels en hij heeft bijna het droomschip van mij op de tekentafel liggen. Een aangepaste Garcia 45 maar dan voorzien van zijn ervaringen als wereldzeiler. Dat zullen nog wel gesprekken worden met een vervolg.
Guy vertelt over de meegemaakte stormen in het zuiden van Argentinië en maakt gewag van 90 knopen wind bij het ronden van een kaap en is wijselijk omgedraaid omdat het niet te doen was. Twee dagen later geen enkel probleem. Dit zijn nu eens borrelverhalen zonder borrel, iedereen gedwongen zich vasthoudend aan de zeereling en staand in zijn eigen bootje.
Het wordt niet op prijs gesteld dat je bij elkaar aan boord komt. Komen allemaal vervelende dingen van, zullen we maar zeggen.
Sate prikker als gereedschap
Zaterdag, 11 april 2020
Rikitea
Gisteravond toen de Stormalong afscheid nam na het drankje was het aardedonker zodat de rommel van lijnen en vallen nog op het dek liggen. De Genua ligt in een baal opgevouwen in de holtes van de preekstoel zodat de eerste klus is om al deze spullen weer op de plek te krijgen. De Genuaval met een knoop aan de harpsluiting en deze aan de rolinstallatie. Hijsen van de zeilen met controle van de stiksels. In de top van het zeil zie ik enkele stiksels die ruimte hebben en neem de top van het zeil om als een zeilmaker het beste ervan te maken. Op het gevaar van net iets te dik om in de geleiderails van het profiel aan de voorstag te schuiven frommel ik de Genua terug met behulp van een saté prikker. Voorzichtig de randjes van het doek in de sleuf duwen om er geen prop van te maken.
De vallen doorzetten en opschieten aan de mast. De Dirk-val verlengen en via het groene pilotenlijntje terug de mast in.
Jacqueline gaat op stap met het bootje en roeit als een echte roeister de verschillende boten af voor en praatje. Ze blijft lang weg en krijg op deze manier de tijd om de kabels los te halen, onder de mast, om de oude stekkers te vervangen en krijg het motorlicht weer aan de gang. Het deklicht weigert en meen me te herinneren dat het een kapot lampje is maar met een afwijkende maat. Zonder deklicht redden we het prima en laat het erbij. Een extra controle en tests om een veld vast te stellen op de dynamo en kom nu tot de zekere ontdekking dat er geen veld is op de dynamo. Dat wordt een testbank en kan er zelf niet zoveel van maken.
Eindelijk de tijd om een boekje te lezen en mijn Franse lessen op te pakken.
Goede Vrijdag
Vrijdag, 10 april 2020
Rikitea
Koffiedrinken met een bootje langs de romp van het schip. We zitten in ons eigen rubberbootje en de gastvrouw en -heer zitten in het gangboord, de koffie wordt uitgewisseld. Het is gezellig maar vreemd dat je bij elkaar op bezoek komt zonder de intimiteit van gezellig bij elkaar te kunnen zitten. De babbel is uitgebreid en weerhoudt ons niet om vele onderwerpen te bespreken. De Stormalong heeft al veel leuke ankerplekken en plaatsen op de eilanden van Gambier aangedaan en weten er veel van te vertellen.
Bij de vraag of Niels mogelijkheid ziet om voor mij in de mast te klimmen staat hij meteen klaar. Terug aan boord haal ik het grootzeil omlaag en begin alle voorbereidingen te doen zodat het een snelle klus moet worden. Helaas blijkt het daarboven wat tegen te zitten en duurt het al snel een twee uur voordat Niels beneden is. Driekleurenlamp vervangen, de kap stevig bevestigen, de Genuaval doorhalen en de Dirk-val vervangen. Op het midden van de mast blijkt het motorlicht niet stuk te zijn en moet het euvel onder de mast te zoeken zijn.
Macron rekt de Confinement op naar 4 mei en dit is de vierde verlenging in drie weken tijd. Dit is geen goede zaak en maakt de mensen onrustig voor de toekomst.
Ook Niels en Lineth merken de geestelijke toestand op van de Atanga en beoordelen de negativiteit van Joachim als zorgelijk. Vandaag blijkt een lokale bewoner een schreeuwende ruzie met de gendarme te hebben uitgelokt over de toepassing van de Confinement. Dit zijn de eerste echte scheuren in het geduld van de bevolking.
Na de mastperikelen drinken we een drankje in de kuip en we schenden de voorschriften om niet bij elkaar aan boord te gaan. Geen mondkapjes en moeilijk om de anderhalve meter afstand met elkaar te bewaren. Overigens zoals al geschreven, het is moeilijk om het nut hier op Gambier aan te tonen.
Stormalong
Donderdag, 9 april 2020
Rikitea.
De wind laat het vandaag afweten en staan op met een drijvende spiegel rond het schip. Het water spiegelt de contouren van de berg en de Queen B, af en toe verschijnt er een lichte golving die het beeld voor even verbreekt om vervolgens in de oude staat te herstellen. Het Spaans benauwd geworden want zonder enige koeling en een luchtvochtigheidsgraad van zeer hoog geeft een “lekker” effect. Met opendoen van de oogleden stroomt het zweet al van het hoofd. Met het bootje naar de wal om geld te wisselen en spreek Elisabeth van de Bengt. Via de radio hoor ik het uitstel van het Confinement naar 29 april en lees ook de Europese staatssteun van 500 miljard. Ik denk dat de datum van 29 april daar mee te maken heeft om alle klokken in Europa hier gelijk aan te zetten. Het is dan onbegrijpelijk dat een Frans-Polynesië uit loyaliteit mee moet doen aan deze regels. Waarom niet een beleid per eiland, en de situatie goed blijven monitoren maar probeer de dagelijkse gang van het leven weer op te pakken waar mogelijk.
Jacqueline houdt zich bezig met de was in de kuip en ik peddel de tas met levensmiddelen aan boord. Uitpakken van de gescoorde middelen is altijd leuk in tegenstelling tot de mededelingen waar de tekorten zijn. De lijst nu is: Uien, meel, eieren, brood, verse groenten, suiker, diesel, benzine.
De tijd gat nu aanbreken dat verschillende mensen aan boord en in het dorp neerslachtig worden. Jacqueline heeft een baaldag en bij de Atanga draait onze Joachim door. Hij begint een echte walagent te worden en geeft te kennen dat het leven niet meer hoeft en geeft alle omstanders de schuld. Overigens bij de opmerking dat Frankrijk het met de instelling van de Confinement in Europa succes heeft doet hij af dat Duitsland het veel beter doet. Je kunt maar gelijk hebben en vraag me af welk chauvinisme het vervelendste is, het Duitse of het Franse.
De Stormalong loopt binnen en het is een gezellig weerzien met een memorial naar de laatste uren van Steve op Paaseiland. Steve heeft maanden met Niels en Lineth opgezeild en zij kennen hem het best. Onbegrip, machteloosheid van de mogelijkheden hoe het zover heeft kunnen komen.
Sjendermerie
Woensdag, 8 april 2020
Rikitea
De “Queen of the House” gaat op onderzoek uit en breng haar naar de wal. Een uurtje lopen en eindelijk weg onder het strenge regiem van de “Captain of the Queen”.
Jacqueline wandelt door het dorp en bij het laden van eventuele WhatsApp berichten wordt ze door een lokaal aangesproken dat ze daar niet mag staan en terug naar de boot moet. Jacqueline geeft aan dat ze van alle soorten van Permis(toestemming) is voorzien. Zegt de man dat ze wel kan wandelen maar niet mag stil staan. Het is een vervelende reactie en vooral “ik” ben degene die zich maar net op de rand van wat wel mag en niet, houdt Jacqueline, die alles netjes naleeft, die aangesproken wordt.
Na een uurtje geeft ze via de handmarifoon aan dat ze opgehaald kan worden en maken een praatje bij de Atanga. Gelijkgestemd over de schepen die zich niet aan de regels van de quarantaine houden en hoor van Joachim dat het met het succes van de beheersing Corona in Frankrijk helemaal niet zo succesvol is en dat er een opleving is in de aantallen nieuwe besmettingen.
In de middag neem ik de kans om een stuk te lopen en wandel nu de andere kant op en zie verschillende oesterkwekerijen en wat armere behuizing langs de rand van het water. Een verkeerde hond kijkt verlekkerd naar mijn kuiten en ik bewapen me met een groot stuk palmblad om bij de eerste de beste uithaal van de hond een flinke mep te verkopen. Een vrouw, die me niet groet en boos kijkt, ziet de situatie en spreekt de hond op zijn dreigende gedrag aan en gooit zelfs stenen naar de hond. Gelukkig heb ik een aantal kilometers calorieën verwerkt en ben positief verrast over de algemene vriendelijkheid van de ingezetenen.
Terug in de kuip voor een drankje, een beetje zwemmen voor een cool-down. In de middag komen de Engelse Exile (de banneling) en de Amerikaanse Catamaran Kalea39 aan. De Franssprekende oproep wordt meteen beantwoord en de Engelstalige oproep van de Exile blijft onbeantwoord. Het woord “Sjendermerie” is garantie voor stilte op de marifoon.
Spruce, netjes en schoon
Dinsdag, 7 april 2020
Rikitea
Het is niet de beste dag voor de bemanning want veel gedachtes gaan uit naar de Coronasituatie en het thuisfront. De Corona gekte zorgt voor veel onzekerheden en veel vragen die door niemand ingevuld kunnen worden omdat niemand ze weet. We verwerken de zorgen door rust en een vorm van gelatenheid en acceptatie en houden ons voor, “we zullen wel zien”.
Deze ochtend vroeg opgestaan voor de boodschappen. Het strandje van de winkel blijkt het strandje te zijn van een totaal andere winkel van gisteren. Beter en netter uitgerust en ben blij met de nieuwe ontdekking. Zelfs de bediening is een stuk vriendelijker en word direkt herkend als de man van de Queen B.
In de winkel is het rond dit uur nog rustig en hoop enkele baguettes te storen. Het winkelen blijkt een prima actie want kan rustig langs de stellingen lopen maar er zijn geen “beschikbare” baguettes meer.
Alles is gereserveerd en de vraag naar brood wordt met een nee beantwoord. Er blijkt op het eiland een tekort aan meel, suiker, diesel en gas te zijn. Wachten op de volgende boot die de spullen zal leveren als deze in Tahiti voorradig zijn.
De vriezer ligt vol met vlees maar door de vorst is het moeilijk te zien wat voor een vlees je in de hand hebt. Ik neem een blok stoofvlees en voor de Bella Donna een stuk lamsvlees. Het stoofvlees blijkt een rundsribstuk te zijn met de knoken van het karkas er nog in. Bijzonder smakelijk blijkt later. De bestellingen van de Bella Donna zijn niet in te vullen want ik probeer voor hen de 4 pakken meel, lamsvlees met bot, en de baguettes te kopen en kom alleen met een lamsrollade van 2300 Polynesische Franken of 23 dollar uit de strijd. Duur maar het is iets. Ik breng 4 croissants en het lamsvlees naar de Bella Donna.
De Bella Donna maakt gebruik van de mogelijkheid om de quarantaine op een andere plek op één van de eilanden te vieren en vertrekt uiteindelijk samen met de Lucypara2 en Pikia Tea.
Met de toestemming op zak om een uur te wandelen, met potlood ingevuld zodat de datum en tijd voor een andere keer nog gebruikt kan worden, loop ik door het dorp naar de kerk. Van de kerk naar een bouwwerk, een nieuwe basisschool, waar de werkzaamheden gewoon doorgaan. En begin aan de beklimming van de bergweg langs de kust. Bij het kerkhof tref ik een pompelmoezen boom en raap 4 mooie grote dikke citrusvruchten van de grond. Pompelmoezenboom geworteld in het graf van één of andere zuurpruim smaken wonderlijk uitstekend. Met de 4 pompelmoezen in de tas vervolg ik de steeds steiler wordende weg en kom uiteindelijk bij een meteo station die uitkijk heeft op de Noordwest ingang en een eiland aan het begin van de Gambier. Een geweldig uitzicht en de kleurverschillen van lichtblauw en iets donkerder blauw geven de ondieptes aan. In de verte zeilt een catamaran de lagune in en neem aan de Bella Donna te bespeuren.
Met een dampend bezweet lijf en verhit hoofd kom ik terug bij de dinghy en roei voldaan terug naar de boot waar we een pompoen doorsnijden en met smaak leeg lepelen. Zuurzoet zuurpruimachtig smakend en ik weet waar dit vandaan komt.
Ondanks alle blokkades blijven er schepen binnen druppelen zoals de Spruce. Vreemde naam voor een schip want Spruce is Engels voor netjes en schoon. De vlag ziet er bijzonder Engels, netjes en schoon uit maar de Spruce zelf is net zo vuil en gebruikt als de Queen B. De Spruce blijkt rechtsreeks uit Mexico te komen en had onderweg gehoord dat er nogal wat problemen waren bij de Marquesas en zijn door gezeild op goed geluk naar de Gambier. Welkom op de ankerplek
Zeilers eigen
Maandag, 6 april 2020
Rikitea
Met de papieren onder de arm meld ik me bij het politiekantoor en maak duidelijk dat de Queen B zich meldt vanwege einde quarantaineperiode. Een aarzeling in de antwoorden geeft aan dat ze niet weten wat ze ermee aan moeten en vragen eerst of ik vandaag ben aangekomen. Na enkele keren de naam Queen B te noemen wordt het duidelijk dat de 6 schepen die nu in quarantaineperiode zitten na het bezoek van de pakketboot met alle onderdelen en benodigdheden verzocht of lees gedwongen worden, te vertrekken naar Papeete. Ik laat mijn ongeloof weten en de politiemensen verontschuldigen zich dat zij er ook niets aan kunnen doen en dat we te maken hebben met een maatregel uit Tahiti. Ik laat het erbij en bedenk dat je nu de tijd zijn werk moet laten doen op de manier komt tijd, komt raad! De quarantaine beëindiging is nog geen vrijheid van bewegen want we hebben alleen toestemming om te gaan winkelen en voor een wandeling moeten we een permissie van 1 uur invullen met de maximum van 1 kilometer van de stad. Ik neem de papieren in ontvangst en zal wel zien hoe men deze wil gaan handhaven.
Het bericht wat ik overbreng naar de andere schepen wordt ook divers ontvangen en bemerk een zekere gelatenheid in de loop van de tijd. Lucypara2 heeft het één en ander uitgezocht maar deze informatie heeft meer betrekking op de ingang van de quarantaine. Telt de periode van vertrek van vorige bestemming, het alleen zijn op zee, mee als begin quarantaine? In de regelgeving heeft Floris gelijk maar de praktijk is anders en elk schip dat binnenkomt valt vanaf het aankomst-moment in de quarantaine. In het geval van de Queen B zijn wij dertig dagen in quarantaine geweest.
Guy trekt de schouders op en weet er ook geen draai aan te geven en laat het daarbij. We kunnen de bedreigingen van gedwongen gestuurd worden naar een besmetgebied met slechte mogelijkheden van ankeren en aanleggen niet veranderen.
Veel overleggen met collega’s lijkt noodzakelijk maar je hebt er weinig aan. De weerbarheid en collegialiteit is ver te zoeken en ieder gaat zijn eigen weg. Zeilers eigen.
Met de permissie in de hand loop ik een supermarkt binnen en sta versteld van de karigheid en eenvoud van de aangeboden spullen. De kassière is van een totaal ander slag dan onze gezellige Brabantse Jumbo kassière die sappig hun weekend belevenissen met elkaar kunnen delen. Deze kassière kijkt nors voor zich uit en bij elke vraag die ik stel komt er een volronde NON uit. Vervuld met bezorgdheid voor wat betreft de proviandering in de toekomst.
In de kuip bespreken we de voors en tegens en komen tot de conclusie dat het misschien helemaal nog niet zo gek is om gewoon de doorverwijzing naar Papeete te accepteren want Papeete ligt toch op de route van onze reis en de tijd vaart met ons mee.
De zuigspieren
Zondag, 5 april 2020
Rikitea.
De laatste dag van de Quarantaine lijkt eindeloos te worden en beleven deze dag als de wachtdag op betere tijden. Nog maar één dag en dan de vrijheid. Een beetje kunnen wandelen op het eiland en de mogelijkheid van het uitwisselen tussen de verschillende zeilschepen.
Snorkelen is geen prettige bezigheid en vind het een benauwde toestand om onderwater op een diepte van 1.50 meter met een schraper de met alle geweld zichzelf tegenhoudende schelpen op de vlakke kiel van de Queen B los te steken. Eerst een hoekduik om onder de kiel te komen met zicht op de trossen schelpen en steek het plamuurmes tussen de polyesterhuid en de zuigspieren van de zeepokken. Grote vlokken met kalk en schelpen dwarrelen naar beneden de diepte in, de vissen spurten erachter aan en maak dat ik weg kom, zwemmend achter de adembellen aan naar de oppervlakte om met een diepe haal lucht blij te zijn de bovenwereld weer te zien. Met een 7-tal hoekduiken per dag verdeel ik het werk over enkele dagen.
De twee Nephaaien zitten onder de boot en het ziet er spannender uit dan het is. Deze vegetarische haaien zijn van het vriendelijke soort en hebben een soort van zuignap op de rug en kop. De lijven van de vissen kronkelen soepel, de vinnen, de huidkleur en de bek onder de kop blijven er vervaarlijk uitzien.
Welkome bezoekjes van de Lucypara2 breken de dag en praten over en weer over de toestand in de wereld.
Besmetting
Zaterdag, 4 april 2020
Rikitea
De generator blijft me bezighouden en loop nog eens alle mogelijkheden na. Koeling oké, brandstof is goed en toch blijft het beest om de 50 minuten de geest te geven. Een laatste mogelijkheid is de elektronica en besluit om de selenoids los te maken en eventueel deze te vervangen met een oude set die ik nog heb van de vorige generator. De zekering van 25 ampère is vettig vuil en schrap het vet van de pootjes en plaats de selenoids terug in plaats van de oude set. De nieuwe versie heeft intern een weerstandje zitten in plaats van de oude en weet dat ze werken anders kan de motor geen 50 minuten werken. Met weinig geloof in het geheel maak ik nog een duik onder het schip om de ingang koelwater vrij te maken van wier en schelpen. Proefdraaien bewaar ik voor later.
Een Zweedse Oyster komt aanvaren en dropt het anker. Meteen is er een uitgebreid contact tussen de Bengt en de Bliss omdat de twee Zweedse vlaggen elkaar snel vinden. Jammer voor ons want de marifoon is een prima middel om al het wel en wee van de verschillende boten te volgen. Engels, Nederlands, Duits en Frans is geen probleem om te volgen maar om iets te maken van alle eu’s, neu’s is voor mij niet weggelegd. Wel stoort het me dat de Bliss geen respect toont voor de quarantaine en meteen met een rubberbootje op motor enkele boten gaat bezoeken en hulp en raad gaat vragen inzake de stukken van het hydraulische Genua
We kunnen er niets tegen doen maar het zou me niet verbazen dat de overheid er een goede gelegenheid in vindt om alle schepen in een nieuwe quarantaine te verplichten vanwege de mogelijke besmetting van de nieuwkomer.
In de snelkoker plaats ik de resten van de lamsschenkels en maak er nu een prima stoofpotje van, samen met een nieuw kerriesausje.
Vrijdag, 3 april 2020
Rikitea
De energie stroomt weer door de aderen en ben vandaag veel onder het schip te vinden. Met snorkel, loodgordel en flippers ontdek ik een verzameling schelpen onder de kiel van het schip die een rif hebben weten te creëren met een ecosysteem want de visjes maken graag gebruik om met de schelpen te communiceren. Kleine blauwe visjes stuiven kwaad weg als ik met het plamuurmes een aanval uitvoer op de omgekeerde kalkbergen. Dikke witte vlokken zie ik met genoegen de diepte inzakken maar realiseer me dat dit een hele klus gaat worden en zal dit over meerdere dagen moeten uitsmeren. Het verklaart in ieder geval de traagheid van de Queen B in de afgelopen maanden.
De studie- en leesboeken Frans uit de kast en begin maar weer eens aan de uitspraak van “uun pein en uun vein”. Guy komt met de rekening van de bestelde accu’s aanstuiven met een prachtige tender met harde bodem en 75 pk yanmar diesel, en maken een uitgebreide babbel en blijkt dat het weliswaar motorbootschipper is maar in het verleden een echte zeiler geweest. Het grotere werk Atlantische oversteken, Middellandse Zee, Pacific in de tijd van het sextant en het gegist bestek. Een bijzondere kerel en ben blij met het contact.
Gemeld wordt ook dat het eiland nog vrij is van een besmetting en dat de kinderen die veertien dagen geleden thuisgekomen zijn van school, de griep niet bij zich hebben gehad. Guy besluit op het eiland te blijven omdat het de veiligste plaats op dit moment is. Op de radio hoor ik uitgebreide verslagen en begrijp dat Frans-Polynesië de boel behoorlijk onder controle heeft. In Papeete maar 39 gevallen waar 2 gevallen in zeer kritieke fase zijn.
Met het verse stokbrood van vanochtend in gedachten en de rustig en toch actieve dag, zijn we weer een dag in de quarantaine tijd vooruit gekropen. Het gaat voor mij als een gevangenis voelen en de wal met zijn mooie groene oevers waar je verboden wordt om te wandelen, gaat meer lonken.
Boodschappen op bestelling
Donderdag 2 april 2020
Rikitea
Floris komt met de kano voorbij om de boodschappenlijst in ontvangst te nemen. We blijven wat langer aan de praat en nemen de geruchten en de roddels door van de omliggende schepen. Het is een brave gehoorzame gemeenschap en iedereen houdt zich aan de regels. De quarantaine schepen gaan niet van boord en de andere schepen maken minimaal gebruik van de wal. Het is een off-day voor mij en voel me geheel lusteloos en kom vandaag tot niets. Geen zin om te poetsen, knutselen of onder het schip te spartelen zodat het een studiedag in de kuip wordt. Met de verrekijker de wal verkennen en de andere schepen bespieden. Jammer dat de meeste schippers in tegenstelling tot ons in de kajuit zitten en niet in de kuip.
Het is benauwd, windstil met zonneschijn zodat de accu’s zich lekker kunnen vullen maar dat is dan ook het enige positieve. Jacqueline loopt met een doekje teakolie door het schip en verricht wonderen op het hout. De beschadigingen van de schoonmaakmiddelen lossen zichzelf. De boot ruikt nu naar stopverf, zoals vroeger gebruikt in de ramen maar dat geeft een vleug nostalgie naar vroegere tijden. Want deze humanitaire crisis zal wel een verandering in ons leefpatroon voor de toekomst betekenen.
We gebruiken de avond voor een spelletje domino en bespreken het niets van deze dag. Ik heb een besluit genomen om even te stoppen met het Spaans en over te schakelen op het Frans want de komende tijd blijft de voertaal Frans en misschien wel voor een jaar.
De wereld is vergaan
Woensdag, 1 april 2020
Rikitea
Veertien dagen op zee, bij vertrek niets aan de hand en bij aankomst blijkt de wereld vergaan te zijn. In vroeger tijden zonder satelliettelefoon en/of marifoon zou dat een scenario kunnen zijn van een horrorfilm. Aankomen op een uitgestorven stadje waar de deuren in de wind staan te klapperen, de vrachtauto met het portier open en niemand op straat. De winkel is gesloten en een hond steekt over en komt blij kwispelend naar je toe omdat ook hij het menselijk leven mist. Zo is het gelukkig niet, maar de aanzet tot zulk een verhaal bekruipt me wel.
Om de dagen van de quarantaine maar nuttig in te vullen buig ik me maar weer eens over het generator probleem en ga ervanuit dat het interne koelsysteem niet goed doorspoelt en haal alle slangen los zo ook de circulatiepomp. Alle blijkt goed te werken en bouw de spullen weer terug. Start de generator op en werkt keurig. Echter na 50 minuten schakelt het beest zichzelf af terwijl alle waarschuwingslampjes op het paneel groen blijven branden, met andere woorden geen koel probleem of te weinig olie. De oorzaak zal nu wel bij de elektronica moeten liggen want alles werkt prima.
Bij het oppompen van het drinkwater met de handpomp komt er een witte smurrie mee. Veronderstel dat het aluminiumoxide van de aluminium watertank is en plaats nu de grote filter in de lijn met het pompje om deze smurrie weg te filteren. Zwetend werken en blijf een beetje te lang doorgaan. Gelukkig komt Sabine zwemmend van de Atanga om een praatje te maken. Later in de middag komt Igor voor een babbel en om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.
Bij het zwemmend afkoelen toch nog een paar hoekduikjes naar de verschillende waterinlaten. Deze blijken behoorlijk begroeid te zijn en maak deze vrij van wier en zal morgen een schroevendraaier nodig hebben om de kokkels te verwijderen.
Marifoneer
Dinsdag, 31 maart 2020
Rikitea
Met een stralende lach komt Guy aanvaren met een mooi stuk tonijn en vraagt of we geïnteresseerd zijn. Dat lusten we wel en is een welkome afwisseling op de spullen uit de kleine supermarkt. De moot is iets aan de grote kant en marifoneer naar de Lucypara2 of ze ook een stukje willen.
De tonijn smaakt uitstekend en maak een sashimi en een ander stukje bak ik even om en om zodat we een tonijn gerecht hebben op twee manieren. Beetje witte rijst met soja en groene mierikswortel en het is feest.
Vandaag uitgebreid met Guy gesproken over zijn Moonen schip en de vroegere zeilschepen met de tochten die hij gemaakt heeft. Een indrukwekkende staat van dienst en vraag hem of hij nog tijd heeft gehad om te werken. Bijzonder aardige vent en voor mij erg behulpzaam.
De dag sla ik een beetje stuk door het onderwaterschip vrij te maken van ongewenst leven zoals kokkels en wier. De “Nep Haaitjes” blijven gelukkig een beetje uit de buurt, men zegt dat ze volledig onschuldig zijn maar mijn systeem zegt een haai is een haai. Gehaaid genoeg zal ik maar zeggen. Via de marifoon en contact met thuis wordt de situatie in de wereld alleen maar somberder en is het beter om niet alles te horen. Beter één der onschuldigen blijven dan alles te weten.
Alaska
Maandag, 30 maart 2020
Rikitea
Heerlijk om je tanden in een frans stokbrood te zetten. Via de marifoon laat Floris weten dat hij de boodschappen heeft gehaald en of we wakker zijn. De tassen worden overhandigd en zijn blij met de spullen alsof het cadeautjes zijn.
De Hoodoo met Jinnel komt naast de Queen B ankeren omdat op de wal een begin gemaakt gaat worden met zandstraal activiteiten en het is beter om iets verder te gaan liggen, later blijkt dat de kinderen een paar drollen menen te zien. Overigens heeft het dorp geen riolering zodat de kans groot is, dat ze hun eigen uitwerpselen tegenkomen en dit afwentelen op de zeilers. Jinnel is van Alaska en heeft de boot (Lagoon) van Florida naar hier gevaren en wil een jaar blijven. Veel moeite hoef je daarvoor waarschijnlijk niet te doen.
De telefoon en sms-verkeer met het thuisfront maken de opsluiting(Confinement) gemakkelijker dragen en praten zo goed en zo kwaad bij.
Sabine komt vragen of ze voor ons boodschappen kan doen maar Lucypara2 is haar voor.
Beet!
Zondag, 29 maart 2020
Rikitea
Zondagsrust en neem me al snel voor om vandaag niet zoveel te doen. Na het ontbijt vanuit de kuip de wal in de gaten houden en verwonder me de witte vogels die in groten getale in het bos wonen. Ze vliegen in koppeltjes volmaakt synchroon achter elkaar aan, duikvluchten naar het water en meteen steil omhoog om snel links of rechts af te slaan. Leuke tijdverdrijving.
De vishengel lonkt me omdat het een tijdverdrijf lijkt met weinig energie en haal de hengel van het dak en merk dat de molen stroef loopt. De gereedschapskoffer uit de bak en demonteer de molen en maak de asjes glad en smeer deze. Dan een haak en loodje die uit de vloerkast moet komen waar wat water in blijkt te zitten. Schoon en droogmaken, loodje en angel aan de hengel knopen, gereedschap opruimen zie ik het zaagblad losliggen waar ik de houten stopjes van de lijst, vlak kan zagen. Loop alle houten stopjes na en ruim het zaagblad op. De hengel uit met een stukje worst als aas en zie de beugel boven het kompas en wil deze naar de originele maat terugbrengen. Gereedschapskist open voor een inbus en tang, later de bakskist voor een moordenaar om de buisjes los te wringen van elkaar. Het mag niet baten en breng de stand weer terug. Ik ben een gevaar voor mezelf en gooi met een grote zwaai de angel te water. Het vissen kan weer beginnen.
De mannen van de Lucypara2 komen langs en bieden aan om morgen boodschappen te halen en geld te wisselen. Dankbaar gebruikmakend van hun voorstel praten we bij over de wereld. “Hilterman” zou dat niet beter doen, en we praten elkaar veel zorgen aan.
