Logboek 2013

Jongleur

Gelukkig Nieuwjaar
Gelukkig Nieuwjaar


Dinsdag, 31 december 2013

 

10˚21’6 N 044˚20’9W –9˚330’8 N 046˚38’3 W

 

We moeten de klok weer een uur achteruit zetten want we gaan over de 45˚ westerlengte. Twee vreemde gewaarwordingen zijn de verschuivende tijd maar ook Oudjaar op de oceaan. Ver van familie, vrienden en kennissen.


Afgelopen nacht en ochtend heeft het schip benen gemaakt, we varen al uren met een 6.5 knoop op de klok. Het water schiet voorbij in de nacht en het geeft wat sinisters. De naald van de klok geeft ons een glimlach. We klokken een dagtotaal (van 10.00 tot 10.00 uur) van 139 mijl.

Om 10.00 na vaststelling positie en dagtotaal draai ik de wijzer van de klok een uur terug. Ik verander de koers door het uitvoeren van een gijp en zie dat Queen B prachtig de koerslijn op de kaart volgt. Heading Paramaribo.


De wind neemt weer eens behoorlijk toe en hebben regelmatig 27 knopen op de klok. Het schip sprint vooruit en het lijkt of de Queen B met alleen de fok alle remmen kwijt is.

We besluiten om de Oud en Nieuwjaar proost te doen om 20.00 lokale tijd overeenkomend met de 00.00 in België en Nederland. We proosten elkaar toe, zoenen elkaar een mooi jaar toe en drinken een glas Cava, deze is jammer genoeg zonder prik. Hebben die Kaapverdianen weer wat beloofd wat ze niet leveren.


Ik ga naar bed en voel het schip ineens heftig slingeren en rollen. Onder de romp borrelt het en zijn er bubbels die in samenhang van golven die tegendraads zijn tegen het voorschip slaan. Of het is een straf Cavaatje geweest of het heeft te maken met de diepte van de oceaan. Ik kan niet anders dan maar verder gaan met slapen, maar bedenk wel dat de reden kan zijn dat een walvis onder de kiel, ons optilt om zijn maatjes te laten zien hoe hij jongleert met zo een plastic dingetje. Jammer voor ons dat Jonas niet erg bedreven is met het jongleren. We dansen als een gek het Nieuwe jaar in

 

Doorzeilen

Santa Maria in de oneindige wereld. Doorzeilen.
Santa Maria in de oneindige wereld. Doorzeilen.


Maandag, 30 december 2013

 

11˚08’9 N 042˚12’6 W – 10˚21’6 N 044˚20’9W

 

 

Het is een prima doorzeilend weertje met snelheden van 5.0 en 5.5 knoop, varend alleen op de fok. Wind blijft constant uit dezelfde hoek. De zeilers onder ons zullen opmerken dat we langzaam varen met 5 of 5,5 knoop. Dat klopt, ik heb een hekel aan de achterlijke wind en de zeilzetting hiervoor. Om het goed te doen moet je de boom gebruiken om de fok uit te bomen en het grootzeil zetten met een bulletalie om zo het maximale oppervlak te krijgen. om voor de wind uit te varen.

Gezien de hoge warrige vervelende deining zie ik het niet als een pretje om met een lange aluminium boom te stoeien op het voordek. Karen is te onervaren voor dit werk maar ook om het schip koersvast in het gooi en smijtwerk te houden. Ik ga met het zeilen ervan uit, primair veiligheid en dat ik schipper als zijnde solozeiler. Vandaar ik met Genua of Grootzeil zeil. De bulletalie bij gebruik van het grootzeil om deze te zekeren en bij gebruik van de fok, deze ruim wegzet een rif erin. Er staat teveel wind voor een volledige Genua en ook is het zo dat het profiel van de Genua beter is te gebruiken bij drie slagen in het zeil van het rolrif.


Snelheden van 5,5 en 6 knoop komen regelmatig en vindt het in combinatie met de durende warrige zee een prima oplossing. Het is geen race voor ons en veiligheid eerst. De daggemiddelden liggen rond de 120 en 126 mijl.


Barometer valt vandaag binnen een uur van 1024 naar 1020, deze hersteld zich een paar uur later naar 1021. In de loop van de avond merken we stroom mee. 1 Mijl stroom mee bij de vaart van 5,5 knoop dat zijn en worden opschieters. We tellen de dagen nu af en rekenen uit wanneer we aankomen.

Het heeft nu nog geen zin want we kunnen eventueel ook nog windstilte krijgen.

 

Ketelbinkie

scheepsketel of koffieketel?
scheepsketel of koffieketel?


Zondag, 29 december 2013

 

11˚48’9 N 040˚22’9 W - 11˚08’9 N 042˚12’6 W

 

We zijn vandaag op de helft van de rit. 8 dagen zeilen om te weten dat er nog eens 8 dagen staan te wachten. Het gaat heel goed op een paar ongemakken na. De deining is het grootste probleem, het maakt het leven aan boord complex. Alle handelingen duren langer en zijn vermoeiender. De wind s gemakkelijk op te vangen door een extra rif te zetten, de bimini zorgt ervoor dat we goed uit de zon blijven, het vocht begint langzaam een nieuw probleem te worden. Het wordt niet meer echt droog aan boord, het zout van de zee in combinatie van de vochtige tropenlucht geeft een aparte sfeer en gevoel, alles plakt.

 

Ik start deze ochtend de generator en hoor dat de uitlaat behoorlijk herrie maakt. Dat zal een nieuwe impeller worden. Karen ligt nog te slapen en ik kan er maar beter meteen aan beginnen. Het schip zwaait zijn best. Ik haal de kuipkist waar de generator in staat leeg en haal de geluidskast los waar ik het euvel al meteen zie. Een snaarpoelie is van de motor af getrild. Ik haal de boel goed los voor inspectie en zie dat de poelie in het verleden maar met twee van de drie boutjes is vastgezet. Slordig, ik heb dit nu verschillende malen ervaren dat er bouten en moeren loskomen door onachtzaamheid van Fisher Panda. Ik haal de tappenset uit de kast en ruim de twee open gaatjes netjes op en doorboor het derde gaatje en ook deze ruim ik zodat het klemboutje goed aangezet kan worden. Ik monteer de boel terug en zie al snel dat ik de V-snaar niet over de rand van de poelie kan krijgen. Haal de poelie los en schuif de poelie met snaar over de as en zet het vast. Opruimen, motor starten en we hebben weer stroom. Het lijkt een simpele klus, trouwens dat is het ook, maar met deze omstandigheden valt het niet mee. Alles beweegt, je moet de eigen balans houden en je moet ook werken. Krijg steeds meer bewondering voor boordwerktuigkundigen die een revisie van een motor uitvoeren op een schip in een storm. Ketelbinkie klinkt als woord leuk, maar probeer het maar eens.


Het wordt een relatief rustige dag. De wind is 17-18 knoop, open lucht, heerlijke zon. Het wordt wel benauwd. Ik wissel het grootzeil voor de Genua. De Queen B ligt er behaaglijk bij en we maken ons wijs dat het een stuk rustiger is geworden.

Zeevlooien.

veel vliegende vissen landen op het dek.
veel vliegende vissen landen op het dek.


Zaterdag, 28 december 2013

 

12˚27’8 N 38˚21’4 W – 11˚48’9 N 040˚22’9 W

 

Passage logboek:

Log 853  cog  252˚ sog 5.0  barometer 1024  togo 1070 mijl

Heldere nacht, veel sterren, stevige wind, klutsgolven, schip slingert heftig

Wisseling wacht 0200 uur


In de loop van de ochtend krijgen we een bui regen. De kussens en spullen worden binnen gelegd maar na 5 minuten is de bui al weer voor ons uit. In de avond krijgen we er nog één. Karen merkt terecht op dat de zee zo leeg is. We zien buiten een paar vogeltjes en vliegende visjes, net zeevlooien, geen enkel leven zoals dolfijnen, walvissen, schildpadden enzovoort. Het is er leeg. Ligt dat aan de omstandigheden of is dat gewoon in deze vochtige streken?


Het valt wel bijzonder op dat tijdens het koken de zee me behoorlijk aan het pesten is. Rond 1700 uur neemt de deining wat toe en moet ik met handen en voeten boven de kookpotten balanceren. Of tijdens het eten de erwtjes boven op je vork houden terwijl het verstandiger is om beide handen te gebruiken om vast te houden. De elastieke knietjes moeten het allemaal maar opvangen. 

Manau Kea, de hoogste berg van de wereld.

niet zo spectaculair, maar wel de hoogste berg.
niet zo spectaculair, maar wel de hoogste berg.


Vrijdag, 27 december 2013.

 

13˚11’25 N 36˚19’05 W – 12˚27’8 N 38˚21’4 W

 

We komen zoals in het vorige stukje geschreven in een ritme terecht. De tijd is anders, het veranderd in duur. Je beleeft de momenten anders zonder klok. Ik neem de kleine dingen zoals de momenten om te handelen. Vriezer vochtig dan wat langer koelen, de wind toenemen dan reven. Karen draait als een ervaren zeiler haar wacht en ik betrap me erop dat zij de veranderingen, die langzaam om ons heen plaatsvinden, eerder opmerkt dan ik. Ze heeft een neus voor schepen en boeien. Zo ook met een enkele rugvin die zij ineens op ons af ziet komen. Het blijkt een school dolfijnen te zijn die vandaag niet met ons willen spelen maar wel zo snel mogelijk aan bakboord passeren. Ze hebben er een flinke vaart in en laten ons achter, kloppend aan de zijkant van het schip om aandacht te trekken.


Een eenzaam zeilend scheepje op een oneindige oceaan.

Op de kaart zie ik een paar hoogtelijnen staan van “Seamountains”. Tja, wat is een berg, toevallig lees ik in het boek “Waarom water kookt in het vliegtuig” de definitie van bergen.

Er bestaan enkele verschillende definities maar de definitie van een berg is een berg als deze: hoogte boven lokaal grondniveau(berg moet steiler en hoger zijn dan een heuvel), 300 meter plus het lokale grondniveau met een stijgingspercentage van 5%, minstens 1000 meter boven zeeniveau, of 1500 meter boven zeeniveau met helling van 2%. Als de voorwaarde lokaal grondniveau gekozen wordt dan is de hoogste bergtop de wereld 11000 meter, de Manau Kea op Hawaï. 4200 meter boven zeespiegel maar een onderdeel van Mid Oceanisch Rug. Een bergketen van 55000 kilometer die zich slingerend uitstrekt over de Atlantische Oceaan door Indische Oceaan en grote Oceaan tot net voor de westkust van Amerika.


Het is blijkbaar de naad van onze planeet de globe. Een beetje slordig dichtgestikt. Ik zit te mijmeren, dat de hoogste berg niet het hoogste punt hoeft te zijn. De stelling dat ik met de Queen B al verschillende bergpassen heb bedwongen kan ik moeiteloos staande houden. Overigens varen we vandaag over een berg, diepte nu is 500 meter, naast de berg is het lokale grondoppervlak 4500 meter. Volgende vraag die nu opkomt, wat betekent dat voor het oppervlak, geeft deze meer stroming, meer golven?

Boei midden op de Oceaan.

Boei midden op de Oceaan.


Donderdag, 26 december 2013.

 

13˚56,02 N 034˚27’02 W – 13˚11’25 N 36˚19’05 W

 

Vannacht hebben we weer 29 knopen wind. Ik vraag me af of dit normaal is met de passaatwinden? Of hebben we het geluk van de veranderingen van de weerssystemen op aarde. De passaatwind blijkt al weken weg te blijven, volgens de lokale mensen en ik weet het verschil niet. Op het Noordeljk halfrond waait het al maanden onafgebroken hard.

Aan boord is het zeer oncomfortabel en je verplaatsen zonder de plafondhandels is niet mogelijk. Het gekraak en het geschuif is om dol van te worden. Rond 06.00 uur breekt het wolkendek open en neemt de wind eindelijk wat af. De maan laat zich nu ook zien. Wat ziet de wereld er anders uit als ze zich wat vriendelijker toont.


Karen ziet op haar wacht een licht aan stuurboord. Ze houdt het in de gaten. Het valt niet mee om in het donker de afstand te schatten en de Queen B gaat er, als je de koers interpoleert langs. Een schip? Ze heeft geen bak- en stuurboordlichten. Is het de achterkant? Ze maakt me wakker en we zien samen dat het 3 flashes elke 10 seconden uitstraalt. Voor mij is het geen andere conclusie: een ton. Een ton midden op de oceaan? 4500 meter diep om er een anker neer te gooien en dan nog extra lijn, om het anker in te laten graven? Een inspectie op de kaart levert geen resultaat. Op de kaart is geen ton, maar op het water wel. We varen er op 1 mijl afstand langs, met veel vraagtekens. Nu is het zo dat op de kaart inderdaad enkele tonnen of boeien staan aangegeven. Het is toch gebruik dat er vaarbakens in het diepe sop liggen, maar volgens de kaart, niet hier!

 

In de ochtend neemt de wind wat af, ik voer een gijp uit om wat beter op koers te komen en de afwijking van vannacht op de koerslijn te compenseren. We komen in het ritme van de oceaan. Gooien en smijten van de golven, staren naar de grillige patronen van de wolken, eten en slapen, lezen en praten, koken en eten. Je doet niet veel aan boord maar het is wel degelijk vermoeiend door de bewegingen van het schip, de hele dag door.


In het begin van de avond de Genua gewisseld voor het grootzeil. Het lijkt nu wat rustiger. Het schip wordt nu naar voor gedrukt in plaats van getrokken. Later in de avond moet ik er een extra rif inzetten omdat de wind weer toeneemt en evenzo de golven.

 

na het eten naar bed

Neptunes kerstmenu
Neptunes kerstmenu


Woensdag 25 december 2013.

 

14˚46,9 N 032˚18,6 W – 13˚56,02 N 034˚27’02 W

 

Vrolijk Kerstfeest.

 

De wind neemt af tot 15-18 knoop uit het Oosten, prachtige sterrenhemel met een warrige zee maar netjes op de koerslijn. Ik zit tijdens mijn wacht een beetje te spelen met de apparatuur op het dashbord en erger me al een tijdje aan de verschillen van gegevens van de GPS.

De AIS heeft ook een GPS, geeft een totaal andere waarde aan dan de hoofd-GPS en de stuurautomaat met gyrokompas komt er ook anders uit. Nu is het geen ramp want accepteer één apparaaat als het apparaat om de hoofdnavigatie mee te doen dan kom je er alltijd. Het viel me wel op dat de hoofd-GPS het vaakst overeen komt met het kompas, ook nu is de GPS aanwijzing een kompaskoers maar ik blijf een verschil houden van 16˚.

Ik toets in het systeem van de GPS om de variatie uit te schakelijken en nu is het systeem van de GPS gelijk aan de AIS. Wow , dat betekent een variatie van 16 graden. Een blijk op de kaart bevestigt mijn vermoeden. In ons thuis vaargebied kennen we een variatie (verschil tussen het Ware Noorden en het Magnetische Noorden) van 3˚. Groot verschil en begrijp nu de verschillen. De koers die ik moest varen was 266˚, dat is West terwijl mijn kaart laat zien dat Suriname vanaf de Kaapverden Zuidwest is. Met een brede grijns op het gezicht omdat het gkleeerd is en er geen echte fout is, schrijf ik het logboek weer verder bij.


Het weer knapt op, blauwe lucht met witte wolken. Cummulus. Karen komt steeds vaster in haar ritme te zitten en loopt alle wachten uit. Taai en dapper. We veranderen wel het wachtsysteem want eerst hebben we wachtperiodes van 4 uur nu schakelen we over op 3 uur wacht. Karen neemt van 20.00 tot 23.00, ik van 23.00 tot 02.00, Karen van 02.00 tot 05.00 en ik de laatste wacht van 05.00 tot 08.00. Rond 08.00 maak ik het ontbijt en start de generator voor de stroom en de koude in de koelkast.


In de ochtend probeer ik nog een uurtje te slapen maar dat lukt meestal niet. In de kuipwordt er afgewassen gepraat, gewassen en veel gelezen. Ook leuk tijdverdrijf is het wazig over het water kijken naar de almaar aar je toe rollende golven. Het valt ons op dat er zo weinig leven is, buiten een aantal vliegende vissen en een paar vogeltjes. We zien geen dolfijnen,walvissen of wat dan ook, jammer. Een lege zee?


We flansen een kerstmaaltijd in elkaar terwijl het rollen en schudden van het schip gewoon doorgaat. Zelfs het eten met deze bewegingen valt niet mee, laat staan je eten op je bord te houden. Het kerstmenu is: Tonijnsalade met olijf en ingelegde paprika, Courgettesoep, vis met dille en mais, chocolade en koffie. Na het eten wordt het wachtschema weer van kracht en neemt Karen de eerste wacht. Ik ga slapen met een glimlach op het gezicht want dit is wel heel bijzonder. Kerst op de oceaan, kerstmaaltijd zonder kaarsen en meteen na het eten naar bed.

De juiste tijd

kerstnacht
kerstnacht


Dinsdag, 24 december 2013.

 

15˚23,6 N  030˚21’1 W – 14˚46,9 N 032˚18,6 W

 

De hoge golven zijn terug. De mast zwaait als een idiote aanwijzer naar de sterrenhemel. De sterren en vooral de helderheid zijn geweldig en ik kan er niet genoeg van krijgen om er naar te kijken. Er is een halve maan. De maan geeft het zonlicht van de andere kant van de wereld door naar ons. Ik lees dat wij de maan veel te groot schatten en de maan bij het fotograferen zo klein lijkt. Ze lijkt niet klein, ze is zo klein, het is onze invulling van de grootte die tussen onze oren zit. De ondersteuning is om een reepje uit een ringband te scheuren, het gaatje schijnt 6 millimeter te zijn, dit gaatje op het eind van je arm tussen je vingers plaatsen, (ongeveer 75 cm), dan blijkt dat het ringband gaatje nog te groot is voor de omvang van de maan. De maan bij het laatste plaatje van een stripverhaal Lucky Luke heb ik altijd wel overdreven gevonden maar dat de maan zo klein is en dat wij hem in onze hersenen groter projecteren vind ik een vreemde gewaarwording.

 

Bij de vastlegging in het logboek van de bereikte punten realiseerde ik me dat we op de 30ste westerlengte zitten. Dit betekent dat we de klok een uur moeten verzetten om de juiste dagindeling te houden en om alvast te wennen aan de andere tijd in Suriname. Elke 15 graden lengte is een uur tijdverschil. Dit is logisch omdat de aarde in 24 uur, 360˚ draait. (360: 24 = 15˚). In de negentiende eeuw, met de opkomst van de trein werd het wenselijk om een eenheid van tijd te hebben. In Nederland waren al verschillende tijden, in gebruik. De spoorwegen, het zal de NS niet geweest zijn want voor hen maakt de tijd toch niets uit, en de versnelling in het dagelijkse leven door de industriële revolutie bracht de noodzaak tot een eenheid van tijd. De wetenschappers hebben er een conferentie aan besteed en bepaalden dat de Zon op het hoogste punt om 1200 uur in Greenwich de referentietijd zal zijn. De tijd wordt per zone van 15 graden bepaald zodat de Nederlandse tijd ten opzichte van de Engelse tijd 1 uur verschil geeft. De mens maakt het altijd eerst moeilijk door er een eigen systeem op na te houden, dan hebben ze eindelijk een oplossing gaan ze weer de fout in door allerlei uitzonderingen erop los te laten. Zomertijd, wisselende tijdzones, etcetera. Een leuk boek hierover is: “De verloren tien dagen”.


Nu met de kennis van het bovenstaande draai ik de klok een uur terug. We zullen het tijdens deze reis nog een keer moeten doen zodat we met de goede klok in Suriname aankomen, namelijk 4 uur tijdverschil met Nederland.

Om 05.10 (Lokale tijd J) loopt er een tanker achter de Queen B door. Het is volgens de AIS de CP Alliance met bestemming Brazilië. Ik word steeds meer bevestigd dat het onverantwoord is om geen wacht te lopen zodat we doorgaan om een oog op het dek te houden. Dag en nacht.

07.15 Uur wordt de derde goudmakreel gevangen en deze is een stuk kleiner maar toch goed voor 4 porties.

Deze nacht zal het kerstkindje 24 keer geboren worden, zie bovenstaande.


Het is kerstavond, voor de Belgen onder ons, blijkt de kerstavond belangrijker te zijn dan de Eerste kerstdag. Ik vind het verschil van mening helemaal niet vervelend want dan kunnen we twee keer lekker eten. Het gaat vaak niet om de smaak alswel om het samen zijn met elkaar met een feestelijkheid. Wij hebben als kerstmenu: zelfgemaakte tomatensoep met room en koudmakreel, Kerriekool en aardappeltjes met dille. Heerlijk om zo samen kerstnacht te vieren op een oneindige oceaan met de gedachten dicht bij huis. Familie blijft altijd dichtbij waar je ook bent op de wereld.

Klutszee

klutszee
klutszee


Maandag, 23 december 2013

 

15˚55’8 N  028˚25’4 W – 15˚23,6 N  030˚21’1 W

 

Tijdens mijn wacht zie ik in de verte een schip. Een gelig licht, met later in het zicht de twee lantaarns die het achterschip en het voorschip duiden. Het schip ligt ver van ons af zodat we er geen last van hebben. Het is deze nacht benauwd en alles wordt klam.


Rond halfacht start ik de generator om koeling te hebben voor vriezer en stroom voor de huisbank batterijen. We gebruiken weinig stroom omdat de windvaan zonder een elektronenstroom kan functioneren. De binnen verlichting en het driekleurenlicht zijn LED lampen, de stroomgebruikers zijn de AIS, marifoon en de Gps.


Bij het ontbijt ziet Karen dat we beet hebben. Ik trek de lijn binnen en we hebben weer een prachtige Goudmakreel binnen. Ik raak nu geroutineerd en geef de Guapo(knapperd op zijn Spaans) een tik met de hamer op zijn kop en snijd het vlees van de graat. 15 Minuten verder, met een bloedbad aan mijn voeten, liggen de filets op een stapeltje. Het zijn 4 maaltijden (2 personen) van één vis. Ik had een dode vliegende vis van het dek gehaald en deze aan de angel gehaakt, samen met het plastic inktvisje blijkt dit wel heel goed te werken. Binnen 15 minuten beet.


De wind neemt wat af en we hebben aar een dagtotaal van 115 mijl. Ik merk dat we nog geen stroom mee hebben. De zogenaamde Equatoriale Golfstroom hebben we nog niet bereikt.

Karen gaat uit gameligheid nog even naar de kooi, want we blijven last houden van een ‘klutszee’, en vang vervolgens weer een Goudmakreel. Deze krijgt de standaard behandeling en we weten dat we niet meer omkomen van de honger.


Voor de afwas heb ik de volgende oplossing bedacht, de 15 meter waterslang heb ik aangesloten op de dekwaspomp en leg de slang in de kuip. Nu kunnen we de afwas in de kuip doen en het kost ons geen kostbaar zoetwater meer. De borden worden zilt maar vooruit dat is niet erg. In de loop van de middag ga ik onder de slang staan en kan me prima wassen. Ik merk dat de shampoo voor het haar prima schuimt met zeewater en kan me er heerlijk mee opfrissen. Het klamme zweet van de huid spoelen. 

Keep on Rolling maakt je gek.

Kookboek lezen met windkracht 7?
Kookboek lezen met windkracht 7?


Zondag, 22 december 2013.


16˚33’2 N  026˚17’5 W - 15˚55’8 N  028˚25’4 W


Het is een onrustige nacht, de zee is hoog en de golven komen van twee kanten. De zee loopt door elkaar heen zoals dat heet. Veel wit op de kammen en de toppen worden er vaak afgeblazen. Er ontstaan zelfs kopjes schuim op de golf in een golfdal. De windvaan vangt het allemaal prima op ondanks de achterlijke wind, dat is niet zijn beste hoek van de prestatiecurve.


Rond 09.00 uur rol ik het grootzeil in en ga verder met een stuk uitgerolde Genua. Het schip gedraagt zich een stuk rustiger en de wind valt terug naar 20 knoop. Om 10.00 uur bepaal ik het dagtotaal op 123 mijl. Daar zijn we niet ontevreden over. In de loop van de middag komt de zon op volle sterkte en Karen komt langzaam bij van al het geschud en gerommel.


Het is niet gemakkelijk bewegen aan boord. Koken gaat moeilijk en is een hele opgave. Zo sta ik met mijn neus boven de pannen en even later hang ik met mijn handen aan de plafondhanger om me tegen te houden en te voorkomen dat je als een kogel door de tent vliegt. Het ergste is eigenlijk de herrie die de schuivende glazen, pannen, onderdelen veroorzaken. Het slingert zo erg dat de hele geordende voorraad en gereedschappen echt hun eigen plek aan het zoeken zijn. We steken overal handdoeken tussen, ruimen bonkende voorwerpen op of zetten deze klem. Het ergste zijn de ronde voorwerpen, deze geven hoe klein ze ook zijn, klappen, die door het hele schip te horen zijn. Een batterijtje op hol, is of dat er iets losgeslagen is, op het dek. Karen knapt langzaam op en de wind neemt gelukkig af naar 5 Beaufort. Karen neemt de wacht om 2300 uur.

De Oversteek

8 Bft
8 Bft


Zaterdag, 21 december 2013.

 

Mindelo – 16˚33’2 N  026˚17’5 W

 

 

Bij de dieselpomp klinkt een knal en zie dat de achterlijn is gebroken. De Swell rolt door de haven en zelfs, langs een steiger aanleggen is oncomfortabel. Om diesel te laden moet je langszij komen. De hele nacht ben ik al bezig geweest met de tocht, door in een sluimerslaap allerlei dingen opnieuw te beredeneren en voor te bereiden. Ik ben een beetje nerveus, dat ben ik altijd wel bij een vertrek, maar het is nu intenser. Ik stap om 0700 uur uit bed en begin van alles te organiseren zoals apparatuur aan, nog snel wat kou in de diepvries krijgen met gratis stroom, ontbijt bereiden en koffie zetten. Bij het ontbijt spreken we af vroeg bij de pomp te liggen, om de eersten te zijn, want ik verwacht een aantal vertrekkers. Ik heb een hekel aan wachten.


Nog snel drinkwater laden maar helaas dat lukt niet want de kraan geeft geen druppel, de elektronica werkt maar er is geen water. Ik denk dat zo meteen te kunnen oplossen bij de dieselpomp en laat het water voor wat het is, ook omdat we gisterenavond gelukkig water geladen hebben. Het is alleen maar voller dan vol maken. Oliepeil van de motor controleren, de kar kan aan. Karen krijgt het voordek voor haar rekening en na commando, gooit ze los waarna ik de achter ankerlijn losgooi. Eindelijk los van de swell. Nu naar de pomp.


Karen neemt het laatste vuil mee, de Ipad voor hopelijk een laatste Nederlandse krant voor onderweg op te laden en beklag in te dienen over het water. Op het huisje van de tankinstallatie staat dat er begonnen wordt om 0830, gisteren vertelden ze ons dat het 0900 uur is echter om 0915 is er nog steeds niemand. Ik bel Karen op of ze even naar het havenkantoor loopt om te vragen hoe het zit op het dieselpunt. Krijg antwoord dat ze wat laat zijn maar over 10 minuten komen ze er aan. 15 Minuten later zie ik twee "Crewboys" aan komen slenteren en openen het hok. Ze zijn zo druk met een onderling gesprek dat ze me zogenaamd niet opmerken en gaan met het gesprek, binnen zittend, door. Ik meld me en één van hen vraagt aan me of ik wil tanken? Je zou ze toch. Gelukkig gaat er niet teveel duur vocht in, overigens € 0,85 per liter. Karen komt aan boord met twee geladen kranten en de borgsom voor de sleutel terug.

Losgooien en een laatste zwaai. Ik kijk op de instrumenten en zie dat de snelheidsmeter buiten een nul aangeeft, maar ook binnen. Ik vaar hard vooruit en hard achteruit om de wieltjes weer aan de praat te krijgen, dat lukt slecht. Op het moment dat ik in het vieze water van de haven wil springen, schiet de meter los, bij het hard achteruit slaan van de schroef. De andere meter komt ook snel los, alles werkt. We krijgen een oproep van de Oceaan Rainbow dat ze ons gaan volgen want ook zij vertrekken. Ik draai na de manoeuvres van de logmeter terug naar het anker gebied om Claire en James en afscheid toe te zwaaien. Nu zijn we echt weg.


Ik schrijf in het logboek 10.00 vertrek met de triplog standen op nul gesteld.

Het is mooi rustig weer en het lijkt erop dat er niet te veel wind staat zodat ik twee zeilen zet. De drie andere schepen zie ik allemaal alleen de fok plaatsen. De Queen B is wat completer. Het gaat prima en de golfslag neemt langzaam aan wat toe nadat we onder de beschutting van de eilanden uitkomen. De wind neemt nu ook toe en haal de fok binnen. We zeilen met achterlijke wind van de eilanden af. 1890 Mijl te gaan voor het eerste teken van land. De wind komt snel door en schrik van de hoge golven die doorrollen van de storm van de afgelopen dagen. De dieselpomp jongen vertelde dat het weer volledig dit jaar op zijn kop staat omdat het nooit zo wisselvallig is en zeker geen regen in december.


De wind neemt toe tot 34 knoop en dat is een mager 8 maar wel stormachtig. Ik draai het schip, om een dik rif in het grootzeil bij te zetten, om het gieren en uit het roer lopen, te voorkomen. De wind is pal achter en dat is een veilige koers maar vervelend voor zeeziekte. Karen wordt witjes en gaat plat liggen om zichzelf wat rust te gunnen. De Queen B gaat er ondanks het weinige zeil met een dikke 5 knoop van tussen. We krijgen een bui regen over ons heen en achter het schip struikelen verschillende golven, dit gaat met een diep gegrom en wit gesis. De Queen B tilt op tijd haar achterste op en wijst de heren Rollers braaf de weg onder haar door.


Ik accepteer een koersverschil van 20 graden om uit de gijphoek te blijven want het schip is erg onrustig op de golven die van alle kanten lijken te komen. Zijn we toch te vroeg vertrokken? Hadden we tot morgen moeten wachten? Het heeft geen zin meer om dit af te vagen, we zijn weg.

Karen gaat op tijd naar bed en ik houd de wacht in de kuip. De wind blijft door loeien, de mast schudt en beeft, het dek wordt gespoeld en af en toe spat er wat water over de hekstoel heen. Dit is oceaan zeilen. Gelukkig neemt de wind wat af rond middernacht. Er staat nu 25 tot 27 knopen wind op de klok.

Ketelsteen

kruidig
kruidig


Vrijdag, 20 december 2013.

 

Mindelo

 

Verschillende schepen zien we vertrekken en wij vragen ons af of het verstandig is, om nu te vertrekken. Uiteindelijk beslis ik door te gaan met het besluit om morgen weg te gaan. De windvoorspellingen zijn er niet voor niets.

Voor het vertrek wil ik de tank nog vrij maken van ketelsteen. Het blijkt dat drinkwater in warme omgeving in combinatie met een aluminium watertank een geweldige plek is om ketelsteen te vormen. Het vervelende van dit soort ketelsteen is dat het heel snel je leidingen verstopt. Eerst probeer ik de rommel uit de tak op te zuigen met een nieuw pompje maar dat mislukt. Ik krijg geen water naar boven. Door gebruik te maken van de waterpomp met wat aanpassingen aan de leidingen, gebruik de tuinslang als buffer om het ketelsteen op te zuigen en te verzamelen. Het werkt prima en haal er weer een vracht aan steentjes, uit de tank.

 

De Australiër en de Deense jongen gaan naar huis om kerstmis bij hen thuis te vieren. We zeggen ze goedendag. Het Centurion Kwartet gaat zondag weg, en zo horen we veel verhalen van vertrekkers voor de komende dagen. Het valt me op dat de schippers het goede weer laten prevaleren om te vertrekken, dan kerstmis vieren op de steiger. We halen vers fruit en groenten op de markt, de laatste boodschappen bij de Fregata, afrekenen bij de havenmeester en controleren nogmaals het weerbericht.

Op de keper genomen, tref ik een haar in de soep ,want ik zie dat er 25 knopen wind voorspeld zijn. Karen vraagt wat we doen, volgens haar hadden we al lang weg moeten zijn. Ik antwoord, we gaan morgen weg, het weer wordt alleen maar beter.


Op het dok drinken we een laatste glas wijn en kijken het steeds weer opnieuw repareren van de steigers aan. De Swell zorgt hier voor veel overlast en ik vraag me af hoe het er hier over 5 jaar uitziet, De strijd met de oceaan Swell gaan ze niet winnen.


Op het plein vlak bij de haven wordt een podium gebouwd met honderden zitplaatsen voor een concert van een Kaapverdische Band. Veel toeschouwers die niet willen betalen staan al uren achter het hek met uitzicht op de Stage te wachten voor een vrijconcert

Als afscheid van de plaats Mindelo, eten we bij het Indiase restaurant. Twee verschillende currys, rijst en wat groenten. Wijntje smaakt prima en we zijn een beetje nerveus voor morgen, het gaat er nu echt van komen. Ik slaap onrustig en geef het kruidige eten de schuld van het vele wakker zijn.

Gebroken landvasten

Sint Joris van de Zeeverkenners?
Sint Joris van de Zeeverkenners?


Donderdag, 19 december 2013


Mindelo


Ik hoor vanuit de kooi de wind door de mast gieren, de mast zwaait en de lijnen trekken met snokken. De landvasten kreunen en kan aan de spanning horen dat ze op breken staan, gelukkig houden ze. Op de steiger is het vannacht kermis want verschillende schippers zijn in de weer om lijnen bij te zetten, stootwillen te verplaatsen. De Engelsman tegenover me op dezelfde steiger heeft al drie landvasten gebroken. Dit tochtgeweld is duidelijk een onderdeel van de weersvoorspelling, en ben blij dat we niet op zee zitten maar in en warm veilig bed in de haven, ondanks de vervelende Swell.


Het blijft somber en koud weer en besluiten zelfs binnen te ontbijten. Het wordt vandaag wachten en we doden de tijd met een boek. Rond de middag is het weer eens Mindelo om boodschappen te doen want het kan zijn dat we morgen vertrekken. We gaan eerst op zoek naar een internet-verbinding en komen er dan achter dat het vrijdag ook slecht is. Ik beslis zaterdag te vertrekken ondanks dat er voor zaterdag 25 knoop wind voorspeld wordt.


In de supermarkt Fregata komen we Saskia tegen. Ze is terug van Sal waar ze niet helemaal enthousiast over was. Op Sal heeft ze een Nederlands stel uit ’s-Hertogenbosch ontmoet en meegenomen naar Sao Vicente, Mindelo. We nodigen Saskia uit voor een borrel op het einde van de middag.

 

Saskia, is om 1600 uur aan boord en vertelt dat de vrienden op het dok in de haven zitten. Natuurlijk nodigen we hen ook uit en Sakia gaat ze halen. Leen en Suzette komen aan boord en hebben een gezellige vroege avond. Na het bezoek lopen we nog even het dorp in om een wijntje te drinken. Het is boeiend op straat, altijd wel iets te zien. Ik begin me op mijn gemak te voelen in deze stad maar het blijft opletten.

YSY leden

YSY leden


Woensdag, 18 december 2013.

 

Mindelo

 

Vannacht moest ik eruit om de luiken te sluiten want het regent weer. De regen is een vreemd fenomeen voor hier in december. Het regent nooit in december, ik zal ze de oorzaak van de weersomslag maar niet vertellen. Als ik ergens ben dan regent het altijd.

We ontbijten in de kuip maar het is maar een kleine wereld. De berg met het profiel van de Slapende Man of het profiel van George Washington, vandaar de Washington baai, is helemaal verstopt achter regenwolken en mist. Er komt een Centurion 42 binnenvaren met Nederlandse vlag. Het schip is bemand met een kwartet mannen. Ik help ze bij het aanleggen en zie dat ze behoorlijk moe zijn. In de mast zie ik het YSY vlaggetje hangen. De schipper is YSY-lid voor de wedstrijden maar ligt met het schip als thuishaven in Enkhuizen. Ze zijn op weg naar Martinique.


Om nu met zulk weer een auto te huren dat trekt ook niet zodat we maar weer een rondje stad doen. We gaan kijken bij ons favoriete plekje en dat is de vismarkt. IK koop een paar visjes en koop een rugstuk van tonijn voor een Sashimi als lunch. Bij het teruglopen, komen we de Italiaan tegen van de CiCaDe. De Italiaan spreekt Engels zoals alleen Italianen dat kunnen, maar hoor ook van hem dat er verschillende schepen vrijdag of zaterdag vertrekken. De CiCaDe is een prachtig 16 meter zeilschip met diverse nationaliteiten aan boord. De bestemming voor hen is Martinique waar opvallend veel schepen naar toe gaan. ’s-Middag lopen we even naar het internetcafé en drinken een borrel bij Mindelo Café. Karen komt hier haar geldschieter tegen die haar € 7 leende de douane. Op het moment dat ze terug wilde betalen was de man vertrokken en nu ziet ze hem weer hier. De € 7 worden overhandigd en krijgen een flinke babbel terug van de man. Zijn ouders wonen op het eiland maar op zijn kuit staat getatoeëerd “Made in Luxembourg”. 

High Five

de High Five lijkt erop.
de High Five lijkt erop.


Dinsdag, 17 december 2013.


Mindelo

 

Het is prachtig weer en er staat niet teveel wind. Er zijn schepen die de haven verlaten, maar de meeste schepen blijven in de box, luisterend naar de waarschuwingen van de wind "Goeroes". Wat nu met het programma want alles stond in het teken van vertrek en alles was daar ook kaar voor. Nu moeten we opnieuw boodschappen doen voor wat betreft de verse dingen. De etenswaren die vorige week in het net verzameld zijn moeten we de vandaag en de komende dagen opeten. We maken een wandeling door de stad en gaan bij de Alliance Française een kop koffie halen met een verbinding internet. Vroeger was het koffie met gebakje, nu is het een bakkie met internet.


Ik ben geconcentreerd bezig als ik door een zeer enthousiaste vrouw begroet wordt met Haihai. De man achter haar staat evenzo als een bekende te zwaaien. Ik begroet hen natuurlijk van harte maar ik hoor mijn hersens kraken. Wie zijn dit nu weer. Dan valt ineens het kwartje en heet Claire en James van de Ocean Rainbow, van de ankerplek uit Sal, van harte welkom. Na het uitwisselen van de belangrijkste dingen, nodigen we hen uit voor een borrel vanmiddag in de kuip.


We lopen door het stadje en zien nog verschillende nieuwe winkeltjes, pittoreske vervallen huisjes. De man van het rastahaar zegt me nu op een veel vriendelijker manier goedendag en krijg nu elke keer dat ik hem zie een high fife, en heeft in de gaten dat hij me niet moet aanraken. Ik moer er om glimlachen. Het is wel een echte versierder want elke dame op de boulevard wordt door hem aangesproken en in de watten gelegd door alles voor de dames te dragen.


Rond 1700 uur Zijn James en Claire bij ons aan boord en hebben een zeer gezellige avond met hen. James is een hoge officier geweest in het leger waar Claire hem altijd bij gevolgd heeft. Ze hebben dan ook vele zandbakken gezien, inclusief Irak en Afghanistan.

Voor morgen is het plan een auto te huren om deze zandbak eens beter te bestuderen.

Vertrek en geen vertrek

De bar in Mindelo is anders maar wel hetzelfde idee
De bar in Mindelo is anders maar wel hetzelfde idee


Maandag, 16 december 2013

 

Ik slaap onrustig en repeteer allerlei procedures voor vertrek. De swell zorgt voor een krakende achtergrond zodat ik er een paar keer uit ga. Ik bedenk me dat ik blij ben als we zo meteen vertrokken zijn. Om 0700 staan we op en ontbijten op het gemak. Kan pas rond 0800 uur bij het pompstation zijn. Ik vul water bij en zeg tegen Karen dat ze zo meteen bij het afrekenen van de laatste nacht het vuil weg moet gooien. De Zweedse buurman komt naar me toe en vraagt me welke route ik vaar om de storm te vermijden. Ik kijk wat verbaasd en zeg hem dat ik van geen storm weet omdat er gisteren geen internet was. Nu ben ik meteen ongerust en vraag verder. Hij vertelt dat er een storm van twee dagen aankomt en zeker dat deze de richting en loop heeft naar het zuidwesten. Dat is ons traject.


Meteen telefoneer ik naar zoon Koen die het opzoekt bij www.grib.us en komt met het zelfde verhaal. Er is een front aan het ontwikkelen boven de Kaapverdië die zich richting Zuidwesten op de oceaan zal oplossen. 40 knopen wind worden er bij genoemd met een golfhoogte van 8 meter. We besluiten om te blijven liggen. Bij de Franse club zie ik op internet wat er komen gaat. Een wijs besluit om de lijnen niet los te maken.


We lopen door het dorp, halen wat boodschappen en proberen er maar weer iets van te maken van de dag. Lunchen aan boord, een wandeling naar het strand, borrel bij het strandcafé en weer terug naar het internet punt. De storm zwakt in de voorspelling wat af maar hij komt wel. Vrijdag blijkt nu de beste optie om te vertrekken.


Het is net als het toeleven naar een vakantie, uitstel komt zwaar aan, ook nu heeft het elementen van teleurstelling, van het niet kunnen vertrekken. Veiligheid en voorkomen van situaties die uit de hand kunnen lopen is van groot belang.

 

In de middag drinken we een kop koffie op de drijvende bar, ook krakend en gierend door de swell steeds in beweging, waarbij er ineens een onverwachte bui uit de hemel valt met dikke druppels regen. Aan boord beginnen we maar vast te koken uit de verse voorraad die we aan boord hebben gehaald voor het vertrek, het zou jammer zijn dat we het weg moeten gooien. Donderdag de verse voorraad maar weer op peil brengen. We sluiten een vreemde dag af en krijg een gevoel van de afgezaagde mop die vroeger verteld werd: Ken je die mop van de zeilers die naar Suriname gaan? Nee?, die gingen niet…Hahaha. Ik kan er niet om lachen. We gaan vroeg naar bed.

 

Swell


Zondag, 15 december 2013.

 

De Swell heeft vannacht een aanval gepleegd op de steigers. Engelsen voor ons hebben drie lijnen gebroken en ik ben er vannacht uit gegaan vanwege het rumoer op de steiger van de verschillende schippers die met lijnen aan de gang zijn. Wij slingeren als een schip op volle zee maar met de vervelende beweging erbij van de plotselinge snok van de lijnen die het schip op de plaats moeten houden. De 12 ton die ineens geremd moet worden geeft een gekraak en gepiep, maar ook een soort zweepslag aan boord. Ik kan er moeilijk van slapen en ga er verschillende malen uit om de kikkers te controleren.

 

Wat suf sta ik deze ochtend op, slecht geslapen vannacht en ik weet dat vandaag geen vertrek is. Het zal wel een echte zondag worden want ook de winkels zijn gesloten. Na het ontbijt maken we een wandeling en drinken een kop koffie bij Café Mindelo. De artiesten zijn gelukkig weg en het stucwerk in het café heeft de aanval van het geluid gelukkig goed overleefd. Er hangen alleen een paar schilderijtjes scheef.

Als voorbereiding op het vertrek morgen laad ik water, vouw de rubberboot tot een klein pakketje, plaats het pakketje onder in de kuipkist, zet de buitenboordmotor er bovenop. Er zijn niet veel karweitjes die geregeld moeten worden omdat ik het idee heb dat ik er helemaal klaar voor ben.


Karen kan niet wachten en vraagt een paar keer, zullen we nu vertrekken. Ik wil wachten want vertrouw blindelings het weerbericht. Mijn zoon Koen controleert het weer bericht en ziet nu toch wel enkele problemen in de loop van de week. Ik sla er even niet al te veel aandacht op en ga rustig slapen. Ook in deze nacht blijft de swell in de haven staan en is het rustig inslapen niet eenvoudig. Morgen weg, we zijn er helemaal klaar voor.

 

 

Testtest Aahhhhhh


Zaterdag. 14 december 2013.

 

We halen boodschappen op de groenten- en vismarkt. Vis is goedkoop maar de groenten zijn tegen dezelfde prijs als in Nederland maar dan met veel minder keus. We kopen 5 kilo vis voor € 5,00 die ik aan boord schoonmaak en fileer. De groenten worden in netten opgehangen in de kuip, om deze goed te houden in de vochtige warme omgeving. Bij de supermarkt halen we de laatste, half vergeten, dingen en voelen ons klaar om te vertrekken. Bij de internetwinkel controleren we het laatste weerbericht en nu het ziet er voor zondag niet zo goed uit, zodat we besluiten om maandag te vertrekken.


We halen een glaasje wijn bij Café Mindelo en eten er een hapje. Een muzikaal duo zet in met muziek. Erg gezellig allemaal maar ondanks mijn gehoorprobleem staat de muziek zo hard dat een gesprek niet te voeren is. Ik eet mijn eten zwijgend op. De zanger is niet zo zeker van de kwaliteit van de vol openstaande installatie en test dat met steeds meer van Ahhh, Testtest, Ohhhhh en Oooooohssss. Ik word er narrig van. Eén toeschouwer met enige importantie staat steeds zijn duim omhoog te wijzen dat het allemaal wel heel goed gezongen en gebracht is. Ik vind het minder en ben blij dat mijn bord leeg is en dat we de koffie ergens anders kunnen gaan drinken. Ik hoor weer normaal en kan weer normaal met iemand praten.

Een Hollands "Dankjewel".


Vrijdag, 13 december 2013.

 

 

 

We controleren op het internet het weerbericht en het wordt onduidelijk wanneer het best is om te vertrekken, zondag of maandag. Ik houd het nog op zondag en bedenk dat het noodzakelijk moet zijn om uit te klaren. Met de veronderstelling dat de heren ambtenaren in het weekend niet werken, gaan we maar eens op zoek naar de douane.

We komen om kwart over drie bij een overvol kantoor aan, waar de deur al van gesloten is. Ik glip naar binnen en de man doet lelijk dat het zo 4 uur is en dat hij dat met het volle kantoor, voor die tijd niet kan maken. Ik vraag hem beleefd of hij toch wil helpen en onder een hoop gemopper geeft hij aan dat ik moet wachten. Na tien minuten blijkt dat we een verklaring nodig hebben van de Maritieme Politie voordat hij een stempel kan geven. We lopen nu snel naar het haventerrein en moeten bij de Politie een formulier invullen. Ik krijg behoorlijk op mijn donder dat ik niet ingeklaard ben, ondanks mijn protesten, dat ik me heb laten inklaren op Sal. Het blijkt allemaal niet hetzelfde te zijn en had me gewoon moeten melden bij aankomst. Het gaat natuurlijk om de visumkosten. Alles kost geld en er worden geen bonnetjes gegeven.


Karen houdt zich bezig met de ambtenaren omdat er Frans gesproken wordt en omdat vrouwen op meer clementie kunnen rekenen dan mannen. We krijgen een stempel met een formulier en spurten nu weer terug naar de man in zijn glazenkantoor en die begint natuurlijk heftig met zijn hoofd te schudden dat het 4 uur is en dat we te laat zijn. Ik laat mijn smekende ogen zien en vraag hem alstublieft ons te helpen. Karen spreekt Frans met hem en hij laat ons mopperend binnen om gewoon door te gaan met te verklaren dat het veel te laat is en waar het toch allemaal met de wereld naar toe moet gaan als dit schering en inslag wordt. Ik glimlach in mezelf want we zijn binnen. Hij kijkt vies naar ons paspoort en scant deze in, om vervolgens de documenten af te stempelen. Karen geeft de man een Pourboire en hij zegt op zijn Nederlands Dankjewel. De bandiet, hij spreekt gewoon Nederlands en heeft dit niet laten merken.


Wij zijn twee stempels rijker en voelen ons vrij om te vertrekken wanneer we willen. We lopen door de stad en geniet van de kleurrijke mensen. Een probleem is dat je ze geen genegenheid moet tonen zoals gewoon goedendag beantwoorden want dat wordt meteen opgenomen dat er iets te halen is. Je hebt meteen de schooiers te pakken of de mannen die wel iets voor je willen regelen. Eén keer neemt een rastakerel me bij de schouder en ik laat wel heel duidelijk weten dat ik hier niet van gediend ben. Hij schrikt van mijn reactie en druipt af. Ik neem me voor, om niemand meer goedendag te zeggen.


In de haven ontstaat een swell die alle touwen en kikkers doen kraken. Het wordt vervelend aan boord en je kunt zomaar zeeziek worden van het slingeren en gooien van de boot in de box.

Afrikaans enthousiasme


Donderdag, 12 december 2013.

 

In de aankomsthal van het vliegveld is het erg druk. Er is een uitgang gemaakt met hekwerk zodat de “aankomers” langs de wachtende moeten lopen. De chauffeurs van de hotelbusjes maken de gasten met bordjes attent, dat ze bij hen moeten zijn. Lijkt praktisch maar is het totaal niet. De familieleden springen met Afrikaans enthousiasme op de aankomende familieleden af en blokkeren hiermee de aankomst voor de anderen. Ik had Karen al in de verte gezien, natuurlijk als eerste uit het vliegtuig maar ik moet nu wel lang wachten, voordat ze haar stralende lach laat zien. Er moest weer een visum gegeven worden en natuurlijk betaald.


Na de aankomstkus stappen we de taxi in en rijden naar Mindelo. Vanochtend stond alles al in het teken van de aankomst en ik was dan ook teleurgesteld, dat er een vertraging is van 3 uur. Het wordt een lange dag van wachten zodat ik eerst maar wat boodschappen ga halen, internet controleer op berichten. De weersvoorspellingen geven aan dat het zondag een prima dag is om te vertrekken.


In de taxi vertel ik Karen het plan om zondag aan te varen, de komende dagen heeft ze mooi de mogelijkheid om wat van de stad te zien. In de avond eten we iets bij het restaurant met de aluminium stoeltjes. Ik krijg een stuk geitenvlees en Karen komt uit de strijd met een smakelijke vis.

Schip op het strand

Schip op het strand

 

Woensdag, 11 december 2013


Mindelo

 

Je mist je familie als er een festiviteit is. Mijn jongste zoon, Koen is jarig en kan hem alleen telefonisch feliciteren. Feest is er niet want hij is druk met de afronding van de studie.


Ik loop naar de vismarkt waar allerlei voor mij vreemde vissen liggen. Grote ogen staren je aan en dat niet alleen van de vissen want je bent en blijft tussen deze kleurrijke mensen een buitenlander. De vliegen feesten hier elke dag en ik kan me bijna niet voorstellen om een stuk tonijn te kopen waar net een aanval van een commando vliegen plaats heeft gevonden. Verderop zijn de groentestalletjes. Ik weet nu ongeveer het aanbod en neem me voor om vrijdag of zaterdag de echte inkopen te doen zodat het zo vers mogelijk te houden. Op het internet check ik de beste tijd om weg te varen en kom tot de conclusie dat het zondag is. De komende dagen komt er nogal wat wind zodat we deze eerst maar moeten afwachten. Veiligheid eerst.


We krijgen de groeten van de “Narcose”, die schrijven dat er een behoorlijke storm is geweest in Las Palmas en dat er een boot van het anker is geslagen, in de haven en op het strand is gezet. Dat de ankergrond daar onbetrouwbaar is, heb ik al ervaring mee.

In de stad ontdekt een Frans café. Een café met internet dat niet werkt, het schiet niet op, de witte wijn smaakte uitstekend.

Karen heeft een boodschappenlijst die ze afwerkt en ik word een paar keer gebeld met vragen die ik zelf ook niet verwacht. Zijn de koppelingen van de gasslang rechtse draad of hebben ze linkse draad. Belangrijke vragen waar ik niet zo bij stil heb gestaan.


Er wordt op de boot gebonsd. Twee Crew members, lees havenjongens, tikken aan de achterkant van het schip of ik me bij de havenmeester wil melden. Het zeil is klaar. Ik loop naar het kantoor en reken de kosten af en loop terug met een waarlijk klein pakketje. Hij heeft het heel goed opgevouwen of hij heeft er een stuk afgesneden.

De Zuid-Afrikaanse buurschipper, die steeds meer ontdooid, heeft een paar zeillatten binnen gekregen met € 3000,00 transportkosten. Dat is niet mis en je had beter een ticket Transavia kunnen nemen naar Amsterdam om de zeillatten zelf op te halen. Was zeker niet zo duur geweest dan wat er nu gebeurd. De wachttijd was daarbij ook nog eens 4 weken.

 

 

 

 

Vis in de brandende zon.

glasscherven op het dak van de kapper
glasscherven op het dak van de kapper


Dinsdag, 10 december 2013.


Mindelo

 

Na het ontbijt, krijg ik een aanval van activiteit en ga me bezighouden met de zeilen en het geklepper in de mast. Het UV-filter (de groene bies op de rand van het zeil) is losgekomen van het zeildoek. Het is een slordig gezicht maar heeft gelukkig niets te maken met de sterkte van het zeil zelf. Ik haal het zeil omlaag en begin met naald en draad te stikken. De buurman komt er zich mee bemoeien en adviseert me de havenmeester want die is in zijn vrije uren zeilmaker. Goede raad is niet duur want hij vraagt er niet veel voor zegt de Zuid-Afrikaanse buurman. Ik spreek de havenmeester aan en breng hem het zeil ter reparatie. Ik haal alle lijnen uit de war en breng er een nieuw systeem in zodat het tikken van de lijnen tegen de mast weg is.


De buurman is schipper op een grote Beneteau voor de verhuur van luxe dure charters. De ligplaats is gekocht voor € 80.000,00 en er moeten nog maandelijkse servicekosten betaald worden. Hij spreekt er schande van en kan niet begrijpen waarom de eigenaren van het schip dit hebben gedaan. In de zomer is er bijna geen verhuur omdat het hier dan zo verschrikkelijk heet is dat er geen toeristen komen. Nu zijn er twee koppels aan boord die vandaag een dagtochtje maken, zonder wind zodat het zwemmen en motoren wordt voor hen.

Ik loop nog maar eens door het dorp en kijk mijn ogen uit. De vis wordt midden op straat i de brandende zon verkocht. Gepresenteerd op een plastic schaaltje. Ik durf op deze manier geen verse vis te kopen. Ik maak me wijs dat het in de supermarkt beter is en koop daar twee heel mooi oranje visjes. Groupata, want het precies is kom ik niet achter maar ze smaken uitstekend.

Apekooien

lokale bootshop
lokale bootshop


Maandag, 09 december 2013

 

Mindelo

 

In tegenstelling tot vele jachthavens en stadjes is internet hier alleen verkrijgbaar met een soort van prepaid kaart. Het blijkt duur en onbetrouwbaar te zijn volgens de mensen in de haven. Ik kijk rond in de cafés om me heen maar ook daar geen free-Wifi.

Ik ben aangewezen op de internetwinkels. Hier heb je voor weinig geld een goede connectie. Ik betaal per sessie ongeveer € 0,50. Je kunt downloaden wat je wilt en het is er ook nog gezellig. Een klein meisje naast me zit een spelletje te spelen met allemaal roze poppetjes die over het beeld heen springen. Ze staart zich blind op het scherm en maakt haar misbaar duidelijk kenbaar, om luid te roepen dat er iets misgaat.


De website wordt weer opgefrist terwijl de wasserette zich over het wasgoed ontfermd. Twee grote kussenslopen vol met wasgoed. Het meeste is nog uit Gran Tarajal omdat daar geen wasserette was. Ik kan het vanavond ophalen.


De wind is weg en het wordt nu wel heel erg klam en warm. Het zweet loopt nu in straaltjes mijn broek in en het is net of ik het in mijn broek heb gedaan. Elke beweging kost nu een liter vocht.

In een café aan de haven vind ik wat schaduw en drink er een heerlijk glas koele witte wijn.


De haven begint weer een beetje drukker te worden omdat er verschillende schepen binnenlopen. Ik kom er niet aan toe om contact te maken en kijk van een afstand alle voorbereidingen en provianderingen aan. Wat sjouwen de mensen toch veel fruit aan boord. Ik heb de stellige overtuiging dat het gros van de bemanningsleden thuis geen fruit eten en nu ineens moet er fruit aan boord zijn. Waarschijnlijk omdat er allerlei voedingsaviezen en bewaartips, in de Cruising Guides, hierover schrijven.