Na de conversatie een heerlijke duik in het water en haren wassen. De avond kan weer beginnen
Moonen
Zaterdag, 28 maart 2020
Rikitea
Onderwaterschip schoonmaken en met een zuignap trek ik me half onder water en wrijf met een schraapstaal over de onregelmatigheden en met de borstel wrijf ik het wier los van het vlak. Werkt goed en ben tevreden over het resultaat. Het is heerlijk om in het water te werken en ben lekker bezig. Het contact met de grote doorzichtige kwallen is minder aangenaam maar gelukkig bijten deze niet en druk ze met de borstel of schraapstaal van me af. Het griezelige zit in je waarschuwingssysteem, eigenlijk is er niets aan de hand en zet me snel over dit probleem heen.
Bij een extra kijk op de Etoile d’Azur merk ik het logo van Moonen Shipyards op en realiseer me dat het schip gebouwd is in mijn geboorteplaats en op hetzelfde industrieterrein waar vroeger de metaalwerf was. Een leuk weetje en zal het Guy snel vertellen.
De dagen rijgen zich aaneen en wachten de situatie maar gewoon af. Tot nu toe alles veilig en safe.
Rimpelloos
Vrijdag, 27 maart 2020
Aukana – Rikitea
Een heerlijke nacht geslapen op een rimpelloze zee. Wel enkele keren uit bed geweest om de ankerlampjes te vervangen en om een blik naar buiten te werpen of alles prima is. Meteen weer in slaap vallen en doorslapen.
Vanochtend ontbijten aan de kuiptafel en gaan ankerop om terug naar Rikitea te varen want vannacht zal de wind uit Noord komen met een 20 tot 25 knoop. Laverend tussen de ondieptes en de netten varen we op het gemak terug en ankeren weer braaf naast de Etoile d’Azur.
De gemeenschap komt zich meer en meer bekend maken en spreken Jean-Paul met een prachtige Joubert die hij alleen zeilt. Floris en Ivar van de Lucypara 2 voor een praatje, Sabine en Joachim van de Atanga. Gezellige en een fijne afleiding, onderwerp is gegarandeerd Coronavirus.
Op het dek repareer ik de schade van een 4 jaar geleden aan de kotterfok, verzet enkele geleide blokjes en maak het ankergerei klaar, twee snubbers met plastic tuinslang om het schavielen te voorkomen. De rol van de kotterfok stellen zodat de reeflijn niet meer beschadigd. Er is altijd wat te doen.
De Duitsers vertellen ons om het horloge maar weer eens een uur terug te zetten. Zo zijn we nog een stukje verder van huis. 11 Uur verschil.
Krabbende Bengt
Donderdag, 26 maart 2020
Aukana.
Rond half één een oproep van de Bengt dat ze op twintig meter van ons af liggen en dat ze het probleem zullen oplossen door de motor bij te zetten om van de Queen B weg te blijven. Ik beloof stand-by te blijven en stuur bij terwijl de Queen B op de ketting blijft gieren in een hoek van 60º. Dan is een onrustige nacht een understatement want de kans op een botsing, bij een stormachtige wind van 40 knoop maken het bepaald niet plezierig. Jacqueline voelt zich angstig en beschouwt de situatie opgerold in een hoekje op de bank. Later valt ze in slaap en sluit zich gelukkig af voor de omstandigheden. De Dufour wordt van zijn anker geblazen, de Bengt krabt en iedereen zit in de kuip om de boel in de gaten te houden. 40 Knoop wind is een 9 bft en stevig, gelukkig geen golven. Druk zijn met niets en van slapen komt natuurlijk niets, met de zaklamp signaleer ik de precaire situatie en de Bengt vaart met de motor aan de ketting van de Queen B weg.
Rond 06.00 staat er nog een 26 knoop en dit lijkt bijna windstil, de mens went snel aan snelheid maar ook aan windsnelheden. Regelmatig aan dek om het ankergerei te controleren. De snubber is finaal doormidden geschavield en zal een betere constructie moeten verzinnen voor de toekomst. De geleide klem is uit het dek gebroken door de schokken die de snubber heeft moeten opvangen.
Bij het opkomen van de zon gaat de Bengt van anker en verplaatst het schip verderop zodat we weer helemaal vrij liggen. Tijd om een dutje te doen, om het tekort van de slaap te compenseren. Bij informatie bij het thuisfront wordt duidelijk dat er meer wind op komst is zodat het beter is om nog een dagje te blijven.
Waterhozen uit de bijboot, beetje zwemmen, windvaan demonteren, navigatielamp vervangen, de aansluiting van het toplicht controleren onder aan de mast en kleine klusjes als onderhoud.
We zullen tijd genoeg krijgen om alles drie keer na te lopen of verlamt het niets te doen hebben in niets doen?
Quarantaine
Woensdag, 25 maart 2020
Rikitea – Aukana
De weersberichten geven storm aan en er komt een flinke wind uit de Zuid Oost richting. De gendarmerie geeft met een aankondiging dat het bevoorradingsschip geen diesel heeft, voor de zeilers en dat deze op de volgende boot moeten wachten voor verdere bevoorrading en waarschuwt voor de wind, met het advies om te verplaatsen naar het eiland aan de overkant. Igor zegt niet te verkassen omdat hij de vorige keer hier 45 knoop voor de kiezen kreeg en geen probleem gehad. Na ampel beraad en het advies van Guy van de Etoile d’Azur gaan we anker op om naar de overkant te varen. Slalommen tussen de ondieptes en de vissersboeien kruipen we voorzichtig naar de overkant en voor een mooie kustlijn met kleine witte zandstrandjes en groene bomen gaat het anker van boord.
De politie komt voor de papieren en laat ons een document tekenen waar we verzoeken om in Rikitea te blijven vanwege de verschillende mankementen aan boord. De politiemensen zijn uiterst sympathiek en met een glimlach wordt gekeken naar de mankementenlijst. Wel wordt een slag om de arm gehouden of we mogen blijven de komende periode. Wel moeten we een verklaring tekenen dat we 14 dagen in quarantaine blijven en niet van boord gaan.
Op de ankerplek verzamelen nog enkele schepen en wordt een commune gesticht met weinig sociaal contact. De wind valt plotseling in zoals verwacht en gaat flink tekeer. De ketting kreunt en de Queen B wordt flink dooreengeschud. De mast giert en fluit dat wordt een vervelend nachtje en toch schuif ik me tussen de lakens om wat te rusten. Er is toch weinig te doen dan de donkerte in te kijken.
Stoor een ambtenaar nooit.
Dinsdag, 24 maart 2020
Rikitea
De marifoon blijft de hele dag knetteren om als zeilers onder elkaar informatie uit te wisselen. Niemand weet niets en iedereen weet wel iets zodat er een complete legpuzzel van mogelijkheden ontstaat. Voor ons is het wachten op een antwoord van de gendarmerie maar deze laten vandaag uiteindelijk niets weten. Nu is één van de meest wijze lessen van mijn vader: “Stoor een ambtenaar nooit in zijn rust” zodat ik het maar over me heen laat gaan.
Onzekerheid is vermoeiend en ben gespannen op allerlei nieuwtjes en wik en weeg onze mogelijkheden af. Papeete is 890 mijl (1500 kilometer) varen en beschouw de reis ernaar toe niet als een probleem. Er is eten genoeg aan boord, 150 liter diesel en zonnepanelen voor de energie van de navigatieapparatuur, maar beschouw de heksenketel van alle verzamelende jachten in een overvol Papeete als een groter probleem. En gezien de kans op besmetting dan is Papeete geen optie. Verstandig lijkt me de rit hier in het betrekkelijke en aantrekkelijke achterkant van de wereld af te wachten.
Gelukkig is telefoonverkeer met het thuisfront mogelijk, kosten 2 Euro per minuut maar dat is nu niet het allerbelangrijkste probleem. Internet is niet mogelijk omdat we geen telefoonkaart kunnen kopen.
Vervelend te horen dat enkele bekenden in Nederland besmet zijn geraakt en waar een goede bekende inmiddels is overleden.
Terug, de Oceaan op?
Maandag, 23 maart 2020
S 23º 25.253 W 134 º 08.9 – Rikitea, Frans-Polynesië
Een politieboot met 5 man sterk stormt op de Queen B af en gebiedt om weg te draaien van de eindbestemming Rikitea. Met een hoop gebaren en rap Frans blijkt dat we teruggestuurd worden omdat Frans-Polynesië geheel gesloten is vanwege het Coronavirus. Een klein moment val ik stil en zeg “U stuurt ons terug naar de oceaan. Maar dat is de Oceaan, weet u wat dat betekent zonder diesel, eten en stroom.” De vertaler geeft aan dat het niet anders is maar nadat ik weerwoord blijf geven dat het niet humaan is en dat we bevoorrading en veiligheidsmiddelen nodig hebben geeft de man met de platste pet, een vingerwijzing met hoofdknik dat we naar Rikitea kunnen varen en moeten wachten op verdere informatie.
Ankeren en worden al door verschillende mensen aangesproken maar tegelijkertijd komt de gendarmerie terug met de vraag naar de documenten. Niemand komt aan boord en niemand geeft een hand maar de papieren worden gefotografeerd en teruggegeven, net alsof de buitenkant van mijn documenten nu niet geïnfecteerd zullen zijn. Ook geef ik aan dat we al veertien dagen in Quarantaine zijn geweest omdat we 14 dagen geleden van Paaseiland zijn vertrokken en kan dat ondersteunen met het logboek in de hand. Ze knikken netjes gedag en zeggen me te wachten op antwoord van Papeete. Welkom in Polynesië!
Guy, van de Etoile d’Azur komt ons verwelkomen met een brede lach en een tros bananen en vier pompelmoezen omdat het gebruik is in Polynesië. We praten wat bij over de situatie en dat ziet er niet goed uit want er gaan steeds meer stemmen op dat we direct door moeten naar Papeete en daar het schip moeten verlaten richting huis. Een paar uur later horen we dat er al geen vliegverkeer meer is zodat het naar huis gaan waarschijnlijk al van de baan is. Igor een vriendje van Niels en Linneth wist al van onze komst en komt op een drijvende banaan ons enkele bananen brengen ook als verwelkoming.
We blijken met drie probleemgevallen te zijn want alle schepen die na de 21ste zijn binnengekomen moeten geweigerd worden of doorgestuurd naar Papeete. Nu is het belangrijk om zoveel reparaties te verzinnen dat we bijkans een onbevaarbare boot zijn en dat het echt niet anders kan dan hier te blijven. Een koude douche als ontvangst en bijna onvoorstelbaar dat de wereld zo snel kan veranderen. Met veelvuldig contact met Nederland blijkt dat het misschien wel beter is dat we hier liggen, dan thuis, voor wat betreft de kans op besmetting. Maar het medeleven en welzijn van de familie, kinderen en andere mensen nauw aan het hart roepen ons terug naar huis. Maar dat is nu helemaal geblokkeerd en dan besef je pas hoe ver je van huis bent.
Vannacht viel de wind weg en start de motor rond 01.30 om een beetje op tijd aan te komen in Rikitea. Achteraf is dit een goede zet geweest anders waren we zeker geweigerd. Op de kaart is het eilandengebied Gambier maar een vlekje, bij het aanvaren lijkt het toch wat te hebben en doet het me vriendelijk aan. Ik zeg nog tegen Jacqueline dit lijkt me een mooie plek om wat langer te blijven, hoe kan ik zo gelijk krijgen ik heb echter niet de vervelende voorwaarden verwacht.
Uccchhh
Zondag, 22 maart 2020
S 24º 03.431 W 132 º 31.886 - S 23º 25.253 W 134 º 08.99
De wind neemt geleidelijk af naar een 14 knoop en de golven passen zich eindelijk aan de omstandigheden aan. Op een uitschieter daargelaten blijft het deze keer tamelijk rustig. Met telefooncontact wordt ons duidelijk dat er weinig wind op komst is en moet nu proberen zoveel mogelijk vaart te maken. Ik rol alle reven eruit en loop regelmatig een mooie 5,5 knoop bij deze omstandigheden. Het natte oppervlak zal wel weer flink aangegroeid zijn want de normale 6 knoop die haal ik niet meer. In de afgelopen nacht een 8 uur wacht gemaakt maar Jacqueline probeert toch een beetje te waken. Jacqueline nog steeds ziek en suf van de medicijnen kan ik toch een paar uur ongestoord slapen.
In de nacht start ik de generator en bij een paar onregelmatige slagen van de motor hoor ik een Uccchhh en een zucht en de motor slaat af.
Vervelend en weet nu zeker dat het een reparatie in de haven moet gaan worden en dat we maatregelen moeten nemen voor het beheer van de koelkast. De twee overgebleven batterijen hebben niet genoeg capaciteit om te koelen en de navigatieapparatuur aan de gang te houden. We varen op dit moment alleen met AIS en de windhoekmeter de rest is afgeschakeld.
In de middag loopt de wind weg en tegen de avond is de wind helemaal weg. Nu de twijfel komt de wind terug of blijft deze weg en is het verstandig om de motor te starten? Ik blijf zeilen en blijven met een 2,5 knoop op koers en laat het me maar over me heen komen. Na enkele weerberichten van de weerman thuis blijkt dat er weinig wind op komst is en zullen daar rekening mee moeten houden.
Atol-Pacific-Polynesie-subtropen gevoel
Zaterdag, 21 maart 2020
S 24º 47.372 W 130 º 35.156 - S 24º 03.431 W 132 º 31.886
Het is lastig om op koers te blijven en moet afvallen zodat we pal voor het laken moeten varen om koers te houden. Dit is bepaald niet mijn favoriete koers en benoem het altijd als de ultieme k..koers. De schommelingen van het schip, op de golven die recht van achter komen, een windvaan die het vaak niet weet en te laat reageert, de kans op gijpen en het klapperen van het achterlijk dat aangeeft, wel of niet wil gijpen.
De wind is fors met een 26 knoop, onrustig varen met een visgraatpatroon golven.
Vanuit het ergens onbekend, komt in een hoek van 40 graden een dwarse golf door de normale golven heen fietsen. Langzaam verdwijnt Pitcairn in de verte en een eenzame rode lamp op de punt van een klif blijft een lange periode bij ons als baken.
Jacqueline heeft het niet gemakkelijke en neemt extra medicatie om op de been te blijven. In de middag neemt de wind af, de golven staan nog even door, de avond kenmerkt zich met afnemende wind.
Overdag met behulp van de generator watermaken en stroom draaien en ondanks het gemopper hierboven in de tekst wordt het een dag met flinke voortgang en mogen niet mopperen, alles is onder controle. Vreemd dat op deze breedte, het zulk slecht regenachtig weer is, terwijl ik zonnig weer verwacht. Het atol-Pacific-Polynesië-subtropen gevoel moet nog komen
Pitcairn
Vrijdag, 20 maart 2020
S 25º 30.54 W 128 º 35.817 - S 24º 47.372 W 130 º 35.156
De golven nemen in hoogte toe en de swell komt ineens vanuit het niets. Gelukkig rolt de swell nu niet helemaal dwars en schikt zich nu met de wind, zodanig dat we van achter hoog opgetild worden en naar voren geduwd worden, om vervolgens achterwaarts van de golf af te glijden. De wind staat flink door en meet op de klok een 7 beaufort en reef het grootzeil en minder de genua. Een gijp om op koers te blijven is nodig en hiermee blijft de situatie lekker beheersbaar en wikkelt de Queen B met een mooie 4,5 knoop haar mijlen af.
Toch is het een vervelende zeildag veroorzaakt door de verschillende weersomstandigheden die gekenmerkt wordt door regen, hoosbuien, motregen. In de verte ontvouwt Pitcairn zich als een massieve puist uit de zee. Aan Pitcairn is alles steil en begrijp nu waarom het moeilijk landen is en moeten het met deze wind zeker aan ons voorbij laten gaan.
Pitcairn schuift in een diffuus tegenlicht van de avondzon voorbij aan de Queen B. Zelfs op de noordzijde zijn geen jachten op anker en een groot werkschip ligt met felle lampen zijn werk te doen. De zeekaart geeft aan dat aan deze zijde kans op brekers zijn, zodat er een omtrekkende beweging nodig is. Wat later vaar ik in een onrustige zee met verschillende hoogoplopende golven. Eenmaal het eiland voorbij wordt het zeeoppervlak wat gladder en krijgen wat last van de windgolven.
De avond sluit af met het schudden en bonken, bruisen van de zee die likkebaardend naar de kont van de Queen B lonken. Jacqueline moet het bezuren met een flinke migraineaanval en houdt rust op de lage zijde in de kajuit.
Melkmeisje op de oceaan
Donderdag, 19 maart 2020
S 24º 46.48 W 127 º 08.972 - S 25º 30.54 W 128 º 35.817
Bewolkte dag met kalme wind en maken een dag totaal van 80 mijl. Het is niet veel maar ben toch tevreden want de motor is niet gebruikt. Gestaag zeilen we door.
Niets te doen en begin aan een persoonlijke onderhoudsbeurt. Wassen, scheren en uitgebreid tandenpoetsen. Een ontdekking is dat ik zoveel vel rond de nek heb dat deze een prima indicator is waar de wind vandaan komt. Het zit zo los dat het alle kanten kan opwaaien. Ouderdom en ironie, maar je komt wat tegen als je eens in de zoveel tijd je baard afscheert.
De generator blijft de grote zorg en ontdek nu een slechte rubberslang en draai de overloop koelwater aan en hang de automatische ontluchter goed op. Het mag allemaal niet baten.
De laatste tijd ben ik vele keren gestoord in mijn slaap vanwege koersveranderingen, buien, ongesteldheden van de windvaan zodat het tekort aan slaap langzaam opbouwt. Het valt nog mee maar voel aan de huid van het gezicht dat ik me moet dwingen om wat meer rust te nemen en probeer dat te doen door te dutten in de kuip en toch de wacht 10 minuten waak en slaap systeem aan te houden. Realiseer me en ben ook overtuigd dat het leven op zee met zijn alledaagse wisselingen en vermoeienissen me uitstekend afgaan en voel me meer en meer thuis op het grote niets.
Vanochtend om 07.00 de fok uitgeboomd en vaar de hele dag met het melkmeisje systeem als ik de fokkeloet om 19.00 uit de mast haal. Voortgang vandaag 80 mijl.
Dieper de nacht in
Woensdag, 18 maart 2020
S 25º 57.49 W 125 º 33.947 - S 24º 46.48 W 127 º 08.972
De motor geeft de Queen B snelheid en de stuurautomaat stuurt zijn gevaarte dieper de nacht in. Verveeld zit ik in mijn hoekje en kijk elke 10 seconden of de wind niet terugkomt, zodat er gezeild kan worden.
En dan, zie ik de windmeter opklimmen van 3 naar 4.5. Van 5 naar 6.5 en kan mijn geluk niet op als ik snel een 8 knoop zie, direct de motor uit en de zeilen zorgen voor de voortstuwing. Dit geeft een blij gevoel maar ook geruststelling, want zonder diesel komen is een vervelende situatie en al enkele keren in het verleden beleefd.
Vishengels in onderhoud en de lijnen uit. Er kan vis gevangen worden want de koelkast laat enige ruimte toe om de heerlijke moten vis in op te bergen. Nu het aanbijten van de Goudmakreel. Helaas, zoals eerder gemeld, de oceaan is leeg en kan geen enkele vangst melden.
De impact van het Coronavirus wordt via de satelliettelefoon duidelijk en dat voelt niet goed. Een humanitaire ramp, het lijkt ver weg maar met de mededeling dat Frans-Polynesië een quarantaineplicht heeft ingesteld van 2 weken, baart me toch enige zorgen maar kan niet terug en zullen het over ons heen moeten laten gaan. Vanaf nu staat het besluit vast om Pitcairn over te slaan, in de hoop dat de tijd tussen Paaseiland en Gambier als quarantaine kan gelden zonder enige tussenstop.
Diesel verbranden
Dinsdag, 17 maart 2020
S 26º 07.06 W 124 º 15.112 - S 25º 57.49 W 125 º 33.947
De wind neemt af en het gaat zoals de voorspellingen van mijn weerman. Eigenlijk gaat het beter want er is totale windstilte beloofd en hier waait er dikke 6 knoop wind en kan zeilen. Nog 323 mijl te gaan, Pitcairn is op de motor niet bereikbaar en houd rekening met de afstand naar Ile de Gambier zodat de optie van motor-gebruik nog ver van ons af is.
Zeilen bij weinig wind is de uitdaging met een twaalf ton en de lange doorlopende kiel. Moeilijk in beweging te zetten en te houden. Lui te noemen maar met wat geduld en in het bakboord hoekje gaan zitten krijg je enig idee van voortgang. Ik kom erachter, dat als je de wind op het gezicht hebt, meer contact met het water houdt en dat het net lijkt of de bootsnelheid heeft. Kijk je daarentegen naar beneden bij wat pruttelschuim, dan valt het op dat het wel erg lang duurt dat dit schuim het hekwater verlaat. Conclusie: wil je voor de gek gehouden worden of niet?
In de verte weerlicht het zijn best en zie in de mooie lucht de donkere partijen van de verschillende buien. Wolkenformaties die normaal zijn in de subtropen.
Op het eind van de middag valt de wind weg naar 3 tot 4 knoop en nu kan zowel de windvaan, stuurautomaat en de bootsman er maar weinig van maken om de boot op koers te houden. Snelheden van 0,8 knoop zijn geregistreerd en dat over langere periodes van een uur. Ik voel me een geduldig mens. Zou de apathie zijn intrede gedaan hebben?
Nee!, het besluit valt om wat diesel te verbranden. Motor aan om 18.30 en laat deze lopen tot de nacht. Rekening houden met de windstiltes die beloofd zijn en om toch enige voortgang te houden weliswaar gecontroleerd op brandstofverbruik.
Op de momenten dat er niet veel te beleven is, open ik de klep van de generator en ga op onderzoek uit waarom het interne systeem warmloopt. Met blijdschap ontdek ik een slang waar een knik in zit en denk hiermee het euvel opgelost te hebben. Helaas schakelt de generator na 45 minuten zichzelf weer uit.
Twee vogels uit het niets
Maandag, 16 maart 2020
S 26º 23.24 W 122 º 07.729 - S 26º 07.06 W 124 º 15.112
Het wordt saai om de meldingen van mooie sterren, lekker zeilweer en goede voortgang te blijven melden, maar het is er wel. Fijn dagje, daarbij komt dat de generator maar 1 keer nodig is geweest, om de koelkast samen met de zonnepanelen aan de praat te houden. De resterende batterijen zijn zich aan het herstellen van de parasitaire parallel geschakelde energieke broeders.
Graag even de melding van wel twee vogels in dit oneindige niets en verbaas me werkelijk over hoe weinig leven ik zie. De wind neemt toe tot 6 bft maar de zee is relatief ontspannen en schieten hiermee lekker op.
Rustige dag en hoef eens niet te repareren.
Romantiek
Zondag 15 maart 2020
S 26º 38.935 W 120 º 10.607 - S 26º 23.24 W 122 º 07.729
Zes knoop wind is inderdaad een rustig begin van de dag en dan ook nog uit een goede hoek. Het is te zeilen, de voortgang is niet om naar huis te schrijven maar we doen het ermee. We hebben mooie dagen achter de rug. De maan doet zijn best om een vleugje romantiek in mijn gemoed te nestelen maar ondanks alle mooie zachte schitteringen over het water van het zacht crème licht en de heldere uitstraling over het heelal zoals alleen vrouwen het kunnen bekijken. Wie doet me wat en wie doet me iets. Betovert door de eerste beste stralen van de grande dame Luna laat ik me leiden door de nacht naar de ochtend. De ochtend is de juiste tijd om spijt te hebben van de nacht.
In de ochtend schakel ik de stroom af van de batterijen en maak de verbindingskabels los. Een twee uur wachten om de batterijen op zichzelf te meten. Batterij nummer 2 laat een 11 volt zien en beschouw deze als de boosdoener en sluit de kabels weer aan. In de middag blijkt batterij 4 kokend heet te zijn en nu de kabels los en schakel de batterij los zodat nu twee batterijen de huisbank zijn en deze zullen veel geleden hebben. De situatie is verbeterd maar de resterende batterijen hebben geen tijd gehad om goed te laden. Tijdens de nacht twee keer de generator starten en dat is al een hele verbetering.
Een prachtige volle sterrenhemel. Slierten met sterren en formaties die melkachtig licht verspreiden. Is dat nu de Melkweg?
Na flink op en neer telefoneren over de technische zaken van de accu’s schrijf ik ook de weersverwachting voor de komende dagen op. 15-20 Knoop Noordoost vanaf dinsdag afnemende wind 2 tot 10 knoop tot vrijdag.
High Five
Zaterdag, 14 maart 2020
S 26º 53.850 W 118 º 19.007 - S 26º 38.935 W 120 º 10.607
Dit zijn de dagen waar alles klopt. De doorlopende wind, zeilen, zonnige ochtend, mooie zonsopgang en ga nog maar even door. Ik geniet want de ochtendwacht is juist de wacht van het ontwaken met een verse nieuwe dag. De dagen rijgen zich aaneen en elke ontwakende dag is anders en weinig voorspelbaar. Dan ineens rond 11.00 betrekt de lucht en vormt een grijze dikke massa waar je het volgende weerpatroon maar uit moet halendestilleren. Vaak is het een teken van wind en buien en dat kunnen we goed gebruiken want het is 600 mijl te gaan naar Pitcairn.
De dagelijkse gang van zaken of sleur die ook hier aan boord insluipt zoals het uitgebreide en wiebelige douchen. Haren uitspoelen met zoutwater om het af te maken met een fles zoetwater haarspoeling. De drinkwaterpomp is niet gemaakt en op Paaseiland hadden ze er geen en konden deze wel in Chili bestellen. Vier weken wachttijd is te lang, dan maar met een handpompje behelpen.
In de loop van de middag een “high Fife” voor de mijlpaal: We zijn op de helft van de afstand 560 mijl. Het grote aftellen gaat nu gebeuren. Deze mijlpaal van de helft geeft een vreemd psychologisch effect, aftellen van de helft gaat sneller dan aftellen van de totale afstand.
In de kuip is het avondeten, koffie, zonsondergang samen ondergaan, bijpraten en tegen 20.00 uur gaat de eerste wacht in. Voor mij is het bedtijd en dat valt niet altijd mee omdat het veel te vroeg in de avond is om te slapen. Helemaal geïnstalleerd, nog wat draaien om de beste houding te vinden, trek de dekens over me heen en wacht op Klaas Vaak. Helaas want om 20.15 staat een bezorgde Jacqueline voor me om zo snel mogelijk uit bed te komen. Een Squall raast over de Queen B heen. Zeilen reven, windvaan corrigeren, stuurwiel stellen, borglijntjes op het stuurwiel verplaatsen, genua trimmen en dat samen met een respectabele tropische regenbui. Douchen hoeft niet meer, de bui afwachten en zien wat er van de wind is overgebleven. Na een uur komt de wind met een 6 knoop vertellen dat er niets veranderd is en dat je gewoon door kunt zeilen. De reven eruit en de zeilen stellen, de windvaan terug in zijn stand etc. Anderhalf uur later ga ik maar weer eens naar bed. Mijn wacht is om 23.00 uur, probeer dan nog maar eens in slaap te komen.
De capaciteit van de accu’s baren me grote zorgen want moet nu elke twee uur de generator starten en deze vindt het precies 45 minuten wel genoeg. En dat allemaal om de koelkast op temperatuur te houden.
Wolken stralen witter dan tandpasta
Vrijdag, 13 maart 2020
S 26º 53.025 W 116 º 18.507 - S 26º 53.850 W 118 º 19.007
Na enkele sombere dagen, een zonnetje tussen de wolken door. Het maakt de omgeving sympathieker. De golven zijn minder dreigend, de wolken stralen witter als tandpasta, de vliegende vissen springen als diamanten uit het water. De wind blijft uit de oost regionen te waaien en ben niet altijd blij met deze vervelende voordewindse koers maar het brengt je wel in een rechte lijn naar het doel.
Voor de lunch herinner ik me een aantal pakjes noedels van heel lang geleden en bedenk me dat het wel hartig is om een noedelsoep te presenteren.
Diep graven achter de bank kom ik twee klussen tegen. Gas-geur en water afkomstig uit de gasbun. Daar gaan we weer met de waterpomptang, slangklemmen en de kitspuit.
De kitpasta voor in de gaskamer om de nieuwe leiding van buiten naar binnen extra in te kitten en achter de bank de koperen leiding los en opnieuw vast op rubberleiding. De zeepsop om het lek te zoeken met de nieuwe slangklemmen op de leidingen.
Moet opgelost zijn en stort me vervolgens op de culinaire uitdaging van het openen van een noedelsoep. Uit voorzorg kijk ik niet naar de vervaldatum maar naar de staat waar de mie zich in bevindt en het geheime zakje met saus, groenten en garnalen. Het is verwonderlijk en ontstellend knap van die Chinezen, hoe in zulk een klein prielzakje een groente maaltijd rijkelijk gevuld met garnalen weten te stoppen en als je het etiket geloofd dan krijg je na het opgieten van het water na 2 minuten koken een soep waar een driesterrenrestaurant nog wat van kan leren.
De smaaktest wijst uit dat het allemaal wel gaat maar het toch niet helemaal is. Het is een hartige zoute opkikker met wat noedels en veel vocht wat goed is voor deze contreien.
Bij het zoeken van de filter voor de generator gisteren was het me al opgevallen dat de accuruimte zo warm is. Ik voel de accu en het is niet echt heet maar wel warmer dan de omgeving. Zou dit komen door de dagelijkse lading door de zonnepanelen? Toch bevestigt het me de zorg die de accu’s me opleveren.
In de verte schieten de bliksemflitsen van wolk naar wolk en de wind wacht om naar het schouwspel te luisteren door helemaal weg te vallen. Rond 22.00 komt ze gelukkig terug en geeft de Queen B weer een zet de goede richting op.
Iets in het niets
Donderdag, 12 maart 2020
S 26º 46.457 W 114 º 04.934 - S 26º 53.025 W 116 º 18.507
Al tijdens de nachtwacht pakken dikke wolken zich samen in de donkere nacht. Maak me een beetje zorgen over de mogelijke uitkomst van die zwarte wolken die tot aan het water reiken. Is dit de voorbode van slecht weer? Weinig zon betekent ook dat de zonnepanelen geen stroom kunnen leveren voor de koelkast. Het energieprobleem wordt steeds nijpender en vertrouw het energiesysteem niet meer aan boord. Vermoeden dat de accu’s kapot zijn, dat de generator een koelprobleem heeft in het interne systeem en dat de Balmar dynamo van de motor wel laadt maar lang niet genoeg.
We maken een plan in geval dat de stroomvoorziening helemaal uitvalt. Totaal zonder spanning komen is gelukkig niet het geval want we hebben zonnepanelen die uitstekend werken bij zonlicht, maar is niet voldoende om de vriezer aan de praat te houden. Als de stroom uitvalt dan wecken we de kip in weckflessen, het vlees in de pekel en de vis vanaf vandaag opeten.
Voordat plan A in werking treedt toch nog maar eens naar de omstandigheden van de generator zien en vervang het voorfilter van het beest. Ontluchten van de koelvloeistof, controle olie en een knipoog naar de machine want het is toch ook maar een… machine.
Op zee is het rustig, zoals gezegd somber en de golven komen af en aan. Het geeft soms vervelende ongecontroleerde bewegingen in het schip maar het belangrijkste is afstand maken. Regelmatig een uitkijk over de oceaan met zoveel van het niets. Toch ontwaar ik een soort van vat en de aandacht wordt getrokken van iets in het niets. Het blijkt een soort van hutkoffer te zijn en drijft half op het water. Een halfronde deksel en is op weg naar waarheen? Nu schieten er een paar dingen door het hoofd zoals zeilen minderen en op onderzoek van wie waar en hoe welke kist? Wat is de inhoud en grote kans dat deze al lang geplunderd is? De fantasie slaat op hol, wie gooit er nu zo een kist in het water? Een schatkist? Een wrakstuk uit een schipbreuk van heel lang geleden? Goed dat ik de kist voorbij ben gevaren en mijn misschien ongezonde nieuwsgierigheid bedwongen heb of een grote kans gemist, met een doorweekte misschien nog goed leesbare plattegrond. De beschrijving als overlevering of erfenis waar alle kostbaarheden verstopt zijn op een eiland waar we toch al naar toe gaan.
Het mysterie wordt compleet als ik even later een mooie schone fles op het water voorbij zie komen met een briefje erin. Ook deze laat ik zijn weg maar gaan en blijf doorvaren zonder mijn collectioneur-mentaliteit aan te spreken. Wel bedenk ik er een fles achteraan te gooien om de vinder van de flessen te vragen, van wie nu die eerste fles was.
Tijdens de eerste wacht van Jacqueline neemt de wind plots toe tot 24 knoop en sprint het bed maar uit om zeilen te stellen en deze vervolgens terug te stellen omdat de wind weer de Zuidoost kant blijkt te prefereren. Je blijft er maar druk mee om het schip op het doel gericht te houden. Queen B is een echte dame en vaart naar het punt waar de ogen naar kijken.
Iets in het niets
Donderdag, 12 maart 2020
S 26º 46.457 W 114 º 04.934 - S 26º 53.025 W 116 º 18.507
Al tijdens de nachtwacht pakken dikke wolken zich samen in de donkere nacht. Maak me een beetje zorgen over de mogelijke uitkomst van die zwarte wolken die tot aan het water reiken. Is dit de voorbode van slecht weer? Weinig zon betekent ook dat de zonnepanelen geen stroom kunnen leveren voor de koelkast. Het energieprobleem wordt steeds nijpender en vertrouw het energiesysteem niet meer aan boord. Vermoeden dat de accu’s kapot zijn, dat de generator een koelprobleem heeft in het interne systeem en dat de Balmar-dynamo van de motor wel laadt maar lang niet genoeg.
We maken een plan in geval dat de stroomvoorziening helemaal uitvalt. Totaal zonder spanning komen is gelukkig niet het geval want we hebben zonnepanelen die uitstekend werken bij zonlicht, maar is niet voldoende om de vriezer aan de praat te houden. Als de stroom uitvalt dan wecken we de kip in weckflessen, het vlees in de pekel en de vis vanaf vandaag opeten.
Voordat plan A in werking treedt toch nog maar eens naar de omstandigheden van de generator zien en vervang het voorfilter van het beest. Ontluchten van de koelvloeistof, controle olie en een knipoog naar de machine want het is toch ook maar een… machine.
Op zee is het rustig, zoals gezegd somber en de golven komen af en aan. Het geeft soms vervelende ongecontroleerde bewegingen in het schip maar het belangrijkste is afstand maken. Regelmatig een uitkijk over de oceaan met zoveel van het niets. Toch ontwaar ik een soort van vat en de aandacht wordt getrokken van iets in het niets. Het blijkt een soort van hutkoffer te zijn en drijft half op het water. Een halfronde deksel en is op weg naar waarheen? Nu schieten er een paar dingen door het hoofd zoals zeilen minderen en op onderzoek van wie waar en hoe welke kist? Wat is de inhoud en grote kans dat deze al lang geplunderd is? De fantasie slaat op hol, wie gooit er nu zo een kist in het water? Een schatkist? Een wrakstuk uit een schipbreuk van heel lang geleden? Goed dat ik de kist voorbij ben gevaren en mijn misschien ongezonde nieuwsgierigheid bedwongen heb of een grote kans gemist, met een doorweekte misschien nog goed leesbare plattegrond. De beschrijving als overlevering of erfenis waar alle kostbaarheden verstopt zijn op een eiland waar we toch al naar toe gaan.
Het mysterie wordt compleet als ik even later een mooie schone fles op het water voorbij zie komen met een briefje erin. Ook deze laat ik zijn weg maar gaan en blijf doorvaren zonder mijn collectioneur-mentaliteit aan te spreken. Wel bedenk ik er een fles achteraan te gooien om de vinder van de flessen te vragen, van wie nu die eerste fles was.
Tijdens de eerste wacht van Jacqueline neemt de wind plots toe tot 24 knoop en sprint het bed maar uit om zeilen te stellen en deze vervolgens terug te stellen omdat de wind weer de Zuidoost kant blijkt te prefereren. Je blijft er maar druk mee om het schip op het doel gericht te houden. Queen B is een echte dame en vaart naar het punt waar de ogen naar kijken.
Regen
Woensdag, 11 maart 2020
S 26º 51.644 W 111 º 56.447 - S 26º 46.457 W 114 º 04.934
Flinke doorstaande wind en maken vaart. Een dikke 5 knoop op de klok en een mooie rechte lijn naar Pitcairn. Het is een donkere bewolkte dag en de zon laat zich vandaag maar 10 minuten zien. De golven zijn hoog en dansen braaf één voor één onder het schip door, maar om met deze deining koffie te zetten is teveel gevraagd en houden het dan maar op een kop Nescafé.
De generator slaat gemakkelijk aan maar blijft 50 minuten lopen. Waar de oorzaak ligt? Het is niet logisch. Iets doet het of doet het niet, de brandstof toevoer valt weg en schakelt uit. De koeling en de oliedruk zijn prima. Zou het een filterprobleem zijn?
Bij het koken is het gas op en maken van een nood een deugd, de zalm wordt zalmtartaar en de linzen met paprika worden koud als salade gegeten.
Bij het tot rust komen in de kuip kan ik het niet laten om de Amerikaanse gasfles uit de bakskist op te duiken en de gasfles uit de bun te halen. Met de slang hevel ik gas van de ene fles in de andere en breng de gasfles terug in de bun. Er kan weer koffie gezet worden.
Nog snel even aandacht aan de generator en zet de brandstofselenoid vast met een rvs draadje in plaats van de tierib die er nu om zit.
Het blijkt niet te werken want de 50 minuten run tijd blijft hetzelfde.
Rond 21.00 uur begint het te regenen, de wind mindert en varen in een donkere nietsziende omgeving. De zeilen klapperen zich een weg door de avond en de regen maakt het verblijf in de kuip wel heel vervelend.
Via de satelliettelefoon contact met het thuisfront gemaakt en de weerman voorspelt mooie wind en op koers blijven.
Klooien met de zeiltjes
Dinsdag, 10 maart 2020
S 27º 03.255 W 110 º 23.461 - S 26º 51.644 W 111 º 56.447
De wind valt weg en start de motor om wat voortgang te maken en voor enige spanning in de accu’s. De dynamo blijkt het systeem allemaal net te kunnen onderhouden maar enige reserve voor het vullen van de accu’s is er niet bij.
Het is een rustige kalme en heldere nacht. Rond half zes pakt de Queen B een briesje van 6 knoop op en zeilt met de wind pal voor het laken. Overdag klooien met de zeiltjes en de ene keer melkmeisje zeilen de volgende keer uitproberen om de genua in de Genuastand te houden. De zee is vervelend, de swell is van zuid, de golven van voorgaande dagen lopen hier dwars op. De Queen B weet het niet meer en is het erg onrustig aan boord, ondanks dat er bijna geen wind is.
Tegen de avond gaat het weer een beetje waaien en maken ineens behoorlijke voortgang en precies bezeild voor de wind met een klein knikje in de schoot. Dit mooie zeilen blijft de hele nacht.
Problemen met de koelkast blijven maar sloffen het nog steeds dat deze op temperatuur blijft.
Besluit om te motoren. Rustige nacht. Kom tot rust. Jammer dat we niet kunnen zeilen. 50 mijl verder.
Sprookjeshelder
Maandag, 9 maart 2020
Hanga Roa - S 27º 03.255 W 110 º 23.461
De wekker brengt me terug in de vertrekkersmodus en dwingt me tot werk. De jerrycans in de boot, de documenten om uit te klaren en een dikke boodschappenlijst om niets te vergeten.
Bij de Armada is de vermissing van Steve nog steeds het gesprek van de dag. Steve is niet gevonden en de duikploeg wacht op betere omstandigheden bij de Solace. Het blijkt een vervelend plekje te zijn waar het schip ligt. Met een Zarpe in de hand en een warme geëmotioneerde hand van de hoogste chef van de Armada lopen we naar het tankstation voor de aanvulling van de tank. Van het tankstation een laatste koffie en halen bij de verschillende supermarkten de boodschappen.
Een lange, sterke maar verwaarloosde kerel komt op me af en schat me in als een zeiler en vertelt me dat hij vaak op Pitcairn is geweest. Dit zijn dan de geroutineerde zeelui die met weinig middelen van het ene eiland naar het andere varen. Hij heeft twee ananas lolly’s in de hand en biedt mij er ook een aan. Ik bedank voor de eer en verbaas me over de spontaniteit en het kunnen delen van deze mensen.
Met de spullen in de bijboot door de langzaam deinende golven bij de ingang en gaan naar de Queen B om vertrek gereed te maken. Een hele klus op een schip welk geankerd is. Bijboot op het dak en laten drogen, jerrycans overhevelen in de tank, bijboot opvouwen en opbergen in de achterkajuit, de motor in de bakskist ruimen en terug inruimen. Navigatie spullen aan, etenswaren verpakken en in de diepvries. De bewolking heeft de zonnepanelen geremd in hun werk en de accu’s zijn overduidelijk niet geladen. Denk met het motoren een eerste lading te geven.
Het wordt een mooie middag met een langzaam verdwijnend Paaseiland, een heerlijke zeilmiddag met flinke voortgang en tegen de avond valt de wind weg en start de motor. Nu blijkt dat de dynamo wel laadt maar lang niet genoeg. Dat wordt een probleem en start zonder problemen de generator maar deze blijft telkens maar 50 minuten lopen. Dit gaat weer een nieuw probleem geven.
De maan maakt met de hoge bewolking een “sprookjeshelder” mooie nacht van.
Terus in Hanga Roa
Zondag, 8 maart 2020.
Anakena – Hanga Roa
Het vroege licht ontwaakt pas om kwart voor acht op de klok. Het klopt niet met de zon en dit wordt veroorzaakt dat het Paaseiland zijn tijd geconfirmeerd heeft met Chili. Dit betekent twee uur uit de pas lopen met de zon. Het is goed voor het toerisme want de andere kant van het verhaal is dat de dag in de avond langer lijkt. De Bella Donna en de Etoile d’Azur late zien dat ze nog niet op zijn en verlaat hen zonder goedendag te zeggen. Ik zal ze nog wel zien Hanga Roa.
70 Meter ketting naar de ketting bun sleuren en draai het schip en vaar langs de rotsachtige kust. Een grote krater is gedeeltelijk in de zee gezakt en laat zien dat de natuur een eiland kan scheppen maar er ook tergend langzaam over kan doen om het terug te nemen. Resultaat van erosie.
De motor pruttelt me naar de ankerplek en meld me bij de Armada via de marifoon. Motortje op de bijboot en vaar naar de wal. De rust is weergekeerd, de swell is weg, de haven is gemakkelijk binnen te varen zonder de eeuwig grote aanrollende golven waar de surfers zo dankbaar gebruik van maken en waar wij als zeilers zulk een hekel aan hebben.
Bij het aanleggen tref ik Jacqueline die net wilde gaan kijken of de Queen B op zijn ankerplaats aangekomen zou zijn. We zijn blij elkaar weer te zien na alle emotie en gebeurtenissen. Samen lopen we naar het hotel waar de eigenaresse erg meegeleefd heeft. We praten bij en ze hangen aan mijn lippen om alles van het drama te weten te komen. De verhalen gaan al een eigen leven leiden en er zijn al vele versies in omloop. Bij de koffiebar een koffie met koek en bel uitgebreid met het thuisfront dat dit boek is afgesloten en vertel dat we morgen gaan vertrekken voor de volgende bestemming.
Aan boord kom ik tot niets en blijf rustig in de kuip om in het nu en niets te blijven hangen, even verwerken van de toestand zeker nu alles weer eens opgehaald is door de familie en de mensen om me heen
De Bella Donna komt een praatje maken en zij blijven nog een week op Paaseiland hangen. We zullen elkaar nog wel zien bij de volgende etappes. Een goede gelegenheid om de tickets van de verschillende locaties van monumenten over te dragen.
Vroeg naar bed en morgenvroeg weer op om verder te reis voor te bereiden
Solace, Steve.....
Zaterdag,7 maart 2020
Anakena
Met een oproep naar Portcontrol die niet reageert roep ik de Bella Donna op, die me vertelt dat er 6 meter hoge swell golven voor de deur van Hanga Roa staan. Dit lijkt me erg veel maar het geeft wel aan dat je niet kunt landen. Het besluit is snel genomen om een dagje Anakena te doen. Met een telefoontje naar Jacqueline om het slechte nieuws te brengen om een dagje te wachten. Het wordt een dagje lezen maar veel gedachtes gaan uit naar wat me gisteren allemaal overkomen is.
Het lijkt nu al wezenloos en ver weg zodat het duidelijk is dat het nog niet verwerkt is. De storm die over de mast heen joeg, de swell van meer dan 4 meter (blijkt uit een gesprek met de Bella Donna), de rukkende ankerketting, het op drift raken van de Charterboot, het op de rotsen stranden en langzaam het toplicht zien doven, de omstanders met de wanhoop in de stemmen, het plotselinge omdraaien van de Solace, de vermissing van Steve, de realiteit en de veronderstelling met de gruwel van wat Steve is overkomen. De uren erna met de steeds hoger wordende golven, de verslagenheid van de resterende 5 schepen als de 10 negertjes op een hek, geen tijd om na te denken omdat je door moet vechten tegen die aanstormende oceaan en dan het besluit om anker op te gaan.
Ik zie nog het spookachtige licht van de raampjes van de Traveller Exxpedition. Een schip van 22 meter die ontzettend ligt te stampen en te lang is om over de golf te rijden en twee golven moet verwerken. De boeg diep door het water slaat, de achterkant van het schip dat hoog zijn achterwerk omhoog gooit. Het is herhalen van het blog van gisteren maar is het verhaal wat ik vandaag een plaats heb moeten geven.
Het voorzichtig naar voor schuiven aan je veiligheidslijn om in de golven die over de boeg stromen je anker vrij te moeten maken van de snubber. Geen mes bij je hebben en terug moeten om een mes te halen want anders wordt het een knoop bij de ankerlier. Het binnen takelen van de ketting over de kettingrol waar de ketting soms enkele tanden afspringt omdat de krachten te groot worden. Met vereende krachten de ketting samen met de lier binnenhalen en wachten dat de golf voorbij is zodat de ruimte die ontstaat op de ketting genoeg is om weer een meter naar binnen te sjorren. De vrijheid van open water terwijl je weet dat je nog heel veel moet doen om uit de risicosfeer te komen. Anker borgen, zeilen bij zetten om rust op de golven te krijgen. Het water spuit over het dek en ga zelfs een keer helemaal onderwater terwijl je alleen maar goed vast kan houden wetende dat de golf wel weer voorbij zal glijden. Met de kotterfok en gereefd zeil, de motor op 1200 toeren komt ineens de rust in de situatie en is de Queen B veilig door op zee te zijn. Nu wakker blijven en de Queen B naar rustiger vaarwater brengen. De Noordzijde moet zonder swell staan maar dat blijkt ook niet waar te zijn, hier staat de swell van de storm uit het Noorden.
De Traveller Edge Exxperience moet zijn ankerketting achterlaten want het was te gevaarlijk deze binnen te brengen. Het schip wordt alleen bemand door vrouwen en ik heb diepe bewondering hoe ze het allemaal geklaard hebben.
Een triestheid overvalt me dat we Steve hebben achterlaten en geen kans hebben gehad om maar iets te kunnen doen in dat kolkende lagerwal golf brekende schuimende ankerplek waar we hebben gelegen. Had ik iets moeten of kunnen doen? Ik had niets kunnen doen, het was alleen voor de vorm geweest of de held uithangen want het was nutteloos geweest.
Steve een schipper net zo oud als ik en heengegaan met zijn passie van wereldzeilen. Sympathieke Amerikaan die zich niet wilde opdringen, klaar om te helpen en om andere schepen in de gaten te houden om te zorgen voor, de koplamp op het hoofd toen hij in dinghy zat, zorgen maakte of de bijboot van het Charterschip op drift was. Ik hoor hem nog over de VHF roepen dat het licht van de Charterboot nog onderwater scheen en uitging. Een wereldzeiler die Vuurland heeft gerond, de stormen van 65 knoop in de Kanalen van Chili trotseerde en hier in de Swell zijn einde vindt.
Cathy en Andrew van de Bella Donna komen voor een praatje en bespreken de plannen voor de komende weken maar ook wat hiervoor is beschreven. De Bella Donna heeft dezelfde plannen als de Queen B en zullen hen nog wel meer tegen gaan komen.
In de verte zie ik een mooi motorjacht van 25 meter aanvaren en vaart de ankerplek voorbij. Ik roep het schip op en vertel de situatie bij Hanga Roa en adviseer hen in de buurt te blijven. De kapitein, een Fransman uit Papeete is dankbaar voor de oproep en weet dat het een terugvaart uit Hanga Roa bespaart. Op kanaal 72 praten we een beetje op en neer en de Etoile d'Azur komt van Saint Barth en heeft ook Zuid-Amerika gerond waar het uit Chili is overgestoken naar Paaseiland. Drie dagen in een echte storm gezeten en is blij dat hij even op adem kan komen.
In de avond vertrekt de Pakia Tea naar Gambier en zwaai ze met contact via de marifoon uit. Met een prachtige roodgele spinnaker zwaait het schip de achterblijvers uit en zie ver in de horizon het zeil als laatste verdwijnen. De volle maan verlicht het water, het schijnsel van de maan en de kalme zee doen me geloven dat er niets aan de hand is. De wereld gaat gewoon zijn gang.
Vrijdag, 6 maart 2020
Ahu Vinapu – Anakena
Steve controleert op het voordek en zie de koplamp weer naar de kajuit schuifelen. De golven worden steeds hoger en schat enkele swell golven op 4 meter.
De meeste die er onder de kiel zoeven zijn 2 meter plus, want dat kan ik zien aan de dieptemeter.
Ineens beroering over het net dat de boot van Steve is gekapseisd en niet meer boven komt. Een dikke grote roller heeft de boot opgetild en tijdens het breken van de golf de boot omgedraaid. Steve heeft de gewoonte om de bijboot met een spruit naast zijn bootje op te hijsen. Waarschijnlijk is deze nog eens topzwaar geworden met het vele regenwater en is de Solace het kenterpunt en richtmoment volledig verstoord. De Solace is binnen twee seconden geheel verdwenen. De 5 overgebleven schepen staan perplex en weten niet wat we moeten doen. We roepen portcontrol maar deze spreken slecht Engels en alles moet 5 keer herhaald worden. Paaseiland blijkt geen rescue team te hebben, geen helikopter. Het enige is dat ze wat auto’s langs de waterkant laten rijden om te zien of er iemand te zien is. Wrakstukken van de Solace drijven voorbij de Pakia Tea. Dit is einde verhaal en ben bang dat Steve geheel verrast is in zijn eigen kajuit en geen schijn van kans heeft gehad.
De golven blijven maar groeien en met deze twee rampen wordt nu het dringend advies gegeven de ankerplek te verlaten. Ik moet wel, maar jullie mogen best weten dat het een hele opgave is op een dansend en hoog rijzend en diep dalend schip het anker binnen te halen. Ik zet de motor in zijn werk, de stuurautomaat tegen de wind in en begin de 75 meter ketting binnen te halen. Het valt me niet tegen maar noodsituaties maken de mens in een oogwenk sterker en trek het anker uit de grond en ruim de spullen op. De boeg boort zich regelmatig diep in een golf zodat ik druipnat uit de strijd kom.
Bij de Bengt is er geen teken van leven en roep enkele malen op maar geen reactie. Ook de Port-control doet verwoede pogingen de bemanning wakker te krijgen.
Om half drie heb ik de kotterfok, een stuk grootzeil en verder alles onder controle en zeil de oceaan op. Weg van de rampplek, diep onder de indruk en machteloos van hetgeen wat er gebeurd is. Steve, naast me, zomaar binnen twee seconden uit het leven weg. Einde van de reis terwijl hij zo vol trots kon vertellen van de ronding van Vuurland, Kaap Hoorn. Dan heb je toch heel wat in je mars als dit op je palmares prijkt en dan zijn een paar Swell golven je fataal.
Op de Oceaan hou ik het tempo laag om tijd te winnen want er is beloofd dat de wind zou wegvallen maar bij het naderen van Hanga Roa is de wind dan wel niet zo sterk maar wel de Swell golven, uit het westen veroorzaakt door de storm van de afgelopen dagen. Paaseiland ligt op het kruispunt van de Swell uit Zuid en West. Met de Pakia Tea en Bella Donna vinden we een ankerplekje bij Anakena. Het is hetzelfde strandje met beelden waar we vorige week de heerlijke lunch hadden.
Jacqueline komt me van een afstand opzoeken met een marifoon geleend door de hoteleigenaar die alleen maar kanaal 16 blijkt te hebben. Voelt ongemakkelijk want is het noodkanaal en dat hebben we de afgelopen dagen niet kunnen missen terwijl er door taalproblemen en onbegrip zoveel gemist wordt.
Schipbreuk Anatakan
Donderdag, 5 maart 2020
Ahu Vinapu
Ik heb bijzonder goed geslapen ondanks de wind, golven en regen. Het anker houdt goed en ben niet bang dat het krabt omdat er een mooi rondje op het scherm komt te staan van het draaien om het middelpunt, het anker.
Ik doe niet veel en voorvoel dat er nog genoeg werk aan de winkel komt. De wind blijft flink doorstaan terwijl deze moet ophouden met blazen rond een uur of 4. Dat gebeurt niet en loop onrustig door de kuip om de lucht in de gaten te houden. Rond vier uur verlaat de bootjongen van de charterboot Anatakan met een rode dinghy het festijn. De boot lijkt goed verankerd te liggen aan de enige boei van de hele ankerplaats en heb er eergisteren duikers gezien die alles controleerden.
Anatakan, wordt voor mij dan het referentiepunt van mijn positie samen met de Bengt en de catamaran dichtbij me, de Bella Donna. In totaal 7 schepen liggen klaar om te vertrekken maar kunnen niet. Het blijkt voor kust Hanga Roa echt slecht te zijn, zodat we gedwongen worden hier te blijven hangen. Het begint weer opnieuw hard te waaien en de wind wordt geassisteerd met een Swell vanaf Zuid en dat lijkt niet goed te gaan.
Hoge opklimmende bergen met water jagen onder de Queen B door en het anker geeft geen krimp. Prima anker en goede ankergrond staan garant om een storm te overleven. Ik ben nerveus, voel me niet lekker en kan de vinger er niet opleggen want heb vaak genoeg gelezen dat er schepen met meer dan 50 knopen wind gemakkelijk de storm afrijden achter het anker.
Alleen deze plek, aan de lage kant, met de brekende Swell golven op de rotsen en het rif, de slierten water die van de golven afwaaien, het oorverdovende lawaai van de brekers, geven het een donker voorgevoel.
Niets mag verkeerd gaan want dan is er geen oplossing mogelijk. De avond valt en blijf met de marifoon in de kuip zitten om de omgeving in de gaten te houden. Het is een donkere nacht en is moeilijk je staande te houden in de kuip, vanwege de deining en de golven die blijven jagen. De bemanning van de Bengt gaan gewoon slapen, maar merk al snel dat de andere zeilcollega's er net zoals ik, buiten zitten stand-by in de kuip.
Ik hoor een klap en de snubber, de lijn die de krachten op de lier moet verdelen, breekt van de ankerketting. Loud(Rafiki) had al eens gezegd dat die lijn te dun is en daarom, altijd luisteren naar Loud, er een dikkere stevige driekabel gevlochten lijn naast gezet. De blauwe lijn springt kapot en weet dat de sterke lijn de krachten moet opvangen. Er is dus niet zoveel aan de hand, totdat de sterke lijn ook kapot knalt. Realiseer me de krachten die op de ketting en het anker staan en sla een extra lijn om de ketting om de lier te ontlasten. Terug in de kuip hoor ik een klap en denk te zien dat de lijn van de Anatakan stuk springt. Ik weet dat het schip aan de andere kant ook een lijn heeft hangen en besteed er niet te veel aandacht aan.
Krijg het idee alles onder controle te hebben en ook bij de Bella Donna is er regelmatig iemand op het voordek net zo bij de andere schepen. Steve met zijn koplamp zit op het voordek om zijn ankergerei te checken.
Om half elf doe ik een peiling op de Anatakan, de Bengt en de Bella Donna in samenspel met het kaartenprogramma en kan niet anders concluderen dat het allemaal goed gaat. Ik laat wat ongerustheid varen en denk eraan om een hazenslaapje te gaan doen. Ik kijk nog even naar de Anatakan en kijk recht in de kuip. Dat is vreemd maar tegelijkertijd draait het schip en ligt op dezelfde hoogte als gewoonlijk. Niets aan de hand en pak een daken in de kajuit en via de radio een oproep hoor voor de Charterboot. Chaterboat, Charterboat you are loose of your anchor! Verschillende oproepen en er wordt een May Day afgegeven omdat de Anatakan recht op het rif vaart. Fier met het toplicht aan, zien we de boot tussen de witte schuimende rollende golven verdwijnen en gaat het toplicht uit. Dit is een fatale stranding met gelukkig niemand aan boord.
Dit hakt er wel in bij het bootjesvolk en het is druk verkeer op de marifoon. Steve kan nog een rode lamp onder water zien en dan gaat al het licht definitief uit. We weten met zijn allen wat de oceaan nu doet met dit schip. Het wordt gebeukt, versplinterd en over een grote oppervlakte verspreid. Er zal niets van over zijn alleen we kunnen het niet zien door de donkere nacht. Ik blijf verbouwereerd in de kuip hangen zo ook mijn collega’s. Iemand kan het niet laten om even een "Wowww" te laten horen.