De twee trossen met bananen bij één boot doet mijn wenkbrauwen helemaal fronsen. Het leuke van bananen is dat ze allemaal tegelijk rijp zijn. Je komt dan in één week om van de bananen. Het resultaat zal zijn, dat je in de boot gaat apekooien.

Een oversteek van 9 dagen.

De gaatjes worden gestopt met houtjes.
De gaatjes worden gestopt met houtjes.

Zondag, 8 december 2013.

 

Mindelo.


Kaapverdië zijn in lijn met de andere Atlantische eilanden ontdekt door Hendrik de Zeevaarder tussen 1451 en 1460. Deze verovering is zeer vredig verlopen en konden de Kaapverdianen zich ineens Portugezen noemen. De Arabieren hebben het al "el ras elkhader” genoemd, wat betekent de groene top, de eilanden waren nagenoeg onbewoond. In 1462 kwamen de eerste immigranten die al snel een welvarende gemeenschap vormden. De Hollanders (1591) en de Engelsen(1585) konden het niet laten en hebben rooftochten georganiseerd om het paradijs kapot te maken. In 1712 doen de Fransen het nog eens grondig over. Ik begin nu wel goed te begrijpen waarom men een dergelijk argwaan heeft tegen de buitenlanders. De Portugezen hebben het lange tijd als een overslagstation beschouwd voor de slaven. In 1961 hebben de Portugezen de bewoners een volledig Portugees staatsburgerschap gegeven maar daar waren de Kaapverdianen niet allemaal blij mee. Er ontstond een guerrilla beweging die de Kaapverdië een eigen identiteit wilden geven. Op 5 juli 1975 zijn de Kaapverden een zelfstandige republiek. De bedoeling was om samen met Guinee-Bissau de wereld in te gaan maar tijdens een coup in 1980 zijn de eilanden echt zelfstandig en hebben geen verbinding met anderen. Amilcar Cabral was een marxist en bracht een vorm van communisme hier zodat particuliere initiatieven moesten wijken voor de staats regelingen. De Creoolse bevolking vond dit in het begin uitstekend, iedereen gelijk en iedereen rijk. In 1991 stuurde Carlos Veiga het land naar een meer democratische structuur en richtte Kaapverdië zich meer op het Westen. Het is één van de weinige Afrikaanse landen die de democratische veranderingen zonder handgemeen en in vrede heeft weten door te voeren. Kaapverdië hebben zowel een voet in Afrika als in Europa. Er is een speciaal partnerschap met de EU.

 

Opstaan met donker omdat de klok van het jachtige Nederlandse leven nog in de botten zit. Telefoneer naar het thuisfront en de dag kan beginnen. Het is hier echt zondag zodat alle winkels gesloten zijn. Ik loop in het dorp rond om te kijken. De bedelaars vieren ook zondag omdat ik niemand met de hand op tegen kom. Gisteren een bijzonder fenomeen gezien, verschillende winkeliers die bij de opening van de winkel muntjes uitdelen aan een rij van mensen die overdag de hand ophouden. Dit is een geweldig sociaal gedrag, ik bewonder dit. De andere kant is dat er niemand lastig gevallen wordt in de winkel omdat de eigenaar verwijst naar de collecte in de ochtend.


Graham heeft me gisteren op het spoor gezet van een website Wheatherpredict. Voorspellen van het weer is niet nieuw maar wel dat het weerbericht met de snelheid van je boot mee gaat. Wheatherpredict rekent de koers voor je uit om stormen te ontlopen en de verwachte aankomsttijd te voorspellen. Her komt dus de stellige overtuiging van Graham vandaan dat hij in 9 dagen in Suriname is. De natuur krijgt geen kans meer op deze manier. Buiten het centrum ligt een strand welke door een Nederlandse baggeraar is aangelegd in ruil voor een werk in de haven. In de strandtent tref ik twee Nederlanders en een aantal Kaapverdianen uit Rotterdam. Gezellig moment en leer veel van de mentaliteit. Het blijkt een stuk beter te zijn met de criminaliteit op het eiland omdat er tegenwoordig door politie hard opgetreden wordt bij het lastig vallen of beroven van toeristen. Kaapverdië is schoon geveegd, verklaard door de enthousiaste, goed Nederlands sprekende, Kaapverdiaan.

De haven loopt leeg met de vertrekkende schepen naar de overkant. Ik blijf met een dubbel gevoel achter. Nog even wachten op mijn maatje om dan ook te vertrekken.


In het restaurant Boaventura eet ik mijn diner. Een vreemd stuk vlezig vis, smaakt heerlijk en maakt de taakverlichting met de glimmende aluminium stoeltjes en wiebelende tafeltjes goed. Aan boord een stukje lezen en mijmeren over het water. Verschillende vrachtschepen lopen de haven binnen en kijk naar de verwachte veranderende navigatieverlichting.


Dreamtime Wanderer

Psoriasis op de huizen, stucwerk in schilfers
Psoriasis op de huizen, stucwerk in schilfers


Zaterdag, 7 december 2013.

 

Mindelo

 

Ik kan slecht van slapen, oorzaak gasprobleem en ben er erg mee bezig, hoe nu verder. Ik spreek mijn zoon Luc en hij raadt me aan om de gasverdeler te vervangen zodat ik automatisch een gasslangtule heb. Goed idee! Ik loop naar de boot want ik heb een gasverdeler nodig als voorbeeld en voor de koppeling op de fles. Nergens te krijgen en na drie winkels, scheve hakken van het lopen, heb ik het helemaal gehad. Ik zal het onderdeel in Belgie bestellen. Een laatste poging van een zoekaktie in de reserve onderdelen bakken van het schip en vind zowaar een koppeling met tule. Nu ben ik ineens klaar en monteer de zaak af. Ik check de boel met wat zeepwater en het blijkt dicht te zijn. Klus geklaard.


Saskia komt nog even aan om een paar boeken op te halen en goedendag te zeggen want ze gaat haar geluk proberen op Sal.  In de middag neem ik eens de tijd om op mijn gemak door het dorp te lopen. De stoffenmarkt, de groentenmarkt, en de vismarkt. De Internetwinkel en de Fregata voor een laatste boodschap.


Ik heb een afspraak gemaakt bij de Dreamtime Wanderer. Er heerst hier totale wanorde, morgen vertrekken ondanks de bergen met spullen die her en der verspreid liggen. Ik heb een leuke conversatie met Camilla en Graham copieert een aantal pilots van Suriname voor me. Het zijn erg lieve mensen maar hebben een structuur die niet de mijne is. Ik vind het knap dat ze de moed hebben om over te steken. Ze verslijten verschillende bemanningsleden maar denken nu een goed crew te hebben. Graham is niet zo zeker van zijn eigen kunnen en daarom heeft hij graag bemanningsleden om zich heen. Probleem is dat Graham erg eigenwijs is en de bemanningsleden die ingehuurd zijn om de boot te varen krijgen hiervoor niet de ruimte. Ik krijg verschillende goede raden mee en vraag me af voor wie deze echt bedoeld zijn.

 

Koppeling verloren

Koppeling verloren


Vrijdag, 06 december 2013.


Mindelo

 

Ik sta op met een wat zwaar hoofd. De wijn en de vermoeidheid van de vorige dag en nacht breken nu op. Ik heb geslapen alsof ik in coma heb gelegen. Eeen kop koffie maakt alles weer zoals het moet zijn en begin maar meteen aan de klussen. Ik heb gehoord dat het geen probleem is om een vulling te krijgen voor je gasfles en haal ik de gasfles uit de bun en ga op stap. Net buiten het hek van de haven wordt ik aangesproken door een regelaar dat de winkel gesloten is voor gas en dat hij het wel zal oplossen. Inmiddels door de wol geverfd gewoon doorlopen en zelf op stap zonder een Kaapverdische regelaar. Bij het gasbedrijd Enacol word ik zeer vriendelijk geholpen en krijg een vulling van 5,5 kg voor € 8,00.  Met een volle gastank op mijn nek loop ik door de vishal en verschillende Kaapverdianen vragen me om de fles te mogen dragen. Vanwaar kom het kolonialisme of ligt het even anders. Ik voel me anti'koloniaal en gedraag me socialistisch door de fles zelf te dragen en de smachtende muntenvragers niets te gunnen. Het is zo verschrikkelijk dubbel dat ik niet weet hoe me op te stellen. Ik draag mijn eigen fles en zeul door het dorp.


Ik zet zelfs een zonnebril op want anders word ik steeds gevolgd door zonnebril verkopers. Een Gucci voor € 2,00 kun je toch niet laten liggen? Ik loop door met mijn merkloos zonnebrilleke, gasfles op mijn nek, rugtas op de rug, zwaar dampend door de straten want het is bloedheet. Ik begin de boeken Oeroeg, Siddhartha steeds beter te begrijpen.


Aan boord breng ik de gasfles in de bun en zie bij de slang van de aangesloten gasfles kleine belletjes. Dat  betekent een lek. Ik draai de slang los en zie dat de ijzeren geperste klem geheel verrot is. Haal de slang los en ga op stap om naar de zogenaamde “Drogeria” te gaan voor onderdelen. Ik mag achter de balie en moet zelf de koppeling los zagen en krijg een nieuwe slang die over de koppelingen past die vrijgekomen zijn. Met een paar slangklemmen moet het lukken. Met een tevreden gevoel lopp ik terug naar de boot en verlies zonder te merken een koppeling. Ik kom met slang en één koppeling aan en kan wel mopperen maar dat schiet niet op. Hoe stom kan je zijn en ga snel dezelfde weg terug in de hoop de koppeling op het pad terug te kunnen vinden. Natuurlijk ben ik niet de mazzelaar die zijn spullen terug vind en ga terug naar de ijzerwarenwinkel voor een nieuwe koppeling. Die is er niet! Ik ga naar een andere winkel ook die niet, word doorverwezen naar een Shell shop. Ook niet. Niemand kan me helpen. Ik loop terug naar de boot en begrijp er niets van.


In de avond heb ik Graham en Camilla uitgenodigd zodat ik wijn en hapjes in huis heb gehaald om ze welkom te heten. Ook zij komen niet en breng de avond erg gezellig door met Saskia. Allerlei vraagstukken in het leven komen voorbij en vind het eigenlijk wel prima dat ik niet de gastheer hoef te spelen voor de Dreamtime Wanderer. Saskia gaat nog op stap naar een Disco, ik bedank daarvoor en laat haar uit. Het hek van de haven gaat alleen open als je een kaart hebt. Een lange dag met gasprobleem en gasten die niet komen opdagen. Saskia heb ik wel beter leren kennen.

 

Sinterklaas.

de slapende man als berg profiel.
de slapende man als berg profiel.


Donderdag, 05 december 2013.


16˚53’9 N 24˚23’09 W – Mindelo Sao Vicente

 

Verjaardag van Sinterklaas, een chocolade letter stond te wachten in mijn schoen. De witte chocolade(ja, ik weet dat het geen echte chocolade is) is zacht door de warmte maar smaakt heerlijk. Dankjewel Sinterklaas!


Sinterklaas, de bisschop van Myra, de beschermheiligen van kinderen, studenten, hoeren en zeevaarders. Interessante man die Sint, leuke club vertegenwoordigt hij, een man op het paarse pluche die verschillende commissariaten heeft. Ik voel me gezegend door Sinterklaas bij deze tocht want de stormen blijven uit.


Windstilte, vaart van 1,95 Knoop, ik blijf doorvaren en reken uit dat als ik zo door blijf gaan dat ik pas vrijdag aan zal komen. De voorspelde wind blijft uit en ik dobber voort. Krijg genoeg slaap ondanks de wekker die me dwingt even buiten te gaan kijken. Ik krijg tijd om VSV van Leon de Winter te lezen. Grappig vreemd boek. Om 08.45 valt het schip helemaal stil en nu start ik de motor. 6,5 knoop recht op het doel af geeft iets meer voldoening. Tegen 11 uur kan de motor weer af want dan heb ik 6,5 knoop wind. Nog niet veel maar je kunt zeilen. Het is hier mooi tussen de eilanden in en geniet van de zee en het uitzicht op de piekende vulkanen. De afgekoelde lava die een gestolde lawine achterlaat.


Om 1600 uur loop ik de haven van Mindelo binnen en wordt door een Crew opgevangen. De man met rastahaar neemt mijn lijn aan en geeft er een vies vettig nat lijntje voor terug waar uiteindelijk de ankerlijn aan hangt. Ik trek de ankerlijn aan en leg deze vast op de achterkikker. Het ligt weer vast. 119 mijl op de klok, laatste station voor de sprong naar het volgende continent.


Met de scheepspapieren en mijn creditcard reserveer ik een ligplaats voor de komende 5 dagen. Een Engelsman rukt nog snel de elektriciteitskabel uit mijn stopcontact omdat de zijne geen stroom geeft. Je wordt hier toch simpel van, waar moet het heen met de wereld (zucht). Ik word boos en laat weten dat het geen stijl is en blablabla. Later moet ik mijn excuses aanbieden want de stekkers zijn per ligplaats toebedeeld en het stopcontact van de Engelsman heeft een meter. Ik heb zijn stroom gebruikt en hij heeft nog een grote bek erbij gekregen ook. Sorry, foutje.


Ik sms Saskia Poelman voor een borrel. Saskia is een opstapper op een catamaran geweest, onderweg naar de Carieb. Saskia kon zich niet zo goed vinden op de manier zoals de schipper omgaat met veiligheid en stapt af. Saskia is nu één van de zeilgroupies om een boot te vinden die haar mee neemt in het grote avontuur van oversteken, verre bestemmingen enzovoort. Saskia weet zich goed staande te houden en als het niet lukt om over te steken dan wil ze een rondreis over de verschillende Kaapverdische eilanden maken. We gaan samen eten op de wal en ontmoeten diverse mensen die aan tafel een praatje komen maken. Het is echte "community" hier. In een bar met levende muziek drinken we een laatste glas wijn.

Wachten op de wind

anker ophalen
anker ophalen


Woensdag, 4 december 2013.

 

Palmeira  -  16˚53’9 N 24˚23’09 W

 

Er staat geen wind, de schepen liggen nu kriskras door elkaar zonder dat alle boegen of neuzen dezelfde kant staan. De wind laat elke schip aan zijn eigen draaideur liggen. Soms kijk ik bijna direct in de kuip bij de buren vervolgens lig ik van iedereen ver weg. Dit nodigt niet uit om te vertrekken. Toch haal ik mijn rubberboot binnen, laat hem leeg en vouw het op. Ik zie meteen de oorzaak van het langzame leeglopen. Ik heb het te goed geprobeerd om met tape de lucht te stoppen maar de tape is met wat sliertjes tussen het rubberen afsluitklepje gaan zitten. Volgende keer anders.


Ik spring te water en was mezelf nog maar een keer, ik heb het idee dat ik de hele dag transpireer en dat ik stink als een otter. Goed dat ik alleen ben dan heeft er niemand last van. Rond 10 uur komt er wat wind en vertrouw er nu op dat de wind door gaat zetten want alle dagen dat ik in deze contreien ben zet de wind door in de middag tot een uur 10 in de avond. Dan valt de bries weg. Nu met de informatie van Windguru erbij dat de wind vannacht rond drie 16 tot 20 knopen wordt, en besluit te vertrekken.


Haal het anker binnen, zet het zeil op en ben weer vertrokken. Het is warm in de kuip zodat ik blij ben met de bimini om uit de zon te blijven. De Queen B loopt met een vaart van 5 knoop richting het westen. Prachtig zeilweer. Rond negen uur valt de wind voor  een groot deel weg en is het net bezeilbaar, vaart blijft 2,4 knoop. Ik neem mijn 15 minuten slaapjes en wacht op de wind van de ochtend die rond drie uur moet opsteken.

 

Zeeuwse babbelaar

Mooie mensen
Mooie mensen


Dinsdag, 03 december 2013.

 

Palmeira. Sal.

 

Het tijdritme van Nederland zit nog teveel in me en ben hier voor dat het licht wordt al klaar wakker. Ik ga eruit en beschouw de zonsopgang met een boterham in de hand. Het is erg warm zodat elke activiteit met dikke druppels van het zweet op het voorhoofd uitgevoerd worden. De oksels blijven niet achter. Transpireren hoort een beetje bij me zodat ik het maar neem zoals het is. Het schrijven van het log, de herinneringen voor later, schrijf ik op aan de hand van het logboek zodat de volgorde klopt.

Na de schrijverij zet ik me aan het lekkende toilet. Alleen het woord al doet me rillen van de verschillende ervaringen die ik in mijn wc-pottencarrière heb mogen meemaken. Kom er nu heel gemakkelijk vanaf door de handel los te draaien, een schroef los te draaien, de pakking eruit te nemen en in de vaseline te zetten en terug te plaatsen. Schroef erop, handel vast en gaan met de banaan. De wc kreunt bij het oppompen van het zilte nat en nog mooier alleen water in de pot en niet meer naast de pot.


Een sprong in de zee, je lijf afwrijven, inzepen met vloeibare zeep en onderwater duiken om de zeepresten te verwijderen. Wassen met zeewater en dat valt me niet tegen. Je bespaart kostbaar drinkwater en mijn haar blijft door het zout in de krul zitten. Ik neem de buitenboordmotor van de bijboot en berg deze in de kuipkist op. Van de rubberboot haal ik de zogenaamde open en dicht loos-kraan los, (deze blijkt maar één stand te hebben en dat is altijd open). Ik sla er een houten stop in zodat er geen water van buitenaf in komt. Scheelt veel natte broeken. Met computer en geheugenstick roei ik naar de “stad”.

De Nederlander die hier woont, is geheel geïntegreerd want ook hij staat vis schoon te maken op de stenen. Heftig gebarend met mes in de hand tegen een aantal lokalen. Ik zeg hem goedendag en vraag hem hoeveel de dagopbrengst is van een vissersboot. 5 man in een boot heeft een dagopbrengst tussen de 20 en 30 Euro. Dat is niet veel, dit betekent dat de lonen erg laag zijn. De Nederlander komt uit Zierikzee en is op veel plekken in de wereld geweest. Op de vraag waarom hier op dit eiland krijg ik het antwoord: Carieb is niks, Zuid Amerika is niks, Nederland is niks, hier is niet veel maar meer dan niks. Logisch antwoord, ik moet hier flink over nadenken! Ik denk dat het te maken heeft, dat een Kaapverdische Bob Marley-vriendin beter smaakt dan een Zeeuwse babbelaar.


In het dorp is een Internetcafé. Ik kom in een klein lokaal met kleine hokjes, erg vuil en twee van de drie computers werken niet. Gelukkig heb ik mijn laptopje bij me en sluit deze op de open liggende kabels aan. Zowaar heb ik verbinding. Ik plaats de berichten, check mijn e-mail. De eigenaresse heeft het erg druk met haar eigen chat via de computer. Alsof de eigenaresse van de snoepwinkel niet van de snoep af kan blijven. Moet voor anderhalfuur internet € 2,50 betalen.

Nu de taak om mijn scheepspapieren terug te halen bij de politie. In het politiebureau zit een agent met 5 man te praten. Het is een gezellig gesprek en na 5 minuten vraagt de agent wat ik kom doen. Vraag naar mijn eigendomspapieren en moet over een halfuur terugkomen omdat dan de chef terug is. Een goed moment om de stad verder te verkennen. Veel mensen leven op straat, de kinderen liggen in het droge zand te spelen, de vrouwen verkopen flespompoen, kleding opgehangen op een touw van huis naar lantaarnpaal, kinderspeelgoed en alles gezellig met elkaar. De mannen zitten samen in de schaduw en spelen spelletjes. Een grote houten plank met gaatjes, waarin telkens balletjes verdeeld worden.

In een bar haal ik een glas witte wijn en hier is de wifi gratis. Claire (Engelse van het buurschip op anker) zit te internetten en nodigt me uit voor morgen om met de andere vrienden een borrel te drinken in de kuip. Ik vertel haar dat ik morgen wil vertrekken. Niet doen zegt ze want er is geen wind. Ik kijk het af want de windvoorspelling is dat het donderdagochtend om 3 uur 20 knopen wind zal staan en overdag staat er meestal genoeg wind om te kunnen zeilen. Ze raadt me het zeilen af maar prijst haar Supper met verve aan.


Ik haal mijn papieren op bij de politie en krijg de vraag of $ 700 (€7,00) redelijk is. Ja, antwoord ik, nog niet gewend zijnde dat je bij de politie moet onderhandelen over het tarief.

Ik roei terug naar de boot met een waaier van indrukken, mooie mensen en de manier van leven. Met niks(niet veel) kan je blijkbaar ook eten.

Overval.

Zo zagen ze er niet uit.
Zo zagen ze er niet uit.


Maandag, 02 december 2013.

 

Porto Palmeira Sal.

 

Wij zijn vroeg en gaan op weg naar het vliegveld met papieren. Vlak voordat we in de rubberboot stappen komt er een fransman in een boot naar ons toe en verteld dat hij gisteravond is overvallen door twee jongens van 16 to 18 jaar. Deze jongens waren zwemmend overgestoken en bedreigden hem met een mes. Geld, geld was de boodschap. De Fransman verzette zich en op een haal in zijn onderarm na weet hij ze terug het water in te jagen. De overvallers laten een paar slippers achter. De Fransman wil ons waarschuwen om in de nacht, ook als je aan boord bent het schip te sluiten. Dat was weer eens een zeer geruststellende boodschap.


Bij de wal komt er meteen een jongen op ons af maar die hebben we niet meer nodig. Geen handje, geen hulp accepteren, het brengt alleen maar ergernis. We trekken de boot op de wal en hopen maar dat het goed afloopt. Bij de havenpolitie brengen we het scheepsdocument, dat ik moet afgeven en worden voor een stempel doorgestuurd naar het vliegveld. We nemen een taxi in de hoofdstraat en gaan op jacht naar een stempel.


Op de luchthaven wachten we een uur voor een stempel en een visum. De Fransman die gisteren zo vermoeid aangekomen is, is er ook bij. Hij heeft plannen om hier een aantal maanden te blijven om op het zuiden van het eiland kite-surf lessen te gaan geven aan de toeristen. Je komt zo wel veel avonturiers tegen die iets van het leven weten te maken, op eigen wijze, of eigenwijze manier. Hij blijft snel Frans tegen me spreken waar ik niet alles van versta. Ik laat hem maar en zeg op tijd Oui of Non. Karen krijgt na deze langdurige sessie van de stempels geen boeking meer voor elkaar van het vliegtuig om twee uur en moet uitwijken naar de vlucht van 2100 uur, met twee overstappen. We overleggen wat te doen want als ik Karen vanavond weg moet brengen dan ben ik mijn rubber zeker kwijt, en als ik Karen alleen moet laten reizen in donker dan ben ik haar waarschijnlijk ook kwijt. Goede raad is duur en besluiten dat Karen op de luchthaven blijft en dat ik terug ga naar de boot. Een dikke afscheidkus scheidt ons voor een week, ik in een taxibus terug naar Palmeira en Karen naar de hal van de luchthaven.


Bootje ligt braaf op me te wachten en ga een verkenning door het dorp maken. Ik vind twee supermarkten. Eén supermarkt met 5 wortels, drie paprika’s en wat conservenblikken. De Chinees (ja, ook hier) heeft een wat uitgebreider supermarktje, 6 wortels en vier paprika’s, maar ook wat kleding en gereedschap. Het stelt allemaal niets voor. Ik vraag me af wat de mensen hier eten? Alleen de vis die aan wal gebracht wordt?

Ik tref een Nederlander die een tijd geleden hier aangekomen is en hier is blijven hangen. Hij heeft een lokale vrouw en is nu boot en appartement rijker. Een vreemde vent en wil wat meer van hem te weten komen. Ik drink mijn biertje aan boord en kijk naar de komende en gaande jachten. Vroeg naar bed, waar ik al snel in slaap val. Luik stevig op slot.

 

 

Slap rubber

geschilderde huizen
geschilderde huizen

Porto Palmeira.

 

Zondag, 01 december 2013.

 

Heerlijk ontbijt buiten, met een warm windje. We gaan het dorp verkennen. Ik spring in de rubberboot om de boot op te blazen want deze blijkt langzaam leeg te lopen. Ik merk ineens dat we van anker af zijn. Dat is verontrustend want nu vertrouw ik het maar matig om te gaan passagieren. We ankeren opnieuw en kijk het een uurtje af of we opnieuw krabben. Queen B ligt vast.


We gaan in de rubberboot met een pomp in een plastic zak. Ik heb de pomp nodig omdat de luchtkamers niet op spanning blijven zodat als we terugkomen de boel weer opblazen. Bij het aanlopen van de haven staat er een donker jochie meteen om te helpen en vraagt om geld. Ik zeg hem dat ik geen geld heb en dat ik over twee uur terug ben. Ik zie de jongen naast de boot gaan zitten.


We lopen door het dorp en realiseren ons de armoede. De mensen hangen lusteloos rond, we lopen een winkel binnen voor een Kaapverdische vlag. Een man met een vlotte babbel wil ons het hele eiland rondrijden. Dat gaan we nog even maar niet doen. We vinden een taxi voor € 5,00 die ons over het verlaten, gort droge eiland naar het vliegveld brengt. Op het vliegveld moeten we stempel halen voor in het paspoort en een visum. Karen heeft een visum nodig om het eiland te verlaten, de wereld op zijn kop. De meeste landen heb je een visum nodig om binnen te komen, hier heb je er één nodig om weg te komen.


Ik word gewezen op het feit dat ik de bootpapieren niet heb zodat we geen stempel krijgen en Karen geen visum. De boeking om Karen terug te laten vliegen kan ook niet omdat de creditcard om een code vraagt van de banksleutel. Zonder enig resultaat gaan we terug. Bij de rubberboot aangekomen is het jochie weg maar het bootje ligt er prima bij. Op het moment dat we nog een biertje gaan halen onder een stuk landbouwzeil met een paar plastic stoelen stormt het jochie voor zijn geld. Ik geef hem een Euro en hij neemt het geld zonder dank en zonder me aan te kijken. Hij geeft het geld af aan zijn Vader.


Wij drinken een biertje en kijken goed rond.

Bij het te waterlaten van de rubberboot constateer ik dat ze mijn pomp in de plasticzak gestolen hebben. Ik heb er flink de pest in, niets los laten liggen in je boot. We varen met een slap rubber terug naar de boot. Van een andere pomp maak ik met een stukje elektrische pijp een passtuk zodat ik weer een pomp heb.


We blijven verder lekker in de kuip en zien veel activiteit in de haven. Een vrachtschip met containers komt binnen en er wordt gelost met een mobiele kraan op de kade. Er komt een Frans zeilbootje binnen met schipper alleen. Hij ankert ook twee keer voordat hij houvast heeft, aan alle bewegingen van de man kan je zien dat hij oververmoeid is. Wij zien hem helemaal niet meer aan dek.

Vliegen dansen de horlepiep

Palmeira, haven
Palmeira, haven


Zaterdag, 30 november 2013,


17˚47’7 N 22˚22’5 W  -  Kaapverdië Sal.

 

De wind neemt steeds meer toe, ik neem de wacht van Karen over en zie dat de snelheid van het schip tegen de 7 knopen ligt. Ik besluit meteen te reven en draai het zeil terug tot het tweede rif. Ondanks de zeilvermindering blijft de Queen B, 7 knopen lopen. De golven zijn zich aan het opbouwen en voel ons behoorlijk opgetild worden. Karen slaapt en zie de klok van de windmeter de 33 knopen aantikken.

Ik ben blij met de snelheid maar heb enige zorg over de snelle toename van de wind. Ik houd actief de wacht, bang voor een klapgijp. Tijdens de nacht gijp ik verschillende keren. Het houdt de boot mooi op koers, de wind zet door. We worden door een zeilschip aan bakboord voorbij gelopen die in een hoek voor ons langs gaat. Ik houd de boel in de gaten maar het gaat zonder enig probleem.


Ik zie tegen 6 uur een paar lampjes en beschouw dat als eerste oogcontact met Sal. Later als het donker voor het licht gewisseld wordt komt er een vulkaan aan de horizon. Wij stormen er met een 6.5 knoop op af. We zien het land steeds dichterbij komen en realiseren ons dat er nog minder is dan op Fuerteventura, een paar struiken en heel veel droge grijze stenen. Karen roept plots dat we beet hebben. Een plastic inktvisje 850 mijl meeslepen achter de boot en nu ineens beet. Ik vang weer(zie log 2012) een prachtige Goudmakreel. Ik sla de vis met een hamer de kop in maar er blijkt weinig verstand in te zitten want de Mahi Mahi spartelt gewoon door. Ik pak hem in een vuilniszak en leg hem op de deken van het vriesvak.


Vlakbij het eiland komen we een ander schip tegen en gezamenlijk lopen we de haven van Sal aan. Er liggen een paar vreemde lage tonnen voor de ingang zodat het goed oppassen is. In de havenkom zijn veel jachten en moeten een ankerplek zoeken in een wirwar van ankerlijnen.

Ook nu gaat het weer een paar keer fout met ankeren. Het anker houdt niet. Een donkere man verwijst ons naar het einde van de haven, uitzicht oceaan, en zegt dat het daar beter is. Een Engels schip is ook bezig en deze vindt na twee keer ankeren ook vastigheid. Wij vinden na twee keer ook ankergrond.


Ik maak me zorgen want er staat een dikke 6 Bft op de mast, en spatwater waait van de golftopjes af. De ketting kreunt, mijn boegwip kraakt zorgelijk van de krachten die erop komen. Na een extra lijn aan de ketting en deze op de kikker gezet, worden de krachten beter verdeeld.

We gaan eerst een uurtje slapen om de reis te verwerken maar na twee uur heb ik het wel gezien en word weer actief, blaas de rubberboot op, plaats de buitenboordmotor op de spiegel van het rubber en ruim de spullen van het dek.


We maken een tour door de haven maar verwonderen ons over de armoede, de puinhoop aan wal, de donkere mensen die samenscholen. De vissers die ontvangen worden door vrouwen met teiltjes, de mannen die de vis schoonmaken op het asfalt. Plank is niet nodig de botte messen snijden niet maar trekken het visvlees van de graat. De vliegen dansen de horlepiep op de vis. Welkom!


Ik maak mijn Goudmakreel professioneler klaar. Twee grote filets snijd ik van de graat. Ontvel deze filets en snijd deze in 8 porties.

Wij besluiten nog even niet aan wal te gaan maar varen terug naar de boot waar we heerlijk goudmakreel eten. Morgen op verdere verkenning.

Spookschip

vliegende wie?
vliegende wie?

 

Vrijdag, 29 november 2013,

 

19˚18’74 N 21˚19’2 W  -  17˚47’7 N 22˚22’5 W

 

Karen zet de stuurautomaat aan want ze kan niet zo goed overweg met de windvaan. Het valt niet mee om deze goed te stellen. Het schip moet goed uitgetrimd worden met zeil en roer, dan kan de windvaan ingesteld worden. Als het goed staat, gaat het uitstekend. Het is een rustige nacht, bewolkt met een 12 tot 13 knopen wind. We lopen een zeilschip in en zien geen enkel teken van leven aan boord en vermoed dat de bemanning slaapt. Ik wijk wat uit en sein een paar keer met zaklamp. Geen reactie. Het schip laten we als een spookschip achter ons.


Er valt wat regen maar het is heerlijk zeilen op deze wind. Rond 11.30 valt de wind weg en moet de motor starten, de wind is aan het draaien. Om half twee gooi ik de motor uit en zeil weer verder. De wind komt nu pal van achter. We spotten veel dolfijnen om ons. Het wordt bijna gewoon. Op het eind van de middag neemt de wind toe en maken goede vaart. Het is nog maar 100 mijl naar Sal. We ruiken stal "Sal".

Logboek

blijft indrukwekkend
blijft indrukwekkend


Donderdag, 28 november 2013.

 

20˚50’2 N 20˚05’9 W  -  19˚18’74 N 21˚19’2 W


Gekopieerd uit Logboek:


SOG 5,9  COG  226˚ Barometer 1018. 2 knopen wind, vlakke zee, onbewolkte hemel, veel sterren, geen andere schepen gezien, varen op motor.

Elk kwartier is anders. Hoe snel wolken ontstaan, hoe snel een heldere lucht, hoe snel het oppervlak van het water verandert. Een kwartier is lang, tekort om goed waar te nemen.

 

Rond half acht gaat de motor uit, we zeilen met een snelheid van 2,5 knoop de dag in. Het blijft een rustige dag. In de middag worden we weer opgevrolijkt met een familie van twintig dolfijnen. De avond en nacht zijn pikkedonker maar de wind neemt nu wat toe. Er staat een 11-12 knoop wind en zet de windvaan erbij, we lopen een 4,5 knoop. Ik ben er erg tevreden mee en start een nieuw boek. Rosie’s project, ik vind er niet veel aan.

We maken een dagtotaal van 112 mijl.

Kring om de maan.

de zon klimt uit het water
de zon klimt uit het water


Woensdag, 27-11-2013.


22˚05’5 N 19˚12’5 W  - 20˚50’2 N 20˚05’9 W.

 

We worden omringd door donkere wolkenmassa’s. De massa komt uit zee en sluit zich bijna boven ons. Er zijn soms wat sterren te zien maar je krijgt het idee dat je in een koepel vaart. Het begint te regenen. Rond 7 uur zie ik een grote kring om de maan. Is dat een witte regenboog? Of een halo? Ik weet het niet maar het ziet er zeer bijzonder uit. Ik houd het erop dat het een voorbode is van veel regen.


De zonsopgang is nu eens prachtig, veel vlammend rood en de zon trekt met een razende snelheid zich omhoog uit het water. Zonsopgang en zonsondergang zijn hier lang niet zo spectaculair als op de Noordzee.


Het is een rustige dag met niet veel wind een rustige dag aan boord. Ik krijg kans veel te slapen en te rusten. Begin nu eens eindelijk de rust te krijgen om echt te lezen. Ik verbaas me over het boek “Gek op Natuurkunde” van Walter Lewin. De laatste hoofdstukken gaan van het ene zwarte gat naar het andere zwarte gat in de ruimte.


We klokken een dagtotaal van 104 mijl. Een horde dolfijnen passeert met grote snelheid. Ze springen uit het water om adem te halen en hebben hun blik op de horizon. Geen tijd om met ons te spelen.

Om 20.00 zijn we ongeveer 300 mijl van de Kaapverdië. Ik realiseer me dat we diesel genoeg hebben om het eiland te bereiken.


Rond 2200 uur is het windstil en dobberen we rond. Later is de voortgang 2 knoop. Karen neemt de wacht over, ik kruip onder de dekens met een krakende giek, af en toe klapperende zeilen.

Glijden door het water.

voorbeeld van het vreemde licht
voorbeeld van het vreemde licht


Dinsdag, 26 november 2013.


23˚46’3 N 17˚52’9 W  -  22˚05’5 N 19˚12’5 W


De wind is sinds gisteravond terug en we maken flinke vaart. We treinen al uren met een snelheid van 6,5 knoop over een vlakke zee. De wind neemt later nog wat meer toe en bereiken snelheden van 8 knoop. Ik moet nu gaan reven want het gaat te hard. Ik trek een rif in het grootzeil en de Queen B raakt in balans. Binnen kan je een potlood overeind zetten. De wind is er nu, de weinige wind van de afgelopen dagen heeft ervoor gezorgd dat er geen golf of deining is.

We worden nu niet meer geremd door golven die het schip wegzetten of tegenhouden. We glijden door het water met een topsnelheid.


Het is een heldere nacht met duizenden sterren, geen schepen meer om ons heen, mijn maatje neemt haar wachten en kan heerlijk slapen. In de middag staat er zelfs 6 Bft. We schrijven een dagtotaal van 144 mijl! Dat zijn opschieters. Later in de avond valt de wind weg en we zeilen heel rustig van de ene dag in de andere. De zee om ons heen is fascinerend, de hekgolf geeft een lichtende zee, de boeggolf heeft allemaal fosforicerende sterretjes, naast het schip en wat verderop komen er allemaal lichtgevende plekken aan ons voorbij. Het is net als vuur, je kunt er niet mee stoppen ernaar te kijken. Het blijkt een bepaalde bacterie te zijn die in combinatie met zuurstof tot een helder licht komt.

In de Duitse Bocht komt het veel voor en daar is het nog extremer zodat het daar een lichtende zee wordt.

Koffieprut

leven, emotie, enthousiasme
leven, emotie, enthousiasme


Maandag, 25 november 2013.


25˚06’25 N 16˚52’53 W  -  23˚46’3 N 17˚52’9 W

 

In de ochtend heeft de Queen B geen stroomspanning meer. Stuurautomaat, navigatieapparatuur en top licht hebben teveel gevergd van de batterijen tijd de dag en nacht. Generator start nu wéér niet op maar vind nu het euvel direct. Het is weer de kabelschoen over het contact van het startrelais. Nu bind ik deze vast met een Tierib of volgens Karen een Colsonbandje. Na het starten hebben we weer volle bak stroom.


Het waait weinig. Ik heb me vannacht tegen het punt van ergernis gezeten maar toch volgehouden om de motor niet te starten. Het is ook niet verstandig om de motor teveel te gebruiken omdat we met de 590 mijl te gaan het niet kunnen halen, gezien de brandstofvoorraad versus de afstand. Doorzeilen met de weinige wind wat je hebt.

Karen zet koffie met een filter. Ik had vorige week gewaarschuwd dat het geweldige applicaties zijn voor veel werk. Het gaat je gebeuren dat filter met koffieprut door de tent vliegt. Jawel, vanochtend tijdens de voor bereiding van het ontbijt gaat de filter op de kop de voorraadkast in en er verdwijnt een gedeelte langs de oven en onder het gasstel. We blijven de hele dag resten koffieprut uit alle hoeken en kieren wrijven. Karen gaat opnieuw koffie zetten en deze smaakte een stuk beter vanwege de voorgeschiedenis.


Op het moment van eeuwigdurend intredende sufheid komen er een 20 tal dolfijnen met ons spelen. De flippers duiken onder het schip, zwemmen op de rug voor de boeg, springen met elkaar in een schroef omhoog en klappen met veel gespetter op het water. Karen kruipt naar het voordek en kijkt haar ogen uit naar de sympathieke circusmaatjes. We hebben duidelijk oogcontact met hen, we zien ook dat er verschillende littekens op de huid hebben. Ook zij gaan met littekens door het leven. Na de show komt Karen groen terug in de kuip. Het kijken naar beneden heeft teveel van haar weerstand gekost en moet nu echt even helemaal plat.


Er breekt een windstilte aan. De zeilen klapperen en de windvaan heeft er nu ook geen zin in.

Ik maak het avondmaal. Kipkerrie met een lepel pindakaas, boontjes erwten en rijst. De avond blijft erg rustig. Ik houd de wacht in de kuip en schrijf een dagtotaal van 79 mijl.

Los contact generator

internet is geweldig, Oana bij daglicht.
internet is geweldig, Oana bij daglicht.


Zondag, 24 november 2013.


26˚30’9 N 15˚29’8 W  -  25˚06’25 N 16˚52’53 W


De AIS piept een alarm en waarschuwt me voor de passage van de Oana. Ik lees op het schermpje dat het een tanker is, bestemming Las Palmas. Snelheid 12 mijl. Ik zie hem in de verre donkere nacht voorbij schuiven. Een beetje sinister is het wel om zoveel informatie te krijgen van iets wat je niet goed ziet. Ben al blij dat er geen ramkoers in het spel is, we kunnen onze koers zonder uitwijken gewoon vervolgen.


Rond 4 uur start ik de generator maar deze doet het niet. Ik krijg het er het heen en weer van, en bedenk dat we de komende dagen ons ongans moeten eten aan de inhoud van de vrieskast om daarna de rest in zee te kieperen. Ik krijg er kwade zin van.

Rond 5 uur is de wind op. De golven zwakken steeds verder af en het water krijgt een spiegelkleur. Ik start nu de motor om stroom te draaien en voortgang te blijven maken. We hebben samen afgesproken om alles zoveel mogelijk te zeilen zodat snelheden onder de twee knoop geen probleem zijn, de familie zal het niet plezierig vinden als we dagen later aankomen. We hebben de familie aangegeven dat we er mogelijk 10 dagen over doen. Met het tempo van nu zullen het er inderdaad 10 dagen gaan worden.


Rond 0800 gaat de motor uit want er is weer wat rimpeling op het water en de windmeter geeft 6,5 knoop aan. Het zeil gaat omhoog en we wiegen door de ochtend. Tijd om de generator te inspecteren en kom bij controle van het elektrisch systeem een los contact op de startmotor tegen. Ik maak het vast en start de stroommachine. Koelkast kan weer koelen en wij worden niet geforceerd tot schranspartijen.


De wind staat nu lekker, we varen met een 10 – 12 knoop een fraaie 6 mijl per uur en komen zo tot een dagtotaal van 104 mijl. Karen houdt zich op de been met ondersteuning van een pilletje maar gaat uitstekend. Ze heeft steeds minder moeite om naar binnen te gaan en gaat zelfs zonder morren naar bed. De handelingen aan boord worden steeds meer eigen.

Inslingeren

water en water
water en water


Zaterdag, 23 november 2013.

 

27˚49’7 N 14˚11’3 W, 26˚30’9 N 15˚29’8 W

Karen is gammel en slaapt veel. Het wachtlopen en de zeilbehandeling komt bij mij te liggen. Het maakt niets uit want ik heb er op gerekend. Karen houdt zich dapper maar zeeziekte werkt verlammend, gelukkig gaat het allemaal over.


Het is druk met schepen om ons heen en zien verschillende grote tankers voorbij schuiven. Op de kaart zie ik dat we de verste punt van Afrika voorbij varen. De schepen die de Kaap de Goede hoop ronden om het dure Suez kanaal en de piraten bij de Rode Zee te vermijden, komen hier langs. Een vreemde gewaarwording om midden op de Oceaan zoveel schepen te zien. Ik geniet van het zeilen, de prachtige sterrenhemel en de rust van de Oceaan. Het lijkt dat de Oceaan slaapt, niet wakker maken!


SOG  4,9  COG  227 Barometerstand 1024.


Het lijkt wel IJsselmeer-zeilen tijdens een rustige zomernacht. 9 knoop wind uit het NW.

Rond 4 uur in de ochtend valt er ineens een bui en de wind valt verder weg.

Om 07.30 maakt Karen me wakker omdat er extra wind is en dat de zeilen gesteld moeten worden. Om halfnegen start ik de generator voor de koelkast en om stroom te laden, het gaat niet snel maar het is een prima dag. 94 mijl dagtotaal.

 

De avond is bewolkt en we zien geen sterren. We stellen een wachtsysteem in en proberen ons eraan te houden. 4 uur op en 4 uur af.

Zeilende meteorieten?

Flitsende flits
Flitsende flits

Vrijdag 22 november 2013

 

Fuerteventura (Gran Tarajal) -  27˚49’7 N 14˚11’3 W

 

Rond 1700 varen we de box uit. Therry en Peter wensen ons een goede reis en ook de havenwachten met rubberen knuppels, zwaaien ons enthousiast de haven uit. We zijn vertrokken!


Vanochtend het liggeld in de haven afgerekend, de laatste boodschappen, het weerbericht en kom tot de vervelende ontdekking dat ik niet bij de Cofradia mag tanken. Ik klap het fietske uit en ga met een kan van 20 liter de tank vullen. Heen en weer naar het tankstation, neemt meer dan 2 uur in beslag. Ik haal de laatste tomaten en controleer de motor, 5 liter reserve motorolie en visgerei. Karen vult de watertank en legt alle spullen op zijn plek. Ik neem nog een laatste duik en spoel me af onder de waterslang om de zweetdruppels van de laatste voorbereidingen af te spoelen.


850 Mijl naar het eerste waypoint van Kaapverdië. Het is een rustige avond met weinig wind die wat draait. Tijdens de prachtige sterrenhemel schiet er een lang nagloeiende meteoriet voorbij. “Wij” zeilen in de vrije ruimte,  de meteoriet is, van nu af,  uitgezeild in de ruimte. De Queen B zoekt haar weg over de donkere golven.

Koers over de grond (COG) 227˚ Snelheid over de grond (SOG) 4.3 knoop.

Eén dag voor vertrek

De Queen B
De Queen B

Donderdag, 21 November 2013.

 

Koen maakt me wakker, te laat want hij rekent erop dat ik, zoals altijd, iedereen wakker maak. De batterij van mijn telefoon is vannacht leeg geraakt en daardoor heeft de functie van de wekker niet gewerkt. Karen is laat bij me in bed gekropen omdat ze nog zoveel moest doen op het laatste moment. Ik herken dat. Ook zij heeft geen wekker gehoord. Koen, redt de situatie en zet snel koffie, wij snaaien en graaien nog het één en ander in de koffer en zitten binnen tien minuten in de auto op weg naar het vliegveld. Daar gaat ons goede gedrag van voorbereiden, je zal zien dat we op het laatst alles vergeten wat we in de loop van de afgelopen week bij elkaar gesprokkeld hebben. Het blijkt later allemaal nog mee te vallen. De stoplichten werken allemaal mee, Koen rijdt aan de rand van de snelheidslimieten en komen op tijd aan bij de koffer-incheck. Ook nu staat er niemand, zodat we ruim op tijd klaar staan bij de rij om met de bus naar het vliegtuig te rijden. In het vliegtuig blaas ik uit en heb de tijd om met een lieve glimlach terug te denken aan gisteravond.


Gisteravond hebben mijn jongens "toevallig" een famiieafscheid georganiseerd. Ze reiken me een foto-verhalenboek aan welk is samengesteld  met anekdotes en verhaaltjes van vrienden die ons een goede reis voorspellen, iedereen op zijn eigen wijze. Het is een ontroerende collage geworden en bij het uitreiken van het boek door mijn jongens, besef ik ineens dat ik nu echt vertrek.

In het vliegtuig hebben we geluk dat we drie stoelen voor ons twee hebben en vallen direkt in slaap.


Na de vierenhalve uur vliegreis stappen we direkt in de bus naar Rosario. Van Rosario naar Gran Tarajal. Vannochtend heben we niet gegeten en lunchen op de boulevard, in het nieuwe restaurant. De aarappelkroketjes zijn er vandaag wel maar de inktvisjes heeft hij niet. We nemen ieder een voorgerecht met wat brood en hebben heerlijk gegeten. We lopen naar de jachthaven en de Queen B ligt er prima bij.


Beginnen meteen met de voorbereiding voor een snel vertrek. We starten de diepvries, batterijen laden, kussens op de banken, veiligheidsmiddelen nalopen, naar de winkel voor de boodschappen. Verse groenten voor 8 dagen, vis voor in de diepvries, diepvriesgroenten en fruit. Morgen het vlees en de vleeswaren want we krijgen het amper gesjouwd. Na een check bij de weerberichten besluit ik morgen te vertrekken. Het zal niet vroeg zijn maar de moeite waard om te proberen.

Ik zie dat er weinig wind voorspeld wordt maar zullen wel zien.

Bij de Cofradia hebben we het avondeten en drinken een kop koffie bij een bar. Vroeg naar bed want het was een lange dag.

Laveren in de ruimte?

Gaan we nu met zijn allen overstag?
Gaan we nu met zijn allen overstag?

 

 

Vlijmen, 13 november 2013.

 

 

 

Zeilen in de ruimte.

 

 

 

Boeiende toestanden net buiten onze dampkring. Nano Sail D werd vorig jaar gelanceerd in een nieuw type satelliet: Fast, Affordable, Science and Technology Satellite (FASTSAT). Dat ding is gemaakt om kleine ladingen in een baan om de aarde te brengen. Zo was Nano Sail aan boord van FASTSAT. En dat ging niet helemaal goed.

 

Want FASTSAT moest de Nano Sail D op 6 december loslaten in de ruimte. De mensen op aarde vernamen echter geen ene mallemoer van dat ding. Tot er vorige week een signaal binnenkwam. Nano was alsnog losgelaten en bevond zich in een baan om de aarde. Met behulp van amateur-radioastronomie werd de precieze baan van het apparaat uitgezocht.

 

Nu is het afwachten of het zijn taak kan uitvoeren. Nanosail moest namelijk een zeil uitklappen waarmee het op de zonnewind kon zeilen. Dat gebeurde tot groot genoegen van zijn creators afgelopen weekend. Zolang de batterijen het houden blijft het ruimteschip in de ruimte. Iets tussen de 70 en 120 dagen, waarna het verbrandt in de atmosfeer. Daarna wordt geëvalueerd of een zeil echt een optie is om voortstuwing door de ruimte te leveren.

 

 

 

Dit bericht trok mijn aandacht en ook een bericht in de telegraaf van twee weken geleden waar het zeilen in de ruimte een goede oplossing kan zijn om grote afstanden te overbruggen in de kosmos, zonder gebruik te maken van brandstof. De tegenwoordige tijd en de toekomst herinneren wel heel erg aan de ruimte-reis die Columbus in 1492 maakte. Columbus zeilde omdat hij geen motor had maar nu wordt er gezeild om geen motor te gebruiken in de ruimte. De zonnewind drukt met het gewicht van een suikerklontje in een zeil van 70 m2. De luchtledigheid op uitzondering van een paar moleculen na, doen het vaartuig steeds versnellen. Zeilen op de zonnewind (Röntgenstraling en zonnestraling)

 

We kunnen met een ruimteschip naar Mars maar hebben geen plaats voor genoeg brandstof om terug te komen. Het zeilen zou een mooie oplossing zijn.

 

Met deze wetenschap in gedachten bereiden wij onze ruimtereis voor. Het zijn verzekeringsperikelen, zakelijk afwikkelen van de werkzaamheden, op jacht naar onderdelen. Met de dagen die voorbij vliegen wordt het almaar spannender.

Laatste zeildag voor het echte vertrek.

Duizenden sterren
Duizenden sterren


Maandag 4 november 2013.

 

Gran Tarajal

 

Het is de laatste dag voor het vertrek Kaap Verden. Ik bedoel de laatste zeildag voor het vertrek dat rond 1 december is gepland. Morgen gaan we voor drie weken naar huis voor de laatste voorbereidingen. Controles van de apparaten, proefzeilen om met een gerust hart weg te gaan. Als we de laatste week van november aan boord komen is het provianderen, diesel en water laden en vertrekken.


Het geeft een vreemd gevoel als ik het zeil optrek om een met dit mooie weer een tocht varen en ik vind het moeilijk om niet meteen door te varen. Het is mooi op zee, 16 knopen wind, af en toe omkrullende golven, lichte deining, perfect weer om nu meteen te vertrekken. Karen geef ik het roer om ervaring op te doen om op kompas te sturen en de Queen B op koers te houden. Het gaat prima en het is zulk mooi weer dat ik in een hoekje van de kuip heerlijk in het zonnetje de wereld van een heel andere kant kan bekijken.

 

Na de tocht verloopt het aanleggen gladjes en zijn heel tevreden over het functioneren van alle apparaten, systemen en de zeilen. Het schip is klaar en nu wij nog met de thuis problemen.

‘s-Avonds eten we in Las Playitas de lekkerste Bakkelao die ik ooit geproefd heb. Het is een prachtige nachthemel met duizenden sterren. Nog even en dan ……..

 

280 Schepen met 140 bemanningsleden.

ARC 2013
ARC 2013


Zondag, 3 november 2013.


Gran Tarajal.

 

Aan de steiger voor ons schip liggen drie jachten met grote vlaggen van de ARC. Atlantic Rally for Cruisers. De ARC is elk jaar een hele happening, 280 schepen varen van  Las Palmas naar Santa Lucia. Nieuw in de organisatie is de mogelijkheid om veertien dagen eerder dan het officiële startsein de route over de Kaap Verden te varen. Ik lees dat er 50 schepen rond de twaalfde november vertrekken om de ARC+ te varen. De schepen aan de steiger voor ons vertrekken deze ochtend om zich over te geven aan de kermis die op het terrein van de jachthaven op Las Palmas gaat plaatsvinden. De kermis is een groot festival met veel alcohol maar ook veel mogelijkheden om nog snel wat kennis op te doen zoals: Hoe om te gaan met eten aan boord en dan met name zolang mogelijk vers houden van verse spullen, astronavigatie, veiligheid, communicatie, dieseltechniek en nog een wat cursussen.

In een artikel van het maandblad “Zeilen” staat dat er 280 schepen en 140 bemanningsleden deelnemen aan de ARC. Dit geeft mij toch te denken, zijn er dan 140 schepen die zonder bemanning varen? Varen die dan volledig op de automatische piloot? Het zal een verschrijving zijn, 280 schepen met een pool van 140 bemanningsleden om deel te kunnen nemen aan de tocht.

 

Wij gaan een stuk varen op zee, om te oefenen en de stuurautomaat uitproberen. De drie schepen met ARC vlaggen varen vlak na ons uit en gaan richting het Noorden naar Las Palmas en wij richten het schip op de koers naar Kaap Verden. Het waait stevig zodat het al snel een pittige tocht wordt. Het stuwen van de spullen hebben nut gehad want het is een stuk rustiger aan boord. Het loopt zoals het moet gaan en ben erg tevreden over de stuurautomaat want die blijft uitstekend werken, ook als deze behoorlijk belast wordt. We kunnen weer een paar vinkjes op ons Todo-lijstje plaatsen. Karen houdt zich knap staande maar moet op het einde van de tocht toch even in de ruststand. Het waait dan ook 24 knopen en dat blijft windkracht 6. Het dek is nat en er komen een paar topjes van een golf door de kuip. Ik heb een prima tocht.

In de haven rol ik het zeil in en Karen neemt de rol van dekmaat op zich. Het aankomen, aanleggen en vastleggen wordt een georganiseerde manouevre.

 

Kookkunsten door MAMA

Oeps, deze golf is daar niet te zien.
Oeps, deze golf is daar niet te zien.


Vrijdag, 1 november 2013.

 

Noorden van Fuerteventura

 

We lopen de golven tegemoet maar zijn wel heel erg bewust van de stroom die bijna onze voeten losrukt uit het zand. Eerst worden we zuigend naar de golven toe getrokken en daarna door de golven terug gebeukt op het strand. Vóór ons, zijn een aantal windsurfers die op de golven de vreemdste capriolen uithalen. Mijn gedachten gaan uit naar een familielid waar we laatst afscheid van hebben genomen. Na het pootje-baden in zee, want zwemmen gaat niet, lopen we terug naar onze struik. Er is veel wandelverkeer op de vloedlijn zodat het leuk is om mensen te kijken.

 

Rond 11 uur hebben we er genoeg van en rijden door naar Coralejo. Een kopje koffie en weer zien we een aantal surfers aansnellen, waarschijnlijk gebeld door andere boarders om hier te komen surfen. Het is leuk om naar de dobberende jonge mensen te kijken die wachten op de ene goede golf waar ze vaart op kunnen maken. Ze drijven met de plank naar een opkomende bult water en weten ongeveer in te schatten wanneer die bult water gaat breken. Het is even mee peddelen en dan als je snelheid krijgt proberen staand op de plank te komen. De meesten vallen er bijna direct af en een paar weten tientallen meters te maken.


Van Coralejo rijden we naar een vuurtoren en naar Punta Cotillo. Een heel leuk plaatsje met een authentiek restaurantje. Het bedienende meisje is een kittig en proactieve serveerster. Het eten smaakt prima er nog uitstekend gemaakt door de MAMA van het restaurant. MAMA is een beetje gegroeid, de zwaartekracht heeft vat op haar lichaam gekregen, het schort is de laatste veertien dagen niet uit geweest, en ze staat zwetend, in de dampende potten te roeren. We vragen ons af of de kittige frisse serveerster er over dertig jaar er ook uit zal zien als de MAMA.

Birds.

brutaliteit ten top.
brutaliteit ten top.


Donderdag, 31 oktober 2013.