Uiers hangen horizontaal
Woensdag, 4 maart 2020
Ahu Vinapu
De wind jakkert door de verstaging en laat verschillende vallen klepperen. Voel me een beetje ongerust vanwege de onheilstijdingen, de voorspelde wind en de vraag die meespeelt: Houdt het anker wel.
He ankeralarm gaat om 06.00 uur af na een hevige windstoot maar zie aan het patroon van posities op het schermpje van het kaartenprogramma dat er niet zo veel aan de hand is. Ik stel het alarm in, op de nieuwe plaats. De positie waar de storm over het schip heen zal komen. Vannacht tot 04.00 uur heeft het schip zich als een dronkenlap gedragen. De swell vanachter, de golven dwars door de wind van gisteren en de nieuwe wind op de kop slaat het schip van boord tot boord in het water. Flinke regenbuien samen met de jakkerende wind maken een onheilspellend geluid en is van slapen in deze periode niets van gekomen.
Rond 4 uur nam de Swell af en de dwars golven plat gewaaid door de nieuwe wind, zodat er alleen maar wind en golven van de boeg over het dek joeg. Het maakt het verblijf aan boord een stuk comfortabeler en heb hierdoor een paar uur kunnen slapen. Rond 08 uur wakker en beoordeel de situatie vrij rustig. Met het checken van Windy die het zwaartepunt van de storm legt op vanavond 22.00 uur. Rukwinden van 54 knopen en een constante wind van 32 kn.
Ik kan me er niet toe zetten om veel te doen en werk aan mijn weblog, waar veel tijd in gaat zitten. Een uurtje stroom draaien met de generator. Af en toe contact met de wal en word mentaal ondersteund. De schepen naast me liggen allemaal stevig vast en merk geen enkele veranderende positie of krabbend anker. Allemaal ondergaan we het lot van wachten.
Bij enkele rukwinden wordt het wateroppervlak melkwit met afwaaiende golven en maak enkele indrukwekkende foto’s van het buurschip Bengt die met mist en storm om zich heen en zwaaiende mast een mooie impressie geeft in welke omstandigheden we in verkeren. De zon laat het de hele dag afweten en alles is verpakt in een grijze zware deken.
Rond 16.00 uur neemt de wind toe en komt uit de voorspelde hoek Noord. Precies over de berg heen waar de Queen B zich achter heeft verschuild. Moet goed gaan.
Pasta met zalm en met een bakje koffie tussen de buien, in de kuip genieten van alle elementen. De uiers van de koeien op de wal hangen horizontaal en kan er een beetje om gniffelen. De plaggen waaien uit de dijk.
Wietgeur
Dinsdag, 3 maart 2020
Hanga Roa – Ahu Vinapu
Hoe vaker je de Windy weersite openmaakt, hoe roder de kleur van de wind die op je afkomt. Je zou de wind dood willen kijken maar dat lukt niet.
Jacqueline pakt de tas en breng haar in een druilige regen naar de wal. Bij Entel internetsaldo laden voor nog meer weerberichten en het contact met de wal. De creditcard van Jacqueline uitproberen en als deze werkt dan weet ze zeker dat ze me loslaat. Dikke lieve kus, na een kopje koffie, vaar ik met de bijboot opgetild door de rollende golven het haventje uit.
Een zwaai als groet en ga eerst bij Steve kijken, maar die geeft geen thuis, vervolgens de buitenboordmotor van de bijboot afnemen en de dinghy, wat extra ruimte geven om deze mee te trekken.
De Armada roept de Queen B op dat iedereen vanmiddag moet vertrekken. Dat wisten we al en antwoord dat de Queen B naar de andere kant vertrekt. Om wat stroom te draaien start ik de generator die perfect zonder kuren aanslaat en met het laden van de accu’s maak ik gebruik om de watermaker te spoelen en water te maken. Fijn dat alles het doet.
Om twaalf uur zie ik de twee catamarans aanstalten maken te vertrekken en ga zelf dan ook maar anker op. Start de generator om extra spanning voor de lier te hebben en trek de ketting binnen. Daar heeft de lier behoorlijk moeite mee en moet deze helpen. 70 Meter ketting binnen trekken is een hele klus en voel het al snel in de bovenbenen omdat het begeleiden en binnen trekken vanuit de onderrug en doorgebogen knieën tot stand komt.
Een mooi tochtje langs de zuidkant van Paaseiland en vaar in tegenstelling tot de catamarans een zekere ruime bocht om de twee rotspunten, voor de zekerheid. De twee Catamarans varen er tussendoor. De charterboot die de afgelopen week naast de Queen B lag, ligt nu weer naast me en ga ervan uit dat hij weet wat hij doet.
De eerste keer het anker uit en meteen houvast. Het schip ligt als een huis en de wind neemt toe tot een 15-16 knoop en dat is goed te doen.
Het vervelende zijn de grote swell golven vanuit het Zuiden die het schip soms wel 3 tot 4 meter heel zachtjes optillen en zachtjes neer laat. Het slingert zijn best aan boord.
Boekje lezen, internetten en zie de Exxpedition ook haar heil zoeken op deze ankerplek, Ahu Vinapu. De wietgeur komt me tegemoet, vreemde onderzoeken vinden daar plaats. Een vliegtuig klimt recht boven me naar grote hoogte. Prachtig gezicht dat een zilveren straalvliegtuig zo van de startbaan, laag over zee zijn hoogte maakt.
Exxpedition Travel Edge
Maandag, 2 maart 2020
Hanga Roa
Langzaam maar zeker komt alles in het teken van de komende storm te staan. De gesprekken, de sms’jes en voor mezelf. Observeren van de wolken met de mogelijke patronen in zee. Niet dat je er veel wijzer van wordt maar het is een vorm van alert zijn of intuïtie. Met de bijboot naar de wal voor extra boodschappen om de komende dagen door te komen, als we aan de andere kant van het eiland liggen.
Met het doorspreken van allerlei scenario’s stel ik Jacqueline voor om een hotel te overwegen om tot rust te komen en het bespaart haar een bumpy-ride op een open zee.
Het wordt duidelijker en gemakkelijker te beslissen nadat we Steve ontmoeten, die terugkomt van zijn bezoek aan de Armada, om uit te klaren, gaat de beslissing nu wel snel. Het wordt Steve sterk afgeraden om te vertrekken, met de komende snel naderende storm van 62 knopen. Jacqueline boekt een hotel en onze zorgen gaan uit naar Niels en Linneth die zaterdag zijn vertrokken.
Nu enkele verse spullen halen voor mezelf. Het winkelen en weten waar je de beste levensmiddelen kunt halen, begint wat meer vorm te krijgen. Gebruik maken van de producten van plaatselijke boeren zoals heerlijke andijvie, courgettes, ananasjes, tomaten, aan te vullen met diepvries vlees van de kleine supermarkten. Opvallend is dat de Chinezen dit eiland nog niet hebben ontdekt. De supermarkten worden door de lokale bevolking gerund en het assortiment is daarom divers. De winkels hebben niet veel, elke winkel heeft een ander inkoopbeleid, zodat je moet shoppen om alles bij elkaar te sprokkelen. Gezellige bezigheid en je voelt het contact met de mensen.
In de straat treffen we een half verborgen huis waar de wens te kennen gegeven wordt om los te komen van Chili. Rapa Nui, independent.
Alweer een actiegroep erbij maar begrijp het. Chili ligt 3000 kilometer hier vandaan en geografisch is het een uitloper van Polynesië. Maar zelfstandigheid heeft geen schijn van kans als je territorium de oppervlakte heeft van Texel en dat er geen enkele grondstof aanwezig is. De bomen zijn al gekapt en het eiland staat noodgedwongen in het teken van Unesco worldheritage. De plaatselijke bevolking heeft zijn huidige bestaan te danken aan het verleden en de Unesco zorgt ervoor dat de tijd stil blijft staan.
Bij de dinghy aankomst in de haven komen de bemanningen van drie boten bij elkaar en worden allerlei ervaringen uitgewisseld met belevenissen. Het Zweedse schip is bemand door een Nederlander met Zweedse vrouw en hadden eerst het idee om naar Bolivia te varen, maar hebben hun doel omgegooid en varen nu richting Pitcairn. We zullen ze meer tegen gaan komen.
De vrouw van de vreemde catamaran, twee bananen als drijvers met twee masten in het midden, de Pakia Tea zijn hier al een paar keer geweest en die weten te vertellen dat de ankerplek aan de andere kant van het eiland redelijk rustig is.
Bij de koffiebar een heerlijk ijsje en zien later op de avond een prachtige tweemaster aankomen. De Travel Edge Exxpedition, een dames bemanning die professioneel ankeren en gaan passagieren. Het blijkt een onderzoeksschip te zijn en we raden met zijn allen natuurlijk het onderzoek: De effecten van plastics in de oceaan. Hoe origineel kan je missie zijn voor een gewoon charter.
Toch vertrokken
Zondag, 1 maart 2020
Hanga Roa
Bewolkt, regenbuien, wind, krakend geluid van de mast en giek met de swell maken van de Queen B een kermisattractie. Het is moeilijk lopen in de kajuit en de golven jagen als een dolle onder de kiel van het schip door. De ankerketting met boegrol kreunt bij tijd en wijle en zie bij de inspectieronde dat we wel heel dicht bij Steve de Amerikaan achter ons liggen. Hoe kan dat? Zijn we aan het krabben, ligt de ankerketting van Steve achter een steen onderwater?
Met de Garmin de boel angstvallig in de gaten houden maar kan er geen vinger op leggen want de afstand met de 4 andere schepen blijft hetzelfde. Dit wordt een loom dagje want het lijkt me niet verstandig om de Queen B vandaag zonder bemanning achter te laten en besteden de dag dan ook om te lezen. Tegen de middag kan ik het niet laten en maak aan de ankerketting een extra voorloop vast om de boegrol en de lier te sparen. Tank de laatste 50 liter diesel in de hoofdtank en ruim de lege jerrycans op in de ankerkluis. Vernieuwen van de reeflijn van de rol Genua en zo krijg je toch nog het idee dat je iets doet.
Niels helpt Steve met het mankement van zijn ankerlier en gaat rond 13.00 uur terug naar zijn boot om anker op te gaan. Ook deze procedure gaat niet vlekkeloos en probeer wat assistentie te verlenen met de rubberboot maar door de hoge deining en het vervaarlijk duiken van zijn schip zorgt ervoor dat ik een beetje uit de buurt blijf. Ninneth wisselt wat Peso’s uit en een telefoonkaart. Ik vraag nog of ze het weerbericht gevolgd hebben en een volmondig ja geeft aan dat ze niet willen denken aan blijven en vertrekken.
Later op de dag tekst Rikus dat er een front aan komt met meer dan 62 knoop wind en hoop voor de Stormalong op een goede en veilige trip. Met gefronst voorhoofd zwaai ik ze uit richting Pitcairn.
Wachten voor het einde stormseizoen.
Zaterdag, 29 februari 2020
Hanga Roa
Het is druk op de weerlijn. Meteorologie van Windy geeft aan dat er een behoorlijk front aankomt. Rikus is erg resoluut en zegt blijven liggen, tweede anker uit en ingraven. Mijn inschatting is wat gematigder en zie zelfs kans om met wat goede wil aan de bovenkant van het front voor de wind uit te kunnen lopen. Al moet ik zeggen als de windsite een paar uur geraadpleegd wordt dat er meer donkerrood tot paars in grote kringen te zien is op de weerkaart en besluit definitief te blijven liggen in de beschutting van het eiland. Het zal de eerste storm zijn die ik uit moet rijden achter anker op open water.
Bovenstaande ontwikkelde zich tijdens de koffie want vanochtend was het plan om maandag te vertrekken zodat we een plan maakten om de spullen voor de diepvries zo laat mogelijk in te slaan en gaan voor een wasserette voor de vuile was.
Met het rubberbootje vol geladen met afval, boodschappentassen, computergerei voor de weersverachtingen en de was, varen we het haventje in en leggen de rubberboot aan twee kanten vast. In de wassalon ontmoeten we een aardige dame die veel in Nederland is geweest en met name op Texel. Volgens haar is Texel net zo groot als Paaseiland en is helemaal weg van Nederland. We worden dan uitstekend geholpen en kunnen het wasgoed vanmiddag om drie uur ophalen.
De tussenperiode besteden we om koffie te drinken met een wolkje Wifi. Uitgebreid contact met Rikus en de plannen worden langzaam bijgesteld van vertrekken tot wachten. Rond twee uur gaan we naar de was in de hoop dat deze eerder klaar is maar helaas dat blijkt niet het geval en wachten in de tuin waar een tweedehands kledingmarkt is georganiseerd voor de lokale mensen. Leuk om te zien hoe iedereen elkaar begroet en spullen probeert te passen en uit te ruilen. Met de was op de nek naar de supermarkt en kopen nu maar voor twee dagen vlees en wat extra groenten. De kleine ananasjes zijn heerlijk en kunt deze als een lollie eten.
Aan boord spreken we Ninneth en Niels van de Stormalong die morgen vertrekken omdat ze denken dat het wel mee zal vallen met de storm. Uitwisselen van boeken en bijpraten van alle belevenissen. De Stormalong zal voor wat langere tijd op de Gambier blijven om het stormseizoen daar af te wachten.
Voor ons om daar ook even bij stil te blijven staan maar één voor één, Pitcairn en het binnenvaren van Gambier.
Storm alert
Vrijdag, 28 februari 2020
Hanga Roa
De weerman Rikus geeft een alert af dat er veel wind vanaf Pitcairn komt en deze storm kan oplopen tot een 45 knoop. Dit geeft een heel andere kijk op de situatie en we overleggen of aanstaande zaterdag wel een goed tijdstip is voor vertrek.
Vanochtend vroeg opgestaan om boodschappen te doen en diesel te halen en nemen het besluit om gewoon met de voorbereidingen door te gaan. Eerst twee van de vier Jerrycans leegmaken in de vaste tank en met het karretje in de tender gaan we op weg. Door de hoofdstraat slenteren we met in het achterhoofd waar zijn de beste spullen voor de komende 15 dagen te koop. Bij de dieselpomp 50 liter diesel en rol deze op het bagagekarretje door het dorp. Bij een koffiebar eindelijk een wifi bericht zodat we een overzicht krijgen, wie, wat, hoe en waar er allemaal in de wereld heeft afgespeeld.
Met onbestendig weer, vervelende golven en een Queen B die vervaarlijk ligt te zwaaien trek ik de kannen op het dek. Het begint van de weeromstuit ook nog eens heerlijk te regenen. Rustig aan in de middag en rusten uit van de vermoeienissen van de laatste dagen. Een honderd liter in de hoofdtank overgeheveld en heb nog een 50 liter op het dek staan. Mijn calculatie is 165 liter en ben benieuwd of dit uitkomt.
Een stukje tonijn in de pan met snijboontjes en hebben heerlijk gegeten met een prachtige avond waar de wind wegvalt. Zouden we vannacht eindelijk eens rustig kunnen slapen?
Indruwekkende monumenten
Donderdag, 27 februari 2020
Hanga Roa
We zijn niet voor niets op het eiland, en gaan vandaag een verkenningstocht maken. De buitenboord motor starten en de tassen in het boorplatform of bijboot. Op het moment dat we losmaken slaat de buitenboordmotor af en peddel terug naar de boot. Met geen mogelijkheid meer aan te trekken maak ik de motor los en breng deze naar de hek-stoel om de bougie los te maken en te controleren. De carburateur los en prik de sproeier met een speld door en maak alles grondig schoon. Terugplaatsen, de motor op de hekstoel van de bijboot en trek met een paar rukken de motor aan. We kunnen de reis vervolgen en huren snel een auto bij het verhuurbedrijf.
De stenen monumenten zijn indrukwekkend, de sfeer en de mystiek die er omheen hangen zijn bijzonder. Met een entreekaart van 80 $ de man kan je 10 dagen lang alle attracties van het eiland bezoeken zoals een hele serie van de opgestelde “Moai’s”, de vulkaankraters en de werkplaats van de Moai’s. Anakena, Te Pito Kura, Tongariki, Akahanga.
Vanaf de ankerplek kunnen we de Tahai zien staan en rijd met de auto naar de plek waar enkele Moai’s over het water uitkijken. Voor mezelf sprekend zijn dit de mooiste. Een groot stenen beeld met witgekalkte ogen en een stenen hoed op de kop en de Queen B op de achtergrond.
Het eiland is volledig gekapt en een mooi groen tapijt ligt over de hellingen van de vulkanen, veel wilde paarden en loslopende koeien geven het een idee van een wildpark. Bij een strand en de natuurlijk vrolijk naar ons kijkende beelden met stenen ogen, eten we een heerlijke risotto en een tonijnsalade.
De eilanden zijn waarschijnlijk door een bevolkingsgroep van de Marquezas gekolonialiseerd en hebben er de landbouw en veeteelt gebracht. Maar voerden ook oorlog tegen de oorspronkelijke bevolking, de snel toenemende bevolking en het tekort aan voedsel hebben het eiland eerst naar welvaart geleid en is vervolgens afgegleden naar armoede.
Het eerste contact met het Westen was in 1722, onze Jakob Roggeveen uit Texel ontdekte het eiland op eerste Paasdag en gaf het de naam Paaseiland. De latere bezoekers voerden nadien veel eilanders als slaven naar Zuid Amerika. Van 16000 naar 600 mensen die nu weer op peil komen van een 6000 inwoners. Het gaat hier duidelijk op en neer.
Het eiland oogt als een park, mooie groene heuvels, afgeschermde gebieden voor de toeristen als Nationaal Park, de hoge entree prijzen voor de monumenten.
We brengen de auto terug en eten wederom het heerlijke ijsje bij de vriendelijke dames. Gelukkig heeft de plaatselijke jeugd niet zoveel belangstelling voor ons bootje gehad.
Klussendag voor de volgende etappe
Woensdag, 26 februari 2020
Hanga Roa
De klussendag om de boot voor te bereiden op het vertrek voor aanstaande zaterdag. Een todo lijst volgen en alles aanpakken wat je tegen komt. Gaskraan plaatsen en erachter komen dat de koperen leiding op knappen staat. Zaag de leiding eruit en plaats een gasslang die ik binnen aan de koperen leiding vastmaak. Dikke klodders kit om het water van de gasbun buiten te houden.
Lummelbeslag smeren, val uit de mast, reserveval losmaken van de dirklijn, log losmaken, blokken smeren, de klepper uit de mast. En de klapper van de week is de aangroei die onder de boot zit.
Ik heb heel wat aangroei gezien vooral bij andere schepen maar nog nooit zo een collectie als onder de Queen B. Dikke trossen of velden met eendenmossel die met een plamuurmes weggestoken moet worden. Een uurtje intensief snorkelen geeft een eerste schoonmaakbeurt maar er zullen er nog wel enkele volgen voordat het probleem adequaat is opgelost. Tijdens het schrapen dwarrelen de restanten naar beneden en kan zonder enig probleem 21 meter diep kijken.
Wat is het water hier helder, een soort van steppeachtig gebied onder de boot met een trompetvis en enkele kleine visjes die gulzig naar de losgebikte eendenmossel uitvallen. De armen worden intensief gebruikt en gaan op het einde van de middag een ijsje halen bij het haventje.
Anker Champagne
Dinsdag, 25 februari 2020
Hanga Roa, Rapa Nui.
De Champagne gaat open en vieren met blijdschap de aankomst. Thuis bellen dat alles veilig is afgerond. We zijn blij en gelukkig en de bubbels in de fles met de opgedane ervaringen maken ons dronken en gaan tevreden naar bed.
Rond 4 uur opstaan om ankerwacht te inspecteren en om 6 uur worden we opgeroepen door de Armada dat we op de plaats waar we nu liggen niet mogen blijven en een paar honderd meter moeten verkassen. Met het naar buiten kijken tijdens daglicht begrijp ik de reden en zie vervaarlijke rollers van de swell op het strand storten. Zo word je snel in de realiteit van alle dag geworpen en er valt bij de heren overheid helemaal geen feestje te vieren.
Met de slaap en de vermoeidheid in het lijf help ik de lier met de 70 meter ankerketting naar binnen. Om deze honderd meter verder weer in het water te gooien. Direct vast en moeten ons voorbereiden op de komst van de Armada, Douane, Immigratie, health officier en de begeleider. Net op het moment dat ik eindelijk eens zonder alle schommelingen gebruik kan maken van het toilet roept Jacqueline dat er bezoek is. De kuip zit vol met bureaucraten en met dichtgeknepen billen zie ik de vloed met nog in te vullen documenten op me af komen.
Vervelend is dat de heren door elkaar de vragen stellen omdat iedereen zo snel mogelijk klaar wil zijn met zijn eigen ding. Drie heren nemen alvast de boot naar een volgende binnenkomer en de twee andere mannen nemen de tijd om wat bij te praten over het eiland.
6000 Mensen groot en 10.000 bezoekers per dag maken het een attractie en allemaal om een zicht te krijgen op de grote stenen monumenten. Nagenoeg geen diefstal en een ontspannen relaxte sfeer hier. Op het laatst wordt nog even gezegd dat we $ 10 moeten betalen bij de Armada als entreegeld. Het is allemaal een beetje snel gegaan en rusten in de kuip uit om wat bij te komen als Niels van het Nederlandse schip zich komt melden. Een gezellige leuke jonge vent van 31 jaar die even de Kaap Hoorn gerond heeft en nu op dit eiland is om verder via Polynesië naar Nieuw-Zeeland te varen.
Allemaal gezellig maar blaas de rubberboot op en Niels wijst ons de weg om tussen de indrukwekkende brekende branding, de ingang te wijzen van een heel klein haventje met enkele vissersboten. Wij vinden er een plekje en kunnen de achterkant van ons bootje vastmaken aan de overhangende lijnen en de voorkant, om het schuren tegen de kade tegen te gaan. We hebben weer land onder de voeten en nu beginnen de stenen onder de voeten te bewegen. Jacqueline loopt dronken over de kade en moet wennen aan de vastigheid.
Bij de Armada weet niemand iets van het betalen van 10 dollar zodat we op weg gaan naar enkele andere mogelijkheden. Vervelend is dat aan iedereen waar we vragen inclusief politie niemand weet waar ik het over heb. Ik laat de 10$ voor de 10$ die ze zijn en wandelen een eerste verkenning door het dorp. Niet onaardig maar niets bijzonders en niets te beleven. Met het rubberbootje langs de brekende kammen van de aanrollende golven nadat we de plaatselijke jongedames uit het rubberbootje moeten jagen omdat de dames het zo gemakkelijk vinden om via de boot op de kade te klimmen. Op zich niet zo erg als het functioneel gebruikt wordt maar binnen de kortste keren springen ze en dansen ze over de luchtkamers en scheppen een berg water binnen. De reserve benzine, een flesje van 0,6 liter, blijkt ineens leeg te zijn.
Vervelend om de boot zo achter te laten, op een bepaalde manier ben je er toch afhankelijk van.. Aan boord genieten we van een mooie avond en laten de zon achter de wolken in de zee zakken.
Land in zicht
Maandag, 24 februari 2020
S 26º 04,138 W 108º 30.863 – Paaseiland, Isla Pasque of Rapa Nui.
De wind staat zacht ruisend in net bezeilbare stand en kan me lange tijd inhouden om niet de motor te starten. Een voortgang van 1,8 mijl is geen snelheid om naar huis te schrijven. Dan de motor aan om half vier en snorren nu met een 5.0 door het water maar op de klok rond vier uur staat de wind weer bij. Motor uit. Oostenwind van 3-4 beaufort met een regenbui die je koud en nat maakt, zoals de natte kuip matten. Ik kleed me om met een nieuwe broek aan maar maak direct een fout om op de natte matten te gaan zitten bij het bijstellen van de windvaan. Ik laat het maar zo en kies ervoor om met een nat kruis door het leven te gaan. Wie weet wat mijn eindstation zal zijn?
En dan om 11.30 komt Paaseiland onder de laaghangende wolken uit. Eerst een twijfel of het een wolk is maar even later weet je het zeker. Nu weet ik uit ervaring dat het nog heel lang kan duren voordat de reis afgerond kan worden. In het zicht van de haven gebeuren de meeste ongelukken. Ik houd het zo lang mogelijk zeilend en kan me lange tijd van de motorsleutel weghouden. Probleem is dan wel dat we in de nacht aankomen maar bij het bestuderen van de kaart lijkt het me niet zo moeilijk.
De wind zet lekker door en helpt de Queen B lekker mee met een vervelende vanachter wind. Wil ze nu gijpen, ja of nee? Weet dat er geen ruimte meer zit aan bakboordzijde en zou het zeil naar bakboord moeten overzetten. Probleem is dat we van het eiland afzeilen en dat wil je juist in de laatste meters niet.
Bij het waypoint van de kaap om definitief naar Hanga Roa te varen wordt de koers ruimer en varen we ruim langs de kust naar de lampjes van de zo te zien van een afstand een grote stad. Hoe kan dit?, in het boek stond dat het een dorp was van 1600 mensen en dan verwacht je niet het aantal lampjes zoals nu.
Bij het keurig oproepen van de havenautoriteiten blijkt niemand Engels te spreken en na wat geharrewar kunnen we ankeren en moeten ons morgen melden. Ik hoor nog iets van koraal maar daar heb je weinig aan als de strekking niet duidelijk is.
Op de kaart staan twee ankertjes zowel op de Garmin alswel op de OpenCpn en zet een waypoint naar één van deze ankertjes. Een geruststelling is dat we niet alleen zijn en dat er een aantal schepen voor de kust liggen. Eindelijk na 2800 mijl kan het anker van het dek en laat deze zakken. Een hoop geschraap en gekreun van de ketting geven aan dat het daar beneden met houdkracht niet goed gaat. Met een zucht en met behulp van gecoordineerde spierkracht samen met de lier de 70 meter ketting naar boven takelen en merk dat de lier voor deze ketting wat licht is en er behoorlijk moeite mee heeft. Ik help de lier een handje om aan de ketting te trekken.
De Queen B opnieuw bijdraaien en een nieuwe poging, nu schraapt de ketting iets maar krijg het idee dat we beet hebben. Anker houdt, ankerwacht bijzetten en spullen in de kuip opruimen.
Nog 100 mijl
Zondag, 23 februari 2020
S 24º 58,267 W 107º 50.219 - S 26º 04,138 W 108º 30.863
Zeiltjes staan erbij zonder enig onderhoud en met dit rustige weer op zee is het een prima moment om wat onderhoud te doen. De motorruimte had nogal wat water en vettigheid zodat een dweil en lapje wonderen doen. Bij het schoonmaken merk ik dat de V-snaar los staat en maak deze op spanning door de dynamo met een sleutel omlaag te drukken. Motorruimte schoon en de snaar weer strak. Ik word gestoord door de veranderende wind. De wind valt weg en moet derhalve veel zeilwisselingen doen zoals gijpen om de wind uit de veranderde hoek op te vangen.
Rond 1800 uur ontstaat een feestje aan boord omdat er nog maar 100 mijl te gaan is naar het eindpunt. Het feestje wordt gevierd door de fles Champagne naar de koelkast te brengen zodat deze heerlijk 100 mijls koud kan worden.
Maar de wind vindt ons veel te leuk om mee te spelen en gunt ons het gevoel "Paard ruikt stal" niet en gaat nu helemaal liggen. Zie maar dat je thuiskomt zal ze denken. We beantwoorden dit met de motor te starten om wat druk op het roer te houden en als beloning dat we zo weinig gebruik gemaakt hebben van de kar. De laatste nacht op zee geeft ruim stof tot nadenken, 30 dagen op jezelf aangewezen en geen enkel contact met de medemensen en de ellende en plezier op de wereld. Hoe gaat het met het Corona virus, hoe gaat het met de koperkoersen, hoe gaat het met de heer Trump? De Chinezen, de Iraniërs, Noord-Koreanen, Poetin en een hele zwik meer? Ik heb ze niet gemist maar ben wel nieuwsgierig.
De indrukwekkende Pacific met de lome trage deining als basis waar de windgolven alle richtingen op mee deinen. Het weinige leven op de oppervlakte. Geen vogels, dolfijnen, vissen en menselijke aanwezigheid zoals schepen op zee. De enige echte compagnon die we hebben gehad is het mannetje de Maan. De zacht romige straling met de weerkaatsing van het licht op de golven in de donkere nacht gaf een vertrouwd en romantisch gevoel. In de uren dat ze achter de horizon weg kroop gaf ze het licht over aan de ongelooflijke hoeveelheid witte schitterlichtjes van de sterren. Melkachtige slierten van fonkelaars in het zwarte niets. De zwarte gaten zullen we maar zeggen maar ook daar zullen nog miljarden verborgen hemellichamen verborgen liggen. We zijn echt helemaal alleen geweest.
Water onder de motor
Zaterdag, 22 februari 2020
S 23º 45,243 W 106º 58.8 - S 24º 58,267 W 107º 50.219
Slaapdronken uit de slaapstand, broek aan, zweet en geur absorberend poloshirtje van de Bever sport aan, zwemvest overheen, koplamp op het voorhoofd, een pakje mariakoekjes in de hand en een onzin recyclebaar, goed voor het milieu waterflesje in de hand met de aangelengde mango poeder maak ik me op om de krachten van de Pacific aan te gaan.
De kou dwingt me om de fleece aan te trekken en bestijg mijn troon, strategische plek om alle metertjes en indicatorpijltjes in de gaten te houden.
Hoe zou het zijn met die klop, vraag ik me af? Voor de zekerheid maak ik het motorluik open en zie veel water onder de motor staan en zucht om het gereedschap voor te bereiden op werk aan de winkel. Eerst het water wegpompen en op zoek met zaklamp naar het waterlek. Niet gemakkelijk te vinden en bij starten van de motor blijkt dezelfde slangklem die enkele maanden geleden is vervangen weer te lekken. Jacqueline wordt gestoord in de slaap en helpt me als een chirurgie assistente de gereedschappen aan te geven en schoon te maken. Een nieuwe slangklep op de oliekoeler en denk de situatie onder controle te hebben.
De slaap wil de laatste dagen niet echt lukken en kom met een slaaprecord van 2 uur in de afgelopen 24 uur uit de strijd. Voel me niet moe maar weet dat het aan me vreet.
De zee is rustig, veel te rustig en het is opnieuw een dag van tobben. De zeilen uit en zet de boom uit met uitgeboomde genua. We halen een dikke 3,5 knoop en ben zelfs tevreden dat de Queen B zich door het gladde oppervlak met niet meer dan 5 tot 6 knoop wind nog in beweging weet te zetten.
Om 1800 uur is de wind op en gaat de motor aan, watermaken en genieten van de zondondergang kruip ik maar weer in de kooi. Ondanks het getob en gedonder met fladderende zeiltjes en de Fokke loet op het voordek een 88 mijl op de klok. Verwachte aankomsttijd is bijgesteld naar maandagavond. Toch is het gevoel van de afgelopen dagen en weken heel positief en hebben veel geluk met de afwezigheid van de totale windstiltes die we hadden kunnen hebben in de doldrums en op de Paardenbreedtes. Wind van 6 knoop is altijd beter dan een spiegelzee met 0 knoop wind, dat is de Queen B bespaart gebleven. En wat had ik dan moeten slachten wegens gebrek aan?
Jacqueline maakt me om kwart voor elf wakker dat er een 8 knoop wind uit de goede hoek is en start de bovenbeschreven opsta-procedure op. Buiten in de kuip bevestig ik de juiste conclusie van de super dekknecht en als een ware manager neem ik de al genomen beslissing om de zeiltjes uit te rollen en de nacht in te zeilen onder een magnifieke mooie sterrenhemel terwijl een gedicht bij me binnenkomt die precies aansluit hoe ik het beleef.
Uber den Wolken
Muss die Freiheit wohl grenzenlos sein
Alle Angste, alle Sorgen
Sagt man
Bleiben darunter verborgen
Und dann
Wurde was uns gross und wichtig erscheint
Plotzlich nichtig und klein
Maandag, maar zeg je niet welke maandag
Vrijdag, 21 februari 2020
S 22º 29,435 W 106º 11.250 - S 23º 45,243 W 106º 58.803
Er zijn van die dagen dat het niet allemaal vanzelf gaat. Zo ook vandaag, een dag met schiftende en veranderlijke winden. Buien die overkomen met wind uit een totaal andere hoek zodat het behandelen van het zeil een samenvatting wordt van een zeilcursus: Hoe om te gaan met uw zeilen! Voordeel van het motoren van afgelopen nacht dat de accu’s vol staan, dat de watermaker extra water heeft geproduceerd.
In de nacht, rond 01 uur valt de wind weg en start een halfuur later de motor. Een kwartier later(01.45) laat de windmeter weten dat er wind is en gaat de motor weer uit. Zeilen gaat te allen tijde voor. In de loop van de dag contact gehad met de weerman en die geeft voor vandaag, zaterdag en zondag hetzelfde weerbeeld en pas maandag komt er meer wind. Dat zullen vervelende dagen worden want we hebben al rekening gehouden met de aankomst in de vroege ochtend van maandag maar dat zal nu wel dinsdag of woensdag worden.
De gedachtes gaan negatief op hol, echt schommelen en schudden van de Queen B is vervelend, de geluiden van de mast, het gekraak van het lummelbeslag maken het extra onrustig. Het geluid van de sonore motor laat de mens niet lekker slapen als je ernaast ligt. Met een glimlach laten we beiden niets aan elkaar merken en zeggen ter opwekking tegen elkaar, Dan maar een dagje langer op zee. De opmerking dat we maandag aankomen, alleen ik weet niet welke maandag doet verder zijn werk en er verschijnt weer een uitbundige glimlach.
Onder de uitgebalanceerde houding van lichtjes door de knieën de wilde en verwarde bewegingen op te vangen blijkt de gasklep niet meer te reageren en dooft het vuur. Met lifeline en een tas met gereedschap gaan we de gaskamer is. De gaskamer is een uitsparing in het dek met gasfles en de gasklep die vanuit de kajuit elektrisch te bedienen is. Bij het openen van de gasbun zie ik dat het zoute water zijn best heeft gedaan en het ijzer van de magneetklep is tweemaal zo dik geworden. Met wat kunst en vliegwerk de fles losmaken, de slangen van de nippels afschroeven en demonteer de gasklep. Terug de kuip in en zoek een reservegasklep.
Deze gaat er weer terug in en na een halfuur kunnen we weer aan de slag door voor het fornuis licht geknikt in de knietjes het maal af te maken. Bij het opstaan uit de avondwacht hoor ik een ondefinieerbare klop in de buurt van de motor en kan de oorzaak niet direct om de brullende krachtbron vinden. Het sonore geluid van de motor zelf, de oliedruk en koelwater temperatuur zijn in orde en laat het hierbij.
Met het geduldige zeilen afgewisseld met motorgebruik zetten we toch nog een 88 mijl op de klok. De verwachtte aankomsttijd wordt nu verschoven naar maandagmiddag.
Wind valt weg.
Donderdag, 20 februari 2020
S 21º 10,615 W 105º 20.645 - S 22º 29,435 W 106º 11.250
De dagen rijgen zich aaneen en het gevoel dat we het ergste gehad hebben geeft een onrustig gevoel. We zijn aan het rekenen wanneer de aankomst is met dit mooie zeilweer en gemiddeldes van 100 mijl per dag. De wind staat uit de goede hoek en is bezeilbaar. Met een snelheid van 4.4 mijl en het weinige motorgebruik van de laatste weken maken het een soort van zeilfeestje totdat de wind ineens wegvalt.
Blakke zee met golven uit diverse richtingen zorgen ervoor dat de windvaan het niet meer weet maar ook de stuurautomaat geeft telkens een alarm dat er geen touw aan vast te knopen valt. Het moeder-kompas schommelt waarschijnlijk net zo hard mee en met de snelheid van 1 knoop is er geen richting te duiden. De motor gaat aan en geef 2100 toeren op de meter, maar de voortgang blijft bij een 4,1 hangen. Waarschijnlijk de schroef begroeit met schelpen en pokken.
De 27 dagen op zee hebben een aanslag gedaan op de voorraad levensmiddelen zodat de reserve aan koek opraakt. Zo ook de Oreo’s, twee zwarte koekjes met een witte vulling, van origine een Colombiaans koekje zijn op. Maar we vinden een oplossing in de vorm van een Oero. Twee witte mariakoekjes met een chocolade vulling is net anders om maar ook een prima koekje om de lange wacht door te komen. Oero’s onder bereik met een kop koffie snellen we de laatste dagen binnen met het gezoem van de motor.
In de almanak staat dat de klok op Paaseiland afgestemd is op de Chileense tijd. Wij hebben de klok bepaalt via de 15 graden lengtegraad en zijn daarmee te voorbarig geweest om de klokken gelijk te houden en daarom draaien we de boordklok met een uur terug om langzaam op één lijn te komen met de bestemming. We passen ons maar weer eens aan.
Eet een paard.
Woensdag, 19 februari 2020
S 19º 46,572 W 104º 23.015 - S 21º 10,615 W 105º 20.645
Bovenstaande posities geven een paar veranderingen weer. Boven de 20 graden Zuid is uit de Convergentiezone in de Paardenbreedtes. De convergentiezone is meestal regenachtig en windstil maat daar hebben we weinig last van gehad. Zo ook de Paardenbreedtes, het tweede gebied met onbestendige wind. Deze breedtes zijn genoemd naar het feit dat verschillende Spaanse schepen hier hun paarden moesten opeten omdat het allemaal zo lang duurde voordat deze breedtes gepasseerd waren.
Ondanks al het gemopper dat ik doe hebben we geluk met de wind. De 105 graden west en meer geeft aan dat we de klok een uur terug moeten zetten. We hebben nu 8 uur verschil met het thuisfront. Bij het contact met de reisleider, merk ik dat niet alle sms'en doorkomen en besluit ter controle even te bellen. Fijn om een stem te horen en de belverbinding is geen probleem, de sms blijft moeilijk doen.
Vandaag weer een issue met de wind en ben druk met allerlei capriolen en zet, met het weglopen van de wind, de boom in de genua om als melkmeisje voor de wind weg te varen. Na een kwartier moet deze er weer uit want de wind schift weer. Om 12 uur komt de wind gunstig in en varen met een gemiddelde van 4,2 knoop de dag door.
Bij het dromen tijdens de slaap in de vroege avond verschijnt de godin van het water Hydra aan me. Moet niet veel gekker worden en roept me om me te omarmen. Van een kabbelende relatie verdwijnen in een stormachtige heb ik geen zin in dus laat het mooi aan me voorbijgaan.
Klotsbak
Dinsdag, 18 februari 2020
S 18º 22,349 W 103º 18.336 - S 19º 46,572 W 104º 23.015
Rustig weer en hebben een oostenwind met een magere 4 bft. Ideaal om comfortabel op deze toch wel vervelende klotsbak te zitten. Het golvenpatroon bestaat uit twee stelsels en die maken het aan boord een beetje onvoorspelbaar. De swell met af een toe twee golven direct op elkaar van 1.50 meter die het schip behoorlijk doen hellen en dan de golven van de doorstaande wind die door de windwisselingen in richtingen veranderen. Houdt hier maar eens koers op met de windvaan als de wind wegvalt naar een 2 bft.
Het is opnieuw klooien met de wind om 6 uur en er is gebrek aan tocht. Om 9 uur wijzigt iets, de wind komt fors door en uit NNO, dit is een vervelende koers, strak voor het lapje voor de hele dag, lekker zwaaien met de mast. Binnen is het een gerammel van de huisraad dat van zijn plek komt.
25 Dagen op een oor gelegen te hebben en nu de vrijheid hebben van even los te komen van het leunen. Kleine dingen hebben grote gevolgen en een fles cola ligt in de vriezer 10 cm te rollen en je denkt of het roer van zijn lager is losgeslagen.
Ik kom mijn bed uit en ga op onderzoek en ben blij met de kleine oorzaak van het gerammel. Er is ook een tik in de kuip en speur alle kasten en bakskisten af op zoek naar het euvel. Blijkt een loszittende beugel van de bimini te zijn en geeft geen enkel probleem. De mastdraden klepperen vrolijk in de mast en het lummelbeslag begint zonder vet te zraken zodat deze kreunt als een oude vent die zijn veters moet strikken.
Een vermoeiende dag, druk met niets en afwachten en aftellen naar het einde van de reis. Dan te beseffen dat bij aankomst nog eens 5000 mijl gevaren moet worden om bij Fiji te komen. Kilometervreter in vrachtwagen termen.
Klotsbak
Dinsdag, 18 februari 2020
S 18º 22,349 W 103º 18.336 - S 19º 46,572 W 104º 23.015
Rustig weer en hebben een oostenwind met een magere 4 bft. Ideaal om comfortabel op deze toch wel vervelende klotsbak te zitten. Het golvenpatroon bestaat uit twee stelsels en die maken het aan boord een beetje onvoorspelbaar. De swell met af een toe twee golven direct op elkaar van 1.50 meter die het schip behoorlijk doen hellen en dan de golven van de doorstaande wind die door de windwisselingen in richtingen veranderen. Houdt hier maar eens koers op met de windvaan als de wind wegvalt naar een 2 bft.
Het is opnieuw klooien met de wind om 6 uur en er is gebrek aan tocht. Om 9 uur wijzigt iets, de wind komt fors door en uit NNO, dit is een vervelende koers, strak voor het lapje voor de hele dag, lekker zwaaien met de mast. Binnen is het een gerammel van de huisraad dat van zijn plek komt.
25 Dagen op een oor gelegen te hebben en nu de vrijheid hebben van even los te komen van het leunen. Kleine dingen hebben grote gevolgen en een fles cola ligt in de vriezer 10 cm te rollen en je denkt of het roer van zijn lager is losgeslagen.
Ik kom mijn bed uit en ga op onderzoek en ben blij met de kleine oorzaak van het gerammel. Er is ook een tik in de kuip en speur alle kasten en bakskisten af op zoek naar het euvel. Blijkt een loszittende beugel van de bimini te zijn en geeft geen enkel probleem. De mastdraden klepperen vrolijk in de mast en het lummelbeslag begint zonder vet te zraken zodat deze kreunt als een oude vent die zijn veters moet strikken.
Een vermoeiende dag, druk met niets en afwachten en aftellen naar het einde van de reis. Dan te beseffen dat bij aankomst nog eens 5000 mijl gevaren moet worden om bij Fiji te komen. Kilometervreter in vrachtwagen termen.
Ochtend humeur
Maandag, 17 februari 2020
S 16º 53,207 W 102º 18.920 - S 18º 22,349 W 103º 18.336
We hebben een wachtsysteem van 3 uur op en drie uur af. Vanzelfsprekend heb ik de zwaarste wacht uitgedeeld aan het enige op dat moment aanwezige bemanningslid Jacqueline. De wacht van 2 tot 5 uur. Beetje vervelend is, dat als de wacht overgedragen wordt, dat ze de wind mee naar bed neemt. Ik blijf achter met zoeken naar wind en het eeuwigdurende geklooi naar de beste stand van de windvaan en de schitterende en minder mooie zonsopgangen. Deze wacht wordt behoorlijk vergald door wisselende winden, klotsende golven en een continue alert blijven. Voordeel is dat de wacht zo voorbij is en je kunt prima uitleggen dat je een ochtendhumeur hebt.
Je blijft steeds alert en zie bij het stellen van de windvaan de borgpen vreemd zitten en zie dat de touwtjes die de boel voor verlies moeten behoeden strakker gedraaid worden door het draaien van de hoofdpen. Theoretisch is het mogelijk dat door het draaien van de hoofdpen deze de kleine borging eruit trekt en het roer loskomt. Het dunne rode lijntje moet het blad dat wel met een klap kunnen opvangen en daar twijfel ik aan. Bij ochtend gloren de genua indraaien en laat de zwemtrap in het water en met een knik door de knieën sla ik een extra lijn door het handvat van het roer. Oplossing om bij calamiteit de schade zo beperkt mogelijk te houden. Ook bij controle over het dek zie ik dat de neerhouder los is gekomen. Het lijdt allemaal veel en je moet elk onderdeel continue in de gaten houden.
We zijn ver weg op de oceaan of zee van het grote niets, geen vogels, geen dolfijnen en sta verwonderd over dit niets het grote NADA.
Aan boord gaat alles zijn gang en kunnen met tegen de rand van verveling de dag aan. Nog 725 mijl te gaan en varen met tevredenheid de naar de rand van de wereld waar wij in zitten.
Russian repair
Zondag, 16 februari 2020
S 15º 18,804 W 101º 13.443 - S 16º 53,207 W 102º 18.920
In een zak heb ik enkele gereedschappen bijeengeraapt om, voorop de boeg van het schip, de navigatieverlichting te repareren. Er staat enige deining in combinatie met een swell maar het lijkt me relatief rustig. Scharrel met de lifeline naar voor en constateer dat de lamp met een tierib vast gezekerd is en moet terug naar de kuip voor een kniptang en wat tieribs. Met de procedure van het vastkoppelen en altijd vast aan het schip blijven, scharrel ik terug naar de kuip. Jacqueline vindt het een gewaagde onderneming maar mijn beleving valt het erg mee. Terug naar de lamp en ga op het uiterste puntje zitten van de boeg met de blote knieën op de twee ankers. Met een kruiskopschroevendraaier, de verzonken schroef aan de voorkant van de lamp losdraaien. De boeg wordt regelmatig naar grote hoogtes gebracht om vervolgens in het water te verdwijnen inclusief mijn knieën en de ankers, in de volgende golf die bij het zakken van het steven vrij spel heeft. Gelukkig heerlijk warm water maar toch. De contacten van de lamp zijn onderhevig aan de immer komende golven en de zoute lucht. De lamp eruit, controleren, contacten schuren en opnieuw een slagje buigen. Lamp terug erin en een warm licht straalt in de palm van mijn hand. Bij het terugplaatsen van de kap gaat de lamp uit. Alles weer los en opnieuw controleren en bijbuigen. Jacqueline ziet me af en toe met de benen door het water gaan en heeft het moeilijk met de situatie. Toch maar even doorzetten en bij het terugzetten van de lamp brandt deze. Bij het aantrekken van de tierib gaat hij weer uit. Vanwege de achterban ga ik terug en geef een laatste klap op de behuizing van de lamp en hij brandt weer. Russian Repair werkt een veel gevallen.
Terug naar de kuip en geniet van een boek, dutje, wind stellen, telefoon contact met weerberichtje. Het weer ziet er voor wat betreft echte bedreigingen prima uit maar zullen misschien wel eens te weinig wind krijgen en een andere zorg is de wind uit Noord. Indien dat het geval is dan is het mogelijk vanwege de swell dat er geen comfortabele ankermogelijkheid is op Paaseiland en zullen er een 1100 mijl aan vast moeten plakken voor Pitcairn. Zo blijft het steeds iets om over na te denken en rekening te houden. Nu eerst maar de zegeningen van een prachtige tocht en dag over je heen laten komen.
Hut op zee
Zaterdag, 15 februari 2020
S 13º 44,825 W 100º 10.216 - S 15º 18,804 W 101º 13.443
Technisch gezien is de Valentijn bij mij voorbij maar ergens verderop in de wereld is Valentijn nog mogelijk. Om niet helemaal aan het onzin fenomeen voorbij te gaan knip ik uit enkele A-viertjes een paar bloemen en plak deze op een steeltje. Tekst erbij en je hebt een heuse bos bloemen in een vaas. Valentijnsdag de aandacht voor elkaar of voor stille geliefdes om even uit je schulp te kruipen.
De dagen rijgen zich aaneen en zijn echt helemaal alleen op de wereld. Vannacht heel in de verte aan de rand van het zicht op de rad van de wereld of onze kosmos zag ik enkele lichtjes van een vrachtvaarder. Deze was zo ver weg dat de AIS het niet nodig vond deze te registreren. No Target op het scherm terwijl het schip te zien is als ik in de kuip sta en wacht op de goede golf die me op de hoogte brengt.
In de kuip plaats ik de zonwering, dit is een lap stof die op de rits van de bimini past en je beschermt voor het felle licht van de opkomende koperen ploert. Laat dit nu een prima beschutting zijn voor de wind die de kuip dwars in komt blazen zodat deze de hele dag blijft staan. Niet mooi maar wel handig. We worden steeds meer een hut op zee in plaats van dat zeiljacht.
Beetje corrigeren en klooien aan de windvaan en de stand van de zeilen kook ik uitgebreid en maak twee weckpotten met linzen voor later. De vrieskast gaat nu hard minderen maar we zijn dan ook al 23 dagen onderweg. Nog 837 mijl te gaan naar het einddoel.
Romantiek aan boord
Vrijdag, 14 februari 2020
S 12º 24,545 W 099º 09.331 - S 13º 44,825 W 100º 10.216
Moet me diep schamen dat ik Valentijnsdag mis. Het is door een telefooncontact van broer Rikus die ons attent maakt op de heuglijke romantische viering maar helaas we hebben ons niet voorbereid en moeten het erbij laten.
Wel zijn er enkele leuke dingen te vieren namelijk de magische grens is bereikt van minder dan 1000 mijl te gaan. Leuk maar op het moment dat ik Jacqueline voorreken dat de geplande aankomst niet volgende week dinsdag is maar de week erop, schrikt ze van de realiteit. Dat is nog een hele tijd. Met een sms via de satelliettelefoon wordt ik op de hoogte gehouden van het wel en wee van de jongens. Het vervult me met blijdschap en ben trots op de mannen.
De wind neemt af en ben weer eens druk met allerlei touwtjes, stelknoppen, schoten. De kotterfok is al een tijdje uit het zeilplan zodat we met een standaard zeiltuig de elementen te lijf gaan. De golven maken het moeilijk bewegen aan boord maar het weerhoudt me niet om een feestmaal aan boord te prepareren.
Tegen de avond verandert de zee en de wind komt terug uit een vaste hoek. De Queen B laat het zich welgevallen en begint met een rush op het dag totaal om deze weer wat op te krikken. Ik kan weer heerlijk wazig over de vlakte van zeewater kijken en zie de zon verdwijnen achter een paar verborgen wolken. Jammer maar het zit niet altijd mee op Valentijnsdag.
Gekke wereld
Donderdag, 13 februari 2020
S 10º 54,35 W 098º 03.42 - S 12º 24,545 W 099º 09.331
Veel wind en uit veranderlijke richtingen zodat ik het druk heb. Heb mezelf gebombardeerd tot meester windvaan stellen en ben daar de hele ochtend druk mee. Ik krijg het niet naar tevredenheid, een ideale stand tussen de windvaan, zeil, roerstand versus golven en wind, parameters genoeg maar ik heb verder toch niets te doen. Verder loopt alles gewoon door zonder stukken. De zonnepanelen zorgen voor voldoende stroom om dag en nacht de lopende zaken aan de gang te houden zodat het starten van de generator niet nodig is.
Later op de dag temt de zee zichzelf en de wind draait nu naar Oost zodat het nu wel heel gemakkelijk wordt met de zeilvoering. Nog nooit heb ik moeten varen met een twee en een halve week strak aan de wind, tegen klimmende swell golven en windgolven op deze basis. Bij het controleren van het driekleurenlicht is het een knipperlicht geworden en valt later op de avond definitief uit. Probeer over te schakelen op de navigatielampen maar nu blijkt de tweekleurenlamp op de boeg te weigeren. Zal wel te veel water en zout hebben geslikt. Zonder verlichting snellen we voort in het lege niets van de oceaan met als leidraad de sterren. Duizenden sterren in een andere formatie omdat we op het zuidelijk halfrond zijn. Is even wennen en het zoeken van de Poolster is nu niet meer nodig want deze is definitief achter de horizon verdwenen. De grote beer wijst er nog naar maar dat is alles.
Door het zijn op het zuidelijk halfrond is het weglopen van water in de wasbak anders maar ook de beweging van de weerssystemen. De wind rond een lagedruk systeem loopt nu tegengesteld met het noordelijk halfrond weg naar een lagedruk systeem. De wereld moet niet veel gekker worden.
Van de pot af.
Woensdag, 12 februari 2020
S 09º 11,93 W 096º 39.308 - S 10º 54,35 W 098º 03.42
Dit zijn van die dagen waar je van droomt. Een mooie Pacific met een prachtige bries uit een goede hoek. De zeilen staan maximaal gesteld en er zit flink vaart in de bak. Vandaag zit alles mee en voel dat de wind nu eens eindelijk een beetje gedraaid is naar het ZO tot Oost. De Queen B is dartel en neemt de swell van ver weg gemakkelijk en laat zich na de golftop wegglijden naar het dal om vervolgens onder een hoek van 120 graden de volgende top te nemen.
Stemming aan boord optimaal en begin met de persoonlijke verzorging. Om je te wassen in de badkamer is een bijna onmogelijke zaak vanwege de "perpetuem mobile" van de omgeving. Alles schommelt en zwaait en de stelregel blijft. je altijd met een hand vasthouden aan de reling om geen echte smak te maken. Jacqueline is een paar dagen geleden van de wc-pot getorpedeerd en door de wc-deur tot veilige landing gedwongen.
Oplossing voor het probleem is de kuip. Met de dekwaspomp met tuinslang hebben we zoutwater in de kuip en beginnen aan de voorwas. Natmaken, inzepen afspoelen. Vervolgens de hoofdwas door met een fles zoet water de zoutresten uit de haren en van het lichaam. Je voelt je herboren en door het geklieder in de kuip maak je de omgeving ook weer eens toonbaar. Trouwens toonbaar voor wie want sinds de Chinese Visser hebben we geen enkel menselijk leven meer gezien.
Op deze plek zijn er weinig vogels, zien geen dolfijnen. We zijn hier werkelijk alleen. Eindelijk een 120 mijl op het dag totaal.
Rommelhok
Dinsdag, 11 februari 2020.
S 07º 49,33 W 095º 42.822 - S 09º 11,93 W 096º 39.308
Winderige rustige dag. 20 knoop wind scheert over de brekende koppen van de golven die gedragen worden door de swell. Het is dicht bewolkt en verwacht voor vandaag niet veel zon zodat ik erop reken om de generator te starten. De zon komt vandaag niet op want de wolken houden haar afgeschermd.
Rond elf uur breekt het wolkendek en de zon ziet kans om tussen de defensie van de wolken te glippen en op slag wordt alles anders. De windhoek wordt beter, de warmte is anders, de golven minderen en de Queen krijgt meer snelheid. In de kuip veel lezen, bezighouden met inspelen op de veranderende wind door de windvaan maar eens bij te stellen, het roer een optimale stand geven en vastzetten. Kijken over het dek en bemerk dat de twee jerrycans aan stuurboord los zijn gekomen en schuifel het dek op, om ze opnieuw te zekeren.
Jacqueline houdt de naweeën van de migraine-aanval maar komt langzaam weer op gang. Een nieuwe lure achter de boot voor nieuwe kansen en mogelijkheden. Het trekt meteen vogels die vanuit de hoogte een vreemd blauw ding zien bewegen en elke vogel komt onderzoeken wat het is. Sommige vogels maken een schijnaanval maar mijn lure reageert nergens anders op, dan aan de voortgang van het schip.
In de kajuit opruimen van de spullen die langzaamaan het schip tot rommelhok verandert. Opruimen en resetten, zodat de spullen op de plek liggen waar ze horen en de hut een leefbare omgeving blijft. Soms gaat dat met ongevraagd extra werk gepaard want toen ik de waterkan beter wilde zekeren, stootte ik deze stuk tegen de houder. Einde waterkan, water overgieten in de waterflessen.
De voortgang van de boot is naar tevredenheid en tikken telkens de 110 mijl aan ondanks het scherp aan de wind varen. De maan komt majestueus als een Grand Dame aan de hemel en stijgt naar grote hoogte terwijl ze haar omgeving met een zacht romig licht verlicht. Dromend van de pracht tussen de wolkenbanken door.
Divi divi mast
Maandag, 10 februari 2020
S 06º 22,0 W 094º 30.90 - S 07º 49,33 W 095º 42.822
De wind blijft met een 24 knoop flink doorstaan maar het golfpatroon is veranderd. De golven zijn minder hoog en de schuimkoppen zijn anders. Niet zo agressief, behoedzamer zodat het leven aan boord ook veranderd door de eeuwigdurende rollers. Een 6 Bft op de oceaan en scherp aan de wind zou niet mijn ideale scenario zijn voor een tochtje maar het gaat ons goed af. Misschien dat er gewenning aan het stuiteren en de hellingshoek ontstaat. Soms vraag ik me af of de mast geen Divi-divi gedrag gaat vertonen naar al die dagen de wind onder dezelfde hoek te krijgen. In de loop van de ochtend staat er soms 27 knoop op de klok en minder het voorzeil. Een zakdoek fok, volle kotterfok en een tot het eerste rif doorgetrokken grootzeil geven een prima balans. De windvaan staat lekker te flip-floppen op de protesterende wind.
Met de neus in de wind is niet plezierig meer en trek me al snel terug achter de flappen van de bimini. De zonnetent als windvanger, goalkeeper voor de heftige buien, drager van de zonnepanelen en is ondertussen een volwaardig bemanningslid van de boot. Niet mooi, zelfs lelijk maar onmisbaar en laat hem lekker staan.
Jacqueline loopt tegen een hevige migraineaanval aan en gaat ondanks de behoorlijke wind plat op bed om het over zich heen te laten gaan. Rond 20 uur gaat de wind wat liggen en is het wat comfortabeler aan boord, ik kijk met bewondering naar mijn omgeving, de voortjakkerende zwarte wolken, de worsteling van de zonnestralen, de wolken met gouden randjes en de wolken die zich met een flinke bui ontladen met slierten regen achter zich aan trekkend.