 

Morro Jable

 

Ontbijt aan de rand van de oceaan. Vanochtend de ontbijtspullen in een tas gepropt en bij de bakker een stokbrood gehaald. We komen als één van de eersten op het strand en weten een duinpan met zeezicht te veroveren tussen de burchten en kuilen van de Duitsers in. Twee grote kraaien denken mensenkennis te hebben en kijken met grote ogen naar hetgeen wij uitpakken. Ik gooi een stukje worst met touwtje naar een kraai en gaat deze op zijn gemak uit de knoop halen. De ander wacht op meer en betere en lekkere hapjes. Ik negeer de vogel maar deze is zo brutaal dat hij steeds dichter bijkomt.  ik pak een steen om daar een dreigende worp mee te maken. Hij begrijpt het signaal en gaat zich bemoeien met het touwtje en worst bij zijn kompaan.


Wij eten heerlijk in het zonnetje en kijken naar de zee. Ineens stroomt er een lagune vol met water tot vlak bij onze tenen. Het maakt het allemaal nog mooier. Kleine vogeltjes dribbelen langs de rand van het water, prikken de snaveltjes in het zand en de grote kraaien kijken met jaloerse blikken naar ons. De zee houdt niet op me het afleveren van golven met witte schuimkoppen. De boterham met kaas wordt nu zeekaas met zeekoffie en zand overal, tussen de tenen, op je huid, op je boterham, onder je armen, in je haar.

 

We lezen een boek en zonnen als de zon echt door komt. Na een glaasje wijn bij de strandtent gaan we terug naar de auto om via Morro Jable naar de landpunt te rijden. Vlakbij de afslag La Caleta rijden we de bergen in en komen op de top met uitzicht op de Noordzijde. We worden bijna van de berg afgeblazen. Het is opletten om niet tegen de grond gegooid te worden en bij het openen van de mond beginnen de wangen spontaan te vibreren. Een prachtig landschap ligt aan onze voeten, 800 meter lager, met een beukende oceaan op de kust.


We besluiten terug te rijden en hebben genoeg zee gezien. We hebben een opdracht gekregen van het thuisfront om te informeren bij de golfbaan voor een weekje te golfen. Een prachtige baan met natuurlijk erg groen verzorgd gras en palmen. De folders worden verzameld en we rijden naar het museum van het zeezout.

We lezen de informatie en maken een wandeling over de zoutputten. Erg leerzaam. Nu op weg naar de boot om onderweg boodschappen te doen.

Kakkerlakken race?

Niet bluffen!
Niet bluffen!


Woensdag, 30 oktober 2013.


Fuerteventura

 

Met de bus van de Tiadhe ziin we op weg naar het vliegveld. Deze chauffeur weet de afstand van Gran Tarajal naar het vliegveld in een halfuur af te leggen. Ik verbaas me nu over de vreemde rit van lijn 1, enkele maanden geleden, waar ik meer dan twee uur in heb gezeten en waar ik door bus lijn 1 gepasseerd werd. Wat heeft die chauffeur rare capriolen uitgehaald. Vergeven en vergeten, wij staan nu erg snel voor de ingang.

Ik houd al rekening met het feit dat we teruggestuurd worden bij de autoverhuur omdat ik mijn Credit Card ben vergeten. Bij Cicar autoverhuur is het, niet hebben van een Credit Card geen enkel probleem en betaal de huur contant zonder borg. We staan binnen 10 minuten met sleutels, contract en stralende glimlach voor ons gifgroen Opeltje. Er is maar een kwart tank brandstof meegegeven zodat met de wijsheid van de vorige keer, we eerst gaan tanken.


Bij de Lidl (er is er maar één op het eiland) halen we de basis spullen voor 60 dagen op zee of voor anker.

Met weer een streep, door een gedeelte van het Todo lijstje, rijden we naar Los Molinos. Enkele maanden geleden heb ik al over dit schilderachtige dorp geschreven maar vind het leuk om het nog eens te bezoeken.

De golven rollen nu met terugblazende kammen op het rotsstrand. De golven hebben spierwitte koppen, opgezweept door de wind van achter het eiland, opgestuwd door de onderstroom worden de golven door de tegenwind tegengehouden maar de zee duwt de rollers gewoon door naar de kust zodat er een hoge deining ontstaat, waarvan de koppen door de wind afgeblazen worden. Een geweldig gezicht.


We eten bij een terras met uitzicht op zee. Na de lunch een bezoek aan Playa de Santa Ines. In dit dorp lopen we over de kliffen en zien een kalkoven. De zachte zandsteen is overal zodat de fabrieksoven toen grondstof genoeg om zich heen had. Met blote voeten lopen we door het zand, over het zandsteen en door een modderpoel. De modder blijkt later moeilijk van de voeten te schrapen. Een heerlijke middag.


Bij terugkomst bij de Queen B laden we de spullen aan boord en halen in de kuip de etiketten van de blikken, verwijderen het karton om de eventuele kakkerlakken geen kans te geven aan boord te komen. Kakkerlakken kunnen vliegend aan boord komen of aan de onderkant van schoeisel maar ook met kartonnen verpakkingen, achter etiketten, en met het verse groenten en fruit. Het is en blijft een moeilijk gevecht om dit ongedierte uit je leefomgeving te houden. Zie je er één dan weet je dat er meer dan honderd aan boord hebt, volgens het gezegde. We proberen er zorgvuldig mee om te gaan en zal de volgende keer wat Borax met gecondenseerde melk aan boord zetten. De kakkerlakken vinden gecondenseerde melk erg lekker maar eten dan meteen de borax. Borax wordt beton in de maag van een kakkerlak. De stofzuiger verwijdert de stoffelijke overschotten. Het zal een echte kakkerlakken race worden.

Schuivende lading

Curt Carlsen groet Schettino.
Curt Carlsen groet Schettino.


Dinsdag, 29 oktober 2013.

 

Gran Tarajal.

 

Vannacht wakker geworden door een klaterend geroffel aan dek door de regen. Ik sprint het bed uit om de dekluiken te sluiten. Het is mijn eerste echte bui in één jaar tijd hier op de Canarische eilanden. Het komt nu met bakken, uit de donkere nacht vallen. Het blijft regenen tot 0900 uur en we merken dat de stroom uitgevallen is. Het zal wel vocht zijn zodat ik me niet al te druk maak. Tijdens het uit elkaar halen van de stekkers blijken deze droog te zijn en kunnen niet de oorzaak zijn van het steeds maar uitspringen van de zekering op de stijger. Bij een nader onderzoek van de kabel blijkt er een verdikking op twee meter van het eind kabel te zitten en beschouw het als de oorzaak van de sluiting. Ik kan de kabel repareren maar dan wordt deze wel wat kort en zal niet meer passen en koop een nieuwe.


Binnen wordt een volledige nieuwe indeling van de kasten gemaakt en ik moet met lede ogen zien dat delen van mijn verzameling rotzooi, door de jaren heen, in de prullenbak verdwijnen als zijnde niet nodig. Een paar keer sputter ik maar breng uiteindelijk braaf de zak met Collector Items naar de vuilnisbak. Bij de Chinees halen we grote plastic bakken om achter de kussens van de banken te plaatsen zodat alles terug gevonden kan worden en tegen het geschuif aan boord van onze spullen bij hoge zeeën.


Over schuiven van lading gesproken. Tijdens een zware storm op 28-29 december 1951 maakte het vrachtschip Flying Enterprise zware slagzij naar bakboord. Er werd om hulp gevraagd en de kapitein Kurt Carlsen gaf al zijn bemanningsleden opdracht om van boord gaan. Hijzelf bleef alleen achter op het schip in de buurt van de radiokamer. Na dertien dagen, op 10 januari 1952 begon het vrachtschip nog gevaarlijker over te hellen, zodat Carlsen het schip ook moest verlaten. Het vrachtschip ging ten onder in zware zee, op 60 kilometer ten westen van Cornwall. Heel de wereld volgde destijds de avonturen van deze kapitein, die ondanks de zware omstandigheden aan boord bleef. Kapitein Carlsen werd als een held rondgevoerd in een open limousine tijdens een Ticker-tape Parade door de straten van New York City, onder gejuich van de vele toeschouwers.


Ik heb geen zin, om net als kapitein Kurt Carlsen, door de Nieuwstraat in de bus van de Kikvorschen rond te rijden omdat ik met een schip heb rondgevaren met slagzij zodat ik de oplossing van Karen van harte toejuich.

Amerikaanse Barbecue

SS America later de American Star.
SS America later de American Star.


Maandag, 28 oktober 2013.

 

Gran Tarajal.

 

Nu is het de beurt voor het onderhoud aan de hydraulische cilinder van de stuurautomaat. We plaatsen de cilinder in allerlei standen om zo de lucht naar het hoogste punt te laten lopen. Ik heb een doorzichtige slang met een messing koppeling op de cilinder gemonteerd. Met blazen en zuigen komen er heel wat bellen naar buiten. Sta versteld van de hoeveelheid lucht die nog in het systeem zit. Een uurtje samenwerken, knoeien met olie, wegpoetsen van olie, opnieuw vullen, stang op en neer brengen, denk ik het probleem getackeld te hebben en bouw de cilinder in en sluit deze elektrisch aan. Bij het uitproberen werkt deze een stuk beter hoewel ik wel 1 keer een overslag merk. We moeten hem maar eens op zee uitproberen.


Ik breng de rubberboot op een andere manier in de bakskist en plaats de buitenboordmotor er boven op. Het past allemaal veel beter en houd veel ruimte over.

We lopen bij de havenmeester binnen om tot 25 november te reserveren. Het gaat er allemaal heel gemoedelijk aan toe. Hij vraagt me op het einde van de week af te rekenen want hij gaat met vakantie. Ik beloof hem op het eind van de week terug te komen.


Ik lees van de SS America, later American Star. Een schip met een rijke historie en een vernederend einde op de rotsen hier op Fuerteventura. Het schip is gebouwd tussen 1936 en 1939 als Oceanliner. In 1941 gevorderd door de Amerikaanse overheid voor troepentransporten. Na de oorlog weer herstelt als cruiseschip, maar ook lange tijd als verwaarloost in havens gelegen in Griekenland. De laatste reis zou het als hotelschip moeten gaan dienen in Thailand maar de sleepboot is zijn “sleepie” verloren tijdens een storm bij de Canarische eilanden. Ondanks verwoede pogingen om de sleeptros weer aan dek te krijgen en het schip van de kust weg te houden is de American Star vastgelopen op de Noordkust van Fuerteventura in 1993. In 1994 als volledig verloren beschouwd heeft het schip zichtbaar vanaf de kust nog tot 2004 gelegen. Na een storm in 2004 zijn alle zichtbare onderdelen in de golven verdwenen. Je krijgt een prachtig verhaal als je dit Googled.


In de avond hebben we een Amerikaanse barbecue. Wij hebben niet zoveel zin in de roosterkunsten van onze Amerikanen zodat we een gezellige babbel hebben, met een wijntje in de hand. Ik spreek een Vlaams/BritsGuyaans koppel. Ze zijn al 4 jaar onderweg van België naar hier en nu gaat het echte werk ook voor hen beginnen. Brits Guyana staat voor hen uiteraard op het programma. Na een uurtje gaan we terug aan boord en we koken voor onszelf met tafelkleedje en kaars op tafel. Het wijntje smaakt nog beter.

Engelsen met gloednieuwe catamaran die niet kunnen zeilen.

Catamaran in slecht weer.
Catamaran in slecht weer.


Zondag, 27 oktober 2013.

 

Gran Tarajal.

 

De Engelsman van de catamaran, met grootse plannen om over te steken maar nog niet kan zeilen, staat bij ons op de vingersteiger om aan te kondigen dat er een borrel te drinken is bij het café op het einde van de haven. Er is Spaanse muziek,een hapje en drankje. Ook Yvon nodigt ons uit voor een borrel bij hen aan boord. Dat wordt een drukke sociale dag. Karen slingert op deze wijze wel heel snel in het zeilerwereldje. Veel contacten worden gemaakt en Karen merkt dat er veel overeenkomsten zijn bij verschillende andere zeilers. Het wordt een rumoerige lange tafel met slechte verzorging van de barkeeper en een harde muziek die mijn oren aan alle kanten doet dichtslaan. Er worden veel bestemmingen uitgewisseld, en naar ieder zijn plannen gevraagd. Een paar schippers ontwijken de vragen en dan weet je dat ze hier zullen blijven. Enkelen gaan, net zo als ons plan, naar Suriname. De tijdstippen verschillen van elkaar. Er zijn veel Fransen zodat de gesprekken in groepjes plaatsvinden. Door de herrie en de galm van het terras gaan we op tijd terug naar het schip.

 

Aan boord nemen we de kastjes onder handen en gaan gewoon verder met ons todo lijstje. De zomertijd is ingewisseld voor de wintertijd en verwonderen ons over het effect dat het op ons heeft. Het is nu om halfzeven echt donker.

Aan boord van de Narcose hebben we een gezellige borrel en ik word meer en meer getraind in het Frans. Yvon blijkt een zeiler te zijn die erg veel van de wereld heeft gezien met zijn bootje. Nu heeft hij belangstelling voor de Noordelijke wateren. Hij vraagt erg geïnteresseerd naar mijn ervaringen van de eilanden tussen Zweden en Finland. We zien Marie-France enigszins verwondert kijken naar Yvon, want we hadden uit het vorige gesprek begrepen dat Yvon geen lange stukken meer wil varen. Zeilers zijn onberekenbare mensen. Het onbekende blijft trekken.

De inzet van het leger.

Afzien!
Afzien!


Zaterdag, 26 oktober 2013.

 

Morro Jable

 

Voorbereiden is een nalopen van alle systemen en probeer dit van achter naar voor uit te voeren. Het blijkt eigenlijk allemaal dik voor elkaar te zijn en het zijn maar kleine dingen die ik moet aanpakken. Er lijkt tijd genoeg en we nemen voor de afleiding de bus naar Morro Jable. Een busreis van een uur met verschillende uitzichten die langs het raam van de bus schuiven. Eerst rotsachtig en droog, later wat meer groen om wat verderop in een zandwoestijn te veranderen. We stappen uit, vooraan in het dorp en lopen langs de typische elektronica winkels, winkels met parfum en andere toeristische rommel.


Bij het oversteken van de weg zijn we getuige van een mountainbike wedstrijd. Fuerteventura van Noord naar Zuid. Het is een barre tocht voor hen, want met deze temperatuur van 26 graden is 125 km op een mountainbike berg op en af niet niks. Het leger is als begeleiding ingezet en zorgt voor drinken en bezemwagen.


Richting het strand lopen we naar een strandtent voor een kop koffie en de lunch. We slenteren langs de vloedlijn met de voeten in de uitrollende golven van de branding, tussen de Duitsers in. Op een vrij stuk zand leggen we de tas neer en springen in het heerlijke oceaanwater. Op het strand drogen we ons en bij het zonnen val ik zelfs in slaap. Dat is nog nooit voorgekomen. Gelukkig word ik op tijd wakker gemaakt zodat ik niet verbrand.

We lopen naar het oude gedeelte van Morro Jable en moeten een paar keer naar een bushalte vragen. Uiteindelijk weten we de bus te vinden. We lopen snel door om zeker te zijn dat we de bus halen want hij staat zowaar te wachten. We rekenen af maar mogen meer dan een halfuur wachten voordat de chauffeur de deuren sluit. Een uur later staan we in Gran Tarajal.


Boodschappen doen, de krant ophalen bij de stamkroeg en kijken naar het voetbal. Barcelona tegen Real Madrid. De mensen op het terras zijn begaan met beide ploegen zodat het gezellig is om met zijn allen naar de beste ploegen van de wereld te kijken. Het is donker als we aan boord komen en koken snel een hapje om in de kuip nog lekker na te genieten.

Op zijn Frans

Op zijn Frans


Vrijdag, 25 oktober 2013.


Gran Tarajal

 

We nemen de bus voor een bezoek aan Las Playitas. Het is een klein dorp, hemelsbreed vlakbij Gran Tarajal maar er ligt een berg in de weg.

In het dorp is werkelijk niets te beleven en kunnen als enige attractie een stukje op het strand lopen. Op het midden van het strand staat een shovel een berg zand te verwerken en een kraan is een bres in een rots aan het hakken. We mogen er niet door en moeten terug. Er rest ons niets anders dan terug te lopen naar de bus. Niet één café of bar is open. Wel ontdekken we een eenzame zeilmaker in het dorp. De bus brengt ons terug naar Gran Tarajal en doen meteen boodschappen.

 

Met een stralende lach staat Yvon van de Narcose achter me, terwijl we het rubberbootje opblazen. Er worden handen geschud en het is een leuk weerzien. We spreken af dat ze vanavond bij ons een borrel komen drinken.

Ik blaas de dinghy verder op en haal de motor uit de bakskist die vervolgens op het rubbertje wordt geplaatst. Eén ruk aan het koord van de buitenboor en de motor loopt. We varen door de haven en maken een toer door de vissershaven. Het werkt allemaal en het is compleet. Ik laat de buitenboordmotor na het dichtdraaien van de benzinekraan uitlopen en leg de rubberboot op het dek, om deze te laten drogen.


De kachel wordt opgestart om het in de haven nog warmer te laten worden. Het is een onderhoudskwestie om alles aan de gang te houden. Van de kachel naar de generator en ververs de olie. Proefdraaien met de generator en richt kuipkist opnieuw in. Ineens houd ik veel ruimte over.


Het is snel laat en hebben de tijd niet goed in de gaten gehouden zodat we het bezoek moeten ontvangen met wat er aan boord is. Ik ratel wat in het Frans en wordt moe van de verschillende talen door elkaar. Marie-France en Yvon zijn aardige mensen op leeftijd die in de loop van het jaar terug gaan naar Bretagne.


We slaan het avondeten over en blijven na het bezoek nog een tijdje in de kuip hangen met Ipad op de schoot, het was een onverwachte drukke dag.

 

Bingo in de lucht?

en als prijs een extra keertje naar het toilet
en als prijs een extra keertje naar het toilet


Donderdag 24 oktober 2013.


Weeze - Gran Tarajal

 

Erg vroeg op, om op tijd in Weeze, het vliegeveld, te zijn. Nu gaat het inchecken wel snel zodat we te vroeg zijn. We drinken staandebeens een kop koffie in de rij van de Priority. Op het tijdstip van boarden worden we als vee tussen de hekken geleid naar de bus. De bus brengt ons naar het volgende hek met een rood-wit lint zodat niemand aan het kleine gat in het vliegtuig kan ontsnappen. De stewardessen verwelkomen ons koel en wij nemen de plaatsen in. Op weg naar Fuerteventura is het een gevecht om je benen tussen de stoel en de leuning van je voorganger te houden. Men wordt gebombardeerd met allerlei te verkopen spullen, loterij en taxfree-spullen. Nog even en we spelen met het hele vliegtuig "Bingo". De landing gaat wat hard en merken dat de piloot moeite heeft met rechtdoor rijden op de landingsbaan, verder gaat het voorspoedig en komen ruim op tijd aan. Het irritante getetter van de intercom ten spijt dat Ryan air, 95% van zijn vluchten op tijd aankomt.


Bij de bus is het even wachten ,maar het wachten met deze temperatuur is geen straf. Van het vliegveld naar het busstation in Rosario en van Rosario met de bus naar Gran Tarajal.


Bij aankomst blazen we eerst uit op een terras van het nieuwe restaurant, we eten een heerlijke lunch en wandelen met een voldaan gevoel naar het schip. Het ligt er allemaal prima bij.

Ik zet de koelkast aan en zorg voor water. Allerlei piepjes en signalen van herkenning vullen de kajuit. Het is weer bewoonbaar.


Door de korte nacht en het lange reizen doen we niet veel meer en beschouwen het als een reisdag. 

Scheepsongelukken.

De laatste wacht van Maria
De laatste wacht van Maria

 

China 10 oktober 2013

 

Met verbazing lees ik dat het vorige stukje al van twee weken geleden is. De tijd gaat zo snel en betrap me erop dat ik het nog steeds niet besef hoe daar naar te handelen. Ik mopper en doe er uiteindelijk niets aan. Ik zit nu in China en kan in de ochtenduren prima mijn administratie bijwerken. Tijdens mijn ochtend, 6 uur tijdverschil, slapen de Nederlanders een gat in de dag.


Vorige week ben ik met het boodschappenlijstje aan de gang gegaan en kwam tot de ontdekking dat de batterij voor de Epirb € 50 goedkoper is dan een nieuwe. De beslissing is dan snel gemaakt en heb een nieuwe besteld. Dan kan de oude in de Grabbag.

De Grabbag is een waterdichte doos of vaatje waar spullen inzitten die je in paniek mee kan nemen bij een zinkend schip. Hierbij valt te denken aan GPS, epirb, mes, vuurpijlen, droge koekjes, water, vishaakje met draad, naald en draad, ehbodoos, pijnstillers, nog veel meer en een vol conservenblik met reservegeluk. Je zult het “dan” nodig hebben.

 

Als je de verschrikkelijke verhalen leest van de gezonken boot met vluchtelingen bij Lampedusa dan besef je dat deze mensen helemaal geen kans hebben gehad. Met of zonder grabbag. Je leest in de krant dat zelfs het eten en drinken bij het inschepen is afgenomen zodat er meer ruimte over blijft voor een volgende “gelukkige” die voor veel geld in een griezelfilm terecht komt. Ik lees een aantal opinie stukken in het NRC en kan niet goed tot een sluitende oplossing komen. Ik denk dat de EEG in deze niets te verwijten valt maar wel de charlatans die de arme mensen een veel betere toekomst beloven, door nog snel even het laatste geld af te nemen voor een boottocht naar het rijke Noorden. De praktijk is dat er een eenzame, altijd maar wachten, slachtoffer van nieuwe criminaliteit en bureaucratische toekomst hen te wachten staat. Er zijn meer dan 200 slachtoffer te betreuren.


Ik lees over het bewakingsvaartuig (guardvessel) dat overvaren wordt door een vissersschip. Hoe bestaat het! Het bewakingsvaartuig heeft als taak de wacht te houden en het vissersschip zal onder het vissen toch wel de uitkijk houden? Twee bemanningen bezig met hun werk en niemand die uit het raampje kijkt? Niemand die de AIS aan heeft? Niemand die op de Radar kijkt? Ik realiseer me nog een keer dat ik vissers altijd in de gaten moet houden en dat deze alleen maar bezig zijn met hun netten, en de omgeving totaal niet in de gaten houdend.

Ik zou sommige vissers graag uitnodigen om eens mee te varen met een zeilschip, en hen laten meemaken hoe het zwalkend gedrag van vissersvaartuigen ervaren wordt. Ik kan ze gemakkelijk uitnodigen want er gaat toch niemand mee. De dieptemeter met Fishfinder is veel leuker als speeltje.


De bemanning op het wachtschip heeft overlevingspakken aan met reddingsvesten. Er zijn 5 mensen gezien aan dek met deze pakken. Hoe kunnen er dan mensen in het wrak zitten? Zijn deze terug gegaan om nog een laatste reddingspoging te doen? Ik heb met de verdronkenen te doen, met de families van deze zeelieden en de overlevenden.

Op www.marinetraffic.com staat de laatste gang van het schip nog geregistreerd. Je kunt zien dat ze een zeer grillig patroon hebben afgelegd om hun gebied te bewaken. Ik denk dat ze elkaar allebei wel hebben gezien maar door het zwalken van de visser, de eentonigheid van 2 mijl voortgang op een lege zee met alleen een vissersbootje in de verte naast je, je zet het alarm van de AIS af als zijnde geregistreerd, de bemanning van de vissersboot doet hetzelfde met hun AIS en er ontstaat een levensgevaarlijke situatie. Ik betrap me erop dat ik aan boord horendol wordt van allerlei veiligheidssignalen. Daarbij komt, dat men in Spanje de noodsignalen van de digitale marifoon gebruiken telkens om het halfuur het weerbericht door te geven of voor een op hol geslagen baken. Je verzuipt in de waarschuwingen.(sorry, een beetje te letterlijk, ik bedoel het figuurlijk!).


Gisteren geboekt voor de laatste week aan boord om de laatste technische reparaties voor het vertrek uit te voeren. Nu is het snel zijn van de tijd een fijne beleving. Ik blijf voorbereiden in de wetenschap dat je nooit klaar zult zijn.

 

 

 

Vroeg vertrek maakt ook onzeker

boemelbus
boemelbus


Woensdag, 26 september 2013,

 

Fuerteventura – Vlijmen.

 

We zijn ruim op tijd uit bed, en schrijf een briefje met een boodschap voor Terry en Peter. De brief met een fles rum, zet ik aan boord bij hen, het zal zijn weg wel vinden.

Gooi het vuil in de afvalbak en we lopen met twee rugtassen naar de bus. Nu ruim op tijd, om zeker de bus niet te missen. Rond 5 over 8 aanwezig, en stappen al in omdat de bus staat te wachten. Het vertrek van de bus is om half negen. Met verbazing merken we dat al om 0825 aanrijden. Het is maar goed dat we op tijd zijn.


Zonder enig probleem en ook nu, ruimschoots op tijd het vliegveld. Rond half twaalf is de inchecktijd zodat we tijd genoeg hebben voor een kop koffie. We lopen om kwart na elf naar de Gate waar we op het bord zien dat het de Last Call is voor onze vlucht. Wat nu weer?

We zetten er een versnelde pas in en komen bij de gate, en zien dat de Priority Lane allang in de bus zit. We schuiven ons aan bij de anderen en moeten genoegen nemen met de stoelen die in het vliegtuig over zijn.

 

Om half vier landen we op Charleroi waarna Karen mij naar huis brengt. We realiseren ons dat het de voorlaatste keer is, dat we op de boot zijn geweest voor het grote vertrek. De tijd gaat nu snel en we maken lijstjes van allerlei spullen die we nog moeten hebben. Karen zorgt voor de medische kant, ik krijg de technische zaken onder beheer.

 

 

 

Zonder auto.

geiten op Fuerteventura
geiten op Fuerteventura


Dinsdag, 25 september 2013.

 

Fuerteventura

 

Er zijn 5 loketten voor verschillende autoverhuurders op het vliegveld van Fuerteventura. Bij alle loketten krijg ik te horen dat er geen mogelijkheid is om een auto te huren voor 1 dag. Ze zijn allemaal volgeboekt en hebben duidelijk geen zin om al het werk voor één dag verhuur te doen. Het was zo mooi uitgekiend, nu een auto huren, de hele dag rondtoeren over het eiland en morgen op tijd naar het vliegveld voor de thuisreis. Auto op tijd op het verzamelpunt bij de luchthaven inleveren en je hebt twee vliegen in een klap. Nu het niet doorgaat met het huren van de auto, valt het ons al het wachten vanochtend dubbel zo zwaar. Vanochtend iets te laat voor de bus, deze reed net iets eerder weg als de tijd op het bord, en de rest van de bussen reden richting Moro Jable. Pas om half elf hebben we een bus voor het vliegveld, zodat we om kwart voor twaalf op het vliegveld staan. Na het autohuur debacle nemen we de bus voor Rosario en bezoeken we het veredelde gehucht. Ik heb er al eerder over geschreven.

 

Op een terras hebben we samen een intensief gesprek en wandelen terug naar het busstation. De bus brengt ons terug naar Gran Tarajal via het desolate landschap. Boomloos, grasloos, vol stenen, vol geiten, vol eenzaamheid. Op de terugwandeling halen we boodschappen en komen met een tonijnfile van 350 gram uit de strijd voor € 0,89. We staan versteld van de prijs, het verpakkingspapiertje is duurder dan de vis.

Bij het terras een Wifi-signaal en krantje, koffie met water, en genieten van het mooie weer. Aan boord snijd ik de helft van de tonijn om rauw te eten met soja en wasabi en het andere stuk rol ik door de sesamzaadjes om deze kort te bakken. Salade en koffie en we gaan de spullen inpakken voor het vertrek morgen. Ik loop over het dek om de verschillende bescherminghoezen te plaatsen, het roer van de automaat op kajuitdak te leggen en de kussens van de kuip op te ruimen. Klaar voor vertrek.

 

Gaten in de romp

airconditioning?
airconditioning?


Maandag, 23 september 2013.

 

 

 

Gaten boren in de romp van je schip is een nachtmerrie voor een schipper. Ik plaats de gatenboor op mijn boormachine en zet de punt van de boor op de huid van de Queen B. een kermend jankend geluid, gepaard met stof en geur van warm staal vindt een weg in het polyester. Er verschijnen twee mooie ronde gaten waar de voelers van de dieptemeter en de snelheidsmeter precies pas inschuiven. Ik gebruik een zwarte kit en trek de voelers van binnen aan met de grote pasmoer die erbij geleverd is. Nu uitharden en tijd voor een lunch bij het restaurant van de Cofradia.


Vanochtend stond ik precies om halfnegen bij de havenmeester en deze begon de procedure op te lepelen dat ik drie dagen moet wachten om de toestemming uit Las Palmas te krijgen voor het gebruik van de kraan. Ik bluf een beetje door te zeggen dat ik al toestemming heb gekregen, twee maanden geleden. De man duikt zijn archief in en haalt mijn vergunning boven en zegt dat het akkoord is. Ik sta een beetje versteld want had niet gedacht dat de toestemming geschikt zou zijn voor meerdere keren. Ik kan me melden bij de Cofradia om een afspraak voor de kraan te maken. Bij de Cofradia krijg ik meteen te horen dat ik geen toestemming heb van Las Palmas. Na dezelfde bluf dat de toestemming er wel is, gaat de dame overstag en schrijft een bonnetje uit die ik aan de kraanbaas moet geven om een afspraak te maken.


De kraanmachinist vraagt me om meteen te komen met de boot zodat hij me er nu uit zal takelen en om 1300 uur weer terug in het water zal leggen. Dat is snel! Beduusd van de Spaanse voortvarendheid lopen we snel naar de boot en maken meteen los om bij de helling te komen. Een aantal vissers houden ons tegen dat het absoluut niet gaat om bij de kraan te komen omdat het laag water is. Het wordt een hele discussie, de vissers raden me af naar de kraan te varen en de kraanbaas staat me te roepen om onder de kraan te komen. We besluiten voorzichtig naar de kraan te varen. Het water is zo helder dat elke steen een probleem lijkt maar gelukkig liggen ze meer dan 1.40 meter diep. Het gaat zonder enig probleem, de banden schuiven om de romp en de Queen B komt weer uit het sop. Een beetje kraken en schuiven van de banden, de boot blijft in de singles hangen. De kiel wordt op de grond gezet met een paar houtblokken eronder. Wij staan.


Ik begrijp dat hij om 1300 uur gaat eten en dat hij het schip om 1500 uur terug zal leggen. Ik vind het best en begin aan de hierboven beschreven gatenboor klus.

 

Tijdens de bestelling van de lunch komt de kraanbaas ons halen om de Queen B terug te leggen. Ik ben verbaasd maar het blijkt een misverstand en moeten er echt om 1300 in. Ik laat mijn glaasje wijn achter en we lopen naar de boot. De kraanbaas voelt aan de kit en zegt ineens: Die is nog niet hard, laat het schip maar hangen, om 1700 uur leg ik de boot in het water. Ik vind het prima en moet erg in mezelf lachen en ben blij dat de kit wat meer uithardingtijd krijgt. In het restaurant wordt mijn wijntje achter de toog tevoorschijn gehaald en de bestelling van de lunch gaat gewoon door.


Na het eten brengen we de kabels op zijn plaats met behulp van de pilotenlijntjes en een samenwerking van doorvoeren en doortrekken van de kabels. Ik sluit ze aan en we hebben de boel opgeruimd en klaar als de kraanbaas om halfzes de motor van de kraan start. We liggen er met hoogwater in en testen de apparatuur uit. Het werkt allemaal en ben er blij mee. Dit was eens een snelle klus waar alles eens meezit.


Peter en Terry komen eens informeren hoe ik dat allemaal voor elkaar heb gekregen en antwoord: Veel praten en aardig doen. Ik zie Peter weglopen met een verminderd ego. Peter vertelde telkens dat hij de spil was tussen het administratieve bureaucratische havenkantoor en de jachtenschippers. Het Engelse schip dat uit het water wil, en door hem geregeld, moet een extra nachtje aan de kade wachten. Wij kunnen het niet laten om wat besmuikt te lachen.

 

Ankerboei of neuring.

horzels op het water
horzels op het water


Zondag, 22 september 2013.


Gran Tarajal.

 

Gisteren was het prachtig weer, vandaag is het wellicht nog mooier. Een lichte bries, zon, helder blauwe hemel en een zee, die niet teveel beroerd wordt door Swell. We besluiten een tocht te maken om te oefenen. Karen moet mijlen maken, wennen aan het schommelen, leren bewegen aan boord, de spullen weten te vinden en zelfvertrouwen opbouwen. De wind is 3 Bft en de Queen B maakt toch een lome 4,5 knoop door het water. Karen rommelt door het schip en maakt koffie, ruimt op en voelt zich helemaal thuis. Ik leg de procedure voor overstag uit en laat haar alle zeilhandelingen uitvoeren. Ik zie de spierballen groeien en de lach op haar gezicht is er vandaag niet meer af te branden. Ik hang de luie schipper uit en zet mijn petje nog maar eens in de zonnestand.


Na twee uur varen van de kust af, draaien we het schip 180 graden en varen terug naar Gran Tarajal. In de baai ,naast de haveningang, anker ik het schip met het nieuwe Rocna anker. Het is de eerste keer dat ik het nieuwe anker gebruik maar het gaat meteen mis. Karen staat achter het roer en brengt het schip netjes tegen de wind in. We maken afspraken hoe te communiceren, het werkt onder elkaar prima. Ik zet het anker overboord met neuring (ankerboei met een lijn om de plaats van het anker aan te geven en tevens de lijn om een vastgeklemd anker omhoog te trekken), het anker houdt niet. We schuiven richting strand en het anker biedt geen enkele houvast. Bij de tweede poging gaat het prima en we liggen als een huis achter het anker.

 

We nemen een duik in het heerlijk schone water en de tijd om uit te rusten. Ik lig heerlijk te dutten in de kuip en Karen vindt een plek op het bed. Het is voor mij een teken dat ze zich thuis voelt aan boord en dat ze het geschommel van het schip, de deining van de oceaan geen enkel probleem vindt. Op het eind van de dag worden we opgeschrikt door een aantal waterscooters die zich als horzels om de Queen B rondjes draaien. Het gejank van de motoren en de loerende ogen in de kuip maken ons bewust van einde middag en gaan anker op. We kunnen blijven liggen maar ik wil morgen om half negen bij de havenmeester zijn, om uit het water te gaan. Ik weet dat het tegen beter weten in is, je gaat hier zo maar niet uit het water. Bureaucratie, Manana Manana, goede wil en toch net niet gaan. Blijf ik eigenwijs Nederlands, niet begrijpen dat iets niet snel kan als de havenkraan werkeloos staat, personeel rondjes draait op het terrein, redeneer ik: "Grijp je extra kans op handel".


In de haven worden we geholpen met aanleggen door de beveiliging en de beveiligingsbeambte begrijpt niet dat we al ingeschreven zijn, hij maakt ons duidelijk dat we morgen moeten inschrijven. Ik kijk naar de man en zie dat het dezelfde man is die ons gisteren al ingeschreven heeft. Hij herkent ons niet en ik laat het maar gaan. Morgen schrijf ik me in, zeg ik hem. Hij loopt tevreden weg met de hand op zijn gummiknuppel.

 

Gummiknuppel

havenmeester in de nieuwe vorm
havenmeester in de nieuwe vorm


Zaterdag, 21 september 2013.


Gran Tarajal.

 

De nacht, na een tocht, is meestal de garantie tot diep en ontspannen slapen. Zo ook deze nacht, ik slaap erg vast en word gewekt door de wekker die aangeeft dat ik me bij de havenmeester moet melden voor de administratie. We lopen naar het havenkantoor en word door een bijzonder aardige beveiligingbeambte geholpen die ons probeert in te schrijven. Hij ziet er indrukwekkend uit met gummiknuppel en een setje handboeien. Het is maar een gewone beveiliger. Dit zou in Nederland niet mogelijk zijn. Ik meld me aan voor de kraan, maar de man verwijst me door, om dat maandag bij de havenmeester te doen. We brengen de papieren terug aan boord en maken een rondje door Gran Tarajal.

 

Raphael blijkt voor langere tijd in Marokko te zijn en hij is er niet om mij te helpen bij de verschillende procedures. Ik ben eigenlijk een beetje benieuwd naar het werkelijke verhaal. Peter heeft daar een speciale mening over, maar ik plaats de opmerkingen onder het kopje roddel. De steiger waar ik aan lig is volledig van bezetting veranderd, Thierry en Michelle zijn vertrokken, de Engelsen die een nieuw bedrijf op Fuerteventura willen beginnen tref ik niet meer, alleen de eigenzinnige Ier ligt nog vooraan.


We poetsen uitgebreid het schip en spoelen het zout uit alle kieren. Dikke kristallen zout zitten vastgekoekt op de huid van het schip, de lijnen spoelen we uit want deze hebben dikke witte sokken van het zout. De lijnen die in Gomera, af en toe contact met het water maakten kregen hierdoor net zoals bij een kaarsenmaker, een zoutopbouwend badje. Een mooi gezicht maar scherp en hard in de handen. Na het dekspoelen en schrobben springen we in het water voor de nodige koelte.


We nemen rust en besteden de dag aan koffie op het terras, eten bij het nieuwe restaurant op de boulevard. Heerlijke Canarische zoute aardappeltjes met inktvis en brood.

Koffie aan boord, krantje lezen en de Chinese digitale lamp uitproberen. De lamp blijkt een programma met blauwe en rode lampjes te hebben, zodat we ons in een heuse disco wanen. Het nieuws is nog kleurrijker geworden

165 mijl aan de wind.

energie, dynamiek onderweg
energie, dynamiek onderweg


Vrijdag, 20 september 2013,


Kust Gran Canaria - Gran Tarajal.

 

De wind neemt toe tot maximaal 29 knoop, dat is zeven Beaufort!. Er komt nu behoorlijk water over het dek, af en toe een dreun met een striem zeewater die me weet op te frissen, Het is deze nacht warm, een volle maan verlicht de nacht, de golven worden opgelicht door brekende witte koppen. Ik heb mijn zeilbroek aan met een fleesejack. Na een sproeiregen van zeewater door de kuip moet ik het jack wisselen, voor mijn zogenaamde matras. Mijn matras is een dik warm jack van een baggermaatschappij en noem het mijn matras om dat het zo dik aanvoelt. Het geeft me een vertrouwd gevoel.


Ik zorg dat Karen aan de lage kant komt te liggen en laat de boot zijn reis en richting vervolgen. Wat een heerlijk weer, geweldig hoe het schip zich houdt, wat een mooie snelheid. In de loop van de nacht neemt de wind af tot 20 knopen, hierdoor blijft de rit scherp aan de wind, uiteindelijk is de zeiltocht redelijk comfortabel. Er is weinig scheepvaart en laat me telkens door het alarm van de telefoon wekken om rond te zien wat er om ons heen is.

Het is een nacht zonder enige scheepvaart, één visser is ver weg maar geeft geen enkele hinder. Dit is een zeldzaam rustige nacht voor me. Rond 0700 zij we bij Maspalomas en stel de vraag of het Las Palmas wordt of doorvaren. Karen vindt het prima om door te gaan, ze voelt zich steeds meer thuis aan boord. Rond 0800 komt de zon op en we merken dat het een mooie dag wordt eerst nog even motoren maar nadat we Gran Canaria vrij varen komt de wind weer door.


Het blijft wennen en inslingeren voor mijn zeilmaatje, de dropjes en de koekjes zorgen voor de calorieën. Opeens zie ik een dolfijn, Karen springt op en ziet de hoog boven water springende levenslustige dolfijnen onze richting opkomen. Je wordt blij van de dynamiek die deze beesten uitstralen. Het onderbreekt de reis positief en tegen de avond lopen we de punt van Fuerteventura aan, varen Moro Jable voorbij richting einddoel. Voorbij Morro Jable valt de wind weg en start de motor. We hebben genoeg te praten, indrukken te verwerken, plannen te maken, de avond vliegt voorbij.


Om 2300 uur lopen we de haven van Gran Tarajal aan, maar raak een beetje in verwarring omdat ik een berg als een gebouw aanzie en daarom de boel niet juist interpreteer, met mijn geheugen van de laatste keer. Door de veilige kant te kiezen van het ankergebied zie ik de haveningang opdoemen. Om kwart voor twaalf varen de box binnen van de jachthaven. Met een helpende hand van twee Spaanse zeilers liggen we snel vast en nemen ons verdiende ankerborrel. Een tocht van 165 mijl, scherp aan de wind.

Ervaring van dag en nachtritme op zee

vertrokken.
vertrokken.


Donderdag, 19 september 2013.

 

San Sebastian de La Gomera - kust Gran Canaria

 

Ik sta bijtijds op om de achterhut leeg te ruimen om Abraham vrijbaan te geven bij zijn montage van de nieuwe oliekoeler. Het wordt 0830 voordat Abraham aan boord klimt. Hij begint direct maar komt nogal wat gereedschap tekort, zodat ik bijspring met allerlei sleutels en tangen. Het zit niet mee want een holle bout die door het blok in de oude oliekoeler zit, is niet los te krijgen.

We hebben de goede sleutel niet zodat hij in zijn wagen de dopmaat 27 moet halen. Net terug van zijn servicewagen blijkt hij niet het goede verlengstuk bij zich te hebben, om de bout los te draaien met de ratel. Hij loopt mopperend terug naar de wagen en komt nu wel met de goede maat aan. We verlengen de hevel om de bout met een klap los te laten springen. Abraham doet zich lelijk zeer aan de motorkast. Rond 1200 uur is de klus geklaard en kunnen we de kar starten. Hij loopt als een zonnetje en ben nu helemaal ongedurig want ik wil vertrekken. Het is rustig weer en de wind staat volgens de Gribus(www.grib.us) uit een goede hoek en niet te hard.


Karen maakt een salade en ik reken bij de havenmeester af. We eten en drinken een kop koffie, de motor staat een uurtje proef te draaien en alles ziet er prima uit. Om 1400 uur staat Liesbeth op de vingersteiger met een cadeautje. Een zakje Nederlandse dropjes, het kaartje met de gegevens van de Kulkuri en een dank met een afscheidswoordje. Heel erg lief.


Om 1430 draai ik de Queen B uit de box en vaar naar de havenmonding. Een zwaai naar de Asterix en naar de Kulkuri en we zijn vertrokken. Zeilen is telkens afscheid nemen van.

Mijn plan is Gran Tarajal maar laat het open om te stoppen in Mohan, Puerto Rico of Las Palmas, dat hangt af van de situatie aan boord en van mijn vermoeidheid. Eenmaal echt buiten de haven is het grootzeil, kotter en Genua op en merk dat de voorspelde windkracht 3 toch een werkelijke 5 is.

Ik vind het heerlijk maar Karen moet wennen aan de nieuwe situatie van een hevig schommelend en krakend schip. De wind neemt toe naar een Bft 6 scherp aan de wind om de punt van Tenerife te ronden. Vlak bij de punt valt de wind weg en moet ik de motor starten omdat er geen voortgang is. Op de hoogte van de kaap met vuurtoren komt de wind door en moet weer flink scherp aan de wind varen met een dikke 5. Er staat tussen de eilanden Tenerife en Gran Canaria een flinke deining. De Queen B ligt flink op haar zij, met gereefd tuig. De windvaan doet het stuurwerk, de Back-up snelheidsmeter geeft 7 knopen aan en de Gps meldt een 6,4 knoop. Er staat een 0,6 mijl stroom tegen. We varen de nacht in en Karen komt steeds meer in het ritme.

De dropjes van Liesbeth komen prima van pas om een smaakje te hebben. In de loop van de nacht besluit ik om door te varen om zo ervaring met dag en nacht ritme op te bouwen.

 

Abraham komt morgen.

Jezus als schipper
Jezus als schipper


Woensdag, 18 september 2013.


Liesbeth zit bij ons te borrelen, ineens staat monteur Abraham aan de zijkant van het schip met een klein doosje in de hand. Hij heeft het onderdeel en wil een afspraak maken om de oliekoeler te monteren. Een beetje te enthousiast zeg ik hem dat hij dat nu kan doen maar dat ziet Abraham niet zitten. Morgen om 0900 uur zal ik er zijn, ik laat hem beloven dat om 0800 uur misschien wel beter is. Nadat Abraham weg is maken we nog een extra fles open omdat we toch er niets aan kunnen doen.


Het loopt een beetje uit de hand want ik wil graag Barcelona Ajax zien. We gaan naar het café waar we aan een klein tafeltje een pizza eten en tegelijkertijd het voetbal kunnen zien, Het wordt een tegenvaller, Barcelona overklast Ajax.


Vanochtend hebben we een rondje door het stadje gemaakt. We lopen een kapel binnen waar Jezus de pose heeft van een romein met een Avé groet. Vreemde uitbeelding van Jezus, het Mariabeeld bewijst ons dat we toch echt in een katholieke kerk zitten.

In het huis van de minnares van Columbus is een expositie die we maar beter snel kunnen vergeten. De minnares zou zich ongelukkig gevoeld hebben dat ze dit soort werk in haar huis hebben tentoongesteld.

Ik koop bij de supermarkt een grote vis voor het avondeten maar door het uitgelopen bezoek verdwijnt de vis de diepvries in en wordt het zoals net vermeld een Pizza.

Manana Manana

Morgen gaan we sparen, is hier vrijdag
Morgen gaan we sparen, is hier vrijdag


Maandag, 16 september 2013.


Ik sta op met een kloppende voet. Het is weer zover, een jichtaanval. Ik voelde het aankomen maar dacht, dat het wel zou meevallen. Nu slik ik te laat de ontstekingremmer met de pijnstiller. Strompel met een jichtige poot door de stad. Het doet me veel pijn en moet me rustig houden.

We drinken een kop koffie bij de Kiosko en houden ons uit de zon. Het is erg warm vandaag.


 

Dinsdag, 17 september 2013.


Het gaat een stuk beter met de voet en lopen nog maar eens door de stad. We hebben besloten om morgen een auto te huren want moeten tot vrijdag wachten voor de reparatie.

Bij de Kiosko licht mijn Whatsapp op en valt een bericht van Jaap Yanmar binnen. “Goed Nieuws” onderdeel is binnen en kan morgen beginnen aan de reparatie.

Het zet de boel op zijn kop want nu gaat autohuren morgen niet door, en we maken meteen plannen om te vertrekken.


Eigenlijk moeten we eerst maar even afwachten of het allemaal wel zo gaat als beloofd. We vertellen de buren dat het onderdeel binnen is, maar de meeste kijken ons ongelovig aan en denken dat we de Spaanse wachtmentaliteit van “manana manana” onderschatten. Er wordt meteen het verhaal van een Engelsman verteld, die nu al drie weken op een onderdeel uit Engeland wacht, en die ook elke dag beloofd wordt dat het vandaag of morgen aan zal komen.


We lopen naar de Kiosko om het voetbal te zien, Real Madrid tegen Galathassarai. Een oude man staat heerlijk een tweetal mannen aan een tafel te jennen. Het wordt een klierende vervelende woordenwisseling, het tweetal probeert "Wijs" te blijven door de man te negeren maar de oude blijft maar doorzeuren en uitdagen. Ik versta er geen woord van en moet het als toeschouwer aanzien. Ik krijg wel bewondering voor de het tweetal dat ze zich zo weten te beheersen.

Sashimi

ik hoef niet te koken.
ik hoef niet te koken.

 

Zondag, 15 september 2013.


Bezoek krijgen is leuk. Zeker bezoek van mijn nieuwe maatje. In de ochtend loop ik naar de autoverhuur en krijg een Fiat Panda mee. Een fel autootje en voel me al snel thuis in deze blitse kar. Het is een butskar want overal zitten er blutsen en butsen in het plaatwerk. Het doet niets af aan het prima rijden van de wagen, Ik kan nergens parkeren en moet de wagen vlak bij de supermarkt plaatsen en combineer nu meteen het sjouwen van drinkwater van de supermarkt naar de boot. Ik sjouw 7 grote bidons met water en 12 flessen met mineraalwater inclusief bubbels. Ik breng de boel aan boord en het is één van de klussen voor de grote oversteek. Het zal niet het laatste sjouwwerk zijn, er komt nog een vervolg aan al het gesjouw van drinken en eten.


Ik rijd vroeg aan naar Santiago. Neem een kop koffie met een tapas en kijk naar de mogelijkheid om het schip uit het water te laten hijsen. Dat gaat hier prima maar zal eerst de definitieve reparatie afwachten.


Om halfzes vang ik Karen in de aankomsthal van de luchthaven van La Gomera op. We eten wat Sashimi en hebben genoeg bij te praten.

Krabben kolonie

fokke en sukke weten hoe het moet
fokke en sukke weten hoe het moet


Vrijdag, zaterdag, 13/14 september 2013.

 

Vrijdag de Dertiende. Over het fenomeen van de vrijdag de dertiende heb ik vorig jaar al het één en ander over geschreven en ga dat nu niet herhalen, op wat de onderbouwing is op deze speciale dag van het ongeluk. Ik krijg een melding van een inbraak en moet het allemaal ondergaan van een afstand. Kan van hieruit weinig aan doen en overleg met mijn vertrouwelingen. Ik geef wat aanwijzingen en sluit de casus. Een kleine mogelijkheid tot de oplossing blijft er over.

Ik maak een wandeling over de stenen naar de noordkant van het eiland en kom er kolonies met krabben tegen, die erg schuw en schichtig zijn. Het is mooi weer en heb spijt dat ik niet kan uitvaren. Het is perfect zeilweer.


Ik eet bij een restaurant dat half uit de rotsen is gehakt. Het geeft een aparte sfeer, het eten is uitstekend.

Het zijn dagen van een beetje klussen, de vloer is gelakt, de bedrading van de nieuwe set is klaar, de oude snelheidsmeter is in het dashbord gebouwd als update. Ik haal de kleur van de binnenbetimmering op met meubelolie. Normaal gebruik ik hiervoor een olie uit Belgie maar heb hier een soort gelijk middel gevonden in de supermarkt. Het werkt prima, het blijft een heel karwei.


Tijdens het oliën wordt er op de zwemtrap geklopt. Ben en Monique,van de Asterix, nodigen me uit voor een borrel, vanavond aan boord bij hen. Het wordt een Hollandse avond want de Never Ready, Kulkuri, Asterix en Queen B komen samen om een beetje bij te praten. Het wordt erg gezellig met uitgebreid hapjes en soep. De Asterix en de Never Ready blijven op de eilanden voor de komende tijd. Het is hun thuis geworden.

 

Gaatjes vullen

Gaatjes vullen


Maandag, dinsdag, 09/10 september 2013

 

San Sebastian.

 

Gisteren de vloer nog eens twee keer in de lak gezet. Wat een werk is dat maar je merkt wel dat het steeds egaler en mooier wordt.

Vanochtend Jaap van Yanmar gebeld hoe het staat met bestellen. Het is nu zeker dat het onderdeel in Nederland ligt en dat het 5 tot 6 dagen duurt voordat het hier kan zijn. Ik geef opdracht om zo snel mogelijk te bestellen. Jaap zal een kostenraming maken. Ik wacht het af, in de veronderstelling dat het onderdeel onderweg is.


Ik kruip maar weer eens in de hoeken en gaten van het schip om de kabels van de oude windset eruit te halen en de nieuwe door te trekken. Ik kom bossen met onnodige lengtes kabel tegen, die ik er maar uithaal want deze hebben geen nut.

Ik heb weer uitgebreid contact en keur de kostenraming goed. Er wordt een voorschot gevraagd en maak deze direkt over en dan kan het onderdeel besteld worden. Ik sla mijn ogen ten hemel want hiermee zijn, met al het gepraat en overleg, veel dagen versleten van het bestellen en daardoor wachttijd. De teller van de dagen van de reparatie gaat opnieuw lopen. Wachten en wachten. Het is dan maar zo en moet gelaten afwachten.


Ik trek de laatste kabels door en vul de oude gaten van de instrumenten op met drie houten klossen. Eén gat is erg ruw en onregelmatig zodat ik met polyester de klos vast moet zetten en de ruimte naast de klos opvul. Nu de 100 mm gatenboor erin en boor drie nieuwe gaten in het schot, pasklaar voor de nieuwe installatie. Sluit de kabels aan en de windmeter werkt prima. De kabel van de snelheidsmeter aansluiten en zie dat deze ook werkt door het wieltje droog op en neer te draaien. De dieptemeter zal nog even moeten wachten. Ik centreer de instrumenten zodat deze netjes in lijn staan. Ben er erg tevreden mee.


In de avond een borrel halen op de Kulkuri waar Eeja haar laatste avond aan boord is. Een leuk gesprek

Takaap in de mast

zo ging het vroeger
zo ging het vroeger


Zaterdag, 7 september 2013.

 

Om 10 uur exact staat Andy langs het schip, eerst de situatie bekijken. Hij knikt goedkeurend over de voorbereidingen en de klaar gelegde spullen en loopt terug naar zijn container met werkplaats voor wat hulpstukken. Ik hoef hem niet omhoog te draaien want hij klimt via de mast en de stagen zo naar boven, als een takaap. Ik moet alleen de lijn waar hij me geborgd is, vast en strak houden. Binnen 30 seconden zit hij boven in de mast en begint aan het verwijderen van de oude windvaan en ik zie hem met de boormachine aan de gang, nieuwe gaten boren. Binnen een kwartier heeft hij de oude geruild voor de nieuwe windvaan en hebben we een nieuwe kabel door de mast getrokken. Na een half uur staat hij weer beneden aan dek. Dit is ongelooflijk! Ik reken hem af, één derde van de door hem geschatte kosten.


Ik neem met goede zin de fiets om onderdelen te halen bij de ijzerwinkel, haal het wasgoed bij de wasserij op, neem een kop koffie bij het terras en besteed de middag aan de aanleg van de diverse kabels voor de wind, diepte en snelheid-set.


Kook een octopus en bak een stukje zalm, zodat ik op tijd ben voor het tweede gedeelte van het festival. Ik stel me er al niet veel meer van voor maar het is niet voor niets feest. Er is een proeverij van lekkernijen uit Colombia, Venezuela en Cuba en probeer verschillende hapjes uit. De geitenkaas met mojo(een soort kruiden met pepers) is erg lekker maar de aubergine met kip gegaard in een palmblad is veruit het lekkerst. Ik neem er een paar hapjes van, dit moet ik proeven aan de overkant van de plas.


In de tent zonder doek (er staat hier een frame van een grote partytent) is er een concert van een heel goede zangeres, die haar publiek weet te bespelen. We genieten ervan. De mensen om ons heen zijn feestelijk en je kunt merken dat ze van heinde en verre( het is maar een klein eiland, maar toch van heinde en verre) zijn gekomen om hier te zijn voor het feest.

Ik vind het om halftwaalf wel best en ga op terug naar de boot. De Eeja en Liesbeth gaan verder met feesten in de stad. Ik geniet in de kuip van de zangeres die door de muziekinstallatie over de haven galmt. Bij het klappen onder het oproepen van een bis, bis kruip ik onder de wol.

Het evenement Colombinas

Het evenement Colombinas


Vrijdag, 6 september 2013.


San Sebastian de La Gomera

 

Ik bel met Jaap van Yanmar en deze gaat voor mij informeren voor een oliekoeler. Het onderdeel moet uit Nederland komen, het is niet voorradig op het eiland. Dat gaat me 10 wachtdagen kosten. Ik moet even wennen aan de nieuwe situatie maar moet me al snel neerleggen bij het gegeven feit. Ik heb tijd genoeg voor het vertrek zodat het de reis niet zal ophouden. Wel had ik me voorgenomen om wat rond te varen maar dat kan nu niet. Het zal wel een tweede weekje La Gomera worden.


Nu kan ik de aandacht richten op de andere karweitjes. Ik loop bij Andy binnen. Andy heeft een container op het haventerrein geplaatst als werkplaats. Andy is negen jaar geleden uit Duitsland vertrokken met zijn Catamaran en was zo zeeziek, de hele reis dat hij de Catamaran verkocht heeft en hier is gebleven.

Nu een Gomeriaanse rijker, een huis op het eiland en een bootwerkplaats. Andy belooft me om morgen te komen voor de plaatsing van de windmolen op de mast.

Ik maak de spullen klaar die morgen geïnstalleerd moeten worden. Zoek boortjes uit en laadt de boormachine op. Ik zet de vloer twee keer in de lak.