De satelliet telefoontjes zijn een hoogtepunt van de dag. Om de andere dag een berichtje van de positie en een weerbericht van Rikus. Het geeft een goed gevoel om thuis te laten weten waar je bent en ben ervan overtuigd dat Rikus de Whatsapp groep weet te voeden met voldoende informatie zodat de scherpe kanten van de zorgen van de thuisblijvers worden weggepoetst.
Links gezeik, rechts gezever
Zondag, 9 februari 2020
S 04º 42,12 W 093º 36.20 – S 06º 22,0 W 094º 30.90
De wind staat flink door en de fok begint vooral aan het achterlijk hinderlijk te klapperen. Trek mijn reddingsvest met de lifeline aan en gewapend met een tang maak ik de geleiderail los en schuif het blok naar voor zodat het achterlijk van de genua in een betere hoek naar beneden wordt getrokken. Het klapperen mindert, stel de zeilen bij en geef wat meer aandacht aan de windvaan. De Queen B begint zich lekker thuis te voelen in het bad met de brekende kammen en hoge en diepe dalen van de zee, Af en toe bruist een breker in de buurt van de romp, de golf breekt in stukken en slierten, koud zeewater spuit over het dek de kuip in. Verschillende douches verassen me op mijn vertrouwde plekje achter in de kuip waar een strategische controle is op de windmeter en het stuurkompas.
Soms boort het schip zich in een tegengestelde golf of hinkt het net uit de regelmaat van de opeenvolging van de normale golven en springt de boeg zich met een ongelooflijke arrogantie in een dikke honderden kilometers opgebouwde swell golf en ligt de Queen B ineens stil met een indrukwekkende klap binnen in de kombuis. Je voelt het schip schrikken, de mast wil vooruit maar de stagen houden haar onder controle, de preekstoel komt omhoog uit het water en de romp komt langzaam weer op snelheid uit de stilstand. Daar gaat ze weer en business as usual, verder met die banaan.
We varen al 14 dagen scherp aan de wind en blijven aan stuurboord varen. Jacquelines voorkeur was links maar is “rechts” geworden want ze ligt tijdens deze reis op de bank aan de rechterzijde, beweegt zich door het schip vasthoudend aan de rechtse handgrepen, heeft zich de meest comfortabele plek in de kuip aan de rechtse lage kant genesteld. Ze is rechts ingesteld geraakt alleen zit ze nog links te zeiken (het toilet is aan bakboordzijde). Ik ben links geworden want houd mijn hoofd naar de linkerkant om het waterpas te houden om te voorkomen dat het gezever uit de rechtse mondhoek valt. Lichte ironie en tijd om bij vreemde dingen stil te staan. Heerlijk om zo ontspannen en zonder stress de dingen over je heen te laten gaan.
Zaterdag, 8 februari 2020
S 03º 28,78 W 092º 30.91 - S 04º 42,12 W 093º 36.20
Eindelijk een dag met een redelijke score. 97 Mijl dichterbij het eindpunt gekropen met een heerlijke meegaande wind. Ruim op koers, wind is gemiddeld, jammer genoeg niet flink doorblazend. Het wordt een zeildag uit een boekje en we zijn zeer in onze nopjes. Vaart maakt de mens actief en maken het schip van binnen schoon maar ook onszelf in de kuip.
Twee frisse koppen in de kuip met bakkie koffie en uitkijken over de zee. De vissen hebben geen enkele interesse voor mijn lure in tegenstelling tot de vogels die allemaal een tussenstop maken om eens te kijken wat dat gekke ding toch doet in het water. Dolfijnen zijn aan het vissen en hebben geen tijd voor ons. Ik zie een dolfijn een hoekduik maken en de vliegende vissen spartelen en springen overal heen. Watermaker en de generator werken prettig samen aan de energiebalans.
In de boordbibliotheek staat een kookboekje van een schip die de reis maakte van Mexico naar de Marquesas. Leuke recepten en een mooie beschrijving van de dagen die voorbijgaan als je onderweg bent. Food on a boat van Anneke Sips. De besprekingen van de bezochte eilanden zorgen ervoor dat het gebied waar we naar toe gaan meer gaat leven. In het boekje staat niet beschreven, hoe het is met een hevig slingerend schip, de dosering van je zout en peper in de hand te houden.
In de avond is het onrustig en zien veel dreigende wolken rond de Queen B. Geen onweer maar wel van die donkere gitzwarte wolken met een prachtige regenboog waar het eindpunt met de schat duidelijk in zee ligt. Ik schrijf de positie op van de vermeende schat en als ik terugkom dan kan ik hem zo ophalen.
Flinke scheur.
Vrijdag, 7 februari 2020
S 02º 52,66 W 091º 14.57 - S 03º 28,78 W 092º 30.91
Jacqueline maakt me wakker dat ze de genua niet mooi strak krijgt en het doek klappert alle kanten op. Met zaklamp bijlichten en constateer dat de genua bij de top los is. De val is door geschavield. Met het deklicht aan en een behoorlijke zeegang werk ik de genua naar binnen en bekijk de schade, Waarschijnlijk door het losscheuren van het zeil van de pees, die door het profiel loopt, is er een klapperende flap ontstaan die de val tegen de katrol heeft laten schavielen.Een dubbele schade. Ik heb een stukje van 15 centimeter val aan de genua zitten, de rest van de genuaval ligt in de mast. Zal weer een vervelend karwei worden om dat terug te brengen in zijn vroegere staat.
Meteen beginnen aan het repareren van de scheur, Jacqueline zet een kruissteek om de eindjes aan elkaar te knopen. 7 Uur werken we onafgebroken aan het doek en zijn trots op het resultaat. Om elf uur in de ochtend staat de genua weer op rolfok en gebruik hierbij een reserveval. Makkelijk als er wat lijnen extra in de mast hebt hangen.
Rond 1700 krimpt de wind en kunnen zelfs de koerslijn van 212 graden halen. De zee is ruw met hoge golven en worden nu meer door de warrige zee weggezet als wel door de wind. De zon zorgt voor een flink portie extra energie aan boord en voelen ons daar heel blij mee. Al met al een vermoeiende dag toch tevreden over de zelfredzaamheid.
Haaienvin
Donderdag, 6 februari 2020
S 02º 07,28 W 089º 50.96 - S 02º 52,66 W 091º 14.57
Rustig zeilweer maar moeten tegen de wind in varen en is niet de directe koers naar het Paaseiland en maken een slag van 30 tot 40 graden als afwijking op de ideale en kortste lijn. In het logboek vermelden we telkens de afstand nog af te leggen maar dat is niet de gevaren afstand want deze kan behoorlijk afwijken. Mijlen maken naar het westen is geen vooruitgang op de te varen koerslijn.
De koelkast laat het waarschuwingslichtje zien van te weinig stroom. Deze koelkast is een stroom “Gourmand” want deze koelkast wil alleen de beste stroom van het hele spectrum hebben en als de meter even onder de 12,2 volt zakt dan laat hij zijn hele gastronomische inhoud in de steek. De motor een uurtje bij om wat elektra te produceren. Later de generator gestart en deze loopt! Na een uur vertikt de generator het weer en schakelt zichzelf uit. In de middag maar weer eens met enkele gereedschappen de generator opereren en stel de kleppen opnieuw. De generator ontstelt de uitlaatklep telkens.
Tijdens de uurtjes die je besteed aan het oceaan gapen zie ik honderden vliegend vissen opspringen en over het oppervlak ketsen en springen. Wat later zie ik de vin van een haai aan me voorbijgaan. De eerste keer dat ik dit monster bewust spot.
Groen water
Woensdag, 5 februari 2020
S 01º 02,62 W 088º 51.14 – S 02º 07,28 W 089º 50.96
Eindelijk vrij van de Galapagos, stroom mindert en de wind krimpt zodat weer ruimer gezeild kan worden. Vreemd dat een paar kleine pukkels(eilandjes) in zee zulk een grote invloed hebben, want ten zuiden van de eilanden staat er een merkwaardige hoge langzame deining. De wind neemt wat toe en de wolken pakken zich samen met dreigende regenwolken. Het valt mee maar worden wel bij de aanloop van een bui van koers 205 graden naar 250 graden gezet. Deze keer niet reageren weet dat het wel goed zal komen, als de bui over is.
De aangroei van het onderwater-schip gaat een rol spelen. Het roerblad van de windvaan is begroeid en dan mag ik aannemen dat het vlak niet gespaard zal blijven. De snelheid gaat omlaag en tijdens het motoren komen we niet meer boven de 5 knoop bij 2100 toeren. In een verslag gelezen van een collega Pacific zeiler, dat de snelheid van het schip zo vertraagde door aangroei dat ze midden op de oceaan in een windstilte het onderwaterschip probeerden schoon te maken. Moet er maar niet te veel bij stil staan want dit zijn acties die me helemaal niet aan staan. Wat te denken van al het onderwater gespuis zoals haaien.
In de ochtend extra aandacht voor de watermaker en spoel deze uitgebreid met zoet water om daarna het apparaat aan het werk te zetten voor het vullen van de lege kannen. De zon zorgt voor de energie van de watermaker zodat we “Groen Water” hebben. Smaakt in ieder geval uitstekend.
Intern kuipoverleg
Dinsdag, 4 februari 2020
S 00º 20,45 W 087º 37.5 - S 01º 02,62 W 088º 51.14
Galapagos komt meer in beeld als mogelijk tussenstation. De stroom duwt de Queen B de westelijke richting, zo ook de wind. Ik blijf het gelaten en alert volgen. Neem me voor, om me niet te druk te maken en het te accepteren zoals het is. Zoals Gerard van Maasakkers zegt: Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat.
Het blijft een kalme dag met een op het einde van de dag een gunstige ontwikkeling van een veranderende wind en koers. We zijn bezeild geraakt op koers richting Paaseiland en als het zo doorgaat passeren we Galapagos op 20 mijl.
Tijdens het interne kuipoverleg wordt de stelling neergelegd of het wel verstandig is, met deze aanhoudende wind en stroom om naar Paaseiland te varen. Slotsom van de discussie: Doorgaan alsof er niets aan de hand is en mikken op Rapa Nui ofwel Paaseiland.
Tijdens de bezigheidstherapie, en om wat om handen te hebben, maak ik de winterwortels in. Raspen, in blokjes, blancheren in bouillon, in het potje, afvullen en 45 minuten koken, deksel goed sluiten en afkoelen. Het ziet er prachtig uit en zullen zien of het werkt. We stellen in ieder geval het bederf uit. Dag 11 en moeten nu wel bijzonder opletten of de verse etenswaren niet verrotten. Jacqueline weet het prima te managen en de tomaten overleven tot nu toe de reis. Het enige probleem zijn de appels, die beurse plekken vertonen. Niet verwonderlijk, want het vocht aan boord gaat nu een dominante rol spelen. De schimmel komt spontaan op de wand en deuren en moeten een plan gaan maken om deze goed te luchten. Gebruik is op zee om alle dekluiken gesloten te houden want uit het niets kan er een grote golf komen die flinke schade kan berokkenen. Luik mag even open maar dan wel ernaast gaan zitten om deze te sluiten indien nodig.
Passage Evenaar, bezoek Neptunia
Maandag, 3 februari 2020
N 00º 38,29 W 086º 27.5 - S 00º 20,45 W 087º 37.5
De dag begint met het schrijven in het logboek. De dag wissel om 00.00 uur is voor mij de afsluiting van de dag die was en schakel ik naar de dag die is.
Togo 2126 mijl, wind 12 knoop, rustige zee en wind, cog 210 en sog 4,3
Dat ziet er allemaal prima uit, we liggen op koers, hebben redelijke snelheid. Jammer dat de stroom ons naar de Galapagos eiland duwt en voorzie misschien dat we dadelijk middenin de dierentuin van Darwin terecht komen. Blijven zeilen en knokken voor elke meter is op zich geen probleem, maar heb dit nog nooit zoveel dagen achter elkaar moeten doen. Zeven dagen scherp aan de wind, schuimkopjes klotsend tegen bakboord en de kop van het schip gaat traag met de golven op en neer. Mijn zeilershart wil vooruit en vecht voor elke meter op deze scherpe koers en me steeds afvraag of het niet beter is om overstag te gaan. Uiteindelijk ben ik erachter dat je niet overstag moet gaan want dan maak je wel meer zuid maar knok je tegen de stroom in. Kost een hoop snelheid en dan verkies ik maar tussen de eilanden van Galapagos in te komen.
Rons negen uur, tijdens het ontbijt ontwaar ik een vrachtschip achter de Queen B. Bunum Elegance, carrier met bestemming Guyaquit.
De wind laat het weer eens afweten en worden gedwongen 250 graden te varen. Weg met alle mooie praatjes van hierboven, doorgaan en niet zeuren, want een evenement is in aantocht. We passeren de Equator of de Evenaar. Veel gebruiken zijn in omloop maar de rode draad is wel dat Neptunus de schepen komt bezoeken die de evenaar passeren.
In ons geval ontmoeten we Neptunia, Jacqueline verkleed zich in aangepaste outfit, een ware metamorfose van zichzelf, door een evenbeeld van Neptunus neer te zetten. De god van de zee verandert in Godin en krijg een heuse oorkonde uitgereikt, dat de magische middenlijn op de wereldbol is gepasseerd. Ik begrijp nu waarom de globe thuis dat randje op de twee schalen heeft zitten. Lang gedacht dat het de plakrand of dat de twee schalen daar in elkaar zijn gezet maar het is de Equator. Champagne tinkelend in het glas en Neptunus krijgt een slok geofferd in de oceaan.
Een foto als bewijs van de AIS, met de “zero zero” stand en gaan vanaf nu S schrijven bij de dagelijkse positie in plaats van de N. Nu even controleren of het water in de spoelbak andersom weg gorgelt.
Met een tevreden gevoel en de zeer welkome afleiding varen we slingerend en zwervend verder over de oceaan.
Saldotekort
Zondag, 2 februari 2020
N 001º 25,9 W 085º 27.08 - N 00º 38,29 W 086º 27.5
De kiel van de Queen B zoekt dolend in de diepere en ondoorgrondelijke wateren van de oceaan zijn weg. Ik voel dat het schip begint te twijfelen aan de onderneming en dat het heel lang kan gaan duren. In de kuip reken ik nu al met een 40 tot 50 dagen voor aankomst. Ik tekst de Tacticus een berichtje wat te doen bij saldotekort van de satelliettelefoon.
En dan ineens…. Wind. Van een vlakke kalme spiegelende zee ontstaan witte snorren en de wind neemt toe vanuit een andere hoek. De windvaan staat ingesteld op een vaste windhoek en dwingt het schip van de 245 graden naar 180 en 190 graden. We varen eindelijk echt zuid en kan aan een juichstemming niet ontkomen. De wind neemt verder toe tot een 12 knoop en de Queen B leeft op, de dame laat haar zeilen vullen, ze gaat lekker op een oor liggen, begint de golven bij het achterschip ruisend los te laten en zie de snelheidsmeter oplopen naar een 5 knoop. Dit is beter dan douchen, misschien wel net zo lekker als vrijen, wat een feest als je de preekstoel dansend de golven ziet nemen. Stront of geen stront, snelheid wel of niet, de vogels komen terug naar hun dagelijkse slaapplek.
Iets verderop sloven enkele dolfijnen zich uit, met buitelende hoog boven het water uitspringende salto mortale’s. Wat is het leven mooi als er actie is. Leven is bruisen en dat doet de Queen B.
De wind blijft lekker door staan en in de avond wordt er gereefd omdat er een 20 knopen staat. Het is een beetje oncomfortabel en lig te stuiteren in mijn kooi maar neem het graag op de koop toe. De wereld diende zich vanochtend anders aan en hebben zelfs in totaal 4 uur moeten motoren, watermaken en stroom draaien.
De vogels hebben er schijt aan.
Zaterdag, 1 februari 2020
N 002º 08,344 W 085º 28.928 - N 001º 25,9 W 085º 27.08
De preekstoel wordt een vast punt voor de Jan van Genten, want tegen de avond komen de heren en dames terug van een dagje vissen en bespreken de rest van de dag al wiebelend en kwetterend op de preekstoel. Heerlijke plek om de darmen te ledigen en al snel is het glimmende roestvrijstaal van de preekstoel en het mooie houtwerk van teak bedekt met een witte drab. De vogels hebben er schijt aan en blijven lekker zitten.
Regelmatig wordt het zevental bezocht door andere groepen Jan van Genten en vliegen rakelings over en roepen elkaar aan om vervolgens door te vliegen. Het is een koddig gezicht en het leidt ons wat af van de sleur die langzaam ontstaat door de trage voortgang in de Stille Oceaan. Niet voor niets de Pacific, de vredige oceaan genoemd door Magelhaen omdat hij een rustig stukje water vond na de Screaming Fifties onder Vuurland. Stukje rustig water is wel heel groot want als je de wereldbol met de Pacific naar je toe draait dan is nagenoeg de helft van de wereld, oceaan.
Op deze dag is niet veel te melden dan dat het heel rustig is. Met een koers van 160 graden, dus richting Zuid en kunnen lekker lezen in de kuip. Enkele karweitjes zijn er om even wat anders te doen hebben zoals de filters wisselen van de watermaker en de dekwaspomp. De Lure is weer eens afgebeten en vervang nu de onderdelen zoals de draad met een stevige 120 kilo vislijn. Nieuwe kansen nieuwe ronde. Doorgaan met zeilen om in de wind te komen die ergens onder de Galapagos waaien.
Door de klotsende oceaan bevangen
Vrijdag, 31 januari 2020
N 002º 50,653 W 085º 18.1 - N 002º 08,344 W 085º 28.928
Het blijft rustig weer en zou daar op een mooie zomerdag in Nederland heel blij mee zijn, maar wil hier vooruit en zie de boot nu als het transportmiddel om naar de Paaseiland te gaan. En dat, schiet met deze kalme zee en weinige wind niet op. De sterren staan dan wel te fonkelen maar die helpen je niet naar je bestemming, maar helpen je wel in een fantastische beleving.
De koers schiet door naar 320 graden en besluit wederom overstag te gaan, de boeg van het schip zoveel mogelijk de richting van zuid aanhouden. De nieuwe koers is 155 graden en dat ziet er beter uit. Doorgaan met knokken. Om halfelf weer overstag en blijven een tijdje op een koers van 260 graden varen. De wind valt weg en start de motor om wat voortgang te houden. Na een twee uur motoren komt er een zucht wind van 8 knopen en maken weer wat mijlen. Een dag-totaal van 30 mijl inclusief de motoruren.
Rikus, de tacticus, is in het dagelijkse leven één van de beste managementtrainers van Nederland. Met zijn bedrijf Move the Crowd speelt hij in, op de dagelijkse praktijk van het bedrijfsleven. Tijdens het turen over de zee en met name in de doldrums, ontstaat voor mij een inzicht in het proces van startende ondernemers. De boot waar je opzit is het product, de wind is de bank, de doldrums zijn de klanten en het zuiden is de richting, niet helemaal je doel maar bedoeld om samen met je klanten uit de doldrum te komen, om zo met de passaatwind in rustiger vaarwater te komen, met de ontstane bekendheid van het product, marktopbouw en de passaat in het zuiden brengt je naar het doel. Ondernemen is niet alleen het doel bereiken van A naar B maar misschien juist het opzoeken van de plaats waar de wind mee gaat staan.
Dit zijn duidelijk hersenspinsels van iemand die door de klotsende oceaan is bevangen. Proberen metaforen te vinden om de wereld beter te begrijpen. De uren dat ik niet over de oceaan staar lees ik verschillende boeken. Grand Hotel Europa is een bijzonder boek en is een kruising tussen roman en een beschouwing over de Europese gemeenschap met de wereld om ons heen. Dit boek opent de ogen en bouwt steentje voor steentje bij aan de mening die je als mens in de loop van het leven vorm geeft.
Kibbelen op de preekstoel
Donderdag, 30 januari 20120
N 002º 54,617 W 083º 51.5 - N 002º 50,653 W 085º 18.1
Met een overtuigd gevoel druk ik de startknop van de generator in en deze slaat direct aan. Zo, zie je maar eens dat vakmanschap in repareren zich nooit verloochend. Hoe groot kan dan de teleurstelling zijn dat het beest na 45 minuten langzaam zich uitschakelt. Nu wel een brandstofprobleem. Zo is het telkens iets en op dit moment zijn alle oorzaken, buiten het apparaat om. Met een nieuwe Fisher Panda had ik deze problemen ook kunnen hebben. De accu’s hebben in ieder geval zich kunnen laven aan 45 minuten uitstekende levendige en spartelende elektronen zodat er voor vannacht geen probleem meer is. Het energieoverschot veroorzaakt door de afgeschakelde apparaten, zorgen voor de meest elementaire verbruikers en dat is in dit geval de koelkast.
Het dagelijkse leven slingert zich tussen de bedrijvigheden door en mijn grootste zorg en activiteit is hoe houd ik de Queen B op koers en hoe blijft de snelheid. De golven komen van diverse richtingen en als er even wat snelheid ontstaat, is het door twee dwarse golven meteen teniet gedaan en dan kan de accelaratie van de “slak op zee” opnieuw een aanvang nemen. Watermaken is een ritueel en komt om de andere dag. We kunnen gemakkelijk met een uur produceren het twee dagelijks waterverbruik compenseren.
De koers wordt ongunstiger en zien op de klok, van 254 graden oplopen naar 320 graden zodat we verder van het doel af varen, in plaats dat we vordering naar het zuiden maken. Overstag en lopen een redelijke koers van 130 gr. De overstagprocedure klaar en de lijnen opgeruimd om deze zeilvoering een tijdje te laten staan, gooit een bui roet in het eten en doet de wind schiften, worden gedwongen om weer overstag te gaan. De nieuwe koers is 240 graden. Niet helemaal ideaal maar onder de 270 graden, om enigszins richting naar zuid te houden. Een collega zeiler vertelde me dat de koers niet eens belangrijk is bij de passage van de doldrums als het maar zuid is. Richt je op het zuiden de rest komt later wel. Het begint voor de gezelligheid te regenen en het is zelfs kil te noemen door de verdampingswaarde.
Met een satelliet-sms-ronde naar de tacticus, die belooft meer wind uit het zuiden en dat is niet leuk als je nog 2273 mijl hebt te gaan. In de avond worden we bezocht door een Jan van Genten familie die de preekstoel uitproberen om te landen. De dapperen komen met een boog om het schip en draaien de vleugels tegen de wind in en proberen op de rvs-reling al balancerend te blijven zitten. De andere vogels, niet zo hoog in de pikorde, maken ruzie want die willen ook een plekje hebben terwijl het een drukte van belang is. Ruzie maken, kibbelen en tegen de avond varen we met een viertal vogels, die met ons de nacht in schuiven. Dag totaal van 40 mijl.
Stuiterende golven
Woensdag, 29 januari 2020
N 004º 44,04 W 082º 03.99 - N 002º 54,617 W 083º 51.5
De koelkast dooft zijn controlelampjes en concludeer dat de accu leeg moet zijn. Dit blijkt niet het geval want de voltmeter geeft een 12 volt aan zodat de navigatieapparatuur en stuurautomaat voldoende voeding hebben om de taken te blijven volbrengen. Er staat weing wind en denk door de motor te starten twee vliegen in 1 klap te maken, zowel afstand overbruggen alsmede stroom draaien. Na het starten van de motor lichten de lampjes van de koelkast weer op. Eten gered.
In de ochtend start ik de generator en na een uur draaien valt deze ineens uit. De snelheid van uitschakelen isreparatie geen brandstofprobleem en denk aan ontstelde kleppen en bewaar deze klus voor morgen om de Farymann motor eerst goed af te laten koelen. Stel dat de generator niet meer start en de zonnepanelen kunnen de consumptie van de apparatuur en koelkast niet bijhouden dan zou er een serieus probleem ontstaan. 3 Uur per dag stroom draaien voor koelkast en apparatuur staat gelijk aan 12 liter diesel per dag. 30 Dagen te gaan is alleen voor de energievoorziening al 360 liter brandstof nodig. Totale diesel voorraad is 320 in de tank en 100 in jerrycans waar we al 39 ¼ liter gebruikt hebben. Niet zo leuk vooruitzicht en daarom het besluit om alle meters en beeldschermen van de navigatieapparatuur af te schakelen. Garminplotter, computer, beeldscherm, snelheidsmeter binnen, navtex, gps, marifoon, dieptemeter, snelheidsmeter, kleine inverter en alle schakelaars uit op het paneel. Deze actie bespaart al snel 10 x 0,5 amp = 5 amp per uur en dat 24 uur lang is 120 amp. Deze ampères gunnen we van nu af aan de koelkast. Later blijkt dat de zonnepanelen een mooie 8 tot 10 ampère per uur produceren maar helaas voor maximaal 10 uur, en dan moet het een zonnige dag zijn. Zo is het aan boord zijn en het schip varende houden, een continue confrontatie van kleine dingen met grote gevolgen.
Dag-totaal van 72 mijl, barometer loopt langzaam op, wind is veranderlijk maar over het algemeen ZZW of Z. Blijft uit de verkeerde hoek komen. Rikus meldt dat het ergste voorbij is en daar trekken we ons nu al aan op en zijn blij, maar de omstandigheden om ons heen blijken anders. Geen vaart in het schip en de boeg stuitert alle kanten op door onverklaarbare vreemde golven en golfjes uit diverse richtingen.
De vislijn is weer eens doorgebeten door één of ander monster en doe er nieuw kunstaas aan met een stalen voorlooplijn. Als jullie volgende week een Mahi Mahi bestellen in het restaurant met een gekleurde pluim in de bek dan wil ik mijn Lure wel terug!
Eye Ball waarneming
Dinsdag, 28 januari 2020
N 004º 44,04 W 082º 03.99 - N 003º 36,545 W 082º 50.01
Een theatrale zonsondergang. Zwarte wolken, dik en vol met regenwater, de zon die met zijn stralen het vocht rood doet kleuren straalt met met een koningskrans zijn licht tussen de wolken door in een schuine hoek naar zee.
Dolfijnen springen om de boot en een aantal maken een reuzen sprong om in de vlucht op het gemak nieuwsgierig naar die vreemde boot te kijken. Ze spelen met de boeg en zwemmen onder het schip door. Het geeft een prettige afleiding en we verwelkomen ze dan ook met geklop op dek en juichkreten. Al snel zijn ze uitgespeeld en vervolgen hun weg, zo ook wij. De drinkwaterpomp geeft niet meer thuis en haal deze van de voet af en zie dat er water in de bak staat. Water en elektriciteit hebben een hekel aan elkaar en het resultaat is een kapotte waterpomp. We tappen nu drinkwater uit de tank via de handpomp. Gaat onverwacht bijzonder gemakkelijk.
De zee stuurt zijn golven alle kanten op en noem het een klutterzee of klotsbak. De snelheid gaat uit het schip en daardoor is er geen controle over het roer en de boot. In de verte ontwaar ik met de zogenaamde Eye Ball waarneming dat er een schip aankomt. De AIS zwijgt in alle talen en zie een halfuur later een Chinese visser, die nieuwsgierig is naar ons op 1 mijl afstand passeert. Dit zijn complete visfabrieken en vaak wordt er met lijnen gevist op tonijn, die bij de vangst binnen een halfuur in een blikje zit. Niet vreemd opkijken als er ook een haai in het tonijnblik verdwijnt.
Het is uiteindelijk een prima zeildag met weinig wind maar toch gevulde zeiltjes. Weinig voortgang maar in vergelijking met de vroegere windjammers op een spiegelende vlakke zee, mogen wij niet klagen. Sommige schepen bleven wel eens meer dan 14 dagen in een windstilte hangen en de bemanning dacht dat ze er nooit meer uit zouden komen, wat een hoop onrust aan boord veroorzaakte. Dat is ons tot nu toe bespaart
Geheime wapen
Maandag, 27 januari 2020
N 005º 25,17 W 080º 55.45 - N 004º 44,04 W 082º 03.99
SOG 3,3 COG 227 mooi op lijn met de advieskoers die het kaart programma heeft getrokken, virtueel over het beeldscherm. Je zou gaan denken dat het wel zal loslopen met die verhalen over de doldrums en koesteren de gemaakte afstand. Klein probleempje dient zich aan en dat is de ruimende wind. Varen scherp aan de wind maar kunnen gelukkig de geadviseerd 220 graden voor de komende 2555 mijl blijven varen. 1 mijl is 1852 meter, voor de onwetende, en staat de afstand al snel garant voor een 4732 kilometer.
De wind komt verandert naar een ongunstige hoek en moeten van de koerslijn afwijken om de wind in de zeilen te houden. Daarbij komt dat de wind afneemt naar een 8 knoop. Mijn zeilershart wordt uitgedaagd en begin met de stand van de zeilen te klooien en zet de kotterfok bij om extra spleetwerking te krijgen om de zeilen te vullen, rendementsverhoging denk ik te bereiken. Bij een controle van het grootzeil zie ik tot mijn schrik dat de halshoek van het voorlijk van het grootzeil kapot is. Gelukkig alleen de bevestiging van het grootzeil aan de giek cq roldraai installatie. Het kajuitdak op en met een stevige naald en bezettingsgaren druk ik de naald door het doek met een platbektang en maak een keurige bevestiging die de kracht wel kan opvangen. Draai met het grootzeil 1 slag naar binnen en gaan weer volle kracht vooruit in de barre omstandigheden van de brandende zon met 8 knoop wind over het dek. Vorige zin is behoorlijk overdreven maar het gevoel na een gelukte reparatie wordt er wel mee onderschreven.
Duidelijk aangekomen in de convergentiezone want de windstilte, de wisselende windrichting, de hevige regen, geven dit aan. De vaart is uit het schip en beginnen te zwaaien met de mast, de draden in de mast tikken tegen de mastwand en weerklinken een hol slaand geluid. Jacqueline wordt door het ongecontroleerde geschommel wat katterig en ik krijg een lichte aanval van jicht in de knie. Voorzichtig stappen en rekening houden met de volgorde van stappen op de trap.
3,6 Knoop wind, veranderlijke, soms krimpend en daarna weer een ruimend. Het is moeilijk om de definitieve tactiek te volgen en roep daarom via de satelliettelefoon de hulp in van broer Rikus, de gewezen weerman en tacticus. Het geheime wapen aan boord!
Breker in de kuip
Zondag, 26 januari 2020
N 007º 01,073 W 079º 50.062 - N 005º 25,17 W 080º 55.45
Het eerste etmaal is de vermoeiendste. Je bent niet gewend aan het ritme van slapen en wachthouden, Jacqueline is niet in geslingerd maar houdt zich kranig. Drie uurtjes slapen op een dag en alert blijven geeft een lamlendig moe gevoel. Het reven in de nacht, de zeilvoering continue aanpassen en een paar keer gijpen, maken het compleet met een forse wind van 24-26 knoop wind met een onrustige zee.
Om half twee vannacht een heuse breker in de kuip met een 30 centimeter water over de vloer en er schiet wat schuimend spatwater de kajuit in. Zittend achterin de kuip met de rug naar zee, val ik met de neus in de boter, met een nat pak en drijvende matjes om me heen. Het water gorgelt weg via de loospijpen en besluit toch maar een deurschotje te plaatsen indien andere golven op hetzelfde idee komen. Gelukkig blijft het bij deze golf maar van nu af aan alert zijn.
Buiten de kaap Santa Catalina doorkruisen we het verkeersstelsel en hebben een bijna ramkoers met drie schepen. Niets aan de hand, maar één schip komt heel dichtbij. Zowel het passerende schip als de Queen B blijven rechte koers houden omdat de AIS bepaalt dat er 0,3 mijl afstand blijft. In de loop van de dag neemt de wind af en varen een stuk comfortabeler met een snelheid over de grond SOG van 5,8. Bij de vlagen tikte de logge dame Queen B een frivole en huppelende 8,4 knoop aan.
Tegen de avond de genua uitbomen om snelheid te houden. Later die avond komt de windstilte en bereiken de doldrums. Windstilte, weinig wind, gijpen, windvaan corrigeren, stuurautomaat aan en afschakelen. Generator starten en stroom draaien voor de nacht voor de back-up koelkast.
Roggeveen was ook zonder koelkast
Zaterdag, 25 januari 2020
Vistamar – N 007º 01,073 W 079º 50.062
Eindelijk het moment voor vertrek ondanks dat de koelkast niet mee wil werken. Ik krijg de koelleiding en verdamper niet koud zodat de conclusie is, dat het koelgas 404 weer “ins Blauwe Hinein” is vervlogen. Genoeg gezeur hiervan gehad en denk het zonder koelkast vriezer zal lukken mede door de gelukkige aanschaf van een back-up die we aan boord hebben. Volgens Luc hebben we de maat 2,5 krat pils gekocht. Trouwens Roggeveen heeft Paaseiland ook ontdekt zonder vriezer.
Het laatste afval storten, de motor starten op weg naar het tankstation, waar de tank en de 4 jerrycans op dek gevuld worden. Extra brandstof vullen in de jerrycans aan dek, als zekerheid van extra diesel vanwege de wilde verhalen over de doldrums. Drinkwater laden, afrekenen bij de receptie en iedereen die voor mijn voeten loopt op dit vroege uur goedendag en vaarwel wensen.
Toto een hand als afscheid en helaas is Cesar niet aanwezig. In de havenkom, varend op de motor, de willen naar binnen, de lijnen die door de twee maanden swell zout en strak staan, worden als het ware opgevouwen. Dek opruimen en het zeil op. Fynn zwaait ons afscheid en fotografeert de Queen B. Niet alleen Fynn zwaaien we uit maar ook Panama. Een bijzonder land en zeker de moeite waard voor de toerist wie van luxe, strand en natuur houdt. Weinig echte bezienswaardigheden maar de mix van alles wat, is genoeg om het als prettig te ervaren. Bijzondere gemeenschap Chinezen en het land zonder een leger. Het leger is opgedoekt na de invasie van de Amerikanen in 1989 om Noriega te kidnappen. De Panamezen zagen het nut van een leger niet meer met zo een machtige vriend als nabije buurman met zoveel belangen zoals het Kanaal, je hebt dan geen vijanden meer nodig, en in 1990 besloot de regering uiteindelijk om te stoppen met al dat geldverslindende gedoe van de mannen in groene pakken. Als alternatief wordt er meer dan 1 miljard dollar per jaar geïnvesteerd in het veiligheidsgevoel. Economisch gaat het goed met Panama.
Terug naar het zeilen: De haven uit en pikken snel de wind op die als een uitloper van de harde wind voor de kust van Colombia over de Isthmus waait en onze kant verblijd. Snelheid direct op 5.2, zonnetje, gelijkmatige zee en veel vissende vogels. In de avond neemt de wind toe en waait het bij tijd en wijle een dikke 7 Bft. Reven en de snelheid van 7 knoop koesteren. De sterren als poortwachters van de hemel bewonderen is het al met al een prachtige vertrekkers dag met de uitdaging van een nieuwe bestemming. Een minpuntje is de afstand 2734 mijl voor de eerste ankerborrel.
Kikkers in de kruiwagen houden
Vrijdag, 24 januari 2020.
Vistamar
Bij het openen van de koelkast blijkt dat de compressor werkt maar geheel niet koelt. Zowel de vriezer als koelkast zijn ontdooit en moet nu meer eens goed overdenken wat te doen. Wegvaren zonder koelkast of eens zien of onze Cool-guy Alejandro weet wat een oplossing kan zijn? Ik bel Alejandro en leg hem het probleem voor. Met enig geregel en geschuif in zijn agenda weet hij vrij te maken om snel te komen kijken en te zien wat er aan de hand is. Ons vertrek wat om 09.00 gepland staat gaat niet door en wordt doorgeschoven naar vanmiddag.
Met zonnebril en gereedschap achter zich aansleurend komt hij op de Queen B af en begint voor hij aan boord is, aan één stuk door te praten. Met een drukcontrole wordt vastgesteld, dat het koelmiddel 404 is weggelekt. Ik voel me schuldig dat er weer een ijsberg aan de zuidpool is weggesmolten door deze actie, maar word gerustgesteld dat 404 ijsbergvriendelijk is en dat de pinguïns dit jaar honderden eieren extra zullen leggen.
Met een kwastje en zeepsop de leidingen insoppen om de luchtbellen op te sporen maar geen enkel resultaat. Alejandro schuift zichzelf op de kop in de koelkast en ik houd hem bij de benen vast om het te ondersteunen. Hoe ver kan een mens in een klein gat kruipen en dan nog met een lampje het sop bijlichten. Ik hoor een hoop gekreun en gezucht en na wat sleuren en trekken, rekening houdend met zijn rug trek ik hem weer uit de vrieskist. We vinden geen lek maar bij een tweede totale controle opper ik of hij het ventiel heeft gecontroleerd waar de controleslang aan vast zit. Ja zegt Alejandro, gisteren met enig spuug maar was oké. Hij schroeft de slang los om me het te laten zien en wat blijkt: Belletjes in opbollend langzaam tempo, vormen parels van zeepsop. Een heel verhaal omlijst de conclusie van wel en niet, weet niet en weet wel. Met een extra dop op het ventiel om het lekken van gas te voorkomen vult Alejandro het weer met Pinguïn vriendelijk gas en starten de boel op voor een proefdraai van een uur en blijkt allemaal goed te werken. Zou het nu opgelost zijn?
We spreken morgen af even contact te hebben of de koelkast zich goed gehouden heeft. Voor mij rest het weer inruimen van de bakskist, aflijmen van de extra regel boven de generator, schrobben van het dek en de kuip, uitprinten en scannen van een document voor de heren accountants, en maak een praatje met de buurman. Jacqueline nodigt Fynn uit voor een borrel vanmiddag.
Bij de haven geef ik aan dat ik morgen wil vertrekken en maar ze hebben het liefst dat ik morgen alles in één keer afreken. Het is crisis in de haven want bij een controle van de overheid is gebleken dat het verboden is om op de boten te bivakkeren. De havenleiding geeft dit bericht door aan de tijdelijke bewoners die onderhoud doen maar deze komen in opstand en Cesar krijgt de volle laag en bemiddelt tussen de bewoners, overheid en eigenaar van het resort.
Er is een tussenoplossing voor de huidige bewoners op de schepen maar in de toekomst mogen er geen schepen meer bemand zijn. Dit zal een groot probleem voor de haven gaan worden want het wordt nu een stuk minder interessant om uit het water te gaan. Daarbij komt dat er roerschade is ontstaan bij een te waterlating en dat de spullen die gebruikt worden niet geschikt zijn om uit en in het water te gaan. Al deze spanningen brengen ook de problemen op het kantoor naar boven en Maria neemt per direct ontslag. Ik heb te doen met César die als een jongleur de kikkers in de kruiwagen probeert te houden.
Fynn is een gezellige vent en praten een hoop bij over cultuurverschillen en overeenkomsten. Hij is opgegroeid in New York en later in San Francisco gaan wonen en heeft de easy way of life van de westkust overgenomen.
We plannen nu toch echt het vertrek, eerst morgen om 08.00 bij de dieselpomp, betalen en dan uitvaren.
Dol Drum voorbereiding
Donderdag, 23 januari 2020.
Vistamar Panama
Een appje dat Alejandro wat later is maar wel onderweg. We hebben het hele programma gezet op de afronding van de reparatie van de koelkast en hoop nu eindelijk dat deze afgerond kan worden. Alejandro praat en praat en maakt me steeds zieker met allerlei mogelijkheden die fout kunnen gaan en denkt zelfs nu, dat de klep van de pomp in de compressor kapot is. Met een extra stoot koelmiddel en een flinke klap boven op de pot slaat de koeler aan en begint zowaar met vriezen en koelen. Een mooie -18 graden net achter de pot en een -13 graden in de vriezer. Met deze cijfers beschouw ik de reparatie als afgerond en laat hem de afrekening maken. Deze is niet mals en vind het een beetje overdreven maar kan niet meer terug. Nu maar hopen dat deze het blijft doen. Later blijkt de vriezer het niet te doen en ben heel blij met de vriezer die we uit Nederland hebben meegenomen als back-up.
Tijdens het boodschappen weten we nog niet dat hij hapert en doen net alsof er niets aan de hand is en kopen voor 40 dagen groenten, vlees en vis in. Trouwens, de kleine vriezer blijkt groter dan verwacht want krijgt de voorraad met porties allemaal gestouwd. Ondertussen afwikkelen van de todo lijst voor vertrek zoals opruimen en stouwen, windvaan installeren, een inslinger maaltijd klaarmaken, water laden, een watergoot in de bakskist inlijmen. Fruit in de netten en de groenten zoveel mogelijk uit elkaar houden.
De Canadezen komen afscheid nemen en nodigen hen graag uit maar zeggen beleefd dat ze het druk hebben en dat het helaas niet lukt, graag een uitnodiging op Gambier. Tot later.
Het is een hele toer geweest om vertrek gereed te komen en maken ons met een wasbeurt klaar om een hapje te gaan eten bij de Bogas Bar. Een hartelijk vaarwel wordt ons gewenst en weten dat we hier niet gemakkelijk meer terugkomen.
Morgen nog aftanken, de snelheidsmeter schoonmaken, een laatste scan van een documentje maken en weg zeilen. Ook voor het weblog zal er een tijdje windstilte of een “dol drum” heersen want het eerste mogelijke internet contact is over 3 of 4 weken.
De wereld aan je voeten
Woensdag, 22 januari 2020
Vistamar - Panama City – Vistamar
De aanval op de Panamese Bureaucratie, ik ben er klaar voor. Met fris gewassen en gekamde haren op stap naar Panama City en hoop dat het allemaal mee zal vallen want de gekste verhalen doen de ronde. 5 Dagen wachten voor een Zarpe, rekeningen van US$ 150, niet mogelijk zonder een agent, 40 $ en drie dagen wachten, het zijn allemaal tegenstrijdige of versterkende verhalen en vooral vertelt door Amerikanen. Nu is het wel zo dat de Amerikanen vaak achter gesteld worden bij in- of uitklaar procedures en dat komt waarschijnlijk omdat ze zelf zo moeilijk doen in de VS.
Om halftien staat de taxi klaar die ons naar de bus brengt. De taxi laat de bus stoppen zodat we de bus niet missen en kunnen dientengevolge meteen doorreizen. Achter het Albrook station stappen we in de bus die net een 5 minuten treiterend is opgehouden door een mevrouw die een paar doosjes in de auto moest laden. Geen enkele haast en empathie voor de situatie dat er een twintigtal mensen op haar staan te wachten. Bij de laatste halte op het eiland Armador uitstappen en komen bij een prachtige jachthaven die ons werkelijk is ontgaan toen we in Marina Playita lagen.
Met een paar verwijzingen en aanwijzingen komen we in de passagiershal van de Cruiseschepen en op de eerste etage worden we in een klein kantoor door een mooie sympathieke dame ontvangen. Met een glimlach vertelt ze dat we verkeerd zijn en dat we mee moeten komen. We volgen haar en in een kantoor op dezelfde verdieping begint een joviale man onze papieren te bestuderen. Ik laat hem de gemaakte kopieën zien en hij begint helemaal te stralen. Hij vraagt me de Crewlijst in te vullen en ondertussen vult hij de andere documenten in met de nodige vragen. Hij sluit de deur en vraagt een beetje gekunsteld om 25 US$ die ik hem overhandig. De deur gaat weer open en hij gaat naar de echte heren ambtenaren die de stempels mogen zetten. Hij komt vrolijk terug en heeft twee setjes documenten klaar. Een set papieren om de stempel in het paspoort te ondersteunen bij de mooie dame op het einde van de gang en het andere setje zit de Zarpe in die de weg vrijmaakt om uit Panama te vertrekken op weg naar de Paaseilanden. Mevrouw zet een stempel in het paspoort en wenst een goede reis met hulp van God. Binnen 20 minuten en direct alles geregeld is een meevaller van de eerste orde zeker na het rekening houden van alle horrorverhalen. Ik kom op internet nog een Nederlandse Bad Experience tegen die mijn glimlach alleen maar breder maakt.
We lopen alle watersportwinkels af om een Johnson impeller te vinden maar helaas geen rubberen kleinood en zal het moeten doen met de impeller die nu in de pomp zit. Jacqueline vraag naar een kaart van de Zuid Pacific en wordt door verwezen naar een boekwinkel op weg naar Albrook. Eerst een hapje en met de taxi komen we bij een echte kaartenwinkel met Admirality kaarten. In een boek wordt de kaart opgezocht en deze wordt via de computer en een printer ter plekke voor ons uitgedraaid. Kost een paar centen maar een echte zeekaart met een perfect overzicht. In de winkel kijk ik mijn ogen uit door de diverse kaarten en boeken. De wereld ligt hier aan je voeten. Scheepsboeken en gespecialiseerd voor de Grote Vaart. Golfberekeningen, scheepsconstructies, SOLAS-veiligheidsinstructie voor scheepssloperijen.
Met de taxi naar Albrook waar ik in de copyshop nog snel een aantal extra kopieën laat maken voor de volgende etappe.
We kennen de procedure voor het nemen van de bus en al snel zitten we in een mooi busje maar op het moment dat de chauffeur de bus van de handrem mag gooien ontaard deze in een Pappa Verstappen die alle obstakels weet op te zoeken. Grintbak, op het laats remmen, hoekige bochten en met een razende hoog in toerental rijden. De man om een perfecte zeeziekte te evenaren.
In de haven wordt het door de zachte wind in de kuip een heerlijke avond en blijven lang buiten zitten. Het nieuwe avontuur dient zich aan.
Een man van zijn woord
Dinsdag, 21 januari 2020.
Vistamar
"Morgenmiddag kom ik!" beloofd Alejandro, want in de ochtend zullen de twee spoelen binnen zijn vanuit de Verenigde Staten. Morgenmiddag begint bij mij om 1 minuut over twaalf en eindigt rond 1 minuut voor zes. Natuurlijk ben ik ongeduldig want het duurt me al veel te lang deze reparatie van een simpele magneetschakelaar en bedenk een andere mogelijke oplossing. Een simpele permanente magneet kan de klep altijddurend openen en de koude naar het vriesgedeelte sturen. Eerst maar eens afwachten of Alejandro komt met zijn schakelaars. Nog snel een berichtje via de WhatsApp in de trant: Can you manage it? zodat ik om aandacht vraag en niet te dwingend overkom.
Vanochtend met de taxi geprobeerd grote hoeveelheden water met prik te kopen en we vagen een heel schap leeg maar komen nog niet eens aan de helft van de benodigde hoeveelheid. In een andere winkel vind ik een alternatief in flessen van 1 liter maar ook die zijn niet toereikend aan het lijstje.
De Fransen daarentegen hebben Coronado tot alcoholvrij gebied verklaart want die hebben 1 fles wijn per man, 4 personen, voor 40 dagen ingeslagen. 160 Flessen en of pakken Chateau Migraine. Een enorme hoeveelheid boodschappen ten opzichte van ons zodat ik me Hollands zuinig voel met de score van de inhoud van 1 kruiwagen vol. De vakken worden nu op de Queen B gevuld en begin aan de voorbereidingen voor vertrek.
De zeilen aanslaan en borgen, de uithouder nalopen en voorzien van nieuwe lijntjes, de bulletalie in orde maken, de 12 volt aansluiting maken voor de waterkoker. Dit moet een snelkoker zijn op 12 volt maar is eerder een langzaam-koker met een dikke 10 ampère stroomafname. Water koken op deze manier is geen oplossing. Het is een wirwar van lijnen en klapperende zeilen maar het zeilersbloed begint te borrelen, Ik wil weg!
Vijf voor zes staat Alejandro bij de boot. Het is een man van zijn woord maar vertelt dat de spullen binnen zijn maar nog even langs de douane moeten en deze worden morgenmiddag vrijgegeven. Hij belooft dondermorgen eerste werk langs te komen voor de afronding van de reparatie. Een oplossing om tijd te winnen is om morgen alvast in Panama City te gaan uitklaren. Fynn de buurman brengt me op voorhand al van slag omdat hij zegt dat het wel 5 dagen kan duren voordat de procedure is afgerond. Met een duaal gevoel sprokkel ik de papieren bij elkaar en zet de tas alvast klaar om morgen te vertrekken naar de Douane en Immigratie bureaucraten.
Openbaar vervoer
Maandag, 20 januari 2020.
Vistamar
Openbaar vervoer is uitstekend geregeld in Panama. Het heeft enige handleiding nodig maar als je de regeltjes en hindernissen even door hebt dan is het een ideale manier van reizen. De metro en het kleine busje brengen ons al snel in Coronado en kunnen direct winkelen om het avondeten en internet bijeen te sprokkelen. De taxi brengt ons naar de Queen B.
Vanochtend heel luxe aan het hotelontbijt uitgebreid zitten koffie te drinken. Na het ontbijt op de kamer de krant lezen en breken tegen 11 uur op en checken uit. In de Japanse elektronica zaak is het me te druk en krijg het idee dat iedereen voordringt zodat ik maar snel verdwijn om ergernis te voorkomen.
Naast de winkel is de ingang van de Panama Metro. Deze metro verbindt de noord en oostzijde van de stad naar het centrum. De eerste lijn werd op 5 april 2014 geopend. De metro is gebouwd om het grote verkeersinfarct van de stad op te lossen samen met een soort van Metro bus-systeem. De metro begint om 05.00 uur en eindigt om 23.00 uur. Panama metro is een onderdeel van een nationaal masterplan om uiteindelijk 10 metro/bus lijnen te bouwen. Er zijn nu 2 metro lijnen klaar op een kleine verbinding na. De verbinding naar het vliegveld Tocumen. In totaal gerealiseerd 15,8 Kilometer en een traject van 9,8 kilometer met San Miguelito als wissel tussen de twee lijnen.
De overheid heeft een tender uitgeschreven om de lijnen te bouwen, gewonnen door FCC uit Spanje. De overheid van Brazilië en Taiwan hebben de investeringen gedaan. Verschillende bedrijven werken samen om het project klaar te krijgen, denk aan de leveringen van extra viaducten, elektronica van het systeem, brandbeveiliging en treinstellen. De totale kosten van het project lijn1 bedragen 3,2 miljard US$ en van lijn2 2,2 miljard, maar deze loopt uit met een 900 miljoen.
Wat een prachtig project is dit, aannemer Odebrecht, bekend van enkele omkoopschandalen in Brazilië is één van de aannemers met FCC uit Spanje als hoofdaannemer. Uiteindelijk plant men 10 lijnen(combinatie van metro en troleybus) en de aansluiting mat Tocumen vliegveld. De Japanners hebben het vervolgproject overgenomen ze plannen en tekenen nu lijn 3. Het zijn immense investeringen die een groot probleem in de stad moeten oplossen. Het verkeer staat de hele dag in een grote worst door de stad en de ruimte die gecreëerd wordt door het openbaar vervoer wordt al snel tenietgedaan door de groei van welvaart en hierdoor de toename van de auto.
Aan boord bij de Queen B vervang ik de oude vlag voor een nieuwe, controleer de zekering van de ankers en pak de ankerlier met folie in om bij slecht weer eindelijk eens van het zeewater via de ketting naar de bilge af te zijn. Het is prima weer, bewolkt zodat de zon weg is, de temperatuur is beheerst door de bries over het zeewater. Het is in de kuip goed uit te houden.
Bezinning
Zondag, 19 januari 2020
Panama City
Rondstruinen langs de winkels met neergelaten ijzeren rolluiken. Weinig verkeer op de weg en de wind speelt met de bladeren en de losse papiertjes op straat in de hoeken van de gebouwen. Zondagochtend-sfeer waar we duidelijk te vroeg zijn om iets van een bruisende levendige stad te merken. De meeste winkels openen om 11 uur en wij staan braaf gewassen en geschoren rond 10 uur voor de verlichte winkelruiten. Bij de enkele vroege open winkels scoor ik dan eindelijk mijn sokken. Met sokken in de tas wandelen met een omweg door de straten naar het metrostation waar we de metro nemen voor Cinco de Mayo om het oude stadsgedeelte te bezoeken. Een Unesco verklaart gebied en waar het gelukkig wat levendiger is dan het stadsgedeelte waar we net vandaan kwamen.
Rond de kerken is het extra druk en lopen enkele rijkversierde kerken in en nemen de tijd voor een kleine bezinning. Een klein moment voor bezinning of een kleine bezinning het is maar net hoe je het uitlegt. Een vrouw op leeftijd weet op het altaar met zang en guitaar een prachtig moment te maken en raakt de gevoelige snaar, wat een mooi moment.
In een van de bekendste koffietenten van Maps.me , Casa Sucre, drinken we koffie. Het valt me op dat de wereld zo snel is veranderd en dat de websites Maps.me, Google, Expedia, Viator, Tripadvisor en nog een aantal clubs het toerisme en het gedrag van de bezoekers gaan bepalen. De bars en restaurants die niet mee willen betalen aan deze organisaties vallen buiten de boot en worden niet vernoemd en gaan ten onder, hoe mooi en hoe goed ze ook mogen zijn.
Met een flinke wandeling terug naar het hotel langs de skyline van Panamastad en krijgen op deze wijze de beweging die ons volgens het elektronisch horloge in balans moet houden. Ook hier worden we aangestuurd en gestuurd door clubs zoals Huawei, Garmin, Polar, Samsung enz.
Bij een Indiaas restaurant een heerlijke hap en zo reizen we gastronomisch door de wereld als globetrotters.
Binnenlokkers
Zaterdag, 18 januari 2020
Vistamar – Panama City
Wachten duurt lang en daarom een “break” ingelast voor wat afleiding. Panama City is niet spannend maar ik voel me redelijk thuis in de grote stad. Met de taxi van de haven naar de bus stop en stappen direct over in de bus naar de stad. Gaat allemaal vanzelf en het kost weinig. Onderweg een klein oponthoud door de wegwerkzaamheden maar dat is ook het enige te melden van de rit.
Van het grote busstation met de metro naar “Cinqo Mayo” en laten ons et de taxi naar de Vismarkt brengen. De markt is niet zo groot maar de tientallen restaurantjes om de markt heen maken het groot. De diversiteit van de vis valt me tegen maar het blijft altijd een mooi gezicht. Er ligt een snoek van een dikke meter met zijn laatste kans om mooi te wezen. Het gaat er ontspannen aan toe in tegenstelling tot de binnenlokkers voor de restaurants. Bij elk terras met plastic stoeltjes en formicatafels staan ze met een menu in de hand. Ik probeer een eigen keuze te maken maar val toch ten prooi aan een mooie lach van een donkere dame die ons met zichtbaar plezier en charme naar de tafel brengt. Speciaal voor ons de ventilator aan zet en de drankjes komt brengen. Ik kom uit de strijd met een heerlijke vissoep en een gebraden rode baars. Lekker gegeten maar met een te dik gevoel. We lopen de calorieën eruit via de boulevard en worden ondergedompeld in oceaanzicht, havenzicht met vissersbootjes en de wondere wereld van de architectonische pracht van de wolkenkrabbers.
Een bijzondere sfeer.
In het hotel inchecken en het zweet afspoelen in het zwembad, een dutje en wandelen tegen de avond de stad in. Drukke winkelstraten en de app Maps.me stuurt ons naar “Beiroet”. Een restaurant met een uitgebreide kaart en de foto’s op de kaart bepalen je keus. Met een hap uit de scheepskas gaan we bij een koffietent langs de weg een koffie drinken waar we een gezellige babbel maken met een Nederlander met Braziliaanse partner die zich tijdelijk wil vestigen in Panama. Ik kan het me wel voorstellen want het is hier allemaal prima te doen als je een paar centjes te besteden hebt, niet eens zo heel veel voor Nederlandse begrippen.
Een wandeling terug langs de Skyscrapers met een fles water in de hand om de nacht door te komen.
Expeditie
Vrijdag, 17 januari 2020
Vistamar
Rond 09.00 uur word ik wakker gemaakt en schrik van de tijd. De laatste tijd is het of er een hand boven me wordt gehouden en val heerlijk weg. Dat is voor mij een zeldzaamheid en geniet ervan. Jammer dat de ochtend een eind op scheut is want koffie met ontbijt, internet, nieuws, slaan een gat in de dag. Deze dag gebruik ik om de radar aan te sluiten maar is tevergeefs geweest. Minutieus en precies gewerkt volgens mij maar bij het opstarten van de radar komt wel scherm echter geen draaiend beeld. Ik laat het nu even voor wat het is en ga over tot de andere soldeer klussen zoals de lampjes op de veiligheidmiddelen, de drijvende locatie lamp vast aan de hoefijzerboei, het lampje op de joon, de verzameling zaklampen. Doormeten van de batterijen want kapotte of legen “Pilen” daar heb je niets aan.
Kom vandaag niet van boord en ben het druk genoeg geweest toch blijft tijdinvulling veroorzaakt door het wachten op de onderdelen. Met pijn in het hart kijk ik naar de wind want die had ons zo ver weg kunnen blazen en nu is het afwachten of deze volgende weeg er ook nog is.
De satelliettelefoon testen en opstarten, de familie laten weten hoe het werkt en met welk nummer. Jacqueline is druk met routeplanning en komt met verschillende opties. Www.windy.com, de kaarten in het gemeenschappelijk lokaal, de boordbibliotheek moeten leiden tot een soort reisgids met veel onzekerheden. Mooi, en zeker nodig maar ik wil wel weer eens wat zien en stel voor om morgen naar Panama City te gaan voor de afleiding. De stad is niet spannend maar er zullen toch zeker nieuwe dingen te beleven zijn.