Liesbeth klopt op het dek om mij ut te nodigen voor een kop vissoep. Heerlijk gegeten en we spreken af om 1800 uur in de stad. Er is groot feest in het dorp. Aangekondigd als Colombinas, een feest ter nagedachtenis van het vertrek Columbus, van La Gomera naar Venezuela, Colombia en Cuba. Liesbeth somt de evenementen op en het klinkt zeer uitnodigend.


Het eerste evenement blikt een kranslegging in de zee te zijn, het tweede evenement is een kerkdienst van een uur en het derde evenement is een oneman show van één spreker die niet meer ophoudt met wauwelen. We sluipen met een gezwollen tong van droogte weg en drinken een borrel om met een lach "het evenement" te vergeten. In de avond is er een volksdans met orkest. Het is een dorps geheel.

Ik loop op tijd terug naar de boot om in de kuip nog na te kunnen genieten van het geluid wat over de haven weggestrooid wordt.

Geen monster op het dek.

gesmeerd!
gesmeerd!

 

Donderdag, 5 september 2013.

 

Ik heb er vannacht niet van geslapen en stap een paar keer uit bed om de situatie van de motor nog eens in me op te nemen. De lumineuze ideen die ik heb, worden gelijk weggedrukt, als ook niet mogelijk. Ik krijg maar 3 uur slaap, de wekker staat onverbiddelijk op halfacht om het thuisfront te bellen.


Rond negen uur bel ik de Yanmar dealer op Tenerife. Ik begin met Bueno Dias, vervolgens vraag ik of de andere kant Engels spreekt en er wordt meteen gevraagd of ik Nederlander ben. Ik zal mijn Engels wel heel slecht spreken. I am Jack wit a pukkle in my neck , I kill you tonight want morgen heb ik gin Taid.

Jaap blijkt al enige tijd op Tenerife te werken bij Yanmar. Hij gaat voor mij informeren. Hij snort een "Abraham", een monteur op La Gomera. Vanmiddag zal hij langskomen.


Ik kijk nog eens naar de motor en zie op de krant die ik onder de carterpan heb gelegd, de dikke vlekken met olie. Ik voel nog eens met mijn hand en haal dikke proppen met gecorrodeerd materiaal weg en ben overtuigd van een doorgerotte carterdeksel.

Ik begin te calculeren  en ben overtuigd dat ik geld bespaar als er meteen aan het werk begonnen wordt, ter voorkoming van onnodig oponthoud.

Ik kijk naar de omkasting van het motorhuis, deze zit vast aan de keuken, en zie onder de trap dat er een plaat zit, die los te krijgen is. Ik begin alvast aan de voorbereiding van de reparatie en haal een twintigtal blinde houten proppen los, waarachter de schroeven zitten. Draai ze eruit maar het luik blijft onwrikbaar vastzitten. Het luik is op twee manieren ingebouwd, gelijmd met polyester en met schroeven. Het wordt een hels karwei, de bak met houtschroeven raakt steeds voller. Met het zweet op het hoofd, hoor ik om 1800 een korte tik op het dek en verwelkom Abraham. Een frisse lange jonge vent, springt meteen achter de motor naar de oliekoeler toe. Mijn argumenten dat het van onder af komt worden weg gewimpeld en hij zegt zeer definitief: Het is de oliekoeler.


Abraham neemt een oliekan en vult er een liter olie bij en laat me de motor starten. De motor slaat aan en meteen roept hij stop stop! De olie komt met golven uit de koeler. Ik vraag hem hoe hij dat kan repareren en zegt dat hij dat gewoon via het achterluik kan doen.

De motor hoeft er niet uit. Bertus weer in de bocht! Kan ik alle schroeven terug indraaien en opzoek gaan naar twee hoeklatten want die heb ik kapot moeten breken. Ondanks het onnodige werk, ben ik blij dat het ijzeren zeil onderin het schip kan blijven. Geen monster aan de oppervlakte halen als het niet nodig is.


Abraham gaat morgen een rondje bellen en ga snel van hem horen. Ik ruim de boel maar weer eens op. Ik kook mijn potje en realiseer met dat ik met al mijn gesjouw achteruit geboerd ben. Moet nu de motorkist repareren.

 

Olielek

gecorrodeerd aluminium naast de startmotor
gecorrodeerd aluminium naast de startmotor


Woensdag, 4 september 2013.


La Gomera


Het stormt nu echt, het havenpersoneel loopt over de steigers met gereedschap om de steigers te controleren. Er zijn verschillende hoekstukken kapot gewaaid. Het is een goede beslissing geweest om de vloer aan te pakken, want van varen komt helemaal niets met dit weer.


Schuren en opnieuw schuren. Langzaamaan zie ik het interieur onder een dikke laag stof verdwijnen, alles is overdekt met een geelbruin laagje. Dit is niet helemaal verwacht. Het wordt ontstoffen met stoffer en blik, weer met stoffer en blik ontstoffen, stofzuigen en opnieuw vegen. Er komt geen einde aan, het zit overal.


Na het middaguur kan ik de eerste laag lak op de vloer zetten en ben in eerste instantie zeer tevreden over het resultaat. Na een uur komen er een aantal plekken op. Het blijkt niet genoeg geschuurd en vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan. Jelle!, wat doe ik verkeerd.

Het is egaal geschuurd maar blijkbaar toch nog oude lakresten in de toplaag van het hout. Ik laat het hierbij en zet de tweede laag lak erop. Het toont toch beter dan de oude vloer en heb nu een dikkere slijtlaag voor de toekomst. En nu vechten tegen het stof.


Morgen zal de wind minderen wind zodat ik voorbereidingen maak om te vertrekken. Karen belt me voor een paar foto’s van de motor. Ze is begonnen aan een cursus dieseltechniek en de cursusleider(garagist) wil aan de hand van de foto’s uitleg geven. Goed idee, alleen toeval bestaat niet want tijdens het foto’s maken zie ik een dikke plas olie onder de motor liggen.

Toeval?, dieseltechniek, foto’s maken van het beest en dan blijkt deze een behoorlijk probleem te hebben. Ik ruim met 4 keukenrollen de olie op. Voel onder de motor op zoek naar het lek en grijp met mijn vingers in een totaal verpulverde carterpan. Ik krab zo goed en zo kwaad mijn vingers de rommel weg en realiseer me dat ik nu echt een probleem heb. Leg het fototoestel onder de motor en maak een paar foto's. Op de camera zie ik een dikke zwarte drab als kankergezwel aan de buitenkant van het huis waar de startmotor aan vast geschroefd zit. Dit wordt motor uit het schip, dit betekent niet vertrekken van Gomera. Een tegenvaller waar ik niet op gerekend heb.

In de loop van de avond maak ik wat huiswerk en zie dat er een yanmar dealer op Tenerife is. Morgen maar bellen en zien wat het nu weer wordt.

 

rechtstreeks contact met onze Lieve Heer

vroeger brachten ze het nog,nu wordt er gebeld
vroeger brachten ze het nog,nu wordt er gebeld


Maandag/Dinsdag, 2/3 september 2013.


La Gomera.

 

Het stormt in de haven. De masten gillen en de boel staat behoorlijk te klapperen. Vandaag gepland als boodschappendag zodat het wel goed uitkomt ik vertrek toch niet. Ik haal de oven op die besteld is, haal wat internet tegoed voor de wifi aan boord. Bij de Vodafone staat een non achter me met een oude koelkast van een telefoon. Bij de balie naast me laat ze zich goed informeren naar een moderne variant en koopt een nieuwe telefoon inclusief swipe bediening. Onze lieve heer zal nu beter bereikbaar zijn, bedenk ik me.

Nu het wees gegroetje afgeschaft is ga ik maar aan de slag met de oven. De magnetron eruit en de oven erin. Het is een betrekkelijk eenvoudig werkje maar kom een paar stekkers tekort. Op de fiets naar de Chinees voor een paar stekkers waar ik Liesbeth van de Kulkuri tegen het lijf loop. Volgens haar zal de wind de komende dagen toenemen, en neem me voor om dan de vloer maar eens aan te pakken.


Ik loop al twee jaar te denken om de kajuitvloer eens helemaal kaal te maken en opnieuw te lakken. Probeer een stuk uit met schuurpapier en maak een begin, nu kan ik niet meer terug. Binnen de kortste keren is het schip een stofnest en het zal een heel werk worden om het stof uit het schip te krijgen. De lak zit er ondanks de sleet erg vast en stevig op de vloer zodat het me tegenvalt om de lakresten te verwijderen. Ik smeer er afbijtmiddel op maar dat geeft uiteindelijk meer werk dan direct schuren. Het verstand op nul en afmaken waar je aan begonnen bent. Op het eind van de middag en nog lang niet klaar spring ik in de haven te water om de stofdelen uit het haar te spoelen. Een waar stofnest dat haar van me, ben ik al in geen 8 weken naar de kapper geweest.


In de avond maak ik een pan kipkerrie en loop terug naar de Kulkuri voor een borrel. Ik word erg hartelijk ontvangen en de avond vliegt voorbij.

www.kulkuri.nl

Aan Boord

De onschuldigen gestraft.
De onschuldigen gestraft.


Zondag 1 september 2013


La Gomera

 

Ik zwier mijn tas aan boord en stap aan dek. Ben weer op mijn vertrouwde stek. Er is regen gevallen in de voorbije weken, want er zit een vieze gele laag zand op het schip. Dat is het ergste niet. Morgen spoelen.

Het valt me op dat er weer zoveel wind staat maar dat ben ik in deze haven wel gewend. Open het luik, alles ligt er tiptop bij. Neem een pak wijn uit het vooronder en installeer me in de kuip. Het zit er weer op.


Drukke drie weken achter de rug met veel plannen maar er is weinig terecht gekomen van de voorgenomen activiteiten en boodschappen. China, verjaardagen in de familie, kleinzoon extra bezoeken en kan het niet laten om op het moment dat ik vertrek de familie te verlaten met enig gekibbel.

Dit zal ook wel weer goed komen maar het geeft een naar gevoel dat ik de deur dichttrek en naar de boot vertrek.


Vanochtend erg vroeg op weg naar Weeze en ben ruim op tijd in de vertrekhal maar heb een koffer bij me met wat onderdelen voor de boot. De rij voor het inleveren van de koffer is heel lang en kom daarom te laat bij de checkinn balie. Mijn koffer wordt geweigerd omdat ik te laat ben(5 minuten), er valt weinig te soebatten en moet € 60,00 euro bijbetalen om de koffer als extra handbagage in het vliegtuig te krijgen. Ik ben boos maar de Ryanair mensen zijn stoïcijns laconiek en of ik wil of niet het zal hen een zorg zijn. Ik betaal en loop naar de bagagecontrole. Er zitten nogal wat metalen onderdelen in en daarom wordt alles binnenste buiten gedraaid. Een bus met RVS-cleaner wordt achteloos in de vloeistof container gegooid en ben nu helemaal boos. Door deze acties kom ik te laat voor de Priority Checkin van het vliegtuig en ga naast een Duits echtpaar zitten. Tijdens de reis moet ik een tiental keren opstaan omdat de Duitsers nogal lek zijn want ze moeten wel erg vaak naar het toilet.


Rond tien uur sta ik op het vliegveld en door de extra behandeling komt mijn koffer als allerlaatste op de band naar buiten. Gelukkig heb ik tijd genoeg en wandel op mijn gemak naar de bus. De bus staat op het punt van vertrek zodat ik deze aansluitingniet niet mis.  Naar Santa Cruz, en ook hier kan ik meteen overstappen in d bus naar het vliegveld Tenerife Noord. Uiteindelijk ben ik om halftwaalf op het vliegveld, waar ik 5 uur mag wachten. Binter brengt me naar Gomera en neem de bus naar San Sebastian. Een lange reis en uiteindelijk duurt deze reis langer dan de intercontinentale vlucht naar Shanghai.


In de avond loop ik naar het dorp en eet een Pizza in een Italiaans restaurantje op het plein. Het vakantiegevoel komt weer terug.

I did it my way.

WaterPolice?
WaterPolice?


8/9/10 augustus 2013.

 

La Gomera, Tenerife, Gran Canaria, Charleroi.

 

Slenterend door de stad vallen we in een Travestieten show. De geijkte liedjes zoals “I did it my way” en van “Police” knallen door de straat. Het terras zit vol en er worden tafeltjes bij gezet. Wij laten ons niet verleiden om erbij te gaan zitten maar we genieten er wel van.

Vanochtend met de veerboot van La Gomera naar Tenerife gevaren, vervolgens met de bus een tocht over het eiland naar de volgende afvaartplaats. Er is tijd om in Santa Cruz een wandeling te maken en op het terras de volgende vertrektijd af te wachten.


De boot van Santa Cruz naar Gran Canaria doet er iets langer over dan gepland vanwege de golven die tussen de eilanden doorstaan. De gigantische trimaran zwaait op en neer en we krijgen spatwater tegen de ramen. Het waait zoals het weerbericht heeft voorspeld.

Op Gran Canaria worden we met de bus naar Las Palmas gebracht. Een leuke afwisselende tocht maar al met al vermoeiend. We vinden vlak bij de uitstapplaats van Fred Olsen een hotel en boeken meteen een kamer.


Bagage achterlaten en heerlijk op Las Canteras naar de badende zwemmers kijken. Flanerend over de boulevard zoeken we een restaurantje op en kan me geheel aan de inktvis op Galisische wijze storten. Op het terras waar ik altijd kom als in Las Palmas ben, is een orkestje aan het spelen en er wordt gedanst. Heerlijke zomeravond en ik heb een echt vakantie gevoel terwijl ik me hier thuis voel.

De volgende ochtend ons laten verwennen met een uitgebreid ontbijt en lopen naar een ondergronds busstation waar de bus aankomt voor een bijna directe verbinding naar het vliegveld. Op het einde van de middag komen we aan op Charleroi en sluit hiermee weer een periode af van op de boot zijn. Nu maar weer het bedrijf, China, familie en andere beslommeringen.

Terug gegooid op de keien.

Zelfs bij een rustige zee, zorgt de swell voor prachtige golven
Zelfs bij een rustige zee, zorgt de swell voor prachtige golven


6/7 augustus 2013.


San Sebastian de La Gomera

 

Het weerbericht wordt elke dag gecontroleerd of ik kan vertrekken naar Gran Canaria of hier moet blijven. Het weerbericht voorspelt niet veel wind in de omgeving van La Gomera maar wel op Gran Canaria. Ondanks de magere pijltjes van de gribfiles waait het hard als je boven je computer uitkijkt. Het is de reden dat ik de afgelopen dagen langer ben gebleven. Ik heb behoefte om er uit te gaan, vooral om Karen de kans te geven, mee te maken wat het betekent om op de oceaan te varen. Het lijkt rustig met de wind en doorloop met haar alle systemen en procedures om te vertrekken voor een zeiltocht. Het is veel te veel aan informatie maar dat komt de volgende keer wel goed als het allemaal nog eens herhaald wordt. Karen wordt als voordekker gebombardeerd en weet meteen juist te handelen bij het op en af springen van de boot, de lijnen los te gooien, de willen binnenbrengen. Ik geef haar het roer en trek het zeil uit de mast.


Het waait veel harder dan in de haven. De wind is iets gedraaid zodat de wind niet meer tussen de bergen door, de haven inkomt, het is er zelfs windstil. Ik zet een dubbelrif in het grootzeil, rol de kotterfok uit en laat het schip de haven uit dansen. De Queen B stuift ineens als een razende de zee op en boort zich vol in de eerste golven buiten het havenhoofd. Ik had dit niet verwacht en zie de snelheidsmeter doorlopen naar 7,5 knoop. Karen staat moedig achter het roer en schrikt van de tegendruk op het stuurwiel. Het schip begint zich door het water te sleuren en er staat teveel zeil op voor deze wind. Het moet een dikke Bft 7 waaien om dit te veroorzaken. We varen een paar mijl de zee op richting Tenerife en draaien met halve wind terug naar de haven van San Sebastian. Er komen een paar flinke spetters over het dek maar ook in de kuip. Ik heb dan ook een nat T-shirt als ik de zeilen inrol, en aanleg in de veilige en vertrouwde box van de haven. We drinken een glas wijn als ankerborrel en bespreken de nieuwe ervaring.

De windstilte in de haven met zon maakt het zelfs warm en springen in het water van de haven.


Gisteren was het duidelijk dat er teveel wind stond zodat we een ontbijt op het strand gepland hebben vlak bij de haven. We rollen onze handdoeken uit op het zwarte zand. Dit is voor mij tegennatuurlijk, je legt je handdoek niet in de zwarte smurrie terwijl zwart zand, net als wit zand, even schoon is. Iedereen droomt van witte zandstranden met wuivende palmen maar zwarte stranden met wuivende palmen is net iets anders in de beleving. We lopen naar het water en de golven komen traag aanrollen, loop tot mijn kuiten in het sop maar ondervind een enorme zuiging, we vallen in het water en meteen na het vallen worden we terug gegooid op de stenen. We komen er met wat schaafwonden goed vanaf. Dat was schrikken en begrijpen dat we net op het verkeerde stukje strand in het water zijn gegaan. Iets verderop staan kinderen onbekommerd te genieten van het water en de golven. Het was ook zo stil op ons stukje strand. Het stokbrood met kaas als ontbijt smaakt uitstekend. In de middag rijden we naar een haventje dat aangeprezen is door Monica en Frank. Op het havenhoofd met zwemtrap en stenen trap lezen we een boek en er is genoeg te vertellen en te zien.

Zonder benzine.

Toneelspeler helpt mij aan benzine!
Toneelspeler helpt mij aan benzine!


4/5 augustus 2013. La Gomera

 

Ik schreef gisteren, morgen is alles anders. Dit is waar want krijg vandaag bezoek, voor een week. Dit betekent opruimen, boodschappen halen voor het welkom en auto huren. Ik vind het leuker en gezelliger om met de auto op het vliegveld te staan dan met de bus te gaan. Voor de kosten hoef je het niet te laten. Ik haal de auto op en bij ontvangst van de sleutels, word me gezegd dat er nog voor een kwart benzine in de auto zit. De gemoedelijke lach en zie maar hoe je het verder oplost(altijd goed) cultuur maakt me blij en houd er rekening mee. Ik gebruik de wagen voor de boodschappen. De winkel voor de oven is onverwacht gesloten zodat ik de oven maandag moet ophalen.


Voorbereiden en op tijd zijn is veel wachten. Ik heb een hekel om te laat te komen en wacht in de hal van de luchthaven op het vliegtuig. In de verte zie ik een warrige zee met schuimkoppen op de golven. Er komen een paar propeller vliegtuigjes aan en zie de mensen zoals in de jaren 50 van het trapje afkomen. De koffer wordt meteen vanuit de laadruimte meegegeven en de mensen wandelen de hal in, lossen op in bus, taxi, familie, etcetera. Na 10 minuten is de hal helemaal verlaten en doodstil, vreemde sfeer. Tien minuten te vroeg komt mijn maatje aan, en met een innige verwelkoming laten ook wij de hal in alle rust achter.


We rijden op het eiland en nemen de tijd om rond te kijken, stappen regelmatig uit om over de zee te kijken en naar Tenerife te speuren. Er is teveel bewolking om de berg te zien. In het dorp drinken, Karen en ik, een glas wijn en in een gezellig restaurant eten we iets kleins.

In de nacht heeft het gestormd, de wind jaagt tussen de bergen door, de haven in. Het is onrustig aan boord maar de Queen B ligt veilig. Doordat de wind maar door blijft zetten en niet echt comfortabel zeilweer is, plannen we een rit met de auto over het eiland. Het is leuk om te laten zien hoe mooi La Gomera is en rijden naar Vueltas. We plannen een kleine picknick op het strand en nemen een frisse koele duik in het zo schone water. De golven tillen ons op en breken op het strand.


Na een paar uur hebben we het gezien en lopen terug naar de auto. Ik start de auto en het lampje van de benzinemeter licht op. Ik maak me niet zoveel zorgen want het is een klein eiland en neem aan dat er benzinepompen genoeg zijn. Ik vertrek maar kom tot de ontdekking dat de benzinepompen, op zondagmiddag gesloten zijn. Ik rijd en rijd maar voel me steeds onzekerder worden. Bij een huis vragen we de dichtstbijzijnde pomp en ze wijzen ons door naar een pomp 15 kilometer verder. De pomp blijkt gesloten en we worden naar een andere gestuurd, 20 kilometer verder. Ik begin het wel een beetje spannend te vinden en zie me al hijgend en puffend achter het staal met rubber aan lopen. De volgende pomp is ook dicht. We besluiten om niet verder te rijden maar een telefoontje te doen naar de verhuurder. De dame in kwestie doet vreemd en zegt ons dat de enige benzinepomp in San Sebastian is en dat we daar gewoon naar toe moeten rijden. Ik blijf verschillende malen herhalen dat er geen benzine meer is, maar de dame zegt dat de enige oplossing om te tanken is in San Sebastian. Het wordt een telefoongesprek waar je moedeloos van wordt en onnodige irritatie opwekt.


Een Duits stel(Frank en Monica) zit naast ons en Frank stelt voor ons te helpen, om met zijn auto een kan benzine te halen.

De dames blijven op het terras en ik ga met Frank op benzinejacht. Het wordt een erg aangename tocht want Frank praat honderduit en blijkt als toneelspeler bij een Duisburg gezelschap te acteren. Het verdient te weinig en daarom is hij er leraar bij. Monica blijkt uit voormalig DDR te komen en is hoedjesmaakster. We hebben het over politiek, de voetbaloorlog van 1974 wordt herhaalt en we komen grinnikend aan bij de benzinepomp in San Sebastian. Ik haal snel een tankje van boord en we rijden met de kostbare 5 liter benzine terug naar de dames die na een gesprek lekker in een hoek een boek zitten te lezen. We drinken een borrel, we bedanken hen uitvoerig en hebben er vrienden bij.

We komen rond 2000 uur aan in San Sebastian en besluiten toch maar een hapje aan de wal te gaan halen. Mijn handen ruiken teveel naar benzine om een neutraal ruikende maaltijd te kunnen maken.

Schommelen boven het dek

de lezende kluizenaar.
de lezende kluizenaar.


Vrijdag, 3 augustus 2013.

 

Het blijft hard waaien. Ik ben bang dat de bimini de lucht invliegt. Het groene canvas klappert en bolt, de stangen worden omhoog getrokken. Ik ben bang dat het zeil zal uitscheuren en leg twee lijnen over de kap om de boel te zekeren. Ik heb de afgelopen jaren veel wind meegemaakt maar nooit zorgen over de bimini, nu wel. Het geeft aan hoeveel wind er door de haven gaat. De wind wordt versneld door de bergen. Ik moet in de avond de wasbordjes zelfs voor de ingang plaatsen.


Er is rust aan boord en maak voorbereidingen voor het bezoek van morgen. Ik poets de boel en ruim op. Ik loop naar de autoverhuur om een auto te reserveren. Het is een stuk gezelliger om wat aanspraak te hebben in plaats van de kluizenaar te spelen. Het is mooi om jezelf tegen te komen maar ook mooi als je weet dat je een verhaal kwijt kan. Ik lees het boek Stil de Tijd uit en ben onder de indruk van de nieuwe inzichten. Ik moet het boek nog een keer lezen! In het dorp haal ik een stoel dat aan het dak bevestigd kan worden. Ik stel me zo voor om deze op rustige dagen aan de giek te bevestigen en heerlijk te schommelen met een boek boven het water of dek.


Ik ga op zoek naar een oven in plaats van de nooit gebruikte of te gebruiken Magnetron. In een rommelwinkel van een oude baas vind ik een oven die voldoet aan de maten van het gat, waar de magnetron uit moet en de nieuwe oven in. Ik twijfel over de ruimte van het openklappen van het deurtje en ga met de opgenomen maten de winkel uit. De oude baas roept me terug en geeft ongevraagd 20% korting. Ik zeg hem dat ik terug kom.

Het is een heerlijke rustige dag, in afwachting van morgen, morgen alles anders.

Dure terugreis

Schuimend spoor
Schuimend spoor


Donderdag, 01 augustus 2013

 

San Sebastian de La Gomera.

 

Ik besluit te blijven op La Gomera. De weersberichten blijven veel wind voorspellen en met name op Gran Canaria. Voor de omgeving van La Palma en La Gomera is weinig wind afgegeven maar het blijft vreemd genoeg hard waaien in de haven. De mast, die de windstoten opvangt, doet het schip overhellen in de box. Mijn bimini staat te klapperen in de wind, als dit weinig wind is dan heb ik zorgen voor de terugreis naar Las Palmas. En waarom eigenlijk Las Palmas als het hier heerlijk toeven is.


Op de berg staat een Maria beeld dat over de haven kijkt en de naar de zee tuurt. Het beeld staat erg hoog maar wil er eens naar toe lopen. Voor in de haven staat een beschrijving van een wandeling over het eiland. Deze wandeling gaat ook langs het beeld. Ik trek mijn wandelschoenen aan en vertrek met rugzak naar boven. Het valt me in het begin echt niet mee want het is geen wandelpad maar een klauterpad van 20%naar boven. Op driekwart van de afstand verandert het in een mooi wandelpad met kleinde steentjes. Het brengt me naar de achterkant van het beeld en verwonder me over de stenen die wit gemaakt zijn. Deze stenen staan in het verlengde van het beeld in een kaarsrechte lijn naar beneden.


Is het onze toekomst, de toekomst die het beeld naar voor duwt? Iets verder op staat een ruïne van een huis. De gevel staat overeind maar de zijmuren zijn totaal vervallen. Ik vraag me toch af wie gaat hier nu wonen? Zover van de bewoonde wereld, prachtig uitzicht op zee, maar weinig vegetatie. Ik loop door en zie dat het pad naar een andere berg slingert. Na een uur gelopen te hebben besluit ik terug te gaan. Een prachtige wandeling en wil dit graag over doen maar dan met zijn tweeen. Gezelliger en veiliger omdat het nogal ruw pad is.


Met het lopen terug neem ik de tijd om uitgebreid over de haven en de zee te kijken. De Teide van Tenerife ligt toegedekt met een dik wolkendek, de zee heeft witte krullen met korte rollers, de ferrie laat een groot schuimend spoor na. Het is een geweldig uitzicht en probeer in de wirwar van bootjes in de haven de Queen B eruit te halen. De groene bimini valt overal op.

Beneden ontdek ik op het industrieterrein een winkel, de 5-Oceans. Het is een dieprvrieswinkel, alle spullen die ze verkopen moeten uit de diepvries getrokken worden. Koude bedoening maar het ziet er prima verzorgd uit. Ik koop hier een stuk zalm met een paar venusschelpen.


Terug aan boord, spring ik in het water en spoel me af met leidingwater, dat bijna heet is. Ik heb contact met thuisfront en spreek de agenda door. Het betekent, dat we weten wanneer, en hoe, en wat. Ik boek meteen de terugreis met Ryan air. De retourkosten zijn flink hoger dan normaal, het zal wel hoogseizoen zijn of worden. Toch maar boeken.


Total-Loss?

het was maar een emmertje!
het was maar een emmertje!


Dinsdag, 29 juli 2013.

 

San Sebastian de La Gomera

 

Ik draai aan mijn stuurwiel en ik hoor een klap. Bij sommige geluiden weet je meteen dat het echt mis is. Nu ook bij de reparatie van de stuurautomaat. Een paar weken geleden merkte ik al dat de automaat bij een koers over stuurboord niet goed reageerde. Bij de vorige lange tocht merkte ik weer dat de automaat bij belasting de geest gaf. Mijn diagnose is lucht in het systeem.


Vanochtend de gereedschapskoffer uit de kast getrokken en de bakskist voor de zoveelste keer uitruimen om bij de stuurcilinder van de stuurautomaat te komen. Ik ben er handig in geworden en weet al precies hoe ik de cilinder los kan krijgen, de cilinder een kwartslag draaien, de speciaal gemaakte doorzichtige slang (in Engeland gemaakt tijdens de reis van 2010) erop gezet, de olie met blazen en zuigen de cilinder inbrengen. De lucht de kans geven om eruit te borrelen en, verwonder me hoeveel olie er nog in gaat. Nadat de cilinder vol is, er van uitgaande dat de olie door de pomp rondgepompt wordt en van de ene kant van de zuiger naar de andere kant gestuurd, zodat het niet uitmaakt waar de cilinderstang zich bevindt voor het vullen van de olie, sluit ik de stuurcilinder. Ik monteer het blauwe gevaarte terug en draai de boel weer goed vast op zijn steun. Ik draai aan het stuurwiel en Knak!


Vloeken doe ik niet meer, helpt niet, kijk tegenwoordig maar wat er gebeurd is en zie dat een klemring uit zijn pasgleuf is geperst. Ik vermoed een Total-loss maar bij nadere bestudering kan het meevallen.

De cilinder er maar weer uit en de olie aftappen. Er komt een vieze drab en zwarte olie met wat water uit de cilinder. Dat is zorgelijk. Ik breng de ring terug met oliekering, zet de borg in de gleuf en spoel het geheel met petroleum. Nieuwe olie, nu heb ik de cilinderstang geheel aan de andere kant gebracht, het scheelt inderdaad hoeveelheid olie. Nu het overtollige eruit is monteer ik de boel weer. Het werkt weer. Het maakt minder geluid, en er staat weer druk op het stuurwiel bij het inschakelen van de automaat. Er is wel een verschil tussen de stuurboord en de bakboord druk. Ik zal het op zee moeten ondervinden of alles goed is gegaan.

Het is maar een beschrijving van de werkzaamheden in het kort maar de gang naar de winkel voor onderdelen, de jacht op hydraulische olie heb ik jullie bespaard. Ik ben er de hele dag zoet mee.


Er staat nogal veel wind hier in de haven en hierdoor is ook nog mijn emmertje met afgewerkte olie omgewaaid, De steiger heeft nu twee kleuren. Gelukkig niets te water, want ik weet het net op tijd met poetslappen op te deppen. Je bent er maar druk mee.


Tevreden over het resultaat ga ik de stad in voor boodschappen en lees mijn krant op het terras van de Kiosk. Ik maak me wijs dat het een rustige dag is geweest in tegenstelling van de protesten van de spieren in mijn rug. In en uit klimmen van de bakskist, met vreemde houdingen, kracht zetten om net die moer los maken waar je eigenlijk niet bij kunt. Ik word een dagje ouder.

Boemelbus 01, achtervolgt door boemelbus 01

vanuit de ruimte gefotografeerd. Venturis
vanuit de ruimte gefotografeerd. Venturis


Maandag, 28 juli 2013.


Mogan - San Sebastian de la Gomera

 

Ik sta in de bus en vraag aan de buschauffeur of de bus stopt bij het vliegveld. Hij maakt een draaibeweging met zijn handen en ik begrijp dat ik moet overstappen. Ik vraag aan hem waar, maar hij laat me weten dat hij zal waarschuwen.

Vanochtend bij het ontbijt heb ik de planning gemaakt om op tijd te komen voor het vertrek van het vliegtuig richting Tenerife. Ik reken op een uur bus, een uur inchecken en tot rust komen, en een uur speling voor onverwachte momenten. Ik ben graag op tijd en kan er niet tegen om onnodig te stressen.


Cynthia zwaait me uit om 11.10. Een laatste groet en ik hobbel van bushalte naar bushalte, naar bushalte. Ik zie alle badplaatsen, mensen stappen in maar ook weer uit, het duurt maar en het duurt maar. De geplande busreis van een uur wordt overschreden, ik begin te twijfelen of de buschauffeur vergeten is, waar ik moet overstappen. Ik loop naar voor en vraag hoe lang het nog is. Zonder te verblikken of te verblozen zegt hij nog een half uur. Ik schrik want ik calculeer ook dat ik moet overstappen. Ik zit me al helemaal druk te maken dat de volgende bus niet op tijd is.

Dan zie ik ineens een bus ons inhalen. Lijn 01 haalt ons in terwijl ik notabene in lijn 01 zit. Dit is wel heel vreemd, heeft de opkomende bus ons ingehaald, zijn ze aan het racen, wie rijdt er nu op tijd? I

k heb al eerder geschreven, de dienstregeling is hier geen discussiepunt.


Om 13.10 wordt ik aan het vliegveld afgezet. De handbeweging heeft waarschijnlijk betekend dat ik de weg over moet steken. Zo krijg je dan toch nog stress van te laat komen. Het is maar goed dat ik een uur reserve heb ingepland want anders had ik het vliegtuig gemist.

Inchecken en controle op wapens, scherpe voorwerpen, aanstekers, flesje water, verstopte bommen in computers gaat snel. Ik sta binnen de kortste keren zonder riem, zonder portemonnee en een vracht losse spullen in een plastic bakje achter de controle. Ik ben bomvrij, goedgekeurd, en ik mag door naar gate 3, waar ik braaf blijf wachten op de vlieger.

Deze interne Canarische vluchten zijn goed geregeld, goedkoop en snel. Er wordt gevlogen met een propeller toestel die snel hoogte maakt en zich weer naar beneden laat glijden. Ik zie de venturies in het water. Sommige plekken waait het hard, op andere plaatsen is ineens de wind weg. Om 1600 neem ik het vliegtuig naar La Gomera en zit met 4 mensen in een heel leeg vliegtuig. Voor het gebouw van het vliegveld van La Gomera staat de bus te wachten en rijdt met een busrit van driekwartier naar San Sebastian. Het is een hele reis geweest en de tocht met de boot is bijna even zo snel als de vliegreizen met de wachttijden en het vervoer er naar toe.


Ik drink een kop koffie bij mijn vaste stek, de Kiosko. Het is niet de Kiosk waar ik genept ben voor € 0,80 maar deze mooie bar is onder een paar eeuwenoude bomen. Heerlijk in de schaduw en uit de wind. Deze bar heet de Kiosko, ook gratis internet, maar verschrikkelijk slechte koffie die zeker met water weg gespoeld moet worden. Dat doe ik dan ook. Koffie moet ik maar aan wennen, en gelukkig brengen ze de consumpties met een uitbundige lach van herkenning.

Walvis.

walvis met douche
walvis met douche


Zondag, 27 juli 2013.


La Gomera - Mogan

 

Ik heb klokken met verschillende tijden aan boord. Ik houd rekening met de tijd van Nederland voor het bedrijf en om iedere ochtend mijn vader te bellen. Maar ik moet ook leven naar de tijd van hier. Ik stel de wektijd 0615 op de verkeerde wekker in en wordt door deze zachtjes wakker gezoemd. Ik sta op en pak mijn spullen in, sta al op de trap om weg te gaan, als René voorzichtig aan mij vraagt, of dat ik weet dat het pas 05.30 is.

Ik realiseer de gemaakte blunder en ga snel naar bed om een klein slaapje er aan vast te knopen. Om 06.30 meld ik me netjes zoals afgesproken bij de Liberty. Cynthia is brandstof aan het vullen want het zal motoren worden. Ik informeer of ze brandstof genoeg heeft, maar zegt genoeg te hebben voor Mogan maar zeker niet om terug naar Las Palmas te varen.


We zwaaien de gasten goedendag, zij kruipen nog een paar uur in bed en wij trekken het zeil op want er staat een beetje wind. Al snel loopt de Liberty met halve wind een 6 knoop. De motor kan uit. We zien in de verte een viertal walvissen snuivend en proestend voorbij trekken. Grote zwarte lijven met een soort van stoomwolk boven zich als ze ademen. Het brengt de sjeu aan de tocht.

Bij de zuidwestpunt van Tenerife draait de wind en neemt de wind volgens verwachting toe. We varen scherp aan de wind maar helemaal niet richting doel. We zijn 40 graden van koers maar zeilen wel. De wind draait langzaam door en op het eind van de middag liggen we nog steeds scherp tegen de wind aan te varen maar wel met de boeg richting Mogan. Het is prachtig weer, de Liberty heeft geen bimini zodat ik me geen raad weet waar ik uit de zon kan blijven. Later gebruik ik de schaduw van de zonnepanelen om wat beschutting te zoeken. Daar zijn ze toch voor!


Rond 1900 uur kijk ik naar achter en zie een soort van glazenkoepel verschijnen op het water. Ik denk eerst aan een onderzeeër maar het blijkt een heel grote walvis te zijn. We zien een lijf van meer dan 15 meter uit het water komen. Traag voortbewegend met een rustige ademhaling. Het water uit de longpijp valt als een douche terug op de walvis. De glazenkoepel moet dus deze douche zijn geweest die ik gezien heb. Dan klopt toch de tekening uit het schoolboekje van de pluim met water boven Jonas.

Ik ben helemaal verguld met het beeld wat ik gezien heb, maar realiseer me ook dat wij de aanvaring niet gezien zouden hebben, Jonas wel. Hij heeft ons aan zien komen en heeft ons in de gaten gehouden, vervolgens is de romp afgekeurd als mogelijk nieuwe partner en is achterlangs de Liberty gezwommen op zoek naar een beter passende liefde. Wij halen opgelucht adem dat we afgewezen zijn.


Met een geweldige zeiltocht, zonder noemenswaardig gebruik van de motor komen we om 22.30 in Mogan aan. We moeten in de ingang blijven liggen want we krijgen geen toestemming om aan de steiger te gaan liggen. We leggen aan en eten nog snel een hapje aan de kant. Prachtige dag en een aparte gewaarwording om op andermans schip te varen. De Liberty houdt zich prima

Dromerige ogen

flower power
flower power


Zaterdag, 26 juli 2013.


La Gomera

 

Ik krijg een berichtje binnen van Cynthia dat de zee als een spiegel is. Er kan niet gezeild worden maar de gasten vermaken zich prima. Er is veel te zien tijdens de reis zoals een schildpad met jong en dolfijnen. Ik vraag de Liberty naar de verwachtte aankomst en dat zal ongeveer rond 20.00 uur zijn.


Ik haal boodschappen want ik heb aangeboden om te koken voor het stel. De gasten zijn Rob en Saskia uit Haarsteeg met andere woorden bijna buren thuis, René als co-schipper en Cynthia als kapiteinse van de Liberty.


De winkel is natuurlijk net op een aantal artikelen uitverkocht die ik gepland had uit te voeren met koken. Ter plekke gooi ik het menu om en zal koken wat er voor handen is van dit moment. Ik bedenk ook dat het handiger is dat de gasten en René vannacht bij mij aan boord blijven slapen zodat ik morgen alleen maar over stap op de Liberty en meteen vertrokken kan worden. Het geeft wel heel wat georganiseer van mijn zijde maar wat geeft het, het is toch vakantie.


Overdag rommel ik wat aan en haal de krant op en lees heerlijk het NRC en De Telegraaf tussen de mensen in. Er is een soort van alternatieve geneeswijze markt. Groot aangekondigd maar uiteindelijk bestaat de markt uit 4 kraampjes. Ik koop een flesje olie en fiets drie keer langs de kraampjes. 4 Opvouwbare campingtafeltjes met wat producten. Vrouwen van mijn leeftijd in lange gewaden met teenslippers aan. Een glimlach, die gebeiteld in het gezicht staat, door de eeuwenlange sessies van meditatie. De ogen wat dromerig door het knipperen in de wierrook. Het is allemaal heel lief en aandoenlijk. Ik geniet ervan en drink op een niet te grote afstand een kop koffie om me heerlijk te vermaken. Jammer voor hen dat ze maar weinig verkopen. Dat vind ik nou sneu.


Om 20.10 loopt de Liberty binnen met zijn enthousiaste bemanning. Ik verwelkom ze door het lijntje aan te nemen en we drinken een ankerborrel op de goede aankomst. Ik houd het op ankerwater. Na een straffe slok ga ik aan boord van de Queen B om het diner af te maken. Het wordt een gezellige avond en ik ga slapen terwijl er nog flink geboomd wordt in de kuip. Iedereen weet dat zijn bed in de buurt is. Rob en Saskia worden vanzelf opgelost in de wereld van de Boatties.

Gekleed naakt

Amerikaans materiaal voor een scholletje
Amerikaans materiaal voor een scholletje


Donderdag, 24 juli 2013.


La Gomera.

 

Ik heb deze ochtend contact met Cynthia die met haar boot op La Palma ligt. Ik heb beloofd haar boot terug te brengen naar Gran Canaria maar maak haar attent op de voorspelling van de volgende week. Er is veel wind op komst zodat het best vertrokken kan worden op zaterdag. Cynthia heeft nog een charter op vrijdag en zaterdag maar weet de chartergasten van zaterdag uit te nodigen om de tocht van La Palma naar La Gomera samen te doen. Dit betekent wel enig georganiseer maar dan kunnen we wel zondag overvaren. Ik neem de boodschap aan en plan mijn dag.


Ik loop naar het autoverhuur kantoor en huur er een auto waarmee ik een tocht over het eiland maak. Wat een schitterend landschap, ruw, begroeid, bossen en zeer steile berghellingen. De weg slingert met haarspeldbochten de berg op en af. De bussen toeteren voor veel bochten om de tegenliggers opmerkzaam te maken van hun komst. Hier geldt bij langdurige claxon, busje komt zo!


Bij Vueltas vind ik een strand en parkeer de auto. Op dit strand loopt naturisme en gekleed door elkaar. In eerste instantie is het vreemd voor me maar uiteindelijk geeft het een gevoel van vrijheid. Niemand tot iets verplicht en toch iedereen vrij. De ultieme verdraagzaamheid. Ik kleed me uit en spring in het heerlijke warme zeewater. Ik laat me door de zon drogen en lees een stuk in mijn boek. De tijd gaat hier erg snel mee. Bevestigt ook de titel “Stil de tijd”. Prachtig boek en heb de leeftijd om er rustig van te lezen en genieten. Hier had ik dertig jaar geleden niet het geduld voor gehad.


Ik rijd terug langs een paar kleine havenplaatsjes als verkenning voor ankerplekken. Het stelt allemaal niet veel voor maar het eiland heeft iets extra gemoedelijks over zich. Ik vermaak me zo prima.

Om 1700 uur lever ik de auto in en ga over op de normale dagelijkse gang van zaken. Boodschappen en winkels in en uit lopen. Koop niets, alleen wat avondeten.


In de kuip kijk ik naar de activiteiten van de medezeilers. De grote volgens Amerikaans concept gebouwde sportvissersboten komen met stationair draaiende motoren binnen gevaren. Maar dan nog gaat het eigenlijk veel te snel. De uitlaten geven het geluid weer van veel te zware motoren, het trilt na als ze voorbij varen.

Strandvolleybal

Nu ook al een visvrouw in de supermarkt.
Nu ook al een visvrouw in de supermarkt.


Woensdag, 23 juli 2013


San Sebastian de La Gomera

 

Er staat veel wind over het dek. Ik lig dan wel netjes vast maar de wind komt tussen twee bergruggen door zo over de haven heen. Ik kijk op het weerbericht en deze meldt geen extra harde wind. Vreemd, lig ik hier in een Venturie, komt het door de bergruggen? Vannacht is er zelfs een pot van de tafel gevallen, de mast als windvanger heeft het schip doen overhellen. Och, het is raar, maar er is natuurlijk niets aan de hand, de Queen B ligt in de box.


Deze ochtend zout spoelen van het dek, troep binnen opruimen en door de stad lopen. Ik zit bij een kleine kiosk en krijg daar internet. Je krijgt hier bij elke horeca gelegenheid vrij toegang tot internet, op het moment dat ik mijn Ipad uit de tas haal, heeft de bazin al een code voor me voordat de bestelling is opgenomen. Mijn Café Americano met Agua con Gaz komen tegelijk op tafel met de geslaagde verbinding van het internet. Ik ben al snel een paar uur kwijt om mijn postvak te beantwoorden. Niet dat ik zo heel veel post krijg van diverse mensen, maar één vraagt wel heel veel aan mij.


Er is hier een markthal met een supermarkt eraan vast. Ik neem me voor om de groenten en vis bij de marktmensen te halen. Nadat ik de wanorde in de kramen bezie en de visman wel heel veel aandacht aan één klant besteed, besluit ik de supermarkt in te gaan. Daar kan ik in alle rust kiezen en er is ook een goede visafdeling. De mevrouw staat lachend te vertellen terwijl ze mijn visje ontschubt, openknipt, schoonmaakt, en de vinnen er afknipt. Daar moeten de marktmensen iets aan gaan doen want ik denk dat met de oude benadering, ze nog meer markt zullen verliezen. Moet ik eens over nadenken wat voor mogelijkheden dat kan geven.


Bak in de avond mijn vis met groenten en loop naar het strand waar ze strandvolleybal spelen. De oude mannen zitten er bij te kijken naar het jong grut in bikini, en ik? Ik zit er naast. Bij de mevrouw van de kiosk haal ik een kop koffie en moet deze keer veel meer afrekenen, dan vanmiddag. Ik betaal met een twee Euro stuk en zegt meteen dat het goed is. Ik laat het maar, ik kom hier niet meer.

167 mijl in 28 uur.

Vanaf La Gomera, kijkend naar de haven en Tenerife
Vanaf La Gomera, kijkend naar de haven en Tenerife


Dinsdag, 22 juli 2013,


Tussen Gran Canaria en Tenerife - San Sebastian de La Gomera.

 

De dag gaat over in een andere dag.

Het is helder, komt door de volle maan die het bijna daglicht maakt. De wind speelt een beetje met me. Eerst is er veel wind dan is er weinig wind. Bij Mas Palomas valt de wind helemaal weg. Dit is verwacht want alle keren dat ik hier ben geweest valt de wind weg en komt tegen te staan, nu ook. Ik start de motor en maak vaart om uit de windstilte te komen, ik weet ook, dat eenmaal voorbij Mohan, de wind stevig door kan komen.


Na een uur motoren, Mohan voorbij, komt de wind eerst voorzichtig, dan bezeilbaar windkracht 4. Ik rol de zeilen allemaal uit en de Queen B zeilt weer. Doorgaan in de nacht.

De telefoon wordt als wekker gebruikt met de sqeeuze functie. 10 Minuten op en 10 minuten af.

Contact met het thuisfront, midden in de nacht, zover weg, het is vreemd maar ook geruststellend. Het schip ligt prettig op de windvaan die het allemaal mooi corrigeert en opvangt.


Om 5 uur hoor ik een keihard geklapper, de zeilen slaan als zwepen, de boot helt ineens over. Wind, maar dan echt wind. Ik stap snel naar buiten en ga reven. Weer alles reven, Genua weg, kotterzeiltje op en een gereefd grootzeil. Het is even ongemakkelijk maar al snel is alles gewend, door naar La Gomera. 8 Knopen snelheid op de klok. Bij het ochtendgloren ben ik bijna bij de westpunt van Tenerife en het is fris.

De wind valt nu weg en draait naar een andere hoek.


Rond 10.00 uur komt er 5bft uit het Noordwesten. Het is scherp aan de wind zeilen, de golven zijn kort en steil. De deining is hier weg, je moet hier met totaal andere dingen rekening houden dan het vaargebied in Nederland.


Om 1600 uur loopt de Queen B de haven binnen van San Sebastian de La Gomera. Nergens een havenmeester die me een plaats toewijst zodat ik er maar één uitkies. Met de papieren naar het havenkantoor en kan blijven liggen op de plaats die ik zelf gekozen heb want het is niet druk.

In de avond loop ik door het stadje en ga vroeg naar bed. 167 Mijl in 28 uur. Dat is goed gegaan.

Rock and Roll op water

ook zij hebben een boegsnor
ook zij hebben een boegsnor


Maandag, 21 juli 2013.

 

Gran Tarajal – tussen Gran Canaria en Tenerife.

 

Het schip werkt zwaar door de golven van 1 meter. Het water slaat in striemende slagen op het dek. In de kuip is alles al nat, ik ben nat, de spullen onder de kap zijn nat, de matten op de kuipbanken vallen telkens er vanaf, de lijnen liggen in de weg, het gaat veel te hard, ik moet reven.


De snelheid is wel aangenaam een dikke 8 knoop maar hier gaat het spul van kapot. Door reven krijg ik het schip beter in de hand maar nog, gaat het te hard. Ik draai de fok helemaal weg, kotterfok houd ik in stand en draai een stuk van het grootzeil weg. Dik gereefd maakt het schip toch een vaart van 7,2 knoop. Alles is nu rustig aan boord, ik kan weer lopen zonder rare capriolen, kook voor mezelf en laat de windvaan de rest doen. Met een warme beker koffie in de hand na een maaltijd van pasta met vis, kijk ik naar een grote witte volle maan, witte krullen op de golven, beginnende sterren en geniet. Dit is zeilen, dit is zeezeilen. Met een paar berichtjes houd ik contact met de wereld. Ik ben weer onderweg na twee maanden.


De nacht grandioos geslapen en sta op met “zin in”. Zin om te vertrekken, zin in een nieuwe bestemming, zin in ………… Maar geen vertrek zonder afscheid. Loop naar Raphael maar die blijkt in Marokko te zitten, Peter is bij zijn liefje op Tenerife, afrekenen bij havenmeester(die is er wel; -)), boodschappen doen en internet tegoed halen. Ik heb niet veel nodig zodat het allemaal in een plastic tasje kan. Op het terras de krant opladen en de koffie met water. Met een gevoel van: dit is voor het laatst. Een mevrouw op het terras zegt me goedendag, en ik denk bij mezelf met glimlach, te laat!


Op de steiger zie ik een aluminium schip met Nederlandse vlag, een praatje maken en meteen vaarwel zeggen. Vluchtig contact. Ze blijken de Queen B van Leixoes te kennen(ik was toen in China), ze zijn op weg naar Alaska met tijd genoeg. Ze wachten op oktober om de Atlantische Oceaan over te steken en na een tijdje Carieb door Panamakanaal naar de andere Oceaan.


Ik maak de lijnen los, draai de box uit en zwaai een groet naar de wal en ruim de spullen aan dek op. Buiten op zee de zeilen op en ben vertrokken. De dikke druppels zweet lopen van het hoofd, door al het haasten en voorbereiden. Ik krijg een sms binnen dat ik wat rustiger aan moet doen en denk: ze hebben gelijk, ik heb tijd genoeg. Vanaf dat moment zet ik de versnelling iets lager. De Queen B ligt met vol tuig, een witte snor voor de boeg, gorgelend water achter de zwemtrap, op één oor voor een prachtige kust.

Ik werk aan boord een paar zakelijke telefoontjes en e-mails af, schrijf een condoleance. Een condoleance schrijven heeft een verdrietige achtergrond, dat is vaststaand, maar door het schrijven van een condoleance waardeer je eigen geluk meer. Het wordt een ijkmoment. Overigens aan wie ik de mooie woorden opdraag heeft bij mij zeer veel respect, een voorbeeld en tycoon in de schrootwereld.


In de verte zie ik een zeilschip, ze haalt me in of toch niet? De onbekende blijft heel lang achter me en is ineens weg. Opgelost en de Queen B lost op in de nacht, onder de grote witte Maan die ons(de Queen B en ik) blijft volgen. Het wordt niet donker het blijft een maanverlichte wereld, een periode met witte schuimkoppen, een uur later een glanzende vlakke zee, dan weer een dansende wereld van de Rock and Roll met de golven.


De Queen B maakt een 24 uur met 150 mijl. Een gemiddelde, weinig geëvenaard door de dame Queen, geeft aan dat het schip goed schoon is onder en dat het stevig waait. De route gaat van Gran Tarajal naar de westpunt Fuerteventura, rechtstreeks naar de zuidwest punt van Gran Canaria, richting Tenerife. Mijn tien minuten slaapjes worden verstoord door een groot schip dat recht op me af komt. Ik moet wat bijsturen, ontwijken, er komt geen enkele reactie van het racende staal in het water. Het lijkt te roepen in de nacht: Ik moet door, ik moet door....

Kop op, doet minder pijn.

openbaar vervoer door Guaguas.
openbaar vervoer door Guaguas.


Zondag, 20 juli 2013,

 

Gran Tarajal, Fuerte Ventura,

 

Heel vroeg staat Koen voor de deur, ik hoor hem de sleutel in het slot steken en de deur open met een karakteristieke “hooi” begint hij mijn dag met een glimlach. De "meester" wegbrenger zet koffie en ik pak de laatste spullen voor vertrek naar de boot. De 17 dagen die ik hier ben geweest hebben een gevoelswaarde van 3 dagen. Te druk, teveel gewerkt(uren gemaakt), teveel familie maar er is iets bij mij veranderd. Er zijn wel eens van die momenten dat nieuwe inzichten, nieuwe gebeurtenissen de wereld in een ander perspectief zetten.


Ik laat me doezelig en suf wegbrengen naar de luchthaven, loop als een zombie naar de plaats waar al het “vee” in een kudde, via dranghekken, naar het vliegtuig lopen. Ik neem plaats in mijn stoel en val bijna meteen in slaap.

Met een stekende pijn in mijn nek word ik wakker, wat is een hoofd zwaar, wat doet het een pijn als je de kop laat hangen. Vanaf nu gewoon weer “kop op”, doet niet zoveel pijn als het andere.


Bij de bushalte kijk ik op de dienstregeling en zie dat de eerst komende bus, over 4 uur komt. Ik weet dat hier niets dienstgeregeld is zodat ik als een aangepaste Spanjaard eigenwijs bij de bus ga sta wachten. Na een kwartier komt de bus met een zwierige boog om de rotonde heen, zwaait hoffelijke de klapdeuren open, en wenkt de breed glimlachende buschauffeur ons naar binnen. Het is de bus van een uur eerder, zo heeft elk nadeel ook zijn voordeel. Ik ben blij met deze bus want nu past het reisschema prima in elkaar en sta om 1200 uur in Gran Tarajal.


De Queen B ligt te glimmen in de lijnen en alles is hetzelfde op de steiger. Gooi de luiken los, neem de fiets en maak een rondje door het dorp. Krantje lezen, koffie met water, en mensen kijken. Mag al een paar keer zwaaien naar bekenden. Het blijft behelpen met de taal. Ik besluit morgen te vertrekken en maak allerlei lijstjes in het hoofd van wat ik nodig heb. Het is niet veel.

Ga aan boord, lul.

Yes, we can...
Yes, we can...


Zaterdag, 19 juli 2013



Fuerteventura

 

 

Dit lijkt tegen mij gezegd maar dat ligt even anders.


De heer Schettino, met gel in het haar en eeuwige zonnebril, werd dit gezegd door de commandant van de kustwacht, toen ons mooie kapteintje als eerste van boord was terwijl zijn schip Costa Concordia zonk. Churchil's uitspraak komt nu wel heel reëel over, toen hij eens vertelde: "Heerlijk zo’n reis op een Italiaans schip, onovertroffen, superbe bediening, en in noodsituaties doen ze niet aan die onzin van vrouwen en kinderen eerst".

De gevolgen van dit laffe gedrag van Schettino zullen voor hem persoonlijk behoorlijk zijn, maar de 32 levens die geofferd zijn voor een saluut aan een bekende op de wal, blijven zwaarder wegen. De rechtszaak die nu gestart is zullen wel heel wat nieuwe feiten opleveren. (naar aanleiding van een artikel NRC van 18-07-2013)


In de krant van de dag erop staat een interessant artikel over De Razende Bol als onderdeel van Noorderhaaks. Onze eilanden blijken nogal in beweging te zijn en Noorderhaaks zoekt aansluiting aan Texel. Dit zal de reden zijn van het verzanden van het Molengat. Jammer dat ik niets lees over Rottumeroog. Dit zoekt aansluiting met Duitsland maar in zijn reis op weg naar, zakt het weg in de Eems-monding.

 

Bovenstaande verhalen over schepen, eilanden zitten bij de Nederlanders nog steeds in het bloed. Blijft voor mij erg interessant en het leert me veel over de zee. De zee besluit, bepaalt, ondanks onze dijken, en kennis over kustlijnen en scheepstechniek.

Ik mag gelukkig terug aan boord, moet niet terug aan boord. Zondag vliegen naar de Queen B waar ik een vaarplan van enkele dagen in mijn hoofd haal. Een gevolg van te lang niet zeilen. Ik plan de eerste trip naar La Gomera en daarna zie ik wel.


Mooi weer op Canaria maar laat geweldig weer in Nederland achter. Iedereen krijgt het zijne. Eindelijk warmte na die lange koude periode. Gegund.

communicatie onderwater.

blupblup
blupblup


Donderdag, 4 juli 2013


Fuerteventura – Vlijmen.