Veiligheidsmiddelen zijn niet alleen de lampjes vervangen maar zijn een onderdeel van een breed pakket waarin de volgende onderwerpen een belangrijke rol spelen: Stabiliteit van het schip zoals oprichtend vermogen, oceaanwaardig keuring zoals CE-A categorie, volledig afsluitbaar zijn met een goede zelflozende kuip, technische eisen voor de motor, brandstofvoorziening, elektrische inrichting, lenspompen, goedwerkende navigatiemiddelen en navigatie verlichting, staand en lopend want en het beslag in goede conditie, reddingsvlot, goed ankergerei en ketting, brandbestrijdingsmiddelen, grabbag, EHBO middelen, voedingsmiddelen, drinkwater, marifoon, satelliettelefoon, Epirb.
En dan hebben we nog niet over de vaardigheden van de bemanning en schipper gesproken, navigatiekennis, bemanningslijst, logboek, eigendomspapieren, zeeziekte, zwemvesten, kleding.
Nu dit allemaal opgesomd wordt besef ik dat je de hele dag bezig bent met veiligheid en dat onderhoud de sleutel is van je veiligheid. Het lijkt wel een expeditie.
Opvoedkunde door dame van lichte zeden
Donderdag, 16 januari 2020
Vistamar
Maria, van de afdeling administratie, brengt ons naar de stad. Ze zit heerlijk te babbelen, te teksten en probeert de auto recht te houden. Ze blijkt een Venezolaanse arts te zijn die werk en bestaan heeft gevonden in Panama. Ze vertelt met een brede lach van haar avonturen in Amsterdam samen met haar zoon. Een dame van lichte zeden kaapte bijna haar zoon, zeggende dat ze het heel bijzonder vindt dat een moeder voor een goede opvoeding zorgt. Maria straalt terwijl ze het verhaal vertelt.
Bij Do-It stappen we uit en verkennen nu een geheel ander winkelgedeelte. Meerdere eetzaken en terwijl we een ijsco aan het eten zijn ontmoeten we de Canadezen uit Shelter Bay. Een praatje en blijken al een maand in de haven te liggen, hoe kun je elkaar mislopen.
Met twee zakken en een rugtas met boodschappen komen we bij de boot uit en is het verder stouwen van de spullen. Meteen neem ik de verbinding van de radar in de waterpomp kast ter hand en soldeer de 12 met 12 draadjes aan elkaar. Na deze verbinding smelt ik nog een las en nu van 12 draadjes naar 10 draadjes. Isoleren, inpakken en de bescherming herstellen. Morgen de aansluiting met het schakelpaneel maken.
Ontruimen of opruimen
Woensdag, 15 januari 2020
Vistamar
Klussen dag met de todo-bijbel in de hand rommel ik met drie klussen tegelijk omdat het zo efficiënt lijkt. Opruimen van de spullen daar gaat de meeste tijd inzitten en het lijkt net of ik de hele dag aan het ruimen ben.
De 4 jerrycans moeten zeevast gestouwd worden en daar is een algemene oplossing voor. Een lat die tegen de verstaging en de scepter klemgezet wordt zodat de kannen een recht vlak hebben om gezekerd te worden. Philippe de Italiaan heeft zijn motorkrat achter de Queen B geparkeerd en daar zitten twee latten op van 90 centimeter. Precies de maat maar om deze nu kaal en onbewerkt op het mooie dek van de globetrotter Queen B zetten gaat me te ver zodat uit de kast een pot groene verf opgeduikeld wordt. Dat gaat zo: Kussen uit de bank, de lege potten en doosjes weghalen, de medicijnen in dozen eruit, de mat ter bescherming van de watermaker eruit, naaigerei verplaatsen, keukenpapier weg schuiven en dan de klep openmaken, de poetslappen eruit, de zak met krabbers en staalborstel, de zak met reserve stouwbanden, de zak met schuurpapier, de schuurmachine, de zak met kwasten en dan eindelijk de pot met verf onder in de kast. De hele zwik terug op de verf, kwasten, schuurmachine en schuurpapier na. Moet je blij zijn dat je niets vergeten bent want dan gaat de procedure gewoon opnieuw.
Op de steiger meet ik de lat uit en boor de gaatjes ter bevestiging en verf de latten groen. Tijdens het drogen van de verf kan ik het zonnepaneel vervangen, radarscherm passen op de kaartentafel, de kabel doortrekken van het schakelpaneel naar de filterkast, via de achterbanken naar beneden om in de kast van de waterpomp uit te komen waar de elektrische aansluitingen van de radardome hangt.
Op de steiger word ik door een Duitse Krankenschwester aangesproken die voor een jaar in Australië wil gaan werken en of ik dan op haar boot wil passen. Ze raakt me telkens aan maar laat me niet verleiden en moet er niet aan denken om hier nog twee weken te moeten blijven, laat staan een jaar. Ik verwijs haar door naar Fynn de buurman.
In de avond lekker een cool down door te gaan zwemmen en blijf heerlijk in de kuip hangen om als Sinterklaas de voorbij slenterende collega schippers goedenavond te zwaaien.
Dutch Underwater Army
Dinsdag, 14 januari 2020
Vistamar
Rijsdienst voor ondernemend Nederland: Britten hechten veel waarde aan beleefdheid en sociale conventies. Houd daar rekening mee. Kom niet te laat en respecteer hiërarchie. Britten vinden het ook belangrijk om er netjes uit te zien.
De taxiservice om 11.00 is weer eens op zijn Panamees geregeld. Pas om elf uur wordt er gekeken hoeveel liefhebbers er zijn en dan wordt een taxi gebeld. 10 Mensen en 1 taxi is vragen om vervelend gedrag en ik vraag Cesar direct om meerdere taxi’s te bellen. John de al beschreven stoïcijnse Engelsman van zondag komt om elf uur aan terwijl wij al vanaf 10.45 uur aan het wachten zijn met nog een Canadees stel. Je voelt het al aankomen, de taxi komt en John zit als eerste in de taxi. Ik spreek hem erop aan maar reageert niet en blijft zitten. De Canadees kan zijn woede niet inhouden en wil John te lijf gaan, gelukkig springt een medeschipper tussenbeide. John blijft zitten en gaat asociaal en zonder enige etiquette op weg naar Coranado. Wij missen de taxi en moeten met het busje naar de stad. Fouten bij de organisatie lokt dit walgelijke asociale gedrag uit. Nummertjes trekken volgende keer of een intekenlijst met volgnummers zoals in Shelter Bay.
In de stad lopen we naar de winkel met zonnepanelen en reken af, het paneel wort meteen afgeleverd bij de haven. Van de panelen naar Novey en vervolgens naar Abernathy waar ik een speargun koop. Zogenaamd instapmodel en ben voor 85 US$ onderwater gewapend. Dutch Underwater Army heb ik mezelf benoemd en elke kwakbol die ik tegen kom gaat op de korrel met mijn harpoen. Jacqueline zal moe worden van het bakken.
Van de watersportwinkel naar de schoenwinkel en Jacqueline koopt een paar slippers die chique gedragen kunnen worden onder een jurk. Ik verwonder me over de uitgangspunten maar kan haar niet betrappen op een ongedefinieerde aankoop. Na de slippers de supermarkt en de koffiewinkel met kaneelkoek. Met de taxi terug en tref het paneel in goede staat alsmede twee gevulde gasflessen. Ben blij met mijn gas maar verwonder me dat een overjarige gasfles zonder problemen wordt gevuld. De gasproblemen zijn sinds Mexico ontstaan maar gelukkig kunnen we nu weer zonder zorgen koken.
Uit zijn gewone doen
Maandag, 13 januari 2020
Vistamar
De telefoon rinkelt en zie op het scherm dat het Alejandro is. Fijn om te horen dat hij verschillende onderdelen bijeen heeft gesprokkeld maar de selenoids zijn helaas niet te krijgen in Panama en deze moeten uit de VS komen. Amazon is de nieuwe voorraadhouder geworden en is zo gemakkelijk dat het bijna geen zin heeft voorraden aan te leggen. Panama heeft heel weinig onderdelen op voorraad. Als Amazon of andere postorderbedrijven een snelle levering weten te garanderen dan heeft een onderdelenmagazijn geen zin meer. Helaas zijn mijn selenoids bij een andere leverancier en deze beloofd een wachttijd van 10 dagen. Door dit ene telefoontje schuiven onze plannen voor vertrek, een week op. Vervelend maar niet zeuren, we liggen in een mooi land met heerlijke temperaturen en krijgen meer voorbereidingstijd voor het definitieve vertrek.
Jacqueline houdt zich bezig met het wassen van de schoten en voor mij is de hoofdmotor aan de beurt. Dieselfilters, oliefilter wisselen en de koelvloeistof verwisselen. De koelvloeistof of antivries komt grauw uit de motor en realiseer me dat ik deze nog nooit vervangen heb zodat het tijd wordt. Antivries voor de tropen erin. Na het starten van de motor klinkt de boel weer als muziek in de oren. Een priegel klus met allerlei hindernissen zoals de oliefilter vervangen op een onmogelijke plaats tussen motor en motorkast. Plastic zakje om de filter, snel losdraaien en kantelen, zakje dicht sealen en dan als een puzzel met olievette vingers de filter met zak tussen alle obstakels laveren. Deze keer valt de knoeiboel mee en ben een beetje trots dat het zo snel is verlopen.
De dagelijkse boodschappen maar nu meer van technische aard zoals 4 jerrycans van 25 liter extra diesel om de Intertropische convergentie zone te overbruggen. Deze Intertropische convergentiezone is de zone met stijgende luchtbewegingen in de buurt van de evenaar of ook de Doldrums genoemd naar een 19e -eeuwse uitdrukking uit de Engelse taal met de betekenis “uit zijn gewone doen”. De ICTZ verplaatst zich gedurende het jaar onder invloed van de zonnestand, de ligging ijlt ongeveer twee maanden na op de hoogste stand van de zon. De zone is zeer instabiel en brengt vaak natte perioden met buiig karakter en daartussen droge dagen. Deze warmte resulteert in stijgende, vochtige lucht, lage luchtdruk, buien en krachtige onweerswolken, en hier ontstaan dan de cyclonen en tropische stormen. Deze zone kent ook de rustige tijden en dan is het zowat windstil soms dagen of weken zeer zwakjes waaien of helemaal gaan liggen.
Einde van de middag zwemmen en koken met het laatste gas uit de fles. Na het eten breng ik de flessen naar het havenkantoor en hoop deze morgen rond het middaguur terug te hebben.
Vrije nieuwsgaring
Zondag, 12 januari 2020
Vistamar
Zondag rustdag. Uitslapen en op het gemak ontbijten. Vandaag geen monteurs en het is best zo om even kalm aan te doen. In mijn hoofd valt alles een beetje op zijn plaats en ga ervan uit dat aanstaande dinsdag al het reparatieleed is geleden. In Nederland heb ik de krant opgezegd en moet nu aan vrije Nieuwsgaring doen. Nu.nl en nos.nl zijn de informatieverschaffers om niet helemaal een simpele zeilzwerver te worden. Het is wennen want de moord en doodslag, leuke verhalen, erotiek en de dagelijkse missers die het lezen van een krant afwisselend maken is er niet meer. Er is tijd vrij om een boek te lezen en geniet met volle teugen van het nieuwe boek Cleopatra geschreven door Alberto Angelo. Een aardige beschrijving over het politieke- en privéleven van Cleopatra.
Het is natuurlijk lekker om in de kuip te hangen maar er komt een moment om even de benen te strekken en we lopen over de steigers en kijk bewonderend naar een Waterline Yacht. Nooit van gehoord maar de schipper ziet ons het schip bewonderen en nodigt me uit om binnen te kijken. Een klassiek ingedeeld jacht met de kaartentafel op hoogte zodat er vrij zicht ontstaat rondom. De schipper is volop aan het repareren en vraag me af waar ik dat meer gezien heb. Bij hem is de watermaker stuk, de koelkast heeft maar 1 stand en nog enkele andere problemen.
Waarschijnlijk heeft hij, niet voor niets, een complete werkplaats in het achterschip. Mooi schip en zal wat huiswerk gaan doen om hier meer van te weten. Van de steiger naar een heel luxe motorschip in de orde van 10 miljoen. Hoe kan het ook anders en best leuk gevonden heet het schip “Big Fish”. Eigenaar is van boord en de bemanning is druk met repareren. Van de steiger naar de bootyard en zien Chance te water gaan van ene John uit London. Stoïcijns laat hij het gepriegel en amateurisme van de kraandrijver over zich heen komen en vaart met een aristocratische houding weg. De stootwillen slordig om de boot en enkele lijnen in het zog zonder zich druk te maken dat deze in de schroef komen.
In de avond een hapje in de kroeg en worden als stamgasten ontvangen.
Mee mauwen
Zaterdag, 11 januari 2020
Vistamar
Karaoke is een muzikaal vermaak tijdens het eten of uitgaan en een gebruik in Japan. In de jaren 70 werd zanger Saisuke Inoue gevraagd om bandjes van zijn liedjes zonder zijn stem te maken. Hij verhuurde deze opnames met een soort jukebox zodat de eerste Karaokemachine zijn intrede deed. Nu wij tijdens het eten uitgenodigd worden om een liedje aan te vragen en zelf mee te gaan zingen weet ik al hoe laat het is. Mijn Chinese herinneringen spelen op en geef aan met een vriendelijke lach dat ik niet mee doe. Kan trouwens helemaal niet zingen. De muziek wordt knetterhard gezet en een aantal gasten beginnen mee te mauwen totdat een paar Chinese eters zich ermee gaan bemoeien werd het voor mij tijd om van de tafel te vluchten. Zonder koffie of toetje lopen we hand in hand in de maneschijn genietend van de rust en de stilte.
Vandaag een drukke dag gehad met wisselende successen. De generator loopt en ben driedagen aan het sleutelen geweest omdat de Fisher Panda dealer verkeerde impellers heeft meegegeven. Het profiel was hetzelfde maar het asje is te dik en daarom kwam de impeller niet tegen de achterwand van de pomp. Dankjewel heren/dames van de dealer. De koelkast blijkt wat meer mankementen te hebben dan verwacht en er ontstaat bijna brand na het opblazen van een selenoid. Dit is een magneetsluiting voor de koelvloeistof naar de koude accu in de vrieskist. Alejandro moet onderdelen halen en komt dinsdag terug, wordt vervolgd.
In de kuip eindelijk eens een moment rust en geniet van de stevig waaiende wind die een aangename koelte weet te maken. Bij Soto het gasvul-probleem aangehaald en hier maken ze geen probleem van een overjarige fles om te vullen. Ik spreek af om de flessen volgende week te brengen.
Er lijkt weinig gebeurt maar alles valt op zijn plek en heb er vertrouwen in dat volgende week alle voorbereidingen voor het vertrek klaar zijn. De wind staat flink door en denk dat de wind ons toch in de haven zal houden. Om met 6-7 Bft te vertrekken zie ik niet zitten.
Scheurbuik
Vrijdag, 10 januari 2020
Vistamar
Met frisse wanhoop sluip ik weer naar mijn hok waar in de diepte de generator me zo verschrikkelijk weet te treiteren. Vannacht weer enkele denkmomenten gehad en besluit nu de waterpomp los te halen. Zaag een stuk uit de geluiddempende koffer om de handjes niet teveel te laten lijden en de moeren met een pijpsleutel bereikbaar te maken. Het gaat buiten verwachting gemakkelijk en binnen een halfuur heb ik de waterpomp in de hand en begin deze te demonteren om te controleren. Constateer dat er een stukje messing los is gesprongen uit de binnenbehuizing. Gelukkig heb ik nog een reservepomp en maak deze weer gangbaar door wat vet en olie. Nieuwe impeller erin en terug op de motor. Motor starten en krijg geen water uit de uitlaat. Je kunt vloeken en tieren maar schiet niets op. Nu check ik alles van de buitenkraan naar de waterfilter en de leidingen naar de pomp. Overbrug de filter door een slang rechtstreeks op de pomp aan te sluiten en ik weet nu zeker dat de pomp of de pompjes niet werken. Zou de impeller niet goed zijn?
Technische boodschappen en de aanvulling van de rantsoenen voor een komende 40 dagen. Rekening houden met het slechtste scenario want anders krijg je honger of dorst bij verkeerd calculeren. Jacqueline is er druk mee en laat het graag aan haar over want het valt niet mee om alles zo uit te kienen.
Na de boodschappen de vrieskist installeren, de airco filters schoonmaken, gasflessen overhevelen, familie bellen want er is nog internet. Bij informatie van de uitreis documenten moeten we naar Panama-City en dat kan wel eens uitlopen tot een 72 uur voor de overhandiging van een Zarpe.
Wat betekende dat voor een paar eeuwen geleden?
Reizen over zee, dat was een paar eeuwen geleden een onzeker avontuur. Een schip kon in een storm terechtkomen, op de rotsen lopen, door zeerovers worden overvallen, of last hebben van aanhoudende windstilte, waardoor het dagen- of wekenlang doelloos ronddobberde. Voedsel en drinkwater waren tijdens die maandenlange reizen aan bederf onderhevig, zo getuigt een fragment uit de geschiedenismethode Er is geschied:
"Drinkwater werd bewaard in houten vaten. Het duurde niet lang of het werd groen en begon te stinken. De maaltijd bestond uit hard scheepsbeschuit, erwten of bonen en gezouten vlees. Halverwege de reis was het meeste al bedorven. Geen wonder dat er ziekten uitbraken aan boord. Vooral de scheurbuik was gevreesd."
Als een zeeman getroffen werd door scheurbuik, dan had zijn laatste uur geslagen. Het is een afschuwelijke ziekte, waarbij het bindweefsel degenereert, met bloedend tandvlees als gevolg, loszittende tanden, en een naar verrotting ruikende adem. Andere symptomen zijn apathie door bloedarmoede en lichamelijke zwakte. Oude wonden gaan open en breukvlakken van geheelde botbreuken laten weer los. Als de ziekte niet behandeld wordt, leidt het tot een langzame en uiterst pijnlijke dood. Historici hebben voorzichtig geschat dat scheurbuik voor meer doden op zee zorgde dan stormen, scheepsrampen, zeeslagen en alle andere ziekten bij elkaar. Meer dan twee miljoen zeelieden zouden aan scheurbuik zijn bezweken in het tijdperk van de
zeilvaart.
Juist omdat de ziekte zoveel doden onder zeelui veroorzaakte zou je denken dat de scheepsautoriteiten er alles aan gelegen was om de ziekte snel onder controle te krijgen. Maar niets is minder waar: het leven van een gewone zeeman was in die tijd van nul en generlei waarde. Het heeft uiteindelijk eeuwen geduurd voordat er een oplossing was voor dit medisch raadsel, zo blijkt uit het boek ‘Scheurbuik’ van Stephen R. Bown. Hij beschrijft hierin hoe het middel tegen scheurbuik wordt gevonden, verloren raakt en opnieuw wordt ontdekt.
James Lind, scheepschirurgijn in dienst van de Britse marine, toont in 1747 aan dat de gangbare behandelingen met zeewater, azijn en vitrioolelixer geen remedie bieden, en sinaasappels en citroenen wel. Maar het ontbreekt Lind aan invloedrijke contacten bij zowel de marine als onder medici en dus wordt er nauwelijks iets met zijn bevindingen gedaan. Bovendien past de remedie van Lind niet in het gangbare medische denken, waarin de theorieën van de beroemde Nederlandse arts Herman Boerhaave de boventoon voeren. Boerhaave ziet ziekte als een vorm van onbalans tussen de lichaamsvochten bloed, slijm, gele en zwarte gal. De ideeën van Lind, die op proeven uit de praktijk gebaseerd zijn, passen niet in die theorie. Het gebruik van citroensap raakt in de loop van de achttiende eeuw zelfs helemaal uit de gratie. Een ramp voor zeelui, want juist in de achttiende eeuw neemt het scheepvaartverkeer in omvang toe. Dat betekent langere reizen met grotere schepen met meer zeelui aan boord. Scheurbuik neemt steeds ernstiger vormen aan.
Als James Cook rond 1775 aantoont dat verse groente en fruit scheurbuik kunnen voorkomen, weet scheepsarts Gilbert Blane de overheid over te halen om schepen met voldoende citroensap te bevoorraden. Blane kent het onderzoek van Lind en weet dankzij zijn goede connecties de hoge heren ervan te overtuigen dat scheurbuik meer slachtoffers maakt dan zeeslagen. Hiermee komt de oplossing voor scheurbuik in zicht. Tegenwoordig hoef je zelfs geen sinaasappels en citroenen meer te eten om de ziekte te voorkomen, en kun je gewoon volstaan met de inname van vitamine C-tabletten. Die tabletten bevatten ascorbinezuur, en die benaming is afgeleid van het woord anti-scorbitum, Latijn voor anti-scheurbuik.
Belgische Noodvlag
Donderdag, 9 januari 2020
Vistamar
Hoeveel uur zijn er zuchtend met het hoofd in de generatorkist vorig jaar versleten? Hoeveel uur zijn er nog te gaan. Probleem is nu dat er geen water opgezogen wordt zodat de conclusie is dat het waterpompje kapot is. Scheurtje of het lager laat lucht door want het afgelopen jaar zijn er drie riempjes gesneuveld van een euvel dat niet te achterhalen is geweest en nu geen aanzuigend vermogen.
De motor doet ook vreemd maar na het stellen van de kleppen loopt deze als een zonnetje. Waterpomp probleem blijft onopgelost en zal morgen de pomp vervangen. Nog een paar uur in de bakskist. Vanochtend Alejandro op bezoek geweest voor de koelkast en komt zaterdag terug voor een nieuwe condensator, bijvullen van koelvloeistof en volledige onderhoudsbeurt. Kost een paar centen maar moet er dan vanaf zijn, hoop ik.
De Italiaan houdt me staande en begint een geweeklaag over de onheuse behandeling die hij krijgt van de Marina en moet vanaf 15 januari 40 % meer gaan betalen omdat het dan hoogseizoen is. Steen en been klagend en zegt dat hij niet in staat is te betalen. Hij begrijpt er niets van, ligt al 8 maanden hier en is alleen maar aan het repareren en niemand heeft last. Goede huurder volgens hem en nu de aankondiging voor de extra rekening terwijl de motor niet gemonteerd is. Hij kan geen kant op en loopt zuchtend verder.
Doorgaan met de eigen problemen en niet de last van de anderen meenemen. Bij het koken blijkt de gasfles leeg te zijn en moet de sleutels opnieuw uit de zak halen om de fles te wisselen. Zit niet mee vandaag. Jacqueline is wat meer opgeschoten en weet van de Belgische vlag een noodvlag te maken voor de joon te maken.
Onhandige kluns
Woensdag, 8 januari 2020
Vistamar
Acclimatiseren van de verschillende tijden en temperaturen. Het is hier 32 graden Celsius en de wind jakkert door de mast. Windstoten van 27 knopen doen de schuimkoppen langs de steiger rollen en zie verschillende schepen vervaarlijk zwaaien met de mast. De Queen B beweegt wel maar ligt heerlijk beschut in de luwte van een 54 voet Beneteau en de wind duwt het schip van de steiger af zodat we het schuren van de huid tegen de willen bespaart blijven. Na de koffie melden bij het havenkantoor en het is met de taxi slecht geregeld want er moeten twee taxi’s van de stad komen om ons te vervoeren.
Op het laatst meldt zich een Italiaan die een verwarde en onhandige indruk maakt. Hij vertelt over zijn kapotte motor en vraagt of ik technisch ben maar heb snel in de gaten dat het beste is dat ik me als onhandige kluns opstel want binnen de kortste keren ben je de boot van een ander aan het repareren en blijft je eigen werk liggen. Ik stel voor om de motor 180 graden te draaien om uit te proberen en krijg al snel de mededeling dat de aangeboden diensten niet nodig zijn. Wat later zie ik drie man naar de boot lopen met een takel om de Italiaan te helpen de motor op de steunen te zetten.
Met een overvolle taxi en een chagrijnige taxichauffeur, hij heeft te veel mensen aan boord en zegt er niets van. De eerste winkel is Movistar om de Smartphones van internet te voorzien. Een knappe dame blijkt heel handig te zijn met de knopjes en geeft voor 5 US$ een week lang onbeperkt internet en telefoon in Panama. In de supermarkt uitgebreid boodschappen halen, rekening houdend met het vertrek voor volgende week. Het ziet er prima uit voor wat betreft de wind aanstaande woensdag. Broer Rikus heeft zich beschikbaar gesteld als Mr Herb of Ground Control van Major Tom. In de koffiebar een bakkie met koek en bespreken met elkaar de mogelijkheden voor volgende week. Maar eerst de Koelkast en Generator repareren voor het vertrek. De koelkast functioneert voor wat betreft het geluid maar koelt niet en neem aan dat er niet genoeg koelvloeistof in het systeem zit. De generator heeft ook een koelwaterprobleem maar van geheel andere aard.
Achter de kaartentafel installeer ik de kaarten op de Garmin kaartplotter en controleer alle andere apparaten. De stekker voor het Radar zal nog een probleem opleveren en kleed de oude stekker uit om erachter te komen hoe de verschillende draadjes met de kleuren gesoldeerd zitten. Dit gepriegel op een 10-polige stekker ga ik niet maken en heb daar de apparatuur niet voor.
Het vertrek begint nu echt te leven en zet de eerste plot op het apparaat. Paaseiland als eerste stop 2100 mijl van hier ofwel 3900 kilometer
Reizen met vrieskist.
Dinsdag, 7 januari 2020
Vlijmen – Panama
Pacific here we come!
Met een diepvrieskist op weg naar Panama en kan niet anders zeggen dat het me geweldig meevalt. Ik keek er tegenop om met een onhandelbaar vierkant ding in de trein en door de vertrekhal van Schiphol te zeulen. Maar weet op tijd een bagagekar te vinden en met behulp van de spierballen van Jacqueline komt alles prima op zijn plek. Ook de aankomst in Panama van de vrieskist gaat vanzelf en niemand heeft enig bezwaar en lopen zo door de douane, zonder enige controle. Ik had er wel twee mee kunnen nemen.
De taxi heeft wat langer de tijd nodig vanwege het drukke verkeer maar we kijken onze ogen uit. Kriskras door de file laveren de verkopers met hun etenswaren. De één met een kruiwagen, de ander met een winkelwagentje. De voorlopers van de SRV wagen, de rijdende winkel. De porties zijn afgemeten op één of twee dollar en de verkoop is snel gesloten door vanuit het autoraam, twee dollar te overhandigen en aan te wijzen wat je wil hebben. De file gaat er niet langzamer door maar de veiligheid van deze mensen laat heel wat te wensen over.
De Queen B heeft zichzelf goed vermaakt in de haven tijdens de bekende warmte, het ruikt in de kajuit niet benauwd en is zonder schimmels op het houtwerk. De kakkerlakken laten zich niet zien. Dat is lekker thuiskomen.
In het restaurant worden we vriendelijk verwelkomt door bekende gezichten van de bediening en eet een vissoep. Vroeg in de avond naar bed om de verschillen van slaaptijd en dagritme van twee continenten tot een minimum te beperken.
Gelukkig Nieuwjaar
Woensdag, 1 januari 2020
Vlijmen.
Voor alle lezers een heel Gelukkig Nieuwjaar gewenst! Ik kan er wel veel tekst tegenaan gooien maar het voorgaande is in ieder geval gemeend. Het Nieuwjaar vieren we in Nederland en maken een frisse start door eerst de familie geluk te wensen en begin met een druk programma voor de komende week om afscheid te nemen van alle lieve mensen om ons heen. We halen het niet en moet soms mezelf tegenhouden om enkele goede vrienden niet te bellen want een afspraak die daaruit zou voortkomen kan ik toch niet invullen. Met andere woorden beste vrienden, ik ben jullie niet vergeten.
Het is een vreemd gebruik dat Oud en Nieuw. Elk jaar is het zover met oliebollen, appelflappen en Champagne, Gelukwensen, aftellen met de secondewijzer als belangrijkste televisiebeeld. Tradities van 4000 jaar oud. De intrede van een nieuw jaar was gekoppeld aan een vruchtbaar jaar zo begon bij de Romeinen en Babyloniërs het nieuwe jaar in de lente en bij de Egyptenaren als de Nijl buiten zijn oevers trad.
De Babyloniërs vierden het feest door een slaaf tijdelijk op de troon te zetten om hem vervolgens te offeren. Ze geloofden dat alle goden het op hun koning hadden gemunt met net Nieuwe Jaar dus werd de koning even vervangen op die dag.
De Romeinen vierden het feest door te offeren aan de god Janus en daar is Januari weer naar genoemd. Feest vieren met grote vuren, dierenoffers, veel eten en drinken. Dat lijkt verdacht veel op de huidige tijd.
De Germanen hebben de meeste tradities op de viering achter gelaten. Men kan de traditie van vuurwerk toeschrijven aan het verdrijven van demonen. Het offeren en eten van dieren met veel drank. Het was Julius Caesar die in 46 voor Chr. dat 1 januari voortaan het begin van elk Nieuwjaar was, in plaats van de lente. Later gaf de kerk een christelijke betekenis aan de heidense feestdag, de besnijdenis van Jezus op 1 januari.
website maken