 

De onrust van het komende reizen zorgt ervoor dat de ogen maar weinig dicht zijn deze nacht. Spullen gepakt en vertrek op tijd om bij het gesloten restaurant de krant te laden. Ik loop in de modus “Tijd zat” naar de bushalte. De bus staat er al en kan het niet laten om de pas te versnellen want de bus zou maar eens veel te vroeg wegrijden. Er zit geen buschauffeur achter het stuur en moet zelfs meer dan 20 minuten wachten voordat de chauffeur, 8 minuten te laat, komt aansloffen. Hij maant de wachtenden tot haast want hij is te laat met vertrekken, sommige passagiers beginnen te morren.


Op het vliegveld staat een erg lange rij en sluit aan. Waarom deze rij? Bij een nadere bestudering kan ik gemakkelijk de rij passeren en omdat er geen bagage is, passeer ik de handbagagecontrole en loop de vertrekhal in. Vliegtuig netjes op tijd en val in het vliegtuig in slaap. Koen wacht me op en neemt zijn Pa mee naar huis.

Door het werken met polyester aan de boot en het bestuderen van de mogelijkheden krijg ik een idee om een restproduct van het bedrijf te gebruiken bij een experiment. Vrijdag loop ik de ijzerwarenwinkel binnen voor polyesterhars en daar kijken ze me ongelovig aan. Ze verkopen een klein potje hars als lijmmiddel maar geen fles of grotere verpakking zoals op Fuerteventura. Zo zie je maar hoe groot de verschillen kunnen zijn.

De verkoper begint tegen me te zeuren dat polyester een milieuonvriendelijk product is en dat er in Spanje gerotzooid wordt met die zooi. Ik erger me aan de man want het is weer een verkoper die achter de meute aanloopt van 20 jaar geleden en dat vol blijft houden. Voor mij is polyester net als kunststof niet uitloogbaar, als afval is het een prima brandbare fractie, de glasmat is siliciumoxide (zand), wat is het probleem? Het probleem is los laten slingeren van kunststoffen niet de inzameling en de verwerking. Afval bestaat niet!


Met het busje hars en harder voer ik mijn proefje uit en ben licht enthousiast zodat ik contact opneem met een polyester verwerkingsbedrijf . Vaak rijd je met de auto langs bedrijven en je weet niet wat er achter de gevel gebeurd. Ook hier, er gaat voor mij een wereld open. De man maakt polyester boten, zwembaden, opbouw van paardentrailers en industriële passtukken. Ik loop naar binnen en krijg enorm veel informatie van een enthousiaste vakidioot. Hij geeft me hars in een emmer mee, harder en losmiddel, afrekenen doe je maar als je volgende keer langs rijdt. Ik voel me bezwaard met zoveel vertrouwen zodat ik eerst geld ga pinnen en meteen de man afreken. Ik ben druk met allerlei proeven.


Cynthia belt me dat bij het omslaan van de rubberboot alle elektronica mee in het zoute water is verdwenen. Blijkbaar de boel opgevist en wat nu? Ik adviseer de batterij eruit te halen, in een teil met zoetwater spoelen en twee of drie dagen laten drogen in de zon. En dan maar hopen dat de boel opstart. Ben benieuwd hoe dit afloopt.

 

Medelijden met een glimlach

je kunt hier alles mee repareren....
je kunt hier alles mee repareren....


Woensdag, 3 juli 2013.

 

Een grote Bavaria(44 voet) met 8 bemanningsleden aan boord komt met een rotgang aanvaren naar de ligplaats tussen de twee vingersteigers. 7 Man(ook vrouwen) aan dek met een stootwil in de hand of een touw. Ik schrijf nu echt touw want op de manier van vasthouden kan je het verschil zien tussen een schipper die een lijn vast houdt of een landrot die met een touw in de hand staat.

Ik krijg dan ook 15 meter touw in een frommel toegegooid. Ik heb behoefte om de voordekker te corrigeren maar bedenk dat het waarschijnlijk geen enkele zin heeft. Het aannemen van de lijnen, doe ik samen met Thierry, een fransman die tegenover mij ligt aan de steiger. Thierry en Michelle hebben met uitgenodigd voor een apres-midi borrel. Het wordt voor mij een glas water want ik ben weer eens van de alcohol af. Een mens moet zich af en toe pijn doen, nietwaar.


Thierry en Michelle hebben hun huis verkocht en varen nu al drie jaar rond met een Amel. Een prachtig 14 meter schip met een echte keuken, wasmachine, afwasmachine en een prachtige eigenaarshut achter in het schip. Ze hebben eerst een rondje Middellandse zee gemaakt en nu op de Canarias. Ze hebben het prima naar hun zin met het leven zo aan boord. Na twee uur hakkelen op zijn Frans, zij spreken geen Engels, stap ik van boord en ga verder met het opruimen en inruimen van mijn bagage want morgen is er alweer vertrek.


Op het terrein van de haven zijn de vissers bezig om een wrak van een vissersboot te bekleden met een dikke laag polyester. Ze gebruiken het oude hout als mal, om een nieuw schip te bouwen. De 4 lagen met polyester zijn de nieuwe huid van de boot. Ik zou dat vroeger als doodskleed beschouwd hebben maar dit schip is al dood. De reïncarnatie van een schip! De bootwerkers hebben er plezier en plakken het ene matje na het andere aan het oude rottende hout. De motor staat gereviseerd onder een zeiltje te wachten voor de volgende fase in de verbouwing. Ik sta er een tijdje bij te kijken en wordt vanzelf in het gesprek betrokken, binnen no-time 20 mensen kijken naar één man die staat te werken. Ik begin me hier op mijn gemak te voelen, ik houd van werken, ik kijk er graag naar!


Gisteren de bus genomen om naar Puerte Rosario te rijden. De hoofdstad van Fuerteventura! Ik heb al eerder geschreven dat het een plaats is van “not to be”. Wat een dorp, overigens zal het op de komende reis, wel erger worden. In het museum is een tentoonstelling van een kunstenaar met hoog plak en knipwerk, oude beschilderde lappen. Grote muurportretten van honden met sportschoenen aan. Ik heb het snel gezien en loop door de stad. Er staan als bezienswaardigheid een twintigtal beelden waar ze een wandeltocht omheen hebben georganiseerd. Deze wandeltocht is het grote evenement van de folder van de VVV. Ik neem snel na de wandeling de bus terug naar Gran Tarajal.


Na het bezoek aan de Fransen, zit ik in de kuip, en zie bij de Bavaria een man met een grote klauwhamer uit de kajuit komen. Dat is opmerkelijk want een hamer op een schip…

Even later stapt er een man met een slang van twee meter uit de boot en aan het onderdeel op het eind herken ik de aansluiting van de WC. Ik kan een glimlach van medelijden niet onderdrukken. Je huurt een schip en je zit binnen de kortste keren flink in de shit. 4 Mannen die zich bezig houden met een bout probleem, ik zie ze overleggen, twijfelen, de man gaat met klauwhamer terug in de boot. Drie mannen met een slang in de hand. Er wordt doorgestoken en gespoeld, de slang gaat terug naar de plaats waar deze hoort. Zeilen is repareren. Even later worden er blikken bier opengetrokken, om te spoelen en te vieren dat de klus is geklaard.

 

Dolfijnen hebben geen tijd.

zo hoog waren ze niet de golven.
zo hoog waren ze niet de golven.


Zondag, 30 juni 2013.


Ik betrap me op de weerstand om los te gooien voor een zeiltochtje. Duizenden mijlen achter de kiezen en steeds de weerwil overwinnen om te vertrekken. Vanochtend vroeg opgestaan, met hoe kan het anders, prachtig weer. Een lopend windje met kleine schuimkopjes op het water die ik zag bij het voorbij rijden van het havenhoofd, op het moment van brood halen bij de bakker. Weg van de steiger en een eerste tocht sinds anderhalve maand. Ik blijk dan toch een mooi weer zeiler te zijn.


Stroomkabel afschakelen, waterslang op de steiger, motor starten en de lijnen los. Ik ben weg.

In de haven het zeil op, en zeil met halve wind richting het zuiden. Ik realiseer me dat het de richting van de Kaap Verden is maar dat wordt het niet vandaag. Moet nog maanden wachten voor de meest gunstige tijd. Het is zonnig en de snelheidsmeter staat al snel op 11 knoop. Dat is een beetje veel, een gevolg van het schoonmaken van de gever. De gever is zo vuil geweest dat ik deze continue gecorrigeerd heb op schelpresten dat hij van slag af is, nu deze brandschoon is. Ik kijk op de GPS en zie dat de werkelijke snelheid 7 knoop is en stel het log bij.


Het is genieten op het water en vaar al snel het land uit zicht. Ik kom een familie met dolfijnen tegen die geen enkele aandacht besteden aan me. Ik zie ze met grote vaart passeren en er kan geen groet vanaf. Even later zie ik een klein vogeltje steeds met de pootjes over het water lopen. Vreemd vogeltje en heb zoiets nog niet gezien. Na 14 mijl van het land afgevaren te hebben draai ik het schip 180 graden om terug te zeilen.


Nu begint het harder te waaien en vaar met de gangboorden door het water. De stuurautomaat weigert zijn goede diensten en constateer dat er wat lucht in de hydraulische cilinder moet zitten. Ik reef de boel en vaar verder. Het water komt op het voordek en de huisraad gaat zijn eigen plaats aan boord zoeken. Een hoop gerommel en de klap van de stoel die ik vergeten ben op te ruimen doet me behoorlijk schrikken. Het is een prima tochtje en ik weet meteen weer enkel klussen te doen want ik zie dat het glijprofiel van de rolfok losgekomen is. Zeezeilen is trainen en trainen om het veilig te houden. In de haven helpt Raphael me om aan te leggen. Nu weet ik waarom ik aan boord ben. Kan aan de slag met de reparaties alsof ik anders niets te doen heb.

 

Drie mannen voor elke vrouw.

Stenen bruidsbed
Stenen bruidsbed


Vrijdag, 28 juni 2013.

 

Het is vandaag erg warm. De wind die stevig doorzet, geeft het gevoel van een Föhn. De wind straalt warmte en aan boord is het al snel te benauwd. Ik ben bijna klaar met de klussen die op de todo-lijst staan zodat ik een boot-vrije dag inlas.


Afgelopen zondag was de verkenning van de berg aan het strand en nu kijk ik naar de West-kant. Daar ook rots net zoals de rest van het eiland. Bij de voorbereiding lees ik iets over de geschiedenis van het eiland. Het valt me op dat het eiland vroeger Herbania genoemd werd vanwege de vele bossen en het groen. De eilanden zijn door houtkap en overbegrazing verworden tot het kale droge rotseiland van nu. Toch heeft Fuerteventura meer dan 2000 soorten planten en struiken, terwijl dat bij ons maar 650 soorten zijn.

De Guanches, van oorsprong Marokkaanse Berbers, zijn op een onbekende manier hier gekomen, logisch is natuurlijk over water maar opmerkelijk is dat de eilandbewoners geen enkele vorm van scheepvaart of besturen van boten hadden. Er was zelfs geen uitwisseling tussen de eilanden die soms in de verte zichtbaar zijn. De mensen leefden in grotten op het eiland maar ook aan zee. De samenleving was spiritueel gericht en hielden ceremonies op de berg Esmeralda. Pikant detail is dat er veel te veel mannen waren zodat polygamie een prima oplossing bood. Veel vrouwen hadden dan ook 3 echtgenoten. Dit lijkt voor veel vrouwen een prima oplossing maar ik denk dat het veel trubbel heeft gegeven.


Met deze verhalen in het hoofd trek ik mijn stevige schoenen aan en loop langs de kustlijn, over de stenen naar het westen. Het valt niet mee, en krijg geen tijd tijdens het lopen, om vooruit te kijken. De blik is gericht op de voeten en een meter ervoor om van steen naar steen of kei naar kei te stappen. Het wordt steeds ruiger en heb profijt van het lage water zodat bepaalde rotspunten over het wantij gepasseerd kunnen worden. Nu kom ik verschillende holen, spelonken in de rots tegen met een muurtje voor de deur in de vorm van gestapelde stenen. Hier kunnen toch geen mensen gewoond hebben? Het tweede huis van de Guanches met uitzicht op zee? Plaatsen waar de schelpen geraapt en verzameld werden en dan met laag water naar het binnenland getransporteerd?

Het is een bijzondere uitstap waar de gedachtes aan de loop gaan aan allerlei veronderstellingen.

Opeens zie ik een ommuurde ingang van een gat in de rots met een modern matras. Wat nu met al mijn theorieën? Is het dan de plek bezocht door toeristen of de plaatselijke jongelui die uit het zicht van ouders een feestje bouwen? Na een uurtje lopen, klimmen en springen wordt ik door een uitstekende rots die in zee staat tegen gehouden.


Jammer dat ik terug moet en loop nu wat meer langs de rotswand naar de haven. Op de vloedlijn ligt veel plastic in de vorm van flesjes, oude netten, boodschappentasjes, het bewijs dat we slordig omgaan met ons verpakkingsmateriaal. Ik heb er eens eerder over geschreven.


Op de kop van de haven drink ik een kop koffie in een cafetaria waar veel oude zuipers de dag proberen door te komen tijdens de warmte. Er worden veel verhalen verteld met veel gelach en hard schreeuwen. Het is me te rumoerig.

Roken is gezond.

als zeilschip heb je geen kans
als zeilschip heb je geen kans


Maandag, dinsdag, woensdag, 24/25/26 juni 2013.

 

Deze dagen staan in het teken van mijn plek en rust vinden maar dat lukt me slecht en begrijp dat het niet in me zit om de hele dag glazig voor je uit te zitten kijken. Ik blijf heerlijk rommelen met van alles en niets. Veel opruimen om er dan wat later achter te komen dat je een onderdeeltje nodig hebt dat net opgeruimd is. Kast leeghalen en weer inruimen, verder gaan met monteren en dan mopperen dat je weer wat nodig hebt dat net in een andere kast ligt. Het is de hele dag ruimen maar het traint het geheugen prima want ik herinner me steeds meer de verschillende locaties van de gereedschappen en onderdelen.

De lange afstand radio afmonteren, de polyester reparaties aan dek, veiligheidsmiddelen nalopen, dek poetsen, polijsten en in de was zetten. Genoeg te doen maar moet geen kluizenaar worden want dat begint er wel op te lijken. Ik krijg weinig contacten want er zijn weinig schepen. Het is hier komkommertijd.


Ik krijg een mail terug van Huub. Ik zal deze integraal overzetten in dit log. Huub is na 35 jaar Spaans wat anders gaan schrijven zodat de zinnen wat anders lopen dan we gewend zijn:


Hallo Bertus,

Ben er bijna, nog iets minder als 1500 mijl, maar zonder die reparaties was het me onmogelijk. Un morgenvroeg eerst de impellor ( ook gesneuveld ) halen en dan de stagen repareren en dan gelukkig verder.


Venezuela heeft een slechte reputatie, maar word ook zo gehouden. Veel slechte reacties komen uit Trinidad, die willen in Chaguaramas alle schepen zelf in hun haven hebben voor onderhoud.


Kan me het verhaal herinneren toen ik daar was van een Scandinavische boot die “overvallen” was bij chacachacare.


S´avonds werd er op de boot geklopt en de Zweedse eigenaar werd geraakt toen hij naar buiten kwam door een of meerdere ( dat weet ik niet meer ) kogels en die story werd breed opgeklopt, speciaal door de Amerikanen.

Het waren vissers die aanklopten om sigaretten te vragen. Misschien een rare tijd om aan te kloppen, maar ze vissen nu eenmaal s´nachts.

Ze kregen direct een revolver onder hun neus van de eigenaar. ( en dat hoorde je niet op de VHF als er over gepraat werd door iedereen )

Nu heeft bijna iedereen in Venezuela een geweer en niet voor de decoratie, dus bij het zien van die revolver, werd er direct gehandeld en echt geschoten op die “arme” zweed.

Weet de echte story want ik heb dezelfde vissers ontmoet.

 

Er gebeurt wel eens iets van overvallen, maar ik vergelijk dat met bv een overval in de Bossche Hinthammerstraat.

Daar zal wel soms iemand beroofd worden, en als je over diezelfde beroving daar jarenlang “reclame “ blijf makend, ja, dan is de Hinthammerstraat niet aantrekkelijk meer.

 

Nou ja iedereen kijkt het zelf natuurlijk af en maakt de eigen beslissing.

 

Bedankt Huub, dit is geen opwekkend verhaal. Ik zal voor de zekerheid maar gaan roken en genoeg sigaretten aan boord hebben om te ruilen. Zo blijkt roken erg gezond te zijn. Natuurlijk ben je een speld in een hooiberg maar als ik gevonden wordt langs de kust van Spanje en Portugal dan gebeurt er niets maar dat vraag ik me langs de kust van Venuzuela wel af. Het wordt dan varen zonder verlichting en AIS.


We zullen wel zien, het zal wel de Hinthamerstraat worden. Met dit verhaal in mijn hoofd ga ik maar naar bed waar ik natuurlijk niet meteen in slaap val.

 

Bergklimmen

Die berg!
Die berg!


Zondag, 23 juni 2013.

 

Eén van de plezierige dingen van het wakker worden hier, is de onveranderlijk blauwe lucht, die je door het luik ziet komen. Geen wolk aan de hemel en dat in tegenstelling tot de berichtgeving over het weer in Nederland. De Engelse familie die hier aan de steiger ligt, vertellen dat het nog nooit zo koud is geweest als nu in Engeland. Als ze naar huis bellen, mogen ze niet meer vertellen hoe het weer hier is. Wekt alleen jaloezie.


Na een week hard werken is het goed om een zondag in te lassen met wat anders dan boot en neem rugzak en gemakkelijke schoenen en op pad. Ik wil de berg op, die op het eind van het strand ligt, om te zien wat er voor inhammen achter de berg liggen. Op het eind van het strand klauter ik over de stenen naar de rots en hoop oesters, mosselen of ander levend wezen te ontdekken maar dat is niet het geval. Ik begrijp nu waar de uitdrukking naakte rots vandaan komt, er is niets. Wel staat er een visser hompen brood in het water te gooien met een angel en dobber. Je kunt de scholen vissen zien die zich tegoed doen aan het brood maar geen van de vissen is bereid om in de angel te bijten. Er wordt hier gevist met grote stukken brood die de kleintjes aantrekken, hierdoor komen de grote vissen nieuwsgierig en graaierig het voer van de kleintjes afnemen. Het gaat natuurlijk om die grote graaierige vis. Het is net het economische leven van de mens.


Nu beklim ik de berg en dat gaat snel omhoog, een voorgetreden pad geeft me een richting aan om boven te komen. Het is steil en moet vervaarlijk langs de rand die me op de al bezochte rotsen doet neerkijken. Na een kwartier klimmen zie ik dat er weinig inhammen achter de eerste hoogte zijn en besluit terug te gaan. En dat valt niet mee, ik schuif en glibber met mijn bootschoenen alle kanten op. Het is gevaarlijk om af te dalen en ben me bewust dat ik onnodige risico’s genomen heb. Op mijn achterste en met tegenhouden van de handen, die hierdoor ontveld raken, kom ik naar beneden. Een pad omhoog zie je, maar een pad omlaag is lastiger om te zien. Ik ben blij heelhuids beneden te zijn en weet dat de volgende keer met betere schoenen en beter voorbereid een klim gemaakt moet worden.


Beneden loop ik naar het voetbalstadion met een kurkdroog steentjesveld. Geen gras, twee doelen en een echte tribune. Voetballen zoals het in veel droge landen gedaan wordt, is hier ook. Op het eind van de parkeerplaats is een wielerwedstrijd begonnen en loop ernaar toe. Het is geen wielrennen maar een mountainbike wedstrijd met lange stukken. De renners worden de berg op gestuurd en heel in de verte zie ik ze weer omlaag komen. De ziekenwagen staat geparkeerd onderaan het pad, de renners komen met een bloedgang omlaag en zie aan het stof dat ze met alle geweld moeten remmen om de controle te houden. In het bedrijfsleven doet iedereen zijn best om zo veilig mogelijk te werken en dat wordt in één wedstrijdje teniet gedaan. De werkgever die zich inzet voor veiligheid blijft verantwoordelijk voor de zeer gevaarlijke activiteiten van de werknemer in het weekend. Eén coureur steekt ver boven allen uit zodat er weinig strijd is te zien.


In de avond valt er een bericht binnen van Huub van de Broek die door het Panama kanaal is. Huub van de Broek(oud zeeverkenner, solo-wereldzeiler, Fiji-bewoner) heeft erg veel problemen met zijn boot. Afgelopen winter heeft hij zijn “nieuwe schip” gestript, gerepareerd en aangepast aan de nieuwe reis. In de winter vertrokken en heeft zonder problemen de Canarische eilanden gehaald, maar heeft op de overtocht naar het Caribische gebied nogal wat problemen met verstaging opgelopen. Hij ligt ergens op een eiland en is zonder geld, kan niet verder voordat de boel gerepareerd is. We mailen wat op en neer en ik maak mijn plannen duidelijk omdat het niet past in de uitnodiging die hij me doet. Vertel hem dat ik overweeg van Suriname naar Caribische gebied te varen maar dat ik een beetje schrik heb voor de Venezolaanse kust vanwege de piraterij. 


 

Een dag vol met wandelen, klimmen, glijden en sportkijken.

Een "landrotterige" dag!


Goedkoop reizen tussen de eilanden

maakt nieuwsgierig naar Dante
maakt nieuwsgierig naar Dante

 

Zaterdag 22 juni 2013.

 

Met de bus naar Moro Jable om Cynthia naar de Ferrie te brengen. We zijn vroeg zodat we enkele bushaltes eerder uitstappen om een lange strandwandeling te maken. Met de voeten door het uitlopende golfwater, heerlijk weer en wanen ons in Duitsland want een andere taal horen we hier niet.

Op de boulevard van het stadje drinken we een wijntje en rond 1400 uur zeg ik haar gedag en neem de bus terug naar Gran Tarajal. Een gezellig intermezzo. Het reizen tussen de eilanden is goedkoop en goed georganiseerd. De Ferrie is niet duur en het vliegtuig is iets duurder.

 

Rond 1900 uur hoor ik dat ze aangekomen is en dat haar afspraak om op te passen niet door gaat. Ik lees mijn boek van Dan Brown maar kan het niet mooi vinden. Een beetje te cultureel gewild en verwarrende wendingen in het boek, ik erger me maar lees gewoon door.

Zonder geld.

Beschermd Potugees natuurgebied
Beschermd Potugees natuurgebied

 

Vrijdag, 21 juni 2013.

 

Een gewone rustige dag. Niet veel doen en krijg bezoek van Cynthia die even over gekomen is van Gran Canaria. Krijg te horen dat ik de was moet doen en constateer dat ik geen goede tobbe heb. We lopen na de koffie naar het dorp en koop bij de Chinese Blokker een flexibele wastobbe. Met een wastobbe onder de arm naar de supermarkt en heb met de wasmand cq wasemmer een wel heel gave boodschappentas. Er is veel te vertellen en de wetenswaardigheden van de R-steiger van Las Palmas worden uitgewisseld. Het schijnt niet erg spannend te zijn geweest want de meeste herriemakers zijn naar huis.

 

Franse Raphael was vertrokken richting Madeira maar 5 dagen later daagde hij met chartergasten weer op in de haven. Twee voorzeilen kapot, motorpech en wat andere mankementen deden hem besluiten om bij de Ilhas Selvagens, een paar rotseilanden tussen Madeira en Tenerife in, het roer om te gooien. Hij had weinig zeilervaring maar raakte enthousiast over de nieuwe ervaring van de wind en golven. Ondanks de tegenwind en stroom is hij zeer tevreden over het vaargedrag van de boot en zichzelf.

De chartergasten hebben 5 dagen op zee rondgedobberd maar hebben gekregen wat ze wilden. Zeilen, oceaan gevoel met de vrijheid die dit met zich meebrengt. Raphael zit zoals zovelen zonder geld en is vertrokken om op het vasteland wat geld te verdienen. Havengeld afrekenen doet hij wel bij terugkomst.

 

We eten bij de Cofradia en genieten van de vis. Een wandeling door het dorp en kijken naar het strand waar de lokale mensen honkbal en volleybal spelen. Op het terras de dagelijkse koffie en de krant in de Ipad laden.

Oorlog voor een beetje zout

Los Molinos
Los Molinos

 

Donderdag, 20 juni 2013.

 

De weg verandert ineens in een soort grindpad en moet voor een drooggevallen rivier parkeren. Vanochtend een auto gehuurd om het eiland beter te verkennen en het valt me op hoe mooi de wegen op het eiland zijn. Het parkeren op het grindpad doe ik in het plaatsje Los Molinos dat aan de Noordkant van Fuerteventura ligt. Los Molinos is een schilderachtig dorp, van een paar huizen, gelegen aan een baai waar de golven vrij spel hebben op het strand. De zwarte stenen die er liggen zijn allemaal afgerond ten teken dat de zee de stenen op en neer heeft laten rollen. Er blijken bij laagwater spelonken te zijn die bezocht kunnen worden maar ik ben er natuurlijk met hoogwater. Geen speleogie maar een wandeling door de zandlanen van het dorp. Een restaurant met veel gevonden spullen is gebouwd op een rots, net wat hoger dan de rest an de huizen. Je kunt er via het strand en een uitgehouwen trap naar boven klimmen. Eenmaal boven meld een papiertje aan een paal in het restaurant dat er vandaag geen eten is maar wel een drankje. Ik kijk wat rond en loop dezelfde weg terug naar het begin van het dorp waar een ander klein restaurant is.

 

Goedkope tafels en stoelen, de wanden van zeil en de eigenaar zit aan tafel met een leeg bord met vis. Ze blijken vandaag zelf gevangen vis op het menu te hebben en deze wordt aanbevolen. Ik vind het prima en krijg na een kwartier een joekel van een dorade. Had ik niet op gerekend maar het smaakt me prima.

 

Met de auto vanochtend eerst naar Calletas gereden en rondgestapt op een schitterend wit strand met een "dorp" strandstoelen en ligbedden. Fuerteventura is een saai, boomloos, droog eiland zodat de aantrekkelijkheid, de toeristencentra met de stranden zijn.

Van hieruit naar Los Molinos en vervolgens naar Salinas. In Salinas is een zout museum, een beetje behelpen want alle teksten zijn op zijn Spaans. Je krijgt er een boekje bij met Duits en Engels maar het loopt niet lekker. Word me wel bewust hoe belangrijk zout is. De vissers die wat verder op zee visten hadden zout nodig om de vis te pekelen tegen bederf, de legers die grote afstanden moesten afleggen hadden zout nodig voor gezouten vlees en vis. Soldaten werden zelfs met zout afgerekend en er zijn verschillende oorlogen gevoerd om de beschikking over zout te krijgen.

 

De Chinezen hadden open zoutmijnen, de Europeanen moesten het doen met zoutsteen en het zout wat bij verdamping vrijkomt. Zoutsteen is het spoelen van zeewater op rotsen wat een laag zout opbouwt. Dit schijnt van mindere kwaliteit te zijn en wordt gebruikt om in de wei te zetten als liksteen voor het vee. Ik koop een zakje zeezout en loop door de putten waar het zout opgeschept wordt uit de percelen waar het water uit is verdampt. Het zout van Salinas is bekend om het jodiumgehalte maarik denk dat al het zeezout zijn portie jodium heeft.

 

Ik wik en weeg wat te doen met de auto maar breng deze terug naar het vliegveld en stap in de bus om een uur terug te rijden naar Gran Tarajal. Knikkebollend van de saaie rit loop ik naar de Supermarkt om wat boodschappen te doen voor het avondeten. In de avond op het vaste terras een kop koffie drinken en maak verbinding om de krant op te halen.

Wiegen, kreunen en schuren

vis op plateau
vis op plateau


Woensdag, 19 juni 2013.

 

 

De kraan heeft de Queen B in de touwen en de kraanmachinist gaat koffie drinken om mij de tijd te gunnen, de kale plekken, ontstaan door het staan op de balken en de bokken en stutten, van anti-fouling te voorzien. Dat is nog eens service en het verschil met Nederland waar het allemaal zo snel moet gaan. Na een uur komt de machinist terug, start de motor van de kraan om zijn lading naar het water te brengen. Raphael komt aanfietsen en staat meteen klaar om een handje te helpen.


Het voelt veel beter aan om de Queen in het sop te zien liggen en spring aan boord om de motor te starten. Ik vaar de hijsbanden uit en bedank de kraanman voor zijn prima werk. Ik geef gas en voel het schip zowat steigeren. Het schip is van onder schoon en de schroef is zonder pokken. Het vaart sneller als eerst. Ik vaar naar de steiger en spoel het dek schoon van al het stof dat vrijgekomen is van het schuren en van het liggen op de wal.


Ik ben helemaal blij dat het schip weer wiegt, kreunt, beetje schuurt langs de steiger en dat de steiger kraakt. Ik controleer of de afsluiters lekken, de aardplaat goed gemonteerd is, de snelheid en dieptegevers zijn aangedraaid. Alles is in orde en ga in de kuip genieten van een kop koffie en maak diverse praatjes van de schepen aan de steiger.

In de avond trakteer ik me op een visje in de Cofradia. De eigenaar is blij me te zien en haalt een groot plateau met vis uit de keuken en mag er één uitkiezen die het slachtoffer mag zijn. Slachtoffer smaakt prima.

Vastgelopen roer

wrikken om los te krijgen
wrikken om los te krijgen


Dinsdag, 18 juni 2013.

 

Ben vroeg op en weet dat ik vandaag een zware dag ga krijgen. Ik haal twee bierfusten, die op het terrein staan, leg er een lange plank overheen zodat ik wat beter bij de "jeugdpuistjes" kan komen. De vulling is omgeven door stickers en verwijder de plakkers en maak de boel schoon met thinner om de lijm weg te poetsen. Dan met de hand schuurpapier 200, 400, 700 en 1200 op de beschadigingen. Ik krijg er plezier in want het valt me erg mee. Met 200 is de plek al snel gelijk aan de huid van het schip en de andere soorten schuurpapier zijn om het mooi egaal te krijgen. Het resultaat valt me mee, alleen vreemd dat op sommige plaatsen de vulling donker is terwijl op andere plekken de vulling lichter is als de gelcoat.

 

Cedric, een Franse solozeiler die naar Senegal wil, komt me om hulp vragen om zijn roer uit het schip te trekken. Natuurlijk help ik graag en wacht op de kraan die het schip omhoog takelt en ik, onder het schip, langzaam het roer uit de lagers leid. Cedric moppert een beetje want het is dit jaar de tweede keer dat zijn roer vastgelopen is. Ik denk dat de lagers die hij in Gibraltar heeft gekocht niet goed zijn geweest. De lagers zijn uitgezet en hierdoor is het gebruik van het roer erg zwaar geworden.


Na het praatje en het karwei ga ik maar verder met mijn schip. Nadat alles is geschuurd, nageschuurd met schuurpapier 1500, compound(slijppasta) ik de huid en hierna poets ik de romp met was. Poetsen en nog eens poetsen. Ben erg tevreden over het resultaat en ben nu klaar voor de te waterlating van morgen.


Het waait erg hard met een mooie heldere lucht waar de zon vrij spel heeft. Ik hoor via de telefoon dat het bloedheet is in Nederland. Hier is het niet zo warm.

Suïcidale drinker

Schilderij Fallada
Schilderij Fallada


Maandag, 17 juni 2013.

 

De gelcoat is harder aan het worden en besluit het nog een dag te laten harden. Nu de rest afmaken zodat ik morgen alleen het slijpen en waxen overhoudt. Raphael rolt de anti-fouling op het schip. Raphael is aan een goedkoop partijtje anti-fouling gekomen en is blij dat hij deze weet te slijten, ik ben er ook blij mee wat het scheelt me een hoop geld.


Raphael is een bijzonder aardige vent en heeft de hele wereld over gezworven van baan naar baan. Zo is hij in Nederland geweest en zelfs getrouwd met een Strijensasse. De kinderen ziet hij twee keer per jaar als ze op vakantie komen naar Spanje. Hij vertelt graag over zijn leven als duiker, varensgezel, visser, boorplatformmedewerker. Hij heeft helaas zijn zeilschip moeten verkopen omdat hij geen geld meer had. Nu woont hij bij Herbert op de boot een mooie catamaran. Herbert is een 52 jarige met suïcidale neigingen. De hele dag drank, niets doen, en zich rot voelen. Een mooi koppel. Ik hoop niet dat Raphael zich mee laat slepen in de wereld van somberheid.


Na het verven met anti-fouling gaan we een wijntje halen bij de Cofradia. Het is een ontmoetingsplaats voor allerlei mensen en ik word voorgesteld aan allerlei mensen. Rond 1400 uur gaan we terug en leg de laatste hand aan de antifouling, wegpoetsen van lijmresten van plakband en verf de groene bies op de boot. Na het wegtrekken van het plakband zie je pas echt het resultaat.


Ik stop er bijtijds mee en ga aan het strand mijn eboek lezen met een heerlijke duik in zee. Krantje laden, wijntje drinken en haal een chinese maaltijd.

Cofradia

restaurant aan de Cofradia vastgebouwd
restaurant aan de Cofradia vastgebouwd


Zondag, 16 juni 2013.

 

De gelcoat is niet hard genoeg om te verwerken en besluit het tijd te geven. Waarschijnlijk ben ik met de eerste vulling van de gaatjes te snel geweest en ben hierdoor een dag verloren. Niet ergeren maar fluiten. Mijn ouders konden vroeger precies horen wanneer ik me ergerde, ik floot het van me af. Nu ook, ik loop zacht fluitend om het schip heen en steek af en toe professioneel lijkend een nagel in de vulling. Niet hard! Tijd nemen om te wachten. Er zijn genoeg andere karweitjes zodat ik me deze zondagochtend niet verveel. Het heeft een aparte sfeer en er is een stilte over het dorp die me doet herinneren aan mijn jeugd. Ik geniet van de sfeer.


In de middag een wijntje bij de “Cofradia”(genootschap). De Cofradia is in mijn beleving de visafslag maar het woordenboek spreekt hier over Gilde, Genootschap. Het komt een beetje op het zelfde neer en ik denk dat het een vorm van Coöperatie is. Later blijkt dat ook zo te zijn want de vissers die zich aangesloten hebben moeten al hun vis aanleveren bij de Cofradia. Eén keer per maand krijgen ze betaald maar in de maand dat ze vissen, is het tanken van diesel, de kosten van ijs, zout en aasvissen worden voorgefinancierd en verrekend met de opbrengst van de vis. Hiermee ontstaat een vorm van financiering en deling van kosten en gezamenlijk de vis aanbieden aan handelaren of fabriek. Zit goed in elkaar op het terrein van de  Cofradia is het verzamelpunt van de lokale vissers. De ijverigen zijn bezig met het repareren van een bootje tijdens het praten en de minder ijverigen staan hun adviezen en afkeuringen te geven aan de werkenden. Het is overal hetzelfde in de wereld.


Ik probeer bij elke boot een praatje te maken en zie de vissers allemaal gebruik maken van de polyester matten en topcoat. Het is een algemeen bouwmateriaal bij deze houtenscheepjes om de boel in te kleden of verbouwingen te doen. Hout met polyester gaat goed samen blijkt hieruit. De boten zien er over het algemeen prima onderhouden uit maar de vloot bestaat wel uit erg kleine scheepjes.


In de middag komt Marcel het haventerrein opgelopen. Marcel is de eigenaar van de So Rong en uit Las Palmas gekomen, om hier op de wal te kunnen liggen, voor onderhoud. Zijn partner is erg ziek en hij besluit een tijdje verpleeghulp te bieden bij haar thuis in Spanje. Hij had ook voor ogen om een maand op de kant te staan, om met een gerust hart weg te gaan, maar over veertien dagen komen er 6 vissersschepen voor onderhoud op de wal, er zijn niet genoeg bokken voorhanden, zodat het niet uitkomt dat de So Rong op het droge komt. Het schip blijft nu twee maanden in de haven met een schroefaslek. Hij vraagt Raphael, elke dag, de boot leeg te pompen. Marcel voelt zich niet helemaal zeker maar moet uiteindelijk besluiten om naar huis te gaan. Zorgen voor.


Na het middagwijntje ga ik naar het strand en lees in de bakkende zon mijn boek. Het water is heerlijk en er komen grote golven het strand oprollen. De waveriders wachten op de golven en als er een hoogte is waar je vanaf kan surfen, klimmen ze op de plank en maken enkele meters naar het strand. Net even te weinig golven of te weinig ervaren surfers. Ik weet het niet maar vind het een leuk gezicht.

Rond 2000 uur is het druk rond de televisies want er is een promotie wedstrijd aan de gang. Las Palmas kan promoveren maar moet zich gewonnen geven na het oplopen van twee rode kaarten. Las Palmas mazzelt met een gemiste penalty door Melanores en uiteindelijk wint Melanores met 3-1. De enthousiaste Canarianen lopen boos en teleurgesteld de cafés uit.

 

Opnieuw gaatjes vullen.

jeugdpuistjes?
jeugdpuistjes?


Zaterdag 15 juni 2013.

 

De zelfgemaakte gelcoat is niet hard geworden en heb er behoorlijk de ju in. Is de gewone witte verf die ik voor de kleur bijgevoegd heb, niet goed geweest? Is er te weinig harder gebruikt? Ik loop een tijdje rond het schip te dralen en weet niet wat te doen.


Na een uur besluit ik rigoureus alles te verwijderen en poets de compound met aceton uit de krassen. In de winkel koop ik witte topcoat om als kleurstof te gebruiken. Opnieuw twee uur afplakken en probeer de kleur van de Island Packett gelcoat te benaderen. Het resultaat is, na twee keer het mengsel weg gegooid te hebben, niet zo mooi als de eerste keer maar accepteer het kleine verschil. Vullen maar weer.

Carlos komt “zijn” vulwerk van de kiel bekijken en is zo tevreden, dat hij het niet nodig vindt om er een extra mat omheen te zetten. Het belangrijkste werk waar het schip voor uit het water is gehaald, is klaar. Het is uiteindelijk de minste klus.

De andere klussen die ik er bij heb gehaald zijn complexer.


Tijdens het harden begin ik met het afplakken van de groene bies en schuur deze mooi vlak. De kleur laat ik mengen in de ijzerwarenwinkel. Er staat een mengmachine die als een soort van automatische koffiezetapparaat werkt. Je geeft de kleur op die je wilt en de machine brengt gedoseerd de verschillende kleurstoffen in een pot en mengt deze in de gewenste kleur. Het vak van verfmenger is overgenomen door een flitsende mengkast die alle kleuren, die de staalkaart toont, kan mengen. Ik moet alle noodzakelijke boodschappen nu halen want op zaterdag sluit de winkel om 1300 en natuurlijk op zondag niet open. Ik loop de winkel uit met een zak schuurpapier, plamuurmessen, verf, en heel wat andere onderdelen. Op het eind van de middag ga ik naar het strand waar het koele water het bezwete, vermoeide lijf heerlijk verfrist.


Op het terras vind ik een Wifi punt om de krant te laden. Op de kade is een festival aan de gang rondom een aantal spelletjes en een hardloop wedstrijd. De stalletjes met allerlei snuisterijen hebben niet veel om het lijf. Ik vind het best en ga in de avond bij de vismijn eten. Het is er niet druk.

Schuren, slijpen en vullen/

heerlijk met een wit wijntje
heerlijk met een wit wijntje


Vrijdag, 14 juni 2013

 

De gewoonte om mijn Vader elke ochtend te bellen maakt dat ik vroeg op ben in vergelijking met, de Canarianen zodat ik na het telefoontje, met een uur tijdverschil tussen Nederland en Canarische eilanden, al rond 8 uur al aan de gang ben. Met een Dremel slijp ik alle beschadigingen van de gelcoat open zodat de open plekken met plamuur-gelcoat opgevuld kunnen worden. De te bewerken plaatsen markeer ik met tape zodat er niet te veel gelcoat aangebracht wordt en dat tijdens het vullen de plaatsen terug gevonden worden. Het zijn er meer dat 200, krassen, putjes, wrijving door stootwil en er is zelfs een spijker aan de gang geweest die het glansrijk van mijn gelcoat heeft gewonnen.

Het afplakken van de putjes en krassen kost me meer dan 2 uur. In de ijzerwarenwinkel haal ik polyester compound maar deze blijkt niet geschikt zodat er geruild moet worden. Het valt niet mee om de soms zeer technische dingen uitgelegd te krijgen, daarbij komt dat het werken met polyester voor mij een nieuw onderwerp is. Na een gesprek met de eigenaar van de winkel kom ik met een liter polyester Resin en een busje harder buiten. Het lijkt me erg veel maar het is niet duur. Met het overschot kan ik het schip altijd nog verbouwen of genoeg polyester om een meter aan het schip te bouwen.


Het mengen van de kleurstoffen met een beetje geleend wit brengt me een redelijk kleur resultaat. De harder wordt er bijgevoegd en vul er de opgeslepen en geruwde plekken mee op. Nu wachten op het proces van harden. De zon doet zijn best en zie dat het overgebleven compound in de mengbeker begint uit te harden. Zal wel goed komen.


Raphael introduceert me bij de visafslag waar een restaurant is. We drinken er een wijntje en hij bestelt twee bordjes met Croquettas en Octopus. Heerlijk uit de zon, wijntje, lekker eten en erg gezellige mensen om heen. Dit is vakantie met werk.

Terug aan boord.

kruikenzeiker
kruikenzeiker

Donderdag, 13 juni 2013.

 

Gran Tarajal.


Koen staat om 5 uur in de ochtend aan de deur om zijn Pa weg te brengen naar vliegveld Weeze. Met weinig verkeer op de weg ben ik mooi op tijd maar en loop de hal binnen waar ik in de verkeerde rij ga staan. Na 10 minuten zie ik dat het beter is niet te proberen in het vliegtuig naar Palermo te komen zodat ik een rij opschuif voor het vliegtuig naar Fuerteventura.

Met weinig slaap van de vorige nacht en het vroeg opstaan dommel ik heerlijk weg en laat de piloot van Ryan Air het werk doen,die mij (een beetje hard op de landingsbaan) aflevert in het zeer zonnige en warme Fuerteventura.


Met de bus van het vliegveld naar Rosario en een uur later van Rosario naar Gran Tarajal. Rond 1300 uur Canarische tijd zie ik de mast van de Queen B trots boven de muur van de vissershaven uitsteken. Het ziet er allemaal prima uit zodat ik eerst een koffie drink op het terras van een restaurant. Eet er een broodje en loop naar de boot. Het ziet er allemaal prima uit en open het schip, zo kom je weer thuis.

Al snel ziet Raphael dat ik aan boord ben en komt een praatje maken, om te horen wat mijn plannen zijn voor het onderhoud op de wal. Hij vertelt me dat er tijdens mijn afwezigheid een onverlaat, een bok van het schip weggehaald heeft en dat de Queen B met een slagzij van 25 graden stond. Ze hebben de kraanmeester van huis opgeroepen. Hij heeft het schip opieuw in de singels(platte hijsbanden) gezet en de Queen B terug geplaatst op de bokken. Het is de schrik van me dat het schip omgevallen zou zijn terwijl je ver weg bent. Rapahael heeft het prima opgelost en de Queen B komt ongeschonden uit de strijd.


Ik maak een extra inspectierondje en begin aan de klussen. Schoonmaken en slijpen van de gelcoat maar ook opnieuw schuren van de beschadiging van de kiel.

Het drogen van een maand wind en zon heeft goed zijn werk gedaan want de losse, eerst natte, polyester valt met korrels op de grond.


Carlos komt om de kiel op te vullen met polyester compound. Eerste klus zit erop. Rommel wat aan en ga morgen uitgebreid beginnen. Het is niet fijn aan boord van een schip op het droge want je kan geen toilet gebruiken en water lozen. De grote boodschap in een plastic zak, de plas in een fles en de afwas mag wachten. Ik eet in een restaurant een prima maaltijd met vis. 

De dertiende woensdag is donderdag.

dan heb ik het beter met mijn automaat.
dan heb ik het beter met mijn automaat.


Woensdag, 12 juni 2013.

 

 

Tegen iedereen vertel ik dat ik aanstaande woensdag terug ga naar het blauwe water. De lome grote rollers en de heerlijke temperaturen. Ik print mijn ticket en zie hierop de dertiende staan. Bij een discussie met iemand over welke dag het is vandaag kom ik er achter dat woensdag moeilijk de dertiende kan zijn, als de kalender vermeld dat het dan de twaalfde is. Ik kijk met een lichte vorm van ongeloof en vraag met een eigenzinnigheid of de kalender wel van dit jaar is. De dertiende is donderdag en niet woensdag. We hebben een extra dag in Nederland.

Ik voel me moe van de afgelopen weken en prijs me gelukkig om even rust te hebben, door weg te gaan. Het zit nergens echt mee terwijl het met mezelf niet slecht gaat. De economische neergang, de Chinese problemen, de familie geven me eenzaam gevoel omdat ik er niets aan kan doen maar het me wel overkomt. Ik ben niet de enige en realiseer de gelukkige omstandigheid dat ik kan ontsnappen.

 

Vanochtend lees ik in de Telegraaf de veilige thuiskomst van de roeier die twee maal is overvaren. Twee keer langs de huid van een schip geschuurd en twee keer over de kop geslagen in een hekgolf. De speld in een hooiberg als je dit overkomt maar om twee keer de speld in die hooiberg te zijn is ongelooflijk en te toevallig voor toeval. Een teken van boven om er mee op te houden met dat roeien in een notendop op een oneindige oceaan. Ik ben blij voor het overleven van de roeier en schat meteen mijn kansen op een overvaren in. Nihil en toch aanwezig. Het houdt me niet af van mijn voornemen om alleen door te gaan.


Tijdens het verblijf in Nederland heb ik het nodige aan kleine onderdeeltjes en kennis vergaard. Onderdelen zoals geschikte rubber om pakking te maken, houten propjes om de teaklijst in orde te brengen, automatische schakelaar gevonden in het schroot en een boek over het werken met polyester, de voorbereiding op de klus van het poetsen. De reparatie aan de kiel lijkt me een klein karwei maar de zijkant in orde brengen lijkt me een hele klus. Jarenlang hebben de willen(stootkussens) geschuurd langs steiger en huid van het schip. Een aanvaring met een uitstekende uit-stekende spijker op de steiger met de bijbehorende akelige krassen, een zacht bots op een harde stalen steiger in 2010, hebben bij elkaar een extra impact gegeven op het verweer door de zon en andere weersomstandigheden. De gelcoat is mat, gekrast, gerimpeld met andere woorden een doorleefde zijkant. Aan de Queen B kan ik iets aan doen maar aan de rimpels in het gezicht is weinig eer aan te behalen.


Poetsen en wegpoetsen, zorgen wegpoetsen door de plaat te poetsen. Poetswerk in de komende week.

Schipbreuk op Saint Peter en Saint Paul Archipel

sproeiend.
sproeiend.


Dinsdag, 28 mei 2013,

 

Het water sproeit om me heen, Een grote witte snor als boeggolf, een akker met schuim achter de boot aan, spatwater op de zijkant van het schip. Ik ben uitgenodigd voor een tochtje met een Apreamare. Twee grote dieselmotoren die een relatief klein bootje uit het water weten te tillen en het in plané brengt. Dit is leuk, dit is totaal anders varen dan ik gewend ben met een loom log zeilschip die het wel goed vindt als de snelheid 7 knoop aantikt. Deze boot vaart af en toe 23 knoop.


Jelle heeft dit schip gerestaureerd, het was geen oud schip maar wel een tijdje verwaarloosd. Het lakwerk is om je haren in te kammen en alle apparatuur werkt weer. Jeanne is van de catering, zodat ik van natje en droogje voorzien word, met stralend mooi weer. Eindelijk even een warme zon, het is een erg koud voorjaar geweest, het koudste in 40 jaar. Morgen is er opnieuw slecht weer voorspeld zodat het genieten van het genieten wordt. Op de Waal is het druk en de Apreamare moet, in slalom, langs de vrachtvaart.

Schepen die de binnenbocht van de rivier nemen met een blauw bord om zo brandstof te besparen. Schepen die vanwege diepgang meer het midden houden en schepen die gewoon stuurboordwal varen. Met de snelheden van de Apreamare maakt het allemaal niet uit en is het beweeglijke van de boot, een voordeel om de scheepvaart niet te hinderen. Het blijft een prachige rivier, bijna net zo mooi als de Maas.


Tijdens de afgelopen dagen heb ik allerlei kleine onderdelen bij elkaar gesprokkeld en zoek het internet af om goede informatie te krijgen over hoe je polyester kan of mag schuren. Ik begrijp dat de blauwe belastingenveloppe, als schuurpapier, teveel krassen geeft en het beter is om vanaf korrelgrootte 1200 de gelcoat op te ruwen.


In een museum kom ik op een schilderij van een Hollandse meester de schipbreuk tegen van een Hollands schip op een paar eilanden cq rotsen in de Atlantische oceaan. St Peter en St Paul. Ik kijk naar het schilderij en zie een reddingsactie uitgebeeld naar de wal van het zeilschip in nood.

De afbeelding toont een lage kust, waar de opvarenden een lijn uitbrengen om zo van het afgeschreven schip af te komen. Er blijken 4 mensen te verdrinken. Ik heb nog nooit van deze eilanden gehoord en Google thuis. En zowaar, een archipel ongeveer 510 mijl ten noordwesten van Brazilië, liggen deze eilanden midden in de Atlantische Oceaan. Slechts 22 meter hoog, 15 eilandjes of rotsen en een paar vierkante meter groot. Ik kan me heel goed voorstellen dat je tijdens de nacht op deze pukkels in zee kan raken, zoals de Portugese ontdekkers. De Portugezen voeren in 1511 er bovenop maar schreven op hen palmares als de ontdekkers van. Elk nadeel heb zo zijn voordeel.


Charles Darwin heeft deze eilanden bezocht voor zijn onderzoeken. Hij vond er maar twee soorten vogels, een paar krabben en spinnen. Beetje mos en wat zeealgen. Leuk voor de weet maar heb geen zin, om voor deze uit de zee getilde rotsen, om te varen.

Zo wordt je steeds geconfronteerd met geschiedenissen die nieuw voor me zijn en je vind ze terug bij een simpel museumbezoek. Googlen en er ontstaat een nieuw verhaal.

Het is goed om bij de familie te zijn, om thuis te zijn en te werken.

 

Tas in- en uitpakken

Sommigen onder ons, ankeren te vroeg
Sommigen onder ons, ankeren te vroeg


Zaterdag, 18 mei 2013.


Gran Tarajal – Nederland

 

Alles staat in het teken van het terug reizen naar Nederland. Eerst een korte vlucht van Fuerteventura naar Gran Canaria en dan doorvliegen naar Weeze. Koen zal me komen halen om me thuis weer af te leveren.

Je weet dat je tijd over hebt voor andere dingen, immers de bus naar het vliegveld vertrekt om 12.15 uur, tijd genoeg om één en ander op te pakken maar je komt er niet toe. De tas inpakken en tas uitpakken opdat je niets vergeet. Tas inpakken en dan erachter komen dat je dat ene ding toch nog even nodig hebt. Tas weer uitpakken.


Ik laat de ongedurigheid over me heenkomen. Vouwfiets inklappen, in de zak en dan aan boord klauteren via de ladder. Een paar laatste foto’s en ga veel te vroeg richting bus. De bus is 25 minuten te laat maar er blijft genoeg tijd over voor het vervolg. Het vliegtuig naar Gran Canaria en de vlucht naar Weeze zijn keurig op tijd zodat zoon Koen me precies op de geplande tijd kan meenemen naar huis. Einde van een relatief kort verblijf met weinig vaaruren en toch weg geweest. Het Spaans is door de cursus beter verstaanbaar geworden en kan simpele gesprekken volgen. Een verdienste van de cursus, juffrouw Marta. De komende tijd maar eens zien of ik de studie kan vasthouden.


De eerste dag thuis, staat in het teken van de familie (de herdenkingsdienst van een neef) en helaas overlijdt een dag later een nichtje uit dezelfde tak van de familie. Veel verdriet en ben achteraf blij dat ik thuis ben om er te kunnen zijn. Veel kan ik niet doen, maar je laten zien in zware tijden is het minste wat je kunt doen.

 

Dovemansoren

Gescheurd in het langs
Gescheurd in het langs


Vrijdag, 17 mei 2013,


Gran Tarajal.

 

Het schip is vannacht netjes recht blijven staan en er komen alleen trillingen door van de mast. Het is behelpen met de wc want je kunt het wel doorpompen maar dan ligt de grote boodschap op straat, de oplossing is een plastic zak in de wc-pot leggen en na de verlossing, zakje eruit halen en dichtknopen. Vreemd gevoel om met zakje uit de toiletruimte te komen en dat je moet nadenken hoe op te bergen. In de normale afvalzak?


Het is donker bewolkt weer en er staat een stevige wind, het nodigt niet uit om iets te doen maar begin aan het onderhoud waarvoor het schip op de kant staat. Ik maak het gat in de kiel schoon en ga er met hamer en beitel aan de slag om het loszittende materiaal weg te halen. Het valt allemaal erg mee en het ziet er erger uit dan het in werkelijkheid is. Als afwerking zet ik de slijptol op de twee gaten en het ziet er ineens heel anders uit. De maand drogen zal het polyester goed doen en de reparatie betitel ik als een kleine reparatie.


De snelheidsgever, het wieltje in het vlak om de mijlen te tellen maak ik schoon maar wil het er ook eens uithalen om de boel gangbaar te maken. Ik kon de gever van binnenuit niet uithalen omdat deze te vast zat, maar tik van buitenaf met een houten roerhoutje de cilindervormige gever de boot in. Zo ook met de gever van de dieptemeter maar hierbij komt heel smerig verrot water uit het gat. Vreemd, bij controle van de gever blijkt deze in het langs gescheurd te zijn. Dit zal de reden zijn waarom de dieptemeter de ene keer het wel doet en de andere keer niet. Er moet een nieuwe komen en zal deze in Nederland bestellen.


Alle losliggende spullen haal ik van het dek en controleer ook de veiligheidsmiddelen die stand-by aan de reling vastgemaakt zijn. Dit is wel eens nodig want het seinvlaggetje is verpulverd en de batterij van het lampje is erg zwak. We hebben een afspraak gemaakt om rond 12 uur een kop koffie te drinken bij de bar met wifi zodat ik heerlijk de klussen kan doen die zich één voor één aandienen. De Queen B wordt niet winterklaar gemaakt maar het lijkt er wel veel op. Het is voor een maand maar toch voelt het aan dat ik lang wegblijf.

Rafael komt langs voor een praatje en neemt op wat er voor klussen voor hem overblijven.


Op het eind van de middag maken we een uitgebreide wandeling door het dorp en eten bij een restaurant met uitzicht op het honkbal. Bij restaurant naast ons is een kinderfeestje aan de gang, om de feestpret te vergroten, worden er fluitjes uitgedeeld. Het geluid gaat mij door en merg en been. Dit is ergeren zonder je ergernis te kunnen oplossen. Verschillende malen grijp ik naar mijn oor, de toon is zo hoog en schril dat het zelfs door mijn dovemans oren dringt.

 

Hijsen, remedie tegen kiespijn.

Zeepokken rond de beschadiging
Zeepokken rond de beschadiging


Donderdag, 16 mei 2013.

 

Uit het water.

 

Cynthia is overgekomen van Gran Canaria om me te helpen met het uit het water halen van de Queen B. Ze staat met handen en voeten af te houden terwijl ik voorzichtig, met dwarswind, naar de singles vaar van de botenlift. Natuurlijk waren de heren een kwartier te laat maar de andere kant van het verhaal is, als ze er eenmaal zijn, dan hebben ze alle tijd om te helpen. De eerste keer hijsen gaat niet helemaal volgens de zin van de machinist en hij legt het schip voorzichtig terug om de banden opnieuw onder de kiel te leggen. Met het omhoog halen van het schip blijkt de voorstag tegen de kraan te komen en moet de Queen B weer terug in het water. Ik vaar onder de kraan uit en draai het schip 180 graden om achteruit varend opnieuw onder de kraan te komen. Nu weten we wel waar de banden moeten komen en gaat het allemaal zeer beheerst. Het water valt van de Queen B af en laat zijn pokken en aangroei zien. Het valt allemaal erg mee en de anti-fouling heeft het driejaar prima gehouden.


Alleen op de plaats met beschadiging, veroorzaakt door een ongeplande dreun tegen de drempel van de stadshaven van Vlissingen, zitten wat extra zeepokken. Ik voel met de vingers aan de plek van de schade, het is groter dan ik dacht. Voor deze schade haal ik het schip uit het water om de gelcoat en het laminaat te laten drogen tijdens mijn afwezigheid. Rafael is me zeer behulpzaam en vertaalt alles wat ik roep naar de kraanmachinist. Het schip wordt met de punt naar de heersende winden gezet en er worden houten bokken geplaatst met extra stutten om de boel te zekeren. Toch blijft het een vreemde gewaarwording als je loopt op een schip dat stabiel op de wal ligt. Het past niet in je systeem en het voelt net alsof je trappen loopt op een roltrap die het niet doet. Het klopt niet. Cynthia moet verschillende angsten overwinnen om in de kuip te komen.


Na het vastzetten van de schoren en het vastnagelen van de bokken met spijkers in het asfalt, neem ik de schade op. Ik maak wat foto's en krab de schelpen uit het gat. Het valt mee omdat het een vaste klomp polyester is en dat ik geen delaminatie of inwateren constateer in en om het gat. Dat ziet er goed uit en kan gemakkelijk over een maand gerepareerd worden met wat matjes en epoxy.


Vanochtend ben ik opgestaan met een loeiende kiespijn. Ik kan met heel veel pijn mijn kiezen op elkaar krijgen maar kan niets eten. De pijn straalt uit naar mijn wang en naar mijn voorhoofd. Echt kiespijn, ik voel me ziek. Ik neem een zware pijnbestrijder maar deze brengt maar weinig verlichting en besluit maar om meteen naar de tandarts te gaan. De havenmeester moet ik betalen en vraag bij de afrekening het adres van de tandarts. Ik fiets er meteen naar toe en wordt bijna gelijk geholpen. Tandarts verwijst me voor verdere behandeling door naar de eigen tandarts in Nederland en geeft me een penicillinekuur. Diagnose en medicijnen komen me op € 20,00 te staan en meteen geholpen. Dat is nog eens service. Ik fiets terug met een kloppend hoofd en probeer wat zachts te eten. Tijdens de drukte van de hijsoperatie vergeet ik de tandpijn en nadat de boot op de kant staat, verwonder ik me dat de tandpijn bijna weg is. Dit moet ik onthouden, bij kiespijn de boot uit het wateren takelen.

 

 

Verwaande kwast.

Ziet er op de foto groter uit dan het werkelijk is
Ziet er op de foto groter uit dan het werkelijk is


Woensdag, 15 mei 2013.

 

Gran Tarajal/ Puerto del Rosario.

 

Rafael komt met de mededeling dat het schip morgenmiddag uit het water kan. Hij vraagt hoe diep de Queen B steekt en met de 1.40 meter kunnen we er om 1600 uur uit. Nog één nachtje slapen voor het hijswerk en daardoor heb ik de kans om wat sightseeing te gaan doen. Het wordt met de bus naar Puerto del Rosario. De weg naar Puerto del Rosario is niet spannend. Weinig bomen, dor landschap, geiten op de hellingen, verstrooid liggende huizen waarvan de erven puinhopen liggen met afgedankte spullen. Ik voel me hier in Zuid Afrika maar met veel meer droogte, ik kan Mexico niet beschrijven omdat ik er niet geweest ben, maar het gevoel is er wel. Mexicaans.


De bus rijdt een uur om in Puerto del Rosario te komen wat betekent dat het een groot eiland is. Ik kijk op de kaart en zie dat het van noord naar zuid meer dan 190 km is, het is hier allemaal veel groter dan er voorgesteld wordt. Fuerteventura is het tweede eiland van de Canarische eilanden.


Puerto de Rosario (Rozenkranshaven) heeft de naam pas sinds 1957, ervoor heette de Metropool van 20.000 inwoners nog Geitenhaven (Puerto de Cabra). Je wordt er niet vrolijk van als overwinnaar je commandant te moeten melden dat je de Geitenhaven hebt veroverd en dat je de naam hebt veranderd in Rozenkranshaven. De uitreiking van het lintje zal wel enige tijd in beslag gaan nemen.


Er is een Kerk, een kazerne van het Spaanse Vreemdelingenlegioen en een voetbalclub. Jullie begrijpen dat ik niet wist, waar ik moest beginnen, om al deze schoonheden tot me te nemen. Het wordt een terras in de hoofdstraat tegenover een Chinese Troepwinkel. Hoe de Chinezen de uithoeken van de wereld weten te vinden is voor mij nog steeds bijzonder.

Ik mis de bus omdat ik aan de verkeerde kant van de weg sta en loop naar het station om de goede bus te vangen. De bus komt 15 minuten te laat en niemand maakt zich druk. Ik begrijp voor de komende tijd dat ik het moet hebben van de gemoedelijkheid in de nederzetting waar de Queen B voor onderhoud uit het sop gaat.


In de avond zit ik tussen de Spanjaarden naar de bekerfinale te kijken tussen Atletico Madrid en Real Madrid. Opmerkelijk is dat iedereen een hekel heeft aan Real Madrid, een hekel hebben ze aan Ronaldo en Maurinho in het bijzonder. Je bent wel erg verwaand als je de eigen bijnaam verzint, eerst noemt hij zichzelf de The Special One en nu heet hij ineens The Only One. Verwaande kwast. Ik heb een leuke avond tussen de emotioneel reagerende mensen om mij heen. Real Madrid verliest de beker aan Atletico.

Internet in het wijkgebouw.

Afleiding genoeg tijdens het internetten
Afleiding genoeg tijdens het internetten


Dinsdag, 14 mei 2013.

 

Gran Tarajal.

 

Wachten op een hijsvergunning vanuit Headoffice Las Palmas. Rafael komt een praatje maken en overhandigt een nieuw formulier om in te vullen. Ik vul de gevraagde gegevens in en moet dit formulier naar het havenkantoor brengen waar een streng uitziende ambtenaar met een uniform aan, het formulier aanneemt. Eerst kijkt hij met een vies gezicht naar het A4tje, “willen ze me nu weer aan het werk hebben”gezicht, maar toen hij de blauwe inkt van het ingevulde ziet, klaart hij helemaal op. Hij vraagt of ik van de Queen B ben? Een onlogische vraag want hij krijgt net het formulier van de Queen B in handen, voor mij betekent het dat er al over gesproken is. Erg vriendelijk word ik te woord gestaan en moet maar terugkomen om af te rekenen als het allemaal voor elkaar is. Ik zwaai gedag en ga met de fiets op verkenning in het dorp.

Geen massatoerisme maar een goede verhouding tussen Canarianen en buitenlanders. Op het strand wordt honkbal gespeeld door de lokalen en is leuk om naar te kijken vanaf een terras.

 

In het wijkgebouw haal ik de krant op en zit in het middelpunt van een soort volksuniversiteit. Salsadansen, expositie van een pottenbakster, voorlichting voeding baby’s en er staan nog een hele hoop activiteiten aangeplakt, die al lang verlopen zijn. De laatste dagen moet ik mijn best doen om de diepvries leeg te eten want de terugreis naar Nederland is gepland in het weekend, om eerder thuis te zijn voor droevige omstandigheden in de familie

 

Muurschilderij

dit zijn de echte stucadoors
dit zijn de echte stucadoors


Maandag, 13 mei 2013.

 

Morro Jable – Gran Tarajal.

 

Een kort tochtje van 20 mijl met halve wind. Hoe mooi wil je het hebben. Het eerste stuk met de motor omdat traject over zee in de beschutting ligt van een berg. Na de berg is een soort van laagte waar de wind doorheen blaast en er een Noord 4-5 doorkomt. Op afstand zie ik de wolken in een soort van kleed over de top van een berg klimmen en vervolgens er vanaf vallen. Als een bed van watten die de toppen van de berg warm of koud moeten houden?


De Queen B vraagt om een rif en steek deze, ondanks het verminderde zeiloppervlak blijft de dame 6 knopen lopen. De windvaan doet het hier niet zo goed omdat de wind tussen de bergen nogal wisselend doorkomt. In Gran Tarajal word ik ontvangen door Peter, een vriendje van Cynthia. Zij heeft hem geïntroduceerd want Peter schijnt de key-factor te zijn om snel de kant op te kunnen. Peter, een Ier, is een aantal jaren geleden binnen komen varen, heeft zich min of meer hier gevestigd en gedraagt zich als een tweede havenmeester. De officiële havenmeester vindt het allemaal best en laat Peter zijn gang gaan. Scheelt hem veel zorg en werk. Peter verdient er een cent bij door klusjes op te knappen en provisie te vangen.


De bureaucratie is hier erger dan in Nederland, invullen van documenten bij invaren en documenten voor de wal en er moet vanuit Las Palmas toestemming komen om de kraan te mogen gebruiken teneinde het schip op de kant te zetten. Je zult maar een lek hebben, dat zijn lange dagen van hozen en zorgen, in de hoop om de toestemming op tijd te krijgen. Peter zegt me toe dat het allemaal niet zo’n probleem is en dat het schip er over drie dagen eruit kan, met officiële toestemming. Ik laat het over me heen komen. Het dorp is aardig en ontdek een leuke oplossing voor de muren die in de meeste dorpen een onverzorgde indruk wekken. Hier zijn ze fris wit geschilderd met mooie geschilderde afbeeldingen. Zo mooi dat de Graffiti hier weg blijft.


In de avond komt Peter alles door spreken. Formulier invullen, voorschot geven en een biertje drinken met de nodige sterke verhalen. Peter vaart met zijn 33 voet Dufour 8 keer de transatlantic. Hij heeft om dit naar zijn idee beter te doen, de kiel verlengd en 500 kilogram lood op het vlak gelegd om wat meer massa te hebben. Ik moet twee dagen doorbrengen aan de steiger en in het stadje. Ik heb er helemaal geen bezwaar tegen, het is een prima plek om te zijn.

KVP, kijken, voelen en pleiten.

prachtig strand op een grijs zwart eiland
prachtig strand op een grijs zwart eiland


Zondag, 12 mei 2013.

 

Las Palmas – Morro Jable (Fuerteventura)

 

De wekker geeft een elektronisch weksignaal. Stap uit bed en zet de GPS aan, motor starten en loop naar het voorschip om de lijnen los te gooien. Op hetzelfde moment stapt Tobias(Duitser) van boord bij de Noren. Ze blijken na het feestje nog maar een feestje te hebben gebouwd. Tobias kan het niet meer aan en gaat nu om half zeven naar de eigen kooi. Ook Tobias die graag meedoet maar nu ook aangeeft dat het ongelooflijk is wat er gebeurd bij onze Noren. Ik wens Tobias tot ziens, hij gaat naar bed en ik vaar de box uit.


Net buiten de haven staat er nog niet veel wind maar het weerbericht kennende komt die wind nog wel. Ik zet de hele zeilgarderobe op en wacht op de tocht die komen gaat. Na een uurtje komen de eerste witte schuimkopjes en de Queen B gaat lekker op een oor liggen en ik voel me nu los van de steigers, de havens, op naar het nieuwe.


Fuerteventura is het tweede grootste eiland en ook het tweede eiland van de Canarias dat door de Spanjaarden op de lokalen is veroverd. Toch alweer 600 jaar geleden. De wind neemt in kracht toe en af, hierdoor loopt het schip tussen de 3,7 en 6 knopen, ik vind het best en geniet van de deining, de lucht en een enkele vliegende vis. De Queen B ligt op de route van de Ferry’s zodat er een paar keer een passagiersboot van achter komt, maar ze nemen de ruimte en heb er geen enkele last van. Het weer wordt tijdens de rit steeds mooier en het is wolkeloos maar ik zie nog steeds geen land. Vreemd want ik ben 5 mijl van Punta Jandia af en er is niets. Pas op een afstand van 3 mijl is er visueel contact met het land. De open lucht is bedrog, er is een soort van filter in de lucht die het zicht wegneemt. Gelukkig goed op koers en loop de haven Morro Jable binnen om 1900 uur. Het is een leuk stadje, witte vierkante blokjes, de huizen. De haven en het dorp is gescheiden door een rots die eerst overgestoken moet worden om aan de andere kant de toeristen te kunnen ontdekken. Er is een mooi strand, leuke restaurantjes waar ik een hapje eet, en me verwonder over het van grote afstand herkennen van de Duitsers. Ik begrijp de mannen die de gasten binnenpraten in hun restaurant op de boulevard nu beter, je kunt de verschillende nationaliteiten, door de houding, kleding en kapsel herkennen. Ze roepen naar mij “kijken, kijken, niet kopen”. Ze hebben gelijk ik wil alles zien en voelen maar niets kopen, ben dan ook een typische Hollander.

Feestje

Ik heb mijn bootje volgeladen.......
Ik heb mijn bootje volgeladen.......


Las Palmas

 

Zaterdag, 11 mei 2013.

 

Geen Spaanse les, het voelt als weekend. Structuur scheidt de werkdagen van de weekenden. Het wordt een dag van boodschappen doen, de stad inlopen, liggeld betalen bij de havenmeester, onderdeel ophalen bij de watersportwinkel, praatjes maken op de steiger want het is vandaag de laatste dag in Las Palmas. Ik vertel iedereen dat er morgen vertrek is gepland en zeg hierbij allen tot ziens.


De Noren komen mij uitnodigen voor een borrel bij Less. Less is een Noor aan de andere kant van de haven en ik zeg hen dat ik er nog even over nadenk. Het is een beleefd antwoord want ik heb geen zin om er naar toe te gaan. Ik ruim het schip op en zet alles zeevast zodat er morgen vertrokken kan worden zonder al teveel voorbereidingen op het laatste moment.


Waypoints inbrengen, luiken sluiten, weerbericht nalezen. Rond 2100 uur vertrekt van onze steiger een rubberbootje volgeladen met gasten en begeleid met de gitaarspeler Curt, die op weg zijn naar het feest. Ik hoor op een afstand van 500 meter het gejuich als ze aankomen. De muziek gaat aan en zelfs over de grote afstand kan je de muziekbundel volgen. Kennen ze daar soms een Noorse versie van André Hazes, Guus Meeuwis, Zangeres zonder Naam.

Ik glimlach en ben blij dat ik er niet bij ben. Ben benieuwd of ze wel veilig terug kunnen komen met het rubberbootje.

 

Comunicar, communicate of Ouweh.....?

donderend geweld
donderend geweld


6/10 mei 2013

 

Las Palmas

 

De straaljagers donderen met geweld over de huizen. Het verstoort de Spaanse les. De ramen gaan dicht tegen het geluid en de deur van de klas gaat open, om het niet al te warm te laten worden. Marta, de lerares grijpt naar haar slapen en klaagt over migraine. Het geluid gaat haar door merg en been.

Als voorbereiding op het bezoek aan de toekomste landen doe ik een poging om Spaans te leren. De landen die op de verlanglijst van het bezoeken staan spreken bijna alle Spaans. Ik weet dat je met het Engels een heel eind komt maar het lijkt me ook leuk om met de lokalen te kunnen praten. Communicatie is een onderdeel van het varen en daar horen verschillende talen bij. Afgelopen maandag heb ik de stoute schoenen aangetrokken om naar de schoolbanken terug te gaan en heb er een week voor uitgetrokken om de basis uitspraak en basis woordopbouw te leren.


Het is veel te kort, maar het begin nodigt misschien uit, om thuis door te gaan met leren. Een dagelijks programma van 0900 uur tot 1300 uur en het is een intensieve cursus met slechts 5 leerlingen in de klas. Marta moet de verschillende nationaliteiten Spaans leren zonder een andere taal te gebruiken. Soms, een paar woorden Engels, het is niet vanzelf sprekend dat de leerlingen Engels spreken. Ik zit met een Tsjechische moeder en zoon, een Koreaan en een Nederlandse in de klas. Marta weet als een volleerd onderwijzeres te laveren tussen alle talen en weet zich binnen enkele dagen verstaanbaar te maken in het Spaans. Ik denk haar te kunnen volgen en het traint me de woorden die ik op straat hoor, te verstaan. In de middag is het studeren want je krijgt ook huiswerk mee en dat neemt snel 2 uur in beslag.


Na de les terug aan boord, maak ik de boot los en vaar naar het ankergebied om te zwemmen en het huiswerk te maken. In de vroege avond terug naar de box om te koken en te slapen. Ik slaap de laatste week erg slecht maar ben gelukkig niet al te moe.

De watersportwinkel heeft het anker binnen en ga het nieuwe anker halen wat een hoop gesprekken op de steiger teweeg brengt over het nut van ankeren en met welke ankers. Het anker wordt geplaatst op de boegrol maar heb het nog niet getest. Het ziet er wel fors uit en het is een zwaarder anker dan het andere ankergerei. Nu nog maar eens een plaats bedenken voor het anker wat niet meer op de boegrol past. Het blijven vervelende stukken ijzer om te stuwen.


De vliegshow is een oefening voor de officiële show van aanstaande zondag maar kijk steeds naar de weerberichten om een mogelijkheid te zien om te vertrekken. Het is wel prachtig warm weer maar er staat een stevige wind. Een drukke week met weinig te melden

Zondag vaarders.

dit gaat snel!
dit gaat snel!


Zondag, 5 mei 2013.


Las Palmas

 

Het is bewolkt en gezien het wolkenpatroon kans op regen. Ik vaar de haven uit en leg het schip weer voor anker. Vanuit de kuip ben ik getuige van de activiteiten van de watersportvereniging. De Optimisten, 470 zeilklasse, surfers, surfplank met roeiers, zwemmers en begeleidende rubberboten watersporten rond de Queen B Langeafstand zwemmers crwlen er tussen door en vind het maar een risicovolle toestand.


Rond de middag is het mooi weer en spring regelmatig in de 23 graden warme plomp  Na het rondje zwemmen met de douche achter in de kuip, het eerste zout afspoelen en weer in de zon extra opwarmen. Voor mij is het een nieuw soort van rust nemen. Geankerd de dag doorkomen. Ik vaar op tijd terug naar de haven waar ik een soort van Paella maak met de ingrediënten uit de diepvries. Rustige dag en avond. Morgen naar school.

 

Terug! naar de R-steiger

kleurrijk
kleurrijk


Zaterdag, 04 mei 2013.

 

Las Palmas.

 

Luc gaat vanmiddag weg maar dat duurt nog lang zodat we een programma in Las Palmas maken. Met de bus naar de stad en lopen naar de versmarkt, waar vis, vlees en groenten verkocht worden. Het is altijd een feest naar de verschillende vissen te kijken, naar de andere wijze van vlees bereiding en het kleurrijke van de groentenwinkels te zien. Na de aanslag op de smaakpapillen drinken we een kop koffie en gaan in een typisch Spaans restaurant een hapje eten.


Families met kinderen komen binnengewandeld maar ook een Spaanse man die alleen aan tafel zit. De kinderen maken een herrie, de ouders maken een lawaai, wij praten eroverheen en de man alleen, zit stilletjes vooruit in zijn eten te kijken. Je vraagt je af welk verdriet de man met zich meedraagt.


Na het eten de bus terug om de bagage van Luc op te halen en breng hem weg naar het station vanwaar de directe verbinding met het vliegveld is. Luc reist alleen verder en ik probeer de krant te laden bij Mc Donalds. Het lukt me niet en moet na een half uur opgeven met een half geladen krant die later niet te lezen blijkt.


Ik haal snel wat boodschappen en ben terug in de haven om het schip los te gooien om er voor anker te gaan liggen. Zwemmen, luieren en bijkomen. De havenmeester komt me zeggen dat ik er in de vannacht niet mag blijven liggen en dat er in de haven overnacht moet worden. Ik vaar met tegenzin terug naar de R-steiger.

Motorboot

wind en golven langs rotskusten
wind en golven langs rotskusten


Vrijdag, 3 mei 2013.


Puerto de Mogan – Las Palmas

 

Een vliegende vis aan dek. De vleugels liggen verstrikt in de schoten en wij treffen de vis dood aan. Voor mij bijzonder want het is de eerste keer, dat er een vliegende vis aan dek landt. Ik maak er een foto van en stop de vis in een plastic zak en berg deze op in de koelkast voor latere consumptie.


Vannacht zijn we om 0300 uur opgestaan en maken vrijwel meteen los, een kwartier later zijn we al op zee en het is vlak met weinig wind. De motor vol aan en proberen zoveel mogelijk mijlen te halen voordat de wind komt. Het is niet echt donker op zee door de maan en de heldere sterrenhemel, de vissersboten varen in groepen langs de kust en ik tel er op een gegeven moment tien die bij ons in de buurt liggen. Luc houdt de boel goed in de gaten maar ziet dat ik niet wil gaan slapen en gaat rond 0500 uur een halfuur naar de kooi.

Ik laat de Queen B het werk doen en maak met het schip een ruime bocht om de vuurtoren van Mas Palomas. De golven worden langzaam hoger en de wind komt rond 0900 uur uit de voorspelde hoek, Noord en tegen, golven tegen, de snelheid van het schip neemt af maar blijft de 12 ton tegen de elementen gooien. Op de helft van het af te leggen traject neemt de wind toe tot 5 Bft en de golven worden kort en steil, soms komt de snelheid niet boven de 3 knopen uit. Ik laat de boel doorgaan, zeilen is een optie maar dan wordt het nog later voor we in Las Palmas zijn en ik wil het Luc, de Motorbootman, niet aandoen, wat de geweldige voordelen zijn van een zeilboot scherp tegen de wind in.


Om 1300 uur lopen we de haven van Las Palmas binnen en vaar meteen naar het havenkantoor voor een ligplaats. Ik vraag om een plaats op de S-steiger maar krijg dezelfde plaats toegewezen als de laatste keer op de R-steiger. Eenmaal onderdeel van roddel altijd onderdeel van roddel. De Roddelsteiger is mijn lot. De Noren zijn weg en de steiger is opgelucht maar niemand heeft een hekel aan de Noren gekregen omdat ze zo aardig zijn. Ik ga op het eind van de middag met Luc naar de Hollandse borrel waar ik geniet van het gemakkelijke aanpassen van Luc in de wereld van de vergrijsde “ronddewereldwillenvaren” bootjesmensen.


In de avond gaan we samen voor het laatste avondmaal van deze prima week op stap met elkaar. We eten erg goed, het wijntje uit Tenerife smaakt prima bij mijn Bakeljauw. Morgen voor mij de laatste dag met zeilmaat.

Kraanwerk zonder hijs.

hier wordt nog gehesen.
hier wordt nog gehesen.


Donderdag, 2 mei 2013.

 

Puerto de Mogan

 

Canarisch weer en besluiten en dagje te blijven in Mogan om uiteindelijk vannacht te vertrekken omdat de wind, die altijd langs de kust van Noord naar Zuid staat en met name in de middag, te ontlopen. De windguru geeft telkens 15 knoop Noord op maar in de middag is het dik 25 knoop en dat samen met de golven die tegenstaan, is het geen sinecure om terug te varen.


Ik loop met Luc naar de haven waar het lossen van de kleine tonijnen doorgaat en er is extra aktiviteit omdat er twee grote mobiele hydraulische hijskranen opgesteld worden. We blijven even staan om te kijken maar waarvoor? Er is niets wat klaarligt gehesen te worden. We houden de kranen, in de verte, wel in de gaten.

Op de kop van de haven is een terras met uitzicht op zee en drinken daar een colaatje met koffie. Luc vindt de koffie hier niet te drinken en kan hem eigenlijk geen ongelijk geven. De Spaanse koffie is een sterk geroosterde koffieboon, gemalen en daar koffie van gezet, een smaak om te wennen. Ik flauw de bittere smaak af met een fles mineraal water om het te bittere weg te nemen.


We laten elkaar goed vrij zodat ik in de middag kan zwemmen. Luc is geen zwemgod ondanks zijn liefde voor de watersport. Hij zit er liever op en neemt het in verschillende vormen in. De wind staat goed door en de golven die haven binnenrollen maken het water wat troebel. Een heerlijke temperatuur om je in af te koelen. Bij de Bar Marina komen we elkaar weer tegen en ik kan er de krant laden via het internet. Samen lopen we naar de supermarkt om het diner samen te stellen. ’s-Avonds lopen we nog eens door de haven waar de vissersschepen ook continue moeten repareren. Het zijn niet alleen de jachten die van alles stuk hebben. We gaan vroeg naar bed om vannacht te kunnen vertrekken.

Bonita

Bonita of tonijn?
Bonita of tonijn?

Woensdag, 1 mei 2013,

 

Puerto Rico – Puerto de Mogan.

 

Wij beginnen de dag met zeevissen. De hengels worden uit het vak gehaald en probeer met de middelen die we hebben een acceptabel aas te fabriceren, voor de dames en heren vissen. Ik heb wat diepvries garnalen, waarvan de koppen afbreken als de haak er doorheen gehaald wordt. Dan maar zonder kop, ik eet ook liever de beesten op mijn bord zonder de kop.


Luc vaart de boot eerst naar het havenkantoor waar ik me afmeld, vervolgens naar buiten op zee met 1500 toeren en het visplankje met het kunstinktvisje achter de boot aan. We liggen in de luwte van de hoge rots, verder op zee zien we de witte kammen voorbij racen. Rond het middaguur varen we naar Mogan. De garnaal zonder aandacht binnen gehaald en het inktvisje wordt zonder enig respect van de vis aan boord getrokken. Ik beloof Luc om in de supermarkt zelf uit te kiezen wat het avondmaal wordt in plaats van dat je moeten eten wat je vangt.


We worden na marifooncontact opgewacht door een steigerboy en krijgen een plaats toegewezen aan een steiger in plaats van een plaats met de kop aan de stenen kade. Het plaatsje is en blijft leuk, de witte huisjes met de pasteltinten en de bloemen aan de gevel in plantenbakken. In de haven varen de vissersschepen af en aan en lossen bakken vol met Bonito’s. De toeristen drommen om de bakken heen en houden de werkende mensen op zodat er een beetje overdreven geroepen en gewaarschuwd wordt. Het maakt het er erg levendig. We kijken onze ogen uit naar de grote lege ogen van de ontzielde vissen. Als laatste gasten krijgen de vissen vliegen en scheppen ijs over zich heen. Op de kop van de haven drinken we een kop koffie en zien de banaan rondgetrokken worden, waterscooters racend over het water en de luxe partyschepen gaan in de luwte van de haven liggen om de gasten te laten Jacuzzeren en zwemmen in zee.


Na een prima avondeten loop ik naar een bar en tref het deze keer want ik zie in een Duitse Bar de wedstrijd Bayern München die door de Duitsers dik verdiend wordt gewonnen. 

Wandelend plaatjesboek

de krant is er niets bij
de krant is er niets bij


Dinsdag, 30 april 2013.

 

Puerto Rico.


Vandaag de abdicatie van de Koningin, de ver weg van mijn bed show. Een nieuwe koning en een koningin als sprookje voor de toekomst, een uitgekleed instituut en wens de nieuwe koning vele kilometers in zijn gouden koets.

 

Een dagje vrij. Geen specifiek programma. Rustig opstaan en ontbijten in de kuip. De Noren aan deze steiger, anderen dan in Las Palmas, verkeren nog steeds in dezelfde box en maken geen herrie. Ze lopen wel bij elkaar continue de kuip in en uit. Ik kijk het aan en beschouw het als een manier van overwinteren met je eigen huisje aan een steiger. We lopen naar de toeristensteiger waar je kunt boeken voor een visexpeditie, varen met Jacuzzi en een racende banaan aan boord, zeilen als cruise, dolfijnen spotten. Bij het langs lopen van de kleine standjes voor het schip worden we op zijn Deens en Zweeds aangesproken.


Hierna lopen we naar de andere haven om via het pad op de rots richting ander strand naar wat vissers te kijken. Eén visser stopt ermee en gaat op zijn gemak op de rots, de 8 visjes schoonmaken. Het waait behoorlijk maar het is prachtig weer. Na een contact per sms met de R-steiger in Las Palmas, blijkt dat het daar regent en veel wind is. We hebben goed gekozen om te vertrekken.

We drinken een kop koffie in een restaurant met uitzicht over de zee waar een getatoeëerde Engelsman, van hals tot teen, binnenkomt. We spreken onze mening uit en proberen onze blik richting zee te houden, wat slecht lukt, want het wandelende plaatjesboek is te kleurrijk.


In het winkelcentrum kijken we rond en doen er de boodschappen voor het avondeten. Ik stel Luc voor, te gaan zwemmen maar hier is hij resoluut in. Ik ga niet zwemmen krijg ik als antwoord, dan maar alleen het verschrikkelijk koude water van 23gr in. Het is heerlijk en blijf een uurtje op het strand hangen, genoeg te zien. Luc en ik zien elkaar terug in de Wigwam en drinken er de einde middagborrel. De avond is ingeruimd om in een Ierse Pub naar het Duitse voetbalfeestje te kijken. Borussia Dortmund haalt gemakkelijk de finale van de Champions League. Luc komt me ophalen en we lopen samen terug naar de kuip waar ik vroeg naar bed kan gaan.

Voor de wind uit

race rond Maspalomas?
race rond Maspalomas?


Maandag, 29 april 2013.

 

Las Palmas – Puerto Rico.

 

De voorspellingen zijn veel wind met regen in Las Palmas. Ik weet dat het weer beter is, in het zuiden van het eiland en besluiten te gaan varen. Weg van de steiger, weg van de lege flessen, weg van de lachsalvo’s in de eenzame nacht. Met een glimlach kijk ik naar de kuiptafel terwijl we de boot klaar maken om te vertrekken. Luc vaart met het schip alsof hij nooit anders heeft gedaan en legt de 12 ton bij de dieselpomp aan zodat er getankt kan worden en ik de ene niet betaalde dag bij de havenmeester kan vereffenen.


Na een kwartier zijn alle formaliteiten uitgevoerd en varen we de haven uit. Buiten de haven, nog in de kom van de grote haven, zetten we het grootzeil en de fok. De wind komt van pal achter zodat ik later het grootzeil weer indraai en we met de Genua of Fok  de reis voortzetten. Goed en wel buiten de haven begint het echt te waaien en zet de wind van een 4 Bft langzaam door naar een 7 Bft. Het schip legt het traject naar het zuiden dan ook in een record tempo af. Bij Maspalomas tikt het log regelmatig 8 knoop aan.


Voorbij Maspalomas valt de wind weg en gaat zelfs tegenstaan. De motor kan erbij en vaar rond 1630 uur de haven binnen. Copieren van scheepspapieren en betalen voor 1 nacht komen we weer op dezelfde plaats als de twee laatste keren dat ik hier was. Plek 480 kan met een naamplaatje Queen B voorzien worden. We eten aan boord, Fusilli met gehakt en tomatensaus, en gaan uiteraard even een beleefdheidsbezoekje brengen bij de Wigwam. Het water smaakt er best en Luc zit aan de Amstel. Echte watersporter. 

Klagende Hollanders over de Noren.

onze drinkende noren zijn ze ook kwijt.
onze drinkende noren zijn ze ook kwijt.

Zondag, 28 april 2013.

 

Las Palmas.

 

Ik kijk uit de kuip en zie aan de overkant een tafel met lege flessen en blikjes. Het feest is net ten einde en wij beginnen de dag. Ik loop naar de kleine supermarkt voor een brood. Terug aan boord is Luc op en heeft koffie gezet en de tafel uitgeklapt. Wij ontbijten en zie een Nederlander bij een andere landgenoot klagen over de herrie van de Vikingers. Ik bedenk dat het met die Vikingers wel eens lastiger is geweest om over hen te klagen maar dat is heel lang geleden, nu was het alleen maar een beetje stemgeluid met luide lachsalvo’s. Ik vind het aardige mensen en de uitwerking van de giftige alcohol moeten ze zelf maar verwerken, ik zit er niet zo mee.


Luc en ik lopen eerst naar een rommelmarkt bij het stamterras en nemen van daar de bus naar de stad. Het geijkte programma komt op, van het huis van Columbus naar de Basiliek, de winkelstraten en met de bus naar het strand van Canteras. Op het de boulevard van Canteras gebruiken we een uitgebreide lunch. Het eten is prima, de wijn lekker met prachtig weer. Later in de avond lopen we nog even naar de stad om een borrel te halen en te zien of er nog berichten zijn vanuit Nederland. Rond 2200 uur zijn we terug en het feest bij de Noren is weer begonnen. Diehards!

Fietswiel

Woww, Noren kunnen er wat van.
Woww, Noren kunnen er wat van.

Zaterdag, 27 april 2013.

 

De dag dat Luc aankomt en dat René, de opstapper bij Cynthia, van boord gaat. De opstapper krijgt nog een sightseeing in de stad en ik blijf aan boord rommelen. Krijg de kans om de gps-antenne in te bouwen. De manier waarop je antennes installeert, is veranderd want een geplakte antenne onder het dek is voldoende voor een betrouwbaar signaal. Geen knobbels op de reling of draden naar en in de mast. Ik soldeer de nieuwe stekker vast en start de boel voor proef op. Meteen valt het signaal binnen en geeft de gps een berekende positie. De antenne plak ik nu in de elektrakast onder het dek. De boel opruimen en ga wandelend naar de stad. Winkel in en winkel uit slenter ik door de hoofdstraat en ga bij de Mc Donalds naar binnen om de berichten op te halen.


Bij het huis van Columbus loop ik een expositie binnen van moderne Spaanse kunstenaars zoals Alamo, Alonso, Ballister, Salazar en Sanches spreken me het meeste aan. Om half drie ben ik op het afgesproken punt om een kop koffie te drinken met René die dan de bus neemt om terug naar huis te gaan. Cynthia en ik drinken nog een koffie en gaan dan Luc van het vliegveld halen. Luc komt met een stralende lach tussen de schuifdeuren uit van de douane en is meteen vakantieklaar. Met de bus naar de boot waar ik Luc al het één en ander vertel van het eiland.


In de kuip van de boot maak ik Luc wegwijs aan boord van het schip en Luc kijkt de ogen uit naar de verschillende vreemde mensen op de steiger. Wat moet je nu met een fietswiel zonder as aan boord van een schip? Chris heeft al zijn bezittingen op het dek uitgestald om zo de binnenkant aan te kunnen pakken, hier hoort ook een fietswiel bij. De Noren beginnen opnieuw met hun feestje. Wij gaan op de kant maar een stukje eten en bij terugkomst kruipen we zonder ons te melden bij het feestgedruis van de overburen in bed.

Contributie

Contributie

Vrijdag, 26 april 2013.

 

Amfi del Mar – Las Palmas.

 

Ik hoor de motor van de Liberty, die de Queen B passeert. Het is een rustige nacht geweest hier op anker. De Liberty wil zeilen terwijl er erg weinig wind is voorspeld. Ze vertrekken vroeg en ik kom er maar uit, kan toch niet meer slapen. Bel eerst naar het thuisfront en haal het anker ook op, en vaar met motor richting Maspalomas. Een prachtige dag. De zon die snel klimt, het water als een spiegel, in de verte de verschillende sportvissers die het water opgaan om het gelukmet vissen te tarten. Bij Maspalomas zie ik de Liberty ver de zee in steken om een slag te maken. Ik kijk naar de wind en concludeer dat ik hiermee geen voortgang zal maken. Doorgaan met motoren, vlam in de pijp.


Het is schitterend weer en doe het bloesje uit om wat zon op het lijf te krijgen. Voorzichtigheid is wel op zijn plaats want het pakt hard aan. Met Las Palmas in zicht komt er wat wind en probeer te zeilen. Het loopt een uur 3 knoop, halve wind maar dan laat de wind het afweten, de motor kan weer aan.

Rond 1600 uur ben ik in de haven en spoel het schip schoon en ga naar de Hollandse club in de Sailors Bar. Veel verhalen en nu meer verhalen van de plaatselijke belevenissen in plaats van de zeeverhalen. We krijgen een leuke performance van een folklore groepje. Jonge muzikanten die Spaanse muziek spelen maar er ook een dansje bijmaken en met de Cape als vendel zwaaien. Dat alles op maat van de muziek.

Ik ga op tijd naar de steiger want er is feest op de R-pontoon. Axel blijft aan boord van het schip en als aardigheid wordt dit gevierd. Ik had ze uitgenodigd aan boord maar Axel kwam in de loop van de middag zeggen dat de meesten een feestje hadden op het strand en dat er verschillende mensen bij de Flamenco avond zouden zijn. Hij had ook wat andere mensen uitgenodigd zodat de afspraak wordt: we zullen wel zien. Terug van de Hollandse avond zit de kuip bij de Noren al vol en is het feest aan de gang. Ik word uitgenodigd en spijtig genoeg ga ik hier op in. Flink aan de witte wijn, zonder te eten en dat pakt flink aan. Loop verschillende keren naar de Queen B om een tray met bier, witte wijn, kaas en worst aan de schipper te overhandigen, als contributie op het feest. Rond 2300 uur heb ik het gezien en duik de kooi in waar ik in de nacht hoor dat het feestje tot 0630 uur doorgaat. Ik ben blij dat het voor mij wat eerder is afgelopen.

Duiken naar het Paddle wieltje

tropisch of sub-tropisch
tropisch of sub-tropisch

Donderdag, 25 april 2013.

 

Las Palmas – Amfi del Mar

 

Ik hoor via sms dat de Kulkura en de Liberty in Amfi del Mar geankerd liggen en word uitgenodigd voor een borrel. Dat komt goed uit, want Ik lig voor mijn gevoel al veel te lang aan de steiger en vind het juist een goede reden om te kunnen vertrekken. Bij het vertrek is er geen wind en sms naar de wachtende schippers dat ik niet kom, maar maak wel los van de steiger om een stukje te varen en/of te zwemmen.

Ineens zie ik wat wind en neem aan dat de wind gaat toenemen. Ik kan het niet laten en sms terug dat ik toch kom.


40 Mijl varen naar een ankerplek om de volgende dag terug te varen voor een feestje aan de R-steiger, is gekkenwerk of prima om weg kunnen zijn? Ik maak me er niet druk om en voel me los op zee. De wind zet niet door en het blijft motoren, jammer, want ik had graag de giek uitgeprobeerd. De tocht is bekend en moet de rit zonder gps doen want de antenne heeft het begeven door het vocht, zout en zand.


In Amfi del Mar wordt ik met gekoelde witte wijn door Hans (solo), Cynthia en René ontvangen. Ankeren gaat met mijn ploegschaar anker niet goed maar de Bruce-anker houdt de Queen B wel op zijn plaats in het zand. Ik word door Cynthia met de rubberboot opgehaald voor de witte wijn aan boord van de Liberty waar Hans en René al zijn. Lekker bijpraten en het is leuk om twee Bosschenaren in den verre te treffen. Rond 1900 uur laat ik me terug brengen en spring nog even in het water om het “paddle”wieltje van het log los te maken. De aangroei valt bijzonder mee en duik verschillende keren onder het schip door om schroef en roer te inspecteren. De avond is om te koken en lekker een boek te lezen in de kuip.

Gouden Olympische Medaille Zeilen

Trots, maar heb hem niet verdiend
Trots, maar heb hem niet verdiend


Woensdag, 24 april 2013.

 

Las Palmas

 

Ik ga toch maar even informeren. Domingo zit kleine kogeltjes in de transporteur op de blinkende giek te proppen. De stralende lach komt me tegemoet en hij zegt: Met een uur ben ik er! Hij is klokslag op tijd, met een uur is hij er. De giek wordt geplaatst en ik ben een nieuw stuk aluminium als giek rijker. Prima vakwerk want het ziet er goed verzorgd uit. Het duurt even maar bij Alisios Sailing, weten ze met ervaring waar ze het over hebben. Na de plaatsing van de giek, haal ik van de oude giek, de eindstukken af en loop met zak-onderdelen de winkel in. In de winkel moet de rekening nog opgemaakt worden en ondertussen komt tijdens het gesprek uit dat Domingo Mandriale de Lara Penate een gouden medaille winnaar is. Hij heeft de klasse Flying Dutchman gevaren maar ik weet niet of hij daar de gouden plak heeft weten te scoren. Ik neem het met verbazing aan.


In de middag houd ik me bezig met de GPS want de antenne weigert ineens dienst. Bij de watersportwinkel hebben ze morgen een nieuwe antenne. De overburen Axel en Kurt blijven waarschijnlijk langer aan boord en tijdens het feestje van vorig weekend heb ik beloofd vrijdag een borrel te schenken als ze zullen blijven. Ik ga naar de winkel en sla het één en ander in. Morgen varen met de nieuwe giek, ik lig al te lang aan de steiger.


Het zit me niet helemaal lekker voor wat betreft de gouden medaille en ga terug naar de winkel waar ik Ana (de administratie) vraag: Hoe zit het met die medaille en hoe heet Domingo met zijn achternaam? Ana zegt: Ik bel hem wel op en dan komt hij meteen. Ik voel me bezwaard maar er zit niets anders op dan wachten en daar komt Domingo met plak en lach. Hij hangt mij de medaille om en klopt me op de schouders, het is hartverwarmend en zeer vriendschappelijk. Ana maakt de foto’s en ik kan vanaf nu opscheppen dat ik een Gouden Olympische Medaille heb gedragen. In de avond kijk ik in de stamkroeg voetbal. Wat kan een avond wisselen in sferen.

Snorkelen

lijkt erop wat ik onderwater heb gezien
lijkt erop wat ik onderwater heb gezien

Dinsdag, 23 april 2013.

 

Las Palmas.

 

Wachten en wachten, Deze ochtend is de Giek beloofd maar het wordt vanmiddag. En jawel er staan twee man sterk van de zeilmakerij op de steiger om klokslag 1400 uur. Ze hebben geen giek maar wel een rail voor een oprolbare fok. Ik vraag nog of het vannacht uit de hand is gelopen, maar nee, de rail is voor de overbuurman en mijn giek is klaar alleen er is een probleem met de rails op de giek. Er moet een stukje afgefreesd worden door een draaibank, maar morgen echt klaar. Ik moet lachen en de man die het me vertelt, begint er ook heel uitbundig om te lachen. Domingo is een ontwapenend mens en ik slik het gewoon weer en zeg: Morgen is prima. Op de steiger ontstaat enige hilariteit over mijn giek-probleem maar het is mooi weer en er is tijd genoeg.


Ik verander mijn programma en neem de snorkelspullen en zwembroek en ga naar het strand. Heerlijk in het water, niet zo heet aan de voetjes als gisteren en zie tijdens het duiken veel verschillende vissen. Vissen met stippen en gestreepte patronen, ik ben duidelijk in zuidelijke wateren. Afspoelen en poetsen van het duikgerei, die wel drie jaar in de bakskist onafgestoft in de bakskist opgeborgen lagen. Ik merk dat het ventiel van de snorkelpijp lek is en moet extra veel uitblazen om het overtollige water eruit te houden.


In de avond zie ik  Bayern München over Barcelona heen walsen en merk ook dat de Canarianen niet zoveel affiniteit met de Barcelonezen hebben. Ze trekken achteloos de schouders op en lopen zonder veel misbaar van de zitplaats weg. Eén Duitser zit veel arrogante gebaren te maken tegen zijn omstanders. Ik vind het prima en zit ontspannen te kijken en dat is ook wat waard. Dit terras is wel leuk want er komt zeer divers pluimage. Heerlijk observeren.

Brandend zand en overal water.

Bout machine
Bout machine


Maandag, 22 april 2013.



 

Hoe ochtendrituelen je dag kunnen bepalen. Ik sta op en maak mijn eerste gang naar het toilet. Het is natuurlijk anders dan thuis, ik moet het hier doen met een zogenaamd onderwatercloset. Water inpompen om te spoelen en uitpompen van water met…

Ik pomp uit en zie water langs de pomphandel stromen, dit betekent een kapotte kering in het pomphuis. Nu heb ik al heel lang het idee om de wc een "refit" te geven en dat moet er vandaag maar van komen. Ik zoek het onderdelenpakket op met de verschillende pakkingen en begin aan mijn grootste hobby. Toiletverhalen zijn er in mijn 40 jarige ervaring met bootjes genoeg zodat ik zonder al te veel denken, proeven en ruiken aan de gang ga.


Het is onvoorstelbaar hoeveel kalk een toilet weet te verzamelen. Alles is verkalkt en begrijp nu dat een wc geen geheugen kan hebben omdat zijn aderen volledig aangetast zijn door kalk. Ik haal de boel los van zijn grondplaat en haal voorzichtig de verkalkte onderdelen uit elkaar. De nieuwe pakkingen in de schoon gemaakte onderdelen en de boel in elkaar passen. Bij het terugplaatsen van het pomphuis blijkt het water nog steeds vrolijk langs de pomphandel te stromen. Het toilet maar weer losmaken en de kering omdraaien en terugplaatsen Het is al met al een karwei van 4 uur, maar ben trots op het resultaat. Nog nooit heeft het toilet zo soepel gewerkt als nu. Ik eet mijn lunch waarbij mijn handen niet geheel geurvrij zijn geworden, terwijl ik ze gewassen en gewassen heb.


Na de lunch ga ik meer weer eens naar de winkel voor mijn giek want ik heb de monteurs van de giek tijdens het toiletavontuur niet gezien. Ik word vriendelijk lachend, excuserend en nogmaals excuserend ontvangen met de mededeling dat de onderdelen echt vanmiddag komen. Ze moeten deze nog monteren maar we komen morgen! Manana, manana! Ik kan niet anders dan het uitroepen van “Bien, bien” maar in mijn binnenste zit langzaamaan een noodkreet.


Ik fiets naar het strand en verbrand er bijna mijn voetzolen aan het brandend zand. Snel uitkleden en een sprong in de heerlijke zee. Zwemmen en wassen met zout water, de geuren glijden langzaam van me af en het vel voelt weer even iets strakker. Ik fiets naar de stad en neem een kop koffie op het stamterras waar ik inmiddels als huisvriend ontvangen word. Krantje laden, lezen en bij een pot schaken zitten supporteren. Boodschappen doen en terug naar de warmte op de steiger. Ik kan het niet laten om het toilet nog een keer door te spoelen. Wat een genoegen. 

Pakhuis toeristen

prachtig cruise schip
prachtig cruise schip


Las Palmas


Zondag, 21 april 2013.

 

Wat is het warm! 34 Graden met een doffe hemel. Er zit nog zand in de lucht. Ik neem de fiets, op de steiger is het nog heel rustig. Gisteravond was het druk met gasten voor de twee jarigen. Chris, een Engelsman, al twee jaar hier, is druk aan het repareren en zijn hele huisraad ligt aan dek. Het is een echte Engelsman maar of de huisraad aan dek, ooit nog eens binnen komt, ik weet het niet. Hij heeft problemen met zijn knie maar weet wel erg veel van whisky en hoe het te gebruiken. Hij was één van de jarigen. Een andere Engelsman is zijn boot aan het opknappen maar ook dat is een oneindig project. Hij heeft de masten schoon gekrabd en maar één keer in de lak gezet. De verf is er nu na een paar maanden aan het afbladderen. Dit is werk houden. Ik heb het idee dat het dek lek is want er liggen zeilen ter bescherming. Tobias, een Duitser, is hier met zijn ijzeren schip en zijn boot is veranderd in een roestklomp. Ook voor hem werk genoeg. Hij was de andere jarige. Axel en Kurt geven het feest op de steiger met als smoes een meervoudige verjaarspartij. Al met al, een erg leuke avond.


Ik ben er deze ochtend om half negen uit en veruit met voorsprong, de eerste in een nieuwe dag op deze steiger. Ik fiets richting stad en blijf langs de kust fietsen tot aan San Christobal. Een klein haventje met een lelijk dorp er omheen. De mensen liggen te zonnen op de stenen, de jonge jongens surfen van de golven, de speedboten worden door karren op de wal getrokken, oudere dames zitten op de rand en roddelen (misschien) dat het een lieve lust is. Vissers vangen goed deze ochtend want bij het terug fietsen worden er verschillende visjes uit de zee getrokken. Ik geniet hiervan. In de stad kijk ik nog even bij het orkest, drink er een kop koffie en fiets langs het hotel met de zang en dans.


Een salade als middageten en ga na deze lunch op pad om te zwemmen maar de drukte schrikt me af en blijf lekker doorpeddelen op de vouwfiets. Playa Canteras is ook druk en deze keer eens geen hoge golven. De wind staat aan de andere kant van het eiland zodat het hier rustig is. Verschillende zeilschepen liggen voor anker, ik zie mensen op het dek en rond de boot zwemmen. Wat kan het veranderen met alleen maar een beetje windrichting. Queen Mary II vertrekt uit de haven en trekt veel toeschouwers. Ik fiets een eindje op met het pakhuis van toeristen. Verschillende flitslichten komen van de verschillende dekken zodat ik weet dat zelfs ik op de foto sta.

Erg warm

sahara zand
sahara zand


Zaterdag, 20 april 2013

 

Las Palmas, Gran Canaria.

 

Heerlijk om in het warme zoute water van de oceaan te zwemmen. Er is een oosten wind en deze brengt veel warmte van het Afrikaanse land maar ook het Sahara-zand. Het dek wordt grauw en binnen is het klam van de vochtige warmte. Het was dan een beetje wennen toen ik het vliegtuig uitstapte en de warmte als een deken om mij heen viel. Jasje uit en samengebonden op de tas neem ik de bus op weg naar de haven. In de haven is alles rustig en de Queen B ligt rustig en strak aan de lijnen, Er is veel wind geweest want één lijn is gebroken maar door de knopen op de bolder heeft een ander stuk van de lijn de boel opgevangen. Niets aan de hand, een lijn met een rafelig eind maar de boot heeft geen eigen leven door de haven gemaakt.


Ik heb geen zin om mijn gezicht te laten zien bij de wekelijkse borrel in de haven en ga in de jachtclub iets eten. Daar hebben ze alleen een voorgerechtenkaart. Ik neem een voorgerecht met inktvis maar het is zo weinig dat ik opstap om iets verder op, een biefstukje te halen. Terug aan boord, nog een wijntje en slapen.


Eindelijk eens goed geslapen en spoel de boot in de vroege ochtend, de bimini met sprayhood terugzetten, tassen uitpakken en bij de havenmeester langs gaan om te betalen tot het eind van de week. Via email heb ik te horen gekregen dat de giek niet klaar is en dat ze vergeten zijn de eindstukken mee te sturen. Maandag! Ik vertrouw het niet meer en blijf in de haven tot volgende week zaterdag want dan komt Luc op bezoek. Ik vind het eigenlijk allemaal best, trouwens de havenmeester ook.


Eerst de digitale krant lezen op het plein, op het buitenterras waar ik de vorige keren zo trouw naar toe ging. Ik word hartelijk ontvangen door de ober en mijn fiets krijgt een speciale plaats. Na de krant haal ik wat boodschappen. De duik in het water maakt de boel weer fris. Axel komt langs en vertelt me dat er vanavond een verjaardagspartij is en dat ik moet klagen over het lawaai. De enige oplossing voor hen is me uit te nodigen om mee te drinken en de jarigen te feliciteren, ik zal wel zien.

Christo

observeren, kijken en concluderen = bewijs?
observeren, kijken en concluderen = bewijs?

 

 

Woensdag, 17 april 2013.


Vlijmen

 

Ik loop door een witte wereld. Eindelijk geen sneeuw maar ben in een grote smetteloze witte ballon in een gashouder in Duitsland. Christo heeft nu eens een keer niet ingepakt maar uitgepakt met grote witte lappen IN een gashouder. Wat weet die man met vorm en beleving om te gaan, hij creëert een nieuwe realiteit. Ik maak er veel foto’s en rijd met een hoofd vol met nieuwe ideeën naar huis. Dit soort acties maak je op Gran Canaria niet mee en het bezoek van een kunstuiting zoals deze is een welkome afwisseling.


Mijn werk is de afgelopen tijd beladen met vervelende kwesties maar kom er samen met mijn zoon er prima uit. Ik stap in het vliegtuig naar China en ook daar veel trubbel maar op het eind van de week valt alles mee. Het is vermoeiend, maar gelukkig zinvol. Jammer dat ik het laatste vliegtuig mis door een verkeerde interpretatie van tijd. Het boek, De Verloren 10 Dagen (een echte aanrader), komt nu wel helemaal van pas. De trein heeft ervoor gezorgd dat er een eenheid van tijd moest komen om een te plannen vertrek en aankomst tijd te kunnen plannen. Ik haal am en pm door elkaar en ben niet gewend om half twee in de nacht te vliegen. Ik bewaar de half twee in mijn geheugen als half twee in de middag. Vliegtuig gemist en moet een nieuwe vlucht boeken. Deze komt niet aan in Amsterdam maar in Parijs. De reistijd wordt alleen maar langer zodat de Jetlag versterkt wordt door vermoeidheid.


In China weet ik een nieuwe messing sextant te scoren en is de aansporing tot het lezen van veel studiemateriaal om de sterren en de beweging van de aarde om de zon te bestuderen. Overigens in de navigatie wordt ervan uitgegaan dat de zon om de aarde draait. Galilei zal dit niet correct vinden, maar het is leuk om met de waarnemingen vanaf het aardoppervlak de berekeningen en de theorie te doorgronden. Ik zal zeker gebruik gaan maken van de astronomie, de positie van de Queen B, te bepalen met sextant.


Tickets zijn afgedrukt op de printer en werk hier nog een paar dagen om mezelf wijs te maken dat het geen probleem is om weg te zijn. Op de laatste dag neem ik nog afscheid van twee zeer gewaardeerde collega’s en dat doet pijn. Afscheid nemen is niet één van mijn sterkste kanten, trouwens gelukkig maar.

Thuis, nee niet meer thuis.

zonder tabellen, is het niet compleet
zonder tabellen, is het niet compleet

 

 

Donderdag, 04-04-2013

 

Nog twee dagen en op weg naar China. De afgelopen dagen met de auto naar het zuiden, samen met mijn Vader op een soort herinneringstocht. Ik mis het schippersleven, ik mis de steiger, ik mis de manier van het leven op Gran Canaria. Het is in Nederland nog steeds koud en de lente blijft veel te lang uit. Het wachten op de zon is voor veel mensen moeilijk en boeken een zonreisje voor mei. Je zult zien dat als iedereen op stap gaat voor een zonvakantie dat de temperaturen hier meer dan heerlijk zijn. Anticyclisch denken?!


De presentatie van Cynthia van Hest bij de watersportvereniging Neptunes was erg leuk en leerzaam. Ik heb bewondering voor de manier hoe zij haar droom invult en met haar charme en lach, veel mensen mee weet te krijgen om de lange reis ingevuld te krijgen. Ze is met de Liberty op de Canarische eilanden en er zijn veel mensen die er van dromen en het nooit zullen doen. Getuigt van durf en doorzettingsvermogen. Ze wil er nog een jaar aan vastplakken en zoekt nog naarstig naar betalende opstappers.


Afgelopen zaterdag ben ik naar IJmuiden gereden om de lijn zonder binnenkern te halen, bij watersportwinkel Hermans binnengestapt om lekker bij te praten met Robin en daarna naar Datema in Amsterdam om de Astrotabellen voor 2013 mee te nemen. Ik heb heerlijk kunnen rondneuzen in allerlei almanakken en gidsen over het Caribische gebied. Ze hebben een grote sortering van de eilanden in West Indië, maar van Suriname en Frans Guyana blijkt er weinig documentatie te zijn. Wat haal ik me in het hoofd? Langzaamaan gaan de mogelijkheden voor me spreken en zal de komende maanden een keuze moeten maken, als de beslissing moet vallen, om te vertrekken en wat het reisdoel zal zijn.

Het jaarboek van de vereniging van kustzeilers valt op de mat en dit brengt nieuwe ideeën. Ik ben thuis, maar voel me niet helemaal thuis want ik blijf met het reizen/zeilen erg bezig. Gelukkig is de reis retour geboekt. Zoon Luc komt definitief en zal de eerste week mei, op Gran Canaria zijn. Heb ik wat na te denken welk klein reisje ik moet plannen voor een motorboot-vaarder, pur sang.

 

Naakte Queen B

zeilen in de branding
zeilen in de branding


Woensdag, 21 maart 2013.

 

Las Palmas

 

Veronica staat met de auto voor de toegangspoort (05.00 uur) te wachten. Ik zwaai goedemorgen en stap in, op weg naar het vliegveld. Veronica is van herkomst een Duitse die een aantal jaren geleden zeilend, Las Palmas is binnengekomen waar drie jaar geleden haar man is overleden. Ze is hier blijven hangen en heeft een nieuwe relatie. De verliefdheid bij Roberto en Veronica straalt er vanaf en ze verdienen met het geven van Engelse les wat bij door taxi te spelen in de haven. We hebben hier te maken met Duits-Italiaanse snorders in Spanje. Ik vind het prima en ben precies op tijd op het vliegveld en reis met Ryan-air naar huis. Het valt niet mee om van 25 graden in Las Palmas, aan te komen in ons land waar het flink gesneeuwd heeft.


Gisteravond op de borrel geweest bij Dirk die me uitgenodigd heeft samen met Axel, de Noorse over buurman. Dirk heeft een probleem met zijn stuurautomaat en ik help hem met het solderen en opnieuw installeren van zijn bedrading. Ik vind op het laatst een kapotte zekering op de printplaat van de centrale computer. Deze assistentie gebeurt allemaal tijdens het opruimen van de Queen B, afhalen van de bimini en sprayhood voor een kleine reparatie. De reparatie van het canvas wordt gedaan door een Deense mevrouw die hier ook al jaren ligt en die wat klust om het liggeld met een boterham te verdienen. Zeilers voor zeilers.

 

De Queen B ligt er een beetje naakt bij, zonder het aangeklede groene canvas. Het schip lijkt nu lager en breder. Ik neem de fiets en maak een laatste rondje langs het strand. Het waait stevig en zie een eenmansbootje omslaan en de mast breken bij het recht trekken. De zeiler vaart met de overgebleven mast en gescheurde zeil naar de kant en wordt dan ook nog eens overspoeld door de brekende branding. Hij heeft een hoop bekijks van de zogenoemde ramptoeristen. Ik ben er één van. 

Franse les.

Oplossing voor startproblemen
Oplossing voor startproblemen


Maandag, 18 maart 2013.

 

Las Palmas.

 

Om tien uur komt de Koelkast-man. Ik rommel wat aan zoals het repareren van een schuifje in de douchewand en LED-licht in de badkamer. Ik raak aan de praat met verschillende schippers op de steiger. Kijk op mijn klok en denk dat de vriesspecialist ergens ingevroren zit, want om half elf is er niemand. Ik twijfel of ik bij de winkel zal gaan informeren waar hij blijft, maar ineens staat hij met twee koffers vol gereedschap bij me aan boord. Ik mopper niet, ben veel te blij dat hij gekomen is. Hij springt in de kuipkist en schroeft het deksel van de besturings-kast los en komt glimmend boven met een doorgeslagen condensator. Nou als dat alles mag zijn? Hij geeft me nog geen zekerheid maar gaat van boord om een nieuwe te zoeken.


Ik gebruik de tijd om de bankschroef onderuit het schip te halen, om hiermee een asje van de zeereling te richten, de bekabeling van de stuurautomaat te fatsoeneren en  een schakelaar te plaatsen zodat de automaat eindelijk eens afgezet kan worden. Een schroef uit de houten rand van het schip te halen, wat me niet lukt. Je blijft bezig. Ik loop bij de giekspecialist binnen en die heeft geen antwoord. Ik kijk bedenkelijk maar de ontwapenende lach met excuses van de vrouw, die je te woord staat, maakt veel goed. Vanmiddag!


Om half één is de monteur terug en plaatst de condensator in de elektrakast. De koelcompressor snort weer als vanouds. Deze reparatie valt mee! Ik reken de man af en ga de kuipkist inruimen. Ik zwaai mijn Franse buurman goedendag en deze nodigt me uit voor vanavond een borrel te komen drinken. Wow, dat zal wat gaan worden want mijn Frans is niet best en zij spreken geen Engels maar wel goed Frans. Ik leen mijn fiets uit aan een Noor en raak aan de praat met Dirk, schipper aan de andere zijde van de steiger. De zeilersborrel heeft de contacten wel bevorderd. Ik ben in de loop van de middag erg tevreden over al de geklaarde klussen en loop terug naar de winkel. Alles is geregeld, de giek is onderweg en zij zullen tijdens mijn afwezigheid de giek op het schip plaatsen. Ook georganiseerd.

 

Om 1830 op bezoek bij Yvon en Marie, mijn Franse buren. Erg gezellig en het Frans gaat me redelijk af. Ik spreek het voor mijn gevoel slecht maar sta versteld van de verschillende onderwerpen die besproken zijn en die ik ook nog begrijp. Leuk is te weten dat Yvon bevriend is geweest met Erik Taberly, de zeiler uit Trinité sur Mer, die het zeilen populair gemaakt heeft in Frankrijk (zie mijn log van 2012) Rond 2000 uur ben ik moe van het spreken en bedank ze voor de Franse les.

 

Nestor

Poem de la mar
Poem de la mar


Zondag, 16 maart 2013.

 

Las Palmas.

 

Ik zit aan een vrij tafeltje uit de zon, op hetzelfde plein als vorige week zondag, te wachten op het orkest met volksdansers. Ik herken veel mensen uit de haven die ook komen kijken. Het is de tweede keer dat ik het orkest zie maar het verschil met de vorige zondag is dat de vrouwenstemmen wat meer aan bod komen. Vorige week had ik juist de mannenstemmen zo bewonderd maar deze zaten vandaag niet in het menu. Ik kijk tot de eerste pauze en loop naar het museum Nestor.


€ 0,50 Entreegeld voor een museum van een schilder waar ik nog nooit van gehoord heb. Nestor Martin Fernandez de la Torre, zeg maar Nestor, aangenaam! Schilderen kan deze man en ook zijn expressie zijn een verrassing. Helaas is het verboden te fotograferen want als ik plaatjes zou mogen maken, dan graag hier. De schilderijen Poema del Mar (gedicht van de zee), ochtend, middag, avond en nacht, laagwater, volle zee, storm en rust zijn indrukwekkend. Vrij van gevoelens voor de herenliefde is hij volgens mij niet geweest want kom verschillende erotische homo schilderijen tegen. Het blijft mooi geschilderd. Een tip om te bezoeken in Las Palmas. Als je dat op zondag doet dan kan je buiten misschien even meedansen.


In de wasruimte inventariseer ik de wasprocedure en vind in de openbare bibliotheek(zeilers wisselen vaak in het washok, de gelezen boeken uit) een stapel boeken. Allerlei talen maar stuit op een oud gekaft boek met de titel “Sailing to freedom”. Een verhaal van 16 mensen in een 37 voet zeilschip die het voormalige Russische Estland ontvluchten naar Amerika. Het verhaal speelt zich af in 1952. Dat lijkt me een bijzonder verhaal en neem het mee.

Even lunchen en breng in de middag Cynthia naar de bus want die gaat voor 10 dagen naar Nederland. Na de gebruikelijke goedendag zwaai, fiets ik naar het strand en rijd lekker in de eerste versnelling over de boulevard. Fietsend in het zonnetje, wind door de haren met een heerlijke temperatuur. In de stamkroeg de post van het internet halen en lees er een krant.

 

 

Slingeren

Swell, keep on rolling
Swell, keep on rolling


Vrijdag, 15 maart 2013.


Taliarte - Las Palmas

 

Het schip slingert en zwaait op en neer. Ik moet me soms vasthouden om niet uit het bed te vallen. De swell is de haven binnen komen rollen en zet het schip volledig op zijn kop. Er is geen wind zodat de boot dwars op de golven gaat liggen en het hierdoor eigenlijk nog erger wordt. Ik mopper maar niet, het zou opgevat kunnen worden als niet scheeps maar dit is vervelend ankeren. Ik zie de schipper regelmatig naar de wal kijken en terug naar bed kruipen waarna ik het een tijdje later weer controleer. Het schip ligt goed vast, maar de swell geeft het ongemak en de onzekerheid van losliggen. We zijn vroeg op, dat kan bijna niet anders want ik heb geen oog dicht gedaan vannacht. Ontbijten in de kuip met veel donkere wolken geeft een koud gevoel. De schipper springt in het water maar ik laat het erbij, ga mezelf wel een beetje zitten verwijten als watje maar ik heb er deze keer echt geen zin in.


De ankerop procedure wordt ingezet om het anker op te halen en meteen het zeil zetten. Doordat de wind van Zuidwest naar Zuidoost is veranderd (de reden van de verandering van golven in de baai) kunnen we heerlijk voor het lapje terug naar de haven van Las Palmas zeilen. Rond 1100 uur zijn we terug zodat ik bij het havenkantoor voor een maand kan vastleggen om hier te blijven, de mastenboer voor mijn giek en ben bij een LED-specialist gaan kijken. Een verwarde Engelsman met Spaanse halfbloed vrouw, die de broek aan heeft, verkopen vanaf hun boot, LED-verlichting. Het wereldreizen wordt op deze manier mogelijk gemaakt om wat bij te verdienen. Hij geeft allerlei spullen mee op goed vertrouwen en ga eens zien aan boord, of het zin heeft.


Aan boord terug, merk ik dat de koelkast het niet meer doet. De automatische zekering slaat steeds af, er moet ergens sluiting zijn. Meteen maar weer aan de slag met gereedschapkoffer en controleer de pomp, die werkt zoals het hoort. Ik sla eene stevig tegen de compressorpot en start de boel opnieuw. Russian Repair. De koelkast slaat aan en denk dat het euvel is opgelost maar na 5 minuten slaat de zekering weer uit. Het is definitief gedaan met de koude in het kastje. Ik loop naar de zeilers-bijeenkomst en zie de winkelier van de scheepsspullen buiten een sigaret staan roken. Ik leg het koelkast probleem uit en hij belt meteen een monteur op. Binnen 5 minuten staat de monteur in de winkel en ga terug naar de boot. De man schudt bezorgd het hoofd en zegt maandag om 1000 uur terug te zijn. Daar gaat mijn vriesvak, snel eten en alles door elkaar.

 

De bijeenkomst is een gezellig samenzijn van alle Nederlandstalige schippers die elkaar op informele wijze kunnen ontmoeten, ervaringen uitwisselen en informatie geven.

Ik vermaak me er best en hoor genoeg verhalen om een boek te kunnen schrijven. Van ijzingwekkend tot een glimlach. Ik kom er wel achter dat veel schippers uit het Nederland zijn vertrokken met een wereldbol in het hoofd maar dat de Canarische Eilanden eindstation zijn geworden om te blijven voor langere tijd of om terug te gaan naar Nederland. Allerlei redenen zijn daar spelbreker in. Ik blijf in mijn hoofd met mijn reis-schema stoeien en hoor het allemaal aan.

Ankeren

systeem is hetzelfde maar andere situatie
systeem is hetzelfde maar andere situatie


Donderdag, 14 maart 2013.

 

Las Palmas - Taliarte

 

Ik word gevraagd mee te gaan ankeren in een haven of baai verder op. Beetje zeilen, zwemmen, vissen, zonnen en gewoon even los zijn van de steiger. Prima idee en maak mijn hengel klaar, badspullen mee en stap aan boord. Er staat een lekker windje en zeilen richting Zuid, maken een paar slagen omdat er een paar obstakels niet helemaal bezeild zijn, we blijven zeilen omdat we tijd genoeg hebben. Rond 1600 uur komen we aan bij Taliarte. Taliarte ligt in een baai met een haventje maar naast de haven is een strandje. Het zand geeft kans op goede ankergrond zodat we een poging wagen. Anker uit, motor achteruit en het anker zet zich vast. Heerlijk zonnen in de kuip, lekker zwemmen en naar de kant kijken.


Ik maak de hengel klaar en met al mijn wijsheid over vissen met visserslatijn, vang ik niets. Ergerlijk, is dat 100 meter bij me vandaan, de ene na de andere vis door de heren vissers uit het water getakeld worden, het zal wel niet aan mij liggen. We liggen open voor de oceaan maar het is er comfortabel liggen zodat besloten wordt, om de nacht achter het anker door te brengen en morgen terug te varen naar de haven. Ik vind het prima. Even later komt een Frans schip naast ons liggen, we groeten elkaar en ieder doet zijn eigen ding. In de avond wordt de schipper door een jonge jongen naar het strand gebracht met een tot de draad toe versleten rubberbootje. De jongen komt alleen terug en verdwijnt in de kajuit. Later als het al donker is, staat de schipper steeds te fluiten en te roepen, om opgehaald te worden. De jongen laat zich lange tijd niet in de kuip zien zodat het een beetje gênant wordt, hoe de boodschap door te geven. Eindelijk is er contact en wordt de schipper teruggeroeid.


Ondertussen zien we wat lokale vissers in een roeiboot met motor, die met een snorkelaar voor de boot uit zwemmend, achter de vis aangaan. Als de snorkelaar zijn hand opsteekt gooien de mannen driftig een groot net in het water. Het net vormt een kring en wordt gesloten. De snorkelaar duikt naar beneden en haalt waarschijnlijk de lijn aan, die het net van onderen moet sluiten. Het is leuk om te zien maar ik schat het resultaat maar als zeer mager in. Een paar blinkende spartelende visjes die in de boot verdwijnen. Daar kan je geen 5 man van laten eten. Nog een laatste rondje over het schip ter controle voor het anker, ga ik te kooi.

EEG projecten.

Verwaarloosde Japanse walvisvaarder?
Verwaarloosde Japanse walvisvaarder?


Woensdag, 13 maart 2013.

 

Las Palmas

 

Eén van de staaltjes vernuft is de vouwfiets die ik aan boord heb. Een Brompton, een geknikt stuur, de stang wordt gevouwen en het voorwiel wordt over de achtervork heen gelegd. Als alles opgevouwen is kan deze gemakkelijk in de kuipkist. Als de fiets als een puzzel in elkaar gezet is dan gedraagt het zich ook nog als fiets. Drie versnellingen, zodat een heuvel te doen is. Ik maak daar gebruik van vandaag want ik verken de buitenwijken van Las Palmas. De industriewijk met zijn olieopslag, vrieshuizen, visserij, oude verwaarloosde schepen met krijsende meeuwen er om heen en veel vrachtverkeer met containers.


Ik lees een groot blauw bord waar aangekondigd wordt dat de renovatie van de haven een EG gesubsidieerd project is. Ik vind dat vreemd want het lijkt me macro-economisch voor Gran Canaria een slechte zaak. Een ultra moderne haven geeft goedkope vracht, hierdoor import goedkoop, de eigen industrie in de slag met dump-prijzen voor goedkope groenten, fruit, vlees, bouwmaterialen en onderdelen voor reparaties. Het gevolg een scheve handelsbalans en werkloosheid op het eiland. Verstandiger zou zijn om de terminal voor de Cruise schepen uit te breiden, Luchthaven toegankelijker maken, stranden aanleggen zodat het product waar geld mee binnenkomt besteed kan worden voor werk op het eiland.


Ik verkijk me een beetje op de fietstocht want het einde van de stad gaat langzaam over op wat zandwegen die bergop gaan. Ik kreun en steun maar blijf zo lang mogelijk op de fiets. Na een uur heb ik de mogelijkheden van de industrie wel gezien en steek de corridor over om op het noordelijke strand uit te komen. Daar loopt weer een pad naar de punt en fiets de woestenij in met schitterende rotspartijen waar de zee zijn eeuwigdurende golven op laat vallen. Als elke golf een zandkorrel afvoert, heb je over een lange tijd gemeten, geen rots meer. Zo zal het ook wel gaan. De erosie is hier altijd aan de gang. Ik keer om en ga naar het mondaine strand met de stoelen en terrassen en zie dat het er vandaag erg druk is en rijd meteen door naar het plein waar de spelletjes gespeeld worden zoals domino, kaart en schaken. Tweeënhalf uur trappen in de warmte doet water met bubbels naar nectar smaken.


Op het haventerrein loop ik de verschillende winkels binnen voor onder andere de giek en gasfles. De gasboer heeft de gasfles nog niet geretourneerd maar ben allang blij dat hier de mogelijkheid bestaat om te vullen. ‘s-Avonds komt de mastenbouwer nog een keer kijken voor de aansluiting van giek op mast, het Lummelbeslag.

Onderdeel duurder als nieuw.

Op anker in storm, gaan veel dingen fout.
Op anker in storm, gaan veel dingen fout.


Dinsdag, 12 maart 2013.

 

Las Palmas

 

Cynthia, van de Liberty, heeft een rondje gemaakt langs alle Nederlandstalige schepen om vrijdagmiddag een borrel te drinken in de Sailorsbar. Alle bemanningen vinden het een leuk initiatief en ze heeft er een hoop succes en sympathie mee. Ze nodigt me ook meteen uit om bij Tjerk een borrel te gaan halen. Vier bemanningen in een kuip met de nodige leuke en minder leuke verhalen. De Impact heeft een heel avontuur beleefd in de laatste storm en zijn door het oog van de naald gekropen. Geassisteerd door de reddingsdienst zijn ze verhuisd van hun boei naar de fabriekshaven, waar ze bij een betonfabriek de storm konden afwachten. De voorraad cement op de kade heeft hun boot wel volledig gecementeerd. Gratis ferro-cement lijkt leuk maar het is een heel poetswerk geworden om de als het ware ingebrande korrels cement weg te krijgen. Guido, de schipper van de Impact, ken ik van de sardientjes in Leixoes. Hij was degene die me toen twee maaltijden sardientjes gaf.


Vanochtend langs de mastenboer voor de giek en wat blijkt een complete giek is goedkoper dan de buis alleen. Er moet weer opnieuw opgemeten worden maar daar hoef ik niet meer voor aan boord te blijven. Ik ga met mijn tas en kleine onderdeeltjes op stap om te zien of deze te krijgen zijn. De batterij van de Epirb kost € 120,00 en een nieuwe Epirb kost € 125,00. Je gaat je toch afvragen hoe het allemaal kan. Ik wacht nog even met bestellen en loop de richting stad. Ik vind er een ijzerwarenwinkel met erg veel bruikbare spullen en een stuk goedkoper dan de nering op de haven. Tegenover de winkel is een verse viszaak en haal er een visje voor vanavond. In de groentewinkel er naast de groenten, Zo, dat is klaar voor vandaag. Iets verder kom ik een bijzondere winkel tegen. Aan het plafond hangen wel 100 hammen en de vitrine ligt vol met ambachtelijk gemaakte worst. Je bestelt een paar schijven van de verschillende worsten, een broodje erbij en het is lunchtime.


In de avond is het spetterende spektakel Barcelona – Milan op televisie tussen de Spanjaarden. Barcelona wint met een wervelende show, 4-0! Een man die niet kan spreken en misschien ook niet kan horen leidt de aandacht wat af want hij maakt een act bij de vrouwen. Er worden veel dames gekust met een lach. Ik loop terug met een gevoel van zomeravond sfeer, alles gebeurd buiten, weinig wind en wetende dat de mensen thuis zo moeten afzien vanwege de kou en sneeuw.

Steiger Klevers

als je maar van lekker eten houdt. Croquettas Sardinas
als je maar van lekker eten houdt. Croquettas Sardinas


Maandag, 11 maart 2013.

 

Las Palmas

 

Het leven van een steiger-klever is niet mis. Bootjes opvangen die aankomen, bootjes losgooien van vertrekkers. Verhalen aanhoren, sommigen met allerlei smoezen om niet te hoeven vertrekken. De nieuwe buurman heeft voor een halfjaar geboekt dat betekent aangroei kweken door in de vertrouwde box te blijven. Ik ga boodschappen doen.


Ik ben vroeg en begin met inschrijven bij de havenmeester. Na de inschrijving binnenlopen bij de mastenbouwer en bespreek het probleem giek. Ik heb in mijn documentatie gelezen dat het profiel met de twee compressiedeuken een US-Spar is maar dat kan volgens de mastenbouwer niet en hij vermoedt een Z-spar. Hij moet toch komen kijken en spreekt af dat deze ochtend te zullen doen. Ik ga terug aan boord en ga op zijn Spaans wachten. Spaans wachten duurt lang want de man geeft natuurlijk geen “show-up”. Rond 12 uur loop ik de winkel binnen. Ja, klopt ben niet geweest maar heb al wel gebeld met Barcelona. Z-spar is hetzelfde als US-spar en ze kunnen het profiel vanuit Barcelona leveren. Duurt een week. Mooi, komt goed uit want ik ben hier nog wel even. Vanmiddag kom ik kijken is de volgende opmerking. Prima maar nu ga ik eerst wat andere dingen doen. Het is allemaal geen probleem.


Onderweg wordt ik gewezen op een fotokopie zaak en laat daar wat zakelijke documenten uitprinten en stuur deze getekend terug naar degene die het leuk vind om wat handtekeningen van me te hebben. Uitprinten van documenten 18 pagina’s, faxen van 10 pagina’s en een print van het vliegticket zijn in totaal € 3,00. Ik kan beter hier mijn kantoor vestigen. Na de kopieerder loop ik de Spaanse school binnen. Ik wil Spaanse les hebben maar kan pas 6 mei terecht. Dat is jammer, moet ik het maar gewoon in de dagelijkse praktijk leren. Ik wens de man Hasta Luego. De school is vlakbij het strand en neem de gelegenheid te baat om lekker op het terras een fles water soldaat te maken. Mooi zicht, rollende golven met witte kammen, blauwe lucht, heerlijke temperatuur met zon en topless dames als uitzicht. Viva Espanja.


Ben op tijd terug aan boord voor de mogelijke afspraak, maar ook nu wordt het wachten niet beloond. Ik ga van boord en breng de gastank weg en ga naar de winkel voor wat onderdelen. De bestelde batterij van de Epirb (Emergency position indicating radio beacon) is niet binnen, kan ook niet want de bestelbon is zoek. Met andere woorden niets besteld en de procedure moet opnieuw. Maand wachten? Om mijn zinnen te verzetten maak ik naar eigen inzicht Croquettas Sardinas. 

Gran Canaria Zondag.

Windjammer
Windjammer


Zondag, 10 maart 2013.

 

Las Palmas.

 

Ik zie de havenmeester door de haven varen met zijn rubberbootje en ik ga naar binnen om verder aan te kleden om te gaan melden. Ik heb de fiets uit het luik, klaar om deze uit te vouwen en het stalen ros te gebruiken om niet het hele eind te hoeven lopen. De havenmeester legt zijn boot aan en begint erg vervelend te doen hoe ik het in mijn hoofd gehaald heb om zomaar op een plaats te gaan liggen. Ik houd de tipgevers van de steiger uit de wind en maak alleen maar excuses dat ik het niet meer zal doen en dat ik wist van vorige bezoeken dat de R-steiger de bezoekers steiger was en dat ik gisteravond laat ben binnen gekomen. Hij blijft mopperen en griepen en loopt naar het volgende slachtoffer. Ook hier begint hij moeilijk te doen maar tegen een vrouw boos zijn is wat moeilijker.


Hij slaat ineens om en geeft mij een plaats en geeft de collega-schipper een plek. Voorwaarde is maandag melden want dan hoeft hij het papierwerk niet zelf te doen want hij staat er op zondag alleen voor. Ik vind het prima, de poort is kapot zodat er zonder kaart in en uit gewandeld kan worden. Vrijheid is geborgd. Ik verplaats het schip, sluit de elektra aan en ruim de boel op en pak de al uitgevouwen fiets en ga naar het centrum van Las Palmas.


Bij het huis van Columbus is er een klassiek concert buiten op straat. Ik neem de tijd om te luisteren en te kijken. Mooie klanken vullen de straten van het oude gedeelte van de stad. Na de uitvoering van het eerste gedeelte rijd ik met de fiets kriskras door de straatjes. Op een groot plein voor de basiliek is jongeren spelletjesdag. Kinderen van 10 tot 15 hebben allerlei opdrachten te doen en spelen in teamverband. Ik steek de weg over en kom in het nieuwere gedeelte van de stad waar in een park een voorstelling is van een poppentheater. Ik kijk aan de achterkant hoe druk de acteurs zijn met de verschillende personages, decor en geluid. Leuk om te zien en ook om te zien hoe het resultaat is aan de andere kant. De mensen joelen en klappen, zeker succes, jammer dat ik het niet versta. Ik rijd verder op de fiets door het park en een jonge jongen probeert me bij te houden. Hij hardlopen en ik fietsen. Leuk, maar ik moet erg oppassen voor de wandelaars zodat er geen grote snelheden gehaald kunnen worden. De jongen neemt teleurgesteld afscheid op het moment dat ik het park uitrijd.


Net na het park hoor ik typisch Spaanse muziek. Een orkest met zanger en dansers staan op een binnenplein een uitvoering te geven. De dansers trekken ook een aantal toeschouwers mee de dansvloer op. Leuke interactie tussen dansen, muziek en publiek. Ik fiets weer verder richting haven en ben getuigen van het uitvaren van een windjammer onder vol tuig. Twee brandblusschepen varen erbij die de waterspuiten in de rondte sproeien als afscheid van het schip. Prachtig gezicht, 4 voorzeilen en 4 masten, en een kabaal als afscheid, de scheepshoorns blijven en sonoor geluid geven en er staan veel mensen op de wal om te fotograferen en te filmen. Ik fiets weer verder en kom op het strand van Canteras. Grote golven komen binnenrollen en zie verschillende “waveriders” op hun planken staan en in het water vallen.


Ik eet een hapje en fiets nu toch echt terug. Een heerlijke dag, 27 graden, veel gezien door het gebruik van een fiets. Het zondag gevoel slaat over van de lokale bevolking. Op de terugweg is er een botenmarkt, een Hiswa maar dan kleiner, zodat ik lekker rondwandel over het beurspein. In de avond loop ik naar een plein en drink water con gas, naast mij zitten een aantal mannen domino te spelen en wordt er volop gekaart. De zon gaat in mooie rode patronen onder en de avond brengt koelte.

Terug op de R-steiger

Terug op de R-steiger


Zaterdag, 09 maart 2013.

 

Puerto Rico – Las Palmas

 

Ik krijg twee lieve sms’jes met de tekst: goede vlucht. Het heeft even geduurd voordat bij mij het kwartje valt, maar deze sms’jes zijn naar aanleiding van de laatste woorden van het verslag van gisteren. Ik heb genoeg van Puerto Rico en wil naar Las Palmas terug. Varen!


Het varen valt me vies tegen want ik krijg net voorbij Maspolamas de wind weer op kop. Ik zet het zeil en trek er een rif in want het waait stevig met dikke witte schuimkoppen op de golven. De wind wordt langs de kustlijn geleid en dat betekent een versnelling maar ook dat het de hele reis tegen zal blijven staan ondanks dat de kustlijn van zuid naar noord draait. De golven komen kort na elkaar en moet een tweede rif in het grootzeil zetten om het water niet over de scepterpotten te laten stromen. Massief buiswater komt over, op een gegeven moment valt de Queen B in een gat. De pannenkast klapt open, alle pannen eruit met een hels kabaal, of de muzikanten in de orkestbak met elkaar op de vuist gaan.

Erger is dat er ook een koffieglas over de rand springt en in duizend stukjes uiteen klapt. Ik ruim alles zo goed mogelijk op met veger en blik maar weet dat er kleine scherpe stukjes glas achter zijn gebleven. Deze wind is niet voorspeld en ben een beetje verrast. Dubbel rif, gereefd Genua en de kotterfok laten het schip prima door de golven gaan, maar weet wel dat het veel langer gaat duren dan gepland, om in Las Palmas te komen. Ik berust erin en lees een boek terwijl het schip het werk moet doen. Geen vliegende vissen, geen dolfijnen maar witte koppen die constant naar me toe rollen.


Het wordt een hobbeltocht van 10 uur over een afstand van 40 mijl tussen Puerto Rico en Las Palmas, die door het maken van slagen wel langer is geworden. Om half acht, het is donker, kom ik in de haven en leg het schip op de kop van steiger R. De Roddelsteiger! De plaats voelt niet goed want er liggen een paar opgerolde lijnen op de steiger, ten teken dat de plaats van iemand anders is, toch leg ik aan op advies van mensen op de steiger. Ik ben moe van de reis en ga een stukje eten in de Sailorsbar. Op het nieuws wordt melding gedaan van extreem hoge golven op Tenerife en El Hierro. Daar heb ik weer niets van gemerkt.

Toch nog even zwemmen

kabelbranden
kabelbranden


Vrijdag, 08 maart 2013.

 

Puerto Rico.

 

Voordat Miguel begonnen is staat het zweet in dikke druppels bij hem op het voorhoofd. Het is prachtig weer, maar al het gereedschap in verschillende koffers met een accu laat hem drie keer naar zijn auto lopen om een simpele kabel te vervangen op de generator. Miguel heeft er serieus werk van gemaakt want hij heeft een tekening gemaakt hoe het een en ander aan te sluiten.


Ik had vanochtend het idee om de kabels alvast eruit te halen zodat het werktijd Miguel zou besparen maar ik blijk te voortvarend te zijn geweest en had de min-kabel niet mogen verwijderen. We hebben natuurlijk een hoop moeite om de kabel terug te brengen via alle verschillende onbereikbare hoekjes en gaten in een schip. Ik ben ook drijfnat van het zweet als de kabel er ineens doorschiet. Ik heb veel vertrouwen in zijn vakmanschap want hij gebruikt de materialen zodanig dat deze een optimale veiligheid bereiken. Drie uur later heeft hij een nieuwe accu naast de generator, nieuwe kabels aangesloten, een verbinding met de startaccu van de motor gemaakt met een diode ertussen en een hoofdschakelaar om de zaak aan of af te sluiten.


Miguel is weg en ik kan de boel weer op zijn plek brengen. Het zijn telkens , verhuizingen (alle spullen van de achterkamer naar de voorkant brengen en weer terug) om een werkbare situatie te krijgen in de onderste regionen van het schip. Rond twee uur heb ik alles op orde en maak een warme lunch. Ik pak de zwemspullen en ga naar het strand en maak een paar baantjes, het frisse van de zee geeft me het meeste genoegen. Na het zwemmen, de was in een tas en op naar het washok. Naast het washok is een prima terras waar ik een koffie bestel en een boek kan lezen terwijl de wasmachine het werk doet.


Een dag van kabels, spanning, wassen, zwemmen en opruimen. Morgen vertrek ik, ik heb het hier nu wel weer gezien.

Druk, druk.

watersport in de WigWam
watersport in de WigWam


Woensdag/donderdag 06/07 maart 2013

 

Puerto Rico.

 

De haven is vrij en toch vertrek ik niet. De vraag komt bij me op, is Puerto Rico beter of is het beter in Las Palmas? In een folder lees ik dat Puerto Rico de beste temperaturen heeft van Gran Canaria. Dit komt  omdat het in het zuiden ligt (de luwte van de regenwolken) en het tussen een paar flinke heuvels ligt zodat er minder wind is. Ik besluit nog een dagje te blijven. Een beetje lezen en een flinke wandeling. Ik wil mezelf verplichten tot rustig aan maar kan na de middag me niet meer inhouden en begin de boel op zijn kop te zetten. Je hebt zoveel kleine karweitjes dat je van het een naar het ander klust. Op internet google ik voor een Fisher Panda dealer en wat blijkt, er is er één in Puerto de Mogan” en één in  Puerto Rico. Dat komt goed uit en een goede reden hier te blijven, om nu eens van het gedonder van de generator af te komen.


De dealer in het dorp neemt niet op maar het servicepunt in Mogan wel. De man spreekt prima Engels zodat dit gemakkelijk communiceert. Hij heeft het druk en spreken af dat hij vrijdag komt. Een uur later belt hij terug dat hij eerder kan komen. Komt het over een uur uit? Prima! Het druk zijn, zal dan wel meevallen. Ik stop met het reorganiseren van de bekabeling van de zender en de computer, ruim de boel op en maak de achterruimte vrij om bij de accu te komen. Ik haal de bakskist leeg en verwijder de geluidskast van de generator. In één oogopslag zie ik dat de plus-kabel sluiting heeft gemaakt op de uitlaat. Geluk bij het ongeluk is dat er geen brand is uitgebroken. Dit is een foutje van de Portugese Alessandro om de kabel onbeschermd over de motor te halen naar de startmotor. Dit grapje heeft wel twee accu’s gekost.


Miguel schudt zijn hoofd bij het zien van de gesmolten mantel van de kabel en is het met me eens, een aparte accu bij de generator te plaatsen zodat er geen problemen in de toekomst zijn voor de hoofdmotor, als er iets met de generator mis gaat. Miguel maakt een benodigdheden lijstje en vertrekt. Morgen terug. Ik ruim de boel maar weer eens op,  ga wat boodschappen doen en zwem lekker in zee. In de avond bij de WigWam een kop koffie en ettelijke Agua Mineral con Gas. Ik raak uitgebreid aan de praat met een Ier. 

Wachten op het vrij maken van de haven

aangelegde stranden.
aangelegde stranden.


Dinsdag, 05 maart 2013.


Puerto Rico

 

De voorspelling is dat de wind in de loop van de ochtend zal afnemen, maar merk er niets van. De wind komt uit een andere hoek en staat stevig door. Het havenpersoneel is actief bezig op alle steigers, om te zorgen voor de schepen, waarvan de eigenaar niet aan boord is. De buurman met waaiersteven slaat af en toe tegen de verstaging aan. Het geeft een dreun dat door merg en been gaat.


In de ochtend maak ik een wandeling en maak wat foto’s van de nog steeds onstuimige zee. Foto’s van heel veel wit schuim waar je uiteindelijk niets mee doet, staat leuk op de camera. Ik volg een wandelpad langs de rotsen en kom op een prachtig aangelegd strand, Playa de los Amadores. Even met de voeten op het strand en drink een kop koffie in een strandtent. De zon komt door en het wordt aangenaam ondanks de wind. In de verte zie ik een zeilschip op zee, met fok zonder grootzeil, die zijn tocht langs de kustlijn maakt.


Terug aan boord haal ik de standpijp van de watertank eruit en probeer het ketelsteen te verwijderen zodat de pomp het drinkwater weer kan oppompen. Ik ruim de stuurboord kant van het schip op en repareer de watermeter. Het blijven allemaal kleine klusjes, die de tijd doden. In de middag ga ik op stap om een pompje voor op de boormachine te halen maar deze hebben ze hier in de winkel niet. Krantje laden en vanavond voetbal kijken in de kroeg. Ik blijf nog één dagje liggen en dan ga ik maar weer eens verder. Eerst al de schepen, die voor de Queen B vast geknoopt liggen, naar hun eigen ligplaats toe zodat we weer vrije ruimte hebben om te vertrekken.

 

Steigerziek, nieuwe vorm van zeeziekte

Platte pomp
Platte pomp


Maandag, 4 maart 2013.

 

Puerto Rico.

 

Kedeng, kedeng, het buurschip slaat met de stootlijst tegen mijn hoofdwant aan en ga weer naar buiten om de willen anders te hangen. Het stormt, het spatwater sproeit door de haven, de wind giert door de masten en hoor een hoop stemmen van anderen die ook de handen vol hebben om schade te voorkomen. Wie nu op anker ligt neemt onverantwoorde risico’s. Het is hier in de haven al geen pretje.


De Swell zorgt voor veel geschommel aan boord en ben blij dat alles zeevast staat. Ik kruip terug naar de warme dekens. Het is lekker veilig onder de dekens misschien schijnveiligheid maar ik weet wat het is om met windkracht 9 op zee te zijn. Dit steigerzeilen is comfortabeler. In de ochtend controleer ik de spullen op het dek en wandel met camera naar de pier om te zien hoe het met de zee gesteld is. De wind is afgenomen maar de golven komen gewoon door en spatten uiteen op de rotsen en het havenhoofd van de stad. In een bar voor een kop koffie, kom ik in gesprek met de barkeeper en die vertelt dat hij het nog nooit zo gezien heeft sinds dat hij hier was, toch al 15 jaar. Ik maak foto’s van een dieselpomp die van zijn sokkel is gewaaid en zie veel schade aan de verschillende strandtenten.


Er zijn veel daken gesneuveld, cactussen uit de grond getrokken, takken van de bomen. Bij terugkomst aan boord zie ik dat de klamp van de achterkikker uit het dek is getrokken. Toch schade en het geeft aan hoe het tekeer is gegaan vannacht. Ik blijf spullen opruimen, het is er prima weer voor. Tegen drie uur neemt de wind weer toe en ik bots met de achtertrap tegen de steiger aan. De wind verandert van richting en dat is voor mij een teken dat we uit het midden van de depressie raken. De wind neemt weer toe, de lijnen blijven vervaarlijk kraken. Bij het opstappen van het schip moet je even wachten dat de trap naar je toe komt. De stap nemen en aan boord stappen. Vaak ligt de boot te ver weg om op te stappen. In de avond loop ik door het dorp en zie veel schade van afgewaaide golfplaten, plastic daken, ontwortelde palmen en cactussen. Het is hier goed tekeer gegaan. De Swell houdt niet op en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die zeeziek worden in de box. 

de Buurman

even teveel wind!
even teveel wind!


Zondag, 3 maart 2013.

 

Puerto Rico

 

Rustdag en rustig afwachten hoe het zal gaan met de voorspelde storm. Bij het opstaan is er nog niets van te merken en het is heerlijk zonnig weer. Wel zijn er veel mensen aan de gang met lijnen en stootwillen om deze overal tussen te hangen ter bescherming van hun schip. Ik overleg met mijn buurman en hij vindt het goed dat ik zijn grote dikke stootkussens bij mij op het schip vastmaak om de rompen van elkaar gescheiden te houden.


Er komt een groot charterschip voor me liggen en de lijnen worden van het ene schip naar het ander geknoopt. De Queen B kan er niet meer uit. Ineens hoor ik een rubberboot en de man vraagt of ik even wil helpen. Ik loop naar de voorpunt en zie een duiker een lijn ophalen die nog eens aan de Queen B vastgezet moet worden. Ik voelde me al veilig maar ben het nu nog meer. Twee ankerlijnen op de kop, stootkussens tegen de buurman en twee lijnen op de steiger, in de middag heb ik de tijd om naar de bar, WigWam te gaan voor een wijntje. Kranten laden (digitale krant op de Ipad) van de laatste drie dagen en de mail te lezen.


Aan boord koken en na het eten komt de wind door. De mast slingert, de schepen aan de steiger trekken en gieren aan de lijnen. De steiger kraakt en schommelt. In de avond knalt de buurman ineens tegen het hoofdwant aan. Snel naar buiten om de Willen (stootkussens) beter te hangen, ik zie veel mensen bezig met hun schip want de tekortkomingen komen nu tevoorschijn. Vlak voor het naar bed gaan nog een rondje over het dek en ben gerust. De wind neemt nu in kracht toe en moet toch nog twee keer aan dek komen om de “buurman” van de romp af te houden.

Storm op komst.

nog niet helemaal duidelijk
nog niet helemaal duidelijk


Zaterdag, 2 maart 2013.

 

San Sebastian – Puerto Rico (Gran Canaria)

 

De weerberichten zien er voor zondagmiddag niet goed uit. Het is of vandaag vertrekken of anders een week hier verwaaid blijven liggen. Ik kies voor vertrek vandaag. Het valt niet mee om je bed uit te komen in het donker en als de regen op het dek roffelt. Het is een hele overwinning om de warme dekens weg te slaan. Kapitein Tarzan springt uit bed en trek mijn regenkleding aan. De navigatie-elektronica opstarten en losgooien. Er staat meer wind dan dat de Windguru opgeeft. In de voorhaven zet ik het grootzeil met rif en ben onderweg. Met een perfecte windhoek zeilt de Queen B meteen zijn 7 knopen.


Kotterfok voluit en de Genua en Grootzeil met een rif blijft het schip mooi rustig op het roer, en kan ik ondanks de hoge deining met deze wind, de windvaan al het werk laten doen. De Rode vleugel wipt traag van de ene kant naar de andere en dat geeft aan dat het met de koers goed zit. De windvaan werkt op de verandering van de windhoek en deze stuurt een klein roer aan om de boot op koers te houden. Voor leken moeilijk te begrijpen maar het werkt perfect en dat zonder stroom. De wind staat eerst zuidwest draait naar West zodat het grootzeil helemaal uit staat en dat de Genua hinderlijk staat te flapperen. Ik draai de Genua in omdat dit meer last veroorzaakt dan dat het snelheid oplevert. Ik zie hele hordes dolfijnen hoog boven de golven uitspringen alsof ze met de golven aan het spelen zijn. Ze hebben deze keer geen aandacht voor die rare schipper met zijn regenpak aan.


Bij de zuidpunt van Tenerife wordt het mooi weer. De zon komt door en ik pel mijn kleding af, het is prima zeilweer en het gaat snel. In de middag valt de wind terug en moet zelfs de motor een halfuur bij laten staan. Dan verandert de wind weer naar het Zuiden en kan er halve wind gevaren worden. Langzaam zie ik Gomera verdwijnen in de regenwolken en de nevel, Tenerife wordt steeds waziger en de bergen verliezen hun kleur in grote massieve contouren zwart, in tegenstelling tot Gran Canaria. De bergen krijgen kleur en zie in de verte de bebouwing, zo zie jezelf langzaam dichterbij komen. Ik zal met het donker aankomen en bereid me voor op de kaart en de computer, hoe de haven te benaderen. Ik twijfel nog even tussen Mogan (iets dichterbij) of Puerto Rico. Op de één of andere manier vind ik Puerto Rico leuker. Mogan is eigenlijk veel mooier maar ja, waar kies je voor?


Rond 20.00 rond ik het rode licht van het havenhoofd en meld me met de marifoon aan. Ik moet eerst aanleggen aan de kade om me met de scheepspapieren te melden. De kopieerkunst houdt niet op. De vrouwelijke havenmeester doet moeilijk over een ligplaats en zucht heel diep dat er waarschijnlijk geen plaats is. Ze begint met de handheld marifoon te bellen en hoor een hoop gekraak en heel snel Spaans. Ja, er is nog plaats. Ik krijg dezelfde plek toegewezen als de vorige keren. De haven ligt vol met schepen uit de havenkom en de andere haven van Puerto Rico, omdat alles in veiligheid gebracht wordt voor de komende storm. Ik vaar naar de ligplaats toe en wordt door een havenmeester opgevangen. Op een Nederlands charter visboot is een feestje aan de gang met een Zwitser die het hoogste woord heeft. Ik word uitgenodigd voor een borrel maar ik denk dat het niet verstandig is.


Ik ruim de rommel een beetje op en ga aan de wal een hapje eten. Na het eten en terugkeer naar de boot is het een dronken gelal geworden met harde muziek. Grote en harde schaterlachen vullen mde kuip, ik ga lekker naar binnen want het was een lange dag en ik voel me veilig voor de storm die er aankomt. Toch weer 77 mijl bij het totaal.

Beter wakker op zee, dan wakker aan een steiger.

dit schip ligt in Gomera
dit schip ligt in Gomera


Vrijdag, 1 maart 2013.

 

Restinga – San Sebastian de la Gomera.

 

Het schip giert, trekt aan de lijnen, de willen piepen en knorren, de lijnen snokken, opgetild door golven maken het een bijzonder onaangenaam aan boord. Ik kan moeilijk slapen en besluit om half drie eruit te gaan. Beter op zee varen en wakker zijn, dan wakker ergeren aan een steigertje. Ik zet zo weinig mogelijk lampen en apparatuur aan. Alleen de GPS en het toplicht aan. Losmaken en vaar van de steiger af. In de havenkom gaat het zeil uit en draai naar het havenlicht toe. Een auto komt aangereden en word door de chauffeur behoorlijk in de gaten gehouden. Zijn zorg, ik ga door met de voorbereidingen voor open zee.


Eenmaal op de grote plas zet ik de kotterfok en Genua erbij. Het zeilt geweldig en de snelheid is al snel boven de 7 knoop. Ik installeer de windvaan en laat de wind en de automaat het werk doen. Lig in de kuip wacht te houden. Om 600 waait het stevig en moet eerst grootzeil reven en vervolgens de Genua. De Queen B blijft 7 knoop lopen. De wolken hebben El Hierro nog niet verlaten en zie af en toe een lichtje van Valverde door de sluiers van regen en mist. Het blijft ideaal bezeilt maar maak me een beetje zorgen over het restant accu wat er nog is.

Ik moet de motor kunnen starten op de huisbank (de lichtaccu’s). Twee uur voor de ingang van de haven staat de de voltmeter op 11.4 volt en start voor de zekerheid de motor. Hij slaat zonder problemen meteen aan en laat de motor zonder echte spoed in zijn werk meedraaien. 58 mijl gezeild, in een geweldig gemiddelde, een prachtige zeilnacht. Om 1300 lopen we (de Queen B en ik) de haven van San Sebastian in en wordt door de havenmeester naar een plek aan een steiger gewezen. Twee Hollanders naast me, worden we gesorteerd? Duitsers bij Duitsers, Hollanders bij Hollanders, wie wil er bij de Engelsen gaan liggen?

Bij de buurman informeren naar een winkel voor accu’s en verwijst me door naar het industriegebied. Eerst op verkenning en zie dat een bandenhandel van Michelin er ook accu’s heeft, alleen is deze om 1500 uur open. Dan maar naar de stad en drink op een terras koffie en zie buiten het terras een dikke bui vallen. Ik zit lekker droog maar de mensen klagen dat het zo koud is. Ik vind het heerlijk weer, de regen mag wat minder.


Aan boord haal ik de fiets op en fiets naar de bandenhandel waar ze een precies dezelfde accu hebben staan. Neem deze meteen mee en wordt met accu en fiets terug gebracht door de verkoper in zijn bestelbus. Nu  de energiebron installeren en laat veel zweetdruppels vallen bij de nog warme langzaam afkoelende motor. De accu staat in de motorruimte in een speciaal er voor gemaakte nis, zweten bij het monteren.

Het werkt weer, maar laat de kabel van de generator los van de startaccu. Later er een aparte accu bij zetten voor alleen de generator zodat er altijd startcapaciteit is als er weer eens iets mis gaat. Ik douche aan boord en werk mijn administratie bij.

Hierro, niet daarro.

lumps plastic?
lumps plastic?


Donderdag, 28 februari 2013.

 

El Hierro.

 

De ligplaats is me meegevallen en heb een prima nacht gehad. Ik blijf last houden van voorhoofd en de kaakholte. Druk op mijn ogen en probeer verlichting te vinden door zoutwater te snuiven. Ibuprofen er overheen slikken en na een half uur gaat het wel weer. De havenmeester zit in zijn hok en ga weer eens met de tas met papieren, hem bezoeken waar de boel gekopieerd wordt en moet voor twee nachten € 14,00 afrekenen. Dat zijn prijzen. Ik regel een ligplaats, want er gaat om 10 uur een schip weg en dan kan je die plaats nemen.


Ik wacht tot kwart voor elf en zie geen schip vertrekken. Ik vaar naar een kopsteiger en leg het schip daar neer. Ik zwaai naar de havenmeester en hij gebaart: Oké. Er is geen stroom en start de generator. Na driekwartier stopt de generator uit zichzelf en constateer dat de nieuwe accu van een paar weken geleden opgeblazen is. De minpool is volledig gesmolten. Ik laat een paar krachttermen maar weet dat dit niet zal helpen. Op de steiger is geen stroom zodat er meteen in de spaarstand geschakeld moet worden om morgen de dag door te komen, met de stroom die ik nog heb.


Een wandeling door het dorp van niets. Een havenplaatsje op het eind van een glooiende berg met een paar honderd huizen waar de ouderen allemaal bij elkaar komen op de plaats van de bus. Er is enige verwarring wanneer de bus er zal zijn, maar er blijkt om 1400 een bus te vertrekken naar Valverde, de hoofdstad van El Hierro. Ik ga eerst maar een boterham eten en ben om 1400 uur in een “Busje komt zo” voertuig. De bus slingert door het kale landschap naar boven en bij de wolkengrens is het donker van de wolk waar we in rijden. Het regent en het is mistig. Overstappen in El Pinar en jawel we komen in de hoofdstad. Het enige interessante dat de folder weet te vertellen, is dat het stratenplan er nog net zo uitziet, als toen Columbus voor zijn derde reis naar de Nieuwe Wereld, El Hierro aandeed. Alleen het asfalt is nieuw. De bus terug, is om 1800 uur en moet na het bezoek aan de kale kerk, in een kroeg drie uur wachten voor het busje komt zo.


Er zijn meer dan 1000 vulkaankraters op het eiland. De lava licht in dikke plakken, zoals teveel gedraaide asfalt op een berg. Ook te vergelijken met dikke lumps van plastic, gitzwart en glazig. Van de andere aanraders zie ik niets omdat het volle bak regent, dikke mist. Troosteloos en triest weer. Jammer van het misschien zo mooie eiland. De bus moet stapvoets rijden om de passagiers veilig terug te brengen. Ik ben rond 1900 uur terug en blijf voor de rest van de avond aan boord.

Einde van de Wereld

eiland in de wolken.
eiland in de wolken.


Woensdag, 27 februari 2013.

 

Santa Cruz de La Palma – Restinga El Hierro

 

Plan was om kwart voor zeven te vertrekken maar ik verslaap me een half uur. Geen ramp maar verwijt me wel mijn discipline, maak snel los en vertrek. Een grote Ferry komt achteruit de haven in en ik wring me er aan de zijkant langs om tussen de havenlichten en de Ferry uit te komen. Het regent flink en er is een dikke bewolking. Geen wind maar dat was voorspeld zodat ik me heb voorbereid op 8 uur te motoren.


Buiten de haven is de zee vervelend en zwaait de mast van de ene kant naar de andere. Ik heb nog steeds mijn dieselbacterie in het hoofd en vraag me af wat het gevolg is als ik dit 8 uur moet volhouden. Ongeveer 7 mijl buiten de haven zie ik wat schuimkopjes ontstaan en hijs het zeil. Ik ben te vlug geweest want het schip maakt nog geen echte vaart maar na een halfuur kan de motor uit en zet de wind door. Geweldig zeilweer, wel af en toe een bui maar tijdens de vaart zie ik dat het op zal klaren.


Helemaal alleen op de oceaan geeft een gevoel van vrijheid, oneindigheid. De dolfijnen komen langs om de eenzaamheid weg te nemen. Eén is zo enthousiast om steeds uit het water te springen. De Queen B ligt lui op één oor en geeft de dartele vrienden geen sjoege. Doorgaan, een nieuwe bestemming in het verschiet. El Hierro ligt in een dikke wolk en je ziet het er regenen. De wolken hangen als een natte deken over de bergen. Het eiland is 1500 meter hoog. Het eiland is lange tijd beschouwd als het einde van de wereld vandaar dat er op verschillende kaarten voor de reis van Columbus de nulmeridiaan over El Hierro werd getekend.


Rond 1900 uur, vlak voordat het licht uitgaat, kom ik de kom binnen van de haven Restinga aan de zuidpunt van El Hierro. De plaatsen voor de bezoekers zijn vol en een man op fiets en fluit dwingt me naar de lange kade. Ik zie het eerst helemaal niet zitten maar kan niet anders. Gelukkig zijn de profielen die uit de kade steken van geperst rubber. Ik maak de twee spinnakerschoten lost en geeft deze aan de mensen op de kant die me helpen aanleggen. Ik had mezelf een restaurant beloofd maar vertrouw mijn ligplaats niet helemaal zodat het een pasta met tonijn uit blik wordt. Op de kaart lijken al de eilanden dicht bij elkaar te liggen maar heb weer 60 mijl op de klok staan.

Sterrenwacht

Spiegelreflex?
Spiegelreflex?


Dinsdag, 26 februari 2013.

 

La Palma

 

Bij de havenmeester huur ik een auto en kan met een Skoda het eiland verkennen. Het is erg steil aan de oostzijde van het eiland en moet veel wenden, keren, schakelen en remmen. Het is er mooi, veel bomen, planten, weilanden, wijnranken en dit in tegenstelling tot de andere Canarische eilanden, is dit een mooi begroeid eiland. Ik geniet van de uitzichten maar rijd al snel in de wolken. Boven de 2000 meter ben ik boven de wolken uit en is het weer zonnig maar koud. 2 Graad Celsius doet je wel naar een trui grijpen bij het uitstappen.


Boven op de krater (één van de grootste kraters ter wereld, 20 km breed) is een centrum voor astronomie. Verschillende landen hebben een kijker geplaatst met de zo typerende kenmerken van een koepel die bij gebruik opengeschoven wordt. Er staan twee reusachtige spiegels waar Gammastraling uit de ruimte mee opgevangen wordt zodat we als mensheid 5 miljard jaar terug kunnen kijken in de ruimte. Ik kan me er niets bij voor stellen maar de spiegels waar ik op zijn kop insta, maken wel indruk.


Ik stap uit op de top van de krater, maar heb de pech. De bewolking met regen hangt in het dal en niets zien. Dan maar naar de westkant van het eiland. De westkant, dat er eens vanaf zal vallen. De zee beukt er met golven van 4-5 meter op neer en is een prachtig schouwspel. Je zult naar binnen moeten varen in de haven hier. De oplossing is een lange pier waar ze met caissons het fundament maken en grote betonblokken storten om de golven te remmen. Nu is het een kwestie van de pier ronden en je blijft buiten de branding. In de haven is het rustig en van Swell is niets te merken. Dat hebben ze hier beter voor elkaar dan in Santa Cruz.


In een dorpje eet ik bij een plaatselijke kroeg de dagschotel. Ik kijk mijn ogen uit naar het diverse publiek dat hier even tussen de middag komt. Van zwerver, bouwvakker, huisvrouw en bankdirecteur door elkaar. Ze zijn blij als ze elkaar zien want er wordt wat afgegroet en gekust hier. De vis smaakte prima en kan de weg weer vervolgen met een volle maag. Rond 1600 rijd ik naar de grote supermarkt om wat zware(in gewicht) boodschappen te doen omdat ik de auto heb. Makkelijk om het bij de boot te brengen in plaats van het eeuwige gesjouw. Een mens drinkt en eet wat op!


Bij de havenmeester lever ik de sleutel in van de auto en betaal 2 nachten. De nacht waar ik om 2 uur binnen kwam was geen nacht volgens hem. Erg aardig en vriendelijk hier. Koen had me attent gemaakt op de voetbalwedstrijd tussen Barcelona en Real Madrid. Ik ben op het haventerrein gebleven bij de kleine supermarkt die een televisie buiten had opgesteld. Een 30 tal jong en oud, de één voor Barcelona en de ander duidelijk voor Real. Alles in goede sfeer en er wordt veel gelachen. Real Madrid is veel beter en wint met 1-3. Ondanks de lege haven heb ik het hier erg gezellig.

 

Gedeelte van het eiland in zee.

Een oerknal voor La Palma?
Een oerknal voor La Palma?


Maandag, 25 februari 2013.


Santa Cruz de La Palma.


Na de telefoon ronde val ik nog even in slaap en kom rond 10 uur in de kuip, met prachtig weer. Ik meld me bij de havenmeester en deze gaat zoals dat hier overal gaat de boel kopiëren. Ze hebben nu heel wat kopieën van de scheepspapieren. Ben benieuwd wat ze er nu mee gaan doen. De haven is bijna leeg en het geeft een beetje droefgeestig verlaten indruk, ondanks de zeer goede staat van onderhoud. Leuk nieuw gebouw met havenmeester en diverse winkels en bars.


De havenmeester geeft de oncomfortabele “Swell” de schuld en er wordt overwogen om een Deur in de toegang te zetten zodat het schommelen of zwaaien van de masten voorbij is. Ik had het natuurlijk wel gemerkt maar het niet als storend ervaren. Het was dan ook een rustige dag volgens de havenmeester.


De stad is klein wat natuurlijk niet anders kan met een klein eiland. Het eiland is zoals alle andere eilanden ontstaan door vulkanen. Het verschil zit hier dat de vulkaan nog actief was in 1976 maar erger nog de vulkaan onder het eiland is druk aan het opbouwen. Er komt tussen 2015 en 2050 een gigantische klap die waarschijnlijk de westzijde van La Palma zal afscheuren en in zee verdwijnen. De eruptie en het in zee storten zou een Tsunami kunnen veroorzaken, dat een gevaar voor New York kan zijn.


Woww, dat is nogal wat. Men neemt ook aan dat de eruptie zonder vooraankondiging zal plaatsvinden. Nu ga je toch afvragen of je moet blijven investeren in wegen, steden, kunstwerken als je van te voren weet dat het eiland zal verdwijnen. De Palmanen blijven gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is en wegennet en de huizen zien er prima onderhouden uit. In de stad is een straat met de belangrijkste winkels van het eiland en op het eind ligt het scheepvaartmuseum. Het is een kopie van de Santa Maria in beton. Het museum valt erg tegen en ben er dan ook snel uit. In de grote winkelstraat zijn verschillende herenhuizen met binnenplaatsen. Ik loop een paar keer brutaalweg de binnenplaats en maak er leuke foto’s. Bijna terug in de haven is een terras voor een kop koffie en drink hier een bakkie troost en kan zo de Spar binnen stappen voor de boodschappen.


Zondag, 24 februari 2013.

 

Santa Cruz de Tenerife - Santa Cruz de La Palma

 

Een zeilbootje komt met halve wind recht op me af maar gaat ineens door de wind terwijl de zeilen blijven klapperen, de boot loeft op en valt af met een klapgijp als gevolg. In de kuip is niemand en ik krijg een onbehaaglijk gevoel dat er iets gebeurd moet zijn met de schipper van de boot. Ik draai de voorzeilen in en start de motor en vaar naar de boot toe. Ineens komt de schipper de kajuit uitgekropen met zijn vriendin of vrouw achter hem aan. De schipper begint meteen aan de lijnen te trekken en heeft niet eens in de gaten wat voor een ongerustheid hij heeft veroorzaakt bij een collega schipper. Ik roep eens luid en vraag of alles goed is. De vrouw met de blossen op de wangen steekt de duim omhoog. Ik ben blij dat er niets gebeurd is, maar heb er wel extra werk mee gehad.


Vanochtend om kwart voor zeven uit de veren en kan zeilen. In de haven staat het zeil en vaar richting zuid. Het gaat heerlijk en de Queen B is in zijn element. Ik hoor de geluiden in de watertank van klotsend water en vertaal het maar als tevreden gerommel van het schip. Ik dut wat en houd de boel regelmatig in de gaten. Veel zie ik niet maar mag wel getuige zijn van een springende dolfijn boven het water uit. Pikzwart van boven en spierwit van onder, moet het nog maar weer eens opzoeken welke soort het is.


Om 1400 ben ik bij de zuidpunt van Tenerife en moet nu de beslissing maken of naar Gomera en daar net voor donker zijn of aankomen op La Palma midden in de nacht of vroege ochtend. Ik kies voor La Palma en bereid me voor op een nacht doorgaan. Net voorbij de koersverandering ben ik getuige van de veronderstelde vrijpartij. De wind valt weg en komt nu recht op kop zodat de motor er weer bij mag.


De windguru en gribus (weersvoorspellers op internet) geven aan dat er Noordoosten wind is. De Teide en de kust van Tenerife buigen de wind af zodat het een kwestie van tijd is dat ik weer kan zeilen. Om 1800 uur kan de motor uit en zeilt de Queen B 7,2 knoop. Het water spat weer op het dek, de windvaan kan erbij maar heeft moeite met het teveel aan zeil, ik wil de snelheid niet kwijt en zet de stuurautomaat in combinatie van de windvaan aan en laat het schip de nacht instormen. Heerlijk zeilweer met een korte deining op de oceaan en voel me prima bij dit geweld. Tegen middernacht neemt de wind af en kan ik toch nog een 5 mijl vaart houden. Rond 0200 uur vaar ik de groene lamp voorbij van de haveningang en ga op zoek naar de ingang van de jachthaven. Deze ligt op een totaal andere plaats dan op de kaart aangegeven. Vreemd en verwarrend maar ik word erg correct door de havenmeester op de steiger opgewacht om te helpen bij het aanleggen. Dat is nog eens dag en nacht service. Ik de kuip met verdiende ankerborrel, 110 mijl op de klok met een nieuwe bestemming. Om 03.30 val ik als een blok in slaap.

straat artiest
straat artiest


Zaterdag, 23 februari 2013.


Tenerife.

 

We staan alleen voor het drop-off loket van het vliegveld terwijl er bij de incheck balie een lange rij staat. Is dat geluk dat we het ticket bij de Marina geprint hebben. We drinken samen nog een kop koffie en zwaaien elkaar goedendag als Koen naar de paspoortcontrole loopt. Leuke week geweest.


Ik ben nu weer op mezelf aangewezen en rijd met de auto naar de boot. Ik lever de auto in waar de “chagrijnige” dame een heel stuk vriendelijker is. Er wordt nergens moeilijk over gedaan en krijg mijn borgsom vastgeniet terug. Aan boord verhuis ik de verschillende spullen naar de achterkamer en loop de stad in, naar de markt, om te kijken.Ik sta stil bij verschillende straatartiesten. En dame met het hoofd door een tafeltje met twee poppen naast haar gezicht maken er een hele show van. Er wordt veel gelachen en vind haar een echte kunstenaresse.


Van de supermarkt naar een kop koffie op een plein in de stad en ga terug naar de boot om te eten. Morgen vroeg op want het plan is La Palma en dat ligt 110 mijl van hier.

Navel van de wereld?

de krater
de krater


Vrijdag, 22 februari 2013.

 

Santa Cruz de la Tenerife.

 

Deze ochtend opruimen en een paar klussen. Koen wordt de mast ingetrokken en probeert de gever van de windmeter beter te bevestigen. Ik mis contact tussen de gever en de klokken. Helaas krijgt Koen het niet voor elkaar ondanks zijn moedige pogingen. Ik heb wel signaal maar geen waardes. Helaas dan maar zonder. Er is een huurauto besteld om 11.00 uur en na lang wachten, eindelijk de show-up van een chagrijnige dame. De auto heeft verschillende schades en de tank is maar voor een kwart vol. We moeten de auto vanavond inleveren bij het kantoor. Dat is geen 24-uurs service! De bedoeling is om Koen morgenochtend naar het vliegveld te brengen. Na het dreigement dat ik dan een auto bij Hertz ga huren gaat mevrouw overstag.


Wij rijden om 12 uur weg naar de Teide op Tenerife. Een prachtig gebied gaat eraan vooraf. Bossen afgewisseld met landbouw gebied, goed onderhouden wegen. Boven de 1500 meter wordt het steeds woester en zijn er grote vlakten met gestolde lava. Zwarte lava maar ook roodbruin in pieken en zijn grilligheden, of de kookpot ineens gestold is. Indrukwekkend wat een eruptie teweeg kan brengen. Een berg laten verrijzen van 3700 meter uit een zee die 2000 meter diep is. Koen raakt ook onder de indruk. We kunnen met de auto maar tot een hoogte van 2800 meter komen en moeten dan voor een bezoek aan de krater overstappen in een gondel. Daar is het ons te druk en zien ervan af om in de navel van de wereld te kijken.


We rijden langs de kust terug en zien metershoge golven op de rotsen slaan. Er is bijna geen wind en zou benieuwd zijn, als het enkele dagen gestormd heeft, hoe de golven hier de boulevards op de kust beuken. Ik zie veel ingestorte stukken met fundamenten van huizen, wellicht voor de veiligheid afgebroken en de bewoners verplaatst naar veiligere gebieden.


Het is de laatste dag voor Koen en dat moet gevierd worden, zodat we een beter restaurant kiezen om daar te gaan zitten. Het is er prima en lopen tevreden terug naar de boot waar we samen nog een afzakker nemen. Een waardig einde van een gezellige PaZoon week.

Steden door elkaar.

Dol fijn
Dol fijn


Donderdag 21 februari 2013.


Las Galletas - Santa Cruz

 

We staan vroeg op omdat we weten dat er geen wind is en ingeval van wind dat deze tegen zal staan. Met de ochtend schemering varen we de haven uit. Er is inderdaad geen wind en moet daarom de motor de hele rit bij laten staan.


We komen een grote familie met dolfijnen tegen die het een sport vinden om voor de boot uit te zwemmen en ons de weg te wijzen. Koen maakt er een paar filmpjes van.

Rond 1400 uur lopen we Santa Cruz binnen. Ik loop naar het Havenkantoor waar we inchecken en betalen voor 3 nachten. Het is bekend terrein maar begin toch de verschillende plaatsen door elkaar te halen. Dit is snel voorbij als je het weer ziet en de stad beleeft, loop met Koen naar de binnenstad en we gaan op een pleintje zitten om mensen te kijken.


We vinden er een Hyperdino en halen twee Dorades met wat groenten. Voorgerecht vind ik wel in de provisiebak. Rustige dag.

Muf Dorp

iets kleiner gehuurd
iets kleiner gehuurd


Woensdag, 20 februari 2013.

 

San Sebastian de la Gomera – Las Galletas.

 

Ik breng de auto naar de parkeerplaats terug en lever de sleutel in. De man komt niet kijken naar de auto. Er is geen schade en de wagen is afgetankt. De man is vol vertrouwen met een grote portie vriendelijkheid. Het vertrouwen is door mij niet geschaad. Ik haal broodjes en wacht op Koen. Koen loopt nog snel even naar de stad voor een paar Nike-sloffen, in Nederland uit de collectie gehaald. Hij is te vroeg want de winkel gaat pas om 10 uur open. Daar wacht hij niet op en komt terug en levert op de terugweg de sleutelpas in. De voorspelling is weinig wind maar wij ondervinden een heerlijke bries. Het schip gaat lekker op één oor hangen en zeilt met 5 knopen richting zuidpunt van Tenerife. Het gaat zo lekker dat we er een beetje suf van worden. Ik doe een dutje maar houd de boel wel in de gaten. Bij de zuidpunt van Tenerife valt de wind weg en starten we de motor. Koen geeft aan dat Las Galletas een leuke bestemming is zodat ik het waypoint invoer en de haven bel voor een reservering.


Rond 3 uur komen we aan en de havenmeester staat al op de steiger om de landvasten aan te nemen. Inchecken kunnen we pas om 4 uur. We lopen door het gemoedelijke kleine plaatsje en merken dat hier “de start” voor groot toerisme is blijven hangen. We horen veel Nederlandse gesprekken en voelen ons er niet meteen helemaal thuis.

In de avond gaan we op zoek naar een restaurant met TV, om voetbal te kijken. Het wordt een leuke wedstrijd met Barcelona. Messi valt erg tegen en het eten ook. Het duurste op de kaart is een Hamburger met wat frietjes, het mag de pret niet drukken. Na het voetbal lopen we terug naar de boot. Een muf dorp, bijna alles is er gesloten.

Nivea bal voor Ronaldo

Toch blijft Ronaldo een geweldige voetballer. Ik zou een glolfbal krijgen.
Toch blijft Ronaldo een geweldige voetballer. Ik zou een glolfbal krijgen.


Dinsdag, 19 februari 2013.

 

La Gomera.

 

We zijn vroeg op en eten het ontbijt zoals gewoonlijk buiten in de kuip. Het plan is vandaag een auto te huren en het eiland te gaan verkennen. De procedure om een auto te huren is hier wel een heel simpele. Van de creditcard wordt € 42,00 afgeboekt en kan de auto meteen gebruiken. Geen controle van krasjes of dat de auto schoon is of enig waarborgsom. Gewoon meenemen en niet zeuren. Voor de zekerheid maak ik enkele foto’s van de auto om in geval van toch gezeur bewijs te hebben dat ik de auto, zo als die was, heb meegenomen.


We rijden meteen de bergen in en het eiland is net zoals Gran Canaria, een continue dalen en klimmen over de verschillende bergkammen. Het eiland is klein maar de afstanden zijn toch behoorlijk. Het is er mooi en ik vind dit eiland het mooiste van wat ik tot nu toe van de Canaria heb gezien. Het is hier om tot rust te komen, je bent geen slachtoffer van het massa toerisme. In een havenplaatsje gebruiken we de lunch met uitzicht op zee.


De auto heeft weinig vermogen maar rijdt uitstekend. Op de berghellingen komt de Rode Nissan Micra niet in zijn 4.

We zien een smal bergpad omhoog en jagen met de pk’s van de Micra naar boven en eenmaal boven gaat de boel stijl omlaag. Ik hoop geen tegenliggers tegen te komen want dan zou er een probleem ontstaan. Eenmaal beneden komen we op een parkeerplaats met een 5-tal auto’s. Zij hebben het ook gevonden. Het is een parkeerplaats pal aan het strand met grote zwarte kiezels. Rechts op het strand is er naaktrecreatie, wij houden het braaf, door gekleed op de stenen te blijven.


Een leuke middag met veel rondkijken, komen we rond 5 uur terug in San Sebastian. Ik rijd nog even door de plaats om te zien wat we met de benenwagen gemist hebben maar dat valt mee. Wel ontdek ik een Vodafone winkel. We rijden terug naar de boot en halen de computer op met internetstick om een nieuw tegoed te laten installeren. Dat blijkt niet mee te vallen want de juffrouw moet verschillende telefoontjes plegen om de boel aan de gang te krijgen.


In de avond kijken we een mooie pot voetbal in hetzelfde café als gisteren en de barman wordt steeds vriendelijker. Hij toont Koen een foto van Messi met gouden bal en Ronaldo met een Nivea bal. Koen fotografeert de foto met nivea bal en zend deze meteen door naar zijn vrienden. De telefoon blijft nu even knetteren.

Zandstorm uit de Sahara

boordcomputer is net iets jonger.
boordcomputer is net iets jonger.


Maandag, 18 februari 2013

 

San Sebastian.

 

Ik dacht van het zand van IJmuiden verlost te zijn maar hier hebben ze ook zand. Er blijkt een zandstorm van de Sahara overgekomen te zijn en die heeft het schip met rood zand bestoven. Ik kijk er al enkele dagen naar maar nu heb ik de tijd en zin om er aan te beginnen. Het spoelt er gelukkig snel af,  maar heel fijn dun zand blijf je wel telkens tegenkomen. Met zweet op het hoofd sta ik te schrobben en is Koen de boordcomputer aan het installeren met een update van Windows en een nieuwe versie van OpenCpn(free download navigatieprogramma). Het zit hem niet mee en zegt dat er in de schroothoop betere computers liggen dan het antieke bakkie wat ik nu heb. Voor mij is het altijd, zolang “hij het nog doet dan is ie niet versleten”. Hij gaat wat mopperend verder met de installatie.


Vanochtend hebben we een wandeling door San Sebastian gemaakt en verschillende huizen van Columbus bezocht. Overal waar deze man een scheet heeft gelaten is er wel een gedenkteken geplaatst. Zelfs het huis van zijn minnares wordt als monument gezien, met zulke eerbewijzen, daar kun je, als Columbus, echt mee thuis komen!


Bij een koffiebar bestellen we een kop koffie die naar asfalt smaakt en spoel het weg met een flesje bier. Het valt op dat er veel Duitsers zijn en worden dan ook al snel op zijn Duits aangesproken. Ik blijf Spaans stuntelen, wat me slecht af gaat.

We eten aan boord en gaan in de avond naar een Bar waar een dvd-concert van Billy Joel wordt afgespeeld. Wat een artiest. Een Spaanse dame staat te darten maar gooit meer pijlen naast het bord dan erop. Het maakt de avond leuk, samen een pot bier drinken met je jongste zoon.

Zeikverhaal

Was Picasso hier?
Was Picasso hier?


Zondag, 17 februari 2013.


Puerto de Mogan – San Sebastian (La Gomera)

 

Ik word wakker om naar het toilet te gaan. Er ligt een briefje op de pot dat het toilet niet werkt. Ik ben gisteren blijkbaar meteen in slaap gevallen want ik heb niets gehoord van enige Aktie des Koens. Ik probeer de pomphandel maar er staat zoveel druk op het systeem, dat een straaltje urine tussen de pakkingen uit, in mijn gezicht spuit. Goede morgen! Ik ben meteen helemaal wakker en ik haal een plastic zak en een rol keukenpapier om de pakking af te schermen en weet met verstandig, extra druk erop te zetten, de pomp weer aan de gang te krijgen. Er zal wel een prop papier in de afsluiter hebben gezeten want na het doordrukken gaat het toilet weer als vanouds. Ik ben wakker en maak meteen aanstalten om te vertrekken.


Kwart over zeven de haven uit en vaar op de motor richting Tenerife. Na een half uur merk ik dat het gaat waaien en zet het zeil. We kunnen zeilen met windkracht 3, vertaald naar 4 knoop snelheid. Het gaat uitstekend en we houden om de beurt de wacht voor eventuele schepen op ons pad. Het lijkt wel Zondag, roept Koen als er helemaal niets meer te zien is op het water. We kunnen zeilen tot aan de zuidpunt van Tenerife en daar valt de wind weg. De motor aan en doorzetten naar La Gomera. Het is een donkere avond maar de stad San Sebastian is van ver te zien en het maakt de navigatie gemakkelijk. Gewoon op het lichten van de stad varen. Bij het groene havenlicht draaien we de haven stuurboord in en komen rond half tien in de haven. De havenmeester neemt ons lijntje aan en moppert waarom we geen marifoon gebruikt hebben. Tsja, de één wil wel, de ander vindt het vervelend. Ik maak mijn excuses en we kunnen morgen de administratie afwikkelen.

Een mooie tocht, de helft gezeild, 74 mijl, dit laat het wijntje prima smaken.

Trompetteren

parasailing
parasailing


16 februari 2013.


Puerto Rico – Puerto de Mogan.

 

Een kort tochtje. Er staat geen wind en moeten de trip op de motor maken. We varen met 2000 toeren (4 mijl) richting uitstekende rots waar Mogan achter ligt. We zien veel watersportactiviteiten. Zeilers, waterscooters, onderzeeër met toeristen en een speedboot die een grote parachute trekt waarmee twee mensen omhoog getrokken worden. Er is genoeg te zien.


In Mogan krijgen we dezelfde plaats toegewezen als de vorige keer zodat het niet moeilijk zoeken is. Ik geef Koen een rondleiding door het lieve bloemrijke plaatsje, de witte huisjes met licht blauwe accenten. De overspanningen over het water met huizen er over heen gebouwd. Bij het strand eten we een schaal mosselen en kijken naar de toeristen die langs ons heen schuiven. Bij de Spar halen we wat boodschappen en gaan terug naar de boot. De warmte en het glaasje wijn maken me suf zodat er eer gedaan kan worden aan de siësta. In de avond lopen we nog door het dorp en bewonderen een trompetspeler die een heel plein weet te vermaken.

Make Love, no War

zo kan het ook.
zo kan het ook.


15 februari 2013


Las Palmas – Puerto Rico.


Een oorlogsschip vaart, met de koers dwars, naar ons toe. Ik zie dat er een rubberboot wordt gelanceerd en drie heren in militaire pakken en zwarte plastichelmen op ons af stuiven. Ik waarschuw Koen dat we weer controle gaan krijgen. De mannen zwaaien ons goedendag en ik denk er mee weg te komen. Na wat op en neer varen gaan ze achter de boot varen en nu begrijp ik dat ze de naam van het schip zoeken. Ik haal de stootwillen omhoog en na het lezen van de letters van Queen B zie ik ze driftig via een marifoon praten. De boot stuift volgas terug naar het moederschip en ze zwaaien erg vriendelijk. We zijn goed bevonden.

 

Vanochtend om half negen de box uitgevaren en ons gemeld bij het havenkantoor. Ik dacht dat ik nog twee dagen zou moeten betalen maar dat blijkt al gedaan te zijn zodat we snel door gaan. Er is weinig wind zodat de motor aan moet. Het plan is Puerto Rico. Gisteren heb ik het oliepeil gepeild en ook het kijkglaasje van de diesel. Ik heb weer vuile diesel in het glas. Zwarte velletjes en een dikke roestbruine drab. Ik laat de rommel eruit lopen en pomp met het pompje de boel verder schoon. De motor ontluchten en starten. Op hoop van zegen maar weer met de bacterie. Ondanks alle inspanningen voel ik nog steeds niet vrij er van.


Na een drie kwartier op de motor zie ik kleine witte kopjes krullen op het water en zet het grootzeil. Alleen het grootzeil omdat de wind pal van achter komt. Al snel neemt de wind toe en varen we met 5 tot 7 knopen heerlijk voor de wind uit, naar het nog mooiere weer toe. Het zuiden van Gran Canaria heeft veel beter weer dan het Noorden en dat komt omdat de heersende Noordenwinden tegen de bergen opgeduwd worden en dan een damppunt bereiken, wolkvorming en mogelijk regen. Het zuiden heeft daarom leeggemaakte wolken of oplossende wolken achter de bergen. Duidelijk in de luwte.


Op de hoogte van de vuurtoren bij Maspalomas valt de wind weg en komt iets later geheel uit een andere hoek. Het zeil gaat eraf en varen op de motor het laatste uurtje naar Puerto Rico. De jachthaven ken ik ondertussen en krijg dezelfde plaats als de vorige keer. Na het eerste pilsje lopen we het stadje in en laat Koen de vele toeristenwinkels zien met de restaurantjes waar de “binnenlokkers” voor staan. Ik heb het wel een beetje gezien en we drinken bij de “WigWam” een biertje met internet. Rond 20.00 uur, gaan we aan boord koken.

Overzicht houden door een toren te beklimmen

met de lift naar boven
met de lift naar boven


13/14 februari 2013.


Las Palmas. Gran Canaria.

 

Een maand geleden liep ik hier ook door het huis van Columbus. Het is nu al de derde keer, maar nu met Koen (de jongste zoon). Ik loop als een soort van gids door het gebouw en wijs hem op leuke wetenswaardigheden. Kennis vergaard van de eerdere bezoeken.

Helaas is de kathedraal gesloten maar we kunnen de toren in. Voor € 1.50 p.p. de antieke toren in, met behulp van een moderne lift. Het is toch een stuk comfortabeler om met de hijsbak naar boven gebracht te worden. Het uitzicht is niet erg bijzonder of je moet van daken houden want we zien er duizenden onder ons liggen. De vroegere patio’s zijn veelal bedekt met een glazen kap, concluderend dat de natuurlijke koelte in de zomer niet meer op prijs gesteld wordt. De harde koude lucht van airco’s zullen het wel overnemen van de zachte koele vleug wind.


Gisteren met het vliegtuig aangekomen en door verschillende mensen van de haven opgewacht die ook bezoekers kwamen oppikken. Leuke aankomst en een prima middel om alle roddels van de haven aan te horen. Een maand weg, en er verandert veel. Geluk en verdriet zitten dicht bij elkaar.

We lopen gezellig door de stad en na de verschillende oh’s en ah’s drinken we een kop koffie op een typisch Spaans plein. Na de koffie een bezoek aan de Hyperdino waar de boodschappen gedaan worden. Een volle kar en de medewerkers van de Dino zullen de spullen aan boord brengen. Wij rekenen af en er wordt beloofd dat de spullen met een uur bezorgd zijn. Het loopt anders want om 1700 uur is er nog niets en ik maak me zorgen over de vriesspullen. Na een telefoontje worden de boodschappen bezorgd en hebben ze de spullen overgepakt. De vriesspullen netjes in een koelbox. Dat is pas service en maak me weer eens zorgen om niets.


Het is heerlijk om aan boord te zijn. Zeker na een drukke, zakelijke en emotionele maand. China, Carnaval, bedrijf, rechtszaak, ziekte moeders, kinderen, Vader en op het laatst nog even snel Moskou. Het was niet mis en de oude botten beginnen steeds meer te protesteren met dit soort drukke programma’s. Drie weken geleden een verkoudheids-virus opgelopen en tot op de dag van vandaag blijf ik hoesten en proesten met een irritant kuchje erbij. Het zonnetje en de temperatueren van Gran Canaria zullen wel een handje meehelpen in het herstel. Op het eind van de middag komt Cynthia een borrel drinken en we eten met zijn drieën een hapje aan de haven. 

Abramovitsj?

Zou hij zelf ook zijn dek poetsen?
Zou hij zelf ook zijn dek poetsen?


Dinsdag 15 januari 2013.

 

Las Palmas.

 

We varen met het rubberbootje door de haven. Eén oude vent en een mooie dame, opgepropt in een rubberbootje. De motor staat aan, en zo pruttelen we de haven uit, even de oceaan op, terug naar de ankerplek en van daar uit naar de commerciële haven. We zien er veel containeroverslag, Japanse vissersschepen, sloop schepen die op de hamer en snijbrander wachten en varen door naar de Marine-haven. Een leuke toer en  ondertussen varen we langs een Cruiseschip en steken daarna over naar een megamotorschip. Ik vermoed één van de vier schepen van Abramovitsj.


Leuke tocht en je ziet de wereld weer eens van de andere kant. Als de pilots met een grote snor voor de boeg aan komen stormen moet ik maar hopen dat we het droog houden in de rubberboot. Het gaat wonderwel goed en hebben een leuke afleiding. We pruttelen nog even langs de geankerde Hollandse schepen en varen terug naar de Queen B. Anne-Marie gaat wassen, ik ruim het bootje op en maak een praatje met de overbuurman. Ook deze buurman heeft een Gib’Sea.

In de middag lopen we naar het nog grotere winkelcentrum, waar een Carrefour is gevestigd, voor een gastankje. Nee, ze hebben geen gastankje en ze verwijzen ons naar de Intersport aan de andere kant van de stad. Die kennen we, maar ik zit nog steeds zonder gastankje. De Carrefour is een super de supermarkt en ik weet nu wel waar ik volgende keer ga fourageren.


Na de het winkelcentrum, nog even voor we naar huis gaan, de boulevard op en nemen een laatste borrel aan de rand van de kade en het strand, een wijntje. De zon is aan het zakken en het is er snel koud. Dan maar terug naar de boot en eten de kliekjes aan boord op, want morgen is het vroeg dag, om naar huis te vliegen. Het zit er allemaal veel te snel op.

Dekschrobben

en voor dit geweldige systeem een batterij
en voor dit geweldige systeem een batterij


Maandag, 14 januari 2012.

 

Las Palmas.

 

Rommeldag, maar weet dat ik me niet rustig kan houden. Ik maak een boodschappenlijstje en poets het dek. Zout van het dek spoelen en een beetje zeep om het gladde van het zilte water er af te poetsen. Ik haal de bakskist maar weer eens leeg en haal de antennetuner onder de stuurautomaat weg omdat ik vannacht een totaal andere plaats heb bedacht voor de aardplaat. De antennetuner die in de buurt van de aardplaat moet zitten kan dchter bij de zendinstallatie komen zodat dit het verlengen van kabels voorkomt. We lopen naar de verschillende winkels op de kade. Weet een Epirb-batterij te bestellen en het topje van de vishengel wordt gemaakt. Een gastankje voor de lamp krijgen we niet gevonden en er wordt ons geadviseerd om dit te zoeken bij Intersport in het grote winkelcentrum.


We lopen van de havenwinkels naar het grote winkelcentrum maar ook daar geen gastankje. We worden doorgestuurd naar een nog groter winkelcentrum. Dat gaan we morgen doen en lopen eerst uitgebreid door dit warenhuis zoals er zoveel staan in China. Op de Food-plaza downloaden we de krant en lopen in de middag terug naar de boot. Op de kade treffen we Mieke van de Kosmicblues en nodigen hen uit voor een borrel om 1600 uur. De borrel loopt uit tot 2200 in de avond maar hebben veel plezier en gezelligheid aan elkaar. Mieke vliegt aanstaande woensdagochtend met ons mee naar huis.

 

 

Cultuurslurpen

de zeekaarten van toen.
de zeekaarten van toen.


Zondag, 13 januari 2013


Las Palmas

 

We lopen door een prachtig gebouw, het zogenaamde Casa de Colón. Dit paleis was de residentie, van de eerste gouverneurs van Gran Canaria en er wordt beweerd dat Columbus daar in 1492 verbleef tijdens de foerage en reparatie van zijn schepen. In het huis zijn scheepsmodellen, replica van de cabine van la Nina, een schip wat behoorde tot de vloot van Columbus, scheepskaarten en de geschiedenis van het eiland en de verbintenissen tussen Canaria en Amerika. In de eerste jaren zijn er nogal wat emigranten uitgezonden naar de Nieuwe Wereld.

We zijn vanochtend opgestaan met mooi weer en ik heb een aanval “cultuurslurpen” gekregen en geef te kennen dat ik naar de stad wil om het huis van Columbus nog eens te zien. Ik heb er geen spijt van want er zijn veel nieuwe dingen te zien.


Op een plein voor het huis van de Christoffel speelt een grote Spaanse band. Ze spelen en zingen mooi maar zelfs voor mijn oren veel te hard. We lopen de Santa Ana-kathedraal binnen en nemen even de rust in een kerkbank om ondertussen naar boven te kijken, de prachtige ornamenten aan de muren en de verschillende Maria-afbeeldingen met kind en natuurlijk onze Jezus te aanschouwen. De kerk is gebouwd in opdracht van Koningin Isabella I en Koning Ferdinand II van Aragon na de verovering van Gran Canaria in 1478. De aanvang van de bouw is rond 1500 (Columbus was toen allang vertrokken) en pas 400 jaar later afgerond, maar niet helemaal afgebouwd. Door de lange duur van bouwen hebben zich er verschillende architecten mee bemoeid en daardoor heeft deze kerk verschillende bouwstijlen. Ik vind het een smaakvolle, niet te druk versierde kathedraal.


We zijn op zoek naar een kop koffie en vinden een Spaans restaurant waar een open keuken is met een echte Tapas-bar. Veel Spaanse mensen zijn hier om een soort van lunch of brunch te eten en wij worden door de geuren verleidt, en schuiven aan tafel. Een prima maaltijd, een fles witte wijn en we kunnen er weer tegen. We hebben de hele weg al gelopen van de boot naar het centrum en nu op weg naar de boot nemen we de bus. In de bus besluiten we nog even naar Playa de las Canteras te gaan. Dit is het oudste strand van Gran Canaria en is uitgeroepen tot één van de mooiste stadstranden van Spanje. We drinken er een kop koffie en lopen terug naar de boot. Een dagje zondagsuitjes. In de avond eten we een simpele boterham want de lunch van vanmiddag is nog niet helemaal verteerd.

 

 

Vliegende vissen

Met veel tegelijk springen ze aan dek, maar bij ons helaas.
Met veel tegelijk springen ze aan dek, maar bij ons helaas.


Zaterdag 12 01 2013

 

Puerto Mogan – Las Palmas

 

Kruisen tegen de wind in om terug naar de zogenaamde thuishaven te varen. Ik laat het schip een flink stuk zee insteken en ga na drie uur overstag en zie me gemakkelijk voorbij Maspalomas schuiven. Nu de tweede slag en laat ook nu het schip een lange tijd doorlopen. De wind neemt toe maar het gaat allemaal prima. Een tijd lang blijft de Queen B 4,5 tot 5 knoop lopen scherp aan de wind. Spetters op het voordek en de boel ligt lekker lui op één oor. Tegen 1400 uur neemt de wind gestadig af. Nu weer overstag en de vaart gaat eruit. Ik zie een zwerm met vliegende vissen over het water scheren. Eerst denk ik dat het vogels zijn, maar het zijn wel degelijk vissen. Doordat ik het niet zeker weet en op het moment dat de vissen weer in het water springen ben ik te laat om de getuige te roepen. Het gaat steeds langzamer en het schiet niet echt meer op. De wind draait een paar graden en zie aan de kustlijn dat er flink hoogte verloren wordt. De motor aan want ik reken uit dat het donker zal zijn als we de haven binnen lopen. Het ijzeren zeil aan en recht tegen de golven in. Het schip loopt niet harder als 4,5 mijl en het is de tijd uitzitten achter de buiskap.


Vlak bij de haven van Las Palmas wordt het vervelend want de achtergrond is verlicht met honderden lampen en er liggen schepen voor anker. Vlak bij de haven duikt er ineens een schip op dat met ons meevaart en had dit schip als een geankerd schip ingeschat. Het gaat allemaal goed en houd het midden van de havenlichten aan. Links schieten er een paar flinke betonblokken voorbij die bakboord van het rode licht liggen. Ik vaar een veilige route maar zou die blokken niet opgemerkt hebben als ik buiten de betonning had gevaren. Door de bekendheid van het vaarwater vaar ik naar de haveningang van de Marina en we leggen bij de kopsteiger aan omdat de R-steiger vol ligt. We worden geholpen door de schipper van een schip uit Delfzijl waarvan het echtpaar echte overwinteraars zijn. Een praatje op de steiger, koken de maaltijd en drinken onze ankerborrel aan de veilige steiger. De wind is nu helemaal weg, in tegenstelling tot de verwachtingen. Met het gevoel, van een lange dag, gaan we te kooi.

 

Wasmasjien

lekker draaien, de zee en een wasmasjien
lekker draaien, de zee en een wasmasjien


Vrijdag, 11-01-2013

 

Puerto Rico – Puerto de Mogan

 

Loom laat ik me in het water zakken achter de boot. Heerlijk schoon en redelijk warm water. Zwemmen in januari, bergen op de achtergrond en de zon stralend in een blauw decor. Ik zwem een paar slagen maar vertrouw de vissen niet onder me. Ik haal in mijn hoofd dat ik een prima doelwit ben voor haaien, barracuda’s, roggen en nog enkele monsters meer. Het risico zal wel klein zijn maar toch. Ik zal eens informeren wat de lokalen ervan vinden om te zwemmen in zee ver uit de kust. In ieder geval kom ik heerlijk verfrist aan boord en alle onderdelen van het lijf zitten er nog aan.


Ik neem de hengel en begin te vissen om zodoende de situatie om te laten keren. De vissen en monsters moeten nu angst hebben voor het grote logge monster van een donkere romp aan de oppervlakte met een kunstvisje dwarrelend onderwater. Ze zijn waarschijnlijk gewaarschuwd door de zwemmende witte huidskleur, want ik vang niets. Anne-Marie is herstellende van de griep en zit een boek te lezen en ik rommel wat aan met vishengel en boek. Rond 1200 hebben we er genoeg van en start de motor om de haven Puerto Rico in te varen. Met de marifoon krijgen we een ligplaats aan een steiger toegewezen. De havenmeester staat ons bij de ligplaats op te wachten om ons een handje te helpen. Wat een service!


We eten een boterham en lopen naar het havenkantoor om de formaliteiten in te vullen. Betalen kunnen we pas vanavond.

We maken ene wandeling en komen in een markt terecht die om de haven is geformeerd. Allerlei prullaria en kunstobjecten gemaakt door goedbedoelde zwervers of mensen die een bestaan op Gran Canaria hebben gevonden. Sieraden, ringen met blauwe schelpen, Afrikaanse beeldjes, lederen riemen, halsdoeken enzovoort. We kijken voelen en pleiten de boel en gaan een borrel drinken op de kop van de haven. Lopen terug de lange rij van stalletjes langs en gaan boodschappen doen en lopen langs het strand. Puerto de Mogan is net Volendam, als het avond valt wordt het heel rustig in het dorp, de toeristen zitten aan het lopend buffet van hun hotel en wij kijken vanuit de kuip naar de restauranthouders en souvenirwinkels die al vroeg hun winkel sluiten. Opeens staat er een man met een grote doos met wasmachine op de steiger bij een buurschip. Een wasmachine komt uit de doos en wordt met vereende krachten aan boord van het schip gebracht, ook een Televisie komt uit de verpakking. Deze Oceanpeople maken zich op, om hier lekker lang te blijven liggen, een wasje zelf draaien zonder de soapseries van Spanje uit het oog te verliezen. Ik krijg een heerlijk Trafassi gevoel over me heen.


Er zijn windwaarschuwingen voor maandag voorspeld. De wind is de komende dagen pal tegen en zullen moet kruisen om terug te varen naar Las Palmas. Ik besluit van de voorspelde harde wind weg te blijven en wil morgen vertrekken. Anne-Marie gaat betalen en ik maak de boel vaarklaar om morgen vroeg weg te varen.

Ronkende motor

voor de wind uit
voor de wind uit


Donderdag, 10-01-2013

 

Las Palmas - Puerto Rico

 

De kriebel om te vertrekken zit er weer in en heb een beetje genoeg van het hangen op de steiger. R-steiger ofwel de Romeo-steiger(spelling van het maritieme alfabet van de letter R) maar voor mij onderhand de Roddel steiger. Alle boten zijn besproken en wij zullen ook wel het onderwerp zijn geweest van verschillende verhalen zodat het mooi tijd is om te gaan zeilen.


Ik vaar rond 0900 uur van de steiger weg en zet meteen buiten de haven het zeil. Het gaat heel kalm en neem me voor vandaag te blijven zeilen. Stralend weer en krijg tijd om een boek te lezen. Rond 1100 uur worden we door Jean-Michel ingehaald die het plan heeft om te vertrekken naar het Caribische gebied maar eerst nog even naar Mogan vaart. Later horen we dat hij een vervelend ongelukje krijgt, een gebroken elleboog opgelopen tussen schip en kademuur zodat het vertrek voor enkele weken uitgesteld wordt. We hebben contact via de marifoon en zwaaien hem op dat moment uit, hij doet dat wat theatraal door de Nederlandse vlag uitbundig op en neer te zwaaien.


Tegen 1300 uur begint het wat harder te waaien en we krijgen snelheid. De Queen B gaat lekker liggen voor de wind en laat zich lekker kietelen in de uitgeboomde Genua met het gezekerde grootzeil. We varen plat voor het laken Maspalomas voorbij en kijken op de kaart om te kiezen welke haven we nu aan zullen doen. Het wordt toch Puerto Rico omdat het zo bekend is en omdat de almanak allerlei bezwaren maakt voor de havens ervoor.


We varen de haven binnen en neem met de marifoon contact op voor de aanmelding en ligplaats toewijzing. Ik krijg te horen dat we aan moeten leggen bij de kade maar de dame die de marifoon bediend is waarschijnlijk niet buiten geweest, het is nu laag water en we kunnen wel aanleggen maar met geen mogelijkheid de kade op, om ons te melden. Na wat op en neer praten, krijgen we een ligplaats toegewezen en zullen ons melden als we geland zijn aan de steiger.


We worden geholpen door een Duitser met een Gib’Sea (mijn liefde voor de Gib’Sea is er nog steeds). Met de lijnen in de hand maken we een praatje maar moet nog wel de procedure van het aanmeren afmaken. Het blijkt een gehuurd schip te zijn met drie stellen aan boord. Nadat we netjes aangemeerd zijn lopen we samen naar het havenkantoor en checken-in.


We kennen Puerto Rico goed genoeg zodat de behoefte er niet is om verder het plaatsje in te lopen maar wel om op het strand nog een glaasje te drinken. Koken aan boord en genieten van de rust om ons heen totdat de motor van een buurschip gestart wordt en de schipper zelf van het schip weg gaat. Ik erger me aan dit soort gedrag en ga naar binnen om weg van de uitlaatgassen te blijven en het geluid.

Wasdag

Net zoals bij de la Luna
Net zoals bij de la Luna


Woensdag, 09-01-2013

 

Las Palmas

 

De wekker dwingt me op te staan. De hele familie komt slaperig uit de kooi en eten een boterham in de donkere kuip. We breken op en lopen naar de auto. Ondanks het vroege tijdstip van 5 uur in de ochtend is het toch al druk met hardlopers en mensen die naar de wasgelegenheid gaan. Wij brengen de jongelui naar het vliegveld en wensen hen een goede reis  met het vliegtuig. Wij rijden terug naar de boot en kruipen er nog snel een paar uur bed in.


Het 24-uurs contract van de auto de auto geeft aan dat we deze rond half elf moeten inleveren zodat we voor die tijd nog boodschappen kunnen doen bij de Hyperdino. Met 45 liter water en een paar flessen Cola komen we terug aan boord waarna ik de auto aftank en inlever bij het verhuurbedrijf. Ik fiets terug en Anne-Marie heeft zich als wasvrouw benoemd en gaat met twee grote zakken wasgoed op stap. Ik klus wat voor mezelf en probeer op de boordcomputer de nieuwe kaarten van OpenCpn te laden, wat me niet lukt. Mieke komt aan boord om het laden van de kaarten uit te proberen maar ook zij krijgt het niet voor elkaar. Ik wil de nieuwe versie installeren maar kan geen verbinding met het internet krijgen met de boordcomputer.


We horen de verhalen van de steiger nog eens aan, lunch aan boord en gaan samen de stad in om wat rond te kijken.

De Chinese winkel krijgt van ons extra belangstelling en we komen er weer met verschillende gekke en misschien onnodige dingen van terug. Op de boulevard is het gezellig mensen kijken en we staren wat af. Wij bewonderen maar wij zullen ook bewonderd worden. In de avond lopen we even naar de Sailors Bar en laden de krant op, de computer.

 

Met de Ezel

Tejeda,
Tejeda,

Dinsdag, 08-01-2013

 

Las Palmas.

 

Het plan is om een auto te huren voor vandaag en hebben hiermee meteen een vervoermiddel om morgenochtend om 5 uur ons bezoek naar het vliegveld te brengen. Eerst ga ik op de fiets naar het havenkantoor maar kom daar veel te vroeg aan. Havenkantoor gaat om 0900 uur open en ik ben er om 0800 uur. Goed, dan kom ik later terug en fiets op weg naar een autoverhuurbedrijf. Ik vind Avis maar zij hebben geen auto meer, omdat er een Cruiseschip binnen is. Ze sturen me naar een ander bedrijf maar deze is op dit tijdstip gesloten. Dan maar terug naar de boot te ontbijten. Na het ontbijt fiets ik weer naar het havenkantoor maar moet nu meer dan een uur wachten omdat er een hele rij mensen staan te wachten om ook geholpen te worden. Er is hier geen Jumbo-behandeling, dat als er meer dan 4 mensen bij de kassa staan, meteen een andere kassa geopend wordt. De man die de inschrijvingen doet maakt zich echt niet druk en doet erg langzaam, wikkelt daarbij de telefoon af en gaat ook nog eens uitgebreid naar de wc. Spoelt gelukkig wel zijn handen af en gaat met een verongelijkte glimlach weer zitten en doet net of er niets aan de hand is. De wachtende gezichten verraden niet wat het hoofd denkt. Ik kan mijn ergernis wel verborgen houden maar het doet zeer in de kop.

Ik voel me zo vrij als een vogel als de Queen B is ingecheckt en fiets nu naar de volgende opdracht. Het huren van een auto. Ik word snel en keurig behandeld door een Spaanse jongeman en zie het verschil van enthousiasme tussen de oude versleten administrateur van de haven en de jonge carrièremaker van het autoverhuurbedrijf. Ik rijd met een groene Ford Fusion de garage uit maar verdwaal in het eenrichtingsverkeer van de stad. Terug te komen in de haven is niet gemakkelijk.

 

Gran Canaria is een bezoek waard! Een mooi eiland en niet alles is zo ruw als van de zeekant bezien. We zien berghellingen met bossen, oases met palmen, terrassen met tuinbouw, velden met vee, bloemen. Het grillige verloop van de bergen en de kraters maken een behoorlijke indruk op me. Wat moet het hier 80.000 jaar geleden gekookt hebben. Lavastromen die grote afstanden afgelegd hebben maar ineens gestold zijn hebben vreemde pieken boven bergruggen achter gelaten. De uitbarsting heeft een eiland naar boven gedrukt. We rijden de Tejeda op en laten bij het toeristencentrum op de top Joshua nog op een ezel rijden. Kind helemaal gelukkig. Van de Tejeda rijden we naar Maspalomas en vandaar uit langs de noordkust terug naar Las Palmas. Het is donker als we terug zijn en moe van het vele zien en zitten. We kaarten nog een spelletje en gaan niet te laat naar bed omdat Kelly en Joshua ons morgen wel heel vroeg gaan verlaten.

Steigerperikelen

JoshuaPraat
JoshuaPraat

Maandag, 07-01-2013.

 

Puerto Rico – Las Palmas.

 

Een stralende zon met weinig wind. Het zal motoren worden en ik vind het eigenlijk niet zo erg. Beter voor het bezoek want daar zit de schrik om zeeziek te worden er flink in en dan weet je één ding zeker: je wordt zeeziek. Joshua merkt er niets van en speelt zoals een zeerover moet spelen. Hij sprint op en neer, de trap op en af en wordt er zo moe van, dat hij op de bank in slaap valt, tijdens het monotone gedreun van de motor. Mooi, dat maakt de boel lekker rustig en ik kan genieten van het landschap. Het is grillig van de zeekant af gezien, weinig bebossing, de sporen van de enorme stromen kokende lava zijn nog zichtbaar, het eiland is van deze hoek uit gezien, kaal.


De golven rollen met een grote snelheid langs de kust en ik betrap me erop dat ik steeds denk dat we te dicht bij de kust varen. Gelukkig valt het mee maar bij het ronden van een kaap merk ik dat de diepte ineens terug loopt, de zee verandert van patroon. Ik vaar duidelijk over een ondiepte maar ook in deze situatie blijft er genoeg diepte onder de kiel over.


Vlak bij de haven komt Kelly de situatie in de kuip opnemen en varen we naar het havenkantoor. Nu blijkt het havenkantoor, ’s-middags gesloten te zijn en vaar op goed geluk naar een vrije box op de R-steiger. Het is een leuk weerzien want de meeste schepen, die er vorige week lagen, zijn er nog. Er wordt gezwaaid en goedendag geroepen, verschillende handen helpen ons de box in.

We maken een praatje en we worden op de hoogte gesteld van het wel en wee op de steiger. Cynthia van Hest, zeilster uit Den Bosch en bemanningslid naar Engeland van 2012,  ligt aan de steiger en heeft de reis op eigen kiel naar hier volbracht. Een ander heeft een boot van Pa gekregen en is weliswaar hier maar ik vraag me af of het wel allemaal verantwoordt is. Een  getrouwd stel, heeft een probleem gekregen dat één van hen niet meer verder wil zeilen. De weg van het leven van de echtelieden wordt hier wel erg op de proef gesteld. Het huis in het thuisland is verhuurd en de boot is ver weg. Eén van hen wil zeker niet bij de schoonouders intrekken. Hoe zal dit verder gaan? Kelly zit op de achtergrond in de kuip en geniet zichtbaar, van alle kommer en kwel. Steigerperikelen.

 

Wij maken een wandeling en gaan de benen strekken naar het strand. We eten een Pizza in een Italiaans restaurant en Joshua krijgt erg veel aandacht vanwege zijn blonde haar.

 

Drie Koningen in Puerto Rico

griezelen met schilfers
griezelen met schilfers

 

 

Donderdag, 03-01-2013.

 

Het is prachtig weer, toch even wennen want je verwacht dit als Hollander, zulk mooi weer in januari. We ontbijten, zwaaien de overburen goede morgen en zien hen vertrekken. Wij pakken de spullen in en gaan naar de bus om naar Puerto de Mogan te bezoeken. Joshua drentelt en zingt en heeft uitstekende zin. Het is zijn eerste vakantie en dit soort leven bevalt meneer prima. De bus rijdt weer langs de steile afgronden en brengt ons in het stadje. Een wandeling naar de pier en blijven daar even zitten, op het moment dat de rotsblokken te hard worden voor de billen lopen we de haven rond. Bootjes kijken, badgasten bespioneren en lekker griezelen van een aantal benen in een aquarium met tientallen visjes die het eczeem en de losse velletjes van de voeten aan het oppeuzelen zijn. In de supermarkt stellen we gezamenlijk de maaltijd samen en lopen terug naar de bus. In Puerto Rico maken we een extra rondje en maken ons het stadje helemaal eigen. In de avond zien we de Portugezen weer binnen varen want er bleek teveel wind voor een oversteek naar Tenerife. Ik kijk een beetje meewarig naar de vlaggen, zeg dat ze dat goed gedaan hebben, maar iets in me zegt dat het prachtig weer geweest zou zijn om de oversteek te maken.

 

Vrijdag, 04-01-2013

 

Joshua gaat tegen de middag naar Sioux City samen met de begeleiding.  Ik krijg de kans om te rommelen, begin alvast voordat iedereen weg is, de bakskist leeg te maken. Blaas de rubberboot op en haal de motor uit de kast. Plaats de motor op de rubberboot en trek aan het koord. Meteen slaat de motor aan en Joshua maakt zich ernstige zorgen om  het rubberbootje in te gaan of niet. Maar met begeleiding van moeders maakt hij zich het havenleven, het snorren zoals de meeste vervelende jong in de havens zich helemaal eigen. Ik vaar een aantal keren de haven rond en laat de dames de Indianen ontdekken. Ik houd me bezig met de voorbereiding tot inbouw van de zender. Vind allerlei kleine klusjes en ben ingespannen bezig tot het gezelschap plots voor mijn neus staat. Te laat voor de bus naar Sioux City en zijn weer terug gegaan. We pakken de zwemspullen en gaan naar het strand om ons te verbergen tussen de badgasten. Het is heerlijk zwemmen.



Zaterdag, 05-01-2013.

 

Nu is het gezelschap op tijd weg om naar Sioux City te gaan. Ik pak het rubberbootje en ga de zijkant van de boot poetsen. Er zit een gele grauwsluier op de romp die waarschijnlijk opgedaan is op het IJsselmeer en er nog steeds niet af is. Ik neem wat Ontweringswater (oxaalzuur) en breng dit met een spons op het polyester. Even inweken en naspoelen met schoon water. Het verschil is wonderbaarlijk. De “nieuwe” romp in de was. Ik heb de smaak te pakken en ga verder op het dek.


Ontweringswater en teak gaat ook prima, breng met een spons wat toverwater aan op het hout en het vuil en verrot hout komt er in kleine rolletjes van het hout af. Ik zie tijdens het poetsen verschillende kleine dingen voor reparatie en zo vlieg ik weer van het een naar het ander. Rond 1600 uur loopt er ineens een cowboy op de steiger met een klappertjespistool, lachend smoelwerk. De verhalen komen los van akties met cowboys en indianen waar hij allemaal getuige van is geweest. We lopen nog even de haven door en gaan bij de “Wig Wam”zitten voor een internet verbinding. De “Wig Wam” is een café beheerd door een Belg die het hier in Gran Canaria erg naar zijn zin heeft. Hij gaat hooguit drie dagen per jaar naar Belgie en is al blij dat hij weer terug kan. Een Spaanse vrouw met twee kinderen die tweetalig opgevoed worden, zo is hij volledig verCanariaanst

 

Zondag, 06-01-2013

 

Rustdag. Een dag van weinig bijzonders. Ik krijg de tijd de krant te lezen, een afdruk van de zaterdag Telegraaf. Ik vaar met de rubberboot door de haven, internetten bij de “Wig Wam” en een flinke wandeling door de stad met een bezoek aan het winkelcentrum. Later komen we Joshua en Kelly tegen, die op weg zijn om een ijsje kopen. Joshua heeft de afgelopen dagen veel gevist en heeft samen met moeder en zwemvest heel wat uren in het water gekeken. Overigens niet zonder resultaat want er zwemmen tientallen kleine glinsterende visjes in de emmer. Eén keer wordt er een grotere vis gevangen die ook in de emmer verdwijnt maar dit kostte binnen de kortste keren nogal wat slachtoffers. Een emmer dode visjes tot resultaat.


In een strandtent op het strand nemen wij een glaasje wijn en kijken lekker naar de mensen om ons heen.

Op de steiger haal ik de motor los en laat de rubberboot leeg lopen. De boel wordt opgeborgen en maak de verder voorbereidingen van de reis van morgen naar Las Palmas. Het heeft de afgelopen dagen behoorlijk gewaaid en volgens de www.grib.us neemt de wind de komende dagen af. In de avond wordt er nog een potje gejokerd.   

 

 

 

Braziliaanse Samba

Het lijntje is door de Giek!
Het lijntje is door de Giek!

02-01-2013

 

Puerto Rico

 

Het is bewolkt maar de temperatuur gaat snel naar 23 graden. Vandaag halen we het bezoek op zodat er een periode van wachten ontstaat. Ik rommel wat aan zoals opruimen, spoelen van het dek totdat één van de overburen een vraag stelt over een draad. Ik vind het vreemd en ga bij hen aan boord om te zien wat er precies aan de hand is. Het blijkt dat de onderschoot van het grootzeil uit de giek is geschoten en dat deze opnieuw in de giek gevoerd moet worden. Ik geef wat handen om me voor te stellen en loop terug naar de boot om een draaddoorvoer van plastic aan boord op te halen. Ik probeer deze door te voeren maar het lukt me niet. Eén van de Brazilianen, het schip is gehuurd door twee stellen uit Brazilië, klimt op de giek en denkt dat hij de draad van de andere kant via de katrol door kan voeren. Dat lukt volgens mij zeker niet en ga wijselijk van boord. Na een kwartier komen ze terug of ik een vishengel heb om de draad door te voeren. Ik heb een hengeltje maar deze is maar 4 meter lang en de giek 6, toch zal het volgens hen met de vishengel gaan.


Ik schud mijn hoofd van nee want normaal communiceren, kan niet. Alleen Liane spreekt een beetje Engels en vertaalt zo goed en zo kwaad mogelijk. Ik adviseer om de giek los te maken, om zo een hoek te maken zodat er een lijntje van boven naar beneden kan vallen. Het lijkt hen te moeilijk om dit te doen, dan adviseer ik hen om een tuinslang onder spanning van water in de giek te voeren. Gelukkig doen ze beide acties, ze maken de giek los van de ophouder en schuiven de tuinslang door de giek met water. Jammer dat de sproeier die als stop dient losschiet en met een hoop hilariteit een golf water uit de giek stroomt. De slang schuift op in de giek en met luid gejuich wordt de slang met water uit de giek getrokken. Nu is er een verbinding om een pilotenlijntje door de giek te trekken. De Brazilianen staan nog net niet de samba te dansen maar toch bieden ze ons een Champagne aan. We schudden beleefd nee want ze zijn nog niet klaar met de hele klus.

 

Wij gaan naar de bus om Kelly met Joshua op te halen en moeten onverwacht een uur wachten op de bus. Net op tijd op het vliegveld pikken we ze op en rijden met de taxi terug. Rond half zes zijn we weer aan boord waar de Brazilianen ons opwachten met Champagne. Het wordt een erg gezellige uitwisseling van ervaringen. Vooral onze ervaringen in Noorwegen spreken hen aan en ze verklaren meteen om het volgend jaar een boot te huren in Noorwegen. Nadat de kurk van de derde fles afvliegt maken we dat we wegkomen om aan boord te koken.

De kop is er af.

Bruis van golven of van de Champagne?
Bruis van golven of van de Champagne?

01-01-2013

 

Las Palmas - Puerto Rico GC

 

Vroeg op ondanks dat we laat naar bed zijn gegaan. Tijdens een brave jaarwisseling hebben we een lekker borreltje gedronken maar niet overmatig. Ik voel me uitstekend maar Anne-Marie wordt door een griep geveld. Ze staat met me op maar ik zie haar met de voorbereidingen van het vertrek, steeds grauwer worden. Precies om 0900 uur vertrek zoals van te voren aangekondigt, we laten d’n Luc en Mieke lekker slapen. Afrekenen bij het havenkantoor en vertrekken. Net buiten de haven gaat het zeil uit en we zeilen, de eerste trip in 2013. Vol verwachting klopt ons hart waar de horizon ons zal brengen. Accu’s vol, diesel geladen, water aangevuld. De eerste reis van het jaar en dat op de Nieuwjaarsdag.


Vertrekken zonder de klanken van het Nieuwjaarsconcert op de Nederlandse televisie, zonder een nieuwjaarsduik in de Noordzee, zonder de visite aan de familie, zonder alle herhalingen op de televisie wat er allemaal is gebeurt en wat er allemaal het komend jaar zal gebeuren volgens de voorspellers. Deze beleving van de eerste dag van het nieuwe jaar bevalt me beter.


De wind neemt toe, fijn dat we de wind uit een goede hoek hebben. De Queen B voelt zich verlost van de lijnen, spartelt en rolt door het water. Anne-Marie duikt in het vooronder om een uurtje te slapen. Ik ben in de kuip en bewonder het ruige landschap van Gran Canaria. Ruig, weinig bomen, soms verlaten en de golven likken met witte lippen aan de zwarte rotsen.


Tegen 1600 uur lopen we de haven van Puerto Rico binnen en krijgen een plaatsje achter de strekdam aangewezen. We leggen aan en maken een wandeling door het plaatsje. Een prima plek om hier een aantal dagen te blijven en om Kelly en Joshua op te wachten. Veel toeristen die in de appartementen opgeborgen zijn die in een soort van Arena om de haven heen liggen. Wij bewonderen de lampjes in de avond om ons heen.